461

Νο1

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

τχ.461/28012016 me to πολυγθαλυτερο site/οεματικο δηγοσ

jean cocteau

«Κλόουν με μπάλα», 1963 Από την έκθεση «Picasso - Cocteau»

www. lifo.gr

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ Εκεί όπου δίνεται καθημερινά η μάχη με τον καρκίνο. απο τον γιαννη πανταζοπουλο

ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ Ο Αθηναίος της εβδομάδας. απο τον μ. ηulot

ΕΛΛΑΔΑ, ΕΤΟΣ 0 Με αφορμή τον «ένα χρόνο Αριστερά». απο τον θοδωρη αντωνοπουλο

αφιερωμα

χαλανδρι σελ. 25

2 lifo – 28.1.16

Τι βλέπεις στα αθηναϊκά πεζοδρόμια;

posts γράμματα e-mails

☛ Ο Ευγένιος Αρανίτσης ξεκίνησε τη νέα στήλη του, και τα σχόλια ήταν ενθουσιώδη: « Έχω ακόμα το ντοσιέ με τα άρθρα του, κομμένα από την “Ελευθεροτυπία”» γράφει ο Panos Sara. «Τότε που έφτιαχνα βδομάδα τη βδομάδα το προσωπικό μου λεύκωμα φιλοσοφικών ανακουφίσεων. Και να τος πάλι, πιο απαραίτητος από ποτέ, τώρα που ο πανικός από την έλλειψη αίσθησης ικανότητας ερμηνείας του γίγνεσθαι νιώθεις να σε καταπίνει...». Τέλος, ο Βασίλειος Κελλίδης έγραψε το εξής: «Καλέ μας φίλε, άλλο δεν κάνεις από το να προσπαθείς να μαζεύεις τα πούπουλα πού σκόρπησε στους πέντε ανέμους ο εξομολογούμενος αμαρτωλός στην υπέροχη ταινία, της οποίας μου διαφεύγει ο τίτλος, με την εξαίσια Μέριλ Στριπ ως μέγαιρα. Βυθίζεσαι έτσι σε μια τυφλότητα λευκή (…) εσένα, δε, σε βάζει στο επίκεντρο της σκέψης μας και κάθε φορά άλλο δεν πετυχαίνουμε, παρά να βρίσκουμε εκεί ένα νόμισμα γυαλιστερό, σαν να το ξέπλυνε η βροχή! Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να καταπραΰνουμε κι εσένα;».

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

☛ «Στα ελληνικά πεζοδρόμια βλέπει κανείς το επίπεδο κοινωνικής παιδείας του λαού μας» γράφει ο Νίκος Νικολαΐδης - ΣΦ για το άρθρο του Δημήτρη Κυριαζή «Οι λακκούβες στους δρόμους». «Πληγώνομαι όταν βλέπω την αδιαφορία του κόσμου, το άλυτο πρόβλημα του πάρκινγκ, την αισθητική τρομοκρατία του ανεξέλεγκτου γκράφιτι, την εγκατάλειψη των παλιών νεοκλασικών από ανθρώπους που τυφλά ταυτίζουν κάθε καινούργιο trend με την πρόοδο. Είναι ένας αντικατοπτρισμός της αδυναμίας μας να συλλάβουμε τη χώρα ως ένα ενιαίο πρότζεκτ. Αυθάδης ηχορρύπανση, αποστασιοποίηση από την ενεργή σχέση μας με το αστικό περιβάλλον, ωχαδελφισμός αναμεμειγμένος με οπορτουνισμό και αφ’ υψηλού πόζα παρτικιουλαρισμών (πανάκριβο μπαρ με φοβερό εσωτερικό ντιζάιν δίπλα σε τόνους από αισθητικά σκουπίδια) αποδεικνύουν ότι τουλάχιστον για την Αθήνα και τον Πειραιά, η μισή Ελλάδα ζει σε δύο πόλεις που δεν αγαπά, δεν συμπαθεί, δεν φροντίζει. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές μεμονωμένες προσπάθειες (δενδροφυτεύσεις σε πάρκα, κινητοποιήσεις κατοίκων για διάφορα ζητήματα που αφορούν την ποιότητα ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα, δράσεις από τους Μονουμέντα, Ατενίστας, τους πάνθηρες, από τον Γιώργο τον Ζουπάνο, τον πανεπιστημιακό, ομάδες καθαρισμών παραλιών κ.ο.κ.). Δεν κρύβω, όμως, ότι το έλλειμμα κοινωνικής παιδείας εξακολουθεί να υπάρχει, στερώντας τον λαό μας από μια πιο αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής, κυρίως στις πόλεις. Όταν το 2011 πήγα στην Οδοποιία στην Αθήνας 16 και ζήτησα να βουλώσουν μια λακκούβα μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο πεζοδρόμιο, έπρεπε να τους πω ότι έχω σχέση με τους “New York Times” για να μου πουν ότι: “Δεν είναι υπευθυνότητά μας, αλλά θα το κάνουμε. Θα πάρουμε τηλέφωνο και θα ρίξουν έναν κουβά τσιμέντο...». Το κάναν, αλλά σαν να ήταν αγγαρεία. Η αισθητική που βγάζει το αστικό τοπίο της μισής Ελλάδας διαμορφώνει τις αξίες και την ψυχοσύνθεσή μας. Είναι ό,τι είμαστε και όσοι το αποφεύγουν ή το σνομπάρουν, δίχως να προσπαθούν να το καλυτερεύσουν, αρνούνται την κοινωνικο-πολιτική τους υπόσταση μέσα στην κοινωνία της».

feedback460

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Με αφορμή το κείμενο της Τίνας Μανδηλαρά για τα βιβλία του χειμώνα ο δοκιμιογράφος Νίκος Ανδρουτσόπουλος μας έγραψε σχετικά με τα ποιητικά έργα της χρονιάς: «Η κ. Τίνα Μανδηλαρά, στη μεστή και συνοπτική βιβλιοπαρουσίαση στο πρώτο τεύχος του 2016, αναφέρεται και σε καταξιωμένους συγγραφείς με σημαντικά έργα. Ωστόσο, λείπει η ποίηση και η αναφορά σε ποιητικά έργα. Λόγου χάριν, στην πολύ αξιόλογη ποιητική συλλογή Έξι Ευρωπαίοι ποιητές σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη (Gutenberg, Οκτώβριος 2015) με ποιήματα των Γκέοργκ Τρακλ, Ρίλκε, Γκότφριντ Μπεν και άλλων. Ένα άλλο, πολύ αξιόλογο επίσης ποιητικό βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα (από τον ίδιο εκδότη) είναι επιλογή από το ποιητικό σύμπαν του Αλβάρο ντε Κάμπος, κατά κόσμον Fernando Pessoa, σε επιμέλεια της Μαρίας Παπαδήμα. Πρόκειται για ποιητικά κομψοτεχνήματα γραφής, γλώσσας, διαύγειας, απλότητας, λυρισμού και αισθημάτων, όπως δηλαδή πρέπει να είναι η αληθινή ποίηση, η οποία στην εποχή μας (ιδιαίτερα στη χώρα μας) έχει χάσει την απλότητα και τον ρυθμό της και έχει γίνει δυσνόητη, χωρίς γλωσσικό πλούτο. Η αληθινή ποίηση οραματίζεται την ηχώ των πραγμάτων, τα οποία παραμένουν μετέωρα και σιωπηλά, αναμένοντας την τελική τους ταξινόμηση από τον στοχαζόμενο λυρικό ποιητή. Μέσα από μία διαδικασία “κατανόησης” των φαινομένων, καθώς και μέσα από την απεραντοσύνη των λέξεων, οι οποίες αναμένουν τη διαύγεια και την έμπνευση του ποιητή. Χωρίς έμπνευση –βλέπε Ρεμπό– δεν υπάρχει ποίηση. Το κέντρο αναφοράς μιας ποιητικής που θέλγεται από την απλότητα μέσω της έμπνευσης αποσκοπεί στο να κατοχυρώσει, χωρίς ηθικολογίες, την ιδιότητα του ποιητή ως λυρικού όντος, που θέλγεται από έναν στοχαστικό λόγο απέναντι σε φαινόμενα ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το επιπλέον που μπορεί να προσδοκά κανείς από μια τέτοια ποίηση είναι η ενόραση μιας καινούργιας αρχής, αυθύπαρκτης και “αυθεντικής”».

Free Press.

Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

28.1.16 – lifo

3

Index

StatusUpdate εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ διευθυντής M. Hulot ...Το «Codex Seraphinianus» του Luigi Serafini και το «Voynich Manuscript», το μυστηριώδες βιβλίο του 15ου αιώνα, δύο από τα πιο αινιγματικά βιβλία που έχουν φτιαχτεί ποτέ (και δεν διαβάζονται), σε pdf για δωρεάν download στο www.holybooks.com/voynichmanuscript-codex-serahinianus-pd/.

Η Farida El Gazzar επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια

εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης Νίκος Ζαφείρης art director Χρήστος Τζοβάρας

Η ταλαντούχα ζωγράφος επιστρέφει στη γενέτειρά της και ψηλαφίζει το παρελθόν μιας σπουδαίας πόλης που αλλάζει διαρκώς.

υπεύθυνος lifo.gr Άρης Δημοκίδης ... Πολύ ωραία συνέντευξη/πορτρέτο του σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου στον Χρήστο Αγγελάκο: «Η πολλή Ελλάδα βλάπτει». Ολόκληρη στο Lifo.gr. αρχισυντακτησ lifo.gr Θανάσης Χαραμής

Σελ. 17

προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας συντονισμός ύλης

Αθηναίος της εβδομάδας: Κώστας Τουρνάς

Μαρκέλλα Ανδρικάκη ... Know your enemies.

Ένας θρύλος του ελληνικού τραγουδιού μάς αφηγείται τη ζωή του.

Νικόλας Σεβαστάκης, Ευγένιος Αρανίτσης

συντακτική ομάδα columnists: Θοδωρής Αντωνόπουλος ... Την Πέμπτη 28/1 είναι η Παγκόσμια Μέρα Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. Να θυμηθώ να κλείσω google, fb, twitter, instagram, romeo, κινητό, κάρτες, τραπεζικό

Σελ. 22

λογαριασμό. Ναταλί Χατζηαντωνίου, Δημήτρης Πολιτάκης

5 ελληνικά περιοδικά που αξίζει να ξεφυλλίσεις

Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ... Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, όπως τραγουδούσαν τα Διάφανα Κρίνα. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι πάντα

Οι νέοι Έλληνες εκδότες ακολουθούν επάξια το διεθνές trend των σύγχρονων εντύπων.

η κατάφαση, το «Ναι!» στη ζωή, είναι το καύσιμό μας. Στανιάρετε, φίλες και φίλοι. Διαβάστε Γκόρπα, διαβάστε Χάκκα, διαβάστε Λειβαδίτη! Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Θέατρο: Ματίνα Καλτάκη ... Είναι ιλαροτραγωδία ν’ ακούς

Σελ. 20

τηλεοπτικούς δημοσιογράφους να σχολιάζουν την παράσταση «Η θεωρία του Νας» της Πειραματικής Σκηνής. Η βεβαιότητα των ανίδεων και η πολιτική μικρόνοια σε όλο της το μεγαλείο!

O Γιώργος Πέτρου και η απολύτως θετική επίδραση της Καμεράτας

Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη ... Μια ευχάριστη εξέλιξη θα επαναφέρει τη χαμένη αισιοδοξία σας. Σύνταξη:

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ελληνικής ορχήστρας που διαπρέπει μας μιλά για τη μετάβαση του από σολίστα σε διευθυντή ορχήστρας, την πορεία της Καμεράτας και το έργο του Φίλιπ Γκλας που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στη Διπλάρειο.

Αλέξανδρος Διακοσάββας ... Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου: Κατ' εμέ, μακράν ο πιο υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης του 21ου αιώνα μέχρι τώρα. Βασίλης Καψάσκης, Κατερίνα Ηλιάκη, Φιλιώ Ράγκου, Δημήτρης Κυριαζής Μαρίνα Πετρίδου ... «The Revenant», «Love and Mercy», «Steve Jobs» (με σειρά προτεραιότητας): το τέλειο Σ/Κ! Γιάννης Πανταζόπουλος ... «Σήμερα οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα». Χρήστος Παρίδης ... Τα περισσότερα θέατρα όλες τις μέρες! Να που

Σελ. 40

η χαμηλή ποιότητα της τηλεόρασης οδήγησε τον κόσμο σε αυθεντικές μορφές επικοινωνίας και επαφής με τις παραστατικές τέχνες. Δεν είναι μεγάλο κέρδος αυτό; Μαρία Παππά...Τhe truth is out there...

ΣΤΗΛΕΣ

ΑΚΟΜΑ

Ευγένιος Αρανίτσης

Good LifO

Σελ. 12

Νικόλας Σεβαστάκης Σελ. 14

Δημήτρης Πολιτάκης

Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Φουτσιτζή, Θεόφιλος Δουμάνης φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F. creative media

Σελ. 33

Kώστας Στανέλλος

Starfax

aτελιέ Βανέσσα Φερλέ

Σελ. 45

διόρθωση κειμένων

Naked City

Μαρία Δρουκοπούλου ... Καλά, η ζέστη καταλαβαίνω πώς μπορεί να

Σελ. 46

αποβλακώσει κάποιον. Το κρύο, όμως, γιατί; γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου senior direct market manager

Σελ. 16

Κώστας Μαντάς

Θοδωρής Αντωνόπουλος

direct market managers Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης

Σελ. 16

Σπύρος Αποστολόπουλος υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε.

Boυλής 22, Αθήνα, 105 63, τηλ.: 210 3254 290, fax: 210 3249 785, info@lifo.gr

4 lifo – 28.1.16

Άλκηστις Γκούμα εξωτερικες εργασιες Άκης Ιωάννου

Στο εξώφυλλο έργο του Jean Cocteau από την έκθεση «Picasso - Cocteau, οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού» στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. (Μέχρι 28/2)

κωδικος εντυπου 7639

28.1.16 – lifo

5

8 lifo – 28.1.16

28 ianουαριου

3 φεβρουαριου

2016

Talkof theTown

Farida El Gazzar

ζωγράφος «Δεν μου αρέσει να είμαι νοσταλγική και να με κρατάει πίσω το παρελθόν. Μου αρέσει και το παρόν». Από τον Χρήστο Παρίδη

σελ. 17

επιμελεια: the lifo team

Mαλβινα για παντα

Κάθε Φλεβάρη, στα γενέθλιά της, τη θυμόμαστε και κάθε Φλεβάρη συνειδητοποιούμε πόσο μας λείπει. Αυτά είναι μερικά από τα λόγια της.

«Δεν μ’ αρέσουν τα σούπερ μάρκετ, ψωνίζω σε παντοπωλείο. Απ’ όταν γεννήθηκα, έτρωγα πάντα πολύ καλά. Η γιαγιά μου είχε μέσα της τη χαρά της ζωής. Δεν θα σερβίριζε ποτέ ένα ολόκληρο μπούτι αρνίσιο στο τραπέζι – αυτό το πράγμα έχει τη θέση του μόνο στο βουνό. Μου έλεγε: “Δεν γεννήθηκες για να τρως τυρόπιτες. Αν πεινάς στο σχολείο, πάρε ψωμί και τυρί. Και το τυρί να είναι τέτοιο που να μην ιδρώνει”. Αγαπώ την καλή κουζίνα και τη φιλοσοφία της».

«Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους, ακόμη κι εμένα, όποτε το έχω κάνει. Η απάντησή μου είναι: είμαι σχετικά καλά και είμαι ευγνώμων...».

«Ζούσα ας πούμε περίτεχνες σχέσεις, σμιλευμένες και εξωραϊσμένες, και έψαχνα να βρω τον μικροαστό πίσω από τα βουαλάζ παράθυρα, πίσω από τις κουρτίνες. Αυτό ήτανε μια νεύρωση χρόνων. Kοίταγα αυτές τις άθλιες νάιλον κουρτίνες και έλεγα τουλάχιστον ζουν εδώ, εδώ ανάβει ένα φως, ζουν ευτυχισμένοι άνθρωποι; Είχα μια εμμονή για την ευτυχία των ανθρώπων κάτω από τις κουρτίνες».

«Ταξίδι σημαίνει ο κάθε δρόμος να σε πηγαίνει στην άκρη του εαυτού σου. Μέσα από το ταξίδι μπορεί ο καθένας να μάθει ποιος είναι. Ή, καλύτερα, ποιον ρόλο αντιπροσωπεύει στη ζωή του. Ποιος είναι ο ρόλος που του ταιριάζει. Μπορεί να είναι πολλοί. Διαλέγεις και παίρνεις. Ονειρεύομαι να ταξιδέψω παντού».

«Πέρασαν διαμάντια απ’ τη ζωή μου που δεν πρόλαβα να εκτιμήσω. Σε μερικούς ανθρώπους βγάζουμε από μέσα τους ό,τι καλύτερο έχουν, ενώ δεν μπορούμε να γίνουμε ένα μ’ αυτούς και εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε την αξία τους. Ήμουν βιαστική, τσαλαβουτούσα. Είναι πολύ φυσικό. Τα τελευταία 5-6 χρόνια αρχίζω να εκτιμώ τους ανθρώπους και να αποδίδω ουσιαστικές τιμές».

«Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή». «Όλα συγχωρούνται, αλλά το να θέλεις να μεταλλάξεις το κατεξοχήν απρόβλεπτο πράγμα, τον έρωτα, σε κάτι προβλεπόμενο είναι η μεγαλύτερη ύβρις».

«Στα σίγουρα γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά: το πιο ωραίο γέλιο ανήκει στα προσωπάκια που φτιάχτηκαν από πίκρες και από δάκρυα, από ξεφτίλες και στριμώγματα».

«Ο ταλαντούχος άνθρωπος, ό,τι κι αν κάνει, το κάνει εμπνευσμένα. Και η Κόλαση να σε περιμένει μαζί του, θα είναι μια παραδεισένια Κόλαση. Ενώ από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό. Και ο Παράδεισός του ανούσιος».

«Μπορεί να πέτυχα μόνο για να τη βγω στη μάνα μου. Επειδή ήθελα μόνο τη δική της αναγνώριση (...). Με τη μάνα μου ήταν κάτι τρομακτικό αυτό που συνέβαινε. Ήταν μια πολύ ωραία γυναίκα, η οποία είχε κάνει το σώμα της μια ανώνυμη εταιρεία και όλος της ο αισθησιασμός ήταν διαπραγματεύσιμος με βάση αυτό που έκανε για το σώμα της. Ευτυχώς, πέθανε νωρίς, πριν από τη φυσική φθορά της».

«Το “σ’ αγαπάω” των περισσότερων ανθρώπων σημαίνει: επενδύω σ’ ένα άτομο, αγωνίζομαι να το μετατρέψω σε Σύντροφο, να το επιβιβάσω σώνει και καλά στην ίδια Σχεδία μ’ εμένα... Άρα, αγαπάω θα πει: επιθυμία εγκατάστασης του άλλου στον τόπο που ορίζω και καθορίζω εγώ. Συμπέρασμα: Επειδή αγαπάω, δικαιούμαι να εξουδετερώνω κάθε αλλιώτικη διάθεση του άλλου, κάθε στοιχείο της δύναμής του που δεν εγκρίνω, κάθε επιθυμία του που είναι αλλιώτικη από τη δική μου, με δυο λόγια τον ξεδοντιάζω».

από τον γιάννη πανταζόπουλο

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στον Θεό, αλλά στην ουσία επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους ούτε για τον θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά, οραματιζόμενοι το μέλλον, δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και, όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και, βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”».

TheBuzz

«Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν» ήταν μία από τις μνημειώδεις φράσεις της αγαπημένης Μαλβίνας Κάραλη. Γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1954 και έφυγε νωρίς, το 2002, στην ηλικία των 48 ετών. Όσοι τη γνώρισαν θυμούνται με νοσταλγία την πληθωρική προσωπικότητά της, που μπορούσε να συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Μια γυναίκα που βυθιζόταν στον συναισθηματικό της πλούτο, λάτρευε το σουρεάλ χιούμορ, διέθετε οργή και πάθος. Τη ζωή της, παρότι διήρκεσε λίγο, θα τη ζήλευαν πολλοί, αφού ξεχείλιζε από εμπειρίες και πρόσωπα, στοχασμούς και συναντήσεις. Όπως της άρεσε να λέει: «Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ’ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Έναν χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα». Ας θυμηθούμε τη Μαλβίνα που αγαπήσαμε μέσα από τα δικά της λόγια:

28.1.16 – lifo

9

Talk of the Town

1 στις 8 γυναίκες θα παρουσιάσει καρκίνο του μαστού κατά τη διάρκεια της ζωής της, ενώ πάνω από το 70% του συνόλου των γυναικών με καρκίνο του μαστού δεν διαθέτουν οικογενειακό ιστορικό.

10 lifo – 28.1.16

στο νοσοκομειο αλεξανδρα ιατροι και τεχνολογια κανουν το παν για την προληψη του καρκινου

O δρ. Αθανάσιος Χαλαζωνίτης μας ξεναγεί στο ακτινολογικό εργαστήριο του αθηναϊκού νοσοκομείου που σώζει ζωές. Από τον Γιάννη Πανταζόπουλο. Φωτογραφίες: Πάρις Ταβιτιάν

Χ

ειμωνιάτικο πρωινό και στη λεωφόρο Κηφισίας όλα κυλούν κανονικά. Για να φτάσεις στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» θα προσπεράσεις άλλα δύο νοσοκομεία στη διαδρομή σου, το Αιγινήτειο και το Αρεταίειο. Θα δεις γιατρούς να κάνουν το διάλειμμά τους στα παρακείμενα καφέ, συγγενείς να έχουν έρθει για να επισκεφθούν ασθενείς, ενώ στους διαδρόμους κόσμος συνεχώς πάει κι έρχεται. Για τους περισσότερους είναι μια συνηθισμένη μέρα, για κάποιους άλλους αποτελεί την καθημερινότητά τους, όμως υπάρχουν και αυτοί που η μέρα τους θα καταλήξει διαφορετική. Η επίσκεψή μας στο «Αλεξάνδρα» αφορά το τμήμα του Ακτινολογικού και της ξεχωριστής δουλειάς που γίνεται εκεί πάνω στο ακανθώδες θέμα του καρκίνου του μαστού. Μας υποδέχεται ο εκτελών χρέη διοικητή του νοσοκομείου, συντονιστής διευθυντής του Ακτινολογικού Εργαστηρίου και διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας, δρ. Αθανάσιος Χαλαζωνί-

της. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα ο καρκίνος του μαστού εντοπίζεται κάθε χρόνο σε 4.500 γυναίκες. Παρόλο που οι περισσότερες γυναίκες αδιαφορούν, διότι θεωρούν ότι είναι κάτι που δεν τις αφορά, στατιστικά οι έρευνες έχουν δείξει ότι 1 στις 8 γυναίκες θα παρουσιάσει καρκίνο του μαστού κατά τη διάρκεια της ζωής της, ενώ πάνω από το 70% του συνόλου των γυναικών με καρκίνο του μαστού δεν διαθέτουν οικογενειακό ιστορικό. Το σημαντικό είναι ότι οι ιατρικές εξελίξεις στη διάγνωση και αντιμετώπιση της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου έχουν προχωρήσει και πλέον πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζονται με επιτυχία, αρκεί να επικρατούν τα κριτήρια της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η εξαιρετικής σημασίας συμβολή του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα», ενός δημόσιου νοσοκομείου που διαθέτει άρτιες υποδομές και γνωρίζουν ελάχιστοι, καθώς προσφέρει υπηρεσίες που θα

ζήλευαν πολλά ιδιωτικά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο κ. Χαλαζωνίτης είναι διευθυντής στο Ακτινολογικό Τμήμα επτά χρόνια και η συζήτησή μας ξεκινά κατευθείαν από τα δυνατά χαρτιά που διαθέτει το νοσοκομείο και έχει να υπερηφανεύεται γι’ αυτά. «Κυριότερο απ’ όλα είναι ο ψηφιακός μαστογράφος, ο οποίος έχει τη δυνατότητα της ψηφιακής μαστογραφίας διπλού φάσματος με ενδοφλέβια έγχυση σκιαγραφικού μέσου και αφαιρετική τεχνική (CESM) και αποτελεί χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου. Δεν μιλάμε για κάτι πειραματικό αλλά για κάτι που χρησιμοποιείται σε κέντρα μαστού σε Ευρώπη και Αμερική. Να επισημάνουμε ότι δεν αφορά όλες τις γυναίκες, αλλά κατηγορίες όπως γυναίκες με πυκνό μαστό που δεν μπορεί να εντοπίσει η μαστογραφία, δηλαδή αναφερόμαστε σε ποσοστά ακρίβειας 45%, άρα πολύ χαμηλή εντόπιση. Γυναίκες με εύρημα διφορούμενο –είναι ή δεν είναι καρκίνος– και γυναίκες που ήδη έχουν χειρουργηθεί και παρακολουθούμε τις ουλές. Τέλος, γυναίκες που για κάποιον λόγο σε άλλη εξέτασή τους έχει βρεθεί κάτι ύποπτο. Η αρχή του είναι ότι μπορεί να απεικονίζει τα νέα αγγεία του καρκίνου και για να το κάνουμε πλήρως αντιληπτό αυτό θα σας πω ένα παράδειγμα: πείτε ότι έχουμε ένα τραπέζι πάνω στο οποίο έχουμε στρώσει ένα τραπεζομάντιλο μαζί με τα σερβίτσια. Αν έχουμε στο τραπέζι ένα σπασμένο πιάτο, τότε, ταχυδακτυλουργικά, με το CESM εγώ τραβάω το τραπεζομάντιλο με όλα τα υπόλοιπα σερβίτσια, εκτός από το σπασμένο πιάτο. Έτσι, βλέπω το σπασμένο πιάτο και το περίγραμμα του τραπεζιού. Γιατί το κάνουμε αυτό; Διότι τα κακοήθη αγγεία φωτίζονται μόνο στο σπασμένο πιάτο και, επομένως, αφαιρώ όλα τα φυσιολογικά. Αυτή, λοιπόν, είναι η αφαιρετική

Γενικό Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Β. Σοφίας 80 www.hosp-alexandra.gr

τεχνική, που είναι και το μεγαλείο αυτού του μηχανήματος. Επίσης, ανακαλύπτουμε καρκίνους που έχουν διάμετρο ενός χιλιοστού, ενώ, για να συγκρίνετε μεγέθη, η μαγνητική βρίσκει καρκίνους με τρία χιλιοστά και πάνω. Στη συνέχεια έχουμε τις τοπικές υποτροπές που μπορεί να παρατηρήσουμε σε έναν πυκνό μαστό. Ας δώσουμε κι εδώ ένα παράδειγμα: έχουμε έναν συννεφιασμένο ουρανό που τον παρομοιάζουμε με τον πυκνό μαστό και ακούμε ένα αεροπλάνο, αλλά δεν το βλέπουμε και άρα δεν ξέρουμε από πού έρχεται. Αυτό το σύστημα μας δίνει τη δυνατότητα να αφαιρέσουμε τα σύννεφα, να ακούσουμε το αεροπλάνο αλλά και να το δούμε. Επομένως, αυξάνω τη διακριτική ικανότητα από 45% σε 93%, μιλάμε για κάτι απίστευτο. Αξίζει να σας πω ότι από το 2011 έχουμε εξετάσει 1.200 γυναίκες, εκ των οποίων οι 400 δεν χειρουργήθηκαν. Από τις 400, οι 150 είχαν μετεγχειρητικές ουλές και οι 250 είχαν πυκνούς μαστούς (τα σύννεφα), άρα ακρίβεια 93%, δηλαδή τελικά δεν χρειάστηκαν την περαιτέρω μαγνητική ή βιοψία. Στις υπόλοιπες 800 που είχαν ύποπτα ευρήματα, οι 720 είχαν καρκίνο. Από αυτές, οι 80 είχαν καρκίνο και στον άλλο μαστό, άρα, και να είχαν χειρουργηθεί, δεν θα ήξεραν ότι υπάρχει καρκίνος και στον άλλο μαστό, συνεπώς τις σώσαμε. Στις 80 πέσαμε έξω, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι από το σύνολο υπήρχαν 25 γυναίκες στις οποίες ο καρκίνος δεν φαινόταν με καμία άλλη μέθοδο, άρα θα είχαν χαθεί. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, διαρκεί λίγο παραπάνω από μια απλή ψηφιακή μαστογραφία, δεν χρειάζεται προετοιμασία και απλώς, για λόγους ασφαλείας, αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή αλλεργία, ζητάμε μια τιμή κρεατινίνης. Τα αποτελέσματα τα δίνουμε την ίδια μέρα, το πολύ την επομένη, ενώ παρέχουμε

οκτώ φιλμ και ένα CD, εάν το ζητήσει η ασθενής, και, φυσικά, πλήρη διάγνωση με προτεινόμενες ενέργειες. Ποιο είναι το μόνο αγκάθι; Ότι στον ΕΟΠΥΥ δεν υπάρχει τιμολόγηση γι’ αυτή την εξέταση και δυστυχώς χρειάζεται κάποιος να δώσει 45 ευρώ για την απλή μαστογραφία ή 65 ευρώ για το CESM. Είναι ευκαιρία μέσω του εντύπου σας να πιέσουμε, ώστε αυτή η εξέταση να γίνεται εντελώς δωρεάν. Αντιλαμβάνεστε ότι εμείς δεν μπορούμε να μην τη χρεώνουμε, διότι μετά θα μας κατηγορήσουν ότι τα πήραμε εμείς» τονίζει. «Το δεύτερο σημαντικό που κάνουμε στο “Αλεξάνδρα” είναι η ελαστογραφία, ένα εξειδικευμένο υπερηχογράφημα στο οποίο ελέγχεται με τέσσερις μετρήσεις η σκληρότητα της βλάβης. Ανάλογα με την περίπτωση, ο πρώτος χτύπος είναι καρκίνος, ο δεύτερος χτύπος είναι τίποτα και ο μεσαίος είναι η παρακολούθηση. Το μηχάνημα αυτό αγοράστηκε με πόρους του νοσοκομείου και χρησιμεύει ώστε να κατευθύνεις τη γυναίκα είτε να μην κάνει τίποτα είτε να κάνει βιοψία. Γλιτώνεις, κατ’ ουσίαν, άσκοπες βιοψίες, άρα μειώνεις και το κόστος στις παροχές υγείας. Οι γυναίκες που έχουν καρκίνο του μαστού στην πλειονότητά τους ανήκουν στις ηλικίες από 40 έως 60 ετών. Άρα, μιλάμε για μάχιμες γυναίκες, στις οποίες πρέπει, με τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία, να πω αν έχουν ή όχι καρκίνο, χωρίς να χρειαστεί να τις βγάλω από την κοινωνία ή την οικογένειά τους. Δυστυχώς, ούτε και αυτή είναι τιμολογημένη και στοιχίζει 40 ευρώ, ενώ να πούμε ότι εδώ δεν χρειάζεται καμία προετοιμασία» επισημαίνει ο κ. Χαλαζωνίτης. «Το τρίτο σημαντικό που κάνουμε είναι η τοποθέτηση συρμάτινου οδηγού για ακριβή προεγχειρητική εντόπιση της βλάβης του μαστού. Φανταστείτε μια μπάλα και η βλάβη να είναι στο εσωτερικό της, πώς μπορείς να τη βρεις; Βάζουμε, λοιπόν, αυτόν το συρμάτινο οδηγό, ανοίγουν δύο αγκίστρια, καθηλώνονται μέσα στη βλάβη και την άλλη μέρα ο χειρουργός ακολουθεί τον συρμάτινο οδηγό –για να το πούμε λίγο περιγραφικά– και βγάζει αυτό που χρειάζεται. Το κόστος είναι στα 110 ευρώ μόνο και μόνο γιατί το υλικό είναι ακριβό αλλά και γιατί και εδώ δεν υπάρχει τιμολόγηση από τον ΕΟΠΥΥ. Στα ιδιωτικά, η συγκεκριμένη τεχνική κοστίζει 3ΟΟ ευρώ περίπου. Όπως αντιλαμβάνεστε, υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει ότι διαθέτουμε τέτοια μηχανήματα, επειδή εμείς δεν είμαστε ιδιωτικό νοσοκομείο, ώστε να επιζητούμε τη διαφήμιση. Απλώς να τονίσουμε ότι το Ίδρυμα Νιάρχος, για να μας δώσει τη χορηγία για την ψηφιακή μαστογραφία διπλού φάσματος, σύγκρινε τη δουλειά μας με το Αντικαρκινικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης» υπογραμμίζει. Στη συνέχεια ο κ. Χαλαζωνίτης μου υπενθυμίζει ότι ο Οκτώβριος είναι ο μήνας κατά του καρκίνου του μαστού και πως για δεύτερη συνεχή χρονιά εξέτασαν στο νοσοκομείο, εντελώς δωρεάν για μια ολόκληρη εβδομάδα και το Σάββατο, όσες γυναίκες ήθελαν να έρθουν να εξεταστούν. «Μιλάμε για 60 με 70 γυναίκες την ημέρα και, φυσικά, αναφερόμαστε περισσότερο σε άνεργες γυναίκες ή γυναίκες που δεν έχουν να δώσουν τα 45 ευρώ. Μας αρκεί ένα παραπεμπτικό του ΕΟΠΥΥ ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα» λέει. «Αν κάποια γυναίκα έρθει στο νοσοκομείο και δεν έχει αυτά τα 45 ή 65 ευρώ, τι θα κάνετε;» τον ρωτώ. «Πάντως, εμείς, χωρίς να θέλουμε να υπερηφανευτούμε, έχουμε τη δυνατότητα να γράψουμε κάποια εξέταση δωρεάν, για παράδειγμα σε περιπτώσεις του Κοινωνικού Ιατρείου στο Ελληνικό ή του Ιατρείου των Προσφύγων. Παρεμπιπτόντως, με το προσφυγικό έχουν αυξηθεί τα περιστατικά που δεχόμαστε και, χαρακτηριστικά, αυτές τις μέρες έχουμε μια γυναίκα από τη Συρία στο “Αλεξάνδρα”, 33 ετών, το μωρό της είναι τριών μηνών, κι έχει καρκίνο του μαστού. Φυσικά, όσα σας προανέφερα τα έκανε όλα δωρεάν και θα χειρουργηθεί και στο νοσοκομείο. Όταν βλέπω ή διαβάζω μόνο για περιπτώσεις

Μπορεί να κατηγορεί ο κόσμος τα εθνικά νοσοκομεία, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ανθρώπινο πρόσωπο του συστήματος υγείας. Αν βρεθείτε στο εξωτερικό, θα δείτε ότι υπάρχει κόσμος που πεθαίνει έξω από τα νοσοκομεία.

