BMİS broşürü - BDSP - Araık 2007

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu

BİRLEŞİK METAL İŞÇİLERİ SENDİKASI 17. Merkez Genel Kurulu ve

Metal işçilerini bekleyen görevler!

BÜROKRASİYE KARŞI DEMOKRASİ!

UZLAŞMAYA KARŞI MÜCADELE!

Birleşik Metal İşçileri Sendikası 17.

Merkez Genel Kurulu gerçekleşiyor…

Bürokrasiye karşı demokrasi!

Uzlaşmaya karşı mücadele!

Sendikaların genel kurulları geçmiş sürecin değerlendirildiği, eksikliklerin tespit edildiği, bu eksikliklerden dersler çıkarıldığı, yeni döneme ilişkin görevlerin belirlendiği, hak ve özgürlükleri kazanmak için nasıl bir mücadele anlayışı ile yola devam edilmesi gerektiğinin belirlendiği süreçler olmalıdır. Özetle sınıf hareketinin genel tablosu, sendikanın mücadele programı ve pratiği, bu değerlendirmelerin en temel yönlerini oluşturmaktadır. Bir başka açıdan da genel kurullar sendikanın tabanın bilincinin ve örgütlülük düzeyinin, sendikal demokrasinin ne oranda işletildiğinin de sınanmasıdır. Zira sendikalar işçilerin söz sahibi olması gereken örgütlenmeler olmasına rağmen mücadeleye yön veren mevcut yönetimlerin sendikal anlayışı olmaktadır.

Birleşik Metal İşçileri Sendikası (BMİS) da dört yıllık bir aradan sonra girdiği genel kurullar sürecini bugün burada gerçekleştirdiği 17. Merkez Genel Kurulu ile sona erdirecek. Yaz aylarında başlayan şube genel kurulları ile başlayan süreçte BMİS üyesi işçiler 17. Merkez Genel Kurulu ile bir kez daha ülkedeki sınıf hareketini ve sendikanın tablosunu masaya yatıracak.

Bizler de BDSP’li metal işçileri olarak bu vesileyle sürece ilişkin bir değerlendirme yapacak, önümüzdeki görevlere işaret etmeye çalışacağız.

-2-

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu

BİRLEŞİK METAL İŞÇİLERİ SENDİKASI 17. Merkez Genel Kurulu ve

Metal işçilerini bekleyen görevler!

BÜROKRASİYE KARŞI DEMOKRASİ!

UZLAŞMAYA KARŞI MÜCADELE!

Birleşik Metal İşçileri Sendikası 17.

Merkez Genel Kurulu gerçekleşiyor…

Bürokrasiye karşı demokrasi!

Uzlaşmaya karşı mücadele!

Sendikaların genel kurulları geçmiş sürecin değerlendirildiği, eksikliklerin tespit edildiği, bu eksikliklerden dersler çıkarıldığı, yeni döneme ilişkin görevlerin belirlendiği, hak ve özgürlükleri kazanmak için nasıl bir mücadele anlayışı ile yola devam edilmesi gerektiğinin belirlendiği süreçler olmalıdır. Özetle sınıf hareketinin genel tablosu, sendikanın mücadele programı ve pratiği, bu değerlendirmelerin en temel yönlerini oluşturmaktadır. Bir başka açıdan da genel kurullar sendikanın tabanın bilincinin ve örgütlülük düzeyinin, sendikal demokrasinin ne oranda işletildiğinin de sınanmasıdır. Zira sendikalar işçilerin söz sahibi olması gereken örgütlenmeler olmasına rağmen mücadeleye yön veren mevcut yönetimlerin sendikal anlayışı olmaktadır.

Birleşik Metal İşçileri Sendikası (BMİS) da dört yıllık bir aradan sonra girdiği genel kurullar sürecini bugün burada gerçekleştirdiği 17. Merkez Genel Kurulu ile sona erdirecek. Yaz aylarında başlayan şube genel kurulları ile başlayan süreçte BMİS üyesi işçiler 17. Merkez Genel Kurulu ile bir kez daha ülkedeki sınıf hareketini ve sendikanın tablosunu masaya yatıracak.

Bizler de BDSP’li metal işçileri olarak bu vesileyle sürece ilişkin bir değerlendirme yapacak, önümüzdeki görevlere işaret etmeye çalışacağız.

-2-

Geride kalan dört yıllık süreç sınıf ve emekçi kitle hareketi açısından uzun yıllardır devam eden durağan tablonun bir tekrarı olmuştur. Tüm dünyada ve Türkiye’de de işçi sınıfına yönelik oldukça kapsamlı saldırılar ardı ardına gündeme gelmekte, işsizlik, açlık ve sefalet her geçen gün daha fazla derinleşmektedir. Bunun dışında başını ABD’nin çektiği emperyalist haydutlar kâr ve rant uğruna Ortadoğu başta olmak üzere tüm dünyayı kan gölüne çevirmeye çalışmaktadır. Afganistan ve Irak’la başlayan bu saldırı dalgasında 100.000’in üzerinde insan katledilirken şimdi de hedef tahtasına İran çakılmaktadır. Tüm bunlara ek olarak özellikle ülkemizde bir süredir şovenizm kışkırtılmakta, ezilen Kürt halkı başta olmak üzere kardeş halklar düşman ilan edilmekte, halklar birbirine boğazlatılmak istenmektedir.

Tüm bu yaşananlar yaşadığımız kapitalist dünyanın insan dışı kimliğini ortaya sererken ülkemizde de sermaye hükümetinin, emperyalist devletler ve İMF ile işbirlikçi burjuvaziye uşakça bir sadakat gösterdiğinin, işçi ve emekçilere ise düşmanlık beslediğinin açık bir kanıtıdır. Bugünlerde de asgari ücretin belirlenmesi ve SSGSS süreçleri üzerinden bu düşmanlığın pratik yansımaları yaşanmaktadır.

Saldırıların tüm bu yoğunluğuna karşın ne yazık ki işçi hareketi oldukça durağan bir seyir izlemekte, örgütsüzlük her geçen gün daha fazla derinleşmektedir.

Sınıf hareketinin genel durumu

-3-

Sendikal hareketin durumu Sınıf hareketinin bir parçası olarak Türkiye sendikal hareketi de uzun bir süredir derin bir krizin içerisindedir. Sendikal hareketin örgütlülük düzeyi sürekli gerilerken işçi sınıfının mücadelesi hem toplumsal, hem de işçi sınıfının kendisini ilgilendiren sorunlarda dişe dokunur bir tepki ortaya koyamamaktadır. Denilebilir ki birkaç sendika şubesini dışta tutarsak sendikal hareketin toplamında derin bir teslimiyet süreci yaşanmaktadır. Özellikle son yıllarda sınıfa yönelen saldırılar karşısında sendikaların sergilediği tutumlara baktığımızda bu gerçek kendisini açık bir şekilde göstermektedir. İşçi sınıfına karşı tarihsel bir saldırı anlamına gelen kölelik yasası sendikaların pasif tutumları ile birlikte hayata geçmiş, arkasından gelen özelleştirme, kıdem tazminatının gaspı, emeklilik yaşının yükseltilmesi, sendikalar yasasının değiştirilmesi vb. saldırılar sermaye cephesinden çok daha pervasız bir şekilde dillendirilmeye başlanmıştır. Sermaye cephesi erken seçim vesilesiyle askıya aldığı saldırıları bugün hayata geçirmek için yoğun bir faaliyet içerisindedir.

