O
ι πρόσφατες αποκαλύψεις για την αγορά και χρήση από την ΚΥΠ του λογισμικού Galileo για την παρακολούθηση τηλεπικοινωνιακών δεδομένων, αποτελεί ένα ακόμη λιθαράκι στον μακρόσυρτο κατάλογο σκανδάλων της Κυβέρνησης Αναστασιάδη και Δημοκρατικού Συναγερμού. Η προσφιλής τακτική της Κυβέρνησης να επιρρίψει και πάλιν τις ευθύνες στην προηγούμενη Κυβέρνηση, αν δεν ήταν τραγική θα ήταν τουλάχιστον γελοία. Κι αυτό, γιατί ενώ ο παραιτηθείς προϊστάμενος της ΚΥΠ επικαλείται την τήρηση όλων των προβλεπομένων διαδικασιών και την ύπαρξη πρακτικών του Υπουργικού Συμβουλίου που ενέκρινε την αγορά του εν λόγω λογισμικού παρακολούθησης, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ποιεί την πάπια προσποιούμενος άγνοια επί των γεγονότων. Σημειώνεται ότι, με βάση την τροποποίηση του Συντάγματος το 2010, επετράπη η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, κάτω από δύο βασικές προϋποθέσεις: τη θέσπιση νομοθεσίας που να τις ρυθμίζει και την έκδοση δικαστικού διατάγματος, μετά από αίτημα του Γενικού Εισαγγελέα και εφ’ όσον η επέμβαση αποτελεί αναγκαίο μέτρο για το συμφέρον και την ασφάλεια της Δημοκρατίας. Τα ερωτήματα για το σκάνδαλο της ΚΥΠ είναι αμείλικτα και η Κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει πειστικά και με ειλικρίνεια για τη νομιμότητα των παρακολουθήσεων, καθότι η κρισιμότητα του θέματος δεν αφήνει περιθώρια για επικοινωνιακή διαχείριση: -Αληθεύει ότι, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών (BDN και NSA, αντίστοιχα) και με τη βοήθεια της Deutsche Telekom AG, επιτράπηκε η παρακολούθηση τηλεφωνικών γραμμών σε διάφορες χώρες οι οποίες εντάσσονταν σε ένα κατάλογο προτεραιότητας και ότι στον κατάλογο αυτό φέρεται πως τρεις τηλεφωνικές γραμμές στην Κύπρο παρακολουθούνταν προς όφελος της NSA, στην οποία και παραδόθηκαν τα δεδομένα που συνελέγησαν; -Από τη χρήση του συστήματος παρακολούθησης Galileo προκύπτουν ποινικά αδικήματα και αν ναι, ο Γενικός Εισαγγελέας γιατί δεν παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα; -Για ποιο λόγο δεν ολοκληρώθηκε στη Βουλή η συζήτηση του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της ΚΥΠ και ενώ αυτή ήταν προς το τέλος της; Ποιος ο ρόλος του Προέδρου του ΔΗΣΥ στον τερματισμό της συζήτησης του εν λόγω νομοσχεδίου, παρά το γεγονός ότι η Κυβέρνηση επειγόταν στο να ψηφιστεί; -Υπήρξαν και σε ποιο βαθμό κομματικές παρεμβάσεις από τον ΔΗΣΥ στην όλη υπόθεση; Η κοινωνία αναμένει τις επιβαλλόμενες απαντήσεις εκ μέρους της Κυβέρνησης. Όσοι στοχεύουν στη δημιουργία μιας Κομματικοποιημένης Υπηρεσίας Παρακολουθήσεων (ΚΥΠ), θα μας βρουν μπροστά τους.