που γιατροί πήραν φακελάκι, εκνευρίζομαι. Εγώ δεν έχω πάρει πότε φακελάκι, 2.100 ευρώ είναι ο μισθός μου και δηλώνω ότι είμαι μια χαρά. Πράγματι, κάποιοι σκέφτονται αλλιώς και παίρνουν φακελάκι, αλλά δεν μπορεί να μας παίρνει όλους η μπάλα» απαντά. Του ζητώ να μου πει ένα μεγάλο θετικό κι ένα μεγάλο αρνητικό για το σύστημα υγείας. «Υπηρετώ το σύστημα υγείας από το 1996 και ήταν μια συνειδητή επιλογή. Το θετικό είναι ότι επιτρέπει σε όλους να χτυπήσουν μια πόρτα και να τη βρουν ανοιχτή. Μπορεί να κατηγορεί ο κόσμος τα εθνικά νοσοκομεία, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ανθρώπινο πρόσωπο του συστήματος υγείας. Αν βρεθείτε στο εξωτερικό, θα δείτε ότι υπάρχει κόσμος που πεθαίνει έξω από τα νοσοκομεία. Στην Ελλάδα θα βγει ο τραυματιοφορέας και θα τον φέρει μέσα. Το αρνητικό είναι ότι δεν υπάρχει αξιολόγηση. Έχω περάσει όλες τις βαθμίδες, έφτασα στην ανώτερη και δεν με έχει αξιολογήσει ποτέ κανείς. Αξιολογήθηκα για να ανέβω βαθμίδα, δεν αξιολογήθηκα για το έργο μου στην κάθε βαθμίδα. Οκτώμισι πας στο νοσοκομείο, δέκα πας ή δεν θα πας καθόλου; Ποιος θα σου πει κάτι; Ας μας αξιολογήσουν όλους, αλλά ταυτόχρονα να συνδεθούν τα κριτήρια με τις αποδοχές» υποστηρίζει. Ο καρκίνος είναι η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής. Τι τον έχει διδάξει η εμπειρία του και ποια εικόνα δεν θα ξεχάσει ποτέ; «Είναι καρκίνοι και καρκίνοι, αν έχεις έγκαιρη διάγνωση, έχεις 98,6% ποσοστό επιβίωσης. Τι είναι, λοιπόν, πιο επικίνδυνο, η γρίπη ή ο καρκίνος; Ακούγεται ακραίο, αλλά είναι αλήθεια. Η εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ο πατέρας μιας 23χρονης κοπέλας όταν έμαθε ότι η κόρη του έχει καρκίνο του μαστού. Εμείς οι ακτινολόγοι πρώτα βλέπουμε τις εξετάσεις και στη συνέχεια τον ασθενή, ώστε να του ανακοινώσουμε τα αποτελέσματα. Αυτά τα πέντε βήματα που έκανα για να βγω από το δωμάτιο γνωμάτευσης και να πάω σε αυτούς μου φάνηκαν χρόνια. Να πεις σε μια οικογένεια ότι “σας καταστρέφω”. Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς» λέει. Γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει η κουλτούρα της πρόληψης; «Δεν είναι θέμα της Ελληνίδας το ότι φοβάται και δεν πάει να εξεταστεί. Σκεφτείτε ότι στη Νορβηγία, που έχει το καλύτερο σύστημα υγείας, στα γενέθλια της γυναίκας έρχεται μήνυμα στο κινητό που της λέει «πήγαινε κάνε εξέταση στον μαστό» και την πληρώνει το κράτος, γιατί πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο. Στην Ελλάδα απλώς λειτουργούμε ευκαιριακά: εάν το θυμηθώ, αν μου το πει ο γιατρός και αν έχω τα 45 ευρώ, θα πάω». Ο κ. Χαλαζωνίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χαλάνδρι, σε ιατρικό οικογενειακό περιβάλλον, αφού και ο πατέρας του ήταν γιατρός, και τελείωσε την Ιατρική Σχολή Αθηνών. Τι του δίνει ακόμα ελπίδα, τον ρωτώ, λίγο πριν τον αποχαιρετήσω. «Ελπίδα μου δίνει το γεγονός ότι υπάρχουν τμήματα του νοσοκομείου που συγκρίνονται με τα καλύτερα του εξωτερικού, είναι οι ηλιαχτίδες μέσα στο μουντό τοπίο. Το ζήτημα είναι να τα κάνουμε σημαιοφόρους, ώστε να ακολουθήσουν και οι άλλοι. Γι’ αυτό και δεν θα έφευγα ποτέ από την Ελλάδα, το θεωρώ ένδειξη δειλίας. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε την πολιτεία και όχι η πολιτεία εμάς. Τα τελευταία χρόνια όλα εκφυλίστηκαν και αλλάξαμε. Τώρα ήρθε η στιγμή τα αριστεία να τα κάνουμε πόρους αντίστασης, αλλιώς θα βυθιστούμε. Ξέρετε, πήγα σε ένα σπίτι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και όταν μπήκα μέσα, με πλησίασε και με χαιρέτησε μια γυναίκα. Γυρίζει και μου συστήνεται, αλλά δεν τη γνώρισα. Μου υπενθυμίζει ότι είχε έρθει στο νοσοκομείο, της είχαμε βρει καρκίνο σε αρχικό στάδιο, τελικά σώθηκε και είναι μια χαρά. Αυτό το γεγονός στη ζυγαριά της ζωής μου πάει πολύ ψηλά. Είναι το μεγαλύτερο εφόδιο που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Γι’ αυτό, λοιπόν, μην αφήσουμε την κρίση να μας πάρει από κάτω».

28.1.16 – lifo

11

Κυνηγώντας τον Ντάνιελ Κρεγκ Πόσο πιο γρήγορο να είναι το κυνηγητό των αυτοκινήτων στο «Quantum of Solace» (2008); Πόσο πιο γρήγορο να είναι το κυνηγητό στις στέγες και πάνω στην οροφή του τρένου, στο «Skyfall» (2012);

Talk of the Town

φωνή λαού εύη χουρσανίδη Η music blogger που έχει επισκεφθεί τέσσερις φορές σερί το Primavera Sound Festival τα τελευταία χρόνια κρίνει το φετινό line-up.

α π ό τ ο ν ε υγ εν ιο α ρα ν ι τ ση

α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

12 lifo – 28.1.16

Παρακολουθώντας κανείς τις πέντε ταινίες της σειράς Mission Impossible με τον Τομ Κρουζ, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι, αναπόφευκτα, το μοντάζ της καθεμιάς απ’ αυτές είναι ταχύτερο από εκείνο της προηγούμενης· καθώς η ίδια η εποχή επιταχύνεται από ώρα σε ώρα, ενώ η συνείδηση η εξαρτημένη από το μάτι γίνεται, εξ αντιδιαστολής, όλο και πιο αδρανής, συνάμα δε νευρική στο έπακρο, η εκτύλιξη της πλοκής καταλήγει πιο γρήγορη από κάθε κριτική της επανάπαυσης, κατόπιν ΑΚΟΜΗ πιο γρήγορη και, τέλος, ιλιγγιώδης, στα όρια μιας τρομώδους αποσύνθεσης των ψηφίδων της, πρακτικά ισοδύναμης μ’ εκείνη των βιντεοπαιγνιδιών – ώσπου, αίφνης, ω του θαύματος, ο ρυθμός της πέμπτης ταινίας παύει να είναι φρενήρης και επιβραδύνεται αισθητά λες και δίνεται εντολή άνωθεν για την αποκατάσταση του δικαιώματος του θεατή στο να συντονίζεται νοσταλγικά με τη νωθρότητα ενός αργοπορημένου στοχασμού. Πλην, είναι όντως πολύ αργά για δάκρυα· η σκέψη έχει ήδη μουδιάσει απ’ την επιτάχυνση και μετατράπηκε σε απόβλητο. Αναλόγως, αν και λιγότερο φανερά, οι ταινίες της σειράς Τζέιμς Μποντ ερωτοτροπούν μ’ αυτό το ανώνυμο όριο των υψηλών ταχυτήτων όπου ο ενεστώτας, ως έδρα της δράσης, σπεύδει στο ραντεβού με το αμέσως προσεχές μέλλον δι’ εκτινάξεως, συνεπεία δε αυτού εξανεμίζεται ένα μόλις δευτερόλεπτο πριν απ’ την αναπροσαρμογή των ρεφλέξ του θεατή· στο Spectre, που βγήκε στις αίθουσες πριν από μερικές εβδομάδες, οι στροφές έχουν κιόλας αρχίσει να πέφτουν, λες και ο Μποντ επιστρέφει, σταδιακά, σ’ ένα είδος μακάριου κινηματογραφικού καθεστώτος που υπόσχεται να διαρκέσει επ’ άπειρον: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΙΝΕΙΣΑΙ ΤΑΧΥΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Ο ήρωάς μας ακολουθεί κατά πόδας την αντεπίθεση της τεχνολογίας, ώστε να βρίσκεται μόνιμα, π.χ. στο επίπεδο των ειδικών εφέ, ένα βήμα μπροστά απ’ τις εξελίξεις, όμως το ένα αυτό βήμα δεν μπορεί να διπλασιαστεί χωρίς ο τελευταίος να αποσυναρμολογηθεί θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρο το εγχείρημα. Ναι μεν αληθεύει πως, όταν τρέχεις με ταχύτητα σφαίρας, είναι μάλλον απίθανο να σου βγει μια άλλη σφαίρα από τ’ αριστερά, υπάρχει όμως κάτι σαν φράγμα του ήχου και στο φράγμα αυτό είχε ακινητοποιηθεί ο σκηνοθέτης με το Skyfall το 2012. Άρχισε τότε η αναδίπλωση. Διότι, το ξέρουμε, ο θεατής του κινηματογράφου δεν κατορθώνει να αντλήσει απόλαυση ερήμην του εθισμού στις υψηλές ταχύτητες της εποχής, αυτές που σήμερα συμπαρέσυραν τη μυθοπλασία στο οριστικό της αδιέξοδο, και το άγχος του κορυφώνεται εις αναζήτησιν μιας ικανοποίησης που πρέπει πάση θυσία να προκαταβάλλεται: η δίψα για επιταχυνόμενη κίνηση κάνει όλα τα παρωχημένα στυλ κινηματογραφικής καταδίωξης να μοιάζουν με ρομαντικούς περιπάτους. Ποιος δεν αισθάνθηκε απογοήτευση βλέποντας ύστερα από χρόνια μια ταινία που τον είχε κάποτε καθηλώσει; Τώρα η ταινία ασθμαίνει κυριολεκτικά απ’ το βάρος που εναπόθετε πάνω της η απομυθοποιητική επιρροή της τελικής φάσης του πολιτισμού των εικόνων· εδώ, το ωστικό κύμα της Ιστορίας εφορμούσε ραγδαία κατά πάντων ώσπου η πραγματικότητα έμπαινε στην τροχιά εκείνου του απόλυτα γαλήνιου και σιωπηλού διαστήματος

όπου η ταχύτητα του φωτός ήταν ένας αθόρυβος τρόμος. Αυτό ήταν επίσης το όριο που υψώθηκε με το Spectre. Τον Ιούλιο του 1981, στην Κέρκυρα, το καταδιωκόμενο κίτρινο ντεσεβό του Ρότζερ Μουρ (For your eyes only) κόβει το νήμα, κλασικά, με τον τρόπο με τον οποίο η χελώνα του Ζήνωνα επιβάλλεται στον Αχιλλέα· 25 χρόνια αργότερα, στο Casino Royale, το καθιερωμένο εναρκτήριο κυνηγητό που εξαπολύει ο Μποντ στη Μαδαγασκάρη, πίσω από κείνον τον τρομοκράτη, είναι ένα έξοχο υπόδειγμα κινηματογραφικού μοντάζ, το σινεμά ως λαϊκή τέχνη, δηλαδή ως τεχνική μάγευσης του βλέμματος, αγγίζει πλέον το ζενίθ της απόδοσής του. Πόσο πιο γρήγορο να είναι το κυνηγητό των αυτοκινήτων στο Quantum of Solace (2008); Πόσο πιο γρήγορο να είναι το κυνηγητό στις στέγες και πάνω στην οροφή του τρένου, στο Skyfall (2012); Αν ισχύει ότι αυτό το τελευταίο κόστισε στον Μποντ μια ολιγοήμερη επίσκεψη στον Άδη, αξίζει ενδεχομένως να ενοχοποιήσουμε την ύβρη της ίδιας της επιτάχυνσης ως αυτοκαταστροφικής μοίρας των καιρών. Άλλωστε, εκείνο που παραμένει πρόδηλο, εξού και δεν το παρατηρεί κανείς, είναι ότι ο Μποντ, μέχρι τουλάχιστον την κινηματογραφική του ενηλικίωση με το Casino Royale, είναι κάποιος που κυνηγιέται απ’ τους κακούς, τους οποίους συνήθως προσεγγίζει σε απόσταση αναπνοής μέχρις ότου τον εντοπίσουν αναγκάζοντάς τον να τραπεί σε φυγή· απ’ το 2006, όταν παίρνει τη σκυτάλη ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο Βρετανός πράκτορας παύει να κυνηγιέται και αρχίζει να κυνηγάει ΕΚΕΙΝΟΣ τους κακούς διά ξηράς και θαλάσσης, από τα θέρετρα της Καραϊβικής ως τις πλαγιές των Άλπεων· ήταν σαν ο κυνηγημένος, επιταχύνοντας, να απομακρύνεται τόσο πολύ απ’ τον κυνηγό, ώστε, διαγράφοντας έναν πλήρη κύκλο πέριξ ενός σφαιρικού πλανήτη, να βρίσκεται εντέλει πίσω απ’ τον διώκτη πλησιάζοντάς τον απειλητικά: προτού καν το συνειδητοποιήσει, ο κυνηγός έχει γίνει το θήραμα. Μ’ άλλα λόγια, η αύξηση των τιμών της ταχύτητας επηρεάζει τον μύθο με μια παράδοξη αντιστροφή την οποία ακολουθεί το ίδιο το σινεμά επιστρέφοντας στροβοσκοπικά, ή σαν σε στάσιμο κύμα, εκεί όπου η ταχύτητα δεν αντιπροσώπευε ακόμη μιαν απαγορευτική προϋπόθεση για το βλέμμα αλλά ήταν συνέταιρός του στην ψυχαγωγία: μόνον που, τώρα, αυτό είναι ένα ψέμα και το γνωρίζουν όλοι· το βλέμμα έχει χάσει την παρθενιά του. Ο αυτεπίστροφος κύκλος που κάνει ο Μποντ, το 2006, με την Αston Μartin έξω από κείνο το Καζίνο στις Μπαχάμες, φτάνοντας, τρόπον τινά, ακαριαία εκεί όπου το εκεί εννοείται ανεπισήμως ως ΕΔΩ, αποδεικνύεται προφητικός. Το σινεμά δεν τελειώνει με τον Ντεμπόρ ούτε με τον Γουόρχολ· το σινεμά δυστυχώς δεν τελειώνει ΚΑΝ: προσκρούει σ’ ένα έσχατο όριο, σ’ ένα υπερπέραν μυθικών ταχυτήτων, και αντανακλάται συναντώντας κατά την παλινδρόμηση τον εαυτό του και αγκυροβολώντας στις ποικίλες λιμνάζουσες κληρονομιές και φάσεις του παρελθόντος. Από κει και η αίσθηση της αχρονικότητας που πλήττει τους πάντες και τα πάντα και που το Διαδίκτυο αποτέλεσε το τελετουργικό της θέατρο. www.paradoxa.gr

Τι το τόσο ωραίο έχει το Primavera και πηγαίνεις συνέχεια; Για τον ίδιο λόγο που κάποιοι κάνουν κάθε καλοκαίρι διακοπές στο ίδιο νησί: αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου, γνωρίζεις τα κατατόπια, ξέρεις πως θα πετύχεις γνωστούς και φίλους και, κυρίως, θέλεις να επαναλάβεις τις υπέροχες αναμνήσεις της προηγούμενης χρονιάς (και της προηγούμενης, και της προηγούμενης...). Ποια ήταν η αγαπημένη σου χρονιά και γιατί; Καλύτερα να ρωτήσετε τις παλιές καραβάνες, που πήγαιναν από τις αρχές των ’00s που πρωτοξεκίνησε, αλλά από τις 4 φορές που έχω πάει εγώ, η αγαπημένη μου εξακολουθεί να είναι το 2013, γιατί είδαμε Blur. Θες να μοιραστείς μαζί μας την πιο δυνατή Primavera στιγμή; Δέκατη σειρά στους Blur: ακούγονται oι πρώτες νότες του «Girls and Boys» και χιλιάδες σώματα, μεθυσμένα από ευφορία, εκτινάζονται ταυτόχρονα στον αέρα. Και μια μη συναυλιακή εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ: το 2014, το απόγευμα της πρώτης μέρας, έβρεχε καταρρακτωδώς και, απογοητευμένοι, είχαμε αράξει κάτω από το υπόστεγο του χώρου εστίασης. Ξαφνικά, η βροχή σταμάτησε τελείως και ένα τεράστιο ουράνιο τόξο αγκάλιασε το Forum απ' άκρη σ’ άκρη – ήταν τόσο κινηματογραφικά τέλειο, που έμοιαζε σαν διαφημιστικό κόλπο των διοργανωτών. Ποια θεωρείς ότι είναι τα highlights του line-up; Πέρα από τα αυτονόητα (Radiohead και PJ Harvey με νέο δίσκο και επιστροφή LCD Soundsystem και The Last Shadow Puppets), θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον ο Brian Wilson (που θα παρουσιάσει live το ιστορικό «Pet Sounds» των Beach Boys), οι Sigur Rοs (ένα από τα πιο ιδιαίτερα, απόκοσμα live που έχω δει ποτέ), οι Tame Impala (που κατ’ εμέ έβγαλαν το καλύτερο άλμπουμ του 2015), οι παλιές αγάπες Air και Suede, o 68χρονος «μετρ του τρόμου» John Carpenter, αλλά και λιγότερο γνωστά ονόματα (που θα είναι έκπληξη για όσους τα ανακαλύψουν στο φεστιβάλ), όπως οι Kiasmos, οι Daughter, οι Savages, η U.S. Girls και ο Kamasi Washington. Τι θα συμβούλευες ένα παιδάκι που θα πάει για πρώτη φορά φέτος στην πρωτεύουσα της Καταλονίας; Οι headliners εμφανίζονται συχνά πολύ αργά, οπότε, όποιος έχει περάσει τη μέρα του στην ουρά για Sagrada Familia, το βράδυ θα είναι κοτόπουλο. Επίσης, να φορέσει layers, γιατί τη νύχτα πέφτει αρκετά η θερμοκρασία κι ας λέγεται «Άνοιξη» το φεστιβάλ. Η Εύη είναι υπεύθυνη on line περιεχομένου και social media στη Frontstage (En Lefko 87.7, Red 96.3, Hit 88.9), μέλος της συντακτικής ομάδας του jumpingfish.gr και blogger, γνωστή ως Άκου Αυτό (akouauto.gr).

28.1.16 – lifo

13

Γιώργος Λάππας, «Ακροβάτης σε σκαμπό», (2010) Ύφασμα, χυτευμένο αλουμίνιο και σίδηρος. Felios Collection

Talk of the Town

Το νήμα της δημιουργίας

Σκέψεις

α π ό τ ο ν ν ικ όλα σ ε βα σ τά κ η

Ένα ποίημα της Κυρτζάκη, ένα γλυπτό του Λάππα ή ένα σεμινάριο του Τζαβάρα μετατρέπουν το υλικό της καθημερινής απελπισίας σε κάτι ευγενέστερο. Φτιάχνουν νόημα από το λίγο, από το τίποτα, από τα ίδια τα κενά. Αλλάζουν έτσι τη ζωή με ουσιαστικότερο τρόπο. Δρώντας, όμως, στους αόρατους αρμούς και στις ανεπαίσθητες συνάψεις της γλώσσας και των πραγμάτων. Μερικές απώλειες αυτών των ημερών, από αυτές που δεν έκαναν τον γύρο των social media αλλά εμφανίστηκαν σε κάποιες μικροκλίμακες μνήμης και συγκίνησης. Η Μαρία Κυρτζάκη, ποιητική φωνή της γενιάς του ’70, ο Γιώργος Λάππας, γλύπτης και δάσκαλος στην Καλών Τεχνών, ο Θανάσης Τζαβάρας, σοβαρή φυσιογνωμία του ψυχαναλυτικού χώρου στη χώρα. Επιλέγω να μιλήσω εδώ για τον χρόνο της δημιουργίας, που μας τον υπενθυμίζουν τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις. Όχι για «τον ένα χρόνο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.» και τον κυβερνητικό απολογισμό. Ούτε για τη γιορτή στο Ταε Κβον Ντο και τη βαμμένη στα χρώματα του πολέμου –για εκατοστή φορά– ρητορική του Έλληνα πρωθυπουργού. Δεν είναι αυτό «εστετισμός», όπως λένε κάποιοι γελοίοι που ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια τον Ροβεσπιέρο στο Φλοράλ. Δεν είναι εστετισμός το να στέκεσαι περισσότερο στους δημιουργούς αυτής της χώρας. Το να επιμένεις στα μαθήματα των δασκάλων και σ’ εκείνες τις πνευματικές χειρονομίες που είναι βέβαιο πως θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο από τον ψευδο-ριζοσπαστισμό. Ένα ποίημα της Κυρτζάκη, ένα γλυπτό του Λάππα ή ένα σεμινάριο του Τζαβάρα μετατρέπουν το υλικό της καθημερινής απελπισίας σε κάτι ευγενέστερο. Φτιάχνουν νόημα από το λίγο, από το τίποτα, από τα ίδια τα κενά. Αλλάζουν έτσι τη ζωή με ουσιαστικότερο τρόπο. Δρώντας, όμως, στους αόρατους αρμούς και στις ανεπαίσθητες συνάψεις της γλώσσας και των πραγμάτων. Χωρίς να δίνουν εντολές Ανατροπής ανατρέπουν και συντηρούν συγχρόνως. Όπως το κάνει κάθε καλή αφήγηση, όταν πρέπει να βρει τον στόχο της. Όχι, δεν επιστρέφω εδώ σ’ εκείνη την παλιά καλή αυταπάτη περί «τέχνης που σώζει». Απέναντι σε κακές πολιτικές οφείλει κανείς να σκεφτεί και να δοκιμάσει καλύτερες πολιτικές αποκρίσεις. Αυτός είναι ο στοιχειώδης και απαραίτητος ρεαλισμός. Το να διακρίνουμε τις διαφορετικές περιοχές και τις αξίες τους. Χρειαζόμαστε, όμως, τις δημιουργικές χειρονομίες και όσους τις χειρίζονται καλύτερα. Αυτές ιδίως που δεν υποτάσσουν την τέχνη και τη σκέψη σε σχέδια ηγεμονίας. Αυτές όπου οι εσωτερικές αγωνίες της τέχνης και της σκέψης δεν ταυτίζονται με την ωμή χρησιμοθηρία των «πολιτικών πρωτοποριών». Ο χρόνος της δημιουργίας είναι πιο κοντά στην αυθεντική σημασία της αλλαγής. Δοκιμάζει τις αντοχές του υλικού, σέβεται τη δυσκολία του πειραματισμού, συναισθάνεται τους κινδύνους που έχει η βιασύνη. Για να αλλάξεις έναν κανόνα όταν πρώτα τον έχεις καταλάβει, να έχεις αναγνωρίσει το πώς λειτουργεί. Αυτό ισχύει στην τέχνη όσο και στη ζωντανή πολιτική πρακτική. Γι’ αυτό σε κάθε θάνατο δημιουργού αισθανόμαστε λίγο χαμένοι κι εμείς, κι ας μη γνωρίζουμε προσωπικά τον έναν ή τον άλλον. Γιατί νιώθουμε ότι αυτός ο καιρός είναι αχάριστος απέναντι στη δημιουργία. Κι ότι αυτές οι μέρες θέλουν να ζυγίζουν τον «πολιτισμό» με το μέτρο των δελτίων Τύπου, των κομματικών ημερίδων και της γενικής αναπαλαίωσης.

14 lifo – 28.1.16

Όνειρο ήταν και πάει

Ελλάδα, έτος μηδέν

Δέκα χρόνια έχει να κάνει μεγάλου μήκους ταινία ο Ντέιβιντ Λιντς, που μόλις έκλεισε τα 70, λες κι έχει αποδεχτεί το τέλος του σινεμά ως συλλογικό όνειρο στο σκοτάδι.

Talk of the Town

Με αφορμή τον «ένα χρόνο Αριστερά», ένας αντίστροφος απολογισμός.

16 lifo – 28.1.16

α π ό τ ο ν θ οδωρη αν τ ων ο π ουλο

Θυμάμαι την τελετουργική κάθοδο στο Άστυ για να δω το Inland Empire (θυμάμαι, επίσης, και το μεσήλικο ζευγάρι ευγενών και σινεφίλ προθέσεων που καθόταν δίπλα να μοιάζει εμφανώς τρομοκρατημένο, μόλις άναψαν τα φώτα για το διάλειμμα) εξίσου καλά με την πρώτη φορά που είδα, 15 χρονών, στη Νέα Σμύρνη (στον Άτταλο; μάλλον) το Μπλε Βελούδο, με διαφορά η πιο κρίσιμη και σημαντική ταινία που έχω δει ποτέ, αν με υποχρέωνε κάποιος να διαλέξω οπωσδήποτε μία, παρόλο που το Mulholland Drive, λόγω και της «φύσης» του, είναι εκείνη η ταινία που μπορώ να δω ξανά και ξανά και ξανά και ουκ έσται τέλος. Μία δεκαετία έχει περάσει από εκείνο το βράδυ στο Άστυ, καμιά καινούργια ταινία, αλλά βέβαια μόνο εξαφανισμένος δεν είναι ο Λιντς, ο οποίος δεν είναι κανένας μονήρης ή παρίας σαν τον Μάλικ ή τον Καράξ, κυκλοφορεί παντού, κάνει εκθέσεις με τα εικαστικά του, διαθέτει το πιο εντυπωσιακό μαλλί μαζί με τον Τζάρμους, φτιάχνει έπιπλα, ηχογραφεί μουσικές ιδανικές για ατμοσφαιρικό φάσωμα, είναι γκουρού του υπερβατικού διαλογισμού και επιστρέφει, λέει, στο τηλεοπτικό «Twin Peaks», προκαλώντας ενθουσιασμό σε όσους έχουν ξεχάσει πόσο αχρείαστη ήταν η δεύτερη σεζόν και πόσο μάπα η ταινία μετά. Το σύμπαν του, όμως, κατοικεί εντός και το βλέπει κανείς παντού. Όταν τρεμοσβήνει μια λάμπα, όποτε πετυχαίνεις κάποια σκηνή γκροτέσκας γκλαμουριάς, όποτε νιώθεις μια περίεργη νοσταλγία για το παρόν (όσο παράξενο κι αν μοιάζει αυτό), όποτε αναζητάς εξωτικούς, σκοτεινούς αντιπερισπασμούς, ακόμα κι αν (ή μάλλον ειδικά αν) είναι βέβαιο ότι θα μπλέξεις σε ύποπτους κόσμους και νοσηρά συστήματα που φέρουν μια απόκοσμη αυτοτέλεια και φυσικά δεν στήθηκαν για να φιλοξενούν φιλοπερίεργους φλώρους. Ο όρος «λιντσικό» (Lynchian) έχει εισβάλει προ πολλού στο σύγχρονο πολιτισμικό λεξιλόγιο, έστω κι αν χρησιμοποιείται χαλαρά κι αφηρημένα, όπως το «καφκικό». Κάποτε, ο συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας είχε αποπειραθεί να το προσδιορίσει κάπως: «Θα μπορούσαμε ακαδημαϊκά να πούμε ότι ο όρος αναφέρεται σ’ έναν πολύ ιδιαίτερο και συγκεκριμένο τύπο ειρωνείας, όπου ο συνδυασμός του μακάβριου με το τετριμμένο αποκαλύπτει πόσο βαθιά και διαχρονικά το πρώτο εμπεριέχεται στο δεύτερο… Για μένα, η αποδόμηση αυτής της παράξενης ειρωνείας του μπανάλ στις ταινίες του Λιντς έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπω και οργανώνω τον κόσμο. Από τότε που πρωτοείδα το Μπλε Βελούδο, παρατηρώ, φέρ’ ειπείν, ότι γύρω στο 65 τοις εκατό των ανθρώπων που περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων από τα μεσάνυχτα ως τις έξι το πρωί αποτελούν λιντσικές φιγούρες: γκροτέσκες, λιπόψυχες, φανταχτερά απωθητικές, χαρακωμένες από μια οδύνη ακραία δυσανάλογη με τις προφανείς περιστάσεις ρουτίνας… μια τάξη ανθρώπων του δημόσιου χώρου τους οποίους έχω αυθαίρετα και ιδιωτικά καταχωρίσει, μέσω του Λιντς, ως “επίμονα γαμημένους”».

Belli

α π ό τ ο ν δ η μ ή τρ η π ολ ιτάκ η

Cut

Από εσχατολογίες και μνημόσυνα άλλο τίποτα στους καιρούς μας, και το σινεμά έχει κηδευτεί και μακαριστεί περισσότερο ίσως από κάθε άλλη αφηγηματική τέχνη. Αν με ρωτούσε κανείς παλιότερα, θα έλεγα κι εγώ, συμμετέχοντας στο μοιρολόι, ότι το αποτελείωσε ο Τζέιμς Κάμερον: ο Τιτανικός ήταν η σφαγή (ειδικά την ώρα που νόμιζε κανείς ότι βλέπει στην οθόνη ένα κοντέρ με τα μηδενικά του μπάτζετ να πολλαπλασιάζονται μαζί με τις ψηφιακές ανθρώπινες φιγούρες που βουτούσαν απελπισμένα στα παγωμένα νερά) και το Άβαταρ ο επιθανάτιος ρόγχος. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει το δεύτερο, επιμένοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο σαν κακόγουστη φάρσα ή σαν κακό όνειρο. Πραγματικά κακό όνειρο, δηλαδή κάτι δύσμορφο, άσχετο και ξένο που μεταφυτεύτηκε από το υποσυνείδητο κάποιου άλλου στο δικό σου και δεν σε πηγαίνει απολύτως πουθενά. Καμία σχέση με τους μεγαλειώδεις εφιάλτες του Ντέιβιντ Λιντς. Η τελευταία χρονιά που αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου για ένα σύγχρονο ονειρικό σινεμά μεγάλης κλίμακας και συγκινητικής φιλοδοξίας ήταν το 2012, με το Δέντρο της Ζωής του Τέρενς Μάλικ και το Holy Motors του Λεό Καράξ (βετεράνοι αναχωρητές και οι δύο ήδη τότε, γεγονός που θα έπρεπε να με είχε προβληματίσει για το μέλλον της Μεγάλης Εικόνας). Από τότε οι συγκινήσεις φτάνουν μόνο σποραδικά και κατά τόπους. Τελευταία, μάλιστα, αναρωτιέμαι μήπως τελικά το τέλος δεν το έδωσε ο Κάμερον αλλά ο Ντέιβιντ Λιντς με τις δύο τελευταίες ταινίες του, το Mulholland Drive (η επιβλητική ταφόπλακα) και το Inland Empire (το στοιχειωμένο μνημόσυνο). Όχι μόνο επειδή και οι δύο τίτλοι αναφέρονται σε πραγματικά μέρη στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τα εργαστήρια ψευδαισθήσεων στην Πόλη των Αγγέλων, όχι μόνο επειδή η υπόθεση και των δύο έχει να κάνει με τη διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας, όχι μόνο επειδή και στις δύο το όνειρο είναι ψέμα κι ο εφιάλτης πραγματικότητα, αλλά κυρίως επειδή παρουσιάζουν με τον πιο ελεγειακό τρόπο πώς μας έχει γαμήσει όλους «η μαγεία του κινηματογράφου».

