Τεύχος 551

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

22022018

ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Ν ο ΔΙΑΔΊΚΤ 1 Βάσει σ τοιχείω ν Bari-Fo cus

ΣΤΟ

ΥΟ

www.li fo.gr Στοιχεία

Google Analyti cs

TO «ΚΕΝΤΡΟ» ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

2 lifo – 22.2.18

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα. ☛ Για το «Γυναίκες στα Όσκαρ: Μια πολυετής αδικία που σταδιακά αποκαθίσταται» του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου: «Τι γίνεται όταν η διαδεδομένη ακτιβιστική ρητορεία είναι επί της ουσίας “βάλτε γυναίκες επειδή έχουν αδικηθεί ως φύλο”; Αν ακούγεται ως χάρη, αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές είναι, όμως γίνεται με την ανοχή, ακόμα και των ίδιων των ακτιβιστών» σχολίασε ο Προσωρινώς ο Ποκοπίκος. «Θυμάμαι τον τίτλο ενός παλιού άρθρου του κ. Δημοκίδη (“Χρειάζονται περισσότεροι ΛΟΑΤ ρόλοι;” ή κάπως έτσι) και η απάντηση ήταν όχι, δεν χρειάζεται να κάνουμε τη χάρη να δημιουργηθούν περισσότεροι ρόλοι, απλώς χρειάζονται καλύτερες ιστορίες, όπου, εάν οι ρόλοι είναι παρεμπιπτόντως ΛΟΑΤ, έχει καλώς, αλλά και να μην είναι, πάλι καλώς. Στις fantasy action ταινίες πάντα υπήρχαν πρωταγωνίστριες, αλλά πότε έγινε “άσχημο” αυτό; Τα τελευταία χρόνια που ξέσπασε η ανάγκη για περισσότερες γυναίκες πρωταγωνίστριες, αυτή η “χαριστική” αξίωση επηρεάζει το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Πάντα αναγνωρίζεται κάποιος ανάλογα με τον τρόπο που διεκδικεί την αναγνώριση. Η Κιουρί επέλεξε να είναι επιστήμονας κι έτσι αναγνωρίστηκε, και κανείς δεν αμφιβάλλει μήπως της έκαναν χάρη γιατί ήταν γυναίκα. Αν έβγαινε κι έλεγε “είμαι γυναίκα επιστήμονας και δεν με αναγνωρίζουν, κάντε κάτι επιτέλους”, θα δημιουργούνταν αμφιβολίες, γιατί η ίδια επί της ουσίας θα ζήταγε να κάνουμε κάτι με επιχείρημα το φύλο της και όχι την επιστημονική της αξία. Αυτός είναι και ο λόγος που λέμε ότι, πέραν της επιστημονικής της αξίας, η Κιουρί αποδεικνύει το ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι σπουδαία επιστήμονας, γι’ αυτό θα πρέπει να δίνονται ευκαιρίες στις σύγχρονες γυναίκες. Στο Χόλιγουντ έχουν επιλέξει οι ίδιες επιχειρηματολογία που από μόνη της, δυστυχώς, δημιουργεί αμφιβολίες. Κανονικά, σε ό,τι δεν αποδεικνύεται βιολογική διαφορά, θα πρέπει να διαγωνίζονται unisex».

feedback550

ΟΣΚΑΡ, ΑΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ

α π ό τ ον α ρη δ η μ οκ ιδ η

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Για τo άρθρο του Ανδρέα Λουκάκου «Στην Αστόρια, το “ελληνικό χωριό” της Νέας Υόρκης»: «Νομίζω πως θα διαφωνήσω. Ισχύει το ότι η Αστόρια είναι κατά κάποιον τρόπο το ελληνικό χωριό της ΝΥ, όμως οι άνθρωποι δεν νομίζω ότι είναι όπως τους περιγράφετε. Ναι, πάντα υπάρχουν καλοί, καλύτεροι, χειρότεροι, αλλά αυτό που γενικά εισέπραξα εγώ είναι μια δυσπιστία. Μας αντιμετωπίζουν ως “ξένους”, ως κάποιους που τους χαλάνε το όνειρο για την πατρίδα που αναφέρει το άρθρο, που τους δείχνουν πως άλλαξε η χώρα και η νοοτροπία, που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι σκάνδαλο να συγκατοικείς χωρίς να παντρευτείς, να παντρευτείς ξένο ή και καθόλου, που στα 30 δεν ρωτάνε τους γονείς τους για να βγουν κ.λπ. Οk, όσο νεότεροι οι άνθρωποι, τόσο πιο φρέσκες οι ιδέες, αλλά ακόμα κι αυτοί νομίζουν ότι στην Ελλάδα ζούμε στο 1960. Επίσης, ίσως επειδή πέρασαν δύσκολα, είναι μάλλον καχύποπτοι γενικά. Και αυτά δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση αλλά και φίλων που όχι απλώς ταξίδεψαν στη ΝΥ (και στις ΗΠΑ γενικά, γιατί παντού έχει Έλληνες) αλλά και μετακόμισαν εκεί και δεν μπορούσαν καθόλου να ταιριάξουν στην παλιά κοινότητα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζουν στην ελληνική επαρχία, όπως λέει το άρθρο, αλλά στην Ελλάδα του ’50 και του ’60 που άφησαν πίσω τους». (Σχόλιο του/της DreamWalker) ☛ Για το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Καχυποψία, σκάνδαλο και παράνοια»: «Στη χώρα όπου η θεωρία της κοίλης γης είναι πιο οικεία από αυτήν της σχετικότητας, το να θεωρούμε ότι οι πολιτικοί “τα πιάνουν” είναι ελάσσονος σημασίας. Όποιος πριν από κάποια χρόνια πήγαινε σε παζάρι βιβλίου, από αυτά που φυτρώνουν παντού στην Ελλάδα τα καλοκαίρια, μπορούσε από μια επισκόπηση των πωλούμενων τίτλων (Ο καιρός γαρ εγγύς Ι & ΙΙ, Η θεωρία της Κοίλης Γης, Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών κ.λπ.) να καταλάβει τί θα ερχόταν. Ο λιακοπουλισμός, επιδοτούμενος από το ξανθό γένος, σε συνδυασμό με το πάθος μας για εύκολη, αλλά μυστηριακή και συνωμοσιολογική γνώση, παραμόρφωσε την ελάχιστη λογική που είχαμε. Από τους “αυτόχθονες Έλληνες” του σπηλαίου των Πετραλώνων στη λευκή πυραμίδα της Τάκλα Μακάν και από τους ψεκασμούς στις προφητείες διαφόρων ανώνυμων και επώνυμων “γερόντων”, η αλήθεια έχει ηττηθεί σε κάθε αναμέτρηση με τη λογική μας. Γιατί στη Novartis να ισχύει κάτι άλλο; Σε κάθε περίπτωση, το εθνικό μας θυμικό μάς έχει διδάξει πως με μια πορεία μπορούμε να δημιουργήσουμε την εικόνα ότι το ποθούμενο κατέστη πραγματικότητα και να συγχαρούμε ο ένας τον άλλον για τη δυναμικότητα και την αγωνιστικότητά μας. Το μέγα πλήθος των Αγανακτισμένων, του Όχι, της Μακεδονίας, έχει πάντα δίκιο». (Σχόλιο του Γράφοντα)

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

22.2.18 – lifo

3

ΣΤΗΛΕΣ

Index 551

ΕΚΛΟΓΈΣ ΤΟΝ ΟΚΤΏΒΡΙΟ;

σελ. 8

ΔΙΑΒΆΖΟΝΤΑΣ Ή ΔΙΚΆΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ;

σελ. 9

από τη βασιλικη σιουτη

από τον νικόλα σεβαστάκη

ΝΗΣΤΕΊΑ ΚΑΙ «ΝΕΟΡΘΌΔΟΞΟΙ» ΤΡΊΤΗΣ ΓΕΝΙΆΣ

σελ. 9

ΠΈΝΤΕ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΆ ΚΤΊΡΙΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΟΎ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΎ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ

σελ. 10

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

σελ. 10

από τον δημήτρη πολιτάκη

από τον γιάννη πανταζόπουλο από th lifo team

ΤΑ ΚΟΙΝΌΒΙΑ, ΤΑ ΑΝΉΣΥΧΑ ΒΡΆΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΆΛΕΣ ΑΠΟΦΆΣΕΙΣ

σελ. 12

από τον ανδρέα λουκάκο

ΘΕΜΑΤΑ

σσελ. 13

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου (dpaso@lifo.gr) διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης

ΠΑΓΚΡΑΤΙΩΤΙΣΣΑ ΑΘΗΝΑΊΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΆΔΑΣ

σελ. 24

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΣΟ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

διεύθυνση διαφημισησ lifo.gr Βίκυ Καλαντζή (vkalantzi@lifo.gr) διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr) senior advertising manager Βάλλη Παπαϊωάννου (vpapaioannou@lifo.gr) digital advertising coordinator Ελένη Γκοβάτσου (eleni@lifo.gr) yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr) yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας, Βασίλης Καψάσκης συντακτικη ομαδα Κυριάκος Αθανασιάδης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Μαρία Κοφού, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Εύη Μαλλιαρού,Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρία Πετειναράκη, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Γιώργος Σπύρου, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή, Ελένη Ψυχούλη, aNameToCome

ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ

αrt director Χρήστος Τζοβάρας –––––– ε μπο ρικο τμημα

σελ. 16

4 lifo – 22.2.18

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος

ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ

σελ. 23 απο τη lifoteam

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης

30' ΜΕ ΤΟΝ

ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΤΩΡΑ!

www.lifo.gr

υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f. Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά

KONILO YouTuber, γεννήθηκε στη Ρόδο, ζει στα Βριλήσσια.

διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβή Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

σελ. 20

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

22.2.18 – lifo

5

New kitten in town

6.OOO.OOO pageviews το μήνα Δεκέμβριο

mikropragmata.lifo.gr 6 lifo – 22.2.18

22–28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

TalkoftheTown

ΠΕΝΤΕ ΛΙΓΌΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΆ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΌ ΠΑΤΙΝΆΖ Εκτός από τα άξελ και τα τόλουπ, που πλέον τα ξέρουμε όλοι, υπάρχει κι άλλη, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ορολογία σχετικά με το τι κάνουν οι πατινέρ στον πάγο.

ΣΆΛΧΟ (SALCHOW)

THROW JUMP

SPINS ΚΑΙ PAIR SPINS

Πρόκειται για εκείνη τη φιγούρα κατά την οποία ο αθλητής πατινάρει προς τα εμπρός με το δεξί πόδι, κρατώντας το αριστερό στον αέρα και μπροστά του. Η άσκηση απαιτεί να κατεβάσει το αριστερό πόδι λυγισμένο στον πάγο, ενώ το δεξί βρίσκεται στον αέρα και προς τα πίσω. Βαθμός δυσκολίας; Μεγάλος, αφού πρέπει να πηδήξει με το στήθος προς τα εμπρός. Είναι η γνωστή φιγούρα με τις περιστροφές που ζαλίζουν τον θεατή και καταλήγουν στο ένα πόδι, συνήθως το δεξί. Πετυχημένο θεωρείται ένα τριπλό ή τετραπλό σάλχο. Το όνομά του το οφείλει στον Ούλριχ Σάλχο, τον ατρόμητο αθλητή που το επιχείρησε πρώτος το 1909.

Γνωστό και ως άλμα πτήσης ή πεταχτό άλμα. Το δυσκολότερο του είδους –και το πιο θεαματικό– το χάρισαν στο κοινό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2006 το ζευγάρι Rene Inoue και John Baldwin Jr. Είναι φιγούρα που παρουσιάζεται κυρίως από ζευγάρια και είναι εκείνο το επικίνδυνο θέαμα κατά το οποίο παρακολουθούμε τον άντρα να σηκώνει την ντάμα του στον αέρα και, πετώντας την ψηλά, να προετοιμάζει την είσοδό της στο άλμα.

Οι πιρουέτες. Όσο περισσότερες, τόσο πιο δύσκολες. Και μεταξύ ζευγαριών, και μάλιστα συγχρονισμένες, δίνουν πόντους στο ντουέτο που διαγωνίζεται πάνω στον πάγο.

ΤΟ ΣΠΙΡΆΛ ΤΟΥ ΘΑΝΆΤΟΥ (DEATH SPIRAL) Στατιστικά, είναι από τις φιγούρες με τις περισσότερες πτώσεις και αρκετούς τραυματισμούς. Ο άντρας περιστρέφεται με λυγισμένα τα πόδια, κρατώντας την παρτενέρ του σε όσο το δυνατόν πιο οριζόντια θέση προς τον πάγο…

ΠΙΡΟΥΈΤΑ ΜΠΊΛΜΑΝ Θυμίζει λίγο άσκηση γιόγκα, καθώς είναι η πιρουέτα κατά την οποία οι αθλητές στηρίζονται στο ένα πόδι και το άλλο το κρατούν και με τα δυο τους χέρια πάνω απ’ το κεφάλι τους και προς τα πίσω. Το σώμα βρίσκεται σε κυρτή θέση και συνήθως είναι φιγούρα που εκτελείται από γυναίκες και από τον Γιεβγκένι Πλούσενκα. Το όνομα της φιγούρας το χρωστάμε στην Denise Biellmann, που για πρώτη φορά την παρουσίασε στο κοινό το 1970. Μόνο που δεν ήταν καν δική της! Την είχε κοπιάρει από τη συναθλήτριά της Karen Iten, που όμως ποτέ δεν την τόλμησε μπροστά σε θεατές. Για την ιστορία, η Ιrina Slutskaya ήταν η πρώτη που τόλμησε να εκτελέσει τη φιγούρα αλλάζοντας πόδι!

απο τη χριστίνα γαλανοπούλου

TheBuzz

Κάτι η ταινία I, Tonya (μια κάπως υποκειμενική βιογραφία της πρωταθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ Τόνια Χάρντινγκ), κάτι οι θεαματικές σκηνές που πρόσφερε το ευγενές άθλημα τους φετινούς Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, το καλλιτεχνικό πατινάζ ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα. Μαζί με την ορολογία του φυσικά, η οποία δεν περιορίζεται στα πασίγνωστα πλέον, ελέω Αλέξη Κωστάλα, τόλουπ και άξελ. Υπάρχουν κι άλλες φιγούρες στον πάγο που έχουν το ενδιαφέρον τους, και λόγω ιστορίας και, κυρίως, για να ξέρουμε τι βλέπουμε.

22.2.18 – lifo

7

ΕΚΛΟΓΈΣ ΤΟΝ ΟΚΤΏΒΡΙΟ; TalkoftheTown

Α

Όλα τα σενάρια για πρόωρες εκλογές, οι σχέσεις Μαξίμου και ΥΠ.ΕΞ., οι εξελίξεις σε Novartis και Σκοπιανό.

ντιφατικά είναι τα μηνύματα που εκπέμπονται σχετικά με την επίλυση του λεγόμενου «σκοπιανού ζητήματος». Η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιθυμεί να το κλείσει και οι πληροφορίες λένε ότι έχει δεσμευτεί γι’ αυτό. Τα μαζικά συλλαλητήρια, όσο και αν την ανησύχησαν, δεν την έκαναν να αλλάξει γνώμη. Από την άλλη, όμως, η πολιτική ηγεσία της χώρας είχε σπεύσει να δηλώσει ότι θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση την αλλαγή του ονόματος της ΠΓΔΜ μέσα από συνταγματική αναθεώρηση, μια υποχώρηση που οι γείτονες, για την ώρα, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν. Είναι βέβαιο, ωστόσο, ότι η κυβέρνηση Ζάεφ είναι η πιο μετριοπαθής κυβέρνηση που είχαν ποτέ τα Σκόπια, όπως και ότι οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν καταστήσει σαφές πως επιθυμούν να κλείσει σύντομα το θέμα αυτό.

Ο απ ο τ h βασι λ ικη σ ι ουτ η

Πολιτικό7ήμερο

ι σχέσεις του Μεγάρου Μαξίμου με το ΥΠ.ΕΞ. δεν είναι πάντα ανέφελες, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ξεσπάσει μίνι κρίσεις και συχνά υπάρχουν περίοδοι ψυχρότητας μεταξύ των δύο. Η πιο έντονη ως τώρα ήταν την περίοδο που ο διπλωματικός σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα, Β. Καλπαδάκης, είχε εντελώς διαφορετική θέση από αυτήν του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά για τους χειρισμούς του Κυπριακού. Μικρότερη, αλλά όχι πιο ασήμαντη ιστορία ήταν όταν, σχετικά πρόσφατα, ο Ν. Κοτζιάς έδιωξε από το υπουργείο Εξωτερικών τον ξάδελφο του πρωθυπουργού, Γιώργο Τσίπρα, που είχε διορίσει εκεί ο Αλέξης Τσίπρας ως γενικό γραμματέα, υπεύθυνο για τις διεθνείς επιχειρηματικές σχέσεις. Ο κ. Κοτζιάς δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση αυτή, αλλά οι διπλωματικοί κύκλοι μιλούν για ενόχληση που προκάλεσαν διάφορες δραστηριότητες και πρωτοβουλίες του εξαδέλφου του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει μεταφερθεί πλέον στο Μέγαρο Μαξίμου ως σύμβουλος, όπου ασχολείται με τον ίδιο τομέα. Ο κ. Κοτζιάς θεωρείται αρκετά ισχυρός υπουργός, παρά τις έντονες αντιπάθειες που έχει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στην ομάδα των 53, που δεν παύουν να γκρινιάζουν γι’ αυτόν. Ο λόγος της ισχύος του, αναφέρουν κυβερνητικές πηγές, είναι η ομάδα των πασοκογενών βουλευτών και υπουργών που φαίνεται να ελέγχει, χωρίς την οποία η κυβέρνηση δεν θα διέθετε πλειοψηφία. Η ομάδα αυτή αποτελείται από τον Ν. Τόσκα, τη Γεωργία Γεννιά και την Ολυμπία Τελιγιορίδου, που συχνά, αν και σε χαμηλούς τόνους, φροντίζουν να στέλνουν τα μηνύματά τους στο Μαξίμου, διατυπώνοντας κάποιες ενστάσεις σε θέματα μικρότερου ενδιαφέροντος.

Π

ληθαίνουν οι πληροφορίες που λένε ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν αποφασίσει να πάνε σε εκλογές τον Οκτώβριο, παρ’ ότι κανείς στην κυβέρνηση δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας όλο αυτό το διάστημα δεχόταν εισηγήσεις και για παραμονή μέχρι την τελευταία μέρα αλλά και για προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο, στην οποία φαίνεται να καταλήγει. Το ρίσκο της παραμονής, όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη που είναι υπέρ των πρόωρων εκλογών, είναι μεγάλο, καθώς τα πιο άγρια μέτρα που έχουν ψηφίσει έχουν ημερομηνία έναρξης εφαρμογής τους την 1η Ιανουαρίου 2019. Επίσης, το 3,5% πλεόνασμα που έχουν συμφωνήσει θεωρείται εξωφρενικό από κάθε σοβαρό οικονομολόγο και κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί πώς θα το πιάσει μια κυβέρνηση χωρίς να «ρέει αίμα» στους δρόμους. Άρα, «φεύγουμε και αφήνουμε να διαχειριστούν αυτά που ψηφίσαμε για το 2019 οι επόμενοι, με σκοπό να επιστρέψουμε σύντομα στην εξουσία» σχολίαζε την περασμένη εβδομάδα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από το προεδρικό περιβάλλον. Επιπλέον, όπως λένε, έχουν ακόμα δύο «όπλα»: το αφήγημα της εξόδου από το μνημόνιο, στο οποίο όμως δεν ποντάρουν και πολλά, γιατί γνωρίζουν από τα νούμερα και τους ανεξόφλητους φόρους ότι ο κόσμος συνεχίζει να φτωχοποιείται και δεν επηρεάζεται από αυτά. Τη φιέστα, ωστόσο, θα τη στήσουν. Εκεί όπου ποντάρουν όλα τα λεφτά οι κυβερνητικοί είναι στο σκάνδαλο Novartis. «Με αυτό θα πάμε ως τις εκλογές» ανέφερε κυβερνητικός παράγοντας. «Ακόμα και αν δεν βγει τίποτα ως τότε, και μόνο όλη αυτή η κουβέντα για το αν δωροδοκήθηκαν θα τους έχει κάνει αρκετή ζημιά».

Δ Ε

ημοσκοπήσεις μέχρι αυτήν τη στιγμή που να μετράνε και την υπόθεση Novartis δεν έχουν βγει. Οι πιο αισιόδοξοι ελπίζουν ότι μπορεί να έχουν ανατραπεί ήδη τα δεδομένα και να καταφέρουν να κερδίσουν και πάλι. Οι μετριοπαθείς ελπίζουν να μειώσουν αρκετά τη διαφορά με τη ΝΔ και να ψαλιδίσουν το Κίνημα Αλλαγής, όπως λέγεται πλέον το ΠΑΣΟΚ. Σκοπός του Αλέξη Τσίπρα είναι να μην καταφέρει η Νέα Δημοκρατία να πετύχει αυτοδυναμία ούτε να σχηματίσει κυβέρνηση, ώστε να πάνε ξανά σε δεύτερες εκλογές, με απλή αναλογική αυτήν τη φορά, οπότε όλα θα είναι ανοιχτά. ισηγήσεις για να μη δεχτεί να συνεργαστεί κυβερνητικά με τη ΝΔ μετά τις επόμενες εκλογές δέχεται η Φώφη Γεννηματά και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τις εξετάζει. Συνεργάτες της επιχειρηματολογούν ότι τους συμφέρει να πάει η χώρα σε δεύτερες εκλογές, λόγω της απλής αναλογικής. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, δεν αποκλείουν, όπως λένε, σε μια κυβέρνηση συνασπισμού πολλών κομμάτων, να γίνει και η ίδια... πρωθυπουργός. Στη βάση του Κινήματος Αλλαγής όμως υπάρχει πολύ αρνητικό κλίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όσοι τον έβλεπαν φιλικά έχουν φύγει και εκατοντάδες πρώην μέλη του παλιού ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι μετακλητοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Οι εναπομείναντες δεν φαίνεται να εγκρίνουν μια τέτοια συνεργασία, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θέλουν να συνεργαστούν με τη ΝΔ. Στα ανώτερα κλιμάκια, τα στελέχη και οι παράγοντες είναι μοιρασμένοι, με κάποιους να γέρνουν προς τη μία και κάποιους προς την άλλη πλευρά, δημιουργώντας έτσι μία «ισορροπία τρόμου». «Δεν το συζητάμε καθόλου για την ώρα. Δεν ανοίγουμε το θέμα αυτό, για να παραμένουμε ενωμένοι» έλεγε χαρακτηριστικά βουλευτής του κόμματος πριν από λίγες μέρες.

Ε

να βασικό και καθόλου αμελητέο ζήτημα που προκύπτει, εάν τελικά προσφύγουν σε πρόωρες εκλογές, όπως λένε οι τελευταίες πληροφορίες, είναι το πότε και εάν θα κινήσουν τελικά τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, ώστε να αλλάξει επιτέλους ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Η κυβέρνηση έχει αφήσει να περάσουν τρία χρόνια χωρίς να κάνει τίποτα. Μέχρι το φθινόπωρο μένουν λίγοι μήνες και η διαδικασία αυτή χρειάζεται τουλάχιστον ένα δίμηνο. Για την ώρα, δεν φαίνεται να ασχολείται κανείς με αυτό και παρ’ ότι η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν το πρώτο της μέλημα (και καμία Τρόικα δεν την εμποδίζει σε αυτό), δεν κάνει τίποτα, χωρίς να δίνει καμία εξήγηση. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν κινήσει τη διαδικασία πριν πάει σε εκλογές, τότε ούτε η επόμενη κυβέρνηση θα μπορεί να αλλάξει τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.

8 lifo –

22.2.18

Εκεί όπου ποντάρουν όλα τα λεφτά οι κυβερνητικοί είναι στο σκάνδαλο Novartis. «Με αυτό θα πάμε ως τις εκλογές» ανέφερε κυβερνητικός παράγοντας. «Ακόμα και αν δεν βγει τίποτα ως τότε, και μόνο όλη αυτή η κουβέντα για το αν δωροδοκήθηκαν θα τους έχει κάνει αρκετή ζημιά».

ΝΗΣΤΕΊΑ ΚΑΙ «ΝΕΟΡΘΌΔΟΞΟΙ» ΤΡΊΤΗΣ ΓΕΝΙΆΣ

ΔΙΑΒΆΖΟΝΤΑΣ Ή ΔΙΚΆΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ;

Οι τρόποι με τους οποίους μαθαίνουμε ως ώριμοι ενήλικες να χειραγωγούμε έθιμα «προνεωτερικής» και βαριάς τελετουργίας που μας καταπίεζαν μικρούς.

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

Δεν μου αρέσει η έκφραση «πολιτική ορθότητα». Κυρίως επειδή στη σύγχρονη εποχή έχει γίνει ζηλευτός ο ρόλος του κακού παιδιού, του αντισυμβατικού και αιρετικού στυλ, η αντίθεση στην πολιτική ορθότητα κρύβει συχνά κάτι άλλο: την επιθυμία ορισμένων να επιστρέψει, κατά κάποιον τρόπο, ένας συγκεκριμένος «παλαιός κόσμος». Μια νοσταλγία δηλαδή για τις ιεραρχικές και πατερναλιστικές αξίες που ρύθμιζαν κάποτε τη ζωή στο σχολείο, στον στρατό, στην οικογένεια, στις μικρές κοινότητες. Πολλοί άνθρωποι της βαθιάς δεξιάς στην Αμερική ή στην Ευρώπη αναζητούν πια ευκαιρία να πουν με τον τρόπο τους αυτό που είπε πρόσφατα ο Αλέν Ντελόν, πως μισεί τον σημερινό κόσμο και την κοινωνία έτσι όπως πηγαίνει. Ο εύλογος όμως σκεπτικισμός για τον όρο «πολιτική ορθότητα» και η διαφωνία με μερικούς από τους κατηγόρους του είναι η μισή αλήθεια. Γιατί εδώ και καιρό υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με κάποιες τάσεις του ριζοσπαστικού προοδευτισμού, ιδίως στις αγγλοσαξονικές χώρες. Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Ένας ριζοσπαστικός μοραλισμός που εκδηλώνεται με επιθέσεις σε ιστορικές προσωπικότητες, σε μορφές της δυτικής παράδοσης και έργα της νεότερης εποχής. Ένα κύμα κατεδαφιστικού ζήλου που στοχεύει στην «κάθαρση» της Ιστορίας από τους σεσημασμένους (σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, διανοούμενους, ακτιβιστές). Για να το πω αλλιώς: η κινητήρια ιδέα εδώ είναι πως η Ιστορία της Δύσης και του λευκού ανθρώπου αποτελεί μια ιστορία κατά συρροή εγκλημάτων, βίαιων αποκλεισμών και γενοκτονίας. Όχι, όπως θα περίμενε κανείς, ότι μεγάλα εγκλήματα συνυπήρξαν με συναρπαστικές δημιουργίες –έργων και θεσμών– αλλά ότι το κακό ήταν εν τέλει αυτό που σφράγισε το δυτικό πεπρωμένο και τα λεγόμενα καλά του. Πίσω από κάθε φιλόσοφο του συμβολαίου και της ελευθερίας, ένας αποικιοκράτης, ένας ρατσιστής, ένας κερδοσκόπος (ως γνωστόν, ο Ντιντερό έπαιζε στο χρηματιστήριο!). Δεν φτάνουν όλοι μέχρι εκεί. Πολλοί liberals (φιλελεύθεροι της αριστεράς) δεν απορρίπτουν ολόκληρες περιοχές της κλασικής και δυτικής σοφίας. Κάποιοι ριζοσπάστες, επίσης, προβάλλουν και το επιχείρημα ότι μελετούν κριτικά τους κλασικούς, τη δυτική σκέψη και τον αστικό πολιτισμό. Το κάνουν πράγματι. Αλλά, όπως οι παραδοσιακοί κομμουνιστές κριτικοί (των δεκαετιών του ’40 ή του ’50), έτσι και οι ριζοσπάστες, αυτό που κυρίως επιδιώκουν είναι η σκηνοθεσία μιας μεγάλης δίκης. Να διεξαγάγουν μια Νυρεμβέργη του πνεύματος όπου θα καταδικαστούν ο «ρατσιστής» Τόμας Τζέφερσον, ο «απατεώνας» Τζον Λοκ, ο «μισογύνης» Καντ και πάει λέγοντας. Ως ένα σημείο, φυσικά, κάποια πράγματα εξηγούνται. Σε πολλές χώρες η παραδοσιακή κοινωνική αριστερά ήταν εξαιρετικά ισχνή και πρακτικά ανύπαρκτη έξω από ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα. Στο κενό της φύτρωσε μια νέα αριστερά που στράφηκε προς τα πολιτισμικά τεκμήρια, την εκπαίδευση και την κριτική. Αυτό έγινε στη συνέχεια ένα είδος επαγγελματικής και πολιτικής ταυτότητας για πολλούς νέους ακαδημαϊκούς που κινούνταν σε έναν χώρο έντονων θεσμικών πιέσεων και τρελού ανταγωνισμού. Η ανασφάλεια ταυτότητας είναι, άλλωστε, ένα θέμα που μπορεί να το αισθανθούν και να το καταλάβουν περισσότεροι στις κοινωνίες της ακραίας τεχνολογικής επιτάχυνσης και των ευάλωτων μεσαίων στρωμάτων. Οι μητροπόλεις με τις 180 και 200 εθνότητες, τη θρησκευτική κατάτμηση, τα πολεοδομικά και φυλετικά γκέτο δεν ευνοούν πια τις κλασικές ιστορίες ενσωμάτωσης και πολιτικής ενότητας. Το όνειρο για κοινή ευημερία και συμβίωση των διαφορετικών έχει δώσει τη θέση του στη διαρκή προστριβή ανάμεσα σε ομάδες που διεκδικούν. Και όσο οι ομάδες διεκδικούσαν εισοδήματα και ευκαιρίες ή όσο τα άτομα ονειρεύονταν να γίνουν μέρος μιας μεγάλης Ιστορίας (διατηρώντας τις δικές τους παραδόσεις ή αποστατώντας από αυτές), η προοδευτική ιδέα μπορούσε να είναι σχετικά απλή. Είτε περιοριζόταν στη μετριοπαθή αναζήτηση για ίσες ευκαιρίες είτε προχωρούσε μακρύτερα και έβαζε πιο φιλόδοξους στόχους. Όλα αυτά όμως δεν είχαν ακόμα σχέση με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την κάθαρση του παρελθόντος. Ο ριζοσπαστικός μοραλισμός, δηλαδή η άποψη πως αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι επιδεικτικές μάχες με όλες τις αδικίες από καταβολής, είναι όψιμη ανακάλυψη. Πάει παράλληλα με την αναζήτηση του unhealthy, του επιβλαβούς και των κακών έξεων. Εδώ ψάχνει κανείς να βρει ενόχους στην ιστορία της σκέψης, στην κουλτούρα, μέχρι και στον ίδιο τον τρόπο που μιλάμε μεταξύ μας. Αφού η εξουσία βρίσκεται παντού και όλοι βεβαίως συμμετέχουμε στα παιχνίδια της, η ευθύνη σου είναι να καταγγέλλεις και να ξεσκεπάζεις. Έτσι λέει αυτό το ευαγγέλιο. Πάντα έβρισκα όμως κάπως θλιβερό το να ασχολούμαι με ένα έργο ή ένα πρόσωπο μόνο και μόνο για να ξεσκεπάσω την απάτη, τις ντροπές του, τις ενοχές ή τα κρίματά του. Το κάνουμε, φυσικά, όλοι και είναι μέσα στους άτυπους κανόνες της συνομιλίας μας με το παρελθόν και το παρόν. Και όταν φυσικά νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο, ότι έχει πραγματικά πολιτικό νόημα, η καταγγελία είναι απαραίτητη. Η μανία όμως να υποδείξει κάποιος στην παρελθούσα Ιστορία το σαβουάρ βιβρ της σημερινής ζωής έχει κάτι γελοίο. Και εκτρέφει την ανελεύθερη πολιτικοποίηση των πάντων, από τις συζητήσεις στο σίριαλ «Φιλαράκια» μέχρι τους αποικιακούς διοικητές που πρωταγωνιστούν στις ιστορίες του Σόμερσετ Μομ. Άφθονο υλικό προς αποδόμηση και δογματική νουθεσία. Αν ήταν να καταγγείλουμε το παρελθόν για τις ανισότητες και τα δεινά που φιλοξένησε, θα ’πρεπε μάλλον να το αποκηρύξουμε μια και καλή. Να μην αφήσουμε παρά ελάχιστα ίχνη και όλα τα υπόλοιπα να γίνουν απλώς εκθέματα σ’ ένα Μουσείο Τρόμου για σκανδαλισμένους ηθικολόγους. Και αυτό θα ήταν τελικά το καλύτερο δώρο για κείνους που θέλουν να γυρίσει απλώς πίσω το ρολόι της δημοκρατίας.

ShortCut

Για την πολιτική ορθότητα.

Βολεύει, είναι αλήθεια, και χρονικά το συγκεκριμένο «βαρετό» μεσοδιάστημα μεταξύ ύστερου χειμώνα και πρώιμης άνοιξης: ποιος μπαίνει σε διαδικασία νηστείας, αποχής και αποτοξίνωσης το καλοκαίρι;

Κάθε χρόνος που περνά όλο και περισσότεροι φίλοι/γνωστοί δηλώνουν ότι ξεκινούν νηστεία την Καθαρά Δευτέρα με τελετή λήξης ανήμερα το Πάσχα, οπότε την «αποτοξίνωση» της Σαρακοστής διαδέχεται η ραγδαία «αποκτήνωση» της σκληροπυρηνικής κρεατοφαγίας. Και δεν πρόκειται για κατά κανόνα θρήσκους ούτε καν για νεορθόδοξους δεύτερης ή τρίτης γενιάς που επιδίδονται σε τακτικές ασκήσεις διακονίας. Απλώς χρησιμοποιούν το ορθόδοξο εορτολόγιο ως αφορμή για δίαιτα (παρ’ ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και κατά πόσο αδυνατίζει κανείς κατά τη νηστεία, ειδικά όταν τρώει ακατάστατα και προσπαθεί διαρκώς να ξεγελάσει την πείνα του) και ψυχοσωματική κάθαρση από πάσης φύσεως τοξίνες και λιπαρά. Ακόμα και από τα «σόσιαλ» σκοπεύουν κάποιοι να απέχουν κατά τη Σαρακοστή, υποδηλώνοντας ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ανάγκη από περιστασιακή έστω αποχή από τέτοια τοξικά μέσα επικοινωνίας, δικτύωσης και ψηφιακού τσουρομαδήματος. Βολεύει, είναι αλήθεια, και χρονικά το συγκεκριμένο «βαρετό» μεσοδιάστημα μεταξύ ύστερου χειμώνα και πρώιμης άνοιξης: ποιος μπαίνει σε διαδικασία νηστείας, αποχής και αποτοξίνωσης το καλοκαίρι; Δεν παύουν να μου κάνουν εντύπωση, πάντως, οι τρόποι με τους οποίους μαθαίνουμε ως ώριμοι ενήλικες να χειραγωγούμε έθιμα «προνεωτερικής» και βαριάς τελετουργίας που μας καταπίεζαν μικρούς. Θυμάμαι κάποιες απόπειρες των γονιών μου να μας εισαγάγουν, με αφορμή το έθιμο, σε μια πιο φιλική σχέση με τα όσπρια και τα ζαρζαβατικά να πέφτουν πάνω στην απόλυτη και κατηγορηματική άρνησή μας να απομακρυνθούμε από τον ιερό βωμό της μπριζόλας με τις τηγανητές πατάτες. Δεν τα απεχθανόμαστε πια, αντιθέτως τα προσαρμόζουμε ο καθένας στο δικό του βιοσύστημα, αφαιρώντας συχνά τους αρχικούς συμβολισμούς, το παραδοσιακό τους ένδυμα αλλά και την αντίστοιχη πατροπαράδοτη υπόκρουση. Πόσες φορές δεν έχω βρεθεί σε φάση ψησίματος οβελία με chill out soundtrack τύπου Café del Mar. Όλα παίζουν… Από την άλλη, έχω βρεθεί και σε μπόλικες ψυχαναγκαστικές περιστάσεις όπου ακούγονται με το ζόρι «βλάχικα», όπως τα έλεγαν τα παραδοσιακά στη Μεταπολίτευση, πριν ξεκινήσει ο ευγενής αγών να αποσπαστούν τα δημοτικά και η ελληνορθόδοξη παράδοση από το χουντικό στίγμα. Μας σφάζει και μας πονεί συχνά η ελληνορθόδοξη εσωστρέφεια, εξακολουθώ όμως να αναρωτιέμαι, μετά από τόσα χρόνια, πόσο πραγματικά θρήσκοι είναι οι νεοέλληνες. Στην πραγματικότητα, πρέπει να είναι οι λιγότερο «εκκλησιασμένοι» της Ευρώπης (για την Αμερική δεν το συζητάμε) – ακόμα και στη Δανία, φέρ’ ειπείν, έχω την αίσθηση ότι πιο πολύς κόσμος πηγαίνει τακτικά εκκλησία, ασχέτως του αν εκεί το επίσημο εκκλησιαστικό μαγαζί είναι πολύ μικρότερο και φτωχότερο, δεν ανακατεύεται τακτικά με «εθνικά» ζητήματα και δεν φυτρώνει διαρκώς εκεί που δεν το σπέρνουν. Ασχέτως του αν εκεί δεν σταυροκοπιέται ενστικτωδώς και αυτοματικά ο κόσμος όταν περνάει μπροστά από ναούς, όπως εδώ. Κι εγώ, πάντως, μεγάλος σταυροκοπιέμαι τακτικά (αν με έβλεπε ο έφηβος εαυτός μου, θα αυτοκτονούσε επιτόπου για να μην το ζήσει αυτό), αλλά είναι μια αντίδραση που βασικά έχει υποκαταστήσει τη νεανική χειρονομία του αυνανισμού (πιο πολύ, δηλαδή, «τι μαλακίες ακούω, Θεέ μου» παρά «ας κάνουμε προληπτικά κι έναν σταυρό, μπορεί και να βοηθήσει, καρμικά έστω, δεν ξέρεις τι γίνεται»). Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε αυτή την αίσθηση της κοινότητας που συνδέεται με τον εκκλησιασμό σε άλλες χώρες. Θυμάμαι, σε μια συνέντευξή του, ο γνωστός συγγραφέας Τζορτζ Πελεκάνος έλεγε ότι πάει τα παιδιά του στην εκκλησία της τοπικής ελληνορθόδοξης ενορίας όχι για να τους εμφυσήσει θρησκευτικό πνεύμα αλλά για να έχουν μια χρήσιμη αντίληψη κοινότητας και συνέχειας. Ο Πελεκάνος, βέβαια, γεννήθηκε και ζει στην Αμερική, εκτός νεοελληνικής (και νεορθόδοξης) κουλτούρας, οπότε δεν είχε χρειαστεί ποτέ να διαβεί τα ναρκοπέδια που έχουν στηθεί εδώ κατά καιρούς με άξονα τις διάφορες απόπειρες μετεξέλιξης της ελληνοχριστιανικής παράδοσης. Δύο χαρακτηριστικές (και οργισμένες) ατάκες επιφανών και αειμνήστων ανδρών μού έχουν μείνει επί του θέματος. Ηλίας Πετρόπουλος: «Όταν διαβάζω τα Ευαγγέλια, δεν σταυροκοπιέμαι, καθώς κάνουν τα τσογλάνια της Νέας Ορθοδοξίας που γκρεμίστηκαν από τον μαρξισμό στην αγκαλιά των δεσποτάδων». Κωστής Παπαγιώργης: «Δεν υπάρχουν νεορθόδοξοι. Ο Παπαδιαμάντης μόνο, ο οποίος δεν είναι νεορθόδοξος αλλά πιστός στο πνεύμα της ανατολικής Εκκλησίας. Τα άλλα περί νεορθόδοξων είναι κακή δημοσιογραφία».

