re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a s M a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I DECEMBRO 2012 nº 47 - Ano IV O Nadal comeza no corazón de Deus e so está completo cando chega ao corazón do home. (Anónimo)
CARTA A LOS REYES MAGOS San Cristovo, 2 de diciembre de 2012 Queridos Reyes Magos: La verdad es que me siento un poco torpe escribiendo esta carta, y es que, después de tantos años, hoy quiero volver a recuperar vuestra amistad, y me propongo volver a escribiros y así recuperar lo que llaman el Espíritu de la Navidad, que para mi no deja de ser, el volver a sentir que Dios se sigue haciendo presente en mi vida, y en la vida de tantas y tantas personas que siguen descubriendo a un Dios cercano, que se hizo hombre como nosotros y que sigue estando presente en la historia de la humanidad. La verdad es que este año no me atrevo a pedir grandes cosas, sobre todo viendo como tantas y tantas personas lo están pasando tan mal en nuestra sociedad, en nuestro barrio. Basta con que os paséis un miércoles por la tarde por nuestros salones parroquiales. Son numerosas las personas que acuden a Caritas Parroquial para que les ayudemos, en necesidades a veces tan básicas que a uno le abruman. Pero gracias a Dios, la solidaridad, es columna vertebral en nuestra pastoral, no solo por el grupo de voluntarios que miércoles tras miércoles, acuden al despacho a atenderlos, y SUMARIO que sin ellos esto no funcionaría, sino también por la sensibilidad de tantas Nadal e Operación Kilo personas que no son ajenas a estas realidades, y que construyen comunidad (Páxina 2) aportando cada uno lo más valioso que tienen, que es su tiempo y su persona O Advento en la construcción del Reino de Dios. Como podéis ver, la verdad es que no necesito nada… pero permitirme, que os pida algo, no para mí, sino para la Parroquia. Queridos magos, os pido que, después de este año tan especial y tan complejo vivido por la Parroquia, les sigáis trayendo alegría, disponibilidad, capacidad de ver el futuro como algo maravilloso en la construcción de la Iglesia. Ha sido un año diferente, y tal vez, la Parroquia necesite que les sigáis trayendo todos estos presentes para seguir caminando en el día a día. Mirad cómo disfrutan los niños en catequesis los domingos, o cómo se reúnen los viernes en el taller de vida y oración. Fijaos en la ilusión de los niños preparando la misa dominical, o cómo participan de las distintas actividades del Centro Social nuestros parroquianos,… o cómo se plantean los chicos de participan en la confirmación, si vale la pena seguir a Cristo. Son tantas personas, tantas ilusiones, tantos proyectos…. que vale la pena preparar el camino al Dios de la Vida, que se encarna en nuestras vidas.
(Páxina 3)
Á calor da Palabra (Páxina 4) Rostros do barrio. Vixilia da Inmaculada (Páxina 5) Avanzando na Ensinanza Social da Igrexa (Páxina 6) Acollemento familiar (Páxina 7) Axenda (Páxina 8)
La noche santa del 24 de diciembre, volveremos a entonar villancicos, volveremos a entonar Gloria a Dios en el cielo y en la tierra Paz a los hombres de buena voluntad. Gracias queridos Reyes Magos por leer esta carta. Un abrazo Manolo. P.D. prometo ser mejor este año y poner limpios los zapatos la noche del 5 de enero. Gracias.
A FUME DE CAROZO CHEGA O NADAL E CON EL…
... A OPERACIÓN KILO!
