Personeelsblad winter 2016

Inhoud Het gewone wordt bijzonder

4 Actualiteit 5 Op de agenda in 2017 9 In de regio’s 14 En op een dag vind je de job van je leven… kinderbegeleider

15 Gedicht 15 Nieuw: ‘Keerkracht’ 26 Bubbels & Bokes 28 Week van de buitenschoolse opvang: Opnieuw 29 Fran 29 Karen Kerfs blogt: karenkookt.wordpress.com

Samen leven en groeien

6 Goed Gevoel Ladies Fair 8 Uitgepluisd: Lenne Vervaeke 13 Jubilarissen 23 Veiligheid en gezonde voeding 24 Hoe mijn start in de job als regiomanager uitgesteld werd...

33

Hoe zou het nog met Bernadette en Regien zijn?

Een warm hart hebben en geven 38 Het liefdesverhaal van Hilde 39 Voor Chris 40 Kerstwensen

Ouders zijn eerste opvoeders 16 36

Koorts, een signaal!

Vrijdag om 9 uur

Beleef de natuur binnen & buiten

30 Stappen naar het einde van de wereld

Elk kind is krachtig 18

De week van Els

Verschillen geven rijkdom 17 Lou op weg naar school 20 Instapje 22 Meer doen met minder!

Patricia Dewandel – Mia Houthuys

Redactie :

n

mailadres voor nieuwe artikels in het personeelsblad: pdewandel@landelijkekinderopvang.be n vormgeving :

Luc Van Den Eynde, studio 1

PBLK2_16123.indd 1

8/12/16 10:11

1 Je bent een ‘ ’ van Ons

10 Pop-up in Berlare

22 Meer doen met minder

26 Bubbels en Bokes

28 Opnieuw

30 De tocht van Herman

2 PBLK2_16123.indd 2

8/12/16 10:11

Jij bent één van Ons Samen met 8000 collega’s bouw jij aan een warme organisatie met een grote droom: een samenleving waar zorgen voor mekaar de normaalste zaak van de wereld is en waar vrouwen en mannen kansen krijgen en nemen.

Jouw enthousiasme en inzet telt!

Daarom exclusief voor al onze medewerkers in 2017: de Ons-voordeelkaart In januari mag jij de ONS-voordeelkaart verwachten.

Gedurende 2017 krijg je kortingen, voordelen of attenties te halen bij verschillende bedrijven en organisaties.

De Goed Gevoel Ladies Fair loopt ook in 2017 van 24 tot 26 maart in Gent.

Op zondag 26 maart in de namiddag nodigen we jullie naast een bezoek aan de vele standjes op de beurs, uit voor een exclusieve Ons-familiehappening in een aanpalende hall samen met partner en kinderen.

Schrijf alvast de datum in je agenda.

We wensen jou een gelukkig nieuwjaar 2017!

Wil je snel gaan, ga alleen.

Wil je ver geraken, ga dan op weg samen met Ons. Monique Swinnen Voorzitter Landelijke Kinderopvang

3 PBLK2_16123.indd 3

8/12/16 10:11

Actualiteit Werkgroep Ons-gedacht vraagt versoepeling systeem dienstencheques Onthaalouders hebben het druk, dat is geweten. Alle ondersteuning is welkom.

Dienstencheques ondersteunen gezinnen in hun huishouden. De huidige regelgeving laat echter niet toe dat dienstencheques worden gebruikt voor ruimtes binnen de gezinswoning die professioneel worden aangewend.

Voor onthaalouders is die grens echter heel moeilijk te trekken.

Kindjes spelen vaak in de woonkamer van het gezin van de onthaalouder.

De werkgroep Ons-gedacht heeft aan de Vlaamse regering gevraagd om hiervoor een oplossing uit te werken.

Vanzelfsprekend hopen we bij Landelijke Kinderopvang dat dit snel in orde komt. Elke ondersteuning van onze onthaalouders is welkom.

Landelijke Kinderopvang betreurt de beslissing rond de afschaffing van PWA Op 1 januari wordt de PWA in zijn huidige vorm afgeschaft. In de plaats komt er een systeem van ‘tijdelijke tewerkstelling’. Men noemt het soms ook ‘wijkwerken’. Langdurig werkzoekenden kunnen voor 6 (maximum 12) maand ervaring opdoen op de werkvloer.

Voor de werknemers die nu in het PWA-statuut zitten zou er echter niets veranderen, zo werd gesteld door de regering.

Momenteel worden onze IBO’s op vele plaatsen ondersteund door PWA-werknemers. Het is een manier om de bezetting uit te breiden op een betaalbare manier. De PWA-werknemers leveren goed werk in onze opvang.

Landelijke Kinderopvang betreurt dan ook de afschaffing van de PWA. In de toekomst zal het zeer moeilijk zijn om een nieuwe instroom van PWA-werknemers te hebben. En door het feit dat de tewerkstelling 6 (max 12) maand is, zal dit de continuïteit in de opvang niet ten goede komen.

Landelijke Kinderopvang zal er bij de juiste instanties dan ook op aandringen opdat ook het nieuwe systeem van ‘wijkwerken’ de opvang ten goede kan komen.

Landelijke Kinderopvang trekt aan de alarmbel bij de Minister van Tewerkstelling

Het gewone wordt bijzonder

Los van de afschaffing van de PWA heeft Landelijke Kinderopvang nog een aantal andere grieven voorgelegd aan de Minister van Werk.

In het verleden gebruikte de overheid een reeks tewerkstellingsmaatregelen om jobs te creëren in de kinderopvang. De recente besparingsmaatregelen in het domein tewerkstelling baren ons zorgen. Recente besparingen zijn o.a. de afschaffing van de generatiepactbanen, de afschaffing van de gemandateerde voorziening en de besparing op de subsidie voor doelgroepwerknemers in de lokale diensten.

Het gaat over jobs die kansen gaven aan mensen die het wat moeilijker hadden op de arbeidsmarkt.

Landelijke Kinderopvang heeft gereageerd op deze besparingen. Zonder jobs, geen kinderopvang.

Wij dringen er bij minister Muyters op aan om het equivalent van de weggevallen jobs te vrijwaren op een andere manier.

4 PBLK2_16123.indd 4

8/12/16 10:11

Op de agenda in 2017 De Week van de Opvoeding De Week van de Opvoeding vindt elk jaar plaats van 16 tot 23 mei. Omdat kinderen opvoeden een belangrijke taak is – en ook niet altijd even makkelijk – wordt tijdens deze week positief opvoeden onder de aandacht gebracht. Net zoals vorig jaar vond EXPOO het belangrijk dat er werd gestemd over het thema van de komende Week van de Opvoeding. Stemmen kon tot en met dinsdag 25 oktober.

We zijn benieuwd!

Opleiding muziekbegeleider bij Tamboeri Op 25 februari 2017 richt Tamboeri zelf de opleiding ‘muziekbegeleider’ in.

Deze bestaat uit 7 zaterdagen en is zoals steeds praktijk-, ervarings- en doe gericht. Alle info te vinden op de website: www.tamboeri.be.

Begeleiders aangesloten bij Landelijke Kinderopvang kunnen deelnemen met een korting van 25% op de deelnameprijs. Inschrijven kan via de website of per email: bart@tamboeri.be - tel. 0485/18 93 64 - www.tamboeri.be

Dienstvergaderingen in Wijgmaal di 21 februari 2017 di 25 april 2017 di 21 nov 2017

Plezier in je werk Tijdens deze interactieve workshop van KVLV leer je kijken naar wat je graag doet op je werk maar ook naar wat je energie kost.

Samen zoeken we naar manieren om meer te genieten en energievreters minder ruimte te geven. Maar werken doe je niet alleen. Daarom is er op deze dag ook een tweede luik. Eerst kijken we naar ieders persoonlijk aandeel in het samen plezier maken onder collega’s. Nadien reflecteren we over de ergernissen die tussen collega’s ontstaan en oefenen we tips om een ergernis om te keren in een gezamenlijk voordeel.

Vrijdag 20 januari 2017 van 9.30 tot 16.30u in Antwerpen. zie www.kvlv.be

Verdere ontwikkelingen Huizen van het Kind

Het gewone wordt bijzonder

Landelijke Kinderopvang is al erg actief in de Huizen van het Kind. Op sommige plaatsen nemen wij de coördinatierol waar, op andere plaatsen organiseren we zitdagen, mamacafé of andere activiteiten.

In 2017 zal dit verder uitgebreid worden. Mogelijks komt het Huis van het Kind ter sprake op jouw Lokaal Overleg. Om te weten wat wij kunnen betekenen voor een Huis van het Kind, kan je altijd contact opnemen met je regiomanager of met ons hoofdkantoor: mlefevre@landelijkekinderopvang.be

5 PBLK2_16123.indd 5

8/12/16 10:11

Samen leven en groeien

6 PBLK2_16123.indd 6

8/12/16 10:11

Knipsels van Ons Een weggeefkast: een fantastisch idee!

Een weggeefkast is een plek waar mensen kleding, speelgoed, boeken, servies, allerlei spulletjes... in kunnen leggen die wachten op een nieuw leven. Iedereen kan dingen uitzoeken en meenemen of zelf spulletjes meebrengen en in de kast zetten. Enkel geven kan, enkel nemen kan ook, of beiden. Op die manier krijgen spullen die anders op de afvalberg belanden een nieuw leven. Je maakt anderen blij, doet de planeet een plezier en… niets zo leuk als een gratis vondst voor jezelf! Je kan een weggeefkast een vaste plek geven in je secretariaat, wachtkamer, IBO of kinderdagverblijf… of plaatsen op een evenement.

●●

●●

●●

●●

●●

Maak de kast stevig vast in de muur want er komt nadien heel wat gewicht in. Zo hou je het veilig voor kinderhandjes. Bevestig een boodschap op de kast, zodat duidelijk wordt wat de bedoeling is.

Voorzie een ‘inhuldiging’ van je kast. Dit is het uitgelezen moment om een woordje uitleg te geven. Doe vooraf een oproep om al spullen mee te brengen.

Zoek een meter of peter voor de kast. Zij/hij houdt de kast netjes en kijkt de inhoud van de kast na, schikt alles aantrekkelijk, controleert op waterdichtheid, brengt spullen die te lang blijven staan naar De Kringwinkel, een weggeefwinkel, het containerpark…

Plaats de weggeefkast dus regelmatig in de aandacht.

– artikels in de lokale media: bv. een interview met iemand die iets waardevols vond in de weggeefkast, een portret van mensen die vaak iets in de weggeefkast leggen,…

– op andere plaatsen flyers leggen over de weggeefkast.

– geef de weggeefkast ook een facebookprofiel geven… Zo kan ze zeggen waar ze staat en nieuwtjes posten. Mensen die de weggeefkast ‘liken’, krijgen dan steeds nieuws van de weggeefkast op hun startpagina.

Informeer zeker eens of je plaatselijke KVLV-groep interesse heeft om samen een weggeefkast te plaatsen! KVLV, Vrouwen met vaart zet in op samen delen en het verkleinen van de afvalberg en vele KVLVgroepen hebben ervaring met het plaatsen van weggeefkasten.

© Wikimedia

Veel succes!

Ben jij al spelend opvoeden Zin om zelf een weggeefkast te installeren in je IBO, kinderdagverblijf, Huis van het Kind in je buurt, je secretariaat… Mail naar pdewandel@landelijkekinderopvang.be voor overleg met ons. ●●

Vraag na bij je collega’s of iemand thuis een kast heeft die een nieuw leven mag krijgen of snuffel eens rond in de kringwinkel. Kies voor je kast een plek waar veel volk langs komt én waar een beetje sociale controle is.

Spelend opvoeden is een nieuw digitaal platform van Landelijke Kinderopvang. Je vindt er informatie over pedagogische onderwerpen in DE PLUKTUIN en inspiratie voor spel met groot en klein in SPELEN. Bouw samen met je collega onthaalouders en kinderbegeleiders aan dit digitaal platform. Deel dus je kennis, je activiteiten waar je trots op bent, je spelimplusen,...

Interesse? Mail ons: spelendopvoeden@landelijkekinderopvang.be Zo kunnen wij jou een uitnodiging mailen en krijg je toegang tot SPELEND OPVOEDEN.

7 PBLK2_16123.indd 7

8/12/16 10:11

Uitgepluisd: Lenne Vervaeke Kinderbegeleider bij Stekelbees Huldenberg

Er is veel te veel speelgoed aanwezig, dat amper wordt gebruikt en veel plaats inneemt en de manier waarop de speelhoeken zijn ingericht kan naar mijn gevoel efficiënter. De beperkte ruimte optimaal benutten en doordacht spelmateriaal aanbieden is een doel waarvoor ik mij wil inzetten in onze opvang. Ik zou graag een rommelmarkt met oud en ongebruikt speelgoed willen organiseren met de buurt en de opbrengst schenken aan een goed doel.

Op het einde van de vakanties zou het fijn zijn om de ouders mee te betrekken en te tonen wat wij hebben gedaan met hun kinderen. In de herfstvakantie waren de ouders welkom om een toverdrankje en een griezelig hapje te komen nuttigen in onze toverkamer. De reacties waren lovend! Dit zouden we best vaker mogen doen!

5. wat is je dierbaarste bezit?

Mijn gezondheid en mijn familie als mijn dierbaarste niet tastbaar bezit. Mijn camionnetje als dierbaarste tastbare bezit.

Sinds 1 september 2016, maar via randstad werkte ik sinds eind 2011 al regelmatig bij Stekelbees Huldenberg.

1. wat is je vroegste herinnering?

Mijn ouders te vroeg verliezen.

2. wat is je leukste karaktertrek?

Mijn enthousiasme!

3. welke eigenschap stoort je het meest bij collega’s/ welke eigenschap waardeer je?

Ik hou van eerlijkheid, speelsheid en respect hebben voor de onderlinge verschillen. Wanneer collega’s elkaar appreciëren, respecteren en energie geven is het een plezierig samenwerken en creëer je een positieve en aangename sfeer. Ook de kinderen hebben hier baat bij, zij hebben uiterst gevoelige sensoren hiervoor en dit heeft ook een invloed op hun eigen gedrag en welbevinden. Ik heb het moeilijk met bepaalde gedragsvormen onder collega’s, zoals passief agressieve communicatie, jaloezie, geroddel en controledrang.

Samen leven en groeien

4. wat zou je graag willen realiseren in je opvang?

Ik vind het belangrijk dat de kinderen ook tot rust kunnen komen in ons Stekelbeeshuis. Het is een drukke opvang in een huis met vier verdiepingen, wat het overzicht houden bemoeilijkt. Volgend jaar gaan we een de ‘kussenkamer’ inrichten als snoezelruimte, met sfeervolle belichting, lichtgevende sterren en kleurige projecties. Met mijn achtergrond als interieur-vormgever en kleuterjuf ben ik ervan overtuigd dat deze ruimte een pronkstuk zal worden!

6. wat maakt je gelukkig?

Reuze zeepbellen blazen! Dit is één van mijn mooiste hobby’s die ik ook graag deel met kinderen van alle leeftijden! Aan de hand van een geheim recept met slakkenzweet, drakensnot, fijngemalen elfenharen en gedroogde kikkertranen, brouw ik eerst enkele liters zeepsop. Met lange stokken met een katoenen lus aan maak ik enorme zeepbellen die een streling voor het oog en het hart zijn.

De grootste zeepbel die ik ooit maakte had een diameter van ongeveer drie meter. Onbeschrijfelijk wat een effect deze zeepbellen op je ziel kunnen hebben. Het is bijna een vorm van meditatie.

