Τεύχος 545

ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

Δ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

60 ΛΕΠΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΟ ΣΑΜΑΡΤΖΗ

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

11012018

2 lifo – 11.1.18

☛ Πριν από τις γιορτές, στο site των Μικροπραγμάτων, ο ιδρυτής της Sympraxis Θάνος Μπελαλίδης εξήγησε γιατί θεωρεί πως το να μαζεύουμε καπάκια είναι μεγάλη ανοησία. Τώρα, ένας σύλλογος κοινωνικών και εθελοντικών δράσεων απ’ το Ρέθυμνο, ο Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Ρεθύμνου ΣΥΝΠΟΛΙΣ, απαντά: «Ο κ. Μπελαλίδης λέει πως “κάποιοι εξαπάτησαν την ελληνική κοινωνία, για άλλη μια φορά, δίνοντας ψευδείς ελπίδες”, μόνο που οι υπολογισμοί του είναι αυθαίρετοι. Με τη δράση μας, έχοντας ένα μεγάλο δίκτυο εθελοντών, σημείων συλλογής, διαλογής και αποθήκευσης και στη συνέχεια διάθεσης στο εργοστάσιο, γίνεται πάρα πολύ καλή δουλειά που έχει αποτελέσματα. Η συνεισφορά του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού μέσω του παραρτήματος Ρεθύμνου σε όλη αυτήν τη δράση είναι τεράστια. Αρχικά, δεν δίνουμε καπάκια στο εργοστάσιο πλαστικών για να μας δωρίζει αμαξίδια. Δεύτερον, παραδίδοντας έναν τόνο καπάκια, το εργοστάσιο (με τιμολόγιο) μας δίνει τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα αναφέρουν τα δημοσιεύματα, δηλαδή 300 ευρώ. Αφού συγκεντρωθεί το κατάλληλο χρηματικό αντίτιμο, διατίθεται κάθε φορά για την αγορά αναπηρικών αμαξιδίων ή άλλων ορθοπεδικών βοηθημάτων για παιδιά με αναπηρία, σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες του παιδιού και υπό την επίβλεψη και σύμφωνη γνώμη του ιατρού/φυσιοθεραπευτή. Για παράδειγμα, ήδη από τα χρήματα που έχουν συγκεντρωθεί συμπληρώσαμε και αγοράσαμε τα “ναρθηκάκια” του μικρού Γιώργου αλλά και τον ορθοστάτη του μικρού Ηρακλή, και άλλα πολλά βοηθήματα που είναι άκρως απαραίτητα γι’ αυτά τα παιδιά. Εδώ να σημειώσουμε ότι όλα τα βοηθήματα που αγοράζονται καταγράφονται και επειδή κάθε βοήθημα χρησιμεύει για συγκεκριμένη ανάγκη κι έχει συγκεκριμένο ηλικιακό όριο, στη συνέχεια δίνεται σε άλλες οικογένειες που το έχουν ανάγκη. Και, τέλος πάντων, κακό είναι που μειώνουμε τον όγκο των σκουπιδιών που πετιούνται στους κάδους ή στο έδαφος και δημιουργούν ένα αισθητικά αρνητικό αποτέλεσμα; Κακό είναι που αναπτύσσουμε περιβαλλοντική-οικολογική συνείδηση, εντάσσοντας την ανακύκλωση στην καθημερινότητά μας; Όσο για το κόστος μεταφοράς των καπακιών, περιβαλλοντικό κόστος, βενζίνες, διοξείδιο και άλλα τέτοια… θα το αφήσω ασχολίαστο. (Ισχύει, αλλά έχει να κάνει με το πώς έχεις οργανώσει τη δράση.) Σε έναν ωραίο πεζόδρομο της πόλης, για τον ίδιο σκοπό (για μια δράση που έχει συνέχεια), βάζεις ένα δοχείο για να μαζεύεις καπάκια και πιο κάτω ένα δοχείο για να μαζεύεις πενηντάλεπτα. Μαντέψτε ποιο θα γεμίσει και θα ξαναγεμίσει και θα ξαναγεμίσει… (και όχι λόγω όγκου). Εν κατακλείδι, δεν αμφιβάλλει κανείς και για τις άλλες λύσεις που στο τέλος παραθέτει ο κ. Μπελαλίδης και είναι εξίσου σημαντικές! Η διαφορά είναι ότι δεν πρέπει να κατακρίνουμε προσπάθειες, ειδικά όταν είναι εθελοντικές και ανιδιοτελείς, χωρίς να έχουμε πλήρη γνώση για το πώς μπορεί να λειτουργεί μια καλά οργανωμένη δράση. Ξέρετε, δεν είναι το ίδιο να λέει κανείς ότι είναι απλώς εθελοντής με το να θεωρεί τον εθελοντισμό τρόπο ζωής». (Μπεμπής Ευάγγελος, ΣΥΝΠΟΛΙΣ) ☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Ελευθερία και τάξη»: «Οι άνθρωποι αδυνατούν ακόμη και να συμφωνήσουν ως προς το περιεχόμενο της έννοιας δημοκρατία. Ατελεύτητες δε ορδές αγνοούν ότι ετέθη/ τίθεται παρόμοιο ζήτημα, οπότε μοιραία αναλαμβάνουν οι δεσποτείες, οι οποίες, για κακή μας τύχη, δεν είναι ούτε στο ελάχιστο πεφωτισμένες. Προς το παρόν...» (το γελαστό νερό). «Η τελευταία παράγραφος του κειμένου σας περιγράφει την ουσία του προβληματισμού σας άψογα, αν και σαφώς το μαύρο και το άσπρο είναι τόσο κολλημένα μεταξύ τους, που μοιάζουν με σιαμαία». (vandergraaf) ☛ Για το ρεπορτάζ του Γιάννη Πανταζόπουλου «Στις φαβέλες της Νέας Ζωής Ασπροπύργου υπάρχει ένα σχολείο που τους δέχεται όλους»: «Τα παιδιά χρειάζονται φροντίδα και ευκαιρίες. Τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία, η οποία οφείλει να τα προστατεύσει από γονείς που τα στέλνουν στην επαιτεία, τα διδάσκουν πώς να κλέβουν και τους απαγορεύουν να πηγαίνουν σχολείο, που τα αφήνουν βρόμικα και χωρίς εμβόλια. Όχι από φτώχεια αλλά από επιλογή. Προστασία και φροντίδα στα παιδιά και καταστολή της εγκληματικότητας των ενηλίκων. Αυτονόητα πράγματα δηλαδή, αλλά...» (Σχόλιο της Sissy30) ☛ Για το «Ποιες χώρες θα είχαν άνετα γκέι πρωθυπουργό/πρόεδρο» που δημοσιεύτηκε στα Μικροπράγματα, δείχνοντας, μέσω του χάρτη της Ευρώπης, τα ποσοστά ανθρώπων που θα δέχονταν στη χώρα τους έναν ΛΟΑΤ ηγέτη – στην Ελλάδα το ποσοστό είναι γύρω στο 35%: «Η Ελλάδα άνετα θα είχε ομοφυλόφιλο πρωθυπουργό, αρκεί αυτός να ήξερε να χαϊδεύει σωστά τα αυτιά των ψηφοφόρων. Να υποσχόταν πειστικά ότι θα έπιανε σύντομα ψιλό η τσέπη μας. Αυτό ήταν το κριτήριό μας πάντα. Και θρησκευόμενοι σε υψηλό ποσοστό είμαστε οι Έλληνες, αλλά αυτό δεν μας απέτρεψε από το να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη έρευνα μπορεί να δείξει ότι είμαστε αρκετά εθνικιστές και ρατσιστές, αλλά και πάλι δεν μας απέτρεψε από το να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ, που δεν προβάλλει τέτοιο προφίλ. Άλλο τι λέμε γενικά κι άλλο τι κάνουμε στην κάλπη. Εκεί μετράει το προσωπικό συμφέρον. Προτού εμφανιστεί ο Παπανδρέου με τη Μιμή, σε εποχές πολύ πιο δυσκοίλιες όσον αφορά τα ήθη, πόσοι θα έλεγαν “ναι” σε πρωθυπουργό με σχέση που σκανδαλίζει; Μια χαρά δεν το ξεπεράσαμε κι αυτό;» (Σχόλιο του/της Λέω εγώ τώρα)

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback544

ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΣ, ΚΑΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΓΚΕΪ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

11.1.18 – lifo

3

Index 545

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ διευθυντής εκδοσησ M. Hulot εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου head of digital Βίκυ Καλαντζή art director Χρήστος Τζοβάρας συμβουλοσ σχεδιασμου Γιάννης Καρλόπουλος –––––– αρχισυντακτeσ lifo.gr Άρης Δημοκίδης Θανάσης Χαραμής προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας Άγγελος Παπαστεργίου

WINTER PREVIEW

–––––– συντακτική ομάδα Columnists: Νικόλας Σεβαστάκης Θοδωρής Αντωνόπουλος Δημήτρης Πολιτάκης Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά

ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ, ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΒΆΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ ΧΕΙΜΩΝΑ σελiδα

Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Τάσος Μελεμενίδης Θέατρο: Λουίζα Αρκουμανέα Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη Σύνταξη: Αλέξανδρος Διακοσάββας Μερόπη Κοκκίνη Βασίλης Καψάσκης Νινέττα Γιακιντζή Φιλιώ Ράγκου Χριστίνα Γαλανοπούλου Πάνος Μιχαήλ Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Λένα Φουτσιτζή Θεόφιλος Δουμάνης

13

φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης Πάρις Ταβιτιάν Freddie F.

60' ΜΕ ΤΟΝ ΘΆΝΟ ΣΑΜΑΡΤΖΉ

σελiδα 11

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΤΑ 5 ΠΙΟ ΆΣΧΗΜΑ ΓΛΥΠΤΆ ΤΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ σελiδα 7 4 lifo – 11.1.18

ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ

Η καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών μιλά στη LiFO.

σελiδα

34

assistant art director Rinétta Κοσκινίδου διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– senior direct market manager Κώστας Μαντάς ρroject μanagerdirect market Αριέττα Μελισσινού direct market managers Γιώργος Λυκουργιώτης Ισιδώρα Γενούζου υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Ελένη Γκοβάτσου οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Άλκηστις Γκούμα εξωτερικες εργασιες Άκης Ιωάννου κωδικος εντυπου 7639

‘Έκθεση τεχνολογίας «Thanks to Tech» της Κωτσόβολος Η έκθεση από το μέλλον με 30.000 επισκέπτες.

Τηλεόραση που στηρίζεται σε καβαλέτο, για να έχετε ένα έργο τέχνης στο σαλόνι σας.

Εμπειρία racing με προσομοιωτή οδήγησης.

Για άλλη μια χρονιά η πολυβραβευμένη έκθεση τεχνολογίας «Thanks to Tech» της Κωτσόβολος, από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 10 Δεκεμβρίου 2017, έφερε το μέλλον στο σήμερα, παρουσιάζοντας ό,τι καλύτερο και πιο σύγχρονο υπάρχει στον χώρο της τεχνολογίας. Οι gamers βρήκαν τον παράδεισό τους με τρία διαδοχικά τουρνουά gaming, ξεκινώντας με το Samsung Challenge, συνεχίζοντας με το LG Gaming Τournament και κορυφώνοντας την αδρεναλίνη με το G29 Driving Force event για ατελείωτες διαδρομές από τα cockpits των αμαξιδίων. Δεν έλειψαν φυσικά και οι διαδραστικές εμπειρίες, το headset με mixed reality περιεχόμενο, η προσομοίωση οδήγησης με το Grand Tourismo Sport, οι VR και 4D τεχνολογίες και τα drones, ενώ κάποιοι τυχεροί έφυγαν με τα χέρια γεμάτα πλούσια δώρα από τον μεγάλο διαγωνισμό της έκθεσης. Το ζητούμενο της τεχνολογίας όμως δεν είναι μόνο να εντυπωσιάζει αλλά κυρίως να κάνει την καθημερινότητά μας λίγο πιο εύκολη, γι’ αυτό και από την έκθεση δεν έλειψαν τα «έξυπνα» οικοσυστήματα συσκευών. Oι «έξυπνες» συσκευές πλέον επικοινωνούν μεταξύ τους. Αν σου αρέσει η μαγειρική, θα ενθουσιαστείς με την «Alexa» που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φροντίζει να ειδοποιεί, μεταξύ άλλων, πότε είναι έτοιμο το φαγητό, να δίνει έξυπνες συμβουλές μαγειρικής, ακόμα και να ενημερώνει για την πορεία της πλύσης των ρούχων. Δεν υπάρχει πλέον δικαιολογία για να αποφύγεις τη βαρετή μπουγάδα. Με πλυντήρια με διαίσθηση και χειρισμό μέσω φωνητικών εντολών ή απλών sms, το πλύσιμο

ρούχων γίνεται παιχνιδάκι. Πώς θα σου φαινόταν αν το ψυγείο γινόταν το επίκεντρο του σπιτιού σου; Με εσωτερικές κάμερες να παρακολουθούν τις οικογενειακές προμήθειες αλλά και να ενημερώνουν για την ημερομηνία λήξης των προϊόντων, ενώ δίνουν τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες τους να τα χρησιμοποιούν για να πλοηγούνται στο Ιnternet, να ακούνε ραδιόφωνο και να ελέγχουν τις συσκευές όλου του σπιτιού. Και όσοι θέλουν να περνάνε χαλαρά βράδια στο σαλόνι τους με λίγη τηλεόραση, στην έκθεση «Thanks to Tech» είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά την πιο λεπτή και εύκαμπτη τηλεόραση του κόσμου αλλά και τηλεοράσεις που όταν δεν λειτουργούν μετατρέπονται σε έργα τέχνης και συνδέονται με τα μεγαλύτερα μουσεία. Παράλληλα, μπορούσε κανείς να δοκιμάσει και ακουστικά με όψη κολάρου, χωρίς ίχνος καλωδίων, που φοριούνται γύρω από τον λαιμό και μπορούν ασύρματα, μέσω bluetooth, να μεταφέρουν τον ήχο από το smartphone, το tablet ή την τηλεόραση, αλλά και να δει από κοντά ηχεία που λειτουργούν άψογα ακόμα και μέσα στο νερό. Πλέον η τεχνολογία έχει μετατραπεί σε ολοκληρωμένη εμπειρία που προσφέρει αμέτρητες τεχνολογικές στιγμές για έξυπνο μαγείρεμα, διαισθητική πλύση, άνετο καθάρισμα στο σπίτι και ψυχαγωγία με απόλυτη συνδεσιμότητα και η Κωτσόβολος είναι εδώ για να τις χαρίσει στο κοινό της. Η έκθεση πραγματοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία των Alpha Bank, Mellon Technologies, Oral-B και Visa.

#ThanksToTech #Kotsovolos

Ατελείωτη 4D εμπειρία.

«Έξυπνες» οικιακές συσκευές που διευκολύνουν τις δουλειές του σπιτιού.

11.1.18 – lifo

5

ΞΑΝΑ ΠΡΩΤΗ

free press

ö

ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ

<

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

LIFO 135.300 ΑTHENS VOICE 121.200

LIFO 806.000 ΑTHENS VOICE 452.900

Πηγή: Focus BARI, Έρευνα «BARI S.M.A.R.T., ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΤΥΠΟΣ» Ιανουάριος–Ιούνιος 2017 Κοινό: Άντρες–Γυναίκες 13-74 ετών Σύνολο Ελλάδας: 6.862

Επισκεψιμότητα του website από οποιαδήποτε συσκευή (PC, laptop, mobile, tablet) στο διάστημα κυκλοφορίας του εντύπου. Στοιχεία Focus BARI.

6 lifo – 11.1.18

TalkoftheTown

ασπασια κουλυρα

11–17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018

TheBuzz απο τη lifo team

5

ΤΑ ΠΙΟ ΆΣΧΗΜΑ ΓΛΥΠΤΆ ΤΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ

ΜΙΑ ΒΟΥΤΙΆ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΜΑΣ Ερμού & Βουλής, 2000, του Κυριάκου Ρόκου Ένα δάχτυλο, μια μύτη, ένα ζευγάρι πόδια ενός μάλλον πνιγμένου (προφανώς από τη βουτιά στο σιντριβάνι) σε ένα σύμπλεγμα από κούτσουρα ή τούβλα που ευτυχώς είναι καλά κολλημένα, γιατί με τα επεισόδια που έχει ζήσει η Ερμού δεν θα είχε μείνει ούτε δείγμα. Είναι μάλλον το πιο μακάβριο άγαλμα του κέντρου, ένα εικαστικό έκτρωμα που αν καθίσεις και το παρατηρήσεις προσεκτικά, ο ποιητικός του τίτλος ακούγεται ειρωνικός ή αστείος. Η απόδειξη ότι ακόμα και οι καλοί γλύπτες έχουν άτυχες στιγμές – το θέμα είναι από ποιον πήρε έγκριση και καρφώθηκε στη μέση της πιο κεντρικής εμπορικής οδού της πόλης.

ΑΝΑΔΥΟΜΈΝΗ ΙΙ Ερμού & Νίκης, 1975, του Δημήτριου Αρμακόλα Μια τεμαχισμένη γυμνή γυναικεία μορφή χωρίς χέρια και πόδια (μάλλον είναι αυτά που έχουν καρφωθεί στο γλυπτό της επόμενης γωνίας) σε στάση αποθέωσης, που πασχίζει να βγει από κάτι που μοιάζει με σκάλα, με μια πέτρινη βεντάλια κι ένα δοκάρι όπου ξεκουράζεται ο χιτώνας της (διότι η γυμνή είναι αρχαία). Παρ’ όλες τις κακουχίες και τα κομμένα μέλη φαίνεται να απολαμβάνει την έκθεσή της στην Ερμού, γιατί το πρόσωπό της αποκαλύπτει μια ηδονική έκφραση. Για έναν μυστήριο λόγο το γλυπτό φαίνεται πιο υποφερτό τον χειμώνα απ’ ό,τι το καλοκαίρι, ίσως επειδή δεν στέκεσαι να το χαζέψεις λόγω κρύου.

ΊΚΑΡΟΣ, ΜΝΗΜΕΊΟ ΠΕΣΌΝΤΩΝ ΑΕΡΟΠΌΡΩΝ

ΜΝΗΜΕΊΟ ΕΘΝΙΚΉΣ ΣΥΜΦΙΛΊΩΣΗΣ

Πλατεία Καραϊσκάκη, 1987, του γλύπτη Ευάγγελου Μουστάκα και του αρχιτέκτονα Ιωάννη Μουστάκα

Πλατεία Κλαυθμώνος, 1987, του Βασίλη Δωρόπουλου

Περνώντας από την πλατεία Καραϊσκάκη, το βλέπεις να ξεπροβάλλει τεράστιο και τρομακτικό, ένας τεράστιος μεταλλικός άγγελος που φουντάρει σε μια πυραμίδα. Όταν το πρωτοβλέπεις, δεν ξέρεις αν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή να γελάσεις, μοιάζει πιο πολύ σαν νυχτερίδα που τη χτύπησαν με μυγοσκοτώστρα παρά με έκπτωτο άγγελο (κάποιοι, οι γνωστοί που τους κατατρέχει ο διάολος, είδαν στη φιγούρα μέχρι και τον Εωσφόρο). Στην πραγματικότητα, με μεγάλη δόση φαντασίας, είναι ένας αεροπόρος που έχασε τη ζωή του την ώρα του καθήκοντος. Μετά τη 200ή φορά που θα το δεις αρχίζει και σου φαίνεται μέχρι και συμπαθητικό.

Τρεις ανθρώπινες φιγούρες (από 8 μέτρα η καθεμία) κάνουν μια εντυπωσιακή πιρουέτα, μπλέκοντας ταυτόχρονα τα μπούτια τους. Υποτίθεται ότι συμβολίζει τη σύμπνοια και την ομόνοια και το τεντωμένο χέρι τύπου «προσπαθώ να φτάσω το βάζο με το μέλι» συμβολίζει την τάση για κάτι υψηλότερο, ανώτερο, ιδανικότερο. Στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα σοβιετικής αισθητικής γλυπτά εξαιτίας του οποίου κάθε (μα κάθε) φορά που συνοδεύεις ξένο φίλο σου σε βόλτα στο κέντρο πρέπει να εξηγήσεις τι δουλειά έχουν στην Αθήνα οι μπαλαρίνες του Μπαλσόι.

ΘΗΣΈΑΣ Πλατεία Κοτζιά, Σοφία ΒάρηΜπτερό Παρατηρώντας το σύμπλεγμα από εξογκώματα που μοιάζει με κακοφτιαγμένη τουλούμπα, αν γνωρίζεις τον μύθο του Θησέα, αναρωτιέσαι ποιος έχει καταπιεί ποιον: ο Θησέας τον Μινώταυρο ή ο Μινώταυρος τον Θησέα; Από τις περιπτώσεις που η αφηρημένη γλυπτική ξεπερνάει τον εαυτό της, ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, που αποκτάει και γιορτινό σκούφο. Τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο επειδή συμβολίζει τον πρώτο ιδρυτή της πόλης των Αθηνών, ο οποίος συνδέεται (ως όνομα) με το απέναντι δημαρχείο.

11.1.18 – lifo

7

MENELAOS MYRILLAS / SOOC

TalkoftheTown

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σε βαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

Σκέψεις με αφορμή τη συνέντευξη της κ. Μπαζιάνα.

8 lifo – 11.1.18

Από τη συνέντευξη της Μπέτυς Μπαζιάνα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τράβηξαν περισσότερο την προσοχή δύο σημεία, αυτό στο οποίο υπερασπίζεται την ακεραιότητα του πρωθυπουργού και το άλλο που αναφέρεται στην κυβέρνηση και στην εξουσία (εξουσία η οποία είναι ο απώτερος στόχος). Είναι λογικό. Οι επιμέρους φράσεις και μάλιστα αυτές που έχουν μια εντυπωσιακή, αφοριστική χροιά περνούν καλύτερα στη γενική δημοσιότητα. Οι «ατάκες» είναι ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τον δημόσιο λόγο και τις κουβέντες των δημοσίων προσώπων. Τα υπόλοιπα τα ξεχνάμε, γιατί δεν μένουν στη μνήμη. Αλλά αν πάμε πέρα από τις αποσπασματικές ατάκες, στη συνολική ατμόσφαιρα των όσων ειπώθηκαν στη συγκεκριμένη συνέντευξη, βγαίνει, νομίζω, ένα συμπέρασμα: ότι αυτή η συνέντευξη είναι μια δήλωση ταυτότητας. Είναι, με έναν τρόπο, ένα τεκμήριο identity politics γι’ αυτό που στάθηκε ο αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός των χρόνων της κρίσης. Η κ. Μπαζιάνα μιλάει στο τέλος του 2017 και είναι βέβαια η σύντροφος του Έλληνα πρωθυπουργού. Αλλά οι κουβέντες της παραπέμπουν στην εξήγηση των πραγμάτων και στη θέαση που έχει ο αγανακτισμένος του 2011. Σαν να μη μεσολάβησε η εμπειρία της κρίσης, καταλυτικές αλλαγές στις πολιτικές παραστάσεις και στη γνώση των δεδομένων. Ο χρόνος ακινητοποιείται και οι κρίσεις για τα πράγματα απλουστεύονται για να χωρέσει ένας αριστερός εθνορομαντισμός, αυτό το σχήμα που βλέπει ένα υποκείμενο της αθωότητας και τους δυνάστες με τις μπότες τους. Η άποψη που χωρίζει τον κοινωνικό κόσμο σε εσωτερικές και εξωτερικές τρόικες. Και η αντίληψη, τέλος, που αναδίδει μια εντυπωσιακή ηθική έπαρση, πως μόνο μια συγκεκριμένη θεώρηση της ζωής και της πολιτικής περνάει τις πύλες του Παραδείσου. Πολλοί είδαν εδώ υποκρισία, κοροϊδία ή ασυνέπεια. Αντιδιαστέλλουν ταξίδια, τρόπους ζωής ή άλλα ευεργετήματα που έχει το γκουβέρνο με τον αγωνιστικό λόγο και το κλάμα οργής της Μπέτυς Μπαζιάνα για το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Δεν είναι όμως αυτό το σημαντικό. Η άποψη πως πρέπει κανείς να είναι φτωχός και στερημένος για να δικαιούται να μιλάει «αριστερά» είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Και είναι και λάθος επί της ουσίας, αν σταθούμε σε χιλιάδες παραδείγματα δύο αιώνων. Το θέμα με αυτόν το λόγο (που είδαμε και στη συγκεκριμένη συνέντευξη) δεν είναι η αριστερή του ασυνέπεια αλλά η φοβερή του καθήλωση στις γνωστές ευκολίες. Η εσωτερική του αδράνεια και ο λαϊκίστικος συναισθηματισμός που γεμίζει τα κενά.

Η εικόνα είναι κοινή: η χώρασφάγιο στο τραπέζι κάποιων βουλιμικών εγωιστών που δεν μας καταλαβαίνουν και δεν αναγνωρίζουν το αυτοφυές και αυταπόδεικτο δίκιο μας. Το κλείσιμο του ματιού στην ιδέα πως και αυτή η ιστορία που ζούμε τώρα είναι ο ίδιος πάνω-κάτω αρχαίος αγώνας εναντίον κάποιου κατακτητή στηριγμένου στα ντόπια τσιράκια του.

Υπάρχει, φυσικά, η άποψη πως όλο αυτό είναι μια διαχείριση συναισθημάτων. Κουβέντες για λογαριασμό του κόσμου που έχει απογοητευτεί από τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Μια επικοινωνιακή χειρονομία που θέλει να δείξει πως κάτω από τους «αναγκαστικούς συμβιβασμούς» επιζεί αλώβητη –και θα επανέλθει εν καιρώ– η παλιά βούληση και η παλιά θέρμη. Το κλάμα οργής για κάποια ήττα είναι εξάλλου πέτρα που πάει πολύ πίσω στην ελληνική αριστερή μνήμη. Πολιτική της ταυτότητας, νεύματα στη μνήμη αλλά κυρίως έμμεση κολακεία στον Έλληνα-θύμα των ισχυρών του κόσμου και των λίγων ντόπιων συμμάχων τους. Με μια έννοια, αυτό που κάνει τώρα τον Μίκη να απορρίπτει με αποτροπιασμό τον συμβιβασμό με τα Σκόπια είναι το ίδιο που παίζει και στις αναφορές της Μπέτυς Μπαζιάνα στις φασιστικές μπότες και στη βία των εκβιασμών. Η διαφορά είναι ότι ο Μίκης μπορεί πάντοτε να αγκαλιάζει τα ωκεάνια, λυρικά «όχι», ενώ οι άλλοι (στο όνομα των οποίων μιλά η Μπέτυ Μπαζιάνα) αποφάσισαν να πολιτευτούν, δηλαδή να πουν «ναι». Μπορεί να δει κανείς όμως διαφορετικές εκδοχές του ίδιου λόγου με επίκεντρο τη συλλογική θυματοποίηση. Η εικόνα είναι κοινή: η χώρα-σφάγιο στο τραπέζι κάποιων βουλιμικών εγωιστών που δεν μας καταλαβαίνουν και δεν αναγνωρίζουν το αυτοφυές και αυταπόδεικτο δίκιο μας. Το κλείσιμο του ματιού στην ιδέα πως και αυτή η ιστορία που ζούμε τώρα είναι ο ίδιος πάνω-κάτω αρχαίος αγώνας εναντίον κάποιου κατακτητή στηριγμένου στα ντόπια τσιράκια του. Ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός και η ρομαντική εξιδανίκευση του «θύματος» δεν είναι πια στην πρώτη γραμμή των κυβερνητικών πράξεων. Έχουν αποσυρθεί εδώ και καιρό στα ενδότερα και μοιάζουν με εφεδρείες για μελλοντικές πολιτικές διαιρέσεις. Το «εμείς ή αυτοί» όμως παραμένει αδιατάρακτο. Γιατί πάνω σε αυτό θα δοκιμαστούν και τα όποια νέα ρούχα. Τι κι αν αυτά τα ρούχα είναι φθαρμένα από τους πολλούς υποψήφιους δοκιμαστές τους, στα δεξιά και στα αριστερά; Τι κι αν μαρτυρούν πως η κρίση δεν έμαθε τίποτα σε κάποιους; Το σημαντικό είναι ότι αυτή η σκηνοθεσία έχει πάντα το κοινό της. Όσους πιστεύουν ακόμα πως έχουν όλη την αθωότητα με το μέρος τους και πως όλες οι ενοχές πρέπει να βαραίνουν τους άλλους. Όσους δεν αντέχουν την πολιτική κρίση γι’ αυτούς, γιατί θεωρούν πως συνομιλούν με τη Θεά Ιστορία. Ας μην υποτιμούμε την ισχύ αυτού του σχήματος, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που το προβάλλουν κατά καιρούς.