Sempre que chegan estas datas, é moi común escoitar: “Ai!, Como pasa o tempo! Xa estamos outra vez no nadal.!” Esta frase repítese todos os anos, como se repite a chegada o inverno. En moitos casos dise sen pensar para nada nas palabras que pronunciamos, noutros pensando en todo o que supón: bullicio, luces, adornos, “decoración” especial da casa (hai que poñer o belén e/ou a árbore), compras, comidas familiares… algo que nos “incomoda” un pouco á maioría dos adultos. Dende a Parroquia, queremos chamar un pouquechiño a atención sobre isto, porque ao mellor (ou ao peor), tanta luz e tanta présa, impídennos ver situacións de persoas que ao noso lado, viven un nadal bastante diferente. Son persoas que non poden “permitirse o luxo” de pensar como preparar a mesa para a cena de Noiteboa ou para o xantar de Nadal, porque pasan mil e un apuros para “comer cada día” e/ou pagar recibos de luz, comunidade, gastos de farmacia, roupa, etc. Por iso pedimos desde aquí axuda a todos aqueles que poidan aportar con xenerosidade algo para axudar a esas familias que están pasando momentos moi complicados. Organizamos así a “Operación Kilo” para recoller diferentes produtos que achegar a estes irmáns nosos. Ata o 16 de decembro, podemos achegar as nosas aportacións ao Centro Parroquial, os martes e venres, en horario de despacho, de 6 a 8 da tarde, ou os domingos pola mañá, aproveitando o tempo da catequese. Por suposto todos os alimentos son ben recibidos, pero do que máis escaseza temos é dalgún como: -
Azucre Café Cacao Conservas (peixe, vexetais…) Aceite Galletas Vinagre Leite
Tamén, quen o desexe, pode colaborar economicamente para que dende Cáritas Parroquial se merque algún alimento para persoas con diferentes intolerancias/ alerxias, ou para afrontar pagos urxentes (que tamén é imprescindible realizar). Isto pode facerse entregando en man a cantidade que se desexe ao párroco ou calquera colaborador, ou ingresándoa na conta de Cáritas Parroquial de San Cristovo das Viñas, no Banco Pastor, cuxo número é: 0072 – 0192 – 96 - 0000200166 Esperemos que entre todos fagamos que o Nadal non se quede so nunha celebración tradicional, nunhas datas especiais que se repiten ano tras ano, senón que sexa de verdade unha maneira de vivir a fraternidade, compartindo como irmáns o que temos, como facían os primeiros cristiáns. Estamos preparándonos todos para preparar o nacemento de Xesús. Que mellor maneira de facelo que acoller aos nosos irmáns máis necesitados da nosa comunidade! Dende Cáritas Parroquial desexámosvos un FELIZ E SOLIDARIO NADAL!
A LAREIRA O ADVENTO: VIVINDO A ESPERANZA O advento é un tempo (litúrxico) que comprende as catro semanas antes do nacemento do Neno Deus. Etimolóxicamente a palabra advento, ven do latín “adventus” que significa venida, chegada (do Redentor). Sen embargo se separamos a palabra orixinal en dúas ad ventus, o significado se voltaría en hacia o vento. Así que o advento podería ser algo así coma, “ir ao encontro do noso Vento”. O vento que move as nosas velas, o que axita o noso ánimo, o que fai caer as nosas follas mortas para que nazan as novas, ... E doutra cousa non saberemos pero de vento na nosa terriña estamos ben servidos. O outro día, o peque da familia, ao saír do cole e vir un refacho forte de vento sorprendeume dicindo “o señor vento papá, o señor vento papá...”, agarrándose moi forte ás miñas pernas para poder camiñar. É fundamental a forma de como acollemos ou enfrontamos este vento. Esta época que nos ven enriba para moita xente é unha época triste, dura e difícil. E motivos hai para que sexa así. A crise nos deixa historias de irmáns que tódolos días se encontran na calle. Impensables dores físicas e psíquicas que están