Paul Graafl and

Foutje bedankt!

Uit een lang verleden opgedoken story.

Wat is de overeenkomst tussen een oerstomme maar zeer knappe Teckel - Coco genaamd - en een hoogintelligente Jack Russell?? Weten jullie het niet….lees het in de onderstaande aflevering. Het gaat dus over niet menselijke personen. (Hondjes)

Om even met de vraagstelling te beginnen. Het antwoord is: Er is weinig of geen overeenkomst. Een Teckel luistert nooit en is buitengewoon eigenwijs net als sommige mensen die ik al jaren ken. Een Teckel doet zijn behoefte op zeer onverwachte plaatsen en nooit op de momenten dat je het van ze verlangt en zeker niet als het regent. Hij of zij is eigenlijk gefokt voor de jacht en het blaffen gaat hem dan ook zeer goed af. Hoe meer vervelende eigenschappen, hoe meer je van zo’n beestje gaat houden.

Een Jack luistert goed, is slim, weet wat de baas wil, maar heeft meestal een iets te sterk jachtinstinct net als wolven. Onze Jack moesten wij dan ook angstvallig uit de buurt van schapen houden, daar wij anders wel eens een boer met een dubbelloops tegen zouden kunnen komen. In Emmerich op de hei gebeurde dat echt! Wij hebben de boot naar onze “schavuit” vernoemd “Filou”. Zij was een ware meester in het uitzetten van witte haartjes op al onze bootkussens. Een heerlijke combinatie dus, die twee. Filou begon trouwens na 10 jaar steeds meer op de baas te lijken.

Enfin, we zijn onderweg van Leiden met als eindbestemming Maastricht. Na een aantal “Gouwe”uren nadert Rotterdam, de Noord en daarna Dordrecht. Het is erg druk met beroepsvaart en wij melden ons per marifoon bij de verkeerscentrale Dordrecht met een verzoek om advies. Ik krijg te horen dat ik het beste direct na een duwbak “de Veerhaven 8 ”over kan steken. Dit gevaarte duwt maar liefst zes bakken voort. Ik vat dit goedbedoelde advies helaas iets te letterlijk op. Het is nogal een groot beest met 6000 pk motorvermogen die een soort maalstroom van 200 meter lengte als cadeautje voor ons achterlaat. Ongeveer 50 meter achter hem steek ik over en kom in een enorme kuil terecht. Ons scheepje wordt als het ware terug naar beneden gezogen om daarna het gedrag te vertonen van een steigerend paard en ik moet stevig het stuurwiel vasthouden om niet met stoel en al om te vallen. In gedachte zie ik het laatste stukje “Titanic” aan mij voorbijschieten. Ik schrijf hier overigens over een oude gebeurtenis uit de jaren 80 toen ons bootje nog slechts 7.50 meter lang was. Toch waren we op dat moment niet onervaren.

Filou - onze hoog intelligente Jack Russel - staat met haar hondenzwemvest in haar bek tegen mij op te springen. Onze domme maar zeer knappe ruwharige kakmachine slaapt onverstoorbaar door in zijn mand en lijkt niets te merken van dit voorval.

Maar we zitten hoe dan ook allemaal in hetzelfde schuitje. Voorin klinkt glasgerinkel en een aantal dreunen. Na dertig seconden is alles voorbij en in de voorkajuit lijkt het wel of er een bom is gevallen. Alle boeken, tijdschriften en CD ’s liggen verspreid over de houten vloer. En het ergste; al mijn Donald Ducken liggen niet meer op volgorde. Gelukkig zijn er maar vier glazen gebroken maar aan dek ligt wonderwel alles nog op z’n plek. Coco is - door al dit geweld – toch wakker geworden en als een slecht opgevoede hygiënisch gehandicapte begint zij, met drie cm. ontsluiting, aan een kunstwerk met als basis onze houten kajuitvloer. Zij beschikt nl. over een soort supersonische 3D printer met precies de juiste temperatuur. Het ging voor haar nog iets te veel te keer om het trapje op te lopen. Trillend vervolgen wij onze reis want we wisten toch een minuutje geleden niet hoe dit af zou lopen.

Ongelooflijk dat je na zo lang varen nog zo’n domme fout kan maken. Maar iedere oude wijze uil is ooit een uilskuiken geweest maar bij mij duurt dat proces best lang. Een flinke borrel dan maar die avond om dit voorval te vergeten. Tot zover ons waar gebeurde verhaal.

Oh ja, vooruit dan maar mevrouw; mijn droom van de maand. Het is 2025. Na het halen van onze gecombineerde griep/ covidprik is er een wonder geschied. Er moet iets in dat vaccin hebben gezeten. De KNMC heeft opnieuw een ledenstop moeten instellen. Iedereen is weer vriendjes en al onze “exen” zijn vanwege het dringen der tijd snel opnieuw lid geworden en opnieuw getrouwd in Las Vegas. (natuurlijk met aanwezigheid van het voltallige mensenkoor onder de naam “KNMC4YOU”) Al onze schepen zijn inmiddels gespoten in regenboogkleuren evenals ons nieuwe clubkostuum.

De ballotagecommissie is weer terug en heeft Johan Derksens aanvraag afgewezen. De haven van Willemstad is niet meer toegankelijk voor onze schepen want de kade bij de molen is overgenomen door een Roedel Wolven en die mogen niet in hun privicy gestoord worden. Er komt een speciale Netflixserie over het reilen en zeilen van onze KNMC met alle ups en downs. Alle clubleden hebben voor hun medewerking in 2024 een lintje gekregen. Oud leden die om duistere redenen zijn vertrokken keren nu massaal terug. Strijdbijlen zijn begraven en alleen de echte liefde waart weer rond, zoals vroeger. Ik ben intens bezig met de voorbereiding van “De Oude Ledentocht” – niets met leeftijd te maken - voor 2026 als ik abrupt wakker schrik van onze Teckel Coco die ruw bovenop mij springt, maar besef 1 sec. later dat zij allang op de eeuwige uitlaatvelden vertoeft. Half slaapdronken spoken de woorden van mijn leraar Nederlands door mijn hoofd na het inleveren van mijn opstel over dromen: wat gaat het worden met jou, “ bloemen of veters” … Stilte… als je straks langs de deuren moet.

Paul Graafland

P.S. Voer eendjes, geen oorlog.