the symptom projects
es-optron 4
Πτυχώνοντας μια πνοή Λίζη Καλλιγά Επιμέλεια: Αποστόλης Αρτινός
the symptom projects thesymptomprojects.gr
1
es-optron 4
Creasing a breath Lizzie Calligas
7 - 23.10.2016 Πλατεία Ηρώων 1 & Πανουργιά, Άμφισσα Iroon 1 Square & Panourgia, Amfissa
Curator: Apostolis Artinos
2
the symptom projects
Το The Symptom Projects είναι μια πλατφόρμα που στοχεύει στη διερεύνηση του «συμπτώματος» στην τέχνη. Το «σύμπτωμα», αυτή η σκοτεινή εμπειρία της λακανικής ψυχανάλυσης, το γλωσσικό συμβάν που διαθέτει το αδιάθετο ίχνος του πραγματικού, το αφανέρωτο ίχνος του πράγματος. Συνεργαζόμενο με καλλιτέχνες, επιμελητές, θεωρητικούς και λογοτέχνες το The Symptom Projects γίνεται έτσι ένας τόπος σκέψης αλλά μαζί και ένα πειραματικό φόρουμ που με εκθεσιακές δραστηριότητες, στρογγυλές τράπεζες και κειμενικές παραγωγές επιχειρεί να διερευνήσει αυτό το αχαρτογράφητο απόθεμα που είναι όμως και η καταγωγική αναφορά του οποιουδήποτε έργου. Η εκθεσιακή δραστηριότητα του The Symptom Projects εξελίσσεται σε δύο εκθεσιακούς κύκλους. Τον κύκλο του The symptom που είναι κυρίως ετήσιες ομαδικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης και το κύκλο του Es-optron που είναι μια σειρά ετήσιων φωτογραφικών εκθέσεων. Οι εκθέσεις πλαισιώνονται κάθε φορά από συναντήσεις συγγραφέων και από παραστάσεις πειραματικής μουσικής. Αποστόλης Αρτινός - Κώστας Χριστόπουλος
3
the symptom projects
The Symptom Projects is a platform that seeks to explore “symptom” in art; the “symptom”, this dark experience of lacanian psychoanalysis, the linguistic event that disposes the non disposable trace of the real, the unrevealed trace of the thing. In cooperation with artists, curators, theoreticians and litterateurs, The Symptom Projects becomes a place of thinking no less that an experimental forum, which attempts to explore this uncharted reserve that is also the original reference of any work, through exhibitions, round tables and textual productions. The exhibiting activities of The Symptom Projects are carried out in two cycles: “The symptom”, which mainly includes annual group shows of contemporary art, and “Es-optron”, which is a series of annual photography exhibitions. The exhibitions are accompanied by meetings of writers, and experimental music shows. Apostolis Artinos – Kostas Christopoulos
4
Η πολυθρόνα - μητέρα Η Μαμά στην πολυθρόνα της, λίγα χρόνια πρίν πεθάνει, ακινητοποιημένη σε έναν θρόνο με λουλούδια. Ενα βαθύ κάθισμα με φαρδιά πλαϊνά μπράτσα και δύο μαλακά μαξιλάρια. Οι κίτρινοι ήλιοι τριγύρω μέσα σε σκοτεινά φυλλώματα, λίγο σαν ένας κήπος. Μετά από πάρα πολλά χρόνια απόστασης, ή πολυθρόνα γίνεται ο τόπος της συνάντησης και της αποδοχής. Ο μεταβατικός τόπος και χρόνος πρίν τον τελικό αποχωρισμό. Είναι και ο τόπος της υποδοχής. Μέσα στο σαλόνι που ακόμα διατηρεί τα υπόλοιπα μιας ολόκληρης ζωής, αντικείμενα, έπιπλα, φωτογραφίες, πίνακες, αναμνήσεις. Κεντρικό σημείο όλων, η πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο. Μπαίνει λίγο φως, φωτίζει το στρογγυλό τραπέζι μπροστά της. Τα μικρά τασάκια, το κουτί για τα τσιγάρα, ο ασημένιος δίσκος με τα χρωματιστά κομπολόγια, λίγες φωτογραφίες μικρών παιδιών, το κοντρόλ της τηλεόρασης. Βυθίζεται σιγά-σιγά και μικραίνει με τα χρόνια η μητέρα, χάνεται σχεδόν μέσα στους ήλιους και τα σκιερά φυλλώματα. Εγώ κάθομαι στο πλάι, στον καναπέ κάτω από τον μεγάλο πίνακα με τα άλογα. Ο καναπές συχνά με καταπίνει. Καμιά φορά γλυκά, νωχελικά, άλλες φορές άγρια, σκληρά. Οι αλήθειες και τα ψέματα πλανώνται στον αέρα, ανάμεσά μας. Η πολυθρόνα παραμένει σιωπηλή και σκοτεινή. Καμιά φορά, ξαπλώνω ολόκληρη στον καναπέ, τον κάνω κρεβάτι, κουλουριάζομαι κιόλας, σαν μικρό παιδί. Τότε έρχεται μια ησυχία. Το φως από το παράθυρο, που βλέπει πρός τον μεγάλο φωταγωγό, γίνεται δυνατότερο. Η μητέρα γίνεται σκιά, ίσως με παίρνει και ο ύπνος για λίγο. Η Πολυθρόνα-Μαμά γίνεται ένας σκούρος όγκος απέναντι στο φως. Τον κοιτάω και σιγά-σιγά κλείνω τα μάτια.
