Non Profit Gazet Winter 2015

NONPROFIT GAZET

SLONGS DIEVANONGS WERKNEMERS UIT DE NON-PROFIT MOGEN VAN MIJ GERUST 3 KEER MEER VERDIENEN

2 INHOUD

P 4-5 | SLONGS DIEVANONGS ZANGERES ÉN ACTIVISTE

P 6 - 7 | SNELLE HAP OKTOBER 2015 VOORBEREIDING NIEUWE WITTE WOEDE + BETOGING 7 LOUDERS + + BEVRAGING OUDERENZORG + TOUR DE FLANDRE ONTHAA SOCIALE VERKIEZINGEN, IETS VOOR JOU?

RS

P 8 -11 | DUBBELGESPREK: MARK SELLESLACH & JOOS WAUTE HOE BOOS IS DE WITTE WOEDE VANDAAG NOG?

P 12 - 13 | HOE DOEN ZIJ HET? HART BOVEN HARD EEN OP ÉÉN JAAR TIJD VAN EEN GROEPJE VRIJWILLIGERS NAAR ZE DAT? BETOGING MET 20 000 MAN. STRAF. MAAR HOE DEDEN

P 14 | RECEPT GEVULDE SCHELPEN. SNEL EN LEKKER!

P 15 | FACEBOOKMAN JE WERKT IN DE ZORG ALS... WIJ LIKEN HET VERHAAL VAN

P16 | ADRESSEN

N O N P R O F I T G A Z E T

HERFST 2 0 1 5

De non-profit gazet verschijnt drie keer per jaar en is een uitgave in alle van de LBC-NVK non-profit, de vakbond van de werknemers sectoren van zorg, welzijn en cultuur.

CONTACT | redactie@wittewoede.be HOOFDREDACTIE | Marc Wouters Geert WERKTEN AAN DIT NUMMER MEE | Maarten Brys, Peter Darin, De Wortelaer, Zakaria Sellam, Mark Selleslach V.U. | Mark Selleslach, Sudermanstraat 5, 2000 Antwerpen

ELS

3

EN 250 MILITANTEN VAN DE LBC-NVK NON-PROFIT BEREIDD OP DONDERDAG 22 EN VRIJDAG 23 OKTOBER DE NIEUWE 6 P WITTE WOEDE VOOR IN MOL. LEES MEER OP

EDITO

de LBC-NVK, als Binnenkort bestaat de witte woede 30 jaar. Al die tijd heeft oordelijkheid grootste vakbond in de zorg, welzijn en cultuur haar verantw worden. De opgenomen. Het resultaat van dat vakbondswerk mag gezien zijn er enorm loon- en arbeidsvoorwaarden van de werknemers in de sectorMisschien ben jij op vooruit gegaan en er kwamen tienduizenden collega’s bij. daar wel ééntje van? al secretaris Een ideale gelegenheid om Mark Selleslach, de huidige nationa n aan de brenge te samen rs Waute Joos en ofit, non-pr VK van de LBC-N in de sector, Joos vooravond van een nieuwe witte woede. Voor wie nieuw is Wauters is één van pioniers van de witte woede. e. De ene dag zie Ook in dit nummer, Slongs Dievanongs. Zangeres én activistmers aan één of je haar op de televisie en de volgende dag steekt ze werkne natuurlijk. ander piket een hart onder de riem. Zo hebben wij ze graag, zij erin geslaagd Tenslotte legt Wouter Hillaert van Hart boven Hard uit hoe vrijwilligers naar groepje klein een van groeien te uit tijd zijn om op een jaar 000 mensen op een burgerbeweging die op zondag 29 maart meer dan 20 straat bracht in de Grote Parade van Hart boven Hard. veel zuurstof om Heel wat af te lezen dus in deze non-profit gazet, maar ook er samen met ons kort binnen om bent klaar je zodat laden te op jen batteri de non-profit. voor te zorgen dat er nieuwe sociale akkoorden komen in de Veel leesplezier

Marc Wouters Hoofdredacteur

4

Heb je altijd al gedroomd van een carrière in de muziek?

Ja, eigenlijk wel. Al van kindsbeen af was het mijn droom om iets met muziek te doen. Eerst durfde ik die droom niet echt actief na te jagen. In deze maatschappij worden er bepaalde normen en waarden naar voren geschoven.

Zekerheid is heel belangrijk. Maar ja, toen zag ik Madonna bezig en dacht ik: “Dat wil ik ook doen!”

Hoe ben je eraan begonnen?

In Antwerpen hebben we geluk dat er veel plaatsen zijn met vrije podia. Al vrij jong trok ik daar naartoe. Als kind was ik altijd omringd door muziek. Mijn vader was een muzikant en ik hing rond met mensen uit de hiphopscene.