Φέτος θα είναι «η χρονιά της οριστικής ρήξης με το παλιό, το έτος μηδέν, ώστε η χώρα να πορευτεί απ’ άλλη θέση για το μέλλον της» κόμπαζε ο πρωθυπουργός το Σάββατο στο Κλειστό του Φαλήρου. Μπίνγκο! Μόνο που, εξόν ότι πάντα μου ξινίζανε τέτοιες «χιλιαστικές» αποστροφές στον δημόσιο λόγο, σε «Έτος Μηδέν» είχε, θυμήθηκα, αναφερθεί και ο Αντώνης Σαμαράς μόλις τρία χρόνια πριν, βεβαιώνοντας πως στο εξής «θα αποκαταστήσουμε τις αδικίες και η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της». Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι… Υπάρχει, πράγματι, κάτι το υπερβατικό στην έννοια του μηδενός, που είναι βασικά ινδική εφεύρεση – οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν το υπολόγιζαν, δεν υπάρχει στο δυτικό ημερολόγιο (χρησιμοποιείται εντούτοις στην αστρονομική χρονολόγηση), ενώ στους νεότερους χρόνους το «τίμησε» ο μακελάρης της Καμπότζης Πολ Ποτ, ανακηρύσσοντας το 1975, οπότε κατέλαβε την εξουσία, «Έτος Μηδέν». Τη (μακάβρια) συνέχεια επίσης την ξέρουμε κι αν όχι, εύκολα τη μαντεύουμε! Η «δική μας» περίπτωση, βεβαίως, διαφέρει. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κανείς από τους κυβερνώντες δεν προτίθεται να οικοδομήσει κανέναν σοσιαλισμό, έστω με «ανθρώπινο πρόσωπο», όπως και κανείς εκ των προηγούμενων δεν οραματιζόταν έναν στοιχειωδώς αξιοπρεπή νεοσυντηρητισμό. Δηλαδή, και να θέλανε, σε περιβάλλον χρόνιας κοινωνικής αφασίας, οικονομικής ασφυξίας και μνημονιακού σουρεαλισμού γρήγορα θα το ξεχνούσαν. Όλοι τους προσπαθούσαν και προσπαθούν απλώς να «ξορκίσουν» τον χρόνο, μοιράζοντας στο πόπολο ορόσημα ελπίδας. Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον «ένα χρόνο Αριστερά» στην εξουσία. Τι έκανε και, κυρίως, τι δεν έκανε το «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής», όπως αποκαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ο ηγέτης του (που λοιδορείται πλέον ως «ηγέρπης»). Ας ξεκινήσουμε λίγο αντίστροφα: τι απολογισμό θα κάναμε, άραγε, αν κλείναμε έναν ακόμα χρόνο με τους «Σαμαροβενιζέλους» εξουσία; Η αισιόδοξη αντιπολιτευτική αφήγηση σκούζει ότι αν εφάρμοζε το πρόγραμμά της, θα κλείναμε θετικά την αξιολόγηση (που μας περιμένει ξανά με το ματσούκι στη γωνία), θα ξεφορτωνόμασταν το μνημόνιο, θα επιστρέφαμε θριαμβευτικά σε ανάπτυξη-αγορές. Ε, και μετά ας αναλάμβανε επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε οι «Φωνή της Λογικής», θα έβρισκε «στρωμένο δρόμο». Λησμονούν, βέβαια, ότι οι «εταίροι» δεν θα βρίσκανε ποτέ αρκετά τα οποιαδήποτε μέτρα, ότι πιθανότατα θα είχαμε νεκρούς αν συνεχιζόταν απρόσκοπτα το όργιο αστυνομικής βίας και καταστολής (ok, βαράνε και τώρα, αλλά καμία σχέση – ακόμα), ότι το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο του εργαζόμενου-Τιραμόλα προϋποθέτει φεουδαρχικού τύπου εργασιακές σχέσεις, ότι η ιθαγένεια για εκατοντάδες χιλιάδες διαφορετικής καταγωγής συμπολίτες μας θα ήταν ακόμα ζητούμενο, το Σύμφωνο Συμβίωσης επίσης, ότι όχι μόνο δεν θα αφήναμε πρόσφυγες να «λιάζονται» στις πλατείες αλλά πιθανόν να τους αφαιρούσαμε μέχρι και τα χρυσά τους δόντια, σύμφωνα με τη νέα μεγαλειώδη επίδειξη ευρωπαϊκού πνεύματος. Οι επιλογές Κυριάκου για τη «σκιώδη» κυβέρνηση επιβεβαιώνουν, εξάλλου, ότι η σκληρή Δεξιά παραμένει υποχρεωτική «σταθερά» του πολιτικού μας συστήματος. Επιπλέον, πότε η Ιστορία διακρίθηκε για τις «ορθολογικές» της επιλογές; Εδώ ο Αλέξης κέρδισε πέρσι, παρά ταύτα, τρεις εκλογές «για πλάκα»! Καμιά διάθεση δικαίωσης του ψυχροπολεμικού δόγματος «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους». Eλάχιστοι πολίτες, πόσο μάλλον συνεπείς αριστεροί, είναι «ξετρελαμένοι» με την κυβερνώσα Αριστερά: αμετροέπεια, κυνισμός, κωλοτούμπες στη σειρά, φανφάρες, ερασιτεχνισμοί, «διπλή γλώσσα», «κολλητιλίκια» με τη λαϊκή Δεξιά, «εξοστρακισμός» διαφωνούντων… Την πραγματική σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα που θα έδινε κάποια οικονομική ανάσα στα χαμηλότερα στρώματα ακόμα την περιμένουμε – οι λίστες των μεγαλο-οφειλετών «καθυστερούν», ενώ, για πολλούς, μέχρι και η «κόντρα» με τους καναλάρχες αφορά καταρχάς την αναβάθμιση της κυβερνητικής δημόσιας εικόνας. Τα περισσότερα προοδευτικά της μέτρα ήσαν λειψά κι όσο για τον χωρισμό Εκκλησίαςκράτους… μα, καλά, σοβαρολογείς; Το ελληνικό «Έτος Μηδέν» βρίσκει το δρεπάνι να διαδηλώνει «αγκαλιά» με το σφυρί αλλά και τη γραβάτα. Ακόμη κι όσοι είχαν ψηφίσει «ναι» στα ευρωμνημόνια, αντιδρούν στην αναμόρφωση ενός ασφαλιστικού-μνημείου κακοδιαχείρισης, με συνυπεύθυνες τόσο τις προηγούμενες κυβερνήσεις (κάποιες, μάλιστα, τζογάρανε τα αποθεματικά των ταμείων στο Χρηματιστήριο, μην ξεχνιόμαστε) όσο και «πελατειακές» συνδικαλιστικές πρακτικές. Τα (ακόμα) δυσκολότερα είναι μπροστά, το Grexit «εμπλουτίστηκε» με απειλές εξόδου από τη Συνθήκη Σένγκεν και οι καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούμε μάταια να οργανώσουμε στοιχειωδώς τις ζωές μας. Στο αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού Γερμανία, έτος μηδέν (Ροσελίνι, 1948) ο μικρός Έντμουντ παρασύρεται στο ερειπωμένο Βερολίνο από τον αμετανόητο ναζί πρώην δάσκαλό του στο έγκλημα, στο υπαρξιακό αδιέξοδο και στην αυτοκτονία. Είθε η ελληνική «εκδοχή» να έχει ευτυχέστερη κατάληξη!

κε ι μ εν ο : χ ρήστ οσ π αρί δησ, φωτ ο γ ραφι α: π αρι ς ταβ ι τ ι α ν

68' με την

Farida El Gazzar

Η ταλαντούχα ζωγράφος επιστρέφει στη γενέτειρά της, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και ψηλαφίζει το παρελθόν μιας σπουδαίας πόλης που αλλάζει διαρκώς.

Η Φαρίντα Ελ Γκαζάρ μιλάει αρτιότατα ελληνικά, αν και κάνει πολλές φορές λάθος τις κλίσεις, μπορεί να μιλήσει επίσης αραβικά, αν βρεθεί σε αραβόφωνο περιβάλλον και τα θυμηθεί, αλλά μιλάει εξαιρετικά και χωρίς λάθη τα αγγλικά. Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από πατέρα Αιγύπτιο, που ανήκε στην παλιά μεγαλοαστική τάξη, η οποία συνυπήρχε αρμονικά με τους Έλληνες και τους υπόλοιπους ξένους, με θείο του τον τελευταίο πρωθυπουργό του Φαρούκ πριν καταλυθεί η εξουσία του από τον Νάσερ, και μητέρα Ελληνοαρμένισσα τρίτης γενιάς, από τις τελευταίες οικογένειες που εγκατέλειψαν οριστικά την ένδοξη πόλη της Μεσογείου. Η ίδια μεγάλωσε στο Κουβέιτ, όπου

ο πατέρας της διατηρούσε τουριστική επιχείρηση, και τα πρώτα της ελληνικά τα έμαθε στην ελληνική πρεσβεία. Στο σχολείο, αλλά και στο σπίτι, η κύρια γλώσσα ήταν τα αγγλικά, ενώ δεν της επιβλήθηκε καμία θρησκεία κι έτσι στο σπίτι της γιόρταζαν τις μουσουλμανικές και τις χριστιανικές γιορτές εξίσου, από το Ραμαντάν μέχρι τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Ο πατέρας της ένιωθε μεγάλη νοσταλγία για την Αλεξάνδρεια, αγαπούσε πολύ τη γενέτειρα πόλη του και την προτιμούσε από το Κάιρο της βαβούρας και της σκόνης. Μακριά από την Αλεξάνδρεια αισθανόταν δυστυχισμένος. Ιδιαίτερα του έλειπαν οι βόλτες στην Κορνίς, η παραλιακή οδός, η θάλασσα, η Μεσόγειος. Εκεί επέστρεφε κάθε 28.1.16 – lifo

17

Talk of the Town

«Με τη ζωγραφική μου προσπαθώ να φέρω το παρελθόν στο παρόν. Οι άνθρωποι που έχω αναπαραστήσει θέλουν και οι ίδιοι να συντηρούν το ένδοξο παρελθόν τους, γι’ αυτό τους ακούω συχνά να λένε ότι δεν ανήκουν πια στην ίδια τους την πόλη».

18 lifo – 28.1.16

καλοκαίρι με την οικογένειά του και, φυσικά, με τη μικρή Φαρίντα, για να παραθερίσουν στα resorts της περιοχής Άγκαμι, όπου οι αστοί του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας ξεκαλοκαιριάζουν. Είναι ένας τόπος από τον οποίο η Φαρίντα έχει κρατήσει μόνο όμορφες αναμνήσεις, τα υπέροχα πετρόχτιστα σπίτια, τις παρέες και τα πάρτι, και που σήμερα κατακλύζεται από μεγάλα συγκροτήματα θερινών κατοικιών. Στην ατομική της έκθεση που μόλις άνοιξε στην γκαλερί Καλφαγιάν με τίτλο «Glory», η μνήμη του ένδοξου παρελθόντος της πόλης των Ελλήνων, των Ιταλών και των Αρμενίων, της θρυλικής Αλεξάνδρειας, επανέρχεται μέσα από μια σειρά μικρών σε μέγεθος έργων, άλλοτε με χρώμα κι άλλοτε σε άσπρο-μαύρο. Τα ασπρόμαυρα σχέδια αναπαριστούν συγγενείς της Φαρίντα από στιγμιότυπα που έχει δανειστεί από οικογενειακά άλμπουμ και είναι όλοι τους νέοι, λαμπεροί, φωτεινοί. Στα έγχρωμα έργα της αναπαριστώνται διάφορα στοιχεία του παρελθόντος της αλλοτινής Αλεξάνδρειας της ευμάρειας και των ξένων, όπως βιτρίνες ιστορικών καταστημάτων, λεπτομέρειες από εσωτερικά αλλά και εξωτερικά αρχοντικών στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα, αλλά και κομμάτια του σύγχρονου αστικού τοπίου, που έρχεται σε αντιδιαστολή με το παλιό glam, καθώς εκπροσωπείται από λιγότερο ελκυστικά στοιχεία. «Προτιμάς τις δικές σου μνήμες ή να καταγράφεις την πραγματικότητα;» τη ρωτάω Σάββατο μεσημέρι, κλέβοντάς την από τους αμέτρητους επισκέπτες, φίλους και συγγενείς που έχουν έρθει να δουν την έκθεση. Μου απαντάει: «Καταρχάς, όσο περνάει ο χρόνος, όλο και περισσότερο μου βγαίνει αυθόρμητα το παρελθόν. Δεν το είχα σκεφτεί παλιότερα ότι αυτό θα ήταν το θέμα μου. Απλώς το ένα έφερε το άλλο και όχι μόνο δεν απομακρύνομαι από αυτό αλλά δένομαι όλο και πιο πολύ μαζί του και

σήμερα, είμαι περήφανη και για το σημερινό στοιχείο. Με τη ζωγραφική μου προσπαθώ να φέρω το παρελθόν στο παρόν. Οι άνθρωποι που έχω αναπαραστήσει θέλουν και οι ίδιοι να συντηρούν το ένδοξο παρελθόν τους, γι’ αυτό τους ακούω συχνά να λένε ότι δεν ανήκουν πια στην ίδια τους την πόλη. Όταν τον περασμένο Απρίλιο έκανα την πρώτη μου ατομική στο Κάιρο, στην Gypsum Gallery, εξέθεσα αρκετά από τα οικογενειακά πορτρέτα, που ήταν σαν να επέστρεφαν σπίτι τους. Οι άνθρωποι αντίκρισαν τη νεανική τους μορφή, δεν το περίμεναν κι έτσι ενθουσιάστηκαν. Από τη μια αποδέχονται το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, αλλά συγχρόνως θέλουν να διατηρήσουν την παλιά τους ποιότητα. Αυτό τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Δυστυχώς, και η πόλη πια αλλάζει. Ρίχνουν τα παλιά σπίτια, καθώς δεν υπάρχουν χρήματα να τα συντηρήσουν». Οι βιτρίνες της Φαρίντα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί αποτελούν τα τελευταία εναπομείναντα καταστήματα (ένδυσης, υπόδησης, ένα κοσμηματοπωλείο και μία αντικερί), μαρτυρίες μιας ολόκληρης εποχής. Όλα ανήκαν κάποτε σε Έλληνες και Αρμένιους που τροφοδοτούσαν με αγαθά deluxe τους εύπορους Αλεξανδρινούς, ενώ σήμερα ανήκουν σε Αιγύπτιους, συνήθως ηλικιωμένους, που συντηρούν τις τελευταίες αποδείξεις μιας πάλαι ποτέ ευημερούσας πολιτείας. Από αυτά η καλλιτέχνις απομόνωσε μερικά και τα αναπαρήγαγε στον καμβά: Joseph & Alfred Yousofian, NaimKerolos, Sofianopoulos (γραμμένο στα αραβικά), El Par shoes, ραφείο Ibrahim. Κι ενώ όλα έχουν αλλάξει γύρω τους, αυτά παραμένουν τα ίδια. Αν μπεις σε αυτά, νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Λέει η ίδια: «Η ατμόσφαιρά τους ανήκει στο παρελθόν. Εκεί μέσα θα σου μιλήσουν για ιστορίες παλιές, κάτι που στοιχειώνει όλους τους μεγαλύτερους, αλλά έτσι είναι όλοι οι Αλεξανδρι-

ανακαλύπτω περισσότερα. Τα έγχρωμα έργα είναι η σύγχρονη Αλεξάνδρεια, ενώ τα ασπρόμαυρα είναι από οικογενειακά άλμπουμ και ιστορίες που έχω ακούσει, από παλιές φωτογραφίες, σαν απόδειξη αυτών των ιστοριών. Ήθελα να τις ξαναζωντανέψω και τις σχεδίασα με μολύβι. Προέρχονται τόσο από την πλευρά της μητέρας μου όσο και –θα έλεγα ακόμη περισσότερο– του πατέρα μου, που θυμούνται με νοσταλγία μια πόλη Ελλήνων, Αρμένιων και Ιταλών. Γι’ αυτό κι εγώ κρατάω ένα τέτοιο στοιχείο, παρόλο που την Αλεξάνδρεια την ξέρω μόνο από καλοκαιρινές διακοπές και κάποια Χριστούγεννα. Όταν ήμουν μικρή, για μένα ήταν η πόλη των γονιών μου, όσο μεγάλωνα, παρατηρούσα το παλιό της μεγαλείο, στοιχεία και λεπτομέρειές της. Η θάλασσα βοηθάει τη νοσταλγία, σε αντίθεση με το Κάιρο, που έχει πολυκοσμία και θόρυβο. Οι Αλεξανδρινοί είναι πολύ νοσταλγικοί από τη φύση τους και όταν μιλάνε για όλα αυτά, λένε πόσο υπέροχα περνούσαν, πως τότε ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, πόσο όμορφα ήταν όλα και πως ήθελαν να ζουν με τους ξένους. Από εκείνη την πλευρά της οικογένειας πάντα νοσταλγούσαν το “Glory” του παρελθόντος, εξού και ο τίτλος της έκθεσής μου. Οι σύγχρονοι Αιγύπτιοι, βέβαια, το προτιμούν που έφυγαν οι ξένοι». Τι είναι για εκείνη η Αλεξάνδρεια σήμερα, που ο πατέρας, στο μεταξύ, έχει φύγει και η πόλη έχει αλλάξει άρδην; «Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αλεξάνδρεια, νιώθω ότι γυρνάω στην πατρίδα μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό το συναίσθημα, αλλά αισθάνομαι ότι ένα κομμάτι μου βρίσκεται εκεί και με το που φτάνω, επανέρχεται και πρέπει να εκφραστεί – σαν να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Τρέχω να δω τους συγγενείς μου και μετά διασχίζω το downtown, ώστε να αισθανθώ μέρος της πόλης, ντόπια. Κάθομαι στα παραδοσιακά καφε-

νοί. Ακόμα κι ένας επισκέπτης που πάει πρώτη φορά στην Αλεξάνδρεια, μιλάει γι’ αυτήν με νοσταλγία. Είναι κάτι που σου το μεταδίδει η πόλη, το μεταφέρει η ατμόσφαιρα, λένε “είναι σαν να έχω ξανάρθει εδώ”. Καλλιτεχνικά, με εμπνέει απίστευτα. Αλλά όσο άσχημα και να φαίνεται, εμένα με ενδιαφέρει και το σύγχρονο αστικό τοπίο, όπως τα ομοιόμορφα συγκροτήματα με τα κόκκινα τούβλα. Όποτε φτάνω με αεροπλάνο, βλέπω από ψηλά πόσο γρήγορα επεκτείνεται η πόλη και σοκάρομαι. Τα κόκκινα κτίρια είναι το καινούργιο φαινόμενο. Υπάρχουν από χρόνια, αλλά έχουν πολλαπλασιαστεί». Ανάμεσα στα έργα, παρατηρώ και έναν μιναρέ βαμμένο πράσινο, το χρώμα του Ισλάμ. Μου εξηγεί: «Είναι ένα τζαμί το οποίο έχει βαφτεί με φλούο χρώματα, πράσινο και πορτοκαλί. Σαν να συναντιέται η ποπ αρτ με τη θρησκεία. Συχνά βλέπεις βαμμένα μπαλκόνια. Ο καθένας βάφει διαφορετικά το δικό του, ώστε να το κάνει ομορφότερο και να μη μοιάζει με τα υπόλοιπα. Το βρίσκω αστείο, αλλά για εκείνους είναι ένδειξη υπερηφάνειας, και όσο πιο έντονο, μαζί με το χρυσό, που το αγαπάνε ιδιαίτερα, τόσο πιο σημαντικό. Το χρυσό στην Αίγυπτο το βάζουν παντού, αφού πιστεύουν ότι προσδίδει τιμή, μεγαλείο. Είναι όλα αυτά, είναι και κιτς. Πάντως, δεν φθείρεται με τον χρόνο. Κι εγώ το αγαπώ το χρυσό και το χρησιμοποιώ πολύ. Έχω κάνει μια ολόκληρη σειρά με βιτρίνες κοσμηματοπωλείων. Νιώθω μεγάλη ευφορία όταν βλέπω χρυσό και οι Αιγύπτιοι έμποροι δεν ντρέπονται να δείχνουν τα κοσμήματα όλα μαζί, συγκεντρωμένα στις βιτρίνες τους». Η τελευταία μου απορία έχει να κάνει με τη δεύτερη (ή πρώτη) πατρίδα της. Πώς ένιωσαν οι συνομήλικοί της καλλιτέχνες όταν είδαν τη δουλειά της στο Κάιρο; «Είχε σημασία γι’ αυτούς το ότι βλέπω την

νεία της Κορνίς, αυτά που βλέπουν τη θάλασσα, με τις τέντες, όπως ένα πολύ ωραίο δίπλα στο Σέσιλ. Αλλά και στην πλατεία με το άγαλμα του Σαάντ Ζαχλούι, μπροστά από το ξενοδοχείο “Μετροπόλ”. Μου αρέσει να επισκέπτομαι και το ελληνικό νεκροταφείο με τα υπέροχα γλυπτά, όπου νιώθεις τη γαλήνη και είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Εκεί είναι θαμμένος ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου. Αλλά δεν μου αρέσει να είμαι νοσταλγική και να με κρατάει πίσω το παρελθόν. Μου αρέσει και το παρόν, δεν θέλω να αγνοώ το

Αίγυπτο με άλλη ματιά οπτική. Τα κτίρια με τα κόκκινα τούβλα τους απωθούν και δεν θέλουν να τους τα θυμίζουν. Για μένα, που τα χρησιμοποιώ, είναι κάτι ξεχωριστό, ενώ για εκείνους ήταν έκπληξη. Τους πήρε χρόνο, αλλά στο τέλος το είδαν θετικά. Ωστόσο, δύσκολα θα τα έβαζαν στον τοίχο τους».

Farida El Gazzar, «Glory», γκαλερί Καλφαγιάν, Χάρητος 11, Κολωνάκι. Έως 20/2.

«Ακόμα κι ένας επισκέπτης που πάει πρώτη φορά στην Αλεξάνδρεια, μιλάει γι’ αυτήν με νοσταλγία. Είναι κάτι που σου το μεταδίδει η ίδια η πόλη, το μεταφέρει η ατμόσφαιρα, και λένε “είναι σαν να έχω ξανάρθει εδώ”».

ΠΑΟ Η οριστική ονομασία Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος επισημοποιήθηκε στη Γενική Συνέλευση της 15ης Μαρτίου 1924.

2 Ρεκόρ θεατών Στις 18/10/1968 στο παιχνίδι ΠαναθηναϊκόςΜπάγερν σημειώθηκε το ρεκόρ των 29.665 θεατών.

Το γήπεδο του ΠΑΟ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας σε ιδιότυπη ομηρία.

Τι θα γίνει, επιτέλους, με το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη λεωφόρο Αλεξάνδρας; Δύο ειδήσεις των τελευταίων ημερών ανακινούν ένα μείζον θέμα για τους κατοίκους της πρωτεύουσας, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Η εβδομάδα που πέρασε έφερε δύο ειδήσεις από την ομάδα του Παναθηναϊκού που αφορούν όλους τους Αθηναίους, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Και οι δύο ειδήσεις αναδεικνύουν, από διαφορετική αφετηρία, το πρόβλημα που έχει καταντήσει να είναι το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πρόβλημα για την ίδια την ομάδα, τους κατοίκους των όμορων περιοχών αλλά και ολόκληρης της πόλης. Η πρώτη είδηση ήταν το «λουκέτο» στις θύρες 13 και 14 για τους υπόλοιπους αγώνες του πρωταθλήματος από τον υφυπουργό Αθλητισμού Σταύρο Κοντονή. Οι δύο συγκεκριμένες θύρες, «σπίτι» των οργανωμένων-φανατικών οπαδών της ομάδας, θα μείνουν κλειστές για το υπόλοιπο της σεζόν ως τιμωρία για τα εκτεταμένα επεισόδια που προκάλεσαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, μέσα και έξω από το γήπεδο, στο μη διεξαχθέν τελικά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τον περασμένο Νοέμβριο. Η δεύτερη είδηση ήταν η απόφαση του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη λεωφόρο Αλεξάνδρας δεν μπορεί να κατεδαφιστεί πριν (σ.σ. αν ποτέ) ολοκληρωθούν οι εργασίες της διπλής ανάπλασης, δηλαδή η κατασκευή νέου γηπέδου της ομάδας στον Βοτανικό. Η πρώτη είδηση, με το λουκέτο, κάνει προφανές ότι με την παρούσα του μορφή το γήπεδο διαταράσσει τη ζωή των κατοίκων της περιοχής και ολόκληρη τη λειτουργία της πόλης στα μεγάλα –και επικίνδυνα– ντέρμπι. Η απόφαση του ΣτΕ επιβάλλει να ασχοληθούμε με το θέμα τώρα, καθώς η δημιουργία νέου γηπέδου στον Βοτανικό φαντάζει πια απίθανη. Η ιστορία με τον Βοτανικό και τη «διπλή ανάπλαση» ξεκίνησε πριν από περίπου δέκα χρόνια. Τότε, πριν από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση, άνθρωποι του Παναθηναϊκού σχεδίαζαν να κατασκευάσουν ένα καινούργιο, σύγχρονο γήπεδο στην περιοχή του Βοτανικού. Θα είχε χωρητικότητα 45.000 θέσεων, δηλαδή θα ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ελλάδα (μετά το ΟΑΚΑ), ενώ θα υπήρχαν ακόμη εγκαταστάσεις κολύμβησης, πόλο και τένις. Το αγκάθι ήταν η δημιουργία και εμπορικού κέντρου σε μια περιοχή που είχε κηρυχθεί «υγροβιότοπος» – ειπώθηκε ότι φιλοξενεί ακόμα και... κορμοράνους. Για πολλούς λόγους, που δεν έχουν σημασία πια, η κατασκευή του γηπέδου στον Βοτανικό δεν ξεκίνησε ποτέ. Όμως το σχέδιο της «διπλής ανάπλασης» που είχε συμφωνηθεί με τον Δήμο Αθηναίων, δηλαδή νέο γήπεδο στον Βοτανικό και κατεδάφιση-δημιουργία χώρου πρασίνου στο παλιό γήπεδο, παραμένει τυπικά σε ισχύ. Αυτό σημαίνει ότι το γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας και η γύρω περιοχή, που έχουν χαρακτηριστεί «χώρος πρασίνου», βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία. Ούτε ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει τίποτα (έχει προταθεί η ανακατασκευή του γηπέδου από την ΠΑΕ) ούτε ο δήμος, αφού με την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ το γήπεδο δικαιούται να παραμείνει ως έχει μέχρι να κατασκευαστεί το καινούργιο στον Βοτανικό – δηλαδή ποτέ. Χωρίς αμφιβολία, είχαν ακουστεί μερικές πολύ ωραίες ιδέες για την ημέρα που θα έφευγε από την περιοχή ο Παναθηναϊκός και θα κατεδαφιζόταν το γήπεδο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ιδέες που περιλάμβαναν δημιουργία πάρκου και κοινόχρηστου χώρου πρασίνου, υπογειοποίηση της λεωφόρου Αλεξάνδρας στο σημείο και σύνδεση με τα προσφυγικά απέναντι κ.ά. Αυτή η μέρα, όμως, πολύ πιθανόν να μην έρθει ποτέ, και σίγουρα όχι τα επόμενα χρόνια, οπότε πρέπει να δούμε τι κάνουμε τώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παρούσα κατάσταση στην περιοχή δεν είναι η καλύτερη για τους κατοίκους και το συγκεκριμένο γήπεδο, με τις υπάρχουσες υποδομές, δεν αξίζει στον Παναθηναϊκό, τον μεγαλύτερο αθλητικό σύλλογο της πόλης. Διακρίνονται κάποια δειλά βήματα προς την κατεύθυνση της συνεννόησης μεταξύ Δήμου Αθηναίων και Παναθηναϊκού. Στο νέο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα 2015-2019 του δήμου δεν περιλαμβάνεται καμία ενέργεια για τη «διπλή ανάπλαση», γεγονός που εκλαμβάνεται ως έμμεση αποδοχή των θέσεων του Ερασιτέχνη για μη μετεγκατάσταση στον Βοτανικό. Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, έχει δεσμευτεί για την ανακατασκευή του υπαίθριου αθλητικού κέντρου μπάσκετ και βόλεϊ στις οδούς Μελά, Τσόχα, Φιλήμονος και Βενιζέλου και έχει δρομολογηθεί η παραχώρηση του χώρου πίσω από το 2ο Πειραματικό για τη δημιουργία δημοτικών γηπέδων τένις με έξοδα του ΠΑΟ. Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης», παρεμπιπτόντως το αρχαιότερο εν ενεργεία στην Ελλάδα, είναι μέσα στον αστικό ιστό, στην καρδιά της πόλης. Μιλάμε για ένα «φιλέτο» που περιβάλλεται από πυκνοκατοικημένες, λαϊκές γειτονιές, οι κάτοικοι των οποίων μπορούν να επωφεληθούν με διάφορους τρόπους από την αξιοποίησή του. Μετά και την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ, τα δύο μέρη επιβάλλεται να δουλέψουν μαζί και να κάνουν τη «Λεωφόρο» και τη γύρω περιοχή ένα κέντρο αθλητισμού και ψυχαγωγίας, αντάξιο της πόλης και της ομάδας της.

Hθοποιός

H Ηλιάνα προετοιμάζεται για την παράσταση Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας του Αλφρέ ντε Μυσσέ στο Πόρτα, ενώ συνεχίζει στο Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17 που παρουσιάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ.

q Η γειτονιά έχει πολλούς παλιούς Κωνσταντινουπολίτες και φέρει μια αίσθηση αξιοπρέπειας και ήθους άλλων εποχών. Το ωραιοποιώ λιγάκι, αλλά υπάρχει έντονα η ενέργειά τους εδώ. q Αποφεύγω να κάνω ηλεκτρονικά τις συναλλαγές μου με τράπεζες και υπηρεσίες, γιατί κάθε φορά δράττομαι της ευκαιρίας να περπατήσω στην παραλία το πρωί, να κάνω τις δουλειές μου και να κάτσω σε κάποιο καφενείο, να πιω έναν καφέ ή έναν χυμό και να φάω ένα τοστ. Η θάλασσα το πρωί είναι μαγική να τη χαζεύεις, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, νηνεμία ή φουρτούνα. q Το μαγαζί-κλειδί είναι το λεγόμενο (από δικά μου βαφτίσια) «μαγαζάκι», το οποίο έχει φρέσκα φρούτα και λαχανικά, χύμα όσπρια και ρύζια, σπιτικά κρητικά προϊόντα, κρασί και μουστοκούλουρα, κρέας και τυριά, μέλι. Γενικώς, πρόκειται για έναν παράδεισο αντι-σουπερμάρκετ, τον οποίο επισκέπτομαι κάθε μέρα , γιατί εκεί, εκτός των αναγκών του σπιτιού που καλύπτω, πάντα πίνω μια ρακή, κέρασμα του Στέφανου και της γυναίκας του, με συνοδεία μεζέ.

Παλαιό Φάληρο

q Κάποιον που δεν έχει ξανάρθει εδώ θα τον πήγαινα στη μαρίνα του Φλοίσβου, καλοκαίρι, για να ταξιδέψει στη δεκαετία του ’80, βλέποντας παιδάκια να παίζουν πάνω σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, μεγάλους να τρώνε μαλλί της γριάς, έφηβους να αράζουν στα βραχάκια μέχρι πρωίας κουβεντιάζοντας, φλερτάροντας και καπνίζοντας, παππούδες να κάνουν βόλτες, ερασιτέχνες ψαράδες που κάθονται με τις ώρες και παρακολουθούν την πετονιά με το φωσφοριζέ σημάδι και θερινό σινεμά πάνω στο κύμα, είτε από μέσα είτε απ’ έξω, ακούγοντας μόνο την ταινία.

από τον δημήτρη κυριαζή

1

q Επέλεξα αυτήν τη γειτονιά ξεκάθαρα για να είμαι κοντά στη θάλασσα και για να συντονιστώ με τους εκτός κέντρου ρυθμούς. Παράλληλα, έτυχε να έχω φίλους στην περιοχή και ήταν μια ωραία ευκαιρία να μπορώ να τους βλέπω συχνότερα. Επίσης, αγάπησα πολύ το σπίτι στο οποίο μένω, από την πρώτη στιγμή που το είδα.

ηλιανα μαυροματη

γειτονιά

Urban

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η κυρ ια ζ η

q Μένω στο Παλαιό Φάληρο, κοντά στη μαρίνα του Φλοίσβου. Μεγάλοι, ανοιχτοί δρόμοι με δάφνες και λουλούδια, μυρωδιά της θάλασσας χειμώνα-καλοκαίρι, ήπια θερμοκρασία όλο τον χρόνο και ρυθμοί νησιού. Ήρθα εδώ το 2007, μετακομίζοντας από τον Λυκαβηττό.

q Οι παλιές μονοκατοικίες της είναι πανέμορφες, αλλά δυστυχώς είναι πια λίγες. Όμως υπάρχουν ακόμα αρκετά, διώροφα, συνήθως, σπίτια, με σκεπές και υπέροχες αυλές με μπουκαμβίλιες και τριανταφυλλιές. q Ένα από τα πρόσφατα δυσάρεστα γεγονότα ήταν ο θάνατος της Κανέλας, μιας γριάς σκυλίτσας που τη φροντίζαμε τρία-τέσσερα τετράγωνα, όλοι μαζί. q Στο Φάληρο πρέπει να υπάρχουν τόσα κατοικίδια, ειδικά σκύλοι, όσοι και άνθρωποι. Δεν νομίζω να υπάρχει σπίτι που να μη φιλοξενεί τουλάχιστον ένα. Έξω από πολλές πολυκατοικίες, δε, υπάρχει ένα μπολ με νερό κι ένα με φαγητό για τα άστεγα τετράποδα της περιοχής. q Η Πολίτισσα ιδιοκτήτρια του ψιλικατζίδικου –«φαρμακείο» λόγω τιμών– που συνορεύει με το «μαγαζάκι» πάντα κάνει λάθος στον λογαριασμό, τον βγάζει μεγαλύτερο και πάντα πέφτει από τα σύννεφα εάν το πάρεις χαμπάρι, ζητώντας συγγνώμη με κωνσταντινουπολίτικη προφορά.

28.1.16 – lifo

19

media

5 ελληνικα περιοδικα που αξιζει να ξεφυλλισεις Οι νέοι Έλληνες εκδότες ακολουθούν επάξια το διεθνές trend των σύγχρονων εντύπων.