Sınıfın ezici bir çoğunluğunun sendikal anlamda dahi örgütsüz olduğunu düşündüğümüzde bu saldırılara ilk tepki vermesi gerekenlerden birisi de sendikalardır. Ancak sendikalar, özellikle de konfederasyonlar bu saldırıları sessizlikle karşılamaktadırlar. Şubeler topu sendika genel merkezlerine atarken, genel merkezler ise sorumluluğu konfederasyonlara bırakmaktadır. Böylece sınıfı ilgilendiren kapsamlı saldırılar içimizdeki ihanet şebekelerinin de onayıyla hayata geçmektedir. Aynı şekilde savaş, Kürt halkına yönelik saldırılar, şovenizm vb. konular karşısında toplumsal bir güç olması ve bir taraf olması gereken sendikalar bu anlamda da üzerlerine düşen sorumluluğu yerine getirmemektedirler.

Dahası son süreçte olduğu gibi, şovenizmi kışkırtmakta, halklar arasında düşmanlığı körükleyen tutumlar almaktadırlar.

-4-

Geride kalan dört yıllık süreç sınıf ve emekçi kitle hareketi açısından uzun yıllardır devam eden durağan tablonun bir tekrarı olmuştur. Tüm dünyada ve Türkiye’de de işçi sınıfına yönelik oldukça kapsamlı saldırılar ardı ardına gündeme gelmekte, işsizlik, açlık ve sefalet her geçen gün daha fazla derinleşmektedir. Bunun dışında başını ABD’nin çektiği emperyalist haydutlar kâr ve rant uğruna Ortadoğu başta olmak üzere tüm dünyayı kan gölüne çevirmeye çalışmaktadır. Afganistan ve Irak’la başlayan bu saldırı dalgasında 100.000’in üzerinde insan katledilirken şimdi de hedef tahtasına İran çakılmaktadır. Tüm bunlara ek olarak özellikle ülkemizde bir süredir şovenizm kışkırtılmakta, ezilen Kürt halkı başta olmak üzere kardeş halklar düşman ilan edilmekte, halklar birbirine boğazlatılmak istenmektedir.

Tüm bu yaşananlar yaşadığımız kapitalist dünyanın insan dışı kimliğini ortaya sererken ülkemizde de sermaye hükümetinin, emperyalist devletler ve İMF ile işbirlikçi burjuvaziye uşakça bir sadakat gösterdiğinin, işçi ve emekçilere ise düşmanlık beslediğinin açık bir kanıtıdır. Bugünlerde de asgari ücretin belirlenmesi ve SSGSS süreçleri üzerinden bu düşmanlığın pratik yansımaları yaşanmaktadır.

Saldırıların tüm bu yoğunluğuna karşın ne yazık ki işçi hareketi oldukça durağan bir seyir izlemekte, örgütsüzlük her geçen gün daha fazla derinleşmektedir.

Sınıf hareketinin genel durumu

-3-

Sendikal hareketin durumu Sınıf hareketinin bir parçası olarak Türkiye sendikal hareketi de uzun bir süredir derin bir krizin içerisindedir. Sendikal hareketin örgütlülük düzeyi sürekli gerilerken işçi sınıfının mücadelesi hem toplumsal, hem de işçi sınıfının kendisini ilgilendiren sorunlarda dişe dokunur bir tepki ortaya koyamamaktadır. Denilebilir ki birkaç sendika şubesini dışta tutarsak sendikal hareketin toplamında derin bir teslimiyet süreci yaşanmaktadır. Özellikle son yıllarda sınıfa yönelen saldırılar karşısında sendikaların sergilediği tutumlara baktığımızda bu gerçek kendisini açık bir şekilde göstermektedir. İşçi sınıfına karşı tarihsel bir saldırı anlamına gelen kölelik yasası sendikaların pasif tutumları ile birlikte hayata geçmiş, arkasından gelen özelleştirme, kıdem tazminatının gaspı, emeklilik yaşının yükseltilmesi, sendikalar yasasının değiştirilmesi vb. saldırılar sermaye cephesinden çok daha pervasız bir şekilde dillendirilmeye başlanmıştır. Sermaye cephesi erken seçim vesilesiyle askıya aldığı saldırıları bugün hayata geçirmek için yoğun bir faaliyet içerisindedir.

Sınıfın ezici bir çoğunluğunun sendikal anlamda dahi örgütsüz olduğunu düşündüğümüzde bu saldırılara ilk tepki vermesi gerekenlerden birisi de sendikalardır. Ancak sendikalar, özellikle de konfederasyonlar bu saldırıları sessizlikle karşılamaktadırlar. Şubeler topu sendika genel merkezlerine atarken, genel merkezler ise sorumluluğu konfederasyonlara bırakmaktadır. Böylece sınıfı ilgilendiren kapsamlı saldırılar içimizdeki ihanet şebekelerinin de onayıyla hayata geçmektedir. Aynı şekilde savaş, Kürt halkına yönelik saldırılar, şovenizm vb. konular karşısında toplumsal bir güç olması ve bir taraf olması gereken sendikalar bu anlamda da üzerlerine düşen sorumluluğu yerine getirmemektedirler.

Dahası son süreçte olduğu gibi, şovenizmi kışkırtmakta, halklar arasında düşmanlığı körükleyen tutumlar almaktadırlar.

-4-

Birleşik Metal-İş’in son dört yılı Peki, sınıf hareketinin ve sendikal hareketin bu tablosunda BMİS’in durumu nedir? Sendikanın anlayışı ve mücadele pratiği nereye oturmaktadır?

Ve tabii ki bu çerçevede BMİS üyesi işçilerin önünde hangi görevler bulunmaktadır?

Genel kurulların aslında sendikal anlayışların bir sınavı olduğunu belirtmiştik. O zaman BMİS’in son dört yılını değerlendirirken de mevcut yönetimin sendikal anlayış ve pratiğini göz önüne almak gerekmektedir.