Bij de Antwerpse hiphopformatie ‘Halve Neuro’ begon ik zelf teksten te schrijven. Dat is ondertussen al 5 jaar geleden maar ik denk dat ik daar toch nog een tijdje mee doorga want daar komen precies goede dingen uit, al zeg ik het zelf (lacht). In de eerste plaats moet je content zijn met je eigen werk.

Je moet het niet voor iemand anders doen, maar voor jezelf.

Ondertussen ben je een vaste waarde in Vlaanderen. Het is hard gegaan met Slongs. Heb jij dat ook zo ervaren?

Ja, het is inderdaad heel snel gegaan.

Soms iets té snel zelfs. Dat is fantastisch maar tegelijkertijd loop je het gevaar dat je niet meer geniet van de weg die je aflegt. Je bent constant bezig en je hebt geen tijd om er veel bij stil te staan. Voor mij zou het dus eigenlijk wat trager mogen gaan zodat ik in elke etappe ten volle kan genieten van de weg. Ik ben een levensgenieter en geen go-getter. Ik zou graag nog 40 jaar muziek maken, dus snel hoeft voor mij eigenlijk niet.

We hebben je vorig jaar gezien op acties van Hart Boven Hard tegen de regeringsmaatregelen. Vanwaar dat engagement?

We leven allemaal samen op de wereld en moeten ervoor zorgen dat iedereen een rechtvaardig deel krijgt.

Mijn vader nam me vroeger mee naar betogingen tegen racisme en nucleaire wapens. Hij maakte me alert voor alles

SLONGS MENSEN UIT DE NON-PROFIT MOGEN VAN MIJ GERUST DRIE KEER MEER VERDIENEN

5

S DIEVANONGS wat het menselijke bedreigt. Hij heeft me veel waarden bijgebracht. Hij leerde me kritisch te zijn en niet zomaar alles te geloven. Ik vind engagement ook heel normaal. Mensen dragen altruïsme in zich. Maar door het materialisme en het kapitalisme zijn we dat helaas een beetje kwijt geraakt. Nu zijn we te veel met competitiviteit bezig. En dat terwijl samenwerking de enige manier is om iets op lossen.

Dus binnenkort komen we je opnieuw tegen op allerhande acties?

Ja, sowieso. Ik blijf mij inzetten tegen onrecht, ook als muziek en televisiewerk ooit zouden wegvallen. Want zo ben ik altijd geweest, zo zit de mens Charissa in elkaar.

Maak jij je zorgen over de richting waarin we als maatschappij evolueren?

Het “ieder voor zich”-denken wordt zwaar gestimuleerd. Maar van nature zijn wij helemaal niet individualistisch.

Mensen zijn kuddebeesten, we horen in groep te leven. Anders vereenzamen we en raken we vervreemd van elkaar.

Ik vind het bijvoorbeeld niet kunnen dat er iemand helemaal alleen in een appartement sterft en daar drie weken ligt vooraleer iemand alarm slaat. Dat is een van de gevolgen van die individualisering. Mensen hebben geen contact meer met elkaar.

Degenen die het minste hebben moeten weeral inleveren. De regering weigert maatregelen te nemen zodat de mensen die het meeste geld hebben ook een bijdrage leveren.

Onlangs zag ik een reportage over een gelekt document van de grootste bank in Zwitserland. In de reportage was er sprake van een lijst met fraudeurs. Op die lijst stonden meer dan 3000 Belgen. Onze regering, samen met andere Europese regeringen, had de lijst in haar bezit maar besloot er helemaal niets mee te doen. Er is maar één persoon veroordeeld, in GrootBrittannië. Hij betaalde een kleine boete en klaar was kees. Belachelijk toch? Dat is het bewijs dat de regering de grote vermogens niet durft aan te

pakken. Ze gaan het geld liever halen bij alleenstaande moeders en gepensioneerden. De regering is echt fout bezig en dat moet stoppen.

De LBC-NVK gaat de komende maanden actie voeren zodat de regering investeert in zorg, welzijn en cultuur.

Wat vind jij daarvan?

Ik vind het heel zorgwekkend dat de regering op één van de belangrijkste steunpilaren van onze maatschappij bespaart. Zonder kwaliteitsvolle, en door de overheid gefinancierde, zorg heb je geen samenleving. Het niveau van een samenleving laat zich meten aan hoe er voor de zwaksten gezorgd wordt. Gaan we besparen op onze eigen maatschappij en op gezondheid en ondertussen geld blijven steken in grote bedrijven die ons vervolgens beliegen? Kijk maar naar het hele fiasco rond Volkswagen. Dat is niet houdbaar.

Mensen die in de zorgsector werken zetten zich elke dag in om andere mensen te helpen. Zonder hen zouden we geen maatschappij hebben. Zij mogen van mij gerust drie keer meer verdienen. Want zij doen het niet voor het geld. Ze doen hun werk uit een diepe bewogenheid, uit empathie en een geloof in de mensheid. Dingen waar de politiek weinig kaas van gegeten heeft. Ik raad elke politicus aan om eens een week ergens mee te gaan draaien. Op de spoed, in een rusthuis, in een kinderdagverblijf of mee met de vuilkar. Op die manier zouden ze begrip hebben voor wat mensen meemaken op de werkvloer.

Heb je een boodschap voor de werknemers uit de zorg, welzijn en cultuur?

Eerst en vooral dikke merci aan iedereen in die sectoren. Zij zetten zich elke dag in om onze maatschappij een beetje mooier te maken. Blijven gaan en niet opgeven is de boodschap. Verenig je en sla de handen in elkaar. Laat je niet in hokjes duwen. Op de eerste plaats zijn we mensen. En alleen samen zullen we uit de miserie geraken.

6 7 LBC-NVK BEREIDDE WITTE WOEDE VOOR IN MOL

Op donderdag 22 en vrijdag 23 oktober verzamelden meer dan 250 vakbondsmilitanten van de LBC-NVK uit alle sectoren van de non-profit in Mol. Twee dagen lang staken ze de koppen bij elkaar over nieuwe sociale akkoorden voor de sector van zorg, welzijn en cultuur. Die zijn absoluut nodig want de noden in de sector zijn heel groot. Natuurlijk werd er op de tweedaagse niet alleen gepraat. In workshops werden ook al acties voor de nieuwe witte woede voorbereid.

Bekijk de foto’s op WWW.WITTEWOEDE.BE.

MET MEER DAN 100 000

betoogden we op 7 oktober 2015 tegen de maatregelen van de verschillende regeringen en de onrechtvaardige taxshift van de regering Michel 1. Onder hen ook heel wat werknemers uit zorg, welzijn en cultuur. Bekijk foto’s en een filmpje op www. wittewoede.be. Wist je dat… je jaarlijkse inkomensverlies, door de beslissingen die de federale en de Vlaamse regeringen hebben genomen, kan oplopen tot ruim 1000 euro?

Bereken zelf je verlies op WWW.ACV-CSC.BE [rechtstreekse link: https:// www.acv-online.be/acv-online/Actueel/Acties/overzicht/wat-kosten-je-debesparingen/berekeningstool-regeringsmaatregelen.html]

LBC-NVK ORGANISEERT UITWISSELINGSDAG PSYCHOSOCIALE RISICO’S

Op 19 november organiseerde de LBC-NVK een uitwisselingsdag over psychosociale risico’s. Eén op de drie werknemers in de non-profit kampt met een problematisch stressniveau. Dat wordt veroorzaakt door een te hoge werkdruk en een grote emotionele belasting. Lees er alles over op WWW.WITTEWOEDE.BE.

7

SNELLE HAP

TOUR DE FLANDRE ONTHAALOUDERS

In november 2015 organiseerde de LBC-NVK opnieuw een Tour De Flandre, een reeks infoavonden in heel Vlaanderen rond het proefproject werknemersstatuut voor onthaalouders.

Meer info op WWW.ONTHAALOUDERS.BE.

LBC-NVK VROEG WERKNEMERS HUN GEDACHT OVER WERKEN IN DE OUDERENZORG In mei 2015 lanceerde de LBC-NVK een grote enquête om te weten komen hoe werknemers in de ouderenzorg denken over het werken in de sector.

Meer dan 2 000 personeelsleden van vzw’s en commerciële rusthuizen vulden de enquête in. Een ruime meerderheid van 84 procent antwoordde duidelijk ‘ja’ op de vraag of de werkdruk is vergroot. Met de resultaten van de enquête wil de LBC-NVK de problemen in de sector aan de kaak stellen en aandacht vragen voor de noden en eisen van de werknemers.

DUBBELGESPREK MARK SELLESLACH & JOOS WAUTERS

Binnenkort blaast de witte woede 30 kaarsjes uit. 30 jaar strijd van de werknemers uit zorg, welzijn en cultuur, gemakshalve genoemd naar de kleur van de werkkledij die veel werknemers op acties droegen. Rond de tafel Joos Wauters en Mark Selleslach. Joos leidde de LBC-NVK non-profit tot 1995, Mark sinds 2004. Beiden hebben ervoor gezorgd dat de witte woede in dit land altijd groen kleurde. Maar wat is er op al die tijd veranderd? Hoe boos is de witte woede vandaag nog? De taperecorder gaat aan, om pas enkele uurtjes later terug uit te gaan.

JOOS | Toen ik begon waren de meeste werknemers in de zorg laaggeschoold. Pas op, die deden hun job goed hé, vaak met hart en ziel. Maar dat waren brave mensen en in the end hadden de zusters of de broeders én meneer doktoor het voor het zeggen.

Eind jaren 1970 begonnen de paters en de nonnen uit de sector te verdwijnen en deden heel wat geschoolde werknemers hun intrede. Zij wilden serieus betaald worden en eisten meer personeel. De sector moest veranderen om kwaliteitsvolle zorg te kunnen leveren. Die mensen met een professionele opleiding waren onze eerste militanten.

