Foto cover: Leen Lancksweerdt
Voorwoord 20 Fotografen presenteerden op 9 en 10 juni 2018 in de Zebrastraat in Gent hun afstudeerwerk. Net zoals de fotografie is de invulling van het afstudeerwerk zeer divers. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen, het is fotografie gemaakt niet alleen met één oog scherp op de wereld en één oog scherp op de techniek maar ook]]]] en vooral vanuit het hart. Het oog, de techniek en het het hart brengen samen een verhaal, Susan Sontag zegt : “Ondanks de veronderstelde waarheidsgetrouwheid die elke foto het verleidelijke air geeft van gezag en interessantheid, vormt het werk van de fotograaf geen uitzondering op het meestal verdachte gescharrel tussen ‘Dichtung‘ und ‘Wahrheit‘ Zelfs wanneer de fotograaf zijn best doet een afspiegeling te geven van de realiteit, wordt hij nog achtervolgd door de stilzwijgende geaccepteerde voorschriften van smaak en geweten.” (1)
(1)
Susan Sontag, Over fotografie ( Baarn 1994 ; Oorspr. 1973) p12
Onze mensen stappen op een vliegtuig naar hartje Afrika, de eerste keer met drie gevulde koffers, de harddisk van de computer opgeladen met de laatste versies van de contractuele documenten, dan wel de uitvoeringstekeningen of de technische bestekken want je weet maar nooit hoe betrouwbaar de internetverbinding is op de plaats van bestemming. Ze zwoegen zich doorheen tropische seizoenen, rotsmassieven waar beitels op breken of rivieren die de Schelde een kreek doen lijken. En na zoveel maanden komt er drinkbaar water uit de nieuwe kraantjes, “eau de vie” zoals de Nigerezen dit gepast noemen en zij kunnen het weten. Onze mensen worden ondersteund door een sterk functionerende back office en hebben het modernste materieel dat men zich als bouwer wensen kan. Dit alles helpt, maar zonder hun talent, zonder hun doorzetting, hun passie, betekent dit weinig. Ik heb het bijna niet te verwoorden genoegen hier dagelijks getuige te kunnen van zijn. (1) Rob Chrispijn - 1971
Bart De Smedt “… Getuigen zijn zelden helden Echte helden getuigen zelden”
Vakwerk met passie, passie met een verhaal Oude ambachten in beeld Oude ambachten geven bij vele mensen de indruk van iets ‘stoffigs’. Toch heb ik dit anders ervaren toen ik een poosje terug ging fotografe ren in een smederij. Uit het knetteren van het vuur en het geluid van het kloppen van de smeedhamer klonk liefde voor een vak. Echt vakwerk. Maatwerk. Creativiteit. Passie! Ik wil dit gevoel met jou delen door ook andere ambachten in beeld te brengen. Om het imago van oude ambachten van dat ‘stoffige’ te ontdoen, om jou te laten ervaren dat ambacht beeldig schoon vakwerk is. Ik las de omgeving en kwam een stukje in de leefwereld van de ambachtslui terecht. De gesprekken met hen tonen achter mannen in werkplunje keer op keer mensen met een verhaal en een unieke kijk op de wereld rondom hen. Daarom zijn ambachten voor mij geen vergeten stukje folklore maar wel een middel om passie te delen met de omgeving. Die passie uit zich in de intensiteit en creativiteit van het creëren. Een gevoel dat ik op beeld probeerde vast te leggen. Geniet en laat jou meeslepen door de passie van het moment
Reinhart Vanhooren
De wereld, betoverd door de ijskoningin ontnomen van alle kleur, bijna onherkenbaar. De bol, als poort, rabbit hole, focus richting het vertrouwde. Het vertrouwde?