Mevcut yönetim bundan dört yıl önce, bir önceki yönetimin ihanetçi kimliğine bir tepki olarak iş başına geldi. Hatta sendikanın 16. Merkez Genel Kurulu uzun süredir birçok sendikada yaşanmayan bir anlayış tartışmasına tanıklık etti. Mevcut yönetim, eleştirilerinin temeline geçmiş yönetimin sendikal anlayışını oturtarak sınıf sendikacılığı yapacağı iddiası ile genel kurula bir program sundu. Uzlaşmacı ve bürokratik sendikacılık anlayışına karşı, mücadeleci, demokratik bir kitle ve sınıf sendikacılığı gerçekleştireceğini iddia etti. Bu iddia ve program ise günün koşullarında önemli bir yerde duruyor, uygulanabildiği oranda BMİS üyesi işçiler ve tüm metal işçileri için ön açıcı bir karakter taşıyordu.

Ancak geride kalan dört yıl, tek başına ortaya bir iddia ve program sunmanın yeterli olmadığını göstermiş, bu programı uygulama güç ve iradesinin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kanıtlamıştır. *** Sermaye cephesi son dönemlerde “Zor Sermayenin durumdayız!” masallarını da bir kenara sosyal bırakarak ekonominin nasıl da güçlendiğini anlatmaktadır. Özellikle metal patronları üretim saldırıları ve ve ihracat alanında yaptıkları patlamalarla övünüp durmaktadırlar. Oysa işçi sınıfının BMİS gerçeği ücretleri ve kazanılmış hakları reel olarak her -5-

geçen gün gerilemektedir. BMİS’in ise bu tablo içerisinde ayrı bir yerde durduğunu, işçisinin hakkını savunduğunu iddia etmek ise ne yazık ki artık imkansız bir hal almış durumdadır. BMİS yönetimi “Üretimden pay istiyoruz!” söylemi ile mücadeleci bir çizgi izlemek yerine sermayeye avuç açar bir pozisyonda bulunmaktadır. Sözde koparılan fırtınalar sıra eylem ve pratiğe geldiğinde bir anda unutulmaktadır. Bunun en çarpıcı örneği ise elbette ki MESS sözleşmeleridir. Son dönemde gerçekleşen iki grup TİS’inde tüm metal işçilerini temsil iddiası ile yola çıkan BMİS, sonuçta Türk Metal’in ihanetçi sözleşmelerinin bir benzerini imzalayarak masadan ayrılmıştır. Bu ise artık sürekli olarak Türk Metal’i suçlayan bir yaramaz çocuk masalına dönmüş durumdadır. Ücretlerin düşüklüğünün, ekonomik ve sosyal hakların geriliğinin gitgide tüm fabrikalarda yaygınlaştığı bu süreçte BMİS yönetiminin sınıf sendikacılığı iddiası havada kalmıştır. Ücret sendikacılığını mahkum eden BMİS yönetimi geride kalan dört yıllık süreçte gerçek anlamda bir ücret sendikacılığı bile yapamamıştır.

Bu alandaki temel bir başka veri ise “endüstriyel ilişkiler” meselesidir.

Seçilirken ortaya koydukları programda, “Her türlü sendikal politika, çalışma ve eylemin üretiminde emek-sermaye çelişkisi veri alınır” diyen BMİS yönetimi bugün başkanın kendi diliyle “Bizler ülkemizde barış, huzur ve istikrar içinde çalışmak, üretmek, insanca bir yaşam sürmek istiyoruz. Bu yolda sermaye ve emek kesimini buluşturan ortak paydamız, demokrasi ve hukuk devleti ilkesidir” demektedir. Sadece kendisi için demokrasi, özgürlük ve hukuk isteyen, işçilerin emek sömürüsü üzerinden saltanat süren ve kârlarını her geçen gün daha artıran patronlarla işçilerin herhangi bir ortak paydası olabilir mi? Çıkarları uzlaşmaz iki karşıt sınıfı hangi ortak paydada buluşturabilirsiniz? Bunun adı olsa olsa “uzlaşmacı sendikacılık” olabilir. *** Geçen genel kurulda ortaya atılan bir başka iddia uzlaşmaya karşı mücadele çizgisi ile yol alınacağı idi. Metal işçisi için oldukça önemli ve anlamlı olan bu iddia geçtiğimiz genel kurulda mevcut yönetimi göreve getiren en önemli konulardan biri olmuştu. Hatta bir önceki yönetim “Ben bunlara herşeyi öğrettim de bir

Mücadeleci çizgi ve BMİS gerçeği

-6-

Birleşik Metal-İş’in son dört yılı Peki, sınıf hareketinin ve sendikal hareketin bu tablosunda BMİS’in durumu nedir? Sendikanın anlayışı ve mücadele pratiği nereye oturmaktadır?

Ve tabii ki bu çerçevede BMİS üyesi işçilerin önünde hangi görevler bulunmaktadır?

Genel kurulların aslında sendikal anlayışların bir sınavı olduğunu belirtmiştik. O zaman BMİS’in son dört yılını değerlendirirken de mevcut yönetimin sendikal anlayış ve pratiğini göz önüne almak gerekmektedir.

Mevcut yönetim bundan dört yıl önce, bir önceki yönetimin ihanetçi kimliğine bir tepki olarak iş başına geldi. Hatta sendikanın 16. Merkez Genel Kurulu uzun süredir birçok sendikada yaşanmayan bir anlayış tartışmasına tanıklık etti. Mevcut yönetim, eleştirilerinin temeline geçmiş yönetimin sendikal anlayışını oturtarak sınıf sendikacılığı yapacağı iddiası ile genel kurula bir program sundu. Uzlaşmacı ve bürokratik sendikacılık anlayışına karşı, mücadeleci, demokratik bir kitle ve sınıf sendikacılığı gerçekleştireceğini iddia etti. Bu iddia ve program ise günün koşullarında önemli bir yerde duruyor, uygulanabildiği oranda BMİS üyesi işçiler ve tüm metal işçileri için ön açıcı bir karakter taşıyordu.

Ancak geride kalan dört yıl, tek başına ortaya bir iddia ve program sunmanın yeterli olmadığını göstermiş, bu programı uygulama güç ve iradesinin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kanıtlamıştır. *** Sermaye cephesi son dönemlerde “Zor Sermayenin durumdayız!” masallarını da bir kenara sosyal bırakarak ekonominin nasıl da güçlendiğini anlatmaktadır. Özellikle metal patronları üretim saldırıları ve ve ihracat alanında yaptıkları patlamalarla övünüp durmaktadırlar. Oysa işçi sınıfının BMİS gerçeği ücretleri ve kazanılmış hakları reel olarak her -5-

geçen gün gerilemektedir. BMİS’in ise bu tablo içerisinde ayrı bir yerde durduğunu, işçisinin hakkını savunduğunu iddia etmek ise ne yazık ki artık imkansız bir hal almış durumdadır. BMİS yönetimi “Üretimden pay istiyoruz!” söylemi ile mücadeleci bir çizgi izlemek yerine sermayeye avuç açar bir pozisyonda bulunmaktadır. Sözde koparılan fırtınalar sıra eylem ve pratiğe geldiğinde bir anda unutulmaktadır. Bunun en çarpıcı örneği ise elbette ki MESS sözleşmeleridir. Son dönemde gerçekleşen iki grup TİS’inde tüm metal işçilerini temsil iddiası ile yola çıkan BMİS, sonuçta Türk Metal’in ihanetçi sözleşmelerinin bir benzerini imzalayarak masadan ayrılmıştır. Bu ise artık sürekli olarak Türk Metal’i suçlayan bir yaramaz çocuk masalına dönmüş durumdadır. Ücretlerin düşüklüğünün, ekonomik ve sosyal hakların geriliğinin gitgide tüm fabrikalarda yaygınlaştığı bu süreçte BMİS yönetiminin sınıf sendikacılığı iddiası havada kalmıştır. Ücret sendikacılığını mahkum eden BMİS yönetimi geride kalan dört yıllık süreçte gerçek anlamda bir ücret sendikacılığı bile yapamamıştır.

