4 BV ! H e t l e e k B e l l e D e l a n d s e e r de perfect logische volgende stap. Ze was altijd een prinsesje geweest, als kleuter al rotverwend, veeleisend voor haar omgeving, een magneet voor aandacht, zingend en ‘optredend’ op familiefeestjes, en later als puber het centrum van haar vriendenkringetje. Belle Delandseer was de Queen Bee geweest die besliste wie er bij mocht horen en wie werd buitengesloten. Ze had de mooiste vriendjes, de duurste kleren (dank je, vaak afwezige papa zakenman met een schuldgevoel) en was de eerste van haar jaar die eerst een Vespa en twee jaar later een coole Mini had gekregen. En voor het zover was, hadden haar steevast oudere vriendjes maar al te graag chauffeur voor haar gespeeld. Al die jaren was al het beste haar op een zilveren schoteltje gepresenteerd. Dus leek b v worden de perfect logische volgende stap. Nog meer aandacht. Nog meer voordeeltjes: gratis gekapt worden, gratis make-up, gratis kleren via de styliste, een gratis auto, gratis vakanties en gratis etentjes… Belle Delandseer had oprecht het gevoel dat het haar toekwam, dat het op haar had gewacht tot zij er klaar voor was. En, natuurlijk, de fans. Belle Delandseer had nog geen precies idee wát ze precies wilde doen – fotomodel, celebrity, zangeres, actrice, society lady – het maakte allemaal niet uit, zolang ze maar het middelpunt van iets was, 23
BV BOEK-press.indd 23
24/05/16 17:20
en een schijnwerper haar blitse blonde superlooks nog wat meer in de verf zette. Goed, zingen kon ze niet, dat besefte ze wel, maar er waren toch nog zangeressen die amper konden zingen? Madonna, om te beginnen: die was heel klein, niet zo knap, een tikje vulgair, ze had een irritante neusstem én ze liet al het echte werk door anderen opknappen. En toch had dat mens een glorieuze carrière van meer dan dertig jaar achter de rug! Nee, Belle De landseer zag niet wat haar opmars naar de roem kon tegenhouden. Alleen: het bleek moeilijk om die eerste stap te zetten, de stap van Niemand naar Iemand. Het voorbije anderhalf jaar was ze ervan uitgegaan dat in de discotheken waar ze rondhing vroeg of laat iemand haar zou ontdekken. Iemand die haar zou aanspreken, haar een contract voorschotelen, ja, bijna zou sméken om voor haar het pad naar de top te mogen uithakken. Daar las je toch altijd over, in de boekjes, hoe talent werd ‘ontdekt’? Er waren mannen geweest die haar gouden bergen beloofden. Maar ze had niet toegehapt. Zoals in sommige landen de vrouw pas seks gaf op de eerste huwelijksnacht, zo zou zij pas met zo’n gladde prater zoenen ná de ondertekening van het contract. En zover was het nooit gekomen. Belle De landseer had drie soorten mannen leren kennen. Ofwel waren ze knap maar hadden ze geen contacten, invloed en macht. Ofwel waren ze lelijk en beweerden ze contacten, macht en invloed te hebben, maar kwam er nooit wat van in huis. Ofwel waren ze nog ouder en nog lelijker en hadden ze wel contacten en invloed maar geen macht. 24
BV BOEK-press.indd 24
24/05/16 17:20
Wat een beetje gênant begon te worden, vond Belle Delandseer, was dat ze haar vrienden alsmaar meer verhaaltjes moest vertellen. Dat het een tijdje duurde voor je beroemd was. Dat je al rijk kon zijn maar nog niet bekend. Dat bijvoorbeeld een film werd gedraaid maar dat het dan nog meer dan een jaar duurde voor die in de zalen werd vertoond. Dat, kortom, haar vrienden nog wat geduld moesten oefenen en dat het wel in orde zou komen. Maar in werkelijkheid was haar geduld op. Hoe konden ze náást haar kijken? Als zij niet het recht had om beroemd te worden, wie dan wel? ‘Toen ik het scenario las, wist ik meteen: die rol is voor mij!’ Die eerste keer was het eruitgefloept. Belle Delandseer stond voor de spiegel, maakte zich op om uit te gaan, ze was alleen in de badkamer, maar plots flapte ze die zin eruit. Alsof ze werd geïnterviewd. Alsof ze op de rode loper stond en een rij journalisten van de glamourpers haar een microfoon onder de neus stopten, hopend op een goeie quote. Algauw werd het een gewoonte: elke dag, alleen in de badkamer, voor de spiegel, voerde ze gesprekken met ingebeelde interviewers. Belle Delandseer hoorde hun vragen in haar hoofd. Ze oefende antwoorden, haar lichaamstaal, haar glimlach, haar gebaren. Ze knipperde vaak onnodig met de ogen, alsof voor haar tientallen flitsen van evenveel fototoestellen vuurwerk maakten. Soms schrok ze er even van hoe vlot en vanzelfsprekend ze over zichzelf sprak terwijl ze alleen was. Was het niet een beetje gênant, zoals eenzame bejaarden luidop 25
BV BOEK-press.indd 25
24/05/16 17:20
praatten? Maar die gêne smolt weer weg en kwam elke volgende keer minder sterk terug. Als ooit de eerste échte reporter haar zou aanspreken, zou ze er klaar voor zijn.
5 J o h n L e u r s b e t r a p t e z i c h erop dat hij al een hele tijd nerveus met z’n linkerwijsvinger over het leer van de ligzetel wreef. Zijn hoofdrol in Inspecteur Bredero had acht jaar lang goed geld opgebracht, maar de ‘aller-allerlaatste’ serie was net afgerond, en nu pas besefte John dat het hem aan één ding ontbrak: spaarcenten. Hij had goed geleefd, maar er waren geen reserves. Twéé dingen: er was geen plan voor de nabije toekomst. En eigenlijk ook niet voor de toekomst op lange termijn. Dríé dingen: het ontbrak hem ook aan een vrouw. Goed, er was Tine, met wie hij iets had wat vrouwenbladen een ‘knipperlichtrelatie’ noemden, maar eigenlijk was het niet meer dan sporadische seks met een vrouw die in zijn ogen iets te verlept en te saai en te ingedommeld was. Ze was al 47! Zelf was John al 58, maar voor een man lag dat toch an ders, vond hij. Hij duwde geïrriteerd z’n zeventiende sigaret van de dag uit omdat hem niets te binnen 26
BV BOEK-press.indd 26
24/05/16 17:20