Kolga Tbilis Photo 2013 Catalogue by KOLGA TBILISI PHOTO

photocatalogue 2013 tbilisiphoto.com kolga.ge

დამფუძნებელი Founder თანაორგანიზატორი Co-organizer

ფოტოკვირეულის კურატორი photo Week Curator საორგანიზაციო ჯგუფი Organizing Committee

დაკაბადონება MAKEUP ჟიური JUDGES

თარგმანი, კორექტურა TRANSLATION, COPY- EDITOR ISBN 978-9941-0-4606-3

ბეჭდვა printing

ბესო ხაინდრავა Beso Khaindrava თეონა გოგიჩაიშვილი Teona Gogichaishvili მიხეილ ჭოხონელიძე Mikheil Chokhonelidze თინა შელჰორნი Tina Schelhorn გაგა ლომიძე Gaga Lomidze ნინო დგვეფაძე Nino Dgvepadze გაგა გოგიჩაიშვილი Gaga Gogichaishvili მარი გარჩაგუდაშვილი Mari Garchagudashvili თამუნა ჯავახია Tamuna Javakhia თამარ ბოკუჩავა Tamar Bokuchava მარიამ ყუბუსიძე Mariam Kubusidze მარიამ მაზიაშვილი Mariam Maziashvili სოსო ნუცუბიძე Soso Nutsubidze გოგა ჩანადირი Goga Chanadiri ლიკა მამაცაშვილი Lika Mamatsashvili სოფო კვანტალიანი Sopo Kvantaliani დათო ცხადაძე Dato Tskhadadze ვოლფგანგ ცურბორნი Wolfgang Zurborn თინა შელჰორნი Tina Schelhorn დომენიკო მოლიკა Domenico Mollica

გიგა ნანობაშვილი, გაგა ლომიძე GIGA NANOBASHVILI, GAGA LOMIDZE

კომპანია ფოტოსამყარო PHOTOWORLD COMPANY

6 - 20 22 - 81 85 - 101 106 - 311

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

Alexander Roinashvili hononary prize გამოფენები

exhibitions ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

award winners

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

shortlisted participants

..არასდროს დამავიწყდება ჩემი ბავშვობის მოგონება, როდესაც გაზეთი “ლელოს” ფურცლებზე დროდადრო სპორტის სხვადასხვა სახეობის ამსახველ საინტერესო კადრებს ვაწყდებოდი. იმ პერიოდში ფერადი გამოცემები, პრაქტიკულად, არ არსებობდა. მახსოვს ერთი ფერადი აღმოსავლეთ ევროპული ჟურნალი Kepesport აღწევდა ხოლმე საგაზეთო ჯიხურებამდე. მისი ხელში ჩაგდება ჩემი თაობის ბავშვებში ერთგვარი წარმატებულობის გამომხატველი იყო. გაზეთი “ლელო” ვახსენე და აქ გამოქვეყნებული ფოტოების ქვემოთ, ხშირ შემთხვევაში, ერთი სახელი და გვარი - ალექსანდრე კოტორაშვილი მხვდებოდა. ეს ადამიანი ჩემთვის მითიურ პერსონაჟად იქცა, რადგან მის ყოველ ახალ კადრს თითქმის ყველა ახალ გამოცემაში ვაწყდებოდი და მიუხედავად იმისა, რომ არასდროს მყავდა ნანახი, მისი ჩემეული პორტრეტი უკვე კარგა ხნის შექმნილი მქონდა. სიმბოლურია, რომ ბევრი წლის მერე პატივი გვერგო, ჩვენი ფოტოკვირეულის ფარგლებში მისი პერსონალური გამოფენა გაგვემართა და ქოლგა თბილისი ფოტოს მიერ დაწესებული ტრადიციული პრიზი საქართველოში ხანგრძლივი ფოტოგრაფიული მოღვაწეობისთვის ალექსანდრე კოტორაშვილს სამოცდაათი წლის ასაკში გადასცემოდა. რადგან ბავშვობა ვახსენე, აქვე გავიხსენებ ჩემთვის ასევე მითიურ ჟურნალ National Geographic-ს, რომელიც იმის მიუხედავად, რომ მისი არსებობის შესახებ დიდი ხნის წინ გამეგო, პირველად, კარგად მოზრდილმა, მეგობრის სახლში, ასევე ჩემთვის პირველი ცოცხალი უცხოელის ხელში ვნახე. მახსოვს, როგორი მოკრძალებით ავიღე და რამდენიმე ფურცლის დათვალიერების შემდეგ, როგორ გამიჩნდა ჟურნალის ხელში ჩაგდების წარმოუდგენელი სურვილი. სურვილი, ცხადია, არ განხორციელებულა, თუმცა ამის შემდეგ ნებისმიერ შანსს ვიყენებდი ხოლმე, აქ გამოქვეყნებული ფოტოებისთვის ერთხელ მაინც შემევლო თვალი. ძალიან გვახარებს ის ფაქტი, რომ დაფუძნებიდან 125 წლის შემდეგ, 2012 წელს, პირველი ქართულენოვანი National Geographic საქართველო გამოიცა და ქოლგა თბილისი ფოტო მის ფოტოგამოფენას მასპინძლობს. საგულისხმოა ჩვენი კურატორის, თინა შელჰორნის განსაკუთრებული წვლილი, კვირეულის ფარგლებში, 30 ფოტოგრაფის მიერ ჩინეთის

თემაზე შექმნილი ფოტოპროექტების და ბენედიქტ ფერნანდესის, მარკ ასნინის, ვინსენტ ჩიანის, ლუი პალუს, ვოლფ ბიოვიგის ძალიან საინტერესო გამოფენებისთვის ფოტოების შერჩევაში. გვინდა ჩვენი პატივისცემა გამოვხატოთ თინას და ყველა ამ ფოტოხელოვანის მიმართ. ამ კატალოგში შესაძლებლობა გექნებათ დაათვალიეროთ ბატონების - მანელ ესკლუზას, რობერტ გოს და ჯონ კაზენავეს ფოტონამუშევრები, რომელთა გამოფენების მასპინძლობის პატივი ჰქონდა ქოლგა თბილისი ფოტოს. წლევანდელ ფოტოკონკურსში მონაწილეობა მსოფლიოს მრავალი ქვეყნის ფოტოგრაფმა მიიღო. მათი ნამუშევრები კიდევ ერთხელ გვარწმუნებს ფოტოგრაფიის მნიშვნელოვან როლზე სამყაროს მდიდარი, მრავალფეროვნებით გამორჩეული თავისებურებების ასახვის, დეტალურად და სიღრმისეულად წარმოჩენისა თუ ადამიანის შინაგანი სამყაროს ინდივიდუალური გადმოცემის თავისებურებების საქმეში. მიგვაჩნია, რომ კონკურსში გამარჯვება ისეთივე სიმბოლურ გამოხატულებად რჩება, როგორც მასში მონაწილეობა. აქ წარმოდგენილი მრავალი საინტერესო პროექტი იმსახურებს პრიზს; ისევე როგორც მრავალი ამ კატალოგში ვერმოხვედრილი ფოტოს ხილვა იქნებოდა საინტერესო, თუმცა, ზოგადად, კონკურსების ერთადერთი ნაკლიც და პლიუსიც ხომ ის არის, რომ ბევრიდან, სუბიექტური გადაწყვეტილებით, მხოლოდ ერთი ან რამდენიმე უნდა შეირჩეს. მაინც მიგვაჩნია, რომ დათო ცხადაძის, თინა შელჰორნის, დომენიკო მოლიკას და ვოლფგანგ ცურბორნის მიერ შერჩეული კოლექცია ერთგვარ სახელმძღვანელოდ იქცევა ადამიანებისთვის, ვინც თავის მომავალ საქმიანობას ფოტოხელოვნებას უკავშირებს. ქოლგა თბილისი ფოტოს 12-წლიანი ცხოვრება გრძელდება და მეტად დასაფასებელია ის მუდმივი თანადგომა, რომელსაც წლების მანძილზე იჩენენ ჩვენი დიდი ხნის მეგობრები - თიბისი ბანკის, თბილისის მერიის, კულტურის სამინისტროს, ფოტოსამყაროს, მეიდან ჯგუფის და მრავალი სხვა პარტნიორი ორგანიზაციის ხელმძღვანელები, იმ მრავალ ადამიანთან ერთად, რომლებიც ამ წლების მანძილზე, დიდი შრომის ფასად, ხელს უწყობენ ჩვენს ქვეყანაში თანამედროვე ხელოვნების განვითარებას..

ბესო ხაინდრავა ქოლგა თბილისი ფოტოს დამფუძნებელი 4

I will never forget my childhood memory when on the pages of Lelo newspaper, I would gaze at various interesting sports images from time to time. Color publications were practically non-existent at the time. One of the few color publications reaching our newspaper stands was an Eastern European magazine called Kepesport. Getting hands on it was a certain sign of success for children of my generation. Having mentioned Lelo newspaper, I would also like to note Alexandre Kotorashvili, whose name was often cited below the photos published in the newspaper. This person became a mythical character for me because almost every new issue of the newspaper featured one of his latest works and despite the fact that I had never met him in person, I had created my own portrait of him a long time ago. It’s symbolic that many years later, we are now honored to host his solo exhibition within the framework of our photo week as well as to honor 70-year old Alexandre Kotorashvili with a traditional Kolga Tbilisi Photo prize for his many-year contribution to Georgian photography. Talking about my childhood, I’d also like to mention an equally mythical for me National Geographic magazine that I first saw in at my friend’s house, in the hands of a foreigner I had never seen before either. I can still remember how shy I felt when picking up the magazine and how much I wanted to keep it after I glanced through the pages. This wish of mine never came true, of course but ever since then, I’ve never lost the opportunity to look trough the images featured in the magazine. At least once. We are very happy that 125 years after the foundation of the magazine the first issue of National Geographic Georgia was published in 2012 and Kolga Tbilisi Photo will host its exhibition. We would also like to mention Tina Schelhorn’s, our curator’s

special contribution to the selection process of China-themed works by more than 30 international photographers as well as organizing very interesting exhibitions by Benedict Fernandez, Marc Asnin, Vincent Cianni, Louie Palu and Wolf Boewig, within the framework of the photo week. We would like to show our respect towards Tina and all these photo artists. This catalogue also features works by Manel Esclusa, Robert Go and John Cazenave, whose exhibitions were proudly presented by Kolga Tbilisi Photo. Photographers from many countries across the globe participated in this year’s photo contest. Their works have once again shown us the important role of photography in depiction and detailed and deep representation of richness and diversity of the universe as well as individual comprehension of human beings’ inner world. We still think that winning the contest is as symbolic as participating in it. Many of the interesting projects presented here deserve a prize; as do many other images that did not make it to the catalogue. However the only con and pro of a contest is that, generally, only one or several works from the many are selected, based on subjective opinion. We still think that the selection by Dato Tskhadadze, Tina Schelhorn, Domenico Mollica and Wolfgang Zurborn will become a certain guidebook for the people, who have chosen photography as their careers. The 12-year long life of Kolga Tbiilsi Photo goes on. We would like to acknowledge the support of our long-time friends – TBC Bank, Tbilisi City Hall, Ministry of Culture and Monument Protection, PhotoWorld, Meidan Group and many other partner organizations that for all these years, have been working hard to support the development of contemporary art in our country..

Beso Khaindrava, Founder of Kolga Tbilisi Photo 5

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი ქართული ფოტოხელოვნების განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისათვის მიენიჭა

ალექსანდრე კოტორაშვილს Alexander Roinashvili hononary prize awarded to

Alexsander kotorashvili

for the outstanding merits in the development of Georgian photography 7.05.2013

ფოტოგრაფიის ისტორიაში იშვიათია მოვლენა, როდესაც ესა თუ ის ფოტოგრაფი მთლიანად უძღვნის საკუთარ შემოქმედებას ქვეყნის ცხოვრებისა და განვითარების ერთ კონკრეტულ სფეროს. ალექსანდრე კოტორაშვილის არჩევანია ამგვარი: მან მთელი თავისი ოსტატობა, შემოქმედება საქართველოში სპორტული სამყაროს ასახვას მიუძღვნა. ალექსანდრე კოტორაშვილი დაიბადა 1943 წლის 18 თებერვალს, ახმეტაში. ფოტოგრაფიით 13 წლის ასაკიდან დაინტერესდა და მეზობლის სამოყვარულო აპარატით, “სმენა”-თი დაიწყო გადაღება. მას “ჩვენი ეზოს კორესპონდენტს” ეძახდნენ. მოგვიანებით, მშობლებმა ფოტოკამერა აჩუქეს. მას შემდეგ, ალექსანდრეს, იმავე სანდროს, ფოტოები ქართულ საბჭოთა და, ძირითადად, სოციალისტური ქვეყნების ბანაკის ქვეყნების ჟურნალ-გაზეთებში ხშირად იბეჭდებოდა. 1975 წლიდან იყო ჟურნალ “მართვეს” ფოტოკორესპონდენტი, 1977 წლიდან დღემდე კი სპორტული გაზეთის, “ლელოს” უცვლელი კორესპონდენტია. დაჯილდოვებულია მრავალი პრიზით, მათ შორის: მიხეილ კაკაბაძის სახელობის პრიზი, საქართველოს დამოუკიდებელ ჟურნალისტთა პრემიის ლაურეატის წოდება და მრავალი სხვა. ფოტოგრაფი უამრავი სპორტული ფოტოკონკურსის ლიკა მამაცაშვილი თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი

მონაწილე და გამარჯვებულია თბილისში, მოსკოვში, პეტერბურგში, იაპონიაში, გერმანიაში, პოლონეთში. მისი ერთ-ერთი ცნობილი ფოტონამუშევარი “საფეხბურთო ბალეტი”, დღესაც “უეფას” შტაბბინაშია გამოფენილი. ალექსანდრე კოტორაშვილი საქართველოს სპორტის შესახებ ძალზე ვრცელი ქრონიკის ავტორია და მის ყოველ ნამუშევარში იქმნებოდა თანამონაწილეობის შთაბეჭდილება. ასეთივე განცდა ჰქონდათ მის გმირებს, სპორტსმენებს. მისი შემოქმედება გამორჩეულია განსაკუთრებული ემოციურობით და ოსტატობით. ალექსანდრე კოტორაშვილის სპორტული ფოტოგრაფია პროფე სიონალი ოსტატის თვალით დანახული და აღქმული სამყაროა, სადაც ნათლადაა ასახული მოძრაობის, აზარტის, შეჩერებული წამის დინამიკა, სამყარო, რომელსაც ადამიანის ცხოვრებაში ემოციური და სულიერი გარდატეხები მოაქვს. განსაკუთრებული ხედვის მქონე ფოტოგრაფი და პიროვნება, რომელმაც მთელი თავისი შემოქმედება სპორტული რეპორტაჟის შექმნას და განვითარებას მიუძღვნა, ჯილდოვდება 2013 წლის ალ. როინაშვილის პრიზით, ქართულ ფოტოგრაფიაში სპორტული რეპორტაჟის ჟანრის განვითარებისთვის.

In photography it’s rare, when a particular photographers fully dedicate themselves to one particular field of their countries’ life and development. Alexandre Kotorashvili is one of them: he dedicated all his creative power and energy to capturing Georgian sports. Alexandre Kotorashvili was born on February 18, 1943 in Akhmeta. When he was 13 years old, he starting taking photos with his neighbor’s amateur camera “Smena”. His neighbors nicknamed him “correspondent of our yard”. Later, his parents bought him his own camera. Since then, Alexandre ‘Sandro’ Kotorashvili’s photos were often featured in Georgian, Soviet and Eastern Bloc publications. In 1975, he started working for Martve Magazine, between 1977 and 2013 he is a photo reporter of a popular newspaper “Lelo”. He is a winner of numerous prizes, including: Mikheil Kakabaze Prize, Independent Journalists of Georgia Award, etc.

He is a participant and a winner of numerous photo-contests in Tbilisi, Moscow, St. Petersburg, Japan, Germany, Poland. One of his famous photos – “Football Ballet” is hanging at UEFA’s headquarters. Alexandre Kotorashvili is the author of extensive chronicles of Georgian sports and each of his works make you a part of it. The same was felt by his protagonists, sportsmen. His works are exceptional for their artistic and emotional value. Alexandre Kotorashvili’s photography is a world of sports as seen through the eyes of a professional artist, which clearly depicts movements, passion, dynamics of still images; the world that brings emotional and spiritual changes to the people’s lives. For his exceptional vision, personality and contribution to the development of Georgian sports reportage genre, Alexandre Kotorashvili is awarded the 2013 Roinashvili Prize.

Lika Mamatsashvili

Tbilisi History Museum Curator

ალექსანდრე კოტორაშვილი Alexandre Kotorashvili 9

თბილისი. ავტოსპორტის საკავშირო შეჯიბრება. 1972წ Tbilisi. Union Car Racing Competition, 1972

ველოსპორტსმენები შეჯიბრების დაწყებამდე თბილისის ველოდრომზე,1980წ Track cycling in Tbilisi Cycle Track, 1980

ქართული ჭიდაობა მუხრანში 1995წ აგვისტო Georgian wrestling in Mukhrani, August, 1995

ბიჭები ხეებიდან ადევნებენ თვალს ქართული ჭიდაობის ტურნირს 1979წ Boys watching Georgian Wrestling Tournament from the tree, 1979

თბილისის საერთაშორისო შეჯიბრი მეგობრობის თასზე მძლეოსნობაში 1990წ 3 მარტი Tbilisi. International Track and Field Friendly Competition, March 3, 1990

თბილისის 27-ე საერთაშორისო ტურნირი თავისუფალ ჭიდაობაში. ლერი ხაბელოვი ჭიდაობისას 1988წ 29 იანვარი 27th International Free Style Wrestling Tournament. Leri Khabelov wrestling, 29 January, 1988

თბილისის საერთაშორისო შეჯიბრი მძლეოსნობაში გაზეთ პრავდას პრიზზე. თარჯრბენა 1978წ Tbilisi International Track and Field Competition for the prize of Pravda Newspaper. Hurdle race, 1978

თბილისის საერთაშორისო შეჯიბრი მძლეოსნობაში. სამხტომი. ვიქტორ სანეევი 1977წ Tbilisi International Track and Field Competition. Triple jump. Victor Saneev, 1977

თბილისი. თბილისის დინამო მოსკოვის სპარტაკი. 1967წ Tbilisi. Dinamo Tbilisi vs. Spartak Moscow. 1967

თბილისი. პოლონეთის გუნდის მეკარე კოსტკას ნახტომი 1966წ Tbilisi. Polish goalkeeper Kostka’s jump, 1966

საფეხბურთო ბალეტი. თბილისის დინამო - ცსკა მოსკოვი Football ballet. Dinamo Tbilisi vs. CSKA Moscow

თბილისის დინამო - იტალიის ნაპოლი. ალექსანდრე ჩივაძე ოთხი იტალიელის გარემოცვაში. 1977წ. Dinamo Tbilisi vs. Napoli Naples. Alexandre Chivadze in the midst of four Italian soccers, 1977

თბილისი. საკალათბურთო მატჩი, თბილისის დინამო - ალმა ატა. გამაზული პრემირებული ფოტო 1988წ 14 ოქტომბერი Tbilisi. Basketball match, Dinamo Tbilisi vs. Alma Ata. Awarded photo, October 14, 1988

თბილისი. საკალათბურთო მატჩი. სათადარიგოთა სკამზე ამხტარი მიხეილ ქორქია 1969წ Tbilisi. Basketball match. Mikheil Korkia jumping on the benchwarmers’ chair, 1969 17

საქართველო-სომხეთის ფეხბურთელთა ნაკრების შეხვედრა მორიგი გოლი სომხეთის ნაკრების კარში. ეროვნული სტადიონი, 1997 Football match between Georgian and Armenian teams. Another goal in Armenian’s gate. National Stadium, 1997

მოსკოვი. საკავშირო თასის ფინალი. თბილისის დინამო - ერევნის არარატი. დავით ყიფიანი თავით იტანს პირველ გოლს. 1976წ Moscow. Final of Union Cup. Dainamo Tbilisi vs. Ararat Yerevan. David Kipiani scores his first goal with head. 1976

თბილისი. სსრ კავშირისა და ჩეხოსლოვაკიის გუნდების შესარჩევი შეხვედრა. ბურთით თენგიზ სულაქველიძე. 1981წ. 28 ოქტომბერი Tbilisi. Qualifying match between USSR and Czechoslovakia. Tengiz Sulakvelidze. October 28, 1981

თბილისი. საფეხბურთო შეხვედრა ლოკომოტივის სტადიონზე. მეკარის ნახტომი 1979წ Tbilisi. Football match at the Lokomotiv Stadium. Goalkeeper jump, 1979

თბილისი. ცხენოსნობა ლისის ტბის მიდამოებში 1987წ Tbilisi. Horse racing in the Lisi Lake neighborhood , 1978

თბილისის დინამოს წყალბურთელთა გუნდის მეკარე მიხეილ გიორგაძე თამაშის დროს 1982წ Mikheil Giorgadze, goalkeeper of Dinamo Tbilisi, a water-polo team, 1982

გამოფენები

EXHIBITIONS

22 30 34 40 46

მანელ ესკლუზა

manel esclusa რობერტ გო

Robert go ჯონ კაზენავე

jon cazenave მარკ ასნინი

marc Asnin ვინსენტ ჩიანი

vincent cianni

52 58 64 70 76

ვოლფ ბიოვიგი

wolf boewig ლუი პალუ

louie palu ბენედიქტ ფერნანდესი

benedict j. fernandez ჩინური ისტორიები

china story

კვლევაძიების 125 წელი

125 years of exploration

მანელ ესკლუზა დაიბადა 1952 წელს ვიკში (კატალონია), ესპანეთი “მანელ ესკლუზა, თავისი გამაოგნებელი ნამუშევრებით, ახერხებს, რომ გამოსახულებაში ღამის, ჩრდილისა და გარსის სამკუთხედი მოიხელთოს”. - რაფაელ არგულოლი შუქ-ჩრდილები თავიდანვე მუდმივად გვხვდება ხელოვანის ცხოვრებაში. ჯერ ბავშვობისას, როდესაც ახლომდებარე ყურის მდუმარებაში, ფანრის შუქზე ჩრდილების გარჩევას ცდილობდა; მერე, როდესაც წამოიზარდა და მამის ლაბორატორიაში აკვირდებოდა, როგორ იკვეთებოდა გამოსახულებები ჩრდილებისგან. ბანალური ასოციაციებისგან განსხვავებით, რაც სიბნელეს და ჩრდილს, ანუ ბნელს და ნეგატიურს უკავშირება, ესკლუზასთვის სიბნელე სიცოცხლის და ქმნის სიმბოლოა. მისთვის სინათლის უქონლობა სიღრმისეულად უკავშირდება ჩვენსავე ცხოვრებას და ემოციებს. სიბნელე მის შემოქმედებაში ხშირად ჩნდება. სწორედ ის აკავშირებს ერთმანეთთან მის ფიზიკურსა და მეტაფიზიკურ არსს. ესაა მისი პიროვნული სამყაროს საზომი. მამისგან ფოტოგრაფის ხელობის შესწავლის შემდეგ, ახალგაზრდა ესკლუზა არლში, ფოტოგრაფიის საერთაშორისო სკოლაში სასწავლებლად გაემგზავრა, სადაც ტექნიკური მონაცემები ანსელ ადამსის, ნილ უაითის, ართურ

ELS ULLS ATURATS

თრისის, დენს ბრაიათის, ჟან დიუზაიდის, ლუსიენ კლერჟის და სხვა ოსტატების ხელმძღვანელობით დახვეწა. ესპანეთში დაბრუნებისას, მისი ნამუშევრები გალერეა “სპექტრუმმა” გამოფინა. ეს იყო ესპანური დიქტატურის უკანასკნელ წლებში მოღვაწე ფოტოგრაფების პირველი საგამოფენო სივრცე. აქედან მოყოლებული, მისი ნამუშევრები სერიად ჩამოყალიბდა, რომლის წვდომაც სათაურებთან კომბინაციაშია შესაძლებელი. მაგალითად, სერიებს სახელწოდება “Git” კატალონიური სიტყვის მიხედვით ეწოდა, რაც გამოდევნას, ან პირღებინებას ნიშნავს. ეს გახლდათ პირდაპირი ალეგორია, რაც მისი ფოტოების მეამბოხურ და რევოლუციურ განწყობაზე მიანიშნებდა. თანდათანობით ესკლუზას ნამუშევრები ახალი სიმბოლოებით შეივსო, რამაც მისი მხატვრული სამყარო გაამდიდრა და სადაც ისეთი ელემენტი, როგორიცაა შიშველი ქალის ფიგურა - დედამიწის ვიზუალურ მეტაფორად გარდაიქმნებოდა. მალე მისი დაკვირვებები და კონვენციის მიმართ უკმაყოფილება აისახა დიდი მასშტაბის კედლის ნამუშევრებში. აქედან დაწყებული, ესკლუზა საგანგებოდ განუდგა ფორმისმიერ კონვენციებს, რაც ფოტოგრაფების კონსერვატიულმა წრემ დააკანონა. ესკლუზას თითოეულ სერიაში, მისი მხატვრული ენა და დაკვირვებები უფრო და უფრო იხვეწებოდა.

დაპატიმრებული მზერა

სერიის “Els Ulls Aturats” და მასში შემავალი რამდენიმე ნამუშევრის სახელწოდება ეკუთვნის კატალონიელ პოეტ ხოან ბროსას, რომელიც არტისტების დაჯგუფების, Dau-al-Set-ისა და ამავე სახელწოდების ჟურნალის ერთ-ერთი დამაარსებელი იყო (1948 წ.). ბროსა, იმავდროულად, კატალონიურ ლიტერატურაში ვიზუალური პოეზიის ერთერთი პირველი მომხრეთაგანი იყო. Els Ulls Aturats (დაპატიმრებული მზერა) (1978-79) მანელ ესკლუზას შემოქმედებაში საეტაპო მნიშვნელობისაა. თავდაპირველად, სერიები ჩაფიქრებული იყო, როგორც მზერის, ხედვის სიმბოლური მნიშვნელობის შესახებ ანალიზი. თუმცა, მის ნამუშევრებში ყველგან იგრძნობა მეტაფიზიკური ნაკვალევი, რომელზეც გავლენა მოახდინა ესკლუზას ხანგრძლივმა ავადმყოფობამ იმ პერიოდში. ეს სერია კანონზომიერებათა პიროვნულ დასტურად იქცა. ადგილი და გარემო, თითქმის სიზმრისეულ განათებასთან ერთად, ფოტოსურათების ავისმომასწავებელ ატმოსფეროს ქმნიდა. ამ ფოტოების ინდივიდუალურმა ხელწერამ მოგვიანებით იმ პერიოდის არაერთ ფოტოგრაფზე მოახდინა გავლენა. ამ სერიაში, ესკლუზას გათვლილი

ჰქონდა თითოეული დეტალი, რომელსაც შეიძლებოდა სიმბოლური დატვირთვა მინიჭებოდა. ახვეულ თვალებს, რომლებიც სხვადასხვა გამოსახულებაში მეორდება, ორმაგი მნიშვნელობა აქვს. ერთი მხრივ (რელიგიური სიმბოლიზმის თვალსაზრისით), მხედველობის დაკარგვა სულიერების გზაზე დადგომაზე მიანიშნებს. მეორე მხრივ, ის სიკვდილის ალუზიაცაა (სიკვდილმისჯილ ადამიანებს თვალებს უხვევდნენ). ფაქტობრივად, სერიები იმ პოლიტიკურ მოვლენებზე რამდენიმე მინიშნებასაც ითვალისწინებს, რომლებმაც ოთხი წლით ადრე ესპანურ საზოგადოებაზე დიდი გავლენა მოახდინა. ცხადია, აქვე იგულისხმება რამდენიმე აქტივისტის დახოცვა, დიქტატორ ფრანკოს სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ესკლუზა, თავის კოლეგების მსგავსად, საჭიროდ თვლიდა, რომ ფაშისტური იდეოლოგიების წინააღმდეგ საკუთარი პოზიცია გამოეხატა. მაგრამ მაინც, პოლიტიკური მოვლენების დაგმობის აუცილებლობის გარდა, ეს ნამუშევრები ხაზს უსვამენ სიკვდილის ფარული აქმყოფობის გამოხატვის დაუოკებელ სურვილს.. თვით ესკლუზას სიკვდილის გამოხატვის სურვილს.

კურატორი: თათა ათანელი კოკურატორი: ხიმენა ფლორესი 22

ofrena

Manel esclusa Born in 1952 in Vic (Catalonia) Spain. “Manel Esclusa achieves with his unsettling photographs, images caught within a triangle of night, shadow and skin.” - Rafael Argullol Lights and shadows have been consistently present in the artist’s life from early on. Beginning as a child who often played with a lantern deciphering shadows in the stillness of nearby coves, and later as a boy watching the magic of images emerge from shadows as they were being developed by his father in his lab and darkroom. Unlike commonplace associations regarding darkness and shadows as eerie or negative, for Esclusa darkness is the symbol of life and synonymous of creation. For him the absence of light is deeply connected to our life and linked with emotions. Darkness is more than a recurrent theme in his work, it is the element that binds his physical and metaphysical being. It is the catalyst of his personal universe. After learning the craft from his father who was a photographer, he went as a young man to l’Stage Internationaux de la Photographie d’ Arles and perfected his technical skills under Ansel Adams, Neal White, Arthur

Trees, Dens Briat, Ian Dieuzaide, Lucien Clergue and other masters. Back in Spain, his works were shown in Galería Spectrum, a pioneering space for photographers during the late years of the Spanish dictatorship. From this point on, his work was produced as series that together with their titles, would be the first key to decipher his images. For instance, the series “Git” was titled after the Catalán word for expulsion or vomit. This was a clear allegory describing the belligerent and subversive spirit of the photos. Gradually new symbols appeared throughout Esclusa’s photographs creating a rich imagery where elements like a female nude worked as a visual metaphor for Mother Earth. His explorations and disregard for convention would soon be expressed in large scale mural images. Esclusa deliberately broke away at this point from the formal conventions established by an orthodox circle of photographers. With each series that Esclusa created, his language matured and his explorations with the camera became more elaborate.

ELS ULLS ATURATS Eyes Under Arrest The Series Els Ulls Aturats and several of the titles of its images were named by the Catalan poet Joan Brossa who was among the founders of both the group and the publication known as Dau-al-Set (1948), and one of the leading early proponents of visual poetry in Catalan literature. Els Ulls Aturats (1978-79) or “Eyes under Arrest” represents a significant turning point in Manel Esclusa’s work. The series was originally conceived as a reflection about the symbolic meaning of a glance or sight. However, influenced by a long period of illness affecting Esclusa at the time, a metaphysical imprint is everywhere felt in the images which became a personal testament of principles. The settings and environments coupled with an almost unreal lighting created ominous atmospheres in a set of photographs whose distinct personality would later be imitated by several artists flirting with photography at the time.

In the series, Esclusa controlled each detail that might have been infused with symbolic charge. The blindfolded eyes repeated throughout various images have a double reading. On one hand (considered by religious symbolism) the loss of vision represents a pathway towards spirituality. On the other, it also implies an allusion to death (men who were convicted to execution were blindfolded). In fact, the series contains several references to political events which had a deep impact on Spanish society four years earlier. Clearly alluding to the execution of several activists who died a few months shy of the dictator General Franco’s, own death. Esclusa like many of his peers, felt compelled to make a statement against fascist ideologies. Still beyond this urgency to condemn political events, the images underline an irrepresible need to express the latent presence of death... of Esclusa’s own death.

Curator: Tata Ataneli CoCurator: Jimena Flores_Artprojects

bafarada 24

la mirada de cavall 26

la vista clavada 27

რობერტ გო 2007 წლის ივლისში რობერტ გო საცხოვრებლად ავსტრალიიის დედაქალაქ მელბურნში გადავიდა. მანამდე, 10 წლის განმავლობაში, ის ჟურნალისტად და ფოტოჟურნალისტად მუშაობდა შეერთებულ შტატებსა და აზიაში. მისი მუდმივი საცხოვრებელი ნიუ იორკია და ის ამერიკის მოქალაქის რანგში მოგზაურობს. თუმცა რობერტი ჩინელი მშობლების ოჯახში, აღმოსავლეთ იავაში, ინდონეზიაში დაიბადა.

თავისი კარიერის მანძილზე, მან ფოტოფირზე აღბეჭდა არაერთი მნიშვნელოვანი მოვლენა – კონფლიქტები, ბუნებრივი კატაკლიზმები, ტერორი, დაბომბვები, პოლიტიკური და ეკონომიკური კრიზისი. უკანასკნელი სამი წლის მანძილზე, რობერტო გო ხანგრძლივ დოკუმენტურ პროექტებზე მუშაობდა. ამჟამად ის ავსტრალიაში ცხოვრობს.

ზურგში საშინაო ფრონტი: ომის პირობებში მყოფი ქვეყნის მოქალაქეები ანდა სამოქალაქო საქმიანობები. შრი ლანკაში სამწლიანი ცხოვრების და მუშაობის შემდეგ, 2007 წლის შუა პერიოდში იქაურობა დავტოვე. გავრცელებული შეხედულების თანახმად, ეს ქვეყანა ნამდვილი სამოთხეა დედამიწაზე. ბევრის (განსაკუთრებით კი დასავლელი ტურისტების) თვალით, შრი ლანკა ფერებით, სინათლით, მზით და სითბოთია სავსე. ესაა ღიმილის, 5–ვარსკვლავიანი სასტუმროებით სავსე სანაპირო კურორტების, იდილიური, განმარტოებული მთიანი ადგილების და ძველი და ეგზოტიკური ტრადიციების მხარე. თუმცა მე უმეტესწილად სხვაგვარი შრი ლანკა გავიცანი. ჩემი იქ ყოფნისას განსაკუთრებული ორი მოვლენა აღმოჩნდა. ერთი

იყო 2004 წლის 26 დეკემბრის ცუნამი, რომელმაც 30 000–ზე მეტი შრი ლანკელი იმსხვერპლა და ნახევარი მილიონი ადამიანი ლტოლვილად აქცია; შემდეგ 2006 წელს შრი ლანკის მთავრობასა და თამილ ილამის განთავისუფლების ვეფხვებს შორის სამოქალაქო ომი ისევ გაჩაღდა, ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ 2002 წელს მიღებული გადაწყვეტილების მიუხედავად, რომელიც ქაღალდზე მაინც, დღემდე ძალაშია. ვიცი, რამდენად ლამაზი და კარგები შეიძლება იყვნენ შრი ლანკელები, რამდენად სასიამოვნო, მდიდრული და მშვიდობიანი შეიძლება იყოს იქაური ყოფა; მაგრამ მონეტის მეორე მხარეც ვიცი. ვიცი, რომ არსებობს სასტიკი, მახინჯი და ბევრი თვალსაზრისით, იდეალისგან დაშორებული ისტორიები. ამ მხრივ, ის არ განსხვავდება მსოფლიოს ბევრი ქვეყნისგან.

Tasneem Gallery

კურატორი: თამარ ბოკუჩავა

დასვენება Rest

ROBERT GO In July 2007, Robert made a move to Melbourne, Australia after nearly 10 years of working as a journalist and photojournalist in the US and Asia. His permanent base is New York City and he travels on an American passport, but Robert was originally born in East Java, Indonesia to ethnic Chinese parents.

He has covered many major events including conflict, natural disasters, terror bombings, and political and economic crises during his career. Over the last three years he has worked on longer-term documentary projects. Robert currently lives in Australia.

Homefront home front: The civilian population or the civilian activities of a country at war. After three years of living and working there, I said farewell to Sri Lanka in mid July 2007. The conventional perception of the country is that it is a paradise on earth. In the eyes of many (and in particular Western tourists), it is full of colour, bright, sunny and warm. It is a land of smiles, of 5-star beach resorts and idyllic mountain retreats, of long and exotic traditions. For the most part, though, my Sri Lanka experience had been different. Two events defined my time there. First, the tsunami on December 26, 2004 killed more

Tasneem Gallery Curator: Tamara Bokuchava

than 30,000 Sri Lankans and forced half a million people to flee their homes; then throughout 2006, the civil war between Sri Lanka’s government and the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) flared up again despite a ceasefire agreement that dates back to 2002 and is, at least on paper, still in effect. I see how Sri Lanka and its people can be pretty and nice, how life there could be pleasant, plentiful and peaceful; but I recognize the flip side of the coin. That there are stories there that are harsh, ugly and in many ways, less than ideal. In that sense, it is no different than many other places in the world.

მოჩვენებები Ghostly

რწმენა Faith

ეიფორია Frenzy

ჯონ კაზენავე 2001 წელს ჯონ კაზენავემ ბაკალავრის ხარისხი მიიღო დეუსტოს უნივერსიტეტის ეკონომიკურ მეცნიერებებში. საფინანსო სფეროში ხუთწლიანი მოღვაწეობის შემდეგ, 2006 წელს, გადაწყვიტა საცხოვრებლად ბარსელონაში გადასულიყო და ფოტოგრაფია შეესწავლა. ის დოკუმენტურ ფოტოგრაფიას, როგორც თანამედროვე სამყაროს მოხელთების და აღბეჭდვის საშუალებას, ჩაუღრმავდა და 2007 წელს განიზრახა, რომ სწავლა პეპ ბონეტთან (Noor images-ის სააგენტოში) გაეგრძელებინა. 2008 წელს კი ის პაოლო პელეგრინთან

(Magnum) სწავლობდა. ის ოსლოში, მაგნუმის პირველ ვორქშოპზე მონაწილეობისთვის შეარჩიეს. მას შემდეგ, ის ხანგრძლივ პროექტზე, სახელწოდებით Gallerina მუშაობდა, რომელიც ბასკეთის იდიოსინკრეტულობისა და ესთეტიკის ანთროპოლოგიური კუთხით წარმოჩენაზე იყო ორიენტირებული. ამ პროცესში ის კულტურულ ნიშანს და სიმბოლოს თანამედროვე ქმნადობის პროცესთან მჭიდრო კავშირში იყენებდა.

