Brief aan mijn jongere zelf

Gedetailleerde lesvoorbereidingen, eentonig verbeterwerk, realistische tijdsinschatting: haar ADHD en moeilijke emotieregulatie maken het de jonge Yanti niet altijd makkelijk als leraar. Maar een sterke klik met de leerlingen zal altijd haar troef zijn, stelt ze haar oudere zelf gerust.

Hey Yanti

Ik ben onlangs begonnen in een nieuwe school. De vorige was geen onverdeeld succes. Overenthousiast had ik de leerlingen een rijk gevuld traject voorgespiegeld, dat een tikje te ambitieus bleek. Maar hey, ik leerde eruit: soms pragmatischer zijn. Bovendien was er niet echt een match: vanaf nu kies ik alleen nog voor intensief samenwerkende teams. Beter voor de leerlingen, beter voor mij, want in mijn eentje differentiëren, fioew.

Het heeft een poos geduurd voor je wist wat er aan de hand was. In het secundair had je er nooit veel last van – hoewel ik papa nog hoor zeggen: is het niet willen of niet kunnen? – want je was slim, en hoefde maar te doen wat de leraren voorkauwden. Pas aan de unief, toen je zelf je studietijd moest plannen en op tijd in de les geraken, startte een lange zoektocht naar de juiste behandeling.

Ook op school vallen ze niet altijd op, de leerlingen die worstelen. Omdat ze niet per se ‘druk’ zijn. Maar jij haalt ze eruit, met je emotionele radar. En speelt de signalen door als het nodig is. Je wil ze hun pad helpen vinden, dus vraag je door – geen gêne, voordeel van ADHD – naar het waarom van hun gedrag. Hadden ze dat maar vaker aan jou gevraagd.

Ik wilde jou vragen: zal het altijd raar blijven dat je als leraar jongeren vaardigheden moet bijbrengen waar je het zelf als volwassene moeilijk mee hebt? Zal ik altijd jaloers blijven op collega’s die met één gestroomlijnde Excel-puntenlijst naar de klassenraad komen? Zal verbeterwerk altijd een noodzakelijk kwaad zijn zolang leerlingen alleen geïnteresseerd zijn in hun punten?

Gebrek aan respons of zingeving zal alvast een stevige motivatiekiller blijven, dat weet ik. En dat is voor iedereen zo natuurlijk, maar ik heb er wellicht nog net iets meer last van. Misschien moet ik op dat vlak de ‘kanarie in de koolmijn’ zijn op school en zo dingen in beweging proberen te zetten?

Maar first things first. Ik hoop dat het straks lukt met de stage. Al twee keer raakte ik halfweg de focus en routine bij de ‘administratieve kant’ van mijn lesvoorbereidingen kwijt. Fijn dat ze zo begripvol zijn in de opleiding: “We weten dat je het kan.” Ik weet het zelf ook. Dit is de juiste keuze. Ik wil jongeren boeien en weet hoe belangrijk intrinsieke motivatie daarvoor is. Dus breng ik de echte wereld binnen in de klas. Mogen ze helemaal zichzelf zijn. En ben ik keihard jou.

Wie is Yanti Vermeulen?

• geeft Engels en economie in het GO!

Atheneum in Ukkel

• stond al in verschillende Brusselse scholen

• studeerde Politieke Wetenschappen en heeft straks ook een Educatieve Bachelor op zak