α π ό τ ο ν α νδρ έ α λου κάκ ο

SweetNothing

Ο Ανδρέας Λουκάκος είναι, μεταξύ άλλων, εντελώς αδιάφορων πραγμάτων, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής dotmov (dotmov.gr) και πατέρας δύο αγοριών, του Πάνου και του Διονύση.

Ζυγίζοντας ευχές και αποφάσεις (κοινώς «resolutions») για το νέο έτος.

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

Στα γυρίσματα της ταινίας Man on the Μoon (1999) για τη ζωή του κωμικού Άντι Κάουφμαν, o Τζιμ Κάρεϊ αποφάσισε να μπει στο πετσί του ρόλου περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε ηθοποιό στην ιστορία του σινεμά. Έπαιζε τον Άντι Κάουφμαν όχι μόνο την ώρα που «έτρεχε» η κάμερα αλλά και όσο βρισκόταν στον χώρο των γυρισμάτων. Από την ώρα που έφτανε στο στούντιο μέχρι την ώρα που έφευγε ήταν ο Κάουφμαν και τις ημέρες που είχε σκηνές ως μια περσόνα του Άντι Κάουφμαν, αυτή του Tόνι Κλίφτον, ήταν ο Κλίφτον, πράγμα κάπως άβολο για το υπόλοιπο συνεργείο, καθώς η περσόνα αυτή ήταν ένας αλκοολικός χοντράνθρωπος με φρικτή συμπεριφορά, την οποία αναγκάζονταν να υποστούν όλοι, από τη μακιγιέζ μέχρι τον σπουδαίο σκηνοθέτη της ταινίας Mίλος Φόρμαν. Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, ακυκλοφόρητο υλικό από τα γυρίσματα αλλά και μια εκτενής συνέντευξη ενός τρομερά ήρεμου και σχεδόν σε υπερβολικό βαθμό φιλοσοφημένου Τζιμ Κάρεϊ συνθέτουν το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Jim & Andy: The great beyond». Βλέποντας το ντοκιμαντέρ, καταλαβαίνουμε ότι ο Κάρεϊ, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ανησυχίες, πειραματίστηκε υιοθετώντας την περσόνα του ανθρώπου που είχε αναλάβει να υποδυθεί όχι τόσο για να βελτιώσει την υποκριτική του αλλά περισσότερο για να ανακαλύψει μέσω αυτής της ιδιαίτερης συνθήκης τον ίδιο του τον εαυτό. Αφήνοντας για λίγους μήνες τον εαυτό του και ζώντας ως Άντι ή Tόνι, μετέτρεψε τα γυρίσματα της ταινίας σε ένα προσωπικό εσωτερικό ταξίδι, στο οποίο βρήκε απρόσμενους συνταξιδιώτες. Ενδεικτική της κατάστασης είναι η σχέση που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκειά τους μεταξύ του Τζιμ Κάρεϊ και του πατέρα του Άντι Κάουφμαν, που είχε χάσει τον γιο του δεκαπέντε χρόνια πριν. Κάποια στιγμή, όπως περιγράφει ο Καναδός ηθοποιός, βρεθήκανε οι δυο τους στα καμαρίνια και είχαν μια συζήτηση στην οποία ο Κάρεϊ συμμετείχε ως Άντι. Η συζήτηση, σύμφωνα με την περιγραφή του Κάρεϊ, όσο σουρεαλιστικό και αν ακούγεται αυτό, ήταν τρομερά συγκινητική. Υιοθετώντας καθημερινά την περσόνα του Kάουφμαν, έγινε κατά κάποιον τρόπο ο ρόλος που υποδυόταν. Ήταν όμως κατά βάθος ο εαυτός του; Ήταν ο Άντι; Ή ένας άνθρωπος που μέσω αυτού του τεχνάσματος, ζώντας ως κάποιος άλλος, έψαχνε να βρει τον εαυτό του; O Τζιμ Κάρεϊ, έναν χρόνο πριν από τα γυρίσματα του Man on the Μoon, είχε πρωταγωνιστήσει στο Truman Show, μια ταινία για έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή μεταδίδεται εν αγνοία του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στους δέκτες δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ο συγκεκριμένος ρόλος, όπως και αυτός του Kάουφμαν στo Man on the Μoon, αλλά και του Joel στην Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, έχουν μεγάλη εσωτερικότητα και γι’ αυτόν το λόγο ο Τζιμ Κάρεϊ επέλεξε συνειδητά να τους ενσαρκώσει. Στη συνέντευξή του στο ντοκιμαντέρ κάποια στιγμή λέει τα παρακάτω λόγια: «Υπάρχει μια περσόνα που δημιουργείς, ένας ρυθμός που επινοείς, ο οποίος αρέσει στον κόσμο, τον κάνει να ξεχνά τα προβλήματά του και κάνει εσένα δημοφιλή. Κάποια στιγμή πρέπει να βγάλεις τη μάσκα, που δεν είναι αυτό που πραγματικά είσαι. Κάποια στιγμή πρέπει να ζήσεις ως ο εαυτός σου. Το Truman Show υπήρξε προφητικό για εμένα. Αυτοεκπληρώνεται διαρκώς ως δίδαγμα σχεδόν, ως πραγματική έκφραση του τι έχω περάσει στην καριέρα μου, του τι περνάνε όλοι όταν επινοούν τον εαυτό τους για να γίνουν δημιουργικοί ή επιτυχημένοι. Όχι μόνο στη show business αλλά και στη Wall Street, παντού. Πας στο γραφείο, φοράς μια στολή, φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, λες ψέματα συχνά και κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις για να μοιάζεις νικητής. Κάποια στιγμή στη ζωή σου πρέπει να πεις: “Δεν με νοιάζει πώς φαίνεται. Βρήκα μια χαραμάδα στην ψυχή μου και θα μπω μέσα. Και θα αντικρίσω την άβυσσο που συνιστά το να μην ξέρω αν αυτό θα αρέσει στους άλλους ή όχι”. Μερικές φορές, όπως στην ταινία, προσπαθούν να σε πνίξουν στη μέση της αβύσσου. Λένε: “Όχι, γίνε ο άλλος τύπος, είπες ότι ήσουν αυτός ο τύπος. Είπες ότι ήσουν ο Άντι. Είπες ότι ήσουν ο Τόνι Κλίφτον”. Κανείς δεν μπορεί να ζει έτσι για πάντα». Στις 15 Δεκεμβρίου μου έστειλε ένα μήνυμα ο εκδότης της LiFO Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, στο οποίο μου πρότεινε να γράφω μία στήλη κάθε εβδομάδα. Συναντηθήκαμε στο γραφείο του λίγες μέρες μετά. Του είπα ότι η ανησυχία μου είναι πως δεν γράφω επαγγελματικά, γράφω μόνο όταν μου έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο και θέλω να το περιγράψω ή όταν έχω ελεύθερο χρόνο και βαριέμαι. Του είπα επίσης ότι γράφω κάπως άναρχα, πολλές φορές χωρίς σημεία στίξης και τόνους, ότι δεν γνωρίζω καλά τους κανόνες και ότι χρησιμοποιώ μια δική μου μορφή ελεύθερης γραφής, η οποία μπορεί να ταιριάζει σε έναν τοίχο ενός προφίλ στο Facebook, αλλά μου φαίνεται δύσκολο να μεταφερθεί στη στήλη μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού. Ο Στάθης μου είπε να μη με νοιάζει, να γράφω ό,τι θέλω και όπως θέλω. Και αυτό το «ό,τι θέλω» είναι τελικά μεγάλο μανίκι. Είναι αυτό που αναζητά ο Τζιμ Κάρεϊ, είναι ο λόγος που παίζει τους ρόλους που παίζει, είναι αυτό που τρομάζει όλους μας, αυτό που έχουμε βαθιά μέσα μας και φωνάζει εγκλωβισμένο να το αφήσουμε να βγει έξω, είναι αυτό που καμιά φορά, σπανιότατα, καταφέρνουμε να δούμε κατάματα και ακόμα σπανιότερα να απελευθερώσουμε. Είναι αυτό που κάποιες φορές θα προσπαθώ να αποδώσω και από εδώ, είναι η δική μου αλήθεια, είναι αυτά όλα που θα έγραφα αν έγραφα μόνο για εμένα, γιατί τελικά το πιο αληθινό κομμάτι μας είναι αυτό που έχουμε μάθει να κρύβουμε, κρύβοντας ουσιαστικά τον ίδιο μας τον εαυτό…

Η ΜΟΝΑΞΙΆ ΤΟΥ ΔΡΟΜΈΑ ΜΕΓΆΛΩΝ ΙΣΑΠΟΣΤΆΣΕΩΝ

ShortCut

TalkoftheTown

Η ΔΥΣΚΟΛΊΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΊΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΌΣ ΣΟΥ

Πας στο γραφείο, φοράς μια στολή, φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, λες ψέματα συχνά και κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις για να μοιάζεις νικητής. Κάποια στιγμή στη ζωή σου πρέπει να πεις: «Δεν με νοιάζει πώς φαίνεται. Βρήκα μια χαραμάδα στην ψυχή μου και θα μπω μέσα».

Κύλησε και φέτος η παραδοσιακή «αμερικανιά» των γιορτών προς τη φυσιολογική κατάληξή της, δηλαδή το «resolution» (απόφαση/επίλυση ή απόφαση επίλυσης) για τη νέα χρονιά, ένα έθιμο που πάντως έχει, υποτίθεται, τις ρίζες του στην αρχαία Βαβυλωνία. Τι resolution και αηδίες, θα μπορούσε να πει κανείς (και πολλοί το είπαν), το βάδισμα τύπου «τοίχο-τοίχο» και «μέχρι τότε ποιος ζει - ποιος πεθαίνει» που εξασκούμε οι περισσότεροι δεν ευνοεί ακριβώς μακροπρόθεσμες προβολές και σταδιακούς προγραμματισμούς. Οι αποφάσεις που παίρνουμε με την είσοδο του νέου έτους πιο πολύ με ευχή στον άνεμο μοιάζουν στον ζαλισμένο απόηχο του έντονου μέχρι ασφυξίας συναισθηματισμού των γιορτινών ημερών παρά με συνειδητή επιλογή ή με κάτι, τέλος πάντων, που πραγματικά εμπεριέχει ισχυρή βούληση και αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι κατά βάθος οι άνθρωποι δεν θέλουν να απαλλαγούν από τα προσωπικά τους δράματα. Είναι κάπως σαν την άλλη φρέσκια πατέντα του «στεγνού Γενάρη» (dry January), που μετά τις χριστουγεννιάτικες κραιπάλες αποφασίζει κανείς να αποτοξινωθεί εντελώς κατά τον πιο σκοτεινό και ζόρικο μήνα του χρόνου. Πιο φυσιολογικό, εξάλλου, μου φαινόταν πάντα να εισέρχεται κανείς σε τέτοια διαδικασία καθοριστικών αποφάσεων τον Σεπτέμβρη, όταν δεν κρέμεται από πάνω του σαν απειλητικό εκκρεμές άλλη μια ημερολογιακή χρονιά που θυμίζει χρονολόγιο επιστημονικής φαντασίας, ειδικά σε όσους θυμόμαστε τον περασμένο αιώνα. Το 2018 είναι μόλις μία χρονιά πριν από το έτος που διαδραματίζεται η αυθεντική Blade Runner ταινία του 1982 κι ακόμα δεν έχουμε δει «ρέπλικες» και ιπτάμενα αυτοκίνητα ούτε για δείγμα. Το πιο ρεαλιστικό που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να θέσει κάποιες προτεραιότητες και να προσπαθήσει να τις διεκπεραιώσει, αν του το επιτρέψουν οι απρόβλεπτες και αμείλικτες περιστάσεις. Μόνο υγεία, που λένε, και τα υπόλοιπα τα διαχειρίζεσαι. Το έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές ότι κάποτε, στο βαθύ μέλλον –αν φτάσουμε ως εκεί–, θα λέω «μα, τι μαλάκας που ήμουνα: είχα την υγεία μου και μπορούσα να κάνω τα πάντα και αντ’ αυτού καθόμουν κι έβραζα στη μοιρολατρία, στη φοβία, στην οκνηρία, στο υπαρξιακό Αngst». Ναι μεν σαφώς, αλλά κατά βάθος ουδείς εύχεται κάτι τόσο ξενέρωτο και δεδομένο όσο η υγεία (το γνωρίζω ότι δεν είναι δεδομένο, είμαι σε ηλικία που έχω ήδη το μερίδιό μου στην εμπειρία θνητότητας και θρήνου). Ευτυχία; Πολύ αφηρημένο. Δεν υπάρχει άλλωστε τέτοια κατάσταση, παρά κάτι στιγμές μόνο, που μάλιστα αναγνωρίζονται ως πολύτιμες και μοναδικές εκ των υστέρων συνήθως. Είναι ανθρώπινο και θεμελιώδες δικαίωμά μας να δίνουμε, είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους, υποσχέσεις που δεν μπορούμε να τηρήσουμε, όπως έλεγε και ο καημένος ο Νίτσε, εννοώντας (μάλλον) ότι συγχρόνως είμαστε και δεν είμαστε ήδη το άτομο στο οποίο θα εξελιχθούμε στο άμεσο μέλλον. Συνήθως, εξάλλου, κανείς εκπλήσσει (ή εκπλήσσεται από) τον εαυτό του ευχάριστα εκεί που δεν το περιμένει, από το πουθενά. Κατά κανόνα, από την πρόκληση μιας δύσκολης περίστασης. Η υπόσχεση όμως προσδίδει και μια επιπλέον αίσθηση ταυτότητας, τονίζει το εγώ, κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό στην τρέχουσα εποχή όπου κυριαρχεί η λογική του μελισσιού και οι προσωπικότητες χάνονται στο βουητό της ψηφιακής επικοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σύμφωνα με σχετικές στατιστικές έρευνες, η απόφαση (για τη νέα χρονιά) να συμμετέχει κανείς όσο λιγότερο γίνεται στα social media έχει ξεπεράσει σε συχνότητα τις συνηθισμένες υποσχέσεις για περισσότερη σωματική και πνευματική εξάσκηση (αυτο-βελτίωση γενικώς), περισσότερα ταξίδια, περισσότερη συμπόνια για τους συνανθρώπους που υποφέρουν. Αν επέλεγα, πάντως, μια απόφαση για το νέο έτος, θα ήταν μάλλον κάτι στο εξής πλαίσιο: λιγότερη ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια, λιγότερη καλλιέργεια του προσωπικού μας brand identity (σύγχρονες ματαιότητες) και σαφώς λιγότερη «στράτευση», ειδικά στα δύο μεγάλα πολιτικά μέτωπα που έχουν διαμορφωθεί και μας δυναστεύουν καθημερινά με την αφόρητη (και καταστροφική) εμφυλιοπολεμική, αντιθεσμική ρητορική τους. Κι ας κινδυνεύει να χαρακτηριστεί κανείς «ισαποστάκιας» ή ακόμα και τρολ μιας «κεντρώας», απολιτίκ ουδετερότητας.

11.1.18 – lifo

9

TalkoftheTown

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ PHYLAX ΚΙ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Το «Πεντάκυκλο» του Γ. Ζογγολόπουλου στην πλατεία Ομονοίας παραμένει «ανενεργό» σχεδόν από την ημέρα που τοποθετήθηκε στην πολύπαθη πλατεία.

ΦΩΤΌ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

UrbanLife

απ ό το ν γι άν ν η π α νταζ ό π ουλο

Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος (Αθήνα, 1 Μαρτίου 1903 - 11 Μαΐου 2004) ήταν Έλληνας καλλιτέχνης και εκπρόσωπος της γενιάς του ’30, με σημαντικό και αναγνωρισμένο έργο. Διασημότερο έργο του οι «Ομπρέλες» στην παραλία Θεσσαλονίκης.

Η διαμόρφωση των δημόσιων ελεύθερων χώρων είναι κάτι που συναντά κανείς ήδη από την αρχαιότητα. Δρόμοι, πλατείες, πεζοδρόμια, κήποι, πάρκα και κτίρια λειτουργούν ως πεδία συλλογικής μνήμης, ερεθισμάτων και ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης. Γι’ αυτό και η τέχνη στον δημόσιο χώρο είναι συνυφασμένη με τη ζωή στην πόλη. Αποτελεί μια μορφή επικοινωνίας, χωρίς όμως να έχει πάντα το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Στη διάρκεια των χρόνων υπήρξαν αρκετές εικαστικές προτάσεις οι οποίες προκάλεσαν, δίχασαν, συζητήθηκαν, αμφισβητήθηκαν, ξεσήκωσαν αντιδράσεις, χλευάστηκαν, επικρίθηκαν, κλάπηκαν ή θεωρήθηκαν «ατυχείς» επιλογές. Ειδικά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, τα αγάλματα, ως διακοσμητικά στοιχεία του αστικού τοπίου, πολλαπλασιάστηκαν.

της εγκατάλειψης της πλατείας.

Τελευταίο παράδειγμα που βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι το ποπ γλυπτό του Κωστή Γεωργίου «Phylax/Φύλαξ», που τοποθετήθηκε στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου. Κάποιοι το χαρακτήρισαν «σατανικό», άλλοι είπαν ότι προσβάλλει τα χριστιανικά ήθη, ενώ πολλοί έγραψαν ότι έχει μια καλλιτεχνική αξία, χωρίς να κρύβει βαθύτερους συμβολισμούς.

Την ίδια στιγμή, από την πλευρά του Δήμου Αθηναίων μας ενημέρωσαν ότι το θεσμικό πλαίσιο που αφορά την τοποθέτηση γλυπτών στον δημόσιο χώρο προβλέπει ότι «ο Δήμος Αθηναίων οφείλει να διαφυλάττει, να προστατεύει και να συντηρεί τα γλυπτά έργα και μνημεία που υπάγονται στη δικαιοδοσία του και παράλληλα να επιδιώκει, στο μέτρο των οικονομικών δυνατοτήτων του, τη δημιουργία ή απόκτηση νέων με σκοπό την αισθητική αναβάθμιση της πόλης, τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, την απόδοση τιμής, τον εμπλουτισμό των δημόσιων χώρων με έργα τέχνης. Επίσης, να αγοράζει γλυπτά έργα ή εικαστικές συνθέσεις που έχουν ήδη δημιουργηθεί, ή κατόπιν καλλιτεχνικού διαγωνισμού ή με απευθείας ανάθεση, καθώς και να αποδέχεται τη δωρεά γλυπτών έργων».

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις γλυπτών που τοποθετήθηκαν σε μια περιοχή με σκοπό την αισθητική της αναβάθμιση και κατέληξαν να μαραζώνουν και να καταστρέφονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «Πεντάκυκλο» του Γ. Ζογγολόπουλου στην πλατεία Ομονοίας. Πρόκειται για ένα γλυπτό με το οποίο ο σημαντικός καλλιτέχνης συμμετείχε για τελευταία φορά στην Μπιενάλε της Βενετίας σε ηλικία 100 ετών. Το «Πεντάκυκλο» αγοράστηκε από την ΕΑΧΑ (Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας) το 2001 για να συμπεριληφθεί στην εκτεταμένη ανάπλαση της πλατείας, που περιλάμβανε τα πεζοδρόμια, τις προσόψεις και την αλλαγή της κυκλοφοριακής ροής. Είναι κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι και έχει κύριο χαρακτηριστικό του τη χρήση του νερού, προβλέποντας τη ρίψη του με τη δύναμη του ανέμου. Ταυτόχρονα, οι πέντε κύκλοι συμβολίζουν τις πέντε ηπείρους, κάτι που ταιριάζει στην πολυεθνικότητα της πλατείας. Αρχικά το έργο τοποθετήθηκε ημιτελές, μετά από αρκετό διάστημα όμως ολοκληρώθηκε η κατασκευή του. Ωστόσο δεν λειτούργησε ποτέ, με εξαίρεση το μικρό διάστημα από το τέλος του 2008 μέχρι τις αρχές του 2009. Η απάντηση που δόθηκε για τη βραχύβια λειτουργία του ήταν ότι δεν είχαν υπολογιστεί σωστά οι απορροές των υδάτων κι έτσι δεν υπήρχε η κατάλληλη μόνωση ώστε να προστατεύεται ο χώρος του μετρό. Μάλιστα, το Ίδρυμα Ζογγολόπουλου είχε εκπονήσει και υποβάλει στους αρμόδιους φορείς μελέτες για τη συντήρηση και αποκατάσταση του υδροκίνητου έργου, χωρίς όμως ποτέ να ανταποκριθεί κανείς. Από κει και πέρα, κατέληξε να γίνει συνώνυμο της παρακμής και

10 lifo – 11.1.18

«Το έργο Ζογγολόπουλου στην Ομόνοια συμβολίζει την εκδίκηση μιας πόλης που δεν αγάπησε και δεν κατανόησε ποτέ τη σημασία του συγκεκριμένου γλυπτού. Επικράτησε μια χαιρεκακία του κόσμου, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι Αρχές, αφού τους βόλευε, μια και δεν μπορούν να το συντηρήσουν. Το μίσος του κόσμου είναι διττής σημασίας, εφόσον η ανάπλαση της πλατείας δεν γοήτευσε ποτέ τους Αθηναίους, με αποτέλεσμα να “ξεσπάσουν” στο γλυπτό. Ήταν το εξιλαστήριο θύμα που μισήθηκε και δεν λυπήθηκε κανείς» μου λέει ο δημοσιογράφος Γιάννης Κωνσταντινίδης που ασχολείται με τον χώρο των εικαστικών τεχνών.

Για το θέμα των κλοπών ο δήμος ανέφερε πως «πήρε μια δύσκολη απόφαση χωρίς να αποτελεί θεμιτή λύση», προστατεύοντας αγάλματα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας σε αποθήκες του δήμου ή άλλους φυλασσόμενους χώρους, καθώς και με την «υιοθέτηση-φροντίδα» τους από σχολεία με σκοπό να αυξηθεί η δημόσια ορατότητά τους. Όσον αφορά τον μαρασμό του «Πεντάκυκλου», ο δήμος τόνισε ότι «προτιμά τη συντηρητική πολιτική του καθαρισμού του παρά να το καταστρέψει, αφού δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα για την προστασία του σε μια πλατεία γερασμένη και με προβλήματα στατικότητας». Αναμφίβολα, λοιπόν, υπάρχει τεράστιο έλλειμμα στρατηγικής όσον αφορά τη διαμόρφωση του δημόσιου χώρου και τα παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Το σίγουρο είναι ότι για το άμεσο μέλλον χρειάζεται η ευρύτερη συναίνεση όλων των εμπλεκομένων, του δήμου, των ιδιοκτητών των έργων και του υπουργείου Πολιτισμού, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σχέδιο προστασίας της αισθητικής της πόλης.

«Το έργο Ζογγολόπουλου στην Ομόνοια συμβολίζει την εκδίκηση μιας πόλης που δεν αγάπησε και δεν κατανόησε ποτέ τη σημασία του συγκεκριμένου γλυπτού».

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφι eσ: π αρι ς ταβ ι τ ι αν

60΄ με τον Θάνο Σαμαρτζή Ο συνδημιουργός των εκδόσεων Δώμα μιλά στη LiFO για το τολμηρό εγχείρημα του να εκδίδεις βιβλία φιλοσοφίας στις μέρες μας και παραδίδει μια απολαυστική ανάγνωση του «Εκκλησιαστή» που μόλις κυκλοφόρησε.

Ο Θάνος Σαμαρτζής και η Μαριλένα Καραμολέγκου έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι, και αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο γραφείο των εκδόσεων Δώμα. Η Ελευθερία του Επίκτητου, το πρώτο τους βιβλίο που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, δεν ήταν απλώς ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα για τον πρωτοεμφανιζόμενο εκδοτικό οίκο. Η ανταπόκριση του ελληνικού αναγνωστικού κοινού, πρωτοφανής για βιβλίο φιλοσοφίας, ήταν τέτοια που ξάφνιασε και τους ίδιους. «Είναι διπλή η στάση μου» λέει ο Θάνος. «Από τη μια, οι προσδοκίες εξαρτώνται από τα ιστορικά προηγούμενα, από το πώς αντιδρά

δηλαδή το κοινό σε προηγούμενες αντίστοιχες εκδόσεις. Από τη θητεία μου στις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης είχα μια εικόνα. Οπότε, ναι, η επιτυχία του Επίκτητου ήταν απροσδόκητη. Από την άλλη μεριά, ωστόσο, είναι η ανεξάρτητη προσδοκία που είχα για το πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι μας όταν θα άκουγαν αυτά τα λόγια, αρκεί να είχαμε βρει προηγουμένως τον τρόπο να τραβήξουμε για λίγο την προσοχή τους, ώστε να κάτσουν και ν’ ακούσουν. Απ’ αυτήν τη σκοπιά, νομίζω ότι ο Επίκτητος και η φιλοσοφία συνολικότερα είναι ακόμα στην αρχή. Νομίζω, δηλαδή, και το νομίζω τόσο ώστε να στοιχηματίζω έμπρακτα σ’ αυτό, ότι οι φίλοι μας, η γενιά μας, θα

11.1.18 – lifo

11

60΄ με τον Θάνο Σαμαρτζή

TalkoftheTown

θελήσουν να διαβάσουν αυτήν τη φιλοσοφία. Και θα το θελήσουν επειδή θ’ αντιληφθούν ότι τους προσφέρει κάτι. Δηλαδή όχι για μόστρα αλλά για να κάνουν μια δουλειά». Το δεύτερο βιβλίο τους, ο σχεδόν άγνωστος για τους πολλούς και «συντριπτικός» Εκκλησιαστής που κυκλοφόρησε λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς, βρέθηκε σε ένα σωρό λίστες με τα καλύτερα βιβλία του 2017 και αυτό ήταν ακόμα πιο απρόβλεπτο. Η ανταπόκριση είναι ακόμα πιο μεγάλη, συζητιέται πολύ, κάνει ένα βιβλικό κείμενο που η Εκκλησία έχει επιλέξει να μη συμπεριλάβει στο λειτουργικό της προσιτό σε ανθρώπους που δεν το είχαν ούτε ακουστά και καταφέρνει να μεταφέρει τον λόγο του με απλό και κατανοητό τρόπο. Επιτέλους, όπως και στην Ελευθερία του Επίκτητου, μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς λέει ο συγγραφέας, με μια μετάφραση εντελώς σύγχρονη, που σου επιτρέπει να μεταφέρεις όσα λέει το κείμενο και στους φίλους σου, να μπορείς να συζητήσεις γι’ αυτό. Αυτή είναι και η πιο μεγάλη τους επιτυχία. Ο Εκκλησιαστής, ένα από τα βιβλία που απαρτίζουν την εβραϊκή Βίβλο και τη χριστιανική Παλαιά Διαθήκη, είναι αγνώστου συγγραφέα. Στην αρχή θεωρήθηκε ότι τον έχει γράψει ο ίδιος ο Σολομώντας, αλλά σήμερα είναι βέβαιο ότι ο συγγραφέας του είναι πολύ μεταγενέστερος. Το πιο πιθανό είναι να γράφτηκε κατά την ελληνιστική εποχή, περίπου στα μέσα του 3ου π.Χ. αιώνα, από έναν Εβραίο συγγραφέα κάπου στην Παλαιστίνη.

«Τον Εκκλησιαστή μ’ έσπρωξε να τον διαβάσω ο Μίμης Πιπίνης, ο βιβλιοπώλης του Ναυτίλου, που μου ’δειξε τη διδακτορική διατριβή του Κονδύλη» λέει ο Θάνος. «Στην προμετωπίδα είχε δυο στίχους του Εκκλησιαστή: “Ο προστιθείς γνώσιν, προσθήσει αλγήματα”. Τότε άνοιξα τη Βίβλο και τον διάβασα. Τη μετάφραση τη δουλεύω από το 2011. Τότε είχα κάνει μια αρκετά ελεύθερη απόδοση. Τη σελιδοποίησα, την τύπωσα σε λίγα αντίτυπα και τη μοίραζα σε φίλους και κάνα δυο βιβλιοπωλεία. Δεν έγραφα για ποιο βιβλίο πρόκειται, ούτε αν είναι μετάφραση ή όχι. Το είχα πει Ο τελάλης. Καμία άλλη πληροφορία. Τη μετάφραση την ξαναδούλεψα και το 2012, οπότε και το ξανακυκλοφόρησα, πάλι ιδιωτικά. Τώρα είναι η τρίτη απόπειρα και έχω την εσωτερική σιγουριά να πω το βιβλίο με τ’ όνομά του, Ο Εκκλησιαστής. Ο Εκκλησιαστής μπορεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι όλες οι πόρτες έκλεισαν κι έμεινες μέσα αιχμάλωτος για πάντα, τόσο όσο φαίνεται. Εμένα το πρώτο ερώτημα που μ’ απασχολεί είναι άλλο: είναι αλήθεια; Εννοώ: είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Εκκλησιαστής; Και για

Ο «Εκκλησιαστής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα.