padecendo moitos coñecidos e familiares por causa de enfermidades. Pero sobre todo nestas épocas, quizais o que máis botamos en falla son “os nosos” que se foron. Aqueles cos que xa non poderemos comer o turrón ou facerlles cóxegas, ou … Como me dicía un amigo fai uns días, aos que botamos de menos, e non podemos evitalo. E claro que non o podemos evitar, porque son parte das nosas vidas e o serán sempre. Ninguén podemos dicir que seriamos os mesmos, sen haber coñecido a esas persoas. Sen dúbida ¡temos tanto que agradecer! Estas persoas aí as puxo o Pai, no noso camiñar, para que fosen puras experiencias de amor e esperanza. Nós, tivemos o privilexio de ser testemuñas, e como “testigos” co noso testemuño, debemos tentar poñer miguiñas de esperanza onde parece que non a hai. Esta “Esperanza” cristiá, que dá sentido ás nosas vidas, é espera e recordo. Pero á vez, debe poñernos en movemento, a ser dinámicos, a continuar camiñando. A esperanza nos suxeita e nos permite seguir adiante a pesar das dificultades no camiño. Gústanme moito como claves de preparación persoal para estas semanas, o resumo que fai Jose A. Pagola para a homilía do primeiro domingo de advento deste ano: “indignación e espera, sen matar a esperanza”. Fermosísimas son as verbas de Bieito XVI na mensaxe de advento do ano pasado na que dicía: “Queridos irmáns! ...En Advento, a liturxia repítenos con frecuencia e nos asegura, como querendo derrotar a nosa desconfianza, que Deus «vén»: vén para estar connosco, en cada unha das nosas situacións; ven para vivir entre nós, a vivir connosco e en nós; ven a encher as distancias que nos dividen e separan; ven a reconciliarnos con El e entre nós. Ven na historia da humanidade para tocar a porta de cada home e de cada muller de boa vontade, para ofrecer ós individuos, ás familias e aos pobos o don da fraternidade, da concordia e da paz. Por este motivo, o Advento é tempo de esperanza, no que os crentes en Cristo están invitados a permanecer en espera vixiante e activa, alimentada pola oración e polo compromiso concreto do amor” Quixera rematar este artigo cunha invitación para todos nós para este Advento. Unha invitación para que igual que facía o pequecho da familia, neste ad vento esteamos todos moi agarradiños, moi xuntiños. Non sei se é moi teolóxico ou litúrxico ou sequera se ten moito sentido escatolóxico; pero unha vez escoitei dicir que no altar da eucaristía aí estábamos todos. TODOS, os que podemos ver e os que aínda que non podamos ver, si podemos sentir a súa presenza, e co PAI no centro. Pois que aí, no altar, cada domingo cando esteamos coas mans ben collidas e con xesto agarimoso, collamos moitos folgos para non ter medo, para poder seguir camiñando, a pesar de... Ata mañá no altar. Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA Domingo 9 (Lc 3, 1-6) En el año quince del reinado del emperador Tiberio, siendo Poncio Pilato gobernador de Judea, y Herodes virrey de Galilea, …. vino la palabra de Dios sobre Juan, hijo de Zacarías, en el desierto. Y recorrió toda la comarca del Jordán, predicando un bautismo de conversión para perdón de los pecados, como está escrito en el libro de los oráculos del profeta Isaías: «Una voz grita en el desierto: Preparad el camino del Señor, allanad sus senderos; elévense los valles, desciendan los montes y colinas; que lo torcido se enderece, lo escabroso se iguale. Y todos verán la salvación de Dios.» Domingo 16 (Lc 3, 10-18) En aquel tiempo, la gente preguntaba a Juan: «¿Entonces, qué hacemos?» Él contestó: «El que tenga dos túnicas, que se las reparta con el que no tiene; y el que tenga comida, haga lo mismo.» Vinieron también a bautizarse unos publicanos y le preguntaron: «Maestro, ¿qué