Liefste dagboek (8)
Sara De Roose
Met de hulp van Ria Maes
Liefste dagboek (8)
1 september 19 uur 40 eb ik het niet al vaker in mijn dagboek geschreven? 1 september blijft een bijzondere dag voor mij. Al die kinderen die ’s ochtends al dan niet met goede moed aan een nieuw schooljaar beginnen, het brengt voor mij zoveel herinneringen met zich mee. Ik kan me nog goed voorstellen hoe moeke me elk jaar bij de hand nam en tot aan de schoolpoort bracht. Zenuwachtig dat ik dan was. Niet te doen! Het was altijd zo akelig na twee maanden in ons gezellig nest weer naar school te moeten. De zomermaanden, dat was één groot feest van fietstochten, lange wandelingen, spelen in de tuin, taarten bakken met moeke en knutselen met ons vake. Hoe verder de vakantie vorderde, hoe meer zorgen ik me begon te maken over het begin van het schooljaar. Daarom kan ik me ook heel goed inleven in de harten en gedachten van al die kleintjes die vandaag vertrokken zijn voor alweer een jaar tussen de boeken en de schriften. Wat kan een jaar dan eindeloos lang duren!
H
Ik kan me trouwens nauwelijks voorstellen dat Sen over twee jaar al aan de beurt is. Ik zal die dag staan snotteren, dat kan ik nu al met zekerheid zeggen. Zo’n kleine jongen met een rugzakje aan dat door de grote schoolpoort naar binnen stapt... brrr. ’t Is maar te hopen dat hij zelf niet begint te huilen, want dan ben ik in staat om hem weer mee naar huis te nemen en hem nooit meer naar school te brengen. Goed, goed, we zijn nog niet zover. We zijn in 2010 en mijn zoon is nog lang niet aan naar school gaan toe. Wat is het trouwens lang geleden dat ik mijn dagboek nog eens heb vastgepakt. Eigenlijk is dat alleen maar een goed teken. Het wil zeggen: niks speciaals te melden, en dat is in mijn geval heel positief. 5
Laat het leven voorlopig maar een rustig kabbelend riviertje zijn in plaats van een woeste zee. Ik kan de emotionele rust meer dan goed gebruiken. De zomer is overigens zalig geweest. Simon en ik zijn stralend gelukkig, samen met Sen. Ons huis is echt een juweeltje geworden (al zeg ik het zelf) en deze zomer zijn Sen en ik heel vaak aan zee geweest waar Simon en ik een huisje hadden gehuurd. Zo vaak we konden waren we er, maar ook vake, Lut, Margot en Leon en Arne en Kathy hebben er regelmatig gebruik van gemaakt, en elk weekend was papa Simon er. Uren hebben we met Sen op het strand gespeeld en ik moet zeggen dat mama en papa daar minstens even erg van hebben genoten als hun kleine jongen. Pootjebaden en Sen over de golven laten springen of hem gekke bekken zien trekken als er wat zout water op zijn lippen kwam, dat heet simpel geluk. Ook Simon en ik hebben met volle teugen van elkaar genoten en we zijn vast van plan om het nooit meer tot een breuk te laten komen. We hebben daar aan zee met z’n allen ook de eerste verjaardag van Sen gevierd. Het was een mijlpaal in het leven van onze zoon, maar ook in het onze. Wie had een jaar geleden durven geloven dat onze jongen daar zo stralend gelukkig en blakend van gezondheid in zijn eerste verjaardagstaart zou zitten graaien? Zijn snoetje was goud waard toen het vol met chocolade hing en hij tevreden aan zijn handjes likte die nog vol slagroom zaten. Hilarisch gewoon. Snippertjes van cadeaupapiertjes vlogen in het rond en iedereen genoot van die heerlijke dag. Ja, het was op alle vlakken een stralende zomer voor het gezin Van Wijck. En ook terug thuiskomen gaf me een geweldig gevoel. Eindelijk 6
kwam ik in een huis dat ik echt een thuis kan noemen. Het appartement dat ik met zoveel enthousiasme had ingericht, is ondertussen verhuurd. Ik dacht dat ik het daar moeilijk mee zou hebben, maar dat was helemaal niet zo. Hoe zou het ook kunnen? Ik heb zoveel in de plaats gekregen voor het appartement waarin ik mijn eigen stekje probeerde te maken. Welke kleuren ik ook op de muren schilderde of hoe mooi mijn meubeltjes ook waren, ik leefde met een constant gemis. Nu Simon weer bij me is, is alles gewoon perfect. Het leven lacht me weer volop toe en ik beken: ik heb PrĂŠsence een beetje verwaarloosd. Deze zomer heb ik zonder enige schroom de kaart van het gezin getrokken. PrĂŠsence zou later wel weer aan de orde komen, en nu is het zover. Ik ga me voluit op mijn werk storten. September betekent ook voor mij een nieuwe start op werkgebied en ik zal me daar week na week met volle overgave op richten. Gedaan met lanterfanten en zonnekloppen, back to reality!
7
4 september 14 uur 10 est vermoeiend hoor, zo back to reality. Ik moet het bekennen: ik heb de voorbije dagen vaak verlangend naar buiten zitten kijken van achter mijn bureau. De zon staat nog dagelijks hoog aan de hemel en dan zit ik me weleens af te vragen hoe de zee er nu zou uitzien. Maar ik ben ook niet gemaakt om hele dagen te zitten niksen. Werken met de cijfertjes van een groot bedrijf geeft me echt wel de nodige voldoening. Alleen is elke nieuwe start een beetje moeilijk. Gelukkig heeft Sen vanmorgen superlang geslapen en konden Simon en ik ook wat langer tussen de lakens blijven liggen. Een uurtje of twee langer slapen op zaterdag, dat hadden we echt nodig om nieuwe energie op te doen.
B
Aan de drukte bij PrĂŠsence te zien is iedereen trouwens opeens weer in volle actie geschoten. Ondanks de crisis mogen wij niet klagen over de binnenlopende bestellingen, er zijn data voorzien voor nieuwe shows, Helena heeft plannen voorgelegd voor een paar nieuwe winkels... Kortom, de voorstellen en ideeĂŤn komen opeens van overal. Tof natuurlijk, maar ook behoorlijk inspannend allemaal. Gelukkig hebben Simon en ik een rustig weekend gepland. Het enige wat op onze agenda staat, is een etentje bij de Chocolat morgenmiddag. Thomas heeft nog een paar dingen met mij te bespreken en dus koppelden we het nuttige aan het aangename. Eigenlijk hou ik me helemaal niet bezig met het dagelijks bestuur van de Chocolat omdat ik weet dat An en Thomas dat prima doen, maar af en toe een briefing is natuurlijk wel leuk, en ik stel het op prijs dat ze me er van heel nabij bij blijven betrekken.
8
Ik ga Sen nu klaarmaken voor een wandelingetje door het park. Ik wil nog genieten van die laatste zomerse zonnestralen en de bomen die nog zo weelderig in het groen staan. Simon heeft heel wat papierwerk. Hij zal het ons dus niet kwalijk nemen als we hem wat rust gunnen.
9