1. Eigen beeld (2018). Aletta Jacobs was een belangrijke vertegenwoordigster van de eerste feministisch golf. Zo was Alette ook de eerste vrouwelijke student die afstudeerde als arts. Een belangrijke vrouw voor het feminisme dus. Maar het gaat om de feminist van nu (Feminu) en daarom hebben we Aletta in een modern jasje gestoken.
f
f
eminu? INLEIDING: Feminisme is de verzameling maatschappelijke en politieke stromingen/bewegingen waaronder de vrouwenbeweging de ongelijke (machts)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseren en waarin ze emancipatie nastreven. Vrouwen zijn al eeuwenlang op een andere manier gewaardeerd, beoordeeld en behandeld dan mannen. Het mannelijke denken en doen stond centraal. Dit moest anders vonden de feministen! Het feminisme wordt steeds meer geaccepteerd en door veel vrouwen gezien als een steun in de protectie van hun vrouwelijkheid. Denk hierbij aan de recente #MeToo actie, waarbij vrouwen aangeven dat ze in aanraking zijn gekomen met seksuele intimidatie of aanranding. De hashtag kreeg erg veel aandacht op internationaal gebied. De titel ‘Feminu’ slaat terug op het feminisme van nu. Hierin heb ik dit inspiratieboek onderverdeelt in 2 thema’s. De zachtaardige vrouw, zij is zachtaardig en beschermend. In het andere thema bespreken we de krachtige vrouw, zij heeft een groot effect en is doeltreffend.
Zachtzinnig zacht¡zin¡nig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord) Zacht en beschermend. De zachtzinnige Feminist. De zachte kanten van de vrouwelijkheid, de intieme plekken, maar ook de imperfecties. In dit thema laat ik de puurheid van de vrouw zien. De onzekerheden die het met zich mee brengt, maar die ons tot vrouw maken.
2. Ariele Bobb-Willis (2017) gebruikt haar camera als instrument om empowerment vast te leggen. Ariele ontwikkelde een beeldtaal die spreekt over complexiteit van het leven, met in deze afbeelding verbondenheid als onderwerp. Bijzonder is de manier waarop ze anonimiteit combineert met textuur en kleuren die in het oog springen. Deze combinatie vormt een speelse samenstelling die ook in mode en interieur goed toegepast kunnen worden.
3. Maisie Cousins (2016) benadert het vrouwelijke lichaam met onbetwiste eerlijkheid. De foto’s zijn stralend en helder, in snoep- en pastelkleuren, maar roepen wel een ongemakkelijke werkelijkheid op. Een erotische compositie, die doet denken aan lust en seks. Cousins laat juist een tegenreactie zien van het mooi zijn, ze laat imperfecties zien en juist de ongemakkelijke situaties weet zij op beeld te zetten.
4. Alix Marie (2017) verkent onze relatie tot lichamen en haar representatie door middel van processen van fragmentatie, vergroting en accumulatie. Het inspirerende is dat ze overeenkomsten tussen en foto zoeken: beide oppervlakten, beide breekbaar, beide gevuld met geheimen en taboes. ^
5. Viewpoint (2018) kaart in dit artikel het onderwerp ‘Bodyshaming’ aan. Steeds meer modemerken houden zich bezig met andere maten en lichaamsvormen, andere nationaliteiten en andere leeftijden. Diversiteit is hedendaags en er is een grote vraag naar deze diversiteit vanuit de maatschappij. Nu de taak aan de mode-industrie om af te stappen van de dunne, lange modellen en op zoek te gaan naar deze diversiteit. >
REBUNKING THE MYTH OF BODY PERFECTION The fashion world is in flux, as always. But today’s changes were not decreed by Madison Avenue – they came from us. Ideals of beauty have always responded to the culture of the day and the recent embracing of diverse body shapes, skin types and the transformative power of social media. People are disputing beauty ideals in blogs, imagery and Insta feeds, using the power of tens of thousands of followers. In response, brands such as Asos have created plus-size menswear that genuinely flatters. Chromat draws on founder Becca McCharen-Tran’s training in architecture to offer swimwear, lingerie and sportswear that enhances fuller figures as well as the svelte. And why stop at body shape? The skin positivity movement is also influencing fashion and media; the rise of no-filter acne images has attracted wide attention and Missguided and Asos have both featured models with visible stretch marks and acne in their campaigns. ‘The hierarchy is breaking down and the ability for people in fashion to dictate a particular model of fashion ability is no longer possible,’ says Jay McCauley Bowstead, who lectures in cultural and historical studies at the Londen College of Fashion and is author of menswear revolution. ‘I feels quite outdated today to have everyone looking the same,’ says McCauley. ‘Diversity feels more contemporary. Body-positive, fat, disabled, trans and queer influencers with large followings demonstrate that you don’t have to be thin, young, able-bodied or gender-conforming to be fashionable, cool and desirable, and they increasingly courted by fashion and lifestyle brands,’ he says. The question now might be: are brands featuring such models just to seem contemporary or is there a real attitudinal shift in the fashion industry? One criticism from the bodypositive movement is how conventional the diversity we see today can be. Winnie Harow, now modelling for Chanel, has the skin condition vitiligo, but she is also tall, slim and stunning. So have we really come that far at all? The body in context – These women has stories. They have risen to fame because of those stories and so it becomes harder to look at an image without an awareness of what that person has experienced. Suddenly we move beyond pure aesthetic and view bodies in the context of what they have done. This is very powerful, particularly for teenage girls, who can struggle with their changing bodies and the pressure to conform the unattainable beauty and weight ideals. Zebedee Management has built its modelling agency on this concept. The first agency in the UK to focus on exclusively on model with physical and learning disabilities, its mission is to increase the representation of people with disabilities in the media and bring the fashion industry op to date.