Mark, daar was jij één van?

MARK | Ja, ik werkte als opvoeder.

Opvoeders toen waren zwaar onderbetaald, met verschrikkelijk weinig volk en kregen geen enkele maatschappelijke erkenning. Onze strijd draaide niet alleen om geld maar ging over dat geheel. Toen ik zag hoe er daarover in de vakbond gediscussieerd werd ging mijn wereld open. Er werd niets voorgekauwd of opgelegd.

Joos zei mij: “Jij bent de megafoon van je collega’s.” Een megafoon versterkt en brengt naar buiten wat er in een

beweging gebeurt. Dat beeld ben ik nooit vergeten.

Als je achteraf de verhalen hoort dan lijkt het een beweging die spontaan gegroeid is.

JOOS | Integendeel. Met een aantal mensen was het heel hard werken om een beweging op gang te brengen.

Zelfs toen de regering de sector wilde inkrimpen. Personeel moest afvloeien en mensen moesten meer betalen voor zorg. Toen de werknemers uit de ziekenhuizen en de opvoedingsinstellingen daar samen tegen betoogden ging de bal aan het rollen.

Hoe is de idee van solidariteit tussen de sectoren en verschillende groepen werknemers gegroeid?

JOOS | Dat was heel bewust. Het is altijd duidelijk geweest dat wij elke sector uit de non-profit erbij wilden.

De ziekenhuizen en de opvoedingsinstellingen waren de grootste groepen en vormden dus per definitie de motor.

De andere groepen probeerden we mee te trekken. Dat was niet altijd even gemakkelijk maar iedereen in de non-profit moest mee. Natuurlijk moet je als vakbond ook het eigenbelang van elke sector dienen. Maar je ziet dat

zelfs wanneer sectoren apart actievoeren er een solidariteit vanuit de andere sectoren is.

MARK | De LBC-NVK heeft dat geheel aan elkaar gelinkt want elke sector heeft in essentie dezelfde problemen, enkel de context en financiering is anders. Waar ze maatschappelijk voor staan, dat is hetzelfde. In vergelijking met vroeger is de non-profit enorm gegroeid. Er zijn niet enkel meer sectoren, ze zijn ook groter. Als er spanningen of discussies tussen sectoren ontstaan is het belangrijk dat we de boel samenhouden. Dat is een bewuste keuze én de basis van ons succes.

JOOS | Het is ook heel belangrijk dat we de verschillende beroepsfuncties samenhouden. Precies omdat het allemaal één geheel vormt. Je hebt elkaar nodig. Een organisatie in de zorg heeft verschillende functies nodig om kwaliteitsvolle zorg te leveren. En die functies hebben allemaal hun waarde.

Hoe verliepen de eerste discussies over actievoeren in de zorg?

JOOS | Betogen was geen probleem.

Zolang men vrij kon of mocht nemen.

De nieuwe generatie directeurs liet over het algemeen het personeel wel wat toe. Maar om tot staking over te gaan… Dat was een ander verhaal. Ook in de vakbond was staking een zwaar discussiepunt. Men wou de gasten of de patiënten niet in de steek laten.

En men wilde geen sterfgevallen. Dus zijn we tot een compromis gekomen.

Iedereen deed het mogelijke in zijn of haar instelling. Wie kon, staakte.

Op een bepaald moment staakte niet enkel het personeel maar zelfs een directeur van een instelling. Nadien volgden zeven andere instellingen hun voorbeeld.

Mark, wat herinner jij je van de stakingen?

MARK | De discussies over staken hebben maanden geduurd en waren redelijk hard. Mensen meekrijgen was toen anders dan nu. Je hebt nu nog mensen die voor de eerste keer meegaan naar een betoging bijvoorbeeld.

Maar toen gold dat voor iedereen.

Niemand had al betoogd of voor een kabinet gestaan. Wij discussieerden ook echt over alles. Het verhaal rond minimumdiensten liep daar dan tussendoor. In de meeste instellingen was er al zo weinig volk dat ze eigenlijk altijd met een minimumdienst werkten. Minimumdiensten zijn onze zwakte én onze sterkte tegelijkertijd. Onze zwakte omdat de politiek zich dan niet veel aantrekt van onze staking. De patiënten hebben niet te veel last en wij doen toch voort met ons werk. Daardoor duurt een staking langer. Maar het is ook onze sterkte omdat het aantoont hoezeer we ons bekommeren om de mensen waarvoor we eigenlijk staken. We willen incidenten voorkomen en het leefbaar houden voor die mensen. Daarom kunnen we op hun steun en die van de publieke opinie rekenen. We discussieerden ook over harde acties en wat dat precies inhield. Dat ging er vaak hevig aan toe.

