Het Engelse woordje “Willow” betekent vrij vertaald “Wilg”

Waar denken jullie dan aan? Aan een boom of een schip? Dit verhaaltje gaat over een schip natuurlijk. Voor het eerst hadden wij besloten om de maanden februari en maart, die wij al jaren in “Altea” Spanje doorbrachten, eens te gaan beleven aan een meer zuidelijke Costa. Verandering van spijs doet eten tenslotte. Trouwens een biertje of wijntje kost daar, bij sommige zaken, nog steeds € 1,- dus we “eten” nooit te veel.

In de prachtige haven van Benalmádena valt mijn oog op een echt ouderwets ogend Amerikaans rivierschip. Een raderboot nog wel! Helaas voor een groot deel gezonken. Een verhaaltje voor de KNMC? Ach, why nut. Bij een wandeling op de kade aldaar, kom ik een strenge (haven)meesteres tegen die voor Nederlandse begrippen “charming” genoemd mag worden. Terwijl ik de nodige foto’s van het voor de helft gezonken schip maak, vraagt ze mij eerst, gelukkig in het Engels, wat ik daar uitspook. Ik vraag haar of zij iets weet over de geschiedenis van deze vergane glorie. Bij het gesprekje kom ik steeds dichter bij haar staan en ik zie in mijn ooghoeken mijn wederhelft loeren naar wie of wat ik eigenlijk aan het fotograferen ben. Die boot of …..?

Nadat het naar Benalmádena was gebracht, werd het enige tijd gebruikt als drijvende nachtclub, maar ook als restaurant en zelfs als (geheim)bordeel.

De USS Willow werd in 1924 gebouwd door Duduque and Boiler Works Constructions en zal komend jaar 2024 100 jaar worden. Maar of de burgervader dan op visite gaat komen??? Hooguit een kikvorsman.

Zij vertelde verder dat het schip in 2009 tijdens een wilde storm in de haven voor de helft is gezonken. De woeste zee heeft nog even een klassiek slachtoffer gemaakt.

Verder weet ze er, ook vanwege haar leeftijd, niet veel meer over te vertellen. Internet en Wikipedia weten gelukkig alles. Nou, de half gezonken dame hier heeft een bewogen leven gehad. Tijdens ons verblijf spoelde hier, ook al door storm, een ander slachtoffer aan. Met behulp van duikers is de Willow hier gestabiliseerd om te voorkomen dat hij zou kantelen totdat er verdere maatregelen genomen gaan worden. Alle stookolie is van boord gehaald om milieuverontreiniging in de haven te voorkomen. Waarschijnlijk is het zinken van het schip het gevolg van achterstallig onderhoud. De gemeente is nu met de eigenaar in overleg over hoe dit nu verder moet nadat zij beiden eerder gewezen waren op de slechte staat van onderhoud. Helaas zou de berging bijna onbetaalbaar worden.

Geschiedenis.

De Willow, die al decennia in Benalmádena aangemeerd ligt, is begin vorige eeuw gebouwd met de Mississippi als vaargebied. Het schip is een van de weinige stoomboten die in de Europese havens te vinden zijn. Een stoomboot, die begin vorige eeuw is gebouwd voor duty op de Amerikaanse rivier de “Mississippi”.

De United States Lighthouse Service keurde de constructie in 1925 goed als Mississippi-stoomboot. Het schip werd net buiten St. Louis gebouwd voor een bedrag van $ 372.000. De Mississippi staat bekend als erg ondiep op sommige plaatsen, dus het schip werd gebouwd met maar 2,75 meter diepgang. De Willow is 61 meter lang en 19,50 meter breed. Toen de boot klaar was, ging hij te water op Lake Keokuk in Iowa. Het schip voer vervolgens naar New Orleans waar de boot de naam Willow kreeg. De US Lighthouse service nam haar op 4 oktober 1927 onder haar hoede. De ‘15th US Lighthouse’ service bevond zich in het district Memphis en de Willow was aan hen toegewezen voor de navigatie langs de Mississippi tussen New Orleans en St. Louis.

Hoe ik dat allemaal weet? Nee, ik ben geen wandelende encyclopedie hoor. Het is gewoon een Wikipediaweetje waarbij ik de tekst regelmatig verdraai, verander in wat sensationelers en wat lardeer met Fotometotenwerk uit eigen acties ter plekke. Klopt mevrouw; het is dus een “Makkie.” Bladvulling zoals dat heet maar toch best interessant en heel anders dan het beschrijven van de “Pannenkoekentocht.”

De bewegingen van de Wilgen waren in de ondiepe wateren van de Mississippi dermate beperkt dat er een ondersteuningsvaartuig van 38 voet nodig was om op plaatsen te komen die de Willow niet kon bereiken. De Willow werd bewonderd door mensen die, niet wetende dat het een werkschip was, dachten dat het een particuliere raderstoomboot was vanwege zijn prachtige uiterlijk. In 1939 fuseerde de Kustwacht met de Vuurtorendienst en de boot bleef de hele Tweede Wereldoorlog in haar functie. In 1944 raakte de Willow zwaar beschadigd bij een aanvaring met het schip USS LST 841. Naar verluidt was de Willow te duur om te repareren en werd ze in maart 1945 ontmanteld door soldaten van het Amerikaanse legerkorps van ingenieurs en Duitse krijgsgevangenen.

In 1962 kocht een zakenman uit Kentucky de Willow met het idee om er een drijvend restaurant van te maken, maar dit is nooit gebeurd. De Willow bleef in de haven van Paducah tot 1965, toen het werd verkocht aan het bouwbedrijf “WS Young.” Dat jaar werd het door twee sleepboten naar “La Palace,” in Louisiana, gesleept. Terwijl ze in Louisiana afgemeerd lag, werd de Willow in 1965 getroffen door de orkaan Betsy en spoelde aan op de kade. (Waarom hebben orkanen toch zulke liefelijke vrouwennamen???)