6. Honey Long en Prue Stent (2017) laten in deze serie voor Plastik Magazine, vrouwelijkheid in al zijn gedaanten zien. De klassieke vrouwelijke houdingen worden geabstraheerd met materiaal en kleur die zich in de omgeving vermengen. Naast dat het vrouwelijkheid weerspiegelt, toont het ook kwetsbaarheid. De vrouw wordt hier als een muze neergezet, zoals Jean Paul Gaultier met Madonna en Yves Saint Laurent met Betty Catroux deden.
7. Collin Pollard (2017) houdt zich bezig met kleurblokken en in de details van de stad. Hij vangt en snijdt architecturale momenten uit San Fransisco en verandert de kleuren. Hierdoor krijg je een levendige esthetiek. Het gebruik van de symmetrie, zoals hier, zijn voor de modebranche een belangrijk aspect.
8. Emon Toufanian (2018) maakt beelden die authentiek zijn, waarin elk beeld is gevuld met karakter en mysterie. Esthetische anonimiteit, geen duidelijke onderscheiding van de vrouw.
[Intro] And it all falls down, yeah And it all falls down again And it all falls down, yeah And it all falls down [Verse 1] How can you learn how to swim before you get in? Sometimes you got to take the plunge just to get in Life’s not full of shallow ends, your house ain’t full of armbands Stay afloat, someone might put their arm out to help you I don’t know, I would If I saw somebody drowning in a sea of self-confusion I wanna be the one to try and understand why their tide ain’t coming in And their lighthouse ain’t shining, mmm [Chorus] So why do we all fall down If there’s a reason we can stay afloat? Why do we watch them drown? We’re too selfish in the lifeboats Why do we all fall down If there’s a reason we can stay afloat? Why do we watch them drown? [Verse 2] So why are all the richest staying afloat? Seeing all my brothers drowning even though they nicked the boat Mothership ain’t helping anyone See, the ships are getting bigger, full of greedy wasteful men Soaking kids with the lies before they even got to ten Sailing the internet waves, a tsunami of wires A flood to take us under if we can’t afford the life jackets Majority don’t even have the life jacket Majority might fall where the tax brackets The minority might jump to the next bracket On a form to sign up for a raft and a pay packet With the same old unemployed age bracket Even money sinks to the bottom when it’s waterlogged So nobody truly stays afloat
JORJA SMITH
LIFEBOATS
9. < Jorja Smith (2018) zingt in het nummer ‘Lifeboats’ over mensen die zinken in zeeën van moeilijkheden en uitdagingen in het leven. De reddingsboten zijn een beeld van de ontsnapping uit deze zware zee en de keuzes die wij moeten maken. Ik zie de mode-industrie als een zware zee vol met keuzes. Jorja zingt verder dat je elkaar moet helpen, ook daar zie ik overeenkomsten in. Samenwerken brengt ons verder. 10. ^ ‘Speculations’ door Sarah Meyohas (2018) is een fotoserie van illusoire installaties met meerdere spiegels, waarin nooit een definitief einde te vinden is. Zo is Iris van Herpen een designer die met haar innovatieve designs een bepaalde illusie opwekt, ze ontwerpt driedimensionale kledingstukken net zoals Meyohas dit in haar installaties doet.
11. Een eigen beeld (2018) waarin isolatie centraal staat. De persoon op de afbeelding wordt opgeslokt door het materiaal wat om haar hoofd is gebonden, maar ondanks heeft ze een strijdlustige blik in haar ogen. Ze straalt kracht uit.
12. In een hoge betonnen ruimte, bevindt zich in het midden een hoop met zand. Met lampen is de ruimte groen verlicht. Stel je voor, je staat in deze ruimte, dan lijkt het alsof het zand je opslokt. Pamela Rosenkranz (2017) haalde inspiratie uit de medische wereld en met de zandhoop verbeeldt ze een neuro-actieve parasiet. In haar kunstwerken laat ze medische problemen abstract zien, die voor komen in onze maatschappij. Zij kaart deze problemen aan door in een ruimte kunst te plaatsen, zoals ontwerpers als Vivienne Westwood en Stella Mcartney dit doen in hun modeshows over maatschappelijk problemen.
13. Nu zit het er misschien gek uit, maar de kans dat we er over een aantal jaar allemaal zo bijlopen is aanwezig. In dit o0ntwerp van Jun Kamei (2018) verbindt hij een kledingstuk aan een mondkap, die als kieuw fungeert. Als reactie op de klimaatveranderingen en met name het stijgen van de zeespiegel. Inspiratie haalt hij uit de natuur, en daarom noemt hij zichzelf een biomedisch designer. Het ontwerp is innovatief en gericht op de veranderende wereld, iets waar de designers van nu zich steeds meer mee bezig houden.
Wat als mensen kieuwen zouden hebben?