Bu alandaki temel bir başka veri ise “endüstriyel ilişkiler” meselesidir.

Seçilirken ortaya koydukları programda, “Her türlü sendikal politika, çalışma ve eylemin üretiminde emek-sermaye çelişkisi veri alınır” diyen BMİS yönetimi bugün başkanın kendi diliyle “Bizler ülkemizde barış, huzur ve istikrar içinde çalışmak, üretmek, insanca bir yaşam sürmek istiyoruz. Bu yolda sermaye ve emek kesimini buluşturan ortak paydamız, demokrasi ve hukuk devleti ilkesidir” demektedir. Sadece kendisi için demokrasi, özgürlük ve hukuk isteyen, işçilerin emek sömürüsü üzerinden saltanat süren ve kârlarını her geçen gün daha artıran patronlarla işçilerin herhangi bir ortak paydası olabilir mi? Çıkarları uzlaşmaz iki karşıt sınıfı hangi ortak paydada buluşturabilirsiniz? Bunun adı olsa olsa “uzlaşmacı sendikacılık” olabilir. *** Geçen genel kurulda ortaya atılan bir başka iddia uzlaşmaya karşı mücadele çizgisi ile yol alınacağı idi. Metal işçisi için oldukça önemli ve anlamlı olan bu iddia geçtiğimiz genel kurulda mevcut yönetimi göreve getiren en önemli konulardan biri olmuştu. Hatta bir önceki yönetim “Ben bunlara herşeyi öğrettim de bir

Mücadeleci çizgi ve BMİS gerçeği

-6-

tek patronlarla konuşmayı öğretemedim!” diyerek hem kendi uzlaşmacı anlayışını hem de bugünkü yönetimin mücadele kapasitesini ifade etmişti.

Ancak o gün bir iyi niyet ifadesi olan bu iddiayı pratik olarak ortaya çıkaracak irade son dört yılda ortaya çıkamamıştır. Senelerdir bu sendika içinde en çok tartışılan Çolakoğlu, Omtaş ve Grammer işyerlerinde yaşanan sendikanın tasfiye sürecine karşı mücadele hep yasal prosedüre indirgenmiş, Türk Metal’in saldırgan tutumuna aynı toklukta yanıt verilememiştir. Bu aslında fiili-meşru mücadelenin gücüne duyulan güvensizlik anlamına da gelmektedir. Yeni sendikalaşan işyerlerinde yaşanan işten atmalarda ise fiilimeşru mücadele yöntemleri değil diyalog esas alınmıştır. Deyim yerindeyse buradaki işçiler büyük oranda sahipsiz bırakılmıştır. Has Alüminyum örneğinde olduğu gibi herşeye rağmen direniş kararlılığında olan işçiler, şube yönetimi tarafından engellenmeye çalışılırken, merkez yönetim ise “şubenin işlerine karışmama” adına aylarca buradaki direnişe seyirci kalmıştır.

BMİS yönetimi bugün DİSK’in lokomotifi olduğu iddiasını taşımaktadır.

Ancak bu mücadelesizlik tutumu ve anlayışı devam ettiği durumda, DİSK’in lokomotifi olmak bir yana en geri vagonlarından birine dönüşmesi kaçınılmazdır.

Sendikanın en büyük fabrikalarında yaşanan bu olumsuz tablolara ilişkin yönetimin elbette söyleyecek sözü vardır. Hatta bunun dışında bir süredir döne döne vurguladıkları %40 büyüme gerçeğini de mücadeleci çizgilerine bir dayanak olarak kullanacaklardır. Sınıf hareketinin içinden geçtiği böylesi bir süreçte üye sayısında gerçekleşen böylesi bir büyüme elbette ki önemlidir. Ancak örgütsüz milyonların olduğu, ihanetçi Türk Metal’in sermayenin de desteği ile üye sayısının 100 binlerde seyrettiği bir durumda 10 bin civarındaki üye sayısı bu kadar abartılacak bir yan taşımamaktadır.

Buradaki bir başka nokta da büyümenin nasıl gerçekleştiği sorunudur.

Acaba şube yönetimleri veya genel merkez yönetiminin kendisinin hedef olarak belirlediği ve bu hedef doğrultusunda örgütlediği kaç tane işyeri vardır? Bugün sermayenin saldırıları metal işçisini bir örgütlenme arayışı içine itmiştir. Ve sözü edilen büyümeye neden olan örgütlenmelerin hemen tamamı sendikanın bilinçli bir yöneliminin ötesinde işçilerin kendi arayışının bir sonucudur. Hatta birçok vesile ile bu örgütlenme arayışları ertelenmiş ve geri çevrilmiştir. Bir diğer yandan da son dört yılda %40 bir büyüme oranı yakalanmasına karşın bir dizi fabrikadaki örgütlülük dağılmış, eski üyeler de -7-

kaybedilmiştir. Şube ve merkez yönetimlerinin ortak suçu olan bu tablo yeni örgütlenen işyerlerindeki örgütlülüğün de ne kadar korunabileceği sorusunu akla getirmektedir.

Eğitim sorunu ve BMİS gerçeği Bugün BMİS, sendikal hareket içinde en yoğun eğitim gerçekleştiren sendikalardan biridir. Son dört yılda 8 bin işçi ile temel sendikal sorunlar alanında gerçekleştirilen eğitimler de bunun bir göstergesidir. Ancak bu eğitim nasıl bir karakter taşımaktadır? Verilen eğitimlerin ardından bu eğitimlere katılan işçilerde ne gibi bir bilinç gelişimi yaşanmaktadır. Bugün BMİS içinde eğitim sorunu göründüğü kadarıyla akademik bir sorun olarak ele alınmakta, bu ise tabanda bir bilinç dönüşümüne yol açmamaktadır.