12 lifo – 11.1.18

ν’ απαντήσεις σ’ αυτό, πρέπει πρώτα να καταφέρεις να διακρίνεις τι ακριβώς λέει. Γιατί ο Εκκλησιαστής είναι ένα διαβόητα αντιφατικό βιβλίο. Γκρεμίζει και χτίζει, δίνει γροθιές κι αγκαλιές. Στο επίμετρο αυτό προσπάθησα να κάνω: να ξεδιαλύνω το τι λέει, ώστε κατόπιν να γίνει η συζήτηση για το αν αυτό που λέει ισχύει ή όχι. Τότε μόνο θα μπορέσουμε ν’ απαντήσουμε και για το αν είναι απαισιόδοξο τελικά ή όχι». «Είναι η αλήθεια που δεν θες να ακούσεις, γιατί γίνεται οδυνηρή,

όλα είναι μάταια γιατί στο τέλος πεθαίνεις. Δεν γίνεται να μη σταθείς σε αυτό, στο ότι ο θάνατος ακυρώνει κάθε προσπάθεια». «Ναι, εμένα μ’ απασχόλησε στο επίμετρο πολύ αυτή η ιδέα που λες, ότι ο θάνατος ακυρώνει κάθε προσπάθεια, μια ιδέα που ο Εκκλησιαστής την προβάλλει με μεγάλη ένταση. Φαίνεται πειστική. Γιατί παλεύεις; Στο τέλος θα πεθάνεις κι εσύ και ό,τι αγαπάς. Ήθελα όμως να καταλάβω πιο βαθιά τι κάνει τόσο πειστική αυτή την ιδέα». «Τι την κάνει;». «Νομίζω ότι πίσω απ’ αυτή την ιδέα κρύβεται ένας θεμελιώδης διαχωρισμός ανάμεσα στην έννοια της πράξης ή προσπάθειας και στην έννοια της ανταμοιβής της πράξης αυτής. Και πίσω απ’ αυτό τον διαχωρισμό ο ακόμα βαθύτερος χωρισμός του χρόνου στο τώρα και στο μετά. Θεωρούμε, κι αυτό φαίνεται πολύ εύλογο, ότι η πράξη που είναι τώρα γίνεται για χάρη της αμοιβής της που θα έρθει μετά. Σπέρνω τώρα, για να θερίσω μετά. “Ανώφελη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται για έναν στόχο που δεν έχει αξία”... Τούτο ανάγεται σ’ ένα μοντέλο για το νόημα της ανθρώπινης προσπάθειας. Tο νόημα μιας προσπάθειας είναι η ανταμοιβή που θα έρθει μετά την προσπάθεια. Όμως, αν κάθε προσπάθειά μου έχει ως τελικό “μετά” τον θάνατό μου, μια κι ο θάνατός μου θ’ ακολουθήσει τελικά κάθε μου προσπάθεια, τότε ο θάνατος μοιάζει ν’ ακυρώνει κάθε προσπάθεια. Την κάνει να μην έχει νόημα. Στο επίμετρο προσπαθώ να δείξω πως αυτός δεν είναι το μόνο μοντέλο που μπορούμε να διανοηθούμε για την ανθρώπινη πράξη και το κάνω αυτό επικαλούμενος κάποιες ωραίες έννοιες του Αριστοτέλη. Ο στόχος που αποδεικνύεται ανάξιος μετά την επίτευξή του είναι μια άλλη όψη της ματαιότητας, που επίσης συζητώ στο επίμετρο. Πολλές φορές παλεύουμε για κάτι και δίνουμε την ψυχή μας ολόκληρη. Μα, όταν τα καταφέρνουμε απογοητευόμαστε και λέμε πως ο κόπος μας δεν άξιζε. Υπάρχει, όμως, και ένα πιο τρομαχτικό ενδεχόμενο, αυτό να μην αφορά κάποιους στόχους μας μονάχα αλλά κάθε επιδίωξή μας. Τούτο θα σημαίνει ότι είμαστε κλεισμένοι σε μια φυλακή. Επιθυμούμε. Και δίνουμε την ψυχή μας για ν’ αποκτήσουμε αυτό που επιθυμούμε. Μα όταν τα καταφέρνουμε, αδειάζουμε. Αυτό που επιθυμούσαμε μας είναι πλέον ξένο. Ο Εκκλησιαστής το υποστηρίζει αυτό με μια εικόνα μάλλον ανατριχιαστική. Είναι ο Θεός που φυτεύει μέσα μας αυτές τις φρούδες επιθυμίες, αυτές τις επιθυμίες ώστε να μην μπορούμε ποτέ να λυτρωθούμε απ’ τη λαχτάρα. “Ανησυχίες ο Θεός έβαλε στους ανθρώπους, να χάνονται οι άνθρωποι στις ανησυχίες τους”. Μοιάζει σαν μια δαιμονική φυλακή, μια αιχμαλωσία σε άδειες επιθυμίες, σε κενούς στόχους. Το ότι την έχει στήσει ο Θεός δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάτι απ’ το οποίο θα υπάρξει ποτέ διαφυγή. Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτή η μοίρα του. Έτσι φαίνεται να λέει ο Εκκλησιαστής». «Γιατί ο Εκκλησιαστής δεν εντάχθηκε ποτέ στο ορθόδοξο λειτουργικό; Δεν διαβάζεται ποτέ στην εκκλησία». «Και οι εβραίοι και οι χριστιανοί δυσκολεύτηκαν να συμφιλιωθούν με τούτο το βιβλίο. Δεν είναι ούτε η ανάδειξη της ματαιότητας ούτε η εικόνα του Θεού που παρουσιάζει, ενός Θεού μάλλον μοχθηρού. Είναι η άρνηση κάθε προσδοκίας για μετά θάνατον ζωή. Ο Εκκλησιαστής μοιάζει να συμπεριλήφθηκε στην εβραϊκή Βίβλο και από κει στη χριστιανική Παλαιά Διαθήκη πιο πολύ χάρη στο γεγονός ότι αξίωνε ότι είναι έργο του βασιλιά Σολομώντα. Δηλαδή για λόγους εξωτερικούς και όχι περιεχομένου. Το ότι ένα βιβλίο τόσο δύσκολο, ωστόσο, περιλήφθηκε στα ιερά κείμενα δείχνει και την ευρύτητα αυτών των θρησκειών. Καταλαβαίνεις επίσης πόση διανοητική δουλειά έπρεπε να γίνει ώστε να μπορέσουν να ενσωματώσουν ένα τέτοιο κείμενο στο δόγμα, να μπορέσουν να τιθασεύσουν αυτό το αγρίμι. Όντως δεν διαβάζεται ποτέ. Βέβαια, δεδομένου του τρόπου που εκκλησιάζονται οι νεότεροι Έλληνες, δεν νομίζω ότι πειράζει και τόσο. Θα πείραζε αν έμπαιναν και καταλάβαιναν κάτι. Εφόσον μπαίνουν με τον τρόπο που μπαίνουν και σ’ ένα μπουζουξίδικο, για την ατμόσφαιρα, για τη συγκίνηση, για να “νιώσουν” και όχι για να καταλάβουν κάτι, εφόσον αφήνουν το μυαλό τους έξω από τον ναό, το ότι δεν ακούν τα λόγια του Εκκλησιαστή δεν νομίζω πως νοιάζει και κανέναν. Αφού δεν ακούνε λόγια γενικώς. Μετέχουν άφρονες στο μυστήριο και δεν τους πειράζει. Δεν ακούνε λόγια αλλά ξόρκια».

Και οι εβραίοι και οι χριστιανοί δυσκολεύτηκαν να συμφιλιωθούν με τούτο το βιβλίο. Δεν είναι ούτε η ανάδειξη της ματαιότητας ούτε η εικόνα του Θεού που παρουσιάζει, ενός Θεού μάλλον μοχθηρού. Είναι η άρνηση κάθε προσδοκίας για μετά θάνατον ζωή.

WINTER

PREVIEW

ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΙΝΕΜΆ: ΘΟΔΩΡΉΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΌΠΟΥΛΟΣ ΘΈΑΤΡΟ: ΧΡΉΣΤΟΣ ΠΑΡΊΔΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΆ: ΓΙΆΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΊΔΗΣ ΒΙΒΛΊΟ: ΤΊΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΆ ΜΟΥΣΙΚΉ: ΜΑΡΊΑ ΠΑΠΠΆ

!

11.1.18 – lifo

13

WINTER PREVIEW 2018

1

ΜΟΥΣΙΚΗ

SCEPTICFLESH

PIRAEUS 117 ACADEMY

Scepticflesh ή Sceptic Flesh; Τελικά, είναι Scepticflesh. Αποτελεί ένα από τα πιο πετυχημένα γκρουπ συμφωνικού death metal που έχει βγει ποτέ από τη χώρα μας και μετέτρεψε το όνομά του σε μια λέξη το 2007. Οι Scepticflesh δημιουργήθηκαν το 1990 από τα αδέρφια Σπύρο και Χρήστο Αντωνίου και τον Σωτήρη Βαγενά και εδώ και 25 χρόνια έχουν μια πορεία στο εξωτερικό που θα ζήλευαν αρκετοί. Το 2003 αποφάσισαν να διαλύσουν το σχήμα, αλλά άλλαξαν γνώμη και επανήλθαν δυναμικά το 2007, εξού και το νέο όνομα, που σήμανε μια νέα φάση στην ιστορία τους. Η εμφάνισή τους στο Piraeus 117 Academy γίνεται με αφορμή το νέο τους άλμπουμ με τίτλο «Codex Omega». Είναι η πρώτη συναυλία που δίνουν επί ελληνικού εδάφους μετά από δύο χρόνια. Η τελευταία φορά που έπαιξαν στην Αθήνα ήταν το 2016 στο Fuzz. Λίγες μέρες μετά θα βάλουν πλώρη για μια σειρά εμφανίσεων στην Ευρώπη και μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική.

17/2, Πειραιώς 117, είσοδος: 10-14 ευρώ

2

ΜΟΥΣΙΚΗ

PRURIENT

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΉ ΕΚΚΛΗΣΊΑ

ΤΕΧΝΗ

Πίσω από το ψευδώνυμο Prurient κρύβεται ο Αμερικανός Dominic Fernow. Αν και έγινε περισσότερο γνωστός τα τελευταία χρόνια με το πιο σκοτεινό ambient πρότζεκτ του, το «Vatican Shadow», o Fernow ως Prurient έκανε μερικά από τα πιο συγκρουσιακά live που μπορούσες να πετύχεις τα ’00s. Τρομοκράτης του ήχου και διαβόητος για τις noise δουλειές του, ξεπήδησε από την πειραματική σκηνή της Νέας Υόρκης. Εκεί ήταν ιδιοκτήτης ενός από τα πιο θρυλικά δισκάδικα της περιοχής, το Hospital Productions, που ειδικευόταν στο death metal, ένα από τα αγαπημένα του είδη. Με το ίδιο όνομα είχε βαφτίσει την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία του. Φημίζεται για τις συνεργασίες με τους Wolf Eyes και Cold Cave, ενώ θεωρείται ένας από τους πιο παραγωγικούς μουσικούς της γενιάς του, με αμέτρητες κυκλοφορίες. Φέτος, ως Prurient, κλείνει είκοσι χρόνια διαρκούς παρουσίας στη μουσική σκηνή και έρχεται στην Αθήνα στο πλαίσιο των St Paul’s Sessions. Τον έχουμε δει και ως Vatican Shadow στο χειμερινό Plisskën, το 2016.

10/2, Φιλελλήνων 27, είσοδος: 17 ευρώ

14 lifo – 11.1.18

ΟΙ GILBERT & GEORGE ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ

3 BERNIER/ELIADES

Η ιστορία τους ξεκινά στη Σχολή Καλών Τεχνών St Martins στο Λονδίνο το 1967. Ο Gilbert είναι ένας 24χρονος Ιταλός φοιτητής που έχει φτάσει στο Λονδίνο γνωρίζοντας ελάχιστα αγγλικά. Ο George είναι 25 ετών, κομψός και Βρετανός. Συνεργάζονται και υπογράφουν μαζί τη δουλειά τους, κάτι που τότε ήταν πρωτάκουστο. Πολύ σύντομα αποφασίζουν να εξυψώνουν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους στο επίπεδο έργου τέχνης, επινοώντας την έννοια «ζωντανό γλυπτό», που δηλώνει ότι «δύο ζωές συνθέτουν ένα μόνο και μεγαλειώδες γλυπτικό έργο». Αυτό θα μπορούσε να συνιστά ορισμό του τρελού έρωτα. Το 2017 οι Gilbert & George συμπλήρωσαν 50 χρόνια κοινής ζωής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν είναι καθόλου μικρή διάρκεια ζωής για τρελό έρωτα, πόσο μάλλον όταν αυτός συνεχίζεται. Στο διάστημα αυτό, πέρα από τις περφόρμανς τους ως ζωντανών γλυπτών, ασχολήθηκαν με τη ζωγραφική με κάρβουνο, μετά με χρώμα, μετά ξανά με κάρβουνο. Μέχρι που στο τέλος το μέσο που τους κέρδισε οριστικά ήταν μια δική τους ανανεωμένη αντίληψη για τη φωτογραφία, συνδυασμένη με ζωγραφική. Κατέληξαν έτσι σε ένα στυλ έργων τόσο ιδιότυπο και αναγνωρίσιμο, που αυτομάτως ακυρώνει κάθε απόπειρα αντιγραφής του από άλλους: τον κατακερματισμό του έργου σε «πανέλα» που δημιουργούν έναν κάναβο, στον οποίο χωρούν τον εαυτό τους, άλλα πρόσωπα και ό,τι άλλο γκροτέσκο, θεσπέσιο, τετριμμένο, ανούσιο – αν και δεν έχει μεγάλη σημασία τι είναι τελικά αυτό, από τη στιγμή που το μόνο ζητούμενο είναι να υπονομεύει τα ταμπού τόσο της ίδιας της τέχνης όσο και της κοινωνίας ολόκληρης. Με αφορμή το χρυσό ιωβηλαίο της καλλιτεχνικής τους συνύπαρξης ξεκίνησε μια σειρά από

4 ΤΕΧΝΗ

ΕΚΕΊΝΟ ΚΑΙ Τ’ ΆΛΛΟ ΤΗΣ ΧΕΙΜΩΝΙΆΤΙΚΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΉΣ ΚΊΝΗΣΗΣ

επετειακές εκθέσεις, με πρώτη εκείνη που εγκαινιάστηκε τον Νοέμβριο στο Λονδίνο (στην γκαλερί White Cube Bermondsey, που είναι η μεγαλύτερη σε τετραγωνικά μέτρα εμπορική γκαλερί στην Ευρώπη) και άλλες επτά στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Νάπολη και από 11/1 στην Αθήνα, στην γκαλερί Bernier/Eliades, στο Θησείο. Σε καθεμιά παρουσιάζεται διαφορετική εκδοχή της νέας σειράς έργων τους, η οποία ονομάζεται «The beard pictures». Ο τίτλος αυτός, αν και συνήθως παραμένει αμετάφραστος, σημαίνει «εικόνες με μούσια» και προκύπτει από το εντελώς καινούργιο στοιχείο, που είναι ότι οι Gilbert & George, ενώ πάντα φιγουράρουν στα έργα τους με την κανονική τους μορφή και άψογα ξυρισμένοι, εδώ εμφανίζονται παντού κατακόκκινοι, με μάλλον βλοσυρό βλέμμα και γενειάδες. Σημασία έχει όμως και το φόντο, που δείχνει έναν κόσμο φρικτό, ανελέητο και αφόρητο. «Όποτε ανοίγεις να δεις ειδήσεις, βλέπεις συρματοπλέγματα και γένια. Καλά γένια, κακά γένια, ιερατικά γένια, μη-ιερατικά γένια. Ειδικά τα ιερατικά δεν επιτρέπεται καν να τα ξυρίσεις και αυτό μας ενδιαφέρει, γιατί τα γένια στέκονται σαν φράχτες που κρατούν τους άλλους εκτός» είχαν δηλώσει προ μηνών σε βρετανική εφημερίδα (και η δήλωση παρατίθεται εδώ σε εντελώς ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά). Οι Gilbert & George θα βρίσκονται στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσής τους και επιπλέον, μία μέρα πριν, στις 10/1, στις 19:30, στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ, θα συμμετάσχουν σε μια ανοιχτή συζήτηση με τον συγγραφέα Michael Bracewell, η οποία υπόσχεται να είναι, αν μη τι άλλο, ανυπότακτη στα κατά συνθήκη ψεύδη.

Gilbert & George, «The beard pictures» BERNIER/ELIADES Επταχάλκου 11, Θησείο, 210 3413935-7 Τρίτη-Παρασκευή 10:30-18:30, Σάββατο 12:00-16:00 Από 11/1 έως 22/2

Στα μουσεία το πρόγραμμα των περιοδικών εκθέσεων δεν παρουσιάζει σπουδαίες μεταβολές σε σχέση με τον Δεκέμβριο κι έτσι προφταίνει κάποιος να δει όλα τα ενδιαφέροντα που συνεχίζονται. Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης - Μέγαρο Σταθάτου συνεχίζεται η έκθεση με τον τίτλο «The fortress of solitude» και έργα του Mike Kelley, σε παραγωγή του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και συνεργασία με την Αμερικανική Πρεσβεία. Το έργο του Kelley ξεχωρίζει πάντα για το πόσο αγαπητό είναι στο κοινό και για το ότι προσεγγίζεται συναισθητικά, με απαράμιλλη αμεσότητα. Επιπλέον, η έκθεση αυτή, παρ' ότι δεν είναι πολύ μεγάλη, προσφέρει μια ικανοποιητική «κάτοψη» όλου του φάσματος της δουλειάς του. Ένα αουτσάιντερ όφελος για τον θεατή προκύπτει από το ότι τα έργα που εκτίθενται προέρχονται από διαφορετικές συλλογές (κυρίως ιδιωτικές) και παρατηρώντας κάποιος την προέλευσή τους μπορεί να αναγνωρίσει ότι η επιλογή έργων του ίδιου καλλιτέχνη από έναν συλλέκτη ανήκει και αυτή στο φάσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ορίζει τον χαρακτήρα της κάθε συλλογής και καθρεφτίζει τις προθέσεις του συλλέκτη. Στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς συνεχίζεται η αναδρομική έκθεση έργων του Χρήστου Τζίβελου (1949-1995) με τίτλο «Modelling Phenomena». Ο καλλιτέχνης υπήρξε συστηματικός πειραματιστής και διεκδικητής της αλήθειας για τα όρια της σχέσης μεταξύ τέχνης και τεχνολογίας. Υπήρξε όμως και απολύτως πιστός στην εικαστική καλλιέπεια. Το σπουδαίο σε αυτή την έκθεση είναι ότι τα έργα του είναι πια αποσπασμένα από το «συγκείμενο» της εποχής τους και κατά κάποιον τρόπο «εξαγνισμένα» από αυτό. Έτσι, μπορούμε πια να κοιτάξουμε τις φόρμες μόνες τους –«ορφανές» από τις προθέσεις που τις γέννησαν–, ήρεμες, όμορφες και αναπαυμένες ξανά στο σήμερα, να διεκδικούν δικαίως την αγάπη μας. Κατά τα άλλα, από τη στιγμή που θα βρεθεί κάποιος στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, θα άξιζε να αφιερώσει τον χρόνο που χρειάζεται (ο οποίος δεν είναι λίγος) στην εξαντλητική παρουσίαση του έργου του Κερκυραίου χαράκτη Νικόλαου Βεντούρα (1899-1990) με τίτλο «Νικόλαος Βεντούρας - Μισός αιώνας πρωτοπορίας».

!

11.1.18 – lifo

15

WINTER PREVIEW 2018

5

O ΆΚΡΑΜ ΚΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΕΙ ΤΟ ΝΈΟ ΤΟΥ ΈΡΓΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ

Μία από τις σημαντικότερες μορφές του σύγχρονου χορού, ο Βρετανός Άκραμ Καν, έρχεται τον Φεβρουάριο στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με τη νέα του παράσταση. Ο Άκραμ Καν, αυθεντικός και ευρηματικός, ενσωματώνει και ταυτόχρονα αντιπαραβάλλει τον ινδικό χορό κατάκ με τον σύγχρονο χορό. Με βαθιές ρίζες σε έναν αρχαίο πολιτισμό που διδάχτηκε από μικρός και όντας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος μιας γενιάς μεταναστών που κλήθηκαν να ενστερνιστούν το δυτικό πρόσωπο της χώρας όπου μεγάλωσαν, χωρίς να ξεχνούν από πού προέρχονται, ο Άκραμ Καν συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός νέου βρετανικού πολιτιστικού γίγνεσθαι τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Ήδη από τα πρώτα του έργα έκανε «συμπρωταγωνιστές» του τόσο τη μουσική, μέσα από τη συνεργασία του με τον Nitin Sawhney, όσο και το σκηνικό-έργο τέχνης, μέσω της συνεργασίας του με διάσημους γλύπτες, όπως ο Anish Kapoor. Άλλοτε εμφανίζεται μόνος και άλλοτε μοιράζεται τη σκηνή με καλλιτέχνες από διαφορετικά ιδιώματα του χορού, όπως ο δεξιοτέχνης του φλαμένκο Israel Galvan (τους απολαύσαμε πρόσφατα στη Στέγη) ή η διάσημη κλασική χορεύτρια Sylvie Guillem. Στο νέο του έργο, που, διόλου τυχαία, φέρει ως τίτλο την ελληνική λέξη Xenos, θα βρεθεί στη σκηνή μόνος, μαζί με πέντε διακεκριμένους μουσικούς.

Aπό 21/2 έως 27/2 Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή Λ. Συγγρού 107-109, 219 9005800

16 lifo – 11.1.18

7

6

Ο ΡΟΜΠ ΤΟΥ ΕΥΘΎΜΗ ΦΙΛΊΠΠΟΥ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΔΗΜΉΤΡΗ ΚΑΡΑΝΤΖΆ

Για πρώτη φορά συναντιούνται δημιουργικά ο συγγραφέας και βραβευμένος σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου και ο διακεκριμένος σκηνοθέτης της νεότερης γενιάς Δημήτρης Καραντζάς. Όλα ξεκίνησαν από μια κουβέντα τους γύρω από ένα έργο-σοκ, το Ρομπέρτο Τσούκο (1990) του Bernard Marie Koltés. Όπως στο έργο του Κολτές, έτσι και στην πρωτότυπη δημιουργία του Φιλίππου με τίτλο Ρομπ/ Rob γίνεται λόγος για έναν κατά συρροή δολοφόνο. Μόνο που στην παράσταση που ετοιμάζουν οι δύο Έλληνες δημιουργοί στη Στέγη οι θεατές καλούνται να γίνουν μάρτυρες και συνένοχοι μιας μυστήριας τελετής γύρω από έναν νεκρό πια δολοφόνο, ο οποίος αναγεννιέται μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των θυμάτων, αλλά και των οπαδών του, και ζωντανεύει για να αποθεωθεί και, τελικά, να κατασπαραχθεί ξανά από μια κοινωνία που έχει πάντα την ανάγκη να κατασκευάζει αρχηγούς-φίρερ, αγίους ή, απλώς, αποδιοπομπαίους τράγους. Από 17/1 έως 28/1 Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή Λεωφόρος Συγγρού 107-109, 219 9005800

Ο ΜΙΧΑΉΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΌΣ ΑΝΕΒΆΖΕΙ ΤΟ «ΤΡΑΜ ΜΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ "ΠΌΘΟΣ"» Ένα από τα σημαντικότερα έργα του θεατρικού ρεαλισμού του 20ού αιώνα, το Τραμ με το όνομα «Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Το Τραμ με το όνομα «Πόθος» (όπως είναι η ακριβής μετάφραση του πρωτότυπου τίτλου, σύμφωνα με τον μεταφραστή Αντώνη Γαλέο) έχει μια μακρά όσο και επιτυχή πορεία στη διεθνή θεατρική σκηνή από το πρώτο ανέβασμά του το 1947 στη Νέα Υόρκη, ενώ η ταινία του Ελία Καζάν με τη Βίβιαν Λι και τον Μάρλον Μπράντο παραμένει στο πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η Μπλανς, καθηγήτρια από τον Νότο, επισκέπτεται στη Νέα Ορλεάνη την αδελφή της Στέλλα, που ζει μαζί με τον άνδρα της Στάνλεϊ. Η Μπλανς βλέπει υποτιμητικά τον Στάνλεϊ, λόγω της καταγωγής του αλλά και του οξύθυμου και ακατέργαστου χαρακτήρα του, στοιχεία που καθηλώνουν τη Στέλλα σε μια σχέση που κυριαρχείται από το ωμό πάθος. Η εύθραυστη και με ευγενική καταγωγή Μπλανς βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με αυτόν και η συγκατοίκηση μαζί του αποτελεί την αφετηρία για να ξεδιπλωθεί το ομιχλώδες παρελθόν της και να αναπτυχθεί μια σχέση πάθους και μίσους που κλονίζει για πάντα τις ευαίσθητες ισορροπίες των ηρώων. Στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού συμμετέχουν οι Μαρία Ναυπλιώτου, Χάρης Φραγκούλης, Θεοδώρα Τζήμου, Άγγελος Τριανταφύλλου, Ευαγγελία Καρκατσάνη και Αdrian Frieli. Από 2/2 έως 1/4 Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, 210 4143310, 210 4142320

RISK

ΤΗΣ ΙΩΆΝΝΑΣ ΠΟΡΤΌΛΟΥ Πέντε ερμηνευτές εκκινούν από ένα μουσικό σύμπαν που φλερτάρει με την υπερβολή και την ελαφρότητα των ’80s και κυνηγούν το φευγαλέο της ευτυχίας, το ανέμελο κέφι και την αίσθηση του να μοιράζεσαι, χωρίς λογοκρισία, αυτή την απροσδόκητη χαρά με τους άλλους. Η νέα δουλειά της Ιωάννας Πορτόλου επικεντρώνεται στο ρίσκο. Η δική της ματιά, ωστόσο, δεν εξερευνά τόσο τις σωματικές διαστάσεις της έννοιας όσο το κόστος του υποκειμενικού ρίσκου, της κατάκτησης ή της απώλειας αυτού που έχει αξία για τον καθένα. Τοποθετείται σε εκείνη τη λεπτή διαχωριστική γραμμή όπου το σώμα απελευθερώνεται από τους φόβους και τις αντιστάσεις του, χάνει τον έλεγχο και ανοίγεται στο κρυφό, στο απωθημένο, στο ανομολόγητο.

8

Από 15/1 έως 18/1 Στέγη Ιδρύματος Ωνάση Μικρή Σκηνή, Λ. Συγγρού 107-109, 219 9005800

11.1.18 – lifo

17

WINTER PREVIEW 2018 Κ. ΒΉΤΑ

9

TRICKY

Ο Tricky επιστρέφει στην Αθήνα μετά από τέσσερα χρόνια. Η τελευταία συναυλία του επί ελληνικού εδάφους το 2014 ήταν μία από τις πιο αμφιλεγόμενες που έγιναν ποτέ στη χώρα. Θα ξαναεμφανιστεί στον ίδιο χώρο, στο Fuzz Club, όπως και τότε. Ο Tricky παραμένει ένας από τους πιο ευρηματικούς καλλιτέχνες της Βρετανίας και από τους πιο αγαπημένους του ελληνικού κοινού. Αυτήν τη φορά έρχεται για να μας παρουσιάσει τον νέο του δίσκο, το «Ununiform» που κυκλοφόρησε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Είναι το 13ο άλμπουμ του και θεωρείται μία από τις πιο φιλόδοξες δουλειές του από την εποχή του «Maxinquaye». Από τους βασικότερους λόγους είναι ότι ξανασμίγει μετά από δεκαπέντε χρόνια με την πρώτη του μούσα και πρώην σύντροφό του Martina TopleyBird στα φωνητικά, ενώ την παραγωγή έχει αναλάβει ο Jay-Z. Η ιδέα για το άλμπουμ τού ήρθε κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Μόσχα, όπου βρήκε την ευκαιρία να συνεργαστεί με Ρώσους ράπερ. Η εμφάνισή του στο Fuzz θεωρείται από τις πιο αναμενόμενες συναυλίες του χειμώνα.

