Het was een lange dag geweest.
Nu stond de maan hoog aan de heldere hemel en duizenden sterren straalden. Karin de koe was blij dat ze lekker binnen lag, in het verse stro.
Het was tijd om te gaan slapen. Karin schoof wat heen en weer en maakte zo een heerlijk holletje voor de nacht. Wanneer ze uitademde zag je de ademwolkjes in de lucht. Zo koud was het.
Tip tap tippel.
Wat was dat? Vast de wind, dacht Karin.
Tip tap tip tap.
Ze hoorde het geluid opnieuw. Karin tilde haar kop omhoog. Stond er iemand voor de deur?
‘Boe boe.
Wie is daar?’ ‘Ik ben het, met mijn gezin,’ piepte een hoog stemmetje. Het was Conny Konijn.
‘Het vriest buiten, en mijn kleine Sam is zo verkouden,’ zei Conny. ‘Zouden we misschien vannacht bij jou in de stal kunnen slapen?’ Eigenlijk vond Karin dat wel fijn. Ze hield er niet van om alleen te zijn. ‘Het is wel een beetje laat voor bezoek,’ mopperde ze. ‘Maar vooruit, kom maar binnen.’
Conny, Kees en hun kleine konijnenkindjes hupten naar binnen. Ze vonden een lekker plekje in het stro en al snel waren ze diep in slaap.
Pok pok pok!
Karin was bijna weer in slaap. Het was warmer geworden in de stal en ze was heel moe. Pok pok pok! Wat nu weer?! ‘Boe. Wie is daar?’
‘Snif snuf.
Ik ben het – Freddie Vos.’ Met een schuin oog keek Karin naar Conny en haar gezinnetje. Gelukkig, ze sliepen rustig door. ‘Sorry, maar het is echt veel te laat!’ zei Karin tegen de vos.