Kruidige Provence

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 2

02-04-2010 18:14:04

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 3

02-04-2010 18:14:12

Kruidige Provence met DaniĂŤlle op kruidenreis door de Provence

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 7

02-04-2010 18:14:12

De warme, geurige, lekkere en gezonde natuur maakt van je leven een feest.

Koester hem, Minne, je kersverse leven lang!

Dit boekje is voor jou ď Š

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 8

02-04-2010 18:14:15

Inhoud Inleiding

8

De Provence beleven Absint-alsem Amandelen Druiven Geur Kazen Kruiden Lavendel Olijven Spelt Truffels Zonnebloemen

10

De Provence proeven Amuses Hoofdgerechten Desserts Drankjes

68

De Provence ontdekken Banon Boulinette Brantes Ferrasières Forcalquier Garde adhémar Grignan Lurs Monieux Montbrun-les-bains Mont ventoux Nyons Sault Simiane-la-rotonde

96

5 Inhoud

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 5

02-04-2010 18:14:22

6 Inleiding

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 6

02-04-2010 18:14:39

Een merkwaardig Provençaals verhaal Zal ik je eens wat vertellen? Op 21 maart 1975 trouwde ik met mijn grote liefde Marcel. Enkele dagen later vertrokken we op huwelijksreis. Uiteraard gingen we naar de plek waar we elkaar hadden leren kennen. Fiesch dus, in Zwitserland.

Toen ik ’s morgens, de dag van het vertrek, mijn ogen opendeed, regende het pijpenstelen. Alsof het met bakken uit de hemel gegoten werd. Ik zei tegen mijn kersverse man: “Trekken we met dit weer niet beter via de Autoroute du Soleil naar het zuiden van Frankrijk?”

En omdat mijn man toen al van verandering in het leven hield, zei hij dadelijk ja. Dat deed en doet hij zeker niet altijd, maar toen dus wel. We propten onze Volkswagen kever (je weet wel: heel oud, maar oerdegelijk en met een volumineus nummer vier op de deuren, net een racewagen) vol met zomerkleren. Want we hadden toch gekozen voor het zuiden, voor de Autoroute du Soleil en uiteraard scheen daar dus permanent de zon …

Het regende toen we vertrokken en het regende nog altijd toen we vier uur verder waren. Onze oude makker in bange dagen deed dapper zijn best, maar via een verroest gaatje in de zijdeur kwam er toch af en toe een beetje water binnen. Gelukkig had ik snoepjes met suiker bij me. Het waren van die zachte spinnetjes in allerlei kleuren. Je kon ze een beetje in model duwen en dan in het stilaan groeiende gat steken. Dat ging dan een tijdje goed, totdat het suikersnoepje opgelost was. Maar, geen nood, er was nog genoeg voorraad.

Het regende en regende. De ruitenwissers deden ongelooflijk hun best. Mijn zak suikerspinnen raakte stilaan op en de regen kwam nu al in een soort beekje naar binnen. Gelukkig was er een heuvel tussen de passagiers- en de bestuurdersstoel. Alleen ik kreeg dus natte voeten. Door de regen heen zagen we altijd in de verte een iets minder donkere hemel. En wij dan van: “Kijk, ginder is het gedaan met de regen!” We zaten tenslotte dan toch op de Autoroute du Soleil. Of niet soms?

Ondertussen had het regenwater al een hele plas aan mijn voeten gemaakt. Dat ging goed tot Marcel om de een of andere reden bruusk even moest stoppen. Dan schoof de plas helemaal naar voor om daarna met een ruk weer naar achter te sluizen. Het water bleef stijgen, ik riskeerde op den duur zelfs natte knieën. Marcel, mijn vriendelijk bezorgde echtgenoot, waarschuwde me voortaan wanneer hij ging stoppen. Dan had ik nog net de tijd om mijn voeten naar boven te trekken en de mini-tsunami zijn werk te laten doen, zonder al te veel ongelukken. De ruitenwissers hielden het, na uren moedig zwoegen, ook haast voor bekeken. Ze piepten en kraakten met een enorme krachtinspanning telkens weer naar de andere kant.

We moesten tanken. In de gutsende regen stapte Marcel uit en haastte zich om met het sleuteltje de benzinetank te openen. En hoe het toen gebeurde … Joost mag het weten, maar het benzinetanksleuteltje viel in de tank.

Met veel gemopper en gevloek stapte Marcel opnieuw achter het stuur. Hij vreesde dat het sleuteltje op elk moment de benzinetoevoer kon afsluiten. Het water aan mijn voeten bleef stijgen. De snoepjes waren op.

De ruitenwissers knarsten en kreunden. Ze deden wat ze konden, maar lang zou het niet meer duren. De benzinetoevoer deed het voorlopig nog. Maar voor hoelang nog?

“Waar slapen we?”, vroeg Marcel. Ho maar … Hoe kon ik dat weten? Normaal zaten we nu in Zwitserland!