Als je bedenkt dat ongeveer een kwart van Nederland zich onder het zeeniveau begeeft, is het maar goed ook dat we van dijken en deltawerken bouwen onze nationale specialiteit hebben gemaakt – los van dingen als bittergarnituur en brievenbusfirma’s. Maar er komt een moment dat ook dat niet meer genoeg is om de stijgende zeespiegel in bedwang te houden, en we wat anders moeten verzinnen. Zoals dat we op een andere manier met water leren leven, bijvoorbeeld. Door erin te zwemmen. Met kieuwen. Dat is althans wat Jun Kamei voor ogen heeft, een biomimetisch ontwerper en kunstenaar uit Japan. Zijn nieuwste project, genaamd Amphibio, is een soort kledingstuk dat verbonden is aan een mondkap en als kieuw fungeert. Natuurlijk hebben we nog wel eventjes voordat de wereld écht is getransformeerd tot één groot Atlantis, en hebben we voorlopig dus ook niet echt kieuwen nodig, maar zijn ontwerp zit dan ook nog in de startfase. Op de Dutch Design Week is nu een conceptdesign en een werkend prototype te zien. We spraken Jun Kamei over zijn kieuw, overstromingsgevaar en inspiratie uit de natuur. Oké, maar hoe realistisch is het dat we binnenkort massaal onder water staan? Realistischer dan je waarschijnlijk denkt. Het Intergovernmental Panel on Climate Change, een instituut dat klimaatverandering onderzoekt, voorspelde dat de temperatuur in het slechtste geval met 4 graden gestegen zal zijn tegen 2100. Dat betekent dat er een groot aantal steden zal overstromen, en de leefomgeving van een half miljard tot drie miljard mensen verstoord zal worden. Het gebeurt nu ook al. Ik heb voor dit kunstwerk een eiland in de Pacifische oceaan bezocht, en daar heb je al mensen die moeten verhuizen naar een buureiland omdat hun land onderstroomt. 14. Voor de Dutch Design Week ontwierp Jun Kamei (2018) een kledingstuk dat verbonden is aan een mondkapje dat als kieuw fungeert. Met de voorspelling dat Nederland over een aantal jaar onder water zou liggen, vond Kamei dat hij als biomedisch designer een ontwerp moest bedenken voor dit probleem. Hij raakte geïnspireerd door de kieuw van een waterinsect. Het ontwerp is nog in een vroeg stadium, dus de kieuw geeft nog niet genoeg zuurstof om voor mensen bruikbaar te zijn. Het ontwerp is innovatief en gericht op de veranderende wereld, iets waar de designers van nu zich steeds meer mee bezig houden.
15. In het werk van Ester Grass Vergara (2018) spelen licht en schaduw een belangrijke rol. De schelp beschermt de gevoelige en intieme plek van de vrouw. Ook zorgt het ervoor dat er een bepaalde puurheid en esthetiek te zien is. Ze laat de vrouw in haar waarde, iets wat voor het feminisme belangrijk is. Zo dient bij de shows van Maria Grazia Chiuri, designer bij Dior, feminisme als een belangrijk inspiratiebron. Zo showde ze tijdens SS16 een sloganshirt met daarop: â&#x20AC;&#x2DC;We Should All Be Femenistsâ&#x20AC;&#x2122;.
16. Het doorbreken van chemische en technische processen met industrieel materiaal om zo nieuwe dingen te ontdekken, dat is waar Raphael Hefti (2017) zich mee bezighoudt. De texturen die te zien zijn, van verschillende soorten dikten en materialen, doen denken aan verstikking. De inspiratie werd gehaald uit de wetenschap, dit is iets innovatief en vernieuwends, iets waar de mode-industrie veel mee kan doen.
18. > In dit eigen beeld (2018) draaide het hele concept om minimalisme. De kleur wit moest centraal staan. Uiteindelijk heb ik voor een locatie gekozen, waarin de objecten en het model een contrast vormen met het landschap. Een interessant uitgangspunt voor een photoshoot rondom een campagne of editorial.
17. ^ Michael Rem (2018) heeft de â&#x20AC;&#x2DC;Neblâ&#x20AC;&#x2122; planter gemaakt, als een ode aan de mistige Duitse ochtenden die hij doorbracht in de natuur. Deze nostalgische gevoelens zet hij om naar dit rustieke design van planten in de mist. Gebruik van nostalgie in collecties, blijkt vooral de laatste jaren erg succesvol. Consumenten vallen graag terug op herinneringen uit bijvoorbeeld hun kindertijd. Zo laten Versace, Moschino en Burberry vertrouwde trends terugkomen die zij gebruikte in de jaren 80 en 90, om deze weer tot een succes te maken.
19. Zack Seckler (2018) schoot elk beeld uit deze serie vanuit een sportvliegtuig. In zijn fotografie gaat hij opzoek naar de grens tussen realiteit en abstractie. Zo ook in dit beeld is onduidelijk of het gaat om een landschap of om iets anders. Het zand geeft hier een bepaalde gladheid en weerspiegeling, waardoor dit een bepaalde esthetiek vormt.
IDENTITEIT
Ik heet ik. Waar ik van schrik, moeilijk om van weg te komen. Heb alles geprobeerd, heb veel geleerd, maar ben toch blijven dromen. Identiteit valt me zwaar, heb last van gestaar, ben van vluchten bezeten. Maar ik stop nu maar gauw, met zielig gerouw, want ooit heb ik anders geheten. 20. In dit gedicht dat ik zelf heb geschreven (2018), beschrijf ik de tegenslag die je hebt opzoek naar je eigen identiteit. Deze zoektocht valt mij zwaar en in woorden probeer ik dit naar de lezer over te brengen. Net zoals ieder merk zich onderscheid van anderen door zijn eigen identiteit te creĂŤren op visueel en communicatief gebied.
