Máxima-portretjes

Irene Lausberg is coach in de buurt van het Máximapark en gebruikt het park als verlengde van haar coachpraktijk. Regelmatig komt ze mensen tegen die geïnspireerd worden door het park. www.irenelausberg.nl

ANNA VAN BOEIJEN > Met kop en schouders

In het Máximapark wordt veel gesport. Overal zie je joggers, fietsers, skaters en wandelaars. En steeds vaker ook groepjes sporters die onder begeleiding hard werken aan hun conditie. Met een van deze trainers, Anna van Boeijen, loop ik een rondje door het park. De wandeling via de Japanse tuin brengt ons bijna als vanzelfsprekend naar de toren van het Máximapark, het ‘Observatorium’, achter restaurant Anafora, bij de Bosspeeltuin. Ja, zegt ze, dit is echt mijn favoriete plek. Dit is mijn stukje, en ze gebaart met haar armen van links naar rechts.

Grappig hoe dat werkt. Bijna altijd als mensen iets met het park hebben, is er ook een bijzonder plekje. Zelfs als iemand zich daar in eerste instantie nog niet zelf bewust van was. Dit plekje steekt letterlijk met kop en schouders boven het park uit. Eerlijk gezegd kom ik er zelf zelden. En dat blijkt onterecht. Prachtig hoe de toren nu begroeid is met klimplanten. Het is op deze regenachtige zaterdagochtend een heerlijk verstild plekje in het park.

Anna vertelt dat ze al zeven jaar bootcamp lessen geeft in het park. In kleine groepen en niet met harde muziek, maar juiste vanuit het ritme van het park. Anna dompelt haar sporters liever onder in het geluid van de wind, de vogels, de stilte en het geruis van de bladeren. Eerder lag de focus in haar les vooral op een pittige bootcamp, tegenwoordig is het meer een combi van bootcamp en pilates. Afhankelijk van het moment kiest Anna haar plekjes: daar waar de zon schijnt, of juist in de verse sneeuw in de winter. En de ochtend is altijd favoriet.

Anna, inmiddels verhuisd van Vleuten naar Harmelen, blijft in het Máximapark lesgeven. Ze groeide op in een omgeving met uitgestrekte bossen waarin je makkelijk kon verdwalen. In Nederland merkt ze dat echte natuur wel wat minder vanzelfsprekend is. Hierdoor waardeert ze het groen in haar woonomgeving des te meer. Het park is in de zeven jaar dat ze er actief is, sterk veranderd en gegroeid. Net als het leven, het is kort, mensen komen en gaan, dingen veranderen, maar het park is blijvend en ontwikkeld zich ook. Hoe zou het er hier over 30 jaar uitzien? En welke mensen genieten dan van het park?

Het Máximapark brengt rust en werkt verbindend, vertelt Anna verder. Dit merk ik ook bij mijn bootcamp. Het leven is druk, de wijk is druk. En dan heb je je ochtend sportmoment. Ik laat mensen echt het moment beleven en benoem wat ze horen en zien. De zonnestralen. De geluiden van de ‘parkkippen’, zoals Anna de fazanten gekscherend noemt. En te midden daarvan lekker sporten. Het park inspireert en geeft energie.

Vanuit de top van de toren genieten we nog even van het mooie uitzicht over het herfstige park. Anna, bedankt dat je me meenam naar dit prachtige uitzicht. Het park heeft zich inderdaad ontwikkeld. En zelfs op deze regenachtige dag is het meer dan de moeite waard. Zo krijg ik wel zin in een ochtend bootcamp in de regen of een stralend winterzonnetje.