Λίζη Καλλιγά Ιούλιος 2016, Σπέτσες
5
The armchair - mother Mother in her armchair, a few years before she passed away, immobilized in her throne, covered with flower motives. A deep seat with wide arms and two soft cushions. Yellow sunflowers scattered around emerging out of dark foliage, a bit like a garden. After many years of distance, the armchair becomes a place of encounter and of acceptance. A transitional place and time before the final separation. It is also the place of reception. In the living room that still preserves what is left of a life-time, of objects, furniture, photographs, paintings, memories. As the centre of all, the armchair close to the window. A bit of light comes in illuminating the round table in front of her. The small ashtrays, the cigarette box, the silver tray with the colorful rosaries, a few photographs of young children, the television remote control. Mother gradually sinks, and becomes smaller year after year, lost almost amidst the sunflowers and the shady foliage. I sit on the side, on the sofa underneath the large horse painting. The sofa often swallows me. Sometimes gently, dreamily, and sometimes fiercely, cruelly. Truths and lies are suspended on the air between us. The armchair remains silent and dark. Sometimes I lay on the sofa, turning it into a bed, and I even curl up, like a small child. Then quiet takes over. The light from the window that looks out towards the big airshaft becomes stronger. Mother becomes a shadow, maybe I drift off to sleep for a little while. The Armchair-Mother becomes a dark mass across the light. I look at it and slowly shut my eyes.
Lizzie Calligas July 2016, Spetses
6
Πτυχώνοντας μια πνοή Του Αποστόλη Αρτινού
Creasing a breath by Apostolis Artinos
Χωρίς Τίτλο 01 Untitled 01 70 χ 50 cm 2015
Στη λακανική θεωρία υπάρχει η έννοια της διάσχισης, όταν το υποκείμενο, σχίζοντας το πέπλο της φαντασίωσης, αποκτά μία εντύπωση πραγματικού. Στις πτυχώσεις της Λίζης Καλλιγά, απ’ τις φωτογραφίες της “Μετοίκησις”, με τα περιτυλιγμένα αγάλματα του Μουσείου της Ακρόπολης πριν αναχωρήσουν για το νέο τους μουσείο, έως τα έργα αυτής της έκθεσης, είναι ένα πέπλο που δια-γράφει την αλήθεια του Πράγματος, την πρωτοτυπία του σχήματός του και το πρωτογενές της σημασίας του. Ένα πέπλο που από-καλύπτει το Πράγμα στη σκηνή της απόκρυψής του και της σιωπηλής του κατανόησης.
7
In Lacanian theory we come across the concept of traversal when the subject, as it tears apart the veil of fantasy, gains an impression of the real. In Lizzie Calligas’s creases, ranging from her “Metoikisis” photographs of the Acropolis Museum wrapped sculptures prior to their departure for their new home, to the works presented in this show, it is a veil that delineates the truth of the Object, the originality of its shape and the primariness of its significance; a veil that un-conceals the Object in the scene of its concealment and silent comprehension.
8
Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια φαντασματοποιία, όσο με μια άρση του πέπλου, μέσω των ιχνών που αποκαλύπτει. Ιχνών μιας δομής που κατονομάζεται ακατονόμαστη και αποκαλύπτεται καλυπτόμενη. Το διαφαινόμενο σχήμα του Άλλου καταμαρτυράται έτσι στην αοριστία του, στις μνημοτεχνικές του εγέρσεις, στο σχήμα μόνο της συγκίνησής του.