JOOS | Een aantal militanten haakten daardoor af. Ze betuigden hun sympathie maar lieten duidelijk verstaan dat ze niet meer meededen.

MARK | Dat is waar, maar het werkte in twee richtingen. Sommige militanten zouden ook afgehaakt hebben als we op een gegeven moment stopten met actievoeren. Velen waren het beu dat onderhandelingen maanden aansleepten en waren voorstander van hardere acties. Door die spanningen hebben we een superbelangrijk evenwicht gevonden. Dat was de opbouw van onze manier van actievoeren, confronterend maar niet agressief.

Dat betekent niet dat we soft zijn. De ‘zachte’ sector noemen ze ons. Dat kan me soms ongelofelijk storen omdat het niet waar is. Het ging er hard aan toe maar wel binnen bepaalde grenzen.

JOOS | Daar ben ik het compleet mee eens. Baldadigheid was nooit de intentie maar de kracht was aanwezig.

Je bent er ook nooit op afgerekend door de publieke opinie of de media?

JOOS | Men probeerde een aantal incidentjes wat uit te vergroten. Maar de sympathie van de publieke opinie was ongelooflijk groot. Want ieder van ons komt met de sector in aanraking.

Iedereen komt wel eens in een ziekenhuis bijvoorbeeld. Men zag hoe hard er gewerkt werd. Onze acties waren ook anders, wij komen niet bedreigend over. Onze betogingen zijn vrolijke optochten mét kracht.

MARK | Dat is heel eigen aan ons. We zijn confronterend zonder over de grens te gaan, ook al verlegden wij die grens soms. Men lachte dikwijls met onze ludieke acties. Maar dat is onze dynamiek. Iedereen doet zijn ding, pakt mee wat hij kan en we maken het plezant. Je had ons nooit mee buiten gekregen met zo van die saaie klassieke vakbondsbetogingen.

Is de witte woede vandaag nog relevant?

MARK | Dat hangt ervan af aan wie je het vraagt. Als je aan een politieker vraagt: “Komt er een nieuw sociaal akkoord voor de non-profit?”, dan zegt hij: “Neen, want er is geen budget.” Als je dat aan een werkgever vraagt, zegt die: “Ik weet het niet, maar als er eentje komt, dan wil ik erbij zijn.” En als je het mij vraagt, zeg ik simpelweg: “Ja”. Het is aan ons om voor dat sociaal akkoord te gaan. Dat is altijd al zo geweest, ook in de zogenaamde gouden jaren was er nooit budget voor ons. De politiek nam nooit uit zichzelf de beslissing om te investeren in de non-profit sectoren. En dat gaat vandaag niet snel veranderen. Als vakbond moet je dan het risico durven nemen en er alles aan doen zodat het toch lukt. Het zal met vallen en opstaan zijn maar het zal lukken. Het is niet schandelijk om af en

toe op je bek te gaan. Je mag geen schrik hebben om je kwetsbaar op te stellen of te verliezen. Als je op voorhand gaat incalculeren wat haalbaar is, dan ben je niet legitiem. Dan heb je de mensen eigenlijk bedrogen. Dat is een methode waar ik me niet goed zou bij voelen. Het verleden toont ook aan dat dat de verkeerde aanpak is. Hadden we vroeger eisen die voor sommigen niet haalbaar leken laten varen, dan zouden veel dingen die we toch gerealiseerd hebben er vandaag niet zijn.

JOOS | Een haalbare kaart onder tafel hebben in uit den boze. Dan ondermijn je de mobilisatiekracht én de zinvolheid van een vakbond.

Dankzij 30 jaar witte woede zijn de loon- en arbeidsvoorwaarden in de non-profit serieus verbeterd. Hoe overtuig je iemand die vandaag in de sector komt werken om zich te engageren in de witte woede?

MARK | Mensen meekrijgen is nu veel moeilijker. Het is waar dat men nu een beter loon heeft en dat men nu met meer volk is. Hoe moet je ze dan motiveren?

JOOS | Dat is inderdaad niet gemakkelijk. Maar men ziet ook wat er in Vlaanderen aan het gebeuren is. Ik vind het bijzonder treurig dat het maatschappelijk belang van de nonprofit ondergewaardeerd wordt.

Iedereen krijgt wel eens te maken met een zorginstelling. Iedereen heeft wel een familielid of kennis die in een zorginstelling zit. Dus iedereen snapt ons verhaal en het recht op volwaardige en gelijkwaardige zorg wel.

MARK | Ze zijn ook al heel lang de sector aan het bestoken met marketingpraat. Slogans als “Meer doen met minder volk” en “Slimmere zorg” willen eigenlijk zeggen dat je pas goed of slim bezig bent wanneer je meer rendabel bent met minder volk en middelen. Ze bekijken de zorg heel cijfermatig en dat gaat ten koste van de kwaliteit en betaalbaarheid. Wij hebben een heel andere visie op zorg. Slimmere zorg betekent voor ons betere zorg kunnen aanbieden. Bijvoorbeeld voldoende tijd hebben om met je patiënten te praten en te kunnen letten op alle

facetten van hun leven.

