Rondje: Feest

Een rondje

MAGGS viert feest. Heb jij weleens in het zonnetje gestaan? Wat werd er over jou gezegd? Welke mijlpaal in jouw leven verdient een feest? Wat zou je dan graag over jezelf willen horen?

TEKST: AUGUSTA VERBURG

Margret (56) en Jeroen (58) hebben er al heel wat jubilea opzitten. Margret is meestal de drijvende kracht daarachter. ‘Een collega van mij die nu is overleden zei ooit: “Je moet alles vieren wat er te vieren is in je leven.” En dat probeer ik ook. Een feest is eigenlijk een cadeau voor iedereen. Toen ik 40 werd, heeft Jeroen een surpriseparty voor mij georganiseerd. Tot het eind toe hebben ze dat geheim gehouden; echt een verrassing! Maar wij vieren het leven sowieso wel.’ ‘Mits het haalbaar en betaalbaar blijft,’ tempert Jeroen het enthousiasme enigszins. Voor dit moment, want hij is moe. In de toespraakjes op zijn 50ste verjaardag werd hij geloofd en geprezen om zijn loyaliteit, zijn gezelligheid, zijn altijd maar klaarstaan en, hier gaan de alarmbellen rinkelen, om zijn handigheid. ‘Ik kan moeilijk nee zeggen. Acht weken geleden werd alles me te veel en bleek ik een burn-out te hebben. Probleem is dat het bedrijf waar ik werk voelt als van mijzelf, dus pijntjes stop je weg en je gaat door. Maar dat heeft me wel m’n knieën gekost en een hernia opgeleverd. Het kan nu dus echt niet meer, er moet iets veranderen.’ Gelukkig doet Jeroen het tot zijn eigen verbazing ook geweldig als bestuursvoorzitter van de tennisvereniging en is er in die richting wellicht nog een toekomst voor hem weggelegd. Laten we het hopen! Het eerste lustrum voor Lars (17) wordt meer een herdenking dan een viering. ‘Toen ik 9 was, is mijn vader overleden. Hij was al twee jaar ziek, maar omdat hij daar altijd heel luchtig over deed, hebben we in die tijd extra genoten door leuke dingen te doen zoals op vakantie gaan. Over zijn dood sprak hij alleen indirect. Hij zei dat hij altijd bij me zou zijn en dat voel ik ook. Hij motiveert me op meerdere vlakken, en op leuke momenten, als er iets te vieren is, dan is hij er altijd bij. Als ik iets over hem zou moeten zeggen? Dat hij de liefste en oprechtste man is die ik ken, een vriend voor iedereen. Dat hij er altijd was als mensen hem nodig hadden. Dat heb ik ook.’

Barry (53) had het liefst zijn zilveren huwelijksfeest gevierd met de vrouw van zijn leven. ‘Maar ja, ze is mijn ex, dus dat ging niet door. Ze was mijn soulmate, voor haar ben ik destijds in Spanje gaan wonen. Door de taalbarrière in het begin, leerden we elkaar op een andere manier begrijpen. Dertien jaar hebben we samengewoond, geleefd, van elkaar gehouden. Prachtige jaren. Maar het ging voorbij. Soms gaat dat zo, dan heb je geen keuze. Nee, de reden ga ik niet vertellen en dat ga jij ook niet opschrijven. Wij hadden geen kinderen, die heeft ze wel met haar nieuwe man, weer een Nederlander. Natuurlijk heb ik daarna vriendinnen gehad, maar nooit meer iemand die me zo raakte als zij. Nadat we uit elkaar zijn gegaan, ben in Spanje blijven wonen, in totaal dertig jaar, en dit voorjaar teruggekomen. Dat voelt vreemd.’

Ingrid (57) houdt best van feestjes, maar niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan. ‘Mijn vijftigste heb ik dan ook niet gevierd. Maar zestig vind ik wel een dingetje, daar heb ik iets mee.’ Vraag haar niet waarom, maar dat doen we natuurlijk wel. ‘Het is opeens een hele leeftijd. Mijn vader is drieënzeventig geworden; dat vond ik toen best mooi. Nu denk ik: wat jong! Een vriendin van mij is net zestig geworden. Zij is aan het daten en merkt echt dat er anders naar haar wordt gekeken. Anders dan als je nog een vijftiger bent. Dus mijn zestigste vier ik wel denk ik.’ Om iets af te sluiten? ‘Nee zeg, ik sluit helemaal niets af. Vanbinnen voel ik me jong. Ik hoor echt oude mensen zeggen dat je dat altijd blijft voelen. Dus ik vier het toch maar niet. Ik houd het bij de verjaardagen van mijn kind; dat is genoeg.’ Daarmee zijn we toe aan de foto. Twintig keer knippen moet genoeg zijn om er een uit te kiezen. Helaas worden ze allemaal afgekeurd. ‘Nee, nee, nee, vreselijk! Ga maar een eind verderop staan.’ Knip, knip, knip gaat het en weer staat ze er mooi op. Met zijn negentien jaren heeft Sem nog maar weinig lustrums meegemaakt. ‘Van mijn opa en oma, hun 50-jarige huwelijksfeest. Gewoon thuis, met muziek en hapjes. Mijn ouders waren toen allang gescheiden, dus veel heb ik daar niet van meegekregen. Wat me veel langer zal bijblijven, is de reis naar New York waar ik met mijn beste vriend naartoe ben geweest. Zijn vader werkte daar en ik mocht mee. De stad was precies zoals ik had verwacht: alles groot, groter, grootst. Met extraverte mensen, hoge gebouwen en de hele dag in de schaduw. Aan het eind van de dag wil je daar wel even uit zijn, weer vrij zijn, want je voelt je wel gevangen tussen al die enorme torens. Doe mij dan Bergen maar: mooi, rustig, groen. Daar houd ik meer van.’