7. wat maakt je ongelukkig?

De toestand van de mensheid en onze planeet.

8. wat wil je graag doen op kerstavond?

Een gezellige tijd beleven met mijn familie en vrienden.

9. wat is je favoriete boek of film?

Als kind was ik verzot op de Vlaamse jeugdschrijver Marc de Bel. Toen zijn boek ‘blinker en de bakfietsbioscoop’ werd verfilmd, heb ik auditie gedaan voor de rol van Nelle. Helaas heb ik het toen niet gehaald maar geraakte wel bij de laatste 20 uit 3700 aanmeldingen. Als ‘troostprijs’ kreeg ik wel een figurantenrolletje. Je kan me herkennen aan mijn oranje zigzagjurkje.

10. wat ben je verschuldigd aan je ouders, of wat heb je van hen geleerd?

Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze mij hebben gesteund in mijn keuze om opnieuw te gaan studeren en dit ook te betalen. Het was niet gemakkelijk om als late twintiger hogere studies aan te gaan, maar dankzij hun steun op goede en minder goede dagen ben ik nu afgestudeerd als leerkracht in het kleuteronderwijs.

8 PBLK2_16123.indd 8

8/12/16 10:11

In de regio’s Na Bokrijk opnieuw feest in Maaseik en As Dienst onthaalouders Maaseik-Kinrooi viert 40-jarig jubileum er onmiddellijk in en we voelden ons als prinsessen.

Daarna wilden we het aangename aan het nuttige koppelen en zo organiseerden we een vormingsnamiddag rond natuurbeleving. Er waren 3 workshops waarvan de onthaalouders er elk 2 volgden. De hapjes en drankjes van de kookworkshop smaakten lekker. Tijdens de natuurbelevingsactiviteiten konden we samen met de onthaalouders ons weer kind voelen door in het bos te wandelen, te knutselen en spelen. Het supermooie herfstweer gaf een extra toetst aan deze jubileumdag.

Maaseik was samen met As de pionier in België op vlak van kinderopvang bij onthaalouders. Dat mochten we niet ongemerkt laten voorbij gaan. Dus… drie maal is scheepsrecht. Na het zonnige en sfeervolle personeelsfeest in Bokrijk en een feestelijke vorming ‘Hoop en Geluk’ door Leo Bormans vierden we op zaterdag 8 oktober weer feest samen met de onthaalouders van Maaseik en Kinrooi.

We startten met een brunch in Kasteel Wurfeld. Daar werden we verwend met een heerlijk buffet. De sfeer zat

Rita Van Hove, onthaalouder van Neeroeteren werd extra in de bloemetjes gezet. Ze is de enige onthaalouder die er van in het prille begin nog bij is. Ze geniet nog elke dag van haar job als onthaalouder.

Nathalie, onthaalouder in Maaseik verwende ons met een feestelijke taart.

En als afsluiting kregen alle onthaalouders nog een lekkere chocoladefles cadeau.

Het was een leuke, gezellige maar ook leerrijke dag waarvan we nu nog nagenieten.

Het gewone wordt bijzonder Verantwoordelijken.

De feesttaart.

9 PBLK2_16123.indd 9

8/12/16 10:11

Ook dienst As viert feest!

Ook in As was er begin oktober t.g.v. het 40-jarig bestaan van de dienst een echte feestdag voor alle onthaalouders van As-Opglabbeek en Houthalen.

De plaats van het hele gebeuren was speciaal: de volledig heropgebouwde kinderkolonie, waar vroeger hele groepen kinderen maandenlang kwamen ‘aansterken’.

Het gebouw stond jaren leeg. De meeste onthaalouders waren er nooit binnen geweest. Nu mochten ze er komen genieten van een uitgebreide brunch verzorgd door vzw ‘Arbeidskansen’. Ondertussen speelde een muziekgroepje en was er kinderanimatie.

De gids die in de namiddag een erg beklijvende rondleiding gaf in het heropgebouwde complex, had er zelf jaren verbleven als ‘opvangkind’. Meteen werd duidelijk hoe ‘kwaliteit in de kinderopvang’ er vroeger héél anders uitzag. Maar waar de man nog altijd de beste herinneringen aan had, was aan ‘de lieve juffrouwen’. Zij boden hem wat hij thuis miste, warmte en structuur.

gebruiken. Op de netwerkavond spraken we af dat we een foto zouden maken van ons groepje en deze ophangen in de pop-up-etalage. De partner van één van onze onthaalouders zorgde voor de fotoshoot in het kasteelpark te Berlare… een fantastische avond en een hele klus om onze tien dames allen mooi op de foto te krijgen! Qua groepssfeer super!

Drie andere onthaalouders gingen aan de slag om onze pedagogische visie voor te stellen. Ik verzamelde allerhande materiaal, liet de foto vergroten, … en dan kon onze etalage geïnstalleerd worden. Een mooie, grote foto met ons team van onthaalouders en de verantwoordelijken kinderopvang, de kaart van Berlare met erop aangeduid wie waar woont in de gemeente en dan info over wat we doen en wat we belangrijk vinden in onze opvang.

Ik merk dat dit initiatief voor onze onthaalouders heel waardevol was: idd reflectie over hun meerwaarde, hun eigen kracht en ook die van de groep onthaalouders.

Landelijke Kinderopvang en vooral de onthaalouders zijn “gezien” geweest in de gemeente. Het was alvast zeer fijn om dit te kunnen doen!

Pop-up etalage in Berlare De dienst onthaalouders Berlare had een “netwerkmoment” eind augustus met als thema “Hoe zetten we onze troeven als gezinsopvang in de kijker in onze gemeente?”

Het netwerkmoment was heel fijn. We zijn vetrokken vanuit de vraag “welke troeven hebben we als onthaalouder? Waarom kiezen ouders voor onze opvang?”

We ontdekten dat er een heleboel troeven zijn maar dat we hier niet altijd zo bewust van zijn en dit eigenlijk weinig promoten.

Ook de vraag van kennen mensen ons en onze werking genoeg in de gemeente…

Het gewone wordt bijzonder

Intussen hebben we een mooie foto van onze groep.

Het idee rijpt om hier ook verder nog wat mee te doen bv in de periode rond de voorleesweek willen we de foto uithangen in de BIB met slogan: “ook wij doen mee…”

Wordt vervolgd!

Greet Annaert verantwoordelijke kinderopvang

Het idee werd opgevat om tijdens de jaarlijkse jaarmarkt iets te doen om ons team (want dat was ook een belangrijke troef!) en onze werking in de kijker te zetten.

Een ouder bij de dienst stelde voor om de etalage te gebruiken aan zijn huis. We konden deze twee weken

10 PBLK2_16123.indd 10

8/12/16 10:11

Teamdag Mechelen - Lier - Noorderkempen

In de aangename nazomerdagen werden we met alle verantwoordelijken van de diensten en KDV regio Mechelen-Lier-Noorderkempen verwacht bij Loei Dolle Pret voor Kempenspelen.

Op deze zorgboerderij in Herenthout kan je leuke teambuildingactiviteiten komen doen. En teambuilding hebben we gedaan! Van laarzen gooien, tot touwtrekken en een hooibalenrace, alles kwam aan bod. Opgedeeld in groepen kwam de competitieve geest naar voor en ging iedereen voluit voor de overwinning. Dit onder luide aanmoedigingen en vooral veel gegier en gelach.

Het was een zalige dag tussen geweldige collega’s, een fantastische aanrader.

We laten graag de beelden voor zich spreken.

Samen leven en groeien Feest in Stekelbees Lille Stekelbees Lille vierde haar twintigjarig bestaan. De kinderen genoten van een springkasteel en spelletjes. Ze kregen, net als hun ouders, ook een hapje en een drankje aangeboden.

11 PBLK2_16123.indd 11

8/12/16 10:11

Speelfeest in Betekom Op zaterdag 8 oktober organiseerden alle initiatieven voor kinderopvang van gemeente Begijnendijk in samenwerking met het lokaal overleg een speeldag voor kindjes: ‘De Speelfabriek’.

De initiatiefnemers wilden graag iets extra in hun gemeente organiseren voor zowel de allerkleinsten als de iets grotere kinderen. Verder wilden ze ook graag alle initiatieven voor kinderopvang duidelijk zichtbaar maken in de gemeente. Door ‘De Speelfabriek’ te organiseren voor alle kinderen van baby’s tot lagere schoolkinderen werd deze droom werkelijkheid.

Voor één dag werd de sporthal omgetoverd tot een kinderspeeltuin met springkastelen, een snoezellokaal, een fietsparcours, circus- en volksspelen, grime en ballonplooien. Er was ook een plekje om tot rust te komen en te genieten van een pannenkoek, croque monsieur en een drankje.

Er waren heel wat vrijwilligers nodig om alles in goede banen te leiden. Naast de privé-crèches, Chiro, Slampamper en gezinsbond, was Landelijke Kinderopvang ook overal zichtbaar met roze t-shirt in de gedaante van een onthaalouder en haar gezin, een aantal kinderbegeleiders van Stekelbees en twee verantwoordelijken. Met zo’n driehonderd enthousiaste bezoekers kunnen we spreken van een groot succes. De conclusie werd dan ook: dit initiatief wordt best jaarlijks herhaald!

Onthaalouder Karin uit Sint-Katelijne-Waver overhandigt cheque aan OCMW Onthaalouder Karin Vervliet uit Sint-Katelijne-Waver vangt al jaren kindjes buitenschools op. Elke dag haalt ze de opvangkindjes van school met haar bakfiets of bolderkar, met een fluohesje van Landelijke Kinderopvang. Met de rij kindjes achter en in de bolderkar, boekentassen er in, vormen ze elke dag een mooie stoet door het dorp.

Karin is een onthaalouder met een warm hart voor kinderen en blinkt uit in creativiteit. Elke schoolvakantie werkt ze met de kinderen rond leuke thema’s die ze nadien verwerkt in een mooi fotoboek. De zomervakantie sluit ze af met een speciaal ‘moment’.

Zo organiseerde ze voorbije zomervakantie een kunstveiling voor ouders en familie waar kunstwerkjes van de kinderen werden geveild. De opbrengst zou gaan naar een goed doel. Dit bleek een succes! Karin haalde hiermee 500 euro op.

Omdat wij vanuit Landelijke Kinderopvang in de gemeente betrokken zijn in het Overlegplatform Kinderarmoede waar o.a. gewerkt wordt rond preventie van kansarmoede en acties voor kinderen uit deze doelgroep, heeft onthaalouder Karin beslist om de opbrengst van haar actie aan dit doel te geven. Met deze opbrengst zouden kerstpakketjes voor kinderen gekocht worden.

Onthaalouder Karin werd officieel uitgenodigd op het OCMW waar ze haar cheque symbolisch samen met de opvangkinderen aan het OCMW overhandigde.

Een warm hart hebben en geven

12 PBLK2_16123.indd 12

8/12/16 10:11

Jubilarissen

10 jaar dienst

Ester Coppens, IBO Lochristi Petra Keijzer, KDV Beersel Marina Op De Beeck, Zorgregio Mechelen Petra Van Rompaey, secretariaat hoofdkantoor An Verhasselt, Noorderkempen Ellen Verheyen, Zorgregio Hoogstraten

15 jaar dienst

Josine Jackers, Limburg Anja Meerten, Zorgregio Maaseik Katrien Melis, Zorgregio Leuven Ines Pierquet, IBO Landen Ann Van Damme, Antwerpen West IBO’s Ilse Verschueren, reizende Els Willems, Zorgregio Genk

20 jaar dienst

Nadine De Ron, Zorgregio Leuven Hildegarde Vanderstappen, Zorgregio Vilvoorde Karin Vos, boekhouding hoofdkantoor

25 jaar dienst

Veerle Destoop, Zorgregio Eeklo Diane Gielen, Zorgregio Geel Lut Meeusen, Zorgregio Turnhout Katrien Missinne, Zorgregio Roeselare Chris Roelen, Zorgregio Turnhout Mady Van Herreweghe, Oost-Vlaanderen

30 jaar dienst

Marijke Vanhentenrijk, boekhouding hoofdkantoor

35 jaar dienst

Linde Van Elsen, Zorgregio Schilde Voorbije dinsdag was ik één van de jubilarissen: 15 jaar in dienst bij Landelijke Kinderopvang. Op dit moment loopt de werking in onze dienst iets anders dan normaal. Onze collega An is sinds 1 september uit, ze neemt palliatief verlof om mee de zorgen op te nemen voor haar zieke vriendin.

Collega Katleen werkt hierdoor 8 uren extra per week (dank je wel hiervoor!), we hebben in september ook nog 8 uren hulp gekregen van An Vandebroek (ook nog bedankt!).

Maar, zoals we al wel allemaal hebben ondervonden, begint het op een bepaald moment door te wegen! En, dat moment is aangebroken!!!

En, dan komt de dienstvergadering eraan, gaan we of gaan we niet???

Eigenlijk zegt het verstand: we gaan niet, we hebben er de tijd niet voor…

Maar dan spreekt collega Katleen: we gaan wel! Els, je bent een jubilaris en we maken die dag tijd om te gaan!!!

En, het is een hele leuke dag geworden!

Het begon al ’s morgens in de auto. We stappen in bij Hannelore, en zij heeft toch al wel vlagjes in haar auto hangen om me te vieren!

De stemming zit er al goed in!

In de voormiddag mogen luisteren naar Lieve Blancquaert, dat was al een mooi geschenk! ’s Middags lekker eten, collega’s die me nog speciaal komen feliciteren,…

In de namiddag een boeiende en leerrijke uiteenzetting van Kadija Aznag.

En, dan ’s avonds thuis, de doos openen met al de leuke attenties, mooie tekstjes,…

Ik kreeg er een warm gevoel van en wist meteen weer waarom ik al 15 jaar werk bij Landelijke Kinderopvang.

Samen leven en groeien

IEDEREEN HARTELIJK BEDANKT!!!

Els Willems verantwoordelijke kinderopvang As

13 PBLK2_16123.indd 13

8/12/16 10:11

En op een dag vind je de job van je leven… kinderbegeleider In 1989, vlak na ons huwelijk, startte mijn man een bank- en verzekeringskantoor op als zelfstandige in bijberoep. Al vlug stapelde het werk zich op zodat ik op mijn werk ontslag nam en besliste om mee in de zaak te stappen. Op die manier kon ik mijn job beter combineren met het opvoeden van mijn twee toen nog kleine spruitjes.

Het was een wereld van harde cijfers,

targets halen,... Koel en hard, veel stress en discussie, zonder meer.

Als je goede cijfers haalde, werd je beloond en mocht je mee op reis met de grote baas. En misschien kreeg je een handdruk van je overste op één of ander dure recepties.

Het gewone wordt bijzonder

En dat was het dan. Voor je het besefte lag de volgende target al op tafel.

Tot in 2006: toen kreeg ik een zeer ernstige ziekte. Enkele jaren later wilde mijn man – die ondertussen overleden is – scheiden omdat hij, naar zijn mening, niet kon leven met een zieke vrouw. Met alle gevolgen van dien: onze zaak werd overgenomen zodat ik noodgedwongen een andere job moest gaan zoeken. Nadat ik goed had nagedacht over mijn leven, besliste ik om het over een heel andere boeg te gooien: ik stapte uit die harde zakenwereld en ging solliciteren voor wat ik altijd al wilde doen: kinderbegeleider zijn.

Met mijn diploma les geven kon dat geen enkel probleem vormen. En ja, het lukte!

