Ons Recht november 2014 by LBC-NVK

Maandblad van de landelijke bediendencentrale - nationaal verbond voor kaderpersoneel 118DE JAARGANG | NUMMER 9 | NOVEMBER 2014

4-5 Ja, we zijn kwaad!

12-13 JONGEREN WILLEN VAST W E R K

14-15 U I TS PAT T I N G E N B I J AG FA

RUBRIEKSNAAM INHOUD

Standpunt Politiek Politiek Politiek

Socioculturele sector Arbeidsmarkt Industrie Over de grenzen Industrie Internationaal

Actie Actie Actie Vraag van de maand Non-profit Financiën Campagne Film Film Boek Non-profit Wat onze lezers ervan denken Uitbetaling vakbondspremie Indexaanpassingen Achterklap Vanmol

3 4 6 8 9 9 10 12 14 16 17 18 18 19 19 20 21 22 24 25 26 26 27 28 30 30 30 31 32

Besparingen in het onderwijs, in de kinderopvang, bij de VRT, op cultuur, noem maar op. De nieuwe Vlaamse en federale regeringen zetten flink het mes in de overheidsdiensten en openbare voorzieningen. Wie denkt dat die maatregelen hem of haar ongemoeid zullen laten, vergist zich serieus. Lees meer op p. 6-7. | Ons Recht 2 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang

De maat is vol! Ja we zijn kwaad! Minder overheid leidt tot méér ongelijkheid Slimme economen zien alternatief voor blinde besparingen Postkaartenactie om zondagsrust te respecteren Winsten uit aandelen belasten is goed voor samenleving Besparen op cultuur is ideologische vetzakkerij ‘Jobhoppen’ is helemaal niet de droom van vele jongeren “Uitspattingen aan de top en personeel mag inleveren” Gemengde gevoelens bij Philips Lighting in Turnhout Kies voor mensenrechten Samen solidair met Filipijnen op zaterdag 22 november ‘Schone Kleren’ op bezoek bij kledingketen Bel & Bo LBC-NVK steunt acties tegen besparingen in onderwijs Werknemers Delhaize houden meer dan honderd winkels dicht Mag je nevenactiviteiten hebben naast je gewone job? Flexibiliteit rukt op in gezinszorg en aanvullende thuiszorg Enquête legt bekommernissen bij verzekeringsmakelaars bloot Op de bres voor betere omstandigheden in contactcenters Pride Lilting Kom hier dat ik u kus ‘Werkbaar werk’ nog moeilijker in welzijn en gezondheidszorg

standpunt.

De maat is vol! FERRE W YCKMANS ALGEMEEN SECRETARIS

Het lijstje van stuitende maatregelen die door de nieuwe federale regering worden gepland is even lang als het ellendig is. Een greep uit de maatregelen: de indexstop, een verdere en lange loonblokkering, een heel zware inperking van de werkloosheidsuitkeringen voor schoolverlaters, tijdelijk werklozen, deeltijds werkenden (min 23 procent) en oudere werklozen (min 29 procent). Dat is geen snoeien om te bloeien, dat is een bloedbad.

Zullen oudere werknemers morgen niet meer worden ontslagen omdat het brugpensioen haast wordt afgeschaft? Natuurlijk niet. Iemand ontslaan wordt voor werkgevers goedkoper – ze moeten geen aanvullende uitkering meer betalen – en oudere ontslagen werknemers zullen geen aanvullende uitkering meer krijgen én als toemaatje een lagere werkloosheidsuitkering. En zoiets zou met jobcreatie te maken hebben? Het is totaal te gek voor woorden. De slotsom van het verhaal is dat wie werkt minder krijgt en wie werkloos wordt ook nog eens extra minder. Het woord ‘sociaal’ zou moeten worden gepatenteerd. Niemand van de huidige Lang geleden dat er ministers of staatssecretarissen zou het nog in de mond mogen nemen.

nog een nationale staking was. Het wijst Pure provocatie op de ernst van de zaak. Zal het iemand verwonderen dat de vakbonden oproepen tot actie om deze desastreuze

inleveringsspiraal een halt toe te roepen? Een vakbond die zich niet tegen deze sociale afbraak verzet is die naam niet meer waardig. Het wordt nu al te makkelijk voorgesteld alsof het de werknemers en de vakbonden zijn die het conflict zoeken. Maar wat is dat federale regeerakkoord anders dan een pure provocatie?! Uitgestoken hand

En dan de bewering dat de vakbonden de uitgestoken hand voor overleg zouden weigeren. De realiteit is heel anders. Voor én na de verkiezingen van 25 mei hebben de vakbonden, formeel én informeel, aangedrongen op écht overleg. Eén keer was dat er ook, met een korte ontmoeting. Maar al heel snel bleek dat de politici zich hardnekkig vastklampten aan ‘het primaat van de politiek’. Lees: “We luisteren wel naar jullie besognes maar wij, de politici, beslissen toch.” Als er zolang en gedetailleerd onderhandeld is, weten de coalitiepartijen deksels goed waarvoor ze wel én niet gekozen hebben. Nadien voor de galerij wat schijnmanoeuvres uitvoeren heeft niets te maken met ernstig overleg. Op basis van deze feiten zullen we op 6 november nationaal manifesteren. We willen de stem van velen laten horen. We zullen op 24 november in Antwerpen en Limburg, op 1 december in Oost- en West-Vlaanderen en op 8 december in Vlaams-Brabant en Brussel met bedrijfsacties duidelijk maken dat het ons niet zint. En de werkgevers mogen dat weten en voelen. Op 15 december volgt een nationale staking. Zoiets is overigens lang geleden. Het wijst op de ernst van de zaak. Het is echt genoeg!

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

POLITIEK

Ja we zijn kwaad! Schaamteloze politiek op kap van werknemers en allerzwaksten

Voer mee aktie! 06.11.2014 Nationale manifestatie - Brussel

24.11.2014 Henegouwen, Luxemburg, Limburg, Antwerpen

01.12.2014 Namen, Luik, Oost- en West-Vlaanderen

08.12.2014

VAER T GR

APHI

Brussel, Vlaams- en Waals-Brabant

15.12.2014 Algemene nationale staking

Ferre Wyckmans, algemeen secretaris van de LBC-NVK, geeft zijn kijk op de aanpak van Michel & Co. Hij maakt zich vooral druk over het grote onevenwicht in de plannen van de regering.

jo p

j e b or d . b

www.watkrijgjijopjebord.be Praktische info en vervoer: neem contact met je gewestelijk verbond of met je beroepscentrale.

Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) spreekt van ‘een cadeau voor de tewerkstelling ONS RECHT: Ferre, waarom vindt de vakbond en niet aan de werkgevers’. de recepten van de nieuwe regering-Michel zo FERRE: “Die interpretatie klopt langs geen kanten. Er komt een indexsprong zonder verkeerd? FERRE WYCKMANS: “Wat deze regering dat de werkgevers enige garantie geven presenteert, is een hongermaal voor de voor wat ze dat met al dat geld zullen doen. gewone bevolking en een feestmaal voor De lonen worden nog minstens twee jaar de vermogenden. Niet alleen de recepten geblokkeerd, mogelijk nog langer. Meer zijn smakeloos, het hele menu bevalt ons flexibiliteit, meer en goedkopere overuren. niet. Alles getuigt van een stuitend funda- Lagere uitkeringen voor tijdelijk werklomenteel onevenwicht. De werknemers en zen. Minder inkomen voor wie onvrijwilsociaal verzekerden draaien voor echt alles lig deeltijds werkt. De afschaﬃng van de op en andere inkomensgroepen worden inschakelingsuitkering voor grote groeongemoeid gelaten of zelfs bevoordeeld. Je pen schoolverlaters. Oudere werknemers vindt in het regeerakkoord niet één maat- die bij ontslag geen aanvullende uitkering regel waarvan een werknemer beter wordt. meer krijgen.” Zelfs de beloofde belastingverlaging voor werkenden zal volledig worden opgesou- “Gelooft iemand dat er ook maar één nieuwe peerd door het Vlaamse beleid, gevoerd door job zal bijkomen door alles wat de werknedezelfde Vlaamse partijen als diegene die je mers en werklozen op hun inkomen moein de federale regering aantreft. Hypocrieter ten inboeten? Nee toch. De loonlastenverkan het echt niet meer worden. Er was nog lagingen voor werkgevers bedragen 11,7 nooit zo’n drastische sociale afbraak als wat miljard euro per jaar. Zelfs de Hoge Raad N-VA, Open VLD, CD&V en MR nu hebben voor Werkgelegenheid uitte al vaker haar bekokstoofd.” twijfels over de tewerkstellingseffecten daarvan. Daar komt nu nog eens zo’n vijf miljard euro per jaar bij: een indexsprong, Inleveringen een eerder besliste lastenverlaging en de ONS RECHT: De lasten voor de werkgevers daling van de bijdragen aan de sociale zekerworden verlaagd. Pieter Timmermans van het heid van 33 naar 25 procent. En er wordt

4 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

nog aangedrongen op méér. Hoe diep moeten werknemers en belastingbetalers nog in hun zakken tasten om de werkgevers ter wille te blijven?” Verantwoordelijke uitgever: Dominique Leyon, Haachtsesteenweg 579, 1030 Brussel • Vrij van zegel, art. 198.

erveert s g n i r e g Deze re rknemers de we aal! m r e g n o h een

Gewone mensen krijgen met de nieuwe federale regering onder leiding van Charles Michel heel wat op hun bord geschoven. Een indexsprong van twee procent, gepruts aan de loonbarema’s, een blokkering van de lonen tot waarschijnlijk 2018, méér accijnzen en btw, een verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd van 65 naar 67 jaar, minder SWT (brugpensioen), minder kansen om werk en privéleven op elkaar af te stemmen. Ook véél minder bestrijding van fiscale fraude en nog altijd geen eerlijke taks op grote vermogens. En in de sociale zekerheid wordt duchtig bespaard.

w a t k r ij g j

DENIS BOUWEN

Ongeloofwaardig

ONS RECHT: De nieuwe minister van Werk, Kris Peeters, steekt naar eigen zeggen de hand uit. Hij wil onderhandelen over ‘een toekomstplan voor meer werkgelegenheid’. FERRE: “Hoe geloofwaardig ben je als je wetens en willens een hele reeks maatregelen bedenkt, daar 140 dagen over onderhandelt, met eerdere formele en informele waarschuwingen geen rekening houdt en dan zegt: ja maar, we willen nog wel onderhandelen. De werkgevers hebben over niks moeten onderhandelen, hun programma werd gewoon en haast volledig uitgevoerd. Sterker nog, al na vier dagen verdween de enige maatregel van tafel die de werkgevers mogelijk iets ging kosten, een regeling rond twee maanden gewaarborgd loon bij langdurige ziekte. Rare vorm van overleg. En vooral heel ongeloofwaardig. Bijsturingen in het SWT komen er naar verluidt omdat de werkgevers het vroegen.’

En dan is er de verhoging van de pensioenleeftijd naar 67. “Tja we moeten nu eenmaal langer werken, er zit niets anders op. En anders is het niet meer betaalbaar”, hoor je wel eens. FERRE: “Het blijft merkwaardig dat elke partij voor de verkiezingen gezegd heeft vooral niet aan de pensioenleeftijd te zullen raken. De nieuwe regering doet dat toch. Zoiets noemen we kiezersbedrog, zelfs als deze maatregel pas over een jaar of tien in werking treedt. Het is toch voor iedereen duidelijk dat de pensioenleeftijd verhogen niet de oplossing zal zijn. De vervroegde uittreding voor de normale leeftijd van 65 is het echte pijnpunt. Als je wil dat werknemers niet te vroeg uitstappen, moet je langer werken mogelijk én aantrekkelijk maken.” ONS RECHT:

“De regering-Michel maakt het net niet financieel aantrekkelijker om langer te werken. Ze schaft de pensioenbonus, een aanmoediging voor wie langer werkt, af en de barema’s gaan voor de bijl. Langer werken wordt zo juist ontmoedigd. Je hoeft geen genie te zijn om vast te stellen dat langer werken niet wordt beloond maar bestraft.”

geleverd door Gwendolyn Rutten, de voorzitter van de Open VLD. Haar partij, die ONS RECHT: Op het vlak van belastingen wor- gruwt van het woord belastingen, kondigde den de grote vermogens nauwelijks getroﬀen. trots aan dat ook de superrijken iets zulEr komt wel een ‘doorkijktaks’ of ‘kaaimantaks’. len moeten bijdragen en dat zo de lasten FERRE: “De geplande doorkijktaks is vooral toch wat worden verdeeld. Zoiets voor de een heel doorzichtig manoeuvre. Er wordt camera’s durven beweren is de burgers in gemikt op een opbrengst van 200 miljoen hun gezicht uitlachen.” euro. Dat lijkt veel maar het is slechts een fractie van wat werknemers en soci- Mensen zonder papieren aal verzekerden blijvend inleveren met hun indexsprong. Met dat verschil dat die ONS RECHT: Ook buiten het economische is indexsprong zeker is en de doorkijktaks een deze regering niet veel goeds van zin. Zo wil gok. Bovendien een gok die op niets zal uit- ze bijvoorbeeld mensen zonder papieren nog draaien. Ze willen met minder ambtenaren strenger behandelen. meer controle uitvoeren bij fiscale spitstech- FERRE: “De nieuwe staatssecretaris van nologen die geld naar belastingparadijzen Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), zei al na twee dagen dat hij zo’n 1.000 mendoorsluizen.” “Het beste bewijs dat dit een farce is, werd sen zonder papieren extra en snel over de Kaaimantaks

grens wilde zetten. Het zegt alles over hoe hij, en blijkbaar ook deze regering, denkt als het over de zwaksten der zwaksten gaat. Het woord ‘mededogen’ is geschrapt uit hun politieke woordenschat.” “We herdenken de Eerste Wereldoorlog met programma’s allerhande over wat dit aan vluchtelingenleed heeft veroorzaakt. Het Red Star Line museum brengt de migratie in beeld van vele Europeanen, onder wie ook Belgen, die de economische ellende ontvluchtten, op zoek naar beter. Antwerpen wilde begin oktober met de Schelde-pontonbrug duidelijk maken wat vluchten aan narigheid betekent. Blijkbaar allemaal goed voor wat toeristische opsmukoperaties, maar ho maar als het ‘voor echt’ is. Schaamteloze politiek.”

Hoezo, geen alternatief? Iemand als N-VA-voorzitter Bart De Wever beweert dat ook de oppositie ‘diep vanbinnen weet dat er geen andere weg is’. Wie wil klagen, mag klagen. De bevolking mag doen wat ze wil, de regering zal toch niet luisteren. En toch is er een goed alternatief voor de smakeloze hutsekluts die de ploeg van Charles Michel de mensen wil aansmeren. “Blijkbaar is er nu een nieuwe deﬁ nitie van democratie”, constateert Ferre Wyckmans. “Wie tegen de nieuwe regering is, is antidemocratisch. In Wallonië heeft de regering via de liberale MR een politiek gewicht van amper 25 procent, alles behalve een meerderheid. De N-VA behaalde een verkiezingsoverwinning maar geen meerderheid. Ze kwam aan een meerderheid met de steun van andere partijen die er blijkbaar geen graten in zien om de sociale verworvenheden onderuit te halen.” “Als ons land alleen wetten zou hebben die geen rekening houden met wat er buiten het parlement wordt geëist, zou het Frans waarschijnlijk nog altijd de

ofﬁ ciële voertaal zijn. Een historicus als Bart De Wever (N-VA) zou dat ook mogen beseffen. Democratie is ook respect hebben voor de oppositie, binnen en buiten het parlement.” “Het is makkelijk te bewijzen dat het de werkenden zijn die de rekening van de regering-Michel betalen. Wie dat niet wil zien of wie dat ontkent, liegt gewoon. Maar liegen mag blijkbaar in de politiek.” Voor de LBC-NVK en het ACV is er wel degelijk een positief en haalbaar alternatief. Dat is gebaseerd op een aantal krachtlijnen:

De koopkracht beschermen en vergroten. Geblokkeerde lonen, een nietuitgekeerde index en verminderde uitkeringen tasten de koopkracht aan. Zo wordt de economie via consumptie niet aangezwengeld maar juist gefnuikt.

Een sterke federale sociale zekerheid waardoor mensen die pech kennen in het leven of die het slachtoffer zijn van economische crisissen of met pensioen zijn toch een inkomensgarantie hebben. Die sociale zekerheid wordt geﬁ nancierd door bijdragen op de lonen van de werknemers. Het

is een solidariteitsmechanisme dat een waarde heeft die de ‘ieder voor zich’gedachte ver achter zich laat en dus een beschavingskeuze is. Zoiets puur economisch bekijken is veel te eng.