Ακόμη ένα λιθαράκι στον μακρόσυρτο κατάλογο σκανδάλων της Κυβέρνησης Αναστασιάδη και Δημοκρατικού Συναγερμού
1
15
και 20 Ιουλίου κάθε χρόνο οι μνήμες πάνε πίσω σε εκείνο το καλοκαίρι του 1974, όπου η Κύπρος βίωσε την απόλυτη τραγωδία. Μια δράκα φασιστών, με την καθοδήγηση της Χούντας των Αθηνών άνοιξαν την κερκόπορτα, ώστε η Τουρκία να ολοκληρώσει το έργο της πέντε μέρες αργότερα καταλαμβάνοντας το 37% της πατρίδας μας. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όλος ο δημοκρατικός κόσμος τρέχει στις εκκλησίες ώστε να μνημονεύσει τους ήρωες που στάθηκαν απέναντι στην προδοσία που εξελισσόταν. Δυστυχώς το κυβερνών κόμμα και η εκκλησία επιλέγουν τα τελευταία χρόνια να προκαλούν τα αισθήματα των συγγενών και όχι μόνο, διοργανώνοντας μνημόσυνα και τιμές σε αυτούς που με τις πράξεις τους επιχείρησαν την ανατροπή της συνταγματικής τάξης τις μέρες εκείνες. Στο όνομα της δήθεν «διατεταγμένης υπηρεσίας» επιχειρούν να εξισώσουν τους πραξικοπηματίες με τους ήρωες. Αυτό κι αν συνιστά τη χείριστη πρόκληση. Δεν αρνείται κανείς το δικαίωμα των συγγενών να μνημονεύσουν τα παιδιά τους, αλλά δεν μπορεί η πολιτεία και φορείς αυτής να προκαλούν με αυτό τον ξεδιάντροπο τρόπο. Με τι λόγια μπορούν να δικαιολογηθούν στους συγγενείς του ήρωα Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου, ο οποίος αρνήθηκε να εκτελέσει τα σχέδια των πραξικοπηματιών, όταν σήμερα βλέπουν κάποιους να τους βάζουν στο ίδιο καλάθι. Η ιστορία είναι καταγεγραμμένη. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλλεται από τη Δεξιά, ο βιασμός της ιστορικής αλήθειας δεν μπορεί και δεν θα γίνει αποδεκτός. Το 1974 εκτελέστηκε ένα πολύ οργανωμένο σχέδιο και αν κάποιοι συμμετείχαν, είτε θελημένα, είτε άθελα τους στην εκτέλεση αυτού, δεν τους απαλλάσσει διόλου από τις
2
ευθύνες τους, πόσο μάλλον να τους κατατάσσει στο ίδιο μετερίζι με αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την ελευθερία. Για μας η Κύπρος παραμένει μια ανοιχτή πληγή και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσουμε να μιλούμε για προδοσία. Και προδοσία χωρίς προδότες δεν υπάρχει!
Χείριστη πρόκληση! Στο όνομα της δήθεν «διατεταγμένης υπηρεσίας» επιχειρούν να εξισώσουν τους πραξικοπηματίες με τους ήρωες
Π
άγια και διαχρονική θέση της ΕΔΟΝ αποτελούσε ο εκσυγχρονισμός του καταλόγου διοριστέων. Ενός συστήματος που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1976 και ίσχυε μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια, υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε ότι ο κατάλογος πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Η θέση μας αυτή όμως δεν ερμηνεύεται πως δεχόμαστε, οτιδήποτε νομοσχέδιο έρθει χωρίς να διασφαλίζονται τα δικαιώματα της νέας γενιάς.
Από τη μία οι λίγοι κι εκλεκτοί που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να συλλέγουν τα «προσόντα» από τα ιδιωτικά φροντιστήρια και από την άλλη η πλειοψηφία των νέων που θα είναι καταδικασμένη, αφού δε θα έχει την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθει σ’ ένα τέτοιο παιχνίδι. Την ίδια στιγμή μέσα από μία πρόχειρη και βιαστική συζήτηση, προέκυψαν εξετάσεις σε τρία αντικείμενα μεταξύ των οποίων, «ψυχομετρικά τεστ», καθώς και Νέα Ελληνικά για όλους ανεξαιρέτως, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το επιστημονικό τους αντικείμενο.