JOOS | Velen zijn mee met dat soort praat. We moeten proberen de maatschappelijke waarde van de zorg terug op de voorgrond te plaatsen.

Ik zie veel jongeren op de acties van de witte woede. Wordt je daar blij van?

JOOS | Ik word daar natuurlijk heel blij van. Het is heel positief dat je jonge mensen kan mobiliseren.

Dus je vindt niet dat jongeren vandaag niet meer geëngageerd zijn?

JOOS | Neen, ik zie dat jongeren zich op alle mogelijke gebieden engageren.

Ze brengen het alleen nog niet samen.

Maar dat is begrijpelijk wanneer je nog je weg zoekt in het leven.

MARK | Ik zie dat ook als positief. Ik vind wel dat we bewuster moeten omgaan met jongeren. We moeten met ze in discussie gaan en onszelf in vraag durven stellen. Het is niet de bedoeling dat we ze enkel mobiliseren om eens mee te gaan wandelen in Brussel. Misschien vinden ze dat het anders moet? Ze mogen ook hun rol spelen binnen de vakbond. Ze hoeven daarvoor niet meteen een politieke analyse te maken. We moeten met hen leren communiceren en hen tijd geven.

De anciens weten niet alles beter. Ik verwelkom het debat tussen jong en oud. En laat het maar goed kletteren!

Dat debat mag over van alles gaan; het behoud van verworven rechten, verlofdagen, noem maar op.

JOOS | Verworven rechten moet je koesteren.

MARK | Ik vind persoonlijk ook dat daar niets mis mee is. Laten we ze verworven rechten waar jarenlang voor gestreden is zomaar afpakken? Vaak krijg je dan het verwijt van ‘ouderwetse syndicalist’ naar je kop gesmeten. Maar dat leeft wel bij de militanten.

Binnenkort lanceert de witte woede zichzelf weer voor een aantal maanden, misschien langer. Zie je het zitten?

MARK | Natuurlijk wel, maar stap voor stap, hé. Als we alles doen wat we kunnen, dan zijn we goed bezig. We zullen het lang moeten volhouden.

En dat is moeilijk uit te leggen. We

hebben geen vast tijdsperspectief. En je kan ook niet van elke actie zeggen wat het precies heeft opgeleverd. Ik begrijp dat mensen zich die vraag stellen maar het werkt zo niet. Als we het vroeger sneller hadden opgegeven waar zouden we vandaag staan? Dat vraag ik me soms af. Hoe zou de sector eruit zien? Je moet die oefening eens maken. Ik doe dat dikwijls. Niet alleen om mezelf moed in te spreken, maar omdat het echt alles zegt. Tienduizenden jobs, als we ondertussen niet aan 100 000 zitten. En dat is echt niet overdreven.

Waarom heb je je in de witte woede geëngageerd?

MARK | Dat is een goede vraag, want je kan er ook voor kiezen om niets te doen.

JOOS | Maatschappelijk interesseerde deze sector mij.

MARK | Je hoort en ziet dingen die je aangaan en je niet zomaar kan laten passeren. Op een bepaald moment rol je daar in.

JOOS | En je engageert je tegenover mensen en dat werkt stimulerend. Je wilt de situatie verbeteren, je wilt er iets van maken.

MARK | Je wilt ook je geloofwaardigheid behouden. Als je ergens onderweg je geloofwaardigheid verliest dan heb je een gigantisch probleem. Het is niet gemakkelijk, we romantiseren het nu een beetje. Het is niet een soort eeuwige campagne voor een beter leven.

Uiteindelijk zit je in een beweging die regelmatig resultaten nodig heeft.

HOE DOEN ZE HET?

HART BOVEN HARD In de reeks “Hoe doen zij het� vragen we andere actiegerichte organisaties en bewegingen naar hun recept, het geheim van hun succes.

Voor deze editie van de zaten we samen met Wouter Hillaert, woordvoerder van burgerinitiatief Hart boven Hard.

Hoe is Hart boven Hard ontstaan?