Investeren in duurzaam economisch herstel en in jobs. Deze regering volgt de werkgevers in de dwaze stelling dat jobs uit de lucht vallen als ze maar goedkoop en ﬂ exibel zijn. De vakbond vindt dat werknemers recht hebben op waardigheid, zekerheid en loon en dat ze niet alleen plichten maar ook rechten hebben. ‘Gratis bestaat niet’, zo wordt gezegd. Maar diezelfden menen blijkbaar dat werknemers liefst zo gratis en zo lang mogelijk moeten werken.

Rechtvaardige belastingen. Werknemers betalen, ook na al deze regeringsmaatregelen, in absolute cijfers en in procenten méér belastingen dan alle andere inkomens. Er wordt niets gedaan om de fundamentele scheeftrekking – in het nadeel van de werkenden en in het voordeel van vennootschappen én vermogenden – recht te zetten. Aan het einde van de rit zal de verhouding niet zijn veranderd.

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

POLITIEK

Minder overheid leidt tot méér ongelijkheid Nieuwe regeringen gaan heel driest te werk

MARIJKE PERSOONE

“Er moet worden bespaard.” Van dat dogma vertrekt het Vlaamse regeerakkoord. Maar, zo klinkt het geruststellend, “wie inspanningen vraagt moet zelf het voorbeeld geven. Daarom zal de Vlaamse overheid in de eerste plaats ingrijpend besparen op het eigen apparaat”. Het verhaal geeft de indruk dat jij en ik niet zullen worden geraakt. “We verminderen drastisch het aantal entiteiten.” Begrijpen burgers dat dit eigenlijk betekent dat er dienstverlening wordt afgeschaft en dat mensen hun baan dreigen te verliezen?

scholen in je buurt? Goed uitgebouwd openbaar vervoer, zodat je geen tweede auto nodig hebt? Heb je graag veilige wegen en fietspaden? Vind je het belangrijk dat je kinderen schone lucht inademen? Wil je gemotiveerde en fitte brandweerlui en politieagenten, ten dienste van de bevolking? Maak je gebruik van de gemeentelijke sportzaal? Ontleen je boeken in de bibliotheek en pik je wel eens een optreden mee in het cultureel centrum? Ongetwijfeld wil je een ziek familielid met een gerust hart kunnen toevertrouwen aan de zorgen van goed opgeleid en goed betaald medisch personeel. ‘Slanke’ overheid

Zoveel verzorging, zoveel collectieve voorzieningen die goedkoop of gratis worden aangeboden, dat is niet meer van deze tijd, De nieuwe federale premier, Charles Michel, vinden de nieuwe rechtse, liberale regerinbeweert dat zijn regering ‘jobs, jobs, jobs’ als gen. Het is niet langer betaalbaar en bovenprioriteit heeft. Wie het federale regeerak- dien moet de overheid de burgers niet ‘pamkoord uitpluist komt echter tot het besluit peren’, klinkt het. Van die filosofie is al veel dat de openbare dienstverlening het in de minder te merken wanneer het gaat om subtoekomst met 10.000 mensen minder zal sidies aan bedrijven en fiscale tegemoetkomoeten doen. ‘Een kleine, slagkrachtige mingen voor mensen met een groot veroverheid’, noemt de nieuwe meerderheid mogen. Om de overheid ‘slanker’ te maken zoiets. wordt een aantal activiteiten op de markt Wil jij een ruim, kwaliteitsvol en betaalbaar gegooid. Dat gebeurt deels in formules van aanbod aan kinderopvang? Wil je goede ‘publiek-private-samenwerking’. Denk maar

6 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

aan de bouw van scholen. En soms zijn het regelrechte privatiseringen. Ook een vaste waarde als de openbare omroep VRT is het slachtoffer van de overdreven besparingsdrift. In het hoger onderwijs richten de besparingen ook veel schade aan. Daar dreigen ze de sociale ongelijkheid nog te vergroten. Reagan en Thatcher

Wijlen Ronald Reagan en Margaret Thatcher inspireerden ooit de wereldwijde drang om alles en nog wat te privatiseren. Het duo werd daarbij gesteund door de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF). We kennen het refrein. Overheidsdiensten wordt aangewreven dat ze star zijn. Privébedrijven zouden veel eﬃciënter zijn. Alleen, de praktijk bewijst vaak het tegendeel. Kijk naar de penibele toestand van de geprivatiseerde Britse spoorwegen. De problemen met de drinkwatervoorziening in Frankrijk. Of het dreigende uitvallen van de stroom in ons land. Erg schrijnend is wat de privésector presteerde in Australië. Bij onze tegenvoeters ontwikkelde zich een commercieel, beursgenoteerd kinderdagverblijf, ABC, goed voor meer dan 2.000 crèches. Verblind door winstbejag voerde het bedrijf een agressieve

www.hartbovenhard.be Ook bij de VRT moet stevig worden bezuinigd. Een kwalijke zaak, niet alleen voor het personeel maar ook voor de kijkers en luisteraars.

“Studenten en personeel betalen gelag in hoger onderwijs”

uitbreidingspolitiek. Met een faillissement als gevolg. Van de ene dag op de andere moesten 100.000 nieuwe opvangplaatsen worden gezocht. Een extreem voorbeeld? Misschien wel wat de omvang betreft. Maar ook bij ons gingen al commerciële rusthuizen en kinderdagverblijven failliet. Hart boven Hard

In alle landen waar de overheid minder diensten aanbiedt nemen de ongelijkheid, de criminaliteit en de armoede toe. En het welzijn en de gezondheid van de doorsnee bevolking gaan erop achteruit. Openbare dienstverlening werkt immers herverdelend. Producten en diensten ter beschikking stellen waar iedereen recht op heeft is van groot belang voor mensen met een laag of bescheiden inkomen. Daar zwaar op bezuinigen is niet zomaar wat besparen op ‘een apparaat’ of ‘entiteiten verminderen’. Zoiets raakt mensen in de kwaliteit van hun dagelijks leven. En dat snijdt in het sociale weefsel. Dat willen we niet laten gebeuren. Daarom neemt jouw vakbond LBC-NVK ook actief deel aan het burgerinitiatief ‘Hart boven Hard’, een breed front van mensen en organisaties die ervan overtuigd zijn dat je van solidariteit wel degelijk beter wordt.

De nieuwe Vlaamse regering heeft aanzienlijke besparingen aangekondigd in het hoger onderwijs. Ze wil snoeien in de structurele basisﬁ nanciering en in de studentenvoorzieningen. “De rekening zal worden betaald door de studenten, hun ouders en het personeel”, zegt Jon Sneyers, militant van de LBC-NVK bij de KU Leuven. “Het inschrijvingsgeld zal verhogen van 620 naar 890 euro. En ook studentenkoten, studentenrestaurants en andere voorzieningen zullen duurder worden.” Uiteraard zullen er jobs verdwijnen, waardoor de werkdruk voor wie overblijft verhoogt en de kwaliteit van het onderwijs zakt. Tijdelijke projecten en samenwerking met de privé worden nóg belangrijker. Het onderwijs en het onderzoek zullen nog meer een marktlogica moeten volgen. Steeds vaker zal het bedrijfsleven bepalen wat er aan bod moet komen. En de sector zal ook een stuk kwetsbaarder worden. De wetenschappelijke onafhankelijkheid komt in gevaar. “De nieuwe plannen komen bovenop jarenlange sluipende besparingen”, onderstreept Jon. “Het aantal studenten in het hoger onderwijs steeg zeer aanzienlijk, mee door de nood aan hoger opgeleiden in onze kenniseconomie.” In 1995 waren er aan de Vlaamse universiteiten 4.035 (voltijdse equivalenten) professoren en assistenten voor 55.298 studenten. Maar in 2012 had je 4.580 proffen en assistenten voor bijna 124.000 studenten. De hogescholen zijn van 91.046 naar 151.140 studenten gegaan tussen 1995 en 2012. Terwijl het onderwijzend personeel kromp van 8.378 naar 8.239 voltijdse eenheden. Er was dus al een enorme besparing. “Eigenlijk zou er juist méér moeten geïnvesteerd worden in onderzoek en onderwijs”, bedenkt Jon. De vakbond pleit ervoor om opnieuw, net als in de jaren 1980, zeven procent van het BBP te besteden aan onderwijs (twee procent voor het hoger onderwijs).

Besparingen ondermijnen slagkracht bij de openbare omroep De werknemers van de openbare omroep VRT schreven een open brief naar hun miljoenen kijkers en luisteraars. “Als de nieuwe Vlaamse regering haar besparingen doordrukt, zullen sommige essentiële VRT-opdrachten sneuvelen waardoor wij jullie minder programma’s zullen kunnen aanbieden”, zo staat in de open brief te lezen. Servaas Le Compte is bij ACVTranscom verantwoordelijk voor de cultuursector. Hij kent de situatie bij de openbare omroep dan ook goed. “Eerdere besparingen kostten al bijna 400 banen bij de VRT”, legt Servaas uit. “Dat deed de werkdruk fl ink toenemen. Ik sta volmondig achter de waarschuwing dat de nieuwe besparingen zullen leiden tot een slechtere VRT.” “Voor 46 euro per jaar en per Vlaming maken wij voor jullie iedere dag van het jaar een gevarieerd aanbod op radio, tv en internet, waaronder nieuws, sportuitzendingen, kwaliteitsfi ctie, informatie over cultuur, wetenschap, buitenland, kinderprogramma’s zonder reclame en zoveel meer”, zeggen de programmamakers van de VRT en hun collega’s. “En we doen dat stukken goedkoper dan in alle andere Europese landen.” Een sterke VRT, die overigens een deel van zijn middelen in externe partners investeert, is ook goed voor de commerciële mediabedrijven; die laatsten worden er door de concurrentie toe aangezet om ook kwaliteitsprogramma’s te fabriceren. Zonder uitdagende openbare omroep zullen de commerciëlen sneller geneigd zijn om goedkope Amerikaanse fi lms en series aan te kopen. De kijker zal daarvan de dupe zijn. “Als de openbare omroep wordt afgebouwd, zullen meer en meer programma’s zoals grote sporttornooien, kwaliteitsreeksen en fi lms uit Vlaanderen en uit het buitenland alleen als betaal-tv worden aangeboden”, waarschuwt het VRT-personeel. “Dat zal de Vlaamse kijker en luisteraar meer kosten dan 46 euro per jaar.”

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

POLITIEK

Slimme economen zien alternatief voor blinde besparingen Laat je niet wijsmaken dat er maar één weg is FRANS GEERTS

“Zet drie economen in een kamer en je hebt vier meningen.” Het lijkt een aftandse grap maar toch zit er veel waarheid in deze zin. In sommige kringen is ‘neoliberaal denken’ erg in de mode. Maar er zijn nogal wat slimme mensen die deze manier van denken bekritiseren en wijzen op mogelijke alternatieven.

Ook een gerenommeerde econoom als Paul Krugman vindt dat de overheid meer stimulansen moet geven om te investeren. Maar er moeten wel voorwaarden worden gekoppeld aan die stimulansen.

Vandaag lijkt het alsof alle economen dezelfde mening delen en allemaal in koor roepen dat we stevig moeten besparen. De traditionele media, de politiek en een deel van de publieke opinie slikken het kritiekloos. Neoliberale ideeën zijn toch vanzelfsprekend, een kwestie van ‘gezond verstand’?! Wijlen Maggie Thatcher orakelde al in de jaren 1980: “There is no alternative”. Flauwekul, natuurlijk. De nieuwe federale minister van Financiën, de donkerblauwe Johan Van Overtveldt (N-VA), was in 2012 nog journalist bij Trends en sabelde toen gretig Nobelprijswinnaar Economie Paul Krugman neer. Krugman hield vol dat overheden hun bestedingen moesten opdrijven om de wereld uit de crisis te krijgen. En dat wilde Van Overtveldt maar niet aanvaarden.

ongelijkheid tussen mensen met inkomsten uit vermogen en de anderen die moeten werken voor hun boterham. “Je bent trouwens rijk omdat je rijk geboren bent”, stelt de econoom vast. Piketty is een sterke pleitbezorger van het invoeren van een vermogensbelasting. Professor Jozef Pacolet (HIVA en KU Leuven) zegt op basis van zijn onderzoek dat grote vermogens in België maar weinig bijdragen tot de overheidsfinanciën. Terecht. De LBC-NVK zegt al lang dat arbeid te zwaar wordt belast en dat er een verschuiving moet komen naar meer belasting op grote vermogens. Maar de politiek blijft doof. Crisis van 2008

Toen de financiële crisis losbarstte in 2008, moesten veel overheden diep in de kas grabbelen om banken te redden. Ze moesten ook Vermogens belasten meer geld uitgeven aan het groeiende leger Maar er zijn steeds meer afwijkende gelu- werklozen en zagen tegelijk de inkomsten iden te horen. Zo doet de Franse econoom verminderen. Gevolg: oplopende overheidsThomas Piketty veel stof opwaaien met schulden, minder steun voor bedrijven, zijn boek ‘Het kapitaal van de 21ste minder geld voor onderzoek & ontwikeeuw’. Piketty haalt de ‘Amerikaanse keling en minder koopkracht voor de droom’ onderuit. Hij merkt een groeiende mensen. De economie slabakte. Nieuwe

8 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

besparingen zullen leiden tot nog minder koopkracht en minder inkomsten, met een neerwaartse spiraal als gevolg. Erg respectabele economen als Paul Krugman, Joseph Stiglitz en Paul De Grauwe (London School of Economics) willen dan ook dat de overheid meer stimulansen geeft om te investeren. Er moeten wel voorwaarden worden gekoppeld aan die stimulansen. Volgens de Britse professor Mariana Mazzucato (University of Sussex) hebben schatrijke multinationals als Apple en Google hun rijkdom voor een deel te danken aan de investeringen die de Amerikaanse overheid gedaan heeft in fundamenteel onderzoek. “Zodra de bedrijven succes hebben, doen ze er alles aan om hun belastingen te ontwijken. De overheid profiteert dus nauwelijks van haar investeringen.” Hoeft het nog gezegd dat de LBC-NVK aandringt op een rechtvaardige fiscaliteit waarbij àlle vennootschappen hun deel van de belastingen betalen? En in ruil voor alle vormen van steun aan bedrijven mogen we ook met recht en reden extra jobs verwachten. Voor wat hoort wat.

Postkaartenactie

om zondagsrust te verdedigen

LBC-NVK en de collega’s van BBTK en ACLVB. Sommige politici vinden dat de zondagsrust voorbijgestreefd is. Maar het principe staat nog altijd voorop in onze arbeidswet. Zondagwerk is de uitzondering en moet de uitzondering blijven. Het winkelpersoneel vraagt de politici om de zondagsrust niet lichtzinnig op de helling te zetten en hard op te treden tegen schendingen van de zondagsrust die tegen de wet indruisen. De werknemers vragen aan de politici ook om niet lichtzinnig om te springen met de verdere Het winkelpersoneel verzet verruiming van de winkelopezich tegen de sluipende evo- ningstijden en met de erkenlutie naar meer zondagope- ning van bijkomende ‘toeristiningen van winkels, zeggen de sche centra’.

De vakbonden van het winkelpersoneel hebben in de loop van oktober op heel wat plaatsen in België postkaarten verdeeld. Onder het motto ‘Op zondag is er altijd wat beters te doen dan winkelen’. Met de actie wilden de vakbonden van het winkelpersoneel een signaal geven, niet alleen aan de werkgevers maar zeker ook aan de politici. En ze rekenden ook op de klanten.

Winsten uit aandelen belasten is goed voor samenleving

Wie belegt in aandelen en die daarna weer van de Ook in Diest (foto) werd actie hand doet, verdient daar gevoerd om de zondagsrust te meestal geld mee. Het verdedigen. Net als in heel wat zo verdiende geld noem andere steden konden klanje een meerwaarde. De ten er postkaarten tekenen en Leuvense professor Jozef teruggeven aan de actievoerders. De ondertekende kaarten Pacolet pleit ervoor om worden bezorgd aan de burge- zulke winsten fair te belasmeesters van gemeenten die ten en zo de staatskas een vlotjes meegaan in de logica mooie dienst te bewijzen.

van het zondagshoppen. In Diest werkte de LBC-NVK samen met het plaatselijke ACV. Er werden daar enquêtes verspreid onder het winkelpersoneel. In een infostandje op de Grote Markt werden shoppers geïnformeerd over het belang van de zondagsrust voor winkelbedienden.