Για ακόμη μία φορά γίναμε μάρτυρες των πρόχειρων χειρισμών από πλευράς της Νέο σύστημα διορισμού. Χωρίς ουσιαστικό Κυβέρνησης, για διάλογο και σε βάθος συζήτηση και σοβαρά ζητήματα. μέσα από πρόχειρες - «μπακαλίστικες» Χωρίς ουσιαστικό διαδικασίες διάλογο και σε βάθος συζήτηση και μέσα από πρόχειρες «μπακαλίστικες» διαδικασίες, η πλειοψηφία ΔΗΣΥ Ως ΕΔΟΝ έχουμε ισχυρή την άποψη ότι, δε – ΔΗΚΟ, ενέκρινε το νέο σύστημα διορισμού. πρέπει να θυματοποιηθούν οι χιλιάδες νέοι Νέο σύστημα που προάγει την παραπαιδεία που περίμεναν για χρόνια στον κατάλογο. πανεπιστημιακού επιπέδου, οδηγώντας τους Την ίδια στιγμή, πρέπει να κατοχυρωθούν απόφοιτους σ’ ένα ξέφρενο κυνήγι απόκτησης οι συμβασιούχοι, οι έκτακτοι και οι «προσόντων» και «δεξιοτήτων», δημιουργώντας αντικαταστάτες που πρόσφεραν για χρόνια νέους δύο ταχυτήτων. στα δημόσια σχολεία και έχει επενδύσει η πολιτεία σε αυτούς.
3
Ο
ι ευρωπαίοι νεοαποικιστές και τα εκτελεστικά τους όργανα, για ακόμη μία φορά έδειξαν ότι η Ευρώπη που θέλουν είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τις προσδοκίες των λαών της. Με τακτικές και διαδικασίες που θυμίζουν άλλες εποχές, με αυταρχικές πράξεις και στρατηγικές επέλεξαν να οδηγήσουν την Ελλάδα και το λαό της σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος. Έστησαν στον τοίχο την ελληνική κυβέρνηση εξαναγκάζοντας την σε ένα οδυνηρό και επίπονο συμβιβασμό με μόνο θύμα το λαό. Το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα είχε ως προοπτική να δώσει στην Ελληνική διαπραγματευτική πλευρά τα εχέγγυα να διαπραγματευτεί, ίσως με πιο ευνοϊκούς όρους το χρέος. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού οι ταγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριφέρθηκαν για ακόμη μια φορά εκδικητικά και απαξιωτικά απέναντι στην τύχη ενός ολόκληρου λαού. Οι διακηρύξεις για την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ευημερίας και του σεβασμού έμειναν για πολλοστή φορά στο ράφι.
Η οργάνωση, η αντίσταση και η μαζικοποίηση των γραμμών του Λαϊκού Κινήματος σε όλες της χώρες της Ευρώπης είναι η μόνη λύση
Η αντίσταση όμως που επέδειξε ο ελληνικός λαός καταδικάζοντας την πρόταση των Ευρωπαίων έδωσε τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση στους λαούς της Ευρώπης που πιθανόν να βρεθούν μελλοντικά στα ίδιο δίλημμα, να αμφισβητήσουν τις νεοφιλελεύθερες επιταγές της Ε.Ε και να διεκδικήσουν το μέλλον τους με αξιοπρέπεια. Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, οι πολιτικές της φτωχοποίησης, της επικράτησης του κεφαλαίου και των πολυεθνικών που σκλαβώνουν τους εργαζόμενους, δέχτηκαν ισχυρό χαστούκι. Η Τρόικα και αυτοί που στηρίζουν τις πολιτικές της, πήραν το μήνυμα πως οι λαοί δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις όμως. Οι πολιτικές τους απέναντι στους λαούς γίνονται μέρα με τη μέρα πιο έντονα αντιλαϊκές και πιο σκληρές. Ο ταξικός αγώνας οφείλει όχι μόνο να συνεχιστεί, αλλά να ενταθεί. Η οργάνωση, η αντίσταση και η μαζικοποίηση των γραμμών του Λαϊκού Κινήματος σε όλες της χώρες της Ευρώπης είναι η μόνη λύση. Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος από τη λαίλαπα που φέρει ο νεοφιλελευθερισμός και η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου.