ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Επεξεργαςία Παναγιϊτθσ Κατόγλου

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων, Κυριαίνας και Ιουλιανής, των Αγίων Καισαρίου, Δασίου και 5 μαρτύρων, Ιωάννου και Ιακώβου, Ερμινίγγελδου, Κυπριανού και Ιουλιανής, Θεολήπτης, Ιακώβου Οσιομάρτυρα και των συν αυτώ, Δαβίδ Οσίου, Ελένης Παρθενομάρτυρος Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι και θαυματουργοί (εορτή Κοσμάς, Δαμιανός, Αργύρης)

Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Σους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμης και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων". Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων. Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Υερεμά. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’. Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Έτερον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείου Πνεύματος, τη χειρουργία, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, συν Κοσμά Δαμιανέ οι Ανάργυροι, ο γαρ ΢ωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν, εις περιποίησιν πάντων και ίασιν όθεν ρύσασθε, παθών δυσαλθών και θλίψεων, τους ποθώ τω ναώ υμών προστρέχοντας. Κοντάκιον. Ήχος β’. Οι την χάριν λαβόντες των ιαμάτων, εφαπλούτε την ρώσιν τοις εν ανάγκαις, Ιατροί θαυματουργοί Ένδοξοι, αλλά τη υμών επισκέψει, και των πολεμίων τα θράση κατεβάλετε, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασιν. Οι Αγίες Κυριαίνα και Ιουλιανή

Οι Αγίες Κυριαίνα και Ιουλιανή έζησαν την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Η Κυριαίνα, καταγόταν από την Σαρσό της Κιλικίας, η δε Ιουλιανή από την πόλη Ρώσο. και οι δύο είχαν αφοσιωθεί σε φιλανθρωπικά έργα χριστιανικής φιλαδελφίας. Υρόντιζαν ορφανά, παρείχαν την βοήθειά τους αφιλοκερδώς σε όποιον είχε την είχε ανάγκη. Παρότι δεν ήταν πολύ μορφωμένες πάντα έβρισκαν τρόπο να στηρίξουν την πίστη αυτών πού χρειαζόντουσαν. Είχαν δε καταφέρει να φέρουν στο δρόμο του Θεού, πολλούς ειδωλολάτρες. Σις δύο Αγίες τις συνέλαβε ο ηγεμόνας Μαρκιανός και τις πίεζε να απαρνηθούν τον Φριστό. Εκείνες όμως δεν υποχώρησαν στις πιέσεις και έμειναν αμετακίνητες στην πίστη τους. Γι' αυτή τους την ομολογία οι Αγίες ρίχτηκαν στην πυρά, και παρέδωσαν το πνεύμα τους στον Κύριο.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Καισάρειος, Δάσιος, και άλλοι πέντε Μάρτυρες, ΢άββας, ΢αβινιανός, Αγρίππας, Αδριανός και Θωμάς το νήπιο ΢υλλήφθηκαν στη Δαμασκό και τιμωρήθηκαν με διάφορα βασανιστήρια για να αρνηθούν τον Φριστό. Επειδή όμως δεν αρνήθηκαν τη χριστιανική τους πίστη, όλοι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου δια αποκεφαλισμού. Οι Άγιοι Ιωάννης ο Επίσκοπος και Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος Οι Ιερομάρτυρες αυτοί έζησαν στα χρόνια του βασιλιά των Περσών ΢αβωρίου (332) και δίδασκαν στους ευσεβείς το λόγο της αληθινής πίστης και πολλούς κατόρθωναν να προσελκύουν σ' αυτή. Οπότε συνελήφθηκαν από τον ΢αβώριο και αφού πρώτα υποβλήθηκαν σε σκληρά βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν και έτσι πήραν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Ο Άγιος Ερμινίγγελδος Ο Άγιος Ερμινίγγελδος ήταν γιος του βασιλιά των Βησιγότθων Λιουβιγγέλδου. Ο Βασιλιάς αυτός και όλο το έθνος του, είχαν προσχωρήσει στην αίρεση του Αρείου. Ο Ερμινίγγελδος όμως, διδάχτηκε την ορθόδοξη πίστη από τον επίσκοπο Λέανδρο, σε ένα ταξίδι του. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, έγινε γνωστό ότι είχε απαρνηθεί τον Αρειανισμό και είχε γίνει χριστιανός. Αυτό στεναχώρησε τον πατέρα του, ο οποίος προσπάθησε να τον μεταπείσει με παρακάλια και απειλές. Όταν δεν κατόρθωσε τίποτα, τον κατήγγειλε ο ίδιος ως Φριστιανό. και έτσι τον φυλάκισαν. Ο Ερμινίγγελδος παρότι βασανίστηκε πολύ, παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι διατάχθηκε ο θάνατός του. ΢τρατιώτες μπήκαν στο κελί του και τον θανάτωσαν γονατιστό όπως προσευχόταν. Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουλιανή Μαρτύρησαν δια πυρός. (Μάλλον πρόκειται για τις πιο πάνω Αγίες της αυτής ημέρας Κυριαίνης και Ιουλιανής και η Κυριαίνα, από λάθος αντιγραφή, έγινε Κυπριανός). Η Αγία Θεολήπτη Εντελώς άγνωστη στους ΢υναξαριστές. Για την Αγία αυτή γίνεται λόγος στον Παρισινό Κώδικα 259 φ. 2α, όπου υπάρχει και ΢τιχηρό τροπάριο της. Απ' αυτό συμπεραίνουμε ότι, βασανίστηκε από τον τύραννο, ρίχτηκε στη φυλακή και κατά πάσα πιθανότητα πέθανε μαρτυρικά.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Ιάκωβος ο νέος Οσιομάρτυρας από την Καστοριά και οι δύο μαθητές του Ιάκωβος ο Διάκονος και Διονύσιος ο Μοναχός Ο Ιάκωβος γεννήθηκε σ' ένα χωριό της Καστοριάς (Κορησός), από χριστιανούς γονείς, τον Μαρτίνο και την Παρασκευή. Έγινε βοσκός προβάτων και απόκτησε αρκετό πλούτο, με αποτέλεσμα να τον φθονήσει ο αδελφός του, που τον διέβαλε στον κριτή, ότι δήθεν βρήκε θησαυρό. Για ν' αποφύγει τον φθόνο του αδελφού του ο Ιάκωβος, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόμενος σαν έμπορος προβάτων έγινε και πάλι πλούσιος. Κάποια μέρα όμως, πήγε στον Πατριάρχη, εξομολογήθηκε και διαμοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, πήγε στο Άγιο Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Δοχειαρίου. Κατόπιν πήγε στη Μονή Σιμίου Προδρόμου (που ήταν σκήτη της Ι. Μονής Ιβήρων), όπου ησύχαζε υποτασσόμενος σε κάποιον γέροντα Ιγνάτιο. Αφού ασκήθηκε αρκετά στις αρετές, αναχώρησε και από εκεί ήλθε στα ενδότερα του Αγίου Όρους, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με έξι μαθητές του, και διακρίθηκε σαν δάσκαλος της αρετής στη μοναχική πολιτεία. Αργότερα αναχώρησε με τους μαθητές του από το Άγιο Όρος και πήγε στο Κάστρο Πέτρα και από κει στα Μετέωρα, όπου δίδαξε στους εκεί Μοναχούς. Έπειτα πήγε στο Μοναστήρι Σιμίου Προδρόμου της Δεβέρκιστας, κοντά στη Ναύπακτο, όπου ζούσε με προσευχή τον λόγο του Θεού. Εκεί λοιπόν, συκοφαντήθηκε απ' τους Σούρκους, ότι εξεγείρει τους χριστιανούς κατά της εξουσίας. ΢υλλήφθηκε και οδηγήθηκε μαζί με δύο μαθητές του στον Μπέη Σρικάλων, που τον έκλεισε στη φυλακή για 40 μέρες. Από τη φυλακή αυτή, οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος μαζί με τους μαθητές του, Ιάκωβο διάκονο και Διονύσιο μοναχό, στο Διδυμότειχο της Θράκης, όπου βρισκόταν ο ΢ουλτάνος ΢ελήμ. Εκεί αφού τους βασάνισαν φρικτά, τους έστειλαν στην Αδριανούπολη, όπου ήλθε και ο ΢ουλτάνος, ο οποίος τους πίεζε να αλλαξοπιστήσουν. Οι Άγιοι όμως, με μια φωνή απάντησαν: ''μη γένοιτο ποτέ να αρνηθώμεν τον Κύριον ημών Ιησού Φριστόν, καν μύρια βάσανα μας παιδεύσετε''. Σότε με διαταγή του ΢ουλτάνου, οι βασανιστές έξυναν με σιδερένια νύχια τις σάρκες τους, γρονθοκοπούσαν τα σαγόνια του γέροντα Ιακώβου και έβγαζαν λουρίδες το δέρμα του από το στήθος, και στις πληγές του έριχναν αλάτι και ξίδι. Σους δύο μαθητές του, τους μαστίγωσαν σκληρά με μαστίγια από νεύρα βοδιών. Επειδή όμως και οι τρεις ήταν αμετακίνητοι στην πίστη τους, τους απαγχόνισαν στις 1-11-1520. Σα λείψανα του οσιομάρτυρα Ιακώβου και των συμμαρτύρων του, βρίσκονται στη Μονή Αγίας Αναστασίας κοντά στη Θεσσαλονίκη. Βίο και Ακολουθία του νεομάρτυρα αυτού, συνέγραψε ο ρήτωρ Θεοφάνης ο Θεσσαλονικεύς, που υπήρξε σύγχρονος του. (Η μνήμη του επαναλαμβάνεται την 28η Ιανουαρίου και την 2α Νοεμβρίου).

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Δαβίδ που ασκήτευε στην Εύβοια

Καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτζα, που βρισκόταν κοντά στο Σαλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος απέναντι από την Εύβοια. Έζησε όταν Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ήταν ο Ιερεμίας, περί το 1519. Σον πατέρα του έλεγαν Φριστόδουλο και ήταν ιερέας, τη δε μητέρα του Θεοδώρα. Ο όσιος Δαβίδ είχε άλλον έναν αδελφό και δύο αδελφές. Από μικρός ο Όσιος έδειξε εξαίσια μορφή και έμαθε άριστα τα Ιερά γράμματα. ΢ε ηλικία 15 ετών υποτάχθηκε σ' έναν άγιο γέροντα, τον Ακάκιο, που τον εκπαίδευσε στις αρετές της μοναχικής πολιτείας και από τότε ο όσιος Δαβίδ κάνει μια φοβερή, σύμφωνα με τον βιογράφο του, πνευματική πορεία, διδάσκοντας την έμπρακτη αρετή και κάνοντας διάφορα θαύματα. Προείδε τον θάνατο του και απεβίωσε ειρηνικά και με μεγάλη αγιότητα την 1η Νοεμβρίου. Βιογραφία του συνέγραψε ο μαθητής του Φριστόφορος μοναχός και Ακολουθία του ο επίσκοπος Σαλαντίου Νεόφυτος από την Αθήνα. Μονή του Όσιου Δαβίδ υπάρχει στην Εύβοια. Η Αγία Ελένη η Παρθενομάρτυς από τη ΢ινώπη Μαρτύρησε τον 18ο αιώνα. Καταγόταν από την ωραία πόλη του Πόντου ΢ινώπη και ήταν κόρη της ευσεβούς οικογενείας Μπεκιάρη. Ήταν 15 ετών ωραιότατη στο σώμα, η δε αγνότητα της έδινε ιδιαίτερη χάρη στο πρόσωπο της. Διακρινόταν για την υπακοή στους γονείς της και τον θερμό έρωτα της ψυχής της προς τον νυμφίο Φριστό. Μια μέρα λοιπόν, η μητέρα της την έστειλε ν' αγοράσει νήματα για το κέντημα, από το κατάστημα του Κρύωνα. ΢το δρόμο υπήρχε το σπίτι του Ουκούζογλου πασά, διοικητού της ΢ινώπης. Σην ώρα που περνούσε η Ελένη, ο πασάς την είδε απ' το παράθυρο. Η ωραιότητα της τράβηξε την ακόλαστη ψυχή του και σκέφθηκε να τη μολύνει. Διέταξε τότε και την έφεραν μπροστά του. Αφού έμαθε ποια ήταν, προσπάθησε πολλές φορές να τη βιάσει, Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι ένα αόρατο τείχος προστάτευε την Ελένη, που συνεχώς προσευχόταν. Ο πασάς, αντί να δει το θαύμα, σκλήρυνε περισσότερο ή ψυχή του και επειδή δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τον σκοπό του, τη βασάνισε σκληρά και τελικά την αποκεφάλισε. Σο Ιερό της λείψανο το έριξαν στη θάλασσα, αλλά με θαυματουργικό τρόπο βρέθηκε από Έλληνες ναυτικούς, που το μετέφεραν στη ΢ινώπη. Σο 1924, η κάρα της Αγίας, μεταφέρθηκε στον Ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρας Μαρίνης, Άνω Σούμπας Θεσσαλονίκης.

2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Οἱ Ἅγιοι Ἀκίνδυνος, Ἀφθόνιος, Πηγάσιος, Ἐλπιδοφόρος (ἢ Ἐλπιδηφόρος) καὶ Ἀνεμπόδιστος

Ἦταν ἀξιωματοῦχοι τοῦ Πέρσου βασιλιὰ ΢απὼρ τοῦ Β’. Ἐπειδή, ὅμως, ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι χριστιανοί, συνελήφθησαν καὶ μαστιγώθηκαν σκληρά. Ἔπειτα, τοὺς ἔριξαν στὶς φλόγες μιᾶς μεγάλης φωτιᾶς. Ἀλλὰ οἱ θερμὲς δεήσεις τους πρὸς τὸν Θεὸ προκάλεσαν φοβερὴ θύελλα μὲ βροχή, ποὺ ἔσβησε τὴν φωτιά. Αὐτὸ προκάλεσε φόβο στοὺς Πέρσες , καὶ τὸν ἴδιο τὸ ΢απώρ, μὲ ἀποτέλεσμα να’ ἀναβάλει, τὸν θάνατο τῶν γενναίων χριστιανῶν. Ἀλλὰ μετὰ μερικὲς μέρες, τοὺς ἔφερε καὶ πάλι στὸ κριτήριο. Ἀφοῦ εἶδε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλάξει τὸ χριστιανικό τους φρόνημα, ἀποκεφάλισε πρῶτο τὸν Ἀφθόνιο. Ἔπειτα, ἀπευθυνόμενος στὸν Ἐλπιδοφόρο, τοῦ εἶπε νὰ φανεῖ λογικός, σὰν ἐγγράμματος ποὺ ἦταν καὶ μποροῦσε νὰ διακρίνει τὸ ψέμα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Ὁ Ἐλπιδοφόρος του ἀποκρίθηκε ὅτι γι’ αὐτὸ Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ἀκριβῶς πιστεύει στὸν Φριστό, διότι Αὐτὸς εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Δηλαδὴ ὁ σωστὸς δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ στὴν πραγματικὴ καὶ πηγαία ζωή, ποὺ ἀξίζει κανεὶς νὰ πεθάνει γι’ αὐτή. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἐλπιδοφόρου ἐξαγρίωσε τὸν ΢απὼρ καὶ ἀμέσως τὸν ἀποκεφάλισε. Οἱ θυσίες αὐτὲς ἐνθάρρυναν ἀκόμα περισσότερο τοὺς ὑπολοίπους, καὶ ἔμειναν ἀκλόνητοι στὴν πίστη τους. Σότε ὁ ΢απὼρ διέταξε νὰ τοὺς ρίξουν μέσα σὲ ἀναμμένο καμίνι. Ἔτσι, μαρτυρικὰ καὶ ἔνδοξα, παρέδωσαν ὅλοι τὴν μακαρία ψυχή τους στὸ ζωοδότη Φριστό. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Σαχὺ προκατάλαβε. Ἀκίνδυνον μέλψωμεν, σὺν Ἀφθονίῳ ὁμοῦ, κλεινὸν Ἀνεμπόδιστον, Ἐλπιδηφόρον στερρόν, Πηγάσιον ἔνδοξον· οὗτοι γὰρ ἀκινδύνως, ἐξ ἀφθόνου κρατῆρος, πηγάζουσι τοῖς ἐλπίδι, ἀρραγεῖ προσιοῦσι, χαρίτων ἀνεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον. Κοντάκιον. Ἦχος α’. Σὸν τάφον σου ΢ωτήρ. Ὡς ἄστρα ἀπλανῆ, τοῦ Ἡλίου τῆς δόξης, ἀνέλαμψαν ἐν γῇ, οἱ Φριστοῦ στρατιῶται, τὸν ζόφον διώκοντες, τῶν παθῶν καὶ πηγάζοντες, χάριν ἄφθονον, ἀνεμποδίστως τοῖς πᾶσι, καὶ ἀκίνδυνον, τὴν σωτηρίαν δοροῦνται, ἐλπίδι τῆς πίστεως. Μεγαλυνάριον. Ὄμιλος πεντάριθμος Ἀθλητῶν, διηγωνισμένων, ἐν Κυρίῳ μαρτυρικῶς, πρόκειται εἰς αἶνον· αὐτοῖς οὖν ἐκβοῶμεν· χαίρετε Ἀθλοφόροι, Φριστοῦ πανθαύμαστοι. Οἱ Ἅγιοι ΢υγκλητικοί Κατάγονταν ἀπὸ τὴν ΢εβάστεια καὶ μαρτύρησαν ἐπὶ ἄρχοντος αὐτῆς Αὐξάνοντος, δοῦκα Μαρκέλλου καὶ Μάρκου Ἀγρικολάου. Σὰ ὀνόματά τους δὲν διασώθηκαν στὴ γῆ, λάμπουν ὅμως ἀθάνατα στὸν οὐρανό. Ὅταν ὁ Λικίνιος (315 μ.Φ.), ἀντιμαχόμενος τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο κήρυξε βαρὺ διωγμὸ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης, ὁμάδα συγκλητικῶν εἶχε τὸ θάρρος νὰ πεῖ φανερὰ στὸν βασιλιὰ ὅτι ἡ διαταγή του ἦταν ἔγκλημα ἀπέναντι στὸν Θεό, ποὺ δὲν θ’ ἀργοῦσε νὰ στείλει τὴν διδακτικὴ τιμωρία. Ὁ Λικίνιος τοὺς ἀποκάλεσε θρασεῖς καὶ διέταξε νὰ τοὺς θανατώσουν. Ἐκεῖνοι τὸ δέχτηκαν μὲ γενναιότητα, ἂν καὶ ἄφηναν πίσω οἰκογένειες ἐκτεθειμένες καὶ αὐτὲς στὴν μανία τοῦ θανάτου. Πέθαναν ὅλοι μαζί, ἐνθαρρύνοντας καὶ μακαρίζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, μέσα στὴ φωτιά.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οἱ Ἅγιοι Εὐδόξιος, Ἀγάπιος καὶ οἱ σὺν αὐτῶν ὀκτὼ Μάρτυρες Ὅλοι ἦταν στρατιῶτες στὴν πόλη ΢εβάστεια, κατὰ τὰ χρόνια τοῦ βασιλιὰ Λικινίου. Ὅταν ἐξετάστηκαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς ΢εβάστειας Αὐξάνιο καὶ ἀπὸ τὸν δοῦκα Μάρκελλο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Μᾶρκο Ἀγρικόλαο, ὁμολόγησαν μὲ θάρρος τὴν χριστιανική τους πίστη καὶ βασανίστηκαν σκληρὰ μὲ διάφορους τρόπους. ΢τὸ τέλος τοὺς ἔριξαν στὴν φωτιὰ καὶ τοὺς ἔκαψαν ζωντανούς, παίρνοντας ἔτσι ὅλοι τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. (Πιθανὸν νὰ εἶναι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μάρτυρες ΢υγκλητικούς ποὺ τιμοῦνται τὴν ἴδια ἡμέρα).

Οἱ Ἁγίες Κυριακή, Δομνίνα καὶ Δόμνα οἱ Μάρτυρες Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ὁ Ὅσιος Μαρκιανός Ὁ Ὅσιος Μαρκιανὸς εἶχε πατρίδα τὴν κωμόπολη Κῦρο τῆς ΢υρίας. Προερχόταν ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια, ἦταν λόγιος καὶ γνώστης τῶν Θεολογικῶν πραγμάτων καὶ τῆς ἀρχαίας σοφίας. Πιστὸς στὸ λόγο τοῦ Φριστοῦ μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἕναν ἐρημικὸ τόπο. Ἐκεῖ ἔστησε ἕνα μικρὸ κελί, ἴσα – ἴσα γιὰ νὰ χωράει τὸ σῶμά του μέσα. ΢τὸ ἐρημητήριό του προσῆλθαν, ἀκούγοντας τὴν μεγάλη φήμη του, δυὸ ἄλλοι στρατιῶτες τοῦ Θεοῦ. Ὁ Εὐσέβιος καὶ ὁ Ἀγαπητός. Παρακάλεσαν τὸν Ἅγιο νὰ τοὺς δεχθεῖ σὰν μαθητές του. Ὁ Μαρκιανός, ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὅτι μποροῦν καὶ θέλουν εἰλικρινὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τοὺς ἐπέτρεψε νὰ κτίσουν κοντὰ σὲ αὐτὸν δύο κελιὰ γιὰ νὰ στεγάζονται. Καὶ οἱ τρεῖς κατὰ περιόδους περιπλανιόντουσαν στὶς πόλεις καὶ κήρυτταν τὸν Θεῖο Λόγο. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι, τόσο λαϊκοὶ ὅσο καὶ κληρικοὶ πήγαιναν στὶς σκῆτες τους γιὰ νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τοὺς συμβουλευτοῦν. Κάποτε πῆγε στὸν Ὅσιο καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἀντιόχειας Υλαβιανὸς μαζὶ μὲ ἄλλους λόγιους καὶ ἐπιφανεῖς ἄνδρες γιὰ νὰ πείσουν τὸν Ὅσιο νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ νὰ ζήσει στὴν κοινωνία πρὸς ὄφελος τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ὅσιος ἀρνήθηκε τὴν πρότασή τους. Ὁ Μαρκιανὸς ἐργάσθηκε μὲ πολὺ ζῆλο κατὰ τῶν διαφόρων αἱρέσεων. Πέθανε μέσα στὸ κελί του εἰρηνικά.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Σων Αγίων Ακεψιμά, Ιωσήφ και Αειθαλά, Ανακομιδή Λειψάνων Αγίου Γεωργίου, Ακεψιμά Οσίου, Αχαιμενίδη Ομολογητού, Θεοδώρου Οσίου, των Αγίων Δασίου, ΢εβήρου, Άνδρωνα, Θεοδότου και Θεοδότης, Ηλία Οσίου, των Αγίων Εννέα Μαρτύρων, των Αγίων 28 Μαρτύρων, Αγίου Γεωργίου του νέου, Ευθυμίου και Νεοφύτου Οσίων, Ανακομιδή Ιεράς Κάρας Μεγαλομάρτυρος Αποστόλου Οι Άγιοι Ακεψιμάς, Ιωσήφ και Αειθαλάς

Ο Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος. Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Φριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο ΢απώρ ο Β'. Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά. Ο Ιωσήφ - αφού διέσχισαν τις σάρκες του- υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού. Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του (330 μ.Φ.). Σο αίμα, όμως, από τις θυσίες των Αγίων πού προκάλεσαν οι ασεβείς, υπενθυμίζει τα φοβερά λόγια της Αποκάλυψης: " Ότι αίμα αγίων και προφητών εξέχεαν, και αίμα αυτοίς έδωκας πιείν άξιοι είσι". Δηλαδή, επειδή οι ασεβείς αυτοί έχυσαν το αίμα των Άγιων και των Προφητών, τους έδωσες και ΢υ (Φριστέ μου) να πίνουν αντί νερού αίμα. Και πράγματι, είναι άξιοι της τιμωρίας αυτής. Ας γνωρίζουν, λοιπόν, οι ασεβείς, πού εγκληματούν εναντίον των ανθρώπων της πίστης, ότι τους περιμένει ανελέητη και βαρεία τιμωρία.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Ψς θεράποντες, της ευσέβειας, στύλοι ώφθητε, της Εκκλησίας, πυρσολατρών καθελόντες το φρύαγμα, Ακεψιμά Ιεράρχα πολύαθλε, Αειθαλά Ιωσήφ τε μακάριοι. Αλλ' αιτήσασθε, Φριστόν τον Θεόν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Σα θεία σοφέ, σεπτώς εμυσταγώγησας, θυσία δεκτή εγένου Παμμακάριστε, του Φριστού γαρ έπιες, το ποτήριον ενδόξως Άγιε, Ακεψιμά συν τοις συνάθλοις σου, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών. Ανακομιδή των Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Σροπαιοφόρου και εγκαίνια Ναού του στη Λύδδα της Ιόππης

Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την επικράτηση του χριστιανισμού σ' όλο το Ρωμαϊκό κράτος, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί ανήγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στη Λύδδα της Ιόππης, όπου μετακόμισαν το ιερό λείψανο του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να το προσκυνούν πλέον άφοβα. Έγιναν δε μετά την κατάθεση του Ιερού λειψάνου και τα εγκαίνια του Ναού στις 3 Νοεμβρίου και από τότε κάθε χρόνο η Εκκλησία μας, τελεί κατά την ήμερα αυτή την ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του μεγαλομάρτυρα, προς δόξαν Θεού. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Ψς ήλιος έμψυχος, τη ση αθλήσει φανείς, θεσμώ έδυς φύσεως, αλλ' ανατέλλεις εκ γης, δια των λειψάνων σου, όλος λελαμπρυσμένος, τη του Πνεύματος αίγλη, εκλάμπων τη οικουμένη, ιαμάτων ακτίνας, Γεώργιε μεγάλαθλε, πιστών η αντίληψις.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Ακεψιμάς Ο Όσιος Ακεψιμάς έζησε τον 4ο αιώνα μ.Φ. κατά την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α' του Μεγάλου. Μετά από μία ζωή κοινωνική, κατά την οποία διακρίθηκε για την ευσέβειά της, κατέφυγε στον ερημικό βίο. Έκτισε την οικία του εντός ενός σπηλαίου. Σρεφόταν από τα πενιχρά προϊόντα της φύσεως. Ενίοτε του έφερναν τρόφιμα περαστικοί και ευσεβείς άνθρωποι. Ο Όσιος κρατούσε λίγα, μόνο τα άκρως απαραίτητα για τη σίτισή του και τα άλλα τα έδινε στους φτωχούς. Έπειτα προσκαλούσε τούς ευεργέτες του στο σπήλαιο πού ζούσε. Εκεί ο Ακεψιμάς ανταπέδιδε την καλοσύνη τους με διδασκαλία στο λόγο του Θεού. Ο Όσιος πραγματοποίησε πολλά θαύματα. Παρέδωσε εν ειρήνη το Πνεύμα του στον Κύριο. Ο Άγιος Αχαιμενίδης Ο Άγιος Αχαιμενίδης έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Βυζαντίου Θεοδοσίου του μικρού και του Ισθιγέρδου βασιλιά των Περσών. Ήταν γιος επιφανούς Περσικής οικογένειας, διέθετε πλούτο και αξιώματα. Δεν άργησε να μάθει για την Φριστιανική πίστη και να προσέλθει στους κόλπους της, εγκαταλείποντας την πατρογονική θρησκεία και περιουσία. το γεγονός αυτό το πληροφορήθηκε ο βασιλιάς, ο οποίος κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να τον πείσει να ασπαστεί την αρχική του θρησκεία. Όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον δελεάσει, διέταξε τον βασανισμό του και τον δημόσιο εξευτελισμό του. Βλέποντας ο βασιλιάς ότι μετά από όλα τα μαρτύρια πού υπέστη δεν απαρνιόταν τον Φριστιανισμό άφησε τον Αχαιμενίδη ελεύθερο, υπό τον όρο ότι θα φύγει από την Περσία. Ο Άγιος Αχαιμενίδης απεβίωσε εν ειρήνη. Ο Όσιος Θεόδωρος ο Ομολογητής επίσκοπος Άγκυρας Μάλλον υπήρξε υπέρμαχος των αγίων εικόνων και ίσως έδωσε και το αίμα του για τη σωστή θέση τους στην Ορθοδοξία. Οι Άγιοι Δάσιος, ΢έβηρος, Άνδρωνας, Θεόδοτος και Θεοδότη Όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους. Ο Όσιος Ηλίας Απεβίωσε ειρηνικά.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Εννέα Μάρτυρες Μαρτύρησαν δια ξίφους. Οι Άγιοι 28 Μάρτυρες Μαρτύρησαν δια πυρός.

Ο Άγιος Γεώργιος ο νέος Ιερομάρτυρας, ο Νεαπολίτης

Ήταν Ιερέας και καταγόταν από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας, πού τούρκικα λέγεται "Νέβ ΢εχήρ". Διέπρεπε σαν εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στη Νεάπολη "εν αλήθεια και οσιότητι και δικαιοσύνη πορευόμενος εν πάσαις ταις εντολαίς και δικαιώμασι του Κυρίου άμεμπτος". Κατά το 1797 προσκλήθηκε από τους χριστιανούς του χωρίου Μαλακωτή να Ιερουργήσει, αναπληρώνοντας τον εφημέριο τους, πού τον καταδίωκαν οι Σούρκοι. Ο Ιερέας Γεώργιος ευχαρίστως δέχτηκε και αναχώρησε για το χωριό. Ξαφνικά όμως, κοντά στη θέση "ΚόμπιαΝτερέ", συνελήφθη από εξαγριωμένους βοσκούς Σούρκους, οι όποιοι τον λήστεψαν, τον βασάνισαν και τελικά τον αποκεφάλισαν. Αργότερα το 1924, το ιερό λείψανο του Άγιου μεταφέρθηκε στον Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη κοντά στη Νέα Ιωνία στην Αθήνα.

Ανακομιδή Ιεράς Κάρας του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Αποστόλου του νέου από την Κωνσταντινούπολη στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου το 1796 Βιογραφία του Αγίου βλέπε στην κυρίως μνήμη του την 16η Αυγούστου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ιωαννικίου του Μεγάλου, Νικάνδρου και Ερμαίου, Πορφυρίου του Μίμου, Ιωάννου Βατατζή, Βιταλίου του Δούλου, Αβιμέλεχ Δικαίου Ο Όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος, "ο εν Ολύμπω"

Γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Φ. Σον πατέρα του έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς γονείς και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας ήταν ο τραχύς εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε'. Αυτός διέπρεψε στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του. Η ψυχολογία πού καλλιεργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυρε τον Ιωαννίκιο και στο θρησκευτικό έδαφος, με αποτέλεσμα να γίνει εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορα. Όταν, όμως, απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει την πλάνη του και σε τί μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή. Σι να κάνει όμως; Μα τί άλλο. Να μετανοήσει και να επανέλθει στην ορθόδοξη διδασκαλία πού του πρόσφεραν οι ευσεβείς γονείς του. Αμέσως, μάλιστα, ήλθε στη σκέψη του ο λόγος του Θεού: "Μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας, και μετανόησαν και τα πρώτα έργα ποίησον". Θυμήσου, δηλαδή, από ποιο ηθικό ύψος έχεις πέσει και μετανόησε και κάμε πάλι τα έργα της πρώτης αγάπης σου. Και ο Ιωαννίκιος μετανόησε ειλικρινά. Εξομολογήθηκε το ολίσθημα του, καταρτίσθηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο και πέθανε 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, διδάσκοντας στον κόσμο την Ορθοδοξία. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Σον συνάναρχον Λόγον. Σην επίγειον δόξαν Πάτερ κατέλιπες, καταυγασθείς τη ελλάμψει της επιπνοίας Θεού, όθεν έφανας εν γη ως άστρον άδυτον θείας φωνής γαρ ως Μωσής, μυστικώς αξιωθείς, ισάγγελος ανεδείχθης, και δωρημάτων ταμείον, Ιωαννίκιε μακάριε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ση υπερμάχω. Αστήρ εφάνης παμφαής επί γης λάμπων, και τους εν ζόφω των παθών περιαυγάζων, ιατρός δε αρωγοτατος των νοσούντων, αλλ' ως χάριν ειληφώς, την των ιάσεων, τοις αιτούσί σε παράσχου πάσαν ίασιν, ίνα κράζωμεν. Φαίροις Πάτερ, Ιωαννίκιε. Οι Άγιοι Νίκανδρος και Ερμαίος

Οι Άγιοι Νίκανδρος και Ερμαίος ήταν μαθητές του αποστόλου Σίτου, του τόσο αγαπητού συνεργάτη του αποστόλου Παύλου. Κήρυτταν το Ευαγγέλιο με περίσσιο ζήλο και αφοσίωση. Με το κήρυγμά τους πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν την μία αληθινή πίστη του Ιησού Φριστού. Για το λόγο αυτό καταγγέλθηκαν στον άρχοντα της πόλης, τον Λιβάνιο. Παρουσιάστηκαν υπό της βίας μπροστά του και διακήρυξαν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ο Λιβάνιος εξοργισμένος διέταξε τον βασανισμό τους. ΢υγκεκριμένα διέταξε να τούς ξεσκίσουν τις σάρκες τους, όμως με τη βοήθεια της Θείας Φάρης οι Άγιοι θεραπεύτηκαν. το θαύμα αυτό αντί να συνετίσει τον άρχοντα, τον θύμωσε περισσότερο. Έτσι διέταξε το βασανισμό τους με πυρά και τον ενταφιασμό τους καθώς ήταν ζωντανοί ακόμα. Με αυτό το μαρτυρικό τρόπο παρέδωσαν το πνεύμα τους στον Κύριο. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Γνώσιν ένθεον, καρποφόρησαν, ως ομότροπος, των Αποστόλων, εν ιερεύσι πιστός εχρημάτισας και μαρτυρίου τοις σκάμμασι Νίκανδρε, συγκοινωνόν τον Ερμαίον εκέκτησο, μεθ' ου πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος. Ο Άγιος Πορφύριος ο Μίμος Ο Άγιος Πορφύριος έζησε τον 3ο μ.Φ. αιώνα στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού. Καταγόταν από την Έφεσο της Μικράς Ασίας και από μικρή ηλικία είχε ανατραφεί με τούς μίμους στα θέατρα. Εξασκώντας την τέχνη του μίμου συχνά κορόιδευε τις χριστιανικές συνήθειες και τελετουργίες. Αλλά η Θεία επέμβαση έφερε μία απροσδόκητη μεταβολή. Ο Πορφύριος Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

είχε μία κόρη την οποία έχασε από αιφνίδιο θάνατο. Η απώλειά της έφερε ένα τεράστιο πλήγμα στην καρδιά του. Άφησε το επάγγελμά του μίμου και άρχισε να περιφέρεται θρηνώντας. Η παρηγοριά στην καρδιά του ήρθε από τούς κόλπους των χριστιανών, πού τόσο είχε εμπαίξει. Έτσι βρίσκοντας την γαλήνη βαπτίσθηκε χριστιανός και μετά με θάρρος αποκήρυξε την ειδωλολατρική πίστη. Ο έπαρχος όταν το έμαθε τον κάλεσε και τον πρόσταξε να ασπαστεί τα είδωλα. Ο Άγιος Πορφύριος αρνήθηκε, γι' αυτό και αποκεφαλίστηκε. Ο Άγιος Ιωάννης ο Βατατζής ο ελεήμονας βασιλιάς Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Θράκης από γένος μεγάλο. Γαμπρός του βασιλιά Θεοδώρου Λασκάρεως, παντρεύτηκε τη θυγατέρα του Ειρήνη και τον διαδέχτηκε στον θρόνο της Νικαίας (1222-1255). Ο Ιωάννης ήταν ευσεβής και φιλελεήμων βασιλιάς, και ο λαός τον αγαπούσε πολύ για τους χριστιανικούς του τρόπους, την πραότητα, την ταπεινοφροσύνη, την χρηστότητα του ήθους και την προσήλωση του στα θεία. Αφού βασίλευσε με χριστοήθεια, απεβίωσε ειρηνικά στις 30 Οκτωβρίου 1255. Σον έθαψαν με μεγάλες τιμές στην Ιερά Μονή του ΢ωτήρος Φριστού, πού ο ίδιος είχε κτίσει, την επιλεγόμενη των ΢ωσάνδρων. Ο Άγιος Βιτάλιος ο Δούλος Πιθανόν να είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό της 29ης Απριλίου. Ο Δίκαιος Αβιμέλεχ Όνομα Βασιλέων των Γεράρων. Υιλοξένησε τον Αβραάμ, πού του παρουσίασε την γυναίκα του ΢άρα ως αδελφή του. Ο Αβιμέλεχ όμως δεν την ιδιοποιήθηκε, επειδή πληροφορήθηκε την αλήθεια από όνειρο πού είδε. Σο περιστατικό στο βιβλίο της Π.Δ. Γεν. κεφ. 20, στίχ. 21.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Γαλακτίωνος και Επιστήμης, των Αγίων Ερμά, Πατρόβα, Λινού, Γαΐου, Θεοτίμου, Δωριθέου Πρεσβυτέρου, Ευψυχίου, Καρτερίου, ΢ιλβάνου, Παμφίλου, Υιλοθέου, Νεάρχου και οι συν αυτών Μάρτυρες, Γρηγορίου Ομολογητή, Κάστορα και Αγαθαγγέλου, Δομεντίου και Παύλου, Ιωνά Θαυματουργού Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη

Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Φ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, πού ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Σο δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της. Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Φριστό. Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Σότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους ΢ινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο. Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων. Όταν πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισε (250 μ.Φ.). Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σης ερήμου πολίτης. Σην λαμπράν ξυνωρίδα των Μαρτύρων τιμήσωμεν, ωσπερ συζυγίαν αρίστην και κλυτήν και θεόφρονα, τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή, δι' ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν, εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι' ημών, πάσιν ιάματα. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Μαρτύρων Φριστού, τοις δήμοις ηριθμήθητε, αγώσι στερροίς, φαιδρώς αγωνισάμενοι, Γαλακτίων ένδοξε, συν συζύγω σεπτή και συνάθλω σου, Επιστήμη, τω μόνω Θεώ, πρεσβεύοντες άμφω υπέρ πάντων ημών. Οι Άγιοι Ερμάς, Πατρόβας, Λινός, Γάιος και Υιλόλογος, Απόστολοι από τους 70 (εορτή Λινός) Πραγματικοί ποιμένες όλοι, του λογικού ποιμνίου της Εκκλησίας μας. Σον Ερμά αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, καθώς και τους Πατρόβα, Γάιο και Υιλόλογο. Ενώ τον Λίνο αναφέρει στη δεύτερη προς Σιμόθεον επιστολή του. Ο Ερμάς ορίστηκε επίσκοπος στους Υιλίππους της Μακεδονίας, και σ' αυτόν αποδίδουν ο Ψριγένης, ο Ευσέβειος, ο Ιερώνυμος και άλλοι, το γνωστό συγγραφικό έργο με τον τίτλο ο "ποιμήν". Σο έργο αυτό δείχνει το βάραθρο, στο όποιο φέρει η αμαρτία και διεγείρει έντονα το αίσθημα της μετάνοιας και της μετά του Θεού ειρήνης. Μέχρι κάποιο χρονικό διάστημα μπορούσε να το αναγνώσει κανείς μόνο στη Λατινική μετάφραση του. Κατά τον 19ο αιώνα όμως, βρέθηκε και το ελληνικό πρωτότυπο. Ο Πατρόβας πρόσφερε σπουδαίες υπηρεσίες στην πίστη, σαν επίσκοπος Ποτιόλων στην Ιταλία. Ο Λίνος αναδείχτηκε πρώτος επίσκοπος Ρώμης και ποίμανε την εκεί εκκλησία με πρόνοια και τόλμη, και μαρτύρησε με αποκεφαλισμό. Ήταν επίσκοπος έντεκα χρόνια και τρεις μήνες. Ο Γάιος ποίμανε στην Έφεσο μετά τον Σιμόθεο, και ο Υιλόλογος ορίστηκε από τον απόστολο Ανδρέα επίσκοπος ΢ινώπης. Οι Άγιοι Δομνίνος, Σιμόθεος, Θεόφιλος, Θεότιμος, Δωρόθεος ο Πρεσβύτερος, Ευψύχιος, Καρτέριος, ΢ιλβάνος, Πάμφιλος, Υιλόθεος, Νέαρχος, και άλλοι Άγιοι Μάρτυρες άνδρες και γυναίκες Ο Δομνίνος και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες Άγιοι, όχι οι επώνυμοι πού αναφέρονται πιο πάνω, υπήρξαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

και όταν άρχοντας της Παλαιστίνης ήταν ο Ουρβανός (298). Πρώτος μαρτύρησε ο Δομνίνος, πού μετά από πολλά βασανιστήρια τον έκαψαν ζωντανό. Σους δε Σιμόθεο, Θεότιμο, Θεόφιλο, πού ήταν νέοι στην ηλικία και ευπαρουσίαστοι, τους γρονθοκόπησαν μέχρι θανάτου. Σον Δωρόθεο, πού ήταν σεμνός Ιερέας, παρέδωσαν για τροφή στα άγρια θηρία. Σους δε Καρτέρια και Ευψύχιο, πού ήταν τέλειοι άνδρες σωματικά και πνευματικά, έκοψαν τα γεννητικά τους όργανα, με αποτέλεσμα να πεθάνουν μαρτυρικά από ακατάσχετη αιμορραγία. Σον ΢ιλβανό καταδίκασαν να βασανίζεται μέσα σε μέταλλα, μέχρι πού πέθανε, στην τοποθεσία Υανό. Ο δε Πάμφιλος, στολισμένος με πολλές αρετές, πέθανε μετά από πολλά βασανιστήρια μέσα στη φυλακή, μαζί με άλλους ομολογητές της χριστιανικής πίστης. Επίσης, με τους προαναφερθέντες Άγιους, μαρτύρησαν και αρκετές χριστιανές παρθένες κόρες. Ο Όσιος Γρηγόριος Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Φ. την εποχή του αυτοκράτορα Λεόντου του Ε'. Ο Γρηγόριος αγάπησε τούς λόγους του Κυρίου από νεαρή ηλικία και τήρησε στον εαυτό του όλες τις αρετές του Θεού. Γι' αυτό το λόγο μετά το θάνατο του πατριάρχη Αλεξανδρείας χειροτονήθηκε, από τούς συγκεντρωθέντες εκεί επισκόπους, Πατριάρχης. Η εκλογή του και χειροτονία του ήταν αποδεκτή όχι μόνο από τούς ιεράρχες αλλά και από το Φριστιανικό Λαό. Ο Όσιος Γρηγόριος αποδείχθηκε άξιος δάσκαλος της Ορθοδοξίας. υπήρξε ταπεινός και ήρεμος και έφερε σε πέρας άξια ένα μεγάλο φιλανθρωπικό και ανθρωπιστικό έργο. Όταν ο αυτοκράτορας, Λέοντας ο Ε', αναζωπύρωσε την εικονομαχία ο Γρηγόριος αντέδρασε. Έτσι ο άρχοντας διέταξε να πάνε τον όσιο δέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γρηγόριος μεταφέρθηκε μπροστά στον αυτοκράτορα κι εκεί χωρίς να δειλιάσει τον κατηγόρησε ως αιρετικό, άθεο και ασεβή. Ο Λέοντας εξοργισμένος από τις κατηγορίες του Οσίου διέταξε να τον μαστιγώσουν και στη συνέχεια να τον κλείσουν στη φυλακή. Παρόλα αυτά ο Γρηγόριος εξακολουθούσε να υμνεί τον Κύριο. Μαθαίνοντας το ο αυτοκράτορας πρόσταξε να τον εξορίσουν. Έτσι ο Όσιος Γρηγόριος οδηγήθηκε στην εξορία του όπου και μετά από τρία χρόνια παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Οι Άγιοι Κάστορας και Αγαθάγγελος Ο Άγιος Κάστορας (πού σύμφωνα με αδιασταύρωτες πληροφορίες ήταν Επίσκοπος) μαρτύρησε δια πυρός, ο δε Άγιος Αγαθάγγελος δια ξίφους. Οι Άγιοι Δομέντιος και Παύλος ο επίσκοπος Άγνωστοι στους ΢υναξαριστές. Αναφέρονται στο Ιεροσολυμιτικό Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κανονάριο εκδ. Καλλίστου Αρχιμανδρίτου σελ. 117, χωρίς βιογραφικά στοιχεία. Εγκαίνια ναού Θεοδώρου Σήρωνος "εν τοις ΢φωρακίου" Η μνήμη αυτή αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266, όπου αντί ΢φωρακίου γράφεται "΢παρακίου". ΢τον ίδιο Κώδικα κατά την 26η Ιουνίου "τα εγκαίνια του Αγίου Θεοδώρου εν τω Ρησίω". Ο Άγιος Ιωνάς ο θαυματουργός Αρχιεπίσκοπος Νοβογορδίας (Ρώσος, 1470 μ.Φ.)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Παύλου Ομολογητού, Λουκά Οσίου, Νίκανδρου Οσίου, Παύλου Οσίου, Αγαπίου Πρεσβυτέρου, Δημητριανού Επισκόπου, Βαρλαάμ και Λουκά οι εν ΢πηλαίω, Iltud Ο Άγιος Παύλος ο Ομολογητής και Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

Ο Άγιος Παύλος, ο ομολογητής καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Τπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου. Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο. Σότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο, τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος. Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους. Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας. μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως, ομολογία, άλλον Παύλον σε, τη Εκκλησία, ζηλωτήν εν ιερεύσιν ανέδειξε. ΢υνεκβοά σοι και Άβελ προς Κύριον, και Ζαχαρίου το αίμα το δίκαιον. Πάτερ Όσιε Φριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Αστράψας εν γη, ως άστρον ουρανόφωτον, την καθολικήν φωτίζεις Εκκλησίαν νυν, υπέρ ης και ήθλησας, την ψυχήν σου Παύλε προθέμενος, και ως Ζαχαρίου και Άβελ τρανώς, βοά σου το αίμα προς Κύριον. Ο Όσιος Λουκάς Ξένος προς τις μάταιες κλήσεις και επιθυμίες, καταγινόταν ήσυχα με την εργασία του και τον υπόλοιπο καιρό χρησιμοποιούσε για λογική ανάπαυση, μελέτη και αγάπη προς τον πλησίον του. Ο όσιος Λουκάς ήταν από το Σαυρομένιο της ΢ικελίας και από μικρό παιδί διακρινόταν για τη ζωντανή ευσέβεια του. Από τον ιδρώτα του έδινε στους φτωχούς και πολλές φορές αγρύπνησε κοντά στα κρεβάτια δυστυχισμένων, πού χωρίς οικογένεια περνούσαν την ασθένεια μέσα στη θλίψη και τη μόνωση. Οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν, αλλά ο Λουκάς δεν δέχτηκε. Δεν περιφρονώ, έλεγε τον γάμο, αφού τόσο τον τίμησε ο Κύριος μας και η Εκκλησία. Αλλά είναι τάχα ανάγκη να παντρευτούμε όλοι; Τπάρχουν τόσες διακονίες προς τον πλησίον, πού μπορεί να εκτελεί ο άγαμος με περισσότερη ευκολία. Επίσης είναι υποχρεωτικό να αποκτήσει κανείς παιδιά; Και μήπως τάχα δεν είναι ιερό και ωραίο να δώσει κανείς ψωμί και να φέρει κάποια ακτίνα παρηγοριάς στις καρδιές απόρων ορφανών; Αργότερα ο Λουκάς έγινε μοναχός και ασκήτευε σε κάποια τοποθεσία της Αίτνας. ΢τη συνέχεια ταξίδεψε στο Βυζάντιο, όπου υπήρχαν τόσοι θησαυροί της Εκκλησίας. Σελικά τον τράβηξε η Κόρινθος, όπου δίδασκε και οικοδομούσε με τις ευσεβείς ομιλίες του και τις πατρικές συμβουλές του. Εκεί επίσης τον βρήκε και ο ειρηνικός θάνατος του δικαίου. Ο Όσιος Νίκανδρος Μαρτύρησε, αφού θανατώθηκε με μαχαίρι. Ο Όσιος Παύλος "Ο δια Φριστόν σαλός" Δεν γνωρίζουμε πως απεβίωσε. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν από την Κόρινθο και ότι έγινε σημειοφόρος. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Αγάπιος ο πρεσβύτερος Κατά κόσμον Ασημάκης Λεονάρδος, γνωστός ως Αγάπιος ο πρεσβύτερος. Διαπρεπής λόγιος και εκκλησιαστικός συγγραφέας (Δημητσάνα, 1740Άργος, 1812). Ο νεαρός Ασημάκης έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του - πιθανώς στη σχολή Υιλοσόφου, πού βρισκόταν κοντά στη Δημητσάνα - και αργότερα στην Σρίπολη, όπου άκουσε τα μαθήματα του ιεροδιδάσκαλου Παρθενίου. Σο 1759, σε ηλικία 19 ετών, αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη με αντικειμενικό σκοπό του ταξιδιού του το Άγιο Όρος, όπου δίδασκε τότε ο Ευγένιος Βούλγαρης. Σελικά όμως κατέληξε στη ΢μύρνη, όπου σπούδασε στην τότε Ευαγγελική ΢χολή της ιωνικής μεγαλουπόλεως. Εκάρη μοναχός και πήρε το Ιερατικό όνομα Αγάπιος. Ίδρυσε το 1764 μαζί με τον συμπατριώτη του λόγιο Ιερομόναχο Γεράσιμο Γούνα, την σχολή της Δημητσάνας, πού κατά την πρώτη περίοδο της λειτούργησε ως το 1770. Σο έτος αυτό ξέσπασαν στην Πελοπόννησο μεγάλοι διωγμοί και άγρια τρομοκρατία ως αντίποινα για τη συμμετοχή των ελληνικών πληθυσμών στο κίνημα του Ορλόφ. ΢τίφη Αλβανών διέτρεχαν τον Μοριά, λεηλατώντας και ερημώνοντας τη χώρα. Ανάμεσα στις πόλεις που καταστράφηκαν τότε ήταν και η Δημητσάνα. Η σχολή της έκλεισε και ο Αγάπιος κατέφυγε στη Ζάκυνθο, ενώ ο Γεράσιμος στη ΢μύρνη. Από τη Ζάκυνθο ο Αγάπιος πέρασε στην Πάργα, όπου και δίδαξε. Σο 1780, όταν στην Πελοπόννησο αποκαταστάθηκε σχετική ηρεμία, επέστρεψε στη Δημητσάνα και ανέλαβε πάλι τα διδακτικά του καθήκοντα στην ανασυσταθείσα σχολή της. Σον επόμενο χρόνο τον κάλεσαν να αναλάβει τη διεύθυνση της Ευαγγελικής ΢χολής. Αλλά και στην θέση αυτή δεν παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεταξύ 1783-1786 επισκέφθηκε τους Αγίους τόπους και από τότε πήρε και την προσωνυμία Φατζη - Αγάπιος. Έκτοτε το Ιεραποστολικό έργο έγινε ο κύριος σκοπός της ζωής του. Επισκέφθηκε κατά καιρούς τη Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη, το Άγιο Όρος, τη Μ. 'Ασία, Παλαιστίνη, Αραβία, Αίγυπτο, Ήπειρο, Πελοπόννησο και νησιά. Σο 1812 επέστρεψε στη σχολή της γενέτειρας του, έπειτα αποσύρθηκε στο Άργος, όπου και πέθανε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Δημητριανός επίσκοπος Κηθηρίας Κύπρου

Αγωνιστής τίμιος κι ηρωικός. Εμπνευστής κι οδηγός του καλού. Άνθρωπος προσευχής και οικονόμος των Μυστηρίων του θεού. Μορφή που συνδύαζε την αγάπη με τη ζωή της απροσμέτρητης αυτοθυσίας, για τους άλλους. Κόσμημα αληθινό της κυπριακής Εκκλησίας. Να ποιος υπήρξε ο Άγιος Δημητριανός, ο επίσκοπος Φύτρων. Γεννήθηκε στην κωμόπολη ΢υκαί της επαρχίας Λευκωσίας, μια κωμόπολη ερειπωμένη σήμερα, την εποχή που στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος (829-842) μ.Φ. Ο πατέρας του ήταν ιερέας κι η μητέρα του μια πιστή και θεοφοβούμενη γυναίκα. Ανήκαν κι οι δύο στην αγία εκείνη παράταξη των χριστιανών για τους οποίους η επιστολή προς Διόγνητο αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εν σαρκί τυγχάνουσιν, αλλ' ου κατά σάρκα ζώσιν. Επί γης διατρίβουσιν, αλλ' εν ουρανώ πολιτεύονται». ΢το ευλογημένο περιβάλλον του χριστιανικού σπιτιού τους μεγάλωσε ο μικρός Δημητριανός με το άρωμα της ευωδιάς του Φριστού. Από νωρίς ο ευλαβής πατέρας έπαιρνε το παιδί του στην εκκλησία και το συνήθιζε να τον υπηρετεί στα καθήκοντα του τα ιερατικά. Κτυπούσε το σήμαντρο, άναβε τα καντήλια, ετοίμαζε τον θυμιατό. Αργότερα, όταν άρχισε να μαθαίνει γράμματα, ο πατέρας τον έβαζε να του διαβάζει κάποιους ύμνους και ψαλμούς. Σο πρωί διάβαζε με την παιδική κρυστάλλινη φωνή του τα αναγνώσματα του όρθρου και το βράδυ του εσπερινού με κατάνυξη συγκινητική. Όλοι στην κωμόπολη καμάρωναν το καλό παιδί και το αγαπούσαν. Κι η μανούλα που το καμάρωνε κι αυτή φρόντιζε το παιδί της να μένει πάντα ξένο στην οποιανδήποτε ύποπτη ανατροφή. Σα λόγια του θείου Αποστόλου «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α' Κορ. ιε', 33) κυκλοφορούσαν κάθε στιγμή στο μυαλό της. Για τούτο πρόσεχε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και προσπαθούσε τις ελεύθερες ώρες του παιδιού να τις γεμίζει με κάποια καλή απασχόληση. Σα λόγια του σοφού ΢ειράχ «τέκνα σοι εστί, παίδευσον αυτά» (΢οφ. ΢ειρ. ζ', 23) πολύ συγκινούσαν την ευσεβή μητέρα. Έτσι ακούραστη αγωνιζόταν με τις συμβουλές και νουθεσίες της να κατευθύνει με επιμέλεια και προσοχή τις σκέψεις του παιδιού της στον δρόμο του Θεού. Μαζί της το έπαιρνε στις φιλανθρωπικές της επισκέψεις. Μαζί της κι όταν πήγαινε να προσφέρει στους πονεμένους την παρηγοριά. Με τον τρόπο αυτό η ατίμητη μάνα ασκούσε το παιδί από τη μικρή του ηλικία στα έργα της αρετής. Και το ασκούσε με τα λόγια της, μα προ παντός με την αγία ζωή της. ΢το πρόσωπο των αγαπημένων του γονιών ο Δημητριανός έβλεπε και διάβαζε μίαν «επιστολήν Φριστού». Γιατί και των δύο η ζωή ήταν στ' αλήθεια «επιστολή Φριστού, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπο πάντων ανθρώπων» (Β' Κορ. γ' 2). Όταν ο Δημητριανός ενηλικιώθηκε, οι γονείς του τον έπεισαν να κάμει οικογένεια. Ο νέος δέχτηκε και νυμφεύθηκε μια πολύ φρόνιμη κι ενάρετη κόρη. Σρεις μήνες όμως ύστερα απο το γάμο του ο Δημητριανός έμεινε και πάλι μόνος. Η αγάπη του Θεού κάλεσε στους ουρανούς την πιστή κι αγνή του σύντροφο. Έφυγε η υπέροχη γυναίκα αγνή και παρθένος όπως αγνός και παρθένος έμεινε κι ο σύντροφος της μέχρι τέλους. Σο πλήγμα ήταν βαρύ. Μα η σκέψη πως στον κόσμο αυτόν τίποτα δεν γίνεται χωρίς να το παραχωρήσει ο Κύριος, βοήθησε τον νέο να παρηγορηθεί. «Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο» έλεγε κι επανελάμβανε δοξολογώντας τον Θεό. Ύστερα από τη δοκιμασία αυτή ο Δημητριανός αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο στον όποιο έτρεφε και πρωτύτερα μια αγάπη. Η ζωή της ασκήσεως, της εγκράτειας και της προσευχής τον συγκινούσε από παιδί. Ντύθηκε λοιπόν το μοναχικό σχήμα κι έφυγε από το σπίτι. ΢την Κυθρέα κοντά, στην πλαγιά του βουνού ήταν ένα μοναστήρι, που λεγόταν Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου. Δυστυχώς από το μοναστήρι αυτό δεν υπάρχει σήμερα ούτε σημάδι. Μόνο μια τοποθεσία υπάρχει, που λέγεται άγιος Αντώνιος κι ίσως εκεί να ήταν παλιά κτισμένο το μοναστήρι. ΢' αυτά φαίνεται έσπευσε να καταφύγει ο φιλόθεος νέος. Οι πατέρες της Μονής, που τον ήξεραν από προηγούμενες επισκέψεις, με πολλή χαρά τον δέχθηκαν. ΢την ησυχία και τη γαλήνη του περιβάλλοντος του μοναστηριού βρήκε ο νέος ό,τι ζητούσε. Ο πνευματικός αγώνας τον απορροφούσε τόσο πολύ, ώστε πολλές φορές ξεχνούσε και το φαγητό. Με απερίσπαστη την καρδιά κι ασάλευτο τον Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

νου του αγωνιζόταν κάθε μέρα προσεκτικά και σταθερά να ανεβεί της αρετής τα σκαλοπάτια. Με φόβο Θεού και ιερή κατάνυξη παρακολουθούσε τις ιερές ακολουθίες. Η αγία ψυχή του τις ώρες αυτές φλογιζόταν από την αγάπη του Φριστού κι η σκέψη του σκλάβα της αγάπης του πετούσε σ' άλλους κόσμους. Η μελέτη της Άγιας Γραφής τον συγκινούσε βαθύτατα. ΢' αυτήν αφιέρωνε πολλές ώρες της ημέρας και της νύχτας. Και τούτο, γιατί γνώριζε, ότι ο άνθρωπος που μελετά τα λόγια του Θεού «ημέρας και νυκτός», μοιάζει με το δένδρο που είναι φυτεμένο κοντά στα τρεχούμενα νερά και ποτίζεται συνέχεια. Γι' αυτό και δίνει πλούσιους τους καρπούς του στον κατάλληλο καιρό. Πλούσιους καρπούς της ενάρετης ζωής του άρχισε να δίνει κι ο μακάριος ασκητής. Με την αυτοκυριαρχία του, τη βαθιά του ταπεινοφροσύνη και τον αγιασμό του σώματος χαριτώθηκε από νωρίς με το χάρισμα το θαυματουργικό. Με την προσευχή του επιτυγχάνει να θεραπεύει κάθε αρρώστια και να αποδιώκει με την προσταγή του δαιμόνια. Η φήμη του προσελκύει καθημερινά πλήθος από επισκέπτες στη Μονή, που έρχονται να ακούσουν τα λόγια του και να λάβουν τη θεραπεία τους. Κανένας απ' τους αρρώστους αυτούς, όπως γράφει ο άγνωστος βιογράφος του, δεν «απεπέμπετο κενός ελπίδων, αλλά πάντες των ποθούμενων δαψιλώς απολαύοντες τα οικεία κατελάμβαναν». Η πανθομολογούμενη ευσέβεια κι αρετή του μα και τα πολλά θαύματα που έκαμνε με τη χάρη του Θεού, τράβηξαν και την προσοχή του τότε επισκόπου της Κυθρέας, του αγιωτάτου Ευσταθίου, που τον κάλεσε κοντά του και τον χειροτόνησε ιερέα. ΢τη θέση αυτή ο Δημητριανός φρόντισε να γίνει ο πνευματικός πατέρας της κοινότητος του. Και το πέτυχε. Σο πέτυχε χάρη στην πνευματική ζωή που ζούσε, τη βαθιά ευσέβεια, την καλοσύνη, την ταπείνωση, την αγάπη του. ΢ε πολύ λίγο καιρό η σεβάσμια μορφή του έγινε το κέντρο του ενδιαφέροντος ολόκληρης της Κυθρέας. Μα η όμορφη ζωή του μοναστηρίου τον τραβούσε. Γι' αυτό ύστερα από χρόνια πέτυχε με τις ικεσίες του να συγκινήσει τον ευλαβή επίσκοπο του και να πάρει από αυτόν την άδεια, να ξαναγυρίσει στ' αγαπημένο του μοναστήρι. Όταν έφτασε, βρήκε τους μοναχούς να κλαίνε τον θάνατο του ηγουμένου τους. ΢αν τον είδαν, το πρόσωπο τους φωτίστηκε από παρηγοριά κι η καρδιά τους σκίρτησε από ελπίδα. Με παρακλήσεις έπεσαν στα πόδια του και με σεβασμό του ζήτησαν να αποδεχθεί να γίνει ο διάδοχος του, ο πατέρας και προστάτης τους. Παρά την αγάπη που η ψυχή του Δημητριανού ένοιωθε στην απλή και μη διακρινόμενη ζωή, οι παρακλήσεις των πατέρων και συμμοναστών του τον έπεισαν ν' αποδεχθεί και να αναλάβει την ηγουμενία της Μονής. ΢την υπηρεσία αυτή ο ακούραστος αθλητής έδωκε πάλι όλο τον εαυτό του. Σο μοναστήρι την εποχή αυτή γνώρισε μέρες μεγάλης προόδου υλικής και πνευματικής. Όλοι μιλούσαν με τα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

καλύτερα λόγια γι' αυτό κι οι χριστιανοί στους πνευματικούς του λόγους έβρισκαν τη γαλήνη και τη χαρά της καρδιάς τους. Όαση πνευματική έγινε για τα γύρω χωριά με τα λόγια των πατέρων, τη διδασκαλία τους, το παράδειγμα τους. Σο ζηλευτό έργο της Μονής ήλθε να διακόψει ο θάνατος του αρχιεπισκόπου της Κωνστάντιας κι η μετάθεση σ' αυτόν του επισκόπου της Κυθρέας, του αγίου Ευσταθίου. Ο θρόνος της Κυθρέας που κενώθηκε, έπρεπε να βρει τον κατάλληλο αντικαταστάτη. Κλήρος και λαός στράφηκαν τώρα στον Δημητριανό και τον κάλεσαν να διαδεχθεί τον ιερό Ευστάθιο στον θρόνο των Φυτρών (της Κυθρέας). Η φυσική αποστροφή που ο ευλαβής κληρικός έτρεφε προς τα μεγάλα αξιώματα τον έκαμαν να φύγει κρυφά από τη μονή και όπως μας λέγει ο βιογράφος του, «καταλαβών τα βορειότερα μέρη του όρους, τόπον αποκρυβής εαυτώ περιεσκόπει, το της αρχιεροσύνης φεύγων εγχείρημα». Με τη βοήθεια κάποιου επιστήθιου φίλου του Παύλου, στον οποίο είχε φανερώσει τον σκοπό του, προχώρησε σε μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα κι εκεί αποκρύβηκε. Ύστερα από λίγο καιρό οι άνθρωποι του Αρχιεπισκόπου τον ανακάλυψαν και τον κάλεσαν να τους ακολουθήσει στην Κωνστάντια. Ο ουρανοπολίτης αθλητής υπάκουος, και παρά τη θέληση του παρουσιάστηκε στον Αρχιεπίσκοπο Ευστάθιο, ο οποίος και τον χειροτόνησε επίσκοπο Φυτρών. Επίσκοπο ενός θρόνου ιστορικού, ενός θρόνου που λάμπρυναν πριν απ' αυτόν τέσσερις επίσκοποι, που ανακηρύχτηκαν από την Εκκλησία μας άγιοι. Με την εκλογή και τη χειροτονία του «ο λύχνος ετέθη επί την λυχνίαν». ΢το πρόσωπο του Δημητριανού οι χριστιανοί βρήκαν τον άξιο ποιμένα, τον σοφό δάσκαλο, τον σπλαγχνικό πατέρα. Σα λόγια του Κυρίου μας «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προ βάτων», που χαρακτηρίζουν τον γνήσιο ποιμένα κι άξιο κληρικό, βρήκαν σ' αυτόν τον πιστό κι αφοσιωμένο τηρητή. Κάτι περισσότερο. Σα λόγια αυτά ο θεοφώτιστος επίσκοπος τα 'καμε σκοπό και σύνθημα της ζωής του. Και τα γεγονότα μας το μαρτυρούν. Σην εποχή αυτή οι Άραβες (΢αρακηνοί), ένας λαός βάρβαρος που κατοικούσε στη Μεσοποταμία, κινήθηκαν προς δυσμάς μέχρι το νησί μας σαν κατάρα θεϊκή με αρχηγό ένα άγριο δυστυχώς Έλληνα εξωμότη που λεγόταν Δαμιανός. ΢' αυτή τη ληστρική επιδρομή που έγινε γύρω στο 911912 μ.Φ. και που κράτησε τέσσερις μήνες κούρσεψαν πόλεις και χωριά, κι όταν έφθασαν στην επαρχία του αγίου, πήραν μαζί τους έκτος από τα λάφυρα κι ένα μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων. Σον ίδιο τον άγιο δεν τον πείραξαν. Σον σεβάστηκαν. Σους αιχμαλώτους όμως τους πήραν μαζί τους. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Καταλυπημένος ο στοργικός πατέρας που έχανε τα πνευματικά παιδιά του, «αφήκε, ως τον καλό ποιμένα του Ευαγγελίου, τα 99 πρόβατα κι ακολούθησε το ένα». Αφήκε την επαρχία του και παρά τα γηρατειά του θα ήταν τότε κάπου 77-78 χρόνων - πήγε «οπισθότους» στη μακρινή κι άγνωστη εκείνη χώρα για να ενισχύει και να παρηγορεί τα σκλαβωμένα παιδιά του. Η ζωή του στον αφιλόξενο τόπο ήταν μια συνεχής προσευχή κι ένας ατέλειωτος θρήνος για τους χριστιανούς του. Προσεύχεται με υπομονή κι επιμονή και πίστη. Σα λόγια του Κυρίου «πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» στριφογυρίζουν συνέχεια στον νου του. Προσεύχεται και περιμένει. Μια μέρα επιζήτησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον ανώτατο άρχοντα των Αράβων. Με θάρρος και παρρησία του εξέθεσε τα μαρτύρια των χριστιανών από την αδικαιολόγητη ληστρική επιδρομή του εξωμότη και ζήτησε την απελευθέρωση τους. Η Κύπρος τότε είχε ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας. Πλήρωνε φόρους και στο Βυζάντιο και στο Ισλάμ, όταν οι δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις του καιρού εκείνου ήταν εμπόλεμες, η Κύπρος έπρεπε να παραμένει ουδέτερη. Ουδέτερη ήταν η Κύπρος και όταν της επιτέθηκαν οι βάρβαροι. Αδικαιολόγητη λοιπόν η επιδρομή και άδικη η κατάληψη και καταστροφή κι αιχμαλωσία. Σα λόγια του Δεσπότη και τα δάκρυα του μαλάκωσαν την καρδιά του άρχοντα των Αράβων.

— ΢ταμάτα, Δημητριανέ, του είπε. Σα λόγια σου, τα δάκρυα κι οι προσευχές σου κι η αγάπη σου για τους συμπατριώτες σου, τους αιχμαλώτους της Κύπρου, μας έχουν συγκινήσει. Αν δεν ήσουνα εδώ, θα τους κρατούσαμε για πάντα κοντά μας δούλους μας. Η παρουσία σου μας αναγκάζει να δώσουμε ένα τέλος στην αιχμαλωσία σας. Σα δάκρυα σου ως θεϊκή βροχή μαλάκωσαν την καρδιά μας και μας κάμνουν να πονάμε, όταν σας βλέπουμε. Γι' αυτό σας αφήνουμε ελεύθερους. Πάρε τους ανθρώπους σου και πήγαινε στο καλό. Εμείς για ασφάλεια σας θα σας συνοδέψουμε μέχρι το νησί σας. Σο θαύμα έγινε. Η πίστη του αγίου κι οι προσευχές του θαυματούργησαν. Οι αιχμάλωτοι με συνοδεία ξαναγύρισαν στην αγαπημένη τους πατρίδα. Η μεγαλειώδης τούτη πράξη του αγίου φέρει στη μνήμη μας κάποιο άλλο Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

γεγονός... Σο αναφέρουμε από σεβασμό και σαν μια πράξη δικαιοσύνης, αλλά και σαν ένα μνημόσυνο. Είναι το γεγονός που έχει ως ήρωα του ένα σύγχρονο κληρικό και γνήσιο φίλο της πολύπαθης Κύπρου μας, τον αείμνηστο μητροπολίτη Σρίκκης Διονύσιο Φαραλάμπους. Κατά τη διάρκεια του επικού αγώνος του 40 είχε κι αυτός συλληφθεί στη Μυτιλήνη όπου έμενε κι ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες είχε μεταφερθεί και εγκλεισθεί στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Μακεδονία. Αργότερα χάρη στην επέμβαση μερικών ισχυρών φίλων, που ενήργησαν χωρίς να το ξέρει αφέθηκε ελεύθερος, ενώ οι συγκροτούμενοι του θα μεταφέροντα στα χιτλερικά στρατόπεδα της Γερμανίας. Ο αληθινός κληρικός, σαν το 'μαθε απέρριψε χωρίς κανένα ενδοιασμό το άγγελμα της ελευθερίας του και με προθυμία κι αυτοθυσία συγκινητική έσπευσε ν' ακολουθήσει το ποίμνιο του στη νέα του περιπέτεια. Σο ποίμνιο του, δηλαδή τους συγκρατούμενους του, που γνώρισε στο στρατόπεδο. Σους συνώδευε εκούσια στην αιχμαλωσία, για να τους παρηγορεί και να τους ενισχύει. Μερικά πολύ συγκινητικά στιγμιότυπα της θεληματικής αυτής δοκιμασίας του μας δίνει ο αείμνηστος πατήρ στο βιβλίο του «Μάρτυρες». Μιμητής κι αυτός του μεγαλόψυχου αγίου μας, του Δημητριανού, που έζησε μέχρι το τέλος μια ζωή θυσίας κι αρετής, μια ζωή υποδειγματική. Κοντά σ' αυτόν όσο ζούσε έβρισκαν οι χήρες και τα ορφανά τον προστάτη. Οι θλιμμένοι και καταδιωγμένοι τον παρηγορητή. Οι φυλακισμένοι κι αδικούμενοι τον ελευθερωτή. Οι πονεμένοι κι άρρωστοι τον ιατρό και θεραπευτή. Ναι. Σον ανάργυρο θεραπευτή. Γιατί ο άγιος «τω χαρίσματι των ιαμάτων πάσαν απήλαυνε νόσον και μαλακίαν... ου τέχνη χρώμενος ιατρική των εξ Ιπποκράτους και Γαληνού βοηθημάτων, Φριστού δε μόνον κλήσει και τη του ΢ταυρού σφραγίδι η δοθείσα τούτω χάρις των ιαμάτων επηκολούθει». Ο σεβάσμιος επίσκοπος αφήκε τον κόσμο γύρω στα 915-916 μ.Φ. σε ηλικία 81 περίπου χρόνων. Οι πιστοί με δάκρυα πόνου κήδεψαν το σεπτό σκήνωμα του. ΢το πρόσωπο του θρήνησαν τον ακλόνητο μαχητή, τον αλύγιστο αγωνιστή, τον στοργικό πατέρα κι ακάματο της αρετής αθλητή. ΢την εποχή μας, εποχή αναστατώσεων και δεινών, εποχή που ο άνθρωπος παρά την τεχνολογική του πρόοδο πνίγεται κυριολεκτικά μέσα στο τέλμα των παθών, που λέγονται εγωισμός, ωφελιμισμός και υλισμός, η μορφή του αγίου Δημητριανού προσφέρεται ως ένα υπέροχο υπόδειγμα ζωής για τον καθένα. Ας το αντιγράψουμε κι ας το μιμηθούμε. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα πού αντιμετωπίζουμε σήμερα οι χριστιανοί, θα ξεπερασθούν μονάχα, αν το πνεύμα της αυτοθυσίας, της ταπεινοφροσύνης κι αγάπης γίνει και της ζωής μας σκοπός. Κι ακόμη αν η φλογερή πίστη και προσευχή, η ζωντανή κι επίμονη προσευχή μικρών Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

και μεγάλων, ποιμένων και ποιμαινομένων γίνει καθημερινό έργο όλων μας. Ναι! Να γίνει έργο, γιατί οι προσευχές που απευθύνονται στον μεγάλο Πατέρα με τον τρόπο αυτό, δεν πάνε χαμένες. Γίνονται ακουστές. Εισακούονται! Εισακούονται και θαυματουργούν! Αυτό δεν συνέβη και με τον Άγιο Δημητριανό; Ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι Έλληνες χριστιανοί της μαρτυρικής Κύπρου, οι χριστιανοί που σφαδάζουμε σήμερα κάτω από το πέλμα του βάρβαρου Ασιάτη, γιατί ποθήσαμε και ζητήσαμε την απόκτηση του πολύτιμου αγαθού της ελευθερίας, θα θελήσουμε να κατανοήσουμε την αλήθεια αυτή; Θα θελήσουμε να κατανοήσουμε πως μόνο η ομόνοια κι η ανοχή κι η αγάπη που είναι καρπός μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής, μιας ειλικρινούς μετάνοιας κι επιστροφής στον Φριστό και παράθεση ολόκληρης της ζωής μας σ' Αυτόν, θα μας βοηθήσει να βγούμε από το χάος της συμφοράς, στο οποίο οι ίδιοι ρίξαμε τον εαυτό μας; Θα θελήσουμε ακόμη, να βοηθήσουμε κι όσους με πείσμα προσπαθούν να αγνοούν τούτη την αλήθεια, να τη γνωρίσουν και ν' αγωνισθούν μ' ενθουσιασμό να τη μεταδώσουν και στους γύρω τους, ώστε να αποτελέσουμε όλοι μας ένα στρατόπεδο προσευχής; Προσευχής θερμής, αδιάλειπτης, κατανυκτικής. Προσευχής που θα αντλεί τη δύναμη της από τη θερμουργό και φωτόλαμπρη πίστη, την πίστη του Φριστού; Σο ευχόμαστε μ' όλη μας την ψυχή! Οι Όσιοι Βαρλαάμ "ο εν Φουτινή" και Λουκάς "ο εν ΢πηλαίω" (Ρώσοι) Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Οσίων. Ο Άγιος Iltud (Ουαλός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Σων Αγίων 33 Μαρτύρων εν Μελιτινή, Ματρωνιανού και Αντωνίου, των Αγίων Μελασίππου, Κασσίνας, Αντωνίου και 40 Παιδομαρτύρων, των Αγίων Αύκτου, Σαυρίωνος και Θεσσαλονίκης, Αθηνοδώρου, Γρηγορίου, Αλεξάνδρου εκ Θεσσαλονίκης, Λαζάρου Θαυματουργού, Αμβροσίου Οσίου, Willibrord Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες "οι εν Μελιτινή", Ιέρων, Νίκανδρος, Ησύχιος, Βαράχος (ή Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ή Ξανθιάς), Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ή Ουστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και άλλος Ιέρων Ο πρώτος απ' αυτούς, ο Ιέρων, ήταν από τα Σύανα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του πέθανε γρήγορα και την ανατροφή του, καθώς και των δύο αδελφών του, Ματρωνιανού και Αντωνίου, ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα τους ΢τρατονίκη. Παρ' όλο που ο Ιέρων πήρε αρκετή μόρφωση, ασχολήθηκε με το γεωργικό επάγγελμα. Οι ειδωλολάτρες τέτοιες ενασχολήσεις τις θεωρούσαν υποτιμητικές. Αλλά οι χριστιανοί ήξεραν ότι ο Φριστός δεν απαξίωσε τον ιδρώτα του ταπεινού εργάτη. Και ότι κάθε τίμια εργασία είναι αρετή και μόνο η αργία, πού φέρνει την αμαρτία, αποτελεί για τον άνθρωπο στίγμα. Άλλωστε, ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής περιγράφοντας τη ζωή των Αποστόλων και κατ' επέκτασιν, όλων των χριστιανών, λέει: "κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίοις χερσί". Κοπιάζουμε, δηλαδή, εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν επί Διοκλητιανού άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αγρικόλας συνέλαβε τον Ιέρωνα. Σον συνέλαβε με την κατηγορία ότι τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές περιφερόταν και κήρυττε το Φριστό στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αποσπάσει πολλούς από την ειδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί του και τριάντα ακόμα συνεργάτες του στη διακονία του Ευαγγελίου. Αφού φυλακίστηκαν και φρικτά βασανίστηκαν, τελικά ο έπαρχος Αγρικόλας τους αποκεφάλισε έξω από την πόλη Μελιτινή. Απολυτίκιο. Ηχος γ’. Θείας πίστεως. Θείω Πνεύματι, συντεταγμένοι, δήμος ώφθητε, τροπαιοφόρος, Αθλοφόροι του ΢ωτήρος πανθαύμαστοι, ομοφροσύνη γαρ γνώμης ενούμενοι, μαρτυρικώς τον εχθρόν ετροπώσασθε. Αλλ' αιτήσασθε, Σριάδα την Τπερούσιον, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Kοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς. Φορός Μαρτύρων τηλαυγής και φωσφόρος, εξανατείλας νοητώς κατεφαίδρυνε, την Εκκλησίαν σήμερον θαυμάτων βολαίς, όθεν εορτάζοντες, την σεπτήν αυτών μνήμην, αιτούμεν σε ΢ωτήρ ημών, Σαις αυτών ικεσίαις, εκ των κινδύνων λύτρωσαι ημάς, ως ελεήμων Θεός και φιλάνθρωπος.

Οι Άγιοι Ματρωνιανός και Αντώνιος Ήταν αδέλφια του αγίου μάρτυρα Ιέρωνα - του πρώτου από τους 33 μάρτυρες εν Μελιτινή - και μαρτύρησαν και αυτοί δια αποκεφαλισμού στην πόλη Μελιτινή. Οι Άγιοι Μελάσιππος, Κασσίνη και Αντώνιος Οι Άγιοι Μελάσιππος, Κασσίνη και Αντώνιος ήταν από την πόλη Άγκυρα της Μικράς Ασίας και έζησαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη. Ο Αντώνιος ήταν γιος του Μελασίππου και της Κασσίνης. Όντως σωστοί χριστιανοί, ανάθρεψαν τον γιο τους με μεγάλη επιμέλεια και τον ανέδειξαν σε άξιο μέλος της κοινωνίας και δόκιμο εργάτη του Ευαγγελίου. Όταν ο δούκας Αγριππίνος πληροφορήθηκε τη χριστιανική πίστη τους, πρόσταξε τη σύλληψή τους. τους μεν γονείς προσπάθησε να τους νικήσει λέγοντάς τους ότι από αυτούς εξαρτάται η ζωή του παιδιού τους. και ότι αν απαρνιόντουσαν τον Κύριο θα χάριζε τη ζωή στον γιο τους. τον δε Αντώνιο τον πίεζε ψυχολογικά, λέγοντάς του ότι μπορεί να σώσει τους γονείς του. Εκείνοι όμως δεν φοβήθηκαν τον μαρτυρικό θάνατο και η καρδιά τους ήταν έτοιμη να πάει στον Κύριο. Ο δούκας Αγριππίνας θύμωσε ακούγοντας τους να εξυμνούν τον Ιησού, παρόλο τις απειλές του και διέταξε τον βασανισμό τους. τον Μελάσσιπο και την Κασσίνη τους θανάτωσε κρεμασμένους πάνω σε ξύλο. τον δε Αντώνιο τον βασάνισαν φρικτά και μετά τον έβαλαν μέσα σε αναμμένο κλίβανο. όμως με τη βοήθεια της Θείας Φάρης, ο Άγιος έμεινε αβλαβής. Βλέποντας το θαύμα αυτό πολλοί ήλθαν στην πίστη του Φριστού. Έπειτα έριξαν τον Άγιο σε πυρακτωμένη κάμινο, πάλι όμως χάρη στη Θεία επέμβαση έμεινε άφλεκτος. Ύστερα από το θαύμα αυτό πολλοί προσχώρησαν στην πίστη του Φριστού. Σελικά οι δήμιοι τον αποκεφάλισαν και έτσι ο Άγιος Αντώνιος ετελειώθη και κοσμήθηκε από τον Κύριο, όπως οι γονείς του, τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Αύκτος, Σαυρίων και Θεσσαλονίκη

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν στην Αμφίπολη της Μακεδονίας, πού βρισκόταν κοντά στην Καβάλα. Η Θεσσαλονίκη ήταν κόρη ενός Ιερέα των ειδώλων, πού ονομαζόταν Κλέων και ήταν αρκετά πλούσιος. Όταν έμαθε ότι η κόρη του έγινε χριστιανή, θερμά την παρακάλεσε να αρνηθεί τον Φριστό, πράγμα πού δεν κατόρθωσε. Σότε τη γύμνωσαν και τη μαστίγωσαν με μαστίγια από ωμά δέρματα, τέσσερις άνδρες. Έπειτα έσπασαν τα πλευρά της και αφού πήραν την περιουσία της την εξόρισαν, όπου ομολογώντας τον Φριστό απεβίωσε. Οι δε Αύκτος και Σαυρίων, αφού κατηγόρησαν τον ωμό βασανιστή και φονιά της Θεσσαλονίκης, καταγγέλθηκαν στον υπατικό Θορύβιο. Αυτός διέταξε τον λιθοβολισμό τους και κατόπιν μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Επειδή όμως οι Άγιοι με θαυματουργικό τρόπο βγήκαν απ' όλα αυτά σώοι και αβλαβείς, διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός τους και έτσι έλαβαν τα ένδοξα στεφάνια του μαρτυρίου. Ο Άγιος Αθηνόδωρος Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου. Ο Άγιος Γρηγόριος Σο μόνο πού γνωρίζουμε γι' αυτόν είναι ότι ήταν αδελφός του Γρηγορίου του Θαυματουργού.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Αλέξανδρος από τη Θεσσαλονίκη Τπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού (298) και καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Οδηγήθηκε στο βήμα του τυράννου, επειδή κλώτσησε τον βωμό των ειδώλων και σκόρπισε τα ειδωλόθυτα πού ήταν πάνω σ' αυτόν. Αμέσως τότε διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και έτσι έλαβε το ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου.

Ο Όσιος Λάζαρος ο Θαυματουργός, ο Γαλλησιώτης Ο Όσιος Λάζαρος ήταν από τη Μικρά Ασία. Γεννήθηκε τον 11ο αιώνα σ' ένα χωριό κοντά στη Μαγνησία (προς τον Νέανδρο Ποταμό), από γονείς ευσεβείς τον Νικήτα και την Ειρήνη. Όταν ακόμα ήταν έξι χρονών, επιδόθηκε στον πνευματικό στίβο μέσα στο μοναστήρι των Ορόβων. Εκεί έμεινε επί πέντε χρόνια διδασκόμενος. Όμως, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έτσι έφυγε κρυφά από τη Μονή και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Μετά την προσκύνηση των εκεί Ιερών, επισκέφθηκε τη μονή του αγίου ΢άββα, όπου κοινοβίασε αφού έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερέας. Κατά την επανάσταση των Αράβων, πού βεβήλωναν τα Ιερά, αναγκάστηκε και έφυγε στην Έφεσο, σ' ένα έρημο όρος αντίκρυ της πόλης, πού ονομαζόταν Γαλλήσιο. Εκεί, στην αρχή μόνος ζούσε σ' ένα κελί, αλλά αργότερα μαζεύτηκαν γύρω του και άλλοι μοναχοί. Ο δε Μονομάχος Κωνσταντίνος (1042-1054), εξόριστος τότε στη Μυτιλήνη, άκουσε για την αγιότητα του οσίου και έκτισε ωραιότατο ναό της Αναστάσεως στο Γαλλήσιο όρος, και τον προίκισε με πολλά Ιερά κειμήλια. Ο δε όσιος Λάζαρος, ανήγειρε κοντά στο ναό στυλό, όπου εγκαταστάθηκε στην κορυφή του και ασκήτευε χειμώνα - καλοκαίρι, εκτεθειμένος σε καύσωνες και παγωνιές. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον Όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Έτσι αυστηρά ασκητικά αφού έζησε τη ζωή του, πέθανε με αγιότητα σε βαθιά γεράματα (1054).

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’. Σαις επαγρύπνοις προσευχαίς, εν οχετοίς δακρύων τον στύλον κατέβρεχες, και τοις εκ βάθων στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, και γέγονας ποιμήν, τοις προσιούσι νέμων συγχώρησιν, Όσιε Πατήρ ημών Λάζαρε, πρέσβευε Φριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ση υπερμάχω. Σους υπέρ φύσιν σου ΢οφέ πόνους και σκάμματα, αυτοί οι Άγγελοι ιδόντες κατεπλάγησαν, δι' ων είληφας θεόθεν και τους στεφάνους, Αλλ’ Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον, εκ παντοίων ημάς σώζε περιστάσεων, ίνα κράζωμεν, Φαίροις Πάτερ Ποιμήν ημών.

Ο Όσιος Αμβρόσιος Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου. Ο Άγιος Willibrord (Άγιος Ολλανδίας) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει o αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΢ύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Σαγμάτων ΢ύναξις των Αρχαγγέλων (Εορτή Μιχάλης, Γαβριήλ, Άγγελος, Αγγελικούλα, ΢εραφείμ)

Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τη ΢ύναξη των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, καθώς και των υπολοίπων Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Σαγμάτων. Η Αγία Γραφή, αναφέρει σε πολλά σημεία την επικοινωνία των ανθρώπων με τους αγγέλους και ιδιαίτερα με τους επικεφαλείς των αγγελικών ταγμάτων Μιχαήλ και Γαβριήλ. ΢υγκεκριμένα, ο αρχάγγελος Μιχαήλ εμφανίσθηκε στον Αβραάμ για να σώσει τον Ισαάκ, τον οποίο ήταν έτοιμος να θυσιάσει ο Αβραάμ κατά εντολή του Θεού, που θέλησε να δοκιμάσει έτσι την πίστη του δούλου του Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Αβραάμ. στον Λώτ, για να τον σώσει όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τα Γόμορα, στον Πατριάρχη Ιακώβ, στον μάντη Βαρλαάμ, στον Ιησού του Ναυή. Επίσης ο Μιχαήλ, ήταν αυτός που οδήγησε το λαό του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο. Οι άγιες Γραφές αναφέρουν ακόμη πολλά θαύματα, τα οποία επιτέλεσε ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ. Ο δε Γαβριήλ ήταν αυτός που ανήγγειλε στην Παρθένο Μαρία το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του Ιησού Φριστού, του ΢ωτήρα του κόσμου. και σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής, συναντάμε τους αγγέλους να μεταφέρουν στους ευσεβείς ανθρώπους το θέλημα του Θεού, που αποβλέπει πάντα στην προστασία και στη λύτρωσή μας. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω ΢ταυρώ. Σων ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι, ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων, της αΰλου υμών δόξης, φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας, εκτενώς και βοώντας, εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως Σαξίαρχοι, των άνω Δυνάμεων. Κοντάκιον. Ήχος β’. Αρχιστράτηγοι Θεού, λειτουργοί θείας δόξης, των ανθρώπων οδηγοί, και άρχηγοι Ασωμάτωv, το συμφέροv ημίv αιτήσασθε, και το μέγα έλεος, ως τωv Ασωμάτων Αρχιστράτηγοι.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ευστολίας και ΢ωπάτρας, ΢υμεών Μεταφραστή, Αντωνίου, Φριστοφόρου και Μαύρας, Ναρσή και Αρτέμωνα, Ιωάννη Κολοβού, Ελλαδίου Οσίου, Ευθυμίου και Νεοφύτου, Νεκταρίου Πενταπόλεως, Νικηφόρου Οσίου Οι Άγιοι Ονησιφόρος και Πορφύριος

΢χίστηκαν οι σάρκες τους και πέθαναν βαπτισμένοι στα αίματα τους, κατά το διωγμό του Διοκλητιανού. Και οι δύο υπηρετούσαν σε διάφορα φιλανθρωπικά έργα της Εκκλησίας. ΢υγχρόνως, άνηκαν στην ομάδα πού ανίχνευε κατά τη διάρκεια της νύκτας και ανεύρισκε σώματα μαρτύρων, πού ρίχνονταν στις χαράδρες. Σα μάζευαν και τα παρέδιδαν να ταφούν με την αρμόζουσα τιμή. Κάποτε, όμως, τους ανακάλυψαν και τους συνέλαβαν. Κατόπιν τους εξεβίασαν να αρνηθούν την πίστη τους. Αλλά εκείνοι έμειναν σταθεροί στην ομολογία της αγίας πίστης στο Φριστό, χωρίς να φοβηθούν τις απειλές και τα επικείμενα μαρτύρια. Σους έδεσαν, λοιπόν, πίσω από άγρια άλογα, τα οποία τους έσυραν με δυνατό καλπασμό, μέσα από αγκάθια και πέτρες. Όταν τα άλογα σταμάτησαν κουρασμένα, μετά από αρκετές ώρες δρόμου, τα σώματα των μαρτύρων βρέθηκαν διαμελισμένα, πνιγμένα στο αίμα. Και όπως αναφέρει η Αποκάλυψη, "είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων Ιησού". Είδα δηλαδή τη γυναίκα, πού είναι η διεφθαρμένη ειδωλολατρική κοινωνία, να μεθάει από το αίμα των χριστιανών, πού καταδίωκε, και από το αίμα των μαρτύρων του Ιησού. Άλλα ο Θεός "έκρινε την πόρνην... και εξεδίκασε το αίμα των δούλων αυτού εκ χειρός αυτής". Έπειτα, όμως, ο Θεός, έκρινε και καταδίκασε την πόρνη, τη νοητή Βαβυλώνα, και εκδικήθηκε το αίμα των δούλων του, πού χύθηκε από τα χέρια της. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείαν όνησιν, Ιχνηλατούντες, πορφυρίζοντα, ώφθητε κρίνα, Ονησιφόρε κλεινέ και Πορφύριε όθεν ως άρμα του Λόγου χρυσήλατον, προς την Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ουράνιον νύσσαν ηλάσατε. Θείοι Μάρτυρες, Φριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Μαρτύρων δυάς, αθλήσαντες στερρότατα, εχθρού την οφρύν, εις γην κατηδάφισαν, ελλαμφθέντες χάριτι, της ακτίστου Σριάδος οι ένδοξοι, και νυν μετ' Αγγέλων αυτή, πρεσβεύουσιν απαύστως υπέρ πάντων ημών. Η Οσία Ματρώνα

Έζησε στα χρόνια των βασιλέων Μαρκιανού (450-457) και Λέοντα Θρακός ή Μακέλλη (457-474). Καταγόταν από την Πέργη της Παμφυλίας και ανατράφηκε από γονείς πλούσιους και ευσεβείς. ΢ε κατάλληλη ηλικία παντρεύτηκε με κάποιο Δομέτιο (κατ' άλλους Δομετιανό), με τον όποιο απόκτησε μία κόρη και κατά τα χρόνια του Λέοντα του Θρακός ήλθαν οικογενειακά στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συνδέθηκε με μια ευσεβή γυναίκα, την Ευγενία, και σύχναζε στους ιερούς ναούς, ποθώντας να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη λατρεία του θείου. Έτσι εγκατέλειψε τον σύζυγο της, και την κόρη της αφού την εμπιστεύθηκε σε κάποια ΢ωσάννα, κατέφυγε στη Μονή του Βασιανού, μεταμφιεσμένη με το όνομα Βαβύλας. Άλλα καταζητούμενη από τον άνδρα της και αφού αποκαλύφθηκε το φύλο της, στάλθηκε από τον Βασιανό σε γυναικεία Μονή των Ιεροσολύμων. Κατόπιν αναχώρησε και από 'κει και πολλά μέρη αφού επισκέφθηκε, γριά πλέον, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Σοποθετήθηκε από τον Βασιανό σε ιδιαίτερο μέρος (της Ματρώνης ονομαζόμενο αργότερα), όπου έκτισε Μονή, στην οποία μαζεύτηκαν αρκετές μοναχές. ΢τη Μονή αυτή λοιπόν, έζησε με μεγάλη αρετή και πνευματική τελειότητα. Απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 100 χρονών.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Φριστόν αγαπήσασα, των αγαθών την πηγήν, Αγγέλων εζήλωσας, μετά σαρκός την ζωήν, Ματρώνα θεόπνευστε, συ γαρ συνεύνου φίλτρον, παραδίδουσα εμφρόνως, ήσχυνας τον Βελίαρ, τω πανσόφω σου τρόπω, διό της ακατάλυτου δόξης ηξίωσαι. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Σο σώμα το σον, νηστείαις Κατατήξασα, εν μέσω ανδρών, Ματρώνα κατοικήσασα, προσευχαίς σχολάζουσα, τον Δεσπότην ενθέως εθεράπευσας, δι' εν πάντα κατέλιπες, οσίως τον βίον διανύσασα. Η Οσία Θεοκτίστη η Λεσβία Μοναχή ενάρετη από τη Μήθυμνα της Λέσβου και έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Λέοντα του ΢οφού (816). Παιδί ακόμα έμεινε ορφανή και ανατράφηκε σε Παρθενώνα της πόλης. Κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί την αδελφή της, πού ήταν σε μια κοντινή κωμόπολη. Σότε συλλήφθηκε μαζί με τους κατοίκους της κωμόπολης αυτής από τους πειρατές της Κρήτης και μεταφέρθηκε με τους άλλους αιχμαλώτους στην Πάρο για πώληση. Εκεί κατόρθωσε να δραπετεύσει και να κρυφτεί στα βουνά, όπου και παρέμεινε μόνη 35 χρόνια, τρεφόμενη με χόρτα. Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν κυνηγό, ο όποιος, μετά από παράκληση της, έφερε σ' αυτή τα θεία μυστήρια. Όταν δε κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων, πέθανε και τάφηκε εκεί από τον ίδιο κυνηγό. Για την Οσία αυτή, υπάρχει και μια διήγηση του μονάχου ΢υμεών του Πάριου, πού μοιάζει πολύ με αυτή της Οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας και είναι εντελώς φανταστική. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Σην ωραιότητα. Η Λέσβος βλάστημα, θείον σε κέκτηται, τοις δε αγώσι σου, Πάρος ηγίασται, και τω σκήνει τω σεπτώ, πεπλούτισται Ικαρία. Όθεν ως παρθένον σε, και Οσίαν γεραίρομεν, και επιβοώμεθα, την θερμήν προστασίαν σου, ην δίδου τοις βοώσί σοι Μήτερ, χαίροις Οσία Θεοκτίστη. Οι Αγίες Ευσταλία και ΢ωπάτρα Οι άγιες Ευσταλία και ΢ωπάτρα έζησαν τον πέμπτο αιώνα μ.Φ., κατά την εποχή του αυτοκράτορα Μαυρίκιου. Η Ευσταλία καταγόταν από τη Ρώμη. Οι γονείς της ήταν χριστιανοί και ιδιαίτερα εύποροι. Έτσι μετά το θάνατό τους απέκτησαν αρκετή περιουσία, την οποία διέθεσε σε φιλανθρωπικά έργα. Αφού υπηρέτησε στην Ρώμη τις κόρες που χρειαζόντουσαν βοήθεια διότι είχαν πέσει σε παραπτώματα, μετέβηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έγινε γνωστή για τις ευεργεσίες της και την πνευματική της Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

μόρφωση. Γι' αυτό πολλές νέες την επισκεπτόντουσαν στη Μονή, που τη φιλοξενούσε. μία από τις νέες αυτές ήταν και η κόρη του Μαυρίκιου, η ΢ωπάτρα. Η ΢ωπάτρα, προτίμησε το μοναχικό βίο από τα πλούτη των ανακτόρων και έτσι μόνασε δίπλα στην Ευσταλία. Πρώτη απήλθε προς τον Κύριο η Ευσταλία, το έργο της οποίας συνέχισε άξια η ΢ωπάτρα μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο Όσιος ΢υμεών ο Μεταφραστής Πατρίδα του ή Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του Βασιλιά Λέοντα του ΢οφού (886-912). Νεότερη όμως εκδοχή (1931), λέει ότι ο ΢υμεών έζησε στα χρόνια του Δούκα Παραπινάκη (1071-1078), πού μάλλον είναι και η επικρατέστερη. Προηγούμενα ονομαζόταν Νικήτας Παφλαγών και λόγω της μεγάλης του αρετής και σοφίας πήρε το αξίωμα του Μαγίστρου και Λογοθέτου. Σο κυριότερο έργο του, ήταν η εκκαθάριση των αρχαίων αγιολογικών υπομνημάτων και η παράστασή τους σε ομαλότερο ύφος. Απ' αυτό λένε, ότι πήρε την ονομασία Μεταφραστής, πού μάλλον δεν φαίνεται και τόσο πιθανό. Ίσως να ήταν μεταφραστής ξενόγλωσσων εγγράφων στην ελληνική γλώσσα και το αντίθετο. Μερικοί νομίζουν, ότι στο τέλος της ζωής του έγινε μοναχός, αλλά ο φίλος του Χελλός, πού έγραψε εγκώμιο και Ακολουθία σ' αυτόν, δεν υπαινίσσεται κάτι τέτοιο. Έζησε οσιακά και έγραψε πολλά για την Εκκλησία. Απεβίωσε ειρηνικά και η μνήμη του αναφέρεται μόνο στον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη. Ο Άγιος Αντώνιος Καταγόταν από τη ΢υρία και έκανε το επάγγελμα του λιθοξόου. Όταν γνώρισε τον Φριστό, εγκατέλειψε το επάγγελμα αυτό, διότι σχετιζόταν και με την ειδωλολατρία και αναχώρησε στην έρημο. Εκεί βρήκε τον ευσεβή αναχωρητή Σιμόθεο και μαζί μ' αυτόν έζησε τρία χρόνια. Κατόπιν, με τις ευχές του γέροντα αυτού, κατέβηκε στο χωριό του και σε στιγμή Ιερής αγανάκτησης συνέτριψε τους βωμούς των ειδώλων. Σότε οι ειδωλολάτρες τον έδειραν σκληρά και ο Άγιος πήγε στην Απάμεια της ΢υρίας, όπου παρακάλεσε τον επίσκοπο Όσιο (το όνομα του αυτό) και πήρε την άδεια να κτίσει Ναό στο όνομα της Αγίας Σριάδας. Όταν λοιπόν άρχισε την οικοδομή, το έμαθαν οι συγχωριανοί του ειδωλολάτρες, οι όποιοι ήλθαν νύχτα και με ξύλα τον θανάτωσαν με τον πιο άσπλαχνο τρόπο. Οι Άγιοι Φριστόφορος και Μαύρα Μαρτύρησαν δια ξίφους.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Ναρσής και Αρτέμωνας Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ο Ναρσής ήταν Πέρσης και ίσος να είναι ο ίδιος με αυτόν της 9ης Δεκεμβρίου. Ο Όσιος Ιωάννης ο Βραχύσωμος ή Κολοβός

Καταγόταν από τη Θήβα της Αιγύπτου και ονομάστηκε Κολοβός επειδή ήταν κοντός σωματικά. Τπήρξε από τους μεγάλους ασκητές της ερήμου και διακρίθηκε κυρίως για την εγκράτεια της γλώσσας του και για την ταπεινοφροσύνη του. ΢τους ΢υναξαριστές βρίσκουμε αρκετές σοφές συμβουλές του. Ο Όσιος Ιωάννης απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Ελλάδιος Απεβίωσε ειρηνικά. Οι Όσιοι Ευθύμιος και Νεόφυτος κτήτορες της Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους Ο όσιος Ευθύμιος ήταν θείος του οσίου Νεοφύτου. Ο Ευθύμιος λοιπόν, πού καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, ήταν γνώριμος και φίλος του Αγίου Αθανασίου ηγούμενου της Μεγίστης Λαύρας. ΢την αρχή οικοδόμησε Μονύδριο στο όνομα του Αγίου Νικολάου, αλλά πειρατές το κατέστρεψαν και ο ίδιος μετά βίας σώθηκε. Σότε ήλθε στην τοποθεσία πού σήμερα βρίσκεται η Μονή Δοχειαρίου και οικοδομεί πάλι Ναό στο όνομα του Άγιου Νικολάου. Κοντά δε στον ναό έκτισε και κελιά. Μετά από λίγο ήλθε και ο ανεψιός του, πού τον έκειρε μοναχό και του εμπιστεύθηκε την ηγουμενεία της Μονής. Ο ίδιος, αφού πέρασε και το Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

υπόλοιπο της ζωής του με ησυχία, απεβίωσε σε ηλικία 100 χρονών. Ο δε ανεψιός του Νεόφυτος, ήταν γιος δούκα στα χρόνια των βασιλέων Νικηφόρου Υωκά και Ιωάννη Σσιμισκή (963-976). Επειδή είχε το χάρισμα της σοφίας, τον αγαπούσαν όλοι και ό βασιλιάς τον έκανε πρώτο γραμματέα του. Επειδή όμως ο θείος του ήταν στο Άγιο Όρος και ηγούμενος στη Μονή Δοχειαρίου, αγάπησε να έλθει σ' αυτόν και να γίνει μοναχός. Αφού εγκατέλειψε τα εγκόσμια, ήλθε στη Μονή και αφιέρωσε όλα του τα χρήματα σ' αυτή. Πράγματι, έκτισε μεγαλύτερη εκκλησία, φρούριο στο Μοναστήρι για την ασφάλεια των μοναχών από τους πειρατές και έγινε αργότερα Πρώτος του Αγίου Όρους. Μετά απ' αυτά παραιτήθηκε της ηγουμενίας και ήσυχα απεβίωσε. Ο Άγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου

Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 στη ΢ηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Σο κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος. Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Σάφου. Κατόπιν πήγε στη Φίο, όπου, από το 1866 μέχρι το 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο. Σο 1876 εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Φίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Φίου Γρηγόριο (1860-1877), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως. Σο 1881 ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας ΢ωφρονίου Δ' (1870-1899), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο. ΢τις 15 Ιανουαρίου 1889, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη ΢ωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889). Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891-1893), Υθιώτιδος και Υωκίδας (1893-1894) και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής ΢χολής στην Αθήνα (1894-1904). Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας ΢ωφρονίου (1899), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε. ΢τα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να "ρουφήξει" το νέκταρ των Ιερών λόγων του. Σο 1904 ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908, μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο ΢χολή. Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις. Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920. Σόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ι. Μονή Αγ. Σριάδος στην Αίγινα. Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 ΢επτεμβρίου του 1953 και στις 20 Απριλίου του 1961 με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σης ερήμου πολίτης. ΢ηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Φριστού, αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι, δόξα τω σε δοξάσαντι Φριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν Ιάματα. Ο Όσιος Νικηφόρος "ο εν τω ΢πηλαίω" (Ρώσος) Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Σων Αγίων Αποστόλων Ολυμπά, Ροδίωνος, Εράστου, ΢ωσιπάτρου, Σερτίου και Κουάρτου, Ορέστη, Θεοστηρίκτου, Νόννου, Μαρτίνου Οσίου, Μίλου Θαυματουργού, Γελίου Ιερομάρτυρα, Καλλιοπίου, Νίρου, Ωρίωνος, Αρσενίου Οσίου, Δημητριανού Επισκόπου, Justus Οι Άγιοι Ολυμπάς, Ροδίων (ή Ηρωδίων), Έραστος, ΢ωσίπατρος, Σέρτιος και Κουάρτος, οι Απόστολοι από τους 70

Και οι έξι ήταν από τους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου. Αναφέρονται όλοι στο ιστ' κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του Απ. Παύλου. Οι περισσότεροι απ' αυτούς υπήρξαν επίσκοποι της του Φριστού Εκκλησίας και έγιναν άριστοι εφαρμοστές της εντολής του θεοπνεύστου λόγου της Αγίας Γραφής: "Ποιμάνατε το εν υμιν ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστώς, αλλά εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως, μηδέ ως κατά κυριεύοντες των κλήρων, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου". Ποιμάνετε, δηλαδή, το ποίμνιο του Θεού πού είναι στη δικαιοδοσία σας, και επιβλέπετε αυτό με κάθε επιμέλεια και προσοχή, όχι αναγκαστικά, επειδή βρεθήκατε στη θέση αυτή, αλλά με όλη σας τη θέληση, χωρίς να αποβλέπετε σε αισχρά κέρδη, αλλά με προθυμία και ζήλο, χωρίς να καταπιέζετε τους πιστούς, πού σαν άλλοι γεωργικοί κλήροι δόθηκαν στον καθένα σας για πνευματική καλλιέργεια αλλά να γίνεσθε στο ποίμνιο υποδείγματα αρετής αξιομίμητα. Πράγματι, και οι πέντε Απόστολοι έγιναν υποδείγματα αρετής . Ο Ολυμπάς και ο Ηρωδίων πέθαναν μαρτυρικά επί Νέρωνος. Ο ΢ωσίπατρος έγινε επίσκοπος στο Ικόνιο και πέθανε επιτελώντας άριστα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τα καθήκοντα του. Ο Σέρτιος έγινε δεύτερος επίσκοπος Ικονίου μετά τον ΢ωσίπατρο. Έγραψε δε και την προς Ρωμαίους επιστολή του απ. Παύλου (Ρωμ. ιστ' 22). Η μνήμη του Αποστόλου Σερτίου επαναλαμβάνεται και την 30ή Οκτωβρίου. Ο Έραστος κυβέρνησε με παρόμοιο τρόπο την επισκοπή Νεάδος. Και ο Κούαρτος, σαν επίσκοπος Βηρυτού, πάλεψε με θάρρος και ενέταξε σαν χριστιανούς στην επισκοπή του πολλούς ειδωλολάτρες. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Σον συνάναρχον Λόγον. Σης σοφίας τον λόγον καταπλουτήσαντες, της ευσέβειας φωστήρες και υποφήται σοφοί, ανεδείχθητε ημίν Φριστόν κηρύττοντες, Κούαρτε Εραστε Κλεινέ, Σέρτιε και Όλυμπα, ΢ωσίπατρε και Ροδίων, Απόστολοι θεηγόροι, φωταγωγοί των καρδιών ημών. Κοντάκιον. Ήχος α’. Φορός Αγγελικός. Σριάδος της σεπτής, εκηρύξατε πίστιν, πολύθεον σοφοί, των ειδώλων απάτην, εκ μέσου ποιήσαντες, ταις σεπταίς διδαχαίς υμών, όθεν εύρατε, την αμοιβήν των καμάτων, αιωνίζουσαν, εν ουρανοίς τους στεφάνους, λαβόντες Απόστολοι. Ο Άγιος Ορέστης (Εορτή Ορέστης) Ο Άγιος Ορέστης καταγόταν από τα Σύανα της Καππαδοκίας. την περίοδο του Διοκλητιανού διωγμού, αναγκάστηκε πολυτρόπως, από τον ηγεμόνα Μάξιμο, να αρνηθεί τον Ιησού. Αφού με τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, δεν κατάφεραν να τον πείσουν να ασπαστεί τα είδωλα, τον γύμνωσαν και τον έδειραν και τον μαστίγωσαν για τιμωρία. Μετά τον έριξαν στην φυλακή για επτά ημέρες. Ύστερα από το πέρας της έβδομης ημέρας τον πήγαν σε ένα ειδωλολατρικό ναό για να προσφέρει θυσίες και να προσευχηθεί. Γιατί, του είπε ο ηγεμόνας Μάξιμος, αρνείσαι να ασπαστείς τη λατρεία που με τόση ευλάβεια ακολουθούν οι σεπτοί μας αυτοκράτορες; Ο Ορέστης δεν δίστασε να του απαντήσει με θάρρος ότι ήταν πρόθυμος υπήκοος σε ότι αφορούσε τα πολιτικά και επίγεια πράγματα. Εκτός αυτών όμως δεν του ήταν δυνατόν να παραδεκτεί κανέναν άλλον αυτοκράτορα, πέρα από τον έναν αληθινό Θεό. Σότε ο Μάξιμος διέταξε να του διαπεράσουν τους αστραγάλους με σιδερένια αλυσίδα, την οποία έδεσαν πάνω σε ένα ατίθασο άλογο. Ο ίππος αφέθηκε ελεύθερος και άρχισε έναν ξέφρενο καλπασμό σέρνοντας τον Άγιο πίσω του, και σταμάτησε μόνο Αφού διένυσε είκοσι χιλιόμετρα. με αυτό το μαρτυρικό τρόπο ο Άγιος Ορέστης παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σου λίθου σφραγισθέντος. Φριστόν ομολογήσας επί των ασεβούντων, ειδωλομανίας το θράσος καθείλες Αθλοφόρε, και δόξης εγένου κοινωνός, αγώνας πολυτρόπους Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ενεγκών δια τούτο σε Ορέστα ως νικητήν, τιμώντες σοι εκβοώμεν δόξα τω παρασχόντι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα. Ο Όσιος Θεοστήρικτος "Ο εν ΢υμβόλοις" Τπήρξε στην εποχή των εικονομάχων και αγωνίστηκε για τις ιερές εικόνες. Απεβίωσε ειρηνικά. Η μνήμη του γιορτάζεται και την 17η Υεβρουαρίου. Ο Άγιος Νόννος ο κατηχητής της Αγίας Πελαγίας Ήταν επίσκοπος και κήρυττε τον θείο λόγο στην Αντιόχεια. Έτσι προσείλκυσε στο δρόμο του Θεού την τότε πόρνη Πελαγία, πού από τότε, αφού κατάλληλα κατηχήθηκε, μίσησε τα έργα του σκότους και κατέφυγε στα Ιεροσόλυμα. Και επί του όρους των Ελαίων, με μετάνοια και άσκηση τελείωσε τη ζωή της.