Π

Από τη Μαρία Παππά

ολλά έχουν αλλάξει στον έντυπο Tύπο σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Ο παραδοσιακός περιοδικός Τύπος αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα. Όμως, στη θέση των περιοδικών που ξέραμε μέχρι σήμερα ξεπετάγονται νέα, απόλυτα εναρμονισμένα με την ψηφιακή εποχή που διανύουμε. Περιοδικά που έχουν διαφορετική παραγωγή, σχεδιασμό και φιλοσοφία, που επαναπροσδιορίζουν την εμπειρία μας σχετικά με τον Τύπο. Δεν μοιάζουν ακριβώς με περιοδικά, όσο με πανέμορφα βιβλία που θέλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Μέσα στις σελίδες τους ανακαλύπτεις μια εναλλακτική ματιά για τον κόσμο. Είναι για ανθρώπους που ζουν και μεγαλώνουν με κοινωνικά δίκτυα όπως το instagram και το facebook και γι’ αυτόν το λόγο στηρίζονται αρκετά στην εικόνα. Έχουν δημιουργηθεί από άτομα που έχουν πάθος και μεράκι γι' αυτήν τη δουλειά, αλλά και από έναν νεαρό δημιουργικό κόσμο που μόλις έχει αποφοιτήσει από σχολές. Μετατρέπονται σε φυτώριο για να ανθήσουν νέοι ταλαντούχοι σχεδιαστές και δημοσιογράφοι. Έχουν χαμηλό κόστος παραγωγής. Δεν είναι μαζικά και χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις δυνατότητες που τους παρέχει η τεχνολογία, η οποία, αντίθετα, δεν τα καταστρέφει, όπως θα περίμενε κανείς. Το Διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως χρήσιμο εργαλείο για τη διανομή και την προώθησή τους. Ο χρόνος που κυκλοφορούν είναι επίσης διαφορετικός, κάθε δύο μήνες ή τέσσερις ή ακόμη και μία φορά τον χρόνο. Δεν έχουν σχέση με διασημότητες ή μεγαλοεκδότες. Είναι εξαιρετικές προσπάθειες μικρών ομάδων. Και συνήθως είναι απρόβλεπτα στη θεματική τους, με κύριο στόχο ένα πιο ευρύ παγκόσμιο κοινό. «Πολλοί λένε», γράφει η «Guardian» για το φαινόμενο, «ότι είναι μια αναβίωση της παλιάς κουλτούρας του χειροπιαστού – μια αντίδραση στην όλο και πιο άυλη ψηφιακή ζωή. Τελικά, όμως, είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Υπάρχει μια ολόκληρη πολιτισμική υποδομή πίσω από αυτές τις αναδυόμενες εξειδικευμένες εκδόσεις». Στην Ελλάδα, η συγκεκριμένη τάση ξεκίνησε με το «Dapper Dan», που πλέον έχει γίνει κάτι σαν σημείο αναφοράς. Ήταν το πρώτο περιοδικό που κυκλοφόρησε με αυτήν τη φιλοσοφία και πέτυχε. Ακολούθησε το «Kennedy» και μόλις πέρσι τα «Nomas», «Deposito» και GIRL.IS.A.GUN.

20 lifo – 28.1.16

kennedy

deposito

Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2013. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τέταρτο τεύχος του στο Παρίσι. Βγαίνει περίπου κάθε 6 μήνες σε 2.000 αντίτυπα. Κοστίζει 16 ευρώ. «Μαζί με τον φίλο μου Άγγελο Παντελίδη αποφασίσαμε να επικεντρώσουμε την ενέργειά μας στη δημιουργία ενός εντύπου εντελώς δικού μας. Η αρχή της κρίσης ήταν το έναυσμα για να γίνουμε πιο δημιουργικοί. Το concept από την αρχή ήταν συζητήσεις με άτομα που αγαπάμε, σε ένα καθαρό design με αναφορές στη “χρυσή εποχή” των αμερικανικών εντύπων. Αν και στον χώρο του εντύπου έχει αρχίσει ήδη ένας συνωστισμός άνευ προηγουμένου, νομίζω ότι τα έντυπα έχουν μεγάλο μέλλον και δυναμική. Οι άνθρωποι θέλουν, ειδικά την εποχή του Διαδικτύου, πράγματα με υπόσταση. Δες την ανάσταση του βινυλίου. Καλώς ή κακώς, είναι μόδα. Και μέσα σε αυτό το κλίμα το έντυπο θα συνεχίσει να καλπάζει. Και παρόλο τον κορεσμό, πάντα υπάρχουν πολύ καλά έντυπα» λέει ένας από τους εμπνευστές του, ο Χρήστος Κοντός.

Το «Deposito» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2014. Έχει βγει άλλο ένα τεύχος μέχρι στιγμής. Κοστίζει 8 ευρώ και κυκλοφορεί 2 φορές τον χρόνο σε 2.000 τεύχη. «Πρόκειται για ένα ταξιδιωτικό περιοδικό που συνδυάζει τις τέχνες μέσα από μέρη και πρόσωπα που μας εμπνέουν. Τα θέματά του αποτελούνται από φωτογραφίες και κείμενα που είναι αποκλειστικές παραγωγές των συνεργατών του, ενώ το layout είναι αφαιρετικό, με πολλά λευκά περιθώρια, που αναδεικνύει τον διάλογο μεταξύ των στοιχείων του» αναφέρει ο Βασίλης Σπύρου. Είναι, επίσης, ενδιαφέρον το ότι προέρχεται από την Πάτρα και δεν έχει τη βάση του στην Αθήνα. «Οι έντυπες εκδόσεις ολοένα και λιγοστεύουν. Αυτό είναι ένα γεγονός που, δυστυχώς, δείχνει μη αναστρέψιμο. Έχει υψηλό κόστος και στις μέρες μας μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος πολυτελείας. Όσοι εμπλέκονται με τη δημιουργία εντύπου θα πρέπει να επενδύουν σε ποιοτικές φωτογραφικές παραγωγές, ενδιαφέροντα άρθρα και όμορφη τυπογραφία, ώστε να ξεχωρίσει και να συναντήσει το κοινό του ως κάτι το συλλεκτικό».

http:// kennedymagazine.com

http://depositomag.bigcartel.com

Μέσα στις σελίδες τους ανακαλύπτεις μια εναλλακτική ματιά για τον κόσμο. Είναι για ανθρώπους που ζουν και μεγαλώνουν με κοινωνικά δίκτυα όπως το instagram και το facebook και γι’ αυτόν το λόγο στηρίζονται αρκετά στην εικόνα.

nομαs

girl.is.a.gun

dapper dan

Κάθε τεύχος του «Nomas» είναι αφιερωμένο σε έναν προορισμό. Ανά εξάμηνο η ομάδα του περιοδικού ταξιδεύει. Το πρώτο τεύχος βγήκε τον Φεβρουάριο του 2014. Κυκλοφορεί κάθε 6 μήνες σε επιλεγμένα σημεία στην Ελλάδα και αυτήν τη στιγμή είναι στο τέταρτο τεύχος του. Το τιράζ του είναι στα 4.000 αντίτυπα. Στην Ελλάδα κοστίζει 8 ευρώ. Στις υπόλοιπες χώρες η τιμή διαφέρει. Ο Γιάννης Μπουρνιάς, που είχε την ιδέα, εξηγεί: «Απευθύνεται παντού. Έχει πολλή φωτογραφία, εξαιρετικές συνεντεύξεις, ταξιδιωτικά ημερολόγια, μόδα, τέχνη και το καλύτερο τοπικό φαγητό, χωρίς να είναι ταξιδιωτικός οδηγός. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και περισσότερα ανεξάρτητα περιοδικά δείχνει πως το έντυπο έχει ειδικό βάρος και αξία. Το Internet είναι γρήγορο και εύκολο. Μπαίνεις, παίρνεις την πληροφορία, φεύγεις. Τι μένει, όμως, από αυτό; Τίποτα. Η μνήμη μας φθίνει από την καθημερινή υπερπληροφόρηση. Απεναντίας, εκδόσεις όπως το “Nomas” συντηρούν τη μνήμη. Έχουν αναφορά στον χρόνο. Και αυτό τις κάνει συλλεκτικές. Επιπλέον, το “Nomas” μυρίζει χαρτί, όπως παλιά. Τυπώνεται σε ένα φανταστικό, μη επιχρισμένο χαρτί, το Munken Polar, 120 γραμμαρίων!».

Το GIRL.IS.A.GUN είναι δημιούργημα της νεαρής Νατάσσας Σταμούλη. Το πρώτο τεύχος τυπώθηκε σε δοκιμαστικό τιράζ το καλοκαίρι του 2014. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος, σε 100 μόλις αντίτυπα. Προς το παρόν, είναι ετήσιο, κοστίζει 14 ευρώ και μπορεί να βρεθεί μόνο διαδικτυακά. Έχει σκοπό «να οπτικοποιήσει όσο πιο ωμά γίνεται ένα κομμάτι της κουλτούρας των κοριτσιών που έχουν γεννηθεί μετά το 1990» λέει η Νατάσσα. «Κάθε τεύχος έχει ένα συγκεκριμένο θέμα που διερευνάται μέσα από τις σελίδες του περιοδικού όσο πιο ανοιχτά γίνεται. Θέλουμε να είναι μια πραγματική αναπαράσταση του πώς σκέφτονται, του πώς ντύνονται και του τι απασχολεί τα κορίτσια του σήμερα, δίνοντας έναυσμα για συζήτηση σε σχέση με πιο μεγάλες ιδέες, όπως ο φεμινισμός, ο σεξισμός, οι γενικές ενοχές γύρω από ανάγκες ή συναισθήματα. Τα έντυπα περιοδικά βρίσκονται σε μια φάση ανάκαμψης, ειδικά οι ανεξάρτητες εκδόσεις, οι οποίες έχουν ύλη βασισμένη στο κοινό τους και όχι σε πελάτες, χορηγούς και διαφημιστές. Εκδόσεις υψηλής ποιότητας μειώνουν τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα περιοδικά και στα βιβλία. Το φυσικό θα είναι πάντα πιο άμεσο και πιο συναισθηματικό από το digital, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το έντυπο αποκηρύσσει το digital. Ίσα-ίσα, είναι βασικό μέσο προώθησης και έμπνευσης».

To «Dapper Dan» είναι το πρώτο αγγλόφωνο περιοδικό με διεθνή διανομή που δημιουργήθηκε από μια ελληνική εκδοτική ομάδα. Κυκλοφορεί δύο φορές τον χρόνο (κάθε 6 μήνες) σε όλο τον κόσμο, σε μουσεία, βιβλιοπωλεία και σημεία διανομής διεθνούς Τύπου ή μπορεί κάποιος να το αγοράσει online από επιλεγμένα e-stores. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε το 2010. Σήμερα το τιράζ του φτάνει τα 24.000 αντίτυπα. Κοστίζει 8,99 ευρώ. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του: «Απευθύνεται σε ένα κοινό με σαφή άποψη για τα θέματα της κουλτούρας, της φιλοσοφίας και του στυλ σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Ένα κοινό με αίσθηση του σκοπού, ευφυές και δημιουργικό, που αφιερώνεται στις ιδέες και την ιδεολογία του. Το “Dapper Dan” δημιουργήθηκε για όσους δεν νιώθουν την ανάγκη να ανήκουν σε σύνολα ούτε να μοιάζουν στη μάζα. Πιστεύουμε ότι το στυλ ενός άνδρα πηγάζει από την προσωπικότητά του και όχι από εφήμερες μόδες. Δεν ενθαρρύνει την αρνητικότητα, αλλά πιστεύει στην επανάσταση». Δεν θα έλεγες, όμως, ότι είναι ένα αυστηρά ανδρικό περιοδικό. Το τεύχος 13 θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2016.

www.nomasmagazine.com

http://girlisagun.bigcartel.com

www.dapperdanmagazine.com

Δεν έχουν σχέση με διασημότητες ή μεγαλοεκδότες. Είναι εξαιρετικές προσπάθειες μικρών ομάδων. Και συνήθως είναι απρόβλεπτα στη θεματική τους, με κύριο στόχο ένα πιο ευρύ παγκόσμιο κοινό.

28.1.16 – lifo

21

απο τον m. hulot. φωτογραφιεσ: freddie f.

οιAθηναίοι

q Γεννήθηκα στην Τρίπολη, σε μια δίπατη μονοκατοικία με υπολείμματα Τουρκοκρατίας – ένα ξύλινο χαγιάτι. Ήταν ένα σπίτι του 1925 της οικογένειας του πατέρα μου και μέναμε στα τρία δωμάτια του πρώτου ορόφου. Στο ισόγειο υπήρχε σάλα, ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με κλασικά έπιπλα, και στα δεξιά της επτά δωμάτια που περίσσευαν και οι δικοί μου τα νοίκιαζαν σε φοιτητές της Ακαδημίας Τριπόλεως, οι οποίοι σπούδαζαν δάσκαλοι. Από αυτά τα δωμάτια ήρθαν από μικρό παιδί τα πρώτα ακούσματα και οι πρώτες συγκινήσεις. Οι φοιτητές έπρεπε να μαθαίνουν μουσική και να παίζουν ένα όργανο, γιατί οι δάσκαλοι στο Δημοτικό δίδασκαν σολφέζ και ήταν υποχρεωτικό μάθημα. Εκεί, λοιπόν, όπου κατά καιρούς έμεναν μέχρι και 8 άτομα, και άλλος έπαιζε κιθάρα, άλλος μαντολίνο, άλλος ακορντεόν, ήρθαν τα πρώτα ερεθίσματα. Ξεκίνησα πέντε χρονών να κάνω μαθήματα στη Φιλαρμονική Δήμου Τριπόλεως για να μάθω να διαβάζω μουσική και φλάουτο, αλλά μετά από δύο χρόνια διέκοψα, γιατί έπαθα ένα ατύχημα. Είχα κάψει το πόδι μου κι έπρεπε να μείνω πολύ καιρό στο σπίτι μπανταρισμένος. Δέκα χρονών, ο πατέρας μου χρεοκόπησε και ήρθαμε στην Αθήνα για οικονομικούς λόγους.

q Το μικρόβιο έχει μπει μέσα μου κι έτσι στα 11 ξεκίνησα να κάνω μαθήματα κιθάρας. Η μουσική ασκούσε πάνω μου μια γοητεία περίεργη, ήθελα να περιοριστώ στο σπίτι και να μελετήσω. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που μου συνέβαινε σε ψυχολογικό επίπεδο, αλλά με ανακούφιζε, με ισορροπούσε. Τότε τα μουσικά μου ακούσματα ήταν αστεία. Είχε-δεν είχε μπει στην ελληνική πραγματικότητα το υιοθετημένο από το ΚΚΕ ρεμπέτικο, αλλά με δειλά βήματα, υπήρχε ο Χατζιδάκις, λίγος Θεοδωράκης, πήγαινε να σκάσει το λατινοαμερικάνικο τραγούδι με τα φωνητικά τρίο, που αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία, κάπου-κάπου ακούγαμε και κανένα ιταλικό. Υπήρχε κι ένα ελαφρό ελληνικό, του κινηματογράφου κυρίως, το οποίο, όσο μεγάλωνα, τόσο πιο πολύ μου ήταν αδιάφορο. Δεν μου έλεγε τίποτα.

q Όταν είπα στον πατέρα μου «θέλω να γίνω μουσικός», μου είπε: «Κοίταξε, εγώ δεν μπορώ να σε σπουδάσω, γιατί δεν έχω λεφτά. Μου φαίνεται δύσκολο να σπουδάσεις χωρίς να σου προσφέρω κάτι, και επιπλέον τους μουσικούς τους θάβουμε με έρανο. Πώς θα ζήσεις;». Η αγάπη γι’ αυτό το πράγμα ήταν τόσο έντονη, τόσο με γέμιζε όλο αυτό, που του είπα: «Θα προσπαθήσω να μη με θάψουν με έρανο».

q Από τα 15 μου άρχισα να παίζω με κάποια εφηβικά συγκροτήματα. Είναι η εποχή Μαστοράκη, ο οποίος ήταν η κινητήριος δύναμη, έκανε συναυλίες και είχε κονέ με τις τότε εταιρείες. Περάσαμε στις οντισιόν που έκανε για συγκροτήματα, μας έκανε ένα 45άρι δισκάκι και μετά δούλεψα ως επαγγελματίας μουσικός. Όταν με κάλεσαν να παρουσιαστώ στον στρατό έπαθα σοκ, αλλά πήγα, κι ας μην τον είχα καθόλου στο κεφάλι μου, όπως δεν είχα ποτέ και το αυτοκίνητο (ποτέ δεν απέκτησα δικό μου). Μέχρι τότε είχα δουλέψει για τρία χρόνια στα night clubs που ήταν Πατησίων και Κοδριγκτώνος, όπου έκαναν καριέρα και τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής, που έπαιρναν ξένα τραγούδια και τα διασκεύαζαν στα ελληνικά: Idols, Charms. Δουλεύαμε κάθε βράδυ όρθιοι για 5-6 ώρες και παίζαμε μουσική για να χορεύει ο κόσμος, με ένα μεροκάματο που σε σημερινά λεφτά είναι 7,5 ευρώ. Αυτό με απογοήτευσε πάρα πολύ γιατί ήταν καθεστώς και, ακόμα κι αν ήσουν από τους καλούς, δεν υπήρχε περίπτωση να πάρεις παραπάνω. Έτσι, μου δημιουργήθηκε μια απέχθεια γι’ αυτό που ονομάζουμε «επαγγελματίας μουσικός». Μόλις παρουσιάστηκα, πούλησα ό,τι είχα και δεν είχα, ενισχυτή, ηλεκτρικές κιθάρες, βάση, μικρόφωνο. Κράτησα μόνο μια ξύλινη κιθάρα, η οποία ήταν 12χορδη, αλλά της αφαίρεσα τις 6 χορδές κι έφτιαξα μια 6χορδη ακουστική.

q Στη διάρκεια του στρατού τα πράγματα στην οικογένειά μου ήταν πολύ δύσκολα από οικονομικής άποψης και όλη η θητεία μου ήταν ένα περιορισμένο διάστημα στη ζωή μου. Αποκόπηκα από παρέες και φίλους, γιατί εκείνοι συνέχιζαν με έναν τρόπο τη ζωή τους, έβγαιναν, ενώ εγώ δεν μπορούσα να τους ακολουθήσω, ακόμα και όταν έπαιρνα άδεια. Αυτό που έβλεπα ως αρνητικό νομίζω ότι μου κινητοποίησε κάποιες εσωτερικές αναζητήσεις. Λίγο πριν τελειώσω τον στρατό ήμουν σε αδιέξοδο, γιατί έπρεπε να δουλέψω, να βοηθήσω και τους δικούς μου, αλλά δεν είχα κάτι σίγουρο. Ήμουν σχεδόν ανεπάγγελτος, γιατί δεν ήθελα να είμαι και μουσικός εν δράσει. Ένα βράδυ, λίγο πριν απολυθώ, είδα μια ταινία, το Θάνατος και Αίμα, για την πρώτη κατάληψη πανεπιστημίου-διαμαρτυρία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Κι έρχομαι σε σύγκρουση με τα πεπραγμένα. Οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν καθιστοί, τραγουδώντας, και επειδή ο πρύτανης και η τοπική αστυνομία θεωρούσαν ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει, μπήκαν και τους τσουβάλιασαν. Με θύμωσε πάρα πολύ αυτό το πράγμα, ένιωσα έναν θυμό που κουβαλούσε και απόγνωση, γιατί έβλεπα ότι το πράγμα δεν ήταν στη δική μου σφαίρα και στη μικρή μου εμπειρία και γνώση. Αυτή η τάση των ανθρώπων να δημιουργούν ή εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους ή αφεντικά και υπαλλήλους με θυμώνει. Σηκώθηκα στον ύπνο μου, πήρα ένα χαρτί και την κιθάρα και έγραψα το «Άνθρωπε, αγάπα».

q Μετά, συναντήθηκα με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και ακολούθησαν οι Poll. Τα πράγματα γίνονταν μόνα τους, πριν προλάβω να τα σχεδιάσω. Ακόμα και αυτά που θα έλεγες «επαγγελματική» πλευρά της ζωής μου ήρθε σχεδόν από μόνη της. Αυτό πολλοί το εξωραΐζουν, αλλά εγώ θεωρώ ότι δεν είχε σχεδιασμό η ζωή μου. Στα χρόνια των Poll έζησα πολύ έντονα πράγματα, πρωτόγνωρα, και θεωρώ ότι η αθωότητα που είχα έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Όσο πιο αθώος είσαι, τόσο πιο ανοιχτός είναι ο δρόμος. Όσο πιο πολύ σκέφτεσαι, υπολογίζεις και σχεδιάζεις, τόσο πιο πολύ κλείνει ο δρόμος και περιορίζεται.

Κώστας Τουρνάς Mουσικός. Γεννήθηκε στην Τρίπολη, ζει στην Κυψέλη. Πίστευε από μικρός ότι η αφοβία σε πάει παρακάτω, και θεωρεί ότι η αθωότητα ήταν αυτή που του άνοιξε όλες τις πόρτες στη ζωή.

22 lifo – 28.1.16

οιAθηναίοΙ

Κώστας Τουρνάς

q Χάσκαμε με ανοιχτό το στόμα από την επιτυχία. Και μας δημιουργούσε χαρά. Η χαρά είναι ακόμη ένα συστατικό για να πας παρακάτω όσο καλύτερα γίνεται. Εγώ και στα πρώτα χρήματα που ήρθαν από τα δικαιώματα από τον δίσκο των Poll, τα οποία ήταν ανέλπιστα, έμεινα χαζός. Έλεγα «δεν μπορεί, αυτό δεν είναι για μένα», ενώ τα είχα μεγάλη ανάγκη και μου έλυναν πολλά θέματα. Η πρώτη εκκαθάριση στο τέλος του 1971 ήταν 160.000 δραχμές, 50.000 σημερινά ευρώ.

q Δεν με άλλαξε ποτέ ως άνθρωπο αυτή η επιτυχία. Δεν ξέρω τι πάει να πει «το ’χω». Εκείνο που έμαθα ήταν η χαρά της αποδέσμευσης. Είχα ακούσει από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου το εξής: «Τα χρήματα στη ζωή μου από τις μεγάλες επιτυχίες, το Όσκαρ και μετά, δεν μπόρεσαν να μου κάνουν κάτι στη ζωή μου, παρά μόνο να μου επιτρέψουν να αισθάνομαι λίγο πιο ελεύθερος». Και αυτό χοντρικά με εκφράζει. Δεν ξέρω πώς γίνεται ή γιατί συμβαίνει σε κάποιον άνθρωπο. Αντιλαμβάνομαι, αν το αναλύσω, ότι η πηγή αυτού που λέει «το έχω, μεγάλε» είναι ο φόβος. Όση δόξα και να έχει πάρει, συνεχίζει να φοβάται, και επειδή φοβάται, πρέπει να στηθεί στους τίτλους του και να πατήσει πάνω τους. Άκουγα μια συνάδελφό μου να λέει: «Είμαι πολύ στενοχωρημένη γιατί ο δίσκος μου δεν πάει πολύ καλά, 45.000 πωλήσεις μόνο μέχρι τώρα στο τρίμηνο». Και είχε πουλήσει 2.000. Γιατί να πεις ένα τέτοιο ψέμα, παρά μόνο για να κάνεις τους άλλους να σε βλέπουν αλλιώς; Αυτά που δεν πρόλαβαν να με χαλάσουν σε έναν βαθμό ήταν ένας συνδυασμός παιδικής αθωότητας και αφοβίας. Η αφοβία είναι εκείνη που σε πάει παρακάτω, ο φόβος σε αναγκάζει να πάρεις μέτρα, να πεις, να επινοήσεις πράγματα.

q Τα «Απέραντα Χωράφια» μου απέδωσαν μια τιμή με τα χρόνια που δεν ξέρω πώς και γιατί έγινε. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που προσβλέπουν σε κάτι καλό, οτιδήποτε καταφέρουν στη ζωή τους που αξίζει να μοιραστούν δεν τους εκπλήσσει, δεν το μετράνε, ούτε το πιστώνουν στον εαυτό τους ούτε το κάνουν παράσημο. Αυτό το καλό που κατάφεραν μπορεί να φτάσει μέχρι το επίπεδο μιας μεγάλης χαράς. Η χαρά έχει το εξαιρετικό συστατικό τού να ρευστοποιεί το αίμα σου, για να πας παρακάτω. Το χαίρεσαι αυτό που έκανες και προχωράς και μπορείς να είσαι ακόμα πιο δημιουργικός. Αντίθετα, αν σταθείς σε αυτό, το αίμα σου πήζει, ακινητοποιείσαι, σκέφτεσαι, υπολογίζεις, μετράς.

q Έχω ακούσει ένα σωρό, κι ακόμα ακούω. Αμφισβητήθηκε

πολλές φορές αυτό που κάνω, το επίπεδό του, και είναι λογικό, αν σε κάποιον δεν λέει τίποτα. Υπάρχουν συνάδελφοι που είναι πιο μεστοί, πιο εσωτερικοί, καλύτεροι στον λόγο, καλύτεροι στη σύνθεση. Άκουσα γύρω στα 42 μου να λένε από την εταιρεία μου ότι «ο Τουρνάς έχει πεθάνει καλλιτεχνικά», αλλά και πάλι δεν με απασχόλησε. Ποτέ δεν με ενδιέφερε τι έλεγαν οι άνθρωποι γύρω μου, πάντα με ενδιέφερε η συζήτηση που είχα με τον εαυτό μου, αν μπορούσα να βρω τον τρόπο να το καταγράψω αυτό που ένιωθα και αν ήταν σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα αισθητικής και αντίληψης για τα πράγματα. Δεν θυμάμαι ποτέ πράξη μου να ξεκινάει γιατί κάτι πρέπει να αποδείξω ή για να αντιδράσω σε κάτι ή επειδή κάποιοι έπρεπε να διαψευστούν.

q Είναι βάσανο να λες «θέλω να γίνω πλούσιος». Είναι μεγάλο βάρος. Είναι βάσανο να λες «θέλω να δοξαστώ, να αναγνωριστώ, θέλω να με αγαπήσεις» και γι’ αυτό ίσως το πονεμένο τραγούδι, με νταλκά, δεν μπόρεσε να μπει στους δίσκους μου, ούτε καν σε επίπεδο μπαλάντας. Γιατί θεωρούσα ότι δεν έχω δικαίωμα να το λέω. Δεν έχω γράψει τραγούδια πάθους, δεν ξέρω πώς είναι αυτό το πράγμα. Είμαι άνθρωπος που νομίζει ότι το «σ’ αγαπώ» θα το πει μια φορά στη ζωή του. Και ελέχθη. Και το αισθάνομαι ακόμα. Δεν είμαι αιχμάλωτος του τι είπα, αλλά με αυτό που είπα πορεύομαι. Αν χρειαστεί να πω κάτι άλλο, θα το πω. Γι’ αυτό και δεν με ενδιέφερε το ερωτικό τραγούδι.

q Πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον ό,τι εμπεριείχε το κοινωνικό στοιχείο. Πώς, διάολο, γίνεται, δηλαδή, και

q Είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές μου τα «Απέραντα Χωράφια». Έχει ένα σοβαρό impact επάνω μου, μου θυμίζει ότι με την αθωότητα και την αφοβία έζησα χαρά και δεν γίνεται να φτιάξω θλίψη. Και ενώ κάποιος θα το θεωρούσε ένα σημάδι καριέρας, για μένα είναι ένα σημάδι αναφοράς. Λέει «ξέχνα ό,τι σε καγκελώνει, ό,τι σε περιορίζει, ό,τι σε σκλαβώνει, σε φοβίζει, άσ’ τα, δεν παίζουν κανέναν ρόλο». Είναι υποτιμημένο το ότι είμαι εδώ και έχω ανοιχτά τα μάτια μου, ενώ η ζωή που διάγω δεν είναι υποχρέωση, είναι ένα διαρκές δώρο. Τα «Απέραντα Χωράφια» μου θυμίζουν ότι μπορεί να μην είναι αυτός ο κόσμος που ήθελα να ζήσω, αλλά και μόνο που ζω, δεν πειράζει, ας είναι κι έτσι.

q Πολιτεύτηκα και την πάτησα. Είχα χρόνια μια συνδικαλιστική δραστηριότητα με τους τραγουδιστές. Σε αυτήν τη συνδικαλιστική δραστηριότητα πολλές φορές αναζητούσαμε συνδρομή πολιτικών αντιθέτων για να μπορέσουμε να εξισορροπήσουμε κάτι που ερχόταν εναντίον μας, όπως το τεκμήριο των τραγουδιστών λόγω πωλήσεων δίσκων π.χ., ένα τραγικό μέτρο το ’94. Σε αυτή την πορεία της συνδικαλιστικής δράσης είχα πολλές γνωριμίες. Ένας παιδικός μου φίλος, ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης, μου ζήτησε να μπω στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για ευρωβουλευτής, σε μη εκλόγιμη θέση. Εκεί είχα την πολυτέλεια να πω «όχι», αλλά λόγω της αφοβίας μου είπα «ναι». Δεν ήταν θέση πολιτική που υποστήριζα με φανατισμό, απλώς είπα «ναι». Τώρα, αν με ρωτήσεις, δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω ούτε από δίπλα να περνάω.

q Αυτό το εξαιρετικό είδος που λέγεται άνθρωπος δεν έχει όμοιό του. Αυτό το ξέρουμε, αλλά το συνυπολογίζουμε, το χαιρόμαστε; Αυτό που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια είναι να χαίρομαι τη ζωή μου, όποια διάρκεια κι αν έχει. Να τιμάω και να φιλιώνω με τον εαυτό μου. Εχθρευόμαστε και τους εαυτούς μας, να πάρει ο διάολος. Δεν χωνεύουμε το ελάττωμά μας, τη βλέψη μας, την αισιοδοξία μας, που δεν μπορεί να είναι πάντα ιδιοτελής. Έμαθα να χαίρομαι τη ζωή ανεξαρτήτως συνθηκών. Δεν χαίρομαι που κάνει ψόφο και κρυώνουμε, αλλά χαίρομαι που είμαι ακόμη όρθιος και τα μάτια μου είναι ανοιχτά και κινούμαι. Και που μπορώ να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Δεν έμαθα να κάνω μουσική και τρίχες κατσαρές.

Δεν έχω γράψει τραγούδια πάθους, δεν ξέρω πώς είναι αυτό το πράγμα. Είμαι άνθρωπος που νομίζει ότι το «σ’ αγαπώ» θα το πει μια φορά στη ζωή του. Και ελέχθη. Και το αισθάνομαι ακόμα. Δεν είμαι αιχμάλωτος του τι είπα, αλλά με αυτό που είπα πορεύομαι.

24 lifo – 28.1.16

☛

όταν κοιτάξεις προς τα πίσω οι άνθρωποι τρώγονται μονίμως; Δαγκώνει ο ένας τον άλλον. Βάζει τρικλοποδιά ο ένας στον άλλον, τον σκοτώνει, ανεξάρτητα από το αν αυτά έχουν μια επίφαση δίκιου. Οι άνθρωποι, δυστυχώς –και αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση–, κουβαλάμε μέσα μας έναν εγκληματία. Όχι δυνάμει, διαρκή. Όλοι υπονομεύουμε κάποιον, έστω και με ήπιο τρόπο. Δεν γνώρισα άνθρωπο που να μην υπονομεύει κάπως τον διπλανό του. Η ανθρωπότητα για μένα είναι ακόμα σε νηπιακή ηλικία.

ΙNFO Ο Κώστας Τουρνάς εμφανίζεται ζωντανά στο Gagarin 205 την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου. Λιοσίων 205, τιμή εισιτηρίου: προπώληση 10 ευρώ, ταμείο 12 ευρώ.

Όμορφαπουείναι σταΒόρεια 15 λόγοι για να ανεβείτε στο Χαλάνδρι αυτή την περίοδο. Από τη LiFO team. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν

χαλανδρι

ΑΦΙ ΕΡΩ ΜΑ

28.1.16 – lifo

25

✹Avgerinos Cosmetics

✹Handromania

Ανδρέα Παπανδρέου 22, 210 6820844, www.avgcosmetics.gr avgerinoscosmetics@gmail.com

Ανδρέα Παπανδρέου 39, Χαλάνδρι, 210 6891566, 6944 641364 / Εθνικής Αντιστάσεως 2, Περιστέρι, 210 5756154 / Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά 15 & Δούσμανη, Γλυφάδα, 210 8944762 / Κυδωνίας 44, Χανιά, 28210 75 662, www.handromania.gr, facebook.com/Handromania, e-mail: info@handromania.gr

26 lifo – 28.1.16

ΑΦΙ ΕΡΩ ΜΑ

χαλανδρι

100% φυσικά καλλυντικά για κάθε γυναίκα που ξέρει να περιποιείται τον εαυτό της. Μας συστήθηκαν πριν από τέσσερις δεκαετίες και όλα αυτά τα χρόνια μάς παρέχουν την καλύτερη φροντίδα για το σώμα και το πρόσωπο. Φτιαγμένα 100% με φυτικά και φυσικά υλικά και με την απαραίτητη φαρμακοτεχνική γνώση, τα καλλυντικά Avgerinos Cosmetics είναι κατάλληλα για κάθε τύπο δέρματος και απολύτως ασφαλή. Η Avgerinos μας παρουσιάζει μια ολοκαίνουργια συλλογή για όλο το σώμα από ελληνικές πρώτες ύλες και με ντελικάτες μυρωδιές. Πλούσιες κρέμες χεριών και σώματος, φυσικά έλαια, άλατα μπάνιου και κολόνιες με έντονη διάρκεια που θα σας χαρίσουν μια αίσθηση φρεσκάδας όλη την ημέρα. Και επειδή μια γυναίκα ξέρει ότι πρέπει να προλαβαίνει τον χρόνο, η Avgerinos προσφέρει μια πλήρη σειρά αντιγηραντικής φροντίδας και ενυδάτωσης με κρέμες ματιών, προσώπου, και ορό/serum με υαλουρονικό οξύ και άλλα πολύτιμα στοιχεία για την επιδερμίδα. Θα βρείτε, επίσης, προϊόντα peeling/scrub και μεγάλη ποικιλία σε χειροποίητα σαπούνια.