9
Χωρίς Τίτλο 02 Untitled 02 70 χ 100 cm 2016
It is not a phantasmatopoeia that we are dealing with here, rather it is a lifting of the veil through the traces that it reveals; traces of a structure that is named while it remains unspeakable, a structure that as it is unveiled it appears to be under wraps. Τhe shape of the Other that appears is witnessed in its vagueness, in the technical uprisings of its memory, in the shape only of its emotional affect.
10
Χωρίς Τίτλο 03 Untitled 03 40 χ 50 cm 2015
Όταν πεθαίνει η μητέρα της, η Λίζη Καλλιγά επισκέπτεται το χώρο του διαμερίσματός όπου εκείνη ζούσε. Σκεπάζει όλα τα έπιπλα μ’ ένα διάφανο πλαστικό και τα φωτογραφίζει. Τα παγώνει στη σιωπή αυτής της αποχώρησης, αλλά και πριν αναχωρήσουν κι αυτά. Τα πακτώνει στην ατμόσφαιρά τους, στις αναμνήσεις που εγείρουν, στις χειρονομίες της μητέρας της, σε ό,τι αυτά μπορούν ακόμη κάτι να ανακαλέσουν. Τα εμψυχώνει μ’ εκείνη την πνοή που τα ενέπνευσε και διέσωσε το σχήμα τους στον καταμετρημένο της χρόνο. Τα θωρακίζει έτσι μέσα στην αμηχανία του πένθους, και τα καθιστά ορατά στον αργό του χρόνο.
11
Following the death of her mother, Lizzie Calligas visits the apartment where she used to live. She covers all the furniture in clear plastic and photographs them. She freezes them in the silence of this departure but before they too depart. She immobilizes them in this atmosphere of theirs, in the memories they give rise to, in her mother’s gestures, in anything they can still recall. She animates them with that breath that inspired them and salvaged their shape in its tallied time. She fortifies them in this way within the awkwardness of mourning and renders them visible to its slow time.
12
Χωρίς Τίτλο 04 Untitled 04 70 χ 100 cm 2015
Ποια είναι όμως αυτή η σκηνή των πραγμάτων; Πώς αποκρίνονται; Αποκρίνονται; Υπάρχει μια ροή, μια ροή συγκίνησης μέσα στον κόσμο, που δρα επιφανειακά, πάνω στην επιδερμίδα των πραγμάτων, πτυχώνοντάς τα με σημασία. Μια δομική διαστροφή που αποδίδει και το οικείο τους ανάγλυφο, που γίνεται και το ανάγλυφο της εμπειρίας μας. Η αντικειμενικότητα έτσι του κόσμου μας δεν ανήκει στην καθαρότητα των δομών του, αλλά στη συγκίνησή τους, στην εκτροπή τους σ’ αυτό το πεδίο που θα καταστήσει και τα πράγματα δοχεία ζωής. Μία ενέργεια που εκτρέπει την δομικότητα του κόσμου στο λίκνο της καταγωγικής του αναμονής.
13
Χωρίς Τίτλο 05 Untitled 05 40 χ 50 cm 2015
But, this scene of things, which is it? How do things respond? Do they respond at all? There is a flow, a flow of emotion within the world, which acts superficially, on the skin of things, creasing them with meaning. A structural distortion that also yields their familiar relief, which also becomes the relief of our experience. In this way, the objectivity of our world does not belong to the clarity of its structures but to their emotional affect, to their deflection in this field that will render things vessels of life. An energy that deflects the structurality of the world in the cradle of the anticipation of its origin.
14
Αναμένω μέσα στον κόσμο αυτό που δεν είναι κόσμος, αλλά που με εισάγει σ’ αυτόν. Συντονίζομαι σε μία δόνηση που δι-εγείρει το περιβάλλον μου, αλλά και την παθητική μου ενατένιση. Μια αποκαλυπτική εμπειρία που αποδίδει το νόημα των πραγμάτων στην ενεργητική τους εκφορά. Τα πράγματα επιδρούν πάνω μου ως υποκείμενα του εαυτού. Εικόνες που περιελίσσονται γύρω μας, εκθέτοντάς μας σ’ ένα περιβάλλον που μας ανήκει και δεν μας ανήκει.
