Τεύχος 534

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

12102017

534 ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

Δ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

Ο ΣΤΗΒ ΓΙΑΝΆΚΟΣ ΕΠΙΛΈΓΕΙ 15 ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΜΆΣ ΦΑΝΕΡΏΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΟΥ

Mother and Child, 2012

ΠΌΣΟ PHOTOSHOP ΑΝΤΈΧΟΥΜΕ ΑΚΌΜΑ;

2 lifo – 12.10.17

☛ Για το αφιέρωμα του Γιάννη Πανταζόπουλου στο Κουκάκι: «Επειδή ζω στο Κουκάκι τα τελευταία 50+ χρόνια, πολύ πριν γίνει trendy, πρέπει να πω ότι από μόνο του σίγουρα δεν είναι κάτι παραπάνω από μια κλασική αθηναϊκή γειτονιά που “αναπτύχθηκε” στραβά, ακολουθώντας το μοντέλο της αντιπαροχής τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ελάχιστο χρώμα παλιάς εποχής έχει μείνει στον περιφερειακό του Φιλιπάππου και σε διάσπαρτα, ξεχασμένα από την “ανάπτυξη” σημεία. Ούτε καθαρό είναι, ούτε αεράτο και γραφικό. Όσο για εμάς, τους ντόπιους, τι να πω, μοιρασμένη η κατάσταση. Από τη μια μεριά, μιλώντας για τις πραγματικές συνθήκες ζωής και όχι για τα μουσεία, που δεν μας αφορούν σε καθημερινή βάση, είμαστε τυχεροί που έχουμε μέρη σαν τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο οποίος είναι τεράστια ανάσα. Για να καταλάβετε, στη θέση του υπήρχε κάποτε δρόμος διπλής κατεύθυνσης με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και άπειρα παρκαρισμένα πούλμαν. Είμαστε επίσης τυχεροί λόγω του μετρό και των συγκοινωνιών γενικά. Όλα όμως έχουν ένα τίμημα. Προσπάθησε π.χ. να βρεις να παρκάρεις στην περιοχή σε λογική απόσταση από το σπίτι σου ΠΣΚ και τα ξαναλέμε. Οι χιπστεράδες του κόσμου δεν έρχονται (ευτυχώς) στα φοβερά trendy στέκια με το αμάξι τους, το κάνουν όμως οι άλλοι χιπστεράδες, της Αθήνας, και αυτό φτάνει. Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται και οι ντόπιοι Μυκονιάτες. Γύρω γίνεται χαμός, οι επισκέπτες περνάνε τέλεια, αλλά εμείς συνεχίζουμε τη δουλίτσα μας. Οι φοιτητές του Παντείου, πάντως, δεν ξέρω αν συνεχίζουν να μένουν στο Κουκάκι με τόσο υψηλά ενοίκια. Μάλλον έχουν μετακινηθεί προς Καλλιθέα μεριά. Αυτά, για να είμαστε λίγο ρεαλιστές». (Σχόλιο του bcool) ☛ Για το ρεπορτάζ «Τι συμβαίνει με τα αδέσποτα στην Ελλάδα;» του Δημήτρη Κυριαζή: «Στην Ελλάδα υπολογίζεται πως υπάρχουν περί τα 3.000.000 αδέσποτα. Η κρίση έχει αναγκάσει ή έχει δώσει, τέλος πάντων, το άλλοθι σε κάποιους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα ζώα τους. Δεν μου αρέσει η “βιομηχανία” που βγάζει τις ράτσες των σκυλόγατων για διάφορους λόγους, αλλά ακριβώς επειδή στην Ελλάδα ζούμε, ό,τι και να γίνει, ακόμα και υποχρεωτική στείρωση, σίγουρα πολλά ζώα δεν θα στειρωθούν και θα πεταχτούν στον δρόμο, αναπαράγοντας εν τέλει το είδος. Άντε, βαριά-βαριά, με τις στειρώσεις να επιτευχθεί ο έλεγχος του πληθυσμού – όχι ότι θα εξαφανιστούν τα αδέσποτα, μην τρελαθούμε τώρα. ΥΓ.: Στο Σύνταγμα αρκετά σκυλιά δεν φαίνονται ιδιαιτέρως υγιή, είναι πολύ νωχελικά και υπέρβαρα, επειδή ταΐζονται με σαβούρα (ψωμιά/τυρόπιτες), έχουν κολλημένες τσίχλες πάνω τους, πίνουν βρομόνερα κ.λπ. Όχι, δεν μου φαίνεται ακριβώς ειδυλλιακή η εικόνα». (Σχόλιο απ’ το βλαχάκι (το))

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback533

TO KOYKAKI, TA ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΑΡΤΑΣ

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Για τη συνέντευξη του Αθηναίου της Εβδομάδας Σταμάτη Φασουλή στον Χρήστο Παρίδη: «Πολύ ωραία συνέντευξη, τη διάβασα και στην έντυπη έκδοση, τον εκτιμώ πολύ ως θεατράνθρωπο. Έχει δώσει πολύ ωραίες παραστάσεις στο θεατρόφιλο κοινό. Το μόνο σημείο της συνέντευξης στο οποίο διαφωνώ είναι εκεί που πλέον αρνείται τις ταινίες του Φασμπίντερ. Εγώ λατρεύω τις ταινίες του εν λόγω σκηνοθέτη». (Σχόλιο του κατοίκου μοναχούπολης) ☛ Για το «Συμβουλές και τεχνικές για την εξάλειψη της ακαταστασίας από το σπίτι»: «Οι συμβουλές είναι για ανθρώπους με ήδη OCD στο θέμα. Άμα θέλετε να δείτε τι πάει να πει ακαταστασία, σας προσκαλώ δύο μέρες μετά τη γενική, γιατί κάτι μου λέει ότι με τη λέξη “ακαταστασία” εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Η ταξινόμηση κατά μήκος και τα ταμπελάκια είναι μαθήματα για προχωρημένους. Η ακαταστασία είναι σχεδόν τέχνη, πρέπει κάποιος να έχει ενδώσει ολόψυχα στο χάος και αυτό δεν λύνεται με ταμπελάκια, τα ταμπελάκια είναι το αποτέλεσμα της τάξης και όχι η μεθοδολογία προς την επίτευξη αυτής». (Σχόλιο του Προσωρινώς ο Ποκοπίκος) ☛ Για το «Μια απάντηση στον ανίδεο Βασίλη Τσιάρτα» του Άρη Δημοκίδη στο LiFO. gr: «Είναι ένα ζήτημα στο οποίο η ελληνική κοινωνία είναι λογικό να είναι εντελώς “αγύμναστη”. Έχω στο μυαλό μου ένα τηλεοπτικό προγραμμα, νομίζω στην Αμερική, το “I am jazz”. Επιγραμματικά να πω πως είναι για ένα παιδί στην προεφηβική ηλικία που κάνει τη μετάβαση από το αρσενικό στο θηλυκό. Η νέα άποψη είναι πως η ορμονική θεραπεία ξεκινάει πολύ νωρίς, ώστε να μην προλάβουν να σχηματιστούν τα χαρακτηριστικά του βιολογικού φύλου (στήθος, φωνή, τριχοφυΐα κ.λπ.). Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εννοείται πως ένα παιδί πρέπει να προστατευτεί και όσο γίνεται νωρίτερα να δηλωθεί ορθά η ταυτότητα φύλου του στα επίσημα έγγραφά του. Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται και ζητήματα πρακτικά για τη νομοθεσία σε σχέση με την ψυχολογική και ιατροφαρμακευτική στήριξη αυτών των παιδιών στην εφηβική ηλικία; Ή ξεκινάμε από το 10 και αφήνουμε γι’ αργότερα τα βήματα 1-9; Ζητάω συγγνώμη αν κάνω λάθος, αλλά για ένα τόσο σημαντικό και σοβαρό ζήτημα η ενημέρωση του κοινού θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει μήνες πριν από την ψήφισή του, να είναι ουσιαστική και καθημερινή». (Σχόλιο του/της ms12)

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

12.10.17 – lifo

3

1988, francis bacon - study for a portrait of john edwards

a π ο τ ον σ ταθη τ σ αγκ αρ ουσ ιανο

Editorial

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ διευθυντής εκδοσησ M. Hulot εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου head of digital Βίκυ Καλαντζή art director Χρήστος Τζοβάρας συμβουλοσ σχεδιασμου Γιάννης Καρλόπουλος ––––––

ΔΎΟ ΣΕ ΈΝΑ Όπως μπορεί μπαλώνεται κανείς… Αριστερά, βλέπετε τη «Μελέτη για ένα πορτρέτο του Τζον Έντουαρντς». Πίνακας του 1988. Στο γνώριμο ύφος του ζωγράφου. Το σώμα κυριαρχεί, σε ένα αυστηρό εσωτερικό που μοιάζει με ντιζάιν κελί. Η σάρκα δείχνεται άφοβα. Με το αίμα της, τις φλέβες της – αλλά συγχρόνως φλουταρισμένη. Η στάση είναι οικεία (ένας άντρας πίνει) – κι όμως, το γεγονός έχει κάτι αλλόκοτο. Το πρόσωπο έχει λιώσει από τη βιαιότητα του χρωστήρα – ωστόσο είναι λεπτομερές σαν φωτογραφία, φτάνει στην κοιμισμένη συνείδηση με δριμύτητα και προπαντός έχει μια λεπτότητα απροσδιόριστη. Ο πίνακας (όπως και όλοι οι πίνακες του Μπέικον εκείνης της εποχής) έχει την ένταση του διφορούμενου ή, μάλλον, της ακροβασίας ανάμεσα στη λεπτομερή αναπαράσταση και στην ολοκληρωτική αφαίρεση. Είναι ένα είδος «παιχνιδιού», με το οποίο βρίσκει έκφραση κι ένα συγκεκριμένο αίσθημα του Μπέικον. Το αίσθημα ότι ο άνθρωπος είναι κάτι που όλα παίζονται πάνω του – ένα μυστήριο ύφασμα που πάνω του η Τύχη παίζει ζάρια και γελάει. Ο ίδιος έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ένα εντελώς τυχαίο και ανάξιο ον, αλλά ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο αξίζει να δημιουργήσει ένα είδος μεγαλείου από τον εαυτό του, αρνούμενος οποιαδήποτε σύμβαση (δεν το ’λεγε έτσι ακριβώς, αλλά τέλος πάντων…). Το ίδιο αίσθημα εκφράζει και η ελεγχόμενη παραμόρφωση των προσώπων του. Έτσι όπως ιδιαζόντως τολμηροί γίνονται κυρίως εκείνοι που δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα, ανακαλύπτοντας πράγματα που τα δειλά παιδιά δεν διανοούνται, έτσι και η τύχη μπορεί να βάλει τις ύστατες πινελιές της αλήθειας σ’ ένα ζωγραφισμένο σώμα που έχει εξαντλήσει τα όρια του αληθοφανούς. Τι είναι ο ζωγράφος, φωτοτυπικό; Συχνά ζωγράφιζε μεθυσμένος, για να χάσει τον έλεγχο της συνείδησης. Τρεκλίζοντας να διασχίσει το σκοτάδι. Ακούγεται ίσως νευρωτικό, αγχώδες. Και είναι. Μοιάζει με τον εμφύλιο που έχουν κηρύξει κατά τον Κέσλερ τα εγκεφαλικά μας ημισφαίρια (σε εκείνο το καταπληκτικό βιβλίο του που ξεχάστηκε, το Ιανός). Μοιάζει με την παράλογη αρχή του χριστιανισμού, «Τόλμα να πέσεις στο κενό για να σε πάρει ο Θεός στα χέρια του». Είναι φαινομενικά ανεξήγητο πώς και γιατί πρέπει να φτάσεις στον απόλυτο έλεγχο για να τον χάσεις (έστω από κούραση). Κι όμως. Μόνο έτσι χωνεύεται δημιουργικά η γνώση του θανάτου. Η γνώση της (απαράδεκτα!) θνητής μας φύσης. Και περιέργως αυτή η γνώση γίνεται το σκοτεινό φόντο, που πάνω του τα σώματα του Μπέικον λάμπουν σε όλο τους τον αισθησιασμό.

4 lifo – 12.10.17

www.lifo.gr

Δεξιά, βλέπετε τον ζωγράφο στην πλήρη του ακμή. Δεκαεφτά χρονών στο Βερολίνο της δεκαετίας του ’20. Έχει άσθμα, έντονο αίσθημα απόρριψης, μοναξιά, προβλήματα από τα ερωτικά του γούστα και αλητεύει στην ξένη πόλη με το επίδομα των τριών λιρών την εβδομάδα από τη μητέρα του. Πίνει, ξεδίνει, κάνει βίζιτες στο ξενοδοχείο Adlon – και ψάχνεται γενικώς. Είναι μαζί αρπακτικός κι αδιάφορος. Συγκεντρωμένος κι έκδοτος. Φιλόδοξος και μελαγχολικός. Υπάρχει κάτι αμφίθυμο στο πρόσωπο του νεαρού κυρίου – διπολικό, θα λέγαμε, αν βλέπαμε και τ’ άλλο μάτι (lol). Υπάρχει η ελεγχόμενη απελπισία των προσώπων που θα ζωγραφίσει αργότερα. Το stay still που λέει στην καρδιά του ο Έλιοτ, μαζί με την κραιπάλη που σχεδόν κανείς δεν τη διαλέγει. Τον διαλέγει. Για να μην το κάνουμε νιανιά, ας πούμε συμπερασματικά ότι υπάρχει αυτό που υπάρχει σε κάθε σοβαρό άνθρωπο όταν ξυπνάει κάθε πρωί και σηκώνεται από το κρεβάτι του, αποφασίζοντας να ζήσει. Γνωρίζοντας πού οδηγεί όλο αυτό. Και αποφασίζοντας να το ψιλοξεχάσει, κάνοντας ψιλά την αιωνιότητα με ωραίες στιγμές, άσχημες στιγμές, στιγμές βαρεμάρας. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αυτή η αγεφύρωτη διαφωνία κορμιού και χρόνου (ονείρων και πραγματικότητας) είναι εκείνη που τον οδηγεί στην τελική ακροβασία ανάμεσα στο αφαιρετικό και την αναπαράσταση. Το ελεγχόμενο και το τυχαίο. Το λεπτομερές και το παραμορφωμένο. Είναι μια ακροβασία ψυχοβγαλτική, που υψώνει τις «ανάπηρες» μορφές του στον χώρο μιας σύγχρονης, ταπεινής και εκκεντρικής αγιογραφίας.

αρχισυντακτeσ lifo.gr Άρης Δημοκίδης Θανάσης Χαραμής προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας Άγγελος Παπαστεργίου –––––– συντακτική ομάδα Columnists: Νικόλας Σεβαστάκης Θοδωρής Αντωνόπουλος Δημήτρης Πολιτάκης Δημήτρης Κυριαζής Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Τάσος Μελεμενίδης Θέατρο: Λουίζα Αρκουμανέα Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη Σύνταξη: Αλέξανδρος Διακοσάββας Μερόπη Κοκκίνη Βασίλης Καψάσκης Νινέττα Γιακιντζή Φιλιώ Ράγκου Χριστίνα Γαλανοπούλου Πάνος Μιχαήλ Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Λένα Φουτσιτζή Θεόφιλος Δουμάνης φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης Πάρις Ταβιτιάν Freddie F. assistant art director Rinétta Κοσκινίδου διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– senior direct market manager Κώστας Μαντάς ρroject μanagerdirect market Αριέττα Μελισσινού direct market managers Γιώργος Λυκουργιώτης Ισιδώρα Γενούζου υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Μάγδα Τζακώστα οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

www.facebook.com/stathis.tsagar

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Άλκηστις Γκούμα εξωτερικες εργασιες Άκης Ιωάννου κωδικος εντυπου 7639

12.10.17 – lifo

5

6 lifo – 12.10.17

12-18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

επτέμβριος του 2015 και το κόμμα της Ένωσης Κεντρώων λαμβάνει ποσοστό 3,44%, με αποτέλεσμα ο γραφικός πολιτικός Βασίλης Λεβέντης να μπει για πρώτη φορά στη Βουλή. Από το 1993 συμμετείχε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, χωρίς ποτέ να καταφέρει να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή, ενώ οι περισσότεροι τον ήξεραν μόνο για τις μεταμεσονύκτιες πολιτικές εκπομπές του σε κανάλια χαμηλής τηλεθέασης.

Φ

ραπέδες, φαγητά και τηλεφωνικές φάρσες, όλα σε ζωντανή μετάδοση, προσφέροντας απεριόριστο γέλιο στο τηλεοπτικό κοινό. Ιστορικές έχουν μείνει οι εκπομπές του στις οποίες, ουρλιάζοντας, απειλούσε θεούς και δαίμονες αν έκλειναν το Κανάλι 67, λέγοντας: «Αλήτες, καθάρματα στη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι φουστανελάδες, ζητώ από τον Θεό να πεθάνουν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αν υπάρχει Θεός να πεθάνουν κι οι δυο τους». Επίσης, θυμόμαστε και μια συνέντευξή του στην εκπομπή «Προφίλ» με τον δημοσιογράφο Πάνο Παναγιωτόπουλο, κατά τη διάρκεια της οποίας του είχε προσφερθεί μια πίτσα.

Ε

ίναι ο άνθρωπος που το 1984 ίδρυσε το πρώτο οικολογικό κόμμα στην Ελλάδα, το 1986 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων, λαμβάνοντας 2.352 ψήφους, ποσοστό 0,57%, ενώ τον Ιούνιο του 1989 συμμετείχε ως υποψήφιος της ΝΔ στη Β’ Αθηνών, αποσπώντας 5.212 σταυρούς προτίμησης, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί.

Α

λλά και αργότερα, τον Απρίλιο του 2013, στην εκπομπή «Πολιτικός Μαραθώνιος» με θέμα το μεταναστευτικό, αξέχαστο έμεινε το βίντεο με την «Αννούλα», που έκανε λάθος και ξαφνικά ακούστηκε on air rave μουσική. Ο Βασίλης Λεβέντης εκνευρίστηκε λέγοντας: «Αννούλα, παιδί μου, γιατί ήρθες και πειράζεις εκεί; Μας χαλάσανε την εκπομπή τώρα. Ρε πούστη μου,

ήρθε και κάτι πείραξε και άρχισε μουσική εκεί».

Κ

αι στο παρελθόν όμως οι δηλώσεις του δεν είχαν περάσει απαρατήρητες. Πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου είχε πει: «Η Ελλάδα είναι ένα αχούρι χωρίς δημοκρατία. Ένα φασιστικό αχούρι». Και συνέχισε: «Ποιον θα βάλουμε πρωθυπουργό; Τον Σαμαρά; Τον κλητήρα των ξένων που έχει εξευτελίσει τη χώρα; Να βάλουμε πρωθυπουργό τον Βενιζέλο; Με το πομπώδες παράστημά του μοιάζει με δικτάτορα, λες και θα στείλει να μας συλλάβουν όλους, σαν να είναι λοχίας. Τι είναι αυτό; Ο άνθρωπος δεν κάνει για πολιτική».

Τ

ο τελευταίο χτύπημα ήρθε στην προχθεσινή συζήτηση που αφορούσε το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου, όπου ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων δήλωσε από το βήμα της Βουλής: «Για εμάς, ότι ο κ. Τσίπρας τα κάνει όλα τάκα-τάκα, χωρίς διαβουλεύσεις, και ότι βάζει τα συμφέροντα μιας ασήμαντης ομάδας ανθρώπων – νομίζω ότι είναι ψυχασθένεια αυτό που έχουν. Εγώ είμαι υπέρ να τους δώσουμε συντάξεις, εργασία, να αυστηροποιήσουμε το θεσμικό πλαίσιο αν κάποιος τούς κάνει bullying, να τους στηρίξουμε, αλλά αυτό να μην τους το δώσουμε». Στη συνέχεια συμπλήρωσε: «Το να αλλάζει ο άνθρωπος τη φύση του είναι ανώμαλο πράγμα».

Τ

ον Ιανουάριο του 2016 τα έβαλε με τους βουλευτές του ΚΚΕ, φωνάζοντας από το βήμα της Βουλής: «Εγώ είμαι λαγός του Τσίπρα, όπως λέτε; Εσείς κάνατε κυβέρνηση με τον Μητσοτάκη και φάγατε ντολμαδάκια στη Μαρίκα. Εσείς γίνατε λαγοί το ’89... Εγώ δεν είμαι Φλωράκης. Ο Φλωράκης το 1989 πήγε με τον Μητσοτάκη και αντί να θέσει (sic) για την απλή αναλογική πήραν συντάξεις εθνικής αντίστασης οι δικοί του. Με αυτό τον τρόπο πληρώθηκε το ΚΚΕ».

Λ

ίγες μέρες πριν, σε συνέντευξή του σημείωνε για τον πρωθυπουργό: «Μια σοβαρή κυβέρνηση, όταν δεν μπορεί να υπογράψει παράλογες απαιτήσεις, φεύγει. Αν δεν είναι σοβαρή, υπογράφει τα πάντα και μένει. Πού να προβλέψω ότι ο Τσίπρας είναι ξεβρακώστρας και υπογράφει τα πάντα για να μείνει στην εξουσία;».

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ... (ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ)

Σ

TalkoftheTown

βασιλησ λεβεντησ

TheBuzz απο τον γιαννη πανταζοπουλο

12.10.17 – lifo

7

TalkoftheTown

Πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό υψώνουμε τον πήχη και καλλιεργούμε το βλέμμα εκείνων που δεν είναι σχετικοί. Αυτό σημαίνει ομορφιά στην πόλη, βελτίωση του δημόσιου χώρου, καλλιέργεια της αισθητικής.

Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΦΌΒΟ

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

Η Εκκλησία μίλησε και μιλάει για όλα, αλλά το θέμα μας δεν είναι η ελευθερία της γνώμης.

8 lifo – 12.10.17

«Έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να μιλάμε, αλλά φυσικά εμείς δεν νομοθετούμε» λένε από την Εκκλησία κάθε φορά που προκύπτουν τριβές στις σχέσεις της Ιεραρχίας με την πολιτική εξουσία. Τα ίδια περίπου λόγια είχαμε ακούσει τη δεκαετία του ’90 και αργότερα, και πιο πρόσφατα. Συνήθως, μάλιστα, οι άνθρωποι της Εκκλησίας προσθέτουν (και εδώ έχουν δίκιο) ότι η Εκκλησία δεν είναι ένα ανθρωπιστικό σωματείο ή μια απλή κοινωνική οργάνωση πλάι στις άλλες. Έχει μεγάλο ιστορικό και μεταφυσικό βάθος και δεν πρέπει να την ταυτίζουμε με τη διοίκηση και τη γραφειοκρατία της. Η Εκκλησία, λοιπόν, θα μιλάει και εύλογα θα υπερασπίζεται την πνευματική ισχύ της στην ελληνική κοινωνία, παραπέμποντας σε συγκεκριμένες παραδόσεις. Όμως η Εκκλησία δεν είναι η κοινωνία ούτε το έθνος. Και ο λαός που αναφέρεται στο Σύνταγμα και στην πολιτική συζήτηση δεν είναι το ίδιο πράγμα με το ποίμνιο ή το χριστεπώνυμο πλήθος. Γι’ αυτόν το λόγο η Εκκλησία δεν μπορεί να διεκδικεί ιδεολογική ηγεμονία στις πρακτικές πολιτικές αποφάσεις για τη ζωή μας. Ούτε να απαιτεί να δικαιωθούν πολιτικά οι δικές της αντιλήψεις για την αρετή και το κακό, το φυσιολογικό και το ανώμαλο, τη σωτηρία ή την απώλεια της ψυχής. Πολύ πιο σοβαρό είναι όμως το ότι η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ήδη πάρει θέση και ότι αυτή η θέση είναι σαφέστατα ιδεολογικά φορτισμένη. Αναφέρω κάποια παραδείγματα. Θεωρεί, για παράδειγμα, τη «δυτική αντίληψη» για το άτομο έναν ψυχρό και βλαβερό ατομικισμό. Λογαριάζει, κατά κανόνα, ως πιο κοντινές και φύσει συμμαχικές τις παραδοσιακές κοινότητες του σλάβικου-ανατολικού κόσμου παρά τις νεότερες αστικές κοινωνίες της Ευρώπης. Έχει αντιμετωπίσει αρνητικά πολλές πλευρές της σύγχρονης Ελλάδας, σαν να πρόκειται για κάποια «φράγκικη» (δυτική) αλλοίωση του υγιούς φρονήματος του ελληνικού λαού. Και ενώ είναι αλήθεια πως συχνά η Εκκλησία καταδίκασε τον εθνικισμό ως δυτικόφερτο ιδεολόγημα –ξένο, υποτίθεται, στην πατρώα παράδοση–, τις περισσότερες φορές πολιτεύτηκε αγκαλιά με τους δημαγωγούς εθνικιστές, εξυπηρετώντας όλους τους κρατικούς σχεδιασμούς. Καθηλώθηκε και τελικά βολεύτηκε καλά στην υπεράσπιση του «ελληνισμού», ενώ υποτίθεται ότι ο λόγος και ο σκοπός της είναι οικουμενικοί και υπερεθνικοί. Η εύκολη εθνικοφροσύνη εναλλασσόταν έτσι με μια συγκινητική και βαθιά μεταφυσική γλώσσα, όταν και όπως συνέφερε. Η Εκκλησία, λοιπόν, μίλησε και μιλάει για όλα, αλλά το θέμα μας δεν είναι η ελευθερία της γνώμης. Αν μάλιστα εξαιρέσουμε κάποιους θυμωμένους ή ανόητους που απλώς βρίζουν τους παπάδες (νομίζοντας ότι αυτό τους κάνει cool και φωτισμένους), κανένας δεν θα πει ότι η Εκκλησία είναι μια ΜΚΟ ανάμεσα στις άλλες. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το ρίζωμά της στα συλλογικά βιώματα και στην ελληνική εμπειρία; Φυσικά, οι άνθρωποι μπερδεύουν διαφορετικά πράγματα στην προσπάθειά τους να εκφράσουν τη συμπάθεια ή την αντίθεσή τους. Μιλούν για την Εκκλησία εννοώντας συχνά τα πρόσωπα των μητροπολιτών ή τα περιουσιακά των ναών. Και άλλοτε περνούν με ένα άλμα από τον παπά στα θέματα της πίστης και από κει στη θρησκεία και στις λατρείες. Ούτε αυτά είναι όμως το θέμα μας. Το θέμα είναι η μεγάλη υποκρισία από την πλευρά της ηγεσίας της Εκκλησίας όταν αναρωτιέται: «Μα, εμείς δεν θα μιλάμε για τα κοινωνικά προβλήματα, όταν μιλούν όλοι;». Ξεχνούν όμως πως δεν μιλούν ως διανοούμενοι ή προσωπικότητες του δημόσιου χώρου. Επιδιώκουν να συν-νομοθετήσουν και να ορίσουν τον αυθεντικό ελληνικό τρόπο ζωής. Άλλο είναι η πνευματικότητα που επικαλούνται (η σεβαστή και αδιαμφισβήτητη) και άλλο εκείνο το «έχουμε το 98% των Ελλήνων με το μέρος μας». Αυτό το τελευταίο είναι κανονικό, κοσμικό πολιτικό παιχνίδι. Δεν έχει σχέση με τη θεολογία ούτε με την οντολογία του προσώπου αλλά με συγκεκριμένους αγώνες εξουσίας και επιρροής. Φυσικά, ας μην έχουμε αυταπάτες: δεν υπάρχει σύγχρονη κοινωνία χωρίς αυτούς που την αμφισβητούν και θέλουν να την ελέγξουν. Ο συντηρητισμός, η νοσταλγία για τις πατροπαράδοτες αξίες, ο φόβος για τις ρευστές και «ασαφείς» ταυτότητες, βρίσκονται παντού σε άνοδο. Η κριτική στην υπερμοντέρνα δυναμική των κατακερματισμών και των πολυμορφισμών δεν έχει ούτε μία και μόνο πηγή ούτε μία και μοναδική κατεύθυνση. Η ελληνική Εκκλησία πάει, νομίζω, να πιαστεί από αυτές τις ανησυχίες και να τους δώσει το σχήμα που της ταιριάζει. Στηρίζεται πάντα στον φιλο-εκκλησιαστικό πελατειασμό ενός μέρους της δεξιάς, στην αμηχανία και στον ελιτισμό πολλών φιλελεύθερων και στον φόβο για το πολιτικό κόστος των άλλων. Πάνω απ’ όλα, όμως, παίζει με την άγνοια και τις ανησυχίες απλών ανθρώπων που τους λένε πως όλη η κοινωνία θα παραδοθεί στους γκέι και σε διάφορους άλλους «ανθέλληνες». Δεν μπορούμε να διανοηθούμε το μέγεθος της παραπλανητικής φημολογίας και της φτηνής συνωμοσιολογικής αγυρτείας που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Μόνη ελπίδα πια ο διάλογος με εκείνους που δεν πιστεύουν στον μύθο ότι μας επιβουλεύονται για τις υγιείς, αντιστασιακές μας αξίες. Γιατί αυτός ο μύθος είναι μια άλλη όψη της ρηχής εθνικιστικής κολακείας σαν αυτή που διακίνησαν για χρόνια και οι όψιμοι «φιλελεύθεροι» αυτής της κυβέρνησης.

ΊΡΙΔΑ ΚΡΗΤΙΚΟΎ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΗΝ «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ» ΣΤΟ THE MALL.

Όμως η Εκκλησία δεν είναι η κοινωνία ούτε το έθνος. Και ο λαός που αναφέρεται στο Σύνταγμα και στην πολιτική συζήτηση δεν είναι το ίδιο πράγμα με το ποίμνιο ή το χριστεπώνυμο πλήθος.

Με τι κριτήριο επιλέξατε την κάθε συνεργασία; Αναζήτησα και επιδίωξα μια πλουραλιστική ισορροπία στις τάσεις και στις θεματικές του προγράμματος του «Art Take Over». Με την επιθυμία να υπάρχουν τόσο ιστορικές όσο και σύγχρονες εικαστικές εκθέσεις αλλά και εικαστικά εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους –το στοιχείο της διάδρασης ήταν μείζον ζητούμενο κατά τον σχεδιασμό–, προσπάθησα να κατανείμω όσα εν τέλει υλοποιήσαμε ανά όροφο, έχοντας σε κάθε περίπτωση γνώση της ταυτότητας του εκάστοτε ορόφου. Έτσι, για παράδειγμα, οι δράσεις για τα παιδιά καθώς και το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης με τα εκθέματά του φιλοξενούνται στο ισόγειο, όπου βρίσκονται πολλά παιδικά καταστήματα, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα φιλοξενείται κοντά στις μπουτίκ των γυναικείων ενδυμάτων του δεύτερου ορόφου και τα αρχεία της Finos Film κοντά στην είσοδο των κινηματογράφων. Κατά τα άλλα, μοιράσαμε τις υπόλοιπες δράσεις σεβόμενοι τη δομή του χώρου και αναζητώντας το ιδανικό σημείο για τους ζωγραφικούς πίνακες, τη φωτογραφία, τα εικαστικά ενδύματα, τα γλυπτά, τη δράση «Shopping Bag» κ.λπ. Μιλήστε μας για τις εκθέσεις που θα δούμε από 6 ως 21 Οκτωβρίου. Οι εκθέσεις βρίσκονται σε οργανικό διάλογο με τη δομή και το περιεχόμενο κάθε επιπέδου του εμπορικού κέντρου. Οι επισκέπτες θα παρακολουθήσουν ολοκληρωμένα αφιερώματα, παρουσιάσεις και εκθέσεις σημαντικών πρωτότυπων έργων, όπως αυτά του Γιώργου Ζογγολόπουλου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου καθώς και δεκάδων άλλων διακεκριμένων καλλιτεχνών. Το κοινό θα μπορέσει επίσης να παρακολουθήσει πολλές ακόμη ενδιαφέρουσες εκθέσεις, όπως η «Ελληνική μόδα από τις συλλογές του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος», η έκθεση «Καρέ Καρέ: Ο μαγικός κόσμος της Finos Film» με σπάνιο υλικό και συλλεκτικά αντικείμενα από τα αρχεία της εταιρείας ή η έκθεση του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης με τίτλο «Οι μεγάλοι ζωγράφοι από το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης». Το σύγχρονο εικαστικό πρόγραμμα του «Art Take Over» περιλαμβάνει εκθέσεις ζωγραφικής και κατασκευής, γλυπτικής και εικαστικού ενδύματος, ενώ παράλληλα διοργανώνεται διαγωνισμός ασπρόμαυρης θεματικής φωτογραφίας με τίτλο «Οι μικρές νεκρές φύσεις της Αθήνας» σε συνεργασία με τη δυναμική ψηφιακή κοινότητα «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» και συντονισμό του ιδρυτή της, δημοσιογράφου Νίκου Βατόπουλου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο «Αγορά / Agora», που πραγματοποιείται με τη συμμετοχή τριάντα διακεκριμένων καλλιτεχνών. Επίσης, οι επισκέπτες θα δουν την ομαδική εγκατάσταση εικαστικού ενδύματος με τίτλο «Fashion Tales», ενώ στο 2ο επίπεδο του The Mall Athens φιλοξενείται «Έκθεση Σύγχρονης Γλυπτικής». Μια ακόμα ενδιαφέρουσα έκθεση είναι αυτή με τίτλο «Shopping Bag», που με την επιμέλεια της product designer Χριστίνας Σκουλούδη συγκεντρώνει εικαστικούς και designers που μεταμορφώνουν μια λευκή χάρτινη σακούλα σε αυτοτελές χρηστικό αντικείμενο ή αντικείμενο τέχνης.

ΦΩΝΗΛΑΟΥ

α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

12.10.17 – lifo

9

TalkoftheTown

ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΏΝ ΜΆΣ ΑΦΟΡΆ ΌΛΟΥΣ Από τα δάση του Αμαζονίου και τη συμμετοχική πλατφόρμα της Βαρκελώνης έως τις ταράτσες των Εξαρχείων.

UrbanLife

α π ό τ ο ν δ η μ ή τρ η κ υ ρι αζ η

Η Συμμαχία των Κοινών είναι ένα σημείο συνάντησης προσώπων και συλλογικοτήτων που ασχολούνται με τα κοινά αγαθά και την κοινωνική & αλληλέγγυα οικονομία.

