Fransmannskollur. Innst í firðinum þar sem sjórinn mætir landinu er fjallið Hólshyrna. Frá bænum séð virðist fjallið vera jafnhliða þríhyrningur eða fullkominn pýramídi. Á úrkomulausum vetrardögum feykir vindurinn snjó af fjallstoppinum. Snjórinn líkist þá þykkum reyk sem stígur upp úr þríhyrningslaga reykháfi eða anda sem reikar um fjöllin og berst undan vindunum. Ef maður nálgast fjallið frá Hólsdal kemur í ljós að fjallið er ílangt og minnir á bát sem hefur verið hvolft. Frábær sjónvilla sem að kveikti í mér neista í hvert skipti sem ég uppgötvaði að ég hafði verið blekktur. „Hólshyrnan virðist hafa hvassan topp en þegar upp er komið blasir stór slétta við,“ sagði Ö.. Hann bar sig eins og stoltur fashani og var fremstur í litlum hópi sem var á ferð upp bratta fjallshlíðina. „Ég geng hratt til þess að ég geti stoppað oftar. Við Íslendingar erum latt fólk!“ Skömmu áður en toppinum var náð hafði útlendingunum tveimur í hópnum, mér og Eistanum K., orðið órótt. Í stað skógi vaxinna fjalla sem við vorum vön að ganga á var þetta fjall alveg bert. Að ganga á toppinn var eins og að ganga upp rennibraut. Eitt feilspor og þá rennur maður óhindrað alla leið að fjallsrótum. Eða það héldum við að minnsta kosti. Ö. sat á steini og reyndi að skemmta okkur með einni af hans fjölmörgu sögum. Hann sagði okkur hvað fjöllin í kring um okkur hétu og beindi athygli okkar að fjallshrygg handan dalsins. Á meðal fjallatoppanna sem risu hver af öðrum var einn sem bjó yfir myrku leyndarmáli. „Þetta er Fransmannskollur. Upp úr 1970 komu tveir franskir fjallgöngumenn í bæinn. Þeir voru líklega fyrstu útlendingarnir sem komu hingað sem ferðamenn en ekki til að vinna. Einn daginn fór annar þeirra í fjallgöngu og sneri ekki aftur. Hans var leitað í margar vikur en án árangurs. Upp úr því fór veður versnandi og björgunarmennirnir ákváðu að þeir yrðu að fresta leitinni. Síðar um haustið sá bóndi nokkur hvar hópur hrafna hnitaði hringa yfir sama staðnum nokkra daga í röð og lét hann yfirvöldin vita. Þegar björgunarsveitin komst loks á staðinn sem bóndinn hafði bent þeim á fundu þeir Frakkann unga. Hann lá nakinn á flötum kletti og sneri lófunum til himins. Hrafnarnir sem höfðu þegið þessa fórn höfðu tekið það af augum og innyflum sem þeim bar. Í dagbókinni hans sem fannst á gistiheimilinu stóð: „Hér hef ég fundið það sem ég leitaði alltaf að.““ Þegar við komum loksins upp á sléttuna hafði bærinn horfið sjónum okkar. Fjallgarðar allt í kringum okkur og heiður íslenskur himinn fyrir ofan. Við skiptum með okkur appelsínum og súkkulaði. Ég lagðist niður og notaði bakpokann minn sem kodda. „Ég vona að þeir nefni þetta fjall ekki Grikkjakoll!“ sagði ég. Hinir hlógu. Þegar maður hefur heilt fjall sem hryggjarstykki langar mann nefnilega ekkert til að standa upp.