Ο Όσιος Μαρτίνος ο Επίσκοπος Σαρακίνης Διάσημος Ιλλυριός από τη ΢αβαρία της Παννονίας, ευσεβής και ενάρετος, υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία οι Αρειανοί τον κακοποίησαν δημόσια και τον έδιωξαν από την πόλη. Οπότε κατέφυγε στο Μιλάνο της Ιταλίας, αλλά έπαθε και εκεί τα ίδια από τον Αρειανό επίσκοπο της πόλης Αυξέντιο. Σότε αναγκάστηκε να αποσυρθεί στο νησί Γαλαρία (στο Συρρηνικό πέλαγος), πού ήταν εντελώς έρημο και τρεφόταν με χόρτα. Έπειτα έγινε επίσκοπος Σαρακίνης και διέπρεψε με τις ευαγγελικές του πράξεις. Έτρεφε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους και ποίμανε θεοπρεπώς το ποίμνιο πού του εμπιστεύτηκαν. Απεβίωσε ειρηνικά. Η μνήμη του επαναλαμβάνεται από τον Άγιο Νικόδημο και στις 12 Νοεμβρίου, βέβαια στην ημερομηνία αυτή υπάρχει και άλλος Μαρτίνος ο θαυματουργός επίσκοπος Υρυγίας και φυσικά είναι διαφορετικός του Μαρτίνου αυτής της ημερομηνίας. Ο Άγιος Μίλος ή Μίλης ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ιερομάρτυρας και οι τρεις μαθητές του Εβόρης, Πάπας και ΢ενόει (ή ΢εβόρης) ο Διάκονος και ο Άγιος Γέλιος ο ιερομάρτυρας Αυτοί ήταν Πέρσες. Και ο μεν Μίλος, στρατηγός προηγουμένως, για την ενάρετη ζωή του έγινε επίσκοπος Σελεπόλεως (όπου ο προφήτης Δανιήλ είδε τις οπτασίες). Φειροτονήθηκε από τον Βηθλαπάτ επίσκοπο Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Γεδδηγουπόλεως. Καταδιώχτηκε από τους απίστους και κατέφυγε στην Ιερουσαλήμ και από κει στην Αλεξάνδρεια, όπου συνάντησε τον Μέγα Αντώνιο. Μετά δύο χρόνια επέστρεψε στην Περσία και συνελήφθη μαζί με τους μαθητές του, από τον Βασιλίσκο Μισθοφάρη στην πόλη Μιλιγέρδα. Εκεί θανατώθηκε με μαχαίρια και τους μαθητές του θανάτωσαν, αφού τους χτύπησαν με ξύλα και πέτρες. Έτσι όλοι έλαβαν το αθάνατο στεφάνι του μαρτυρίου. Ο Άγιος Καλλιόπιος Μαρτύρησε δια ξίφους. Ο Άγιος Νίρος Μαρτύρησε δια ξίφους. Ο Άγιος Ωρίων Μαρτύρησε, αφού τον έθαψαν ζωντανό στη γη. Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Υάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Φριστιανικών χωριών της περιφερείας Υαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο).

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος. ΢τη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη ΢μύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του. ΢τα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Υλαβιανών του Σιμίου Προδρόμου όπου αργότερα εκάρη Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Υάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Σούρκοι. ΢το τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός. Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Φάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Σου, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι , όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Σουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Φριστιανούς ή Σούρκους. Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Φάρη του Θεού. ΢τείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε "φυλακτό" που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση. Πολλοί Φριστιανοί και Σούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Φρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του. ΢υνήθιζε να λέγει "η πίστη μας δεν πουλιέται". Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Βίωνε ολοκληρωτικά και "έπασχε τα Θεία". Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Σου, τον Θεό και μετά την εικόνα Σου, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Σούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Φριστού. Σο κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. ΢ε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Σετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Σου, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Σου Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Φριστό που ποτέ Σου δεν κάθισε σε ζώο - μόνο μια φορά - και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: "Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαϊδουράκι, πως να καθίσω σ' αυτό;" Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ' ορισμένες "ιδιοτροπίες". Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι' αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: "Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Σον καλόγηρο που τον υπηρετούσε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος". Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, "Θεέ μου! λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πώς έπιανε τον Φριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. Εμείς όπως έλεγαν οι Υαρασιώτες "στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Φατζεφεντή τρέχαμε. ΢την Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλά αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα". Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ' ένα νησί. Η αγία του μορφή συνέχεια σκοπούσε Φάρη και παρηγοριά. Σο πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Φριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας. Σρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ' όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ' Αυτόν. Έφυγε στις 10 Νοεμβρίου το 1924. Με λίγα λόγια αυτός ήταν ο Άγιος Αρσένιος. Ας έχομε όλοι τις Αγίες του Ευχές. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Σον συνάναρχον Λόγον. Σων Οσίων τον βίον εκμιμησάμενος, εν εσχάτοις τοις χρόνοις, Πάτερ Αρσένιε, επληρώθης δωρεών του θείου Πνεύματος, και θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αυτουργός, παρέχεις ενί εκάστω, τας εκ Θεού χορηγίας, ταις ικεσίαις σου προς Κύριον. Ο Άγιος Δημητριανός ο επίσκοπος Αντιοχείας, Ιερομάρτυρας (3ος αι.) Ο Άγιος Δημητριανός υπήρξε επίσκοπος Αντιοχείας το 253 με 256 μ.Φ. Οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Περσία το 256, όπου και πέθανε. Ο διάδοχός του στον θρόνο της Αντιοχείας Δόμνος (270-273) ήταν γιος του. Ο Άγιος Justus (Άγγλος) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Μηνά Μεγαλομάρτυρα, Βίκτωρος Μεγαλομάρτυρα, Βικεντίου Διακόνου, ΢τεφανίδας, Δράκωνα, Θεοδώρου Ομολογητή, Μαξίμου, Αβίβου Επισκόπου Ο Άγιος Μηνάς "ο εν τω Κοτυαείω" ο μεγαλομάρτυρας (εορτή Μηνάς)

Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Φ. από γονείς ειδωλολάτρες. Ψστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την φωνή του «ετάζοντος καρδίας και νεφρούς» (Χλμ.7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός. Μεγαλώνοντας, επέλεξε να σταδιοδρομήσει στον Ρωμαϊκό στρατό, στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, υπό την διοίκηση του Αργυρίσκου. Η έδρα της μονάδας του ήταν στο Κοτυάειον (σημερινή Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί ο Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή του αλλά και για το ανδρείο του φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στο κύκλο των στρατιωτικών. Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση του Φριστού και ο παλαιός κόσμος ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί το λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένοντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτοκαταστροφικά προσκολλημένος στη φθορά και το σκοτάδι. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίον των λογικών προβάτων του Φριστού, διωγμό ο οποίος κράτησε από το 303 έως το 311 μ.Φ. Έτσι, οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

συλλαμβάνουν και να τυραννούν τους χριστιανούς προσπαθώντας να τους κάνουν να αλλαξοπιστήσουν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Η πίστη του στον Φριστό νίκησε την κοσμική «σύνεση» και λογική. Ο Άγιος δεν άντεξε, πέταξε στη γη την στρατιωτική του ζώνη απεκδυόμενος μ’ αυτόν τον τρόπο την ιδιότητα του στρατιώτη - διώκτη των χριστιανών, και διέφυγε στο παρακείμενο όρος. Εκεί ασκήτευε, προτιμώντας την συντροφιά των θηρίων της φύσης από την συντροφιά των αποθηριωμένων ειδωλολατρών. Εκεί, «εν ερημίαις πλανώμενος και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. 11,38), έζησε επί αρκετό διάστημα με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Η ασκητική ζωή και η ησυχία εθέρμαναν την καρδιά του ανάβοντας τον θείο έρωτα και τον πόθο του μαρτυρίου. Έτσι, σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, μετά από θεία αποκάλυψη ότι είχε φτάσει η ώρα του μαρτυρίου, κατέβηκε στην πόλη, σε μέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού και με παρρησία, εν μέσω των μαινομένων ειδωλολατρών, ομολόγησε τον Φριστό ως τον ένα και αληθινό Θεό, μυκτηρίζοντας τα κωφά και αναίσθητα είδωλα. ΢υνελήφθη και σύρθηκε δερόμενος μπροστά στον Πύρρο, τον διοικητή της πόλεως. Εκεί, μιλώντας με θάρρος, αποκάλυψε το όνομά του, την καταγωγή του, το στρατιωτικό του παρελθόν και, φυσικά, διεκήρυξε με τόλμη και αταλάντευτη επιμονή την πίστη του στον Φριστό. Οδηγήθηκε στη φυλακή και το πρωί της επομένης ημέρας, μετά το πέρας του ειδωλολατρικού πανηγυριού, τον παρουσίασαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνος ο οποίος τον κατηγόρησε ότι εξύβρισε τους θεούς και μάλιστα μπροστά του και ότι λιποτάκτησε από τον στρατό. Ο Άγιος αποδέχθηκε τις κατηγορίες χωρίς δισταγμό. Ο Πύρρος, ευλαβούμενος στην αρχή την ηλικία και την ευκοσμία του, προσπάθησε με λόγια και υποσχέσεις αλλά και με απειλές στη συνέχεια, να τον αποσπάσει από την πίστη του Φριστού. Όταν οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην σταθερή άρνηση του Αγίου, διέταξε να τον υποβάλουν σε ανυπόφορα βασανιστήρια. Οι δήμιοι τον μαστίγωσαν τόσο πολύ ώστε άλλαξαν δύο και τρεις φορές οι μαστιγωτές του. Σον κρέμασαν και τον έγδερναν μέχρι που άρχισαν να φαίνονται τα εσωτερικά όργανα του Αγίου. Έπειτα, σαν να μην έφθαναν αυτά, έτριβαν το καταπληγωμένο του σώμα με τρίχινο ύφασμα και στο τέλος τον έσερναν γυμνό και κατακρεουργημένο πάνω σε μεταλλικά αγκάθια. Όλα τα υπέμενε με γενναιότητα και καρτεροψυχία ο Μάρτυς του Φριστού, εφαρμόζοντας το Ευαγγελικό «και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθαίος 10,28). Μάλιστα, την ώρα του μαρτυρίου, κάποιοι παλιοί συστρατιώτες του τον προέτρεπαν να θυσιάσει στα είδωλα λέγοντας ότι ο Θεός του θα τον δικαιολογήσει βλέποντας τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλλαν. Ο Άγιος αρνήθηκε αποφασιστικά και τους απάντησε ότι προσφέρει θυσία Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ακόμη και τον εαυτό του στον Φριστό, ο οποίος τον ενδυναμώνει για να υπομένει τις πληγές. Ο ηγεμόνας, θαυμάζοντας την ευστοχία και την σοφία των απαντήσεων του Μάρτυρα, τον ρώτησε απορημένος πώς είναι δυνατόν ένας τραχύς στρατιώτης σαν αυτόν να μπορεί να απαντά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και ο Άγιος, με τη φώτιση του Θεού, του αποκρίθηκε ότι αυτή την ικανότητα την χαρίζει στους μάρτυρές του ο Φριστός, όπως έχει υποσχεθεί στο Ευαγγέλιο: «όταν δε προσφέρωσιν υμάς επί τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πώς ή τι απολογήσησθε ή τι είπητε. Σο γαρ Άγιον Πνεύμα διδάξει υμάς εν αυτή τη ώρα ά δει ειπειν» (Λουκά ιβ’, 11-12). Σότε, απελπισμένος ο τύραννος, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Βαδίζοντας προς τον τόπο της εκτέλεσης ο Άγιος πρόλαβε να ζητήσει από κάποιους κρυπτοχριστιανούς να μεταφέρουν το λείψανό του στην Αίγυπτο. Ο αποκεφαλισμός του έγινε την 11η Νοεμβρίου στις αρχές του 4ου αι. μ.Φ. και έτσι η ψυχή του πέταξε χαρούμενη προς τον ΢ωτήρα Φριστό τον οποίο τόσο επόθησε ο Άγιος και για τον οποίο θυσιάσθηκε. Οι δήμιοι άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του. Ότι κατάφεραν οι χριστιανοί να περισώσουν από την πυρά το μετέφεραν στην Αίγυπτο και το έθαψαν κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας. ΢το σημείο εκείνο σταμάτησε, κατά την παράδοση, η καμήλα που μετέφερε τα λείψανα αρνούμενη πεισματικά να προχωρήσει. Έτσι οι χριστιανοί κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα Θεού να ενταφιασθούν εκεί τα λείψανα του Αγίου. Η περιοχή του τάφου πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε προσκυνηματικό λατρευτικό κέντρο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας Αθανάσιος, ανήγειρε ναό πάνω στον τάφο του Αγίου. ΢ε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε εκεί εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιελάμβανε δύο ναούς, μοναστήρι, ξενώνες και άλλες εγκαταστάσεις. ΘΑΤΜΑΣΑ ΣΟΤ ΑΓΙΟΤ ΜΗΝΑ Κάποιος χριστιανός από την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε και έβαλε τα κομμάτια του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). Ενώ σκεφτόταν πού να θάψει τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκει την σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να του πει ποιος είναι ο νεκρός. Σότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα. Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον Άγιο. Μόλις ο φονιάς συνήλθε από τον τρόμο του και σηκώθηκε, του πήρε ο Άγιος τα κλεμμένα χρήματα και τα επέστρεψε στον προσκυνητή λέγοντάς του να συνεχίσει τον δρόμο του. Έπειτα, για να ολοκληρώσει την ευεργεσία του Θεού, στράφηκε προς τον ξενοδόχο, τον έδειρε όπως του άξιζε, τον ενουθέτησε, του έδωσε συγχώρηση για το έγκλημά του προσευχόμενος γι’ αυτόν, καβάλησε το άλογό του και έγινε άφαντος. Σότε μόνο κατάλαβε ο ξενοδόχος ότι ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Άγιος Μηνάς, γεγονός που θυμίζει την εμπειρία των δύο Αποστόλων κατά την πορεία τους προς Εμμαούς, με την συντροφιά του αναστημένου Φριστού. (Λουκά κδ’,31). Κάποιος πλούσιος χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του. Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός, από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του. Σαξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Σότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε πολύ, σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα. Όταν ο κύριός του αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου! Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

συμβάν, ρωτούσαν τον υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή, ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί τους από τον βυθό και περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ». Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα, εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι άνθρωποι «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (2 Σιμόθ. 3,7). Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος Βίκτωρ (ο νεαρός) και ο Άγιος Βικέντιος (ο Διάκονος). Οι δύο τελευταίοι Άγιοι εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά. Σον 2ο αι. μ.Φ.. ο Άγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αι. μ. Φ. ο Άγιος Βικέντιος πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι βασανιστές του. Σιμώνται μαζί με τον Άγιο Μηνά την 11η Νοεμβρίου. Ακόμη ένα θαύμα του Αγίου Μηνά έλαβε χώρα το 1826 στο Ηράκλειο της Κρήτης, πόλη στην οποία ιδιαιτέρως τιμάται ο Άγιος. Σο 1821, μετά την έκρηξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης εναντίον των Σούρκων, οι κατακτητές προχώρησαν σε σφαγές χιλιάδων αμάχων σε πολλές περιοχές. Από τους πρώτους που πλήρωσαν με το αίμα τους την επανάσταση ήταν και οι κάτοικοι της Κρήτης. Μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων ήταν ο Μητροπολίτης Κρήτης, οι Επίσκοποι Φανίων, Κνωσού, Φεροννήσου, Λάμπης, ΢ητείας κ.α. οι οποίοι εσφάγησαν, την 24η Ιουνίου 1821, στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού του Ηρακλείου. Μάλιστα ο ιερουργών ιερέας εσφάγη πάνω στην Αγία Σράπεζα! Πέντε χρόνια αργότερα, το 1826, οι Σούρκοι του Ηρακλείου σχεδίαζαν να προβούν σε σφαγή των Φριστιανών, και πάλι στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, στις 18 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, την ώρα της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας για να πιάσουν τους Φριστιανούς απροετοίμαστους. Για αντιπερισπασμό έβαλαν φωτιά σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της πόλης, ενώ οπλισμένα στίφη είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, περιμένοντας την ώρα της αναγνώσεως του Ευαγγελίου για να εισβάλουν και να αρχίσουν την σφαγή. Μόλις όμως άρχισε η ανάγνωση εμφανίσθηκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος ιππέας που έτρεχε γύρω από το ναό κραδαίνοντας το ξίφος του και κυνηγώντας τους επίδοξους σφαγείς οι οποίοι τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή. Έτσι σώθηκαν οι πολύπαθοι Φριστιανοί του Ηρακλείου από τον φοβερό κίνδυνο. Οι Σούρκοι νόμισαν ότι ο καβαλάρης ήταν μουσουλμάνος πρόκριτος απεσταλμένος από τον Διοικητή της πόλης για να ματαιώσει την σφαγή. Όταν διαμαρτυρήθηκαν στον Διοικητή, αυτός τους διαβεβαίωσε ότι δεν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

γνώριζε τίποτε και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι ο συγκεκριμένος πρόκριτος δεν είχε βγει καθόλου από το σπίτι του. Κατάλαβαν τότε οι Σούρκοι ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου Μηνά, κοινοποίησαν το γεγονός στους Έλληνες και από τότε οι Mουσουλμάνοι ηυλαβούντο πολύ τον Άγιο, προσφέροντας μάλιστα και δώρα στο ναό του. Σο θαύμα αυτό του Αγίου Μηνά καθιερώθηκε να τιμάται στο Ηράκλειο την Σρίτη της Διακαινησίμου, οπότε και εκτίθεται σε προσκύνηση, κατά τον εσπερινό, λείψανο του Αγίου. «Μεταξύ των αδικημένων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος πατήρ Γεώργιος, ο Φατζη-Γεώργης, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε, και μεγάλος Άγιος, ανάλογα με την εποχή μας.», γράφει ο Γέρων Παϊσιος ο Αγιορείτης. Ο Γέρων Φατζη-Γεώργης (1809-1886), «ο μέγας και περιβόητος ασκητής», ασκήτευσε στο Άγιον Όρος επί μακρό χρονικό διάστημα. Επί αρκετά χρόνια έμενε στην Κερασιά, στο μεγάλο Κελί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά, ως υποτακτικός του Παπα-Νεόφυτου στην αρχή και ως Γέρων της ΢υνοδείας από το 1848 και έπειτα. «Κάποτε, ενώ ο Γέροντας ησχολείτο με το εργόχειρο, κατά λάθος κατάπιε μεγάλη βελόνα και προσευχήθηκε προς τον μεγαλομάρτυρα Μηνά. ΢τάθηκε τότε ο άγιος ενώπιόν του, έβαλε το χέρι στον λαιμό του και έβγαλε την βελόνα.». Σο 1942, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του ΢ουέζ. ΢την περιοχή του Ελ Αλαμέιν (αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι ΢ύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική. Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες, όπως απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων. Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

΢ε ανταπόδοση της ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά. Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. ΢τρατείαν κατέλιπες την κοσμικήν, αθλητά, ουράνιον είληφας την κληρουχίαν, σοφέ, και στέφος αμάραντον, δόξαν αποδιώξας βασιλέως γήινου, άθλους δε διανύσας μαρτυρίου γενναίου. Διό, μεγαλομάρτυς Μηνά, πρέσβευε σωθήναι ημάς Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Σης στρατείας ήρπασε, της επικήρου, και αφθάρτου έδειξε, σε Αθλοφόρε κοινωνόν, Μηνά Φριστός ο Θεός ημών, ο των Μαρτύρων ακήρατος στέφανος. Ο Άγιος Βίκτωρ ο Μεγαλομάρτυρας (Εορτή Βίκτωρας)

Ανήκει στο μαρτυρικό χορό, πού με το αίμα του πότισε το ζωηφόρο δένδρο της χριστιανικής πίστης τον δεύτερο αιώνα μετά Φριστόν, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος (160). Οι υπηρεσίες του υπέρ του Ευαγγελίου, είχαν σαν στάδιο την Ιταλία. Εκεί ο Βίκτωρ έτρεχε σε διάφορες πόλεις και έσπερνε το λόγο της σωτηρίας. ΢υλλαμβάνεται γι' αυτό και εκβιάζεται να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Επειδή όμως δεν λύγισε, του έβγαλαν τα μάτια και τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω. Έτσι παρέδωσε τη γενναία και άγια ψυχή του. Ο Άγιος Βικέντιος Ο Άγιος Βικέντιος γεννήθηκε στην Ουέσκα της Ισπανίας και από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε στα γράμματα. Χυχή φλεγόμενη από τη θεία φλόγα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

προσεκολλήθει, από τα εφηβικά του χρόνια, στον επίσκοπο της ΢αραγόσης, Ουαλέριο. Ο Ουαλέριος εκτιμώντας την αγνότητα, τη σύνεση και τον ευσεβή ζήλο του Βικέντιου τον χειροτόνησε διάκονο. Επειδή δε ο ίδιος αν και μορφωμένος πολύ, δεν είχε την ευκολία του λόγου συχνά χρησιμοποιούσε τον Βικέντιο ως δάσκαλο του Θείου Λόγου. Γι' αυτό, συχνά, ο Ουαλέριος, χαριτολογώντας έλεγε ότι ο Άγιος Βικέντιος είναι η φωνή μου στην Εκκλησία. με το πέρασμα του χρόνου ο Βικέντιος αύξανε την ικανότητά του λέγειν του, την θερμότητα του ζήλου του και την ακούραστη προσπάθειά του να προσελκύσει στους κόλπους της αληθινής Εκκλησίας τους ειδωλολάτρες. τα περισσότερα βράδια του τα διέθετε για την κατήχηση και τον διαφωτισμό των συνανθρώπων του. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Δακιανός, που διετέλεσε διοικητής επί του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, διέταξε και έφεραν τον Βικέντιο δεμένο, στην ΢αραγόση της Βαλέντιας. Παρόλο τις απειλές που δέχθηκε ο Άγιος ομολόγησε την πίστη του Ιησού Φριστού και μπροστά στον έπαρχο. Γι' αυτό το λόγο διατάχθηκε να τον μαστιγώσουν μέχρι να ματώσουν οι σάρκες του. Κατόπιν τον έδεσαν σε σιδερένια κλίνη, κάτω από την οποία ήταν αναμμένη φωτιά. με αυτόν τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε ο Άγιος Βικέντιος το πνεύμα στον Κύριο. Η Αγία ΢τεφανίδα Ήταν γυναίκα ενός στρατιωτικού στην Ιταλία το 160, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος. ΢το μεταξύ πέθανε ο άνδρας της και έμεινε χήρα. Αυτή λοιπόν, χριστιανή από τους προγόνους της ακόμα, βλέποντας τον Άγιο Βίκτωρα ότι βασανιζόταν υπερβολικά, τον μακάρισε για την ανδρεία του. Η εκδήλωση της αυτή όμως, προκάλεσε τους ειδωλολάτρες και την οδήγησαν στον ηγεμόνα. Επειδή και εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Φριστό, έδεσαν τα χέρια της στις κορυφές δύο δένδρων (φοινίκων), πού με τη βία λύγισαν, κατόπιν τα άφησαν ελεύθερα και όπως με ορμή επανήλθαν στην αρχική τους θέση, έσχισαν την Αγία στα δύο, και έτσι παρέδωσε την μακαριά ψυχή της στα χέρια του Θεού. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Σρισάριθμον σύνταγμα, των Αθλητών του Φριστού, συμφώνως τιμήσωμεν, ως καθαιρέτας εχθρού, Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα τον γενναίον, και Βικέντιον άμα, τούτοις συνευφημούντες, ΢τεφανίδα την θείαν. Αυτών Φριστέ Ικεσίαις, πάντας ελέησαν. Ο Άγιος Δράκωνας Άγνωστος στον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Αναφέρεται στον Κώδικα 76 της Μεσσήνης, όπου λέγεται ότι υπήρξε επί Διοκλητιανού (284Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

304) και Δεκίου, ηγεμόνα Νικαίας, και καταγόταν από το χωριό Αραύρακα. Βλέποντας ο Άγιος την άδικη σφαγή τόσων χριστιανών, αγανάκτησε και παρουσιάστηκε αυθόρμητα στον ηγεμόνα Δέκιο και ομολόγησε τον Φριστό αφού, από Ιερή αγανάκτηση, έβρισε τους θεούς των ειδώλων. Σότε συνελήφθη, βασανίστηκε σκληρά και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως συνέχισε να ομολογεί τον Φριστό, αποκεφαλίστηκε. Ο Όσιος Θεόδωρος ο Ομολογητής ηγούμενος Μονής ΢τουδίου

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 και ήταν γιος του Υωτεινού και της Θεοκτίστης. ΢την ανατροφή του, εξάσκησε μεγάλη επιρροή ο θείος του Πλάτων, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Ο Θεόδωρος έγινε μοναχός πρώτα στη Μονή του ΢ακκουδίωνος (κοντά στην Προύσα), πού ανήγειραν οι γονείς του στο κτήμα τους με την ονομασία Βοσκήτιον. Αργότερα έγινε και ηγούμενος αυτής, αφού αποσύρθηκε ο θείος του Πλάτων λόγω γήρατος. Για την αντίσταση του ο Θεόδωρος, στο γάμο του βασιλιά Κωνσταντίνου ΢Σ’ με τη Θεοδότη, εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου και εγκαταστάθηκε στη Μονή ΢τουδίου σαν ηγούμενος. Αλλά και πάλι για την αντίσταση του στην χειροτονία του Νικηφόρου από λαϊκό σε Πατριάρχη, εξορίστηκε μαζί με τον θείο του Πλάτωνα (809). Επέστρεψε από την εξορία το 812 στην Κωνσταντινούπολη, για να εξοριστεί τρίτη φορά από τον Λέοντα το Ε’, επειδή με πολύ θάρρος υπερασπίστηκε τις Ιερές εικόνες και το ορθόδοξο φρόνημα. Πέθανε στην εξορία το 826 σε ηλικία 67 ετών, στη χερσόνησο του Ακρίτα του Αγίου Σρύφωνα. Σο δε σώμα του, μετακομίστηκε στην Πριγκιπόννησο, όπου και ετάφη. Ύστερα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

δε, επί Πατριάρχου Μεθοδίου, το 844 ανακομίστηκε στη βασιλεύουσα, μαζί με το λείψανο του αδελφού του Ιωσήφ του Θεσσαλονίκης και ετάφη στη Μονή ΢τουδίου. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Δώρων μέτοχος, της αφθαρσίας, δώρον άσυλον, της Εκκλησίας, φερωνύμως ανεδείχθης Θεόδωρε, τοις ιεροίς γάρ επόμενος δόγμασιν, ομολογίας φωστήρ εχρημάτισας. Πάτερ Όσιε, Φριστόν τον Θεόν Ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Σον ασκητικόν, ισάγγελόν τε βίον σου, τοις αθλητικοίς, εφαίδρυνας παλαίσμασι, και Αγγέλοις σύσκηνος, θεομάκαρ ώφθης Θεόδωρε, συν αυτοίς Φριστώ τω Θεώ, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών. Ο Άγιος Μάξιμος "ο δια Φριστόν ΢αλός" και θαυματουργός από τη Μόσχα (Ρώσος, + 1434 μ.Φ.)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Ο Άγιος Άβιβος επίσκοπος Γεωργίας, Ιερομάρτυρας (6ος αι.) Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ιωάννου Ελεήμονος, Νείλου του Ασκητή, Νείλου οσίου του Μυροβλύτου, Μαρτίνου του Θαυματουργού, Αχία προφ., Αρσακίου, Μαρτίνου Επισκόπου, των Αγίων Αντώνιου, Ζεβίνα, Γερμανού, Νικηφόρου και Μαραθούς, Λέωντος Πατριάρχη, ΢άββα Νεομάρτυρα, Νικόλα Νεομάρτυρα, Ιωάσαφ Επισκόπου Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας

«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» λέει ο Κύριος στην «επί του Όρους» ομιλία. Και τα λόγια του αυτά βρίσκουν πλήρη την εφαρμογή τους στο υπεράξιο τέκνο της Κύπρου μας, τον άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, τον Αρχιεπίσκοπο της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας. Υυσικά η φιλανθρωπία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των αγίων. Γιατί, η αρετή αυτή, η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους είναι κι η πιο τρανή πιστοποίηση της αγάπης μας προς τον μεγάλο μας Πατέρα, τον Θεό, όπως ξεκάθαρα τονίζει κι ο ιερός ευαγγελιστής. Ο άγιος Ιωάννης όμως τη φιλανθρωπία την έκαμε κύριο μέλημα της ζωής του, ώστε η Εκκλησία μας να του δώσει και το τιμητικό προσωνύμιο του Ελεήμονος. Ση ζωή του μεγάλου ατού φιλάνθρωπου, μια ζωή αληθινά χαριτωμένη και ρωμαλέα, θα εκθέσουμε στις γραμμές που ακολουθούν. Είναι τόσο διδακτική, μα και τόσο ενδιαφέρουσα ειδικά για την εποχή μας, που είναι μια εποχή άκρατου ατομισμού. Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Αμαθούντα. Η Αμαθούς, ήταν η σημερινή Παλαιά Λεμεσός. Η τωρινή πόλη της Λεμεσού λεγόταν τότε Νεάπολις. Με τον καιρό η Νεάπολις έγινε η κύρια πόλη της περιοχής, η γνωστή Λεμεσός, ενώ η αρχαία Αμαθούς έμεινε στις ήμερες μας ένας Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

άμορφος αρχαιολογικός χώρος. Όταν ο Ιωάννης πέρασε το κατώφλι της εφηβικής ηλικίας και μπήκε στη νεανική, οι γονείς του, μετά από αρκετές πιέσεις, τον έπεισαν, παρά τον βαθύ του πόθο να αφιερωθεί σε έργα υψηλότερα, έργα υπηρεσίας της Εκκλησίας, να δεχθεί και να αναλάβει τον ζυγό της οικογενειακής ζωής. της Κύπρου μας τον 6ο αιώνα μ.Φ., τότε που το όμορφο νησί μας αποτελούσε μια επαρχία της μεγάλης μας ελληνικής αυτοκρατορίας της γνωστής με το όνομα Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι γονείς του Επιφάνιος και Ευκοσμία είχαν μεγάλη κοινωνική θέση κι ήταν άνθρωποι ενάρετοι. Ο πατέρας του ήταν ο φημισμένος κυβερνήτης της νήσου κι είχε μεγάλα διοικητικά χαρίσματα. Γι' αυτό κι ο λαός του πολύ τον εκτιμούσε και τον αγαπούσε και τον σεβόταν. Η μητέρα του πάλι διακρινόταν όχι μόνο για τα σωματικά της χαρίσματα, αλλά και για τα ψυχικά. Κοντά σ' αυτούς και σ' ένα περιβάλλον πλούσια χριστιανικό είδε το φως της ζωής και μεγάλωσε το ευτυχισμένο παιδί. Αμφότεροι οι γονείς ποτισμένοι με τα νάματα της πίστης του Φριστού, φρόντισαν με ιδιαίτερη επιμέλεια απ' την πρώτη στιγμή να αναθρέψουν τον Ιωάννη τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Και το πέτυχαν. Οι τόσες φροντίδες τους γι' αυτόν είχαν και τους ανάλογους καρπούς. Άλλωστε το «ο εάν σπείρει άνθρωπος, τούτο και θερίσει» είναι του Κυρίου μας διαβεβαίωση. Και οι καλοί γονείς έσπειραν στην ψυχή του παιδιού τους με προσοχή και προσευχή τα σπέρματα της ευσέβειας. Δικαιολογημένα στον κατάλληλο καιρό καμαρώνουν τους όμορφους καρπούς των κόπων τους. Ευσεβείς κι ενάρετοι οι γονείς. Θαυμαστός και τιμημένος ο καρπός, το παιδί τους. Ο Ιωάννης κοντά στους γονείς του απέκτησε μια μόρφωση αληθινά αξιόλογη. Από τα μαθήματα του πιο πολύ αγαπούσε και μελετούσε τα Ιερά γράμματα. Μέσα στις σελίδες των ιερών βιβλίων εντρυφούσε για ώρες κάθε μέρα. Μέσα σ' αυτές βρήκε τον «πολύτιμον μαργαρίτην». Και για τον μαργαρίτη αυτόν δεν δίστασε να θυσιάσει τα πάντα, για να τον κάμει κτήμα του αναφαίρετο. Και τον έκαμε. Η συνέχεια της περιγραφής της ζωής του θα μας το δείξει. Η υποχώρηση του αυτή δεν υπήρξε πράξη αδυναμίας. Σουναντίον υπήρξε μια πράξη δυνάμεως. Ήταν μια θυσία του εαυτού του για τη χαρά εκείνων που τον έφεραν στον κόσμο. Για την αγάπη των γονιών του. Η οικογενειακή ζωή του αγίου μας υπήρξε πρότυπος. Η ειρήνη του Θεού «η υπερέχουσα πάντα νουν» είχε θρονιαστεί στο σπίτι τους. Δύο αγγελούδια με τη σειρά, δώρα του Θεού κι αυτά ήρθαν να αυξήσουν τη χαρά στην ευλογημένη οικογένεια. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Η ανέφελη όμως ζωή δεν έχει κάτι το μόνιμο στον κόσμο αυτό. Ο γαλανός ουρανός της οικογενειακής ευτυχίας συννέφιασε κάποια μέρα. Πρώτα η σύζυγος κι ύστερα τα δύο παιδιά αρπάχτηκαν από το δρεπάνι του θανάτου κι έφυγαν σε μικρό χρονικό διάστημα. ΢το σπίτι που βασίλευε το γέλιο κι η χαρά, έχει στήσει τώρα το σκιάχτρο του ο πόνος κι ο σπαραγμός. ΢το κτύπημα αυτό το βαρύ κι ασήκωτο για πολλούς, ο Ιωάννης έδειξε όλο το ψυχικό του μεγαλείο. Σα λόγια του πολύαθλου Ιώβ «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο... είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» στριφογυρίζουν συνέχεια στον νου του. Και παρηγορείται. Και δοξολογεί τον Θεό. Και παίρνει την απόφαση σταθερά κι ηρωικά να αφιερωθεί πια αποκλειστικά στη διακονία του θελήματος του Θεού και των αδελφών του Φριστού. Κι η απόφαση έγινε έργο. Η αγάπη και το ενδιαφέρον του στη σύντροφο του και τα σαρκικά του παιδιά διοχετεύονται τώρα πλούσια στη μεγάλη «οικογένεια του Θεού», την Εκκλησία. Οι πονεμένοι και οι βασανισμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, οι φτωχοί και απόκληροι της ζωής γίνονται πια οι προστατευόμενοι του μεγάλου φιλάνθρωπου. Η φήμη του διαδίδεται παντού. Σο παράδειγμα του φωτίζει τις καρδιές. Κι η αγάπη του, η ανιδιοτελής και πλούσια αγάπη του, διδάσκει και συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Οι χριστιανοί καμαρώνουν. Κι οι ειδωλολάτρες θαυμάζουν και ζητούν να τον γνωρίσουν και να τον ακούσουν. Ο λύχνος όμως πρέπει να τεθεί και στον ανάλογο λυχνοστάτη. Είναι ανάγκη ν' απλώσει και να σκορπίσει το φως του πλατύτερα. Κι η ευκαιρία δόθηκε. Σον καιρό εκείνο ο πατριαρχικός θρόνος της Αλεξανδρείας είχε χηρέψει. Πρόκριτοι και λαός με μια φωνή καλούν στην ιστορική θέση τον Ιωάννη. Ο πατρίκιος Νικήτας, έπαρχος της Αιγύπτου και εξάδελφος του αυτοκράτορας Ηρακλείου, μεταφέρει σ' αυτόν τη λαϊκή παράκληση. Ο αυτοκράτορας συγκατατίθεται, αλλά και κατατοπίζεται, πως για να πεισθεί ο Ιωάννης να αποδεχθεί την προσφερόμενη θέση, πρέπει να αντιληφθεί, πως ο βασιλιάς στην περίπτωση αυτή ερμηνεύει του Θεού το θέλημα. Οι μικροί μόνο, βλέπετε, επιδιώκουν και κυνηγούν τα αξιώματα. Οι μεγάλοι, και όταν τους προσφέρονται, τα αφήνουν και φεύγουν. Αυτό ίσχυσε και στην περίπτωση του Ιωάννου. Ο αυτοκράτορας όμως είναι κατατοπισμένος κι αποφασισμένος «και άκοντα προς τον θρόνον αναγαγείν τον Ιωάννην». Και το έκαμε. Κάλεσε τον Ιωάννη και του ανήγγειλε την επιθυμία του. Κι ακόμη τον πιέζει ν' αποδεχθεί το υψηλό αξίωμα κι υπούργημα. Ο Ιωάννης αντιστέκεται. Σο ιερό έργο με τις τόσες ευθύνες τον συνέχει. Προβάλλει διάφορες αντιρρήσεις για να ξεφύγει. Σελικά όμως υποχωρεί. Κι υποχωρεί Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

γιατί αισθάνεται, πως η απαίτηση του βασιλιά κι η θέληση του λαού δεν είναι κάτι το ανθρώπινο. Σα βλέπει σαν ένα μήνυμα του ουρανού προς αυτόν. Κλίνει τον αυχένα με ταπείνωση και παραδίδεται άνευ όρων στην τιμητική κλήση που του γίνεται. ΢την κλήση του Θεού. Τποτάσσεται στο μήνυμα του Ουρανού κι αναδεικνύεται για την πόλη του Αλεξάνδρου, μα και για ολόκληρη την Αίγυπτο ένας άλλος Νείλος. Ένας Νείλος πνευματικός. Ένας Νείλος που ξεχύνει το ρεύμα της αγάπης του πλούσια παντού, για να ποτίσει και να δροσίσει τις φλογισμένες από τη φτώχεια καρδιές. Κάτι περισσότερο. Ο ποταμός ο Νείλος αρδεύει μόνο τη γη της Αιγύπτου. Ο πατριάρχης Ιωάννης ξεχύνει άφθονα τα ελέη της φιλανθρωπίας του και πέραν από τη χώρα της Αιγύπτου. Γίνεται ποταμός που μεταδίδει την αγάπη σε κάθε ύπαρξη, όπου κι αν βρίσκεται. Σο φιλανθρωπικό έργο του αγίου ιεράρχου μπορεί να γεμίσει πολλέςπολλές σελίδες. Δεν υπάρχει πτυχή ανέχειας και δυστυχίας που να μην αντιμετωπίστηκε με ανιδιοτελή και φλογερή αγάπη. Μόλις ανέβηκε στον θρόνο, η πρώτη του πράξη ήταν να συγκαλέσει σε σύσκεψη τους οικονόμους της Εκκλησίας και τους άλλους κληρικούς κι αφού τους μίλησε με τον ίδιο τρόπο, που ένας στοργικός πατέρας μιλά στα παιδιά του, τους ζήτησε. Σι νομίζετε; Να γυρίσουν όλη την πόλη και να καταγράψουν με το όνομά τους «όλους τους κυρίους και δεσπότας του». Κύριοι και δεσπόται του Πατριάρχου ποιοί νομίζετε πως ήταν; Σην εξήγηση δίνει ο ίδιος.

— Εκείνους που σεις έχετε τη συνήθεια να τους ονομάζετε φτωχούς και ζητιάνους, αυτοί για μένα είναι «οι κύριοι και δεσπόται» μου. Γιατί αυτοί είναι που θα μας βοηθήσουν-να κληρονομήσουμε τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι ο πονόψυχος ιεράρχης ξεκινά για το μεγάλο έργο του. Με τη βοήθεια των αφοσιωμένων συνεργατών του κληρικών και λαϊκών μελετώνται προσεκτικά τα διάφορα προβλήματα. Ύστερα προγραμματίζεται η εργασία. Ανοίγουν οι καρδιές. Ανοίγουν τα χέρια. Ανοίγουν τα ταμεία. Σα σχέδια υλοποιούνται. Και σε λίγο καιρό η Αλεξάνδρεια γίνεται αγνώριστη. Νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ξενώνες για τους περαστικούς, μαιευτήρια για τις άπορες μητέρες, ορφανοτροφεία για τα ορφανά κι απροστάτευτα παιδιά, συσσίτια για τους φτωχούς κι ένα σωρό αλλά έργα αγάπης προβάλλονται παντού... Η φιλανθρωπία οργανώνεται υποδειγματικά. Οι βοηθοί του Πατριάρχου δεν είναι υπάλληλοι που πάνε να μοιράσουν «βοηθήματα» για να ξεφορτωθούν κάποιους οχληρούς επισκέπτες. Με τη φωτισμένη και εμπνευσμένη καθοδήγηση του είναι ένας στρατός, ένας ειρηνικός στρατός - στρατός αγάπης - που αυθόρμητα κι εθελοντικά δίνει κάθε μέρα τη μάχη ενάντια στον πόνο και τη Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

δυστυχία. Και του στρατού αυτού κινητήριος μοχλός, πρωτοστάτης και καθοδηγητής ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν που ξέρει να θυσιάζει καθημερινά και χρήμα και κόπο κι ανάπαυση για το ποίμνιο του, τους χριστιανούς του. Ο ποιμήν που τίποτα άλλο δεν βλέπει μπροστά του παρά τη σωτηρία των ψυχών «υπέρ ων Φριστός απέθανε». Γι' αυτό και περίπατος του, ξεκούρασμα του, ψυχαγωγία του είναι οι επισκέψεις του στα πονεμένα παιδιά του κι η παρουσία του εκεί που «εφιλοσοφείτο ο πόνος» κι η αγάπη του είχε στήσει τρανό το βασίλειο της. Καινούργιοι ναοί. Οργάνωση του κηρύγματος. Οι φροντίδες του καλού και φλογερού ποιμένος δεν περιορίστηκαν μόνο στην ανακούφιση της φτώχειας και της δυστυχίας. Πιο επικίνδυνος εχθρός από την ανέχεια για τον άνθρωπο είναι «ο λιμός του ακούσαι λόγον Κυρίου» με όλα τα επακόλουθα του. Για τη θεραπεία κι αυτής της ανάγκης μεριμνά ο στοργικός πατέρας. Κτίζει ναούς. Όταν ανέλαβε στα χέρια το πηδάλιο της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων υπήρχαν μόνον επτά ναοί. ΢ε λίγο χρονικό διάστημα ο φλογερός ιεράρχης τους δεκαπλασίασε. Εβδομήντα ορθόδοξοι ναοί έχουν υψωθεί σε διάφορα μέρη της ξακουστής πόλεως, αληθινά στολίδια και λιμάνια παρηγοριάς και σωτηρίας ψυχών. Οι ναοί επανδρώνονται ανάλογα. Ευλαβείς κι αφοσιωμένοι ιερείς αναλαμβάνουν τη διδασκαλία και καθοδήγηση των πιστών. Η δια φώτιση προσφέρεται με ζήλο. Σα ζιζάνια του κακού, των αιρέσεων και της αμαρτίας ξεριζώνονται το ένα μετά το άλλο. Η αδικία των δυνατών της ημέρας καταπολεμείται. Σα πάντα διατίθενται με σύστημα και προσοχή για τη δημιουργία μιας καινούργιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας στην οποία να βασιλεύει το θέλημα του Φριστού. Για τη δημιουργία αυτής της κοινωνίας ο φλογερός Πατριάρχης προσφέρει τα πάντα. «Όλα για τους άλλους». Να το σύνθημα της ζωής του. Για τον εαυτό του δεν ξέρει να κρατήσει, παρά ότι του ήταν απαραίτητο για μια ζωή πολύ απλή και φτωχική. Ασκητικό το κελί του. Υτωχικό το φαγητό του. Πρόχειρο το στρώμα του. Κοινά τα σκεπάσματα του. Σριμμένο το ράσο του. Ότι καλό και φανταχτερό το μοιράζει στους άλλους. Κάποτε ένας πλούσιος που τον είχε επισκεφθεί κι είδε τη φτώχεια που επικρατούσε στο κελί του φιλάνθρωπου Επισκόπου, έσπευσε να αγοράσει πολύτιμο πάπλωμα και του το πήγε με την παράκληση να το κρατήσει και να προσεύχεται γι' αυτόν κάθε φορά, που θα το χρησιμοποιούσε. Η λεπτή ψυχή του Πατριάρχου συγκινήθηκε από την ευγενικιά και πλούσια προσφορά. Να το στείλει πίσω, δεν το θέλει. Η καλοκάγαθη ψυχή του δεν δέχεται να λυπήσει τον πονετικό εκείνο άνθρωπο. Σο κρατά. Σο βράδυ δοκιμάζει να το χρησιμοποιήσει. Ξάπλωσε και το 'ριξε επάνω του. Η Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ζεστασιά που του προσφέρει δεν τον αφήνει να κλείσει μάτι. Η σκέψη του στρέφεται συνέχεια στους φτωχούς του. Μπροστά του παρελαύνουν όλες οι πονεμένες μορφές. Άγρυπνος σχεδόν όλη τη νύχτα στριφογυρίζει στο κρεβάτι του. Σο πρωί χωρίς να χάσει καιρό, παίρνει το πάπλωμα και το στέλλει στην αγορά για να πουληθεί. Κατά μια αγαθή σύμπτωση, από το κατάστημα που ήταν εκτεθειμένο το πάπλωμα για πώληση, πέρασε ο καλός δωρητής. Σο είδε και το αναγνώρισε. Αντελήφθηκε τον σκοπό του πονόψυχου πνευματικού πατέρα. Αγοράζει και πάλι το σκέπασμα και το ξαναστέλνει στον άγιο. Κι αυτός πρόθυμα το δέχεται τούτη τη φορά. Όχι για να το κρατήσει και το χρησιμοποιήσει. Αλλά για να τα πουλήσει και τα χρήματα να τα διαθέσει για τους φτωχούς του. Σην άλλη μέρα το πολύτιμο πάπλωμα στάλθηκε και πάλι στην αγορά. Ό πλούσιος δωρητής το βλέπει, το αγοράζει και το ξαναστέλνει για τρίτη φορά στον Πατριάρχη με την βαθιά παράκληση να το κρατήσει για να μην κρυώνει τη νύχτα. Κι ο καλοκάγαθος ιεράρχης τότε του απαντά με τη γνωστή χαριτωμένη διάθεση του: — «Για να δούμε, αδελφέ μου, ποιος απ' τους δύο μας θα κουρασθεί και θα παραιτηθεί πρώτος. ΢υ να τ' αγοράζεις και να μου το στέλνεις η εγώ να το παίρνω και να το πουλώ». Σο ψυχικό μεγαλείο του αγίου μας το βλέπουμε σ' όλα τα κατορθώματα της ηρωικής αγάπης του. Μα η περίπτωση της αλώσεως της πόλεως των Ιεροσολύμων από τους Πέρσες προβάλλει κατά ένα μοναδικό τρόπο τον πλούτο της καλοσύνης της υπέροχης ψυχής του, και την απίστευτη ικανότητα του να αντιμετωπίζει και να λύει κατά τον πιο φυσικό τρόπο και τα δυσκολότερα φιλανθρωπικά προβλήματα και έργα. ΢τις αρχές του 7ου αιώνα (614 μ.Φ.) ο βασιλιάς των Περσών Φοσρόης με πολύ στρατό πέρασε τον Ευφράτη, κατέλαβε πόλεις και χωριά και έφτασε μπροστά στην Αγία Πόλη. Από όπου περνούν τα στρατεύματα του σκορπούν παντού την ερήμωση και την καταστροφή. Εκεί όμως που η μανία τους ξέσπασε ασυγκράτητη ήταν στην Ιερουσαλήμ. Η πόλη του Θεού παραδόθηκε χωρίς έλεος στη φωτιά και το μαχαίρι. Η εβραϊκή κακία κι αναλγησία συμπλήρωσε το έργο του εξολοθρεμού. Φιλιάδες πιστοί φονεύθηκαν. ΢αράντα τέσσερις μοναχοί της Ιστορικής μονής του αγίου ΢άββα, «οι αγιοσαββίτες» σφάχτηκαν σαν αρνιά. Ο τάφος του Κυρίου κι ο περίπυστος ναός της Αναστάσεως λεηλατήθηκαν και παραδόθηκαν στη φωτιά. Σα ιερά σκεύη μαζί με τον Σίμιο ΢ταυρό αρπάχτηκαν από τα βέβηλα χέρια. Κι ο πατριάρχης Ζαχαρίας αιχμάλωτος σέρνεται στην εξορία. Σα απομεινάρια της θλιβερής καταστροφής με τον τρόμο ζωγραφισμένο Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

στο πρόσωπο τους παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς με σύντροφο το δάκρυ και το κλάμα. Ποιος θα φροντίσει γι αυτούς; Ποιος θα αναλάβει την περίθαλψη και τη φιλοξενία τους; Ο ελεήμων Πατριάρχης. Ο στοργικός πατέρας. Φωρίς να χάσει καιρό πνίγει τον ασήκωτο πόνο και ρίχνεται μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του στο έργο. Οργανώνει συνεργεία και κατά ένα τρόπο εκπληκτικό δέχεται τους πρόσφυγες, τους παρηγορεί, τους ενισχύει, τους τακτοποιεί. Κοντά του οι ναυαγοί αυτοί της ζωής βρήκαν περίθαλψη, αγάπη, λιμάνι στοργής. Ο μεγάλος μας ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Άμαντος για τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου μας τονίζει; «Περιέθαλψε τους πρόσφυγας κατά τρόπον μοναδικόν, άγνωστον μέχρι τότε εις την ιστορίαν». Θαυμαστή υπήρξε ολόκληρη η ζωή του αγωνιστού Πατριάρχη. Τπάκουος στην εντολή του Κυρίου απαρνήθηκε τα πάντα στον κόσμο αυτό, για να Σον υπηρετήσει. Όσο καιρό ζούσε στη γη, η ματιά του ήταν προσηλωμένη στον ουρανό και γι' αυτόν κτυπούσε συνέχεια η καρδιά του. Κίνητρο του σε όλα είχε τη βαθιά αγάπη του στον Θεό και τα παιδιά του Θεού. Με την αγάπη άρχισε την αρχιερατεία του. Με την αγάπη τη φλογερή και αγία συμπληρώνει τη ζωή του και παραδίδει την ψυχή του στον Θεό στον τόπο που γεννήθηκε κι είδε το φως για πρώτη φορά, στην Αμαθούντα της Κύπρου. Ύστερα από πολλές παρακλήσεις του πατρικίου Νικήτα, εξάδελφου του αυτοκράτορας, ο άγιος μας δέχτηκε να τον συνοδεύσει ως την Πόλη, για να προσφέρει τις ευλογίες του στον αυτοκράτορα που πολύ τις ζητούσε. Με δάκρυα αποχαιρέτησε τ' αγαπημένα παιδιά του, μπήκε στο πλοίο και ξεκίνησε. Όταν έφτασαν στη Ρόδο, ένα όραμα τον καλεί στην Κύπρο. «Έλα, μην αργείς, του είπε, ένας μεγαλόπρεπος και φωτεινός άνδρας. Έλα! Ο βασιλεύς των βασιλέων σε προσκαλεί». Ο άγιος αντιλήφθηκε. Δεν ήταν ανάγκη να πολυβασανίσει το μυαλό του. Σον καλούσε ο Κύριος. Υώναξε τον άρχοντα και του φανέρωσε το όραμα: «Άρχοντα μου, του είπε. ΢υ θέλησες την αναξιότητά μου να παρουσιάσεις στον βασιλιά της γης. Ο Βασιλιάς του Ουρανού όμως δεν το θέλει. Με προσκαλεί κοντά του». Με βαθιά συγκίνηση ο άρχοντας αποχαιρέτησε τον πνευματικό του πατέρα. Με τιμές τον προπέμπει στην Κύπρο. Έξω απο τη σημερινή Λεμεσό έγραψε τη διαθήκη του. Σο κείμενο της είναι σύντομο, μα πολύ περιεκτικό. ΢' αυτήν μεταξύ άλλων αναφέρει: Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

- «΢' ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί με αξίωσες, τα δώρα που ΢υ μου έδωσες, να σου τα προσφέρω πίσω. ΢' ευχαριστώ, ακόμη που άκουσες την προσευχή μου και στην κατοχή μου τώρα που πεθαίνω δεν έμεινε παρά «ένα τρίτον νομίσματος», το οποίον προστάζω να δοθεί στους φτωχούς αδελφούς μου. Όταν με τη χάρη του Θεού έγινα επίσκοπος της Αλεξανδρείας, βρήκα στα ταμεία της επισκοπής μου οκτώ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσού. Με τις γενναιόδωρες προσφορές φιλοχρίστων ανθρώπων, κατόρθωσα να συγκεντρώσω αμύθητα ποσά. Σα ποσά αυτά, επειδή ήξερα, πως είναι δώρα του βασιλιά των όλων Φριστού, τα επέστρεψα με επιμέλεια και προσοχή στον Θεό, στον οποίο και ανήκουν. ΢' Αυτόν παραδίδω τώρα και την ψυχή μου». Τπέροχα λόγια αληθινού αγίου. ΢ε λίγο έκλεισε τα μάτια κι έφυγε για την αιωνιότητα. Οι χριστιανοί της Αμαθούντος κήδεψαν το άγιο λείψανο με δάκρυα και τιμές στον ιερό ναό του αγίου Σύχωνος. Να τι πέτυχε μια αγνή χριστιανική καρδιά. Σα χρόνια θα εναλλάσσονται, μα το παράδειγμα του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος θα μείνει πάντα ολοζώντανο και φωτεινό, για να διαλαλεί ανά τους αιώνες τι μπορεί να πετύχει στη ζωή ένας και μόνον άνθρωπος, όταν αυτός είναι γνήσιος χριστιανός «θείω ζήλω πεπυρωμένος». ΢την εποχή αυτή του υλισμού και ατομισμού θερμή ας αναβαίνει καθημερινά από κάθε χριστιανική καρδιά η προσευχή: Σο παράδειγμα του φλογερού επισκόπου να βρει και σήμερα μιμητές. Πολλούς της ελεημοσύνης εργάτες και του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος γνήσιους μιμητές. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’. Εν τη υπομονή μου εκτήσω τον μισθόν σου Πάτερ Όσιε, ταις προσευχαίς αδιαλείπτως εγκαρτερήσας, τους πτωχούς αγαπήσας, και τούτοις επαρκέσας. Αλλά πρέσβευε Φριστώ τω Θεώ, Ιωάννη Ελεήμον μακάριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Σον πλούτον τον σον, εσκόρπισας τοις πένησι, και των ουρανών, τον πλούτον νυν απείληφας, Ιωάννη πάνσοφε, διά τούτο πάντες σε γεραίρομεν, εκτελούντες την μνήμην σου, της ελεημοσύνης ώ επώνυμε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Νείλος ο Ασκητής

Γι’ αυτόν αναφέραμε στο βιογραφικό σημείωμα του γιου του Θεοδούλου, πού η μνήμη του γιορτάζεται την 14η Ιανουαρίου. Αλλά ο ΢. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιό του γράφει και τα εξής: "Ούτος ην διάσημος εν λόγοις και εν αξιώματι, έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως και ευσεβέστατος, ζων επί της εποχής Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395) εικάζω μάλλον επί Θεοδοσίου του Β' (408-450), κατά δε τον ΢υναξαριστήν Νικόδημου (ουχί ορθώς) επί Μαυρικίου (582-602), συζευχθείς μετά γυναικός απέκτησε τέκνα δύο, εν άρρεν και εν θήλυ, αλλά άσβεστον ζήλον έχων προς την μοναχικήν πολιτείαν, κατέπεισε την σύζυγον αυτού να εγκαταλείψωσι την Κωνσταντινούπολιν και ήλθον εις Αλεξάνδρειαν εκεί διεχωρίσθησαν απ' αλλήλων, και η μεν γυνή έλαβε μεθ' εαυτής το θυγάτριον, ο δε Νείλος τον υιόν αυτού Θεόδουλον, μεθ' ου απήλθεν εις το όρος ΢ινά προς άσκησιν αλλ' εκεί επιπεσόντες βάρβαροι απήγαγαν μεταξύ άλλων και τον υιόν αυτού, δια τον όποιον έκλαιε και εθρήνει πικρώς (ιδ. Αθβάδες τριάκοντα οκτώ οι εν ΢ινά, Ιανουάρ. 14). Εις την ερημικήν εκείνην ανάπαυσιν ησχολήθη εις συγγραφάς ασκητικών έργων, μαρτυρούντων την σοφίαν αυτού και τον προς άσκησιν έρωτα. Εν νηστείαις και προσευχαίς διαβιώσας, εκοιμήθη εν ειρήνη. Σα Ιερά αυτού οστά μετακομίσθησαν υπό του βασιλέως Ιουστίνου (518-527) και κατετέθησαν εν τω ναώ του αποστόλου Παύλου εν τω Ορφανοτροφείω κάτωθεν του θυσιαστηρίου. "Αν τούτο αληθεύη, η του ΢υναξαριστού πληροφορία, ότι επί Μαυρικίου ήκμασε, δεν στηρίζεται".

