editorial Θεσσαλονίκη Στίχοι λιτοί που καταδεικνύουν όλα όσα μας γοητεύουν και μας μελαγχολούν στον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Στα κείμενα που ακολουθούν, Θεσσαλονικείς προσεγγίζουν από διαφορετική σκοπιά καταστάσεις και γεγονότα που συνθέτουν τη φυσιογνωμία της γενέτειράς τους. Και το Καλαμαρί, αναπόσπαστο κομμάτι αυτή της πόλης, τόσο με το εκπαιδευτικό όσο και με το πολιτιστικό - κοινωνικό του έργο, δίνει το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Αυτή η πόλη, Παράξενα γοητευτική, Έχει κουρνιάσει στις ρίζες της ψυχής μου. Οι δρόμοι της, Γραμμές στα χέρια μου Κι ο ρυθμός της, Η αναπνοή μου. Το ποίημα είναι της μαθήτριας της Β’ γυμνασίου Μυρτώς Αποστολίδου η οποία βραβεύθηκε με Α’ Βραβείο στο 5ο Φεστιβάλ Ποίησης Νομού Θεσσαλονίκης. Ερμίνα Συρρή Γενική Διευθύντρια της Σχολής
[02]
Φώτο: Ιωάννα Χατζιανδρέου
Θεσσαλονίκη, Πόλη με γλυκιά μονοτονία, Που τη σπάει το κύμα. Πόλη με ύπαρξη έμβια Και οι άνθρωποι τα μάτια της. Οι ιστορίες των ανθρώπων της, Η μόνη δικιά της ιστορία. Μια αναδρομή στο παρελθόν, Τα πάντα σε αυτή, Ποίηση δοσμένη σε κουτί αναμνήσεων. Tα πρωινά της κρύα μάγουλα Και ραγισμένα χέρια. Και η παραλία, Τόπος διαφυγής παντοτινός κι ελευθερίας. Όλη η πόλη κόσμος, κίνηση, Χάος κι ηρεμία. Κι ο Νοέμβριος σ’ αυτή Απέραντη, υπέροχη μελαγχολία, Αίσθηση βροχής κι ομίχλης. Κι ο ήλιος, ένα δειλό χαμόγελο Σε πρόσωπο συγκινημένο.
τεύχος 8
Διανέμεται δωρεάν La Press Libre
ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ Παραμύθια της χαλιμάς Μια τουρίστρια στην πόλη μας... Σύλλας Τζουμέρκας «χώρα προέλευσης» Σερεφίδης Δαμιανός - Τερζοπούλου Αριάδνη Και οι τρείς είναι υπέροχες (Άρης - Πάοκ - Ηρακλής) 18 Λίστες αποφοίτων 06 08 10 12 16
22 24 26 28 30 32
Πρόσωπα της πόλης Λάζαρος Πάντος Νανώ Κουγιουμτζόγλου Σπύρος Πέγκας Ιωσηφίνα Σβάνια Χατζηγώγας Γιάννης Χριστόπουλος Γιώργος
34 36 38 40
Δράση στην πόλη Παιδιά εν δράσει Σφήνα Γιορτή της άνοιξης Εκδηλώσεις σχολείου
Διεύθυνση περιοδικού: Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης: Σχεδιασμός: Τυπογραφείο:
Ερμίνα Συρρή Μαρία Φαρδέλλα Στέφανος Μιχαηλίδης Europaper (Μαρασλή 5-Δελφών, 542 48 Θεσ/νίκη)
Διαφημιστικό τμήμα: Αλέξης Τσιότσης
(τήλ.επικοινωνίας 2310 334955 • 6979118829)
Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Δέσποινα Πολυχρονίδου, Δημήτρης Νάσκος, Κωσταντίνος Καρεμφύλλης, Τζιάννι Κάλλεν, Νίκος Ραχανιώτης, Χρήστος Παντελίδης και η Θεσσαλονίκη.
42 Ιστορίες απο την πόλη Μουσική στην πόλη 46 Λωξάνδρα 48 Paranoise web radio 50 Prefabricated 52 30 πράγματα που μυρίζουν Θεσσαλονίκη από 10 “παιδιά” της πόλης 56 Urbi et orbi 59 Dernier page…καλό καλοκαίρι! [04]
Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε: Eλληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί Mαρία Φαρδέλλα Μαντώ Γαβριηλίδου Tηλ.: 6972183273 e-mail: c2_square@yahoo.com Tηλ.: 2310472115
[06]
[07]
Γράφει η Γεωργία Μαρούδα Θεσσαλονίκη, ένας προορισμός αναπάντεχων εκπλήξεων. Μία πόλη πού έχει πολλά να πεί στόν επισκέπτη της. Ομορφιά, χαλάρωση μέσα στα τείχη μίας κουλτούρας διαχρονικής και βαθιά ριζομένης στην καθημερινότητα των κατοίκων της. Μια κουλτούρα που σε ταξιδεύει σε άλλα μέρη της Ευρώπης φανερώνοντας μία ιστορία ξεχωριστή. Κι όμως η πόλη αυτή έχει και κάτι άλλο πιό μαγικό και απρόσμενο. Διεγείρει στον καθένα από εμάς αισθήσεις ξεχασμένες. Γεύσεις θεσπέσιες, ήχοι μελωδικοί, εικόνες πού σε συνεπαίρνουν και σε ταξιδεύουν σε τόσες εποχές όσες και τα ξεχωριστά μνημεία της. Και θές να αφεθείς σ’αυτό το παιχνίδι. Και όσο γίνεσαι ένα με τον κόσμο της, τα σοκάκια της τόσο ξεχνάς την δική σου πραγματικότητα. Και θές να παραδοθείς εκεί, σ’ έναν τόπο που όταν το γευτείς, σε αφοπλίζει και σε οδηγεί από μόνος του σε όποια ιστορία σε συγκινεί. Κάπως έτσι και οι άνθρωποι της, ζεστοί και ζηλευτοί πού έχουν την τύχη να ζουν τη μαγεία της και να βγαίνουν αλώβιτοι από τους ρυθμούς της πραγματικότητας.
Έτσι και εγώ είχα την τύχη και την ευτυχία συνάμα να ζήσω, έστω και για λίγο, αυτή τη μαγεία. Απόλαυσα κάθε στιγμή εκεί και ξεπρόβαλαν σε μένα συναισθήματα κρυμένα που μία πόλη όπως η Αθήνα δεν σου επιτρέπει να τα ζείς. Εύχομαι σύντομα να μπορέσω να επισκεφτώ την πόλη αυτή και ευελπιστώ-γιατί όχι- να καταφέρω να κάνω την παραμονή μου μόνιμη. [08]
Γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει θέατρο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και, μέσω ανταλλαγής, στο Ινστιτούτο Μέσων και Αναπαραστατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία. Η μικρού μήκους ταινία του Τα μάτια που τρώνε εξασφαλίζει επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών το 2001, κερδίζει το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι το 2001, ενώ είχε ήδη αποσπάσει και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Δράμας το 2000. Η επόμενη μικρού μήκους ταινία του, Βροχή, αποσπά το 1ο Κρατικό Βραβείο Μικρού Μήκους Ταινίας το 2002. Παράλληλα εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτης για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και ως σκηνοθέτης για τις εκπομπές Οι Φάκελοι των Αλέξη Παπαχελά, Τάσου Τέλλογλου και Σοφίας Παπαϊωάννου (Mega Channel, 20042007), και Παρασκήνιο (ΕΡΤ 2004, επεισόδιο: Ezra Pound – Παράδεισο ήθελα να γράψω). Το 2003 επιλέγεται για να συμμετάσχει στο 1ο διεθνές Talent Campus του Φεστιβάλ Βερολίνου (Berlinale). Το 2006 παρακολουθεί το τμήμα υποκριτικής του Stella Adler Studio στη Νέα Υόρκη και το 2007 μεταφράζει στα ελληνικά το εγχειρίδιο της Στέλλας Άντλερ Η τέχνη του ηθοποιού (εκδόσεις Ίνδικτος). Το 2008 επιλέχθηκε για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Greece: Generation Next. H πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο Χώρα Προέλευσης, με πρωταγωνιστές τους Αμαλία Μουτούση, Θάνο Σαμαρά, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Ερρίκο Λίτση, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Χρήστο Πασσαλή, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Γιούλα Μπούνταλη, Μαρία Καλλιμάνη, ολοκλήρωσε τα γυρίσματα και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ.
[10]
Φιλμογραφία •2009 Χώρα Προέλευσης (post-production) •2004 Ezra Pound Παράδεισο ήθελα να γράψω (ντοκ.) •2002 Βροχή •2000 Τα μάτια που τρώνε
Μεγάλωσα στη Νίσυρο και τη Θεσσαλονίκη. Τα εφηβικά μου χρόνια, το γυμνάσιο και το λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Τέσσερα από αυτά τα χρόνια - από την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου – στο Καλαμαρί, όπου έμαθα γαλλικά, συμμετείχα στις παραστάσεις της κυρίας Μαριλένας Φισκέττι, και γνώρισα τέσσερις από τους πιο αγαπημένους μου φίλους, τον Βαγγέλη Πριτσούλη, την Κρίστα Μπαλλά, τη Μάτα Βλάχου και τη Μαρία Φωτοπούλου. Στη συνέχεια σπούδασα στην Αθήνα, την Ολλανδία και την Αμερική, θέατρο, σκηνοθεσία σινεμά και υποκριτική, ενώ παράλληλα άρχισα να κάνω τις μικρού μήκους ταινίες. Θυμάμαι στην τρίτη λυκείου ήθελα πολύ να περάσω στο πανεπιστήμιο και να φύγω από την πόλη, γιατί έτσι συμβαίνει όταν ζεις κάπου που δεν μπορείς να σπουδάσεις και κυρίως να εργαστείς πάνω σε αυτό που θες, αλλά και γιατί σ’ εκείνη την ηλικία θέλεις το περιβάλλον να σου φαίνεται ασφυκτικό, ώστε να ψάξεις μόνος σου να βρεις ένα δρόμο. Ήρθα στην πόλη από το νησί στο τέλος του δημοτικού και η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα ένας άγνωστος κώδικας τον οποίο χρειάστηκε να μάθω από την αρχή. Και αυτό με επηρέασε πολύ, γιατί χρειάστηκε από νωρίς να αναγνωρίσω και να ισορροπήσω ανάμεσα στις έντονες αντιθέσεις της πόλης: την ομορφιά και την ασχήμια της, την ιλιγγιώδη φτώχεια και τον νεοπλουτισμό της, τις φιλοξενούμενες τέχνες και τον καλλιτεχνικό επαρχιωτισμό, τον πουριτανισμό και τη δύναμη της θρησκευτικής της ζωής, τον βαρύ της μικροαστισμό που εμφανίζεται σαν φάρμακο, δηλαδή είτε ως δηλητήριο είτε ως καταπραϋντικό. Στη Χώρα Προέλευσης, μέσα από μια ιστορία ενδοοικογενειακής υιοθεσίας, τρεις γενιές, η γενιά του ’50, η γενιά της μεταπολίτευσης, και η νεότερη γενιά συγκρούονται μέχρις εσχάτων. Οι ήρωες, μέλη μιας οικογένειας που όλοι ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, στο πέρασμα του χρόνου, βλέπουν τις πράξεις τους να διαστρέφονται, τα αισθήματά τους να δοκιμάζονται, τη γνώμη τους να αμφισβητείται, την όλη τάξη των πράγμάτων που οι ίδιοι με τις αποφάσεις τους θέσπισαν, να ταράσσεται ανεπανόρθωτα. Η Χώρα Προέλευσης διαδραματίζεται κατά το ήμισυ στην Θεσσαλονίκη. Κάναμε γυρίσματα στη μεγάλη λιτανεία του Αγίου Δημητρίου, στις γειτονιές του κέντρου, στις εργατικές πολυκατοικίες του Φοίνικα και στην Επανομή. Και είναι οι αντιθέσεις αυτές της πόλης που λέγαμε πριν, που δυναμιτίζουν τις συγκρούσεις μεταξύ των χαρακτήρων της ταινίας Και έχω την ευκαιρία εδώ να ευχαριστήσω όλους τους συμμαθητές από το σχολείο, που μας βοήθησαν με τόση υπομονή στα γυρίσματα δυο σκηνών που χρειάζονταν πολύ κόσμο. Η προσπάθειά της γενιάς μου στο σινεμά είναι να κάνουμε ταινίες που να μην τις αντιμετωπίζουν οι θεατές σαν «ελληνικές ταινίες», αλλά σαν κανονικές ταινίες, ταινίες δηλαδή που έχουν ένα θέμα, ανήκουν σε ένα είδος, προκαλούν και ενδιαφέρουν. www.myspace.com/syllastzoumerkas
[11]
‘ Δαμιανός Σερεφίδης Απόφοιτος του Καλαμαρί
Η τύχη ήταν αυτή που με οδήγησε στην Ελβετία. Ειλικρινά, από την περίοδο των σχολικών μου χρόνων, αλλά και των πρώτων πανεπιστημιακών, όταν σκεφτόμουν τις μελλοντικές επιλογές μου για μεταπτυχιακές σπουδές, σίγουρα η χώρα της fondue και των ρολογιών, του χιονιού και των χειμερινών chalets, δεν βρισκόταν ούτε καν στο μυαλό μου. Η προτροπή της πρώην διευθύντριας μου στα Ηνωμένα Έθνη στην Αθήνα ήταν αυτή που άλλαξε τα σχέδιά μου, και από την Αγγλία ή την Γαλλία κατέληξα σε χώρα χωρίς θάλασσα αλλά με πολλές λίμνες. Η Γενεύη βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Ελβετίας, στα σύνορα με τη Γαλλία και ανάμεσα σε δύο οροσειρές, Juras και Alpes. Είναι μια όμορφη, σχετικά μικρή πόλη των 350 χιλιάδων κατοίκων με περίπου 40% ξένους, dserefidis@gmail.com
