ο λεκορμπυζιές φύλλο 4ο

νοε9 φύλλο 4ο

Ζάχα Κατίν: Εμπρός λοιπόν, στα trends που λάνσαρε

η γενιά των ασυμβίβαστων αρχιτεκτόνων! Βγάλτε τις ζώνες κορίτσια και βάλτε τις στο λαιμό. Συνδυάστε «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε» με φούξια λεοπάρ μπολερό, σε πολύ μικρότερο νούμερο απ’ ό,τι φοράτε, που αφήνει ελεύθερο το στέρνο, για περιπτώσεις ειδικά έκτακτης συνέλευσης είναι must! Η φούστα, πάντα σατέν, και φορεμένη όχι λιγότερο από 12 μέρες, ανεβαίνει ως το στομάχι για να αποκαλύπτονται όλοι οι πόντοι του «φυλάσσεται εκτός πλυντηρίου» καλσόν. Και η σύνθεση του όλου styling συνεχίζεται με πενταήμερη απομάκρυνση του μαλλιού από κάθε βρύση και ντουζιέρα! Πιάστε δυο τρεις τούφες από τα μαλλιά σας, ξάστε τα και ρίξτε μπόλικη λακ! Το μόνο που μας λείπει τώρα είναι ένα άψογο μακιγιάζ: έντονοι μαύροι κύκλοι στα μάτια σαν από δεκαπενθήμερο ξενύχτι και διακριτικό πορτοκαλορόζ lipgloss στα χείλη και είστε έτοιμες! Νίκος Μπλαμπλαβίλας: Μα τι σ’έπιασε? Α, κατάλαβα! Τα πάντα στο βωμό του style! Και στο καπάκι, περιδρομιάζουμε απ’ όλες τις διπλωματικές για να ξελογιάσουμε την πείνα μας τόσες ώρες, πού λεφτά για πέταμα? Αλλά γιατί τόση τσαντίλα? Ζάχα Κατίν: Εμ, αγάπη μου είναι να μην είμαι τσαντισμένη? Και καλά το styling και το catering! Αλλά όχι είμαστε αρχιτέκτονες και αλίμονο πώς μπορείς να μου ζητάς το βιβλίο που μόλις άρπαξα από τη βιβλιοθήκη πρώτη πρώτη ? Και αν είναι δυνατόν! Απομακρύνσου από το σχεδιαστήριό μου! Δεν θα επιτρέψω να ξεσηκώσεις τις ιδέες μου! Είναι δικές μου και μόνο! Ωχουυυ! Η σύγχυσή μου δεν περιγράφεται! Ν.Μ.: Α καλά, δεν την παλεύεις σήμερα Ζαχούλα! Θα τα πούμε στο επόμενο τεύχος!

DA J e N E C H “Ένας θρύλος ξυπνά! Δύο καταραμένα αρχιτεκτονικά εργαλεία προκαλούν τις δυνάμεις του κακού! Ύστερα από την τελική μάχη, τίποτε δε θα είναι το ίδιο...”

- Βραβείο Ένωσης Κρητικών 2004

Η διάσημη υπερπαραγωγή γυρισμένη στο αίθριο του Αβέρωφ, 5 χρόνια μετά, επίκαιρη όσο ποτέ. http://www.dajenech.co.uk/

Ο λεκορμπυζιές σας εύχεται καλό χειμώνα και καλή σχολική χρονιά!

W o r k s h o p @ n t u a

Την Τετάρτη αντί για τελεία βάζουμε ερωτηματικό.

TI; -Συζήτηση με θέμα: “πολιτική και αρχιτεκτονική” -Πέντε εικαστικά εργαστήρια σε ομάδες, που θα επεξεργαστούν το θέμα με ένα διαφορετικό μέσο το καθένα

φωτογραφία

κατασκευή μικρής κλίμακας_επέμβαση

αφίσσα

graffity_επέμβαση σε τοίχο

σύνταξη έκτακτου ημερήσιου λκζ* -Μικρού μήκους διαλέξεις από καθηγητές της σχολής -Πάρτυ!! Με guest_djs καθηγητές που θέλουν να θυμηθούν τα νιάτα τους_ μην το χάσετε! Επίδοξοι ντιτζέηδες προηγούμενων γενεών, sign up! ΠΟΙΟΣ; -Όλοι εσείς, αναγνώστες του λκζ και μη.

