Τεύχος 547 by Dyo Deka S.A.

ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΦΟΥΡΟΥ ΝΕΑ ΕΡΓΑ, ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟ HERMÈS

ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

25012018

2 lifo – 25.1.18

☛ Για το άρθρο του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου σχετικά με τον Πειραιά (στο μεγάλο μας αφιέρωμα): «Πολύ όμορφο αφιέρωμα, κ. Κουτσογιαννόπουλε, σαν τον ίδιο τον Πειραιά! Αν και γέννημα-θρέμμα Αθηναία και διανύοντας τα μέσα της τρίτης δεκαετίας, και μην έχοντας επαφή, εκ των πραγμάτων, με τον Πειραιά (εν συνόλω, όχι κάποια συγκεκριμένη γειτονιά) εκείνης της περιόδου, για μένα πάντα θα αποτελεί ένα ξεχωριστό και όμορφο κεφάλαιο. Τροποποιώντας αυτό που είπατε, η νοσταλγία του Πειραιά είναι μια αδυναμία που συγχωρείται και επιβάλλεται! Σας ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε διαβάζοντάς το». (Σχόλιο του/της Lost in Amsterdam) «Ο Πειραιάς είναι ένα όμορφο μέρος να ζει κανείς. Αν θες να χαλαρώσεις, βγαίνεις και περπατάς στην Πειραϊκή, και όσον αφορά την έξοδο για καφέ, φαγητό και ποτό, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλα μέρη. Είναι, βέβαια, αρκετά περιορισμένες οι επιλογές για κινηματογράφο (για θέατρο δεν το συζητώ καν). Για τον χουντικό δήμαρχο Σκυλίτση, όποιος έχει μεγαλώσει στον Πειραιά, έχει ακούσει σίγουρα από τους παλαιότερους. Το μεγάλο πρόβλημα στον Πειραιά είναι η νοοτροπία των κατοίκων. Σκέφτονται περισσότερο ως οπαδοί παρά ως πολίτες και, φυσικά, θα αντιδράσουν σε οτιδήποτε νέο, γιατί μπορεί να τους βγάλει από τη βολή τους». (Σχόλιο του Vasilis21)

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback546

ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ»

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

☛ Για το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη «Θυμάσαι τότε που μου την έπεσες;» με αφορμή την επιστολή της Κατρίν Ντενέβ: «Τελικά, όλο αυτό το καθολικό ξεμπρόστιασμα και οι αποκαλύψεις που βγαίνουν με ρυθμό πολυβόλου το μόνο που θα πετύχουν είναι η αυτοκάθαρση του Χόλιγουντ. Οι πραγματικοί ένοχοι θα χαθούν στο πλήθος». (Σχόλιο του Jonathan R. Mayers) ☛ Για το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου σχετικά με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία «Όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταΐζουν με έθνος και φυλή»: «Το άρθρο αυτό αποτελεί κλασικό παράδειγμα του “προοδευτικού ελιτισμού” που απορρίπτουν μαζικά οι λαοί της Δύσης (αρκεί να δει κανείς ΗΠΑ, Η.Β., Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία και άλλες χώρες). Τα έχει όλα: σνομπάρισμα για τους “κιτς αμόρφωτους” και “ηλίθιους” που τολμούν να έχουν άλλη άποψη από τους απάτριδες “προοδευτικούς” και τολμούν να διαδηλώνουν (αίσχος! Συλλαλητήρια καλά είναι μόνο για τρομοκράτες, Παλαιστίνη και τις πεταλούδες στη Νικαράγουα…), απαξίωση της ιστορικής αλήθειας και του έθνους-κράτους (αλλά παράλληλα στήριξη του σκοπιανού εθνικισμού, γιατί αυτός είναι καλός εθνικισμός) και υστερίες περί “φασισμού” (αν θεωρείς τον πατριωτισμό ακροδεξιό, λογικό να βλέπεις παντού φασίστες). Δυστυχώς για τους ελιτιστές προοδευτικούς, οι λαοί της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων, δεν ξεχνούν την Ιστορία τους και τον πολιτισμό τους και δεν αποδέχονται τον ουτοπικό “κοσμοπολιτισμό” που προσπαθούν να επιβάλουν οι αριστεροί. Οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, δεν δέχονται ένα σλαβικό κρατίδιο να κλέβει το όνομα και την Ιστορία της Μακεδονίας (όποιος νομίζει ότι οι εθνομηδενιστικές απόψεις των προοδευτικών είναι πλειονότητα ζει σε echo chamber). Και σίγουρα δεν αποδέχονται μια χούφτα ελιτιστών προοδευτικών (που τάχα το παίζουν προστάτες του προλετάριου, ενώ καθυβρίζουν τον “ηλίθιο” λαό που δεν δέχεται το ξεπούλημα της Ιστορίας του) να τους χλευάζουν. Λόγω τέτοιων άρθρων κέρδισε το Brexit στο Η.Β. και ο Tραμπ στις ΗΠΑ». (Σχόλιο του Αλέξανδρου Α.) ☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Δημοψήφισμα για “εθνικά θέματα”: Αυτή η παγίδα»: «Με την ευκαιρία του δημοψηφίσματος για το Βrexit μίλησα με μια γνωστή, η οποία είναι Αγγλίδα, καθηγήτρια Ευρωπαϊκού Δικαίου στην Αγγλία. Αυτό που μου είπε, και συμφωνώ απόλυτα, είναι ότι δεν την πειράζει το θέμα συζήτησης (σε μια δημοκρατία ποτέ δεν μπορεί να σε πειράζει το θέμα) αλλά το επίπεδο. Την εποχή που η ουσία μιας άποψης, η οποία στο Τwitter πρέπει να είναι μέχρι 240 χαρακτήρες, κρίνεται με ανεβασμένα και κατεβασμένα χεράκια η κουβέντα έχει ξεφύγει. Δεν είναι πολιτική αλλά συνθηματολογία. Δεν κρίνεται το επιχείρημα αλλά οι εντυπώσεις. Η εξυπνάδα. Η ατάκα και το συναίσθημα. Καλοί vs Κακοί. Αριστεροί vs Φασίστες. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Παντού η δημοκρατία δοκιμάζεται. Οι Βρετανοί ψήφισαν Βrexit για να φύγουν οι ξένοι. Το μόνο που κέρδισαν ήταν να φύγουν οι Ευρωπαίοι “ξένοι”. Αυτοί δηλαδή με τους οποίους έχουν κοινή κουλτούρα. Οι Άραβες, οι Κινέζοι και οι Ρώσοι είναι εκεί και θα μείνουν. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα ενηλίκων, όχι χαχανιζόντων 16χρονων (“πo πo, τον τάπωσες, μεγάλε” ή “πες τα, μεγάλε”). Eίναι συνυπεύθυνοι για κάθε απόφαση. Η δημοκρατία έχει μετατραπεί σε ατομοκρατία. Δεν έχουμε καμία συνείδηση ότι είμαστε μια ομάδα που όλη μαζί πρέπει να πάει μπροστά. Το ατομικό μας δικαίωμα έχει γίνει η απόλυτη θεότητα. Εκεί, λοιπόν, στην ατομοκρατία, δηλαδή στον απόλυτο λαϊκισμό, το δημοψήφισμα είναι γελοίος θεσμός». (Σχόλιο του Γράφων)

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη. 25.1.18 – lifo

Index 547

ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΦΟΥΡΟΥ

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικοσ διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου διευθυντής εκδοσησ M. Hulot head of digital Βίκυ Καλαντζή art director Χρήστος Τζοβάρας συμβουλοσ σχεδιασμου Γιάννης Καρλόπουλος –––––– αρχισυντακτeσ lifo.gr Άρης Δημοκίδης Θανάσης Χαραμής

ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟΦΥΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ σελiδα

προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας Άγγελος Παπαστεργίου –––––– συντακτική ομάδα Columnists: Νικόλας Σεβαστάκης Θοδωρής Αντωνόπουλος Δημήτρης Πολιτάκης Βιβλίο: Τίνα Μανδηλαρά Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Τάσος Μελεμενίδης Θέατρο: Λουίζα Αρκουμανέα Γεύση: Νίκη Μηταρέα StarFax: Μαριβίκυ Καλλέργη Σύνταξη: Αλέξανδρος Διακοσάββας Μερόπη Κοκκίνη Βασίλης Καψάσκης Νινέττα Γιακιντζή Φιλιώ Ράγκου Χριστίνα Γαλανοπούλου Πάνος Μιχαήλ Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Λένα Φουτσιτζή Θεόφιλος Δουμάνης φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης Πάρις Ταβιτιάν Freddie F.

Στο εξώφυλλο: Ηλίας Καφούρος, «Seeworthy». Ευγενική παραχώρηση γκαλερί ΑΔ.

assistant art director Rinétta Κοσκινίδου διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου γραμματεία σύνταξης Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– senior advertising manager Bάλλη Παπαιωάννου

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ σελiδeσ

35—43

ΑΘΗΝΑΊΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΆΔΑΣ

ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Ιστορικός. Γεννήθηκε στη Λάρισα, ζει στο Κουκάκι και θεωρεί ότι η μεγαλύτερη επανάσταση είναι αυτή που συμβαίνει μέσα μας.

σελiδα 4 lifo – 25.1.18

senior direct market manager Κώστας Μαντάς ρroject μanagerdirect market Αριέττα Μελισσινού direct market managers Γιώργος Λυκουργιώτης Ισιδώρα Γενούζου υποδοχή διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου συντονισμοσ διαφήμισης Ελένη Γκοβάτσου οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης Άλκηστις Γκούμα εξωτερικες εργασιες Άκης Ιωάννου κωδικος εντυπου 7639

Αέρας εξοχής στο σπίτι μας! Φρέσκος αέρας θα φυσήξει στα σπίτια μας με τον νέο καθαριστή αέρα - ιονιστή R-9600 Pure Air της Rohnson!

χι μία, όχι δύο αλλά τέσσερις φορές πιο μολυσμένος από τον εξωτερικό είναι ο αέρας του σπιτιού μας. Αλλεργιογόνα, μικροοργανισμοί σκόνης, βακτηρίδια, ιοί και γύρη βολτάρουν στο σπίτι μας, δημιουργώντας μας προβλήματα υγείας. Ευτυχώς, οι καθαριστές αέρα-ιονιστές είναι εδώ για να μας βοηθήσουν να κερδίσουμε τη μάχη για καθαρό αέρα στα σπίτια μας. Οι καθαριστές αέρα είναι εξοπλισμένοι με πολλαπλά φίλτρα και απαλλάσσουν τον χώρο από βλαβερούς μικροοργανισμούς, σκόνη κ.ά. Το φίλτρο HEPA με μικροΐνες για υψηλή απόδοση φιλτραρίσματος και το φίλτρο ενεργού άνθρακα που αποστειρώνει και απομακρύνει τις ανεπιθύμητες οσμές είναι μερικές από τις διαθέσιμες επιλογές που έχει ο καταναλωτής. Βέβαια, η σωστή επιλογή ιονιστή δεν είναι απλή υπόθεση. Σημαντικό είναι πόσα κυβικά μέτρα θέλει να καλύψει κανείς αλλά και πόσες φορές ο αέρας περνάει μέσα από τον καθαριστή. Όσο περισσότερες, τόσο καθαρότερος και ο αέρας. Ο Θεός της τεχνολογίας έκανε το θαύμα του και μας έδωσε τον καθαριστή αέρα - ιονιστή R-9600 Pure Air της Rohnson που φέρνει αέρα εξοχής στο σπίτι μας. Είναι ιδανικός για σπίτια με παιδιά, ηλικιωμένους, καθώς και για όσους υποφέρουν από αλλεργίες και ασθένειες του αναπνευστικού. Καθαρός αέρας. Με 7 διαφορετικά φίλτρα για 7 στάδια φιλτραρίσματος, ο νέος καθαριστής αέρα - ιονιστής της Rohnson θα μας γίνει απαραίτητος. Αφαιρεί έως και το 99,9% της σκόνης, καθαρίζει έως και το 93,5% των πτητικών οργανικών ενώσεων και παράλληλα αποστειρώνει και απομακρύνει τις ανεπιθύμητες οσμές από τον χώρο, ώστε τα σπίτια μας να μοσχομυρίζουν 24 ώρες το 24ωρο. Τα φίλτρα του φροντίζουν την υγεία μας, καταστρέφοντας τα βακτηρίδια και τις χημικές ουσίες, ενώ απορροφούν την υγρασία, αποτρέποντας τον σχηματισμό μούχλας. Ιδανικός για χώρους έως και 60 m3, μπορεί να καθαρίσει μέχρι και 320 κυβικά μέτρα αέρα ανά ώρα. Και το καλύτερο; Μας κάνει οικονομία με λειτουργία 60 Watt, ενώ φροντίζει να έχουμε την ησυχία μας με χαμηλά επίπεδα θορύβου. « Έξυπνος» χειρισμός. Τα πλεονεκτήματα του καθαριστή αέρα - ιονιστή R-9600 Pure Air της Rohnson δεν σταματούν εδώ. Με το «έξυπνο» τηλεχειριστήριο η ζωή γίνεται απλή και ο χειρισμός του διασκεδαστικός σαν παιχνίδι. Διαθέτει ανεμιστήρα με τρία επίπεδα λειτουργίας, χρονοδιακόπτη, λειτουργία ύπνου και πίνακα ελέγχου αφής με τρία διαφορετικά χρώματα που μας ενημερώνει για τα επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης και επιλέγει μόνος του τις βέλτιστες ρυθμίσεις. Και επειδή η ασφάλεια είναι σημαντική, μπορείτε να κλειδώσετε τον πίνακα ελέγχου αφής για τα παιδιά, ενώ ο αεραγωγός εξόδου αέρα διαθέτει ειδικά σχεδιασμένο πλέγμα που εξασφαλίζει τη βέλτιστη έξοδο του αέρα, εμποδίζει την είσοδο ξένων αντικειμένων και διαθέτει 28 κάθετες και οριζόντιες ράγες που εμποδίζουν τα παιδιά να βάλουν τα χέρια τους ή κάποιο άλλο αντικείμενο στη συσκευή, φροντίζοντας έτσι να είναι πάντα ασφαλή.

Rohnson R9600 Pure Air Καθαριστής αέρα - ιονιστής (175482) Ενδ. τιμή: €289

Ανακαλύψτε ακόμη περισσότερη τεχνολογία στα καταστήματα Κωτσόβολος, στο www.kotsovolos.gr και στο 210-2899999

25.1.18 – lifo

25–31 IANOYAΡΙΟΥ 2018

TalkoftheTown ΝΕΑ ΣΤΗΛΗ

ΔΈΚΑ (+2) ΠΛΗΓΈΣ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ

ΦΩΤΟ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Οι συντάκτες της LiFO καταγράφουν και φωτογραφίζουν όλα τα προβλήματα της πόλης (και καλούν τους αναγνώστες να κάνουν το ίδιο).

TheBuzz απο τη lifo τeam 14.9.17 – lifo

Δέκα (+2) πληγές της Αθήνας

TalkoftheTown

Ολα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. απ ό t h l i f o t eam φωτογ ραφ ι εσ: π αρι σ ταβ ι τ ι αν

πραξιτέλους 24. Το κτίριο είναι ένα όρθιο κουφάρι. Μάλλον θύμα πυρκαγιάς κι αυτό. Στα σωθικά του κατοικοεδρεύει μια αποικία αρουραίων. O δήμος μπουκώνει τις τρύπες με διάφορα υλικά και για ένα διάστημα οι αρουραίοι δεν έχουν έξοδο διαφυγής. Τώρα έχουν καλύψει ολόκληρη την πρόσοψη με μια γιγαντοαφίσα που διαφημίζει παράσταση χορού, πάνω στην οποία αναγράφεται «Πρόγραμμα αναβάθμισης εμπορικού τριγώνου»! Έτσι αναβαθμίζεται το κέντρο; Με αφίσες που καλύπτουν το τεράστιο πρόβλημα που γιγαντώνεται από κάτω;

η προβληματική κατάσταση στην πλατεία δικαιοσύνης επί της Πανεπιστημίου απέναντι από το Rex. Η πλατεία Δικαιοσύνης βρίσκεται σε ένα τρομερά κεντρικό σημείο της πόλης, αλλά μοιάζει με έναν υπαίθριο χώρο-φάντασμα, παρατημένο στη μοίρα του. Δυσωδία, τοξικοεξαρτημένοι, σκουπίδια και γενικότερα μια εικόνα εγκατάλειψης στην καρδιά του κέντρου, για μία όμορφη πλατεία που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για τους κατοίκους της πόλης.

γκριν παρκ. Δεν είναι τυχαίο ότι όποιος περνάει μέρα-νύχτα μπροστά από το πάλαι ποτέ κοσμικό ζαχαροπλαστείο «Γκριν Παρκ» του Πεδίου του Άρεως κάνει μια μικρή παράκαμψη-καμπύλη κι όπου φύγει φύγει τρομαγμένος. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι θλιβερό να βλέπεις όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους να μαλώνουν για τη δόση τους ή να τρυπιούνται. Δεν είναι καιρός να βρεθεί λύση τόσο για τους ίδιους όσο και για τον δρόμο που κάποτε ήταν από τους ωραιότερους της Αθήνας; Γενικά, το Πεδίον του Άρεως θα μπορούσε να είναι ένα από τα ομορφότερα πάρκα της Αθήνας, όμως η εγκατάλειψή του και η κατάσταση στην περιοχή δεν το βάζουν στη λίστα μιας βόλτας στην Αθήνα.

3 8 lifo – 25.1.18

τα (εξωτερικά) ερείπια των πιο υποδειγματικών κινηματογράφων που είχαμε –Απόλλων, Αττικόν–, που στοιχειώνουν τη Σταδίου χωρίς φως προοπτικής, παρ’ ότι υποτίθεται ότι είχε δρομολογηθεί η αποκατάσταση.

τα προσφυγικά στη λεωφόρο αλεξάνδρας, που μοιάζουν με οικισμό-φάντασμα που ματαίως περιμένει κάποια λειτουργική ανάπλαση.

τα πεζοδρόμια στην εμμανουήλ μπενάκη. Δεν είναι, φυσικά, τα μοναδικά, αλλά η κατάστασή τους είναι ενδεικτική. Είναι αδύνατο να διασχίσεις την οδό αποκλειστικά από το πεζοδρόμιο. Αλλού είναι διαλυμένο, αλλού πέφτεις πάνω σε αυτοκίνητα παρκαρισμένα εξ ολοκλήρου στο πεζοδρόμιο, αλλού κάνεις ζικ-ζακ ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα. Αν κυκλοφορείς με μωρό ή αναπηρικό καροτσάκι, υπάρχουν σημεία από τα οποία απλώς δεν χωράς να περάσεις.

οι συνεχείς παραβιάσεις από μηχανάκια και άλλα τροχοφόρα στους πεζόδρομους του ιστορικού τριγώνου. Ανεξάρτητα από το αν τελικά οι νεοδιαμορφωμένοι πεζόδρομοι του κέντρου θα συνδράμουν στην εμπορική άνθηση των μαγαζιών, το σημαντικό είναι να τηρούνται έστω οι βασικοί κανόνες ενός πεζοδρόμου. Αντ’ αυτού, στις γεμάτες κόκκινα σημαιάκια οδούς με τις χαριτωμένες πινακίδες που υποδεικνύουν την απαγόρευση διέλευσης αυτοκινήτων, μηχανών και τροχοφόρων, καθημερινώς μαρσάρουν μηχανές και οι οδηγοί τους μάλιστα βρίζουν τους περαστικούς που τόλμησαν να περπατήσουν αμέριμνοι στον υποτιθέμενο πεζόδρομο. Η αστυνόμευση για τέτοια περιστατικά; Ανύπαρκτη.

μοναστηράκι – πλατεία: Η πιάτσα των ταξί. Διπλή λωρίδα. Αν σ’ αρέσει. Αν όχι, μπορεί να πέσει και ξύλο. Γιατί έτσι. Φυσικά και περνάει από το σημείο και η Δημοτική Αστυνομία και η κανονική. Αλλά μάλλον περιπολεί κόσμος με σοβαρά προβλήματα στην περιφερειακή όραση και γενικώς πρόβλημα στα μάτια. Και φυσικά, ισχύει η προτεραιότητα –«μπροστά, κυρία, μπροστά σας, ο συνάδελφος προηγείται»–, και φυσικά ισχύει το αν το δρομολόγιο ικανοποιεί το πρόγραμμα του αυτοκινητιστή. Δεν είναι ερώτηση το πόσοι μπορούν να βρεθούν και να γνωριστούν μέσα σ’ αυτή την κούρσα. Χίλιοι καλοί χωράνε, ακριβώς όπως χωράει όσα ταξί μπορεί να αντέξει αυτή η πλατεία.

το γλυπτό «προμαχώνες» στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Πρόκειται για παιδαριώδη καλλιτεχνική σύλληψη και πολύ κακόγουστη υλοποίησή της. Επιπλέον, έχει μεγαλομανείς διαστάσεις. Κάθεσαι στο καφέ του κήπου του μουσείου και το γλυπτό σού κρύβει το μουσείο. Η μόνη διερώτηση που είναι ικανό να σου γεννήσει είναι τίνος επιπέδου πολιτικό μέσο χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να φυτέψει μια χιπιδερή, λαϊκίστικη και ανούσια γκουμούτσα σε ένα τόσο εμβληματικό και ευαίσθητο σημείο της πόλης.

πολυτεχνειο Κατά μήκος της οδού Πατησίων, σε δύο κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, κυριαρχούν η ανομία, η παρακμή, το παρεμπόριο, η βρομιά, οι βανδαλισμοί καθώς και φαινόμενα βίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί από τους διδάσκοντες στα συγκεκριμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα σου πουν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς και πως «από τη διακίνηση των ιδεών έχουμε περάσει στην διακίνηση ναρκωτικών». Ήδη, το τελευταίο χρονικό διάστημα, ύστερα από ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή», ξεσηκώθηκαν τεράστιες αντιδράσεις με αποτέλεσμα, λόγω της δημόσιας κατακραυγής, μετά από πολύ καιρό, να εμφανιστούν συνεργεία καθαρισμού. Ελπίζουμε, πάντως, οι ενέργειες αυτές να μην έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα.

Ξεκινάμε σε αυτό το τεύχος, και θα συνεχίσουμε σε εβδομαδιαία βάση, την καταγραφή των προβλημάτων της Αθήνας. Περιμένουμε και τις δικές σας παρατηρήσεις στο loveathens@lifo.gr

ο εισαγόμενος «αναρχοτουρισμός» στα εξάρχεια. Άνθρωποι νεαρής ηλικίας που έρχονται διακοπές για να ξεδώσουν βάφοντας κτίρια (γεμίζουν τα νεοκλασικά –και όσα κτίρια είχαν σεβαστεί και δεν άγγιζαν οι ντόπιοι γκραφιτάδες– με άθλια tags και συνθήματα) και χαζεύοντας τις οδομαχίες στο Πολυτεχνείο τα Σαββατοκύριακα από απόσταση ασφαλείας. Τα απογεύματα γίνονται ακόμη και ξεναγήσεις με ποδήλατα για να χαζέψουν οι τουρίστες τον «εξωτισμό» της περιοχής.

η αγία δύναμη της οδού μητροπόλεως διεμβολισμένη από τις κολόνες του κτιρίου που υψώνεται από πάνω της. Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο, καθότι η διεμβόλιση υπάρχει από το 1951, όταν χτίστηκε το κτίριο που από τότε και για σχεδόν 60 χρόνια στέγαζε την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας. Όμως κατά την πρόσφατη μετατροπή του κτιρίου σε ξενοδοχείο, κατά την οποία οι κολόνες επενδύθηκαν ξανά με μάρμαρο και «πάχυναν», η «πλαγιοκόπηση» της μικρής εκκλησίας οδήγησε σε ακόμα πιο γελοίο αποτέλεσμα, με τη γωνιακή κολόνα να «ξυρίζει» κεραμίδια και την ακριβώς προηγούμενή της να εισβάλλει χοντρά στη σκεπή και στον τοίχο της. 25.1.18 – lifo

ΕΙΚΟΝΟΓΡAΦΗΣΗ: DAVID SHRIGLEY

TalkoftheTown

α π ό τ ο ν α νδρ έα λου κ άκ ο

SweetNothing

ΤΟ ΠΑΡΕΑΚΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΟΥ ΑΣΑΝΣΕΡ

10 lifo – 25.1.18

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζω σε μια πολυκατοικία στα σύνορα μεταξύ Παγκρατίου και Βύρωνα ή, όπως μου αρέσει να λέω, στην «ορεινή Παγκρατάρα», περιοχή με συνοικιακά μαγαζιά και μια αίσθηση γειτονιάς και «καλημέρα, Αντρέα, τι κάνουν τα παιδιά;», γεγονός που μάλλον οφείλεται σε ανθρώπους που έχουν ζήσει μια ζωή εδώ κι έχουν φτιάξει ένα μικρό χωριό μέσα σε αυτή την τεράστια πόλη. Στο σούπερ-μάρκετ οι ταμίες χαιρετάνε κόσμο με το μικρό του όνομα και κάνουν small talk επί συγκεκριμένων θεμάτων, στοιχεία ενδεικτικά της προϋπάρχουσας οικειότητας, «πώς τα πήγε ο μικρός στα αγγλικά;» και «τι κάνει ο κύριος Νίκος;». Στο χρωματοπωλείο και στο σουβλατζίδικο αράζει κόσμος χωρίς να παραγγέλνει απαραίτητα κάτι. Στο χρωματοπωλείο ειδικά μια μέρα ένας παππούς με κόκκινο σκούφο έπαιζε πασιέντζα σε απαρχαιωμένο υπολογιστή που βγάζει τους κωδικούς για τα χρώματα και δύο άλλοι τον κοροϊδεύανε που είναι όλη την ώρα στα κομπιούτερ και ήταν κάπως ζεστό το όλο κλίμα, που έκατσα κι εγώ λίγο παραπάνω, κάνοντας ότι ψάχνω κάτι πολύ σπάνιες βίδες, για να νιώσω μέλος αυτής της υπέροχης παρέας. Στην πολυκατοικία δεν γνωριζόμαστε όλοι ή, για να είμαι δίκαιος, δεν τους ξέρω εγώ όλους, αφού στις συνελεύσεις δεν πηγαίνω, καθώς αποφεύγω τις συγκρούσεις, στην προσπάθεια που κάνω να αντέξω αυτό τον ταραχώδη κόσμο που μαστίζεται από πολέμους και τσακωμούς γειτόνων. Όταν ήρθα εδώ, γνώρισα πρώτα τον άρχοντα της ορεινής Παγκρατάρας, τον διαχειριστή της καρδιάς μας, τον κύριο Βασίλη, ο οποίος με λέει κυρ-Αντρέα και πού και πού μου δίνει κάνα μπουκάλι ψημένη ρακή από την Αμοργό και είναι άνθρωπος με τρομερό χιούμορ, πράγμα που αρκεί για να είναι η μεγάλη μου συμπάθεια στην πολυκατοικία. Γνώρισα, επίσης, τον Γιάννη που φτιάχνει έπιπλα και είναι τρομερά συμπαθητικός και μερικούς ακόμα ανθρώπους, και μετά συνέβη κάτι που άλλαξε άρδην τα δεδομένα. Βάλαμε αυτόματο ασανσέρ. Και το αυτόματο ασανσέρ είναι άλλη μια απόδειξη ότι η τεχνολογία φέρνει κοντά τους ανθρώπους, όπως αποδείχτηκε και στην πολυκατοικία της ορεινής Παγκρατάρας. Από τότε που μπήκε, λοιπόν, αυτό το τεχνολογικό τέρας στη ζωή μας, μπήκαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι τυχαίνει καμιά φορά να το χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια ώρα που εγώ κατεβαίνω με φόρα από τον πέμπτο, με αποτέλεσμα να κάνει στάση στον όροφό τους και να δημιουργείται ένα απρόσμενο παρεάκι. Το ασανσέρ αυτό μας έφερε κοντά, όχι όλους, καθώς ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να ξεπεράσει την αμηχανία του ασανσέρ και με το που μπαίνει την ώρα που είσαι κι εσύ μέσα βγάζει το κινητό του να δει αν είναι ωραίο το background ή κοιτάει επάνω δεξιά στη γωνία λες και πρόκειται να δει κάτι φοβερό σε μια πάνω δεξιά γωνία ενός ασανσέρ. Τη φοβερή αυτή αμηχανία τη σπάει με τρόπο που δεν μπορεί να σου αφήσει περιθώρια αντίδρασης μια φανταστική γιαγιά, η κυρία Χριστίνα. Η κυρία Χριστίνα είναι πάνω από 80 χρονών, πρόσφατα έμεινε

Άρχισα να σκέφτομαι όλους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους που συναντάμε τυχαία, που δεν βρίσκουν το θάρρος να μας πούνε μια κουβέντα για να νιώσουν καλύτερα, και πως η κυρία Χριστίνα απλώς ήθελε να πει δυο κουβέντες, βρήκε έναν τύπο στο ασανσέρ και τις είπε και άμα σας αρέσει, κύριοι, και μπράβο της.

μόνη, καθώς έχασε τον άντρα της, και στο ασανσέρ που συναντιόμαστε με κάνει να νιώθω ότι επιτελώ κάποιο πολύ σημαντικό λειτούργημα, ανταποκρινόμενος στην ανάγκη της για επικοινωνία. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, κατεβήκαμε μαζί στο ισόγειο. Μου ξεκίνησε μια γενική κουβέντα η οποία έμοιαζε περισσότερο με μονόλογο και όταν βγήκαμε μαζί έξω στον δρόμο με ρώτησε προς τα πού πάω, εγώ της είπα προς τα κει και τότε μου είπε κάτι που μου έμεινε, μου είπε «εγώ πάω αλλού, αλλά έρχομαι προς τα κει, να κάνουμε λίγο ακόμα παρέα». Και συνέχισε να μου μιλάει… Για τον άντρα της, για μια εγχείρηση που έκανε, για το πότε ήρθε στη γειτονιά και πώς ήταν τότε εδώ τα πράγματα και για το ότι είναι η πιο παλιά στην πολυκατοικία. Στο τέλος, και αφού είχα σχεδόν φτάσει στον προορισμό μου, πολύ μακριά από τον δικό της, με ρώτησε για μένα, αν είμαι παντρεμένος, αν έχω παιδιά και άλλα τέτοια κι έκλεισε αυτήν τη συνάντηση, λέγοντάς μου να προσέχω και να κλειδώνω την πόρτα. Αφού αποχαιρετιστήκαμε, άρχισα να σκέφτομαι όλους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους που συναντάμε τυχαία, που δεν βρίσκουν το θάρρος να μας πούνε μια κουβέντα για να νιώσουν καλύτερα, και πως η κυρία Χριστίνα απλώς ήθελε να πει δυο κουβέντες, βρήκε έναν τύπο στο ασανσέρ και τις είπε και άμα σας αρέσει, κύριοι, και μπράβο της. Λίγο καιρό μετά, την ξαναπέτυχα. Αυτήν τη φορά γύρναγα από το σούπερ-μάρκετ, ήμουνα στο ισόγειο με σακούλες στα χέρια και το ασανσέρ ερχόταν από τον 3ο με δώρο-έκπληξη μέσα, την κυρία Χριστίνα. Η πόρτα άνοιξε, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, αυτή βγήκε, εγώ μπήκα και την ώρα που έκλεινε η πόρτα για να ξεκινήσει η απογείωση ένα χεράκι την άρπαξε και την ξανάνοιξε. «Εδώ μένετε;» με ρώτησε. «Εδώ» της είπα, μη θέλοντας να χαλάσω την αίσθηση της πρώτης γνωριμίας που πήγαινε να ξανασυντελεστεί. Και κει, στο ασανσέρ της πολυκατοικίας στο ορεινό Παγκράτι, εγώ μέσα, με τις σακούλες στα χέρια, η κυρία Χριστίνα έξω, κρατώντας την πόρτα να μην κλείσει, καθίσαμε και τα είπαμε, αυτήν τη φορά τόσο πολλή ώρα, που άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου. Μπορεί να ήταν είκοσι λεπτά, μπορεί και δύο χρόνια. Και έμαθα τόσο πολλά πράγματα για τη ζωή της κυρίας Χριστίνας κι ένιωσα τόσο ωραία που της έκανα παρέα και που βρήκε κάποιον να τα ξαναπεί όλα αυτά, που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην της χαλάσω ποτέ το χατίρι και να την αφήνω να μου μιλάει όσο θέλει, αφού κι εμένα αυτή η φιλία μού δίνει μια περίεργη και ιδιαίτερη χαρά. Το κείμενο αυτό δεν έχει κάποιο μήνυμα, ούτε σημαίνει ότι αν έχετε κάποια σαν την κυρία Χριστίνα στην πολυκατοικία σας θα περνάτε καλά αν κάθεστε να την ακούτε, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ αυτές τις δύο συναντήσεις και, αλήθεια σας λέω, μου έχει λείψει η φιλενάδα μου τόσο, που σκέφτομαι να κάτσω να περιμένω μια μέρα στο ισόγειο και όταν σκάσει να της πω «εδώ μένετε;» και όλα τα άλλα είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν από μόνα τους.

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

ΠΌΝΕΣΕ ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΜΟΥ, ΡΕ ΦΙΛΑΡΆΚΙ

Το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη ήταν σαν ένα νεύμα που απελευθέρωσε τις πιο διαφορετικές γνώμες, αποκαλύπτοντας πόσο περίπλοκος είναι ο συναισθηματικός και πολιτικός χάρτης της συγκυρίας.

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

Πολιτικές επιδιώξεις, απωθημένοι φόβοι, διαιρέσεις για το θέμα σε χώρους που κανείς δεν θα το περίμενε. Φάνηκε έτσι κάτι που το ξέρουμε και από άλλες αιχμές της τελευταίας περιόδου: οι πολιτικές ταυτίσεις των ανθρώπων γίνονται πιο αστάθμητες όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη μνημονιακή μηχανική. Για παράδειγμα, κόσμος που εκφραζόταν μέχρι πρόσφατα με έναν φλογερό αντιλαϊκισμό φαίνεται να ανακαλύπτει τώρα πόσο ωραίο πράγμα είναι ο λαός στους δρόμους, η ρητορική της μαχόμενης αξιοπρέπειας και οι συμβολισμοί της ρήξης με τους «ριψάσπιδες» και τους «χλιαρούς». Άνθρωποι που ορκίζονταν σε κάποιο κόμμα της Λογικής και της ορθοφροσύνης δείχνουν ξαφνικά να μην έχουν μεγάλο πρόβλημα με τους πατριωτικούς υπερθετικούς και τις λατρεμένες ειδικές δυνάμεις του στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου. Λένε να κοιτάμε το δάσος και όχι τα (κιτς, χρυσαυγίτικα κ.λπ.) δέντρα. Πολλοί, άλλωστε, ισχυρίζονται ότι το συλλαλητήριο ήταν καλό και αναγκαίο, ακόμα και αν οι περισσότερες ομιλίες, πολλά από τα συνθήματα και ένα κομμάτι του κόσμου που συμμετείχε ήταν ακροδεξιάς κοπής. Λένε ακόμα πως όταν ασκείς κριτική σε δημοφιλείς συλλογικές στάσεις είσαι απλώς ένας άκαπνος ελιτιστής και πάσχεις από τρομερή άγνοια της πραγματικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, στο τραπέζι πέφτουν οι ίδιες περίπου λέξεις και χαρακτηρισμοί που έγιναν πριν από λίγα χρόνια δικαιολογίες και του αντιμνημονιακού κινηματικού ριζοσπαστισμού. Αναρωτιέμαι όμως πώς μπορεί κάποιος να μη βλέπει τι συμβαίνει. Μάλλον να κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Δεν αναφέρομαι εδώ σε όσους παραδέχονται ψυχρά πως μόνο έτσι μπορείς να νικήσεις στις επόμενες εκλογές, όταν δηλαδή δεν έχεις ενδοιασμούς να χρησιμοποιήσεις όλα τα διαθέσιμα μέσα. Περισσότερο μυστήριο έχουν όσοι δείχνουν να συμμερίζονται πραγματικά την ιδέα πως κινδυνεύουμε ως χώρα από τους «Σκοπιανούς», πως η πολιτισμική μας υπόσταση απειλείται από μια τυχόν συμφωνία και πως είμαστε τα αιώνια θύματα των σχεδιασμών στην περιοχή. Από μια άποψη, φυσικά, δεν υπάρχει εδώ κάποιο μυστήριο, αφού ρίχνουν τη σκιά τους δύο διαφορετικά πέπλα: από τη μια εμπειρίες αδυναμίας ή συλλογικής αποδυνάμωσης που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια από την οικονομική πτώση και τις παρενέργειές της. Η κοινή αίσθηση πως έχουμε πάρει την κάτω βόλτα, πως βυθιστήκαμε ως προς τα εισοδήματα, αλλά και την αυτοεκτίμηση και την αίσθηση ασφάλειας. Πάνω από αυτό το πέπλο, όμως, υπάρχει και ένα δεύτερο, πιο λεπτό και σχεδόν αόρατο: η μυστική επίδραση ενός εθνικισμού που φτιάχνεται από φόβους και ξεσπάσματα παντοδυναμίας, από μεγάλες δόσεις αυτο-υποτίμησης και αιφνίδια επεισόδια αυτο-υπερτίμησης. Όταν περνάμε με ένα άλμα από το «δεν είμαστε τίποτε» στο «μπορούμε να τους εξαναγκάσουμε να αλλάξουν αυτό κι εκείνο (ονόματα, χάρτες, βιβλία)». Αυτό το πέπλο σε τυλίγει κι ας μη νιώθεις καθόλου την παρουσία του, και ας πιστεύεις επίσης πως αφορά μονάχα κάποιους «ανορθολογικούς», ενώ εσύ είσαι τέρας λογικής. Διαβάζοντας ιστορίες του παρελθόντος μπορείς να είσαι βέβαιος πως ο εθνικισμός διέθετε συχνά αυτή την ιδιαίτερη δύναμη που δεν είχαν άλλες, συγκροτημένες ιδεολογίες. Μπορούσε να γλιστράει και μέσα στον πιο συγκρατημένο φιλελεύθερο νου, να μετατρέπει τον ψύχραιμο αστό σε φανατικό, να δεσμεύει ανεπαίσθητα τα συναισθήματα των αριστερών ή των φιλελεύθερων ακόμα και εναντίον των πεποιθήσεών τους. Επιστρέφοντας, τώρα, στο συλλαλητήριο και στη σημερινή περίσταση, είναι προφανές πως δεν πρόκειται απλώς για μια «ευαισθησία του κόσμου», όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η λέξη «ευαισθησία» μαρτυρά κάτι ανοιχτό για διαμόρφωση, για αλλαγή και διορθωτικές σκέψεις. Εδώ όμως έχουμε όλο το θερμό πλέγμα του ελληνικού εθνορομαντισμού: από τις πιο εξτρεμιστικές μέχρι τις πιο μπανάλ εκδοχές του, έτσι όπως στοιχειώνουν τη δημόσια σφαίρα εδώ και δεκαετίες. Επίσης, άλλο είναι να διαβάζεις και να κατανοείς μια ευαισθησία (χρήσιμο πράγμα πάντα, ιδιαίτερα για τους κοινωνικούς επιστήμονες) και άλλο να κολακεύεις πολιτικά ένα λάθος ρεύμα. Γιατί το ρεύμα δεν είναι απλώς η άμεση δημοκρατία των λαϊκών συγκινήσεων αλλά και κατασκεύασμα και στοίχημα μιας συγκεκριμένης ελίτ. Είναι συγκεκριμένα δίκτυα, πρόσωπα και κοινωνικές σχέσεις μιας γνωστής εθνικιστικής τάξης που θέλει να υπαγορεύσει τους δικούς της όρους στο πολιτικό σύστημα. Θα πει κανείς πως ένας αφηρημένος αντιεθνικισμός δεν αρκεί για να κατανοήσουμε τα συλλαλητήρια και γενικά την κίνηση των ανθρώπων στον ορίζοντα παρόμοιων γεγονότων. Ούτε και για να διαμορφώσει κανείς πολιτική σε σύνθετα ζητήματα. Είναι, όμως, βέβαιο πως ο εθνικισμός ψάχνει να βρει απλώς ενόχους για γενικότερες πολιτικές αποτυχίες και αντικειμενικές δυσκολίες. Ο εθνικισμός είναι ο μηχανισμός που μετατρέπει κάθε αποτυχία σε προδοσία, μειοδοσία ή λιποταξία κάποιων. Eμποδίζοντας να κρίνουμε αυστηρά όχι μόνο τις επιδιώξεις των άλλων αλλά κυρίως τις δικές μας εθνικές καθηλώσεις και ανεπάρκειες. Kαι παραχωρώντας εν τέλει πολιτικό χώρο στους σύγχρονους φασίστες και στις φωνές του πιο αντιδημοκρατικού κομφορμισμού.

Πόσες πατητές θα φάμε μέχρι να πούμε «δεν βαριέσαι, θ’ αράξω εδώ, στον βυθό»;

ShortCut

TalkoftheTown

ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΉΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΩΘΗΜΈΝΑ

Η μυστική επίδραση ενός εθνικισμού που φτιάχνεται από φόβους και ξεσπάσματα παντοδυναμίας, από μεγάλες δόσεις αυτουποτίμησης και αιφνίδια επεισόδια αυτουπερτίμησης.

Έχουμε συνηθίσει, δυστυχώς, αλλά κάποια ακραία, ωστόσο αρκούντως μαζικά, φαινόμενα κλινικού εθνικισμού, συλλογικού ναρκισσισμού και αντιθεσμικής εκτόνωσης είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς, και μάλιστα κυριακάτικα, που είτε είσαι κάπου εκτός και χαίρεσαι την κοινή αργία είτε κάθεσαι μέσα και βράζεις χαλαρωτικά στο ζουμί σου. Το περιβόητο συλλαλητήριο –που δεν μπορούσες να το αποφύγεις, παρ’ ότι δεν προβλήθηκε από τα κανάλια της τελειωμένης από κάθε άποψη ελληνικής τηλεόρασης– και οι έντονες αναταράξεις του που διαρκούν ακόμα στα μέσα, κοινωνικά και μη, ήταν ένα τέτοιο φαινόμενο. Δύσκολο να το αγνοήσεις, δύσκολο και να μπεις στη διαδικασία κριτικής, ανάλυσης και εξαγωγής συμπερασμάτων, ρισκάροντας να βρεθείς παρέα με τους κύκλους που επιθεωρούν μεμψιμοιρώντας τις πατριωτικές τελετουργίες της πλέμπας. Από την άλλη, δεν ήταν καθόλου εύκολο εν προκειμένω να αποδεχτείς, σηκώνοντας τους ώμους, την επιθυμία και το δικαίωμα τόσο πολλών ανθρώπων να διαδηλώσουν υπέρ ή κατά οποιουδήποτε. Αν το βασικό ζήτημα που σε κινητοποιεί να εκφραστείς και να δράσεις είναι η ξεκαθαρισμένη προ πολλού διεθνώς ονομασία του κράτους αυτών που εμείς αποκαλούμε (γυφτο-)«Σκοπιανούς», τι να σου πω κι εγώ! Μακάρι να ’χα τις αγωνίες σου (που ούτε εσένα είναι αυτές κατά βάθος, περί μεταβίβασης πρόκειται, αλλά τώρα σε πατρονάρω, το ξέρω) και να την «άκουγα» με τέτοιες αφηγήσεις. Θα ήταν όλα πάντως αρκετά πιο ανώδυνα (ακόμα και υπό την απειλή σύστασης ενός ακόμα επίσημου ακροδεξιού/πατριδοκάπηλου φορέα – τι είχαμε, τι χάσαμε…) αν δεν συνδυαζόταν η παλλαϊκή εκδήλωση με την παρέλαση των πρησμένων ταγμάτων εφόδου της Χ.Α., το κάψιμο του ιστορικού κτιρίου και τη βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος. Στο επόμενο αντίστοιχο event δηλαδή μπορεί να παρακαμφθεί κιόλας ο ρόλος του απόστρατου κονφερασιέ με την εμπρηστική ρητορική και να απευθυνθούν απερίσπαστοι στο ποίμνιο οι μελανοχίτωνες εκπρόσωποι του πιο ακραίου ελληναρότυπου. Άλλο ένα βήμα κανονικοποίησης της μαυρίλας επετεύχθη, και μάλιστα σημαντικό. Και δεν είναι «δυστοπίες» αυτά, ούτε μαζοχιστική επίκληση στον μπαμπούλα του φασισμού. Συμβαίνουν ήδη αλλού, όχι μόνο στην Ανατολική Ευρώπη αλλά και απανταχού της Δύσης. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ έδειξαν ότι ένα 35% του πληθυσμού τοποθετεί ιδεολογικά τον εαυτό του όχι στη συντήρηση αλλά στην ακραιφνή δεξιά. Και χεστήκανε κιόλας άμα τους πεις φασίστες. Διάβαζα με αφορμή τον σάλο που ξέσπασε στη Γαλλία σχετικά με την έκδοση ή όχι (τελικά ματαιώθηκε, νομίζω) των αγρίως αντισημιτικών φυλλαδίων του Σελίν αναφορικά με την ιστορία του διάσημου εκδοτικού οίκου Gallimard, που σκόπευε να τα επανεκδώσει για πρώτη φορά μετά την Κατοχή. Τον καιρό εκείνο, ο Gallimard είχε αποφασίσει να μην αναστείλει τη λειτουργία του, μπαίνοντας σε μια αμφιλεγόμενη διαδικασία συμβιβασμού με τους κατακτητές, συστεγάζοντας στα γραφεία του οίκου ως επιμελητές τον φασιστόφιλο συγγραφέα Drieu La Rochelle μαζί με τον αντιστασιακό εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού «La Nouvelle Revue Française» Jean Paulhan. Σε μία από τις πολλές αντίστοιχες υπερβατικού τύπου ιστορίες που προέκυψαν κατά την Κατοχή στη Γαλλία, ο «συνεργάτης» και ο «αντιστασιακός» συνεργάστηκαν υποδειγματικά, με κοινό κριτήριο τον ενθουσιασμό για την υψηλή λογοτεχνία. Ωραίο στόρι, άλλες εποχές, ακραίες συνθήκες που γεννάνε εξαιρέσεις και υπερβάσεις. Στις μέρες μας, πάντως, τέτοιου είδους συνυπάρξεις και εκεχειρίες μοιάζουν αδύνατες και εκτός πραγματικότητας. Πώς να συνυπάρξει κάποιος που θέλει να πάει η χώρα του μπροστά (κι αν δεν πάει, δεν θα πεθάνουμε κιόλας, όχι γι’ αυτό τουλάχιστον) και να ξεκολλήσει από τις βαριές συλλογικές παθολογίες της με αυτούς που θέλουν να τη βυθίσουν στα συμπλέγματα και στην πάση θυσία συντήρηση των πιο (αυτο)καταστροφικών ενστίκτων; Πώς ακριβώς να σεβαστείς την εκτόνωση που, όπως όλοι, δικαιούται, όταν αυτή γίνεται νερό στον μύλο των πιο αχρείων από τους αχρείους; Πόσες πατητές θα φάμε μέχρι να πούμε «δεν βαριέσαι, θ’ αράξω εδώ στον βυθό»; 25.1.18 – lifo

κε ιμε νο : αλ εξ ανδροσ δι ακ οσαβ βασ, φωτ ο γ ραφι εσ: π αρι σ τα β ι τ ι α ν

54΄ με τον Νικόλα Ανδρουλάκη Ο συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης αποφάσισε να διασκευάσει και να πρωταγωνιστήσει στον εμβληματικό μονόλογο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., υποδυόμενος έναν υποψήφιο αυτόχειρα, επειδή με τη Λένα Κιτσοπούλου νιώθει ότι συνδέεται με έναν ανεξήγητο «ομφάλιο λώρο». Πάντα θαύμαζα, στα όρια της ζήλιας, τους πολυπράγμονες ανθρώπους, αυτούς που καταπιάνονται κατά καιρούς με πολλά και διαφορετικά πράγματα, ακόμα κι αν δεν τα ολοκληρώνουν ή δεν τα φέρουν εις πέρας με απόλυτη επιτυχία. Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση σε αυτή την επιθυμία είναι ότι έτσι αρνούνται να μεγαλώσουν, περνούν μια παρατεταμένη εφηβεία – συχνά καταφεύγω σε αυτή την προσέγγιση για να τους «ψέξω» μέσα μου. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης είναι σαφώς πολυπράγμων. Το επαγγελματικό του mail στην ιδιότητα αναφέρει «writer-actor-director» με αυτήν τη σειρά, «για λόγους υπαρξιακούς και αξιακούς, αλλά και για τη σειρά της δημιουργίας», όπως μου εξηγεί. Καθώς έχει περάσει και ο ίδιος για ένα διάστημα από τον τομέα της έντυπης δημοσιογραφίας και από τη ραδιοφωνική παραγωγή, έχοντας σπουδάσει Οικονομικά, αλλά και διαθέτοντας μια ισχυρή σοσιαλμιντιακή περσόνα με απρόσκοπτη γραφή, ήθελα, καταρχάς, στην κυριακάτικη συνάντησή μας στο Bios, με αφορμή την παράσταση Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. που παρουσιάζει στο υπόγειο, να μου εξηγήσει τη δική του προσέγγιση της πολυπραγμοσύνης. « Έφηβος δεν νομίζω ότι υπήρξα ποτέ. Πιθανώς να υπήρξα λίγο,

12 lifo – 25.1.18

σε ένα πρώιμο μετεφηβικό στάδιο, και αυτό αφορούσε τον τρόπο ζωής, την ανεμελιά. Μέσα μου, τώρα που έγινα 30, νομίζω ότι είμαι 10 και 70. Δεν είναι “εφηβεία” το να καταπιάνεσαι με πολλές ή λίγες διαφορετικές πτυχές δημιουργίας. Ζούμε στην εποχή όπου όλα σε παροτρύνουν να έχεις την απόλυτη εξειδίκευση σε κάτι, οπότε, ναι, θα μπορούσα να γίνω ο απόλυτος διασκευαστής της κιτσοπουλικής μεθόδου και του εξπρεσιονιστικού μεταμοντερνιστικού γίγνεσθαι σε ένα μεταϋπαρξιακό περιβάλλον, αλλά αν δεν ρισκάρεις κι αν δεν εκφράζεσαι με κάθε μέσο, πώς μπορείς να δηλώνεις καλλιτέχνης; Εφηβεία είναι το να μπαίνεις από το ένα πράγμα στο άλλο, να το κάνεις πρόχειρα, να είσαι ασυνεπής, να βαράς πιστολιές στον αέρα. Το να δουλεύεις με ένα σχετικό βάθος, όπως πιστεύω ότι κάνω εγώ, νομίζω ότι είναι ένα μείγμα γήρατος και παιδικότητας – γιατί αν δεν έχει παιχνίδι μέσα η φάση, επίσης δεν με αφορά». Είχα καιρό να συναντήσω καλλιτέχνη που να έχει διάθεση να τσαλακωθεί τόσο πολύ για τις ανάγκες μιας φωτογράφισης, προτείνοντας να κάνουμε ακριβώς αυτό που θεωρεί ότι υπηρετεί το όραμά του. Φορώντας τα σημαίνοντα ρούχα του ρόλου του, βγαίνει στη διαχωριστική λωρίδα της Πειραιώς, στήνοντας σε χρόνο dt μια αυτοσχέδια μικρογραφία του σκηνικού, και μετά μας προτρέπει να τον ακολουθήσουμε στο παραπλή-

25.1.18 – lifo

54΄ με τον Νικόλα Ανδρουλάκη

TalkoftheTown

σιο παζάρι στην Ομόνοια, ντυμένος μελισσοκόμος, με μεγάλη όρεξη για όλα τα στάδια της συνέντευξης, παρά τις αλλεπάλληλες παραστάσεις και ένα κρύωμα που τον ταλαιπωρεί. Αργότερα θα μου αποκαλύψει «ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη, κάτι που δεν είναι χιπ, αλλά εντελώς καλτ»: «Αγαπώ τις συζητήσεις που ακούω από ταξιτζήδες, τουρίστες με βαλίτσες, τύπισσες μεθυσμένες, 1 η ώρα τη νύχτα, όταν κάθομαι, μία στο τόσο, στο τζαμένιο παράθυρο των McDonald’s του Συντάγματος. Δεν κοιτάω φάτσες, πρώτα ακούω και μπορεί να πετύχω κάποια πελώρια λαϊκή σοφία». Ο Νικόλας έχει διασκευάσει, λοιπόν, σκηνοθετεί και παίζει σε ένα από τα πρώτα έργα της Λένας Κιτσοπούλου, τη θρυλική πλέον Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. που προ δεκαετίας είχε καθιερώσει ουσιαστικά το όνομά της στο ελληνικό θέατρο, μεταφέροντάς το στο σήμερα και κάνοντας μια σειρά από παρεμβάσεις, προεξάρχουσας της μετατροπής του χαρακτήρα του έργου από γυναίκα 37 ετών σε άντρα τριαντάρη, έχοντας μάλιστα λάβει το ελεύθερο από την ίδια τη δημιουργό. «Της το έχω πει και κατά πρόσωπο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, “Λένα Κιτσοπούλου, παντρέψου με ή, έστω, δώσε ρόλο”. Υπάρχουν

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου Bios basement (Πειραιώς 84, 210 3425335) Πέμ.-Κυρ. 21:00, έως 11/2 Εισ.: €8-10

14 lifo – 25.1.18

διασκευή, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο Γιάννης, λοιπόν, ή Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Ο.Σ. είναι μια ανδρική φιγούρα αταξινόμητη, παράξενη, ενοχική, μοναχική, που θέλει να ρίξει μια πελώρια μπουνιά στα πάντα γύρω του με πολλή καταπιεσμένη οργή. Νομίζω ότι είναι ακόμη πιο οριακός από την ηρωίδα της Λένας, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα του ήρωα το να φτάσει σε κάτι τόσο ακραίο». Τις τελευταίες μέρες κάποια tabloids φρόντισαν να «την πέσουν» στον Νικόλα με αφορμή την αφίσα της παράστασης που τον παρουσιάζει με κάτι σαν φωτοστέφανο, τυλιγμένο με ένα φίδι, ειρωνικά σχεδόν, δεκαοκτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του μυθιστορήματος Μν του πατέρα του Μίμη Ανδρουλάκη και του «ιερού πολέμου» που είχε ξεσπάσει εν έτει 2000 από ακραίες χριστιανικές οργανώσεις. Τον ρωτώ πώς είχε βιώσει εκείνη την εποχή και αν νιώθει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. «Από τα πιο ενδιαφέροντα υπαρξιακά στοιχήματα για ένα παιδί 12 ετών ήταν όταν με είχε ρωτήσει κοριτσάκι, που μου άρεσε κιόλας, “ο μπαμπάς σου είναι κακός; Γιατί του καίνε τα βιβλία;”. Κάτι τέτοιο, καλώς ή κακώς, σε σκληραγωγεί, ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα σπίτι με πραγματική δημοκρατία και ελευθερία και όχι ταϊσμένη με το ζόρι – είναι μεγάλη υπόθεση αυτό και νομίζω πως είναι η πραγματική ουσία της αριστεράς. Εγώ, λοιπόν, απευθύνομαι στο κοινό που θα έρθει σε ένα υπόγειο να δει θέατρο. Είναι αστείο όταν μιλάμε για μια σκηνή 55 θέσεων να λέει κάποιος ότι η αισθητική της αφίσας ήταν στοχευμένα “προκλητική”. Το 2018 τι είναι προκλητικό; Πλάκα μου κάνεις; Αυτός ο ήρωας βλέπει μπροστά του κολάσεις, Αγίους Πέτρους, πορτιέρηδες, βαρκάρηδες… Αυτοί που είναι να έρθουν θα έρθουν. Απ’ όλο αυτό κρατάω ότι πρέπει να αντέχω να μην παίξω οποιοδήποτε παιχνίδι και να επιλέγω σε ποιον χορό θέλω να χορέψω».

κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είμαστε, για μεταφυσικούς λόγους, συνδεδεμένοι με ομφάλιο λώρο. Η Λένα, όπως και πολλοί άλλοι, από τον Σαραμάγκου μέχρι τον Γούντι Άλεν και τον Τρίερ, μου μιλάνε άμεσα, σαν να αράζαμε μαζί όταν έγραφαν τα έργα τους. Ζούμε, καλώς ή κακώς, αυτήν τη νουβέλ βαγκ του νεορομαντικού ψιλομελαγχολικο-καταθλιπτικό-αλλά_εντάξει_κιόλας, όπως στα τέλη του 19ου αιώνα. Επειδή η Λένα έχει μια εμφυλιακή αμφισβήτηση του εαυτού μας, είναι κατεξοχήν σύγχρονη – δεν μου αρέσει η λέξη “επίκαιρη”.

Πάντως, η φεϊσμπουκική περσόνα του Νικόλα δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ από την πραγματικότητα. Ο χειμαρρώδης τρόπος ομιλίας του περιλαμβάνει, συχνά-πυκνά, αυτά τα μικρά ψήγματα καθημερινότητας που ποστάρει, τις αταξινόμητες σκέψεις, εκφρασμένες πάντα με πρωτοτυπία και συνήθως με συντομία, σαν μικρά ελεύθερα χαϊκού. Παλιότερα αυτές οι δημοσιεύσεις συνοδεύονταν συχνά από τη λέξη «αξίωμα», κάνοντας ακόμα πιο χαρακτηριστική τη γραφή του στον ορυμαγδό βλακείας που διαβάζουμε καθημερινά στα social media. Πλέον το «αξίωμα» κόπηκε. «Μεγαλώνοντας, βλέπεις ότι η ανάγκη να δημιουργείς μια έμμεση υπογραφή είναι μια χρήση του υπερεγώ, που όταν το έχεις κατακτήσει, γιατί να ξοδεύεις λέξεις για να δημιουργείς μια έμμεση τζίφρα; Είναι προσωπικό στοίχημα σε όλες μου τις εκφάνσεις να αφαιρούνται τα περιττά, είναι, νομίζω, στοιχείο ωριμότητας. Θεωρώ ότι είναι βαθιά σνομπ να έχω την πολυτέλεια μιας σκέψης και να την κρατάω σε ένα τεφτέρι χωρίς να την κοινοποιώ. Το Facebook είναι το μέσο της εποχής. Αν πέσουν τα διαδίκτυα, σε μια μετα-αποκαλυπτική εποχή, μπορεί να κυκλοφορώ με την ντουντούκα ή να τα χαράζω σε σπηλιές». Παλιότερα, ο Νικόλας είχε δηλώσει πως δεν είναι κομματικοποιημένος. Πώς γίνεται ένας χαρισματικός νέος, γεννηθείς το ’87 («όλη η ραδιενέργεια πάνω μας από το Τσερνόμπιλ, και πανευρωπαϊκά στο μπάσκετ και ΠΑΣΟΚάρα» θα σχολιάσει μόλις βγαίνουμε συνομήλικοι), με οικογενειακές περγαμηνές που θα άνοιγαν έναν εύκολο δρόμο στην πολιτική καριέρα, να δηλώνει κάτι τέτοιο; «Είμαι βαθιά πολιτικοποιημένος, αλλά σε αυτήν τη ζωή δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να θυσιάσω την ψυχική μου υγεία και να ευνουχίσω την καλλιτεχνική μου δημιουργία για να πάω προς μια αμεσότητα για ένα καλύτερο αύριο – αφού, ως καλλιτέχνες, έμμεσα προσπαθούμε να πετύχουμε μια μικροσκοπική, έστω, μετατόπιση προς κάτι καλύτερο. Δεν με εκφράζει κανένας χώρος στο σύστημα. Θα μπορούσα να το διεκδικήσω, να βγάζω πολύ περισσότερα λεφτά και να έχω και μπλε tick στα social ως “αναγνωρισμένος λογαριασμός”. Προφανώς και με προσέγγισαν

Δεν είναι τυχαίο ότι και η ίδια ως προσωπικότητα είναι παράξενη, δεν έχει σόσιαλ μίντια, παίζει ρεμπέτικα και ταυτόχρονα κυκλοφορεί με πέρλες, βωμολοχεί, κρατάει το ιδίωμα από την καταγωγή της στον τρόπο που μιλάει. Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. με ενδιέφερε πολύ επειδή παίρνει ελαφρά τη καρδία κάτι πάρα πολύ σκληρό, την αυτοχειρία, ως προέκταση του ανικανοποίητου και της μοναξιάς. Ίδρωσα στη

από το πανεπιστήμιο κιόλας, από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο. Όταν τους είπα ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει κομματικοποίηση στην πανεπιστημιακή κοινότητα, με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Αγαπάω αυτή την πόλη, αυτήν τη χώρα και αυτή την ήπειρο. Όταν το αεροπλάνο περνά τη Μαλακάσα για να προσγειωθεί, νιώθω σαν στο σπίτι μου».

Από τα πιο ενδιαφέροντα υπαρξιακά στοιχήματα για ένα παιδί 12 ετών ήταν όταν με είχε ρωτήσει κοριτσάκι, που μου άρεσε κιόλας, “ο μπαμπάς σου είναι κακός; Γιατί του καίνε τα βιβλία;”. Κάτι τέτοιο, καλώς ή κακώς, σε σκληραγωγεί, ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα σπίτι με πραγματική δημοκρατία και ελευθερία και όχι ταϊσμένη με το ζόρι.

TalkoftheTown

ΠΏΣ Η ΑIRBNB ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΤΊΡΙΑ ΤΗΣ ΠΌΛΗΣ Η νέα τάση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας που αναμένεται να ταράξει την αγορά ακινήτων, τον ξενοδοχειακό κλάδο και τα αρχιτεκτονικά γραφεία.

UrbanLife

απ ό το ν γι άν ν η π α νταζ ό π ουλο

«Η δουλειά μας πλέον αξιολογείται από ένα πολύπλευρο κοινό όλων των εθνικοτήτων με κριτικές στα social media από ανθρώπους που δεν μας γνωρίζουν, δίνοντας ένα τέλος στις μονοπωλιακές κριτικές εντύπων» τονίζει ο κ. Φιλιππίδης.

Όπως είναι ευρέως γνωστό, το Airbnb ήρθε στην πρωτεύουσα και δημιούργησε τεράστιες μεταβολές στον χάρτη της αγοράς ακινήτων. Η επέλαση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας μίσθωσης ακινήτων μείωσε κατά πολύ τα ενοικιαστήρια στις εισόδους των πολυκατοικιών, δημιουργώντας προβλήματα σε ενοικιαστές και ιδιοκτήτες, αύξησε τους τουρίστες στις γειτονιές της πόλης, ενώ αρκετοί πολίτες εξοικονομούν πλέον ένα αξιοπρεπές εισόδημα μέσω της υπενοικίασης διαμερισμάτων. Αν κοιτάξουμε τους αριθμούς και τα στατιστικά στοιχεία θα διαπιστώσουμε ότι μόνο στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου τα εκμισθωμένα διαμερίσματα και οι κατοικίες που διατίθενται μέσω Airbnb ξεπερνούν τα 5.000, με το Κουκάκι, την Πλάκα, το Θησείο, το Μοναστηράκι, το Μεταξουργείο, του Ψυρρή, το Γκάζι, τα Εξάρχεια και τον Κεραμεικό να λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος. Όμως, πέρα απ’ όσα γνωρίζαμε έως σήμερα, η Airbnb διαμορφώνει και μια νέα τάση, μέσα από την αξιοποίηση παλιών, άδειων και ερειπωμένων κτιρίων της πόλης. Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, αθόρυβα, στο κέντρο της Αθήνας, εγκαταλελειμμένα κτίσματα μετατρέπονται, με τη βοήθεια μεγάλων αρχιτεκτονικών γραφείων, σε mini ξενοδοχεία. Αναμφίβολα πρόκειται για μια δραστηριότητα που αναμένεται όχι μόνο να επηρεάσει τον χάρτη της κτηματαγοράς αλλά και να οδηγήσει στη δημιουργία νέων αρχιτεκτονικών πρότζεκτ που θα σχετίζονται ευθέως ή έμμεσα με τον ξενοδοχειακό κλάδο. «Υπάρχουν πολλοί ανεκμετάλλευτοι χώροι μέσα στην πόλη, γεγονός που κινητοποιεί τους ιδιοκτήτες τους ώστε να στραφούν σε μια αυτοσχέδια δραστηριοποίηση που σχετίζεται με ένα νέο τουριστικό προϊόν, συνδεδεμένο με την Airbnb» θα μου πει ο αρχιτέκτονας Μέμος Φιλιππίδης. Μαζί με τη Μαρίτα Νικολούτσου διατηρούν το αρχιτεκτονικό γραφείο MPLUSM ARCHITECTS και ήδη έχουν αναλάβει μερικά πρότζεκτ για την Airbnb, όπως μια παλιά μεταπολεμική πολυκατοικία με πολλά γραφεία στην οδό Βουλής αλλά και ένα διαμέρισμα στην περιοχή του Ψυρρή. «Από τους αρχιτέκτονες το Airbnb αντιμετωπίζεται θετικά γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με κάτι που θεωρείται άχρηστο και ξεπερασμένο στην πόλη. Περπατάμε και παρατηρούμε τα κτίρια εντός του πολεοδομικού ιστού της Αθήνας και βλέπουμε ένα τεράστιο δυναμικό να παραμένει σε κατάσταση στασιμότητας» λέει ο κ. Φιλιππίδης. Πάντως, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η Αθήνα είναι μια πόλη της οποίας ο βασικός ιστός, σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διαθέτει περισσότερα από 1.600 κτίρια εγκαταλελειμμένα. Ενδεικτικά, μόνο 100 από αυτά βρίσκονται γύρω από την περιοχή της Ομόνοιας, 200 στη συνοικία του Μεταξουργείου και περίπου 100 στην περιοχή του Ψυρρή. Ειδικοί στον τομέα του τουρισμού και σύμβουλοι ακινήτων υποστη-

ρίζουν ότι το επενδυτικό ενδιαφέρον της Airbnb, κατόπιν ενός σχετικού κορεσμού σε διαμερίσματα του ευρύτερου κέντρου, θα στραφεί, και εξαιτίας της ανεπαρκούς αξιοποίησής τους από την πολιτεία, στην ανακαίνιση άδειων κτιρίων, μετατρέποντάς τα σε χώρους μικρής κλίμακας και προσφέροντας υπηρεσίες ξενοδοχειακού τύπου με μια μοντέρνα σχεδιαστική αντίληψη. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που ανησυχούν οι ξενοδοχειακοί όμιλοι, φοβούμενοι το ενδεχόμενο της άνισης μεταχείρισης και της επικράτησης αθέμιτου ανταγωνισμού με απρόβλεπτες συνέπειες. Όπως είναι λογικό, η κλειστή ξενοδοχειακή αγορά αναμένεται να επηρεαστεί ραγδαία είτε με την προσαρμογή των τιμολογιακών πολιτικών είτε με την άμεση εμπλοκή των ξενοδόχων που θα δίνουν προτεραιότητα στη δημιουργία boutique hotels. Διότι, προφανώς, θα προκαλέσει ανταγωνισμό η νέα διαδικτυακή γενιά ταξιδιωτών, η οποία θα προτιμήσει ένα διαμέρισμα που κοστίζει ελάχιστα ευρώ και προσφέρει υπέροχη θέα στην Ακρόπολη από ένα αντίστοιχο, αλλά ακριβότερο δωμάτιο ξενοδοχείου. «Η αξιοποίηση άδειων κτιρίων που θα συνεχίσουν να έχουν ζωή και μετά τις 20:00 είναι ένα στοιχείο που έρχεται να συμβάλει στην αναβάθμιση της πρωτεύουσας, ειδικά στην καθημερινή περιήγηση στο αστικό τοπίο. Ακόμη και σε οικοδομήματα όπου στεγάζονται γραφεία εταιρειών διαπιστώνει κανείς ότι στους δύο τελευταίους ορόφους υπάρχουν διαμερίσματα που μισθώνονται από την Airbnb. Η πόλη δεν είναι μόνο εστιατόρια, μπαρ και καφέ, ούτε μόνο χώροι εργασίας, αλλά και χώροι κατοίκησης από ανθρώπους που θέλουν να αποκτήσουν μια βιωματική σχέση με την Αθήνα. Θέλουν να μαγειρέψουν, να ψωνίσουν και να αγαπήσουν την πόλη όχι μόνο σε επίπεδο ισογείου αλλά σε όλο της το ύψος» προσθέτει ο κ. Φιλιππίδης. Τέλος, υπάρχουν άλλα δύο νέα δεδομένα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Σε μια πόλη όπου έχει μειωθεί κατά πολύ η ανέγερση κτιρίων, οι ανακαινίσεις έρχονται να αποτελέσουν μια μοναδική κερδοφόρα επένδυση. Παράλληλα, αυτό το νέο φαινόμενο έχει μετατοπίσει τα κριτήρια της αρχιτεκτονικής. Το ενδιαφέρον στρέφεται στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων και όχι, όπως συνηθιζόταν, στις προσόψεις των κτιρίων. «Επίσης, παρατηρείται και μια μετάλλαξη στην αρχιτεκτονική κριτική. Η δουλειά μας πλέον αξιολογείται από ένα πολύπλευρο κοινό όλων των εθνικοτήτων με κριτικές στα social media από ανθρώπους που δεν μας γνωρίζουν, δίνοντας ένα τέλος στις μονοπωλιακές κριτικές εντύπων» καταλήγει ο κ. Φιλιππίδης. Το αναπάντητο ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι το εξής: μπορούν τα σημεία αυτά να επηρεάσουν τη φυσιογνωμία του ιστορικού κέντρου, καθιστώντας την Αθήνα πόλο έλξης, ή πρόκειται για μια νέα ανάγκη της αγοράς ακινήτων, που όμως θα μετατρέψει την Αθήνα σ’ ένα απέραντο ξενοδοχείο;

Δεν είναι τυχαίο που ανησυχούν οι ξενοδοχειακοί όμιλοι, φοβούμενοι το ενδεχόμενο της άνισης μεταχείρισης και της επικράτησης αθέμιτου ανταγωνισμού. Όπως είναι λογικό, η κλειστή ξενοδοχειακή αγορά αναμένεται να επηρεαστεί ραγδαία.