πράγμα που σε κάνει να νιώθεις μέρος αυτής της πόλης από την πρώτη στιγμή μιας και πολλοί νιώθουν ως επισκέπτες και όχι ως αυτόχθονες. Είναι μια πόλη καθαρή και καλά οργανωμένη, όπου ο κάθε πολίτης της αντιμετωπίζεται ως άτομο με τα δικαιώματά του και τις υποχρεώσεις του, ενώ η ενημέρωση για τις οποιεσδήποτε επίσημες καθημερινές δραστηριότητες είναι άμεση και πλήρης. Η οργάνωση αυτή και ο καθορισμός ξεκάθαρων ορίων δεν δρα όμως ενάντια στην πολιτισμική διαφορετικότητα του κάθε κατοίκου της. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε κάθε βήμα στο κέντρο της πόλης ακούς πολλές διαφορετικές γλώσσες, και βλέπεις ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες, ενώ η πόλη προσαρμόζεται στην πολυπολιτισμικότητα αυτή χωρίς να χάνει την αίσθηση της αρμονικής της λειτουργίας. Είναι πολλά τα πράγματα που θα ήθελα να πω για αυτήν την πόλη που με φιλοξενεί τα τελευταία έξι χρόνια. Σίγουρα όμως δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι προσφέρει απλόχερα τις προκλήσεις και τον ρυθμό ζωής που προσφέρουν μεγαλουπόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι και η Νέα Υόρκη. Παρόλα αυτά έχει κάτι το ιδιαίτερο, ανάμεσα στον ρυθμό
ζωής μιας πόλης 350 χιλιάδων κατοίκων, και μιας πόλης που φιλοξενεί μέρος των διεθνών εξελίξεων καθώς είναι η ευρωπαϊκή έδρα πλήθους πολυεθνικών, διεθνών οργανισμών και τραπεζικών ιδρυμάτων. Είναι η ταυτόχρονη αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας με την αίσθηση ότι πίσω από αυτό το πέπλο ηρεμίας κρύβεται μια δύναμη δημιουργίας και εξέλιξης. Ένα επιπλέον πράγμα που την διαφοροποιεί από τις μεγαλουπόλεις που ανέφερα πιο πάνω είναι ότι δεν παρατηρείς μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Είναι μια πόλη της σχετικής «επιτυχίας» και της ποιότητας ζωής (υλικής και μη), γεγονός που δημιουργεί ίσως κι ένα ιδιαίτερο άγχος σε αυτούς που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή τους, και ιδιαίτερα πριν την ένταξή τους στην αγορά εργασίας. Σχετικά με τις σπουδές, το Πανεπιστήμιο της Γενεύης είναι ένα από τα παλαιότερα στην Ευρώπη με πλήθος διαφορετικών τμημάτων και ειδικοτήτων. Εγώ είμαι στο τελευταίο έτος του διδακτορικού μου στις Πολιτικές Επιστήμες στο Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών και Ανάπτυξης ενώ παράλληλα έχω ασχοληθεί με ανθρώπινα δικαιώματα στα Ηνωμένα Έθνη και με το δίκαιο εργασίας στον Παγκό-
σμιο Οργανισμό Εργασίας. Οι σπουδές στη Γενεύη ακολουθούν ένα μεικτό σύστημα που συνδυάζει την γαλλική ακαδημαϊκή παράδοση με τον αγγλοσαξονικό τρόπο σκέψης και μεθοδολογίας. Επιπλέον, η ακαδημαϊκή ζωή του φοιτητή δεν είναι απομονωμένη καθώς τα διαφορετικά τμήματα είναι μοιρασμένα σε πλήθος διαφορετικών κτιρίων μέσα στην πόλη, πράγμα που επιτρέπει στο σπουδαστή να συνδυάζει την ακαδημαϊκή του ζωή με αυτήν της πόλης. Τέλος η ύπαρξη πολλών διεθνών οργανισμών, πολυεθνικών και μη-κυβερνητικών οργανισμών, δίνει την δυνατότητα για παράλληλη επαγγελματική εμπειρία. Υπάρχει μια αμεσότητα και μια απλότητα. Η ευγένεια, ο σεβασμός και μια συνείδηση ότι συμμετοχής σε μία κοινωνία. Η Γενεύζοι τρέφουν μεγάλο σεβασμό για την αρχαία Ελλάδα και ίσως είναι από τους δυτικοευρωπαίους που μιλούν με ειλικρίνεια για την αγάπη τους προς την χώρα μας. Είναι άνθρωποι απλοί που δείχνουν ποιοι είναι και όχι ποιοι θα ήθελαν να είναι, ενώ η καλβινιστική προτεσταντική παράδοσή τους είναι πολύ κοντά στην αρχαία Ελληνική αρχή ότι η απλότητα είναι πλούτος.
Αριάδνη Τερζοπούλου Απόφοιτη του Καλαμαρί
Μένω στις Βρυξέλλες από το 1999 , ήρθα για έναν χρόνο με σκοπό να κάνω ένα μεταπτυχιακό και κοντεύω να κλείσω δεκαετία. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη παθούσα , η πόλη είναι γεμάτη απο παρόμοιες περιπτώσεις , μάλλον κάτι τραβάει τους ξένους να μείνουν εδώ, ίσως η πολυμορφία της πόλης και το γεγονός οτι τελικά ανάμεσα σε τόσο κόσμο δεν νοιώθεις ποτέ μόνος. Αυτή την στιγμή μετά απο δύο μεταπτυχιακά και εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα , εργάζομαι [14]
ώς διοικητική υπάλληλος της Ευρωπαικής επιτροπής μετά από σχετικό διαγωνισμό. Δουλεύω στη γενική διεύθυνση μεταφορών και συγκεκριμένα σε μία μονάδα που ασχολείται με τη χρηματοδότηση μεγάλων διευρωπαϊκών έργων υποδομής. Η Θεσσαλονίκη μου λείπει πολύ και ακόμα πιο πολύ η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, για τον λόγο αυτό την επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Αυτό που ίσως μου λείπει πε-
ρισσότερο από την πόλη μου είναι το υγρό στοιχείο και η επαφή με τη θάλασσα, κάτι που με ηρεμεί πάρα πολύ ...και σίγουρα ο ήλιος! Είναι κάτι που λείπει από ‘δώ! Αυτό που θα ήθελα να δώ να αλλάζει στην Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα το κυκλοφοριακό της. Επίσης να δούμε μια πιό ανατρεπτική παλιά και νέα παραλία... Όποιος έχει πάει στην Βαρκελώνη θα καταλάβει τι εννοώ!
Θεσσαλονίκη, μαγική πόλη, αδικημένη όμορφη , Λευκός πύργος, κάστρα, Θερμαϊκός, ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ . Η στήλη δεν θ’ασχοληθεί με σύγκριση ανάμεσα στις τρείς ομάδες, τα μεγέθη δεν παίζουν ρόλο, η ιστορία λέει ότι αυτές οι 3 ομάδες δεν εισέπραξαν αυτό που κατά καιρούς τις αναλογούσε -το γιατί ας το βρούν οι αθλητικοί παράγοντες. Κατά έναν περίεργο τρόπο οι 3 ομάδες ποτέ δεν βρίσκονταν σε ακμή συγχρόνως και εδώ δεν θα μιλήσουμε για αδικίες και αθηναϊκό κατεστημένο, όχι γκρίνιες. Οι ευθύνες που μας αναλογούν δεν επιτρέπουν διαμαρτυρίες και δεν είναι ούτε αυτό για ανάλυση.
ΠΑΟΚ: Δύο πρωταθλήματα κάποια κύπελλα κάποιοι τελικοί κυπέλλου κάποια χαμένα πρωταθλήματα. Κούδας, Τερζανίδης, Σαράφης, Παρίδης, Ασλανίδης, Αποστολίδης γι’αυτούς μιλάνε οι ουδέτεροι κι αυτό μετράει! Μαγικές καταστάσεις, ασύλληπτες, αυτά όμως τελείωσαν δεν ξανάρχονται όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας.
AΡΗΣ: Παπαιωάννου, Σοφόπουλος, Χρηστίδης, Πάλλας, Perugia, το χαμένο μπαράζ του Βόλου, απίστευτη ομάδα με ένα κύπελλο και με μία δυναμική αντιστρόφως ανάλογη με όλη την πορεία στα χρόνια πού πέρασαν. Και μόνο που θεωρείται μεγάλη ομάδα χωρίς τίτλους αυτό τα λέει όλα. Αν προσθέσουμε και την εποχή του Γκάλη και των άλλων παικτών, τότε που ο Άρης απέκτησε καινούργιους φιλάθλους τότε μεγαλώνει το μέγεθος της ομάδας την ίδια εποχή που ο μεγάλος αντίπαλος Πάοκ γράφει μια παράλληλη ιστορία, είναι η εποχή που η Θεσσαλονίκη είναι η μητρόπολη του μπάσκετ!
ΗΡΑΚΛΗΣ: Αρκεί μόνο ο Χατζηπαναγής για να καλύψει τα πάντα. Ομάδα μ’ένα μόνο κύπελλο έκανε κακή διαχείριση του ονόματος αυτού του μεγάλου παίκτη! Είναι η εποχή που μάζευε 45.000 ουδέτερους φιλάθλους στα παιχνίδια του. Αυτή είναι μια σύντομη αναδρομή, μια περίληψη της περιλήψεως, μια υποκειμενική άποψη, οι λεπτομέρειες μπορούν να γεμίσουν τόμους ολόκληρους. Επίλογος-ουτοπία ...όταν μετά απο πολλά χρόνια γίνει μια συγχώνευση των τριών ομάδων, ίσως τότε να δεί η πόλη μας καλυτερες μέρες ....ίσως....!!!!
Από τον Χρήστο Παντελίδη
Το πρώτο έμβλημα του ΠΑΟΚ (1926) ήταν το τετράφυλλο τριφύλλι και το πέταλο. Τα φύλλα ήταν πράσινα και πάνω από το καθένα ήταν χαραγμένα τα αρχικά της λέξης ΠΑΟΚ. Το σκέφτηκε ο αείμνηστος Κώστας Κοεμτζόπουλος που πήρε την ιδέα από το πακέτο τσιγάρων που κάπνιζε. Σε ένα καφενείο της περιοχής του Βότση, στις 25 Μαρτίου 1914, μια συντροφιά που την αποτελούσαν 22 άνθρωποι, πήρε τη μεγάλη απόφαση της ίδρυσης του συλλόγου. Αλλά το πρόβλημα βρισκόταν στο όνομα που θα του έδιναν. Οι δημιουργοί του νέου συλλόγου αποφάσισαν να του δώσουν ένα όνομα θεϊκό, γεμάτο επιβλητικότητα και μεγαλοπρέπεια, που να εμπνέει σεβασμό και φόβο. Η υλοποίηση της ιδέας ήρθε πέντε μήνες αργότερα τον Αύγουστο του 1914. Η ομάδα κέρδισε συμπάθειες μεταξύ των Θεσσαλονικέων που έβλεπαν στον ΑΡΗ τη δύναμη και την ευκαιρία αξιοποίησης της αθλητικής ιδέας! Η ιστορία του Ηρακλή ξεκινά από το 1899, όταν ιδρύθηκε ο όμιλος Φιλόμουσων. Ο όμιλος δεν ήταν αθλητικός σύλλογος, αλλά ένα σωματείο γραμμάτων και μουσικής. Το 1903, τα μέλη του ομίλου αποφάσισαν να εντάξουν στις δραστηριότητες τους τον αθλητισμό. Δημιούργησαν ένα γυμναστήριο και ίδρυσαν τμήματα κολύμβησης και ποδηλασίας. Ωστόσο, ήταν το ποδόσφαιρο το 1908, ένα νέο άθλημα εκείνης της εποχής που «έκλεψε τις καρδιές» των αθλητών.
[19]
Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1976 1979) και στην Royal Academy of Fine Arts (1979 - 1981) του Λονδίνου. Μαθήτευσε επίσης κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη (1985 - 1986). Εργάζεται στον τομέα των διακοσμητικών και εφαρμοσμένων τεχνών. Χρησιμοποιεί μολύβι, κάρβουνο, μικτές τεχνικές, τεχνητές παλαιώσεις σε χαρτί, εγκαυστική σε καμβά και ξύλο, και λάδι. Με εξαίρεση ένα σύντομο χρονικό διάστημα αμέσως μετά τις σπουδές του, που ασχολήθηκε με τον φωτογραφικό ρεαλισμό ασκεί μία ζωγραφική που αρχικά φέρει ευδιάκριτες τις επιρροές του Τσαρούχη, και στην συνέχεια αντλεί, υφολογικά και θεματικά, στοιχεία από συγκεκριμένες περιόδους της ιστορίας της τέχνης. Η ανθρώπινη μορφή, κυρίως ανδρική, ολόσωμη ή πορτρέτο σε μετωπική οπτική γωνία, αποτελεί την μόνιμη θεματική αναφορά του. Μετά από τριετή μελέτη των Φαγιούμ και μεγάλη σειρά πιστών αντιγράφων, χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη τυπολογία και τεχνική για σειρά “σύγχρονων” προσωπογραφιών. Με εφαρμογή της ίδιας μεθόδου μελέτης έρευνας κατά την δεκαετία του ‘80 προσέγγισε τους οριενταλιστές, την Αναγέννηση και τον Caravaggio, επεμβαίνοντας μόνον στην μετάπλαση των προσώπων. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές (“Κρεωνίδης”, 1982, 1985 κ.α.) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Θεσσαλονίκη (“Διαγώνιος”, 1975, 1976, Ζωγράφοι της Θεσσαλονίκης της Μεταπολεμικής Γενιάς, “Τέχνη” και Γαλλικό Ινστιτούτο, 1978, “Κοχλίας”, 1983 κ.α.). Δίδαξε ζωγραφική στην ΧΑΝΘ και στο ιδιωτικό του εργαστήριο. Ασχολήθηκε επίσης με την φωτογραφία, συνεργαζόμενος με γνωστά αθηναϊκά έντυπα.