მშვიდ მხარეში ეს მხარე ბასკებით წინარეისტორიული ხანიდანაა დასახლებული. ეს მუდმივი არსებობა ლანდშაფტის კონტექსტით იხსნება. აქაურობა მთებით და ბისკაის ყურითაა გარშემორტყმული, რაც ფესვგადგმული კულტურისა და პოპულარული ჩვეულებებისთვის თავშესაფრად იქცა, რაც 21-ე საუკუნეშიც კი განაგრძობს არსებობას. მაგრამ ბასკებს არა მარტო საკუთარი ჩვეულებები აქვთ, არამედ ისინი თავიანთ ენაზე, ეუსკარაზე მეტყველებენ, რომლის ფესვებიც ისტორიის წიაღში იკარგება, რაც მას ევროპის წინარე ისტორიის ერთადერთ ცოცხალ ნაშთად აქცევს. აქ ბუნება, ისტორია და ლეგენდა უჩვეულო ძალით ერწყმის ერთმანეთს და მას მითების და მაგიის მხარედ გარდაქმნის, რასაც ფოტოგრაფიის საშუალებით ვაანალიზებ.

ეს არის მხარე, სადაც ჩვენი წინაპრებიდან მომდინარე ძველ რიტუალებში ბუნებას ხოტბას ასხამენ. ეს მოუხელთებელი ცნებები ვიზუალური გამოსახულებების ქმნის საწყისი წერტილია, რაც იმ მხარის და საზოგადოების თავისებურებების გაგებაში მეხმარება, სადაც ვცხოვრობ. ფოტოგრაფიის წყალობით, საკუთარ თავს ჩემს გარემოში ვათავსებ: “ხელოვნება ადამიანებისთვის” (ხორხე ოტეიზა). ხეები, ტალღები, ცხოველები და მუქი ღრუბლები სიმბოლურ სამყაროს ქმნის, რომლის საშუალებითაც ბასკების სულს ვუახლოვდები; ძველ სულს; სულს, რომელიც თავისი დაკარგული სამოთხის მოპოვებას ესწრაფვის. გალერინა ამ მხარის თავდაპირველი იდენტობისადმი მიძღვნილი ხოტბაა.

პროექტის მენეჯერი: თამარ ბოკუჩავა

JON CAZENAVE Jon Cazenave received his B.A. in Economic Sciences from the University of Deusto in 2001 and, after working for five years in the finance world, he decided to move to Barcelona to study photography in 2006. He began deepening in documentary photography as a mean to capture and register the contemporary world and decided to complete his studies with Pep Bonet (Noor images) in 2007 and in 2008 with Paolo Pellegrin (Magnum), after having been se-

lected to participate in the first Magnum Workshop taking place in Oslo. Since then he has been developing a long term research project called GALERNA, which focuses on the idiosyncrasy and aesthetics of the Basque Country with an anthropological perspective, using the cultural sign and symbol in close relation to the contemporary creation.

IN THE QUIET COUNTRY This land has been inhabited since prehistoric times by the Basques. This continuous presence is explained by the context of the landscape, collected by the mountains and bathed by the Cantabric Sea, that has served as a shelter to a rooted culture and popular customs that are still alive in the 21st century. But not only have the customs, the Basques also spoken their original language, Euskara, whose origins are lost in history, becoming the only living remnant of European prehistory. Here, nature, history and legend come together with unusual force and create a land of myths and magic that I explore

through photography. A land where nature is praised in old rites learned from our ancestors. These intangible concepts are the beginning point to create a visual imaginary which serves me to understand the society and the land I live in, positioning myself in my environment through photography: â&#x20AC;&#x153;Art for Humanâ&#x20AC;? (Jorge Oteiza). Trees, waves, animals and black skies build a symbolic world that I turn into a channel to reach the soul of the Basques, an old soul, the soul of the one who pursues its lost paradise. Galerna is a tribute to the original identity of Land.

Project Manager: Tamara Bokuchava

მარკ ასნინი მარკ ასნინი დაიბადა 1964 წელს. ის გაიზარდა ბრუკლინში. მას ფოტოგრაფობა შთააგონა მამამისმა, რომელიც სარეკლამო ფოტოგრაფიის სფეროში მოღვაწეობდა. ნიუ იორკის ვიზუალური ხელოვნების სკოლის დამთავრების შემდეგ, მან ხელოვნების ბაკალავრის ხარისხი მიიღო. მისი ფოტოები სხვადასხვა დროს იბეჭებოდა ისეთ გამოცემებში, როგორებიცაა: The New Yorker, Stern, Life, New York Times Magazine და მრავალი სხვა. მარკ ასნინი, ასევე, არაერთი ჯილდოს მფლობელია, მათ შორის: იუჯინ სმითის გრანტი ჰუმანისტური ფოტოგრაფიისთვის (1993), დოკუმენტური

ფოტოგრაფიის ჯილდო დედა ჯონსის სახელობის საერთაშორისო ფონდისგან (2000) და ალიშა პატერსონის სტიპენდია (2001). უკანასკნელი 29 წლის მანძილზე, მარკ ასნინი ბიძია ჩარლის ფოტოებს იღებდა. ამასწინათ, მისი ნამუშევრები შეარჩიეს წიგნისთვის, სახელწოდებით “Blink”, რომელიც გამომცემლობა Phaidon-მა დასტამბა. მარკი, ასევე, ასწავლიდა ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ცენტრსა და ვიზუალური ხელოვნების სკოლაში. მისი პროექტი “ბიძია ჩარლი” გამომცემლობა Contrasto-მ გამოსცა.

ბიძია ჩარლი 1980-იანი წლების დასაწყისში, ბრუკლინელმა ფოტოგრაფმა მარკ ასნინმა ნათლიისთვის, ბიძია ჩარლზ ჰენშკესთვის ფოტოების გადაღება დაიწყო. ეს ფოტოები მას ხელოვნების სკოლაში დავა ლებისთვის სჭირდებოდა. ახლა კი ეს ფოტონამუშევრები წიგნის და გამოფენის სახით, ასნინისეული გაბედული შავ-თეთრი ფოტოების დასრულებულ სერიად იქცა, სადაც ჩვენს თვალწინ იშლება ჩარლის ცხოვრებისა და შინაგანი ბრძოლის ამსახველი

კადრები. ამავე დროს, ესაა ასნინისეული ხედვის განვითარების ოცდაათწლიანი პერიოდის დამადასტურებელი საბუთი - ბიძამისის ცხოვრების ქრონიკა - ცხოვრებისეული ავ-კარგის მცოდნე, იარაღიანი ადამიანის მიმართ ახალგაზრდული აღფრთოვანებით დაწყებული, სულიერი ავადმყოფობით, ნარკოდამოკიდებულებით და დაძაბული ურთიერთობებით გატანჯული, ასაკში შემავალი მამაკაცის ცხოვრებით დამთავრებული.

კურატორი: თინა შელჰორნი

Marc Asnin Marc Asnin was born in 1964. He raised in Brooklyn. He was inspired to pursue photography by his father, an advertising photographer. Asnin received a B.F.A. from the School of Visual Arts in New York. His clients include: The New Yorker, Stern, Life, New York Times Magazine, and many others. His various awards include the Eugene Smith Grant for Humanistic Photography in 1993, the Mother Jones International Fund for Documenta-

ry Photography in 2000 and the Alicia Patterson Fellowship in 2001. For the past 29 years, Marc has photographed his Uncle Charlie. This body of work was recently selected to appear in the book Blink, published by Phaidon. Marc has also taught at the International Center for Photography and the School of Visual Arts. Uncle Charlie was published by Contrasto.

Uncle Charlie In the early eighties, the Brooklyn-born photographer Marc Asnin started taking photographs of his godfather, uncle Charles Henschke, for an art-school assignment. Now complete in the form of a book and gallery show, Asnin’s series of gritty, blackand-white photographs offer a intimate look at Charlie’s life

and struggles, and also chronicle Asnin’s evolving perceptions over three decades, from his boyhood admiration of a man he viewed as his street-savvy, gun-wielding uncle to the reality of an aging man tormented by mental illness, drug addiction, and strained relationships.

Curator: Tina Shelhorn

ვინსენტ ჩიანი დოკუმენტურმა ფოტოგრაფმა ვინსენტ ჩიანიმ დაამთავრა პენის სახელმწიფო უნივერსიტეტი, მერილენდის ინსტიტუტის ხელოვნების კოლეჯი და ნიუ იორკის სახელმწიფო უნივერსიტეტი, ნიუ პალცში. ის ასწავლის ფოტოგრაფიას ნიუ იორკის პარსონსის დიზაინის ახალ სკოლაში. ამჟამად ის ნიუ იორკის შტატის ქალაქ ნიუბურგში ცხოვრობს. მისი ფოტოგამოფენები სხვადასხვა დროს

მოეწყო ლოს ანჯელესის ხელოვნების სამხარეო, ჰიუსტონის სახვითი ხელოვნების, ფილადელფიის ხელოვნების თუ ნაშერის მუზეუმებში და ლონდონის ფოტოგრაფების გალერეაში, მანჰაიმის მე-7 საერთაშორისო ფოტოფესტივალზე და ჯორჯ ისტმანის სახლში. მისი ძირითადი ნამუშევრების გამოფენა გაიმართა 2006 წელს, ნიუ იორკის საქალაქო მუზეუმში.

ვსრიალებთ ბოლომდე - ფოტოები ბრუკლინის სამხრეთი სანაპიროდან 1993 წელს, ფოტოგრაფი ვინსენტ ჩიანი საცხოვრებლად გადავიდა ნიუ იორკის უილიამბურგის უბნის სამხრეთ სანაპიროზე, ბრუკლინში. იქ ყოფნისას, ის მაშინვე მოხიბლა უბნის ცოცხალმა გარემომ. მას სიამოვნებას ანიჭებდა ძირითადად ლათინოამერიკელებით დასახლებული უბნის ხმები, სურნელი და ხედები. მალე ჩიანი უილიამსბურგის ქუჩებში ფოტოაპარატით დადიოდა და ფოტოებს უღებდა ბავშვებს და თინეიჯერებს, რომლებსაც ყოველდღიურად ხვდებოდა. განსაკუთრებით იმ ლათინოამერიკელი ბიჭებით დაინტერესდა, რომლებიც უპირატესობას ცალგორგოლაჭიან ციგურებს ანიჭებდნენ და მთელ დროს მოყვარულთა საციგურაო პარკების მშენებლობასა და ახალი ტრიუკების ათვისებაში ატარებდნენ. მომდევნო ცხრა წლის მანძილზე, ჩიანი აგრძელებდა ბიჭების ამ ჯგუფის

ყოველდღიურობის ფოტოფირზე აღბეჭდვას, რომლებსაც უკვე ასაკი ემატებოდათ. ის მათ ციგურაობისას, მეგობრებთან თუ ოჯახის წევრებთან ერთად შეკრებებისას, უბნელ გოგოებთან პაემანისას და ბოლოს საკუთარი კარიერის დაწყებისას თუ ოჯახების შექმნისას იღებდა. ჩიანის მცირე ჩანახატები, ფოტოები, ვიდეო კადრები და თვითონ მოციგურავეების კომენტარები, რომლებსაც ზოგი მათგანი თვითონვე აწერდა თავის ფოტოს ან ბიჭებთან ინტერვიუებიდან ფოტოგრაფი თვითონ აკეთებდა ამონარიდებს - ეს ყველაფერი ერთად ვიზუალურად განსაცვიფრებელ კოლექციას ქმნის, რომელზეც ასახულია ციგურაობით შეპყრობილი მეგობრების ერთი ჯგუფის ცხოვრების ნაკვალევი.

კურატორი: თინა შელჰორნი

ნახტომი სამხრეთის 1-ლ ქუჩაზე, უილიამსბურგი, ბრუკლინი, 1995 47

Jump on South 1st Street, Williamsburg, Brooklyn, 1995

Vincent Cianni Documentary photographer Vincent Cianni graduated from Penn State University, the Maryland Institute College of Art, and SUNY New Paltz. He teaches photography at Parsons The New School of Design, NYC. He currently lives in Newburgh, NY. His photographs have been exhibited at Los Angeles County Muse-

um of Art; Museum of Fine Arts, Houston; Philadelphia Museum of Art; The Nasher Museum, Photographers’ Gallery, London; the 7th International Photography Festival in Mannheim; and the George Eastman House. A major survey of his work was exhibited at the Museum of the City of New York in 2006.

WE SKATE HARDCORE – Photographs from Brooklyn’s Southside In 1993, photographer Vincent Cianni moved to the Southside of the Williamburg neighborhood in Brooklyn, NY. Once there, he quickly became enthralled with the vivid character of the neighborhood—enjoying the sounds, smells and sights of this predominantly Latino area. Soon, Cianni was taking his camera out into the streets of Williamsburg to photograph the children and teenagers he saw every day. In particular, Cianni was drawn to a group of Latino boys who loved inline skating, and spent their days building amateur skate parks and learning new stunts. Over the course of the next nine years, Cianni continued

to photograph this same group of boys as they grew into young men. He photographed them skating, hanging out with friends and family, asking neighborhood girls for dates, and eventually starting careers and families of their own. Short essays from Cianni, photographs, video stills, and commentary from the skaters themselves—either written directly on their photographs or taken from Cianni’s conversations with the boys—combine in a visually stunning package that traces the lives of one group of friends with a passion for skating.

Curator: Tina Shelhorn

ენთონი ეარშიყება ჯიზელს, ვივიენი იცდის, ლორიმერის ქუჩა, უილიამსბურგი, ბრუკლინი, 1996 49

Anthony Hitting on Giselle, Vivien Waiting, Lorimer Street, Williamsburg, Brooklyn, 1996

იული ეწევა ჩიბუხს თავის საძინებელში, სამხრეთის მე-5 ქუჩა, უილიამსბურგი, ბრუკლინი, 1997 Uly Smoking a Pipe in his Bedroom, South Fifth Street, Williamsburg, Brooklyn, 1997

შუგეირი დანით ეხება სქარფეისს, ბედფორდ ავენიუ, უილიამსბურგი, ბრუკლინი, 1998 Sugeiry Touching Scarface with Knife, Bedford Avenue, Williamsburg, Brooklyn, 1998 51

ვოლფ ბიოვიგი დაიბადა გერმანიის ქალაქ ჰანოვერში, 1964 წელს. სწავლობდა მათემატიკას და ფილოსოფიას გამოყენებითი მეცნიერებების უნივერსიტეტსა და თავისუფალ უნივერსიტეტში, ბერლინში. 1988 წელს ის ომის ფოტოგრაფი გახდა. მისი ფოტონამუშევრები გამოქვეყნებულია Expresso-ში, Guardian-ში, Internationale-ში, Le Monde-ში, Le Monde Diplomatique-ში, Neuland-ში, Lettre Internationale-ში, Liberation-ში, LFI-ში, NY Times-ში, NZZ-ში, Publica-ში, Stern-ში, taz-ში, The Independent-სა და Viaso-ში.

მას გადაღებული აქვს რეპორტაჟები ავღანეთის, ბალკანეთის, ბანგლადეშის, ბირმის, კუბის, კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის, ეთიოპიის, საფრანგეთის, გვინეა ბისაოს, ინდოეთის, სპილოს ძვლის კუნძულების, კენიის, ლიბერიის, ნამიბიის, პაკისტანის, სიერა ლეონეს, სომალის, ესპანეთის, შრი ლანკას, ტაჯიკეთის, აღმოსავლეთ თიმორის, თურქმენეთის, უზბეკეთის და ზამბიის კონფლიქტური რეგიონებიდან.

ნავთობი. გაზი. ახალი აბრეშუმის გზები. “მე იმ პრინციპს ვემხრობი, რომლის თანახმადაც, მშვიდობის ხანგრძლივობა მტრის განადგურების პირდაპირპროპორციულია. რაც უფრო მძლავრად დასცხებ მას, მით უფრო დიდხანს შეაკავებ”, გენერალი სკობელევი/რუსეთი (1881 წელს, გოპ-ტეკესთან, თურქმენების ფორტიფიკაციების მასობრივ განადგურებას ხელმძღვანელობდა. მან თავის ჯარებს უფლება მისცა, რომ იქაურობა სამი დღის განმავლობაში ეძარცვათ. 15 000 ადგილობრივი და მათი ოჯახები გაანადგურეს). მონაცემები განსხვავდება, მაგრამ ფაქტია, რომ სპარსეთის ყურის შემდეგ, კასპიის ზღვის მიმდებარე ტერიტორია ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ნამვთობმომპოვებელი რეგიონია მსოფლიოში. ეთნიკური და რელიგიური სხვაობები აქ, ამ ტერიტორიაზე გაჩაღებული უამრავი კონფლიქტის მიზეზიცაა და შედეგიც. ნედლეულისთვის გაჩაღებულ “მსხვილ” დაპირისპირებებს ბევრი “მცირე მასშტაბის” დაპირისპირება ერთვის, რომელთაგანაც ზოგიერთი წმინდად ტომობრივი ხასიათისაა. დომინო: მასშტაბურ კონფლიქტებს ხელს უწყობს მცირე დაპირისპირებები და მცირე კონფლიქტები მასშტაბურად გარდაიქმნება. ერთი სიტყვით, ნავთობსადენი

რომანტიკისგან შორსაა. მაგრამ სამყაროს იმ ნაწილისთვის, რომელიც ამ რეპორტაჟშია წარმოდგენილი, ის აბრეშუმის გზის თანამედროვე ეკვივალენტია. ერთადერთი, რასაც შეუძლია, რომ რეგიონს ნაღდი შემოსავალი მოუტანოს, ნავთობი და ბუნებრივი აირია. ამ დაპირისპირებაში სათამაშო მოედანი ჩრდილოეთით და აღმოსავლეთით გაფართოვდა და თავდაპირველად დიდ თამაშში ჩართული ავღანეთის გარდა, მასში თურქმენეთი, უზბეკეთი, ტაჯიკეთი და პაკისტანიც აღმოჩნდა.. ამ თამაშის ადგილობრივი და საერთაშორისო მონაწილეები ცდილობენ, რომ ეს ძვირადღირებული პროდუქტი საერთაშორისო ბაზარზე გაიტანონ და, იმავდროულად, რუსეთი და ჩინეთი ახალ გეოპოლიტიკურ პოზიციებს ჩამოაშორონ. ამ გარემოებების გათვალისწინებით, თუკი დიდი თამაში გაგრძელდება, არავინ იცის, რამდენ ხანს შეძლებენ ამ რეგიონის მცხოვრებლები თავიანთ ტერიტორიაზე დარჩენას. ცენტრალურ აზიაში ეს პირველი ომი როდია ნავთობის და გაზის გამო. სავარაუდოდ, არც ბოლო იქნება.

კურატორი: თინა შელჰორნი

“..მერე შეშლილობა სულ ახლოს იყო. მჯერა, რომ ის ახლოს უნდა იყოს ისეთ ადამიანთან, ვინც სამყაროს ორი ტრადიციის, ორი კულტურის, ორი საზოგადოების საბურველიდან უმზერს.” თ.ე. ლოურენსი, სიბრძნის შვიდი სვეტი

.„ ... then madness was very near, as I believe it would be near to the man who could see things through the veils at once of two customs, two cultures, two environments.“ T.E.Lawrence, Seven Pillars of Wisdom

Wolf Böwig Born in Hannover, Germany, in 1964. He studied mathematics and philosophy at the TFH and the FU both at Berlin. In 1988, he became a war photographer. His reports are published in Expresso, Guardian, Internationale, Le Monde, Le Monde Diplomatique, Neuland, Lettre Internationale, Liberation, LFI, NY Times, NZZ, Publica,

Stern, taz, The Independent, and Viaso. He reported from conflicts in Afghanistan, Balkans, Bangladesh, Burma, Cuba, DRC, Ethiopia, France, Guinea Bissao, India, Ivory Coast, Kenia, Liberia, Namibia, Pakistan, Sierra Leone, Somalia, Spain, Sri Lanka, Tadjikistan, Timor Leste, Turkmenistan, Uzbekistan, and Zambia.

Migozarad - it will pass Oil. Gas. New silkroads. “I maintain the principle that the duration of peace stands in direct proportion to the slaughter of the enemy. The harder you strike them, the longer they will hold on”, General Skobelev/Russia (commanded the massacre of the Turkmen fortifications at Göp-Teke in 1881. He allowed his troops to pillage and plunder for three days. 15,000 defenders and their families were slaughtered). Estimates vary, but there is no question that, after the Persian Gulf, the region around the Caspian Sea is one of the largest oil-bearing zones in the world. Ethnic and religious diversity is both a cause and a consequence of numerous conflicts here. The “large scale” struggle for raw materials is overlaid by many “small-scale” disputes, some of which are very tribal feuds. Domino: large conflicts are sparked by small ones, and small conflicts escalate into major ones. So there is nothing romantic

about pipelines. But for the part of the world being considered for this reportage, they are the modern equivalent of the Silk Road. The only exports that could bring hard currency into the region quickly are petroleum and natural gas. In the present confrontation – the playing field – has widen, northwards and eastwards, includes now Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan and Pakistan, from that of the original Great Game, Afghanistan. Local and global players are searching for ways to bring those precious commodities to international markets while keeping Russia and China from new geopolitical positions. Given these conditions in its immediate environment, it is uncertain how long the people of the region will be able to remain if the Great Game continues to be played. In Central Asia it has not been the first war fought over oil and the access to gas. It is unlikely to be the last.

Curator: Tina Shelhorn

ომის ტყვეები - წარმოშობით პაკისტანელი ტყვე, რომელიც ავღანელ თალიბებს ებრძოდა, პანჯშერის ხეობა 1997 POWs (prisoners of war) -Pakistani origin who fought with the Taliban Afghanistan, Panjsher Valley 1997

რაღა დარჩა დასაცავი? ქაბულში სახლების 60% განადგურებულია. დედაქალაქის სამხრეთით, მოჯაჰედი ქუჩაში პატრულირებს. what’s left to defend? 60% of Kabuls houses are destroyed. Mudjahedin guarding a street south of the capital

ომის ტყვეები - პაკისტანური წარმოშობის ადამიანები - ისინი, ვინც თალიბანს ებრძოდნენ POWs (prisoners of war) – Pakistani origin – who fought with the Taliban

ლუი პალუ ლუი პალუ არაერთი ჯილდოს მფლობელი დოკუმენტური ფოტოგრაფიის ჟანრში მოღვაწე ხელოვანია, რომლის ნამუშევრებიც მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის არაერთ გამოცემაში დაიბეჭდა და წარმოდგენილი იყო მრავალ ფესტივალსა და გამოფენაზე. მას მიღებული აქვს National Magazine-ის ჯილდო, წლის ფოტოჟურნალისტის წოდება, საერთაშორისო წლის ფოტოების ავტორის, თეთრი სახლის ახალი ამბების ფოტოგრაფთა ასოციაციის - ისტორიის თვალის, ჰასელბლადის ჯილდოები, ალექსიას ფონდის დოკუმენტური ფოტოგრაფიის, Aftermath Project-ის, პულიცერის ცენტრის

გრანტები და ბერნარდ ლ. შვარცის სახელობის სტიპენდია. ლუის ნამუშევრები გამოქვეყნებულია The New York Timesში, TIME-ში, Newsweek-ში, The Atlantic-ში, BBC-ში და Sunday Times Magazine-ში. მისი ნამუშევრები კანადის ეროვნული მუზეუმის, ჰიუსტონის სახვითი ხელოვნების მუზეუმის და ჯორჯ ისთმენის სახლის მუდმივ კოლექციებშია. ცნობილია, რომ ლუი დიდი ხანია დაინტერესებულია სოციალური და პოლიტიკური საკითხებით, რაც კანადის მაღაროელთა საზოგადოების და ავღანეთის ქალაქ ყანდაღარის კონფლიქტის თუ მექსიკაში ნარკოომის შესახებ მასშტაბურ დაკვირვებებს გულისხმობს.

საბრძოლო სეზონი “საბრძოლო სეზონი” გულისხმობს წელიწადის საყოველთაოდ ცნობილ მონაკვეთს ავღანეთში, როდესაც თბილი, გვიანი გაზაფხულის ამინდი შემოდგომამდე ავღანელებისთვის დამა ხასიათებელი პარტიზანული ომებისთვის ხელსაყრელ პირობებს და რესურსებს უზრუნველყოფს. კანადელი ფოტოგრაფი ლუი პალუ, ხუთ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში, ფირზე აღბეჭდავდა ავღანეთის ომს. ის, ძირითადად, ყანდაღარში ცხოვრობდა და ხანმოკლე პერიოდით დადიოდა ხოლმე ქაბულის, ფარას, ჰილმენდის, ზაბულის, ურუზგანის, ხოსტისა და ნიმროზის პროვინციებში. გამოფენა აერთიანებს ფოტოებს სხვადასხვა სერი

კურატორი: თინა შელჰორნი

იდან - “საბრძოლო სეზონი”, “ომის ფასი” და “გარმსირის საზღვაო ქვეითი ჯარი”. თითოეული ნამუშევარი დამოუკიდებელია, მაგრამ, იმავდროულად, ერთმანეთთან დაკავშირებულია სამხრეთ ავღანეთის ყანდაღარის და ჰილმენდის პროვინციების შესწავლის თვალსაზრისით, 2006-დან 2010 წლამდე. პალუ აღნიშნავს: “სამხედრო დანაყოფებთან ერთადაც ვიმუშავე და დამოუკიდებლადაც. ჩემს ნამუშევრებში ყურადღება გავამახვილე ქვეყნის სამ ყველაზე სასტიკ რეგიონზე, ავღანეთის სამხრეთის სტრატეგიულად მნიშვნელოვან ქალაქ ყანდაღარზე. მულა ომარმა სწორედ ამ რეგიონში ჩაუყარა საფუძველი თალიბანს.” ”

დაჭრილი ჯარისკაცების საევაკუაციო სამხედრო შვეულმფრენი ზარის ოლქის თავზე, ყანდაღარი, ავღანეთი 2010 Medevac helicopter on mission over Zhari District, Kandahar, Afghanistan. 2010

Louie Palu Louie Palu is an award winning documentary photographer whose work has appeared in numerous publications, festivals and exhibitions internationally. He has been awarded a National Magazine Award, Photojournalist of the Year, Pictures Of The Year International, White House News Photographers Association Eyes of History, Hasselblad Master Award, Alexia Foundation Documentary Photography Grant, Aftermath Project Grant, Pulitzer Center Grant and a Bernard L. Schwartz Fellow.

Louie’s work has been featured in The New York Times, TIME, Newsweek, The Atlantic, BBC and Sunday Times Magazine. His work is in the permanent collections of the National Gallery of Canada, The Museum of Fine Arts Houston and George Eastman House. Louie is best known for his long-term studies of social and political issues, which includes extensive studies of mining communities in Canada, the conflict in Kandahar, Afghanistan and the drug war in Mexico.

The Fighting Season “The Fighting Season” refers to a well-known time of year in Afghanistan when the warm, late-spring weather provides conditions and resources ideal for fighting Afghan-style guerilla war through autumn. Canadian photographer Louie Palu photographed the conflict in Afghanistan over a five year period, based in Kandahar with short trips to Kabul, Farah, Helmand, Zabul, Uruzgan, Khost and Nimroz provinces. This exhibition features prints from different bodies of work,

Curator: Tina Shelhorn

“The Fighting Season,” “The Cost of War” and “Garmsir Marines,” each one a separate but related study of Kandahar and Helmand provinces in southern Afghanistan between 2006 and 2010. Palu writes, “I worked embedded with military units and independently. I focused my work on three of the most violent districts in the country west of Afghanistan’s most strategic city of Kandahar. This region is home to where Mullah Omar gave birth to the Taliban.”

ავღანელი ჯარისკაცი ინით შეღებილ ხელებს ითბობს მოწინავე ხაზზე, ზარის ოლქი, ყანდაღარი, ავღანეთი 2007 Afghan soldier warming his henna stained hands on the front lines, Zhari District, Kandahar, Afghanistan. 2007 60

ამერიკელი საზღვაო ქვეითი ჯარის არტილერიის სერჟანტი, 31 წლის კარლოს “ოუ.ჯეი.” ორჰუელა, გარმსირი, ჰილმენდი, ავღანეთი. კარლოსი ნიუ ჯერსის შტატის ქალაქ ნეფჩუნიდანაა და ავღანეთში ახლანდელი გამგზავრების გარდა, ერთხელ ერაყშიც იყო. 2008 US Marine Gysgt. Carlos “OJ” Orjuela, age 31, Garmsir, Helmand, Afghanistan. Carlos is from Neptune, New Jersey and has done one tour in Iraq in addition to this tour. 2008 62

ამერიკელი საზღვაო ქვეითი ჯარის უმცროსი კაპრალი, 20 წლის დეიმონ “ქომი” ქონელი, გარმსირი, ჰილმენდი, ავღანეთი. დეიმონი ნევადას შტატის ქალაქ ლას ვეგასიდანაა და ეს მისი პირველი საბრძოლო გამგზავრებაა. ზარის ოლქი, ყანდაღარი, ავღანეთი, 2008 US Marine Lcpl. Damon “Commie” Connell age 20, Garmsir, Helmand, Afghanistan. Damon is from Las Vegas, Nevada and this is his first combat tour. 2008 63

ბენედიქტ ჯ. ფერნანდესი ბენედიქტ ჯ. ფერნანდესი 1936 წლის 5 აპრილს, ნიუ იორკში, აღმოსავლეთ ჰარლემის ესპანურ უბანში დაიბადა. მამამისი ამერიკაში პუერტო რიკოდან ჩავიდა, დედა - იტალიური წარმოშობის ამერიკელი იყო. ფოტოგრაფიული განათლების მიღება ექვსი წლის ასაკში დაიწყო, როდესაც Bronwie-ს მარკის კორპუსიანი ფოტოაპარატი აჩუქეს. მისი ადრეული კარიერა ფოტოგრაფიით როდი დაიწყო. ის სამშენებლო მანქანების საექსპლუატაციო ინჟინრად/ამწეს ოპერატორად მუშაობდა ჰობოკენში, ბეთლემის ფოლადის გემთსაშენში. ამწეს ოპერატორად მუშაობის პერიოდში ის თავის თანამშრომლებს ფოტოებს უღებდა, რაც მის პირველ მნიშვნელოვან პორტფოლიოში, სახელწოდებით “მექანიკოსები”, გაერთიანდა. ამის შემდეგ, ბენ ფერნანდესი ბრუკლინის

გემთსაშენ ქარხანაში საქმიანობდა, იმავე პოზიციაზე, სანამ 1963 წელს ის არ დაიხურა. ამავე დროს გადაწყვიტა, რომ მისი ხანგრძლივი ჰობი ცხოვრებისეულ საქმედ ექცია. ის ლეგენდარულმა არტ დირექტორმა და გრაფიკოსმა, ალექსეი ბროდოვიჩმა შენიშნა და დაეხმარა, რომ პარსონსის დიზაინის სკოლაში ფოტოლაბორატორიის ტექნიკოსად და მენეჯერად დაეწყო მუშაობა. პარსონსის დიზაინის სკოლაში. ფერნანდესმა საფუძველი ჩაუყარა პროგრამას, სახელწოდებით FOCUS, რომელიც საერთაშორისო მასშტაბის ვორქშოპების სერიის და სტუდენტური გაცვლითი პროგრამების ორგანიზებას ითვალისწინებდა. ეს პროგრამა ამჟამადაც მოქმედებს გერმანიაში. მანვე დააარსა ლეიკას მედალი ოსტატობისთვის, რაც ფოტოგრაფიის სამყაროში პრესტიჟულ ჯილდოდ იქცა.

ცნობიერება უკიდურესი იარაღია 1960-იანი წლების შუა ხანებში, ბენ ფერნანდესმა ნიუ იორკის ქუჩები გადაიღო, რამაც ის ჩვენი დროის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან ქუჩის ფოტოგრაფად აქცია. მან ფირზე აღბეჭდა არაერთი სოციალურად მნიშვნელოვანი მოვლენა. ნიუ იორკის მეტროპოლიტენის უბანში მიმდინარე საპროტესტო გამოსვლების ფერნანდესისეული ფოტოები, ისევე როგორც ქვეყნის მასშტაბით გადაღებული სურათები, 1960-იანი წლების საპროტესტო

მოძრაობის ფოტოდღიურად იქცა. მარტინ ლუთერ კინგის ცხოვ რების უკანასკნელი წლის ამსახველი, ფერნანდესის მიერ გადაღებული შთამბეჭდავი ფოტოები, ფოტოგრაფთან ერთად გვამოგზაურებს ნიუ იორკის ქუჩებში თუ კინგის სახლში, ოჯახურ გარემოში. მისი ფოტონმისი ამუშევრები თავისი საქმის ერთგული ფოტოჟურნალისტის ბრწყინვალე ქრონიკა და ვიზუალური დასტურია; ფოტოგრაფის, რომელმაც საკუთარი ქვეყნის ისტორია ფირზე აღბეჭდა.

კურატორი: თინა შელჰორნი უოლ სტრიტი, ვიეტნამის ომის მხარდასაჭერი დემონსტრაცია, ნიუ იორკი 1970წ. Wall Street, Pro-Vietnam War Demonstration New York 1970 64

Benedict J. Fernandez Benedict J. Fernandez was born on April 5, 1936 in New York City, in the Hispanic neighborhood of East Harlem. His father came to America via Puerto Rico, and his mother is an Italian American. His photographic education began at age six when he was given a Brownie box camera. His early career was not in photography. He worked as an operating engineer/crane operator at Bethlehem Steel Shipyard in Hoboken. It was as a crane operator, that he photographed his fellow shipyard workers, which became his first major portfolio “Riggers”. He went on to work at the Brooklyn Navy Yard, in the same capacity, until

the facility closed in 1963. At that time he decided to turn his long time hobby into his life’s work. He came to the attention of Alexey Brodovitch, the legendary art director and graphic designer. Brodovitch arranged for Ben to become the darkroom tech and manager at Parsons School of Design. He founded the FOCUS program which became an international series of workshops and student exchange programs. FOCUS programs still run in Germany. He also founded the LEICA MEDAL OF EXCELLENCE which has become a prestigious photographic award.

Conscience The Ultimate Weapon During the mid-Sixties, Ben Fernandez photographed throughout the streets of New York becoming one of the most important street photographers of our time, photographing a variety of socially significant events. Fernandez’ photographs of protest activities in the New York metropolitan area, as well as across the country, served as a photographic diary of the protest

movement of the 1960s. Fernandez’s powerful photographs of the last year of Dr. King’s life invite us to walk the streets with the photographer, sit in the family home of Dr. King. His photographs serve as an extraordinary account and visual testimony of a dedicated photojournalist who captured a period in this country’s history.

Curator: Tina Shelhorn

მარტინ ლუთერ კინგის მიმართვა გაეროს შენობის წინ შეკრებილი ხალხისადმი. ნიუ იორკი, 1967 წლის 15 აპრილი Dr. Martin Luther King Adresses The crowd outside United Nation. New York, April 15, 1967

მარტინ ლუთერ კინგი, ნიუ იორკი, 1967 წლის 15 აპრილი Dr. Martin Luther King, New York, April 15, 1967

შავკანიანების საწინააღმდეგო დემონსტრაცია. ჩიკაგო 1966წ Anti Black Demonstration. Chicago 1966. 69

ჩინური ისტორიები გამოფენის მიზანია გამოავლინოს დღევანდელ ჩინეთსა და მის შორეულ და უძველეს წარსულს შორის კავშირები. ამ კოლექციაში ჩინეთი წარმოჩნდება, როგორც მრავალფეროვანი ქვეყანა ბევრი კონტრასტით, ტრადიციებისა და ველური ბუნების სილამაზის მქონე მხარე, სხვადასხვაგვარი ჩვეულებებისა და რწმენების მქონე მრავალფეროვანი და ერთმანეთისგან განსხვავებული მოსახლეობით. ეს შთამბეჭდავი სურათები ჩინეთის არა მხოლოდ ვიზუალური ასახვაა, არამედ ქვეყნის მომავლის

წინათგრძნობით გაჯერებული თანამედროვე ჩინური ისტორიებია. მასში გაერთიანებულია მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის ფოტოგრაფის ნამუ შევრები, რომელთა შორისაცაა ჰარვი ბენჯის, ფერიტ კუიასის, ელაინ ლინგის, პოკ ჩი ლაუს, ანტონიო ხულიო დუარტეს, ფრანკ ზილბერბახის, ჯიულიო დი სტურცოს, მაიკლ კრისტოფერ ბრაუნის, სტივენ ჩოუს, ნატალი დაუსტის, ლიუ ჯინის, ვოლფგანგ მიოლერის, კატარინა ჰესეს, რობერტ უელშის, იან ტეჰის, ჯეიმს უითლოუ დელანოს, კურტ ტონგის, ლუის დელგადოსა და ჰომერ საიკსის ფოტოები.

China Stories This exhibition seeks to uncover resonances between the China of today and that of its deep and ancient past. Through this collection China emerges as a complex country of many contrasts, a place of wild natural beauty and tradition and of a diverse and varied population with a multitude of customs and beliefs. These compelling images offer not just a visual picture of China but present

Curator: Tina Shelhorn

China’s stories suggesting a presentiment for its future. International contributors include Harvey Benge, Ferit Kuyas, Elaine Ling, Pok Chi Lau, Antonio Julio Duarte, Frank Silberbach, Giulio Di Sturco, Michael Christopher Brown, Stefen Chow, Nathalie Daoust, Liu Jin, Wolfgang Müller, Katharina Hesse, Robert Welsh, Ian Teh, James Whitlow Delano, Kurt Tong, Luis Delgado, Homer Sykes.