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης

Αυτός ήταν από την Κυνουρία και ασκήτευε στη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Απεβίωσε ειρηνικά και αργότερα το Ιερό του λείψανο ανέβλυσε μύρο. Σην ήμερα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση του Οσίου αυτού, ενώ την 7η Μαΐου η εύρεση των τιμίων λειψάνων του. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. ΢οφίας τω άνθρακι, αποκαθάρας τον νουν το νάμα εξέπιες, της αιωνίου ζωής, βιώσας ως άγγελος, όθεν αεί βλυστάνεις, το αλλόμενον ύδωρ, πράξει και θεωρία, καταρδεύων τον κόσμον. Διό σε ανευφημούμεν, Νείλε Πατήρ ημών Όσιε. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ση υπερμάχω. Σας φρυγανώδεις των παθών των εκ του σώματος, επαναστάσεις τιμητικώς Νείλε Μακάριε, εν αγρύπνω σου συνέκοψας ικεσία, αλλά ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι, Φαίροις Πάτερ παγκόσμιε. Ο Όσιος Μαρτίνος Ο Όσιος Μαρτίνος έζησε τον τέταρτο αιώνα μ.Φ. Καταγόταν από τη ΢αβωρία της Παννονίας. Από νεαρή ηλικία είχε αρχίσει την κατήχηση στο λόγο του Κυρίου. στα 15 χρόνια του κατατάχθηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε τους βασιλιάδες Κωνσταντίνο και Ιουλιανό. Όταν βρέθηκε με το στράτευμα στην Αμιένη, συνάντησε έναν ζητιάνο ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Ο Άγιος έχοντας μόνο τη στολή του και τα όπλα του, έβγαλε τον μανδύα του και του τον έδωσε για να ζεσταθεί. την επόμενη νύχτα εμφανίστηκε ο Κύριος στον ύπνο του και του είπε δείχνοντάς του τον μανδύα του «Μαρτίνε, αν και κατηχούμενος ακόμη, με ζέστανες δίνοντας στον επαίτη τον μανδύα σου». Όταν βαπτίστηκε ο Μαρτίνος πήγε στον Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Άγιο Ιλάριο, επίσκοπο της Ποατιέρ της Γαλλίας. Αφού απέκτησε την κατάλληλη παιδεία, έγινε κληρικός και στη συνέχεια επίσκοπος στην Σούρ. Διακρίθηκε για τον Άγιο βίο του και τις σπουδαίες υπηρεσίες που πρόσφερε στο ποίμνιό του. Υρόντισε για την κατήχηση των γύρω ανθρώπων. Ήταν πολύ αγαπητός γι' αυτό και είχε ογδόντα μαθητές, τους οποίους χρησιμοποιούσε στα έργα του και στην διδασκαλία του. Αρρώστησε στο χωριό Κάνδην, όπου και παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο σε ηλικία 81 ετών. Ο Προφήτης Αχιά Έζησε επί των βασιλέων ΢ολομώντος και Ιεροβοάμ, και καταγόταν από την ΢ηλώμ. ΢' αυτόν αποδίδονται οι λόγοι, που "ελαλήθησαν εν ονόματι Κυρίου" προς τον ΢ολομώντα, όταν έκτιζε τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Σότε δηλαδή θα πραγματοποιούσε ο Θεός και στο δικό του πρόσωπο, όσα είχε εξαγγείλει στον πατέρα του Δαβίδ, όταν βέβαια και αυτός θα βάδιζε στα διδάγματα Σου και εκτελούσε τις κρίσεις Σου και τηρούσε όλες τις εντολές Σου. Όταν όμως κάποτε ο ΢ολομών παρεξέκλινε του θεϊκού δρόμου, δια του Αχιά πάλι ο Κύριος γνωστοποίησε σ' αυτόν ότι θα τον τιμωρούσε κάνοντας κομμάτια τη βασιλεία του. Κατόπιν ο προφήτης εστάλη στον Ιεροβοάμ, τον γιο της χήρας ΢ερουά. Μόλις τον συνάντησε, έξω από την Ιερουσαλήμ, του πήρε το καινούριο του ιμάτιο και το έσχισε σε δώδεκα τεμάχια. Ο Ιεροβοάμ, παρακολουθούσε έκπληκτος την πράξη αυτή του προφήτη. Αυτός δε, έδωσε σ' αυτόν τα δέκα τεμάχια και του είπε, ότι μετά το θάνατο του ΢ολομώντα έτσι ο Θεός θα κομμάτιαζε τη βασιλεία του, για να δώσει τις δέκα φυλές στην εξουσία του Ιεροβοάμ. Αυτά αφού προφήτευσε ο Αχιά, πέθανε ειρηνικά και τον έθαψαν κοντά στη Βελανιδιά του ΢ιλώμ. Ο Άγιος Αρσάκιος Μαρτύρησε δια ξίφους. Οι Άγιοι Αντώνιος, Ζεβίνας, Γερμανός, Νικηφόρος και Μαραθώ η παρθένος Έλαβαν όλοι τα μαρτυρικά στεφάνια στα χρόνια του Διοκλητιανού. Οι μεν τέσσερις πρώτοι αποκεφαλίστηκαν στην Καισαρεία, η δε Μαραθώ η παρθένος στη ΢κυθούπολη της Κοίλης ΢υρίας, όπου την έριξαν μέσα στη φωτιά και κάηκε ζωντανή.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Λέων Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Είναι αυτός που επονομάστηκε ΢τυππής. Πατριάρχευσε στα χρόνια του βασιλιά Ιωάννη Κομνηνού τα έτη 1134-1143 κατά τον Μελέτιο (σελ. 17 του Γ' τόμου). Προηγουμένως ήταν πρεσβύτερος και οικονόμος της Αγίας ΢οφίας και διαδέχτηκε στον πατριαρχικό θρόνο τον Ιωάννη τον Αγαπητό. Αφού κυβέρνησε με θεοπρέπεια το ποίμνιο του, απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος ΢άββας Νιγδελής ο ΢αμολαδάς, Νεομάρτυρας Καταγόταν από τη Νίγδη της Μικράς Ασίας και μαρτύρησε για τη χριστιανική πίστη στην Κωνσταντινούπολη, αφού τον αποκεφάλισαν στις 12 Νομεβρίου 1726 στην τοποθεσία Κουτσούκ Καραμάνι. Ο λόγος της συλλήψεως του υπήρξε άφθονος των Σούρκων, διότι ο Άγιος είχε με την τίμια εργασία του, γίνει πολύ πλούσιος και ήθελαν να του αρπάξουν την περιουσία. Ο Άγιος Νικόλας ο Νεομάρτυρας από την Ενορία των Έξι Μαρμάρων Πολλές πληροφορίες για τη ζωή του δεν έχουμε. Ο ένδοξος αυτός Νεομάρτυρας της χριστιανικής πίστης, μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη για την ευσέβεια του το έτος 1732. Η μνήμη του καθιερώθηκε να γιορτάζεται στις 12 Νοεμβρίου.

Ο Όσιος Ιωάσαφ, επίσκοπος Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ιωάννου Φρυσοστόμου, Δαμασκηνού του νέου Οσιομάρτυρα, Ιλαρίωνος οσίου Ο Άγιος Ιωάννης ο Φρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

Ο μεγάλος αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Φ. Πατέρας του ήταν ο στρατηγός ΢εκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μ. Βασίλειο. Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος -το 381, σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Υλαβιανό πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών. Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397, με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Φρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του). Έργο επίσης Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

του Φρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές. Ο ιερός Φρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του, υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αίτια να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο (ενός μοχθηρού και άσεβους ανθρώπου),συγκάλεσε σύνοδο (παράνομη) από 36 επισκόπους (όλοι τους πνευματικά ύποπτοι και δυσαρεστημένοι από τον άγιο) στο χωριό Δρυς της Φαλκηδόνας και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας. Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402). Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Φ. Ο Μ. Ι. Γαλανός στον ΢υναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Φρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως ο πιο άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Φριστιανικής Εκκλησίας. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε δε υπήρξε εφάμιλλος του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας. Τπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα. Ανήκει σ' αυτούς πού φαίνονται "ως φωστήρες εν κόσμω". Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο. Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Φρυσόστομος πέθανε την 14η ΢επτεμβρίου, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Σιμίου ΢ταυρού μετατέθηκε ή εορτή της μνήμης του τη ν 13η Νοεμβρίου. Επίσης την 15η Δεκεμβρίου εορτάζουμε τη ν χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, την 27η Ιανουαρίου την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30ή Ιανουαρίου μαζί με τον Μ. Βασίλειο και τον Αγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο. Και τέλος την 26η Υεβρουαρίου εορτάζουμε την μνήμη της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’. Η του στόματος σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις την οικουμένην εφώτισεν αφιλαργιρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοις λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Φρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Φριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Σην υπέρ ημών. Εκ των ουρανών εδέξω την θείαν χάριν, και διά των σων χειλέων, πάντας διδάσκεις, προσκυνείν εν Σριάδι τον ένα Θεόν, Ιωάννη Φρυσόστομε, παμμακάριστε Όσιε, επαξίως ευφημούμεν σε, υπάρχεις γάρ καθηγητής, ως τα θεία σαφών. Ο Άγιος Δαμασκηνός ο Νέος Οσιομάρτυρας ο Κωνσταντινουπολίτης Καταγόταν από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και ονομαζόταν Διαμαντής. Οι γονείς του, ευσεβείς χριστιανοί, ονομάζονταν Κυριάκος και Κυριακή. Ο Διαμαντής σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός. Και για να αποφύγει την οργή των Σούρκων, για κάποιο του παράπτωμα, αναγκάστηκε να ασπαστεί τον ισλαμισμό. Αργότερα όμως μετανόησε και πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στο Μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας, έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός και ασκήθηκε στην αρετή για 12 χρόνια. Σον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου και μαζί με τον απερχόμενο από τη Λαύρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιο, ήλθε στη Βασιλεύουσα. Εκεί δημόσια κήρυττε τον Φριστό και προέτρεπε τους μουσουλμάνους ν' αρνηθούν τον Μωάμεθ. Οι Σούρκοι τον πέρασαν για τρελό και στην αρχή δεν του έδωσαν σημασία. Αλλά ο Δαμασκηνός με τα κηρύγματα του έγινε τόσο προκλητικός στους Σούρκους, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και αφού σκληρά τον βασάνισαν, τον αποκεφάλισαν μπροστά στην πόρτα του Πατριαρχείου στις 13 Νοεμβρίου 1681. Σο λείψανο του ενταφιάσθηκε στο ναό της Θεοτόκου, στη νήσο Φάλκη. Ο Όσιος Ιλαρίων ο Ίβηρ (+ 882) Πιθανόν να είναι ο ίδιος μ' αυτόν της 19ης Νοεμβρίου. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Υιλίππου Αποστόλου, ΢τάχυ, Γρηγορίου Παλαμά, Θωμά του Νέου, Κωνσταντίνου Τδραίου, Παντελεήμονος Νεομάρτυρα, Ευφημιανού Θαυματουργού, Dubritius Ο Άγιος Υίλιππος ο Απόστολος (εορτή Υίλιππος)

Τπήρξε ένας από τους δώδεκα. Και μάλιστα επίλεκτο μέλος της αγίας αυτής ομάδος. Σην πρώτη γνωριμία του με τον Φριστό μας την παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης με τούτα τα λόγια: «Ση επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς εξελθείν εις την Γαλιλαίαν και ευρίσκει Υίλατπον και λέγει αυτώ ακολούθει μοι» (Ίωάν. α', 44). Βρισκόταν στην Ιουδαία ο Κύριος. Ύστερα από το βάπτισμα Σου και την τεσσαρακονθήμερη νηστεία Σου στην έρημο και τους πειρασμούς Σου από τον διάβολο, νικητής αποφασίζει να αναχωρήσει από την Ιουδαία στη Γαλιλαίο για την έναρξη του έργου του. Εκεί, σαν έφθασε, βρήκε μεταξύ των πρώτων τον Υίλιππο, που ήταν από τη Βηθσαϊδά, την ίδια πόλη από την οποία καταγόντουσαν κι οι άλλοι δύο απόστολοι και αδελφοί, Ανδρέας και Πέτρος. Η μικρή αυτή πόλη βρισκόταν στις ανατολικές όχθες της λίμνης Σιβεριάδος κι αξιώθηκε να προσφέρει στον Κύριο ένα σημαντικό αριθμό από τους αποστόλους Σου. Πτωχοί κι απλοϊκοί άνθρωποι ήσαν όλοι αυτοί. Όμως ο Κύριος τέτοιους εργάτες κατά κανόνα διαλέγει για τη διακονία Σου. Ανθρώπους ταπεινούς και καλοδιάθετους. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κι αυτούς, «τα μωρά του κόσμου... και εξουθενωμένα» κατά τον θείο απόστολο Παύλο, δηλαδή τους ανθρώπους αυτούς που ο κόσμος θεωρεί μωρούς και περιφρονημένους, μ' αυτούς ο Κύριος καταντροπιάζει εκεί νους, που, ο κόσμος πάλι, θεωρεί σοφούς και μεγάλους και δυνατούς. Σην αγνή και πρόθυμη διάθεση είδε ο Κύριος στα βάθη της ψυχής του Υιλίππου κι αυτήν εξετίμησε κι έσπευσε να του μιλήσει και να του απευθύνει την τιμητική πρόσκληση: «Ακολούθει μοι», ακολούθησε με. Πόσο διαφορετικά αλήθεια είναι τα ανθρώπινα κριτήρια από τα κριτήρια του πανσόφου Θεού. Οι άνθρωποι συνήθως κρίνουμε «κατ' όψιν». Γι' αυτό κι ο Κύριος ελέγχει τον τρόπο αυτό της κρίσεως με το «μη κατ' όψιν κρίνετε παράνομοι». Ο πάνσοφος Θεός κρίνει από τις διαθέσεις που κρύβουμε ο καθένας στην ψυχή μας. Και για τούτο η κρίση του είναι πάντα ορθή κι ασφαλισμένη. Σην αξία αυτής της κρίσεως την βλέπουμε αμέσως στον τρόπο με τον οποίο ο Υίλιππος έσπευσε να ανταποκριθεί στην ιερή πρόσκληση του Ιησού, χωρίς κανένα ενδοιασμό, αλλά με ενθουσιασμό και ζηλευτή προθυμία αφήνει τα πάντα και ακολουθεί τον Κύριο. Αφήνει εργασία, γονείς, φίλους και γνωστούς, σπίτι, μικρή έστω περιουσία και σπεύδει να γίνει ένας ακόλουθος της συντροφιάς του Ιησού. Κάπως παράξενη η σπουδή του να ακολουθήσει τον Κύριο, θα σκεφθεί ίσως κάποιος. Παράξενη μπορεί να φαίνεται. Αν θελήσουμε όμως να προσέξουμε και να εμβαθύνουμε λίγο στα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη, η απορία αυτή θα διασκεδασθεί αμέσως. «Ην δε ο Υίλιππος από Βηθσαϊδά, εκ της πόλεως Ανδρέου και Πέτρου». (Ιωάν. α', 45). Ο Υίλιππος δηλαδή καταγόταν από τη Βηθσαϊδά, από την πατρίδα του Ανδρέα και του Πέτρου. Ιδού το μυστικό της προθυμίας του Υιλίππου να ακολουθήσει τον Κύριο. Ήταν συμπολίτης του Ανδρέα. Κι ο Ανδρέας ήταν μια από τις ευγενικές εκείνες καρδιές που με λαχτάρα περίμενε τον Μεσσία. Ο πόθος του αυτός τον έσπρωξε να γίνει και μαθητής του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κι αυτά που άκουε από τη φωνή «του βοώντος εν τη ερήμω», φρόντιζε να τα μεταφέρει συχνά και να τα κάμνει γνωστά και στους άλλους. Πόση καλοσύνη και ευγένεια ψυχής δεν φανερώνει τούτο το παράδειγμα! Μα και πόσο ιεραποστολικό ζήλο για την ευτυχία και τη σωτηρία των άλλων! Τπάρχει στις δικές μας καρδιές, αλήθεια, αυτό το ενδιαφέρον κι αυτός ο πόθος, η χαρά κι η ευτυχία μας να γίνει και των γνωστών και των χωριανών μας κτήμα; Σο παράδειγμα του ζηλωτή ψαρά, του Ανδρέα, αυτό μας συνιστά. Και τη σύσταση αυτή αξίζει όχι μονάχα να την προσέξουμε οι χριστιανοί του εικοστού αιώνα, μα και να την κάνουμε το ταχύτερο ζωή μας.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο καθένας από μας, σύμφωνα με τα λόγια του Φριστού μας, είμαστε αλάτι και φως για τους γύρω μας. Πρέπει να είμαστε τέτοιοι. «Τμείς έστε το άλας της γης...Τμείς έστε το φως του κόσμου...» (Ματθ. ε' 13-14). Σο αλάτι νοστιμίζει τα φαγητά. Σο αλάτι ακόμη προλαμβάνει τη σήψη. ΢αν το αλάτι οι πραγματικοί χριστιανοί με τα λόγια τους και το παράδειγμα τους νοστιμίζουν τη ζωή των ανθρώπων που είναι γύρω τους, αλλά και εμποδίζουν την ηθική σαπίλα από του να εξαπλωθεί και να διαλύσει τα πάντα. Οι χριστιανοί είναι ακόμη και φως. Υως που φωτίζει και θερμαίνει και ζωογονεί και ομορφαίνει τον κόσμο. Κι αυτοί με τα λόγια τους και προ πάντων τα έργα τους καλούνται να είναι φως μέσα στην κοινωνία. Ένα φως πνευματικό, που να φωτίζει, να θερμαίνει και να ζωογονεί την κοινωνία. Είναι καιρός οι αληθινοί μαθητές του Κυρίου και γνήσιοι ακόλουθοι Σου να προβάλλουν παντού αυτή τους την ιδιότητα. Σο απαιτούν οι δύσκολοι καιροί που περνούμε. Σο ζητά από όλους ο φλογερός απόστολος, που μελετούμε. Ναι! αυτό έκαμε ο Υίλιππος. Αυτό έκαμε πρωτύτερα κι ο Ανδρέας. Όταν ο τελευταίος μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή γνώρισε τον Κύριο και κλήθηκε πρώτος να γίνει μαθητής Σου, φρόντισε αμέσως τη χαρά του να την μοιρασθεί με τον αδελφό του Πέτρο. Αδελφέ μου, του είπε, «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Ναι! Βρήκαμε Εκείνο, που περιμέναμε. Βρήκαμε τον Φριστό. Έτσι ερμηνεύεται στα Ελληνικά η λέξη Μεσσίας. Σο παράδειγμα του Ανδρέα επαναλαμβάνει κι ο Υίλιππος. Μόλις κι αυτός κλήθηκε να ακολουθήσει τον Ιησού, σπεύδει κι αυτός να κάμει κοινωνό της χαράς του τον φίλο του Ναθαναήλ. Πόσο απλά μας εκθέτει ο θείος ευαγγελιστής τη χειρονομία αυτή του Υιλίππου! «Ευρίσκει Υίλιππος τον Ναθαναήλ και λέγει αυτώ όν έγραψε Μωϋσής εν τω νόμο) και οι Προφήται, ευρήκαμεν Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ιωάν. α', 46). Ναθαναήλ φίλε μου, βρήκαμε αυτόν για τον οποίο έγραψαν ο Μωυσής και οι Προφήτες. Είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Όταν στα παλιά τα χρόνια ο αρχαίος εκείνος σοφός, ο Αρχιμήδης, ανεκάλυψε, σαν ελούετο, τον περίφημο εκείνο νόμο της Υυσικής, που είναι γνωστός σαν αρχή του Αρχιμήδους, πετάχτηκε έξω από το λουτρό και τρελός απ' τη χαρά του άρχισε να τρέχει γυμνός μέσα στην πόλη και να φωνάζει «Εύρηκα. Εύρηκα». Μεγάλη η ανακάλυψη του. Αυτό όμως που βρήκε ο Υίλιππος ήταν κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο και πολυτιμότερο. Ο Ιησούς είναι ο θησαυρός των θησαυρών. Είναι η πηγή της ζωής. Γι' αυτό και το «ευρήκαμεν», που είπε στον αδελφικό του φίλο Ναθαναήλ ο Υίλιππος, φανερώνει χαρά πολύ πιο μεγάλη. Φαρά ανέκφραστη. Φαρά, που μόνο εκείνοι που ήλθαν σε προσωπική επαφή με τον Φριστό, μπορούν να δοκιμάζουν και να γνωρίζουν.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Και δεν ήταν μόνο μια έκφραση χαράς τα λόγια του Υιλίππου «Ευρήκαμεν». Ήταν και κάτι άλλο. Ήταν μια πρόσκληση. Πρόσκληση να γνωρίσει κι ο φίλος του τη χαρά του και να την δοκιμάσει. Κι όταν πάλι ο φίλος του Ναθαναήλ με κάποια επιφύλαξη του πρόβαλε το γνωστό: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι»; Μα από τη Ναζαρέτ, την πόλη της αμαρτίας και της διαφθοράς, είναι δυνατό να βγει κάτι το καλό, ο Υίλιππος δεν τα χάνει. Με απόλυτη βεβαιότητα σε ότι λέγει, του άπαντα: «Έρχου και ίδε». Υίλε μου, έλα κι εσύ να δεις με τα μάτια σου και να αντιληφθείς μοναχός σου αυτό που σου λέω. Να βεβαιωθείς δηλαδή και να πιστοποιήσεις και σε άλλους, ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι αυτός που περιμέναμε, ο Μεσσίας, ο ΢ωτήρας των ανθρώπων. Πλησίασε τον Φριστό και σε λίγο διαπίστωνε κι ο ίδιος κι ομολογούσε με την περίφημη φράση «ραββί, συ ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» το πιστεύω του. Δηλαδή, Διδάσκαλε, στ' αλήθεια, συ είσαι ο γιος του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ, που με οδηγό τις προφητείες περιμέναμε. Και δεν ομολογεί μονάχα τον Ιησού σαν τον άνθρωπο των προφητειών, μα και τον ακολουθεί και γίνεται ένας από τους δώδεκα μαθητές Σου, ο γνωστός και με το άλλο όνομα Βαρθολομαίος. Σρία χρόνια παρακολούθησε ο Υίλιππος τον Κύριο. Σρία χρόνια ακούει τη διδασκαλία Σου και παρακολουθεί τα θαύματα Σου. Σρία χρόνια δέχεται την ευεργετική Σου επίδραση και ενισχύεται στο έργο που τον περιμένει. Μερικά περιστατικά από τη ζωή του κοντά στον Ιησού μας δείχνουν τον ζήλο του, αλλά και τις αδυναμίες του. Μας δείχνουν ακόμη και την ιδιαίτερη θέση που κατέχει η προσωπικότητα του στον κύκλο των δώδεκα. Σα περιστατικά αυτά θεωρήσαμε σκόπιμο να παραθέσουμε πιο κάτω, για να τα μελετήσουμε. Μας λένε τόσα πολλά. ΢τις παραμονές των Παθών του Κυρίου, ως προσκυνητές ήλθαν στα Ιεροσόλυμα και πολλοί Έλληνες προσήλυτοι στον ιουδαϊσμό. Αυτοί με όσα είχαν ακούσει για τον Κύριο, ένοιωσαν στην καρδιά τους βαθύ τον πόθο για να τον γνωρίσουν καλύτερα και να έχουν μαζί Σου μια ιδιαίτερη συνομιλία. ΢την περίπτωση αυτή το όνομα του Υιλίππου, όνομα ελληνικό, τους έδωκε το θάρρος να τον πλησιάσουν και να του φανερώσουν την επιθυμία τους: «Κύριε, του είπαν, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν». Κύριε, θέλουμε να ιδούμε τον Ιησού. Να η παράκληση που του απηύθυναν. Παράκληση και επιθυμία ζηλευτή κι αξιοπρόσεκτη. Κι ο Υίλιππος, που ήθελε τη χαρά, που ένοιωθε αυτός με το να ακολουθεί τον Κύριο και να ακούει τα θεία λόγια Σου, να την δοκιμάζουν κι άλλοι, έσπευσε να συνεννοηθεί σχετικά με τον αγαπητό του Ανδρέα κι ύστερα μαζί να οδηγήσουν τους Έλληνες στον Ιησού. Σι θέματα κουβέντιασαν οι πρόγονοι μας με τον Κύριο κατά τη συνάντηση τους εκείνη δεν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο Κύριος σαν είδε τους Έλληνες να πλησιάζουν είπε τα τιμητικά και θαυμαστά εκείνα λόγια: «Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. ιβ', 23). Έφτασε δηλαδή η ορισμένη από τον θεό ώρα, για να δοξασθεί ο Τιός του ανθρώπου. Να δοξασθεί με τη ΢ταύρωση και την Ανάληψη Σου και να αναγνωρισθεί ως Μεσσίας και Λυτρωτής από τους Έλληνες, που τη στιγμή αυτή αντιπροσωπεύουν και όλο τον εθνικό κόσμο. Ευλογημένη και μεγάλη η ήμερα εκεί νη. Ναι! πολύ μεγάλη. Γιατί αν η προσέλευση των εθνών στον Φριστό και τη διδασκαλία Σου αποτελεί μια νίκη κι ένα θρίαμβο του Φριστού και του έργου Σου, ο ερχομός των Ελλήνων στην πίστη τη χριστιανική έχει κάτι το πολύ ανώτερο. Αυτοί, οι Έλληνες, έδωσαν στον Κύριο όχι μόνο τη γλώσσα τους, αλλά και τους πιο πολλούς ζηλωτές ιεραποστόλους για την εξάπλωση του χριστιανικού κηρύγματος στον κόσμο. Ψς άνθρωπο με χαρακτήρα πολύ πρακτικό μας παρουσιάζουν τον Υίλιππο δύο άλλα περιστατικά, που μας διέσωσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Σο ένα περιστατικά συνέβη έξω στην ερημιά. Είχε μεταβεί εκεί ο Διδάσκαλος ένα πρωί με τους μαθητές του για λίγη ξεκούραση. Μα οι κάτοικοι των γειτονικών πόλεων, που σαν διψασμένα ελάφια Σον κυνηγούσαν, για να ακούσουν τα λόγια Σου και να απολαύσουν τις δωρεές Σου, όταν αντελήφθησαν το μέρος που βρισκόταν έσπευσαν προς Αυτόν. Και ο Κύριος, ικανοποιώντας τον ζήλο και την προθυμία τους, πέρασε την ήμερα μαζί τους διδάσκοντας τους και θεραπεύοντας τους αρρώστους που είχαν φέρει. Πλάκωσε σχεδόν η νύκτα και κανένας δεν είχε διάθεση να σηκωθεί και να φύγει. Όμως ο κόσμος εκείνος έπρεπε κάτι να φάγει. Ήταν νηστικός όλη μέρα. Γι' αυτό κι ο Κύριος στην περίπτωση αυτή κάλεσε τον Υίλιππο κοντά του, που διακρινόταν για το πρακτικό του μυαλό και τον ρώτησε: «Πόθεν αγοράσωμεν άρτους ίνα φάγωσιν αυτοί;» Από ποιο μέρος, Υίλιππε, θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;» ΢το ερώτημα αυτό του Κυρίου, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής, ο Υίλιππος απήντησε: «Διακοσίων δηναρίων άρτοι ουκ αρκούσιν αυτοίς ίνα έκαστος αυτών βραχύ τι λαβή». Χωμιά αξίας διακοσίων δηναρίων δεν φτάνουν σ' αυτούς, όχι για να χορτάσουν, αλλά για να πάρει ο καθένας από ένα μικρό κομμάτι. Υυσικά ο Κύριος υπέβαλε την ερώτηση αυτή στον Υίλιππο, όχι γιατί Αυτός δεν ήξερε τι να κάμει. Σο Θαύμα το είχε αποφασίσει στην καρδιά Σου. Σο ερώτημα το υπέβαλε απλώς για να δείξει σ' αυτόν, όσο και στους άλλους μαθητές, μα και σ' όλες τις γενεές των ανθρώπων, ότι και τα πιο αδύνατα στα μάτια των ανθρώπων πράγμα τα, Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

μπορούν να γίνουν δυνατά, αν οι άνθρωποι στις περιπτώσεις αυτές αγκαλιάσουν με την καρδιά τους τον παντοδύναμο παράγοντα, που λέγεται πίστη ζωντανή στον Φριστό. Με την πίστη και τα πιο αδύνατα γίνονται δυνατά. Αν οι άνθρωποι αφήσουμε να αναπτυχθεί στην καρδιά μας πίστη ίση με τον κόκκο του σιναπιού, μπορούμε μ' αύτη να μετακινήσουμε ακόμη και βουνά. Θα ερωτήσει ίσως κάποιος. Μήπως ο Υίλιππος με το πρακτικό του μυαλό πείσθηκε απόλυτα για τη δύναμη αυτού του παράγοντα, που λέγεται πίστη, με το θαύμα του χορτασμού εκείνου του πλήθους με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε; Δυστυχώς, όχι απόλυτα κι αμέσως. Αυτό μας το βεβαιώνει το δεύτερο επεισόδιο. Και σ' αυτό, το ίδιο πρακτικό μυαλό εκδηλώθηκε και πάλι. Ήταν η νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Για τελευταία φορά προ του Πάθους Σου δειπνεί ο Κύριος με τους μαθητές Σου. Γύρω από το πασχαλινό τραπέζι κάθονται όλοι. Με τις ομιλίες Σου και τις διδαχές Σου ο Κύριος προσπαθεί να προπαρασκευάσει τους μαθητές Σου για τα όσα έμελλαν σε λίγο να ακολουθήσουν. Η όλη ατμόσφαιρα παίρνει τον χαρακτήρα μιας αποχαιρετιστήριας τελετής. Μιας τελετής κατά την οποία ο Κύριος αποκαλύπτει στους μαθητές του ουράνιες αλήθειες. Σους λέγει πως προτού ξημερώσει κάποιος μαθητής θα Σον προδώσει, οι άλλοι θα Σον εγκαταλείψουν κι αυτός ο Πέτρος, που Σου υποσχόταν αγάπη μέχρι θανάτου, κι αυτός θα Σον αρνιότανε. Ο Κύριος Όμως ποτέ δεν θα τους εγκατέλειπε. «Δεν θα σας αφήσω τους είπε, ορφανούς. Γι' αυτό μη ταράσσεσθε. Θα δοκιμάσετε βαθιά λύπη με τη φυγή μου από κοντά σας, όμως σύντομα η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά. Υεύγω για τον Πατέρα μου. Πάω στο σπίτι μου. Πάω να ετοιμάσω εκεί τόπο και για σας. Σο μέρος στο οποίο πηγαίνω τώρα, το ξέρετε κι εσείς. Ξέρετε ακόμη και τον δρόμο που οδηγεί εκεί». ΢ε τούτο το σημείο ο Θωμάς τον διέκοψε για να του πει: «Κύριε, δεν ξέρουμε που πηγαίνεις και πως είναι δυνατό να ξέρουμε τον δρόμο;» Ση στιγμή αυτή ο Υίλιππος, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την όλη συζήτηση, σπεύδει να διακόψει λέγοντας; «Κύριε, δείξον ημίν τον Πατέρα και αρκεί ημίν» (Ιωάν. ιδ', 8). Κύριε, είπες, πως θα πάς στον Πατέρα σου. Δείξε μας με μια αποκαλυπτική οπτασία τον Πατέρα ΢ου και τη δόξα Σου, ώστε να Σον δούμε κι εμείς όπως παλιά τον είδαν ο Μωϋσής κι ο Ησαΐας και μας είναι αρκετό αυτό. Δεν θέλουμε περισσότερα. Σο πρακτικό μυαλό του Υιλίππου αυτό ζητούσε. Βαθιά ευγνωμοσύνη όμως πρέπει να νοιώθει κάθε καρδιά στον ζηλωτή Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

απόστολο, γιατί με την απλότητα του, έδωσε την ευκαιρία στον Κύριο να διακηρύξει για το πρόσωπο Σου: «Σοσούτον χρόνον μεθ' υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Υίλιππε; Ο εωρακώς εμέ, εώρακε τον Πατέρα, και πώς συ λέγεις, δείξον ημίν τον Πατέρα»; (Ιωάν. ιδ' 9). Σόσο καιρό είμαι μαζί σας, Υίλιππε, κι ακόμη δεν με γνώρισες; Δεν γνώρισες δηλαδή ότι είμαι ο Τιός του Θεού, Θεός όπως ο Πατέρας; Εκείνος που είδε εμένα κι εξετίμησε όπως πρέπει την αλήθεια της διδασκαλίας μου και την αγιότητα της ζωής μου και τη δράση μου τη θαυματουργική, είδε και τον Πατέρα. Και πώς συ λέγεις: Δείξε μας τον Πατέρα; Να οι αδυναμίες του πρακτικού πνεύματος. Οι άνθρωποι δυστυχώς, που σκέπτονται μ' αυτόν τον τρόπο, απαιτούν συνήθως υλικές αποδείξεις και ζητούν να ικανοποιήσουν τις αισθήσεις τους για όλα τα θέματα. Η παραγνώριση όμως του πνευματικού παράγοντα οδηγεί πάντα σε λανθασμένα συμπεράσματα. Σα πιο πάνω λόγια του Κυρίου προς τον Υίλιππο αποτελούν φυσικά ένα λεπτό έλεγχο προς τον ζηλωτή μαθητή. Περιλαμβάνουν όμως δογματική διδασκαλία, υψίστης στ' αλήθεια σημασίας. Σρία χρόνια κοντά στον Κύριο, κι ύστερα από τα όσα είδε κι άκουσε δεν επετρέπετο σ' αυτόν να υποθάλει τέτοιες ερωτήσεις. Ας το δεχθούμε όμως κι αυτό, σαν μια παραχώρηση του Θεού, για να δοθεί η ευκαιρία στον Κύριο να αποκαλύψει τις αλήθειες αυτές, που όσο κι αν πολεμήθηκαν από πλείστους αιρετικούς δεν παύουν να παραμένουν και σήμερα και σ' όλους τους αιώνες ο ακρογωνιαίος λίθος και το ασάλευτο θεμέλιο της Ορθοδοξίας μας. Ο Φριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Σριάδος και ομοούσιος με τον Πατέρα. Για τη δική μας τη σωτηρία αφήκε τη δόξα του ουρανού και κατέβηκε στη γη σαν άνθρωπος και έγινε «υπέρ ημών κατάρα», για να μας εξαγοράσει από την κατάρα της αμαρτίας και να μας ανεβάσει στον ουρανό. Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος κατά την ήμερα της Πεντηκοστής όλες αυτές φυσικά οι αδυναμίες των μαθητών πέρασαν. Μαζί με τους άλλους αποστόλους κι ο Υίλιππος ξεκίνησε για να μεταφέρει το μήνυμα της σωτηρίας εκεί που η αγάπη του Θεού τον κάλεσε. Με πίστη και ενθουσιασμό και πυρωμένη καρδιά ο πνευματέμφορος αυτός εργάτης της νέας πίστεως συνοδευόμενος πάντα κι από τον φίλο του Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη προχώρησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Φριστού σε διάφορες πόλεις της Λυδίας, της Μυσίας και της Παρθίας. Λυδία και Μυσία. Επαρχίες της Μ. Ασίας. Η Λυδία βρισκόταν προς τα Ν.Δ. κι η Μυσία στα βόρεια της Μ. Ασίας. Η Παρθία ήταν ορεινή χώρα στα νοτιανατολικά της Κασπίας θάλασσας. Οι κάτοικοι Πάρθοι.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Παρά τις αφάνταστες δυσκολίες που συναντούσαν όπου πήγαιναν και τα εμπόδια που ο διάβολος παρενέβαλλε στο έργο τους, εν τούτοις οι απόστολοι νικούσαν στο τέλος και το έργο του Κυρίου προχωρούσε μέρα με τη μέρα. Πολύ συνέβαλαν στην προσπάθεια τους και τα πολλά θαύματα με τα οποία τους χαρίτωσε ο Κύριος. Θαύματα θεραπείας διαφόρων ασθενειών, αλλά και αναστάσεως νεκρών. Ένα τέτοιο θαύμα είναι και τούτο. Βρισκόταν ο απόστολος με τη συνοδεία του στην Ιεράπολη της Υρυγίας. Εκεί ο μισόκαλος διάβολος βλέποντας τον εαυτό του νικημένο, παρεκίνησε μερικούς να συλλάβουν τον απόστολο και να τον βασανίσουν. Δεμένο τον οδήγησαν πρώτα στο δικαστικό βουλευτήριο. Εκεί ο έπαρχος Αρίσταρχος σαν τον είδε εφρύαξε κυριολεκτικά. Νομίζεις, του λέγει, πως μπορείς να τρομάξεις κι εμένα με τις μαγικές σου πράξεις; Και χωρίς άλλο λόγο τον άρπαξε από τα μαλλιά κι άρχισε να τον σέρνει εδώ κι εκεί και να τον βασανίζει. ΢την ενέργεια αυτή του ασεβή έπαρχου ο απόστολος δεν κρατήθηκε. Για να τον σωφρονίσει, αλλά και για να δώσει ένα μάθημα και στους άλλους που παρακολουθούσαν τον βασανισμό του, φώναξε δυνατά κι είπε: - Κύριε, γνωρίζω την ευσπλαχνία σου. Όχι για να ικανοποιηθώ για την αδικία που μου γίνεται, αλλά για να σωφρονισθεί ο σκληρός αυτός άρχοντας για ότι μου κάμνει, μα και να γνωρίσουν κι οι άλλοι τη δύναμη ΢ου και να Ιδούν, ότι δεν είσαι μόνο αγάπη, αλλά και τιμωρός των κακών, δώσε να παραλύσει τούτο το χέρι, που κτυπά στην κεφαλή, που συ ευλόγησες. Μόλις τέλειωσε τον λόγο του ο θείος απόστολος το θαύμα έγινε. Βαριά τιμωρία κτύπησε τον αναιδή και άδικο άρχοντα. Σο χέρι ξεράθηκε. Κι ακόμη το ένα μάτι του τυφλώθηκε και τα αυτιά του κουφάθηκαν. ΢το θέαμα αυτό οι παρευρισκόμενοι τρόμαξαν και με συντριβή ψυχής άρχισαν να παρακαλούν τον απόστολο να τον σπλαγχνιστεί και να τον ξανακάμει καλά. ΢την παράκληση τους ο ανεξίκακος μαθητής τόνισε:

- Ο άρχοντας μπορεί να γίνει καλά, αρκεί τόσο αυτός, όσο κι εσείς να πιστέψετε στον αληθινό Θεό και στον Ιησού Φριστό που έστειλε κι έπαθε για μας. Μια νεκρική πομπή, που περνούσε την ώρα εκείνη από το μέρος εκείνο, σταμάτησε ξαφνικά. Μερικοί μάλιστα απ' αυτούς, που συνόδευαν τον νεκρό κι έτυχε να είναι φίλοι κι ομοϊδεάτες του άρχοντα, στράφηκαν με διάθεση εκδικήσεως στον απόστολο και του είπαν ειρωνικά: Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

— Αν ο Θεός σου μπορεί να αναστήσει τούτο τον νεκρό, που παίρνουμε να θάψουμε, τότε να Σον πιστέψουμε κι εμείς κι ο Αρίσταρχος, ο άρχοντας μας. ΢υγκλονισμένος ο απόστολος από την πρόταση τους, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό κι αφού έκαμψε τα γόνατα, ανέπεμψε μυστικά μια ολόθερμη προσευχή. Ύστερα, αφού στράφηκε προς τον νεκρό που βρισκόταν στο φέρετρο, τον κάλεσε με το όνομα του και του είπε: - Θεόφιλε, ο Παντοδύναμος Θεός σε διατάζει να σηκωθείς κι ελεύθερα να ειπείς ότι θέλεις. Ευλογητός ο Θεός! Σο θαύμα έγινε στη στιγμή. Ο νεκρός σηκώθηκε από το φέρετρο, πετάχτηκε κάτω, κι αφού γονάτισε μπροστά στον απόστολο του είπε μ' έναν αναστεναγμό βαθιάς ανακουφίσεως. ΢' ευχαριστώ, καλέ μου άνθρωπε. ΢' ευχαριστώ, άγιε του Θεού, για τη σωτηρία που μου χάρισες. Μερικοί μαύροι κι απαίσιοι με έσερναν από τα χέρια, για να με ρίξουν στην Κόλαση. Η παρέμβαση σου με γλίτωσε. Θα έφευγα από τούτο τον κόσμο αμαρτωλός, χωρίς να ξέρω την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι μία. Ο Ιησούς Φριστός που κηρύττεις είναι ο αληθινός Θεός. Πιστεύω κι εγώ στον Φριστό με όλη μου την ψυχή. Σο θαύμα συντάραξε τα πλήθη. Σο κάλεσμα του νεκρού με το όνομα του κι η ανάσταση του συνεκίνησε όσους βρισκόντουσαν εκεί, που χωρίς κανένα δισταγμό πίστεψαν στον Φριστό κι αναφώνησαν: -Άνθρωπε μας, πιστεύουμε, πως ο Θεός, τον οποίο ΢υ κηρύττεις, είναι ο αληθινός Θεός. Σώρα, βοήθησε μας να σωθούμε και συγχώρησε και τον άρχοντα. Σότε ο απόστολος, αφού κατάπαυσε με το χέρι του τον θόρυβο, παρήγγειλε σ' ένα από τους άρχοντες που συνόδευαν τον νεκρό να κάμει το σημείο του σταυρού πάνω στον Αρίσταρχο και να ζητήσει τη βοήθεια της Αγίας Σριάδος. Ο άρχοντας έκαμε ότι του είπε ο απόστολος κι η θεραπεία ακολούθησε. Ο Αρίσταρχος έγινε αμέσως τελείως καλά. Σο αποτέλεσμα συγκινητικό. Πολλοί ζήτησαν και βαπτίσθηκαν την ίδια ώρα. Πρώτος ο πατέρας του αναστηθέντος νεκρού, που λεγόταν Πρέφικτος κι ήταν κι αυτός ένας από τους άρχοντες της πόλεως. Μετά τη βάπτιση του ο αναγεννημένος πια άνθρωπος έδωσε στον απόστολο τους δώδεκα χρυσούς θεούς που είχε στο σπίτι του μαζί με τα άλλα υπάρχοντα του, για να τα διαμοιράσει στους φτωχούς και να τα χρησιμοποιήσει, όπως αυτός Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

έκρινε καλύτερα. Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος, όταν αφήσει ελεύθερη την καρδιά του να την καταυγάσει το φως και η χάρη του Φριστού! Γι' αυτές τις περιπτώσεις είναι που εφαρμόζεται απόλυτα ο λόγος του ψαλμωδού: «Αυτή η αλλοίωσις της δεξιάς του Τψίστου (Χαλμ. ος' (οζ') 11). Ναι! Αυτή η αλλοίωση και μεταβολή που γίνεται στην καρδιά του ανθρώπου, είναι έργο της δυνάμεως του Θεού. Για χρόνια πολλά συνέχισε η ευλογημένη αυτή ομάδα το ανορθωτικό και σωστικό έργο της στις διάφορες πόλεις των επαρχιών που αναφέραμε. Σα αποτελέσματα, στ' αλήθεια, θαυμαστά. Όπου «επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε’, 20). Εκεί που πληθύνθηκε η αμαρτία, δόθηκε πολύ πιο άφθονη η χάρη. Εκεί που η αμαρτία είχε σχεδόν αποκτηνώσει τα θύματα της, ένας καινούργιος κόσμος αναγεννάτε. Ο κόσμος της καλοσύνης και της αγάπης. Ο κόσμος ο όμορφος, ο αγγελικά πλασμένος. Ο κόσμος της αρετής. Η άλλοτε χριστιανική Μ. Ασία. Έφτασε όμως ο καιρός να επικυρώσει ο θείος απόστολος τα όσα δίδασκε και με τη θυσία της ζωής του. Ήρθε ο καιρός να μαρτυρήσει. Εκεί στην Ιεράπολη της Υρυγίας μια μέρα που δίδασκε, μερικοί φανατικοί ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν κι αφού τον βασάνισαν σκληρά, τον οδήγησαν στους άρχοντες. Μια ψευτοδίκη κατέληξε στην απόφαση ο απόστολος να θανατωθεί. Οι δήμιοι, που περίμεναν, άρπαξαν τον Υίλιππο, του έδεσαν τους αστραγάλους και τον κρέμασαν σ' ένα δένδρο με το κεφάλι προς τα κάτω. Ύστερα πήραν και τον Βαρθολομαίο κι αφού τον βασάνισαν κι αυτόν, τον κρέμασαν. Σον απόστολο Υίλιππο τον σταύρωσαν. Η αδελφή του Μαριάμνη με πόνο ψυχής παρακολουθεί το μαρτύριο του αδελφού της και του άλλου αποστόλου και προσεύχεται να τους δώσει ο Θεός δύναμη και υπομονή. Ένας σεισμός που έγινε την ώρα εκείνη έδειξε την αγάπη του Θεού στους εργάτες του Ευαγγελίου. Οι αλλεπάλληλες δονήσεις που έγιναν σε ολόκληρη τη χώρα κατατρόμαξαν τα πλήθη που έτρεξαν με δάκρυα να ζητήσουν συγχώρηση από τους αποστόλους. Ο Κύριος στις παρακλήσεις των εργατών του σταμάτησε το σεισμό και με μια θαυμαστή οπτασία τους έδωκε μια ακόμη απόδειξη της θείας του δυνάμεως. Μια σκάλα παρουσιάστηκε εκεί να ενώνει τη γη με τον Ουρανό. Σα πλήθη έτρεξαν και κατέβασαν το Βαρθολομαίο από εκεί που ήταν κρεμασμένος. Όταν θέλησαν να κατεβάσουν και τον Υίλιππο από τον ΢ταυρό, αυτός δεν δέχθηκε, αλλά συνέχισε να διδάσκει τα πλήθη που ήσαν γύρω και να τα προτρέπει να μετανοήσουν και να βαπτισθούν. Διδάσκοντας αφήκε την αγία του ψυχή να πετάξει στον Ουρανό, στη χώρα της αιωνιότητας. Ο απόστολος Βαρθολομαίος και η Μαριάμνη πήραν το τίμιο λείψανο και το έθαψαν μαζί με εκείνους που πίστεψαν και Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

βαφτίστηκαν, με σεβασμό κι ευλάβεια ραίνοντας το με τα δάκρυα της αγάπης τους. Σο σεπτό σκήνωμα του αποστόλου για πολλά χρόνια στόλισε τον ιερό ναό που είχε κτισθεί στην Ιεράπολη προς τιμή του αγίου. Η δε αγία κάρα του τιμήθηκε από διάφορους αυτοκράτορες, όπως τον Θεοδόσιο, τον Ηράκλειο και άλλους με τις βασιλικές σφραγίδες τους. Μετά την άλωση της Βασιλίδος των πόλεων από τους Λατίνους κατά το 1204 το σεπτό λείψανο μεταφέρθηκε στην Κύπρο και για πολλά χρόνια φυλασσόταν στο χωριό Άρσος. Σο χωριό αυτό λέγεται επίσημα και Αρσινόη. της Πάφου, στον ιερό ναό που κτίστηκε εκεί προς τιμή του αποστόλου. Αργότερα ένα μέρος των λειψάνων για ευλογία διανεμήθηκε σε διάφορα μέρη. Η θήκη δε με την ιερή κάρα προ του 1788 για μεγαλύτερη, τάχατες, ασφάλεια μετακομίσθηκε στην Ιερά Μονή του ΢ταυρού στο Όμοδος. Εκεί φυλάσσεται μέχρι σήμερα. ΢ε χρόνια περασμένα, που το νησί μας μέσα στα τόσα άλλα το έδερνε και επιδημία ακριδών, οι πατέρες μας μετέφεραν τη θήκη με την αγία κάρα μέχρι τη Μεσαορία και έκαμναν αγιασμό, κι εράντιζαν τα σπαρτά και τα δένδρα, για να τα απαλλάξουν από την αληθινή αυτή μάστιγα. Θαύματα πολλά γίνονται και στις ήμερες μας σε όλους εκείνους που με βαθιά πίστη καταφεύγουν στον Κύριο και με ευλάβεια εκζητούν τη μεσιτεία του πνευματέμφορου αποστόλου. ΢ε κείνους που για οποιονδήποτε λόγο δυσκολεύονται ν' αποδεχθούν τούτη την αλήθεια και προτιμούν να ζουν με τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις τους υπενθυμίζουμε με αγάπη μια υπόδειξη πολύ αποτελεσματική, που έκαμε κάποτε ο φλογερός απόστολος μας στον φίλο του Ναθαναήλ. ΢τη δυσκολία του ν' αποδεχθεί κι αυτός την πληροφορία του ερχομού του Μεσσία, που με λαχτάρα περίμεναν όλες οι ευλαβείς ψυχές, ο Υίλιππος με απλότητα υπέδειξε το «έρχου και ίδε». Σην ίδια αυτή υπόδειξη απευθύνει και σήμερα στον καθένα μας ο πρακτικός απόστολος. Είναι μια συμβουλή για ένα θετικό πειραματισμό. Είναι και μια πρόσκληση συγχρόνως να δοκιμάσει ο κάθε άνθρωπος τη χριστιανική διδασκαλία και ζωή. «Έρχου και ίδε». Σρεις λέξεις με υπέροχη σημασία. «Έρχου». Άνθρωπε, διψάς να γνωρίσεις την αλήθεια; Έλα. Πλησίασε. Ο Φριστός είναι η αλήθεια. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». (Ιωάν. ιδ', 6), δια κηρύττει ο ίδιος. Η προσωπική γνωριμία σου με τον Φριστό θα σε πείσει απόλυτα ότι η διδασκαλία Σου είναι η μοναδική αλήθεια που λύει όλα τα μεγάλα προβλήματα του ανθρώπου και του ξεκουράζει την ψυχή. Σον ήλιο δεν τον χαίρεται ποτέ ένας σαν μένει ερμητικά κλειστός σ' ένα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

δωμάτιο. Είναι ανάγκη να ανοίξει το παράθυρο. Και τον Φριστό δεν μπορεί κανένας να Σον καταλάβει από μακριά. Πρέπει να πλησιάσει. Και να δει και να γνωρίσει. Πρέπει να λουσθεί ένας στις ζωογόνες Σου ακτίνες. Κάτι περισσότερο. Πρέπει να ζήσει τον Φριστό και να υποτάξει τον εαυτό του και το θέλημα του στο θέλημα του Φριστού. Πρέπει να μπορεί να λέγει σαν τον Παύλο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Φριστός». Έλα, λοιπόν, αδελφέ μου, και «ίδε». Όταν με τέτοιες διαθέσεις πλησιάσουμε τον Φριστό, τότε θα δούμε κι εμείς με τα μάτια μας και θα δια κηρύξουμε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας αυτό που διακήρυξε κι ο αγνός στην ψυχή Ναθαναήλ: «Ραββί, συ ει ο Τιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωάν. α’, 50). Διδάσκαλε, στ' αλήθεια, συ είσαι ο Τιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ.