[22]
Θεσσαλονίκη. Ερωτική πόλη Επιστρέφοντας απο την Αθήνα το ’94 αργά το βράδυ της Μ.Τετάρτης, είχε τελειώσει η λειτουργία. Οι εκκλησίες άδειες και πένθιμες...Περπατούσα μόνος στην πόλη - είπα απο μέσα μου «Θεέ μου πόση αμαρτία πρέπει να έχει αυτή η πόλη για να έχει τόσες εκκλησίες». Ο προσφερόμενος νεανικός έρωτας υπήρξε άφθονος... η επιθυμία δέν είχε προσχήματα. Η ερωτική λειτουργία διατηρούσε μερικούς μυστικούς κώδικες με τους οποίους ολοκλήρωνε φαντασιώσεις, οράματα και προθέσεις. Η Θεσσαλονίκη τότε είχε κοινωνικές τάξεις, 3 τον αριθμό, αστική - μικροαστική και τη λεγόμενη λαϊκή. Οι συνοικίες της πόλης συνδέονταν η μία με την άλλη , με λεωφορεία και με νεανικές διαδρομές για την αναζήτηση γνωριμιών . Τότε ξαφνικά μου έγινε αντιληπτό πως ο αρχαίος έρωτας δεν είχε τόση αξία στους καιρούς μας χωρίς αυτό το ανομολόγητο αίσθημα αμαρτίας και ευχής που μας παρέχει η βυζαντινή κληρονομιά μας. Αυτά όλα πέρασαν ... στα επόμενα χρόνια έμεινα να αναζητώ μια «Ερωτική Θεσσαλονίκη» χωρίς αντίκρυσμα... Όλα χάθηκαν.... Τη θέση τους πήρανε κάτι ξενέρωτα ιδεώδη.... Κι εγώ παρατηρητής, αναπολώ τρώγωντας τις αναμνήσεις μου μία-μία μπάς και τελειώσει το κουτί με τα σοκολατάκια. Και δεν έχω πιά όνειρα...έμπνευση, στοχασμούς για μια «υπέροχη» συμπρωτεύουσα.... Λάζαρος Πάντος
Το GLOW ήταν το πρώτο μηνιαίο lifestyle περιοδικό που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα προκαλώντας αρχικά μια έκπληξη στον παραλήπτη 3,5 χρόνια πριν, καθώς οι αντιδράσεις του αναγνωστικού κοινού έδειξαν ότι ο κόσμος δεν πίστευε ότι ένα τέτοιο έντυπο δεν ήταν προς πώληση, αλλά εντελώς free. Το GLOW αγαπήθηκε από το κοινό και κατάφερε να είναι ελεύθερο, ανεξάρτητο και δημιουργικό. Στην συνέχεια ακολούθησε το GLOW LIVING μια περιοδική έκδοση για το σπίτι, την αρχιτεκτονική και το design που κυκλοφορεί 3 φορές το χρόνο και τα Χριστούγεννα γεννήθηκε το νέο μας περιοδικό το ARREN. Το πρώτο ανδρικό περιοδικό από την Θεσσαλονίκη, μια deluxe 3μηνιαία έκδοση. Αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει για τα έντυπά μας είναι να γίνονται όλο και καλύτερα, να μεγαλώνουν και να αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Και τα 3 περιοδικά της εταιρίας μας κυκλοφορούν πλέον και στην Αθήνα. Τι κάνει τελικά ένα περιοδικό επιτυχημένο; Συνταγή υπάρχει; Δεν νομίζω ότι πρόκειται περί συνταγής. Είναι περισσότερο θέμα σωστών επιλογών, εξωστρέφειας και φυσικά συνέπειας στον αναγνώστη. Στις μέρες μας, με τόσες επιλογές εντύπων γύρω μας, αν ξέρεις που απευθύνεσαι και τι θέλεις ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος από ένα έντυπο, δεν είναι δύσκολο να το πετύχεις έχοντας τη κατάλληλη ομάδα στο πλευρό σου και μοιραζόμενη μαζί της ένα κοινό όραμα.
Το Καλαμαρί και οι εκπαιδευτικές δυνατότητες που μου έδωσε όπως και οι αξίες που μου εμφύσησε ήταν αυτό που μαζί με την οικογένειά μου, στα πολύ ευαίσθητα χρόνια της εφηβείας μου με ολοκλήρωσαν σαν προσωπικότητα και κατ’επέκταση μου έδωσαν την ώθηση στην επαγγελματική μου εξέλιξη. Πόση δύναμη και θάρρος χρειάζεται για να πετύχεις; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να νιώθεις τόσο πολύ την επιτυχία. Είναι πολύ πιο δημιουργικό να ξεπερνάς τον εαυτό σου, θέλοντας να γίνεσαι πάντα καλύτερος εσύ για σένα. Και αυτό θέλει υπομονή, θέλει ενέργεια, θέλει στήριξη από τους ανθρώπους σου, θέλει ακόμη και την απογοήτευση που θα σε κάνει πιο δυνατό. [24]
Αγαπημένα εξώφυλλα; Αγαπημένα είναι όλα, αλλά αυτό που με σημάδεψε γιατί η συγκίνηση που μου προκάλεσε δεν θα ξεχαστεί ποτέ είναι αυτό του πρώτου τεύχους. Ήταν το όνειρο που πήρε μορφή και σελίδες… Τι σε κάνει να χαμογελάς; Τα 3 μου παιδιά. Τι σε κάνει να στεναχωριέσαι; Η μικροπρέπεια και η αδικία. Με θλίβουν κυριολεκτικά. Τι αγαπάτε σ’ αυτήν την πόλη; Τους ανθρώπους της, τη ζεστασιά της, τη πρωτοπορία της σε πολλούς τομείς. Τι θα θέλατε να βλέπατε να αλλάζει σ’ αυτην την πόλη; Θα επιθυμούσα να τη βλέπω στο προσκήνιο. Θεωρώ δυστυχώς ότι η Θεσσαλονίκη κινείται στο περιθώριο.
Σπύρος Πέγκας penga@magnet.gr
Ο Σπύρος Πέγκας γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ και του Μονάχου. Κατά την ετοιμασία της Διδακτορικής του Διατριβής ξέσπασε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Η επιθυμία του να προσφέρει εθελοντική εργασία υπέρ των θυμάτων του πολέμου τον έφερε στα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στις Βρυξέλες. Εργάστηκε για έξι μήνες στο τοπικό γραφείο συμβάλλοντας στην έκδοση ενός βιβλίου για την Κοινή Πολιτική Ασύλου στην Ε.Ε.. Η επιθυμία του για δημιουργική δράση μακριά από γραφειοκρατικές διαδικασίες τον έφερε πίσω στην Ελλάδα. Η απόρριψη μιας διοικητικής θέσης στη Ζάμπια με τους ‘Γιατρούς Χωρίς Σύνορα’ αποτέλεσε την αφετηρία της ενασχόλησής του με την οικογενειακή επιχείρηση. Ο Σπύρος Πέγκας εργάζεται τα τελευταία χρόνια για την Galerie Ντόρα Πέγκα. Η δημιουργία υποκαταστημάτων σε Αθήνα και Μύκονο, του πρώτου Outlet της πόλης, αλλά και του πρώτου Guerilla Store, ο θεσμός των Home Bazaar και η δημιουργία της Μη-Κυβερνητικής Οργάνωσης ‘Μονοπάτια της Ανατολής’ με διοργάνωση συνεδρίων, ταξιδιών και εκθέσεων( επίσημη συμμετοχή στα 38α Δημήτρια) με σκοπό την κατανόηση του κόσμου της Ανατολής είναι μόνο μερικές από τις ιδέες- δράσεις του Σπύρου Πέγκα. Ο Σπύρος Πέγκας αρθρογραφεί από το 1986 σε διάφορα έντυπα είτε της πόλης, όπως το Πρατήριο Τέχνης, Cool Magazine είτε σε πανελλαδικά μέσα , ΚΛΙΚ, Ελευθεροτυπία, Symbol, Εικόνες. Αποτελεί μέλος της Συντακτικής Ομάδας της Athens Voice και του περιοδικού της Θεσσαλονίκης Soul.
Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ το παρελθόν της, με πνίγει το παρόν της και με κρατάει σε αυτήν η πίστη και η αισιοδοξία, ότι αξίζει και μπορεί, σχετικά εύκολα, να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ βρίσκεται η οικογένεια μου, οι άνθρωποι που αγαπάω και με αγαπάνε, εδώ, από την περιοχή της Σαλαμίνας, όπου γεννήθηκα, μπήκε η θάλασσα μέσα μου και δεν λέει να με αφήσει από τότε. Μου έμαθε να ψάχνω πάντα τον ανοιχτό ορίζοντα. Έβαλε μέσα μου την αναζήτηση, το ταξίδι και τη μεσογειακή περιπέτεια. Θα ήθελα πολύ να άλλαζε η νοοτροπία μας. Να παύαμε να κατηγορούμε του άλλους, για παράδειγμα το ‘κράτος των Αθηνών’, και να αποφασίζαμε να αλλάξουμε, να μην είμαστε συντηρητικοί και ξενοφοβικοί, να [26]
κοπιάσουμε και να προοδεύσουμε για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας. Χαίρομαι πάρα πολύ που το λιμάνι της Θεσσαλονίκης έχει μια έντονη αμφίδρομη σχέση με τους κατοίκους της. Και αυτό οφείλεται στο πολιτιστικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει, με τα μουσεία που έχουνε δημιουργηθεί και τις αίθουσες εκδηλώσεων που υπάρχουνε, μια και οι ακτοπλοϊκές συνδέσεις έχουν δυστυχώς ατονήσει. Μακάρι, να γινότανε εκεί και το Μουσείο Design και μακάρι να υπήρχε μια πιο φωτισμένη διοίκηση στον ΟΛΘ, που δεν παραχωρούσε τις υπέροχες αποθήκες σε ‘ήρωες με παντούφλες’ αλλά θα τις έδινε απλόχερα σε πραγματικούς πολιτιστικούς φορείς και σε νέους καλλιτέχνες. Η περιοχή του λιμανιού θα μπορούσε να είναι ένας ακόμα ζωντανότερος χώρος πολιτισμού
με εργαστήρια καλλιτεχνών, με προβολές, με εκθέσεις, με χώρους συναυλιών και προβών των νέων συγκροτημάτων της πόλης. Εκτός από την περιοχή του λιμανιού με μαγεύει και η περιοχή της λεγόμενης πλατείας εμπορίου. Εκεί ξεκίνησε και ανδρώθηκε επαγγελματικά ο πατέρας μου τις δεκαετίες του 1960 -70 και εκεί έχω εγώ επιστρέψει τώρα με το νέο μου επιχειρηματικό εγχείρημα, και στέκι μου πια, το εστιατόριο Punto Es ακριβώς δίπλα στο βυζαντινό ‘Πύργο του Αναγλύφου’. Η περιοχή όλη γύρω από την οδό Φράγκων αναπτύσσεται με έναν πολιτισμένο, ψυχαγωγικό τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την κακή και φυσικά παροδική αναβίωση της γειτονιάς των Λαδάδικων.
τα
in
της πόλης
O όμορφος και με άποψη κόσμος, κοσμοπολίτικη πόλη! Οι καλημέρες που ανταλλάσουμε εμείς του κέντρου! Τα σημεία διαφυγής μας, όπως η θάλασσα, τα καλά μαγαζιά, ο χορτιάτης! Ακόμα και η ερημιά του Δεκαπενταύγουστου έχει έναν μυστικισμό! Η ποικιλλία των μαγαζιών είτε για μάσα, είτε για shopping!
[28]
τα
out
της πόλης
Το σπαστό ωράριο και δυόμισι ώρες στο δρόμο να διανύσεις Καλαμαριά-κέντρο! Δεν παλεύεται! Θα είχα αγοράσει άλλο ένα αυτοκίνητο μόνο πληρώνοντας parking! Τα ακραία καιρικά φαινόμενα που την παραλύουν! Ο Φεβρουάριος! Η μικρή κοινωνία και οι «ταμπέλες»!