21. Antonio Guerra (2018) maakt installaties van materialen die in de natuur werden gevonden en maakt concepten die worden vastgelegd op beeld waarin we onze relatie met de omgeving uitdagen. De vrouw in het groen tast met haar handen over de grond, alsof ze zoekende is naar iets.
22. ^â&#x20AC;&#x2DC;Soul Cityâ&#x20AC;&#x2122; is een sculptuur gemaakt door Roelof Louw (1967), bestaande uit verse sinaasappelen in de vorm van een piramide. De kijkers worden uitgenodigd om een sinaasappel uit de stapel te krijgen, waardoor de structuur geleidelijk afneemt. Het is een vorm van reconstructie en deconstructie, iets dat voor designers in de mode een goed concept vormt voor een nieuwe collectie.
23. Vanuit het concept surrealisme maakt Leeor Wild (2017) deze fotoserie gemaakt in het Wilde Westen. Twee handen staan met elkaar in verbinding door hun aanraking. De handen zijn bedekt met diamanten en vormen hierdoor een luxueus beeld. De combinatie van de pastelkleuren en het gebruik van glinsterend materiaal, zoals hier de diamenten, vormen een esthetische combinatie die interessant kan zijn voor mode-industrie.
Krachtig krach¡tig
(bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)
Heeft een groot effect en doeltreffend. De Krachtige Feminist. Ook wel de activist. Een sterke vrouw, doeltreffend en niet op haar mondje gevallen. Ze is speels en kleurrijk. Heeft haar route uitgestippeld en hecht waarde aan gelijkwaardigheid. Een vrouw met een duidelijke opinie.
THE POWER OF TOUCH
Touch is the great universal connector. A hug, a caress, a kiss, even a handshake, express our common humanity. Touch is the first sense to develop in the womb – from eight weeks, an unborn baby’s sense of touch is already forming – and from then on, positive touch is essential to our wellbeing, both physical and emotional. Many studies have found that children deprived of touch fail to thrive and become vulnerable to a range of illnesses – and that touch can, for example, lower blood pressure and heart rate release feel-good hormones such as oxytocin, positively stimulate the brain and relieve unhappiness and stress. Touch is also an effective way to communicate our emotions – experiment by psychology professor Matthew Hertenstein, among others, have found that, even without seeing facial expressions, just a fleeting touch can express compassion, love, gratitude, fear an anger. Touch even allows us to forge close bonds with other species – think of stroking a dog or cat, or the physical harmony of riding a horse. There is even some evidence that, over and above its effect on mental physical health, touch enhances success. A survey carried out y the US National Basketball Association found that teams that exchanged hugs, high fives and fist bumps played more cooperatively – and won more matches. Other studies have drawn similar conclusions about the way touch boosts teamwork and confidence, and teamwork is essential in many fields besides sports.
Human hands have taken millions of years to evolve – while other primates have opposable thumbs and complex patterns of tactile communication, no other species has developed hands as sensitive as those of humans. But in a digital age, we have become used to communicating remotely and connection via screens – using our miraculously dexterous hands to click and swipe rather than feel and interpret. Is our innate instinct towards sensory, tactile engagement under threat? Researchers in the US recently suggested that isolation and loneliness have become a major public health issue; the risk of early death increases by 50% among the isolated. ‘Being connected to others is widely considered a fundamental human need – crucial to both wellbeing and survival,’ says Dr Julianne Holt-Lunstad, professor of psychology at Bringham Young University, Utah. One in 10 people aged over 65 in the UK, say they often feel lonely, according to Age UK – but this isn’t restricted to the elderly. Half of all British students feel lonely, says a 2017 Sodexo study, and the NSPCC’s Childline has begun recording loneliness as a specific issue of concern following a substantial rise of helpline calls about isolation in 2016/17, particularly among girls. Touch can help alleviate such social exclusion, according to a 2017 University College London study. ‘As our social world is becoming increasingly visual and digital, it is easy to forget the power of touch in human relations,’ says the report’s lead author Mariana von Mohr. But despite the well-documented benefits of touch, tactility is being actively discouraged. The Medical Defence Union in the UK has warned doctors that comforting patients with a hug could be deemed ‘inappropriate’ and could lead to complaints or even legal action; teachers are similarly discouraged from any physical contact with pupils. ‘We seem to have been creating a touch averse world. It’s time to recover the social power of touch.’ Outdoor play and sports were formerly a key opportunity for tactile experiences, but now young people tell Childline they often spend a lot of time in their bedrooms or online, especially when they feel low. Childline counsellors have also found that young people compare themselves to others on social media, making them feel ‘ugly’ and ‘unpopular’. ‘Virtual influencers’ such as Lil Miquela and Shudu are perhaps the epitome of untouchable Instagram illusion.