25.1.18 – lifo

ΜΟΥΣΙΚΗ

πάνος χαραλάμπους & παναγιώτης πανόπουλος

giovanni lami

Detritus D

etritus» σημαίνει «συντρίμμια» ή «τρίμματα» στα αγγλικά. Αυτή η λέξη μοιάζει να είναι το ιδανικό όνομα για το τριήμερο μουσικό φεστιβάλ που θα διεξαχθεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις 26 έως τις 28 Ιανουαρίου και κινείται ανάμεσα στην πειραματική μουσική και στη sound art. Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει συναυλίες, εγκαταστάσεις και συζητήσεις που αφορούν τον ήχο, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τη χρήση παλιών και ξεχασμένων τεχνολογικών συσκευών, όπως το μαγνητόφωνο, το πικάπ, το γραμμόφωνο, το CD και το walkman, μαζί με όλες τις ατέλειές του και τη φθορά που δημιουργείται στο τελικό αποτέλεσμα. Τέτοιοι πειραματισμοί ήταν διάχυτοι στο έργο συνθετών όπως ο Pierre Schaeffer, με την concrete μουσική του, του John Cage, φυσικά, και στο κίνημα της αβανγκάρντ που ανακάλυψε τη νέα τεχνολογία της εποχής και

16 lifo – 25.1.18

ΈΝΑ ΝΈΟ ΦΕΣΤΙΒΆΛ ΣΤΗ ΣΤΈΓΗ ΤΟΥ ΙΔΡΎΜ ΜΟΥΣΙΚΉ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΠΑΛΙΈΣ ΣΥΣΚΕΥΈΣ. Ο ΚΟΤΣΏΝΗΣ ΕΞΗΓΕΊ ΤΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΘΑ ΔΟΎ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΉΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑΣ. την εισήγαγε στο έργο της. Στην περίπτωση του Cage, οι ασυμβίβαστες εξερευνήσεις του σχετικά με τον ήχο και η εμμονή του με το τυχαίο τον έκαναν από τους πιο προκλητικούς δημιουργούς του 20ού αιώνα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με τις συναυλίες του δοκίμαζε τα όρια του κοινού, το οποίο συχνά εξοργιζόταν με όσα διαδραματίζονταν πάνω στη σκηνή. Ένα από τα πιο σημαντικά έργα του, το «33 1/3», που συνέθεσε το 1969, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε στη Στέγη τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Για τις ανάγκες του έργου θα στηθούν στον υπόγειο εκθεσιακό χώρο (ο οποίος δεν θα έχει καθίσματα) οκτώ πικάπ και τριακόσιοι δίσκοι. Το κοινό θα διαλέγει και οι επιλογές του θα ακούγονται ταυτόχρονα από τα ηχεία. Η ειρωνεία είναι ότι όταν αυτοί οι συνθέτες χρησιμοποιούσαν τις σύγχρονες τεχνολογίες της εποχής τους πίστευαν πως με αυτό τον τρόπο ήταν προσανατολισμένοι στον 21ο αιώνα, ωστόσο αυτές οι τεχνικές δεν θεω-

ρούνται και τόσο μακρινό παρελθόν. «Με το που ήρθε ο υπολογιστής και τα ψηφιακά μέσα καταγραφής, οι κασέτες και τα παλιά μηχανήματα μετατράπηκαν σε μουσειακού ενδιαφέροντος είδη για την πλειονότητα των “συνθετών”» μου λέει ο Γιάννης Κοτσώνης, ο επιμελητής τους Detritus. «Αλλά κάπου εκεί, καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται και πετάει το παλιό υλικό, υπάρχουν μουσικοί και καλλιτέχνες εκτός της επίσημης αβανγκάρντ που το ανακυκλώνουν και επιμένουν στην εξερεύνηση των παλιών μέσων, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο τις “ατέλειές” τους με ακόμα πιο έντονο τρόπο. Χτίζουν μια ιδιότυπη αισθητική μέσα από αυτές. Σε αυτό το πλαίσιο οι παλιές τεχνολογίες μπορούν να διαγράψουν πιο περίπλοκες σχέσεις, που ξεπερνούν το ζήτημα της υψηλής πιστότητας». Η ιδέα για το φεστιβάλ τού ήρθε μέσα από την εμπειρία του ως ακροατή και μουσικού, όπως μου εξηγεί: «Παρατήρησα κάποια στιγμή ότι τα πράγματα που με ενδιέφεραν ηχητι-

stephen cornford: constant linear velocity

sandra boss: acoustic appraiser

robert millis: indian talking machine

ΜΑΤΟΣ ΩΝΆΣΗ ΠΡΟΣΕΓΓΊΖΕΙ ΤΗ ΣΎΓΧΡΟΝΗ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΌΣ ΤΟΥ DETRITUS ΓΙΆΝΝΗΣ ΎΜΕ/ΑΚΟΎΣΟΥΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΤΡΙΉΜΕΡΟ ΑΠΌ ΤΗ ΜΑΡΊΑ ΠΑΠΠΆ κά πολύ συχνά έχουν αυτό το στοιχείο της παραμόρφωσης και της φθοράς, που συνδέεται με το πώς έχουμε μάθει να ακούμε». Σύμφωνα με τον Γιάννη, ίσως παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον το πώς μπλέκονται η μνήμη και ο τρόπος που κοιτάμε το παρελθόν και το μέλλον μέσα από τους ήχους των ξεχασμένων αυτών μέσων. «Τέτοιες καλλιτεχνικές πρακτικές είναι άμεσο πεδίο εξερεύνησης για τις αναλύσεις που γίνονται γύρω από τη μουσική τα τελευταία χρόνια σχετικά με τον ρετροφουτουρισμό και το hauntology από θεωρητικούς όπως ο Mark Fisher» αναφέρει. Αναρωτιέμαι αν ο σύγχρονος ακροατής έχει εξοικειωθεί καθόλου με τέτοιες περφόμανς ή ακόμα τις αντιμετωπίζει με δυσπιστία, όπως την εποχή του Cage. « Έχω συνηθίσει να μου λένε ότι είναι κάτι δύσκολο για τον ακροατή, αλλά θεωρώ ότι είναι κάτι απολύτως προσβάσιμο. Δεν το ακούς όπως θα ακούσεις μουσική σε μπαρ ή σε μια συναυλία στη Μεγάλη Σκηνή της Στέγης. Είναι μια άλλη συνθήκη, στο

πλαίσιο της οποίας πρέπει να είσαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο ότι μπορεί να μην ακούσεις μουσική αλλά ήχο, κάτι που μπορεί να έχει ενδιαφέρον από μόνο του και να σε κερδίσει. Νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με τις εμπειρίες των ακροατών και κρατάει τη σχέση μας με την τεχνολογία σε πιο ανθρώπινο επίπεδο. Αυτήν τη λειτουργία του “σπασμένου” μέσου τη συναντάμε συχνά στη μουσική και στον κινηματογράφο. Ο Burial π.χ. προσθέτει τον θόρυβο του βινυλίου στη μείξη του ή στη σκηνή με την εικόνα του Elvis που τρεμοπαίζει στο Blade Runner 2049. Ακόμα και ο Lynch βάζει σχεδόν σε όλες του τις ταινίες μηχανές καταγραφής και αναπαραγωγής. Όλες αυτές οι μηχανές μάς πάνε κάπου. Για έναν άνθρωπο που έχει ακούσει κι έχει συνδεθεί με αυτούς τους ήχους δημιουργείται μια άλλη σύνδεση με το μέσο». Ο Γιάννης Κοτσώνης ασχολείται με τον ήχο και τη μουσική από το 2003. Κυκλοφορεί τη μουσική του ως Sister Overdrive, ενώ πα-

Detritus ράλληλα έχει το αυτοσχεδιαστικό σχήμα acte vide με τη Δανάη Στεφάνου. Για τρία χρόνια είχε αναλάβει τη μουσική επιμέλεια της Knot Gallery, ενός από τους πιο γνωστούς χώρους με πειραματική μουσική στην Αθήνα. Από το 2012, μαζί με τη Δανάη, «τρέχει» κάθε καλοκαίρι στη Σύρο το Syros Sound Meetings, ένα artist residency πρόγραμμα που έχει σχέση με το sound art, τις επιτόπιες ηχογραφήσεις και τον αυτοσχεδιασμό. Στο Detritus θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ηχητικές περφόρμανς από τους Sandra Boss, Giovanni Lami, Marc Baron (26/1), Graham Lambkin, Olivia Block (27/1), Πάνο Χαραλάμπους, Παναγιώτη Πανόπουλο και την παρουσίαση του Robert Millis για το πρότζεκτ του για την Ινδία (28/1). Επίσης, μην προσπεράσετε την ηχητική εγκατάσταση με βάση τα CDs του Stephen Cornford στο φουαγέ του πέμπτου ορόφου που θα συνεχιστεί και μετά το τέλος του φεστιβάλ, μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου.

Detritus 26-28/1 Σε διάφορους χώρους της Στέγης Λεωφόρος Συγγρού 107 Είσοδος ελεύθερη Λόγω περιορισμένης χωρητικότητας, θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας. www.sgt.gr

25.1.18 – lifo

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

18 lifo – 25.1.18

Στη φωτό ένα από τα ανδρικά μαντίλια που σχεδίασε ο Ηλίας Καφούρος για τον οίκο Hermès.

ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΦΟΥΡΟΥ

ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟΦΥΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΑΠΌ TH ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: NATASHA KILLOVA

ΙNFO www.instagram.com/ eliaskafouros/

νοίγοντας την πόρτα του εργαστηρίου του Ηλία Καφούρου, στη γειτονιά των Ελληνορώσων, αντικρίζω έναν γοητευτικό και ήρεμο νέο με καταγάλανα μάτια και ευγενικό βλέμμα και έναν χώρο που είναι όπως περιμένει κανείς πως θα είναι, πάνω-κάτω, το εργαστήριο ενός εικαστικού. Γεμάτος με εργαλεία, μελάνια, μισοτελειωμένα έργα και άλλα έτοιμα, τυλιγμένα με πλαστικά να στέκονται γερμένα στους τοίχους, άπειρες σημειώσεις. Τα παράθυρα και οι μπαλκονόπορτές του κοιτάνε σε ακάλυπτους πολυκατοικιών, στα διαμερίσματα απέναντι. Ο Ηλίας έρχεται στο εργαστήριό του καθημερινά. «Αισθάνομαι την τέχνη μου συνδεδεμένη με την Αθήνα. Ίσως να μην την άντεχα χωρίς αυτό. Έρχομαι εδώ και δουλεύω από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι και την υπόλοιπη μέρα την περνώ με την οικογένειά μου» μου λέει, εξηγώντας ότι πριν από δύο χρόνια έγινε και πατέρας. Όμως είχε μείνει μακριά απ’ όλο αυτό για αρκετά χρόνια. Ένα ταξίδι στην Ινδία, στην ηλικία περίπου των 18 χρόνων, στάθηκε καθοριστικό για την εξέλιξή του. «Πριν από την εισαγωγή μου στην Καλών Τεχνών, ταξίδεψα με τον πατέρα μου στην Πούνα της Ινδίας. Ο ίδιος είχε επισκεφθεί λίγα χρόνια πριν το Άσραμ του Όσο και είχε έρθει σε επαφή με τον διαλογισμό και τις ενεργειακές θεραπείες. Έτσι, πήγα με περιέργεια σε ένα πολύ εκκεντρικό και μυστήριο μέρος και άρχισα να βιώνω την εμπειρία του. Εκεί, σε μια μεγάλη οβάλ αίθουσα με μαλακό μαρμάρινο πάτωμα και συστάδες δέντρων για τοίχους, ξεκίνησα να εξασκώ κάποια τεχνική διαλογισμού από αυτές που διδάσκονταν στο καθημερινό πρόγραμμα και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα σε κατάσταση έκστασης. Αυτή η εμπειρία με συγκλόνισε και άλλαξε την αντίληψή μου για τα πράγματα. Δεν πήγα πουθενά αλλού στην Ινδία. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, άρχισα να εκνευρίζω τους φίλους μου, κάνοντάς τους κατήχηση για τον διαλογισμό, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να κινήσω το ενδιαφέρον τους προς αυτή την κατεύθυνση, ελπίζοντας πως θα βίωναν και εκείνοι την εμπειρία του θαυμαστού αυτού αόρατου κόσμου που είχα ανακαλύψει» μου λέει χαμογελώντας. Όταν πέρασε στην Καλών Τεχνών της Αθήνας, τις πρώτες εβδομάδες ένιωθε τέλεια, μου λέει. Έπειτα όμως το συναίσθημα της επιτυχίας ξέφτισε και αναρωτιόταν τι έκανε εκεί. Αν και αγαπούσε τη σπουδή της ζωγραφικής, δεν μπορούσε, σε μεγάλο βαθμό, να συνδεθεί με τη σύγχρονη τέχνη και τη σημασία της. Είχε την πεποίθηση πως ήταν υπερεκτιμημένη και πως η ουσία της ζωής τής διαφεύγει. Η Κόστα Ρίκα αποτελεί άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του Ηλία Καφούρου, που άρχισε να ξεδιπλώνεται όταν αποφάσισε να ταξιδέψει εκεί μαζί με κάποιους Έλληνες φίλους που είχε γνωρίσει στο Άσραμ του Όσο. «Εκεί ζούσαμε στο τροπικό δάσος, αρχικά σε σκηνές, παρέα με την εξωτική πανίδα της περιοχής, μέσα σε μια τεράστια έκταση που είχαν αγοράσει δωρητές και μέτοχοι του εγχειρήματος. Κάναμε

διαλογισμό, θεραπείες και σεμινάρια, όπως και στην Ινδία, και ταυτόχρονα κατασκευάζαμε σιγά-σιγά την απαραίτητη υποδομή για τη λειτουργία της κοινότητας. Το φυσικό περιβάλλον ήταν μαγικό: οι ήχοι από τα πουλιά και τα ζώα, η θεραπευτική ενέργεια του τροπικού δάσους, το οξυγόνο. Ήμουν στον παράδεισο. Στήναμε επικά πάρτι στη μέση του πουθενά και απολαμβάναμε τις τροπικές παραλίες που βρίσκονταν εκεί κοντά. Αυτά, για λίγους μήνες τον χρόνο». Μου λέει ότι η μεγαλύτερη επιρροή στην τέχνη του προέρχεται από τη μουσική. «Η προσπάθειά μου να κατασκευάσω ένα εικαστικό σχήμα για τον τρόπο που λειτουργεί η ενέργεια εικονοποιήθηκε για πρώτη φορά στο μυαλό μου μέσα από ένα κομμάτι ψυχεδελικής τρανς μουσικής σε ένα πάρτι στην Κόστα Ρίκα, όπου είχα απορροφηθεί πλήρως από τους ήχους του κομματιού που κατέφθαναν ογκώδεις και γεμάτοι υφές από την ένταση των ηχείων και το μπάσο και έμοιαζαν με έπιπλα στα οποία είχα αναπαυθεί απολαυστικά, ώσπου τελείωσε το κομμάτι και εξαφανίστηκα μαζί με τον τελευταίο ήχο που σταδιακά χάθηκε στη σιωπή». Με υποτροφία του ιδρύματος Fulbright, ο Ηλίας Καφούρος έζησε για λίγο και στη Νέα Υόρκη. Τον Ιούνιο του ’14 βρισκόταν στον τελευταίο μήνα της υποτροφίας, όταν έλαβε ένα e-mail από τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Hermès, Pierre-Alexis Dumas, όπου του έγραφε ότι είδε τη δουλειά του στην ιστοσελίδα του και του άρεσε πολύ. « Έπειτα με ρώτησε αν θα ήμουν διατεθειμένος να επισκεφθώ την Hermès στο Παρίσι, να με ξεναγήσουν στο μουσείο του οίκου, να γνωρίσω τους ανθρώπους και τη φιλοσοφία της εταιρείας και να συζητήσουμε πάνω στην πιθανότητα δημιουργίας ενός σχεδίου για μαντίλι. Φυσικά συμφώνησα με ενθουσιασμό και ορίσαμε το ραντεβού μας για το φθινόπωρο». Έναν μήνα αργότερα έστειλε προσχέδια με τις προτάσεις του και του απάντησαν πως ήθελαν να προχωρήσουν με τρία από αυτά. «Από την πρώτη μας συνάντηση, τη συνεχή επικοινωνία και την παράδοση των τελικών σχεδίων μέχρι τις επισκέψεις για την παρουσίαση των ολοκληρωμένων πλέον μαντιλιών, η συνεργασία μας με γέμιζε χαρά και έμπνευση. Η αγάπη των ανθρώπων της Hermès για τη διαδικασία της δημιουργίας και τη λεπτομέρεια, ο σεβασμός τους προς τον δημιουργό και ο ενθουσιασμός τους για τις νέες ιδέες ήταν στοιχεία που με εντυπωσίασαν βαθιά». Όμως ο Ηλίας Καφούρος παραμένει προσγειωμένος και συνεχίζει το έργο του στην Αθήνα. « Ένα μεγάλο κομμάτι του συστήματος της σύγχρονης τέχνης δεν με αφορά. Με αφορά οτιδήποτε προσανατολίζεται στην κατεύθυνση ενός πλαισίου που διευκολύνει την παραγωγή και επικοινωνία του έργου των καλλιτεχνών. Την παρούσα στιγμή αισθάνομαι σύγχυση. Θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Κόστα Ρίκα, να συναντήσω τους φίλους που έχω να δω χρόνια και να περάσω μερικές βδομάδες μαζί με την οικογένειά μου μέσα στο τροπικό δάσος. Επίσης, θα ήθελα να επαναλάβουμε το ταξίδι που είχαμε κάνει με αυτοκινούμενο τροχόσπιτο με τους φίλους μου στην Αμερική. Τα υπόλοιπα ταξίδια που θέλω να κάνω έχουν να κάνουν με την τέχνη». 25.1.18 – lifo

q Ενηλικιώθηκα σε μια εποχή που έθετε όρια. Είμαι ευτυχής που έζησα με αρχές και όρια, γιατί αυτό με βοήθησε να γίνω εσωτερικά πειθαρχημένη και οργανωμένη, άρα ελεύθερη. Γιατί ασυδοσία δεν σημαίνει ελευθερία. Απεναντίας, η ασυδοσία σε οδηγεί σε ταπεινές και αναξιοπρεπείς διαδρομές ζωής. Και είναι η δική μου η γενιά που ανέθρεψε τα παιδιά της στην ασυδοσία. Η Ελλάδα όπου έζησα ήταν μεν φτωχή, αλλά είχε αξιοπρέπεια. Δεν θα ξεχάσω ότι όταν ήμουν παιδί, όσο φτωχά κι αν ήταν τα νοικοκυριά, οι αυλές τους και οι μάντρες τους έλαμπαν και τα πεζοδρόμια ήταν πάντα ασβεστωμένα. Σήμερα, παρατηρούμε μια άκριτη αποδοχή ερεθισμάτων από το εξωτερικό, π.χ. μουτζουρώνοντας τοίχους και μνημεία. Και δεν αναφέρομαι στις ωραίες τοιχογραφίες παρά στις μουτζούρες που καλύπτουν δημόσιες επιφάνειες, πέτρες και μάρμαρα. Μια βαρβαρότητα, μια ποταπή υποταγή στο ξένο.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

απο τον γιάννη πανταζόπουλο. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

q Στράφηκα στην Ιστορία από την ανάγκη μου για εσωτερική και εξωτερική παρατήρηση. Ως παιδί κρυφάκουγα όσα μου έκαναν εντύπωση. Ήταν ένα παιχνίδι η συνεχής παρατήρηση του εαυτού μου και, κατ’ επέκταση, η παρατήρηση των άλλων σε σχέση με την κοινωνία. Είχα μια απορία για όλα. Έτσι, αποφάσισα να γίνω αποκωδικοποιητής αυτής της κοινωνίας και να ασχοληθώ με την επιστήμη της Ιστορίας. Η παρατήρηση, η αυτοανάλυση και η ετεροανάλυση, ήταν αυτή που με βοήθησε, πιστεύω, να γίνω καλύτερη μητέρα, ιστορικός, φίλη και πολίτης.

q Το κυρίαρχο αγγλοσαξονικό πολιτιστικό μοντέλο είναι διαπεραστικό. Ζούμε σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπου λαμβάνουμε ερεθίσματα πανταχόθεν. Τούτο έχει και τα καλά του, ωστόσο δεν αντιστεκόμαστε στα άσχημα: χρησιμοποιούμε, για παράδειγμα, greeklish και πετάμε στα σκουπίδια την ελληνική γλώσσα που έχει ηλικία 4.000 ετών. Λειτουργούμε έχοντας δεχτεί την αντίφαση και την ασυνέπειά μας. Παραδείγματος χάριν, ψηφίζουμε «όχι» στην Ευρώπη στο δημοψήφισμα, αλλά πολιτισμικά δεχόμαστε απόλυτα το κυρίαρχο μοντέλο των ισχυρών πολιτισμικά και οικονομικά κρατών της Ευρώπης. Και πηγαίνουμε να σπουδάσουμε και να εργαστούμε ακριβώς στις χώρες εναντίον των οποίων ψηφίσαμε το «όχι».

q Δεν είμαστε συνεπείς. Ως λαός είμαστε δήθεν σε πολλά. Και είμαστε, μάλιστα, και ευτυχείς γι’ αυτό. Και γελάει ο κόσμος μ’ εμάς. Γελάει που υπάρχει στην Ελλάδα site, το apergia.gr, που σε ενημερώνει για τις απειράριθμες καθημερινές απεργίες. Που, ακριβώς επειδή είναι πάμπολλες πια, έχουν χάσει το νόημά τους, με αποτέλεσμα να μην ασχολείται κανείς με αυτές, ούτε και με τα αιτήματα των δήθεν «απεργών» που, μονίμως «αγανακτισμένοι», βρίσκουν τρόπο να μη δουλέψουν, διαλύοντας τη ζωή των άλλων, και ολόκληρης της χώρας. Και οι αέναες αυτές απεργίες οργανώνονται από συνδικαλιστές που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, παρά βρίσκουν νόημα στην παρασιτική τους ύπαρξη, οργανώνοντας στον κλάδο τους απεργίες κάθε δεύτερο μήνα. Κοινωνικές γελοιότητες, δηλαδή, που καλά κρατούν επί δεκαετίες, χωρίς να αντιστεκόμαστε.

q Είναι βαρύ ότι στην κοινωνία μας περιφρονείται η έννοια της δουλειάς και της εργατικότητας. Οι συζητήσεις που κάνουμε είναι για το πότε θα πάρουμε σύνταξη. Η εργασία, όμως, είναι δημιουργία. Κι όμως, προτιμούμε τη σύνταξη στα 50 κι ας σαπίζουμε στη γωνιά ενός καφενείου. Χάθηκαν πολλά στη διαδρομή της δικής μου γενιάς. Μας δόθηκε εύκολο χρήμα, μάθαμε στον εξωτερικό δανεισμό, αφεθήκαμε χωρίς να φροντίσουμε για τη δημιουργία μιας υγιούς κοινωνίας. Τετρακόσιες χιλιάδες νέοι άνθρωποι έχουν φύγει από τη χώρα και αυτό είναι μια τεράστια ήττα για τον τόπο μας. Κι έχουμε χάσει και πολύ από το κύρος μας ως χώρα. Ακούν στο εξωτερικό τη λέξη « Έλληνας» και την ταυτίζουν με λέξεις όπως «τεμπέλης» και «ψεύτης». Και είναι επίσης βαρύ ότι οι λέξεις «greek statistics» και «kolotoumba» έχουν γίνει διεθνείς φράσεις χλευασμού και σαρκασμού.

q Εργάζομαι στο πανεπιστήμιο τα τελευταία τριάντα επτά χρόνια. Tα ελληνικά πανεπιστήμια, εδώ και δεκαετίες, έχουν μεταβληθεί σε χώρους ανομίας, βαρβαρότητας, καταστροφών, καταλήψεων, βανδαλισμών, μουτζούρας και «πλακίτσας». Όλο το ψευδεπίγραφο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας συμπυκνώθηκε στα ελληνικά ανώτατα ιδρύματα. Όταν οι νέοι θεωρούν σωστό να καταστρέφουν ένα δημόσιο αγαθό, όπως το σχολείο, τότε οδεύουμε σε επικίνδυνους δρόμους. Και το χειρότερο είναι ότι όλα τα παραπάνω τα θεωρούμε κανονικότητα. Κι όποιος τολμήσει να τα θίξει ως θέματα, αυτομάτως χαρακτηρίζεται φασίστας. Η λέξη «φασίστας» δεν χρησιμοποιήθηκε επί της ουσίας αλλά ως όπλο διάλυσης της κοινωνίας. Από πότε είναι δημοκρατικό να διαλύεις τη δημόσια περιουσία και να καταστρέφεις το δημόσιο αγαθό; Όμως έτσι διαπλάστηκε μετεμφυλιακά η νεοελληνική κοινωνία και αυτά τα αποτελέσματα τα παρακολουθούμε μέχρι σήμερα. Αντιστράφηκαν οι όροι και στο όνομα ενός «αριστερού λόγου», αποκύημα του Εμφυλίου, που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα, συντελέστηκαν και συντελούνται απ’ όλους αθλιότητες. Τις οποίες, αντί να βγει η αριστερά να τις κατακρίνει, αντιθέτως τις επικύρωνε και τις κάλυπτε ιδεολογικά – το ίδιο πράττει μέχρι σήμερα. Πατριωτισμός όμως είναι να σέβεσαι και να διαφυλάσσεις την κοινωνία όπου ζεις. Όχι να την καις, να την ακυρώνεις και να την καταστρέφεις.

q Εξευτελίσαμε την εκπαιδευτική λειτουργία και δημιουργήσαμε με τα εύκολα Α στο δημοτικό, 20 στο γυμνάσιο και λύκειο και 5 στο πανεπιστήμιο ένα υπέρογκο ποσοστό «αριστούχων» και «πτυχιούχων», υποβαθμίζοντας τα πτυχία μας από το δημοτικό μέχρι και το πανεπιστήμιο. Οι σημερινοί νέοι μας έχουν εν πολλοίς μεγαλώσει με παροχές, επώνυμα ρούχα, χαλαρή και μη απαιτητική «παιδεία», σ’ ένα κλίμα ασυδοσίας που υπηρέτησε η δική μου γενιά, η γενιά των γονέων τους, και ολόκληρη η νεοελληνική μεταπολιτευτική κοινωνία. Κι είναι αυτά ακριβώς τα παιδιά που σήμερα

20 lifo – 25.1.18

ΜΑΡΊΑ ΕΥΘΥΜΊΟΥ

μου ήταν φιλόλογος, αλλά εργαζόταν ως ταχυδρομικός υπάλληλος. Φιλομαθής, βιβλιοφάγος, έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία και τα αρχαία ελληνικά κι ήταν ένας άνθρωπος που, λόγω της εργασίας του, όργωνε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Τότε τα ταχυδρομεία ήταν ενωμένα με τα τηλέφωνα και τα τηλεγραφεία. Ήταν τα γνωστά τρία «Τ». Η μητέρα μου ήταν δασκάλα και δίδασκε, μεταπολεμικά, σε τάξεις 120 μαθητών με θρανία στον δρόμο. Ολόγυρα έβλεπα καταστάσεις που, ως παιδί, έπρεπε να αποκωδικοποιήσω. Ζούσα σ’ ένα σπίτι με καλό, αναλογικά, επίπεδο ζωής, αλλά θυμάμαι ότι έπαιζα με φίλους που δεν είχαν παπούτσια κι αυτό, τότε, δεν προξενούσε έκπληξη, γιατί η Ελλάδα ολόκληρη ήταν φτωχή και τσακισμένη – ιδίως η Θεσσαλία που υπήρξε κατά την Κατοχή «κόκκινη» περιοχή και έζησε, εξ αυτού, πολλά βαριά. Αργότερα, σε ηλικία επτά ετών ήρθαμε στην Αθήνα. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 13 ετών. Όμως η μητέρα μου ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα και φρόντισε να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό. Αν και η πρόωρη απώλειά του δεν μου έγινε βαθιά πληγή, σίγουρα δεν πρόλαβα, στην εφηβεία μου, να μαλώσω μαζί του, δεν πρόλαβα να συνομιλήσω μαζί του, να τον χαρώ όσο θα ήθελα και δεν τον είχα δίπλα μου σε στιγμές που θα χαιρόταν και θα χαιρόμουν.