ρδέλ λα Από την Μαρία Φα
Γιάννης ς α γ ώ γ Χατζη ύμε το ο ρ β α ν α ξ α ν α «Ήρθε η ώρ ς της πόλης!» ή τ υ α α μ η ό ν ο χαμέν
ν κ.Γιάννη συναν τήσαμε το ο ρι τή ισ ατ ημ λειο χρ ι σ το Αρισ τοτέ οοριζόταν για δε πρ δί υ ρα πο πα ς, υ λη πο πό κτίριο της ό τα μαθήματα σα από μία σ’ ένα ισ τορικό λη αυτή και μέ ήσει κάποιο απ πό υθ ν λο τη κο ί ρα δε πα ει Στη Συγγρού 9 χη να σίγουρα θα έχ ιος είχε την τύ ό φακό! Καλών Τεχνών ή ολ Σχ Χατζηγώγα. Όπο τη υ με διαφορετικ σ το ι κα ρα ς μέ κη θε νί κά λο ί εσσα υ σκηνοθετε αφερθούμε πανεπισ τήμιο Θ ιόν να πρωτοαν αρχιτέκτονα πο υ πο το Σε τή ν. αυ εώ ιδ ά, τι νου,στον νιοι, Έλληνες, άκη, στον Ιωάν διαφορετική μα υς Εβραίοι, Αρμέ στον Αναγνωστ ίδια η
[30]
ταξύ το που η είναι χώρο που με εσσαλονίκη να ι πολλούς άλλους το Θ κα α η η γι ίπ μα α σσ εσ γι Κα έλ λό οτ ι ει. Για όλους με απ ν κα Πείτε μας λίγα όρεσε να κρατήσ των Βαλκανίω μπ η ν ολ δε ύπ λη λο πό γα ... με μια ι’αυτό ς μεγάλες στιγέχετε φτιάξει σταυροδρόμι.Γ ωγίας και χαέχουμε ζήσει τι αγ λο υ υχ γά πο ψ με άς ιο ο εμ ήρ στ στ ι μίζε πάνω ’60, ’65 είναι Είναι ένα εργα σαλονίκης του μουσική,την θα έπρεπε να θυ εσ τη ς Θ ό τη ς απ τη ρο ς σα ντ μέ μέ κέ ν και το ν την πόλη να λούποράς των ψυχώ βλέπουμε αυτή μά. Στον ίδιο ρωπαϊκής μεγα να νε Ευ ό σι ικ άς το ρι αγ ι τρ βα κα ρο ή κέντ ό την μιο ρεκόρ στις αρχιτεκτονικ ς ΠαπαδημηΈχουμε παγκόσ είναι αφημένο απ . κη ει τά Σά πέ αυ ο α ρα κι όλ πα αι αρ Π ετ ν ς του καφέ λης. τή τη χώρο στεγάζ όσο για τις τιμέ α ανάδειξη. Σ’αυ ς, Είναι από εκείμί ιε ς. κα έρ ς λη ετ ρί φ πό ω ς κα ,χ τη ία τε ός πολι γκων, .Λειτουργούσαν τρίου μουσικ πλατεία των Φρά κυκλοφορούν ζήτημα σοβαρό η υ α ι πο χε έν ι υς άρ να πο υπ εί ώ ή θρ οχ μόσφαιρας Ευοά Σα ς περι νους τους αν γαζιά βαριάς ατ ίας Σοφίας,, η Στ λά το αποκαλεί μα Αγ απ τε ς πο τό τη α κά αυ εί κι ατ , ς η πλ οπής ν.Γινόν τουσαν ανάμεσα μα , η στοά Μαλακ μεγαλουπόλεω ο του και το άς ν άν ώ ην πι ϊκ Μ το ς πα ιο ει ρω Άγ άξ ο τι φ λ, τύχη. Έχει αναζητήσεις. οών στις οποίες τους τρείς ού συζητήσεις και ίθανο δίκτυο στ στόν έναν απο απ ό α απ έν α μί ος τη έχει μεταφέρει ν ς όροφ σει τουλάχιστο αθέτει ο πρώτο στοών σει τα πιό φτηνά - έχουν κλεί νε χώρους, που δι σι ς ρο χώ , ένα δίκτυο έχουν επικρατή ας υς α έν πι δο κι σό ι ρα ει χε Τώ ο άρ δύ ς Υπ τις Αριστοτέλους τητα του κτιρίου. συστήματα. Η ο χαμηλής ποιό γασίες ταινιών τα απ ερ όη εξ νο αν ι επ μέ κα αι τη ντ πα νο κατα , μηχανάκια και μά, όπου γί ικό τμήμα και η μένη από σόμπες ημ ον ιλ κτ τε τε χι κα ά. αρ ζι το γα μα που κοιτάει με και φυσικά κος του διατική αστυνομία μή μο τά δη κα α ει μί έχ τρ ο ό επίπεδ gallery που ίου. ί σε πολιτιστικ ηχανία. σκάλες του κτιρ Είμαστε φτωχο πολιτιστι- αμ αι δρόμου και στις ντ νο γί να με εδώ,δεν βλέπου άσεις... υ χρόνια τώρα ναυλίες,παραστ πο συ , ή να οχ με ρι ώ πε δρ α δεν κά Είστε σε μί αυτήν την πόλη υ χρόνου και σ’ το ς ς νε εο έχ έλ ιτ ο λλ στ κα Οι την ίδια είχε αφεθεί ιβιώσουν,ενώ επ να ν ού .. ορ ς. φρέσκων - μπ της φθορά είναι φυτώριο υνύπαρχαν πολι ,σ λη τε πό πο η κά ς μή ιγ μα Στην πόλη ορετικές στ κείες τόσο διαφ τισμοί και θρησ
Το ίδιο αμήχανα νιώθουν και οι πεζ οί που προσπαθούν να κατευθυνθ ούν Ποια είναι η μοίρα αυτής της πόλης; προς τη θάλασσα... Η μοίρα αυτής της πόλης είνα ι να Η Θεσσαλονίκη είναι μία τυχερή πόλη διώχνει τα αστέρια που γεν νάει. Στην βρίσκεται απέναν τι από το βουνό των πόλη αυτή είχαμε κάποτε τη Διεθνή 12 Θεών του Ολύμπου. Αυτό δημιουρ - έκθεση, που ήταν πραγματικά ένα γεί ένα μοναδικό φυσικό φαινόμ ενο εποικοδομητικό γεγονός για την οι- Σαν ταινία που πέφτου στην πόλη,που όταν το παρατηρήσ ν οι τίτλοι τέει κονομία της Θεσσαλονίκης. Είχα με τις λους και αρχίζουμε να ονε κανείς μία φορά αισθάνεται πρα ιρευόμαστε γμα- δύο κορυφαίες ομάδες τον Άρη και έναν δικό μας επίλογο τικά τυχερός που ζεί εδώ... σε όλα . τα τον ΠΑΟΚ στο μπάσκε τ να παρ άγουν κάθετα δρομάκια στην παλιά πόλη που ουσιασ τικό αθλητισμό. Ότα ν όμως Αν δηλαδή η Θεσσαλ έχει νοτιοδυτικό προσανατολισμό, ονίκη ήταν ταικα- έφτασαν στο απώγειο του ς έλλειψε νία ποια θα ήταν; θώς ο ήλιος δύει μπροστά μας γύρ ω η λύση της διεξόδου και όλο ι πήραν Αν ήταν ταινία θα ταίρ στις 2 με 3 το μεσημέρι κάνει σπό ιαζε ο τίτλος «Η ντα τον δρόμο της πρωτεύουσα ς.Εί ναι κι ζούγκλα του μαυροπίνακ με τη θάλασσα λόγω κλίσης με α» που κατά απο- αυτό,θα μπορούσαμε να πούμε, ένα καιρούς γράφον ται τέλεσμα να φαίνεται το λαμπίρισμα απίθανα πράγματης από τα ανεξιχνίασ τα και ατιμ ώρητα τα,με χρώματα και κιμω θάλασσας. Όλο αυτό το φαινόμ λίες και μετά ενο εγκ λήματα αυτής της πόλης συμπε- συμβαίνει κάτι και τα διαρκεί μια ώρα και είναι μια πρα σβήνουν με γ- ριλαμβανομένων της δολοφο νίας του ένα σφουγγάρι.Επίσης ματικά όμορφη εμπειρία. Όταν όμω θα μπορούσε ς Πόλκ, του Λαμπράκη,της κατ αδίκης να είναι η τελευταία σκη στην άκρη της θάλασσας βλέπουμε νή από την δι- του Παγκρατίδη, του Πανεπισ τημ ίου, «Περιφρόνηση» του Γκοντά πλοπαρκαρισμένα φορτηγά κι αυτ ρ καθώς ο οκί- του μετρό! νητα και ένα δάσος από ομπρέλες Οδυσσέας επισ τρέφει στην Ιθάκη που χωπαρεμβάλλεται ανάμεσα στον πεζ ρίς όμως να βλέπουμε το βλέμμα ό και Μετά απο τόσα εγκ λήματα του μπορούμε Οδυσσέα. Βλέπουμε τη θάλασσα τότε όλα χάνονται! την προσπάθεια, να είμαστε αισόδοξοι; χωρίς να βλέπουμε το πλάνο! Ε, αυτό Αισιόδοξο είναι να καταλαβαίν ουμε το πλάνο είναι που πρέπει Στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις να εφεύο σε βάθος την πραγματικότητα . Κάθε ρουμε και για την Θεσσαλ πεζός αισθάνεται κυρίαρχος ονίκη! Τώρα του πρόβλημα δεν αρκεί να το εντ οπίζ εις, είναι ο καιρός για το επό δημοσίου χώρου. Εδώ επικρατεί μενο βήμα. μια πρέπει να βρίσκεις τρόπους και να το Νέοι άνθρωποι χωρίς διασ τροφή, κατάληψη και λεηλασ τα βαρίδια των ία ξεπεράσεις!Ελπίζω πως έχουμε πιάσει παλιών, ξεπερνούν το «κα του δημόσιου χώρου,οπότε ο πολ ταγ γέλ λω» ίτης πάτο, γιατί τώρα είναι που θα ανα ζη- και «κατασ τρέφω» και δείχ μαθαίνει να ζεί έτσι. Πρέπει κάπ νουν έναν οιος τήσουμε νέες διεξόδους. να διεκδικήσει το αυτονόητο. Η δρόμο αισιόδοξο μέσα απο τη μου πλεισιοψηφία των πολιτών δεν έχει κή, τον κινηματογράφο, τα περιοδι άλλα Η λύση που βρίσκεται; κά ερεθίσματα με αποτέλεσμα τα ψίχ και κάθε μορφής τέχνη. Η δημιουρ ου- Η λύση βρίσκεται όπως σε κάθ γία ε εποχή είναι εκεί έξω, το μάθ λα που του δίνονται να θεωρού ημα είναι απλά νται στους νέους. Όλα ξαναρχ ίζου ν από βοηθητικό.Την μπάλα την μεγάλα έργα υποδομής και να έχε τε εσείς είναι την αρχή.Ο απόλυτος πάτ ος έχει και τώρα, μή σας τρο ευχαρισ τημένοι μ’αυτά! μάζει, αξιοποιήστε την πλευρά του νέου ξεκινήματο ς. την πρίν σας την πάρει ο αντίπαλ ος! [31]
3
. με αυτήν την πόλη μην εγκαταλείψου να α λη γι πό ν υς τη γο με λό ου βρείτε 10 να μην εγκαταλείψ Θα μπορούσατε να ση, ίνε ται ότι οι λόγοι για φα ε αμ είπ παραλία, διασκέδα υ πο νω λιτισμός, μνημεία, πο Από τα παραπά , για ρία το ική ισ ι, αν ιδ πο αι ρω μού, είν ι 10 (άνθ 1.000.000 πληθυσ μας είναι 100 και όχ υ το ος υπ λη ς πό ειά ς υλ τη α δο λόγους δε κλίμακ ιος να πει ότι για ποιότητα ζωής). Η πο κά ται τά εί αρ ορ εξ μπ , άς ια εμ ος. Βέβα ς όμως από γο λό ο ς τό Αυ να ζει ένας άνθρωπ . ίκη να αναδείξουμε τη ι από την Θεσσαλον κατάλληλες κινήσεις χρεώνε ται να φύγε τις ζί τά μα οι όλ ε υμ ε την λειτουργικότη ατί αν κάνο ς και να βελτιώσουμ να μην υπάρχει, γι μα ς γω λη λό πό εί, ς ηθ τη α ργ ητ ου ν ταυτότ νομική που θα δημι φυσιογ νωμία και τη η ανάπτυξη η οικο τε τον λόγο αυτό. τό ν ς, ου τη ίσ ική αν ητ αφ σθ εξ θα , ια άν λκ της και την αι Βα τα τος, νικού ενδιαφέρον ρικής κίνησης από ι κέντρο αρχιτεκτο τουρισμού και εμπο νε γί ιου ει πο έχ κά υ γο πο έρ η Βαρκελών γαλεπήβολο με α έν ι ζε ιά ιν κα Ας θυμηθούμε τη ια εγ της κάθε δύο χρόν επειδή ο δήμαρχός τονα. φημισμένου αρχιτέκ
Διευθυντής της σχολής ΑΑS (Applied Arts Studies)
Φώτο: Ιωάννα Χατζιανδρέου
1
Πισ τεύετε ό τι αυτή η πό λη έχει προ H Θεσσαλον οπτικές α λ λα ίκη είναι μια γής; πανέμορφη θάλασσα (θα πόλη, που σ λάσσιο μέτω υ νδ υάζει τη πο 7χλμ.), το ισ τορία (Βυζα βουνό (Σέιχ ν τινή-Ρωμαϊκ - Σου), την ή, με καταπλη παράδοση (Ά κτικά κτίσμα νω Πόλη), κα τα), την ι το Λιμάνι (ε Βαλκανίων). μπορικό κέν τρο των Το μόνο που χρειάζε ται η Θεσσαλονίκη α) Λειτουργικ είναι: ότητα (ανθρ ώπων, αυτοκ μευσης, περ ινήτων, χώρ ισσότερη ευτα ους σ τάθξία των περιπ β) Καθαριότη τέρων). τα και καλύτε ρη αξιοποίησ απορριμμάτω η και εκμετάλλ ν, π ευση των γ) Μέριμνα κα ερισσότερο πράσινο. ι φρον τίδα γ ια άσ τε γους, καθώς και α φτωχούς και ν τίσ τοιχη φρ ον τίδα για τα επαίτες δ) Τα συγκριτ αδέσποτα ζώ ικά πλεονεκτή α. ματα της Θεσ αναδειχθούν σαλονίκης π και να συνδ ρέπει να εθούν. π.χ. που θα ενώνε η κατασκευή ι την παραλί τε λεφερίκ α με το Σέιχ αρχαιολογικ – Σου και η δ ών περιπάτω η μ ιουργία ν είναι δράσει αυτό το σκο ς που συμβά πό. λο υν σε Ταυτόχρονα χρειάζε ται η πόλη μας να Χαλκιδική κα συνδεθεί με ι να αποκτήσ τρένο με τη ει καλύτερες με την υπόλο θαλάσσιες συ ιπη Ε λ λάδα. γκοινωνίες Άρα οι προο πτικές της Θ εσ/νίκης για εμπορικό, κο να γίνει οικ ινωνικό, ισ το ονομικό, ρικό κέν τρο (Μοιάζει σαν είναι τεράσ τι μια πολύ ωρα ες . ία και παραμελ κοπέλα η οπο ημένη αλ λά ία είναι απερ μ ιποίητη ε λίγη φρον τίδ κάτι άλ λο). α μπορεί να γίνει το [32]
; χωρισ τή ρώκάνει ξε ν ανθ η ν τ ω ι τ α τητα λη κ ό ιό π ί ο π ν ν η η τ τ πό τήν πολιασ τε τι σε αυ ελώς ξεχωρισ τή α άδας που έχει μ ορίου, ά κ ι ε χ ρ π λλ Υπά ται εν τ πόλος εμ χουν εις της Ε όλη γίνε έ ίγες πόλ τοιχείο που ήταν λ ίς ε ις Αυτή η π τ ικ ν ό ο π κό σ σσαλ ίναι α ε ια Ε τ Θ . ν ι ς ο ο η π τ ό ι τ ν η Ε λ λάκα αυ πω ν υπόλοιπ πως η νών. Για ασιατικό η χ ρ τ ε ικ τ σ ι μ α α ο λ κ τ ο ν ε ύκ α πό ά τω ικά ό ύ, γραμμ ου δεν συναν τάς μέρη καταπληκτ ο μ ινα, ισ ιτ λ πο με , η Φλώρ ής π ς ια ω η ζ τ ο ρ η έ ια ψ ε Β η φ μια αν τίλ ευόν τως η συνά ριά, η Έδεσσα, η νικείς να επισκέ ρ το ε σ τ α υ ε Κ εσσαλο Δ η . , δα ιές τους. ουσα σ τους Θ ά α τ Ν η η τ , ις ομορφ ό τ τ ή α ν ικ ν υ υ ιδ ο δ κ ίζ λ η Χα ει τ νωρ και να γ ς κ λπ. δίν οι Σέρρε ούς τους τόπους αυ τ πτον ται
2
Από τη Δέσποινα Πολυχρονίδου
Πώς ξεκίνησαν τα παιδιά εν δράσει; Η συγκεκριμένη ομάδα, ξεκίνησε ως μια παρέα νέων που ασχολούνταν με την εμψύχωση και τη ψυχαγωγία των μικρών παιδιών σε παιδικές καλοκαιρινές κατασκηνώσεις. Δουλεύοντας χρόνια στο χώρο αυτό, ένοιωσε ότι ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις και κυρίως κατά τη διάρκεια των σχολικών περιόδων, ότι τα παιδιά δεν έχουν μεγάλη επαφή με το παιχνίδι και την διασκέδαση. Η μόνη τους ψυχαγωγία περιορίζεται στα σχολικά διαλείμματα, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στην τηλεόραση ή τέλος σε τυποποιημένους παιδότοπους. Έτσι, η ομάδα σκέφτηκε να δράσει.
