K is for Kinesthetic learning
Metoda kinestetyczna, pamięć kinestetyczna, modalność kinestetyczna – oto terminy często używane przez dydaktyków, którzy zakładają, że kinestetyka to, mówiąc krótko, dobra rzecz. Jednak dla tych, którzy doświadczają codziennej rzeczywistości zajęć dydaktycznych w klasach pełnych hałaśliwych, żywiołowych dzieci, gdzie kontrola klasy (lub jej brak) staje się naczelnym priorytetem, nauczanie metodą kinestetyczną może być stresujące i wyczerpujące. Jeśli metody tej nie stosuje się w wyraźnie określonym celu edukacyjnym, trudno mieć stuprocentową pewność, że metoda ta pomoże w skutecznej nauce. Czym jest zatem dokładnie jest nauczanie w oparciu o metodę kinestetyczną? Jakie korzyści płyną z naszych zajęć, gdy metoda kinestetyczna stosowana w pełni świadomie? Metoda kinestetyczna wiąże się z wykorzystywaniem ruchów ciała i różnych umiejętności fizycznych dla usprawnienia procesu uczenia się i nauczania. Metoda ta jest praktyczna – polega na wykonywaniu rozmaitych czynności, a wtedy dzieci są fizycznie zaangażowane w proces uczenia się (np. poprzez manipulowanie przedmiotami, ruch, gimnastykę, aerobik, taniec, teatr, pantomimę, zadania rękodzielnicze lub wykonywanie modeli). Zadania oparte na metodzie kinestetycznej zazwyczaj aktywnie angażują uczniów i są uznawane za przyjemne. Często pomagają dzieciom doskonalić swoje poczucie czasu i prowadzą do poprawy koordynacji ruchowej. Uczenie się, które się wówczas odbywa, jest często wynikiem ścisłej koordynacji ciała i umysłu. Gdy zadania oparte na metodzie kinestetycznej stosowane są w określonym celu, przynoszą wiele cennych korzyści, które udowadniają, że warto podjąć wyzwanie, jakim są tego typu zajęcia. Techniki w metodzie kinestetycznej: ●
●
●
●
pomagają dzieciom w tworzeniu połączeń pomiędzy językiem a pojęciami: przykład: poprzez wykonywanie czynności mających na celu naukę określania przedmiotów dużych, średnich i małych (tutaj: miseczek, krzeseł i łóżek trzech niedźwiadków z popularnej bajki), dzieci łatwiej zaczynają rozumieć pojęcia względnej wielkości; pomagają dzieciom w tworzeniu związków pomiędzy słowami, dźwiękami i znaczeniami: przykład: gdy użyjesz dłoni, by pokazać lot motyla, dzieci skojarzą czynność ze słowem; pomagają dzieciom w nauce pisowni: przykład: poprzez wykorzystanie takich aktywności, jak „Zabawa w litery” (Spelling gym), podczas których dzieci zamykają oczy, wizualizują znane im słowa oraz mówią i wykonują czynności, aby pokazać położenie każdej litery (ręce na ramionach = litera na linii, np. „a”, „n”; ręce w górze = nóżka litery powyżej linii np. „t”, „l”; ręce wzdłuż ciała = nóżka litery poniżej linii, np. „y”, „j”); pomagają dzieciom zrozumieć zagadnienia gramatyczne: przykład: poprzez wykorzystanie takich aktywności, jak „Szereg” (Physical line-up)*, w którym dzieci otrzymują karty ze słowami, a następnie ustawiają się w szeregu w taki sposób, aby stworzyć zdanie – a przy tym mogą podać rękę uczniom stojącym obok nich, jeżeli ich słowa można połączyć w formę ściągniętą (np. There is = There’s);
Materiały pochodzą z bloga metodycznego Carol Read: www.carolread.wordpress.com © Carol Read 2015