5 Η κορυφή του Γάλλου. Στη μύτη του φιόρδ, εκεί που σταματά η θάλασσα να εισβάλλει στη στεριά, βρίσκεται το όρος Χόουλσχιρτνα. Κοιτώντας το από την πόλη, το βουνό, φαίνεται να έχει σχήμα ισόπλευρου τριγώνου ή τέλειας πυραμίδας. Τις χειμωνιάτικες μέρες που ο καιρός είναι ήρεμος ο αέρας σηκώνει το φρέσκο χιόνι από την κορυφή του βουνού. Το χιόνι τότε μοιάζει με πηκτό λευκό καπνό που βγαίνει από τριγωνικό καμίνι ή με πνεύμα που περιπλανιέται στα βουνά αφήνοντας τον άνεμο να το σπρώχνει κατά 'κει που αυτός νομίζει καλύτερα. Πλησιάζοντας το όμως από την κοιλάδα Χόουλσνταλουρ που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του, αποκαλύπτεται πως το βουνό είναι τελικά μακρόστενο σαν αναποδογυρισμένη βάρκα. Μια θαυμαστή οφθαλμαπάτη που με ενθουσίαζε κάθε φορά που συνειδητοποιούσα ότι ξεγελάστηκα. “Το Χόουλσχίρτνα φαίνεται μυτερό, αλλά στη κορυφή του βουνού θα αντικρίσεις ένα πλατύ υψίπεδο.”, είπε ο Ε. . Οδηγούσε τη μικρή ομάδα μας δρασκελίζοντας την απότομη πλαγιά του βουνού με την άνεση καμαρωτής πέρδικας. “Πηγαίνω γρήγορα για να προλαβαίνω να κάνω περισσότερες στάσεις. Εμείς οι Ισλανδοί είμαστε τεμπέληδες!”. Λίγο πριν την κορυφή οι δύο ξένοι της ομάδας, εγώ και η Εσθονή Κ., είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε ανήσυχα. Σε αντίθεση με τα δασωμένα βουνά που είχαμε συνηθίσει να περπατάμε ετούτο ήταν γυμνό, ολόγυμνο. Το να περπατάς προς την κορυφή του ήταν σαν να ανεβαίνεις ανάποδα σε τσουλήθρα. Ένα λάθος πάτημα αρκούσε για να τσουλήσεις πίσω στους πρόποδες, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Ο Ε. κάθισε σε ένα βράχο και προσπάθησε να μας διασκεδάσει με μια από τις πολλές ιστορίες του. Απαριθμώντας τα ονόματα των βουνών γύρω μας έστρεψε την προσοχή μας στην απέναντι κορυφογραμμή. Ανάμεσα στις κορφούλες που παρατάσσονταν η μία πίσω από την άλλη υπήρχε μία που έκρυβε ένα σκοτεινό μυστικό. “Αυτή είναι η κορυφή του Γάλλου. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα ήρθαν στην πόλη δύο νεαροί Γάλλοι αλπινιστές. Ήταν ίσως οι πρώτοι ξένοι που δεν επισκέφθηκαν την πόλη όχι για να εργαστούν αλλά ως τουρίστες. Περπατούσαν στα γύρω βουνά και μια μέρα χωρίστηκαν για να ακολουθήσουν διαφορετικές διαδρομές. Ο ένας δεν επέστρεψε ποτέ. Τα σωστικά συνεργεία χτένισαν την περιοχή για αρκετές εβδομάδες αλλά δεν κατάφεραν να τον βρουν. Ύστερα ο καιρός χάλασε και οι διασώστες εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς ένας αγρότης που είχε το χειμαδιό του στο βουνό παρατήρησε ένα σμήνος κοράκια που επί μέρες έκαναν κύκλους πάνω από το ίδιο σημείο και ειδοποίησε τις αρχές. Όταν οι διασώστες έφτασαν στο σημείο όπου τους είχε υποδείξει ο αγρότης βρήκαν το νεαρό Γάλλο. Κείτονταν γυμνός, ξαπλωμένος ανάσκελα σε ένα πλατύ βράχο με τις παλάμες στραμμένες στον ουρανό . Τα κοράκια, που δέχθηκαν πρόθυμα τη θυσία, είχαν πάρει ό,τι τους αναλογούσε από τα μάτια και τα εντόσθια του. Στο ημερολόγιο του, που είχε ξεμείνει στον ξενώνα που έμενε ο νεαρός Γάλλος, οι τελευταίες σελίδας έγραφαν: “Εδώ βρήκα αυτό που πάντοτε αναζητούσα.” ”. Όταν τελικά φτάσαμε στο υψίπεδο η πόλη του Σίκλουφιορδουρ είχε χαθεί από τα μάτια μας. Γύρω μας βουνά πίσω από βουνά και από πάνω μας ο φωτεινός ισλανδικός ουρανός. Μοιραστήκαμε πορτοκάλια και σοκολάτες. Ξάπλωσα και έβαλα το σακίδιο μου για μαξιλάρι. “Ελπίζω αυτή η κορυφή να μην ονομαστεί η κορυφή του Έλληνα!” είπα. Οι άλλοι γέλασαν. Κι'όμως, όταν έχεις ένα ολόκληρο βουνό για ραχοκοκαλιά δε θέλεις να σηκωθείς.