Een ‘meerwaardebelasting op aandelen’ draagt ook bij tot een rechtvaardiger belastingsysteem, zeggen Pacolet en zijn collega’s van het onderzoeksinstituut HIVA (KU Leuven). Ze merken wel op dat een meerwaardebelasting alleen doeltreffend is als ze een onderdeel is van een ruime hervorming van ons belastingstelsel. De onderzoekers onderzochten de meerwaarden die in 2013 werden geboekt met aandelentransacties. Het ging toen om 20,7 miljard euro aan meerwaarden. Wanneer je daar 25 procent belasting op heft, incasseer je voor de staat – dus ons allemaal – 5,2 miljard euro. Professor Pacolet, die zijn onderzoek kon doen met steun van het ACV, wil zich niet blindstaren op de pure cijfers. Hij wil vooral aandacht vragen voor de vaststelling dat een meerwaardebelasting op aandelen onze fiscaliteit een stuk rechtvaardiger kan maken. “Een meerwaardebelasting op aandelen is een progressieve belasting die vooral de hoge inkomens zal treffen. Rechtstreeks beleggen in aandelen is maar weggelegd voor 15 procent van de Belgen.” Er zijn almaar meer stemmen te horen die pleiten voor een ‘tax shift’. Je kan namelijk arbeid minder belasten en in ruil andere geldstromen correcter belasten zodat de diverse belastingplichtigen op een evenwichtiger manier bijdragen. Recent onderzoek van de Hoge Raad van Financiën bevestigde overigens dat een meerwaardebelasting op aandelen flink wat geld voor de gemeenschap kan opleveren. Waarop wacht onze politiek nog?

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

SOCIOCULTURELE SECTOR

Besparen op cultuur is ideologische

vetzakkerij Heel wat organisaties en jobs dreigen te verdwijnen

STEF DOISE

De Vlaamse regering onder leiding van Geert Bourgeois (N-VA) is nu enkele maanden aan het werk. Net als bij de nieuwe federale regering is de lijfspreuk ‘besparen, besparen, besparen’. Alles, iedereen, elke sector moet inleveren. De begroting moet en zal in evenwicht worden gebracht. En er wordt inderdaad niemand ontzien, ook de culturele sector niet. ‘Ideologische vetzakkerij’ is de enige omschrijving die je kan bedenken voor deze politiek.

Over de collega’s van de kunstensector willen we het hier even niet hebben; in de wereld van theater en muziek en bij de openbare omroep VRT weten ze ook maar al te goed wat de zotte besparingsdrift allemaal teweeg brengt. Waar willen we het wel over hebben? Over alles wat nu op gang komt in de socioculturele sector in Vlaanderen. Die sector valt onder paritair comité 329.01. De deeldomeinen van de socioculturele sector zitten versnipperd binnen de nieuwe Vlaamse regering. Sven Gatz (Open VLD) gaat over de verenigingen, de bewegingen en de jeugd. Philippe Muyters (N-VA) is bevoegd voor werk, beroepsopleiding en sport. Hilde Crevits (CD&V) beheert onderwijs. Liesbeth Homans (N-VA) gaat over armoedebestrijding, inburgering en integratie. Joke Schauvlieghe (CD&V) doet milieu en natuur. En haar partijgenoot Jo Vandeurzen is verantwoordelijk voor de samenlevingsopbouw. In de meeste organisaties uit al deze deeldomeinen wordt een beleid gevoerd dat bij

10 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

De jeugdbewegingen blijven nu nog redelijk buiten schot bij de besparingswoede van de Vlaamse regering. Maar op lokaal vlak kunnen ook zij het de komende jaren lastig krijgen.

decreet is vastgelegd. Ze krijgen subsidies om hun opdrachten te kunnen uitvoeren. Die subsidies dienen voor een groot deel om de lonen van de beroepskrachten te betalen. Veel van hun taken voeren de beroepskrachten uit met de steun van tienduizenden vrijwillige medewerkers. Het is misschien wat kort door de bocht maar toch: hier ontstaat, werkt, beweegt en organiseert het zo geroemde ‘middenveld’ zich. ‘Verslaafd aan subsidies’

De Vlaamse regering is niet zo dol op subsidies. Politici uit de meerderheid hebben het graag over ‘subsidieverslaafden’. Bij de Voka’s en Unizo’s van deze wereld zijn subsidies trouwens helemaal uit den boze, tenzij dan die voor hun eigen achterban. Wil je cultuur? Wil je een vereniging? Prima, maar betaal er dan zelf voor en verspil er toch geen belastinggeld aan. Want dat geld kan je veel beter geven aan de Vlaamse ‘hard werkende ondernemers’, de enigen die – volgens sommigen dan toch – ‘zorgen voor de welvaart in het land’.

Bij het bepalen van de besparingen werd het beproefde principe van ‘verdeel en heers’ toegepast.

Misschien heeft u al gehoord van het lastige parket waarin de ‘energiesnoeiers’ nu terechtkomen? Energiesnoeiers zijn mensen die werken in de sociale economie en die worden opgeleid om energiebesparende maatregelen uit te voeren. Zij dreigen met honderden tegelijk te worden bedankt voor bewezen diensten. Het lokale cultuur- en jeugdbeleid wordt twee keer getroffen: enerzijds door besparingen op de begroting én anderzijds door de keuze om de overblijvende middelen in één grote gemeentelijke pot te steken. Die subsidies zijn dus niet langer ‘gekleurd’ en kunnen bij wijze van spreken pakweg uitgegeven worden aan straatmeubilair of strooizout. Vaarwel dus jeugdwelzijnswerker, vaarwel straathoekwerker. We zullen je missen, maar eigenlijk vinden we dat we geen gemeenschapsgeld moeten verkwisten aan jouw baan en jouw werk met ‘moeilijke jongeren.’ Je kan je ook de vraag stellen wat het nut is van de besparingen in de sector. Want wat is eigenlijk de echte meerwaarde ervan in het licht van de totale besparingswoede van de Vlaamse regering? Geen misverstand: elke euro die wordt bespaard in de sector is er één te veel. Maar je kunt de effecten op de Vlaamse begroting toch eerder marginaal noemen. Verdeel en heers

Bij het bepalen van de besparingen werd trouwens het beproefde principe van ‘verdeel en heers’ toegepast. De ene deelsector moet minder besparen dan de andere. En de minister van Cultuur, de liberaal Sven Gatz, probeert op twee manieren te sussen. Subsidies vertegenwoordigen voor vereni- Enerzijds zegt hij graag: “Zo erg is het toch gingen zowat de helft van hun inkomsten. niet voor jullie organisatie”. En anderzijds De rest van hun middelen halen ze uit lidgel- wekt hij valse hoop door te vertellen dat den, projectsubsidies of een combinatie van hij over twee jaar misschien meer financide twee. Als verenigingen willen overleven ele ademruimte zal zien. of hun werking willen handhaven, zullen ze De indruk overheerst dat de besparingen in dus misschien niet anders kunnen dan de de socioculturele sector vooral geïnspireerd lidgelden te verhogen. Voor de goegemeente zijn door de neoliberale kijk die de regeis dat mogelijk niet onoverkomelijk. Maar ringspartijen hebben op de samenleving. het zal wel degelijk een probleem worden Voor zo’n aanpak is er maar één omschrijving mogelijk: ideologische vetzakkerij. voor minderbegoede leden. Er staan de sector en zijn werknemers dus harde tijden te wachten. Want ook de ‘overVet van de soep blijvers’ zullen de gevolgen van de maatreDe vorige Vlaamse regering haalde al bij een gelen van de Vlaamse en de federale regeeerdere besparingsronde het weinige vet ring voelen. Hoeveel kleine of minder kleine op de soep van veel organisaties vakkundig organisaties zullen er noodgedwongen een weg. Als gevolg van de nieuwe maatregelen punt moeten achter zetten? zullen er ontegensprekelijk organisaties De vakbond roept alle werknemers uit de verdwijnen. Honderden banen dreigen te sector dan ook op om zich stevig te verzetsneuvelen. ten. En om mee te doen aan alle acties van Nu al zijn er voorbeelden genoeg. Bij de de vakbonden en het sociale platform ‘Hart consortia volwassenenonderwijs, die per 1 boven Hard’. januari 2015 moeten ophouden te bestaan, gaan meer dan 60 jobs verloren. En bij de Interessante websites om te bezoeken verenigingen en hun koepels staan tiental- zijn www.watkrijgjijopjebord.be en www.hartbovenhard.be. len jobs op de tocht.

“Kwaad over wat collega’s, vrienden, kennissen overkomt” Rony Braem is vakbondsmilitant van de LBC-NVK bij Groep Intro, een vzw die zich bezig houdt met vorming, leerplichtonderwijs, opleidingen, trajectbegeleiding, jobcoaching, werkervaring en sociale economie. “Ik zal de besparingsmaatregelen wel overleven”, denkt Rony. “Maar ik word heel kwaad wanneer ik rondom mij kijk: collega’s, vrienden en kennissen zullen veel harder worden getroffen. Hoe moeten zij de volgende jaren doorkomen?” In zijn job ziet Rony hoe zijn mensen, zijn cliënten, worden getroffen door de veelheid aan maatregelen. “Ze worden nog dieper dan vandaag de armoede in geduwd. Zonder vangnet, want volgens de regering hebben ze zelf schuld aan hun situatie. Zonder vooruitzichten op beterschap, want de neerwaartse spiraal is al langer bezig en de nieuwe regering gaat erop door.” Volgens Rony worden in het bijzonder de schoolverlaters geraakt die bij Groep Intro worden begeleid. “Hetzelfde geldt voor onze doelgroepmedewerkers in de sectoren werkervaringen en sociale economieprojecten. Wat wil de nieuwe Vlaamse regering doen met de ombouw van de bestaande tewerkstellingsmaatregelen? Met het maatwerkdecreet? Dat is allemaal onduidelijk. En diezelfde Vlaamse regering durft werkgevers niet verplichten om kansen te geven aan laaggeschoolden, allochtonen en oudere werkzoekenden, de kwetsbaarste groepen in onze zogezegde welvaartsmaatschappij.” “De regering richt haar pijlen op het individu, dat maar voor zichzelf moet zorgen. Waarom neemt de regering haar verantwoordelijkheid niet op? Waarom wordt het solidariteitsprincipe opzij gezet? En waarom wassen de politici hun handen in onschuld want de mensen in kwestie hebben het zogezegd allemaal zelf gezocht?”

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

ARBEIDSMARKT

‘Jobhoppen’ is helemaal niet de droom van vele jongeren “Vast contract en je leven kunnen uitbouwen, dáár gaat het om” WOUTER PARMENTIER

De onderzoekers Mark Elchardus en Petrus Te Braak van de VU Brussel halen dit mooie verhaaltje flink onderuit. Uit een uitgebreide enquête bij jonge werknemers concludeerden zij namelijk dat die net een stabiele loopbaan bij een beperkt aantal werkgevers verkiezen. Als het even kan zelfs bij maar één werkgever. Veel werkgevers zijn tuk op flexibele arbeid. De toegenomen concurrentie en de drang om meer winst te maken hebben tot gevolg dat arbeiders en bedienden harder moeten werken voor hetzelfde loon. Maar met een onzeker arbeidsstatuut kunnen ze ook snel en voor weinig geld worden ontslagen. De nieuwe regeringen kiezen ook voor meer strafmaatregelen om werknemers in het flexibele gareel te dwingen. Zo wordt de wachtuitkering drastisch ingeperkt voor jongeren die pas van school komen en in economisch onzekere tijden geen job kunnen vinden. Ook de wet op de arbeidsduur wordt voort uitgehold, waardoor het bijvoorbeeld mogelijk wordt om het overurensysteem flexibeler toe te passen. Ons Recht trok met het onderzoek van Elchardus en Te Braak onder de arm naar Hasselt en praatte daar met Rob Gaens (28). Rob doet nachtdienst bij het wisselstukkenbedrijf Scania Parts in Opglabbeek. Hij is sinds 2012 vakbondsmilitant voor de LBCNVK. Rob kent de leefsituatie van jonge werknemers erg goed. Hij las de resultaten van het onderzoek van de VU Brussel en was helemaal niet verwonderd. “Ik vind het een vreemd idee dat jobhoppen populair zou zijn bij jongeren”, zegt de jonge werknemer. “De meeste jongeren willen een vast arbeidscontract en willen hun leven kunnen uitbouwen.”

12 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

Sommige managers, consultants en andere slimmeriken kondigden rond de eeuwwisseling aan dat de arbeidsmarkt er weldra grondig anders zou uitzien. De individualisering was dermate toegenomen dat iedereen zijn lot in eigen handen zou nemen en zou breken met de traditie van de ‘vaste werkgever’. Op de nieuwe, hypermobiele arbeidsmarkt zouden we allemaal ‘jobhoppers’ worden, steevast op zoek naar een betere baan. Hoogdagen voor al wie in ‘flexibele carrières’ gelooft dus.

Leven vorm geven ONS RECHT: Rob, hoe lang werk je al bij Scania Parts? Is dit je eerste job? ROB: “Ik ben acht jaar geleden hier aan de slag gegaan. Het is m’n tweede job. Eerst werkte ik elf maanden lang met een uitzendcontract. Daarna kreeg ik wel vier keer een contract van zes maanden. En pas daarna werd ik vast aangeworven.”

“Door mijn persoonlijke ervaringen snap ik goed hoe moeilijk het wel kan zijn voor collega’s die nog als interim moeten werken. Het zijn dikwijls jongeren die niets liever willen dan een vaste job. Wie beweert dat zij bewust kiezen voor ‘de vrijheid’ van een interimcontract, slaat de bal grondig mis. Jonge mensen willen een huis kopen of bouwen. Ze willen hun leven vorm geven. Logisch dat ze graag vast werk willen.”

Volgens zogenaamde arbeidsmarktgoeroes is een uitzendcontract voor jongeren ideaal om werkervaring op te doen. Je kan van werk veranderen wanneer je wil en als de job je ligt, is het een opstap naar een vaste baan. ROB: “Die redenering is grondig fout als je weet dat er bij ons collega’s zijn die al negen jaar lang als interimmer werken. Niet minder dan 30 procent van mijn collega’s werkt met een uitzendcontract. In 2009 maakte Scania de ergste crisis uit zijn geschiedenis mee; de activiteit daalde met tien procent. Dan lijkt me een buffer van tien procent interimmers toch ruim genoeg, niet? Met de directie zijn we ondertussen overeengekomen dat we streven naar 20 procent. We proberen ook de tijd korter te maken tussen de aanwerving van een nieuwe collega en het aanbieden van een contract van onbepaalde duur.” ONS RECHT:

Goed contact

Hoe komt het dat je het opneemt voor je collega’s die uitzendkracht zijn? Vinden zij de weg naar de vakbondswerking? Dat lijkt me niet altijd zo simpel. ROB: “Die collega’s komen inderdaad naar mij maar je moet zo’n band wel opbouwen. Ik trek me hun lot aan omdat ik het zelf allemaal heb meegemaakt. Sommige interimmers durven hun problemen niet aan te kaarten uit schrik om te worden ontslagen. Maar een goed contact met hen is een eerste stap als je iets wil bereiken.” “Neem nu bijvoorbeeld het feit dat uitzendkrachten tijdens de eerste week ziekte hun loon doorbetaald krijgen. Vanaf de tweede week ziekte vallen ze terug op het ziekenfonds, waarbij de uitzendkantoren wel een percentage bovenop die uitkering moeten betalen. Dat gebeurde bij ons dus niet. Als vakbond gooiden we die kwestie op tafel, met als resultaat dat veel interimmers de gemiste bedragen alsnog kregen uitbetaald. Soms ging dat wel twee jaar terug in de tijd. Zoiets kan je alleen maar realiseren als een uitzendkracht naar de vakbond stapt en zo’n probleem aankaart.” “Ik vermoed dat dit soort van misbruiken vaak niet door toeval te verklaren is. Uitzendbureaus trachten hun winstmarges te vergroten op de kap van jonge werknemers die vaak hun rechten nog niet kennen. Persoonlijk vind ik dat de interimsector in handen van de VDAB zou moeten zijn, en niet in handen van privébedrijven. De VDAB kan er dan ook mee op toezien dat de loonen arbeidsvoorwaarden worden nageleefd. Ik besef wel dat dit in de huidige neoliberale tijdsgeest niet voor morgen zal zijn.” ONS RECHT:

ROB: Het zou interessant zijn om uitzendkrachten, die een bepaalde tijd in dienst zijn bij eenzelfde werkgever, te laten meestemmen bij de sociale verkiezingen. Ik ben bang dat uitzendkrachten soms worden vergeten omdat ze vandaag geen stemmen opleveren.”

Jonge mensen willen een huis kopen of bouwen. Ze willen hun leven vorm geven. Logisch dat ze graag vast werk willen.