Momenteel ben ik kinderbegeleider bij Landelijke Kinderopvang in Ourodenberg (Aarschot) en heb er nog geen seconde spijt van. Wat is het toch leuk om een kind te begeleiden naar het volwassen worden en het zijn talenten laten ontdekken, om met

kinderen op een woensdagnamiddag te knutselen of een spel te spelen waardoor het zich goed gaat voelen.

Zalig zijn die momenten wanneer een kleutertje op je schoot gekropen komt omdat het moe is of een kind dat spontaan een kus geeft omdat hij of zij je leuk vindt. Bovendien geeft het mij een voldaan gevoel als ik een kind kan troosten dat pijn heeft, als ik het aan het lachen kan brengen nadat het verdriet had, of als ik gewoon een luisterend oor heb voor hen... Er zijn voor de kleine wezentjes, je krijgt er zo veel warmte en liefde voor terug en daar doen we het voor!

Als je het mij vraagt, zit ik nu pas op mijn plaats, een plaats waar ik me goed bij voel: de spontane en oprechte wereld van de kinderen en niet de harde zakenwereld.

Het gewone dat bijzonder wordt... daar zouden meer mensen bij moeten stil staan zonder rekening te houden met het materialisme.

Het leven zou er zeker aangenamer bij worden…

Martine Pauwels kinderbegeleider met hart en ziel Ourodenberg (Aarschot)

10 slimme tips voor een positieve werksfeer Draag je collega’s op handen en je collega’s dragen jou op handen 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Luister naar de noden van je collega’s Focus bewust op positieve emoties Ken jezelf: lijst je eigen verbeterpunten op Bekijk elke situatie vanuit verschillende perspectieven Reageer altijd rustig en argumenteer Communiceer open en stel je toegankelijk op Zie elke dag als een opportuniteit Geef constructieve feedback Denk in oplossingen - niet in problemen Vier elk succes

14 PBLK2_16123.indd 14

8/12/16 10:11

Gedicht Voor het eerst naar de opvang Ik zei dag Toen ik wilde Blijven Mijn hart riep Nee Toen ik ging En ik kan Moeilijk Vergeten Hoe je Aan mijn arm Hing Ik werk graag Maar weet niet Of ik het ooit Nog zal leren Jouw behoeften En de mijne In balans Te combineren Nu ik thuiskom En weer afdaal Naar lief geklets Over de dag Weet ik heel Erg zeker van jou Wil ik nooit En nimmer Ontslag

Nieuw: ‘Keerkracht’

Soms moet je veranderen om jezelf te blijven.

Olga Matheusen gaf ooit een workshop op ons personeelsfeest in Diest.

Ze is therapeute en schreef ze haar eerste boek: ‘Keerkracht’. Het is een prachtige titel en ook een prachtig woord, dat duidt op vallen, wroeten, niet opgeven, ombuigen, herstellen en kracht halen uit verandering. Dit is geen zielig verhaal, het is een positief en stimulerend boek, waarin iedereen zich zal kunnen herkennen. Het is een handleiding, een hulpmiddel en een wegwijzer.

Het lijkt heel gewoon, maar het is erg bijzonder. Het brengt het verhaal van een vrouw, moeder, therapeute, die struikelt, valt, rechtkrabbelt, opnieuw valt, maar blijft geloven en deze vonk wil doorgeven. Want daar ligt het belang van dit boek: hoe haal je kracht uit verandering?

Hoe kun je groeien door te vallen en weer op te staan?

Beelden zeggen soms meer dan woorden en daarom zijn de belangrijkste ideeën gevat in mooie, mystieke foto’s.

De aanpak die Olga put uit haar werk en haar ervaring geeft aanknopingspunten voor ieder van ons. Dit boek is een aanrader voor iedereen die in het leven gelooft, hoogtes en laagtes ervaart, liefde en teleurstelling, hoop en wanhoop, die het soms niet ziet zitten of juist wel. Naar analogie met het mooie lied van Ramses Shaffy: Leef, val, sta op, huil, lach, lees, herken, verander… en bewonder.”

Het gewone wordt bijzonder

15 PBLK2_16123.indd 15

8/12/16 10:11

Koorts, een signaal!

Tijdens de winterperiode zijn infectieziekten bij kinderen nooit ver weg. Dikwijls gaat dit gepaard met koorts.

Koorts op zich is geen ziekte, wel een signaal dat er zich in het lichaam een proces aan het afspelen is dat we moeten opvolgen.

Hoe doe je dit?

1. Gebruik de juiste koortsthermometer Niet alle koortsthermometers zijn even betrouwbaar: ●● Een glazen kwikthermometer wordt afgeraden omdat zo’n thermometer breekbaar is en kwik toxisch is. Een glazen kwikthermometer mag in België niet meer verkocht worden. ●● Gebruik geen oorthermometer bij een kind jonger dan 3 jaar. Door de smalle gehoorgang wordt de temperatuur onnauwkeurig gemeten en is het resultaat dus niet betrouwbaar. ●● Gebruik geen infrarode thermometer omdat die enkel de huidtemperatuur meet en geen correct beeld geeft van de lichaamstemperatuur. ●● Gebruik geen fopspeenthermometer, deze meet de temperatuur in de mond en geeft geen beeld van de lichaamstemperatuur. ●● Gebruik bij voorkeur een digitale thermometer bij kinderen jonger dan 3 jaar.

2. Wat te doen bij koorts Bij koorts is het heel belangrijk om rekening te houden met de leeftijd en de algemene toestand van het kind.

Hou extra toezicht! ●● Is de kamertemperatuur zeer hoog, verlaag deze dan wat. ●● Een kind volledig uitkleden, zeer fris leggen of integendeel warm toedekken is niet aangenaam voor het kind en beïnvloedt de lichaamstemperatuur weinig. ●● Een afkoelend badje om de lichaamstemperatuur van het kindje te laten zakken, wordt afgeraden.

Ouders zijn eerste opvoeders

Contacteer een arts Als de baby jonger dan 3 maanden is en de temperatuur 38°C of meer bedraagt.

Ook na een vaccin. ●● Als de baby tussen 3 maanden en 6 maanden is en de temperatuur 39°C of meer. ●● Als de baby van om het even welke leeftijd alarmsignalen vertoont. ●●

Alarmsignalen ●● Het kind ziet er erg ziek uit. ●● Het kind drinkt of eet niet meer, braakt. ●● Het kind is uitgedroogd: minder natte luiers, droge lippen, droog mondslijmvlies, ingevallen ogen, ingevallen fontanel. ●● Het kind ziet erg bleek of grauw. ●● Het kind ademt moeilijk of kreunt. ●● Het kind weent op een andere wijze (hoge schrei of zwakke schrei). ●● Het kind is suf of moeilijk wakker te krijgen. ●● Het kind praat verward. ●● Het kind heeft pijn bij aanraking. ●● Het kind vertoont nekstijfheid. ●● Het kind heeft blauw-rode puntvormige vlekjes op de huid. ●● Het kind heeft stuipen.

Opgelet!

Zelfs als het kind géén of weinig koorts heeft, raadpleeg toch onmiddellijk een arts bij één of meer van de bovenstaande signalen.

3. Wanneer moet het kind opgehaald worden in de opvang?

Als je rekening houdt met bovenstaande adviezen kan je ook inschatten wanneer het noodzakelijk is de ouders te vragen het kind te komen ophalen.

Vb: kindje tussen 3 en 6 maanden heeft 38° maar is rustig, moet meer toezicht krijgen maar kan in de opvang blijven, zelfde kindje met 38° dat “anders” weent dan hoe je het kent of dat bvb moeilijk wakker te krijgen is, moet opgehaald worden.

Basisgedachte om een kind wel of niet op te vangen bij koorts: Wanneer een ziek kind te veel aandacht en zorg vraagt zodat de gezondheid of de veiligheid van de andere kinderen niet gegarandeerd kan worden, dan kan je dit kind beter niet opvangen en de ouders vragen het kind te komen halen.

16 PBLK2_16123.indd 16

8/12/16 10:11

Lou op weg naar school Het verschijnt regelmatig in de pers: schoolboeken zijn vaak te stereotiep. In de schoolboeken zien we typi-sche mannen en vrouwenjobs, we zien het traditionele gezin dat bestaat uit mama, papa en 2 kindjes, we zien een blanke samenleving. Ofwel is er geen aandacht voor diversiteit ofwel gaat het specifiek en alleen over diversiteit. Daarom nam de provincie Vlaams-Brabant haar voortrekkersrol op en liet ze hiervoor nieuw kleutermateriaal ontwikkelen.

Een samenwerking met Kathleen Amant, kinderboekenschrijfster en Steven De Baerdemaker, onderwijsmedewerker bij Cavaria.

Kleuters verkennen de wereld nog met een open blik. Ze leren daarbij op welke vlakken mensen verschillen van elkaar en hoe wij als samenleving omgaan met diversiteit. Daarom is het belangrijk dat kinderen al op jonge leeftijd in contact komen met de rijke diversiteit onder mensen.

Lou’s pakket bestaat uit een boek, een geplastificeerde vertelplatenset, een multi-inzetbaar memoryspel, een plattegrond met bijhorende huizen, een prentenset met diverse gezinnen, drie puzzels en een introductie bij het spel.

Het boek leent zich tot het werken rond een grote diversiteit aan thema’s: gezonde voeding, verkeer, op de boerderij…

Op elke prent is een poes verstopt, waardoor er oefenkansen zijn voor begrippen als op, onder, naast, in, achter…

Elementen als verkeersopvoeding, gebruik van letters en cijfers, tellen, hoeveelheden zoeken, diversiteit vanuit mogelijkheden, beperJuf Els, Basisschool Dageraad kingen, verschil in religie, leeftijd, geslacht….werden verwerkt in het boekje.

Diversiteit is een evidentie Op bijna elke pagina van het verhaal oefeDat is het uitgangspunt van het educatief pakket, dat nen mensen een beroep uit. Hierbij wordt bin het eerste boekje van Lou hoort. Iedereen is anders. afgewisseld tussen eerder stereotiepe en We verschillen op vlak van geslacht, huidskleur, seksuele eerder niet- stereotiepe voorstellingen. oriëntatie, religie, leeftijd en ontelbare andere vlakken.

Er zijn volop kansen tot talige oefeningen: Die diversiteit zit verweven doorheen het boek en al het benoemen van geluiden, dieren, geuren, afgeleide materiaal. In het pakket zal je ook stereotiepe expressie en beweging. voorstellingen van personen en situaties vinden. Er is In het pakket zit ook materiaal om te werimmers niets mis met stereotypen op zich, zolang ze ken rond gevoelens. deel uitmaken van een bredere voorstelling van de werkelijkheid. Er zijn een pak zorgzame ma-ma’s op deze Info: wereld en dat is fantastisch. Maar er zijn ook heel wat https://cavaria.be/educatief-pakket-lou zorgzame papa’s. Net daar wringt het schoentje in heel wat boekjes: we zien enkel de stereotypen.

‘Lou’ is het eerste boek van een reeks verhalen rond dit personage. Een reeks die niet zal gaan over diversi-teit maar waarin diversiteit niet evident zal zijn. Zo wil Lou bijdragen tot een wereld waarin het fijn samen-leven is, met al onze verschillen en gelijkenissen.

“

Eindelijk een boek waarin de maatschappij wordt voorgesteld zoals ze is!

”

Verschillen geven rijkdom

17 PBLK2_16123.indd 17

8/12/16 10:11

De week van Els Els Vleugels ging na haar opleiding als leerkracht aan de slag bij Landelijke Kinderopvang als projectverantwoordelijke ‘Taaltantes’.

Els is 29 jaar en woont in Langdorp Mama van Ella, twee jaar en Linde, vier jaar Opleiding Master in de Politieke wetenschappen en leerkracht Voordien educatief medewerker bij Ziekenzorg CM (nieuwe naam: Samana) Niet als leerkracht begonnen bij Landelijke Kinderopvang maar als vrijwilliger in september 2015 Vanaf juni 2016 projectverantwoordelijke ‘Taaltantes’

Maandag

Zoals elke maandag doet het opstaan toch weer een beetje pijn. Maar na een verkwikkende douche zijn we weer klaar voor de dagelijkse ochtendroutine, boekentas klaarmaken voor de oudste dochter en ze daarna snel aankleden want half 8 staat oma al paraat om het over te nemen.

Omdat ik vandaag een coaching heb in Aarschot werk ik in de voormiddag thuis en bereid ik onder meer mijn bezoek voor. Ik ga langs bij een onthaalouder in Rillaar om het eetmoment te filmen. Omdat de kinderen zich niet te anders zouden gedragen ga ik altijd een beetje vroeger, zodat de kinderen kunnen wennen aan de onbekende gast die tijdens het eten ineens haar Ipad bovenhaalt en filmpjes maakt. Thuisgekomen bekijk ik de beelden en probeer ik al enkele aandachtspunten en tips te formuleren die ik tijdens het volgende bezoek ga bespreken met de onthaalouder.

Om de dag af te sluiten beantwoord ik nog enkele mails en neem ik nog enkele reeds afgelopen projecten rond taalstimulering door. Landelijke Kinderopvang doet al langer projecten rond taalstimulering, dus inspiratie is er genoeg te vinden.

Dinsdag

Beleef Elk de natuur kind binnenis &krachtig buiten

“

Het project taaltantes sluit perfect aan bij de taalvisie van Landelijke Kinderopvang en ondersteunt deze.

”

Op dinsdag ga ik langs bij kinderdagverblijf De Trapperkes in Aarschot, hier is af en toe een werkplaats voor me vrij en het is er ook een super aangename omgeving. In de voormiddag heb ik een afspraak voor coaching met één van de kinderbegeleiders.

Samen bekijken we het filmpje. Aan het eind van ons gesprek geef ik haar één concrete tip mee, waar ze in de tussentijd aan kan werken. Natuurlijk hopen we dat ook de ander tips blijven hangen, maar daarnaast onderschat ik zeker ook de zeer drukke en bezige job als kinderbegeleider niet.

Dinsdagnamiddag ga ik richting provinciehuis in Leuven, waar ik een afspraak heb met Myriam Philips.

Het project taaltantes loopt in samenwerking met de provincie VlaamsBrabant en Myriam is degene die

18 PBLK2_16123.indd 18

8/12/16 10:11

het project voor provincie begeleidt en opvolgt. Zij weet reeds heel veel over taalstimulering en met haar is het ook heerlijke om te brainstormen over mogelijke nieuwe initiatieven en projecten in verband met taalstimulering. We overlopen daarnaast ook nog even de stand van zaken van het taaltanteproject.

Wanneer ik om iets voor vier uur terug richting Aarschot vertrek is de avondfile al volop begonnen, zodat ik pas een uurtje later thuis aankom.

Gelukkig is mijn man de kinderen reeds gaan ophalen bij oma en Stekelbees zodat de avond kan beginnen.

Woensdag

Op woensdag geen werkdag voor mij.

In de voormiddag veel tijd om door te brengen met mijn jongste dochter die nog niet naar school gaat. In de namiddag rondrijden met mijn oudste dochter naar de zwemles en ’s avonds naar de schaatsclub. Een fijn intermezzo in mijn werkweek.

Donderdag

Opnieuw vroeg opstaan om naar Wijgmaal te vetrekken. Hier kan ik af en toe aanschuiven aan de bureau bij de collega’s van ‘Kwaliteit, Pedagogie en Leerbeleid’.

Het project taaltantes sluit perfect aan bij de taalvisie van Landelijke Kinderopvang en ondersteunt deze.