-Προσκεκλημένοι όλοι οι καθηγητές, ως απλοί συμμετέχοντες ΠΟΤΕ; -Την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου ΠΟΥ; -Στη σχολή (αίθουσα Τ10 ή Τ12 μικρή) ΠΩΣ; -Συντονισμός από την ομάδα Πάτσγουορκ -Έκφραση_σύγκρουση ατομικών απόψεων από όλους. Ρίξτε τα προσωπεία, παρατάξεων και μη, και εκπροσωπήστε τον εαυτό σας σε μία συζήτηση και δημιουργία καθαρά αρχιτεκτονικού περιεχομένου. ΓΙΑΤΙ; -Γιατί είναι κάτι που μας απασχολεί όλους. Γιατί ο αρχιτέκτονας είναι κοινωνικό όν και αυτό αντανακλάται στις συνθέσεις του. Γιατί έχουμε ευθύνη. Γιατί το ΝΜΑ είναι μη-κτίριο. Γιατί οι καιροί που ζούμε το απαιτούν. Γιατί ο Αλέξανδρος σκοτώθηκε δίπλα μας. Γιατί στις σχολές υπάρχουν παρατάξεις. Γιατί οι αναπλάσεις επηρεάζουν τις ζωές πολλών. Γιατί η νομοθεσία είναι αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης. Γιατί βάζουμε κάγγελα στους φράχτες των σχολείων. Γιατί μας απασχολεί η γειτονιά. Γιατί πήγαμε εκδρομή στην Κούβα. Γιατί πήγαμε εκδρομή στη Νέα Υόρκη. Γιατί σχεδιάζουμε αυθαίρετα. Γιατί ζούμε αυθαίρετα. το workshop την τετάρτη δεν μπαίνει με ερωτηματικό. απλώς μπαίνει. σας περιμένουμε εκεί. *η ευκαιρία σας να γίνετε για μία μέρα η συντακτική ομάδα της περίφημης φυλλάδας!

Ολ-αίθριο Σουβενίρ Ζούμε σε έναν καιρό που μαστίζεται από την αδράνεια. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή τριγύρω μας. Παθητική σκέψη, παθητική δημοκρατία, παθητική αρχιτεκτονική. Όχι πολύ μακριά, κτίρια σε όλο το κέντρο της Αθήνας εγκαταλείπονται, θελημένα ή όχι, αδρανούν, ερημώνουν. Κτίρια από όλα τα layers της αρχιτεκτονικής ζωής της πόλης. Γερμανικός κλασσικισμός, μοντερνισμός, λαϊκά σπίτια, μεσοπολεμικές πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα. Η γοητεία της φθοράς και η ιστορική τους αξία, ως τεκμήρια μιας άλλης εποχής, τα μετατρέπουν από κτίρια σε μνημεία. Η πολιτεία μεριμνά (κάποιες φορές χωρίς να το θέλει_προσφυγικά Αλεξάνδρας πχ.) για την συντήρηση τους, την “αποκατάσταση” τους. Παγώνει το χρόνο. Σε μια εποχή αδράνειας, αδρανοποιούμε τα κτίρια. Κόβουμε το φίλμ της ζωής τους σε ένα καρέ. Ποιό καρέ διαλέγουμε; Η ηθική της αναστήλωσης ειναι αμφιλεγόμενη. Σε ένα πατσγουορκ όπως η Αθήνα, τα κτίρια σπάνια διακρίνονται για την καθαρότητα του “στυλ” τους (sic.). Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια γίνονται μουσεία. Εκθέτουν την ιστορία τους, εκθέτουν τα σωθικά τους, εκθέτουν τη ζωή τους. Από κοινοί θνητοί γίνονται θρύλοι. Η ζωή τους γίνεται “δημόσια”. Η ζωή τους σταματά σε ένα καρέ. Λουστράρεται και εκτίθεται. Ταυτόχρονα η Αθήνα επεκτείνεται στα προάστιά της. Αμφίβολης αρχιτεκτονικής κτίρια, δίχως πολεοδομικό σχεδιασμό, γεμίζουν τα σύνορα της πόλης. Χτίζουμε κι εγκαταλείπουμε. Ένα δίπολο δίχως λογική. Η αδράνεια της σκέψης.