ნატალი დაუსტი - პეკინი/ბერლინი - მაოს განსახიერება

Nathalie Daoust, Bejing/Berlin – Impersonating Mao 70

ჰომერ საიკსი, ლონდონი - შანხაის ოდიესეა Homer Sykes, London – Shanghai Odyssey

ჩილი, პეკინი - სასტუმრო რედ სთარი Chili, Beijing – Red Star Hotel 73

კატარინა ჰესე, პეკინი - ადამიანური მოლაპარაკებები Katharina Hesse, Beijing – Human Negotiations

ჰარვი ბენჯი, ოკლენდი, ახალი ზელანდია - ჩინური ისტორია Harvey Benge, Auckland, New Zealand – China Story 75

კვლევა-ძიების 125 წელი 1888 წლის 13 იანვარს, ვაშინგტონში, „კოსმო კლუბში“, 33 ჯენტლმენი შეიკრიბა: გეოგრაფები, ბიოლოგები, მეტეო როლოგები, სამხედრო ოფიცრები, ბანკირები, მასწავ ლებლები... შეკრების მიზანი იყო ისეთი საზოგადოების დაფუძნება, რომელიც გეოგრაფიული ცოდნის გაღრმავებასა და გავრცელებას შეუწყობდა ხელს. ასე დაარსდა ამერიკის ეროვნული გეოგრაფიული საზოგადოება National Geographic Society, რომელიც დაახლოებით ნახევარი საუკუნის შემდეგ საერთაშორისო ორგანიზაციად გარდაიქმნა. „გავაღრმავოთ და გავავრცელოთ ცოდნა გეოგრაფიის შესახებ“ - საზოგადოების პირველი პრეზიდენტისა და ამ წამოწყების სულისჩამდგმელის - გარდინერ გრინ ჰუბარდის მოწოდება მთელი გეოგრაფიული საზოგადოებისა და ამ საზოგადოების მიერ დაარსებული ჟურნალის კრედოდ იქცა, ჟურნალისა, რომელიც თანდათანობით

მთელი პლანეტის ახალი აღმოჩენებისა და თავგადასავლების მაცნე გახდა. ჟურნალი National Geographic-ი ახალი სიტყვა იყო დოკუმენტური ფოტოგრაფიის ისტორიაში. National Geographic გახლდათ პირველი ჟურნალი, რომელშიც ცხოველების ღამით გადაღებული ფოტოები დაიბეჭდა, პირველად აქვე გამოქვეყნდა წყალქვეშ გადაღებული ფოტოები. სწორედ ამ ჟურნალის გარეკანზე გაჩნდა პირველად ჰოლოგრამა... პროფესიონალი ფოტოგრაფებისთვის დღეს ის ლიდერია, რომელიც ფოტოგრაფიული სრულყოფილების სტანდარტებს აწესებს, მკითხველისთვის კი - ესაა ჟურნალი განუმეორებელი ფოტოებით, რომლებიც უბრალოდ გვიყვარს. წელს ამერიკის ეროვნული გეოგრაფიული საზოგადოების 125 წლის იუბილეა. National Geographic-ის ფოტოგრაფების ნამუშევართა გამოფენაც სწორედ ამ საიუბილეო თარიღს ეხმიანება.

125 Years of Exploration On January 13, 1888, thirty-three gentlemen met at the Cosmos Club, Washington, D.C. They were geographers, biologists, meteorologists, military officers, bankers, and teachers, gathered to establish a society that would help increase and diffuse geographic knowledge. Thus, the National Geographic Society was founded, a society that would transform into an international organization half a century later. “To increase and diffuse geographic knowledge,” were the words of the society’s first president and founder, Gardiner Greene Hubbard, in his address to the entire geographic society. These words became the credo of the Society’s magazine, a herald of dis-

coveries, explorations and adventures around the planet. The National Geographic Magazine is a pioneer in the history of documentary photography. It was the first to publish nighttime photos of animals and underwater photos, as well as the very first hologram, printed on its cover. Today, professional photographers consider the magazine a leader that sets the standards for photographic perfection. The magazine offers its readers unique photographs that we simply adore. This year the National Geographic Society celebrates its 125th anniversary, and the National Geographic photo exhibition reflects this commemorative year. ბრიუს დეილი - პალმდეილი, კალიფორნია. Lockheed TriStar-ზე შემართული კამერა, საჰაერო უსაფრთხოების სატესტო გაფრენისას. 76

ჯოანა ბი პინეო - მქროლავი ქვიშა ფარავს დედასთან და დასთან ერთად კარავში მძინარე ცხრა თვის აიშას. ტიბმუქტუდან (მალი, დასავლეთი აფრიკა) დაახლოებით 80 კილომეტრში, კარავი მათ საცხოვრებელში მწველი ნაშუადღევის მზისგან იცავს მათ. Joanna B Pinneo - Blowing sand clings to eight-month-old Isha as she sleeps with her mother and sister under a tent that shelters them from the fierce afternoon sun in their home about 80 kilometers from Timbuktu, Mali, West Africa.

თომას ჯეი. აბერქრომბი - ქაბული, ავღანეთი. წითელ ჩადრში გახვეულ ქალს თავზე შემოდგმული გალიით მიყავს ჩიტბატონები. Thomas J. Abercrombie - Kabul, Afghanistan Woman draped in red chadri carries goldfinches in a cage on her head. 79

უილიამ ალბერთ ალარდი - სირაკუზი, სიცილია, იტალია. მსახიობი ბენედეტა ბუჩელატო პიესაში “მიჯაჭვული პრომეთე” თავისი როლისთვის მზადაა William Albert Allard - Syracuse, Sicily, Italy. Actress Benedetta Buccellato made up for her role in Prometheus Bound

ჯეიმს ნეჩტუეი - ტრანსკეი, სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა. ხოსა ნადირობისგან ისვენებს, გადასვლის რიტუალის დროს. James Nachtwey - Transkei Homeland, Republic of South Africa. A Xhosa takes a break from hunting during a rite of passage ritual. 80

ფოტო კონკურსი PHOTO AWARD ვოლფგანგ ცურბორნი - ჟიურის განაცხადი ქოლგა თბილისი ფოტოს განსაკუთრებული სურვილია, თანამედროვე ფოტოგრაფიის მრავალფეროვანი ფორმებისთვის ასპარეზის შექმნა. კონკურსთან დაკავშირებული პუბლიკაცია და შერჩეული ნამუშევრების პრეზენტაცია საერთაშორისო ფოტოშეხვედრაზე, მაისში, მხოლოდ რამდენიმე გამარჯვებულის წარდგენით როდი შემოიფარგლება. ის, ჩვენს სამყაროზე ინდივიდუალური ხედვის ფართო სპექტრის წარმოჩენით, სხვადასხვა ქვეყნის ფოტოხელოვანის თანამედროვე შემოქმედებითი მოღვაწეობის ცოცხალი მაჩვენებელი უნდა გახდეს. კონკურსის დონის შესახებ ფოტოხელოვნების საერთაშორისო არენაზე საუბრობდნენ და ამიტომაც განაცხადების რაოდენობამაც იმატა და არეალიც გაიზარდა. მთლიანი ფოტომასალის დათვალიერებისას, განსაკუთრებით თვალშისაცემი იყო ის, რომ ფოტოგრაფები უფრო და უფრო მეტად იყენებენ მათ ხელთ არსებულ საშუალებებს, რათა მოგვითხრონ ცხოვრებაზე, მისი უფსკრულებითა და ეიფორიული მომენტებით. მრავალმხრივი ყოველდღიურობის სცენების გარდაქმნას საზოგადოების ავადმყოფური მდგომარეობის ამსახველ სულისშემძვრელ სურათებად ოსტატურად ახერხებს რუსული წარმოშობის პორტუგალიელი ფოტოგრაფი ვლად სოხინი. ჰაიტიზე ბავშვების მონობის ამსახველი ნამუშევრების სერიისთვის მას მიენიჭა პრიზი დოკუმენტური ფოტოს კატეგორიაში. თავისი შთამბეჭდავი ჟურნალისტური ფერადი ფოტოებით, კაი ლიო ფელბაინმა ჰონგ კონგში თვითგადარჩენისთვის მიმდინარე

ყოველდღიური ბრძოლა სახეებში წარმოგვიჩინა. მისი მზერა ადამიანებად წოდებული ანონიმური მასიდან ცალკეულის ბედზე ჩერდება. მისი პროტაგონისტების პორტრეტები მათ გალიების მსგავს საცხოვრებლებში, საოცარი სიახლოვის განცდას აღძრავს. სურათებზე ასახული ადამიანების ფიზიკურად აქ ყოფნის შეგრძნება ჰონგ კონგის გაუცხოებულ და დისტანცირებულ ქალაქურ პეიზაჟებთან განსაკუთრებული კონტრასტის გრძნობას ტოვებს. სცენა სრულიად იცვლება დონა ჯეი ვანის კონცეპტუალურ სერიაში „ლანდშაფტში“. ის პეიზაჟთან ადამიანის ცვალებად დამოკიდებულებას განიხილავს. ბუნებაში ცივილიზაციის ჩარევა, ფართო გაგებით, ხშირად მხოლოდ მეორე შეხედვით ცხადდება. ფოტოხელოვანის მთავარი ინტერესი პეიზაჟის სრულიად სხვადასხვა ინტერპრეტაციას და აღქმის შესაძლებლობათა შექმნას გულისხმობს - აბსოლუტურ აღფრთოვანებას, სოციალურ ლოკალიზაციასა და ემოციურ იდენტიფიკაციას შორის.. ერთიან ამბავს მოგვითხრობს და, ამავდროულად, საზოგადოებაზე დახვეწილ კომენტარს გვთავაზობს ერთი კადრის კატეგორიაში გამარჯვებული ანდრეი ლიანკევიჩი. მისი ფოტო წარმოგვიდგენს ქალს, რომელიც კასტრიჩნიცკაიას მოედანზე, მინსკში, ამაყად მიაფრიალებს საბჭოთა დროშას. მაშინაც კი, როდესაც 1917 წ. „დიდი ოქტომბრის სოციალისტური რევოლუციის“ მოგონებანი ადამიანებისგან მთლიანად დაცლილი დეკორაციების ფონზე სრული ფარსივით გამოიყურება, ლიანკევიჩის გამჭოლი მზერა ფოტოზე აღბეჭდილი ადამიანის სხეულის ენაზეა შეჩერებული, მისი ინტერესი იდეოლოგიური ფასადის მიღმა, პიროვნებაზეა მიმართული.

ფოტოკონკურსის ჟიური: ვოლფგანგ ცურბორნი თინა შელჰორნი დომენიკო მოლიკა დათო ცხადაძე 82

Wolfgang Zurborn – Jury statement Kolga Tbilisi Photo Award is aimed at encouraging contemporary photographers, with their diverse vision. Contest related publication and presentation of selected works at the international photo meeting in May will not only feature some of the winners, but it is to become a vivid indicator of diverse world views in creative works of contemporary photo artists from different countries. The success of the contest has been discussed on the international level and accordingly, the scale and the number of participants has significantly increased. Looking at the submitted works, it is easy to observe that the photographers have been using all available means to tell us about life and its extremes. The master of converting multilayer everyday scenes into terrifying images depicting abnormal conditions is Vlad Sokhin, a Russian-born photographer from Portugal. Best Documentary Photo category winner is Vlad Sokhin, for the photo series depicting Haiti’s child slaves. In his impressive journalistic color photos Kai Loeffelbein has captured everyday struggle for survival in Hong Kong. His vision is focused on fates of individuals out of anonymous masses, called human beings. Portraits of his protagonists and their cage-like abodes generates an unusual feeling of being close to them. The feeling of

Jurors: Wolfgang Zurborn Tina Schelhorn Domenico Mollica Dato Tskhadadze 83

close presence of individuals captured by the artist creates a special contrast between them and estranged and distant urban landscapes of Hong Kong. The scene changes entirely in Donna J. Wan’s conceptual photo series “In the Landscape” in which she investigates a variable attitude of the human towards landscape. Civilization’s intervention in nature, in the wider sense, is often perceived at a second glance. The main goal of the artist is to create completely different interpretations and ways of perception of landscape – among absolute excitement, social localization and emotional identification.. Andrei Liankevich, the winner of the One Shot category, tells us a complete story and at the same time, offers us his opinion on mainstream society. His photo features a woman proudly carrying the Soviet flag on Kastrichnitskaya Square, in Minsk. Despite the fact that the memory of the 1917Great October Socialist Revolution with empty decorations on the background seems a total farce, all-seeing vision of the artist is directed towards the body language of the person depicted on the photograph and his interest is to get to know the personality behind ideological facade.

გამარჯვებულები

winners რეპორტაჟი

კაი ლიოფელბაინი გერმანია

საუკეთესო მომენტი

ანდრეი ლიანკევიჩი ბელორუსი

დოკუმენტური სერია

ვლად სოხინი

რუსეთის ფედერაცია კონცეპტუალური ფოტო

დონა ჯეი უანი აშშ

Reportage

Kai Löffelbein Germany

Best Moment

Andrei Liankevich belarus

Documentary Series

vlad sokhin

russian federation

Conceptual Photo

donna J wan usa

რეპორტაჟი

Reportage

კაი ლიოფელბაინი

კაი ლიოფელბაინი თავისუფალი ფოტოგრაფია, რომელიც ამჟამად ჰანოვერსა და ბერლინში ცხოვრობს. ის 1981 წელს დაიბადა. მარბურგის ფილიპსის უნივერსიტეტსა და ბერლინის თავისუფალ უნივერსიტეტში ფოტოგრაფიასა და პოლიტიკურ მეცნიერებებს სწავლობდა, ხოლო ფოტოჟურნალისტიკისა და დოკუმენტური ფოტოგადაღებების საქმეს ჰანოვერში ეუფლებოდა. ის სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ქვეყანაში მუშაობდა. მას არაერთი ჯილდო აქვს მოპოვებული: გაეროს საერთაშორისო საბავშვო ფონდის პირველი პრემია - წლის ფოტოს ჯილდო; 2012 წელს მან Canon Profifoto Award მიიღო; ლიტვის მე-6 საერთაშორისო პრესის ფოტოფესტივალზე პირველი პრიზი მიიღო (ვილნიუსი/ ლიტვა); 2012 წელს ზენიტის სახელობის ჯილდო მიიღო; იმავე წელს, იაპონიის საერთაშორისო მე-8 DAYS Japan-ის პრემია მოიპოვა; 2012 წელს აშშ-ში ნიუ იორკის ფოტოდაჯილდოვების სტუდენტი გამარჯვებულის სტატუსი მოიპოვა.

Kai Löffelbein

Kai Löffelbein is a freelance photographer, currently residing in Hannover and Berlin, Germany. Born in 1981. Studied photography in political science at Philipps-Universität Marburg and Freie Universität Berlin and photojournalism and documentary photography in Hannover. Kai worked in various countries in South America, Asia, Africa and Eastern Europe. His works has been honoured with numerous awards: in 2011 he won the 1st Prize at the UNICEF photo of the year award; in 2012 - 1st Prize at the Canon Profifoto Awards, 1st Prize at the 6th International Press Photo Festival/Vilnius, Lithuania and 1st Prize at the Zenith award; in 2012 he won 3rd prize at the 8th DAYS JAPAN International Awards and was the student winner at the New York Photo Awards.

7 მილიონიანზე მეტი მოსახლეობით, ჰონგ კონგი პლანეტის ყველაზე მჭიდროდ დასახლებული ქალაქია, სადაც თითოეულ კვადრატულ მეტრზე 25 900 ადამიანი ცხოვრობს. თვალთმაქცი ბინების გამქირავებლები სულ პატარა ოთახში, სადაც 20 ადამიანი ცხოვრობს, თვეში დაახლოებით 200 აშშ დოლარს ითხოვენ. დანარჩენი მოსახლეობა ხის პატარა საწოლ ოთხებში ცხოვრობენ. პროექტი ჰონგ კონგში საცხოვრებელთან დაკავშირებულ საკითხზე მოგითხრობთ. ჰონგ კონგის ღარიბი მოსახლეობა ყოველდღიურად თავაუღებლად მუშაობს. ყველაზე მეტად შეურაცხმყოფელი კი ისაა, როდესაც ეკონომიკურ განვითარებას სოციალური უთანასწორობა მოაქვს. ამ გაღატაკებულ ადამიანებს თავიანთი ქვეყნის ეკონომიკური წარმატებით ტკბობა არ შეუძლიათ. ეს ადამიანები შეურაცხყვეს და დაივიწყეს. უკმაყოფილოთა რიგებში არიან პატარა ოთახების დამქირავებლები, ფინანსური პრობლემების მქონე ბინების მდგმურები და უმძიმეს პირობებში მყოფი ხანდაზმული მარტოხელები, უსახლკაროები, დედები, რომლებსაც ჰონგ კონგში შესვლის უფლება არ აქვთ, ახალი ემიგრანტების ოჯახები, ნავებში მცხოვრებლები და ა.შ. With a population of more than 7 mill., Hong Kong is one of the planet’s most densely packed metropolitan areas, with 25,900 people living in every square km of the territory. Unscrupulous landlords are charging around US$200 a month for a cage, which is packed 20 to a room. Other residents live in small wooden cubicles. This is a story about the housing situation in HK. Hong Kong’s poor people are struggling day in and day out to keep their heads above water. It is most scornful to see economic development bringing social inequality. These deprived people cannot enjoy their economic success. These people have been snubbed and have fallen into oblivion. Standing in the line of dejection are caged lodgers, tenants with financial difficulties and living in appalling conditions, aged singletons, street-sleepers, mothers with no one-way permit to live in Hong Kong, families made up of new immigrants and boat dwellers, etc.

ერთი კადრი

one shot

ანდრეი ლიანკევიჩი დაიბადა 1981 წელს, გროდნოში, ცხოვრობს ბელარუსის დედაქალაქ მინსკში. 2004 წლიდან, ვილნიუსის ევროპული ჰუმანიტარული მეცნიერებების უნივერსიტეტში (ლიტვა) ის ფოტოჟურნალისტიკას ასწავლიდა. მისი ნამუშევრები გამოქვეყნებულია ისეთ საერთაშორისო გამოცემებში, როგორებიცაა The New York Times, Le Figaro, Newsweek, Die Zeit, Spiegel, GEO, Vanity Fair, Readers Digest და the International Herald Tribune. 2009 წელს, ნამუშევრისთვის “წარმართული ტრადიციები ბელარუსში” ანდრეი Humanity Photo Award-ით დააჯილდოვეს. მოგვიანებით, იმავე წელს, ეს ნამუშევარი Magnum Expression Award-ის ფინალისტებს შორის მოხვდა. შემდეგ ანდრეიმ ფოტოხელოვნების 170 წლისთავისადმი მიძღვნილ პოლონურ ფოტოკონკურსზე პირველი პრიზი დაიმსახურა. 2010 წელს მან ევროპის უსაფრთხოებისა და თანამშრომლობის ფოტოკონკურსზე გაიმარჯვა.

Andrei Liankevich Andrei Liankevich Born 1981 in Grodno and based in Minsk (Belarus). Since 2004 Andrei taught a course on Photojournalism at the European Humanities University in Vilnius (Lithuania). His works are published in international media as The New York Times, Le Figaro, Newsweek, Die Zeit, Spiegel, GEO, Vanity Fair, Readers Digest and the International Herald Tribune. In 2009 Andrei won a prize at the Humanity Photo Awards for his work ”Pagan traditions in Belarus”, late that year the project was among finalists of “Magnum Expression Award”. Later Andrei wins 1st Prize at the Polish Photography Contest dedicated to 170 Years of Photography. And in 2010 Andrei won OSCE photo contest.

უსათაურო Untitled 90

დოკუმენტური ფოტო

documentary photo ვლად სოხინი ვლად სოხინი რუსული წარმოშობის პორტუგალიელი ფოტოგრაფია, რომელიც ავსტრალიის დედაქალაქ სიდნეიში ცხოვრობს. ის 1981 წელს დაიბადა. თავის ნამუ შევრებში მსოფლიოს მასშტაბით სოციალურ, ეკოლოგიურ და კულტურულ საკითხებს ასახავს, კონფლიქტის და ბუნებრივი კატასტროფების ზონების ჩათვლით. სწავლობდა ლისაბონის ხელოვნების და დიზაინის ინსტიტუტში. ამის შემდეგ ის მუშაობდა ფოტოსააგენტოებში - Atlantico Press (პორტუგალია) და Getty Images. ის, ასევე, თანამშრომლობდა ისეთ საერთაშორისო ორგანიზაციებთან, როგორებიცა გაერო, ამნესთი ინთერნეშენელი და არასამთვრობო ორგანიზაციებთან ChildFund Australia და Restavek Freedom Foundation (აშშ/ჰაიტი). ვლადი არაერთი პრემიის ლაურეატია, მათ შორის: Estação Imagem (პორტუგალია), Best Photographer (რუსეთი), FotoEvidence Book Award (აშშ), The Circle of Life (ლიტვა)და ა.შ.

რესტავეკი: ბავშვი მონები ჰაიტიში თანამედროვე ჰაიტიში 300 000-ზე მეტი ბავშვი შინაური მონობის მსხვერპლია. ჰაიტიში მათ “რესტავეკებს” უწოდებენ. ეს სიტყვა ფრანგულიდან მომდინარეობს - “rest avec” (“დარჩი მასთან”). ბევრ მშობელს, რომელიც გაჭირვებაში ცხოვრობს, შვილების შენახვის საშუალება არ გააჩნია და ამიტომაც, შვილებს უფრო შეძლებულ ოჯახებს აძლევენ. ამით იმედი აქვთ, რომ მათი შვილები უკეთეს გარემოში იცხოვრებენ და განათლებასაც მიიღებენ. მაგრამ მცირე გამონაკლისის გარდა, რესტავეკ ბავშვებს მონებად აქცევენ ხოლმე და თავიანთი მეპატრონეების სახლებში დილიდან დაღამებამდე მუშაობენ. ისინი დღეში ათობით ლიტრ წყალს ეზიდებიან, საჭმელს ამზადებენ, ტანსაცმელს რეცხავენ, ეზოს ასუფთავებენ და სხვა საშინაო საქმეს აკეთებენ. მათ საწოლში ძილი, ოჯახის დანარჩენ წევრებთან ერთად სუფრასთან ჯდომა და სხვა ბავშვებთან თამაში ეკრძალებათ. რესტავეკების უმრავლესობას სკოლაში სიარულის უფლება არ აქვთ და ისინი მუდმივად ოჯახური და სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი ხდებიან. 2010 წლის ჰაიტის მიწისძვრის შემდეგ, ჰაიტიში მდგომარეობა საგრძნობლად გაუარესდა, ბევრმა ბავშვმა სახლი და მშობელი დაკარგა. ამ ბავშვების დიდი ნაწილი რესტავეკებად იქცნენ. დღეისთვის ზოგიერთ ღარიბ ოჯახსაც კი ყავს რესტავეკები და ხანდახან ისინი მდიდრებზე ცუდად ეპყრობიან მათ.

Vlad Sokhin He is Russian/Portuguese photographer, residing in Sydney, Australia. Born in 1981. In his work Vlad documents social, environmental and cultural issues around the world, including post-conflict and natural disaster zones. After completing his photography education in IADE – Institute of Art and Design of Lisbon (Portugal) he have worked for the photo-agencies Atlantico Press (Portugal), Getty Images. He also collaborates with the United Nations (OHCHR), Amnesty International and NGOs like ChildFund Australia and Restavek Freedom Foundation (USA/Haiti). Vlad has received several awards including Estação Imagem (Portugal), Best Photographer (Russia), FotoEvidence Book Award (USA), The Circle of Life (Lithuania) and others.

RESTAVEK: Child Slavery in Haiti In modern Haiti more than 300,000 children are victims of domestic slavery. In Haitian Creole they are called “Restavek”, from French “rest avec” – “stay with”. Many parents, who live in poverty, are unable to feed their children and give them away to more affluent families, hoping that their child will live in better conditions and will be able to get an education. But, with few exceptions, restavek children become slaves, working in the homes of their owners from early morning till night. They fetch dozens of liters of water a day, cook, wash clothes, clean yards and do all other household chores. They are not allowed to sleep on the bed, eat at the table with the rest of the host-family or play with other children. Most of the restaveks are not permitted to go to school and constantly exposed to domestic and sexual violence. After the earthquake of 2010, the situation in Haiti deteriorated significantly, a lot of children lost their homes and parents. A big number of those kids became restaveks. To date, even poor families keep two or three restaveks, treating them sometimes tougher than rich people. 92

ბიჭი ქუჩის დალაქის სარკეში იყურება, ტაპის რუჟის პერიფერია, კარფურ ფიულეს უბანში, პორტ-ო-პრენსში. 2010 წლის მიწისძვრის შემდეგ, ბევრმა ბავშვმა სახლკარი დაკარგა და მშობლებმა ისინი მდიდარ ოჯახებში რესტავეკებად გაუშვეს. A boy looks at the mirror of a street hairdresser in Tapis Rouge slum area of Carrefour Feuilles neighborhood, Port-au-Prince. After the earthquake of 2010 many children became homeless and were given by their parents to be restaveks in rich families.

პორტ-ო-პრენსში ინგლისურის მასწავლებელი 34 წლის ლესლი ლანგრიდან ცივ ლუდს იღებს, რომელიც მის რესტავეკს, 12 წლის ჯუდლინს უჭრავს ხელში. ის ლესლის ოჯახში 2009 წლიდან ცხოვრობს და მუდმივად მეპატრონეების ახლოს უნდა იყოს, რომ მათი სურვილები შეასრულოს. Lesli (34), the English teacher from Port-au-Prince, takes a cold beer from the tray held by his restavek, 12-yearold Judeline. She has been living with Lesli’s family since 2009 and must always be within a hearing distance from the owners to fulfill any of their orders.

14 წლის სთარლი საფენებს უცვლის თავისი მეპატრონეების შვილს, კარფურ ფიულეს უბანში, პორტ-ო-პრენსში. სთარლი რესტავეკად 10 წლის ასაკში იქცა. მას სკოლაში სიარულის უფლება მისცეს, რადგანაც მისი სწავლის თანხას რესტავეკების გათავისუფლების ფონდი იხდის. მაგრამ სკოლის შემდეგ, სთარლი თავისი მეპატრონეების ოჯახს უბრუნდება, რომ იქ დაღამებამდე იმუშაოს. Starlie (14) changes the diaper of her owner’s son at the Carrefour Feuilles neighborhood, Port-au-Prince. Starlie became a restavek when she was 10. She is allowed to go to school because the Restavek Freedom Foundation pays her school fees. But after school Starlie returns to her host-family’s house to work until night.

10 წლის შინაყმა (რესტავეკი) - ენსო ჯინი თავის “მეპატრონესთან” ერთად. მეპატრონის ოჯახმა ის ქუჩაში იპოვა, როდესაც 1 წლის იყო. 2 წლის ასაკიდან, ის ამ ოჯახზე მუშაობს და დღეისთვის სახლის ყველა საქმეს ის აკეთებს, 6 ადამიანს ემსახურება. ენსო დილის 5-დან საღმოს 9 საათამდე მუშაობს, იატაკზე ძინავს და სხვა ბავშვებთან თამაშის ან სკოლაში სიარულის უფლება არ აქვს. Ten years old domestic slave (restavek) Enso Jean (10) with his “owner”. The host family found him on the street when he was 1 year old. From 2 years he began working for the family and nowadays he does all chores in the house, serving for 6 people. Enso works from 5am till 9 pm, sleeps on the floor and not allowed to play with other children and go to school.

ინგლისურის მასწავლებლის ოჯახის მონა, 12 წლის ჯუდელინი იატაკს წმენდს, მისი “მეპატრონე”, 34 წლის გეშლი კი თავის მობილურ ტელეფონზე მოკლე ტექსტურ შეტყობინებებს ამოწმებს. ჰაიტიში მცხოვრები ბევრი ქალი თხოვს საკუთარ მეუღლეს, რომ ოჯახის საქმისთვის რესტავეკი ბავშვი მიუყვანოს და საქმე მათ გადააბაროს. Judeline (12), a domestic slave in a family of an English teacher, is sweeping the floor while her “owner” Geshly (34) is checking the messages on her mobile phone. Many women in Haiti ask their husbands to find restavek children to shift all the household chores on them.

7 წლის ამბერლინი (მარჯვნივ), თავის სამი თვის ძმასთან ლუბესთან ერთად. მათ დედას, 32 წლის ადელინს (მარცხნივ) სამი შვილის შენახვის საშუალება და ამბერლინის სწავლის საფასურის გადახდის საშუალება არ აქვს. ადელინი ამბობს, რომ რამდენიმე თვეში მან ამბერლინი სხვა ოჯახს რესტავეკად უნდა გადასცეს. ტაპის რუჟის პერიფერია, პორტ-ო-პრენსი. Amberline (7, on the right) with her 3-month-old brother Loubes. Their mother Adeline (32, on the left) cannot afford to feed her 3 kids and pay for Amberline’s school education. Adeline states, that in few months she is going to give Amberline away to another family as a restavek. Tapis Rouge slum, Port-au-Prince.

პორტ-ო-პრენსის ერთ-ერთი უბნის დაწყებითი სკოლის მოსწავლეები საკლასო ოთახში. ყველა ეს ბავშვი რესტავეკია და რესტავეკების გათავისუფლების ფონდის წყალობით, ისინი უფასო განათლებას იღებენ. ისინი ისევ თავიანთი მეპატრონეების ოჯახში ცხოვრობენ და ყოველდღიურად, სკოლის შემდეგ, თავიანთ საოჯახო საქმიანობას უბრუნდებიან. ბავშვების დიდ ნაწილს სხვა ბავშვებთან თამაშის უფლება არ აქვს. სკოლა ერთადერთი ადგილია, სადაც მათ თანატოლებთან ურთიერთობა შეუძლიათ. Children at the classroom in a Primary School in one of the neighborhoods of Port-au-Prince. All of these children are restaveks and receive free education provided by Restavek Freedom Foundation. They still live in host-families and every day after school they go back to their chores. Most of the kids are not allowed to play with other children and school is the only place for them to interact with their peers.

2010 წლის მიწისძვრის შემდეგ, 15 წლის ვიქტორია მამამისმა სხვა ოჯახს გადასცა რესტავეკად. მეპატრონეების ოჯახი მას ძალიან ცუდად ეპყრობოდა და ის სექსუალური ძალადობის და ცემის მსხვერპლი იყო. 2011 წლის ბოლოს, ის რესტავეკების გათავისუფების ფონდმა მონობიდან გამოიხსნა და პორტ-ო-პრენსის გარეუბანში, დროებით თავშესაფარში გადაიყვანა. ვიქტორია დანარჩენ თერთმეტ გოგონასთან ერთად ცხოვრობს და საუნივერსიტეტო ხარისხის მოპოვებაზე და ბანკში მოლარედ მუშაობაზე ოცნებობს. დროებით საცხოვრებელში, რესტავეკი გოგონებისთვის მხოლოდ თორმეტი ადგილია, ხოლო მონობაში მყოფი ჰაიტელი ბავშვების რიცხვი 300 000-ს აღემატება. Victoria (15) was given by her father to another family as a restavek after the earthquake of 2010. The host-family treated her very badly, subjecting her to sexual abuses and beatings. She was removed from slavery by the Restavek Freedom Foundation at the end of 2011 and placed to the Transitional House in the outskirt of Port-au-Prince. Victoria lives together with another eleven girls, and dreams to obtain a university degree and become a bank accountant. The Transitional House has only twelve places for the restavek girls, while the estimated number of Haitian children in slavery is over 300 thousands.

კონცეპტუალური ფოტოპროექტი

conceptual photoproject დონა ჯეი უანი დაიბადა ტაივანში, ცხოვრობს სან ფრანცისკოში. მან ეკონომიკის ბაკალავრის ხარისხი მიიღო სტენფორდის უნივერსიტეტში. კორპორაციებში რამდენიმეწლიანი მუშაობის შემდეგ, დონამ გადაწყვიტა, ხელოვნებას გაყოლოდა. ფოტოგრაფიის პირველი გაკვეთილები ადგილობრივი კომუნის კოლეჯში, 2002 წელს მიიღო. 2008 წელს დაამთავრა სან ფრანცისკოს ხელოვნების ინსტიტუტი. 2007 წელს მაჯენტას ფონდმა ის საუკეთესო დამწყებ ფოტოგრაფად დაასახელა. 2008 წელს კი ArtSeenმაც იგივე სტატუსით დააჯილდოვა. 2012 წელს ის Critical Mass-ის საუკეთესო 50-ეულში მოხვდა. მისი ნამუშევრები გამოქვეყნებულია შემდეგ გამოცემებში: Fraction Magazine, Flak Photo, PDN, Conscientious, Time Out Chicago, Profifoto, Forward Thinking Museum, Beautiful Decay, Le Journal De La Photographie და Archivo.

Donna J Wan She was born in Taiwan and lives in the San Francisco Bay Area. She received her BA in Economics (Phi Beta Kappa) from Stanford University. After a few years working in the corporate world, Donna decided to pursue her love for art, taking her first photography class at a local community college in 2002. In 2008, she graduated from the MFA program at the San Francisco Art Institute. She was named a Magenta Foundation’s 2007 Flash Forward Emerging Photographer, 2008 ArtSeen Emerging Artist, and a 2012 Critical Mass Top 50 Finalist. In 2012, Donna received an Honorable Mention award. Her work has been published in Fraction Magazine; Flak Photo; PDN; Conscientious; Time Out Chicago; Profifoto; Forward Thinking Museum; Beautiful Decay, Le Journal De La Photographie, and Archivo.

ლანდშაფტში რა მიმართებაა ადამიანსა და ლანდშაფტს შორის? ამ ახალ პროექტში ვიკვლევ, როგორ უკავშირდებიან ადამიანები ლანდშაფტს, რას განიცდიან და რა ურთიერთობა აქვთ მასთან. ამჯერად ფოტოებზე საგანგებოდ აღვბეჭდე ადამიანები უკანა ხედიდან, ჩრდილში ან იმგვარად, რომ მათი ნაკვთების ნათლად გარჩევა შეუძლებელი ყოფილიყო. ეს ფოტოები ადამიანების პიროვნულ “მე”-ს კი არ უკავშირდება, არამედ იმას, თუ როგორ “შეესაბამებიან” ისინი ლანდშაფტს. ჩემთვის შთაგონების წყაროდ იქცა მე-19 საუკუნის გერმანელი მხატვრის, კასპერ დავიდ ფრიდრიჰის ნამუშევრები და ფერწერის მისეული ტექნიკა, როდესაც ის ადამიანებს უკუხედიდან ხატავდა, რითაც მაყურებელს ნახატში შეღწევის საშუალებას აძლევდა. ჩემი ნამუშევრები, ადამიანების ვინაობის გაბუნდოვანებით, იმედია, მაყურებელში იმავე განცდას აღძრავს და უკიდეგანო, დამამშვიდებელი, იდუმალი, გაცრეცილი, განსაკუთრებული, ადამიანებით დასახლებული და/ თუ განმარტოებული ლანდშაფტის თავისებურებაზე დაკვირვების საშუალებასაც მომცემს. თითოეული ჩვენგანი თავისებურად აღიქვამს ლანდშაფტს. სწორედ ეს გამოცდილება გვაყალიბებს იმად, რაც ვართ და როგორადაც აღვიქვამთ გარემომცველ სამყაროს. ამ ფოტოსერიიდან არცერთი ნამუშევარი არ არის დადგმული. მასზე გამოსახულ არცერთ ადამიანს არ ვიცნობ და გადაღების პროცესში არცერთ მათგანთან არ მისაუბრია და არ მქონია კავშირი.

In The Landscape How do people identify with the landscape? In this new project, I investigate how people relate to, experience, and interact with the landscape. Yet I have intentionally photographed people from behind, in shadow or at a scale where it is difficult to obtain a clear read of their faces. These photographs are not about the individual identities of the people captured but about how they “fit into” the landscape. I was inspired by the paintings of 19th century German painter Casper David Friederich and his use of a pictorial technique where he would paint people from behind to allow viewers to project themselves into his paintings. By obscuring the identities of the people in my photographs, I am hoping to give the viewer a similar opportunity and to explore the overwhelming, calming, mysterious, mundane, peculiar, social and/or lonely nature of the landscape. Each of us experiences the landscape in ways unique to us, and these experiences shape who we are and how we see the world around us. None of the photographs in this series were staged. I am not acquainted with any of the people represented, and I did not speak to or interact with any of them during the shooting process.