15
Χωρίς Τίτλο 06 Untitled 06 13.5 x 18 cm 2016
I wait, within the world, for that which is not world, but which introduces me into it. I tune in to a vibration that stimulates my environment as well as my passive but concentrated gaze. A revelatory experience that attributes the meaning of things to their active enunciation. Things have an effect on me as subjects of the self. Images that encircle us, exposing us to an environment that belongs to us and at the same time doesn’t.
16
Χωρίς Τίτλο 07 Untitled 07 30 χ 40 cm 2015
Εικόνες που αποσπούν το βλέμμα μου, το εκ-θέτουν, ορίζουν τον ορίζοντά του. Σ’ αυτόν τον ορίζοντα της προσδοκίας, όπου το βλέμμα αναλαμβάνει και την εσωτερικότητά του. Αισθητοποιώντας τον περίγυρό του, το διαστρέφει και στο κοίλο των ενοράσεών του, σε προβολές που δεν εδράζονται στο βλέμμα, αλλά σ’ εκείνη την καταγωγική ενότητα που εννοεί το αόρατο, το ανεντόπιστο και μυστικό. Το βλέμμα έτσι εγκαταλείπεται, όχι στις εικόνες του τόσο, όσο στις φασματικές του ενσαρκώσεις, σε εγέρσεις που προ(σ)καλεί και σαγηνεύει. Το βλέμμα είναι όταν είναι πέραν, πέραν του βλέμματος, προς θάνατον, σ’ αυτή την τροχιά της σαγήνης, που απολύει τον κόσμο, διαθέτοντάς τον στους πολλαπλούς του θανάτους.
17
Χωρίς Τίτλο 08 Untitled 08 30 χ 40 cm 2015
Images that distract my gaze, ex-pose it, define its scope. In this scope of expectation where the gaze also takes over its internality. Aestheticizing its surroundings, it distorts it also in the concave οf its insights, in projections that are not consolidated in the gaze but in this unity of origin that is taken to mean the invisible, the untraceable and the secret. The gaze is thus abandoned, not so much to its images, as to its spectral embodiments, to the upheavals it invites - challenges even - and enchants. The gaze is when it is beyond, beyond the gaze, towards death, in this orbit of captivation that lets go of the world, offering it up to its multiple deaths.
18
Σε μια εξωτερικότητα που είναι και η πιο μύχια εσωτερικότητά του, καθώς αυτό είναι το βλέμμα, αντικριζόμενο και αντικριστό, ενώπιος ενωπίω, κατάματα στο σκότος του άλλου, όπου αυτός διαφαίνεται. Αυτή η εξαντλητική εμπειρία της όρασης του Klee, όπου έβλεπε το δάσος που τον έβλεπε. Αυτή η κατά μόνας ουσία του κόσμου. Μία ουσία που δεν ανήκει αλλά είναι. Το οικείο περιβάλλον είναι μια γλώσσα εγκαταλελειμμένη έτσι στα σημεία της. Γι’ αυτό και όλα, μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, μας μιλούν. Ιχνογραφούν μια πυρετική εμπειρία, που, αν και απούσα, δεν εκλείπει. Ή μάλλον, επειδή ακριβώς απουσιάζει, απ’ την επείγουσα αμεσότητά της, μπορεί και να απευθύνεται βαθύτερα. Η ζωή είναι μια οικονομία θανάτου, και η ανάμνησή της το ανοικονόμητο της διαφωράς του, αυτό που υπερέχει και αντικατοπτρίζει τις εικόνες της επ’ άπειρον.
19
Χωρίς Τίτλο 09 Untitled 09 30 χ 40 cm 2015
In an externality that is also its innermost internality, as this is the gaze, faced, face to face, eye to eye, looking straight into the darkness of the other, where he appears. This exhausting experience of looking of Klee’s, where he often felt the forest was looking back at him. This sole essence of the world. An essence that does not belong, as Derrida said of language, but is. The familiar environment is a language abandoned to its parts. This is why everything within this environment speaks to us. It traces a feverish experience that despite its absence is not missing. Or better yet, precisely because it is absent from its urgent directness its address is more poignant. Life is an economy of death, and its memory the unbearable of its differance, that which excels and perpetually reflects its images.