[34]
Επί δύο χρόνια, οργάνωνε ψυχαγωγικές παραστάσεις με εμψυχωτές, κλόουν, ζογκλέρ σε παιδιά στην πόλη της Θεσσαλονίκης μαζί και σεμινάρια επιμόρφωσης και εκπαίδευσης για τα ίδια της τα μέλη σε σχέση πάντα με το παιχνίδι. Αυτή τη στιγμή η οργάνωση αριθμεί περί τα 50 μέλη, στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες που ασχολούνται με τις εναλλακτικές μορφές τέχνης. Έτσι τον συντονισμό και την οργάνωση των δράσεων αναλαμβάνουν ηθοποιοί, φωτογράφοι, ψυχαγωγοί, εμψυχωτές, παιδαγωγοί, νέοι που ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου δρόμου ή του τσίρκο, το βίντεο ή τη φωτογραφία αλλά και τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών.
Το πιο συγκινητικό στιγμιότυπο όλων αυτών των χρόνων; Πολλές συγκινητικές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και του κόσμου. Με τη ΜΚΟ Παιδιά Εν Δράσει μπορέσαμε στα πλαίσια συναντήσεων και διεθνών εκπαιδευτικών σεμιναρίων να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε και να γνωριστούμε με αντίστοιχες ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα και κοινά οράματα. Ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές η ψυχαγωγική παράσταση σε κέντρο μεταναστών στην Σλοβενία, οργάνωση εκπαιδευτικών δράσεων σε φαβέλα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, η τεράστια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά στα τέλη κάθε Σεπτέμβρη 120 νέων ερασιτεχνών καλλιτεχνών από όλη την Ευρώπη που φιλοξενούνται εδώ και 4 χρόνια στο φεστιβάλ «Δημιουργία», οι πρώτες παραστάσεις της ομάδας στα Πομακοχώρια του νομού Ξάνθης, μια παράσταση σε ενήλικους με αναπηρία στην Ηγουμενίτσα, η τελευταία συγκλονιστική Κυριακή του τελευταίου φεστιβάλ δρόμου σε πάρκο της Θεσσαλονίκης με τίτλο «Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε».
Τι ετοιμάζετε για φέτος; Συνεχίζουμε να «παίζουμε» στον ραδιοφωνικό αέρα της πόλης κάθε Παρασκευή 6 με 8 το απόγευμα στον αγαπημένο μας σταθμό 88μισό, με παρουσιάσεις ομάδων και ενημέρωση για εναλλακτικά πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Σχεδιάζουμε ήδη το 4ο συνεχόμενο φεστιβάλ δρόμου «Ευχαριστούμε Που Ενοχλείτε» το οποίο θα πραγματοποιηθεί περί τα τέλη Μαΐου στην Θεσσαλονίκη με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Σχεδιάζουμε επίσης την καμπάνια «ΠάρκαΡε μαζί μας», μια προσπάθεια να γεμίσουμε με ζωή και δημιουργία τα πάρκα της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει από αρχές Μαρτίου και θα αποκορυφωθεί με ένα τεράστιο κάλεσμα για πικ-νικ σε όλες τις παρέες της Θεσσαλονίκης. Σχεδιάζουμε επίσης την 5η έκδοση του καλλιτεχνικού φεστιβάλ «Δημιουργία» κατά το οποίο κάθε χρόνο φιλοξενούμε για 10 ημέρες 120 καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη.
Τι είναι η Θεσσαλονίκη για τα Παιδιά εν δράσει; Η Θεσσαλονίκη για εμάς είναι ο χώρος που μεγαλώσαμε, αγαπούμε και δημιουργούμε. Πιστεύουμε στην πόλη και στη δυναμική της, τους γεμάτο πίστη και ρομαντισμό ανθρώπους της. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι νέοι και οι νέες, την έλλειψη κινήτρων και οράματος, την αποξένωση. Πιστεύουμε στην αυτοοργάνωση, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη για δημιουργία, στην επικοινωνία των ανθρώπων, στη βελούδινη επανάσταση που έρχεται…
Αγαπημένο σας μέρος στη Θεσσαλονίκη; Αγαπημένα μας μέρη είναι οι δρόμοι της πόλης, τα πάρκα και οι πλατείες. Εκεί όπου μπορούμε να εκφραστούμε και να κινηθούμε ελεύθερα και δημιουργικά. Αγαπούμε τη ζωή στην πόλη, απλά σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να τη βελτιώσουμε, να την κάνουμε πιο δημιουργική, πιο ανεκτική, πιο φιλοσοφημένη. Διεκδικούμε κάθε τι αληθινό, απλό και όμορφο. Ζητούμε μια πόλη που να ανήκει στους κατοίκους της, μια πόλη με σεβασμό, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Αγαπημένα μας μέρη στην Θεσσαλονίκης είναι όλη η Θεσσαλονίκη, αρκεί να τη μοιραζόμαστε με αγαπημένους ανθρώπους…
[35]
Καιρός για δράση Από την Δέσποινα Πολυχρονίδου
Η SFINA είναι μία παρεμβατική κολεκτίβα ανσκου η Νά θρώπων (αιφνίδιος ‘όχλος’), οποίΔημήτρτης τουστόχος ας είναι η δημιουργία καταστάσεων. Άλλοτε υπερρεαλιστικές και άλλοτε παιχνιδιάρικες, αποσκοπούν στην διακοπή της ρουτίνας του αστικού τοπίου. Γεννήθηκε στις 17/04/08 και είναι Κριός. Για να συμμετάσχει κάποιος στις δράσεις μας, το μόνο που έχει να κάνει είναι γραφτεί μέλος στο group της ομάδας. Από εκεί και πέρα θα λαμβάνει ενημερωτικό γράμμα με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Αυτό είναι το μανιφέστο της SFINAS που θα διαβάσει κανείς αν μπεί στη σελίδα της ομάδας στο facebook. Με ήδη 6 δράσεις στο ενεργητικό της η Sfina ανατρέπει τη καθημερινότητα αυτής της πόλης και αφυπνίζει όλους εκείνους τους πολίτες που έτσι απλά αποδέχτηκαν την στασιμότητα της πόλης! Δημιουργός και εμψυχωτής αυτής δράσης είναι ο σκηνοθέτης Μάριος Σπύρογλου! [36]
Τι ετοιμάζεις πέρα από τη σφήνα; Ετοιμάζω το δεύτερο μέρος του μουσικού βιντεοθεάτρου Τalking Pictures. Μιας διαδραστικής οπτικοακουστικής παράστασης που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2004 στο Μύλο της Θεσσαλονίκης και στον Φούρνο της Αθήνας.
Αγαπημένα σου μέρη στη Θεσσαλονίκη;
Λατρεύω να στέκομαι σε κάποιον από τους μώλους στο Καραμπουρνάκι. Με συνδέουν μνήμες από την παιδική μου ηλικία. Στο λιμάνι, στο χώρο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου νιώθω επίσης σαν στο σπίτι μου. Τελικά τώρα που το συνειδητοποιώ το νερό με τραβάει!
Αγαπημένη σου urban συνήθεια;
Να περπατάω στην πόλη με μουσική στα αυτιά και να βλέπω ένα συνεχόμενο βίντεοκλίπ να εκτυλίσσεται μπροστά μου.
Τι ονειρεύεσαι για την πόλη;
(όσον αφορά την τέχνη, δημιουργικούς ανθρώπους, ομάδες κλπ) Να έρθει μία μέρα που θα συναντιώνται 1000 άτομα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να πούν ή να κάνουν κάτι το διαφορετικό. Απ’ την στιγμή που θα γίνει συνήθεια κάτι τέτοιο, ήδη όλοι μας θα έχουμε έρθει πιο κοντά. Συζητήσεις θα αναμοχλεύονται και δημιουργικές προτάσεις θα εκτοξεύονται αδιακρίτως. Μία συμμετοχικότητα αναγκαία για όλους μας. http://vimeo.com/sfina • www.youtube.com/sfinono
[37]
Μάρτιος 2009. Κάπου στην ελληνική επαρχία, κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, που σπάνια αντικρίζουμε πια οι άνθρωποι της πόλης. Ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να ιεραρχήσω τις υποχρεώσεις της εβδομάδας που έρχεται. Το πρώτο που σκέφτομαι οι ετοιμασίες για τη «Γιορτή της Άνοιξης». Πόσα χρόνια, αλήθεια, κρατάει αυτή η ιστορία; Μοιάζει σα να ξεκίνησε χθες. Κι όμως… Στη Διεύθυνση του Γυμνασίου, η Καίτη η Πεντεδέκα. Πάντα δραστήρια, χωρίς να φείδεται κόπου ή χρόνου, έτοιμη για καινούργια πράγματα. Η αναβίωση του bazaar των καλογραιών, η ιδέα που γεννιέται, με παρότρυνση της κας Τσίκουλα-Μπακατσέλου. Σπάνιος χαρακτήρας , που ξέρει να προσφέρει διακριτικά, χωρίς διάθεση προβολής, με μόνο γνώμονα τον άνθρωπο. Η ιδέα πρέπει, βέβαια, να «φρεσκαριστεί»,να ανανεωθεί, να καταφέρει να ευαισθητοποιήσει κόσμο, γονείς, μαθητές, φίλους της Σχολής.
[38]
Η Καίτη μπροστά. Σκέφτεται, προτείνει, δοκιμάζει. Οι νεότεροι ακολουθούμε, μαθαίνουμε, «πορωνόμαστε». Στο πλευρό μας μαμάδες που φτιάχνουν μαρμελάδες, γλυκά, μηλόπιτες, καταπληκτικούς μεζέδες για το ουζερί. (πώς να ξεχάσουμε την κα Τσίκουλα, το ζεύγος Μητσομπόνου,τη Βίλμα την Παπαδοπούλου, την κα Προκοπίου, την κα Βασιλάκου, την κα Κωτίκα;) Η «Γιορτή της Άνοιξης» γεννιέται με τη συμμετοχή όλων. Ο σκοπός πάνω απ’ όλα. Στήριξη σε συλλόγους όπως η Στοργή, η Λάμψη, το Παιδοογκολογικό του Ιπποκρατείου, το παιδικό χωριό SOS, το Χαμόγελο του Παιδιού και τόσα άλλα. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, η Καίτη χαίρεται την οικογένειά της μακριά από τις σκοτούρες του σχολείου, η «Γιορτή της Άνοιξης» συνεχίζεται, κάθε χρόνο με περισσότερη επιτυχία και περισσότερα έσοδα. Κάποιοι από την αρχική ομάδα συνεχίζουμε ακόμα, κάποιοι άλλοι με καινούργιες ιδέες προστέθηκαν στο μεταξύ. Οι μαμάδες παραδίδουν τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές. (Μοναδική στην οργάνωση η Μαίρη Δημητριάδου- Μανίνια και όλες οι μαμάδες του φετινού Α3.
Αλλά και το νέο αίμα ελπιδοφόρο: οι γεμάτες κέφι κυρίες του β3 Γυμνασίου) Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Μήπως κουράσαμε; Μήπως κουραστήκαμε; Η απάντηση έρχεται άμεση και αυθόρμητη. Όχι, δεν είναι δυνατόν. Κάποιοι πάντα έχουν ανάγκη την αγκαλιά που ανοίγουμε κάθε άνοιξη. Κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε ότι προσφέρουμε, να θυμόμαστε ότι γύρω μας υπάρχει δυστυχία, να το θυμίζουμε και στα χαϊδεμένα μοναχοπαίδια μας, να κάνουμε κάτι που μας δίνει μια ικανοποίηση μοναδική, που σβήνει τη σωματική κόπωση απ’ όλη αυτή τη διοργάνωση. Τον εθελοντισμό πρέπει να τον κρατήσουμε ψηλά! Είναι ίσως το μόνο που μπορεί να μας σώσει στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων, της ρεμούλας και της αρπαχτής, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν και μας βοηθούν σ’αυτή την προσπάθεια: τους συναδέλφους, τους γονείς, τα παιδιά, τους εκάστοτε χορηγούς μας και φυσικά την Ερμίνα Συρρή που γνωρίζει πολύ καλά να «δουλεύει και να αγωνίζεται» δίπλα μας ξεχνώντας τίτλους και αξιώματα. Υ.Γ. Συγχωρήστε με, αν κάποιους παρέλειψα σ’ αυτή τη σύντομη αναπόληση. Σίγουρα δεν έγινε σκόπιμα. Άλλωστε είναι πολλοί αυτοί που βοηθούν, με μόνη προσδοκία την επιτυχία της Γιορτής.