De jongerenwerkloosheid is groot en de nieuwe regering-Michel beweert dat de wachtuitkeringen terugschroeven jongeren zal aansporen om werk te zoeken. Voor mensen ouder dan 25 worden ze zelfs helemaal afgeschaft. Denk je dat zoiets zal helpen? ROB: “Het is een slecht idee om de wachtuitkeringen af te schaffen. Wie pech heeft en geboren wordt in een armer gezin, heeft minder kans om werk te vinden. Die mensen worden nog eens extra gestraft. Ik kan nog een klein beetje begrijpen dat je wachtuitkeringen weglaat voor jongeren uit een kapitaalkrachtig gezin.” “Het probleem ligt hoe dan ook niet bij de Sociale verkiezingen jongeren, maar bij het gebrek aan jobs. En ONS RECHT: Doet de vakbond genoeg voor uit- dan willen ze ouderen langer aan het werk zendkrachten en mensen in een kwetsbaar sta- houden?! De arbeidspopulatie wordt vertuut? groot, maar het aantal werkaanbiedingen

ONS RECHT:

blijft gelijk. Vroeger werd gestreefd naar maximale tewerkstelling, nu niet meer. Bedrijven kunnen vissen uit een grotere vijver, terwijl het aantal jobs grotendeels gelijk blijft. Dat zet druk op de loonen arbeidsvoorwaarden, want als iemand klaagt over z’n situatie staan er meteen tien anderen klaar die z’n job willen overnemen. Voor de werkgevers is dit een luxesituatie.” Wat kan volgens jou wel helpen? “Jongeren willen werken, maar er zijn gewoon te weinig goede jobs. Daar moet in de eerste plaats werk worden gemaakt. Jongeren verlangen naar een job en willen op eigen benen staan. Ze willen eerst bepaalde dingen op een rijtje hebben. Daarna kunnen ze nog altijd jobhoppen om een droombaan te vinden.” ONS RECHT: ROB:

Vakbondsmilitant Rob Gaens: “Wie beweert dat jongeren bewust kiezen voor ‘de vrijheid’ van een interimcontract, slaat de bal grondig mis.”

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

“Uitspattingen aan de top en personeel mag inleveren” Vakbondsmilitanten bij Agfa stellen zich grote vragen DENIS BOUWEN

Een topman die fortuinen verdient en die je zelden ziet. Een klein leger aan directeurs en managers die ook flink in de watten worden gelegd. En het gewone personeel dat keer op keer wordt aangesproken om toegevingen te doen. ‘Welcome to the wonderful world of Agfa.’ De LBC-NVKmilitanten Koen Zeuwts, Peter Debrabandere en Gerald In-‘t-Ven vertellen wat er aan de hand is bij deze onderneming, ooit een fiere parel van de industrie in ons land.

koers om het personeel nog meer te doen inleveren. Hoe is de situatie nu in de diverse ‘zelfstandige divisies’? KOEN: “In de traditionele filmdivisie, Materials, maken velen zich zorgen over de toekomst nu ze zien dat Agfa Graphics en Agfa Healthcare zich in diverse richtingen ontwikkelen. De twee andere divisies deden een reeks van overnames om aan hun toekomst te bouwen. Het klassieke hart van het bedrijf wil natuurlijk niet met lege handen achterblijven. We willen graag een nieuwe cao afsluiten maar de directie houdt het been stijf.” GERALD: “Agfa Healthcare valt onder paritair comité 218 en volgt in wezen de sectorale cao. Wij hadden graag een cao willen maken over de bonussen van onze top maar dat lukte niet. Nu praten we in het beste geval nog over de SWT-regeling.”

Agfa-Gevaert was tot vorig jaar verlieslatend maar schrijft nu weer zwarte cijfers. Het personeel heeft wel flink moeten inleveren? KOEN ZEUWTS EN GERALD IN-‘T-VEN: “In de voorbije jaren werden de werknemers verplicht om minder te werken. Velen namen tijdkrediet of iets dat daarop leek. In 2000 en 2001 trok Agfa 750 miljoen euro uit voor “Als een bedrijf echt het Horizon-plan, dat mikte op een gevoelige personeelsinkrimping. Er bleven banen goed winstgevend is, sneuvelen in de jaren daarna. In 2007 was mag de baas van mij er weer een plan met arbeidsherverdelende maatregelen en brugpensioen (SWT). De best veel verdienen. vakbonden bedachten telkens zo sociaal Maar nu wordt onze mogelijke oplossingen om gedwongen ontslagen te kunnen vermijden. En dat lukte.” top onverantwoord “In de periode 2009-2010 moest het perso- goed betaald.” neel nog maar eens inleveren. Maar in ruil voor bepaalde maatregelen werd wel extra verlof toegekend. Het was voor de werknemers serieus slikken wanneer er nog maar eens nieuwe afspraken werden gemaakt. Salami Maar uiteindelijk apprecieerden de meesten toch de inspanningen van de vakbonds- ONS RECHT: De vakbond klaagt over de ‘salami-politiek’ die vaak wordt toegepast? mensen.” ONS RECHT:

14 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

“Bij Agfa Graphics werden vroeger sociale plannen gemaakt, overeenkomstig de regels van de Wet Renault. Nu tracht onze directie jobs te schrappen in schijfjes om die regels te kunnen omzeilen. Agfa geeft collega’s hun opzeg en eist dat ze die termijn effectief presteren. Die praktijk is nu schering en inslag.” GERALD: “In de divisie Healthcare vertrekken af en toe enkele mensen. Het gebeurt zelden dat iemand echt wordt buitengesmeten. Maar als er collega’s vertrekken, worden ze dikwijls niet meer vervangen. Waardoor de werkdruk stijgt.” KOEN: “Bij de grootste tak werken zowel arbeiders als bedienden en kaderleden. Wij hebben nog een behoorlijke slagkracht en gebruiken die ook om ontslagen maximaal tegen te houden. Toch maakten we het recent mee dat de directie laconiek het vertrek van acht collega’s aankondigde. In sommige gevallen moeten die mensen nog een heel lange opzeg uitdoen. Het zal niet verwonderen dat zoiets veel wrevel veroorzaakt op de werkvloer.” PETER:

ONS RECHT: De directie wijkt niet af van haar

Excessen

Opmerkelijk is dat Agfa-Gevaert graag de loonkosten wil ‘beheersen’ maar tegelijkertijd excessen aanvaardt op de hoogste niveaus. GERALD: “Als een bedrijf echt goed winstgevend is, mag de baas van mij best veel verdienen. Maar nu wordt onze top onverantwoord goed betaald, terwijl de directie eenmalige elementen gebruikt en trukendozen open doet om de winst kunstmatig op te krikken. Dat is niet ernstig.” KOEN: “In 2005 werd onze groep in drie takken opgesplitst. Er werd ons toen voorgehouden dat de bomen tot in de hemel zouden groeien. Maar de werkelijkheid viel heel anders uit. We kregen wel een ‘ceo’, een ‘coo’, ONS RECHT:

INDUSTRIE Heeft de directie van Agfa een degelijke langetermijnvisie? Dat is lang niet zeker.

een ‘cfo’ en een klein leger van directeurs en managers. Allesbehalve een cao (lacht). Onze ceo, de Fransman Christian Reinaudo, verdient elk jaar minstens 1,8 miljoen euro. Tenminste, op basis van wat we oﬃcieel weten. Hij mag ook nog eens 80.000 euro aan ‘beroepskosten’ inbrengen. We hebben diverse ‘presidenten’ die ieder goed zijn voor pakweg 1 miljoen euro per jaar. Alles bij elkaar hebben we zo’n 100 mensen aan de top die met heel veel geld gaan lopen. Dat maakt ons bedrijf kapot. Als je Reinaudo op zijn hoge loon aanspreekt, antwoordt hij koeltjes dat hij ‘marktconform’ wordt betaald en dat hij elders nog meer zou kunnen verdienen.” Pestmaatregelen

In augustus 2013 bedacht Agfa het personeel met een pakket pestmaatregelen? KOEN, GERALD EN PETER: “De directie zette een kruis over zowat alles wat ze eenzijdig kon afschaffen. Het ging bijvoorbeeld om de index van de kaderleden en de tegemoetkomingen voor vakliteratuur en de thuiscomputer. Om de subsidies voor ons bedrijfsrestaurant. En om het vakantiegeld dat de bedienden krijgen op basis van hun dertiende maand. Elke maatregel trof slechts een deel van het personeel, wellicht geen toeval. De vakbonden probeerden sommige beslissingen aan te vechten bij de arbeidsrechtbank, maar tevergeefs.”

ONS RECHT:

Er is ook gestaakt in het voorbije voorjaar? PETER: “De arbeiders in Mortsel en Heultje staakten enkele weken lang, voornamelijk omdat Agfa de afspraken rond SWT niet meer wilde naleven. Vooral de ploegenarbeiders waren razend over de plannen van de directie. De bedienden in de divisie ‘Materials’ sloten zich aan bij de staking. En ook Graphics deed mee, vooral uit onvrede over de salami-politiek.” ONS RECHT:

Heel andere onderneming dan vroeger Je hoeft geen grijsaard te zijn om je de tijd te herinneren toen ‘Agfa’ nog een naam als een klok had in de wereld van de fotofi lmpjes en de fi lm tout court. Maar toen kwam het digitale tijdperk, met alle gevolgen van dien. Agfa-Gevaert is nu een hele andere onderneming dan vroeger. Om te beginnen is het bedrijf een gevoelig stuk kleiner geworden. Rond 1985 waren er nog pakweg 12.000 personeelsleden. Nu resteert een organisatie met zo’n 3.400 werknemers. De vakbonden zijn bang dat de werkgelegenheid nog verder zal afkalven. Er zijn trouwens drie Agfa’s, die als een soort van ‘Siamese drieling’ met elkaar verbonden zijn. Agfa Graphics maakt niet alleen inktjetprinters en -patronen maar ook digitale platen die worden gebruikt door krantenuitgevers en drukkerijen. Agfa Healthcare is gespecialiseerd in ‘medische beeldvorming’. Die divisie produceert röntgenapparatuur en software waarmee ziekenhuizen hun medische administratie organiseren. Bij elk van beide poten werken meer dan 500 mensen. De grootste poot, Agfa-Gevaert, geeft nog werk aan 2.300 mensen. In deze tak wordt nog altijd veel ‘fi lm’ geproduceerd die voornamelijk wordt geleverd aan Graphics en Healthcare. Deze grootste divisie maakt niet alleen de traditionele ‘materialen’ maar ook gespecialiseerde producten die – zo hoopt het management – de toekomst kunnen helpen te verzekeren.

Wie is wie? Koen Zeuwts is de hoofdafgevaardigde van de LBC-NVK bij AgfaGevaert (‘Materials’). Zijn collega’s Peter Debrabandere en Gerald In-‘tVen zijn de LBC-NVK-hoofddélégués bij respectievelijk Agfa Graphics en Agfa Healthcare. “Vroeger kon je bij wijze van spreken je hele loopbaan lang bij Agfa op dezelfde stoel blijven zitten. Die tijd is voorbij”, constateren de drie vakbondsmilitanten.

ONS RECHT: De werknemers bij Agfa hebben al

veel moet slikken. Hoe zien jullie de toekomst? de directie veegde die botweg van tafel. De GERALD: “Bij Agfa Healthcare geloven we zeker dat we een toekomst hebben. Alleen situatie zit dan ook muurvast.” PETER: “Bij Graphics waren we bereid om is het zeer de vraag of de directie van de hele ONS RECHT: In de divisies Materials en te onderhandelen. We zaten ook één keer groep een degelijke langetermijnvisie heeft.” Graphics willen de bonden graag een nieuwe aan tafel. Maar nu willen we niet meer pra- PETER: “Als we bij Graphics naar een heldere cao afsluiten. Alleen wil de directie niet ten. Eerst moet de patstelling bij Materials toekomstvisie vragen, antwoordt de directie dat ze ook geen kristallen bol heeft. Ook wij bepaald mee? worden opgelost.” KOEN: “De bonden vragen een nul-cao, wat zien veel kortetermijndenken. De verkoop erop neerkomt dat er niks bovenop komt Brede steun van inktjetproducten maakt nog lang niet maar dat er ook niks meer wordt afgegegoed wat we kwijtspeelden in de klassieke ven. Maar Reinaudo wil ons op korte ter- KOEN: “Merkwaardig is dat de directie vol- film.” mijn opnieuw doen inleveren. Op middel- hield dat de werknemers best wilden inleve- KOEN: “We kunnen niet anders dan gelolange termijn wil hij bij Materials nog eens ren. Wij hebben dat gecontroleerd door een ven in onze toekomst. Maar er zijn ook veel 100 tot 150 werknemers zien vertrekken. En enquête te houden. Resultaat: 96 procent vraagtekens. Als een aantal nieuwe producop lange termijn wil Agfa ons pensioenplan van het personeel wil niet nog eens inleve- ten aanslaat, komt het wel goed. Ik hoop ‘herwerken’, wat voor de meesten 25.000 ren. Een uitslag die niets aan duidelijkheid dat Graphics en Healthcare floreren zodat ze geld binnenbrengen dat mee in Materials tot 40.000 euro kan schelen. Wij hadden te wensen overlaat.” kan worden geïnvesteerd.” alternatieve voorstellen uitgewerkt maar

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

OVER DE GRENZEN ANNICK AERTS

Colombia, gevaarlijk voor mensenrechtenactivisten

op te reageren en de veiligheid te garande- de dreigementen ernstig. Niet geheel ren van deze activisten. toevallig vinden nu namelijk collectieve Ook de mondiale voedingsvakbond IUF onderhandelingen plaats in de regio. De Al tientallen jaren lang wordt het Zuid- is bezorgd. Via de Colombiaanse vakbond mondiale voedingsvakbond wil dat de Amerikaanse land Colombia geteis- vernamen ze dat een beruchte paramili- Colombiaanse overheid de vakbondsleiterd door een gewapend conf lict. taire groep dreigende taal sprak in een ders beschermt. Guerillabewegingen, het regeringsleger pamflet gericht aan vakbondsleiders in www.iuf.org en www.stopthekillings.be en paramilitairen zijn verantwoordelijk de regio van Magdalena. In die streek Boze buschauffeurs worden heel hard aanvoor ernstige en wijdverspreide schendin- zijn dit jaar al negen vakbondsleiders ver- gepakt bij een betoging in de Colombiaanse gen van de mensenrechten, waarvan in de moord. Ook deze keer neemt de vakbond hoofdstad Bogota op 20 oktober. eerste plaats de arme burgerbevolking het slachtoffer is. Uit mensenrechtenrapporten blijkt dat Colombia telkens opnieuw het gevaarlijkste land is voor vakbondsmensen, journalisten, advocaten en mensenrechtenverdedigers. Zulke activisten worden nog altijd heel vaak bedreigd en vermoord. Ondanks beloftes van de regering om de straffeloosheid aan te pakken. Begin september kregen 91 mensenrechtenactivisten via een anonieme e-mail doodsbedreigingen. In reactie hierop riep de Verenigde Naties de Colombiaanse overheid nogmaals op om hier publiekelijk

Mondiale campagne voor Filipijnse vakbond helpt! NXP is een Nederlandse multinational die onderdelen produceert voor Apple. Op 5 mei ontsloeg NXP 24 vakbondsvertegenwoordigers in zijn Filipijnse vestiging in de vrijhandelszone van Cabuyao. Dat op basis van valse beschuldigingen. Het tijdstip was niet toevallig. De vakbond wou namelijk beginnen te onderhandelen over een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst (cao). De ontslagen lokten meteen internationale verontwaardiging uit. Vakbonden, consumentenorganisaties en anderen sloegen de handen in elkaar om NXP en ook Apple op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Een enorme steun voor de Filipijnse vakbond

In actie voor schone kleren

De Filipijnse vakbond spreekt van een overwinning voor alle werknemers en burdie ook zelf actie aan het voeren was. gers van de Filipijnen. “Onze vakbond, de Al deze acties verplichtten NXP uiteinde- NXPSCIWU-NAFLU-KMU, is één van de lijk om in te binden en toch een fatsoen- oudste en grootste vakbonden in ons land. lijke cao te aanvaarden. Twaalf van de ont- We zijn ook één van de weinige vakbonslagen werknemers zullen opnieuw in dienst den in de Filipijnse vrijhandelszones, waar worden genomen. De twaalf anderen krijgen werkgevers heel vaak met tijdelijke werkhun baan niet terug maar mogen dan toch krachten werken en heel repressief zijn rekenen op een deftige ontslagvergoeding. tegenover werknemers. De overwinning bij In de cao werden afspraken gemaakt over NXP maakt een belangrijke vakbond sterker een loonsverhoging van 5,25 procent in het en kan andere Filipino’s inspireren om zich eerste jaar, 3,5 procent in het tweede jaar en ook aan te sluiten bij een vakbond. Onze nog eens 3,5 procent in het derde jaar. Een strijd maakt duidelijk dat het noodzakelijk kleine 200 tijdelijke werknemers zullen een en mogelijk is om vakbonden te vormen.” beter contract krijgen. Het management belooft geen verdere represailles te treffen. www.industriall-union.org

bij het Belgische Bel & Bo in Deerlijk kwam de directie met een primeur. Als alles goed De LBC-NVK is al jaren een actief lid van het gaat, zou het bedrijf op 1 november lid wornetwerk van de Schone Kleren Campagne. den van de Fair Wear Foundation. Die stichDit netwerk van vakbonden en ngo’s wil de ting begeleidt ondernemingen die inspanvuile was van de mondiale kledingindus- ningen willen doen om schone kleren in hun trie buitenhangen en eist ‘schone kleren’. rekken te hangen. De aandacht lag het voorbije jaar heel sterk Na een internationale actiedag in het teken op Cambodja en Bangladesh. In Bangladesh van een beter minimumloon in Cambodja heeft de ramp van Rana Plaza de onveilig- brachten acht belangrijke modemerken een heid van vele textielateliers ruimschoots belangrijke boodschap naar buiten. Namen aangetoond. En in Cambodja was er veel als H&M, Inditex (Zara), Primark, New sociale onrust omdat het minimumloon Look en C&A. Ze schreven samen een brief veel te weinig werd opgetrokken. naar de Cambodjaanse vicepremier, die ook Door de nationale en internationale acties de voorzitter is van de werkgeversorganisalukt het om multinationals belangrijke tie in de textiel. In de brief roepen de grote beloftes te laten doen. Bij een recente actie merken op om op de werkvloer in overleg te

16 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

gaan met de vakbonden. Verder vragen ze aan het ministerie om het minimumloon te verhogen. Het is de eerste keer dat kledingketens zo het belang van vakbondswerk bij toeleveranciers erkennen. H&M tekende overigens een akkoord met de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) waarin het verklaart om promotie te zullen maken voor een duurzame toeleveringsketen in de textielsector. Concreet zal er worden samengewerkt rond sociaal overleg en lonen, vorming en de ontwikkeling van vaardigheden in productiebedrijven waar H&M van afneemt. Daarnaast zal er worden geïnvesteerd om werkgevers- en werknemersorganisaties te versterken in de textielsector. www.schonekleren.be

INDUSTRIE

Gemengde gevoelens bij Philips Lighting in Turnhout Schrik voor sluiting fabriek zit er flink in

Bij Philips Lighting in Turnhout is het aantal werknemers sinds 2008 meer dan gehalveerd.