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί παγκοσμίως η συζήτηση γύρω από τα κοινά και τη διαχείρισή τους σε τοπικό επίπεδο, μια συζήτηση που μπορεί να εκτείνεται από τα παρθένα δάση του Αμαζονίου και τους Ινδιάνους Καγιαπό που αρνούνται να φύγουν από τη γη τους ως τις ταράτσες των Εξαρχείων. Είναι μια συζήτηση με ξεκάθαρη πολιτική χροιά, καθώς οι περισσότεροι που συμμετέχουν σε αυτήν στέκονται ως έναν βαθμό κριτικά απέναντι στις δυνάμεις της αγοράς και υποστηρίζουν ότι στις μέρες μας ζούμε μια νέα εποχή περιφράξεων, όπως εκείνη στις απαρχές της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, όταν οι ευγενείς της Αγγλίας περιέφραξαν τεράστιες εκτάσεις κοινοτικής γης, μετατρέποντάς την σε ιδιωτική. Ως κοινά ορίζονται τα αγαθά από των οποίων τη χρήση δεν μπορεί να αποκλειστεί κανείς, που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα πολλοί, να τα μοιραστούν με άλλους. Χωρίζονται σε φυσικά κοινά (νερό, αέρας, δάση, ποτάμια, σπόροι, άγρια ζωή, ενεργειακοί πόροι κ.λπ.) και ανθρωπογενή (γλώσσα, παράδοση, λαϊκή τέχνη, πληροφορίες κ.λπ.). Η κριτική απέναντι στην υπεράσπιση της ελεύθερης χρήσης των κοινών συνοψίζεται στο θεώρημα της «τραγωδίας των κοινών», που με λίγα λόγια υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι φύση ιδιοτελής, αν τα αγαθά δεν είναι ιδιωτικά αλλά ελεύθερα και κοινά, τότε καταστρέφονται, γιατί τα άτομα, ορθολογικώς σκεπτόμενα, επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν το ατομικό τους συμφέρον. Το συνηθισμένο παράδειγμα που χρησιμοποιείται για να τεκμηριωθεί η παραπάνω αφήγηση είναι οι βοσκότοποι. Ένας βοσκός, στην προσπάθειά του να μεγιστοποιήσει τα οφέλη του, θα υπερβοσκήσει το κομμάτι γης και θα το καταστρέψει. Ως απάντηση σε αυτή την κριτική προωθείται η διαχείριση των κοινών με κανόνες που θεσπίζονται με συνεργατικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες από τους χρήστες και τις κοινότητες, με στόχο να αποθαρρύνεται η επιδίωξη της αύξησης του ατομικού οφέλους και να μεγεθύνεται το κοινωνικό-συλλογικό όφελος, αποφεύγοντας το κοινωνικό κόστος, δηλαδή την υπερεκμετάλλευση των πόρων. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε η Συμμαχία των Κοινών, μια ομάδα που λειτουργεί ως σημείο συνάντησης προσώπων και συλλογικοτήτων που ασχολούνται με τα κοινά αγαθά και την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, διοργάνωσε στη Σχολή Καλών Τεχνών ένα φεστιβάλ με 9 εκδηλώσεις και στρογγυλά τραπέζια, 29 παρουσιάσεις, 7 συμπράξεις, 13 workshops και πολλά ακόμα. Στόχος ήταν να αποτυπωθεί ο υπαρκτός

10 lifo – 12.10.17

κόσμος των κοινών στη χώρα μας αλλά και να εντοπιστούν οι δυνατότητες, οι προκλήσεις και οι πρακτικοί τρόποι αντιμετώπισής τους. Για παράδειγμα, στη συζήτηση με τίτλο «Πόλη – Δήμος – Κοινά: Εξεγερμένες πόλεις την εποχή της κρίσης» και διεθνείς ομιλητές, όπως ο Steven Forti από τη συμμετοχική πλατφόρμα «Barcelona en Comύ», η οποία κέρδισε τις τελευταίες δημοτικές εκλογές στη Βαρκελώνη, αναδείχθηκαν μορφώματα και ιδέες που αναδεικνύουν την πόλη, την κοινότητα και τη γειτονιά ως προνομιακούς χώρους άσκησης και ανάπτυξης της δημοκρατίας. Ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ ήταν και το «Εγχείρημα Πουλιά». Ζήτησα να μάθω λίγο περισσότερα γι’ αυτό από το μέλος της ομάδας Πάρι Λεγάκη. «Το “Εγχείρημα Πουλιά” γεννήθηκε πριν από έναν χρόνο σε μια ταράτσα των Εξαρχείων, βλέποντας και βιώνοντας το ηλιοβασίλεμα της πόλης και τα πουλιά. Εκεί ψηλά ήρθε η ιδέα να γεμίσουν οι ταράτσες με τα όνειρα των κατοίκων για τη γειτονιά τους. Στον άδειο χώρο των ταρατσών, σε ένα άλλο επίπεδο της πόλης, που ξεχνάμε πως υπάρχει, να συναντηθούν οι κάτοικοι και να εκφραστούν. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό έργο που ξεκίνησε με τη σύσταση μιας διεπιστημονικής ομάδας που ερευνά τις έννοιες του χώρου, της μνήμης, της φαντασίας, της ελευθερίας και των ορίων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Μέσα από τη συζήτηση και το μοίρασμα η ομάδα επιδιώκει να εντοπίσει τους λόγους που μπορούν να κάνουν κάποιον από τους δρόμους της γειτονιάς ν’ ανέβει. Συνυπάρχουν η τάση για κυριαρχία, φυγή και αναλογισμό. Οι ταράτσες αποτελούν ενδιάμεσα (liminal) σημεία της πόλης, τα οποία μέχρι στιγμής λειτουργούν ως χώροι και όχι ως τόποι. Αυτό που διαχωρίζει την έννοια του χώρου από αυτήν του τόπου είναι κυρίως η αίσθηση της οικειότητας. Έτσι, επιθυμούμε να μεταμορφώσουμε την ταράτσα από χώρο σε τόπο, από rooftop σε roof-topo. Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την τέχνη, σκοπός είναι να κινητοποιήσουμε τους ανθρώπους της γειτονιάς και να διευρύνουμε τα όρια της οικειότητας και της ατομικής έκφρασης. Οραματιζόμαστε όλη αυτή η αναζήτηση να οδηγήσει σε ένα συμμετοχικό βίωμα που θα γεμίσει τους άδειους χώρους των ταρατσών με προσωπικές αφηγήσεις, ομαδικά τραγούδια, συλλογικές φυτέψεις και όνειρα. Που θα ενδυναμώσει τη συλλογική μνήμη και το κοινωνικό φαντασιακό. Καλούμε όσους μένουν στα Εξάρχεια αλλά και όσους τα αγαπούν να αγκαλιάσουν το εγχείρημα αλλά και να συμμετάσχουν ενεργά σε αυτό. Μπορούν να μας βρουν στο Facebook “Εγχείρημα Πουλιά - Birds Project”».

Το «Εγχείρημα Πουλιά» γεννήθηκε πριν από έναν χρόνο σε μια ταράτσα των Εξαρχείων, βλέποντας και βιώνοντας το ηλιοβασίλεμα της πόλης και τα πουλιά. Εκεί ψηλά ήρθε η ιδέα να γεμίσουν οι ταράτσες με τα όνειρα των κατοίκων για τη γειτονιά τους.

28΄ με τον

Ψαραντώνη Ο Kρητικός μουσικός με το διαπεραστικό βλέμμα μιλάει λίγο και μόνο γι’ αυτά που ξέρει καλά. Για όσα τον κάνουν να νιώθει άνετα, για τη μουσική, για την ελληνική παράδοση, για την πολυαγαπημένη του λύρα, για την Κρήτη, για τον αδερφό του, τον Νίκο Ξυλούρη. κ ει μεν ο: βα σιλ ης καψασκης φ ω τογραφ ι α : π αρις ταβιτιαν

12.10.17 – lifo

11

TalkoftheTown Θα περίμενε κανείς μια διαφορετική, πιο πληθωρική ιδιοσυγκρασία από έναν άνθρωπο που προσκαλούν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού και τον προλογίζουν ως την «κραυγή των θεών». Τον Τζίμι Χέντριξ της ελληνικής λύρας, όπως τον περιγράφει το World Music Institute. Τον άνθρωπο που ο φίλος του Νικ Κέιβ καλεί να παίξει μαζί του και ισχυρίζεται ότι τον ακούει στο σπίτι του. Και όμως, ο ίδιος, όταν δεν βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο, μοιάζει περισσότερο με ψάρι έξω από το νερό. Τον συνάντησα στα πεταχτά σε ένα μουσικό στούντιο στην Αγία Παρασκευή ανάμεσα στις πρόβες για τη μεγάλη συναυλία που ετοιμάζεται να δώσει παρέα με τους φίλους του στο κλειστό του Tae Kwon Do, στο Φάληρο. Στα διαλείμματα περπατά νευρικά πέρα-δώθε με τα χέρια στις τσέπες ή απλώς κάθεται, παίζει με το κομπολόι του και ακούει τους άλλους που ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες της βραδιάς. Πετά πού και πού κάποια κουβέντα ή κάποιο αστείο, παινεύει τους μουσικούς για τη δεξιοτεχνία τους, μα την περισσότερη ώρα παραμένει

Σε όλα τα φεστιβάλ του εξωτερικού εμένα παίρνουν. Πήγα στη Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων, ανέβηκα επάνω, έπαιξα ένα κομμάτι και γίνηκε βουή. Και λέει ο παρουσιαστής “αυτή είναι η τέχνη της αρχαίας Ελλάδας”.

12 lifo – 12.10.17

σιωπηλός και το βλέμμα του χάνεται· κάπου ταξιδεύει. Όταν, όμως, τον φωνάζουν πίσω στο στούντιο για να προβάρει τα κομμάτια του, αυτή η ασκητική φιγούρα με τα μακριά γκρίζα μαλλιά και τα πυκνά γένια μεταμορφώνεται στο αγρίμι από την Κρήτη που μάθαμε από τις συναυλίες του. Είναι λες και τρέφεται από την ίδια τη μουσική. Στις πρώτες νότες παίρνει ζωή και όλα μοιάζουν να βγάζουν νόημα για κείνον. Κλείνει τα μάτια, στρέφει το κεφάλι στο πλάι και από κάπου βαθιά μέσα του αναδύεται αυτός ο τόσο ιδιαίτερος και σχεδόν πρωτόγονος λυγμός του, παλιός όσο κι ο κόσμος. «Πού πάω όταν κλείνω τα μάτια;» επαναλαμβάνει σαν να μην άκουσε καλά την ερώτησή μου. «Πας εκεί που θες, σε μέρη». Και είναι μάλλον έτσι. Όταν τραγουδάει, χάνεται, κλείνεται σ’ έναν δικό του κόσμο. Κανείς από τους μουσικούς που τον συνοδεύουν στην πρόβα δεν ρωτά πώς ακριβώς θέλει να πει το τραγούδι ή τι θα κάνει μετά. «Απλώς ακολουθούμε τον Ψαραντώνη» λέει ο μαέστρος και όλοι τους νεύουν καταφατικά το κεφάλι σαν να καταλαβαίνουν. Ο μικρότερος αδερφός του Νίκου Ξυλούρη γεννήθηκε το 1942 στα Ανώγεια της Κρήτης και έμαθε να παίζει λύρα από πολύ μικρός. Σε ηλικία 13 ετών έπαιξε για πρώτη φορά σε γιορτή. «Στο χωριό παίζαμε τη λύρα. Κάποιος που ετοιμαζόταν να γίνει γαμπρός μάς είχε ακούσει, του άρεσε ο σκοπός και μου ζήτησε να πάω να παίξω στον γάμο του. Νόμιζα πως κάμει καλαμπούρι. Του απάντησα “άμα το λες αλήθεια, άμε να το πεις στον μπαμπά μου”. Του το είπε, αυτός πείστηκε και πήγαμε. Παίζαμε όλη τη νύχτα. Εκεί ήταν μια παρέα από τις Κορφές και μας ζήτησε να πάμε σε μια βάφτιση. Και πήγαμε κι εκεί. Και κάτσαμε μια βδομάδα και γλεντούσαμε κάθε βράδυ. Ωραία χρόνια, παιδί μου». Ο Ψαραντώνης έβγαλε το πρώτο του 45άρι το μακρινό 1964. Κι όμως, παρότι τραγουδάει και παίζει λύρα 60 χρόνια τώρα, είναι οι νέοι που τρέχουν να τον δουν όπου κι αν εμφανίζεται. Ο ίδιος έχει την

εξήγηση γι’ αυτό το παράδοξο φαινόμενο. «Τα νέα παιδιά με ακούν, προσανατολίζονται και μαθαίνουν από πού είναι. Μαθαίνουν την παράδοση, που είναι πάντα παρούσα». Και αυτή είναι και η συμβουλή του προς τους νέους μουσικούς αλλά και τα εκατοντάδες παιδιά που, όπως λέει, παίζουν σήμερα λύρα. «Όταν με ρωτούν, τους λέω να αγαπούν την παράδοση, γιατί εκεί είναι η τέχνη, η ρίζα του κάθε λαού. Μπορεί να τη χτυπούν, αλλά αυτή θα αντιστέκεται. Αυτά που μας φέρνουν απ’ έξω δεν κρατούν πολύ καιρό. Η παράδοση κρατάει για πάντα. Χωρίς ρίζα, δεν υπάρχει ούτε φύλλο ούτε καρπός. Η παράδοση είναι η τέχνη του λαού, η πίστη του». «Και σεις πού πιστεύετε;» τον ρωτάω αντανακλαστικά. «Στη φύση πιστεύω» μου απαντά με σιγουριά και προσθέτει: «Η φύση, παιδί μου, είναι ο Θεός μας. Ο παλμός, ο ρυθμός της, τα στολίζει όλα. Χωρίς παλμό και ρυθμό, δεν υπάρχει μουσική. Ούτε δέντρο υπάρχει χωρίς την εργασία της φύσης. Παλμός κανονικός. Αυτό είναι η μουσική. Το κύμα, ο αέρας. Άμα δεν υπάρχει παλμός, δεν υπάρχει ούτε θάλασσα ούτε τίποτα. Όλα γίνονται με τον παλμό». Κάποια στιγμή ήρθε στο στούντιο και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για να κάνουν πρόβα τα κομμάτια που θα πουν μαζί. Ένα από αυτά είναι το « Ήτανε μια φορά» του Νίκου Ξυλούρη. Παρότι έχουν περάσει 37 χρόνια από τον θάνατό του, το πρόσωπο του Ψαραντώνη φωτίζεται κάθε φορά που μιλάει για τον αδερφό του. Αυτού του είδους τα τραύματα δεν επουλώνονται ποτέ. «Δεν ξεχνιέται ο Νίκος. Λείπει σε όλη την Ελλάδα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο σωστός και ωραίος ήτανε. Αστείος, καλή παρέα. Αφού τον έλεγε η Καρέζη “αρχάγγελο”. Ήταν και αρχάγγελος, δεν ήταν;». Άλλωστε, με τη λύρα του Νίκου έμαθε να πρωτοπαίζει. «Όταν ήταν στο δημοτικό σχολειό ήθελε λύρα και του πήρε ο πατέρας μου. Εγώ ήμουν πέντε χρονών. Σιγά-σιγά, ακούγοντας τους άλλους, τους μεγαλύτερους, μαθαίναμε κι εμείς. Κάποια στιγμή έπιασα τη λύρα του κι έπαιξα έναν σκοπό. Ήρθε ο Νίκος από πάνω, στο δωμάτιο, αλλά δεν με ενόχλησε. Στάθηκε πίσω από την πόρτα και με άκουγε. Κάποια στιγμή την άνοιξε σιγά-σιγά, εγώ πήγα ν’ αφήσω τη λύρα στο κρεβάτι και ρώτησε “τι είναι αυτό που παίζεις; Ωραίο ήχο βγάνει”. Έπειτα μου είπε: “Εδώ στο κρεβάτι θα κάθεσαι άμα πιάνεις τη λύρα, να μη μου κάνεις και ζημιά. Γιατί βγάζεις καλό ήχο”». Όπου και αν πηγαίνει στο εξωτερικό, ο κόσμος σπεύδει να τον ακούσει κι ας μην καταλαβαίνει τι λένε οι στίχοι των τραγουδιών του, αν μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη ή την ομορφιά της φύσης. «Δεν έχει σημασία που δεν ξέρουν τα λόγια. Ακούν τον ήχο. Βλέπουν την έκφραση, την ωραία εικόνα. Οι ξένοι μουσικοί με καλούν στο δωμάτιο να παίξουμε μαζί. Μπαίνει η λύρα και να δεις πώς κάνουν. Πήραν συνήθειο και μου τη φιλούν όταν παίζω. Του Θεού το όργανο». Η ελληνική παράδοση και η ιστορία της αρχαίας Ελλάδας μπλέκεται συχνά στα λόγια του Ψαραντώνη και αυτό είναι που φαίνεται να τον ενοχλεί περισσότερο, πως στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε καλά την Ιστορία μας. Τουλάχιστον όχι όσο οι ξένοι. «Σε όλα τα φεστιβάλ του εξωτερικού εμένα παίρνουν. Πήγα στη Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων, ανέβηκα επάνω, έπαιξα ένα κομμάτι και γίνηκε βουή. Και λέει ο παρουσιαστής “αυτή είναι η τέχνη της αρχαίας Ελλάδας”. Αυτή είναι η κραυγή της Κρήτης, του νησιού των θέων που όλος ο κόσμος έχει να κάμει. Που από κει ξεκίνησαν όλα. Που η ανθρωπότητα πήγε σε καλύβες. Μινωίτες, Έλληνες είχαν στόλο, μουσική, θέατρο. Μόνο εμείς. Γιατί δεν τα λένε; Έφυγαν με τα καράβια τους από δω, από την Ελλάδα, γύρισαν τον κόσμο και μας έπαιξαν τη μουσική. Τη λύρα που έπαιζε ο Ορφέας, ο Απόλλωνας, τα τύμπανα των Κουρητών, τους αυλούς, και μας έδωσαν το φως του πολιτισμού. Όσοι λαοί επισκέφτηκαν αυτήν τη χώρα τη μικρή δεν είχαν να δώσουν, παίρνουν και μετά θάνατον. Πώς τα ξέρουν αυτοί; Δεν τα λένε εδώ αυτά τα πράγματα. Έξω ξέρουν την Ιστορία μας και παρόμοια πράγματα λένε παντού. Εδώ δεν μας τα διδάσκουν». Όση ώρα μιλάει καθισμένος απέναντί μου στον δερμάτινο καναπέ, παρατηρώ τα μάτια του. Δεν ταιριάζουν καθόλου με το παρουσιαστικό του. Έχουν μέσα τους κάτι το παράταιρο, μια σπίθα σχεδόν εφηβική, παρότι ο ίδιος συνηθίζει να λέει σε όσους τον ρωτούν στις συνεντεύξεις ότι είναι σχεδόν 100 χρονών. Δεν είναι φυσικά, αλλά μου παραδέχεται ότι θα ’θελε να τα φτάσει. «Και μέχρι πότε θα τραγουδάτε δηλαδή;» τον ρωτάω χαμογελώντας. «Όσο ζω» μου απαντά, και ξέρω ότι λέει την αλήθεια.

Η φύση, παιδί μου, είναι ο Θεός μας. Ο παλμός, ο ρυθμός της, τα στολίζει όλα. Χωρίς παλμό και ρυθμό, δεν υπάρχει μουσική. Ούτε δέντρο υπάρχει χωρίς την εργασία της φύσης. Παλμός κανονικός. Αυτό είναι η μουσική. Το κύμα, ο αέρας.

Η μεγάλη γιορτή του Ψαραντώνη και των καλών του φίλων έρχεται την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου και ώρα 20:30 στο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Tae Kwon Do).

12.10.17 – lifo

13

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

14 lifo – 12.10.17

Ο ΣΤΗΒ ΓΙΑΝΆΚΟΣ ΕΠΙΛΈΓΕΙ 15 ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΜΆΣ ΦΑΝΕΡΏΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΟΥ

O It Went Without Saying, 2010, ακρυλικό σε καμβά, 100U80 εκ.

Η δουλειά μου είναι να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω ενδιαφέροντα θέματα. Ακριβώς όπως ο ηθοποιός ερμηνεύει διαφορετικούς ρόλους.

ö

ò The Choice Was Clear, 2016, laser εκτύπωση σε χαρτί, 100U132 εκ. (πρωτότυπο + 2 a.p.)

ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΉ ΑΝΘΟΛΌΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΌΛΟΥ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΉΣ ΠΟΡΕΊΑΣ ΤΟΥ, ΣΥΝΟΔΕΎΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΛΊΓΑ ΛΌΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΆ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΎΠΤΟΥΝ ΔΙΚΆ ΤΟΥ ΒΙΏΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΈΣ ΑΠΌΨΕΙΣ, ME ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ ΑΔ. ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΊΔΗ

ò Ugly Girl with Big Tits, 2002, μεικτή τεχνική σε χαρτί, 154x111 εκ.

Οι σέξι γυναίκες είναι δώρο Θεού. Πρέπει όμως να θυμάστε ότι έχω ζωγραφίσει και τα «Άσχημα Κορίτσια».

Υπάρχει ένα καρτούν με δύο ηλικιωμένες κυρίες οι οποίες απευθύνονται σε έναν σκυφτό νέο, καθώς μια νεαρή κοπέλα περνά από μπροστά του, και του λένε: «Σφύριξε, βρε ηλίθιε!».

ñ How ya doin’, 1990, ακρυλικό σε καμβά, 102x127 εκ.

Το γέλιο θα μπορούσε να θεωρηθεί μέτρο σύγκρισης για έναν επιτυχημένο πίνακα.

Στηβ Γιανάκος μας πιέζει τα τελευταία 50 σχεδόν χρόνια να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι κάθε σκληρή και παραμορφωτική ερμηνεία της πραγματικότητας είναι πολύ πιο δελεαστική από οποιαδήποτε άλλη ήπια και συγκαταβατική και για τον λόγο αυτό, σε τελική ανάλυση, είναι πολύ πιο ανακουφιστική και εποικοδομητική. Ο Γιανάκος είναι Αμερικανός ελληνικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1938 στο Μπρούκλιν και είναι απόφοιτος του περίφημου Pratt Institute. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και ενώ εντάσσεται στο φάσμα της pop art, από την αρχή της καριέρας του ακολούθησε έναν δικό του δρόμο, που απέκλινε από το κύριο ρεύμα της και τη στενή της σχέση με την αγορά και τα μίντια. Είναι ένας καλλιτέχνης ατρόμητος, ως εάν ο ίδιος να μην έχει συνείδηση της αδιακρισίας των σκέψεων που μεταφέρει στον καμβά, ενώ έχει πραγματικά πλήρη και υπερανεπτυγμένη αντίληψη του τι καταρρακώνει. Επιπλέον, έχει μια εντυπωσιακή ικανότητα στο ψιλό κοσκίνισμα του κόσμου που μας περιβάλλει, στην τερατώδη πλευρά του οποίου, συγχρόνως, δείχνει αξιοσημείωτη αντοχή. Η σεξουαλική επιθυμία, η ανενδοίαστη κλίση προς τα ναρκωτικά και το σύμπαν της βίας είναι μόνο μερικά από τα θέματα που επανεμφανίζονται τακτικά στις συνθέσεις του. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κάθε έργο του αποτελεί ένα χαριτωμένο βάθρο από το οποίο εκτινάσσεται ένας πίδακας δυνάμεων. Και με τη χάρη που διαθέτει κάθε σιντριβάνι, αυτός ο πίδακας, καθώς υψώνεται, χωρίζεται σε δύο ροές ψυχικής ενέργειας, τις οποίες παράγουν δύο διαφορετικές γεννήτριες: η αθωότητα και η λαγνεία. Οι ενέργειες αυτές, ενώ εκπορεύονται ταυτόχρονα από τον καμβά, φαντάζουν σαν να μη γίνονται αντιληπτές από τα πρόσωπα που εικονίζονται σε αυτόν. Ή, ακόμα χειρότερα, τα πρόσωπα ίσως αγνοούν εσκεμμένα αυτές τις δυνάμεις που τα επηρεάζουν. Ως εκ τούτου, ο θεατής καταλήγει κάθε φορά στο ότι ένα πέπλο τραγικής ειρωνείας περιβάλλει τα πρόσωπα της σύνθεσης, επειδή ο ίδιος γνωρίζει κάτι παραπάνω για το ανελέητο των περιστάσεων στις οποίες αυτά έχουν περιέλθει. Κυρίως, όμως, επειδή διαπιστώνει ότι δεν θα γλιτώσουν ποτέ από τις περιστάσεις που τα κρατούν δεσμώτες τους. Η τωρινή έκθεσή του στην γκαλερί ΑΔ είναι «λιτή» όσον αφορά τον αριθμό των εκτιθέμενων έργων, αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ «μεστή» όσον αφορά το μήνυμά της, που αναφέρεται στο διαρκές θρίλερ του Εγώ που καταδιώκεται και κατατροπώνεται από το σκοτεινό τέρας της επιθυμίας. Εστιάζει, επίσης, στις παράλογες περιπτύξεις της σεξουαλικότητας με τον εχθρό της, που είναι το άγχος. Πρόκειται για μια έκθεση που γεννήθηκε από ένα υλικό καλά ωριμασμένο, το οποίο μένει γυμνό, έχοντας βγάλει τον ζεστό χιτώνα της ειρωνείας, με αποτέλεσμα να μη θέτει πλέον πολλές ερωτήσεις, αλλά, αντιθέτως, χωρίς παρακράτηση ενέργειας, να χαρίζει στιβαρές απαντήσεις. Με αφορμή όλα αυτά ζητήσαμε από τον κ. Γιανάκο να επιλέξει μερικά έργα του από το σύνολο της καλλιτεχνικής του πορείας, τα οποία ο ίδιος αγαπά, επειδή κρίνει ότι αποκαλύπτουν κάτι σημαντικό για τον ίδιο. Ιδού οι επιλογές και τα σχόλιά του.

12.10.17 – lifo

15

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Mother and Child, 2012, ακρυλικό σε καμβά, 100x80 εκ.

Two Greek Boys Waiting on Tables, 1983, ακρυλικό σε καμβά, 75U75 εκ.

Το εάν είναι αθώα, βίαιη ή απενοχοποιημένη η εποχή μας εξαρτάται από την ταινία που παρακολουθείτε.

Οι Έλληνες είναι κακομαθημένοι, όπως ακριβώς κι εγώ. Με βοηθούν να αυτοσυγκεντρώνομαι.

ö

Χωρίς τίτλο, 1996, μεικτή τεχνική σε χαρτί, 71U58 εκ.

Αυτό είναι ένα καλό έργο… Γι’ αυτό, προσοχή στους ηλίθιους επιμελητές.

ö

ö

ñ Chubby Boy Sees Chubby Girl, 1981, ακρυλικό σε καμβά, 71U71 εκ.

Εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι. Μερικές φορές το hot-dog είναι νοστιμότερο από την μπριζόλα.

Greek Shit Owner, 1984, ακρυλικό σε καμβά, 108U108 εκ.

Η επιτυχία και η διασημότητα με βοηθάνε να αποπληρώνω λογαριασμούς.

ö

ñ How Else to Explain the Most Important Thing to Understand, 2000, μεικτή τεχνική σε χαρτί, 85U83 εκ.

Αδιάντροπα ερωτικά; Αναμφίβολα ναι. Πρέπει να είναι κανείς ξεχωριστό άτομο για να το εκτιμήσει.

ñ Bird Brain #1, 1984, ακρυλικό σε καμβά, 91U91 εκ.

ò

Oddly Enough She Enjoyed The Dreaming it Allowed Her to Do, 2009, ακρυλικό σε καμβά, 70U100 εκ.

ñ Jewish Fairytale, 2001, μεικτή τεχνική σε χαρτί, 44U40,5 εκ.

Αλλάξτε τον τίτλο, γιατί δεν είναι δικός μου.

16 lifo – 12.10.17

Η εμμονή μου με την αθωότητα και την παιδικότητα οφείλεται στον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο κάποιοι διαιωνίζουν το ανθρώπινο είδος.

Συνήθως μου αρέσει κάτι που υπογράφεται από τη φράση: «Άγνωστος καλλιτέχνης».

ñ Dining Without Music Was Unforgivable, 2007, ακρυλικό σε καμβά, 75U58 εκ.

ΙNFO Στηβ Γιανάκος «Welcome to wee» 04/10–02/12/2017 Γκαλερί AΔ Παλλάδος 3, Ψυρρή www.adgallery.gr

Αγαπώ αυτό το οποίο κάνω και αυτόν με τον οποίο το κάνω.

12.10.17 – lifo

17

Προσπαθώ να βρω τις λέξεις για να περιγράψω τα μέλη της ελληνικής ομάδας Chicks in Bowls (CIB), τα κορίτσια δηλαδή που κάνουν πατίνια, όχι τα in line αλλά εκείνα με τα τέσσερα ροδάκια, τα παλιομοδίτικα, τα παιδικά, κατά πολλούς. Καταρχάς, έχουν ένα πολύ ξεχωριστό στυλ και αίσθηση της μόδας. Είναι γεμάτες χρώματα, φωτεινές, έξυπνες αλλά και σκληρές. Δεν μασάνε, κάνουν κόλπα, πέφτουν κάτω, αλλά ξανασηκώνονται αμέσως. Φορούν crop top μπλουζάκια, skinny jeans και όμορφα σορτς. Κρατούν τα γόνατα μονίμως ελαφρά λυγισμένα, ρολάρουν και τα μαλλιά τoυς ανεμίζουν. Αν περάσουν από μπροστά σου αποκλείεται να μην κολλήσεις, χαζεύοντάς τες. Είναι τόσο αεράτες και γεμάτες αυτοπεποίθηση και, επιτέλους, είναι κορίτσια πάνω σε ρόδες, μέσα σε skateparks και bowls, δηλαδή χώρους παραδοσιακά ανδοκρατούμενους. «Αυτό που παραξενεύει όλους είναι ο τύπος πατινιών που χρησιμοποιούμε και όχι άδικα, αφού τα quads πατίνια που φοράμε είναι η παλιά τεχνολογία, η οποία για πολλά χρόνια ήταν σε αχρηστία. Τη θέση τους πήραν τα rollerblades, τα πατίνια με ρόδες στη σειρά. Όποτε, πολύ συχνά, ειδικά στις αρχές, τα αγόρια στα skateparks μας κοιτούσαν περιπαικτικά, θεωρώντας πως έχουμε τα “λάθος” πατίνια και ότι “δεν ξέρουμε”. Δεν μας έπαιρνε κανείς στα σοβαρά. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγαμε στο Northpark και δεν μας χρέωσαν καν την είσοδο γιατί είχαμε αυτά τα πατίνια, οπότε “δεν θα κάναμε και τίποτα μέσα στο πάρκο”. Αλλά πλέον μπορούμε να πούμε πως καταφέραμε να τους εξοικειώσουμε με την εικόνα μας! Άλλωστε, αυτή είναι η ιδιαιτερότητα των CIB, το ότι κάνουμε aggressive skating με quads πατίνια» λέει η Σοφία όλο καμάρι. Οι Chicks in bowls δημιουργήθηκαν αρχικά κάπου στη Νέα Ζηλανδία από μια παίκτρια roller derby και σύντομα εξαπλώθηκαν ως ιδέα σε όλο τον κόσμο, αφού αντίστοιχα κορίτσια-παίκτριες roller derby άρχισαν να κατακλύζουν τα skateparks! «Το ότι γίναμε κι εμείς εδώ Chicks in Βowls οφείλεται μάλλον στην Ακυλίνα» λέει η Λυδία και συνεχίζει: «Η πρώτη συνάντηση που είχαμε σε ράμπα ήταν δική της “πλεκτάνη” και είχε επιτυχία, γιατί έστησε πολλές ακόμα τέτοιες πλεκτάνες κι έτσι καταλήξαμε να μαζευόμαστε σχεδόν κάθε μέρα σε ράμπες και bowls και να ρολάρουμε ασταμάτητα!». Τα κορίτσια της ομάδας δίνουν συνήθως ραντεβού στο Latraac στον Κεραμεικό, στη miniramp του Βύρωνα ή της Αγίας Παρασκευής, στο skatepark της Ηλιούπολης και στο Northpark στη Θεσσαλονίκη, ενώ έχουν πάει και στο Βluenigma στην Άνδρο. «Όπως καταλαβαίνεις, το πατίνι έχει εντάξει και την εκδρομή στη ζωή μας. Σε κάθε τέτοια συνάντηση, προσπαθούμε είτε να βγάλουμε είτε να βελτιώσουμε κάποιο τρικ. Βοηθάει και δείχνει η μία στην άλλη κι έτσι αλληλοενθαρρυνόμαστε. Ε, καμιά φορά μπορεί να παρασυρθούμε και να αρχίσουμε τους freestyle χορούς και τα τραγούδια πάνω στα πατίνια και να γίνουμε αστικό υπερθέαμα. Πολύ γέλιο!» λέει η Ακυλίνα. Τελευταία, πηγαίνουν σχεδόν παντού με τα πατίνια και κάνουν ακόμα και νυχτερινές τσάρκες σε μπαρ με αυτά. «Εκτός από την υπέρτατη διασκέδαση που προσφέρουν, νομίζω ότι είναι και μια αφορμή να δεθεί η ομάδα ακόμη περισσότερο, αφού σε μια τσάρκα ανακατευόμαστε κορίτσια διαφορετικών επιπέδων στο skating και είναι ωραίο να βλέπεις τις παλιές, που θέλουν να οργώσουν τον δρόμο, να μένουν πίσω για να βοηθήσουν τις πρωτάρες, που πάνε με ένα χιλιόμετρο την ώρα!» λέει η Σοφία. Τι συμβολίζει γι’ αυτές το να ρολάρουν και να κάνουν κόλπα με πατίνια; «Σούπερ αίσθηση ελευθερίας, αδρεναλίνη, παιχνίδι, διασκέδαση και, φυσικά, η παρέα που έχουμε και περνάμε τέλεια!» λένε. ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

IN

CHICKS BOWLS

ΠΡΟΣΟΧΉ, ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΡΊΤΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΑΤΊΝΙΑ!

CITY VIBES

φωτογραφια: παρισ ταβιτιαν

18 lifo – 12.10.17

12.10.17 – lifo

19

MEDIA

Πριν από λίγο καιρό, μια εξαγριωμένη Lena Dunham εναντιώθηκε ηχηρά στο ισπανικό περιοδικό «Tentaciones», κατηγορώντας το δημόσια πως είχε παραποιήσει με υπερβολική χρήση photoshop μια παλιότερη φωτογραφία της, ενώ μερικούς μήνες αργότερα ευχαριστούσε δημόσια το «Glamour» που την παρουσίαζε με κυτταρίτιδα, «στο εξώφυλλο ενός περιοδικού που θα διαβάσουν εκατομμύρια γυναίκες, χωρίς photoshop, με τους μηρούς μου σε πλήρη, μη τέλεια έκθεση». Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η ταλαντούχα καλλιτέχνις διαμαρτύρεται αντιδρώντας στην τέλεια εικόνα που θέλουν διαρκώς να προβάλλουν τα media. Η αντίδραση της Dunham, βέβαια, στέκεται μάλλον ως μεμονωμένο αντίβαρο στην επεξεργασμένη πραγματικότητα του starsystem. Η πλειονότητα αποζητά να ελέγχει και να «σκηνοθετεί» την εικόνα της, βγάζοντας προς τα έξω ένα αψεγάδιαστο προφίλ. Ο Jean Baptiste Mondino, ο φωτογράφος που πρώτος ταυτίστηκε με το έντονα παρεμβατικό photoshop σε personalities και μοντέλα, θύμιζε πριν από λίγα χρόνια, με αφορμή το τότε debate περί photoshop: «Οι φωτογραφίες του παλιού Χόλιγουντ; Φτιαγμένες! Το κλασικό πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα; Φτιαγμένο! Όλες οι φωτογραφίες της Mέριλιν Moνρό από τον Ρίτσαρντ Άβεντον; Φτιαγμένες! Το ίδιο και όλες εκείνες οι εικόνες που δημιουργήθηκαν πριν από το σύγχρονο (ψηφιακό) πρόγραμμα.

20 lifo – 12.10.17

Τα πόδια μάκραιναν με ευρυγώνιο φακό, τα δέρματα μαλάκωναν με υπερβολικό λευκό φως (κάψιμο)». Φυσικά, είχε απόλυτο δίκιο, μια και η ανάγκη για την τέλεια εικόνα προϋπήρχε της σύγχρονης τεχνολογίας. Από τις ντίβες του βωβού κινηματογράφου και την ιδεατή τελειότητα της Μέριλιν μέχρι τον φωτορεαλισμό των πολεμικών ανταποκριτών, το ρετούς ήταν πάντα κομμάτι του παιχνιδιού με στόχο την ενίσχυση του συναισθήματος του θεατή, και μάλιστα σε εποχές που το μη εξασκημένο μάτι του δεν μπορούσε να αντιληφθεί το «ψέμα». Στο ψηφιακό παρόν, οι εικόνες που δεχόμαστε και αφομοιώνουμε καθημερινά είναι καταιγιστικές, η πρόσβαση σε αυτές αμεσότατη, ενώ όλοι μας έχουμε εξελιχθεί σε δυνάμει φωτογράφους και παράλληλα σε γνώστες των κανόνων με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι. Όταν προ τριετίας το «Paper» κυκλοφόρησε με το θρυλικό πλέον εξώφυλλο της Κιμ Καρντάσιαν με τη σαμπάνια όλοι γνωρίζαμε ότι η αφύσικη, εξωπραγματική στάση του σώματος της χυμώδους σταρ έχει δεχτεί μπόλικη «κοπτοραπτική». Στα καθ’ ημάς, η πρόσφατη αντιστοίχιση με το εξώφυλλο της Μαρίας Κορινθίου στο «Down Town», της «Ελληνίδας Καρντάσιαν», σε μια εξίσου αφύσικη λήψη, με τέλεια σμιλεμένα οπίσθια και γλουτούς, στενότατη μέση και σχεδόν πλαστικοποιημένη επιδερμίδα, σχολιάστηκε πολύ. Έπειτα από μερικές ώρες, η Κορινθίου

ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΛΙΆ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΆ ΡΕΤΟΎΣ ΩΣ ΤΑ APPLΙCATIONS ΤΟΥ INSTAGRAM, ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ ΤΩΝ MEDIA ΕΠΙΔΈΧΟΝΤΑΙ ΔΙΑΡΚΕΊΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΉΣΕΙΣ, ΥΠΆΡΧΕΙ ΌΜΩΣ Η ΑΊΣΘΗΣΗ ΌΤΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΟ ΚΑΚΌ ΠΑΡΆΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΩΡΑΪΣΜΈΝΑ ΨΕΎΔΗ ΈΧΟΥΝ ΣΤΕΊΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ ΣΤΑ ΑΖΉΤΗΤΑ.

12.10.17 – lifo

21

MEDIA αποκάλυψε, ως «απάντηση» στον αρνητικό σχολιασμό, την αρετουσάριστη φωτογραφία, την οποία προφανώς είχε στην κατοχή της εξαρχής. Εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι όλο αυτό ήταν ένα καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι που ενδεχομένως πέτυχε τον σκοπό του, δηλαδή να προκαλέσει μεγάλο ντόρο. Αυτό όμως παραμένει μια εικασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στη συνείδηση του αναγνώστη καταγράφεται για άλλη μια φορά ότι ένα έντυπο «επεμβαίνει» δραστικά στην εικόνα ενός celebrity. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και το προ διετίας εξώφυλλο του «γυμνού τεύχους» του ίδιου περιοδικού με την Έλλη Στάη, επίσης πολυσχολιασμένο λόγω του «γυαλίσματος» του σώματος και του προσώπου της δημοσιογράφου, που ήταν σχεδόν αγνώριστη. Το ερώτημα παραμένει: γιατί όμορφες ομολογουμένως γυναίκες να δίνουν τη συγκατάθεσή τους για τόσο εκτεταμένη επεξεργασία της εικόνας τους, τη στιγμή που τα κινήματα κατά του body shaming διεθνώς παλεύουν να διορθώσουν τα «σπασμένα» των προηγούμενων δεκαετιών, προάγοντας τη φυσικότητα και την αγάπη για όλους τους σωματότυπους, οι μεγαλύτεροι οίκοι μόδας στρέφονται σε μοντέλα με «ατέλειες» (λεύκη, παραπανίσια κιλά κ.λπ., πάντα όμως στο αυστηρό πλαίσιο της «αντικειμενικής» ομορφιάς), στη Γαλλία περνάει νόμος που υποχρεώνει πλέον τις φωτογραφίες που έχουν υποστεί ρετούς να το δηλώνουν με σχετικό disclaimer (δίνοντας μάλιστα για «κακό» παράδειγμα το θρυλικό εξώφυλλο του «Nitro» με τη Δέσποινα Βανδή), ενώ η Getty Images αποφασίζει να απαγορεύσει σε όλους τους συνεργάτες που συνεισφέρουν στη βάση δεδομένων του τη χρήση ρετούς; Εκτός από τις παραπάνω περιπτώσεις, αίσθηση είχε προκαλέσει άλλο ένα εξώφυλλο του «Down Town» με αναφορά στο προσφυγικό και Έλληνες celebrities να φοράνε τα χαρακτηριστικά πορτοκαλί σωσίβια. Έπειτα από εκτεταμένο αρνητικό σχολιασμό, η Τάνια Τσανακλίδου που συμμετείχε στην «ομαδική» φωτογράφιση είχε καταφερθεί εναντίον του περιοδικού, υποστηρίζοντας ότι δεν φωτογραφήθηκε αλλά έδωσε εσφαλμένα τη συγκατάθεσή της για χρήση παλιότερης φωτογραφίας της. Και εδώ προκύπτει άλλο ένα ερώτημα: Γιατί η βασική φωτογραφία ενός πολυσέλιδου αφιερώματος, που γίνεται με φαινομενικά καλές προθέσεις και αφορά ένα ακανθώδες ζήτημα της επικαιρότητας που απέχει χιλιόμετρα από το lifestyle, να βασίζεται τόσο πολύ στην κοπτοραπτική του photoshop (που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αρκετά εξόφθαλμη); Και, εν τέλει, σε τι εξυπηρετεί αυτή η τόσο μεγάλη απόσταση της πραγματικότητας από την ιδεατή απεικόνιση στα media; (Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με το περιοδικό για να μας σχολιάσουν σχετικά). Οι προσεγγίσεις στο ζήτημα είναι πολλές και συχνά αντικρουόμενες, ενώ η εξέλιξη της τεχνολογίας και η ανεξέλεγκτη ισχύς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρέχουν πλέον στον καθένα μας τη δύναμη να δημιουργεί και να παρουσιάζει τη δική του επίπλαστη πραγματικότητα. Παρακάτω, τέσσερις άνθρωποι που έχουν εμβαθύνει στο θέμα, λόγω ιδιότητας, επιχειρούν να σχολιάσουν την κουλτούρα του photoshop από διαφορετικές σκοπιές: τη φεμινιστική (κατά πόσο δηλαδή η επίπλαστη τελειότητα κάνει στην ουσία κακό στην κοινωνική θέση της γυναίκας) και την επαγγελματική (πώς αντιλαμβάνονται τα media τη χρήση του photoshop και τους σκοπούς που αυτή εξυπηρετεί, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους οι ειδικοί του κλάδου διαμορφώνουν αυτά που καταναλώνουμε).

OK

22 lifo – 12.10.17

5

ΒΑΣΙΚΆ ΕΡΓΑΛΕΊΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΈΣ ΤΟΥ PHOTOSHOP ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΎΝΤΑΙ ΣΤΑ ΡΕΤΟΎΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ

Η ΑΚΌΡΕΣΤΗ ΌΡΕΞΗ ΑΠΟΘΈΩΣΗΣ ΚΆΘΕ ΕΙΚΌΝΑΣ ΤΟΥ ΕΓΏ Το photoshop είναι ένα υπερόπλο που επιτρέπει σε όλους να κατακτήσουν εδάφη στο πεδίο της μάχης για την ομορφιά. ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΊΔΗ

Liquify Το Α και το Ω του ρετούς, ένα σύνολο εντολών που λίγο-πολύ γνωρίζουν οι πάντες, ελάχιστοι όμως ξέρουν να χειρίζονται σωστά. Στην κακή χρήση του liquify οφείλονται όλοι εκείνοι οι παραμορφωμένοι τοίχοι, κολόνες και έπιπλα που έχουμε δει κατά καιρούς στο φόντο. Επί της ουσίας, η εντολή αυτή μετατοπίζει τα pixels του τμήματος της φωτογραφίας που έχουμε επιλέξει προς κάποια κατεύθυνση και διαθέτει διάφορα υπο-εργαλεία που λειτουργούν χειροκίνητα. Το forward warp tool, που σπρώχνει το επιλεγμένο κομμάτι προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το pucker tool, που ξεφουσκώνει συνολικά το επιλεγμένο κομμάτι (π.χ. την περιοχή της κοιλιάς). Το bloat tool, που κάνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή φουσκώνει (και μπορεί να χρησιμοποιηθεί π.χ. για να μεγαλώσει μυς). Στις τελευταίες εκδόσεις του photoshop υπάρχει ξεχωριστό liquify προσώπου που λειτουργεί πιο αυτοματοποιημένα σε σύγκριση με αυτό του σώματος (αφού στο πρόσωπο οι παραμορφώσεις είναι λογικό να υπόκεινται σε αλγοριθμικούς περιορισμούς). Εδώ μπορούμε να επιλέξουμε ξεχωριστά τα μάτια, τη μύτη, τα χείλη, το μέτωπο, το χαμόγελο και να θέσουμε παραμέτρους που «ανεβοκατεβάζουν» το ύψος τους.

Ό

λα ξεκινούν την κρίσιμη στιγμή που μια εικόνα δεν θεωρείται πια «ικανοποιητική». Δεν πρόκειται για καινούργια απαίτηση. Η προϊστορία του ρετούς ξεκινά από τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, τότε που ο αρχαίος τεχνίτης αφαιρούσε επιμελώς και επιδεικτικά, με το σφυρί και το σκαρπέλο του, τους «ξαφνικά ανεπιθύμητους» στις τοιχογραφίες. Πιο κοντά στην εποχή μας, ο μύθος λέει ότι το ρετούς ξεκίνησε την επόμενη μέρα από εκείνη του 1826, κατά την οποία ανακαλύφθηκε η φωτογραφία από τον Νικηφόρο Νιέπς. Ωστόσο, η πιο «βιτσιόζα» απόπειρα «επιδιόρθωσης» της Ιστορίας με ρετούς είναι εκείνη του «εξαφανιζόμενου κομισάριου», όπως είναι γνωστότερος ο Νικολάι Γιεζόφ, που ήταν διορισμένος αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών από τον Στάλιν, αλλά έπεσε σε δυσμένεια και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες το 1940, με συνέπεια να απαλειφθεί με ρετούς από όλες τις προηγούμενες φωτογραφίες στις οποίες εικονιζόταν δίπλα στον «πατερούλη». Το να μεταβάλλεις ή να αλλοιώνεις μια εικόνα, με όποιο τεχνικό μέσο κι αν το κάνεις, είναι κάτι πολύ ανθρώπινο. Είναι μια επέμβαση που απαιτεί δεξιοτεχνία και εξάσκηση. Όμως το προϊόν της αγαπιέται και μισείται ακριβώς όπως το ψέμα. Κι αυτό γιατί ό,τι θεωρείται «υπερβολικό ρετούς» κάνει τον κόσμο να κατσουφιάζει και να καγχάζει. Ειδικά όταν προορίζεται για εξωραϊσμό πολιτικών (ένα καλό παράδειγμα είναι η διαβόητη εξαφάνιση πλήθους κρεατοελιών από το πρόσωπο του Κώστα Σημίτη στις προεκλογικές αφίσες του). Γενικά, το εξωραϊστικό ρετούς αναπνέει καλύτερα σε περιβάλλον αμετρίας, ανισόρροπου ήθους και τσαχπινιάς. Αν κόψεις ένα διπλό προγούλι από χαμογελαστή φωτογραφία σου στα μπουζούκια έχεις κάνει κάτι χαριτωμένο. Αν σβήσεις πανάδες από πρόσωπο και ντεκολτέ είναι αναγνωρίσιμο πταισματάκι. Οτιδήποτε πιο προχωρημένο εισέρχεται στο ακαθόριστο φάσμα σφάλματος του «έχει πέσει χοντρό photohop». Αλλά και αυτή η κλίμακα ανοχής στο ρετούς είναι εμπειρική, υποκειμενική και αστήρικτη. Γιατί, αφού δεν υπάρχει νόμος και μέτρο, δεν υπάρχει ούτε και δίκαιο στο ρετούς. Τα πάντα επαφίενται στο έλεος του παρατηρητή. Το ρετούς είναι μια φτηνή πολυτέλεια στην κοινωνία του ελέους που βγάζει διαρκώς selfies, αλλά δεν την ικανοποιεί η φάτσα της. Από την ανατολή της ψηφιακής εποχής μας, το ρετούς ανατέθηκε στο πρόγραμμα Photoshop της Adobe που εκτόπισε τους προ-

αγγέλους του και προβλέπεται ότι σύντομα θα αναγνωριστεί ως ανακάλυψη ίσης σημασίας με τη φωτογραφία. Πολύ πιο σβέλτο, πολύ πιο αποτελεσματικό, πολύ πιο ύπουλο από τη ζωγραφική και τις λοιπές χειρωνακτικές μεθόδους, το photoshop είναι ο μεγάλος απελευθερωτής του ιδανικού Εγώ. Του αχόρταγου φαντασιακού Εγώ που απολαμβάνει τον θρίαμβο της επιβολής της μυθοπλασίας του εαυτού του στην πραγματικότητα. Και από τη στιγμή που το ψεύτικο μπορεί να γίνει αληθινό, το Εγώ είναι ελεύθερο να «φορέσει» όποια ηρωική ταύτιση επιθυμήσει, προκειμένου να παλινορθωθεί η μεγαλειότητά του ως εάν αυτή να ήταν ένα ρούχο, που με ευκολία και φυσικότητα παίρνεις από την ντουλάπα σου και το φοράς. Ως εκ τούτου, ποια ηθική βίδα θα ήταν ικανή να συγκρατήσει το πεντάλ του ρετούς με photoshop, από τη στιγμή που ηνίοχος του άρματος του Εγώ είναι η ναρκισσιστική ευχαρίστηση; Αυτή δεν γνωρίζει από φρένο. Θα οδηγήσει το άρμα σε συντριβή, κατευθείαν επάνω στον βράχο της απόρριψης του άλλου. Ωστόσο το αίτημα για μια ηθική βάση και κάποιο όριο στην παραποίηση φωτογραφιών έχει τεθεί στη σφαίρα του (παγκόσμιου) δημόσιου διαλόγου χάρη στον Αμερικανικό Ιατρικό Σύλλογο (American Medical Association), ο οποίος διαμαρτύρεται κυρίως κατά των φωτογραφιών μόδας που προβάλλουν σωματικά πρότυπα που δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν παρά μόνο κατόπιν ρετουσαρίσματος της φωτογραφίας τους. Το να εξωθείς παιδιά και εφήβους (αλλά και ενήλικες – ας τα λέμε κι αυτά, δεν είναι αξιοθρήνητοι μόνο οι μικροί) να έχουν ως πρότυπο εξωπραγματικούς σωματότυπους είναι σαν να τους καταδικάζεις να ζουν με ένα διαρκές αίσθημα αποτυχίας επειδή δεν κατακτούν αυτό που ποθούν. Και αυτό μπορεί να είναι αιτία καταθλιπτικών διαταραχών και των παραγώγων τους. Οι σταρ του Χόλιγουντ υποστήριξαν την άποψη των Αμερικανών γιατρών και πρώτος ο Μπραντ Πιτ φωτογραφήθηκε με τρόπο που να γίνεται φανερή η ηλικία του και η φθορά που έχει επιφέρει στην εμφάνισή του. Το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλοί άλλοι σταρ που διεκδικούν τώρα το δικαίωμα σε μια ζωή χωρίς photoshop. Συγκινούν; Ναι, συγκινούν, γιατί διεκδικούν μια ελευθερία για την ύπαρξή τους. Μοιραία, όμως, διεκδικούν ταυτόχρονα και μια ψυχική και ηθική παρθενία η οποία δεν είναι βέβαιο πως είναι αγαθό που ανακτάται.

Spot healing brush tool Αναγνωρίζει τα γειτονικά pixels και δημιουργεί το ίδιο «μοτίβο» στην επιλεγμένη περιοχή. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να σβήσει σπυριά, ελιές, ραγάδες, ανεπιθύμητες τρίχες και το αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικό, επειδή «βλέπει» και αντιγράφει το δέρμα της γειτονικής εικόνας, χωρίς να λειαίνει και χωρίς να προκαλεί μουτζούρες (smudge).

Sponge tool Βούρτσα αποχρωματισμού που χρησιμοποιείται στα μάτια για να αφαιρεί τις μικρές κόκκινες φλέβες και να εξαφανίζει την ταλαιπωρία από τον σκληρό χιτώνα, το άσπρο τμήμα του οφθαλμού. Μπορούμε να επιλέξουμε τη σκληρότητα και το μέγεθος της βούρτσας ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλουμε να πετύχουμε. Στην ίδια εργαλειοθήκη υπάρχει και το dodge tool που προορίζεται για την κόρη και την ίριδα, με το οποίο μπορούμε να τις κάνουμε πιο φωτεινές και λαμπερές, επιλέγοντας πάλι τη σκληρότητα και το μέγεθος της βούρτσας.

ΠΟΙOΣ ΜΙΛΆΕΙ ΑΚΌΜΑ ΓΙΑ PHOTOSHOP, ΑΠΟΡΏ!

4

ΤΑ ΚΑΛΎΤΕΡΑ MOBILE APPS ΓΙΑ ΔΩΡΕΆΝ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΌ ( Ή ΠΙΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΌ) ΡΕΤΟΎΣ ΑΠΌ SMARTPHONE ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ

H δημοσιογράφος Στέλλα Λιζάρδη, που έχει διευθύνει την ελληνική έκδοση του περιοδικού «Vogue», θέτει τα όρια και την ηθική πίσω από κάθε επέμβαση εικόνας στα περιοδικά.

Τα έτοιμα φίλτρα του Instagram είναι πλέον πολυφορεμένα και πασέ. Με τις παρακάτω εφαρμογές μπορούμε να πειράξουμε τις φωτογραφίες μας σε διάφορα επίπεδα, σχετικά εύκολα, προτού τις ανεβάσουμε στα social media. Απαιτούν μόνο λίγο ψάξιμο και «παιχνίδι».

1.— VSCO

ΑΠΌ ΤΟΝ ΜΙΧΆΛΗ ΜΙΧΑΉΛ — Υπάρχει αποδεκτό όριο αισθητικής επέμβασης στη φωτογραφία; Ποιο είναι αυτό; Ποιος το ορίζει στα περιοδικά; Εκδότες, δημοσιογράφοι και καλλιτεχνικοί διευθυντές περιοδικών αντιλαμβάνονται την ψηφιακή επέμβαση στην εικόνα κυρίως ως ένα αισθητικό θέμα χωρίς ηθικές παραμέτρους. Έτσι, οι χρωματικές παρεμβάσεις για βελτιώσεις στον τόνο του δέρματος ή στα κοντράστ της εικόνας, ακόμα και οι προσθαφαιρέσεις στοιχείων ή πληροφορίας σε μια φωτογραφία, θεωρούνται θεμιτά, πολύ συχνά και απαραίτητες επεμβάσεις σε ένα μέσο όπως το περιοδικό μόδας, όπου το ζητούμενο υπήρξε πάντα η χίμαιρα της ομορφιάς. Το όριο στην επέμβαση τίθεται όχι τόσο από τους ηθικούς ενδοιασμούς των μετα-δημιουργών της εικόνας όσο από την ίδια την αλήθεια: αυτό που βλέπεις να προσεγγίζει την αλήθεια. Αν το design εργαλείο του photoshop μεταμορφώνει και παραμορφώνει αντί να «χαϊδεύει» βελτιωτικά το εικονιζόμενο θέμα, που είναι ο εγγενής του ρόλος, τότε ο διευθυντής του περιοδικού, σε συνεργασία με τον creative director (σπανιότατα ο εκδότης), βάζει φρένο στον retoucher ή στον φωτογράφο. Η δημιουργία αυτού του ορίου δεν γίνεται αναίμακτα.

— Από τη δική σας εμπειρία, πόσο έλεγχο έχουν οι προσωπικότητες και τα μοντέλα πάνω στην τελική φωτογραφία που δημοσιεύεται; Τα μοντέλα, από τον ρόλο τους ως intermediates, δεν ελέγχουν την προβαλλόμενη εικόνα τους. Με εγγυητή το πρακτορείο τους, παραδίδονται στο δημιουργικό vision του φωτογράφου και του στυλίστα και αναγκαστικά εμπιστεύονται τον περιοδικό τίτλο που θα φιλοξενήσει τα editorials. Αν το μοντέλο έχει εξελιχθεί σε brand βέβαια, ο μάνατζερ ή οι περί αυτόν ζητούν να δουν την επεξεργασμένη εικόνα πριν από τη δημοσίευση. Δεν αποκλείεται να συμμετάσχουν και στο team του photoshop ή να ζητήσουν να γίνει από δικό τους άνθρωπο. Στις προσωπικότητες, τώρα, η μεταχείριση ποικίλλει. Οι ηθοποιοί, ως πιο συμφιλιωμένοι με την έκθεση, συζητούν με τη δημιουργική ομάδα της φωτογράφισης τυχόν ανησυχίες, ενστάσεις και επιθυμίες τους, κι έχουν, λόγω εμπειρίας, την ικανότητα να φανταστούν από το μόνιτορ του φωτογράφου πώς θα φανούν στο χαρτί. Ό,τι ρετούς χρειάζεται συζητιέται επιτόπου και ο φωτογράφος το αναλαμβάνει ο ίδιος ή ενημερώνει σχετικά τον retoucher συνεργάτη του. Όταν πρόκειται για πρόσωπα κοινωνικού ενδιαφέροντος και κάθε τύπου επαγγελματίες, συχνά προσυμφωνείται ότι ο φωτογραφιζόμενος θα έχει λόγο στην επεξεργασία του πορτρέτου του. Θυμάμαι διάφορες κυρίες να συνοδεύονται από εκδότες στο ατελιέ για να τσεκάρουν τι δουλειά είχε γίνει πάνω τους στο photoshop ή φωτογραφίες να κυκλοφορούν μέσω κινητών και να μας επιστρέφουν με σχόλια για την απόχρωση του κραγιόν ή τον τόνο του δέρματος... Συνέβαινε, επί-

σης, «σοβαρά» άτομα, που μας είχαν ζητήσει να μην τους πειράξουμε, να διαμαρτύρονται εκ των υστέρων ότι δεν τους «προσέξαμε» αρκετά, εννοώντας ακριβώς ότι δεν τονώσαμε την εικόνα τους, λειαίνοντας τα στοιχεία που δεν θέλει να δει κανείς τυπωμένα – μια κοιλίτσα, ένα πλαδαρό μπράτσο, ένα πεσμένο βλέφαρο. Στους celebrities, οι φωτογραφίες περνούσαν σχεδόν αναγκαστικά από τους publicists προς έγκριση. Καλώς ή κακώς, η συνθήκη τις δύο περασμένες δεκαετίες θεωρούσε το photoshop βασικό κανόνα στο παιχνίδι του imagery.

— Θεωρείτε φυσιολογικό το κύμα διαμαρτυριών που προκύπτει όχι μόνο στα ελληνικά αλλά και στα ξένα έντυπα τον τελευταίο καιρό; Το ρετούς δεν εξαντλείται στο πετσόκομμα κιλών και στο σβήσιμο των ρυτίδων. Είναι μια ντελικάτη τέχνη που απλώς στα χέρια κάποιων έχει κακοποιηθεί. Η όποια κριτική ας αφορά την κενότητα και την κακογουστιά των εντύπων και όχι το ίδιο το métier.

— Πόσο μας επηρεάζει η αλλοιωμένη εικόνα που εισπράττουμε μέσω των media; Τα media παραμορφώνουν ή «φωτίζουν» διαφορετικά πολύ ουσιαστικότερα θέματα από την επιφανειακή εικόνα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουμε αναπτύξει μηχανισμούς που μας προστατεύουν από την ταύτιση με το ψέμα μιας εικόνας. Στον αντίποδα του περιοδεύοντος τσίρκου των Καρντάσιαν υπάρχει πλέον μια Lena Dunham να εκφράζει την αιχμηρή, αφιλτράριστη αλήθεια. Από κει και πέρα, εξαρτάται από τον καθένα με τι θέλει να ταυτιστεί.

— Kαι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάποια έντυπα φτιάχνουν Ageless Issues. Τελειώνει η εποχή της τελειότητας, υπάρχει κορεσμός στην αγορά της μόδας, άλλες ανάγκες; Τι προκαλεί αυτήν τη στροφή; Στα περισσότερα από αυτά τα Ageless Issues το ζητούμενο των editors δεν είναι η τελειότητα, πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο, την αποδοχή της ομορφιάς σε κάθε ηλικία, από τα άγουρα σώματα κοριτσιών σαν την Κaia Gerber ως τις βαθιές ρυτίδες ζωής της Lauren Hutton. Σε έναν κόσμο που δεν είναι άψογος και ευοίωνος, η μόδα αγκαλιάζει το ugly chic, τσαλακώνει, αποδομεί, απορρίπτει τα φύλα και ψάχνει νέες ιστορίες. Ποιος μιλάει ακόμα για photoshop, απορώ!

Surface blur Μια συνήθης μέθοδος για λείανση των ρυτίδων του προσώπου (και εδώ η υπερβολική χρήση είναι υπεύθυνη για το αποτέλεσμα «κακού μακιγιάζ» ή ψεύτικου, μη ρεαλιστικού φίλτρου που βλέπουμε συχνά). Αντιγράφουμε σε νέο layer το κομμάτι του προσώπου που θέλουμε να διορθώσουμε, στη συνέχεια με μια γόμα (eraser tool) σβήνουμε τα τμήματα που δεν θέλουμε να πειράξουμε (μάτια, φρύδια κ.λπ.) και έπειτα θολώνουμε το δέρμα που έχει μείνει με το φίλτρο surface blur, «φορώντας» το layer που φτιάξαμε στην αρχική εικόνα. Τέλος, για να δώσουμε ενιαία υφή στην εικόνα (και να αποφύγουμε το αποτέλεσμα κακού φίλτρου), μπορούμε να προσθέσουμε κόκκο (filter > add noise) και να παίξουμε με τη διαφάνεια (opacity) του layer μέχρι να φτάσουμε στην επιθυμητή φυσικότητα.

Curves Στις επιλογές «image adjustments» βρίσκουμε τον πίνακα με τα curves της εικόνας που χωρίζουν τη φωτεινότητά της σε χαμηλές, μεσαίες και υψηλές συχνότητες. Μέσω των καμπυλών του πίνακα αποφασίζουμε τι θέλουμε να πειράξουμε. Μπορεί να θέλουμε το δέρμα πιο μαυρισμένο, πιο ηλιοκαμένο, η λήψη να μην έχει γίνει με σωστό φωτισμό, να γυαλίζει το πρόσωπο εξαιτίας κακού μακιγιάζ. Όλα τα παραπάνω φτιάχνονται με χρωματικές διορθώσεις. Τέλος, με τα curves μπορούμε να αδυνατίσουμε το σώμα ή το πρόσωπο, ακόμα και χωρίς liquify, χρησιμοποιώντας διάφορες φωτοσκιάσεις.

Ίσως το φωτογραφικό app με το πιο φανατικό κοινό. Εδώ και περισσότερα από πέντε χρόνια έχει συσπειρώσει μια μεγάλη κοινότητα χρηστών που το χρησιμοποιούν σταθερά, και μάλιστα φροντίζουν να το δηλώνουν με τα αντίστοιχα hashtags. Απαιτεί sign up και διαθέτει πολλά και ιδιαίτερα δημοφιλή έτοιμα φίλτρα που λάνσαραν και εγκαθίδρυσαν μια νέα αισθητική στις φωτογραφίες, αυτή με τα off black χρώματα και τις παλ, χλωμές αποχρώσεις. Μπορούμε επίσης να πειράξουμε χειροκίνητα, εύκολα και γρήγορα διάφορες παραμέτρους της φωτογραφίας, όπως το χρώμα και το exposure, αλλά και τις ρυθμίσεις της κάμερας προτού τραβήξουμε τη φωτογραφία. Μακράν το πιο instagramικό app.

2.— Google Snapseed Το δωρεάν app που παρέχει τις περισσότερες δυνατότητες, χωρίς να χρειάζεται subscribe ή την αγορά έξτρα εργαλείων. Ήταν το πρώτο δωρεάν app φωτογραφικής επεξεργασίας με τόσο μεγάλη εργαλειοθήκη: επεξεργασία raw αρχείων, βινιέτες, κοντράστ, προοπτική, κροπαρίσματα και άλλες γεωμετρικές αλλαγές, ισορροπία, curves και πολλά άλλα. Το interface του δεν είναι τόσο φιλικό προς τον χρήστη όσο σε άλλα apps, αλλά αξίζει το ψάξιμο και τον πειραματισμό. Είναι το app που προτιμούν περισσότερο οι «γνώστες».

3.— Adobe Photoshop Lightroom Παρόμοιας λογικής με το ομώνυμο desktop πρόγραμμα, το lightroom απευθύνεται περισσότερο σε φωτογράφους, όταν χρειάζεται να κάνουν επεξεργασία και διορθώσεις από το κινητό τους. Το ίδιο το app είναι δωρεάν, αλλά τα πιο χρήσιμα και σημαντικά εργαλεία του απαιτούν συνδρομή στο Creative Cloud της Adobe. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς να επεξεργαστείς, για παράδειγμα, συγκεκριμένα σημεία της φωτογραφίας. Οι συνδρομές ξεκινούν από $9.99 τον μήνα για το πακέτο που παρέχει επίσης το lightroom και το photoshop στον υπολογιστή. Ακριβούτσικο για ερασιτέχνες, αλλά πιο επαγγελματικό σε σχέση με τα υπόλοιπα.

4.— Adobe Photoshop Fix Άλλο ένα app της Adobe που επίσης μπορεί να συνδεθεί με το Creative Cloud, αλλά δεν απαιτεί συνδρομή για τις περισσότερες λειτουργίες του. Όπως δηλώνει και το όνομά του, χρησιμεύει κυρίως για διορθώσεις – φανταστείτε το σαν ένα τεράστιο liquify. Μύτες, χαμόγελα, ζυγωματικά, όλα μπορούμε να τα πειράξουμε εδώ με αρκετά μεγάλη ευκολία, καθώς και να αφαιρέσουμε σπυράκια και άλλα σημάδια, ενώ με το εργαλείο Defocus μπορούμε να θολώσουμε αρκετά και το φόντο, ώστε να πετύχουμε αποτέλεσμα αντίστοιχο με το portrait mode του iPhone. Πιο απλό από το ίδιο το photoshop.

12.10.17 – lifo

23

MEDIA

10

ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ PHOTOSHOP ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΣΤΡΑΒΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΧΑΡΑΜΗ

«ΆΛΛΑΖΑ ΤΟ ΣΧΉΜΑ, ΤΟ ΜΈΓΕΘΟΣ, ΔΙΌΡΘΩΝΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ. ΑΥΤΉ ΉΤΑΝ Η ΑΡΧΉ ΤΟΥ ΕΝΤΎΠΟΥ» Ένας ειδικός του photoshop μας μεταφέρει στον «τέλειο» κόσμο των glossy magazines. ΑΠΌ ΤΟΝ M. HULOT

Μαρία Κορινθίου στο «Down Town» Μάλλον η πρώτη περίπτωση στην Ελλάδα που συζητήθηκε και αμφισβητήθηκε τόσο για το ρετούς του εξωφύλλου, που τελικά η ίδια πόσταρε το πριν και το μετά.

Πέμυ Ζούνη με Ανγκ Λι Μια συνεργασία/συνάντηση που δεν έγινε και τελικά αποκαλύφθηκε το (κακό) photoshop που οδήγησε σε ένα απίστευτο σίριαλ, με την ηθοποιό να προσπαθεί να το μαζέψει.

Πρόσφυγες στο «Down Town» Μια ακόμη περίπτωση όπου το photoshop προκάλεσε συζητήσεις πέρα από την αισθητική του εξωφύλλου. Ενδεικτικά θυμόμαστε την Τάνια Τσανακλίδου να λέει: «Ντρέπομαι που υπάρχω σε αυτό το εμετικό εξώφυλλο κι ας μη φωτογραφήθηκα».