ΙΣΤΟΡΙΚΌΣ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΗ ΛΆΡΙΣΑ, ΖΕΙ ΣΤΟ ΚΟΥΚΆΚΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΊ ΌΤΙ Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΜΈΣΑ ΜΑΣ.

q Γεννήθηκα στη Λάρισα το 1955. Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον που μου πρόσφερε πολλά ερεθίσματα. Ο πατέρας

25.1.18 – lifo

καλούνται να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα της κρίσης, τη στιγμή που δεν έχουν μάθει να εργάζονται συστηματικά, να στοχεύουν, να κρίνονται, να αξιολογούνται, να αντέχουν και να αυτοπειθαρχούν. Εξού και οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες.

q Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε γεγονός, έχει τις θετικές και τις αρνητικές όψεις της, ιδιαίτερα για μια κοινωνία όπως η ελληνική που ζούσε και ζει επί δεκαετίες μέσα στο κλίμα του ατελεύτητου Εμφυλίου του 1949. Αν και η «αριστερά» έχει γίνει προ πολλού μια lifestyle αριστερά, είναι ευεργετικό ότι ένα κόμμα «αριστερό» κυβερνά, σπάζοντας τη μανιχαϊστική πλευρά της ελληνικής σύλληψης «αριστερός ίσον έντιμος και συνεπής, δεξιός ίσον ανέντιμος και ασυνεπής». Ωστόσο, οι καιροί που ζούμε ως χώρα είναι πολύ βαρείς, με μεγάλες προκλήσεις και κινδύνους μπροστά μας. Και απαιτούν λύσεις ουσιαστικές, ρεαλιστικές, και καίριες. Δεν είναι lifestyle τα προβλήματά μας. Και γι’ αυτό δεν μπορούν να λυθούν με lifestyle λύσεις.

q Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται έναν αναστοχασμό. Χρειαζόμαστε μια βαθύτερη εσωτερική επικοινωνία με τον εαυτό μας. Γιατί αν μας «ψεκάζουν», έχουμε θέμα. Αν όχι, τότε υπάρχει ελπίδα. Δεν μπορεί να φταίνε για όλα οι άλλοι. Βολευτήκαμε, δεν κρίνουμε ποτέ εμάς, μόνο τους άλλους. Και μάλιστα, όταν δεν έχουμε μάθει να υπερασπιζόμαστε αυτά που πιστεύουμε. Δεν υπερασπιζόμαστε την κατάφαση και τη δημιουργία, μόνο την άρνηση, την αποδόμηση και τη δυσλειτουργία. Μάθαμε να γκρεμίζουμε και όχι να χτίζουμε. Όμως πόση λοβοτομή χωράει σ’ έναν λαό; Ιδίως όταν οι καιροί δεν περιμένουν. Όταν είναι «ου μενετοί».

q Η χώρα μας πρέπει να θεμελιώσει έναν νέο αξιακό κώδικα. Να προτάξει τη δράση, τη γόνιμη διεκδίκηση, τη δημιουργικότητα, την εργασία και την αξιοπρέπεια. Απαιτείται μια στόχευση που να μας τροφοδοτεί και να μας κάνει να αισθανόμαστε χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο. Είμαι απαισιόδοξη για την πατρίδα μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάνω λάθος εκτίμηση και ότι σ’ αυτή την καθημερινή μας καταβύθιση θα μπει ένα τέλος. Είναι η κατάλληλη εποχή για να πούμε αλήθειες, και στον δημόσιο και στον προσωπικό τομέα. Να εκπαιδευτούμε, να μεριμνήσουμε και να μάθουμε να προνοούμε.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

ΜΑΡΊΑ ΕΥΘΥΜΊΟΥ

q Η Ιστορία γοητεύει το ελληνικό κοινό. Το δείχνει αυτό το ευπώλητο των βιβλίων Ιστορίας σήμερα στη χώρα μας. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα της κρίσης αναζητούμε απαντήσεις στο παρελθόν, ώστε να εξηγήσουμε το παρόν. Είναι θετικό δείγμα αυτό, και αισιόδοξο. Ίσως, ως κοινωνία, είμαστε πράγματι μπροστά σε εσωτερική αλλαγή. Γιατί όλα στη ζωή μας είναι ιστορία. Μια διαρκής αλληλουχία. Μια άφατη μνήμη. Η Ιστορία είναι ο κώδικάς μας, το στίγμα και ολόκληρη η ύπαρξή μας. Και μέσα από αυτήν ξανασυζητάμε το «τώρα» σε βάσεις βαθιές και ουσιαστικές. Γινόμαστε, δηλαδή, βαθύτεροι, ουσιαστικότεροι και δυνατότεροι. Γιατί η μεγαλύτερη επανάσταση είναι αυτή που συμβαίνει μέσα μας. Ως άνθρωποι αλλάζουμε και προχωράμε μόνο όταν αντιλαμβανόμαστε τι κάναμε λάθος. Ο πλούτος κάθε ανθρώπου εδράζεται σε αυτό το νέο στοιχείο που εντυπώθηκε στον χαρακτήρα του μετά από μια ατυχία, ένα λάθος, μια ανατροπή ή μια καταστροφή. Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα της ανατροπής του κακού μας σκηνικού μέσα από τη γνώση της Ιστορίας μας και του εαυτού μας. Μακάρι!

Σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται έναν αναστοχασμό. Χρειαζόμαστε μια βαθύτερη εσωτερική επικοινωνία με τον εαυτό μας. Γιατί αν μας «ψεκάζουν», έχουμε θέμα. Αν όχι, τότε υπάρχει ελπίδα. Δεν μπορεί να φταίνε για όλα οι άλλοι. Βολευτήκαμε, δεν κρίνουμε ποτέ εμάς, μόνο τους άλλους.

q Αγαπώ την Αθήνα. Θεωρώ ότι είναι πόλη που, παρ’ όλες τις καταστροφές που έχει υποστεί, διατηρεί πολλές ομορφιές, με συνοικίες ενδιαφέρουσες και ένα ιστορικό κέντρο απαράμιλλο. Και πράσινο εκεί που δεν το περιμένεις, καθώς κάθε δρόμος της, μικρός ή μεγάλος, είναι δεντροφυτεμένος, δίνοντας ανάλαφρη χροιά στο περιβάλλον, έστω κι αν λείπουν τα μεγάλα πάρκα που βλέπει κανείς σε πόλεις του εξωτερικού. Όμως, την πόλη αυτή δεν τη σεβόμαστε. Με θυμώνει η επικράτηση της ανομίας, της χυδαιότητας και της μουτζούρας. Μάθαμε να λειτουργούμε εχθρικά προς την πόλη μας και να πράττουμε οτιδήποτε θα μπορούσαμε ώστε να την καταστήσουμε δύσκολη για να ζήσεις. Έχει έρθει η ώρα να σοβαρευτούμε. Και οι εγκληματικές ομάδες, οι οποίες πρόσφατα ονομάστηκαν «συλλογικότητες», να αναγκαστούν να πάψουν να την καίνε ως καθημερινό σπορ, βεβηλώνοντας χώρους ιστορικούς, όπως το Πολυτεχνείο, όπου και διαμένουν εδώ και χρόνια, καταστρέφοντας το κέντρο, με άντρο τους μια συνοικία την οποία έχουν από δεκαετίες μετατρέψει σε γιατάκι τους, τα άλλοτε όμορφα Εξάρχεια.

q Αγαπώ πολύ τον χορό και το τραγούδι. Είναι μυσταγωγικές πηγές χαράς και ψυχικής εκτόνωσης. Από την ηλικία των δεκαεπτά ετών ασχολούμαι με την ορειβασία. Οι ορειβατικές πεζοπορίες μού έχουν προσφέρει υπέροχες εμπειρίες. Όταν κάνεις νυχτερινή ανάβαση στην κορυφή του Ταΰγετου με μόνο φανάρι την αυγουστιάτικη πανσέληνο, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτό. Οι μνήμες που έχω αποκομίσει από τη δραστηριότητά μου αυτή είναι απαράμιλλες.

q Είμαι άθρησκη, αλλά δεν είμαι άθεη. Θεωρώ ότι οι θρησκείες είναι κατασκευές του ανθρώπου που προσπαθούν να καλύψουν ανασφάλειες και επιθυμίες του. Ως τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ωστόσο, τις σέβομαι και τις τιμώ. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Δεν τη γνωρίζω, δεν μπορώ να την ορίσω ή να την περιγράψω. Θεωρώ τον εαυτό μου ασήμαντο μπροστά στο απέραντο. Επιλέγω να εμπιστεύομαι την ίδια τη ζωή και να είμαι ευγνώμων για όλα τα μικρά και μεγάλα της ζωής μου. Αυτό με κάνει, πιστεύω, πιο δυνατή και με προστατεύει από την αλαζονεία και την έπαρση, που είναι σύντροφοι υπονομευτικοί στην ποιότητα της ζωής μας.

q Στη ζωή μου έχω ρισκάρει αρκετές φορές, άλλοτε εκεί όπου έπρεπε, άλλοτε από ανοησία. Και, βέβαια, ως Ελληνίδα, είμαι συχνά παράφορη και υπερβολική, χάνω κι εγώ πολλές φορές το μέτρο. Η ευτυχία βρίσκεται, πιστεύω, στην αρμονία ανάμεσα σε αυτό που πιστεύεις και αυτό που πράττεις. Αν αυτό που κάνεις κάθε φορά δεν το αισθάνεσαι ως σημαντικό, τότε απλώς το διεκπεραιώνεις. Κι όταν κάτι το διεκπεραιώνεις, χάνεις την υπόστασή σου, γίνεσαι ένα μέσο. Η κάθε μικρή μας στιγμή, αν είναι ερωτική, αν έχει δηλαδή εσωτερική δύναμη και νόημα, μετατρέπεται σε μεγάλη.

q Δεν με φοβίζει ο θάνατος. Ο αιφνίδιος θάνατος. Μάλιστα, τον περιμένω με ένα, θα έλεγα, διανοητικό ενδιαφέρον. Αυτό που φοβάμαι είναι ο βασανιστικός θάνατος, η αρρώστια, η ανημπόρια, ο πόνος, το να γίνω βάρος στους αγαπημένους μου. Πάντως, πιστεύω ότι μόνο αν έχεις συνεχή συναίσθηση του θανάτου λειτουργείς με δύναμη και πλούτο. Δεν ξεχνώ ποτέ την έννοια του θανάτου. Είναι αυτό που με έχει βοηθήσει πολύ στο να αναγνωρίζω τα λάθη μου, τα ελαττώματά μου και να διορθώνομαι. Οι ήττες ήταν αυτές που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί η ζωή είναι σύνολο από μικρές ιστορίες, όχι αποκομμένες, αλλά μια ατελείωτη ιστορία. Σαν ένα τεράστιο υφαντό. Κι εγώ στο υφαντό μου είχα, δόξα τω Θεώ, πολλά υφάδια, γιατί η ζωή μού φέρθηκε καλά, διδάσκοντάς με να είμαι χαρούμενη που έζησα, αλλά και χαρούμενη που θα πεθάνω. Έζησα πλούσια και γεμάτη ζωή και όχι διεκπεραιωτική. Γιατί, όπως λέει και η φίλη μου Raquel Angel-Nagler: «Ζούμε, πεθαίνουμε σαν χορδή: τόσο μαζί, τόσο μόνοι, τόσο όμορφοι».

22 lifo – 25.1.18

ΙNFO

Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το βιβλίο της Μαρίας Ευθυμίου «Μόνο λίγα χιλιόμετρα», σε συνεργασία με τον Μάκη Προβατά.

547 H

ΑΓΟΡΑ τησ δασ α εβδομ

MOΔΑ

Χρώμα παντού

ΤheGOODLIFO

Τα adidas Originals αναβιώνουν την εμβληματική συλλογή adicolor. Τα adidas Originals δίνουν και πάλι ζωή στη σειρά adicolor, την iconic συλλογή του brand που έκανε την εμφάνισή της τη δεκαετία του ’70. Συνδυάζοντας δημιουργικά τα χρώματα του χθες, τέσσερις χαρακτηριστικές αποχρώσεις-σήμα κατατεθέν της adidas επιλέχθηκαν προσεκτικά ως πηγές έμπνευσης τόσο για την ανδρική όσο και για τη γυναικεία συλλογή. Οι βασικές αποχρώσεις, που πλέον αναφέρονται ως Bluebird, Fairway Green, Scarlett Red και Sun Yellow, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1983, όταν τα χαρακτηριστικά λευκά sneakers της σειράς adicolor λανσαρίστηκαν δίπλα σε μια σειρά από μαρκαδόρους, φέρνοντας το χρώμα στο προσκήνιο. Στη συνέχεια επανεμφανίστηκαν το 2006 με τη συλλογή Color Series και τη συνεργασία της adidas με κορυφαίους καλλιτέχνες και creatives, οι οποίοι δημιούργησαν μοναδικά κομμάτια γύρω από ένα συγκεκριμένο χρώμα. Αντλώντας έμπνευση από τις συγκεκριμένες σειρές, η νέα συλλογή adicolor παίζει με τις μοναδικές αυτές αποχρώσεις, επαναπροσδιορίζοντας τις χρωματικές παλέτες του σήμερα. Ο Πάνος Βλάχος, ο Steve Provis, η Πέννυ Μπαλτατζή και η Άννα Παπαθανασίου φωτογραφήθηκαν για την ελληνική καμπάνια, προσκαλώντας το ελληνικό κοινό –και τους περαστικούς!– να γίνουν μέρος της adicolor φιλοσοφίας.

Η νέα συλλογή adicolor είναι διαθέσιμη από τις 18 Ιανουαρίου στο adidas Originals store (Αθηναΐδος 5 & Καλαμιώτου, Αθήνα), σε επιλεγμένα συνεργαζόμενα καταστήματα και στο adidas.gr.

25.1.18 – lifo

Οι skate κάλτσες είναι το νέο hot αξεσουάρ

NAL O S R E P ER SHOPP

FRANKLIN & MARSHALL

Carnage Socks

Μακό γυναικείο μπλουζάκι με patterns παραλλαγή σε παστέλ χρώματα.

Είναι χρωματιστές, έχουν σχέδια εμπνευσμένα από την κουλτούρα του skate και φτάνουν ψηλά, μέχρι τη μέση της γάμπας. Είναι κυρίως βαμβακερές και όσο πρέπει χοντρές. Ακόμα και αν δεν είσαι skater, μπορούν να προσθέσουν αυτή την τσαχπινιά στην εμφάνιση, χωρίς να χρειαστεί να κάνεις πολλά. Ναι, κι όμως, αυτό το μικρό κομμάτι ύφασμα τραβάει περισσότερο την προσοχή απ’ όσο πιστεύουμε. Βέβαια, όσο πιο ψηλά ανεβαίνουν οι κάλτσες, τόσο περισσότερο πρέπει να ανεβαίνει και το μήκος των ρούχων σου. Τα midi και κοντά φορέματα, οι παντελόνες και οι βερμούδες ταιριάζουν άψογα με τις κάλτσες αυτές. Ανάμεσα στις ξένες εταιρείες που ασχολούνται χρόνια με το είδος, τον τελευταίο καιρό ξεχωρίζει μία ελληνική. Πρόκειται για την Carnage Socks με βάση

το Γαλάτσι, δημιούργημα των skaters

LE CREUSET

Μηνά Πατούλα και Γιώργου Τσίκνα, μια

Μαντεμένιο ροζ σκεύος από τη γνωστή γαλλική εταιρεία.

εντελώς DIY εταιρεία παραγωγής καλτσών. Οι κάλτσες γίνονται ειδική παραγγελία σε μια εξειδικευμένη βιοτεχνία και τα σχέδια που δημιουργούν οι ίδιοι, πολλά από τα οποία είναι αρκετά χιουμοριστικά, είναι

SWATCH

το χαρακτηριστικό δρακάκι από την ταινία

Το μοντέλο Tropical Garden θα σε βάλει σε ανοιξιάτικο mood.

συνήθως πολύ έντονα (ροζ, πράσινο, λιλά,

Fear and Loathing. Τα χρώματά τους είναι κίτρινο, κόκκινο) και σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητα. Όμως υπάρχει και η Mohxa, άλλη μια

ελληνική εταιρεία ένδυσης, που τελευταίως

TOMMY HILLFIGER

έχει λανσάρει κι εκείνη τη δική της σειρά με skate κάλτσες. Από αυτές, φυσικά, ξεχωρίζει ένα ζευγάρι που είναι αφιερωμένο

Γυναικείο τζιν σακάκι από την ανοιξιάτικη συλλογή 2018 που εμπνέεται από τους αγώνες της Formula 1.

ΤheGOODLIFO

ραφτά. Ένα από τα bestsellers τους είναι

στην ελληνική μπάντα Acid Baby Jesus.

https://www.facebook.com/Carnagesocks/ https://mohxa.com

mohxa

L’ ARTISAN PARFUMEUR Το Bucoliques de Provence εμπνέεται από τα αρώματα των αγρών της Προβηγκίας.

THE TREND 24 lifo – 25.1.18

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

ΣΙΛΈΝΑ & ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ YouΤubers

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Παιδιά, τι είναι τα Carrot Tards; Είναι το κανάλι μας στο YouTube, το όνομα του οποίου προέκυψε μετά από πολλή σκέψη και μια κρίση δυσλεξίας. Μια αναζήτηση για κάρτες ταρώ (tarot cards) έφερε το όνομα μπροστά μας και αυτό μάλλον μας διάλεξε! Πόση ώρα σάς παίρνει να βρείτε τι θα φορέσετε και να ετοιμαστείτε για το γύρισμα; Α.: Αν σκεφτεί κανείς ότι έχω φορέσει σχεδόν όλα μου τα ρούχα στα βίντεο, η αναζήτηση γίνεται όλο και πιο δύσκολη κάθε φορά. Για τα υπόλοιπα δεν ανησυχώ, έχω ένα ολόκληρο team που με φροντίζει. Τα μαλλιά μου θα τα φτιάξω εγώ, ενώ ο εαυτός μου θα με πουδράρει λίγο πριν αρχίσει το γύρισμα. Σ.: Πολλή. Για ένα full makeup μαζί με μαλλιά και μισή ώρα στην ντουλάπα για να βάλω τελικά το ίδιο t-shirt που φορούσα όλη την εβδομάδα θα χρειαστώ τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Τι φοράτε σήμερα και πόσο κοστίζει; Α.: Ό,τι ψώνισα την τελευταία φορά που βγήκα από το σπίτι και είπα «δεν θα ψωνίσω τίποτα σήμερα». Ήταν όλα τους έρωτας κεραυνοβόλος. Το πουκάμισο είναι η σύνοψη του εθισμού που έχω πάθει τελευταία με τα patterns. Είναι διακριτικό και ταυτόχρονα τόσο ιδιαίτερο, ώστε να το προσέξει το μάτι. Το απλό μαύρο παντελόνι δεν χρειάζεται συστάσεις, ενώ τα μποτάκια είναι κάτι που έβλεπα καιρό και ήθελα να δοκιμάσω. Όλα τα κομμάτια είναι Zara και κοστίζουν συνολικά 59 ευρώ. Απαραίτητα μαζί τους το αγαπημένο μου δαχτυλίδι από το Πριγκιπώ, το πρώτο που πήρα ever και κοστίζει 20 ευρώ. Σ.: Όπως είναι προφανές, σήμερα ξύπνησα νιώθοντας καινούργιο μέλος των Steel Panther, αλλά με λίγο πιο καλοφτιαγμένα μαλλιά. Φοράω μεταλλικά παπούτσια Bershka (20 ευρώ), κόκκινο βελούδινο κολάν H&M (5 ευρώ) – ποιος έχασε τη διακριτικότητα για να τη βρω εγώ; Ακόμα, ένα μπλουζάκι second hand για να μπορώ να πω ότι έχω και κάτι απλό πάνω μου (7 ευρώ) και, φυσικά, για να σιγουρευτώ ότι με είδαν στον δρόμο, ασημένιο σουέντ σακάκι Zara (50 ευρώ). Αύριο λέω να ξυπνήσω ως μετενσάρκωση του Kερτ Κομπέιν!

Ι. Ο Αλέξανδρος και η Σιλένα έχουν εδώ και έναν χρόνο το κανάλι «The carrot tards» στο YouΤube.

25.1.18 – lifo

KET H MARA RC RESE

ραντεβού με τo app-όλυτο window shopping!

Οι νέοι αθλητικοί στηθόδεσμοι της Νike

Τώρα, η βόλτα στις βιτρίνες γίνεται ενώ πίνετε καφέ ή έχετε χαλαρώσει στον καναπέ σας. Η νέα εφαρμογή Window Shopping μετατρέπει το κινητό σας στο απόλυτο εργαλείο για να κάνετε virtual tour στις βιτρίνες των γυναικείων καταστημάτων ένδυσης, υπόδησης και αξεσουάρ. Εκατοντάδες καταστήματα είναι καταχωρισμένα σε αυτό το χρηστικό application, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει και χάρτη για να τα εντοπίσετε, με όλες τις νέες παραλαβές σε ρούχα και αξεσουάρ, με τις τιμές και τις ειδικές εκπτώσεις. Eίναι ευχάριστο, έξυπνο στην εφαρμογή και φέρνει, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ό,τι πιο νέο από τις βιτρίνες στον χώρο σας.

ΤheGOODLIFO

Η Coca-Cola, πιστή στο ραντεβού της και αυτά τα Χριστούγεννα, υποδέχτηκε όλους τους Coke lovers στο άκρως γιορτινό και ανανεωμένο Coca-Cola PopUp Store στο εμπορικό κέντρο My Golden Hall. Μέσα σε 15 ημέρες περισσότεροι από 200.000 επισκέπτες, ανάμεσά τους διάφοροι celebrities και καλλιτέχνες, βρέθηκαν στο My Golden Hall όπου στήθηκε φέτος το κατάστημα της Coca-Cola, κάνοντας τις αγορές τους μέσα από τη μεγάλη ποικιλία συλλεκτικών Coca-Cola αντικειμένων. Παράλληλα, η Coca-Cola στήριξε για άλλη μια χρονιά τη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μπορούμε» και προσκάλεσε τον κόσμο να συμβάλει με τον δικό του τρόπο σε αυτή την προσπάθεια.

Το νέο κεφάλαιο της σειράς «American Crime Story» The assassination of Gianni Versace: American crime story από τον βραβευμένο με Emmy και Χρυσή Σφαίρα παραγωγό και σκηνοθέτη Ryan Murphy έκανε πρεμιέρα την Πέμπτη 18 Ιανουαρίου στις 22:40, αποκλειστικά στο FOX, λιγότερο από 24 ώρες μετά την Αμερική. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολυαναμενόμενη σειρά έχουν οι Edgar Ramirez ως Gianni Versace, Penelope Cruz ως Donatella Versace και ο Ricky Martin ως ο σύντροφος του Gianni, Antonio d’ Amico. Το κανάλι FOX είναι διαθέσιμο στην Ελλάδα μέσω COSMOTE TV, Nova και Vodafone TV, ενώ τα νέα επεισόδια θα είναι επίσης διαθέσιμα on demand μέσω FOX Play.

Γλυκό ξεκίνημα ή τελείωμα της ημέρας μας με Tiramisu Latte στα Starbucks Τα Starbucks καλωσορίζουν τη νέα χρονιά με το ξεχωριστό ρόφημα Tiramisu Latte που αποτελεί έμπνευση και δημιουργία της νικήτριας του διαγωνισμού Starbucks Barista Championship 2017 Ζίνας Ναθαναήλ. Αγαπημένος latte με δόσεις espresso και γάλα στον ατμό, με ιδιαίτερες πινελιές λευκής σοκολάτας και βανίλιας. Η απόλαυση απογειώνεται με γαρνίρισμα από σαντιγί espresso και τριμμένο μπισκότο αμυγδάλου. Ένας latte με ιδιαίτερη γεύση, βασισμένος στο αγαπημένο ιταλικό γλυκό Tiramisu, που καλύπτει όλα τα γούστα. Ιδανική επιλογή για το ξεκίνημα ή το τελείωμα μιας ημέρας.

Μπορεί να ξεκινήσετε την προπόνησή σας με μερικές στάσεις γιόγκα και στη συνέχεια να κάνετε μερικές ασκήσεις ενδυνάμωσης που συνδυάζουν τρέξιμο ή άλματα. Η άνεση ενός στηθόδεσμου ελαφριάς στήριξης θα ήταν ιδανική για το πρώτο μέρος της προπόνησης, ωστόσο θα χρειαστείτε μεγαλύτερη στήριξη για τη συνέχεια. To Nike Motion Adapt Bra είναι ένας στηθόδεσμος που ταιριάζει σε κάθε προπόνηση. Και μπορεί με την πρώτη ματιά να μοιάζει με έναν κλασικό αθλητικό στηθόδεσμο, στο εσωτερικό του όμως υπάρχει κρυμμένη τεχνολογία: αποτελείται από ένα ολοκαίνουριο προσαρμοστικό υλικό με μια μοναδική αφρώδη σύνθεση κι ένα πολυμερές υβριδικό υλικό που τεντώνεται για να πάρει τη μορφή του σώματός σας και κλειδώνει όταν υπάρχει κραδασμός. Εκτός από το νέο Nike Motion Adapt Bra, η ανοιξιάτικη συλλογή στηθόδεσμων της Nike περιλαμβάνει 15 ακόμη μοντέλα, από τα οποία τα εννιά είναι ολοκαίνουρια και προσφέρουν ποικίλους τύπους εφαρμογής, στήριξης και στυλ για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες κάθε αθλήτριας.

Περισσότεροι από 200.000 επισκέπτες βρέθηκαν στο Coca-Cola Pop-Up Store

Το «The assassination of Gianni Versace: American crime story» έκανε πρεμιέρα στο Fox

ο Pankill είναι ένα μοναδικά δραστικό προϊόν που εξοντώνει ολοκληρωτικά τα ακάρεα σκόνης. Η εφαρμογή του πέραν του στρώματος έχει πεδίο δράσης και άλλα σημεία, όπως καναπέδες, χαλιά, καθώς και σπιτάκι ή κρεβατάκι κατοικιδίου. Η δράση του δεν σταματά στα ακάρεα, καθώς καταπολεμά και άλλα 13 είδη εντόμων, με τα πιο σημαντικά από αυτά στην πρώτη γραμμή προβλημάτων, όπως ο κοριός και ο ψύλλος. Χάρη στην ισχυρότατη δράση του διαρκεί από τη στιγμή της εφαρμογής έως και 3 μήνες. Το Pankill προσφέρει σ’ εσάς και τα παιδιά σας ήρεμο και απολαυστικό ύπνο σε ένα πεντακάθαρο στρώμα χωρίς… ανεπιθύμητους επισκέπτες. Το Pankill κυκλοφορεί σε συσκευασία 500 κ.εκ. και διατίθεται στα φαρμακεία. Διαθέτει έγκριση, όπως και όλα τα προϊόντα της εταιρείας ΔΑΦΝΗ Agrotrade LTD, από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, η οποία είναι η αρμόδια αρχή για την αδειοδότηση των βιοκτόνων προϊόντων. To Pankill δεν φέρει τοξικολογική σήμανση, ένα τόσο σημαντικό στοιχείο για τον καταναλωτή που καθιστά το προϊόν ιδανικό ώστε να μην προκαλεί δερματικά και αναπνευστικά προβλήματα σε παιδιά και μεγάλους. Η εταιρεία ΔΑΦΝΗ Agrotrade LTD είναι αποκλειστικός διανομέας του Pankill για την Ελλάδα, ακαρεοκτόνου-εντομοκτόνου ιδανικού για την καταπολέμηση ακάρεων και πολλών άλλων βαδιστικών και ιπτάμενων εντόμων. Δείτε περισσότερα στο site του, καθώς και στη σελίδα μας στο FB.

Site: http://pankill.gr. FB: https://www.facebook.com/PanKill2/ Επικοινωνία: ΔΑΦΝΗ Αgrotrade ΕΠΕ, Εμπορία Αγροεφοδίων Ιακωβίδου 50, Αθήνα, 210 8104490, 210 2110890, φαξ: 210 8104491

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

ΒΙΒΛΙΟ 4 σπουδαία κλασικά επανακυκλοφορούν.

σελιδα

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΒΓΕΣ ΕΞΩ Τα μέρη μου αγαπάμε στο Χαλάνδρι! σελιδα

Δοκιμάσαμε το ολοκαίνουριο Wolves of Kitchen. σελιδα

ΘΕΑΤΡΟ New Blood: Σίσσυ Τουμάση

Ποια είναι η νεαρή ηθοποιός που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως Χέντβιγκ στην Αγριόπαπια του Ίψεν; ä Συνέντευξη στη Ματούλα Κουστένη Σελ. 34

ΣΙΝΕΜΑ I, Tonia H αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας πρωταθλήτριας Τόνια Χάρντινγκ, η οποία κατηγορήθηκε για τη μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

σελιδα

25.1.18 – lifo

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

28 lifo – 25.1.18

Εικαστικός, συμμετέχει στις «Εκθέσεις μιας μέρας» της πλατφόρμας Kroma στο Ρομάντσο.

Κεντρική θέση στην έκθεση φαίνεται να έχει το σώμα. Θεωρείς ότι σήμερα είμαστε σε επαφή με το σώμα μας ή πιο απομακρυσμένοι από ποτέ; Όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα, υπάρχει πια υπερψηφισμένη πρόοδος. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το άρθρο 3, το σχετικό με την αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, κάθε κράτος δικαίου οφείλει να δείχνει σεβασμό σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και προπάντων στο πώς αυτός βιώνει το φύλο του και θέλει να αισθάνεται το σώμα του. Είναι ζήτημα ισότητας, αξιοκρατίας και πολιτισμού.

EVENTS

Top IAN.

Δημήτρης Πανταζής

Πώς προέκυψε ο τίτλος «Naked Flesh»; Eίναι αναφορά στην ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ Carne Trémula (Καυτή Σάρκα), ενός αντισυμβατικού καλλιτέχνη που αμφισβήτησε παραδειγματικά πολλών ειδών εξουσίες, ιδιαίτερα δε αυτή της Καθολικής Εκκλησίας.

6 25-31

THE FACE

STOEP TH S PR ES ΜΟΥΣΙΚΗ 0-808-Basslines: Kareem Kalokoh

1. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Κωνσταντίνος Λαδιανός, Pink Boudoir

Σε ένα δωμάτιο βαμμένο ροζ ώστε να θυμίζει μπουντουάρ παρουσιάζονται ζωγραφικοί πίνακες με τη χαρακτηριστική τεχνική της αυγοτέμπερας σε ξύλο, επιτοίχια έργα και κατασκευές με ζωγραφική και ανάγλυφα στοιχεία σε αλουμίνιο, όπως και μια σειρά από έργα με κορδέλες και υφάσματα κεντημένα στο χέρι. Ο Κωνσταντίνος Λαδιανός αναμειγνύει προσωπικές μνήμες με θρησκευτικές εικόνες, μυθικές αναπαραστάσεις και λυρικές αφηγήσεις. ä 23/1-10/3, Γκαλερί CAN, Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι, Τρ.-Παρ. 11:00-15:00, 17:00-20:00 / Σάβ. 11:00-16:00

σκα ζηλεύει παθολογικά τον σύντροφό της. Ο βαρόνος Σκάρπια είναι ένας σαδιστής με απόλυτη εξουσία. Ανάμεσά τους ο Μάριο Καβαραντόσι, που θα οδηγηθεί στον θάνατο επειδή κατέχει την Τόσκα. ä 26/19/2, ΚΠΙΣΝ, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής, λεωφ. Συγγρού 364, Καλλιθέα, 26, 28, 31/1 & 4, 6, 9/2, 20:00, εισ.: 15-60 ευρώ

3. ΜΟΥΣΙΚΗ Zombie Zombie

2. ΟΠΕΡΑ Τόσκα Το οπερατικό θρίλερ του Τζάκομο Πουτσίνι σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία-σκηνικά-κοστούμια Νίκου Σ. Πετρόπουλου παρουσιάζεται για έξι παραστάσεις. Η ντίβα της όπερας Φλόρια Τό-

Το indie electronic τρίο από τη Γαλλία αγαπάει ιδιαιτέρως τα vintage συνθεσάιζερ και αντλεί επιρροές από το krautrock και τα σάουντρακ ταινιών τρόμου έως την

Μετά το ευρωπαϊκό mini tour του, o Kareem Kalokoh, μέλος και συνιδρυτής της κολεκτίβας Ath Kids (η οποία περιλαμβάνει beatmakers, DJs, MCs, φωτογράφους και γραφίστες), επιστρέφει στην Αθήνα. Τη βραδιά διοργανώνουν οι ομάδες Steam Athens, SSFR, Ath Kids και Black Athena. 25/1, Steam Athens, Ευρυμέδοντος 3, Αθήνα, 23:00

Ποιες είναι οι μορφές καταπίεσης του σώματος που αντιλαμβάνεσαι και «οι πουριτανικές αντιλήψεις» που αναφέρονται στο σημείωμα της έκθεσης; Ξεκινώντας από το τέλος, αναφέρομαι στα αναχρονιστικά μοντέλα ζωής, στον μαρασμό των νέων αντιλήψεων και στη δυσπιστία απέναντι στο διαφορετικό. Μιλώ για τα όνειρα, τις πεποιθήσεις και τις υποκειμενικές αντιλήψεις που συνθλίβονται από τα «χρηστά ήθη» ανθρώπων που συμπεριφέρονται υποκριτικά. Ζητήματα όπως η ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της έκφρασης, η ελευθερία στον έρωτα, στον τρόπο ζωής και στην επιλογή συντρόφων είναι μερικά από τα στοιχειώδη δικαιώματα του παγκόσμιου ανθρώπου τα οποία δεν είναι δεδομένα πουθενά. Οι μορφές εκδήλωσης αυτής της καταπίεσης ποικίλλουν ανάμεσα στον υποσυνείδητο φόβο, τη θεωρητική καταδίκη και την έμπρακτη βία. Είχες καθηγητή σου τον Γ. Ψυχοπαίδη. Ξεχώρισε ένα πράγμα που σου έχει μείνει από τη γνωριμία σας. Η γοητεία του εκλεπτυσμένου χιούμορ, απαλλαγμένου από ειρωνείες, προσβολές και ύβρεις. Είναι ένας καθηγητής τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ βαθύτατα. Πες μου τρία πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο. Η συγκίνηση από την ακρόαση ενός άγνωστου μέχρι πρότινος μουσικού κομματιού, μια όμορφη βραδιά με φίλους σε κάποιο σπίτι και η οικογένειά μου. Τις νύχτες των τελευταίων τεσσάρων μηνών έχω την άφατη χαρά να μοιράζομαι τη συζυγική κλίνη με ένα δεύτερο θηλυκό, την κόρη μου. Η εικόνα όλων ανεξαιρέτως με κάνει πολύ ευτυχή και τους είμαι πραγματικά ευγνώμων για κάθε εμπειρία. 25/1, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5,18:00-23:00, φιλική συμμετοχή: Spaced Cowboy

πρώιμη ηλεκτρονική μουσική, τους Kraftwerk και την underground γαλλική σκηνή των ’70s. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους ήρθε το 2010 με το «Zombie Zombie plays John Carpenter», μια δουλειά αφιερωμένη αποκλειστικά στο έργο του εμβληματικού κινηματογραφικού συνθέτη John Carpenter. ä 27/1, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, 22:00, εισ.: 15 ευρώ

4. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Χρίστος Χατζηστυλιανού, Πέντε παρερμηνείες

DANCE Revolt: Maayan Nidam Η Maayan Nidam έχει συμμετάσχει σε πρότζεκτ όπως τα Waves και Kicks. Μαζί της στα decks η Κ.atou. 27/1, 6 d.o.g.s., Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 10 ευρώ

Banana Tropical Οι BananaBoys, διοργανωτές των πιο πρωτότυπων πάρτι, επιστρέφουν στο Booze με τον JohnJohn Papadopoulo στις μουσικές επιλογές.