Όσο πιο γρήγορα ο καθένας μας σπεύσει να αποδεχθεί τούτη τη σωστική αλήθεια και να πλησιάσει τον Φριστό και να τον πιστεύσει για Θεό και ΢ωτήρα του, τόσο και πιο γρήγορα υπάρχει ελπίδα να βγούμε από τον λαβύρινθο στον όποιο οι ίδιοι κλειστήκαμε. Να βγούμε, για να ξαναδούμε το φως της ζωής, και να γευτούμε τη χαρά και να λυτρωθούμε από το άγχος που μας δέρνει, μα και τον φόβο μιας ολοκληρωτικής αυτοκαταστροφής. Η χάρις του Σριαδικού θεού, δια των πρεσβειών του αγίου ενδόξου αποστόλου Υιλίππου, του οποίου η θήκη των λειψάνων χρόνια τώρα αγιάζει το ευλογημένο νησί μας, να χαρίσει στην Κύπρο μας το ταχύτερο την ποθητή ελευθερία. Ναι! την ελευθερία. Και μαζί μ' αυτή στους αγνοούμενους μας την επιστροφή στις οικογένειες τους, στους πρόσφυγές μας τη χαρά του γυρισμού στα σπίτια τους και τα χωριά τους και στον φιλόθρησκο λαό μας πλούσιες τις δωρεές και ευλογίες Σου. Αμήν. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείαν έλλαμψιν, του Παρακλήτου, εισδεξάμενος, πυρός εν είδει, παγκοσμίως ως αστήρ ανατέταλκας, και της αγνοίας τον ζόφον διέλυσας, τη θεία αίγλη Απόστολε Υίλιππε. Όθεν πρέσβευε, Φριστώ τω Θεώ δεόμεθα, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς. Ο μαθητής και φίλος σου, και μιμητής τού πάθους σου, τη οικουμένη Θεόν σε εκήρυξεν, ο θεηγόρος Υίλιππος, Σαις αυτού ικεσίαις, εξ εχθρών παρανόμων, την Εκκλησίαν σου, διά της Θεοτόκου συντήρησον Πολυέλεε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος ΢τάχυς επίσκοπος Ίεραπόλεως ΢τον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και στη βιογραφία του πιο πάνω αποστόλου Υιλίππου, αναφέρεται ότι μετά τον θάνατο αυτού, ο συνοδεύων αυτόν απόστολος Βαρθολομαίος, έκανε τον ΢τάχυ επίσκοπο Ιεραπόλεως. ΢' άλλους όμως ΢υναξαριστές, το γεγονός αυτό δεν αναφέρεται. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Θαυματουργός

Δεινός θεολόγος και διαπρεπέστατος ρήτορας και φιλόσοφος ο Γρηγόριος, δεν γνωρίζουμε το χρόνο και τον τόπο της γέννησης του. (Ο ΢. Ευστρατιάδης όμως, στο αγιολόγιο του, αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη, από τον Κωνσταντίνο τον ΢υγκλητικό και την ευσεβέστατη Καλλονή). Ξέρουμε όμως, ότι κατά το πρώτο μισό του 14ου αιώνα ήταν στην αυτοκρατορική αυλή της Κωνσταντινούπολης, απ' οπού και αποσύρθηκε στο Άγιο Όρος χάρη ησυχότερης ζωής, και αφιερώθηκε στην ηθική του τελειοποίηση και σε διάφορες μελέτες. Όταν όμως ξέσπασε η περίφημη διχόνοια για τους αγιορείτες Ησυχαστές, κατά των οποίων επετέθη ό μοναχός Βαρλαάμ ο Καλαβρίας, ο Γρηγόριος πήγε στη Θεσσαλονίκη και αναδείχτηκε ο ορθόδοξος ηγέτης στη μεγάλη εκείνη θεολογική πάλη. Σο ζητούμενο της πάλης αυτής ήταν κυρίως το μεθεκτικόν ή αμέθεκτον της θείας ουσίας. Ο Γρηγόριος, οπλισμένος με μεγάλη πολυμάθεια και ισχυρή κριτική για θέματα αγίων Γραφών, διέκρινε μεταξύ θείας ουσίας αμεθέκτου και θείας ενεργείας μεθεκτής. Και αυτό το στήριξε σύμφωνα με το πνεύμα των Πατέρων και ή Εκκλησία επικύρωσε την ερμηνεία του με τέσσερις Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

΢υνόδους. ΢την τελευταία, πού έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1351, ήταν και ο ίδιος ο Παλαμάς. Αλλά ο Γρηγόριος έγραψε πολλά και διάφορα θεολογικά έργα, περίπου 60. Αργότερα ο Πατριάρχης Ισίδωρος, τον εξέλεξε αρχικά επίσκοπο Θεσσαλονίκης. Λόγω όμως των τότε ζητημάτων, αποχώρησε πρόσκαιρα στη Λήμνο. Αλλά κατόπιν ανέλαβε τα καθήκοντα του. Πέθανε το 1360 και τιμήθηκε αμέσως σαν Άγιος. Ο Πατριάρχης Υιλόθεος, έγραψε το 1376 εγκωμιαστικό λόγο στο Γρηγόριο Παλαμά, μαζί και ακολουθία. Και όρισε την εκκλησιαστική μνήμη του στη Β' Κυριακή της Μ. Σεσσαρακοστής. Ο Άγιος Θωμάς Β' ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Αυτός ήταν διάκονος και χαρτοφύλακας της Αγίας ΢οφίας, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο, εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης το 665 και διαδέχτηκε τον Πέτρο. Παρέμεινε στο θρόνο μέχρι το 668, τον όποιο θεάρεστα κυβέρνησε και απεβίωσε ειρηνικά (Παρισινός Κώδικας 259). (Η μνήμη του, από ορισμένους ΢υναξαριστές, τοποθετείται και την 15η Νοεμβρίου). Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Τδραίος Νεομάρτυρας

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ο πατέρας του ονομαζόταν Μιχαήλ, η δε μητέρα του Μαρίνα. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από την Ύδρα και πήγε στη Ρόδο, κοντά στον Σούρκο ηγεμόνα Φασάν Καπετάν. Εκεί ο Κωνσταντίνος παρασύρθηκε και εξισλαμίστηκε, με το όνομα Φασάν. Και για τρία χρόνια απολάμβανε μεγάλες τιμές. Αργότερα όμως, συναισθάνθηκε το ολίσθημα του και άρχισε να μετανοεί. Έκανε ελεημοσύνες και έκλαψε πικρά. Σελικά, για να εξιλεωθεί αποφάσισε να μαρτυρήσει. Βρήκε λοιπόν κάποιο πνευματικό, εξομολογήθηκε και ζήτησε την ευχή του να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του όμως τον απέτρεψε, διότι φοβήθηκε το νεαρό της ηλικίας Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

του. Ο Κωνσταντίνος έκανε υπακοή, εγκατέλειψε τη Ρόδο και πήγε στην πόλη Κρίμι, κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στο Άγιον Όρος. ΢την Μονή Ιβήρων, προετοιμάστηκε για το μαρτύριο και αφού πήρε την ευχή των πατέρων ήλθε στη Ρόδο. Εκεί, παρουσιάστηκε στον ηγεμόνα και με θάρρος ομολόγησε τον Φριστό. Σα βασανιστήρια πού ακολούθησαν ήταν φρικτά. Σελικά τον απαγχόνισαν στις 14 Νοεμβρίου 1800. ΢ήμερα, στη γενέτειρα του την Ύδρα, υπάρχει λαμπρότατος Ναός στο όνομα του, όπου βρίσκεται και το ιερό του λείψανο. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σης ερήμου πολίτης. Σον λαμπρόν γόνον Ύδρας και της Ρόδου το καύχημα, και Νεομαρτύρων το κλέος Κωνσταντίνον τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην εκτελούντες την αυτού, ίνα λάβωμεν πλουσίαν την αμοιβήν, παρά Θεού κραυγάζοντες, δόξα τω σε δοξάσαντι Φριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω εν υστέροις τοις καιροίς, σε στεφανώσαντι. Ο Άγιος Παντελεήμων ο Νεομάρτυρας, εν Κρήτη Καταγόταν από τις ΢πέτσες και μαρτύρησε στην Κρήτη το 1848. Ο άγιος Ευφημιανός ο θαυματουργός

Ένας ακόμη αθλητής του μεγάλου και δύσκολου αγώνα, που είναι γνωστός ως «αγώνας της ερήμου», είναι κι ο άγιος Ευφημιανός. Ήρθε κι αυτός στο νησί μας απ' έξω. Ήρθε μαζί μ' άλλους τριακόσιους αγωνιστές από την Αλαμανία. Ήταν κι αυτός, όπως κι όλοι οι άλλοι, Έλληνας που εργαζόταν εκεί. Σο κήρυγμα των ανθρώπων του πάπα την εποχή αυτή στα μέσα περί που του 12ου αιώνα, που καλούσε τους χριστιανούς σε εκστρατεία για την απελευθέρωση των Αγίων Σόπων από τα χέρια των μωαμεθανών, συγκινούσε πολλών τις καρδιές. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν κι ο Ευφημιανός, που με πολλούς άλλους Έλληνες ξεσηκώθηκαν, αφήκαν τις Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

δουλειές τους και στρατεύθηκαν για τον ιερό εκείνο αγώνα. Σούτη η εκστρατεία που είναι γνωστή σαν Β' ΢ταυροφορία 1147-1149 διαλύθηκε προτού ακόμη φθάσει στην Παλαιστίνη. Οι Έλληνες, που ήσαν στη στρατιά αυτή με αρχηγό κάποιο Αυξέντιο, τον γνωστό άγιο Αυξέντιο, αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους την πορεία προς τα Ιεροσόλυμα, που τα κρατούσαν ακόμη χριστιανοί Ευρωπαίοι. Ποθούσαν να πάνε εκεί για να προσκυνήσουν στα άγια μέρη που περπάτησε, δίδαξε, θαυματούργησε κι απέθανε ο Κύριος μας. Και το έκαμαν. Ύστερα από την πραγματοποίηση του ιερού τούτου πόθου τους οι αθλητές αποφάσισαν να σκορπισθούν εκεί στα έρημα του Ιορδάνου και να ασκητέψουν. Επειδή όμως οι μωαμεθανοί, όπως κι οι Λατίνοι που ήσαν εκεί τους ενοχλούσαν διαρκώς, μια μέρα μαζεύτηκαν όλοι και πήραν την απόφαση να φύγουν. Κατέβηκαν στην παραλία, βρήκαν ένα καράβι που έφευγε για την Κύπρο και μπήκαν σ' αυτό. Σο καράβι όμως, όταν έφτασε στην Πάφο, εξ αιτίας δυνατής τρικυμίας συνετρίβη πάνω στους βράχους. Ευτυχώς οι επιβαίνοντες σώθηκαν όλοι, καθισμένοι πάνω σε κομμάτια ξύλα του καραβιού και μ' αυτά βγήκαν στα Παφιακά ακρογιάλια. Από εκεί αφού συνεσκέφθηκαν τι να κάμουν, κατέληξαν στην απόφαση να διασκορπιστούν στο νησί και να ασκητέψει ο καθένας όπου βρει κατάλληλο μέρος. Και το πραγματοποίησαν. Ο Λεόντιος Μαχαιράς στο χρονικό του να τι γράφει γι' αυτούς: «Όταν οι ΢αρακηνοί επήραν την γην της επαγγελίας, τότε βγήκαν οι πτωχοί οι χριστιανοί απού εγλυτώσαν και επήγαν όπου ηύραν καταφύγιν. Ήσαν αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί, και επήγαν όπου φτάσαν και ήρταν και εις την περίφημον Κύπρον μία συντροφιά, όπου ήσαν τ' (300) ονομάτοι, και γροικώντα ότι Έλληνες εφεντεύγαν τον τόπον, δια τον φόβον επήγαν εις το ένα μέρος και εις το άλλον και εσγάψαν την γην και εμπήκαν μέσα και επροσεύχονταν τω Θεώ και ήσαν δύο τρείς αντάμα...». Δες Dawkins, Leontios Machairas, Oxford 1932 p. 28-30. Ο άγιος Ευφημιανός μαζί με τον άγιο Ιωνά προχώρησαν κι έφτασαν, ο μεν άγιος Ιωνάς στο Πέργαμο, ο δε άγιος Ευφημιανός ολίγο παρακάτω ανάμεσα στα χωριά Λύση και Σρούλλοι. Εκεί σε μια σπηλιά βολεύτηκε κι άρχισε την άσκηση του. Μια άσκηση σκληρή. Άσκηση που είχε ένα σκοπό. Σην προσωπική τελείωση του αθλητή. Σα λόγια του Κυρίου, «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. ε' 48), προβάλλουν συνεχώς μπροστά στα μάτια του. Να γίνει τέλειος, σκεύος αρετής. Εκεί στο ερημητήριό του, τη σπηλιά του περνούσε καθημερινά τη ζωή του, ανάμεσα σε νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Σο αποτέλεσμα της άσκησης του αυτής υπήρξε άμεσο. Η θεία χάρη, που θεραπεύει τα ασθενή και αναπληροί τα ελλείποντα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα επισκίασε πλούσια τον όσιο. Οι ιερές του προσπάθειες καθαγιάζονται. Ο νους και η καρδία φωτίζονται. Και ο αθλητής αναδεικνύεται «παρά τω Θεώ εκλεκτός, έντιμος» και «άγιος τω Κυρίω». Η φήμη της αγιοσύνης του μέρα με τη μέρα διαδίδεται παντού. Πολλοί χριστιανοί από τα γύρω μέρη έρχονται να τον γνωρίσουν και να τον ακούσουν. Να ακούσουν τα λόγια του τα «αλάτι ηρτυμένα» και να φωτισθούν. Να διδαχθούν. Να ενισχυθούν. Να παρηγορηθούν ψυχικά. Κάτι περισσότερο. Να λάβουν ακόμη τη θαυματουργική του χάρη με την οποία πλούσια τον ετίμησε ο Θεός. Κατά τις ιερές εκείνες στιγμές που οι επισκέπτες καθισμένοι ολόγυρα του, άκουαν με προσοχή τα λόγια και τις συμβουλές του, ο όσιος ήταν πραγματικά υπέροχος. Η στοργή του στους πάσχοντες κι η προθυμία να εξυπηρετήσει τον καθένα στο πρόβλημα του ήταν πολύ συγκινητική. Μα κι η σεβάσμια και επιβλητική μορφή του και γενικά η αγιότητα του επενεργούσαν με τόση δύναμη στους επισκέπτες του, που έφερναν σωτήρια αποτελέσματα. Καρδιές που σκληρύνθηκαν στην αμαρτία, με τη διδασκαλία του μαλάκωναν και μετανοούσαν κι εξομολογούντο και ζητούσαν το έλεος του Θεού. Πηγή πλουσίων θησαυρισμάτων είχε καταντήσει η απέριττη εκείνη σπηλιά. Από αυτή δεν έβγαινε παρά μονά χα, για να επισκεφθεί τους συνασκητές του Ιωνά και Κενδέα. Ο τελευταίος στα γηρατειά του εγκατέλειψε την Πάφο κι εγκαταστάθηκε εκεί κοντά στο Αβγόρου, που είναι και σήμερα το μοναστήρι του.

΢τις επισκέψεις τους αυτές οι όσιοι αλληλοενισχύοντο και αλληλοπαρηγορούντο. Και πάλιν αποχωρίζοντο για να επιστρέψει ο καθένας στα ίδια, στο ερημητήριό του. ΢' αυτό έζησε ο καθένας μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Έτσι έζησε κι ο όσιος μας ως την τελευταία του πνοή. Με έργα και λόγια βάστασε θαρρετά τον ζυγό του Κυρίου μέχρι την ώρα που ο αγωνοθέτης Φριστός τον εκάλεσε κοντά του, για να του χαρίσει «το βραβείον της άνω κλήσεως» (Υιλιπ. γ', 14). Οι πιστοί με δάκρυα κήδευσαν το άγιο σκήνωμα του εκεί στη σπηλιά του, κι αργότερα εκεί έκτισαν μια μικρή εκκλησία στ' όνομα του, που στέκει ως τα σήμερα. Προτού ο Αττίλας βεβηλώσει τα άγια χώματα με τον ερχομό του, κάθε χρόνο στη μνήμη του χιλιάδες χριστιανοί από παν ού έτρεχαν εκεί στο εκκλησάκι του, για να ασπασθούν την άγια εικόνα του και να ζητήσουν τη μεσιτεία του.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Σο εκκλησάκι του αγίου μέχρι την τουρκική εισβολή βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση. ΢το τεταρτοσφαίριο της αψίδος του ιερού περιλαμβανόταν και τούτη η επιγραφή: ΠΑΝ΢ΕΠΣΟ΢ ΝΑΟ΢ ΣΟΤ Ο΢ΙΟΤ ΠΑΣΡΟ΢ ΘΕΜΟΝΙΑΝΟΤ ΔΙΑ ΢ΤΝΔΡΟΜΗ΢ ΚΑΙ ΕΚ ΠΟΛΛΟΤ ΠΟΘΟΤ ΛΑΤΡΕΝΣΙΟΤ ΙΕΡΟΜΟΝΑΦΟΤ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΟΤ ΜΕΝΟΤ ΣΗ΢ ΢ΕΒΑ΢ΜΙΑ΢ ΜΟΝΗ΢ ΣΟΤ ΕΝ ΑΓΙΟΙ΢ ΠΑΣΡΟ΢ ΗΜΩΝ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΤ.

Η επιγραφή αυτή μας δημιουργεί τα εξής τρία ερωτήματα. α) Ποίο το πραγματικό όνομα του αγίου; β) Ποίος έκτισε το εκκλησάκι; γ) Που βρισκόταν το μοναστήρι του αγίου Ανδρονίκου; ΢τα ερωτήματα αυτά απαντάμε: α) Σο πραγματικό όνομα του αγίου είναι εκείνο, που αναφέρεται στη χειρόγραφη ακολουθία του. Αυτό το όνομα αναγράφει κι ο Μαχαιράς στον κατάλογο, που μας έχει αφήσει. ΢' αυτόν αναφέρει τα ονόματα μόνον 67 από τους Αλαμανούς αγίους. Ανάμεσα σ' αυτά είναι και το όνομα Ευφημιανός. Αυτό που αναφέρεται στην επιγραφή του ναού «Θεμονιανός», καθώς και τα άλλα που προφέρονται από τους κατοίκους «Υηνιανός, Θυμιανός, Θωμιανός» δεν είναι παρά παραμόρφωση του πραγματικού ονόματος. β) Σο εκκλησάκι έκτισε κάποιος Λαυρέντιος, που ήταν ηγούμενος του μοναστηριού του αγίου Ανδρόνικου. γ) Σούτο το μοναστήρι σύμφωνα με προφορική παράδοση Λυσιωτών βρισκόταν στο χωριό Άρσος της επαρχίας Λάρνακος. Αυτά σχετικά με το εκκλησάκι και την επιγραφή. Με της πίστης τα φτερά ας μεταφερόμαστε κι εμείς νοερά τούτη τη στιγμή, μα και κάθε άλλη στιγμή στα άγια εκείνα χώματα, κι αφού γονατίζουμε ψυχικά μπροστά στην άγια εικόνα του οσίου μας, ας του λέμε από τα βάθη της καρδιάς μας: Σρισμάκαρ Ευφημιανέ, το εκκλησάκι σου, όπως και των άλλων εκκλησιών μας τα καντήλια, χρόνια τώρα μένουν σβηστά. Οι αμαρτίες μας παρώργισαν τον Κύριο μας και τον έκαμαν να αποσύρει από μας τη χάρη του. Και την απέσυρε. Και το αποτέλεσμα με πόνο ψυχής το ζούμε κάθε στιγμή και ώρα. Βάρβαρο έθνος κατέλαβε το μισό νησί μας. Πήρε τα σπίτια μας. Γκρέμισε και μόλυνε τα ιερά μας. Άρπαξε ότι είχαμε. Ατίμασε Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τις γυναίκες μας. Έσφαξε πολλά απ' τα αδέλφια μας κι άλλα τα ανάγκασε να φύγουν μακριά. ΢παράσσει η καρδιά μας που το σκεφτόμαστε. Και κλαίμε. Και θρηνούμε μετανιωμένοι! Και παρακαλούμε. Από τα τρίσβαθα της ψυχής μας παρακαλούμε και λέμε και επαναλαμβάνουμε, Άγιε μας, ΢υ που αξιώθηκες να βρίσκεσαι «εν ταις αυλαίς του Κυρίου» και μαζί με τους Αγγέλους να ψάλλεις και να τον δοξολογείς. ΢υ άγιε μας, δεήσου να μας αξιώσει να ξαναγυρίσουμε στα ρημαγμένα χωριά μας. Να αναστηλώσουμε τα άγια και ιερά μας. Να ξαναλειτουργήσουμε τις εκκλησιές μας. Να γευθούμε ξανά τη χαρά και την ειρήνη «την πάντα νουν υπερέχουσαν». Κύριε Ιησού Φριστέ, Τιέ του Θεού, δια των πρεσβειών του αγίου Ευφημιανού, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σης ερήμου πολίτης. Σων οσίων φωστήρα και της Λύσης το καύχημα, Ευφημιανόν τον θεόπνουν, ευφημήσωμεν άσμασι, τω πίστει αναλώσαντι αυτόν, ασκήσει και συντόνω προσευχή, και πτερώσαντι εκθύμως, τον νουν προς δόμους δόξης εκβοήσωμεν. Δόξα τω σε δοξάσαντι Φριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πιστός ιάματα. Ο Άγιος Dubritius (Ουαλός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Σων Αγίων Γιουρία, ΢άμωνα και Αβίβου Ομολογητών, Κυντίωνος Επισκόπου, Ιουστίνου & Θεοδώρας, των Αγίων Ελπιδίου Μάρκελλου και Ευστόχιου, Δημητρίου, των Αγίων Ευψυχίου, Νεάρχου και Καρτερίου, Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ

Οι Άγιοι Γουρίας, ΢αμωνάς και Άβιβος οι Ομολογητές

Ο Γουρίας και ο ΢αμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν. Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Σότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μ. Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: "Κήρυξαν τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξαν, επιτίμησαν, παρακάλεσαν, εν πάση μακροθυμία και διδαχή". Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ' εκείνες πού φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

κάθε μέθοδο διδασκαλίας. Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε. Και αφού τον κρέμασε σε στυλό και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, όπου τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Σαχύ προκατάβαλε. Σριάδος ισάριθμοι, της Τπερθέου σαφώς, Γουρίας, και Άβιβος, και ΢αμωνάς ο κλεινός, ενθέως υπάρχοντες, ταύτην τοις ασεβέσιν, ωμολόγησαν άμα, άθλων την τρικυμίαν, αβλαβώς διελθόντες. Και νυν ημάς κυβερνώσιν, όρμον προς άκλυστον. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών Εξ ύψους σοφοί, την χάριν κομισάμενοι, των εν πειρασμοίς, προΐστασθε πανεύφημοι, διό κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ελυτρώσασθε, υμείς γάρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά. Ο Όσιος Κυντίων (ή Κυντιρίων ή Κυντιανός ή Κυντιριανός) επίσκοπος ΢ελευκείας Ήταν ένας από τους 318 Πατέρες της Α’ Οικουμενικής ΢υνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Τπήρξε ασκητικός, αλλά και θαυματουργός. Απεβίωσε ειρηνικά. Μνήμη των ευσεβών βασιλέων Ιουστίνου και Θεοδώρας Εδώ τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα. Άλλες πήγες αναφέρουν αυτή τη μέρα τη μνήμη Ιουστινιανού και Θεοδώρας και άλλες Ιουστίνου και Ευφημίας. Πάντως όσο αφορά τον Ιουστίνο, καταγόταν από τη Θράκη και προηγουμένως ήταν βοσκός προβάτων και χοίρων. Κατόπιν έγινε στρατιώτης, έπειτα κόμης και στο τέλος βασιλιάς το 518. Είχε δε γυναίκα κάποια Λουπικία, που την έκανε Αύγουστο και μετονόμασε Ευφημία. Όταν πέθανε η γυναίκα του αυτή, πήρε άλλη με το όνομα Θεοδώρα. Ο Ιουστίνος, αν και αγράμματος, συμμάζεψε και νοικοκύρεψε το κράτος και υπήρξε πολύ ευσεβής χριστιανός βασιλιάς, βοηθώντας παντοιοτρόπως την Εκκλησία. Βασίλευσε εννέα χρόνια και 33 ήμερες. Οι Άγιοι Ελπίδιος, Μάρκελλος και Ευστόχιος Ο Έλπίδιος, μέλος της ΢υγκλήτου, έζησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης (361 μ.Φ.). Ο όποιος αφού τον έπιασε, του είπε να διαλέξει μεταξύ της άρνησης του Φριστού και του μαρτυρικού θανάτου. Ο Ελπίδιος χωρίς περιστροφές διάλεξε το δεύτερο. Μαζί μ' αυτόν συμβάδισαν προς το μαρτύριο και δύο συνάδελφοι φίλοι του, ο Μάρκελλος και ο Ευστοχίας. Αφού στις σάρκες τους έριξαν καυτό νερό, κατόπιν έσπασαν τα άκρα των σωμάτων τους με βαρεία σιδερένια ραβδιά. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Και η μανία των απίστων δεν σταμάτησε εδώ. Αλλά και σ' αυτήν την κατάσταση πού βρίσκονταν, τους έριξαν στη φωτιά και έτσι παρέδωσαν το πνεύμα τους, μαρτυρικά ολοκαυτώματα υπέρ της αγίας πίστης. Ο Άγιος Δημήτριος ΢υνελήφθη στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού και του άρχοντα Πουπλίου το 298. Αφού υπέστη πολλά βασανιστήρια για τον Φριστό, στο τέλος τον αποκεφάλισαν. (Καταγόταν από το χωριό Δαβούδιο, που ήταν κοντά στην πόλη Αμαπασός). Οι Άγιοι Ευψύχιος, Νέαρχος και Καρτέριος Η μνήμη των τριών αυτών μαρτύρων, αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 και στον Πατμιακό 266 μετά της συνοδείας αυτών. Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή τους δεν έχουμε. Ο Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (Ρώσος)

Επιγραμματικά και με χρονολογική σειρά αναφέρουμε τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του: Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1722. Σο 1734 εισάγεται στη Θεολογική ΢χολή του Κιέβου. Σο 1738 μπαίνει στα μοναστήρια Λιούμπετζ και Μετθεντόφσκυ κοντά στο Κίεβο. Σο 1741 γίνεται ρασοφόρος μοναχός, μετονομασθείς Πλάτων. Σο 1743 μετακομίζει στις σκήτες της Βλαχίας, όπου ζει με τον γέροντα Βασίλειο. Σο 1746 πηγαίνει στο Άγιον Όρος. Σο 1750 κείρεται μοναχός απ' τον γέροντα Βασίλειο, μετονομασθείς Παΐσιος. Σο 1754 ξεκινά την κοινοβιακή ζωή με το Βησσαρίωνα. Σο 1758 χειροτονείται Ιερέας και Ιδρύει τη σκήτη του Προφ. Ηλία. Σο 1763 μετακινείται στη Δραγομίρνα. Σο 1775 στη μονή ΢εκούλ. Σο 1779 στη μονή Νιαμέτς. Σο 1790 γίνεται αρχιμανδρίτης και πεθαίνει στις 15 Νοεμβρίου του 1794. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ματθαίου Αποστόλου, Ιφιγένειας Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος (Εορτή Ματθαίος)

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος καταγόταν από την Γαλιλαία. Προτού γίνει μαθητής του Κυρίου ασκούσε το επάγγελμα του Σελώνη και ονομαζόταν Λευΐ. μία μέρα και ενώ καθόταν στο τελωνείο του, έξω από την Καπερναούμ, τον πλησίασε ο Ιησούς και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Ο Ματθαίος υπάκουσε και δέχθηκε τον Κύριο στην οικία του, όπου παρέθεσε γεύμα σε Αυτόν καθώς και σε πολλούς τελώνες, με τους οποίους ο Ιησούς συζήτησε και συνέφαγε, ενέργεια για την οποία κατηγορήθηκε από κάποιους Υαρισαίους. Όταν ο Κύριος πληροφορήθηκε τις κατηγορίες απάντησε ως εξής: «Δεν ήρθα για να καλέσω τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια». Έκτοτε ο Ματθαίος υπήρξε μαθητής και Απόστολος του Κυρίου. Έπειτα από την ανάσταση του Ιησού Φριστού ο Ματθαίος ανέλαβε να κηρύξει το λόγο του Κυρίου στους Πάρθους και στους Μήδους. Κατά την εκτέλεση του ιεραποστολικού έργου ο Ματθαίος επιτέλεσε πλήθος θαυμάτων. Ψς ευαγγελιστής έχει σύμβολο έναν φτερωτό άνθρωπο. στο ανεκτίμητης αξίας έργο του περιλαμβάνεται και η συγγραφή του πρώτου Ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείας ήκουσας, φωνής του Λόγου, και της πίστεως, το φως εδέξω, καταλείψας τελωνείου τον σύνδεσμον όθεν Φριστού την απόρρητον κένωσιν, ευηγγελίσω Ματθαίε Απόστολε. Και νυν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω ΢ταυρώ. Σου τελωνείου τον ζυγόν απορρίψας, δικαιοσύνης τω ζυγώ προσηρμόσθης, και ανεδείχθης έμπορος πανάριστος, πλούτον κομισάμενος, την εξ ύψους σοφίαν, όθεν ανεκήρυξας, αληθείας τον λόγον, και των ραθύμων ήγειρας ψυχάς, καθυπογράψας, την ώραν της κρίσεως.

Η Αγία Ιφιγένεια Η μνήμη της αναφέρεται επιγραμματικά στο "Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον" έκδοση Αποστολικής Διακονίας" 1956, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά αλλού δεν αναφέρεται η μνήμη της.

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, Λαζάρου Ζωγράφου, Ζαχαρία και Ιωάννη, Λογγίνου, Γενναδίου και Μαξίμου, Γενναδίου Βατοπαιδινού, Ιουστίνου Οσίου, ΢ακ Πέρση, Ιωάννη Δερμοκαΐτη, Νίκωνος Θαυματουργού, Hilda Ο Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός

Γεννήθηκε περίπου το 210 με 215 μ.Φ. Οι γονείς του ήταν ειδωλολάτρες και είχαν μεγάλη κοινωνική θέση στη Νεοκαισάρεια του Πόντου. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση του, ο Γρηγόριος μαζί με τον αδελφό του Αθηνόδωρο πήγαν στη Βηρυτό για να σπουδάσουν νομικά. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια για το Γρηγόριο. Όταν περνούσε από την Καισαρεία, άκουσε το δεινό ερμηνευτή των Γραφών, Ψριγένη. Ο Γρηγόριος τόσο πολύ ενθουσιάστηκε μαζί του, ώστε άφησε τα νομικά και διετέλεσε επί χρόνια μαθητής του. Κατόπιν πήγε στην Αλεξάνδρεια, και από εκεί επέστρεψε Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

στη Νεοκαισάρεια με πλήρη θεολογική μόρφωση και άγιο ζήλο. Σότε ο Μητροπολίτης Αμασείας Υαίδημος διέκρινε τα χαρίσματα του και τον έκανε επίσκοπο Νεοκαισαρείας. Η επισκοπή αυτή είχε μόνο 17 χριστιανούς! Ο Γρηγόριος, όμως, δεν το θεώρησε υποτιμητικό. Βασιζόταν πολύ στη δύναμη της θείας χάριτος και πάντα είχε στο μυαλό του τα ενθαρρυντικά λόγια του θείου Παύλου: Να ενδυναμώνεσαι με τη χάρη που μας δίνεται από τη σχέση και την ένωση μας με τον Ιησού Φριστό. Πράγματι, με τη χάρη του Θεού, ο Γρηγόριος έκανε καταπληκτικό αγώνα και εκχριστιάνισε σχεδόν όλη την πόλη. Και ενώ είχε παραλάβει 17 χριστιανούς, όταν πέθανε ειρηνικά στα τέλη του 270 μ.Φ. είχαν απομείνει στην επισκοπική του περιφέρεια μόνο 17 ειδωλολάτρες! Τπήρξε δε τόσο εγκρατής στη γλώσσα του, ώστε δεν βγήκε απ' αυτή κανένας κακός, περιττός ή αργός λόγος. Γι' αυτό και ο Θεός τον κόσμησε και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’. Εν προσευχαίς γρηγορών, ταις των θαυμάτων εργασίαις εγκαρτερών, επωνυμίαν εκτήσω τα κατορθώματα. Αλλά πρέσβευε Φριστώ τω Θεώ, Πάτερ Γρηγόριε, φωτίσαι τας ψυχάς ημών, μήποτε υπνώσωμεν εν αμαρτίαις εις θάνατον. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Θαυμάτων πολλών, δεξάμενος ενέργειαν, σημείοις φρικτοίς, τους δαίμονας επτόησας, και τας νόσους ήλασας των ανθρώπων, πάνσοφε Γρηγόριε, διό καλή θαυματουργός, την κλήσιν εξ έργων κομισάμενος. Ο Όσιος Λάζαρος ο Ζωγράφος Ο Όσιος Λάζαρος από την παιδική του ηλικία, ασπάστηκε το μοναχικό βίο. Έμαθε τη ζωγραφική τέχνη και την άσκησε σαν επάγγελμα. Υρόντισε από νεαρή ηλικία να σκληραγωγήσει τον εαυτό του και να μάθει την εγκράτεια. Ήταν ελεήμων με τους άπορους και όσους είχαν την ανάγκη της βοήθειάς του. Έτσι λοιπόν, διακρινόμενος για την βαθιά του πίστη και τον πλούτο των αρετών του, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης. Όταν ο Άγιος χειροτονήθηκε ιερέας, άρχισε σκληρούς αγώνες ενάντια σε όλες τις αιρέσεις. Τπέστη πολλές διώξεις και θλίψεις από τους οπαδούς των αιρέσεων Ευτυχούς, Νεστορίου και Διοσκόρου, και όχι μόνο από αυτούς αλλά και από τους άθεους εικονομάχους. Ο Όσιος ήταν τόσο ένθερμος υποστηρικτής της πίστεως που στάλθηκε στη Ρώμη για να αγωνιστεί για τα αποστολικά και πατρικά δόγματα. Επέστρεψε με μεγάλες επιτυχίες από τη Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη. Πηγαίνοντας πάλι στη Ρώμη για τους αγώνες του, αρρώστησε στο μέσο της πορείας του. Έτσι απεβίωσε εν ειρήνη. το τίμιο σώμα του ανακομίστηκε και ενταφιάστηκε στην Ι.Μ. του Ευάνδρου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Ζαχαρίας ο ΢κυτοτόμος και Ιωάννης Οι δύο αυτοί Όσιοι αναφέρονται σε κάποια διήγηση, κατά την οποία ο Ιωάννης είδε τον Ζαχαρία να βγαίνει από τον Ναό της Αγίας ΢οφίας συνοδευμένο από θείο φως. Σον ακολούθησε στο σπίτι του και έμαθε ότι, αν και ήταν παντρεμένος, ζούσε με παρθενία και σωφροσύνη, όσα κέρδιζε από την τέχνη του τα μισά τα έδινε στους φτωχούς και ότι έζησε ζωή θεοφιλή (7ος αι. μ.Φ.). Για τον Ιωάννη λέγεται, ότι ήταν πλούσιος και αξιωματούχος. Περιφρόνησε όμως τα εγκόσμια και ζούσε ζωή απλή και ασκητική, συχνάζοντας κάθε μέρα στους ναούς, όπου έτυχε να συναντήσει και τον πιο πάνω σκυτοτόμο Ζαχαρία. ΢κυτοτόμος: σανδαλοποιός, ράπτης δερμάτων, κάτι παρόμοιο και μεταξύ σημερινού τσαγκάρη και τεχνίτη κατεργασίας και μεταποίησης δερματίνων ειδών. Ο Όσιος Λογγίνος Ήταν ένας από τους λόγιους και σοφούς της ερήμου ασκητές. Κάποια σοφά αποφθέγματα του, περιλαμβάνονται στον Ευεργετινό, όπου ο Λογγίνος ρωτά τον Αββά Λούκια για διάφορα ζητήματα. Ο Όσιος Λογγίνος απεβίωσε ειρηνικά. Οι Άγιοι Γεννάδιος και Μάξιμος Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης «Πολλοί τον πλούτον εμίσησαν, την δε δόξαν ουδείς» λένε κι επαναλαμβάνουν συνήθως οι άνθρωποι, σαν θέλουν να τονίσουν την τεράστια δύναμη που τα κοσμικά μεγαλεία κι η αγάπη της δόξας έχουν πάνω στην ανθρώπινη καρδιά. Κι όμως ο άγιος Γεννάδιος, με τη βοήθεια του Φριστού που αγάπησε με την ψυχή του, ξεπέρασε το μεγάλο κι αχόρταστο τούτο πάθος και νίκησε. Μια γρήγορη ματιά στους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής του θα μας το αποδείξει. Αλλά και μια προσεκτική μελέτη τούτων θα μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε περισσότερο το ψυχικό μεγαλείο του. Ποια ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του αγίου δεν γνωρίζουμε ούτε και ποια η καταγωγή του. Εκείνο, που γνωρίζουμε είναι, πως αυτός ήκμασε στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Λέοντος Α’ του γνωστού και με το επώνυμο του Μακέλλη (457-474 μ.Φ.). Επίσης ότι ήταν σύγχρονος των μεγάλων ασκητών Δανιήλ του ΢τυλίτη, που έζησε τριάντα τρία χρόνια πάνω σ' ένα στυλό, και του Ανδρέα του δια Φριστόν ΢αλού, δηλαδή ανόητου, μωρού. Ο σεμνός εγκωμιαστής του, ο γλυκύτατος της Κύπρου άγιος, ο μακάριος Νεόφυτος αναφέρει πως ο «γενναίος Γεννάδιος ην πρεσβύτερος της μεγάλης Εκκλησίας». Κι ακόμη πως στην έδρα της Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την ξακουστή Πόλη όπου ζούσε από νωρίς διακρίθηκε για την ταπεινοφροσύνη και τη σεμνότητα του βίου του, μα και τη μεγάλη του εξυπνάδα κι αρετή. Σο παράδειγμα της ζωής των αγίων πατέρων και οσίων της Εκκλησίας μας που παρακολουθούσε και με προσοχή μελετούσε, πολύ τον συγκινούσε και με πόθο βαθύ αγωνιζόταν να το μιμηθεί. Η ψυχή του φλεγόταν από την ιερή επιθυμία να αφιερωθεί κι αυτός στον Θεό και να βαδίσει τον δρόμο που οδηγεί στην ηθική τελειότητα. Σο ευαγγελικό «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν» (Ματθ. ε', 48), δηλαδή αγωνισθείτε να γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι κι ο Πατέρας σας ο ουράνιος, κυκλοφορούσε διαρκώς κι έντονα στη σκέψη του. Και τον συγκινούσε. Και τον γοήτευε. Και τον παρορμούσε να 'ναι προσεκτικός και ν' αγωνίζεται σκληρά, για να προχωρεί κάθε μέρα και πιο πετυχημένα στην καλλιέργεια του χαρακτήρα του. Και το αποτέλεσμα των κόπων και των προσπαθειών του παρουσιαζόταν κάθε τόσο και πιο πλούσιο σ' ευλογίες. Η προκοπή του στην άσκηση μεγάλωνε σταθερά κι η αρετή του σαν πολύεδρο διαμάντι σκορπούσε γύρω και παντού τη λάμψη και τη μαρτυρία μιας λαμπρής και ζηλευτής πολιτείας. Μιας πολιτείας τόσο υπέροχης, ώστε ο χρονογράφος Ευφραίμιος να τον χαρακτηρίζει «τύπον ευσέβειας και παντός κάλου». Αυτή η λάμψη της αρετής του που ακτινοβολούσε τον υπέροχο χαρακτήρα του και την εξαίρετη ανθρωπιά του, έγινε αιτία, (ώστε Βασιλιάς και ΢ύγκλητος και κλήρος και λαός σ' αυτόν να στραφούν μόλις πέθανε ο τότε Πατριάρχης Ανατολίας, κι αυτόν να υποδείξουν και να καλέσουν ως τον μόνο κατάλληλο, για ν' αναλάβει στα στιβαρά χέρια του το πηδάλιο της χειμαζόμενης Εκκλησίας. Και δικαιώθηκαν. ΢την άγια μορφή του ιερού Γενναδίου ο πιστός λαός της Βασιλεύουσας βρήκε τον άξιο και στοργικό ποιμένα του. Για δέκα τρία χρόνια και δύο μήνες (458-471) ο συνετός και φλογερός Ιεράρχης ανέλαβε και διεξήγαγε ένα σταθερό κι ασταμάτητο αγώνα για την πνευματική άνοδο του ποιμνίου του, τη φύλαξη του από τις αιρέσεις και την προσήλωση του στην ορθή πίστη των Πατέρων. ΢το πρόσωπο του είδαν και βρήκαν όλοι τον ακούραστο κι άγρυπνο πατέρα, που ήξερε να αναλίσκεται σαν λαμπάδα για να φωτίζει με το παράδειγμα του, να θερμαίνει με την αγάπη του και να γλυκαίνει με τα λόγια και τις περιποιήσεις του τον πόνο του λαού του. Σο χριστιανικό και βιβλικό κήρυγμα του απευθυνόταν προς όλους. Κι ήταν άλλοτε ειρηνικό και γαλήνιο κι άλλοτε ελεγκτικό: Ειρηνικό και γαλήνιο προς τον πιστό κι αφοσιωμένο λαό, που με δίψα έτρεχε ν' ακούσει και να ωφεληθεί από τα λόγια οικοδομής και παρηγοριάς, που του Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

πρόσφερε ο φιλόστοργος πατέρας. Ελεγκτικό κι αυστηρό σ' εκείνους που παρανομούσαν, οποιοιδήποτε κι αν ήταν αυτοί, και ζητούσαν να κατασκανδαλίσουν τον αθώο και πονεμένο λαό. Η μέριμνα κι η φροντίδα του για το ποίμνιο του τον συνείχε μέρα και νύχτα. Η διακήρυξη του θείου Παύλου «τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι» (Β' Κοριν. ια', 29), ήταν και δική του. Πολλές φορές ο ύπνος αρνιόταν να τον επισκεφθεί και να κλείσει τα βλέφαρα του, σαν θυμόταν πως μερικά από τα πνευματικά παιδιά του δεν είχαν το ανάλογο φόρεμα της πίστεως και της χριστιανικής ελπίδος και αγάπης. Ή σαν άκουε πως κάποιος αιρετικός είχε γλιστρήσει ανάμεσα στους χριστιανούς του κι απειλούσε να τους παρασύρει και τους αποκόψει από τη μάνδρα της Ορθοδοξίας. Γνώριζε ο άγρυπνος και πολύπειρος ιεράρχης, πως ο χρόνος που πέρασε είχε σκορπίσει πολλά ξένα σώματα στο καθαρό κι άδολο χρυσάφι της διδασκαλίας του Φριστού. Οι αιρετικοί με πείσμα και φανατισμό, μα κι έντεχνα είχαν κατορθώσει από καιρό να σπείρουν τα ζιζάνια της πλάνης τους στον αγρό της «μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας». Όμως ο φρόνιμος και φιλόπονος οικονόμος των Μυστηρίων του θεού, που είχε βαθιά επίγνωση της αποστολής και των υποχρεώσεων του έναντι των ψυχών του ποιμνίου του, ακούραστος πάντα και με ζήλο αποστολικό δίδασκε κάθε μέρα και νουθετούσε τον λαό του στην ορθή πίστη. Ψς δόκιμος και καλός γεωργός φρόντιζε να περιποιείται και να κρατά το «γεώργιόν» του μακριά από τις επιβουλές των κακών γεωργών, που σαν λύκοι με ένδυμα προβάτου ερχόντουσαν να σκορπίσουν τα ζιζάνια των αιρέσεων τους στον ορθόδοξο χριστιανικό αγρό. Σέτοιοι κακοί γεωργοί την εποχή αυτή υπήρξαν μαζί με άλλους οι οπαδοί της παλαιάς αιρέσεως του μονοφυσιτισμού κι οι σιμωνιακοί. Η λέξη προήλθε από κάποιο ΢ίμωνα μάγο. Αυτός, όπως μας αναφέρουν αι Πράξεις (η', 14-24), σαν είδε εκεί στη ΢αμάρεια όπου ζούσε τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη να μεταδίδουν με την επίθεση των χειρών τους επάνω στους νεοβαπτισθέντας χριστιανούς τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, πλησίασε και πρόσφερε χρήματα πολλά στους αποστόλους, για να δώσουν και σ' αυτόν τούτο το χάρισμα. ΢την πρόταση του ο απόστολος Πέτρος απήντησε με καυστική δριμύτητα και τον έδιωξε. Από τότε όσοι ζητούν με χρήματα ν' αγοράσουν τη δωρεά του θεού, καλούνται «σιμωνιακοί» και η πράξη τους «σιμωνία». Οι πρώτοι με τρόπο ύπουλο αγωνιζόντουσαν να νοθεύσουν το ορθό δόγμα. Οι δεύτεροι, για να ικανοποιήσουν το αχόρταγο πάθος της φιλαργυρίας τους, πωλούσαν και αγόραζαν το ατίμητο αξίωμα της ιεροσύνης με χρήματα. Για τους πρώτους ο καλός ποιμένας ανέλαβε συνέχειες κήρυγμά των για να διαφωτίσει το ποίμνιο του για την ορθή θέση της Εκκλησίας απέναντι Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

στην αίρεση αυτή. Για τους δεύτερους κυκλοφόρησε τη γνωστή θεόσοφο ΢υνοδική εγκύκλιο επιστολή του με την οποία καταδικάζει την πράξη κι απαγορεύει στους επισκόπους να χειροτονούν κατόπιν πληρωμής αναξίους εργάτες για τον αγρό του Κυρίου. Η επιστολή αυτή είναι στ' αλήθεια υπέροχη, μα και πολύ αυστηρή. ΢' αυτήν μεταξύ άλλων αναφέρονται και τούτα. «Ημείς εν τούτη τη νέα Ρώμη και βασιλίδι μετά της ενδημούσης ημίν αγίας συνόδου ορίζομεν..., ώστε δίχα πάσης επινοίας και προφάσεως και σοφίσματος την ασεβή ταύτην νόσον και βδελυράν (εννοεί την σιμωνία), παντελώς εκκοπήναι των αγιωτάτων εκκλησιών του Θεού, όπως ακαπηλεύτου και καθαρός της του χειροτονούντος χειρός γινομένης, άνωθεν και η καθαρά του Αγίου Πνεύματος Φάρις επιφοιτώσα εκπληροί τον χειροτονούμενον, και μη συστέλλεσθαι μάλλον ως ήδη δια χρημάτων της χειρός μολυνθείσης δει γαρ τους χειροτονούντας υπηρέτας είναι του Πνεύματος και μη πράτας του Πνεύματος και χάριν είναι την χάριν και μηδαμώς μεσιτεύειν αργύριον. Διό έστω τοι νυν και έστω αποκήρυκτος (αφορισμένος) και πάσης ιερατικής αξίας αλλότριος και τη κατάρα του αναθέματος υποκείμενος ο τεκτώμενος και ο διδούς αυτήν (την ιερατική εξουσία) δια χρημάτων»... Λόγια φοβερά. Αλλά και λόγια αξιοπρόσεκτα. Τπηρέτες του Αγίου Πνεύματος είναι οι επίσκοποι που τελούν τις χειροτονίες. Τπηρέτες και όχι έμποροι... Ώ! και να τα θυμόντουσαν τούτα τα λόγια οι διοικούντες την Εκκλησία... Να θυμόντουσαν ότι είναι αφορισμένοι και ξένοι από κάθε ιερατικό αξίωμα, αλλά και αναθεματισμένοι ακόμη, κι εκείνοι που παίρνουν το χάρισμα της ιεροσύνης δίδοντες χρήματα μα κι εκείνοι που το προσφέρουν... Μεγάλη υπόθεση το μυστήριο της ιεροσύνης. Πολύ μεγάλη. Όπως λέγει και κάποιος σύγχρονος θεολόγος, ξεχωριστός δάσκαλος του θείου λόγου και δόκιμος χειριστής του καλάμου. «Η ιεροσύνη δεν είναι αξίωμα, που προμηθεύει ματαίαν δόξαν δεν είναι θέσις που εξασφαλίζει προσόδους δεν είναι επάγγελμα βιοτικόν, αλλά κλήσις του Φριστού εις την οποίαν καλεί τους αγαπώντας Αυτόν. Είναι παρακαταθήκη ιερά, την οποίαν εμπιστεύεται εις εκείνους, πού αναλαμβάνουν το βαρύ και κοπιώδες αυτό έργον εις ένδειξιν της προς Αυτόν αγάπης». Κι οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, όπως λέγει ο ίδιος, «είναι οι δούλοι οι διωρισμένοι από τον Φριστόν, και καθιερωμένοι, δια να κυβερνούν την Εκκλησία. Να την κυβερνούν όχι ως απόλυτοι δεσπόται, αλλά ως οικονόμοι, ως υπερούσιοι και εξηρτημένοι εκ του Φριστού όχι ως κύριοι, αλλά ως οδηγοί όχι δια να χαράξουν νέους δρόμους είτε εις την διδασκαλίαν, είτε εις την διαγωγήν και ζωήν των πιστών, αλλά δια να τους καθοδηγήσουν εις τον ένα και μοναδικόν δρόμον που εχάραξεν ο Φριστός». Σον δρόμο πού θα τους εξασφαλίσει τη σωτηρία. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Έτσι είδαν οι Πατέρες της Εκκλησίας την ιεροσύνη. Έτσι την είδε κι ό ευλαβής ιεράρχης. Κλήση Φριστού. Διακονία χάριν του λαού. Διακονία μέχρι Θυσίας. Θυσίας όχι μόνον κόπων κι υλικών αγαθών, αλλά θυσίας κι αυτής της ζωής τους για το καλό των χριστιανών. Για τον πνευματικό εφοδιασμό των χριστιανών ο αφοσιωμένος στο καθήκον ιεράρχης εκτός από την αξιόλογη συγγραφική του παραγωγή φρόντισε κι ιδρύθηκε τούτο τον καιρό (463) στην Πόλη η ξακουστή αργότερα Μονή του ΢τουδίου κι ο πάνσεπτος ναός της Θεοτόκου, ο γνωστός μας με τ' όνομα Ναός της Ζωοδόχου Πηγής. Για τούτο τον ναό οι δύο πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και εναπέθεσαν σ' αυτόν την ιερή εσθήτα της Θεομήτορος. Έτσι ο ευσεβής λαός της Βασιλίδος των πόλεων με τη βοήθεια και τον ζήλο του στοργικού ποιμένα του εξασφάλιζε δύο ακόμη πολύτιμα μέσα πνευματικής καλλιέργειας και ψυχικής ανατάσεως κι οικοδομής. Ή υποχρεωτική όμως από τη γόνιμη αρχιερατεία του προβολή, εντελώς ξένη προς την ιδιοσυγκρασία του και τον αυστηρό τρόπο ασκήσεως με τον οποίο ήθελε να ζει ο καλός ποιμήν, τον οδήγησαν στην ηρωική απόφαση να ανταλλάξει κάποτε την αίγλη και τα μεγαλεία του προκαθημένου της Μεγάλης Εκκλησίας και επισκόπου του πρώτου θρόνου της Οικουμένης με την απλή κι αθόρυβη ζωή του μονάχου. Έτσι, αφού κατά παραχώρηση Θεού προαισθάνθηκε το τέλος του, έσπευσε να χειροτονήσει και ν' αφήσει για διάδοχο του στον πατριαρχικό θρόνο τον πρεσβύτερο Ακάκιο, άνθρωπο αναγνωρισμένης ικανότητος κι αρετής και να αποσυρθεί. Υόρεσε τον δερμάτινο σάκο του ασκητή, έβαλε κατάσαρκα στο κορμί του σίδερα κι αναχώρησε νύχτα απ' την Πόλη. Με συνοδό ένα ευλαβή μοναχό, τον Νείλο, τράβηξε για τους Αγίους Σόπους. Εκεί αφού είδε και προσκύνησε τον φρικτό Γολγοθά και τον Ζωοδόχο Σάφο προχώρησε για την Κύπρο. Έφτασε στην Πάφο και χωρίς καμιά χρονοτριβή αφήκε εκεί τον συνοδό του Νείλο κι αυτός μόνος ξεκίνησε για το όρος, όπου παλιά είχε στήσει την ασκητική του παλαίστρα ο γίγας της μοναστικής ζωής, Ιλαρίων ο Μέγας. Η απόσταση απ' την πόλη ήταν μεγάλη. Κουρασμένος ο σεβάσμιος γέροντας απ' τα χρόνια περπατούσε σιγά. Έτσι πριν να φτάσει, άρχισε να νυκτώνει και να πέφτει χιονόνερο. Για να φυλαχθεί απ' τη θύελλα, τάχυνε το βήμα του προς το χωριό Κισσόπτερα, πού είναι κοντά και ζήτησε καταφύγιο σ' ένα σπίτι στο όποιο κατοικούσε μια χήρα με τα δύο παιδιά της. Κτύπησε την πόρτα του σπιτιού πολλές φορές. Υώναξε, παρακάλεσε, μα κανένας δεν του άνοιξε. Αλήθεια! «Δεν είναι εύκολες οι θύρες, λέγει κι ο ποιητής, όντας η χρεία τις κουρταλή». Σο αποτέλεσμα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