“Die tweepotenstrategie geeft mij gemengde gevoelens”, erkent Paul Bax. “In een apart verlichtingsbedrijf behoren wij in Turnhout opnieuw tot de kernactiviteit. Maar Philips kennende is het perfect denkbaar dat ze ons helemaal apart zetten om ons te kunnen verkopen.” In 2008 telde de Belgische fabriek nog 2.500 werknemers, tijdelijken inbegrepen. Dat aantal is ondertussen meer dan gehalveerd. “Ik zie die trend niet meer omkeren”, zegt Paul. “Een sluiting lijkt me onafwendbaar. De vraag is alleen wanneer die er zal komen.”

bedienden en kaderleden willen dat we de lopende collectieve arbeidsovereenkomst Het Nederlandse beursgenoteerde (cao) verdedigen en die liefst verlengen tot een mogelijke sluiting. We krijgen ook de Philips-concern is zijn activiteivraag om iets te doen tegen mogelijke planten anders aan het organiseren. nen om activiteiten uit te besteden of de Dat zorgt voor gemengde gevoefabriek van de hand te doen.” lens bij het personeel van Philips Pogingen van de vakbonden om een groeiLighting in Turnhout. In de voorscenario aan te reiken liepen telkens met bije jaren verdween een flink deel een sisser af. “We wilden productie terughavan de tewerkstelling in die fabriek. len uit Polen en China. Of zelfs productie uit Paul Bax, die er de vakbondsploeg Nederland naar hier brengen. Allemaal niets van de LBC-NVK leidt, is bang dat gebaat. Philips wilde er niet van horen. Ze de trend niet meer om te buigen willen gewoon de kosten drukken.” is. “Op termijn dreigt een sluiting De vakbond neemt het zekere voor het Paniekvoetbal onzekere en bereidt zich ook voor op een van het hele bedrijf”, klinkt het. Recent bleek de directie nog eens aan te stu- mogelijk sluitingsscenario. “We zetten ons Philips wil zijn activiteiten onderbrengen ren op het vrijwillig vertrek van 50 arbeiders in voor werknemers die afvloeien én voor in twee grote poten. Enerzijds een divisie en 15 bedienden. “Nu horen we dat het toch diegenen die overblijven zodat die laatsten die de activiteiten Healthcare (toestellen niet zo belangrijk is dat er 15 bedienden vrij- later niet de klos zijn. Het is niet aan de vakvoor medische doeleinden) en Consumer willig vertrekken. De aanpak van de directie bond om werkgaranties te geven. Dat is de Lifestyle (consumentenelektronica) ver- heeft veel weg van paniekvoetbal.” taak van de werkgever. Als die op dat punt enigt. Anderzijds de verlichtingsdivisie, Het zal niet verwonderen dat er onder het tekort schiet, is hij de naam werkgever niet waarvan Turnhout een stuk is. personeel veel onzekerheid heerst. “De langer waardig.” DENIS BOUWEN

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

INTERNATIONAAL

Kies voor mensenrechten Actieplatform ‘Stop The Killings’ reikt Human Rights Award uit Op dinsdag 9 december 2014 is het weer zover. Dan kom je te weten wie dit jaar de ‘Human Rights Award’ van ‘Stop The Killings’ in ontvangst mag nemen. Met de prijs wil het actieplatform aandacht vragen voor personen of organisaties die in 2014 een positieve of negatieve bijdrage hebben geleverd tot de mensenrechtensituatie in hun land.

Filipijnen? Wil je Ruben Herrera en andere Guatemalteekse activisten steunen in hun strijd tegen de verwoesting van het milieu en voor mensenrechten?

Stem dan voor eind november voor één van deze genomineerden op www.stopthekillings.be en kom naar Brussel op 9 december. Je kan er deelnemen aan een actiemoment, vanaf 18.00u aan het Centraal Station. En daarna ben je van harte uitgenodigd op de oﬃciële prijsuitreiking, vanaf 19.00u in De Beursschouwburg. Wil jij je waardering uitdrukken voor de suc- Door dit te doen maak je mee een verschil cesvolle strijd van de 24 Filipijnse vakbonds- voor jouw collega’s in Colombia, Guatemala afgevaardigden bij NXP? Bewonder je het en de Filipijnen. Zij worden vermoord, ontwerk van de Colombiaanse vakbondsman voerd of gearresteerd omdat ze zich engaRuben Ballesteros en wil je zijn onmiddel- geren. lijke vrijlating? Vind je dat generaal Jovito Palparan moet worden veroordeeld om een Maak de campagne bekend bij collega’s, einde te maken aan de straffeloosheid in de vrienden en familie en roep hen op om

hetzelfde te doen. Alle middelen zijn goed om de nominaties te delen. Die vind je op de site van Stop The Killings. Stop the killings! Justice now!

Samen solidair met Filipijnen op zaterdag 22 november Te midden van alle mobilisatie en van de vakbondsacties kan je even bijtanken op de 18de Filipijnen Solidariteitshappening. Na een lekkere Filipijnse maaltijd kan je luisteren naar de belevenissen van tien vakbondsmensen van het ACV die in juli van dit jaar een solidariteitsreis maakten in de Filipijnen. Je krijgt er beelden te zien en getuigenissen te horen die illustreren dat eenheid sterk maakt en solidariteit moed geeft, ook in penibele omstandigheden. Waar? Katharinakring, Rodestraat 28, 1742 Sint-Katharina-Lombeek (afrit Ternat) Wanneer? Op zaterdag 22 november 2014. Eten om 18.00u, infomoment om 20.00u. Meer info vind je op http://ﬁ lipijnen2014.wordpress.com

18 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

ACTIE

‘Schone Kleren’ op bezoek bij kledingketen Bel & Bo

LBC-NVK steunt acties tegen besparingen in onderwijs

Vanthilt en de Fikskes. André Kiekens van Wereldsolidariteit gaf uitleg over de Schone Kleren Campagne. En de directie van Bel & Bo vertelde wat zij al had ondernomen om tegemoet te komen aan de doelstellingen van de Schone Kleren Campagne. De hele actie verliep in een gemoedelijke sfeer. Bij de Schone Kleren Campagne juichen ze toe dat Belgische bedrijven als Bel & Bo en JBC op het goede spoor zitten. De strijd voor schone kleren gaat door. Ook de klant ligt wakker van de omstandigheden waarin kleren TOM VRIJENS worden geproduceerd. Zo spraRond dit thema voeren ken al meer dan 13.000 con- De nieuwe Vlaamse regeWereldsolidariteit en de LBC- sumenten hun steun uit voor ring schuift een groot NVK al 20 jaar de Schone Kleren het werk van de Schone Kleren deel van de onderwijsCampagne. En dat niet zonder Campagne. besparingen af op de resultaat. Almaar meer kledingonderwijsinstellingen producenten en -ketens gaan Meer over de campagne lees en dat treft de scholievoor de bijl en doen inspannin- je op www.schonekleren.be. ren, de studenten en gen. het onderwijzend perO p 2 0 o k to b e r g i n g e n soneel. “Iedereen moet Wereldsolidariteit en de zijn verantwoordelijkheid LBC-NVK langs bij het nemen”, verkondigt de hoofdkantoor van de kleregering. Maar ze vergeet dingketen Bel & Bo in het West-Vlaamse Deerlijk. Niet een degelijk kader uit te om Bel & Bo ervan langs te werken en te financieren. geven, wel om het bedrijf aan Het onderwijs, ook het hoger te moedigen om voort te gaan onderwijs, wordt structureel met de toepassing van de te weinig gefinancierd. Tussen schoneklerenfilosofie. 1995 en 2010 steeg het aantal De actievoerders studenten in het hoger onderbij Bel & Bo hadwijs met 42 procent. Maar het den méér dan 500 aantal personeelsleden met groene gehandonderwijstaken bleef rond de tekende t-shirts 12.400 schommelen. van de Schone Door de besparingen van Kleren Campagne Bourgeois I zullen onderwijsinbi j . E en o ok stellingen het inschrijvingsgeld een plezier ig moeten optrekken naar 890 cadeau, een aaneuro om de kwaliteit van het tal t-shirts met onderwijs te blijven waarborgen. handtekeningen Het democratisch gehalte en de van BV’s als zankwaliteit van ons hoger onderger Filip Kowlier, wijs komt in het gedrang door artiest en prede bezuinigingswoede. Met de sentator Marcel

Herinner je je nog de ramp van Rana Plaza, die zich op 24 april 2013 voordeed in Bangladesh? Een ramp waarbij meer dan 1.100 textielarbeid(st) ers om het leven kwamen. De tragedie drukte de wereld met de neus op de feiten en illustreerde hoe belangrijk het is dat we ‘schone kleren’ kopen, kleren die in waardige omstandigheden en tegen aanvaardbare loonen arbeidsvoorwaarden worden gemaakt.

democratisering is het al niet geweldig gesteld. Akkoord, er gaan meer arbeiderskinderen dan ooit naar de universiteit. Maar de ongelijkheid is gebleven en is sociaal gekleurd. Voor de meeste studenten stijgt het inschrijvingsgeld vanaf volgend jaar van 630 naar 890 euro. Een gezin met twee studerende kinderen moet zo in één klap 1.800 euro ophoesten. Iedereen weet dat er nog heel wat andere kosten samenhangen met studeren. En op de werkingsbudgetten voor sociale voorzieningen wordt liefst tien procent bespaard. Scholieren, studenten en personeel protesteerden op 2 oktober met een nationale betoging in Brussel. De LBC-NVK nam deel aan deze betoging. In november zijn er nieuwe acties. De Vlaamse overheid moet het onderwijs en zijn personeel niet verstikken maar juist zuurstof geven. Willen we een Brits model, waarin alleen eliteonderwijs telt? Of Nederlandse toestanden, waarbij studenten afstuderen met tienduizenden euro’s schulden? Besparen op onderwijs is besparen op de toekomst en de sociale ongelijkheid vergroten.

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

ACTIE

Werknemers Delhaize houden meer dan honderd winkels dicht “Inleveren om aandeelhouders rijker te maken, waarom zouden we dat doen?” oud”, vertelt Veerle. “Ook de chefs deden mee. Iedereen is bang voor zijn job en inkoDe klanten van de supermarkten men. Met de indexsprong en andere maatregelen uit het federale regeerakkoord worden van Delhaize stonden op vrijdag de werknemers bij Delhaize dubbel gestraft. 17 oktober op vele plaatsen voor De regering-Michel en Delhaize-baas Denis een gesloten deur. Het personeel Knoops lijken elkaar de hand te hebben voerde actie uit protest tegen een geschud, met een hongermaaltijd als gevolg.” onverantwoord en onnodig herDelhaize moet volgens de directie opnieuw structureringsplan van de direc‘de favoriete winkel van alle Belgen worden’. tie. LBC-NVK-secretaris Veerle Klinkt geweldig. Alleen veroorzaken de planVerleyen spreekt van ‘een krachnen wel grote ongerustheid en ontevredentig en nooit gezien signaal’. heid bij de werknemers. “Waarom moeten wij inleveren?”, zo was te horen aan de staIn totaal bleven 110 van de 138 Delhaize- kingspiketten. “Om de dividenden van de winkels in eigen beheer dicht. De depots in aandeelhouders te vergroten? Daar bedanNinove en Zellik, die de winkels bevoorra- ken we dus feestelijk voor.” den, werden geblokkeerd. Ook het hoofdkantoor in Sint-Jans-Molenbeek (Brussel) Winst genoeg bleef dicht. Niet minder dan 12.000 van de Voor het boekjaar 2013 kon Delhaize nog 14.600 personeelsleden staakten mee. Volgens Veerle waren alle vestigingen in altijd 205 miljoen euro winst voorleggen. De Brussel dicht. In provincies als Luik en aandeelhouders streken toen 160 miljoen Henegouwen werd de staking goed gevolgd. aan dividenden op, zowat 30 miljoen meer En in Vlaanderen bleven nog méér super- dan het jaar voordien. “Die extra dividenden markten dicht dan aanvankelijk werd aan- stemmen overeen met de loonmassa van de genomen. Een teken dat het de werknemers 790 werknemers die hun job dreigen te verbijzonder hoog zit. Op zaterdag 18 oktober liezen door de sluiting van 14 winkels”, stelt hielden nog eens bijna 60 van de super- Veerle. Het wel degelijk rendabele bedrijf wil 14 markten hun deuren dicht. supermarkten sluiten omdat die ‘niet genoeg winst maken’. Verder zouden 2.500 Grote solidariteit werknemers van Delhaize op de straatste“We zagen een grote solidariteit tussen nen belanden. Een flink stuk minder perarbeiders en bedienden en tussen jong en soneel en toch een goede service aan de DENIS BOUWEN

20 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

klanten blijven geven? Het ene is niet te rijmen met het andere. Kanonnenvlees

De directie beweert bij hoog en bij laag dat de kassiersters, aanvullers en andere medewerkers ‘te veel loon’ krijgen. Met andere woorden, ze zijn gewoon ‘te duur’. De lonen moeten naar omlaag om een prijzenoorlog met de concurrentie te kunnen voeren, zeggen de bazen. “Wij worden dus als kanonnenvlees gebruikt in een prijzenoorlog”, constateren de werknemers. Er zou volop worden geïnvesteerd in de vernieuwing van de winkels. Maar ook hiervoor zouden de werknemers financieel moeten bijdragen. “Wij willen onze klanten wat graag op niveau blijven bedienen”, zeggen de actievoerders. “Maar flink inleveren ten behoeve van de aandeelhouders, daar voelen we niks voor.” De vertegenwoordigers van de arbeiders verklaarden op een verzoeningsbureau in paritair comité 119, aangevraagd door de werkgever, dat ze het hele plan van de hand wezen. Resultaat van de verzoening was dat de werkgever voor de arbeiders een nieuw plan moest uitwerken.

Het personeel van Delhaize gaf een krachtig en nooit gezien signaal aan de directie.

RUBRIEKSNAAM

BRAM VAN GOETHEM

VRAAG VAN DE MAAND

Mag je nevenactiviteiten hebben naast je gewone job? Droom je ervan om op termijn een eigen zaak op te richten en wil je dat nu al wat uitproberen? Of wil je gewoon wat bijklussen om extra geld in het laatje te krijgen? In zulke gevallen zal zich niet alleen de vraag stellen in welke mate één en ander praktisch haalbaar is. Maar ook de vraag of dit juridisch wel mogelijk is.