20/1, Fuzz Music Club, Πειραιώς 209, Ταύρος, είσοδος: 22-25 ευρώ

ΜΟΥΣΙΚΗ

18 lifo – 11.1.18

KREATOR

11

Ο Κωνσταντίνος Βήτα περνάει μία από τις καλύτερες και πιο δημιουργικές φάσεις της καριέρας του. Ένας από τους πιο πρωτοποριακούς μουσικούς της γενιάς του, που μπέρδεψε το hip hop και την ηλεκτρονική μουσική με τον ελληνικό στίχο στις δημιουργίες των θρυλικών πια Στέρεο Νόβα, ενός συγκροτήματος-σημείου αναφοράς των ’90s. Μετά το πολυαναμενόμενο DJ set που έκανε με τον συνοδοιπόρο του στους Στέρεο Νόβα πριν τελειώσει η προηγούμενη σεζόν και συζητήθηκε όσο κανέναν, επιστρέφει στη σκηνή του six d.o.g.s για δύο live με καινούργιο υλικό. Οι προηγούμενες sold-out εμφανίσεις του στον ίδιο χώρο στις αρχές του 2017 ήταν από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά που έχει ζήσει στην πολύχρονη πορεία του. Στο ίδιο πνεύμα ξεκινάει το 2018, καθώς ο ίδιος υπόσχεται άλλα δύο έντονα live στο πιστό και αφοσιωμένο κοινό του, την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου και 1 Φεβρουαρίου.

10 12

Μια συναυλία που έγινε σχεδόν sold-out από τη στιγμή που ανακοινώθηκε. Οι Γερμανοί thrashers είναι από τα σχήματα που κάνουν το κοινό να παραμιλάει όπου κι αν εμφανίζονται. Στη χώρα μας μόνο έχουν έρθει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεκατρείς φορές, πάντα με αφορμή την κυκλοφορία ενός άλμπουμ και πάντα με επιτυχία. Έχουν βγάλει 14 μέχρι στιγμής. Το γκρουπ σχηματίστηκε στο Έσεν το 1982. Έχει κυκλοφορήσει άλμπουμ-ορόσημα του thrash metal, όπως τα «Pleasure to kill», «Extreme Aggression» και το «Coma οf Souls». Στην Ελλάδα έχουν φανατικό κοινό αλλά και οι ίδιοι φαίνεται ότι μας αγαπούν πολύ. Ο ηγέτης τους και τραγουδιστής Millie Petrozza αποδεικνύει συνέχεια τη λατρεία του για το ελληνικό κοινό. Το βίντεο του «Betrayer» έχει γυριστεί στο Ηρώδειο και στο θρυλικό Ρόδον, ενώ και το βίντεο του «Civilization Collapse» μυρίζει Ελλάδα και συγκεκριμένα Αθήνα. Η πιο πρόσφατη δουλειά τους, μάλιστα, το «Gods of Violence», είναι βασισμένη στην ελληνική μυθολογία. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται.

21/1, Piraeus 117 Academy, Πειραιώς 117, είσοδος: 28-30 ευρώ

25/1, 1/2 , six d.o.g.s, Aβραμιώτου 6-8, είσοδος: 12-14 ευρώ.

FRANZ FERDINARD ALWAYS ASCENDING 9/2

Καιρό είχαμε να ακούσουμε κάτι φρέσκο από τον Alex Kapranos και την παρέα του. Η αναμονή παίρνει τέλος με την κυκλοφορία του πέμπτου κατά σειρά άλμπουμ τους. Είχαν πέντε χρόνια να κυκλοφορήσουν νέα δουλειά. Βέβαια, από τότε που πρωτοβγήκαν έχουν αλλάξει πολλά στη μουσική βιομηχανία αλλά και στο ίδιο το σχήμα. Ο κιθαρίστας τους αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για να ασχοληθεί με την οικογένειά του κι έχουν προστεθεί δύο νέα μέλη στην μπάντα. Επιστρέφουν ορεξάτοι όμως, μετά το σούπερ-γκρουπ που έφτιαξαν πριν από τρία χρόνια με τους Sparks. Το πρώτο single από τον δίσκο «Feel the love go» ακούγεται σούπερ και τους βρίσκει πιο ηλεκτρονικούς από ποτέ. Μένει να δούμε αν το έχουν ακόμη και στο υπόλοιπο άλμπουμ.

!

Ξεχωρίσαμε επίσης: Την εμφάνιση του Coti Κ., που κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους ποπ δίσκους του 2017, στην Αγγλικανική Εκκλησία, στις 20/1, με το πρότζεκτ «The man from Managra». Τη συναυλία των Crim3s, ενός από τα πιο ανεξάρτητα και μηδενιστικά witch house σχήματα της Βρετανίας στις 13/1 στο Ρομάντσο. Βαριά drones και υπνωτικό krautrock θα προσφέρουν οι Myrrors στο Temple στις 26/1. Τα πιο γνωστά παλιά και νέα συγκροτήματα της εναλλακτικής σκηνής της Θεσσαλονίκης συναντιούνται για δύο βραδιές στο Gagarin205, στις 9 και 10/2, στο SKG Festival. Από τον ίδιο χώρο, στις 17/2, θα κάνουν ένα πέρασμα οι London Afrobeat Collective που παίζουν την πιο ξεσηκωτική funk, τζαζ και παλιομοδίτικη σόουλ της εποχής. Οι electropop ήχοι των Γάλλων Zombie Zombie προσγειώνονται στο Ρομάντσο στις 27/1. Στις 2628/1 η Στέγη παρουσιάζει το Φεστιβάλ Detritus, όπου η νέα μουσική θα παίζεται με παλιά μέσα, π.χ. με μαγνητόφωνα και πικάπ. Για τους φίλους της κλασικής μουσικής κάνουν πρεμιέρα στην Εθνική Λυρική Σκηνή τα έργα Τόσκα (26/1) και Ρωμαίος και Ιουλιέττα (25/2). Τέλος, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών προσκαλεί στις 19/1 την Ορχήστρα Φεστιβάλ Βουδαπέστης σε διεύθυνση του Ivan Fischer. Από τους πρωτοπόρους Αμερικανούς παραγωγούς της ραπ σκηνής του Λος Άντζελες, ο Egyptian Lover aka Gregg Broussard έρχεται για μια μοναδική εμφάνιση στο Temple στις 3/2. Ένας θρύλος της δισκογραφικής Wrap, ο Nightmares on Wax, παίζει για πρώτη φορά στη σκηνή του six d.o.g.s στις 18/2. Η Vonda7 εγκαινιάζει το Minotaur-Minotaur, μια νέα χορευτική βραδιά με καλεσμένες μόνο γυναίκες DJs και μουσικούς παραγωγούς στο Stream στις 19/1.

13

THE KIDS ARE ALRIGHT / ANDREW WEATHERALL Οι The Kids Are Alright, μία από τις πιο πετυχημένες χορευτικές ομάδες της Αθήνας, επιστρέφουν με το έβδομο μεγάλο πάρτι τους κι έχουν επίτιμο καλεσμένο τον Andrew Weatherall, μία από τις φιγούρες-κλειδιά της βρετανικής ηλεκτρονικής σκηνής. Ο Weatherall ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική ως DJ τη δεκαετία του ’90. Η πρώτη του μεγάλη συνεργασία ήταν με τον Paul Oakenfold, ενώ έχει δουλέψει με την αφρόκρεμα της σύγχρονης βρετανικής μουσικής, με ονόματα όπως οι Primal Scream, η Beth Orton κ.ά. Έχει περάσει απ’ όλα τα είδη που καθόρισαν τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, π.χ. acid house, balearic, rockabilly και minimal techno, και συνεχίζει ακάθεκτος, παρά τα 50 του χρόνια.

31/1, six d.o.g.s, Aβραμιώτου 6-8, είσοδος: 12-14 ευρώ.

14

SUICIDEBOYS X ATHENS Η εμφάνιση του χιπ χοπ ντουέτου των Suicideboys είναι αδιαμφισβήτα το event του χειμώνα. Έχουν ήδη ξεπουλήσει στο Piraeus Academy, σε ένα απροσδόκητο και αρκετά γρήγορο sold out. Τα ξαδέρφια Ruby Da Cherry και $crim ξεκίνησαν να κάνουν glitch trap το 2014 και σε δύο μόλις χρόνια κατάφεραν να αναδειχθούν σε ένα από τα πιο δημοφιλή και πετυχημένα χορευτικά σχήματα της Αμερικής. Πλέον συνεργάζονται με πρωτοκλασάτους ράπερ, όπως ο Juicy J. Είναι η παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα, όπου έρχονται στο πλαίσιο της τρίτης παγκόσμιας περιοδείας τους. Αυτό εξηγεί εν μέρει και τον χαμό που γίνεται για τη συγκεκριμένη συναυλία.

26/1, Piraeus 117 Academy, Πειραιώς 117

11.1.18 – lifo

19

WINTER PREVIEW 2018

ΜΈΡΕΣ Η’ ΚΑΙ ΜΈΡΕΣ Θ’ ΓΙΏΡΓΟΥ ΣΕΦΈΡΗ,

ΒΙΒΛΙΑ

ΊΚΑΡΟΣ

Δεν είναι μόνο το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς αλλά και προσωπικό ευτύχημα να ξέρω ότι μπορεί σε λίγο να κρατάω στα χέρια μου τους τελευταίους –πολυαναμενόμενους– εδώ και χρόνια τόμους από τα Ημερολόγια του Σεφέρη. Όπως μαθαίνουμε, οι δύο τόμοι που ολοκληρώνουν τις Μέρες, δηλαδή οι Μέρες Η’ και οι Μέρες Θ’, θα κυκλοφορήσουν από τον Ίκαρο σε επιμέλεια της φιλολόγου Κατερίνας Κρίκου Ντέιβις και σίγουρα θα ανοίξουν νέες συζητήσεις. Οι Μέρες δεν είναι μόνο μια σπάνια καταγραφή των εσωτερικών αναζητήσεων του νομπελίστα ποιητή και μιας ολόκληρης εποχής αλλά και ένα απολαυστικό ανάγνωσμα που συνιστά υπόδειγμα προσωπικής εξομολόγησης και ημερολογίου.

ΤΟΜΆΣ ΑΛΕΞΆΝΤΡ ΝΤΥΜΆ, ΚΌΜΗΣ ΜΟΝΤΕΚΡΊΣΤΟ, ΕΣΤΊΑ

Μπορεί η ιστορία του Ντυμά να είναι διάσημη και χιλιοδιαβασμένη, αλλά μέχρι τώρα δεν είχαμε στα ελληνικά μια συνολική και άρτια επιμελημένη έκδοση, ειδικά για τους ενήλικους αναγνώστες, που ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούν τη μαγεία του σπουδαίου αυτού έργου. Η πλήρης έκδοση μαθαίνουμε ότι ξεπερνά τις 1.000 σελίδες και μας ξαναβάζει στον μαγικό, ρομαντικό αλλά και σκοτεινό κόσμο του αλησμόνητου εκδικητή.

ΓΙΟΥΝΤΌΡΑ ΓΟΥΈΛΤΙ, ΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΔΊΧΤΥ ΚΑΙ ΆΛΛΑ ΔΙΗΓΉΜΑΤΑ, ΚΑΣΤΑΝΙΏΤΗΣ

Σπουδαία διηγηματογράφος η Γουέλτι και μία από τις κορυφαίες φωνές στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Βαδίζοντας στην παράδοση των μεγάλων συγγραφέων του αμερικανικού Νότου, η Γιουντόρα Γουέλτι άφησε το δικό της στίγμα ως διηγηματογράφος και ο Καστανιώτης αναλαμβάνει να μας προσφέρει ένα πολύ μεγάλο δείγμα, επιλέγοντας από τις τέσσερις συλλογές διηγημάτων της συγγραφέως, όπως ο Θάνατος ενός πλασιέ, η Χρυσή Βροχή και το Από πού έρχεται η φωνή;.

ΒΆΛΤΕΡ ΜΠΈΝΓΙΑΜΙΝ, ΕΠΙΛΟΓΉ ΑΠΌ ΤΑ ΔΟΚΊΜΙΑ 1934-1940, ΆΓΡΑ

Μια σειρά από τα πιο ουσιαστικά κείμενα του Μπένγιαμιν βγαίνει για πρώτη φορά στα ελληνικά και μάλιστα υπό την επιμέλεια ενός εξαιρετικού μεταφραστή και μελετητή της Σχολής της Φρανκφούρτης, του Γιώργου Σαγκριώτη. Περιμένω τη συγκεκριμένη έκδοση χρόνια τώρα, καθώς διάφορα εμπόδια καθυστέρησαν την κυκλοφορία στα ελληνικά. Δεν ξέρω αν έχω ξαναβρεί πιο ευαίσθητη και ακριβή γραφή από αυτήν του Μπένγιαμιν.

20 lifo – 11.1.18

15

COLSON WHITEHEAD, THE UNDERGROUND RAILROAD,

ΨΥΧΟΓΙΌΣ

Ο περσινός νικητής του Πούλιτζερ θεωρείται ήδη ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς και έχει βαλθεί να σαρώσει κυριολεκτικά τα περισσότερα βραβεία. Το πολυσυζητημένο και συγκλονιστικό, σύμφωνα με τους κριτικούς, βιβλίο αφηγείται την ιστορία της Κόρα, μιας σκλάβας που προσπάθησε να το σκάσει από φυτεία βαμβακιού της Τζόρτζια, και περιγράφει τις οδυνηρές συνθήκες που βίωναν οι μαύροι την εποχή εκείνη. Ο Ομπάμα, πάντως, φρόντισε να το συμπεριλάβει στα αγαπημένα του. Απ’ ό,τι μαθαίνουμε, στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ, Ο ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΜΈΝΟΣ ΧΡΌΝΟΣ,

ΕΣΤΊΑ

Η ολοκλήρωση του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο από τις εκδόσεις της Εστίας δεν μπορεί παρά να είναι το απόλυτο γεγονός. Ο Ξανακερδισμένος Χρόνος θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και είναι αναμφίβολα το τέλος του, όπως έγραφε και ο Ζαν Ρουσέ, που καθιστούσε τόσο συναρπαστική την αρχή του και που φώτιζε τις άγνωστες λεπτομέρειες των προηγούμενων τόμων. Μια καλή αφορμή να ξαναθυμηθούμε ένα βιβλίο που έγραψε ιστορία.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

16

ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΙΝΓΚ ΤΟΥ ΜΙZΟΥΡΙ ΑΠΟ 18/1

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟ 15/2

Η κλασική Πεντάμορφη και το Τέρας, το παραμύθι, και πιο συγκεκριμένα η εκδοχή του Ζαν Κοκτό, συναντά το ’50s καλτ Creature from the Black Lagoon του Τζακ Άρνολντ στη Μορφή του Νερού, ένα θεσπέσιο b-movie με συνείδηση, καρδιά και εντυπωσιακή εκτέλεση. Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, με τον αναμενόμενο, ανενδοίαστο ενθουσιασμό του, ανακατεύει το ρομάντζο με την περιπέτεια, τον μύθο με τη βία, την τεχνική της αφήγησης με την τέχνη των προσωπικών του εμμονών, για να αναβαθμίσει τον έρωτα της άλαλης υπαλλήλου Ελίζα Εσπόζιτο με το αμφίβιο freak του Αμαζονίου με τα λέπια και τους σφοδρούς κοιλιακούς, σε μια ιστορία με σύγχρονες προεκτάσεις σε «ρετρονειρικό» φόντο. Μπορεί οι αναφορές της ταινίας στις πηγές έμπνευσής της να είναι πολλές και δυνατές. Μπορεί ο Λαβύρινθος του Πάνα του Μεξικανού σκηνοθέτη, που επιτέλους, όπως είπε και στην απονομή, μετά από 25 χρόνια καριέρας και πίστης στα υπέροχα τέρατά του βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για τη σκηνοθεσία του, να είναι συνολικά καλύτερη, και σίγουρα πιο πολιτική ταινία. Και ίσως κάποιες στροφές στη διαδρομή της κατασκοπικής πλοκής να λαχανιάζουν από ψυχροπολεμική, μελοδραματική υπερβολή. Η Μορφή του Νερού, ωστόσο, παραμένει μια στιλπνή απόλαυση, ένα έργο φτιαγμένο με πολύτιμο πάθος από έναν δημιουργό που αγαπάει και σέβεται ειλικρινώς το έξω από δω και αυθεντικά off, φέρεται με τρυφερότητα στους διαφορετικούς και σπάνια χάνει το χιούμορ του, διαστρέφοντας ευεργετικά την παλιομοδίτικη ποιότητα του μυθικού και στερεοτυπικού πυρήνα τους – όπως όταν βάζει την Ελίζα να αυνανίζεται καθημερινά στην μπανιέρα της ενόσω βράζει το αυγό της, πριν φύγει για τη δουλειά.

!

Ωσαννά στη Φράνσις Μακντόρμαντ: και να μην έχετε κανέναν λόγο να δείτε την ταινία που διεκδικεί το βραβείο του σπαστικού-πιασάρικου τίτλου της χρονιάς, η Αμερικανίδα ηθοποιός τον δημιουργεί από μόνη της με μια τεράστια, απολαυστική ερμηνεία και σας προσκαλεί σε ένα οδυνηρό road trip δικαίωσης και εκδίκησης, με αδιανόητα καλογραμμένους διαλόγους, απανωτές ανατροπές χωρίς αυθαιρεσίες και μπαράζ από εκρήξεις χιούμορ από τον θεατρικό συγγραφέα, σεναριογράφο και σκηνοθέτη της Αποστολής στην Μπριζ, Μάρτιν Μακντόνα. Έχοντας πενθήσει την άδικα και βίαια δολοφονημένη κόρη της, η Μίλντρεντ Χέιζ, μια μάνα-άντρας και γυναίκα ευαίσθητη και απογοητευμένη μαζί, κουράστηκε να περιμένει και είναι αποφασισμένη να τσακίσει, ψυχολογικά και στο ξύλο, όσους δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δηλαδή τον Γούντι Χάρελσον και τον Σαμ Ρόκγουελ που εκτελούν χρέη σερίφη και βοηθού στην κωμόπολη, αλλά και όποιον της πάει κόντρα ή σκεφτεί να την προσβάλει, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο ή συγγένεια – η σκηνή με τον πρώην σύζυγο και τη νεαρή σύντροφό του είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα. Με κόμμωση μοχόκ, εργατική φόρμα και αρβύλες, η πρωταγωνίστρια του Φάργκο έχει μοντελάρει την εμφάνισή της με ένα κράμα εκκεντρικότητας και Τζον Γουέιν, γλαρώνοντας το βλέμμα και μισανοίγοντας το στόμα της, σαν να έχει κατέβει οπλισμένη στα χαρακώματα και να γνωρίζει εκ των προτέρων πως η βλακεία και η αδιαφορία του κόσμου θα της στοιχίσουν. Σε κάθε της κίνηση δίνει μια μάχη πρωτότυπη, άνευ όρων, ανασαίνει βαριά, φτύνει τον αέρα στα μούτρα των αντιπάλων, κηρύσσει ανένδοτο σαν να πρωταγωνιστεί στην Αιχμάλωτη της Ερήμου του Τζον Φορντ, αψηφώντας τις συνέπειες, παρασύροντας το έργο σε γλιστερές, αστείες και πικρές πίστες. Πότε μαύρη κωμωδία υψηλού επιπέδου και άλλοτε δράμα που καίει τα σωθικά, η ταινία Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ του Μιζούρι, που απέσπασε 4 Χρυσές Σφαίρες για την παραγωγή, το σενάριο, τη Μακντόρμαντ και τον φοβερό Σαμ Ρόκγουελ, δεν σταματά να ξαφνιάζει με τη ζωηράδα της, σαν αλλόκοτο γουέστερν που αγκαλιάζει μια αληθινή τραγωδία.

11.1.18 – lifo

21

22 lifo – 11.1.18

545 H

Α Ρ Ο Γ Α

ΤheGOODLIFO

τησ δασ α εβδομ

BEAUTY

TATOUAGE COUTURE Η επανάσταση του τατουάζ στο μακιγιάζ των χειλιών. Για δεκαετίες η μάρκα Yves Saint Laurent Beauté ηγείται της επανάστασης στο μακιγιάζ, δημιουργώντας αληθινούς θρύλους. Το 2018 μια νέα ανταρσία είναι έτοιμη να ξεσπάσει στο μακιγιάζ των χειλιών. Μια παράτολμη συμμορία 18 αποχρώσεων. Πλούσιο χρώμα που ήρθε για να μείνει, αίσθηση γυμνών χειλιών, αποτέλεσμα πιο cool και πιο ματ από ποτέ. Αυτό είναι το Tatouage Couture. Μια προκλητική, άκρως καινοτόμα σύνθεση για επαναστατημένα χείλη. Ένα πρωτοποριακό απλικατέρ υψηλής ακρίβειας για πραγματικά εύκολη εφαρμογή, χωρίς λάθη. Πλούσιο χρώμα και έντονο, ματ αποτέλεσμα σε μια ελαφριά σύνθεση που χαϊδεύει τα χείλη και τα αφήνει άνετα, σαν γυμνά.

11.1.18 – lifo

23

NAL O S R E P ER SHOPP

Θα μπορέσουμε φέτος να κάνουμε όλα όσα επιθυμούμε;

Nike Τα ανδρικά παπούτσια skateboarding Nike SB Dunk Pro High «Supa» που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 2002 επιστρέφουν σε μια έκδοση υψηλού προφίλ. www.nike.gr

õ

Η Ειρήνη Κουταβά δημιούργησε το Smart Plan, ένα ημερολόγιο με το οποίο μπορεί κανείς να οργανώνει την καθημερινότητά του έχοντας ως άξονα τους στόχους που θέλει να πετύχει.

ñ

Ποια είναι η κεντρική ιδέα πίσω από το Smart Plan; Πρόκειται για ένα ημερολόγιο που μας βοηθά να οργανώνουμε την καθημερινότητά μας, βάσει μιας κατεύθυνσης που οι ίδιοι έχουμε ορίσει. To Smart Plan προτείνει μια συγκεκριμένη μεθοδολογία με την οποία μπορούμε να θέσουμε κάποιους στόχους και να δημιουργήσουμε ένα σχέδιο για την επίτευξή τους, το οποίο όμως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και ως ημερολόγιο, το οποίο θα μας βοηθήσει να οργανώσουμε σωστά την καθημερινότητά μας, ώστε να προλαβαίνουμε όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε, αξιοποιώντας ταυτόχρονα τον προσωπικό μας χρόνο.

Superdry Ανδρικός σκούφος σε λευκό και κόκκινο. www.superdry.com

ñ

Public

ΤheGOODLIFO

Η αναπαραγωγή βινυλίων με τα ενσωματωμένα ηχεία και η ψηφιοποίησή τους μέσω USB είναι γεγονός με το φορητό πικάπ Crosley Executive. www.public.gr

Piaggio Liberty Τώρα το Piaggio Liberty, στις εκδόσεις 50 και 125 κυβικών, διατίθεται σε ακόμα πιο ανταγωνιστικές τιμές! Η προσφορά ισχύει έως 31/3/2018: Liberty 50/S, €1.890 από €2.150, Liberty 125/S, €2.090 από €2.360.

ò

Δώσε μας κάποιες συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε πιο παραγωγικοί. Ακολουθώντας τον κανόνα των τριών εργασιών την ημέρα, ξεκινάμε ολοκληρώνοντας την πιο δύσκολη αλλά και σημαντική εργασία της ημέρας. Ακολουθούν με σειρά προτεραιότητας δύο ακόμη σημαντικές εργασίες. Πολλές φορές ξεκινάμε με τα μικρά κι ασήμαντα γιατί μας δίνουν την αίσθηση ότι έχουμε κάνει πολλά πράγματα, την ικανοποίηση ότι κάνουμε άλλο ένα τσεκ στη λίστα μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει πάει μεσημέρι κι εκείνο το μεγάλο και σημαντικό είναι ακόμη στα «θα». Η ολοκλήρωση αυτού που μας φαίνεται το πιο δύσκολο και σημαντικό μας δίνει την ευχάριστη αίσθηση ότι το δύσκολο κομμάτι της ημέρας έχει περάσει και συνεχίζουμε πιο ήρεμοι και χαλαροί τη μέρα μας. Άλλος τρόπος να είμαστε πιο παραγωγικοί είναι να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τους περισπασμούς και, φυσικά, τι πιο αποσυντονιστικό από τις ειδοποιήσεις που λαμβάνουμε στο κινητό μας από τα social media. Σχεδόν αυτόματα απλώνουμε το χέρι με μια αίσθηση επείγοντος, ότι κάτι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή και δεν αναβάλλεται γι’ αργότερα. Συνήθως είναι κάτι άνευ σημασίας, όμως έχουμε πέσει ήδη στην παγίδα. Μια και είμαστε εκεί, σε Facebook, Instagram, Twitter, ας ρίξουμε μια ματιά στο feed μας ένα λεπτάκι. Μισή ώρα αργότερα συνειδητοποιούμε ότι κοιτάμε βιντεάκια με γατάκια ή χαζεύουμε τις φωτογραφίες οικογενειακής ευτυχίας του πρώην συναδέλφου μας. Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σου quotes που έχεις συμπεριλάβει στο ημερολόγιό σου; «Η ευτυχία μας εξαρτάται από εμάς», Αριστοτέλης. Το Smart Plan είναι μια καλαίσθητη δερματόδετη έκδοση σε διαστάσεις 13x21 εκ.

Αν σου αρέσει, υποστήριξε την crowdfunding καμπάνια της Ειρήνης εδώ: https://www. indiegogo.com/projects/the-smart-planpersonal-coach-journal-happiness#/

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

ΝΆΣΙΑ ΜΆΤΣΑ

Δημοσιογράφος, μοντέλο, event organiser

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Νάσια, πες μου πώς βρέθηκες να συμμετέχεις στην καμπάνια του Christian Louboutin; Έχω δημιουργικούς φίλους οι οποίοι, όποτε είχαν έλλειψη σε μοντέλα, μου έδιναν αυτόν το ρόλο. Ενώ ήμουν στο γραφείο, δουλεύοντας για το commercial κομμάτι του περιοδικού «Wired» της Condé Νast Publications, μου ήρθε μήνυμα στο Facebook από ένα ανερχόμενο model agency του Λονδίνου. Ανάμεσα στις φωτογραφίσεις που έκανα μέσω αυτού του πρακτορείου ήταν και μία για το περιοδικό «Re-Edition». Η φωτογράφιση πήγε τέλεια –το θέμα ήταν η Μήδεια– και μετά από έναν μήνα η ίδια ομάδα επικοινώνησε μέσω του πρακτορείου για την καμπάνια του Christian Louboutin. Αρνιόμουν να το συνειδητοποιήσω όλο αυτό, μέχρι να σιγουρευτώ ότι όντως ανέβηκαν οι φωτογραφίες στο site του CL. Από τότε έγιναν κι άλλες συνεργασίες, μεταξύ άλλων για την Burberry, τη North Face, την καλοκαιρινή καμπάνια του Christian Louboutin (που θα βγει την άνοιξη ’18), το «Dazed», τη «Vogue Italia», το «Wonderland» κ.ά. Πώς σου αρέσει να ντύνεσαι συνήθως; Γενικά, μου αρέσει να ντύνομαι απλά και να το ισορροπώ με κάτι λίγο πιο εκκεντρικό. Ο γενικός μου κανόνας είναι μαύρα τον χειμώνα, άσπρα το καλοκαίρι. Τώρα περνάω την περίοδο που μου αρέσουν μάρκες στυλ Kappa, Fila, Umbro και τις συνδυάζω με παγέτες και σατέν. Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Μπλούζα Pressure Paris (40 ευρώ), παντελόνι βινύλ ASOS (55 ευρώ), μπότες Public Desire (45 ευρώ) και δαχτυλίδι Elena Votsi (65 ευρώ).

Instagram: @nassia__

11.1.18 – lifo

25

Γ

IRISH LEGEND!