Στις 15 Μαΐου 1886 πεθαίνει η Έμιλυ Ντίκινσον. Η αδερφή της Λαβίνια βρίσκει τις επόμενες μέρες στο δωμάτιό της πάνω από χίλια ποιήματα, τα περισσότερα καθαρογραμμένα σε αυτοσχέδια τετράδια ή στο πίσω μέρος φακέλων και επιστολών, και βάζει στόχο να τα εκδώσει. Οι πρώτες προσπάθειες έκδοσης όμως «παρερμηνεύουν» το έργο της Ντίκινσον. Ο Χρίστος Χατζηστυλιανού παρουσιάζει τις δικές του «παρερμηνείες», αποδίδοντας το πρόσωπο της ποιήτριας σε πέντε μεταξοτυπίες με αρχική έμπνευση τη μοναδική σωζόμενη δαγκεροτυπία της. ä Μέχρι 25/2, Φωταγωγός, Κολοκοτρώνη 59Β (εντός στοάς Κουρτάκη), Δευτ.-Παρ. 11:00-20:00, Σάβ.-Κυρ. 12:00-18:00

5. ΜΟΥΣΙΚΗ Suicideboys

ΘΕΑΤΡΟ Φθινοπωρινή Σονάτα

27/1, Booze, Kολοκοτρώνη 57, 23:00, είσοδος ελεύθερη

Η Μπέττυ Αρβανίτη, η Δέσποινα Κούρτη και ο Δημήτρης Ήμελλος ερμηνεύουν τους κεντρικούς ρόλους στο αριστούργημα του Μπέργκμαν. Το έργο παρουσιάζεται σε καινούργια μετάφραση από τα σουηδικά του Ζάννη Ψάλτη.

Elektrika: Vatican Shadow/ Tensal Vatican Shadow είναι το techno προσωνύμιο του Dominick Fernow, γνωστού για το project noise μουσικής Prurient. Ο ήχος του περιλαμβάνει στιβαρά κρουστά, πλούσια synths και υπνωτικές, ambient μελωδίες. 26/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 10 ευρώ

Audiofly Το ντουέτο των Luca Saporito και Anthony Middleton δραστηριοποιείται από το 2001 παίζοντας tech με electronic house. 27/1, Ritual Club Athens, Λουκιανού 8, Κολωνάκι, 00:00

Τα ξαδέρφια Ruby da Cherry και $crim ξεκίνησαν να κάνουν glitch trap το 2014 και σε δύο μόλις χρόνια κατάφεραν να αναδειχτούν σε ένα από τα πιο δημοφιλή και πετυχημένα χορευτικά σχήματα της Αμερικής και να συνεργαστούν με ράπερ όπως ο Juicy J. Το ντουέτο έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο πλαίσιο της τρίτης παγκόσμιας περιοδείας του. ä 26/1, Piraeus 117, Πειραιώς 117, 18:00, εισ.: 10-25 ευρώ

26/1-1/4, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, Tετ. 20:00, Πέμ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00, εισ.: 5-18 ευρώ

6. ΘΕΑΤΡΟ Misery Ο διάσημος συγγραφέας Πολ Σέλντον, στη διαδρομή για το σπίτι του, εμπλέκεται σε ατύχημα και τραυματίζεται σοβαρά. Η νοσοκόμα και φανατική θαυμάστριά του Άνι Γουίλκς του σώζει τη ζωή και τον μεταφέρει στο απομονωμένο σπίτι της. Γρήγορα θα γίνει φανερό πως η Άνι βρίσκεται σε ασταθή ψυχολογική κατάσταση, ενώ ο Πολ καταλήγει παγιδευμένος, χτυπημένος και στο έλεός της. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Ρένη Πιττακή και ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος.ä 24/1-31/3, Ιλίσια - Βολανάκη, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Τετ.-Πέμπ.-Κυρ. 20:00, Παρ.-Σάβ. 21:15, εισ.: 14-19 ευρώ 25.1.18 – lifo

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

The Disaster Artist

Κακό

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Φράνκο Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Φράνκο, Ντέιβ Φράνκο

30 lifo – 25.1.18

της λοταρίας, όπου ακόμη και ο μεγαλύτερος σαιξπηρικός ηθοποιός του κόσμου μπορεί και να μην έχει καν μισή ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει, δηλαδή να μη γίνει δεκτός ούτε σε ακρόαση, πόσο μάλλον να αναγνωριστεί και να διακριθεί, ένας αντικειμενικά άσχετος, κανονικό ούφο, τόσο πασέ που προκαλεί θυμηδία ακόμη και ακίνητος, με γαϊδουρινή αυτοπεποίθηση και παντελή αίσθηση αισχύνης και αυτογνωσίας, πετυχαίνει, χτυπώντας το Χόλιγουντ στην επιδερμίδα του –εκεί όπου πονάει περισσότερο–, και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποτινάξει τη ρετσινιά του ελαφρού και εφήμερου. Η έλλειψη βάθους και παιδείας στην Τέχνη δεν υπήρξε ποτέ οριστικό κριτήριο αποκλεισμού από το ενδιαφέρον της μάζας, του μεγάλου κοινού, και στα μάτια όσων διαβάζουν τις ταινίες ως προϊόντα προς πώληση –και δεν είναι λίγοι αυτοί– ο Τόμι Γουάιζο δεν είναι διόλου αποτυχημένος. Ο Τζέιμς Φράνκο, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Disaster Artist, δεν κάνει το λάθος να υποπέσει στην άνανδρη ευκολία της ειρωνείας, αφού ολόκληρη η πορεία του Γουάιζο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον χαστούκι στον κυνισμό. Από την πρώτη σκηνή, που μπαίνει σαν τον ροκ διάβολο παίζοντας τον Μάρλον Μπράντο στο Λεωφορείον ο Πόθος και η καθηγήτρια Μέλανι Γκρίφιθ μένει άναυδη με την εκνευριστικά λάθος προσέγγισή του, μέχρι τις απανωτές, εξίσου αμίμητες επιλογές του ως Τζόνι στην ταινία που έγραψε ο ίδιος αλλά δεν είχε συναίσθηση περί τίνος επρόκειτο –ούτε καν θυμόταν τα λόγια του–, είναι σαφές πως κατανοεί πως ο αυτόκλητος ηθοποιός δεν κάνει πλάκα. Απλώς θέλει πολύ να γράψει ιστορία, όπως-όπως. Με τα χρήματα που διαθέτει κανείς δεν του λέει όχι και με την πειθώ του δεν είναι δύσκολο να τουμπάρει έναν φέρελπι νόστιμο, τον Γκρεγκ Σέστερο (Ντέιβ Φράνκο), που ήθελε να γίνει Τζέιμς Ντιν, να γίνει αδελφός και συνοδοιπόρος του στο έγκλημα. Πολύ γρήγορα, την απογοήτευσή του που κανείς δεν κατάλαβε το σοβαρό δράμα που επιδίωξε να γυρίσει διαδέχτηκε η ικανοποίησή του για το αθέλητο, αλλά πηγαίο γέλιο που έχει προσφέρει από την πρεμιέρα μέχρι σήμερα στις πολλοστές μεταμεσονύκτιες προβολές του. Επιπρόσθετα, το Disaster Artist, που δεν φιλοδοξεί να προσπεράσει ή να ξεπεράσει το θέμα του, σχολιάζει έξυπνα τη μοναδική ικανότητα του σινεμά να τοποθετήσει, με συνοπτικές διαδικασίες, έναν εκπρόσωπο της αταλαντοσύνης στο πάνθεον της δημοφιλίας. ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2

Κινηματογράφος

Οι πραγματικά κακές ταινίες μοιάζουν με τροχαίο δυστύχημα: διαισθάνεσαι από την αρχή πως κάτι πολύ κακό, οδυνηρό να το βλέπεις έχει συμβεί, ο άγραφος κανόνας ορίζει πως δεν είναι αξιοπρεπές να σταματήσεις, ούτε έχεις χρόνο για χάσιμο για κάτι εκτός προγράμματος, αλλά κόβεις ταχύτητα για να ρίξεις μια κλεφτή ματιά, υπνωτισμένος από το θέαμα. Τις περισσότερες φορές δεν το ξεχνάς, παρά το γεγονός ότι ξέρεις πως δεν θα σου κάνει καλό να το επαναφέρεις στη μνήμη, αλλά δεν ξεκολλάει από το μυαλό. Το The Room, όχι το σκέτο Room, το οσκαρικό με την Μπρι Λάρσον, αλλά το εξωφρενικά άστοχο από κάθε άποψη προσωπικό μανιφέστο κακού γούστου από κάποιον απροσδιόριστης ηλικίας και πολύ παράξενης εμφάνισης Τόμι Γουάιζο, που βάλθηκε να αποδείξει στον κόσμο πως είναι σπουδαίος τραγωδός που ξερνάει διαλόγους σαν να κρέμεται η ζωή του από μια faux σαιξπηρική ατάκα, πέρασε στα ψιλά της βιομηχανίας, εκτελεσμένο στην κυριολεξία από μια ομάδα ερασιτεχνών κάτω από τη μύτη του Χόλιγουντ, στις αρχές αυτού του αιώνα. Ένα δράμα που έμοιαζε με τρακάρισμα του κινηματογράφου με την απερίσκεπτη ματαιοδοξία του αινιγματικού δημιουργού του φυσιολογικά πάτωσε σε εισπράξεις, ώσπου οι καλτίστες ανακάλυψαν μια κρυφή κωμωδία στην απόπειρα του Γουάιζο να γράψει, να σκηνοθετήσει, να παίξει τον κεντρικό ρόλο και να διανείμει το καλλιτεχνικό του παιδί, αφού πρώτα σπατάλησε ως ανίδεος που πιάστηκε κορόιδο από τον εαυτό του μια μικρή περιουσία, που κανείς δεν γνωρίζει πώς έφτιαξε – εδώ κανείς δεν είναι σίγουρος από πού κατάγεται και πώς κατέληξε στον χώρο, αφού οι πληροφορίες που δίνει ο ίδιος για την ηλικία του, το γαλλικό παρελθόν του και τις προηγούμενες δουλειές του δεν στέκουν και οι φήμες, επιεικώς, διίστανται. Ένας από εκείνους που είδαν την τεράστια αφίσα στη Hollywood Boulevard του Λος Άντζελες, με την ερσάτζ αγριεμένη φάτσα του Γουάιζο να δεσπόζει και το τηλέφωνό του(!) στο κάτω μέρος, ήταν και ο Σεθ Ρόγκεν, που δεν πίστευε στα μάτια του, αποφάσισε να ρωτήσει και να μάθει πού παίζεται, πήγε να τη δει και πάλι δεν πίστευε στα μάτια του. Ο κολλητός του, ο Τζέιμς Φράνκο, δεν άργησε να γοητευτεί από την ιδέα της μεταφοράς της ελαφρόμυαλης, στομφώδους διαδρομής του The Room από το απόλυτο τίποτα στο μυαλό του χολιγουντιανού στάρλετ στη σοβαρή υποψηφιότητα της χειρότερης ταινίας όλων των εποχών και να διακρίνει τη μεγάλη εικόνα: στην πόλη της απόλυ-

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

Η αληθινή ιστορία της δημιουργίας της ταινίας «The Room» από τον Τόμι Γουάιζο, μίας από τις χειρότερες που γυρίστηκαν ποτέ, με καλτ χαρακτήρα και φανατικό κοινό σήμερα.

TOM OF FINLAND Σκηνοθεσία: Ντόμε Καρουκόσκι Πρωταγωνιστούν: Π. Στρανγκ, Λ. Τίκανεν Ο Τούκο Λαακσόνεν επιστρέφει στο σπίτι του στο Ελσίνκι μετά τον Β’ Παγκόσμιο, όπου αντιμετωπίζει την πίεση της κοινωνίας που καταδιώκει τους ομοφυλόφιλους. Βρίσκει καταφύγιο στην τέχνη του, η οποία θα τον ταξιδέψει μέχρι την Αμερική και θα γίνει άθελά του ένας από τους πιο επιδραστικούς μαχητές για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας με το ψευδώνυμο «Tom of Finland».

Ο Τούκο Λαακσόνεν υπήρξε ο δημιουργός του Tom of Finland, του πλέον εμβληματικού χαρακτήρα της γκέι εικονογραφίας του 20ού αιώνα, και η βιογραφία του Ντόμε Καρουκόσκι, επίσημη υποβολή της Φινλανδίας στα Όσκαρ, αποκαλύπτει δραματικά τη γέννηση και ενηλικίωση του ήρωα που ενέπνευσε δεκάδες καλλιτέχνες και απελευθέρωσε χιλιάδες ομοφυλόφιλους. Ο Λαακσόνεν σχεδίασε μια μεικτή παραλλαγή φαντασιώσεων και βιωμάτων από την εποχή που υπηρετούσε στον στρατό, με τη χώρα του να έχει συνταχθεί στο πλευρό των ναζί. Ένας Ρώσος αλεξιπτωτιστής, τον οποίο ο Λαακσόνεν σκότωσε, στοίχειωσε την απωθημένη καλλιτεχνική του φλέβα και έγινε το κύριο πρόσωπο των ασπρόμαυρων σκίτσων που πλήθαιναν και έφτασαν, την κατάλληλη και ωριμότερη στιγμή, στην Αμερική, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Φινλανδία των ασφυκτικών ερωτικών ηθών. Και ο Τούκο, ο Τομ δηλαδή, έγινε ο ήρωας τoυ ομοερωτισμού, όχι ακριβώς παρά τη θέλησή του, αλλά σίγουρα πέρα από τις προσδοκίες του. Η ταινία ανιχνεύει την καταγωγή και τη διαμόρφωση του χαρούμενου, ελεύθερου και ηδονιστικού alter ego του, παρακολουθώντας τον ντροπαλό, συνειδητοποιημένο, αν και άτολμο σκιτσογράφο να διανύει τις δεκαετίες με την προσήλωση ενός αγιογράφου της επιθυμίας. Το σχετικά ηθικοπλαστικό φινάλε μπορεί να μοιάζει παράταιρο, αλλά έχει αληθινή βάση, και νόημα, αν κάποιος λάβει υπ’ όψιν του την εποχή που η αισιοδοξία διακόπηκε σαν κεραυνός στον αίθριο καλιφορνέζικο ουρανό. ΤΡΙΑΝΟΝ

ΕΓΩ, Η ΤΟΝΙΑ I, Tonia Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Γκιλέσπι Πρωταγωνιστούν: Μάργκοτ Ρόμπι, Άλισον Τζάνι, Σεμπάστιαν Σταν Η αληθινή ιστορία της πρωταθλήτριας Τόνια Χάρντινγκ, η οποία κατηγορήθηκε για τη μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Από την υπαινικτική κομεντί Lars and the real girl με τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την ιδιαίτερη φιλενάδα του, που σκηνοθέτησε πάνω από μία δεκαετία πριν, ο Αυστραλός Γκρεγκ Γκιλέσπι περνάει σε μια επιθετική μαύρη κωμωδία, καθώς το Εγώ, η Τόνια κοπανάει με πυγμαχική φόρα και πλήρη εναρμόνιση με το αδιέξοδα προαστιακό περιβάλλον της μπερδεμένης, προικισμένης, πεισματάρας, αλλά αταίριαστης με το ευγενές άθλημα της μαχήτριας του πάγου, χωρίς περιστροφές, αλλά με πολλές, ηθελημένες ανακρίβειες, όλα τα βιογραφικά στοιχεία που προηγούνται και έπονται της μνημειώδους απόπειρας της πατινέζ Τόνια Χάρντινγκ να βγάλει από την πορεία προς το

χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο τη βασική και απεχθή προς αυτήν ανταγωνίστρια και συναθλήτριά της στην Εθνική ΗΠΑ Νάνσι Κέριγκαν. Βλέπετε, η τραχιά, αποφασιστική και εκ μητρός εκπορευόμενη υπερφιλόδοξη Χάρντινγκ ήταν η μόνη που σπίναρε με άνεση και δύναμη τρεις φορές γύρω από τον άξονά της εκείνη την περίοδο, αλλά δεν διέθετε class και, δυστυχώς, ακόμη και τα καλύτερα τριπλά άλματα δεν βαθμολογούνταν πιο ψηλά από το νάζι της Καταρίνα Βιτ και την πολλές φορές faux μπαλετική χάρη των υπολοίπων. Όσο ζητούσε τα ρέστα από τους κριτές, την προπονήτρια και την άξεστη μητέρα της, τόσο έτρωγε τα μούτρα της. Μιλώντας συχνά μπροστά στην κάμερα, η κακοποιημένη Τόνια (Μάργκοτ Ρόμπι, εξαιρετικά δυναμική) και ο βίαιος σύζυγός της (ο Ρουμανο-αμερικανός Σεμπάστιαν Σταν, μία από τις αποκαλύψεις της σεζόν) λένε τη δική τους εκδοχή για την κοινή ζωή και το δόλιο πλάνο τους, διαφέροντας αγρίως στα στοιχεία που μοιράζονται με το κοινό. Στην πραγματικότητα, διαφωνούσαν στα πάντα, συμφωνώντας πως η μητέρα της Τόνια, η Λαβόνα Φέι Γκόλντεν, ήταν ένα τέρας που δεν αγάπησε ποτέ την κόρη της και της φερόταν σαν να ήταν σκουπίδι που της χρωστούσε τα πάντα, επιμένοντας πως όλη της τη ζωή δούλευε σαν το σκυλί για να της δώσει το υστέρημά της και τη σκληραγώγησε όπως έπρεπε ή όπως γνώριζε, για να φτάσει στην κορυφή. Ο ρόλος της στεγνής, γραφικής Λαβόνα είναι καταλυτικός και απολύτως κινητήριος και η μεγάλη καρατερίστα Άλισον Τζάνι (West Wing), ήδη βραβευμένη από το Σωματείο Ηθοποιών για την απολαυστική ερμηνεία της, δίνει το δικό της show, φρενάροντας τις ανήκουστες προσβολές προς το σπλάχνο της με αβυσσαλέα απελπισία, σαν να συνειδητοποιεί, αμετάκλητα αλλά πάντα μεμψίμοιρα και κακόπιστα, πως το πεπρωμένο του white trash φυγείν αδύνατον. ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 4 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1,2 - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΖΕΑ

1968 Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης Πρωταγωνιστούν: Ι. Μιχαηλίδης, Στ. Μάινας, Ορφ. Αυγουστίδης, Β. Τρουφάκου, Γ. Βούρος Το παρασκήνιο της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Μπάσκετ το 1968 από την ΑΕΚ μετά τον τελικό με τη Σλάβια Πράγας.

Με επίκεντρο τον άθλο της μπασκετικής ΑΕΚ να κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, απέναντι στη σούπερ ομάδα της Σλάβια Πράγας, το 1968, στο Καλλιμάρμαρο, ο Μπουλμέτης στήνει μια σπονδυλωτή μυθοπλασία με μικρές ιστορίες που κινούνται χρονικά λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά το ματς, για να φέρει στη μνήμη τις μοναδικές στιγμές που έφεραν κοντά όλους τους Έλληνες, σε ένα γιορτινό time out στη χούντα. Κι αν ακόμα τα περιστατικά είναι ένα σχήμα για να φωτίσει και να αναδείξει τον αγώνα, οι ζουμερές συνεντεύξεις με τους επιζώντες αθλητές και προπονητές των δύο ομάδων αλλά και με τον αειθαλή, γλαφυρό σπορτκάστερ Βασίλη Γεωργίου (με παράλληλη δραματοποίηση κάποιων προσωπικών τους στιγμών) αποζημιώνουν, σε μια ταινία που λειτουργεί ταυτόχρονα ως φόρος τιμής σε μια πεισματάρα, γεμάτη ταλέντα και προσωπικότητες, sui generis ομάδα και ως ωδή στη δύναμη της θέλησης μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα εποχής, η σπεσιαλιτέ του Έλληνα σκηνοθέτη. VILLAGE RENTI 10,11 - VILLAGE MALL 9 - VILLAGE PAGRATI 2 - VILLAGE FALIRO 4,9 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 4 - ODEON ESCAPE 5 - ODEON STARCITY 4 - ΑΕΛΛΩ 1,2 ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΟΙΞΗ 1 - CINERAM WEST CITY 3 - ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 6 - ΟΣΚΑΡ - ΣΟΦΙΑ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1,2 - ΑΛΙΚΗ - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ - ΟΝΕΙΡΟ - ΦΟΙΒΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΚΕΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ A man of integrity

Ο ΛΑΒΎΡΙΝΘΟΣ: Η ΤΕΛΙΚΉ ΔΟΚΙΜΑΣΊΑ Maze Runner: The Death Cure

Σκηνοθεσία: Μοχάμαντ Ρασούλοφ Πρωταγωνιστούν: Ρ. Αχλαγκιράντ, Σ. Μπεϊζαέ

Σκηνοθεσία: Γουές Μπολ Πρωταγωνιστούν: Ντ. Ο’Μπράιαν, Κ. Σκοντελάριο

Ο Ρεζά ζει σε ένα χωριό στο Ιράν. Εκεί, μια ιδιωτική εταιρεία θα πάρει τον έλεγχο των πάντων.

Το γιατί ο Ασγκάρ Φαρχαντί ασκεί κριτική στις τάξεις και στα φύλα στο σύγχρονο Ιράν και αποτελεί σημαία της χώρας στα φεστιβάλ και στα Όσκαρ, ενώ ο Ρασούλοφ, όπως και ο Παναχί παλιότερα, κάνουν περίπου το ίδιο πράγμα, αλλά πρέπει να γυρίσουν τις ταινίες τους κάτω από τη μύτη της κυβέρνησης και να στείλουν τις κόπιες τους κρυφά στα φεστιβάλ, είναι ένα μικρό μυστήριο που ίσως βρίσκει απάντηση στους ασαφείς νόμους της λογοκρισίας (και στον τρόπο του κάθε σκηνοθέτη να χαϊδεύει ή να στηλιτεύει τις αναπόφευκτες αντιφάσεις μεταξύ ελευθερίας και θεοκρατίας). Στο Ένας ακέραιος άνθρωπος, ένα στέρεο δράμα με προαποφασισμένο αποτέλεσμα που απέσπασε το πρώτο βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, ένας άνδρας, αλλεργικός στις βρόμικες μεθοδεύσεις, που δεν ενοχλεί κανέναν και ασχολείται με την οικογένεια και τη μικρή ιχθυοκαλλιέργειά του, πέφτει θύμα διαβολής και δολιοφθοράς, διότι δεν συμμορφώνεται με ένα διεφθαρμένο σύστημα που μοιάζει ασταμάτητα και στα περσικά κυβικά εφιαλτικό. Ο Ρασούλοφ υποβάλλει το νατουραλιστικό του ύφος (στο μέτρο που ο ήρωας επηρεάζεται από τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες) στην υπηρεσία του στόχου του, ορθώς απέχει από μεταφυσικές αιτιότητες και ποιητικές ασάφειες και συνεπικουρείται από την εξαιρετική φωτογραφία και τον Ρεζά Αχλαγκιράντ με το διεισδυτικό βλέμμα και τις καίριες αντιδράσεις. ΑΣΤΥ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

Ο Τόμας πρέπει να οδηγήσει την ομάδα των Γκλέιντερ στην πιο επικίνδυνη αποστολή τους, τη διάσωση των φίλων τους.

Η φιλόδοξη παραγωγή του Λαβυρίνθου δεν έπιασε ποτέ τη δυναμική που ήλπιζε, καθώς η τάση του νεανικού κοινού για neo-dystopian υλικό καλύφθηκε κυρίως με τους Αγώνες Πείνας. Οι πιτσιρικάδες του Λαβυρίνθου έμοιαζαν δεύτεροι και καταϊδρωμένοι, γιατί δεν πρόσφεραν κάτι καινούργιο. Οι παγίδες και τα τέρατα που εμφανίζονταν στις δύο πρώτες ταινίες δεν έπειθαν ως περιεχόμενο και μόνο όταν ξεκίνησε να αποκαλύπτεται ολοκληρωμένη η πλοκή της ιστορίας αχνοφαίνονταν κάποιες ελπίδες. Δεν είναι τυχαίο που το τελευταίο μέρος του franchise είναι μάλλον το καλύτερο από τα τρία. Η αντικατάσταση των παγίδων με μια πιο στρωτή αφήγηση που εξηγεί γιατί συνέβησαν όλα αυτά μετατρέπει την ταινία σε μια υπέρ το δέον συναισθηματική action καταιγίδα, γεμάτη προδοσίες και θυσίες, όπου η απουσία μιας απόλυτα κακής δύναμης λειτουργεί ευεργετικά. Το κλασικό μοντέλο της νεανικής ορμής ενάντια σε κάτι εφιαλτικό αντικαθίσταται από κάτι πιο πολύπλοκο, με τη μόνιμα συμπαθή Πατρίσια Κλάρκσον και την ιδεαλίστρια Σκοντελάριο να δικαιολογούν όσα συμβαίνουν έξω από τους ασφαλείς τοίχους. Δεν λείπουν οι υπερβολές, ειδικά στο παρατεταμένο φινάλε, όμως ο Γουές Μπολ βρίσκει μια ισορροπία. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 1,4,7,8 - VILLAGE MALL 2,3,7,12 - VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 4,7 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2 - ODEON ESCAPE 1,2 - ODEON OPERA 2 - ODEON STARCITY 1,3,9 - ΑΕΛΛΩ 1,3 - ΝΑΝΑ 1,4 - WEST CITY 4

25.1.18 – lifo

ΚΛΑΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ τους στέλνει όλους στην κρίση». Πόσο σπουδαίος!

ΟΝΟΡE ΝΤΕ ΜΠΑΛΖAΚ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Πρώτα διαβάζουμε κλασικούς και μετά τα υπόλοιπα Στο τελευταίο τεύχος του «New Yorker» υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα στους κλασικούς, στους οποίους επιστρέφουμε διαρκώς, απόδειξη οι νέες μεταφράσεις σπουδαίων έργων στα ελληνικά που μας θυμίζουν γιατί το κλασικό είναι τελικά αδιανόητα μοντέρνο.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

GUSTAVE FLAUBERT Η ΓΥΝΑIΚΑ ΤΟΥ ΚOΣΜΟΥ ΚΑΙ AΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡIΕΣ

32 lifo – 25.1.18

Μτφρ.: Έφη Κορομηλά, Gutenberg/Aldina Δούλευε με το σώμα, τρελαινόταν, ένιωθε κάθε μικρή αντάρα της ύπαρξης, τους βίσωνες και τους αγγέλους που έβγαιναν από το μυαλό του και γίνονταν πρωταγωνιστές των ιστοριών που περιλαμβάνονται στην πολύ όμορφη έκδοση Η γυναίκα του κόσμου και άλλες ιστορίες της σειράς Aldina. Χάρη στη συγκεκριμένη έκδοση, που συνοδεύεται από μια εκτενή εισαγωγή για το «μακάβριο και το γοτθικό στοιχείο στα πρώιμα έργα του Γκιστάβ Φλομπέρ» από την Τιτίκα Δημητρούλια, ένα ακριβέστατο χρονολόγιο κι ένα απολαυστικό επίμετρο γραμμένο από τον στενό του φίλο Μαξίμ ντι Καν, έχουμε, επιτέλους, στα χέρια μας μια ολοκληρωμένη καταγραφή της πολύπλευρης αλλά και αντιφατικής προσωπικότητας του Φλομπέρ, ο οποίος δεν ήταν μόνο ο κλασικός συγγραφέας της Μαντάμ Μποβαρί αλλά και ο σκοτεινός ρομαντικός, ο ιδανικός μύστης που έθετε εαυτόν πέρα από την επιστήμη, τη φιλοδοξία, τις κατακτήσεις, τα όρια του ανθρώπινου πνεύματος. Εν ολίγοις, ήταν φτιαγμένος από άλλο ύφασμα. Αυτό ακριβώς που προσπάθησε να ξεδιπλώσει ο Ντι Καν, μιλώντας για τον παράφορο φίλο του, που «αισθανόταν μεγαλύτερη έφεση για το επάγγελμα του ληστή παρά για τη μελέτη του ρωμαϊκού δικαίου» και που ήταν ικανός «να τρέχει όλη μέρα, να δειπνεί έξω, να πηγαίνει στο θέατρο και παρ’ όλα αυτά να παραμένει

σε εγρήγορση μέσα στην έμφυτη νωθρότητά του, συνδυάζοντας την ευχαρίστηση με τη μελέτη, πετώντας τα λεφτά του απ’ το παράθυρο, αναθεματίζοντας τη φτώχεια, ξοδεύοντας μια μέρα πενήντα φράγκα για το δείπνο του, περνώντας την επόμενη μ’ ένα ξεροκόμματο και λίγη σοκολάτα, ψέλνοντας τον πεζό λόγο, ουρλιάζοντας τους στίχους, κολλώντας με πάθος σε μια λέξη που την επαναλάμβανε μέχρι που την μπούχτιζε, πλημμυρίζοντας τα πάντα με τον θόρυβό του, περιφρονώντας τις γυναίκες που τον τραβούσαν με την ομορφιά τους, ερχόμενος να με ξυπνήσει στις τρεις η ώρα τα χαράματα για να πάμε να δούμε πώς έπεφτε το σεληνόφως στον Σηκουάνα, οδυρόμενος που δεν μπορούσε να βρει καλό τυρί του Πον-λ’ Εβέκ στο Παρίσι, επινοώντας σάλτσες για να συνοδεύει το καλκάνι και θέλοντας να χαστουκίσει τον Γκιστάβ Πλανς επειδή είχε μιλήσει άσχημα για τον Βικτόρ Ουγκό». Αυτά και άλλα πολλά ήταν ο Φλομπέρ, ο οποίος καταβλήθηκε τελικά από την ασθένεια και την ανεπάρκεια των ανθρώπων, θυσιάζοντας την πιο διάσημη ηρωίδα του σαν άλλη Ιφιγένεια στον βωμό της κοινωνικής ασφυξίας και του αστικού φαρισαϊσμού (να γιατί πάντα ένιωθε πιο άνετα με τον κόσμο του Μεσαίωνα). Ενδεικτικές είναι οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στη Γυναίκα του κόσμου, όπως ο αριστουργηματικός «Χορός των Νεκρών», όπου βάζει τον Σατανά να σπάει τις σαΐτες του, φτιάχνοντας «ένα πέτρινο στέμμα με το ψηλότερο βουνό του ουρανού» παρέα με τις πόρνες, τους ποιητές και τους εραστές, οι οποίοι γυρνοβολούν με άνεση ανάμεσα στα μνήματα, ξέροντας πως «στο τέλος, ο θάνατος

Ανθολόγηση-μετάφραση: Κωστής Παπαγιώργης, Καστανιώτης/Κλασική Βιβλιοθήκη «Υποχρεωμένοι να μιλούν ακατάπαυστα, όλοι αντικαθιστούν την ιδέα με τα λόγια, το συναίσθημα με τη φράση, και έτσι η ψυχή τους γίνεται λάρυγγας, φθείρονται και εξαχρειώνονται» λέει για τους ανθρώπους ο μέγας ανατόμος της ύπαρξης Ονορέ ντε Μπαλζάκ σε ένα από τα περιώνυμα αποσπάσματά του. Ήξερε άλλωστε εξαρχής πως αν είναι να γράψει πραγματική, καθαυτό λογοτεχνία, έπρεπε να εντρυφήσει σε βάθος σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δικαιοδοσίας και ενέργειας. Με την καθαρότητα του χειρουργού που έχει βάλει τον ασθενή πάνω στο τραπέζι για να φτιάξει ποίηση, όπως έκανε αργότερα ο Έλιοτ, δεν άφησε κανέναν απέξω: πλούσιο και φτωχό, φτασμένο και παρία, γιατρό, διανοούμενο, αγύρτη, ποδηγέτη, φιλόδοξο υποκριτή και έντιμο εργάτη. Όλοι στο ίδιο καζάνι έβραζαν, αλλάζοντας απλώς ρόλους σαν τα πιόνια στην σκακιέρα του γαλλικού αστικού τοπίου. Όλοι αυτοί έγιναν οι κεντρικοί χαρακτήρες της Ανθρώπινης Κωμωδίας –κατά τη Θεία Κωμωδία του Δάντη–, γεγονός που καταδεικνύει τη βαθιά επίγνωση που είχε ο συγγραφέας του, παρά τις προσωπικές του απογοητεύσεις, ότι κατέθετε κάτι σπουδαίο και μεγάλο. Γνώριζε, άλλωστε, πως από τη μια υπάρχουν οι ασφυκτικές κοινωνικές συνθήκες και οι μικροπρέπειες που μας αναγκάζουν στο ξόδεμα και στην πίκρα και από την άλλη υπάρχει κάτι άπιαστο και μεγάλο που αναφέρεται στα ανεξήγητα μυστικά της τέχνης: «Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα πούμε ή να τα κάνουμε χωρίς κι εγώ δεν ξέρω ποιες άγνωστες αρμονίες, στις οποίες δεσπόζει μια μέρα, μια ώρα, μια ευτυχής σύζευξη των ουράνιων σημείων ή των μυστικών ηθικών προδιαθέσεων. Αυτού του είδους οι μυστηριώδεις αποκαλύψεις ήταν επιτακτική απάντηση για να βγει πέρα αυτή η απλή ιστορία προς την οποία θα θέλαμε να στραφεί το ενδιαφέρον κάποιων από εκείνες τις ψυχές που είναι μελαγχολικές εκ φύσεως, ονειροπόλες και τρέφονται με γλυκές συγκινήσεις». Γνωρίζοντας πολύ καλά τον Μπαλζάκ ως αντίστοιχος ανατόμος των ανθρώπινων αντιδράσεων, ο Κωστής Παπαγιώργης εδώ δεν γίνεται μόνο ο ιδανικός μεταφραστής αλλά και ο ανθολόγος των σημαντικότερων στιγμών της Ανθρώπινης Κωμωδίας. Γράφει και σχετική εισαγωγή στην έκδοση που κυκλοφορεί μετά τον θάνατό του, γεγονός που καθιστά το συγκεκριμένο βιβλίο από την Κλασική Βιβλιοθήκη των εκδόσεων Καστανιώτη γεγονός.