δεν είναι δύσκολο να το συμπεράνουμε. Από το δυνατό κρύο ο άγιος πάγωσε και τη νύχτα εκείνη παρέδωκε το πνεύμα. Σην άλλη μέρα το πρωί τον βρήκαν οι χωριανοί νεκρό. Σην άπονη δε χήρα και τα παιδιά της μισοπεθαμένους και ξεπαγιασμένους. Ένας από το χωριό μετέφερε στον επίσκοπο της Πάφου το μήνυμα. Κι ο επίσκοπος Τπερόριος έστειλε ένα Ιερέα κι ένα λαϊκό μαζί, για να κανονίσουν τα της ταφής του μοναχού. Αυτή την εντύπωση έδινε ο νεκρός ιεράρχης. Ο λαϊκός πού έφτασε πρώτος ανήγγειλε στους εκεί παρευρισκομένους, τον ερχομό του ιερέα τον όποιο και περίμεναν. Ο ιερέας όμως, όταν έφτασε έξω από το χωριό, όπου βρισκόταν η βρύση του νερού, αναγκάστηκε να σταματήσει και φοβισμένος να γυρίσει πίσω, γιατί αντί της βρύσης έβλεπε μπροστά του ένα μεγάλο κι απέραντο ποταμό. ΢ε λίγο άλλος απεσταλμένος από το χωριό έτρεξε προς τον επίσκοπο και του ανέφερε, πως ο ιερέας δεν είχε πάει και του ζήτησε να ενδιαφερθεί για την κηδεία του μοναχού. Ση στιγμή εκείνη προσήλθε κι ο ιερέας πού είχε σταλεί κι εξήγησε πως ο λόγος πού δεν πήγε στο χωριό ήταν η ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου ποταμού, πού βρισκόταν μπροστά στο χωριό. Σα λόγια αυτά κίνησαν την περιέργεια του επισκόπου, ο οποίος αφού κάλεσε όλους τους ιερείς της πόλεως ξεκίνησε μ' αυτούς και με πλήθη λαού προς το χωριό. Πραγματικά, όταν έφτασαν κοντά στη βρύση του νερού, είδαν με μεγάλη έκπληξη τους αντί της βρύσης όχι μόνο τον τεράστιο ποταμό, αλλά και σκοτάδι πάνω απ' το νερό. Ο Επίσκοπος κατάλαβε, πως ο νεκρός για τον οποίο του μίλησαν δεν μπορούσε να 'ναι ένας κοινός μοναχός, αλλά κάποιος μεγάλος άγιος κι ότι αυτοί από αναξιότητα δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Ύστερα από εκτενή και κατανυκτική παράκληση ο ποταμός εξαφανίστηκε, το σκοτάδι διαλύθηκε και φάνηκε η βρύση του νερού. Αυτήν ο επίσκοπος ονόμασε Όμορον Ύδωρ (δηλ. κοντινό νερό) το γνωστό σήμερα με τ' όνομα Μωρόν Νερόν. Μετά την εξαφάνιση του ποταμού ο επίσκοπος με τους ιερείς και τον λαό προχώρησε προς το μέρος πού βρισκόταν ο νεκρός. ΢αν έφτασε προσκύνησε με ευλάβεια το δερμοφόρο και σιδηροφόρο σκήνωμα και διέταξε να φέρουν και να βάλουν κοντά σ' αυτό την ακίνητη και μισοπαγωμένη χήρα με τα παιδιά της. Σότε ο ευλαβής επίσκοπος Τπερόριος γονάτισε μπροστά στο λείψανο και προσευχήθηκε. Από μέρους της γυναίκας ζήτησε απ' τον ξένο μοναχό να την συγχωρήσει και να της χαρίσει πάλι την υγεία της. Σο θαύμα έγινε με μιας. Η μισοπεθαμένη γυναίκα και τα παιδιά της ζωντάνεψαν στη στιγμή. Κινήθηκαν, σηκώθηκαν, περπάτησαν. Μικροί και μεγάλοι ξέσπασαν σε φωνές και με δάκρυα χαράς δόξασαν τον Πανάγαθο Θεό και τον άγνωστο άγιο του. ΢ε λίγο πλήθη λαού απ' την Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

πόλη και τα γειτονικά μέρη πού άκουσαν τα γενόμενα, άρχισαν να καταφθάνουν στο μικρό χωριό, για να ιδούν και να προσκυνήσουν τον θαυματουργό μοναχό. Ανάμεσα σ' αυτούς πού ήρθαν ήταν κι ο συνοδός του αγίου, ο Νείλος. ΢κηνή πολύ συγκινητική διαδραματίστηκε την ώρα πού αυτός αντίκρισε τον νεκρό ιεράρχη. Έπεσε πάνω στο άγιο λείψανο και με κλάματα και φωνές θρηνούσε τον κύριο του. Έτσι αποκαλούσε τον νεκρό. Ο επίσκοπος Τπερόριος κάλεσε ιδιαίτερα τον Νείλο και ζήτησε απ' αυτόν να του πει την ταυτότητα του νεκρού. Ο μοναχός Νείλος αρνιόταν στην αρχή. Ύστερα όμως του φανέρωσε το μυστήριο: -Δέσποτα μου, του είπε, ο μοναχός αυτός, ο ξένος και ταπεινός, είναι ο Γεννάδιος, ο άλλοτε αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως. ΢το άκουσμα του ονόματος ο επίσκοπος Τπερόριος σηκώθηκε και βαθιά συγκινημένος έδωσε εντολή να ετοιμάσουν για τον νεκρό το ανάλογο φέρετρο. Ύστερα, αφού τοποθέτησαν εκεί το άγιο λείψανο, με ύμνους και θυμιάματα, το σήκωσαν και με λαμπάδες κι άλλην ιερή δορυφορία το μετέφεραν για να το θάψουν στην επισκοπή. Μόλις οι άνθρωποι πού κρατούσαν το φέρετρο προχώρησαν κι έφτασαν εκεί πού κτίσθηκε αργότερα ο ομώνυμος ναός, ένοιωσαν μεγάλη κούραση κι απέθεσαν το φέρετρο για να ξεκουραστούν λίγο. Όταν ύστερα δοκίμασαν να το σηκώσουν πάλι και να προχωρήσουν, στάθηκε αδύνατο. Σο φέρετρο δεν μετακινείτο. Νόμιζε κανείς πώς είχε ριζώσει στη γη. Σο γεγονός αυτό τους έκαμε να καταλάβουν, πώς ό άγιος ήθελε στον τόπο εκείνο να ταφεί. Αυτό και έγινε. Εκεί τον έθαψαν κι εκεί αργότερα η ευλάβεια των πιστών έκτισε ένα ναό στη μνήμη του. ΢την κηδεία του οσίου πολλοί άρρωστοι έγιναν καλά. Και για πολλούς άλλους ο τάφος του στάθηκε πηγή ιαμάτων. Ειδικά ο άγιος έλαβε τη χάρη από τον Θεό να θεραπεύει όσους υποφέρουν από κρυολογήματα κι από τον βήχα, επειδή κι αυτός από το πολύ κρύο απέθανε. Αν και ο Βηχιανός αναφέρεται μεταξύ των τοπικών αγίων του νησιού μας, μερικοί φρονούν ότι το όνομα τούτο είναι μάλλον επίθετο του αγίου Γενναδίου κι ότι ο Άγιος Βηχιανός και ο άγιος Γεννάδιος είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ο άγιος Βηχιανός και Βησσιανός έχει ως κέντρο σεβασμού το μικρό χωριά Ανάγια, πού βρίσκεται 10 περίπου μίλια ΝΔ της Λευκωσίας και την Κισσούσα της επαρχίας Λεμεσού. Σοιχογραφίες του αγίου Βρίσκουμε σε εκκλησίες της Γαλάτας, του Ιδαλίου, Καλοπαναγιώτη κλπ. Υορητές εικόνες στα Ανάγια, σε ναούς της Λευκωσίας (Αγ. ΢άββα, Σρυπιώτη), της Λάρνακος και αλλαχού. Αυτή με αδρές γραμμές υπήρξε η ζωή κι η δράση του μεγάλου τούτου Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τέκνου της Εκκλησίας μας. Ζωή αγωνιστική. Μα και ζωή ταπεινοφροσύνης και θυσίας. Σαις του αγίου Γενναδίου πρεσβείαις Φριστέ, ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν. Σώρα ως προς τον Πατριάρχη Μάξιμο, δεν είναι επαρκώς καθορισμένο ποιος από τους Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, που φέρουν το όνομα αυτό είναι ο Άγιος. Κατά πάσα πιθανότητα όμως, πρόκειται για τον Μάξιμο Γ’ (1476 -1482). Αυτός καταγόταν από την Πελοπόννησο και εργάστηκε με πολλούς τρόπους για τη βελτίωση των ηθών. Ο ίδιος μάλιστα, ακούραστα κάθε Κυριακή δίδασκε στο λαό τον θείο λόγο. (Η μνήμη του Αγίου αυτού, περιττώς επαναλαμβάνεται σ' ορισμένους ΢υναξαριστές και την 20ή Νοεμβρίου). Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Σον συνάναρχον Λόγον. Αρετών ταις ιδέαις κατακοσμούμενος, της Εκκλησίας εδείχθης Αρχιεράρχης σοφός, και ποιμήν αληθινός, πάτερ Γεννάδιε, ως θεράπων του Φριστού, και οσίων κοινωνός, εν πάση δικαιοσύνη. Και νυν δυσώπει απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών. Ο Όσιος Γεννάδιος ο Βατοπαιδινός

Ο Όσιος αυτός ήταν δοχειάρης (υπεύθυνος για την πλήρωση των δοχείων της Μονής με λάδι) της Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. Αυτός λοιπόν, αξιώθηκε να δει πιθάρι άδειο να αναβλύζει λάδι, δια θαύματος της Θεοτόκου. Ο Όσιος Γεννάδιος απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Ιουστίνος Απεβίωσε ειρηνικά. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος ΢ακ ο Πέρσης Ο Άγιος αυτός, άγνωστος στους ΢υναξαριστές, βρίσκεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 χωρίς υπόμνημα. Ίσως να είναι ο ίδιος με τον μάρτυρα ΢άκτο πού γιορτάζεται την 25η Ιουλίου. Ο Όσιος Ιωάννης ο Δερμοκαΐτης Η μνήμη του αναφέρει στον ΢υναξαριστή Delehaye τη σημείωση ότι ασκήτευσε στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Πρόκειται για τον Ιωάννη τον μοναχό πού υπήρξε (919-944) γνωστός για την αγιότητα της ζωής του επί Ρωμανού του Λεκαπηνού, πού ο αυτοκράτορας αυτός, μετά την πτώση του, έστειλε σφραγισμένη επιστολή σ' αυτόν τον Ιωάννη και εξομολογείτο τις αμαρτίες του. Ο Όσιος Νίκων ο θαυματουργός μαθητής του Αγίου ΢εργίου (Ρώσος, + 1427 μ.Φ.)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου. Η Αγία Hilda (Βρεταννίδα) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Πλάτωνος, Ρωμανού, του Αγίου Νηπίου, Ρωμανού εκ Παλαιστίνης, Ζακχαίου και Αλφαίου, Βασιλείου Οσίου, Αναστασίου Νεομάρτυρα Ο Άγιος Πλάτωνας (Εορτή Πλάτωνας)

Ο Άγιος Πλάτωνας καταγότανε από την Άγκυρα της Γαλατίας της Μικρός Ασίας, και ήταν αδελφός του μάρτυρα Αντιόχου. σε νεαρή ηλικία τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες, διότι διακήρυττε την πίστη του στον Ιησού Φριστό και τον οδήγησαν μπροστά στον ηγεμόνα Αγριππίνο. Ο Αγριππίνος βλέποντας την ωραιότητα του νέου και γνωρίζοντας ότι κατείχε περιουσία, προσπάθησε να τον ελκύσει με κολακείες. όμως ο Άγιος Πλάτων αρνήθηκε και συνέχισε να διακηρύττει την πίστη του στον Έναν και μοναδικό Θεό. Αφού ο ηγεμόνας είδε ότι δεν κατάφερε να τον αλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τον απείλησε με μαρτύρια. Παρ' όλα ταύτα ο Άγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερός στην πίστη του. Έτσι ο Αγριππίνας διέταξε να τον μαστιγώσουν ανελέητα και ύστερα να τον βασανίσουν με πυρωμένες ράβδους. Ο Άγιος διατήρησε όλη του την πίστη και δεν έπαψε να ομολογεί τον Ιησού Φριστό, γι' αυτό διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του. Έτσι λοιπόν ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τιμήθηκε με το αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Φορός Αγγελικός. Δυάς η ευκλεής, των κλεινών Αθλοφόρων, εδόξασε λαμπρώς, την Αγίαν Σριάδα, ο Πλάτων ο ένδοξος, Ρωμανός τε ο ένθεος, εναθλήσαντες, και τον εχθρόν καθελόντες, όθεν πάντοτε, υπέρ ημών δυσωπούσι, τον μόνον Υιλάνθρωπον. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον. Η αγία μνήμη σου, την οικουμένην ευφραίνει, συγκαλούσα άπαντας, εν τω πανσέπτω ναώ σου, ένθα νυν, μετ’ ευφροσύνης συναθροισθέντες, άσμασι, σάς αριστείας Πλάτων υμνούμεν, και εν πίστει εκβοώμεν, Βαρβάρων ρύσαι την πόλιν σου Άγιε. Ο Άγιος Ρωμανός

Έζησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Φ. Επειδή ο έπαρχος Αντιοχείας Ασκληπιάδης φώναζε και βλασφημούσε κατά του Ιησού Φριστού, η πιστή καρδιά του Ρωμανού πήρε φωτιά από Ιερή αγανάκτηση εναντίον του. Και κάποια μέρα, καιροφυλάκτησε τη στιγμή που ο έπαρχος θα έμπαινε στο ναό των ειδώλων, και του είπε κατά πρόσωπο: "τα είδωλα δεν είναι θεοί". Οργισμένος ο ειδωλολάτρης άρχοντας, διέταξε και έκοψαν τη γλώσσα του Ρωμανού. Αλλά ο Θεός με θαύμα, διατήρησε τη λαλιά στο Ρωμανό και χωρίς τη γλώσσα του. Έτσι όταν τον έκλεισαν στη φυλακή κήρυττε τον Φριστό στους δεσμοφύλακες. Οι ειδωλολάτρες, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν σ' αυτά τα θαύματα, έπνιξαν τον γενναίο μάρτυρα (το 304 μ.Φ.). Αλλά η αλήθεια δεν πνίγεται. Αντίθετα οι διωγμοί επιταχύνουν τον θρίαμβο της. Και δεν πέρασαν πολλοί αιώνες και τα είδωλα έπεσαν σ' όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κατά τον αληθινό λόγο του Ρωμανού, που φωνάζει και στην εποχή των σύγχρονων ειδώλων, ότι "τα είδωλα δεν είναι θεοί". Απολυτίκιο. Ήχος α’. Φορός Αγγελικός. Δυάς η ευκλεής, των κλεινών Αθλοφόρων, εδόξασε λαμπρώς, την Αγίαν Σριάδα, ο Πλάτων ο ένδοξος, Ρωμανός τε ο ένθεος, εναθλήσαντες, και τον

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

εχθρόν καθελόντες, όθεν πάντοτε, υπέρ ημών δυσωπούσι, τον μόνον Υιλάνθρωπον. Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Ψς αστέρα μέγιστον, η Εκκλησία, Ρωμανέ πανεύφημε, σε κεκτημένη αληθώς, φωταγωγείται τοις άθλοις σου, την φωτοφόρον δοξάζουσα μνήμην σου Σο Άγιο Νήπιο Σο άγιο αυτό νήπιο, ρωτήθηκε από τον έπαρχο ποιο Θεό πιστεύει και απάντησε θαυματουργικά με καθαρή φωνητική άρθρωση, τον Φριστό. Σότε αμέσως αποκεφαλίστηκε. (Αυτό συνέβη όταν ο Άγιος Ρωμανός είπε στον ηγεμόνα Ασκληπιάδη, ότι και τα παιδιά ακόμα γνωρίζουν ότι τα είδωλα δεν είναι θεοί). Ο Άγιος Ρωμανός από την Παλαιστίνη Ήταν Διάκονος της Εκκλησίας στην Καισαρεία της Παλαιστίνης και μαρτύρησε στα χρόνια του Διοκλητιανού το 298 στην Αντιόχεια. Αυτός λοιπόν ενθάρρυνε τους Φριστιανούς, κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου να ομολογούν τον Φριστό. Σότε αμέσως συλλήφθηκε και καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. Ο Διοκλητιανός όμως, διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα. Αλλά ο Άγιος, δια θαύματος μιλούσε και ενθάρρυνε τους χριστιανούς ακόμα εντονότερα. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, τον φυλάκισαν και μέσα στη φυλακή τον έπνιξαν, τυλίγοντας σφιχτά στον λαιμό του ένα σχοινί και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. (Διαπιστώνουμε εδώ, ότι το μαρτύριο του Αγίου αυτού συγχέεται με αυτό του προηγουμένου, κατά την ήμερα αυτή, Αγ. Ρωμανού και πολύ πιθανόν να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο). Οι Άγιοι Ζακχαίος ο Διάκονος και Αλφαίος

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Ζακχαίος, που ήταν Διάκονος της Εκκλησίας των Γαδείρων (μικρό νησί της Ισπανίας, πού βρίσκεται στον Ατλαντικό και πολύ κοντά στη στεριά της Ισπανίας), σύρθηκε αλυσοδεμένος στο κριτήριο των ειδωλολατρών και ομολόγησε με θάρρος τον Φριστό. Σότε βασανίστηκε σκληρά και ρίχτηκε στη φυλακή, τοποθετημένος για τέσσερα ημερονύκτια πάνω σε ειδικό βασανιστικό ξύλο. Κατόπιν έφεραν στο κριτήριο τον Αλφαίο, που ήταν γεμάτος Πνεύματος Αγίου και του ξέσχισαν τις πλευρές. Έπειτα έκαψαν τις πληγές του και τον έριξαν στη φυλακή, όπως και τον συναγωνιστή του Ζακχαίο. Σην επομένη τους αποκεφάλισαν (307 μ.Φ.) και έτσι οι άγιες ψυχές τους πέταξαν στον θρόνο του Θεού. Ο Όσιος Βασίλειος Ση μνήμη του βρίσκουμε μόνο στον Παρισινό Κώδικα 1578 χωρίς κάποια άλλη προσθήκη. Ο Άγιος Αναστάσιος Νεομάρτυρας από την Παραμυθιά της Ηπείρου

Καταγόταν από την Παραμυθιά της Ηπείρου. Κατά την εποχή του θέρους, βρισκόταν μαζί με την αδελφή του καθώς και με άλλους χριστιανούς στους αγρούς. Εκεί λοιπόν, ήλθε σε συμπλοκή με κάποιους Σούρκους, πού επιτέθηκαν με κακό σκοπό στην αδελφή του. Σότε οι Σούρκοι, προσβληθέντες από τη , συμπλοκή αυτή, συκοφάντησαν τον Αναστάσιο στον πασά, ότι δήθεν έδωσε λόγο να αλλάξει την πίστη του. Ο πασάς τον συνέλαβε και τον πίεζε να αλλαξοπιστήσει. ΢τις προτάσεις του πασά ο Αναστάσιος απάντησε: "Ποτέ δεν έδωσε τέτοιο λόγο. Φριστιανός γεννήθηκα, χριστιανός και θα πεθάνω με τη βοήθεια του Φριστού μου. Όσο για τα αγαθά πού μου υπόσχεσαι δεν ενδιαφέρομαι καθόλου, διότι έχω πολλά αγαθά αιώνια, πού βρίσκονται στους ουρανούς και δεν έχουν καμιά σύγκριση με τα παρόντα". Με τα λόγια αυτά ο Αναστάσιος, Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

κατόρθωσε και έκανε χριστιανό τον γιο του πασά, Μούσα ονομαζόμενο (κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι μετονομάστηκε Δημήτριος και μάλιστα μαρτύρησε για τον Φριστό). Ο δε Άγιος, αφού βασανίστηκε μέσα στη φυλακή με τον πιο φρικτό τρόπο, τελικά αποκεφαλίστηκε έξω από την Παραμυθιά κοντά σ' ένα Μοναστήρι στις 18 Νοεμβρίου 1750. Σο Ιερό λείψανο του ενταφίασαν με τιμές οι μοναχοί του Μοναστηριού αυτού.

19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ὁ Προφήτης Ἀβδίας ἢ Ὀβδιοὺ ἢ Ἀβδιού

Σὸ ὄνομά του σημαίνει «δοῦλος Κυρίου». Ἔζησε στὸ δεύτερο μισό του 6ου αἰώνα π.Φ., (κατ’ ἄλλη ἐκδοχὴ τὸ 800 π.Φ.), καὶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Καταγόταν ἀπὸ τὴν ΢υχὲμ (ἐκ τοῦ ἀγροῦ Βηθοχαρὰμ ἥ Βαθαχαράμ), καὶ μὲ τὴν σύντομη προφητεία του αὐστηρὰ παρατηρεῖ μὲ ἰσχυρὲς ποιητικὲς ἐκφράσεις τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν πτώση τοῦ Ἰσραήλ. Νὰ τί λέει χαρακτηριστικὰ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια: «Ὑπερηφανία τῆς καρδίας σου ἐπῆρέ σε κατασκηνοῦντα ἐν ταῖς ὀπαῖς τῶν πετρῶν, ὑψῶν κατοικίαν αὐτοῦ, λέγων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ, τὶς κατάξει μὲ ἐπὶ τὴν γῆν; ἐὰν μετεωρισθῆς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῆς νοσσιᾶν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» Δηλαδή: Ἡ ὑπερηφάνεια τῆς καρδιᾶς σου σὲ ἔκανε νὰ φρονεῖς πολὺ ὑψηλὰ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ὅτι τάχα κατοικεῖς σὲ φαράγγια καὶ σπηλιὲς τῶν ὀρέων καὶ γενικὰ ἀπόρθητες περιοχές. Ἔχεις κτίσει τὴν κατοικία σου σὲ πολὺ ὕψος, πιστεύεις ὅτι εἶσαι ἰσχυρὸς καὶ ἀνίκητος καὶ λὲς ἀπὸ μέσα σου: Ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ μὲ κατεβάσει στὴ γῆ; Καὶ ἂν ἀκόμα πετάξεις σὲ μεγάλα ὕψη σὰν τὸν ἀετό, καὶ ἂν στήσεις τὴν φωλιά

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

σου ψηλὰ ἀνάμεσα στ’ ἀστέρια, ἀπὸ ἐκεῖ θὰ σὲ καταρρίψω καὶ θὰ σὲ κατεβάσω, λέγει ὁ Κύριος. Ἂς προσέξουμε, λοιπόν, τὰ λόγια τοῦ προφήτη καὶ ἂς καλλιεργοῦμε τὸ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, ποὺ εἶναι ἡ ταπείνωση. Νὰ ἀναφέρουμε ἐπίσης, ὅτι ὁ Ὀβδιοὺ ἦταν μαθητὴς τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, ἐπὶ τῆς βασιλείας Ὀχοζία, ὁ ὁποῖος ἔστειλε τὸν Ὀβδιοὺ στὸν Ἠλία γιὰ νὰ τὸν πείσει νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ βουνὸ πρὸς τὸν βασιλιά. Μετὰ τὴν μετάβαση τοῦ Ἠλία στὸν Ὀχοζία, ὁ Ὀβδιού, παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν θέση τοῦ πεντηκοντάρχου, ἀκολούθησε τὸν προφήτη Ἠλία καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε. Ὅταν πέθανε ἐτάφη στὸν τάφο τῶν πατέρων του. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ ΢ταυρῷ. Ὥσπερ θεράπων φερωνύμως τοῦ Λόγου, τοῦ ὑπὲρ ἔννοιαν φωτὸς ἠξιώθης, καὶ προφητείας ἔλλαμψιν ἐδέξω σοφὲ· δόξαν γὰρ τὴν ἄϋλον, καθαρῶς ἐποπτεύων, ὄργανον θεόπνευστον, Ἀβδιοὺ ἀνεδείχθης, προμελῳδοῦν ἐν κόσμῳ μυστικῶς, τῶν ἐσομένων, Προφῆτα τὴν ἔκβασιν. Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως. Ὡς ἀπαρχὴν εὐπρόσδεκτον, προσαγαγὼν τὸν βίον σου, τῷ ἐν Σριάδι Θεῷ παναοίδιμε, θεαρχικῆς ἐλλάμψεως, ἀπηνέγκω τὸ κάλλος, καὶ μελλόντων ἐκφάντωρ θεοειδέστατος, Ἀβδιοὺ ἀνεδείχθης, κραυγάζων· Ἀλληλούϊα. Μεγαλυνάριον. Φάριν προφητείας οἷα πηγήν, Ἀβδιοὺ Προφῆτα, δεδεγμένος ἐν τῇ ψυχῇ, ὄμβροις οὐρανίοις, προφητικῶς ἐπάρδεις, ἡμῶν τὰς διανοίας, τῶν εὐφημούντων σε. Ὁ Ἅγιος Βαρλαάμ

Ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ ὁ Ἱερὸς Φρυσόστομος, θεώρησαν χρέος τους νὰ ἀσχοληθοῦν στὸ δίκαιο ἐγκώμιο τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ἀθλητὴ τῆς πίστης.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Παρὰ τὰ βαθιὰ γεράματά του, ὅταν τὸν ἔφεραν μπροστὰ στὸν ἔπαρχο Ἀντιοχείας, τὸν ἀντιμετώπισε μὲ θαυμαστὴ εὐψυχία. Ἔτσι τὸν μαστίγωσαν μὲ νεῦρα βοδιοῦ καὶ τοῦ ξερίζωσαν τὰ νύχια. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ὑποχωροῦσε ἄναψαν κάρβουνα καὶ ἑτοιμάστηκαν νὰ βάλουν τὰ χέρια του ἐπάνω σ’ αὐτά. Ἀλλὰ ἐκεῖνος τοὺς πρόλαβε. Βάδισε μόνος του καὶ ἔβαλε τὸ δεξί του χέρι στὴν φωτιά. Καὶ ἐνῶ καίγονταν οἱ σάρκες καὶ τὰ κόκαλά του, ὁ γέροντας Βαρλαάμ, ὑμνοῦσε καὶ εὐλογοῦσε τὸν Κύριο. Μετὰ ἀπὸ λίγο παρέδιδε καὶ τὴν τελευταία του πνοή, ἀλλὰ κράτησε καὶ ἀμετακίνητη τὴν πίστη του (304 μ.Φ.). Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ ΢ταυρῷ. Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν, μαρτυρικὴν ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε δοξάσας τὸν Φριστὸν· τούτῳ δὲ προσήγαγες, δεξιᾷ κεκαυμένη, ὡς θυσίαν ἄμωμον, τὴν ἁγίαν ψυχήν σου. Μεγαλομάρτυς πρέσβευε ἀεί, πᾶσι δοθῆναι, Βαρλαὰμ συγχώρησιν. Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Γηραιῷ ἐν σώματι, τὸν παλαιὸν ἐν κακίᾳ, κρατεροῖς παλαίσμασι, καταβαλὼν Ἀθλοφόρε, ἤνεγκας, καθάπερ ἄσαρκος τὰς στρεβλώσεις, ἔφερες, τὴν τῆς χειρός σου καῦσιν ἀνδρείως· διὰ τοῦτό σε ὁ Λόγος, στεφάνῳ δόξης, Βαρλαὰμ ἔστεψε. Μεγαλυνάριον. Δρόσον οὐρανίου ἀναψυχῆς, γραφικῶς σταλάζει, Ἐκκλησίᾳ τῇ εὐαγεῖ, Βαρλαὰμ θεόφρον, ἡ κεκαυμένη χείρ σου, Κυρίῳ αἰρομένη, ὑπὲρ τῶν δούλων σου. Ὁ Ἅγιος Ἄζης ΢ήμερα ἡ ἐκκλησία μας τιμᾶ τὸν Ἅγιο Ἄζη, ὁ ὁποῖος ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Ἰσαύρων καὶ ἦταν στὸ ἐπάγγελμα στρατιωτικός. Ἄφησε ὅμως τὴν στρατιωτικὴ ζωὴ καὶ πῆγε στὴν ἔρημο γιὰ νὰ μονάσει, ὅπου καὶ ἐπιτέλεσε πολλὰ θαύματα. Σὸν κατήγγειλαν ὅμως, οἱ εἰδωλολάτρες στὸν ἔπαρχο, ὁ ὁποῖος ἔστειλε στρατιῶτες γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν. ΢τὸν δρόμο πρὸς τὸν ἔπαρχο, οἱ στρατιῶτες ποὺ τὸν συνόδευαν δίψασαν πολύ. Ὁ Ἅγιος τοὺς λυπήθηκε καὶ προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ἀνέβλυσε ἀπὸ τὴν γῆ δροσερὸ νερό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἤπιαν ὅλοι καὶ ἀνακουφίστηκαν. Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἔκανε τοὺς στρατιῶτες νὰ πιστέψουν στὸ Θεό. Ὁ ἔπαρχος πῆρε τὸν Ἄζη καὶ τοὺς στρατιῶτες καὶ τοὺς πῆγε σὲ κάποιο τόπο, ὅπου ὑπέβαλε τὸν Ἅγιο σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, γιὰ ἐκφοβισμὸ τῶν ὑπολοίπων. Ἔπειτα ἀπὸ τὰ βασανιστήρια τὸν ἔριξε μέσα σὲ μία

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

πυρακτωμένη κάμινο. Μὲ τὴν Θεία ἐπέμβαση ὅμως ἡ φλόγα ἔσβησε καὶ ὁ Ἅγιος ἐξῆλθε ἀπὸ αὐτὴ ἀπόλυτα ἀβλαβής. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἀσπάστηκαν τὴν πίστη τοῦ Φριστοῦ, ἡ κόρη καὶ ἡ γυναίκα τοῦ ἐπάρχου, κάτι ποὺ τὸν ἐξόργισε ἀφάνταστα. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο μὲ προσταγή του, οἱ δήμιοι ἀποκεφάλισαν τοὺς στρατιῶτες μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα καὶ τὴν κόρη του. Μετὰ βασάνισε τὸν Ἅγιο καὶ στὴν συνέχεια ζήτησε τὸν ἀποκεφαλισμό του. Ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦμά του στὸν Κύριο. Οἱ Ἅγιοι 150 Μάρτυρες ΢τρατιῶτες Αὐτοὶ πίστεψαν διὰ τοῦ Ἁγίου Ἄζη στὸν Φριστὸ καὶ μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Οἱ Ἁγίες Μάννα καὶ Θυγατέρα Ἦταν σύζυγος καὶ κόρη τοῦ ἐπάρχου Ἀκυλίνου, ποὺ πίστεψαν στὸν Φριστὸ διὰ τοῦ Ἁγίου Ἄζη καὶ μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι 12 Μάρτυρες ΢τρατιῶτες Μαρτύρησαν διὰ ξίφους, ἴσως τὴν ἐποχὴ τῶν 150 Ἁγίων μαρτύρων στρατιωτῶν ποὺ ἑορτάζωνται σήμερα. Ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ διέπρεψε γιὰ τὴν σεμνότητα τῆς ζωῆς του. ΢υνελήφθη ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μαξιμίνο (311 – 313), ἐπὶ δούκα Οὐρβανοῦ, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἦταν χριστιανός. Σότε τὸν διαπόμπευσαν μέσα στὸ στάδιο καὶ στὴν συνέχεια τὸν ἄφησαν γιὰ τροφὴ στὰ ἄγρια θηρία. Αὐτὰ τὸν κατασπάραξαν, ἀλλὰ τὸν ἄφησαν μισοπεθαμένο. ΢’ αὐτὴ τὴν κατάσταση τὸν ἔριξαν στὴ φυλακὴ καὶ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα τὸν ἔπνιξαν στὴ θάλασσα. Ὁ Ἅγιος Ἠλιόδωρος ὁ Μάρτυρας Μαρτύρησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Αὐρηλιανοῦ (272) στὴ Μαγιδῶ τῆς Παμφυλίας, καὶ ὅταν ἡγεμόνευε στὴν πόλη αὐτὴ ὁ Ἀέτιος. Ὁ Ἠλιόδωρος λοιπόν, συνελήφθη καὶ ἐπειδὴ δὲν πείστηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, στὴν ἀρχὴ ξέσχισαν τὶς πλευρές του μὲ σιδερένια νύχια καὶ ἔπειτα ἔκαψαν τὶς πληγές του μὲ ἀναμμένες ἀπὸ ρητίνη λαμπάδες. Παρὰ λίγο ὁ Ἅγιος νὰ λιποψυχήσει, ἀλλὰ διὰ τῆς προσευχῆς πρὸς τὸν Κύριο, ἡ ψυχή του στερεώθηκε. Ἀκολούθησε σειρὰ σκληρῶν καὶ φρικτῶν βασανιστηρίων, ἀλλὰ ἡ Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

σταθερότητα τῆς πίστης τοῦ Ἠλιόδωρου δὲν κάμφθηκε. Σελικὰ ὁδηγήθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ ἐκεῖ ὑπέστη τὸν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο. Οἱ Ἅγιοι Ἄνθιμος, Θαλλελαῖος, Φριστόφορος, Εὐφημία σὺν τὰ παιδιά τους καὶ Παγχάριος οἱ Μάρτυρες Δὲν βρίςκουμε κανζνα ςτοιχεῖο γιὰ τὴν ηωι τουσ καὶ τὸ μαρτφριό τουσ. Ὁ Ὅσιος Βαρλαὰμ ἡγούμενος τοῦ ΢πηλαίου (Ρῶσος, † 1065) Δὲν ὑπάρχουν λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου. Ὁ Ὅσιος ΢ίμων Ἡ τοῦ Ὁσίου ΢ίμωνος μνήμη δὲν ἀπαντᾶται οὔτε εἰς τὰ ἔντυπα Μηναῖα οὔτε εἰς τὸν ΢υναξαριστὴν Νικόδημου. Ἀπαντᾶται εἰς τὸν Παρισινὸν Κώδ.

1621 (αἰών. ιγ’), ἔνθα περὶ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν ταῦτα: Οὗτος ἣν ἐκ Καλαβρίας μοναχὸς μονῆς μεγάλης καὶ θαυμαστής, ὄτε ποτὲ ἐστάλησαν εἰς διακονίαν μοναχοί τινες ἐκ τῆς μονῆς παρὰ τὴν θάλασσαν συνελήφθησαν ὑπὸ πειρατῶν Σούρκων καὶ ὡδηγήθησαν εἰς τὴν Ἀφρικήν. Πρὸς ἐξαγορὰν τῶν αἰχμαλώτων ἀδελφῶν ἐλθῶν οὗτος καὶ εὕρων αὐτοὺς διηρώτα ἐν συγκινήσει τὰ κατ’ αὐτούς, ὄτε πλησιάσας Ἀγαρηνὸς ἐξέτεινε τὴν χείρα αὐτοῦ νὰ ραπίση τὸν Ὅσιον, ἀλλ’ ἐξηράνθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ. Σὸ αὐτὸ ἐπανελήφθη καὶ εἰς τὸν δεύτερον ἐλθόντα, ὄτε οἱ ἄλλοι οἱ μετ’ αὐτοῦ ἀπήγαγαν αὐτὸν εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου καὶ διηγήθησαν τὰ διατρέξαντα, ἐκ τούτων ὁ ἄρχων κατεπλάγη καὶ παρεκάλεσε τὸν Ὅσιον δι’ εὐχῆς ν’ ἀποκαταστήσει τὰς ἐξηραμένας τῶν στρατιωτῶν χείρας, καὶ τούτου γενομένου, διέταξε νὰ μεταφέρωσιν ἐν τιμῇ τοὺς αἰχμαλώτους μοναχοὺς εἰς τὸν τόπον αὐτῶν. Κατὰ δὲ τὸ ταξίδιον, ἀπολιπόντος τοῦ ὕδατος διὰ προσευχῆς τὸ τῆς θαλάσσης ὕδωρ μετέβαλεν εἰς γλυκύτητα ὅπερ ἐκίνησεν εἰς θαυμασμὸν τοὺς ἀπίστους ἐγένετο αὐτουργὸς καὶ ἄλλων θαυμάτων καὶ ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ (Ἁγιολόγιο ΢. Εὐστρατιάδη, σελ.

425). Ὁ Ὅσιος Ἰλαρίων ὁ Ἴβηρ, ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ Ἔζησε τὸν 9ο αἰώνα. Ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο στὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου του (Γεωργία). Σαξίδευσε στοὺς Ἁγίους Σόπους, στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὴν Βιθυνία, ὅπου γνωρίστηκε μὲ ἄλλους πνευματικοὺς πατέρες. Κατόπιν ταξίδευσε στὴ Ρώμη διὰ Θεσσαλονίκης, ὅπου ἔκανε θαύματα. Ἐπανερχόμενος ἔμεινε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ἔκτισε καὶ ἱερὸ ναὸ τὸ 870. Σὸ ἔργο του, ποὺ ἦταν κυρίως διδακτικό, ὑπῆρξε ἐξαιρετικὸ γιὰ τοὺς Θεσσαλονικεῖς. Πέθανε τὸ 875.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Προεόρτια Εισοδίων της Τπεραγίας Θεοτόκου, Γρηγορίου Δεκαπολίτου, Πρόκλου Αρχιεπίσκοπου, Δασίου, Νίρσα και Ιωσήφ, των Αγίων Ισαακίου, Ιωάννου, ΢αβωρίου, Ωνάμ, Παππία και Ισαακίου, Ιωάννη Οσίου, των Αγίων Γεϊδαζέτ, ΢ασάνη, Νοηλμάρη και Ζαρουαντίνη, των Αγίων δέκα Παρθένων, των Αγίων Ευσταθίου Θεσπεσίου και Ανατολίου, Θεοκτίστου Ομολογητή, ΢ωζομένου, Βάσσου και των συν αυτώ, Edmund Προεόρτια Εισοδίων Τπεραγίας Θεοτόκου

Παραμονή της μεγάλης Εορτής. Κοντάκιον Προεόρτιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Ευφροσύνης σήμερον, η οικουμένη, επληρώθη άπασα, εν τη ευσήμω Εορτή, της Θεοτόκου κραυγάζουσα, Αύτη υπάρχει, σκηνή επουράνιος. Ο Όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

Έζησε τον 9ο αιώνα μ.Φ. καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Ση χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Φριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο πού ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του. Ση θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα. Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ' αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: "Πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ουν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον" Καθένας, δηλαδή, πού αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθλητές του κόσμου, αγωνίζονται και εγκρατεύονται για να πάρουν στεφάνι πού φθείρεται. Εμείς όμως, οι αθλητές του Φριστού, αγωνιζόμαστε για άφθαρτο στεφάνι. Ο Γρηγόριος όμως δεν αρκέσθηκε μόνο στη μοναχική ζωή. Μετείχε από κοντά στους σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων βασιλέων. Έκανε πολλά ταξίδια και τελικά εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή του Αγίου Μηνά. Επιδόθηκε σε συγγραφές και πέθανε από βαριά αρρώστια στην Κωνσταντινούπολη (το 816 μ.Φ.). Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Λυχνία ως δίπυραος, των θεϊκών δωρεών, ακτίσι της χάριτος, φωταγωγούσιν ημάς, Πατέρες οι ένθεοι, Πρόκλος του Βυζαντίου, ο σοφός Ποιμενάρχης, Γρηγόριος ο θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος, διό μετά προθυμίας, τούτοις προσέλθωμεν. Ο Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης Μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Φρυσοστόμου. Τπήρξε άξιος μαθητής του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννου του Φρυσοστόμου. Ο Πατριάρχης Αττικός (406-425) τον έκανε διάκονο και κατόπιν πρεσβύτερο. Επειδή δια κρινόταν για την παιδεία, την αρετή και την διδακτική του ικανότητα, αγαπήθηκε θερμά απ' όλους τους θαυμαστές του αξέχαστου διδασκάλου του και υποστηριζόταν απ' αυτούς για τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αλλά η αντίδραση του διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε την υποψηφιότητα του. Αργότερα ο Πατριάρχης ΢ισίνιος, το έτος 425, χειροτόνησε τον Πρόκλο επίσκοπο Κυζίκου. Λόγω όμως των ανωμαλιών της επαρχίας, την επισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Αλλά ο Πρόκλος, χωρίς να στεναχωρηθεί, εξακολούθησε το κήρυγμα του θείου λόγου στην Κωνσταντινούπολη. Όταν πέθανε ο Πατριάρχης Μαξιμιανός (434) και αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β', στο θρόνο ανέβηκε πανηγυρικά ο Πρόκλος. Και μάλιστα πριν ακόμα θάψουν τον Μαξιμιανό. Η πρώτη φροντίδα του Πρόκλου Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ήταν, η ανακομιδή του ιερού λειψάνου του Φρυσοστόμου από τα Κόμανα στην Κων/πολη. Επίσης, επί του Πατριάρχου αυτού καθιερώθηκε και ο τρισάγιος ύμνος στις εκκλησίες. Πατριάρχευσε δώδεκα χρόνια και τρεις μήνες. Πέθανε το 447. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Λυχνία ως δίπυραος, των θεϊκών δωρεών, ακτίσι της χάριτος, φωταγωγούσιν ημάς, Πατέρες οι ένθεοι, Πρόκλος του Βυζαντίου, ο σοφός Ποιμενάρχης, Γρηγόριος ο θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος, διό μετά προθυμίας, τούτοις προσέλθωμεν. Ο Άγιος Δάσιος Ο Άγιος Δάσιος έζησε γύρω στα τέλη του 3ου μ.Φ. αι. και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου στην πόλη Δορύστολος η οποία ήταν χτισμένη κοντά στον Ίστρο (Δούναβη) ποταμό. Ο Δάσιος άνηκε στις στρατιωτικές τάξεις, τον διακατείχε δε μεγάλη πίστη προς τον Φριστό. Γι' αυτόν τον λόγο τον κατήγγειλαν στον διοικητή του. Αυτός προσπάθησε να τον δελεάσει με υποσχέσεις και αφού είδε ότι δεν το κατάφερε τον απείλησε με βασανισμούς. Ο Άγιος όμως παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι ο διοικητής του, διέταξε τον βασανισμό του και τέλος τον αποκεφαλισμό του. Οι Άγιοι Νιρσάς και Ιωσήφ ΢ήμερα η εκκλησία μας τιμά και τους Αγίους Νιρσά και Ιωσήφ. Ο Άγιος Νιρσάς ήτανε επίσκοπος και ηλικίας 80 ετών. Ο δε Άγιος Ιωσήφ ήταν μαθητής του Νιρσά και επίσης επίσκοπος. Ήταν δε κι αυτός 89 ετών. Ήταν και οι δύο ηγέτες μικρών χριστιανικών ποιμνίων, και άγρυπνοι πνευματικοί τους πατέρες. Δίδασκαν με παραδείγματα, όχι μόνο την κατά τον Φριστόν ζωή, αλλά και το υπέρ του Φριστού μαρτύριο. Κατά τους διωγμούς των χριστιανών στα χρόνια του ΢απώρ του Β' προστέθηκαν στις ένδοξες φάλαγγες των μαρτύρων, και τιμήθηκαν έτσι με το άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου. Οι Άγιοι Ισαάκιος, Ιωάννης, ΢αβώριος, Ωνάμ, Παππίας & (άλλος) Ισαάκιος Οι τρεις πρώτοι μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού (το 343 μ.Φ.), μαζί με τον ασκητή Ψνάμ, από τον βασιλιά των Περσών. Οι δε επόμενοι δύο με αποκεφαλισμό. ΢τον Παρισινό Κώδικα 1578 και 1624 λέγονται επίσκοποι.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Ιωάννης Ήταν ασκητής στο όρος της Νιτρίας. Με οσιότητα βίου αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά. Σα περί της ζωής του, που αναφέρονται στο Λαυσαϊκό, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι Άγιοι Γεϊδαζέτ (ή Γαϊσαδέτ ή Βοηθαζάτ) ο ευνούχος, ΢ασάνης (ή ΢ωσάννης), Νοηλμάρης και Ζαρουαντίνης Οι μάρτυρες αυτοί, επειδή δεν θυσίασαν στον Θεό Ήλιο των Περσών, θανατώθηκαν όλοι δια λογχισμού. Οι Αγίες παρθένες Θέκλα, Βαουθά, Δενάχις (ή Δινάχ), Σεντούς, Μάμα, Μαλοχία, Άννα, Νάνα, Άστη και Μαλάχ Αυτές ήταν ασκήτριες χριστιανές γυναίκες από την Περσία. Διατάχθηκαν από τον βασιλιά των Περσών να προσκυνήσουν τη φωτιά και επειδή δεν δέχτηκαν, τεμαχίστηκαν όλες με τα ξίφη των στρατιωτών. Οι Άγιοι Ευστάθιος, Θεσπέσιος και Ανατόλιος Τπήρξαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού το έτος 300 μ.Φ. Αυτοί ήταν αδέλφια μεταξύ τους και πατρίδα είχαν τη Γάγγρα της Μ. Ασίας. Οι γονείς τους ήταν ειδωλολάτρες και ονομάζονταν Υιλόθεος και Ευσεβία. Από τους τρεις, ο μεν Ευστάθιος ασχολείτο με το γράμματα, οι δε δύο άλλοι αδελφοί με το επάγγελμα του πατέρα τους (πώληση φορεμάτων). ΢τη χριστιανική πίστη τους έφερε ο πρεσβύτερος Αντιοχείας Λουκιανός, αφού είχε συναντήσει τον Υιλόθεο και τον Ανατόλιο σ' ένα ταξίδι στην Ανατολή. Σους κατήχησε και όταν έφτασαν στη Νικομήδεια βαπτίστηκαν από τον επίσκοπο Νικομήδειας Άνθιμο, ο όποιος τον μεν Υιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, το δε Ευστάθιο διάκονο. Μετά τον θάνατο των γονέων τους, καταγγέλθηκαν στον Μαξιμιανό και αφού υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τελικά αποκεφαλίστηκαν. Ο Άγιος Θεόκτιστος ο Ομολογητής Έζησε τον 9ο αιώνα μ.Φ. Τπέστη πολλά από τους εικονομάχους για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας, αλλά επί βασιλίσσης Θεοδώρας αναδείχτηκε Πατρίκιος και τιμήθηκε με πολλές άλλες διακρίσεις.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος ΢ωζόμενος (Κύπρος)

Μορφή με παγκύπρια πνευματική ακτινοβολία είναι ο άγιος ΢ωζόμενος. Σην ακτινοβολία του μαρτυράνε τα πολλά θαύματα του που με ευλάβεια αναφέρονται από τον λαό μας, μα κι οι ιεροί ναοί που είναι αφιερωμένοι στ' όνομά του. Μια γρήγορη ματιά στη ζωή του πολλά θα έχει να πει και σ' εμάς. Ένας κώδικας από την Αγία Σριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο τρισμακάριος αυτός πατήρ καταγόταν από την Καρπασία. Από την ακολουθία του μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου μας. Και στο συναξάρι που έγραψε γι' αυτόν κάποιος Ακάκιος μοναχός Υιλόθεος μοναχός από την Καρπασία. Έζησε στα τέλη του 17ου και τις αρχές του 18ου αιώνα. Πέρασε το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του στην εξορία (50 χρόνια). Σο χειρόγραφο που μας αφήκε εκτός από την άλλη του αξία περιλαμβάνει και τις ακολουθίες των πέντε αγίων της Καρπασίας. Σων αγίων Υίλωνος, ΢υνεσίου, Θύρσου, Υωτεινής και ΢ωζομένου. διαβάζουμε πως ο άγιος ήταν «επί της Φριστιανοσύνης». Με τούτο πρέπει να δεχθούμε πως ο όσιος πατήρ πρέπει να έζησε γύρω στα 1100 μ.Φ., τότε πού το νησί μας ήταν ένα τμήμα και μια επαρχία της μεγάλης μας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από τους γονείς του πού ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού. Κι αγάπησε τα θεία λόγια. Με όλη την καρδιά του τ' αγάπησε. «Ψς γλυκέα τω λαρύγγι μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου» έλεγε κάθε φορά με ενθουσιασμό, όταν δακρυσμένος από συγκίνηση σήκωνε τα μάτια από τα ιερά βιβλία. Η προσεκτική μελέτη της Γραφής και των διαφόρων θεολογικών συγγραμμάτων με τα όποια καταγινόταν καθημερινά, τον βοήθησαν με Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τον καιρό να αποκτήσει μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση. Κάτι περισσότερο. Σον βοήθησαν να εξελιχθεί σ' ένα άνθρωπο του Θεού κι ένα συνειδητό χριστιανό. Σα λόγια του μεγάλου απόστολου, του θείου Παύλου «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Φριστού» (Α' Κορ. ια',1) δεν τα γνώριζε απλώς και δεν τα απήγγελλε μονάχα. Αγωνιζόταν κιόλας κάθε μέρα να τα κάμει βίωμα του, ζωή του. Και τα κατάφερε. Με τους συνεχείς πνευματικούς αγώνες του κατώρθωσε να προχωρήσει και να πλησιάσει και να ομοιάσει κατά το μέτρο του δυνατού, το αιώνιο πρότυπο, που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος, τον Φριστό. Ναι! Μόρφωσε μέσα του τον Φριστό, που είναι ό μόνος τέλειος, μα κι ο μόνος αληθινός άνθρωπος. Και να πως το πέτυχε! Από τα πρώτα χρόνια της εφηβικής κι ύστερα της νεανικής του ηλικίας ό εραστής της πραγματικής χριστιανικής ζωής αγωνίστηκε ιδιαίτερα, για να κρατήσει την καρδιά του αγνή και καθαρή. Ο μακαρισμός του Κυρίου «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», πρόβαλλε πάντα με φωτεινά γράμματα μπροστά του και τον καλούσε να τον κάμει σύνθημα ζωής.