hacemos nosotros?» Él les contestó: «No exijáis más de lo establecido.» Unos militares le preguntaron: «¿Qué hacemos nosotros?» Él les contestó: «No hagáis extorsión ni os aprovechéis de nadie, sino contentaos con la paga.» El pueblo estaba en expectación, y todos se preguntaban si no sería Juan el Mesías; él tomó la palabra y dijo a todos: «Yo os bautizo con agua; pero viene el que puede más que yo, y no merezco desatarle la correa de sus sandalias. Él os bautizará con Espíritu Santo y fuego; tiene en la mano el bieldo para aventar su parva y reunir su trigo en el granero y quemar la paja en una hoguera que no se apaga.» Añadiendo otras muchas cosas, exhortaba al pueblo y le anunciaba el Evangelio. Domingo 23 (Lc 1, 39-45) En aquellos días, María se puso en camino y fue aprisa a la montaña, a un pueblo de Judá; entró en casa de Zacarías y saludó a Isabel. En cuanto Isabel oyó el saludo de María, saltó la criatura en su vientre. Se llenó Isabel del Espíritu Santo y dijo a voz en grito. «¡Bendita tú entre las mujeres, y bendito el fruto de tu vientre! ¿Quién soy yo para que me visite la madre de mi Señor? En cuanto tu saludo llegó a mis oídos, la criatura saltó de alegría en mi vientre. Dichosa tú, que has creído, porque lo que te ha dicho el Señor se cumplirá. »
Domingo 30 (Lc 2, 41-52) Los padres de Jesús solían ir cada año a Jerusalén por las fiestas de Pascua. Cuando Jesús cumplió doce años, subieron a la fiesta según la costumbre y, cuando terminó, se volvieron; pero el niño Jesús se quedó en Jerusalén, sin que lo supieran sus padres. Éstos, creyendo que estaba en la caravana, hicieron una jornada y se pusieron a buscarlo entre los parientes y conocidos; al no encontrarlo, se volvieron a Jerusalén en su busca. A los tres días, lo encontraron en el templo, sentado en medio de los maestros, escuchándolos y haciéndoles preguntas; todos los que le oían quedaban asombrados de su talento y de las respuestas que daba. Al verlo, se quedaron atónitos, y le dijo su madre: «Hijo, ¿por qué nos has tratado así? Mira que tu padre y yo te buscábamos angustiados.» Él les contestó: « ¿Por qué me buscabais? ¿No sabíais que yo debía estar en la casa de mi Padre?» Pero ellos no comprendieron lo que quería decir. Él bajó con ellos a Nazaret y siguió bajo su autoridad. Su madre conservaba todo esto en su corazón. Y Jesús iba creciendo en sabiduría, en estatura y en gracia ante Dios y los hombres. Domingo 6 (Mt 2,1-12) Jesús nació en Belén de Judá en tiempos del rey Herodes. Entonces, unos Magos de Oriente se presentaron en Jerusalén preguntando: “ ¿Dónde está el Rey de los Judíos que ha nacido? Porque hemos visto salir su estrella y venimos a adorarlo”. Al enterarse el rey Herodes, se sobresaltó y todo Jerusalén con él; convocó a los sumos pontífices y a los letrados del país, y les preguntó dónde tenía que nacer el Mesías. Ellos le contestaron: “ En Belén de Judá, porque así lo ha escrito el Profeta …”. Entonces Herodes llamó en secreto a los Magos, para que le precisaran el tiempo en que había aparecido la estrella, y los mandó a Belén diciéndoles: “Id y averiguad cuidadosamente qué hay del niño y, cuando lo encontréis, avisadme, para ir yo también a adorarlo”. Ellos, después de oír al rey, se pusieron en camino, y de pronto la estrella que había visto salir comenzó a guiarlos hasta que vino a pararse encima de donde estaba el niño. Al ver la estrella, se llenaron de inmensa alegría. Entraron en la casa, vieron al niño con María, su madre, y cayendo de rodillas, lo adoraron: después, abriendo sus cofres, le ofrecieron regalos: oro, incienso y mirra. Y habiendo recibido en sueños un oráculo, para que no volvieran a Herodes, se marcharon a su tierra por otro camino.