Την αφίσα για την «Γιορτή της Άνοιξης» επιμελήθηκε η Κατερίνα Καραντώνογλου μαθήτρια της Α2 γυμνασίου
Ζωή Μαλαθούνη Φιλόλογος
Φέτος τα έσοδα θα διατεθούν στον σύλλογο γονέων παιδιών πασχόντων από κακοήθη νοσήματα Βορείου Ελλάδος «Η ΛΑΜΨΗ».
[39]
Πιστό στην παράδοσή του ως ελληνογαλλικό σχολείο το Καλαμαρί συμμετείχε και πάλι με μεγάλη επιτυχία στους διαγωνισμούς γαλλοφωνίας πού διοργανώνονται κάθε χρόνο από την γαλλική πρεσβεία στην Ελλάδα. Και φέτος, κυρίως με την καθοδήγηση των καθηγητών του γαλλικού τμήματος του σχολείου Κας Μαρίας Καμηλιέρη και Κου Στέφανου Γραβάνη, και με την συμβολή των υπολοίπων, οι μαθητές μας διακρίθηκαν ιδιαίτερα κερδίζοντας τα ακόλουθα βραβεία που τους απονεμήθηκαν σε ειδική τελετή που έγινε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών υπό την αιγίδα της γαλλικής πρεσβείας. Γυμνάσιο: Δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό κόμιξ οι μαθητές της Γ’ τάξης: Ασδέρη Μαρία, Κανάκης-Πέγιος Αλκιβιάδης, Παπαδόπουλος Λάζαρος, Πετρίδου Γεωργία. Λύκειο: Μεγάλο βραβείο τραγουδιού το γκρούπ MAZEDA που αποτελείται από τις μαθήτριες της Α’ τάξης: Γεωργιάδου Ελσα, Μιχαλοπούλου Μαριλένα, Μεσιμερλή Δήμητρα, Παπαδημητρίου Αγγελική, Σαούλια Αννα, Τσαλίκη Ζωή και τους μαθητές Μαρκόπουλο Βασίλη της Α’ τάξης Παπουλάκη Θωμά και Ταξιλτάρη Νίκο της Β’ τάξης. Πρώτο βραβείο λογοτεχνικού δοκιμίου οι μαθητές της Α’ τάξης: Αθανασόπουλος Νίκος και Αθανασόπουλος Φώτης. Δεύτερο βραβείο ποίησης οι μαθήτριες της Α’ τάξης: Δεληγιάννη Αρετή και Φαϊτάκη Φαίδρα. [40]
Εκδηλώσεις Σχολείου
Εκπαιδευτι κή εκδρο μή των μα Γ’ Γυμνασ θητών της ίου στο F uturosco και στα Κ pe (Poitie άστρα του r) Λίγηρα.
4ο Ενδοσχολικό Μοντέλο ψης Καλαμαρί. Ευρωπαϊκής Συνδυάσκε στηρίζεται μαθητών της Σχολής και Αποτελεί πρωτοβουλία των ίτων της. φο απο των μαθητών και των απόλυτα από το δυναμικό ς με την του η ίωσ ικε εξο νεοτέρων και Είναι η πρώτη επαφή των . διαδικασία των συνεδρίων
γκρέσου ντέλου Κο ο Μ ς ο δ ο 22 Σύν rd, μίου Harva χολείο μας! Πανεπιστη σ οχή για το ε συμμετοχή 10η συμμετ ξέλλες (20-24/3) μ υ ρ επιστρέψαΒ υ ν απ’όπο Φέτος στις ιώ ς τρ η θ α μ συμμετοχή ν και επιτυχούς 14 μαθητώ α υ ερ ο ίτ εί κ ια υ ιδ Λ βείο της Α με με Βρα τον μαθητή σ ε κ η θ ή που απενεμ όπουλο. παδ Αντώνη Πα η
υμνασίου του Γ2 Γ καθηια τρ ή θ Η μα ε την αλακέλη μ υΕλένη Μιχ α Έφη Σο κ ν αστικώ κ ής ει σ ευ ια β τρ ά ή ρ γ α της β ρ έ μ τη ιτ Καλλ εραβλά αθητικούς Μ , ς υ το σ της ύς Αγώνες ιφερειακο ερ ξύ Π α ς ύ ετ ο μ ικ ο χν ο αβεί ε το 2 βρ όπου πήρ . ν ώ χ ο μμετ 2.500 συ
Ο Αμερικανός Πρόξενος Mr. Hoyt Brian Yee επισκέφθηκε το σχολείο στα πλαίσια δραστηριοτήτων των ομίλων αλλά και ως προετοιμασία των μαθητών που πήραν μέρος στο Μοντέλο Κογκρέσου του Πανεπιστημίου Harvard.
Οι μαθήτριες Μυρτώ Αποστολίδου και Ιωάννα Τσακιρμπαλόγλου και ο μαθητής Αλέξανδρος Γκορόπουλος βραβεύθηκαν με Α’ Βραβείο στο 5ο Φεστιβάλ Ποίησης Νομού Θεσσαλονίκης.
[41]
Σηκώθηκα απ’τα ουρλιαχτά του μωρού της διπλανής πόρτας, μα τι κάνουν, το πνίγουν; Κοιτάω το ρολόι μου και είναι μόλις 7.30, τι τραβάω πρωί πρωί! Σηκώνομαι απ’το κρεβάτι με την ευκαιρία να πιώ κι ένα ποτήρι νερό.Το μωρό συνεχίζει να ουρλιάζει, ο σκύλος όμως του κάτω ορόφου ξεσηκώνεται κι αυτός με τη σειρά του κι αρχίζει ένα ρεπερτόριο τόσο εκκωφαντικό που πλέον αδυνατώ να καταλάβω τι μ’ενοχλεί περισσότερο...το μωρό, ο σκύλος ή η Πέγκυ Ζήνα που ακούγεται απο κάποιο ραδιόφωνο... Δέν είναι η μέρα μου σήμερα και έχω ένα σωρό δουλειές να τελειώσω...πλύνε δόντια, μούτρα, ντύσου και φύγε απο το σπίτι όσο προλαβαίνεις! Μα πού στο καλό να πάω ακόμα καλά καλά το γάλα δεν έχουν μοιράσει.... άνοιξε την t.v, όχι δεν την ανοίγω, πιάνω 88.5 φοβερό μποτιλιάρισμα στην Όλγας και την Τσιμισκή’... Ξανακλείνω λίγο τα μάτια μου μέχρι να πάει 8.30. Βάλε ξυπνητήρι! Ο.Κ 3, 2, 1 όνειρο.....ξυπνάω λέει μ’ένα ανοιξιάτικο αεράκι να μου χαιδεύει τα μάγουλα και μιά ρυθμική μελωδία απ’τα πουλάκια στο μπαλκόνι μου να ξεσηκώνουν όλες μου τις αισθήσεις! Σηκώνομαι μ’ένα διάπλατο χαμόγελο, πλένομαι, ντύνομαι παίρνω το ποδήλατο μου και κατεβαίνω στην παραλία. Δεξιά κι αριστερά πράσινο, πολύ πράσινο, παρέες φοιτητών ξένοι, ναί σίγουρα ξένοι ανακαλύπτουν την πόλη, μια τάξη κατέβηκε να κάνει μάθημα στην θάλασσα δίπλα, με τέτοιο ήλιο ποιός ν’ αντισταθεί. Καραβάκια περνάνε απέναντι, Περαία, Μπαχτσέ, Αγία Τριάδα, κόσμος πάει στις δουλειές του...έχω φτάσει στον Λ.Πύργο...εγώ τον βλέπω ρόζ! Μπαίνω στην παλιά παραλία έχει πάει ήδη απόγευμα, κόσμος με προσπερνάει, ανεβαίνω την Αριστοτέλους, άδεια απο καρέκλες, τραπέζια, τέντες και μανιτάρια. Τι ευτυχία, παίρνω φόρα και δεν το πιστεύω, τρέχω τόσο γρήγορα που νομίζω θα φτάσω στην άνω πόλη. Περνάω την Εγνατία και νά το άγαλμα του Βενιζέλου, ένα ακόμη θέατρο δρόμου μόλις ξεκινάει, κόσμος χειροκροτεί, ένα πιτσιρίκι μου χαμογελάει, ναί του λέω είναι μια υπέροχη μέρα! Γρήγορο πετάλι κι έφτασα λιμάνι, φεστιβάλ ντοκιμαντέρ κόσμος, γέλια, μουσικές χάνω ισσοροπία στο ανώμαλο έδαφος, πέφτω...γελάνε μαζί μου, γελάω κι εγώ μαζί μου! One of these mornings won’t be very long αχ το αγαπημένο μου κομμάτι...όχι να πάρει το ξυπνητήρι... το μωρό ουρλιάζει, ο σκύλος γαβγίζει, εγώ βρίζω, πλένομαι, ντύνομαι, φεύγω. Πρώτο βήμα έξω απο την πόρτα και όχι να πάρει πάλι στο σπασμένο πλακάκι πάτησα, προσπαθώ να περάσω το δρόμο, κορνάρουν, με βρίζουν, μπαίνω στο λεωφορείο και μετα απο 30 λεπτά σάουνας φτάνω στην Αριστοτέλους... μα να περάσω απο κάπου, στριμώχνομαι ανάμεσα στον κόσμο που έχει απλωθεί στις καρέκλες, περπατάω παράλληλα με την θάλασσα 2ο, 3ο, 4ο, 5ο, 20ο πλακάκι σπασμένο, το παντελόνι μου λασπωμένο πια , φτάνω στο ραντεβού μου στο λιμάνι, με βλέπει ο πελάτης και γελάει «μα απο πού έρχεσαι»; με ρωτάει .Από ένα όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη του απαντώ! Έναν γλυκό με γάλα παρακαλώ! Μαρία
[42]
Είναι περίεργο πώς σε πολύ κόσμο αισθάνεσαι μόνος. Στο Spitimou 2.30 το βράδυ. Ο καπνός μου θολώνει τα μάτια, τόσο, που απλώνω το χέρι μου στο διπλανό μου νομίζοντας πως είναι η παρέα μου μέχρι που συνειδητοποιώ πως δεν έχω κανένα γνωστό με αφάνα. Γύρω μου ο κόσμος στριφογυρίζει και κατεβάζει 5άδες τα σφηνάκια. Τα μάτια μου έχουν συνηθίσει τα φωτορυθμικά και όταν τα κλείνω βλέπω μπροστά μου κόκκινα σημαδάκια.Οι μπροστινοί μου ξεφωνίζουν ο ένας στο αυτί του άλλου. Κολλάω πάνω τους από τον πολύ κόσμο- είναι αστείο να έρχεσαι τόσο κοντά με αγνώστους. Είναι ένα ζευγάρι από εκείνα των περιοδικών-αυτή ξανθιά καλοντυμένη με το μπέρμπερι πουκάμισο και αυτός ο κλασικός εναλλακτικός. Έτσι όπως πλησιάζουν έχω την εντύπωση πως, ή θα με φιλήσουν ή θα μου πουν κάτι στο αυτί. Το ζευγάρι συνεχίζει τις απέλπιδες προσπάθειες να ακούσει ο ένας τι λέει ο άλλος και για κάποιο περίεργο λόγο εγώ συνεχίζω να μπορώ να ακούσω. Το σκουλαρίκι κρίκος που φορά ακουμπά τον αυχένα μου. Η μουσική δυναμώνει και πληγώνει τα στρώματα του τυμπάνου μου. “Σου αρέσει εδώ;” την ρωτά, εκείνη δεν ακούει οπότε ενστικτωδώς ρωτώ εγώ “Σε ρωτάει αν σου αρέσει εδώ!”και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είχε έρθει η ώρα να αλλάξω πλευρά.Αυτό είναι που λένε “Μιλούν πίσω από την πλάτη μου”.
Δέσποινα
Each step is moving, it’s moving me up moving, it’s moving me up ακούω Arthur Russel σε ένα παραλήρημα σκέψεων που δεν μπορώ να τις αναλύσω γιατί δεν είναι σχηματισμένες. Σκέφτομαι τη νυχτερινή βόλτα στην πόλη, δεν μου άρεζαν ποτέ οι έξοδοι τέτοιου είδους. Τρομακτικός κόσμος, εκκωφαντική (άσχημη) μουσική λές κι όλοι έχουν απωθημένα που πρέπει να τα βγάλουν και να τα αντιμετωπίσουν σε 2 βράδυα και μετά ξανά απο την αρχή ή μάλλον πάλι στο τέλος! Για αυτό πάντα έλεγα να βγαίνω καθημερινές και να γυρνάω αργά ακόμα κι αν την επόμενη μέρα δούλευα δεν με πείραζε , μπορώ να πώ οτι το επιδίωκα κιόλας, ναι, λειτουργούσα καλύτερα μετά το ξενύχτι της καθημερινές. Αλλά σήμερα Παρασκευή, είπα θα βγώ...και θα βγώ! Ετοίμασα το playlist που θα ακούσω στο δρόμο, πόσο κλασικά, πόσο γραφικά είναι όλα αυτά που λέω, ξέρεις ετοίμασα το playlist που θα ακούσω έξω κ.τ.λ κ.τ.λ Αναφέρω κάποια πράγματα που μου αρέσει πάντα να ακούω στο δρόμο: 1) arthur russel-this is how we walk on the moon 2) a guy called gerald-voodoo ray άλλα δεν λέω, νομίζω δεν θα με καταλάβεις! Μμμ...να πάρω λεωφορείο, να έρθει ο Κώστας με το μηχανάκι, να πάω με τα πόδια? θα πάω με τα πόδια να ευχαριστηθώ τουλάχιστον και λίγη μουσική. 12 η ώρα είμαι στο art-house, παίζει ο Dim, μπαίνω κι ακούω το κομμάτι που άκουγα καθώς κατέβαινα, voodoo ray, του χαμογελάω και μου χαμογελάει! Θα κάτσουμε? ναι απαντάω τώρα που παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι, σιγοτραγουδάω και θα συνεχίζω να το τραγουδάω όλο το βράδυ! Κόσμος μαζεύεται, ενώ κατά τις 3 έχει γεμίσει το μαγαζί αρχίζω να δυσανασχετώ, ώρα να φεύγουμε, βγαίνουμε έξω κόσμος παντού, το προτιμώ το έξω με τέτοιον καιρό. Ωραία είναι αλλά αφού βγήκαμε πρέπει να περάσουμε κι από το αγαπημένο μου μαγαζί, το Ζενίτ, το ιδανικό κλείσιμο για μια βραδυά, πάντα θα έχει κόσμο, σου δίνει την αίσθηση του club, δυνατή μουσική. Ανεβαίνουμε τις σκάλες, αυτή η μυρωδιά μου λέει πως φτάσαμε, ένα τέταρτο περνάει χαιρετώντας όλα τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, που είναι πάντα χαμογελαστά και πάντα σε κέφι! γειά σου Αναστάσηηηη! 6 το πρωί έχουμε βγεί έξω κι έχει πιάσει καλοκαιρινή σχεδόν μπόρα! Τραγουδάω ανεβαίνοντας σπίτι ένα κομμάτι των underworld που πάντα λέω λάθος... that great storm, that great storm, that storm makes me feel, feel, feel happy!