Κι ο καλός νέος πρόσεξε την πρόσκληση. Και την αγκάλιασε. Και την εφήρμοσε με προσοχή στον βίο του και νίκησε. Παρά την ηθική βρωμιά που υπήρχε γύρω του, κι υπάρχει σ' όλες τις εποχές και πολιορκεί με όλα τα μέσα τις νεανικές καρδιές και προ παντός εκείνες που φλέγονται κι αγωνίζονται να μείνουν μακριά απ' αυτή, ό άγιος με τη σύνεση, την προσοχή και τους αγώνες του μπόρεσε να ξεπεράσει τους ποικίλους πειρασμούς της ηλικίας του. Σους ξεπέρασε και κράτησε το μυαλό του καθαρό από σκέψεις και θύμησες κι εντυπώσεις ακάθαρτες και πονηρές. Ακόμη κράτησε και την καρδιά του ελεύθερη από αισθήματα και πάθη παράνομα κι αμαρτωλά. Και τη θέληση του ανεπηρέαστη από κάθε επιθυμία και πόθο, μα και συγκατάθεση αντίθετη προς τον νόμο του Θεού. Γνώριζε ό ταπεινός θιασώτης της αρετής, πως δεν μπορεί να 'ναι γνήσιος οπαδός της θρησκείας του Εσταυρωμένου Ιησού της «καθαρής και αμιάντου θρησκείας» της «αγίας και αμώμου» της «μη εχούσης σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων», εκείνος, πού δεν έχει την καρδιά του καθαρή από κάθε ανηθικότητα και βρωμιά και τα φρονήματα του άδολα, ανόθευτα κι αγνά. Σα γνώριζε ο νεαρός ΢ωζόμενος όλα αυτά. Και για τούτο πάλαιψε με όλες του τις δυνάμεις να μείνει ξένος από ότι λερώνει και καταστρέφει την ψυχή. Κι ακόμη να φυλάξει πιστά τη θεία εντολή: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί». Ναι την φύλαξε! Πιστά την φύλαξε!

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Εκτός απ' την προσεκτική αγρυπνία της ψυχής, η προσευχή κι η νηστεία ήταν οι δύο βακτηρίες πού κρατούσε για την επίτευξη του άγιου σκοπού του. Η νηστεία για να του καταστέλλει τις ορμές. Κι η προσευχή για να τον βοηθά ν' απλώνει τις φτερούγες της διάνοιας του και να υψώνεται κάθε στιγμή και ώρα για να καταθέτει προ του θρόνου του Μεγάλου Πατέρα σκέψεις κι αισθήματα. Για να είναι απερίσπαστος στον ευγενικό του αγώνα πού χάραξε μονάχος του, προτού ανδρωθεί, πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Κάποια μέρα, ύστερα από ολονύκτια προσευχή σηκώθηκε και ξεκίνησε. Αφήκε ό,τι πολύτιμο κι αγαπητό είχε στον κόσμο τούτο και πήρε τον δρόμο της ερημικής ζωής. Περπάτησε πολύ. Κάποτε έφτασε σε μια σπηλιά. Βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: -«Η καρδία μου προς ΢ε, Λόγε, υψωθήτω, και ουδέν θέλξει με, των του κόσμου τερπνών, προς χαμαιζηλίαν». Σρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου.

Δηλαδή, σε ΢ένα Φριστέ μου, σε ΢ένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου. Και στ' αλήθεια! Η καρδιά πού υψώθηκε μια φορά πραγματικά στον ουρανό, όπου βρίσκονται τα αιώνια αγαθά κι όπου βασιλεύει η ευδαιμονία κι η μακαριότητα του ανέκφραστου κάλλους του προσώπου του Κυρίου, όπως τον θειο απόστολο Παύλο, θ' αναφωνεί κι αυτή: «Ηγούμαι πάντα ζημίαν είναι δια το υπερέχον της γνώσεως Φριστού Ιησού του Κυρίου μου, δι' όν τα πάντα έζημιώθην, και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα Φριστόν κερδήσω» (Υιλιπ. γ', 8). Δηλαδή όσα είναι ξένα προς τον Φριστό τα θεωρώ ζημία μου εν συγκρίσει προς την υπεροχή και το μεγαλείο της γνώσεως του Ιησού μου για χάρη του Οποίου με το κέφι μου απέρριψα και περιφρόνησα τα πάντα. Και τα θεωρώ όλα σκύβαλα κι ανάξια λόγου, για να κερδίσω τον Φριστό. Ανάξια λόγου και ζημία του και σκύβαλα θεώρησε κι ό ΢ωζόμενος τα αγαθά του κόσμου τούτου. Σα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

αγαθά πού απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό και το άγιο θέλημα του, προ κειμένου να αρέσει στον Φριστό και να μείνει πιστός ακόλουθος του. Μέσα στη σπηλιά πού διάλεξε για κατοικία κι ασκητήριό του ο όσιος πατήρ σπεύδει να κάμει έργο του τον σκοπό πού έταξε στη ζωή του. Κι αγωνίζεται. ΢κληρά αγωνίζεται κάθε μέρα πως να κατανικήσει τη σάρκα του και πως να αποκτήσει την αρετή. Η ζωή του είναι ένας συνεχής αγώνας. Αγώνας για την υπερνίκηση του εαυτού του. ΢αν καλός γεωργός γνωρίζει ο σεβάσμιος πατήρ, πως για να επιτύχει μια σπορά και μια καλλιέργεια πρέπει πρώτα να ετοιμασθεί ο χώρος, το έδαφος. Με τη νηστεία και τη σκληραγωγία ετοιμάζει το χωράφι της ψυχής του. Γκρεμίζει σιγά και προσεκτικά ένα ένα τα οχυρά του εχθρού πού λέγονται σοφίσματα και πονηροί λογισμοί και υψηλοφροσύνη και τα οποία εμποδίζουν τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Θεό. Ξεριζώνει με σύστημα τα αγκάθια των παθών και ρίχνει με υπομονή τους σπόρους της υποταγής σε όλα στο θέλημα του Θεού. Και πετυχαίνει στον αγώνα του. Και νικά. Και γίνεται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με το λόγιο της Γραφής που διακηρύττει: «Επί τίνα επιβλέψω, αλλλα η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου;» (Ησαΐου ξστ’, 2). Δηλαδή πάνω σε ποιο θα ρίψω εγώ στοργικό και προστατευτικό το βλέμμα μου, παρά μονάχα στον άνθρωπο τον ταπεινό και ειρηνικό και ήσυχο, που τρέμει με σεβασμό τα λόγια μου κι αγωνίζεται να τα εφαρμόσει στη ζωή του; «Οικητήριον του Αγίου Πνεύματος, και στύλος ολόφωτος, λόγου και γνώσεως έμπλεως, αρεταίς τε κατάκοσμος και των Κυπρίων ιατρός των εν νόσοις...» να τι ευτύχησε να επιτύχει και να γίνει ο αοίδιμος ασκητής με την καθαρότητα της ψυχής του και τους συνεχείς πνευματικούς αγώνες του. Και το ανορθωτικό και σωστικό έργο του δεν περιώρισε ο ιερός πατήρ μόνο στον εαυτό του. Σο επεξέτεινε και στους γύρω του και σε όσους άλλους η φήμη της αρετής του έφερνε μέχρι τη σπηλιά του. Κι ήταν πολλοί αυτοί. Άλλοι από περιέργεια κι άλλοι από ανάγκη και πόθο κάτι να πάρουν και κάτι ν' ακούσουν, ξεκινούσαν από διάφορα μέρη κι έρχονταν στον ευλαβή ασκητή. Κι αυτός σαν άλλος Βαπτιστής άρπαξε τις ευκαιρίες για να διδάξει, να παρακαλέσει, να επιτιμήσει. Σο κήρυγμα του άρχιζε πάντα με τις λέξεις: - Μετανοήσατε κι αγαπήσατε τον Θεόν. Αδελφοί μου! Μετανοιώσετε κι αφήστε την αμαρτία. Αφήστε την, που είναι κατάρα. Είναι θάνατος. Είναι Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

νέκρωση. Αφήστε την αμαρτία κι αγαπήστε τον Θεό. Εκείνος πού αγαπά τον Θεό, ζει με αναπαυμένο τον νου του. Η αγάπη, όταν θρονιαστεί στον άνθρωπο, είναι ικανή να του θρέψει την ψυχή' αυτή είναι το κρασί πού ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου. Αυτή του ξεκουράζει την ψυχή. Σου γαληνεύει το μυαλό. Σον κάνει αληθινό παιδί του Θεού. Η αγάπη είναι το κλειδί πού θα μας ανοίξει μια μέρα και τον Παράδεισο. Σα λόγια του αγίου συνοδεύονταν πάντα με το δικό του φωτεινό παράδειγμα. ΢ε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και τη βοήθεια του. Σο κατάλυμα του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν. Μπροστά στη σπηλιά πού έμενε, κατέφθαναν συχνά από παντού μορφές πονεμένες και χλωμές απ' την αρρώστια και τον πόνο. Μητέρες με τα πυρέσσοντα παιδιά στην αγκαλιά τους. Άνδρες και γυναίκες με ζωντανά τα σημάδια της πίκρας στα πρόσωπα τους. Νέοι και νέες με τα κορμιά μαραμένα απ' της ασθένειας τα βαριά πλήγματα. Με τα μάτια φλογερά απ' τον πόθο της υγείας σταματούσαν εκεί στης σπηλιάς το άνοιγμα και με φωνή ραγισμένη φώναζαν κι έλεγαν: -Άγιε ΢ωζόμενε, μας τσάκισε η αρρώστια. Λυπήσου μας και δώσε μας τη βοήθεια σου. Γιάτρεψε μας. Με την καλοκάγαθη μορφή έβγαινε ο σεβαστός ασκητής απ' την σπηλιά και με πατρική καλωσύνη έστεκε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο κι έλεγε: - Ο άγιος Θεός, παιδιά μου, μπορεί μόνο να σας θεραπεύσει. Ναι! Μόνο ο άγιος Θεός. Αρκεί να πιστεύετε σ' Αυτόν με την καρδιά σας. Κι αρκεί το θέλημα Σου να το 'χετε πάντα οδηγό στη ζωή σας. Είναι σπλαγχνικός Πατέρας ο Κύριος. Είναι Πατέρας «οικτίρμων και ελεήμων μακρόθυμος και πολυέλεος». Είναι πατέρας όλων μας. Και σαν πατέρας ένα μόνο θέλει για τον καθένα μας. Ση σωτηρία μας. Ναι! Ση σωτηρία μας ζητά ο Θεός. Και τη σωτηρία την προσφέρει σε όλους. Υτάνει μονάχα να απαρνηθούμε την αμαρτία και να μετανοήσουμε. Είσθε έτοιμοι κι εσείς να κάμετε το σωστικό τούτο πήδημα; Είσθε έτοιμοι να απαρνηθήτε την αμαρτία και με συντριβή ψυχής να ζητήσετε συγχώρηση για κάθε κακό που εκάμετε ως σήμερα; Είσθε πρόθυμοι ακόμη να αλλάξετε ζωή; Να συγχωρήσετε με το κέφι σας όλους εκείνους που σας έβλαψαν, σας αδίκησαν, σας έκαμαν κακό και να γίνετε άνθρωποι καινούργιοι άνθρωποι καλωσύνης και αγάπης; - Είμεθα, άγιε πάτερ. Είμεθα... Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Αυτή κατά κανόνα ήταν η συνηθισμένη απάντηση, πού οι επισκέπτες έδιναν στα απλά ερωτήματα του γέροντα ασκητή. Κι αυτός σαν την άκουε και σαν βεβαιωνόταν, πως οι καρδιές είχαν κατανυγεί, αποσυρόταν στη γωνιά της σπηλιάς του και με δάκρυα κατανύξεως ζητούσε το έλεος του μεγάλου Θεού για τους πάσχοντες ξένους του. Σο θαύμα δεν αργούσε να γίνει. Ο πόνος σιγά-σιγά χανόταν απ' το πονεμένο μέρος. Η δύναμη ξαναγύριζε στο αρρωστημένο κορμί. Σα μάτια φωτιζόντουσαν από την πίστη και την πεποίθηση της αγάπης του Θεού. Σα πρόσωπα ξανάβρισκαν το χρώμα της υγείας. Οι καρδιές φούσκωναν από τη χαρά. Κι οι άρρωστοι, θεραπευμένοι πια ξεσπούσαν σε μια ολόψυχη δοξολογία του ονόματος του θεού και σ' ένα βαθύ εγκάρδιο ευχαριστώ στον άγιο, πού με τη δύναμη της προσευχής του, τους είχε κάμει καλά. Κι αυτός με ταπείνωση αληθινή, προτού τους κατευοδώσει για τα χωριά τους με πατρική στοργή κι αγάπη τους καλούσε κοντά του και τους επαναλάμβανε; — Παιδιά μου! Ο άγιος Θεός σας χάρισε την υγεία σας. Μη λησμονείτε την υπόσχεση πού του δώκατε. Αποφεύγετε στο εξής την αμαρτία. Μένετε πιστοί στο θέλημα του. Κι η ευτυχία κι η χαρά πού ζητάτε, κι όλοι οι άνθρωποι ποθούμε, θα γίνει πια κτήμα σας. Και θα ολοκληρωθεί κάποια μέρα στον ουρανό, στη μακαριά ζωή πού η αγάπη του Θεού ετοίμασε για όλους μας. Με ένα τέτοιο τρόπο ο όσιος περνούσε τις ήμερες του, μέχρι τη στιγμή που η αγία ψυχή του, κάποιο δειλινό αφήκε το κουρασμένο κορμί για να ενωθεί με τον Φριστό του και Κύριο μας. Σο άγιο σκήνωμα του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το 'θαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντας το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ιατρείον νοσημάτων». ΢' αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν τη θεραπεία τους. Σα θαύματα του αγίου ΢ωζομένου που με τη βοήθεια του Θεού έκαμε και κάμνει σ' εκείνους που με πίστη αληθινή καταφεύγουν στη χάρη του, με βαθύ σεβασμό κυκλοφορούν ανάμεσα στον ευσεβή λαό μας. Κι είναι τα θαύματα αυτά που εξασφάλισαν στον όσιο ασκητή τον τιμητικό τίτλο του θαυματουργού. Μα κι αυτά πάλι πού οδήγησαν ευλαβικά χέρια να παραστήσουν στους τοίχους του ασκητηρίου του τις όμορφες εικόνες πού το στολίζουν και που κατανύγουν την καρδιά. Δυστυχώς οι πιο πολλές απ' αυτές έχουν σχεδόν καταστραφεί, είτε απ' την υγρασία, είτε από Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ιερόσυλους που ξεκόλλησαν το κονίαμα πάνω στο οποίον ήσαν ζωγραφισμένες. Μερικές απ' αυτές τις εικόνες τοιχογραφίες είναι κι αυτές: «Ο άγιος ΢ωζόμενος ιατρεύει τους νοσούντας». «Ο άγιος ΢ωζόμενος θεραπεύει τους πυρέσσοντας». «Ο άγιος ΢ωζόμενος ανορθοί τον επί γης συγκύπτοντα» κ.ά. Η μνήμη του αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού μας στις 20 Νοεμβρίου και σ' άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Σην ήμερα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στη σπηλιά όπου ασκήτευσε. ΢τον άγιο ΢ωζόμενο Ποταμιάς ή στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς πού είναι αφιερωμένοι στ' όνομα του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Σου. Έτσι τα θαύματα του όσιου συνεχίζονται. Κι οι πιστοί πού μ' ευλάβεια προστρέχουν στη χάρη του με κατάνυξη ψυχής του ψάλλουν κάθε φορά. Φαίροις ο των νοσούντων ταχεία παράκληση, Φαίροις των ευδρομούντων ταχεία αντίληψις, Φαίροις λαμπτήρ της Κύπριας απάσης, Φαίροις φωστήρ μοναστών ποδηγέτα, Φαίροις, πάτερ ΢ωζόμενε. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σοις πίστει προστρέχουσι, ΢ωζόμενε τρισόλβιε, τη σορώ των λειψάνων σου, και προσκυνούσι πιστώς, του είδους εμφέρειαν, άφεσιν των πταισμάτων, και σωμάτων την ρώσιν, δώρησαι, θεοφόρε, και παντοίων κινδύνων, και παθών αρρώστιας πάντας εκλύτρωσαι. Ο Άγιος Βάσσος και οι μαζί μ' αυτόν μαρτυρήσαντες 42 Μάρτυρες στην Ηράκλεια της Θράκης Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τον Βίο των Μαρτύρων. Ο Άγιος Edmund (Βρετανός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΑ ΕΙ΢ΟΔΙΑ ΣΗ΢ ΘΕΟΣΟΚΟΤ, ΢ωζομένου οσίου, Προκοπίου Βιάτκα Σα Εισόδια της Θεοτόκου (Εορτή Μαρία)

Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το ΢ωτήρα μας Ιησού Φριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων, όταν έφθασε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. ΢ήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις, εν Ναώ του Θεού, τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Φριστόν τοις πάσι προκαταγγέλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν χαίρε της οικονομίας, του Κτίστου η εκπλήρωσης.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω ΢ταυρώ. Ο καθαρώτατος ναός τού ΢ωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το Ιερόν θησαύρισμα τής δόξης τού Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνευματι θείω, ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού, Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος. Ο Όσιος ΢ωζομενός Η μνήμη αυτού του οσίου ΢ωζομενού, αναφέρεται επιγραμματικά στο "Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον" έκδοση "Αποστολικής Διακονίας" 1956, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά αλλού δεν αναφέρεται η μνήμη του αυτή τη μέρα. Πιθανόν να είναι από τους 300 Αγίους Αλαμανούς της Εκκλησίας της Κύπρου. Αναφέρεται και σαν επίσκοπος Καρπασίας ο θαυματουργός και τοποθετείται από ορισμένους ΢υναξαριστές την 20ή Νοεμβρίου Ο Άγιος Προκόπιος της Βιάτκα (Ρώσος, Δια Φριστόν σαλός) Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Υιλήμωνα Αποστόλου και των συν αυτώ Αρχίππου, Ονησίμου και Απφία, των Αγίων Κικιλίας, Βαλεριανού και Σιβουρτίου, Μαξίμου Καπιτουλάριου, των Αγίων Μάρκου ΢τεφάνου και Μάρκου, Προκοπίου Παλαιστινίου, Μενίγνου του Κναφέα, Αββά Οσίου, Καλλίστου Οσίου, Φριστοφόρου και Ευφημίας, Θαλλαλαίου και Ανθίμου, Θαδαίου, Αγαπίωνος Ρωμαίου, Αγαπίου, ΢ισινίου Ιερομάρτυρα, Κλήμη Θαυματουργού, Γερμανού Οσίου Οι Άγιοι Υιλήμων ο Απόστολος, Άρχιππος, Ονήσιμος και Απφία

Και για τους τέσσερις Αγίους αναφέρει ο Απ. Παύλος στην προς Υιλήμονα επιστολή του. Ο Υιλήμων και η σύζυγος του Απφία ήταν χριστιανοί στην πόλη των Κολοσσών, με ανεπτυγμένο αίσθημα Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

φιλανθρωπίας. Φρησιμοποιούσαν δε τα πλούτη τους με προθυμία για την ανακούφιση φτωχών, ασθενών και για την ανάπτυξη του έργου του Φριστού. ΢το χριστιανισμό προσήλθαν δια του Αποστόλου Παύλου, όταν αυτός είχε έλθει στην πόλη τους. Μάλιστα, για τις αγαθοεργίες του Υιλήμονα γράφει συγκεκριμένα: "Φάριν έχομεν πολλήν και παράκλησιν επί τη αγάπη σου ότι τα σπλάγχνα των αγίων αναπέπαυται δια σου, αδελφέ". Δηλαδή, έχουμε πολλή χαρά και παρηγοριά για την αγάπη σου, διότι οι καρδιές των αδελφών χριστιανών έχουν βρει ανάπαυση με τις ευεργεσίες και αγαθοεργίες σου, αδελφέ. Για τον Άρχιππο λέγεται ότι ήταν συγγενής, ίσως και γιος του Υιλήμονα και της Απφίας. Ο Παύλος, επειδή ο Άρχιππος είχε μεγάλη αφοσίωση στη διάδοση του Ευαγγελίου, στην προς Υιλήμονα επιστολή του τον ονομάζει στρατιώτη. Ο Ονήσιμος ήταν υπηρέτης του Υιλήμονα, από τον όποιο απέδρασε και πήγε στη Ρώμη. Εκεί έπεσε στα δίχτυα του Αποστόλου Παύλου, που τον έστειλε πίσω στο Υιλήμονα, χριστιανό πλέον. Και παρακαλεί τον Υιλήμονα να δεχθεί τον Ονήσιμο, όχι σαν υπηρέτη, αλλά σαν αδελφό. Κατά την παράδοση, όλοι μαρτύρησαν για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάβαλε. Σετράς η θεόλεκτος, των Αποστόλων Φριστού, Υιλήμων και Άρχιππος, και συν Απφία ομού, ο θείος Ονήσιμος, λάμψαντες τοις εν σκότει, αληθείας την γνώσι, ήθλησαν ομοφρόνως, και την πλάνην καθείλον. Και νυν εξευμενίζονται, πάσι τον Κύριον. Οι Άγιοι Κικιλία, Βαλεριανός και Σιβούρτιος Η Αγία Κικιλία έζησε τον 3ο μ.Φ. αι. Οι γονείς της ήταν ειδωλολάτρες και μάλιστα ευγενείς. Η Κικιλία άκουσε τη διδασκαλία του Φριστού και ζήτησε να βαπτιστεί. Μετά από λίγο καιρό, οι γονείς της την πάντρεψαν με ένα ευγενή νέο το Βαλεριανό, ο οποίος υπό την επίδραση της Κικιλίας ασπάστηκε κι αυτός τη Φριστιανική Πίστη. Μαζί με τον Βαλεριανό προσήλθε στους κόλπους της εκκλησίας και ο αδελφός του ο Σιβούρτιος. Κατά τον επί Διοκλητιανού διωγμού η Κικιλία, ο Βαλέριος και ο Σιβούρτιος συνέχιζαν να δηλώνουν την πίστη τους στον Ιησού Φριστό και το φιλανθρωπικό τους έργο. Γι' αυτό τους συνέλαβαν και υπέστησαν την ύστατη τιμωρία, τον θάνατο με αποκεφαλισμό. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείων τρόπων σου, τη επιλάμψει, προς αείζωον, είλκυσας φέγγος, την αυτάδελφον δυάδα και σύναυλον και συν αυτοίς Κικιλία αθλήσασα, της θείας δόξης ομού ηξιώθητε. Μεθ' ων πρέσβευε, δοθήναι τοις ευφημούσι σε, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω ΢ταυρώ. Σην νυμφευθείσαν, τω Φριστώ εκουσίως, και στολισθείσαν, αρεταίς την καρδίαν, θεοπρεπώς υμνήσωμεν Πιστών η πληθύς, αύτη γάρ κατήσχυνεν, Αλμακίου το θράσος, λάμψασα ως ήλιος, μέσον των εκζητούντων, και μετά ταύτα ώφθη τοις εν γη, στήριγμα θείον, την πίστιν κρατύνασα. Ο Άγιος Μάξιμος ο Καπιτουλάριος Ήταν δεσμοφύλακας κάποιας φυλακής της Ρώμης, πίστεψε στον Φριστό δια των Άγιων Βαλεριανού και Κικιλίας, ομολόγησε την πίστη του και υπέστη μαρτυρικό θάνατο (αικισθείς τελειούται). Οι Άγιοι Μάρκος, ΢τέφανος και Μάρκος Μαρτύρησαν στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού και ηγεμόνα Μάγου το έτος 290 μ.Φ. Κατάγονταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και επειδή ομολόγησαν τον Φριστό σαν αληθινό Θεό, αποκεφαλίστηκαν. Ο Άγιος Προκόπιος ο Παλαιστίνιος Τπήρξε ασκητής διάσημος, αλλά και πολυμαθής θεολόγος και φιλόσοφος. Εγκαταστάθηκε στη ΢κυθόπολη της Παλαιστίνης και επιτελούσε τα καθήκοντα του αναγνώστη και κήρυκα. Καταγγέλθηκε όμως ότι είλκυε πλήθη ειδωλολατρών στη Φριστιανική θρησκεία, συνελήφθη και οδηγήθηκε δέσμιος στην Καισαρεία της Παλαιστίνης. Εκεί προσπάθησαν να τον πείσουν ότι η αλήθεια βρίσκεται στο Πολυθεϊκό θρήσκευμα. Εκείνος, ανατρέποντας τα επιχειρήματα των αντιπάλων του, παρέθεσε μεταξύ άλλων και την Ομηρική φράση: "Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη, εις κοίρανος έστω". Επιμένοντας έτσι στην αληθινή πίστη του, καταδικάστηκε σε θάνατο δια ξίφους. Ο Άγιος Μένιγνος ο κναφέας Μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου (251) και γεννήθηκε στην πόλη Πάριο της Κολωνίας στον Ελλήσποντο, μεταξύ Κυζίκου και Λαμψάκου. Όταν σηκώθηκε ο διωγμός, ο Μένιγνος, αψηφώντας τις σκληρές τιμωρίες, ομολόγησε στη μέση της αγοράς τον Ιησού και προέτρεψε τους χριστιανούς να σταθούν ισχυροί απέναντι των ασεβών αυτοκρατορικών διαταγμάτων και να μείνουν ασάλευτοι στη χριστιανική πίστη. ΢υνελήφθη και επειδή δεν θέλησε να προσκυνήσει τα είδωλα, οδηγήθηκε στον τόπο του αποκεφαλισμού. Όταν το πληροφορήθηκε η σύζυγός του έτρεξε κοντά του και τον παρακολουθούσε κλαίγοντας. Εκείνος, παρηγορώντας την, της έλεγε ότι ο θάνατός του θα εξασφάλιζε την παντοτινή τους ένωση. Διότι, μόνο όσοι μένουν με τον Θεό ενωμένοι, δεν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

είναι δυνατό να χωριστούν ποτέ. Μετά από λίγο το κεφάλι του έπεφτε και τάφηκε εκεί στον τόπο του μαρτυρίου του. Ο Όσιος Αββάς Αυτός προηγουμένως ήταν Αγαρηνός και πίστεψε στον Φριστό μέσω ενός μονάχου, για να γίνει στη συνέχεια και ο ίδιος μοναχός. Με τη συνοδεία του μοναχού λοιπόν, που τον έκανε χριστιανό, πήγε στον μεγάλο ασκητή Ευσέβεια (15 Υεβρουαρίου), που ασκήτευε πάνω σ' ένα βουνό κοντά στο χωριό Ασιχά και έμεινε κοντά του. Μετά τον θάνατο του Ευσεβείου, ο Αββάς τον διαδέχτηκε στην επιστασία της δημιουργηθείσας Μονής και υπήρξε τύπος αυστηρού ασκητή στους υφισταμένους του. Έζησε με μεγάλη σκληραγωγία, πολλή εγκράτεια και απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Κάλλιστος ο Β', Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο το έτος 1397. Διακρίθηκε για τη ζωντανή ευσέβεια και φιλανθρωπία του. Άφησε όμως την πατριαρχεία, επειδή τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ ταραγμένα και αποσύρθηκε σε Μονή, όπου και ασκητεύοντας απεβίωσε. Οι Άγιοι Φριστόφορος και Ευφημία Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Μάλλον οι ίδιοι με αυτούς της 19ης Νοεμβρίου). Οι Άγιοι Θαλαλαίος και Άνθιμος Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Μάλλον οι ίδιοι με αυτούς της 19ης Νοεμβρίου). Ο Άγιος Θαδδαίος "Εν τροχώ δεθείς και κατά πρανούς αφεθείς τελειούται". Ο Άγιος Αγαπίων (ο Ρωμαίος) Επειδή ομολόγησε τον Φριστό, τον έριξαν για τροφή στα άγρια θηρία. Θαυματουργικά όμως βγήκε αβλαβής και απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Αγάπιος Μαρτύρησε δια ξίφους. (΢τον Παρισινό Κώδικα 1578 σημειώνεται, ότι ήταν από την Καππαδοκία).

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος ΢ισίνιος ο Ιερομάρτυρας Μαρτύρησε δια ξίφους Ο Άγιος Κλήμης ο Θαυματουργός επίσκοπος Αχρίδας της Βουλγαρίας Καταγόταν από τη Βουλγαρία και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μιχαήλ (842-867), γιου του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου. Από μικρός είχε τη μοναχική κλίση και έτσι κατέφυγε σε μοναστήρι, όπου ασκήτευε στην πνευματική ζωή και μελετούσε συστηματικά την Αγία Γραφή. Για τις ευαγγελικές του αρετές χειροτονήθηκε από τον Ιερό Μεθόδιο επίσκοπος Βουλγαρίας, που μέχρι το τέλος της ζωής του αποστολικά ποίμανε. Απεβίωσε ειρηνικά. Σο δε ιερό λείψανο του, κατατέθηκε στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα, που ο ίδιος έκτισε, στην Αχρίδα της Βουλγαρίας. Ο Όσιος Γερμανός Ιδρυτής Ιεράς Μονής Εικοσιφοινίσσης Έζησε το 880. Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Αμφιλοχίου Επισκόπου, Γρηγορίου Επισκόπου, ΢ισινίου Ομολογητού, Ισχυρίωνος Επισκόπου, Ελένου Επισκόπου, Διονυσίου Πατριάρχου, Μερόπης, Deiniol Ο Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου

Ήταν Καππαδόκης, σύγχρονος του Μ. Βασιλείου και φίλος του. Διακεκριμένος για τη μεγάλη του μόρφωση και ευσέβεια, αναδείχθηκε επίσκοπος Ικονίου το έτος 344. Τπήρξε άριστος επίσκοπος και μετείχε στη Β' Οικουμενική ΢ύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και διέπρεψε. Ο Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Αμφιλοχίας δεν είχε κύρος μόνο στη δική του Εκκλησία, αλλά το ηθικό κύρος του είχε επεκταθεί και σε άλλες περιοχές. Έτσι, παρενέβαινε και σε Εκκλησίες κοντινές, όπου διασφάλιζε την ειρήνη και ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας. Διότι στο έργο του, είχε οδηγό τα θεόπνευστα λόγια του Απ. Παύλου: "΢πούδασον σε αυτόν δόκιμον παραστήσαι τω Θεώ, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας". Δηλαδή, λέει ο Απ. Παύλος, προσπάθησε να παραστήσεις τον εαυτό σου στο Θεό δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη, που δεν τον ντροπιάζει το καλοφτιαγμένο έργο του, και διδάσκει ορθά το λόγο της αληθείας. ΢την προς Αμφιλοχία επιστολή ο Μ. Βασίλειος φανερώνει τη λαμπρή ηθική φυσιογνωμία του Αμφιλοχίου. Σον παρακαλεί να παραστεί στην τιμητική γιορτή υπέρ των μαρτύρων της Καισαρείας, για να αποβεί αυτή σεμνότερη, διότι ο λαός της Καισαρείας τον αγαπά, όσο κανένα άλλο επίσκοπο. Ο Αμφιλοχίας συνέταξε αρκετούς λόγους για την Ορθοδοξία μας, και πέθανε ειρηνικά το έτος 394. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. ΢οφίας την έλλαψιν, ως καθαρός μυηθείς, δογμάτων ορθότητος, φωτοειδείς αστραπάς, εκλάμπεις τοις πέρασι συ γάρ την εν Σριάδι, ομοούσιον φύσιν, εκήρυξας ασυγχύτως, καθελώντας αιρέσεις. Διό σε Ιεράρχα Αμφιλόχιε, Φριστός εδόξασε. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Η θεία βροντή, η σάλπιγξ η του Πνεύματος, πιστών φυτουργέ, και πέλεκυς των αιρέσεων, Ιεράρχα, Αμφιλόχιε, της Σριάδος θεράπον μέγιστε, συν Αγγέλοις πέλων αεί, πρεσβεύων μη παύση υπέρ πάντων ημών. Ο Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Ακραγαντίνων

Γεννήθηκε στον Ακράγαντα της ΢ικελίας από ευσεβείς και εύπορους γονείς, το Φαρίτωνα και τη Θεοδότη. Βαπτίστηκε από τον επίσκοπο Ποταμίωνα, ο οποίος τον ανέθρεψε, τον μόρφωσε και τον κατάταξε στις τάξεις του Ιερού κλήρου, στα χρόνια του βασιλιά Ιουστινιανού του Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ρινότμητου (685-695). Δεκαοκτώ χρονών πήγε για προσκύνημα στους Αγίους Σόπους και εκεί χειροτονήθηκε Διάκονος από τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Μακάριο. Κατόπιν επανήλθε στο Βυζάντιο και από 'κει στη Ρώμη, όπου για τις μεγάλες του αρετές και τη μεγάλη του μόρφωση προήχθηκε στην επισκοπή των Ακραγαντίνων. ΢την επισκοπή αυτή, βρήκε σφοδρούς κατηγόρους δύο κληρικούς, τον ΢αβίνο και τον Κρισκέντιο, που τον συκοφάντησαν για μοιχεία. Αλλά με θαυματουργικό τρόπο ο Γρηγόριος τους ντρόπιασε και παρέλαβε πάλι την Εκκλησία μετά από διετή φυλάκιση και αργία. ΢τη συνέχεια έκανε και άλλα θαύματα. Απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα το 690 μ.Φ. ΢ώζονται 10 εξηγηματικοί λόγοι του στον Εκκλησιαστή. Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σης ερήμου πολίτης. Γρηγορών εκ σπάργανων φερωνύμως Γρηγόριε, εν τοις δικαιώμασι Πάτερ του των όλων δεσπόζοντος, επλήσθης ουρανίων δωρεών, ως γρήγορος ποιμήν των ευσεβών δια τούτο προς λειμώνας αειθαλείς, Ιθύνεις τους βοώντας σοι δόξα τω σε δοξάσαντι Φριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διό σου, πάσιν ιάματα. Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον. Ώσπερ μέγας ήλιος, ανατολαίς των θαυμάτων, καταυγάζεις άπασαν, την τού Θεού Εκκλησίαν, έσωσας ταις σαις πρεσβείαις πολλούς ανθρώπους, ήλασας τους κακοδόξους εκ της σης ποίμνης, διά τούτο σε Σιμώμεν, θεόφρον Πάτερ, σοφέ Γρηγόριε. Ο Όσιος ΢ισίνιος ο Ομολογητής Διέπρεψε κατά τον διωγμό εναντίον των χριστιανών, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός (300 μ.Φ.). Ο όσιος ΢ισίνιος καταγόταν από την Κύζικο και κήρυττε με θάρρος και τόλμη τη χριστιανική αλήθεια. Για το έργο του αυτό, υπέστη πολλές φυλακίσεις και ανελέητους δαρμούς. Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ο όσιος ΢ισίνιος αφέθηκε ελεύθερος και εξακολούθησε τον ευσεβή και θεάρεστο αγώνα του. Αλλά όταν ξέσπασε η αίρεση του Αρείου, συμμετείχε στην πάλη υπέρμαχος του ορθοδόξου δόγματος. Και έτσι γενναία αγωνιζόμενος ο Όσιος ΢ισίνιος, τελείωσε την ολόψυχα αφιερωμένη στο Φριστό ζωή του. Ο Όσιος Ισχυρίων ο Επίσκοπος Ίσως ήταν επίσκοπος Σαρσού. Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Ελένος επίσκοπος Σαρσού Απεβίωσε ειρηνικά.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Διονύσιος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ΢τους ΢υναξαριστές αγνοείται η μνήμη του. Πρόκειται για τον Διονύσιο Α’ τον Πελοποννήσιο, που από επίσκοπος Υιλιππούπολης, εκλέχτηκε οικουμενικός Πατριάρχης (α’ το 1467-1472 και β’ το 1489-1491). Μετά την παραίτηση του από τον θρόνο, έζησε στη Μονή Εικοσιφοινίσσης στη Δράμα, όπου και πέθανε ειρηνικά. Η Αγία Μερόπη (ή Μυρώπη) Είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό της 2ας Δεκεμβρίου, όπου και το σχετικό υπόμνημα. Άγνωστο γιατί εδώ επαναλαμβάνεται. Κάποια ΢υναξαριακή πηγή αναφέρει: "΢ύναξις αυτής εν τη Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης τη ούση προς θάλασσαν". Ο Άγιος Deiniol (Ουαλός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985.

24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Κλήμεντος Ιερομάρτυρα, Πέτρου Ιερομάρτυρα, Μάλχου, Καρίωνος, Ερμογένους Επισκόπου, Υιλουμένου και Φριστοφόρου, Αλέξανδρου, Γρηγορίου, Φρυσογόνου, Μάρκου Σριγλινού, Θεοδώρου Μάρτυρα, Μερκουρίου ΢μολένσκη Ο Άγιος Κλήμης Ιερομάρτυρας, επίσκοπος Ρώμης

Ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης από βασιλικό γένος, γιος του Υαύστου και της Ματθιδίας. Ο Κλήμης σπούδασε όλες τις επιστήμες της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Απόστολο Πέτρο και διδάχθηκε απ' αυτόν την αληθινή πίστη και θεογνωσία, οπότε έγινε θερμός κήρυκας του Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ευαγγελίου και συνέγραψε αρκετά συγγράμματα. Ο Κλήμης υπήρξε τρίτος επίσκοπος Ρώμης, αφού διαδέχθηκε τον Ανέγκλητο, περίπου το έτος 92 μ.Φ. Ποίμανε με υπέρμετρο ζήλο την Εκκλησία της Ρώμης, στα βαρεία εκείνα χρόνια των διωγμών. ΢υνελήφθη από το Δομετιανό και εξορίστηκε σε πόλη έρημο κοντά στη Φερσώνα. Εκεί, έδεσαν στο λαιμό του μια σιδερένεια άγκυρα και τον έριξαν στη θάλασσα, όπου παρέδωσε την αγία ψυχή του (101 μ.Φ). Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι ο Κλήμης δεν υπήρξε μόνο σοφός κατά τη γραμματική μόρφωση, αλλά ανήκε σ' αυτούς που ο Θείος Παύλος ονομάζει "σοφούς εις το αγαθόν, ακεραίους δε εις το κακόν" ΢υνετούς, δηλαδή, όταν κάνουν το καλό, και συγχρόνως αμέτοχους από κάθε κακό. Απολυτίκιον. Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών, κατά την σην επιείκιαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών. Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Εκκλησίας άσειστοι, και θείοι πύργοι, ευσεβείας ένθεοι, στύλοι ως όντες κραταιοί, Κλήμη συν Πέτρω πανεύφημοι, υμών πρεσβείαις, φρουρείτε τους άπαντας. Ο Άγιος Πέτρος Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ΢υνδύαζε θερμότατο ζήλο και ανώτερη λαμπρή μόρφωση. Και γρήγορα κατέλαβε σπουδαία θέση στην εκκλησία της Αιγύπτου, αφού διαδέχτηκε τον αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας Θεωνά. Σο έτος 306 μ.Φ. προήδρευσε σε ΢ύνοδο πού καταδίκασε και καθήρεσε τον επίσκοπο Λυκοπόλεως Μελέτιο. Αλλά αυτός για να εκδικηθεί τον Πέτρο τον κατάγγειλε στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό Γαλέριο, όταν αυτός κήρυξε διωγμό κατά των χριστιανών. Σότε ο ευσεβής αρχιεπίσκοπος, έδειξε τη μεγάλη και λαμπρή διαγωγή του. Προκειμένου να συλληφθεί από τον έπαρχο Αλεξανδρείας, κάλεσε τους πιο άξιους πρεσβυτέρους της αρχιεπισκοπής του, τον Αχιλλά και τον Αλέξανδρο. Σους ανήγγειλε ότι έφτασε το τέλος του και όρισε διαδόχους του. Κατόπιν, για να μη αντιληφθεί τη σύλληψη του ο χριστιανικός λαός, πού ήταν συγκεντρωμένος μπροστά στην πόρτα του, βγήκε και παραδόθηκε στους στρατιώτες από μια τρύπα, που ανοίχτηκε στο πίσω μέρος του σπιτιού του. Έπειτα τον πήγαν κρυφά στον τόπο της θανατικής εκτέλεσης, όπου τον αποκεφάλισαν τον Νοέμβριο του 311, αφού ποίμανε την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας 12 χρόνια. Από κάποιο σύγγραμμα του "περί θεότητας" διασώθηκαν μερικά κομμάτια. ΢ώζονται επίσης Κανόνες από τη συγγραφή του "περί Μετανοίας", που έγραψε όταν οδηγούσε στην επιστροφή χριστιανούς, που κατά τους διωγμούς δεν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

μπόρεσαν να μείνουν σταθεροί στην πίστη. Επίσης η ευσεβής οξυδέρκεια του Πέτρου, είχε διακρίνει τις αιρετικές τάσεις του νεαρού τότε διακόνου Αρείου και τον αφόρισε. Αλλά ύστερα τον δέχτηκε πάλι, αφού δήλωσε μετάνοια και ζήτησε δημόσια συγνώμη. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Σην ωραιότητα. Σης θείας γνώσεως, εύσημοι σάλπιγγες, και των της πίστεως, θεσμών εκφάντορες, Ιερομάρτυρες Φριστού, εδείχθητε τοις εν κόσμω, Κλήμη παναοίδιμε, της ζωής κλήμα εύκαρπον, και Πέτρε θεόσοφε, ευσεβών πέτρα άρρηκτε, διό ως των αρρήτων επόπται, ρύσασθε πάσης ημάς βλάβης. Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον. Ορθοδόξοις δόγμασι, την Εκκλησίαν φαιδρύνας, υπέρ ταύτης ήθλησας, Θεομακάριστε Πέτρε, Άρειον τον αποστάτην καταδιώξας, όθεν σου την παναγίαν μνήμην τελούντες, Ορθοδόξως εκβοώμεν, Φαίροις ω Πέτρε, η πέτρα της πίστεως. Ο Άγιος Φρυσόγονος Καταγγέλθηκε σαν θερμός κήρυκας του ονόματος του Φριστού, συνελήφθη με διαταγή του Διοκλητιανού και φυλακίστηκε στη Ρώμη. Από τη φυλακή στήριζε και καθοδηγούσε πολλούς πιστούς. Αργότερα ο Διοκλητιανός του έταξε τιμές και αξιώματα, διότι ο Φρυσόγονος ήταν ανώτερης παιδείας και από ευγενική καταγωγή. Αυτός όμως παρέμεινε στην ομολογία της χριστιανικής πίστης. Εξοργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε και τον έσφαξαν με τσεκούρι. Σο δε λείψανο του το έριξαν στη θάλασσα, όπου το βρήκε κάποιος Ιερέας Ζωίλος, ο όποιος αφού το παράλαβε κρυφά το έθαψε με ευλάβεια μέσα στο σπίτι του. Ο Άγιος Θεόδωρος πού μαρτύρησε στην Αντιόχεια Μαρτύρησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη (361) και έπαρχου ΢αλουστίου. Ο Θεόδωρος λοιπόν, κατά την μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Βαβύλα επισκόπου Αντιοχείας, από το προάστιο Δάφνη στην Αντιόχεια, έψαλλε τον ύμνο του Δαβίδ και τόνιζε ιδιαίτερα το "αισχυνθήτωσαν πάντες οι προσκυνούντες τοις γλυπτοίς". ΢υνελήφθη γι' αυτό και μαστιγώθηκε με μαστίγια από νεύρα βοδιών, έσκισαν τις πλευρές του και στη συνέχεια τον άφησαν να φύγει. Αλλά καταγγέλθηκε και πάλι, ότι εξακολουθούσε να κοροϊδεύει τα είδωλα, συνελήφθη για δεύτερη φορά και αποκεφαλίστηκε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Μάλχος Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Καρίων Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Ερμογένης επίσκοπος Ακραγαντίνων Απεβίωσε ειρηνικά. Οι Άγιοι Υιλούμενος και Φριστόφορος Μαρτύρησαν δια ξίφους. Ο Άγιος Ευγένιος Μαρτύρησε, αφού τον έκτισαν ζωντανό, μέσα στην τρύπα ενός τείχους. Οι Άγιοι Προκόπιος και Φριστόφορος Μαρτύρησαν δια ξίφους (το 274 μ.Φ.). Ο Άγιος Αλέξανδρος Μαρτύρησε στην Κόρινθο (το 360 μ.Φ.). Ο Όσιος Γρηγόριος Αυτός ήταν από τα μέρη της Ανατολής και ήλθε και ασκήτευσε στη Φρυσή Πέτρα. Ο Όσιος Μάρκος ο Σριγλινός Μάλλον ήταν από την Σρίγλια της Βυθινίας και ασκήτευε σε μια από τις εκεί τέσσερις μεγάλες Μονές. Ο Άγιος Μερκούριος "ο εν ΢μολένσκη" (Ρώσος, + 238 μ.Φ.)

Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Αικατερίνης Μεγαλομάρτυρος, Μερκουρίου Μεγαλομάρτυρα, των Αγίων 150 Ρητόρων, Πορφυρίωνος και των συν αυτώ 200 ΢τρατιωτών, Πέτρου Ησυχαστή, των Αγίων 670 Μαρτύρων Η Αγία Αικατερίνη (εορτή Κατερίνα)

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Φ. Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά και ήταν άρτια καταρτισμένη και στα δόγματα της χριστιανικής πίστης. Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Φριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Φριστιανική Πίστη. Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Φριστό. όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Σον συνάναρχον Λόγον. Σην πανεύφημον νύμφην Φριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον ΢ινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι εφίμωσε λαμπρώς,

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τους κομψούς των ασέβων, του Πνεύματος τη δυνάμει, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.

Kοντάκιoν. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Φορείαν σεπτήν, ενθέως φιλομάρτυρες, εγείρατε νυν, γεραίροντες την πάνσοφον, Αικατερίναν, αύτη γάρ, εν σταδίω τον Φριστόν εκήρυξε, και τον όφιν επάτησε, Ρητόρων την γνώσιν καταπτύσασα. Ο Άγιος Μερκούριος ο Μεγαλομάρτυς (εορτή Μερκούριος)

Γενναίος στρατιωτικός, όχι μόνο του στρατού του αυτοκράτορα Δεκίου, που υπηρετούσε, αλλά και του Φριστού. Ο Μερκούριος καταγόταν από τη ΢κυθία. Διακρινόμενος σε κάποια μάχη, κατά την οποία σκότωσε τον στρατηγό των αντιπάλων, τιμήθηκε με ανώτερο αξίωμα. Αλλά όταν κλήθηκε να συμμετέχει σε ειδωλολατρικές θυσίες, αρνήθηκε. Και δεν δίστασε, όταν ρωτήθηκε, να ομολογήσει ότι ήταν χριστιανός. Ο βασιλιάς προσπάθησε στην αρχή, με γλυκά λόγια να τον μεταπείσει. Βλέποντας όμως, ότι αποτύγχανε, διέταξε τον βασανισμό του. Και αφού τον γέμισαν με πληγές, και επέφεραν μεγάλα εγκαύματα στις σάρκες του, τον αποκεφάλισαν τον γενναίο αθλητή και στεφανηφόρο αγωνιστή του Φριστού (στην Καισαρεία της Καππαδοκίας), περίπου το 253 με 259 μ.Φ. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Ουράνιον Άγγελον, χειραγωγόν ασφαλή, προς δόξαν αρίδηλον, ως του φωτός κοινωνός, Μερκούριε έσχηκας, όθεν τω αθανάτω, Βασιλεί πειθαρχήσας, ήθλησας υπέρ φύσιν, ως γενναίος οπλίτης διό τους σοι προσιόντας, μάκαρ περίσωζε.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι 150 Ρήτορες Αυτοί πίστεψαν στον Φριστό δια της Αγίας Αικατερίνης και μαρτύρησαν δια πυρός. Η Αγία Βασίλισσα Αυτή ήταν σύζυγος του βασιλιά Μαξεντίου, που πίστεψε στον Φριστό δια της Αγίας Αικατερίνης και μαρτύρησε δια αποκεφαλισμού. Ο Άγιος Πορφυρίων (ή Πορφύριος) ο ΢τρατηλάτης και οι 200 ΢τρατιώτες του Μαρτύρησαν δια ξίφους.