24. < In deze tekst door Hester Lacey (2018) wordt aangetoond dat aanrakingen belangrijk zijn voor de mens. Het toont vaak meer emoties dan de gezichtsuitdrukkingen op onze gezichten, ook voelen mensen zich minder eenzaam hierdoor. Er is gebleken dat eenzaamheid en isolatie een van de grootste publieke gezondheidsproblemen is, meer aanrakingen zou dus een oplossing kunnen zijn. Aanrakingen zijn in de mode-industrie ook belangrijk, denk hierbij aan wat voor een soorten texturen er worden gebruikt in de designs, hoe een kledingstuk aanvoelt. 25. ^ Kelia Anne (2018) haalt haar inspiratie uit de huidige obsessie met slijm. Door te verwijzen naar een onderwerp dat vertrouwd is, construeert Kelia het en vernieuwt het, waardoor er een beeld ontstaat dat ver van de realiteit afligt, surrealisme. Viktor & Rolf staan bekend om hun experimentele surrealistische ontwerpen die we elk jaar weer terug zien in hun collecties.
26. Eva Baales (2017) raakt geĂŻnspireerd door de veranderde gebeurtenissen in de wereld, en weet hiermee nieuwe identiteiten te vormen. In haar beelden laat ze een dosis humor en ironie zien. Op dit beeld is de man-vrouwverhouding anders dan wat we normaal zien. De vrouw staat hier overduidelijk boven de man en overmant deze, een vorm van feminisme tot een bepaalde mate.
27. De productie van zeezout is een van de oudste vormen van menselijk ingrijpen in natuurgebieden. Tom Hegen (2017) laat in zijn serie beelden zien van landschappen waarvan het water verkleurd is, deze verkleuring geeft het zoutgehalte in de vijvers aan. Een bijzonder beeld omdat het laat zien wat een natuurlijk proces kan doen met betrekking tot kleuren en vormen.
28. ‘Mutanten’ is een product van Bart Hess (2011) waarin hij latex gebruikte om het lichaam vloeibaar te maken en te vormen, waardoor een fysiek alternatief voor de virtuele morphosis wordt gecreëerd.
Thereâ&#x20AC;&#x2122;s one spot in a sea of stripes on the starry night I am the song that was never sung Longing for affection Affection from one other than the reflection I see They can build me a stairway A stairway to the top There is no top When the bottom was lost cause the game was passed by Stay at the top But the top is still the bottom if you have nobody to stand by Born to compete meant to win Won by choosing the thing she loved Not losing side of loving the eye The eye which threw she became the one 29. In deze eigengemaakte songtekst (2018) uit ik mijn gevoelens die ik niet alleen in beeld kan laten zien. In de songtekst verwerk ik mijn eigen verhaal. Ik neem je kort mee in het proces van het vinden van mijn eigen identiteit. Een proces dat elk startend merk ook moet doorstaan, op zoek naar een bepaalde merkidentiteit.
30. Anna Hahoutoff (2018) is een autodidactische fotografe, die kleurrijke en getextureerde close-ups vastlegt. De afbeeldingen worden nooit bewerkt en blijven voor 100% in haar oorspronkelijk staat. Ze creĂŤert een bepaald nostalgisch gevoel door een slaapkamer vast te leggen, die doet denken aan die van je oma. Experts beweren dat culturele omstandigheden - inclusief de snelheid van de industrie en technologie - achterwaartse blikken bijna onvermijdelijk hebben gemaakt en nostalgie daarom belangrijk is voor de mode-industrie.
31. Luca Anzalone (2018) maakt esthetische beelden die enigszins theatraal zijn in haar composities. Haar voorliefde voor tactiliteit, organische texturen, aanraking en licht zijn goed terug te zien in haar fotografie. Het beeld laat een bepaalde perfectie zien, een idealistisch beeld waar in deze tijd steeds naar wordt gestreefd.
32. In dit eigen beeld (2018) laat ik een tegenslag zien. Het model kijkt met een sterke blik vooruit. Voor haar gezicht zit een tule materiaal, om haar hals zit een band die haar lijkt te verstikken. Toch weet ze wakker te blijven en een esthetische kracht te tonen in haar gezichtsuitdrukking.
Vivienne Westwood: Youth is Revolting ‘I’m a punk because I’m a fighter. I can’t help it’ – after five decades fighting the system, Vivienne Westwood answers questions from a new generation of revolt “I think all activists are motivated by the same thing,” says Dame Vivienne Westwood, forking a slice of Victoria sponge. “It’s just who you are. The human race, they really do care about other people suffering, don’t they?” This is phrased as a question but feels, as with most of what the designer utters, like an imperative. “We help each other. Different people obviously feel responsible to different degrees. But I have always felt that, if nobody else is doing it, I’ve got to do it.” Westwood is discussing the empathy that is at the heart of her activism. She’s taking a break from climbing hills in a south London park, where she was surrounded by the young activists, students, and artists you see on these pages, as well as several buggies and smartphone-holding bystanders. (Much like Westwood has done ever since she began selling her incendiary designs on the Kings Road in the 1970s, the group defied what might be deemed appropriate to wear in a public space). Westwood is the first lady of punk, the first designer to make bondage gear, corsets, and Harris tweed desirable everyday wear, and almost definitely the first woman to ever shout “frack off!” from the seat of an army tank at David Cameron’s front door. Without Westwood’s ‘firsts’, it’s difficult to imagine how the nonconformist perspectives and styles of many of the group gathered here today would have been fostered. Westwood, a former teacher herself, provided the textbook. Westwood’s ideas are focused like a crosshair on the issues humanity faces. Now, having fought for nuclear disarmament, animal and human rights, she is concentrating on her campaign for fashion businesses to switch to renewable energy. Bringing her global concerns together in one place, for once, is her series of graphic playing cards she plans to launch this summer, which each take a particular issue as their subject: she even resurrects her infamous Tatler Margaret Thatcher impersonation for the six of diamonds, and advocates for the freedom of WikiLeaks founder Julian Assange for the king of clubs. Westwood is the first to admit she isn’t perfect, and she might not have all the answers – but who does? The fact that the 77-year-old refuses to stop talking is her most radical act of all. In a world where certain designers prefer to hide behind clothes, Westwood continues to speak through them. It’s hard to imagine that she’s ever frightened, but of course she must be. Today feels like a celebration of the imprint that Westwood has made on the new generation, an optimistic assertion of a self-propelled orbit that has always defied categorisation. Dogged in the past by an idea that she was simply the interpreter of other people’s ideas, God save the fool who would deny her influence now. Born to working-class parents in Tintwhistle, Derbyshire in 1941 – her accent is still strong – Westwood has gone from selling jewellery on a west London street stall to helming a global fashion institution. But for someone who is consistently asked about her youth, she would much rather concentrate on what’s now, and next. “It’s not true, this old idea that Malcolm (McLaren) and other people used to have, that somehow when you’re young you’re full of fire and rebellion and enthusiasm, and when you get old you just become useless,” she says with a smile. “No, the opposite is true. The older you get, (the more) your life becomes richer. It’s incredible.”