Bugün tabandaki BMİS işçisinin ezici bir çoğunluğu içinde yaşadığı sistemin adını bile koyamayacak durumdadır. Böyle bir tabloda ne “temel sendikal eğitimler”, ne de gerçekleştirilen yurtdışı eğitimleri bir sonuç üretmemektedir.

Oysa, işçisine mevcut sistemin adını dahi öğretemeyen BMİS, son süreçte Türk Metal’e rahmet okutur tarzda işçiler arasına şovenizm zehrini akıtmayı ihmal etmemiştir. Belki Türk Metal gibi bunu bir eğitim konusu yapmamıştır. Sınıf sendikacılığını “savunan”, birçok vesile ile enternasyonalist olduğunu söyleyen, bu çerçevede yurtdışındaki sendikalarla sürekli bir şekilde iletişim ve dayanışma içinde olan BMİS, kardeş Kürt halkıyla dayanışmak yerine ona zehir kusmayı tercih etmiştir. Fabrikalarda yaşanan sorunlar konusunda ağzını açmayan sendika yönetimi, şovenist dalgayı körükleyen açıklamalar yapmaktan çekinmemiştir.

Kendi tabanına sınıf bilincini ve politikasını taşıyamayan BMİS yönetimi, tabanın mevcut geri bilincine seslenmeyi, bu gericiliğe hoş görünmeyi tercih etmiştir. Bu tablo şube genel kurullarına da yansımıştır.

-8-

tek patronlarla konuşmayı öğretemedim!” diyerek hem kendi uzlaşmacı anlayışını hem de bugünkü yönetimin mücadele kapasitesini ifade etmişti.

Ancak o gün bir iyi niyet ifadesi olan bu iddiayı pratik olarak ortaya çıkaracak irade son dört yılda ortaya çıkamamıştır. Senelerdir bu sendika içinde en çok tartışılan Çolakoğlu, Omtaş ve Grammer işyerlerinde yaşanan sendikanın tasfiye sürecine karşı mücadele hep yasal prosedüre indirgenmiş, Türk Metal’in saldırgan tutumuna aynı toklukta yanıt verilememiştir. Bu aslında fiili-meşru mücadelenin gücüne duyulan güvensizlik anlamına da gelmektedir. Yeni sendikalaşan işyerlerinde yaşanan işten atmalarda ise fiilimeşru mücadele yöntemleri değil diyalog esas alınmıştır. Deyim yerindeyse buradaki işçiler büyük oranda sahipsiz bırakılmıştır. Has Alüminyum örneğinde olduğu gibi herşeye rağmen direniş kararlılığında olan işçiler, şube yönetimi tarafından engellenmeye çalışılırken, merkez yönetim ise “şubenin işlerine karışmama” adına aylarca buradaki direnişe seyirci kalmıştır.

BMİS yönetimi bugün DİSK’in lokomotifi olduğu iddiasını taşımaktadır.

Ancak bu mücadelesizlik tutumu ve anlayışı devam ettiği durumda, DİSK’in lokomotifi olmak bir yana en geri vagonlarından birine dönüşmesi kaçınılmazdır.

Sendikanın en büyük fabrikalarında yaşanan bu olumsuz tablolara ilişkin yönetimin elbette söyleyecek sözü vardır. Hatta bunun dışında bir süredir döne döne vurguladıkları %40 büyüme gerçeğini de mücadeleci çizgilerine bir dayanak olarak kullanacaklardır. Sınıf hareketinin içinden geçtiği böylesi bir süreçte üye sayısında gerçekleşen böylesi bir büyüme elbette ki önemlidir. Ancak örgütsüz milyonların olduğu, ihanetçi Türk Metal’in sermayenin de desteği ile üye sayısının 100 binlerde seyrettiği bir durumda 10 bin civarındaki üye sayısı bu kadar abartılacak bir yan taşımamaktadır.

Buradaki bir başka nokta da büyümenin nasıl gerçekleştiği sorunudur.

Acaba şube yönetimleri veya genel merkez yönetiminin kendisinin hedef olarak belirlediği ve bu hedef doğrultusunda örgütlediği kaç tane işyeri vardır? Bugün sermayenin saldırıları metal işçisini bir örgütlenme arayışı içine itmiştir. Ve sözü edilen büyümeye neden olan örgütlenmelerin hemen tamamı sendikanın bilinçli bir yöneliminin ötesinde işçilerin kendi arayışının bir sonucudur. Hatta birçok vesile ile bu örgütlenme arayışları ertelenmiş ve geri çevrilmiştir. Bir diğer yandan da son dört yılda %40 bir büyüme oranı yakalanmasına karşın bir dizi fabrikadaki örgütlülük dağılmış, eski üyeler de -7-

kaybedilmiştir. Şube ve merkez yönetimlerinin ortak suçu olan bu tablo yeni örgütlenen işyerlerindeki örgütlülüğün de ne kadar korunabileceği sorusunu akla getirmektedir.

Eğitim sorunu ve BMİS gerçeği Bugün BMİS, sendikal hareket içinde en yoğun eğitim gerçekleştiren sendikalardan biridir. Son dört yılda 8 bin işçi ile temel sendikal sorunlar alanında gerçekleştirilen eğitimler de bunun bir göstergesidir. Ancak bu eğitim nasıl bir karakter taşımaktadır? Verilen eğitimlerin ardından bu eğitimlere katılan işçilerde ne gibi bir bilinç gelişimi yaşanmaktadır. Bugün BMİS içinde eğitim sorunu göründüğü kadarıyla akademik bir sorun olarak ele alınmakta, bu ise tabanda bir bilinç dönüşümüne yol açmamaktadır.

Bugün tabandaki BMİS işçisinin ezici bir çoğunluğu içinde yaşadığı sistemin adını bile koyamayacak durumdadır. Böyle bir tabloda ne “temel sendikal eğitimler”, ne de gerçekleştirilen yurtdışı eğitimleri bir sonuç üretmemektedir.

Oysa, işçisine mevcut sistemin adını dahi öğretemeyen BMİS, son süreçte Türk Metal’e rahmet okutur tarzda işçiler arasına şovenizm zehrini akıtmayı ihmal etmemiştir. Belki Türk Metal gibi bunu bir eğitim konusu yapmamıştır. Sınıf sendikacılığını “savunan”, birçok vesile ile enternasyonalist olduğunu söyleyen, bu çerçevede yurtdışındaki sendikalarla sürekli bir şekilde iletişim ve dayanışma içinde olan BMİS, kardeş Kürt halkıyla dayanışmak yerine ona zehir kusmayı tercih etmiştir. Fabrikalarda yaşanan sorunlar konusunda ağzını açmayan sendika yönetimi, şovenist dalgayı körükleyen açıklamalar yapmaktan çekinmemiştir.

Kendi tabanına sınıf bilincini ve politikasını taşıyamayan BMİS yönetimi, tabanın mevcut geri bilincine seslenmeyi, bu gericiliğe hoş görünmeyi tercih etmiştir. Bu tablo şube genel kurullarına da yansımıştır.