ΤΖΟΖΕΦ ΚΟΝΡΑΝΤ ΕΪΜΙ ΦΟΣΤΕΡ Μτφρ.: Μιχάλης Μακρόπουλος, Ποικίλη Στοά Παρακολουθώντας με μεγάλο ενθουσιασμό τα βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ποικίλη Στοά, παρατηρούμε ότι είναι σχεδόν στην απόλυτη πλειονότητά τους κλασικά, γεγονός που καταδεικνύει πως ένας εκδοτικός οίκος μπορεί να συσταθεί έχοντας ως αποστολή να διατηρήσει ζωντανή τη φωνή των συγγραφέων που αγαπήσαμε μέσα από φροντισμένες εκδόσεις, με εξώφυλλα σχεδιασμένα με μεράκι

από τον Ξενοφώντα Μπρουντζάκη. Ειδικά αυτή η μικρή σε έκταση, αλλά τεράστια σε αισθητικό μέγεθος ιστορία του Τζόζεφ Κόνραντ με τον τίτλο Έιμι Φόστερ κερδίζει με την υποβλητική αλήθεια της, την υπόκωφη μελαγχολία και τον σπαρακτικό της τρόπο. Ο Γιάνκο, ο ναυαγός που δεν «γνώριζε καν το όνομα του πλοίου του», ξεβράζεται στις αγγλικές ακτές χωρίς να μιλάει τη γλώσσα, φερμένος, όπως θα αποδειχτεί, από τα Καρπάθια Όρη – προφανής παραπομπή στην ξενική καταγωγή του ίδιου του Κόνραντ. Όπως επισημαίνει και ο μεταφραστής του έργου Μιχάλης Μακρόπουλος στην κατατοπιστική εισαγωγή του: «Η Έιμι Φόστερ γράφτηκε το 1901, μα πόσο οικεία μάς είναι και σήμερα ακόμα η ιστορία αυτού του ναυαγού που τον ξεβράζει η θάλασσα σ’ έναν άγνωστο τόπο κι εκεί τον περιμένει μια σκληρή τύχη. Ο Κόνραντ ξετυλίγει με σοφή απλότητα τη μοίρα του ήρωά του, αυτού του “ανθρώπου που έπεσε στη γη”, του τόσο ξένου ώστε, κι ας είναι αυτή η δική του ιστορία, δεν έχει καν το όνομά του, αλλά δανείζεται τ’ όνομα της καλόκαρδης, μα ανόητης γυναίκας που τον παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να τον παρατήσει ετοιμοθάνατο». Ό,τι πιο καινοφανές, εμπνευσμένο και μεγαλόκαρδο από έναν λογοτέχνη που έκανε πάντα επιτακτικούς τους κανόνες της συμπόνοιας και κατάλαβε σε βάθος τι σημαίνει εγκατάλειψη και ανθρώπινος πόνος.

THOMAS MANN ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ Μτφρ.: Βασίλης Τσαλής, Μεταίχμιο Ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους συγγραφείς είναι λογικό να έχει στο μυαλό του, όταν γράφει, τον Πλάτωνα, γι’ αυτό και καταθέτει μια άλλη σύγχρονη και μοντέρνα εκδοχή του Συμποσίου με βασικούς πρωταγωνιστές έναν ωραίο έφηβο, ένα αντίστοιχο άφθαρτο πρότυπο της πλατωνικής ομορφιάς, και έναν παρατηρητή-δημιουργό, ακριβώς γιατί δεν έχει τόση σημασία αν οι βασικές ιδιότητες του αντικειμένου του πόθου υπάρχουν στην πραγματικότητα ή στη φαντασία. Μιλάμε πάντα για το πιο ξακουστό δημιούργημα του Τόμας Μαν μετά το Μαγικό Βουνό, τον Θάνατο στη Βενετία, ο οποίος συνιστούσε μέρος μιας τετραλογίας για τον έρωτα και το κάλλος – τα υπόλοιπα τρία μέρη είναι ο Τριστάνος, το Κλαούντιους Ντέι και ο Νόμος. Επηρεασμένος από τον πρόσφατο, όταν το έγραφε, θάνατο του Μάλερ αλλά και τα αρχαιοελληνικά του διαβάσματα, ο Μαν στήνει άλλο ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα για την αιώνια πάλη του απολλώνιου με το διονυσιακό, της λογικής με την επιθυμία, και για τη δημιουργική ορμή του έρωτα που διαπερνά αναγκαστικά κάθε έργο τέχνης. Εδώ το παιχνίδι μεταξύ των δύο αντίπαλων δυνάμεων είναι ακόμα πιο έντονο, καθώς η δυναμική έναρξη που αναφέρεται ως απολλώνιος στωικός θαυμασμός της ομορφιάς –βλέπε το χαρακτηριστικό 4ο κεφάλαιο– καταλήγει σε μια σαρωτική διονυσιακή έξαρση που έχει έντονη τη μυρωδιά του θανάτου. Η αυξητική ένταση θα έλεγε κανείς πως είναι ανάλογη μιας μαλερικής σύνθεσης και ο λυρικός του τόνος ένας από τους πιο ακριβείς και σπουδαίους στην ιστορία. Πολλά ειπώθηκαν για τον έρωτα του ώριμου συνθέτη με τον έφηβο Πολωνό, αλλά, όπως τονίζει και ο Δημήτρης Στεφανάκης, ο οποίος είναι και ο επιμελητής της σειράς των κλασικών του Μεταιχμίου, στον πρόλογό του: «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ανακαλύπτουν στο έργο τέχνης προτερήματα για να δικαιολογήσουν την προτίμησή τους, όμως ο πραγματικός λόγος της επιδοκιμασίας τους είναι κάτι απρόσμενο [...]. Εν προκειμένω, θα προσέθετα ότι υποκλίνονται στην αρτιότητα των περιγραφών ενός σπουδαίου πεζογράφου».

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

σβετλανα αλεξιεβιτς Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας Μτφρ.: Eλένη Μπακοπούλου Εκδόσεις Πατάκη Σελ.: 454 H Σβετλάνα Αλεξίεβιτς φωτίζει το στοιχείο της συµµετοχής της Σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Κάποιες από τις γυναίκες αυτές, που επέζησαν κι έφτασαν ως τις µέρες µας, και που η συγγραφέας αναζήτησε σε πόλεις, κωµοπόλεις και αποµακρυσµένα χωριά, αφηγήθηκαν τον δικό τους πόλεµο, και το έκαναν µε τρόπο συγκλονιστικό.

εντμοντ αμπου Η Ελλάδα του Όθωνα Μτφρ.: Αριστέα Κομνηνέλλη Εκδόσεις Μεταίχμιο Σελ.: 448 Πρόκειται για την κριτική ματιά ενός φιλέλληνα που δεν μπορεί παρά να εντοπίσει τα αντιφατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, χωρίς να παραγνωρίζει τα επιτεύγματα ούτε να αγνοεί τα ελαττώματα. Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα για την Ελλάδα του 19ου αιώνα, μία διεισδυτική παρουσίαση των δεινών που ταλανίζουν τη χώρα στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων.

friedrich nietzsche Η διονύσια κοσμοθεώρηση - Η γέννηση της τραγικής ιδέας Μτφρ.: Δ. Μακρή, Δ. Υφαντής Εκδόσεις Ροές Σελ.: 96 Πρόκειται για το κείμενο στο οποίο ο Νίτσε εισάγει και αναλύει για πρώτη φορά εμβριθώς τις περίφημες έννοιες «απολλώνιο» και «διονύσιο», παρουσιάζοντας τη δική του, την περίφημη πια νιτσεϊκή ερμηνεία της τραγωδίας και της τέχνης στη γένεση και στη διαμόρφωσή της. 25.1.18 – lifo

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η νεαρή ηθοποιός υποδύεται εκπληκτικά τη Χέντβιγκ στην Αγριόπαπια που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου και ετοιμάζεται να γίνει η Μαρίνα Καραγάτση για τις ανάγκες του επόμενου έργου όπου πρωταγωνιστεί. από τη ματούλα κουστένη

Μ i

Θέατρο

Αυτή την περίοδο η Σίσσυ Τουμάση πρωταγωνιστεί στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. (Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3, πλατεία Βικτωρίας, 210 8210991, 210 8210082)

34 lifo – 25.1.18

ικρή ονειρευόταν να γίνει Πλανητάρχης, σήμερα ισορροπεί μεταξύ ανασφάλειας και επιβεβαίωσης. Δηλώνει γκρούπι της Ιζαμπέλ Ιπέρ, αγωνιά για το πόσο καιρό ακόμα θα παίζει νεαρές βασανισμένες έφηβες, αγαπά πολύ τον Τενεσί Ουίλιαμς, τα δίνει όλα τους χειμώνες κι εξαφανίζεται τα καλοκαίρια στη Σαμοθράκη, μπορεί να ακούει Μάλερ και μετά χιπ-χοπ, μαγειρεύει καταπληκτικά και καμαρώνει για την κις λορέν της, μια φορά την εβδομάδα τρώει με τον παππού της, μένει στο Παγκράτι και συχνά κυκλοφορεί στη γειτονιά με τις πιτζάμες κι έχει στα σκαριά διάφορες κινηματογραφικές συμμετοχές. Ανάμεσά τους και η νέα ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου με τίτλο Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό. Η Σίσσυ Τουμάση έχει μια νεανική, άγουρη βραχνάδα στη φωνή, κατασταλαγμένη σκέψη, παρελθόν με αβάσταχτες μαύρες στιγμές, αλλά και μια σπάνια δύναμη να κοιτά μόνο μπροστά. Στα 28 της χρόνια, λεπτοκαμωμένη σαν κλαράκι, κούκλα όσο και ταλαντούχα, σφραγίζει κάθε βράδυ την Αγριόπαπια του Ίψεν με μια σπουδαία ερμηνεία και μπήκε ήδη στη λίστα των νέων ηθοποιών από τους οποίους έχουμε υψηλές απαιτήσεις. «Κι εγώ έτσι ανυπόμονη είμαι στη δουλειά κι όταν κάτι με φοβίζει, γίνομαι επιθετική χωρίς λόγο» λέει. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2012 και πριν προλάβει να καταλάβει σε τι μεταφράζεται το πτυχίο της πρωταγωνίστησε στη Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά, όπου υποδύθηκε ένα από τα βασανισμένα παιδιά της νοσηρής οικογένειας. «Πέρασα με οντισιόν, την πρώτη της ζωής μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με έπαιρνε αλλά πήγα γιατί πέθαινα να κάνω σινεμά. Την πρώτη αντίδραση του Αβρανά, όταν με είδε, πολύ θερμή δεν τη λες. Ήταν εξαιρετικά διστακτικός, με παρατηρούσε και ψέλλιζε: “Δεν μου κάνεις χρωματικά, είσαι πολύ μελαχρινή... Γενικά, δεν ξέρω αν μου κάνεις. Θες να πάμε να βάψεις τα μαλλιά σου για να αποφασίσω; Αλλά και πάλι σου λέω ότι μπορεί και να μη σε πάρω”. Πήρα το ρίσκο, μπήκα στο πρώτο κομμωτήριο που βρήκα, έβαψα το μαλλί πορτοκαλί, έγινα το παιδί που θα μπορούσαν να είχαν δύο ξανθοί άνθρωποι και εμφανίστηκα ξανά μπροστά του. “Σε θέλω” μου είπε και ξεκίνησα γυρίσματα. Για μένα η Miss Violence ήταν η πρώτη τάξη του σχολείου στην υποκριτική, αλλά όχι κάτι άγνωστο από πλευράς θεματολογίας. Είχα ιδέα του τι σημαίνει να μεγαλώνεις παρακολουθώντας βία. Δεν με σοκάρει, μου είναι οικεία. Ταράζο-

μαι, αλλά τη θεωρώ μια κανονική περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης». Η Σίσσυ μεγάλωσε με τη μητέρα της, που ήταν τραπεζικός και μανιώδης αναγνώστρια, αλλάζοντας διαρκώς σπίτια. «Ξεκινήσαμε και καταλήξαμε στο Παγκράτι, αφού πρώτα περιοδεύσαμε σε διάφορες περιοχές. Τα σχολικά χρόνια ήταν χάλια. Ήμουν αφόρητα αντιδραστική, τόσο απέναντι στην οικογένεια όσο και στους δασκάλους. Εγώ συνέχεια έφευγα, εκείνοι συνέχεια με έψαχναν. Θυμάμαι τη μητέρα μου να περιμένει ατελείωτες ώρες στο μπαλκόνι να γυρίσω. Απαντούσα σε όλα με αντίδραση. Διάβαζα πράγματα που δεν σχετίζονταν με το σχολείο, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να παπαγαλίσω ούτε μια σειρά από τη σχολική ύλη». Αναζητώντας πώς θα πορευτεί στη ζωή της πέταξε στην κουβέντα, σαν βεγγαλικό, την υποκριτική. «Θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια της μητέρας μου. Ήταν η στιγμιαία ευτυχία ενός ανθρώπου που είχε βαθιές καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά κατέληξε σε μια τράπεζα με ταγέρ και αριθμούς γιατί δεν τόλμησε να κυνηγήσει το όνειρό της. Ήταν σαν να μου έδινε την ευχή της». Δυστυχώς, η μητέρα της δεν έμαθε καν ότι πέρασε στη δραματική σχολή, καθώς το καλοκαίρι πριν ξεκινήσει μαθήματα, σκοτώθηκε σε τροχαίο. «Το πρώτο έτος πέρασε χωρίς να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Από το δεύτερο είπα: “Εγώ δεν ήρθα εδώ να πετάω τα λεφτά μου. Τελειώσαμε με το πένθος. Δεν θέλω άλλο να είμαι το κοριτσάκι που κάνει θέατρο γιατί χάνεται στη θλίψη”. Πήρα φόρα και ξεπέρασα τα πάντα μέσα από αυτή την τέχνη. Είναι ένα μεγάλο δώρο και μια πολύτιμη αγκαλιά». Φέτος έχει κάνει το θεατρικό κοινό να παραμιλάει με την ερμηνεία της. Ο Δημήτρης Τάρλοου της ανέθεσε τον ρόλο της Χέντβιγκ στην Αγριόπαπια του Ίψεν που ανέβασε στο Πορεία. Έτσι, μέχρι να τελειώσει η σεζόν, η Σ. Τουμάση, ως αθώα, καλόκαρδη και ανασφαλής 14χρονη, θα πεθαίνει κάθε βράδυ, γιατί δεν διανοείται ότι θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της χωρίς την πατρική αγάπη. «Δένομαι κι εγώ σαν τη Χέντβιγκ με τους ανθρώπους. Έχω βιώσει την απώλεια και πια αποζητώ ασφάλεια. Συγχρόνως, εκπαιδεύτηκα να πέφτω και να σηκώνομαι. Συνήθισα πια στις πρεμιέρες να έχουν όλοι τους συγγενείς κι εγώ κανέναν. Τουλάχιστον, φέτος ήρθε ο παππούς μου. Μου έφερε και σοκολάτες για να γλυκαθώ από τη στενοχώρια που παίρνω κάθε βράδυ εδώ μέσα. Πέρσι, στον Αύγουστο που κάναμε με τον Κ. Μαρκουλάκη, δεν τον κάλεσα για να μην ταραχτεί από τις βρισιές» λέει χαμογελώντας. «Μόνο σε ό,τι αφορά τη δουλειά δεν

Έχω βιώσει την απώλεια και πια αποζητώ ασφάλεια. Συγχρόνως, εκπαιδεύτηκα να πέφτω και να σηκώνομαι. Συνήθισα πια στις πρεμιέρες να έχουν όλοι τους συγγενείς κι εγώ κανέναν.

ΦΩΤΟ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Η Σίσσυ Τουμάση πεθαίνει κάθε βράδυ για τον Ίψεν

θέλω να έχω δεδομένα. Φέτος μπορεί να μου γράφουν ύμνους και του χρόνου να δουλεύω σε περίπτερο». Σε λίγο καιρό από σήμερα θα υποδυθεί τη Μαρίνα Καραγάτση στο Ευχαριστημένο της ίδιας που ανεβαίνει στο Θέατρο Πορεία (22/2). Θα μπει έτσι στη δίνη των διπλών παραστάσεων. «Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δύο δουλειές, πανηγυρίζω. Είναι ολίγον τρομακτικό να υποδύεσαι έναν άνθρωπο που ζει. Νομίζω πως τη στιγμή που θα καταλάβω ότι η Μαρίνα Καραγάτση είναι μεταξύ των θεατών θα πάθω εγκεφαλικό. Ο Δημήτρης (Τάρλοου), προς το παρόν, αναζητά τα κοινά μας στοιχεία. Προς τιμήν του δεν θέλει να αποκρύψει τι συνέβαινε σε εκείνο το σπίτι, που τυχαίνει να είναι του παππού του, και κυρίως πόσο δύσκολο πράγμα είναι να μεγαλώνεις με σπουδαίους γονείς που σε κάνουν να νιώθεις “λίγος”. Είναι φοβερό βάρος να αγαπάς εκείνον που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετός». «Εσύ γράφεις καθόλου;» τη ρωτάω, αφήνοντάς την στο καμαρίνι για να ντυθεί ξανά Χέντβιγκ. «Μόνο στα δύσκολα, αλλά αυτό αφορά εμένα. Προς Θεού, μη θεωρηθεί ότι η τέχνη είναι απόρροια πόνου και βασάνων. Είναι η πιο βαθιά χαρά».

ΤΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΟΑΣΤΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ + 14 ΜΑΓΑΖΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ

ΠΑΜΕ XAΛΑΝΔΡΙ; ΑΠΟ ΤΗ LIFOTEAM

25.1.18 – lifo

ΠΑΜΕ ΧΑΛΑΝΔΡI; ΠΌΣΕΣ ΦΟΡΈΣ ΔΕΝ ΈΧΕΤΕ ΑΚΟΎΣΕΙ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΗ ΕΡΏΤΗΣΗ ΑΠΌ ΝΈΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΛΈΓΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΏΝΥΜΟ ΔΉΜΟ ΓΙΑ ΔΙΑΣΚΈΔΑΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΑΓΩΓΊΑ! Κάποτε ήταν εξοχικός προορισμός για όσους επιδίωκαν την ησυχία μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Σήμερα έχει μεταβληθεί σε μια αναγεννημένη συνοικία, όπου θα συναντήσεις μονοκατοικίες με κατακόκκινες κεραμοσκεπές, περιποιημένους κήπους, τζάκια να καπνίζουν αλλά και σημεία που σφύζουν από κίνηση, ένταση και ρυθμό. Αναντίρρητα, πρόκειται για μια πράσινη γειτονιά με εύκολη πρόσβαση από και προς το κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα, αυτό που αγαπούν οι περισσότεροι που την επιλέγουν για να ξοδέψουν τον ελεύθερο χρόνο τους είναι η ποιότητα ζωής. Περιγράφεται ως επιτυχημένη διότι σε αυτήν το στοιχείο της φύσης συμβαδίζει αρμονικά με το αστικό τοπίο. Εκεί θα βρεις τα πάντα: ποδηλατόδρομους, πλατείες, κινηματογράφους, όμορφα καφέ και εστιατόρια, καταστήματα εστίασης, πολιτιστικούς χώρους, παρεΐστικα στέκια, πάρκα και πεζόδρομους. Το Χαλάνδρι δίνει πολλούς λόγους για να το εξερευνήσεις, να το αγαπήσεις και γι’ αυτό δεν έχει μετατραπεί τυχαία σε πόλο έλξης για όλες τις ηλικίες. Ελάχιστα λεπτά από τη λεωφόρο Κηφισίας και τη λεωφόρο Πεντέλης, δίπλα στην Αττική Οδό και ελάχιστα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας με το μετρό, το Χαλάνδρι δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από οποιαδήποτε περιοχή του κέντρου. Σε κάθε γωνιά του θα ακούσεις και μια ιστορία. Όποιον κι αν ρωτήσεις, είναι βέβαιο ότι θα σου απαντήσει πως το Χαλάνδρι παραμένει ένα ιδανικό αθηναϊκό προάστιο για όλα τα γούστα. ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ

36 lifo – 25.1.18

ΤΟ ΧΑΛΆΝΔΡΙ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΑΠΌΛΥΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΤΩΝ ΒΟΡΕΊΩΝ ΠΡΟΑΣΤΊΩΝ, ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΉ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΚΑΤΑΦΈΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΆΣΕΙ ΤΟΝ ΣΎΓΧΡΟΝΟ ΤΡΌΠΟ ΖΩΉΣ ΜΕ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΆ ΝΟΣΤΑΛΓΊΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ.

Tι αξίζει να δεις

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΣ ΑΒΆΝΑ

Στο ύψος της λεωφόρου Κηφισίας και στη διασταύρωση με την οδό Λυκούργου υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ένας από τους σημαντικότερους κινηματογράφους της πρωτεύουσας. Δίπλα από την πολύβουη λεωφόρο, αποτελεί συνώνυμο του Χαλανδρίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής για όσους θέλουν να χαθούν στη σκοτεινή του αίθουσα και να απολαύσουν τις ενημερωμένες προβολές ή να επιλέξουν τον θερινό του πάνω ορόφου τους καλοκαιρινούς μήνες. Όπως αφηγούνται οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής, σταθμός στην πορεία του συγκεκριμένου κινηματογράφου εισπρακτικά ήταν η αποκλειστική προβολή της ταινίας Η ιστορία της Ο.

2-3

ΠΛΑΤΕΊΑ ΔΟΎΡΟΥ ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΑΤΡΙΆΡΧΟΥ

Δύο πλατείες που χαρακτηρίζονται τα απόλυτα meeting points του Δήμου Χαλανδρίου. Σημεία αναφοράς για νέους και ηλικιωμένους, για παιδιά και μεσήλικες που θέλουν να βγουν, να διασκεδάσουν, να συζητήσουν και να περπατήσουν. Κομβικά σημεία όλων των κεντρικών συγκοινωνιών της περιοχής, που αν δεν τα συναντήσεις, σίγουρα δεν έχεις γνωρίσει την περιοχή. Αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας του δήμου Χαλανδρίου και δύο δημόσιοι χώροι που συμβάλλουν στην επικοινωνία και στην ξεγνοιασιά, υπενθυμίζοντας τον ρόλο μιας επιτυχημένης πλατείας.

ΓΚΑΛΕΡΊ «ΧΡΥΣΌΘΕΜΙΣ»

Η γκαλερί «Χρυσόθεμις» ξεκίνησε τη λειτουργία της την άνοιξη του 1979. Από τότε συνεχίζει απρόσκοπτα τη λειτουργία της, διατηρώντας τις βασικές της αρχές, συνεργαζόμενη με ήδη αναγνωρισμένους καλλιτέχνες και ανοίγοντας δρόμους σε νέους. Έργα σπουδαίων καλλιτεχνών και πνευματικών ανθρώπων έχουν εκτεθεί στους χώρους της, με το σκεπτικό πως η αληθινή τέχνη εμπεριέχει αυθεντικότητα, ειλικρίνεια, αγωνία αλλά και ανησυχία, στοιχεία που οδηγούν στην εξέλιξη του καλλιτέχνη και όχι στον εφησυχασμό του. Ένας χώρος πολιτισμού, όπου ο καθένας αισθάνεται ευπρόσδεκτος να συνομιλήσει δημιουργικά με την τέχνη. Αυτές τις μέρες, έως και τις 3 Φεβρουαρίου, η γκαλερί οργανώνει ομαδική έκθεση ζωγραφικής με έργα μικρών, μεσαίων διαστάσεων και σε πλεξιγκλάς, λιθογραφίες και μικρογλυπτά. (Καλογρέζης 14)

ΑΕΤΟΠΟΎΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΌ ΚΈΝΤΡΟ

Στους ιστορικούς χώρους αυτού του κτιρίου επιτυγχάνεται η ανάπτυξη κάθε μορφής πνευματικής, εκπαιδευτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας στο Χαλάνδρι. Στις πολυάριθμες δραστηριότητες του Αετοπούλειου περιλαμβάνονται η δημιουργία δημοτικής βιβλιοθήκης, η δημοσίευση επιστημονικών πονημάτων και συγγραφικών έργων, η παραγωγή μουσικών έργων (σε βινύλιο) καθώς και η διεξαγωγή επιστημονικών ερευνών, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και η οργάνωση εκθέσεων.

ΘΈΑΤΡΟ ΡΕΜΑΤΙΆΣ

Ένα από τα πιο εμβληματικά καλοκαιρινά φεστιβάλ πραγματοποιείται στο θέατρο Ρεματιάς του δήμου. Σημαντικές ελληνικές θεατρικές παραστάσεις, θίασοι και μουσικά σχήματα μεγάλης εμβέλειας του εξωτερικού, δίνουν το «παρών» κάθε καλοκαίρι. Επιπλέον, η φήμη του Θεάτρου Ρεματιάς και το κύρος του Πολιτιστικού Κέντρου διασφαλίζουν κάθε χρόνο την πρώτη παράσταση, σε εθνικό επίπεδο, των σημαντικότερων καλλιτεχνικών δημιουργιών

εκλεκτών θεατρικών σχημάτων και, φυσικά, μεγάλη προσέλευση θεατών απ’ όλες τις περιοχές της Αττικής. Έτσι, οι μεγαλύτεροι ελληνικοί θεατρικοί οργανισμοί, μουσικά σύνολα, επιφανείς καλλιτέχνες αλλά και τοπικοί δημοτικοί θίασοι και ανερχόμενοι νέοι καλλιτέχνες έχουν συμμετάσχει στις γιορτές του Θεάτρου Ρεματιάς κατά τη διάρκεια των τριάντα τριών χρόνων λειτουργίας του.

ΑΡΧΟΝΤΙΚΌ ΠΡΑΠΌΠΟΥΛΟΥ

Στην ευρύτερη περιοχή του Πολύδροσου Χαλανδρίου, στην οδό Προφήτη Ηλία, η οικία Πραπόπουλου και το ομώνυμο κτήμα έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Η οικογένεια Πραπόπουλου ήταν γνωστή οικογένεια βιομηχάνων που δραστηριοποιούνταν στην Πάτρα από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το οίκημα αυτό αποτέλεσε για πολύ καιρό πεδίο διαμάχης ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του και τον δήμο. Παρέμενε για πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένο, ενώ το 2006 είχε δοθεί εντολή από το υπουργείο Πολιτισμού να χαρακτηριστεί διατηρητέο. Πλέον, το κτίριο τελεί υπό κατάληψη από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

ΠΟΔΗΛΑΤΌΔΡΟΜΟΙ

Δεν είναι τυχαίο ότι το Χαλάνδρι θεωρείται η γειτονιά των ποδηλατοδρόμων, και μάλιστα σε μια πρωτεύουσα που δεν πληροί τα κριτήρια ασφαλούς ποδηλασίας. Ανήκει στις φωτεινές εξαιρέσεις, με ένα δίκτυο που ξεπερνά τα πέντε χιλιόμετρα, κάνοντας πράξη την εναλλακτική μετακίνηση και δίνοντας στην περιοχή χαρακτηριστικά ευρωπαϊκής πόλης.

ΤΟ ΠΆΡΚΟ ΤΗΣ ΟΛΎΜΠΟΥ

Παιδιά που παίζουν, βόλτες στα δρομάκια, όμορφα δέντρα, εποχικά φυτά και ανάλαφρες συζητήσεις σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πάρκα του Χαλανδρίου. Μια ξεχωριστή όαση που «ωφελεί σοβαρά την υγεία».

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΕΥΡΙΠΊΔΗΣ

Το πρώτο βιβλιοπωλείο «Ευριπίδης» ιδρύθηκε από τον Ευριπίδη Βασιλόπουλο το 1955. Σήμερα, το μικρό γωνιακό βιβλιοπωλείο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα των βορείων προαστίων και της Ελλάδας. Ένα σύγχρονο και μοντέρνο βιβλιοπωλείο που προσφέρει ένα ζεστό περιβάλλον για βιβλιόφιλους, ενώ ταυτόχρονα φιλοξενεί πολλές εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων. (Ανδρέα Παπανδρέου 11)

ΠΕΖΌΔΡΟΜΟΣ ΧΑΪΜΑΝΤΆ

Διάσπαρτα μπαράκια, παρεΐστικα στέκια, υπαίθριοι πωλητές σ’ έναν πολυσύχναστο πεζόδρομο που μαζί με τους διπλανούς της Ηρακλείου και της Θουκυδίδου δημιουργούν ένα νευραλγικό δίκτυο ζωντάνιας, ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Όποια ημέρα της εβδομάδας και αν τους επισκεφθείς θα αντιληφθείς ότι η πολυκοσμία θυμίζει μια υπαίθρια γιορτή.

ΘΕΡΙΝΌΣ «ΑΜΙΚΟ»

Συγκαταλέγεται, και δικαίως, στα καλύτερα θερινά της πόλης. Είναι πνιγμένος στους κισσούς και τα γιασεμιά, ενώ, σε συνδυασμό με τον διάδρομο με τα πλακάκια ανάμεσα στα καθίσματα, ανακαλεί την εικόνα του κλασικού θερινού. Κατάφυτη αυλή με πολλά τραπεζάκια, υπόστεγο με ξύλινο ντεκ και σχετικά άνετο πάρκινγκ στους γύρω δρόμους, αποτελεί ιδανική λύση για τα ζεστά ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά βράδια. (Επιδαύρου & Ανδρούτσου 20, Πολύδροσο)

12 25.1.18 – lifo

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

9Βήτα Home Bar

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Το αγαπημένο στέκι του Χαλανδρίου υποδέχεται τη νέα χρονιά με νέο cocktail menu και ανανεωμένη διάθεση! O νέος κατάλογος ονομάζεται Prism και έχει δημιουργηθεί συνδυάζοντας τα πιο αγνά συστατικά με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο. Κάθε πλευρά του σε περιμένει να το ανακαλύψεις και να απολαύσεις μια αξέχαστη γευστική εμπειρία. Το 9Βήτα, ξεκινώντας από νωρίς το πρωί με τις πιο γευστικές ποικιλίες speciality single origin καφέ, δίνει ρυθμό στη μέρα με φυσικούς χυμούς, αμέτρητες επιλογές από τσάι και τα Σαββατοκύριακα με πεντανόστιμο brunch και χει-

ροποίητα, ολόφρεσκα κέικ! Η cozy ατμόσφαιρα και το ζεστό σκηνικό σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου! Από το απόγευμα, το all day bar μετατρέπεται σε meeting point στην καρδιά του Χαλανδρίου για ποτά και χαλάρωση μετά τη δουλειά, με μουσικές επιλογές από διαφορετικό DJ κάθε βράδυ, που κάνουν τη ζωή λίγο καλύτερη! Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τα φρέσκα tapas που συνοδεύουν το ποτό, και την πλούσια κάβα του.

Θουκυδίδου 9Β, 210 6801007, FB: 9bita.homebar

The Τζίντζερ Bar

Στο Χαλάνδρι το street food αποκτά άλλη διάσταση All day προορισμός το ειδυλλιακό The ΤΖΙΝΤΖΕΡ bar, με σταθερές αξίες την κουζίνα αλλά και την εξαιρετική λίστα των κοκτέιλ. Νωρίς το Σαββατοκύριακο μπορείτε να απολαύσετε ένα γαλλικό brunch με ομελέτες, αυγοφέτες και croque madame, ενώ για τη συνέχεια θα σας προτείνει ένα ταξίδι γεύσεων από διάφορες χώρες, όπως μεξικάνικα tacos ή burritos, ιταλικό ριζότο με μανιτάρια και λάδι τρούφας και νεοϋορκέζικο cheesecake στον φούρνο. Η ανανεωμένη ομάδα του μπαρ δημιουργεί

ευφάνταστες επιλογές low abv cocktails από νωρίς, σε φιλικές τιμές, ενώ με τη δύση του ηλίου η σκυτάλη περνά σε έναν πλούσιο κατάλογο με signature και classic cocktails. Στο The ΤΖΙΝΤΖΕΡ bar πρωταγωνιστικό ρόλο έχει και ο αυθεντικός espresso του ιταλικού οίκου ABC caffegroup, σε 14 διαφορετικές ποικιλίες Αrabica και Robusta με ονομασία προέλευσης. Extra tip: Είναι ο ιδανικός χώρος για εταιρικό event ή πάρτι.