νωστό ως το «θρυλικό ιρλανδικό ουίσκι», το Tullamore D.E.W. είναι το δεύτερο στον κόσμο σε πωλήσεις ιρλανδικό ουίσκι και αποτελεί το αγαπημένο ποτό των φίλων της συγκεκριμένης κατηγορίας. Το δημοφιλές αυτό blended whisky αποστάζεται από το 1829 στη μικρή πόλη Tullamore στην περιοχή Offaly, ένα μέρος με μακρά παράδοση στην απόσταξη ουίσκι. Πρόκειται για ένα ουίσκι μοναδικά παρασκευασμένο και με μοναδικό χαρακτήρα που προέρχεται από τριπλή απόσταξη, blend τριών τύπων ιρλανδικού ουίσκι (golden grain, malt και pot still), και ωριμάζει μέσα σε τρία διαφορετικά είδη βαρελιών. Καθένας από τους τύπους αυτούς προσδίδει διαφορετικές νότες στο τελικό απόσταγμα: η γλυκύτητα του grain whisky παντρεύεται ιδανικά με τις διακριτικές πικάντικες νότες του pot still whisky και τις νότες εσπεριδοειδών του malt. Η ελκυστική αρωματική του σύνθεση αλλά και τα πιπεράτα αρώματα που προέρχονται από τα δρύινα βαρέλια στα οποία ωριμάζει και που προηγουμένως «φιλοξενούσαν» bourbon και sherry το κάνουν να ξεχωρίζει σε σχέση με τα υπόλοιπα ιρλανδικά ουίσκι. Στη γεύση είναι ιδιαίτερα απαλό, στρογγυλό, με γευστικό βάθος. Το κριθάρι που χρησιμοποιείται είναι 100% ιρλανδικό, όπως και το σιτάρι και η μαγιά που περιέχει. Το 2005 διακρίθηκε κερδίζοντας 1 από τα 4 βραβεία σε συνολικά 700 ποτά απ’ όλο τον κόσμο που συμμετείχαν στον διαγωνισμό International Spirits Challenge, τη μεγαλύτερη απονομή στη βιομηχανία των αλκοολούχων ποτών. Το Tullamore D.E.W. έχει

κερδίσει 22 χρυσά μετάλλια τα τελευταία 10 χρόνια. Το όνομα D.E.W. που ακολουθεί το Τullamore προέρχεται από τον Daniel E. Williams (D.E.W. ), αυτόν που έθεσε το αποστακτήριο σε πλήρη λειτουργία το 1890. Ξεχωριστή προσωπικότητα, θαρραλέος και ανεξάρτητος, ο Daniel E. Williams ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν την τεχνική της τριπλής απόσταξης (triple distilled), δημιουργώντας το Tullamore D.E.W. Η τριπλή απόσταξη τού δίνει φρεσκάδα, σε αντίθεση με τα scotch ουίσκι που χαρακτηρίζονται από έναν πιο γήινο χαρακτήρα και τα αμερικανικά, τα οποία διακρίνονται κυρίως για το γλυκό τους άρωμα. Στο Tullamore D.E.W. η φρεσκάδα συνοδεύεται από έναν φρουτώδη και πικάντικο χαρακτήρα που το κάνει αξιαγάπητο. Μάλιστα, ήταν τέτοια η επιτυχία του όταν πρωτοεμφανίστηκε, που η έκφραση της εποχής ήταν: «Give every man his D.E.W.». O εγγονός του Daniel E. Williams, Desmond, συνέχισε να καινοτομεί και ήταν αυτός που εγκαινίασε τη διαδικασία της «τριπλής ανάμειξης» (triple blend). Τώρα, όσον αφορά τα... σκυλιά στην ετικέτα της φιάλης, πρόκειται για την ιρλανδική ράτσα Wolfhounds και επιλέχθηκαν από τον Desmond Williams για να εκπροσωπήσουν την ακεραιότητα της μάρκας. Τα σκυλιά αυτά είναι γνωστά για την ισχυρή προσωπικότητά τους, την υποτιθέμενη αγριότητά τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ ευγενικά, γοητευτικά και πιστά, περίπου όπως το Tullamore D.E.W. !

Aυθεντικό ιρλανδικό ουίσκι, τo Tullamore D.E.W. είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο για την απαλή, εξευγενισμένη γεύση του κι ένας πραγματικός θρύλος για απαιτητικούς γνώστες.

26 lifo – 11.1.18

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

28

ΣΙΝΕΜΑ

ΒΙΒΛΙΟ

ΒΓΕΣ ΕΞΩ

H πολυαναμενόμενη ταινία The Post από σήμερα στις αίθουσες.

4 βιβλία που άλλαξαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Τρία εστιατόρια που αξίζει να δοκιμάσεις αυτή την εβδομάδα.

σελιδα

30

σελιδα

32

σελιδα

36

ΘΕΑΤΡΟ Μπολιβάρ

Η ομάδα bijoux de kant παρουσιάζει, μετά τον Ναπολέοντα, το δεύτερο εθνικό της πορτρέτο, αυτό του ηγέτη της ανεξαρτησίας της Ν. Αμερικής, του Σιμόν Μπολιβάρ. Η παράσταση, με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Γκρίτση, εμπνέεται από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου και μιλά για την εθνική ταυτότητα, την εθνική μοναξιά, την εθνική απελπισία και την άνευ όρων επιθυμία για ελευθερία. ä 12/1-25/2, Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κάτω Χώρος), Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, Τετ.-Σάβ. 21:15, Κυρ. 19:00, εισ.: 8-13 ευρώ

ΒΙΒΛΙΟ Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα Η ιστορικός Πολύμνια Αθανασιάδη μιλά στη LifO για το βιβλίο της που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις της Εστίας. Από την Εύη Μαλλιαρού

σελιδα

34

11.1.18 – lifo

27

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

EVENTS

Top

6

1. ΘΕΑΤΡΟ Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.

Τον χειμαρρώδη μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου παρουσιάζει σε μια ελεύθερη διασκευή ο Νικόλας Ανδρουλάκης, σκηνοθετώντας και ερμηνεύοντας τον κεντρικό ρόλο του έργου ως ο αρσενικός καθρέφτης της ανώνυμης ηρωίδας. Η ζωή, ο θάνατος, οι αντιφάσεις και το διαρκές ανικανοποίητο προσεγγίζονται με τρόπο γλυκόπικρο, συγκινητικό και σαρκαστικό μέσα από τη χαρακτηριστική γραφή της δημιουργού. ä 13/111/2, Bios Tesla, Πειραιώς 84, Πέμ.-Κυρ. 21:00, εισ.: 8 ευρώ κάθε Πέμπτη & 10 ευρώ Παρασκευή έως Κυριακή

τους προσωπική αναμέτρηση με τον φόβο με αφορμή ένα απόσπασμα από τα Γράμματα σε έναν νέο ποιητή του Rainer Maria Rilke. Την καινούργια ομαδική έκθεση της γκαλερί ArtZone 42 έχει επιμεληθεί η θεωρητικός τέχνης Δόμνα Χανουμίδου. ä 11/1-3/2, Art Zone 42, Λ. Βασ. Κωνσταντίνου 42, Τρ.-Πέμ.Παρ. 15:00-21:00, Τετ.-Σάβ. 11:00-15:00. Εγκαίνια: 11/1 στις 20:00.

3. ΜΟΥΣΙΚΗ Gareth Davis & Frances-Marie Uitti

Once upon a… dragon

11-17

28 lifo – 11.1.18

Ραφίκα Σαουίς Η νικήτρια του σημαντικού νορβηγικού βραβείου Ίψεν πρωταγωνιστεί σε μια σπουδή για την αγάπη και τη σεξουαλικότητα.

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στην ιστορία του Rotterdam; Ο Τζον Μπρίταιν δημιούργησε μια κωμωδία με «καυτές» ερωτήσεις σχετικά με την αγάπη και την ταυτότητα σε έναν κόσμο όπου όλοι θέλουν να αγαπούν και να γίνονται αποδεκτοί. Σε αυτό το κείμενο μου δίνεται η δυνατότητα να αφηγηθώ, μέσα από την ιστορία του ρόλου που ερμηνεύω (Φιόνα/ Έντριαν), έναν άνθρωπο που αποφασίζει να ξεπεράσει οποιαδήποτε σύγκρουση και να αποδεχτεί ανοιχτά την ταυτότητά του. Για μένα η παραδοχή και αποδοχή του ποιος είσαι αποτελεί παράδειγμα πολίτη και ύπαρξης. Επιπλέον, επειδή μιλάμε για αγγλικό θέατρο στις καλύτερες στιγμές του, το απόλυτα ρεαλιστικό, στεγνό και υπογείως τραγικό αλλά με εξαιρετικό χιούμορ ύφος του Μπρίταιν καθώς και η γυμνή γλώσσα του συνθέτουν ένα πολύ δυναμικό θεατρικό έργο και κυρίως καθόλου μελοδραματικό.

2. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

ΙΑΝ.

THE FACE

Τριάντα πέντε Έλληνες και ξένοι σύγχρονοι καλλιτέχνες επιχειρούν να αποτυπώσουν εικαστικά τη δική

Η Frances-Marie Uitti, η πιο επιδραστική και πρωτοπόρος σολίστας του τσέλου στον κόσμο αυτήν τη στιγμή, έρχεται στη Στέγη μαζί με τον κλαρινετίστα Gareth Davis. Με αφετηρία τα έργα δύο σπουδαίων Ιταλών συνθετών του 20ού αιώνα, των Giacinto Scelsi και Salvatore Sciarrino, οι σολίστες θα επιδιώξουν μια μεταμόρφωση του πρωτότυπου υλικού μέσα από φρέσκες ερμηνείες. ä 11/1, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Μικρή Σκηνή), λεωφόρος Συγγρού 107-109, 21:00, εισ.: 5-12 ευρώ

STOEP TH S PR ES ΘΕΑΤΡΟ Ο Αδαής και ο Παράφρων Η εξαιρετική παράσταση του Γιάννου Περλέγκα επανέρχεται για έναν τρίτο κύκλο παραστάσεων. Μια μεγάλη ντίβα της όπερας πρόκειται να τραγουδήσει τον «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ για διακοσιοστή εικοστή δεύτερη φορά. Εξαντλημένη, ματαιώνει τις εμφανίσεις της και αποσύρεται με τον τυφλό πατέρα της στην εξοχή.

16/1-3/4, Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Δευτέρα & Τρίτη 20:30 (εκτός από 19 & 20/2), εισ.: 12-16 ευρώ

Ποια είναι η αίσθησή σου σχετικά με τα ζητήματα φύλου και ταυτότητας στην Ελλάδα; Οι πατριαρχικές καπιταλιστικές κοινωνίες κάθε άλλο παρά εξελιγμένες είναι. Διδάσκουν τη διάκριση και τον διαχωρισμό, ενώ χαρακτηρίζονται από ουσιαστική έλλειψη παιδείας. Όπως είχε πει η Αμερικανίδα εθνολόγος Margaret Mead: «Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται». Γενιές ολόκληρες μεγαλώνουμε υπόδουλοι, υπηρετώντας στερεότυπα, κακέκτυπα συμπεριφορών, γεμάτοι ενοχές και φόβους. Συνεπώς, όταν μας έχουν μάθει τι να σκεφτόμαστε, φυσικά και δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν μόνο δύο φύλα και ζούμε ανόητα, με σημαία την έπαρση της αμορφωσιάς μας. Ποια είναι η ταινία που έχεις δει πιο πολλές φορές στη ζωή σου; Τη Μέρι Πόπινς, γιατί το su percalifragilisticexpialidocious με κάνει αμέσως να χαμογελάω. Εκτός από ηθοποιός, είσαι και σκηνοθέτις. Ποιο θέμα έχεις στο μυαλό σου για την επόμενη ταινία σου; Προετοιμάζω τώρα την πρώτη μου μεγάλου μήκους. Η διαδικασία προετοιμασίας μιας ταινίας όμως παίρνει πολύ χρόνο, οπότε θα προτιμούσα να μιλήσω για κάτι πιο άμεσο, όπως η performance-έκθεση «Δούρειος Ίππος» που θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη από τις 3 έως τις 7 Μαΐου 2018, με τη χορηγία του οργανισμού ΝΕΟΝ. Πρόκειται για μια τετραήμερη διαρκή performance σε εικαστική εγκατάσταση. Με αφορμή τις Τρωάδες του Ευριπίδη, δώδεκα περφόρμερ θα αναλάβουν να «ερμηνεύσουν» με το σώμα τους ένα χωρίο/ στάσιμο/διαλογικό μέρος από το κείμενο, αφηγούμενοι την ιστορία της αποικιοκρατίας. Χαρτογραφούμε το παρελθόν μας σε σχέση με τα ταξίδια των παλιότερων γενεών και το τι σημαίνουν για εμάς οι έννοιες «εθνικότητα», «πολίτης» και «ανήκειν». Συμμετέχουν Αφγανοί, Έλληνες, Ιρανοί και Σύροι καλλιτέχνες.

To «Rotterdam» θα παίζεται μέχρι τις 25/2 στο Beton 7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) κάθε Πέμπτη & Κυριακή στις 21:00, με εισιτήριο 10 ευρώ.

4. DJ SET Level Up: Crim3s

DANCE 6 years Lower Parts Η Lower Parts γίνεται έξι χρονών και κάνει πάρτι με drum machines, synthesizers και βινύλια. Η βραδιά θα περιλαμβάνει live και DJ sets από τους Liegota, Necker Cube, DJ Problems vs Devika, Asty Tekk vs Γ.

12/1, Temple Athens, Ιάκχου 17, 00:00, εισ.: 5 ευρώ

Andrew Weatherall Ο Βρετανός DJ και παραγωγός που έγινε ευρύτερα γνωστός με τη δουλειά του για το «Screamadelica» των Primal Scream παραμένει ακμαίος μετά τα 50 του.

Παιδιά του περιθωρίου, η Sadie Pinn και ο Rou Rot γνωρίστηκαν όταν συγκατοικούσαν σε μια αποθήκη στο βόρειο Λονδίνο. Μέσα από τη μουσική τους και τα squat rave parties που διοργάνωναν στη βρετανική πρωτεύουσα κατάφεραν να αναδειχθούν σε ένα από τα επιδραστικότερα witch house acts, διατηρώντας την DIY αισθητική τους, παρά τις συνεργασίες τους με ονόματα όπως οι Crystal Castles και η Charli XCX. Το Σάββατο επιστρέφουν στην Αθήνα για ένα live set και ένα rave after party.ä 13/1, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, 22:00, εισ.: από 10 ευρώ

5. ΘΕΑΤΡΟ Προδοσία

13/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 2:00, εισ.: 10 ευρώ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Κώστας Στάθης, Η ανακάλυψη ενός πρωτοπόρου του ελληνικού και κυπριακού μοντερνισμού

ClubKid invites Akylla Ο ClubKid επιστρέφει για το μηνιαίο του residency στο Spinster και προσκαλεί έναν από τους πιο γνωστούς DJs της εγχώριας dance σκηνής, τον Akylla (Breathe Deep, Athens).

13/1, Spinster, Ικτίνου 3, Ομόνοια, 22:00, είσοδος ελεύθερη

Electric Pressure: Cleric Μυστηριώδης παραγωγός και DJ με κυκλοφορίες στις ARTS, Figure, Clergy (το δικό του label), Coinsidence, EarToGround και Soma Quality Recordings των Slam. Μαζί του στα decks οι Mr.M και Echo Flex .

Στο έργο του νομπελίστα δραματουργού Χάρολντ Πίντερ παρακολουθούμε τη δεκαετή διαδρομή της ερωτικής σχέσης ενός άντρα με τη σύζυγο του καλύτερού του φίλου. Η αφήγηση ακολουθεί αντεστραμμένη χρονολογική σειρά, ξεκινώντας με τη συνάντηση των δύο πρώην εραστών δύο χρόνια μετά τη διακοπή του δεσμού τους, και πηγαίνει πίσω, για να καταλήξει στη μέρα που η σχέση τους πρωτοξεκίνησε. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκονται ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης και η Κατερίνα Παπαδάκη. ä Έως 30/1, Μικρό Παλλάς, Στοά Σπυρομήλιου & Αμερικής 2, Δευτέρα 20:00, Τρίτη 21:00, εισ.: από 10 ευρώ

Το Σπίτι της Κύπρου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει την αναδρομική έκθεση του ταλαντούχου καλλιτέχνη του κυπριακού περιφερειακού μοντερνισμού Κώστα Στάθη (1913-1987).

10-28/1, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (εκθεσιακός χώρος – 1ος & 2ος όροφος), Πειραιώς 206, Ταύρος. Καθημερινά 18:00-22:00, είσοδος ελεύθερη

6. ΜΟΥΣΙΚΗ Τα Επτάνησα πάντα τραγουδούν

12/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 8 ευρώ

Πάνω από 170 χορωδοί και οργανοπαίκτες φέρνουν στο Μέγαρο καντάδες, άριες, αρέκιες και την αύρα του πολιτισμού των Ιονίων Νήσων. Στη συναυλία συμμετέχουν η Μικτή Χορωδία Ζακύνθου «Το φιόρο του Λεβάντε», η Νέα Χορωδία Λευκάδας, η Χορωδία Λευκίμμης Κέρκυρας και η Χορωδία-Μαντολινάτα Λιβαθούς (Κεφαλονιά).ä 13/1, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης), Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Χίλτον, 20:30, εισ.: 8-30 ευρώ 11.1.18 – lifo

29

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ The Post: Απαγορευμένα Μυστικά

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ Wonderstruck Σκηνοθεσία: Τοντ Χέινς Πρωταγωνιστούν: Μ. Σίμονς, Τζ. Μουρ

Κακό

Δύο ιστορίες μοναχικών παιδιών που ζουν σε διαφορετικές εποχές συνδέονται με μυστηριώδη τρόπο προς ένα κοινό πεπρωμένο.

The Ρost

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ Πρωταγωνιστούν: Μέριλ Στριπ, Τομ Χανκς, Άλισον Μπρι

Ο Τοντ Χέινς διασκευάζει ένα παιδικό εικονογραφημένο του Μπράιαν Σέλζνικ (Χιούγκο Καμπρέ) και διασταυρώνει δύο ιστορίες με απόσταση 50 χρόνων, ενώνοντας τις διαδρομές της μουγγής 12χρονης Ρόουζ, που το 1927 το σκάει από το σπίτι της για να συναντήσει την αγαπημένη της ηθοποιό στη Νέα Υόρκη, με εκείνην του 10χρονου κωφού Μπεν, το 1977. Χειροτεχνημένο και μαγικά μονταρισμένο για να συνδυάσει δύο μη προνομιούχα παιδιά που στον νου τους έχουν την απόδραση και στην καρδιά τους τη λαχτάρα για αγάπη, το Δωμάτιο των θαυμάτων ξεκινά γοητευτικά και ζορίζει τους ακροβατικούς παραλληλισμούς του, ίσως γιατί δραπετεύει από την αυτοσυγκέντρωσή του και αναμειγνύει πολλά θέματα, με πιο αδύναμη την παρουσία της Τζουλιάν Μουρ, αντίθετα από την καθηλωτική μικρή Μίλισεντ Σίμονς, η οποία είναι στην πραγματικότητα κωφή.

VILLAGE RENTI 17 - VILLAGE MALL 1 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΔΙΑΝΑ - ΙΝΤΕΑΛ - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΝΙΡΒΑΝΑ

ΤΟΥ ΘΕΟΎ Η ΧΏΡΑ God’s οwn country

Η διαφοροποίηση του The Post: Απαγορευμένα Μυστικά από το παρόμοιας θεματολογίας κλασικό φιλμ του Άλαν Πάκουλα Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της ιστορικής απόφασης της «Washington Post» να δημοσιεύσει άκρως απόρρητους φακέλους του Πενταγώνου που έκαιγαν τον Λευκό Οίκο, αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς λόγους που οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στον πόλεμο του Βιετνάμ εξαρχής, στο πρόσωπο της εκδότριας της εφημερίδας Κάθριν Γκρέιαμ, πάντα σε συνεργασία (και συνάρτηση) με τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ταινίας του 1976, τον διευθυντή Μπιλ Μπράντλεϊ. Ωστόσο, η πραγματική διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ο τρόπος αφήγησης. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αισθάνθηκε την επείγουσα ανάγκη να γυρίσει αυτή την ταινία φέτος ή ποτέ, όπως δήλωσε, για να μιλήσει για το σήμερα, τον Τραμπ, την πολιτική των μυστικών και της κατά μέτωπον επίθεσης στον Τύπο και τον ρόλο του. Με δεδομένο το κλίμα των ’70s, την αποκαθήλωση του Νίξον και το πέρασμα σε μια νέα εποχή, κοινωνικά και κινηματογραφικά, ο Πάκουλα δεν πίεσε το στόρι, αφήνοντας τα γεγονότα να ξετυλιχθούν. Εκείνος τα έδεσε μαεστρικά, συμπλέοντας με τον κυνισμό των καιρών, προτιμώντας να ακολουθήσει τη λογική της συνωμοσιολογικής απόκρυψης της αλήθειας, στο ύφος που εισήγαγε με την Υπόθεση Πάραλαξ. Ο αλλεργικός σε οτιδήποτε κυνικό Σπίλμπεργκ υιοθετεί τη γνωστή, ζεστή πρακτική και φτιάχνει ένα σκληρό παραμύθι για τον θρίαμβο των θαρραλέων. Το Post είναι ένα δραματικό θρίλερ με twist στον πρωταγωνιστικό

30 lifo – 11.1.18

ρόλο. Ενώ όλοι περιμένουν πως ο μπαρουτοκαπνισμένος Μπράντλεϊ του Τομ Χανκς και τα παλικάρια του θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ο κύβος της κρίσιμης απόφασης πέφτει πάνω στην Γκρέιαμ της Στριπ, μια κοσμική über Wasp κυρία της καλής κοινωνίας, η οποία κληρονόμησε τον τίτλο από τον πατέρα και τον σύζυγό της και βρίσκεται σε διασταυρούμενα πυρά, ρισκάροντας να πάει φυλακή. Αυτό τον κίνδυνο ο Σπίλμπεργκ τον μελώνει, αλλά δεν παύει να τον τριγυρίζει αριστοτεχνικά γύρω από τις καταστάσεις συναγερμού που προκύπτουν και τα πρόσωπα με τις αρμοδιότητες που εναλλάσσονται συνεχώς. Στις λεπτομέρειες, όπως συνηθίζει, είναι άπιαστος, οδηγώντας το καστ σε απόδοση υψηλού επιπέδου, και πιο ειδικά τη Στριπ, η οποία έχει την τύχη να μη συγκρίνεται με κανέναν από τη διανομή του Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου και ανεβαίνει σε δύναμη, αυτοπεποίθηση και υποδόριο αυτοσαρκασμό μετά τη μέση του έργου. Μια ταινία ευθύνης από τον master narrator του παγκόσμιου σινεμά, το Post φωτίζει από ελαφρώς διαφορετική γωνία μια ηρωική ιστορία και υπενθυμίζει τον κοφτερό εναγκαλισμό με τη συνταγματική ανομία, ένα από τα αγαπημένα θέματα του liberal αμερικανικού σινεμά, με τον Σπίλμπεργκ στον ρόλο του Φρανκ Κάπρα του 21ου αιώνα.

VILLAGE RENTI 10 - VILLAGE MALL 3,5,6,8,9,14 - VILLAGE PAGRATI 5 VILLAGE FALIRO 2,7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 5 - ODEON GLYFADA 1 ODEON MAROUSI 2,3 - ODEON ESCAPE 2 - ODEON STARCITY 1,3 - ΑBANA - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΒΑΡΚΙΖΑ 1 - CINERAMA - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1,2 - WEST CITY 2 ΕΜΠΑΣΣΥ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 2,3,5 - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΑΛΙΚΗ - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΖΕΑ - ΦΟΙΒΟΣ

Κινηματογράφος

Η ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότρια εφημερίδας Κέι Γκρέιαμ και τον συντάκτη της Μπεν Μπράντλεϊ, καθώς προσπαθούν να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο με κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων.

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

Σκηνοθεσία: Φράνσις Λι Πρωταγωνιστούν: Τζ. Ο’Κόνορ, Τζ. Τζόουνς Ένας απομονωμένος νεαρός πνίγει τις απογοητεύσεις του στο ποτό και στο περιστασιακό σεξ με άλλους άνδρες, ώσπου η άφιξη ενός Ρουμάνου μετανάστη τού αποκαλύπτει κάτι πρωτόγνωρο.

Με φόντο τα άγρια και έρημα τοπία του Γιόρκσαϊρ που μαγεύουν με την ομορφιά τους αλλά μοιάζουν με μέρη για τιμωρία και απομόνωση, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βρετανού ηθοποιού Φράνσις Λι, που μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη και τον τρόμο γι’ αυτό τον τρόπο ζωής. Με βασικό ήρωα έναν χαμένο νεαρό που δουλεύει ακατάπαυστα, αλλά χωρίς όρεξη και ενδιαφέρον, και αποβάλλει από πάνω του κάθε ευχάριστο συναίσθημα, ο Λι κινηματογραφεί με οξύτητα την περίπτωση του ατόμου που ξεμένει εκεί και ουσιαστικά επιβιώνει μέχρι να πεθάνει, εικόνα που ενισχύει και η σκληρή, απογοητευμένη μορφή του πατέρα του, σαν η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Αυτό που αλλάζει την κατάσταση είναι η παρουσία ενός Ρουμάνου εργάτη που εξημερώνει το αγρίμι της φάρμας και γεννά έναν δυνατό έρωτα ο οποίος, λογικό είναι, λανσάρεται ως μια βρετανική εκδοχή του Brokeback Mountain. Η διαφορά με αυτό είναι πως ενώ οι Αμερικανοί καουμπόηδες πάλευαν σε όλη την ταινία με τα συναισθήματά τους που έρχονταν σε αντίθεση με την εικόνα του λαϊκού Αμερικανού οικογενειάρχη, εδώ η απόκρυψη είναι δευτερεύον κομμάτι της ιστορίας. Το βασικό είναι η δύναμη του έρωτα ως κινητήριου μοχλού για να τα αλλάξει όλα, από την εικόνα του τοπίου ως τις φιλοδοξίες για ένα πιο όμορφο μέλλον. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη ΤΡΙΑΝΟΝ

ΓΟΥΕΣΤΕΡN Western

κάνει κύκλους και να δίνει λύσεις αναμενόμενες.

Σκηνοθεσία: Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ Πρωταγωνιστούν: Μ. Νόιμαν, Ρ. Βέρεκ Μια ομάδα Γερμανών εργατών αναλαμβάνει ένα έργο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και σύντομα βλέπει την ένταση με τους ντόπιους να ανεβαίνει, καθώς η Ιστορία ρίχνει τη δική της σκιά στο σήμερα.

Έντεκα χρόνια μετά το ενδιαφέρον Sehnsucht (Λαχτάρα), η Γερμανίδα Βαλέσκα Γκρίζεμπαχ, που με τα αφτιασίδωτα πορτρέτα της φλερτάρει περισσότερο με το σινεμά του Μπρινό Ντιμόν και των Νταρντέν παρά με τους δικούς της ανθρώπους, τον Πέτζολντ και τη Μάρεν Άντε (δούλεψε μαζί της στο σενάριο του Τόνι Έρντμαν), στη νέα της ταινία Western παίρνει και δίνει χρόνο: ξεδιπλώνει με καλοκαιρινούς και ράθυμους ρυθμούς την ιστορία Γερμανών εργατών που μεταβαίνουν σε ένα βουλγαρικό χωριό στα σύνορα με την Ελλάδα για έργα υποδομής και αφήνει τις σχέσεις τους με τους ντόπιους να αναπτυχθούν όπως αρμόζει σε ανθρώπους που βασικά συνεννοούνται με νοήματα, γιατί κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν γνωρίζει τη γλώσσα του άλλου. Ο πρωταγωνιστής είναι ο Μάινχαρτ (το πραγματικό όνομα του ηθοποιού, που στην ουσία είναι εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία) και το μεγαλύτερο κομμάτι του ιδιότυπου Western, που έχει αυτό τον τίτλο γιατί μοιάζει με εισβολή καουμπόηδων σε μια περιοχή-φάντασμα αλλά και διότι εξετάζει την ελεγκτική απόβαση των Δυτικών σε μια ανατολικο-βαλκανική χώρα, στήνεται πάνω στο σκληρό, γωνιώδες πρόσωπό του και στον λακωνικό, λιτό τρόπο του. Η συμβολική και κυριολεκτική χειρονομία του να πλησιάσει μια κουλτούρα που του είναι άγνωστη, διατηρώντας μια επιφύλαξη που διαχωρίζει έντεχνα και έξυπνα τον ξένο από τον αταίριαστο, χαρακτηρίζει μια ταινία με σκεπτόμενο concept, πρωτότυπα και νατουραλιστικά δοσμένο, που όμως στην αποτύπωση των προθέσεών της υστερεί, σβήνοντας αντι-δραματικά τις εντάσεις που εγείρονται. ΑΣΤΥ

JUMANJI: ΚΑΛΩΣΗΛΘΑΤΕ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ Jumanji: Welcome to the jungle Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν Πρωταγωνιστούν: Ντ. Τζόνσον, Τζ. Μπλακ Τέσσερα γυμνασιόπαιδα ανακαλύπτουν μια παλιά κονσόλα για βιντεοπαιχνίδια. Μεταφέρονται στην καρδιά της ζούγκλας του παιχνιδιού, όπου γίνονται κυριολεκτικά τα άβαταρ που επέλεξαν.