Plan B was nooit uitgewerkt. En ergens in Frankrijk slapen nog minder. Ons huwelijk hield voorlopig toch nog stand, ondanks alles. Kon ook niet anders, want ik had van Marcel ooit een kaartje gekregen met de tekst: ‘There is nothing we can ‘t solve together’. Dus …

7 Inleiding

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 7

02-04-2010 18:14:42

Midden in de nacht kwamen we in Arles aan. De Autoroute du Soleil bleek één groot boerenbedrog. Zon? Mon oeil! We hadden er geen straaltje van gezien. En Arles was natuurlijk zo dood als een pier. Er viel niets meer te bespeuren, laat staan een lekker, droog bed. Na lang zoeken zagen we in een guur buitenwijkstraatje licht branden. En ja, ze hadden nog een kamer. Of we meteen wilden betalen? Wat een ontvangst. Ik deed die nacht, of wat er nog van overschoot, geen oog toe.

We zaten hier, volgens mij, echt in een rovershol. Ik zag het al voor me. Op een bepaald moment zou een van die norse gore mannen aan de bar onze kamer met een groot mes binnenstormen. Mijn Marcel zou zich wel dapper verweren en mij met lijf en leden beschermen hoor. Dat stelde me wel een heel klein beetje gerust.

Maar toch … Ach, waren we maar bij moeder thuis gebleven. Wat een idee op je huwelijksreis ... Trouwens, pa en ma wisten nog niet eens dat we in een bordeelachtig hotel midden in een donkere, sombere buurt van Arles logeerden. Die dachten nog dat we in Zwitserland zaten.

Gsm’s bestonden toen nog niet.

Na enkele uurtjes angst en sombere rust werd het lichter in de kamer. Gelukkig. Marcel was er nog en er liep geen bloed van de muur. Ik sprong met knikkende knieën uit het groezelige bed en deed de luiken open. Wauw, wat een beeld. Een rapsodie van speelse daken met ronde, rode pannetjes. En, een wonder, het regende niet meer.

We gingen naar beneden. Een (slaap)dronken man zette twee grote kommen koffie voor ons neer. En we kregen wat brood dat waarschijnlijk drie dagen eerder uit de oven gehaald was. Maar niet getreurd. We hielden van avontuur en dat ontbrak voorlopig niet tijdens onze huwelijksreis naar het zuiden van Frankrijk.

We reden naar de Camargue. Het was bitter koud en het begon weer te regenen. Wat zeg ik? Te sneeuwen.

De wind gierde door onze zomerkleding en als twee uit het water gehaalde katjes vluchtten we in een winkel waar je ook iets warms kon krijgen. “Ahein,” zei de madam achter de toog, “je had hier vorige week moeten zijn. Toen scheen de zon blaren! Maar voor deze week hebben ze niet veel soeps voorspeld.” We dronken onze grande tasse de café au lait leeg en trokken verder. Op

een van de vele prachtige dammetjes tussen de waterpoelen hoorden we plots achter ons een enorm lawaai.

We keken om en zagen een onmetelijke roze wolk op ons afvliegen. Een hele vlucht flamingo’s vloog over ons.

Een onvergetelijk beeld. Het eerste kippenvelmoment.

Om nooit te vergeten. “Kijk, zie je wel dat het hier in de Provence de moeite waard is”, zei ik dapper, want het gezicht van mijn stoere ridder moest hoogdringend in een andere plooi geraken. “Kijk eens hoe mooi!”

Het sneeuwde en bleef sneeuwen. En na een tijdje ging het licht bij mijn koene strijder helemaal uit. Verkleumd zei Marcel, met een stem die zelfs een dode zou doen gehoorzamen: “Stap in, chou, we gaan naar huis.” De flamingo’s hadden het niet kunnen redden …

Ondertussen weet ik dat deze goddelijke streek meer dan de moeite is in eender welk seizoen. Je moet het alleen willen zien en een heel klein beetje voorbereiding is toch nog zo geen slecht idee. Kom dus mee, pak je koffers want we zijn weg. Ook al is het in gedachten vanuit je luie stoel.

En waarom naar de Provence?

Heb je de stapel boeken, brochures, dvd’s en reisaanbiedingen voor de Provence al eens goed bekeken?

Je vindt er: • prachtige, rustgevende lavendelvelden • typische, adembenemende arendsnestdorpen • kastelen boven op de rotsen • bergen die de schoonheid van het landschap beklemtonen • oeroude kloosters • geschiedenis • heerlijke streekproducten • Sappige verhalen van de bewoners in hun grappig taaltje: “Vieng, tong mamang a du Bourseng, du peng et du veng … ” Het ‘Occitan’ of het Zuid-Frans was oorspronkelijk de taal van de troubadours.

• geurige kruidentuinen • typische Provençaalse markten • oogverblindend licht • heerlijke wijntjes

8 De Provence kruidig beleven

20100402 Boek_Provence_196x240_v6.indd 8

02-04-2010 18:14:42