24 lifo – 12.10.17

Ο

Χρήστος δούλευε για είκοσι χρόνια στο ατελιέ μεγάλου ομίλου που έβγαζε lifestyle περιοδικά. Η εμπειρία του από τον χώρο είναι πολύ μεγάλη και ο ίδιος έχει πολλά να θυμηθεί. Σήμερα έχει άλλον τρόπο να βιοπορίζεται. «Με το photoshop δούλευα από το 1992 μέχρι το 2012. Η δουλειά μου ήταν να αλλάζω το πρόσωπο που είχε φωτογραφηθεί από την κορυφή μέχρι τα νύχια, ανάλογα με το ποιος είχε φωτογραφηθεί και ανάλογα με το θέμα. Άλλαζα ρυτίδες, εκφράσεις προσώπου, έκανα πιο λαμπερά τα μάτια, άλλαζα το σχήμα, το μέγεθος, διόρθωνα τα μαλλιά (τα έκανα πιο πλούσια κι έβαζα γυαλάδες), άλλαζα τα χείλια, κάποιες φορές τους άλλαζα χρώμα, αν δεν ταίριαζε με το χρώμα του τίτλου, ή τόνιζα το χρώμα τους, έκανα ανόρθωση στήθους, κώλου, έκοβα κοιλιά, ρυτίδες, κυτταρίτιδα κ.λπ. Η αρχή του περιοδικού ήταν: “Θέλουμε να βγάλουμε λαμπερό όλο τον κόσμο που φωτογραφίζεται για μας και που του παίρνουμε συνέντευξη”. Κάποιοι celebrities το ζήταγαν, αλλά κάποια παιδιά τα καίγανε οι μάνατζερ, οι δισκογραφικές. Όταν έβγαζαν έναν δίσκο π.χ. και εμφανίζονταν στο τάδε περιοδικό για δημοσιότητα, τους ήθελαν super-wow! Ζήταγαν να επέμβουμε ακόμα και όταν κάποιος ή κάποια είχε φυσιολογικό, ακόμα και ζηλευτό κορμί, γιατί αυτό που έπρεπε να βγει στον κόσμο ήταν η υπερβολική τελειότητα. Το ’92, που ξεκίνησα, το photoshop ήταν ακόμα στα σπάργανα, υπήρχε όμως μια άλλη εταιρεία με υπολογιστή, η Scitex, που έκανε την επεξεργασία. Πριν από αυτό, το ρετουσάρισμα γινόταν με το χέρι, με πινέλο και με κάποια χημικά υλικά που καθάριζαν το χρώμα στο πρόσωπο. Δεν γίνονταν τρομερές επεμβάσεις. Ήταν και η τέχνη του φωτογράφου πιο ανεπτυγμένη, θα έβαζε ένα φωτάκι για να «κάψει» το πρόσωπο και να μη βγει τόσο έντονη η ρυτίδα του άλλου, έβαζε φίλτρα. Κι επειδή δεν πείραζαν πολύ κανέναν, δεν είχαν και οι celebrities τις απαιτήσεις που απέκτησαν στη συνέχεια. Το κακό ξεκίνησε όταν οι φωτογράφοι άρχισαν να τραβάνε ψηφιακά και μπήκαν οι

ίδιοι στο κομμάτι του photoshop, πειράζοντας τις φωτογραφίες. Έτσι, πολλές μάς έρχονταν ήδη πειραγμένες, έτοιμες, υποτίθεται. Είχε μιλήσει ο φωτογράφος με τον μάνατζερ ή τον άνθρωπο που φωτογράφιζε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους celebrities. Έβλεπες φωτογραφίσεις μόδας με μοντέλα που είχαν πόδι δύο μέτρα, υπερβολικά αδύνατα, σαν εξωγήινα. Ήταν τα ίδια μοντέλα που είχες δει στο κάστινγκ και στην πραγματικότητα ήταν νορμάλ παιδιά, πανέμορφα, με τέλειο εφηβικό σώμα –γιατί όλα σχεδόν τα μοντέλα ήταν έφηβοι–, γιατί να τα πειράξεις; Τα παραμόρφωναν και αυτό ήταν τραγικό, γιατί δημιουργούσε μια εντελώς πλαστή εντύπωση στον κόσμο, ότι υπάρχουν τέτοια αδύνατα σώματα και ότι αυτό ήταν φυσιολογικό. Το αποτέλεσμα, όμως, άρεσε πολύ και με το photoshop γίνονταν “παπάδες”. Σε κάθε φωτογραφία ξεκινάγαμε από τα διάφορα σκουπιδάκια που είχε, τα πετάγαμε και μετά σβήναμε την ετικέτα από το κοστούμι ή από το φόρεμα που φορούσε ο εικονιζόμενος, “σιδερώναμε” το ρούχο στο σχήμα του σώματος για να κάτσει σωστά. Πολύ συχνά τα ρούχα ήταν μεγαλύτερα σε μέγεθος, γιατί η στυλίστρια δεν είχε βρει το σωστό. Φτιάχναμε το σχήμα του σώματος, μαλλιά, μάτια, ρυτίδες, και στις φωτογραφίες εξωφύλλου κάναμε αλλαγή φόντου και ένα ξεγύρισμα για να μπει ο τίτλος. Όλες οι φωτογραφίες που τυπώνονταν είχαν την ίδια επεξεργασία. Το τελικό αποτέλεσμα το τσέκαραν οι εταιρείες, ο διευθυντής και ο εκδότης. Έχει τύχει να “φτιάξω” μια κυρία μεγάλης ηλικίας που είναι με μπικίνι στην πισίνα της και η κοιλιά ήταν τόσο μεγάλη, που κάλυπτε το κάτω μέρος του μαγιό. Πήρα μαγιό από το σουτιέν για να συμπληρώσω το κάτω μέρος και την αδυνάτισα τουλάχιστον 10 κιλά. Έχει τύχει να πειράξω και σώματα που δεν χρειάζονταν τίποτα, αλλά το πόσο ρετούς θα κάνεις έχει σχέση με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου και σε συμβουλεύουν. Ελέγχουν τα πάντα, τι θα πεις, πώς θα φωτογραφηθείς, τι θα φορέσεις. Όλη αυτή η υπερβολή με τα χρόνια επηρέασε πολύ τον κόσμο και φυσικά όχι μόνο τους επωνύμους. Κάνουν αμέτρητες πλαστικές, εμφυτεύσεις, μπότοξ, και βλέπεις πρησμένα χείλη, ανέκφραστα πρόσωπα, δεν κουνιέται τίποτα. Βάζουν βυζιά, κώλους, η lifestyle κατάσταση είχε και έχει μεγάλη επιρροή. Κάποιες κοπέλες φαίνονται λες και είναι αδελφές, λες και έχουν κάποια συγγένεια, ίδια μάτια, ίδια χείλια, ίδια ζυγωματικά, ίδιο μέγεθος βυζιά. Και επειδή η τεχνολογία έχει προχωρήσει πάρα πολύ και ό,τι φίλτρο και εφέ υπήρχε στο photoshop το έχουν κάνει application, η επεξεργασία φωτογραφίας σήμερα είναι εύκολη και μπορεί να την κάνει ο καθένας. Αυτό όμως έχει επηρεάσει αρνητικά τη δική μας δουλειά, έχουμε “πεθάνει” εμείς, έχουν μείνει παιδιά

χωρίς δουλειά. Το αποτέλεσμα, εννοείται, ότι είναι πολύ κακό, γιατί άλλη η ανάλυση της ψηφιακής και άλλη του Ιnstagram. Οι φωτογραφίες που ανεβαίνουν είναι πολύ κακής ποιότητας. Έχει βγει ένα εφέ που παίρνει τις ρυτίδες και δημιουργεί ένα θολό πράγμα, μάτια μία θολή φυσιογνωμία. Αυτά με την εμπειρία της δουλειάς τα διόρθωνες και τα έφερνες σε λογικό πλαίσιο, τώρα πατάς ένα κουμπί και βγαίνεις εντελώς ψεύτικος. Αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα πείραζα τίποτα. Το μόνο που θα διόρθωνα αισθητικά στη φωτογραφία θα ήταν ένα τσαλακωμένο σακάκι, ένα φόρεμα που δεν έχει κάτσει σωστά πάνω στο σώμα, κάτι στο φόντο που χαλάει τη φωτογραφία. Δεν θα πείραζα τίποτε από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ειδικά τις ατέλειες, που σε κάνουν μοναδικό. Στον όμιλο όπου δούλευα είχαν κάποια περιοδικά που ήταν ξένα, αγορασμένοι τίτλοι, στα οποία έρχονταν θέματα έτοιμα από το εξωτερικό. Εκεί έβλεπες στις φωτογραφίες κάποιου από τον οποίον είχαν πάρει συνέντευξη ότι υπήρχαν ρυτίδες, ότι υπήρχαν εκφράσεις του προσώπου, και μετά προχώραγες κι έβλεπες το ελληνικό θέμα και ήταν όλα «γυαλί». Ψεύτικα. Δεν ήταν μόνο ελληνικό φαινόμενο, βέβαια, αλλά τέτοια ρετουσαρίσματα γίνονταν σε άλλου είδους περιοδικά. Πειράζαμε και τις διασημότητες στα κοσμικά. Όλες οι φωτογραφίες των κοσμικών είχαν περάσει από photoshop. Ειδικά των επωνύμων που το περιοδικό ήθελε να βγάλει τέλειους. Και έβλεπες και τη διαφορά, δηλαδή ο ένας λαμπερός και δίπλα ένας άλλος χωρίς photoshop, σαν κακομοίρης. Το αστείο είναι ότι τις φωτογραφίες τις παίρναμε όλοι από το ίδιο πρακτορείο και έβλεπες την ίδια φωτογραφία άλλοτε πειραγμένη κι άλλοτε όχι, ανάλογα με το έντυπο. Κανείς δεν είχε αρνηθεί το photoshop, ποτέ. Όλοι ήθελαν να βγουν τέλειοι. Η σταθερή εικόνα χαλάει την ψυχολογία κάθε ανθρώπου. Τη βλέπει και τρομάζει. Θυμήσου μόνο πόσες φορές έχεις τραβήξει φωτογραφία κι έχεις πει “είμαι χάλια”... Από το ατελιέ ήταν πολύ δύσκολο να διαρρεύσει φωτογραφία, γιατί στο τμήμα μου δεν είχε κανείς Ίντερνετ και e-mail. Βέβαια, μπορούσε να πάρει υλικό σε φλασάκι, αλλά σχεδόν όλες οι φωτογραφίες celebrities που έχουν διαρρεύσει στα μέσα με το “πριν” και το “μετά” έχουν φύγει από τις εταιρείες. Μία φωτογραφία πηγαινοερχόταν από το περιοδικό στην εταιρεία πολλές φορές, σε όλα τα στάδια. Η γνωστή φωτογραφία που προκάλεσε τόσα σχόλια και συνόδευσε την αλλαγή του νόμου που αφορά το photoshop στη Γαλλία δεν είχε φοβερό ρετούς, η κοπέλα είναι μια χαρά, έγινε viral επειδή ήταν το πρόσωπο που ενδιέφερε και όχι η μεγάλη αλλαγή. Συνήθως οι αλλαγές που γίνονταν ήταν πολύ μεγαλύτερες».

Δέσποινα Βανδή στο «Νitrο» Το περιοδικό κυκλοφορεί και λίγες μέρες μετά διαρρέει η προphotoshop εικόνα.

Ρέμος και Βανδή σε αφίσα για opening Εδώ ο φωτοσοπάς ξεπέρασε τον εαυτό του κάνοντας τους τραγουδιστές πραγματικά αγνώριστους.

Ναταλία Γερμανού σε εξώφυλλο στο «Ηello» Η παρουσιάστρια ποζάρει με μαγιό και οι παρεμβάσεις του τμήματος photoshop είναι εμφανέστατες.

Νίνα Λοτσάρη χωρίς αφαλό στο Instagram Το photoshop στα περιοδικά είναι μάλλον σύνηθες πια, αλλά από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε το Instagram και κάποιοι ξεκίνησαν να το χρησιμοποιούν και εκεί, διάφορα πράγματα άρχισαν να χάνονται. Όπως ο αφαλός της Νίνας Λοτσάρη, που τελικά επανήλθε.

«Η ΑΛΌΓΙΣΤΗ ΧΡΉΣΗ ΤΟΥ PHOTOSHOP ΕΊΝΑΙ ΈΝΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΌΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΌΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΌΣ» Προεκλογικές αφίσες Σημίτη χωρίς καμία ελιά Ο Κώστας Σημίτης χωρίς ούτε μία ελιά στο πρόσωπό του, το οποίο μοιάζει σαν να ανήκει σε 20χρονο. Ελάχιστα αρχεία υπάρχουν από την εικόνα αυτή του 1996, αλλά είναι μια «εξαιρετική» περίπτωση photoshop στην υπηρεσία της πολιτικής.

Toμ Χανκς με μπλούζα που είχε σύνθημα για την Ελλάδα – Fake Εδώ το photoshop έγινε για να παραπλανήσει και πολλοί την πάτησαν από κάτι που μάλλον ήταν μια πλάκα.

Tελικά, η fake μπλούζα έγινε είδηση σε πολλά sites.

Τσίπρας στο εξώφυλλο της «Αυγής» Από το μακρινό 2012 το εξώφυλλο της «Αυγής» που έσβησε τα σφυροδρέπανα και τα αρχικά ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) από τη φωτογραφία του Τσίπρα που ήθελε να χρησιμοποιήσει.

Είναι άραγε αυτή η αψεγάδιαστη, κενή συναισθήματος, κακοποιητική εν τέλει ειδικά για το γυναικείο φύλο ομοιομορφία μια νέα αισθητική δικτατορία; Έχοντας εργαστεί πολλά χρόνια τώρα σε κινηματογράφο, θέατρο και διαφήμιση, η Ολυμπία Μυτιληναίου μας αναφέρει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ

— Πόσο μεγάλη είναι η πίεση για την επίπλαστη τελειότητα; Αστραφτεροί, καλογυαλισμένοι άνθρωποι μπαίνουν απρόσμενα στη ζωή μας καθημερινά. Βομβαρδιζόμαστε από άπειρες τέτοιες «πειραγμένες» εικόνες στα ΜΜΕ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην τηλεόραση, στη μόδα, στη διαφήμιση. Τυπώνονται σε έντυπα ή οποιοδήποτε άλλο μέσο προβολής εικόνας. Όλα αποσκοπούν στο να παρουσιάζουν έναν όσο γίνεται πιο τέλειο άνθρωπο, τον τέλειο άντρα και, πάνω απ’ όλα, την τέλεια, την αψεγάδιαστη, αγέραστη γυναίκα!

— Μια δικτατορία τελειομανούς ομοιομορφίας κοντολογίς. Ιστορικά, βέβαια, υπήρχε ανέκαθεν στις Καλές Τέχνες μια προσπάθεια εξιδανίκευσης και ωραιοποίησης της πραγματικότητας. Σίγουρα, όμως ποτέ δεν ήταν τόσο μαζική και εμμονική όσο σήμερα, που ένας ολόκληρος εικονικός κόσμος κοντεύει να υποκαταστήσει τον πραγματικό – μια υπερτροφική ματαιοδοξία που μεταφράζεται σε ξέφρενη κατανάλωση στο κυνήγι της αέναης νεότητας και ομορφιάς. Εκεί είναι που αναλαμβάνουν δράση η βιομηχανία της ομορφιάς, τα διάφορα ινστιτούτα και οι εταιρείες καλλυντικών. Όσο όμως και να παραμυθιάζεσαι εσύ, ο μέσος κοινός θνητός, δεν θα μοιάσεις ποτέ σε όλους αυτούς τους μυώδεις, θελκτικούς άντρες, με όλες αυτές τις καλλίγραμμες καλλονές με τα ατελείωτα πόδια, την ιδανική περιφέρεια μέσης, τα σαρκώδη χείλη και την αψεγάδιαστη επιδερμίδα, γιατί βέβαια η πεζή πραγματικότητα διαφέρει πολύ από αυτήν του photoshop.

— Μια διαφήμιση ανεξέλεγκτη και χωρίς κανέναν ιδεολογικό ή ηθικό φραγμό βρίσκει πάντα τρόπους να σε κάνει να σπεύσεις να ταυτιστείς με τα ιδανικά μοντέλα-«ρεπλίκες» που προβάλλει. Ακριβώς. Όλα αυτά τα θαυματουργά προϊόντα ομορφιάς μπορεί να μην έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα πάνω σου, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί στο ασυνείδητό σου έχει αποτυπωθεί η άλλη εικόνα, η γυαλισμένη. Οι ρυτίδες, οι πανάδες, οι τρίχες, η

κυτταρίτιδα, τα παραπανίσια κιλά, γνωρίσματα πολύ ανθρώπινα και συνηθισμένα, ισοδυναμούν σήμερα με κατάρες που πρέπει να ξορκιστούν με κάθε τρόπο, ειδικά αν είσαι γένους θηλυκού. Είναι, βλέπεις, το γυναικείο κυρίως σώμα που έχει χρησιμοποιηθεί κακοποιητικά με πολλούς τρόπους, που η ημίγυμνη, σέξι, διαρκώς πρόθυμη εικόνα του συνοδεύει από απορρυπαντικά μέχρι λάστιχα αυτοκινήτων, κάτι που στοιχίζει στη γυναικεία ύπαρξη, υπονομεύοντας την κοινωνική της θέση ακόμα και σε εποχές ή τόπους όπου υποτίθεται ότι έχει αναβαθμιστεί.

— Δεν έχει, πιστεύεις; Η πραγματικότητα λέει πως «όχι». Με όλους τους αγώνες για απελευθέρωση, σεβασμό και ισότητα, η γυναίκα σήμερα εξακολουθεί να αμείβεται λιγότερο από τον άνδρα, να περιορίζεται σε υποδεέστερες διοικητικές θέσεις, να βρίσκεται πιο εύκολα στην ανεργία, αλλά δεν παύει να καταναλώνει. Η ισότητα στα δικαιώματα και τις ευκαιρίες μεταφράστηκε σε ισότητα ευκαιριών στην κατανάλωση, ένα ολόκληρο σύστημα εικονικών αξιών αναπτύχθηκε ώστε να τη μετατρέψει σε ιδανικό καταναλωτή, σε ενθουσιώδη αναζητητή του αδύνατου. Η επίπλαστη, η εκβιασμένη νεότητα σε ξεγελάει, δεν σε φτάνει όμως πιο αργά στον θάνατο. Είχα πρόσφατα την εμπειρία να είμαι διευθύντρια φωτογραφίας στην ταινία Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω, όπου σε κάποιες σκηνές γυρισμένες σε χαμάμ εμφανίζονται πολλές διαφορετικές γυναίκες, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο όμορφες, άλλες καλλίγραμμες, άλλες παχουλές, άλλες νέες κι αψεγάδιαστες, άλλες πιο γερασμένες: μια θαυμάσια σπουδή στην πέρα από τα επιβεβλημένα πρότυπα ομορφιάς ωραιότητα του γυναικείου σώματος σε κάθε του εκδοχή. Παρατήρησα από κοντά τη σχέση των γυναικών αυτών με τα γυμνά τους σώματα και διαπίστωσα πως ουσιαστικά καμία δεν νοιαζόταν για το πόσο πιο όμορφη ενδεχομένως ήταν η άλλη, το έβλεπαν τελείως φυσικά κι ακομπλεξάριστα. Αυτό όλο κόντρα στην κυρίαρχη κινηματογραφική κουλτούρα των ηθοποιών-σούπερ

μόντελ. Αντίθετα, βέβαια, από τη διαφήμιση και το βιντεοκλίπ, στο σινεμά το photoshop δεν έχει μεγάλη εφαρμογή. Υπάρχουν οι φωτισμοί και οι ειδικές τεχνικές επεξεργασίας εικόνας. Είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί που καταφεύγουν στις πλαστικές, ώστε να μοιάζουν αγέραστοι, σαν πορτρέτα του Ντόριαν Γκρέι.

— Τι σημαίνει για το γυναικείο φύλο όλη αυτή η συνειδητή αλλοίωση της εικόνας του; Η γυναίκα που υπακούει σε αυτά τα κελεύσματα, σε αυτές τις «σειρήνες» της προκάτ ωραιότητας και ευτυχίας, παρασύρεται σε μια δίνη αδίστακτης εκμετάλλευσης και ζει μια ζωή γεμάτη ψεύτικες ελπίδες, μια ζωή κούκλας κλεισμένης σε χρυσό κλουβί, χωρίς απόψεις, απαιτήσεις ή άλλα ενδιαφέροντα. Ούτε καν ξεχωρίζει από τη μάζα, όπως της υποσχέθηκαν. Το photoshop μας κάνει όλες να φαινόμαστε όμοιες, αποκρύπτοντας τα επιμέρους συναισθήματα –τι συναίσθημα να εκφράσει ένα κέρινο πρόσωπο;– και τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα μας διαφοροποιούσαν. Η προσωπικότητα και ο ψυχισμός μας γίνονται θυσία στην επίπλαστη ομοιομορφία που επιβάλλει ο πολιτισμός της κατανάλωσης. Ας σημειωθεί εδώ ότι στις ανεπτυγμένες χώρες δεν επιτρέπεται στους διαφημιστές να αλλοιώνουν υπερβολικά την πραγματικότητα. Ένα πρόσωπο π.χ. που απεικονίζεται με ρυτίδες σε κάποια σκηνή δεν μπορεί να είναι «γυαλί» την αμέσως επόμενη μέρα χάρη στην τάδε κρέμα, γιατί απλούστατα αυτό δεν στέκει. Υπάρχουν πια αυστηροί νόμοι κατά της παραπλάνησης του καταναλωτή και εφαρμόζονται.

— Η μόδα, η διαφήμιση και η βιομηχανία ομορφιάς δεν είναι βέβαια οι μόνοι τομείς όπου η ψηφιακή εικόνα αλλοιώνει την πραγματικότητα πολύ περισσότερο από τη συμβατική. Έτσι είναι. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι όταν θύμα του photoshop πέφτει η ίδια η επικαιρότητα, όπως η περίπτωση του απατεώνα δήθεν πολεμικού ανταποκριτή Εδουάρδο Μαρτίν ή οι ολοένα περισσότερες ψεύτικες φωτογραφίες από πολεμικά μέτωπα που παρουσιάζουν οι διάφορες αντιμαχόμενες πλευρές, ώστε να ταιριάζουν με τη δική τους προπαγάνδα. Το μεγάλο μελλοντικό στοίχημα είναι πώς θα ξεχωρίζει κανείς την ψηφιακή ήρα από το στάρι!

PHOTOSHOP ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ: ΠΏΣ ΤΑ SMARTPHONES ΚΑΙ ΤΑ SOCIAL MEDIA ΈΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΈΝΑ ΜΑΣ ΔΥΝΆΜΕΙ ΣΤΑΡ ΕΞΩΦΎΛΛΟΥ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ

Αν μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα που τελικά να μας αφορά άμεσα, είναι πως τα τελευταία χρόνια αυτό που εδώ και δεκαετίες ήταν καθεστώς και αποκλειστικό προνόμιο της τέχνης, των media, του θεάματος, το «γυάλισμα» και ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας, έχει παρεισφρήσει με μη αναστρέψιμο τρόπο στη ζωή μας. Το «reality vs. expectations» έχει γίνει πια μέρος της καθημερινότητάς μας με απόλυτα παρεμβατικό τρόπο και το κυνήγι της τέλειας εικόνας έχει εξελιχθεί σε καθημερινό αγώνα. Αυτό που επί δεκαετίες γινόταν από μια ελίτ ειδικών, οι οποίοι αλλοίωναν κατά βούληση τις εικόνες που μας σέρβιραν, πλέον είναι στο χέρι του καθενός. Με μερικά απλά κλικ σε συσκευές και προγράμματα που είναι μαζικά προσβάσιμα, όλοι μπορούν να φτιάξουν τους δικούς τους επίπλαστους κόσμους και να τους μοιραστούν με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Καθώς όμως οι παγκόσμιες τάσεις στη φωτογραφία δείχνουν να κινούνται πλέον προς πιο ρεαλιστικά μοτίβα, ακριβώς επειδή χάθηκε το προνόμιο της αποκλειστικότητας στο αψεγάδιαστο, θα ήταν καλό να αναλογιστούμε γι’ ακόμα μια φορά τι είναι αυτό που τελικά έχει ουσία.

12.10.17 – lifo

25

q Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από τότε γιατί φύγαμε πριν κλείσω τα δύο. Μέσα στα χρόνια, όμως, είχε αποκτήσει σαφώς θετικό πρόσημο από τις νοσταλγικές αφηγήσεις των γονιών μου που είχαν περάσει εκεί τα χρόνια τους ως νιόπαντροι. Επανήλθα μεγάλος, συνήθως ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος/τουρίστας σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου Νοέμβρη μήνα, όπου πάντα περνούσα τέλεια. Δεν μπορώ να φανταστώ τη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι, μου φαίνεται εντελώς οξύμωρο. Αντίθετα, η Αθήνα παραμένει αιωνίως καλοκαιρινή στο μυαλό μου, μάλλον επειδή μεγάλωσα στα νότια, συγκεκριμένα στο Άνω Παλαιό Φάληρο (Πικροδάφνη aka Κοψαχείλα), κοντά στα νεκροταφεία, αλλά κοντά σχετικά και στη θάλασσα, που κάποτε φαινόταν στο βάθος από το μπαλκόνι του πατρικού.

q Ο Φλοίσβος, το Έδεμ, η Μαρίνα του Αλίμου, το Καλαμάκι (με το λούνα παρκ), ο Άγιος Κοσμάς, τα Αστέρια (η πλαζ)

απο τον m. hulot. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

στη Γλυφάδα, ήταν πολύ οικεία μέρη από τα παιδικά χρόνια ακόμα, αλλά και όλη η παραλιακή γενικότερα, μέχρι Βάρκιζα και πιο πέρα. Πηγαίναμε συχνά βόλτες μέχρι εκεί με το οικογενειακό αυτοκίνητο τις Κυριακές. Έχω ακούσει κατά καιρούς πολλούς –και γυναίκες και άντρες– να δηλώνουν τραυματισμένοι ως παιδιά από το σήμα της «Αθλητικής Κυριακής» επειδή το εκλάμβαναν ως ξυπνητήρι και συναγερμό, ως ηχητική μπάντα των τίτλων τέλους του Σαββατοκύριακου, ενώ ακόμα δεν είχαν προλάβει να προετοιμαστούν για το σχολείο τη Δευτέρα. Το κατανοώ, αλλά εμένα η εκπομπή με το κλασικό σήμα μού φαινόταν σούπερ συναρπαστική κατάληξη της Κυριακής. Κατά τ’ άλλα, θυμάμαι από πολύ παλιά να με πιάνει τακτικά μαύρη μελαγχολία τις Κυριακές (όχι τόσο για το σχολείο, αλλά γενικώς και αορίστως) και εξακολουθεί να με πιάνει ασχέτως των υποχρεώσεων της όποιας Δευτέρας. Καμία απολύτως εξέλιξις σ’ αυτό το ζήτημα, και σε διάφορα άλλα, για να είμαστε ειλικρινείς.

q Με την εφηβεία, το κέντρο του ενδιαφέροντος στράφηκε στη Νέα Σμύρνη, όπου πήγαινα σχολείο (δυο βήματα από το σπίτι στην πραγματικότητα). Γυμνάσιο και λύκειο πήγα στην Ευαγγελική Σχολή (Σμύρνης), ένα από τα επονομαζόμενα και πρότυπα σχολεία, που αποστολή είχαν (και έχουν, υποθέτω) να «ξεφορτώσουν» τη συντριπτική, αν όχι την απόλυτη, πλειονότητα των μαθητών τους στα AEI. Κάτι που ίσχυσε και στη δική μου τάξη, η οποία ήταν η δεύτερη μόλις που δέχτηκε κορίτσια, γεγονός που σήμαινε ότι έπρεπε να φτάσεις στο λύκειο για να σε προσέξει κάποια κοπέλα από μικρότερη τάξη. Το πεδίο εφηβικής ελευθερίας ήταν η Νέα Σμύρνη (η πλατεία και τα πέριξ, αλλά και τα γήπεδα του Μίλωνα και του «Φάρου»), που έμοιαζε πολύ πιο ζωντανή (με τα στέκια της, τα δισκάδικά της, τα φρικιά της, τα πανκιά της κ.ο.κ.) από το «γηριατρικό» Π. Φάληρο.

q Γενικά, αν μου ζητούσαν να προσδιοριστώ βάσει τοπικής καταγωγής, θα δήλωνα «από τη Νέα Σμύρνη» – παρότι γεννήθηκα αλλού, τεχνικά έμενα αλλού, ο μπαμπάς ήταν από την Κρήτη και η μαμά από την Κεφαλονιά, όπου έχω περάσει ατελείωτα καλοκαίρια.

q Η ιδέα της Αθήνας, του κέντρου δηλαδή, προκαλούσε δέος ακόμα στην τότε προαστιακή μας αντίληψη, αλλά με κάτι φροντιστήρια, με κάτι χορούς και με το ένα και με το άλλο σιγά-σιγά άρχιζε να ανοίγει κι αυτή η πόρτα, που ήταν και ο στόχος δηλαδή για τη μετα-εφηβική, μετα-σχολική ζωή: πανεπιστήμιο, ανεξαρτησία, αέναο «flâneurικό» και καλά κωλοβάρεμα και συγκλονιστικά ξενύχτια στο κέντρο της πόλης. Από Εξάρχεια μέχρι πλατεία Μαβίλη, από Λυκαβηττό ως Στρέφη, από Κολωνάκι μέχρι Πλάκα. Ακόμα και σήμερα αυτές οι περιοχές μού φαίνονται πιο οικείες απ’ όλες τις υπόλοιπες και με διαφορά. Η αγαπημένη μου βόλτα είναι από την πλατεία Μαβίλη προς το κέντρο, μέσα από τις παρυφές του Λυκαβηττού, περιοχή που νομίζω ότι είναι από τις πιο ωραίες περιπτώσεις αστικού τοπίου παγκοσμίως. Με το downtown δεν το έχω και τόσο πολύ, παρότι κι αυτές οι «πρώην υποβαθμισμένες» περιοχές του ιστορικού κέντρου έχουν σαφώς πλέον τους δικούς τους σύγχρονους αστικούς θρύλους και τα δικά τους σύγχρονα ορόσημα μετά τις διάφορες απόπειρες «εξευγενισμού» της τελευταίας εικοσαετίας. Η ζωή, με την έννοια της συγκέντρωσης όλων των ηλικιών και κοινωνικών τάξεων μέρα και νύχτα, μοιάζει να έχει επικεντρωθεί κάπου στη μέση τα τελευταία χρόνια, από το Σύνταγμα ως το Μοναστηράκι, εκεί όπου βολοδέρνει παράλληλα και ο σκληρός τουριστικός πυρήνας. Η Πανεπιστημίου είναι ο πιο θλιβερός μεγάλος δρόμος της πόλης.

q Θυμάμαι καμιά φορά την περιοχή γύρω από το «01», τη Βαρβάκειο, την πλατεία Θεάτρου, την Κουμουνδούρου, τις παλαίμαχες Ελληνίδες σεξεργάτριες, τους Ρώσους με τα τσιγάρα, την κάτω από την Αθηνάς περιοχή γενικά μέσα της δεκαετίας του ’90, που ήταν ακόμα «όπως παλιά» και μου φαινόταν απόκοσμη και εξωτική και αυθεντική και λούμπεν και τέτοια ωραία. Άλλος εντελώς κόσμος από τα χρόνια της Αγγλικής Φιλολογίας, όταν το περιβάλλον εναλλασσόταν μεταξύ Φιλοσοφικής Ζωγράφου και Σόλωνος & Μασσαλίας ή «Σόλωνος & Μαλακίας», όπως έλεγε την ευρύτερη περιοχή της Νομικής ένας φίλος τότε.

q Στο «01» με έφερε η Λένα Παπαδημητρίου, πιστεύοντας –ορθότατα, όπως απεδείχθη– ότι στη χειρότερη περίπτωση θα έβρισκα κάτι, προσωρινό έστω, να απασχοληθώ δημιουργικά, γράφοντας για ένα σωρό μουσικά, λογοτεχνικά, κινηματογραφικά, αισθητικά γενικώς κολλήματα, εν αναμονή μιας αλληλουχίας αναβολών από τον στρατό μετά από ένα ενδιαφέρον, περιπετειώδες αλλά επί της ουσίας άχρηστο επαγγελματικά μεταπτυχιακό στη θεωρία του κινηματογράφου.

To master το είχα κάνει στο Νόριτς, όπου έζησα έναν χρόνο, ερωτεύτηκα και ξε-ερωτεύτηκα τη σκληρή κριτική θεωρία και ακόμα προσπαθώ να αποτινάξω μια έλξη προς όλα τα καλά και τα κακά μιας βαθιάς «αγγλίλας».

q Το πρώιμο ΚΛΙΚ, πριν από την «ξεκωλίαση», ήταν ok για λίγο – ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρχε τίποτε αντίστοιχο μέχρι τότε, ο «Ταχυδρόμος» έπαιζε ακόμα τον ρόλο ενός διστακτικού lifestyle με κάτι in και out, κάποιες πιο προχωρημένες στήλες και θεματολογία τύπου «Με τον Βλάσση στης Αλίκης». Για κάποιον σαν κι εμένα, όμως, που είχε αναλώσει πολύ από τον χρόνο του μπουκώνοντας αμάσητη την αισθητική και την κουλτούρα των βρετανικών κυρίως «ψαγμένων περιοδικών εναλλακτικού lifestyle», όπως το «Face» (εικονογραφήσεις του οποίου έκλεβε αυτούσιες ο «Σχολιαστής» και τις έβαζε ως αφηρημένο ντεκόρ στη δική του θεματολογία – respect!), το «01» ήταν το απολύτως ιδανικό: ένα ελληνικό περιοδικό παρουσίασης σύγχρονων τάσεων με πραγματικά ρεπορτάζ, νέα γλώσσα, επαφή με τις νεανικές (υπο)κουλτούρες, τις indie και τις rave φυλές, αλλά συγχρόνως ξεχωριστά ιδιοσυγκρασιακό –και περιέργως ελληνικό

26 lifo – 12.10.17

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ, ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΒΙΛΗ.