22.2.18 – lifo

9

TalkoftheTown

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. από th lifo team

Ο αρχιτέκτονας του Ωδείου Αθηνών Ιωάννης Δεσποτόπουλος (Σμύρνη, 7 Ιανουαρίου 1903 - Αθήνα, 1 Οκτωβρίου 1992).

ΠΈΝΤΕ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΆ ΚΤΊΡΙΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΟΎ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΎ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ

UrbanLife

α π ό τ ο ν γ ιά ν ν η π αν τα ζό π ουλο

Η άλλη όψη της πόλης. Η ραγδαία ανοικοδόμηση των αρχών του 20ού αιώνα επηρέασε σημαντικά την κτιριακή κληρονομιά της Αθήνας και κατέδειξε τον σπουδαίο ρόλο του μοντερνισμού στη διαμόρφωση του αστικού ιστού της πρωτεύουσας. «Tο νέο αρχιτεκτονικό τοπίο είχε ως σημείο αφετηρίας τον Αύγουστο του 1933 τον προαύλιο χώρο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου πραγματοποιήθηκε το 4ο Διεθνές Συνέδριο της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής. Ήταν τότε που ο Le Corbusier εκφώνησε την ομιλία του “Αήρ, Ήχος, Φως”» εξηγεί ο Αποστόλης Αρτινός, ιδρυτής της ομάδας του Facebook «Αθηναϊκός Μοντερνισμός». Σήμερα, η ομάδα που διαχειρίζεται μαζί με τον Νίκο Μοίρα και τον Νίκο Καβαδά, αναδεικνύοντας τους πολύτιμους θησαυρούς του αρχιτεκτονικού κινήματος, έχει περισσότερα από 19.000 μέλη. Ενδεικτικά, ξεχωρίσαμε πέντε κτίρια-δείγματα του αθηναϊκού μοντερνισμού τα οποία διατηρούνται ακόμη και θεωρούνται σημεία αναφοράς στον πολεοδομικό ιστό της πρωτεύουσας:

ΚΑΤΟΙΚIΑ ΑΛEΞAΝΔΡΟΥ ΞYΔΗ, ΜΕΤΣ Στην πανέμορφη γειτονιά του Μετς, πίσω από το Καλλιμάρμαρο Στάδιο και δίπλα στις παρυφές του λόφου Αρδηττού, βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά σπίτια που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Άρης Κωνσταντινίδης. Μια οικία του 1961 με λιτή εξωτερική μορφή που αποτελεί ορόσημο της αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα, χτισμένη πάνω στον απότομο βράχο, σε πέντε επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η είσοδος από την οδό Κλειτομάχου βρίσκεται στο τέταρτο επίπεδο, ενώ ο χώρος στάθμευσης στην οδό Αρχιμήδους στο πρώτο, με τα δύο πρώτα επίπεδα να είναι ουσιαστικά σκαμμένα στον βράχο. Την κατοικία συμπληρώνουν οι προεξέχοντες όγκοι των εξωστών, τα μεταλλικά στοιχεία με τα οποία συνδέονται μεταξύ τους τα μπαλκόνια, καθώς και οι ξύλινες επιφάνειες, δείγμα μιας παραδοσιακής αρχιτεκτονικής προσέγγισης. Το συγκεκριμένο οίκημα αποτέλεσε για πολλά χρόνια τη μόνιμη κατοικία του διπλωμάτη και κριτικού τέχνης Αλέξανδρου Ξύδη, ο οποίος έζησε εκεί ως τον θάνατό του, το 2004.

ΣΤΡΟΓΓΥΛO ΣΧΟΛΕIΟ - ΆΓΙΟΣ ΔΗΜHΤΡΙΟΣ Το δημόσιο σχολείο του Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι) στη λεωφόρο Παπάγου, το οποίο οι περισσότεροι το γνωρίζουν ως «Στρογγυλό» λόγω του σχήματός του, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Τάκη Χ. Ζενέτο την περίοδο 1969-1972, ενώ η κατασκευή του ξεκίνησε το 1972 και ολοκληρώθηκε το 1974. Πρόκειται για ένα δημόσιο κτίριο που έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως λόγω του ασυνήθιστου, τολμηρού και πρωτοποριακού για τα ελληνικά δεδομένα σχήμα του αλλά και για τις τσιμεντένιες περσίδες ηλιοπροστασίας. Σκοπός του Ζενέτου ήταν στο πυρήνα του σχεδιασμού του να δημιουργήσει μια σύγχρονη αφήγηση, χαλαρώνοντας την αυστηρή γραμμική διάταξη των αιθουσών και του διαμορφωμένου μοντέλου της

10 lifo –

22.2.18

τάξης, ώστε να αποτελέσει το σχολείο ένα κέντρο εκπαιδευτικής λειτουργίας που θα συμβαδίζει απόλυτα με την κοινωνία του μέλλοντος.

1

aγιος παντελεήμονας Έχει ξεπεράσει

τους τρεις μήνες η ανάπλαση του πάρκου πίσω από το ιερό του Αγίου Παντελεήμονα στην Αχαρνών και το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό. Οι εργάτες, που ψευτοδουλεύουν λίγες ώρες, φεύγουν μόλις τελειώσει το ωράριό τους άρον-άρον, αφήνοντας πίσω τους κάθε μέρα ακαταστασία, σπασμένα πλακάκια, φράχτες πεσμένους. Πρόοδος καμία. Πότε θα ξαναποκτήσει η γειτονιά το υπέροχο και μεγάλο της πάρκο; Πότε θα μπει μια τάξη εκεί, στην Αχαρνών;

ΟΙΚIΑ ΣΠΗΤEΡΗ - ΚΥΨEΛΗ Στον αριθμό 6 της οδού Κυκλάδων, στη διασταύρωση με την Κεφαλληνίας, συναντάμε ένα από τα πιο ξεχωριστά δείγματα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής που σχεδίασε ο Αριστομένης Προβελέγγιος τη δεκαετία του 1950, για να χρησιμοποιηθεί ως κατοικία-ατελιέ της γλύπτριας Ιωάννας Σπητέρη και του κριτικού τέχνης Τόνυ Σπητέρη. Αναπτυγμένη καθ’ ύψος και με ποικιλία χώρων, παρέμεινε για πολλά χρόνια ερειπωμένη και αφημένη στη μοίρα της –υπήρχαν σκέψεις ακόμη και για κατεδάφισή της–, αλλά αργότερα ανακατασκευάστηκε υπό νέα ιδιοκτησία. Να θυμίσουμε ότι ο Αριστομένης Προβελέγγιος ήταν ένας αρχιτέκτονας διεθνούς κύρους ο οποίος είχε σπουδάσει πολεοδομία στη Σορβόνη και είχε εργαστεί στο γραφείο του Le Corbusier.

ΩΔΕIΟ ΑΘΗΝΩΝ Ανεβαίνοντας τη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, στη διασταύρωση με την οδό Ρηγίλλης, στέκει επιβλητικά το κτίριο του Ωδείου Αθηνών. Πρόκειται για ένα έργο του αρχιτέκτονα Ιωάννη Δεσποτόπουλου που υπήρξε μαθητής του Walter Gropius στη Bαϊμάρη, οι επιρροές του οποίου διακρίνονται ξεκάθαρα στη συγκρότηση του οικοδομήματος. Κυρίαρχα στοιχεία του Ωδείου αποτελούν οι λιτές όψεις, οι μεγάλες στοές, τα αίθρια, το κεντρικό φουαγέ, το υπόγειο του ίδιου κτιρίου με την αμφιθεατρική διάταξη των κερκίδων, ο κάνναβος μαρμαροεπενδύσεων καθώς και η ρυθμική κιονοστοιχία του ισογείου.

2

η παραλία του σεφ, κάτω από το δελφινάριο Ακόμα και το πάρκο που διασχί-

ζεις για να φτάσεις στην παραλία είναι αφημένο στη μοίρα του. Tα γκράφιτι έχουν καλύψει όλες τις επιφάνειες, ενώ η φύτευση είναι εντελώς απεριποίητη, όπως σε όλα σχεδόν τα πάρκα της Αθήνας. Η παραλία όμως σου σπαράζει την καρδιά. Ένα πανέμορφο σημείο, καλυμμένο με σκουπίδια κυριολεκτικά. Αναρωτιέται κανείς πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσεις καθαρή μια μικρή παραλία. Πώς φτάνουν όλα αυτά τα σκουπίδια ως εκεί; Δεν θα μπορούσε αυτό το σημείο να είναι μια εξαιρετική παραλία για τους γύρω κατοίκους της περιοχής και όχι ένα ακόμα παρατημένο σημείο της πόλης;

ΜΠΛΕ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ Η πολυκατοικία που θεωρείται σταθμός στην ελληνική μοντέρνα αρχιτεκτονική της δεκαετίας του ’30, η Μπλε Πολυκατοικία της πλατείας Εξαρχείων, βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Θεμιστοκλέους και Αραχώβης. Πρόκειται για ένα εξαώροφο κτίριο που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Κυριάκος Παναγιωτάκος, ο οποίος συγκαταλέγεται στους πρωτοπόρους του κινήματος του μοντερνισμού στην Ελλάδα. Το όνομά της οφείλεται στο αρχικό μπλε χρώμα της που είχε επιμεληθεί ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα συγκρότημα δύο χωριστών πολυκατοικιών με ανεξάρτητες εισόδους που επικοινωνούν μόνο στο υπόγειο και στο δώμα, ενώ στα αρχικά σχέδια προβλεπόταν και πισίνα, η οποία τελικά δεν κατασκευάστηκε. Στο δώμα υπήρχε και εντευκτήριο, στη συνέχεια όμως διαλύθηκε για να κατασκευαστούν νέα διαμερίσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά καιρούς εκεί διέμειναν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, ενώ ο Le Corbusier είχε δηλώσει για την πολυκατοικία αυτή: «C’ est tres beau» (είναι πολύ όμορφη).

3

τo κενό στον σταθμό μοναστηράκι

Το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας στον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι. Καμιά δεκαπενταριά χρόνια τώρα μας εφιστούν την προσοχή, όποτε φτάνουμε με τον Ηλεκτρικό στον συγκεκριμένο σταθμό. Μήπως ήρθε η ώρα να διορθωθεί η κακοτεχνία;

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

22.2.18 – lifo

11

ΤΑ ΚΟΙΝΌΒΙΑ, ΤΑ ΑΝΉΣΥΧΑ ΒΡΆΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΆΛΕΣ ΑΠΟΦΆΣΕΙΣ

TalkoftheTown

Δ

εκαεννιά χρονών έφυγα για να σπουδάσω αρχιτεκτονική στην Αγγλία. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα ούτε για την αρχιτεκτονική ούτε για την Αγγλία. Οι επιλογές σε αυτή την ηλικία είναι κατά κύριο λόγο τυχαίες. Εκτός αν είσαι ο συμμαθητής μου ο Νικήτας, που 8 χρονών ζωγράφιζε τόσο τέλεια, που του δίναμε να μας ζωγραφίζει τα δύσκολα μέρη μιας ζωγραφιάς, με αποτέλεσμα να δείχνουμε περήφανα στη δασκάλα ένα έκτρωμα που υποτίθεται ότι ήταν δάσος με ένα λιοντάρι τόσο παράταιρα τέλειο να περπατάει σε αυτό, δηλαδή, εντάξει, ποιον κοροϊδεύαμε… Ο Νικήτας, τέλος πάντων, ήξερε από μικρός τι ήθελε να κάνει, τελείωσε την Καλών Τεχνών και, απ’ ό,τι έχω μάθει, έγινε γλύπτης, για να κλείσω αυτή την παρένθεση. Δεκαεννιά χρονών βρέθηκα σε μια περίεργη χώρα που δεν αγάπησα πραγματικά ποτέ, παρ’ όλα αυτά της χρωστάω πολλά. Μερικά από τα καλύτερά μου χρόνια, ό,τι αποκόμισα από τις σπουδές και την εμπειρία τού να ζω σε μια πόλη, το Λονδίνο, πραγματικά πολυπολιτισμική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η Αγγλία, επίσης, για έναν περίεργο λόγο μού έμαθε να αγαπώ την Ελλάδα, αλλά όσο και να προσπαθήσω, αυτό δεν θα μπορέσω να το αποδώσω σωστά. Είναι κάτι που έχω μέσα μου από τότε που έζησα πρώτη φορά στο εξωτερικό και είναι ακόμα μαζί μου. Είναι ο λόγος που ζω εδώ.

α π ό τ ο ν ανδρέ α λουκά κο

SweetNothing

Τα δύο πρώτα χρόνια τα έζησα στο Dartford, ένα χωριό μία ώρα με το τρένο από το Λονδίνο. Τόσο χωριό, που δεν είχε καν σινεμά, αλλά η αλήθεια είναι ότι το έργο παιζόταν στη δική μας καθημερινότητα, αυτή ορισμένων ενήλικων παιδιών που ζούνε πια μόνα τους, προσπαθώντας να διαχειριστούν μια πραγματικότητα σχεδόν ουτοπική. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο ορισμός της ανεμελιάς. Μείναμε στην εστία, στο διπλανό δωμάτιο ο Βαγγέλης, φίλος αδερφικός από Ελλάδα. Την πρώτη μέρα γνωρίσαμε τον Κρις από τη Γερμανία και γίναμε τρεις οι αδερφικοί φίλοι. Και το πρώτο βράδυ (για να τελειώνουμε με τις πρώτες φορές) κάναμε ένα πάρτι στον διάδρομο και στα 2x2 δωμάτιά μας, φιλήθηκα με μια κοπέλα από το Γιβραλτάρ και συνάψαμε σχέση η οποία διακόπηκε μετά από τέσσερις ημέρες λόγω αδυναμίας συνεννόησης αλλά και έλλειψης πραγματικού πάθους. Εκείνος ο χρόνος είναι σαν μια φωτογραφία που όποτε και αν τη δεις χαμογελάς, σαν ένα τραγούδι που πάντα σε κάνει να θες να χορέψεις. Στο τέλος πλήρωσα τον λογαριασμό, βγήκανε οι βαθμοί και είχα κοπεί στο βασικό μάθημα, το design, με αποτέλεσμα να χάσω τη χρονιά. Τον δεύτερο χρόνο μείναμε σε σπίτι με τον Βαγγέλη και τον Κρις. Μαζί μου είχα και τις ενοχές προς τους γονείς μου που έκαναν θυσίες για να σπουδάσω στο εξωτερικό, πράγμα που βοήθησε στο να τελειώσω τη χρονιά με άνεση. Το σπίτι έγινε κοινόβιο. Το κοινόβιο της Priory Hill. Οι συμφοιτητές μας απλώς ερχόντουσαν, δεν ρωτούσαν. Το σπίτι μας ήταν και σπίτι τους. Ερχόντουσαν φίλοι από Ελλάδα κι έμεναν όσο ήθελαν, ερχόταν ο Νίκος, η Κατερίνα, ερχόντουσαν φίλοι φίλων, μια μέρα ήρθε ένας φίλος, ο Μάνος, και έφερε μαζί του τον Χρήστο, που δεν γνωρίζαμε, και τελικά ο Χρήστος έμεινε μαζί μας για μέρες, ούτε θυμάμαι πόσες, ούτε θυμάμαι γιατί, αλλά ο λόγος δεν είχε ποτέ σημασία, σημασία είχε ότι περνάγαμε καλά. Μια άλλη φορά, την ώρα που παίζαμε pro στο playstation στο σαλόνι, έπεσε το ταβάνι της κουζίνας, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Από πάνω βρισκόταν το μπάνιο, το σπίτι ήταν κάπως σάπιο, όπως τα περισσότερα αγγλικά παλιά σπίτια, ε, και τέλος πάντων το ταβάνι έπεσε, συμβαίνουν αυτά. Δεν θυμάμαι με ποιον έπαιζα τον αγώνα, αλλά είπαμε ταυτόχρονα «να τελειώσουμε το ματσάκι» και, αφού τελειώσαμε το ματσάκι, πήγαμε να δούμε την καταστροφή. Είπαμε μερικά «οοο, ρε μαλάκα», γελάσαμε και αρχίσαμε με τρομερά νωχελικούς ρυθμούς να μαζεύουμε τα απομεινάρια μιας κουζίνας. Η χρονιά εκείνη τελείωσε με ένα πολύ άσχημο ατύχημα: ένας φίλος και συμφοιτητής σκοτώθηκε και ξαφνικά όλα σοβάρεψαν. Αν υπάρχει μια στιγμή η οποία οριοθετεί την ενηλικίωσή μου, είναι, νομίζω εκείνη η μέρα που άκουσα τα νέα σε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή του κινητού μου. Την επόμενη χρονιά, με το βάρος της αίσθησης ενός κόσμου που δεν είναι παιδική χαρά, άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον μου. Άρχισα να σκέφτομαι γιατί δεν μου αρέσει η αρχιτεκτονική και γιατί με παιδεύει το να ασχολούμαι μαζί της. Πήρα μάθημα φωτογραφίας για να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και ξαφνικά άρχισα για πρώτη φορά να χαίρομαι με κάτι που έκανα στο πανεπιστήμιο, πέρα από τον χαβαλέ.

Τ

ις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου τις έχω πάρει πάντα μέσα σε ένα άυπνο βράδυ. Σε ένα βράδυ που είμαι τόσο ανήσυχος, ώστε αν δεν βάλω κάτω τα πράγματα και αν δεν καταλήξω κάπου θα σκάσω. Θυμάμαι ακόμα το βράδυ που ουσιαστικά βρήκα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θυμάμαι πόσες ώρες αναρωτιόμουνα τι είναι αυτό που με γοήτευσε στη φωτογραφία, ποια είναι τα πράγματα που μου αρέσουν αληθινά και πώς θα μπορέσω να τα εκφράσω. Θυμάμαι που δεν κοιμήθηκα καθόλου, θυμάμαι που άναψα το φως κι έκατσα στον υπολογιστή, μπήκα στο Ίντερνετ από το dial up modem που έκανε εκείνους τους περίεργους ήχους κι έψαξα όλο το βράδυ σχολές, πού θα μείνω, πότε επιτέλους θα φύγω να ξεκινήσω αυτά που θα με παρασέρνουν και όχι αυτά που θα σέρνω. Το επόμενο πρωί πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου. Του είπα ότι βρήκα μια σχολή στο Λονδίνο όπου θα κάνω προετοιμασία για να μπω σε πανεπιστημιακή σχολή κινηματογράφου. Την άλλη μέρα πήρε ένα αεροπλάνο και ήρθε, μου έφερε μια βιντεοκάμερα που είχε και μου είπε ότι με βλέπει τόσο αποφασισμένο και σίγουρο, που θα είναι λάθος να μη με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω και ότι για να το θέλω τόσο πολύ, λογικά θα είναι το σωστό. Ελπίζω, αν βρεθώ ποτέ στη θέση που βρέθηκε εκείνη την ημέρα, να έχω τη δύναμη να είμαι εξίσου ενθαρρυντικός. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αν βρεις αυτό που σου αρέσει, δεν έχεις να φοβηθείς κάτι. Μόνο το να φοβηθείς να πας προς τα κει. Αν ακολουθήσεις αυτό που έχεις μέσα σου, τότε τα πράγματα λειτουργούν αυτόματα, σε παρασέρνουν, δεν τα σέρνεις. Και σκέφτομαι πολλές φορές, αν, για να βρω τον εαυτό μου και αυτό που θέλω πραγματικά να κάνω, έπρεπε να περάσω όλες τις στιγμές, τις καλές και τις κακές. Αν ό,τι έζησα με βοήθησε να βρω κάτι που υπήρχε μέσα μου, αλλά δεν μπορούσα να το δω. Μεγαλώνουμε, αλλά οι εμπειρίες μας όλες είναι μέσα μας και μας καθορίζουν, είναι μέρος του εαυτού μας. Πριν από λίγο καιρό μετακόμισε η αδελφή μου. Στο κουδούνι άφησε το όνομα του παλιού ιδιοκτήτη, «Καλότυχος». Λίγο καιρό μετά τη μετακόμιση μαζευτήκαμε διάφοροι φίλοι σπίτι της. Πήγαμε Σάββατο μεσημέρι και φύγαμε Κυριακή βράδυ. Κόσμος ερχόταν κι έφευγε. Ένιωσα για λίγο όπως τότε στο Dartford. Σκεφτόμουνα μετά ότι τα «κοινόβια» θα μας σώσουν, δεν έχουμε κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό μας και τους φίλους μας. Τότε ένιωσα μετά από καιρό εκείνη την υπέροχη αίσθηση της ανεμελιάς. Εκείνη την ημέρα στο «κοινόβιο Καλότυχου» και λίγο μετά, στο «κοινόβιο του Φοίβου» στο Γκάζι, ένιωσα πως θα χάσουμε τη χαρά της ζωής μόνο αν παραιτηθούμε από τη διεκδίκησή της. Είναι κάποιες μέρες πιο σημαντικές από τις άλλες. Είναι αυτές οι μέρες που καταλαβαίνουμε πού πατάμε και πού πηγαίνουμε όπως (περίπου) λέει και ο ποιητής.

12 lifo –

22.2.18

Τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου τις έχω πάρει πάντα μέσα σε ένα άυπνο βράδυ. Σε ένα βράδυ που είμαι τόσο ανήσυχος, ώστε αν δεν βάλω κάτω τα πράγματα και αν δεν καταλήξω κάπου θα σκάσω.

30

με τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ Ένας νέος τηλεοπτικός σεφ μάς κάνει να θέλουμε να ξαναδούμε τηλεόραση.

Αν παρακολουθείς τον λογαριασμό του Γιώργου Παπακώστα στο Instagram, ένα είναι το πρώτο συμπέρασμα που θα βγάλεις: ο Γιώργος δεν κοιμάται ποτέ. Στα πολυάριθμα stories που ανεβάζει ο άνθρωπος που θα συναντήσω σε λίγο οδηγεί συνεχώς, μιλάει με άνεση και χαλαρότητα στο ινσταγκραμικό κοινό, κάνει περάσματα σε κουζίνες εστιατορίων, ελέγχει μεγάλα κομμάτια κρέατος που ψήνονται για ώρες, δοκιμάζει και περιγράφει, είναι αγαπησιάρης με τους συνεργάτες του, συναντά τους γονείς του, μπαίνει σε τηλεοπτικό στούντιο να μαγειρέψει, μετά πάλι στον δρόμο, πάει σε άλλο ένα μαγαζί, κάπου πάλι θα μαγειρεύει, πολλά stories με πίστες και λαϊκούς τραγουδιστές – λίγες μέρες μετά από αυτήν τη συνάντηση μας έκανε να ζηλέψουμε με το ταξίδι του στην Αμερική και στην Κούβα. «Δε κοιμάμαι ποτέ και οδηγώ πάντα» μου λέει όταν τον συναντώ στο Da Capo για τη συνέντευξη. Έχω αργήσει και ο Γιώργος είναι ήδη εκεί, πίνει έναν εσπρέσο και μου δίνει να δοκιμάσω μια πιρουνιά από την Torta Della Nonna που έχει παραγγείλει («δεν είναι η καλύτερη που έχεις δοκιμάσει;»). Εντυπωσιακά ντυμένος, συζητά με έναν φίλο περαστικό. Κρυφακούω τη συζήτηση, εστιατόρια, νέες επιχειρήσεις, πολύ inside information για πράγματα που πρόκειται να γίνουν στην Αθήνα κι εμείς δεν έχουμε ιδέα. Εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Γιώργος

κε ι μ εν ο : μ ι χ αλ ης μ ι χ αηλ , φωτ ο γ ραφι εσ: π αρι ς ταβ ι τ ι α ν 22.2.18 – lifo

13

30

με τον ΓΙΏΡΓΟ ΠΑΠΑΚΏΣΤΑ

TalkoftheTown

Αυτό που λίγο με στενοχωρεί είναι ότι βιαζόμαστε πάρα πολύ εμείς οι Έλληνες να πάμε σε καινούργιες κουζίνες που δεν τις καταλαβαίνουμε, δεν τις ξέρουμε, δεν έχουμε τις απαραίτητες γνώσεις γι’ αυτές. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην Αθήνα το 2018 δεν υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό κινέζικο εστιατόριο, ας πούμε, αλλά θα βρεις περουβιανή κουζίνα, νικέι και άλλα τέτοια.

14 lifo – 22.2.18

έχει γεννηθεί μέσα στα εστιατόρια και γνωρίζει τα καλά και τα κακά αυτής της δουλειάς πολύ καλά. Γιος μεταναστών με πολλά εστιατόρια στην Αμερική και άλλα τόσα μετά στην Αθήνα, ακολούθησε την αυτονόητη πορεία μαθαίνοντας κι αυτός μαγειρική και ασχολούμενος με το επάγγελμα. Δημιούργησε μαζί με την οικογένειά του τα εστιατόρια The Burger Joint και θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν από τους πρώτους που έφεραν στην Αθήνα τα «καλά» μπέργκερ. Επιχειρηματικά έκανε φέτος κάτι πολύ πρωτότυπο. Άνοιξε μπεργκεράδικο μέσα στο Αθηνών Αρένα. Μια εξαιρετική, κατά τη γνώμη μου, ιδέα, γιατί τι πιο ιδανικό από το να βρίσκεις το street food στη Μέκκα του ξενυχτιού, που είναι μαγαζιά όπως το συγκεκριμένο; Αυτό αλλά και η εντελώς διαφορετική προσέγγισή του ως τηλεοπτικού μάγειρα στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη με οδήγησαν να τον συναντήσω. «Πήγα στην τηλεόραση γιατί μου έλειπε πολύ η καθημερινή μαγειρική. Πέρσι είχα κάνει με τον Άκη Πετρετζίκη το “Ready Steady Cook” και το διασκέδασα πολύ, παρά τα απαιτητικά γυρίσματα. Πέρναγα πολύ καλά. Η διαδικασία του διαγωνισμού αλλά και των γυρισμάτων επανέφερε την έμπνευση που χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Στην Ελένη είχα πάει και στο παρελθόν, αλλά φέτος όλα ήρθαν βολικά ώστε να έχω μια πιο μόνιμη συμμετοχή στην εκπομπή της». Ο Γιώργος έχει χάρισμα και μεταδοτικότητα. Έχει επίσης το ταλέντο της απλότητας κι ένα παρουσιαστικό που δεν θυμίζει σεφ έτσι όπως τους έχουμε συνηθίσει. Στις λίγες εκπομπές που έχω παρακολουθήσει είδα

παντού έχει να κάνει με την οικονομία της χώρας. Ονομάζοντας κάτι “street food” ή κάνοντας ένα “φτωχό” μαγαζί, πρόχειρο δηλαδή, και ένα πολύ μικρό μενού με τορτίγιες, μπέργκερ και φαγητά που οι περισσότεροι νομίζουν πως δεν χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια και γνώση, θα προσελκύσεις κοινό που θέλει να φάει οικονομικά. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, το κόστος δεν είναι καθόλου χαμηλό… Δυστυχώς, εμείς οι Έλληνες ψαρώνουμε πάρα πολύ εύκολα. Είμαστε ξενομανείς, με το που δούμε κάτι καινούργιο πάμε και αδειάζουμε τις τσέπες μας. Αυτό που κάναμε εμείς ήταν ότι προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα πάρα πολύ καλό μπέργκερ. Ενώ τα μαγαζιά ήταν “τρύπες”, το ζητούμενο ήταν η ποιότητα. Γιατί έτσι μεγαλώσαμε εγώ και τ’ αδέρφια μου από τον πατέρα μου. Δίνουμε πάρα πολύ καλή ποιότητα και πολύ καλό σέρβις». Και η μόδα με τα μπέργκερ; Θα τελειώσει ποτέ; «Δεν θα εκλείψει ποτέ, θα υπάρχει, αλλά λίγο μαζεμένα. Δηλαδή θα τα κάνουνε λίγοι πλέον. Αυτό που δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ είναι η φαντασία». Συμφωνούμε, πάντως, και οι δύο πως η Ελλάδα γνωρίζει μια πρωτοφανή ανάπτυξη στον τομέα της γαστρονομίας. «Χαίρομαι πάρα πολύ που, παρ’ όλη την κρίση, γίνονται πολλές επιχειρηματικές κινήσεις, καινούργια πράγματα, μαγαζιά ξεπετάγονται κάθε μέρα, καινούργιες κουζίνες. Αυτό που λίγο με στενοχωρεί είναι ότι βιαζόμαστε πάρα πολύ εμείς οι Έλληνες να πάμε σε καινούργιες κουζίνες που δεν τις καταλαβαίνουμε, δεν τις ξέρουμε, δεν έχουμε τις απαραίτητες γνώσεις γι’ αυτές. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στην Αθήνα το 2018 δεν υπάρχει ένα πάρα

πως μαγειρεύει φαγητά απλά μεν, αλλά με τον σωστό τρόπο, επαναφέροντας στην οθόνη κάτι που μας είχε λείψει, τη συζήτηση (έστω και σύντομη) για το πώς να μαγειρεύεις σωστά, τι σημαίνει η κάθε κίνηση, το κάθε υλικό, και όχι κατ’ ανάγκην εύκολα και γρήγορα. Με τον τρόπο του προσπαθεί να πείσει ένα μεγάλο κοινό πως η μαγειρική είναι πολύ περισσότερα. « Έχω ένα καλό ή κακό. Ποτέ δεν κοιτάζω γύρω μου να δω τι κάνουν οι άλλοι. Ενώ μου αρέσει να ευχαριστώ τους άλλους, στη μαγειρική δεν ακούω ποτέ τι θέλουν οι υπόλοιποι. Κάνω αυτό που ευχαριστεί εμένα, αυτό που μου αρέσει, γιατί δεν μπορείς ποτέ να ευχαριστείς τους πάντες. Όταν έκανα το πρώτο ραντεβού με την Ελένη (Μενεγάκη), ζήτησα μόνο αυτό: μια σχετική ελευθερία στις επιλογές μου όσον αφορά το φαγητό που θα μαγειρεύω. Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό έτσι γίνεται. Εννοείται πως είμαστε ομάδα και, φυσικά, θα ρωτήσω τη γνώμη τους, αλλά στο τέλος η επιλογή είναι δική μου. Εγώ, λοιπόν, προσπαθώ, μέσα από τις συνταγές που κάνω στην τηλεόραση, να δείξω τον σωστό τρόπο να μαγειρεύουμε. Ας πούμε, τα μακαρόνια με κιμά που αρέσουν τόσο πολύ σε όλους, άμα τα κάνεις με τη συνταγή που έμαθες από τη γιαγιά σου, θα καταλήξεις με 2-3 δάχτυλα λάδι στο πιάτο! Άμα το κάνεις με τον σωστό τρόπο και με τα σωστά υλικά, το αποτέλεσμα θα είναι πολλές σκάλες ανώτερο». «Εγώ δεν ήξερα να μαγειρεύω ελληνικά φαγητά. Πρώτη φορά έφαγα

πολύ καλό κινέζικο εστιατόριο, ας πούμε, αλλά θα βρεις περουβιανή κουζίνα, νικέι και άλλα τέτοια». Του αναφέρω πως η πιο συγκινητική στιγμή στα stories που ανεβάζει ήταν ένα βράδυ στην κουζίνα του πατέρα του, όπου οι δυο τους έφτιαχναν λουκάνικα. «Ο πατέρας μου με κάνει να ντρέπομαι. Δουλεύει πιο πολύ και από τους τρεις, εμένα και τα δύο μου αδέρφια μαζί. Ο πατέρας μου έχει την εμπειρία. Έχει ανοίξει τόσο πολλά μαγαζιά στη ζωή του, που μπαίνει στο μαγαζί και μέσα σε πέντε λεπτά ξέρει πόσα κουβέρ κάναμε, τι είσπραξη είχαμε, πόσα κιλά πατάτες φύγανε. Θυμάται τα νούμερα που είχαμε κάνει την ίδια μέρα πέρσι. Δεν θα του μοιάσω ποτέ. Σ’ το λέω και στενοχωριέμαι, δεν πρόκειται ποτέ να γίνω σαν αυτόν. Η γενιά μας μεγάλωσε πολύ διαφορετικά. Δεν περάσαμε ούτε εμφύλιο, ούτε πόλεμο, ούτε χούντα, ούτε στερηθήκαμε τίποτα. Όσο φτωχό και να ’ταν το σπιτικό μας, και προβλήματα οικονομικά να ’χαμε, πάντα είχαμε παραπάνω από τους γονείς μας. Ο πατέρας μου πήγε μετανάστης στην Αμερική, έκανε λάντζα, δούλευε είκοσι ώρες την ημέρα και αγόρασε σε δύο χρόνια το πρώτο του μαγαζί. Εγώ αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρω ποτέ μόνος μου. Έχουν αλλάξει, βέβαια, οι εποχές πάρα πολύ. Είναι πιο δύσκολο να κάνεις την επιτυχία. Δηλαδή εγώ δεν θα τα καταφέρω ποτέ όπως ο πατέρας μου, που έχει ανοίξει εξήντα εστιατόρια». Θέλω να τελειώσω τη συνάντηση με μια ερώτηση που μου αρέσει

μουσακά όταν χρειάστηκε να τον φτιάξω μόνος μου στη σχολή μαγειρικής στη Νέα Υόρκη. Μου ζήτησε ο καθηγητής να φτιάξω για όλη τη σχολή μουσακά. Από τον πανικό μου, κλείστηκα στην τουαλέτα και πήρα τηλέφωνο τη γιαγιά μου να μου πει τη συνταγή. Μου εξήγησε σε τρία λεπτά τη μεθοδολογία και τα υλικά και με όσα ήξερα εγώ έφτιαξα τον δικό μου μουσακά και “σώθηκα”!». Η συζήτηση πάει φυσικά στο street food και στη «μόδα» που μοιάζει να έχει καταλάβει τα πάντα στην Ελλάδα. «Νομίζω ότι ο λόγος που είναι

πολύ και να την απαντάω ο ίδιος αλλά και να ακούω τις απαντήσεις των άλλων. Το τελευταίο γεύμα σου στη Γη, ποιο θα ήτανε; «Αρχικά, το μυαλό μου πήγε σε ένα τριάστερο εστιατόριο, αλλά κατευθείαν μου ’ρθε μια σφαλιάρα στο κεφάλι και συνήλθα! Θέλω να φάω ό,τι έτρωγα στην ηλικία των 12 χρόνων στο πρώτο Casa di Pasta που άνοιξε ο πατέρας μου στη Σπευσίππου, στο Κολωνάκι: scaloppine al limone και saltimbocca alla romana του σεφ Dominic».

www.burgerjoint.gr Instagram: @georgepapakostas

22.2.18 – lifo

15

ΑΘΗΝΑ

Η κ. ΑΝΝΑ ΛΌΝΤΟΥ ΜΑΣ ΞΕΝΑΓΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΠΟΥ ΕΖΗΣΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΌΠΟΥΛΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

16 lifo – 22.2.18

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ 22.2.18 – lifo

17

ΑΘΗΝΑ Κρεμασμένο στο φως του προσωπικού του γραφείου ένα από τα αντικείμενα που του άρεσε να φτιάχνει μόνος του ο σπουδαίος ποιητής κατά τις ώρες συλλογισμού.