Ο «ναός» της χάντρας και του decoupage ακούει στο όνομα Handromania. Εδώ θα βρείτε όλα όσα χρειάζεστε για να δημιουργήσετε μοναδικά κοσμήματα και διακοσμητικά για το σπίτι. Μας συστήθηκε στο Χαλάνδρι και ακολούθως σε Περιστέρι, Γλυφάδα, Χανιά αλλά και στο Γύθειο. Διαθέτει πολύ μεγάλη ποικιλία σε χάντρες μεταλλικές, κεραμικές, ξύλινες, κρύσταλλο, γυάλινες και πολυεστερικές, ημιπολύτιμες πέτρες, καθώς και τα κατάλληλα δέρματα, κλωστές, αλυσίδες και σύρματα για να ολοκληρώσετε το κόσμημά σας. Στα Handromania θα βρείτε ποικιλία σε ριζόχαρτα, χαρτοπετσέτες, στένσιλ, κόλλες, ξύλινα και μεταλλικά αντικείμενα, ακρυλικά χρώματα και άλλα υλικά για decoupage, καθώς και νέα χρώματα κιμωλίας TOMMY για παλαίωση διαφόρων αντικειμένων. Zητήστε τους να κάνουν το δικό σας σχέδιο πραγματικότητα σε μέταλλο, ξύλο, πλεξιγκλάς και πλαστικό. Και για όποιον θέλει να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και να κάνει το χόμπι του επάγγελμα, διοργανώνουν εξειδικευμένα εικαστικά σεμινάρια.

✹ 9Β Home Bar

✹Penny Lane comfort food

Θουκυδίδου 9Β & Σωκράτους 12, 210 6801007, facebook.com/9bita.homebar

Θουκυδίδου 10, 210 6800217, facebook.com/PennyLane

Τα Χαλάνδρι έχει τα πάντα. Σε δρόμους, στενάκια, εμπορικά κέντρα και ταράτσες μπορείς να βρεις τα πάντα. Στον πεζόδρομο της Θουκυδίδου ξέρεις ότι θα συναντήσεις κάτι διαφορετικό. Το 9Β Home Bar σας περιμένει να σας καλωσορίσει και να σας κάνει να νιώσετε σαν στο σπίτι σας από το πρωί. Στο ζεστό χώρο του μπορείτε να απολαύσετε τον καφέ σας (Kudu speciality espresso ή single origin, όχι ό,τι κι ό,τι), να περάσετε τα πρωινά του Σαββατοκύριακου με τους φίλους σας και πολύ νόστιμο brunch ή να βρεθείτε με συναδέλφους για early drinks και φανταστικά tapas που φτιάχνονται κάθε απόγευμα και συνοδεύουν τα ποτά σας αντί ξηρών καρπών. Πίσω από την μπάρα του 9B βρίσκονται ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος (νικητής Αngostura Challenge 2015) και ο Κώστας Λύτρας. Οφείλετε να δοκιμάσετε τα μοναδικά κοκτέιλ που θα σας συναρπάσουν! Πάντα υπό τους ήχους μαύρης, ρoκ και σόουλ μουσικής, ξεκινήστε το βράδυ σας απολαμβάνοντας κάποιο από τα 7 κρασιά σε ποτήρι ή διαλέξτε μία από τις 25 ετικέτες μπίρας.

Η νέα σχετικά άφιξη στο Χαλάνδρι «έσκασε μύτη» το περασμένο καλοκαίρι, έφερε νεοϋορκέζικο αέρα στο πιο hot προάστιο στα βόρεια και επαναπροσδιόρισε το comfort food στην περιοχή. Με όνομα εμπνευσμένο από το ομώνυμο τραγούδι των Beatles, το Penny Lane σε τραβάει αμέσως με τον άνετο χώρο του και το εντελώς comfort σκηνικό που έχουν δημιουργήσει οι ταλαντούχοι Νοrdeco με mix and match στοιχεία στη διακόσμηση. Ο κατάλογος σε βάζει στο παιχνίδι του comfort food με προτάσεις ορεκτικών από τον ξυλόφουρνο, street food, σαλάτες, λίγα κυρίως πιάτα και γαρνιτούρες επιλογής. Θαυμάσια γεύση, φουλ νοστιμιά και, το σημαντικότερο, όλα μαγειρεύονται μπροστά σας. Το γεύμα σας μπορείτε να το συνδυάσετε με κρασί (κυρίως ελληνικές ετικέτες), μπίρα ή κάποιο από τα αρκετά κοκτέιλ που έχει να σας προτείνει ο κατάλογος. Ανοιχτά από το πρωί για καφέ και brunch από τις 11:00 μέχρι τις 18:00. Προτείνουμε ανεπιφύλακτα το croque monsieur με καπνιστό ζαμπόν, έμενταλ, παρμεζάνα και μπεσαμέλ, αλλά και το choco burger με παγωτό βανίλια και σοκολάτα.

28.1.16 – lifo

27

✹Avant Garde

✹El Rey Alobar

Θουκυδίδου 1, 213 0268861, Facebook: Bistro.Avant.Garde

Θουκυδίδου 7, 210 6814459, facebook.com: pages/El-Rey-Alobar

Περνώντας απέξω, εύκολα νομίζεις ότι πρόκειται για γαλλικό μπιστρό ή παραδοσιακή ιταλική τρατορία, όμως ειδικότητά τους είναι τα κοκτέιλ αλλά και ο πολύ γευστικός καφές. Αυτή η μικρή bistroteque, που έφερε παριζιάνικο αέρα στον πεζόδρομο της Θουκυδίδου, έχει αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές και όχι άδικα. Στον ζεστό χώρο του Avant Garde, με έντονο το γαλλικό στοιχείο στη διακόσμηση, θα πιεις έναν από τους καλύτερους καφέδες στο κοσμοπολίτικο Χάλανδρι, χάρη, φυσικά, στο υπέροχο χαρμάνι που έχουν δημιουργήσει και την εμπειρία στη γνώση της σωστής εκτέλεσης. Και τι καλύτερο από το να συνδυάσεις έναν καλό καφέ με μια γλυκιά λιχουδιά που φτιάχνουν με πολύ μεράκι οι ίδιοι. Το βράδυ το σκηνικό αλλάζει και δίνει τη θέση του σε ψαγμένα κοκτέιλ, πρωτότυπες προτάσεις αλλά και πειραγμένες κλασικές συνταγές με έντονο ενδιαφέρον και, φυσικά, έχοντας την καλύτερη μουσική συντροφιά με ρoκ, σόουλ, φανκ και electronic ακούσματα. Εxtra tip: Ενημερωθείτε για τα live που διοργανώνει συχνά μέσα από τη σελίδα του στο f/b.

Δεν είναι απλώς ένα από τα πιο ψαγμένα μπαράκια της περιοχής. Είναι το πρώτο μαγαζί που εγκαινίασε τη δεύτερη εποχή ανόδου του Χαλανδρίου. Η διακόσμηση με τους ξύλινους πάγκους, τα ζεστά χρώματα και τη μεγάλη μπάρα θυμίζει κάτι από τα θρυλικά βερολινέζικα μπαρ. Εκτός από τα ζεστά και κρύα ροφήματα που συνοδεύονται από διάφορες λιχουδιές, όπως το περίφημο chocolate cake,το El Rey δίνει έμφαση στα ψαγμένα κοκτέιλ που φέρουν την υπογραφή των έμπειρων και δημιουργικών bartenders του. Εμπιστευτείτε τις cocktail of the day προτάσεις και θα μας θυμηθείτε. Η ζεστή ατμόσφαιρα και το ωραίο περιβάλλον συμπληρώνονται από καλές μουσικές και δυνατά DJ sets από μερικούς από τους πιο γνωστούς DJs της πόλης. Για το μουσικό πρόγραμμα της εβδομάδας και special events μπορείτε να ενημερώνεστε από τη σελίδα του στο f/b. Extra tip: Δοκιμάστε κάθε βδομάδα και μία διαφορετική ποικιλία καφέ, όπως Peru, Colubia κ.λπ.

28 lifo – 28.1.16

χαλανδρι

ΑΦΙ ΕΡΩ ΜΑ

✹Εκτός bar

✹Chapeau by Dina Nikolaou

Πλ. Ελευθερωτών 8, (κεντρική πλατεία Χαλανδρίου), 210 6858585 Facebook/ektos bar

Σωκράτους 4Α, 210 6845300, www.chapeau.gr

Ένα μαγαζί με όνομα που τα λέει όλα. Το Εκτός, στην καρδιά του πολύβουου πια Χαλανδρίου, θα σε βγάλει πραγματικά εκτός από καθετί συνηθισμένο. Ένα μικρό, κλασικό ποτάδικο που θα σε κάνει να νιώσεις οικεία από την πρώτη στιγμή και αξίζει να κάνεις στέκι. Με μουσικές εντός και εκτός εποχής, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι σήμερα, και σε ένα ευρύ φάσμα με τζαζ, σόουλ, φανκ και μπλουζ, συχνά DJ sets από γνωστούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς αλλά και live με έμφαση στην τζαζ και μπλουζ σκηνή. Στην ενημερωμένη κάβα του θα βρείτε μεγάλη ποικιλία σε κλασικά ποτά, επιλεγμένα old time classics και για το τέλος θα σας κεράσουν ιδιαίτερα, παλαιωμένα αποστάγματα. Θα τα συνοδεύσετε με λαχταριστές homemade μους πάνω σε μπρουσκέτες ή ποικιλίες τυριών και αλλαντικών. Ανοιχτά καθημερινά μετά τις 17:00 για καφέ και το Σαββατοκύριακο από τις 12 μ.μ. Δευτέρα κλειστά.Extra tip: Ενημερωθείτε για τα events κάθε εβδομάδας μέσα από τη σελίδα του facebook.

Μια μικρή γαλλική γωνιά στο κέντρο του Χαλανδρίου με γεύσεις που θα σας ταξιδέψουν σε παρισινά μπιστρό. Στο Chapeau, το μαγαζί που δημιούργησαν δύο φίλες, θα αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας, αφού ο χώρος είναι πολύ ζεστός και θα γευθείτε άκρως γαλλικές και σπιτικές γεύσεις. Ανοιχτά από το πρωί για καφέ και μικρές λιχουδιές, μέχρι αργά το βράδυ για φαγητό ή ποτό και τσιμπολόγημα με εκλεκτά ορεκτικά, εμπνευσμένα από τη γαλλική κουζίνα. Συντροφιά με την κατάλληλη μουσική, το σκηνικό γίνεται ιδανικό για βραδινή κουβεντούλα με την παρέα. Εδώ έχουν την τιμητική οι λαχταριστές tartines που φτιάχνει με πολύ μεράκι η σεφ Ντίνα Νικολάου. Θα τις βρείτε σε πολλές εκδοχές, πάντα με βάση εξαιρετικής ποιότητας υλικά, και πραγματικά δεν θα ξέρετε τι να διαλέξετε: την πλούσια tartine με κότα λεμονομουσταρδάτη, μανιτάρια σοτέ και κεφαλοτύρι, τη μεσογειακή tartine με προσούτο Ευρυτανίας, σύκα κρασάτα και κατσικίσιο τυρί ή μήπως την tartine με λότζα φυσικής ωρίμανσης, χειμερινά λαχανικά και κασέρι; Και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Θα βρείτε ακόμα κοκοράκι στη γάστρα με πορτοκαλολέμονα αλλά και πάπια κονφί με μελωμένα κρεμμύδια και πατάτες.

28.1.16 – lifo

29

✹ Melouk

✹«Οι γεύσεις της Πηγής»

Κολοκοτρώνη 5, 210 6824600, www.melouk.gr, facebook.com/www.melouk.gr

Ζωοδόχου Πηγής 21, 210 6711888, facebook.com/Οι-Γεύσεις-της-Πηγής

Ένα από τα πλέον ξεχωριστά μαγαζιά του Χαλανδρίου που κέρδισε γρήγορα το στοίχημα, χάρη στο μοναδικό concept πάνω στο οποίο στήθηκε. Λουκουμάδες και κοκτέιλ σε συνδυασμούς που θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο σε έναν μικρό, παρεΐστικό χώρο, σε απόσταση αναπνοής από την κεντρική πλατεία. Ένας βιομηχανικά σχεδιασμένος all day χώρος με δυνατή μουσική και ατμόσφαιρα που θυμίζει μπαρ όλη την ημέρα στο ισόγειο – αν θέλετε πιο χαλαρές καταστάσεις, υπάρχει ο επάνω χώρος. Εδώ θα δοκιμάσετε 70 διαφορετικές γεύσεις λουκουμάδων σε γλυκές και αλμυρές εκδοχές που θα έρθουν σε μεταλλικά σκεύη που παραπέμπουν σε τεράστια κοκτέιλ ποτήρια. Ούτε που θα καταλάβετε ότι τους φτιάχνουν μπροστά σας αν κάτσετε στο μπαρ, γιατί ο χώρος έχει πραγματικά καλό εξαερισμό. Είτε επιλέξετε να τους συνδυάσετε με καφέ είτε με ποτό, το σίγουρο είναι ότι αν φάτε μια φορά εδώ, θα το βάλετε στην ατζέντα σας. Ιδανικός συνδυασμός, πάντως, με τα signature coktails που θα σας προτείνουν σε πολλές ελληνικές επιλογές με βάση τη μαστίχα, την τεντούρα, την τσικουδιά και το τσίπουρο.

Κλασικό μεζεδοπωλείο, απ’ αυτά που σε κερδίζουν με την πρώτη… μπουκιά αλλά και με το μοναδικό κλίμα που ξέρουν να δημιουργούν στήνοντας μικρά γλέντια κάθε εβδομάδα. Οι «Γεύσεις της Πηγής» είναι ένας ζεστός χώρος στο Χαλάνδρι, όπου θα γευθείτε παραδοσιακά πιάτα της ελληνικής κουζίνας και εκλεκτούς μεζέδες που φτιάχνουν εκείνη την ώρα, πάντα με έμφαση στην ποιότητα και τις καλύτερες πρώτες ύλες. Προτείνουμε ανεπιφύλακτα το ζουμερό του μπιφτέκι και, αν τα πετύχετε, πιάτα σούβλας, που τα κάνουν με πολύ μεράκι. Όλα αυτά και άλλα πολλά μεζεδάκια και, φυσικά, καλό κρασί θα τα απολαύσετε διπλά αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, αφού εκείνες τις μέρες υπάρχει ζωντανή μουσική σε ρεμπέτικους και νησιώτικους ρυθμούς. Extra tip: Καλό θα είναι να κάνετε κράτηση, αν το προτιμήσετε τα βράδια με live μουσική, γιατί ο χώρος γεμίζει από νωρίς. Κατάλληλο και για να διοργανώσετε επαγγελματικά γεύματα και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, σε καλές τιμές και με άψογη εξυπηρέτηση.

30 lifo – 28.1.16

χαλανδρι

ΑΦΙ ΕΡΩ ΜΑ

✹Funky Grape Ανδρέα Παπανδρέου 28, 211 0126383, facebook.com/funkygrapewinepub

Στην πρώτη wine pub στην Αθήνα θα γευθείς το κρασί με άλλο τρόπο! Στο Funky Grape θα βρείτε μεγάλη ποικιλία σε κρασιά από ξένες ετικέτες αλλά και από την Ελλάδα, ψαγμένες μπίρες, ποτά και αποστάγματα, όλα διαλεγμένα με μεράκι και γνώση του αντικειμένου. Θα τα συνδυάσετε ιδανικά με κάποιο από τα ιδιαίτερα πιάτα και τις γευστικές προτάσεις που προσφέρονται και αναδεικνύουν μοναδικά το άρωμα του ποτού που θα επιλέξετε. Στον ζεστό και όμορφα διαμορφωμένο χώρο του με γήινα χαρακτηριστικά θα ακούσετε καλές μουσικές από resident DJs και guests που εναλλάσσονται στα dexx.

✹Refan -

Αρώματα με ιστορία

Διαφημιστείτε στη LifO

Be on the list

Ένας πραγματικός παράδεισος αρωμάτων στο Χαλάνδρι που έχει γίνει ξακουστός και εκτός συνόρων, με περισσότερα από 400 καταστήματα σε όλο τον κόσμο. Με ιστορία και γνώση στην αρωματοποιία που μετρά από το 1991 και εκατοντάδες βραβεία, με πιο πρόσφατο το International European Quality Award Paris 2014, τα αρώματα-τύπου της Refan σίγουρα έχουν κάτι που τα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Ντελικάτες, αέρινες αλλά και έντονες μυρωδιές που ξυπνούν όλες τις αισθήσεις, φτιαγμένες με τις καλύτερες πρώτες ύλες από τη γαλλική Mane Fills, χωρίς πρόσθετα χημικά και στις καλύτερες τιμές της αγοράς, ώστε να είναι προσιτά σε όλους.

210 32 54 290

Ανδρέα Παπανδρέου 61, 213 0307020, facebook.com/refan.halandri

28.1.16 – lifo

31

✹Solo Gelato

✹Crepe Diem

A. Παπανδρέου 44, 210 6813622, www.sologelato.gr

Σωκράτους 6, 210 6858418, facebook.com/CrepeDiem.xalandri www.crepediem.gr

Θεωρείται ο ναός του παγωτού στα βόρεια προάστια και αυτό γιατί έχει αναγάγει την παρασκευή του σε πραγματική ιεροτελεστία. Γι' αυτό ευθύνεται ο ιδιοκτήτης του, Νίκος Χριστογεώργος, τρίτης γενιά «παγωτοποιός», ο οποίος χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα τις συνταγές του παππού του από το 1951, χωρίς έτοιμα μείγματα και με εκλεκτές πρώτες ύλες. Αυτό το μεράκι είναι που του χάρισε πριν από δύο χρόνια την πρώτη θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα παγωτού στο Βερολίνο. Στο Solo Gelato θα βρείτε πολλές μοναδικές γεύσεις παγωτών αλλά και παγωτά δίχως ζάχαρη και γλουτένη. Φιστίκι Σικελίας (100% IGP), φ φουντούκι Πιεμόντε (100% IGP), καϊμάκι με σαλέπι (παραδοσιακή συνταγή απο το 1951), sorbé σοκολάτα, χωρίς γάλα, με κακάο από Chuao-Βενεζουέλα, χωρίς προσθήκη χρωμάτων και υδρογονωμένα φυτικά λιπαρά, και παγωτό με καφέ εσπρέσο (100% arabica).

Η καλύτερη κρεπερί του Χαλανδρίου για πολλούς που ξέρουν τι θα πει πραγματικά καλή κρέπα. Στο Crepe Diem, ένα μαγαζί με όνομα που παραπέμπει στη γνωστή ρήση «Carpe Diem», επιβάλλεται να πάρεις κρέπα, τουλάχιστον γι’ αρχή. Πλούσια γεύση σε αλμυρές και γλυκές εκδοχές και μεγάλη ποικιλία υλικών για να την φτιάξετε όπως τραβάει η όρεξή σου. Θα βρείτε, ακόμα, λαχταριστά μπέργκερ και club sandwich, και θα σας τα φέρουν πολύ γρήγορα στο σπίτι, ακόμα και αν σας έρθει η όρεξη στις 4 τα ξημερώματα. Για το πιο γλυκό κλείσιμο προτείνουμε ανεπιφύλακτα το θεϊκό παγωτό μηχανής που σερβίρουν με extra σοκολάτα bueno, μερέντα, μπισκότο oreo και caprice ή λουκουμάδες με γέμιση bueno.

χαλανδρι

ΑΦΙ ΕΡΩ ΜΑ

✹Μαϊμού

✹Corte

Θουκυδίδου 7Α & Σωκράτους, 210 6843279, facebook.com/maimou.cocktailbar

Ηρακλείου 7Β, 213 00289507, Facebook: Corte Cafe Bar

Όσοι την έχουν επισκεφθεί έστω και μια φορά, ξέρουν ότι η Μαϊμού δεν είναι απλώς ακόμα ένα μπαράκι στο Χαλάνδρι. Κλασικό μπαρ με χαρακτήρα και ένας ζεστός χώρος με καλή μουσική που σε ξεσηκώνει να χορέψεις, ακόμα και αν δεν βγήκες με τέτοιο mood. Μουσικά όργανα απ’ όλο τον κόσμο, ένα κάδρο του John Coltrane, τεράστιες ξύλινες μάσκες και πολλές μαϊμούδες, που είναι και το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού, συνθέτουν το σκηνικό. Θα πιείτε κοκτέιλ και ποτά σε γενναίες ποσότητες και ανάλογα με τη βραδιά θα ακούσετε από τζαζ, σόουλ και φανκ, μέχρι λάτιν, ρέγκε ή ρoκ.

32 lifo – 28.1.16

Από τις 8 το πρωί σερβίρει τον καλύτερο εσπρέσο της πόλης, τον οποίο απολαμβάνουμε με λαχταριστά ντόνατς, συντροφιά με την αγαπημένη μας LiFO. Το μεσημέρι τη σκυτάλη παίρνουν τα homemade sandwiches μαζί με ένα ποτήρι κρασί ή μια παγωμένη Peroni για να μας χορτάσουν και να συνεχίσουμε τη μέρα μας, ενώ το βράδυ ο νέος κατάλογος ζεστών και κρύων κοκτέιλ, επιμελημένος από τον Νίκο Ζήση, αναλαμβάνει να μας κρατήσει συντροφιά τις χειμωνιάτικες νύχτες σε ένα πολύ ζεστό περιβάλλον που θυμίζει το σαλόνι του σπιτιού μας, υπό τους ήχους των καλύτερων DJs.

Νέα συλλογή Swatch Spring Summer 2016 H Swatch θα υποδεχτεί τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι με δύο πρώτες θεματικές ενότητες ρολογιών.

To The Indexter από τη συλλογή «Power Tracking».

personal shopper

τ

οι έννοιες του στυλ και της κομψότητας, σε συνδυασμό με μια διασκεδαστική λειτουργικότητα. Εντυπωσιακοί χρονογράφοι, μοντέλα skeleton, καντράν που έχουν αινιγματικά ανοίγματα, ομόκ εντρους κύκλους ή υπέροχες ενδείξεις λεπτών. Ενδεικτικά αναφέρουμε το Indexter (διαφορετικό χρώμα στις θέσεις των ωρών 12, 3 ,6 και 9) ή το Strapper με τις ενδείξεις γευμάτων στη θέση των ωρών.

Μοντελο από τη συλλογή «Es War Einmal», Cat Me Up.

αα δ α σ ρ ο γ α ηησ εβδομ

Mοντέλο Wonderqueen από τη συλλογή «Es War Einmal».

Πρόκειται για την «Es War Einmal», που αναδεικ νύει μια ά λλη όψη, την ονειρική πραγματικότητα της Χώρας των Θαυμάτων: οι επιλογές ποικί λλουν, με μοντέλα όπως το Wonderqueen και έμπνευση τη βασίλισσα Ντάμα Κούπα, το Double me από τους δίδυμους α δ ε λ φ ο ύ ς Tw e e d l e ή το Cat me up από τη γάτα του Τσεσάιρ! Στη δεύτερη θεματική ενότητα με τίτλο «Power Tracking» κυριαρχούν

Από τη συλλογή «Power Tracking», το μοντέλο Blue Stiches.

Τhe Good LiFO

design

28.1.16 – lifo

33

Τhe Good LiFO

ελληνικά πετρέλαια

Swatch Tα εγκαίνια για το λανσάρισμα της συλλογής «Swatch Spring Summer Collection 2016» έγιναν με μεγάλη επιτυχία στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο 48 Urban Garden. Εκεί οι καλεσμένοι γνώρισαν όλα τα μοντέλα της νέας συλλογής και ασχολήθηκαν με άκρως ανοιξιάτικες δραστηριότητες. Η άνοιξη και το καλοκαίρι είναι δύο εποχές γεμάτες στιγμές που ζητούν όλο και περισσότερα. Περισσότερες ημέρες στην παραλία, περισσότερες ώρες ηλιοφάνειας, περισσότερο χρόνο για όνειρα. Η συλλογή Spring-Summer 2016 της Swatch είναι ακριβώς στο σωστό μήκος κύματος.

Η εταιρεία, στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης της οργανωτικής δομής της, για την περίοδο 2016-2020 προχώρησε στις παρακάτω δράσεις: υλοποίηση προγράμματος ολιστικής ασφάλειας, δράσεις για τον έλεγχο και περιορισμό του λειτουργικού κόστους, μέτρα για τη βελτίωση της εργασιακής κουλτούρας και την καλύτερη επικοινωνία με τους εργαζομένους του ομίλου και βελτιστοποίηση της κερδοφορίας. Υλοποιώντας αυτήν τη στρατηγική, το Δ.Σ. της Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει σε 170 προσλήψεις σε βάθος τριετίας.

Converse Προς τιμήν της θρυλικής, λονδρέζικης μπάντας, το μποτάκι Converse Chuck Taylor All Star Sex με σχέδιο στο επάνω μέρος επηρεασμένο από τη μόδα και το στυλ που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή.

COLLECTIVE (multi brand): Αθήνα: Π. Ιωακείμ 14, Κολωνάκι, 210 7235551 / Λ. Κηφισίας 268, Ν. Ψυχικό, 210 6771 527 / Λ. Βουλιαγμένης 96, Γλυφάδα, 210 9639384 / Λ. Τατοΐου 102, Ν. Ερυθραία, 210 8070933. Πάτρα: Ερμού 49, 2610 225450

Luxotica Γυαλιά οράσεως Miu Miu (μοντέλο MU05OV). Ο οίκος Miu Miu από το 1993 απευθύνεται στην ανεξάρτητη και αισθησιακή γυναίκα, με ισχυρή προσωπικότητα. Σε επιλεγμένα καταστήματα.

Diageo Nike Zoned Sculpt Tight

Market Research

επιμελεια: the lifo team

34 lifo – 28.1.16

Με παράδειγμα την προπονητική ρουτίνα που ακολουθούν αθλήτριες όπως η Genie Bouchard, οι σχεδιαστές της Nike δημιούργησαν το κολάν Nike Zoned Sculpt Tight για να χαρίσουν στήριξη, άψογη εφαρμογή και κορυφαία άνεση στο σώμα που βρίσκεται σε κίνηση. Με βάση τις έξι βασικές κινήσεις μιας προπόνησης, την ώθηση, την έλξη, το άλμα, το βαθύ κάθισμα, το λύγισμα και την περιστροφή, η ομάδα της Nike σχεδίασε αυτό το πρωτοποριακό κολάν. Είναι ήδη διαθέσιμο στα καταστήματα Nike.

Το έργο της Οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» (Médecins Sans Frontières/ MSF) για την ενίσχυση των προσφύγων υποστήριξε η Diageo με έρανο μέσω ηλεκτρονικού κουμπαρά, ενώ παράλληλα υλοποίησε τρεις ακόμα δράσεις προκειμένου να υποστηριχθούν επιπλέον οι προσπάθειες της οργάνωσης και να στηρίξει τους πρόσφυγες στο ταξίδι τους για ένα καλύτερο μέλλον. Η Diageo διπλασίασε το ποσό που συγκεντρώθηκε, παραδίδοντας την επιταγή των €17.500 στους εκπροσώπους των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της εταιρείας, και δεσμεύτηκε ότι θα συνεχίσει να συνδράμει το έργο της οργάνωσης και ότι με τη βοήθεια των εργαζομένων της θα αναλάβει νέες πρωτοβουλίες.

Week

πρεμιέρες

θέατρο

βιβλίο

γευση

Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα; Σελ. 36

Η Ματίνα Καλτάκη για την παράσταση της ομάδας Horses in my dreams στο Bios.Tesla. Σελ. 42

Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γράφει για το νέο βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη. Σελ. 43

Η Νίκη Μηταρέα για το νέο Βeluga στον Πειραιά και το Estate στην Πειραιώς. Σελ. 44

The Danish Girl Ο Έντι Ρεντμέιν πρωταγωνιστεί σε μια πραγματική ιστορία, την πρώτη καταγεγραμμένη στα χρονικά αλλαγή φύλου στον κόσμο, τη δεκαετία του ’30, σε σκηνοθεσία Τομ Χούπερ. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο σελ. 38

Μουσική εκτός Στέγης Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη Διπλάρειο Σχολή με την Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου για μια site-specific όπερα. Πρόκειται για το έργο «Η Σωφρονιστική Αποικία» του Φραντς Κάφκα, σε μουσική Φίλιπ Γκλάς, σκηνοθεσία του Πάρι Μέξη και σκηνογραφία των Beetroot. Στη μέση του πουθενά, σε μια παλιά σωφρονιστική αποικία, ένας αξιωματικός και ένας επισκέπτης, με αφορμή εναν επικείμενο «σωφρονισμό», ξετυλίγουν τη ζοφερή τους διήγηση πάνω στα βασικά μοτίβα του πιο σκοτεινού συγγραφέα του 20ού αιώνα. Διπλάρειος Σχολή, Μενάνδρου 6, Αθήνα, 210 3240130, 29-31 Ιανουαρίου, 20:30. Για την όπερα «Η Σωφρονιστική Αποικία» μιλά ο διευθυντής της Καμεράτας Γιώργος Πέτρου στη Ματίνα Καλτάκη, στη σελίδα 40.

28.1.16 – lifo

35

28αΡΙΟΥου ιαν 3υαριου φεβ

ΠΑΡΤΙ

7. Rave Festival Vol. II Η ομάδα του Rave Festival επιστρέφει με το δεύτερο μεγάλο της πάρτι στο Area 19.

ρο

r Rave Festival Vol. II, 29/1, 23:00, Area 19, Ορφέως 182, Βοτανικός, €5. ΘΕΑΤΡΟ

8. O Ξένος Η ομάδα Abnormal πειραματίζεται με τον Ξένο του Αλμπέρ Καμύ σε μια προσπάθεια να αποκαλύψει τον παράλογο κόσμο στον οποίο ζει ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, Μερσώ. r Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος», 1/2-1/3. Παραστάσεις: Δευτ., Τρ., 20.30. Bios. Tesla, Πειραιώς 84, €10.

13

events για αυτη την εβδομαδα ΕΚΘΕΣΗ

1. Όνειρα και Σύμβολα

Η Ιωάννα Ράλλη επιχειρεί να απεικονίσει το ταπεινό και το οικείο μέσα από φωτογραφίες μικρών γλυπτών, συνηθισμένων ανθρώπων και πλασμάτων της φύσης στην ατομική της έκθεση με τίτλο «Όνειρα και Σύμβολα» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη.

☛ stop the press ! Με αφορμή τον εορτασμό των 120 χρόνων από τη γέννηση του κινηματογράφου, ο διευθυντής του Φεστιβάλ των Καννών, Thierry Frémaux, παρουσιάζει το Lumière!, μια συρραφή 98 ταινιών του Λουί Λιμιέρ και των οπερατέρ του από το 1895 έως το 1905. Συμμετέχει και ο Έλληνας σκηνοθέτης Πάνος Χ. Κούτρας.

Thierry Frémaux, 2/2, 20:30, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Κεντρική Σκηνή, Συγγρού 107, €5-15

r Ιωάννα Ράλλη, «Όνειρα και Σύμβολα», 28/1-20/2, γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20. Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέ.-Παρ. 11.00-15.00 & 17.00-20.00, Τετ. 11.00-15.00 & Σάβ. 11.00-14.00. ΘΕΑΤΡΟ

2. Κουκλόσπιτο Η Αμαλία Μουτούση παίζει τη Νόρα στο κλασικό έργο Ερρίκου Ίψεν, μια ηρωίδα-ύμνο στη γυναικεία ανεξαρτησία. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Γιώργος Σκεύας. Συμπρωταγωνιστούν ο Άρης Λεμπεσόπουλος, ο Γιώργος Συμεωνίδης, ο Νικόλας Παπαγιάννης και η Μαρία Ζορμπά. r Ίψεν, «Κουκλόσπιτο», 3/2, Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη. Παραστάσεις: Τετ.-Κυρ. 21:15, €10-16. ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

3. Κοραής Δαμάτης Με τη λήξη του πριν από τις γιορτές, το πρόσφατο Pocket Theatre Festival ανέδειξε 5 νέους ταλαντούχους συγγραφείς που τα βραβευμένα τους μονόπρακτα ανέλαβε να φέρει στη σκηνή ο Κοραής Δαμάτης μέσα από ένα workshop για νέους ερασιτέχνες ηθοποιούς (ή και μαθητές δραματικών σχολών) που αγαπούν τη σπουδή γύρω από το καλό ελληνικό θέατρο. r 29/1, 21:00, Masterclass 1/2 «Ο Κοραής Δαμάτης σε ένα σεμινάριο-πρότυπο για νέους ερασιτέχνες ηθοποιούς» (θα διαρκέσει 4 μήνες), Μικρό Πολυτεχνείο - The LOFT, πλ. Αγ. Ασωμάτων 7, Θησείο, κρατήσεις: 2103252998.

36 lifo – 28.1.16

ΘΕΑΤΡΟ

4. The Notebook Η πιο πρόσφατη περφόρμανς της δημοφιλούς εταιρείας του βρετανικού αβανγκάρντ θεάτρου, Forced Entertainment, θα παρουσιαστεί στο Tesla για τρεις μόνο παραστάσεις. Το έργο είναι βασισμένο στο βιβλίο της Αgota Kristοf και αφορά την ιστορία του αγώνα επιβίωσης δύο αδελφών που καταφεύγουν στην ουγγρική εξοχή κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Tim Etchells. r «The Notebook», 28, 29, 30/1, Bios. Tesla, Πειραιώς 84, 20:30, €10-15

Ioanna Ralli, MetalPrint 70X70, 2016, ZoumboulakisGalleries

Top

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

9. A Victim Of Society live Το τελευταίο Σάββατο του Ιανουαρίου, οι A Victim Of Society συναντούν τους Rita Mosss σε ένα εκρηκτικό live στο Velvet Room, το στούντιο των αδερφών Callas. Ακολουθεί DJ set από την A’bleiz Meursault. r A Victim Of Society & Rita Mosss, 30/1, 21:30, Velvet Room, Μιλτιάδου 17, €3.

ΕΚΘΕΣΗ

10. Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου

Τα ευρήματα την μεγαλύτερης σωστικής παλαιοντολογικής ανασκαφής ταξιδεύουν στην Αθήνα και διηγούνται την ιστορία των κλιματικών αλλαγών στο Αιγαίο. r 25/1-29/5, Ίδρυμα Ευγενίδου, λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο.