33. < Een interview met Vivienne Westwood (2018) waarin ze vragen beantwoord over de rol van kleding en activisme en hoe zij deze combineert. Ze houdt zich bezig met zaken die haar interesseren en dit zijn voornamelijk zaken die met de mensheid te maken hebben. Zo is ze ook erg bezig met sustainibilty, een aspect dat voor alle modemerken iets vanzelfsprekends zou moeten zijn.
VIVIENNE
WESTWOOD 34. Harly Weir (2018) fotografeert hier de wereldberoemde Vivienne Westwood. Hiermee wil hij het nieuwe tijdperk vastleggen geïnspireerd op Vivienne’s blijvende tijdgeest. Vivienne staat bekend als een onophoudelijke activist en punkpionier. Op het shirt dat Westwood draagt staat ‘Buy Less’ dat refereert naar haar visie op de modebranche. In een interview liet ze weten dat ze minder verkocht, omdat op deze manier de consument minder kan kopen en hierdoor een steentje bijdragen aan het milieu.
Feminisme is de verzameling maatschappelijke en politieke stromingen/bewegingen waaronder de vrouwenbeweging de ongelijke (machts)verhoudingen tussen mannen en vrouwen kritisch analyseren en waarin ze emancipatie nastreven. Vrouwen zijn al eeuwenlang op een andere manier gewaardeerd, beoordeeld en behandeld dan mannen. Het mannelijke denken en doen stond centraal. Dit moest anders vonden de feministen! De stroming heeft sinds haar opkomst blootgestaan aan kritiek uit diverse hoeken van de samenleving. Over het feminisme hangt tegenwoordig steeds minder het welbekende cliché. Het wordt steeds meer geaccepteerd en door veel vrouwen gezien als een steun in de protectie van hun vrouwelijkheid. Ze halen hier kracht uit en krijgen steun van de andere feministen. In dit inspiratieboek laten wij 2 kanten zien van de vrouwen. De vrouwen van nú. Het feminisme van nu: ‘feminu’. Hierin heb je de onloochenbare kant, ook wel de krachtige, duidelijk en in het oog springende vrouw. In het andere thema bespreken we de clemente vrouw, zij is zachtaardig en toegeeflijk tegenover anderen.
36. ^ Brendi LW (2018) is een gemeenschap van multimedia kunstenaars en ontwerpers die voornamelijke werken binnen 3D-kunst en animatie. Ze focussen zich vooral op textuur en composities die inspelen op de grens van het echte en het kunstmatige. Het beeld bestaat uit verschillende texturen en is rijk in zijn kleuren. We komen uit een tijdperk waarin de digitalisatie steeds belangrijker wordt en ook deze technologie terug te vinden is in de modeindustrie.
35. < Verstikking, het stuk koraal uit de mond van de vrouw belemmerd haar luchtwegen. Haar gezichtsuitdrukking straalt paniek en angst uit, ze lijkt te willen vluchten. Ze wordt ingesloten door het koraal, alsof het haar opslokt. Jesse Kanda laat in zijn serie Björk (2017) op een bijzondere manier angst zien, hij gebruikt hiervoor veel kleur waardoor het al snel vrolijk oogt. Maar wanneer je langer naar zijn werk kijkt, word het tegendeel bewezen: verstikking. Door kleurrijke composities kunnen er toch hele serieuze onderwerpen worden aangekaart in de mode, dit bewijst Jesse Kanda in zijn werk.
37. ^ Seks is wat deze afbeelding uitstraalt. Rebecca Storm (2017) weet op een slimme manier een strijd te creĂŤren tussen kleuren en texturen. Storm werkt vanuit een concept waarin elk werk benaderbaar is, maar het de kijker wel in staat is te bevragen wat het stilleven zou moeten voorstellen.
38. > FlucT een performance samenwerking tussen artiesten Sigrid Lauren en Monica Mirabile (2017), waarin bij de choreografieĂŤn seks centraal staat. Je ziet twee lichamen afgebeeld, die een vorm van lingerie dragen. De lichamen zijn in elkaar verstrengeld en vormen een verbintenis. Zo weet Alexander McQueen, de theaterliefhebber, de grenzen te verleggen van wat een modeshow zou kunnen zijn, door er performance bij te voegen. Op deze manier weet hij verhalen over te brengen op de catwalk.