-8-

Sendikal bürokrasi ve BMİS gerçeği Sendikal hareket içinde bürokratik yozlaşma uzun yıllardır bilinen ve görünen bir gerçekliktir. Sendika bürokratları bunu kabul etmese de gerçekler ortadadır. Yönetime gelmeden önce mevcut BMİS yönetimi de bu konudaki rahatsızlıklarını çeşitli vesilelerle dile getirmişti. O günden bugüne de her vesile ile sendikanın en temel 3 ilkesinden biri olan “tabanın söz ve karar sahibi olması” ilkesini ön plana çıkardı. Ancak bunun sözden öte bir anlam taşımadığını da geçen sürede açığa çıkan gerçekler gösterdi.

BMİS yönetimi acaba hangi konuda tabandaki işçiye danışarak adım atmıştır? İşçileri ilgilendiren en önemli sorunlarda nasıl bir katılımcılık esas alınmıştır? Genel temsilciler kurulunda yapılan tartışmalar bu açıdan ne kadar doygun ve yeterli olabilmiştir? Bu soruların yanıtı büyük ölçüde ‘yapılmamıştır’ olacaktır. Ne MESS süreçlerinde, ne fabrikalarda yaşanan sorunlarda, ne de herhangi başka bir süreçte bu adımlar yeterli bir toklukla atılmamış, atılması tercih edilmemiştir.

Fabrikalardaki işyeri komiteleri de tamamen işlevsizleştirilmiş, daha doğrusu toplanma ihtiyacı bile hissedilmemiştir. Bu durumun şubelerin sorumluluğunda olduğu iddia edilecek olsa bile merkez yönetiminin de bu konuda zorlayıcı bir tutumu olmamıştır. Fabrikalardaki işyeri komitelerini TİS süreçlerinde bile işlevsel kılmayan bir anlayışın ise sendikal demokrasiden bahsetmesi inandırıcı değildir.

Yer yer çeşitli şubelerde işçiler ve şubeler arasında çıkan anlaşmazlıklarda alınan tutumlar da bu açıdan ibretliktir. İşçilerin haklı tepkileri “şubelerin işine karışmamak” adına görmezden gelinmiş, işçiler şubelerde hüküm süren bürokrasinin ağına teslim edilmiştir. Buralarda en azından sendikal demokrasinin işlerliği için zorlamalarda ve müdahalelerde bulunmak genel merkez yönetiminin görevi ve sorumluluğudur. Oysa onlar, şube yönetimleri ile gerilmemek ve açık -9-

çatışmalara girmemek adına bu sorumluluklarını da yüzüstü bırakmışlardır. Ta ki, bu şubeler kendilerine karşı açık bir savaşa girene kadar. Özellikle son genel kurul sürecinde temsilcilerin görevden alınmasından delege avcılığına, ayak kaydırma çabalarından “kafa koparma” operasyonlarına kadar, şubedeki sendika bürokratlarının kullandığı bu kirli yöntemlere mevcut merkez yönetimi de başvurma ihtiyacı duymuştur. Söz konusu koltuk kavgası ve kaygısı olunca demokrasi de tez elden rafa kaldırılabilmiş, şubelere müdahaleler gündeme alınabilmiştir. Özellikle son süreçte yaşananlar sendikal bürokrasinin en karakteristik özelliklerinden birisidir. En ilerici sendikacı için bile hiçbir meşruiyeti yoktur. Bir sendika için esas olan her koşul altında tabandaki işçinin iradesidir. Eski uzlaşmacı anlayışın önünü kesecek olan da bu tarz ayak oyunları değil, gerçek bir mücadele ve demokrasinin uygulanması olacaktır. Mevcut genel merkez yönetimi birçok alanda olduğu gibi bu alanda da iddiaları ile çelişmiş, deyim yerinde ise sınıfta kalmıştır.

Toplamında ifade edecek olursak mevcut genel merkez yönetimi oldukça anlamlı bir program ortaya koymuş olmasına rağmen bu programa uygun bir pratik sergilememiş, dahası bu programı uygulayacak iradeyi gösterememiştir. *** Gerçekleşen çoğu şube genel kurulunda fabrikalarda yaşanan sorunlar tartışılmadı. Şube genel Genel kurullar daha çok mevcut yönetim ile eski yönetimin savaş alanına dönüştürüldü. kurullarından Neredeyse hiçbir genel kurulda anlayışa ilişkin yansıyanlar bir tartışma gerçekleşmedi. Tersine zaten saflaşmış olan taraflar birbirini alt edebilmek için kıyasıya bir rekabet yürüttü. Böylece bir kez daha genel kurullar sendikal bürokrasinin koltuk savaşına sahne oldu, böylesine önemli bir süreç her türlü kirli yöntemle birlikte heba edilmiş oldu. Tüm bu süreç boyunca kafa koparmalar, oy avcılıkları, seçim propagandası için kullanılan sendikal izinler ve olanaklar koltuk kapma yarışının boyutunu gözler önüne serdi. Ne kadar “iyi niyet”li söylemler ifade edilirse edilsin bir kez daha tabanın iradesi yok sayılmış oldu.

-10-

Sendikal bürokrasi ve BMİS gerçeği Sendikal hareket içinde bürokratik yozlaşma uzun yıllardır bilinen ve görünen bir gerçekliktir. Sendika bürokratları bunu kabul etmese de gerçekler ortadadır. Yönetime gelmeden önce mevcut BMİS yönetimi de bu konudaki rahatsızlıklarını çeşitli vesilelerle dile getirmişti. O günden bugüne de her vesile ile sendikanın en temel 3 ilkesinden biri olan “tabanın söz ve karar sahibi olması” ilkesini ön plana çıkardı. Ancak bunun sözden öte bir anlam taşımadığını da geçen sürede açığa çıkan gerçekler gösterdi.

BMİS yönetimi acaba hangi konuda tabandaki işçiye danışarak adım atmıştır? İşçileri ilgilendiren en önemli sorunlarda nasıl bir katılımcılık esas alınmıştır? Genel temsilciler kurulunda yapılan tartışmalar bu açıdan ne kadar doygun ve yeterli olabilmiştir? Bu soruların yanıtı büyük ölçüde ‘yapılmamıştır’ olacaktır. Ne MESS süreçlerinde, ne fabrikalarda yaşanan sorunlarda, ne de herhangi başka bir süreçte bu adımlar yeterli bir toklukla atılmamış, atılması tercih edilmemiştir.

Fabrikalardaki işyeri komiteleri de tamamen işlevsizleştirilmiş, daha doğrusu toplanma ihtiyacı bile hissedilmemiştir. Bu durumun şubelerin sorumluluğunda olduğu iddia edilecek olsa bile merkez yönetiminin de bu konuda zorlayıcı bir tutumu olmamıştır. Fabrikalardaki işyeri komitelerini TİS süreçlerinde bile işlevsel kılmayan bir anlayışın ise sendikal demokrasiden bahsetmesi inandırıcı değildir.