ΤΑΙΝΙΕΣ

5. Οscar Rocks Η ομάδα του ΤΡΙΑΝΟΝ προβάλλει τις ταινίες που θεωρεί τις σημαντικότερες απ’ όσες έχουν κερδίσει τα πιο διάσημα κινηματογραφικά βραβεία. Θα προβληθούν τρεις στη σειρά: το Κεντρί του 1973, το Στη Φωλιά του Κούκου του 1975 και οι Ασυγχώρητοι του1992. Το κοινό θα αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη και μετά θα το γιορτάσει στο φουαγέ του κινηματογράφου με μουσικές που θα επιλέξει ο κριτικός κινηματογράφου Άκης Καπράνος. r 29/1, από τις 16:45, Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα, είσοδος: €4 (κάθε προβολή), €6 (ημερήσιο). ΘΕΑΤΡΟ

6. Καθαρή Πόλη

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Οι μετανάστριες καθαρίστριες της Αθήνας γίνονται οι ιδανικές πρωταγωνίστριες αυτής της διεθνούς συμπαραγωγής θεάτρου-ντοκιμαντέρ με την υπογραφή του φοβερού νεανικού δίδυμου των Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη. Ποιοι καθαρίζουν την Αθήνα; Γιατί, στην πλειονότητά τους, είναι γυναίκες και μετανάστριες, αναρωτιέται το έργο σε μία από τις πιο πρωτότυπες και πολυαναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς.

11. Lumen Drones Οι ψυχεδελικοί Lumen Drones, το μουσικό πρότζεκτ τριών σπουδαίων μουσικών της σύγχρονης νορβηγικής post-rock και φολκ μουσικής σκηνής που θα μπορούσε να είναι το σάουντρακ των ταινιών του Ντέιβιντ Λιντς, έρχεται στην Αθήνα και στη Στέγη για μία μοναδική συναυλία.

r 3-14/2, Μικρή Σκηνή, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 107, 21:00, €5-15.

r 28/1, Μικρή Σκηνή, Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 107, 21:00, €5-15.

ΕΚΘΕΣΗ

12. Aenima

r 28/1, Ileana Tounta Contemporary Art Center, Αρματολών και Κλεφτών 48, Αθήνα.

ΕΚΘΕΣΗ

13. For the eye altering alters all

Ο Στρατάκης χρησιμοποιεί τη σχεδιαστική και ζωγραφική του δεινότητα για να αναδείξει την αμφιβολία στην αξιοπιστία της αφήγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

the face

Marina Celeste

stop the press ! Ο Γιώργος Κυπρής παρουσιάζει τη νέα του δουλειά και θέτει επίκαιρα ερωτήματα σχετικά με την εξουσία και την επιρροή της στην εξέλιξη της κοινωνίας, συνδέει τη θρησκεία με την πολιτική και αποκαθηλώνει έννοιες όπως η χειραγώγηση, ο ρατσισμός, ο φανατισμός και ο φόβος. Γιώργος Κυπρής, «Εικονοκλαστικές Ασκήσεις», 28/1-4/3, Σπίτι της Κύπρου, Ξενοφώντος 2Α, Αθήνα.

Μια σύντομη συζήτηση με τη φωνή των Νοuvelle Vague.

small

α π ο τ h ν k at ε ρ ι να η λ ι α κ η

r «For the eye altering alters all / The Senses roll themselves in fear / And the flat Earth becomes a Ball», Αναστάσης Στρατάκης, 27/1-5/3, γκαλερί ΑΔ, Παλλάδος 3, Μοναστηράκι, 12.00-21.00.

☛

Ο συγκεκριμένος κύκλος δουλειάς του Panos Famelis αποτελείται από σχέδια μεγάλων διαστάσεων σε χαρτί, κυρίως με μελάνι, και είναι μια σπουδή πάνω σε μια εσωτερική και βιολογική ενέργεια, τη διαδικασία της αναπνοής.

Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Είμαι καλλιτέχνις και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, διασκεδάστρια. Είμαι λίγο τρελή, λίγο απελπισμένη και λίγο χαρούμενη και αυτό θα πει ζωή, να είσαι ζωντανός!

live n Η Γρηγορία Βρυττιά και η Έρη Σκυργιάννη ζωγραφίζουν ζωντανά στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Εικαστικοί στον τοίχο». «Εικαστικοί στον τοίχο», 30/1, 16:00, Depot Galley, Depot Art Gallery, Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι.

Πώς προέκυψε η ιδέα του «Bang Bang Tango»; Με τον συμπαραγωγό μου, τον Bogdan Terry, δημιουργήσαμε τον περασμένο χρόνο το EP με τίτλο «The bliss baby project» με ρετρό ήχο αλλά και με μια μοντέρνα πινελιά, τη γαλλική. Ήθελα να στραφώ προς αυτή την κατεύθυνση, να ανακατέψω ήχους από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στη συνέχεια, βγάλαμε και άλλα κομμάτια και προσθέσαμε ακορντεόν και λάτιν στοιχεία, δίνοντάς τους μια διαχρονική αίσθηση. Είναι η πρώτη σου φορά στην Αθήνα; Για την ακρίβεια, η δεύτερη. Πρωτοήρθα το περασμένο καλοκαίρι για να ηχογραφήσω το «Supersonic Love» με τον Ian Ikon. Έτσι, ήρθα στην Αθήνα, το τραγούδησα και το αποτέλεσμα είναι ένα όμορφο, φρέσκο και διαχρονικό κομμάτι. Μείναμε ικανοποιημένοι γιατί το «Supersonic Love» ψηφίστηκε ανάμεσα στα 20 καλύτερα τραγούδια για τον Νοέμβριο από τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς του En Lefko! Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για μένα, γιατί μέσα σε όλα γνώρισα τον Ian και γίναμε πολύ καλοί φίλοι... Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις όταν φτάσεις; Θα φτάσω αργά την Πέμπτη και ανυπομονώ να πάω σε μια παραδοσιακή ταβέρνα με την μπάντα και φίλους. Μετά θα χαλαρώσω και θα ξεκουραστώ γιατί πρέπει να δουλέψω πολύ μέσα στην εβδομάδα για να ετοιμάσω μια ξεχωριστή εμφάνιση! Τι θα δούμε στο El Convento Del Arte; Ελπίζω ότι θα δείτε κάτι μοναδικό κι ενδιαφέρον, σαν ταξίδι στον χρόνο, με εναλλαγές στην ατμόσφαιρα και τις διαθέσεις, μιξάρισμα τραγουδιών και θετική ενέργεια.

22:00, El Convento Del Arte, Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο, €15.

28.1.16 – lifo

37

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Tο κορίτσι από τη Δανία The Danish Girl

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό Θερινός

Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ Πρωταγωνιστούν: Έντι Ρεντμέιν, Αλίσια Βικάντερ

VILLAGE RENTI 15 - VILLAGE FALIRO 1,4 - VILLAGE MALL 5,11 - ODEON STARCITY 5 - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2 - ΕΜΠΑΣΣΥ - ΝΑΝΑ 4,6 - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΑΕΛΛΩ 2,3 - ΟΣΚΑΡ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2 - CINE ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1 - CINERAMA - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΣΙΝΕΑΚ - ΑΙΓΛΗ 1 - ΑΝΟΙΞΗ 1

38 lifo – 28.1.16

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Για τον Έντι Ρεντμέιν το πλασάρισμα στην πεντάδα των βραβείων Όσκαρ έμοιαζε τελειωμένη υπόθεση από την αφίσα της ταινίας σχεδόν και το θέμα ήταν αν θα κατάφερνε ό,τι και ο Τομ Χανκς, με νίκη δύο χρονιές στη σειρά, δύο δεκαετίες περίπου πριν. Ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, εκτός από τις ερμηνείες του Λεονάρντο ντι Κάπριο και του Μάικλ Φασμπέντερ, που εμφανίστηκαν στην κούρσα λίγο αργότερα, θα ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας Το κορίτσι από τη Δανία, ο Τομ Χούπερ, δημιουργός του Λόγου του Βασιλιά και των Αθλίων. Όχι πως δεν του δίνει τον απαραίτητο χώρο να μεταμορφωθεί και, κυρίως, να μεταβεί από τη μία φύση στην άλλη, με τη συνειδητοποίηση των φυσικών και ψυχολογικών μεταπτώσεων. Ο Ρεντμέιν πιάνει, όπως και στη Θεωρία των Πάντων, αξιοζήλευτη απόδοση και πραγματικά εντυπωσιάζει και συγκινεί ως ψυχή που λαχταρά να έρθει στο φως έπειτα από δεκαετίες εγκλεισμού σε λάθος κορμί. Αντίθετα από το υγρό και θερμό Boys don’t cry, το χρονικό μιας ενοχής που καταδικάστηκε στο ψέμα, η ατμόσφαιρα εδώ παραμένει πεισματικά και εστετίστικα αδιόρατα σκανδιναβική και, περιέργως, παιχνιδιάρικα «ζωγραφική», αφού ο άνδρας που προηγήθηκε της ηρωίδας Λίλι Έλμπε ήταν ζωγράφος τοπίων και η σύζυγός του, πορτρετίστα, που εμπνεύστηκε από τις μεταμφιέσεις του – την υποδύεται άνισα, αλλά με μια ευπρόσδεκτη αίσθηση ενοχής και ικανοποίησης, η Αλίσια Βικάντερ στον πιο ουσιαστικό ρόλο της εκρηκτικής χρονιάς που διανύει. Η ιστορία της Έλμπε ήταν εξίσου τραγική και πρωτοποριακή: ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη στα χρονικά αλλαγή φύλου στον κόσμο, τη δεκαετία του ’30, και είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο επώδυνη και τρομακτικά επικίνδυνη ήταν η απόφαση και η εκτέλεσή της εκείνη την εποχή. Η επικαιρότητα, λόγω της υπόθεσης της Κέιτλιν, πρώην Μπρους, Τζένερ, δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον στον χειρισμό, αλλά ο Χούπερ αγνοεί τους όποιους συσχετισμούς με τη δημοσιότητα του ζητήματος των διεμφυλικών και υπερσκηνοθετεί και γυαλίζει το υλικό του, υποπίπτοντας καλλιγραφικά στο ελάττωμα του αυτοθαυμασμού του για τα πλάνα που στήνει. Η περίπτωση του Χούπερ αποτελεί το κλασικό παράδειγμα του σκηνοθέτη που, ενώ δεν είναι μοναδικός, έχει το αποδεδειγμένο ταλέντο να στήνει σπουδαίες σκηνές απίστευτων αποχρώσεων, λόγω φιλοδοξίας, διεισδυτικής ματιάς κι ευαισθησίας. Θυμηθείτε την αρχική στιγμή, που, στον Λόγο του Βασιλιά, ο Κόλιν Φερθ μπαίνει στο στάδιο για να εκφωνήσει μερικές προβαρισμένες αράδες, κομπιάζει και παγώνει, το πλήθος αποστρέφει το βλέμμα από σεβασμό, παράλληλα διατηρώντας την ανθρώπινη και διεστραμμένη περιέργεια για το ατύχημα, και μονάχα ένα χλιμίντρισμα αλόγου σπάει την αμήχανη βουβαμάρα, μεγεθύνοντας το πρόβλημα, χωρίς ούτε μια κουβέντα να βαραίνει τη σύνθεση και τη δραματική της σπουδαιότητα. Πολλές παρόμοιες, μεστές εκπλήξεις κοσμούν το Κορίτσι από τη Δανία, ενώ άλλοτε επαναλήψεις βλεμμάτων και χειρονομιών αδυνατίζουν το εφέ του πόνου που νιώθει όχι μόνο η Λίλι αλλά και η γυναίκα που αγάπησε ισοβίως – διότι, τελικά, τα κορίτσια από τη Δανία ήταν δύο, ο μεταμορφωμένος άνδρας αλλά και η σύζυγός του.

Κινηματογράφος

Η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Ντέιβιντ Έμπερσχοφ που αφηγείται μια εκδοχή της ιστορίας του Άιναρ Βέγκενερ (γνωστού ως Λίλι Έλμπε) την περίοδο που αποφάσισε να κάνει εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, σοκάροντας τους ανθρώπους της εποχής.

Η ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΑ... ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ The brand Νew Τestament Σκηνοθεσία: Ζακό Βαν Ντορμαέλ Πρωταγωνιστούν: Μπενουά Πολβόρντ, Κατρίν Ντενέβ

Το πνεύμα των Μόντι Πάιθον μπορεί να λάμπει από υπερηφάνεια, αφού η Ολοκαίνουρια... Καινή Διαθήκη του Βέλγου Ζακό Βαν Ντορμαέλ (ή Ντορμέλ) απορροφά τη σατιρική ανατρεπτικότητα των Βρετανών κωμικών με μια πρωτότυπη και κατά βάθος αισιόδοξη ανάγνωση της Καινής Διαθήκης, με στοιχεία από την Παλαιά και το βλέμμα στραμμένο στην προοπτική ενός καλύτερου αύριο, με μικρές, διορθωτικές παρεμβάσεις. Τον καινοτόμο ρόλο της επαναστάτριας αναλαμβάνει μια πιτσιρίκα που τυχαίνει να είναι η άγνωστη κόρη του Θεού, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ντορμαέλ, ζει στις Βρυξέλλες με τη νοικοκυρά γυναίκα του και το μικρό κορίτσι, αφού ο γιος δεν έχει επιστρέψει, και εξαπολύει καθημερινές τιμωρίες κατά της ανθρωπότητας μέσω του υπολογιστή του. Πριν η κόρη το σκάσει από το σπίτι μέσα από τον κάδο του πλυντηρίου (!), απηυδισμένη από τον βίαιο πατέρα της, του σκαρώνει μια μεγάλη λαχτάρα: μπαίνει κρυφά στο κομπιούτερ του και αφήνει να διαρρεύσουν όλες οι ημερομηνίες θανάτου των ανθρώπων! Ο Θεός το μαθαίνει και γίνεται, τι άλλο, έξω φρενών, μπαίνει στο πλυντήριο και προσγειώνεται στις Βρυξέλλες, ψάχνοντας, ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να την εντοπίσει. Το φιλμ δεν εξαντλείται στο τρικ της σύλληψης, αλλά μπαίνει στο ψητό, με την απόπειρα της μικρής να ανακαλύψει 6 ακόμη αποστόλους, περιθωριακούς και losers, για να επαναφέρει τη χαμένη ευτυχία μέσα από αναπάντεχες αγάπες, έρωτες και συναισθήματα θετικά και δημιουργικά. Έτσι φτάνουμε στην περίπτωση, ανάμεσα σε άλλες, της Κατρίν Ντενέβ, πάμπλουτης, αλλά ουσιαστικά ανέραστης, με έναν σύζυγο που δεν τον νοιάζει πλέον αν ζει ή αν πέθανε, η οποία βρίσκει σε έναν γορίλα ζωολογικού κήπου μια χειρονομία που τη συγκινεί πραγματικά. Και γιατί να μην τον προτιμήσει; Η πρόθεση του Ντορμαέλ, όπως σωστά εξηγεί κι ο ίδιος, δεν είναι να τα βάλει με την Εκκλησία και να σοκάρει με αιρετικά δαιμόνια αλλά να σταυρώσει την εξουσία και τη βίαιη επιβολή της, πιάνοντας από την κεφαλή, με τα διδάγματα και τα δόγματα, προτείνοντας αντ’ αυτής την υπέρβαση στον έρωτα. Οι φανταστικές σχέσεις, υπερβολικές μέσα στη σουρεαλιστική κωμωδία που επιλέγει, αλλά ξερά εκφρασμένες, λειτουργούν και ως εναλλακτική συμβουλή και ως ασυνήθιστη διασκέδαση.

VILLAGE AG.DIMITRIOS 3 - ΑΑΒΟΡΑ - ΙΝΤΕΑΛ - ΑΕΛΛΩ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΔΙΑΝΑ ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΑΤΤΑΛΟΣ

Station, ξεσκόνισε το εντελώς καταρρέον franchise του παρελθόντος, το Ρόκι, που έμοιαζε να έχει μείνει μακρινή ανάμνηση των νοσταλγών μιας άλλης, ηρωικότερης εποχής, και το φορτίζει με ενέργεια και καθαρότητα, πάντα μέσα στο πλαίσιο, τις νόρμες και τους κανόνες του είδους. Ουσιαστικά, το Κριντ: Η γέννηση ενός θρύλου δεν ξεφεύγει από τη δομή της πυγμαχικής ταινίας, με το outsider να πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία συνειδητοποίησης, τον ορμητικό και ταλαντούχο νέο που οφείλει να συμμαζέψει τον θυμό, τις ανεξέλεγκτες μπουνιές και τα ψυχολογικά του θέματα και να καναλιζάρει τη δεξιότητά του σε μια τακτική αγωνιστική και πειθαρχημένη. Ο Αντόνις (Adonis) Κριντ (creed είναι το επώνυμο, αλλά εννοεί και τη λέξη «πεποίθηση», το πιστεύω) είναι γιος του διάσημου πυγμάχου Απόλλο Κριντ, που έχασε τη ζωή του από λάθος υπολογισμό. Χωρίς να έχει γνωρίσει τον πατέρα του, ο νεαρός μεγάλωσε μακριά από τα ρινγκ του θανάτου, που η μητριά που τον περιμάζεψε από το αναμορφωτήριο και τον ανέθρεψε απεχθανόταν. Το αίμα νερό δεν γίνεται και ο Αντόνις παρατάει μια στρωμένη ζωή για να κυνηγήσει το όνειρο της πυγμαχίας στη Φιλαδέλφεια. Ψάχνει και βρίσκει τον θρυλικό Ρόκι Μπαλμπόα, ο οποίος δεν ασχολείται πλέον με το άθλημα κι έχει αποσυρθεί στο μικρό εστιατόριό του. Ο νεαρός επιμένει και κάμπτει την αντίσταση του Ρόκι. Ο θρύλος τον προπονεί με μια στρατηγική που δεν μοιάζει με κλασικό πρόγραμμα γυμναστικής αλλά με προθέρμανση για τη ζωή, τα προβλήματα και τον χειρισμό τους. Κι ενώ η πλοκή πάει όπως θα περίμενε ο φαν, με αναφορές στο παρελθόν και μια διάθεση επίσκεψης στα γνωστά πρόσωπα και μέρη του πρωτότυπου υλικού, δύο είναι τα στοιχεία που σώζουν το σχήμα, και τα προσχήματα: ο δεσμός του Αντόνις με μια συνομήλική του μουσικό, σε μια αληθοφανή, ευάλωτη σχέση τρυφερότητας. Και ο Σιλβέστερ Σταλόνε, μπαρουτοκαπνισμένος και στραπατσαρισμένος όπως είναι πλέον, αλλά με μια αναπάντεχη εσωτερικότητα, παρά την αντικειμενική αδυναμία του να εκφράσει συναίσθημα πίσω από την παραμορφωμένη μάσκα του προσώπου του. Ο Ρόκι του στέκει αγέρωχος στα μάτια των συμπολιτών, αλλά ο Σταλόνε μάς υπενθυμίζει τον πόνο μέσα στα χρόνια που πέρασαν και μετράει απώλειες σε κάθε πικραμένη φράση που ψελλίζει. Δεν περίμενα ποτέ πως αυτή η μονοδιάστατη μηχανή θα μπορούσε να συνέλθει και να μάθει πραγματικά από τα χτυπήματα που δέχτηκε, αλλά ο Σταλόνε, υποψήφιος και φαβορί για Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου, κάνει ένα μικρό θαύμα, βοηθώντας μας να ξεχάσουμε, έστω και προσωρινά, κάθε Ράμπο και σαχλαμάρα που έχει γυρίσει από τον Ρόκι κι έπειτα. Κρατάει ζωντανή μια υπόσχεση, σε μια ερμηνεία που συγγενεύει με τον θάνατο, το φυσικό τέλος.

VILLAGE RENTI 1,9,11,20 - VILLAGE MALL 2,10,13 - VILLAGE FALIRO 6,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 5 VILLAGE PAGRATI 4 - ODEON STARCITY 7 - STER ILION 3 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - NANA 2,5 ΑΕΛΛΩ 4 - ΜΑΓΙΑ - ΑΝΟΙΞΗ 2

MEDITERRANEA ΚΡΙΝΤ: Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ Creed Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε

Όπως ο Τζ.Τζ. Έιμπραμς ανακαίνισε πλήρως το κινηματογραφικό πολυκατάστημα που λέγεται Star Wars, χωρίς να χαλάσει τα θεμέλια του κτιρίου, σε τέτοιο βαθμό που να μιλάμε για ανανέωση και επέκταση της ήδη υπάρχουσας αλυσίδας, έτσι κι ο Ράιαν Κούγκλερ, γνωστός από το ευαίσθητο Fruitvale

Σκηνοθεσία: Τζόνας Καρπινιάνο Πρωταγωνιστούν: Κουντούς Σεϊχόν

Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζόνας Καρπινιάνο σε ταινία μεγάλου μήκους για το ήδη βραβευμένο σε διεθνή φεστιβάλ Mediterranea, ένα πορτρέτο της σύγχρονης μεταναστευτικής κρίσης μέσα από τα μάτια των ίδιων των προσφύγων. Πρωταγωνιστές είναι οι Αφρικανοί που προσπαθούν να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή στη Νότια Ιταλία και στόχος του σκηνοθέτη είναι να καταδείξει τον φαύλο κύκλο και το αδιέξοδο του ρατσισμού και του ξεριζωμού. Με φυσικό θέατρο τη Μεσόγειο, και λαμβάνοντας υπ’

όψιν του όλες τις παραμέτρους που ορίζουν τη μοίρα όσων τη διασχίζουν για να δοκιμάσουν να ζήσουν σε έναν «πολιτισμένο» τόπο, ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Αγίβα από την Μπουρκίνα Φάσο, ένας φιλότιμος άνδρας που στέλνει τα χρήματα που κερδίζει για να συντηρήσει την αδελφή και την κόρη του, ενώ ο καλύτερός του φίλος και συνοδοιπόρος του, ο Αμπάς, πιστεύει, όπως λέει κι ίδιος στην ταινία, πως είναι πολύ όμορφος για να χαραμίζεται σε χαμαλίδικες δουλειές. Ο Καρπινιάνο χειρίζεται την ταινία του με την ψυχραιμία ενός ντοκιμαντερίστα, ισορροπώντας τη φυσιολογική συμπάθειά του στα θύματα με τις επίσης αναπόφευκτες αδυναμίες και ατέλειές του, τα σφάλματα που εντείνουν τις συγκρούσεις. Ενώ δεν λείπουν οι ανθρώπινες στιγμές από το Mediterranea, το σύνολο είναι περισσότερο πληροφοριακό, ρεαλιστικό όσο η καλοδουλεμένη επικαιρότητα. Υψηλού επιπέδου η ερμηνεία του Κουντούς Σεϊχόν στον ρόλο του Αγίβα. ΑΣΤΟΡ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ 2

INTERRUPTION Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης Πρωταγωνιστούν: Μαρία Καλλιμάνη, Χρήστος Στέργιογλου, Αλεξία Καλτσίκη

Ο Γιώργος Ζώης επέστρεψε στο Φεστιβάλ Βενετίας, έπειτα από δύο μικρού μήκους βραβευμένες δημιουργίες, με την πρώτη του μεγάλου μήκους μυθοπλασία, το Interruption, προσαρμόζοντας στην ελληνική πραγματικότητα και μυθολογία ένα πρωτόγνωρο και ταυτόχρονα εκπληκτικό γεγονός που συνέβη με οπλισμένους Τσετσένους, που κατέλαβαν μια θεατρική σκηνή, ξαφνιάζοντας, μπερδεύοντας και τρομοκρατώντας τους θεατές. Η παράσταση που διακόπτεται στην ταινία είναι η Ορέστεια και το αίτημα της ταινίας είναι η δίκη του Ορέστη, με τη συνδρομή εθελοντών ανάμεσα στο αμήχανο κοινό, ακυρώνοντας ταυτόχρονα τους αποσβολωμένους από την τροπή των πραγμάτων επαγγελματίες ηθοποιούς. Η πρόθεση του Ζώη είναι να μιλήσει αλληγορικά, χωρίς να ξεφύγει από το σκηνικό και σεναριακό πλαίσιο που θέτει εξαρχής. Αναπτύσσει την κατάρα των Ατρειδών, υπενθυμίζοντας τα βασικά της στοιχεία στο ξεκίνημα της ταινίας, και συνθέτει ένα ιδιότυπο huis-clos, χρησιμοποιώντας έξυπνα κάποια κλειστοφοβικά props, όπως το γυάλινο κλουβί που εγκλωβίζει τους ηθοποιούς, ενώ ανοίγει τα πλάνα του στη μεγάλη αίθουσα για να επιτείνει τη σύγχυση και την παγωμάρα, έχοντας πάντα κλειστές τις πόρτες του «οικοδομήματος». Ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο Έλληνας σκηνοθέτης δεν περιορίστηκε σε θεατρογενή απόδοση ενός πασίγνωστου μύθου και κατέφυγε σε πολλές λύσεις για να δώσει διάσταση στη σκηνή, στην πλατεία και στο δεύτερο μέρος στο μπαλκόνι, και να τοποθετήσει τους «δράστες» σε διαφορετικές θέσεις και ταχύτητες, αλλάζοντας συχνά τους πόλους της αφήγησής του. Το συντακτικό είναι αυθεντικά κινηματογραφικό και οι εικόνες του εναλλάσσονται, καθώς εκμεταλλεύονται τον χώρο και τα πρόσωπα. Η ίδια η γλώσσα, ωστόσο, τον προδίδει, με βαρείς διαλόγους και διεύθυνση ηθοποιών τέτοια, που συμπεριφέρονται σαν να γνωρίζουν καλά τη σημασία των λέξεων που εκφέρουν, ακόμη κι αν μερικοί από αυτούς, όπως οι εθελοντές, υποτίθεται πως συλλαμβάνονται εξαπίνης και λογικά θα έπρεπε να μιλούν φυσικότερα και να αυτοσχεδιάζουν, προσπαθώντας να συνέλθουν από το σοκ και να ανακτήσουν την ψυχραιμία και τη λογική τους, πειστικότερα. Η έλλειψη αντίθεσης αφαιρεί σημαντικά από το δράμα, την ένταση, την απειλή, τον εφιάλτη και εν τέλει την τραγωδία που διατρέχει το έργο μέσα στο έργο. Το στυλ, που ο Ζώης σίγουρα διαθέτει, δεν λειτουργεί πάντα υπέρ του Interruption. ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ 1 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

The Boy Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ Πρωταγωνιστούν: Λόρεν Κόαν, Ρούπερτ Έβανς, Νταϊάνα Χάρντκασλ, Τζέιμς Ράσελ

Σε μια απομονωμένη έπαυλη στην αγγλική επαρχία, νεαρή Αμερικανίδα που έφτασε ως εκεί για να ξεφύγει από το παρελθόν της μαθαίνει πως το 8χρονο παιδί που κλήθηκε να προσέχει είναι μια πορσελάνινη κούκλα. Θα μείνει για λίγες μέρες μόνη μαζί της και αυτή και μόνο η συγκυρία φτάνει για να μεταφερθεί αρχικά η αίσθηση του φόβου στον θεατή. Το άγριο τοπίο, η απομόνωση, το ιστορικό μιας μακάβριας απώλειας και η εικόνα της κούκλας μπορούν να δώσουν ώθηση στην ιστορία και να την κρατήσουν ενδιαφέρουσα, ακόμη και αν δεν συνέβαινε τίποτε άλλο στη συνέχεια. Συμβαίνουν όμως πολλά, ίσως πάρα πολλά, που ενσωματώνονται αδέξια στην αφήγηση μιας υπόθεσης που φαίνεται αρχικά να ρέπει προς το φανταστικό. Ο Μπελ προσπαθεί να βρει και να παρουσιάσει το φιλέτο από κάθε υποπλοκή που προκύπτει και έχει κάποιες αξιομνημόνευτες στιγμές που δεν βασίζονται πάντα στο εύκολο τρικ της έκπληξης. Το πρόβλημα, όμως, εδώ δεν είναι η έλλειψη δεξιοτεχνίας αλλά η απουσία ενός αφηγηματικού κέντρου βάρους, κάτι που γίνεται εμφανές στην αναπόφευκτη ένωση όσων συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, που φέρνει μια κατάληξη χοντροκομμένη, συμβιβαστική και εν τέλει ανεπαρκή.

VILLAGE RENTI 13,14 - VILLAGE FALIRO 5 - VILLAGE MALL 4,9 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 4 - VILLAGE PAGRATI 1 STER ILION 1 - ODEON STARCITY 3 - ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ 1 ΓΛΥΦΑΔΑ ODEON 2 - ΑΕΛΛΩ 1

Ο Άλβιν και η παρέα του: Σκίουροι στον δρόμο Alvin and the chipmunks: The road chip Σκηνοθεσία: Ουόλτ Μπέκερ Πρωταγωνιστούν: Τζέισον Λι, Τζάστιν Λονγκ, Μάθιου Γκρέι Γκάμπλερ, Τζέσι ΜακΚάρτνεϊ

Εξαιτίας μιας σειράς παρεξηγήσεων, τα σκιουράκια Άλβιν, Σάιμον και Θίοντορ είναι πεπεισμένα πως ο αγαπημένος τους άνθρωπος και φίλος, Ντέιβ, σκοπεύει να κάνει πρόταση γάμου στη νέα του κοπέλα και να τους παρατήσει. Έχουν μόλις τρεις μέρες μπροστά τους για να τον βρουν και να σταματήσουν την πρόταση γάμου, ώστε να κρατήσουν κοντά τους τον Ντέιβ και ταυτόχρονα να αποτρέψουν την προσθήκη ενός νέου, απαίσιου θετού αδελφού στην παρέα τους.

VILLAGE RENTI 14 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 3 - VILLAGE PAGRATI 2 - VILLAGE FALIRO 5 - STER ILION 7 - ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ 1 - ΓΛΥΦΑΔΑ ODEON 1,2 - ODEON ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ODEON OPERA 2 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΑΕΛΛΩ 1,2 - ΖΕΑ ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ

BARBIE & ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ Βarbie: Spy Squad Στη νέα ταινία η Barbie μαζί με τις κολλητές της φίλες, την Τερέζα και τη Ρενέ, μεταμορφώνονται από δυναμικές γυμνάστριες σε μυστικούς πράκτορες επικίνδυνων αποστολών!

VILLAGE RENTI 7,12 - VILLAGE MALL 5,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1 - VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 1,5 - ODEON STARCITY 7,9 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 3 - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΟΣΚΑΡ - ΜΑΓΙΑ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - CINERAMA ΣΠΟΡΤΙΓΚ - ΖΕΑ - ΑΝΟΙΞΗ 1

28.1.16 – lifo

39

Γιώργοσ Πέτρου - Καμεράτα

O Γιώργος Πέτρου και η απολύτως θετική επίδραση της Καμεράτας Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ελληνικής ορχήστρας που διαπρέπει μας μιλά για τη μετάβασή του από σολίστα σε διευθυντή ορχήστρας, την πορεία της Καμεράτας και το έργο του Φίλιπ Γκλας που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στη Διπλάρειο.

απο tη ματινα καλτακη

Όπερα

Η

40 lifo – 28.1.16

παρουσία του Γιώργου Πέτρου στην καλλιτεχνική διεύθυνση της Καμεράτας έχει ανοίξει νέους δρόμους στην ορχήστρα. Με σωστές στρατηγικές επιλογές (στροφή σε όργανα εποχής και όπερες του 18ου αι.), έχει κατακτήσει διακριτή θέση στη δισκογραφία, η οποία ενισχύει τη ζήτηση για εμφανίσεις της ορχήστρας στο εξωτερικό. Στο ελληνικό κοινό προτείνει διαφορετικά πράγματα, από μουσική μπαρόκ έως οπερέτα και μιούζικαλ. Σε λίγες μέρες παρουσιάζει το έργο του Φίλιπ Γκλας «Στη Σωφρονιστική Αποικία» («In the Penal Colony», 2000), μια μονόπρακτη όπερα δωματίου σε 16 σκηνές για κουιντέτο εγχόρδων, τενόρο και μπασοβαρύτονο. Στην παράσταση της Καμεράτας στη Διπλάρειο Σχολή, που σκηνοθετεί ο Πάρις Μέξης, δεκαπέντε έγχορδα θα δώσουν άλλο όγκο στη μουσική του Γκλας. Ακολουθεί μια σειρά σημαντικών εμφανίσεων της ορχήστρας στην Ευρώπη, με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ τον Μάιο.

Γεννημένος στην Αθήνα, ο Γιώργος Πέτρου ασχολήθηκε με το πιάνο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ανησυχίας που είχε για τις τέχνες, τη μουσική, τη ζωγραφική, το θέατρο. «Οι γονείς μου, χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τα καλλιτεχνικά, ήθελαν ό,τι μ’ ενδιέφερε σε επίπεδο μόρφωσης και παιδείας να μου το παρέχουν. Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι ήθελαν να ασχοληθώ επαγγελματικά, με τη μουσική

εν προκειμένω. Αυτή ήταν η πρώτη μάχη που έδωσα, μετά το τέλος του Λυκείου, όταν πέρασα στη Νομική και άρα έπρεπε να ξεκαθαρίσω τι θέλω να κάνω. Τέλος πάντων, στα 21 μου αποφοίτησα από το Ωδείο Αθηνών και έφυγα στην Αγγλία για να προχωρήσω τις σπουδές μου στο πιάνο. Έμεινα 6 χρόνια, σπούδασα και άρχισα να δουλεύω» λέει.