Thomas Stevens
To be interested in the changing seasons is a happier state of mind than to be hopelessly in love with spring. George Santayana
Kristof Van Den Berghe Seizoenen
‘Schoonheid van het alledaagse’ Muren worden gebruikt om grenzen af te bakenen, zich af te schermen en voor privacy te zorgen. Als een ‘patchwork’ met verschillende vormen, groottes en kleuren vinden we ze in onze urbane leefomgeving terug. Blinde muren, muren met poorten in of hoge hagen als grensafbakening en garages die samen een muur vormen. De schoonheid van het alledaagse tekent zich af als een signatuur van de bewoners in hun leefomgeving. Er ontstaan situaties die contrasteren, soms grappig zijn of somberheid in zich dragen, bewust of onbewust door de bewoners gecreëerd maar authentiek zijn. De leefomgeving als het canvas waar ieder zijn eigen tafereeltje op aanbrengt. Daar vind ik een vorm van poëzie terug en dat prikkelt me om in beeld te brengen, te isoleren en vast te leggen. Wat er achter die muren schuilgaat blijft een open vraag. De interesse voor dit onderwerp vindt zijn oorsprong in de buurt waar ik opgroeide: een buurt met kleine arbeiderswoningen zonder het basiscomfort dat er nu steeds moet zijn. Muren werden toen nog ‘gewit’ met een mengsel van water, gebluste kalk en cement. Deuren en klapluiken werden groen geschilderd met hier en daar een toets rode verf. In de kleine tuintjes werden bijgebouwtjes opgetrokken als extra leefruimte of opslagplaats. Later bracht vrijwilligerswerk me in buurten met woningen en omgevingen waar veel van die elementen terug te vinden zijn. En dan is er nog het genre New Topographics die de aanzet was en me inspireerde om dit onderwerp/thema met een eigen visie te benaderen.
De meisjes in de portretten zitten gespannen tussen onschuldige, breekbare engeltjes enerzijds en sterke, fiere dames anderzijds. De portretten hebben een ietwat bevreemdend effect. Zie je eerst de breekbaarheid? Of verraadt de strakke blik in de ogen meteen al de ontluikende volwassenheid? De zachte lijnen en zuivere vormen van het gelaat weerspiegelen de schoonheid van het jonge kind. Om de spanning tussen het kind zijn en de toekomstige volwassenheid nog extra te benadrukken, heb ik de styling en belichting lijnrecht tegenover elkaar gezet. De make-up, kledij en haartooi in de portretten staan symbool voor de volwassenheid die soms van jonge meisjes worden verwacht. De zachte belichting is dan weer zo opgesteld dat de meisjes kwetsbaar en breekbaar ogen. Het zijn bijna popjes.
We zien ze allemaal vanuit onze ooghoek, voorbijrazend op een snelweg, de vrachtwagens op overvolle parkings. Of één na één op industrieterreinen of eenzaam langs de pechstroken van gemeentes omdat er geen plekje meer vrij was of er is terug een parking gesloten en ze kunnen nergens anders terecht. Onze blik valt dan op de nummerplaten, de nationaliteit,.. meestal volgen de bijkomende vooroordelen. Maar wie weet hoe ze leven? Wie deed ooit de moeite om verder te kijken dan de nummerplaat? Wie ging ooit luisteren naar hun beweegredenen, hun verhaal, kortom hun leven? Mij zeer bewust zijnde dat een verhaal steeds meerdere kanten kent , luisterde ik naar hen en focuste mijn camera op hoe zij hun rusttijden invullen op een plek ver van huis. Kijk mee zonder veroordelen.