που περίμεναν τη σειρά τους για ανοικοδόμηση) αλλά ακόμα και πρόβατα (αλήθεια!), επικά χαλάσματα, η ρημαγμένη πρώην θερινή κατοικία του Ελ. Βενιζέλου, ένα ρέμα με βατράχια και ένα δασάκι γεμάτο φιστικιές. Ήταν δεδομένο για μένα και τον αδελφό μου ότι ήμασταν τυχεροί που είχαμε τόση απλά και τόσες πίστες εκτός σπιτιού. Στις αργίες, έφευγες μέρα από το σπίτι και επέστρεφες νύχτα, διαλυμένος και πλήρης, ακόμα και τα κορίτσια. Αυτό μοιάζει πλέον ασύλληπτο. Οι γονείς ή κάποιος εξουσιοδοτημένος ενήλικας είναι πάνω από τα παιδιά διαρκώς τη σημερινή εποχή. Έχει ξεφύγει το φοβικό κλίμα και συχνά μάλιστα ασχέτως των πραγματικών περιστάσεων.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

q Ακούγεται κλισέ και προϊστορικό, αλλά στην περιοχή όπου μεγάλωσα υπήρχαν όχι μόνο άπειρες αλάνες (οικόπεδα

12.10.17 – lifo

27

εν τέλει– στον τρόπο που συνδύαζε διαφορετικά ενδιαφέροντα περί τέχνης, ερωτισμού, πολιτικής, ποπ κουλτούρας και οτιδήποτε έμοιαζε καίριο, είτε προερχόταν από το mainstream είτε από το underground.

q Το «01» είχε συχνά τεταμένες σχέσεις με μεγαλοπαράγοντες και των δύο αυτών ευρύτερων χώρων, επειδή ακριβώς ζούσε στην αισθητική κοσμάρα του και λειτουργούσε με κριτήρια δημοσιογραφικής απόστασης από στρατευμένες και κορέκτ συμπεριφορές. Υπήρχε ελευθερία, δημιουργικότητα, αναρχία ώρες-ώρες αλλά και οργάνωση και δουλειά. Έχω σκεφτεί εκ των υστέρων τι τράβαγε κι ο Στάθης (Τσαγκαρουσιάνος) που έπρεπε, νεαρό άτομο ακόμα, να λειτουργεί ως κανονικός διευθυντής και να διαχειρίζεται ένα καθεστώς ημιάγριας δημιουργικότητας και συγχρόνως να πρέπει να ασχολείται και με τα τυπογραφεία, τον προϋπολογισμό, τις διαφημίσεις και ειδικά τους διαφημιστές. Βοηθούσε πολύ φυσικά το ότι βρισκόμαστε –από ευχαρίστηση και ενθουσιασμό, όχι από υποχρέωση– όλη τη μέρα (και κυρίως όλη τη νύχτα) είτε στο γραφείο είτε έξω στην πόλη για «έρευνα και ρεπορτάζ».

q Όταν έκλεισε πρόωρα το «01», ήταν σημαντικό το πλήγμα για μας που ζούσαμε κυριολεκτικά εκεί. Ξέραμε κατά βάθος ότι τέτοια φάση δεν ξαναγίνεται, αλλά δεν είχαμε άγχος επαγγελματικής αποκατάστασης, αφού τότε –στην αυγή της εποχής της μιντιακής παντοδυναμίας και της «επίπλαστης ευδαιμονίας»– έμοιαζε βέβαιη η εξαργύρωση της δουλειάς που είχε γίνει στο «01». Και όντως κάπως έτσι ήταν, με τη διαφορά ότι η ασφάλεια αυτή οδήγησε σε μια στασιμότητα κι ένα βόλεμα διαβρωτικό. Δυστυχώς, κακομαθαίνω πανεύκολα, και τότε και πάντα.

q Το (symbol) ήταν εντελώς άλλη περίπτωση, φαινομενικά κάργα mainstream στις τυπικές προδιαγραφές του ως ένθετου «lifestyle» εντύπου του «Επενδυτή», αλλά επίσης αγρίως ιδιοσυγκρασιακό και σαρδόνιο ως προς τον τρόπο που εξέθετε υπογείως την κουλτούρα του νεοπλουτισμού και της ασυγκράτητης χλίδας –ειδικά με τις εκπληκτικές φωτογραφίες του Στάβερη από κοσμικά και «υποκοσμικά» events– που επικρατούσαν τότε στο «ελληνικό μιλένιουμ». Το (symbol) είχε και στυλ και ουσία, η εποχή όμως εκείνη, από τη σφαγή του Χρηματιστηρίου μέχρι και τους Ολυμπιακούς, ήταν πραγματικά φριχτή. Μιλάμε για ξεφτιλισμένες συμπεριφορές, όχι αστεία. Γι’ αυτό και με πιάνει μια αντανακλαστική δυσανεξία, ένα μάγκωμα, όταν ακούω να δοξολογείται ως τα ουράνια ο Σημίτης. Ειδικά η Μύκονος εκείνης της εποχής ήταν η κόλαση στη Γη.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

q Δεν νομίζω ότι μικρός είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου για όταν θα μεγάλωνα. Ήλπιζα πάντα ότι τα πράγματα θα συμβούν και θα «κλείσουν» ως διά μαγείας επειδή το αξίζω, έχω ευαίσθητη και ρομαντική προδιάθεση και η μαμά μου πιστεύει ότι είμαι Θεός. Μέχρι ένα σημείο, πάντως, τα πράγματα έμοιαζαν όντως να λειτουργούν υπέρ μου νομοτελειακά σχεδόν, χωρίς κόπο και με τους δικούς μου όρους. Μέχρι που, φυσικά, κάποια στιγμή παύουν να λειτουργούν έτσι πλέον και ευτυχώς δηλαδή, γιατί χωρίς προσπάθεια δεν έχει νόημα.

Τώρα που θα γίνω πενήντα σε λιγότερο από δύο χρόνια –και σκοπεύω να εξαφανιστώ από προσώπου γης για την περίσταση εκείνη– δεν έχω ιδέα πώς να το πάρω. Όσο ψύχραιμα και να το πάρει κανείς, είναι βαρύ κι ασήκωτο. Είναι η πόρτα που οδηγεί σε αρρώστιες και γεράματα, τα οποία δεν είναι ηρωικός αγώνας, είναι μακελειό, που έλεγε κι ο Φίλιπ Ροθ, και το βλέπει κανείς και τριγύρω του μεγαλώνοντας.

q Είχα πάντα μια αντιπάθεια προς τον χιπισμό, την κουλτούρα της Μεταπολίτευσης με τις κομματικές νεολαίες (πώς δεχόντουσαν κατά τ’ άλλα μια χαρά παιδιά να έχουν πάνω από το κεφάλι τους καθοδηγητές και ινστρούχτορες δεν μπορούσα να το καταλάβω) – ό,τι αγαπούσα ως έκφραση (ο Bowie και o Cohen που ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ζουν πια ανάμεσά μας, ο κόσμος του David Lynch, τα γραπτά του Don DeLillo και της Joan Didion) έμοιαζε να βρίσκεται σε απόσταση από έναν ριζοσπαστικό κοινοτισμό, εξού και μια χρόνια δυσπιστία και καχυποψία απέναντι στα κελεύσματα της αριστεράς, κάποια από τα οποία πάντως μοιάζουν σαφώς να δικαιώνονται σ’ αυτούς τους εξαχρειωμένους καιρούς.

q Η πλατεία Μαβίλη είναι μια νησίδα ξεκομμένη από τις πραγματικότητες της πόλης, γεγονός που την καθιστά αντικοινωνική σχεδόν και δημοσιογραφικά όχι και τόσο ενδιαφέρουσα, αλλά για μένα είναι ιδανικός τόπος κατοικίας. Ο διακριτικός βόμβος από το «ποτάμι» της Βασιλίσσης Σοφίας, οι ήχοι τη νύχτα από σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων μού δημιουργούν αίσθηση ασφάλειας και με νανουρίζουν. Βασικά, δεν είναι αυτό που λένε «γειτονιά», λέξη που ποτέ δεν μου καθόταν καλά και ήταν συνυφασμένη με συνωστισμό, κουτσομπολιό, ασφυξία, συντήρηση.

q Όταν ήμουν 20κάτι, το 40 (στους άντρες) μου φαινόταν πιο χάλια απ’ ό,τι το 50, με την έννοια ότι οι σαραντάρηδες έμοιαζαν πιο επιρρεπείς σ’ ένα ρεζιλίκι παρατεταμένης και ξεχειλωμένης νεότητας. Στα πενήντα θα είχε κατακτηθεί πλέον μια ωριμότητα κι ένας συμβιβασμός εξ ανάγκης. Τώρα που θα γίνω πενήντα σε λιγότερο από δύο χρόνια –και σκοπεύω να εξαφανιστώ από προσώπου γης για την περίσταση εκείνη– δεν έχω ιδέα πώς να το πάρω. Όσο ψύχραιμα και να το πάρει κανείς, είναι βαρύ κι ασήκωτο. Είναι η πόρτα που οδηγεί σε αρρώστιες και γεράματα, τα οποία δεν είναι ηρωικός αγώνας, είναι μακελειό, που έλεγε κι ο Φίλιπ Ροθ, και το βλέπει κανείς και τριγύρω του μεγαλώνοντας. Ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ανασφάλειας, ανέχειας και συλλογικής μανιοκατάθλιψης σαν αυτές που βιώνουμε τόσα χρόνια. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση, επειδή το έχω ακούσει από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετική διατύπωση αλλά με την ίδια απογοήτευση στο ύφος, είναι η αίσθηση ότι εδώ και πολύ καιρό είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, αλλά εμείς συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε με όλο και πιο δυσανάλογο βάρος τους ώμους.

q Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι τόσο ξεχωριστή όσο πιστεύουν και οι ακραιφνείς πατριώτες και αυτοί που σιχτιρίζουν από το πρωί ως το βράδυ («δεν είμαστε λαός», «μόνο στην Ελλάδα…» κ.λπ.). Είναι μια χώρα με πολύ μικρή, σχετικά, σύγχρονη Ιστορία, που βρίσκεται στο παραθαλάσσιο μεσογειακό άκρο των Βαλκανίων (μεγάλη υπόθεση η Μεσόγειος), ανατολικά της Ιταλίας και δυτικά της Τουρκίας, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετική. Διαθέτει, πάντως, μέσα στον πολιτισμικό αχταρμά της, πάρα πολλά ενδιαφέροντα και αγαπημένα στοιχεία, ειδικά στη μουσική, ειδικότερα στο λαϊκό τραγούδι. Από αφήγηση (σενάριο, λογοτεχνία) λίγα πράγματα συγκριτικά, αλλά εδώ είμαστε και όλα μπορούν να αλλάξουν από τις νεότερες γενιές.

q Όσον αφορά τα σχεσιακά/γκομενικά που λένε, αισθάνομαι «ατυχήσας» τελικά, αλλά δεν μου φταίει και κανείς (καμιά). Απεχθάνομαι τη μοιρολατρία, αλλά εκείνη με παίρνει από πίσω σαν χαμένο σκυλάκι. Το σίγουρο είναι ότι δεν είχα ποτέ καμιά εξιδανικευμένη εικόνα για το εργενιλίκι/σακαταλίκι, απλώς προέκυψε φυσιολογικά – δεν μου αρέσει καθόλου όμως ως ταυτότητα. « Έρωτες και κουραφέξαλα» έλεγε ο Παπαγιώργης, αλλά για μένα υπήρξε πολύ καθοριστικό –και καταστροφικό, αλλά έτσι είναι αυτά– το ρομαντικό ιδεώδες και θα ήταν εντελώς υποκριτικό να το καταρρίψω ξαφνικά στην πορεία προς μια υποτιθέμενη συναισθηματική ωριμότητα.

q Με την έννοια της φιλίας έχω μια αμφίθυμη σχέση. Σε ένα πολύ σημαντικό και ευρύ επίπεδο οι φίλοι ήταν το παν στις πιο πολλές από τις ευτυχισμένες μέρες, ειδικά τις νεανικές. Από την άλλη, οι εμπειρίες μού έχουν εμφυσήσει και μια «μαφιόζικη», οικογενειακή αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, στα μεγάλα ζόρια, το «αίμα» θα σπεύσει να σε συνδράμει αποτελεσματικά και χωρίς ερωτήσεις, την ώρα που οι φίλοι ενδεχομένως να σφυρίζουν αδιάφορα.

28 lifo – 12.10.17

ΙNFO

Ο Δημήτρης Πολιτάκης ήταν επιμελητής στην ηλεκτρονική έκδοση της documenta στην ελληνική γλώσσα. Αρθρογραφεί στη LifO.

534

ΟΜΟΡΦΙΑ - ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ

Αυτά είναι τα καλύτερα ελληνικά σαπούνια Είναι φτιαγμένα με φυσικά υλικά, μυρίζουν υπέροχα και έχουν συσκευασία που θα ζήλευαν πολλοί!

ΤheGOODLIFO

Από τον Νίκο Γκοντούλα, Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν.

Στη φωτογραφία η σειρά Mood Of The Day από την Cool Soap. Ένα διαφορετικό σαπούνι για κάθε μέρα!

11.10.12 – lifo

29

NAL PERSPOPER SHO

Ένα κάρο

Snob Duck

Οι εμπνευστές του «κάρου» ήταν ανέκαθεν λάτρεις των φυσικών προϊόντων. Τα σαπούνια τους παρασκευάζονται με τη διαδικασία της ψυχρής μεθόδου για να εξασφαλίσουν πως κανένα από τα υλικά δεν θα χάσει την ιδιότητά του. Κύριο χαρακτηριστικό τους τα έντονα αρώματα αλλά και τα χρώματα, που παραπέμπουν στη σύστασή τους. Ροζ σαπούνι ενυδάτωσης με τριαντάφυλλο, cookie με βούτυρο κακάο και άρωμα γαρίφαλο και κανέλα, herby με μελισσοκέρι και βότανα, όλα τυλιγμένα σε συσκευασία που επιτρέπει την οπτική επαφή με το προϊόν.

Η εταιρεία δημιουργήθηκε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια με σκοπό να μετατρέψει ένα παρεξηγημένο και παλιομοδίτικο προϊόν, όπως το σαπούνι ελαιολάδου, σε ένα εξωστρεφές προϊόν με σύγχρονο design και αισθητική. Τα σαπούνια της Snob Duck δεν υπόσχονται θεραπευτικές ιδιότητες. Τα σαπούνια φτιάχνονται από φυσικά υλικά, όπως ο πουρές σύκου, πεπονιού και το λεμόνι, που τους προσδίδουν φρουτώδη αρώματα. Το πραγματικά ιδιαίτερο προϊόν της εταιρείας είναι τα σαπούνια μιας χρήσης, που στην ουσία είναι φλούδες σαπουνιού μιας χρήσης.

enakaro.gr

snobduck.com

TheOliveSense Χρησιμοποιώντας ως βάση το αγνό, παρθένο ελαιόλαδο και προσθέτοντας άλλες φυσικές ουσίες η OliveSense καταφέρνει να δώσει μια σύγχρονη εκδοχή του παραδοσιακού σαπουνιού. Εκτός από την ποικιλία προϊόντων με αλόη, κόκκινη και λευκή άργιλο και την πληθώρα φυσικών συστατικών, αξίζει να δοκιμάσει κανείς τα σαπούνια με προσθήκη ενεργού άνθρακα που απορροφά τις τοξίνες από το δέρμα. Τα σαπούνια της OliveSense δεν πωλούνται σε κουτάκι αλλά τα βρίσκει κανείς τυλιγμένα σε ρυζόχαρτο, με σκοπό να δίνεται έμφαση στο προϊόν και να γνωρίζει ο πελάτης τι ακριβώς πρόκειται να αγοράσει.

theolivesense.com

ΤheGOODLIFO

Cool Soap Με βάση το αγνό, παρθένο ελαιόλαδο και την προσθήκη 100% φυσικών αιθέριων ελαίων, η Cool Soap επαναφέρει στην παραγωγή το παραδοσιακό σαπούνι, παντρεύοντάς το με το σύγχρονο design. Τα υλικά που χρησιμοποιούν τα επεξεργάζονται με δίκαιες μεθόδους, σε περιβάλλον που σέβεται τη φύση, το έδαφος και τους εργαζόμενους. Τα χειροποίητα σαπούνια Cool Soap κυκλοφορούν σε μικρές ποσότητες και έχουν φανατικούς πελάτες στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο.

coolgreeksoap.com

The Soap Η αγάπη για τα σαπούνια ήταν αυτή που έσπρωξε μια ομάδα φαρμακοποιών από τα Γρεβενά να ασχοληθεί με τη δημιουργία χειροποίητων, φυσικών σαπουνιών. Aπό την πρώτη στιγμή στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν ένα χειροποίητο σαπούνι με υψηλή ποιότητα και απόδοση στο δέρμα, αλλά ταυτόχρονα εύκολα προσεγγίσιμο από τον καταναλωτή.

thesoap.gr

Sapoon Τα χειροποίητα σαπούνια της Sapoon παρασκευάζονται με τη μέθοδο ψυχρής σαπωνοποίησης και αποτελούνται από 80% βιολογικό παρθένο ελαιόλαδο. Το υπόλοιπο αποτελείται από φυσικά και αιθέρια έλαια, όπως αυτά του τριαντάφυλλου, του ρωμαϊκού χαμομηλιού και του γιασεμιού, ενώ οι πρώτες ύλες προέρχονται, κατά προτίμηση, από Έλληνες παραγωγούς. Τα σαπούνια είναι ντυμένα με χειροτεχνικές συσκευασίες.

sapoonstore.com

Olea Juice Τα πολύχρωμα σαπούνια της Olea Juice φτάνουν στα χέρια μας τυλιγμένα σε ρυζόχαρτο και μπορούν να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό στον καθένα, ανάλογα με τη σύνθεσή τους. Το σαπούνι με ρόδι και κράνμπερι, για παράδειγμα, έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και λειτουργεί προστατευτικά για το δέρμα, ενώ η σύνθεση με θυμαρίσιο μέλι και βότανα, εκτός από τα αρώματα που αφήνει, βοηθά και στην απολέπιση του δέρματος. Επίσης, υπάρχει η σύνθεση με φύλλα ελιάς, με μαστίχα Χίου και κανέλα, και με κρόκο Κοζάνης και δίκταμο.

oleajuice.com

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΑ ΛΊΑ Μοντέλο

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Κωνσταντίνα, τι σου αρέσει να φοράς συνήθως; Γενικά, βαριέμαι εύκολα και μου αρέσει να αλλάζω συνεχώς το στυλ μου. Επομένως, θα έλεγα ότι κατά βάση το Sport Glam Everyday είναι το ντύσιμο που επιλέγω ως επί το πλείστoν γιατί με κάνει να νιώθω άνετα με το σώμα μου και πολύ σέξι. Τι δεν θα φορούσες με τίποτα; Το υπερφορτωμένο. Αυτό που έχει πολύ θόρυβο. Τις «λατέρνες», όπως έλεγε και η γιαγιά μου, Θεός σχωρέσ’ την, τις απεχθάνομαι! Πώς είναι να είσαι διεμφυλικό μοντέλο στην Ελλάδα; Όταν έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε αγαπάνε και σε στηρίζουν, οτιδήποτε και αν είσαι, ακόμα και ένα διεμφυλικό άτομο όπως εγώ, όλα είναι πολύ όμορφα και φυσιολογικά. Τα πράγματα είναι απλά: αγάπη, αποδοχή, τέλος! Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου; Θέλω να είμαι από τους λίγους ανθρώπους που ό,τι σκέφτηκαν το έπραξαν και, δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής το έχω πετύχει. Επίσης, είμαι πιο πολύ της άποψης πως οτιδήποτε και να κάνεις, πρέπει να χαμογελάς έντονα και να αγαπάς έντονα. Να διεκδικείς αυτό που σε κάνει να λες πραγματικά, με τα μάτια γουρλωμένα: «Ναι! Αυτό ήθελα!». Και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Τι είναι αυτό που σου δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση; Η οικογένειά μου. Αντλώ μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησής μου από αυτήν και όποτε κλονίζεται, κλονίζομαι κι εγώ. Υπάρχει κάτι που είδες τελευταία στις βιτρίνες και θέλεις οπωσδήποτε να αγοράσεις; Με περιορίζει πολύ η ερώτηση. Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Πριν από δύο μήνες δέχτηκα ένα μήνυμα στο οποίο μου πρότειναν να συμμετάσχω σε μια επίδειξη με τίτλο «No name» και θέμα την ομορφιά της ψυχικής φθοράς. Φυσικά, νιώθοντας το θέμα πολύ κοντά μου, δέχτηκα! Έτσι, γνωρίστηκα με τον Christangelo, του οποίου είναι και το ρούχο που φοράω και, όπως με ενημέρωσε, κοστίζει περίπου 150 ευρώ. Τα κοσμήματα είναι της Anastasia Dristella και τα μποτάκια Migato.

Δουλειά του Christangelo μπορείτε να δείτε στο christangelosateli.wixsite.com/ christangelos και στο Instagram: @_christangelos και της Κωνσταντίνας Λία στο Instagram: Kwnstantina Liα

11.10.12 – lifo

31

KET H MARA RC RESE iταλική eβδομάδα στα lidl

H Nike φέρνει το νέο look του μπάσκετ Αυτό το φθινόπωρο η Nike πάει το look του μπάσκετ ένα βήμα πιο μπροστά και δημιουργεί το απόλυτο trend, συνδυάζοντας το εμβληματικό sneaker Air Force 1 με τις νέες εμφανίσεις που πλέον δημιουργεί για τις ομάδες του NBA. Ένα look που δεν απευθύνεται μόνο σε αθλητές αλλά είναι μια δυναμική πρόταση στυλ, εμπνευσμένο από το street wear, για άνδρες και γυναίκες.

Tο Nike Air Force 1, που φέτος γιορτάζει την 35η επέτειό του, δοκιμάστηκε από παίκτες κολεγιακών ομάδων κι έγινε διάσημο χάρη σε κάποιους από τους καλύτερους και πιο επιβλητικούς παίκτες του NBA. Το Air Force 1 όχι μόνο λειτούργησε ως έμπνευση για καλλιτέχνες και σχεδιαστές κάθε είδους αλλά αναδείχθηκε σε ένα πραγματικά εμβληματικό sneaker. Το μοντέλο, χάρη στην εξέλιξή του μέσα στον χρόνο, καθιερώθηκε ως καθολικό πρότυπο της street κουλτούρας. Στην ιστορία του καταγράφονται περισσότερες από 2.000 διαφορετικές εκδοχές με μεγάλη ποικιλία ύψους και σχεδίων. Η γνωστότερη μορφή του, που είναι αναμφισβήτητα η ολόλευκη (κυκλοφόρησε μέσα τις δεκαετίας του 1990), είναι ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα σχέδια, που άφησαν εποχή τον 20ό αιώνα. Οι Nike φανέλες του NBA και τα Air Force 1 είναι διαθέσιμα στα καταστήματα Nike και στο nike.com.

ΤheGOODLIFO

premium sample sale από τη new cult Η New Cult πραγματοποιεί για πρώτη φορά ένα 3ήμερο Sample Sale για τα premium fashion brands που εισάγει στην Ελλάδα και σε καλεί να τα ανακαλύψεις σε μοναδικές τιμές. Από την Πέμπτη 12 έως και το Σάββατο 14 Οκτωβρίου, 12:00-20:00, το νέο Premium Showroom της New Cult στη Γλυφάδα θα μετατραπεί στον απόλυτο προορισμό για έξυπνο shopping τον χειμώνα που έρχεται. Τα δείγματα από τη χειμερινή συλλογή των brands Khujo, Dstrezzed, Boxfresh, Hamaki-Ho και Black Kaviar θα είναι διαθέσιμα στο ανδρικό και γυναικείο κοινό με έκπτωση έως και 70%.

Ο Λουμίδης Παπαγάλος Κουπάτος δημιουργεί τη δική του παράδοση στο Instagram Μπορεί η παράδοση να αποκτήσει μια πιο μοντέρνα εκδοχή; Ο Λουμίδης Παπαγάλος Κουπάτος εμπνέεται από την παράδοση, της βάζει τη δική του υπογραφή και τη μοιράζεται μέσα από τον δικό του Ιnstagram λογαριασμό. Κάντε follow, λοιπόν, τον @loumidiskoupatos στο Instagram και μοιραστείτε μαζί του στιγμές παράδοσης με μια πιο σύγχρονη ματιά. Γίνετε κι εσείς μέλος αυτής της παρέας, ανεβάζοντας τη δική σας φωτογραφία με hashtag #loumidiskoupatos και μένοντας πάντα συντονισμένοι για τα νέα που θα ακολουθήσουν!

Από τις 16 Οκτωβρίου η Lidl φέρνει κοντά σας νοστιμιές από μια χώρα με πολύ ταμπεραμέντο, αγάπη και πάθος, την Ιταλία. Επισκεφθείτε τα καταστήματα της Lidl και απολαύστε μια γευστική εμπειρία υψηλής ποιότητας με μια ποικιλία ιταλικών γεύσεων, όπως η σάλτσα με ξίδι βαλσάμικο κλασική/ πορτοκάλι/φράουλα, τα ζυμαρικά σπαγγέτι Tricolore, η ποικιλία αλλαντικών αλλά και τα τσιπς με γεύση πέστο/μπρουσκέτα.

Γνωρίστε την πιο progressive εκδοχή του Beefeater Το πολυβραβευμένο Beefeater Gin εξελίσσεται και δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει. Αυτήν τη φορά, με τη νέα του συλλεκτική φιάλη έρχεται να μας συστήσει τη νέα τάση στη ζωγραφική, το «spin painting», δηλαδή τη χρήση κινούμενης πλατφόρμας που ψεκάζει με χρώμα τον καμβά. Η νέα φιάλη, λοιπόν, με ιδιαίτερη υφή, ζωντανά και δυναμικά χρώματα, προσομοιάζει σε πίνακα ζωγραφικής, πρωτοτυπεί και εντυπωσιάζει. Στο πίσω μέρος, η υπογραφή του James Burrough σε λευκό φόντο μαζί με την ετικέτα του έτους παραγωγής αποτυπώνουν το πάντρεμα της παράδοσης με την προκλητική πραγματικότητα σήμερα. Η συλλεκτική φιάλη είναι διαθέσιμη μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων στα καταστήματα ΑΒ Βασιλόπουλος και Σκλαβενίτης.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο θα δεις αυτή την εβδομάδα. σελιδα

34

ΣΙΝΕΜΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΒΓΕΣ ΕΞΩ

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος γράφει για τις ταινίες που βγαίνουν σήμερα στους κινηματογράφους. σελιδα

7 μαγαζιά που αγαπάμε στο Κουκάκι. σελιδα

Η Νίκη Μηταρέα τρώει στα νέα εστιατόρια της πόλης.

40

σελιδα

44

36

ΒΙΒΛΙΟ Ο Τζο Νέσμπο και η σχέση αγάπης-μίσους με τον ήρωά του Σκιαγραφώντας την πορεία του διάσημου πια αστυνόμου Χάρι Χόλε. Από την Τίνα Μανδηλαρά

ΘΕΑΤΡΟ σελιδα

38

Ο κήπος του Ραπατσίνι

Η Όλια Λαζαρίδου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί και ο Άγγελος Παπαδημητρίου στήνει το εικαστικό περιβάλλον της παράστασης στην οποία παίζουν επίσης ο Ερρίκος Μηλιάρης και η Δανάη Ρούσσου. Πρόκειται για ένα λυρικό-δραματικό ποίημα, ένα σκοτεινό παραμύθι για μεγάλους, με ατμόσφαιρα παρόμοια με αυτήν των διηγημάτων του Πόε και του Μπόρχες, γραμμένο το 1844 από τον Ναθάνιελ Χόθορν. Η ιστορία συμβαίνει σε ένα μακρινό́, ακαθόριστο παρελθόν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. ä 18/10-12/11, Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69. Τετ.-Σάβ. 21:00 & Κυρ. 19:00, εισ.: 10-14 ευρώ.

12.10.17 – lifo

33

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

EVENTS

Top

7 34 lifo – 12.10.17

Επιμελήτρια της έκθεσης «#NeapolisAthina: και τώρα και τότε» που παρουσιάζεται στην Ελληνοαμερικανική Ένωση.

Τι κάνει τη Νεάπολη ξεχωριστή; Η εξαιρετική τοποθεσία της. Βρίσκεται στο κέντρο-απόκεντρο της πόλης. Είναι ανάμεσα σε δύο λόφους, τον Λυκαβηττό και τον Στρέφη. Έχει παράδοση στην πνευματική ζωή, στα θέατρα, στα λογοτεχνικά σαλόνια, στα στέκια καλλιτεχνών κ.ά. και έχει χαρακτηριστεί «γειτονιά διανοουμένων».

1. ΟΠΕΡΑ Ηλέκτρα

Η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινιάζει τη λειτουργία της στις νέες της εγκαταστάσεις στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με την Ηλέκτρα του Ρίχαρντ Στράους. Το έργο βασίζεται στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή και χαρακτηρίζεται ως μία από τις σημαντικότερες, αλλά ταυτόχρονα και πιο απαιτητικές όπερες του 20ού αιώνα. Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την κορυφαία Ελληνίδα μεσόφωνο Αγνή Μπάλτσα, η οποία θα αναλάβει τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας σε όλες τις παραστάσεις που θα σκηνοθετήσει ο διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης και σκηνογράφος Γιάννης Κόκκος. ä 15, 18, 22, 26, 31/10, Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, λεωφ. Συγγρού 364, 20:00, εισ: 10-100 ευρώ

Κωστής Βελώνης, A Puppet Sun

OKΤ.

Λουίζα Καραπιδάκη

Πού τοποθετείται ιστορικά η δημιουργία της Νεάπολης και πώς ξεκίνησε; Η «Νέα πόλη» ή το «Προάστιο» ξεκίνησε από την εποχή που άρχισε να χτίζεται το Οθώνειο Πανεπιστήμιο, το 1837. Στη συνέχεια ολοκληρώθηκε η Τριλογία των Αθηνών με τα κτίρια της Ακαδημίας Αθηνών και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Οι ανάγκες των εργασιών της ανοικοδόμησης δημιούργησαν μια συνοικία μαστόρων και κτιστών, κυρίως από τις Κυκλάδες και τις Σποράδες, που στη συνέχεια έγινε μια ζωντανή φοιτητούπολη και μεσοαστική συνοικία.

μέσα από την έκθεση «A Puppet Sun», αξιοποιεί την ιστορική οικία της Καπλανών 11, επανασυστήνοντάς την στο κοινό. Επιμελητής είναι ο Βασίλης Οικονομόπουλος, βοηθός επιμελητής στις Συλλογές Διεθνούς Τέχνης της Tate Modern του Λονδίνου. ä 11/1014/01, Ιστορική Οικία Καπλάνων 11, Τετ.-Κυρ.

12:00-20:00, είσοδος ελεύθερη

3. ΘΕΑΤΡΟ Ουγκό: Μια Ουτοπία

Ένα ιστορικό νεοκλασικό κτίριο, συνδεδεμένο με σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας, ενεργοποιεί ο ΝΕΟΝ, αναθέτοντας μια νέα εικαστική εγκατάσταση στον Κωστή Βελώνη. Ο καλλιτέχνης,

STOEP TH S PR ES LIVE Jean Michel Bernard, Cinematic Piano Ο Γάλλος βιρτουόζος πιανίστας και συνθέτης Jean Michel Bernard παρουσιάζει κοµµάτια από τις ταινίες Ε.Τ., Ο Ταξιτζής, Chinatown, Βασικό Ένστικτο, Η λίστα του Σίντλερ, Επικίνδυνες Αποστολές, αλλά και πολλά ακόμη, συνδυάζοντάς τα µε τζαζ στοιχεία.

2. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

12–18

THE FACE

«Αυτό που ορθώνεται ετούτη τη στιγμή δεν είναι η Ευρώπη των λαών· είναι η Ευρώπη των βασιλέων» γράφει ο σπουδαίος ποιητής, λογοτέχνης και οραματιστής της Ενωμένης Ευρώπης Βικτόρ Ουγκό στα μέσα του 19ου αιώνα. Η σκηνοθέτις Σοφία Μαραθάκη βασίζεται στις Επιστολές στον Λουδοβίκο Βοναπάρτη του Ουγκό για να φτιάξει μια παράσταση με ζωντανή μουσική για την ουτοπία και την πραγματικότητα της Ευρώπης του ανθρωπισμού. ä 13-22/10, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Μικρή Σκηνή), λεωφ. Συγγρού 107-109, 21:00, εισ.: 7-12 ευρώ

4. ΜΟΥΣΙΚΗ Iasis & Friends Το τζαζ και world fusion συγκρότημα σχηματίστηκε μέσα των ’90s με πυρήνα τον Κώστα Μπαλταζάνη, τον

14/10, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Ευριπίδου & Δοϊράνης, 21:00, είσοδος ελεύθερη

Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα η συνοικία; Πολλά είναι πλέον τα παρατημένα νεοκλασικά σπίτια, ενώ ταυτόχρονα οι μεγάλοι πόλοι πολιτισμού, όπως η Λυρική Σκηνή και η Βιβλιοθήκη, απομακρύνονται και πολλές μικρές επιχειρήσεις κλείνουν. Ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία της έκθεσης και ποιος ο σκοπός της; Σκοπός της έκθεσης είναι να ευαισθητοποιήσει τους Αθηναίους όσον αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Νεάπολη σήμερα, όπως και γενικότερα το κέντρο των Αθηνών. Επίσης, στοχεύει στην εμψύχωση των κατοίκων της Νεάπολης, καλώντας τους να μοιραστούν τους προβληματισμούς και τα προβλήματά τους μέσα από τις παράλληλες εκδηλώσεις της έκθεσης. Τι θα δούμε στην έκθεση; Η έκθεση παρουσιάζει το χρονολόγιο της Νεάπολης με τους σημαντικούς σταθμούς στα 180 χρόνια της ιστορίας της. Επίσης, προβάλλει συγκεκριμένες θεματικές που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική κυρίως διαμόρφωσή της. Πείτε μας λίγα λόγια για τα έργα και τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση. Εκθέτουν 31 καλλιτέχνες που ζουν ή εργάζονται στη Νεάπολη. Στο σύνολό τους τα έργα εκφράζουν την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, δείχνουν ιστορικές πλευρές της αλλά και τα σύγχρονα προβλήματά της. Τα έργα, το καθένα ξεχωριστά, είναι εξαιρετικής ποιότητας και η συνομιλία μεταξύ τους έχει μια απίστευτη δυναμική και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το σημαντικό είναι ότι ο λόγος δόθηκε σε όλους τους καλλιτέχνες και μίλησαν για τη δική τους Νεάπολη. «#NeapolisAthina: και τώρα και τότε», 18/1016/12, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Mασσαλίας 22. Ωράριο λειτουργίας: Δευτ.-Παρ. 12:00-21:00, Σάβ.

