van de vervolgingsnijd. Toen hoorde zij een zachte stem, die in haar hart weerklonk: “O, Julie gaat ook jij toch werken, waarvoor ik mijn leven schonk.” “Wees voor Mijne arme kinderen een troosteres tot ’s werelds end. Ik zal U zenden Mijn gena, vanuit het hoogheilig Sacrament.” En aan die Roepstem trouw gebleven wijdde zij zich met ijver aan die taak Zij gaf de kinderen onderrichting, ging ook naar de zieken vaak. Steeds werd de revolutie erger en Julie leed er vreselijk aan omdat ze hare lieve Jezus uit alle kerken jagen gaan.
De Priesterlijke Maagd. In de tijd der revolutie, toen de herder was verjaagd. Koos de goede God een redster in een tedere, jonge Maagd. Haar naam was Julie Postel, zij had een diep geloof en nog heel jong van jaren haar Jezus trouw beloofd. Barfleur was haar geboorteplaats dat toen, net in die tijd, heel vreselijk te lijden had
Toch kreeg zij toen een groot gena, Jezus kwam zelf in hare nederige woon. Daar smeekte zij om eerherstel, voor die boze spot en hoon. Priesters wist zij steeds te redden, hun een schuilplaats aan te bién. Te redden uit die boze handen, die heel geen priesters wilden zien. Ja, met wonderbare wijsheid werkte Julie dag aan dag. Totdat zij ’s Heren Priesters weer in veilige handen had gebracht. Een visser, die haar terzijde stond, en hare hulp steeds was.
Zei dan op een gunstig ogenblik: “Zend nu de Priesters, ras” Zo deed toen de jonge Julie heel veel werken al voor God Priester redden, kinderen leren, zieken verzachten hun lijdenslot. Ja, zelfs Priesterlijke rechten, werden de reine toegestaan. Zij mocht naar de zieke mensen, Jezus zelve brengen gaan. Dan lei ze het Lichaam van God de Heer met een goud pincet in een zilveren beursje neer. Zo, deed toen de reine Maagd Geen wonder, dat zij God behaagd. En dat Paus Pius de tiende haar noemde: “De Priesterlijke Maagd.” (Dit gedicht heeft Zr. Maria Elisabeth in 1946 gekregen van mevr. Mahrnet)