Ik stuurde mijn exen een Tikkie voor de kosten van m’n anticonceptie Want het is eigenlijk best vreemd om de verantwoordelijkheid hiervoor in z’n geheel bij vrouwen neer te leggen. Tot mijn 21e werd mijn anticonceptiepil vergoed uit de basisverzekering. Maar zodra je 21 bent stopt deze vergoeding, en dus betaal ik sinds 2 jaar zelf voor de pil. Hoe duur anticonceptie is, verschilt per middel: de Microgynon 30 is een van de meest gebruikte pillen en kost net geen 30 euro per jaar. Een spiraaltje zit tussen de 70 en 150 euro, en als je het door een gynaecoloog wil laten plaatsen, kost dat tussen de 250 en 500 euro. De pil is het meest gebruikte anticonceptiemiddel in Nederland: 64 procent van de vrouwen tot 25 jaar slikt de pil, en volgens het CBS slikt 37 procent van de vrouwen tussen de 18 en 45 de pil. Als de pil helemaal jouw ding is en je dit tot de overgang blijft gebruiken, in totaal zo’n 30 jaar lang, dan ben je dus in ieder geval 900 euro kwijt. Geen schokkend bedrag, maar vaak wel een bedrag dat een vrouw in haar eentje betaalt. Rutgers, kenniscentrum over seksualiteit, startte eerder deze week de campagne Gedeelde verantwoordelijkheid voor anticonceptiegebruik’, met de intentie om anticonceptie ook een mannenzaak te maken. De verantwoordelijkheid en de kosten liggen te vaak bij vrouwen, vinden ze: “Vaak wordt van meisjes en vrouwen verwacht dat zij maatregelen nemen als ze nog geen kind willen. (...) Zij moeten naar een arts, op gezette tijden aan hun anticonceptie denken, en hebben mogelijk last van bijwerkingen. (...) Mannen hebben vooral de lusten van seks, terwijl het voorkomen van onbedoelde zwangerschap natuurlijk net zo goed de verantwoordelijkheid is van mannen.” Voor mannen en jongens blijven de mogelijkheden nog erg achter: de mannenpil is al jaren in aantocht maar is nog niet op de markt, en daarnaast bestaan er condooms. Ook daarover is de campagne van Rutgers helder: “En dan zijn er ook mannen die liever zonder condoom willen vrijen, waardoor de bescherming tegen zwangerschap volledig bij de vrouw komt te liggen.” Ik wil nog lang geen baby’s, dus slik ik al sinds mijn veertiende de pil. Nog nooit was er ook maar één jongen met wie ik het bed deelde die vroeg of hij misschien kon meebetalen aan mijn anticonceptiekosten – wat eigenlijk best vreemd is, want zij wilden net zo goed nog lang geen vader worden. Soms kwam er een condoom tevoorschijn, maar vaak ook niet; ze gingen er wel vanuit dat ik het had geregeld. Daarom leek het me een goed idee om de mannen met wie ik de afgelopen twee jaar (sinds ik zelf moet betalen voor de pil) het bed heb gedeeld een Tikkie te sturen voor de gemaakte anticonceptiekosten. Geen hoog bedrag – na een zorgvuldige berekening heb ik de pilkosten van de afgelopen twee jaar verdeeld onder mijzelf, een ex met wie ik lange tijd het bed heb gedeeld, en een aantal onenightstands, scharrels en andere mannen met wie ik seks heb gehad. Concluderend kan ik zeggen dat een aantal mannen door mijn Tikkie-actie zijn gaan inzien dat het best logisch is om de kosten voor anticonceptie te delen, en dat het eigenlijk vreemd is om de verantwoordelijkheid hiervoor in z’n geheel bij vrouwen neer te leggen. Dat biedt hoop voor een toekomst waarin anticonceptie óók een mannenzaak wordt.
39. < Milou Deelen (2018) was het niet eens met het feit dat alle vrouwen voor de anticonceptiepil moeten betalen en de mannen niets. De verantwoordelijkheid ligt al vaak bij de vrouw wat betreft seksuele bescherming. Ze stuurde een aantal exen een tikkie met kosten van de anticonceptiepil van de afgelopen Jaren. Een feministisch artikel dat de verschillen tussen de man en de vrouw ter discussie stelt, want waarom zouden mannen hier niet aan mee hoeven betalen?
40. Alexandra Von Fuerst (2016) haalt haar inspiratie uit de schoonheid van vrouwelijkheid en de texturen van de natuur. Haar fotografie weerspiegelt de nieuwsgierigheid naar verlangens en obsessies van haarzelf. Dit beeld doet me denken aan een bloedend hart. Wanneer je beter gaat kijken zie je dat dit een bloem is met een glanzende substantie eroverheen. Een zoektocht die vaak ook in de mode-industrie voorkomt, het vinden van natuurlijke vormen en texturen. Maar ook de kracht van de vrouwen vastleggen, denk hierbij aan designers die hun inspiratie halen uit het feminisme.