10:30-14:30, είσοδος ελεύθερη

Γιώτη Κιουρτσόγλου και τον Πέτρο Κούρτη. Στην επανένωσή τους για πρώτη φορά σε σειρά συναυλιών μετά το 2004, οι Iasis συναντούν στη σκηνή του Half Note τον Ορφέα Περίδη, την Έλλη Πασπαλά καθώς και την τραγουδίστρια, ηθοποιό και χορεύτρια Μαρίνα Σάττι. ä 6-9/10, Half Note Jazz Club, Τριβωνιανού 17, Μετς. Παρ.-Σάβ. 22:30, Κυρ.-Δευτ. 21:30, εισ.: 10-20 ευρώ

5. ΘΕΑΤΡΟ Οίκος Μακ-Μπεθ

ΜΟΥΣΙΚΉ Δημήτρης Μυστακίδης, Amerika Με αφορμή την ιδιαίτερη τεχνική της «τσιμπητής» κιθάρας και τα ιδιότροπα παιξίματα του Κατσαρού, του Δούσα και του Κωστή, ο Δημήτρης Μυστακίδης διασκευάζει και επανεκτελεί με τον δικό του προσωπικό τρόπο ρεμπέτικα τραγούδια που κυκλοφόρησαν και παίχτηκαν ζωντανά μόνο στην Αμερική.

12/10, Θησείον, Τουρναβίτου 7, 21:30, εισ.: 10 ευρώ

Ο Παναγιώτης Μέντης, μετά την Αδαμαντία, γράφει ξανά ένα έργο κατά παραγγελία για το Θέατρο Τέχνης, βασισμένο στον Μακμπέθ του Σαίξπηρ. Ο Οίκος Μακ-Μπεθ είναι ένα πολιτικό, ψυχολογικό θρίλερ για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα και την αναμενόμενη μετα-δημοκρατία. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν η Ηρώ Κωστή, η Γιάννα Μαλακατέ και ο Γιώργος Σταυριανός. ä 16/10-31/03, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο), Πεσμαζόγλου 5. Πρόγραμμα παραστάσεων: 16/1028/11: Δευτ.-Τρ. 21:15 & 2/12-31/3: Σάβ. 18:00, εισ.: 8-15 ευρώ.

6. ΜΟΥΣΙΚΗ All Them Witches

Δώδεκα σεμινάρια γένους θηλυκού;

Η ρoκ μπάντα από το Nάσβιλ του Tενεσί επιστρέφει στην Αθήνα. Μετά το επιτυχημένο «Dying surfer meets his maker» που προχώρησε τον ήχο τους, οι All Them Witches κυκλοφόρησαν φέτος το 4ο άλμπουμ τους, με τίτλο «Sleeping through the war», με παραγωγό τον κάτοχο δύο βραβείων Grammy, Dave Cobb. Το συγκρότημα εξερευνά μονοπάτια της blues rock, αναμειγνύοντας στοιχεία των ’70s και της stoner σκηνής των αρχών των ’90s. ä 14/10, Gagarin 205, Λιοσίων 205, 20:30, εισ.: 20 ευρώ

7. ΠΑΡΤΙ Disco Dallesandro

Από την ενδυματολογία στον στίχο και από την ορθοφωνία στα ευγενή μέταλλα, έντεκα γυναίκες κι ένας άντρας εξομολογούνται γιατί τα σεμινάρια που συντονίζουν φέτος στο Μικρό Πολυτεχνείο είναι γένους θηλυκού.

ΘΕΑΤΡΟ Στέλλα κοιμήσου Το πρώτο έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε αποκλειστικά για το θέατρο ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει για νέο κύκλο παραστάσεων. Με αφορμή έναν απαγορευμένο έρωτα, η παράσταση ανατέμνει έναν κόσμο εδραιωμένο στο ψέμα, το χρήμα, τη χυδαιότητα και το έγκλημα.

14/10-21/01, Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος, Αγ. Κων/νου 22-24, Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00 Eισ.: 13-17 ευρώ

Η δημιουργική πλατφόρμα για τις queer τέχνες «The queer archive» οργανώνει το πάρτι του Σαββατοκύριακου στο Cantina Social. Στα decks, ο σκηνοθέτης, video artist, curator και ιδρυτής του «The queer archive» Kostakis (Κωνσταντίνος Μενελάου) και η drag queen Chraja θα παίζουν ένα εκλεκτικό μείγμα από dance disco, πoπ, r&b και electro. ä 14/10, Cantina Social, Λεωκορίου 8, Ψυρρή, 22:00, είσοδος ελεύθερη

• Αναμενόμενο ο στυλίστας Γιώργος Γαβριηλίδης να βλέπει γυναίκες στα σεμινάριά του για το make up και το personal styling που κάνουν άμεσα την έναρξή τους στο φθινοπωρινό Μ.Π. Πάντα για τις γυναίκες «η εικόνα πάει πιο βαθιά», μας λέει ο ίδιος.

• Όμως πώς γίνεται ένα αντρικό κατεξοχήν επάγγελμα να έλκει κορίτσια; Οι φωτισμοί θεάτρου που θα συντονίζει η Χριστίνα Θανάσουλα κάθε Δευτέρα έχει μεγάλη απήχηση στον γυναικείο πληθυσμό, γιατί, όπως λέει η ίδια, το θέατρο είναι γένους ουδετέρου. Το ίδιο συμβαίνει τις Δευτέρες και στο Τμήμα Ραδιοφώνου.

• Η Φωτεινή Λαμπρίδη διευθύνει τα σεμινάρια στίχου στο Μ.Π. και φέτος έχει μαζί της συνεργάτες όπως ο Χ. Θηβαίος, ο Ν. Ζούδιαρης και ο Ν. Αντύπας. Η ίδια λέει πως πολλές γυναίκες πια μαθαίνουν να γράφουν καλά τραγούδια στην Ελλάδα.

• Στον τομέα της Διά Βίου Μάθησης χρόνια ξεχωρίζουν τα σεμινάρια γραφής. Φέτος, στα σεμινάρια βιωματικής γραφής η Μαριανίκη Δορμπαράκη έχει τρία γυναικοκρατούμενα τμήματα, πολύ επιτυχημένα. Είναι η εξομολόγηση στο χαρτί ένα θηλυκό σπορ; • Η Κατερίνα Μπάστα, στο παιχνιδόσωμα (και θέατρο και παιχνίδι), κλέβει τις καρδιές πολλών νέων νηπιαγωγών και δασκάλων που μαθαίνουν δίπλα της τεχνικές για να τις εφαρμόσουν στην τάξη. Το 80% είναι γυναίκες. Αντιστοίχως, τα τμήματα για το παραμύθι και τη φωνητική και ερμηνεία στο τραγούδι της Ελισάβετ Καρατζόλη γυναικοκρατούνται.

• Η Χάγια Κοέν, με τη ραπτική σε ελεύθερο πατρόν, η Άντρια Πρασίνου με την αργυροχοΐα, η Ελένη Παπαδοπούλου με το σεμινάριο για το μακραμέ και η υπέροχη Έβελυν Σιούπη στο εργαστήριο «Ενδυματολογία μπροστά στην κάμερα» ξεκινούν οσονούπω τα μαθήματά τους με σχεδόν αποκλειστική συμμετοχή γυναικών στα τμήματά τους.

• Τέλος, η Ορθοφωνία - Αγωγή Προφορικού Λόγου με την Αντέλα Μέρμηγκα είναι από τα πιο δημοφιλή τμήματα του Μ.Π. και μαθαίνουμε πως το ανοιχτό μάθημά της στο τέλος Οκτωβρίου (31/10) έχει μόνο δύο υποψήφια αγόρια στη λίστα του.

Οι γυναίκες της πόλης παίρνουν τελικά το προβάδισμα στην τέχνη και στη γνώση. Η έρευνα έγινε στο Μικρό Πολυτεχνείο, Πλ. Αγ. Ασωμάτων 7, Θησείο. info: 2103243306 & 2103252998 – www.mikropolytexneio.gr

12.10.17 – lifo

35

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

Loving Vincent

p

Κακό

Σκηνοθεσία: Ντορότα Κομπιέλα, Χιου Γουέλτσμαν Πρωταγωνιστούν: Ντάγκλας Μπουθ, Τζερόμ Φλιν, Κρις Ο’Ντάουντ, Σίρσα Ρόουναν

36 lifo – 12.10.17

ριώδη αυτοπυροβολισμό στο αγαπημένο του χωράφι που κατέληξε σε θάνατο δυο μέρες αργότερα. Μετά το αρχικό ξάφνιασμα της διαφορετικής εικόνας και το δέος μπροστά στην οργιώδη, πιστή και ταυτόχρονα ευφάνταστη ανασύσταση του έργου του μέσα από σκηνές που ξεδιπλώνονται σαν να πήραν οι πίνακες σάρκα και οστά, το μάτι συνηθίζει στο αλλόκοτο animation. Επειδή δεν θα ήταν αρκετό μόνο αυτό το τόλμημα για μια ταινία μεγάλου μήκους, η πλοκή σταδιακά περιστρέφεται γύρω από τις αμφιβολίες σχετικά με τα κίνητρα της τελικής πράξης του Βαν Γκογκ, καθώς ερωτηματικά βασανίζουν τον μονίμως λυπημένο Ρουλέν για την γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην κατάθλιψη του Βαν Γκογκ και μια πιθανή συνωμοσία εναντίον του. Η υπόθεση είναι θεμιτή και ως έναν βαθμό κυλάει άνετα, αν και δεν παύει ποτέ να φαντάζει τεχνητή, σαν να σκαρώθηκε επί τούτου, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με το αντίστοιχα λοξό animation του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, το Scanner Darkly, που είχε επίσης κινηματογραφήσει πρώτα τους ηθοποιούς, για να τους πειράξει στη συνέχεια με ένα περιστροφοσκόπιο. Ήταν σαν να είπαν οι παραγωγοί «έχουμε στα χέρια μας ένα τεχνικό επίτευγμα, ένα βαρύτιμο ύφασμα, τι μπορούμε να βρούμε για να ντύσουμε τη σύλληψή μας;». Ακόμη κι έτσι, το Loving Vincent γοητεύει μέσα στη μοναδικότητά του. Με τα ασπρόμαυρα φλασμπάκ και την εικαστική τελειότητα των ζωγραφικών του εικόνων, αποτελεί μια στιβαρή κατασκευή που φιλοξενεί δημιουργικά και ρευστά μια κινηματογραφικού ρυθμού και ύφους εικασία γύρω από τον Ολλανδό ζωγράφο που ξεφεύγει από τα στενά όρια της βιογραφίας. ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΙΝΤΕΑΛ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1,2 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

Το Loving Vincent στάζει Βαν Γκογκ σε κάθε καρέ: αυτή η ασυνήθιστη βρετανο-πολωνική συμπαραγωγή ουσιαστικά είναι μια κινούμενη ελαιογραφία μνημειώδους κλίμακας, αφού συναπαρτίζεται από 65.000 σκίτσα, ζωγραφισμένα ένα προς ένα στο χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους. Μέσα σε 90 λεπτά, τα αξέχαστα τοπία, τα αδρά πρόσωπα και κυρίως τα ζωηρά χρώματα του Ολλανδού ζωγράφου ξεπηδούν από τους πίνακές του σε μια πλοκή με γνώριμους χαρακτήρες, όπως ο Γκασέ και η κόρη του, η κόρη του πανδοχέα, οι αγρότες και οι κάτοικοι του Βαλ-σιρ-Ουάζ, με πρωταγωνιστή τον Αρμάν Ρουλέν, και, φυσικά, ο ίδιος ο Βαν Γκογκ, αλλά σε φλασμπάκ, αφού η ιστορία διαδραματίζεται έναν χρόνο μετά τον αδόκητο θάνατό του, το καλοκαίρι του 1891. Η ιδέα να ζωντανέψουν οι χαρακτήρες που απαθανάτισε ο εξόχως αυτοβιογραφικός ζωγράφος είναι πανέξυπνη και λογική, έτσι ώστε η ταινία να μην επινοεί πρόσωπα αλλά να αναπαριστά τις φιγούρες της εργογραφίας και να διευρύνει τις κινήσεις και τις εκφράσεις τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος, και πατέρας του μοντερνισμού, απασχολεί το σινεμά. Ο βίος του ήταν γεμάτος κακουχίες και περιπέτειες, ένα δράμα που ξεκίνησε όταν ήταν μικρός και στερημένος από την αγάπη μιας αυστηρής μητέρας, με την άκαρπη προσπάθειά του να ευχαριστήσει τον πατέρα του, και συνεχίστηκε με την επείγουσα ανάγκη του να εκφραστεί μέσα από την Τέχνη, την πυκνή, πυρετώδη ενασχόλησή του με τη ζωγραφική (με ρυθμούς που τους δανείστηκε, θαρρείς, από μια άλλη ζωή), τις τύψεις για την οικονομική και ψυχική επένδυση του αδελφού του Θίο που ο ίδιος δεν κατάφερε να ξεπληρώσει όσο ζούσε και, φυσικά, με το διάσημο κομμένο αυτί και τον κάπως μυστη-

Σκηνοθεσία: Άκι Καουρισμάκι Πρωταγωνιστούν: Σέργουαν Χάτζι, Σάκαρι Κουοσμάνεν Ο Κάλεντ, Σύριος μετανάστης, καταφθάνει κρυμμένος σε ένα πλοίο στη Φινλανδία. Ζητάει άσυλο στη χώρα, αλλά η αίτησή του απορρίπτεται. Δραπετεύει από το κέντρο φιλοξενίας όπου κρατείται και ζει δεξιά κι αριστερά. Ο Βίκστρομ, Φινλανδός πωλητής ανδρικών πουκαμίσων, εγκαταλείπει τη γυναίκα, το σπίτι και την εταιρεία του. Κερδίζει ένα σεβαστό ποσό σε μια παρτίδα πόκερ και αγοράζει ένα εστιατόριο. Δίνει δουλειά στον Κάλεντ κι έτσι δύο άντρες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για διαφορετικούς λόγους αλλάζουν μαζί τις ζωές τους.

Κινηματογράφος

Η ταινία δίνει ζωή στους πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ για να διηγηθούν την ξεχωριστή του ιστορία. Τα 65.000 καρέ της ταινίας είναι μια ελαιογραφία ζωγραφισμένη με το χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο για να έρθουν στα στούντιο της Πολωνίας και της Ελλάδας και να πάρουν μέρος στην παραγωγή.

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ The other side of hope

Ένας δημιουργός που δεν παραχωρεί ούτε εκατοστό από το ύφος του και η «χρόνια» ανθρωπιά που εκπέμπει συστηματικά μέσα στη φιλμογραφία του αποκτά πλέον επίκαιρη, πολιτική σημασία εναλλακτικής έκφρασης, όπως αρχίσαμε να διαπιστώνουμε μετά το υπέροχο Λιμάνι της Χάβρης. Ο Φινλανδός σκηνοθέτης Άκι Καουρισμάκι ξεπερνά την κλισέ, βόρεια ψυχρότητα, αναπαράγοντας με αυξανόμενη οικειότητα τα poker face μοτίβα των αντιηρώων του: γκαφατζήδες, losers, ναυάγια της ζωής, ανώδυνοι απατεώνες, συμφεροντολόγοι ή ψεύτες λόγω των περιστάσεων, εθισμένοι σε αδυναμίες και αυτοκαταστροφικές συνήθειες, βγαλμένοι από ένα σύμπαν βωβού σινεμά με νουάρ ευαισθησίες ανάμεσα στη δεκαετία του ’50 και στη φαντασία του σκηνοθέτη, δεν παύουν να κοιτάνε τον απέναντί τους με την αξία του προσώπου, υπακούοντας σε μια εσωτερική λογική αξιών. Εδώ έρχεται η προέκταση του θέματος της ταινίας, η άλλη πλευρά της ελπίδας, όπως την έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Οι γηγενείς πρωταγωνιστές, ό,τι και να είναι, δέχονται τον Σύριο μετανάστη Κάλεντ, ο οποίος ψάχνει τη χαμένη αδελφή του, γι’ αυτό που μπορεί να προσφέρει και για την όποια τιμή έχει ο λόγος του. Το σύστημα Δικαιοσύνης και οι φασίστες κάνουν κι εδώ τη δουλίτσα τους, αλλά ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, ο Βίκστρομ, και οι απίθανοι υπάλληλοί του, ως άλλα μέλη μιας εξωγήινης ροκαμπίλι κομπανίας με guest star ένα αδέσποτο σκυλάκι, υποδέχονται χαλαρά, με κοφτές κουβέντες και μια μπεσαλίδικη χειραψία έναν ξένο, πρόθυμο και ειλικρινή, που στο μεταξύ έχει τολμήσει να πει στην υπάλληλο αξιολόγησης του αιτήματος ασύλου που έχει υποβάλει πως δεν ήταν όνειρό του να βρεθεί στη Φινλανδία αλλά ότι εκτίμησε τη στάση των κατοίκων το διάστημα της σύντομης παραμονής του εκεί. Αυτούς τους ατελείς περιθωριακούς αγαπάει και ο Καουρισμάκι και όσο κι αν ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τη συχνά εξυπνακίστικη τοποθέτηση των αστείων του (με τα ίδια τα αστεία δεν έχω κανένα πρόβλημα), θεωρώντας πως κάνει κατάχρηση του ιδιόμορφου, χαρακτηριστικού, ελαφρώς τζαρμουσικού χιούμορ του, εδώ το κοφτό καλαμπούρι και η υπαρξιακή πλάκα στέκονται παλικαρίσια απέναντι στην επαιτεία άλλων ταινιών για τη μετανάστευση ή γύρω από αυτήν, που γκρινιάζουν, κραυγάζουν ή διδάσκουν κακομοιριά. Γυρισμένη σε φιλμ (το μοναδικό στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βερολίνου), η Άλλη όψη της ελπίδας διατηρεί τα σπάνια χρώματα, τη στιλπνή εικόνα, το ρετρό φωτισμένο φόντο και μια εκπληκτική απόδοση του σούρουπου, όπως μόνο ο Καουρισμάκι

μπορεί να πετύχει. Γι’ αυτόν το δεύτερο σταθμό στην άτυπη τριλογία για τα λιμάνια της Ευρώπης, ο Καουρισμάκι βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία του. ΑΣΤΥ - ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

UNDER THE SUN Σκηνοθεσία: Βιτάλι Μάνσκι Ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας στην Πιον-γιανγκ της Βόρειας Κορέας, καθώς η κόρη τους ετοιμάζεται να μπει στην ένωση «Day of the shining star».

Ο Βιτάλι Μάνσκι δέχτηκε την πρόταση της κυβέρνησης της Β. Κορέας να ζήσει για περίπου έναν χρόνο στη χώρα, καταγράφοντας τη ζωή ενός κοριτσιού λίγο πριν από την ένταξή του στην Ένωση των Παιδιών, τον πολιτικό οργανισμό της χώρας στον οποίο επιβάλλεται να μπουν όλα τα παιδιά. Φυσικά, δεν μπορούσε να φιλμάρει ελεύθερα, όλα ήταν διευθετημένα και προσκηνοθετημένα, με αυτόν να έχει περισσότερο τον ρόλο του παρατηρητή. Όμως οι υπεύθυνοι του ντοκιμαντέρ δεν προνόησαν για το τελικό μοντάζ κι έτσι ο ελεύθερος πια Μάνσκι συμπεριέλαβε και τις σκηνές όπου του υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνει, με αποτέλεσμα να παραδίδει ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ του ντοκιμαντέρ με θέμα την πλαστή καθημερινότητα της χώρας. Το τελικό του αποτέλεσμα δεν γελοιοποιεί την όλη κατάσταση αλλά γίνεται μια προσωπική μάχη για την αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τα πλάνα του, κάτι που συμβαίνει ανά στιγμές και προκαλεί κυρίως συγκίνηση.

Χιονάνθρωπο, γιατί η ταινία του Τόμας Άλφρεντσον, που μας έχει δις εντυπωσιάσει επειδή δάμασε, με χάδι και μαστίγιο όποτε χρειαζόταν, το horror με το Άσε το κακό να μπει, αλλά και στα ίσια τον στρυφνό Τζον Λε Καρέ με το εγκεφαλικό Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι, βιάζεται και σκοντάφτει. Από το ξεκίνημα τα σημάδια δεν είναι καλά: η σημαντική αρχική σκηνή, μια χρονική αναδρομή στη μέση του πουθενά, που ξεκλειδώνει πολλά από τα αινίγματα της συνέχειας, αν προσέξει καλά ο θεατής, μοντάρεται με άτσαλη ταχύτητα, έστω κι αν υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η θρυλική Θέλμα Σκουνμέικερ, το δεξί χέρι του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος είναι παραγωγός της ταινίας. Μετά τη βιαστική εισαγωγή, τα στοιχεία ξετυλίγονται πιο ψύχραιμα όσο πληθαίνουν οι φόνοι και ρέει το αίμα μετά από ειδεχθή εγκλήματα, αλλά η στριμωγμένη εντύπωση παραμένει. Ο Άλφρεντσον καταφέρνει μεν να στήσει την ατμόσφαιρα που επιθυμεί (ένα κλίμα διαφορετικό από τα συνηθισμένα νεο-νουάρ), να αρθρώσει διαφορετικά το σκανδιναβικό gore και να δώσει υπόσταση σε έναν Χόλε που φλερτάρει αδιάκοπα με την αυτοματαίωση, χάρη στο ταλέντο του Μάικλ Φασμπέντερ να παίζει καλά χωρίς την μπάλα, αλλά δυσκολεύεται να χωρέσει μια εμφανώς μεγαλύτερη και καλύτερα απλωμένη στις 600 σελίδες του μυθιστορήματος υπόθεση στις δύο ώρες που έχει στη διάθεσή του. Παρά τις καλές του στιγμές, με μερικές άψογα εκτελεσμένες σκηνές, η μεταφορά του Χιονάνθρωπου δεν είναι ακριβώς pageturner.

VILLAGE RENTI 8,10,11,20 - VILLAGE MALL 7,10,13,14 - VILLAGE PAGRATI 3,5 - VILLAGE FALIRO 1,7,8,9 VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2 - ODEON MAROUSI 3 ODEON ESCAPE 1,5 - ODEON STARCITY 1,10 - ΑΕΛΛΩ 3,4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1,2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΟΙΞΗ 2 - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,2 - WEST CITY 1 - ΕΛΛΗ - ΘΗΣΕΙΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 1,2,4,5 - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΣΙΝΕΑΚ - ΦΟΙΒΟΣ

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη ΑΛΚΥΟΝΙΣ - STUDIO NEW STAR

Ο ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ The Snowman Σκηνοθεσία: Τόμας Άλφρεντσον Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον Ένα αγοράκι ξυπνά κι αναζητά τη μητέρα του. Το σπίτι άδειο. Στον κήπο ένας χιονάνθρωπος με το φουλάρι της μητέρας του τυλιγμένο στον λαιμό του. Ο συναισθηματικά ασταθής αστυνόμος Χάρι Χόλε και η ομάδα του ξεκινούν την έρευνα κι ανακαλύπτουν πως αρκετές γυναίκες έχουν χαθεί στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων.

Καλώς να ορίσει ο Χάρι Χόλε στο κινηματογραφικό σύμπαν των διορατικών ντετέκτιβ. Κάποιοι είναι πιο πρόθυμοι από τους υπόλοιπους, κυρίως οι Βρετανοί, κι ας μη γεμίζουν το μάτι στους δράστες. Κάποιοι ποζάρουν σαν να παίζουν σε φιλμ νουάρ, κυρίως επειδή εκείνοι ορίζουν το είδος, όπως ο Σπέιντ και ο Μάρλοου. Ο Χόλε είναι εμφανώς απρόθυμος, και οριακά αρνητικός, τουλάχιστον στην αρχή, όπου φαίνεται να συνέρχεται από μεγάλη φουρτούνα. Δεν είναι τυχαίος. Ο προϊστάμενός του περιμένει την επιστροφή του και με ένα σκανδιναβικά τρυφερό τρόπο τον ακουμπά στον ώμο ως δείγμα κατανόησης και επιβράβευσης ενός ταλέντου που δεν λειτουργεί με υπηρεσιακή ακρίβεια. Για κάποιον που δεν έχει εντρυφήσει στον ήρωα του συγγραφέα Τζο Νέσμπο, διαφαίνονται ψήγματα της ιδιαίτερης ποιότητας του Χόλε στο να συναισθάνεται, να πάσχει, να βασανίζεται και να βασανίζει τις υποθέσεις του, αντίθετα με το κλισέ του ψυχρού αστυνομικού από τον Βορρά. Οι αρετές του κρύβονται στον

ξανασυμβούν οι ακρότητες που βλέπουμε εδώ και θα έπρεπε κανονικά να ανήκουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Έξοχοι οι Καρέλ και Στόουν, ακόμα καλύτερη η Άντρεα Ράισμποροου, πρωταγωνίστρια της πιο ενδιαφέρουσας υποϊστορίας του φιλμ, που αν ήταν γενναιότερο, θα της αφιέρωνε περισσότερο χρόνο. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 3 - VILLAGE MALL 1 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON MAROUSI 2 - ODEON ESCAPE 1,5 - ODEON STARCITY 8,9 - ΑΒΑΝΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 NANA 6 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1,2 - ZEA

Η ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ The Promise Σκηνοθεσία: Τέρι Τζορτζ Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Άιζακ, Κρίστιαν Μπέιλ Ο Mάικλ, ένας σπουδαστής Ιατρικής, συναντά την πανέμορφη δασκάλα χορού Άνα τέλη του 1914. Η αρμένικη κληρονομιά τους θα τους φέρει κοντά, αλλά σύντομα εκείνος θα συγκρουστεί με την τωρινή αγάπη της Άνας, έναν Αμερικανό φωτορεπόρτερ, που είναι αποφασισμένος να εκθέσει όλη την αλήθεια για τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Κάπου ανάμεσα στο σήμερα και στο 1914, οπότε και διαδραματίζεται, μοιάζει να έχει γυριστεί η μεγαλοπρεπής σε κλίμακα και εμφατικά παλιομοδίτικη δραματική περιπέτεια του Τέρι Τζορτζ, του Ιρλανδού σεναριογράφου (Εις το όνομα του πατρός) και σκηνοθέτη (Hotel Rwanda), ο οποίος ανέλαβε να αποκαλύψει, με χολιγουντιανές διαστάσεις, τη γενοκτονία των Αρμενίων μέσα από βασικά αληθινά περιστατικά. Την (πολλαπλή) Μεγάλη Υπόσχεση

δίνει ο σπουδαστής της Ιατρικής Μάικλ, όταν συναντά την επίσης αρμενικής καταγωγής όμορφη δασκάλα Άνα στην Κωνσταντινούπολη και διστάζει να τη διεκδικήσει, για να μην έρθει σε σύγκρουση με τον φίλο της, έναν Αμερικανό φωτορεπόρτερ. Ο Κρίστιαν Μπέιλ υποδύεται τον βαρύ, θυμωμένο και συνήθως μεθυσμένο Κρις, ο οποίος μαζεύει ενοχοποιητικό υλικό για τις φονικές και παράνομες εκκαθαρίσεις των Τούρκων και βλέπει την υπόθεση να γιγαντώνεται και ταυτόχρονα την αγαπημένη του να απομακρύνεται. Ο σκοπός είναι ιερός, ωστόσο η αποστολή διάσωσης επίπονη, ο πόνος αβάσταχτος, συνεπώς ο Τέρι Τζορτζ δεν θα μπορούσε παρά να πάρει πολύ σοβαρά την ταινία. Από την αρχή επέλεξε το πιο ακαδημαϊκό ύφος που έχουμε δει σε μεγάλη παραγωγή εδώ και πολύ καιρό και στην πορεία το ενδιαφέρον για το ζευγάρι εξατμίζεται (ή, καλύτερα, δεν ενδιαφέρει πραγματικά, εκτός από μια καλογυρισμένη σκηνή ζυγιασμένης προσέγγισης των δυο τους) μπροστά στο μέγεθος της εξόδου ενός λαού προς την ελευθερία. Πιο στρογγυλεμένο και γενικόλογο, αλλά λιγότερο τολμηρό καλλιτεχνικά από το ελλιπές Cut του Φατίχ Ακίν και το Αραράτ του Ατόμ Εγκογιάν, το φιλμ προδίδει την αδυναμία πρωτότυπης δραματικής προσέγγισης ενός τρομακτικού ιστορικού γεγονότος, ειδικά σε σύγκριση με το πολυποίκιλα τεκμηριωμένο πογκρόμ των Εβραίων. Αν το καλοσκεφτούμε, οι Αρμένιοι δεν έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν μεμονωμένη ταυτότητα ως χαρακτήρες στην 120 ετών διαδρομή του σινεμά στη λαϊκή κουλτούρα και τώρα, μετά τη μαύρη επέτειο του 2015, προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος.

VILLAGE RENTI 16 - VILLAGE MALL 6 - VILLAGE FALIRO 3 - ΑΕΛΛΩ 2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1,4 - ΑΙΓΛΗ 1,2 - ΑΝΟΙΞΗ 1 - WEST CITY 2 - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1,2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1,2 - NANA 4 - ΟΣΚΑΡ - ΣΟΦΙΑ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2 - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2 - ΑΛΙΚΗ - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ-ΟΝΑΡ - ΟΝΕΙΡΟ - ΣΙΝΕΑΚ

THE BATTLE OF THE SEXES Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέιτον, Βαλερί Φάρις Πρωταγωνιστούν: Έμα Στόουν, Στιβ Καρέλ Ο συγκλονιστικός αγώνας τένις του 1973 ανάμεσα στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Μπίλι Τζιν Κινγκ και τον πρώην πρωταθλητή και γυναικά Μπόμπι Ριγκς έμεινε στην ιστορία ως η «μάχη των φύλων» κι έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή, οπτικοποιημένα αθλητικά events όλων των εποχών. Ο αγώνας έπιασε τον παλμό της εποχής και πυροδότησε μια παγκόσμια συζήτηση πάνω στο θέμα της ισότητας των φύλων, προωθώντας έτσι το φεμινιστικό κίνημα.