Η μικρή «κούκλατίγρης» που λάτρευε ο Γιώργος Σεφέρης και της είχε δώσει το όνομα ενός ήρωα βιβλίου του Τολστόι.

Ο Γιώργος Σεφέρης, η Μαρώ και η κόρη της Άννας Λόντου, Δάφνη, στον Κάλαμο.

Τα γέλια που έχουμε κάνει σε αυτό το σπίτι δεν τα έκανα ποτέ με άλλον άνθρωπο. Στις δυσκολίες μου ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που πάλευε ανάμεσα σε ένα περίεργο μοτίβο, εκείνο του διπλωμάτη και εκείνο του ποιητή.

18 lifo – 22.2.18

Ο

δός Άγρας. Ένα μικρό και ήρεμο δρομάκι σε απόσταση αναπνοής από το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Το πρωινό είναι ηλιόλουστο και μπροστά μου ξεπροβάλλει μια μοναδική αιγαιοπελαγίτικη κατοικία. Κατάλευκοι τοίχοι, μπλε παραθυρόφυλλα και μια ταμπέλα που γράφει: «Σε αυτό το σπίτι έζησαν ο Γιώργος Σεφέρης και η σύζυγός του Μαρώ Σεφέρη έως το τέλος της ζωής τους». Στην είσοδο με υποδέχεται η κ. Άννα Λόντου, κόρη της Μαρώς Σεφέρη από τον πρώτο της γάμο. Όπως θα μου πει, οι αναμνήσεις τούτου του σπιτιού ξεκινούν από τα θεμέλιά του. «Το έβλεπα όταν χτιζόταν» μου λέει με μια νοσταλγική διάθεση και με μια βαθιά επιθυμία με ξεναγεί στους χώρους όπου έζησε ο μεγάλος νομπελίστας ποιητής. Ομολογουμένως, στο σύνολο της διώροφης κατοικίας κυριαρχεί η επιβλητική φυσιογνωμία του μεγάλου μας ποιητή. Το βλέμμα μου αποσπούν διαρκώς μικρά και μεγάλα αντικείμενα, φωτογραφίες, λέξεις, ποιήματα, αναμνηστικά, δώρα, πορτρέτα και βιβλία. Με την κ. Λόντου βγαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Ένας άνθρωπος χαμογελαστός, ευδιάθετος, ανοιχτόκαρδος και φιλικός. Με υπερηφάνεια αναφέρεται, μερικές φορές συγκινημένη, στους δύο ανθρώπους που επέδρασαν στη ζωή της, τον Γιώργο και τη Μαρώ Σεφέρη. «Η μητέρα μου βρήκε το συγκεκριμένο οικόπεδο. Αναζητούσε να βρει μια οικία, διότι ο Γιώργος Σεφέρης δεν είχε δικό του ιδιόκτητο

σπίτι, και εδώ ήταν ιδανικό σημείο για την ησυχία που επιδίωκε. Προτιμούσε την παλιά συνήθεια των κατοικιών όπου όλη η ζωή εξελισσόταν στο εσωτερικό του σπιτιού. Το σπίτι χτιζόταν όσο ο Γιώργος Σεφέρης βρισκόταν στο Λονδίνο. Λίγο μετά το 1960 η κατοικία ολοκληρώνεται από τον αρχιτέκτονα Παναγή Μανουηλίδη. Φυσικά, υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες, έγιναν δίκες για να καταφέρουν να το αποκτήσουν. Δυστυχώς, νιώθουν πολλή ζήλια κάποιοι συμπολίτες μας. Αν και λαός αξιοθαύμαστος, υπάρχει μεγάλη αντιπάθεια για ό,τι μας ενοχλεί. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που όταν περπατούν κατά μήκος του Καλλιμάρμαρου Σταδίου μάς πετούν πέτρες στην αυλή». Καθώς περπατάμε στον κήπο, η κ. Λόντου αφηγείται: «Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γιώργος τα πέρασε σ’ αυτό το σπίτι. Από το 1962 έως και τον θάνατό του, τον Σεπτέμβρη του 1971. Στη συνέχεια έμεινε η μητέρα μου, η Μαρώ Σεφέρη. Οι στιγμές λίγο πριν από τον θάνατό του ήταν πολύ δύσκολες. Κόλλησε στην εντατική μονάδα του Ευαγγελισμού ένα ενδονοσοκομειακό μικρόβιο, το οποίο αποδείχτηκε μοιραίο. Είχε έλκος, έκανε τραχειοτομή και το γεγονός ότι δεν μπορούσε να μιλήσει τον στενοχωρούσε αφάνταστα. Δεν θέλω να τις θυμάμαι εκείνες τις ώρες. Προσωπικά, την ημέρα του θανάτου ένιωσα μια τεράστια απελπισία. Τον αγαπούσα πολύ. Ο Γιώργος ήταν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που σε κέρδιζε. Πολλοί έχουν πει ότι ήταν στιβαρός και σοβαρός. Είχα τη χαρά να έχω γνωρίσει κι

ένα άλλο πρόσωπο του Γιώργου, εκείνο της χαράς, της ανεμελιάς και των όμορφων ταξιδιών. Τα γέλια που έχουμε κάνει σε αυτό το σπίτι δεν τα έκανα ποτέ με άλλον άνθρωπο. Στις δυσκολίες μου ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που πάλευε ανάμεσα σε ένα περίεργο μοτίβο, εκείνο του διπλωμάτη και εκείνο του ποιητή. Αργότερα, οι μνήμες μου ανατρέχουν στην περίοδο που έπρεπε να φροντίζω τη μητέρα μου, αλλά το σπίτι είχε παραμεληθεί. Προς το τέλος, είχε γεράσει αρκετά και δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Έχω να πω ότι δεν κράτησα ποτέ κακία στη μητέρα μου για όσα την κατηγόρησαν, ότι έφυγε με τον Γιώργο για τη Μέση Ανατολή και μας άφησε μόνες με την αδερφή μου. Υπέφερε πολύ. Ο Σεφέρης της είχε πει “δεν θέλω να σε δω να κλαις”. Όμως η ίδια πήγαινε κρυφά μόνη της στο μπάνιο κι έκλαιγε, χωρίς να την ακούει ο Γιώργος. Όταν έφυγε κι εκείνη από τη ζωή, το 2000, αποφάσισα να το ανακαινίσω, κρατώντας όλα τα βασικά στοιχεία, ώστε να αποκτήσει έναν μουσειακό χαρακτήρα και μια ιστορική αξία». Τη ρωτώ ποια είναι η πιο βαθιά ανάμνηση που κουβαλά από αυτό το σπίτι κι αμέσως απαντά: «Μα, φυσικά, η βραδιά της ανακοίνωσης της βράβευσης του Γιώργου Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν 24 Οκτώβρη του 1963». Μου εξιστορεί τις λεπτομέρειες εκείνης της αξέχαστης νύχτας: «Ο Γιώργος», έτσι τον προσφωνεί πάντοτε η κ. Άννα Λόντου, «βρίσκεται στην αυλή μαζί με τη μητέρα μου Μαρώ, τον Γιώργο Σαββίδη και λίγους

Φωτογραφίες που ξεδιπλώνουν το άλμπουμ της ζωής του Γιώργου και της Μαρώς Σεφέρη.

Με τον κορυφαίο ποιητή Έζρα Πάουντ, ο οποίος κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα αυτό που ζήτησε ήταν να επισκεφθεί το σπίτι του Γιώργου Σεφέρη.

Το σαλόνι του σπιτιού, διακοσμημένο με μικρά και μεγάλα αντικείμενα του νομπελίστα ποιητή.

Η εσωτερική αυλή όπου στις 24 Οκτώβρη του 1963 ο Γιώργος Σεφέρης έμαθε ότι κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το γιόρτασε με τη σύζυγό του και λίγους φίλους, μεταξύ αυτών και ο Ηλίας Βενέζης.

ακόμη φίλους. Μετά την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, ο πρώτος που τον επισκέφθηκε ήταν ο Ηλίας Βενέζης, με τον οποίο άνοιξαν μια σαμπάνια και γιόρτασαν κατ’ αυτό τον τρόπο, επισφραγίζοντας τη μεγάλη νίκη. Αργότερα ήρθαν δημοσιογράφοι κι ένα γκρουπ από παιδάκια που τραγουδούσαν στην οδό Άγρας σουηδικά. Όμως οι γείτονες, ακόμη και τότε, δεν συμμετείχαν στη χαρά μας».

Ε

ίναι η γειτονιά που ο Στρατής Τσίρκας περιέγραφε στη Χαμένη Άνοιξη: «Τη μέρα που βραβεύτηκε, ένας εφημεριδοπώλης, τον θυμάσαι, ντε, τον Κώτσο από το Παγκράτι, ροβολούσε την οδό Αρχιμήδους, αναστατώνοντας τη γειτονιά και ανεμίζοντας το “Βήμα” με οκτάστηλη την είδηση, πρωτοσέλιδη. “Πήραμε το Νόμπελ, πήραμε το Νόμπελ”. Και το σπίτι του ποιητή, κατάλαβες, οδός Άγρας, πάροδος Αρχιμήδους, πίσω από το Στάδιο. Ο Μαραθωνοδρόμος. Ο Κώτσος από το Παγκράτι». Κάθε γωνιά του σπιτιού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του νομπελίστα ποιητή. Τεράστιες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών έχουν περάσει το κατώφλι αυτού του σπιτιού. Καθώς συζητάμε, αναπολεί τη συνάντηση με τον κορυφαίο ποιητή Έζρα Πάουντ, ο οποίος το μόνο που ζήτησε κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα ήταν να πάει στο σπίτι του Σεφέρη. «Καθόταν εδώ, σ’ αυτό το τραπεζάκι, και δεν μιλούσε κα-

θόλου. Μόνο άκουγε. Δεν είπε ούτε μια πρόταση. Μόνο σκεφτόταν» θυμάται η κ. Λόντου. Στη συνέχεια πηγαίνουμε στο γραφείο του σπουδαίου ποιητή. Παρατηρώ κάποιες μικρές τρύπες που ξεχωρίζουν στο γραφείο και η κ. Λόντου μου εξηγεί τι ακριβώς σημαίνουν: «Ο Σεφέρης είχε κάποιες χαρακτηριστικές συνήθειες. Για παράδειγμα, πολλές φορές σιγομουρμούριζε και του άρεσε πολύ να φτιάχνει μόνος του κάποια αντικείμενα. Γενικά, είχε μια τάση να δημιουργεί πράγματα συνεχώς με τα χέρια του. Όπως μου έλεγε, ήταν κάτι που τον έκανε να συλλογίζεται. Οι τρύπες που βλέπετε στο γραφείο του προέρχονται από τον ρυθμικό χτύπο που έκανε με τα μολύβια του, προκειμένου να δει πώς ακούγεται το ποίημα». Η κ. Λόντου εξακολουθεί να διηγείται ωραίες ιστορίες από τις φωτογραφίες που υπάρχουν παντού στον χώρο. Ταξίδια, εκδρομές, συναντήσεις, αποτελούν το άλμπουμ της ζωής του μεγάλου ποιητή. Στεκόμαστε σε μια μικρή κούκλα-τίγρη, η οποία, όπως μου λέει η απόγονος του ποιητή, ήταν ένα αντικείμενο που ο Σεφέρης λάτρευε. «Της είχε δώσει όνομα από έναν ήρωα βιβλίου του Τολστόι. Όταν το ένα της μάτι χάθηκε, είπα να αγοράσω ένα άλλο από ένα μαγαζί που πουλούσε κούκλες. Μου αντέτεινε να μην κάνω τίποτε και τη μετέτρεψε, βάζοντας ένα επικάλυμμα ματιού και μια χάντρα στο αυτί, σε τίγρη-πειρατή» περιγράφει χαμογελώντας. «Ο Γιώργος ήταν τελειομανής, σκεπτικός και αγχώδης. Τον θυμάμαι να λέει διαρκώς να

μη βιαζόμαστε. Απολάμβανε τη λεπτομέρεια. Απεναντίας, η μητέρα μου ήταν ένας ζωντανός και θαρραλέος άνθρωπος. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να φοβήθηκε στη ζωή της» προσθέτει και μου δείχνει το δωμάτιο με το γραφειάκι στο οποίο απομονωνόταν ο διπλωμάτης και ποιητής. Οι αφηγήσεις από προσωπικά αντικείμενα και φωτογραφίες παραμένουν καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησής μας μοναδικές. Λίγο πριν την αποχαιρετήσω, καταλήγει: «Ο Γιώργος Σεφέρης ήταν ενοχλητικός για πολλούς» και την ίδια στιγμή το βλέμμα μου στέκεται στο ποίημά του «Ο τόπος μας είναι κλειστός»: «Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας. Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν, σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν». ¶

Γιώργος και Μαρώ Σεφέρη σε ανέμελες στιγμές στο Λεμονοδάσος του Πόρου.

22.2.18 – lifo

19

q Γεννήθηκα στη Ρόδο. Στην Αθήνα μετακομίσαμε όταν ήμουν έξι χρονών και από τη B’ Δημοτικού και μετά μεγάλωσα στα Βριλήσσια. Εκεί τελείωσα το σχολείο. Ήμουν μεγάλο πειραχτήρι, έκανα πλάκες πολλές, αλλά στα μουλωχτά. Ήμουν πάντα καλός μαθητής και συνήθως την πλήρωνε άλλος αντί για μένα. Έβγαζαν άλλον έξω από την τάξη, γιατί εγώ ήμουν «καλό παιδί». Ήμουν μαθητής του 18, στις Πανελλήνιες έπιασα 18.000 μόρια και πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας. Όταν ήμουν μικρός δεν είχα σπουδαία όνειρα, ήθελα να γίνω περιπτεράς, ταξιτζής, κωμικός – στα έξι μου είχα ως πρότυπο τον Σεφερλή!

q Στη σχολή τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα, βρήκα μια κατάσταση που με απογοήτευσε. Τις πρώτες μέρες είχα σοκαριστεί. Βλέποντας όλο αυτό το παρεμπόριο που γίνεται έξω από την ΑΣΟΕΕ, τις αφίσες όλων των παρατάξεων (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΚΝΕ), την κομματική προπαγάνδα που γινόταν απ’ όποιον να ’ναι στη μέση του μαθήματος, σκεφτόμουν «τι γίνεται εδώ πέρα;». Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το πράγμα, είχα πάει να κάνω μάθημα, όχι να πολιτικοποιηθώ. Δεν είναι κακό να είναι κάποιος συνειδητός και πολιτικοποιημένος, αλλά δεν μπορούσα αυτή την προπαγάνδα. Παρακολουθούσα βίντεο στο YouTube – τότε είχαν αρχίσει να γίνονται διάσημοι πολλοί ξένοι YouTubers. Η κατάσταση που βίωνα, όπως και κάποια από αυτά τα βίντεο, ήταν η αφορμή για να εμπνευστώ και να κάνω το πρώτο δικό μου βίντεο: μια παρωδία της διαφήμισης που είχε βγάλει η σχολή μου και έπαιζε στην τηλεόραση. Φτιάξαμε μια χιουμοριστική εκδοχή του spot με κάποιους συμφοιτητές μου, το ανεβάσαμε στο YouTube και έκανε αμέσως 1.000 προβολές! Τότε μου είχε φανεί πολύ σημαντικό νούμερο και είχα εντυπωσιαστεί από τη δύναμη του μέσου, του YouTube. Σήμερα, που το κάθε μου βίντεο έχει μισό εκατομμύριο views, η επιτυχία εκείνου του βίντεο μου φαίνεται απλώς ok.

q Όσα έχω καταφέρει στο βίντεο τα έχω μάθει μόνος μου. Συνέχισα να σπουδάζω, ενώ παράλληλα έβρισκα διάφορες αφορμές για να σατιρίζω πράγματα και παρακολουθούσα διάφορα tutorials στο YouTube για το πώς να κάνεις βίντεο. Δεν πήγα σε σχολή για να μάθω να κάνω επεξεργασία εικόνας, μοντάζ, όλα τα έμαθα ξενυχτώντας μπροστά σε έναν υπολογιστή, ασχολούμενος άπειρες ώρες με το πώς θα σκηνοθετήσω, πώς θα μοντάρω, πώς θα γράψω. Έβρισκα αφορμή τη σάτιρα διαφόρων πραγμάτων για να βελτιωθώ με tutorials. Και βελτιωνόμουν μόνος μου ή με τη βοήθεια φίλων που μου έδειχναν κάποια πράγματα. Κι έτσι τελείωσα τη σχολή, αποφοίτησα, και μετά πίστεψα ότι αυτό που μου αρέσει και εξελίσσεται συνεχώς, δηλαδή το YouTube, μου έδινε ευκαιρίες να ζω από αυτό. Άρχισαν να με προσεγγίζουν σπόνσορες και να κάνω το βίντεο full time κι έτσι κατέληξα να έχω από αυτό κάποιο εισόδημα και ουσιαστικά να κάνω μια δουλειά την οποία δημιούργησα. Δεν είναι μια δουλειά που σου λέει ο μπαμπάς σου να την κάνεις –πού να φανταζόταν ακόμα και τη λέξη YouTuber;–, είναι κάτι που προέκυψε. Αλλάζουν συνεχώς τα πράγματα και δημιουργούνται νέες δουλειές που παλιότερα ούτε καν σου περνούσαν από το μυαλό.

q Είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθείς και να σου προσδώσουν χαρακτηρισμούς που δεν ισχύουν όταν κάνεις σάτιρα. Σε πολλά βίντεο κορόιδευα τον τύπο που υποδυόμουν: έπαιζα τον ρόλο του σεξιστή κι έλεγα πράγματα που ήταν όντως ηλίθια. Από κει και πέρα, σημασία έχει η ποιότητα του ανθρώπου που θα τα ακούσει, αν έχει παιδεία ή αν ψάχνει να βρει αφορμή να ταυτιστεί. Κάποιοι καταλάβαιναν το σαρκαστικό κομμάτι και γέλαγαν, άλλοι έλεγαν «τι βλακείες είναι αυτές», αλλά υπήρχαν και κάποιοι που επικροτούσαν την κακή πλευρά. Μου έχει τύχει να μου πουν «μπράβο, έχει απόλυτο δίκιο» για πολλά πράγματα που είναι όντως ακραία και η πρόθεσή μου ήταν να τα κοροϊδέψω. Στην αρχή δεν με ήξεραν, αλλά τώρα έχουν καταλάβει όλοι ότι είμαι κωμικός και το κοινό καταλαβαίνει πού και πότε γίνεται σάτιρα.

q Δεν σβήνω ποτέ σχόλια, γιατί ξέρω ότι αυτοί που θα κάνουν σχόλια ουσιαστικά είναι το πιο πιστό κοινό. «Φαν» σημαίνει «φανατικός» και δεν υπάρχουν πιο φανατικοί οπαδοί από τους haters – τις πιο πολλές φορές είναι άτομα μικρής ηλικίας. Κάποιος που είναι 30 χρονών δεν θα καθίσει να γράψει ένα σχόλιο, το πολύ πολύ να γελάσει, αλλά οι πιτσιρικάδες συνήθως κάνουν πολλά σχόλια.

q Το χιούμορ είναι πολύ μεγάλο όπλο γιατί μπορείς να πεις φοβερά πράγματα που μπορεί να εννοείς και όταν τα κάνεις να φαίνονται αστεία περνάνε στο κοινό πιο ανάλαφρα. Αν τα έλεγες σοβαρά μπορεί να εκνευριζόταν, ακόμα και να εναντιωνόταν και να προσπαθούσε να σε δείρει, ενώ με το χιούμορ περνάς κάτι με πιο ανώδυνο τρόπο. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνο. Μπορείς να πεις «έκανα πλάκα» και να μην έχεις καμία επίπτωση, ακόμα και για κάτι που εννοείς. Είναι ένα όπλο που μπορεί να γίνει επικίνδυνο ακόμα και για τον ίδιο τον κωμικό. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι οι περισσότεροι κωμικοί πάσχουν από κατάθλιψη. Όντως, ισχύει αυτό, και το έχω διαπιστώσει και στον εαυτό μου. Μπορεί να συνηθίσεις τον κόσμο να γελάει συνεχώς με όσα λες και μετά να γελάνε ακόμα και όταν λες κάτι σοβαρά. Γι’ αυτό προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση από το χιούμορ. Προσπαθώ να βγάζω βίντεο όπου δεν είμαι τόσο κωμικός, γιατί ο μονίμως κωμικός χαρακτήρας σε αλλοτριώνει. Πλέον στα βίντεο κάνω εγώ τις ερωτήσεις και το αστείο βγαίνει μέσα από το βίντεο, από την κατάσταση, δεν λέω ο ίδιος κάτι αστείο. Το μετριάζω λίγο, δεν αφήνω το χιούμορ να επικρατήσει και να γίνει μόνο πλάκα. Στην παργματικότητα είμαι πολύ πιο σοβαρός από αυτό που φαίνεται στα βίντεο.

q Πιστεύω ότι οι δημιουργοί έχουν το δικαίωμα να κάνουν κάτι ακραίο για να τραβήξουν την προσοχή, αρκεί να έχουν κάτι να πουν. Έχω όρια σε αυτά που κάνω και το μέχρι πού θα φτάσω το καταλαβαίνω από τα σχόλια, τα likes και τα dislikes. Όταν δω ότι στην κοινωνία δεν αρέσει αυτό που κάνω, δεν θα το κάνω. Πλέον κάνω πράγματα που έχουν αποδοχή και δεν εκνευρίζουν τον κόσμο. Από το υλικό που τραβάω στον δρόμο με τις ερωτήσεις –συνήθως τρεις ώρες ή και παραπάνω– βγαίνει ένα βίντεο δέκα λεπτών, οπότε ουσιαστικά κάνω ένα φιλτράρισμα, κρατάω τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια, συνήθως όσα έχω στο μυαλό μου – γιατί πάντα έχω ένα σχέδιο, μια σκαλέτα με ερωτήσεις και ξέρω πώς θέλω να είναι το ύφος του βίντεο. Τις βλακείες που ακούγονται τις πετάω. Συνήθως δεν λένε βαριά πράγματα.

q Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού που με παρακολουθεί σε μόνιμη βάση είναι 15-35 χρονών. Οι μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να μπουν να δουν ένα βίντεο, αλλά δεν θα κάνουν εγγραφή, δεν είναι εξοικειωμένοι με την πλατφόρμα, είναι ακόμα στην τηλεόραση, ενώ οι 15-35 δεν βλέπουν σχεδόν καθόλου τηλεόραση.

20 lifo – 22.2.18

KONILO

απο τον m. hulot. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

Nirvana παλιότερα– και ο Casey Neistat, ο οποίος έφτιαχνε βίντεο στην Αμερική και ανέβαζε στο YouTube. Με την τεχνολογία ξεκίνησα να ασχολούμαι από τα έξι μου, παίζοντας ένα απλό παιχνίδι σε έναν παλιό υπολογιστή που είχε ο πατέρας μου. Μετά πήρα Gameboy και δικό μου υπολογιστή – ουσιαστικά η σχέση μου με την τεχνολογία ξεκίνησε από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τώρα τα παιδιά είναι χωμένα από βρέφη στην τεχνολογία, βλέπεις δύο χρονών παιδιά και ξέρουν να χειριστούν το tablet. Εφόσον χρησιμοποιώ πλέον τον υπολογιστή για δουλειά, είναι δύσκολο να μην τσεκάρω καθημερινά τι γίνεται, η κάμερα, ο υπολογιστής και το κινητό είναι μέρος της καθημερινότητάς μου.

YOUTUBER, ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΗ ΡΌΔΟ, ΖΕΙ ΣΤΑ ΒΡΙΛΉΣΣΙΑ.

q Δύο από τους ανθρώπους που με έχουν επηρεάσει και τους έχω ως πρότυπα είναι ο Curt Cobain –άκουγα πολύ

22.2.18 – lifo

21

q Μου τη σπάει η πολιτική ορθότητα, αλλά είναι αναγκαίο κακό. Επειδή με έχουν προσεγγίσει οι περισσότερες από τις εταιρείες που υπάρχουν στην Ελλάδα για συνεργασία, έχω κάνει το περιεχόμενό μου πολιτικά ορθό από μόνος μου. Έχω φτιάξει ένα μοντέλο στο οποίο να μπορούν να μπουν οι διαφημιστές: δεν θα βρίσω εύκολα, δεν θα θίξω ευαίσθητα θέματα. Όταν απευθύνεσαι σε μισό εκατομμύριο κόσμο, δεν είναι κακό να λες πιο κομψά αυτό που θες να πεις. Μπορεί να έχω κάνει κάποια λάθη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω μετανιώσει για κάτι. Είμαι αυτοδημιούργητος κι έχω ρίξει πολλή δουλειά για να καταφέρω αυτό που έχω σήμερα. Επειδή όμως έχουν γίνει πολύ politically correct τα βίντεό μου, θα ήθελα να εκφράζω περισσότερο τη σχέση μου με τον εαυτό μου μέσα από αυτά, γιατί αυτό ξεχνούσα το προηγούμενο διάστημα. Επειδή προσπαθούσα να ικανοποιήσω τις εταιρείες και το κοινό, ξεχνούσα λίγο να εκφράζω τις προσωπικές μου ανησυχίες. Οπότε αυτό θα ήθελα να κάνω τώρα, να βάλω λίγο πιο πολύ τον Στέλιο στα βίντεο και όχι τόσο την περσόνα και τον Konilo.

q Δεν μου αρέσει καθόλου να εκθέτω την προσωπική μου ζωή. Έχω καταλάβει ότι στον χώρο του YouTube όσο πιο πολύ δίνεις από την προσωπική σου ζωή, τόσο περισσότερο αρέσει αυτό στο κοινό. Στα βίντεό μου δεν έχω αναφέρει ποτέ γονείς, κοπέλα, αδερφό. Η μόδα του vlogging, όπου ο άλλος μπαίνει μπροστά από μια κάμερα και λέει «περνάω καλά», εκθέτοντας όλη του τη ζωή, εμένα δεν με ενδιαφέρει.

q Επιτυχία σημαίνει να κάνεις αυτό που θέλεις. Ούτε τα λεφτά ούτε η φήμη. Είναι να καταφέρνεις να πραγματοποιήσεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου και τους στόχους που βάζεις και να έχεις και μια υγιή προσωπική ζωή. Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Πιστεύω στο πρόγραμμα, στις συνήθειες, στο να βάζεις στόχους, δεν πιστεύω ούτε στον παράγοντα τύχη ούτε στο ταλέντο τόσο πολύ. Μπορεί να έχεις μια έφεση από μικρός, αλλά αν δεν το δουλέψεις αυτό και δεν σου αρέσει, δεν καταφέρνεις τίποτα.

q Με ενοχλεί που δεν είναι εύκολο να ασχοληθείς με αυτό που έχεις επιλέξει να σπουδάσεις. Με ενοχλεί που ακόμα και αν έχεις πτυχίο είναι δύσκολο να βρεις δουλειά και αναγκάζεσαι να δουλέψεις ως σερβιτόρος. Ακούω συχνά κάποιους να λένε «είμαι δικηγόρος, είμαι οικονομολόγος, αλλά το εισόδημά μου είναι από τη δουλειά του σερβιτόρου την τουριστική περίοδο». Έχουμε καταλήξει να πηγαίνουμε προς τα κει, να γίνουμε υπερτουριστικοί. Είναι πολύ περιορισμένες οι ευκαιρίες που έχει κάποιος νέος άνθρωπος αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τον τουρισμό, αλλά, από την άλλη, είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες δουλειές για να έχουμε εισόδημα. Και πρέπει να φύγεις μετανάστης για να κάνεις καριέρα σε αυτό που έχεις επιλέξει. Δεν γίνεται να δουλέψουμε όλοι σε καφέ και φαγάδικα. Νομίζω ότι στην κρίση αυτό που συμβαίνει είναι ότι πρέπει να είσαι ο καλύτερος στη δουλειά σου για να επιβιώσεις και είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι ο καλύτερος για να έχεις τα βασικά.

Δεν σβήνω ποτέ σχόλια, γιατί ξέρω ότι αυτοί που θα κάνουν σχόλια ουσιαστικά είναι το πιο πιστό κοινό. «Φαν» σημαίνει «φανατικός» και δεν υπάρχουν πιο φανατικοί οπαδοί από τους haters – τις πιο πολλές φορές είναι άτομα μικρής ηλικίας.

KONILO

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

q Δεν ξέρω αν υπάρχει ευτυχία, ίσως είναι οι στιγμές που έχεις κατορθώσει κάτι, οι ευχάριστες στιγμές με δικά σου άτομα, αλλά είναι χαζό να λέει κάποιος «είμαι ευτυχισμένος». Είναι κάτι υπερβολικό ως συναίσθημα που δεν είναι φυσιολογικό να το βιώνεις συνέχεια, εκτός και αν είσαι βλάκας. Έτσι είναι ο άνθρωπος, έχει ανησυχίες, προσδοκίες, πετυχαίνει κάτι και χαίρεται, αλλά μετά θέλει να γίνει κάτι άλλο, είναι άπληστος, δεν του αρκεί ποτέ αυτό που έχει. Είναι έτσι η φύση μας. Το μυστικό είναι να βάζεις μικρούς στόχους, σιγά-σιγά, και το ταβάνι σου να είναι χαμηλά.

q Οι Έλληνες, αναλογικά, βλέπουμε πάρα πολύ YouTube κι έχουμε και πάρα πολλούς δημιουργούς που ανεβάζουν βίντεο. Η κατάσταση, όμως, είναι ακόμα κάπως ανοργάνωτη. Τώρα οργανώνεται καλύτερα: στρέφονται περισσότεροι άνθρωποι από την τηλεόραση στο YouTube, οι εταιρείες εκπαιδεύονται καλύτερα στο πώς να διαφημίζονται σε αυτό το μέσο και παρόλο που είναι λίγοι οι YouTubers που το έχουν κάνει επάγγελμα και βγάζουν εισόδημα από αυτό, όσο θα οργανώνεται η κατάσταση, το YouTube θα είναι ένα βιώσιμο μέσο. Δεν ξέρω για πόσα χρόνια θα είναι ακόμα δυνατό, αλλά κάποιος που είναι καλός σε κάτι θα επιβιώσει και σε ένα διαφορετικό μέσο.

q Είναι πολύ μικρότερη η δύναμη της τηλεόρασης. Δεν αρκεί μια διαφήμιση να παιχτεί εκεί για να προκαλέσει ντόρο (όπως έγινε με κάποιες τελευταία). Το ξέρεις ότι οι εταιρείες δίνουν χρήματα σε YouTubers για να τις σχολιάσουν και να γίνει «φασαρία» στα social media; Οι influentials παίρνουν χρήματα –κι εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία– για να προωθήσουν μια διαφήμιση. Αυτό σημαίνει ότι έχουν επιρροή και μπορεί να έχουν διαφημιστική δύναμη. Το ποιος είναι influential είναι καθαρά θέμα του κοινού που έχει επιλέξει να τον παρακολουθεί. Όλα ξεκινάνε από την παιδεία. Τον ποιον ακολουθείς και επιλέγεις να βλέπεις είναι προσωπικό θέμα, κουλτούρας και ενδιαφερόντων. Είναι επικίνδυνο, αλλά δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, γιατί είναι το μέλλον. Εδώ, βέβαια, τίθεται θέμα προσωπικών ορίων, να μη λες «θα πάρω την αμοιβή και θα πω ό,τι να ’ναι». Προσωπικά, κάνω αυτό που θέλω, όντως, και δίνω χρόνο σε αυτόν που διαφημίζεται, τον ενσωματώνω, αλλά δεν θα κάνω κάτι επειδή θα με πληρώσει κάποιος. Το θέμα είναι ότι τα παιδιά πιστεύουν τον Konilo επειδή τον νιώθουν κοντά τους, υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης. Δηλαδή δεν θα κάνω κάτι που θα ενοχλήσει το κοινό μου – και ξέρεις τι θα το ενοχλήσει.

q Το YouTube, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο politically correct σίγουρα, γιατί στην αρχή δεν υπήρχαν διαφημίσεις. Τώρα υπάρχουν εταιρείες, σπόνσορες. Για την πλατφόρμα αυτό είναι θετικό, γιατί η ανάγκη να είναι κάποιος underground θα υπάρχει πάντα, όπως θα υπάρχουν και διαφορετικά μέσα που δεν θα είναι τόσο mainstream και πάντα θα δημιουργούνται καινούργια πράγματα που δεν θα έχουν διαφημίσεις. Όταν ένα μέσο υπάρχει για πολύ καιρό και πάει καλά, λογικό είναι να γίνει πιο mainstream και πιο politically correct και να βγαίνουν χρήματα από αυτό. Το YouTube είναι ακόμα επανάσταση μόνο και μόνο γιατί μπορεί κάποιος να ανεβάσει ένα βίντεο και να πάρει κοινό από το πουθενά, κι αν ξέρεις να ψάχνεις και σωστά είναι ο παράδεισος της κουλτούρας.

q Η χειρότερη εμπειρία στον δρόμο; Μας έχουν συλλάβει και μας έχουν πάει στην Αντιτρομοκρατική με έναν φίλο μου επειδή πετάξαμε ένα drone στο Σύνταγμα. Τραβάγαμε κάποια πλάνα μπροστά στη Βουλή κι έρχεται ένας αστυνομικός και μας λέει «συγγνώμη, μας έχουν δώσει εντολή να σας πάμε στα κεντρικά της ΓΑΔΑ!». Μας πήγαν και μας ανέκριναν για τρεις ώρες στον 7ο όροφο μέχρι να τους πείσουμε ότι φτιάχνουμε απλώς αστεία βίντεο και να καταλάβουν τι είχε γίνει.

q Η ζωή με έχει μάθει ίσως να βάζω μικρότερους στόχους και να ευχαριστιέμαι τα πιο απλά πράγματα, γιατί έφτασα στο σημείο να έχω μισό εκατομμύριο views και να μην παίρνω τόσο μεγάλη ευχαρίστηση από αυτά. Πρέπει να μάθεις να ευχαριστιέσαι μια βόλτα, να είσαι πολύπλευρος, να μην είσαι μονόχνοτος και να κάνεις ένα πράγμα μόνο. Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία, να ευχαριστιέσαι και τα πιο μικρά πράγματα, όχι μόνο τους μεγάλους στόχους.

22 lifo – 22.2.18

ΙNFO

Tο κανάλι του Konilo στο YouTube μπορείς να το βρεις στο https:// www.youtube.com/ channel/UCErefDyyeGQNw7jJ5OLB_g

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΤΩΡΑ!