Dit is Brussel niet. Net zoals het schilderij van René Magritte geen pijp was maar slechts een beeld van een pijp, is deze reeks foto’s slechts een beeld van Brussel. Met deze reeks wil ik aantonen dat een indruk van een omgeving en de bijhorende mening vaak een keuze is. Iedereen kan kiezen hoe hij of zij de dingen ziet. Ik kies ervoor om los te komen van het clichébeeld dat Brussel een grote vuile stad is. Een beeld dat ik zelf jaren voor ogen had, tot ik de keuze maakte om op een andere manier te kijken. In plaats van te focussen op groezelige metro’s, files, onverdraagbare mensen en fijn stof, kies ik er bewust voor om de natuur te zien, de schoonheid en de rust in Brussel. De foto’s zijn op zo een manier genomen dat het heel eenvoudig is om datzelfde beeld te zien, als je maar je ogen opent. Ik geef in deze reeks een overzicht van de plekken die mijn hart veroverden. Bij het bekijken ervan en uw volgende bezoek aan Brussel bent u vrij om het clichébeeld van Brussel voor ogen te houden. Maar u bent eveneens vrij om ervoor te kiezen de dingen van een andere kant te bekijken en de schoonheid en rust te zien. U kan alvast een eerste stap zetten tijdens deze tentoonstelling door plaats te nemen op het bankje en rustig de foto’s te bekijken. Er is hier. Er is tijd - Herman De Coninck
Elke mens wordt geboren als een hulpeloos, totaal afhankelijk wezentje, afhankelijk van mensen om te (over)leven. Deze afhankelijkheid situeert zich in een aantal basisbehoeften. Dit kan een persoon zijn zoals de ouders zelf, de onthaalouder, enz maar dit kan ook een object zijn zoals een fopspeen, een knuffel… Tegen het einde van ons leven is vaak voor velen van ons “the circle of life” rond : ook daar belanden we mogelijk in een Woon - Zorg Centrum al dan niet met een gradatie van afhankelijkheid. Persoonlijk wens ik deze basisbehoeften te reduceren tot 7 basisbehoeften: eten/voeding, slapen/rusten, bewegen/zuurstof, wassen/hygiëne, liefde/vriendschap, ontlasten/wc en kledij/bescherming Deze behoeften heb ik gelinkt aan elkaar: de basisbehoefte eten bij de peuter is gelinkt aan de basisbehoefte eten bij de oudere. Alles werd gecentraliseerd in een spel: een memory spel. Waarom de werken niet gewoon in duo’s naast elkaar hangen? Omdat in het woord “memory” vervat zit: geheugen, herinnering (cfr “memoires”), mensenheugenis. Memory is een gezelschapsspel dat een beroep doet op het kortetermijngeheugen van de spelers. Het spel is door William Hurter ontwikkeld en verscheen voor het eerst in 1959 bij de firma Ravensburger. Het geheugen, het brein, is ook iets dat continu veranderd in het proces van boorling tot oudere.
B2B (Back to Basics)
Freya Vermoesen
Wordt scherpte overgewaardeerd ? Onscherpe foto’s kunnen abstract en mysterieus zijn, het is alsof je naar een thriller in zwart-wit kijkt zonder bril
bedrijfsreportage Galloo Gent
Kleimen noar omhuuge op den bielding of mee den assanseur naar boove tsemorges en tsenavonds veel beziens doar langhalzen en oapegoape ’t es schuune, ravissant en otantiek en tons beeldekes trekken vanuit den eemel Gent in d’eetaejeire Gent in ekspoziese Gent komielfoo
Christine Van Breusegem Gent uit d’huugte
Freddy Geenens Mijn jeugd
Sweet sixteen Sixteen is sweet Sweet and bitter BitterSweet Sixteen
Nadia Eeckman Heb je de maan gezien?
Anne Van Winckel Stil de tijd
Vertraag Vertraag Vertraag je stap. Stap trager dan je hartslag vraagt. Verlangzaam Verlangzaam Verlangzaam je verlangen En verdwijn met mate. Neem niet de tijd En laat de tijd je nemenLaat.
Gert Raes Fiets en ontdek
Fietsend, trillend op kasseien, zwevend over asfalt, kronkelende schoonheid, de frisheid van de ochtend, sluier van nevel, wolkenspel, verwarmende zon. Na inspanning, moment van rust, bewondering en emotie. Gevangen in de lens, mijn geheugen, als het onbereikbaar wordt.
Mona’s visuele ontdekkingstocht langs de gebouwen aan de Muinkschelde in Gent
Zelf zin gekregen ? Volslagen beginners en bedreven amateurfotografen kunnen zowel ’s avonds als overdag bij ons een professionele opleiding fotografie volgen.
www.kisp.be
Ontdek meer op :
#talentopkisp
Colofon De leerkrachten fotografie portfolio : Claire Van Waetermeulen Jan Darthet Arian Christiaens De rechten van de foto’s liggen bij de respectievelijke fotografen.