Την εποχή που ένας μεγιστάνας του Χόλιγουντ σαν τον Χάρβεϊ Γουάινστιν εκδιώκεται από τον χώρο για επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές παρενοχλήσεις, όλο και περισσότερες γυναίκες της βιομηχανίας απαιτούν ισότητα στις αμοιβές και μια Wonder Woman δείχνει ότι αν τα στούντιο εμπιστευτούν στις γυναίκες τα blockbusters μπορεί να έχουν μεγαλύτερα κέρδη, μια ταινία για ένα ιστορικό γεγονός σχετικά με τη συζήτηση περί της ισότητας των φύλων είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Το Battle of the sexes παρατηρεί, περισσότερο με τη λογική του ντοκιμαντέρ, μια εποχή που ένας χυδαίος άνδρας μπορούσε να κερδίσει πολλά χρήματα διευθύνοντας ένα τσίρκο από αυτοαποκαλούμενα «σοβινιστικά γουρούνια» απέναντι σε μια ομάδα γυναικών τενιστριών που ζητούν πολύ απλούστερα και δικαιότερα πράγματα. Το σκηνοθετικό δίδυμο που μας έδωσε πριν από χρόνια το Little Miss Sunshine πετά έξω από το γήπεδο το χιούμορ, λειτουργώντας κυρίως ακτιβιστικά και επαναλαμβάνοντας με διδακτικό τρόπο πως αν η χώρα δεν βρει τη σολομώντεια λύση στη μάχη των φύλων εντός και εκτός Χόλιγουντ, τότε στο μέλλον μπορεί να 12.10.17 – lifo

37

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Πόσο μισεί ο Τζο Νέσμπο τον Χάρι Χόλε; Τα βιβλία της σειράς με τον Χάρι Χόλε έχουν φτάσει ήδη τα 33 εκατομμύρια σε πωλήσεις και ο Τζο Νέσμπο έχει πολλούς λόγους να μισεί τον διάσημο ήρωά του, ο οποίος δείχνει να ξεπερνά σε φήμη τον ίδιο του τον δημιουργό.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

Τ

38 lifo – 12.10.17

ον φαντάζομαι να θέλει να τον καθαρίσει σαν ένας από τους αμέτρητους αποτρόπαιους δολοφόνους του, με τα σπλάχνα του να ξεχειλίζουν από την μπανιέρα, το κεφάλι να κρέμεται από ένα χιονισμένο δέντρο και το μπουφάν του να είναι καλυμμένο από τα διάσημα μυαλά που τον έκαναν να ξεχωρίζει. Ενδεχομένως, στο βάθος να ακούγεται ο πένθιμος, αγαπημένος ρυθμός των Joy Division ή το «Lacrimosa» από το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ, ιδανικό για τέτοιες επικές περιπτώσεις. Η στιγμή που ο Τζο Νέσμπο θα δολοφονήσει τον Χάρι Χόλε θα είναι μία από τις σημαντικότερες της ζωής του, η ώρα που θα φαντάζεται χαιρέκακα τους εκατομμύρια φαν του να κυλιούνται στα πατώματα, θρηνώντας που ο διάσημος ντετέκτιβ έπεσε θύμα από τον ίδιο του τον δημιουργό. Όχι ότι δεν έχει προσπαθήσει και παλιότερα να τον ξεφορτωθεί ή να τον βάλει σε καραντίνα, δοκιμάζοντας την τύχη του με άσχετους ήρωες ή με το σαιξπηρικό πρότζεκτ που τον ιντρίγκαρε, αλλά ο ήρωάς του επέστρεψε, σαν αμλετικό φάντασμα, για να στοιχειώσει τα όνειρά του. Κάποια από αυτά του υπέβαλαν νέα σενάρια με τον ίδιο πρωταγωνιστή, απαιτώντας από τον Νέσμπο να τον επαναφέρει. Τελικά, ο ήρωάς του αποδείχτηκε πιο πανκ και ανθεκτικός απ’ ό,τι τα πολύχρωμα όνειρά του δημιουργού του: ένας αμετανό-

ητος μισάνθρωπος που κέρδισε όσο κανείς χάρτινος ήρωας των τελευταίων χρόνων τους ανθρώπους. Χρειάζεται, επομένως, αρκετή «νεσμποϊκή» φαντασία και σίγουρα το δικό του διεστραμμένο χιούμορ για να κατανοήσει κανείς γιατί ο δημιουργός του μισεί τον Χάρι Χόλε – και σίγουρα ο λόγος δεν είναι ότι τον ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη ο απόλυτα σέξι Μάικλ Φασμπέντερ. Η υποβλητικά ερωτική φωνή του διάσημου ηθοποιού, που ντύνει εντελώς διεγερτικά τα πρώτα πλάνα του πολυδιαφημισμένου Χιονάνθρωπου, δηλαδή την κινηματογραφική μεταφορά του καλύτερου ίσως βιβλίου της σειράς, ενδεχομένως να αρκούσε για να μισήσει ο συγγραφέας τον ήρωά του. Αλλά ο λόγος της αντιπαλότητας δεν είναι η επιτυχία που αναμένεται να γνωρίσει ο ιδανικά ενσαρκωμένος Χόλε στο πιο «ανελέητο», όπως είπε η ίδια η Πάτι Σμιθ, βιβλίο του Νέσμπο, το οποίο «μπορεί να μεταμορφώνει μια παιδική εικόνα σε φονικό σύμβολο». Ανελέητος είναι μάλλον ο τρόπος που αποφάσισε να εκδικηθεί ο ίδιος ο δημιουργός τον αγαπημένο του ντετέκτιβ, όταν είδε πως δεν του επιτρέπει να μεταφερθεί σε άλλα συγγραφικά σύμπαντα: στην Αστυνομία, το ογκώδες βιβλίο με το οποίο αποφάσισε να επαναφέρει τον Χόλε στη ζωή, όταν όλοι νόμιζαν ότι είχε πεθάνει, φτάνει σε σημείο να τον υποβάλει σε ρυθμούς μικροα-

Ο Τζο Νέσμπο θα μιλήσει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (λεωφ. Συγγρού 107) την Τρίτη 17 Οκτωβρίου, στις 19:00. Είσοδος ελεύθερη, με δελτίο εισόδου (η διανομή των δελτίων ξεκινά μία ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης). \ Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του «Ο χιονάνθρωπος» θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 12 Οκτωβρίου. Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

στικής κανονικότητας, αναγκάζοντάς τον να κόψει το αλκοόλ και τελικά να παντρευτεί την αγαπημένη του Ράκελ – το μόνο που δεν κάνει είναι να τον τρέχει σε μαραθώνιους και να πασαλείβει τη φάτσα του με αλόε βέρα. Αν αυτό δεν είναι η εκδίκηση του συγγραφέα προς τον ήρωά του, τότε τι είναι; Θυμάμαι, σε μια συζήτηση που είχαμε πριν από κάποια χρόνια με τον Αντώνη Καρπετόπουλο και την Ελεωνόρα Ορφανίδου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, παρέα με αμέτρητους nesbomaniacs, είχαμε φτάσει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει άλλος συγγραφέας που να ανταγωνίζεται τόσο τον ήρωά του. Τότε, η επισήμανση του Καρπετόπουλου, του πιο φανατικού ίσως αναγνώστη του Νέσμπο στην Ελλάδα, ήταν καίρια: «Όλοι οι συγγραφείς φαίνεται να θαυμάζουν τους ήρωές τους, όχι όμως ο Νέσμπο. Για παράδειγμα, ο Πουαρό έχει απίστευτα κοφτερό μυαλό, ο επιθεωρητής Μεγκρέ είναι έτοιμος να μπει στο μυαλό του δολοφόνου, ο Τσάντλερ φροντίζει να κάνει τους ήρωές του ακαταμάχητους». Όντως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει στην περίπτωση του Χόλε, αφού, εκτός του ότι είναι ακοινώνητος, δεν διαθέτει κανένα χαρακτηριστικό που θα τον έκανε να ξεχωρίζει: δεν έχει καμία σατανική εμμονή ούτε κανένα ενδιαφέρον χόμπι, κάνει διαρκώς γκάφες και δίνει άνισες μάχες με το αλκοόλ. Ενδεχομένως να μοιάζει στον Νέσμπο περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος πιστεύει, όπως είχε ομολογήσει και σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στη LiFO, στα γραφεία του εκδοτικού του οίκου στην Ελλάδα (Μεταίχμιο). Τότε είχε παραδεχτεί πως τον είχε κουράσει η διαρκής μάχη με τα σκοτάδια του ήρωά του και η αδυναμία του να είναι πραγματικά ευτυχής. «Θαρρώ πως θέλω επιτέλους λίγο περισσότερο φως και πως δεν αντέχω την κατάθλιψη του Χόλε» μας είχε πει τότε, πίνοντας πορτοκαλάδες αντί για το αγαπημένο του αμερικανικό μπέρμπον. Ωστόσο ήταν σαφής πως ο Χόλε, εκτός από δαιμόνια διαίσθηση, διαθέτει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τον έχει σώσει απ’ όλες τις κακοτοπιές, μια βαθιά και αδιαπραγμάτευτη αίσθηση δικαιοσύνης. Και μια δυσλειτουργική ευφυΐα, στα όρια της κοινωνικής απρέπειας. Παρά τις ανορθόδοξες μεθόδους που έχει υιοθετήσει κατά καιρούς ο ήρωάς του, λοιπόν, ακόμα και στην ερευνητική του μέθοδο υπήρξε αδιανόητα εμμονικός με την αναζήτηση της αλήθειας και την αποκατάσταση της αδικίας. Επιπλέον, οι αντιφάσεις του τον έκαναν ακόμα πιο ανθρώπινο, όντας ένας δηλωμένος εργένης που τελικά παντρεύεται, ένας σκληρός ροκάς που παίζει παιδικά παιχνίδια με τον μικρό της αγαπημένης του, σε αντίθεση με άλλους ήρωες που δεν ξεφεύγουν ποτέ από την κατάρα της σκοτεινής πραγματικότητας. Εξού και ότι είναι ένας άνδρας με τα όλα του, ισχυρός μέσα στην αδυναμία του και πολύπλευρος στην απόλυτότητά του. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε ο συγγραφέας που τον έπλασε να βουτήξει σε όλες τις εκδοχές της ανθρώπινης αυτενέργειας και από απόλυτα πετυχημένος γιάπης να μεταμορφωθεί σε ευκαιριακό ροκ σταρ, δίνοντας συναυλίες με το συγκρότημά του, ή να γδυθεί, μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, στα αποδυτήρια, όταν έπαιζε σε ομάδα α’ κατηγορίας και ονειρευόταν να γίνει διάσημος ποδοσφαιριστής. Ενδεχομένως οι βρισιές που αντάλλαξε στις ευκαιριακές ενασχολήσεις του να ενέπνευσαν πολλές συγκρουσιακές σκηνές, αν και τα βιβλία του αναδεικνύουν ένα πολύ πιο θεατρικό σκηνικό, που εύλογα θα έφερνε στο μυαλό σκηνές από τον Ίψεν (χαρακτηριστικό

παράδειγμα ο Χιονάνθρωπος). Αντίστοιχα ιψενικής έμπνευσης είναι και τα γραπτά του, αφού, όπως είχε πει και ο ίδιος: «Είναι αυτός που με επηρέασε τα μάλα ως προς την ύφανση της πλοκής. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στις ιστορίες και στα θεατρικά του Ίψεν μέχρι το τέλος, κάτι που δεν συνδέεται τόσο με τα συμβάντα όσο με τους χαρακτήρες». Μέγας ψυχολόγος, ιδανικός αναγνώστης ή καταραμένος ωτακουστής, ο Τζο Νέσμπο έχει την τάση να αρπάζει από παντού: από τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι ή του Σαίξπηρ που λατρεύει ή από τα αμέτρητα ταξίδια και τις ιστορίες των φίλων του. Για να γράψει μάλιστα τη Δίψα, το βαμπιρικό, σχιζοφρενικό τελευταίο του πόνημα (που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Μεταίχμιο), στο οποίο περιγράφει εγκλήματα που γίνονται ύστερα από ραντεβού περιστασιακών επαφών, αναγκάστηκε να ανακρίνει στενή του φίλη, την οποία παρότρυνε να κάνει παραπάνω ραντεβού στο Tinder! Η σταθερή ροπή του Νέσμπο προς τον κυνισμό είναι άλλωστε μια αδιαφιλονίκητη κατάσταση των βαπτισμένων στον ματωμένο κόσμο του νουάρ, άμεσα συνδεδεμένη και με τις δικές του προσωπικές εμπειρίες στα σκοτεινά περίχωρα του Όσλο: τζάνκι, παρίες, έκπτωτοι άγγελοι της κοινωνικής ευμάρειας του Βορρά, όλοι αυτοί ενσωματώθηκαν ιδανικά στο καταιγιστικό και γοητευτικά σκληρό σύμπαν του. Οι ματωμένες λεπίδες φάνηκαν έτσι

Ο Χόλε, εκτός από δαιμόνια διαίσθηση, διαθέτει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τον έχει σώσει απ’ όλες τις κακοτοπιές, μια βαθιά και αδιαπραγμάτευτη αίσθηση δικαιοσύνης. Και μια δυσλειτουργική ευφυΐα, στα όρια της κοινωνικής απρέπειας.

να χορεύουν με μουσική υπόκρουση ξεχασμένα κομμάτια της δεκαετίας του ’70 ή τους πιο άγριους ρυθμούς του πανκ που συναρθρώνουν τους αφηγηματικούς άξονες των βιβλίων του. Ουσιαστικά, ο Τζο Νέσμπο είναι ένας υπέροχος παλιομοδίτης που πρωτοπορεί, ένας αλλόκοτος Ντέιβιντ Μπόουι που αναγκάζεται να συμβιβαστεί με τους κανόνες του μπεστ σέλερ, εξού και ότι η δεκαετία του ’70 είναι η περίοδος στην οποία επανέρχεται διαρκώς. Απόδειξη ότι ο πιο πετυχημένος ροκ ήρωας της ζωής του θα είναι πάντα ένας αλλόκοτος δολοφόνος, παραδομένος στη δίνη του αίματος, ένας μαέστρος που δίνει τον ιδανικό ρυθμό του θανάτου, γιατί έτσι είναι εκ φύσεως το κλασικό ροκ: προορισμένο να ξεπερνάει πάντοτε τον ίδιο του τον μύθο, όπως ο Χάρι Χόλε ξεπέρασε τελικά σε φήμη τον συγγραφέα του.

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

καζουο ισιγκουρο Τα απομεινάρια μιας μέρας Μτφρ.: Αργυρώ Μαντόγλου Εκδόσεις Ψυχογιός Τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε; Ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα για τη ζωή ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες. Από τον βραβευμένο με Νόμπελ Καζούο Ισιγκούρο.

john fante Ρώτα τη σκόνη Μτφρ.: Γιάννης Λειβαδάς Εκδόσεις Μεταίχμιο Κυκλοφόρησε το 1939, κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Αρτούρο Μπαντίνι, είναι ένας νεαρός Ιταλο-αμερικανός που αγωνίζεται να τα καταφέρει ως συγγραφέας στο Λος Άντζελες. Μέσα από τη ζωή του αναδεικνύονται ψυχολογικές και πολιτισμικές εντάσεις που, αν και εμπρηστικές, κάνουν τον ήρωα να παραμένει όρθιος και σημαντικός έως σήμερα.

giacomo leopardi Εγκώμιο των πουλιών Μτφρ.: Χρήστος Μπιντούδης Εκδόσεις Άγρα «Ενώ οι άνθρωποι, όσο περισσότερο ζουν τόσο πιο δυστυχισμένοι είναι, τα πουλιά όσο περισσότερο ζουν τόσο περισσότερο απολαμβάνουν μια ευτυχία σχεδόν εκστατική. Ο Λεοπάρντι δεν έχει ξαναγράψει μια πρόζα τόσο πλούσια σε κίνηση, σε δονήσεις, σε εκλάμψεις και πεταρίσματα όπως στο Εγκώμιο...» Pietro Citati, Leopardi (Mondadori, 2011) 12.10.17 – lifo

39

ΩΜΑ Ρ Ε Ι Φ Α ΑΚΙ

ΚΟΥΚ

ΣΤΟ ΚΟΥΚΑΚΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΡΕΘΕΙΣ ΠΟΤΕ!

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΜΕΡΗ ΣΤΗΝ ΠΙΟ AΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

ΡΊΖΑ ΡΊΖΑ

To μαγαζί που χρησιμοποιεί ελληνικά αποστάγματα ήρθε να βάλει τη δική του πινελιά στην ανερχόμενη πιάτσα του Κουκακίου!

BALCONY

RESTAURANT & BAR Ένα μπαλκόνι στη σκιά της Ακρόπολης με ξεχωριστές γεύσεις απ’ όλη την Ελλάδα.

EXTRA TIP: ΥΠAΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΙAΤΑ ΓΙΑ VEGETARIAN, VEGAN Ή AΤΟΜΑ ΜΕ ΔΥΣΑΝΕΞΙΑ ΣΕ ΓΛΟΥΤΕΝΗ, ΛΑΚΤΟΖΗ Κ.ΛΠ.

Στον πεζόδρομο της Δράκου, ένα νέο στέκι πήρε μορφή λίγα μόλις μέτρα από το μετρό Συγγρού-Φιξ. Το Ρίζα Ρίζα, με έμφαση στον ποιοτικό καφέ, στο φαγητό και στα κοκτέιλ με ελληνικά αποστάγματα, ήρθε να βάλει τη δική του πινελιά στην ανερχόμενη πιάτσα του Κουκακίου! Ο χώρος έχει θετική αύρα και αυτό οφείλεται στους ανθρώπους του, μια και είναι έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν με χαμόγελο και καλοσύνη. Όταν κάτσεις, θα χαζέψεις σίγουρα τη διακόσμηση, ένα πάντρεμα του μπακάλικου της γειτονιάς με vintage πινελιές. Κάποιοι θα σταθούν στα ράφια με τα λαχανικά και τα φρούτα, άλλοι στη βιβλιοθήκη με τα vintage διακοσμητικά,

άλλοι στον καθρέφτη και στην πολυθρόνα στο βάθος, αλλά όλοι θα χαζέψουν την κουζίνα. Το concept του μαγαζιού είναι η ανοιχτή κουζίνα, οπότε αν κάθεσαι πολύ κοντά, μπορείς να δεις το πιάτο σου να ετοιμάζεται εκείνη τη στιγμή με φρέσκα υλικά. Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις το θεϊκό brunch με τα scrambled eggs και τα καταπληκτικά pancakes. Bασικό χαρακτηριστικό του μαγαζιού είναι τα κοκτέιλ, τα οποία έχουν ελληνική υπογραφή. Με βάση τα ελληνικά αποστάγματα, το τσίπουρο, το ούζο, το ρακί και το κρασί από Έλληνες παραγωγούς δημιουργούν πραγματικά ευφάνταστα κοκτέιλ.

Στη σκιά της Ακρόπολης και του εμβληματικού της μουσείου βρίσκεται μία από τις πιο ενδιαφέρουσες γαστρονομικές προτάσεις στην πόλη με άρωμα κυρίως ελληνικό. Το Balcony Restaurant & Bar, που μας συστήθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο σε ένα πανέμορφο νεοκλασικό της οδού Βεΐκου, με ένα μπαλκόνι που προσφέρει μοναδική θέα στη Μακρυγιάννη, υπόσχεται ένα γαστρονομικό ταξίδι σε κάθε άκρη της Ελλάδας. Γεύσεις παραδοσιακές, παρουσιασμένες με σύγχρονες πινελιές, αλλά και τοπικά πιάτα, άγνωστα στο ευρύ κοινό, που μόνο αν έχεις βρεθεί στη Μυτιλήνη ή στη Μάνη θα έχεις δοκιμάσει. Στο μενού συνυπάρχουν αρμονικά πιάτα όπως οι ποντιακοί γιοχάδες (απολαυστικές χορτόπιτες με κασέρι ψημένες στη σχάρα) και το νούμπουλο Κέρκυρας (ελαφρώς καπνιστό χοιρινό που σερβίρεται

με σαλάτα από σπανάκι baby) με προτάσεις όπως το καπνιστό χταπόδι με μους ψητής μελιτζάνας και το αστακουδάκι με ζυμαρικά tagliolini. Μέχρι και σούβλα με μοσχάρι black angus που συνδυάζει το ελληνικό κοντοσούβλι με το βραζιλιάνικο τσουράσκο θα βρείτε στο μενού. Φτιαγμένα όλα με τις καλύτερες πρώτες ύλες που επιλέγονται προσεκτικά από μικρούς παραγωγούς, ώστε να προσδίδουν σε κάθε πιάτο το μέγιστο γευστικό αποτέλεσμα. Αλλαντικά από τη Δράμα, τυριά από την Άνδρο, τη Ρούμελη και τη Θεσσαλία, ψάρια και θαλασσινά από τον Ευβοϊκό, ζυμαρικά από την Τήνο, τα Γρεβενά και τη Λακωνία είναι μερικά μόνο από τα τοπικά προϊόντα που χρησιμοποιούν στην κουζίνα του Balcony Restaurant & Bar. Εκεί μεγαλουργεί ως head chef ο βραβευμένος με Χρυσό Σκούφο Νίκος Φωτιάδης.

Δράκου 19, Αθήνα, 210 9227267, facebook.com/ RizaRiza.Athens

Βεΐκου 1 & Δημητρακοπούλου, Αθήνα, 211 4118437, www. balconyathens. com FB: Balcony Restaurant & Bar

ΩΜΑ Ρ Ε Ι Φ Α ΑΚΙ

ΚΟΥΚ

NAMASTE

Γεύσεις από την Ινδία και το Νεπάλ στη σκιά της Ακρόπολης.

EXTRA TIP: ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΤΟ ΤΣΑΐ YARSAGUMBA, ΓΝΩΣΤΟ ΩΣ ΘΙΒΕΤΙΑΝΟ ΒΙΑΓΚΡΑ.

PAPADALUP

Ένα «εξωτικό» στέκι στο Κουκάκι με νοτιοανατολικές επιρροές.

Το Namaste, που στα ινδικά είναι χαιρετισμός, είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο γαστρονομικός χάρτης της Αθήνας στην ινδική κουζίνα. Βέβαια, εκτός από αυθεντικές ινδικές γεύσεις, προσφέρει και γευστικές δημιουργίες απ’ το Νεπάλ. Δύο ασιατικές κουζίνες μαζί σε έναν χώρο που υπόσχεται ένα μοναδικό γαστρονομικό ταξίδι στην πατρίδα του κάρι αλλά και στις νοστιμιές του Θιβέτ. Πίσω από αυτό βρίσκονται δύο φίλοι απ’ το Νεπάλ, ο ένας εκπαιδευτικός και ο άλλος στέλεχος εταιρείας, οι οποίοι συναντήθηκαν στην Αθήνα και ένωσαν την αγάπη τους για το φαγητό σε έναν καλαίσθητο χώρο κοντά στην Ακρόπολη. Το

Namaste προσφέρει μια πιο υγιεινή όψη της κουζίνας της Ινδίας και του Νεπάλ, δίνοντας έμφαση στις πρώτες ύλες και επιλέγοντας φρέσκα λαχανικά και ντόπια κρέατα που «δένουν» αρμονικά με τα αρωματικά μπαχαρικά της Ινδίας. Θα δείτε το πιάτο σας να ετοιμάζεται μπροστά στα μάτια σας μέσα απ’ την ανοιχτή κουζίνα και θα πείτε στον σεφ πόσο πικάντικο το θέλετε.

Διασχίζοντας τον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου, το βλέμμα σου δεν γίνεται να μην πέσει στο Papadalup. Μικρό μεν, αλλά πολύ ζεστό μαγαζί, με εξωτικές λεπτομέρειες από φυτά εσωτερικού χώρου, ωραίες μουσικές με διαφορετικούς DJs κάθε εβδομάδα και παρεΐστικη ατμόσφαιρα που σε προδιαθέτει να αράξεις απ’ το πρωί για καφέ ή να το ξενυχτήσεις με

ποτό. Έχει μεγάλη ποικιλία ποτών αλλά και μια ανανεωμένη cocktail list με ενδιαφέρουσες προτάσεις που μπορείς να συνοδεύσεις τσιμπολογώντας απ’ τα γευστικά πλατό τυριών και αλλαντικών με εκλεκτά ελληνικά προϊόντα. Οι πιο πρωινοί τύποι στο Papadalup μπορούν να απολαύσουν τη φημισμένη σοκολάτα Valrhona και καφέ Taf.

EXTRA TIP: ΤΟ PAPADALUP ΔΙΑΚΟΣΜΕΙΤΑΙ ΜΕ ΕΡΓΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ, ΟΠΩΣ Η ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ STREET ARTISTS DREYK THE PIRATE ΚΑΙ ANTIOS ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΦΩΤΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ BABAPOTS. ΑΚΟΜΑ, ΣΥΧΝΑ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ.

Λεμπέση 12, 210 9233999, www.namaste restaurant.gr, www.facebook. com/namaste restaurant.gr

Γ. Ολυμπίου 5, Κουκάκι, 215 5004055 , www.facebook. com/papadalup Instagram: papadalup.coffee. bar

MATERIA PRIMA WINE BAR & CAVA

Πάνω από 300 ετικέτες κρασιού σε έναν εντυπωσιακό χώρο οινογνωσίας.

EXTRA TIP: ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ, ΕΚΠΤΩΣΗ 8 ΕΥΡΩ ΑΝΑ ΦΙΑΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΚΡΑΣΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ, ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ Ή ΓΙΑ ΔΩΡΟ.

ΣΒΟΎΡΑ

Ρακόμελο και μεζεδέσματα στον πιο κοσμοπολίτικο πεζόδρομο στο Κουκάκι.

Γνωστή μεταξύ των πραγματικών οινόφιλων για τη μεγάλη και εκλεκτή ποικιλία κρασιών που παρουσιάζει, η Prima Materia στο Κουκάκι είναι ένας πολύ καλός λόγος για να γνωρίσεις καλύτερα την περιοχή, αν δεν είσαι ήδη θαμώνας. Wine bar απ’ αυτά που φέρνουν αέρα εξωτερικού στην πόλη, με ένα εντυπωσιακό γυάλινο κελάρι όπου μπορείς να μάθεις ιστορίες γύρω απ’ το κρασί, και έναν ζεστό χώρο για να τα απολαύσεις με την παρέα σου μαζί με εκλεπτυσμένες γεύσεις. Εδώ θα βρείτε περισσότερες από 300 ετικέτες κρασιού σε φιάλη τόσο απ’ τον ελληνικό όσο και απ’ τον διεθνή αμπελώνα, με έμφαση σε natural wines και κάποιες απ’ αυτές αρκετά σπάνιες και ψαγμένες.

Για όσους θέλουν να πειραματίζονται περισσότερο με γεύσεις, υπάρχει μια λίστα με 50 κρασιά για δοκιμή στο ποτήρι, που αλλάζει σε εβδομαδιαία βάση και συχνά περιλαμβάνει και κάποια ακριβά κρασιά, καθώς και ειδικές δοκιμές βασισμένες στην ποικιλία, στην περιοχή ή στον τρόπο οινοποίησης. Πλάι σε αυτά θα βρείτε κάποιες επιλεγμένες μπίρες και αποστάγματα. Η ιδανική επιλογή για χαλάρωση μετά τη δουλειά και τη βραδινή έξοδο υπό τους ήχους τζαζ, μπλουζ, funk, σόουλ και rock‘n’roll. Μην ξεχάσετε να ρίξετε μια ματιά στη βιβλιοθήκη της Prima Materia που διαθέτει κάποια από τα καλύτερα οινο-αναγνώσματα, αν θέλετε να μυηθείτε στον κόσμο του κρασιού.

Με τη «στόφα» που έχουν τα μαγαζιά που μας αρέσει να κάνουμε στέκι, αυτός ο μικρός και… θαυματουργός χώρος στον πεζόδρομο της Δράκου είναι από τα μέρη που, αν δεν έχετε γνωρίσει ακόμα, σπεύσατε! Πιάστε θέση σε ένα από τα τραπεζάκια μέσα ή έξω και απολαύστε με την παρέα εκλεκτούς μεζέδες, τα χαρακτηριστικά της «μεζεδέσματα», όπως τα αποκαλούν, την εξαιρετική ρακή και το άπαιχτο ρακόμελό της. Από την ιστορική πλέον γεμιστή πατάτα και τα χειροποίητα μυζηθροπιτάκια, στην μπεκροτηγανιά αλλά και στα ντακάκια. Προσεχώς το μενού ανανεώνεται εν όψει του χειμώνα με νέες γεύσεις και νέα πειράματα του αεικίνητου μάγειρα!

Σημείο συνάντησης για όσους κυκλοφορούν στο Κουκάκι και πόλος έλξης για άτομα κάθε ηλικίας, η Αυλή είναι από εκείνα τα μαγαζιά που θες να κάνεις στέκι σου. All day προορισμός με φιλικό, χαλαρό περιβάλλον, καλή εξυπηρέτηση και πολύ λογικές τιμές. Σήμα κατατεθέν, φυσικά, η αυλή του αλλά και οι χρωματιστές καρέκλες, που δίνουν έναν χαρούμενο τόνο στον χώρο. Η μέρα εδώ ξεκινά με καλοφτιαγμένο καφέ, ενώ, όσο η ώρα προχωράει, ανεβαίνει η ένταση της μουσικής και στο παιχνίδι μπαίνουν δροσερά κοκτέιλ και μια μεγάλη ποικιλία από μπίρες. Κι αν σας ανοίξει η όρεξη, υπάρχουν αρκετές επιλογές σε μερακλίδικους μεζέδες αλλά και σνακ.

Δράκου 8, Κουκάκι, 210 9220919, www.facebook.com/kafeneiokoukaki

Γεωργάκη Ολυμπίου 4, Κουκάκι, 211 4051412, www.facebook.com/ kafeniohayli, instagram:kafeneio_h_aylh

Φαλήρου 68, Κουκάκι, 210 924 5935 www.facebook. com/materia. prima.winebar, materiaprima.gr, Ανοικτό κάθε μέρα από τις 17:00.

ΚΑΦΕΝΕΙΟ

«Η ΑΥΛΉ»

Ένα παραδοσιακό καφενείο για κάθε ώρα της ημέρας στο Κουκάκι.

EXTRA TIP: ΠΡΟΣΕΧΩΣ, ΣΤΟ ΜΕΝΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ BRUNCH.

TASTE OF THE WEEK

Φανταστικό φαγητό! ☛ 7 Cactus ☛ Άλλη Σκάλα ☛ Α λα γκρεκ

tομή μοσχοφίλερο

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Το οινοποιείο Τρουπή στη θέση Φτέρη Μαντινείας με το κρασί Τομή Μοσχοφίλερο δίνει την εκδοχή του Μοσχοφίλερου που είναι περασμένο από βαρέλι δρύινο και ακακίας. Στη μύτη εντυπωσιάζουν οι νότες από αγιόκλημα και γιασεμί. Η δυνατότητα παλαίωσης για τουλάχιστον 3 χρόνια στο βαρέλι δίνει τα κολακευτικά χαρακτηριστικά του ξύλου, της καραμέλας αλλά και των εσπεριδοειδών. Στόμα ευχάριστο, δροσιστικό, με τραγανή οξύτητα. Συνοδεύει ψητά λιπαρά ψάρια, αρνί λεμονάτο και παραδοσιακές τυρόπιτες.

44 lifo – 12.10.17

r Το ελληνικό street food αποτελεί μία από τις αναπτυσσόμενες τάσεις στο σκηνικό της αθηναϊκής εστίασης και είναι φανερό ότι γίνεται προσπάθεια το καθημερινό φαγητό να είναι προσεγμένο και να προσφέρεται μέσα από καλόγουστους χώρους. Το ολοκαίνουριο 7 Cactus που άνοιξε στο Κουκάκι μας συστήνεται ως Greek street deli και αυτό που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά είναι ο χώρος. Μια εντυπωσιακή μονοκατοικία του 1905 κρατάει ακόμη μέρος της γοητείας της, φιλοξενώντας στους χώρους του ισογείου το 7 Cactus. Οι επιχειρηματίες του επιτυχημένου Μάνη Μάνη προχώρησαν στη δημιουργία του 7 Cactus, διατηρώντας το αυθεντικό ξύλινο δάπεδο και τα παλιά χρωματιστά πλακάκια που ενσωματώνονται όμορφα στο μοντέρνο κατάλευκο περιβάλλον, όπου κυριαρχούν το ψυγείο-βιτρίνα με τα τυριά και τα αλλαντικά, η ανοιχτή κουζίνα και ο κομψός καναπές. Εδώ θα έρθεις από το πρωί για καφέ, φρέσκους χυμούς αλλά και για να απολαύσεις ελληνικό πρωινό. Την επιμέλεια στην κουζίνα έχει αναλάβει ο food blogger Γαβριήλ Νικολαΐδης. Θα δοκιμάσεις αλμυρές τηγανίτες (€6), για την ακρίβεια έναν πύργο με τροφαντές τηγανίτες φτιαγμένες από πατάτα και γλυκοπατάτα Νάξου, ψητό ταλαγάνι και στην κορυφή ένα…τηγανητό αυγό, ενώ το συνοδευτικό μέλι από ρείκι είναι προαιρετικό. Φρεσκάδα στο φουλ σού προσφέρει η σαλάτα με τα ολόφρεσκα κολοκυθάκια που κόβονται τη στιγμή 7 CACTUS της παραγγελίας, μαρινάρονται σε λεμόνι, ελαιόλαδο και μπούκοβο και σερβίρονται πάνω σε φέτα ψητού ψωμιού με κατσικίσιο τυρί και ξύσμα λεμονιού (€6). Τραγανά τα κολοκυθάκια και αφήνουν πικάντικη επίγευση. Οι προτάσεις με τα σάντουιτς είναι ελκυστικές, ειδικά αυτό με γέμιση από σιγομαγειρεμένη και μελωμένη μοσχοβολιστή μοσχαρίσια ουρά. Από τα κυρίως πιάτα, δύσκολο να αντισταθείς στα κεφτεδάκια που ζυμώνονται με ούζο και δυόσμο. Τραγανά απέξω και αφράτα μέσα, μοσχοβολούν και τους πάει η μαϊντανοσαλάτα Σύρου που τα συνοδεύει με τις τραγανές πίτες (€6,50). Τα σουτζουκάκια ρεβιθιού γεμιστά με μους φέτας είναι λιλιπούτεια, με ήπια γεύση, όμως την παράσταση στο πιάτο κλέβουν τα συνοδευτικά υπέροχα κονφί ντοματίνια που είναι ψημένα διακριτικά (€5). Ο καγιανάς σερβίρεται σε μοντέρνα εκδοχή, με ψωμί ψητό και από πάνω αυγό μάτι με σάλτσα ντομάτας και μπόλικο κρεμμύδι. Η δυνατότητα να προστεθεί στο πιάτο λουκάνικο Μάνης με πορτοκάλι ή σύγκλινο θα ανεβάσει σε γευστικούς πόντους το πιάτο. Ο συνδυασμός κλασικού πνεύματος και πρωτοτυπίας χαρακτηρίζει τα επιδόρπια. Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς με μους γιαουρτιού σοκολάτας αρωματισμένος με λεμόνι και πορτοκάλι και ενισχυμένος με καραμελωμένους ξηρούς καρπούς είναι δροσερός και ωραιότατος (€5). Το μενού συνοδεύει μια μικρή λίστα με κρασιά κυρίως από τη Μονεμβασιά, λίγα αποστάγματα 7 CACTUS και μπίρες. Στο 7Cactus θα περάσεις όμορφα και φιλόξενα από τις 8:00 μέχρι τις 18:00 και θα γίνει το στέκι σου. ☛ 7 Cactus, Δημητρακοπούλου 7, Κουκάκι, 213 0452865. r Η ταβέρνα Άλλη Σκάλα στα Καμίνια έχει διαγράψει μακρά πορεία που ξεκινάει απ’ όταν ο Χρήστος Μαρκοζάνες από τη Σκάλα της Σαντορίνης επέστρεφε τον χειμώνα και όλοι οι φίλοι του κρασιού και του πνεύματος έδιναν το ραντεβού τους εκεί. Η Άλλη Σκάλα πέρασε πλέον στα χέρια της ανιψιάς του Λίας

νήσος θολή Αυθεντική γευστική εμπειρία από κυκλαδίτικο κελάρι φιλοδοξεί να προσφέρει η Ζυθοποιία Νήσος με τη νέα της ετικέτα, τη Νήσος Θολή, μια μπίρα τύπου Κέλερ που παρουσιάζει τη φυσική θολότητα της συγκεκριμένης κατηγορίας. Εμφιαλώνεται απαστερίωτη και αφιλτράριστη από τη μέση της δεξαμενής, μετά από μακρά ωρίμανση σε χαμηλή θερμοκρασία. Οι παραγωγοί της δηλώνουν ότι δεν υπόκειται σε καμία απολύτως επεξεργασία, ενώ περιέχει μόνο το φυσικό ανθρακικό που δημιουργείται κατά το στάδιο της ζύμωσης. Όση μαγιά συνεχίζει να αιωρείται μέσα στην παγωμένη δεξαμενή ακολουθεί την μπίρα και στο μπουκάλι, παίρνοντας μαζί της και τα αρώματα της πολύ μεγάλης ποσότητας αρωματικών λυκίσκων που προβλέπει η συνταγή της. Χαρακτηρίζεται από χρυσοχάλκινο χρώμα, ανεπαίσθητα πικρή γεύση, έντονα αρώματα και έχει πυκνό σώμα που την κάνει να ξεχωρίζει. Διακινείται μόνο παγωμένη και κυκλοφορεί σε φιάλες 500 ml και σε βαρέλι ψυγείου.