The Frenchman's peak. At the tip of the fjord, where the sea stops invading the land, stands the mountain Hólshyrna. Looking at it from the town it appears to be shaped like an equilateral triangle or a perfect pyramid. In calm winter days the wind blows the snow off the top of the mountain. The snow then looks like thick smoke coming out of a triangular chimney or a spirit wondering the mountains, letting the wind push towards what direction it fancies better. Approaching the mountain from the valley Hólsdalur, however, it is revealed that the mountain's shape is rather long, like a boat that has been tipped over. An excellent optical illusion that got me exited every time I realised I had been tricked. “Hólshyrna looks pointy but once we reach the top you'll gaze upon a big plateau” said Ö. .He was leading our small team, strolling on the steep slope of the mountain with the grace of a proud grouse. “I walk quickly so I can make more stops. We, Icelanders, are a lazy folk!” A little before reaching the top the two foreigners of the group, me and the Estonian K., had started feeling uneasy. Unlike the forested mountains we'd been used to hiking on, this one was bare, bare naked. Walking to the top was like walking on a slide from the bottom up. One false step and you could easily slide all the way back to the mountain's foot, or so we thought. Ö. sat on a rock and tried to entertain us with one of his many stories. Naming the mountains around us he turned our interest on the ridge on the opposite side. Among the mountaintops, that were deploying orderly one behind the other, one hid a dark secret. “That one's the Frenchman's peak. In the early seventies two young French mountaineers came to town. They were, probably, the first foreigners that came here, not to work, but as tourists. They were hiking along the surrounding mountains but one day they divided to take different routs. One of them never returned. The rescue teams combed the area for many weeks but were not able to find him. Then the weather got worse and the rescuers decided they had to give up the effort. In the fall of the same year a farmer, that had his winter lodge up on the mountain noticed a flock of ravens circling over the same spot for days and called the authorities. Once the rescue team got to the area pointed by the farmer they did find the young Frenchman. He was laying naked on a flat rock with his palms facing the sky. The ravens, that had willingly accepted the sacrifice, had taken what was meant for them from his eyes and guts. In his diary, that was found in the guesthouse the Frenchman was staying, the last pages read “Here I found what I've been always looking for.” ”. When we finally reached the plateau the town of Siglufjörður had disappeared behind us. Around us mountains behind mountains and above us the bright Icelandic sky. We shared oranges and chocolate. I lied down using my backpack as a pillow. “I hope they don't name this one the Greek man’s peak!” I said. The others laughed. Yet, when you have a whole mountain for a backbone you do not wish to get up.
Takið þátt á www.igg.me/at/55ways vegna þess að með ykkar framlagi er hægt að láta þetta verkefni verða að veruleika. Βοηθήστε το βιβλίο να εκδοθεί συνεισφέροντας εδώ: Help this project come to life by contributing at:
www.igg.me/at/55ways