Επανατροφοδότηση της παλιάς κωμωδίας με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, αυτήν τη φορά με πρωταγωνιστές το τρίο της χαράς και της περιπέτειας, τον Rock, τον Κέβιν Χαρτ και τον Τζακ Μπλακ, και δράστη και πάλι μια μαγική κονσόλα βιντεοπαιχνιδιού που μυστηριωδώς ενεργοποιείται για να ρουφήξει σε ένα ζωντανό «επιτραπέζιο» παιχνίδι τέσσερις εφήβους και να τους πετάξει σε ένα κυνηγητό σε μια φανταστική, καταραμένη ζούγκλα, μετατρέποντάς τους στα άβαταρ που τυχαία επέλεξαν. Αυτό το Jumanji είναι ανώτερο του πρωτότυπου γιατί δεν αρκείται σε ένα one man show αλλά συνδυάζει τρία τελείως διαφορετικά ταλέντα σε μια σχηματική, ωστόσο, προσπάθεια να συνεννοηθούν με το στανιό. Ο αβανταδόρικος ρόλος πηγαίνει στον Μπλακ, ο οποίος φιλοξενεί, στο στρογγυλό του σώμα, το πνεύμα μιας ξανθιάς έφηβης και συμπεριφέρεται σαν απορημένη έφηβη που τράκαρε με την καταστροφή, πολύ συχνά με αστείες εμπνεύσεις και άψογη εκτέλεση. Η κωμωδία του Τζέικ (γιου του Λόρενς) Κάσνταν σκοντάφτει σε μια μάλλον πεζή διαδρομή, που μοιάζει να

VILLAGE RENTI 1,2,8,13 - VILLAGE MALL 1,2,7 - VILLAGE PAGRATI 1 - VILLAGE FALIRO 1,7 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,3 - ODEON ESCAPE 5,7 - ODEON STARCITY 7,10 - ΑΕΛΛΩ 3 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1,2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1,2,3 - ΑΙΓΛΗ 2 ΑΝΟΙΞΗ 1 - WEST CITY 4 - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 5 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ

Ο ΔΙΠΛΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ L’ amant double Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Βαχτ, Ζερεμί Ρενιέ Μια νεαρή ερωτεύεται τον ψυχαναλυτή της και μετακομίζουν στο ίδιο σπίτι, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι της κρύβει την πραγματική του ταυτότητα.

Διασκευάζοντας τις Ζωές των Διδύμων της Τζόις Κάρολ Όουτς, ο Φρανσουά Οζόν φαίνεται να κάνει σοβαρή πλάκα με το ψυχαναλυτικό υλικό του, την προβληματική, σαδομαζοχιστική σχέση μιας όμορφης γυναίκας με έναν ντροπαλό ψυχοθεραπευτή και τον ίδιας ειδικότητας, αλλά πολύ βίαιο και περπατημένο δίδυμο αδελφό του, ανάγοντας το στόρι σε ήπιο πορνό-θρίλερ, με συνεχείς ανατροπές και ατελείωτα οπτικά τεχνάσματα, όπως το αρχικό αιδοίο που ταυτίζεται με γυναικείο μάτι που κλαίει. Κάτι ανάμεσα σε Σαμπρόλ και Κρόνεμπεργκ από έναν σκηνοθέτη που δεν σταματά να παραθέτει με αναντίρρητη δεξιοτεχνία αλλά και αυξανόμενη έλλειψη προσωπικής ταυτότητας την ιστορία του καλλιτεχνικού σινεμά, ο Διπλός Εραστής αναλώνεται σε ένα όργιο αυτοαναφορικότητας που μπλοκάρει ακόμη και όσους θέλουν να χαρούν το σασπένς αυτού του δολοφονικού τριγώνου που κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασίωση. ΑΕΛΛΩ 2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 4 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΟΣΚΑΡ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1 - ΣΙΝΕΑΚ

Ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ The Commuter Σκηνοθεσία: Ζομ Κολέ-Σερά Πρωταγωνιστούν: Λ. Νίσον, Β. Φαρμίγκα, Σαμ Νιλ Ένας μόλις απολυμένος μάνατζερ σε ασφαλιστική κατά την επιστροφή του με το τρένο δέχεται μια πρόταση που αρχικά μοιάζει εύκολη, όμως σύντομα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή όλων των επιβατών.

Με το κύρος και τη σιγουριά του action star, ο Λίαμ Νίσον μπορεί να σώζει αεροπλάνα και τρένα, κυρίως όμως τους δικούς του ανθρώπους, παραμένοντας για το κοινό των ΗΠΑ ένα ιδανικό πρότυπο οικογενειάρχη, όπως το όρισε στο Taken, που θα βρει λύση σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει. Αυτό συμβαίνει στην αρχή της ταινίας, όπου ο Νίσον, υπό το βάρος δανείων και οικονομικών υποχρεώσεων, μαθαίνει στα 60 του πως απολύεται και κανονικά θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει με αυτά που του συμβαίνουν αργότερα στο τρένο κατά την επιστροφή του στο σπίτι. Εκεί μετατρέπεται και πάλι σε μνημείο ήθους, έχοντας πρώτα παίξει ένα φυσιογνωμικής φύσης παιχνίδι που χάνει νωρίς το ενδιαφέρον του, παραμένοντας κύριος εκφραστής των περιπετειών που γυρίζει ο Ζομ Κολέ-Σερά, αφού αυτή είναι αισίως η τέταρτη συνεργασία τους. Η λογική τους θυμίζει έντονα bmovies που σε παλιότερες εποχές θα έκαναν θραύση μόνο στην αγορά του VHS, αλλά επειδή γυαλίζονται καταφέρνουν σήμερα να διεκδικούν μερίδιο στην κινηματογραφική αγορά. Ίσως και να είναι ένα ανάλαφρο διάλειμμα από τα tent-poles, αν και μερικά απ’ όσα αντιμετωπίζει εδώ ο Νίσον θα τρόμαζαν και τους Avengers.

MELLONIA

Ένα sci-fi έργο απ’ την ομάδα Hippo Theatre Group στη σκηνή του θεάτρου Χώρος.

M

ELLONIA: Αστρικό έτος ΧΚΑ 2059. Μετά τoν πόλεμο ανθρώπων και μηχανών. Καταπίεση. Επανάσταση. Πέμπτη διάσταση. Αυτοθυσία. Ακούγεται σαν κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά μιλάμε για το θεατρικό έργο των Φώτη Δούσου και Αλέξανδρου Ράπτη που σε λίγες μέρες κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Χώρος. Θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς και ως live κινηματογράφο, αλλά δεν είναι ακριβώς. Το πρωτότυπο έργο της ομάδας Hippo Theatre Group με sci-fi θεματολογία προτείνει έναν νέο αφηγηματικό κώδικα και μας μεταφέρει σε μια δυστοπική κοινωνία, βάζοντας αριστουργηματικά στο μπλέντερ λίγο από κόμικ, θέατρο και σινεμά. Η ομάδα Hippo, εξάλλου, έχοντας στο ενεργητικό της την τελευταία οκταετία πολλές παραστάσεις που πρωτοανέβηκαν όχι μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, χαρακτηρίζεται από μια αβανγκάρντ αισθητική που συνομιλεί με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Κάτι τέτοιο συναντάς και στο έργο Mellonia. ΠΑΙΖΟΥΝ: Ελένη Ευθυμίου, Αποστόλης Κουτσιανικούλης, Γιώργος Σοφικίτης

INFO Θέατρο Χώρος Πραβίου 6, Βοτανικός, Μετρό Κεραμεικός, 210 3426736 Από Δευτέρα 15 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 Διάρκεια: 60’ Εισ.: €10 μειωμένο (ΑMEΑ, ατέλειες, φοιτητικό) €8, μαθητικό €6 (από 13 και πάνω) Προπώληση: www.viva.gr/tickets/ theater/theatroxoros/mellonia

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη RENTI 4,9,11 - VILLAGE MALL 2,7,9,10,13 - VILLAGE PAGRATI 4 - VILLAGE FALIRO 2,6,9 - VILLAGE AG. DIMITRIOS 1,3 - ODEON ESCAPE 1,3 - ODEON STARCITY 6,9 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1,2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1,3 - WEST CITY 1 - ΝΑΝΑ 1,3

11.1.18 – lifo

31

ΔΟΚΙΜΙΑ - ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Τέσσερα βιβλία που άλλαξαν την πορεία της σύγχρονης σκέψης Από τον Κερένυι που μας βοήθησε να ξαναβρούμε τους χαμένους μύθους έως τους Ντελέζ και Γκουαταρί που επηρέασαν όλη τη σύγχρονη θεωρία, είναι σημαντικό να εκδίδονται βιβλία που διαμόρφωσαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

ΚΑΡΛ ΚΕΡEΝΥΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓIΑ ΤΩΝ ΕΛΛHΝΩΝ

32 lifo – 11.1.18

Mτφρ. Δημήτρης Σταθόπουλος, Εστία Πρόκειται για το βιβλίο που επανέφερε τη μυθολογία στον κόσμο των ενηλίκων και τη διαχώρισε απ’ όλες τις εθνικιστικές δοξασίες και θεωρίες του συρμού που παρερμήνευαν τους τρόπους της. Γνωρίζοντας τη δύναμη που είχαν οι μύθοι σε επίπεδο συμβολισμών καθώς και τον πανανθρώπινο αντίκτυπό τους, ο Κερένυι επέμενε πως η αφήγησή τους μοιάζει με μια παράσταση που δεν έχει πάψει να ανεβαίνει στους αιώνες και που «περιέχει ένα δίδαγμα σχετικά με τους θεούς που είναι επίσης δίδαγμα σχετικό με τους ανθρώπους». Επιπλέον, όπως έγραφε και στην πολύτιμη εισαγωγή του ο σπουδαίος αυτός κλασικιστής: «Τα έργα του Κρόνου, η θέση της Αφροδίτης στο μέσο ενός αρσενικού ζευγαριού, η ανάγκη του Ερμή να ανακαλύπτει και να επινοεί – η επινόηση και με την έννοια της απάτης: όλα αυτά δεν είναι προϊόντα μιας προσωπικής ψυχολογίας αυτού του είδους, είναι προϊόντα της ανθρωπότητος σε γενικότερο και πιο απρόσωπο επίπεδο. Τα βασικά αυτά κείμενα είναι παραδείγματα των γενικότερων ανθρώπινων διδαγμάτων που μας δίνει η Μυθολογία: διδάγματα τα οποία συμφωνούν με αυτά της ψυχολογίας του Βάθους, αλλά παρουσιάζονται με τον δικό τους τρόπο δραματικής απεικονίσεως». Ένας όρος διόλου τυχαίος, αφού είναι

εκείνος που κατέδειξε την επίδραση της αρχαίας μυθολογίας στον χώρο της ψυχανάλυσης, και ειδικά στον καλό φίλο του Κερένυι και μαθητή του Φρόιντ, Καρλ Γιουνγκ, με τον οποίο συνεργάστηκαν άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα έργο που διαβάζεται με την ίδια απόλαυση μέχρι σήμερα, απόδειξη ότι οι εκδόσεις της Εστίας προχώρησαν σε μια ακόμα ανατύπωσή του, πάντα στην ίδια κλασική μετάφραση του Δημήτρη Σταθόπουλου.

ΜΙΧΑHΛ ΜΠΑΧΤIΝ Ο ΡΑΜΠΕΛΑI ΚΑΙ Ο KOΣΜΟΣ ΤΟΥ Mτφρ. Γιώργος Πινακούλας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης «Να πιω! Να πιω!» φώναζε με όλη του τη δύναμη ο Γαργαντούας με το που αντίκρισε το φως του κόσμου – ιδού ένα παράξενο νεογέννητο που διεκδίκησε, με κάθε τρόπο, το δικαίωμά του στη ζωή και στην κραιπάλη. Και όχι μόνο αυτό: ενέπνευσε αυστηρούς θεωρητικούς, όπως ο Μπαχτίν, να διακρίνουν τη διαφορετική επισκόπηση του δημιουργού του και να γράψουν ένα από τα επιδραστικότερα κείμενα στην ιστορία της λογοτεχνίας, το Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του, που εκδόθηκε πρόσφατα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης σε μετάφραση Γιώργου Πινακούλα, σε μια εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση-σημείο αναφοράς. Με την εξονυχιστική κατάδυσή του –ή μήπως ανάδυση;– στον κόσμο του Ραμπελαί

ο Ρώσος θεωρητικός και φιλόσοφος αποφάσισε να αποκαταστήσει τη φήμη του Ραμπελαί, τονίζοντας πως το οργιαστικό, πανηγυρικό και άκρως «γελαστικό», όπως το αποκαλεί, στοιχείο σηματοδοτεί έναν τρόπο θεώρησης της ιστορίας –λογοτεχνικής, φιλοσοφικής, ανθρωπολογικής– και της πραγματικότητας. Με μια μελέτη που προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις ο Μπαχτίν θέλησε να εξηγήσει σε βάθος την περιθωριοποιημένη «λαϊκή, γελαστική κουλτούρα» του Μεσαίωνα που έφερε τον άνθρωπο στο προσκήνιο και γέννησε την Αναγέννηση. «Το αίμα», γράφει χαρακτηριστικά, «μεταμορφώνεται στον Ραμπελαί σε κρασί και η άσπλαχνη σφαγή και ο θάνατος στην πυρά σε εύθυμο γλέντι, η θυσιαστήρια πυρά σε κουζινική εστία. Οι αιματηρές μάχες, οι διαμελισμοί, οι καύσεις, οι θάνατοι, οι ξυλοδαρμοί, τα χτυπήματα, οι κατάρες, οι βρισιές, έχουν εμποτιστεί στον εύθυμο καιρόν, που θανατώνοντας γεννά, που δεν επιτρέπει να διαιωνιστεί τίποτε παλιό και δεν παύει να γεννά το νέο και το νεαρό». Έτσι, ο φαινομενικός υποβιβασμός που υποτίθεται ότι έχει ως αποτέλεσμα αυτή η γελαστική παραφορά μέσα από την «υλική-σωματική αρχή του κάτω» (γεννητικά όργανα, οπές, βρομιά) δεν είναι, σύμφωνα με τον Μπαχτίν, τόσο αρνητικός όσο φαίνεται αλλά μάλλον θετικός, αφού φέρνει τον κόσμο σε επαφή με τα πλέον πραγματικά του κομμάτια και τον κάνει να αψηφά τον φόβο. Πρόκειται για την πρώτη ριζοσπαστική κίνηση του ανθρώπινου πνεύματος, σύμφωνα με τον Μπαχτίν, την οποία κατέγραψε με τον πλέον παραστατικό τρόπο, χαρίζοντας στις μετέπειτα γενιές ένα πραγματικό μανιφέστο, ένα έργο ελευθερίας και χαράς, σπουδής και σπάνιας οξυδέρκειας.

GILLES DELEUZE - FÉLIX GUATTARI ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜOΣ ΚΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡEΝΕΙΑ 2 - ΧIΛΙΑ ΠΛΑΤΩΜΑΤΑ Mτφρ. Βασίλης Πατσογιάννης, Πλέθρον Επιτέλους κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία στην ιστορία της φιλοσοφίας, το βιβλίο που άλλαξε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, που κρίνουμε –γιατί, άραγε, να χρειάζεται η κριτική;–, που φιλοσοφούμε, που κάνουμε μουσική, που ερωτευόμαστε. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο από την ώρα που το «ρίζωμα» κατάργησε τα δίπολα της διαλεκτικής ή του σημαίνοντος-σημαινομένου, τον διαχωρισμό ψυχής-σώματος ή ακόμα και τα ίδια τα όργανα, τα οποία μετατρέπονται σε ροές και μοριακές καταστάσεις. Ο Ντελέζ, ως φιλόσοφος, είναι γνωστό ότι δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τα εγελιανά συστήματα και τις καρτεσιανές κατηγορίες, ενώ ο ψυχίατρος Γκουαταρί αρνήθηκε την αστυνομοκρατούμενη επισκόπηση του ασυνειδήτου, την οριοθέτηση της ψυχής από τον Φρόιντ. Για να πολεμήσουν την ψυχανάλυση έγραψαν μαζί τον Αντι-Οιδίποδα, δηλαδή τον πρώτο τόμο του Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια, και για να χαράξουν ένα πραγματικό μανιφέστο για τον κόσμο της θεωρίας προχώρησαν στα περίφημα Χίλια Πλατώματα (μια ένσταση, ενδεχομένως, για τον τίτλο, καθώς τα Επίπεδα δεν θα ήταν μόνο πιο ακριβής αλλά και πιο εύηχη απόδοση). Ωστόσο πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα, ειδικά στην απόδοσή τους, κείμενα, του οποίου κάθε λέξη και έννοια-σχήμα ξεχαρβαλώνουν οποιαδήποτε εννοιολογική βεβαιότητα. Για την ακρίβεια, όπως λένε και οι ίδιοι οι συγγραφείς, την «απεδαφικοποιεί». Ίσως ο Ντελέζ και ο Γκουαταρί να άλλαξαν, για πάντα, τον τρόπο της θεωρητικής ανάλυσης,

επιμένοντας πως πρέπει να χαράξουμε εκ νέου το υλικό της αφήγησης ή της ιστορίας σε όλα τα επίπεδα, επανακαθορίζοντας τον τρόπο που συνδεόμαστε με τον ίδιο τον κόσμο: «Τέλος με τους μεγάλους ή με τους μικρούς πολέμους. Τέλος με τα ταξίδια που σέρνουν πάντα κάτι μαζί τους. Δεν έχω πια κανένα μυστικό κι αυτό επειδή έχασα το πρόσωπο, μορφή και ύλη. Δεν είμαι πλέον παρά μια γραμμή. Έγινα ικανός να αγαπώ, όχι με μια αφηρημένη οικουμενική αγάπη αλλά με μια αγάπη που θα διαλέξω, που θα με διαλέξει εκείνη, στα τυφλά, ο σωσίας μου, που, όπως εγώ, δεν θα έχει πια εγώ. Σωθήκαμε από τον έρωτα και για τον έρωτα, παρατώντας τον έρωτα και το εγώ. Δεν είμαστε παρά μόνο μια αφηρημένη γραμμή, ένα βέλος που διασχίζει το κενό. Απόλυτη απεδαφικοποίηση. Έχουμε γίνει όπως όλος ο κόσμος, αλλά με τον τρόπο που κανείς δεν μπορεί να γίνει όπως όλος ο κόσμος».

MAX NETTLAU ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ Mτφρ. Λ. Παπαδοπούλου, Μ. Κορακιανίτης, Αλεξάνδρεια Ο Νετλάου, γνωρίζοντας καλά τις βασικές αρχές και διαφοροποιήσεις των αναρχικών κινημάτων και σχετιζόμενος προσωπικά με τις μεγαλύτερες μορφές τους (Μαλατέστα, Ρεκλί, Κροπότκιν κ.λπ.), κατάφερε να καταθέσει το πιο εμπεριστατωμένο πόνημα που κυκλοφορεί διεθνώς για τα πιο κρίσιμα και αξιοσημείωτα χρόνια της αναρχίας από τον 18ο αιώνα έως την εποχή του Μεσοπόλεμου, το οποίο επανα-

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια με τον τίτλο Ιστορία της Αναρχίας. Μεταξύ άλλων, ο Νετλάου επιχείρησε να καταγράψει τις διαφοροποιήσεις του κινήματος ανά χώρα εξηγώντας αναλυτικά, για παράδειγμα, τα λάθη της παρισινής κομμούνας και τις διαφορές της από τον αναρχισμό στην Ισπανία, μια χώρα που «δεν γνώρισε, όπως η Γαλλία, έναν φιλελεύθερο 18ο αιώνα και μια επανάσταση, γι’ αυτό και βρέθηκε να θρέφει τον αναρχικό κολεκτιβισμό». Από την Ισπανία έφτασε στην Κεντρική Ευρώπη και την Ιταλία, όπου διαμορφώθηκε παράρτημα της περίφημης Διεθνούς από τον Μπακούνιν. Αλλά αυτό που φάνηκε να διαφοροποιεί τον Νετλάου ως στοχαστή από τους υπόλοιπους είναι η ιδιαίτερη έμφαση που έδωσε στη σημασία της τέχνης – προφανής επιρροή που άσκησε πάνω του ο καλός του φίλος Γουίλιαμ Μόρις, «ο οποίος προτείνει τον συγκερασμό της τέχνης με τη ζωή, να δοθεί στην πρακτική παραγωγή μια αισθητική, να αντικαταστήσουμε τη μηχανοποίηση και τις επίσημες, τετριμμένες χρησιμοθηρικές ασχήμιες με την επιδέξια και ευχάριστη χειρωνακτική και πνευματική εργασία». Κανείς δεν περιμένει, λοιπόν, σε ένα τέτοιο βιβλίο, δίπλα στον Μπακούνιν να δει αναφορές στον Χένρι Τζέιμς, στον Όσκαρ Ουάιλντ ή στον Ριχάρδο Βάγκνερ, απόδειξη πως οι τότε θεωρητικοί του αναρχισμού απείχαν έτη φωτός από τους σημερινούς, εύκολα αυτοαποκαλούμενους ως τέτοιους. Ένα βιβλίο-σταθμός που αξίζει να σημειωθεί πως μεταφράστηκε στα ελληνικά από τους Σύλβια Παπαδοπούλου και Μάκη Κορακιανίτη τη δύσκολη περίοδο της δικτατορίας.

11.1.18 – lifo

33

ΦΩΤΌ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Μία νέα μελέτη ερευνά το φαινόμενο της μονοδοξίας Πώς περάσαμε από έναν ανθρωποκεντρικό σε έναν θεοκεντρικό πολιτισμό; Η Πολύμνια Αθανασιάδη, καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μίλησε στη LiFO για την έκδοση του βιβλίου της «Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα» που μόλις κυκλοφόρησε. Από την Εύη Μαλλιαρού

Βιβλίο

Τ

34 lifo – 11.1.18

ο βιβλίο της Πολύμνιας Αθανασιάδη προσεγγίζει το θρησκευτικό φαινόμενο της μετάβασης από μια «ανοιχτή» ανθρωποκεντρική κοινωνία σε μια εσωστρεφή θεοκεντρική κοινωνία κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, μια περίοδο-πρόκληση στο πεδίο της ιστοριογραφίας που εντοπίζεται χρονολογικά στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους και αφορά ομάδες πληθυσμών της Μείζονος Μεσογείου. Στον τίτλο, ο νεολογισμός «μονοδοξία» (μόνη άποψη / μοναδική πίστη) αποδίδει την έκφραση pensée unique του γαλλικού πρωτοτύπου, το οποίο είναι βασισμένο σε σειρά διαλέξεων που έδωσε η συγγραφέας στο Κολλέγιο της Γαλλίας. Με την προσθήκη ένθετου (και γενικότερης εικονογράφησης περίπου πενήντα εικόνων με λεπτομερείς επεξηγηματικές λεζάντες, η οποία διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο) και με ανανεωμένη βιβλιογραφία, η σημαντικότατη αυτή μελέτη δεν αποτελεί απλή μετάφραση αλλά μετάπλαση του γαλλικού κειμένου από την ίδια τη συγγραφέα. Έτσι, το αναγνωστικό κοινό μπορεί να δει πώς το δίπτυχο λογοτεχνία - τέχνη αποτελεί ιδανικό πεδίο για την εμβάθυνση στην Ύστερη Αρχαιότητα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η θεολογία δεν αντιμετωπίζεται αποκλειστικά στη νομική και πολιτικοκοινωνική της διάσταση ως όργανο ελέγχου της ατομικής συνείδησης αλλά και ως ζωντανή έμπνευση των αντιφρονούντων μιας διαρκώς μεταλλασσόμενης κοινωνίας.

Η κ. Αθανασιάδη εξερευνά το πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δρουν οι άνθρωποι της Ύστερης Αρχαιότητας, σε μια προσπάθεια να μας τους παρουσιάσει με τους δικούς τους όρους.

— Κυρία Αθανασιάδη, ποιο είναι το γεωγραφικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της μετάβασης από την πολυδοξία, δηλαδή τον πλουραλισμό των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών της Μείζονος Μεσογείου, στις μονόδοξες θρησκείες του χριστιανισμού και του Ισλάμ; Η ενότητα που αποκαλώ «ελληνορωμαϊκή χιλιετία» ορίζεται από δύο μορφές: τον Αλέξανδρο και τον Μωάμεθ. Είναι οι δύο οριακές φυσιογνωμίες που αντιλαμβανόμαστε ως τα σύμβολα μιας πολιτισμικής μάλλον παρά γεγονοτολογικής ιστορίας. Με τον Αλέξανδρο έχουμε την απαρχή ενός οικουμενικού πολιτισμού, συγκρητιστικού τύπου, με έμφαση στον ελληνισμό, αλλά και τη βάρβαρον σοφίαν, τη γνώση δηλαδή των κατακτημένων λαών της Ανατολής. Η Ρώμη σε κάποιον βαθμό υιοθετεί αυτό το ελληνιστικό τοπίο και τον αστικό του πολιτισμό, ο οποίος βασίζεται στην πόλη και στην παιδεία της. Η περίοδος των δυναμικών αλλαγών στον κοινωνικό ιστό, οι οποίες επιφέρουν τη μετάβαση από έναν ανθρωποκεντρικό σε έναν θεοκεντρικό-θεοκρατικό πολιτισμό εξικνείται από τον 3ο έως τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, εστιάζουμε στον κομβικό 4ο αιώνα, όταν πλέον ο κώδικας, δηλαδή το χειρόγραφο βιβλίο, έχει αντικαταστήσει το δύσχρηστο ει-

πολύμνια αθανασιάδη Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα

Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας Σελ.: 260

λητάριο (ρολό περγαμηνής ή παπύρου). Ως ο εύχρηστος φορέας, ήδη από τα τέλη του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα, ιερών κειμένων –των λεγομένων Γραφών−, ο κώδικας είναι το κατεξοχήν εργαλείο της ιεραποστολής, το όργανο που ευνόησε όσο τίποτε άλλο τη μετάλλαξη ενός προφορικού πολιτισμού σε γραπτό. Αυτοί τους οποίους θα ονομάσει αργότερα το Κοράνι «λαούς του βιβλίου» αποτελούν τον νέο κοινωνικό ιστό. Σταδιακά η πόλις ως κοινωνιολογική οντότητα παραχωρεί τη θέση της στην κειμενική κοινότητα, με τα άτομα να βιώνουν τη συνειδησιακή μετάλλαξη από την πολιτική στη θρησκευτική ταυτότητα.

— Ο αυτοπροσδιορισμός των πληθυσμών με θρησκευτικά και πνευματικά στοιχεία ταυτότητας οδήγησε εν τέλει στη μονοδοξία; Ο καθημερινός άνθρωπος, σε εποχές γοργής ως ιλιγγιώδους αλλαγής, έχει ανάγκη να αδειάσει τον εαυτό του από παραδοχές και συνήθειες για να ζήσει, σε μια μεταλλασσόμενη κοινωνία, μια νέα ζωή, συχνά ως μέλος μιας ιδανικής ή «φανταστικής» κοινότητας. Όμως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αυθόρμητη, εθελούσια μεταστροφή και στη βία που ασκείται στη συνείδηση του ατόμου που αναζητά έναν ιδεατό χώρο για να εκφράσει την υπαρξιακή του αγωνία είναι δυσδιάκριτη. Οι φιλοσοφικές σχολές, οι «αιρέσεις», όπως λέγονταν την ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή εποχή, προτείνουν μια άποψη και μια θεωρία για το πώς γεννιέσαι, πώς πρέπει να ζεις και πώς θα πρέπει να πεθάνεις. Ξέρουμε από πλήθος επιγραφικού και άλλου φιλολογικού υλικού ότι ο 2ος μ.Χ. αιώνας ήταν εποχή απόλυτης πολυδοξίας και ελευθερίας της σκέψης. Ο Λουκιανός στις σάτιρές του εμπαίζει αυτούς που πάνε στο παζάρι και αγοράζουν θρησκείες. Όπως ο Περεγρίνος, που δοκιμάζει κάθε δυνατή βιοθεωρία –ως και τον χριστιανισμό− και στο τέλος καταλήγει κυνικός και αυτοπυρπολείται διότι βρίσκει αφόρητη την κατάσταση. Παράλληλα με τις διάφορες σχολές που άκμαζαν ακόμη τον 2ο μ.Χ. αιώνα, όπως οι στωικοί, οι πλατωνικοί, οι αριστοτελικοί, οι επικούρειοι και οι κυνικοί, ευδοκιμούσαν διάφορες θεοσοφίες, όπως ο ερμητισμός, δηλαδή ένας τρόπος ζωής σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και η μαγεία. Στους μαγικούς παπύρους από τον 3ο και 4ο αιώνα καταγράφονται συνταγές για το πώς μπορείς να φτάσεις στη θέωση, να γίνεις θεός! Ο χριστιανισμός αποτελεί μιαν ακόμη επιλογή για τον άνθρωπο εκείνης της εποχής, αλλά υπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί χριστιανισμοί. Πρέπει, λοιπόν, να αποφασιστεί ποιος χριστιανισμός είναι σωστός και ποιος λάθος. Γι’ αυτό ήδη από τον 2ο αιώνα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται οι σύνοδοι, αρχικά τοπικές και κατόπιν οικουμενικές. Οι τοπικές σύνοδοι γίνονταν για ζητήματα που αφορούσαν την καθημερινότητα, π.χ. το πώς θα ντυθείς ή πώς θα συμπεριφερθείς ανάλογα με τις περιστάσεις. Από τον 4ο αιώνα όμως συγκαλούνται οι οικουμενικές σύνοδοι για να αποφασίσουν περί της φύσεως του Χριστού. Εκεί εισέρχεται στη συζήτηση το δόγμα. Η τεράστια ελευθερία επιλογής που περιγράφει ο Λουκιανός έχει τελικά κουράσει τους ανθρώπους. Έρχεται μια στιγμή όταν η πολύδοξη, «ανοικτή» κοινωνία των μέσων αυτοκρατορικών χρόνων αρχίζει από μόνη της, χωρίς αυτό να της επιβάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες, να στενεύει η ίδια τους ορίζοντές της και να θέτει περιορισμούς και όρια στις επιλογές του ατόμου. Έτσι, λίγο-λίγο φτάνουμε στο άλλο άκρο, που καλείται μονοδοξία. Η επικράτηση του χριστιανισμού δεν είναι η αιτία αυτής

της εξέλιξης αλλά ένα σύμπτωμα.