— Το ότι ολοκληρώσατε τις σπουδές σας στο πιάνο με άριστα, και με βραβείο, δεν αποτελεί ήδη από το ξεκίνημα μια καλή βάση για περαιτέρω καριέρα; Τίποτα δεν αποτελεί. Εγώ είχα την τύχη να τελειώσω ένα σπουδαίο, τότε, ίδρυμα, το Ωδείο Αθηνών, που διένυε τη χρυσή εποχή του –τώρα δεν χρηματοδοτείται από το κράτος όπως πρέπει και, δυστυχώς, λόγω κρίσης, έχει μειωθεί και ο αριθμός των σπουδαστών. Τα οικονομικά προβλήματα δεν επιτρέπουν στους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους να μάθουν μουσική. Επιπλέον, ποιος να θέλει να γίνει το παιδί του πιανίστας, όταν ξέρει ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει απ’ αυτό; Στον καλλιτεχνικό χώρο δεν υπάρχει ένα μονοπάτι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς με σιγουριά. Ένα πτυχίο Οδοντιατρικής σού επιτρέπει να ανοίξεις οδοντιατρείο. Με τις καλλιτεχνικές σπουδές (που παραμένουν ακόμη αδιαβάθμητες) τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το δίπλωμα δεν εξασφαλίζει κάτι. Ο καθένας από μας, μιλώ για τους μουσικούς τώρα, έχει τη δική του,

διαφορετική ιστορία.

— Η τύχη έπαιξε ρόλο στην έως τώρα πορεία σας; Αν τύχη εννοούμε τις συναντήσεις με τους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή, ναι. Προτιμώ τη λέξη «συγκυρία», πάντως. Δεν ήταν τύχη που άλλαξα προσανατολισμό, έπειτα από πολλά χρόνια ενασχόλησης με το πιάνο, και ανοίχτηκε μπροστά μου το πεδίο της διεύθυνσης της ορχήστρας, που ως τότε δεν με είχε απασχολήσει. Πρώτα ήρθα αντιμέτωπος με την υστερία και τη μονομανία του πιανίστα.

— Υστερία; Μονομανία; Δηλαδή; Η πολλή μοναξιά επηρεάζει τον εγκέφαλο. Το πιάνο απαιτεί πολλές ώρες μελέτης, μόνος σε ένα δωμάτιο. Κι όταν δίνει συναυλίες ο σολίστας, πάλι μόνος του είναι, είναι αυτός και η ορχήστρα. Και την επομένη του ρεσιτάλ είναι ακόμη πιο μόνος.

— Οι μουσικοί της ορχήστρας πώς αντιμετωπίζουν έναν σολίστα; Γενναιόδωρα. Εκτιμούν πολύ και ενθαρρύνουν έναν καλό σολίστα κι έχουν μεγάλη κατανόηση όταν δεν βρίσκεται στην καλή του μέρα. Γιατί από τον ίδιο χώρο προέρχονται και οι ίδιοι και ξέρουν τι σημαίνει. Το να βγει ένας μουσικός μόνος του, παίρνοντας την ευθύνη να παρουσιάσει κάτι, είναι από μόνο του μεγάλο ρίσκο και το αναγνωρίζουν. Τέλος πάντων, ο πιανίστας είναι ένας μουσικός μοναχικός. Οι μουσικοί που είναι μέλη ορχήστρας μπορεί να μην είναι «κύριοι» του εαυτού τους και να πρέπει να θέτουν τη σχέση, και τη δουλειά τους, με τη μουσική στην υπηρεσία του

συνόλου, αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Εμένα μου έλειπε η επαφή με άλλους ανθρώπους και ήθελα να ξεφύγω και από την επαναλαμβανόμενη λούπα του σολίστα πιάνου. Ήμουν ακόμη αρκετά νέος για να αναρωτηθώ αν ήθελα να περάσω έτσι την υπόλοιπη ζωή μου ή ν’ αλλάξω ρότα.

— Η διεύθυνση ορχήστρας πώς προέκυψε; Δεν υπήρχε στο μυαλό μου ως επιλογή αρχικά. Αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η μεγάλη στροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη εκεί γύρω στο 2000 για την παλιά μουσική και τα όργανα εποχής – εκδηλώθηκε και στη μουσική εκπαίδευση, με μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής από τον 16ο αι. και εξής. Είχα περάσει ώρες ατελείωτες να παίζω Μπετόβεν στο πιάνο, αλλά δεν είχα προβληματιστεί σε τι πιάνο έπαιζε ο ίδιος ο Μπετόβεν και γιατί κάποια κομμάτια είναι γραμμένα με συγκεκριμένο τρόπο. Με συνάρπασε η προοπτική τού να ανακαλύψω τη σχέση της μουσικής με τα όργανα για/με τα οποία αρχικά γράφτηκαν.

— Ποια είναι η διαφορά του παλιού πιάνου με το σημερινό; Το παλιό λέγεται φορτεπιάνο – είναι αδόκιμη ονομασία που χρησιμοποιούμε για να το διακρίνουμε από το σημερινό, το πιανοφόρτε. Οι διαφορές είναι ανάλογες με αυτές ενός αυτοκινήτου του 1940 κι ενός του 2015: και τα δύο κινούνται, αλλά η λογική κατασκευής τους είναι εντελώς διαφορετική. Το πιάνο πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 18ου αι., αλλά πήρε χρόνο για να καθιερωθεί. Ο Μπαχ, ας πούμε, είχε γνωρίσει το νέο όργανο, αλλά το είχε απορρίψει, γιατί κατ’ αυτόν δεν ήταν καλύτερο από το τσέμπαλο. Στην πορεία του 18ου αι., έπειτα από βελτιώσεις που επέτρεψαν καλύτερο ήχο, άρχισαν να το προτιμούν οι μουσικοί, γιατί είχε περισσότερες εκφραστικές δυνατότητες. Έτσι, το πιάνο για το οποίο έγραψε ο Μότσαρτ είναι διαφορετικό από το πιάνο για το οποίο έγραψε ο Μπετόβεν, και μετά απ’ αυτόν ο Σοπέν. Κι ενώ τα χρόνια που χωρίζουν τον Μότσαρτ από τον Μπετόβεν δεν είναι και τόσο πολλά (είχαν γνωριστεί μάλιστα), η μουσική τους είναι πολύ διαφορετική – αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις δυνατότητες του νέου οργάνου.

— Το ρεπερτόριό σας ως πιανίστα ποιο ήταν; Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμαν, Σοπέν, Ραχμάνινοφ, δηλαδή το mainstream πιανιστικό ρεπερτόριο. Σήμερα, όλα αυτά είναι για μένα αναμνήσεις. Έχω απομακρυνθεί πολύ απ’ όλη αυτήν τη φάση. Είμαι απορροφημένος σε πράγματα που είναι έξω από τα πιανιστικά δεδομένα. Το ενδιαφέρον μου για την παλιά μουσική με έφερε σε επαφή με μικρά σύνολα ορχηστρικά κι έτσι ξεκίνησα να διευθύνω. Οπωσδήποτε η δισκογραφία με βοήθησε να προχωρήσω ως μαέστρος. Διηύθυνα τον «Ορέστη» του Χαίντελ με μια γερμανική ορχήστρα, πέφτοντας στα βαθιά, μην έχοντας ακριβώς συνείδηση του τι αποτολμούσα. Αλλά πήγε καλά, είχε θερμή υποδοχή κι έτσι συνέχισα να ασχολούμαι με έργα του Χαίντελ. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αρχικά συνεργάστηκα με την Ορχήστρα Πατρών, που δυστυχώς έκλεισε – μια ορχήστρα εγχόρδων με εξαιρετικούς μουσικούς που τους άφησαν να «λιώσουν», μέχρι να εγκαταλείψουν και να διαλυθεί. Με την Ορχήστρα Πατρών κάναμε την «Αριάδνη στην Κρήτη» του Χαίντελ, με όργανα εποχής, και με το που βγαίνει ο δίσκος, η «Monde de Musique» τον ξεχωρίζει ως δίσκο του μήνα – κάτι που δεν είναι αναμενόμενο για μια ορχήστρα που δεν την ήξερε κανείς, με όχι μεγάλη εμπειρία στα όργανα εποχής, με μαέστρο επίσης χωρίς μεγάλη εμπειρία. Η επιτυχία αυτή έφερε την επόμενη, και ο επόμενος δίσκος πήρε τη μεγαλύτερη μουσική διάκριση στη Γερμανία, το Echo Classic, για τον «Ταμερλά-

Το «Στη Σωφρονιστική Αποικία» είναι γραμμένο για κουιντέτο, αλλά εμείς θα το παρουσιάσουμε με 15 μουσικούς. Η διαφορά είναι μεγάλη – με το μεγάλο σύνολο αποκτούν όγκο οι εντάσεις του έργου.

νο» του Χαίντελ, που ακόμη θεωρείται ηχογράφηση αναφοράς. Αλλά, κοιτάξτε: μια γερμανική ορχήστρα που θα είχε κατακτήσει το Echo Classic θα είχε εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά της για τα επόμενα 15 χρόνια. Εδώ η Ορχήστρα των Πατρών έκλεισε! Θα πω το αυτονόητο: ο επικεφαλής στο υπουργείο Πολιτισμού ή ο υπεύθυνος Πολιτισμού στον δήμο μπορεί να μη γνωρίζει τι σημαίνει μια τέτοια διάκριση για την τοπική ορχήστρα, οφείλει όμως να ρωτήσει και να μάθει. Και με κάποιον τρόπο η ορχήστρα που τιμά την πόλη με τη δουλειά της να αμειφθεί. Εδώ τους έκλεισαν την πόρτα!

— Με την Καμεράτα πώς έγινε η στροφή και στα όργανα εποχής; Δεν ήταν εύκολη, γιατί θεωρήθηκε νεωτερισμός να ανοιχτεί και σε δραστηριότητες με όργανα εποχής, από τη στιγμή που ήταν κάτι ξένο στην ταυτότητά της. Τότε η Καμεράτα ήταν μια ορχήστρα εγχόρδων στα πρότυπα των ’90s που έψαχνε κάτι καινούργιο να την κινητοποιήσει. Η συνθήκη ήταν ευνοϊκή – ήταν προσοδοφόρες οι εποχές και με τη σχέση που είχα με το εξωτερικό, κάναμε εύκολα τρεις δίσκους. Στη συνέχεια η περίφημη δισκογραφική Decca έδειξε ενδιαφέρον κι έτσι προέκυψε ο «Αλεσσάντρο»του Χαίντελ, που πήρε ό,τι υπάρχει σε διάκριση. Σήμερα η Καμεράτα (με το διεθνές της όνομα, Armonia Atenea) θεωρείται μία από τις καλύτερες ορχήστρες αυτού του τύπου στην Ευρώπη. Έχω ακούσει πολλά αρνητικά σχόλια για το brandname της ορχήστρας στο εξωτερικό, αλλά το μάρκετινγκ επιβάλλει τους κανόνες του. Το «Καμεράτα» ως όνομα εκτός Ελλάδος δεν δήλωνε τίποτα – η ορχήστρα δεν θα μπορούσε να προχωρήσει μ’ αυτό στη σχετική αγορά. Κάπως έτσι αρχίσαμε να κάνουμε σημαντικούς δίσκους τα τελευταία χρόνια. Ήδη ηχογραφήσαμε τον «Αρμίνιο» για την Decca, που θα κυκλοφορήσει όπου να ’ναι, και κάναμε τον πρώτο μας δίσκο με την Deutsche Grammophon, άριες του Ροσίνι, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Και θα συνεχίσουμε με προσοχή σ’ αυτή την κατεύθυνση.

— Η δισκογραφία, όμως, περνάει μια περίοδο εκτεταμένης κρίσης… Είναι, ωστόσο, ο τρόπος για να έχεις προσκλήσεις για εμφανίσεις στο εξωτερικό. Επιπλέον, η δισκογραφία ανεβάζει την αξία της ορχήστρας, αυξητικά και με κάθε εμφάνισή της. Τα δύο πάνε μαζί και ενισχύουν το ένα το άλλο. Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα αυτήν τη στιγμή – υπάρχουν, άλλωστε, πάντα οι συλλέκτες, που θέλουν τον δίσκο. Είναι μία περίοδος εξελίξεων, ο δίσκος τείνει να εξαφανιστεί, αλλά όχι και η επιθυμία των ανθρώπων να ακούν καλή μουσική – απλώς αλλάζουν τα μέσα ακρόασης. Η δισκογραφία ψάχνει το αύριό της.

— Είστε καλλιτεχνικός διευθυντής στην Καμεράτα από το 2012. Πώς είναι να διευθύνεις μια ορχήστρα σε καιρούς τόσο χαλεπούς; Το μεγαλύτερο δημιουργικό μου κομμάτι είναι συνδεδεμένο με την Καμεράτας και είναι ένα στοίχημα για μένα σήμερα, μια υπόθεση εξαιρετικής σημασίας, σε μια χώρα οικονομικά κατεστραμμένη, να μπορέσει να επιβιώσει και να αποτελέσει κάτι σαν φάρο. Ναι, σήμερα είναι ορχήστραπρότυπο κι ας διαφωνούν κάποιοι, διερωτώμενοι πώς μπορεί μια ορχήστρα να λειτουργεί ως πρότυπο όταν οι μουσικοί της είναι απλήρωτοι 10 και 12 και 15 μήνες. Κι όμως. Οι μουσικοί της Καμεράτα, υπεράσπισαν και κέρδισαν τον εργασιακό τους χώρο, με την πίστη ότι αξίζει να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Έτσι, αν και παιδί πλούσιου μπαμπά που δεν έβγαζε τα έξοδά της, η Καμεράτα στάθηκε στα πόδια της και τον τελευταίο χρόνο προχωρεί, κατά κύριο λόγο μέσα από τη δραστηριότητά της. Γιατί τα 120.000 ευρώ της κρατικής επιχορήγησης οριακά καλύπτουν τον φόρο και το ΙΚΑ της ορχήστρας – την οποία επιχορήγηση, αυτήν

τη στιγμή που μιλάμε, δεν μπορούμε να την πάρουμε γιατί δεν έχουμε Δ.Σ. από τον Μάιο και δεν μπορούμε να βγάλουμε φορολογική ενημερότητα! Πώς θα καλυφθούν οι παλαιότερες υποχρεώσεις (τα παλιά χρωστούμενα οι μουσικοί της δεν τα έχουν πάρει ακόμη), η μισθοδοσία, τα άλλα έξοδα; Κι όμως. Ο «Αλεσσάντρο» που κάναμε (με το τίποτα, με 20.000 ευρώ) ψηφίστηκε η παραγωγή του 2012 από τους ακροατές του Mezzo, με απίστευτους «ανταγωνιστές». Τον ερχόμενο Μάιο θα παίξουμε στο Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ. Η ορχήστρα με χίλιες δυσκολίες συνεχίζει να τιμά την Ελλάδα κι αυτό το κράτος και οι χορηγοί πρέπει να το αναγνωρίσουν κάπως.

— Το έργο του Φίλιπ Γκλας πάνω στη «Σωφρονιστική Αποκία» του Κάφκα που θα παρουσιάσετε στη Διπλάρειο Σχολή πώς προέκυψε; Η Στέγη ήθελε, εμείς αγαπάμε πολύ τον Γκλας (έχουμε ξαναπαίξει έργα του σε πρώτη εκτέλεση στην Ελλάδα), ψάχνοντας βρήκα αυτό το έργο, που είναι γραμμένο μόνο για έγχορδα κι έχει πολύ ενδιαφέρον θέμα – έτσι έγινε. Δεν θέλαμε έναν «καθαρό» χώρο, όπως το θέατρο της Στέγης, για ένα τόσο σκοτεινό έργο. Η Διπλάρειος Σχολή μας άρεσε και στήσαμε με τον Πάρι Μέξη μια site specific παράσταση. Διαλέξαμε έναν χώρο που δεν χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα της σχολής, που θυμίζει κάπως αίθουσα φυλακής. Το «Στη Σωφρονιστική Αποικία» είναι γραμμένο για κουιντέτο, αλλά εμείς θα το παρουσιάσουμε με 15 μουσικούς. Η διαφορά είναι μεγάλη – με το μεγάλο σύνολο αποκτούν όγκο οι εντάσεις του έργου.

— Έχει περάσει η εποχή της ακμής του μινιμαλισμού; Ας πω πρώτα ότι ο όρος «μινιμαλισμός» δεν είναι αποδεκτός από βασικούς εκπροσώπους του – ούτε ο Τζον Άνταμς τον δέχεται, ούτε ο Φίλιπ Γκλας. Οπωσδήποτε υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά σε αυτόν το μουσικό τρόπο, κυρίως έντονο τονικό στοιχείο, απλή αρμονία, επαναληπτικότητα. Ειδικά ο Γκλας έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια κατεξοχήν δική του, αξιοθαύμαστη, πολύ δυνατή γλώσσα. Στη «Σωφρονιστική Αποικία», ας πούμε, υιοθετεί απροκάλυπτα την τεχνική του κολάζ: υπάρχει ένα θέμα από τα «X-Files», ενώ, όταν ο αξιωματικός περιγράφει κάτι φρικτό, έχει μια συνοδεία από όπερα του 19ου αι. – χρησιμοποιεί χορδές που σου θυμίζουν κάτι. Είναι ιδιοφυώς γραμμένο. Το καταλαβαίνεις από τις αντιδράσεις των μουσικών. Αν το έργο το αποδεχτεί η ορχήστρα, ξέρεις ότι είναι καλό.

— Ο χαρακτήρας της Καμεράτας αυτήν τη στιγμή ποιος είναι; Είναι πολυδιάστατος. Επιδιώκουμε να παρουσιάζουμε έργα από διαφορετικούς χώρους και εποχές, υπολογίζουμε πολύ τον «παράγοντα» ποικιλία, αλλά ό,τι κάνουμε θέλουμε να είναι μια πρόταση που αξίζει το κοινό να δει. Έπειτα από μια όπερα του 18ου αι., κάναμε το μιούζικαλ Kiss me, Kate και τώρα κάνουμε Γκλας. Και συνεχίζουμε έτσι, τουλάχιστον αναφορικά με τις εμφανίσεις μας. Στη δισκογραφία είναι αναγκαία κάποια εξειδίκευση, που διευκολύνει την προώθηση του δίσκου στην αγορά. Αυτήν τη στιγμή έχει μεγάλη αγοραστική δύναμη η μουσική του 18ου αι., που δεν είναι αρκετά γνωστή και αποτελεί χώρο που ανακαλύπτεται τελευταία. Σε λίγο αναχωρούμε για Καρλσρούη, όπου θα παραμείνουμε για αρκετές μέρες ως resident ορχήστρα στο Φεστιβάλ Χαίντελ, 17-24 Φεβρουαρίου. Θα παρουσιάσουμε τον «Αρμίνιο» που ηχογραφήσαμε με την Decca. Μετά θα παρουσιάσουμε εδώ τις 4 σουίτες του Μπαχ, τον Μάρτιο θα δώσουμε μια συναυλία 4 ωρών με έργα Μπετόβεν (το πρόγραμμα που ο ίδιος ο Μπετόβεν παρουσίασε στη Βιέννη στις 22 Δεκεμβρίου 1808). Θα κάνουμε και αποκριάτικο θεματικό πάρτι. Και, βέβαια, τον Μάιο θα βρεθούμε στο Ζάλτσμπουργκ.

i Η Σωφρονιστική Αποικία Μια όπερα του Philip Glass Σε λιμπρέτο του Rudolph Wurlitzer Βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Φραντς Kάφκα Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου Σκηνοθεσία: Πάρις Μέξης Σκηνογραφία: Beetroot Σχεδιασμός παραγωγής: Πάρις Μέξης - Γιωργίνα Γερμανού Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Τέλλος - Lighting Art Ηχητικός σχεδιασμός: Beetroot Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας, Νίκος Λάαρης Βοηθός σκηνοθέτη: Γιωργίνα Γερμανού Συνεργάτης φωτιστικού σχεδιασμού: Πάνος Τσεβρένης - Lighting Art Ερμηνεύουν: Αξιωματικός: Τίμος Σιρλαντζής / Σωτήρης Τριάντης Επισκέπτης: Γιάννης Φίλιας Κατάδικος: Σωτήρης Τριάντης / Τίμος Σιρλαντζής Φύλακας: Εύα ΟικονόμουΒαμβακά / Ζένια Αγκιστριώτη Μουσικοί: Εξάρχων: Sergiu Nastasa Βιολιά 1: Νώντας Φίλιππας, Γιώργος Παναγιωτόπουλος, Άντζυ Κασδά Βιολιά 2: Οtilia Alitei, Νάσος Μαρτζούκος, Αγγέλα Φαναριώτη, Louise Stahl Βιόλες: Laurentiu Matasaru, Elisabeth Schaefer Τσέλα: Chris Humphreys, Ιάσων Ιωάννου, Ηλίας Σακαλάκ Κοντραμπάσο: Δημήτρης Τίγκας Διπλaρειος Σχολh πλ. Θεάτρου 3 29-31/1/2016 20:30

28.1.16 – lifo

41

Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι. σκηνικός λόγος αποκτά ενδιαφέρον γιατί αποκαλύπτει ακριβώς τις εντός ρήξεις, εκεί όπου ο εαυτός διχάζεται μεταξύ των ενορμήσεων της ζωής και της δημιουργίας από τη μια, της καταστροφής και του θανάτου από την άλλη, μεταξύ λογικής κι επιθυμίας ή μεταξύ δύο επιθυμιών. Μεταξύ δύο επιλογών. Το ενιαίο, συγκροτημένο Εγώ είναι κι αυτό μια αυταπάτη. Το παιδί υπάρχει πάντα μέσα στον ενήλικα που με τρόμο μπορεί και βλέπει τον εαυτό γέρο, προτού γεράσει. Εκτός του ότι ποτέ δεν υπήρξε ειρηνική η σχέση μεταξύ αυτού που είμαστε, θέλουμε να είμαστε, γινόμαστε τελικά κατά το ταραγμένο ταξίδι της ζωής.

Ε Mια παράσταση με ψυχοθεραπευτική δύναμη Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη παρουσιάζουν ένα πολύ ενδιαφέρον έργο στο Bios.

απο τη ματινα καλτακη

Θέατρο

H

42 lifo – 28.1.16

παράσταση της Αγγελικής Παπαθεμελή και της Σοφίας Κορώνη με τον περίεργο, μακροσκελή τίτλο Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι στο Bios με πήρε μαζί της από την αρχή, από τις πρώτες προτάσεις που ανταλλάσσουν οι δύο ηθοποιοί, παρμένες από ένα ποίημα του Τ.Σ. Έλιοτ που αγαπώ πολύ, το «Eρωτικό τραγούδι του J. Alfred Prufrock» (1917). Είναι το περίφημο ποίημα όπου ο Έλιοτ αναρωτιέται για τον χρόνο που περνά («Γερνώ… γερνώ…» γράφει), για το αν τολμά, και πώς, να ζει, για το αδιέξοδο της επικοινωνίας που γίνεται συντριπτικό για τον ποιητή – σε έναν στίχο ομολογεί απροκάλυπτα το δράμα του: «Ιt is impossible to say just what I mean». Στίχοι του Έλιοτ ακούγονται και σε άλλα σημεία του σκηνικού κειμένου, μια συρραφή από κομμάτια και αποσπάσματα αγαπημένων συγγραφέων και βιβλίων, αυτούσια ή επαναδιατυπωμένα, αρμονικά συνδεδεμένα σ’ έναν ελεύθερο, ρέοντα λόγο. Αναζητώντας τη σχέση αλήθειας και ψέματος, πραγματικότητας και αναπαράστασης, οι δύο ηθοποιοί έπεσαν πάνω στις σημειώσεις του Νίτσε που περιλαμβάνει η συλλογή Περί ψεύδους και αλήθειας, υπό εξωηθική έννοια (εκδ. Εκκρεμές, 2009), ασυστηματοποίητες σκέψεις και σχεδιάσματα για δοκίμια σχετικά με τη γλώσσα, τη σχέση της με την αλήθεια, τις νοοκεντρικές και αισθητηριακές πλάνες στις οποίες οι φιλόσοφοι στηρίζουν τη (μεταφυσική) σκέψη τους, και οι κοινοί άνθρωποι τη δύναμή τους να επιβιώνουν. «Σε κάποια απόμερη γωνιά του εκχυμένου σε αναρίθμητα λαμπυρίζοντα ηλιακά συστήματα σύμπαντος, υπήρξε μια φορά και έναν καιρό ένα αστέρι, πάνω στο οποίο ευφυή ζώα επινόησαν τη γνώση. Ήταν η πιο υπερφίαλη και η πιο απατηλή στιγμή της “Παγκόσμιας Iστορίας”, αλλά ήταν βέβαια μονάχα μια στιγμή. Έπειτα από λιγοστές ανάσες της φύσης, το αστέρι πάγωσε

και τα δαιμόνια ζώα έπρεπε να πεθάνουν» γράφει ο Νίτσε, απόσπασμα που υπάρχει αυτούσιο στο σκηνικό κείμενο και ορίζει το πνεύμα της συνάντησης των δύο ηθοποιών με το κοινό. Κουκκίδες στο συμπαντικό χάος χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας, τη νόηση, τη γλώσσα, για να έρθουμε αντιμέτωποι με τι; Με τη σιωπή και την αδιαφάνεια των σημείων. Το αφήγημα του κόσμου μας είναι μια γλωσσική δημιουργία που αφορά είδωλα και ήχους, όχι την αλήθεια (όπως την εννοεί η κατεστημένη εξουσία του Ορθού Λόγου). Κι αν ο κόσμος των εννοιών και της Λογικής προσφέρει ένα κάπως σταθερό πλαίσιο που επιτρέπει να συμβιώνουμε, πέραν αυτού υπάρχει μόνον η Τέχνη, «που είναι ανώτερη της αλήθειας», γιατί μόνον η καλλιτεχνική γλώσσα, αποκαλύπτοντας το κοινώς αποδεκτό ψεύδος, μπορεί να αποδώσει την οδύνη του ανθρώπου για το μη-νόημα του κόσμου που τον περιβάλλει. Ο δρόμος για την πρωτοποριακή αφήγηση του Λιούις Κάρολ στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και στο Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί (1871) είχε ανοίξει. Το ότι οι δύο οδηγήθηκαν και στα Κύματα (1931) της Βιρτζίνια Γουλφ ήταν μια μάλλον φυσική εξέλιξη. Η μοντερνιστική γραφή της Γουλφ, που υιοθετεί την ελεύθερη ροή της σκέψης και τους εσωτερικούς μονολόγους, ταιριάζει εξαιρετικά καλά με την ήδη από το 1865 σουρεαλιστική αφήγηση της Αλίκης. Η σκηνή στο Bios Main θυμίζει σπίτι, ένα κρεβάτι, πιο πέρα μια βιβλιοθήκη, μία πολυθρόνα κι ένα τραπεζάκι του καφέ, στο βάθος (προς την τζαμαρία της οδού Σαλαμίνος) ένα όρθιο φωτιστικό, μία καρέκλα, ένα τραπεζάκι ακόμη. Οι δύο γυναίκες είναι ξαπλωμένες στο κρεβάτι – ξυπνούν και η παράσταση αρχίζει. Δεν είναι αδελφές ή φίλες. Αν η μία υπάρχει, η άλλη είναι «σωματοποιημένη» η εσωτερική φωνή της, η σκέψη της. Με τη μορφή εσωτερικού μονολόγου που μοιράζεται στις δύο, ο

i «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι» Σκην./ Ερμ.: Σοφία Κορώνη / ομάδα Horses in my Dreams, Αγγελική Παπαθεμελή BIOS.TESLA Πειραιώς 84, Αθήνα, 210 3425335 19/1-1/3, Δευτ., Τρ.

20:30. Εισ.: €10

πιπλέον, η μία γυναίκα επαληθεύει την άλλη, γίνεται ο μάρτυρας που επιβεβαιώνει την «αλήθεια» της. Θα μπορούσαν να επαληθεύουν τα ψέματα η μία της άλλης. Όμως, όχι. Η γυναίκα προσπαθεί να καταλάβει και η άλλη τη βοηθά – εφόσον για να αποδεχτείς ακόμη και το παράλογο, αυτό πρέπει να γίνει αντικείμενο διερεύνησης και κατανόησης. Εδώ, λοιπόν, το δίπολο αλήθειαψέμα καταργείται. Στον λόγο τους υπάρχουν μόνο όνειρα, εφιάλτες, αναμνήσεις, φόβοι, επιθυμίες, εικόνες από το μέλλον. Η ζωή που αντέχεται και δεν αντέχεται. Με τις σημαντικές και ανόητες στιγμές της. Που πρέπει να αντιμετωπίζεις λογικά όταν το παράλογο σε χτυπάει κατά ρυπάς με το που ανοίγεις το παράθυρο στον κόσμο, στους ανθρώπους. Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη μιλούν εμπιστευτικά για την απώλεια (της παιδικότητας και του καθαρού βλέμματος, του έρωτα, της νιότης, της μνήμης, αγαπημένων προσώπων) με τρόπο ρευστό, αποσπασματικό, ενίοτε παιγνιώδη. Και βαθιά συγκινητικό. Η μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου (των Διάφανων Κρίνων) φωτίζει ιδανικά τα ψυχικά τοπία που αποκαλύπτει η εξομολογητική παράσταση – το τραγούδι με το οποίο κλείνουν τα φώτα στο τέλος βασίζεται στους εισαγωγικούς στίχους του Κάρολ από το Μες στον καθρέφτη: «Καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα / και τρέμουμε όταν έρχεται να κοιμηθούμε η ώρα». Αν εξαιρέσεις τον μάλλον άτυχο τίτλο (μια ακολουθία τεσσάρων προτάσεων από τα Κύματα, που θλιμμένα αποδέχεται την «πραγματικότητα» της ζωής), φωτισμοί, κίνηση, σκηνικά αντικείμενα, κοστούμια, είναι άψογα δεμένα – το ίδιο και οι δύο ερμηνεύτριες. Η κλάση της Αγγελικής Παπαθεμελή, βέβαια, ξεχωρίζει με τον αθόρυβο τρόπο που ταιριάζει σε μια σπουδαία ηθοποιό. Η παράσταση έχει πολύτιμη ψυχοθεραπευτική δύναμη. Προφανώς, και λόγω δομής και υλικών, δεν απευθύνεται στους θεατές ως κοινό, ως σύνολο ομοίων, αλλά σε καθέναν ξεχωριστά. Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη ακολουθούν με σπάνια ευαισθησία την υπόδειξη της Βιρτζίνια Γουλφ στον νέο ποιητή: «Αυτό ίσως είναι το έργο σου – να βρεις τη σωστή σχέση ανάμεσα σε πράγματα που φαίνονται αταίριαστα κι ωστόσο έχουν μια μυστηριώδη συγγένεια. Να αφομοιώσεις κάθε εμπειρία που σου προσφέρεται, άφοβα, έτσι ώστε το ποίημά σου να αποτελέσει ολότητα, όχι απόσπασμα. Να αναστοχαστείς την ανθρώπινη ζωή ποιητικά και να μας δώσεις έτσι ξανά την τραγωδία και την κωμωδία, μέσα από χαρακτήρες που δεν αναπτύσσονται σε μάκρος με τον τρόπο του μυθιστοριογράφου, αλλά συμπτύσσονται και συντίθενται κατά τον τρόπο του ποιητή» («Γράμμα σε έναν νέο ποιητή», εκδ. Άγρα 2012).

Radio Bookspotting

Ο Παλαίμαχος, ο Πρωτοπόρος, ο Ποιητής

παρών στο περιοδικό «Σήμα», και θυμάμαι πολύ καλά ένα κείμενό του που ερωτοτροπούσε, παίζοντας διαρκώς με την αντιστροφή της γενικής, στην οποία ειδικευόταν ο Χέγκελ, ο Μαρξ και ο Ντεμπόρ – η περιπέτεια της ποίησης, η ποίηση της περιπέτειας, και τα λοιπά. Ήταν παρών στον εκδοτικό οίκο City Lights που εξέδιδε τους μπιτ ποιητές και πεζογράφους. Ξέρουμε ότι συναντήθηκε και κουβέντιασε φιλικά με τον πατριάρχη της πρωτοπορίας, τον Μαρσέλ Ντισάν. Με απίθανη άνεση, ο Νάνος Βαλαωρίτης κινήθηκε σε όλα τα ρεύματα της αβανγκάρντ και αφομοίωσε καλύτερα από τον καθένα τα κελεύσματά τους και τα προτάγματά τους, ενσωματώνοντάς τα δημιουργικά στο δικό του έργο, παρακινώντας πάντα τους νεότερους να εκφράζονται με όσο το δυνατόν πιο πρωτότυπους τρόπους. Με την ίδια άνεση, καταφέρνει να ελίσσεται στα ορυχεία του χρόνου, στους θησαυρούς του παρελθόντος, να γίνεται άλλος, παραμένοντας ο ίδιος. Διαβάζω, ακούγοντας δυνατά Frank Zappa, το ποίημα «Ποιος είμαι όταν δεν είμαι εκεί ο άνθρωπος που είμαι»: «Είμαι ο Αρθούρος όχι ο Ρεμπώ / Αλλά ο καλός γιατρός Αρθούρος / Από τη Βοστώνη – είμαι ο Βασιλιάς/ Αρθούρος – ο Αρθούρος των Λιμνών / Σύζυγος της Γενοβέφας – της ωραίας / Παράξενης που τον απατούσε με τον / Ιππότη Λάνσελοτ – θα ’μουν και / πολλοί άλλοι Αρθούροι – αλλά / ανεπιθύμητοι αστοί όπως ο Άρθουρ Μίλερ / ή ο Άρθουρ Σάιμον – ο αισθητικός / είμαι γενικώς υπέρ της αφθονίας –/ Να τα’ χει όλα ο λαός κι οι πλούσιοι λίγα / (ποιος σήμερα τολμάει να λέει τέτοια) / θα ’μουν ένας που κουρνιάζει με τα / περιστέρια παρόλο που είμαι Τσαλαπετεινός» (Αθήνα, 18 Σεπτεμβρίου 2008).

Βιβλίο

από τον γιώργο-ίκαρο μπαμπασάκη

Φωτό: Στάθης Μαμαλάκης

Το φαινόμενο του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη.