Ο ήλιος διαγράφει το βιοκλιματικό του κύκλο φωτίζοντας εδώ και 150 χρόνια το κτίριο Αβέρωφ. Τον τελευταίο καιρό, λάμπουν στις αχτίνες του οι αρμολογήσεις της όψης τονισμένες από γραφίτη. Σωματίδια σκόνης γεμίζουν το αίθριο. Είναι τα μόνα που το γεμίζουν. Η ζωή έχει αφαιρεθεί από το πρότερο σπίτι της αρχιτεκτονικής σχολής. Οι φοιτητές γεμίζουμε τις αίθουσες του κτίριου Χημικών. Αναμένουμε την επιστροφή μας σε έναν χώρο που ετοιμάζεται για να αδρανοποιηθεί. Η αναγωγή του κτιρίου Αβερωφ σε μνημείο έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Δεν του αποδώθηκε για την Αρχιτεκτονική του ποιότητα, η οποία στο πέρασμα των χρόνων έχει αμφισβητηθεί, αλλά σαν σκηνικό της πτώσης της δικτατορίας. Η σημασία της ζωής που έκλεισε στο σώμα του καθρεφτίστηκε στην μνημειοποίηση του όχι ο αναγεννησιακός του διάκοσμος ή οι αρχαϊκοί ρυθμοί. Το Αβέρωφ ξεσκονίζεται. Τα μάρμαρά του έχουν λουστραριστεί και ο ζωγραφικός διάκοσμος επανήλθε στην πρότερη του αίγλη. Σε κάποια σημεία οι οπές από τις σφαίρες που έχει “φάει” κρύφτηκαν. Το Αβέρωφ έμεινε στο καρέ του. Η ζωή έφυγε από αυτό. Έντονες συζητήσεις θέλουν το Αβέρωφ να μετατραπεί σε μουσείο. Είναι η αναμενόμενη κατάληξη της αδρανοποίησης ενός κτιρίου. Με τον τρόπο αυτό κανείς δεν θα μουτζουρώσει ξανά τους τοίχους, και κανείς δεν θα σκεφτεί σε αυτό για το μέλλον του. Το Αβέρωφ είναι ένα κτίριο μνημείο όσο η ζωή μέσα του συνεχίζει να προσφέρει ελπίδα.