Als je van plan bent om met een concurrerende activiteit te beginnen terwijl je nog in dienst bent bij je werkgever, dan kan dit uiteraard niet. De arbeidsovereenkomst moet immers te goeder trouw worden uitgevoerd. Ook wanneer je uiteindelijk zou beslissen om je werkgever vaarwel te zeggen, blijft het uitkijken geblazen. Check in dat geval je arbeidsovereenkomst, want misschien hang je wel vast aan een niet-concurrentiebeding. Sowieso mag je je ex-werkgever nooit op oneerlijke wijze beconcurreren. Ben je van plan om niet-concurrerende

activiteiten aan te vatten? Dan liggen de kaarten een beetje anders. In beginsel is het namelijk wel mogelijk om zulke activiteiten te combineren met je gewone job en dit op grond van de principiële vrijheid van arbeid. Wel moet je de arbeidsovereenkomst te goeder trouw blijven uitvoeren en mogen je bijkomende activiteiten dus niet ‘hinderlijk’ zijn voor je gewone dagtaak of schade berokkenen aan je werkgever. Zo valt het bijvoorbeeld moeilijk in te zien hoe je een kantoorbaan zou kunnen combineren met een bijjob als barman waardoor je ook in de week tot laat in de nacht aan de slag bent. Vaak wordt in de arbeidsovereenkomst een zogenaamd exclusiviteitsbeding opgenomen waardoor elke nevenactiviteit wordt uitgesloten of onderworpen aan de voorafgaande toestemming van je werkgever. Zulke clausules staan op gespannen voet met de principiële vrijheid van arbeid. Wanneer je niet-concurrerende nevenactiviteiten niet hinderlijk zijn of geenszins wegen op je gewone baan, kan de werkgever moeilijk afdwingen om het beding na te leven. Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

MARIAN DE WAELE

De diensten voor gezinszorg en aanvullende thuiszorg zijn hun zorgaanbod aan het verbreden. Een illustratie van de verandering die volop bezig is in ‘paritair comité 318.02’. De verbreding van het aanbod komt er uit pure noodzaak. Het landschap in de non-profit verandert erg snel en werkgevers kijken graag over het muurtje om mogelijke klanten binnen te halen. Gevolg: er wordt veel meer flexibiliteit van de werknemers verwacht.

Familiehulp is de grootste dienst voor gezinszorg en aanvullende thuiszorg in Vlaanderen. Tanja Nollet is er verantwoordelijk voor de permanentie en voor een dagopvang voor ouderen. Ze is ook vakbondsmilitante namens de LBC-NVK. Aan Ons Recht legt ze uit hoe het grote flexibiliteitsverhaal eruit ziet en welke grote gevolgen dit heeft voor de werknemers. “Bij Familiehulp is er sinds enkele jaren veel druk om werknemers flexibeler te kunnen inzetten”, vertelt Tanja. “Onze dienstverlening draait voornamelijk tussen 8.00u en 17.00u. De uurroosters zijn betrekkelijk vast, enkele uitzonderingen buiten beschouwing gelaten. Avond-, nacht- en weekendwerk komt veel minder vaak voor dan in andere delen van de non-profit. Maar nu willen de werkgevers, afhankelijk van de job die iemand doet, de arbeidstijd op jaarbasis bekijken en werken met variabele uurroosters, onderbroken uurroosters, ruimere grenzen voor overloon en wachtsystemen. Ze willen het ook mogelijk maken om uurroosters minder dan vijf dagen op voorhand mee te delen.” Waarom willen die werkgevers meer flexibiliteit? “Om te beginnen is er het aanvoelen dat steeds meer commerciële bedrijven zich op ‘ons terrein’ wagen”, zegt Tanja. “Dienstenchequebedrijven die tegen lagere tarieven poets-, strijk- en vervoerdiensten aanbieden, mikken niet alleen op tweeverdieners maar ook op ouderen die eigenlijk meer zorg dan hulp via dienstencheques nodig hebben. Soms is de grens behoorlijk klein tussen het werk dat dienstenchequewerknemers mogen doen en de zorg die wij geven. De werknemers uit de dienstenchequesector werken bovendien tegen soepelere en minder goede loonen arbeidsvoorwaarden dan het personeel van Familiehulp. Bovendien kan het basispersoneel daar veel minder terugvallen op administratieve en inhoudelijke ondersteuning. Het is spijtig dat de overheid niet optreedt wanneer mensen met een bepaald

22 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

Bij Familiehulp is er sinds enkele jaren veel druk om werknemers flexibeler te kunnen inzetten.

NON-PROFIT

Flexibiliteit rukt op in gezinszorg en aanvullende thuiszorg Evolutie heeft grote gevolgen voor werknemers bij Familiehulp zorgprofiel worden geholpen door diensten- nodig heeft om het grotere dienstenaanbod oplegt. Zo kunnen we vele uren administrachequemedewerkers die geen specifieke oplei- te kunnen waarmaken, zal hij dat ook pro- tief werk uitsparen.” ding kregen om met zorgbehoevenden om te moten bij de buitenwereld. Zo zal de vrijwil- De vakbond wil verder dat de werkgever comgaan. Een groot probleem.” lige keuze verdwijnen. “De flexibiliteit komt pensaties in de vorm van tijd of geld voorziet er ten behoeve van de klanten maar er moet voor flexibel werken. “Wat elders in de nonook rekening worden gehouden met de noden profit mogelijk is, moet bij ons ook kunnen.” Concurrentie van het personeel, dat werk en gezin wil kun- Thuiswerk zou ook iets kunnen zijn dat “Familiehulp wil wat graag de grootste op de nen combineren.” flexibel werken voor bedienden aangenamer markt blijven”, stelt Tanja. “Daarom neemt maakt. “Veel bedienden staan alleszins achter het almaar meer kinderdagverblijven, assis- Bereidheid het idee om thuis te kunnen werken.” tentiewoningen (serviceflats) en dagverzorgingscentra onder zijn vleugels. Er is een De LBC-NVK en ACV-Voeding & Diensten Geen carte blanche heuse concurrentiestrijd aan de gang in het denken dat het mogelijk is om op een fatzorglandschap. Familiehulp verbreedt zijn soenlijke manier flexibiliteit te introduce- De werknemers willen trouwens graag aanbod en wil meer flexibiliteit om zo meer ren. “Bij de bedienden is er veel bereidheid inspraak hebben wanneer er flexibiliteit om flexibel te werken”, constateert Tanja. “Zij wordt toegepast. “Als vakbond zeggen we klanten binnen te halen.” In de woonzorgcentra voor bejaarden zijn doen dit nu ook al, maar dan zonder duide- niet neen tegen flexibel werken”, aldus Tanja. er lange wachtlijsten. En het aantal mantel- lijke afspraken. Als er meer flexibiliteit wordt “Maar we geven de werkgever ook geen carte zorgers neemt af, wat mee in de hand wordt verlangd, zijn goede afspraken wel nodig. blanche.” gewerkt door de hogere pensioenleeftijd. Zoiets goed regelen is ook in het belang van Ook voor de veiligheid op de werkvloer moet er aandacht zijn. En verzorgenden en huisOpnieuw factoren die de druk op de gezins- de werkgever.” Voor het begeleidend personeel stijgt de houdhulpen moeten weten hoe ze moeten zorg en aanvullende thuiszorg vergroten. “De Vlaamse regering besliste overigens om druk alleszins. “Op de permanentie heerst omgaan met crisissituaties zoals een overlijwerk te maken van een ‘persoonsgebonden een grote telefonische drukte, wat heel wat den of een geval van agressie. “Ze werken op financiering’. Hierdoor krijgt de klant de stress veroorzaakt. Voor de overheid moe- zichzelf, bij mensen thuis. Wanneer er zich zorgvraag veel meer in handen. Deze ont- ten we alles registreren; dat leidt tot meer een probleem voordoet, moeten ze ergens wikkeling betekent dat zorgaanbieders zich werkdruk. We moeten ook uitgebreider en terecht kunnen.” anders moeten profileren om aantrekkelijk te verplicht overleggen met andere diensten, Komt het allemaal goed komt met de flexiblijven. Opnieuw vergt dit meer flexibiliteit bijvoorbeeld over kansarmoede en psychia- biliteit in de gezinszorg en aanvullende van de werknemers in de sector; de aange- trische patiënten. Opnieuw iets waar meer thuiszorg? “Afwachten”, antwoordt Tanja. “In principe kan je via flexibiliteit mensen boden zorg wordt meer in een commercieel tijd in kruipt dan vroeger.” kleedje gestopt. Veel meer dan vroeger moe- Een duidelijk kader voor de flexibiliteit is dan meer afwisselende takenpakketten geven. ten werkgevers nu trachten hun diensten te ook broodnodig. “Voor de LBC-NVK zijn er al Familiehulp moet alleszins beseffen dat veel enkele richtlijnen waarover we een overeen- mensen kozen voor een job bij deze organisaslijten aan potentiële klanten.” komst willen maken. Om te beginnen moe- tie omdat ze zo hun werk en gezinsleven goed ten de bedienden de juiste ICT-middelen met elkaar konden verzoenen. Als die troef ‘Targets’ hebben om eﬃciënt te kunnen werken. De zou verdwijnen, zouden nogal wat mensen Volgens Tanja worstelen heel wat collega’s werkinstrumenten moeten worden aange- wel eens kunnen uitwijken naar een ander bij Familiehulp met de meer commerciële past. En onze middelen moeten ook worden stuk van de non-profit, waar ze ook meer aanpak. “De werknemers redeneren niet in afgestemd op de registratie die de overheid variatie in de job vinden.” termen van targets of streefcijfers. Zij willen zoveel mogelijk de juiste zorg aan de klant “Als vakbond zeggen we niet neen tegen flexibel werken”, zegt Tanja Nollet. “Maar we geven de geven. Maar niet commerciëler werken is las- werkgever ook geen carte blanche.” tig als je merkt dat zelfs ziekenhuizen nevenactiviteiten ontwikkelen zoals een poetsdienst, strijkdienst, dagverzorgingscentra of een vervoerdienst. Zo verliezen wij nu al een deel van onze klanten. Na een opname in een ziekenhuis zien we hen almaar vaker niet meer terug.” “Komt de kwaliteit van de zorg niet in het gedrang?”, vraagt Tanja zich af. “Hoe belangrijk is die kwaliteit nog op de lijst van prioriteiten? En wat zullen de effecten zijn van meer flexibel werken?” Er wordt bij Familiehulp al veel flexibel gewerkt op vrijwillige basis. Maar als de werkgever meer avond- en weekendwerk

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

Enquête legt bekommernissen bij verzekeringsmakelaars bloot Geslaagde enquête onder bedienden in de sector

FINANCIËN

De mobiliteitsproblemen vormen één van de thema’s die de bedienden bij verzekeringsmakelaars flink bezig houden. BEN BELLEKENS

Wat houdt de 8.000 bedienden bij verzekeringsmakelaars bezig? De bedienden bij kleine verzekeringsmakelaars liggen vooral wakker van hun loon, de mobiliteit en de werkdruk. Bij grote verzekeringsmakelaars primeren de bekommernissen rond de mobiliteit, het loon en de werksfeer. Dat blijkt uit een enquête van de LBC-NVK.

De bedienden uit deze sector werken voornamelijk in kleine kantoortjes. Gaande van familiale kantoren tot grote zelfstandigen met vijf tot tien werknemers. Een gestructureerd sociaal overleg is er alleen in een tiental grotere bedrijven. Namen als AON, ADD, Marsh of Grass Savoye. Zij verzekeren vooral industriële risico’s. Kleine verzekeringsmakelaars slijten vooral schade- en levensverzekeringen aan particulieren. Liefst 80 procent van de LBC-NVK-leden in deze sector werkt in kleine kantoren. Net voor de zomer peilde de vakbond naar de tevredenheid over de loonen arbeidsvoorwaarden. Zowat 35 procent van de leden deed mee aan de enquête en 77 procent van de antwoorden kwam van werknemers uit kleine bedrijven (maximaal 15 werknemers).

24 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

Bij de kleine verzekeringsmakelaars is er LBC-NVK zal niet aarzelen om haar leden vooral onvrede over het loon, de mobiliteit over deze vaststelling in te lichten. en de werkdruk. Bedienden bij grote maatschappijen worstelen vooral met de mobi- Veranderingen liteit, het loon en de werksfeer. Nuttige informatie voor de volgende sectoronder- Er beweegt ook heel wat bij de verzekeringsmakelaars. Nieuwe regels, de rendahandelingen. biliteit die moet stijgen, de digitalisering. Er komen diepgaande veranderingen aan. Loon en voordelen Veel Belgen kopen hun verzekeringen bij In de kleine kantoren verdient meer dan de lokale makelaar. Maar is er almaar meer één derde van het personeel minder dan concurrentie van directe verzekeraars met 2.000 euro. Niet geweldig voor de financiële hun websites, banken en ook supermarkten. wereld. Zowat de helft van de werknemers In de Hema kan je tegenwoordig zelfs een in de kleine kantoren heeft geen hospitali- autoverzekering kopen. satie- of groepsverzekering. Terwijl ze die Vakbonden en werkgevers zijn in paritair producten wel zelf verkopen. Voor 40 pro- comité 307 het debat over de toekomst van cent zijn er geen maaltijdcheques. de sector aan het voeren. Hoe dan ook moet Mobiliteit is de grootste bron van onte- het personeel goed worden opgeleid. En het vredenheid in de grote ondernemingen. statuut kan zeker beter. De lonen liggen Logisch want die bedrijven liggen in de lager dan in andere delen van de financistedelijke centra. Opmerkelijk is dat meer ele sectoren, vooral in de kleine kantoren. dan de helft van de ondervraagden zelf hun Veel werknemers worden alleen volgens het verplaatsingen moet betalen. Met het open- barema betaald, wat niet zo handig is om baar vervoer of de auto. Telewerk zit in de nieuw personeel te lokken. lift. Eén kwart van de ondervraagden uit de grote bedrijven zegt te kunnen telewerken. In de hele sector zijn er voor een flinke Onder de deelnemers aan onze enquête groep geen ecocheques, anciënniteitsver- werd een Samsung-tablet verloot. De lof of eindejaarspremies. Voordelen die winnaar werd Carlo Delbeke, die op een wél in sectorale cao’s werden opgenomen. kantoor van Assurﬁn in Vichte werkt. Hij Mogelijk moet de werkgeversfederatie benaderde het juiste antwoord op onze haar leden hierover beter informeren. De prijsvraag het meest.

CAMPAGNE

Op de bres voor betere omstandigheden in contactcenters

De LBC-NVK voert elk jaar, samen met andere vakbonden, een campagne om de werkomstandigheden in de contactcenters te verbeteren. ‘My union lights me up’ is het motto van de nieuwe campagne die door de vakbondskoepel UNI Europa werd ontwikkeld. In België werd die campagne tussen 20 en 25 oktober gevoerd. Samen met de collega’s eiste de LBC-NVK een betere syndicale vertegenwoordiging voor alle werknemers uit de sector. De militanten van de LBCNVK brachten, samen met hun collega’s, tijdens de actieweek een bezoekje op een aantal werkvloeren. Met de glimlach.

LBC-NVK doet mee aan campagne ‘My union lights me up!’