Yer yer çeşitli şubelerde işçiler ve şubeler arasında çıkan anlaşmazlıklarda alınan tutumlar da bu açıdan ibretliktir. İşçilerin haklı tepkileri “şubelerin işine karışmamak” adına görmezden gelinmiş, işçiler şubelerde hüküm süren bürokrasinin ağına teslim edilmiştir. Buralarda en azından sendikal demokrasinin işlerliği için zorlamalarda ve müdahalelerde bulunmak genel merkez yönetiminin görevi ve sorumluluğudur. Oysa onlar, şube yönetimleri ile gerilmemek ve açık -9-

çatışmalara girmemek adına bu sorumluluklarını da yüzüstü bırakmışlardır. Ta ki, bu şubeler kendilerine karşı açık bir savaşa girene kadar. Özellikle son genel kurul sürecinde temsilcilerin görevden alınmasından delege avcılığına, ayak kaydırma çabalarından “kafa koparma” operasyonlarına kadar, şubedeki sendika bürokratlarının kullandığı bu kirli yöntemlere mevcut merkez yönetimi de başvurma ihtiyacı duymuştur. Söz konusu koltuk kavgası ve kaygısı olunca demokrasi de tez elden rafa kaldırılabilmiş, şubelere müdahaleler gündeme alınabilmiştir. Özellikle son süreçte yaşananlar sendikal bürokrasinin en karakteristik özelliklerinden birisidir. En ilerici sendikacı için bile hiçbir meşruiyeti yoktur. Bir sendika için esas olan her koşul altında tabandaki işçinin iradesidir. Eski uzlaşmacı anlayışın önünü kesecek olan da bu tarz ayak oyunları değil, gerçek bir mücadele ve demokrasinin uygulanması olacaktır. Mevcut genel merkez yönetimi birçok alanda olduğu gibi bu alanda da iddiaları ile çelişmiş, deyim yerinde ise sınıfta kalmıştır.

Toplamında ifade edecek olursak mevcut genel merkez yönetimi oldukça anlamlı bir program ortaya koymuş olmasına rağmen bu programa uygun bir pratik sergilememiş, dahası bu programı uygulayacak iradeyi gösterememiştir. *** Gerçekleşen çoğu şube genel kurulunda fabrikalarda yaşanan sorunlar tartışılmadı. Şube genel Genel kurullar daha çok mevcut yönetim ile eski yönetimin savaş alanına dönüştürüldü. kurullarından Neredeyse hiçbir genel kurulda anlayışa ilişkin yansıyanlar bir tartışma gerçekleşmedi. Tersine zaten saflaşmış olan taraflar birbirini alt edebilmek için kıyasıya bir rekabet yürüttü. Böylece bir kez daha genel kurullar sendikal bürokrasinin koltuk savaşına sahne oldu, böylesine önemli bir süreç her türlü kirli yöntemle birlikte heba edilmiş oldu. Tüm bu süreç boyunca kafa koparmalar, oy avcılıkları, seçim propagandası için kullanılan sendikal izinler ve olanaklar koltuk kapma yarışının boyutunu gözler önüne serdi. Ne kadar “iyi niyet”li söylemler ifade edilirse edilsin bir kez daha tabanın iradesi yok sayılmış oldu.

-10-

BMİS üyesi işçi ve delegelere düşen sorumluluklar Bugün görüldüğü kadarıyla 17. Merkez Genel Kurulu’nda da şube genel kurullarında yarışan iki anlayış karşı karşıya gelecek. Bir tarafta “bana ‘uzlaşmacı sendikacılık’ yapıyor diyorlarsa bilsinler ki işçinin işsiz kalmaması için bundan sonra da seçilirsem yapacağım budur, bundan onur duyarım” diyenler, diğer tarafta uzlaşmacı ve bürokratik sendikacılığa karşı sınıf sendikacılığı bayrağını yükseltme iddiasıyla yola çıkıp bu bayrağın altında kalanlar. Bu iki anlayış da yönetimde bulundukları süreç boyunca sergiledikleri pratik ile BMİS üyesi işçilere ve metal işçilerine bir gelecek sunamayacaklarını kanıtlamış oldular. Kaygılar ne kadar “iyi niyetli” söylemlerle ifade edilirse edilsin, geride kalan dönem, koltuk koruma kaygısının sınıfın çıkarlarını koruma kaygısının önüne geçtiğini kanıtlamış oldu.

Böyle bir tablo içerisinde BMİS üyesi işçilere ve delegelere düşen görev bu anlayışlarla güçlü bir hesaplaşma içerisine girebilmektir. Bugün BMİS’in sınıf sendikacılığı zeminine çekilmesi ve uzlaşmacı-bürokratik anlayışın sendikadan sökülüp atılması öncü işçilerin çabalarına sıkı sıkıya bağlıdır.

BMİS tabanında bürokrasiye karşı demokrasi, uzlaşmaya karşı mücadele temelinde güçlü bir çalışma yürütülmeli, genel kurul kürsüsü de bu mücadelenin alanlarından biri olmalıdır.

Sınıf sendikacılığı esasına dayanan güçlü bir program ve tabii ki bu programı uygulayacak güçlü bir irade ve kenetlenmiş bir üye tabanı ile yola devam etmek tek çıkış yolumuzdur. Sadece kendi kaderimiz değil, ülkede sermayenin azgın saldırılarıyla boğuşan ve her geçen daha güçlü bir şekilde örgütlenme arayışına giren sınıf kardeşlerimizin de kaderi bizim bu yöndeki seçimimize bağlı olacaktır.

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu olarak Birleşik Metal İş Sendikası üyesi tüm işçileri ve genel kurul delegelerini aşağıdaki talepler ekseninde birleşmeye ve bu taleplerle birlikte yürüyecek güçlü bir mücadeleye omuz vermeye çağırıyoruz.

-11-

Sendikal bürokrasi karşısında: — Profesyonellik sınırlanmalı ve profesyonel sendikacıların ücretleri ortalama işçinin ücretlerini aşmamalıdır.

— Sendika kongreleri en çok iki yılda bir yapılmalıdır.

— İşyeri komiteleri karar organları olarak tanınmalı, bu komitelerin işyeri sorunlarına ilişkin aldığı kararlar şube yönetimi açısından bağlayıcı olmalıdır.

— İşyeri komitelerinin üyeleri seçimle belirlenmeli ve işçiler tarafından görevden alınabilmelidir (geri çağırma hakkı).

— İşyeri temsilcilerinin seçimsiz belirlenmesine izin verilmemeli, seçimle belirlenmeleri zorunlu olmalı ve gerektiğinde işçiler tarafından geri alınabilmelidir.