TO «ΚΕΝΤΡΟ» ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ παρις ταβιτιαν

ΑΠΟ ΤΗ LIFOTEAM

22.2.18 – lifo

23

ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΩΤΙΣΣΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΖΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ. ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΨΥΧΟΥΛΗ

24 lifo – 22.2.18

παρις ταβιτιαν

Σ

το Παγκράτι πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου το 1981, διστακτικά και πολύ ενοχικά. Με κυψελιώτικες οικογενειακές αναφορές, ανήκα στο άλλο τέρμα του θρυλικού «11», του τρόλεϊ «Κολιάτσου-Παγκράτι» που ένωνε μεταξύ τους δύο μεγαλοαστές κυρίες-γειτονιές, παραδοσιακά τσακωμένες μεταξύ τους. Οι Παγκρατιώτες μισούσαν τους Κυψελιώτες, αλλά τα εσωτερικά αυτού του πολέμου, που στην ουσία ποτέ δεν είχε ούτε αίτιο ούτε αφορμή, αφού και οι δυο γειτονιές ήταν ένα και το αυτό, το σημειολογικά-ταμάμ, τα έχει περιγράψει γλαφυρά και υπέροχα ο Χρήστος Βακαλόπουλος στους Πτυχιούχους του. Παιδί της πρώτης πανεπιστημίου τότε, ερωτευμένο με τις τέχνες, τα γράμματα, τη μελαγχολία και τη χαρμολύπη, βρέθηκα σε ένα ξεχαρβαλωμένο υπόγειο, σε ένα αδιέξοδο πίσω από την πλατεία Πλαστήρα. Στο σπίτι του ζωγράφου και συγγραφέα Μίνου Αργυράκη, στενού παιδικού φίλου του Μάνου Χατζιδάκι και αδελφικού φίλου του γλύπτη Τάκι. Ανάμεσα σε γάτες που γεννούσαν τα παιδιά τους κάτω από τις κουβέρτες του κρεβατιού του, ανάμεσα σε ποντίκια, βρόμα και αδυσώπητη δυσωδία, λεκάνες που σταματούσαν τα νερά της βροχής και φονικές τρύπες στο πάτωμα, ο Μίνως είχε εγκαταστήσει το θηλυκό του κοινόβιο από έφηβες σχεδόν υπερκαλλονές, τις οποίες αποκαλούσε όλες «κόρες» του.

Μου πήρε καιρό να αντιληφθώ πως η διάσημη της εποχής μοντέλα Μάικεν δεν ήταν «κόρη» αλλά κόρη ενός πρώην έρωτά του, πλην όμως γρήγορα έγινα κι εγώ κόρη σε μια κοινότητα που ολημερίς άκουγε μουσική, μιλούσε για τέχνη και προσπαθούσε να περισώσει από τη σαβούρα, τραβώντας κυριολεκτικά από το στόμα των αρουραίων, τα πολύτιμα σχέδια του Μίνου. Όλοι οι «μεγάλοι» της εποχής περνούσαν από κει να δουν τον Μίνω, που στο τσακίρ κέφι πετούσε τα ρούχα και μόνο με το πιο βρομερό σώβρακο του πλανήτη χό-

ρευε τον πιο αβρό μπαλετικό αυτοσχεδιασμό, ακούγοντας το αγαπημένο του «It’s a man’s world». Έξω από τα μονίμως ανοιχτά παράθυρα η μοναδική αληθινή κόρη ούρλιαζε στη γειτονιά «my heart belongs to daddy», έχοντας αμελήσει τη σωστή δόση της ψυχιατρικής της αγωγής, μονίμως ζηλιάρα με όλες εκείνες τις δανεικές θυγατέρες που της στερούσαν τη μοναδικότητα του πιο διονυσιακού μπαμπά του κόσμου. Σ’ εκείνο το υπόγειο, στο ηλιοβασίλεμα της φωτεινής ζωής του Αργυράκη, δεν υπήρχαν ούτε drugs, ούτε σεξ, ούτε αλκοόλ.

Μόνο η αθωότητα, παρθένες κάτω από τις φτερούγες ενός παράξενου, ντροπαλού στο βάθος με τις γυναίκες καλλιτέχνη, αρσενικού παλιάς κοπής. Στην Ελλάδα του ’80, όπου τα αρσενικά σε κυνηγούσαν στους δρόμους, ο Μίνως ήταν μόνο στοργικός μπαμπάς τη μισή μέρα, παιδί μας την υπόλοιπη. Αργά τη νύχτα, έπαιρνε το χαρέμι του στον Μαγεμένο Αυλό, στου Καραβίτη, στου Βυρίνη, όπου τέλος πάντων έπεφτε σήμα ότι μόλις είχε καθίσει το αντίπαλο δέος, το αρσενικό χαρέμι του Χατζιδάκι.

Η

σα μαγεμένο το μυαλο μου τριγυριζει Σ’ εκείνο το υπόγειο, στο ηλιοβασίλεμα της φωτεινής ζωής του Αργυράκη, δεν υπήρχαν ούτε drugs, ούτε σεξ, ούτε αλκοόλ.

πλατεία Προσκόπων ήταν το γήπεδο ενός καθημερινού ματς ανάμεσα στους δύο στυλοβάτες της γειτονιάς, ενός ανταγωνισμού ανάμεσα στα αγόρια-ταλέντα του Μάνου και τις νεράιδες του Μίνου. Απαγορευόταν αυστηρά να μιλάμε μεταξύ μας αλλά και να κοιταζόμαστε. Αν ενίοτε ο έρωτας άλλαζε τα δεδομένα, οι φταίχτες εξοστρακίζονταν αυτοστιγμεί από τον παράδεισο του Παγκρατίου. Σε λίγο πέθαναν και οι δύο. Η ζωή στην πλατεία Προσκόπων κατέβασε οριστικά τα φώτα της. Στον Μαγεμένο Αυλό έμεινε μόνο ένας πίνακας, ο Μάνος στον «Μυστικό του Δείπνο», περιστοιχισμένος από ποιητές και αντρική ομορφιά, να θυμίζει τα ξεχασμένα. Έμεινε και η κομψοτάτη μπαλαρίνα, ιδιοκτήτρια και grande dame κ. Νίκη Θεοφίλου, αδελφή της Λίντα Άλμα που είχε παντρευτεί τον Μάνο Κατράκη, να κρατά άσβεστη ως τώρα την παράδοση του σνίτσελ Χόφμαν, τις κρέπες Νικολά Φλαμέλ και τις ιστορίες της διανόησης του ’70 και του ’80. Εδώ έτρωγε κάποτε και ο βασιλεύς, ο έσχατος Κωνσταντίνος. Ύστερα ήρθε το Μπράιτ-Σου. Και άλλος ένας λόγος να ανηφορίσουμε βιαστικά, και πάντα ενοχικά, την Ερατοσθένους εμείς οι Κυψελιώτες, στην αντίπερα όχθη του πάλαι ποτέ Βατραχονησίου, που το σκέπασε η άσφαλτος. Το Μπράιτ-Σου του Θάνου Γερόλυμπου ήταν το μεγαλύτερο πάρτι της Αθήνας, αυτή η ξέφρενη εποχή που γεννιόταν μαζί με τη Μαντόνα, τον Μπόι Τζορτζ, τα μεγαλειώδη χρόνια του new wave γενικότερα. Η Ζυράννα Ζατέλη και η Θέμις Μπαζάκα που μόλις είχε έρθει από την Αμερική δούλεψαν εκεί στο σέρβις, οι σύριγγες πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για να καρφωθούν στο απέναντι γιαπί που σε λίγο θα στέγαζε το φαρμακείο Κορρέ, από κει που ξεκίνησε η αυτοκρατορία των καλλυντικών. Τα drugs τότε στην Αθήνα δεν ήταν ξεπεσμός και θλιβερά φαντάσματα της Ομόνοιας. Τα drugs ήταν κομμάτι μιας αστής, πλούσιας νεολαίας με ανησυχίες, που έπαιζε μουσικές, καταβρόχθιζε βιβλιοθήκες, άλλαζε τον κόσμο, ντυνόταν εξωφρενικά, ήταν τα χρυσά παιδιά της πρωτοπορίας που μεταμόρφωσαν σε λάιφ-στάιλ πρωτεύουσα τη θλιβερή μεταπολεμική Αθήνα με τα ταγάρια, τις χαλασμένες, ξασμένες περμανάντ και τις ινδικές κελεμπίες του ΚΚΕ.

Kάπου παράλληλα, απέναντι, στα στενά της Ιβύκου, ξεκινούσε την καριέρα του το Πάρτυ της Ελένης Ζιώγα. Εδώ δεν υπήρχε τίποτα το εναλλακτικό, όλα ήταν ψιλοκυριλέ και χαλαρά ταυτόχρονα, έκλεινες τραπέζι κι έτρωγες δημιουργικότητες των ’80s. Όσο πέθαινε το Μπράιτ-Σου, το Πάρτυ έγραφε τη δική του ιστορία, μεσούντων των ’80s, από τα πρώτα bar-restaurants που γέννησαν τον συγκεκριμένο θεσμό με έναν ευρύτερο, καλλιτεχνικό κόσμο. Δεν υπάρχει ούτε ένας διανοούμενος, πρωταγωνιστής, ποιητής, σκηνοθέτης ή ανερχόμενος ηθοποιός που να μην πέρασε από δω. Η Ελένη, κόρη του θεατρικού συγγραφέα και με οικογένεια στενά συνδεδεμένη με τον Μίνω και τον Μάνο, ήξερε τους πάντες, ο Μάνος είχε πάντα ένα τραπέζι να τον περιμένει, που παρέμενε κενό ακόμα κι όταν όλοι προσκυνούσαν στην πόρτα για μια γωνίτσα. Όταν τελείωσε το

ΤΟ ΠΑΓΚΡΆΤΙ ΕΊΝΑΙ (ΚΑΙ) ΟΙ ΠΛΑΤΕΊΕΣ ΤΟΥ ΑΠΌ TON ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΨΑΣΚΗ

Το γράφει και η Ελένη Ψυχούλη.

«To Παγκράτι είναι οι πλατείες του. Καθεμία και ένα άλλο άρωμα, ένα διαφορετικό σύμπαν». Είναι έτσι ακριβώς. Το Παγκράτι είναι ίσως η μοναδική περιοχή της Αθήνας που έχει τόσο πολλές πλατείες μαζεμένες σε τόσο λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα. Και δεν πρόκειται μόνο για πλατείες με τη στενή, πολεοδομική έννοια του όρου αλλά για ξεχωριστές πιάτσες που συγκεντρώνουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και φιλοξενούν τη δική τους ζωή. Μεσολογγίου, Πλαστήρα, Δεληολάνη, Προσκόπων, Βαρνάβα, Σιντριβάνι: όλες τους αποτελούν τοπόσημα του Παγκρατίου, όλες τους είναι κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της περιοχής, όλες τους έχουν πέσει κατά καιρούς «θύματα» του περιβόητου gentrification, γνωρίζοντας στιγμές δόξας και παρακμής.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΑΓΚΡΑΤΊΟΥ (ΣΙΝΤΡΙΒΆΝΙ) Στα δικά μου μαθητικά χρόνια η πιάτσα γύρω από το Σιντριβάνι, απέναντι από το παλιότερο σινεμά της Αθήνας, το Σινέ Παλάς, γνώριζε στιγμές μεγάλης δόξας. Παιδιά από γειτονικές περιοχές, από τον Νέο Κόσμο, τη Δάφνη, τον Βύρωνα, την Καισαριανή, το Κουκάκι, έδιναν ραντεβού εκεί. Πρώτα για κανένα σινεμά στο μισοπαρατημένο (πλέον) mall με τα Village, ύστερα για σουβλάκι απέναντι στον «Χρήστο» και μετά στις καφετέριες που βρίσκονται παρατεταγμένες στην Υμηττού. Παρασκευή και Σάββατο, στην περατζάδα μπροστά από τα καφέ επικρατούσε το αδιαχώρητο. Σήμερα, τα πράγματα είναι σαφώς πιο ήρεμα, αλλά η περιοχή δεν έχει χάσει τη ζωντάνια της.

22.2.18 – lifo

25

VINIETA

Δεξιά: Ο Κάιν και ο Άβελ (2015), το εξαιρετικό έργο του Δημήτρη Ταξή που διακοσμεί έναν ολόκληρο τοίχο στο KAIN bar στην οδό Αναπαύσεως 22. Αριστερά: «Δάκρυα από τον ουρανό» («Tears from the sky»), ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του Dreyk the Pirate, σε συνεργασία με τον ANTIO’S, στην οδό Υμηττού (2015).

Πάρτυ, τελείωσε και το Παγκράτι. Για την ακρίβεια, έσβησε τα φώτα του, κατέβασε ρολά, έπαψε να είναι πρώτο όνομα στη μαρκίζα της διασκέδασης. Όλα ήταν στη θέση τους, πασπαλισμένα με μια άχνη από θλίψη, από σιωπή. Το εκπληκτικό σπίτι που σχεδίασε το 1961 για τον τεχνοκριτικό Αλέξανδρο Ξύδη στην Αρχιμήδους ο Άρης Κωνσταντινίδης σιωπηλό –η θρυλική Τζενάρα, η κόρη του, προτιμούσε τα πάρτι της Ύδρας–, σχεδόν ερειπωμένη η ιστορική οδός Άγρας με το σπίτι του Σεφέρη και τα εκπληκτικά σπίτια του ελληνικού μοντερνισμού που άγγιζαν τις παρυφές του Σταδίου. Άγρας, από τον αρχαίο δήμο Άγρας, στον ίδιο δρόμο οι εκδόσεις Άγρας. Το Αερόστατο, θρυλικό κολωνακιώτικο μπαράκι, μετακόμισε στην πλατεία Προσκόπων – βρισκόμαστε στο κατώφλι του ’90, ο κόσμος αλλάζει. Ο Λέντζος πάντα στη θέση του, όλοι να αναρωτιούνται ακόμη αν φτιάχνει τον φραπέ με μαρέγκα, κρέμα γάλακτος ή μπέικιν πάουντερ, από το ’64 να ανδρώνει με τον πρώτο καφέ και το πρώτο τσιγάρο τα παγκρατιώτικα αγόρια, καφέ ανδροκρατούμενο, ποδοσφαιρόφιλο και παραδοσιακό. Οι παλιές ταβέρνες εδώ, από το 1930 που χτίζεται το Παγκράτι, ο Μεγαρίτης, ο Βυρίνης, ο Καραβίτης (γι’ αυτόν έγραψε ο Τούντας το ρεμπέτικο «Στου Λινάρδου την ταβέρνα»), η ίδια γεύση από κεφτέ, γιουβετσάκι στο πήλινο, κουρασμένο καλλιτεχνικό κουτσομπολιό. Από τις παρέες λείπουν η Μελίνα, ο Ντασέν, ο Χατζηχρήστος, οι παλιοί μεγάλοι. Το Άλσος, που φύτεψε η βασίλισσα Όλγα το 1928, μια θλίψη. Γατόφιλες κυρίες χτίζουν σπιτάκια για τα αδέσποτα από παλιά καφάσια μέσα στα κιτρινισμένα, λεηλατημένα φυτά, ο πάλαι ποτέ ζωολογικός κήπος ένα κλουβί με μαδημένα καναρίνια, το θέατρο που στέγασε το 1973 την Ελεύθερη Σκηνή, το οποίο ανέδειξε την Παναγιωτοπούλου, τον Φασουλή, την Παπακωνσταντίνου, τον Αρζόγλου, τον Χρυσομάλλη και τη Μαλτέζου, γκρεμισμένο. Ο καλός κόσμος προτιμά το ανερχόμενο Μετς, οι παλιές καλές οικογένειες σκορπίζουν στα προάστια. Και πάνω εκεί που το Παγκράτι βιώνει τον επόμενο μεσαίωνά του, παντρεύομαι Παγκρατιώτη και με σφιγμένη ψυχή, βουβό κλάμα και καημό, έρχομαι να μεγαλώσω το παιδί μου στην καρδιά του. Την πρώτη φορά που πήγα σούπερ-μάρκετ νόμιζα πως η υπάλληλος έκανε λάθος. Συνηθισμένη από κολωνακιώτικες τιμές, δεν το πίστευα πως η Αθήνα μπορούσε ακόμα να είναι τόσο φτηνή. Ήρθα στη γειτονιά όταν το Παγκράτι έγινε το ραντεβού των ταξιτζήδων (για τυρόπιτα γωνία Υμηττού και Ευτυχίδου), το after ραντεβού των απανταχού γκαρσονιών της πρωτεύουσας στο Ciao για πίτσα και μακαρονάδα. Όταν η Υμηττού μεταμορφώθηκε σε καφεπιάτσα με ντιζαϊνέ καφετέριες, λαϊκές ημίγυμνες σερβιτόρες με φούξια κραγιόν, κράχτες και ντεσιμπέλ του θανάτου από τις 9 το πρωί. Την παλιά αίγλη δεν την έζησα. Τη διάβασα, τη μάζεψα από κουβέντες και αποσπάσματα, γυρνοβολώντας στις ανηφοριές του. Και ύστερα πέρασαν δώδεκα χρόνια μοιρασμένα ανάμεσα σε πλατείες: Μεσολογγίου, Πλαστήρα, Δεληολάνη, Προσκόπων, Βαρνάβα, Σιντριβάνι. Το Παγκράτι είναι οι πλατείες του, καθεμιά και άλλο άρωμα, ένα διαφορετικό σύμπαν. Το Παγκράτι είναι δύο: η Ευτυχίδου, το νοητό

26 lifo – 22.2.18

οδόφραγμα. Ανάμεσα στο Κάτω, το αστικό, το πλούσιο, και στο Άνω, της Υμηττού, το μικροαστικό, το φτωχικό, με τους Λευκαδίτες και τους λοιπούς μετανάστες του Ιονίου. Δύο χρόνια έσερνα ένα καρότσι από τις λαϊκές της Τρίτης και της Παρασκευής στην Πνύκα για το ποιοτικότερο ψωμί της Αθήνας, στην Τούλα για παγωτό μουστάρδα, στο Τζάμπο της Υμηττού μέχρι το παιδικό θερινό σινεμά του Άλσους και το ψαράδικο της Αιγινήτισσας. Η Υμηττού ένας παράδεισος της φτήνιας, όλα εκεί, σουβλατζίδικα, παλιά βιβλία, second hand και κινέζικα ρουχάδικα, χασάπικα και φούρνοι, μπογιές, βοτάνια και ηλεκτρονικά σε τιμές αλλούτερες. Ύστερα, στη γειτονιά άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι Αιγύπτιοι. Μετά τις κούνιες στο Άλσος πηγαίναμε για έναν αργιλέ με φαλάφελ και χυμό γουάφα στο Αλ Ταχρίρ της Αρχελάου 14 που επιβιώνει ακάθεκτο, ψωνίζαμε αργιλέδες, πουφ και παπύρους με την Κλεοπάτρα στα αιγυπτιάδικα της Υμηττού, που όλα έχουν κλείσει πλέον. Το Παγκράτι γινόταν λαϊκό, λαϊκότερο, όλο και πιο λαϊκό. Ακαταμάχητα γοητευτικό, ωστόσο. Με θέα την Ακρόπολη ολόσωμη από πολυκατοικίες που δεν τις πιάνει το μάτι σου, την ομορφιά των σπιτιών της Αρχελάου που θυμίζει Αθήνα του Τσαρούχη, το βλέμμα να πρασινίζει στο Άλσος, με το Παλάς, το πιο παλιό σινεμά της πρωτεύουσας, το Μπρίκι το πρώτο, το παλιό, το μια σταλιά. Πίσω από μια παλιά πόρτα να κλέβεις το τοπίο μιας αυλής με τα καμαράκια που στέγαζαν ολόκληρες οικογένειες, σαν παλιός ελληνικός κινηματογράφος. Να μην κοιμάται ποτέ στα περίπτερα της πλατείας, να μην κοιμάται ποτέ στις κρέπες και τα σουβλατζίδικα της Υμηττού, να κάνει τζόκινγκ στην κομψότητα του Παναθηναϊκού Σταδίου. Ύστερα μετακόμισα λίγο πιο κάτω. Το Παγκράτι άλλαζε όσο εγώ το ερωτευόμουν περισσότερο, όσο μου έλειπε, όσο ο γιος μου δεν μου συγχώρησε ποτέ τη μετακόμιση. Γιατί το Παγκράτι είναι εθισμός. Φεύγεις μόνο για να επιστρέψεις. Τώρα που ξαναζεί την επόμενη ακμή του. Μετά από μια δεκαπενταετία σιωπής, που η γειτονιά έζησε την παύση της αφάνειας, το μανάβικο της πλατείας μας έγινε μπαρ. Το Chelsea κατάφερε αυτό που δεν κατάφεραν νωρίτερα η Σπονδή, το Sushi Bar της πλατείας Βαρνάβα ή το Colibri: να κάνει το Παγκράτι παναθηναϊκό trend, να το κάνει διασημότητα που πρώτοι ερωτεύτηκαν γκέι και καλλιτέχνες, κοσμοπόλιταν airbnb προορισμό, αγαπημένη γειτονιά των νέων και των Αμερικανών της πόλης. Δεν ξέρω πια από πού κατάγομαι. Αλλά κάθε χρόνο, παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνα, επιστρέφουμε στο πανηγύρι της Ερατοσθένους. Να ψωνίσουμε όπως παλιά πλαστικά σπαθιά, αφρικανικά τοτέμ και κινέζικους αναπτήρες, να μπουκωθούμε λουκουμάδες, μαλλί της γριάς και σαπουνέ χαλβά, να νιώσουμε τη νύχτα να μυρίζει την ασετυλίνη που δίνει ζωή στα εφήμερα λαμπιόνια. Το Παγκράτι είναι το χωριό μας.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΊΟΥ Λίγα μέτρα πιο κάτω από το Σιντριβάνι, αν κατέβει κανείς την Ιφικράτους, το τοπίο αλλάζει αμέσως. Η βουή της Υμηττού δίνει τη θέση της σε μια πιο ήσυχη γειτονιά. Εδώ βρίσκεται μια λιγότερο γνωστή και σαφέστατα λιγότερο διαφημισμένη πλατεία. Η Μεσολογγίου είναι σε αρκετά καλή κατάσταση. Είναι καθαρή, έχει αρκετό πράσινο και τριγύρω υπάρχουν μερικά καφέ που βγάζουν τραπεζάκια πάνω στην πλατεία.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΒΑΡΝΆΒΑ Σχετικά πρόσφατα ο Γιάννης Πανταζόπουλος έγραψε ένα κομμάτι στη στήλη «Urban» της έντυπης LiFO, διερωτώμενος αν πέτυχε τελικά η πολυσυζητημένη ανάπλαση της πλατείας Βαρνάβα. Παρά τους όποιους ενδοιασμούς από τους περίοικους, η αλήθεια είναι πως η μικρή πιάτσα στα σύνορα με το Μετς γνωρίζει πρωτοφανή άνθηση. Καφέ, εστιατόρια, wine bars και διάφορα καταστήματα συνθέτουν έναν δικό τους ολοζώντανο μικρόκοσμο που έχει γίνει must προορισμός για τις νεότερες ηλικίες.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΔΕΛΗΟΛΆΝΗ (ΜΑΡΤΆΚΗ) Η πλατεία Μαρτάκη ή πλατεία Δεληολάνη, όπως την ξέρουν οι ντόπιοι, βρίσκεται πάνω από τη Φιλολάου, κοντά στα σύνορα με τον Βύρωνα. Χρωστάει τη φήμη της στο πασίγνωστο ζαχαροπλαστείο «Δεληολάνης» που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Υπάρχουν και εδώ διάφορα μαγαζιά για καφέ και φαγητό, αλλά η μικρή πλατεία δεν είναι και σε τόσο καλή κατάσταση. Ο Δεληολάνης, πάντως, παραμένει σημείο συνάντησης, κυρίως για τους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΛΑΣΤΉΡΑ Εντάξει, μοιάζει περισσότερο με νησίδα παρά με κανονική πλατεία, αλλά δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το μικρό αφιέρωμα. Η Πλαστήρα χρωστάει την αναγέννησή της σε ένα και μόνο μαγαζί, το Chelsea. Δίχως υπερβολή, αυτό ήταν που έκανε ξανά της μόδας τη συγκεκριμένη πιάτσα και επανέφερε το Παγκράτι στη λίστα με τις αγαπημένες περιοχές ενός, ως επί το πλείστον, νεανικού και ετερόκλητου κοινού. Πλέον τριγύρω έχουν ανοίξει και διάφορα άλλα μαγαζιά, καθιστώντας την πλατεία Πλαστήρα μια περιοχή για όλες τις ώρες της ημέρας.

ΠΛΑΤΕΊΑ ΠΡΟΣΚΌΠΩΝ Αν υπάρχει μια πλατεία που αποτελεί αδιαμφισβήτητο παράδειγμα του κύκλου δόξας και παρακμής που αναφέραμε παραπάνω, αυτή είναι σίγουρα η Προσκόπων. Τη δεκαετία του ’80 ο Μαγεμένος Αυλός και η παρέα του Μάνου Χατζιδάκι μετέτρεψαν την πλατεία Προσκόπων σε σημείο συνάντησης διανοούμενων και καλλιτεχνών. Λίγο μετά η αίγλη της ξεθώριασε. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, κάτι η μετακόμιση του Αερόστατου στη συγκεκριμένη πλατεία, κάτι η ανάπτυξη της γειτονικής Αρχελάου, την επανέφεραν στον χάρτη της νυχτερινής ζωής της πόλης.

22.2.18 – lifo

27

VINIETA

ΠΡΌΔΡΟΜΟΣ ΤΣΙΝΙΚΌΡΗΣ

σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής της πειραματικής σκηνής του εθνικού θεάτρου Στα τέλη του 2014 γύρισα στην Αθήνα και μετά από δυόμισι χρόνια στο Βερολίνο και στη Γερμανία γενικά άρχισα να ψάχνω πάλι για διαμέρισμα. Ξεκίνησα από τα Άνω Πετράλωνα, όπου έμενα παλιότερα και ήταν αγαπημένη μου γειτονιά, αλλά οι τιμές στο ενδιάμεσο είχαν εκτοξευτεί. Ήταν σχεδόν γελοία η κατάσταση, κάποιοι ζητούσαν 400 ευρώ για ένα δυάρι στο ισόγειο. Ένα βράδυ μια φίλη με καλεί στη γειτονιά της, στο Παγκράτι –«ξεκόλλα με τα Πετράλωνα»– και μου δείχνει την πλατεία Προσκόπων και τους μικρούς πλακόστρωτους δρόμους γύρω από αυτήν, την Αρχιμήδους και την Εμπεδοκλέους. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα να ψάχνω μόνο στο Παγκράτι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω προλάβει ακόμα να προσγειωθώ στη γειτονιά και να τη χαρώ πραγματικά. Συνήθως κάθε πρωί φεύγω νωρίς για το γραφείο της Πειραματικής και το βράδυ, μετά την παρακολούθηση κάποιας παράστασης, γυρίζω αμέσως σπίτι. Πολύ σπάνια βγαίνω πια, γι’ αυτό οι πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις από τα τελευταία χρόνια είναι οι στιγμές που φιλοξενώ φίλους στο διαμέρισμά μου. Θα πιούμε ένα κρασί, θα μαγειρέψουμε, θα συζητήσουμε (πολλές φορές για τα πάντα εκτός από το θέατρο). Στη Γερμανία κοιμόμουν συνέχεια σε κοινόβια-διαμερίσματα των θεάτρων, σε ξενοδοχεία ή σε καναπέδες φίλων, οπότε αυτές οι ιδιωτικές στιγμές με φίλους ήταν κάτι που μου είχε λείψει αρκετά. Η γειτονιά έχει πολλές πλευρές: τη λαϊκή της Παρασκευής και την κυρία που πουλάει λουλούδια περίπου στη μέση της Αρχιμήδους, το γαλλοελληνικό βιβλιοπωλείο «Lexikopoleio» στην πλατεία Προσκόπων. Για κολοκυθοκεφτέδες στον Μαύρο Γάτο. Για κρασί στην Οιναποθήκη στην Αρκτίνου (αν την πετύχεις ανοιχτή). Για τρέξιμο στο Καλλιμάρμαρο (μου το έμαθε ο φίλος και συνάδελφος Ανέστης Αζάς). Για πρωινό στον Κέκκο, στην Ερατοσθένους, μαζί με φοιτητές Erasmus από την Αμερική. Για καφέ στις 10:00 στο ηλιόλουστο και ακόμα άδειο «κρυφtό» της Εμπεδοκλέους, μαζί με την αγαπημένη/τον αγαπημένο σας.

28 lifo – 22.2.18

ΚΆΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΊΟΥ, ΠΑΛΙΟΊ ΚΑΙ ΝΈΟΙ, ΜΙΛΟΎΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΉ ΤΟΥΣ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΈΝΑ ΣΗΜΕΊΑ, Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΆΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΉΣ, ΟΙ ΠΙΟ ΈΝΤΟΝΕΣ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΌΓΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΆΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΆΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΓΚΡΆΤΙ ΜΕ ΤΊΠΟΤΑ. ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Το χαρακτηριστικό γκράφιτι στον κεντρικό δρόμο, η λαϊκή, η πλατεία Βαρνάβα.

ΒΑΣΊΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΊΟΥ σκηνοθέτης-ηθοποιός

Τώρα βρισκόμαστε σε άλλη κατάσταση, σε μια οικονομία του ελεύθερου χρόνου, με μαγαζιά καινούργια και ανακαινισμένα που εκμεταλλεύονται τον «αέρα» της περιοχής. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι κουβαλά μια ισχυρή μνήμη τού να ζει κανείς και να χάνει τον χρόνο του στην Αθήνα.

Η σχέση μου με το Παγκράτι είναι υπόθεση μισού αιώνα και περνά από δύο φάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την οικογενειακή απόβαση, όταν ήρθαμε από την επαρχία με μετάθεση του πατέρα μου, και συνδέεται με το κλασικό Παγκράτι, δηλαδή με το κομμάτι του Προφήτη Ηλία, το όριο του Παγκρατίου με τον Βύρωνα και την Καισαριανή. Η δεύτερη φάση είναι η σχέση με το Βατραχονήσι, που είναι μια ειδική περίπτωση, δεν είναι Παγκράτι ακριβώς. Η ίδια η λέξη παραπέμπει στο υδάτινο στίγμα της παλιάς Αθήνας, πριν ακόμα μπαζωθεί ο Ιλισός. Τότε υπήρχε η έννοια του νησιού που ήταν μια αποικία βατράχων. Προφανώς, το κόασμα των βατράχων πρέπει να έδινε ένα στίγμα στον χώρο και να έπαιξε κάποιον ρόλο στην έμπνευση του Αριστοφάνη για τους Βατράχους. Τη διαφορά ανάμεσα στο Βατραχονήσι και στο υπόλοιπο Παγκράτι την κάνει, κατά τη γνώμη μου, η πλατεία Προσκόπων. Αυτή η μικρή ιστορική πλατεία του Μαγεμένου Αυλού που εφάπτεται στην οδό Πτολεμαίων, που δεν είναι πια πλατεία αλλά έχει καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα, συνδέεται με ένα μικροκλίμα διαφορετικό από αυτό της υπόλοιπης περιοχής. Σε περιμένει πάντα ο κρύος αέρας που έρχεται πιθανόν από την Πάρνηθα ή την Πεντέλη, μπαίνει σε αυτό το δρομάκι και σε συναντά, καθώς ετοιμάζεσαι να μπεις στη Βασιλέως Κωνσταντίνου. Απέναντι είναι η όχθη όπου βρίσκεται τώρα το Ωδείο και όπου τοποθετείται το σκηνικό του διαλόγου του Φαίδρου του Πλάτωνα. Από πίσω είναι το Λύκειο του Αριστοτέλη. Με επίκεντρο την πλατεία, όπου όλες αυτές οι δυνάμεις συγκλίνουν, μιλάμε για έναν πυρήνα της αρχαίας Αθήνας. Τελικά, αυτό το στίγμα του αθηναϊκού ιστού μάς υποχρεώνει σήμερα να «χάνουμε τον χρόνο μας», αλλά λίγο πιο υπεύθυνα, αν σκεφτούμε ότι κάπου εδώ μπορεί να έχει χάσει τον χρόνο του ακόμα και ο Σωκράτης. Το Βατραχονήσι ήταν η πίσω πλευρά των Ανακτόρων. Η οδός Αρχελάου στέγαζε την αγορά των ανθρώπων της Ρηγίλλης, της Στησιχόρου. Οι προμηθευτές της βασιλικής αυλής ήταν ο χασάπης, ο μανάβης, ο ψαράς της Αρχελάου. Θυμάμαι τον ψαρά να κάνει την παραγγελία για την «απέναντι πλευρά», την πελατεία της απέναντι όχθης του Ιλισού. Τώρα βρισκόμαστε σε άλλη κατάσταση, σε μια οικονομία του ελεύθερου χρόνου, με μαγαζιά καινούργια και ανακαινισμένα που εκμεταλλεύονται τον «αέρα» της περιοχής. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι κουβαλά μια ισχυρή μνήμη τού να ζει κανείς και να χάνει τον χρόνο του στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο ότι συνδέεται με μια εμβληματική μορφή του ελληνικού πολιτισμού, τον Μάνο Χατζιδάκι, που ήταν αρτίστας στο χάσιμο χρόνου. Τα τελευταία 8-9 χρόνια μιλάμε για μία επανανακάλυψη της γειτονιάς. Τα στέκια δεν μπορώ να τα κατονομάσω. Έχω μια κοντινή ακτίνα που περιλαμβάνει το Αερόστατο, το Μαύρο Πρόβατο, τα γνωστά σημεία αναφοράς που πολλαπλασιάζονται πια, αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής του Βατραχονησίου. Στο σπίτι μου έγινε η πρώτη συνάντηση των ανθρώπων που σχεδίασαν, οργάνωσαν και προετοίμασαν την Εταιρεία Θεάτρου Η Σκηνή»: Λευτέρης Βογιατζής, Δημήτρης Καταλειφός, Ράνια Οικονομίδου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Άννα Κοκκίνου, Τάσος Μπαντής κι εγώ, ως οικοδεσπότης. Εδώ έγινε η πρώτη συνάντηση την 1η Οκτωβρίου του 1979 και ξεκίνησαν όσα μας οδήγησαν στην Κυψέλη, στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Το λίκνο είναι εδώ.

22.2.18 – lifo

29

Μεγάλη η λίστα των αγαπημένων μου σημείων σήμερα. Τα σινεμά Παλάς και Πτι Παλαί. Το θερινό σινεμά Όασις με την παλιά ταμπέλα που γράφει «ταινίες ποιότητος». Ο φούρνος στην πλατεία Βαρνάβα. Η ίδια η πλατεία Βαρνάβα.

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΜΑΥΡΟΓΕΏΡΓΗ ηθοποιός Το Παγκράτι το γνώρισα καλύτερα όταν δημιουργήθηκε το Skrow Theater στην Αρχελάου, οπότε το επισκεπτόμουν συχνά. Ήταν κάπως αυτονόητο ότι θα έμενα εδώ κάποια στιγμή. Θυμάμαι μια φοβερή βροχή που με είχε πιάσει στον δρόμο καθώς πήγαινα να δω ένα σπίτι, τότε που έψαχνα να νοικιάσω. Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο καφέ που ήπια στην πλατεία Βαρνάβα ως κάτοικος της περιοχής. Είχα την αίσθηση ότι κάτι όμορφο ξεκινάει. Κι επίσης, το χιόνι. Όταν γύρισα μια μέρα πολύ αργά και η πλατεία Βαρνάβα ήταν λευκή. Συνάντησα και δυο φίλες μου εκεί, τυχαία, που μόλις είχαν κλείσει το μπαράκι τους και χαζεύαμε το χιόνι σαν να βλέπαμε το πιο εξωτικό πράγμα του κόσμου. Οι βόλτες είναι ατελείωτες εδώ! Συνέχεια περπατάω και ποτέ δεν χορταίνω. Έχω μια μικρή αδυναμία στο καφέ Odeon που είναι εδώ δίπλα, στο Μετς. Όταν δεν προλαβαίνω τη λαϊκή στην Αρχιμήδους, η οποία είναι εξαιρετική, επισκέπτομαι το μπακάλικο του Χρήστου. Ένα μαγαζάκι σε ένα στενό, που όμως έχει τα πάντα και είναι όλα νοστιμότατα. Τα πιο ωραία ποτά και την πιο ωραία ρακή την πίνουμε στο Βαρνάβα Καφέ φυσικά ή, αλλιώς, «το ξύλινο». Σε αυτό το café-bar, όποια ώρα της ημέρας, και να μπω θα συναντήσω φίλους, είναι λίγο σαν να υπάρχει ένα συνεχές αόριστο ραντεβού όλων με όλους. Είναι πολύ γλυκιά αυτή η αίσθηση.