20
Χωρίς Τίτλο 10 Untitled 10 30 χ 40 cm 2015
Η ανάμνηση είναι αυτό το ενδιάμεσο εσωτερικό, μεταξύ της ζωής και του θανάτου, που περιζώνεται από σκιές, κατάγραφο από τα ίχνη των καταγωγών του. Ό,τι καταμαρτυρούν αυτές οι εικόνες της Καλλιγά. Μια δυνατότητα του ίχνους, να μπορεί να υπάρχει, ιχνο-γραφώντας το ανοικονόμητο του θανάτου, το απαράμιλλο της διαφωράς του. Οι φωτογραφίες αυτού του διαμερίσματος έλκουν την καταγωγική τους διαφάνεια απ’ την εμπειρία αυτής της αμετάκλητης απουσίας, μιας ανά-χώρησης χωρίς επιστροφή. Αυτή είναι άλλωστε και η εργασία του πένθους, η επαλήθευση του θανάτου, η διαρκής του αναμνημόνευση στον τόπο της επίδρασής του.
21
Memory is this in-between interior, between life and death, encircled by shadows, totally covered by the traces of its origins; exactly what these images by Lizzie Calligas attest to. A possibility of the trace to be able to exist, tracing the inconvenience of death, the unparalleled of its differance. The photographs of this apartment draw on the experience of this irreversible absence, this departure with no return for their originative clarity. After all, this is the work of mourning: the corroboration of death, its constant remembering in the space of its effect.
22
Χωρίς Τίτλο 11 Untitled 11 70 χ 50 cm 2015
Ο άλλος, μου παραδίδεται στο ασύμπτωτο των αναμνήσεών μου, σε μια δι-αφάνεια, όπου αυτός διαφαίνεται. Οι αναμνήσεις μου καθιστούν τον τόπο του πραγματικό, σ’ ένα φως που τον καταυγάζει και συγχρόνως τον απολύει. Αυτή η διαφάνεια της περιτύλιξης της Καλλιγά, που διασώζει το σχήμα του πράγματος στη μόνωσή του, στον πρακτικό του αποκλεισμό. Οι εικόνες του άλλου, οι εικόνες που μας θυμίζουν τον άλλον, είναι και μια αλλόκοτη επιστροφή στην εμπειρία του, η εκζήτησή της, αυτή η μεσιτεία των πραγμάτων, όπως την φιλοτέχνησε ο Ν. Γ. Πεντζίκης στο έργο του.
23
The other surrenders himself to the asymptomatic of my memories, in an obscure transparency where he becomes apparent. My memories render his space real, bathed in a light that both illuminates him and lets him go. This transparency of Calligas’s wrapping which preserves the shape of the object in its insulation, in its practical exclusion. The images of the other, the images that remind us of the other, are also a strange return to its experience, its affectation, this negotiation of things as captured by N.G. Pentzikis in his own work.
24
Μία μεσίτευση σ’ αυτά που κλητεύουν τον άλλον, τη μη φαινομενικότητά του, την ζώσα πνοή του, την υπομένουσα το θάνατό της, αυτή την ελευθερία της μέσα στον κόσμο. Όλα ομοιώσεις που αποκρύπτουν την καταγωγική τους εικόνα, αλλά εδραιώνουν και την απούσα παρουσία της. Ο άλλος αποκρύπτεται εκεί που διαφαίνεται, πίσω απ’ τα σημεία του, πίσω απ’ τα ίχνη της καταγωγής και αναχώρησής του. Κι αυτό γιατί δεν ανήκει πουθενά. Θα ‘ναι πάντα το απροσπέλαστο. Ένα ανέγγιχτο ίχνος, που μόνο ανακαλώντας το θα μπορώ και να το κοινωνώ, να κοινωνώ την απουσία του, την αλήθεια της απομάκρυνσής του. Αυτή είναι και η μέγιστη δωρεά του θανάτου: η από-κάλυψη του άλλου.
25
Χωρίς Τίτλο 12 Untitled 12 40 χ 50 cm 2015
A negotiation of things that summon the other, its non unreal nature, its living breath, her as she endures her death, this freedom of hers within the world. Assimilations all that conceal the image of their origin but at the same time also establish its absent presence. The other is concealed at the point where he becomes apparent, behind his parts, behind the traces of his origin and departure. And this happens because he belongs nowhere. He will always be inaccessible. An untouchable trace that only by recalling will I be able to communicate, communicate its absence, the truth of its distancing. This is also the ultimate gift of death: the revelation of the other.