Ook taalstimulering vertrekt vanuit het welbevinden van kind. Wanneer een kind zich niet goed voelt in de opvang, kan er ook geen sprake zijn van een leermoment, dus ook niet van taalstimulering. Door bij hun letterlijk ‘in de buurt’ te zijn, hopen we dan ook op een zinvolle kruisbestuiving. Daarbij is het ook steeds leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

In het begin van mijn project werkte ik heel van thuis uit, wat soms toch een beetje eenzaam was.

Ik schrijf nog verder aan mijn draaiboek ‘taaltantes’. Dit draaiboek bevat alle aspecten van het taaltanteproject, de bijsturingen die we hebben gedaan alsook de ervaringen van de gecoachte kinderbegeleiders.

In de namiddag werk ik een korte vorming uit om het project tijdens een teamvergadering van een kinderdagverblijf te introduceren. Hopelijk zorgt deze vorming ervoor dat de

kinderbegeleiders zin krijgen om ook gecoacht te worden.

Vrijdag

Aangezien ik 60% werk, is ook vrijdag normaal gezien voor mij een vrije dag. Maar vandaag word ik verwacht op een vorming rond kwaliteit en dus maken we ons weer klaar voor een dag in het hoofdkantoor te Wijgmaal.

Ondanks dat het een vrijdag was, verliep de vorming heel goed en was de dag snel voorbij. Kwaliteitsvol werken kan in een kinderopvang dan ook niet onderschat worden en de lesgever slaagde er in om de decreten en besluiten, procedures en werkwijzen verstaanbaar over te brengen en met-

een toe te passen in onze praktijk.

Ook de structuur van het kwaliteitshandboek kwam aan bod, zodat we nadien ook gemakkelijker onze weg kunnen terugvinden wanneer we dit willen raadplegen Vrijdagavond begint het weekend steevast met een korfbaltraining van Linde, mijn oudste dochter, vaak gevolgd door frietjes.

6 efficiënte taaltante tips 1. Geef woorden Een van de belangrijkste tips uit het project is het onder woorden brengen waar je mee bezig bent en wat je doet. Gebruik bij peuters geen babywoorden meer als ‘toet-toet’ voor een auto of ‘woef-woef’ voor een hond, maar noem de dingen bij de naam.

2. Geef het kind de kans om woorden te geven Wanneer je aan het kind een vraag stelt is de meest gemaakt fout om zelf veel te snel te antwoorden. Geef het kind tijd om iets van antwoord te formuleren. Wacht desnoods echt 5 tot 10 seconden vooraleer je zelf terug reageert.

3. Prikkel het kind om woorden te geven Daag kinderen uit, doe eens iets geks, betrek het kind bij wat je doet

4. Stel vragen om kinderen woorden te laten geven Stel zo veel mogelijk open vragen aan het kind. Probeer de vragen te laten aansluiten bij zijn leefwereld. Natuurlijk moet je er geen spervuur van vragen van maken. Geef hier ook het kind weer de kans en de tijd om te antwoorden.

5. Geef oprechte aandacht Beschouw het kind als een volwaardige gesprekspartner. Wees ook steeds oprecht. Een typisch voorbeeld bij schoolgaande kinderen is hiervan is de vraag: Hoe was het op school? Stel je deze vraag uit gewoonte of wil je ook echt weten wat hij of zij heeft gedaan

6. Reageer positief Fouten maken kan en mag. Elk spreken, elke vorm van taal moet positief onthaald worden.

Verbeter de kinderen niet rechtstreeks, maar herhaal gewoon het juiste of probeer met hem samen te verwoorden wat hij juist bedoelt, wat hij wil vertellen.

19 PBLK2_16123.indd 19

8/12/16 10:11

Instapje bestaat al sinds de jaren zestig in een heleboel landen - als ‘Hippy’. In Nederland werd het Instapje. Acht jaar geleden stak het project de grens over, naar ons land.

De fiere A liet, hoffelijk als altijd, Limburg voorgaan. Vorig jaar was het tijd voor Instapje om de schoonste stad ook in te nemen.

De stad koos wijselijk Stekelbees vzw als uitvoerder in Antwerpen, met Werkhaven vzw als side kick. Dat las je allemaal al in één van de vorige edities van ons personeelsblad…

Wie is wie? En wie doet wat?

En waarom?

Onze eigen Nikki Beckx – je kent haar van de OKiDO op het Kiel – is de inhoudelijk verantwoordelijke. Zij gaat op intake, schrijft gezinnen in, volgt op of de collega’s de methodiek correct toepassen, oefent huisbezoeken met diezelfde collega’s, voert promotie, fietst heel Antwerpen rond om doorverwijzers te overhalen om – juist ja – door te verwijzen. Enfin, een hele waslijst. Zoals ’t een Stekelbees betaamt.

De dames die de gezinnen begeleiden, zijn juridisch in dienst bij Werkhaven – lees: ’t stad.

Werkhaven is één van de havens: je hebt Fietshaven, Woonhaven, dé haven. Wat Werkhaven precies doet?

Lees het hier: www.werkhaven.be

Hans Hans is de projectverantwoordelijke van Werkhaven voor Instapje. Hij is verantwoordelijk voor de tewerkstelling en de werking in drie verschillende projecten: Instapje, Sportkot en de audiovisuele uitleendienst van de stad Antwerpen.

Hans is… een man, een partner – van Kim – en vader – van Liv. Zijn afgetrainde torso dankt hij aan de atletiek.

Hij loopt het liefste rond in een jeansbroek – “Kruistocht in spijkerbroek” is trouwens zijn favoriete boek – en eet alles. Toen hij klein was, wilde hij boswachter worden.

Zijn lievelingskleur is nog altijd groen. Nu wil hij vader worden van twee kinderen. Een diploma heeft hij ook: hij studeerde politieke en sociale wetenschappen en milieuwetenschap.

Instapje vindt hij een uitdagend project: “omdat we medewerkers zelf kunnen laten groeien door gezinnen vooruit te helpen.” Zou hij zelf gezinnen kunnen of willen begeleiden? Daar is hij niet zo zeker van: “Contactmedewerker zijn vraagt veel inzet en betrokkenheid naar de gezinnen waardoor het zeker geen evidente job is. Ik zou het wel eens willen proberen, maar ik denk dat ik niet voldoende geduld heb om de gezinnen goed te begeleiden.”

“

Sabrina Sabrina, thuis partner van Nils en bij Werkhaven instructeur. Zij begeleidt langdurig werklozen. Bij Instapje begeleidt ze de medewerkers op de werkvloer en natuurlijk in functie van hun doorstroom naar regulier werk. Sabrina stelt weekplanningen op, bewaakt mee de methodiek van Instapje,… Ze is de steun en toeverlaat van de contactmedewerkers. Instappers zijn sportieve mensen: Sabrina zwemt. Ze trainde ooit voor de Olympische Spelen. De lieve teamplayer van Instapje eet het allerliefste biefstuk met gebakken patatjes, sla, tomaten en een schep mayonaise. Erik Van Looy kan haar bekoren met de Slimste Mens en haar favoriete boek is “Blijf niet zoals je bent”.

Bij voorkeur loopt ze rond in de fluffie rok die ze op het Sfinksfestival kocht.

Kleine Sabrina wilde balletdanseres worden maar deins-

Verschillen geven rijkdom

20 PBLK2_16123.indd 20

8/12/16 10:11

de terug voor de blokjes die in de balletsloefkes moeten.

Later wil ze gewoon fijn op pensioen gaan.

Sabrina heeft een bachelordiploma orthopedagogie. “Die opleiding geeft een brede waaier van arbeidsmogelijkheden. Op dat moment wist ik nog helemaal niet welke job ik zou gaan uitoefenen. Maar ik wilde wel al zeker “iets met mensen doen”, “met mensen werken”. Er was

“

wikkeling, kortom sociaal werk doen. Als Talar het voor het zeggen had in onze stad zou ze “kansen geven aan mensen die een andere job willen doen. De examens zijn overdreven moeilijk. Veel mensen zijn heel goed in hun job maar geraken niet door de examens omdat die op de pc moeten gebeuren. De vragen zijn ook te moeilijk, ze hebben vaak niet eens iets te maken met de jobinhoud.”

Nezha is intussen een oud-gediende. Contactmedewerker van de eerste lichting, intussen gepokt en gemazeld in de methodiek.

Zij heeft vijf kinderen en woont zelf ook in Antwerpen. Ooit was ze postbode. Daarna werkte ze als vrijwilligster bij YWCA, de Young Women’s Christian Association – in Antwerpen één van de organisaties waar nieuwkomers terecht kunnen. Dames krijgen er Nederlandse les. Tijdens die lessen passen andere dames – zoals Nezha – op de kinderen.

Als Nezha het voor het zeggen had in onze stad, zou ze meer begrip willen zien voor alleenstaande mama’s.

Shana is één van de nieuwste aanwinsten én de benjamin van de groep. Zij startte in september als contactmedewerker. Shana woont in Antwerpen. Zij komt ook uit de IBO’s ze was meteen gewonnen voor de principes en de doelen van Instapje. Als Shana het beleid in onze stad mocht bepalen, ging ze voor… een heel nieuw beleid!

Talar, Nezha en Shana zijn drie van de medewerkers. Deze dames zijn ook Instappers: Hanane, Imane, Najoua, Zuleyha, Vanessa, Nadia en Saïda. Samen vertegenwoordigen ze een indrukwekkende verzameling talen: Nederlands, Berbers, Assyrisch, twee varianten van het Arabisch, Spaans, Portugees en Engels.

Bij voorkeur loopt ze rond in de fluffie rok die ze op het Sfinksfestival kocht. ook voldoende afwisseling tussen theorie en stages: 600 uren per jaar. Vooral dat was voor mij zeer interessant, omdat ik een bezige bij ben.”

Het interessantste aan Instapje vindt Sabrina de uiteindelijke doelgroep: de kwetsbare gezinnen. Ze wil zelf ook wel contactmedewerker zijn. Die job ligt in de lijn van haar diploma én zo zou ze helemaal fungeren als voorbeeld voor de medewerkers. En wie zijn dat dan, die contactmedewerkers?

‘Dynamische madammen, stuk voor stuk.’

Talar, bijvoorbeeld. Zij startte in de eerste groep, in 2015.

Ze moest een tijd een pauze inlassen, om een zoontje op de wereld te zetten, Julios. Meteen de eerste Instapjebaby. Toch voor de medewerkers. Talar woont in Deurne en behalve Julios, heeft ze nog twee zoontjes. En een man. Talar werkte in een stedelijke IBO. Die is intussen gesloten en zo verzeilde Talar bij Instapje. Zij werkt graag met kinderen, dat is haar voornaamste drijfveer.

Het leukste aan Instapje vindt ze: nieuwe gezinnen ontmoeten, hen helpen, de kinderen helpen bij hun taalont-

”

Ondertussen begeleiden ze gezinnen in alle districten van onze stad. Stralende I’s in een stralende A… Ariane D’Hondt verantwoordelijke kinderopvang OKiDO Stekelbees Merksem

21 PBLK2_16123.indd 21

8/12/16 10:11

Meer doen met minder!

Doe-namiddagen ouders met kinderen in Beersel en Tienen

Verschillen geven rijkdom

Ook met weinig middelen kan je leuke dingen doen met je kinderen. Dat was de rode draad op 2 namiddagen die rond de dag van de armoede werden georganiseerd.

De dag van de armoede is elk jaar op 17 oktober. In Vlaanderen groeit 1 kind op 10 op in armoede. Landelijke Kinderopvang wil kinderarmoede de wereld uit. Hiervoor zijn natuurlijk structurele maatregelen nodig. Via allerlei acties willen wij aandacht voor het thema vragen.

In Beersel werd in het buurthuis in Lot een doe-namiddag ‘Meer doen met minder’ georganiseerd. Ouders konden samen met hun kinderen muziekinstrumenten maken van afval, mini-pizza’s maken en nog een heleboel andere activiteiten doen die bijna geen geld kosten. Er was ook een ruiltafel voorzien.

In Tienen werd op diezelfde woensdagnamiddag in het cultureel centrum een gelijkaardige dag georganiseerd voor ouders met kinderen.

Op die manier kregen we de kans om zichtbaar aanwezig te zijn met onze actie. In Tienen was er een weggeeftafel van kinderspullen.

Door samen te werken met het OCMW en de Integratiedienst (Beersel) en met ‘Erm in Erm’, een organisatie waar armen het woord nemen (Tienen), vonden heel wat kwetsbare gezinnen de weg naar deze doenamiddagen. Zeker voor herhaling vatbaar, ook in andere gemeenten.

Als in jouw gemeente een Huis van het Kind is, passen dit soort acties perfect in het Huis.

22 PBLK2_16123.indd 22

8/12/16 10:11

Veiligheid en gezonde voeding Wat kunnen we hierover nog leren?

In het voorjaar van 2016 vroegen we naar jullie meningen en ervaringen in verband met veiligheid en gezonde voeding in de opvang. We hielden een online enquête en we organiseerden focusgroepen. Hier volgt een greep uit de resultaten.

deren. Ze vinden het niet gemakkelijk om de opvolging van de soms strenge veiligheidsregels te combineren met de rest van hun job als coach.

De noden die via deze bevragingen aan het licht kwamen, zullen in de loop van de volgende jaren opgevolgd worden. Enkele voorbeelden: ●● aandacht voor het opmaken van evacuatieplannen bij onthaalouders ●● aandacht voor werken met grote groepen kinderen in de buitenschoolse opvang ●● gesprekken over de procedure grensoverschrijdend gedrag

De meeste kinderbegeleiders, zowel in IBO’s als kinderdagverblijven, hechten veel belang aan de veiligheid in de opvang. Ze hebben meestal een goed evenwicht gevonden tussen zorgen voor veiligheid en de andere aspecten van hun job. Veiligheid beschouwen ze niet echt als ballast. Het hoort er gewoon bij. Voor verantwoordelijken maakt veiligheid minder deel uit van hun dagelijkse job. Toch vinden ook zij wel een goed evenwicht tussen enerzijds De winnaars waren: veiligheid en anderzijds de andere aspecten van hun job.

Nathalie Denewet, hoofdkantoor; Dominique Dobbelaere, dienst AalterMaldegem onthaalouder; Anne Haest, dienst As onthaalouder; Karen Verantwoordelijken en kinderbegeleiders uit Detiege, dienst Beverst-Bilzen onthaalouder; Nicky Domeier, dienst IBO’s vinden het vervelend dat het vaak Herentals onthaalouder; Maaike Blondeel, Lede onthaalouder; Liesmoeilijk is om mankementen aan de infrabeth De Mey, LKO Diksmuide onthaalouder; Bruno Vermeulen, dienst structuur opgelost te krijgen omdat de comHooglede onthaalouder; Rita Bruynseels, dienst Lier onthaalouder; municatie met de school en/of de gemeente Carmela Cellauro, Sint-Amands (Lippelo) Kibe; Wendy Stoffels, IBO slecht verloopt. Op sommige locaties was Hoogstraten; Els De Keyzer, IBO Korbeek-Lo; Elien Clauwaert, IBO De er vraag naar meer evacuatieoefeningen of Pinte; Naomi Thomas, IBO Oud-Heverlee; Liesbeth Verschoren, IBO toch meer duidelijkheid daarover. De toeRotselaar; Stijn Witters, IBO Borsbeek; Sanne Herckens, IBO Landen; gangsbeveiliging is soms voor verbetering Wendy Godsdeel, IBO Huldenberg; Fatiha el Yaagoubi OKiDO Stekelvatbaar, en ze maken zich soms ook zorgen bees (Kiel); Anne Lembrechts, VKO zorgregio Herentals; Tinne Diels, over de veiligheid bij grote groepen kindeVKO IBO Hoogstraten; Ann Dehandschutter, VKO KDV Lier. ren in gemelde opvang.