MUXICAS ROSTROS DEL BARRIO Mi historia en el barrio y en la parroquia de san Cristovo comienza el 29 de septiembre cuando, Julio y yo, comenzamos nuestra actividad pastoral en la celebración de las 19.30. Desde ese momento, mi vida y mi labor pastoral, como sacerdote y como misionero redentorista, congregación religiosa a la que pertenezco, están ligadas plenamente a san Cristóbal. Tal vez, hay que indicar que soy el 4º de 5 hermanos, todos varones, y que nací un mes de febrero de hace 38 años en Salamanca. Mi vida y mi vocación sacerdotal ha tenido un recorrido más o menos largo, ya que antes de plantearme mi vocación, realicé estudios universitarios en la Facultad de Economía y Empresa, diplomándome en Ciencias Empresariales. Fue a raíz de acabar los estudios universitarios, cuando me plantee de manera más real la posibilidad de ser misionero redentorista. Hay que decir, que siempre he estado ligado a una parroquia animada por los redentoristas en Salamanca, donde me bauticé, hice mi primera comunión y me confirmé en ella, en la Parroquia de Santa Teresa de Jesús. Desde que inicié el discernimiento hasta que hice la profesión religiosa, un 8 de septiembre de 2001, pasaron unos cuantos años, que me llevaron a vivir en Salamanca, Madrid y Miranda de Ebro, a lo largo del proceso inicial de formación como redentorista. Fui ordenado sacerdote en Salamanca el 1 de julio de 2006, y al día siguiente presidí mi primera eucaristía. Desde ese momento, Madrid y Granada han marcado mi vida y mi labor pastoral, hasta el mes de septiembre de este año, cuando mis superiores me encomendaron esta nueva labor como párroco junto con el Padre Julio de san Cristovo das Viñas. Atrás han quedado años intensos y maravillosos de pastoral en Salamanca, Madrid, Vigo, Granada. Pero creo que lo más importante viene ahora. Un nuevo proyecto en mi vida, que me lleva a trabajar con todos vosotros, con un mismo objetivo común, seguir anunciando Evangelio de Jesucristo, aquí y ahora.
VIGILIA DE LA INMACULADA
Convocatoria de Don Julián con motivo del Año de la Fe. Comenzaremos a primera hora de la tarde, en el salón de actos del colegio La Salle, y acabaremos con la solemne Vigilia en la Catedral, presidida por nuestro Arzobispo. HORARIO: 16:30 ACOGIDA - En el colegio La Salle 17:15 TALLERES 19:00 MERIENDA - En el colegio La Salle (cada uno trae su bocata) 19:45 FIESTA DEL PERDÓN - Museo San Martín Pinario 21:00 PROCESIÓN 21:30 VIGILIA - En la Catedral
Los grupos interesados ponerse en contacto con la delegación.
Fernando Tomé: 981 570 979, en horario de mañana: 10:00-14:00 h.
BRASAS AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA Chegamos a estas datas, e quen máis quen menos ten que adicar uns cartos para turróns, xantares, presentes, viaxes e non sei cantas cousas adicionais. Un consumo excesivo vai na liña de Xesús de Nazaret, ese que naceu nunha corte? O Estudo de consumo de nadal do 2011 de Deloitte amosa que entre os países do noso entorno, o total de gasto en nadal en España é o 4º, por riba de países con maior renda por habitante, como Alemaña, Francia, Holanda, Bélxica, Italia, etc. Do gasto total, o 60% é só para regalos. Como é posible coa que está caendo, e co paro que hai? E non se lle pode botar a culpa a outros; é cousa de cadaquén... E non só iso, senón que no fondo o que se está a facer é trasladar os nosos desexos (canto lle queremos a alguén) a algo material, a un obxecto ou un servizo. Ademais iso vai engadido a distinguirse dos outros, a considerar que “mellor que sobre e non que falte”, e a consumir toda clase de bens que en realidade non precisamos. De seguro que os que xa botan canas lembran momentos da vida duros a nivel material. Pero, eramos felices con menos? Dáme a min que si. En Estados Unidos, onde hai máis automóbiles que persoas con permiso para conducir e onde hai máis consumidores porcentualmente, menos dun terzo da poboación di que é feliz. Pois claro! É que non nos decatamos que o ter e o posuír non dan felicidade, senón que a maior