Lieve BLANCQUAERT fotograaf
Lieve BLANCQUAERT fotograaf
Voor Nic, Martha en Boris.
Nic, Martha & Boris. – 2000
Louise (83) en haar mama Leentje (105). – 2010 Xandro (18 maanden) en Isabelle. Kort na de geboorte kwam het bericht dat Xandro ongeneeslijk ziek is. – 2010
8
Erwin Mortier met zijn dementerende moeder Nelly. – 2010
10
Momi gaat slapen. – 2002
13
Lien – 2009 14 & 15
Lieven (l.) & Wout (r.). – 2009
17
Carl Ridders – 2008 18 & 19
Gevangenis Tongeren. – 2005 20 & 21
23
Verlaten Minderbroedersklooster in Gent. – 2005 22, 23, 24 & 25
Leffinge, Roger Vandenbroele. – 2007
56
57
Leffinge, Roger Vandenbroele. – 2007
Palestina, West Bank, Jenin, Freedom Theatre. Jongen met foto van zijn overleden zus. Ze werd doodgeschoten door Israëli’s. – 2008
boven: Frankrijk, vluchtelingen in Calais. – 2008 midden: Ierland, Lisdoornvarna. – 2009 onder: Los Angeles, Sven Bocklandt. – 2007
58
Michiel Hendryckx
Vóór alles, mensen Lieve is een oudleerling. En toch heb ik nauwelijks of geen verdienste aan het grote talent dat ze altijd geweest is. Ik hou niet van de zelfingenomenheid van opvoeders. Een mens is slechts bij uitzondering maakbaar. Een leraar is voornamelijk aanwezig om te luisteren, te enthousiasmeren en een zeldzame keer om te troosten. De lesgever koestert wel een band met zijn leerlingen. Zeker met de besten van de klas. Hij blijft nieuwsgierig hoe het verder met ze gaat. Ook als ze eminente collega’s geworden zijn. Ik ben het werk van Lieve altijd blijven volgen. Wat op zich niet moeilijk is: zowat alles wat ze fotografeert, verschijnt wel ergens. Lieve en haar werk zijn zichtbaar. En ook dat is goed. Een zondag in oktober bij Lieve thuis. Rond de tafelpoot draait een jonge kat en op tafel liggen twee stapels foto’s die straks samen dit boek zullen worden. De herkenning is groot. Zelfs foto’s uit haar academietijd staan me, na al die jaren, fris voor de geest. Lieves beelden zijn niet opdringerig en toch is er geen ontkomen aan. Ik probeer de heimelijke kracht te vatten. Haar werk is dwingend zonder luidruchtig spektakel. Men ziet de geportretteerde en voelt discreet op de achtergrond de persoon van Lieve. Ze neemt geen loopje met haar onderwerpen. De mensen, vóór alles de mensen, die ze fotografeert zijn haar dierbaar. Niemand wordt gekwetst of bespottelijk gemaakt. Hier is geen plaats voor gratuit cynisme. Haar foto’s ogen verraderlijk ‘gewoon’, alsof ze bij haar modellen al jaren kind aan huis is. Hoe zou ze er anders in slagen om Kristien Hemmerechts en Herman de Coninck samen naakt in bad te krijgen? Of het ultieme portret van Johan Anthierens te maken? Niemand heeft de dierbare dwarsligger zo uitbundig kwetsbaar gefotografeerd als Lieve. Maar wat de fotograferende ‘verleidster’ hier in België ogenschijnlijk gemakkelijk afgaat, lukt haar ook ver weg. Lieves wereld is altijd groot geweest. Toen ze nog op de kunst academie zat, reisde ze al naar MiddenAmerika. Later volgden OostEuropa, Siberië, MiddenAfrika, Afghanistan, ZuidAmerika. Haar buitenlandse foto’s lijden niet aan het lege exotisme dat zoveel reisfotografie onuitstaanbaar maakt. Of Lieve nu een tweeling op straat fotografeert in Siberië of een zwangere vrouw op de verlostafel van een smoezelige kliniek in Congo, we zien vóór alles individuen. Autonome, nietinwisselbare mensen. Lieves kracht is haar doorleefde naturel, haar compromisloze betrokkenheid die ons als kijkers geen uitweg geeft, ons dwingt mee te kijken met een begiftigde vrouw naar een wereld die, hoe meedogenloos ook, ons bovenal rijker maakt.
97
Naakt – 1984
98
99
Naakt – 1984