In kinderdagverblijven leven er vragen over voedselveiligheid, hygiëne en gezonde voeding. Ze zouden ook willen dat ouders wat meer oplettend zijn in het kader van de toegangsbeveiliging. Net zoals in de IBO’s, is het voor kinderdagverblijven vaak omslachtig om tekortkomingen aan het gebouw of het materiaal weg te werken. Dat komt omdat de communicatie hierover vaak moeilijk verloopt. Er zijn ook vragen over gezonde vieruurtjes.

Ook onthaalouders vinden veiligheid een prioriteit in hun job. Toch ervaren ze het niet als ballast en vinden ze een evenwicht tussen veiligheid en andere aspecten van hun job. Tegelijk doen ze een oproep voor het behoud van de huiselijkheid en voldoende speluitdagingen voor de kinderen. Onthaalouders besteden veel aandacht aan gezonde voeding, en zijn daar ook trots op. Ze weten niet altijd goed hoe te beginnen aan een evacuatieplan.

Verantwoordelijken van de diensten voor onthaalouders zijn eveneens begaan met het naleven van de veiligheidsregels, maar ook met het behoud van de huiselijkheid en voldoende uitdagingen voor de ontwikkeling van de kin-

●●

●●

waar mogelijk werken aan gezonde maaltijden en vieruurtjes opstart van een werkgroep ‘MAGDA’. Hier kijken kinderbegeleiders, verantwoordelijken kinderopvang en verantwoordelijken veiligheid samen naar spelplezier, veiligheid van ‘avontuurlijk spelen’ en het risicocompetent maken van kinderen.

Een uitgebreid verslag van focusgroepen en enquête vind je op intranet. Ga naar G:\LK\Intranet\01 Landelijke Kinderopvang\Evaluatie van de werking\2016 Veiligheid en voeding, of vraag het op bij je verantwoordelijke.

Krista Van Hoof stafmedewerker kwaliteit, medewerkersbeleid en informatiebeheer

Samen leven en groeien

23 PBLK2_16123.indd 23

8/12/16 10:11

Hoe mijn start in de job als regiomanager uitgesteld werd...

Katrien Melis zou 1 september 2016 starten als nieuwe regiomanager van de regio HalleVilvoorde. Helaas werd de start door een ingrijpende gebeurtenis uitgesteld.

Mijn verhaal zou ik graag delen, omdat het iedereen kan overkomen...

Het eerste deel leest als een chronologische opsomming van gebeurtenissen. Het geeft weer hoe alles bij mij is binnengekomen in die periode.

Samen leven en groeien

Maart 2016: ik stel me kandidaat voor de vacature van regiomanager HalleVilvoorde.

Gevoel: spanning en hoop April 2016: na een uitgebreid assessment krijg ik bevestiging dat de organisatie graag met me verder wil als regiomanager.

Gevoel: opluchting, dankbaarheid, spanning Mei 2016: ik neem stilaan afscheid van mijn oude job, ik geniet van mijn contacten met mijn collega’s Nadine en Isabelle en met mijn groep onthaalouders.

Gevoel: dubbel

Juni 2016: ik maak kennis met mijn nieuwe job door samen met collega Ellen Verpeet de ronde te doen in de verschillende teams, dit gecombineerd met mijn oude vertrouwde job.

Gevoel: goesting, spanning Nacht van 21 op 22 juni 2016: gegeneraliseerde epilepsieaanval: ambulance, MUG, brandweer, ziekenhuis, scans, dokters vertellen me dat er een ‘letsel’ is in mijn hersenen. Ik mag 6 maanden niet meer met de auto rijden.

Gevoel: paniek, ongeloof 24 juni 2016: biopsie van hersenweefsel via operatie Gevoel: verward

24 PBLK2_16123.indd 24

8/12/16 10:11

Juli 2016: tweede opinie Gasthuisberg, 3 weken wachten op analyse hersenweefsel, diagnose traaggroeiende hersentumor (glioom), die moet eruit, we wachten op de datum van de operatie, ik vertel mijn kindjes van 5 en 6 dat ik een bolletje heb in mijn hoofd dat de dokters er gaan uithalen, ze vragen wat er gebeurt als je doodgaat...

Gevoel: spanning, angst Augustus 2016: datum operatie ligt vast: 23 augustus, eerst kunnen we nog op vakantie naar Frankrijk, dat vindt de prof een goed idee.

Gevoel: moedig, ongerust, angstig voor pijn en dood, liefde en ongerustheid voor mijn twee kindjes, liefde voor mijn lieve partner Kris, familie en vrienden 23 augustus: operatie, 2 dagen intensieve, na 6 dagen terug naar huis, operatie geslaagd en diagnose wordt bevestigd, vanaf nu ‘watchful waiting’ via regelmatige scans, genezing niet mogelijk, behandeling bij herval wel tot op zekere hoogte Gevoel: opluchting, angst, eenzaamheid, liefde, moedig, zwak, verdriet, somber, onzekerheid September 2016: periode van fysiek herstel, mentale confrontatie met de voorbije periode en wat nog komen moet, ik stort af en toe even in, ik lig veel in de zetel maar probeer ook actief te zijn door te wandelen, vriendinnen komen me af en toe uit mijn isolement halen, ik kan niet echt genieten van goede momenten maar probeer het wel.

Gevoel: eenzaamheid, verdriet, ongerustheid, ongeduld, ontroering

Gevoel: verdriet, blijheid, strijdvaardigheid, goesting, ongeduld, ontroering Beschouwing op dit moment, we zijn einde oktober: joepie, ik mag in november gedeeltelijk het werk hervatten. Ik ben mijn werkgever daar heel dankbaar om, ze geven me de kans om op mijn eigen tempo te beginnen.

Ik besef dat ik veel geluk heb om voor zo’n werkgever te mogen werken. Het mag ook eens gezegd worden...

Ik kijk ernaar uit om in een nieuw hoofdstuk binnen te stappen. Het vorige is plots afgesloten en daar hoef ik niet teveel meer op terug te kijken.

Wat goed was, koester ik. Wat minder goed was, daar heb ik uit geleerd.

Hier komt de nieuwe oude ik. Alles is veranderd maar alles is ook hetzelfde gebleven. De wonde op mijn hoofd kan je al bijna niet meer zien. De wonde zit binnenin. Mensen vertellen me dat ik nog dezelfde ben als vroeger als ze met me praten. Dat doet ergens wel deugd. Te weten dat mijn ‘ik’ toch gebleven is... Maar wat is dat: ‘IK’? Wat is echt en wat niet... Wat maakt me tot wie ik ben? Hersencellen maken verbindingen en vormen zo mijn brein. Tumorcellen maken verbindingen stuk en veranderen mijn brein. Tumorcellen worden weg-

“

Oktober: het ergste is achter de rug, ik ga terug naar de les Pilates, niet meer elke seconde denk ik aan mijn ziekte, stilaan heb ik meer goede momenten waar ik kan van genieten, ik wil terug aan het werk, het thuiszitten maakt me gek, ik wil normaal leven.

weet ik. Daar kan de tijd me bij helpen. Mijn leven is echter voorgoed veranderd. Mijn zin om te leven is alleen maar groter geworden...

We blijven ervoor gaan...

Dank aan alle lieve collega’s die in gedachten maar ook via berichtjes en bezoekjes hun oprechte betrokkenheid hebben getoond. Dat heeft me geholpen en zal me nog blijven helpen...

Ik besef dat ik veel geluk heb om voor zo’n werkgever te mogen werken. genomen en veranderen mijn brein opnieuw. Medicatie beïnvloedt mijn hersenen en verandert mijn functioneren. Wie ben ik dan echt? Vreemd...

Where is my mind...? Stemmingen wisselen elkaar af. Het enige wat ik zeker weet is dat een stemming ook weer overgaat. Dat is gelukkig niet veranderd tegenover vroeger, hahaha!

Niets saaier dan altijd hetzelfde zijn!

Ik heb nog een weg af te leggen, dat

”

25 PBLK2_16123.indd 25

8/12/16 10:11

Bubbels & Bokes Op het verjaardagsfeestje Bubbels en Bokes in Bokrijk organiseerden we AANSCHUIFTAFELS met creatieve activiteiten. We kregen achteraf vaak de vraag wie deze mensen waren.

Misschien wil je ze ook op je programma plaatsen…

Bart Merlevede van Tamboeri Bart is de bezieler en één van de docenten binnen de organisatie ‘Tamboeri’.

‘Tamboeri’ biedt vorming, nascholing en workshops aan voor kinderen en personeel van de buitenschoolse en voorschoolse kinderopvang en voor onderwijs (kleuter, lager). Omwille van de grote vraag, besloot hij om zijn werking uit te breiden en beroep te doen op enkele vaste medewerkers, allen ook geschoold binnen het muzikale werkveld (muziektherapie, kleuteronderwijs, banaba muziek met het jonge kind, muziekpedagogie,…).

Binnen het aanbod van Tamboeri staan enkele punten centraal: - zorg voor zichzelf en de ander leidt tot veiligheid om te exploreren en nieuwe muzikale en persoonlijke stappen te zetten - bewuste omgang met klankomgeving leidt tot uitdaging: kinderen en personeel worden op speelse wijze uitgenodigd om schoonheid en lelijkheid in klank te beleven, op actieve en passieve wijze - alle aanbod van Tamboeri is gestoeld op methodische achtergrond en getest in de praktijk van het werken met jonge kinderen: we bieden zelf muziekkampjes voor 3-12 jarigen aan, alsook muziek op schoot sessies voor 0-4 jarigen en hun ouders - het ervaringsgericht, doegericht en praktijkgericht werken zorgt voor een makkelijkere transfer naar de werkvloer van de kinderopvang.

- humor en spelplezier: door het zelf opnieuw spelen met muziek en klank, ervaren deelnemers spelplezier.

Het gewone wordt bijzonder

De nadruk ligt niet op het resultaat, maar op beleving, op verbinding en sociaal emotionele ontwikkeling.

2: Tamboeri komt graag de volgende workshops geven: - 0-3 jaar: muziek in de kinderopvang: in kinderdagverblijven, onthaalouders,…

- 3-12 jaar: muziek in de kinderopvang: in buitenschoolse kinderopvang, vakantieopvang, jeugddiensten,…

- Slagwerk op kuipen en Afrikaanse percussie: 8-99 jarigen, overal en altijd - 3-12 jaar, evenementen, feesten, festivals,…: muziektheatervoorstelling ‘zeebra!’

- 3-12 jaar, evenementen, feesten, festivals,…: optreden van rock and roll voor kids band ‘De Tamboerijnen’ 2b: nascholing en vorming: - muziek in de kinderopvang 0-3 jaar - muziek in de kinderopvang 3-6 jaar - muziek in de kinderopvang 6-12 jaar of een combinatie pakket van bovenstaande, op maat.

3: Waar? in elke regio van het land workshops en nascholing geven.

Mensen, organisaties kunnen hem bereiken op bart@tamboeri.be of info@tamboeri.be www.tamboeri.be

26 PBLK2_16123.indd 26

8/12/16 10:11

Wendy Janssens van ‘verhalen voor gevoelige oortjes’ Wendy schreef een lees- en doeboek voor kinderen vanaf 6 jaar met tien verhalen rond thema’s als hooggevoeligheid, faalangst, omgaan met nieuwe situaties, pesten, boosheid, loslaten, perfectionisme, jezelf zijn, dankbaarheid, rouw en zelfvertrouwen.

Alle info vind je op www.verhalenvoorgevoeligeoortjes.com en facebookpagina.

Win het boek ‘verhalen voor gevoelige oortjes’

Bij het boek horen ook 50 krachtkaartjes met daarop de belangrijkste inzichten uit de verhalen. Laat een kind ’s morgens of ’s avonds eentje trekken als steuntje voor de dag.

Op de website lees je ook de agenda van Wendy (signeersessies en lezingen…).

Ze geeft ook vorming ter plaatse, info en aankoop van het boek: janssenswendy@outlook.be

Wendy was heel enthousiast over de workshop Bubbels & Bokes.

We mogen één van haar boeken gratis uitloten onder de lezers van dit personeelsblad.

Stuur – ten laatste op 1 februari – een postkaart naar: Landelijke Kinderopvang, tav Patricia Dewandel, Remylaan 4b, 3018 Wijgmaal Met als mededeling ‘verhalen voor gevoelige oortjes’ Op de dienstvergadering van 21 februari loten we de winnaar uit de inzendingen!

Veel succes!

Kathleen Ombelets van In de Gloria In de Gloria staat voor creatieve tradities. Tradities geven waarde, ze geven voorspelbaarheid en rust, de structuur brengt harmonie. Een traditie binnen een gezin brengt samenhorigheid.

We staan voor eerlijk spelen, op een manier die voor iedereen mogelijk is. Dat moet niet moeilijk, duur of tijdrovend te zijn, dat kan ook thuis, met materialen die voor handen zijn wanneer je kind er behoefte aan heeft.

Lees meer op http://www.in-de-gloria.be en abonneer je op de gratis nieuwsbrief.

Kathleen woont in Orsmaal-Gussenhoven, tel. 0475/47 49 11 Ze knutselt, vertelt, schminkt en plakt tattoo’s, ze kleitafelt en schittert, ze tovert Gloriaanse kapsels…

Wim Colin van Hikke Takke Toe organiseert ●●

●●

●●

●●

Praktische muzische vorming voor begeleiders, onthaalouders en kinderen Vertelsessies en kindertheater, piraten- en sprookjestochten Heeft een origineel en creatief aanbod voor de kinderopvang “Ten Aanval” – een Wereldoorlog I vertelling

bouwt kampen, vertelt met Kamishibai, … woont in Hoegaarden: http://www.hikketakketoe.be

27 PBLK2_16123.indd 27

8/12/16 10:11

Week van de buitenschoolse opvang: Opnieuw Van 24 tot 28 oktober was het weer zover, de Week van de buitenschoolse opvang stond in teken van duurzaamheid en ecologie. De titel luidde ‘Opnieuw’. Met een map vol leuke activiteiten en inspirerende ideeën gingen onze Stekelbeesteams, de kinderen, de ouders,… aan de slag.

100% inzet voor duurzaamheid!

Stekelbees Bekkevoort slaagde erin om van ‘afvalmateriaal’ echte meubels te maken.

Ook in Stekelbees Hoegaarden toverden ze gordijnen uit lege plastiekflessen, maakten

ze een wandschilderij met recyclagemateriaal, een stoel van fietsbanden, een luster, een tandenborstelhouder, … indrukwekkend!

Heidi Vanhove, regiomanager Hageland ging in haar regio de uitdaging aan en stimuleerde de locaties om hun beste beentje voor te zetten in een OPNIEUW-wedstrijd!

De resultaten waren verbluffend, iedereen heeft er op zijn of haar manier veel tijd en energie heeft ingestoken.

Na veel wikken en wegen werd gekozen voor de enige, echte winnaar… IBO HOEGAARDEN!!!!

Het gewone wordt bijzonder

Kim Thiry, haar Stekelbeesteam en alle kinderen kregen de felicitaties en een echte oorkonde.

Oorkonde der IBO’s Drieëntwintig oktober tweeduizendzestien Laat het vanaf nu algemeen geweten zijn dat het team IBO Hoegaarden vanaf heden opgenomen wordt in de Gang der Winnaars (beter gekend als the hall of fame).