Οι πρόσφατες καταστροφές που υπέστη το Αβέρωφ στα Δεκεμβριανά έχουν πολλαπλές αναγνώσεις. “Μας φταίνε οι γνωστοί-άγνωστοι που δεν επικοινωνούν με τα λαξεύματα της τέχνης πάνω στα μάρμαρα;” ή μήπως μας φταίει μια κοινωνία στην οποία τα μνημεία αντιμετωπίζονται σαν εκφραστές μιας πολιτικής κατάστασης και δέχονται την οργή των μαζών; Ο ορθολογισμός του γερμανικού προσωπείου του κτιρίου, που συνομιλεί άμεσα με την τριλογία της Πανεπιστημίου, εκφράζει καθεστωτικά αισθήματα άσχετα με τον παλμό των φοιτητών του ’74, του 2009.. Οσο η ζωή φεύγει από το Αβέρωφ και μένει η λουστραρισμένη πρόσοψη, το κτίριο θα αποκόπτεται από το συλλογικό συνειδητό ως μνημονικό κρεμαστάρι της ανατροπής και της ελπίδας και θα γίνεται ψυχρό μνημείο μιάς ξενόφερτης αρχιτεκτονικής που θαυμάστηκε για λόγους εθνικής συνοχής. Τότε θα δέχεται πολύ περισσότερα πυρά απ’ότι σήμερα. Η ζωή οργιάζει στα κτίρια που πλαισιώνουν το Αβέρωφ. Μαζί με την μουσειοποίηση του Αβέρωφ τίθεται το θέμα της μεταφοράς της σχολής αρχιτεκτόνων στην πολυτεχνειούπολη. Οι υπερμαχοι της προοπτικης αυτής εκθειάζουν την άπλα του “σύγχρονου” campus, την αποκέντρωση της πανεπιστημιακής κοινότητας, την μεταφορά (αντί της κατάργησης) του ασύλου, σε ένα μέρος που δεν θα καθίσταται προβληματική η εφαρμογή του. Η ερήμωση του κέντρου από την έξαλλη νεολαία, η τακτοποίηση και μουσειοποίηση του. Η αδράνεια. Από εκεί που στεκόμασταν ως φοιτητές ανάμεσα στο δίπολο “καρδιά” ή “έντερο” του Μπίρη (aka Αβέρωφ ή Χημείο) , καλούμαστε να εξοβελιστούμε από τον οργανισμό της πόλης σαν παράσιτα. Οι αρχιτέκτονες είναι οι μικροοργανισμοί της πόλης, η τοποθέτηση τους στα μοντερνιστικά κουτιά της πολυτεχνειούπολης έξω από τον αστικό ιστό θα μορφώσει γενιές αρχιτεκτόνων δίχως αστική παιδεία. Το κτίριο Αβέρωφ με τη συγκεντρωτική δομή του αιθρίου διαμόρφωνε το ιδανικό περιβάλλον για τη συλλογική πρακτική του αρχιτεκτονικού λειτουργήματος. Η ζωή μας στο Χημείο έχει ήδη λάβει μια νότα ατομισμού. Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι κρίσιμη. Τα κτίρια στο κέντρο ερημώνουν. Η πολυτεχνειούπολη χτίζεται. Το άσυλο είναι μία σημαία στην οποία τυλίγεται όλος ο φόβος της μικροαστικής κοινωνίας. Το άσυλο συνοδεύει κάθε αναφορά σε βανδαλισμό, και γίνεται βασικό επιχείρημα της μουσειοποίησης του κέντρου. Η δράση και η αντίδραση της φυσικής νομοτέλειας. Οποιαδήποτε κοινωνική ανατάραξη προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο συντηρητισμό και αδράνεια. Στη συζήτηση για το άσυλο απουσιάζει η αναφορά στην εκ των έσω κατάργησή του. Η κατευθυνόμενη πολιτική σκέψη στις σχολές. Η κατευθυνόμενη πολιτική σκέψη στα σπίτια μας. Η αδράνεια της κοινωνικής ανησυχίας είναι βασικό αποτέλεσμα της καταστρατήγησης του άσυλου του εγκεφάλου μας. Το άσυλο έχει απαξιωθεί από τα μέσα του και όλη η φασαρία γίνεται για να πέσουν τα χωρικά προσχήματα. Η ζωή που άλλοτε γέμιζε το Αβέρωφ κινδυνεύει να μουσειοποιηθεί και η ίδια σε μια μελαγχολική ανάμνηση της ενεργητικότητας. Οι ερχόμενες μέρες μπορεί να γίνουν ακόμη ένα σκηνικό βανδαλισμού του Αβέρωφ. Δεν μας πειράζει που οι γνωστοί-άγνωστοι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τα λαξέυματα της τέχνης. Πειράζει που η συζήτηση θα στραφεί στην εξοστράκιση μας από το χώρο ζωής μας. Αφού προστατέψουμε το κεφάλι μας πρέπει οι ίδιοι να είμαστε εδώ για να προστατέψουμε τη ζωή στο Αβέρωφ. Να το κάνουμε δικό μας. Να το κάνουμε ξανά από μνημείο κτίριο. “Αυτό ‘ναι που κάποτε μας ξενίζειη υπερτροφία του αμετάβλητου” ‘Ελένη‘, Γιάννης Ρίτσος.