100

101

იტალია

Claudio Cambon დიდი ბრიტანეთი

Kirk Ellingham

იტალია

Andrea Falletta Italy

125

120

Erkki Salomaa Finland

საქართველო

Sopo Razmadze Georgia

ვლად სოხინი

პორტუგალია/რუსეთი

Vlad Sokhin

ანაის ლოპესი ნიდერლანდები

Anais Lopez

ჯულია მარკი იტალია

Giulia Marchi კარენ არანგო აშშ

Karen Arango US

125

121

Maia Tochilashvili

გორან გნაუდშუნი გერმნაია

Goeran Gnaudschun Germany

Georgia

126

საქართველო

ანდრო ერაძე საქართველო

Andro Eradze Georgia

მარია შტურმი გერმნაია

Maria Sturm Germany

ნატალია ბურდული საქართველო

Natalia Burduli

ბუბა რადიანი

Georgia

კრისტიან კოსფელდი გერმანია

Christian Kosfeld

საქართველო

126

Jennifer Lemper

121

აშშ

მაია თოჩილაშვილი

Georgia

Buba Radiani Georgia

ანდრეი ნიაკრასაუ ბელორუსი

Andrei Niakrasau Belarus

Germany

Italy

119

114

ანდრეა ფალეტა

ჯენიფერ ლემპერი

Qeta Gvinepadze

Netherlands

118

114

Italy

კირკ ელინგემი

Georgia

საქართველო

Portugal/Russia

117

113

France

კლაუდიო კამბონი

ფინეთი

127

Corentin Fohlen

ერკი სალომაა

127

საფრანგეთი

Germany

დიტერ ზაიცი გერმანია

Dieter Seitz Germany

იოზეფინ მიულერი გერმანია

Josephin Mueller Germany

ტონი ვალასიოკი ფინეთი

Toni Vallasjoki Finland

128

კორენტინ ფოლენი

Juergen H Krause

ტესა ბანი

დიდი ბრიტანეთი

Tessa Bunney UK

128

Netherlands

Natia Rekhviashvili

ქეთა ღვინეფაძე

122

Ilvy Njiokiktjien

საქართველო

სოფო რაზმაძე

116

ნიდერლანდები

116

110

107

ილვი ნიოკიკტიენ

ნათია რეხვიაშვილი

122

Germany

klaartje Lambrecht

123

Benjamin Stoess

ბელგია

123

გერმანია

კლაარტიე ლამბრეჰტი

124

ბენჯამინ შტოსი

115

Russia

გერმანია

Belgium

115

106 107

Svetlana Polukhina

Jeremie Jung

იურგენ კრაუზე

France

ერთი კადრი One shot რუსეთი

საფრანგეთი

124

SHORTLIST სვეტლანა პოლუხინა

ჯერემი იუნგი

119

ნომინანტები

არია აბოლჰასანი ირანი

Arya Abolhassani Iran

102

Germany

135

Kyrgyzstan

გერმანია

Maria Sturm

საქართველო

Dato Daraselia

იოსეფინ მიულერი

ანდრეი ლიანკევიჩი

Andrei Liankevich

132

საქართველო

Mikheil Edisherashvili

ტორსტენ შუმანი გერმანია

Torsten Schumann

Oliver Gerhartz Germany

103

144

გერმანია

Arnis Balcus Latvia

Germany

ოლივერ გერჰარცი

ლატვია

142

Georgia

არნის ბალკუსი

ბორის ელდაგსენი

Germany

ჰეიკო კრაუზე გერმანია

Heiko Krause

France

აშშ

Susan Evans US

კლაარტიე ლამბრეჰტი ბელგია

Klaartje Lambrecht

174 178

ელისონ შუმანი

ფინეთი

Toni Vallasjoki კურტ ჰერბსტი ავსტრია

Kurt Hoerbst

გერმანია

Maria Sturm Germany

აშშ

Alison Shuman US

Austria

მარია შტურმი

Christine Mathieu

სიუზან ევანსი

ტონი ვალასიოკი

კრისტინ მატიე საფრანგეთი

Germany

დოკუმენტური Documentary

Germany

Boris Eldagsen

გერმანია

Nina Röder

Karen Arango

აშშ

მაკა კუკულავა, ნატა სოფრომაძე საქართველო Maka Kukulava,Nata Sofromadze Georgia

გერმანია

Mateusz Sarello

Belgium

Finland

164

მიხეილ ედიშერაშვილი

Belarus

140

Germany

168

Josephin Mueller

ბელორუსი

Gabriele Di Stefano

კარენ არანგო

170

131

გერმანია

136

131

Nigel Dickinson

კონცეპტუალური Conceptual

დიდი ბრიტანეთი

გერმანია

Germany

159

ნაიჯელ დიკინსონი

132

150

Georgia

161

Germany

დათო დარასელია

გაბრიელე დი სტეფანო

180

Deniza Kadyrkulova

Germany

მარია შტურმი

130

ყირგიზეთი

Italy

182

Katharina Behling

დენიზა კადირკულოვა

Elena Givone

პოლონეთი

ნინა რიოდერი

186

გერმანია

იტალია

მატეუშ სარელო Poland

188

კატარინა ბელინგი

Italy

154

Elena Givone

Claudia Rorarius ელენა ჯივონე

156

134

Susan Evans

იტალია

გერმანია

Germany

ელენა ჯივონე

აშშ

135

130

129

სიუზან ევანსი

133

Michael Schoberth

კლაუდია რორარიუსი

ანდრეი ლიანკევიჩი ბელორუსი

Andrei Liankevich Belarus

191

Germany

გერმანია

ბრიჯიტ გრინიეტი ბელგია

Brigitte Grignet Belgium

194

Nina Röder

მიხაელ შობერტი

146

გერმანია

133

129

ნინა როდერი

დენიელ ჰოფერი გერმანია

Daniel Hofer Germany

Dmitry Kupriyan Ukraine

იგორ ტრეპეშჩენოკი უკრაინა

Igor Trepeshchenok აშშ

Jennifer Lemper შვეიცარია

Yannic Bartolozzi

იტალია

Yvonne De Rosa Italy

Netherlands

ქსენია დიოდოროვა რუსეთი

Ksenia Diodorova მირიამ სტანკე გერმანია

Miriam Stanke

იზაბელ პატეერი ბელგია

Isabelle Pateer Belgium

პოლონეთი

Wawrzyniec Kolbusz Poland

ანტონიო სანსიკა დიდი ბრიტანეთი

Antonio Sansica არნის ბალკუსი ლატვია

Arnis Balcus

Martin Gerner

რეპორტაჟი Reportage

მარიამ ამურველაშვილი

აინო სალმი

Mariam Amurvelashvili Georgia

274

251

280

256

გერმანია

ფინეთი

Aino Salmi Finland

Giuseppe Marano ანდრეა დიფენბახი გერმანია

Andrea Diefenbach ბალინტ ჰირლინგი უნგრეთი

Balint Hirling Hungary

ქსენია დიადოროვა რუსეთი

Ksenia Diodorova Russia

ჯასტინ მაქსონი აშშ

Justin Maxon US

ვლად სოხინი

პორტუგალია/რუსეთი

Vlad Sokhin Portugal/Russia

Latvia

მართინ გერნერი

საქართველო

282

Belgium

Germany

250

222

Switzerland

ივონ დე როსა

Ilvy Njiokiktjien

Herman Van den Boom

ვარვჟინეც კოლბუჟი

Germany

248

220

იანის ბარტოლოცი

ნიდერლანდები

Russia

245

217

Ukraine

ჯენიფერ ლემპერი

ილვი ნიოკიკტიენი

240

უკრაინა

243

214

210

დიმიტრი კუპრიანი

Juliana Beasley

ბელგია

284

Belgium

აშშ

ჰერმან ვან დენ ბუმი

იტალია

Germany

286

Frederic Vanwalle

ჯულიანა ბისლი

Johannes Heinke

289

ბელგია

გერმანია

294

ფრედერიკ ვანუოლი

Tessa Bunney

იოჰანეს ჰაინკე

ჯუზეპე მარანო Italy

მარკო პიგინი იტალია

Marco Pighin Italy

296

Georgia

დიდი ბრიტანეთი

Joerg Brueggemann

ნაიჯელ დიკინსონი დიდი ბრიტანეთი

Nigel Dickinson UK

299

Daro Sulakauri

ტესა ბანი

გერმანია

Germany

258

საქართველო

231

დარო სულაკაური

Vlad Sokhin Portugal/Russia

237

207

204

Georgia

პორტუგალია/რუსეთი

260

Dina Oganova

ვლად სოხინი

263

საქართველო

იორგ ბრიუგემანი Germany

265

დინა ოგანოვა

Patryk Karbowski Poland

226

200

Germany

პოლონეთი

268

Dieter Seitz

პატრიკ კარბოვსკი

271

გერმანია

224

198

დიტერ ზაიცი

თამაზ წულაია საქართველო

Tamaz Tsulaia Georgia

104

301

დირკ გებჰარდტი გერმანია

Dirk Gebhardt

304

Germany

დარო სულაკაური საქართველო

Daro Sulakauri

308

306

Georgia

დინა ოგანოვა საქართველო

Dina Oganova Georgia

ეკატერინე მამამთავრიშვილი საქართველო

Ekaterine Mamamtavrishvili Georgia

310

ქრისტიან კოსფელდი გერმანია

Christian Kosfeld Germany

ერთი კადრი

ONE SHOT

სვეტლანა პოლუხინა Svetlana Polukhina სერიიდან - ჩვეულებრივი და არაჩვეულებრივი სუკ ალ ჰამიდია. დამასკო. სირია. From The Series - Usual and Unusual Souk al-Hamidiyah. Damascus, Syria.

106

ბენჯამინ შტოსი Benjamin Stöss სერიიდან -“ხორცი ჩვენი არსობისა” From The Series - Our daily meat

ილვი ნიოკიკტიენ Ilvy Njiokiktjien ხარების ბრძოლა, პამპლონა Bull Fighting Pamplona შინამოსამსახურე. სამხრეთ აფრიკა Domestic Worker. South Africa

მულტიკულტურული ქვეყანა. სამხრეთ აფრიკა Rainbow Nation. South Africa “სტუმართა წვრთნა” ოჯახებისთვის ნიდერლანდების სამხედრო ბაზაზე “Guest training” for families at Dutch Army base

107

კორენტინ ფოლენი Corentin Fohlen პაოუას საავადმყოფო, ცენტრალური აფრიკის რესპუბლიკა. The hospital of Paoua, in Centrafrique

დემონსტრაცია ტაჰრირის მოედანზე ეგვიპტის სამხედროების მიერ კონსტიტუციაში შეტანილი ცვლილებების წინააღმდეგ. Everyone Demonstration in Tahrir Square against changing the Constitution by the Egyptian military. 110

კორენტინ ფოლენი Corentin Fohlen სერიიდან - “ჰაიტის სახელით: ჰუმანიტარული ტურიზმი ღვთის სახელით” From The Series - In the Name of Hait: Humanitarian tourism in the name of God კლაუდიო კამბონი Claudio Cambon სერიიდან - ფესტივალები, ძალადობა, კათარზისი From The Series - Festivals, Violence, Catharsis

კორენტინ ფოლენი Corentin Fohlen სერიიდან - “ანტანანარივუ, მადაგასკარი. 2012 წლის 25 სექტემბერი” From The Series - Antananarivo, Madagascar. 25th September, 2012 113

კირკ ელინგემი ბაბუა ცდილობს გახსენებას Kirk Ellingham Grandfather trying to remember

ანდრეა ფალეტა სერიიდან “აქ რაღაც წესრიგში ვერ არის” Andrea Falletta From The Series - Something doesn’t work here 114

115

ნათია რეხვიაშვილი ნაგაზები

ჯენიფერ ლემპერი სერიიდან “არავითარი საზღვარი აფხაზეთის ქართველებსა და სამეგრელოს შორის”

Natia Rekhviashvili Shepherd dogs

Jennifer Lemper From The Series - No Lines Between The Georgians of Abkhazia and Samegrelo”

სოფო რაზმაძე Sopo Razmadze უსათაურო Untitled

ვლად სოხინი Vlad Sokhin

ანაის ლოპესი Anais Lopez

უსათაურო Untitled

ელა Ella 116

ჯულია მარკი Giulia Marchi უსათაურო Untitled

118

კარენ არანგო Karen Arango გამიშვით Let Me Go

ტიფანი Tiffany

ჯერემი იუნგი Jeremie Jung მძინარე ბავშვი შუადღისას. კინონდო, კენია. 2012 წლის აგვისტო. Child having an afternoon nap. Kinondo, Kenya. August 2012.

119

კლაარტიე ლამბრეჰტი klaartje Lambrecht

პორტრეტი 1 პორტრეტი 1

Portret 1 portret 2 120

ქეთა ღვინეფაძე Qeta Gvinepadze 121

საუზმე breakfast

გორან გნაუდშუნი Goeran Gnaudschun

სერიიდან - ბერლინი. ალექსანდერპლატცი from The Series - Berlin Alexanderplatz

მარია შტურმი Maria Sturm

საბრინა Sabrina

ნატალია ბურდული Natalia Burduli

შაგალით შთაგონება Chagall inspiration.. 122

კრისტიან კოსფელდი Christian Kosfeld უსათაურო Untitled

დიტერ ზაიცი Dieter Seitz უსათაურო Untitled 123

ჯოზეფინ მიულერი Josephin Mueller

უსათაურო Untitled

იურგენ კრაუზე Juergen H Krause

სიუზანი Susan

124

ერკი სალომაა Erkki Salomaa

125

სერიიდან - შეხვედრები ქუჩაში. პრაღა (ჩეხეთი), 1985წ. From The Series - Meetings in the street. Prague (Czeck),1985

მაია თოჩილაშვილი Maia Tochilashvili

მზერა look

ანდრო ერაძე Andro Eradze Cafe კაფე

ბუბა რადიანი Buba Radiani უსათაურო Untitled 126

ტონი ვალასიოკი Toni Vallasjoki ისრაელი Israel

ანდრეი ნიაკრასაუ Andrei Niakrasau ვალრაფ-რიჰარცის მუზეუმი. კიოლნი, გერმანია. 2013 წ. Wallraf-Richartz Museum. Cologne. Germany. 2013 127

ტესა ბანი Tessa Bunney

არია აბოლჰასანი Arya Abolhassani

ტბორი, მაუსჰოლი, კორნუოლი, დიდი ბრიტანეთი Tidal Pool, Mousehole, Cornwall, UK

დაკარგული Lost

128

129

ნინა როდერი Nina Roeder

სიუზან ევანსი Susan Evans

Pudelbecken

თრთვილი, ფინეთი, 2013 წ.. Hoar Frost, Finland 2013

კატარინა ბელინგი Katharina Behling

მარია შტურმი Maria Sturm

ბედნიერება Happiness

ლინი Linh

130

131

ნაიჯელ დიკინსონი Nigel Dickinson

იოსეფინ მიულერი Josephin Mueller

სერიიდან - ბანჯარას ბოშები. რაჯასტანი From The series - Rajasthan Banjara Gypsies

უსათაურო Untitled

მიხეილ ედიშერაშვილი Mikheil Edisherashvili

ტორსტენ შუმანი Torsten Schumann

ალიანსი Aliens

უსათაურო Untitled 132

ოლივერ გერჰარცი Oliver Gerhartz

მიხაელ შობერტი Michael Schoberth

სერიიდან - Totown.Rio From The Series - Totown.Rio

იმედის მოლოდინში Some hope around the corner

133

ელენა ჯივონე Elena Givone

სერიიდან - ჯადოსნური ყუთის საიდუმლოები From The Series -Secrets From The Magic Box 134

დენიზა კადირკულოვა Deniza Kadyrkulova

135

სერიიდან - ყირგიზეთის სახეები From The Series - Faces of Kyrgyzstan

დათო დარასელია Dato Daraselia

სერიიდან - ემიგრანტები From The Series - Emigrants

კონცეპტუალური

Conceptual

ანდრეი ლიანკევიჩი პროექტი: მშვიდობით, სამშობლოვ! ბელარუსის ისტორია ომით დაიწყო და ომითვე დამთავრდა: “ჩვენ გავიმარჯვეთ”. მინსკის ქუჩების სახელწოდებების 50 პროცენტზე მეტი ამა თუ იმ გზით მეორე მსოფლიო ომთანაა დაკავშირებული. აქედან 30 პროცენტი სხვადასხვა გმირის სახელს ატარებს...თუმცა მეორე მსოფლიო ომი ჩემთვის არასოდეს ყოფილა ახლო, ემოციური თვალსაზრისით. ეს იყო ამბავი იმისა, თუ როგორ “დაიღუპა ყოველი მეოთხე მამაკაცი ბელარუსში”. მიუხედავად ამისა, პირადად არასოდეს განმიცდია იგი. არ ყოფილა მწუხარება, არც ტკივილი. ჩემს თავს ყოველთვის ვეკითხებოდი: “რატომ არის ომი ამგვარი ფართო მსჯელობის საგანი?”. თუმცაღა, ამ კითხვაზე პასუხი ვიპოვე და იგი ისეთივე განსხვავებული იყო, როგორც ნებისმიერი ინდივიდუალური გამოცდილება. ჩემთვის ეს იყო პასუხი კითხვაზე: “ვინ ხარ შენ?”. სისხლით. გულით. და აქ იწყება ჩემი მოგზაურობა სამყაროში, რომელსაც ვიცნობ და მძულს იმდენად, რამდენადაც მძულს თავად იარაღი; იწყება განცდით, რომ ყველაფერი ომთან დაკავშირებული არ შეიძლება იყოს უპირობოდ კარგი ან ცუდი. ეს ყველაფერი შეიძლება მხოლოდ რთული და არაორაზროვანი იყოს. დიახ, ეს სიმართლეა. პასუხები, ისვე როგორც გამოცდილებები, მეტისმეტად პირადული რამაა.

136

Andrei Liankevich Goodbye, Motherland Project. Belarusian history started and finished with war: “We won.” 50% of streets’ names in Minsk are related to the Second World War. 30% are the names of heroes...But WWII has never been anything close to me in emotional sense. It was a story about “every fourth man who died in Belarus”. But I have never sensed it personally. There was no sorrow, no pain. I have always asked myself: “why is the war such a widely discussed subject?” The answer to this question was found and it was as distinctive as every personal experience may be. It was the answer to the question “Who are you?” for me. According to your blood. According to your heart. And I have started my trip to the world I understand and hate, as much as I hate the arms themselves. I started the way with the feeling that not everything can be so unequivocally good or bad during the war. It can only be complicated and unambiguous. Yes, that is true. Answers, like experiences, are very personal.

137

138

139

არნის ბალკუსი სერიიდან - ამნეზია ამ სერიაში, ხელოვანი წარმოგვიდგენს სხვადასხვა რიტუალს, რომლებიც სოციალური თუ პოლიტიკური ცვლილებების გამო, ყოველდღიურ ცხოვრებაში აღარ გვხვდება. ეს სიტუაციები ასახავს ლატვიელებისა და სხვა პოსტ-საბჭოთა ქვეყნებში მცხოვრებ ადამიანთა ცხოვრების წესს, ბოლო ოცდაათი წლის მანძილზე. კოლექტიური ამნეზიის, ცალკეული მოგონებების იძულებითი თუ ნებაყოფლობითი ჩახშობის წყალობით, ეს რიტუალები დავიწყებას მიეცა, რამაც როგორც ლატვიური საბჭოთა იდენტობის, ისე ხშირი პოლიტიკური თუ ეკონომიკური წარუმატებლობების უგულვებელყოფა გამოიწვია. ყოველ ფოტონამუშევარს თავისი ისტორია აქვს. მაგალითად, ფოტო “უსათაურო #9” ბრონქიტის მკურნალობის ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ მეთოდს ასახავს. ამ მეთოდის მიხედვით, ავადმყოფს ზურგზე მინის ქილებს უმაგრებდნენ. ჯოხზე დამაგრებულ ბამბას ჯერ სამედიცინო სპირტში ასველებდნენ, შემდეგ კი ცეცხლს უკიდებდნენ, რათა მინის ქილები შიგნიდან გაეხურებინათ და ავადმყოფის კანზე მიემაგრებინათ. მდგოგვის საფენებთან თუ ბრილიანტის მწვანესთან ერთად, მინის ქილები საბჭოეთის ერთ-ერთი ყველაზე უებარი საშუალება იყო ყველა შემთხვევისთვის, ისევე როგორც სისხლის გამოშვება ძველად, თუ პარაცეტამოლი დღეს. Arnis Balcus From The Series - Amnesia In these series the artist is staging various rituals that have died out from our daily life due to social and political changes. These situations feature the lifestyle of Latvians and other post-Soviet countries for the last thirty years. Collective amnesia – forced or voluntary suppression of separate memories – has contributed to the fact that these rituals have fallen in oblivion for both to deny the Latvian Soviet identity and get over recurrent political and economical failures. Each image has a story. For instance, the photo Untitled # 9 shows one of the most popular bronchitis treatment methods – it is the method of applying glass-cups to the back. Cotton wool wrapped around a stick was dipped into medical spirit, which was then torched to warm the inside of a glass-cup quickly, so as to stick the glass-cup to the skin. Alongside with mustard plasters and brilliant green, glass-cups were a wonderful Soviet remedy for all misfortunes, similarly to bloodletting in older ages or paracetamol today.

ბორის ელდაგსენი სერიიდან “როგორ გაქრე სრულიად / ლექსები” შემთხვევითი არ არის, რომ ელდაგსენი ფოტოგრაფიის სფეროში მუშაობს: ის “სინათლეს” არა მხოლოდ პირველადი აუცილებლობის საშუალებად იყენებს, არამედ მასთან “სინათლეს” ცენტრალური სიმბოლური დატვირთვა აქვს. იუნგისეული არქეტიპებიდან გამომდინარე, სადღაც ამაღლებულსა და ზებუნებრივს შორის, მისი ნამუშევრები სვამენ ისეთ შეკითხვებს, რომლებზეც რაციონალური პასუხი შეუძლებელია. ღამით, ქუჩაში სეირნობისას, ელდაგსენი, ფარვანას მსგავსად, სინათლის წყაროს ეძებს და ამ ფონზე, ქუჩა ბუნდოვანია, როგორც დადგმულ ფოტოებში. ფირის გამოყენებით და ჩაკეტილ სივრცეში გადაღებული პერსპექტივით, მისი ნამუშევრები ციფრულად დაუმუშავებელია. ნამუშევრები ან “გადამწყვეტ წამს” ასახავს ან “უფასოდ დადგმული ფოტოგრაფიის” ნიმუშებია - ესაა მინიმალური აპარატურით და ექსპერიმენტული სინათლის წყაროთი გადაღებული მცირე ხელნაკეთი სცენები. ელდაგსენი თავის ფოტოებს ლექსებს უწოდებს და სერიების მიხედვით ნომრავს. ისინი ნამუშევრების ჯგუფს ქმნიან, მაგრამ სახელწოდებების მიხედვით, დამოუკიდებლები არიან. ელდაგსენი ამ მეთოდით 1990 წლიდან მუშაობს და თავის ნამუშევრებში ფოტოგრაფიას, ფერწერას, თეატრს და კინოს ალქიმიურად აზავებს.

Boris Eldagsen From The Series - How to disappear completely /The Poems It is no coincidence that Eldagsen works with photography: he employs “light“ not just as the medium’s primary means, but as a central symbolic subject. Rooted in the Jungian archetypes and located somewhere between the sublime and the uncanny, his photographs ask questions that cannot be answered rationally. Strolling streets at night, Eldagsen follows light sources like a moth, blurring street with staged photography. With an analogue, in-camera approach, his images are not digitally manipulated. They are either ‘decisive moment’ or ‘No Budget Staged Photography’ – small handmade sets, photographed with minimal equipment and experimental light sources. Eldagsen calls his photographs POEMS, and numbers them serially. They work as a group of images, but by definition each one stands alone. Eldagsen has worked in this way since 1990, to render an alchemical mix of Photography, Painting, Theatre and Film.

142

143

კრისტინ მატიე სერიიდან - პრიმიტიული სახეები ჩემს სახელოსნოში რამდენიმე ანთოლოგიაა, რომლებიც კაცობრიობის ისტორიაში ნიღბების შექმნის მიზეზებს და დანიშნულებას შეეხება. იგი სიჩუმისა და სულიერების სამყაროს წვდომაში მეხმარება, რაც ჩემთვის ფიქრისა და შთაგონების წყაროა. 2011 წლიდან, მატყლის, თექის, ლენტების, ძაფების, ნართავებისა და ზედაპირების გამოყენებამ საშუალება მომცა დამემზადებინა, დამეხვეწა და შემეგროვებინა დაახლოებით სამოცი ნიღბის ფოტო. თოჯინისა და ადამიანის ფიგურებით, ფოტოგრაფიითა და ხელნაკეთი ნივთებით, ამ სცენებში შევეცადე ხაზი გამესვა სულის “ფორმისთვის”. ესაა დუმილის ჩემეული წილის სიმბოლური ძიება. ესაა ხელოვნური რუტინისგან, ხელოვნებაში სხეულის ფორმის ზედმეტად გამოყენებისგან თავის დაღწევის პიროვნული მოთხოვნილება. ჩემი მიზანია სიმარტივე, რაც შეიძლება მინიმალისტური ფიგურის შექმნა. ჩემი სამუშაო პროცესი, რომელიც გარეგნულად რიტუალს გავს, ნებისმიერი მასალის შეგროვებით იწყება და შექმნილი “ფიგურების” ფოტოგადაღებებით სრულდება. შუალედში კი ევოლუცია ხილული ხდება მასალების ქრონოლოგიური გამოყენებით. თითოეული მასალის არჩევა გარემოს იერს უცვლის. ეს თანმიმდევრული საფეხურები საშუალებას მაძლევს, რომ ნიღბების ფოტოები შევქმნა, რომლებიც თან რეალურია და თან გამოგონილი.

Christine Mathieu From The Series - Primitive faces In my workshop, there are some anthological books about the relationship between humankind and mask design. It opens a world of silence and spirituality, which I use as a ground for thoughts and inspirations. Since 2011 the use of materials such as wool, felt, ribbons, threads, strings and ground have allowed me to develop, perfect and collect almost sixty photographed masks. Between puppet and human figure, photography and craft, those scenes attempt to outline the “figure” of the soul. A symbolic quest for my share of silence. A personal need to get away from the superficial routine, to rise up against the overuse of the body shape in art. My focus is on simplicity, to create a figure as primal as possible. Shaped as a ritual, my working process begins by gathering random materials and ends by photographing the created “figures”. In between, the evolution is visible through the chronological use of materials. Each choice triggers a new cycle of atmospheres. Those successive stages allow me to create my photographed sculptures, half real, half fiction.

144

145

კლაუდია რორარიუსი სერიიდან - სხვა სამყაროში ბებიაჩემი ელზე 2011 წლის თებერვალში, ინფარქტიდან რამდენიმე თვის შემდეგ გარდაიცვალა. მას 96 წლის იყო. მის გარდაცვალებამდე წელიწადნახევრის განმავლობაში, ჩემი ცხოვრება კონტრასტებით იყო სავსე. სიცოცხლის უკანასკნელ პერიოდში ბებიაჩემის გვერდით ვიყავი და ფოტოებს ვუღებდი. ოდესღაც ძლიერი, დამოუკიდებელი ქალი უფრო და უფრო სუსტდებოდა და დამოუკიდებლად გადაადგილება უჭირდა. პირველ ინფარაქტს ძლიერი ნების და ოპტიმიზმის წყალობით გაუმკლავდა, მაგრამ მეორე შეტევა ძლიერი აღმოჩნდა. ის ხშირად მიამბობდა თავისი ცხოვრების შესახებ, ხანდახან ვჩხუბობდით კიდეც გარეული ბატებივით. ბებიაჩემს შეეძლო წყობიდან გამოვეყვანე, მაგრამ, იმავდროულად, ის ყველაზე ახლობელი ადამიანი იყო ჩემთვის. პირველად მისგან ვისწავლე, როგორ უნდა გავმხდარიყავი დამოუკიდებელი ქალი. როდესაც მისი ცხოვრების ბოლო წლებში მის გვერდით ყოფნას ვერ ვახერხებდი - და მართლაც, ძალიან რთული იყო მისი მოახლოებული დასასრულის ყურება - მუდმივად შორეული თავშესაფრის ძიბაში ვიყავი. მადლიერების გრძნობით აღვსილი, საკუთარი შემოქმედებითი უნარის გამოყენების მიზნით, ბებიაჩემისგან შორს, ინდონეზიაში, არგენტინასა და მსგავს ქვეყნებში მივემგზავრებოდი. მეორე მსოფლიო ომის დროს, ბრძოლებმა, შიმშილმა და დევნამ ის ბერლინში მოახვედრა, სადაც ბოლომდე ცხოვრობდა. მე ისეთ ადგილებში ვმოგზაურობდი, სადაც ბებიაჩემი არასდროს ყოფილა. ამ პერიოდში აღმოვაჩინე, რომ სამყაროში პარალელური ჭეშმარიტება - სიახლოვე და სიმშვიდე არსებობს. ეს ორი შეგრძნება მქონდა ადრეც, როდესაც ბებიას მოსანახულებლად მივდიოდი, როდესაც ის ჯერ კიდევ ჯანმრთელი იყო. უცხო ქვეყნებში კი ვეძებდი ცხოვრებისეულ ძალას, რომელიც ბებიაჩემმა გადმომცა, რომ უკან, ბერლინში ამ ძალით აღსავსე დავბრუნებულიყავი. ახლობლის სიახლოვე, რაც გვერდით, ახლოს ყოფნას ნიშნავს - უცხოს, შეუცნობელის ჭვრეტის თავისუფლებისგან განსხვავდება. აქ ბებიაჩემს სიკვდილი უახლოვდება; იქ - ფართო ასპარეზი, მეტ-ნაკლებად ნაცნობი ქვეყნები, ადამიანები.. ამგვარი დაპირისპირებები, საგანთა და ცხოვრებისეულ გზათა პარალელიზმები ყოველთვის მხიბლავდა და ჩემი შემოქმედების თემა იყო. ფოტოალბომის “რას ნიშნავს” გამოქვეყნების შემდეგ, რომელიც პირველი გამოფხიზლების, სულიერი მოგზაურობის ტოლფასი იყო, “სხვა სამყაროში” ასოციაციური, ფილმისმაგვარი ნამუშევარია, რომელიც ჩემი ცხოვრების მოვლენებით განსაკუთრებულად დატვირთულ წლებს აღწერს. ესაა სიყვარულის ახსნა, განშორება და, იმავდროულად, სხვადასხვაგვარ თვალსაზრისებთან თამაში. ფოტოები ქრონოლოგიურად არ არის დალაგებული და ისინი არც რაიმე კონკრეტულ მითითებებს შეიცავს. ამიტომაც ამ სერიაში დასმულია საკითხები მარტოობის, საკუთარი “მე”-ს შემეცნების და სიახლოვის შესახებ, რაც იმთავითვე, მათზე ამომწურავი პასუხის გაცემასაც გულისხმობს. 146

Claudia Rorarius From The Series – Leaving else Else, my grandmother died in February 2011, only a couple of months after her second stroke. She turned 96 years. During the last one and a half years until her death my life was full of contrasts. I accompanied my grandmother on this last way; just as before I took photos of her. Once a strong, independent woman, she was more and more at the mercy of her weakening body and had to put up with help. She recovered from her first stroke, with a strong will and optimism, but then again it went south. She often told me about her life, or we quarreled, fought like two wild geese. My grandmother could bring me to a white heat but at the same time she was the person who had always been the closest to me. It was her who taught me early on to go my own way as a woman. If I could not be with her during the last years, and often enough it seemed almost impossible to deal with her coming end, I was looking for refuge in the distance. Almost thankful, I took the possibilities of my artistic abilities, flew to Indonesia, Argentina, countries beyond my grandmother’s reach. War, hunger, expulsion had sent her to Berlin during the Second World War. And this is where she stayed. My journeys were those my grandmother had never done. During this time I discovered a parallel truth in the world, a nearness and peace, which I experienced as it were when I had visited my grandmother all those years at home when she was still healthy. Now I was searching for the power in life, which she had given to me in order to carry it back to her to Berlin. The familiar intimacy, which means nearness as well as closeness at the same time, is opposed to the freedom of the view to the unknown. Here the slow dying; there the wideness, sometimes more, sometimes less familiar countries, people… These contradictions, this parallelism of things, and lifelines have always fascinated me and occupied me in my work. After the photo book “What it Feels” which equaled a first awakening, an emotional journey, leads “leaving else” on an associative, almost film-like way through particularly eventful years of my life. It is a declaration of love, a departure, and at the same time a play with the perspectives. Since the photos are neither in chronological order nor concretely prescribed, the work asks questions regarding loneliness, identity and belonging in order to reply them elaborately at the same time. 147

148

149

ელენა ჯივონე გაფრენა “თავისუფლება ოცნების შესაძლებლობაა” პროექტ “გაფრენის” ფოტოები ტრადიციული რე პორტაჟის ფარგლებს ცდება, ვინაიდან ის საკუთარ თავში მოიცავს დოკუმენტური ფოტოგრაფიის ჭეშმარიტ არსს, ჩვენი თანამედროვე შემოქმედებითი კონტექსტისთვის დამახასიათებელი სოციალური პრაქტიკების აქტიური გამოყენების გამო. ადამიანების “ჯადოსნურ” ხალიჩაზე გამოსახვის ჩანა ფიქრი მათ ისეთი თამაშის მონაწილეებად აქცევს, სადაც ფოტოგრაფი, ერთსა და იმავე დროს, შემოქმედიცაა და პროტაგონისტიც. ზრდასრული ადამიანებისთვის ისეთი ამბის მბობა, რომელიც მათში გარკვეულ ქმედებას გამოიწვევს და გონებრივ თამაშში მათი ჩართვა, ჩვეულ მექანიზმს არღვევს, რის გამოც ჩვენ შორეული სინამდვილის უბრალო დამკვირვებლებად გარდავიქმნებით. სურა თები ახალ ჰორიზონტს ხსნის და ჩვენ შეგვიძლია მასზე გამოსახული ადამიანების შინაგანი სამყაროს თანამონაწილე გავხდეთ, თუნდაც სულ მცირე დოზით. მაგრამ, უპირველესად, ფოტოები ზრდასრულ ადამი ანებს იმედის ახალ ჰორიზონტს უხსნის და იმ რწმენით ავსებს, რომ ოცნების გარეშე, განსხვავებული მომავლის აშენება შეუძლებელია.

150

Elena Givone Flying Away “Freedom means having the opportunity to dream” The pictures of the “Flying away” project overcome the boundaries of traditional reportage, by combining the genuine spirit of a documentary with the active commitment of the social practices typical of our contemporary artistic context. The idea of depicting people on a “magic” carpet involves them in a game where the photographer is both creator and protagonist at the same time. Involving adolescents in a mental game, telling them a story that leads them to a specific behavior, breaks the usual mechanism that leaves us as mere spectators of a distant reality. The pictures open new horizons, and we can now participate, even if only a little, in their inner world. But, above all, the pictures open new horizons of hope to the adolescents in the belief that without the ability to dream it is impossible to build a different future.

151

152

153

გაბრიელე დი სტეფანო სერიიდან “სადაც ხეები ხარობენ” კაცობრიობის ისტორიის მანძილზე, მრავალი ცვლილება მოხდა, რამაც ჩვენი საცხოვრებელი სივრცე და ქალაქები რევოლუციურად გარდაქმნა. ერთ-ერთი მაგალითია ლონ დონი. თუკი თავიდან აქ ადვილად საცნობი სივრცეები, ადამიანთა ჯგუფები და ურთიერთობები იყო, ინდუსტრიული რევოლუციის შემდეგ, ქალაქმა თავისი დამაკავშირებელი კონტურები და მასაზრდოებელი დაკარგა. პროექტი ლონდონის სხვადასხვა ურბანულ სივრცეში განხორციელდა, ფოტოგრაფიული კომპოზიციის და სცე ნის პერსპექტივის დეტალური შესწავლის გზით, რაც ლანდშაფტის წარმოსახვითობის ჩვენებას ითვალისწინებდა; ლანდშაფტის, სადაც ადამიანმა ერთ დროს გარეუბნისთვის დამახასიათებელი გარემო გარდაქმნა და მხოლოდ გამწვანებულ სივრცეებსა და პარკებში მოაქცია: ხეების, ბუჩქების თუ ჩირგვების ხშირი წყება ბუნების მიერ საკუთარი სივრცის ხელახალი მოპოვების მეტაფორად იქცა. “სადაც ხეები ხარობენ” წარმოაჩენს იმას, თუ როგორ უგულვებელყოფენ საზოგადოება და ეკონომიკა ჭეშმარიტ არსს, რასაც უნდა დაეფუძნოს მათი განვითარება. ამ სიზმრისმაგვარ სინამდვილეში შეტყობინებასავით გაისმის კითხვა: თუ დროულად არ ვიმოქმედებთ და საკუთარ აზროვნებას არ გარდავქმნით, რა შედეგს მოუტანს ჩვენი მასაზრდოებელი ძვირფასი ბუნებრივი რესურსების მუდმივი და განუზომელი ექსპლუატაცია ჩვენს პლანეტას?

Gabriele Di Stefano From The Series – Where the trees grow Throughout history there have been many changes that have revolutionized our way of living spaces and cities. One example is the city of London. If at first were recognizable spaces, networks and relationships, after the industrial revolution, the city has lost its relational contours and its subsistence. The project has been developed in different urban areas of London through a peculiar study of the photographic composition and perspective of the scene to define imaginary landscapes where the presence of the man has modified once-rural areas, confining it to green areas or parks: the thick foliage of the trees, bushes and shrubs becomes a metaphor of how nature reclaims its space. “Where the trees grow” highlights how our society and economy neglect and disrespect the true foundations onto which they should instead base their growth. In this dream-like reality, the message to get across is: if we do not act as soon as possible a real change in our way of thinking, what will be the impact of the perpetual and uncontrolled exploitation of the precious natural resources of our planet, onto which we base our existence?

154

155

ჰეიკო კრაუზე სერიიდან - Nebenbeibau | პერიფერიული კონსტრუქციები დამცავ და აგურის კედლებს მიღმა საშუალო ფენისთვის განკუთვნილი ახალი გარეუბანია, ერთმანეთის მსგავსად დაგეგმარებული შენობებით და ისინი თანდათან იზრდება, რაც მას ურბანული და სოფლის დასახლებების პერიფერიად აქცევს. მოჩვენებითი თავშესაფრისადმი ლტოლვა და ამ ადგილებისგან “ინდივიდუალური სამყაროს” შექმნა ილუზიაა. აქ ყველაფერი ერთმანეთს ემსგავსება და გარემოც სუფთაა. დამგეგმარებლები და საკუთრებით მოვაჭრეები ამგვარი კლონირებული სამოთხეებისთვის წინასწარ ამზადებენ მასალას. ძირითადად მწვანედ შეფერილ სივრცეში, დამცავ კედლებს გარეთ, სხვა რამეებიც არსებობს, რაც ხშირად მწვანე საფარითაა შეფარულ-დამალული. ესაა დაფარული კონსტრუქციები, ადამიანის იმპროვიზაციის მატერიალური სიმულაციები. ისინი ერთხელ იქმნება, მხოლოდ ახლა არსებობს და ისე ქრება, რომ ვერც ვერავინ ამჩნევს. მათ ნაწილობრივ უჩვეულო და უცნაურ ზედაპირსა და სტრუქტურებს მათი შემქმნელის, თავიდან განსაზღვრული დანიშულების და ისტორიის ნაკვალევი არ ემჩნევა. ჩემს ობიექტივში აღმოჩნდა ამ ტიპის პერიფერიული კონსტრუქციები - სწორედ ამ დავიწყებული ადგილების სანუკვარი საიდუმლოებები, ბავშვების მიერ აღმოჩენილი სამალავები და საგნები, რომლებიც შეიძლება სიმბოლოებად იქცნენ.

Heiko Krause From The Series - Nebenbeibau | peripherical constructs Behind bulwarks and brick walls, there are new middle-class suburbs with buildings, that are equally constructed and spread out to become the peripheries of urban and rural settlements. The belief in the ostensible escape in the “own individual world” of those places is an illusion. Everything there is a formally repetitive, clean environment. Planners and property markets deliver preformed raw materials for the creation of those cloned paradises. Mostly in the green, outside of the bulwarks, there are other things, which mostly are covered and hidden by the foliage – concealed constructions, material patchworks of human improvisation. They have been created once, exist now and disappear, mostly without being noticed. In their partly weird and strange surfaces and structures the former creators, the intended functions as well as the history of those beings cannot be recognized. Solely the notions of intimate secrets at these forgotten places, the notions of children who created protective hiding spots, notions of things, which might become symbols, place this kind of peripheral constructs in the focus of my camera.