41. Een samenwerking tussen ontwerpster en Gemma Therese Pearce en fotografe Lydia Whitmore (2018), die zich bezighoudt met stillevens. Een beeld dat bestaat uit de basiskleuren. In het midden van de afbeelding zweeft een stoel, die hoog wordt gehouden door touwen. De balans vinden in het leven, keuzes maken. Ook in de mode-industrie draait het om keuzes maken en risicoâ&#x20AC;&#x2122;s nemen.
42. Nikolay Birykov (2016) maakte een modefilm die bestaat uit de collectie van Richard Quinn. Elke look bestaat uit een morph-pak dat het lichaam van het model volledig bedekt en als een tweede huid dient. De persoon in het bloemenpak heeft een euforische houding. De kledingstukken die volledige lichaamsdelen bedekken zie je nog steeds veel terug, zo heeft Vetements in haar collecties, jurken waarvan de stof doorloopt tot aan de handen en voeten.
43. > â&#x20AC;&#x2DC;The new Waveâ&#x20AC;&#x2122; is een debuutcollectie van Sarah Ellisson (2018) waarin esthetiek met retro wordt gecombineerd. Ze verwijst naar het strand en de zee. Zo zie je op de afbeelding een cirkel met in de weerspiegeling het zee-oppervlakte.
SUZANNE LEE As well as her role at Modern Meadow, Suzanne Lee is also the founder of Biofabricate, and of BioCouture; all three organisations work in the field of biofabrication, in which she is a pioneer. Suzanne Lee: We are getting to a point where, as consumers, we can feel better about our lifestyle choices. There are increasing numbers of options either currently on the market or being created that are leading us in the right direction. Eventually, we hope to see our Zoa Bio fabricated materials as an established materials brand, offering a range of materials that can be used to develop various products. Material innovation is incredibly important. Just as we are committed to sustainability, innovation is also a huge motivator for us. Sustainability drives that innovation for us. Imagine having access to a beautiful amazing material that doesn’t take away from our planet’s natural resources. I’m optimistic about the Generation Z population caring more deeply than previous generations about driving change. Social media too can make a strong impact. People can get tired of the conversation when it is just that – a conversation. Social media has made everything a whole more transparent and visual, giving people access to information they may not have had before, and they want to know more. Legalization on production would be a huge win. Some brands will never change their habits unless forced to and this would mean that the current administration is recognizing that there is a serious problem. Legalization in some places has already driven material innovation and so it has a proven success record. However, I don’t see regulation on consumption as realistic in the foreseeable future. We need to take it simple for people to make the right choices. If each individual changes their habits even slightly, it will make a huge difference overall. We need to consume less, and more smartly. For designers and brands, the circular economy, cradle-to-cradle and designing for end of life should be our first thought, not an afterthought.
44. + 45. Naast haar rol bij ‘Modern Meadow’, is Suzanne Lee (2016) ook de grondlegger van bio-materiaal en bio-couture; een drietal organisaties die werken op het gebied van bio-materiaal, waarin Lee de pionier is. Het is een nieuwe innoverende manier om duurzaam materiaal te vormen. Het materiaal bestaat uit gebruikte bacteriën, bijvoorbeeld van bedorven fruit en groente. Deze tekst toont aan dat er tegenwoordig steeds meer kan op het gebied van innovatieve materialen en dat we op deze manier gebruik maken van een circulaire economie, iets dat we in de mode-industrie veel meer moeten gaan doen in de toekomst.
Microbes are “the factories of the future” Dezeen and MINI Frontiers: Suzanne Lee of BioCouture explains how she makes clothes that are “grown using bacteria” in this movie filmed at the Wearable Futures conference in London in December. “There’s a whole spectrum of organisms that can grow material,” says Lee, who founded BioCouture to explore how organisms like bacteria, yeast, fungi and algae could be harnessed to produce fabrics.Lee showed the Wearable Futures audience a range of jackets and shoes made from bio-materials produced by bacteria in a vat of liquid to produce bacterial cellulose - a material that has similar properties to leather. “The recipe that I’ve been exploring to grow a piece of clothing is using a symbiotic mix of yeast and bacteria,” she said. “It’s a fermentation method that grows you bacterial cellulose. It’s kind of like a vegetable leather if you like.” She adds: “What attracts me to it is that it’s compostable. It’s not just biodegradable, it’s compostable. So you could throw it away like you would your vegetable peelings.” BioCouture is a London-based design consultancy that is pioneering the use of biomaterialsfor the fashion, sportswear and luxury sectors. Lee is a former senior research fellow at the School of Fashion & Textiles at Central Saint Martin’s College of Art & Design, and author of the 2007 book Fashioning The Future: tomorrow’s wardrobe, which was the first publication to explore how technology could transform fashion. “Through an engagement with biology I’m really excited about how we can think about organisms like microbes as the factories of the future,” says Lee. “What most people know BioCouture for is a series of garments that were grown using bacteria. So the fibres, the material itself and the formation of the garment has been done by a microbe rather than a plant.” In future, Lee believes that clothing materials themselves could be living organisms that could work symbiotically with the body to nourish it and even monitor it for signs of disease. “What we have right now are living organisms making us materials, but then the organism is killed and the material just exists like any other,” she says. “But I can imagine that we will eventually move towards the material itself being living while it’s on you, and having a direct relationship to your whole body in this happy micro-biome environment and perhaps diagnosing and treating, nourishing in some way the body surface so becoming part of your wellbeing.” The two-day Wearable Futures conference explored how smart materials and new technologies are helping to make wearable technology one of the most talked-about topics in the fields of design and technology.