De uitmuntendheid waarmee het gebruik der flessen werd geëtaleerd, alsook de creativiteit waarmee deze voorwerpen een nieuwe bestemming kregen, gelet op de volharding die ten toon gespreid werd gedurende het voltallige proces, daarbij altijd lettend op de functionele toestand waarin het voorwerp zich bevindt en dat telken malen “Opnieuw”, zijn met geen woorden te beschrijven.

De jury was vooral gecharmeerd door het duurzaam ontwikkelen van de diverse gebruiksvoorwerpen, het creatieve proces, de visualisatie van de af te leggen weg, de symbiotische samenwerking tussen kinderen en begeleiding, alsook het heruitvinden van de verschillende materialen, en dit telken male “Opnieuw”.

Moge deze oorkonde voor eeuwig en altijd zichtbaar zijn in de opvang en telken male opnieuw herhaald worden, opnieuw en opnieuw, opdat deze inspanningen voor altijd in de herinnering blijven.

Met oprechte respectvolle groet, De consul van het Hageland

28 PBLK2_16123.indd 28

8/12/16 10:11

Fran 1 augustus werd Fran geboren, het dochtertje van Joke Guldentops (boekhouding hoofdkantoor). Fran heeft slechts één uurtje geleefd, we willen Joke, haar man en dochtertje Tess heel veel sterkte toewensen. Ook wij zullen Fran nooit vergeten!

Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist.

Troosten is niet doen alsof er niets gebeurd is en het overleden kind ‘doodzwijgen’ om de ouders niet nog meer verdriet en pijn te bezorgen.

Ga een ontmoeting niet uit de weg omdat je niet weet wat je moet zeggen.

Ook door de ouders te laten weten dat je geen woorden vindt, geef je te kennen dat het verlies van hun kindje je raakt.

Troosten is niet onmiddellijk de tranen van de ouders willen drogen.

Het is niet wegnemen van verdriet of opvrolijken of zorgen voor afleiding.

Het ligt niet in de lengte of zwaarte van tijd of iets je lief en dierbaar is Het ligt in de diepte van het verlangen in de liefde waarmee je liefhebt In de liefde ligt het verdriet als je verliest En je huilt omdat in je tranen je liefde ligt.

Marinus van den Berg

Karen Kerfs blogt: karenkookt.wordpress.com ●●

●●

●●

●●

●●

●●

●●

ze werkt als personeelswerker voor de provincies West-Vlaanderen en Limburg op het hoofdkantoor in Wijgmaal ze is gehuwd met Bert en heeft 3 kinderen: Heleen van 13, Noor van 11 en Tijs van 8 ze bakt cupcakes en lekkere wafeltjes, kookt graag en post receptjes en tips voor werkende, drukke vrouwen en mama’s om te tonen dat je ook snel een gezonde en lekkere, zelfbereide maaltijd kan maken ze begon een kookblog omdat collega’s en vriendinnen bleven zeuren om receptjes te delen al mijn gerechtjes zijn in haar keuken gemaakt, ze probeer alles eerst want als ik ze een bestaand recept gebruik, zal ze dat nooit klakkeloos overnemen maar altijd een eigen twist aan geven ze kreeg al veel reacties en via Facebook raakte de blog ook bij mensen die ze niet kende. Haar veggie lasagne is een topper.

29 PBLK2_16123.indd 29

8/12/16 10:11

Stappen naar het einde van de wereld: De tocht van Herman Finisterre, here we come. Al jaren liepen Pol, mijn stapmaat, en ik met plannen rond om ooit eens een lange trekking te stappen. Op 30 mei werden die plannen werkelijkheid. We vertrokken vanuit Vézelay naar Finisterre, ‘het einde van de wereld’: een uitstekende rotspunt zo’n 100 km voorbij Santiago de Compostela aan de Atlantische Oceaan. Klinkt als eindbestemming beter dan Santiago de Compostela. Bovendien voelen we ons geen echte pelgrims. Onze zieltjes witwassen zal niet meer lukken in de tijd die ons nog rest op deze aardbol.

Wat volgt, is een verzameling fragmenten uit onze blog.

Beleef de natuur binnen & buiten

Maandag 30 mei – Oude wijven… regende het toen we om 10 uur in Herent vertrokken, met de mobilhome en vergezeld door onze chauffeur. En oude wijven regende het toen we om 19 uur in Vézelay aankwamen. Ondertussen duizend tinten grijs gezien, of was het maar één?...

De zondvloed is begonnen en veiligheidshalve hebben we onze ark op de heuveltop van Vezelay geparkeerd.

Dinsdag 31 mei – Oude wijven… regende het helaas ook op onze eerste echte wandeldag. Nooit geweten dat er zoveel water in de lucht kan zitten.

Donderdag 2 juni – Onderweg half verlaten dorpen: veel huizen te koop, veel leegstand en verkrotting. Monsieur le Président: uw platteland loopt leeg. Meer dieren gezien dan mensen.

Zaterdag 4 juni – Ons eerste vertrek zonder regenbroek. Na enkele minuten een rondedansje gemaakt: onze eerste 100 km zijn een feit. Op een marktje in Nevers weten we zowaar een gebraden kip te verschalken.

Deze pélerins ont toujours faim.

We doorkruisen de stad. Nogal wat plaatsen zijn verbonden met de eeuwenlange pelgrimstochten naar Compostela. Al deze verwijzingen naar de geschiedenis doen ons iets. Op één of andere manier zijn we hier toch mee verbonden.

Zondag 5 juni – De laatste dagen steeds minder graanvelden gezien en steeds meer weiden met runderen: des Charolais. Het zijn er honderden, duizenden… Je suis Charolais.

Keer op keer worden we begroet als pelgrims en dus gaan we ons ook zo voelen en gedragen. Bon courage, messieurs…

Dinsdag 7 juni – Door het glooiende landschap belanden we vandaag in het departement Cher. Het goede weer laat zich voelen. Het graan rijpt en de graanvelden worden steeds lichter groen, neigend naar geel. Hier

en daar wordt er gras gemaaid voor hooi. Onze zintuigen zijn aangescherpt, duizenden plattelandsgeuren stijgen op en het wordt zomer.

Tussen de velden houden krekels ons gezelschap en hoog in het zwerk hangen de leeuweriken. God woonde toch in Frankrijk? Dan zijn wij godenkinderen. En de grote klaprozen knikken ons welwillend toe.

Woensdag 8 juni – Ik ben jaloers op Pol. Er hangt nu een heuse SintJacobsschelp aan zijn rugzak. Ik hoef hem maar te volgen. Hij heeft deze schelp gered van een uitzichtloos bestaan als asbak op een terrasje. ’s Namiddags moet onze fantasie ons weer redden. Maar ook deze bron kan opdrogen. Urenlang zien we niemand, ook geen auto’s. Alleen de krekels tsjirpen, de honden blaffen en onze karavaan trekt verder. Hallo, is hier iemand?

Vrijdag 10 juni Chateaumeillant – Sarzay Het landschap wordt minder golvend en lijkt eindeloos. We proberen het met een streepje serene muziek, Nostradamus. Om nadien een blik Bob Dylan open te trekken. Vooral de honden reageren fel op het heerlijke gezeur van onze Bob. In La Chatre vinden we een leuk terras en observeren mens en omgeving met scherpe pelgrimsblik. Die Fransen toch… Galliërs zijn het, zo weggeplukt uit een Asterix-album. We bedoelen de zichtbare niet-werkende Fransen: de mannen roken en drinken, de vrouwen roken, drinken en “hebben conversaties” en la jeunesse rookt, drinkt en knettert rond op onnozele bromfietsen.

Maar de grote meerderheid zijn onzichtbare Fransen. Ze werken, studeren, zijn nuttig bezig en houden zo dit vaderland van liberté, égalité en fraternité overeind.

Zaterdag 11 juni – Weer een etappe van 27 km, maar na een kleine navigatiefout kwam daar al meteen ruim drie kilometer bij. Het spook van de

30 PBLK2_16123.indd 30

8/12/16 10:11

namiddag is er weer. Moeder waarom stappen we? Werden we verplicht?

Nee. Wie heeft dit beslist? Waren we beneveld of overmoedig? Waarschijnlijk wel. Maar doen we het graag? Ja! Zondag 12 juni – Er zijn nog gelijkmatige ontwikkelingen: de haargroei op onze kaken en kin. Het verschil in lengte is niet met het blote oog waar te nemen. Al die willen ter kaapren varen, moeten mannen met baarden zijn… Varen? Wij stappen naar de Capo Finisterre, en die baarden zullen er zijn.

Zondagnamiddag is er nog minder beweging dan op de andere dagen.

Er wordt kennelijk lang getafeld, in

familiekring of op restaurant. Blijven ademen, Fransen, het wordt vanzelf maandag.

Maandag 13 juni – Veertien dagen gestapt en 317 km ver gevorderd. Tot 20 km loopt alles gemeerd, maar vanaf 15 uur gaan de hemelsluizen open. Eerst schuilen we nog een halfuur, maar het wordt steeds erger. En als het eens tegenzit… Plots geen asfalt meer maar karresporen die overlopen en waar we letterlijk doorwaden. En verder grassen en varens tot schouderhoogte. Met onze stokken maaien we en slaan we ons er doorheen. Deze schelpen zijn niet te stelpen. Gelukkig komt op zo’n momenten de humor bovendrijven.

Als doorweekte dweilen kwamen we

aangespoeld op camping ‘Ocean’ – dat had ik zelf niet kunnen bedenken!

Dinsdag 14 juni – Niet veel zin om op te staan: 11 graden, diepgrijs, vochtig novemberweer en een hemel vol regen. Humeurigheid lag op de loer.

Regenen deed het nog net niet, maar dat zou niet lang meer duren. Daar twijfelde geen mens aan.

Weer inpakken. Weer een natte kraaienmars van 23 km in het vooruitzicht: droge wandelschoenen uitzoeken, regenbroek, de regencape, gamachen. Hoeveel kan een koude en natte mens hebben? Onderaan in mijn rugzak vond ik nog een scheut galgenhumor. Zolang de voorraad strekt.

Woensdag 22 juni – De zomer is in alle hevigheid losgebarsten. Boeren zijn volop aan het hooien en de lucht is gevuld met alle aroma’s van het Zuiden. Een tocht van 30 km in het vooruitzicht en dat – voor het eerst – bij deze temperaturen. Ik herinner mij het eerste gebod: zonnecrème zult ge gebruiken. Veel stilzwijgend gewandeld, worstelend met de warmte. Toch lijken onze spieren, pezen en gewrichten deze inspanningen goed te verdragen. Blaren en ander ongerief hebben we onder controle.

Maar warm was het op het asfalt, de pek begon te smelten. Op zo’n ogenblik droomt een verhitte pelgrim wel eens van een frisse duik, ergens… En jawel, oh wij godenkinderen, het was ons gegund.

Op de camping municipal van Flavignac, met aangrenzende zwemvijver…

Just a perfect day.

Zaterdag 25 juni – De Périgord Vert, de streek van truffels, eenden en foie gras. Het is hier heuvelachtig met verrassende uitzichten op kleine valleitjes, met wijngaarden, notenplantages, velden met zonnebloemen enz. Heel vaak denk ik: hier zou ik best kunnen wonen. Hier kan je niet anders dan oud worden. Maar het druist in tegen mijn onrustige pelgrimsnatuur: hier verblijven jawel, en alles in je opnemen, ervan proeven, en nog eens proeven. Maar toch

geen wortel schieten en weer verder stappen. Denkend aan De Reiziger van Boudewijn De Groot. “Geef hem brood en droge kleren, laat hem zitten bij de haard.” Tot zover mijn overpeinzingen in l’église Saint Gemain de Sorges.

Dinsdag 28 juni – We treffen een barrestaurant waar nog leven is. Deux pressions, svp. Et … une bière peut en cacher une autre. Moeder en dochter hebben een discussie. De dochter van veertien wil alleen weg. We horen de moeder zeggen: ne keer naar Saint Jacques gaan zou u ook goeddoen. Zo raken we ongewild betrokken bij de perikelen van een opgroeiende dochter temidden van deze groenwoestijn.

Ervaringsdeskundigen als we zijn, verzekeren we vader en moeder dat de discussies nog ruim vijf jaar zullen aanhouden. En dan plots ophouden alsof ze nooit bestaan hebben. In Compostelle zullen we er een kaars voor branden. Beloofd. Als ik ooit een kleindochter heb, mag ze Douzillac genoemd worden.

Woensdag 29 juni – Urenlang stappen door bossen. Af en toe enkele woningen, maar ook vele kilometers zonder sporen van mensen of bewoning. Nochtans zijn in de Périgord sporen van menselijke bewoning te vinden die tot 80.000 jaar. Dat zijn dingen waar een pelgrim aan denkt als hij onbekende streken doorstapt.

Een pelgrim hoort dit te weten, en een diep respect te betonen voor de streken die hij doortrekt. All we are is dust in the wind. Ondertussen werden vele kilometers vermalen.

Toen hebben we ons geheime wapen ingezet. Een iPod vol muziek. Geen psalmen waar het gaat van regenen, maar een boost van ritme en energie.

Twee stappende en zingende pelgrims. Zelfs de varens begonnen te heupwiegen… Weer maakten we vele kilometers. Toen we in Fraisse de kerk gesloten aantroffen, hebben we luchtgitaar spelend een dansje gemaakt.

The walk of life van de Dire Straits.

Verschrikt vlogen de hirondelles weg.

De heilige Jacobus grinnikte goedkeurend: ook onder pelgrims is diversiteit rijkdom. Het zijn parels van pelgrims.

Dank u, heilige man.

31 PBLK2_16123.indd 31

8/12/16 10:11

Vrijdag 1 juli – Gisterennamiddag zijn vrouw Marina en zoon Lukas gearriveerd. Lukas wordt pelgrim-voor-ééndag en stapt een dagje mee. Participerend toerisme.

Zaterdag in alle vroegte zullen Ivo en Lukas terugkeren naar het vaderland.

Bedankt Ivo, om deze twee baardapen te begeleiden op jacht naar de schelp van hun dromen. De eerste van de drie maanden is voorbij en één derde van de kilometers ligt achter ons. We hebben geen reden tot klagen.

Zaterdag 2 juli – We steken de Garonne over en blijven zo’n 10 km in het stroomgebied van deze rivier. Het is een grote zandvlakte, met veel mais en geen wijngaarden meer. De runderen die we zien zijn geen Limousins meer, maar ‘Blondes d’Aquitaine’. Af en toe ook grijze dieren met donkere koppen, maar daar kunnen we het merk niet van achterhalen.

We overnachten aan het elfde-eeuwse kerkje van Brouqueyran, tussen de rosiers, en proeven voor één nacht van de eeuwige rust van het kerkhof.

Maandag 4 juli – We komen in het departement Landes, met zijn ontelbare dennegeuren. Valt dat tegen: een grote open vlakte met rechte grindof asfaltwegen en geen beschutting tegen de zon. Immense velden en gigantische beregeningsinstallaties.

Een uur stappen langs één groot maïsveld. Geen mens te zien en af en toe eens een wagen. Bloedheet is het en we zijn alleen op de wereld, omringd door cicades. Met moeite een kraantje kunnen vinden om onze lege drinkbussen te vullen. In the middle of nowhere komen we aan Retjons Station. Marina pikt ons op en heeft witte Chimay in de koelkast van de mobilhome. De thermometer geeft 31 graden aan. Die witte Chimay is meteen verdampt.

Dinsdag 5 juli – 25 km Landes te bewandelen, een derde zand en boswegen en twee derde asfalt. Even vlak als gisteren. We hebben er een punt van gemaakt om geen café/bar/terras aan te doen, voor we een kerk bezocht hebben. Moeilijk is dat niet: kerken zijn veel gemakkelijker te vinden.