156

157

158

კარენ არანგო ეს გოგონები ხუთიდან თორმეტ წლამდე არიან. ისინი შეერთებული შტატების ახალგაზრდა ქალთა საზოგადოების წარმომადგენლები გახლავთ. ესპანური წარმოშობის გოგონების მშობლები საცხოვრებლად აშშ-ში გადმოვიდნენ. ასაკის მიუხედავად, ისინი, ერთსა და იმავე დროს, ლამაზებიც არიან და ნდობით აღსავსენიც, რაც მხიბლავს. მათ გამოხედვაში შინაგანი სიმტკიცე გოგონებს ძლიერ ადამიანებად წარმოაჩენს. ფოტოგადაღებებისას, ვესაუბრე მათ და მათი კულტურის შესახებაც შევიტყვე. ეს ყველაფერი ამერიკაში მცხოვრები ემიგრანტი ქალების შესახებ ჩემს რეპორტაჟში ავსახე. მთელი სერიისთვის გამოვიყენე Rolleiflex-ის მარკის ორლინზიანი ფოტოაპარატი და ფერადი ფირი Portra 400. ეს არჩევანი უპირველესად ხარისხმა და სიმკვეთრემ განაპირობა, რასაც ისინი ანიჭებენ გამოსახულებას და რაც, მგონი, ძალიან უხდება ამ პორტრეტებს.

Karen Arango These girls, all between five and twelve years old, represent a specific group of the young female community in the United States. They are from Hispanic descent; their parents are immigrants in the US. Despite their age, they have a combination of beauty and confidence that intrigues me, and they show an inner strength that makes them extremely powerful individuals. As I photographed them we established a connection, I got to learn about their culture and I reflected on my own story as an immigrant female living in America. For the whole series, I used a Rolleiflex twin lens camera and Portra 400 color film. My reasons for the use of this medium are primarily the quality of the image and the square format that it gives, which I believe goes very well with these portraits. 159

160

ტონი ვალასიოკი სერიიდან - ნათება ვეძებდი რაღაცას, თუმცა არ ვიცოდი, რა იყო ეს. სახლიდან შორს ყოფნა მისკენ გზის გაკვლევაში დამეხმარა. შემდეგ კი მივხვდი, რომ მიზანთან იმაზე უფრო ახლოს ვიყავი, ვიდრე მეგონა. სიცარიელე. უუნარობა. გაქცევა. უშედეგობა. ბოლოს იძულებული ვიყავი, საკუთარ თავთან მეღიარებინა, რომ ის, რასაც შინაგანად განვიცდიდი, სრული მარტოობა იყო. თავდაპირველად ჩემი სიმარტოვის მიზეზი ჩემსა და ჩემს სამშობლოს, სახლს შორის მანძილი მეგონა. როდესაც დავბრუნდი, აღმოჩნდა, რომ ისევ იგივე კითხვა არ მასვენებდა, იგივე გრძნობა მქონდა და გამიკვირდა. პასუხების ძიებას ჩემი კამერის ლინზის საშუალებით შევუდექი. მინდოდა საკუთარი თავისთვის კითხვები დამესვა და საკუთარ არსებაში გულწრფელი პასუხები მეპოვნა კითხვაზე, თუ რატომ ვგრძნობდი იმას, რასაც ვგრძნობდი. მინდოდა გამეგო, რატომ იყო ასე აუცილებელი ჩემთვის ამ კონკრეტულ კითხვაზე პასუხი მეპოვნა. ნუთუ ყოველთვის, როდესაც მარტო დარჩენა მინდოდა, ბარიერებს ვაგებდი ჩემსა და სხვებს შორის? ნუთუ სრულყოფილ სამოთხეს ვეძებდი, როდესაც მინდოდა? მემგონი, ეს ასეა. როდესაც ამ პროექტის კეთებას შევუდექი, ამ ატმოსფეროს შენარჩუნება მინდოდა. სიჩუმე. დისტანცია. შეუცნობელი. ყოველდღიურ ცხოვრებაში, ჩვენს გარშემო არიან ადამიანები, თუმცა, საბოლოო ჯამში, მარტო ვართ და არაფერი იცვლება.

161

Toni Vallasjoki From The Series - Shine I searched for something I didn’t know I was looking for. Being further from home made me to find a path to it and afterwards I realised it was closer than I thought. Emptiness. Inability. Escaping. Going nowhere. In the end I needed to admit myself that what I was feeling inside me was complete loneliness. First I thought the reason for my loneliness was the distance between me and my birthplace which I called home. When I got back home I found myself thinking the same question. I had the same feeling. It surprised me. I started to look answers through my camera’s lens. I wanted to question myself and find an honest answer inside me why I still felt what I felt. Also, I needed to find out why it was so important for me to find the answer for this particular question. Did I built a wall between me and others every time I just wanted to be alone? Did I searched for my own perfectwonderland where to go and what to watch whenever I wanted? I think I did. I wanted to keep the atmosphere as how I felt when this project started. Silence. Distance. Unknown. We all are surrounded by people in our everyday lives, but are we all alone in the end just going nowhere.

კურტ ჰერბსტი დასკანერებული ადამიანები ეს პროექტი ერთგვარი დაპირისპირებაა ციფრული ფოტოგრაფიის მიერ დამკვიდრებულ დაჩქარებულ ტემპთან. თუმცაღა, იგი ახალი მედიის უგულვებელყოფას როდი ითვალისწინებს - ამ პროექტის ჩანაფიქრი ეფუძნება საგანგებო შენელებას, სამუშაო პროცესზე კონცენტრირებას და გარემოს გათავისებას. სამუშაოს ტექნიკური ნაწილი მაღალი რეზოლუციის მქონე ციფრული კამერით სრულდება, რომელიც საგანგებოდ დამონტაჟებულ ლიანდაგზე მოძრაობს და მისი საშუალებით, ცალკეული ზედაპირების, ობიექტებისა თუ სუბიექტების გადაღება და დასკანერება შესაძლებელი ხდება. მომდევნო ეტაპზე, ცალკეული გამოსახულებები ერთიანდება, რითაც რეალური ზომის ფოტოები იქმნება. დასრულებული ფოტონამუშევარი 20-მდე გამოსახულებისგან შედგება, რაც მაღალი ხარისხის საბოლოო ნამუშევარს გვაძლევს. როდესაც დასრულებულ ნამუშევარს ახლოდან აკვირდებით, მაღალტექნოლოგიური მახასიათებლები ახალი ასპექტით წარმოჩნდება. პორტრეტული ფოტოგრაფია და შენელების ტექნიკა, რაც, როგორც წესი, პორტრეტულ ფოტოგრაფიაში სპონტანურ აქტს უკავშირდება, ფოტოგრაფსა და მოდელს შორის მიმართებას დამატებით დატვირთვას ანიჭებს. ამ “თამაშში” ფოტოგრაფი განსაკუთრებულად დომინანტურ პოზიციას იკავებს. პირდაპირი მნიშვნელობით რომ ვთქვათ, ის მოდელს ზემოდან დაყურებს. მოდელს ამ დროს მოძრაობის საშუალება არ აქვს. ორი-სამი წუთის განმავლობაში, ის ფოტოგრაფის განკარგულებაშია. შედეგად ვიღებთ მსხვერპლის და ჯალათის მსგავს გარემოებას (რაც ძალიან ხშირია ფოტოგრაფიაში). დანარჩენს გადასაღები პოზიცია ასრულებს, რომლის თანახმადაც, თუკი გამოსაფენ ნამუშევარს ისევ ვერტიკალურად მოვათავსებთ, რაღაც განსხვავებულ, უცხო და უცნაურ შეგრძნებას აღძრავს.

Kurt Hoerbst people scans The project is to be regarded as a counterpoint to the high speeds found indigital photography. Not, however, as a sign of personal rejection of the new media – the idea behind this project is more a form of concept-based personal slowdown, concentrated work, personal awareness of the environment. The technical part is handled by a high resolution digital camera which moves along a specially designed rail system and can be used to photograph andscan individual surfaces/objects/subjects. The individual images are then put together to make life-size pictures. A finished picture consists of up to 20 individual images – giving you a high-quality finish. When you take a closer look at the finished picture, the high technical quality reveals new aspects in the contents. The with regard to the genre of portrait photography and the slowing down of what is normally a very spontaneous act in portrait photography represent an additional aspect of communication between photographer and model. The photographer takes on an exceptionally domineering role in this „game“. He literally rises above the model. The model has no possibility of movement. He or she is at the mercy of the photographer for one to two minutes. The result is a form of victim/assailant situation (as is very often the case in photography). The shooting angle does the rest, making sure that once the exhibition picture is put up vertically again, there is something strange, distant and removed about it. An impersonal, unapproachable image develops, something that can only be the result of personal trust and personal closeness …

164

165

166

167

მაკა კუკულავა, ნატა სოფრომაძე ყვავილები კედელზე კავკასიის გარემოსდაცვითი არასამთავრობო ორგანიზაციების ქსელ CENN - სთვის გაკეთებული კალენდრის სერია Maka Kukulava, Nata Sofromadze Flowers on The wall Calendar for CENN - Caucasus Environmental NGO Network

168

169

მარია შტურმი იყავი კეთილი “იყავი კეთილი” რუმინეთში არასრულწლოვან დაქორ წინებულ ბოშებზე, მათ ტრადიციებსა და საქორწინო რიტუალზე (ქორწინების ღამეზე), ქალწულობის მნიშვნე ლობაზე და ერთგულების სიმძიმეზე მოგვითხრობს. აქ წარმოდგენილია დაქორწინებული წყვილების პორ ტრეტები, რომლებშიც განსაკუთრებული ყურადღება გამახვილებულია ინდივიდებსა და თინეიჯერებზე, რომლებიც ამ ტრადიციების წიაღში აღიზარდნენ და, იმავდროულად, ასახულია მეტაფორული ყვავილებიანი ნატურმორტები და მათი საქორწინო საძინებლების ინტე რიერები. მათი საზოგადოებისთვის უცხოა ინდივიდუ ალობის ცნება, თანამედროვე გაგებით. ის, უბრალოდ, არ არსებობს, ისევე როგორც არ არსებობს ახალგაზრდობის ცნება: ან ბავშვი ხარ, ან სრულწლოვანი. წარმოიდგინეთ 12 წლის გოგონა, რომელიც საკუთარი ქორწილისთვის ემზადება და მისთვის ქალწულობა ღირსეული ქორწინების საწინდარია. ქორწინებიდან მცირე ხნის შემდეგ, გოგონები ფეხმძიმდებიან და დედები ხდებიან, ბიჭები - მამების ფუნქციას კისრულობენ. ერთი სიტყვით, ესაა ნამუშევარი ახალგაზრდობის შესახებ, თუმცა ჩვენი, დასავლური აზროვნების თვალთახედვით, ის შეიძლება გავიგოთ, რო გორც ახალგაზრდობის უქონლობა, რაც კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს ბედნიერების ცნებას.

Maria Sturm Be Good Be Good is a work about underage married Roma youth in Romania, their traditions and rituals of the wedding(night), the importance of virginity and the burden of proof. It shows portraits of married couples with a focus on appearing as individuals and teenagers that grew up in this tradition, along with symbolic and metaphoric still lives of flowers and interiors like their marital bedrooms. Their society isn’t used to the idea of individuality in a modern sense, it simply doesn’t exist and so doesn’t the concept of youth: Either you’re a kid or an adult. Think about a 12 year old girl getting ready for her wedding, whose virginity is the holy key to an respected marriage. Shortly after marriage girls get pregnant and become mothers, boys become fathers. After all it’s a work about youth, although from our western perspective it can be read as a work about the absence of youth, which leaves us with a question about happiness. Be Good includes a selection of 21 images, a book and a video.

170

171

172

173

მატეუშ სარელო ანთება გზა. ზამთარი. ნაკლებობა. ყველაფრის ნაკლებობა - ესაა მნიშვნელოვანი. ვცდილობ “გზაზე” ვიფიქრო. არ შემიძლია. სრულიად გამოფიტული ვარ. მივდივარ მხოლოდ ამინდის გამო. ქარის, თოვლის და პლაჟზე გადაღების შესაძლებლობა არ მაძინებს. ამავდროულად, მაშინებს ის რამდენიმე დღე, როდესაც ‘მასზე’ ვიფიქრებ. აქ კი ბალტიისპირეთი ‘მყავს’. ჩემი ბალტიისპირეთი. სანაცვლოდ. ‘ანთება’ დაშორებისა და მიუღებელი სიმარტოვის ამბავს მოგვითხრობს, რომლის დროსაც, ავტორი იმავე ადგილებს და მოგონებებს უბრუნდება, რომელთა დავიწყებაც შეუძლებელია. თავიდან პროექტი ჩაფიქრებული იყო, როგორც დოკუმენტური ნამუშევარი ბალტიის ზღვის შესახებ. შესაბამისად, შემუშავდა გეგმა, ფორმა და მოსანახულებელი ადგილები რუკაზე მოინიშნა. ფოტონამუშევრები ერთად მოგზაურობისას შეიქმნა. ბოლო ერთობლივი ფოტონამუშევარი ოდნავ მოგვიანებითაა გადაღებული, ნეგატივზე გადაღებული პორტრეტი ფოტოლაბორატორიის მუშაკმა დააზიანა. პროექტმა მნიშვნელობა დაკარგა, ზღვაზე გასვლები კი ყოველდღიურობისგან გაქცევას დაემსგავსა. პირველი მოგზაურობიდან ათზე მეტი “ღია ბარათი” შემორჩა. ეს ამ ისტორიის დასაწყისია. იგი ჯერ არ დასრულებულა. სადღაც შუა გზაზე ვართ.

Mateusz Sarello Swell The road. Winter. Lack. Lack of everything that’s important. I try to think of the “road.” I can’t. I’m utterly exhausted. I’m only really going because of the weather. The prospect of wind, snow, and my flashes on the beach kept me awake. And also I’m scared of a few days of thinking only about Her, and here I’ll have the Baltic. My Baltic. Instead. “Swell” is a story of a break-up and of unaccepted loneliness. About going back to the same places and memories that we can’t forget. At first it was supposed to be a documentary project about the Baltic Sea. So a plan was drawn up, the form was thought through, and the places to be visited were marked on the map. The photographs came about during trips together. The last joint photo was taken a little later—and a portrait on a negative ruined by the lab technician. The project no longer mattered, and the outings to the sea were now only an escape from daily life. Over a dozen colour “postcards” have survived from the first trips. They are the beginning of this story. There is no end yet. We’re about half-way.

174

175

176

177

ნინა რიოდერი სერიიდან - ლაურა ნინა რიოდერის ბიძაშვილის - ლაურას ფოტოპორტრეტების სახით, მათზე ასახულია ოც წელს გადაცილებული თაობის სტერეოტიპული პრობლემები: უმიზნობა, მომავლის შიში და იდენტობის ძიება. პორტრეტები ერთგვარი ალეგორიაა ადამიანური მდგომარეობისა და იმ სოციალური კლასის შესახებ, რომელშიც ისინი ცხოვრების გარკვეულ ეტაპზე გადაწყვეტილებებს იღებენ. ამავე დროს, ეს თაობა სამომხმარებლო საზოგადოების პირმშოა, რომლისთვისაც უცხოა ომისშემდგომი გერმანიის ეგზისტენციალური პრობლემები. მათ უფრო “ფუფუნებასთან” დაკავშირებული საკითხები აღელვებთ, როგორიცაა არჩევანის სირთულე: პროფესია, ცხოვრების წესი, საცხოვრებელი ადგილი და ა.შ. ამ თაობის ბრძოლა არჩევანის გაკეთებით და გადაწყვეტილებების მიღებითაა დაღდასმული.

Nina Röder From The Series - “Laura” The photographs of Nina Röder’s cousin, Laura, show portraits of a young woman with stereotypical problems of a certain twenty-something generation: aimlessness, fear of the future, and the quest for identity. The portraits present an allegory of a human condition and a social class in which young adults accept responsibility later and later in their lives. At the same time, this generation grew up in a consumer society in which the existential problems of a postwar Germany were less applicable to them. Rather, they face “luxury” problems, such as indecision, due to the plethora of choices regarding profession, lifestyle, place of residence, etc. This generation’s struggle is marked by making and accepting decisions. The photographs were taken in both Laura’s parents’ and her grandparents’ houses. Nina Röder captures the families’ interior design style from the 1960s on, knowing that the authenticity of these rooms will one day disappear.

სიუზან ევანსი ადგილობრივები: პორტრეტები ციფრული სამყაროდან თავის წიგნში “ფარული კამერა”, ფრანგი თეორეტიკოსი როლან ბარტი აღნიშნავდა, რომ ნებისმიერი ფოტოს სუბიექტი ერთსა და იმავე დროს, ცოცხალიცაა და მკვდარიც; ცოცხალი და რეალური იმ გაგებით, რომ მათი ფოტოზე აღბეჭდვა შესაძლებელია; მკვდარი კი იმ გაგებით, რომ წამი (როდესაც ფოტომ პროცესი მოიხელთა) წარსულშია და აღარ არსებობს. აქედან გამომდინარე, თითოეული ფოტო ორივეა, მონუმენტიც და მემორიალიც, ერთსა და იმავე დროს, ნოსტალგიასაც აღძრავს და ხსოვნასაც იწვევს. ციფრულ სამყაროში, სხვადასხვა ინტერნერნეტსაზოგადოებების მონახულებისას, როლური თამაშებით დაწყებული, ‘მეორე ცხოვრებით’ დამთავრებული, შევეცადე ფირზე აღმებეჭდა ადამიანები, რომლებიც ქსელთაშორის სივრცეში “ბინადრობენ”; ისევე როგორც, თავის დროზე, ფოტოგრაფები ჩრდილოეთ ამერიკის დასავლეთში მოგზაურობდნენ და მოსახლეობის პორტ რეტებს იმდროინდელი მექანიზმებით აღბეჭდავდნენ. მეც შევეცადე ფოტოგრაფიული პროცესების გამოყენებით, თანამედროვეობის ციფრული სამყაროს პიონერების გამოსახულებები გადამეღო. მათ საშუალება მივეცი, ტანი სამოსი და გარემო საკუთარი სურვილისამებრ შეერჩიათ. გარკვეული დრო დავუთმე მათ შემქმნელებთან მიმოწერას და შევეცადე მე-19 საუკუნის შუა ხანების პორტრეტების მსგავსი რამდენიმე ფოტო გადამეღო.

Susan Evans Natives: portraits from the digital frontier In his book, Camera Lucida, French theorist Roland Barthes suggested that the subject of any photograph is simultaneously alive and dead; meaning alive or real enough to be photographed but dead in the sense that the moment (which has been captured in the process of photography) has past and exists no more. Therefore, each photograph becomes both, monument and memorial, invoking nostalgia and shaping memory. Traveling various online communities, from role-playing games to Second Life, within the digital frontier, I photograph those “inhabiting” the interwebs. Just like the early photographers who traveled the North American West capturing the likenesses of the inhabitants in wet plate collodion, I too have used this photographic process to image these modern day digital pioneers. The resulting glass plate images give tangibility, temporality, and history to these pioneering “lives” that, by design, knows (or has) none of these things. Unlike the static backdrops and elaborate cross-tribal props used in photographs by Edward Curtis, I have allowed the digital pioneers to select their own clothing and locations unique to themselves for these photographs. I have spent time communicating with their handlers via email and have attempted to replicate several of the common photographic portrait styles of the midnineteenth century.

1 Roland Barthes, Camera Lucida: Reflections on Photography, Trans. Richard Howard, Hill and Wang, NY 1981, 79.

180

Aion

Dekka Raymaker

Eugenia Barton

Major Difference

Martini Portland

Randy Puddlegum

Tensai

Venerable Broome

კლაარტიე ლამბრეჰტი ვერ დამინახავ; მაინც არ ვარ იქ არქიტექტურულად მდიდარი გარემოს ფონზე, ცალკეული ინდივიდი ისე ხრის თავს, რომ ის უხილავი რჩება. თუმცაღა იგრძნობა, რომ ფოტოგამოსახულებები თადაპირველად წმინდა ესთეტიკური დანიშნულებით იქმნებოდა. ისინი საკუთარ თავში უფრო მნიშვნელოვან დატვირთვას ატარებენ. გარეგნული სიმშვიდეც საგრძნობია. ამ კომპოზიციისთვის აუცილებელი უკიდურესი ფიზიკური თუ გონებ რივი დაძაბულობა თანამოწილე მაყურებელში უხერხულობის განცდას ბადებს, რომელიც თითქმის ფიზიკურ ტკივილს უტოლდება.

Klaartje Lambrecht You Can Not see me; I’m Not There Anyway Against a very architectural background, an isolated individual bends the head to an extent that the figure seems truncated. Although initially these images seems to be created for a pure aesthetic purpose. They anticipate to a larger meaning. The outward tranquility is enforced. The extreme tension needed for this posture creates uneasiness to an almost sensible pain level for the empathic viewer: physical and mental overstretch.

183

დოკუმენტური Documentary

185

ელისონ შუმანი ყაზანი თათარსტანის რესპუბლიკის დედაქალაქია, რომელიც რუსეთის ფედერაციის 21 ნახევრად ავტონომიური ეთნიკური რესპუბლიკებიდან ერთ-ერთია. ის მდინარეების - ვოლგისა და კაზანკას გადაკვეთაზე, მოსკოვის აღმოსავლეთით, მისგან დაახლოებით 800 კილომეტრის დაშორებით მდებარეობს. ქალაქის მოსახლეობა თითქმის პროპორციულად იყოფა ისტორიულად მუსლიმ თათარ და ორთოდოქს ქრისტიან რუს მცხოვრებლებად. 1990-იანი წლების დასაწყისში საბჭოთა კავშირის ნგრევამ რუსეთში ნელ, მაგრამ მიზანმიმართულად მზარდ რელიგიურ მოძრაობას შეუწყო ხელი. ყაზანში ეკლესიები და მეჩეთები აღადგინეს, რუსულთან ერთად, თათრული თათარსტანის ოფიციალურ ენად აღიარეს, პატარა სოფლებში კი ძველი ტრადიციები შემოინახეს. ეს სოფლები სრულად დაუკავშირდა ქალაქურ ცხოვრებას. ყაზანის განსაკუთრებულობას განაპირობებს ის, რომ აქ ამ პროცესმა არა მხოლოდ უმტკივნეულოდ, არამედ ხშირ შემთხვევაში, ორ კულტურას შორის ურთიერთპატივისცემის რეჟიმში ჩაიარა.

Alison Shuman Kazan is the capital city of the Republic of Tatarstan, one of 21 semi-autonomous ethnic republics in the Russian Federation. It is located at the convergence of the Volga and Kazanka Rivers about 800 kilometers east of Moscow. The city’s population is divided almost equally between the Tatars, who are historically Muslim, and the Russians, who are historically Orthodox Christian. The dismantling of the Soviet Union in the early 1990s kindled a slow but steady religious movement across Russia. In Kazan, churches and mosques were rebuilt, the Tatar language became an officially recognized language of Tatarstan alongside Russian, and ancient traditions kept alive in small villages fully integrated back into city life. What makes Kazan so extraordinary is that this process has unfolded not only with a marked lack of tension, but often with a spirit of mutual respect.

186

187

ანდრეი ლიანკევიჩი წარმართული ტრადიციები ბელარუსში ბელარუს ხალხს თავიანთი თვითმყოფადი კულტურა აქვს, რომელიც წარმართული, წინარექრისტიანული ხანიდან მომდინარეობს. ბელარუსულმა კულტურამ ისარგებლა იმ ფაქტით, რომ როდესაც სლავური ტომები თანამედროვე ბელარუსის ტერიტორიაზე დასახლდა, მათ შეითვისეს წარმართული ბალტიისპირული და ფინურუგრული ტომების მონაპოვარი. წარმართული რელიგიური აღქმა საკმაოდ დიდი ხნის მანძილზე შეინარჩუნეს და ამან საფუძველი დაუდო დღევანდელ ბელარუსულ კულტურას. დღეს უკვე ეჭვს არ იწვევს, რომ ბელარუსებს ჯერ კიდევ წარმართულ დროს გააჩნდათ დამწერლობა. წარმართული ტრადიციების დიდი ნაწილი მე-19-მე-20 საუკუნეებში დავიწყებას მიეცა. ჯერ კიდევ არსებული ტრადიციებისა და დღესასწაულების დიდი ნაწილი იმ ხალხმა აღადგინა, რომლებიც ბელარუსული კულტურითაა დაინტერესებული. ახლა სანთლითაა საძებარი ისეთი ადამიანი, ვინც თავისი მოზარდობისას ტრადიციულ დღესასწაულებში მონაწილეობდა. ეს პროექტი ჯერ კიდევ არსებული წარმართული კულტურული ტრადიციების, რწმენის თუ ნიშნების აღბეჭდვას ითვალისწინებს.

Andrei Liankevich Pagan traditions in Belarus Belarus people have original culture rooted back in pagan, pre-Christian days. The Belarusian culture has benefited from the fact that when the Slavic tribes came to inhabit nowadays Belarus lands they accept the achievements of Pagan Baltic and Finno-Ugric tribes. Pagan form of religious perception existed for quite a long time and made the basis of today’s Belarusian culture. Now there is no doubt that Belarusians had written language already in the pagan period. Most of Pagan traditions were lost or stopped its celebration in 19th- 20th centuries. Great number of still existing traditions and celebrations are reconstructed by people interested in Belarus culture and by folk unions. It’s a luck if you can find just one person, who participated in original celebration when she (he) was teenager. The idea of the project is to document still existing pagan culture traditions and believes and signs.

188

189

190

ბრიჯიტ გრინიეტი ჩილოეს არქიპელაგი სანტიაგოდან (ჩილე) სამხრეთით, 1.100 კილომეტრში მდებარეობს. თავისი იზოლირებულობის წყალობით, ადგილობრივ მოსახლოებაში ძლიერი იდენტობის და ერთობის განცდა ჩამოყალიბდა. კუნძულს საკუთარი მითოლოგია და კულტურა გააჩნია, რომელშიც ხმელეთსა და ზღვას შორის მუდმივი ბრძოლა აისახება. ყოველგვარი ცვლილება ჩილოეს არქიპელაგში ნელნელა შემოდიოდა, თუმცა ახალი ტექნოლოგიების შემოსვლასთან ერთად, ადგილობრივი მოსახლეობაც თანდათან ამჩნევს ცვლილებებს თავიან ეკონომიკაში თუ ურთიერთობებში. სასტუმროებმა, ტურიზმმა და ორაგულის ჭერისგან დაბინძურებულმა წყალმა ნელ-ნელა შთანთქა არქიპელაგის სიმარტოვე და ცხოვრების ტრადიციული სტილი. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, შემეგროვებინა ამბები იმ ცხოვრების წესის შესახებ, რომელიც შეიძლება მალე გაქრეს. ბუნებასთან და ტრადიციებთან დაკავშირებული ეს ცხოვრება მეტისმეტად ლამაზია, თუმცაღა სირთულეებით აღსავსეა. თავის გასატანად, ადგილობრივებს მიწაზე მუშაობა, თევზაობა თუ წყალმცენარეების შეგროვება უწევთ. ზოგიერთი სფეროს მოდერნიზაციას მათი ცხოვრების გაიოლება შეუძლია. ძირითადი გამოწვევა აქ ამ პროცესის დროს იდენტობის შენარჩუნებაში მდგომარეობს. ეს არის ამბავი კუნძულისა, რომელსაც სჯერა მოჩვენება-გემების, ალქაჯების, ღმერთისა და ერთობის. ცისარტყელებისა და კარტოფილის მიწა - ადგილი, სადაც ეკლესიების თაღები მეთევზეებს სახლის მიგნებაში ეხმარება.

Brigitte Grignet Chiloé is an archipelago 1,100 kilometers south of Santiago, Chile. Its isolation has created a strong sense of identity and community. The island has developed its own mythology and culture, reflecting the constant struggle with the land and the sea. Change has always come slowly to Chiloé. But with the arrival of new technologies, Chilotes are beginning to see changes in their economy and their relationships. Logging, tourism, and the salmon industry’s contamination of the water, have slowly consumed Chiloé’s solitude and traditional way of life. This is why I wanted to collect stories of a way of life that may soon disappear. There is tremendous beauty in this life connected to nature and tradition, but it is a life of hardships. People survive through farming, fishing, collecting seaweed. Some modernization could make life easier; the challenge is to make a transition while keeping identity alive. These are the stories of an island that believes in ghost ships, witches, God, and the power of community. A land of rainbows and potatoes — a place where church towers help fishermen come home.

192

193

დენიელ ჰოფერი სერიიდან - სალარი ლითიუმი ძვირადღირებული მსუბუქი ლითონი და ნებისმიერი ლითიუმის იონის ბატარეის მნიშვნელოვანი ნაწილია. ის მობილური ტელეფონების, ლეპტოპების, ელექტრომანქანების და ა.შ. ენერგიით დასატუმბად გამოიყენება. ყველაზე დიდი რაოდენობით ის “სალარ დე უიუნიში”, ბოლივიური ანდების მარილის დაბლობებზე გვხვდება. ახლახანს სახელმწიფომ ნიადაგის შემდგომი შესწავლის კამპანია დაიწყო. ამბიციური წამოწყება მომდევნო წლებში ფართო ქიმიური ინდუსტრიის შექმნას ითვალისწინებს. ჩემი ნამუშევარი “სალარი” განუვითარებელ, მძიმე სამუშაო და ცხოვრებისეული პირობების მქონე რეგიონში მაღალტექნოლოგიური ლითიუმის მოპოვების პროცესს აღწერს და ასახავს. შესაძლებელი იქნება თუ არა მზარდი ქიმიური ინდუსტრიების, მოჭარბებული ტურიზმის და ამ არაჩვეულებრივი ლანდშაფტის დაცვის თანაარსებობა? მოუტანს თუ არა ლითიუმი სამხრეთ ამერიკის უღარიბეს ქვეყანას ეკონომიკურ წარმატებას? ქვეყნის სოციალისტური მთავრობა, ევო მორალესის მეთაურობით, ჯერ კიდევ ეწინააღმდეგება მულტინაციონალური კომპანიების შემოთავაზებებს. თუმცა ჯერ კიდევ ადრეა იმის თქმა, რამდენად მტკიცე იქნება წინააღმდეგობის ეს ცალკეული შემთხვევა. Daniel Hofer From The Series - Salar Lithium is a precious light metal and an important part of every lithium ion battery. These are used as energy supply for cell phones, laptops, electric cars etc. The most extensive resources can be found in the „Salar de Uyuni“, a salt flat in the Bolivian Andes. Recently a state run company started to further investigate the deposits. The ambitious aim is to create a substantial chemical industry during the next years. My work „Salar“ documents this process and shows the extraction of the high-tech resource lithium against the background of difficult labor- and life conditions in an underdeveloped region. Will growing chemical industries, increasing tourism and the protection of this surreal landscape be able to coexist? Will lithium bring economic progress to the poorest country of South America? The socialist governement under Evo Morales still resists the offers of multinational companies. Nevertheless, it’s too early to say whether this solo attempt will be succesful or not.

სანდრა ჰოინი სერიიდან: “იმპორტი-ექსპორტი” ტრეფიკინგი ადამიანებით უკანონო ვაჭრობაა, რომლის მთავარი მიზანიც მათი კომერციული სექსუალური ექსპლუატაცია თუ ძალდატანებითი დასაქმებაა. ადამიანთა ყიდვა-გაყიდვა მსოფლიოში ერთ-ერთი მზარდი კრიმინალური საქმიანობაა. მსოფლიოში მილიონი ადამიანი უნებლიე პროსტიტუციისა თუ მუშაობის მსხვერპლია. ცენტრში არსებული კამბოჯა, მეკონგის ქვერეგიონში საერთაშორისო ტრეფიკინგის სფეროს გამგზავნ, მიმღებ და ტრანზიტულ ქვეყნად ითვლება. ხშირ შემთხვევაში, მსხვერპლებს გონიათ, რომ მათ ადგილობრივი დასაქმებისთვის უტარებენ გადამზადებას, თუმცაღა უმეტეს შემთხვევაში მათ წინ სექსუალური მონობა ელოდებათ. კამბოჯის ქუჩებში პროსტიტუციაში ჩართული ქალებისა და გოგონების ერთი მესამედი წარმოშობით ვიეტნამიდანაა. თავად კამბოჯელები ხშირ შემთხვევაში ტაილანდსა თუ მალაიზიაში არიან დამონებულები, სადაც ისინი კომერციულ სექსს, მათხოვრობას, შინამოსამსახურეობას, მეთევზეობას თუ მშენებლობებზე იძულებით საქმიანობას ეწევიან.

Sandra Hoyn From The Series – Import – Export Human trafficking is the illegal trade of human beings mainly for the purposes of commercial sexual exploitation or forced labor. The buying and selling of humans is a growing criminal business in the world. Million people are victims of forced prostitution and labor across the globe. Centrally located Cambodia is a sending, receiving and transit country for transnational human trafficking in the Mekong subregion. Victims often believe they are being recruited for the purpose of domestic work, but mostly are forced into sexual slavery. Approximately one-third of the women and girls in prostitution in Cambodia are from Vietnam, Cambodians are most commonly enslaved to Thailand and Malaysia for the purpose of commercial sex, begging, domestic work, fishing and construction.

197

დიტერ ზაიცი სერიიდან - ყაზახეთის სტეპების დიდება და ძალაუფლება ფოტონამუშევრები ყურადღებას ორ ქალაქზე, 1997 წლიდან ყაზახეთის ყოფილ და ამჟამინდელ დედაქალაქებზე ალმა-ატასა და ასტანაზე ამახვილებს. ალმა-ატა, რომელიც სახელგანთქმულ აბრეშუმის გზაზე მდებარეობს, საუკუნეების მანძილზე ორგანულად იზრდებოდა და ყალიბდებოდა. შესაბამისად, მოზიდული ინვესტიციებით განვითარებულმა არქიტექტურამ ქალაქის სულის გატეხვა ვერ შეძლო. ასტანა კი პირიქით, ქვეყნის ავტოკრატული მმართველის - ნაზარბაევის მიერ, ტრიალ მინდორზე გაშენდა. აქ მდიდრული შენობები, თითქოს არსაიდან, სოკოებივით მომრავლდა: აქ შეხვდებით დუბაიდან თუ ნიუ იორკიდან გადმოღებულ ოქროს ტყუპ ცათამბჯენებს, ჩინური პაგოდას მსგავს სახურავიან მაღალ შენობებს და ა.შ. ამავდროულად, რიგით მოკვდავებს ევროპულ სტანდარტებთან შედარებით გაცილებით დაბალ შემოსავლებთან შეგუება უწევთ. “ახალი ქალაქი”, როგორც თავად ამბობენ ყოველგვარი სინანულის გარეშე, “მდიდრებისაა”.

Dieter Seitz From The Series - Pomp and Power in the Steppes of Kazakhstan The photos focus on two cities: Alma Ata, the former and Astana the new capital of Kazakhstan since 1997. Alma Ata, located on the famous Silk Road developed and grew organically over centuries, so investment driven architecture couldn’t destroy the character of the city. Astana on the other hand is a green field site founded by its autocratic ruler Nazarbayev. There, one luxury building after the other mushroomed up in the middle of nowhere: The golden Twin Towers, copied from Dubai or New York, a skyscraper with a Chinese Pagoda roof etc. At the same time in residential areas normal people have to cope with income levels far below European standard. “The new city”, they say without any regret, “belongs to the rich.”

198

199

დინა ოგანოვა სერიიდან - “ლომისობა” წელიწადში ერთხელ, აღდგომიდან მეშვიდე კვირას, ქართველები რელიგიურ დღესასწაულ ლომისობას აღნიშნავენ სოფელ მლეთასთან მდებარე ლომისის მონასტერში. დღესასწაულის ცენტრად მაღალ მთაზე მდებარე წმ. გიორგის სახელობის ეკლესია (ზღვის დონიდან 2300 მ.) ითვლება. დღის განმავლობაში, ოჯახები პატარა ბავშვებითა და მოხუცებით მთისკენ მიმავალ გრძელ და დამღლელ გზას გადიან. ტრადიციის მიხედვით, უხუცესებს ალამი მთაზე მიაქვთ, თუმცა მანამდე მათ 12 წლამდე ბავშვებზე უნდა გადაიარონ, რომლებიც მიწაზე წვანან; ეს კარგ ნიშნად და იღბლისმომტანად ითვლება. ეკლესიის შიგნით მოხვედრა, არცთუ ისე ადვილია. ადამიანებს რიგში დგომა უწევთ, რადგანაც ეკლესია პატარაა, მასში მოხვედრის მსურველი კი - ბევრი. ეკლესიის შიგნით კი მეორე რიგია... განწმენდის რიტუალის შემდეგ, მოსახლეობა სოფელში ბრუნდება, სადაც ისინი მსხვერპლად ცხოველებს წირავენ და საზეიმო სუფრას შლიან. Dina Oganova From The Series - “Lomisoba” Once a year, on the seventh week after Easter, people in Georgia, celebrate Georgian religious holiday “Lomisoba” at the Lomisi Monastery near the village of Mleta. The center of holiday is Saint George’s Church on top of a high mountain (2300 meters above sea level). During the day, families with small babies and the elderly take the long and exhausting climb up to the church. According to tradition, the deans carry a flag and take it to the mountain but first they have to step on children (under 12) which are lying on the floor, it is considered a good sign and they do it for luck. Getting inside the church is not so easy; one needs to stand in line because of the fact that the church itself is small and many people want to get in. Inside the church there is another line… After the purification ritual, they return to the village, where they sacrifice animals and arrange a feast. 200

დინა ოგანოვა სერიიდან - ფიქრები საქართველოზე საქართველო პატარა ქვეყანაა. იგი ევროპისა და აზიის საზღვარზე, შავი ზღვის სანაპიროზე მდებარეობს. ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკის მეზობლებია რუსეთი, თურქეთი, აზერბაიჯანი და სომხეთი. მთლიანი ქვეყნის მოსახლეობა 4 მილიონ ადამიანს შეადგენს, რომელთა ერთი მესამედიც დედაქალაქ თბილისში ცხოვრობს. საქართველო ჩემი ყველაზე საყვარელი თემაა გადასაღებად. არამხოლოდ იმიტომ, რომ აქ დავიბადე და გავიზარდე, არამედ იმიტომ, რომ აქ ყველაფერი განსაკუთრებულია - ხალხი, ქუჩები, არქიტექტურა, ტრადიციები... და მეც საქართველო ვარ.