ο λεσκορμπυζιές τούτο εδώ είναι το πρωτάθλημα / πες μιαν ατάκαν, κάνε μιαν πράξην ζηλευτή, και τσέκαρε τη φυλλάδα να δεις που πλασάρεσαι στον πίνακα την τρέχουσα αγωνιστική / φχαριστούμε για την ακούσια συμμετοχή.

1. Τσουδερός Ιωάννης 2. Α.Τ.

3. Λιακατάς Ιωάννης 4. Γυφτόπουλος Σταύρος 5. Γιαννίτσαρης Γιώργος

7π 5π 5π 4π 4π

Καλή αρχή κύριε Γυφτόπουλε, χαιρόμαστε τόσο που αναμορφώνετε το επώνυμό σας, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ζάχας. Πολύ μπροστά ο Άγνωστος Τελειόφοιτος. Διπλωματική με τσιπουράκι και χταποδάκι. Σσσσσσ...

ΑΒΕΡΩΦ _η οδός ΦΩΡΕΒΑ _εντέβα ΦΩΒΕΡΑ _τρομάρα μου ΩΡ ΒΕΦΑ _ωρ μαμαλάκης ΩΡΦΕΑ Β _με την άρπα σου. β ΕΦ ΡΑΒΩ _κι εγώ καλά ράβω ΡΕ ΒΑΦΩ _με συγχωρείς, δεν το ήξερα ΦΑΩ ΒΡΕ _φάε και σκάσε

εκστρίμ λουκαλάϊξ

βς Ζαν Νουβέλ

Ντόκτορ Ήβολ

λεκορμπυζyes!

λεκορμπυζno!

δώστε τέλος στην πείνα του αρχιτέκτονα

νέα ταπετσαρία στο κλιμακοστάσιο του τοσίτσα

_Ευτυχώς που τρέχουν οι διπλωματικές, να τσιμπάμε και τίποτα, γιατί νηστικό αρκούδι δε συνθέτει.

_55000 αφίσες για τη 17. Λίγη οικονομία. Ένα μέτρο. Μία συνείδηση. __;;

μπιρη μπιρη μπιρη_του εμουπου το σουβενιρι

Στοιχειώδης άσκηση αβερώμπικ για τον αγουροξυπνημένο αρχιτέκτονα.

1. Πέφτουμε στα τέσσερα και προσπαθούμε, χωρίς να λυγίσουμε το σβέρκο, να δούμε ανάμεσα από τα πόδια μας.

2. Φέρνουμε τα πόδια μπροστά και χαλαρώνουμε με το βούδα.

3. Μαζεύουμε τα γόνατα στο στήθος και κουνάμε μπρος πίσω σαν τη μικρή ελένη.

4. Γυρνάμε, εν συνεχεία να ξεκουράσουμε το ταλαιπωρημένο κορμί μας στον τοίχο πίσω.

5, 6. Σηκωνόμαστε σπρώχνοντας με τα πόδια, τρίβοντας την πλάτη στον τοίχο, για βελτίωση της ροής του αίματος.

7. Από αυτή τη θέση σκύβουμε πάλι και προσπαθούμε μήπως τώρα καταφέρουμε να δούμε ανάμεσα από τα πόδια.

8, 9. Μετανιώνουμε και αργά γυρνάμε στην προηγούμενη στάση.

10. Γυρνάμε στο πλάι και χορεύουμε τεκτόνικ α λά ναυτάκι.

11, 12. Καυχιόμαστε ότι έχουμε τεράστιο πέος κι ότι ο διπλανός μας είναι οπωσδήποτε κοντύτερος.

neufert-οικοδομική σ.29