Het begon eigenlijk allemaal in de zomer van 2014. Toen werd duidelijk dat de nieuwe Vlaamse regering volop op cultuur wilde besparen. Dat zorgde in de sector voor heel wat actiebereidheid. En dus hebben we een aantal mensen gemaild. Enkele dagen later zaten we met vijftig man rond de tafel: sommigen werkten in jeugdbewegingen, anderen in socioculturele verenigingen of vakbonden, er waren mensen uit de welzijnszorg, uit de verenigde verenigingen, enzovoort. Na een aantal vergaderingen en discussies kwamen we tot een alternatieve septemberverklaring (de septemberverklaring is de beleidsverklaring van de Vlaamse regering nvdr). In onze septemberverklaring pleiten we voor een meer menselijke kijk op de samenleving in tegenstelling tot de kille boekhouderslogica van de regering Bourgeois. Onze septemberverklaring werd door meer dan 300 organisaties ondertekend. Vervolgens voerden we in drie steden tegelijkertijd debatten met experten uit alle domeinen over

de septemberverklaring van Bourgeois. Die debatten zorgden voor veel enthousiasme. Mensen uit verschillende sectoren hoorden in volle theaters van elkaar dat ze op precies dezelfde politiek botsen. Daarna steunden we de vakbondsacties tegen de regeringsmaatregelen en op 29 maart 2015 was er uiteraard onze Grote Parade. 20 000 actievoerders schaarden zich achter tien hartenwensen voor een andere samenleving. Zij maakten in de gietende regen duidelijk dat er wel degelijk een positief alternatief is voor de regeringspolitiek.

Van enkele mails naar 20 000 man in Brussel, enkel met vrijwilligers. Hoe ging dat in zijn werk?

Een heel grote hulp is, cynisch genoeg, het beleid van de regering. Zij wil een ieder-voor-zich samenleving uitbouwen. Veel mensen staan niet achter het idee dat geld op de eerste plaats moet komen en dat je je dan pas kan afvragen wat voor samenleving je wilt. Maar natuurlijk ging niet alles vanzelf. In het begin was het zoeken. Hart boven Hard

brengt een hele brede groep mensen met verschillende invalshoeken samen.

Wat ons verbindt moest ieders eigen programmapuntje overstijgen. Het vertrouwen dat daarvoor nodig is, hadden we vrij vlug. Dan komt het er gewoon op neer dat een aantal mensen zijn verantwoordelijkheid opneemt, een paar lijnen uitzet en die voortdurend aftoetst bij onze zaterdagplatforms, ons parlement zeg maar. We zijn een open beweging. Iedereen kan meedoen als hij of zij zich akkoord verklaart met de alternatieve septemberverklaring. EĂŠn van de succesfactoren is onze toon. We doen terug een appel op menselijke waarden. Mensen zien bepaalde zaken in het dagelijkse leven in de slechte zin evolueren en geloven dankzij ons opnieuw in het feit dat we samen sterk kunnen zijn.

Op de Grote Parade was er ondanks de gietende regen toch een feel-good sfeer?

De Parade hebben we samen met de mensen van de Zinnekeparade georganiseerd. Zij overtuigden ons ervan dat

we niet enkel een tegen-verhaal moesten brengen. Zij zijn ook heel sterk in het aanspreken van de creativiteit van mensen. Wij leverden hen een kader op basis van onze tien hartenwensen en zij deelden dat op in 10 blokken. Elk blok kreeg een kleur en een bepaald object zoals een lied bijvoorbeeld. Daarna lieten we de deelnemers zelf daarmee aan de slag gaan. Voor ons is het heel belangrijk niet enkel mensen te mobiliseren om het getal aan te dikken. We willen hen vrijlaten om hen zich de gebeurtenis toe te eigenen. Iedereen krijgt een eigen plek binnen het geheel en men hoeft niet alles van bovenaf klakkeloos over te nemen. Om echt wervend te zijn moet je de mensen laten meedenken. Dat persoonlijk eigenaarschap is belangrijk. Maar dan wel in groep, want het middenveld is essentieel. Je moet gemeenschapsvorming creĂŤren. We hadden ook nooit zoveel mensen meegekregen als we nog altijd dezelfde defensieve anti-besparingsverhaal van in het begin brachten. We gaan voor iets wat nog moet komen, niet voor iets wat al verloren is.

GEVULDE SCHELPEN DE STRANDEN VAN DE COTENTIN IN NORMANDIĂ‹ ZIJN IDEAAL OM VAN VOLSTREKTE RUST TE GENIETEN. JE VINDT ER OOK PRACHTIGE SCHELPEN DIE JE PERFECT KAN OPVULLEN. HET IDEALE HAPJE VOOR BIJ HET APERITIEF. ALS BASIS FRUIT JE EEN UI OF 2 IN BOTER OF WAT OLIJFOLIE, KRUIDEN DOE JE MET WAT PEPER EN ZOUT. VOEG WAT BLOEM EN NADIEN MELK TOE, ROER DOOR ELKAAR EN LAAT EVEN INKOKEN ZODAT JE EEN BLANKE SAUS BEKOMT. JE GEBRUIKT TELKENS ENKELE LEPELS VAN DIT BASISMENGSEL. VULLING MET KIP EN CURRY Kook een kippenborst, of een stuk soepkip gaar in groentebouillon. Voeg wat van deze bouillon door de blanke saus tot ze de juiste dikte heeft. Mix fijn.