Dina Oganova From The Series - Georgia On My Mind Georgia is a small country. It is located on the border of Europe and Asia on the coast of Black sea. Formerly part of the Soviet Union, it borders with Russia, Turkey, Azerbaijan and Armenia. The population of the whole country is around 4 million. One third of which lives in the capital city, Tbilisi… Georgia is my favourite topic to shoot. Not because I was born and brought up here, but because everything is special here – people, streets, architecture, traditions…And I am Georgia.

202

დარო სულაკაური სერიიდან - “ორმაგად უცხოები” სამცხე-ჯავახეთი საქართველოს სამხრეთით მდებარე მთიანი პლატოა, რომელსაც სომხეთი და თურქეთი ესაზღვრება. არის ბევრი ისეთი ქართველი, რომელიც არასოდეს ყოფილა იქ. მათ შორის ისინიც, ვინც რეგიონის მახლობლად ცხოვრობენ. სულ რაღაც ერთი წლის წინ, დედაქალაქ თბილისიდან ახალქალაქამდე - რეგიონის ეკონომიკურ და ადმინისტრაციულ ცენტრამდე - მანქანით ჩასვლას ცხრა საათი ჭირდებოდა; ეს ყველაფერი იმის მიუხედავად, რომ მანძილი სულ რაღაც 200 კმ-ს შეადგენდა. ამის მიზეზი, ძირითადად, გზის საშინელი მდგომარეობა იყო. დანარჩენი ქვეყნისგან მოწყვეტილ რეგიონს უმუშევრობის მაღალ მაჩვენებელთან, ინდუსტ რიის არარსებობასთან და, რაც მთავარია, მაცხოვ რებლების დაბალ თვითშეფასებასთან მუდმივი ბრძოლა უწევდა. ფიზიკურ იზოლაციას ემატება ის გარემოება, რომ ისტორიულად სამცხე-ჯავახეთის მოსახლეობის უმეტესობას ეთნიკური სომხები წარმოადგენენ. აქ იშვიათად თუ შეხვდებით ისეთ სოფელს, სადაც ქართველებს და სომხებს ერთად ეცხოვროთ. აქაც კი, ისინი განხვავებული ცხოვრებით ცხოვრობენ. მეორე მხრივ, ეთნიკურად ქართველი მოსახლეობა რეგიონზე თავისი გავლენის გაზრდას ცდილობს, რადგან მათ ისტორიის გამეორების ეშინიათ, როდესაც საქართველოს ტერიტორიაზე მცხოვრებმა ორმა ეთნიკურმა უმცირესობამ - აფხაზებმა და ოსებმა რუსეთის შეიარაღებული ძალების დახმარებით, დამოუკიდებლობა გამოაცხადეს. სამცხეჯავახეთში მცხოვრები ქართველები პოზიციებს არ თმობენ, რითაც სომხებს იმის თქმას აიძულებენ, რომ მათ, როგორც მეორეხარისხოვან მოქალაქეებს ეპყრობიან და ყოველმხრივ ავიწროვებენ.

204

Daro Sulakauri From The Series -“Double Aliens” Samtske-Javakheti region – a mountain plateau in the south of Georgia, which borders with Armenia and Turkey. There are many Georgians, who have never been there, even living right next to it. Just a few years ago it took nine hours to drive from the capital city Tbilisi to Akhalkalaki – region’s economic and administrative center – despite the fact, that it is just 200 km away. Mostly because of terrible road conditions. Being disconnected from the rest of the country, this region has had to struggle continuously with high unemployment, lack of industry and, most importantly, low self-esteem of its inhabitants. Physical isolation only adds to the fact that historically Samtske-Javakheti has Armenian ethnic majority. There are very few villages that you will find Georgians and Armenians living together and even there they live separate lives. On the other hand, Georgian minority is looking for a greater influence in the region, because they fear the repetition of a historical pattern when two other minorities, dwelling in the territory of Georgia – Abkhazs and Ossetians – declared their own autonomous states by armed force with backing from Russia. Georgians of Samtske-Javakheti are willing to take their stand causing the Armenians to claim that they are treated as second-class citizens and heavily oppressed.

205

206

ფრედერიკ ვანუოლი

სერიიდან - ვოდუნი, მოუხელთებლის მოხელთების მცდელობა ქალაქი ოუიდა-ბენინი დასავლეთ აფრიკაში, ვოდუნის წმინდა დედა ქალაქია, სადაც ყველა პატივს მიაგებს ღმერთ-პითონს. ამ სარწმუნოებას დღესდღეობით მსოფლიოში დაახლოებით 50 მილიონი მიმდევარი ჰყავს. მათი რელიგიის არსი სულების ჩასახლებას გულისხმობს, რომლის საშუალებითაც ღმერთები თავიანთ მიმდევრებს ესაუბრებიან, მაგრამ მხოლოდ მცირე ხნით, სადღესასწაულო ცერემონიების დროს. ამის მიუხედავად, მორწმუნეებს ჯერათ, რომ ღვთიური საქმენი ყოველდღიური ცხოვრების ყველა ასპექტში ვლინდება და ღმერთების სიამოვნება მათ ჯანმრთელობას, დოვლათს და სულიერ სიმხნევეს მოუტანს. კვირების განმავლობაში, “ჰუნონგან ზანზან ზინიო კლეჯეს” ტომში ვიცხოვრე, რომელსაც გამბადას ფეტიშის და ქვეწარმავლის სულის სწამს და რაც საფუძვლად უდევს საყოველთაოად ცნობილ ტაიტურ დამბალას კულტს. ვოდუნსა და მასთან დაკავშირებული აფრიკული დიასპორების ტრადიციებში სულიერი გამოცდილების მიღების უმთავრესი გზა ღმერთ ივათი შეპყრობა ან ფეტიშია. ბედმა გამიღიმა, რომ საკუთარი თვალით ვიხილე და ფირზე აღვბეჭდე ეს შთამბეჭდავი გამოცდილება. სადღესასწაულო ცერემონიალების დროს, ვნახე, თუ როგორ ჩაუსახლდა ტომის წარმომადგენელ ორ ქალს სული და როგორ გადავიდნენ ისინი ტრანსში, რამდენიმე საათის განმავლობაში. ვიგრძენი, რომ ეს ქალები არ იტყუებოდნენ, საკუთარი თვალით ვიხილე, მათ გამორჩეულ მზერასთან ერთად, როგორი ძალდატანების გარეშე იმანჭებოდა მათი სახის კუნთები.

Frederic Vanwalle

From The Series - Vodun, trying to grasp the ungraspable The town of Ouidah-Benin is the spiritual capital of Vodun in West Africa where all pay homage to the Python-God. Presently there are an estimated 50 million worshippers worldwide. The central belief of the religion is in spirit possession, through which the gods speak to the devotees only for a short time during the ceremonies. However, the faithful believe that the work of the gods is present in all aspects of daily life, and that pleasing the gods will gain them health, wealth, and spiritual commitment. For weeks I lived with the ‘Hounongan Zanzan Zinho Kledjé’ family who adheres the Gambada fetish or the serpent spirit, the basis of the well-known Damballah cult in Haïti. In Vodun and related African diasporic traditions a primordial way to obtain a spiritual experience is by being possessed by the Iwa or fetish. I was fortunate to encounter and document this intense experience. During ceremonies I witnessed 2 female family members involuntarily getting possessed and going into a trance state for hours. I felt strongly these women did not feign their possession. I witnessed next to their peculiar eye gazes a lot of uncontrollable muscle spasms.

209

დიმიტრი კუპრიანი სერიიდან “ნაწამები” ამ ფოტოებზე წარმოდგენილი თითოეული ადამიანი უკრაინულმა მილიციამ აწამა და ყველა წამება, ერთის გარდა, ჯერ კიდევ დაუსჯელი რჩება. როგორც კი მილიციის განყოფილებაში ხვდებით, შეიძლება წამების ან ცემის საფრთხე შეგექმნათ, თუკი მათთვის სასურველ ჩვენებას არ მიცემთ. შეიძლება უდანაშაულო იყოთ, ან გამვლელი თუ გამწარებული. შეიძლება, სულაც, მილიციის თანამშრომელმა აგითვალწუნოთ. ამისთვის შეიძლება ავადმყოფურად გაწამონ (ელექტროშოკით წამება, აირ წინაღით გაგუდვა..), გცემონ, ძილის და კვების უფლება წაგართვან, ან საკანში გამოგკეტონ, სადაც სხვა პატიმრები გაგისწორდებიან; თქვენ უარს გეტყვიან კანონით დაცვის შესაძლებლობაზე და თქვენს სანახავად მნახველებს არ შემოუშვებენ: არავითარი ადვოკატები, დამცველები ან მშობლები. მაგრამ, უპირველესად, პიროვნულ მთლიანობას დაგირღვევენ და სიამაყეს შეგილახავენ. ნაწამებ ადამიანთა რაოდენობა წლიდან წლამდე იზრდება და მათი რიცხვის დადგენა თითქმის შეუძლებელია. უკრაინის მილიციის განყოფილებაში ადამიანებს ხოცავენ: 2009 წელს 21 პატიმარი მკვდარი იპოვეს, ხოლო 2010 წელს - 51 ადამიანი, რაც მდგომარეობის სრულ სურათს არ წარმოგვიდგენს, რადგანაც ბევრი შემთხვევა უცნობი რჩება. ამ სისასტიკის კიდევ ერთი დასტური ისაა, რომ მილიციის განყოფილებიდან კვირაში დაახლოებით ორჯერ იძახებენ სასწრაფო დახმარებას.

Dmitry Kupriyan From The Series - The Tortured Every person on the presented photographs has been tortured by Ukrainian militiamen, and all of the torturers except one hasn’t been yet punished. As you get into the militia department, you may find yourself in danger of being tortured or beaten for rejection of giving the statements they want you to. You might be innocent or a passerby, or aggrieved, or just being disliked by an officer. You might get tortured in perverted ways (electric shock torture, suffocation by gasmask...), beaten, deprived of sleep or food, or be locked in a cell where you’ll be smashed by other prisoners; you’ll be refused of legal protection and won’t be allowed any visitors: no lawyers, no defenders or parents. But most importantly, you’ll be deprived of your personal integrity and dignity. The number of tortured people is increasing year by year and it’s almost impossible to estimate their number. People are killed in the militia department in Ukraine: in 2009 21 persons were found dead and in 2010 51 already, which isn’t an objective enough measure as many cases remain unknown. Another indicator is the number of calls for the ambulance to militia departments – about two calls a week.

210

211

გიორგი შენგელია სერიიდან “ოთხი ოთახი” ფლორენცია, იტალია, 2012 დოკუმენტური პროექტი “ოთხი ოთახი” ემიგრანტ ქალებზე მოგვითხრობს, რომლებიც იტალიაში ცხოვრობენ. პროექტი განხორციელდა სახლში, სადაც მხოლოდ ქართველი ემიგრანტი ქალები ცხოვრობენ. ქალების დიდი ნაწილი სხვაგან ვერ გადის, რადგანაც იქაურობის დატოვების უფლება არ აქვთ. ზოგიერთი შოულობს სამსახურს და მათ ადგილს სხვა იკავებს. როდესაც მათ ქირაობენ, ისინი შინ რჩებიან. ყოველ ხუთშაბათს მათ ემიგრანტები სტუმრობენ; ისინი მეგობრებთან ერთად კარგ დროს ატარებენ. ასეთი რამ კვირის ბოლოს ხდება. ქალები ისევ ლაპარაკობენ საქართველოში დაბრუნებაზე. მათ იმედი აქვთ, რომ სამუშაოს იპოვიან და მცირე ხანში საქართველოში დაბრუნდებიან. ჩემი პროექტის მიზანი მათი ყოველდღიური ცხოვრების კვლევაა.

Giorgi Shengelia From The Series – Four rooms Florence, Italy 2012 The documentary project “Four rooms” is about an immigrant women who live in Italy. The project is realized at home where live only Georgian immigrant women. Most of them cannot go outside, because they do not have permission to leave the place. Some of them get a job and the other take her place. They stay at home, while they get hired. Every Thursday immigrant guests visit them; they are having good time with their friends. This is a weekend. They’re still talking about returning to Georgia. However, they hope, they get employed and after a while they return to Georgia. The aim of my project is to discover their daily lives.

212

213

იგორ ტრეპეშჩენოკი ჩაკეტილი ჰარმონია “ჩაკეტილი ჰარმონია” გარდამავალი დროის მიმდინარე კვლევას ითვალისწინებს რედრუთსა და ქამბორნში (გაერთიანებული სამეფო). პროექტის მიზანია იმის კვლევა, თუ რა გავლენას ახდენს რეალური და წარმოსახვითი ლანდშაფტები ამ მხარეების ახალგაზრდების შეგრძნებებზე. რედრუთი და ქამბორნი ქორნუოლის ყველაზე დიდი ურბანული სივრცეებია. ეს ერთ დროს წიაღისეულით მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარი მხარე იყო. როდესაც წიაღისეულის მოპოვებამ 1860-იან წლებში პიკს მიაღწია, აქ დაახლოებით 340 მაღარო მუშაობდა, თავისი 50 000-კაციანი მაღაროელით, რომლებიც სპილენძს და თუნუქს მოიპოვებდნენ. მაღაროებით და სხვა ინდუსტრიული ნაგებობებით გარემოცული რედრუთი და ქამბორნი გაცხარებული სავაჭრო ცენტრები იყო. დღეს, როდესაც მაღაროები აღარაა, ქამბორნის და რედრუთის მოსახლეობა დიდი სოციალური და ეკონომიური პრობლემების წინაშე არიან. ქალაქების ქუჩებზე მრავალწლიანი სიღატაკე აისახება.სანაპიროსკენ მიმავალი ტურისტები თავს არიდებენ ამ გაცრეცილ და მელანქოლიურ ლანდშაფტს, მაღაროელების ტერასებიანი კოტეჯებით, უზარმაზარი საცხოვრებელი ტერიტორიებით თუ მაღაროების ნარჩენებზე ახლადაშენებული ინდუსტრიული პარკებით.

Igor Trepeshchenok Harmony Close ‘Harmony Close’ is an ongoing study of transitional times in Redruth and Camborne, UK. The aim of the project is to investigate the impact of physical and imaginative landscapes on the emotions of young people from the area. Redruth and Camborne, the largest urban area in Cornwall, used to be the centre of one of the richest mining areas in the world. When mining peaked during the 1860s, there were over 340 mines operating with 50,000 men mining copper and tin. Surrounded by the mines and other related industries, Redruth and Camborne were the thriving centres of commerce. Today, after all of the mining has gone, residents of Camborne and Redruth face big social and economical problems and the towns’ streets portray years of poverty. Tourists, as they make their way down to the coast, avoid contact with this bleak and melancholic landscape of miners’ terraced cottages, vast council estates and newly built industrial parks sprawled across converted acres of mining waste.

214

ჯენიფერ ლემპერი ნიუ ორლეანში 2006 წლის თებერვალსა და 2007 წლის მარტში ვიმოგზაურე. მინდოდა, საკუთარი თვალით მენახა და გადამეღო ქარიშხალ კატრინას შემდეგ ნიუ ორლეანის მდგომარეობა. ფოტოფირზე აღვბეჭდე Ninth Ward-ის უბნის ქვედა ნაწილი, რადგანაც კატასტროფა აქაურობას უფრო ძლიერად დაატყდა თავს. მაგრამ Ninth Ward-ის ზედა ნაწილი, Arabi, Chalmette, Mid-city, ლეიკშორის პარკი და სითი პარკის ფოტოებიც გადავიღე. ამ ფოტოების მიზანი იმ ხალხისადმი სოლიდარობის გამოცხადებაა, რომლებიც დაიღუპნენ და რომლებმაც დაკარგეს ოჯახის წევრები, მეგობრები, ცხოველები, სახლები, უბნები, ცხოვრებისთვის აუცილებელი რაღაც და ქალაქი, რომელიც უყვართ. ეს ნამუშევრები დამთვალიერებელს იმის გასაცნობიერებლად იწვევს, თუ რა ზარალი განიცადა ნიუ ორლეანმა. დამთვალიერებლები ნიუ ორლეანის მოსახლეობის ქუჩებს, ეზოებს, დაწესებულებებსა და ეკლესიებს მოავლებენ მზერას. ეს ფოტოები ერთ დროს ცოცხალი ადამიანების ჯგუფებით დასახლებული სივრცეების მდუმარე გამოსახულებებია. იმედი მაქვს, ჩემი ფოტოები ხალხს დააფიქრებს იმაზე, თუ რამდენად აუცილებელია ნიუ ორლეანის, როგორც ისტორიული და კულტურული მნიშვნელობის ქალაქის შენარჩუნება და აღდგენა. იმედი მაქვს, ჩემი ნამუშევრები ადამიანებს ამ კატასტროფასთან დაკავშირებულ ბევრ რთულ საკითხსა და მის შედეგებზე დააფიქრებს. ნიუ ორლეანის ისტორია მხოლოდ ამერიკული ისტორია როდია. ის კლიმატური ცვლილებებისა და კატაკლიზმებისადმი გამუდმებული უპასუხისმგებლობის ცხადი მაგალითია.

217

Jennifer Lemper I traveled to New Orleans in February and May of 2006, and March of 2007, to witness the state of New Orleans after Hurricane Katrina and to photograph. I documented the lower Ninth Ward neighborhood due to the extremity of the disaster there; however, I also photographed places in the upper Ninth Ward, Arabi, Chalmette, Mid-city, Lakeshore Park, and City Park. The purpose of these photographs is to give voice to the people who have lost lives, family members, friends, pets, homes, neighborhoods, livelihoods, and the city they love. These images are meant to bring viewers into New Orleans’ experience of loss. They are meant to transport viewers into the streets, yards, homes, businesses, and churches of New Orleans’ residents. They are quiet images of spaces once inhabited with a lively community. I hope my photographs cause people to ponder the significance of New Orleans as a historical and culturally important American city worth preserving and restoring. I hope they give people pause to reflect on the many complex questions and concerns surrounding the disaster and its’ aftermath. The story of New Orleans is not just an American story. It symbolizes the systematic irresponsiveness to climate change and its cataclysms.

218

219

იანიკ ბარტოლოცი სერიიდან - მიწისქვეშეთი ეს ნამუშევარი პირადი დაკვირვებაა ფოტოგრაფიის იმ შესაძლებლობაზე, რომელიც გამოგონილი სამყაროს წარმოსახვას ითვალისწინებს. ფოტოპროექტს, რაც არსებული ფაქტების აღწერას და წარმოსახვას უკავშირდება, წინ უძღვოდა მიწისქვეშა კონსტრუქციებით ჩემი დაინტერესება. ფაქტობრივად, მათი განსაზღვრული ადგილმდებარეობა, განსაკუთრებული ფუნქცია და ლანდშაფტში მათი უხილავობა იდუმალ ელფერს ანიჭებს მათ და როგორც ობიექტი, ისინი კიდევ უფრო საინტერესოა ფოტოგრაფიისთვის. ამ პროექტის განსახორციელებლად, ჩემს ფოტოაპარატს გამოკვლევის იარაღად ვიყენებ. ეს კი შესაძლებლობას მაძლევს, ბევრი ისეთი მიწისქვეშა ინფრასტრუქტურა მოვინახულო, როგორიცაა საკვლევი ლაბორატორიები, სამხედრო ბუნკერები, ტურისტული და ჰიდროელექტრო მექანიზმებიც კი. შემდეგ, კონტექსტს გარეშე, ამ განსხვავებულ გარემოში გადაღებულ ფოტოებს ერთმანეთთან ვაკავშირებ და ერთ, პერსონალურ სამყაროს ვქმნი.

Yannic Bartolozzi From The Series - Underground This work is a personal research on the capacity of photography to evoke a fictive universe. As a pretext to work on the ambiguity between documentation and fiction, I have interested myself into underground constructions. In fact, their restrictive access, their specific function and their invisibility in the landscape make them a mysterious universe, particularly interesting to use as a photographic subject. To realize this project, I firstly use my camera as an exploration tool, which enables me to visit a big number of underground infrastructures such as researches laboratories, military bunkers, touristic installations or even hydroelectric installations. Then, out of context, I use the pictures taken in those different sites and link them together to create one personal universe. 220

ივონ დე როსა სერიიდან - “დაფარული იდენტობები” ორგანიზაცია “იმედი და ბინა ბავშვებს” ოჯახების ნგრევის თავიდან აცილებაზეა კონცენტრირებული. ჩემს მსგავსად, ხშირ შემთხვევაში, ისინიც არ უჭერენ მხარს ისეთ ინსტიტუტებს, როგორიცაა ობოლ ბავშვთა სახლი. ეს ორგანიზაცია ეხმარება ოჯახებს და ახორციელებს ნოუ ჰაუს, თუ როგორ უნდა დაიხუროს ამგვარი ინსტიტუტები. ორგანიზაციის დამფუძნებელმა მარკ კუკმა მიმიწვია იმ ადამიანებთან შესახვედრად, რომლებთანაც წინათ უმუშავია და რომელთაც თავიანთი რთული პრობლემების დაძლევაში ეხმარებოდა. გადავწყვიტე, ამ გამოცდილების შესახებ ახალი ნამუშევარი გამეკეთებინა. ზოგიერთმა შეიძლება თქვას, რომ სიღარიბე ადამიანს თვითიდენტობის გაღრმავების შესაძლებლობას ართმევს, მაგრამ მე ამ ადამიანებს მაინც წარმოვაჩენ, როგორც ძლიერი ხასიათის მქონეთ. დაფარული იდენტობები “დაუსრულებელია”, ვინაიდან ყველა იმ ადგილს არ წარმოვადგენ, სადაც ამ პროექტზე ვიმუშავე. გადავწყვიტე, მხოლოდ ორი შემთხვევის ანალიზი წარმომედგინა: რუმინეთი და ბოსნია. მგონი, მნიშვნელობა არ აქვს, რომელი ქვეყნიდან ხარ, რადგან მე მხოლოდ ერთ - ადამიანურ რასას ვხედავ. ორგანიზაციას “იმედი და ბინა ბავშვებს” და ჩვენ, როგორც ადამიანებს, ჯერ არ დაგვისრულებია ამ პრობლემის მოგვარება. აუცილებელია იმის ჩვენება, რომ ცხოვრების კარგი პირობები ჩვენს პლანეტაზე თანაზომიერად არ არის გადანაწილებული.

Yvonne De Rosa From The Series - Hidden Identities Hope and Homes for Children focuses on preventing family breakdown and, like me, they don’t support as a solutions for many issues, the utilization institutions like orphanages. HHC supports families and imports know how to close such institutions. Mark Cook, the founder of Hope and Homes for Children, invited me to visit and meet some of the people he was working with, helping them to cope with their difficult situations. I decided to make a new body of work about that experience. Despite the fact that some people can say that poverty also means the deprivation of the chance to develop a self-identity, I portray these people to show their strength of character. Hidden Identities is “unfinished”, because I did not show all the places where I worked. I decided to use two case studies: Romania and Bosnia. I do not believe it matters from which country you do come from; I see just one human race. Hope and Homes for Children, and we as humans, have not finished with this issue and it is important to show that good conditions of life are not equally distributed in our planet.

222

223

პატრიკ კარბოვსკი სერიიდან “ახალი პოლონელები” კომუნისტური რეჟიმის გადაგდების შემდეგ, პოლონეთში ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული ცვლი ლებების რთული პროცესი დაიწყო, რომელიც დღემდე გრძელდება. ეს პროექტი ახალი, ან პოსტ-პოლონელების შესახებ მოგითხრობთ და, ასევე, წარმოგიდგენთ ჩემს შეხედულებებს პოლონეთის ეკონომიკური და სოციალური ცვლილებების შესახებ. ისინი 14-15 წლის არიან, საშუალო კლასის პოლონური ოჯახიდან, კომუნიზმის გადავარდნის შემდეგ დაიბადნენ და ინტერნეტისა და მომხმარებლობის ხანაში აღიზარდნენ. ახალ პოლონელებზე დაკვირვება საშუალებას იძლევა, დავინახოთ, რა შეიცვალა პოლონურ სინამდვილეში და ამ დროს რა რჩება მუდმივი.

Patryk Karbowski From The Series - The New Poles Poland after overthrowing the communist regime went into the complex process of economical, social and cultural changes, which is still taking place. This project is about the new Poles or maybe post-Poles as well as my view of economical and social changes in Poland. Aged between 14 and 15. Come from middle-class polish families. Born after overthrowing communism. Raised in the age of the Internet and consumption. By observing New Poles one can see what changes in Polish reality, and what remains constant.

224

225

ვლად სოხინი შავი მაგია იპყრობს პაპუა ახალ გვინეას შავ მაგიასთან დაკავშირებული სისასტიკე ფართოდაა გავრცელებული მელანეზიაში. პაპუა ახალი გვინეას მთიან რეგიონში კუდიანებზე ნადირობა თითქმის ყველა პროვინციაშია გამოცხადებული. ადგილობრივებს სჯერათ “პური-პურის” - შავი მაგიის, რის გამოც, თუკი სოფელში ვინმე გარდაიცვლება, შეიძლება ნებისმიერ ქალზე მიიტანონ ეჭვი. “ამნესთი ინთერნეშენელის” თანახმად, შავი მაგიისადმი ტრადიციულ რწმენას მხოლოდ 2008 წელს, სულ ცოტა, 50 ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა. სავარაუდოდ, კიდევ ბევრი დახოცილი ადამიანის შესახებ მონაცემები უცნობია. მართალია, დევნის მსხვერპლი შეიძლება მამაკაცებიც გახდნენ, მაგრამ ქალების შემთხვევაში ალბათობა 6-ჯერ მეტია. “სანგუმა”ქალების (კუდიანების) შეპყრობისას, ადგილობრივები მათ აწამებენ და შემდეგ მათ სხეულს დანით და ნაჯახით აქუცმაცებენ, გახურებული რკინის შანთებით დაღავენ და აიძულებენ აღიარონ, რომ ისინი მართლაც კუდიანები არიან. ამგვარი “დამსჯელი საქმიანობები” ხშირად მსხვერპლის სიკვდილით მთავრდება. გადარჩენილი ქალები საზოგადოებიდან მაინც გარიყული არიან. ამგვარი ფართოდ გავრცელებული სისასტიკის მიუხედავად, პაპუა ახალი გვინეის მთავრობას არავითარი პროგრამა არ გააჩნია, რომ შავ მაგიასთან დაკავშირებული მსხვერპლები დაიცვას. ბრალდებულ ქალებს ვერც რაიმე სახის თავშესაფარს სთავაზობს. ასეთ საქმეებს სასამართლოში იშვიათად განიხილავენ. კუდიანების დევნაში ზოგჯერ პოლიციელებიც ერთვებიან და მხარს უბამენ მოძალადეებს და არა ქალებს.

Vlad Sokhin Sorcery attacks in Papua New Guinea Sorcery-related-violence is widespread in Melanesia. In the Highlands Region of Papua New Guinea witch-hunts occur almost in every province. Locals believe in “puripuri” - the black magic, often accusing random women of causing the death of someone from the village. According to Amnesty International the traditional belief in sorcery was responsible for at least 50 murders in 2008 alone, and many more are thought to have gone unreported. Although men can also fall victim to these accusations, it is 6 times more likely for women. When those ‘sanguma’ women (witches) being tortured, locals cut their bodies with machetes and axes, burring them with hot iron bars, forcing to admit that they were involved in witchcraft. Many of these “punishments” result in the victim’s death. Even if the woman survives, she would be expelled from the community permanently. Despite this widespread violence, the PNG Government does not have a program to help victims of sorcery-related violence nor provides any shelter for those women. It is very rare such cases are brought to court and sometimes even police are involved in witch hunt, supporting the perpetrators, not women.

226

2003 წელს, ადგილობრივი ახალგაზრდა მამაკაცის სიკვდილის შემდეგ, რასტას თანასოფლელებმა კუდიანობაში დადეს ბრალი. ბრბომ ქალი გარდაცვლილი ახალგაზრდა მამაკაცის დაკრძალვაზე გამოიყვანა, შემდეგ ცემა და ახრჩობდა, სანამ იქაურობას თავს დააღწევდა. ძალადობის დროს, მან ხელი დაკარგა. Rasta was accused of sorcery by the people in her village after the death of a local young man in 2003. She was set upon by a crowd at his funeral then beaten and strangled before she escaped. She lost her hand in the attack.

ადვოკატი ქალი აჩვენებს სხვა ქალის წამების ამსახველ ფოტოს, რომელსაც თანასოფლელებმა კუდიანობა დააბრალეს. ის 2012 წლის აგვისტოში აწამეს ჰაილენდის რეგიონში. ბრბომ გააშიშვლა მსხვერპლი, ხეზე მიაბა, ცემა და მისი ცოცხლად დაწვის მიზნით, სხეული გახურებული რკინის შანთებით დაუდაღა. წამება იძულებით შეწყვიტეს და ქალი გადარჩა. სურათები ბრბოდან ერთ-ერთმა მამაკაცმა ჯიბის ფოტოაპარატით გადაიღო. დანაშაულისთვის პასუხი არავის უგია. A woman advocate shows a photo of the torture of another woman, who was accused of being a sorcerer by people from her village. The torture happened in August 2012 in the Highlands Region. The crowd undressed the victim, tied her up to a tree, beat her and burned her body with hot iron bars, planning to burn her alive. The violence was interrupted and the woman survived. Pictures of the torture were taken by a man from the crowd with a snapshot camera. No one had been charged for this crime.

61 წლის ილაი ნული პაპუა ახალი გვინეის მაღალმთიანი რეგიონის სოფელ ვარა სიმბუდან. 1982 წელს მან კუდიანად შერაცხული მოხუცი ქალი მოკლა. მკვლელობამდე, მან ქალს ყველა თითი სათითაოდ დააჭრა, რომ მისთვის კუდიანობა ეღიარებინებინა. Ilai Nul (61), from Wara Simbu village in the Highlands Region of PNG. In 1982 he killed an old woman accused of sorcery. Before the murder, he cut all her fingers and thumbs, one by one, forcing her to admit the fact that she had been involved in witchcraft.

სიმბუს პროვინციაში, შავ მაგიაში ბრალდებული, დაახლოებით 52-54 წლის დინი, საკუთარ სახლში, საწოლზე წევს. 2011 წლის მაისში მისი შვილი, ბობი, 22 წლის ასაკში მუცლის ინფექციისგან გარდაიცვალა. ბობის დაკრძალვის შემდეგ, მისი ხუთი მეგობარი დინის სახლში მივიდა, მას კუდიანობა და შვილის სიკვდილი დააბრალეს. მათ გარეთ გამოიყვანეს დინი, მთელი სოფლის მიწაზე ათრიეს და ბოლოს საღორეში შეიყვანეს, სადაც სხეული დანით დაუსერეს და გახურებული რკინის შანთებით დაუდაღეს სხეული. დინი გადარჩა და 10 თვეზე მეტი საავადმყოფოში გაატარა. Dini (about 52-54 years old), a victim of a sorcery attack, lies on the bed in her house in Simbu Province. In May 2011 her son Bobby died at the age of 22 from a stomach infection. After Bobby’s funeral, five of his friends came to Dini’s house, accusing her of being a sorcerer who had caused the death of her son. They took her out and dragged her through the village to a pigsty, where they cut her body with bush knives and burning with hot iron bars. Dini survived and spent over 10 months in the hospital.

კუდიანობაში ბრალდებული გადარჩენილი მსხვერპლი დინი ჭრილობების დემონსტრირებისას, რომლებიც მან საკუთარი შვილის მკვლელობაში ბრალდებისთვის მიიღო. Dini, a sorcery related violence survivor, shows wounds she received after she was accused of using sorcery to kill her own son.

შავ მაგიაში ბრალდებული მსხვერპლი დინი საკუთარი შვილის, ბობის საფლავზე მოთქვამს. ბობი 22 წლის ასაკში, მუცლის ინფექციისგან გარდაიცვალა. დედამისს შვილის მეგობრებმა მისი მკვლელობა და კუდიანობა დააბრალეს, რის შემდეგაც სასტიკად გაუსწორდნენ. Dini, a victim of a sorcery attack, cries on the grave of her son Bobby, who died at the age of 22 from a stomach infection. She was blamed in Bobby’s death by his friends, who accused her of sorcery and then brutally tortured her.

უალნეს შავი მაგიის გამოყენებით პატარა ბიჭის მკვლელობა დააბრალეს და ქმრის ოჯახიდან განდევნეს. საჯარო წამებას გადარჩენილი, ამჟამად იმალება. Walne was accused of using sorcery to kill a young boy and hunted by her husband’s family. Narrowly escaping public execution, she is currently in hiding.

დაახლოებით 60 წლის რასტას დასახიჩრებული ხელები. მას შავი მაგიის მიმდევრობა დააბრალეს და 2003 წელს თანასოფლელებმა აწამეს. Mutilated hands of Rasta (around 60 years old), who was accused of being a sorcerer and tortured by people from her village in 2003.

ტესა ბანი სერიიდან - “შიდა სამუშაო” საშინაო საქმე ჰანოის (ვიეტნამი) გარეუბნებში, სოფლებსა და მიმდებარე მხარეებში. 2006 წლის სექტემბერსა და 2008 წლის მაისს შორის, ვიეტნამში ორჯერ ვიყავი, ექვს-ექვსი თვით, დედაქალაქ ჰანოის გარეუბნებსა და სოფლებს ვიკვლევდი. ამჟამად, ვიეტნამელების დაახლოებით 75% გარეუბანში ცხოვრობს. მაგრამ ვიეტნამი სულ უფრო ურბანისტული ხდება, რის გამოც მიწათმოქმედ მუშახელს მიწის დაკარგვის საფრთხე ემუქრება, ურბანისტული პროექტების და ქალაქური ცხოვრების სასარგებლოდ. ვიეტნამის მზარდი მოსახლეობის გამო, ასევე, ნაკლები მიწა რჩება ფერმერების სამუშაოსთვის, ოჯახებიც ვეღარ ინახავენ თავს და სოფლის გარემოში სხვადასხვაგვარი პროდუქტის მზადებას იწყებენ. ეს “ხელოსნებით დასახლებული” სოფლები სოფლისა და ქალაქის, მიწათმოქმედების და ინდუსტრიის შეხვედრის წერტილად იქცა. უკანასკნელი ათწლეულის განმავლობაში, ეროვნული ეკონომიკის მზარდ განვითარებასთან ერთად, ბევრმა “ხელოსანთა” სოფელმა პროდუქციის წარმოება ხუთჯერ გაზარდა, ზოგი კი - მცირე მასშტაბის ინდუსტრიულ საწარმოდ იქცა. თუმცა ამგვარმა ცვლილებამ ინდუსტრიული ნარჩენები მოამრავლა და გარემო დააბინძურა, ლანდშაფტის რესურსები კი გამოსაყენებლად უვარგისად აქცია.

231

Tessa Bunney From The Series - Home Work Domestic labour in the suburbs and villages in and around Hanoi, Vietnam. Between September 2006 and May 2008 I spent two six month periods in Vietnam, exploring the suburbs and villages in and around the capital city of Hanoi. Currently, around 75% of Vietnamese people currently live in the countryside but as Vietnam moves increasingly towards urbanisation, its agricultural labour force faces the prospect of losing its land to urban projects and its way of life. With Vietnam’s growing population also making less land available for farmers to work, families unable to sustain themselves are turning to the creation of various products in rural areas. These ‘craft’ villages have become the meeting place between rural and urban, agriculture and industry. During the last decade, along with rapid national economic development many craft villages have increased production up to five fold through small-scale industrial development. However, the consequence of this shift is increased waste and environmental pollution with the resources of the landscape becoming overused.

232

233

ტესა ბანი Järven Jää /გაყინული ტბა ადამიანისა და ბუნების ურთიერთობას ფინეთში ხანგრძლივი ისტორია აქვს. უკანასკნელი ათწლეულების მანძილზე, ფინეთმა უპრეცედენტო ეკონომიკური, ტექნოლოგიური და სოციალური ცვლილებები განიცადა. დღეს ცხოვრება სრულიად განსხვავებულია იმისგან, რაც რამდენიმე ათწლეულის წინ იყო. თუმცა ბუნების სიმშვიდესთან მიახლოების აუცილებლობა ისევ უცვლელია. ფოტოპროექტი “Järven Jää /გაყინული ტბა” იკვლევს, თუ რა მიმართებაა ადამიანებსა და უშუალოდ მათ გარშემო არსებულ ბუნებას შორის; მასში წარმოდგენილია, თუ ზამთარში, სხვადასხვა მიზნით, როგორ იყენებენ ბუნებრივ ლანდშაფტებს. მთელი დღე ადგილობრივი ავტობუსით თუ ფეხით მოვიარე იუვასკიულიას შემოგარენში არსებული არაერთი ტბა. თავდაპირველად, ქუჩის ფოტოგრაფის მსგავსად ვმუშაობ - წინასწარ არაფერს ვგეგმავ; სერიები აგებულია იმაზე, თუ რა დრო გავატარე ნულს ქვედა ტემპერატურაზე, როგორ იცვლებოდა ამინდი და საკუთარ დამოკიდებულებას გამოვხატავდი იმის მიმართ, რასაც ან ვისაც ამ დროს ვხედავდი ან ვხვდებოდი. მოგვიანებით გაყინულ ტბაში მოცურავეებთან ერთად ვიყავი, რომლებიც კვირაში რამდენჯერმე იკრიბებიან, რომ განიტვირთონ, საუნაში მოისვენონ და გაყინული ტბის ნაპრალში იბანაონ.

Tessa Bunney The interaction between man and nature has a long history in Finland. Over the past decades, Finland has experienced an unprecedented rate of economic, technological and social change. The whole way of life is now completely different from how it was only a few decades ago. However, the need to connect to the tranquility of nature remains. Järvenjää/Lakeice explores interrelations between people and their immediate environment; reflecting on diverse uses of natural landscapes within the city during the Winter. I spent every day walking and travelling by local bus around Jyväskylä to the many lakes in and around the city. Initially, I’m working like a street photographer – nothing is predetermined; the series is built up by spending time out there often in sub-zero temperatures experiencing changes in the weather and responding to what I see and the people I meet. Later I spent time with the groups of ice swimmers who meet several times a week to relax, take a sauna and swim in a hole in the ice.