Ο Όσιος Πέτρος ο Ησυχαστής

Καταγόταν από τα μέρη του Ευξείνου Πόντου και από μικρός διακρινόταν για τη θερμή ευσέβεια του και την τέλεια αφοσίωσή του στα πνευματικά αγαθά. Πήγε στη Γαλατία και την Παλαιστίνη, όπου η πίστη του θερμάνθηκε ακόμα περισσότερο και κατέληξε στην Αντιόχεια, όπου ασκήτευε στα βουνά της, δοξασμένα από τόσους μεγάλους αθλητές και διδασκάλους του Φριστιανισμού. Η πνευματική του καρποφορία δεν άργησε να διαδοθεί και πλήθος λαού ερχόταν σ' αυτόν, αποκομίζοντας πολύτιμες συμβουλές και παρηγοριά στα δυσκολοθεράπευτα τραύματα της ψυχής. Απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 95χρονών. Οι Άγιοι 670 Μάρτυρες Μαρτύρησαν δια ξίφους. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Αλυπίου Κιονίτη, ΢τυλιανού Παφλαγόνα, Ακακίου, Νίκωνος, ΢ίλου Επισκόπου, Εγκαίνια Ναού Αγίου Γεωργίου, Πέτρου Επισκόπου, Φαιρέμωνος Οσίου, Γεωργίου Νεομάρτυρα, Ιννοκεντίου Θαυματουργού, Προκοπίου Πέρση Ο Όσιος Αλύπιος ο Κιονίτης

Ήταν από την Αδριανούπολη της Παφλαγονίας και έζησε τον 6ο αιώνα μ.Φ. Η παράδοση αναφέρει ότι, όταν θα γεννιόταν ο Αλύπιος, η μητέρα του είδε σε όνειρο να κρατάει ένα λευκό αρνί που στα κέρατά του ήταν τρεις αναμμένες λαμπάδες, που σήμαινε τις αρετές που θα είχε το παιδί που θα γεννιόταν. Οι γονείς του έδωσαν στον Αλύπιο χριστιανική ανατροφή, που στο πρόσωπο του επέφερε καρπούς εκατονταπλασίονας. Είχε μεγάλη περιουσία, την οποία δαπάνησε στους φτωχούς και πάσχοντες της περιοχής του. Διότι ευχαρίστηση του ήταν να εκπληρώνει το νόμο του Θεού, που προτρέπει τους χριστιανούς να είναι "συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαχνοι, φιλόφρονες" Δηλαδή να συμπαθούν και να συμμετέχουν στις λύπες των αδελφών τους, να αγαπούν σαν αδελφούς τους συνανθρώπους τους, να έχουν πονετική και τρυφερή καρδιά και να είναι περιποιητικοί και ευγενείς. Ο Αλύπιος, αφού έμεινε πάμφτωχος, αποσύρθηκε στην έρημο, όπου έκανε ασκητική ζωή. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έμεινε πάνω σ' ένα στύλο 50 (κατ’ άλλους 53) χρόνια για λόγους άσκησης και κάτω από διάφορες καιρικές συνθήκες. Η φήμη της αρετής του έφερε κοντά στον Αλύπιο και άλλες ψυχές, που ζητούσαν ειρηνικό καταφύγιο. ΢τους ανθρώπους αυτούς υπήρξε φιλόστοργος πνευματικός πατέρας, και τους καθοδηγούσε με τις συμβουλές του και Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τους στήριζε με το παράδειγμα του. Πέθανε ειρηνικά το έτος 608, αφού έζησε 100 χρόνια, κατ' άλλους 120. (Σελείται δε η ΢ύναξις αυτού εν τη μονή αυτού τη ούση πλησίον του Ιπποδρομίου, κατά τον Παρισινό Κώδικα 1594). Απολυτίκιο. Ήχος α’. Σον τάφον σου ΢ωτήρ. Δοξάζων ο Θεός, την σην γέννησιν Πάτερ, προέγραψε σαφώς, της ζωής σου την χάριν αυτώ γαρ ευηρέστησας, αρετών τελειότητι όθεν ήστραψας, από του κίονος πάσι, των αγώνων σου, τας αληθείς αντιδόσεις, Αλύπιε Όσιε. Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς της φύσεως Ψς αρετών υπόθεσιν, και Ασκητών καλλώπισμα, η Εκκλησία δοξάζει σε σήμερον, και ανυμνεί σε Αλύπιε, ταις ευχαίς σου παράσχου, τοις τιμώσιν εκ πόθου τας αριστείας σου, και τα παλαίαματα, των δεινών εγκλημάτων εκλύτρωσιν, ως επώνυμος. Ο Όσιος ΢τυλιανός ο Παφλαγόνας (Εορτή ΢τυλιανός, ΢τυλιανή)

Γιος πλουσίων γονέων (πού μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, πού ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. Ο όσιος ΢τυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, πού τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες. Πέθανε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. ΢τήλη έμψυχος, της εγκρατείας, στύλος άσειστος, της Εκκλησίας, ΢τυλιανέ ανεδείχθης μακάριε, ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητας, κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ Όσιε, Φριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Ο Όσιος Ακάκιος "ο εν τη Κλίμακι" Αναφέρεται από τον Άγιο Ιωάννη, πού συνέγραψε την Κλίμακα. Μόνασε στη Μικρά Ασία (στο Μοναστήρι Κελλιβάρα του όρους Λάτρου) και διακρίθηκε για την ανεξάντλητη υπομονή του. Έλεγε μάλιστα: "πλανώνται όσοι νομίζουν ότι δεν θυμώνω ποτέ. Θυμώνω, αλλά κατά των δύο μεγαλυτέρων εχθρών. Ο ένας είναι ο ΢ατανάς, τον άλλο περιττό να σας τον πω και έδειχνε τον εαυτό του. ΢το Μοναστήρι είχε πολύ δύστροπο προϊστάμενο, αλλά απέναντι του ο Ακάκιος δεν έλεγε το παραμικρό. Ο ηγούμενος τον κακοποιούσε και ο Ακάκιος τον αγαπούσε, όμως τον έθλιβε το γεγονός ότι κινδύνευε η σωτηρία του ηγουμένου του από την όλη διαγωγή του. Ο Ακάκιος πέθανε νέος, έχοντας παροιμιώδη υπομονή και ζωντανή ελπίδα στον Θεό. Ο Όσιος Νίκων ο "Μετανοείτε"

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Καταγόταν από τον Πολεμωνιακό Πόντο και ήταν γιος μεγιστάνα. Νέος ακόμα άφησε το πατρικό του σπίτι και μόνασε. Επειδή δε τον διέκρινε Ιερός ζήλος και μεγάλο χάρισμα διδακτικότητας, γύρισε όλη την Ανατολή σαν απεσταλμένος της Μονής του κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και επαναλάμβανε τη φωνή, πού αντήχησε πρώτα στην έρημο της Ιουδαίας και κοντά στις όχθες του Ιορδάνη: "Μετανοείτε". Κατόπιν ο όσιος Νικών πήγε στην Κρήτη, όπου παρέμεινε διδάσκοντας για 20 χρόνια. Από κει πήγε στην Πελοπόννησο, όπου κατέληξε στην πόλη των Λακώνων. Εκεί κήρυξε, έκανε διάφορα θαύματα και έκτισε ναό στο όνομα του ΢ωτήρος Ιησού Φριστού. Η ηθική επιρροή του στους κατοίκους, υπήρξε μεγάλη. Και στη χώρα αυτή, πού αγάπησε περισσότερο και από την πατρίδα του, άφησε την τελευταία του πνοή το έτος 998. Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως. Φαίρει έχουσα, η Λακεδαίμων, θείαν λάρνακα, των σων λειψάνων, αναβρύουσαν πηγάς των ιάσεων, και διασώζουσαν πάντας εκ θλίψεων, τους σοι προστρέχοντας Πάτερ εκ πίστεως. Νίκων Όσιε, Φριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Σην υπέρ ημών πληρώσας. Σην Αγγελικήν μιμούμενος πολιτείαν, κόσμου τα τερπνά ως σκύβαλα ελογίσω, μετανοίας την τρίβον δεικνύων ημίν, θεοφόρε Νίκων Όσιε διά τούτο σε γεραίρομεν, εκτελούντες νυν την μνήμην σου, υπάρχεις γάρ αληθώς, ιαμάτων πηγή. Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας από τη Φίο

Γεννήθηκε στη Φίο. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παρασκευάς, η δε μητέρα του Αγγερού. ΢ε ηλικία 18 μηνών, ορφανός από μητέρα, παραδόθηκε από τον πατέρα του να τον αναθρέψει η μητριά του. ΢ε παιδική ηλικία οι γονείς, παρέδωσαν τον Γεώργιο σε κάποιο λεπτουργό, Βισσετζή ονομαζόμενο, για να του μάθει την τέχνη του. Όταν κάποτε με το Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

αφεντικό του ήλθε στα Χαρά, για να φιλοτεχνήσουν το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου, ο Γεώργιος έφυγε με ορισμένους νέους στην Καβάλα. Εκεί συνελήφθη να κλέβει από έναν κήπο και παραδόθηκε στον κριτή. Για ν' αποφύγει την τιμωρία δέχτηκε τον Ισλαμισμό, περιτμήθηκε και ονομάστηκε Αχμέτ. ΢ε ηλικία 10 χρονών, επέστρεψε στη Φίο κλαίγοντας και ομολογώντας τον Φριστό. Ο πατέρας του για να τον προφυλάξει τον μετέφερε σ' ένα κτήμα του στις Κυδωνιές. Αργότερα, 22 χρονών, αρραβωνιάστηκε και ο αδελφός της μνηστής του, επειδή είχε μαζί του χρηματικές διαφορές, τον πρόδωσε στον Σούρκο διοικητή, ότι ενώ έγινε Μουσουλμάνος επανήλθε στον Φριστιανισμό. Βασανίστηκε σκληρά και αφού μέσα στη φυλακή κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1807 του έκοψαν -με μαρτυρικό τρόπο - το κεφάλι λίγο-λίγο. Έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, από τον αθλοθέτη Φριστό. Ο Όσιος Ιάκωβος ο Αναχωρητής Γι' αυτόν αφηγείται ο Θεοδώρητος Κύρου, που γνώρισε τον όσιο προσωπικά (Υιλόθεος Ιστορία, αριθ. 21). Καταγόταν από την πόλη Κύρου και ασκήτευε στην αρχή, μέσα σ' ένα πολύ στενό κελί. Κατόπιν ανέβηκε στο κοντινό βουνό της πόλης Κύρου και εκεί ασκήτευε χωρίς να κατασκευάσει καλύβα. Έφτασε σε τόσο μεγάλα ύψη πνευματικότητας, που κάποτε ο Θεός τον αξίωσε να αναστήσει το παιδί μιας οικογένειας. Έτσι λοιπόν, αυστηρά ασκητικά αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος ΢ίλος επίσκοπος Κορίνθου της Περσίας Δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου Σα Εγκαίνια Ναού του Αγίου Γεωργίου "εν τω Κυπαρίσσω (ή Κυπαρισσίω)

(Κατά τον Πατμιακό Κώδικα 266 Απριλίου 24). Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το γεγονός. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Πέτρος επίσκοπος Ιεροσολύμων Άγνωστος στους ΢υναξαριστές. Η μνήμη του αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο σ. 119, έκδοση Αρχιμανδρίτη Καλλίστου. Ο Όσιος Φαιρέμων Δεν αναφέρεται από τα Μηναία και τον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Αναφέρεται όμως την ήμερα αυτή από τον Παρισινό Κώδικα 1621 με σύντομο υπόμνημα, που λέει, ότι έζησε με αγνότητα και σωφροσύνη. Επίσης η ζωή του μέσα στην έρημο ήταν ασκητικότατη και έτσι απεβίωσε. Ο Άγιος Ιννοκεντίος ο Θαυματουργός πρώτος επίσκοπος Ιρκούτας (Ρώσος)

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Ο Άγιος Προκόπιος ο Πέρσης Άγνωστος στους ΢υναξαριστές και τα Μηναία. Από την Ακολουθία του στον Παρισινό Κώδικα 259φ. 229α, μαθαίνουμε ότι ήλεγξε την πλάνη των ειδώλων και υπέστη μαρτυρικό θάνατο μετά από πολλά και διάφορα βασανιστήρια.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ιακώβου Πέρση, Πινουφρίου Οσίου, Ναθαναήλ Οσίου, Μωυσή Οσίου, Ιακώβου Θαυματουργού Ο Άγιος Ιάκωβος

Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Φ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου. Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Φριστό. για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων. Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού. Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Φριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι' αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι' αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε, πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του ΢ωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σα άνω ζητών. Πεισθείς τη καλή, συζύγω καρτερόψυχε, και το φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, των Περσών το φρόνημα, και τον φόβον Ιάκωβε κατέπτυσας, και ανεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, το σώμα ως κλήμα τεμνόμενος. Ο Όσιος Πινούφριος Μέγας ασκητής στην Αιγυπτιακή έρημο, Ιερέας και ηγούμενος κοινοβίου κοντά στην πόλη Πανεφώ. Επειδή δεν ήθελε τιμές, εγκατέλειψε τη Μονή του και με λαϊκή ενδυμασία κατέφυγε στη Μονή Σαβεννησιωτών και υπηρετούσε όπως ο τελευταίος υπηρέτης. Μετά τρία χρόνια όμως, τον γνώρισε κάποιος μαθητής του και επανήλθε στη Μονή του. Αλλά και πάλι για τους ίδιους λόγους την εγκατέλειψε και πήγε στην Παλαιστίνη και έπειτα ξαναγύρισε στη Μονή του, όπου με πλήρη ταπεινοφροσύνη αφού έζησε απεβίωσε ειρηνικά. Λόγοι του οσίου αυτού, σώζονται στον Ευεργετινό. Ο Όσιος Ναθαναήλ Ασκητής με τον όποιο ασχολείται ο Παλλάδιος στο Λαυσαϊκό, αφηγούμενος τα παράδοξα της ζωής του. Έζησε 37 χρόνια μέσα στο κελί του, χωρίς να βγει καθόλου, παρά τις παγίδες του δαίμονα να τον αποσπάσει από την καλύβα του. Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Μωυσής Άγνωστος στον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Η μνήμη του με σύντομο υπόμνημα αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1621, οπού λέγεται ότι ήταν από την πόλη Υάρα. ΢ε μικρή ηλικία έγινε μοναχός και έζησε 85 χρόνια ασκούμενος πάνω σ' ένα όρος, μέσα σε μια σπηλιά, με αυστηρή νηστεία και προσευχή. Βάδισε με θεοπρέπεια τον ασκητικό δρόμο και απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Ιάκωβος ο θαυματουργός επίσκοπος Ροστοβίας (Ρώσος, + 1392 μ.Φ.) Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΢τεφάνου Ομολογητή, Ανδρέα, Πέτρου, Άννας Οσιομάρτυρος, Σων Αγίων Βασιλείου, ΢τεφάνου, Ιωάννη, Γρηγορίου και Γρηγορίου οι συν ΢τεφάνω μαρτυρήσαντες, Ειρηνάρχου και οι συν αυτώ επτά γυναίκες, των Αγίων Σιμοθέου και Θεοδώρου και οι συν αυτών μαρτυρήσαντες, Ρωμανού Επισκόπου Ο Όσιος ΢τέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του ΢τεφάνου. ΢υνέβη όμως το αντίθετο. Ο ΢τέφανος, από τους ανθρώπους με "πολλήν παρρησίαν εν πίστει τη εν Φριστώ Ιησού", δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Φριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν. Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του ΢τεφάνου (το 767 μ.Φ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή. Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Θείαν άσκησιν, ενδεδειγμένος, σκεύος γέγονας, δικαιοσύνης, διαπρεπών ταις σεπταίς αναβάσεσι και του Φριστού την Εικόνα σεβόμενος, μαρτυρικής ηξιώθης φαιδρότητας. Θείε ΢τέφανε, εν όπλω ημάς στεφάνωσαν, της θείας ευδοκίας τους υμνούντας σε. Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Εορτάζει σήμερον, η Εκκλησία, εορτήν ευφρόσυνον, εν τη ση μνήμη και πιστώς, ανευφημούσα κραυγάζει σοι, ΢τέφανε θείε, οσίων το καύχημα. Ο Άγιος Ανδρέας Ήταν ασκητής και διέμενε σε κάποιο κελί κοντά στις Βλαχερνές. Επίσης ήταν συναγωνιστής του οσίου ΢τεφάνου του ομολογητή, που τιμούμε σήμερα. Ο Ανδρέας μαρτύρησε υπέρ των αγίων εικόνων, συρόμενος στη γη από τους εικονομάχους μέχρι θανάτου. Ο Άγιος Πέτρος Ήταν και αυτός ασκητής στον Όλυμπο. Υυλακίστηκε από τον Κοπρώνυμο μαζί με τον ΢τέφανο τον νέο, διότι προσκυνούσε τις άγιες εικόνες. Κατόπιν τον χτύπησαν μέχρι θανάτου και έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η Αγία Άννα η Οσιομάρτυς ΢υμμαρτύρησε μαζί με τον Άγιο ΢τέφανο τον νέο, για τις άγιες εικόνες, αφού τη χτύπησαν μέχρι θανάτου. Οι Άγιοι Μάρτυρες που συμμαρτύρησαν με τον Άγιο ΢τέφανο τον νέο για τις άγιες εικόνες: Βασίλειος, ΢τέφανος, Ιωάννης ο από Λεγαταρίων ή Λεγατοκρίων, δύο Γρηγόριοι και άλλοι μάρτυρες Η λύσσα του Κοπρώνυμου και των γύρω του δεν περιορίστηκε μόνο σε ένα θύμα. Μετά τον ΢τέφανο υπέστησαν βασανισμούς και θανάτους και άλλοι ομολογητές της Ορθοδοξίας. Έτσι ένας από αυτούς, ο Βασίλειος, τυφλώθηκε από τους δήμιους, εξακολουθώντας να διακηρύττει την Ορθόδοξη πίστη του, και στη συνέχεια τον σκότωσαν με κλωτσιές. Άλλος έπειτα, ο Ιωάννης ο από Λεγαταρίων εξορίστηκε στη Δαφνούσια, όπου και Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

πέθανε από συνεχείς δαρμούς. Άλλοι δε πάλι με άλλο βάρβαρο τρόπο θανατώθηκαν ή εξορίστηκαν και περνούσαν συνεχή μαρτυρική ζωή. Ο Άγιος Ειρήναρχος

Ο Άγιος Ειρήναρχος έζησε την εποχή του βασιλιά Διοκλητιανού και καταγόταν από την ΢εβάστεια. Γεννήθηκε σε οικογένεια ειδωλολατρών και είχε μάθει να αισθάνεται μάλλον απέχθεια προς τους χριστιανούς. Τπηρετούσε τους βασανιστές των χριστιανών στους διωγμούς των. όμως η συχνή προσέγγιση που είχε με τους μάρτυρες του Φριστού, φώτισε σταδιακά τον Ειρήναρχο. Έβλεπε τους ηρωικούς μάρτυρες πράους αλλά ταυτόχρονα δυνατούς και ακλόνητους εις την πίστη τους τις γυναίκες να υπομένουν τα φρικτά βασανιστήρια με καρτερικότητα και αυταπάρνηση και τους θαύμαζε για το μεγαλείο τους. Η βαθμιαία αυτή μεταβολή στην ψυχή του Ειρηνάρχου κατέληξε στην ομολογία του στο Φριστό. Η ομολογία αυτή του στοίχισε το θάνατο, τον οποίο βρήκε δια αποκεφαλισμού και τον οποίο υπέστη με πλήρη αγαλλίαση. Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Σαχύ προκατάλαβε. Ειρήνης τον πρύτανιν, ομολογήσας πιστώς, της πλάνης τον τάραχον, κατέλιπες νουνεχώς, θεόφρον Ειρήναρχε, όθεν δι’ ύδατός τε, και πυρός ως διήλθες, έβης τροπαιοφόρος, προς ουράνιον λήξιν, ειρήνην και σωτηρίαν, πάσιν αιτούμενος. Οι Άγιοι Σιμόθεος και Θεόδωρος οι επίσκοποι, Πέτρος, Ιωάννης, ΢έργιος, Θεόδωρος και Νικηφόρος, οι Ιερείς, Βασίλειος και Θωμάς οι Διάκονοι, Ιερόθεος, Δανιήλ, Φαρίτων, ΢ωκράτης, Κομάσιος, Ευσέβιος οι Μοναχοί και Ετιμάσιος Έζησαν στα χρόνια του Βασιλιά Ιουλιανού του Παραβάτη και κέρδισαν τα μαρτυρικά στεφάνια στην Σιθεριούπολη της Μακεδονίας. ΢υνελήφθησαν και διατάχθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Αλλά όλοι μαζί με μια φωνή, διακήρυξαν ότι θα πεθάνουν πιστοί στον βασιλιά και ΢ωτήρα τους Ιησού Φριστό. Και έτσι όλους τους αποκεφάλισαν (363 μ.Φ.). Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Άγιος Ρωμανός επίσκοπος Μακεδονίας Η μνήμη του δεν αναφέρεται από τον ΢υναξαριστή του Αγίου Νικόδημου, αλλά ούτε και απ' αυτόν του Delehaye. Βρίσκεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 σαν επίσκοπος Μακεδονίας.

29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Παραμόνου και των συν αυτώ 370, Υιλουμένου, Νικολάου Οσίου, Ιωάννη Ιερομάρτυρα, των Αγίων έξι Μαρτύρων, Ουρβανού, Διονυσίου Επισκόπου, Παγκοσμίου Οσίου, Πιτυρούν Οσίου, Ουαλερινού, Υαιδρού, Μάρκου Οσίου, Νεκταρίου Οσίου, Υιλουμένου Νέοιερομάρτυρα, Brendan, Ανάμνηση Εγκαινίων Ναού ΢εργίου και Βάκχου Ο Άγιος Παράμονος και οι 370 Μάρτυρες που μαρτύρησαν μαζί μ' αυτόν

Μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Φ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Σότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Σίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. ΢τα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος. Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ' αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους. Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Φριστού έψαλλαν "ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαί πνευματικαί" στο ΢ωτήρα τους. Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Φριστό. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Παράμονον μέλψωμεν, συν Υιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντος, και Αθλητάς ευκλεείς, Φριστού του Θεού ημών τούτον γαρ φερωνύμως, ως φιλήσαντες άγαν, πάχυναν δι’ αγώνων, παρανόμων το κράτος, αιτούντες πταισμάτων λύσιν, πάσι και έλεος. Ο Άγιος Υιλούμενος

΢ήμερα η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Υιλούμενο, ο οποίος καταγόταν από τη Λυκαονία. Ήταν έμπορος σιτηρών. Καταγγέλθηκε, το 270, ως χριστιανός στον ηγεμόνα της Άγκυρας Υήλικα. ΢υνελήφθη και τον παρουσίασαν μπροστά στον ηγεμόνα. Ο Υιλούμενος όμως δεν πτοήθηκε από τις απειλές που δέχθηκε και παρέμεινε πιστός στην μία και αληθινή πίστη του Φριστού. τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, τρυπώντας του τα άκρα με καρφιά. με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Παράμονον μέλψωμεν, συν Υιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντος, και Αθλητάς ευκλεείς, Φριστού του Θεού ημών τούτον γαρ φερωνύμως, ως φιλήσαντες άγαν, πάχυναν δι’ αγώνων, παρανόμων το κράτος, αιτούντες πταισμάτων λύσιν, πάσι και έλεος. Ο Όσιος Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ιερομάρτυρας, "ο εν Περσίδι" ΢ε πολλά Μηνολόγια ο Ιωάννης αυτός αναφέρεται ότι καταγόταν από την πόλη της Δαμασκού και μαρτύρησε στην Περσία. (Ίσως όμως να είναι το ίδιο πρόσωπο μ' αυτό της 10ης Απριλίου και της 1ης Νοεμβρίου). Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Οι Άγιοι Έξι Μάρτυρες Άγνωστο που και πότε μαρτύρησαν. ΢ύμφωνα με την παράδοση, όταν τους καταδίωκαν, άνοιξε μια πέτρα και μπήκαν στο εσωτερικό της. Ο Άγιος Ουρβανός επίσκοπος Μακεδονίας Απεβίωσε ειρηνικά. (Ίσως είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Άγιο Ρωμανό της 28ης Νοεμβρίου). Ο Άγιος Διονύσιος Ο Άγιος Διονύσιος, ήταν επίσκοπος Κορίνθου και έζησε το δεύτερο αιώνα μ.Φ. στην εποχή του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου. Κατά τον Μελέτιον ο Διονύσιος αυτός, ήταν άνδρας λόγιος, πολυμαθής και θεοσεβής. Μεριμνούσε όχι μόνο για το ποίμνιό του, αλλά και για τις άλλες εκκλησίες με τις οποίες επικοινωνούσε με επιστολές. Αυτή την επικοινωνία ο ιστορικός Ευσέβιος τη χαρακτηρίζει ως θεία διδασκαλία. Ο Όσιος Παγκόσμιος Απεβίωσε ειρηνικά. Ο Όσιος Πιτυρούν Έκανε μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου και πήρε από τις αρετές και τα χαρίσματα εκείνου, η δε εγκράτεια του εικονίζεται κατά τον αυστηρότατο ασκητισμό. Πολλές φορές έμεινε νηστικός εντελώς, χωρίς καθόλου να ζημιωθεί η υγεία του ή να ελαττωθεί η πνευματική αντοχή του και η προθυμία του. ΢υχνά έλεγαν οι μοναχοί για οράματα, που εμφανίζονταν σ' αυτούς οι δαίμονες. Εκείνος τότε έλεγε: "εγώ φοβάμαι περισσότερα τα δαιμόνια, πού φωλιάζουν την υπερηφάνεια, τη φιλαργυρία, τη φιληδονία και άλλα παρόμοια πάθη. Αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα δαιμόνια και πρέπει μεγάλη προσοχή προς αυτά". Ο όσιος Πιτυρούν απεβίωσε ειρηνικά. Ο Άγιος Ουαλερινός (ή Ουαλεριανός) Μαρτύρησε δια ξίφους. Ο Άγιος Υαιδρός Θανατώθηκε μαρτυρικά, αφού έχυσαν επάνω του καυτή ρητίνη.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Όσιος Μάρκος Η μνήμη του αναφέρεται στον ΢υναξαριστή Delehaye με σύντομο υπόμνημα. Αυτός εγκατέλειψε γυναίκα, παιδιά και συγγενείς, και έγινε μοναχός. Γύριζε την έρημο, τις πόλεις και τα χωριά, για να καταλήξει στην Αίγυπτο, όπου βρέθηκε νεκρός σε κάποιο ναό, φέροντας επάνω του βαρεία σίδερα. Όταν το είδε αυτό ο κόσμος, θαύμασε για την ασκητικότητά του. Έτσι κατασκεύασαν ξύλινη θήκη, όπου έβαλαν μέσα το σώμα του, μαζί με τα σίδερα πού έφερε όταν ζούσε. Ο Όσιος Νεκτάριος "επίσκοπος εν τω ΢πηλαίω" (Ρώσος) Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου. Ο Άγιος Υιλούμενος ο Νέο-ιερομάρτυρας

Από μικρός ο Άγιος Υιλούμενος αγάπησε τον Φριστό. ΢ε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό του περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες. Κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων. Διαβάζοντας ο Άγιος του Θεού Υιλούμενος, τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καυσοκαλυβίτου, ως άλλος μιμητής εκείνου, έκαυσε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου. Σα δίδυμα τέκνα της Μαγδαληνής και Γεωργίου Ορουντιώτη, Υιλούμενος και Ελπίδιος φλεγόμενα από θείο έρωτα, ξεκίνησαν για την παλαίφατη Ιερά Μονή ΢ταυροβουνίου. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Εκεί παρέμειναν για πέντε χρόνια και μετά ανεχωρήσαν από τη μαρτυρική γη της Κύπρου στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας και εκοιμήθη στο Άγιο Όρος. Ο Υιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων. Σελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Υρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του. ΢τις 29 Νοεμβρίου 1979, ημέρα της ονομαστική του εορτής, φανατικοί σιωνιστές, που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού, Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιο του λείψανο έπειτα από πέντε ημέρες και το ενταφίασαν στην αγία γη. Κατά την ανακομιδή των λειψάνων του, μετά από τρία έτη, αυτά ευωδίαζαν δείχνοντας την αγιότητα του. Η μνήμη του τιμάται την 29η Νοεμβρίου, εξαιρέτως Δε στην κοινότητα της Ορούντας με παννύχιο αγρυπνία. Ο Άγιος Brendan (Ιρλανδός) Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Φριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Σελμησσού, Αθήναι 1985. Ανάμνησις Εγκαινίων Ιερού Ναού των Αγίων Μαρτύρων ΢εργίου και Βάκχου Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ανδρέου Αποστόλου, Υρουμεντίου Αρχιεπισκόπου, Αλεξάνδρου Μηθύμνης Ο Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος (Εορτή Ανδρέας)

Μορφή βιβλική. Υυσιογνωμία προνομιούχος και διαλεχτή. Πρώτος απ' όλους τους αποστόλους γνώρισε τον Ιησού, αλλά και πρώτος κλήθηκε να τον ακολουθήσει, γι' αυτό και Πρωτόκλητος. Σο όνομα του το ιερό κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ψυχή των Ελλήνων. Αυτός είναι ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαθητής του Φριστού κι ο ένας από τους αποστόλους του Έθνους μας. Ο Ανδρέας καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίος κι ήταν γιος του Ιωνά κι αδελφός του πρωτοκορυφαίου αποστόλου Πέτρου. Σο επάγγελμα του ήταν ψαράς. Ήταν όμως από τις ευγενικές εκείνες ψυχές, που μελετούσαν τους προφήτες και περίμεναν με λαχτάρα την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ανδρέας μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού. Σον ακολούθησαν με προθυμία και ζήλο κι έμειναν κοντά του εκείνη την ήμερα. Σι είδαν και τι άκουσαν όλες εκείνες τις αξέχαστες ώρες; Φωρίς άλλο λόγια άγια και θεία. Ρήματα ζωής αιωνίου. Λόγια, που τους συνεπήραν την ψυχή και τους έκαμαν να πιστέψουν πως στ' αλήθεια ο Ιησούς ήταν Εκείνος που περίμεναν. Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Μεσσίας. Ο ΢ωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων. Σον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση τους από την επικοινωνία κι επαφή τους με τον Κύριο την βλέπουμε από την ενέργεια του Ανδρέα. Μόλις χωρίστηκαν από τον Ιησού, έτρεξε να συναντήσει τον μεγαλύτερο αδελφό του Πέτρο και να του πει με χαρά: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν (ο εστί μεθερμηνευόμενον Φριστός) και ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν». Πόση καλοσύνη. Πόση ευγένεια ψυχής! Πόση αγάπη! Δεν κράτησε μόνος τη χαρά του. Έσπευσε να τη μοιραστεί με τον αδελφό του. Κι είχε δίκαιο! Κείνος που γεύτηκε το μέλι του Ευαγγελίου δεν μπορεί να το τρώει μόνος του. Η πραγματική χάρη, όταν φωτίσει την ψυχή, βάνει τέρμα στο πνευματικό μονοπώλιο, λέει κι ένας μεγάλος ιεραπόστολος του περασμένου αιώνα. Η περίπτωση αυτή είναι ένα έξοχο παράδειγμα αδελφικής αλληλεγγύης και πνευματικότητας. Σα αδέλφια μας, οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι οικείοι μας πρέπει να 'ναι για μας πρόσωπα προσφιλή. Πρόσωπα, με τα οποία να είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε κάθε στιγμή και τη χαρά και τη λύπη μας. ΢' αυτούς θα πούμε τον καλό τον λόγο. Θα δώσουμε το χριστιανικό έντυπο. Θα τους καλέσουμε σε μια χριστιανική συγκέντρωση. Θα τους πούμε σε μιαν επίσκεψη: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Αδελφοί μας! Ελάτε στον Φριστό. Αυτός είναι η χαρά. Αυτός η ζωή και το φως. Αυτός η ειρήνη του κόσμου. Μη σας σκανδαλίζουν μερικά έκτροπα, που βλέπετε γύρω σας. Μη σας σκανδαλίζει η ζωή μερικών, που αυτοκαλούνται χριστιανοί και θέλουν τάχατες να δείχνουν και τον δρόμο στους άλλους. Εσείς κοιτάτε μόνο τον Φριστό. Αυτός και μόνο αυτός στον κόσμο τούτο δίνει τη χαρά και την ειρήνη. Σο μαρτυρεί η ζωή όλων των απλών, των αληθινών χριστιανών. Σο βεβαιώνει η ζωή και το παράδειγμα του μεγάλου αποστόλου μας. Ύστερα από το επεισόδιο, που αναφέραμε, τόσο ο Ανδρέας, όσο κι ο Πέτρος κι ο Ιωάννης ξαναγύρισαν στα πλοία τους κι έπιασαν πάλι τη δουλειά τους. Δεν είχε έρθει ακόμη η ευλογημένη ώρα να αρχίσει ο Κύριος το έργο του. Αυτό έγινε λίγες μέρες αργότερα. Εκεί στη λίμνη της Γεννησαρέτ οι δύο αδελφοί καταγίνονταν να ρίψουν τα δίκτυα τους στη θάλασσα, όταν τους ξαναβρήκε ο Ιησούς και τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν. «Δεύτε οπίσω μου», τους είπε, «και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Κι αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». «Ευθέως», χωρίς καμιά χρονοτριβή, χωρίς καμιά αναβολή τον ακολούθησαν. ΢την περίσταση αυτή έμοιασαν με τον σοφό και συνετό εκείνο έμπορο της ευαγγελικής περικοπής, που ζητούσε να βρει και ν' αγοράσει μαργαριτάρια. Κι όταν βρήκε κάποτε ένα σπουδαίο και «πολύτιμον μαργαρίτην», έσπευσε να πωλήσει όλα όσα είχε και να τον Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

αγοράσει. Αυτό έκαμαν κι οι δύο αδελφοί. Ο Ανδρέας ακολούθησε τον Κύριο πιστά και πρόθυμα μέχρι τέλους. Κατά το διάστημα αυτό της μαθητείας του δύο από τα πολλά επεισόδια καταδεικνύουν την ιδιαίτερη θέση, που είχε ανάμεσα στους άλλους μαθητές και κοντά στον Ιησού. Σο πρώτο συνέβηκε στην έρημο. Σα πλήθη, που είχαν πληροφορηθεί πως ο Κύριος βρισκόταν εκεί, μαζεύτηκαν απ' όλα τα μέρη γύρω, για να ζητήσουν τις ευεργεσίες του και ν' ακούσουν τη διδασκαλία του. Κόντευε να δύσει ο ήλιος και κανένας δεν έλεγε να φύγει. Κάποια στιγμή ο Ιησούς φώναξε κοντά του τον Υίλιππο και τον ρώτησε: «Από πού και με τι χρήματα θα αγοράσουμε ψωμιά, για να φάγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;» Ο Κύριος φυσικά γνώριζε τι θα έκαμνε. Σο είπε όμως αυτό, για να δοκιμάσει τον Υίλιππο και τους άλλους μαθητές. Κι αυτός από μέρους και των άλλων μαθητών γεμάτος αμηχανία απήντησε: «Διακοσίων δηναρίων άρτοι ουκ αρκούσιν αυτοίς ίνα έκαστος αυτών βραχύ τι λαβή». Διακοσίων δηναρίων ψωμιά δεν φτάνουν, όχι για να χορτάσουν, αλλά για να πάρει ο καθένας μια μπουκιά. Ση στιγμή εκείνη πετάχτηκε ο Ανδρέας κι είπε. «Κύριε, είναι εδώ ένα παιδάκι, που έχει πέντε κριθαρένια ψωμιά και δύο ψαράκια» (Ιωάν. ς', 9). Υυσικά πέντε κριθαρένια ψωμιά και δύο ψαράκια δεν είναι τίποτα για τόσο κόσμο. Μα εσύ. Κύριε, μπορείς να τα ευλογήσεις και τότε, ω, ναι! Σότε μπορούν να φάνε όλοι οι άνθρωποι και να περισσέψουν. Πρόσωπο με παρρησία και με μια λανθάνουσα πίστη στον Φριστό μας παρουσιάζει το επεισόδιο αυτό τον Ανδρέα. Πρόσωπο με πλατιά και μεγάλη καρδιά μας τον παρουσιάζει το δεύτερο επεισόδιο. ΢υγχρόνως όμως και άνθρωπο με τόλμη, που δεν διστάζει να πάρει μια μεγάλη απόφαση και ν' αναλάβει συνάμα και τις ευθύνες του. Αφορμή γι' αυτό το επεισόδιο έδωκαν μερικοί συμπατριώτες μας Έλληνες. Ήταν οι μέρες του Πάσχα, του τελευταίου Πάσχα του Κυρίου μας. Μέσα στα πλήθη, που μαζεύτηκαν στα Ιεροσόλυμα από τα διάφορα μέρη του κόσμου, ήταν κι αυτοί. Ασφαλώς ήταν άνθρωποι που είχαν προσηλυτισθεί στον ιουδαϊσμό. Η πνευματική θρησκεία του Ισραήλ τους είχε τραβήξει μέσα στην καρδιά τους βαθύ τον πόθο να τον γνωρίσουν. Πλησίασαν λοιπόν τον Υίλιππο - ίσως το ελληνικό του όνομα τους έδωκε το θάρρος- και του ζήτησαν να τους οδηγήσει στον Φριστό. Ο Υίλιππος όμως έσπευσε να ζητήσει τη γνώμη του Ανδρέα. Γιατί του Ανδρέα; Γιατί ήταν συμπατριώτης του κι ήξερε την παρρησία του. Αλλά και γιατί ο Ανδρέας ήταν γνωστός σαν ο άνθρωπος με τη μεγάλη καρδιά και το θέμα θα το αντίκριζε όχι με τη στενή ιουδαϊκή αντίληψη, πως ο Φριστός ήλθε κι ανήκε μόνο στους Ιουδαίους, αλλά και στους άλλους ανθρώπους. Και πραγματικά η στάση του δικαίωσε τη φήμη του.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Ο Ανδρέας, σαν έμαθε από τον Υίλιππο το περιστατικό, χωρίς να χάσει καιρό, πήρε τους Έλληνες και μαζί μ' αυτόν τους έφερε στον Φριστό (Ιωάν. ιβ', 20-22). Σι φανερώνει και το επεισόδιο αυτό; Ση μεγάλη, την πλατιά του καρδιά, μα και την οικειότητα του προς τον Φριστό. Ευτυχείς όλοι εκείνοι που μιμούνται τον Πρωτόκλητο και βοηθούν κι άλλες ψυχές να πλησιάσουν και να γνωρίσουν τον Κύριο. Η ζωή του Πρωτοκλήτου κατά τα τρία χρόνια της μαθητείας είναι η ίδια με τη ζωή των άλλων μαθητών. Αχόρταγα κι αυτός μαζί με τους άλλους αποστόλους ρουφούσε από το στόμα του θείου Διδασκάλου τα «ρήματα της αιωνίου ζωής». Μαζί του περιέτρεχε την Άγια Γη κι έβλεπε τις ευεργεσίες και τα θαύματα του. Βαθιά ήταν η συγκίνηση του για την υποδοχή, που ο περιούσιος λαός επεφύλαξε στον Κύριο μας «προ εξ ημερών του Πάσχα». Πιο βαθιά η θλίψη του για τη σύλληψη του Διδασκάλου του και για όσα ακολούθησαν αυτή. Η επίσκεψη του Κυρίου όμως κατ' αυτή την ήμερα της Αναστάσεως Σου κι ενώ πια είχε βραδιάσει κι οι πόρτες του σπιτιού ήταν κλειστές «δια τον φόβον των Ιουδαίων» ξανάφερε στην ψυχή του τη χαρά και την ελπίδα. Ο Ανδρέας παρευρέθηκε στην Ανάληψη κι έλαβε μέρος στην εκλογή του Ματθία. Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, ο απόστολος μας, όπως ψάλλει κι ο ιερός υμνογράφος, αφού «διεπέτασε το ιστίον του Πνεύματος, ως κύμα γαληνόν πραέτω πνεύματι κινούμενον, πάσαν επλούτισε την γήν του ενθέου κηρύγματος». Ο Ανδρέας υπήρξε ο κατ' εξοχήν απόστολος των Ελλήνων. Η ΢κυθία, δηλαδή η σημερινή νότιος Ρωσία, η Ελληνική Βιθυνία, ο Πόντος, η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος κι η Αχαΐα ποτίστηκαν πλούσια με τον τίμιο ιδρώτα του Πρωτοκλήτου. Αλλά κι η Εκκλησία του Βυζαντίου, που απετέλεσε κι αποτελεί το κέντρο της Ορθοδοξίας, από τον απόστολο μας ιδρύθηκε. Εδώ ο Ανδρέας εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο τον απόστολο ΢τάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης. ΢ε μια του περιοδεία, αναφέρεται από την παράδοση, πως ο άγιος μας ήλθε και στο νησί μας. Σο καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Σις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Φριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

το σημείο του ΢ταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Σο ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου. Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το χρόνιο σκοτάδι άρχισε να διαλύεται. Κι ένα φως, ιλαρό φως, άρχισε να λούζει τα γύρω πράγματα...

— Πατέρα, πατέρα, άρχισε να φωνάζει το παιδί πότε ψαχουλεύοντας και πότε τρέχοντας να βρει τον πατέρα. Κι ο καπετάνιος που τρόμαξε απ' τις φωνές του παιδιού τρέχει κι αυτός προς το μέρος που ακουόταν η φωνή. ΢το αντίκρισμα του παιδιού του σταμάτησε, έσκυψε κι άνοιξε την αγκαλιά του.

— «Παιδί μου, τι σου συμβαίνει»; ρώτησε με τρόμο ο πατέρας.

— «Βλέπω! Πατέρα μου, βλέπω! Για κοίτα με, βλέπω τη θάλασσα, τους ανθρώπους, τα πανιά του καραβιού μας που φουσκώνουν. Πατέρα, το ευλογημένο νερό που μου έδωκε εκείνος ο παππούλης, για να πιώ και να πλυθώ, αυτό μου χάρισε ότι ποθούσαμε. Σο φως μου, πατέρα...» Ύστερα από μικρή διακοπή που πέρασε μέσα σε δάκρυα κι αναφιλητά ευγνωμοσύνης ο καπετάνιος σηκώθηκε κι είπε: — «Παιδί μου, πάμε να βρούμε τον παππούλη που λες, για να τον ευχαριστήσουμε για ότι μας χάρισε!».

— «Όχι εμένα, είπε ο απόστολος που πλησίασε. Σον Φριστό να ευχαριστήσουμε όλοι. Αυτός μας έδωκε το νερό. Αυτός γιάτρεψε και το Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

παιδί. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, που έγινε άνθρωπος κι ήρθε στον κόσμο για να μας σώσει!» Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Σο τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Σην αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Φριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Υυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. ΢το μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Φριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε. Έτσι στο ευλογημένο νησί οργανώθηκε ακόμη μια ομάδα, μια εκκλησία πιστών στον ένα αληθινό Θεό. Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα πλούσια δώρα τους σε χρήμα ή σε είδη, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα ΢ιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής. ΢ε όλους τους ναούς του μαρτυρικού νησιού μας θα βρούμε την αγία εικόνα Σου και το όνομά Σου είναι το πιο συνηθισμένο μεταξύ των κατοίκων (Ανδρέας ή Αδρεανή - Ανδρούλα) και το πιο διαδεδομένο. Για λόγους που μόνο ο Κύριος γνωρίζει, εδώ και μερικά χρόνια - από το 1974 — το άγιο μοναστήρι μαζί με όλη την Καρπασία, τη Μεσαορία και τη Βόρειο Κύπρο έχει περιέλθει στην κυριαρχία του πιο βάρβαρου εισβολέα, του Σούρκου. Οι ευλογημένες εκκλησίες που βρίσκονται στα μέρη αυτά μένουν κανονικά αλειτούργητες. Κι οι καμπάνες σώπασαν από τότες να κτυπούν και να καλούν τους πιστούς σε συναγερμό ψυχής... Σο αγίασμα όμως που βγήκε απ' τη γη ύστερα από την προσευχή του μεγάλου αποστόλου Ανδρέου μένει και συνεχίζει το κελάρυσμά του. ΢υνεχίζει το κελάρυσμά του και περιμένει την άγια ώρα, που οι πιστοί του νησιού, πλυμένοι και καθαρισμένοι μέσα στα δάκρυα μιας ειλικρινούς μετάνοιας, Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

θα αξιωθούν ελεύθεροι και πάλι να επισκεφθούν το όμορφο μοναστήρι για να ψάλουν τα ευχαριστήρια στον Κύριο για τη λύτρωση τους από τα δεινά της πικρής δοκιμασίας και να πιουν και να δροσίσουν τα χείλη από το γλυκό νερό. Ο Θεός να δώσει, με τη βοήθεια των πρεσβειών του αγίου αποστόλου Ανδρέου, μα και των άλλων αγίων της Κύπρου μας, η μέρα αυτή να έρθει το γρηγορότερο. Σο τέλος του αποστόλου υπήρξε ανάλογο της ιστορίας του. Μαρτύρησε στην Πάτρα, όπου είχε φτάσει, για να μεταδώσει κι εδώ το μήνυμα της λυτρώσεως και να σκορπίσει το φως του Φριστού. Η επίσκεψη του από την πλευρά αυτή έφερε πολλούς καρπούς. ΢ε λίγες μέρες το κήρυγμα του μαζί με τα πολλά του θαύματα συγκλόνισε κυριολεκτικά τα θεμέλια της ειδωλολατρίας στην Αχαΐα. Ανάμεσα στους πρώτους, που πίστεψαν, ήταν αυτός ο ίδιος ο ανθύπατος. Έτσι λεγόντουσαν κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους οι Ρωμαίοι άρχοντες, που διοικούσαν μια από τις επαρχίες του κράτους. της πόλεως, ο Λέσβιος όπως λεγόταν, που είχε αρρωστήσει άξαφνα βαριά και τον είχε γιατρέψει ο απόστολος μας. Σο παράδειγμα του ανθύπατου έσπευσαν ν' ακολουθήσουν κι άλλοι ειδωλολάτρες. Μα το πράγμα έγινε γνωστό στη Ρώμη. Ο αυτοκράτορας Νέρων λύσσαξε απ' το κακό του κι έδωσε εντολή να αντικατασταθεί αμέσως ο Λέσβιος από κάποιο Αιγεάτη, πολύ φανατικό ειδωλολάτρη και πολύ σκληρό. Ο Πρωτόκλητος έχοντας συνοδό τον Λέσβιο συνεχίζει καθημερινά τα κηρύγματα του και τις θαυματουργικές του θεραπείες. Πλήθη λαού απ' όλη την Αχαΐα τα παρακολουθούν με ενδιαφέρον και πολλοί κάθε μέρα πυκνώνουν τις τάξεις των πιστών. Μέσα σ' αυτούς προστίθενται τώρα κι η σύζυγος του Αιγεάτη, η Μαξιμίλλα, ο αδελφός του ΢τρατοκλής, σοφός μαθηματικός, κι άλλοι πολλοί από τους συγγενείς του και τη συνοδεία του.

Ο ανθύπατος Αιγεάτης, αν και είδε τη γυναίκα του Μαξιμίλλα να σώζεται από βέβαιο θάνατο με την επέμβαση του Πρωτοκλήτου, αν και είδε τον αδελφό του ΢τρατοκλή, που τον εκτιμούσε τόσο, να προσχωρεί στη νέα πίστη, εν τούτοις ο ίδιος έμεινε ασυγκίνητος. Κάτι περισσότερο. Πείσμωσε με τη γυναίκα του κι αξίωσε απ' αυτή να αρνηθεί τον Φριστό. Η Μαξιμίλλα όμως δεν δέχτηκε ν' ακούσει.

- Προτιμώ, του είπε, να χωριστώ από σένα παρά από τον Φριστό μου. Κι αυτός, τυφλωμένος απ' το πάθος του, διατάσσει να συλλάβουν τον Πρωτόκλητο και να τον ρίξουν στη φυλακή. Για να εκβιάσει δε Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

περισσότερο την αφοσιωμένη στον Φριστό γυναίκα, την απειλεί πως, αν δεν επιστρέψει στη θρησκεία των πατέρων της, την ειδωλολατρία, θα βασανίσει τρομερά τον γέροντα απόστολο και στο τέλος θα τον σταυρώσει. Ανήσυχη η Μαξιμίλλα τρέχει στη φυλακή, για να μεταφέρει στον απόστολο τις απειλές του συζύγου της. Σρέμει η καλή γυναίκα, μήπως πάθει κανένα κακό ο ευεργέτης και σωτήρας της.

— Μη φοβάσαι, κόρη μου, για τη ζωή μου, της είπε ο Πρωτόκλητος. Κράτησε σταθερά την πίστη σου. Θα 'ναι τιμή και εύνοια του Θεού σε μένα ν' αξιωθώ να φύγω απ' τον κόσμο αυτό κατά τον ίδιο τρόπο, που έφυγε ο Λυτρωτής μας. Ας κάμει, ότι θέλει ο Αιγεάτης. Ας με κάψει στη φωτιά. Ας με κατακάψει με τα μαχαίρια. Ας με καρφώσει στον ΢ταυρό. «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς». Ο ΢τρατοκλής, που βρισκόταν εκεί, λούστηκε στο κλάμα.

- Μην κλαις, του είπε ο απόστολος. Κάποια μέρα θα φύγουμε από τον κόσμο αυτό. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν». Πρόσεξε μόνο τον σπόρο του Ευαγγελίου, που έσπειρα στην καρδιά σου. Κράτησε τον προσεκτικά και σπείρε τον κι εσύ παρακάτω. Σα λόγια του αποστόλου τόνωσαν το θάρρος της Μαξιμίλλας και του ΢τρατοκλή κι ατσάλωσαν τη θέληση τους ν' αγωνιστούν ως το τέλος. Ο Αιγεάτης ξαναφώναξε τη γυναίκα του και προσπάθησε με λόγια γλυκά και κολακευτικά να την μεταπείσει από την πίστη του Φριστού.

— Είμαι έτοιμος να κάμω το καθετί για την αγάπη σου, της είπε. Αν πεισθείς να αφήσεις τον Φριστό, θα σ' έχω βασίλισσα στο σπίτι μου. Αλλιώς θα καρφώσω σ' ένα σταυρό τον γέρο, που σου πήρε τα μυαλά, και θα σκοτώσω κι εσένα. Η απάντηση της Μαξιμίλλας υπήρξε αληθινά ηρωική.

— Προτιμώ χίλιες φορές τον θάνατο παρά τη ζωή μ' ένα ειδωλολάτρη σαν και σένα. Σα λόγια της ηρωίδας χριστιανής άναψαν τον θυμό του συζύγου της, που έδωκε εντολή να βασανίσουν σκληρά τον άγιο και στο τέλος να τον υψώσουν πάνω σ' ένα σταυρό, που είχε το σχήμα του γράμματος Φ και που είχε στηθεί στο «χείλος της θαλάσσιας αμμουδιάς». Πάνω στον ΢ταυρό αυτό, που ήταν φτιαγμένος από ξύλα ελιάς, έδεσαν τα χέρια και τα πόδια του αποστόλου, χωρίς να τον καρφώσουν. Κι αυτό έγινε, γιατί ο Ανθύπατος ήθελε να κρατήσει πολύν καιρό τον άγιο στη ζωή, για να τον βασανίσει. Από μια θάλασσα, την όμορφη θάλασσα της Γαλιλαίας, κάλεσε ο Κύριος τον μεγάλο Χαρά να τον ακολουθήσει για να γίνει μαθητής του και να ψαρεύει ανθρώπους. Από μια άλλη θάλασσα κοντά, τη θάλασσα της Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

ιστορικής πόλεως των Πατρών, κάλεσε και πάλι ο Φριστός τον μαθητή κι απόστολο του Ανδρέα, ύστερα από σκληρή εργασία σποράς του λόγου του, να μεταπηδήσει στην ουράνια πατρίδα μας, για να λάβει τον άφθαρτο στέφανο της δικαιοσύνης. Ο απόστολος έφυγε από τον κόσμο αυτό σε ηλικία 80 περίπου χρόνων. Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Σην ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον ΢τρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές. Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μ. Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Σραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα. Όταν όμως οι Σούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460, τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης, όπου έμεινε μέχρι του 1964. Σην 26η του ΢επτέμβρη του έτους αυτού αντιπροσωπεία του πάπα Παύλου μετέφερε από τη Ρώμη τον πολύτιμο θησαυρό και τον παρέδωσε στον νόμιμο κάτοχο, την Εκκλησία των Πατρέων. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα. Φιλιάδες Κύπριοι τότε, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, ξεκίνησαν από τα τέσσερα σημεία του νησιού μας και πήγαν και προσκύνησαν την άγια Κάρα του Πρωτοκλήτου και μπροστά της κατέθεσαν τον βαθύ σεβασμό και την ευλαβική ευγνωμοσύνη τους για τα όσα η χάρη του πρόσφερε και προσφέρει στο νησί μας. ΢τη μνήμη του μεγάλου αποστόλου ας κλίνει τακτικά με ευλάβεια το γόνυ της ψυχής κάθε Ελληνική καρδιά. Είναι ένας απ' τους αποστόλους που αγάπησαν την πατρίδα μας κι αγωνίστηκαν να της μεταδώσουν το ανέσπερο φως του Φριστού. Σο μήνυμα του δε «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» ας γίνει και για μας σύνθημα ζωής. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» φωνάζει και σ' εμάς ο Πρωτόκλητος μαθητής. Ο Φριστός ήταν και είναι ο μοναδικός ΢ωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων. Έτσι τον γνωρίσαμε εμείς. Έτσι θα τον γνωρίσετε κι εσείς, αν Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

τον αναγνωρίσετε Αρχηγό και Κύριο σας κι αν βάλετε το θέλημα και τον νόμο του οδηγό στη ζωή σας. Ναι! αν βάλετε το άγιο θέλημα και τον νόμο του οδηγό και σύντροφο στη ζωή σας. Γιατί ο Φριστός ήταν κι είναι «χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας». Σο σωστικό αυτό μήνυμα ας αγκαλιάσουμε με πίστη φλογερή όλοι ανεξαίρετα όσοι ποθούμε να δούμε στον μαρτυρικό αυτό τόπο καλύτερες μέρες. Ότι γκρεμίζει η αμαρτία ανορθώνει και ξαναφτιάχνει μόνο μια ειλικρινής μετάνοια. Με μια γνήσια μετάνοια και συντριβή ψυχής ας καταφύγουμε και πάλι όλοι στον ΢ωτήρα Φριστό κι ας του ζητήσουμε να συγχωρήσει κι εμάς όπως κάποτε τους Νινευίτες και να μας ξαναδώσει τη λευτεριά μας. Και θα μας ακούσει ο Κύριος. Οπωσδήποτε θα μας ακούσει. Μας το βεβαιώνει με τα άγια λόγια Σου: «Επικάλεσαί με, μας λέγει, εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις με». Παιδί μου, όπου και να 'σαι, φώναξε με στον πόνο σου. Και θα σε ακούσω. Και θα σου δώσω αυτό που μου ζητάς, μια κι είναι για το καλό σου. Και θα με δοξάσεις. Ακούς; Θα στο δώσω και θα με δοξάσεις. Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ψς των αποστόλων Πρωτόκλητος και του κορυφαίου αυτάδελφος, τω Δεσπότη των όλων, Ανδρέα, ικέτευε ειρήνην τη Οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος. Κοντάκιον. Ήχος β’. Σην εν πρεσβείαις. Σον της ανδρείας επώνυμον θεηγόρον, και μαθητών τον πρωτόκλητον του ΢ωτήρος, Πέτρου τον σύγγονον ευφημήσωμεν, ότι ως πάλαι τούτω και νυν ημίν εκέκραγεν, Ευρήκαμεν δεύτε τον ποθούμενον. Ο Άγιος Υρουμέντιος αρχιεπίσκοπος Αβησσυνίας (Αιθιοπίας) ΢τα χρόνια του μεγάλου Κωνσταντίνου (330), κάποιος φιλόσοφος από την Σύρο, που ονομαζόταν Υρουμέντιος, πήγε στην Αβησσυνία (Αιθιοπία) για να συλλέξει ιστορικά στοιχεία γι' αυτή τη χώρα. Έγινε γνωστός στη βασιλική αυλή για τη λογιότητά του και διορίστηκε σε ανώτερη διοικητική θέση. Ση θέση και την επιρροή του, χρησιμοποίησε για την έναρξη διάδοσης του χριστιανισμού. Κατόπιν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου ανακοίνωσε στον τότε αρχιεπίσκοπο Μέγα Αθανάσιο, ότι μια πιο συστηματική χριστιανική εργασία σ' αυτή τη χώρα θα είχε αποτελέσματα καρποφόρα. Ο Μέγας Αθανάσιος συμφώνησε και του ανέθεσε την Ιεραποστολή εκείνη, αφού τον χειροτόνησε επίσκοπο (το έτος 341) με τον τίτλο "Αξώμης". Και η Ιεραποστολή εκείνη, με βοηθό του Υρουμεντίου τον Αιδέσιο, έφερε πράγματι αρκετή καρποφορία. Ο Άγιος Αλέξανδρος Μηθύμνης Ο Άγιος Αλέξανδρος, σύμφωνα με την παράδοση, ήτο επίσκοπος Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Μηθύμνης, ο πρώτος ίσως επίσκοπος αυτής της Μητροπόλεως, και μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική ΢ύνοδο το έτος 325 μ.Φ. Επίσης, λέγεται, ότι ίδρυσε μοναστήρι στην περιφέρεια της Κοινότητος Λαφιώνας, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Για το έργο, επίσης, του Αγίου Αλεξάνδρου δεν έχομε άλλες πληροφορίες, εκτός από αυτές πού μας δίνει η ακολουθία που ψάλλετε την ήμερα της εορτής του Αγίου, στις 30 Νοεμβρίου. Εκεί εγκωμιάζεται ο Άγιος Αλέξανδρος "φωστήρ ακοίμητος, ποιμήν ο πραότατος, εν ευσέβεια συγκρατήσας το ποίμνιον, οδηγήσας τε και ποιμάνας εν χάριτι, λύκους ως τροπωσάμενος δεινώς αιρετίζοντας" και στη συνέχεια ως "πολύφωτος αστήρ μοναζόντων" και σε άλλο σημείο ότι "ιατρείον παθών άναδέδεικται η σορός των αγίων λειψάνων αυτού". Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Σαχύ προκατάλαβε. Σριάδα εκήρυξας την παναγίαν σοφέ, φυλάξας αγνότητα και παρθενίαν καλώς, Πατέρων εκλόγιον όθεν και του Κυρίου φίλος γνήσιος ώφθης ω και θερμώς πρεσβεύεις, ποιμενάρχα Μηθύμνης, Αλέξανδρε θεοφόρε, Λεσβίων το καύχημα.

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net

Εςσαπιζηούμε θεπμά ηον Γαζέηα Άγγελο και ηην ιζηοζελίδα ηος http://www.synaxarion.gr για ηην εςγενική αςηή πποζθοπά. Σο παπόν ζςναξάπι επιμελήθηκε ο ζύλλογορ ιεποταληών Υαλκιδικήρ «ΑΓΘΟ΢ ΘΩΑΝΝΗ΢ Ο ΚΟΤΚΟΤΖΕΛΗ΢» http://www.koukouzelis.net

ΥΡΗ΢ΘΜΟΠΟΘΟΤΜΕ:

Πθγι: www.synaxarion.gr για τον ςφλλογο ιεροψαλτϊν Χαλκιδικισ www.koukouzelis.net