Αυτοκίνητη Ποίηση. Διέσχισε τον εικοστό αιώνα, σχεδόν όλο, καθότι γεννήθηκε στην αυγή του. Παραμένει δραστήριος και θαλερός τώρα, στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου. Γράφει ποιήματα, δοκίμια, πεζά. Ζωγραφίζει. Μας στέλνει μηνύματα στο facebook. Είναι παλαίμαχος, ανθεκτικός, χιουμορίστας, ευγενέστατος, σοφός. Τα έχει δει όλα και τα έχει κάνει όλα. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα του υπερρεαλισμού, υπήρξε φίλος και συνομιλητής του Αντρέ Μπρετόν. Δίδαξε λογοτεχνία στο Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια. Συνδέθηκε με τους πρωταγωνιστές της Beat Generation, ιδίως με τον Λόρενς Φερλινγκέτι, αλλά και με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και τον Γκρέγκορι Κόρσο. Ίδρυσε και διηύθυνε το θρυλικό πρωτοποριακό περιοδικό «Πάλι». Μετά, το περιοδικό «Συντέλεια». Μας γνώρισε τα κινήματα της γλωσσοκεντρικής και της punk ποίησης. Είναι ο Νάνος Βαλαωρίτης (Λωζάνη, 1921) και μας κερνάει το καινούργιο του βιβλίο, με τον υπερρεαλιστικό τίτλο «Στο υποκύανο μάτι του Κύκλωπα» (εκδ. Ψυχογιός). Ποίηση σβέλτη, ευφυής, απαλλαγμένη από ψιμύθια, ποίηση στα όρια μιας ροκ που ρέει ρυθμικά. Διαβάζω δυνατά, ακούγοντας Bob Dylan, το ποίημα

«Για μια γρήγορη αυτοκίνητη ποίηση»: «Μια γρήγορη κονιορτοποίηση / θα εμπόδιζε τους διάσημους να μοιάζουν / τόσο απαράλλαχτοι με τον εαυτό τους// Θα τους συνέφερε αν θα ταυτίζονταν / με τους επτά τερματοφύλακες / ακουμπισμένους σ’ ένα σύννεφο// μια φασαρία απίθανη – πολύς θόρυβος/ για το τίποτα – ώσπου να επέμβουν δήθεν / οι αρχές απ’ τον αέρα με κομφετί και μάσκες// Η παραφροσύνη με το εφησυχασμένο / πρόσωπο η περιπαικτική ματιά που / κυνηγάει έναν εαυτό που ξεφεύγει// Ιδέες σαν τρελές διαχέονται παντού / όπου μπορούν να βρουν εύκολη / λύση να κρυφτούν προσωρινά// Αμφιβολίες δισταγμοί δευτερολογίες / πρωτοβουλίες – αναμνήσεις / μια έντονη δραστηριότητα που περνάει / Απαρατήρητη κι όμως έχουν μια / συμβολική σημασία που ξεπερνάει / το συνηθισμένο μ’ ένα τελείως / Καινούργιο γυαλιστερό αυτοκίνητο / που κυκλοφορεί σαν άστρο αστραφτερό / στους σκοτεινούς στενόμακρους δρόμους / του Γκέτο (Καλιφόρνια, 16 Ιουνίου 2002). Ποιος είμαι όταν δεν είμαι. Ο Νάνος Βαλαωρίτης ανέκαθεν ήταν παρών σε ό,τι καινούργιο ερχόταν να αναστατώσει και να ανανεώσει την ποίηση. Ήταν

νάνος βαλαωρίτης

Στο υποκύανο μάτι του Κύκλωπα Εκδόσεις Ψυχογιός Σελίδες: 222

Οι συνέπειες της βροχής. Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά αυτού του τόσο σημαντικού ποιητή είναι η γενναιοδωρία του. Φροντίζει πάντα να στέκεται στο πλευρό νέων δημιουργών, να τους ενθαρρύνει, να τους κεντρίζει. Πάμπολλοι είναι οι ποιητές που οφείλουν πολλά στον Νάνο Βαλαωρίτη. Πάντα προσέχει να διατηρεί ισότιμο διάλογο μαζί τους, να μην ανεβάζει τους τόνους, να είναι αβρός, να σου δίνει ακόμα και την εντύπωση ότι είναι συνομήλικός σου, ίσως και πιο νέος από σένα. Καταπληκτικό επίτευγμα! Και μάλιστα από έναν τόσο έμπειρο και πολυβραβευμένο λογοτέχνη. Θυμίζω: Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1959, το οποίο όμως αρνήθηκε. Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1982. Βραβείο της Αμερικανικής Εταιρείας Ποίησης/ National Poetry Association, το 1996. Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας, το 1998. Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το 2006. Χρυσός Σταυρός του Τάγματος Τιμής, το 2006. Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, το 2009. Διαβάζω στους φίλους μου το ποίημα «Οι Συνέπειες της βροχής», ακούγοντας Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ: Με ακόμα έναν θάνατο/ έναν άδικο θάνατο/ ξεχείλισε το ποτήρι/ κι εξεγέρθηκαν οι συνειδήσεις —// βρίσκοντας μόνο τζάμια/ στις προθήκες των καταστημάτων/ ν' αντιπροσωπεύουν τον Θεό/ τον άδικο θεό του κόσμου ετούτου// όπως τον έβλεπαν οι Γνωστικοί —/ γι' αυτό σήμερα η γνώση δεν/ τρέχει με γοβάκια και λεπτές/ γάμπες κοριτσιών// αλλά με λαστιχένιες μπότες/ εναντίον των συνεπειών της βροχής/ λάσπες, χιονόνερο, απόνερα/ πλημμυρισμένες περιοχές —// που ζητάνε έντονα βοήθεια/ απ' τον αρχάγγελο του σκότους/ που αγκιστρώνονται στο δόλωμα/ του δολερού ψαρά των ψυχών (Νυδρί, 9 Αυγούστου 2012). radiobookspotting.blogspot.gr/ 28.1.16 – lifo

43

TAste of the week

Δύο νέες προτάσεις

ευχαρίστηση, αφήνοντας μια πικάντικη επίγευση. Η δροσερή, πράσινη σαλάτα συνοδεύεται με μαριναρισμένα φιλετάκια φρέσκου σολομού, ψημένα ανάλαφρα, και ενισχύεται με καλοφτιαγμένη σάλτσα ρεμουλάντ (€11). Είναι ωραία αρτυμένη και κάθε μπουκιά είναι απολαυστική. Πριν περάσουμε στα κυρίως, ένα αρωματικό σορμπέ μάνγκο με ξύσμα λάιμ είναι ό,τι πρέπει για να σας προετοιμάσει για τις λαχταριστές φρέσκες ταλιατέλες με γαρίδες, τσόριθο, τσίλι και εστραγκόν (€16,50). Ένα πιάτο καλοφτιαγμένο και γευστικό. Η ζουμερή, μοσχαρίσια ταλιάτα, ψημένη διακριτικά στο γκριλ, σερβίρεται με φύλλα τραγανής ρόκας και φλοίδες παρμεζάνας (€16,50). Τη διαφορά στη γεύση κάνουν οι σταγόνες από το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο από την Αρχαία Ολυμπία, παραγωγή του ιδιόκτητη του Beluga, Σπύρου Μητρόπουλου, που με τον συνέταιρό του Σάββα Παντελίδη φροντίζουν με ζέση και την πιο μικρή λεπτομέρεια για την εύρυθμη λειτουργία του χώρου. Μη διστάσετε να δοκιμάσετε τη σούπα σοκολάτας με σάλτσα από φρούτα του δάσους (€7,50), που είναι θεϊκή. Στο Beluga θα περάσεις όμορφα, θα πιεις ωραία κοκτέιλ, θα φας καλά, θα κάνεις κέφι με τη μουσική και θα αισθανθείς ότι σε περιποιήθηκαν αληθινά. Αξίζει να μπει στην ατζέντα σου. ☛ Beluga, 2ας Μεραρχίας 8-10, Πειραιάς, 210 4116505

Εντυπωσιακό αποτέλεσμα από το νέο barrestaurant Beluga στον Πειραιά, fusion κουζίνα στα καλύτερά της στο Estate.

ελληνικό απόσταγµα

Βγες

aπο τη νικη μηταρεα

επιτέλους

H εκδήλωση γευσιγνωσίας με θέμα «Ελληνικό Απόσταγµα» θα γίνει την Κυριακή 31/01/2016 στην Αίγλη Ζαππείου (13:00-20:00). Πρωταγωνιστές της θα είναι τα παραδοσιακά ελληνικά ποτά: τσίπουρο, ούζο, αποστάγµατα σταφυλής και λικέρ. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν τσίπουρα και αποστάγματα σταφυλιού, αναπάντεχα, καθαρά ούζα και εξαιρετικά παλαιωμένα τσίπουρα που θυµίζουν εκλεκτά µαλτ ουίσκι. Η ποιότητα του επώνυµου ελληνικού αποστάγµατος είναι πολύ υψηλή και εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το χωρίζει ποιοτικό χάος από το χύµα.

44 lifo – 28.1.16

r Η συνοικία της Τρούμπας, κοντά στο λιμάνι του Πειραιά, έχει πλούσια ιστορία από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Μια ιστορία με γραφικότητα και σκληρή πραγματικότητα, με παρανομία και βαριές, κακόφημες πτυχές, αλλά και εικόνες που αποτέλεσαν έμπνευση για τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη λογοτεχνία. Εδώ και αρκετά χρόνια η περιοχή κινείται σε μάλλον χαμηλούς τόνους τη νύχτα, όμως φαίνεται ότι κάτι θα αλλάξει. Αν επισκεφθείς το Beluga, το νέο bar-restaurant που φτιάχτηκε εκεί, δεν μπορεί παρά να πειστείς ότι η μεταβολή αυτή έχει ξεκινήσει ήδη. Το Beluga μπορεί να αποτελέσει το εγχείρημα-σταθμό για την αναβάθμιση ολόκληρης της πασίγνωστης συνοικίας του Πειραιά. Η επιλογή του concept και η υλοποίησή του είναι τόσο εξαιρετικές και το αποτέλεσμα τόσο ισχυρό, που από μόνο του το νέο bar-restaurant μπορεί να κάνει την περιοχή προορισμό διασκέδασης. Με το που θα διαβείς το κατώφλι του Beluga, αμέσως θα σε ξαφνιάσει ευχάριστα η ατμοσφαιρική διακόσμηση. Ο μεγάλος Beluga χώρος και η ιστορία της περιοχής χάρισε έμπνευση στον Πειραιώτη διακοσμητή Νίκο Σκοπελίτη που σχεδίασε τα εντυπωσιακά φωτιστικά και χάρισε έναν αέρα «retro science fiction». Kάλυψε τη μία πλευρά με ένα μεταλλικό γλυπτό με γεωμετρικά σχήματα που παραπέμπει στον Ολλανδό ζωγράφο Πίιτ Μοντριάν, του οποίου η τέχνη έχει εμπνεύσει και τον Γάλλο μόδιστρο Ιβ Σεν Λοράν. Η μεγάλη μπάρα είναι εντυπωσιακή, με το φωτισμένο μινιόν γυάλινο ασανσέρ που φιλοξενεί τα premium ποτά να είναι σε κίνηση, ανάλογα με τις παραγγελίες – ωραία ιδέα. Στο βάθος, το εστιατόριο είναι λίγο υπερυψωμένο, με το γυάλινο δάπεδο να αποκαλύπτει σε επίπεδα ένα κομμάτι από τα αρχαία τείχη του Πειραιά. Είναι μαγικό και συνάμα μοναδικό να αισθάνεσαι ότι κάτω από τα πόδια σου βρίσκεται ιστορία 2.500 ετών. Δίπλα στη σάλα ανακαλύπτεις έναν μυστικό κήπο για τις ηλιόλουστες μέρες. Το πατάρι πάνω από την είσοδο θυμίζει σκηνικό από «κόκκινα φανάρια», φόρος τιμής στην Τρούμπα, μια προσέγγιση που υποστηρίζεται από ζωντανά events. Εκεί, λοιπόν, σε αυτό το γοητευτικό περιβάλλον με τις ωραίες μουσικές που ανεβάBeluga ζουν το κέφι και ενισχύουν τη ζεστή φιλοξενία, θα δοκιμάσετε νόστιμα πιάτα που ετοιμάζει με κέφι ο σεφ Στράτος Κουλέλης. Αρχή με καρπάτσιο από φρέσκο λαβράκι λεπτοκομμένο, με μεταξένια υφή, ντρέσινγκ εσπεριδοειδών, φινόκιο, ροζ πιπέρι και μια «πινελιά» λάδι λευκής τρούφας που ανεβάζει γευστικά την ένταση του πιάτου (€12,50). Προκλητικές ήρθαν οι Tiger γαρίδες τεμπούρα με spicy mayo, ραντισμένες με μαυροκούκι (€14,5). Τρώγονται με μεγάλη

τα βοροινά Η ένωση οινοπαραγωγών «Οίνοι Βορείου Ελλάδος» διοργανώνουν και φέτος την εκδήλωση γευσιγνωσίας «Τα ΒορΟινά», που κατά παράδοση εγκαινιάζει οινικά τη νέα χρονιά και πραγματοποιείται τη Δευτέρα 1η Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Ώρες λειτουργίας: 12.00-18.00 για επαγγελματίες (είσοδος: αυστηρά με επαγγελματική κάρτα), 18.00-22.00 για το οινόφιλο κοινό (είσοδος: 8 ευρώ).

r Συνήθως, σε έναν χώρο όπου η μουσική και η διασκέδαση έχουν το πρώτο λόγο, το φαγητό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Κάποιοι προσπαθούν να το αλλάξουν αυτό και ο νέος πολυχώρος Estate 360° entertainment που φιλοξενεί το εστιατόριο Sett δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα. Το Estate βρήκε τη θέση του στον θρυλικό χώρο του Villa Mercedes, στην Πειραιώς. Την ανακαίνιση υπογράφει ο interior designer Σάκης Κυριακίδης, που, συνδυάζοντας την πέτρα, το σίδερο και τον μπρούντζο, δημιουργεί βιομηχανική αίσθηση με πινελιές πολυτέλειας. Σε έναν υπερυψωμένο χώρο δίπλα στη σκηνή βρίσκεται το εστιατόριο Sett, με προτάσεις από τη new american cuisine που έχουν τη Estate μαγειρική υπογραφή του σεφ Γιάννη Μαρκαδάκη. «Ήταν πρόκληση», λέει ο Γιάννης και προσθέτει, «θέλω να είμαι καλός πρόξενος της φιλοξενίας και του φαγητού. Το μενού περιλαμβάνει 14 πιάτα, με έμφαση στην πρώτη ύλη. Συνδύασα στις συνταγές ακριβά με προσιτά υλικά». Τον αέρα της νέας αμερικανικής κουζίνας φέρνει ο σεφ από την εμπειρία του στις κουζίνες της Νέας Υόρκης, όπου επικρατεί το απόλυτο fusion: «Συνταγές, υλικά και τεχνικές 10-15 διαφορετικών προελεύσεων συνυπάρχουν στην ίδια κουζίνα» μας λέει ο σεφ και, όπως εξηγεί, η ελληνική συμβολή εμφανίζεται με τη μορφή της ελληνικής χωριάτικης σαλάτας σε διάφορες παραλλαγές. Στο Sett, η μπάρα, ντυμένη με λευκό μάρμαρο, σε υποδέχεται για να ξεκινήσεις με κάποιο ωραίο κοκτέιλ πριν πάρεις θέση στις αναπαυτικές πολυθρόνες και τα άνετα τραπέζια. Οι προτάσεις του καταλόγου παρουσιάζουν πρωτότυπους συνδυασμούς υλικών και, καθώς δοκιμάζεις, ανακαλύπτεις ότι δεν αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό αλλά είναι έξυπνα μελετημένες για να αρέσουν. Τα στρείδια τεμπούρα συνδυάζονται με χαβιάρι Osetra, Thai chili aioli και δίπλα πινελιές με ζελέ Meyer λεμονιού, που το άρωμα και η γευστική του ένταση απογειώνει την κάθε μπουκιά (€26). Θα σας εντυπωσιάσει το πιάτο με ταρτάρ κιτρινόπτερου τόνου με ζελέ πόνζου, γουασάμπι με κρέμα λεμονιού και κράνα (€24), ένα παιχνίδι υφών και γεύσεων. Η φρεσκάδα του τόνου σμίγει με το γουασάμπι που σκάει σαν πυροτέχνημα στον ουρανίσκο. Εντυπωσιακή η εμφάνιση του Bloody ceviche (€21), με την καλοφτιαγμένη κόκκινη Estate κινόα να δημιουργεί γέφυρα ανάμεσα στο λαβράκι, τα χτένια και το αβοκάντο – φίνα γεύση. Ο σεφ ακολουθεί για την παρουσίαση κάποιων πιάτων του μια δική του προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία το φαγητό τοποθετείται περιφερειακά στο πιάτο σε σχήμα μισοφέγγαρου, αφήνοντας το κέντρο ελεύθερο. Έτσι σερβιρίστηκε και η μοντέρνα εκδοχή της σαλάτας Niçoise (€19) με καπνιστό σολομό, αυγό ορτυκιού, μοβ πατάτες, τραγανά πράσινα φασολάκια Κένυας και με σημαντική την παρουσία της πράσινης ελιάς στο πιάτο. Ένας ζωγραφικός πίνακας που μόλις ξεπεράσεις τον δισταγμό για το αν πρέπει να τον χαλάσεις, τρώγεται με πολλή όρεξη. Τη δική του διάσταση στο πιάτο Saltimbocca δίνει ο Μαρκαδάκης, που το φτιάχνει με στήθος κοτόπουλο αρωματισμένο με ξερό φασκόμηλο και το συνοδεύει με γευστικά νιόκι (€26). Την παράσταση κλέβουν τα νιόκι και θα ήθελα σε αυτό το πιάτο να «ακούγεται» περισσότερο το φασκόμηλο. Ενθουσιάζει η κρουστή σάρκα του αστακού Βοστώνης που «ντύνεται» με αφρό οστρακοειδών και έρχεται θρονιασμένος σε κρέμα από αγκινάρες Ιερουσαλήμ με κομματάκια τσορίθο που δίνουν γευστική ένταση (€36). Ωραίο πιάτο. Στο εστιατόριο Sett, που λειτουργεί Παρασκευή και Σάββατο, θα απολαύσεις το δείπνο και τη φιλοξενία και στη συνέχεια το μουσικό πρόγραμμα της σκηνής. ☛ Estate, Πειραιώς & Ανδρονίκου Estate 3-5, Αθήνα, 210 3469154

ΤΑΥΡΟΣ Ένα σημαντικό προσωπικό ζήτημα θα απορροφήσει την προσοχή σας μέσα στην εβδομάδα, με αποτέλεσμα να είστε αρκετά αφηρημένοι, κάτι που μπορεί να έχει αντίκτυπο στη δουλειά σας. Οικονομικά θέματα πρέπει να διευθετηθούν με μαεστρία ώστε να μη μείνουν πίσω κάποιες υποχρεώσεις που δεν σηκώνουν αναβολή και κάποια σχέδιά σας εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αναβληθούν. Την Τετάρτη μια ευχάριστη εξέλιξη θα επαναφέρει τη χαμένη αισιοδοξία σας και τη θέλησή σας να κυνηγήσετε τους στόχους σας. Ταξίδια και θέματα σπουδών ευνοούνται αρκετά. Ορισμένοι θα κάνετε ενδιαφέρουσες γνωριμίες που θα σας ωφελήσουν επαγγελματικά, ενώ κάποιοι άλλοι θα ερωτευθείτε λάθος άτομα. Γενικά, είναι ένα διάστημα με πολλές εναλλαγές στην προσωπική σας ζωή και θα πρέπει να καταβάλετε προσπάθεια για να μη χαθούν οι ισορροπίες.

ΔΙΔΥΜΟΣ Η διαχείριση του χρόνου σας θα

ΛΕΩΝ Είστε αισιόδοξοι και προσπαθείτε να

ΤΟΞΟΤΗΣ Κάποιες απρόοπτες εξελίξεις στη

παραβλέπετε κάποιες ασάφειες σε σχέση με τα οικονομικά σας, ώστε να μη χάνετε το κουράγιο σας και αποσυντονίζεστε. Είναι μια δυνατή εβδομάδα για τα επαγγελματικά σας, καθώς σας δίνονται ευκαιρίες να βελτιώσετε την οικονομική σας κατάσταση και μπορεί να βρεθείτε σε δίλημμα λόγω μια πρότασης που θα σας φανεί ενδιαφέρουσα. Μην παραμελείτε φοροτεχνικά θέματα και προκαλείτε από μόνοι σας εμπόδια. Ρυθμίστε τις οφειλές σας, ώστε να έχετε άνεση κινήσεων. Θέλετε να κάνετε όσα σας έχουν λείψει το τελευταίο διάστημα και η προσοχή σας στρέφεται στην τόνωση της κοινωνικής σας ζωής, καθώς επίσης και στη βελτίωση της εμφάνισή σας. Υιοθετήστε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, αλλάζοντας τις διατροφικές σας συνήθειες, σε συνδυασμό με σωματική άσκηση, και θα δείτε τον εαυτό σας να μεταμορφώνεται πολύ σύντομα. Για μόνιμα αποτελέσματα, αποφύγετε τις υπερβολές.

δουλειά σας μπορεί αρχικά να σας προκαλέσουν άγχος και ανασφάλεια, στην πορεία όμως θα διαπιστώσετε πως είναι προς όφελός σας. Αν αναζητάτε εργασία, θα πρέπει να εντείνετε τις προσπάθειές σας, δίχως να απογοητεύεστε, αν δεν έχετε κάποια θετική εξέλιξη. Μην ξεχνάτε πως ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και χρειάζεται επιμονή και τόλμη για να πετύχετε τους στόχους σας. Αν είστε ελεύθεροι επαγγελματίες, είναι μια καλή στιγμή για να βελτιώσετε τα μέσα και τις μεθόδους σας, αφήνοντας στην άκρη πρακτικές που δεν σας ωφελούν. Θέματα σπουδών και παιδιών θα είναι μέσα στις προτεραιότητές σας και θα πρέπει να δίνετε εσείς την απαραίτητη ώθηση για να συνεχίζουν τις προσπάθειές τους, μέσα από τη συνεχή επιβράβευση και την εμπιστοσύνη που δείχνετε στις δεξιότητές τους. Φροντίστε να είστε υποστηρικτικοί σε περίπτωση αποτυχίας.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Ένα ταλέντο σας μπορεί να γίνει

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Η καθημερινότητά σας γίνεται

πηγή εσόδων, αν αξιοποιηθεί σωστά, και είναι πολύ πιθανό να βρείτε μια καινούργια κατεύθυνση που, εκτός από περισσότερα χρήματα, θα σας δίνει και ηθική ικανοποίηση. Μέσα στις επόμενες μέρες θα γίνουν αρκετές αλλαγές στα επαγγελματικά σας. Κάποιοι θα καταφέρετε να εδραιωθείτε σε μια δουλειά που σας πήρε καιρό για να αποδείξετε την αξία σας, ενώ κάποιοι άλλοι θα ξεκινήσετε μια καινούργια επιχείρηση με τις καλύτερες προοπτικές, καθώς υπάρχει το υποστηρικτικό τρίγωνο Δία-Ερμή που ευνοεί τις προσπάθειές σας. Αποφύγετε να αναλάβετε μια δέσμευση, γιατί είναι πολύ πιθανό να είναι ένας απλός ενθουσιασμός και στην πορεία να αλλάξετε γνώμη. Εσείς, ειδικά, που έχετε περάσει ένα μεγάλο διάστημα μοναχικότητας θα πρέπει να προσέξετε ιδιαίτερα, καθώς είναι πολύ πιθανό να νομίσετε πως βρήκατε το έρωτα της ζωής σας, ενώ δεν θα ισχύει κάτι τέτοιο.

ευκολότερη, αλλά δεν θα πρέπει να αναλώνεστε σε λεπτομέρειες που σας αποσυντονίζουν και περιορίζουν το πεδίο δράσης στη δουλειά σας. Ρίξτε την προσοχή σας σε θέματα οργάνωσης και σωστής διαχείρισης του χρόνου σας, καθώς οι ευθύνες σας αυξάνονται και θα πρέπει να είστε σε συνεχή εγρήγορση. Στον οικονομικό τομέα μια σχετική βελτίωση σας δίνει την ευκαιρία να βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας, όμως δεν θα πρέπει να ξεθαρρεύετε και πολύ, αρχίζοντας τις σπατάλες. Κάποιες διαφωνίες με το ταίρι θα σας προκαλέσουν απογοήτευση, αν προσπαθήσετε όμως να εξηγήσετε με ήπιο τρόπο τις ανάγκες σας, θα καταφέρετε να βρείτε και πάλι τις ισορροπίες. Αποβάλλετε τις ανασφάλειές σας και αγαπήστε το σώμα σας, ώστε να μη στέκονται εμπόδιο στην απόλαυση της ερωτικής σας ζωής.

ΖΥΓΟΣ Κάποιοι θα είναι αυστηροί μαζί σας και θα πρέπει να φερθείτε έξυπνα, αποφεύγοντας να τραβήξετε την κατάσταση στα άκρα, αν δεν είστε προετοιμασμένοι για οριστική ρήξη. Όσοι το έχετε πάρει απόφαση να αλλάξετε κατεύθυνση ή να ξεκινήσετε μια καινούργια επιχείρηση, είναι μια καλή στιγμή για να βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας, αρκεί να κάνετε προσεχτικά βήματα, δίχως βιασύνη. Εξετάστε το ενδεχόμενο εναλλακτικών λύσεων για την περίπτωση που κάτι πάει στραβά, ώστε να μην καθυστερείτε λόγω γραφειοκρατικών κολλημάτων. Σχέσεις με συγγενικά πρόσωπα θα περάσουν δοκιμασίες εξαιτίας κληρονομικών ζητημάτων και κάποιες θα λήξουν με άδοξο τρόπο, καθώς μπαίνουν στη μέση συμφέροντα. Κατάλληλη εποχή για να ξεκινήσετε κάποιο χόμπι ή ένα σπορ που θα συμβάλει στην τόνωση του ψυχισμού σας.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ Είστε αποφασισμένοι να μην

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Με τον Άρη να επηρεάζει τον

απογοητευτείτε αν δεν ικανοποιηθούν οι προσδοκίες σας και όλο αυτό σας δίνει ώθηση για να συνεχίσετε ακάθεκτοι. Όσο περισσότερο κινείστε και διευρύνετε τον κύκλο σας, όλο και κάτι ενδιαφέρον μπορεί να ακούσετε. Μια απλή ιδέα μπορεί να σας δώσει μια καινούργια κατεύθυνση που θα συμβάλει στην αύξηση του εισοδήματός σας, αρκεί να μην κάνετε επιπολαιότητες εξιδανικεύοντας καταστάσεις. Ιδιαίτερη προσοχή με τη διαχείριση των χρημάτων σας. Μην κάνετε υπερβολές που θα σας κοστίσουν την ψυχική σας ηρεμία. Επικοινωνιακά ζητήματα στη σχέση σας θα πρέπει να επιλυθούν κάποια στιγμή, ειδάλλως θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο το μεταξύ σας χάσμα, σε σημείο να αποξενωθείτε εντελώς. Αφιερώστε χρόνο στην προσωπική σας ζωή. Μια έντονη αντιπαράθεση θα σας προβληματίσει αρκετά για το μέλλον της σχέσης σας.

επαγγελματικό τομέα, σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθησή σας που είναι σε υψηλά επίπεδα, έχετε όλες τις προϋποθέσεις για να πετύχετε τους στόχους σας και προβλέπεται ένα αρκετά ενδιαφέρον διάστημα, με πολλές εκπλήξεις και ευχάριστα απρόοπτα. Τα οικονομικά σας συνεχίζουν να σας απασχολούν, αυτήν τη φορά όμως είστε πιο αισιόδοξοι και αποφασισμένοι να μην κάνετε πίσω, αν συναντήσετε ορισμένα εμπόδια. Μελετήστε προσεχτικά τις κινήσεις σας, πάρτε αποφάσεις με καθαρό νου και δείτε πώς μπορείτε να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα για ώρα ανάγκης. Η βελτίωση της εμφάνισής σας θα σας απασχολήσει αρκετά και θα αναζητήσετε τρόπους για να τρέφεστε υγιεινά, ακόμα και εκτός σπιτιού. Οργανώστε το εβδομαδιαίο μενού, φροντίστε τουλάχιστον να επιλέγετε τροφές πλούσιες σε βιταμίνες. Μην παραμελείτε τη σωματική άσκηση.

Daily starfax Καθημερινές αστρολογικές προβλέψεις στο www.lifo.gr από τη Μαριβίκυ Καλλέργη.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Πρέπει να μάθετε να ζείτε με αυτά που έχετε, δίχως να φορτώνετε τις κάρτες σας, αλλιώς θα βρεθείτε σε αδιέξοδο σύντομα. Κάποιες προτάσεις συνεργασίας θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον σας, αλλά θα πρέπει να δουλέψετε σκληρά και υπομονετικά μέχρι να αρχίσουν να αποδίδουν οι προσπάθειές σας. Ένα καινούργιο αντικείμενο με το οποίο θέλετε να ασχοληθείτε θα πρέπει να το εξετάσετε διεξοδικά, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις λεπτομέρειες οικονομικής φύσεως, δίχως να εξιδανικεύετε τα δεδομένα, ώστε να μη βρεθείτε αργότερα σε αδιέξοδο. Η κοινωνική σας ζωή αρχίζει να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και είναι ιδανική εποχή για να διευρύνετε τον κύκλο σας. Η εποχή που κάνατε υποχωρήσεις μόνο και μόνο για να αποφύγετε τη μοναξιά είναι παρελθόν και πλέον συναναστρέφεστε με άτομα που είναι στο ίδιο μήκος κύματος μ’ εσάς.

ΙΧΘΥΣ Η αύξηση του εισοδήματός σας θα προέρχεται από κάποια δουλειά που είχατε κάνει πρόσφατα και θα είναι εντελώς αναπάντεχη, κάτι που θα σας δώσει την ευκαιρία να βάλετε σε εφαρμογή μελλοντικά σχέδια που είχαν μείνει στο πίσω μέρος του μυαλού σας. Κατάλληλη εποχή για σημαντικές αγορές και επενδύσεις, καθώς επίσης και για έναρξη νέων επιχειρήσεων ή για αλλαγή επαγγελματικής στέγης. Αν σκοπεύετε να αλλάξετε κατοικία, υπάρχουν πολύ καλές ευκαιρίες, οπότε, όσο περισσότερο το ψάχνετε, τόσο πιο κερδισμένοι θα βγείτε. Η φυσική έλξη ανάμεσα σ’ εσάς και ένα πρόσωπο από τον χώρο της δουλειάς μπορεί να είναι δεδομένη, ορισμένα γεγονότα όμως θα δοκιμάσουν την υπομονή σας και θα προκαλέσουν μια γενικότερη σύγχυση που θα σας αποσυντονίσει εντελώς. Μη βιάζεστε να επενδύσετε συναισθηματικά σε καταστάσεις για τις οποίες δεν έχετε χειροπιαστές αποδείξεις, προκειμένου να προφυλάξετε τον εαυτό σας.

☛

είναι το βασικό σας μέλημα, καθώς προκύπτουν περισσότερες ανάγκες στη δουλειά σας, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να δουλέψετε περισσότερο, θα ανταμειφθείτε όμως για τις προσπάθειές σας, οπότε θα μείνετε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Πιθανή ασυνεννοησία με έναν συνεργάτη θα σας προκαλέσει ένταση, δεν θα είναι όμως λόγος αυτός για να χαλάσετε τη συνεργασία. Αποφύγετε τις αντιπαραθέσεις για να μη χάνετε πολύτιμο χρόνο. Νομικά και κληρονομικά ζητήματα ενδεχομένως να συναντήσουν καθυστερήσεις, κάτι που δεν μπορείτε να αποτρέψετε. Θέλετε να απολαμβάνετε περισσότερο τη ζωή, τη δουλειά σας και τις σχέσεις σας και βάζετε πλέον άλλες προτεραιότητες, δίνοντας έμφαση στις προσωπικές σας ανάγκες. Οι ρυθμοί σας παραμένουν έντονοι, αλλά προσπαθείτε να αποβάλετε το άγχος μέσα από εναλλακτικές θεραπείες.

από τη μαριβίκυ καλλέργη (starfax@lifo.gr)

αντιμέτωποι με ορισμένες προκλήσεις και θα πρέπει να επιστρατεύσετε την υπομονή σας για να ξεπεραστούν εμπόδια επικοινωνιακού κυρίως χαρακτήρα. Δείξτε προσοχή στις απόψεις των άλλων, μοιραστείτε τις ιδέες σας και μην προκαλείτε εντάσεις. Με τον Ερμή να επηρεάζει τον τρόπο που ζυγίζετε τις καταστάσεις, αποκτήστε μια ρεαλιστική θεώρηση και μην ενθουσιάζεστε με προτάσεις που σας κάνουν, αν δεν εξετάσετε διεξοδικά όλες τις παραμέτρους. Στη σχέση σας, μπαίνετε στη διαδικασία να κερδίσετε τον χαμένο χρόνο, αλλά όλο αυτό το άγχος δεν θα σας βγει σε καλό. Μην πιέζετε καταστάσεις και προσπαθήστε να είστε πιο αυθόρμητοι, ώστε να μην έχει χαρακτήρα καθήκοντος η τόνωση της ερωτικής σας ζωής. Οι ελεύθεροι μπορεί να βρεθείτε ανάμεσα σε δύο πρόσωπα και να ζήσετε περιπετειώδεις στιγμές που θα σας προβληματίσουν.

StarFax

ΚΡΙΟΣ Μέσα στις επόμενες μέρες θα βρεθείτε

sudoku 3 2 4

5 7 9 4 6

2

6 8 9 7 4

6

1

1 5

3

7 9 3

8 7 7

9

7

5 7

Η λύση του προηγούμενου 9 8 5 1 7 2

2 1 3 4 5 6

6 4 7 3 9 8

1 6 2 9 8 5

7 3 4 6 2 1

8 5 9 7 4 3

4 9 8 5 1 7

3 2 1 8 6 4

5 7 6 2 3 9

4 7 2 3 5 1 6 9 8 6 9 1 7 8 2 3 5 4 3 8 5 4 9 6 2 7 1

28.1.16 – lifo

45

28.1.16 – lifo

47