ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΟ ΦΟΡΜΑΤ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ
. -..- . --. . .-. ... .. .- -.- --- / ..-. --- .-. -- .- - / .--. --- .-.. .-.. .- .--. .-.. .-- -. / ---- .-. .... ... . .-- -.
Θα ξεχυθούμε σα μανιασμένο κύμα Για την απεγνωσμένη έξοδο Για το τελευταίο γλέντι Χωρίς αμφιβολίες Χωρίς φόβο Χωρίς ελπίδα. Μονάχα με τη σκέψη Της ολοκληρωτικής Της φρικώδους Ελευθερίας. Με μόνο έπαθλο ένα στέρνο διαλυμένο από το μπαρούτι Μια ανοιγμένη κοιλιά από τα γιαταγάνια Ένα απανθρακωμένο κουφάρι Ένα σώμα τσακισμένο στα βράχια και στα βούρλα. Τον καιρό που η δόξα αυτής της τιμημένης Εξόδου θα ντυθεί το πέπλο της λήθης, μια νέα Ιερή Επίθεση θα λάβει κάπου χώρα, ώστε να διατηρείται εσαεί αναμμένο το φυτίλι της Άγριας Εξέγερσης, της Απολύτου, αυτής που ποτέ δε θα συμβεί αλλά πάντα θα αχνοφέγγει στο σκοτάδι, και πάντα θα υπενθυμίζει την παρουσία της, σαν ανεπαίσθητος βηματισμός ερπετού σε κάποια υποφωτισμένη γωνία του δωματίου.
Έ
γραψε αυτά τα τελευταία λόγια στο ημερολόγιο καταστρώματος ο κουρσάρος Γουάνγκ Ζι, μακρινός πρόγονος της θρυλικής Τσινγκ Σι, το 1592 στο αμπάρι μιας πειρατικής καραβέλας στην Ινδική θάλασσα, πριν αλείψει το πρόσωπό του με καυτή πίσσα, αρπάξει μια μπουκάλα ρακή και μια πιστόλα και ορμήσει στο κατάστρωμα για να την απονενοημένη επίθεση του πληρώματός του ενάντια στον βρετανικό βασιλικό στόλο.
Ε
ίπε αυτά στο ασκέρι του, στο καραούλι του λόφου πάνω από τον επαρχιακό χωματόδρομο της ορεινής Στεμνίτσας, και έδωσε το σινιάλο για την εξόρμηση στη διερχόμενη άμαξα με τη χρηματαποστολή της μισθοδοσίας, το απόγευμα της 14ης Ιουλίου του 1789, ο ρέιντζερ του Μοριά Ζαφείρης Βεληγκέκας, επιχειρώντας πάλι να ντύσει με μια αίγλη μεγαλείου και επισημότητας τις φρικτές του πράξεις, ενδίδοντας ξανά στον πομπώδη κομπασμό που πάντα τον συντροφεύε και που πάντα ερχόταν σε αντίθεση με το άξεστο παρουσιαστικό του και τις χοντροκομμένες μεθόδους εξόντωσης του αντιπάλου.
Σ
κέφτηκε ακριβώς αυτά -μαζί με άλλα- η φερόμενη ως μάγισσα Αντζέλ ντε λα Μπαρτέ, πριν ξεψυχήσει ένα σούρουπο του 1275 στο ικρίωμα του καθεδρικού ναού του Σεντ Στεφάν στην πόλη της Τουλούζ, αλλά οι φρικτοί πόνοι από τις φλόγες που έλιωναν τις σάρκες και τους αδένες της, την εμπόδισαν να τα φωνάξει στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Έ
ψαλε ξανά και ξανά αυτά τα λόγια εν είδει επαναλαμβανόμενης προσευχής, ένα δειλινό του 1056 στη Φωλιά του Αετού ο βάναυσος ευγενής, ο λόγιος φονιάς, ο πράκτορας σαμάνος, ο πανούργος ιεραπόστολος, ο ισόβιος ηγέτης του Αλαμούτ, ο Γέρος του Βουνού Χασσάν Ι Σαμπάχ, στο πιστό τάγμα των Ασσασίνων εκτελεστών, στους πρώτους τρομοκράτες της ιστορίας, εν μέσω μιας μεγάλης γιορτής που ξεχείλιζε κρασί, ψητά κρέατα παραγεμισμένα με ψυχοτρόπα φυτά, παραισθησιογόνα αποστάγματα, ελεύθερες γυναίκες και αγόρια και πολεμική μουσική υπόκρουση, ακολουθώντας το δικής του έμπνευσης τελετουργικό φανατισμού και αφοσίωσης, στα πλαίσια της επικείμενης δολοφονίας του Μεγάλου Σάχη, που θα σήμαινε και την ολοκλήρωση του πολύπλοκου και χρονοβόρου σχεδίου που είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή.
Δ
ιάβασε αυτά ο 38χρονος αναρχοπατέρας Νικόλας Μπάρας, αποσπάσματα από το μανιφέστο που ξετρύπωσε από τις σκονισμένες εξεγερσιακές βιβλιοθήκες, μπροστά στα μέλη της συνέλευσης της οποίας άτυπα ηγούνταν, σε μια αίθουσα Πολυτεχνικής Σχολής του κέντρου της Αθήνας εν αναμονή της μεθαυριανής πορείας για το εκπαιδευτικό, και προσπάθησε να κρύψει μια αυθόρμητη πικρία που σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, συγκρίνοντας στο μυαλό του το Μάη στο Παρίσι που δεν έζησε με τον Αύγουστο στο Καματερό που τον περίμενε.