— Delege seçimleri işyerlerinde demokratik yöntemlerle gerçekleştirilmelidir.

— Şube Temsilciler Kurulu tarafından alınan kararlar bağlayıcı olmalıdır.

— Genel Temsilciler Kurulu kararları sendika genel merkezi için bağlayıcı olmalıdır.

— Genel kurul tartışmaları işyerlerinden başlayarak yürütülmeli, tüm üyelerin tartışmalara aktif katılımı sağlanmalı ve delegeler bu tartışmaları genel kurul kürsüsüne taşımalıdır.

Mücadele perspektifi: — Her türlü uzlaşmacı anlayış mahkûm edilmeli ve fiili-meşru mücadele esas alınmalıdır.

— Ücret sendikacılığı mahkûm edilmeli, sermayenin ideolojik, siyasal, sosyal ve ekonomik tüm saldırılarına karşı mücadeleci bir çizgi izlenmelidir.

— Tabanın söz ve karar hakkı esas alınmalı, sendika yönetimlerinin inisiyatifi tali olmalıdır.

— İşten atmalar, ücretsiz izinler, hak gaspları karşısında mücadeleci bir tutum alınmalı, işçilerin aleyhine olacak hiçbir uzlaşmaya imza atılmamalıdır.

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu

BDSP

İşçi Bülteni Özel Sayı 242 * Fiyatı: 25 YKr * Aralık 2007 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Gülcan CEYRAN EKİNCİ * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Mollaşeref Mah. Millet Cad. 50/10 Fatih/İstanbul * Tel/Fax: 0 (212) 621 74 52 * Baskı Özdemir Mat / İST

BMİS üyesi işçi ve delegelere düşen sorumluluklar Bugün görüldüğü kadarıyla 17. Merkez Genel Kurulu’nda da şube genel kurullarında yarışan iki anlayış karşı karşıya gelecek. Bir tarafta “bana ‘uzlaşmacı sendikacılık’ yapıyor diyorlarsa bilsinler ki işçinin işsiz kalmaması için bundan sonra da seçilirsem yapacağım budur, bundan onur duyarım” diyenler, diğer tarafta uzlaşmacı ve bürokratik sendikacılığa karşı sınıf sendikacılığı bayrağını yükseltme iddiasıyla yola çıkıp bu bayrağın altında kalanlar. Bu iki anlayış da yönetimde bulundukları süreç boyunca sergiledikleri pratik ile BMİS üyesi işçilere ve metal işçilerine bir gelecek sunamayacaklarını kanıtlamış oldular. Kaygılar ne kadar “iyi niyetli” söylemlerle ifade edilirse edilsin, geride kalan dönem, koltuk koruma kaygısının sınıfın çıkarlarını koruma kaygısının önüne geçtiğini kanıtlamış oldu.

Böyle bir tablo içerisinde BMİS üyesi işçilere ve delegelere düşen görev bu anlayışlarla güçlü bir hesaplaşma içerisine girebilmektir. Bugün BMİS’in sınıf sendikacılığı zeminine çekilmesi ve uzlaşmacı-bürokratik anlayışın sendikadan sökülüp atılması öncü işçilerin çabalarına sıkı sıkıya bağlıdır.

BMİS tabanında bürokrasiye karşı demokrasi, uzlaşmaya karşı mücadele temelinde güçlü bir çalışma yürütülmeli, genel kurul kürsüsü de bu mücadelenin alanlarından biri olmalıdır.

Sınıf sendikacılığı esasına dayanan güçlü bir program ve tabii ki bu programı uygulayacak güçlü bir irade ve kenetlenmiş bir üye tabanı ile yola devam etmek tek çıkış yolumuzdur. Sadece kendi kaderimiz değil, ülkede sermayenin azgın saldırılarıyla boğuşan ve her geçen daha güçlü bir şekilde örgütlenme arayışına giren sınıf kardeşlerimizin de kaderi bizim bu yöndeki seçimimize bağlı olacaktır.

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu olarak Birleşik Metal İş Sendikası üyesi tüm işçileri ve genel kurul delegelerini aşağıdaki talepler ekseninde birleşmeye ve bu taleplerle birlikte yürüyecek güçlü bir mücadeleye omuz vermeye çağırıyoruz.

-11-

Sendikal bürokrasi karşısında: — Profesyonellik sınırlanmalı ve profesyonel sendikacıların ücretleri ortalama işçinin ücretlerini aşmamalıdır.

— Sendika kongreleri en çok iki yılda bir yapılmalıdır.

— İşyeri komiteleri karar organları olarak tanınmalı, bu komitelerin işyeri sorunlarına ilişkin aldığı kararlar şube yönetimi açısından bağlayıcı olmalıdır.

— İşyeri komitelerinin üyeleri seçimle belirlenmeli ve işçiler tarafından görevden alınabilmelidir (geri çağırma hakkı).

— İşyeri temsilcilerinin seçimsiz belirlenmesine izin verilmemeli, seçimle belirlenmeleri zorunlu olmalı ve gerektiğinde işçiler tarafından geri alınabilmelidir.

— Delege seçimleri işyerlerinde demokratik yöntemlerle gerçekleştirilmelidir.

— Şube Temsilciler Kurulu tarafından alınan kararlar bağlayıcı olmalıdır.

— Genel Temsilciler Kurulu kararları sendika genel merkezi için bağlayıcı olmalıdır.

— Genel kurul tartışmaları işyerlerinden başlayarak yürütülmeli, tüm üyelerin tartışmalara aktif katılımı sağlanmalı ve delegeler bu tartışmaları genel kurul kürsüsüne taşımalıdır.

Mücadele perspektifi: — Her türlü uzlaşmacı anlayış mahkûm edilmeli ve fiili-meşru mücadele esas alınmalıdır.

— Ücret sendikacılığı mahkûm edilmeli, sermayenin ideolojik, siyasal, sosyal ve ekonomik tüm saldırılarına karşı mücadeleci bir çizgi izlenmelidir.

— Tabanın söz ve karar hakkı esas alınmalı, sendika yönetimlerinin inisiyatifi tali olmalıdır.

— İşten atmalar, ücretsiz izinler, hak gaspları karşısında mücadeleci bir tutum alınmalı, işçilerin aleyhine olacak hiçbir uzlaşmaya imza atılmamalıdır.

Bağımsız Devrimci Sınıf Platformu

BDSP

İşçi Bülteni Özel Sayı 242 * Fiyatı: 25 YKr * Aralık 2007 * Sahibi ve S. Yazı İşleri Md.: Gülcan CEYRAN EKİNCİ * EKSEN Basım Yayın Ltd. Şti. * Mollaşeref Mah. Millet Cad. 50/10 Fatih/İstanbul * Tel/Fax: 0 (212) 621 74 52 * Baskı Özdemir Mat / İST