30 lifo – 22.2.18

Πλατρεία Προσκόπων

ΣΊΣΣΥ ΤΟΥΜΆΣΗ ηθοποιός Μεγάλωσα στο Παγκράτι, οπότε είναι μια περιοχή που ξέρω καλά και αγαπώ. Έχω μετακομίσει πάνω από δεκαπέντε φορές κι έχω αλλάξει πολλές περιοχές, αλλά επέστρεψα και πάλι στη βάση μου τα τελευταία 6 χρόνια. Στο Παγκράτι υπάρχει ακόμα έντονη η αίσθηση της γειτονιάς. Περπατάω και λέω «καλημέρα» με τον μανάβη, τη φαρμακοποιό και τον τύπο που με βοήθησε να φορτίσω τη μπαταρία του αυτοκινήτου όταν είχα μείνει. Έχει ωραία αγορά, ωραία ενέργεια, ωραίους ανθρώπους, πολλές γάτες και το Μαύρο Πρόβατο, που κάνει delivery. Θυμάμαι ακόμα τις βόλτες στο Άλσος όταν ήμουν παιδί και τη μάζωξη όλων εκεί μετά τον σεισμό του 1999. Την απογοήτευσή μου όταν τα ΜcDonald’s έγιναν τράπεζα. Τη λαϊκή στην Αρχιμήδους που διέσχιζα με τη γιαγιά μου κάθε Παρασκευή. Τον χαμογελαστό Αιγύπτιο με την ΕΒΓΑ στην Ευφράνορος όπου αγόραζα παγωτά. Τις φωνές της γιαγιάς μου που έτρωγα πολλά παγωτά. Τις οικογένειες που έτρωγαν μαζεμένες στα μπαλκόνια και τις παρακολουθούσα με μίνι κιάλια από το δικό μου. Τα γλυκά από τον Τσίρο και την τούρτα σοκολάτα φράουλα από το Pastry Family που μου έπαιρνε η μαμά μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου. Μεγάλη η λίστα των αγαπημένων μου σημείων σήμερα. Τα σινεμά Παλάς και Πτι Παλαί. Το θερινό σινεμά Όασις με την παλιά ταμπέλα που γράφει «ταινίες ποιότητος». Ο φούρνος στην πλατεία Βαρνάβα. Η ίδια η πλατεία Βαρνάβα. Πίσω από το Καλλιμάρμαρο, βόλτα ανάμεσα στα δέντρα και μετά ξάπλα στη μεγάλη πέτρα με θέα τον Λυκαβηττό. (Αυτό, καλοκαίρι με μπίρα στο χέρι ή ό,τι αγαπά ο καθένας.)

Monsieur Cannibale απέναντι από τον προφήτη Ηλία για υπέροχο brunch, μια και είναι της μόδας. Chelsea και Κόκκος έχουν τον καλύτερο καφέ. Ο μανάβης και ο ψαράς στην Αρχιμήδους. Το μπακάλικο στην Πρόκλου. Ο Βυρίνης με την όμορφη αυλή του για φαγητό τις ανοιξιάτικες νύχτες. Το καφέ Odeon το βάζω στη λίστα, κι ας είναι στο Μετς. Η πλατεία Προσκόπων. Οι γάτες στην πλατεία Προσκόπων. Το τσουρέκι από το LIDO. Βασικά, ό,τι έχει το LIDO. Το γαλακτομπουρεκατζίδικο στην πλατεία Πλαστήρα.

ΓΕΥΣΗ ALL DAY CAFÉ BAR ΓΛΥΚΌ

ΠΑΓΚΡΑΤΙ 21

ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ

22.2.18 – lifo

31

Βασίλαινας

Το θρυλικό εστιατόριο μαγεύει και στη νέα του εποχή, αποτελώντας έναν κλασικό πια γαστρονομικό προορισμό στο κέντρο της Αθήνας. Ο θρυλικός Βασίλαινας, που ξεκίνησε απ’ τον Πειραιά το 1920 και από τα τραπέζια του έχουν περάσει απ’ τον Χατζιδάκι και τον Καζάν μέχρι τον Τσόρτσιλ, συνεχίζει μέχρι σήμερα την παράδοση που τον καθιέρωσε στη συνείδηση των καλοφαγάδων και αναμφίβολα έχει προσθέσει το δικό του λιθαράκι στη γαστρονομία της πόλης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα τελευταία δέκα χρόνια βραβεύεται από τους Χρυσούς Σκούφους. Το παλιότερο εστιατόριο της Αθήνας, που άλλαξε στέγη πριν από περίπου έναν χρόνο, επενδύει στην ποιότητα των πρώτων υλών και στην καθαρότητα των γεύσεων, δίνοντας όμως έμφαση και στο κρασί, κι αυτό το διαπιστώνεις κάνοντας μια βόλτα στη φουλ ενημερωμένη walk in κάβα του με 170 ετικέτες κυρίως του ελληνικού αλλά και του διεθνούς αμπελώνα. Στο μοντέρνας αισθητικής νέο του χώρο, δίπλα στο Χίλτον, που όμως αποτυπώ-

νει με μαεστρία την ιστορία του εστιατορίου και συγχρόνως του προσδίδει μητροπολιτική αύρα, ο Βασίλαινας κάνει αυτό που ξέρει εδώ και 100 χρόνια: μαγειρεύει καλά και προσφέρει μια ολοκληρωμένη γαστρονομική εμπειρία. Με έμφαση κυρίως στο ψάρι και τα θαλασσινά, χωρίς ωστόσο να λείπουν και προτάσεις με κρέας, το μενού του Βασίλαινα ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Πιάτα όπως τα μπαρμπούνια Σαβόρο, η σαλάτα με φακές, καπνιστό χέλι και πολύχρωμα παντζάρια, και το αυγό ποσέ με απάκι Κρήτης, πουρέ πατάτας και φρέσκια τρούφα είναι μερικές μόνο απ’ τις μεμονωμένες προτάσεις, αν δεν επιλέξεις το θεϊκό menu degustation με επτά πιάτα, μεταξύ των οποίων θα βρεις λαβράκι σχάρας με σταμναγκάθι φρικασέ, ταρτάρ από γαρίδες Κοιλάδας, γιουβέτσι με γαρίδες αλλά και τη φημισμένη ταραμοσαλάτα του.

Βρασίδα 13, Αθήνα, 210 7210501, www.vassilenas.gr, FB: VassilenasRestaurant

Κατσούρμπος

Όλη η κρητική κουζίνα στο πιάτο σου. Η κρητική ταβέρνα, που χαρακτηρίστηκε η «αναγέννηση της κρητικής Κουζίνας» και αντλεί το όνομά της απ’ τον ομώνυμο ήρωα της αναγεννησιακής κρητικής κωμωδίας του Γεωργίου Χορτάτση, είναι αναμφίβολα ένα απ’ τα καλύτερα spots στην Αθήνα για να φας σαν να βρίσκεσαι στην Κρήτη. Το απλό και φιλόξενο μαγειρείο, με το παλιό ψυγείο-βιτρίνα να θυμίζει το μπακάλικο που λειτουργούσε παλιά εκεί, δίνοντας μια νοσταλγική διάθεση στον χώρο, αλλά και με τα καδράκια με μεγάλες φυσιογνωμίες της Κρήτης να γεμίζουν όμορφα τους τοίχους, συνθέτουν ένα σύγχρονο χώρο που μοιάζει να έρχεται απ’ τα παλιά, τιμώντας την παράδοση. Ο Κατσούρμπος, που πρόσφατα έκλεισε 13 χρόνια λειτουργίας, κουβαλά όλη την κρητική παράδοση στο μενού του, τόσο με τα πιάτα του

όσο και με τις πρώτες ύλες που επιλέγει από παραγωγούς του νησιού αλλά και με το αγνό παρθένο ελαιόλαδο δικής του παραγωγής απ’ το Λευκοχώρι Μονοφατσίου. Εδώ θυμήσου ότι θα φας χειροποίητα ζυμαρικά, αν τα τραβάει η όρεξή σου, και κράτα ότι μέχρι και το ψωμί είναι χειροποίητο. Αρχή με κρητικό ντάκο, απάκι καπνιστό με τριμμένο καρύδι, καλιτσούνια με άγρια χόρτα ή χοχλιούς μπουμπουριστούς με δεντρολίβανο και στη συνέχεια μια σειρά πιάτων από την οποία δύσκολα μπορείς να επιλέξεις μόνο ένα, αφού θα βρεις από αρνί λεμονάτο με σταμναγκάθι, γαμοπίλαφο ανωγειανό με αρνί και γίδα ή με κόκορα ελευθέρας βοσκής μέχρι μακαρούνες με σάλτσα ντομάτας και ξηρό ανθότυρο, για να αναφέρουμε μόνο κάποια απ’ τα πιάτα του μενού.

Αμύντα 2, πλ. Προσκόπων (έναντι αγάλματος Τρούμαν), Παγκράτι, 210 7222167, FB: Katsourbosgr

32 lifo – 22.2.18

To Μαύρο Πρόβατο του Press Café

Το εστιατόριο που απογείωσε την έννοια του μεζέ. Απ’ το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις ότι κάτι διαφορετικό παίζει εδώ και το διαπιστώνεις με το που μπεις στο Μαύρο Πρόβατο και σε κεράσουν ένα ποτηράκι ρακή. Είναι η ιδιαίτερη αισθητική του χώρου με το μαύρο χρώμα να κυριαρχεί, οι ενδιαφέρουσες και συνήθως πολύ διαφορετικές φάτσες που θα δεις – εδώ χωράνε όλοι, από φοιτητές και παρέες, καλλιτεχνών και μη, μέχρι οικογένειες. Το μαγαζί που αποτέλεσε τη συνέχεια του θρυλικού Press Café στο Κολωνάκι απέδειξε γρήγορα πως δεν είναι απλώς άλλο ένα μεζεδοπωλείο. Για την ακρίβεια, αν και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύγχρονο μεζεδοπωλείο, ξεφεύγει αρκετά απ’ αυτό το πλαίσιο. Παρ’ ότι στο μενού του έχουν βασικό λόγο οι μεζέδες, αποτελεί ένα καθαρόαιμο εστιατόριο με ελληνική δημιουργική κουζίνα. Η φιλοσοφία

πίσω απ’ το Μαύρο Πρόβατο, που μοιράζονται οι εμπνευστές του Ευδοξία Πάντου και Νίκος Κρασσάς, και, όπως αποδεικνύεται το μυστικό της επιτυχίας, είναι η έμφαση στην ποιότητα, με ψηλά τον πήχη στη γεύση και στις τιμές value for money. Συκωτάκι μοσχαρίσιο με καπνιστή πάπρικα, κριθαρότο λαχανικών, αρνάκι γαμοπίλαφο με πατάτες φούρνου, πιτάκια Καισαρείας με παστουρμά, σαρικόπιτα με μέλι, χουνκιάρ μπεγεντί αλλά και πληθωρική μπριζόλα Tomahawk είναι μερικές μόνο απ’ τις γευστικές προτάσεις στο Μαύρο Πρόβατο. Θα τα συνοδεύσεις ιδανικά με κάποιο κρασί που θα βρεις σε τιμές κάβας, ενώ ίσως πετύχεις κάποια παρουσίαση στον δεύτερο χώρο των Μελισσίων, καθώς συχνά φιλοξενούν οινοποιούς με ειδικό συνοδευτικό μενού από διάφορες γωνιές της Ελλάδας.

Αρριανού 31, Παγκράτι, 210 7223466, FB: TomavroprovatotouPressCafe, www.tomauroprovato.gr

Αν πηγαίνεις στο Cupola περιμένοντας να συναντήσεις ένα ακόμη ιταλικό εστιατόριο, τότε κάνεις λάθος, γιατί στο Cupola όλα όσα ξέραμε για την ιταλική κουζίνα παρουσιάζονται διαφορετικά. Αυτός είναι και ο λόγος που μόλις μέσα σε έναν χρόνο λειτουργίας κατάφερε να ξεχωρίσει και να κερδίσει τις καρδιές όσων αγαπάνε την ιταλική γαστρονομία. Σε έναν ζεστό και προσεγμένο χώρο, το ευγενικό προσωπικό και η φιλική ατμόσφαιρα του μαγαζιού δημιουργούν το κατάλληλο, comfort περιβάλλον για να απολαύσεις το γεύμα σου. Ο σεφ Stefano Rossi μαγειρεύει καθημερινά μπροστά σου υπέροχα πιάτα που κατακτούν τον ουρανίσκο και το στομάχι. Οι original εκτελέσεις κλασικών και μη ιταλικών πιάτων εγγυώνται ότι θα γίνει το αγαπημένο σου στέκι για ποιοτικό,

ιταλικό φαγητό. Στο μενού του θα βρεις πιάτα από όλη την Ιταλία με εξαιρετικά υλικά αλλά και πιάτα ημέρας που εναλλάσσονται καθημερινά. Φυσικά, την παράσταση κλέβει η αυθεντική Pizza Napoletana σε κλασικές εκτελέσεις. Ψημένη σε παραδοσιακό χτιστό ιταλικό φούρνο, αποτελεί από μόνη της μια απίθανη γευστική εμπειρία. Και επειδή το καλό φαγητό πρέπει να συνδυάζεται και με ανάλογης ποιότητας κρασί, στο Cupola θα βρεις μια μεγάλη λίστα κρασιών με 50+ επιλογές από ελληνικούς και ιταλικούς αμπελώνες. Αν, λοιπόν, ψάχνεις για μια διαφορετική εμπειρία ιταλικής γαστρονομίας, τότε το Cupola είναι το μέρος σου.

Extra Tip: Περάστε μια βόλτα από την μπάρα για να δοκιμάσετε τα εξαιρετικά aperitivi και κοκτέιλ του μαγαζιού.

ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Cupola

Μια διαφορετική πρόταση στα ιταλικά εστιατόρια.

Ευφορίωνος 13, Παγκράτι, 211 4117444, www.cupola.gr Intsagram: cupola_trattoria, FB: cupolatrattoria 22.2.18 – lifo

33

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Sapou

Κάτι από Αντίπαρο στο Παγκράτι. Ο Γιάννης Σαπουντζής ασχολούνταν χρόνια με την Υποβρύχια Αρχαιολογία, όμως το μεγάλο του πάθος ήταν πάντα η μαγειρική. Έτσι, το καλοκαίρι του 2015 αποφάσισε να αφοσιωθεί αποκλειστικά σε αυτήν και άνοιξε το πρώτο μαγαζί Sapou στην Αντίπαρο. Τον Απρίλιο του 2017, και μετά τη μεγάλη επιτυχία του μαγαζιού εκεί, ανοίγει το Sapou στο Παγκράτι, όπου και μεταφέρεται η ίδια ομάδα για τη χειμερινή σεζόν. Εκεί δημιούργησαν έναν ζεστό και άνετο χώρο με διακόσμηση που αποτελείται από mix and match επιλογές και έπιπλα, με μια ρετρό διάθεση στα σερβίτσια, που ως επί το πλείστον είναι αντίκες. Το μενού, που επιμελείται προσωπικά ο ίδιος ο Γιάννης Σαπουντζής με μεγάλο μεράκι, βασίζεται σε μία μείξη διεθνών συνταγών. Όμως, πέρα από τις fusion επιλογές, γι’ αυτούς

που προτιμούν πιο παραδοσιακές γεύσεις υπάρχουν πολλά πιάτα που εκτελούνται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην παράδοση. Η ομάδα του Sapou φροντίζει ώστε τα υλικά που χρησιμοποιούνται να είναι πάντα φρέσκα και εποχικά. Εκεί, όμως, όπου δίνεται η μεγάλη έμφαση είναι τα ψάρια. Αποφεύγουν προϊόντα ιχθυοκαλλιέργειας και επιλέγουν είδη που υπάρχουν ελεύθερα και δεν είναι υπό εξαφάνιση. Τα περισσότερα κρέατα είναι εισαγωγής, κυρίως από την Αμερική και την Αυστραλία αλλά και από την Ελλάδα. Κατά περιόδους γίνεται in house ξηρή ωρίμανση (dry aging) σε συγκεκριμένες κοπές βοοειδών για διαστήματα 28-36 ημερών.

Extra Tip: Στο Sapou λειτουργεί και ένα εξαιρετικό μπαράκι με ποικιλία σε ποτά, κοκτέιλ αλλά και κρασιά.

Ναϊάδων 2, Παγκράτι, 210 7230626, FB: sapou

Βυρίνης

Ταβέρνα στο Παγκράτι που έχει μεγαλώσει τρεις γενιές Αθηναίων. Πίσω από το Καλλιμάρμαρο βρίσκεται ο Βυρίνης, μια ταβέρνα που άνοιξε αρχικά το 1940 και έκτοτε διατηρεί όλη την παράδοση και το άρωμα της παλιάς Αθήνας. Σε έναν χώρο με έντονα νοσταλγικά στοιχεία, όπως τα βαρέλια που κοσμούν το μαγαζί, και μια μαγευτική αυλή για τους καλοκαιρινούς μήνες, θα βρεις ένα εξαιρετικό μενού, ικανό να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό, και ένα άψογο σέρβις που θα σε κάνει να νιώσεις σαν στο σπίτι σου. Στον Βυρίνη δίνουν έμφαση στις πρώτες ύλες, γι’ αυτό και θα βρεις σε μεγάλη ποικιλία εποχικά προϊόντα. Τα φημισμένα μαγειρευτά τους πιάτα κλέβουν τις εντυπώσεις με την ποιότητα αλλά και την πίστη

στις παραδοσιακές συνταγές που χρησιμοποιούν. Εκπληκτικό αρνάκι λαδορίγανη, κεφτεδάκια της γιαγιάς και υπέροχοι λαχανοντολμάδες είναι μερικές μόνο από τις εξαιρετικές επιλογές που θα βρεις εκεί. Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις και το σουβλάκι αγριόχοιρου, ένα φανταστικό πιάτο που θα σου μείνει αξέχαστο. Φυσικά, το φαγητό σου θα το συνδυάσεις με εξαίσιο κρασί από ετικέτες μικρών παραγωγών αλλά και επιλεγμένο χύμα κρασί άριστης ποιότητας.

Extra Tip: Μην ξεχνάς ότι τις γιορτές ο Βυρίνης είναι πάντα ανοιχτός, με ειδικά διαμορφωμένα πιάτα για την εκάστοτε γιορτή.

Αρχιμήδους 11, Παγκράτι, 210 7012153, Instagram: @vyrinisgreektavern

34 lifo – 22.2.18

Εκλεκτοί μεζέδες, καλό τσίπουρο και φιλικό περιβάλλον. Τι άλλο θες από ένα παραδοσιακό καφενείο; Το Πιάτσα Τσιπουράκι, στην πλατεία Βαρνάβα, τα έχει και τα τρία, γι’ αυτό έχει κερδίσει μια θέση στις καρδιές των κατοίκων και όχι μόνο. Ιδανικό για κάθε ώρα της ημέρας για καφέ, μια κρύα μπίρα και φυσικά τσιπουράκι που θα συνοδεύσετε με νόστιμους μεζέδες όπως ο γαύρος μαρινάτος, τα ρεβίθια και η μελιτζανοσαλάτα, που έρχονται από τις ιστορικές Μουριές, ακριβώς δίπλα, που είναι αδελφάκι του.

Παραδοσιακά μαγειρευτά με οικογενειακό μεράκι.

Μουριές

Πιάτσα Τσιπουράκι

Το στέκι του μεζέ για γευστικές τσιπουροκαταστάσεις.

Πλατεία Βαρνάβα 11, Παγκράτι, 210 7016100, FB: piatsatsipouraki.gr

Αν θέλετε αυθεντικές ιταλικές γεύσεις, η Trattoria Italia είναι το μέρος που ψάχνετε. Με συνταγές πιστές στην παράδοση, φέρνει στο τραπέζι μας τα φαγητά της Ιταλίδας γιαγιάς. Δοκιμάστε εξαιρετικές μακαρονάδες με φρέσκα και χειροποίητα ζυμαρικά, θαλασσινά με φρέσκια ζυμωμένη πάστα με μελάνι σουπιάς και, φυσικά, την παραδοσιακή ιταλική πίτσα με τη λεπτή, τραγανή ζύμη. Στο μενού θα βρείτε επίσης saltimbocca alla romana, κοτόπουλο κ.ά. Συνοδεύστε τα πιάτα σας με ιταλικές μπίρες, σιτσιλιάνικα αναψυκτικά και κρασιά ιταλικών ετικετών. Και για να κλείσει γλυκά το γεύμα σας, δοκιμάστε αφράτη χειροποίητη τιραμισού, παγωτό με φράουλες και balsamico ή σπιτικό limoncello.

Extra Tip: Δοκιμάστε την υπέροχη καρμπονάρα του μαγαζιού, που είναι η αυθεντική με χειροποίητο guanciale.

Ηρώνδα 6, Καλλιμάρμαρο, 210 7252003, FB: Trattoria-Italia-D-Onofrio

Πλατεία Βαρνάβα & Κρησίλα, Παγκράτι, 210 7016100, FB: Μουριές

Το νέο κατάστημα στη Βαρνάβα θα γίνει ο σύμμαχός σου στην υγιεινή διατροφή.

Oliver Nuts & Flavors

Trattoria Italia d' Onofrio

Η κουζίνα της Ιταλίδας γιαγιάς.

Με παράδοση στο καλό σπιτικό φαγητό που μετρά πια 40 χρόνια, αυτή η οικογενειακή ταβέρνα είναι από μόνη της ένας λόγος να πας στην πλατεία Βαρνάβα. Φημισμένες για την τεράστια ποικιλία σε μαγειρευτά φαγητά (λαδερά, ψητά και άλλα) καθώς και για τα πιάτα της ώρας που φτιάχνονται από προσεκτικά επιλεγμένες πρώτες ύλες και συνταγές που τιμούν την παράδοση, οι Μουριές θα σας εκπλήξουν ευχάριστα. Αν σας αρέσει η μαγειρίτσα, εδώ θα βρείτε ίσως την καλύτερη της Αθήνας.

Extra tip: Μπορείτε να πάρετε σε πακέτο ό,τι τραβάει η όρεξή σας ή να σας τα φέρουν στο σπίτι.

Κάτι πολύ νόστιμο παίζει τελευταία στην πλατεία Βαρνάβα κι αν δεν το έχετε ανακαλύψει ακόμα, ειδικά όσοι μένετε στην περιοχή, σπεύσατε. Ο λόγος για το Oliver Nuts & Flavors, έναν μικρό «ναό» με ξηρούς καρπούς και εκλεκτό βιολογικό καφέ για τον οποίο αξίζει να κάνετε μια μικρή στάση καθημερινά. Με μότο την υγιεινή διατροφή και την υψηλή ποιότητα, το Oliver Nuts & Flavors προσφέρει μεγάλη ποικιλία ξηρών καρπών και καρπών της γης όπως και μια μεγάλη γκάμα προϊόντων χωρίς ζάχαρη, αποξηραμένων φρούτων, οσπρίων και δημητριακών. Εδώ θα βρείτε χειροποίητες μπάρες χωρίς προσθήκη ζάχαρης για το τέλειο συνοδευτικό του πρωινού σας, διάφορα superfoods αλλά και μια τεράστια ποικιλία σε χειροποίητες σοκολάτες και σοκολατάκια που, μόλις τα δοκιμάσετε, θα σας κάνουν να έρχεστε ξανά και ξανά.

Εμπεδοκλέους 20, Αθήνα, 210 7525543, olivernuts.business.site, FB: olivernuts, Instagram: @oliver.nuts 22.2.18 – lifo

35

Tapasbar & kitchen

Το αγαπημένο στέκι πίσω από το Χίλτον ανανεώνεται και μας προσφέρει περισσότερες και ακόμα γευστικότερες επιλογές.

To Tapas Bar, εδώ και 4 χρόνια, είναι μια εναλλακτική επιλογή στην περιοχή του Χίλτον. Ο χώρος, ιδιαίτερος, ζεστός και με cozy ατμόσφαιρα, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή που θα μπεις μέσα. Οι DJs, που βρίσκονται καθημερινά στις επάλξεις, με τις ψαγμένες μουσικές επιλογές τους απογειώνουν τη διάθεση, ενώ οι bartenders Δημήτρης Στέφος και Γιώργος Χασιώτης χρησιμοποιούν όλο το μεράκι και τις γνώσεις που διαθέτουν για να δημιουργήσουν ευφάνταστα κοκτέιλ που κάνουν τη διαφορά στην περιοχή. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν και οι χώροι εστίασης εξελίσσονται διαρκώς, γι’ αυτό και το αγαπημένο tapasbar & kitchen ανανεώνεται. Ο επιχειρηματίας Δημήτρης Παπαδάτος ενώνει τις δυνάμεις του με τον executive σεφ Δημήτρη

Πολίτη και μαζί δημιουργούν έναν χώρο έτοιμο να ανταποκριθεί σε all day bar-restaurant καταστάσεις. Το Tapas Kitchen Bar, όπως θα είναι πλέον το νέο του όνομα, εμπλουτίζεται με μια ανανεωμένη κουζίνα που θα κινείται σε ισπανικούς-λατινοαμερικάνικους ρυθμούς.

Quesadillas, burritos, patatas bravas, paella valenciana και churros είναι μερικές μόνο από τις γευστικότατες επιλογές που θα περιλαμβάνονται στο νέο μενού. Και αν θέλεις ένα χαλαρωτικό και απολαυστικό διάλειμμα, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις το Lunch Break, που προσφέρεται καθημερινά στο μαγαζί από τις 11 πρωί.

Extra Tip: Κάθε Κυριακή από τις 10 το πρωί και μετά σερβίρεται ένα ξεχωριστό brunch που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις.

Κωνσταντίνου Βεντήρη 7, Παγκράτι, 210 7212080, FB: glarostapasbar

My PastaFlora

Ένα μικρό café-bar στον Βύρωνα έχει αποκτήσει φανατικούς θαμώνες τα τελευταία 3 χρόνια! Από νωρίς το πρωί σε περιμένει με καλοφτιαγμένο ΤΑF espresso για να ξεκινήσει όμορφα η ημέρα! Αν είσαι και γλυκατζής, συνόδευσε τον καφέ σου με το ομώνυμο γλυκό σε διαφορετικές γεύσεις (μήλο, βερίκοκο, βύσσινο, σοκολάτα). Αν πεινάσεις, μη χάσεις τα ολόφρεσκα σάντουιτς με ψωμί προζυμένιο και διάφορες επιλογές στα υλικά! Από νωρίς το βράδυ τα ρετρό καναπεδάκια γεμίζουν κόσμο που επιλέγει

κρασιά από την ανανεωμένη wine list που έχει επιμεληθεί η Mr Vertigo. Καιρού επιτρέποντος, όλος ο κόσμος μεταφέρεται στην αυλή για δροσερά κοκτέιλ και παγωμένα κρασιά. Αν βρεθείς εκεί Παρασκευή βράδυ, θα πετύχεις μία από τις βραδιές πιάνου που διοργανώνουν.

Extra Tip: Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν απογεύματα aperitivo με ιταλικά finger food και επιλεγμένες ετικέτες κρασιού.

Φρυγίας 11 & Λυδίας, Βύρωνας, 213 0314568, FB: My-Pastaflora, www.mypastaflora.gr/about.html

36 lifo – 22.2.18

Επήρεια

Ένας δημιουργικός πολυχώρος με τον αέρα της αυθεντικής παλιάς Αθήνας. Στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, όπου άλλοτε στεγαζόταν η γκαλερί τέχνης «Titanium» φιλοξενώντας εκδηλώσεις και εκθέματα σπουδαίων καλλιτεχνών, βρίσκεται η Επήρεια, ένας all-day πολυχώρος που σέβεται το ύφος της ιστορικής αυτής πλατείας. Κάθε γωνιά κρύβει και τη δική της ιστορία. Το ισόγειο, με θέα στην πλατεία, είναι ό,τι πρέπει για τις μεσημεριανές ώρες. Το πατάρι, με τα έργα τέχνης και την πλούσια βιβλιοθήκη, αποτελεί σωστό ησυχαστήριο, ιδανικό για διάβασμα ή συσκέψεις. Στον δε κάτω όροφο, τον αποκαλούμενο, λόγω διακόσμησης, «panic room», οδηγείται κανείς από το άρωμα των χειροποίητων σαπουνιών ελαιόλαδου «Valania», τα οποία μπορεί και να προμηθευτεί. Όπως είναι φυσικό, η Επήρεια δεν θα μπορούσε να μη σας ταξιδέψει και γευστικά. Open

face σολομού, μπιφτέκι αγριόχοιρου, ταλιάτα μόσχου αλλά και γλυκίσματα, όπως fondant σοκολάτας με παγωτό, είναι μερικές μόνο από τις προτάσεις του σεφ Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου που υπόσχονται να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο. Η απόλαυση πολλαπλασιάζεται όταν τη σκυτάλη παίρνουν τα ευφάνταστα κοκτέιλ του Αλέξανδρου Κουνινιώτη (δοκιμάστε το Jack Sparrow, το ζεστό Winter Sushi και το ομώνυμο Epirei@) καθώς και η κάβα με τη μεγάλη ποικιλία κρασιών και αλκοολούχων επιλογών από όλο τον κόσμο, που θα σας ενθουσιάσουν! Το νέο στέκι που θα «επηρεάσει» μαγικά κάθε σας αίσθηση! #getaffected Extra tip: Απολαύστε το υπέροχο Epireia Brunch Menu που σερβίρεται από τις 12:00 ως τις 16:00.

Πλατεία Προσκόπων, Παγκράτι, 210 7254594, FB: epireia, Instagram: @epireia

Αρχελάου 32, Παγκράτι, 211 183 8340, FB: ohhboy

Έναν νέο προορισμό στο Παγκράτι απέκτησαν πριν από λίγους μήνες οι λάτρεις του brunch και των κοκτέιλ, που ακούει στο όνομα Flamingo. Ο φωτεινός χώρος, με αρκετά εξωτικά και industrial στοιχεία στη διακόσμηση, έχει όλα αυτά που απαιτεί ένα στέκι: ωραίο φαγητό, καλοφτιαγμένο καφέ, special cocktails και χαλαρή ατμόσφαιρα. Το σχετικά νέο all day spot της περιοχής σε υποδέχεται μετά τις 9 το πρωί με ποιοτικό καφέ από την taf sustainability blends και σερβίρει καθημερινά πιάτα brunch με πολλές λαχταριστές επιλογές. Όσο η ώρα προχωράει, στο παιχνίδι μπαίνουν οι φοβερές προτάσεις aperitivo, twisted & signature cocktails που δημιουργούν ο Μάριος Ηλιόπουλος και ο Δημήτρης Ρούσσος , έχοντας στήσει το δικό τους εργαστήριο στη κουζίνα του Flamingo. Όλα συνδυάζονται ιδανικά με τα ζεστά και κρύα πιάτα που φτιάχνονται με έμφαση σε τοπικά προϊόντα από μικρούς παραγωγούς, όπως τα μίνι μπεργκεράκια με βιολογικό μοσχαρίσιο κιμά Νάξου. Το μενού επιμελείται ο Γιαννης Πολυζωίδης.

Extra tip: Κάθε Παρασκευή Aperitivo Fridays με δωρεάν μπουφέ 17:30-20:30.

ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Με όνομα που θα μπορούσε να είναι απλώς η ατάκα που σκέφτεσαι τρώγοντας την πρώτη κουταλιά cheesecake ή banoffee, το Ohh Boy στο Παγκράτι αξίζει τουλάχιστον μία επίσκεψη για να πειστείς ότι εδώ θες να επιστρέφεις. Όχι μόνο για τις γεύσεις του αλλά και γιατί είναι τόσο κουλ όσο το σπίτι σου. Με έμφαση στα αγνά υλικά, το Ohh Boy παρουσιάζει, εκτός των άλλων, και μια ενδιαφέρουσα ποικιλία σε γλυκά άνευ ζωικών συστατικών και ζάχαρης, χωρίς να λείπουν και αλμυρές προτάσεις, όπως τάρτες και σάντουιτς, ενώ ανάλογα με την εποχή μπορεί να βρεις διαφορετικά πιάτα. Ειδικά τώρα που κάνει κρύο ενδείκνυται να ξεκινήσεις τη μέρα σου με ένα ζεστό porridge με φρούτα και ξηρούς καρπούς ή έναν χυμό ρόδι.

Extra tip: Το μαγαζί είναι dog friendly και οι τετράποδοι φίλοι του πάντα απολαμβάνουν το μπισκότο τους.

Το νέο all day στέκι του Παγκρατίου ξέρει από brunch και «ψαγμένα» κοκτέιλ.

Flamingo

Ohh Boy

Τα σπιτικά γλυκά του αξίζουν την προσοχή σου.

Ευφράνορος 22-24 & Κρησίλα, Παγκράτι, 211 4104639, FB: FlamingoStories 22.2.18 – lifo

37

Τρίγωνο

Αν θέλεις έναν όμορφο και ζεστό χώρο με μια χαμογελαστή ομάδα να σε υποδέχεται με κέφι και να σου φτιάχνει τη διάθεση, τότε το Medez Cafe είναι το μέρος σου. Με μουσική σε funky, soul και ροκ ρυθμούς, είναι το ιδανικό all day στέκι για τους Παγκρατιώτες αλλά και αγαπημένος προορισμός για τους απανταχού λάτρεις της απόλαυσης. Στο μενού του θα βρεις εξαιρετικούς καφέδες , αρωματισμένα τσάγια, γλυκά πρωινά και υπέροχες σοκολάτες. Το βράδυ θα απολαύσεις καθαρά ποτά (από 5 ευρώ) και εκπληκτικά ζεστά και κρύα κοκτέιλ. Επιπλέον, θα βρεις εκπληκτική κρητική ρακή και άφθονη βαρελίσια μπίρα. Κι αν πεινάσεις, δοκίμασε τα λαχταριστά ταρτάκια του μαγαζιού. Κι επειδή στο Medez Café αγαπάνε τους τετράποδους φίλους μας, απόλαυσε τον καφέ σου και το ποτό σου παρέα με το σκυλάκι σου.

Extra Tip: Συντονιστείτε και ενημερωθείτε για τα live και DJ events που διοργανώνονται κάθε εβδομάδα.

Ένα στέκι που το νιώθεις δικό σου από την πρώτη στιγμή. Το Παγκράτι εδώ και χρόνια έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε hot περιοχή για φαγητό και διασκέδαση. Υπάρχει, όμως, και ένα bistro café bar που, παρά τις αλλαγές στην περιοχή, συνεχίζει εδώ και 8 χρόνια να αποτελεί σταθερή αξία για τους κατοίκους του Παγκρατίου και όχι μόνο. Το Τρίγωνο είναι κάτι περισσότερο. Ξεχωρίζει κυρίως για τη ζεστή ατμόσφαιρα που φροντίζουν να δημιουργούν οι ιδιοκτήτες του αλλά και για τους υπέροχους μεζέδες του. Ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ, είναι το κατάλληλο μέρος για έναν πρωινό καφέ με τους φίλους σου αλλά και για μεζέδες και απίστευτη κρητική ρακή. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του είναι η φιλική ατμόσφαιρα και η παρεΐστικη διάθεση που σου μεταδίδουν αμέσως. Ακόμα και αν πας μόνος σου για έναν καφέ το πρωί, το πιθανότερο είναι να γίνεις μια παρέα με όλους στο μαγαζί και να φύγεις αργά το βράδυ.

ALL DAY

Φρύνης 2, Παγκράτι, 210 7513925, medez@medezcafe.gr | FB: medezcafe | Instagram: @medezcafe

Αρχελάου 23 & Αμύντα 15, Παγκράτι, 210 7243085, FB: trigonocafe

Πριν από 27 χρόνια, στην Ελάτη Τρικάλων, ένα μπαράκι έφερε την κλασική ροκ, τζαζ και μπλουζ μουσική στην Πίνδο κι έγινε στέκι για ανθρώπους από όλη την Ελλάδα. Τα τελευταία πέντε χρόνια μετακόμισε σε μια νέα όαση πρασίνου, στο Άλσος Παγκρατίου, διατηρώντας τη ζεστή ατμόσφαιρα και τη φιλική διάθεση που το έκανε διάσημο. Εκεί η μέρα ξεκινά με καφέ και τζαζ ήχους, το μεσημέρι είναι ώρα για μπίρα, κρασί η ρακή και σνακ ή πίτσα με ιταλική ζύμη και όταν βραδιάζει το ροκ και τα μπλουζ σε συντροφεύουν με ένα ποτό. Τα καθαρά ποτά, οι καλές τιμές, το φιλικό κλίμα και οι απίστευτες μουσικές επιλογές είναι ο λόγος που δεν θα ξεκολλάς από εκεί.

Extra tip: Δοκιμάστε τη μοναδική λιωμένη σοκολάτα και θα εθιστείτε.

