Column Augusta Verburg

Open haard en glaasje wijn

‘Ik ben geen mens voor alleen. Ik word al naar als ik op huis aanrijd. Zit je weer in je eentje.’ We vieren met een stel meiden de verjaardag van mijn vriendin Vera. Haar altijd zo levendige ogen kijken dof de wereld in. Ze voelt zich al een poosje niet goed, heeft kwaaltjes waar ze eerder nooit last van had. Onze leuke, lieve, vrolijke Vera. Nog altijd is zij het die de mensen bij elkaar brengt, voor alles en iedereen om haar heen zorgt, van zich af kan bijten als dat nodig is en omringd wordt door een schare trouwe vriendinnen. In de liefde was ze niet altijd gelukkig, maar omdat ze na haar scheiding dertig jaar geleden er alleen een latrelatie op nahield, ging ze materieel nooit onderuit. ‘Wat is dan het verschil?’ vraagt een van de vriendinnen. ‘Je hebt toch vriendinnen? Daar kun je ook mee op vakantie?’ Zij is al drieënveertig jaar getrouwd, weet ik, zou juist graag wat vaker alleen willen zijn. De alleenstaande dames in het gezelschap schudden het hoofd. Ik ben het met hen eens. ‘Stel dat ik jou dagelijks zou bellen met wetenswaardigheden als: m’n zus komt vanmiddag langs, ik ga dus toch niet naar Den Haag. Had er toch al weinig zin in met dit weer. Heb jij lekker geslapen? Ik niet; het was noodweer vannacht. Heb m’n artikel nog niet af. Kom ik waarschijnlijk vandaag niet aan toe. Wat ga jij doen? En dat meerdere keren per dag.’ De boodschap komt over: nee, dat zou te veel van het goede zijn. Waarschijnlijk zou ze me na een week blokkeren. Het woord datingsite valt: is dat niet iets voor Vera? Het lot een zetje geven? ‘Alsjeblieft niet,’ gruwt ze. ‘Daar heb ik me een keer voor de lol op gezet en dat was verschrikkelijk!’ Ook dat wordt herkend: Vera is niet de enige die zich aan dit avontuur heeft gewaagd. Meerdere ervaringsdeskundigen van 50+ sites weten te vertellen dat alle profielen op elkaar lijken: de mannen claimen in het bezit te zijn van humor, kunnen goed luisteren, zijn empa-thisch, cultuursnuivers, doen aan stedentrips, en zoeken een slanke, jeugdige, vitale vrouw die van knuffelen houdt en waarmee ze graag een glaasje wijn drinken bij de open haard. Op zich niets mis mee, ware het niet dat velen bij dat wensenpakket selfies hebben geplaatst waarbij ze omlaag kijken alsof ze een appje lezen. Niet direct een uitnodigend beeld.

Augusta Verburg is naast schrijver ook organisatieadviseur voor cultuur- en transformatieprocessen. Persoonlijke ontwikkeling op basis van astrologie staat hierin centraal. Zie ook www.augustaverburg.nl.

‘Wat voor tekst had jij erop gezet?’ vraag ik aan Vera. Ze moet te diep nadenken. Ik maak het haar gemakkelijker. ‘Wat voor type zoek je?’ ’Een leuke man natuurlijk!’ Haar ogen lichten op. ‘Gewoon gezellig. Niet zo’n ouwe kop, maar een beetje een vlot type met humor.’ Klinkt me bekend in de oren: net zo’n magere omschrijving als van de mannen. Want wat verstaat ze onder leuk? Hoe ziet vlot er in haar ogen uit? En wat werkt op haar lachspieren? En misschien is het ook handig als ze erbij zegt wat ze bij hem hoopt te vinden? Alleen een brede schouder en die arm om haar heen, of wil ze hem ook in bed? Zo niet, dan selecteert dat meteen aardig uit. ‘Dat meen je toch niet?’ roept ze lachend. ‘Dat ga ik echt niet meteen zeggen, hoor!’ ‘Maar wees dan wat specifieker. Ik schrijf het meteen op, ga je vanavond nog de lucht in.’ Het wordt een gezellige verjaardag, iedereen denkt driftig mee, maar het eindresultaat is dat ze het niet kan benoemen. Het gaat om dat iets, dat wat je raakt, je meteen herkent. Niet de open haard met dat glaasje wijn, maar het gevoel wat daarbij hoort. Dat heb je niet zomaar met iedereen. ‘Ik begin er niet aan,’ besluit Vera. ‘Als ik hem moet tegenkomen, struikel ik er vanzelf wel over.’ Dus is de plek voor haar houtkacheltje met kerst nog vrij. Maar zit daar niet over in, Veertje: ik neem de wijn wel mee.