Bij de verwoestingen door de orkaan Betsy lag de Wilg aan de kade en werd voor de helft vernield. De US Marshals-afdeling nam uiteindelijk de controle over het schip over en verkocht het in 1970 op een veiling aan een familielid van de eigenaren van Young Construction. In hetzelfde jaar werd de Willow doorverkocht aan een bedrijf genaamd Belezian Industries. Ze werd puur gekocht om gerepareerd te worden en daarna zo snel mogelijk met winst te verkopen. Belezian Industries verplaatste de Willow naar Florida voor renovatie tot een kreeftenfabriek.

Ze hadden dus een potentiële koper die eigenaar was van een kreeftenbedrijf in Brits Honduras. Na $18.000 werk stortte de deal in elkaar. Uiteindelijk kocht een Brits bedrijf genaamd ‘Themes International’ de Willow in 1970. De informatie over de Willow van 1970 tot 1989 is vrij vaag, maar men denkt dat Themes International het schip verhuurde aan een bedrijf dat er toch een drijvend restaurant van maakte op de rivier de Theems in Londen. Na vele mislukte pogingen tot verhuur aan verschillende restaurateurs werd de Willow voor een verbouwing naar Antwerpen in België gebracht. Terwijl The Willow in België was, ging Themes International failliet. The Willow bleef tot 1995 in Antwerpen, toen het weer werd opgekocht en teruggebracht naar Birkenhead in Engeland. Van daaruit maakte het zijn laatste zeereis onder begeleiding van 2 sleepboten naar de Spaanse jachthaven van Benalmádena. The Willow werd meegebracht door de beste vriend van wijlen Dougie Flood (wiens naam Anoniem zal blijven), eigenaar van een nachtclub in Manchester en naar verluidt een lid van de beruchte “kwaliteitsstraatbende” die naar verluidt de plaats delict van Manchester runde in de jaren ‘60, ‘70 en 80.

De nieuwe eigenaar met goede connecties aan de Costa Del Sol zou van de toenmalige burgemeester te horen hebben gekregen dat hij een vergunning zou krijgen om de Willow als casino te gebruiken.

Toen de Willow voor het eerst in de jachthaven van Benalmádena aankwam, lag hij afgemeerd op een andere plek dan zoals we die nu kennen. The Willow had de meest prominente locatie met uitzicht over bars, zoals we die nu kennen, Mombasa, Sushi grill, Japonas, Kume en Monet. Het opende eerst als een bar-restaurant en had veel succes, maar het kreeg nooit een gokvergunning zoals beloofd door de burgemeester.

The Willow deed het buitengewoon goed en snoepte veel klanten af van de bars aan de kade in de jachthaven. Het is geen verrassing dat de Spaanse eigenaren een klacht hebben ingediend bij de burgemeester en het gemeentehuis. Aanvankelijk trok de burgemeester zich er weinig van aan, maar toen alle eigenaren van bars en restaurants in de jachthaven hun gemeentebelastingen en vuilstortingen aan het gemeentehuis inhielden, moest de burgemeester snel iets doen. Om alle bar- en restauranteigenaren tevreden te stellen, vertelde hij de eigenaar van de Willow dat hij het schip moest verplaatsen naar de positie waarin het zich nu bevindt. Hij zou de Willoweigenaar hebben verteld dat het slechts een tijdelijke ligplaats was. The Willow verhuisde naar de andere kant van de jachthaven van Benalmádena, volledig uit de buurt van de bars en restaurants die het succes zo hadden beïnvloed. Het succes van de Willow strandde al snel door uit de loop te liggen en omdat het publiek nu een lange wandeling moest maken voor een stuk bruisend nachtleven. Na een korte tijd sloot het als een bar-restaurant en opende het als een toeristische attractie en een locatie voor privéfeesten en bruiloften, maar dit mislukte opnieuw en het sloot in 1997 zijn deuren voor iedereen.

In 2004 dient zich weer een nieuwe koper aan. Een restauranthouder was geïnteresseerd in het kopen van een drijvend schip om er een Chinees restaurant van te maken in Canary Wharf in Londen. Hij vroeg hem of het mogelijk was om foto’s te maken van de binnenkant van de Willow. De restauranthouder was direct geïnteresseerd en wilde graag naar Spanje komen om het zelf te bekijken. Aangezien hij uit de oostkant van Londen kwam, wist hij niet of de Willow toegang kon krijgen tot Canary Wharf via een reeks sluizen. Hij nam toen contact op met de Willow-eigenaar en vroeg om afmetingen waarin hij zijn zorgen over de breedte uitte, waarop hij onmiddellijk alle relevante informatie doorgaf. Enkele dagen later kwam er een antwoord dat de Willow te groot was om door de sluizen te gaan. Er werd contact opgenomen met de eigenaar om hem het slechte nieuws te vertellen en dat was de laatste deal die de Willow een nieuwe bestemming had kunnen bezorgen.

De Willow ligt nu al zo’n 20 jaar op dezelfde plek in de prachtige haven van Benalmádena. Ze is erg vervallen, roestig en nu lijkt het te zijn bezweken aan een watergraf. Wie gaat de berging betalen?

Warme groeten uit Benalmádena, volgens eigen zeggen “de mooiste haven ter wereld.”

Paul Graafland

P.S. Wat zegt u? Hij maakt er zich wel gemakkelijk vanaf met zo’n kletsverhaal? Klopt helemaal want ik ben hier wel met vakantie!