parte das veces dá dor de cabeza e mal corpo? Eses mesmos lectores ou lectoras tamén dirán que hoxe as cousas e actividades “necesarias” son moitas menos das que nós cremos. Tamén é certo que todos sabemos autoxustificar o que nos interesa ou o que facemos menos ben, así que é doado chegar a crer con firmeza que todo o noso gasto persoal e familiar faise porque é “necesario”. Como di o papa na Caritas in veritate 51, a sociedade actual debe revisar con seriedade o noso estilo de vida que tende ao hedonismo e ao consumismo, despreocupándose dos danos que disto se derivan: “É necesario un cambio efectivo de mentalidade que nos leve a adoptar novos estilos de vida, a tenor dos cales a busca da verdade, da beleza e do ben, así como a comuñón cos demais homes para un crecemento común, sexan os elementos que determinen as opcións do consumo, dos aforros e das inversións.” Podemos dicir que o ambiente nos leva a gastar superfluamente, que tamén cómpre desfrutar da vida, etc. Pero a cuestión é que toda decisión ten unhas consecuencias, a todos os niveis. Unha delas é que o planeta, cun consumo tan delirante como nos países máis enriquecidos, non ten futuro. Outra, que en vez de aproveitar o tempo para cultivar a amizade, aprender e platicar cos avós, practicar a lectura e xogar a xogos xuntos (e non cada un ao seu, como a cotío fan os mozos e mozas), quítase á persoa do centro, para pór nel aos trebellos tecnolóxicos e a acumulación de obxectos sen ton nin son. Concordamos co que se comenta no nº 360 do Compendio da doutrina social da igrexa: “o desafío cultural, que hoxe presenta o consumismo, debe ser afrontado en forma máis incisiva, sobre todo se se pensa nas xeracións futuras, que corren o risco de ter que vivir nun ambiente natural esquilmado a causa dun consumo excesivo e desordenado”. Cómpre pensar máis no “ser” ca no “ter”, e en recuperar o sentidiño cando merquemos cousas. Que non sexamos escándalo para os máis empobrecidos. E confrontemos a nosa vida co xeito de vivir do carpinteiro nazareno, que dixo aquilo de “felices os pobres porque deles é o Reino”.
LUME ABERTO
LA URGENCIA DEL ACOGIMIENTO FAMILIAR El acogimiento familiar es un programa de la Xunta de Galicia que gestiona la Cruz Roja. Su objetivo es darle un hogar de referencia a aquellos niños y adolescentes cuyas familias, por las razones que sea, no puedan hacerse cargo de ellos de un modo adecuado. Esta es la teoría. Aséptica como un buen quirófano. Tan fría que no nos dice nada. El acogimiento familiar es muchísimo más que esto. Es un modo concreto de cumplir el mandamiento de Jesús: amaos los unos a los otros como yo os he amado (Jn, 15, 12). El acogimiento implica darse a un niño plenamente, de un modo gratuito y total. Es amor a cambio de nada. Exactamente el mismo que se le da a un hijo propio. Acoger a un menor en nuestro hogar es trabajar por su bien y vaciarse en la entrega para que un día pueda regresar con sus progenitores. Eso implica acoger también la realidad, siempre dura, de la familia que no puede atender a su hijo. Acoger y comprender el entorno familiar para hacer posible que el niño o el adolescente entienda y acepte a su familia. Y para que cuando regrese lo haga con la sensación de que no le debe absolutamente nada a sus acogedores. En realidad son ellos los que quedan en deuda eterna con el acogido. Hay quien piensa que no podría desprenderse de un niño al que ha criado unos meses, o unos años. Eso es ignorar que todo amor puro duele. El amor va íntimamente ligado al dolor que causan las preocupaciones por los seres amados y las inevitables despedidas a las que nos obliga la vida misma. Pero ese dolor merece la pena, porque “sólo el amor engendra la maravilla” (Silvio Rodríguez). Sólo el amor es digno de fe, porque el amor es Dios en sí mismo (von Balthasar). Implicarse en el acogimiento familiar es creer en la dignidad inalienable de los hijos de Dios. Y en la Justicia. Esa cualidad que nos exige poner en valor la igualdad de oportunidades y restituirle al pobre