Αγίας Παρασκευής 25, Χαλάνδρι, 213 0348395, www.ginger-bar.gr FB: GingerCoffeeLiquor. Instangram: ginger_bar ή ginger_chalandri

38 lifo – 25.1.18

Corte

All day απολαύσεις σε ένα από τα πιο κουλ στέκια του Χαλανδρίου Περνώντας απ’ τον πεζόδρομο της Hρακλείου, στο 7B συναντάς το Corte, ένα καθαρόαιμο all day bar με όλα τα χαρακτηριστικά του μαγαζιού που θες για στέκι. Στον ζεστό και φιλικό χώρο του, με ευχάριστη μουσική να φτάνει στ’ αυτιά σου όλη μέρα, μπορείς να χαλαρώσεις απ’ το πρωί ή να σε βρει το βράδυ, πίνοντας πρωτότυπα κοκτέιλ. Εδώ η μέρα ξεκινά με εξαιρετικό καφέ, παρασκευασμένο από εννιά διαφορετικούς τύπους αυθεντικού καφέ 100% Arabica, και αρωματική ζεστή σοκολάτα σε άπαιχτες γεύσεις, όπως η extra αρωματική LilaPause ή Oreo. Κι αν σου ανοίξει η όρεξη, δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά στο μενού brunch ή απλώς στα ντελικάτα πιάτα που θα πηγαινοέρχονται δίπλα σου και να επιλέξεις ανάμεσα σε μια

μεγάλη ποικιλία από αλμυρές και γλυκές προτάσεις. French toast με μπανάνες, πραλίνα και θρυμματισμένα μπισκότα, pancakes σοκολάτας με θρυμματισμένη γκοφρέτα, yoghurt cup με granola, φρέσκα φρούτα και μέλι, σάντουιτς με παστράμι και τηγανητό αυγό, french toast με αυγό, μπέικον, φέτα και μέλι αλλά και mini burgers με σπιτική μαγιονέζα, ψιλοκομμένη πίκλα, ντομάτα, iceberg και γραβιέρα είναι μερικές μόνο απ’ τις γευστικές προτάσεις του Corte. Όσο η ώρα προχωράει τη μουσική αναλαμβάνουν γνωστοί resident DJs και στο παιχνίδι μπαίνουν κλασικά και πρωτότυπα κοκτέιλ εμπνευσμένα από την εκάστοτε εποχή αλλά και επιλεγμένες ετικέτες κρασιού που θα ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.

Ηρακλείου 7Β, Χαλάνδρι, 213 0089507, FB: Corte Cafe Bar

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Eδώ και μερικά χρόνια οι απανταχού lovers του comfort food δίνουν ραντεβού στον πεζόδρομο της Θουκυδίδου, στο Penny Lane, το μέρος που έχει μπει πια για τα καλά στην καρδιά όσων λατρεύουν το φαγητό και τη θαλπωρή. Τα λαχταριστά μπέργκερ συναντούν τα black angus steaks, οι φρεσκοκομμένες σαλάτες αγκαλιάζουν τον καπνιστό σολομό και τα baobuns φτιάχνονται με τα πιο ποιοτικά υλικά και είναι έτοιμα να σε εκπλήξουν! Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις τα tater tots με λιωμένο cheddar ‘n’ bacon και το slow cooked pork belly που σιγοψήνεται για ώρες. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα

τα βρεις στο ανανεωμένο μενού που έρχεται και σας προσκαλεί να επιβιβαστείτε στο πιο γευστικό ταξίδι. Οι επιλογές του brunch, με το blt, τα Penny’s benedict και το waffle ‘n’ chicken να κλέβουν τις εντυπώσεις, ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς! Ανακαλύψτε το νέο μενού που ήρθε για να μείνει και να φέρει ακόμη περισσότερες αλμυρές και γλυκές επιλογές για κάθε ώρα της ημέρας. Το Penny Lane Comfort Food τηρεί την υπόσχεση που φέρει το όνομά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σερβίρει comfort food όλη την ημέρα, γιατί η ανάγκη για ωραίο φαγητό, θαλπωρή και ευχαρίστηση δεν έχει ωράριο!

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Penny Lane Comfort Food

Στην πηγή του comfort food

Θουκυδίδου 10, 210 6800217, FB: PennyLane 25.1.18 – lifo

Φ Bakery

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Όχι ένας ακόμη φούρνος αλλά ένα ολοκληρωμένο concept στο Χαλάνδρι Με όνομα εμπνευσμένο από το χρυσό «φ», που στα μαθηματικά υποδηλώνει την απόλυτη ισορροπία και αρμονία, και φτιαγμένο με την αγάπη και το μεράκι της Φωτεινής Μαγγανά για τη ζαχαροπλαστική, το Φ Bakery είναι ένας χώρος που όλη μέρα κάτι «ψήνεται» στο εργαστήριό του. Ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο όπου μπορεί κανείς να απολαύσει ήρεμα τον καφέ του αλλά και καταπληκτικά γλυκά, αφού λειτουργεί όπως ακριβώς τα bakeries του εξωτερικού. Σε έναν εντελώς «άκαπνο» χώρο, με παλ χρώματα και ήρεμο περιβάλλον, μπορεί κανείς να δοκιμάσει γλυκά πολλών αστέρων όπως κέικ φιστίκι, που εξελίσσεται σε αγαπημένη απόλαυση πολλών υποστηρικτών του, σοκολατίνα που ξεχωρίζει για την πλούσια γεύση σοκολάτας,

cookies βρώμης με cranberries και καρύδια, chocolate chip cookies (τα αγαπημένα της παιδικής μας ηλικίας), energy bars χωρίς ζάχαρη σε δύο γεύσεις κ.ά. Η ναυαρχίδα των γλυκών, όμως, είναι το carrot cake, που όσοι το έχουν δοκιμάσει ορκίζονται ότι είναι το καλύτερο σε όλη την Ελλάδα. Επιπλέον, καθημερινά το μενού εμπλουτίζεται με μια ολοκληρωμένη πρόταση brunch. Τα αυγά σε φωλιά με μανιτάρια και μπέικον είναι must try, το avocado toast με τηγανητό αυγό έχει φανατικούς οπαδούς, ενώ τα pancakes με πραλίνα και φουντούκια είναι από τα καλύτερα της πόλης. Extra tip: Υπάρχει και δυνατότητα delivery για κοντινές περιοχές.

Αγίας Παρασκευής 101 & Θησέως, Χαλάνδρι, 210 6842184 www.phibakery.com email: info@phibakery.com FB: phibakery • Instagram : phibakery

Solo Gelato

Το βραβευμένο παγωτό που αξίζει να τιμάς χειμώνα -καλοκαίρι Αν υπάρχει ένα παγωτατζίδικο στην Αθήνα που αξίζει να το επισκεφθείς και από την άλλη άκρη της πόλης για μία και μόνο κουταλιά αυθεντικού gelato, σαν να βρίσκεσαι στην καλύτερη gelateria της Ιταλίας, αυτό θα λέγαμε πως είναι το Solo Gelato. Το mango του βραβεύτηκε ως το καλύτερο στην Ευρώπη το 2012 κι αυτό είναι από μόνο του ένας πολύ καλός λόγος για να το δοκιμάσετε όσοι δεν το ξέρετε ήδη. Η αλήθεια όμως είναι ότι με το που αντικρίζεις τη βιτρίνα του εύχεσαι να μπορούσες να χωρέσεις σε ένα κύπελλο όλες τις γεύσεις που βλέπεις μπροστά σου. Έχοντας παρακαταθήκη τις συνταγές του παππού του απ’ το 1951, από τότε που μας συστήθηκε το Solo Gelato, ο Νίκος Χριστογεώργος έχει οδηγήσει την παγωτοποιία σε άλλα επίπεδα και πειραματίζεται με γεύσεις που… γαργαλούν

και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο. Επιλέγοντας τις καλύτερες πρώτες ύλες και φτιάχνοντας μόνος του όλα τα μείγματα, τα παγωτά του Solo Gelato είναι μοναδικά τόσο σε γεύση όσο και σε ποιότητα. Φιστίκι Σικελίας (100% IGP), φουντούκι Πιεμόντε (100% IGP), καϊμάκι με σαλέπι και sorbé σοκολάτα χωρίς γάλα με κακάο από Chuao-Βενεζουέλα είναι μερικές μόνο απ’ τις απίθανες γεύσεις που προσφέρει, και μάλιστα κάποιες χωρίς ζάχαρη και γλουτένη. Πλάι σε αυτά, όμως, φιγουράρουν και μερικά εξίσου άπαιχτα γλυκά, όπως οι βάφλες, που δένουν υπέροχα με το παγωτό και μπορείς να απολαύσεις συντροφιά με ένα εξαιρετικό ιταλικό espresso. Extra tip: Τσέκαρε το παγωτό σε μπριός, κάτι σαν παγωτό-burger!

Ανδρ. Παπανδρέου 44, Χαλάνδρι, 210 6813622 www.sologelato.gr, FB: sologelato.gr

40 lifo – 25.1.18

ΦΩΤΟ: NICHOLAS CARELLOS

Κυριακές μεσημέρι

The Zoo Athens

Η πιο γνωστή παμπ του Χαλανδρίου φέρνει τα μεγαλύτερα τζαζ και ροκ ονόματα της πόλης για αξέχαστα live

Η ζεστή και καθαρή ατμόσφαιρα, το εξαιρετικό σέρβις και η ποιότητα του ήχου έκαναν το The Zoo Athens αγαπημένο στέκι για πάνω από 20 χρόνια. Πλέον, σε όσα έχει προσφέρει ήδη στους πιστούς θαμώνες του έχει προστεθεί και μια μουσική σκηνή που φιλοξενεί καθημερινά μερικά από τα καλύτερα live της πόλης, απ’ όλα τα είδη και για όλα τα γούστα. Μέσα σε περίπου έναν χρόνο από τη σκηνή έχουν περάσει πάνω από 1.000 ονόματα της ροκ σκηνής, όπως ο Γιάννης Μηλιώκας και ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Σταρόβας, οι Penny Dreadful, καθώς και σημαντικά ονόματα της τζαζ και world σκηνής, όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης, οι Human Touch, ο Τάκης Πατερέλης και πολλοί ακόμη. Τις Τέταρτες, καθ ‘όλη τη διάρκεια της χρονιάς, θα ακούτε τζαζ κονσέρτα. Οι Πέμπτες είναι συνήθως αφιερωμένες στους ethnic ήχους με σημαντικούς καλλιτέχνες σαν τον Haig Yatziyan, τον Χάρη Λαμπράκη, τον Solis Barki κ.ά. Τις Παρασκευές, ο Κώστας Τουρνάς μας ταξιδεύει στα απέραντα χωράφια της μουσικής με τα τραγούδια του. Τις Κυριακές, ένα από τα καλύτερα live πραγματοποιείται όχι το βράδυ, αλλά το μεσημέρι. Και στις 29 και 30 Απριλίου το the Zoo Athens θα φιλοξενήσει το κορυφαίο γεγονός International Jazz Day, που τελεί υπό την αιγίδα της UNESCO. Extra Tip: Μην ξεχάστε να δοκιμάσετε τη καταπληκτική πίτσα του The Zoo Athens.

Ζωοδόχου Πηγής 45, Χαλάνδρι, 210 6745375 www.thezoo.gr & FB: @zooathens

Ο πολυβραβευμένος σεφ Γιώργος Βενιέρης, έπειτα από το Mr. Pug της Μυκόνου και έχοντας συνειδητοποιήσει πως κάτι λείπει από το ελληνικό street food, αποφάσισε να ταράξει τα νερά του. Έτσι, τον Απρίλη του 2017 άνοιξε το Mr. Pug’s Canteen, μια γαστρονομική κουζίνα στο κέντρο του Χαλανδρίου με εξωτικό φαγητό και προσιτές τιμές που φέτος βραβεύτηκε από τα FNL Αwards ως το καλύτερο street food της Αθήνας. Κύριο προϊόν του είναι τα bao buns. Πρόκειται για λαχταριστά, αφράτα ψωμάκια ατμού προερχόμενα από τα βάθη της Κίνας και της Ταϊβάν γνωστά και ως «baozi», που παρασκευάζονται στην ίδια την καντίνα από αλεύρι λωτού και σίτου. Μαγειρεύονται στον ατμό, κάτι

που τα κάνει πολύ ελαφριά, αφράτα, αέρινα, με επτά διαφορετικούς γευστικούς συνδυασμούς που θα μας ξετρελάνουν. Οι λάτρεις των πικάντικων καταστάσεων θα μαγευτούν από το bun «Dragon Fire» που αποτελείται από ψιλοκομμένο μοσχάρι, τσίλι και τηγανητό σκόρδο. Και για γλυκάκι δοκιμάστε τα περίφημα churros, ισπανικούς τραγανούς λουκουμάδες με ζάχαρη και κανέλα, καρύδα ή κακάο με το δικό τους ντιπάκι από σοκολάτα γάλακτος, αλατισμένη καραμέλα βουτύρου ή αρωματικό μέλι. Extra tip: Το Mr. Pug’s Canteen είναι ιδανικό για διάλειμμα από τα ψώνια, την απογευματινή βόλτα ή το ποτό, με τιμές που αρχίζουν από τα 2,70 και δεν ξεπερνούν τα 5 ευρώ.

Κατσουλιέρη 6, Χαλάνδρι, 210 6824001, FB: Mr.Pug’s canteenInstagram: mrpugscanteen. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Κυριακή 12:00-00:00 / Παρασκευή-Σάββατο 12:00-01:00 / Δευτέρα κλειστά

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Mr. Pug's Canteen

Στο Χαλάνδρι το street food αποκτά άλλη διάσταση

25.1.18 – lifo

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Μονοκατοικία

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Ένα μοντέρνο μεζεδοπωλείο που θυμίζει σπίτι σε όλα του!

Ο χειμώνας έφτασε, αλλά ο ήλιος πάντα λάμπει στο concept café-bar House Martell του Χαλανδρίου. Εμπνευσμένο από την αγαπημένη σειρά και τον οίκο Martell του Dorne, γνωστό για τα θανάσιμα δηλητήριά του, θα ξετρελάνει τους φαν της. Έντονα χρώματα, πικάντικοι ήχοι και 12 σφηνάκια με ονόματα όπως Blind Eye, The Long Farewell, Strangler κ.ά. αλλά και κοκτέιλ με εξίσου εμπνευσμένες ονομασίες, όπως Walk of Shame, Battle of The Bastards κ.λπ., θα σας ταξιδέψουν στον γεμάτο ίντριγκα κόσμο της αγαπημένης σειράς. Ανοιχτό από νωρίς το πρωί με καλό καφέ και λαχταριστές λιχουδιές, μας κρατάει παρέα μέχρι αργά το βράδυ και η έξοδος γίνεται μια διασκεδαστική περιπέτεια. Εξάλλου, όπως λέει και το μότο, «We are the last Martells, the last ones who count». Extra tip: Ακόμα και όσοι δεν είναι φαν της σειράς, θα ξετρελαθούν με την ατμόσφαιρα και τις μουσικές επιλογές των DJs.

Αχιλλέα Παράσχου 8, Χαλάνδρι, 210 6813453 FB: House Martell Concept Café Bar Instagram: house_martell_cafebar

Μια ινδική γωνιά στο Χαλάνδρι

Pink Elephant

House Martell

βιέρα Σύρου, σουτζουκάκια σχάρας αλλά και γραβιέρα Νάξου ψητή σε κρούστα από ξηρούς καρπούς και σάλτσα από ρακόμελο είναι μερικά μόνο απ’ τα πιάτα που φιγουράρουν στον κατάλογο, ενώ στα συν θα πρέπει να σημειώσεις πως ακόμη και το ψωμί είναι ζυμωτό, δικής τους παρασκευής. Εδώ, κάθε Πέμπτη, γίνεται κυριολεκτικά πάρτι, αφού παίζει ζωντανή μουσική χωρίς μικρόφωνα και ο χορός κρατάει μέχρι αργά το βράδυ. Θα τη βρεις ανοιχτή καθημερινά εκτός Δευτέρας και Κυριακή μόνο το μεσημέρι. Extra tip: Η καταπράσινη, σαν ζούγκλα, αυλή είναι ό,τι πρέπει για τις πιο ζεστές, ηλιόλουστες μέρες.

Φιλικής Εταιρείας 39, Κάτω Χαλάνδρι, 210 6819109 FB: monokatoikiaa

«Δηλητήρια» βγαλμένα από το σύμπαν του «Game of Thrones» στο Χαλάνδρι

42 lifo – 25.1.18

Καλά κρυμμένη στα στενά του Χαλανδρίου, ανάμεσα σε σπίτια, όπως ήταν κι αυτή στο παρελθόν, η Μονοκατοικία σε περιμένει καθημερινά για φοβερά μεζεδάκια δίπλα στο τζάκι, σαν να τρως στο σπίτι σου. Μια μοντέρνα ταβέρνα που δημιούργησαν τρία αδέλφια με αγάπη για το καλό φαγητό, όπου θα γευτείς παραδοσιακές συνταγές της ελληνικής κουζίνας, δοσμένες με μια πιο δημιουργική πινελιά. Αν δεν την έχεις επισκεφτεί ακόμα, αξίζει άμεσα μια θέση στην ατζέντα σου. Μοσχαρίσιο συκώτι με σάλτσα από Τεντούρα Πατρών, η «Φωλιά του κλέφτη» με χοιρινό και γραβιέρα, αυγά μάτια με ντομάτα, παστουρμά, πατατάκι και παλαιωμένη γρα-

Ένα μικρό και όμορφο εστιατόριο εδώ και οκτώ χρόνια μάς μυεί στα μυστικά της ινδικής κουζίνας στο κέντρο του Χαλανδρίου. Μάλιστα, το κάνει τόσο επιτυχημένα, που πρόσφατα άνοιξε και δεύτερο μαγαζί στο κέντρο στης Αθήνας (Δερβενίων 4Α, Κολωνάκι). Από το πρωί στο Pink Elephant όλοι δουλεύουν πυρετωδώς για να προετοιμάσουν δεκάδες μαρινάδες και σάλτσες με μείγματα μπαχαρικών, κάσιους, αμύγδαλα, γάλα καρύδας, εξωτικά φρούτα και λαχανικά που το βράδυ, την ώρα της παραγγελίας, θα αναμειχθούν. Τα επιλεγμένα μαριναρισμένα κρεατικά ψήνονται στο tandoor, τον παραδοσιακό ινδικό πήλινο φούρνο με κάρβουνα, για αυθεντική γεύση. Στον ίδιο, γεμάτο αρώματα φούρνο θα ψηθούν για κάθε τραπέζι και τα naan breads. Οι εξωτικές γεύσεις της βασιλικής ινδικής κουζίνας που σερβίρονται ξεκινούν από γλυκές, προχωρούν σε φρουτώδεις και καταλήγουν, για όσους το θέλουν, σε πάρα πολύ καυτερές. Στα μεγάλα συν του Pink Elephant είναι και οι πολύ προσιτές τιμές του. Extra tip: Το Pink Elephant λειτουργεί καθημερινά από τις 13:00 έως τις 00:00, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα delivery.

Σωκράτους 4A, Χαλάνδρι, 210 6814600 FB: Pink Elephant-Ινδικό Εστιατόριο

Αναχίτα

Γεύση ανατολής στο Χαλάνδρι Με χρώματα Περσίας και άψογο σέρβις σε έναν ατμοσφαιρικό χώρο όπου νιώθεις σαν στο σπίτι σου, το Αναχίτα, το πρώτο περσικό εστιατόριο στην Ελλάδα, κρατάει εδώ και χρόνια την παραδοσιακή γεύση της Ανατολής αλλά και την άριστη ποιότητα στα υλικά του. Χρώματα και αρώματα σε συνεπαίρνουν μπαίνοντας μέσα. Το ρύζι, η βάση της περσικής κουζίνας, έρχεται σε ποικίλες συνταγές για να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Εξαίσια ανατολίτικα φαγητά συνδυάζουν γευστικά το μπασμάτι με φρέσκα κρέατα. Φλούδες από φρέσκα εσπεριδοειδή, φιστίκια, σταφίδες, φρέσκο ρόδι, χρωματίζονται ανατολίτικα με περσικό σαφράν, ροδόνερο και εκχυλίσματα βοτάνων. Τα κρέατα, σωστά κομμένα και ήπια μαριναρισμένα, με απαλές γεύσεις μυρωδικών ψημένα στη σχάρα, μας μαθαίνουν

τι σημαίνει έθνικ κουζίνα. Γεύσεις που παίζουν απολαυστικά με τη φρέσκια μελιτζάνα, το αρωματισμένο με δυόσμο γιαούρτι και φρέσκες σαλάτες αποτελούν το ιδανικό μενού για όλη την ημέρα και σε τιμές πολύ προσιτές για όλους. Στο Αναχίτα σερβίρονται πιάτα που έχουν μέσα τους όλη την ψυχή και το μεράκι της Ανατολής. Και πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού όλες οι συνταγές γίνονται με τη φροντίδα της Nasreens στην κουζίνα και όλα τα υλικά επιβλέπονται από τον Majid, ιδιοκτήτη του μαγαζιού, φροντίζοντας τα πιάτα όχι μόνο να μας ικανοποιούν γευστικά αλλά και να μην επιβαρύνουν το στομάχι μας! Extra tip: Απολαύστε τις εξωτικές νοστιμιές του Αναχίτα και στον χώρο σας, καθώς υπάρχει η επιλογή του delivery.

Χρυσοστόμου Σμύρνης 3, Χαλάνδρι, 210 6891222 Τρίτη ως Κυριακή (ανοιχτά και Κυριακή μεσημέρι)

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Όχι άδικα το Crepe Diem θεωρείται η καλύτερη κρεπερί στο Χαλάνδρι και παρέα με το αδερφάκι της, το Cantiniero, είναι εκεί για να μας χορτάσουν από το πρωί ως το βράδυ, όποτε έχουμε ανάγκη από κάτι γρήγορο, γευστικό, αλλά καθόλου πρόχειρο. Ανοιχτό από τις 11 το πρωί μέχρι τις 4 τα ξημερώματα, στο Crepe Diem θα βρείτε λαχταριστές, νόστιμες κρέπες, γλυκές και αλμυρές, και μεγάλη ποικιλία σε ολόφρεσκα υλικά για να κάνετε εσείς τον συνδυασμό που θέλετε. Και αν δεν θέλετε κρέπα, μπορείτε να δοκιμάσετε μπέργκερ, γίγας club sandwich, hot dog αλλά και αραβικές πίτες με υλικά της επιλογής σας. Και αν θέλετε ένα περιποιημένο σάντουιτς που φτάνει το μισό μέτρο, δεν έχετε παρά να πάτε στο Cantiniero. Από τις

12 το μεσημέρι ως τις 4 τα ξημερώματα, με φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση, είναι εκεί για να προσφέρει θεϊκούς γευστικούς συνδυασμούς. Πέρα από το χορταστικό μέγεθος των σάντουιτς, διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία υλικών για να τα γεμίσετε, όπως χοιρινό καλαμάκι, πανσέτα, καρδιτσιώτικο λουκάνικο, κοτόπουλο, κεμπάπ και καλαμάκι ψητών λαχανικών. Και, φυσικά, υπάρχουν πάντα φρέσκες τηγανητές πατάτες και δροσερές σαλάτες για να τα συνοδεύσετε. Extra tip: Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το ονειρεμένο παγωτό μηχανής του Crepe Diem και τα εξαίσια μπέργκερ με χειροποίητο μπιφτέκι του Cantiniero. Και αν δεν μπορείτε να πάτε ως εκεί, μη σκάτε. Και τα δύο μαγαζιά διαθέτουν delivery.

Crepe Diem: Σωκράτους 6, Χαλάνδρι, 210 6858418, FB: Carpe-Diem.Gr

ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Crepe Diem και Cantiniero

Δύο αδελφάκια που χαρίζουν γεύση στις μέρες και στις νύχτες μας

Cantiniero: Σωκράτους 2, Χαλάνδρι, 210 6810135, FB: Cantinierohalandri 25.1.18 – lifo

TASTE OF THE WEEK

Xειμωνιάτικα τραπέζια ☛ Wolves of Kitchen ☛ Ark ☛ Meat Hall

nάουσσα mπουτάρη grand reserve 2011

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Το κρασί-θρύλος Νάουσσα Μπουτάρη εδώ και έναν αιώνα έχει κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στα ελληνικά τραπέζια αλλά και στις προτιμήσεις των οινόφιλων ανά τον κόσμο. Το Νάουσσα Μπουτάρη Grande Reserve 2011, που το κηλιδώνει ο χρόνος με το βαθυκόκκινο χρώμα και τις κεραμιδί ανταύγειες, μαγεύει στο ποτήρι με τα αρώματα ντομάτας, αποξηραμένων φρούτων, κανέλα και βανίλια. Στο στόμα είναι στιβαρό, με τανίνες ώριμες και επίγευση με διάρκεια. Ένα κρασί φιλικό για τον καταναλωτή που θα συνοδεύσει πιάτα με κρεατικά, μαγειρευτά στη γάστρα με μπαχαρικά, χοιρινό ρολό με δαμάσκηνα αλλά και πικάντικα ή καπνιστά τυριά.

44 lifo – 25.1.18

mάρε oύρσα

r Ο ταλαντούχος νέος σεφ Άλσι Σινανάι προκάλεσε αίσθηση το καλοκαίρι στη Μύκονο με το ψαγμένο κρεατάδικο «Wolves of Kitchen» που έστησε στον Ορνό και τώρα ήρθε η ώρα να δημιουργήσει και στην Αθήνα ένα εστιατόριο με το ίδιο όνομα και την ίδια προσέγγιση στην κουζίνα του. Ο χώρος στο Νέο Ψυχικό, όπου για χρόνια στεγάζονταν οι Διόσκουροι, τραβά την προσοχή σου με τις μεγάλες τζαμαρίες και τα διακοσμητικά στοιχεία. Την προσοχή σου όμως θα τραβήξει και η ανοιχτή κουζίνα, η οποία πραγματικά εντυπωσιάζει, καθώς διαπιστώνεις ότι οι αναμμένες φωτιές έχουν τον πρώτο λόγο – εδώ η πυρά δεν παίζει βοηθητικό ρόλο αλλά είναι εκείνη που οδηγεί τα πιάτα που ετοιμάζει η πολυπληθής μαγειρική ομάδα. Βλέπεις σχάρες, καπνιστήρες και ρομπάτα, πολλά από αυτά ιδιοκατασκευές, που συνθέτουν ένα περιβάλλον έξω από τα συνηθισμένα. Ο σεφ αναλαμβάνει να εξηγήσει: «Στόχος μας είναι να περιορίσουμε στο WOLVES OF KITCHEN ελάχιστο τη χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος, αντικαθιστώντας το με πιο φυσικούς τρόπους μαγειρέματος». Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο της μαγειρικής φιλοσοφίας του «Wolves of Kitchen», ενώ το δεύτερο είναι οι χειροποίητες παρασκευές. «Φτιάχνουμε εδώ όσο περισσότερα μπορούμε, ψωμί, βούτυρο, ζυμαρικά» λέει ο Άλσι. Σε περίοπτη θέση βρίσκεται και το ψυγείο με τα κρέατα που ωριμάζουν για να αποκτήσουν βαθιά γεύση. Στον κατάλογο, άλλωστε, τον πρώτο λόγο έχει το κρέας, όπου, μεταξύ άλλων, προβάλλουν σαγηνευτικά «εξωτικά» κομμάτια κρέατος στην κατηγορία «Θρυλικές Μπριζόλες»: Porterhouse, T-Bone, New York, Prime Rib, Tomahawk. Υπάρχουν όμως και πιο βατές επιλογές, όπως η σπαλομπριζόλα, τα μοσχαρίσια πλευρά, η ταλιάτα κ.ά. Όμως αυτά δεν είναι τα μόνα που τραβούν την προσοχή σου. Το μοσχαρίσιο καρπάτσιο με πίκλα αγγουράκι, καρδιά ντομάτας, σάλτσα πιπεριάς, πορτοκάλι και φρέσκα μυρωδικά (€12) αναδεικνύει πολλές WOLVES OF KITCHEN αρετές στο πιάτο, όπως επίσης και τα dumplings στον ατμό με φέτα, φρέσκια ρίγανη και χόρτα εποχής (€8) που τρώγονται απνευστί. Κορυφαίο πιάτο είναι το χειροποίητο κριθαράκι με αργοψημένο στη θράκα αρνί που καταφέρνει να επισκιάσει ακόμη και το μπέργκερ με παλαιωμένο κρέας (€10) ή το flank steak (22 ευρώ τα 250 γρ.). Από επιδόρπια, η πρόταση για την αποδομημένη ζεστή μηλόπιτα με κρέμα βανίλια αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή. ☛ Wolves of Kitchen, Δ. Βασιλείου 16, Νέο Ψυχικό, 210 6713997

Το Cabernet Sauvignon του Κτήματος Αβέρωφ εσοδείας 2012 κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό συλλεκτικών φιαλών με το βλάχικο όνομα «Μάρε Ούρσα» (Μεγάλη Αρκούδα), τιμώντας την καφέ αρκούδα που ζει στις πλαγιές της Πίνδου. Οι αρετές του ερυθρού αυτού κρασιού είναι πολλές: Έντονο κόκκινο χρώμα με βυσσινί ανταύγειες, αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων, όπως κεράσια, σμέουρα και δαμάσκηνα, που συνδυάζονται με νότες μπαχαρικών, βανίλιας και καφέ. Στο στόμα εμφανίζεται μεστό και καλοδομημένο, με πλούσιο σώμα, ισορροπημένο και κομψό, με ελαφρά τανικό τελείωμα και μεγάλη επίγευση. Θεωρείται ιδανικό για παλαίωση. Συνοδεύει τυριά, κρέατα σχάρας ή μαγειρεμένα με κόκκινες σάλτσες.

r Η ταυτότητα της μαγειρικής του Γιάννη Μπαξεβάνη πηγάζει κατευθείαν από την ελληνική γη και είναι ο σεφ που άλλαξε τα δεδομένα, επηρεάζοντας την άποψη για τη σύγχρονη ελληνική κουζίνα. Με τις σκέψεις αυτές ανοίγω την πόρτα του εστιατορίου Ark για να συναντήσω τον Γιάννη που μαζί με τον σεφ Φίλιππο Δημόπουλο ετοιμάζει με κέφι καινούργια πιάτα στην εντυπωσιακή ανοιχτή κουζίνα με τον ξυλόφουρνο και το σάζι. Ο χώρος του Ark είναι ζεστός και καλόγουστος. «Τα πιο πολύτιμα μαθήματα μαγειρικής μού πρόσφερε η ελληνική γη με την αναζήτηση βοτάνων και μυρωδικών, αλλά και οι συζητήσεις με ντόπιες νοικοκυρές που τιμούν την παράδοση στο καθημερινό τσουκάλι τους» λέει με χαμόγελο ο Γιάννης Μπαξεβάνης και σαν καλός οικοδεσπότης σερβίρει στο τραπέζι μικρές μπουκιές από χαρουπόψωμο με καπνιστή μελιτζανοσαλάτα και λεπτοκομμένο παστουρμά σαν γιρλάντα (€5,80). Από το παραδοσιακό σάζι βγαίνει ζεστή η λεπτή χορτόπιτα με ARK φύλλο φτιαγμένο από χαρούπι και μοσχοβολάει από τα αρωματικά χόρτα της ελληνικής γης (€6,70). Άλλωστε, είναι γνωστή η αγάπη του Γιάννη για τα άγρια χόρτα και βότανα. Πάνω σε καυτή πέτρα έρχονται οι γαρίδες που ψήνονται και ο σεφ τις σβήνει με ένα σφηνάκι ούζο, πασπαλίζοντάς τες με αποξηραμένα φύκια σε σκόνη. Ο συνδυασμός τους με χαρουπένιο ψωμί και ταραμοσαλάτα αποδείχτηκε μαγικός (€10,50), νοστιμιά στο φουλ. Το τηγανητό καλαμαράκι από τη Χαλκίδα είναι αφρός και η γλύκα του συνταιριάζεται με την αρωματισμένη με δυόσμο και κρίταμο μελιτζανοσαλάτα (€14,20). Αξέχαστη θα μου μείνει η γεύση του πληθωρικού λουκουμά με φέτα Παρνασσού που συνοδεύεται υπέροχα με σορμπέ κόκκινης πιπεριάς Φλωρίνης, σαλάτα με πικάντικα φύλλα μουστάρδας και κόκκινη ρόκα με λάδι βασιλικού (€10). Η ψητή μελιτζάνα, κομμένη σαν ακορντεόν, με καπνιστό τυρί και ντομάτα αποκτά διαφορετική προσωπικότητα με το παγωτό φέτα και λάδι βασιλικού (€8). Από τα κυARK ρίως, ρεσιτάλ πληθωρικής νοστιμιάς και πλούσιας γεύσης προσφέρει το ριζότο με κατσικάκι μπρεζέ και δεμένο με ελληνικό Chèvre από τη φάρμα Μαλτέζου στην Εύβοια (€19,50). Ο Μπαξεβάνης εστιάζει στα ελληνικά προϊόντα που αναζητάει με πάθος, αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο και είναι η ταυτότητα της μαγειρικής του. Κύματα ευχαρίστησης κατακλύζουν την ψυχή σου όταν δοκιμάζεις το γεμιστό κοτόπουλο με γλυκά κρεμμυδάκια, καρύδια, σταφίδες, μέλι και κανέλα που συνοδεύεται με πουρέ ρίζας αγριομαϊντανού και σάλτσα μανιταριών (€18,40). Το σέρβις είναι εξαιρετικά ευγενικό και η λίστα κρασιών προσφέρει καλές επιλογές. ☛ Ark, Αστέρια Γλυφάδας, 210 8948882 r Φαίνεται πως η αθηναϊκή αγορά εστίασης δεν χορταίνει το κρέας και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, γι’ αυτό και τα εστιατόρια που στηρίζουν την κουζίνα τους στο ψητό κρέας πληθαίνουν. Στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της Αθήνας, γωνία Αιόλου και Ευριπίδου, άνοιξε πριν από λίγες ημέρες το Meat Hall, η ονομασία του οποίου δηλώνει χωρίς περιστροφές τις προθέσεις του. Στον κατάλογό του θα βρεις όλες εκείνες τις κοπές και τις ονομασίες που δηλώνουν τις εκσυγχρονισμένες κρεατοφαγικές αναζητήσεις – βλέπε: Tri tip, Porκ belly, Rib eye και όχι μόνο. Όμως, πριν φτάσεις στο μενού του Meat Hall, δεν μπορείς παρά να χαζέψεις τον χώρο που το φιλοξενεί. Ένα κτίριο του 1850 που κάποτε στέγαζε το πρώτο ομπρελοποιείο της Αθήνας και στη σύγχρονη μορφή του, ανανεωμένο, διατηρεί αρκετά από τα στοιχεία που φανερώνουν την καταγωγή του και την πλούσια ιστορία του, όπως το πανύψηλο ταβάνι, οι μεγάλες πόρτες και τα παράθυρα με την καμάρα στην κορυφή, η μαρμάρινη στριφογυριστή σκάλα. Το σύγχρονο δάπεδο με άσπρα και μαύρα πλακάκια και τα ξύλινα τραπέζια δένουν με τα γοητευτικά παλιά στοιχεία. Στην κουζίνα τον πρώτο λόγο έχει ο σεφ Πάτρικ Μάσχας που αναλαμβάνει να ψήσει με μαεστρία τα ωριμασμένα κρεατικά. Το Meat Hall προσφέρει επιλογές για όλες τις ώρες της μέρας. Σάντουιτς όπως αυτό με χοιρινά μπριζολάκια λαιμού με bbq sauce, κόκκινο λάχανο, τσιπς καρότου σε χωριάτικο γαλλικό ψωμί (€7) ή το αργοψημένο και καπνισμένο Τri Τip με φρέσκο κρεμμύδι και μουστάρδα σιναπιού σε τραγανό ψωμί (€8) είναι καλές επιλογές για χορταστικό, πρόχειρο γεύμα. Για πλήρες γεύμα μπορείς να περιηγηθείς στα ορεκτικά, τις σαλάτες και MEAT HALL τα BBQ κρέατα του καταλόγου. Η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα (€6) και η πράσινη σαλάτα με σουμάκ, ραπανάκι, μαϊντανό, δυόσμο, πιπεριές, αγγούρι, ντοματίνια και ταλαγάνι (€10) ανοίγουν την πόρτα για να περάσεις σε σωστά ψημένα Inside skirt (€19), σπαλομπριζόλα ελληνική ωριμασμένη για δύο εβδομάδες (€15) και striploin (€29), τα οποία μπορείς να συνδυάσεις με 10 σος και 5 συνοδευτικά. ☛ Meat Hall , Αιόλου 77 & Ευριπίδου, 210 3257811

Δυναμισμός και αυτοπεποίθηση σας δίνουν ώθηση για να βάλετε σε τάξη αρκετά ζητήματα και κυρίως για να αντιμετωπίσετε ορισμένες ανατροπές στον τομέα της καριέρας. Η είσοδος του Άρη στον Τοξότη την Παρασκευή αυξάνει τις αντοχές σας όσον αφορά τις μετακινήσεις και τα ταξίδια. Ωστόσο πρέπει να προσέχετε, καθώς υπάρχει κίνδυνος να έχετε μπλεξίματα με τον νόμο. Την Τετάρτη περνά ο Ερμής στον Υδροχόο και είναι μια καλή εποχή για να επανεξετάσετε τους στόχους και τις συνεργασίες σας, ενώ την ίδια μέρα έχουμε και την έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα που σημαίνει πως τώρα ολοκληρώνεται κάτι που ξεκίνησε την προηγούμενη έκλειψη, στις 7/8. Μπορεί να είναι κάτι που αφορά θέματα παιδιών, τα οποία τώρα αρχίζουν να βρίσκουν τον δρόμο τους, ή ακόμα και τη δημιουργία οικογένειας. Είναι ένα διάστημα κατά το οποίο θα έχετε πολλές κοινωνικές επαφές και θα δείτε να αλλάζει θεαματικά η ερωτική σας ζωή.