234

235

ჯულიანა ბისლი სერიიდან - “ბოლო გაჩერება. როქეუეი პარკი” ნიუ იორკის შორეულ ბოლოში, განმარტოებული ნახევარკუნძული გაღატაკებულთა სოციალური ფენითაა დასახლებული. სულიერი ავადმყოფობითა და უზნეობით დაღდასმული ადამიანები თითქოს ქუინსის ყველასგან დავიწყებულ მხარეში გახიზნულან. აქაურობას როქეუეი პარკი ეწოდება. უკანასკნელი 30 წლის განმავლობაში, იდილიური დასასვენებელი ადგილი დღეს მიტოვებულ სანაპიროდ იქცა: კრიმინალების მიერ კონტროლირებული გეტო, რომლის მცხოვრებლებიც ხშირად ლოთები, სულით ავადმყოფები, ან უნარშეზღუდული ადამიანებია და რომლებიც უკიდურეს გაჭირვებაში ცხოვრობენ. პროექტს “ბოლო გაჩერება. როქეუეის პარკი” არამხოლოდ იმიტომ ეწოდება, რომ ის ნიუ იორკის მეტროს ბოლო გაჩერებაა, არამედ გადატანითი მნიშნელობითაც, ბევრი გაჭირვებული და უნარშეზღუდული ადამიანისთვს ის ქალაქში გადარჩენის უკანასკნელი შესაძლებლობაა; ქალაქში, სადაც საზოგადოებრივი სამსახურები დაძა ბულად და ცუდად მუშაობენ. მარტოობის მძაფრი განცდის მიუხედავად, “ბოლო გაჩერება” როქეუეის პარკის მოსახ ლეობისთვის უკანასკნელი იმედის ნაპერწკალია.

237

Juliana Beasley From The Series - Last Stop. Rockaway Park On an isolated peninsula at the far edge of New York City, a close-knit community of impoverished social outcasts who, bearing the stigma of mental illness and the perception of moral turpitude, have found themselves exiled to a forgotten corner of Queens known as Rockaway Park. In the last 30 years an idyllic vacation spot devolved into a derelict beach place: a crimeridden ghetto whose inhabitants are often afflicted by alcoholism, mental illness, and physical disabilities coupled with economic ruin. The project is entitled, “Last Stop. Rockaway Park” not only because it the last stop on the subway, but also figuratively, for many of the impoverished and disabled, the last stop for survival in a city where social services are strained and mismanaged. Despite the deep sense of loneliness here, the “last stop” is the last remnant of hope for many of the inhabitants of Rockaways Park.

238

239

ილვი ნიოკიკტიენი სუიდლენდელები, გაქცევისთვის მზადყოფნა სუიდლენდელებს, ძირითადად, ჰოლანდიური წარმოშობის თეთრკანიანი სამხრეთ აფრიკელების ჯგუფს უწოდებენ. მათ სწამთ, რომ მათი ქვეყანა ანარქიის, ან ომის პირასაა. ისინი ამტკიცებენ, რომ ყოფილი პრეზიდენტის, ნელსონ მანდელას გარდაცვალებისთანავე, თეთრკანიანები სასტიკი თავდასხმების მსხვერპლი გახდებიან. თუკი ასე მოხდება, ისინი უსაფრთხო ადგილას, დიდ, უკაცრიელ კუნძულზე გაქცევას გეგმავენ. სუიდლენდელების მეთაურმა, გუსტავ მიულერმა უკვე შეარჩია ქვეყნის რამდენიმე მხარე, სადაც ქალები და ბავშვები ერთად, ბანაკებში იცხოვრებენ, მამაკაცები კი მათ დაიცავენ. მან უკვე რუკაზე მოხაზა სუიდლენდელების თავშესაფრებისკენ მიმავალი გზები. ისინი ყოველდღიურად ემზადებიან გაქცევისთვის. ამ მიზნით, აკონსერვებენ საკვებს, ტანსაცმლით ავსებენ ბარგს, დიდი რაოდენობით ყიდულობენ საწვავს, ამზადებენ შორ მანძილზე მომუშავე რადიოკომუნიკაციებს და მტკიცედ სწამთ, რომ მათი მანქანები და ქარავნები ევაკუაციისთვის მზადაა.ამასობაში, მიულერი და მისი მეუღლე ნაომი ქვეყნის მასშტაბით მოგზაურობენ და ცდილობენ, რაც შეიძლება მეტი ადამიანი გადმოიბირონ. მას მიაჩნია, რომ ღმერთმა აფრიკელი ერის გადასარჩენად გამოგზავნა. ისინი უნდობლობას უცხადებენ თავიანთ მთავრობას. სამაგიეროდ, სუიდლენდელებს აფრიკელი მონარქების და ღმერთისადმი მათი რწმენის ჯერათ. Ilvy Njiokiktjien Suidlanders, Prepared to Flee Suidlanders, a group of Afrikaners—white South Africans of mainly Dutch descent—believe that their country is nearing anarchy, or even war. They maintain that whites will become targets of violent attacks, which could start after former president Nelson Mandela dies. If that happens, they plan to flee to safe havens in the vast, empty hinterland. Suidlander leader Gustav Müller has assigned different areas throughout the country, where women and children will live together in camps, while the men protect them. He has mapped out escape routes for Suidlanders to get there. Daily, Suidlanders make ready for their departure. They dry food, pack bags full of clothing, buy diesel in bulk, prepare long-distance radio communications, and make sure their cars and caravans are ready to go for an evacuation. Meanwhile, Müller and his wife Naomi tour the country, trying to recruit as many people as they can. As he sees it his calling is to save the Afrikaner nation. While distrusting their government, the Suidlanders put their trust in their Afrikaner peers, and in their strong belief in God.

241

242

ქსენია დიოდოროვა სერიიდან - “პინეგასა და ხალხის შესახებ” პინეგა მდინარე ჩრდილოეთ დვინას მასაზრდოებელია. მდინარის სანაპიროზე ორი სოფელია - ლოხნოვო და კობოლევო. უახლოესი ხიდი 8 კმ.-თია დაშორებული და მეორე ნაპირზე გადასვლა თუ გინდათ, სერგეი კონსტანტინოვიჩს ან ანა მიხაილოვნას უნდა თხოვოთ, რომ გადაგიყვანოთ. ანა მიხაილოვნა დაუძახებს თავის მეზობელს, რომ ნიჩაბი გამოართვას და შემდეგ ვანიასთან მივა, რომ ნავის გასაღები წამოიღოს. სერგეი კონსტანტინოვიჩი ოცნებობს, რომ დიდ პინეგაზე პიესა დაწეროს: როგორ შეიძლება, რომ მან მთელი ევროპა ელექტროენერგიით მოამარაგოს. ანა მიხაილოვნა დგას ნავში და ხელში ნიჩაბი უჭირავს. ნავი მორისგან გამოთლილ ნაფოტს გავს, რომელიც მდინარეს მიუყვება. ანა მიხაილოვნა მთელი ცხოვრება მარტო იყო. ქორწინებიდან ერთი წლის შემდეგ, მისი მეუღლე მდინარეში გადახტა და დაიხრჩო, ქალიშვილი კი - ლეიკემიით გარდაეცვალა. ანა მიხაილოვნამ თავსაბურავი მომცა, რომელიც ძალიან თბილია და თუკი მასში გაეხვევი, ვერც კი იგრძნობ ყინვას. მე ვალენტინა მიხაილოვნას სახლში დავრჩი, მის ქმარს წნევა ჰქონდა იმ დღეს, როცა ჩავედით და აღარ ლაპარაკობდა. სასწრაფო დახმარება მოვიდა, მაგრამ მდინარე პინეგაზე გადებული ხიდი ძალიან სუსტია. ამიტომაც იძულებული იყვნენ, ის მხრებამდე სიღრმის მდინარეზე გადაეყვანათ. ვალენტინა მიხაილოვნა ახლა მაგიდასთან ზის და მღერის, თავი ხელებზე აქვს დაყრდნობილი. მეზობელი ხელზე კოვზს უკაკუნებს, რომ უფრო ხმამაღლა იმღეროს. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს მდინარე ამ ორ სოფელთან შეჩერდა. და თუკი აქ მოხვდით, უკან ვეღარასდროს დაბრუნდებით. ასე მგონია, ჰაერი მუდმივად მძიმდება. შტორმის ქროლვა სრულიად შთანგვთქავს და ერთადერთი ისღა დაგვრჩენია, გადავკვეთოთ ორი მინდორი, რომ ნავში ჩავსხდეთ და ისევ გადავცუროთ პინეგა.

243

Ksenia Diodorova From The Series - About Pinega and people Pinega is a feeder of North Dvina River. On the riverside there are two villages – Lokhnovo and Kobelevo. The nearest bridge is 8 km away and to reach the opposite bank one should ask Sergey Konstantinovich or Anna Mikhailovna for a transfer. She will call on her neighbour to take a paddle, and then reach Vanya for a key from the boat. Sergey Konstantinovich dreams about writing a play about the energy of the Great Pinega, how it can be used for supplying the whole Europe with electricity. Anna Mikhailovna stands in the boat and holds a paddle in her hand, and the boat seems like a little chip from a big log of wood. Anna Mikhailovna has been alone for her whole life. Her husband jumped into the river and drowned, a year after their wedding, and her daughter died from leukemia. Anna Mikhailovna gave me a kerchief, it is very warm and one will never freeze wearing it. I stayed at the house of Valentina Mikhailovna, her husband had a blood stroke the day we came there and stopped talking. The ambulance arrived, but the bridge across Pinega River is very shivery and they had to carry him across the river shoulder high. And she sits by the table and sings, and clutches her head, and her neighbour knocks her hand with a spoon, so that she would sing louder. It seems, that the river stops running by these two villages, and if you happen to get there, you will never return. There’s a feeling that the air is constantly thickening. The singing blizzard wipes you and your eyes out, and the only thing left to do is to cross two fields to get on a boat and sail back across Pinega.

244

მირიამ სტანკე სპარსელი მომთაბარეები ზაგროსის მთებში, ირანის სამხრეთ-დასავლეთით, ბახტიარები ჯერ კიდევ შემორჩენილ მომთაბარეთა და ნახევრადმომთაბარეთა ჯგუფიდან ერთ-ერთია. ისინი ტრადიციებსა და თანდათან მათ მხარეში შემოღწეულ თანამედროვეობას შორის ცხოვრობენ. შედარებით ახალგაზრდა თაობა ხშირად მთებში მოგზაურობას ირჩევს. თუმცა მათი უმრავლესობა ზამთარში ქალაქში ცხოვრებას ამჯობინებს. ამის გამოა, რომ ისინი თანდათან შორდებიან თავიანთ ტრადიციებს. ჩემი პროექტი გარდასული ცხოვრების ფირზე აღბეჭდვას ითვალისწინებს, რომელიც ერთ დროს თავისუფლების და ფართო სივრცის სიმბოლო იყო. ბუნების სიმკაცრე და რიტმი მუდმივი საცხოვრებლის კომფორტისგან განსხვავდება. ისინი ტრადიციის და თანამედროვეობის ზღვარზე ცხოვრობენ და გამუდმებით ცდილობენ საკუთარი ადგილის პოვნას. ეს არის მასიეი სტაჟკევიჩის და მირიამ სტანკეს ერთობლივი ნამუშევარი. Miriam Stanke Nomads Of Persia The Bakhtiari form one of the still existing nomadic and semi nomadic groups in the Zagros Mountains, located in the south west of Iran. They live a life between traditions and the slowly approaching modern era. The younger generations often support the trip through the mountains. However, most of them prefer living in the cities during the winter period. Therefore, they more and more become separated from their traditions. It is a documentation, which portrays a bygone life, which once stood for freedom and wideness. The severity and the rhythm of nature stand opposite to the conveniences of a permanent home. Being on the edge of tradition and modernity, they keep on living the life they know and continuously try to find their place. This work is a collaborative project of Maciej Staszkiewicz and Miriam Stanke. 245

246

მართინ გერნერი სერიიდან “ომის მაუწყებელი” “ომის მაუწყებელი” არის სერია, რომელშიც ერთგვარი თამაშის სახითაა წარმოდგენილი ავღანეთის შესახებ დასავლური ვიზუალური სტერეოტიპები და მგრძნობელობა. ფოტოები, რომლებსაც ქუჩის ფოტოგრაფიის გარკვეული კონოტაციები გააჩნია, უფრო სიღრმისეულ მხატვრულ რეალობას გამოხატავს, რომელიც სხვა კულტურასთან და, იმავდროულად, საკუთარ თავთანაც გვაპირისპირებს. რამდენად კლიშირებულია ჩვენი შეხედულება ჰინდუქუშის ომისა და კონფლიქტის შესახებ? სერიაში შევეცადე ავთენტურად, რაც შეიძლება ახლო ხედით ამესახა იქაური საზოგადოება, დასავლური აზროვნებისგან განსხვავებული ნარატივი და თვალსაზრისი წარმომედგინა და დრო და სივრცე უჩვეულო გლობალურ კონტექსტში მეჩვენებინა.

Martin Gerner From The Series - Drums of War Drums of War is a series that plays with western visual stereotypes and sensationalism about Afghanistan. The images, while carrying different connonations of street photography, reflect a deeper pictoral reality that does confront us with the other culture and at the same time about ourselves. How cliché ridden is our view on war and conflict at the Hindukush? The series tries in adopting an authentically close regard on the society, tries to define a new narrative and standpoint in the western debate, defining time and space in an unusual global context.

მარიამ ამურველაშვილი სერიიდან - “წმინდა დღეები საქართველოში” საქართველოში ბევრი ძველი ტრადიციაა. აქ ბევრი წმინდა ადგილია, რომლის მოსალოცადაც ადამიანები სხვადასხვა რელიგიური დღესასწაულების დროს გადიან. მლოცველები დიდ გზას გაივლიან, რომ ღმერთამდე მიაღწიონ და ილოცონ. “აპარანობა”, “კალოუბნობა”, “ლომისობა” - ყველა წმინდა დღესასწაულია, რომლებსაც საქართველოს სხვადასხვა მხარის მლოცველები ზეიმობენ. აპარანი და ლომისა ძველი ეკლესიებია და ამ დღეებში ადამიანები იკრიბებიან, რომ პატივი მიაგონ ძველ ეკლესიას და ღმერთისთვის ილოცონ. მათ თან მოჰყავთ ცხვრები, ძროხები და სხვა ცხოველები. ისინი ცხენებზე ჯირითობენ, ჭიდაობენ, მღერიან და ლოცვებს კითხულობენ. მლოცველები იქ ღამეს ათევენ. ადამიანებს სწამთ, რომ აქ, ამ ადგილას ღმერთი მათ ლოცვას შეისმენს და მიმდინარე წელი მათთვის იღბლით, ბედნიერებით და სიხარულით აღსავსე იქნება. ამ დღესასწაულებს თითქმის ყოველთვის თან ახლავს ცხოველთა მსხვერპლშეწირვის რიტუალი. დაახლოებით 15 წლის წინ, ეს რიტუალები საქართველოს დედაქალაქის, თბილისის ეკლესიებშიც კი ტარდებოდა. დღესდღეობით თბილისში რიტუალებს ნაკლებად შეხვდებით, მაგრამ რეგიონებში მათი ნახვა ჯერ კიდევ შესაძლებელია.

Mariam Amurvelashvili From The Series - Holy days in Georgia Georgia has many old traditions. There are many saint places all over Georgia, where people go to pray on different holy dates, which are celebrated in Georgia. Prayers pass long distances to be close to God and pray. “Aparanoba”,”Kaloubnoba””Lomisoba” are all holy days celebrated by pilgrims from different parts of Georgia. Aparani and Lomisa are old churches, and on these days people gather to pay respect to the old church and pray to God. They bring sheep, cows and other animals with them. They ride horses, fight, they sing and say psalms. Pilgrims stay there overnight. People believe in this place, that God will listen to their prayers and that that year will be full of luck, fortune and happiness. These celebrations are almost often followed by animal sacrifice. Just about 15 years ago these rituals were taking place in churches even in Tbilisi, in the capital of Georgia. Today, you can hardly encounter there rituals in Tbilisi, but there are many still held in different regions of Georgia.

იორგ ბრიუგემანი 1953 წლიდან, ოთხი კილომეტრის სიგანის დემილი ტარიზებული ზონა, 38-ე პარალელზე ყოფს ორ მტრულად განწყობილ სახელმწიფოს - ჩრდილო და სამხრეთ კორეას. ამ ორ კორეულ სახელმწიფოს შორის არსებული საზღვარი მსოფლიოში ყველაზე მილიტარიზებული ზონაა და ერთადერთია, რაც ცივი ომის პერიოდიდან შემორჩა. ერთი შეხედვით, მე-20 საუკუნის ანაქრონული ნარჩენია, მაგრამ ამავე დროს, ძალიან რეალურია. დაახლოებით ორი წელია, რაც სამხრეთ კორეის ტურისტული სააგენტოები ტურისტებს საზღვრის დათვალიერებას თავაზობენ, რომელიც დიდი ხნის მანძილზე აკრძალულ ზონად ითვლებოდა. ამ ზონაში დამთვალიერებლებმა შეიძლება იხილონ თანამედროვე პროპაგანდისა და ისტორიისეული გაკვეთილის ნაზავი. ისინი ნახულობენ ერთობლივ უსაფრთხოების ზონა პანმუნჯომს, რომელიც ერთადერთი ადგილია, სადაც კომუნისტური და კაპიტალისტური ჯარები ერთმანეთის პირისპირ დგანან; ტურისტები იმჯინგაკის პარკსაც ათვალიერებენ. ეს ერთგვარი თემატური პარკია საზღვართან ახლოს, რომელიც ქვეყნის გაყოფის აღსანიშნავად გააშენეს. ტურისტები ბევრი ობსერვატორიის კიბეებსაც აივლიან ხოლმე, რომლებსაც სამხრეთ კორეის ჯარები იცავენ, მაგრამ ისინი ტურისტებისთვის ღიაა.

251

Joerg Brueggemann A four-kilometer-wide demilitarized zone (DMZ) along the thirty-eighth parallel has separated the enemy states of North and South Korea since 1953. The border between the two Korean states is the world’s most militarized one and the only one that is left over from the Cold War. It seems to be a anachronistic remain of the 20th century but a very real one at the same time. Since about two years the South Korean tourist office lures tourists to the border, which was a prohibited zone for a long time. Visitors to the DMZ can expect a mixture of contemporary propaganda and history lesson. They visit Panmunjom, the Joint Security Area (JSA), the only place where communist and capitalist armies face each other directly; they survey Imjingak Park, a kind of theme park near to the border dedicated to the country’s separation and climb the stairs of many of the observatories that are run by the South Korean army but were expanded for tourism.

იორგ ბრიუგემანი დაახლოებით 1970-იან წლებში როკ-ენ-როლს რაღაც დაემართა. სადღაც, Blue Cheer-ის, Led Zeppelin-ის, Iron Butterfly-ს, და Black Sabbath-ის დროს, კვლავ აჟღერდა გიტარის მძიმე რიფები და კონკრეტულმა ადამიანებმა ცხოვრების ბნელ მხარეებზე გამორჩეულად დაიწყეს სიმღერა და ყველამ აუწია დინამიკების ხმას. თუკი ახლა, ნახევარი სიცოცხლის შემდეგ, საკუთარ თავს ვკითხავთ - რას ჩაეყარა საფუძველი ამ დროს და არის თუ არა ის კვლავ ცოცხალი, ემ-თი-ვი-ზე გადართვა და “ოსბორნების” მომდევნო ეპიზოდის ხილვა ნაკლებად დაგვეხმარება. თუკი ნამდვილად გვინდა იმის გაგება, არიან თუ არა როკ-ენ-როლის ცუდი ბიჭები კვლავ აქტუალური, ევროპის უთვალავი საკონცერტო მინდვრის თუ არენის მონახულება ან სან პაულუს გარეუბნებში მდებარე კლუბების, ოუკლენდში მდებარე საკონცერტო დარბაზის, ჯაკარტაში მდებარე ბარის, არაბული სამყაროს ახალგაზრდებისა და პროვინციულ ჩრდილოეთ გერმანიაში, ვაკენის ღია ცის ქვეშ გამართულ ფესტივალზე დასწრება მოგვიწევს. ამ ყველაფრის გადასაღებად, მთლიანობაში, ხუთ კონტინენტზე ცხრა ქვეყანა მოვინახულე. ვიყავი არგენტინაში, ავსტრიაში, ბრაზილიაში, ეგვიპტეში, გერმანიაში, ინდონეზიაში, მალაიზიაში, შვეიცარიაში და აშშ-ში.

Joerg Brueggemann Sometime in the 1970s, something happened to rock ’n’ roll. Somewhere between Blue Cheer, Led Zeppelin, Iron Butterfly, and Black Sabbath, a heavy guitar riff resounded, and someone started singing in a very distinct way about the night side of life—and everyone turned up the volume. If we ask ourselves today, half a lifetime later, what was born at the time and whether it is still alive, it is of little help to turn on MTV and wait for an episode of “The Osbournes.” If we want to know whether the bastard of rock ‘n’ roll is still alive, we have to visit innumerable fields and arenas in Europe, clubs on the outskirts of Sao Paulo, a house concert in Oakland, a bar in Jakarta, the youth in the Arab world, or the Wacken Open Air Festival in provincial Northern Germany. In total I have travelled to nine countries on five continents to photograph for it. I have been to Argentina, Austria, Brazil, Egypt, Germany, Indonesia, Malaysia, Switzerland and the USA.

254

255

იოჰანეს ჰაინკე სერიიდან - “სათამაშო მოედანი” როდესაც ფეინთბოლის მოედნები პირველად მოვინა ხულე, იქაურობა სამხედრო საწვრთნელი მოედნის და ვირტუალური ფანტაზიების რეალობაში გადმოტანილ ნაზავად წარმომიდგა. ბუნებაში განთავსებული ფიტულები წინაღობის ორმაგ მნიშვნელობას ატარებდა და ომის სიმულაციის გამძაფრებულმა შეგრძნებამ უფროსებისთვის განკუთვნილი ამ სათამაშო მოედნის შესწავლა და ფირზე აღბეჭდვა გადამაწყვეტინა.

Johannes Heinke From The Series - Playground When i first visited the paintball-areas, it felt like a mixture of a military drill ground and virtual fantasies transported to reality. The ambiguity of obstacles becoming sculptures placed into the nature and the rough feeling of war-simulation was decisive to investigate this adult playground.

256

257

ჰერმან ვან დენ ბოომი სერიიდან - “Chaussée d’Amour” სიახლოვის არქიტექტურა ძველი მთავარი გზა ლიეჟიდან ბრიუსელამდე ყოფილი სავაჭრო გზა იყო, რომელიც სოფლებზე, მინდვრებსა და მდელოებზე გადიოდა და რომელიც დიდი ხანია ცნობილია, როგორც ერთ-ერთი “სიყვარულის ღერძი”. ის ბელგიის სოფლებს კვეთს. ქალაქ სინტ-ტროიდენში “გაკეთებული ბიზნესის” შემდეგ, ადამიანს შეუძლია სიყვარულის გზატკე ცილთან, ეროტიკული გართობისთვის შეჩერდეს. აქ ბორდე ლები ამსტერდამივით “წითელი ჩირაღდნების უბანში” როდია, არამედ ხორცის მაღაზიის გვერდზე, ადგილობრივი მუნიციპალიტეტის გაზონზე, ეკლესიის გვერდით, სანაყინის მოპირდაპირე მხარეს ან სასაფლაოსთანაა. ახალგაზრდა ქალები შუშის ფანჯრებიდან თავისთან უხმობენ პოტენციურ დამთვალიერებელს, რომლებიც მანქანების შენელებული მოძრაობით ჩაივლიან ხოლმე.

Herman Van den Boom From The Series - Chaussée d’Amour Architecture of the intimacy The old main road from Liege to Brussels, a former trade route through villages, fields and pastures has long been known as one of the “axes of love” that cross the Belgian countryside. At the city of St. Truiden after “Done Business” one stopped at the Chaussée d’Amour for erotic entertainment. The brothels are not in a “Red Light District” as in Amsterdam, but next to the butcher, in the lawn of the townhall, next to the church, opposite an ice cream parlor or next to a graveyard. Young ladies in glass windows try to invite potential visitors, slowly driving by in their cars.

258

იზაბელ პატეერი დაუსახლებელი “დაუსახლებელი” ხანგრძლივი პროექტია, რომელზე მუშაობაც 2007 წელს დავიწყე და რომელიც მსოფლიო მასშტაბით ინდუსტრიული ექსპანსიის და მისი შედეგების გაანალიზებას ითვალისწინებს. ნამუშევარი ბელგიისა და ნიდერლანდების საზღვარზე, ბელგიური სოფლის, დოელის და მის ირგვლივ მდებარე პოლდერის შესწავლის მაგალითზეა წარმოდგენილი. 1970-იანი წლებიდან ანტვერპენის ნავსადგური მუდმივად იზრდებოდა. ამ დროს ახლომდებარე სოფლებს ანგრევდნენ, რომ ახალი დოკებისა და საწყობებისთვის ადგილი გაეთავისუფლებინათ. მაგრამ უკანასკნელი 10 წლის განმავლობაში, მათი მშენებლობა მეტისმეტად ოპტიმისტური აღმოჩნდა (თუკი ძალიან გადაჭარბებული არა) და როდესაც ეკონომიკური კრიზისი დაიწყო, მშენებლობები შეაჩერეს. შედეგად, სოფელი დოელი დღესდღეობით თითქმის სრულიად გაუკაცრიელებულია და დარჩენილი მოსახლეობა გაურკვეველი მომავლის პირისპირაა. ცინიზმს ისიც ემატება, რომ ევროკავშირის კანონის თანახმად, ინდუსტრიული ექსპანსია ბუნებრივი რეზერვების მშენებლობით უნდა ანაზღაურდეს, რასაც კიდევ უფრო მეტი ახლომდებარე საცხოვრებელი ადგილების ნგრევა მოჰყვება. ამ სერიით მინდა კითხვის ნიშნის ქვეშ დავაყენო ამგვარი ცვლილებების “პროგრესულობის” მნიშვნელობა, რაც მსოფლიო მასშტაბით ხდება. Isabelle Pateer Unsettled ‘Unsettled’ is a long-term project I started in 2007 which questions the worldwide phenomenon of industrial expansions and its consequences, shown in the study of the Belgian village Doel and the surrounding polder area on the border of Belgium and The Netherlands. Since the 1970s the Antwerp harbour has been growing exponentially and surrounding villages had to be destroyed to make room for new docks and warehouses. But in the last 10 years these plans proved to be too optimistic (if not megalomaniac), and when the economic crisis kicked in, the plans were put on hold. As a result, the village Doel nowadays looks rather desolate, and the remaining inhabitants are confronted with an uncertain future. To add to the cynicism, EU law requires that industrial expansions should be recompensed with the construction of nature reserves, resulting in yet more sacrifice of residency areas in the immediate surroundings. Through the series I’d like to raise question marks at the ‘progress’ character of these changes, happening worldwide.

262

ვარვჟინეც კოლბუჟი სერიიდან - “დანაწევრება” სუდანის დანაწევრება, რაც ჩინეთისა და შეერთებული შტატების ძალისხმევით განხორციელდა, დიდ გავლენას ახდენს ეკოლოგიასა და კულტურაზე. ჩრდილოეთმა ნაწილმა დაკარგა ნავთობიდან მიღებული შემოსავლები და ჰიდროელექტროსადგურის აუცილებლობას განიცდის. ნილოსის სანაპიროს ერთადერთ ნაყოფიერ ტერიტორიას დამბები და ტბები დაიკავებენ, რის გამოც ადამიანებს გადასახლება მოუწევთ. მათ წინააღმდეგობას სისხლით ახშობენ. მთავრობას და ფერმერებს, რომლებიც ტერიტორიის ტაბორვამდე ერთმანეთს მიწას ეცილებიან, ოქროს მაძიებლები და არქეოლოგები ემატებიან. ოქროს მაღალი ფასი ბევრ ადამიანს იზიდავს, რომლებიც უდაბნოს მაღაროდ გარდაქმნიან. არქეოლოგები, რომლებსაც იზიდავთ სისტემა, სადაც მიწიდან ამოღებული არტეფაქტების შინ წაღების უფლებას აძლევს, აქ წარსულის ნაშთების გადასარჩენად ჩამოდიან. ეს ადამიანები დანახულია, როგორც დამბების მშენებლობის პიონერები. მათი სამუშაო ადგილობრივებში პროტესტს იწვევს. თითოეული მათგანი თანაარსებობს, მაგრამ ისინი სულ სხვადასხვა ღირებულებების და ისტორიების მატარებლები არიან. არქეოლოგები წარსულში იქექებიან, რომ თავიანთი მნიშვნელოვნება დაამტკიცონ; ფერმერები აწმყოს ებღაუჭებიან და სტატუს ქვოს შენარჩუნება ხელს აძლევთ; მთავრობა და სამშენებლო კომპანიები მომავალს ელოდებიან, როცა ფულადი ინვესტიციები შემოვა. ნამუშევარში ერთი სივრცე სხვადასხვა დროითი პერსპექტივიდანაა დანახული. Wawrzyniec Kolbusz From The Series - Demerger Sudan’s split, forced by China and USA, strongly impacts ecology and culture. North lost oil revenues and desperately looks for hydropower. Dams and lakes will occupy the only fertile agriculture belt along the Nile, causing resettlement of people, whose protests are bloodily suppressed. Government and farmers, who race for land before water floods, are joined by gold seekers and archaeologists. High gold prices attract many people, who transform desert into open pit mine. Archaeologists, attracted by a system allowing to take home part of excavated artifacts, are coming to rescue traces of past. They are seen as vanguard of the dam construction, their work triggers protests. All of them co-exist, but refer to different values and narrations. Archeologist look into the past to confirm their importance, farmers stick to present to keep the status quo, government and construction companies, awaits future to cash investment. The same space is viewed from different time dimensions. 263

264

ანტონიო სანსიკა სერიიდან “მისტერიები - წმინდა პროცესია” სიცილია ცნობილია თავისი რელიგიური დღესასწაულებით. ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილს - “მისტერიებს” უწოდებენ. ის ტრაპანიში ყოველ პარასკევს ტარდება და მის დროს “ქრისტეს ვნებას” განასახიერებენ. ტრაპანი ულამაზეს ხმელთაშუა ზღვას გადაჰყურებს. მისი სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი პორტი სხვადასხვა ხალხების გავლენის ქვეშ იყო: არაბების, ესპანელების, ნორმანების, არაგონელების, ფრანგების და ბოლოს, ბურბონების. ცნობილია, რომ სხვა საპორტო ქალაქებთან ხშირი ურთიერთობის და ესპანეთის გავლენის წყალობით, ეს ტრადიციული ცერემონიალი სიცილიაში გავრცელდა. მას იბერიელთა მიწაზე “მისტერიების თეატრს” (teatro de los misterios) უწოდებდნენ. ყოველ წითელ პარასკევს, შუადღის 2 საათზე, “მისტერიები” ტოვებს განსაწმენდელის ეკლესიას და იწყება პროცესია, რომელიც 24 საათი გრძელდება. ჯგუფის წევრებს მხრებით მოაქვთ “მისტერიების” მძიმე ტვირთი, რომელსაც ადგილობრივი ფოლკლორული მუსიკოსების მიერ შესრულებული სამგლოვიარო მარშის რიტმები ერთვის. ისინი ძველი ქალაქის ცენტრის ქუჩებში დადიან და გზად ღამის უკუნ სიბნელესა და აისის პირველ სხივებს ხვდებიან.

265

Antonio Sansica From The Series - I Misteri – The holy procession Sicily is well known for its religious celebrations, one of the most famous is called “I Misteri”, it happens in Trapani every Good Friday’s and it represents “The passion of Christ”. Trapani oversees the beautiful Mediterranean Sea, its strategic port was the entrance of different dominations: Arabs, Spanish, Normans, Aragoneses, French, and finally the Bourbons. It’s known that the Spanish domination and the frequent relations with others port cities brought in Sicily this traditional ceremony, which in the Iberian land was named “teatro de los misterios”. At 2pm of each Good Friday’s, “I Misteri” leave the Church of Purgatory and starts the procession that will lasts for 24 hours. The members of the groups carry on their shoulders the heavy weight of “I Misteri”, followed by the suggestive rhythm of funeral march played by the local folkloristic bands, they pass through the streets of the old town center crossing the obscurity of the night and the first lights of the sunrise.

266

267

არნის ბალკუსი სერიიდან - “ლატვიური დღიურები” პროექტი კონცენტრირებულია ლატვიურ საზოგადოებაზე, კოლექ ტიური რიტუალებისა და საზოგადოებრივი სივრცეების ასახვის თვალსაზრისით. ისტორიულად, ლატვიელები მარტოხელა ფერმერები იყვნენ. ამიტომაც საზოგადოების წევრებს შორის სოციალიზაციის ფაქტი განსაკუთრებულ ფენომენად ვერ ჩაითვლება. თუმცა, როდესაც ლატვიელები იკრიბებიან, თვალშისაცემია ზედმეტი წესრიგი, რასაც ნაკლები საერთო აქვს სამოქალაქო საზოგა დოებისთვის დამახასიათებელ სოციალურობასა და ქცევებთან. აქ წარმოდგენილი ყველა სურათი ქვეყნისთვის მნიშვნელოვან დღეებში - დამოუკიდებლობის დღეს და ოკუპაციის დღესაა გადაღებული. ადგილებიც საგანგებოდაა შერჩეული, სადაც ბევრი ადამიანი იყრის თავს - სუპერმარკეტები, ქალაქის სკვერები და სადგურები. სიცარიელე და გაუცხოება შეიძლება აიხსნას იმ ფაქტით, რომ 2000-იანი წლების ბოლოს ეკონომიკურმა კრიზისმა ემიგრაციის მაჩვენებლის ზრდა გამოიწვია, განსაკუთრებით გარეუბნებში. თუმცა სიცარიელე და გაუცხოება შეგვიძლია ლატვიელების ისტორიული ჩვეულებებით განსაზღვრული იდენტობის მაჩვენებლადაც ჩავთვალოთ. Arnis Balcus From The Series - Latvian Notes This research is focused on Latvian society through the perspective of collective rituals and public space. Historically Latvians have been solitary farmers, thus socializing among community members can be treated as an indistinctive phenomenon. However, when Latvians gather, we can observe exaggerated orderliness that has little to do with sociability and behaviors of civil society. All these photographs have been taken on nationally significant days such as the Independence Day and the Occupation Day, as well as in public areas that conventionally are considered as places that attract masses of people, such as supermarkets, city squares and stations. Emptiness and alienation can be explained by the fact that the economical crisis of the late 2000s has advanced high emigration rates, especially in countryside, however it can be also seen as one of the main hallmark of Latvian identity shaped by historical customs.

269

რეპორტაჟი

reportage

270

აინო სალმი მაისის საპროტესტო გამოსვლები მოსკოვში “რუსეთი პუტინის გარეშე” - გაიძახოდნენ დემონსტ რანტები მოსკოვის ბოლოტნაიას მოედანზე. დაფდა ფების ხმები ისმის და ჰაერი დროშებით, შეძახილებით, ბანერებით და ადრენალინითაა გაჯერებული. 2012 წლის მაისში მოსკოვში მრავალრიცხოვანი საპროტესტო გამოსვლები მოეწყო, რომლებსაც დაახლოებით 20 000 ადამიანი ესწრებოდა. ეს ადამიანები უკმაყოფილებამ გამოიყვანა. ისინი კორუფციის აღმოფხვრას, სამართლიან არჩევნებს და პოლიტპატიმრების გათავისუფლებას მოითხოვდნენ. Aino Salmi Protests in Moscow in May “Rossiya bez Putina!” (Russia without Putin!) yell the demonstrators in Bolotnaya square, Moscow. The drums are clanging and the air is thick with flags, screams, banners and adrenaline. In May 2012 there were huge protests in Moscow, involving about 20,000 people. These people weren’t happy with things. They insisted freedom from corruption, fair elections and release of political prisoners.

271

272

273

ჯუზეპე მარანო ოლივა სოტო ოლივა სოტო 2008 წელს დაწყებული პროექტის ნაწილია, რომელიც ადამიანის და ხარის მიმართების კვლევას ითვალისწინებდა. ნამუშევრის შექმნის იდეა უნივერსიტეტის დამამთავრებელი ნაშრომის - “ადამიანი და ხარი. ესპანური ხართან შერკინება წინარეისტორიული ხანიდან ალმოდოვარამდე” დასრულების შემდეგ გაჩნ და. პროექტის ამ, პირველ ნაწილში მოთხრობილია ახალგაზრდა სევილიელი ტორეადორის, ოლივა სოტოს ცხოვრება, მოსამზადებელი წუთებიდან - შერკინების დღემდე. მომზადების ყველაზე მნიშვნელოვან წუთებში მის გვერდით ვიყავი, ფიზიკური და ტექნიკური თვალსაზრისით. შერკინების დღეებში კი ვცდილობდი, მისი შეგრძნებები გადმომეცა. ფოტოები ესპანეთის სამხრეთში, ანდალუზიაში, ამ “ტრადიციის”, “სანახაობის” ჩასახვის ადგილასაა გადა ღებული; უკვე საუკუნეებია, რაც ეს წარმოდგენა კვლავ გრძელდება და ჯერ კიდევ ბევრია ისეთი ადამიანი, რომელიც ამ ტრადიციას მისდევს. სწორედ აქედან გაჩნდა ამ ისტორიის მოთხრობის სურვილი: ადამიანსა და ხარს შორის ოდითგანვე მომდინარე მიმართების გამოკვლევის სურვილი.

Giuseppe Marano

Oliva Soto Oliva Soto is extract from a project born in the 2008, from the desire to investigate about the relationship between the man and the bull after having written a graduation tesi with a research icon-historical called: ‘The man and the bull. The Spanish Bullfight from the prehistory to Almodòvar’’. In this first part the history focus on the life Oliva Soto, a young bullfigheter from Seville (ESP), with some moments of the preparation and the day fight. I followed him during the key stages of preparation, both physical and technical and in the days of his fights, trying to tell his experience. The Places are those of South Spain, Andalucia, the modern cradle of this “tradition”, a “show” that continues from centuries and where there are still many people who responded to this tradition that divides many of the reasons for its existence. From this point came my desire to tell this story: the desire to investigate this ancient relationship.