Πολέμη, η οποία αποφάσισε μαζί με τον σεφ Γρηγόρη Καραγιάννη να κάνουν το επόμενο βήμα. Έτσι, ένα καινούργιο μαγαζί Άλλη Σκάλα άνοιξε πρόσφατα στη γειτονιά της Αργυρούπολης. Ο χώρος είναι ευχάριστος και αποπνέει το άρωμα άλλης εποχής, πράγμα που ενισχύουν οι μεγάλες αυθεντικές αφίσες με φιγούρες και γειτονιές της παλιάς Αθήνας. Η Λία είναι πρόσχαρη και ευγενική οικοδέσποινα και φροντίζει να μη σου λείψει τίποτα. Στην κουζίνα ο Γρηγόρης Καραγιάννης, με μαγειρική διαδρομή στο πλευρό του σεφ Μιχάλη Ντουνέτα και σε μεγάλα εστιατόρια της Αθήνας, ΆΛΛΗ ΣΚΆΛΑ δίνει έμφαση στην εντοπιότητα και στη φρεσκάδα της πρώτης ύλης. Υλικά όπως η κάππαρη Ηρακλειάς, η φάβα Σαντορίνης, η ναξιώτικη γραβιέρα, το σκοτύρι Ίου και άλλα πυροδοτούν τη δημιουργικότητα του σεφ που μαγειρεύει με άρωμα Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι μια κουζίνα κατανοητή, γευστική και αληθινή – άλλωστε το εστιατόριο ποντάρει στην αυθεντικότητα των γεύσεων. Ο Γρηγόρης δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και θέλει όλα να περνούν από τα χέρια του. Για παράδειγμα, ετοιμάζει τη δική του λούντζα ή το εξαιρετικό πιπερόμελο που δίνει χρώμα και γεύση στη συνοδεία κάποιων πιάτων. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για την υπέροχη καπνιστή μελιτζανοσαλάτα με απαλή υφή, ενώ σε κάθε μπουκιά ανακαλύπτεις την ευχάριστη επίγευση του διακριτικού καπνίσματος. Αξίζει να τιμήσεις και την καλοφτιαγμένη καππαροσαλάτα με την ισορροπημένη γεύση. Θα δέσει όμορφα πάνω στο ψητό ψωμί ή σε ένα παξιμαδάκι χαρουπιού. Από τον κατάλογο των ορεκτικών δοκιμάσαμε τη ναξιώτικη γραβιέρα που την αγκαλιάζει καλοφτιαγμένη κρούστα αμυγδάλου και κάνει ωραίο συνδυασμό με τη μαρμελάδα μοσχολέμονο (€5,50). Τη σκυτάλη παίρνουν τα κυρίως και το κλασικό χιουνκιάρ μπεγιεντί (€9,50), που πριν καθίσει το πιάτο στο τραπέζι, μοσχοβολά. Το μοσχαράκι είναι μαγειρεμένο με τέχνη, ευωδιάζει από τα μπαχαρικά του και κάθε μελωμένη ραφινάτη μπουκιά σε στέλνει στον Παράδεισο. Η μελιτζάνα από δίπλα, με κρούστα γραβιέρας, είναι δουλεμένη υπομονετικά ΆΛΛΗ ΣΚΆΛΑ και αποκαλύπτει παιχνιδιάρικες ριπές καπνίσματος. Το κεμπάπ είναι αφράτο, ζυμωμένο με μοσχαρίσιο κιμά, τσιμένι και πιπεριά Φλωρίνης. Η κουζίνα ξέρει να ανεβάζει τις στροφές δημιουργικότητας, όπως στο πιάτο με το αρνάκι φούρνου καλυμμένο με καραμέλα σκόρδου που συνοδεύεται με πατάτες και τρυφερά λαχανικά (€10). Το μενού, που είναι εστιασμένο στην κρεατοφαγία, υποστηρίζεται από καλοστημένη οινική λίστα από τον ελληνικό αμπελώνα με πολύ καλή τιμολόγηση. Η Άλλη Σκάλα προσφέρεται για την καθημερινή έξοδο και σύντομα, Παρασκευή βράδυ και Κυριακή μεσημέρι, το κέφι θα ενισχύεται με ζωντανή ποιοτική μουσική. ☛ Άλλη Σκάλα, Αλεξιουπόλεως 25, Αργυρούπολη, 210 4827722 r Η μυρωδιά από το ψημένο φύλλο σε τραβάει από τη μύτη στο Α λα γκρεκ στη γειτονιά του Χαλανδρίου, που υποστηρίζουν με αγάπη ο Κωστής Κωστάκης και ο Γιάννης Πετρής. Μόλις περνάς το κατώφλι, σε αγκαλιάζει ο νόστιμος κόσμος από χειροποίητα γλυκά και αλμυρά εδέσματα. Ο Κρητικός σεφ Κωστής Κωστάκης ζυμώνει κάθε μέρα, ανοίγει φύλλο και φτιάχνει με τέχνη πίτες και γλυκά που σε κάνουν να θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα. Οι καλές πρώτες ύλες από το χωριό του στην Ιεράπετρα, στο Λασίθι, συμμετέχουν και απογειώνουν τις γεύσεις των παραδοσιακών συνταγών του τόπου του, όπως το κέικ με ελαιόλαδο Ιεράπετρας, σταφίδα σουλτανίνα από το Ηράκλειο και καρύδι. «Αντικατέστησα τη ζάχαρη με τον μούστο και φτιάχνω κέικ με ελαιόλαδο» εξηγεί ο Κωστής και συμπληρώνει με χαμόγελο και καμάρι: «Δοκίμασε το καινούργιο γλυκό που έφτιαξα. Είναι χειροποίητος μπακλαβάς με καταγωγή από την Κύπρο. Μια κυρία από την Κύπρο με είδε στην τηλεόραση να φτιάχνω γλυκά και ήρθε με τη μητέρα της στο Α λα γκρεκ να τα δοκιμάσει. Η μητέρα της, με καταγωγή από την Κυρήνεια, μου έδωσε τη συνταγή για τον στριφτό μπακλαβά». Μια δοκιμή θα σας πείσει για την ομορφιά αυτού του γλυκού με το τραγανό φύλλο που αγκαλιάζει χοντροκομμένο καρύδι και ευωδιάζει φρέσκο βούτυρο. Στις καινούργιες αφίξεις των αλμυρών είναι η λιμπιστική κρεμμυδόπιτα με φέτα, φτιαγμένη με ωραίο χειροποίητο χωριάτικο φύλλο και αρωματισμένη με κύμινο και μαϊντανό (€2,20) και η αλμυρή κολοκυθόπιτα με τέσσερα είδη Α ΛΑ ΓΚΡΕΚ τυριών, άνηθο και δυόσμο (€2,40). Στο Α λα γκρεκ οι γεύσεις είναι αληθινές, φτιαγμένες με περισσή αγάπη. Θέλεις πάντα να επιστρέφεις. ☛ Α λα γκρεκ, Αγ. Παρασκευής 65, Χαλάνδρι, 211 0122071

ΛΕΩΝ Σε γενικές γραμμές είναι μια ήπια εβδομά-

ΤΟΞΟΤΗΣ Τα οικονομικά σας βελτιώνονται μέ-

στη διάθεσή σας θα είναι έντονες και μπορεί να έχουν αντίκτυπο στις διαπροσωπικές σας σχέσεις. Την Πέμπτη, η Σελήνη σχηματίζει ένα ωραιότατο τρίγωνο με τον Άρη και είστε γεμάτοι αποφασιστικότητα να κυνηγήσετε τα όνειρά σας, την Παρασκευή όμως θα πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεχτικοί, καθώς έχουμε το τετράγωνο Σελήνης και Ουρανού που μπορεί να πυροδοτήσει μια διαφωνία στον εργασιακό σας χώρο. Ακατάλληλη εποχή για να πατήσετε πόδι στη δουλειά. Το Σάββατο κάνει την είσοδό της η Αφροδίτη στον Ζυγό και γίνεστε περισσότερο εκφραστικοί, ενδεχομένως πιο τρυφεροί με το ταίρι σας, με τα παιδιά ή τους φίλους. Είναι μια καλή εποχή για να ασχοληθείτε με την ενδυνάμωση των σχέσεών σας, να συναντήσετε πρόσωπα που έχετε –και σας έχουν– επιθυμήσει και να εκφράσετε τις ερωτικές σας προθέσεις στο πρόσωπο που σας ενδιαφέρει οι ελεύθεροι.

δα και καθώς δεν έχετε πολλά άγχη και μπορείτε να δουλέψετε με ξεκάθαρη σκέψη. Την Τρίτη ο Ερμής περνά στον Σκορπιό και μπορεί να λάβετε κάποια χρήματα είτε από την πώληση ενός ακινήτου είτε από ένα άτομο που έχετε εξυπηρετήσει κι έτσι σας δίνεται η ευκαιρία να βάλετε μπρος ένα καινούργιο εγχείρημα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες εκσυγχρονίστε τον εξοπλισμό σας και αφήστε πίσω ξεπερασμένες νοοτροπίες. Στον οικογενειακό τομέα υπάρχουν εντάσεις εξαιτίας της αναλγησίας των ηλικιωμένων μελών και καθώς δεν είστε διατεθειμένοι να κάνετε καμία υποχώρηση στις παράλογες απαιτήσεις τους, πρέπει να παραμείνετε αποστασιοποιημένοι για να διασφαλίσετε την ψυχική σας ηρεμία. Η προσωπική σας ζωή είναι αρμονική και δεν αξίζει να τη θυσιάσετε για κανέναν. Για τους ελεύθερους, η είσοδος της Αφροδίτης στον Ζυγό το Σάββατο φέρνει κάποιες ευχάριστες εξελίξεις.

σα στις επόμενες μέρες, αλλά πρέπει να δουλέψετε εντατικά καθώς αυξάνονται οι ευθύνες σας. Αντιθέτως, αισθάνεστε πολύ καλύτερα όταν είστε σε συνεχή εγρήγορση και παράγετε έργο. Η είσοδος του Ερμή την Τρίτη στον Σκορπιό φέρνει κάποια καλά νέα και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την προώθηση των υπηρεσιών σας. Δώστε έμφαση στη διαφήμιση και στην προβολή σας στο Διαδίκτυο και αν δεν έχετε τις απαραίτητες γνώσεις, αναθέστε τη σε κάποιο έμπειρο άτομο. Θέλετε να εκφράσετε τις ερωτικές σας προθέσεις σε ένα πρόσωπο που σας πολιορκεί, αλλά συνεχώς κάτι σας μπλοκάρει. Ωστόσο, από το Σάββατο και μετά που περνά η Αφροδίτη στον Ζυγό μπορεί να νιώσετε πιο απελευθερωμένοι και να κάνετε τελικά το πρώτο βήμα. Η ερωτική σας ζωή μπορεί να βελτιωθεί, αρκεί να είστε πιο πρόθυμοι για νέες γνωριμίες. Εσείς που είστε σε σχέση, γίνετε πιο ευρηματικοί.

ΤΑΥΡΟΣ Η είσοδος του Ερμή την Τρίτη στον

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Κάνετε σπασμωδικές ενέργειες όταν σας πιάνει το άγχος για τα οικονομικά και μετά δεν ξέρετε πώς να συμμαζέψετε το χάος που προκαλείτε εσείς οι ίδιοι. Επειδή είναι μια εποχή που μπορεί να βρεθείτε αντιμέτωποι με διάφορες προκλήσεις, φροντίστε να μην κάνετε κάποια απερισκεψία που θα σας κοστίσει. Η είσοδος του Ερμή στον Σκορπιό την Τρίτη μεγαλώνει την ανάγκη σας για αύξηση των κερδών σας και η αναζήτηση νέων κατευθύνσεων θα είναι το βασικό σας μέλημα. Αποφύγετε τα περιττά έξοδα. Ο τομέας των διαπροσωπικών σας σχέσεων χρήζει βελτίωσης, αλλά αν συνεχίσετε να βλέπετε τα γεγονότα μονόπλευρα, είναι αμφίβολο αν θα βελτιωθούν οι σχέσεις. Από το Σάββατο και μετά που εισέρχεται η Αφροδίτη στον Ζυγό ενδεχομένως να γίνετε πιο συγκαταβατικοί και τρυφεροί και θα θυμηθείτε στιγμές που ήσασταν άδικοι με τους άλλους. Η ερωτική σας ζωή έχει μείνει στα αζήτητα.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Θα επιβραβευτείτε για τις προ-

Σκορπιό ενισχύει την ανάγκη σας για αύξηση του εισοδήματός σας και θα αναζητήσετε καινούργιες κατευθύνσεις ή συνεργασίες, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα καταλήξετε κάπου. Είναι ένα διάστημα κατά το οποίο είστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις, παράλληλα όμως έχετε και τις αμφιβολίες σας για το αν θα πρέπει να ρισκάρετε τους πόρους σας. Ωστόσο, η διαίσθησή σας είναι ανεπτυγμένη και αν αποφύγετε τις βεβιασμένες ενέργειες θα βρείτε τα κατάλληλα άτομα για να κάνετε μια καλή συνεργασία. Η είσοδος της Αφροδίτης στον Ζυγό το Σάββατο σας κάνει να αναζητάτε σταθερότητα στην προσωπική σας ζωή και αρχίζετε να σκέφτεστε το ενδεχόμενο της συμβίωσης με το ταίρι σας ή ακόμα και την επισημοποίηση της σχέσης σας. Οι ελεύθεροι επιστρατεύστε την ευγένεια και την γοητεία σας και να είστε σίγουροι πως θα βρείτε το ιδανικό ταίρι που θα αλλάξει τη ζωή σας.

ΔΙΔΥΜΟΣ Αμφιταλαντεύεστε αυτή την εποχή

ΖΥΓΟΣ Οι Ζυγοί δέχεστε την επιρροή πολλών

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Η αμφιθυμία σας θα είναι έντονη

ανάμεσα σε προτάσεις συνεργασίας που σας δελεάζουν, επειδή όμως θα πρέπει αναγκαστικά να αφήσετε την τρέχουσα εργασία σας, είστε αρκετά σκεπτικοί. Τα έξοδα αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς τώρα που αρχίζουν τα πρώτα κρύα και προστίθενται στον προϋπολογισμό σας θέματα καυσίμων, οπότε πρέπει να εξοικονομήσετε χρήματα. Η είσοδος του Ερμή στον Σκορπιό την Τρίτη φέρνει κάποιες ευκαιρίες, οι οποίες όμως χρειάζονται χρόνο για να μελετηθούν. Στον οικογενειακό τομέα συνεχίζουν να υπάρχουν θέματα που δεν έχουν επιλυθεί και καθώς δεν θέλετε να τα ανακινήσετε, τα αφήνετε κάτω από το χαλί προκειμένου να αποφύγετε τις εντάσεις, κάποια στιγμή όμως θα βρεθείτε αντιμέτωποι με αυτά. Αλήθειες που παραμένουν κρυφές υποβιβάζουν κάποιο μέλος της οικογένειας ώστε θεωρείται μαύρο πρόβατο, με αποτέλεσμα να επικρατεί εχθρικό κλίμα εναντίον του. Αν επιλέγατε τον δρόμο της αλήθειας, θα άλλαζαν πολλά.

πλανητικών διελεύσεων και από την Τρίτη που εισέρχεται η Αφροδίτη στο ζώδιο σας θα πρέπει να είστε πολύ προσεχτικοί, καθώς η παρόρμηση και η ανάγκη σας να βελτιώσετε τη ζωή σας θα είναι έντονες και μπορεί να σας ωθήσουν σε παράνομες ενέργειες. Ωστόσο είναι ένα καλό διάστημα για τα επαγγελματικά σας και δεν πρέπει να παρασύρεστε από αυτά που ακούτε αν πρόκειται να ξεκινήσετε κάτι καινούργιο. Βασιστείτε στις δυνάμεις σας, για να είστε σίγουροι. Η απογοήτευσή σας από έναν αδιέξοδο έρωτα σας μπλοκάρει και βλέπετε με καχυποψία όσους σας πλησιάζουν. Μέσα στο επόμενο διάστημα θα γίνουν κάποιες γνωριμίες που δεν είναι απαραίτητο να εξελιχθούν ερωτικά, θα σας κάνουν όμως να εμπιστευτείτε και πάλι το αντίθετο φύλο. Οι γονείς αντιμετωπίστε τυχόν δυσκολίες των παιδιών σε εκπαιδευτικά θέματα μέσω της βοήθειας ενός ειδικού και μη φέρνετε την καταστροφή.

και κάπου μπορεί να χάσετε τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η θέση σας. Ο προβληματισμός σας σχετικά με οφειλές και θέματα Δημοσίου σάς προκαλεί άγχος και επειδή δεν βλέπετε το συμφέρον σας, κάνετε το ένα λάθος μετά την άλλο. Η είσοδος του Ερμή στον Σκορπιό την Τρίτη βελτιώνει τις εργασιακές σας σχέσεις και είναι ιδανική εποχή για να δώσετε έμφαση σε επαγγελματικές υποθέσεις που μπορεί να είχαν μπλοκάρει το προηγούμενο διάστημα. Μια αναπάντεχη συνάντηση θα σας δώσει σημαντικές πληροφορίες. Θα σας πιάσει εκδικητική μανία με έναν πρώην έρωτα και θα σπαταληθεί πολύς χρόνος και ενέργεια αδίκως, ενώ παράλληλα κινδυνεύετε να εκτεθείτε. Αν σας αρέσει να ταλαιπωρήστε και να χάνετε κάποιες καλές ευκαιρίες που υπάρχουν γύρω σας αυτή την εποχή, ενδεχομένως να χρειάζεστε τη στήριξη ενός ειδικού. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να απελευθερωθεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Την Τρίτη εισέρχεται στο ζώδιό σας ο Ερμής και σας κάνει πιο επικοινωνιακούς, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι μετακινήσεις σας, φέρνοντας νέους συνεργάτες, και θα ανακαλύψετε καινούργιες μεθόδους που θα σας εξυπηρετήσουν ακόμα καλύτερα. Φόροι, δάνεια και κάποιες έκτακτες ανάγκες για επισκευές ή επιδιορθώσεις του σπιτιού θα εξαντλήσουν τον προϋπολογισμό σας, οπότε πρέπει να είστε προνοητικοί, αποφεύγοντας τις σπατάλες για πολυτέλειες. Ιδανική εποχή για να στείλετε βιογραφικά και να δώσετε συνεντεύξεις για εύρεση εργασίας. Κάνετε πείσματα και αντιδράτε μερικές φορές ανώριμα, κάτι που εξοργίζει το ταίρι σας, όμως τα συναισθήματα είναι έντονα και δεν τίθεται θέμα χωρισμού. Ωστόσο, μην τραβάτε τις καταστάσεις από τα μαλλιά, γιατί μπορεί να βρεθείτε προ εκπλήξεως. Το Σάββατο η είσοδος της Αφροδίτης στον Ζυγό σας κάνει πιο τρυφερούς κι έτσι θα μπορέσετε να στρέψετε την προσοχή στο ταίρι σας και να επιλύσετε τα όποια θέματα σας.

ΙΧΘΥΣ Ενδεχομένως να αλλάξουν κάποια δεδο-

και ανάγκες συγγενικών σας προσώπων και είστε αναγκασμένοι να αναβάλετε ένα ταξίδι και κάθε είδους έξοδα για να τα στηρίξετε. Ωστόσο, επειδή έχετε μια τάση να θεωρείτε τα δικά σας θέματα πιο σημαντικά, υπάρχει κίνδυνος να κοντραριστείτε έντονα σχετικά με κοινόχρηστους πόρους. Την Τρίτη η είσοδος του Ερμή στον Σκορπιό σας κάνει περισσότερο ανταγωνιστικούς και η ανάγκη σας για μεγαλύτερο κέρδος θα σας φέρει αντιμέτωπους με ηθικά διλήμματα. Η είσοδος της Αφροδίτης στον Ζυγό το Σάββατο στρέφει την προσοχή σας στον γάμο ή τη σχέση σας και ενδυναμώνει την ανάγκη σας για δημιουργία οικογένειας. Ωστόσο θα πρέπει να αποφύγετε τις πιέσεις προς το ταίρι σας και να είστε πιο συγκαταβατικοί όταν τίθεται το συγκεκριμένο θέμα προς συζήτηση. Οι γονείς προσέξτε τα παιδιά για πιθανά κρυολογήματα ή μικροατυχήματα. Οι ελεύθεροι πρέπει να βελτιώσετε την κοινωνική σας ζωή.

StarFax

ΚΑΡΚΙΝΟΣ Αυτή την εποχή προκύπτουν έξοδα

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΚΡΙΟΣ Μέσα στις επόμενες μέρες οι εναλλαγές

σπάθειες σας μέσα στις επόμενες μέρες και η χαρά σας θα είναι διπλή καθώς, εκτός από χρήματα, θα πάρετε και μεγάλη ηθική ικανοποίηση. Την Τρίτη περνά ο Ερμής στον Ζυγό και ευνοούνται τα ταξίδια ενώ παράλληλα αυξάνονται οι επικοινωνιακές σας ικανότητες, με αποτέλεσμα να βελτιώνονται οι σχέσεις με τους συνεργάτες σας. Ενδεχομένως την Παρασκευή να προκύψει ένα νομικό ζήτημα που ήταν ξεχασμένο και να σας προκαλέσει πανικό, θα μπορέσετε όμως να το ρυθμίσετε.Αν καταφέρετε να κρατηθείτε στο ύψος των περιστάσεων και δεν διακόψετε τη διατροφή και την άσκηση, μέσα σε λίγο καιρό θα αντικρίζετε την εικόνα σας στον καθρέφτη και δεν θα πιστεύετε τα αποτελέσματα των προσπαθειών σας. Φροντίστε να δίνετε ένα bonus στον εαυτό σας κατά διαστήματα μέσω αγορών, ώστε να παίρνετε τα πάνω σας. Πολύ καλή εποχή για τα ερωτικά σας.

μένα το προσεχές διάστημα και να μπλοκάρετε για λίγο, σκεφτείτε όμως πως θα είναι προς συμφέρον σας. Όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσετε τις αλλαγές, τόσο πιο εύκολα θα διακρίνετε τις ευκαιρίες που σας δίνονται, ώστε να έχετε μακροχρόνια οφέλη. Περιουσιακά και κληρονομικά ζητήματα είναι κάτι που θα σας απασχολήσει πολύ και είναι μια καλή εποχή για να τακτοποιηθούν, καθώς η είσοδος του Ερμή στον Σκορπιό την Τρίτη ευνοεί τις συνεννοήσεις και τους συμβιβασμούς. Για να πετύχετε τον σκοπό σας, αποφύγετε τις κόντρες. Δεν είστε προετοιμασμένοι για κάτι που θα ακούσετε από το ταίρι σας και η αντίδρασή σας θα του προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα. Μπορεί να θέλει να συγκατοικήσετε ή να σας κάνει πρόταση γάμου. Μην πέσετε από τα σύννεφα και φροντίστε να διαχειριστείτε την κατάσταση με τακτ, αν δεν συμβαδίζουν οι επιθυμίες σας. Οι ελεύθεροι ευνοείστε από την είσοδο της Αφροδίτης στον Ζυγό.

SUDOKU No 526 3

4 3 2

7

9

8

1 1 8

2

9 6

3 5

7 8

6 4 2

3

1 4

5

Η λύση του προηγούμενου 5 7 9 3 4 6

6 1 2 9 8 5

3 4 8 2 7 1

9 5 1 6 2 3

8 3 4 7 1 9

2 6 7 8 5 4

1 8 3 4 6 7

4 9 5 1 3 2

7 2 6 5 9 8

8 3 9 7 2 1 5 6 4 1 7 6 4 5 9 2 8 3 2 4 5 8 6 3 9 7 1

12.10.17 – lifo

45

12—18.10.2017

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

46 lifo – 12.10.17

Δεν κρίνεται η αξία κανενός, φυσικά, από το μέγεθος της γραμματοσειράς που χρησιμοποιεί για να γράψει το όνομά του, αλλά κάτι δεν μου πάει καλά όταν στην αφίσα του Plisskën βλέπω τη Λένα Πλάτωνος (ως Lena Platonos) με μικρά γράμματα στην προτελευταία σειρά, κάτω από ονόματα όπως αυτά των Jessy Lanza, Lady Leshurr ή των Romare και Weval. Με ποια κριτήρια, άραγε;

Μαζί με τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη φαίνεται να φεύγει το πιο ζωτικό κομμάτι του αστικού μας πολιτισμού, αυτό που γραφόταν με ποίηση, οίστρο, σεβασμό στο μέτρο του ωραίου και αγάπη για τα ανθρώπινα. Κενή η καρδιά της Αθήνας, οι μνήμες και τα ονόματα στα κουδούνια.

M. Hulot

Τίνα Μανδηλαρά

Νικόλας Σεβαστάκης

Άρης Δημοκίδης

Καλά: Το Σεν-Μπριέκ είναι μια πόλη της Αρμορίκης στη Βρετάνη αλλά και ο τόπος απ’ όπου κατάγονται οι Soon, she said. Ακούγοντας το άλμπουμ τους με τον ωραίο τίτλο «The first casualty of love is innocence», είπα για άλλη μια φορά πόσο άδικο έχουν όσοι βρίσκουν τα πάντα γύρω μέτρια και μάταια. Η Iστορία αγάπης και σκότους του Άμος Οζ, που τη διαβάζω αργά, επειδή με μια σελίδα της χορταίνεις για μέρες. Η αφύπνιση χιλιάδων Καταλανών που διαισθάνονται τον κίνδυνο των εθνικιστικών παθών ζητώντας ενότητα και διάλογο. Κακά: Ο αξιοθρήνητος «φιλελευθερισμός» του Ανδρέα Ανδριανόπουλου που βλέπει εθνικούς κινδύνους πίσω από το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου. Η νεοναζιστική βία που ξαναβγήκε για κυνήγι, ματώνοντας Πακιστανούς εργάτες.

Μερικά πράγματα που έκανα την περασμένη εβδομάδα: Άκουσα τα άπαντα των Pulp, ξανά / Συντόνισα μια συζήτηση των δημάρχων Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πειραιά (θα γράψω για την εμπειρία στο site) / Είδα το νέο ντοκιμαντέρ How to steal a chair μαζί με τους δημιουργούς και πρωταγωνιστές του στο κατάμεστο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης – αξίζει να παιχτεί και στην Αθήνα / Πήγα για πρώτη φορά σε παράσταση της bijoux de kant (Αμάραντα): Φοβερές ερμηνείες, απίστευτο που η Μπέττυ Βακαλίδου δεν θεωρεί τον εαυτό της επαγγελματία ηθοποιό / Έφαγα στο Nolan (μπράβο, Μιχάλη, για την ιδέα) με εξαίρετη παρέα.

Μετά από άπειρη παραφιλολογία, τερατώδεις ανακρίβειες, τις γνωστές μισανθρωπικές κορόνες της Εκκλησίας και έναν... εξωγήινο, υπερψηφίστηκε τελικά στην Oλομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Πέρα από τις όποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες, αυτό το βήμα είναι τεράστιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και αποτελεί έναν από τους λίγους λόγους που μας επιτρέπουν να χαρούμε πραγματικά τα τελευταία πολλά χρόνια.

Οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου αποκάλυψαν εν τέλει πολλά για τον εκφυλισμό του πολιτικού μας συστήματος.

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Κορίνα Φαρμακόρη

Σε πολλά βαγόνια του μετρό παίζει μια διαφημιστική καμπάνια με πρωταγωνιστές πολίτες κάθε ηλικίας. Έχουν φωτογραφηθεί με τη γνωστή χειρονομία που κάνουμε όταν θέλουμε να στείλουμε κάποιον να πάει να «μπιπ», αλλά βασικά όλοι δείχνουν το τσιροτάκι από το εμβόλιό τους. «Εμβολιάζομαι. Θωρακίζομαι» είναι το μότο της καμπάνιας και, ναι, αφορά το θέμα που έχει προκύψει με την ιλαρά και την αψυχολόγητη απόφαση πολλών γονιών να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους. Κάποιος θα έλεγε ότι η διαφήμιση είναι έξυπνη. Δεν ξέρω γιατί. Βρήκα άβολο το όλο concept. Το να πρέπει να μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα. Το πώς θα παραμείνουμε υγιείς, εμείς και οι διπλανοί μας. Το πόσο λίγο έχουμε απομακρυνθεί από τον πίθηκο. Σκληρό, αλλά έτσι αισθάνομαι, παρντόν, αν θίγω.

Η χώρα κινδυνεύει με χρεοκοπία, ο πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει τους οικονομικά ισχυρούς και την Εκκλησία να συνεισφέρουν, εκείνοι αρνούνται να χάσουν τα προνόμιά τους, ενώ ο λαός, εξοργισμένος, είναι στους δρόμους. Ελλάδα 2009; Γαλλία 1789 είναι η σωστή απάντηση, όμως η καταπληκτική παράσταση του Ζοέλ Πομερά Όλα θα πάνε καλά (1) Το τέλος του Λουδοβίκου που φιλοξενήθηκε στη Στέγη ανέδειξε με τον ιδανικότερο τρόπο τη διαχρονικότητα της πάλης των τάξεων και τον διαρκή αγώνα για την κατάκτηση της περιπόθητης ισότητας. Τελικά, «η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα», όπως θα έλεγε και ο Μαρξ.

Βγαίνοντας από το σινεμά, αφού έχουν δει το It, δύο έφηβοι ανταλλάσσουν απόψεις για την τέχνη και τη φαντασία: «Το βιβλίο, πάντως, να ξέρεις, είναι πολύ καλύτερο». «Το βιβλίο, όμως, ρε συ, δεν έχει εικόνες». «Ε, αυτό είναι το θέμα, ρε φίλε, να φτιάχνεις εσύ τις εικόνες στο μυαλό σου!»

Εκτιμάται ότι στην Αμερική περίπου 270 εκατομμύρια όπλα ανήκουν σε πολίτες. Αυτό σημαίνει ότι κατά μέσο όρο 89 όπλα αντιστοιχούν σε κάθε 100 κατοίκους. Όσο περίπλοκο κι αν είναι το θέμα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, και, φυσικά, τόσο έξω από τη λογική των κοινωνιών των περισσότερων αναπτυγμένων χωρών, είναι ασύλληπτο να βλέπεις να βγαίνουν ο αντιπρόεδρος και άλλοι πολιτικοί της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο (οι οποίοι μαζεύουν εκατομμύρια από την Εθνική Ένωση Όπλων για τις προεκλογικές τους καμπάνιες) και να λένε ότι προσεύχονται για τα θύματα του κάθε μακελειού που συμβαίνει εκεί πέρα.

Τι καλά που δεν ήμουν ποτέ φανατική του Star Trek και μπορώ να απολαύσω το Discovery χωρίς να κάθομαι να αναλύω σε κατεβατά σχολίων αν οι Κλίγκονς τρώνε τους εχθρούς τους και αν τους αλατοπιπερώνουν. Οι Trekkies με σοκάρουν κάθε φορά με τις μπούρδες με τις οποίες ασχολούνται. Από την άλλη, κάθε νέα σειρά του franchise δεν γίνεται να περάσει χωρίς να κάνει θόρυβο.

Γεωργία Παπαστάμου

Γιάννης Παπαϊωάννου

Μαρία Παππά

Γιάννης Πανταζόπουλος

Χρήστος Παρίδης

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Τη στιγμή που κρινόταν η τύχη για το Ελληνικό και τις «αρχαιολογικές» αντιρρήσεις, η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου έφευγε για τη Γερμανία προκειμένου να συμμετάσχει σε παράσταση του Ρόμπερτ Γουίλσον. Την ίδια στιγμή, εξαιτίας ενός επικείμενου ρεπορτάζ, απευθύνθηκα σε ένα μεγάλο μουσείο της χώρας για να μου δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες αλλά και στο ίδιο το υπουργείο. Φυσικά, δεν ασχολήθηκε κανείς ούτε καν για να μου δώσει μια αρνητική απάντηση. Παράλληλα, έστειλα παρόμοιο αίτημα στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο όχι μόνο έγινε δεκτό αλλά ένας από τους υπαλλήλους του μουσείου ασχολήθηκε μόνο με το θέμα που τους ζήτησα. Άλλες χώρες, άλλα ήθη. Κατά τα άλλα, κορδωνόμαστε για να μας επιστραφούν τα Ελγίνεια. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι εκεί ίσως είναι πιο προστατευμένα!

Είδα τον Αμύντα σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου στο Ηρώδειο, παράσταση μνήμης για τον εκλιπόντα, με την οποία ολοκληρώθηκε και επίσημα το Φεστιβάλ Αθηνών για φέτος. Είχε αναβληθεί ήδη μία φορά, καθώς την πρώτη προγραμματισμένη ημερομηνία, πριν από λίγο καιρό, γινόταν κατακλυσμός. Αλλά και αυτήν τη φορά νομίζαμε προς στιγμήν ότι θα διακοπτόταν η παράσταση, όταν κάποιο σοβαρό περιστατικό στο άνω διάζωμα, λόγω του οποίου καλούσαν επειγόντως γιατρό, πάγωσε ηθοποιούς και κοινό. Τελικά, μετά από μερικά λεπτά, η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά. Για όσους δεν είχαμε προνοήσει, ξυλιάσαμε το δίωρο που κράτησε η παράσταση, που ευτυχώς ήταν πολύ χαριτωμένη και έβγαζε γέλιο. Η ποιμενική κωμωδία του 1745, γραμμένη από τον Γεώργιο Μόρμορη, που ανακάλυψε και αναβίωσε ο ακαδημαϊκόςσκηνοθέτης ανήκε στη μεγάλη σειρά ξεχασμένων έργων που εντόπιζε και ανέβαζε σε όλη του τη ζωή στο Αμφι-θέατρο. Αυτό ήταν το τελευταίο.

Με διπλό πρόσημο, αρνητικό και θετικό, ξεχώρισε αυτή την εβδομάδα το ζαβλάκωμα όσων πέφτουν επάνω σου για μια μετωπική πεζού με πεζό, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να αποφευχθεί η σύγκρουση. Ατιμωτικό πατρόν αποτυχίας! Τι θρέφει, άραγε, το φαινόμενο; Μήπως τίποτα συστολοδιαστολές εγκεφάλου λόγω εποχικών θερμοκρασιακών διακυμάνσεων θίγουν φυσική και ψυχική ισορροπία; Μήπως είναι βουλητικές μετωπικές συγκρούσεις, επειδή όλοι θέλουν αγκαλίτσα κι έτσι ικανοποιούν όπως-όπως την ανομολόγητη επιθυμία; Η σφοδρότερη από τις 5 μετωπικές μου της εβδομάδος ήταν με τζέντλεμαν Πακιστανό (υποθέτω) που περίμενε να διασχίσει διάβαση πεζών στην Ακαδημίας. Ξεχώριζε στο πλήθος γιατί φορούσε βερμούδα, κάλτσες τεντωμένες μέχρι τη μέση της γάμπας και κατακόκκινο t-shirt με τον πολωνικό αετό και τη λέξη POLSKA, με τεράστια λευκά γράμματα.

12.10.17 – lifo

47