ΛΕΩΝ Δημιουργικότητα στα ύψη και διάθεση να ασχοληθείτε με τα ταλέντα και τους στόχους σας από την Παρασκευή κι έπειτα που περνά ο Άρης στον Τοξότη, οπότε μέχρι τις 17/3 θα έχετε την ευκαιρία να προωθήσετε τις ιδέες σας. Στον οικονομικό τομέα αρχίζει να ξεθολώνει το τοπίο, αλλά, καθώς υπάρχουν έκτακτες ανάγκες, πρέπει να αποφύγετε τις ακριβές αγορές, μια και η ανάγκη σας για πολυτέλειες και ανέσεις θα είναι αυξημένη. Η έκλειψη Σελήνης στο ζώδιό σας την Τετάρτη θα διανύει τον τομέα των σχέσεων σας (επαγγελματικών και διαπροσωπικών) και θα μπείτε στη διαδικασία να επανεξετάσετε συνεργασίες, ενώ δεν αποκλείεται να εστιάσετε και σε προβληματικές σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα, όμως δεν είναι κατάλληλη εποχή για να πάρετε σημαντικές αποφάσεις. Στον ερωτικό τομέα γίνονται μεν κάποια βήματα για να ξεπεράσετε έναν πρόσφατο χωρισμό, αλλά είστε επιφυλακτικοί με τους άλλους.

ΤΑΥΡΟΣ Από την Παρασκευή και μέχρι τις

ΠΑΡΘΕΝΟΣ Οι επόμενες μέρες θα είναι αρκε-

17/3, που θα είναι ο Άρης στον Τοξότη, θα σας απασχολήσουν κυρίως τα οικονομικά και ο έρωτας. Ενδεχομένως να βρεθείτε αντιμέτωποι με καθυστερήσεις που θα μπλοκάρουν τα σχέδιά σας και δεν αποκλείεται να αναβληθεί ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Για ορισμένους από εσάς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εβδομάδα ανατροπών κατά την οποία θα δοκιμαστούν οι αντοχές σας, αλλά θα αντεπεξέλθετε στις απαιτήσεις των ημερών. Την Τετάρτη, η έκλειψη Σελήνης θα πραγματοποιηθεί στον άξονα οικογένεια - καριέρα και είναι πολύ πιθανό να αλλάξετε τόπο κατοικίας εξαιτίας της δουλειάς σας, κάτι που θα σας προκαλέσει άγχος και κούραση. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα διάστημα στο οποίο σας δίνονται ευκαιρίες, αρκεί να είστε πρόθυμοι για δράση. Στον ερωτικό τομέα η σχέση με ένα πρόσωπο από τον εργασιακό σας χώρο προχωρά με γοργούς ρυθμούς και αρχίζετε να σκέφτεστε σοβαρά το ενδεχόμενο ενός γάμου.

τά κουραστικές, καθώς προβλέπεται αύξηση των ευθυνών σας και επειδή δεν φημίζεστε για την ψυχραιμία και την υπομονή σας μπορεί να είστε κάπως απότομοι με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σας. Την Παρασκευή περνά ο Άρης στον Τοξότη, που σημαίνει πως θα υπάρχει πρόσφορο έδαφος για καβγάδες στην οικογένεια, οπότε θα πρέπει να βρείτε τρόπους να εκτονώνεστε εποικοδομητικά, είτε μέσω της άσκησης είτε μέσω δραστηριοτήτων που θα συμβάλουν στην ψυχική σας ευεξία. Την Τετάρτη, η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα θα φέρει κάποιες αλλαγές στον επαγγελματικό τομέα οι οποίες θα σας ωφελήσουν στο εγγύς μέλλον, αρχικά όμως θα σας προκαλέσουν άγχος. Ωστόσο, μπορεί να προκύψουν καινούργιες συνεργασίες με άτομα με τα οποία είχατε κάνει επαφές το καλοκαίρι. Ασχοληθείτε με θέματα υγείας που σας απασχολούν, μην τα αφήνετε να φτάσουν σε οριακό σημείο, και βάλτε νέα θεμέλια στις σχέσεις σας.

ΔΙΔΥΜΟΣ Η είσοδος του Άρη στον Τοξότη την

ΖΥΓΟΣ Ταξίδια, σπουδές, επικοινωνία με συνερ-

Παρασκευή δεν είναι και τόσο ευνοϊκή καθώς επηρεάζει τον τομέα των διαπροσωπικών σας σχέσεων, οπότε προβλέπεται ένα διάστημα με αρκετές εντάσεις, όπου μπορεί να διαλυθούν σχέσεις και συνεργασίες αν δεν προσπαθήσετε να είστε πιο συνεννοήσιμοι. Στον οικονομικό τομέα βελτιώνεται η κατάσταση από τη Δευτέρα και μετά, έως τότε όμως θα ζοριστείτε αρκετές φορές. Ωστόσο είναι μια εποχή κατά την οποία πρέπει να είστε ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι, ώστε να αποκτήσετε περισσότερη υπευθυνότητα σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων σας. Η έκλειψη Σελήνης την Τετάρτη θα σας κάνει να αναθεωρήσετε θέματα σπουδών και θα συγκρουστούν οι επιθυμίες σας με τις πεποιθήσεις των άλλων, κάτι που θα σας φέρει σε έντονη αντιπαράθεση με συγγενικά σας πρόσωπα. Γάμος/ σχέση, με τον Άρη να προκαλεί πάθη και εντάσεις, θα περάσει κάποια κρίση που θα είναι καθοριστική.

γάτες, θα είναι στα φόρτε τους από την Παρασκευή κι έπειτα που περνά ο Άρης στον Τοξότη και είναι ιδανική εποχή για να βάλετε σε προτεραιότητα τους στόχους σας, καθώς θα έχετε την ενέργεια για να τους πετύχετε. Ορισμένα προβλήματα στον επαγγελματικό τομέα θα σας αναγκάσουν να πάρετε αποφάσεις που μπορεί να αποφεύγατε συστηματικά, όμως, αν δεν δράσετε εγκαίρως, θα ζείτε μες στην ανασφάλεια. Την Τετάρτη περνά ο Ερμής στον Υδροχόο και ενισχύεται η επικοινωνία με τα παιδιά, ενώ παράλληλα έρχονται και κάποιες θετικές εξελίξεις για τα οικονομικά σας. Την ίδια μέρα, η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα θα διανύει τον άξονα δημιουργικότητα - φιλία και θα κάνετε ενδιαφέρουσες γνωριμίες με άτομα με τα οποία θα έχετε κοινά σημεία, ενώ ορισμένοι από εσάς θα υποδεχτείτε ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Η προσοχή σας είναι στραμμένη στα παιδιά.

κουραστικές εξαιτίας του αυξανόμενου άγχους σχετικά με τα οικονομικά σας και καθώς προβλέπονται καθυστερήσεις και εμπόδια, θα πρέπει να έχετε εναλλακτικές λύσεις στο μυαλό σας. Ταξίδια και θέματα σπουδών δεν ευνοούνται, ενώ μπορεί να προκύψουν και προβλήματα στον οικογενειακό τομέα ή ακόμα και με τους φίλους σας. Την Τετάρτη, η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα σας επηρεάζει άμεσα και καθώς επικεντρώνεστε στις σχέσεις σας, είναι πολύ πιθανό να λήξουν συνεργασίες ή δεσμοί που έχουν βαλτώσει. Ωστόσο, σας δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ένα καλό ξεσκαρτάρισμα, ώστε να αποβάλετε κάθε περιττό φορτίο που σας προκαλεί στασιμότητα και να κρατήσετε κοντά σας πρόσωπα που δεν σας ασκούν πιέσεις και ψυχολογικό πόλεμο. Ορισμένοι από εσάς θα πειραματιστείτε με νέα πρόσωπα και θα ζήσετε όμορφες εμπειρίες, αλλά δεν θα έχουν διάρκεια οι σχέσεις σας, οπότε μη δεσμεύεστε με υποσχέσεις.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Η είσοδος του Άρη στον Τοξότη

ΙΧΘΥΣ Θέματα σπουδών και καριέρας θα σας

την Παρασκευή θα επηρεάσει κυρίως τον οικονομικό τομέα και μέχρι τις 17/3 θα πρέπει να είστε φειδωλοί με το ξόδεμα των χρημάτων σας, καθώς προβλέπεται αύξηση των υποχρεώσεών σας, ενώ μπορεί να προκύψουν καθυστερήσεις που θα δοκιμάσουν τις σχέσεις με τους συνεργάτες σας. Ταξίδια για εμπορικούς σκοπούς δεν θα έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και θα πρέπει να προσαρμόσετε τις ανάγκες σας ανάλογα με τις δυνατότητές σας. Την Τετάρτη η έκλειψη Σελήνης στον άξονα καριέρα - οικογένεια φέρνει σημαντικές αλλαγές στα επαγγελματικά σας και θα δείτε προσπάθειες που ξεκίνησαν το καλοκαίρι να αποδίδουν. Αποφύγετε το άγχος και τον πανικό αν πρόκειται να πάρετε σημαντικές αποφάσεις και βολιδοσκοπήστε προσεχτικά τις προθέσεις μελλοντικών συνεργατών. Στον ερωτικό τομέα, η σχέση σας με ένα άτομο από τον χώρο της εργασίας χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, καθώς υπάρχει κίνδυνος εξαπάτησης.

απασχολήσουν το προσεχές διάστημα και καθώς περνά ο Άρης στον Τοξότη την Παρασκευή, θα αλλάξετε αρκετές φορές γνώμη σχετικά με τις φιλοδοξίες σας, ενώ δεν αποκλείεται ορισμένοι να παρατήσετε τις σπουδές σας για να ακολουθήσετε ένα επάγγελμα που σας εκφράζει. Όμως δεν είναι έξυπνη κίνηση να μην ολοκληρώσετε τον στόχο σας, μια και κανένα εφόδιο δεν είναι περιττό. Την Τετάρτη, η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα σας βάζει σε δίλημμα σχετικά με τις επιλογές σας που αφορούν τα επαγγελματικά σας, όμως δεν είναι κατάλληλη εποχή για να διακόψετε μια συνεργασία, εκτός κι αν έχετε εξασφαλίσει τα προς το ζην. Επειδή είναι ένα διάστημα έντονων πιέσεων, ενδεχομένως να έχουν αντίκτυπο στην υγεία σας και θα πρέπει να βρείτε τρόπους που θα συμβάλουν στην ψυχική σας ευεξία. Σχέση/γάμος είναι σε αρμονία και είστε ικανοποιημένοι από την προσωπική σας ζωή.

Τοξότη, από την Παρασκευή κι έπειτα θα είστε προσηλωμένοι στα εργασιακά σας θέματα και καθώς προβλέπεται ένα διάστημα έντονης δράσης, θα ωφεληθείτε ποικιλοτρόπως. Όμως επειδή είστε ενθουσιώδεις και είναι πολύ εύκολο να ξεφύγετε με το ξόδεμα των χρημάτων σας, πρέπει να κρατήσετε αμυντική στάση, τουλάχιστον μέχρι να είστε σίγουροι πως έχουν σταθεροποιηθεί τα οικονομικά σας. Την Τετάρτη η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα θα πραγματοποιηθεί στον άξονα οικονομικά έρωτας και είναι πολύ πιθανό να προκύψουν νέες συνεργασίες που θα συμβάλουν στην αύξηση του εισοδήματός σας. Προσπάθειες που ξεκίνησαν το καλοκαίρι τώρα αρχίζουν να αποδίδουν και είναι θέμα χρόνου να μπουν σε μια τάξη οι οφειλές σας, αρκεί να είστε προσγειωμένοι. Όσον αφορά τα ερωτικά σας, επικρατεί σύγχυση καθώς συγκρούεται το συναίσθημα με τη λογική και ενώ διακρίνετε ορισμένα εμπόδια σε μια νέα σχέση, δεν πτοείστε.

StarFax

ΚΑΡΚΙΝΟΣ Με τον Άρη πλέον στο ζώδιο του

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΚΡΙΟΣ

ΤΟΞΟΤΗΣ Για εσάς ξεκινά ένα διάστημα έντονης δράσης και από την Παρασκευή κι έπειτα που περνά ο Άρης στο ζώδιό σας θα έχετε την απαραίτητη ενέργεια να κυνηγήσετε τους στόχους σας, δίχως να πτοείστε από πιθανές προκλήσεις. Οι προσωπικές σας επιθυμίες σάς δίνουν ώθηση και είναι ιδανική εποχή για να αλλάξετε επαγγελματική κατεύθυνση ή τις συνθήκες και τα μέσα στη δουλειά σας. Τα οικονομικά σας περνούν διακυμάνσεις, μπορείτε όμως με την έξυπνη διαχείριση των πόρων σας να καταφέρετε πολλά. Την Τετάρτη η έκλειψη Σελήνης ευνοεί θέματα σπουδών και μπορείτε να πάρετε αποφάσεις για το μέλλον, όσον αφορά όμως τις σχέσεις με συγγενικά σας πρόσωπα θα πρέπει να είστε προσεχτικοί. Στον ερωτικό τομέα δεν προβλέπονται ιδιαίτερα προβλήματα ούτε όμως και αξιοσημείωτες αλλαγές, καθώς είστε απορροφημένοι από την καριέρα σας.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ Την Παρασκευή περνά ο Άρης στον Τοξότη και μέχρι τις 17/3 προσπαθήστε να αποφύγετε καινούργιες συνεργασίες, καθώς δεν είναι σίγουρο αν και κατά πόσο θα βγείτε κερδισμένοι. Η ψυχολογία σας θα μεταβάλλεται συνεχώς και δεν θα είστε σε θέση να πάρετε σημαντικές αποφάσεις. Την Τετάρτη περνά ο Ερμής στον Υδροχόο και σας φέρνει κάποια θετικά νέα σχετικά με τα οικονομικά σας, προσέξτε όμως καθώς την ίδια μέρα πραγματοποιείται και η έκλειψη Σελήνης στον Λέοντα, που μπορεί να φέρει κάποια αναπάντεχα γεγονότα, με αποτέλεσμα την αύξηση των εξόδων σας. Καθυστερήσεις και εμπόδια αντιμετωπίστε τα με ψυχραιμία και κοιτάξτε με ποιους τρόπους μπορείτε να εξοικονομήσετε χρήματα. Στον ερωτικό τομέα, πάθη και διεκδικήσεις σάς κάνουν να μη βλέπετε ξεκάθαρα και θα πρέπει να δουλέψετε περισσότερο με τον εαυτό σας, ώστε να ανακτήσετε τη χαμένη σας αυτοπεποίθηση. Οι ελεύθεροι μπλοκάρετε εξαιτίας της οικονομικής σας αδυναμίας.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ Οι επόμενες μέρες θα είναι αρκετά

SUDOKU No 539 4 5

6 3 7

8 1 2

4 7 6

4 5

5 2

1 9

Η λύση του προηγούμενου 4 9 2 3 5 8

5 3 1 7 9 6

7 8 6 4 1 2

8 6 3 9 4 7

2 5 4 8 3 1

9 1 7 6 2 5

1 7 8 2 6 9

6 4 5 1 7 3

3 2 9 5 8 4

6 4 3 1 9 8 5 2 7 7 8 5 2 6 4 3 9 1 1 2 9 5 7 3 4 8 6

25.1.18 – lifo

25—31.01.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

46 lifo – 25.1.18

Το ότι τα αριστουργηματικά γυμνά πορτρέτα του μεγάλου εξπρεσιονιστή Έγκον Σίλε σκανδαλίζουν εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του τόσο, ώστε τα πόστερ της επετειακής έκθεσης στο Λέοπολντ και άλλα βιεννέζικα μουσεία να λογοκρίνονται προληπτικά σε δημόσιους χώρους του Λονδίνου, της Κολονίας και του Αμβούργου, ακόμα και στον τοίχο του fb, είναι, φοβάμαι, μια ακόμα ένδειξη ότι ο νεοπουριτανισμός, είτε με συντηρητικό είτε με προοδευτικό προσωπείο, θα δοκιμάσει τις αντοχές μας στον αιώνα αυτόν ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι τη βικτωριανή εποχή, δίχως μάλιστα καν το fun εκείνης.

Μόλις σκόραρε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ το Shape of Water του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, από τις οσκαρικές ταινίες, είναι εκείνη που ανυπομονώ περισσότερο να δω.

Ετοιμάζοντας τη νέα στήλη «Οι πληγές της Αθήνας», περνούν από μπροστά μου φωτογραφίες ασύλληπτης ασχήμιας. Κρατάω τη φωτογραφία ενός άστεγου που κάθεται σε ένα παγκάκι δίπλα στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Είναι ολόκληρος καλυμμένος με μια ροζ κουβέρτα, κάτω από τα πόδια του φεύγει ένα ρυάκι από υγρά, γύρω του σκουπίδια, παραδίπλα ένα βουνό με όλο του το βιος. Εκατό μέτρα πιο πέρα βρίσκονται μερικές από τις ακριβότερες μπουτίκ της Αθήνας και σίγουρα ένας άλλος κόσμος. Η Αθήνα δεν είναι το νέο Βερολίνο, δεν της αξίζει να είναι και το ξέρει.

Το οικιακό μάνατζμεντ είναι ρόλος που αναλαμβάνουν σχεδόν πάντα οι γυναίκες. Πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο πλήγμα του φεμινισμού, ενώ οι άνδρες είναι μονίμως αμέτοχοι στην κοπιώδη δουλειά του να σκέφτεσαι τα πάντα. Ένα κλασικό παράδειγμα: «Έληξε ο λογαριασμός της ΔΕΗ και ξεχάσαμε να τον πληρώσουμε» λέει εκείνη. «Αν μου το θύμιζες, θα το είχα κάνει» αποκρίνεται εκείνος.

Μιχάλης Μιχαήλ

Mερόπη Κοκκίνη

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Βασίλης Καψάσκης

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Γιάννης Πανταζόπουλος

Κάθε πρωί, στον Ηλεκτρικό από Πετράλωνα προς Μοναστηράκι, «συνταξιδεύω» με μια συμπαθέστατη κυρία. Κομψή, αλαφιασμένη, κάπως σαν φοβισμένο, μιας κάποιας ηλικίας ελάφι. Χτυπάει την κάρτα της στα Πετράλωνα και μόλις φτάσει Μοναστηράκι, την ξαναχτυπάει. Οι πόρτες στον συγκεκριμένο σταθμό ακόμη δεν κλείνουν αυτόματα, οπότε η δεύτερη ακύρωση δεν χρειάζεται. Πολλοί από τους επιβάτες, ακριβώς όπως η κυρία, κοντοστέκονται, ψάχνουν φοβισμένα τις τσέπες να βρουν την κάρτα, μην τυχόν δεν χτυπήσουν την κάρτα τους. Ένα άγχος ευσυνειδησίας παράταιρο με τις αναβολές που το θέμα με τις μπάρες παίρνει από τον Δεκέμβριο. Προχθές ο αρμόδιος υπουργός κ. Σπίρτζης είπε ότι τον Φεβρουάριο θα ισχύσει το μέτρο. Μέχρι τότε οι πολλοί ευσυνείδητοι περνούν την κάρτα τους από το ακυρωτικό και οι λιγότερο ευσυνείδητοι, σφυρίζοντας κλέφτικα. Ποιος νοιάζεται για τα διαφυγόντα κέρδη; Το θέμα ήταν να πειθαρχήσουν όλοι. Η κυβέρνηση μπορεί να καθυστερεί. Τι; Ίσα κι όμοια;

Οι πλαστικές γαλότσες των «μακεδονομάχων» στο συλλαλητήριο ήταν η λεπτομέρεια από το σύμπαν του εντόπιου έμπρακτου σουρεαλισμού που έλαμψε αυτή την εβδομάδα. Μια ακομπλεξάριστη ενδυματολογική παράβαση της γνησιότητας φανέρωνε αδιαφορία και ασέβεια για το γνήσιο, τη στιγμή που το διεκδικούσε, και μάλιστα συλλαλώντας. Ως λεπτομέρεια ήταν πιο τραγελαφική και από τον έφιππο καουμπόη με τη γαλανόλευκη μπέρτα. Ήταν επίσης δραματική, καθώς επιβεβαίωνε το όπωςόπως της «παράστασης ρόλου» των νεαρών μακεδονομάχων, τη στιγμή που απαιτούσε ολοκληρωτικό δόσιμο για μια πειστική απόδοση του ποιοι πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι. Συμβαίνει όμως συχνά μια «παράσταση ρόλου» να υπολείπεται του αναμενομένου, επειδή σκοντάφτει στο ανέφικτο της εσώτερης επιτέλεσης, καθώς αυτός που παριστάνει κάτι δεν πείθει ούτε τον εαυτό του. Είναι, εξάλλου, στη φύση των ζωτικών ψεμάτων να προδίδουν αυτόν που στηρίζουν.

Το «This is us» είναι ίσως η καλύτερη σειρά που έχω δει τελευταία. Μοναδικές ερμηνείες, προσεγμένη σκηνοθεσία κι ένα εξαιρετικό σενάριο. Μπροστά στην οθόνη σου θίγονται θέματα όπως ο αλκοολισμός, η παχυσαρκία, η απώλεια, η εξάρτηση, η οικογένεια, η υιοθεσία και η ενηλικίωση. Όλα όσα μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς στην καθημερινότητά μας αυτή η σειρά τα εντάσσει στο σενάριό της με τον καλύτερο τρόπο. Σίγουρα οι στιγμές που θα συγκινηθείς είναι περισσότερες από εκείνες με τις οποίες θα γελάσεις. Αλλά για μένα σημασία έχει ότι οι μικρές ιστορίες που κάνουν τη ζωή μεγάλη παρελαύνουν μέσα από τους ρόλους των ηθοποιών. Μια σειρά δυνατή, αληθινή και συγκινητική.

Κάποιος μου θύμισε πρόσφατα μια παλιά ιστορία. Πριν από αρκετά χρόνια, ανήμερα Χριστούγεννα, βρισκόμουν σ’ ένα νησί. Πρέπει να ήταν νωρίς το απόγευμα, γιατί είχε ακόμα φως. Μαζί με δυο φίλους βγαίναμε από μια ταβέρνα. Τα πάντα ήταν κλειστά. Γελούσαμε χωρίς λόγο γιατί μας είχε χτυπήσει το κρασί στο κεφάλι. Εγώ νομίζω ότι προσπαθούσα να ξεχάσω ένα κορίτσι που με πλήγωσε κι αυτοί με κορόιδευαν. Ένας γέρος με μαύρο ναυτικό καπέλο και σκούρο μπουφάν διέσχιζε το απέναντι πεζοδρόμιο. Μας είδε, κοντοστάθηκε και μας ρώτησε αν ξέραμε γιατί ήταν όλα κλειστά και τι μέρα ήταν. Τότε ήταν που το κατάλαβα για πρώτη φορά: σημασία έχει να θυμάσαι, όχι να ξεχνάς.

To πιο διασκεδαστικό θέαμα τελευταία στα Εξάρχεια είναι τα γεμάτα απορία βλέμματα των τουριστών όταν αντικρίζουν ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, ένα άθλιο γκράφιτι ή ακόμη και αδέσποτες γάτες. Είναι μοναδική εμπειρία να τους βλέπεις να αναρωτιούνται αν έχει ιστορική σημασία όποια χαζομάρα πετυχαίνουν μπροστά τους. Από την άλλη, αν μείνεις ξαφνικά χωρίς σπίτι στα Εξάρχεια και ψάχνεις απεγνωσμένα να νοικιάσεις, το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να τους φέρεις καμιά τσάντα στο κεφάλι.

Μετά από ένα πλήρες τετραήμερο κατ’ οίκον περιορισμού λόγω άσπλαχνης ίωσης, ήρθε να με αποτελειώσει η ειδησεογραφία της Κυριακής: συλλαλητήριο με περικεφαλαίες και «Survivor» – σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Τελικά, είναι να μην πέσει κανείς στα νύχια του καναπέ!

Μερικές φορές όσοι γράφουμε για μουσική και ενθουσιαζόμαστε με τα νέα πράγματα, τις καινοτόμες τεχνολογίες, τον πειραματισμό, τον αφηρημένο ήχο και γενικότερα διψάμε για το μέλλον, ξεχνάμε πως η μαγεία μπορεί τελικά να κρύβεται σε μια ακαταμάχητη μελωδία. Αυτό συνειδητοποίησα στο σαββατιάτικο live του Coti K. ως The Man From Managra στην Αγγλικανική Εκκλησία. Οι απλές (όχι απλοϊκές), τρυφερές και πνευματώδεις συνθέσεις μού υπενθύμισαν πως η αισθηματική αγωγή του εαυτού μας θα είναι πάντα ένα κλικ πιο απολαυστική από την εγκεφαλική.

Μαρία Παππά

Κορίνα Φαρμακόρη

Άγγελος Κλείτσικας

Άρης Δημοκίδης

Γεωργία Παπαστάμου

Χρήστος Παρίδης

Είδα στο σινεμά το God’s Own Country και μου άρεσε πάρα πολύ για τους αληθινούς, συμπαθητικούς ήρωές του και το –επιτέλους, για ταινία με γκέι ήρωες– αισιόδοξο τέλος του. Κανένας δεν δολοφονείται, δεν αυτοκτονεί, δεν αναγκάζεται να παντρευτεί γυναίκα. Το ζευγάρι δεν λιθοβολείται, ούτε χωρίζει τελευταία στιγμή, ούτε αποφασίζει πως δεν μπορεί να συνεχίσει λόγω «της κοινωνίας», όπως στις περισσότερες ταινίες. Είναι κουραστική η μανιέρα (και η μιζέρια) της πλειονότητας των φιλμ των οποίων το τέλος νομοτελειακά θα είναι από στενόχωρο μέχρι εξωφρενικά δραματικό. Ξέρετε, υπάρχουν και ζευγάρια σ’ αυτό τον κόσμο που μένουν τελικά μαζί και δεν νοιάζονται τι θα πει ο κόσμος. Υπάρχουν και happy end, και καθώς γιορτάζαμε την επέτειο της σχέσης μας το God’s Own Country ήταν ένα πανέμορφο και ανέλπιστο δώρο.

Μάλλον δεν έχεις πάει σε πάρτι αν δεν έχεις ζήσει στη Γαλλία του 1400. Διάβαζα για το Συμπόσιο του Φασιανού, event του 1454, υπό την αιγίδα του δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου Γ’, που είχε σκοπό να επισφραγίσει μια πολιτική συμφωνία. Διάφοροι Δυτικοί ευγενείς θα μαζεύονταν στις 17 Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς στη Λιλ για να δώσουν τον «όρκο του Φασιανού», ουσιαστικά μια υπόσχεση να απελευθερώσουν την Κωνσταντινούπολη, την οποία λίγο νωρίτερα είχαν καταλάβει οι Τούρκοι. Η συμφωνία θα γινόταν εν μέσω μιας μεγάλης γιορτής με φαγητό και ποτό (λογικά ήταν ο μόνος τρόπος να ξεκουβαλήσεις τους ευγενείς). Τελικά, οι ευγενείς «ξεχάστηκαν» και η συμφωνία δεν τηρήθηκε ποτέ, αλλά ένα από τα acts της βραδιάς ήταν μια ορχήστρα είκοσι οκτώ µουσικών που ξεπετάχτηκε μέσα από ένα τεράστιο pâté en croute, παίζοντας Gilles de Binchois.

Ο Ωνάσης, ο Βισκόντι, ο Παζολίνι, η Τζάκι, η Χριστίνα και ο Τζον Κένεντι τζούνιορ παιδάκια, η ίδια η Κάλλας, ένας ολόκληρος γουορχολικός θίασος που παρελαύνει μέσα από το ντοκιμαντέρ Maria by Callas, όλοι πια πεθαμένοι, θρυλικές προσωπικότητες του 20ού αι. Σε κάποιο σημείο η Μαρία λέει σε συνέντευξη: «Τι πάει να πει θρύλος, το κοινό με έκανε ό,τι είμαι. Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος. Θα αντάλλαζα την καριέρα μου με μια ευτυχισμένη οικογένεια». Μιλάει με ειλικρίνεια, χωρίς υποκρισία και αλαζονεία. Τι παράξενο να βλέπεις όλα αυτά τα πρόσωπα, ανθρώπους που καθόρισαν την τέχνη και το στυλ, αστέρια πρώτου μεγέθους που έζησαν στη χλιδή και βίωσαν στιγμές απόλυτης δόξας και θριάμβου, που έχουν φύγει προ πολλού απ’τη ζωή, σαν ψηφίδες ενός μεγάλου ανθρώπινου μωσαϊκού. Δεν μοιάζει η ζωή σαν παραμύθι; Γιατί τότε δεν είχαν happy end, γιατί πέθαναν δυστυχισμένοι;

25.1.18 – lifo