Snij het vlees van de kip in zeer fijne stukjes en voeg naar smaak ofwel zachte of scherpe curry toe. Hak wat peterselie of bieslook fijn en roer door het mengsel. Een eetlepel room zorgt voor extra verfijning.

VULLING MET ZALM Voeg 2 eetlepels kreeftensoep bij het basismengsel en voeg wat melk bij. Mix fijn. Kruid bij met peper en zout. Hak een 200 gr verse zalm fijn en roer door het mengsel. Indien je dat wenst kan je ook gerookte zalm of gepelde garnalen toevoegen, zelfs een scheutje whisky.

VEGETARISCHE VULLING Schil een aubergine, snij in blokjes en fruit zacht in olijfolie samen met een teentje look, een fijngesneden sjalotje en 2 roosjes broccoli. Als de groenten gaar zijn, mix je er wat van de basissaus bij. Snij een wortel in zeer fijne blokjes, roer door het mengsel en vul de schelpen. Suggestie: roer er wat gegrilde en gehakte pijnappelpitten door. Kruid met peper, zout en eventueel wat cayennepeper.

VULLING OP BASIS VAN KAAS Gebruik 2 grote eetlepels kruidenkaas. Roer er 4 fijngesneden champignons door en 2 tot 4 (half)gedroogde tomaten door. Kruid met peper en zout. Nog wat fijngesneden bieslook of peterselie en je kan opnieuw schelpen vullen.

FACEBOOKMAN Een tijdje terug begonnen we op Facebook de groep 'je werkt in zorg, welzijn of cultuur als...'. Wat maakt werken in zorg, in welzijn of cultuur zo speciaal, zo 'eigen', zo leuk? Daar willen we het in die groep over hebben.

“

Onlangs postte Els dit mooie verhaal: Eigenlijk zou je van die rustige nachten moeten genieten maar dan denk ik te hard na over mijn patiënten en dan heb ik de vrees dat ik hen te kort toe. Veel gebabbeld met mijn mensjes. Veel slechte slapers. En zo'n gesprek 's nachts als het ziekenhuis stil ligt geeft een extra dimensie. De patiënten zijn opener. Vertellen sneller over hun angsten, zorgen. Vaak is een luisterend oor genoeg en vallen ze vooralsnog in slaap waarna ik ze goed onderstop. Dat vind ik één van de fijnste dingen aan nachtverpleging. Mensen goed leggen in bed, even een aai over de bol en hen een zalige slaap wensen.

Simpel hé maar het geeft veel voldoening - bothways.

Ook iets delen met ons? Zoek ons op facebook: HTTPS://WWW.FACEBOOK.COM/GROUPS/JEWERKTINDEZORGALS/

wittewoede.be

alle nieuws uit de non-profit door de LBC-NVK

AALST-OUDENAARDE lbc-nvk.aalst@acv-csc.be Hopmarkt 45 - 9300 Aalst 053 73 45 20

ANTWERPEN lbc-nvk.antwerpen@acv-csc.be Nationalestraat 111-113 - 2000 Antwerpen 03 222 70 00

BRUGGE-OOSTENDE lbc-nvk.brugge-oostende@acv-csc.be Kan. Dr. L. Colensstraat 7 - 8400 Oostende 059 55 25 54

BRUSSEL lbc-nvk.brussel@acv-csc.be Pletinckxstraat 19 - 1000 Brussel 02 557 86 40

GENT lbc-nvk.gent@acv-csc.be Poel 7 - 9000 Gent 09 265 43 00

HALLE lbc-nvk.halle@acv-csc.be Vanden Eeckhoudtstraat 11 - 1500 Halle 02 557 86 70

HASSELT lbc-nvk.hasselt@acv-csc.be Mgr. Broekxplein 6 - 3500 Hasselt 011 29 09 61

TURNHOUT lbc-nvk.turnhout@acv-csc.be Korte Begijnenstraat 22 - 2300 Turnhout 014 44 61 55

KORTRIJK lbc-nvk.kir@acv-csc.be President Kennedypark 16D - 8500 Kortrijk 056 23 55 61

LEUVEN lbc-nvk.leuven@acv-csc.be Martelarenlaan 8 - 3010 Kessel-Lo 016 21 94 30

MECHELEN lbc-nvk.mechelen@acv-csc.be Onder Den Toren 5 - 2800 Mechelen-Rupel 015 71 85 00

VILVOORDE lbc-nvk.vilvoorde@acv-csc.be Toekomststraat 17 - 1800 Vilvoorde 02 557 86 80

WAAS & DENDER lbc-nvk.waasendender@acv-csc.be H. Heymanplein 7 - 9100 Sint-Niklaas 03 765 23 70

JE WERKT IN DE SECTOR VAN ZORG, WELZIJN EN CULTUUR? WIJ ZIJN JOUW VAKBOND. WORD LID. CHECK WITTEWOEDE.BE OF SPRING BINNEN IN ÉÉN VAN ONZE SECRETARIATEN.