Tenslotte nog dit: spreken van verwildering wegens wat haargroei op

kaken en kin, gaat ons te ver. Als geen ander weet de pelgrim dat ware schoonheid van binnen zit. Voor een pelgrim moeten er twee dingen blinken: zijn ogen en zijn hoefijzers, maar vooral zijn ogen. Onze ogen schitteren. Amitiés Jacquaires.

Woensdag 6 juli – 32 graden. In de namiddag krijg ik het lastig. Inspanningen in de volle zon zijn mijn ding niet. Pol heeft daar minder last van.

Zijn Baskische roots maken dat hij er beter tegen kan. Dat komt door zijn stierenbloed, zegt hij. We naderen het Franse Baskenland en aan de namen merken we de Baskische invloeden.

Vrijdag 8 juli – Het blijft bewolkt en zacht, 26 graden. We zitten nu in het departement Pyrénées-Atlantiques, in Frans Baskenland. Bij helder weer moeten we de Pyreneeëntoppen kunnen zien, zegt ons gidsje. Het is niet helder, maar we voelen de aanwezigheid van echte bergen. Onze benen worden voorbereid: we dwarsen de ene vallei na de andere, en telkens over de top.

Op ons eindpunt, de camping municipal in Orthez, troffen we bij Marina ook dochter Judith en schoonzoon Jonas aan, op doorreis. Pol en Marina wisten ervan, ik niet. Van een verrassing gesproken… Ons bijzonder medicijn van witte Chimay (tegen spierpijnen), werd aangevuld met oude Orval (tegen maag- en darmklachten) en met donkerbruine West-Vleteren (tegen heimwee). Duizendmaal dank.

Als een pelgrim op doorreis in den vreemden aan zijn achterban denkt, worden zijn ogen vochtig. Ook al is hij opgetrokken uit teflon en beton.

Zaterdag 9 juli – De Pyreneeëntoppen zijn volop zichtbaar. Vol ontzag staan we ernaar te kijken. We worden er stil van. De eerste helft van onze bedevaart nadert zijn eindpunt. De 21 km blijken er 26 te zijn en de etappe eindigt op een buitengewoon hoog terras in Sauveterre-de-Béarn met zicht op de Pyreneeën. De camping vol schaduwrijke platanen ligt aan een rivier waarin gezwommen kan worden. Het duurt dan ook niet lang of de pelgrims nemen een ritueel rivierbad.

Het water is heerlijk met een temperatuur van 18 graden.

Maandag 11 juli – Het doet ons iets deze laatste etappe van de Via Lemovicensis te stappen. Saint-Jean-Piedde-Port, we komen eraan. In Ostabat moeten we aan een paar honden uitleggen, wat het vrij verkeer van mensen en goederen in Europa betekent. Met een Dazer (ultrasoon afschrikkingsmiddel) gaat dat snel.

Toch duurt het langer dan we hadden ingeschat en om half vijf staan we in St-Jean-Pied-de-Port. Op een infobord staat te lezen dat er sinds oktober 2015 meer dan 27.000 pelgrims zijn geregistreerd. De overgrote meerderheid begint hier dan aan zijn Camino.

Wij zijn halfweg en springlevend.

Alors on danse…

Saint-Jean-Pied-de-Port, vlakbij de Spaanse grens, is toch wel bijzonder.

Voor velen start hier hun tocht naar Compostela, te voet of met de fiets.

Het hele stadje draait op de bedevaartstocht.

Maandagavond is het beginnen te regenen. De vergezichten worden dan nevels. Alles wordt grijs, vochtig en koel. Tristesse en gelatenheid overheersen. De kou en de nattigheid kruipen in je ziel. Toch komen er tot ’s avonds laat nog pelgrims toe, te voet met de fiets of met openbaar vervoer.

De onthaalbalie waar je geacht wordt je te laten registreren, is tot ’s avonds bemand met vijf mensen, die hun handen vol hebben.

Dinsdag 12 juli – Deze morgen in alle vroegte een kijkje gaan nemen aan de kerk. Voor velen begint de tocht met een bezoek aan de sobere, maar stemmige kerk. Het is er een komen en gaan, maar in alle stilte.

Het grijpt me aan, al die vertrekkers, alleen of in groep. De kerk, de porte d’Espagne, de brug over de Nive en dan de lange klim naar de top die de grens uitmaakt met Spanje. Om die dag te eindigen met een steile, lastige afdaling tot in Roncesvalles. Bijna 15 jaar geleden ben ik hier ook eens zo vertrokken en het regende toen pijpenstelen. Bon courage, mensen.

Bonne route.

Voor het vervolg: www.finisterre2016.wordpress.com

32 PBLK2_16123.indd 32

8/12/16 10:11

Hoe zou het nog met Bernadette en Regien zijn?

Op bezoek bij 2 gepensioneerde verantwoordelijken

Bernadette Defré

was verantwoordelijke kinderopvang in zorgregio Turnhout.

Ze is een jaar geleden gestopt met werken bij Landelijke Kinderopvang.

Een jaar dat voorbij gevlogen is.

De 4 woorden die mijn nieuwe status van gepensioneerde typeren: rust, ademruimte, gewichtloosheid en vooral… genieten van 1001 kleine dingen, de natuur, de mensen om mij heen…

Ik geniet van… de tijd. Laat je nooit wijsmaken dat een gepensioneerde geen tijd heeft.

Alle uren die je voorheen moest werken, ben je nu vrij…

Mijn laatste dag op Landelijke Kinderopvang was vrijdag 13 november 2015.

Mijn collega’s hadden een afscheidsfeest voorzien, … uitgerekend voor mij die een hekel heeft aan feesten, vooral die waarin ik een actieve rol moet spelen.

Ik geniet enorm van een feestje, in alle anonimiteit, verstopt achter een sanseveria met een glaasjes bubbels in de hand... de feestvreugde observeren.

Die bewuste dag was van rustig verstoppen geen sprake.

Zowel mijn fysieke paraatheid als mij mentale weerstand werd door mijn collega’s uitvoerig getest.

Een dag vol verrassingen. Een dag om nooit te vergeten, waarvoor echt gemeend dik merciekes.

Diezelfde 13 november eindigde met een bloedige terreuraanslag in Parijs.

Voor alle duidelijkheid, mijn creatieve collega’s hadden hier echt geen aandeel in.

De eerste dag van mijn “pensioen” zat ik genesteld op de sofa met kleinzoon Jakob van 2 jaar op mijn schoot. Hij vertelde een verward verhaal van een kindje die zijn bal afgenomen had. Met een diepe frons en grote nadruk besloot hij “tout kindje”.

Ik kijk op tv naar de trieste beelden van Parijs en besluit met een frons en grote nadruk “toute mensen”.

Samen leven en groeien

Ik had geen bucketlist opgesteld na mijn pensioen. Ik wou gewoon zien en genieten van de kansen die zich zouden voordoen… Niets moet, alles mag.

33 PBLK2_16123.indd 33

8/12/16 10:11

Mijn lichaam had duidelijk wel een bucketlist opgesteld.

Na 33 jaar dienst zonder ziek te zijn (op een heelkundige ingreep na) begon ik mijn najaar met een longontsteking. Het voorjaar volgde met een spoedopname wegens darmperforatie. Deze zomer had ik een acute peesontsteking in de voet met een zomer lang wandelverbod.

Elk nadeel heeft z’n voordeel… ik kon rustig uitzieken, met alle lieve aandacht van man en kinderen zonder mij zorgen te hoeven maken voor de opstapeling van werk op de dienst.

Een hele aanpassing voor mij, wat ik zwaar onderschat had, was het financieel aspect van mijn pensioen. Mijn pensioen is dat van de gemiddelde belg die zijn hele leven gewerkt heeft. Ik was en ben vast besloten van dat inkomen te leven. Het is veel moeilijker dan gedacht, maar een uitdaging om er mee om te gaan.

Gemis ,loslaten en de rebel: Wie ik het meest gemist heb waren mijn schatten van onthaalouders. Niet dat we vriendinnen waren, maar het waren stuk voor stuk boeiende mensen met wie ik een stuk levensweg afgelegd heb. Het vertrouwen krijgen en geven was wederzijds en niet evident. Bij sommigen ging dat snel, bij ande re duurde het jaren. Voor de warmte, de vriendschap, de wijsheid en het mij toelaten laten in hun denk/leef/ en werkwereld blijf ik hen dankbaar.

Ook aan de collega’s van het secretariaat en de regio denk ik met veel plezier terug.

Allemaal straffe madammen die zich smijten voor hun job. Zij verdienen elk een standbeeld.

Regelmatig spring ik nog binnen op het secretariaat tijdens de middagpauze voor een koffie en een gezellige babbel. Het is altijd even thuis komen.

Wat ik absoluut niet gemist heb is de rest van de job... wachtlijsten waarbij je ouders of onthaalouders moest ontgoochelen. Een Koala waar je de kriebels van kreeg.

“

mijn dna zit een gen van “rebel”. Ik vind dat je bij elke regel de plicht hebt de vraag te stellen: wie wordt hier beter of vrolijker van.

Buiten de lijntjes kleuren of op zijn minst de lijntjes elastisch maken was mijn 2e natuur: onthaalouders, ouders en kindjes moesten er voordeel uit halen.

Kerst en alledaagse dingen: De feestdagen komen er aan en ik ga met veel plezier de kerstboom versieren met de kleinkinderen, Alice en Jakob. Wij gaan koekjes bakken, liedjes zingen en hopelijk sneeuwballen gooien… genieten van de alledaagse dingen.

Lieve collega’s, ook voor jullie de beste wensen voor het nieuwe jaar.

Ik bewaar voor elk van jullie een warm plekje in mijn hart, net buiten de lijntjes…

Wie ik het meest gemist heb waren mijn schatten van onthaalouders.

Net als ik dacht dat ik hem onder de knie had, kreeg je de mededeling: vergeet alles, er is een nieuwe versie die veel beter en efficiënter is. Voor iedereen, maar niet voor mij... het duurde weer weken om het te leren en bij de collega’s om hulp te gaan smeken.

Ik ben mijn job bij de dienst 33 jaar geleden begonnen op een ogenblik dat er weinig of geen reglementen, statuten of decreten waren. Wij begonnen er aan met een kruiwagen vol ambitie en een groot buikgevoel. Met de jaren heeft de regelgeving, de decreten enz… hun intrede gedaan. Terecht en met de beste bedoeling om de job van kinderopvang professioneler te maken. Maar al deze regels mogen niet de essentie van de job verstikken: een kind opvangen met heel veel warmte, liefde en aandacht.

Een onthaalouder die met de beste wil er niet in geslaagd is om 4 maal naar de vorming te komen is daarom nog geen “toute onthaalmoeder”.

Het blind toepassen van regeltjes was niet mijn dada. In

”

34 PBLK2_16123.indd 34

8/12/16 10:11

Regien Regien Lassuyt was manager…, ze ging 2,5 jaar geleden op pensioen.

Ze woont in Erpe-Mere met haar man Luc, heeft 3 zonen en 5 kleinkinderen.

4 woorden die haar nu typeren: Zorgen, leren, buitenleven, niks moet-alles kan...

Op de eerste dag van haar pensioen maakte ze een lange wandeling met haar man Luc en de hond en reed ze met de fiets naar haar ouders Op haar bucketlist stond ‘meer buiten leven’ -wat ze al doet-, en hele dozen souvenirs en foto’s ordenen in haar retro-kamer op zolder (wat ze nog moet beginnen…)

Tijd om meer te leven op het ritme van de seizoenen... zowel bij het koken, wandelen, fietsen, erop uit trekken, met de kleinkinderen Advies voor de werkers Er zijn voor je collega’s, ...ontmoeten Het is anders Die vele lange autoritten mis ik niet, langer slapen en langer opblijven moest ik leren.

Contact met Landelijke Kinderopvang Ja hoor, geregeld, eens afspreken hier thuis of Wijgmaal, sociale media, feestjes... heel leuk.

Heimwee naar alle plezierige momenten met collega’s Gemis jongere collega’s die je uitdagen om mee te zijn en te blijven Gevoel blij en ontspannen

Op 20 februari 2017 komen we samen in Wijgmaal met alle collega’s op pensioen!

35

PBLK2_16123.indd 35

8/12/16 10:11

Vrijdag om 9 uur Lieve Blancquaert stelde op de dienstvergadering van 15 november haar fotoreeks Birth Day, een reeks waarin ze uitzoekt wat het betekent om op een bepaalde plek in de wereld geboren te worden. Lieve reisde de wereld rond op zoek naar het antwoord op die vraag en eindigde in eigen land.

Elke dag worden er wereldwijd 364.501 kinderen geboren, dat zijn er bijna 5 per seconde of 300 per minuut. Kinderen krijgen is een universeel gegeven, maar verschilt heel erg van continent tot continent en van land tot land.

Lieve, fotografe, journaliste en zelf moeder van twee, wou te weten komen hoe een bepaalde plek, cultuur of omgeving een nieuw leven beïnvloedt. Als fotografe ging ze op zoek naar sterke beelden, als journaliste is ze nieuwsgierig naar de menselijke verhalen, Lieve reisde onder andere naar Shanghai, waar koppels door de eenkindpolitiek hun enige kind op handen dragen, en vliegt naar het koude en afgelegen Groenland, waar kinderen geïsoleerd opgroeien van de rest van de wereld. Ze trok naar de meest exclusieve materniteit van Koeweit, die meer op een vijfsterrenhotel lijkt dan op een ziekenhuis, en bezocht Rio de Janeiro, waar ze geconfronteerd werd met de gigantische kloof tussen arm en rijk die vanaf de wieg wordt meegegeven.

Ze stapte binnen in de bevallingskamer en in het leven van de baby’s en hun familie. Ze ontmoette de moeders tijdens een van de meest emotionele gebeurtenissen uit hun leven: de geboorte van hun zoon of dochter. Na acht uithoeken in de wereld te hebben bezocht, kwam Lieve thuis in eigen land, in de hoofdstad: Brussel. En wat ze daar te zien kreeg, tart alle verbeelding.

Daar gaf een mama haar de tekst ‘Vrijdag om 9u’.

“Vrijdag om negen uur ga ik hem afgeven.

Dat is nog precies 48 u en 36 minuten. Tot die tijd wil ik hem voeden. Ik wil hem voelen. Ik wil er zijn voor hem.

Elke seconde. Elke kreun en elke zucht wil ik horen.

Elke plooi in zijn huid wil ik kennen.

Ouders zijn eerste opvoeders

“

Zijn vader heeft papieren in dit land. Zijn vader heeft een dak boven zijn hoofd. Zijn vader heeft ook een vrouw en kinderen. Zijn vader is oud en dik. Zijn vader heeft een gouden tand en zwarte lederen jas. Zijn vader heeft een uurwerk. De tijd. Het geld. Hij was de enige oplossing.

Hij duwde zijn vlees in mij. Die oude dikke man heeft mij opgewacht. Ik mocht in zijn huis en hij in mijn vlees.

Ik ben Sabrina. Ik kom uit Roemenië. Neen ik heb geen papieren. Ik mag hier niet zijn. Ik wil hier eigenlijk ook niet meer zijn. Men zei me dat dit een goed land was.

Een land met werk en een toekomst. Dit land is niet goed voor mij geweest. Ik ben een hond. Erger dan een hond.

Een rat. Ik ben een rat. Een hond in jullie land krijgt eten en een hok of een mand. Ik kreeg niets.

Ik kreeg hem. Hij groeide langzaam in mij. Kijk hoe schoon hij is. Hoe is ‘dit’ uit mij kunnen geboren worden.