26
Χωρίς Τίτλο 13 Untitled 13 40 χ 50 cm 2015
Ο άλλος, ο άλλος του θανάτου, αλλά και το Άλλο του Θανάτου, ακτινοβολεί τον περίγυρο μου απ’ την άλλη πλευρά του κόσμου, κάνει τον οικείο χώρο του αποχαιρετισμού και της οριστικής αποχώρησης, χώρο μιας άλλης εγγύτητας. Τα πράγματα του άλλου, του άλλου του θανάτου, μας μιλούν, αλλά σε μια γλώσσα που δεν είναι γλώσσα, αλλά ψιθυρισμοί της νύχτας. Απευθύνσεις που μας αγγίζουν ανέγγιχτους. Αυτό το ακοινώνητο των βλεμμάτων στις επιτύμβιες στήλες. “Το βλέμμα του νεκρού, που δεν μας κοιτά στα όνειρά μας”, όπως θα πει ο Lacan.
27
The other, the other of death, but also the Other of Death, radiates and casts its light from the other side of the world onto my surroundings, making the familiar space of separation and final departure a space that entails a different sense of closeness and proximity. The other’s things, the other of death that is, speak to us, but they do so in a language that is no language per se, but nocturnal whispers. Αddresses that touch us while we remain impregnable. The asocial of gazes on funerary headstones. “The gaze of the dead who does not look at us in our dreams” as Lacan would say.
28
Σχέδια 01- 08, 2004 Drawings 01- 08, 2004
Μια γλώσσα καταβυθιζόμενη στη σιωπή των ονομάτων της, στο ακατονόμαστο μιας παραδειγματικής αδυναμίας. Η σιωπή αυτής της γλώσσας είναι και το τραύμα που μας επιφέρει ο θάνατος, η λύση μίας συνέχειάς μας γλωσσικής. Αυτή είναι άλλωστε και η άλλη πλευρά, το απροσπέλαστο απ’ τη γλώσσα, η καταβαράθρωσή της στην καταγωγική της σιωπή. Η σειρά αυτών των φωτογραφιών της Καλλιγά αποκαλύπτουν έναν χώρο απογυμνωμένο απ’ την παρουσία, αλλά κι έναν χώρο καθιερωμένο απ’ την απουσία. Μια απουσία που μεταβολίζει τα πράγματα, εκ-θέτοντάς τα στο φως της. Στη σιωπή αυτή, όλα τα ίχνη συλλαμβάνονται αποσυρόμενα.
29
A language submerged to the silence of its names, to the unspeakable of one of its paradigmatic weaknesses. The silence of this language is also the wound brought by death, the resolution of a linguistic continuation of ours. This is after all the other side, that which is inaccessible by language, its undoing, its regression to the silence of its origin. This series of photographs reveals a space stripped bare of presence but also a space that has come to be characterized by absence. An absence that metabolizes objects as it exposes them to its light. In this silence all traces are conceived as they withdraw.
30
Σχέδια 09 -16, 2004 Drawings 09-16, 2004
Αποσυρόμενα στη σιωπή του βλέμματος, στην ποιητική του, κι όχι στην χρήση τους. Γίνονται το περιβάλλον ενός οικείου θανάτου, του δικού τους θανάτου, που τα υπαγόρευσε όμως στη ζωή. Είμαι στο θάνατο μου, σημαίνει διαρκώ, σημαίνει διατίθεμαι στην οικειοποίηση του άλλου, στην αναμνημόνευση των σημείων μου. Γνωρίζω αυτή τη σκηνή, τη γνωρίζω στους κατάδικούς μου θανάτους, τους φέρω μέσα μου όλους, με εξαντλούν, τους αναπολώ επίσης, τους αληθεύω, τους α-ληθεύω όσο μπορώ.
31
Withdrawn to the silence of the gaze, to its poetics rather than their use. They form the environment of a familiar death, their own death, which nevertheless is what dictated them in life. I am in my death means I endure, it means I become available to the appropriation of the other, to the re-remembrance of my parts. I know this scene, I recognize it in my very own deaths, I carry them all within me, they exhaust me but I also reminisce of them, I validate them, I validate them as much as I can.
Lizzie Calligas: lizziecalligas.blogspot.gr Translation: Irini Bachlitzanaki Catalogue Design:
Print:
Στηρίζουμε τη Δημιουργία Supporting Creativity
Υποστηρικτές Supporters
Χορηγός Sponsor
Χορηγός Επικοινωνίας Media Sponsor