ROBERT VEEKMAN

Werken in een contactcenter vergt veel van de werknemers. Als consument besef je te weinig in welke omstandigheden de ‘operator’ aan de andere kant van de telefoon moet werken. En onder welke werkdruk dit moet gebeuren. Stel dat je vanavond om 19.00u belt over een probleem met je sim-kaart. Ben je wel zo zeker dat je dan wordt verbonden met iemand van jouw gsm-operator? Ander voorbeeld. Een regenachtige zaterdagnamiddag. Problemen met de decoder of digibox en de kinderen willen hun favoriete tv-programma niet missen. Je belt voor een oplossing. Wie antwoordt, denk je? Geen medewerker van de kabelmaatschappij, wel iemand van een contactcenter. Of nog een situatie. Je wordt na 20.00u opgebeld en een sympathieke stem vraagt je of je niet geïnteresseerd bent in één of ander product. Weet dan dat er misschien iemand aan het meeluisteren is om te beoordelen of er wel hard genoeg geprobeerd is om jou

iets te verkopen. Staan we genoeg stil bij de alle contactcenters. Wie de spelregels niet situatie waarin operatoren van contactcen- naleeft, moet eruit. ters hun job moeten doen? Waarschijnlijk niet. Geen ‘cowboys’ Begin dit jaar werd op een internationale vakbondsbijeenkomst in het Amerikaanse Gelukkig zien we dat de vakbonden er de Orlando afgesproken dat we ons wereldjongste jaren in zijn geslaagd om het sociaal wijd moeten wapenen tegen de praktijken overleg in de contactcenters te verbeteren. van ‘cowboys’. Uitbuiting van werknemers Belangrijke hoofdrolspelers uit dit wereldje in contactcenters kent geen landsgrenzen. hebben namelijk in samenspraak met hun We moeten mondiaal samenwerken en ons vakbondsafgevaardigden en de vakbon- stelselmatig solidair opstellen. den al afspraken gemaakt. Afspraken over Opkomen tegen wantoestanden in een avondwerk, weekendwerk, ‘monitoring’ en bedrijf of sector lukt alleen als je met velen andere punten. bent. Ook hier geldt het principe van de Spijtig genoeg staan tegenover de afspraken ‘macht van het getal’. met ernstige bedrijven ook praktijken van Met ‘My union lights me up’ wordt ook in minder fraaie ondernemingen. In de sector de verf gezet hoe belangrijk het is om lid te wordt voortdurend gezocht naar de beste zijn van een vakbond. Met méér leden kan je namelijk sterker wegen op het overleg en prijs. De concurrentie is bikkelhard. Hiervoor is er maar één oplossing. Samen betere resultaten afdwingen. werk maken van georganiseerd overleg in

Vooruitgang geboekt

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

RUBRIEKSNAAM FILM K ARIN SEBERECHTS

Lilting Taal brengt mensen tot elkaar. Of zou dat toch moeten doen. Maar taal kan mensen ook uiteen drijven. Dingen onthullen die beter onder de oppervlakte waren gebleven of zaken toedekken die beter aan de oppervlakte waren gekomen. Imelda Staunton en Dominic West in actie, in een aanstekelijke komedie over een bijna vergeten stuk sociale geschiedenis.

Pride In de zomer van 1984 – het marktdenken heeft nog niet helemaal de plaats ingenomen van het woord van God – zamelt een stel Londense homo’s geld in voor de mijnwerkers uit Wales. Die staken samen met hun collega’s uit de rest van de UK al maanden tegen het beleid van Margaret Thatcher.

deze verrassende kanttekening bij een stilaan vergeten stuk sociale geschiedenis haar eigen ritme, vallen de personages in de plooi en zet een hartelijke, relativerende humor de toon. De luimig georkestreerde mismatch tussen de hippe Londense homo’s en het wat achtergebleven, in steenkoolgruis gedrenkte volkje in Wales ontpopt zich tot een bevlogen tijdsbeeld. Warchus is niet wars van nostalgische opschoning, maar zijn engagement is springlevend, zijn film klinkt nergens vals en zijn personages zijn hartverwarmend. De manier waarop de aids-pandemie als een dief in de nacht dit opmonterende verhaal binnensluipt, is bovendien bijzonder treffend. De wereld heeft na Thatcher en Co een ander aanschijn gekregen, tot spijt van wie het benijdt en tot opluchting van de rest. Maar het is een verademing om met het aanstekelijke ‘Pride’ terug te blikken naar de tijd dat stakende arbeiders nog medestanders vonden, en dat Bronski Beat, Dead or Alive, Frankie Goes to Hollywood, Soft Cell naast Solidarity forever en Bread & Roses via hypermoderne compact discs uit de geluidsboxen klaterden. Met Dominic West, Ben Schnetzer, Bill Nighy, Imelda Staunton en Paddy Considine.

De actievoerders van ‘Lesbians & Gays Support the Miners’ (LGSM) voelen zich verwant met de stakers uit Wales: ze krijgen beiden namelijk geregeld rammel van de politie. In het verre Wales staan de kompels en hun familie niet te trappelen om aalmoezen aan te nemen van een ‘perverse kliek’ uit de hoofdstad. Wanneer het flamboyante homogezelschap – inclusief drie lesbiennes – in hun deviant’s bus in de troosteloze mijnregio Dulais Valley komt aanwaaien, is het ontvangstcomité dan ook vrij dunnetjes… Soms is een film zo onweerstaanbaar dat je iedereen die erin of erachter zit een kus zou willen geven. Dat gevoel bekroop mij bij ‘Pride’ meermaals. Niet direct overigens, want regisseur Matthew Warchus’ ijver om de wereld te charmeren is in de ‘ongedwongen’ introductie zo opgeschroefd dat hij ‘Pride’ is sinds 5 november in bijna zijn eigen benen voorbij de Belgische cinema’s. holt. Maar gaandeweg vindt

26 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

Wong Kar-wai, met nauwgezette beeldcomposities en een soundtrack die naar vroeger zweemt. Die stijl past uitstekend op zijn schuifelend drama waarin opgespaard verdriet, frustraties en onuitgesproken feiten spaarzaam naar de voorgrond komen. Taal, het onvermogen om te converseren en vertaling zijn de drijvende krachten in deze delicate mijmering over menselijke relaties die cultuur, generatie en gender moeten overbruggen. Vann, die als tussenpersoon is aangetrokken maar een steeds actiever aandeel in de verhoudingen opneemt, is een bijna letterlijke katalysator. Khao’s ingetogen miniatuur blijft soms een tikje teveel vasthaken aan zijn structuur: een slim weefwerk van communicatie en emotie. En Ben Whishaw (‘The Perfume’, ‘Bright Star’, ‘Skyfall’) moet een beetje uitkijken dat zijn subtiel bedoelde gestes niet naar maniërisme gaan neigen. Maar bovenal is ‘Lilting’ een scherpzinnige observatie van een zoektocht naar verstandhouding: verstandhouding tussen mensen die middenin een rouwproces met zichzelf én met de ander in het reine moeten komen, voor ze aan verdriet toekomen.

In het begin van ‘Lilting’ bezoekt de jonge Kai zijn moeder Junn in een Londens rusthuis. Dat is ingericht als een ouder woonhuis, zodat de bewoners zich er thuis zouden voelen. Maar thuis voelen doet Junn zich hier allerminst. Engeland was het beloofde land van haar man, niet dat van haar. Aarden deed ze hier nooit. Ze spreekt alleen Chinees, ook tegen Alan, haar Engelse boyfriend in het home. Maar het bezoek blijkt een herinnering: Kai is er niet meer. Zijn partner Richard roept de hulp in van een jonge Chinese – Vann – om de onderonsjes tussen Junn en Alan te vertalen. Meer dan een ‘dienst aan derden’ gaat Vanns tussenkomst echter een opening vormen naar toenadering tot Kai’s moeder, die niet op de hoogte was van de werkelijke relatie tussen Richard en haar zoon. De Cambodjaanse Brit Hong ‘Lilting’ is sinds 22 oktober te Khaou leende voor zijn debuut zien in de Belgische bioscode strakke, zuinige stijl van pen.

Fijnzinnige, ingetogen mijmering over verdriet en relaties óver verschillen heen (Naomi Christie en Ben Whishaw).

BOEK

RUBRIEKSNAAM

GUTENBERG

Kom hier dat ik u kus Griet Op de Beeck ‘Kom hier dat ik u kus’ is de tweede roman van Griet Op de Beeck, de tweede ook op twee jaar tijd. Op de kaft plakt een sticker: “Auteur van ‘Vele hemels boven de zevende’, 50.000 exemplaren verkocht.”

Vijftigduizend verkochte boeken is een gigantisch succes. Recensenten in Vlaanderen en Nederland prezen ‘Vele hemels boven de zevende’ terecht om zijn warmte, zijn mooie zinnen, zijn humor en zijn gave om zelfs de meest geharde lezer te ontroeren. (Zelf heb ik het droog gehouden tot op 25 bladzijden van het einde, maar dan was het hek ook van de dam.) De personages van Griet Op de Beeck – twee zussen, hun vader, een kleinkind, een kunstschilder – waren zo levend, zo herkenbaar, zo kwetsbaar en zo vol goede wil dat je als lezer vanaf het begin van hen ging houden en alleen maar kon hopen dat het goed zou aflopen met hen. Hun eenzaamheid, hun gestuntel en hun onvermogen om gelukkig te zijn deden ons angstig naar adem happen, vooral omdat Op de Beeck subtiel te kennen gaf dat het heroïsche gevecht om vervulling van haar personages wel eens haar eigen en ons aller gevecht zou kunnen zijn. Lezeressen en lezers verspreidden de goede boodschap ‘Lees dat boek’ en de mond- aan mondreclame maakte van ‘Vele hemels’ een geliefde bestseller die in 2016 ook nog eens een film zal zijn.

uiteenlopende figuren en dus koos ze in ‘Kom hier dat ik u kus’ voor één centraal personage, Mona, en vertelde haar belevenissen in drie grote delen: als kind, als jonge vrouw van vierentwintig en als vijfendertigjarige. Met klem ontkent de auteur dat haar nieuwe roman een autografisch boek zou zijn, hooguit een persoonlijk boek, maar Mona was als kind natuurlijk niet toevallig ‘de (welbespraakte) waterval van de klas’ die graag verhalen schrijft. En als ze later dramaturge wordt, is dat net zoals Op de Beeck zelf die tien jaar in het theater heeft gewerkt.

Ook deze keer heeft de auteur van haar boek een familieroman gemaakt.

met een uitzonderlijk volgehouden empathie beschrijft Op de Beeck in rustig kabbelende alinea’s de verhoudingen tussen haar hoofdfiguren, tot de bedrieglijke vrede en de meligheid telkens weer verbroken worden door een onverwacht dramatisch voorval. Deze manier van schrijven werkt het best in het eerste deel, wanneer Mona negen jaar is. Iedere keer als ze als ingénue vertelt over haar vader op een ladder, over een veel te snelle autorit, over een schaatspartij op dun ijs, houdt de lezer zijn hart vast voor de dreiging van het naderende onheil. Ook in ‘Kom hier dat ik u kus’ staan weer mooie zinnen: “In zijn ogen zit onmetelijkheid en regen en gefluister en wind die waait, alsof hij elders is, wat ook zo is, geloof ik toch” en “Ik laat hem in zijn burcht, daar waar hij al jaren zijn dode hart bewaart”. Maar ze zijn minder talrijk dan in haar eerste boek, waardoor de lezer soms de indruk krijgt dat het schrijven dit keer wel heel erg makkelijk is gegaan en de uitgever opvallend minder kritisch is geweest voor zijn bestsellerauteur.

‘One-hit wonder’

Vroeg volwassen

En dan komt natuurlijk de grote uitdaging. Alle debuterende schrijvers, alle filmmakers (Michaël R. Roskam!), alle kunstenaars beseffen dat ze na een eerste succes moeten bewijzen dat ze geen eendagsvlieg, geen one-hit wonder zijn. Misschien hebben ze wel alles wat ze wisten en konden in die ene eerste enthousiaste worp gestopt en is het nu verder allemaal op. Als schrijvers willen doorgaan met creëren, als ze een oeuvre willen opbouwen en van hun leven een echt schrijversleven willen maken, is hun tweede boek een onverbiddelijke test. En dus heeft Griet Op de Beeck hard nagedacht. Ze kon natuurlijk onmogelijk opnieuw de levens vertellen van vijf

Ook deze keer heeft de auteur van haar boek een familieroman gemaakt. Mona is de toegewijde oudste dochter van een tandarts, die na de dood van zijn eerste vrouw hertrouwt met de verwende, dommige, onuitstaanbare Marie. Mona is vroeg volwassen, intelligent, plichtsbewust en verzoenend. Als ze opgroeit en in het artistieke theatermilieu terechtkomt, wordt ze het lief van een egocentrische schrijver, maar dan wordt haar vader ziek en komen er allerlei verborgen familiegeheimen aan het licht, tot de spanningen tussen Marie en de rest van het KOM HIER DAT IK U KUS gezin een dramatisch hoogtepunt bereiken. Griet Op de Beeck In haar beproefde associërende stijl, met uitgeverij Prometheus een goed oor voor clichés, met humor en 381 blz.

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

‘Werkbaar werk’ nog moeilijker in welzijn en gezondheidszorg

Plannen van nieuwe federale en Vlaamse regeringen beloven weinig goeds

OLIVIER REMY

In de gezondheids- en welzijnssector is het, gemiddeld genomen, even goed werken als in andere sectoren in Vlaanderen. Toch kampt de sector met specifieke risico’s die van werkbaar werk een belangrijke uitdaging maken in de komende jaren. De maatregelen van de nieuwe federale regering van Charles Michel zullen het voor veel werknemers daarbij niet gemakkelijker maken.

job die je niet overspannen of ziek maakt, die je motiveert en leerkansen biedt en die een goede combinatie werk-privé mogelijk maakt. Tussen 2004 en 2013 bleef de werkbaarheid van jobs in de welzijns- en zorgsector betrekkelijk stabiel. Zowat 58 procent van de jobs is ‘werkbaar’. Het Vlaamse gemiddelde ligt op 54,6 procent. Voor ongeveer 30 procent van de werknemers is de hoge werkdruk een risico. Het aantal taken dat ze moeten uitvoeren op een korte tijd is hoog en er zijn soms strakke tijdslimieten. Omdat er soms met heel kwetsbare mensen wordt gewerkt, vergroot dit het gevoel van werkdruk.

De zogeheten Werkbaarheidsmonitor van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen Emotionele belasting (SERV) is gebaseerd op een steekproef van 40.000 werknemers in Vlaanderen. Bijna Het risico op emotioneel belastend werk 17.000 onder hen hebben een enquête inge- treft 35,4 procent van de personeelsleden vuld. Op basis daarvan worden de resultaten in de zorgsector. Tien jaar geleden was dit per sector gegeven. ‘Werkbaar werk’ is een nog 41 procent. Al verschillen hier de cijfers

28 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

voor de sectoren. Eén op de twee werknemers in de jeugdbijstand en de gehandicaptenzorg heeft een emotioneel belastende job. Een kwart onder hen heeft het voorbije jaar soms last gehad van een of andere vorm van fysiek geweld. In de kinderopvang en de geestelijke gezondheidszorg zegt een kwart van de werknemers een emotioneel en geestelijk vermoeiende job te hebben. De mate waarin werknemers invloed hebben op de planning en de organisatie van het werk is verminderd. Bijna een kwart van de werknemers ervaart dit gebrek aan autonomie in de job. De vele discussies in instellingen over het plannen van de uurroosters en de almaar grotere flexibiliteit die personeelsleden moeten tonen heeft hier vermoedelijk mee te maken. Het onderzoek maakt het mogelijk om te vergelijken met de cijfers voor alle werknemers in alle sectoren in Vlaanderen. Een problematisch hoge werkdruk komt voor bij 30 procent van de non-profit-werknemers,

NON-PROFIT

De hoge werkstress in rusthuizen (35,3 procent) en ziekenhuizen (32,7 procent) is te verklaren door de vele taken die op korte tijd moeten worden uitgevoerd.

geeft meer personeelsleden het gevoel dat ze hun job minder zelf kunnen plannen. Mobiele ploegen inzetten heeft een deel van de flexibiliteit opgevangen maar door het personeelstekort op de werkvloer blijft de werkdruk dikwijls hoog. In de Werkbaarheidsmonitor is ook de vraag gesteld of werknemers denken dat ze hun huidige job kunnen blijven doen tot aan hun pensioen. Voor 60 procent is het antwoord op die vraag ja. En 34,4 procent zegt ja, op voorwaarde dat er aangepast werk wordt geregeld. Ook hier scoort de ouderenzorg slechter met terwijl het Vlaamse gemiddelde op 29 pro- 40 procent van het personeel dat een aancent ligt. passing van de job nodig acht. Maar dat was voor het verschuiven van de pensioenleeftijd naar 66 jaar in 2025 en 67 jaar in 2030. En voordat de regering-Michel de leeftijd Langer werken kan voor het SWT (brugpension) optrok naar 62 jaar. Hoe dan ook verklaart een derde niet zonder haalbare van alle personeelsleden op oudere leeftijd een aangepaste job nodig te hebben. Langer loopbanen. werken zal alleen lukken als het werk haalbaar en aantrekkelijk is. In de meeste van deze sectoren is er nachtRusthuizen werk. Dat heeft een invloed op de lichameDe rusthuizen en in mindere mate de zie- lijke belasting van de job. De minimumkenhuissector springen hier in het oog. De leeftijd voor SWT, nu 56 jaar, wordt door hoge werkstress in rusthuizen (35,3 procent) de nieuwe regering verhoogd naar 60 jaar en ziekenhuizen (32,7 procent) is te verkla- (vanaf 2017). Afwachten wat daarvan de ren door de vele taken die op korte tijd gevolgen zijn. moeten worden uitgevoerd. In veel gevallen komt er ook een emotionele belasting Broos evenwicht bij kijken. Veel rusthuisdirecties willen het personeel flexibeler inzetten, wat zich vaak Op basis van onderzoek uit 2013 kan je zegvertaalt in moeilijkere uurroosters. Dat gen dat werken in de zorgsector gepaard

gaat met een klein risico op werkloosheid. Veel voorzieningen zijn gespreid over de regio’s zodat de pendeltijden korter zijn dan voor wie in de privésector werkt. Wie in de zorg werkt heeft vaak meer motiverend werk en meer leerkansen. Het werk en het privéleven kunnen iets beter op elkaar worden afgestemd. Daar tegenover staat wel een hoge flexibiliteit. Maatregelen zoals ouderschapsverlof, tijdkrediet en de regels rond arbeidsduur zorgen er net voor dat er een evenwicht kan worden gevonden tussen flexibiliteit en de combinatie werk-privéleven. Hieraan raken kan dat broze evenwicht in het gedrang brengen. Ook de meest lichamelijk belastende jobs zijn terug te vinden in de ouderenzorg. De maatregelen van de nieuwe federale regering en de besparingen van de Vlaamse regering dreigen de werkbaarheid van de jobs in de welzijns- en gezondheidssector onder druk te zetten. Niet alleen wordt de leeftijd voor het wettelijk pensioen en voor SWT opgetrokken. Ook ‘landingsbanen’ zouden volgens de plannen pas mogelijk worden vanaf 60 jaar. Eind 2011 kon je nog vanaf je 50ste in een landingsbaan terecht komen. Nu zou dat dus worden verhoogd naar 60 jaar. Op amper drie jaar tijd verschuift de leeftijd met maar liefst tien jaar. Ook de besparingen van de Vlaamse regering dreigen de werkdruk te verhogen. Veel sectoren zoals de rusthuizen, de gezinszorg, de kinderopvang en de gehandicaptenzorg hebben nood aan extra personeel. De aangekondigde besparingen gaan in tegen de vraag naar extra mensen in de zorg. Als de nieuwe regeringen echt denken dat ze mensen langer kunnen laten werken, dan zullen ze ook werk moeten maken van haalbare loopbanen. Voor jong en oud.

Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 |

WAT ONZE LEZERS ERVAN DENKEN Wil jij graag je mening kwijt over één van de artikelen of berichten in jouw ledenblad? Of zijn er andere gebeurtenissen in de actualiteit die je sterk bezig houden? Alle interessante lezersreacties zijn erg welkom. We kunnen alleen brieven publiceren als we de naam en het adres van de schrijver (m/v) kennen. In principe vermelden we de initialen van de schrijver en zijn of haar woonplaats. Op uitdrukkelijk verzoek kunnen we die informatie weglaten. Soms moeten we een brief inkorten zonder aan de essentie ervan te raken. En als we een brief afdrukken wil dat niet automatisch zeggen dat de redactie het eens is met alles wat erin staat. Je lezersbrief wordt hier met interesse gelezen: Redactie Ons Recht, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen. E-mailen kan uiteraard ook: lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be.

BITTERE GELUIDEN L.A. - PER E-MAIL

Het ACV heeft erg stevig gereageerd op het federale regeerakkoord. Dat is goed te begrijpen. Zoals het er nu uitziet, betalen werknemers en gezinnen de rekening. Niet alleen federaal maar ook op Vlaams niveau trouwens. En toch keurden de parlementaire vertegenwoordigers van de christelijke arbeidersbeweging, gesteund door Beweging.net, alle aangekondigde maatregelen slaafs goed. Het heeft geen enkele zin om actie te voeren wanneer de eigen mandatarissen tegen hun achterban stemmen. Op de werkvloer zijn hierover bijzonder bittere geluiden te horen. Waarom nog deel blijven uitmaken van de christelijke arbeidersbeweging als het toch niets uithaalt? Ik ben bang voor een leegloop. Ik ben al 30 jaar lid van het ACV maar het wordt moeilijk om mijn lidgeld te blijven ophoesten als

onze eigen beweging ‘blauw’ is geworden. N.v.d.r. Uw ergernis is de onze. Bij het CD&V-congres in Brussel, dat het regeerakkoord moest beoordelen, heeft de LBCNVK dat in alle duidelijkheid met heel wat andere ACVcentrales in de verf gezet. Het is en blijft onze opdracht om deze totaal onevenwichtige en onaanvaardbare maatregelen te bestrijden. We zullen dat met volle overtuiging doen! Om dat in alle politieke onafhankelijkheid te doen rekenen we juist op u en al diegenen die willen dat wij als vakbond onze opdracht vervullen. Zonder onderscheid van kleur beoordelen wij wat ons aan politieke maatregelen niet zint. In het regeerakkoord staat heel veel dat ons niet zint. Steun ons voort om dit te bestrijden.

Nuttig voor notarisbedienden! Werk je als bediende bij een notaris? Dan hebben we goed nieuws voor jou. De LBC-NVK bundelde zopas alle cao-afspraken in een nieuw document voor 2014. In de bundel vind je alle specifieke sectorale collectieve arbeidsovereenkomsten van de sector van de notarisbedienden (paritair comité 216). Belangrijke en nuttig informatie voor jou als werknemer! Heb je een baan op een notariskantoor en ben je lid van de LBC-NVK? Dan kan je dit prachtige en volledige naslagwerk van wel 200 pagina’s gratis bestellen.

En dat via het e-mailadres van Gino Dupont: ginodupont@acv-csc.be.

30 | NOVEMBER 2014 | 118de jaargang | Ons Recht

CAO bundeling Notarisbediend en 2014

UITBETALING VAKBONDSPREMIE Opvoedings- en huisvestingsinstellingen Bij de opvoedings- en huis- Dit attest moet je bezorgen aan vestingsinstellingen (paritair het LBC-NVK-secretariaat in comité 319) wordt in de peri- jouw streek. ode van oktober tot december Om recht te hebben op de vakde vakbondspremie van 75 euro bondspremie moet je ten laatste uitbetaald aan leden die de volop 1 oktober 2013 lid geworden tijdse bijdrage betalen. Wie een zijn van de vakbond. Je moet verminderde bijdrage betaalt, ook in het refertejaar 2014 krijgt een premie van 37,5 euro. hebben gewerkt in een opvoeVan de werkgever heb je bij de dings- en huisvestingsinstelling loonstrook een lichtgroen for- die erkend is door de Vlaamse mulier gekregen dat dient als overheid. attest voor de vakbondspremie.

Centra geestelijke gezondheidszorg, kinderopvang (uitgezonderd onthaalouders) en Vlaamse centra voor gezondheid & preventie In de centra geestelijke gezond- formulier gekregen dat dient als heidszorg, de kinderopvang attest voor de vakbondspremie. (uitgezonderd onthaalouders) Dit attest moet je bezorgen aan en de Vlaamse centra voor het LBC-NVK-secretariaat in gezondheid & preventie is er jouw streek. een vakbondspremie van 75 Om recht te hebben op de vakeuro voor wie de voltijdse bij- bondspremie moet je ten laatste drage betaalt. Wie een vermin- op 1 oktober 2013 lid geworden derde bijdrage betaalt, krijgt zijn van de vakbond. Je moet een premie van 37,5 euro. De ook in het refertejaar 2014 hebpremie wordt uitbetaald tussen ben gewerkt in een instelling oktober en december. die erkend is door de Vlaamse Van de werkgever heb je bij de overheid. loonstrook een crèmekleurig

Scheikunde In de periode van 1 november 2014 tot 31 januari 2015 krijgen de gesyndiceerde bedienden uit de scheikunde hun vakbondspremie. De premie bedraagt 90 euro. Om er recht op te hebben, moet aan een aantal voorwaarden worden voldaan. Zo moet je in de loop van 2013 gedurende ten minste één maand tewerkgesteld (in dienst) zijn geweest in een onderneming die valt onder het paritair comité voor de bedienden uit de scheikundige nijverheid (PC

207). Ook moet je ten laatste op 1 augustus 2014 lid zijn van het ACV en nog altijd aangesloten zijn op het ogenblik van de uitbetaling. In orde zijn met de betaling van de ledenbijdrage is ook vereist. De premie wordt gestort op de rekening van de rechthebbende. Uitbetaling in speciën of via circulaire cheque is niet mogelijk. De rechthebbende moet zijn of haar attest ingevuld en ondertekend terugsturen naar het plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

INDEXAANPASSINGEN 215.00 kleding- en confectiebedrijf

Gino Dupont LBC-NVK 21-8-2014

Vorige lonen x 0,9979 (schaallonen en reële lonen).

Negatieve index. Als gevolg van de cao van 3 april 2003 wordt de eerste negatieve index niet toegepast maar verrekend bij de volgende indexaanpassing.

ONS RECHT

ACHTERKLAP

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER:

WALTER

Indian summer Elke dag dacht ik: dit is de laatste mooie, vanaf morgen krijgen we de zon niet meer te zien. Het zal grijs en donker worden en beginnen te regenen, miezerig regenen en venijnig verkillen. Zodat we vloekend de verwarming zullen moeten opzetten en de gordijnen dichttrekken en voorzichtig ons zomerjasje weghangen, zonder valse plooien, precies op het midden van een houten hanger, zodat we het binnen zeven of acht maanden terugvinden, onbeschadigd maar uit de mode, voor opnieuw een korte periode in de volle zon.

Maar nee, de nazomer, die legendarische Indian Summer, Altweibersommer, l’Eté Indien bleek eindeloos dit jaar. Het was licht toen we opstonden, het bleef zonnig en warm de hele dag en ‘s avonds, op terrassen en balkons en in alle tuinen van het land zaten mensen in hemdsmouwen en lichte jurken naar elkaar te glunderen achter een glas wijn, dromend van hoe het zou zijn om volop in zo’n heerlijk klimaat te wonen, zonder idiote tv-programma’s, maar rustig rondkijkend naar dat ene blad dat traag dwarrelde van die ene boom, windstil, in de luwte van het leven, even weer verzoend met de tijdelijkheid van het bestaan, tot en met de zonsondergang. Het mooie weer had natuurlijk zo zijn gevolgen. Neem nu mezelf. Ik probeer er een punt van te maken om ernstig aan de gang te blijven, kwestie van niet nog suffer en vergeetachtiger te worden dan ik al ben. Er moet geschreven worden dus, gelezen, gewerkt. Er zijn nog zoveel leerzame documentaires te zien en zoveel boeken te lezen. Ik mag van mezelf geen enkele mooie film overslaan.

Onvergeefl ijke zonde

Hà! IJdele hoop! Keep on dreaming. You wish! Niet tijdens de Indian Summer! Natuurlijk had ik mijn laptop naar beneden kunnen zeulen en voort prutsen in de tuin, maar zelfs dat leek mij nu, in deze heerlijke nadagen van 2014, een schandalige verspilling te zijn, een onvergeeflijke zonde tegen de natuur. En dus schikte ik kussens in een paar tuinstoelen, recht in dat laatste segment oktoberzonneschijn en ik liet me bestralen, gezond bestralen dan, met mijn ogen dicht, tot het laatste lux, de allerlaatste candela van de zon achter de rododendronstruik verdwenen was, alsof het daarna nooit of nooit meer licht zou worden. Man-van-het-licht

En o wonder, door de zon werd ik stilaan een zuiderse man-van-het-licht in plaats van een noordelijke man-van-de-plicht. Ik begon te bellen, met mijn telefoon op zonne-energie, naar die ene oude kameraad. Hé, amigo? Long time no see. Wat denk je? Vanavond? Op mijn terras? In de nazomer, we moeten ervan profiteren. Er zal drank en voedsel zijn, maar vooral drank, en we zullen het enkel over leuke dingen hebben, het goede leven, de vakantie en je kinderen en wat we vroeger zoal hebben meegemaakt. Hij vond het een aardig idee, mijn oude vriend, daar niet van, echt waar, maar nee, niet vanavond, sorry, niet op die superkorte termijn. Mag het ook in november zijn? Natuurlijk mag het ook in november. Eten en drinken en praten is altijd oké voor mij. Maar het zal dan niet in de zon zijn die avond. Het zal regenen en er zal minder warmte zijn, echte warmte dan, en ik zal denken: zou er een land bestaan waar het altijd Indian Summer is, van ‘s morgens tot ’s avonds, het hele jaar door?

MISSIE VAN DE LBC-NVK De Landelijke Bediendecentrale – Nationaal Verbond voor Kaderpersoneel (LBC-NVK) is een vakbond die als deel van het Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV) opkomt voor meer en sterkere rechten voor werknemers (m/v). De LBC-NVK is een onafhankelijke democratische organisatie met leden en militanten, die streeft naar solidariteit onder werknemers. Nationale en internationale solidariteit is een belangrijk doel en bindmiddel. De LBC-NVK staat voor een democratische kijk op de samenleving. Samen met gelijkgezinde bewegingen wil ze een strijdbare tegenmacht zijn.

Marijke Persoone Sudermanstraat 5 • 2000 Antwerpen HOOFDREDACTEUR: Denis Bouwen REDACTIESECRETARIS: Jan Deceunynck VORMGEVING: Peer De Maeyer DRUKKERIJ: Corelio Printing REDACTIE EN ADMINISTRATIE: Sudermanstraat 5- 2000 Antwerpen Tel. 03/220.87.11 • Fax 03/220.89.83 lbc-nvk.communicatiedienst@acv-csc.be www.lbc-nvk.be

LBC-NVK-SECRETARIATEN EN -STEUNPUNTEN • LBC-NVK AALST-OUDENAARDE Hopmarkt 45 - 9300 Aalst tel. 053/73.45.20 - fax 03/220.88.01 lbc-nvk.aalst@acv-csc.be Steunpunt: Koningsstraat 5 - 9700 Oudenaarde tel. 053/73.45.25 - fax 03/220.88.03 lbc-nvk.oudenaarde@acv-csc.be • LBC-NVK ANTWERPEN Nationalestraat 111-113 - 2000 Antwerpen tel. 03/222.70.00 - fax 03/220.88.02 lbc-nvk.antwerpen@acv-csc.be • LBC-NVK BRUGGE-OOSTENDE Kan. Dr. L. Colensstraat 7 - 8400 Oostende Steunpunt: Oude Burg 17- 8000 Brugge tel. 059/55.25.54 - fax 03/220.88.15 lbc-nvk.brugge-oostende@acv-csc.be • LBC-NVK BRUSSEL Pletinckxstraat 19 - 1000 Brussel tel. 02/557.86.40 - fax 03/220.88.05 lbc-nvk.brussel@acv-csc.be • LBC-NVK GENT Poel 7 - 9000 Gent tel. 09/265.43.00 - fax 03/220.88.08 lbc-nvk.gent@acv-csc.be • LBC-NVK HALLE Vanden Eeckhoudtstraat 11 - 1500 Halle tel. 02/557.86.70 - fax 03/220.88.06 lbc-nvk.halle@acv-csc.be • LBC-NVK HASSELT Mgr. Broekxplein 6 - 3500 Hasselt tel. 011/29.09.61 - fax 03/220.88.09 lbc-nvk.hasselt@acv-csc.be • LBC-NVK KEMPEN Korte Begijnenstraat 20 - 2300 Turnhout tel. 014/44.61.55 - fax 03/220.88.20 lbc-nvk.turnhout@acv-csc.be • LBC-NVK KORTRIJK-ROESELARE-IEPER President Kennedypark 16D - 8500 Kortrijk Steunpunten: H. Horriestraat 31 - 8800 Roeselare St. Jacobsstraat 34 - 8900 Ieper tel. 056/23.55.61 - fax 03/220.88.12 lbc-nvk.kortrijk-roeselare-ieper@acv-csc.be • LBC-NVK LEUVEN Martelarenlaan 8 - 3010 Kessel-Lo tel. 016/21.94.30 - fax 03/220.88.13 lbc-nvk.leuven@acv-csc.be • LBC-NVK MECHELEN-RUPEL Onder Den Toren 5 - 2800 Mechelen-Rupel tel. 015/71.85.00 - fax 03/220.88.14 lbc-nvk.mechelen@acv-csc.be • LBC-NVK VILVOORDE Toekomststraat 17 - 1800 Vilvoorde tel. 02/557.86.80 - fax 03/220.88.07 lbc-nvk.vilvoorde@acv-csc.be • LBC-NVK WAAS & DENDER H. Heymanplein 7 - 9100 Sint-Niklaas tel. 03/765.23.70 - fax 03/220.88.18 lbc-nvk.waasendender@acv-csc.be Steunpunt: Oude Vest 144 bus 2 – 9200 Dendermonde tel. 03/765.23.71 - fax 03/220.88.19 lbc-nvk.dendermonde@acv-csc.be

ALGEMEEN SECRETARIAAT Sudermanstraat 5 - 2000 Antwerpen Tel. 03/220.87.11, Fax 03/220.89.83 lbc-nvk@acv-csc.be | www.lbc-nvk.be Ons Recht wordt gedrukt op verbeterd krantenpapier. Dit papier wordt gemaakt op basis van gerecycleerd materiaal. Ons Recht | 118de jaargang | NOVEMBER 2014 | 31