— Δηλαδή από τον απόλυτο υποκειμενισμό φτάνουμε στον απόλυτο αντικειμενισμό, μέχρι την εξάλειψη του ατόμου; Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο υπήρχαν αδελφότητες που τελούσαν τα μυστήρια της Ίσιδας, της Κυβέλης, του Σαβάζιου ή του Μίθρα, λατρείες με δόγμα που ο κάθε θεολόγος ερμήνευε όπως ήθελε. Ωστόσο, από τον 4ο αιώνα και εξής υφίσταται μια οικουμενική θρησκεία με συγκεκριμένο δόγμα, την οποία αποδέχεται και σταδιακά επιβάλλει το επίσημο κράτος: όποιος παρεκκλίνει από τη δημόσια ορθοδοξία και ορθοπραξία υφίσταται τις συνέπειες της απείθειάς του. Από τον 5ο αιώνα η εναλλακτική λύση για τους ανθρώπους που στιγματίζονται ως «αιρετικοί» είναι η φυγή από τη ρωμαϊκή επικράτεια, αρχικά προς τη Σασσανίδεια Αυτοκρατορία. Αλλά και εκεί η ζωή είναι δύσκολη για τους αλλόθρησκους. Παντού και πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα του αλλού: ακούνε οι χριστιανοί της Περσίας ότι η Κίνα της δυναστείας των Τανγκ (7ος-10ος αιώνας) χαρακτηρίζεται από ανοχή και ελευθερία. Έτσι, σηκώνονται και, κουβαλώντας τα ιερά βιβλία και τα λατρευτικά τους αντικείμενα, φεύγουν για την Άπω Ανατολή, με σκοπό βέβαια όχι απλώς να επιβιώσουν σε ένα ανεξίθρησκο κλίμα αλλά και να προσηλυτίσουν! Στον δρόμο, οι νεστοριανοί ιεραπόστολοι συναντούν αντιφρονούντες ποικίλων δογμάτων (όχι απαραίτητα μόνο χριστιανούς), κυρίως μανιχαίους, οι οποίοι διώκονταν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήδη από την εποχή του Διοκλητιανού. Κάποιοι από τους μετανάστες φτάνουν ως την πρωτεύουσα της Κίνας, αλλά οι περισσότεροι ετερόδοξοι κατασκηνώνουν στη μέση, στον «δρόμο της μετάξης». Αν, λοιπόν, το φως σβήνει στην ολοένα και πιο μονόδοξη Μείζονα Μεσόγειο (όπου πλέον οφείλεις να έχεις μια πίστη σύμφωνη με τους νόμους του κράτους, οι οποίοι ταυτίζονται με τους νόμους της Εκκλησίας), ανάβει στην κεντρική Ασία. Υπάρχει πάντα ένας τόπος για την άσκηση της ελεύθερης σκέψης και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του βιβλίου, το οποίο, στην ελληνική έκδοση, δίνεται με δύο τρόπους: με την εικαστική παρουσία της θρησκευτικής ποικιλίας στους δρόμους του μεταξιού και με την προβολή των αντιφρονούντων μέσα στην ίδια τη βυζαντινή κοινωνία. Εν είδει αντίστιξης στις κύριες θεματικές του βιβλίου, ο επίλογος συστήνει στον αναγνώστη δύο αντιφρονούντες του 7ου αιώνα, τον Συμεών τον Σαλό και τον Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο πρώτος δίδασκε την αγάπη και τη δοτικότητα παριστάνοντας τον τρελό και ο δεύτερος μαρτύρησε ως αρνητής της μονοδοξίας. Αυτοί οι αληθινοί άγιοι καταγγέλλουν, με τον τρόπο του ο καθένας, μια κοινωνία που δεν νοιάζεται για το πνεύμα αλλά για το γράμμα του χριστιανισμού.

— Ο αυτοκράτορας Δέκιος και το ζεύγος Ευσέβιος-Κωνσταντίνος ως πρόδρομοι της μονοδοξίας παίζουν καίριο ρόλο στην έρευνά σας. Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι ο Δέκιος ήταν ο πρώτος συστηματικός διώκτης του χριστιανισμού. Αυτή είναι η χριστιανική πρόσληψη του διατάγματος με το οποίο, σε μια στιγμή μεγάλου εθνικού κινδύνου, ο αυτοκράτορας ζητάει απ’ όλους τους Ρωμαίους πολίτες να θυσιάσουν στους πατροπαράδοτους θεούς για τη σωτηρία της πατρίδας και νομοθετεί για τους απείθαρχους τη θανατική ποινή. Οι χριστιανοί που επιλέγουν το μαρτύριο όχι μόνο δεν είναι τα πρώτιστα θύματα του διατάγματος (υπάρχουν και τα ζώα που θυσιάστηκαν κατά μυριάδες!) αλλά αποτελούν παράπλευρη απώλεια στον ίδιο βαθμό με τους πυθαγόρειους, τους ερμητιστές

και κάθε άλλη ομάδα που εναντιωνόταν τον 3ον αι. στην τέλεση αιματηρών θυσιών. Το διάταγμα του Δέκιου είναι αρνητικά ρηξικέλευθο και στον βαθμό που εξαρτά την κρατική ευημερία από τη θρησκευτική ορθοπραξία του συνόλου των πολιτών αποτελεί ορόσημο στην πορεία προς τη μονοδοξία. Στον δρόμο που χάραξε ο Δέκιος θα πορευτεί ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του: η θρησκεία είναι όλο και περισσότερο το κυρίαρχο θέμα της πολιτικής. Όσο για τον Ευσέβιο Καισαρείας, ο οποίος έπλασε και προώθησε τον θρύλο του Μεγάλου και Αγίου Κωνσταντίνου, ήταν ένας ταλαντούχος προπαγανδιστής, ο οποίος κωδικοποίησε (δεν δημιούργησε!) το νέο είδος της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ήρωές της –σε αντιπαράθεση με τους στρατηγούς και τους πολιτικούς ταγούς της παραδοσιακής ιστοριογραφίας− είναι οι επίσκοποι και οι μάρτυρες του χριστιανισμού, οι οποίοι, αντί να σκοτώνουν για την πατρίδα, θυσιάζονται για την αληθινή πατρίδα, που είναι ο ουρανός.

Υπάρχει πάντα ένας τόπος για την άσκηση της ελεύθερης σκέψης και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του βιβλίου, το οποίο, στην ελληνική έκδοση, δίνεται με δύο τρόπους: με την εικαστική παρουσία της θρησκευτικής ποικιλίας στους δρόμους του μεταξιού και με την προβολή των αντιφρονούντων μέσα στην ίδια τη βυζαντινή κοινωνία.

— Όμως ταυτόχρονα με τη χριστιανική θρησκεία εξακολουθεί να υπάρχει ένα ρεύμα εθνικής θρησκείας, όπως εκφράζεται μέσα από το νεοπυθαγόρειο σύστημα του Ιάμβλιχου. Ο Ιάμβλιχος από τη Χαλκίδα της Συρίας ήταν γόνος μιας σπουδαίας τοπικής δυναστείας. Η μισή Συρία ανήκε στην οικογένειά του. Αφού ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Μεσογείου όπου γνώρισε, στο οικείο τους περιβάλλον, τα διάφορα φιλοσοφικά και θεοσοφικά ρεύματα του καιρού του, επέστρεψε στη γενέτειρά του και ίδρυσε σχολή στην Απάμεια. Όπως φαίνεται από το σωζόμενο σώμα των επιστολών του, από τα υπόλοιπα γραπτά του αλλά και από άλλες πηγές, στο γέρμα του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα πλήθος μαθητών από τις προνομιούχες τάξεις της αυτοκρατορίας μαθήτευσε κοντά του. Πολλοί από αυτούς σταδιοδρόμησαν στον πολιτικό και στον παιδευτικό στίβο, διατηρώντας στενούς δεσμούς με έναν πνευματικό δάσκαλο, το μέγα επίτευγμα του οποίου ήταν ότι προίκισε τον πλατωνισμό με ένα ιερό βιβλίο, τα χαλδαϊκά λόγια, και σε αντίθεση με τον Πλωτίνο εισηγήθηκε μια διαδικασία σωτηρίας της ψυχής για όλους. Για τον Πλωτίνο είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι οι οποίοι, μετά από υπέρογκη προσωπική άσκηση, μπορούν να φτάσουν

στη μυστική ένωση με το θείο. Ο Ιάμβλιχος διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι μετέχουν της θείας χάριτος μέσω της θεουργίας, έννοια και πρακτική την οποίαν εισάγει στην πλατωνική φιλοσοφία. Ένας «άγιος» ή «φίλος» που φτάνει στην ένωση μπορεί να προσφέρει τη θεία χάρη στον διπλανό του.

— Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός εμφανίζεται ως λυτρωτής του ελληνισμού μέσα από τη λατρεία των εθνικών θεών. Πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, που ήταν θεωρητικός φιλόσοφος, τόλμησε να εφαρμόσει αυτά τα πράγματα; Ο Ιουλιανός ήταν άνθρωπος με όραμα αλλά και άνθρωπος της δράσης, όπως απέδειξε με τη διοικητική και στρατιωτική του δραστηριότητα στα τριάμισι χρόνια που πέρασε ως καίσαρ στη Γαλατία. Στις ποιμαντορικές επιστολές που απευθύνει στα στελέχη του κλήρου του, τους αρχιερείς του ελληνισμού, αναπτύσσει τις ιδέες του καιρού του περί φιλανθρωπίας και προτείνει τρόπους εφαρμογής τους οι οποίοι δεν ξεφεύγουν από τα σύγχρονα πλαίσια. Το δίκτυο της παγανιστικής Εκκλησίας που ίδρυσε είναι ανάλογο μ’ εκείνο της αντίστοιχης χριστιανικής δομής, αλλά δεν θα έλεγα ότι ο Ιουλιανός αντέγραψε χριστιανικά σχήματα και πρακτικές, όπως λένε οι εχθροί του. Την έμπνευση για το έργο του θρησκευτικού μεταρρυθμιστή την άντλησε από τη διδασκαλία του Ιάμβλιχου, από τη διάχυτη πολιτική θεολογία της εποχής του και από τη διοικητική του πείρα σε έναν κόσμο όπου χριστιανοί και εθνικοί ζούσαν με τις ίδιες παραδοχές και ελπίδες. Τελικά, όμως, επικρατεί η τυραννία της θεολογικής βίας. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός φτάνει στα άκρα με την απαγόρευση των αιρετικών βιβλίων και τους διωγμούς των νεοπλατωνικών. Η φωνή των αντιφρονούντων συνοψίζεται ίσως μέσα από την καταγγελία του νεοπλατωνικού Σιμπλίκιου, μαθητή του Δαμάσκιου, που γράφει ότι η τυραννική βία «εξαναγκάζει τους ανθρώπους στην ασέβεια, στην απώλεια της παιδείας και της φιλοσοφίας κάθε αρετής, κάθε φιλίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους». Η πνευματική σύγκρουση φτάνει στο ζενίθ επί Ιουστινιανού. Είναι τότε που αφορίζεται αναδρομικά ο σύγχρονος του Πλωτίνου μέγας θεολόγος Ωριγένης, γιατί τα γραπτά του, τα οποία εμπνέονται από τη βαθιά κατανόηση του Πλάτωνα, αναθεωρήθηκαν ως αιρετικά. Στο μεταξύ, εθνικοί και χριστιανοί έχουν πορευτεί με τον ίδιο μονόδοξο τρόπο, αλλά ως μειονότητα οι πρώτοι αποτελούν τα θύματα διωγμών. Πενήντα χρόνια πριν από τον Σιμπλίκιο, ο διάδοχος της πλατωνικής Ακαδημίας Πρόκλος αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα για έναν χρόνο γιατί τον κυνηγούσαν. Παρ’ όλα αυτά, τα γραπτά του σώθηκαν από Βυζαντινούς γραφείς. Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα. Τον 6ο ακόμη αιώνα αρκετοί νεοπλατωνικοί είχαν σημαντικές θέσεις στη χριστιανική αυτοκρατορία. Ο Δαμάσκιος και ο Σιμπλίκιος, που αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν στην Περσία, κατόρθωσαν να επιστρέψουν πείθοντας τον Χοσρόη να βάλει ως όρο στη συνθήκη ειρήνης που υπέγραψε το 532 με τον Ιουστινιανό ότι επανερχόμενοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα διατηρούσαν την πίστη τους χωρίς κανείς να τολμά να τους ενοχλήσει. Και είναι χάρη σε αυτήν τη ρήτρα που μπορεί ο Σιμπλίκιος να καταγγέλλει ανοιχτά τη θρησκευτική τυραννία και την παιδευτική ένδεια. Είναι η στιγμή που η μονοδοξία αλλάζει σε μισαλλοδοξία, με τη βοήθεια του μοιραίου σκεπτικού «εγώ σκέφτομαι σωστά και οι άλλοι λάθος». Από τη σκέψη στη βία της πράξης είναι ένα μόνο βήμα.

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

virginia woolf Ορλάντο Μτφρ.: Aργυρώ Μαντόγλου Εκδόσεις Gutenberg Σελ.: 517 Το Ορλάντο είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf. Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού. Οι κριτικοί, μένοντας αμήχανοι, το χαρακτήρισαν αινιγματικό, το «μακρύτερο και γοητευτικότερο ερωτικό γράμμα της λογοτεχνίας».

georges simenon Πεντιγκρή Μτφρ.: Αργυρώ Μακάρωφ Εκδόσεις: Άγρα Σελίδες: 680 Το Πεντιγκρή ξεκινά στις αρχές του 20ού αιώνα, με την πολιτική αστάθεια και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που τον χαρακτηρίζουν, φτάνει ως το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 και αποτελεί μια εποποιία της καθημερινής ύπαρξης, μια ιστορία για την ενηλικίωση ενός πρόωρα αναπτυγμένου και περίεργου αγοριού και για την έλευση του σύγχρονου κόσμου.

αλεξης πολιτης Η ρομαντική λογοτεχνία στο εθνικό κράτος 1830-1880 Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης Σελ.: 456 Περισσότερο μια ιστορική αφήγηση που πλησιάζει κάπως το δοκίμιο παρά ένα τυπικό εγχειρίδιο, το βιβλίο επιλέγει να φωτίσει ζητήματα που είχαν μείνει στο περιθώριο, να σχολιάσει περισσότερο όσα η διερεύνησή τους μας προσφέρει μια συνολικότερη θέαση της ρομαντικής εποχής. Πλάι στην ελληνική παραγωγή συνυπολογίζονται οι μεταφράσεις της ευρωπαϊκής πεζογραφίας, καθώς και ο πνευματικός περίγυρος.

11.1.18 – lifo

35

TASTE OF THE WEEK

Επιστροφή στην κανονικότητα ☛ Frankie ☛ Papillon ☛ Ταξίδι Αλαργινό kτήμα γεροβασιλείου

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Το Syrah από την Επανομή παράγεται από τα παλιά κλήματα του Κτήματος Γεροβασιλείου με μικρές αποδόσεις. Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου οινοποιεί με τέχνη το κρασί που εντυπωσιάζει για την πυκνότητα και το μαυροκόκκινο χρώμα του με τις ιώδεις αποχρώσεις. Η σύνθετη μύτη ξεχειλίζει πυκνά αρώματα βύσσινου, ώριμου δαμάσκηνου, μούρου και κόκκινου πιπεριού. Με την πρώτη γουλιά μαγεύει, αποκαλύπτοντας πόσο πλούσιο και γεμάτο κρασί είναι, ζεστό, με στιβαρές τανίνες, σαν να μασάς φίνα σοκολάτα. Ταιριάζει στο τραπέζι με τα κρεατικά και τα σκληρά τυριά. Για να μεγιστοποιηθεί η απόλαυση προτείνεται η μετάγγισή του σε γυάλινη καράφα 30 λεπτά πριν σερβιριστεί στα ποτήρια. Ένα κρασί ιδανικό για τους λάτρεις που παλαιώνουν στην κάβα τους κόκκινα κρασιά 20-25 χρόνια.

36 lifo – 11.1.18

σαββατιανό

r «Φρέσκια» και πολλά υποσχόμενη είναι η άφιξη του all day εστιατορίου Frankie στο Χαϊδάρι. Το μενού επιμελήθηκε ο σεφ Κώστας Τσίγκας, εστιάζοντας στην ολική επαναφορά του all day comfort food που προσφέρει η κουζίνα, ενώ στην κουζίνα μαγειρεύει με κέφι και γνώση ο Διονύσης Πετεινάτος. Το μενού, με προσγειωμένες τιμές, καλύπτει τις ανάγκες όλης της μέρας με πιάτα λαχταριστά, όπως τα αυγά Benedict, όπου τα αυγά ποσέ σερβίρονται πάνω σε χειροποίητα αφράτα muffins και συνοδεύονται με τραγανό μπέικον ωμοπλάτης, σοταρισμένο σπανάκι και σάλτσα hollandaise (€6,50). Από τα σνακ που προσφέρουν νόστιμες ιδέες για brunch, το bagel με καπνιστό σολομό, αυγά scrambled και σχοινόπρασο δίνει ρεσιτάλ γευστικής ισορροπίας (€6,50). Την παράσταση όμως κλέβει το σάντουιτς με χειροποίητο παστράμι γαλοπούλας που συνδυάζεται με τσάτνεϊ μήλο, brie, μαρούλι και γαλλικό ψωμί μπριός (€7,50). Η φρεσκάδα της σαλάτας που παίζει ευφυώς με βιολογικές πρασινάδες πέρα από τις συνηθισμένες, μπιζέλια, σπαράγγια τραγανά, παρFRANKIE μεζάνα, κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής, γιαούρτι με λεμόνι και crispy πέτσα από το κοτόπουλο είναι απόλυτα γευστική (€7). Την ασιατική πινελιά στα ορεκτικά ανακαλύπτεις στα dim sum dumplings στον ατμό γεμιστά με κοτόπουλο και σάλτσα φτιαγμένη από σχεδόν 50 διαφορετικά υλικά, από Thai βασιλικό, mirin, miso, τζίντζερ μέχρι φιστίκια, τσίλι και σχοινόπρασο (€9). Η λίστα με τις χειροποίητες πίτσες αποτελείται από τις Rosso με σάλτσα ντομάτας και τις Bianca με λευκή σάλτσα. Στα κυρίως, τα μπέργκερ Black Angus δίνουν ορεκτικές ιδέες, όπως αυτό με ζουμερό μπιφτέκι με τσένταρ, πανσέτα, μανιτάρι και μαρούλι που συνοδεύεται από τραγανές, με τη φλοίδα τους πατάτες και μαγιονέζα (€10). Η σοκολατόπιτα και η lemon passion meringue του ζαχαροπλάστη Δημήτρη Γεωργόπουλου βάζουν τη γλυκιά σφραγίδα τους. Η μπάρα με τα κοκτέιλ που έχει εμπνευστεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μεταφέρει μια spirit experience around the world, ενώ ο Κώστας Βλάχος δημιουργεί σαν FRANKIE σύγχρονος αλχημιστής. Δοκίμασε οπωσδήποτε το Polynesian Ιnspiration με αρώματα εξωτικών φρούτων (€8). Τις διαθέσεις της νύχτας υποστηρίζουν οι μουσικές του DJ Nicola Lavacca με επιλογές από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι. ☛ Frankie, Γεωργ. Παπανδρέου 57, Δάσος Χαϊδαρίου, 210 5321882

Μια ιστορική για τα οινολογικά δεδομένα της Αττικής ποικιλία, το Σαββατιανό, και η παραδοσιακή αντιμετώπισή της ως ρετσίνας συνάντησαν τη γαλλική μέθοδο παραγωγής αφρώδους κρασιού (methode traditionnelle) και το αποτέλεσμα ξαφνιάζει ευχάριστα. Δημιουργός της αφρώδους ρετσίνας Botanic είναι το Οινοποιείο Νικολού που φτιάχνει κρασί από το 1920 στο Κορωπί. Από Σαββατιανό 100%, αυτή η πρωτόγνωρη εκδοχή της ρετσίνας έχει χρώμα λεμονί με λεπτές επίμονες φυσαλίδες, διακριτικά αρώματα πεύκου και μαστίχας, πλούσιο σώμα, γεύση βοτανική με παρατεταμένη επίγευση. Θα συνοδεύσει με εξαιρετικό τρόπο θαλασσινούς μεζέδες και παραδοσιακά ελληνικά πιάτα, αλλά μη φοβηθείτε να της δώσετε τον ρόλο του αφρώδους ελληνικού κρασιού που θα τοποθετηθεί δροσερό σε τραπέζι για ξεχωριστές περιστάσεις.

r Η ιστορία του χώρου που φιλοξενεί το ολοκαίνουριο Papillon Bistrot All Day Stories στο Ψυχικό πάει πολλά χρόνια πίσω, αφού στέγαζε ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς της περιοχής, το bar restaurant «Πόρτες». Αυτός είναι και ο λόγος που οι δημιουργοί του νέου εστιατορίου προσέγγισαν τόσο τη διακόσμηση όσο και την κουζίνα του Papillon με απόλυτη ρετρό διάθεση. Ο σεφ Γιάννης Μαρκαδάκης εμπνέεται από τη γαλλο-ιταλική ρετρό κουζίνα και πατάει σε συνταγές με πιστοποιημένη καταγωγή. Το Veal Carpaccio Harry’ s Bar (€15,20), λεπτοκομμένο από κόντρα γάλακτος με μαύρη παρμεζάνα, συνδυάζεται με την οξύτητα της βινεγκρέτ αυγού και την τηγανητή κάππαρη αλλά και τη δροσιά των φύλλων ρόκας. Απολαυστική η Papillon Caesar Salad (€14) με αντίβ, εσκαρόλ, κοτόπουλο μαδημένο, τυρί στίλτον, αχλάδι και σος από αντζούγιες. Ένα ιδιαίτερο πιάτο με ισορροπία στις αντιθέσεις των γεύσεων είναι τα ψητά χτένια με φουαγκρά, σος από μελάνι σουπιάς, αχινό και PAPILLON πινελιές κακάο (€22). Ενδιαφέρον είναι το ριζότο κολοκύθας με κάστανα και κρέμα σέρι, αρωματισμένο με θυμάρι και μαντζουράνα (€17). Καλοφτιαγμένο ήρθε το Tournedos Rossini από φιλέτο μόσχου, στην κορυφή του οποίου φιγουράριζε συκώτι πάπιας και συνοδευόταν από σάλτσα τρούφα, κρουτόν και χρυσαφένιες τηγανητές πατάτες κομμένες σπιρτόξυλο (€29). Ξεχωρίζει για τη βαθιά γεύση του το σαλάχι με κάππαρη σε σάλτσα από βούτυρο, λεμόνι, ξίδι και εστραγκόν (€22) που θέτει υποψηφιότητα για το κορυφαίο πιάτο του μενού.

PAPILLON Για να μεγιστοποιηθεί η απόλαυση, αξίζει να αφεθείς στα χέρια του σομελιέ Βλάση Θεοδωρακόπουλου που θα ταιριάξει ιδανικά το κάθε πιάτο με κάποιο κρασί από την καλοστημένη λίστα κρασιών. Αέρινη η Gateau à la Nougatine (€6) από μπισκότο αμυγδάλου με λευκή σοκολάτα Bio και κρέμα σαντιγί από τον pastry chef Δημήτρη Μακρυνιώτη. ☛ Papillon, Λ. Κηφισίας 242 & Σολομού 1, Π. Ψυχικό, 210 6744441 r Ο Στέλιος Λιοφάγος έχει γράψει εδώ και τριάντα χρόνια άπειρα χιλιόμετρα πίσω από τον πάγκο πολλών επιτυχημένων ουζερί σε διάφορα σημεία της Αθήνας και όχι μόνο. Από την Καισαριανή στη Θεμιστοκλέους και από την Ηλιούπολη στη Βυτίνα, η κουζίνα του Ναξιώτη ψαρομάγειρα έβγαζε πάντα μεζέδες που ξεχείλιζαν από νοστιμιά και προσωπική φροντίδα, γιατί ο Στέλιος, στα μαγαζιά που έστηνε κατά καιρούς, έχοντας και την ευθύνη της κουζίνας, ήθελε να σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά σαν στο σπίτι σου. Πάντα με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα εναπόθετε το αχνιστό –βγαλμένο συνήθως από το θαλασσινό ρεπερτόριο– πιάτο στο τραπέζι, περιγράφοντας την προέλευση της πρώτης ύλης αλλά και το μαγείρεμά της στην κουζίνα με τα συνοδευτικά, τα αρωματικά και τα μπαχαρικά, μην αφήνοντας καμία αμφιβολία για το πόσο αγαπούσε αυτό που έκανε ακόμη και σε δύσκολους καιρούς. Με αυτήν τη διάθεση πήγα και στο πιο πρόσφατο στέκι του Στέλιου και οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν, το αντίθετο μάλιστα. Ο Στέλιος έστησε το Ταξίδι Αλαργινό σε έναν συνοικιακό δρόμο στον Βύρωνα με σκοπό καταρχάς να διαθέτει από κει εξαιρετικά προϊόντα, πρώτα απ’ όλα από την πατρίδα του, τη Νάξο. Σε έναν μικρό χώρο, εκτός από τα ράφια και το ψυγείο με τη βιτρίνα που είναι γεμάτο με ναξιώτικα γαλακτοκομικά, τοποθετήθηκαν και λίγα τραπέζια για όποιον ήθελε να δοκιμάσει επιτόπου τα προϊόντα με τη συνοδεία τσίπουρου. Το Ταξίδι Αλαργινό είναι ζεστό και φιλόξενο, αφού, αν και καινούργιο, σε πείθει ότι βρίσκεται στη θέση του και λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια. Στο μενού παίζουν ψάρια και θαλασσινά, αλλά και τα ναξιώτικα προϊόντα ΤΑΞΊΔΙ ΑΛΑΡΓΙΝΌ έχουν καλό μερίδιο. Από τη λίστα με τα φημισμένα τυριά της Νάξου πήραμε καλή γεύση με τη γραβιέρα με τα βότανα (€5,50). Η μικρή σαλάτα τράτα (€8) με μαρούλι, ρόκα, ραπανάκι, φρέσκο κρεμμυδάκι, ντοματίνια, κάππαρη και πιπεριές τουρσί ξεχείλιζε φρεσκάδα. Από τα μεζεκλίκια της γης, η τυρόπιτα με γραβιέρα Νάξου, λίγο παστουρμά και τραγανό φύλλο είναι απολαυστική (€8). Τη σκυτάλη πήρανε οι νοστιμιές της θάλασσας με φρέσκες γαριδούλες αποφλοιωμένες και όμορφα περασμένες από το τηγάνι, που τρώγονται σαν στραγάλια (€8). Το πιάτο-καμάρι του Στέλιου είναι η μακαρονάδα με γαρίδες και όστρακα (€14,50), που είναι πληθωρική και γευστική. Το Ταξίδι Αλαργινό εύκολα γίνεται το στέκι σου. ☛ Ταξίδι Αλαργινό, Τμώλου 31, Βύρωνας, 212 1048085

ΚΡΙΟΣ Η είσοδος του Ερμή την Πέμπτη στον Αιγόκερω έρχεται να συμπληρώσει τον πλανητικό συνωστισμό που επικρατεί στον τομέα της καριέρας και μπορείτε να πετύχετε πολλά μια και είστε πλέον πολύ πιο προσγειωμένοι. Ωστόσο δεν θα λείψουν οι εντάσεις με προϊσταμένους και εργοδότες. Την Τετάρτη, η Νέα Σελήνη στον Αιγόκερω σας δίνει την ευκαιρία για νέα πλάνα, βασιζόμενοι στις δυνάμεις σας, ενώ είναι ιδανική εποχή για να επικεντρωθείτε σε θέματα σπουδών. Μια ερωτική σχέση με άτομο από τον χώρο της δουλειάς σάς δίνει χαρά και ικανοποίηση, όμως θα πρέπει να αποφύγετε τις πιέσεις, καθώς είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ζητάτε υποσχέσεις περί δεσμεύσεων. Όσον αφορά τον γάμο ή τη σχέση σας, εκτός του ότι είναι σημαντικό να διασκεδάζετε παρέα με το ταίρι σας, θα πρέπει να του δώσετε περισσότερο προσωπικό χώρο και χρόνο, ώστε να μην αισθάνεται καταπίεση.