Νίκος
[43]
Κάθε Σάββατο πρωί στη Γρηγορίου Ε’ έχει λαϊκή, ψάρια, ζαρζαβατικά, μαναβική, κάλτσες, ρούχα, χαλιά κι ό,τι άλλο βάλει το μυαλό σου. Ο δρόμος γεμίζει με μικρούς, μεγάλους όλων των εθνικοτήτων, κάποιοι κλέβουν πορτοφόλια μες το πλήθος κι ύστερα άντε να τους βρείς, άλλοι φωνάζουν υστερικά μες τ’αυτί σου εδώ οι καλές και φρέσκιες πατάαααααατες! Ένα Σάββατο είχα πάει να ψωνίσω κι εγώ μέσα σ’ αυτήν την παραζάλη, μην σας τα πολυλογώ δεν χωρούσες να περάσεις απο πουθενά, πάγκοι, κόσμος, παιδιά, τσαλιά μαλιά...τέτοιο πράγμα είχε να συμβεί καιρό (βλ.οικονομική κρίση). Ξαφνικά το πλήθος σαν τη θάλασσα της Βίβλου άνοιξε στα δύο, αμέσως ξαφνιασμένος γύρισα να δω τι το προκάλεσε αυτό, και αντικρίζω με έκπληξη μια οργισμένη συμμορία έξι σκύλων δίχως κολάρο να γαβγίζουν και να τρέχουν αφηνιασμένοι. Κατέβαιναν την κάθετη οδό και δεν αστειεύονταν καθόλου. Ανάγκασαν το πλήθος να κοπεί στη μέση με τον τσαμπουκά! Μα που να πήγαινε αυτή η συμμορία κι έτρεχε έτσι σαν τρελή; Κάτι ξέραν τα σκυλιά που όλοι άνθρωποι αγνοούσαμε εδώ πέρα σίγουρα πάντως πηγαίναν να ξεκαθαρίσουν κάποια υπόθεση που τους αφορούσε! Το ίδιο βράδυ είμαι στο φανάρι της Εγνατίας με Αριστοτέλους και περιμένω ανέμελος να περάσω απέναντι, ξαφνικά ακούω δυο κυρίες να τσιρίζουν «Χριστέ μου έρχονται κατα πάνω μας» γυρνάω πίσω να δώ ... και τι να δώ ...μια παρέα άλλων σκύλων να κατεβαίνει την πλατεία χωρίς να υπολογίζει τίποτα, ούτε κάν τις ηλικιωμένες γυναίκες! Γυρνάω από την άλλη έτοιμος να βάλω τα γέλια και βλέπω την πρωινή συμμορία να έρχεται κατά πάνω μου αυτή τη φορά, κάνω ένα βήμα στο πλάι και ξεκινάει ένας καυγάς τρικούβερτος. Δεν κοντοστάθηκα να δώ την συνέχεια γιατί είχα ήδη αργήσει στο ραντεβού μου, αλλά όπως έφευγα άκουσα έναν πιτσιρικά να λέει «ρε φίλε μπάτε σκύλοι έχει γίνει η πόλη»!!!
Δημήτρης - Μαρία
[44]
Η σύνθεση του σχήματος αποτελείται από τους: Βασιλειάδη Δημήτρη - κανονάκι, Ισκά Μιχάλη - βιολί, Παπαγιαννίδη Κώστα - ούτι, Ταμπάκη Κυριάκο - άταστο μπάσο, Παναγούλια Δημήτρη - κρουστά, Λοικά Μεταξά - κρουστά και την ποντιακής καταγωγής τραγουδiστρια Ira Kritarasova. Ο καθένας ξεχωριστά από τα μέλη της ΛΩΞΑΝΤΡΑ αλλά και όλοι μαζί παρέα μελετούν και παρουσιάζουν παλιά μικρασιάτικα, σμυρνέικα, πολίτικα ρεμπέτικα και παραδοσιακά με ένα δικό τους τρόπο. Διακριτικές διασκευές, ανανεωμένες εκτελέσεις σε τραγούδια γνωστά και λιγότερο γνωστά που παρουσιάζονται με τον ήχο του συγκροτήματος που, χωρίς να αποκλείει από το παρελθόν, προσφέρει έναν καινούριο ήχο με μουσικότητα και φαντασία. Το CD τους «σχεδόν όπως παλιά» κινείται σε ένα Μεσογειακό ήχο με προεκτάσεις πρός την Ανατολή. Κι όπως καταλήγουν, οι ίδιοι, στο σημείωμα που περιέχεται στο CD:
“
Απέναντι στην αισθητική σύγχυση και υπερβολή που καθημερινά βιώνουμε, εμείς αποτυπώσαμε και αντιπαραθέτουμε αυτά τα 9 τεμάχια ηχοσυναισθηματικού περιεχομένου, σύμφωνα με τις δικές μας εμπειρίες, αντιλήψεις, επιλογές και δυνατότητες.
Το μουσικό σχήμα συγκροτήθηκε το 1997 στην Θεσσαλονίκη. Οι μουσικές του επιλογές επικεντρώνονται στα μουσικά ιδιώματα της Ανατολικής Μεσογείου με έμφαση στα Καφέ Αμάν της Σμύρνης και στην λόγια και λαϊκή μουσική παράδοση της Κωνσταντινούπολης.
[46]
”
Από το 1997 που ξεκινήσαμε με το σχήμα μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλά, έχουν αλλάξει πολλά. Τότε ήμασταν καινούργιοι σ’αυτόν τον μουσικό χώρο, ενθουσιασμένοι που ανακαλύψαμε έναν νέο για μας μουσικό κόσμο μιάς και οι περισσότεροι από μας προερχόμασταν από τις rock προσεγγίσεις της μουσικής. Η Θεσσαλονίκη...μας ήταν ένας μικρός παράδεισος για μουσικές που ορίζονται ώς “παραδοσιακές-ανατολίτικες-ethnic”. Από τότε τα πράγματα στήν πόλη έχουν αλλάξει, πρός το χειρότερο εννοείται! Εμείς βέβαια πλέον κουβαλάμε εμπειρία μιάμισης δεκαετίας στο χώρο, με ένα σωρό εμφανίσεις στην Ελλάδα και στήν Ευρώπη, συνεργασίες με άλλους εξέχοντες μουσικούς, μπόλικες ώρες διδασκαλίας σε ωδεία, μουσικά σχολεία και ιδιαίτερα μαθήματα και είμαστε πλέον στη διαδικασία ηχογράφησης του 2ου μας CD. Η πόλη όμως έχει ψιλοβουλιάξει, δεν υπάρχουν οι χώροι και τα στέκια που φιλοξενούσαν την δική μας και όχι μόνο μουσική, άν και τελευταία κάτι κινείται πρός το καλύτερο , από την άλλη, οι λεγόμενοι θεσμοί-άρχοντες της πόλης αδιαφορούν τελείως για την νέα δημιουργία, μοιράζοντας την πίττα με νοοτροπία κλίκας ή διοργανώνοντας φιέστες δίνοντας ένα σκασμό λεφτά σε ήδη εκατομυριούχους “καλλιτέχνες” πόπ-σκυλάδικων. Μας έχουν καλέσει ο Δήμος Perugia, η κρατική τράπεζα της Ζυρίχης, πρόσφατα για περιοδεία στην Αυστραλία με τις πλάτες της Αυστραλιανής κυβέρνησης και φυσικά στους διαδρόμους του εδώ δημαρχείου και νομαρχίας κανείς δεν έχει ποτέ ασχοληθεί μαζί μας. Η ΕΤ3 μόνο σώζει κάπως την κατάσταση. Το υπάρχον CD μας παίζεται στα ραδιόφωνα σε California, New york, Australia,Turkey, Swiss και εδώ οι παραγωγοί δεν ξέρουν τα σχήματα της πόλης. Ελπίζουμε όμως οτι τα πράγματα θα πάψουν να είνα ιτόσο βαλτωμένα και θα πάμε όλοι μαζί ένα βήμα μπροστά! Μέχρι τότε όμως καλή ακρόαση!
Στην πόλη με τους περισσότερους ραδιοσταθμούς στην Ελλάδα, την πρώτη πόλη στην οποία μεταδόθηκε ραδιοφωνική εκπομπή στην χώρα εν έτει 1928, την Θεσσαλονίκη, σχηματίστηκε πριν περίπου ένα χρόνο μία μεγάλη ραδιοφωνική παρέα με περίσσια αγάπη για μουσική που εξιτάρει και διεγείρει τις αισθήσεις, μουσική που μας κάνει να αισθανόμαστε περισσότερο άνθρωποι παρά προϊόντα. Ο Paranoise έχοντας στην σύνθεσή του περισσότερους από 25 παραγωγούς εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το συγκριτικό πλεονέκτημα ενός web radio έναντι ενός συμβατού των fm. Εκπέμπει μεν κατά κύριο λόγο από Θεσσαλονίκη, αλλά έχει καθημερινά εκπομπές κι από άλλες πόλεις της Ελλάδας και όχι μόνο, όπως Αθήνα, Ξάνθη, Σέρρες, Ιεράπετρα και Λονδίνο, Βερολίνο, Κολωνία! Αυτή η μείξη διαφορετικών ανθρώπων, πολιτισμών και απόψεων διευρύνει το μουσικό φάσμα στο οποίο κινείται. Παλιές και κυρίως, νέες τάσεις της μουσικής σκηνής είναι προσεκτικά συνδυασμένες ώστε ο Paranoise να μην χάνει την ταυτότητα του. Στή σημερινή εποχή της συνεχούς ανάπτυξης της τεχνολογίας και κατ’ επέκταση του διαδικτύου, προσφέρονται πλέον τεράστιες δυνατότητες για κάθε είδους επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Μία από αυτές είναι η λειτουργία ενός web radio, εναλλακτικού από την φύση του λόγω του μέσου μετάδοσης.
Ταυτόχρονα, οι συντελεστές του σταθμού ενημερώνουν καθημερινά για τα μουσικά δρώμενα μέσω του blog τους, ενώ παράλληλα η ομάδα του Paranoise ενδιαφέρεται και για διοργάνωση διαφόρων πολύμορφων events, όπως συναυλίες, εκθέσεις και parties, συμβάλλοντας έτσι στην πολιτιστική διαμόρφωση της Θεσσαλονίκης. Ο μουσικός «θησαυρός» είναι άμεσα δίπλα σας, απλά πληκτρολογείτε την διεύθυνση του site και καλή ακρόαση!
www.paranoiseradio.com paranoiseradio.blogspot.com
[48]
Τους ακούσαμε ένα βράδυ στο Partizan , η μουσική τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στη μονοτονία των ακουσμάτων των τελευταίων χρόνων κι αυτός ήταν ο λόγος που τους φιλοξενήσαμε σ’αυτό το τεύχος! Απο τα 4 μέλη της μπάντας συναντήσαμε το Δημήτρη και το Μιχάλη που μας μίλησαν για το γρούπ, τη μουσική τους, τα σχέδια τους, τα καλοκαίρια τους και τα ταξίδια που ονειρεύονται να κάνουν και σίγουρα αυτή η συνάντηση ήταν η αφορμή να ξαναεμπιστετυτούμε τις μουσικές υποσχέσεις αυτής της πόλης! Από την Μαρία Φαρδέλλα - Νίνα Μιχαηλίδου
[50]
Το γκρούπ δημιουργήθηκε πρίν 3 περίπου χρόνια γράφωντας μουσική για ταινίες μικρού μήκους. Συγκεκριμένα για τις ταινίες ‘Προστασία’, ‘Δε κατ’ και ‘Μονή σειρά μαργαριτάρια’ του Βασίλη Κεχαγιά και την πρόσφατη ταινία ‘3 στιγμές’ η οποία παρουσιάστηκε στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το πρώτο τους cd ‘side the sail’ κυκλοφόρησε πρίν περίπου 2 χρόνια από την run devil run,το εξώφυλλο του οποίου επιμελήθηκε η γραφίστρια Ευτυχία Γούσιου (δημιουργική ομάδα «καπάνι» και βραβεύτηκε στα Ελληνικά βραβεία γραφιστικής (ΕΒΓΕ)!