todo lo que nuestro egoísmo le ha quitado y que, en consecuencia, le debemos. Sobre todo en estos duros tiempos de crisis, donde los tradicionalmente más desfavorecidos, se ven más machacados aún por la implacable maquinaria de un Capitalismo sin alma y sin corazón que amenaza también con dejar sin vida a los débiles. El acogimiento familiar es una aventura para los cristianos. Parece ideada expresamente para nosotros porque es un compromiso a tiempo completo. Supone no sólo preocuparse por los preferidos del Padre, sino también acogerlos en casa. Hacerlos propios. Convertirlos en familia. Tomarse en serio la Palabra de Dios cuando nos recuerda que “cuanto hicisteis a uno de estos hermanos míos más pequeños, a mí me lo hicisteis” (Mt 25, 40). Esta crisis es tiempo privilegiado de prueba. Dios nos llama y nos pide siempre un poco más. Nuestro Dios es alegre pero inconformista y castiga a quien esconde los talentos que El le ha prodigado (Lc 19, 1127). No basta con atender a los hermanos más necesitados a tiempo parcial. No basta con atenderlos con dinero (al fin y al cabo con un poco de lo mucho que nos sobra). Dios nos pide que amemos como El nos amó. Hasta el extremo. Hasta vaciarnos. Él nos lo dijo: “quien quiera salvar su vida, la perderá; pero quien pierda su vida por mí y por el Evangelio, la salvará” (Mc 8, 35). ¿Quieres ver a Dios? Mira a tu hermano. Lo tienes al lado. Sólo hace falta abrir los ojos y estar atento a sus necesidades. El acogimiento familiar es uno de los muchos modos de construir ya en la tierra el Reino de Dios. Reino de Paz y de Justicia. Un binomio inseparable. Sin Justicia no puede haber Paz. Dios nos invita a ser hermanos en el Hijo. ¿Atenderemos su llamada? Antonio Gutiérrez
AGENDA DICIEMBRE 2012
INTENCIONES MISAS Semana del 3 al 9: Sábado 8: 13,00 h.: Por las obligaciones de Josefa Juncal Domingo 9: 13,00 h.: Por las intenciones de la Parroquia Semana del 10 al 16: Sábado 15: 18,30 h.: Por los difuntos de la familia Garea Loureiro Domingo 16: 13,00 h.: Por Dominga Landeira y esposo. CELEBRACIONES EN ADVIENTO MARTES 11 DE DICIEMBRE CELEBRACIÓN PENITENCIAL LUGAR: CENTRO PARROQUIAL HORA: 19,30 h RETIRO DE ADVIENTO SÁBADO 15 DE DICIEMBRE HORA: 16.00 HORAS LUGAR: CASA PARROQUIAL (JUNTO A LA IGLESIA)
Semana del 17 al 23: Sábado 22 18,30 h.: Por Laureano, Margarita y demás familia Domingo 23 13,00: Por los difuntos de Consuelo Galán Semana del 24 al 30 Lunes 24: 17,30 h: Misa Vigilia de Navidad. Intención por Miguel Carneiro Mosquera Martes 25: 13,00 h.: Intenciones de la Parroquia Sábado 29 18,30 h: Por Alba Peón Alvilares Domingo 30 13,00 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña Soliño y difuntos de la familia Semana del 31 diciembre al 6 de enero 2.013 Martes 1 13,00 h: Por las intenciones parroquiales Sábado 5 18,30 h: Por las intenciones parroquiales Domingo 6 13,00 h: Por las intenciones parroquiales
Descansan en la Paz del Padre: Amalia Núñez de la Iglesia Emilio Souto Catoira Demetrio García Gantes Socorro Brea Patiño Desusa Pampín López Celebraron su amor en el matrimonio. ¡Felicidades! María Amelia Porto Lamas y José Adolfo Vilares Maceiras
IMPORTANTE EL MARTES 1 DE ENERO SOLO HAY MISA A LAS 13.00 HORAS EN LA IGLESIA PARROQUIAL SE SUPRIME LA MISA DE 11.30
MESA DE REDACCIÓN E COORDINACIÓN Yolanda Sánchez Sánchez Juan López Sánchez Alfredo Losada Suárez José Juan Videla Rodríguez Mª Dolores Mantiñán Loureiro
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo. ¡Bienvenid@s!:
DIRECCIÓN “Centro Parroquial” R/ Birloque, 52 B 15. 008 A Coruña Tlf.: 981 132 700 / 630 023 519 981 283 945
* Yago Peón Castro
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA Loli Mantiñán Loureiro E-MAIL sancristovodasvinas@gmail.com BLOG: sancristovodasvinas.blogspot.com
HORARIO ATENCIÓN DESPACHO PARROQUIAL: Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h. Despacho Cáritas: todos los miércoles, de 19 h a 21 h.
TIRADA 500 Exemplares. DISTRIBUCIÓN Primeiro domingo de mes na parroquia e no barrio. IMPRIME Velfer