CAFÉ BAR

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Αυτή την απορία είχε η Μαρίζα Παπασμύρη και αποφάσισε να την απαντήσει, δημιουργώντας το Pink Freud στο Παγκράτι, έναν ζεστό χώρο με μίνιμαλ διακόσμηση και ξύλινα στοιχεία που είναι ιδανικός τόσο για εκείνους που θέλουν να χαλαρώσουν, να πιούν έναν καφέ μόνοι τους και να διαβάσουν αλλά και για όσους θέλουν να διασκεδάσουν με την παρέα τους ως το πρωί. Με εξαιρετικό καφέ, υπέροχα signature cocktails, ρακή, μπίρες από ελληνικές μικροζυθοποιίες αλλά και γευστικότατα σνακ, είναι το τέλειο μέρος για όλες τις ώρες της ημέρας και αγαπημένο στέκι πολλών καλλιτεχνών. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο residence DJs αναλαμβάνουν να απογειώσουν τη διάθεσή μας.

Extra Tip: Κάθε Πέμπτη απόλαυσε τον καφέ σου με 2 ευρώ και το ποτό σου με 5.

Καφέ Αρκούδα

Τι θα γινόταν αν οι Pink Floyd συναντούσαν Ένα μπαρ για να θυμούνται οι παλιοί και να τον Φρόιντ; μαθαίνουν οι νέοι.

Pink Freud

ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Medez Café

Ένα φιλόξενο all day στέκι στη καρδιά του Παγκρατίου.

Αρχελάου 7, Παγκράτι, 210 7227272. Ανοιχτά Δευτ.-Τρ. από τις 17:00, Τετ.-Κυρ. από τις 11:00. FB: Pinkfreud.coffeebar

38 lifo – 22.2.18

Σπύρου Μερκούρη & Εριφύλης 2, Άλσος Παγκρατίου, 697 6895291, 215 5050730, FB: j.tsetsos

CAFÉ BAR

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Geppetto The Bar

Το νέο στέκι του Παγκρατίου ξέρει από ωραία κοκτέιλ και αγαπά τη μουσική. Μετρά μόλις λίγους μήνες παρουσίας στην κοσμοπολίτικη πλατεία Βαρνάβα, όμως γρήγορα το Geppetto ξεχώρισε κι έχει πια αποκτήσει φανατικούς θαμώνες. Ο νέος all day χώρος που βρήκε στέγη σε ένα απ’ τα παλιότερα και πιο εμβληματικά νεοκλασικά κτίρια του Παγκρατίου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του μαγαζιού που θες για στέκι: από εξειδικευμένο καφέ και καλό φαγητό μέχρι εμπνευσμένα κοκτέιλ και ωραίες μουσικές. Σε υποδέχεται από νωρίς το πρωί με μονοποικιλιακούς καφέδες και διάφορα χαρμάνια, ενώ καθημερινά (9-5) σερβίρουν άπαιχτο brunch με πιάτα όπως Croque Madame και Croque Monsieur, αυγά Benedict και pancakes. Απ’ την κουζίνα, βέβαια, βγαίνουν όλη μέρα κι άλλα πιάτα, όπως ριζότι, μακαρονάδες και κάποιες πίτσες, καθώς και πλατό τυριών-αλλαντικών, μπρουσκέτες και τάρτες που είναι ιδανικά

για τσιμπολόγημα συντροφιά με ένα ποτό ή ένα ποτήρι κρασί. Όσο η ώρα προχωράει, στο παιχνίδι μπαίνουν τα ποτά και τα signature cocktails υπό τους ήχους fun μουσικών από όλες τις δεκαετίες, ενώ κάθε Πέμπτη τα decks αναλαμβάνει ο Harry Varzabetian από τον Εν Λευκώ με old school, soul και disco διάθεση. Μην παραλείψεις τη γνωριμία με το «Dominicana» που φτιάχνεται με βάση το ρούμι Sailor Jerry και πουρέ greer apple, κανέλα, lime, pink pepper και ginger, ενώ, αν προτιμάς τις πιο γλυκές γεύσεις, δοκίμασε το «Cheesecake» με βάση Smirnoff vanilla, raspberry jam, lime, cookie syrup και cheesecake cream.

Extra tip: Συντονίσου στη σελίδα του Geppetto στο FB για τα events και κράτα κατά νου πως κάθε Κυριακή η μουσική παίζει δυνατά από νωρίς το απόγευμα.

Στίλπωνος 2, Παγκράτι, 210 7525665, FB: geppettothebar

ΓΛΥΚΌ

ΦΩΤΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΣ

Εκλεκτή

Όχι άλλο ένα απλό ζαχαροπλαστείο. Μια όμορφη ιστορία σαν παραμύθι ξεκίνησε πριν από χρόνια στο Παγκράτι. Ένα όμορφο, μικρό ζαχαροπλαστείο, η «Εκλεκτούλα», έκανε την εμφάνισή του, φτιάχνοντας υπέροχα πολίτικα γλυκά και παγωτά. Τα χρόνια κύλησαν και μετά από πολλές χαρές, μα και δύσκολες στιγμές, η μικρή μας «Εκλεκτούλα» ενηλικιώθηκε κι έγινε «Εκλεκτή», δίχως να χάσει ούτε στιγμή την αθωότητά της. Τέσσερα παιδιά, η Αγγελική, ο Αλέκος, ο Νίκος και ο Ντίνος, έφτιαξαν έναν χώρο ονειρικό, γεμάτο αρώματα, όπου η γλυκιά Ανατολή και οι παραδόσεις της συναντούν τη Δύση και τον μοντερνισμό της. Τα γλυκά της «Εκλεκτής» είναι όλα χειροποίητα από τα χεράκια της Αγγελικής, η οποία εξακολουθεί να τα φτιάχνει με τον ίδιο τρόπο, την ίδια ποιότητα και

το ίδιο μεράκι που τα φτιάχνει χρόνια τώρα για την οικογένειά της. Εδώ συνδυάζονται αρμονικά το προφιτερόλ με το καζαν ντιπί, το βυζαντινό με τη lemon pie, τα εκμέκ με τα cheesecakes αλλά και τα brownies με τα πολίτικα τσουρέκια με μαχλέπι και μαστίχα. Θα βρείτε όλο τον χρόνο παγωτό που γίνεται με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, πλούσιο σε γάλα και αρώματα. Όμως η «Εκλεκτή» δεν είναι ένα απλό ζαχαροπλαστείο αλλά ένας ξεχωριστός χώρος σε μια αυθεντική γειτονιά που προσφέρεται και για μπίρα ή ποτό, συνδυασμένα με διαλεχτούς μεζέδες.

Extra Tip: Δοκιμάστε τη φημισμένη μουστάρδα αλλά και ένα από τα καλύτερα καϊμάκια της πόλης.

Αστυδάμαντος 15, Παγκράτι, πλ. Μεσολογγίου, 210 7243193 22.2.18 – lifo

39

HEALTH&FITNESS

απο την aλεξία σβώλου

ψεις. Ειδικά στην κρεβατοκάμαρα η ατμόσφαιρα πρέπει να είναι δροσερή, αλλιώς δεν ευχαριστιόμαστε τον ύπνο. Κι αν δεν κοιμηθούμε σωστά, τότε σίγουρα θα γίνουμε πιο ευάλωτοι σε κάθε ασθένεια, λοιμώδη και μη. Οι ειδικοί συνιστούν να διατηρούμε τη θερμοκρασία στο σπίτι μας κοντά στους 21-22°C και να αερίζουμε καθημερινά το υπνοδωμάτιό μας.

ΠΙΚΆΝΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΈΣ; Σε στυλ «Πολίτικη Κουζίνα». Αν σας αρέσουν οι πικάντικες γεύσεις, τότε ο χειμώνας είναι η εποχή σας. Βάλτε στο μενού κουρκουμά, μπούκοβο, καυτερές τσίλι πιπεριές και πολύχρωμα πιπέρια που απογειώνουν τη γεύση και κάνουν το φαγητό καυτερό. Τα πικάντικα μπαχαρικά περιέχουν αντιοξειδωτικά και αντιφλεγμονώδη συστατικά, όπως η κουρκουμίνη και η καψαϊκίνη, που βοηθούν στην εξουδετέρωση των ελευθέρων ριζών και του οξειδωτικού στρες στα κύτταρα των ιστών. Επιπλέον, βοηθούν στο αδυνάτισμα. Δηλαδή, «δύο σε ένα».

ΣΟΎΠΑ; Μου ’πες!

Q&A: Όσα πρέπει να γνωρίζεις για τις ιώσεις Πρέπει να γυμνάζεσαι όταν νιώθεις ήδη κουρασμένος από τη δουλειά; Μπορεί η κακή ή καλή διάθεση να επηρεάσει την υγεία σου; Το σπίτι σου πρέπει να είναι χαμάμ από τη ζέστη τον χειμώνα; Πρέπει να πίνεις και κανένα ποτό παραπάνω ή να τρως πιο καυτερά φαγητά για να ζεσταθείς; Όλες αυτές οι ερωτήσεις έχουν περάσει από το μυαλό μας, ειδικά όταν διανύουμε τη σεζόν των ιώσεων. Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα αυτές που περιμένουμε…

ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΉ; Ναι, αλλά όχι «κάψιμο».

ΤheGOODLIFO

Η άσκηση είναι από τα ισχυρότερα αντικαταθλιπτικά και τονωτικά, οπότε η συστηματική άσκηση βοηθά τον οργανισμό μας να δουλεύει καλύτερα και συνεπώς συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Όχι όμως το burnout! Αν νιώθετε κουρασμένοι, μη γυμνάζεστε κάθε μέρα αλλά 3 φορές την εβδομάδα, εναλλάσσοντας αερόβια γυμναστική με ασκήσεις με μικρά βάρη. Τις υπόλοιπες ημέρες ξεκουραστείτε. Είναι προτιμότερο να γυμνάζεστε το πρωί, γιατί αργά το απόγευμα ή το βράδυ η άσκηση δημιουργεί υπερένταση και μπορεί να διαταράξει τον ύπνο.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΊΑ; Το δωρεάν φάρμακο. Η ψυχική μας διάθεση αποτελεί κινητήρια δύναμη για την παραγωγή ορμονών σαν τη σεροτονίνη και τη νοραδρεναλίνη, που ξεκινούν μια αλυσιδωτή αντίδραση στον οργανισμό και κατ’ αυτό τον τρόπο επηρεάζουν όλες τις οργανικές μας λειτουργίες. Η θετική σκέψη, η αισιοδοξία και το χαμόγελο αποτελούν εναλλακτικά «φάρμακα» με μετρήσιμη επίδοση, όπως το placebo, ενώ, αντίθετα, η κακοκεφιά έχει παρόμοια επίδραση με το nocebo, το αντίστροφο φαινόμενο. Χαμογελάστε, λοι-

πόν, είναι μεταδοτικό, ψυχοθεραπευτικό και τονωτικό, τόσο τονωτικό, που σας βοηθά να αρρωσταίνετε λιγότερο.

ΣΤΡΕΣ; Κάντε d-stress. Για το στρες έχουν γραφτεί πολλά κι έχουν υπονοηθεί ακόμα περισσότερα. Το στρες όντως διακρίνεται σε δημιουργικό και τοξικό και φυσικά ο στόχος μας είναι να αποφύγουμε –ή να εκτονώσουμε– το δεύτερο. Για να απαλλαγούμε από αυτήν τη συσσωρευμένη πίεση χρειαζόμαστε σωστή (διαφραγματική) αναπνοή και ασχολίες που μας ηρεμούν. Πλέξιμο; Τρέξιμο; Γιόγκα; Ζωγραφική; Χειροτεχνίες; Ό,τι βολεύει τον καθένα. Ένα σημαντικό μυστικό για να αποφορτίζεστε από το τοξικό στρες είναι να κρατάτε ημερολόγιο με τις υποχρεώσεις κάθε ημέρας, αλλιώς το βράδυ, την ώρα που θα πηγαίνετε να κοιμηθείτε, θα σκέφτεστε τι έχετε να κάνετε τη επομένη κι έτσι θα χάνετε τον ύπνο σας.

ΣΤΟ ΤΈΡΜΑ ΤΟ ΚΑΛΟΡΙΦΈΡ; Προτίμησε δροσιά. Το σπίτι και το γραφείο δεν πρέπει να είναι χαμάμ τον χειμώνα, γιατί η πολλή ζέστη καταβάλλει τις άμυνες του οργανισμού. Άσε που φέρνει υπνηλία, οπότε δεν μπορείς να δουλέ-

Οι σούπες αποτελούν ιδανική επιλογή για τις κρύες ημέρες του χειμώνα και για την εποχή που νιώθουμε αδιάθετοι ή αναρρώνουμε από γρίπη ή κρυολόγημα. Οι χλιαρές σούπες βοηθούν να μαλακώσει ο λαιμός, να απαλλαγείτε από τα φλέγματα, να υποχωρήσει ο βήχας, αλλά αποφύγετε να τις καταναλώνετε πολύ καυτές. Επιπλέον, προτιμήστε τις σούπες που γίνονται βελουτέ (στο μπλέντερ), καθώς αυτές είναι πιο χορταστικές, και αντικαταστήστε την κρέμα γάλακτος και τα άλλα παχυντικά υλικά με άπαχο γιαούρτι ή γάλα, ώστε να μην τις φορτώνετε με περιττές θερμίδες.

ΤΣΊΠΟΥΡΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΆΘΕΙΑ; Δοκίμασε το Glühwein. Το οινόπνευμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εντριβή, αυτό το γνωρίζουμε και από τις ταινίες του Θανάση Βέγγου. Επίσης, το ζεστό ρακόμελο μαλακώνει τον λαιμό και τονώνει τον οργανισμό. Θα το γνωρίζετε όσοι έχετε ξεπαγιάσει σε κάποιο χιονοδρομικό και μετά οι κάτοικοι του τοπικού οικισμού σάς έχουν κεράσει ρακόμελο για να συνέλθετε. Παρ’ ότι, όμως, τα αποστάγματα σαν τη ρακή και το τσίπουρο είναι θερμαντικά, η υπερκατανάλωσή τους βλάπτει, αφού είναι πλούσια σε αιθυλική αλκοόλη. Αρχικά θα νιώσετε μια ευφορία, αλλά αν συνεχίσετε να πίνετε, θα βρεθείτε αρχικά με hangover και μακροπρόθεσμα με κατεστραμμένο ήπαρ. Μια καλή επιλογή για το πολύ κρύο είναι το Glühwein (αυστριακό ποτό σαν ζεστή σαγκρία), το οποίο μπορείτε να φτιάξετε και μόνοι σας, ζεσταίνοντας κόκκινο κρασί με ξύλο κανέλας, καρφάκια γαρίφαλου, ξύσμα πορτοκαλιού και γκρέιπφρουτ.

ΤΟ ΠΡΩΊ, ΚΑΦΈΣ ΚΙ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ; Πάρε μια μπάρα on the go… Ξυπνάς και τρέχεις. Για το γραφείο, το πανεπιστήμιο, το σούπερ-μαρκετ, το σχολείο των παιδιών. Ο χρόνος πιέζει κι εσύ φεύγεις από το σπίτι μόνο με έναν καφέ, με άδειο στομάχι – λάθος! Το πρωί το σώμα σου χρειάζεται ενέργεια μετά τη νηστεία της νύχτας και αν φεύγεις νηστικός, είναι σαν να κλέβεις την ενέργεια από τα κύτταρα του οργανισμού. Πάρε τον καφέ, αλλά συνόδεψέ τον με μια μπάρα δημητριακών. Κατά προτίμηση, μια μπάρα ολικής άλεσης με ξηρούς καρπούς, σπόρους και μέλι για ακόμα περισσότερη ενέργεια.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

42

ΒΙΒΛΙΟ

ΘΕΑΤΡΟ

ΓΕΥΣΗ

Τρία βιβλία που επαναφέρουν το ζήτημα της πίστης.

Κριτική για την παράσταση Υμπύ Tύραννος.

Η Νίκη Μηταρέα γράφει για τα Prosopa, το Brunello και το De Sxara.

σελιδα

50

σελιδα

48

σελιδα

52

ΘΕΑΤΡΟ Ένας θίασος από freaks σε μια παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά στο bios Αποκλειστικές εικόνες από τις πρόβες της παράστασης Κάζιμιρ και Καρολίνα.

ä Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στη σελ. 49

ΣΙΝΕΜΑ Μαζί ή τίποτα Η ζωή μιας γυναίκας καταρρέει όταν ο κουρδικής καταγωγής σύζυγός της και ο μικρός τους γιος σκοτώνονται σε μια βομβιστική επίθεση. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

σελιδα

46

22.2.18 – lifo

41

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Rania Bellou, Climbing up the Acropolis III, 2017. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα-Θεσσαλονίκη

EVENTS

Top

7

1. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Ράνια Μπέλλου, Immortal Love or Ode to the Past

Στην τέταρτη ατομική της έκθεση η Ράνια Μπέλλου παρουσιάζει έργα βασισμένα σε ένα ημερολόγιο της περιόδου 28 Μαΐου 1945-16 Φεβρουαρίου 1952, το οποίο ανακάλυψε σε κάποια υπαίθρια αγορά της Αθήνας. Ο συντάκτης του ημερολογίου Π. Στάης αποτύπωσε στο χαρτί σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες, όνειρα αλλά και δικά του ερωτικά ποιήματα. ä 22/214/4, Kalfayan Galleries, Χάρητος 11, Κολωνάκι, Δευτ. 11:00-15:00, Τρ.-Παρ. 11:00-19:00, Σάβ.

11:00-15:00. Εγκαίνια 22/2, 19:00-22:00

σώπου της γενιάς του ’30 Μ. Καραγάτση και της εξέχουσας ζωγράφου Νίκης Καραγάτση. ä 22/2-3/6, Θ. Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, πλ. Βικτωρίας, Πέμ. 20:30, Σάβ. 18:00, Κυρ.

17:00, εισ.: 12-16 ευρώ

3. ΜΟΥΣΙΚΗ Alvin Queen Quartet ft. Scott Hamilton

Το ευχαριστημένο Σημαντικές συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ έχουν χαρακτηρίσει την καριέρα του ξεχωριστού ντράμερ από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Ο Alvin Queen έχει δουλέψει στο πλευρό του κιθαρίστα George Benson και του σαξοφωνίστα Stanley Turrentine στα ’60s καθώς και δίπλα στον τρομπετίστα Charles Tolliver και τον πιανίστα Stanley Cowell στα ’70s. Τώρα συνεργάζεται με έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους σαξοφωνίστες, τον Scott Hamilton, με τον οποίο θα εμφανιστεί στη σκηνή του Half Note. ä 23-26/2, Half Note Jazz Club, Τριβωνιανού 17, Μετς, Παρ.-Σάβ. 22:30, Κυρ.-Δευτ. 21:30, εισ.: 20-30 ευρώ

22–28 ΦΕΒΡ.

42 lifo – 11.1.18

Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση που απέσπασε το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» το 2009 παρουσιάζεται στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία του γιου της Δημήτρη Τάρλοου. Η διασκευή μετατρέπει τους μονολόγους του βιβλίου σε πλήρες θεατρικό έργο και μας μεταφέρει στο σπίτι της οικογένειας του μεγάλου πεζογράφου και εκπρο-

4. ΘΕΑΤΡΟ Οι Δούλες Βασισμένο στην αληθινή ιστορία των αδελφών Papin που χαρακτηρίστηκε «έγκλημα του αιώνα στη Γαλλία», το έργο-σταθμός του Ζαν Ζενέ ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Στην προσπάθειά τους να απο-

Ράνια Μπέλλου Όταν ένα δερματόδετο ημερολόγιο του 1945 έφτασε στα χέρια της, η εικαστικός αποφάσισε να συνθέσει το σύμπαν των ιστοριών του.

Η δουλειά σου επικεντρώνεται στο θέμα της μνήμης. Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση; Η σύνθετη λειτουργία της μνήμης σημαίνει αντίστοιχα σύνθετες αναμνήσεις. Μια παλιά φωτογραφία που απεικονίζει εμένα κρατώντας ένα κόκκινο κουβαδάκι ανακαλεί τη μυρωδιά του ιωδίου της θάλασσας και τον καυτό ήλιο να αγγίζει το δέρμα μου. Το φως από το κερί των πρώτων μου γενεθλίων ανακαλεί τον πόνο από το κάψιμο στο δάχτυλο που ακολούθησε. Υπάρχει κάποιο έργο που επηρέασε την απόφασή σου ασχοληθείς με τα εικαστικά; Σε ηλικία 5 χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου να μελετάει έναν πίνακα του Renoir, το «Girls at the piano», 1892. Από τότε όλα τα βήματα που έκανα με οδήγησαν στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Central Saint Martins College του Λονδίνου και σε μια διεθνή καριέρα στον χώρο της τέχνης.

STOEP TH S PR ES ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ Φωτογραφίζοντας τις Φοίνισσες του Ευριπίδη Μια έκθεση φωτογραφίας του Νύσου Βασιλόπουλου εμπλέκεται και εμπλουτίζεται με το υλικό του δράματος του Ευριπίδη και επενδύεται με τη μουσική του Βύρωνα Κατρίτση.

2. ΘΕΑΤΡΟ

THE FACE

28/2-29/3, Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη, Τετ.

21:00, εισ.: 5-10 ευρώ

Πώς ένιωσες όταν βρήκες το ημερολόγιο στο οποίο βασίζεται η έκθεση «Immortal Love or Ode to the Past»; Τις Κυριακές συνηθίζω να κάνω βόλτες στις υπαίθριες αγορές της Αθήνας, αναζητώντας παλιά φωτογραφικά άλμπουμ, γράμματα, αντικείμενα, ιστορίες θαμμένες και ξεχασμένες. Κατά τύχη, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα καφέ δερματόδετο εξώφυλλο το οποίο κοσμεί η Ακρόπολη, σχεδιασμένη και ζωγραφισμένη στο χέρι. Μια πολύ όμορφη και διακριτική ζωγραφιά με παρακίνησε να το πλησιάσω και να ανοίξω την πρώτη σελίδα. «Ύστερα από 35 χρόνια» ήταν η μόνη χειρόγραφη φράση στις πρώτες δύο σελίδες. Πάγωσα. Τι έγινε αυτά τα 35 χρόνια; Πότε; Ποια χρονολογία; Ποιος; Πού; Τόσο πολλές ερωτήσεις και μπροστά μου υπήρχαν όλες οι απαντήσεις. Ακολουθεί το πρώτο κείμενο, ένα ποίημα αφιερωμένο στη Μάρθα, υπογεγραμμένο από κάποιον «Π. Στάη». Από την πρώτη στιγμή ένιωσα πως αυτοί οι χαρακτήρες του ημερολογίου θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές των έργων μου. Ποιο ήταν το στοιχείο που το έκανε να ξεχωρίσει και να γίνει κέντρο της έκθεσης; Το ποίημα «Immortal Love or Ode to the Past» που γράφτηκε το 1945, όταν ο συντάκτης του ημερολογίου προσμένει να ξανασμίξει με την αγαπημένη του. Η επίμονη νοερή παρουσία της αγαπημένης του ενισχύεται από το έντονο αίσθημα απώλειας που βιώνει και από την εμμονή του να την αναζητά. Ποιος θα περίμενε τριάντα πέντε χρόνια για να επανασυνδεθεί με την παιδική του αγάπη; Ποιος θα εξυμνούσε τον έρωτα μέσα από την προσμονή του; Τι κάνει την Αθήνα ξεχωριστή για σένα; Το φως, οι άνθρωποι, η αρχιτεκτονική, τα κτίρια, ο ρυθμός και η ιστορία της πόλης. Η έκθεση «Immortal Love or Ode to the Past» φιλοξενείται στην γκαλερί Kalfayan μέχρι τις 14 Απριλίου.

δράσουν από την καταπίεση που βιώνουν, δύο υπηρέτριες, οι αδερφές Κλερ και Σολάνζ παίζουν καθημερινά ένα παιχνίδι: η Κλερ υποδύεται την Κυρία τους και η Σολάνζ παριστάνει την Κλερ. Το παιχνίδι θα ξεφύγει όταν, μετά από ψεύτικες καταγγελίες τους, ο σύζυγος της Κυρίας θα βρεθεί στη φυλακή. Εκείνη θα μείνει ανυπεράσπιστη και οι δυο τους θα αποφασίσουν να τη δηλητηριάσουν. ä 22/2-1/4, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο), Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Τετ., Κυρ. 20:00, Πέμ.-Σάβ. 21:15, εισ.: 8-16 ευρώ

5. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Taryn Simon, Paperwork and the Will of Capital Η Taryn Simon μελετά τη θεατρικότητα της εξουσίας

DANCE Π30: Samuel Kerridge/ ANFS/ 3.14 Το 30ό π party φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Βρετανό DJ και παραγωγό Samuel Kerridge, με την υποστήριξη των δικών μας ANFS και 3.14.

24/2, Temple Athens, Ιάκχου 17, 00:00, εισ.: 8 ευρώ

Juliet Fox Η Juliet Fox της ισχυρής Drumcore έρχεται στην Αθήνα. H περσινή συνεργασία της με τον Ramiro Lopez είχε ως αποτέλεσμα δύο techno ύμνους, το «Twisted» και το «Come Closer».

μέσα από τις συμφωνίες, τις συνθήκες και τα διατάγματα που έχουν σχεδιαστεί για να επηρεάζουν τα συστήματα διακυβέρνησης και οικονομίας. Σε αρχειακές εικόνες από τις υπογραφές των συμφωνιών αυτών ισχυροί άνδρες στέκονται δίπλα σε συνθέσεις καλλωπιστικών φυτών. Η Simon αναδημιούργησε και φωτογράφισε αυτές τις συνθέσεις, συνοδεύοντάς τες με κείμενα που εξηγούν το κάθε γεγονός, τονίζοντας τους τρόπους με τους οποίους η εξουσία δημιουργείται, εκτελείται, προωθείται και συντηρείται. ä 27/2-5/4, Gagosian, Μέρλιν 3, Κολωνάκι, Τρ.-Σάβ. 11:0018:00. Εγκαίνια 27/2, 19:00-21:00

6. ΘΕΑΤΡΟ Ρωμαίος και Ιουλιέττα Ο διακεκριμένος θεατρικός σκηνοθέτης Νίκος Μα-

ΘΕΑΤΡΟ Το παιχνίδι της σφαγής

23/2, Steam Athens, Ευρυμέδοντος 3, Αθήνα, 00:00

Trial & Error: Batu Ο άνθρωπος πίσω από την Timedance, μία από τις σημαντικότερες εταιρείες της σύγχρονης βρετανικής bass μουσικής, εμφανίζεται στο Temple.

23/2, Temple Athens, Ιάκχου 17, 23:30, εισ.: 6 ευρώ

Perestroika: Rhadoo Ο επιτυχημένος εκπρόσωπος της ρουμανικής dance σκηνής παίζει στο 6 d.o.g.s. Μαζί του η K.atou και ο Mr. Roussos.

24/2, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 10 ευρώ

στοράκης καταπιάνεται για πρώτη φορά με το λυρικό θέατρο, παρουσιάζοντας την όπερα του Σαρλ Γκουνό, Ρωμαίος και Ιουλιέττα. Tο έργο γνώρισε επιτυχία από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του το 1867 στο Παρίσι και παραμένει μέχρι σήμερα η δημοφιλέστερη μελοποίηση του σαιξπηρικού δράματος, με τα τέσσερα εκτενή ντουέτα για τους εραστές της Βερόνας και τις διάσημες άριές τους να μονοπωλούν το ενδιαφέρον.

Μια άγνωστη επιδημία αποδεκατίζει την πόλη, χωρίς κανένας να γνωρίζει το γιατί. Το κράτος και η επιστήμη είναι ανίσχυρα να αντιμετωπίσουν το κακό, ενώ οι άνθρωποι συνεχίζουν να θεωρητικολογούν, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τα αίτια της επιδημίας.

22/2-22/4, Εθνικό Κοτοπούλη-Ρεξ, Πανεπιστημίου 48, Τετ.Σάβ. 20:00, Κυρ. 19:00, εισ.: 13-22 ευρώ

25, 28/2 & 2, 4, 7, 11/3, ΚΠΙΣΝ, λεωφόρος Συγγρού 364. Καθημερινά 19:30, Κυρ. 18:30, εισ.: 10-80 ευρώ

7. DJ SET Electric Pressure: Reeko Ο Juan Rico ή Reeko, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της ισπανικής techno, πρωτοεμφανίστηκε το 1997 και κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά το 2002 στο σουηδικό label Emergence. Ακολούθησαν παραγωγές στις Theory, Main Out, Integrale Muzique, Deafmosaic, Inceptive, Rxxistance, Trece Records, Sympolism, Planet Rhythm και Warm Up. To 2003 ίδρυσε τη δική του εταιρεία, τη Mental Disorder, και το το 2005 την Evidence. Μαζί του στα decks οι Jerm της Analogue και Echo Flex της Electric Pressure. ä 23/2, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 00:00, εισ.: 10 ευρώ

22.2.18 – lifo

43

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

Μαζί ή Τίποτα

p

Κακό

In the fade

44 lifo – 22.2.18

VILLAGE MALL 6 - ΑΕΛΛΩ 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΑΙΓΛΗ 1 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΔΙΑΝΑ - ΙΝΤΕΑΛ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΣΙΝΕΑΚ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο, συνοψεις ταινιών: τασοσ μελεμενιδησ

νοδημοκράτες νοικοκυραίοι. Και σαν να πραγματεύεται μια σύγχρονη τραγωδία, ο Ακίν επιζητεί την κάθαρση μέσα από τους θεσμούς ως νομοταγής πολίτης, θέτοντας ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γι’ αυτό και κυνηγά τη λύτρωση στο τρίτο μέρος, εκτός των συνόρων της χώρας του, στην Ελλάδα, βρίσκοντας το φιτίλι στο παράρτημα του νεοναζισμού στη χώρα μας, τη Χρυσή Αυγή, με εκφραστή τον, άμα τη εμφανίσει, εξαιρετικά φοβιστικό Γιάννη Οικονομίδη. Σεναριακά (και πολιτικά) συμφωνώ απόλυτα με το φινάλε που σκέφτηκε ο τουρκικής καταγωγής Γερμανός σκηνοθέτης, αφού έβαλε την Κάτια/Κρούγκερ να βρει μόνη της την άκρη σε μια χώρα άγνωστη προς αυτήν και ελάχιστα ηλιόλουστη, τουριστική και κλισέ, όπως απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν επινόησε μια πιθανότητα τερματισμού αλλά έναν δόκιμο επίλογο, καθόλου αυθαίρετο, αν και όχι συμπαθή ή αρεστό. Ωστόσο, ο σκηνοθετικός του ρυθμός είναι πεσμένος όσο περιπλανιέται στις ελληνικές ημιαστικές και αγροτικές περιοχές (τόσο οικείες σ’ εμάς και περίπου εξωτικές για τους υπόλοιπους θεατές) και χάνει το focus που έχτισε με ορμή και ένταση στα δύο τρίτα. Αυτή που δεν χάνει beat είναι η Κρούγκερ σε μια απρόσμενα εντυπωσιακή ερμηνεία, στην πρώτη (!) της εμφάνιση σε γερμανόφωνη παραγωγή. Κυριαρχεί σε κάθε πλάνο του Μαζί ή Τίποτα και μεταδίδει την απόγνωσή της χωρίς τον συνήθη λατίνικο μελοδραματισμό, σκληρά και ορμητικά, σαν μια λογική γυναίκα που δεν θέλει να καταβληθεί από μια ανεξήγητη αδικία. Σε αυτό το πνεύμα κινείται και στο τρίτο μέρος, έχοντας «αποτοξινωθεί» από τις μάταιες κινήσεις στη χώρα της και τις απαραίτητες συναντήσεις με τους ανθρώπους που της έχουν απομείνει. Η Κρούγκερ κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο περσινό Φεστιβάλ Καννών και κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πλασαριστεί στην πεντάδα των πρώτων γυναικείων ρόλων στα Όσκαρ. Αλλά όλες οι καλές δεν χωράνε.

Κινηματογράφος

Ο Φατίχ Ακίν ποτέ δεν τοποθετήθηκε εκτός πολιτικής στις ταινίες του, αλλά με το Μαζί ή Τίποτα κάνει την ισχυρότερη πολιτική του δήλωση, έστω κι αν προβληματιστούν όσοι επιθυμούν καθαρές κινηματογραφικές λύσεις. Χωρισμένη σε τρία μέρη, το δράμα ξεκινά όταν ο σύζυγος και ο μικρός γιος της Κάτια ανατινάζονται από στοχευμένη βομβιστική επίθεση. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, η Κάτια περνάει τα επώδυνα στάδια της απώλειας, την ίδια στιγμή που το πένθος της διακόπτεται βίαια από την αρνητική στάση της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της έρευνας για τα αίτια και τους ενόχους. Ο σύζυγός της, ο κουρδικής καταγωγής Νούρι, είχε καταδικαστεί και φυλακιστεί για διακίνηση ναρκωτικών και η επιχείρηση που είχε στήσει ήταν μια έκφραση της κοινωνικής μεταμέλειας και της αλλαγής του τρόπου ζωής του. Ερευνώντας το παρελθόν του, οι Αρχές υποψιάζονται ξεκαθάρισμα λογαριασμών: ισλαμιστές τρομοκράτες, συμμορίες, ακόμη και Αλβανούς, εκτός από τους προφανείς δράστες. «Οι ναζί σκότωσαν τον άνδρα μου» ωρύεται η Κάτια, ώσπου ένα νεαρό ζευγάρι που σχεδίασε την επίθεση οδηγείται σε δίκη κι εκεί αρχίζει το μεσαίο κομμάτι της ταινίας, με την Κάτια ανάμεσα στην ψυχική ανάρρωση και τα βέλη που δέχεται από τον σαρκαστικό συνήγορο υπεράσπισης των κατηγορουμένων – τον υποδύεται απολαυστικά ο Γιοχάνες Κρις, σε μια έξυπνα μεθοδευμένη πλατφόρμα αποκατάστασης της αλήθειας. Στο δικαστήριο, ο Ακίν, μέσω του σεναρίου του, λέει αυτά που πιστεύει για τη γερμανική κοινωνία και την γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη συλλογική ηθική ευθύνη και στην εφαρμογή της ευνομούμενης δημοκρατίας. Επιλέγοντας μια πολύ λευκή γυναίκα, πρόδηλα τευτονικής «καταγωγής» γυναίκα, όπως η Κάτια, ο Ακίν προκαλεί περισσότερο τους αντιπάλους να την αντιμετωπίσουν με περιφρόνηση και δευτερεύον μίσος. Είναι μια παραστρατημένη Άρια που μπλέχτηκε με έναν «λεχρίτη», θα πρέπει να σκέφτηκαν όχι μόνο οι ορκισμένοι νοσταλγοί του Χίτλερ αλλά, σιωπηλά, πολλοί συντηρητικοί χριστια-

Σκηνοθεσία: Ντι Ρις Πρωταγωνιστούν: Γκάρετ Χέντλουντ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζέισον Κλαρκ Οι παράλληλες πορείες δύο οικογενειών στο Δέλτα του Μισισιπή, των νέων λευκών ιδιοκτητών και των μαύρων μισθωτών καλλιεργητών, μέσα από μια δυνατή φιλία που προκαλεί την κοινωνία στην οποία ζουν.

Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν Πρωταγωνιστούν: Νταϊάνα Κρούγκερ, Νούμαν Ακόρ, Γιοχάνες Κρις, Γιάννης Οικονομίδης

Η ζωή μιας γυναίκας καταρρέει όταν ο κουρδικής καταγωγής σύζυγός της και ο μικρός τους γιος σκοτώνονται σε μια βομβιστική επίθεση. Με τη βοήθεια φίλων και συγγενών καταφέρνει να αντέξει το σοκ και προσπαθεί να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

MUDBOUND, ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΟΝ ΜΙΣΙΣΙΠΗ Mudbound

Η Ντι Ρις διασκευάζει το μυθιστόρημα της Χίλαρι Τζόρνταν και σκηνοθετεί το παράλληλο χρονικό δύο οικογενειών στον Νότο που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αλλάζει ριζικά. Οι Μακάλαν έχουν μετακομίσει από το πολιτισμένο Μέμφις και προσπαθούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της αγροτικής ζωής του Δέλτα του Μισισιπή και οι Τζάκσον, οι Αφροαμερικανοί καλλιεργητές της γης, παλεύουν για την επιβίωση με ένα μικρό παράθυρο στα δικά τους, μικρότερα όνειρα. Οι διαφορές και οι δυσκολίες της κοινής τους ζωής φιλτράρονται μέσα από τη φιλία του Τζέιμι Μακάλαν (Γκάρετ Χέντλουντ) και του Ρονσέλ Τζάκσον (Τζέισον Μίτσελ), που δυστυχώς αναπτύσσεται αργά, με δραματικά χρονοβόρο τρόπο, και αφού πρώτα έχουν επαναληφθεί οι δυσλειτουργικές σχέσεις ανάμεσα στον Τζέιμι και τον αδελφό του (Τζέισον Κλαρκ), τον αδελφό του με τη γυναίκα του (Κάρεϊ Μάλιγκαν), τα απωθημένα ετών για τη δυσχερή μετακίνηση σε έναν τόπο χωρίς μέλλον. Στο μεταξύ, η Ντι Ρις αναπτύσσει χωρίς έκδηλες χειρονομίες τον ρατσισμό, προσπαθώντας να ακυρώσει τον ηρωισμό στα μάτια μιας κοινωνίας με βαθιές, ακλόνητες προκαταλήψεις, για να φτάσει, ομολογουμένως, σε ένα πολύ δυνατό φινάλε – για όποιον πραγματικά κρατηθεί μέχρι εκεί. Η Ρέιτσελ Μόρισον έγινε η πρώτη γυναίκα που μπήκε στην πεντάδα των Όσκαρ στην κατηγορία της Διεύθυνσης Φωτογραφίας, επιλέγοντας γήινους τόνους για να εναρμονίσει τον χώρο με τον ανθρώπινο ζόφο, ενώ η Μέρι Τζέι Μπλάιτζ απέσπασε διπλή υποψηφιότητα για το τραγουδι «Mighty River» που συνέγραψε (και ερμήνευσε συγκλονιστικά) και για τον ρόλο της Φλόρενς Τζάκσον, που απέδωσε με βουβό πόνο, δηλώνοντας μάλιστα πως άντλησε τη συναισθηματική πληροφορία από την άσχημη φάση που περνούσε πριν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας. ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΑΝΟΙΞΗ 2 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2 - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΔΑΝΑΟΣ 2 - ΕΛΛΗ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΟΥ Hostiles Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ Πρωταγωνιστούν: Κρίστιαν Μπέιλ, Ρόζαμουντ Πάικ Η ιστορία ενός θρυλικού λοχαγού που, κόντρα στις σθεναρές αντιστάσεις του, συμφωνεί να συνοδεύσει τον αιώνιο εχθρό του, τον ετοιμοθάνατο αρχηγό της φυλής Τσεγιέν, και την οικογένειά του πίσω στη γη τους.

Υπάρχει μια καλοδουλεμένη ανατροπή της έννοιας, και κυρίως της κατεύθυνσης, της προκατάληψης στο Ταξιδεύοντας με

τον εχθρό μου. Ωστόσο, ο Σκοτ Κούπερ, που οδήγησε τον Τζεφ Μπρίτζες στην κατάκτηση του Όσκαρ στο Crazy Heart με έναν ρόλο που μοιάζει πολύ με εκείνον του Ρόμπερτ Ντιβάλ στις Τρυφερές Σχέσεις, και συνεργάστηκε με τον Κρίστιαν Μπέιλ στη βαριά κι ασήκωτη Σκουριασμένη Πόλη, μαγειρεύει υπερβολικά την προετοιμασία της καθοριστικής διαδρομής που πραγματοποιούν μια γυναίκα που έχασε σχεδόν ολόκληρη την οικογένειά της σε μια επίθεση Ινδιάνων (στην πρώτη σκηνή της ταινίας) κι ένας λοχαγός ονομαστός για τη σκληρότητά του, που εδώ καλείται να συνοδεύσει τον ετοιμοθάνατο εχθρό του, τον αρχηγό της φυλής των Τσεγιέν. Παρά τη σεναριακή σήμανση για τις διαφορές που καθορίζουν τους χαρακτήρες και τις γκρίζες ζώνες που υπονοούν την πιθανή αλλαγή στις θέσεις τους, η σκηνοθεσία παραμένει στατική στη μεγαλύτερη διάρκεια του Ταξιδεύοντας με τον εχθρό μου, και το φινάλε μοιάζει αναμενόμενο.

VILLAGE RENTI 16 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON MAROUSI 2 - ODEON ESCAPE 6 - ODEON OPERA 1 ΑΕΛΛΩ 3 - CINERAMA - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1,2 - WEST CITY 3 NANA 6 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2 - ΑΛΙΚΗ

ΑΝΑΧΏΡΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΊΣΙ 15:17 The 15:17 to Paris Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ Πρωταγωνιστούν: Άντονι Σάντλερ, Άλεκ Σκαρλάτος, Σπένσερ Στόουν Η αποτροπή της τρομοκρατικής επίθεσης σε τρένο με προορισμό το Παρίσι, ακολουθώντας τις ζωές των τριών φίλων που πρωταγωνίστησαν, από τις δυσκολίες των παιδικών τους χρόνων μέχρι και τα γεγονότα

που οδήγησαν στο τρομοκρατικό χτύπημα.

Πατώντας πλέον τα 87 του χρόνια, ο Ίστγουντ συνεχίζει με αξιοθαύμαστη ευκρίνεια στο βλέμμα να αναζητά τα θεμέλια του νέου αμερικανικού ηρωισμού, κάτι που τον έχει φέρει αντιμέτωπο με μερίδα της κριτικής της χώρας του, που τον κατηγορεί ότι έχει εγκλωβιστεί σε ένα εμμονικό και μονοδιάστατο σινεμά. Βλέποντας την ιστορία των τριών νεαρών που αποσόβησαν στη στιγμή μια τρομοκρατική ενέργεια σε τρένο από το Άμστερνταμ στο Παρίσι, όπως την παρουσιάζει ο Ίστγουντ, με ατέλειες που βγάζουν μάτι, σκέφτεσαι μάλλον το αντίθετο, ότι ευτυχώς που τη σκηνοθέτησε αυτός. Υπάρχει μια ηρεμία η οποία προκύπτει από την αποστασιοποιημένη ματιά του σκηνοθέτη ο οποίος διηγείται όσα συμβαίνουν σχεδόν ντοκιμαντερίστικα, από τα γεγονότα κατά τη διάρκεια των νεανικών χρόνων των τριών πρωταγωνιστών ως τις στιγμές της βράβευσής τους, σε ένα θέμα που φυσιολογικά θα παρουσιαζόταν με υπερβολικό στόμφο. Η επιλογή του Ίστγουντ να πάρει τους αληθινούς πρωταγωνιστές του περιστατικού και να τους κάνει ηθοποιούς συμβάλλει στη δημιουργία μιας εικόνας εντελώς διαφορετικής από αυτήν του σινεμά π.χ. των υπερηρώων που κυριαρχεί σήμερα. Οι ήρωες της ταινίας είναι τόσο flat, που δυσκολεύεσαι να τους πεις ήρωες όταν τους βλέπεις να μιλούν και να περπατούν βαριεστημένα, βγάζοντας αμέτρητες selfies ως τουρίστες, μοιάζοντας με άβουλα όντα που απλώς ξοδεύουν τη ζωή τους. Μέσα τους όμως μεγαλώνουν βασικές αξίες που δεν πηγάζουν από πολύπλοκη σκέψη αλλά τους ωθούν στη σωτήρια επέμβαση στο τρένο, χωρίς να το πολυσκεφτούν. Αυτή η κριτική ματιά του Ίστγουντ στα 3 «καλά παιδιά» του δεν είναι πάντα αυστηρή, καθώς έχει φροντίσει, μέσα από περιστατικά που περιγράφει, να μας υπενθυμίσει πως η ζωή

τους μπορούσε να είχε πάρει πολύ πιο άσχημο δρόμο. Αντιθέτως, γίνονται κατά λάθος ήρωες, αν και τον προδίδουν στο πιο σημαντικό σημείο του φιλμ. Η αλά cinéma vérité αφήγηση που επέλεξε ο σκηνοθέτης μετατρέπεται σε κακό θέατρο στη σκηνή της αναπαράστασης του επεισοδίου στο τρένο, με τους πρωταγωνιστές να αντιδρούν αμήχανα σε κάθε δευτερόλεπτο της επέμβασης, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν είναι σπουδαίοι ηθοποιοί, αν και η πειθαρχία που δείχνουν ως χαρακτήρες μέσα σε στρατιωτικές βάσεις μπορεί να τους ανοίξει την πόρτα για μια νέα καριέρα. Ώσπου να γίνει αυτό, πωλούν τα 15 λεπτά διασημότητας που δικαίως κέρδισαν και πρέπει να νιώθουν τυχεροί που είχαν έναν σοφό καθοδηγητή που μπορεί με το υλικό που είχε να μην έκανε ένα σπουδαίο φιλμ, αλλά απέφυγε το φλερτάρισμα με μια εθνικιστική γελοιότητα. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 1,8,10 - VILLAGE MALL 5,13 VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 5 - ODEON ESCAPE 7 - ODEON STARCITY 10 - ΑΕΛΛΩ 2,4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΟΙΞΗ 1 - WEST CITY 2,4 - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 6 - ΟΣΚΑΡ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ-ΟΝΑΡ

TAD: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΌ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΆ ΜΊΔΑ Tadeo Jones 2: El secreto del Rey Midas Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αλόνσο, Ενρίκε Γκάτο Μεταγλωττισμένη στα ελληνικά Ο Tαντ ταξιδεύει μέχρι το Λας Βέγκας για να παραστεί στη σημαντική παρουσίαση της φίλης του αρχαιολόγου Σάρα που έχει ανακαλύψει ένα από τα τρία χρυσά δαχτυλίδια του περιδέραιου του βασιλιά Μίδα, αποδεικνύο-

ντας πως ο βασιλιάς που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός ήταν υπαρκτό, ιστορικά, πρόσωπο. Όταν η Σάρα πέφτει θύμα απαγωγής, προσπαθεί, μαζί με τους φίλους του, να τη σώσει.

Η ιστορία του Tαντ ξεκινά κάπου στο 2004 ως ένα animation μικρού μήκους από την Ισπανία που θυμόταν τον χαρακτήρα απόδρασης του κινηματογράφου και την επιρροή του στα παιδιά, φτιάχνοντας μια μικρή ιστορία που είχε τη βάση της στον Ιντιάνα Τζόουνς αλλά και σε παλιότερες χολιγουντιανές απόπειρες. Ακολούθησε μια συνέχεια και ένα μεγάλου μήκους φιλμ το 2012 που τα πήγε περίφημα στη χώρα του, βάζοντας πλώρη για το εξωτερικό και φτάνοντας ως μια νέα ταινία, που, παρά το μικρό budget της, δείχνει τις ικανότητες των δημιουργών της στο σχέδιο, που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από μεγαλύτερες παραγωγές. Μιλώντας πάλι για θησαυρούς και περιδέραια, με υπόβαθρο την ιστορία του βασιλιά Μίδα, η νέα περιπέτεια του Tαντ προσπαθεί να χαρίσει safe οικογενειακή διασκέδαση, με τον ήρωα που αναζητά πολιτισμούς που θα ζήλευε ο Τζόουνς, αλλά αυτό είναι το μόνο κοινό που έχουν οι δυο τους. Εν αντιθέσει με τον γυναικοκατακτητή καταφερτζή κλασικό Αμερικανό ήρωα, αυτός παραθέτει μια άτσαλη προσωπικότητα κι έναν ντροπαλό χαρακτήρα, παραπατώντας και μπλέκοντας σε μπελάδες για χάρη της αγαπημένης του και του εύκολου γέλιου των μικρών παιδιών. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 1,4,6,19 - VILLAGE MALL 2,5,12 - VILLAGE PAGRATI 1,5 - VILLAGE FALIRO 1,5,7 VILLAGE AG.DIMITRIOS 2,3 - ODEON MAROUSI 3 ODEON ESCAPE 4,5 - ODEON STARCITY 3,4 - ΑΕΛΛΩ 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 1 - ΑΙΓΛΗ 2 ΑΝΟΙΞΗ 2 - ΒΑΡΚΙΖΑ 1 - CINERAMA - WEST CITY 1 - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 1,2 - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑΟΝΑΡ - ΟΝΕΙΡΟ - ΖΕΑ

22.2.18 – lifo

45

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Κινηματογράφος

ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΣΚΑΡ

46 lifo – 22.2.18

Το απλησίαστο ρεκόρ της Μέριλ Στριπ Φτάνοντας τις 21 υποψηφιότητες, η μεγάλη Αμερικανίδα ηθοποιός συμπλήρωσε φέτος 40 χρόνια κινηματογραφικής καριέρας και γράφει ξανά ιστορία, διεκδικώντας το τέταρτο Όσκαρ της για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Post: Απαγορευμένα Μυστικά». Mε αφορμή την προβολή της 90ής τελετής απονομής των βραβείων Όσκαρ αποκλειστικά και σε απευθείας μετάδοση την Κυριακή 4 Μαρτίου στα κανάλια COSMOTE CINEMA, ανατρέχουμε στην κινηματογραφική ιστορία της πιο πολυβραβευμένης ηθοποιού στην ιστορία του θεσμού.

Α

ξίζει να θυμηθούμε τις νίκες της αλλά και ποιες από τις ατελέσφορες υποψηφιότητες μπορούσε να είχε κερδίσει.

Μετά το ντεμπούτο της στην Τζούλια του Φρεντ Ζίνεμαν, δίπλα στην Τζέιν Φόντα, η Στριπ αποσπά την πρώτη της υποψηφιότητα ως αρραβωνιαστικιά του Κρίστοφερ Γουόκεν στον Ελαφοκυνηγό. Αν και η ταινία του Ρόμπερτ Τσιμίνο θριαμβεύει με 5 συνολικά βραβεία, ο δεύτερος ρόλος της, παρ’ ότι επιμηκύνθηκε σημαντικά λίγο πριν από την έναρξη των γυρισμάτων, δεν παύει να είναι περιφερειακός στο ανδρικό καστ και η Ακαδημία προτιμά τη Μάγκι Σμιθ σε έναν

πιο ελαφρύ, δεξιοτεχνικά εκτελεσμένο κωμικό ρόλο στο California Suite των Χέρμπερτ Ρος και Νιλ Σάιμον. Χωρίς έκπληξη, το Όσκαρ Β’ Ρόλου καταλήγει στα χέρια της για το αξέχαστο πορτρέτο της μισητής συζύγου και μάνας που εξιλεώνεται σε μια τελική σκηνήπροοίμιο της διάφανης ποιότητας της υποκριτικής της δεινότητας. Μοναδική ένσταση που συζητήθηκε ήταν το επιχείρημα πως ο ρόλος στο Κράμερ εναντίον Κράμερ ήταν αρκετά μεγάλος σε διάρκεια για να μπει στην κατηγορία του supporting.

Αν και φαβορί για τον διπλό ρόλο της Σάρα και της Άνα στην Ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού, μαζί με την Νταϊάν Κίτον για τους επικούς Κόκκινους, τη μεγάλη έκπληξη κάνει η Κάθριν Χέπμπορν για τη Χρυσή Λίμνη, δημιουργώντας ένα ακατάρριπτο ρεκόρ με τα 4 Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Ο μεγάλος ανταγωνισμός έρχεται από την Τζέσικα Λανγκ για τη βιογραφία της ατίθασης Φράνσις (Φάρμερ), αλλά ο πάλαι ποτέ έρωτας του Κινγκ Κονγκ περιορίζεται στο Όσκαρ Β' Ρόλου για το Τούτσι, διότι, απλώς, η Μέριλ Στριπ έδωσε μία από τις μεγαλύτερες ερμηνείες τραγικής ηρωίδας στο σινεμά ως Σόφι Ζαβιστόφσκι στην Εκλογή της Σόφι του Άλαν Πάκουλα. Στη διαδρομή προς το πόντιουμ για να παραλάβει το βραβείο της το χαρτάκι με τον λόγο έπεσε από την εμφανώς έγκυο Στριπ και ο παρουσιαστής Σιλβέστερ Σταλόνε τη βοήθησε για να μη λιποθυμήσει από την ντροπή της. Την αμέσως επόμενη χρονιά, η Στριπ ήταν και πάλι εκπληκτική ως Σίλκγουντ, εντελώς μεταμορφωμένη (τα τσιγάρα που κάπνισε για τις ανάγκες του ρόλου κόντευαν να τη στείλουν στο νοσοκομείο), αλλά ήταν η σειρά της Σίρλεϊ Μακλέιν για τις Σχέσεις Στοργής, που σάρωσαν σε όλες τις βασικές κατηγορίες. Άλλη μια μεγάλη κυρία του κινηματογράφου και κυρίως του θεάτρου, η μεγαλύτερη αγγλόφωνη ηθοποιός, όπως την ανήγγειλε ο Μάρεϊ Άμπρααμ, η

Τζεραλντίν Πέιτζ, είχε φτάσει στις 8 υποψηφιότητες χωρίς βραβείο, και με το συγκινητικό, και τίποτα παραπάνω, Ταξίδι στο Μπάουντιφουλ κέρδισε το Όσκαρ έναντι της Στριπ, που δοκίμασε σουηδική προφορά στο επικό μελό Πέρα από την Αφρική – για να είμαστε ειλικρινείς, η μεγάλη ερμηνεία της ταινίας ανήκει στον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ. Μπορεί η Στριπ να μην κέρδισε για την ωδή στον μιζεραμπιλισμό Ξένοι στην ίδια πόλη, αλλά ήταν η πρώτη που ευχαρίστησε η νικήτρια, και συμπρωταγωνίστριά της στο Σίλκγουντ, Σερ, για το Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού. Αγνώριστη μάνα, σωστό αγρίμι στην Κραυγή στο Σκοτάδι, με βαριά αυστραλιανή προφορά, η Μέριλ Στριπ «υποκύπτει» στην αξέχαστη σκηνή του βιασμού της Τζόντι Φόστερ, που κερδίζει δικαιωματικά το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Κατηγορούμενη. Η Αμερικανίδα ηθοποιός παίζει την Κάρι Φίσερ στο αυτοβιογραφικό, κουτσομπολίστικο χρονικό της απεξάρτησής της Φλερτάροντας τη ζωή, αλλά η Κάθι Μπέιτς είναι καθηλωτική στο Misery – μια αποκάλυψη χωρίς αντίπαλο, στη μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας αυτής. Μετά από ένα πενταετές διάλειμμα από τα Όσκαρ (είναι και τα παιδιά…), η Μέριλ Στριπ επιστρέφει με την υπέροχη ερμηνεία της στις Γέφυρες του Μάντισον του Κλιντ Ίστγουντ, αλλά η ταινία δεν στηρίζεται από υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες και το Όσκαρ πηγαίνει στο φαβορί, τη Σούζαν Σαράντον, στο Dead Man Walking. Μία από τις πιο αδύναμες υποψηφιότητές της ήταν στο λησμονημένο Το πιο αληθινό, μια χρονιά που το Όσκαρ έπρεπε να έχει πάρει η Κέιτ Μπλάνσετ για την Ελίζαμπεθ, αλλά κατέληξε, ελέω καμπάνιας του Χάρβεϊ Γουάινστιν, στην Γκουίνεθ Πάλτροου για τον Ερωτευμένο Σαίξπηρ. Και πάλι με τη δύναμη του ονόματός της, η Μέριλ Στριπ προτείνεται για τη Μουσική της Καρδιάς, αλλά η ερμηνεία της χρονιάς ανήκει στη Χίλαρι Σουάνκ για το σπαρακτικό πορτρέτο του Μπράντον/Τίνα. Η Μέριλ Στριπ προτείνεται για δεύτερο ρόλο στο Adaptation, όπως το χάνει από τον μουσικοχορευτικό οίστρο της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς στο Σικάγο. Από λάθος των παραγωγών χάνει το δικαίωμα να είναι προτεινόμενη και για α' ρόλο στις Ώρες, εκεί όπου θριάμβευσε η συμπρωταγωνίστριά της Νικόλ Κίντμαν, αν και νομίζω πως ο ρόλος της ήταν, τεχνικά, supporting… Ως παραλλαγή της Άνα Γουίντουρ, η Στριπ ήταν απολαυστικά σαρδόνια στο Ο διάβολος φοράει Πράντα, αλλά η Ακαδημία γοητεύτηκε από τη Βασίλισσα της Έλεν Μίρεν. Καλόγρια με απαρέγκλιτη ηθική, η Μέριλ Στριπ έδωσε ρέστα στην Αμφιβολία, αλλά η Κέιτ Γουίνσλετ κινδύνευε να μείνει στο ράφι και επιτέλους τα κατάφερε με τη συγκλονιστική Χάνα στα Σφραγισμένα Χείλη.

Αν συγκρίνουμε τις ερμηνείες της Μέριλ Στριπ ως Τζούλι και Τζούλια και της νικήτριας του Όσκαρ Σάντρα Μπούλοκ στο Blind Side, δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποια είναι η καλύτερη (της Στριπ, φυσικά). Αλλά σε εκείνο το σημείο οι περισσότεροι δεν θεωρούσαν απαραίτητο να της δώσουν τρίτο Όσκαρ. Ώσπου έκανε επέλαση, αυτήν τη φορά με το προωθητικό ταλέντο του παραγωγού της ταινίας Χάρβεϊ Γουάινστιν, και ως Σιδηρά Κυρία κέρδισε τη Βαϊόλα Ντέιβις, βγάζοντας έναν ελαφρώς «απωθημένο» λόγο με χιούμορ, χωρίς τις ντροπές του παρελθόντος, σαν να παραδέχεται πως είναι πλέον ζωντανός θρύλος. Κι ενώ νόμιζε, και το είπε, πως δεν θα την ξαναψήφιζαν στα Όσκαρ, η Στριπ επανέρχεται με την 18η υποψηφιότητά της στον Αύγουστο, σε έναν αβανταδόρικο ρόλο εθισμένης, πικρόχολης μάνας. Είχε ωστόσο τον ιπποτισμό να παραδεχτεί πως τη θέση της στην πεντάδα θα έπρεπε να έχει πάρει η Έμα Τόμπσον για το Saving Mr. Banks (που ήταν όντως καλύτερη). Επιστροφή στον β' ρόλο ως μάγισσα στα Μυστικά του Δάσους, γιατί ήταν αστεία και τραγούδησε υπέροχα. Αλλά η Πατρίσια Αρκέτ κρατούσε σημαντικότερο δραματικό ρόλο στο Boyhood. Ως Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς μπόρεσε να τραγουδήσει απαίσια με εξαιρετική βιρτουοζιτέ, μια φάλτσο σοπράνο συγκινητικά ματαιόδοξη, με το Όσκαρ να πηγαίνει δικαιωματικά στην Έμα Στόουν για το La La Land. Φέτος, η Μέριλ Στριπ μάλλον θα χειροκροτήσει όρθια τη μεγάλη Φράνσις Μακντόρμαντ, αλλά το κατόρθωμά της να στρέψει την προσοχή, από μια γνωστή ιστορία, πολιτικά φορτισμένη και επίκαιρη, στο πρόσωπο της κοσμικής Κάθριν Γκρέιαμ, που με το σθένος της άλλαξε, αθόρυβα, την ιστορία της αμερικανικής ελευθεροτυπίας, δεν είναι καθόλου έλασσον.

ΑΠΟΛΑΎΣΤΕ ΤΗ ΜΑΓΕΊΑ ΤΩΝ ΌΣΚΑΡ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΣΤΗΝ COSMOTE TV!

Ζήστε τη λαμπερή 90ή τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ και όλο το μεγαλείο του Χόλιγουντ σε απευθείας μετάδοση την Κυριακή 4 Μαρτίου στα κανάλια COSMOTE CINEMA. Η μετάδοση θα ξεκινήσει με τις εντυπωσιακές αφίξεις στο κόκκινο χαλί, τις αποκλειστικές δηλώσεις και τις εμφανίσεις των σταρ (στις 23:30). Θα ακολουθήσει το pre-show (01:30) και στις 03:00 η 90ή Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ με οικοδεσπότη τον Τζίμι Κίμελ, που θα μεταδοθεί με ελληνικό σχολιασμό από τον Γιώργο Σατσίδη και τη Χριστίνα Μπίθα στο COSMOTE CINEMA 2HD και με τον πρωτότυπο αγγλικό ήχο στο COSMOTE CINEMA 1HD. Παράλληλα, απολαύστε έως τις 4 Μαρτίου 3 οσκαρικά αριστουργήματα καθημερινά από τις 18:30 στο αποκλειστικό κανάλι COSMOTE CINEMA OSCARS HD.

22.2.18 – lifo

47

ΥΜΠΎ ΤΎΡΑΝΝΟΣ

Ο ανεμοστρόβιλος που έγινε αεράκι Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθετεί στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Αλφρέντ Ζαρί.

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

O

48 lifo – 22.2.18

Αλφρέντ Ζαρί γεννήθηκε για να προκαλεί. Οι συμμαθητές του μιλούν για έναν τρομερό ταραχοποιό, μισό παλιόπαιδο, μισό παιδί-θαύμα, που «ηδονιζόταν να επιτίθεται στη σεμνοτυφία μας... Απολάμβανε να βλέπει τα μάγουλά μας να κοκκινίζουν από ντροπή και φθόνο» όπως μαρτυρά ένας εξ αυτών*. Ενίοτε ο Ζαρί ερχόταν στην τάξη αργοπορημένος κι εξαντλημένος, σαν να είχε μείνει άυπνος όλο το βράδυ. Όταν τον ρωτούσαν πού είχε πάει, απαντούσε ψύχραιμα «στα-μπουρ-δέ-λα». Υπερβολικά κοντός και μάλλον απότομος στους τρόπους του, διέθετε παρ’ όλα αυτά μια παράξενη γοητεία που σαγήνευε όποιον τον συναντούσε. Στο Παρίσι, όπου κατέφθασε το 1891, ο λογοτεχνικός αέρας δονούνταν από τους παλμούς του ρωσικού μυθιστορήματος, του αναρχισμού, του αποκρυφισμού και του συμβολισμού. Ο Ζαρί άρχισε να γράφει πυρετωδώς ποίηση και πρόζα, εμπνεόμενος από τους δικούς του ήρωες, τον Ραμπελαί, τον Σαίξπηρ, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, τον Αριστοφάνη, τον κόσμο της εραλδικής και της Καμπάλα. Το διαμέρισμά του ήταν γεμάτο χαμαιλέοντες και βαλσαμωμένες κουκουβάγιες, ενώ όταν κληρονόμησε λίγα χρήματα, αγόρασε ένα κουκλοθέατρο για να διασκεδάζει τους καλεσμένους του. Αιώνιο παιδί, πετούσε από το παράθυρο ρεβίθια στα ημίψηλα καπέλα των περαστικών. Όσο περνούσε ο καιρός, τα μαλλιά του μάκραιναν και φορούσε όλο και πιο παράξενα ρούχα – μια κάπα με κουκούλα, παντελόνια με τα μπατζάκια μέσα στις κάλτσες και γυναικείες μπλούζες, επειδή τα ανδρικά πουκάμισα τον έπνιγαν. Έπινε μετά μανίας και αποκαλούσε το αψέντι «ιερό νερό» και «ουσία της ζωής». Το λευκό πρόσωπό του θύμιζε γύψινη μάσκα και η συμπεριφορά του έμοιαζε να χάνει σταδιακά καθετί ανθρώπινο. Περιφρονούσε επιδεικτικά τους καλούς τρόπους και, όταν μιλούσε, τόνιζε εξίσου όλες τις συλλαβές, ακόμη και τις

άηχες. Μετά την πρεμιέρα του Υμπύ Τυράννου, το 1896, μία από τις πιο σκανδαλώδεις στην ιστορία του θεάτρου, ο Ζαρί έγινε διάσημος. Η επιτυχία αυτή τον έπεισε πλέον να περάσει οριστικά στην άλλη όχθη, να απολέσει την ταυτότητά του και να υιοθετήσει μια άλλη. «Ο Υμπύ τον κατέκτησε και τον κυρίευσε πλήρως, τον κατάπιε ολόκληρος [...] Είχε βρει τον Άλλο του, τη σάρκα των παραισθήσεών του» γράφει ο Roger Shattuck. Ο ρόλος του βασιλιά Υμπύ, τον οποίο θα υιοθετούσε ως το τέλος της ζωής του, οδήγησε τον συγγραφέα να χρησιμοποιεί το βασιλικό «εμείς», όποτε αναφερόταν στον εαυτό του. Ο επιτηδευμένος λόγος και η προκλητική στάση του, όμως, δεν ήταν κούφιες πόζες: συνιστούσαν μια συνειδητή απόρριψη κάθε κριτηρίου αληθοφάνειας και κανονικότητας, μια υπέρτατη προσπάθεια συνένωσης της τέχνης και της ζωής – όπως άλλωστε θα την οραματίζονταν, πολλά χρόνια αργότερα, και οι σουρεαλιστές. Η διάθεση του συγγραφέα να σπάσει τα καλούπια, να βγει έξω από τα ανθρώπινα μέτρα, έγινε ιδιαίτερα αισθητή στον Υμπύ Τύραννο, ένα έργο που γεννήθηκε όταν ο Ζαρί ανέβαζε παραστάσεις κουκλοθεάτρου με τους συμμαθητές του για να κοροϊδέψουν τον υπέρβαρο και μαλθακό καθηγητή τους. Στην «ενήλικη» εκδοχή του, ο Υμπύ, παρακινημένος από την Κυρα-Υμπύ, θα σκοτώσει τον βασιλιά της Πολωνίας και θα πάρει την εξουσία σπέρνοντας τον όλεθρο: μια κτηνώδης μαριονέτα, απαλλαγμένη από πάσης φύσεως συναισθήματα, ένας επικίνδυνος γκροτέσκος μπέμπης, αδηφάγος και ισοπεδωτικός, που ποδοπατά σαν άτσαλος, αφηνιασμένος ελέφαντας όποιον και ό,τι βρεθεί μπροστά του. Βλάσφημο και ανυπόταχτο, το έργο τρέχει ιλιγγιωδώς μέσα σε μια μαύρη τρύπα παραλογισμού, σε ένα σύμπαν όπου έχει χαθεί κάθε ηθική αξία, κάθε έννοια δικαίου και συμπόνοιας. Καταστρέφει τα συρτάρια του μυαλού και της κοινωνικής

i Αλφρέντ Ζαρί Υμπύ Τύραννος Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης Σκηνοθεσία-σκηνογραφία: Μάνος Βαβαδάκης Μουσική: Γιάννης Νιάρρος Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού Κίνηση-βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Μιχελάκης Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου Παίζουν: Μάνος Βαβαδάκης, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Κατερίνα Ζησούδη, Άρης Λάσκος, Μαρία Μοσχούρη, Γιάννης Νιάρρος

Εθνικό Θέατρο – Πειραματική Σκηνή -1 (Σκηνή «Κατίνα Παξινού») Κτίριο Rex, Πανεπιστημίου 48, 210 3305074, 210 7234567 Παρ.-Κυρ. 21:00 Γενική είσοδος: €10, €6 για ανέργους

οργάνωσης, ένας σαρκαστικός άνεμος που γίνεται ανεμοστρόβιλος και ταυτόχρονα η φάρσα ενός παιδιού που θέλει να τα κάνει όλα λίμπα και να χορέψει πάνω στα ερείπια κρατώντας μια γιγάντια γαρδούμπα. «Ο Υμπύ είναι ένα βδελυρό υποκείμενο και γι’ αυτό μοιάζει σε όλους μας» σημείωνε ο συγγραφέας στο πρόγραμμα της θρυλικής παράστασης του Théâtre de l’ Oeuvre. Η αίσθηση που προκάλεσε ήταν τεράστια και το αποτύπωμα βαθύ. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Ζαρί θα ενέπνεε το νταντά, το αιρετικό αντι-κίνημα των ανήσυχων απογόνων του, οι οποίοι αντέδρασαν στη φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αμφισβητώντας και ανατρέποντας κοροϊδευτικά όλα τα δεδομένα της τέχνης. Προφανώς η λέξη «σκρατά» –η πρώτη του έργου– δεν μπορεί σήμερα να ξεσηκώσει τις ίδιες βίαιες αντιδράσεις που προκάλεσε στην πρεμιέρα του 1896. Αν το «γράμμα» του έργου έχει χάσει την ισχύ του, δεν συμβαίνει το ίδιο με το πνεύμα του όμως. Τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε... Η ομάδα νέων καλλιτεχνών που φιλοξενούνται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στρώθηκαν με περισσή επιμέλεια στην προετοιμασία της παράστασής τους. Ήταν όλα προσεγμένα και με ακρίβεια σχεδιασμένα: το ευφρόσυνο disco-glam σκηνικό, οι εναρκτήριοι τίτλοι σε στυλ Star Wars, οι ηθοποιοί (Μάνος Βαβαδάκης, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Κατερίνα Ζησούδη, Άρης Λάσκος, Μαρία Μοσχούρη, Γιάννης Νιάρρος) διαθέσιμοι, κεφάτοι, έτοιμοι να επιδοθούν σε πάσης φύσεως κωμικά σκέρτσα για να μας ξελογιάσουν. Δυστυχώς, παρά τις καλές προθέσεις, από το εγχείρημα απουσίαζε εντελώς η αναρχική πνοή του Υμπύ: ο ξέφρενος καλπασμός της φαντασίας και του χιούμορ του, ο αφοπλιστικός τρόπος με τον οποίο πετάει τα θεμέλια της ορθότητας, της καλλιέπειας και της λογικής στην τουαλέτα, τραβώντας εκκωφαντικά το καζανάκι. Οι συντελεστές της παράστασης υπάκουσαν πρόθυμα στο γράμμα του κειμένου, αναπαρέστησαν όλα όσα ζητάει, χωρίς ποτέ να διαποτιστούν από το αληθινό πνεύμα του. Επέδειξαν σεβασμό εκεί όπου έπρεπε να επιδείξουν δημιουργική ασέβεια. Δεν είναι τόσο ότι έκαναν κάτι άστοχο, όσο ότι δεν έκαναν κάτι ευφάνταστο: κάτι που να κλοτσάει το αυτονόητο και να αιφνιδιάζει τον θεατή με την τόλμη του. Τα περιορισμένης έμπνευσης ευρήματα, η προσκόλληση στις σκηνικές οδηγίες, η αδυναμία αυτονόμησης από τον «Μπαμπά» Υμπύ, προκαλούν την καθίζησή τους. Τα μικρά κλωσόπουλα δεν ανοίγουν ποτέ τα φτερά τους. Το κείμενο δεν γίνεται ποτέ δικό τους. Ακόμη κι αν μπολιάζουν σπασμωδικά τη δράση με σατιρικές πολιτικές νύξεις («πεθαίνει το παλιό, έρχεται το καινούργιο» λέει ο Τύραννος), η παράσταση δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο του χαριτωμένου και του αναμενόμενου. Η μοναδική στιγμή όπου ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία είναι στη σκηνή της μάχης: η σύρραξη Πολωνών Ρώσων αποδίδεται εδώ με τη Ρίτα Σακελλαρίου στο πάλκο να ξεσηκώνει στρατηγούς και στρατιώτες σε ένα παρανοϊκό, αστείο τσιφτετέλι (απολαυστικός εδώ ο Άρης Λάσκος-Υμπύ). Ακόμη και μ’ αυτό το ελαφρώς κουρασμένο εύρημα αισθανόμαστε να μας διαπερνά φευγαλέα η χαρά του νταντά. *Από το βιβλίο του Roger Shattuck, «The Banquet Years: The Origins of the Avant-Garde in France, 1885 to World War I» (1955)

ΚΆΖΙΜΙΡ ΚΑΙ ΚΑΡΟΛΊΝΑ

Με μουσική, τραγούδια και φαγητό

Ε

ίναι λίγο πριν το μεσημέρι και το ισόγειο του bios έχει αρχίσει να γεμίζει με αγόρια και κορίτσια ντυμένα με παράξενα κοστούμια, ακραία, γκροτέσκ, εξωφρενικά, φιγούρες από ένα freak show, μια εικόνα που σε προετοιμάζει ότι κάτι ενδιαφέρον πρόκειται να συμβεί εδώ. Οι «ανωμαλίες της φύσης», όπως οι ίδιοι οι ηθοποιοί αποκαλούν τους χαρακτήρες που υποδύονται, είναι τα πρόσωπα της παράστασης Κάζιμιρ και Καρολίνα που δουλεύεται πυρετωδώς και σε λίγες μέρες θα απλωθεί σε όλους τους χώρους του κτιρίου, πάνω, κάτω και έξω από αυτό: «O άνθρωπος-μπουλντόγκ, ο άνδρας με σώμα γυναίκας, η γυναίκα-γορίλας, ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο, ο νάνος, η γυναίκαάνδρας, πολλοί από τους οποίους αποτελούν μέρος ενός τσίρκου» εξηγεί η Ιωάννα Τσάμη, η ενδυματολόγος της παράστασης που είναι υπεύθυνη για τα εντυπωσιακά κοστούμια που φορούν οι νεαροί ηθοποιοί. «Σ’ αυτό το show προστέθηκαν και σε ρόλο freaks η νοσοκόμα, η σερβιτόρα και η ορχήστρα». Από το δωμάτιο που λειτουργεί ως καμαρίνι στον πρώτο όροφο βγαίνουν συνεχώς νέες φιγούρες. Όσο περνάει η ώρα και μας συστήνονται οι ήρωες του έργου (μετράω 19, συν οκτώ μουσικούς που παίζουν ζωντανά!), οι μεταμφιέσεις αρχίζουν να αποκτούν νόημα και λογική και ενώ προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα πρόσωπα σε τετράδες για να τα φωτογραφίσουμε, οι λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται για το έργο το κάνουν όλο και πιο ελκυστικό: «Το Κάζιμιρ και Καρολίνα είναι ένα συνταρακτικό θεατρικό έργο για την παρακμή, τη διαρκή και αέναη παρακμή του καπιταλισμού και την επίδρασή της στις ανθρώπινες σχέσεις» λέει ο σκηνοθέτης του Γιάννης Χουβαρδάς. «Παρακολουθεί τις ζωές μιας ομάδας νέων ανθρώπων που