Kijk naar mijn huid, die is kapot. Mijn handen zijn kapot.

Mijn nagels zijn gebroken mijn tanden uit mijn gezicht geslagen. Ik ben gebroken maar hij, hij is af. Hij is schoon en glad. Hij is proper. Kijk maar hoe proper hij is.

Hij heeft zich uit mijn lijf geduwd. Brutaal, met geweld.

Die pijn was hels Die pijn, die pijn. Nooit wil ik die pijn nog voelen. Nooit wil ik nog een mens in mij. Die mens die moest er met alle geweld uit.

Hij is het schoonste wezen dat ik ooit heb gezien. Ik zie hem zo graag. Ik voel de liefde voor het eerst. Ik probeer er een woord voor te vinden. Voor “liefde”. Ik zoek al naar dat woord sinds dag 1 van zijn leven. Ik vind het niet.

Hij is zo schoon, zo perfect.

Ik wil hem niet beschadigen.

Ik wil hem kennen voor ik hem vrijdag om negen uur zal afgeven.

Ik heb geen keuze.

Negen maanden lang heb ik hem in mij laten groeien. Negen maanden heeft hij alles van mij genomen.

Ik heb me gevoed met voedsel uit de vuilbakken. De lange koude winter heeft hij het warm gehad. In mijn lichaam, in mijn schoot. Hier vanbinnen had hij het warm. Het was een koude grijze winter in het Noord Station. Nog nooit had ik op straat geslapen. Ik was doodsbang.

”

Geen enkel woord dekt de lading. Geen enkel woord is genoeg. Genoeg Liefde. Teveel liefde. Ik voel een perfecte volkomen liefde. Een onvoorwaardelijke liefde.

Waarom ik hem dan zal afgeven?

Daarom, omwille van die liefde. Die liefde kan ik niet aan. Het is teveel. Ik heb ook niets te bieden. Ik heb dit gebroken gekraakte kapotte lichaam. Ik heb de lompen aan mijn lijf. Ik heb een kartonnen doos waarop ik slaap.

Niets kan ik hem geven behalve een kans. Een kans op een beter leven. Geen leven van een rat. Misschien kan hij leven als een mens. Dit is mijn kans.

36 PBLK2_16123.indd 36

8/12/16 10:11

Niemand weet dat ik een mens ben maar hij, hij is zo schoon, zo perfect. Ik wil hem niet beschadigen.

Ik geef hem aan mensen in dit land die al zo lang wachten op hem. Hij die zo “af” is.

Nu nog niet. Nu laat ik hem niet los. Nu is hij nog van mij. Tot vrijdag. Vrijdag, negen uur. Ik weet dat ze er goed gaan voor zorgen. Ze wachten al zo lang.

Ik wachtte niet op hem. Hij kwam. Zomaar zonder dat ik hem wou.

Ik heb hem laten groeien in mijn buik. Heb hem gedragen.

Leeg, de grote leegte zal ik voelen.

Niets blijft nog over om voor te gaan.

Gaan kan ik niet. Ik ben gebroken. In stukken vaneen.

Wat zou ik hem kunnen bieden? Die brokken? Een moeder zonder tanden? Een moeder zonder bed en huis?

Wat heb ik?

Ik droom een huis met ramen, gordijnen en een voortuin.

Muren en deuren.

Een bed, een bed met propere lakens. Met de geur van bloemen. Die geur die ze verkopen op de reclame borden.

Soms kijk ik naar zo een beeld van een gelukkig gezin.

Ze zijn zo... proper... gewassen. Ze lachen ook. Ze eten dikbesmeerde boterhammen met choco.

Ze zijn ook slank, proper, helder, wit.

Kijk naar mijn lichaam. Ik heb dit huis niet, dit lichaam niet.

Ik stink, ben vuil en smerig. Het is sinds mijn eerste communie geleden dat ik nieuwe schoenen had. Schoenen waar de geur van het nieuwe in zat. Niet de geur van de vorige eigenaar zijn stinkende zweetvoeten.

Een keer maar. Een keer in mijn leven had ik nieuwe schoenen. Mooi en wit.

Dit verkleumde lichaam heeft haar warmte verloren.

Kijk toch, kijk toch naar zijn perfectie. Hoe zou ik het kunnen? Hoe kan ik hem ook laten kapot gaan? Hoe zou ik kunnen toekijken hoe hij zijn schoonheid verliest. Hoe hij een vuil kindje wordt.

Ik wil aan hem denken zoals die kinderen van de chocopasta. Proper en veilig. Weldoorvoed. Zoals die mensen op de foto’s. Ik geef hem nog iets mee.

Een brief, een kleine boodschap.

Mijn angst is groot dat hij ooit zou denken dat ik hem niet graag zag.Dat hij zou denken dat ik hem lelijk vond.

Of heel erg vervelend. Een stinkend kind.

Ik wil dat hij het weet.

Ik wil dat hij weet dat ik hem gered heb.

Lieve Blancquaert dienstvergadering 15 november

37 PBLK2_16123.indd 37

8/12/16 10:11

Het liefdesverhaal van Hilde

Hilde (35) kruiste elke dag Kris (39) met haar fiets.

Hilde Vandendriessche werkt op de personeelsdienst in het hoofdkantoor in Wijgmaal.

Ze zijn elf jaar samen, waarvan vijf jaar getrouwd en hebben samen twee dochters: Cato (6) en Fien (4).

‘Het was ijskoud, ik was volledig ingeduffeld en door alle kleren die ik droeg, kon hij hooguit mijn ogen zien. En toch had ik bij Kris een gevoelige snaar geraakt. Wekenlang kwamen we elkaar regelmatig tegen, wanneer we ’s morgens met onze fiets naar ons werk reden. Ik in de ene richting, hij in de andere. Wat begon met een snelle blik, groeide naar een vriendelijk knikje en op de duur een brede glimlach.

Ik vond hem knap en intrigerend, en hij kwam me bekend voor, al had ik geen flauw idee waarvan ik hem zou moeten kennen. Door mijn wisselende werkuren, zag ik hem de ene week wel en de andere niet, maar ik betrapte mezelf erop dat ik steeds meer uitkeek naar de week dat ik hem weer zou zien. Ik wilde weten wie hij was, en werd alsmaar nieuwsgieriger. Maar hoe kom je zoiets te weten als je elkaar hooguit een paar seconden ziet elke ochtend?’

Een warm hart hebben en geven

The bridge of love

‘Daar kwam verandering in toen ik elders aan de slag ging. Mijn werkschema zou er helemaal anders uitzien en het uur waarop we elkaar al maanden tegenkwamen, zou daar niet langer in passen. Ik was zo gebeten en geprikkeld door die knappe kerel elke ochtend dat ik besloot mijn kans te wagen. Wat had ik tenslotte te

verliezen? De kans dat ik hem ooit nog opnieuw zou zien, was bijzonder klein. Dus zelfs al draaide dit alles uit op een gigantisch blauwtje, dan had ik het tenminste geprobeerd. Een van de laatste dagen voor mijn jobswitch, vertrok ik ’s morgens wat vroeger dan anders en besloot ik te wachten op een bruggetje dat ook Kris elke dag overstak. Ik stierf zo’n klein beetje van de zenuwen, maar het geluk zat aan mijn kant die ochtend. Gelukkig zag Kris me meteen staan én stopte hij. Ik besloot te openen met een klassieker: of ik hem nergens van kende? Maar Kris kende me duidelijk niet - behalve dan van onze ochtendlijke ontmoetingen. We babbelden even, en besloten een keer af te spreken. Hij vroeg mijn mailadres, schreef het niet eens op

en beloofde snel iets van zich te laten horen. Ik was wat argwanend, moet ik toegeven, want kon hij mijn mailadres écht zomaar onthouden? Maar al snel zat er een mailtje in mijn postbus.

Kris had woord gehouden.’

Daten zonder fiets

‘Onze eerste date was geen fietstochtje - al had dat wel gekund, haha!

We trokken naar een interieurbeurs in Brussel waar Kris naartoe wilde voor zijn job. Het werd een gezellige uitstap, en het bleek goed te klikken tussen ons. En toen we op het eind van de dag nog iets gingen drinken, volgde ook onze eerste kus. Met het verlichte Atomium op de achtergrond en de sneeuw die op ons neerviel,

was het best een romantisch tafereel, moet ik zeggen. Geen wonder dat ik sindsdien helemaal fan ben geworden van winterse taferelen.’

Getrouwd op de fiets

‘In de maanden die volgden, kwam Kris me regelmatig oppikken na zijn werk - met de fiets, uiteraard. Ik woonde nog bij mijn ouders, hij was een stuk verderop een huis aan het verbouwen. Het werd onze eerste thuis. Daarna bouwden we samen een nieuw huis, kregen we twee dochters en zijn we getrouwd. En ja, ook toen kwam er een fiets aan te pas. Onze oudste dochter was bijna twee, ik was zwanger van ons tweede kind. Dus terwijl mijn man de trappers bediende, zaten onze dochter en ik met zijn tweetjes in de fietsbak.

Voor mijn man was dat het mooiste moment van onze trouwdag, en ook ik vond dat best intiem. Wij drietjes, samen onderweg.

Intussen zijn Kris en ik al elf jaar samen, en ligt onze huwelijksdag al vijf jaar achter ons. Waarvan ik mijn man herkende destijds, weet ik nog steeds niet. En ook fietsen doen we een pak minder vaak dan vroeger. Mijn man haalt zijn koersfiets nog eens boven, maar die voor zijn werk heeft hij ingeruild voor een wagen.

Zelf probeer ik sinds kort naar mijn werk te fietsen, met alle mopjes van dien, uiteraard. Dat ik moet opletten dat ik geen knappe man tegenkom, en zeker niet mag knikken, zeggen onze vrienden dan al lachend. Ons verhaal is best bijzonder, natuurlijk, dat merk ik altijd aan de reacties van anderen als ik het vertel. In het begin plaagden mijn neven me vaak dat Kris wellicht naar een knappe griet knikte die achter me fietste, niet naar mij. Dat ik me toch zo geen illusies had moeten maken. Maar ik weet wel beter. Mijn fietstochten hebben me de man van mijn dromen bezorgd en daar ben ik nog elke dag blij om.’

38 PBLK2_16123.indd 38

8/12/16 10:11

Voor Chris Chris Craeghs, geboren 6 mei 1959 - overledden 22 april 2016 In de dienst van Bree overleed heel plotseling, in actieve dienst, onthaalouder Chris Craeghs.

Uit het afscheidswoord van Lieve Hillen, verantwoordelijke kinderopvang…

Iedereen hier aanwezig heeft pijn, voelt het onwezenlijke, kan het niet geloven…

Iedereen hier aanwezig heeft een unieke band met Chris.

Ik heb Chris 28 jaar geleden leren kennen als jonge mama van dochter Lotte, kinderverzorgster van opleiding die zo graag thuis wou blijven voor de zorg en opvoeding van haar eigen kind.

De job als onthaalouder was voor haar een unieke combinatie van de opvoeding van haar eigen kinderen en thuiswerkende ouder.

Ook haar man, Jan, stond achter deze keuze en was voor haar een stimulans.

Zij bleef heel bewust thuis voor Lotte en Jasper, ze kon zorgen voor haar eigen kinderen en andere kinderen.

Lotte en Jasper leerden reeds op jongere leeftijd rekening houden met andere kinderen, om te delen met andere kinderen zowel materieel als emotioneel, waardevol om mee op te groeien.

Tijdens al die jaren genoot en groeide Chris in haar job als medeopvoeder van meer dan 60 kinderen en had ze het vertrouwen van evenveel ouders die hun grootste ‘goed’ hun ‘parel’ aan haar toevertrouwden.

Ze genoot van de warmte en aanhankelijkheid van de kinderen, stimuleer-

Gelukkig zijn is een grote kunst.

Een beetje tevredenheid zal je helpen.

Je geluk ligt niet aan de overkant.

Het zit in jezelf.

de de kinderen in hun ontwikkeling, zonder te dwingen…ieder kind met zijn/haar eigen ontwikkelingstempo, maatwerk…

Alles wat Chris deed gebeurde op een ingetogen manier, maar met zoveel warmte en liefde voor de kinderen en zorg voor de ouders.

Vooral de laatste 10 jaar had Chris een goed evenwicht gevonden.

Ze genoot nog meer dan voorheen, was zelfzekerder in haar job, wist grenzen te stellen, hield zich aan het aantal kindjes in de opvang dat voor haar haalbaar was.

Ik ben daarom enorm tevreden dat ik haar hierin heb kunnen steunen en begeleiden.

Mijn huisbezoeken bij Chris waren steeds waardevol, warme gesprekken over de ontwikkeling van de kinderen, de goede relatie met de ouders en vooral respect voor de ouders, kortom een onthaalouder die een positieve energie uitstraalde, die kinderen kansen bood op eigen maat, die met een onvoorwaardelijke houding in het leven stond.

Collegiaal was ze ook naar haar collega’s onthaalouders heel positief ingesteld, zoals heel haar levensmoto.

Mijn laatste huisbezoek van net een week geleden blijft gegrift in mijn geheugen: een verhaal van warmte, tevredenheid, geluk om de onthaalkinderen en haar eigen kinderen.

Ik ben heel dankbaar voor de weg die ik samen met Chris heb mogen afleggen in mijn loopbaan als verantwoordelijke kinderopvang.

Afscheid nemen doet heel veel pijn….

Dank voor alles wie je was, Chris, ik zal je nooit of nooit vergeten.

Vol liefs en waardering voor wie je was.

Een warm hart hebben en geven Lieve

39 PBLK2_16123.indd 39

8/12/16 10:11

Kerstwensen ’t Kerstverhaal toont ons weer heel even waar het op aankomt in het leven.

Ik wens dat ook jij in heel kleine dingen veel liefde mag krijgen en geven!

Ik wens je 365 dagen als parels van klein en groot geluk Veerle Daemen reizend verantwoordelijke Limburg

Josine Jackers regiomanager Limburg

ONS

Warmen aan houtvuur, Kachel, Of liever dicht bij elkaar, Koning Winter heerst Ijzig, Wekt hunkering Naar de Zonnewende Het licht van duizend kaarsen Tekent schaduw, Tekent handen, Liefdevol ontvangen wij ONS Kerstekind Brigitte Blanpain juridisch adviseur Geniet van december en sta met de feestdagen bewust stil bij wat je dierbaar is.

Sofie Pittevils

Een warm hart hebben en geven

We hopen dat het nieuwe jaar je super aangenaam verrast zodat je meest gewilde droom mooi in het plaatje past.

Ann Bogaerts regiomanager Oost-Vlaanderen

Je ziet dingen en je zegt: Waarom?

Maar ik droom dingen Die er nooit geweest zijn, En ik zeg: Waarom niet?

Een mooi 2017!

Ik wens je een kerstpakje met…

Een bril waarmee je kansen ziet ipv belemmeringen

Ann Van Damme regioverantwoordelijke Antwerpen-West IBO’s

Een luie zetel waarin je mijmert over alle mooie momenten Een beetje ‘zottigheid’ om iets nieuws uit te proberen En veel warmte in je hart om mensen te waarderen voor wie ze zijn.

Rita Roosen verantwoordelijke vorming, werving en selectie regio Hageland

Ik wens ons een mooi jaar Waarin we de handen leggen in mekaar en samen bouwen aan de allerleukste Kinderopvang van morgen Kirsten Lasure regiomanager Mechelen-LierNoorderkempen

40 PBLK2_16123.indd 40

8/12/16 10:11