274

277

ანდრეა დიფენბახი სერიიდან - “ქვეყანა მშობლების გარეშე” მოლდოვა მსოფლიოში პირველია, სხვა ქვეყანაში სამუშაოდ წასული ადამიანების პროცენტული მაჩვენებლის მიხედვით. მე თან ვახლდი დაშორებულ ოჯახებს: მოლდოვაში დატოვებულ შვილებს და მათ მშობლებს, რომლებიც ძირითადად იტალიაში სამუშაოდ წასული არალეგალური ემიგრანტები არიან. ძალიან საინტერესოდ მომეჩვენა, რომ ამ პატარა ქვეყნის მიგრაციის მთელი ისტორიის თხრობა შესაძლებელი ოყო. მოლდოვა ევროპის უღარიბესი ქვეყანაა. ხალხის 40 პროცენტი სიღატაკის ზღვარს დაბლა ცხოვრობს. იმავდროულად, ზრდასრული მოსახლეობის ერთ მესამედზე მეტმა ქვეყანა დატოვა და უცხოეთში სამუშაოდ წავიდა. შინ დარჩენილი ოჯახის წევრები უცხოეთში გადასახლებული ადამიანების მიერ გამოგზავნილი ფულით საზრდოობენ და ეს იცავს ქვეყანას ეკონომიკური კოლაფსისგან. შევეცადე გამერკვია, რა იყო ამ ადამიანების და მათ მიერ გამოგზავნილი ფულის მიღმა: რა ემართება ოჯახებს და მთლიანად ქვეყნის სოციალურ სტრუქტურას? რამდენად დიდი მსხვერპლის გაღება უწევთ მშობლებს და შვილებს? Andrea Diefenbach

From The Series - Country Without Parents Moldova is number one in the world concerning the percentage of people who left the country to work somewhere else. I accompanied the divided families: the children left behind in Moldova and their parents, mostly illegal migrant workers in Italy. I find it very interesting, that you can tell the whole big migration story on this small country. Moldova is the poorest country in Europe. 40 percent of people live below the poverty line. Meanwhile, more than one third of the adult working population has left the country to work abroad and the remittances of the migrant workers are a major economic factor and preserve the country from the economic collapse. I wanted to look behind all these numbers of people and remittances: What is happening to the families – and to the social structure of the whole country? How high is the price parents and children pay?

ბალინტ ჰირლინგ უიქენდის ომი ძირითადად ზაფხულის უიქენდებისას, ასობით ადამიანი იცვამს სამხედრო უნიფორმას და ნამდვილის მსგავსი იარაღით და აღჭურვილობით იბრძვის. ასეთი 2-3 დღიანი შეჯიბრი ნამდვილ საბრძოლო წვრთნებს მოგვაგონებს. მის მონაწილეებს ღამით მიტვებულ შენობებში ძინავთ, მათ სააბაზანო არ აქვთ და დღის და ღამის განმავლობაში განსხვავებული მისია აკისრიათ. მაგრამ ისინი ჯარისკაცები არ არიან, მხოლოდ უიქენდებისას ცხოვრობენ, მოქმედებენ და შეიგრძნობენ იმას, რასაც ნამდვილი ჯარისკაცები განიცდიან. ამ საქმიანობის მიზანი ყოველდღიური ამოცანების შესრულება და შეჯიბრის დასასრულს ცოტაოდენი განტვირთვაა, რომ მომდევნო კვირა განახლებული ენერგიით დაიწყონ.

Balint Hirling Weekend War Mostly summer weekends hundreds of people pull on military uniform to fight with real like guns and equipments. These kind of 2 or 3 days long competitions are similar like the real army or combat training, participants sleep at night in abandoned buildings, there is no bathroom they have different missions during the day and also at night. But they are not soldiers, only for a weekend they can live, act and feel like real ones. The goal is to comply the daily tasks and get relaxed by the end of the competition to start the new week with renewed vigor.

283

ქსენია დიოდოროვა

სერიიდან - “ჯაფნაში ცხოვრება, ანუ თამილის ვეფხვებიდან 4 წლის შემდეგ” 2009 წლის მაისში შრი ლანკის ჩრდილოეთში სამოქალაქო ომი დასრულდა. ვეფხვებზე გამარჯვება ოფიციალურად გამოაცხადეს. 4 წელი გავიდა. ქალაქ ჯაფნაში რაღაც უცნაური შეგრძნებაა. თითქოს ყველაფერი ისეა, როგორც აზიური ქალაქის ერთ ჩვეულებრივ დღეს. მაგრამ ისეთი შეგრძნება გეუფლება, თითქოს უზარმაზარ ეკლესიაში მოხვდი, სადაც უამრავი ადამიანია, იმის მიუხედავად, სწამთ თუ არა ღმერთის. სრული სიჩუმეა. თითქოს ყველა რაღაც ზებუნებრივმა ძალამ მოიცვა. ზარი რეკავს. ღმერთი დახმარების ხელს იწვდის. Ksenia Diodorova Fro The Series - Living in Jaffna or In 4 years after Tamil Tigers In May 2009 civil war in the north part of Sri Lanka ended. Victory over the Tigers was declared. 4 years passed. There’s something strange in the air of Jaffna city. Everything seems to be like a normal day of usual people of any Asian city. But you don’t feel like that. You feel like if you’re inside a huge church where crowds of people come whether they have any faith or not. Too quiet. Like everybody is under the special kind of non-human influence. Bell rings. God helps.

ჯასთინ მაქსონი ფესვები რა განსაზღვრავს ჩვენს ადამიანურ გამოცდილებას? რა არის ის, რასაც ვეფუძნებით, შინაგანი და სოციალური პანორამის თვალსაზრისით? ჩვენი მიწა, თავისუფლება და კუთვნილი ნივთები ცხოვრებისეულ ფონს გვიქმნის. არის თუ არა ეს კომპონენტები საბურველი, რომელთაც ჩვენგან დამოუკიდებლად ვეღარ აღვიქვამთ? თითქოს ფერადი შუშიდან ვუყურებთ, ახალგაზრდა ქალი როგორ ფენს სარეცხს. მსუბუქი ნიავი თეთრ ზეწარს ახვევს მას ტანზე და მას ლანდშაფტის საბურველში ახვევს. ოჯახი კოცონისგან გაშავებული მიწის კიდეზე დგას. კოცონმა მათ ბინად წოდებული საცხოვრებელი შენობა იმსხვერპლა. უმუშევარი ლურჯთმიანი კომიკოსი მსახიობი მდინარეზე საბანაო ადგილთან ზის: ეს მოსასვენებელი ადგილია. პროექტი ამერიკის სხვადასხვა შტატის ლანდშაფტების ფონზეა გადაღებული. ესაა საკუთარ ფესვებში მოგზა ურობა, რაც ჩვენს გამოცდილებას ამთლიანებს.

Justin Maxon

Lifeblood What defines our human experience? What are the things we depend on, both in terms of our internal and social panorama? Our land, freedom, and possessions shape the background to our lives. Are they the clothing we no longer recognize as being separate from ourselves? A young woman hangs laundry in a scene of stained glass. A gust of wind turns a white bed sheet around her, taking shape, covering her in the blanket of her landscape. A family stands on the edge of blackened earth, the remnants of a brush fire that encroached upon apartments building they call home. An out of work comedian with blue hair sits by himself beside a swimming hole: a place of quite repose. This project is an exploration of the American backdrop across many state lines. It’s a journey into the lifeblood that laces our experience together.

286

ვლად სოხინი უკანასკნელი დანი დანები ბალიემის ხეობაში, ინდონეზიის დასავლეთ პაპუას პროვინციაში ცხოვრობენ. თანამედროვე ცივილიზაციასთან პირველი შეხება მათ 1938 წელს ჰქონდათ, როდესაც ამერიკელმა ზოოლოგმა, რიჩარდ არჩიბოლდმა, ახალ გვინეაში ექსპედიციისას, ბალიემის ხეობა აღმოაჩინა. იმ დროს დანები ქვის ხანაში ცხოვრობდნენ და მათ შორის გავრცელებული იყო კანიბალიზმი. როდესაც 1969 წელს დასავლეთი პაპუა ინდონეზიას შეუერთდა, ქვეყნის სხვა მხარეებში მცხოვრები ადამიანებით რეგიონის ინტენსიური დასახლების პოლიტიკა უკვე განხორციელებული იყო. ადგილობრივებს აიძულებდნენ, რომ თავიანთ ტრადიციებსა და კულტურაზე უარი ეთქვათ. 1971-72 წლებში ინდონეზიის ხელისუფლებამ “კოტეკას ოპერაცია” შეიმუშავა, რაც ადგილობრივებისთვის “კოტეკას” გამოყენების, ანუ პენისზე ჩამოსაცმელის ტარების აკრძალვას ითვალისწინებდა. ამ ძალისხმევას შედეგი არ მოყოლია: პაპუელებს არც სხვა ჩასაცმელი ჰქონდათ და არც საპონი. მათ ტანსაცმლის მოვლაც არ იცოდნენ და ამიტომაც, გაურეცხავი ტანსაცმლისგან კანის დაავადებები ემართებოდათ. ამის მიუხედავად, წლების განმავლობაში, როდესაც რეგიონში უამრავი იაფფასიანი ინდონეზიური და ჩინური საქონელი შემოზიდეს და კვლავ დაჟინებით კრძალავდნენ ოფიციალურ ადგილებსა და საგანმანათლებლო ცენტრებში ტრადიციულ ტანსაცმელში გამოცხადებას, სულ უფრო ნაკლები ადამიანი ინარჩუნებდა თავიანთ ჩვეულებებსა და ტრადიციებს. მხოლოდ ბალიემის ხეობის დედაქალაქ უამენაში შემორჩა “ტურისტული” ტრადიციული სოფლები, სადაც თითქმის მთელი მოსახლეობა ძველი დანების მსგავსად ცხოვრობენ. ეს ადამიანები ქვის ხანაში რჩებიან მხოლოდ იმიტომ, რომ უცხოელებისგან სარგებელი ნახონ, რომლებიც მათთთან ერთად ფოტოს გადაღებისთვის ფულს უხდიან და მათგან ხელნაკეთ ნივთებს ყიდულობენ. ამ სოფლების მეთაურები ჯერ კიდევ იყენებენ პენისზე ჩამოსაცმელს, მაგრამ, იმავდროულად, თანხას ბანკში აბანდებენ და ასე მხოლოდ იმიტომ ცხოვრობენ, რომ შემოსავალი ჰქონდეთ. დანების სხვა, არატურისტულ სოფლებში ძალიან ცოტა ადამიანიღა თუ შემორჩა, რომლებიც ძველ ჩვეულებებს მისდევს. ყველაფრის მიუხედავად, ისინი უსმენენ რადიოს, გადაადგილდებიან ტაქსით და იყენებენ მობილურ ტელეფონებს. ამ “უკანასკნელ დანთა” უმრავლესობა 70 წელს გადაცილებულია და აღიარებენ, რომ ძველ ტრადიციებს მხოლოდ ისინიღა მისდევენ. მათი უმრავლესობა მხარს უჭერს პაპუა ახალი გვინეის განმათავისუფლებელ მოძრაობას და ინდონეზიას ადანაშაულებს, რომელ მაც, მათი თქმით, ბალიემის ხეობა დაიპყრო და ძალიან მცირე დროის განმავლობაში, დანებს თავიანთი ჩვეულება დააკარგვინა. 289

Vlad Sokhin Last of the Dani The Dani people populate the Baliem Valley in West Papua Province of Indonesia. They first came into contact with modern civilization in 1938 when the Baliem Valley was discovered by the American zoologist, Richard Archbold, during his expedition in New Guinea. At that time the Dani lived in the Stone Age and many had practiced cannibalism. When West Papua joined Indonesia in 1969, a policy of intensive settlement of the region by people from other parts of the country was carried out and attempts were made to force the locals to abandon their traditions and culture. In the years 1971-1972 the Indonesian authorities implemented the “Operation Koteka” to force locals stop using “kotekas” – penis sheaths. The operation was not successful: the Papuans neither had alternate clothes, nor soap and were unfamiliar with the care of such clothes so the unwashed clothing caused skin diseases. However, with the years of flooding the region with cheap Indonesian and Chinese goods, and the introduction of the prohibition to appear in traditional clothes in official places and educational centers, less and less people keep theirs customs and traditions. Only near Wamena, the Baliem Valley’s capital, there are “touristic” traditional villages, where almost all the population lives in the old Dani stile. These people stay in the Stone Age only to make money from foreigners, who pay them for taking pictures and buy handmade goods. The heads of such villages still use penis sheaths, but keep their savings in banks and maintain this lifestyle only to make money. In each of other nontouristic Dani villages there are only few people left who live by custom. However they listen radio, ride taxis and use mobile phones. Many of these “last Dani” are over 70 years old and admit that they are the only ones who observe old traditions. Most of them support OPM - “Free Papua Movement” and blame the Indonesians who, in their words, occupied the Baliem Valley, and made the Dani lose their customs over a very short period of time.

67 წლის ასიკე ჰალუ BRI ბანკის ბანკომატთან, ქალაქ უამენაში. ასიკე უცხოელების წყალობით შოულობს ფულს, როდესაც უფლებას აძლევს, რომ 5-10 ათასი რუპიას სანაცვლოდ (0,5-1 აშშ დოლარი), მასთან ერთად გადაიღონ ფოტოები. ამავე დროს, ის უცხოელებს გიდის მომსახურებასაც სთავაზობს. ასიკე დღეში 10-დან 60-მდე აშშ დოლარს გამოიმუშავებს და შემოსავალს ბანკში ინახავს. უამენა, დასავლეთ პაპუას პროვინცია.

21 წლის ქრისტიანა მარგარეტიპო მობილური ტელე ფონით ხელში, თავის ვაჟთან ერთად. მას და მის ძმას საერთო ტელეფონი აქვთ და ის ხშირად ურეკავს ნათესავებს მეზობელ სოფლებში. Christiana Margaretipo, 21, with her son, holds a mobile phone. She shares the phone with her brother and often calls her relatives from other villages

Asike Halu, 67, near the ATM machine of the BRI bank in Wamena town. Asike makes money from tourists, allowing them taking photos of him charging 5 to 10 thousand rupiahs (0.5 - 1 USD) per click and also providing them local guide services. Asike makes from 10 to 60 US dollars a day and keeps his money in the bank. Wamena, West Papua Province.

290

დაახლოებით 70 წლის სენაილა თავის სახლთან, “ბრაზიანი ჩიტების” გამოსახულებიანი ბალიშით, რომელიც მან 90 000 რუპიად (დაახლოებით 9 აშშ დოლარად) შეიძინა უამენაში. მას ყოველთვის თავქვეშ უდევს ეს ბალიში, როდესაც თავისი ქოხის იატაკზე იძინებს. კურულუს მხარე, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Senaila, over 70 years old, near his house with the “Angry Birds” pillow. He bought it for 90 000 rupiahs (about 9 USD) in Wamena and puts it under his head when sleeping on the floor of his hut. Kurulu District, West Papua Province.

291

16 წლის ოტოპინა საკუთარი სახლის წინ ველოსიპედით დგას, რომელიც მამამისმა 500 000 რუპიად (დაახლოებით 50 აშშ დოლარად) უამენაში უყიდა. თავის ველოსიპედს ოტოპინა სოფლის ბავშვებსაც ათხოვებს ხოლმე. სოფელი ჯივიკა, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Otopina, 16 years old, stands with the bicycle near her house. Her father bought it for 500 000 rupiahs (approximately 50 USD) in Wamena and Otopina shares the bicycle with all kids from her village.Jiwika village, West Papua Province.

დაახლოებით 70 წლის იალი მაბელი კოკა კოლას სვამს ბალიემის ხეობის ქალაქ უამენას ქუჩაში. მას 11 ცოლი ყავს და უცხოელებისთვის ტურისტული მომსახურების შეთვაზებით შოულობს შემოსავალს. იალი ჯერ კიდევ ატარებს “კოტეკას” (პენისზე ჩამოსაცმელს), მაგრამ მთელ თავის ფულს ის ადგილობრივ ბანკში ინახავს. უამენა, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Yali Mabel, over 70 years old, drinks coca-cola on the street of Wamena town in Baliem Valley. He has 11 wives and makes money providing touristic services for foreigners. Though Yali still wears “koteka” (penis sheath), he keeps all his money in a local bank. Wamena, West Papua Province.

დაახლოებით 90 წლის ლემეკე ლოკე “კაცი-ობობას” გამოსახულებიანი ჩანთით, თავისი სახლის მახლობ ლად. ამ ჩანთას ის თავისი ბაღიდან ბოსტნეულის მოსაგროვებლად იყენებს. კურულუს მხარე, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Lemeke Loke, over 90 years old, near her house with a “Spider Man” bag, which she uses to collect vegetables from her garden. Kurulu District, West Papua Province.

292

41 წლის იესკიელ ჰელოპერე სოფელ კილისედან უამენაში ყოველდღე დადის, რომ ტურისტები “გამოიჭიროს”. ის უცხოელებთან ერთად გადაღებული ფოტოებიდან მიღებული შემოსავლით არსებობს და თვეში დაახლოებით 500 აშშ დოლარს გამოიმუშავებს. თანამედროვე ნივთებიდან ის ქოლგას და საათს იყენებს. “ქოლგა მზისგან და წვიმისგან მიცავს, საათი კი მეხმარება, რომ ტურისტების ჩამოსვლას დროულად მივუსწრო,” ამბობს იესკიელი. მისი კოლეგები მთელ შემოსავალს ადგილობრივ ბანკში ინახავენ, მაგრამ იესკიელი ბანკში ფულის დაბანდებას კუნძულ პაპუაზე ყველაზე აუცილებელი ცხოველის, ღორის ყიდვას ამჯობინებს. უამენა, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Yeskiel Helopere, 41, comes from Kilise village to Wamena every day to “catch” tourists. He makes his living by charging foreigners for taking pictures of ahim and makes around 500 USD a month. As regards modern things, he uses an umbrella and a watch. “The umbrella protects me from the sun and rain, and the watch helps me not to be late for tourists’ arrival”, says Yeskiel. Although his colleagues keep all their income in local banks, Yeskiel prefers to convert paper money into pigs, the most valuable animal of the Papua Island. Wamena, West Papua Province.

29 წლის უგალა ლოკე მოტოციკლეტ-ტაქსის მძღოლთან ერთად სოფელ ჯივიკაში. წლების განმავლობაში, უგალა უამენას ბაზარში (ერთ გზას მთელი დღე სჭირდება) ფეხით მიდიოდა. დღეს კი ის ტურისტებისგან შემოსავალს იღებს და ყოველთვის, როდესაც უამენაში წასვლა უნდა, თავისი მობილური ტელეფონით მოტოციკლეტ-ტაქსის იძახებს, რომ ის ქალაქში წაიყვანოს. სოფელი ჯივიკა, დასავლეთ პაპუას პროვინცია. Ugala Loke, 29 years old, stands with a motorcycle taxi driver in Jiwika village. Many years Ugala used to walk to Wamena market (one way trip takes a whole day). Nowadays she makes money from tourists and when she needs to go to Wamena, she orders a motorbike taxi by her mobile phone to bring her to the town. Jiwika village, West Papua Province.

მარკო პიგინი ბაიკალის ტბა ბაიკალის ტბა, ბევრი თვალსაზრისით, ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და გამორჩეულია დედამიწის ზურგზე. ის ღრმაა და ძველი, ცოცხალი მუზეუმია, რომელიც მსოფლიოს სუფთა წყლის 20%-ს მოიცავს. მისი ფლორას და ფაუნას სახეობების 80% ენდემურია. ამიტომაც მას ხშირად “რუსეთის გალაპაგოსს” უწოდებენ. მაგრამ ბაიკალის ტბა სერიოზული საფრთხის წინაშეა. მისი განუმეორებელი ეკოსისტემა შეიძლება სამუდამოდ განადგურდეს, ინდუსტრიული საქმიანობების და ბუნებრივი რესურსების ექსპლუატაციის გამო, რაც ამ ტბის სათუთ ბალანსს არღვევს. ის მალე ადგილობრივი მოსახლეობისთვისაც სახიფათო გახდება. ბაიკალის ტბა იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სიაშია. Marco Pighin Lake Baikal Lake Baikal is by far the most interesting and peculiar body of water on the planet. It is a deep, old living museum that contains 20% of the world’s fresh water. 80% of its flora and fauna’s species are endemic. For this reason it is often called the “Galapagos of Russia”. But Lake Baikal is facing a very serious upcoming danger. Its unique ecosystem could be lost forever due to the Industrial activities and exploitation of natural resources that are eroding the fragile balance of this lake. It is soon becoming a threat to the local people. Lake Baikal is listed by Unesco as a World’s Heritage Site.

ნაიჯელ დიკინსონი “ტონგ ტანა” საფრთხეშია (პენანელთა გამონათქვამი ტყის შესახებ) სარაუაკის მთავარი ტროპიკული ტყე, ათწლეულების განმავლობაში, სისტემატურად იჩეხებოდა, რაც ადგილობრივი მოსახლეობის სასიცოცხლო პირობებს საფრთხეს უქმნიდა. მოსახლეობა აქ, ტრადიციულად, მომთაბარეთათვის ჩვეულ ნადირობა-შემგროვებლობით, თევზჭერით, ტყის მცირე არეალების მონაცვლეობითი კულტივაციის - კაფვისა და დაწვის მეთოდით საზრდოობს. ტროპიკული ტყის მხოლოდ მცირე ნაწილი გადარჩა დაუზიანებლად. დაიაკებისა და პენანელებისთვის ეს ნიშავს კატასტროფას, განადგურებას, თავიანთი ტროპიკული ტყის დაკარგვას, ტონგ ტანას, სწრაფწარმავალ ცხოვრებას, იძულებით გადასახლებას, რაც ბევრისთვის დაქირავებული მონობისკენ მიმავალი ერთადერთი გზაა. სარაუაკის მიდამოებში ჰიდროელექტროსადგურებისთვის თორმეტი მეგა დამბის აშენებაა დაგეგმილი, რაც ადგილობრივების უმრავლესობას იქაურობის დატოვებას აიძულებს. ხეების დიდი ნაწილი მოჭრეს, ბულდოზერებით გაზიდეს და გზად ყველაფერი გაანადგურეს ისე, რომ პირველყოფილ ტროპიკულ ტყეს აღარაფერი ეშველება. ჰიდროელექტროსადგურების დამბების პროექტი, პალმის ზეთის პლანტაციები და ენერგომილები მსოფლიოს უძველესი ტროპიკული ტყის ეკოსისტემის ასობით ათას ჰექტარს ფარავს, სადაც ფლორას და ფაუნას ისეთი ენდემური ჯიშებია, როგორსაც სხვაგან ვერსად ნახავთ დედამიწის ზურგზე.

Nigel Dickinson ‘Tong Tana’ under threat (Penan expression for the forest) Indigenous and rainforest ecocide Threat of Mega Dams in Sarawak Borneo Sarawak’s primary rainforest has been systematically logged over decades, threatening sustainable lifestyle of indigenous peoples who traditionally rely on nomadic hunter-gathering, fishing, rotational slash & burn cultivation of small areas of forest to survive. Only a few areas of pristine rainforest remain. For Dayaks & Penan peoples, this spells disaster, an ecocide, loss of their rainforest, Tong Tana, a rapidly disappearing way of life, forced re-settlement, leaving many no choice but to become wage-slaves. Twelve mega-dam hydro-electric projects are planned across Sarawak displacing the majority of indigenous. Most trees have been sawn down, dragged out by bulldozers, leaving destruction in their midst, leaving a primary rainforest ecosystem beyond repair. Hydro-electric dam projects, palm oil plantations, & energy pipelines cover hundreds of thousands hectares of the world’s oldest rainforest ecosystem, with highest rates of flora and fauna endemism, species nowhere else on Earth.

296

298

თამაზ წულაია ადგილი სადაც ადამიანები სიკვდილს ებრძვიან, სადაც შეცდომა დაუშვებელია. 2010 წელი. თბილისის ერთერთი საავადმყოფო, რომელშიც სამედიცინო პერსონალს 21-ე საუკუნისთვის არადამახასიათებელ პირობებში უწევს მუშაობა. Tamaz Tsulaia The place where people fight against the death,where mistakes can’t be made. 2010 year. One of the Georgian hospitals, where medical personal have to work in indistinctive terms for 21st century.

დირკ გებჰარდტი

სერიიდან - “ბრაზილიის გამომშრალი გული - O Sertão” შესავალი - დავიწყებული მიწები ბრაზილიის სანაპირო - ატლანტიკური ტყე, პალმის ხეები, კილომეტრიანი ქვიშიანი სანაპიროები. გასაოცარი ბუნება. თვალი მხოლოდ სიმწვანეს ხედავს.. და წყალი! არა მხოლოდ წვიმა, არამედ წყალიც ყველგან მოედინება ნაკადულებად, რუებად, მდინარეებად, გუბურებად, ტბებად და ზღვად ბრაზილიის ამგვარი სურათი ევროპელების წარმოდგენაში არსებობს. ძალიან რთული წარმოსადგენია, რომ სანაპიროდან სულ რაღაც 300 კილომეტრის დაშორებით, ამ ტროპიკული სამოთხის გულისგულში, ყოველდღიურ ცხოვრებაში წყლის ნაკლებობას განიცდიან. სერტაუს შემოგარენის ლანდშაფტი, ძირითადად, ყავისფერია, ალაგ-ალაგ იშვიათი მწვანე წერტილებით. 1,5 მილიონ კვადრატულ კილომეტრზე გადაჭიმული გამომშრალი მიწა ხუთჯერ მეტია, ვიდრე გერმანია. მას მთების თხემები ყოფს თავისი უჩვეულო ბორცვებით და კიდევ - სან ფრანცისკო. 60 მილიონ ადამიანზე მეტი ცხოვრობს ჩრდილოაღმოსავლეთის სანაპიროზე, რომელიც ძირითადად ექვს ფედერალურ შტატს გადმოყურებს: ბაჰია, სეარა, პერნამბუკო, მარანიაუ და რიო გრანდე დო ნორტე. აქაურობას სახელი პორტუგალიელებმა შეარქვეს. ისინი ამ მხარეს 1532 წელს პირველი ადამიანების დასახლებიდან 150 წლის შემდეგ მოადგნენ. როდესაც მათ სანაპიროს ახლოს შემაღლებული პრერიები გადმოკვეთეს, ისინი უნაყოფო მიწაზე გადმოვიდნენ, რომელსაც O Desertão-ს უწოდებენ. დიდი უდაბნო. დროთა განმავლობაში, Desertão – Sertão-დ იქცა. მხოლოდ უსასრულო, ბუჩქოვანი ნახევრად მშრალი, მტრულად განწყობილი ბუნება დარჩა. კაქტუსები ოთხიდან ხუთ მეტრამდე იზრდება. ხეებსაც კი ბუჩქები აქვს; ბალახი უხეშია, მიწა - ფხვიერი. აქ მხოლოდ ორი სეზონია: ცხრა თვე მშრალი ამინდია; დეკემბერსა და თებერვალს შორის, ე.წ. “წვიმიანი სეზონის” პერიოდში, არის ალბათობა, რომ იწვიმოს. მაგრამ მუდმივად ნარჩუნდება ტემპერატურა: ყოველწლიურად საშუალოდ 38°C-ია. კოლონიების მმართველებს არ უცდიათ ამ მხარეში მუდმივი ცხოვრება. ისინი უგულვებელყოფდნენ აქაურობას და საცხოვრებლად სანაპირო რეგიონებს ამჯობინებდნენ. ძვირფასი ლითონების ძიებისას, Sertão მოგზაურებმა “დაიპყრეს”. დანარჩენი მოსახლეობა უმიწო ფერმერები, გაქცეული კრიმინალები და ყოფილი მონები იყვნენ. ოფიციალური ინფრასტრუქტურის და სახელმწიფო კონტროლის გარეშე, იზოლირებული საზოგადოება ჩამოყალიბდა, რომელიც მისდევდა და ჯერ კიდევ მისდევს ტომობრივ მეცხოველეობას, რელიგიურ წესებს და სადაც იმარჯვებს არა მართალი, არამედ ყველაზე ძლიერი. ეს ყველაფერი კი ზნეობის და ღირსების არქაულ კოდექსთანაა დაწყვილებული.

301

Dirk Gebhardt

From The Series - The Dry Heart of Brazil – O Sertão Introduction – The Forgotten Backlands Brazil’s coast – the Atlantic Rainforest, palm trees, kilometre-long sandy beaches. Overwhelming nature. Green as far as the eye can see… and water! Not only rain, but also water everywhere rivulets, brooks, rivers, ponds, lakes and the sea dominate the image Europeans have of Brazil. It is very hard to imagine that only 300 kilometres away from the coast into the centre of this tropical paradise daily life is dominated by draught and lack of water. The landscape surrounding the Sertão is mostly brown with only a few specks of green. 1.5 million square kilometres of dried-out shrubland – that’s five times the square footage of Germany – interrupted by mountain ridges of bizarre mesas and the Rio Sao Francisco. More than 60 million people live in the northeastern hinterland that dominates six federal states: Bahia, Ceara, Piaui, Pernambuco, Maranhao, and Rio Grande do Norte. The Portuguese gave this area its name. They reached the backlands 150 years after the first settlement in 1532. When they crossed the elevated plains close to the coast they reached dreary swathes of land they called “O Desertão”. The grand desert. Over time, Desertão became Sertão. What was left is the semi-arid, hostile nature of endless, thorny vegetation. Cacti grow as high as four to five metres, even the trees have thorns; the grass is tough, the ground dusty. There are only two seasons here: nine months of draught and a period with a chance of rain between December and February – “the rainy season”. What is constant though is the temperature: a steady annual average of 38°C. The colonial rulers did not try to systematically settle in this region. They ignored it and focused on the coastal regions. The Sertão was “conquered” by adventurers on their quest for precious metals. Other settlers were landless farmers, escaped felons and former slaves. Lacking an official infrastructure and governmental control, an isolated society developed which was and still is dominated by livestock breeding, religion and survival not of the fittest but the strongest. And all of this coupled with an archaic codex of morale and honour.

302

303

დარო სულაკაური სერიიდან “გლდანის ციხის სკანდალი” 2012 წლის 18 სექტემბერს, საქართველოს ეროვნულმა სატელევიზიო არხებმა დედაქალაქ თბილისში, გლდანის საპატიმროში, საპატიმროს თანამშრომლების მიერ პატიმრების მიმართ განხორციელებული მრავალი წამებისა და სექსუალური ძალადობის ამსახველი ვიდეოკადრები გაავრცელეს. ვიდეოკადრების საპასუხოდ, სადაც პატიმრებს რეზინის ხელკეტებით სცემდნენ და მათზე ცოცხებით სექსუალურად ძალადობდნენ, ქართველი მოქალაქეების დიდი ნაწილი ქვეყნის მასშტაბით გამართულ საპროტესტო გამოსვლებს შეუერთდა. ქართველი სტუდენტების მნიშვნელოვანმა ნაწილმა ქვეყანაში არსებული პენი ტენციური სისტემის მდგომარეობა და პატიმრებისადმი არაადამიანური მოპყრობა დაგმო. ამ უკმაყოფილებამ ქართული დემოკრატიის უფრო მასშტაბური მარცხის შეგრძნება და უფრო მასშტაბური პოლიტიკური რეფორმის სურვილი აღძრა. ისინი ხაზს უსვამდნენ, რომ ეს სკანდალი ზოგადი უსამართლობის გამოხატულება უფრო იყო და არა ცალკეული შემთხვევა. სტუდენტები, ასევე, საქართველოში აზრის გამოხატვის თავისუფლების და დამოუკიდებელი, მიუკერძოებელი მედიის არარსებობას აპროტესტებდნენ. ამის საპასუხოდ, მთავრობა გადადგა და საპარლამენტო არჩევნები გამოცხადდა, რომელშიც ქართველების უმრავ ლესობამ მხარი ოპოზიციურ პარტია “ქართულ ოცნებას” დაუჭირა. 2012 წლის 2 ოქტომბერს პრეზიდენტმა სააკაშვილმა წინა დღის არჩევნებში ბიძინა ივანიშვილსა და მის პარტია “ქართულ ოცნებასთან” დამარცხება აღიარა.

Daro Sulakauri From The Series - Gldani Prison Scandal On 18 September, 2012, Georgian national TV channels broadcast video footage of multiple tortures and sexual assault committed by jailers against prisoners in Gldani Prison in the capital Tbilisi. In response to footage including prisoners beaten with rubber truncheons and molested with household brooms, large numbers of Georgian citizens joined protest rallies across the country. Georgian students responded in unprecedented numbers, condemning conditions in the country’s penitentiary system and inhumane treatment of prisoners. This discontent spurred a sense of a broader failure of Georgian democracy and a desire for broader political reform. They emphasized that this scandal embodied systemic injustices rather than an isolated case of misbehavior . The students also protested absence of institutionalized freedom of expression and Georgia’s lack of an independent, impartial media. In response, the government yielded and announced parliamentary elections, in which a majority of Georgians supported the opposition Georgian Dream party. On 2 October 2012, President Saakashvili conceded defeat to Bidzina Ivanishvili and his Georgian Dream party in the previous day’s election.

304

305

დინა ოგანოვა გამხმარი ვარდები.. რუსეთ-საქართველოს შორის ხუთდღიანი ომის (2008 წლის აგვისტო) შემდეგ, გორის მახლობელ სოფლებში მცხოვრებმა ბევრმა ადამიანმა საკუთარი სახლ-კარი დაკარგა და ისინი ლტოლვილებად იქცნენ. საქართველოს მთავრობამ, პრეზიდენტის ინიციატივით, წეროვანში კომპაქტურად დასახლებული სოფლები ააშენა. აქ ყველა სახლი ერთნაირია, მსგავსი ინტერიერით და ექსტერიერით. აქვეა საჯარო სკოლაც, რამდენიმე მაღაზია და პირველადი დახმარების ცენტრი. დასაწყი სიდანვე “პროექტი” ძალიან წარმატებული ჩანდა, სანამ მრავალი პრობლემა არ გამოვლინდა. ძვირადღირებული მშენებლობების მიუხედავად, ყველაფერი დაბალი ხარისხის აღმოჩნდა და შენობებმა მალე ნგრევა იწყეს. უკვე 4 წელი გავიდა და იქ არაფერი შეცვლილა.. მოსახლეობის დიდი ნაწილი ისევ უმუშევარია და ერთადერთი შემოსავალი - ოჯახის თითოეული წევრის თვის გაცემული 36 ლარია.. ისინი ისევ ელიან საკუთარ სახლებში დაბრუნებას.. “ვარდების რევოლუცია”.. ვარდები არის სიმბოლო, რომელიც თავისუფლების, დამოუკიდებლობისა და კეთილდღეობის გამოხატულე ბასთან, საქართველოს პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილთან ასოცირდება...

Dina Oganova Dried roses… After five-day war between Georgia and Russia (august 2008) lots of people living in the villages near Gori have lost their homes and become the refugees. The Georgian government with the initiative of Georgian president built the densely populated villages in Tserovani. All the houses are same, same interior and same exterior. There is also a public school, few shops and first aid centre. From the very beginning the “project” seemed to be very successful, until a number of problems have emerged. Despite the high rate of constructions everything appeared to be of the law quality and soon building were destroying…4 years have past and nothing has been changed here… more of them are still unemployed and the only income is 36 GEL – the pension for each family member… and still are waiting to go back to their homes… “Rose revolution”… Roses – the symbol associated to the Georgian president - Mikheil Saakashvili – the symbol of freedom, independence and prosperity…

306

ეკატერინე მამამთავრიშვილი გამოსახლება საქართველოს ხელისუფლებამ დევნილებს ქვეყნის სხვადასხვა კუთხეში საცხოვრებელი ფართი გამოუყო, თუმცა ლტოლვილების მხრიდან მძაფრ წინააღმდეგობას წააწყდა. დევნილებს დედაქალაქის დატოვება და რეგიო ნებში გადასახლება არ სურდათ. გამოსახლების პროცესი მძიმე ემოციურ ფონზე მიმდინარეობდა. Ekaterine Mamamtavrishvili

Evicuation The government of Georgia decided to give the refugees dwelling in different parts of Georgia, but was seriously opposed by the refugees themselves. They did not want to leave the city and live in the suburbs. The process of eviction was going on against a very severe emotional background.

309

ქრისთიან კოსფელდი ქვეყნის შიგნით იძულებით გადაადგილებულ პირთა საცხოვრებელი 1990-იანი წლების დასაწყისსა და 2008 წელს დაახლოებით 260 000 ეთნიკურად ქართველმა დატოვა აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ქართული რესპუბლიკები. ისინი საქართველოს სხვა მხარეებში, მიტოვებულ შენობებში გადავიდნენ საცხოვრებლად. ასეთ ლტოლვილებს ქვეყნის შიგნით იძულებით გადაადგილებულ პირებს უწოდებენ. 2012 წელს, აფხაზეთიდან იძულებით გადაადგილებული რამდენიმე პიროვნებას გადავუღე სურათები. ისინი თბილისში უნივერსიტეტის სტუდენეტების ყოფილ საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობენ. ბევრი მათგანი აქ 1994 წელს გამოსახლდა. მართალია, ეს საცხოვრებელი არა მარტო არ გავს დროებითს და, ასევე, კანონის მიხედვითაც განსაზღვრულია, როგორც დროებითი, მაგრამ ზოგიერთი ეთნიკურად ლტოლვილი ქართველისთვის ის უკვე მუდმივ საცხოვრებლად იქცა. Christian Kosfeld

IDP Residence Tbilisi, Georgia In the early 1990s and in 2008 around 260.000 ethnic Georgians fled from militant conflicts in the Georgian republics of Abkhazia and South Ossetia. They moved into abandoned buildings in other parts of Georgia. These refugees are referred to as Internally Displaced Persons (IDPs). In 2012 I photographed some of the displaced persons from Abkhazia. Their residence is a former dormitory for university students in Tbilisi. Many of them moved there in 1994. Although this abode not only looks temporary - it is also defined by law as being temporary - it has become a permanent place of residence for some of Georgia’s ethnic refugees. 310

311

www.kolga.ge www.tbilisiphoto.com

312

photocatalogue 2013 tbilisiphoto.com kolga.ge

tbilisiphoto.com kolga.ge