Είναι οι..... Οι Prefabricated Quartet αποτελούνται απο τους Μιχάλη Σιώνα – τραγούδι και μπάσο, τον Θοδωρή Παπαδημητρίου - τσέλο, τον Χρήστο Γούσιο - κιθάρα και τον Δημήτρη Τασούδη στα τύμπανα! Κατά καιρούς συμπράττουν κι άλλοι μουσικοί είτε στα live είτε στους δίσκους, ενδεικτικά αναφέρουμε τον Παναγιώτη Ανδρέογλου ακορντεόν, την Μυρτώ Ticof φλάουτο, τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο τρομπέτα, τον Άλκη Καριζώνη σαξόφωνο, την Εύη Νάκου φλάουτο, τη Χριστίνα Γεωργελή βιολί, την Άρτεμη Αποστολάκη τσέλο.
Για την ιστορία... «Το 1ο live μας ήταν στο ‘φλού’ πρίν πολλά χρόνια σαν τρίο ακόμα, σαν κουαρτέτο κάναμε support στους Cinematiqa Orchestra στο Principal, κάναμε εμφανίσεις ακόμα στο club του Μύλου, στο Ξυλουργείο, στο spiti mou, στο Partizan, στο στρατόπεδο Κόδρα στα πλαίσια του “espacio uno” και στο Synch. Τώρα είμαστε στις ηχογραφήσεις για το 3ο μας cd, θα έχει πολλά τραγούδια και λιγότερα ορχηστρικά κομμάτια. Τους στίχους σε όλα τα τραγούδια τους υπογράφει ο Μιχάλης! Οι μουσικές επιρροές μας ποικίλλουν, ο Χρήστος ακούει μουσική με πολλή φασαρία, αγαπημένοι του είναι οι Pink Floyd. Εγώ λέει ο Δημήτρης προέρχομαι από έναν πιο jazz χώρο. Ο Μιχάλης ακούει πολύ Jeff Buckley και ο Θοδωρής είναι εκείνος που ακούει τα πάντα, έχει πολύ καλή σχέση με την κλασική μουσική, λόγω και της κλασικής του παιδείας αλλα αυτό δεν τον απαγορεύει να ακούσει μέχρι και latin.»
το μουσικό βιβλίο των the Prefabricated Quartet με τίτλο 3 Στιγμές, το οποίο είναι βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου συνοδεύεται από μουσικό CD, που περιέχει τη Μουσική της ταινίας, αλλά και Μουσική για την ταινία. Η ταινία διαγωνίστηκε στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας, αλλά και στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Γι ‘αυτήν την πόλη.... Όσο για τη Θεσσαλονίκη σίγουρα κανείς απο τους 2 δεν θα την εγκατέλειπε αλλά συμφωνούνε ότι η πόλη έχει πάψει να δίνει δυνατότητες στους νέους. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σαφώς από πρίν 4 χρόνια, αλλά πολύ χειρότερα απο πρίν 15 τότε που η Θεσσαλονίκη βρισκόταν σε πολιτιστική άνοδο. «Γίνονται πολλές κινήσεις ανεξάρτητα από κρατικούς φορείς, μεμονωμένα ,γιατί υπάρχει προσωπική διάθεση και όραμα, μικρά μαγαζιά οργανώνουν live σε χαμηλές τιμές, προωθούν τα νέα σχήματα της πόλης. Σίγουρα δεν υπάρχει η ανταπόκριση του κόσμου όπως παλιά που αναζητούσε τις ζωντανές εμφανίσεις και τις συναυλίες ωστόσο δεν πιστεύουμε οτι στήν Αθήνα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, για μας τουλάχιστον, γιατί η μουσική μας δεν απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό που υπάρχει κάτω κι όχι εδώ!» «Είμαστε γενικότερα ανοιχτοί σε συνεργασίες και σε νέες προτάσεις! Κάποια κομμάτια μας υπάρχουν σε συλλογές CD με μουσικές από όλο τον κόσμο. Φέτος επενδύσαμε μουσικά την ταινία του Αντρέα Σιαδήμα «ο Φαρμακευτής» η οποία βραβεύτηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης» Ο Μιχάλης έχει εκδώσει ένα βιβλίο με ποιήματα με τον τίτλο ‘ΕΓΓΥΟΣ’ από τις εκδόσεις ‘Καπάνι’. [51]
[52
[54]
[55]
Από τον Κωνσταντίνο Καρεμφύλλη
[56]
Οι πόλεις είναι οι μνήμες που προκαλούν. Οι πόλεις είναι η διάρκεια που κατορθώνουν να έχουν μέσα στην ψυχή σου. Οι πόλεις είναι μια βιογραφία που δεν θα καταλάβει κανείς, παρά μόνον ίσως αυτοί με τους οποίους τις περπάτησες και τις έζησες. Οι πόλεις είναι μαγικές, όσο θα υπάρχει η μέσα σου μαγεία. Και θα τις κουβαλάς μέχρι το τέλος του κόσμου ή - κόψε κάτι - μέχρι το τέλος της ζωής σου. Έστω. Έστω.
Πρόταση δεύτερη: η θάλασσα και τα βουνά ολόγυρα. Μια ακτογραμμή χιλιομέτρων, που δίνει στην Θεσσαλονίκη την ομορφιά που της στέρησαν ένιοι «σημαντικοί Έλληνες» της αντιπαροχής και των πολιτικών αγκυλώσεων. «Τέτοια αρετή έχουν τέτοια φώτα δίνουν». Και μια αμφιθεατρική τοποθέτηση, για να χαίρονται τινές Πανοραμικά, όσοι δηλαδή αναζητούν την παιδεία στα Λαμέ και στον ΖαΜέ.
Πρόταση πρώτη: η πόλη αυτή είναι ένα μεγάλο χωριό, γεμάτο από καφέ μπαρ, πατριώτες της συμφοράς, άτομα που γκρινιάζουν διαρκώς για την απουσία ευκαιριών, ανθρώπους που αγωνίζονται να μη φύγουν και κρύο εσωτερικό. Παγωμάρα δηλαδή. Ο Θέμελης, ο Κουγιουμτζής, ο Πεντζίκης, ο Κανελλόπουλος έχουν φύγει από καιρό κι εσύ ψάχνεις τις ξεχασμένες επάλξεις που τους έδωσαν μορφή κι έκαναν την πόλη κέντρο ενός ιδιότυπου βαλκάνιου κοσμοπολιτισμού.
Πρόταση τρίτη: η πόλη αυτή αγαπιέται, μέσα όμως από διαρκείς αφαιρέσεις. Κι αρχίζω τώρα να κοιτάω τις φωτογραφίες μιας ζωής, αυτές τις προσωπικές αφαιρέσεις που την έκαναν αγαπημένη και δικαίωσαν λίγο από το χρόνο που πέρασε, τα χρόνια που κύλησαν και έφυγαν σα χειμωνιάτικος πυρετός: τα δειλινά του χειμώνα στην Παλιά Παραλία με τον ήλιο να παίζει άλλοτε με τις κορυφές του Ολύμπου και άλλοτε με τους γερανούς στο λιμάνι, τα χίλια
ποχρώματα της Δύσης από ένα παιδί που του χύθηκαν οι νερομ και ό μαλακ και ο αφράτ γιές, ένα βράδυ που χιόνισε άσπρο χιόνι, των σόλες τις από κάτω περπατούσαμε ακούγοντάς το να πατιέται α μποτινιών, το «φρουτότυπο» και η κρέμα ομορφιάς, η πλατεί τικές στατισ τις με λι Ναυαρίνου και οι ατέλειωτες ώρες στο πεζού είο των ωραίων κοριτσιών που περνούσαν από μπροστά, το καφεν εκεί , φρικιά τα , φύσεις Ματζέστικ στην παραλία και οι νεκρές έγινε μέσα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ώσπου το πούλησαν κι ο σε, αγόρα το που trendy κι αυτός που το πούλησε και αυτός είο πλαστ αχαρο καφεζ πρώτος καφές με βανίλια υποβρύχιο στο λάδι«Αχίλλειο» -τι πρωτόγνωρες ελευθερίες- άνοιξη στα «τεμπε τα και ου Απριλί έρια κα», τα αναψυκτήρια της ΧΑΝΘ, κάτι μεσημ ισ’ γκρέμ τα μισ’ «γκρέ το γυφτάκια με ένα πενηντάρικο να παίζουν βράδυ τα /όλα πια» με το ζουρνά μέσα στ’ αυτί ή πάλι εκείνο το θεικατατε ένα ουμε του Μαρτίου που προσπαθούσαμε να φορέσ οι ία, παραλ στην ου μένο στεφάνι στο κεφάλι του Μεγαλέξανδρ χόρτα ά ορφαν τα και υς γραμμές των τραίνων στους Αμπελόκηπο ά δίπλα στις ράγες, τα νεκροταφεία της Ευαγγελίστριας στα πρωιν
ς της Κυριακής ή τα απογεύματα του Σαββάτου κι ύστερα ο δρόμο κι ς Γραβιά οδός η , Παύλο Άγιο τον προς από το λαγκάδι πάνω σου ένας τοίχος γραμμένος με σπρέυ «Πανσέληνος τα μάτια ς «Μύθο ο , ότερο» περισσ ι ιάζομα σελην και κάθε που τα βλέπω Όλκαι λη Σοφού οκλή Θεμιστ ικόν Ελλην του Σίσυφου» στο καφέ ς που γας και μία κουδούνα κρεμασμένη στον τοίχο για αυτού στην μπάνιο , Κρόνο στον κια φαιρά ποδοσ , φώναζαν στην πρέφα απλώς που ρεία λεωφο Σου, Σέιχ στο ις ανήσε Αγία Τριάδα, περιπλ Ράδιο πηγαίνουν και κατεβαίνεις επιστρέφοντας με τα πόδια, το του νύχτες τις πές εκπομ ώνου, ραδιοφ του ία Ουτοπία και η ουτοπ στο κό υπαντι απορρ έπειτα και ατα χαράμ τα καλοκαιριού μέχρι είχαν Συντριβάνι και η Μακεδονία: «αμφίβολης ποιότητας χιούμορ που στου Αυγού του ληνο πανσέ στην μα οι νεαροί…», ένα αφιέρω ιμος Γεράσ ο ρα, Πορτά την από πίσω πάρτυ εξελίχθηκε τελικά σε ύρες Βώκος δαιμονισμένος απ’ τον Πασκάλ να ονειρεύεται μινιατο ά Βαλαλ – ου οπούλ Πεντζ α Τερέζ η τοπία, τραίνων στα δικά του ται αίρνε αλλοπ να ρικό, Εμπει Σέξτο το να μαγεύ εται από λα, απ’ το Heidd egger και να φορτώ νει με τα κομμα τόσκυ
[57]
τα φθαρμένα βελούδα στο Μικρό Καφέ, το πόρτο, το Drambuie, ο Cave, οι Tindersticks, οι James, ο Saint Germain, το «έφτιαχνα καφέ και του ‘δινα» τα πρωινά στη Ναβαρίνου, η μπουγάτσα με τυρί στο μπουγατσατζίδικο «Αθηνά» στην Ανάληψη, μεσάνυχτα Παρασκευής στο διάλειμμα άγριων διαβασμάτων -«και το ραδιόφωνο σιγά μες στ’ απλό σκοτάδι…»- η μόνιμη απορία για το τι έβλεπε στην τηλεόραση ο Δαραβίγκας του γραφείου τελετών στη Σχολή Τυφλών, οι έρημες γειτονιές στη Φράγκων και τη Βαλαωρίτου τα απογεύματα με την κλειστή αγορά, η έρημη Τσιμισκή τα απογεύματα του Ιουλίου και οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου, το σινέ Ναταλί με τα σάντουιτς από λουκάνικο στα όρια της μεταφυσικής, ο κινηματογράφος Ναβαρίνο που έπαιζε για πάρτη σου στη ζώνη 5-7, οι νύχτες του Ιουνίου με τον παλαβό να τραγουδάει στη διαπασών τα Ζαβαρακατρανέμια…, όλα αυτά συνιστούν αναμφίβολα μια μυθολογία, τη μυθολογία μιας πόλης που δίνει την αύρα της στον καθένα ξεχωριστά και παίρνει τη μορφή της από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί. Γιατί οι πόλεις στερεώνονται μέσα από τις μνήμες και καταστρέφονται μέσα από την έλλειψη προοπτικών. Και η πόλη αυτή έχει αρχίσει σιγά και ανεπαισθήτως να χάνει τα χρώματά της, να μετατρέπεται βαθμηδόν σε ένα τεράστιο καφέ, όπου οι μισοί ετοιμάζουν τον καφέ και οι άλλοι μισοί τον πίνουν, θρηνώντας όλοι μαζί τη βάσκανο μοίρα τους. Και ακόμα χειρότερα: Άρχισε να μετατρέπεται σε μύθο αθηναϊκό, ως πόλη «ερωτική», μια ερωτικότητα που μόνον οι ανέραστοι και αυτοί που σε χτυπούν με το χέρι στον ώμο επιμένουν να ανακαλύπτουν.
[58]
...να πάμε μία βόλτα να δούμε τον ήλιο και τα σύννεφα να μου κρατάς το χέρι και να ακούμε τα κύματα να πάμε μία βόλτα έλα και να φάμε μαλλί της γριάς να παίξουμε κυνηγητό, κουτσό και ειρήνη ή πόλεμο
να πάμε μια βόλτα σε βουνά και λίμνες να βρέξουμε τα πόδια μας και να μαζέψουμε λουλούδια
να σε πιάσω αιχμάλωτο κι εσύ να γελάς
να με τσιμπίσει μια μέλισσα κι εσύ να τα χάσεις
μετά να φτάσουμε στην εθνική και να ψάχνουμε πινακίδα για τον παράδεισο
να πάμε μια βόλτα έλα σε περιμένω
να πάμε μια βόλτα μέχρι τον ουρανό και να πετάξουμε με αερόστατο να μας προσγειώσει η κόρνα απο ένα αυτοκίνητο
να περπατάμε γύρω γύρω από τη γή μέχρι να ζαλιστούμε και να πέσουμε σε άλλο γαλαξία να πάμε μια βόλτα γιατί τόσος χειμώνας με κούρασε και δεν ξέρω τί λέω!!! καλό μας καλοκαίρι....
Μ.Φ.
[59]