ΛΕΩΝ Είστε επικεντρωμένοι στα επαγγελματικά σας και μπορείτε να διεκπεραιώσετε κάποιες σημαντικές υποθέσεις με πολλή αποφασιστικότητα. Η είσοδος του Ερμή την Πέμπτη στον Αιγόκερω διευκολύνει την επικοινωνία και είναι κατάλληλη εποχή για να συζητήσετε με εργοδότες θέματα που σας απασχολούν, για να προωθήσετε μια ιδέα ή για να στείλετε βιογραφικά και να δώσετε μια συνέντευξη για δουλειά. Ωστόσο, πρέπει να προσέχετε την υγεία σας και να τρέφεστε σωστά. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πολύ συχνά χάνετε την αίσθηση του χρόνου με αποτέλεσμα να μένει πίσω η προσωπική σας ζωή και θα πρέπει να το κοιτάξετε αυτό. Η Νέα Σελήνη την Πέμπτη σας κάνει να αναζητάτε την ανεξαρτησία σας τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο και μπορεί να δώσετε τέλος σε σχέσεις που δεν σας ικανοποιούν. Ιδανική εποχή για να ξεκινήσετε διατροφή και άσκηση.

ΤΑΥΡΟΣ Την Πέμπτη, η είσοδος του Ερμή στον

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Αυτή την εποχή θα σας απασχο-

Αιγόκερω ευνοεί τα ταξίδια και τα θέματα σπουδών, ενώ είναι μια καλή εποχή για να τακτοποιήσετε νομικά ζητήματα ή για να ξεκινήσετε ένα σεμινάριο. Κάποιες σημαντικές αλλαγές που έχουν να κάνουν με την εργασία ή με ένα θέμα υγείας σάς κάνουν να αντιμετωπίζετε με περισσότερη υπευθυνότητα τις υποχρεώσεις σας και τις διατροφικές σας συνήθειες. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη ευνοεί το ξεκίνημα διατροφής και άσκησης, οπότε μην το αναβάλλετε άλλο. Αν δεν σας αρέσει η γυμναστική, φροντίστε να κάνετε περιπάτους με γοργό βηματισμό. Όσον αφορά τα ερωτικά σας, είναι πολύ πιθανό να ερωτευτείτε ένα άτομο μεγαλύτερης ηλικίας, το οποίο θα σας στηρίξει σε μια κομβική στιγμή της ζωής σας. Στον οικογενειακό τομέα συμβαίνουν αλλαγές που θα σας πάρει χρόνο να τις συνηθίσετε και θα ψυχρανθούν οι σχέσεις σας με ένα μέλος της οικογένειας.

λήσουν κυρίως οι σχέσεις σας και θα πάρετε αποφάσεις που δεν είναι σίγουρο πως θα σας βγουν σε καλό. Οι απαιτήσεις σας από τους άλλους είναι υπερβολικές και, επειδή είστε απόλυτοι, βγαίνετε χαμένοι. Αλλάξτε τακτική και αναζητήστε τρόπους για να διορθώσετε τα κακώς κείμενα. Η είσοδος του κυβερνήτη σας Ερμή στον Αιγόκερω την Πέμπτη εντείνει την ανάγκη σας για ψυχαγωγία και θα είστε επιρρεπείς στη σπατάλη χρημάτων εσείς που θα τζογάρετε σε τυχερά παιχνίδια. Στον οικονομικό τομέα υπάρχουν σημάδια βελτίωσης, αλλά χρειάζεται σωστός προγραμματισμός για να είστε εντάξει στις υποχρεώσεις σας και, το κυριότερο, πρέπει να θέσετε στόχους ανάλογα με τις δυνατότητές σας. Ο τομέας των σχέσεων παρουσιάζει κάποια μελανά σημεία και προβλέπονται έντονες αντιπαραθέσεις που θα έχουν να κάνουν με περιουσιακά και κληρονομικά θέματα. Ο γάμος σας περνά διακυμάνσεις, αλλά θα είναι αντιμετωπίσιμα τα προβλήματα.

ΔΙΔΥΜΟΣ Η είσοδος του κυβερνήτη σας Ερμή

Για εσάς είναι μια καλή εποχή να ασχοληθείτε με τη βελτίωση των σχέσεών σας επαγγελματικών ή προσωπικών, καθώς την Πέμπτη περνά ο Ερμής στον Αιγόκερω και προκαλεί ένα κλίμα σύμπνοιας και αλληλοκατανόησης, ενώ φέρνει και νέες συνεργασίες με σημαντικές προοπτικές. Κάποιες συμβουλές που θα ακούσετε να τις λάβετε υπόψη καθώς θα διευκολύνουν πολύ τις όποιες προσπάθειές σας. Όσον αφορά τα οικονομικά σας, δεν μπορείτε να πείτε πως σταθεροποιούνται, μια και προκύπτουν συνεχώς ανάγκες, οπότε αναγκαστικά κάποιες σημαντικές αγορές θα πρέπει να αναβληθούν. Ωστόσο, αν είστε προνοητικοί, θα αποφύγετε τα άγχη και τον δανεισμό από τρίτους. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη επίσης στον Αιγόκερω ευνοεί νέα ξεκινήματα που μπορούν να αφορούν συνεργασίες ή τη σχέση σας. Ιδανική εποχή για επισημοποίηση της σχέσης ή για να οργανώσετε τον γάμο σας, αρκεί οι αποφάσεις σας να είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και όχι πιέσεων τρίτων.

StarFax

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

στον Αιγόκερω την Πέμπτη στρέφει το ενδιαφέρον σας σε περιουσιακά και οικονομικά θέματα, προκαλώντας σας μια εσωστρεφή διάθεση που σας απομακρύνει από τις ομαδικές προσπάθειες και δουλεύετε πιο ατομικά. Παρόλο το άγχος σας σχετικά με τις οφειλές σας, είναι μια καλή εποχή για εσάς κυρίως από την Τετάρτη και μετά που η Νέα Σελήνη προκαλεί αύξηση του εισοδήματός σας και μπορείτε να αντεπεξέλθετε στις υποχρεώσεις σας. Νομικά ζητήματα δρομολογούνται. Μην αμελείτε διαδικαστικά θέματα. Πολύ καλή εποχή για να τονώσετε την ερωτική σας ζωή και να ασχοληθείτε με την ψυχική σας ευεξία. Ενδεχομένως να έχετε την εντύπωση πως αντέχετε τα βάρη της καθημερινότητας, ο οργανισμός σας όμως δείχνει άλλα σημάδια. Δοκιμάστε εναλλακτικές μεθόδους χαλάρωσης, όπως διαλογισμό και γιόγκα, και προσπαθήστε να αφιερώνετε κάποιες στιγμές της ημέρας στον εαυτό σας.

ΤΟΞΟΤΗΣ Οι Τοξότες θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε πολύ καλά τους όρους μιας συμφωνίας, καθώς υπάρχουν κάποιοι που θα προσπαθήσουν να σας προκαλέσουν σύγχυση και θα βγείτε χαμένοι. Η είσοδος του Ερμή στον Αιγόκερω την Πέμπτη αλλά και η Νέα Σελήνη την Τετάρτη ευνοούν τον οικονομικό τομέα και είναι ιδανική εποχή για να ζητήσετε αύξηση ή για να διεκδικήσετε χρήματα που σας οφείλουν. Οι εργασιακές σας σχέσεις μπορούν να βελτιωθούν καθώς πρόκειται για ένα αρκετά επικοινωνιακό διάστημα, ενώ μέσα από κάποιες μετακινήσεις μπορείτε να προσελκύσετε νέο κοινό και να ξεκινήσετε συνεργασίες που θα συμβάλουν στην πρόοδό σας. Τώρα είναι μια καλή εποχή για να ξεκινήσετε διατροφή και άσκηση και θα δείτε πολύ σύντομα σημάδια βελτίωσης, κάτι που θα παίξει σημαντικό ρόλο και στην τόνωση της ερωτικής σας ζωής. Για να είστε ευτυχισμένοι, πρέπει να αισθάνεστε όμορφοι.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Η είσοδος του Ερμή την Πέμπτη στο ζώδιό σας έρχεται να συμπληρώσει τη συστάδα πλανητών που έχουν μαζευτεί αυτή την εποχή σ’ εσάς και με τόση ενέργεια που υπάρχει συσσωρευμένη μπορείτε να πετύχετε τους στόχους σας, ενώ γίνεστε ακόμα πιο δημοφιλείς και περιζήτητοι εσείς που δεν είστε σε σχέση. Την Τετάρτη δε, που έχουμε και Νέα Σελήνη στο ζώδιό σας, είναι ιδανική στιγμή για να σκεφτείτε σοβαρά ποια θα είναι τα επόμενα βήματά σας αλλά και για να ξεκινήσετε οτιδήποτε καινούργιο. Εσείς που έχετε τα γενέθλιά σας αυτές τις μέρες δεν αποκλείεται να σας πιάσουν τα υπαρξιακά σας και θα προτιμήσετε πιο ιδιωτικές καταστάσεις, έχετε όμως κοντά σας φίλους και αγαπημένα πρόσωπα και δεν πρόκειται να πέσετε σε μελαγχολία. Μια καινούργια γνωριμία θα κάνει την καρδιά σας να χτυπήσει δυνατά έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που κρατούσατε τα συναισθήματά σας κλειδωμένα.

ΖΥΓΟΣ Θέματα ακίνητης περιουσίας θα σας απα-

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα

σχολήσουν κυρίως, αλλά θα βρείτε τρόπους για να τα διασφαλίσετε, αρκεί να ασχοληθείτε με αυτά προτού φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Μην περιμένετε δηλαδή μέχρι την τελευταία στιγμή για να κάνετε μια ρύθμιση ή για να έρθετε σε συνεννόηση με τρίτους, στους οποίους μπορεί να οφείλετε χρήματα. Η είσοδος του Ερμή στον Αιγόκερω ενισχύει την ανάγκη σας για απόκτηση περισσότερων πόρων που θα εξασφαλίσουν ανέσεις στην οικογένεια, προσέξτε όμως τις υπερβολές με την άσκοπη σπατάλη χρημάτων. Στον επαγγελματικό τομέα υπάρχει παρασκήνιο και είναι θέμα χρόνου να γίνουν αποκαλύψεις που θα αλλάξουν τη γνώμη σας για ορισμένα πρόσωπα που τα είχατε σε υπόληψη, ενώ στον τομέα του γάμου αρχίζει να δημιουργείται μια κατάσταση που για ορισμένους από εσάς θα είναι αφόρητη και οι αλλαγές δεν θα είναι ευχάριστες, θα είναι όμως λυτρωτικές. Φροντίστε οι αποφάσεις σας να μην είναι αποτέλεσμα της επιρροής τρίτων.

ανασφάλειας και αμφισβήτησης των ικανοτήτων σας αποφασίζετε να περάσετε στην αντεπίθεση, παίρνοντας αυτήν τη φορά τα ηνία της ζωής στα χέρια σας και είστε πιο κατασταλαγμένοι σχετικά με τα μελλοντικά σας σχέδια, κάτι που σας οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην προσέγγιση του στόχου σας. Η είσοδος του Ερμή στον Αιγόκερω την Πέμπτη αυξάνει την ανάγκη σας για προώθηση των υπηρεσιών και των δεξιοτήτων σας και είναι πολύ καλή στιγμή για να στείλετε βιογραφικά ή για να κάνετε επαφές με άτομα που μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά σας. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη σάς καλεί να κάνετε έναν απολογισμό για να εντοπίσετε λάθη που έχουν γίνει, ώστε να μην επαναληφθούν, ψυχολογικά όμως θα είστε πεσμένοι εξαιτίας της προσωπικής σας ζωής που περνά σκαμπανεβάσματα. Αν υπάρχουν θέματα που σας προκαλούν ασφυξία, τώρα θα σας φανούν πιο διογκωμένα και θα γίνετε υπερβολικοί.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Οι επόμενες μέρες θα είναι αρκετά

ΙΧΘΥΣ Τα μελλοντικά σας σχέδια θα σας απα-

αποδοτικές και θα κάνετε πολλές επαφές και μετακινήσεις που θα συμβάλουν στη βελτίωση της οικονομικής σας κατάστασης. Η είσοδος του Ερμή στον Αιγόκερω την Πέμπτη ευνοεί τα ταξίδια και την προώθηση των ταλέντων ή των υπηρεσιών σας, ενώ την Τετάρτη που έχουμε και Νέα Σελήνη, επίσης στον Αιγόκερω, θα ακούσετε μια θετική είδηση που θα αφορά σπουδές ή επαφές με το εξωτερικό. Δάνεια, θέματα Δημοσίου και διάφορες οφειλές πρέπει να μπουν σε μια σειρά ώστε να μη χαθεί ο έλεγχος, οπότε, αν θέλετε να κάνετε κάποια ρύθμιση, κάντε την τώρα και θα διευκολυνθείτε πολύ. Οι επικοινωνιακές σας δεξιότητες είναι άριστες και μπορείτε να πείσετε τους άλλους, οπότε δώστε έμφαση στο φλερτ μια και έχετε όλες τις συνθήκες με το μέρος σας για να κερδίσετε τις εντυπώσεις. Εσείς που είστε σε μια μακροχρόνια σχέση μπορείτε να κάνετε μια νέα αρχή.

σχολήσουν πολύ και είναι σημαντικό να είστε προσγειωμένοι, ώστε να αποφύγετε τυχόν απογοητεύσεις Η είσοδος του Ερμή στον Αιγόκερω την Πέμπτη εντείνει το ενδιαφέρον σας για συλλογικές προσπάθειες και μπορεί να ενταχθείτε σε μια ομάδα εθελοντικής δράσης, ενώ εσείς που είστε πιο αθλητικοί τύποι μπορεί να ξεκινήσετε ένα καινούργιο άθλημα. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη ευνοεί τις γνωριμίες και τις καινούργιες προσπάθειες, οπότε αξίζει να ασχοληθείτε με το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς σας, ενώ είναι πολύ καλή εποχή για να ερωτευτείτε. Οι ελεύθεροι έχετε μια ακόρεστη διάθεση για φλερτ και καθώς έχετε τα φόντα για να γοητεύσετε τους άλλους, προβλέπονται σημαντικές εξελίξεις στα αισθηματικά σας. Σχέσεις με γονείς χρήζουν προσοχής. Επιλύστε τα θέματά σας τώρα που οι συνθήκες θα είναι ευνοϊκές, καθώς θα έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα και θα είστε κι εσείς πιο διαλλακτικοί.

SUDOKU No 537 4 1 6 2 6

9

3

7 6

5 8 8 7

2 5

1 8

6

4

Η λύση του προηγούμενου 3 9 8 7 2 6

4 5 7 3 1 9

6 2 1 5 4 8

1 8 6 4 3 5

5 7 3 9 6 2

9 4 2 8 7 1

2 1 5 6 9 7

8 6 4 1 5 3

7 3 9 2 8 4

5 2 3 9 4 6 8 7 1 1 6 7 2 8 3 4 9 5 4 8 9 7 1 5 3 2 6

11.1.18 – lifo

37

11—17.01.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

38 lifo – 11.1.18

Με αφορμή τη βράβευσή του με το Βραβείο Διηγήματος της Ακαδημίας Αθηνών εδέησε και διάβασα το τελευταίο βιβλίο Τέσσερις μαρτυρίες για την εκταφή του ποταμού Ερρινυού της Άντζελας Δημητρακάκη που αγαπώ πολύ. Το βιβλίο αναφέρεται στη δεκαετία του ’80 και έχει «χτιστεί» γύρω από τον μύθο των θαμμένων αθηναϊκών ποταμιών και τις γειτονιές της κολάσεως. Το διάβασα απνευστί. Εντάξει, δεν ήταν και κανένα κατόρθωμα, 100 σελίδες ήταν, αλλά είχε καιρό να μου συμβεί.

Πλάκα είχε όλη αυτή η πολεμική γκλαμουριά φέτος στις Χρυσές Σφαίρες και όλα ωραία και καλά για τις γυναίκες που δουλεύουν στη βιομηχανία του Χόλιγουντ. Με κάνει όμως να αναρωτιέμαι: «Μετά από αυτό, τι;». Κάνει καλύτερη όλη αυτή η μαυρίλα που φόρεσαν οι διάσημες και πλούσιες τη ζωή των απλών γυναικών, τη δική μας δηλαδή; Ή εμείς οι πληβείες δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα;

Το «Twin Peaks» είναι η σειρά που έχει στιγματίσει το εφηβικό μου υποσυνείδητο όσο καμία άλλη. Ήθελα να κάνω τη χάρη στον εαυτό μου και να παρακολουθήσω τον νέο, τελευταίο κύκλο αφότου θα είχε σβήσει κάπως η υστερία έπειτα από την προβολή του. Βρήκα τον χρόνο στις γιορτές και δεν έκανα λάθος: τα 18 τελευταία(;) επεισόδια εμπλούτισαν μέσα μου αυτόν το συναισθηματικό τόπο που τρέφεται μόνο με τα ομιχλώδη ελατοδάση, τις κερασόπιτες, τους πολυεπίπεδους συμβολισμούς, τον αισθητικό κώδικα, την εγκεφαλικότητα και τις ασυναρτησίες του μαγεμένου κόσμου που έχει πλάσει ο Lynch. Άγγελος Κλειτσίκας

Η χρονιά ξεκίνησε με ένα ταξίδι-αστραπή στη Βόρεια Ελλάδα, με Βεργίνα, Πέλλα και μια βραδιά με χάλκινα και γλέντι στους δρόμους της Καστοριάς σε 48 ώρες που ήταν οι πιο συμπυκνωμένες που έχω ζήσει ποτέ σε ταξίδι – γιατί ένα έκτακτο περιστατικό μας ανάγκασε να γυρίσουμε άρον-άρον. Το τετραήμερο έγινε διήμερο, αλλά τελικά ήταν ένα διήμερο που θα θυμάμαι για καιρό.

Δύο εβδομάδες στο pause πέρασαν, δύο εβδομάδες που είχαμε αποφασίσει ότι θα περάσουμε όμορφα, παρότι προβλήματα και προβληματάκια δεν μας έκαναν τη χάρη να λυθούν με μαγικό τρόπο όπως στα παραμύθια. Μετά από πολύ ξενύχτι, βόλτες, αλκοόλ, ατέλειωτο φαγητό και μπόλικο χρόνο με όσους αγαπάμε, νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι για τη νέα χρονιά. Το μόνο που πραγματικά εύχομαι είναι να είμαστε γεροί, τα άλλα τα βρίσκουμε.

Νευροεπιστήμονες, κωμικοί, ακαδημαϊκοί, μελετητές του Σαίξπηρ, η Naomi Klein, ο Al Gore και πολλοί άλλοι συζητούν με τον Russel Brand στο καινούργιο, πολύ ενδιαφέρον podcast Under the Skin που ανακηρύσσω επίσημα ως καλύτερη παρέα για την ώρα που πλένεις τα πιάτα τον πρώτο μήνα του 2018, και καλύπτουν θέματα όπως η άνοδος της δεξιάς, η ψυχική υγεία, οι εθισμοί, η τεχνητή νοημοσύνη και ο διαλογισμός.

Καλά: Οι μέρες των γιορτών με ήλιο, ωραία χειμερινή διαύγεια και αποσύνδεση –έστω αποσπασματική– από διάφορα τρεχάματα. Το δημιουργικό farniente σε συνδυασμό με γράψιμο, ταινίες, την τρελή χαρά της κόρης για τα δώρα της. Κακά: Με αφορμή το ξεχαρβάλωμα των δρομολογίων των λεωφορείων στη Θεσσαλονίκη, η διαπίστωση (για άλλη μια φορά) της ιδιόμορφης παθητικότητας του Έλληνα πολίτη: ο τρόπος με τον οποίο οι στιγμιαίες εκρήξεις αγανάκτησης δίνουν τη θέση τους στο μοιρολατρικό κούνημα του κεφαλιού. Το πέρασμα από την υπερβολή στην αθυμία.

M. Hulot

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Νικόλας Σεβαστάκης

Μερόπη Κοκκίνη

Μαρία Παππά

Χρήστος Παρίδης

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Άρης Δημοκίδης

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Γιάννης Πανταζόπουλος

Ο πρώτος γενικός ενθουσιασμός καταγράφεται με την είσοδο της νέας χρονιάς χάρη στην εφαρμογή του προστίμου νάιλον σακούλας. Φαίνεται ότι όλοι το περίμεναν πώς και πώς και συμφωνούσαν ότι θα κυκλοφορούν πλέον κουβαλώντας μονίμως –κάπως, κάπου, πάνω τους– τσάντα πολλαπλών χρήσεων, για να βρίσκονται σε διαρκή αντι-πλαστική ετοιμότητα. Μια ακόμα σχετική μόδα κερδίζει έδαφος, καθώς όλο και περισσότεροι γονείς προσφέρουν ως «μπομπονιέρες» στα βαφτίσια των παιδιών τους όμορφες, ζωγραφιστές στο χέρι, με ντεσέν νηπιαγωγείου, πάνινες τσάντες γενικής χρήσεως, με την ελπίδα «να κρατηθεί για τα ψώνια».

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα σε αρκετά χωριά της Πελοποννήσου στις ευρύτερες περιοχές του Ερυμάνθου και της Γορτυνίας. Παρόλο τον φυσικό πλούτο και την απαράμιλλη ομορφιά, οφείλω να πω ότι με εντυπωσίασε η απουσία ζωής στα συγκεκριμένα μέρη. Εγκατάλειψη, γερασμένος πληθυσμός, παρακμή της υπαίθρου και μια διάχυτη απογοήτευση. Έρημα κτίρια που κάποτε στέγαζαν δημόσιες υπηρεσίες, άδεια καταστήματα εστίασης που δουλεύουν πλέον μόνο με κυνηγούς και χωριά με μόνιμους κατοίκους που δεν ξεπερνούν τους 8-10. Είναι πολλοί που επισημαίνουν ότι η επαρχία θα είναι η τελευταία που θα «νιώσει» την κρίση, αλλά μέχρι στιγμής ο ακατανόητος συγκεντρωτισμός του προγράμματος «Καλλικράτης» είναι σίγουρο ότι θα έχει δυσάρεστες συνέπειες για την ελληνική επαρχία, η οποία οδηγείται σε μια αναπότρεπτη συρρίκνωση.

Αλέξανδρος Διακοσάββας Στην Ιστανμπούλ τα πράγματα ήταν λίγο άβολα τις γιορτές. Την παραμονή Πρωτοχρονιάς η αστυνομική δύναμη της πόλης, μαζί και ο στρατός, ήταν πάνοπλοι επί ποδός και φρουρούσαν κάθε στενό, κάνοντας σωματικό έλεγχο σε όποιον ήθελε να περπατήσει σε κομβικά σημεία. Η Ταξίμ απροσπέλαστη, τουρίστες ελάχιστοι, ακόμα και στο ελίτ Νισάντασι, που προ τετραετίας ήταν στολισμένο με εντυπωσιακό θόλο από λαμπιόνια και φέτος είχε μόνο κάτι καημένα δυσκοίλια δεντράκια, δεν έπεσε ούτε μισό πυροτέχνημα – γενικά, στον πολίτικο ουρανό δεν έπεσαν πυροτεχνήματα. Παράλληλα, στο εξαιρετικό ξενοδοχείο όπου διέμενα, το Wi-Fi μπλόκαρε αυτόματα, ως πορνογραφικό, οτιδήποτε έκρινε ότι προσέβαλλε τα χρηστά ήθη της Εμινέ, όπως αναρτήσεις της Wikipedia, οι σελίδες των γκέι κλαμπ ή τα dating apps.

Θα ήταν άδικο να μην πω ότι οι τελευταίες ημέρες του ’17, που δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά, όπως άλλωστε ολόκληρο το διάστημα των γιορτών, κύλησαν υπέροχα, με βόλτες, συζητήσεις, τραπεζώματα, πάρτι, χαρά και αισιοδοξία για μια πόλη που κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης να αντισταθεί στη μιζέρια και, τολμώ να πω, να μεγαλουργήσει. Όπως κάποτε, την περίοδο της Κατοχής, που, όπως λέει η Ροζίτα Σώκου στην απολαυστική αυτοβιογραφία της, «… υπήρξε συνώνυμη με μια τεράστια πνευματική και καλλιτεχνική άνθηση»! Έτσι, λοιπόν, αυτές τις γιορτές αλλά και τις πρώτες μέρες του 2018 κυριάρχησαν οι ξέγνοιαστοι περίπατοι, οι ενδιαφέρουσες παραστάσεις στο θέατρο και μερικές καταπληκτικές ταινίες! Ελπίζω έτσι να προχωρήσει ολόκληρο το νέο έτος: με ωραία θεάματα και λιγότερα προβλήματα για όλους μας, την Αθήνα μας και τη συφοριασμένη μας Ελλαδίτσα…

Δεν βλέπω κάτι κακό στη νέα, εξελιγμένη, ακόμα πιο κοντά στο «real thing» γενιά σεξουαλικών συντρόφων-ρομπότ που είναι, διαβάζω, στα σκαριά. Σεξουαλικά βοηθήματα παντός τύπου υπάρχουν, εξάλλου, από την αρχαιότητα. Γλιτώνεις το ψάξιμο, τη συναισθηματική εμπλοκή, τα ΣΜΝ, σου μένει και πάντα νέα/-ος και ωραία/-ος! Μόνο που, διαβάζω, μπορούν τα ρομπότ αυτά να χακαριστούν και να σε δολοφονήσουν πάνω στην πράξη, απόδειξη ότι ο θάνατος θα συνοδεύει πάντα σαν γκρίζα σκιά τον έρωτα, ακόμα και την εποχή των μηχανών και της κατά παραγγελία ευτυχίας.

Μου άρεσε πολύ το παιδικό βιβλίο Τόγκο, το σκυλί των πάγων που έγραψε ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, βασισμένος σε μια αληθινή ιστορία. Και μου άρεσε και το ότι το βιβλίο στο τέλος είχε ολόκληρη την αληθινή ιστορία, με φωτογραφίες των ηρώων. Είναι μια ιστορία απίστευτου ηρωισμού κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μια ασυνήθιστη σκυταλοδρομία φαρμάκων από σκυλιά ελκήθρου, που έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αλάσκα, με σκοπό να σωθεί ένα απομονωμένο χωριό από την επιδημία που είχε ξεσπάσει. Το κατόρθωμα του αρχηγού Τόγκο έμεινε στην Ιστορία ως παράδειγμα επιμονής, δύναμης και γενναιότητας και συζητιέται ακόμα και σήμερα στις παγωμένες εκτάσεις της Αλάσκας. Υπέροχο!

Πάνος Μιχαήλ Είδα κι εγώ, όπως εκατομμύρια άλλοι, τον φεγγοβόλο λόγο περί του περίφημου #metoo από την επίγεια θεότητα HopeRah και ομολογώ, παρόλους τους σκεπτικισμούς, (αφού όλοι ήξεραν τελικά) πως εστίασε, εκτός από τα δικαιωματικά σημαινόμενα, και σε αυτό που χωρίς την υπαρξή του πριαπικοί εξουσιαστές σαν τον Γουάινστιν θα έκαναν ακόμα και τώρα αυτό που συνεχίζουν να κάνουν –ας μη γελιόμαστε–, χωρίς δημόσια ασπίδα προστασίας πια. Ούτε καν της πολιτικής ορθότητας που σε αυτό το ζήτημα πήγε –και καλά έκανε– για βρούβες. Η θεότητα Hope-Rah σε έκανε να ταυτιστείς (ένα από τα πολλά προσόντα της), αλλά ως media persona μέσα σ’ αυτά τα 9 λεπτά στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών έκανε περήφανους και όσους ακόμα επιμένουν να υπηρετούν εναν ευτελισμένο κλάδο (και στην Αμερική): αυτόν της ερευνητικής δημοσιογραφίας που σπάει όποια αλυσίδα διαπλοκής και επιχειρηματικών συναρμογών και αψηφά το «σκάσε και κολύμπα». Εδώ;

11.1.18 – lifo

39