διασκεδάζουν με όλο τους το είναι, αλλά απελπισμένα, κατά τη διάρκεια της Γιορτής της Μπίρας, του περίφημου Oktoberfest του Μονάχου, το 1932. Μέσα σε μια τόσο βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή κρίση, όπως αυτή της προναζιστικής Γερμανίας, οι νέοι άνθρωποι είναι πάντα τα πρώτα θύματα, όπως γνωρίζουμε καλά και στον τόπο μας. Ο Χόρβατ όμως ισχυρίζεται πως σ’ αυτές τις συνθήκες η μεγαλύτερη παράπλευρη απώλεια είναι ο έρωτας. Κι ας γράφει ειρωνικά στον υπότιτλο του έργου του “Και ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ”. Τελειώνει, και μάλιστα άσχημα. Και δεν είναι, δυστυχώς, το μόνο που τελειώνει. Μαζί του τελειώνουν τα όνειρα, οι ψευδαισθήσεις, οι αντοχές των απλών ανθρώπων. Είναι άρα το Κάζιμιρ και Καρολίνα ένα επίκαιρο μελόδραμα, μια σύγχρονη τραγωδία; Ναι, αλλά όχι μόνο. Το έργο έχει πολλές ανυψωτικές στιγμές, γιατί, ως γνωστόν, ο κόσμος καταρρέει πιο απολαυστικά με ένα εκκωφαντικό γλέντι: με τρανταχτό γέλιο, πρώτα απ’ όλα. Με πολλή πολλή μουσική και τραγούδια, ύστερα, που εκτελούνται ζωντανά από τον θίασο. Με τρελό και εξαντλητικό χορό. Αλλά και με μαγικά τρικ, κινηματογραφική δομή (117 μικρές σκηνές!), φαγητό και ποτό – ειδικά το τελευταίο, μέχρι τελικής πτώσεως». Μαζί με τους ηθοποιούς, το κοινό θα γίνεται μέρος του πλήθους του Oktoberfest και θα μπορεί να καταναλώνει το φαγητό και τα ποτά που σερβίρει η καντίνα. Θα μπορεί να προμηθευτεί ειδικά κουπόνια από το ταμείο και με αυτά θα μπορεί να αγοράσει παγωτό μηχανής, λουκάνικα, μπίρα και ψητό κοτόπουλο, συμμετέχοντας πραγματικά στην πολύβουη γιορτή που θα στήνεται κάθε βράδυ. Ενώ η γυναίκα-γορίλας και ο νάνος ολοκληρώνουν τη μεταμφίεσή τους, ρωτάω τον σκη-

Θέατρο

©ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Ο Γιάννης Χουβαρδάς στήνει κάθε νύχτα μια ξέφρενη αστική γιορτή σε όλους τους χώρους του bios. Από τον M. Hulot

νοθέτη πώς συνδέεται το έργο με το παρόν. «Κρίνετε μόνοι σας» λέει. «Φτώχεια, ανεργία (πρωτίστως στους νέους), φασιστική απειλή, κρίση στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, σύντομη άνοδος και πτώση του μικρομεσαίου φτωχοδιάβολου (του υπαλλήλου, του μαγαζάτορα, του μικροαπατεώνα), κυριαρχία της ολιγαρχίας του πλούτου, απεγνωσμένη αναζήτηση μαγικών λύσεων που αποδεικνύονται “φούσκες” και, και, και... Ο κατάλογος των παραλληλισμών είναι ατελείωτος. Ακόμα όμως και στον πάτο του βαρελιού, οι ήρωες του Χόρβατ, ακριβώς όπως και εμείς, οι νεοέλληνες, αρκεί να βρουν ένα ελάχιστο ίχνος αισιοδοξίας και καταφέρνουν να συνεχίζουν. Το έργο δεν άγχεται να αποδείξει ότι είναι πρωτότυπο, κι αυτή είναι η πρωτοτυπία του. Ένα γνήσιο αριστούργημα, όπως το Κάζιμιρ και Καρολίνα, χρησιμοποιεί τα πιο καθημερινά, φθαρμένα, μπανάλ υλικά, τα μετασχηματίζει σε διαμάντια περιεχομένου και ύφους και τα μετουσιώνει σε αληθινή τέχνη». «Πόσο μεγάλο ρίσκο είναι η επιλογή τόσο νέων ηθοποιών (και “άγνωστων”) για την παράσταση και όχι κάποιων μεγάλων ονομάτων;» «Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο, μόνο φρεσκάδα, ταλέντο, θάρρος, θράσος, χαρά, τεράστια συναισθήματα, ενθουσιώδη λάθη, αναζωογόνηση, δημιουργικό χάος. Η τέλεια συνθήκη για να απολαύσουν οι θεατές κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν κάθε μέρα». Η Σοφία Πριόβολου, που υποδύεται στο έργο την Καρολίνα-ανδρόγυνο, θεωρεί μεγάλη ευκαιρία τη συμμετοχή της σε αυτήν τη γιορτή. «Η κινηματογραφική δομή του έργου και το γεγονός ότι τόσο οι χώροι όσο και οι παρτενέρ εναλλάσσονται σε κάθε παράσταση είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα» λέει. «“Η ελπίδα, άραγε, πεθαίνει τελευταία;”: αυτή η σκέψη που επικρατεί στο έργο σίγουρα είναι διαχρονική. Η Καρολίνα είναι μια γυναίκα που θέλει να ζήσει. Ονειρεύεται να πετάξει με το ζέπελιν, ακόμα κι αν δεν έχει φτερά. Θαυμάζω το ότι θα κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο της, άσχετα με το αν διαφωνώ με τον τρόπο της». Βγαίνοντας στην Πειραιώς για τη φωτογράφιση οι οδηγοί των αυτοκινήτων σαστίζουν και σταματούν για να περάσει ο αλλόκοτος θίασος. Χοροπηδούν, χορεύουν, μεταφέρουν το κέφι της παράστασης στον δρόμο, αγνοώντας το κρύο και το ψιλόβροχο. Λίγο πριν τους αποχαιρετήσουμε, ο σκηνοθέτης σχολιάζει τη σημασία που έχει η «κατάληψη» ολόκληρου του κτιρίου του bios για την παράσταση. «Ο χώρος του bios είναι ιδανικός για το έργο. Αν δεν υπήρχε αυτό το τοτέμ της αθηναϊκής urban culture για να εμπνευστώ την πορεία θεατών και παράστασης μέσα και έξω από αυτό, είμαι σίγουρος πως θα το είχε εφεύρει ο ίδιος ο Χόρβατ. Το έργο αναπνέει και κινείται με κινηματογραφικού τύπου ταχύτητα μέσα στους πολλαπλούς, εσωτερικούς και υπαίθριους χώρους μιας ξέφρενης αστικής γιορτής σε μία μόνο νύχτα. Θα είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία για ηθοποιούς και θεατές. Όσο για τη μουσική, κυριαρχεί. Οκτώ μουσικοί, δεκαεννιά τραγουδιστές, τραγούδια γιορτινά, τραγούδια σκοτεινά, άγρια και τρυφερά, ποιητικά και διεγερτικά, και μουσική, πολλή μουσική, που σε γλυκαίνει ή σε μεθά μέχρι να εκραγείς. Όπως κάθε μεγάλη γιορτή, έτσι και το Oktoberfest δεν νοείται χωρίς τραγούδι και μουσική. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η μουσική είναι και κάτι περισσότερο από αυτό. Δίνει ζωή ή σκοτώνει, ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι».

i Κάζιμιρ και Καρολίνα Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς, Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη, Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Επιμέλεια μουσικής: Jan van de Engel Παίζουν: Βασίλης Αθανασόπουλος, Αλέξανδρος Βάρθης, Ευάγγελος Βογιατζής, Έκτωρ Γασπαράτος, Παναγιώτης Γεωργούλας, Κάτια Γκουλιώνη, Θωμάς Καζάσης, Παναγιώτης Καμμένος, Νίκος Καμόντος, Μάγδα Κόρπη, Νάντια Μαργαρίτη, Έλενα Μεγγρέλη, Νικόλας Μίχας, Δημήτρης Μπίτος, Κέλλυ Νικηφόρου, Σοφία Πριόβολου, Γιώργος Σαββίδης, Ναταλί-Τερέζα Τσάβεζ, Ιώβη Φραγκάτου, Μουσικοί: Μικές Γλύκας, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Νίκος Νικολακόπουλος, Νικολάια Τριανταφύλλου

Κτίριο bios (μπαρ, main, πρώτος όροφος) 28/2-1/4, Τετ.-Κυρ., 20:30, €26 (περιλαμβάνει κουπόνια αξίας €6 για την κατανάλωση του φαγητού και των ποτών).

22.2.18 – lifo

49

ΔΟΚΙΜΙΟ

karl barth

Η προς Ρωμαίους Επιστολή Μτφρ.: Γιώργος Βλαντής

γιαννησ κουνελης, χωρις τιτλο, 2011

Εκδόσεις Άρτος Ζωής Σελ.: 686

Σε τι θεό πιστεύουμε, τελικά; Το θέμα της πίστης δεν αφορά μόνο την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού αλλά και έναν άλλο, πιο παρηγορητικό τρόπο αντίληψης του κόσμου. Τρεις νέες εκδόσεις επαναφέρουν το ζήτημα της πίστης.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

Π

50 lifo – 22.2.18

ολύ σωστά ο Τσέλαν συνέδεσε το ερώτημα του παραλόγου της ύπαρξης με τη θρησκευτικότητα, διερωτώμενος πώς μπορεί, αλήθεια, να πιστεύει κανείς όταν έχει δει να επικρατεί η φαυλότητα στον κόσμο. Στην ποίησή του συνοψίζεται το κακό αιώνων και τα σταυρωμένα σώματα ή τα πεσμένα στις εκατόμβες μοιάζουν «σαν να ’τανε το σώμα καθενός μας σώμα σου, Κύριε», δείχνοντας την αδυναμία του ανθρώπινου νου να συλλάβει το μέγεθος της αχρειότητας. Σε εποχές, μάλιστα, κατά τις οποίες η σκέψη δεν μπορεί να θέσει υπό κρίση τον κόσμο για να τον αλλάξει, η καταστροφή μοιάζει ολοσχερής. Επειδή ακριβώς η εκλογίκευση είναι αυτή που οδήγησε τον γύρω του κόσμο σε αποσύνθεση, ο Ντομένικο, ο αλλόκοτος ήρωας από την ταρκοφσκική Νοσταλγία, μοιάζει να βρίσκει το

φως σαν τους πίνακες του Ρέμπραντ, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, σε μια διαφορετική μορφή επιφοίτησης. Ανεβασμένος διόλου τυχαία στο άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου, στην κεντρική πλατεία της Ρώμης, αυτός ο ύστατος τραγωδός και νεόκοπος Μεσσίας, έχοντας προλάβει να δει κάποτε την αλήθεια και αδυνατώντας να ανεχτεί το κακό που επικρατεί στον κόσμο, αυτοκτονεί. Για την ακρίβεια, αυτοπυρπολείται, μεταδίδοντας σαν σύγχρονος Προμηθέας τη φωτιά του στον πρωταγωνιστή της Νοσταλγίας, ώστε να μπορέσει, έστω και με την πιο μικρή της φλόγα, να φωτίσει τα πλήθη. Αν τα λέμε όλα αυτά, είναι για να δείξουμε πως το θεοκρατικό ζήτημα δεν τελειώνει ποτέ με μια απλή απάντηση για την επικράτηση του θεού, την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του, αλλά με μια συνολικότερη στάση για τη δημι-

Ο Εκκλησιαστής Απόδοση-Επίμετρο: Θάνος Σαμαρτζής Εκδόσεις Δώμα Σελ.: 128

φρ. νίτσε

Λυκόφως των Ειδώλων Μτφρ.: Βαγγέλης Δουβαλέρης Εκδόσεις Gutenberg Σελ.: 317

ουργία, την αλήθεια, το καλό και το κακό, το μάταιο του κόσμου. Κανείς δεν ξέφυγε από τα θεολογικά θέματα λέγοντας απλώς πως ο «Θεός έχει πεθάνει». Ακόμα και ο μεγαλύτερος αρνητής του χριστιανισμού, ο Νίτσε, άνοιξε τον δρόμο σε πολλούς θεολόγους ώστε να επαναπροσδιορίσουν πολλές απαντήσεις, ειδικά στον τομέα της Ηθικής. «Θα μου χρωστάν ευγνωμοσύνη, αν συνοψίσω τούτη την ουσιαστική, νέα σύλληψη. Έτσι θα διευκολύνω την κατανόηση: έτσι θα προκαλέσω αντίλογο» γράφει προφητικά ο φιλόσοφος στο Λυκόφως των Ειδώλων (στην πλήρη και φροντισμένη έκδοση από τις εκδόσεις Gutenberg). Και ποια ακριβώς είναι αυτή η νέα σύλληψη; Όπως λέει ακριβώς παρακάτω: «Το να μυθολογεί κανείς περί ενός “άλλου” Κόσμου δεν έχει κανένα νόημα: εκτός κι αν θέλουμε κατά βάθος να συκοφαντήσουμε τη ζωή, να τη μειώσουμε, να την ενοχοποιήσουμε: στην προκειμένη περίπτωση, την εκδικούμαστε με τη φαντασμαγορία μιας “άλλης” καλύτερης”. Ο Νίτσε, ως ένας ακόμη σαλός στην καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μίλησε με ακρίβεια για τις μεγάλες πλάνες του σύγχρονου πνεύματος, όπως η “πλάνη της ελεύθερης βούλησης”, όπου κατηγορηματικά διατρανώνει πως σήμερα, διόλου δεν είμαστε “συμπονετικοί” με την “ελεύθερη βούληση”, αφού την ξέρουμε δα – είναι το περιβόητο κόλπο των θεολόγων, που θέλουν, στηριζόμενοι πάνω της, να ρίξουν “ευθύνες” στην Ανθρωπότητα, δηλαδή να την κάνουν εξαρτημένη απ’ αυτούς. Εδώ θα εξηγήσω μόνον πού βασίζεται ψυχολογικά η απόδοση ευθυνών. - Γενικά, όποτε αναζητούνται ευθύνες, ενεργοποιείται το ένστικτο που θέλει να τιμωρεί καί να καταδικάζει. Η αθωότητα του γίγνεσθαι πάει περίπατο, αν η οποιαδήποτε διάθεση ή κατάσταση –ό,τι γενικά συνιστά ύπαρξη– αναχθεί σε βουλήσεις, προθέσεις και υπεύθυνες πράξεις: ο ουσιαστικός σκοπός της θεωρίας περί βουλήσεως είναι να τιμωρεί… παναπεί να βρίσκει επί τούτω ενόχους». Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, με τη θεωρία του για την κατασκευή της ελεύθερης βούλησης ο Νίτσε επηρέασε μια σειρά από θεολόγους και ιερείς, όπως ο Φραντς Όβερμπεκ, οι οποίοι θέλησαν να κρατήσουν αποστάσεις από το ενοχοποιητικό και τιμωρητικό κλίμα ενός λουθηρανικού πνεύματος ή που θεώρησαν αρκετά περιοριστική την καντιανή κανονιστικότητα που επέβαλε ο προτεσταντισμός. Αδιαφορώντας για τις επιταγές των κανόνων και αποκηρύσσοντας τον ανταγωνισμό, δηλαδή τη λογική ότι η γνώση οδηγεί στον Θεό ή ότι η πίστη πρέπει αναγκαστικά να συνδέεται με το αποτέλεσμα, οι θεολόγοι αυτοί έδειξαν να αναζητούν τις ρίζες του χριστιανισμού στα πρωτογενή μονοπάτια του. Μόνο η ισότητα, η απογύμνωση από όλα και κυρίως από την ανάγκη για κυριαρχία που δίδαξε ο χριστιανισμός στα πρώτα του βήματα αποδίδουν δικαιοσύνη στον θάνατο και άρα στην αλήθεια της ζωής. «Η ταραχή μας είναι μια ηθική» ήταν η επαναστατική ρήση του Καρλ Μπαρτ που συνένωνε αρμονικά την εσωτερική αγωνία με την ηθική, μακριά από κάθε διάθεση επιβολής. Ο ίδιος έφτασε, μάλιστα, να επηρεάσει ως επιφανής θεολόγος ακόμα και τους άθεους φιλοσόφους, όπως ο Ρόρτι ή ο Άγκαμπεν. Επέδειξε μεγάλη ευαισθησία και στο κοινωνικό κομμάτι, καθώς, υπηρετώντας ως πάστορας για μία δεκαετία στο Σάφενβιλ, είδε ανάμεσα στο ποίμνιό του ανθρώπους να υποφέρουν, να χάνουν τις δουλειές τους και να υποσιτίζονται. Σε αυτούς έμεινε πιστός μέχρι τέλους, επιμένοντας πως το μήνυμα του Παύλου ήταν πιο καθολικό και απλωνόταν σε όλον αυτό τον κόσμο, πέρα από διακρίσεις

και κατηγορίες, όπως φανερώνεται στο σπουδαιότερο έργο του που σημάδεψε τον 20ό αιώνα, την Προς Ρωμαίους Επιστολή που κυκλοφορεί πλέον και σε σύγχρονη απόδοση από τον Γιώργο Βλαντή και τις εκδόσεις Άρτος Ζωής. «Η ζωή των ανθρώπων επισκιάζεται από τον πόνο σαν από σκουρόχρωμο παλτό ή σαν τραβηγμένο ξίφος ή πάλι σαν από έναν τοίχο που επικρέμαται» έγραφε σε κάποιο σημείο ο Μπαρτ με τη δύναμη μιας γλώσσας που καίει. Όσο αυτονόητο και αν ακούγεται για τη θεολογία της εποχής, το ανοιχτό καθολικό μήνυμα περί επικράτησης του καλού, το οποίο υπονόμευε η έξαρση των εθνικισμών και του παράλογου των πολέμων, δεν ήταν τόσο αυτονόητο. Η φλόγα του ιερού που είπαμε ότι μεταφέρει με το κεράκι του στην τελευταία σκηνή της Νοσταλγίας ο Ταρκόφσκι είναι ακριβώς αυτή που ήθελε να μεταδώσει με το μήνυμά του ο Μπαρτ σε μια επιστροφή στον προνομιακό χώρο όπου το θαύμα είναι δυνατό – όχι εκ των ουρανών αλλά μέσα από τη φανέρωση του θείου στοιχείου στον άνθρωπο. Αυτή η παρηγορητική αποκάλυψη του Θεού στις ψυχές ως δυνατότητα υπέρβασης παραμένει το ύστατο, ακόμα και σήμερα, μήνυμα της θρησκείας έξω από θεωρίες και δόγματα. Η δύναμη του καλού αρκεί για να νικήσει την αγωνία που νιώθει κανείς μπροστά στην τελευτή. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται και ένα απαράμιλλο γραπτό μνημείο, ο Εκκλησιαστής, που, λόγω ακριβώς των ανατρεπτικών του μηνυμάτων, δυσκολεύτηκε να βρει τη θέση του στον κατάλογο των ιερών κειμένων. Αποτέλεσε μέρος της Βίβλου μόνο και μόνο επειδή αποδόθηκε στον Σολομώντα, αν και πιο πολύ απηχεί τα στωικά διδάγματα της ελληνιστικής παράδοσης, όλη αυτή τη γαλήνια ενατένιση του ταραχώδους βίου που θυμίζει πως «Γλυκό είναι το φως/ και για τα μάτια είναι καλό/ να βλέπουνε τον ήλιο». Θαρρείς πως η φωνή του Εκκλησιαστή ακούγεται γλυκιά και υποβλητική μέσα στην αντάρα της ύπαρξης σε έναν κόσμο που γνωρίζει πως «δεν έχει τίποτα καινούργιο» και που δεν ωφελήθηκε ούτε στιγμή από τις απειλές ή την ενοχοποιητική ηθική. Ο πεσιμισμός του Εκκλησιαστή ενδεχομένως να μη συνάδει με την αισιοδοξία που επιβάλλει η ύπαρξη του άλλου κόσμου, αλλά είναι απολύτως σύμφυτος με την ανάγκη εξεύρεσης μιας άλλης πορείας, πιο φωτεινής και ζείδωρης, πιο συμβατής με το καλό και το όμορφο. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη έκδοση του Εκκλησιαστή κυκλοφόρησε σε σύγχρονη απόδοση από τον Θάνο Σαμαρτζή από τις εκδόσεις Δώμα, οι οποίες έχουν αναλάβει να προσφέρουν στον κόσμο σπουδαία κείμενα που μπορεί να οδηγήσουν σε μια διαφορετική σύλληψη του βίου. Όπως γράφει στο επίμετρό του ο μεταφραστής, «αφήνοντας στην άκρη την ιδέα μιας μελλοντικής αμοιβής, ο Εκκλησιαστής έστρεψε την προσοχή του στην ίδια την πράξη, στον κόπο, στον αγώνα. Και είδε ότι μπορεί και η ίδια η πράξη να έχει αξία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της. Είδε ότι η ίδια η προσπάθεια μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο κάτι που να δικαιώνει στα μάτια του ανθρώπου την προσπάθεια αυτή: χαρά». Μακριά, επομένως, από το τιμωρητικό ή ανταποδοτικό πλαίσιο σε σχέση με το θείο, αυτό που μένει είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που απολαμβάνει τον κόπο που προϋποθέτουν οι μοναδικές χαρές της ζωής με τις οποίες «χαίρεται η καρδιά του τώρα που είναι νέος». Αυτόν ακριβώς είναι που παροτρύνει ο Εκκλησιαστής, γνωρίζοντας βαθιά τη ματαιότητα του κόσμου, «φάε το ψωμί σου με χαρά,/ πιες το κρασί καλόκαρδα» αλλά και «φτιάξε τη ζωή σου με το κορίτσι που αγαπάς». Και εδώ ακριβώς συνίσταται και ο φόβος του Θεού, όπως αποκαλύπτει στο επίμετρο ο Σαμαρτζής, που δεν είναι άλλο από το να μην ξεχνάς ποτέ ότι είσαι άνθρωπος. «Αυτό είναι ο άνθρωπος,/ Αυτό και τίποτε άλλο». Και αυτή η παρηγοριά αρκεί, που λέει και ο άκρως θεοσεβούμενος και ταυτόχρονα παγανιστής ποιητής.

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

david brewer Ελλάδα 1453-1821 Μτφρ.: Νίκος Γάσπαρης Εκδόσεις Πατάκη Σελ.: 440 Πόσο ελεύθεροι ήταν οι Έλληνες κάτοικοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Ήταν υπόδουλοι; Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι διαδεδομένες αντιλήψεις σχετικά με θέματα όπως το παιδομάζωμα, οι εξισλαμισμοί, η δυσβάστακτη φορολογία, το κρυφό σχολειό; Ποιος ήταν ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας την περίοδο αυτή; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα εστιάζει ο Βρετανός ιστορικός David Brewer.

κυριακος αθανασιαδης Οι τέσσερις εποχές της Μέλισσας Εκδόσεις Ψυχογιός Σελ.: 448 Ήταν βάσανο να την κοιτάς τη Μέλισσα. Γιατί η πολλή ομορφιά είναι πράγμα σπαρακτικό… Όλο το νησί είχε να λέει γι’ αυτήν. Γιατί η Μέλισσα θα γινότανε αρχόντισσα. Εκτός κι αν, τελικά, δεν τα κατάφερνε να ξεφύγει από την κατάρα. Μια συγκινητική ιστορία αγάπης και μυστικών που νίκησε τον χρόνο και τη λήθη.

γιακομπσεν Μόγκενς Μτφρ.: Αγγελική Νάτση Εκδόσεις Ροές Σελ.: 112 Ο Γιάκομπσεν υπήρξε στα τέλη του 19ου αιώνα ο αδιαμφισβήτητος «κυρίαρχος του στυλ» στη σκανδιναβική λογοτεχνία. Το ιδιαίτερο ύφος του επηρέασε την επόμενη γενιά των Βορειοευρωπαίων συγγραφέων. Η νουβέλα Μόγκενς θεωρείται το έργο που εισήγαγε τον νατουραλισμό στη δανέζικη λογοτεχνία, σηματοδοτώντας την αποκαθήλωση του ρομαντισμού ως κυρίαρχου ρεύματος.

22.2.18 – lifo

51

TASTE OF THE WEEK r

Παλιές και νέες γαστρονομικές αγάπες ☛ Prosopa ☛ Brunello ☛ De Sxara

άσπρος λαγός

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Από την πολλά υποσχόμενη κρητική ποικιλία Βιδιανό μόλις κυκλοφόρησε τo νέας εσοδείας «Άσπρος Λαγός» σε βαρέλι από το οινοποιείο «Δουλουφάκης». Στη διαμόρφωση της πλούσιας προσωπικότητας του κρασιού έχει συντελέσει και η πεντάμηνη ωρίμανσή του σε βαρέλι. Το λευκό κρασί αυτής της ποικιλίας, εσοδείας 2017, ξεδιπλώνει τα μοναδικά χαρακτηριστικά του στο τραπέζι, δίπλα σε ζυμαρικά μαγειρεμένα με θαλασσινά αλλά και ψητά ψάρια.

52 lifo – 22.2.18

almost… red

r Το εστιατόριο Prosopa διατηρεί ανέπαφη τη διαχρονική γοητεία του στα είκοσι χρόνια της διαδρομής του δίπλα στις γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως. Ο ιδιοκτήτης Γιάννης Γκούμας φροντίζει τα πάντα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, είναι φιλόξενος και σε κάνει πάντα να αισθάνεσαι όμορφα. Η κουζίνα στα Prosopa είναι νόστιμη και πολυσυλλεκτική. «Θέλω να παντρεύω γεύσεις, αρώματα και υλικά με ευρεία γεωγραφική προέλευση, που ξεκινούν από την Ελλάδα και φτάνουν έως την Αμερική, το Βιετνάμ ή την Ταϊλάνδη, και να ταξιδεύω τους πελάτες μου» εκμυστηρεύεται ο Γιάννης. Το μενού προσφέρει ορεκτικές προτάσεις, μια ενδιαφέρουσα και ευφάνταστη λίστα με σαλάτες, κυρίως πιάτα με πολυεθνικές προσεγγίσεις, καθώς και μια καλή επιλογή από κρέατα. Δοκιμάσαμε τη σαλάτα baby λαχανικών με φαγόπυρο bio, βαλεριάνα, cranberries, καρύδια και βινεγκρέτ balsamico (€9,60). Υγιεινή προσέγγιση, ευχάριστη και δροσερή, είναι μια διαφορετική πρόταση από αυτήν που συνήθως συναντάμε στα περισσότερα μενού. Το πιάτο με τη γαρίδα τυλιγμένη με σπαγγέτι πατάτας PROSOPA και σος μάνγκο, κάρι και τριμμένο μπαχάρι (€9,60) είναι από τις κλασικές προτάσεις του μενού. Μία από τις μη συνηθισμένες προσεγγίσεις είναι το πιάτο Hawaiian poke τόνου με ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι, σησαμέλαιο και soy sauce (€10,80). Ένα χαβανέζικο πιάτο όπου ο τόνος, κομμένος σε κύβους, μαρινάρεται σε σόγια, σερβίρεται πάνω σε ρύζι μπασμάτι και χαρίζει αρωματικές μπουκιές με ευχάριστη υφή και γεύση. Καταπληκτικά ψημένο με πλούσια γεύση είναι το καρέ Ιμπέρικο, που συνοδεύεται από βελούδινο πουρέ πατάτας και απογειώνεται από το κλωνάρι φρέσκου θυμαριού (€17). Από τη λίστα με τις προτάσεις με τα αμερικανικά κρέατα απολαύσαμε το διάφραγμα (€25). Ψημένο σωστά, όπως το ζητήσαμε, ήρθε πάνω σε ξύλο κοπής αρωματισμένο με δεντρολίβανο και το συνόδευαν πέντε διαφορετικά αλάτια, δύο μουστάρδες, λάδι αρωματισμένο με τσίλι και μπολ με πατάτες με τη φλούδα τους. Εμπιστευθείτε τη σομελιέ Αναστασία Κασιμίδη που θα σας προτείνει PROSOPA ενδιαφέρουσες οινικές επιλογές από την καλοστημένη λίστα με κρασιά από τον ελληνικό και ξένο αμπελώνα για να μεγιστοποιηθεί η απόλαυση. Ενδιαφέρουσα η πρόταση του cheesecake με φιστικοβούτυρο και βάση από μπισκότα oreo (€6,50). Η μπάρα βγάζει ωραία κοκτέιλ και αξίζει να ξεκινήσετε ή να κλείσετε με κάποιο από αυτά το δείπνο σας. ☛ Prosopa, Κωνσταντινουπόλεως 4 & Μεγ. Βασιλείου 52, Ρουφ, 210 3413433

Στον μαγικό κόσμο των ροζέ κρασιών αναλαμβάνει να μας μυήσει ο σομελιέ της Μεγάλης Βρεταννίας Ευάγγελος Ψωφίδης, στον γοητευτικό χώρο του Winter Garden City Lounge. Ο Ευάγγελος είναι βαθύς γνώστης του οίνου και έκανε μια καλή επιλογή από τα ωραιότερα ροζέ –κρασιά, αφρώδεις οίνους και σαμπάνια– με τον παιχνιδιάρικο τίτλο Almost… Red!

Ένα από τα πιο σημαντικά ιταλικά ερυθρά κρασιά αλλά και

ένα από τα πιο αριστοκρατικά της παγκόσμιας οινικής σκηνής είναι το Brunello di Montalcino της μαγευτικής Τοσκάνης. Η ερυθρή πριμαντόνα της περιοχής χάρισε την έμπνευση για την ονομασία του ολοκαίνουργιου κουκλίστικου wine bistro που άνοιξε στο Κολωνάκι. Φινέτσα, κομψότητα και καλό γούστο χαρακτηρίζουν τον μινιόν χώρο του Brunello. Το κρασί είναι πρωταγωνιστής και δίνει το στίγμα του με τις φιάλες στον τοίχο. Ο Νικήτας αναλαμβάνει να σε υποδεχτεί, να σε περιποιηθεί και να σε κάνει να BRUNELLO αισθανθείς φιλοξενούμενος. Το πετυχαίνει με τον καλύτερο τρόπο. Η κάρτα του μενού δεν θα δε προβληματίσει: είναι μικρή, όπως μικρές είναι και οι μερίδες που παίζουν ρόλο συνοδευτικού στο κρασί. Η οινική λίστα προσφέρει επιλογές από τον ιταλικό κυρίως αμπελώνα, αλλά θα βρεις εξαιρετικές προτάσεις και από τον γαλλικό, γερμανικό, ισπανικό και αυστριακό αμπελώνα, ενώ πολλές σερβίρονται σε ποτήρι. Επίσης, υπάρχουν θεματικά αφιερώματα σε Έλληνες οινοπαραγωγούς. Το μενού έχει επιμεληθεί ο σεφ Μιχάλης Νουρλόγλου και οι προτάσεις με ιταλική καταγωγή μαγειρεύονται τη στιγμή της παραγγελίας. Το pizzeti με μασκαρπόνε, πανσέτα ψιλοκομμένη, κόκκινο κρεμμύδι και χιόνι αποξηραμένου αυγού (€9) ήρθε σε ξύλινο πλατό με λεπτή, τραγανή ζύμη και ευχάριστη γεύση. Η μπουράτα, με σταγόνες ελαιόλαδο και φρέσκο πιπέρι, συνοδεύεται από ζεστό χειροποίητο προζυμένιο ψωμί (€10). Από τα πιάτα ημέρας δοκιμάσαμε τα χειροποίητα νιόκι πατάτας με σος από αγκινάρα Ιερουσαλήμ, πεκορίνο, φουντούκι και βινεγκρέτ από τηγανητό αυγό (€11). Η κλασική πάστα Cacio e Pepe (€8) με λάδι τρούφας και μπόλικο πιπέρι δικαιώνει την ονομασία της. Στην ταλιάτα Rib-Eye με στρατσιατέλα και φρέσκο κρεμμυδάκι ελαφρά σοταρισμένο όλη τη διαφορά BRUNELLO στη γεύση την κάνει η τηγανητή λαχανίδα που βγάζει όμορφο κάπνισμα (€16). Ο σομελιέ Νίκος Συλλιβός αναλαμβάνει να κάνει πετυχημένο το παιχνίδι του συνδυασμού φαγητού και κρασιού. Φινάλε με παγωτό φιστίκι, μους σοκολάτα, ξύσμα λάιμ και ανθό αλατιού (€6). Στο Brunello θα πας από το πρωί για καφέ, panini και pizzetti και, όσο περνά η ώρα, για κρασί και ιταλικά μεζεδάκια. ☛ Brunello, Λουκιανού 21, Κολωνάκι, 210 7248889 r Το De Sxara άνοιξε λίγο πριν από το γύρισμα του χρόνου στην Κηφισιά και δικαιώνει απόλυτα την ιδιότητά του ως ενός από τους σύγχρονους ναούς της ποιοτικής κρεοφαγίας, αφού δείχνει να ξέρει πολύ καλά το παιχνίδι της επιλογής πρώτης ύλης αλλά και τον τρόπο που θα τη χειριστεί στην πυρά. Στο βάθος η μπάρα, δίπλα η ανοιχτή κουζίνα και η κάβα σε περίοπτη θέση να δηλώνει την αγάπη για τον οίνο. Το μενού που έχει επιμεληθεί ο σεφ Σταύρος Σκαρπινάκης είναι πλούσιο και όχι μόνο στο τμήμα που αφορά τα κρέατα. Οι προτάσεις του τόσο στα ορεκτικά όσο και στις σαλάτες είναι πολλές και, όπως διαπιστώνει κανείς στην πράξη, πληθωρικές, σε βαθμό που απαιτείται και μια καλή «στρατηγική», ώστε να απολαύσεις τον πρωταγωνιστή, που είναι αδιαμφισβήτητα το κρέας. Εξαιρετική η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα, ενισχυμένη με πιπεριά Φλωρίνης και μυρωδικά (€6,50), και απολαυστικό το αιγοπρόβειο αλοιφώδες τυρί από την Κεφαλονιά, η πρέντζα (€5). Το γεμιστό καρβελάκι είναι προκλητικό όπως έρχεται ψημένο και γεμιστό με τυριά, λίγη πικάντικη κόκκινη σάλτσα και αυγό μελάτο (€8). Το μενού προτείνει μια σειρά από πληθωρικές σαλάτες που θα ικανοποιήσουν όλα τα γούστα, από ελληνική, πολίτικη μέχρι και σαλάτα Cheeseburger για τους αμετανόητους κρεατοφάγους. Η λίστα με τα κρεατικά έχει λιμπιστικές προτάσεις με κοτόπουλο και ατομικό κοντοσούβλι, χοιρινό, αρνάκι γάλακτος και μοσχάρι από τους καλύτερους παραγωγούς από Αυστραλία και ΗΠΑ. Το αυστραλέζικο Rib-Eye ήρθε σωστά ψημένο πάνω σε ξύλινο πλατό που συνόδευαν κομψά, μπρούντζινα κατσαρολάκια με μουστάρδα και σος διακριτικά πικάντικη. Δίπλα, ψητά λαχανικά σε «πύργο» DE SXARA ισορροπούσαν περασμένα από κλωνάρι δεντρολίβανου και σε μπολ οι χειροποίητες τηγανητές πατάτες (€33). Εξίσου νόστιμο, ζουμερό και πληθωρικό αποδείχτηκε το αμερικανικό Tenderloin Black Angus (€48). Οι μερίδες είναι εντυπωσιακά μεγάλες και απόλυτα χορταστικές. Κρατήστε χώρο για τον κολασμένο μπακλαβά με πράσινο φιστίκι, τραγανό φύλλο που μοσχοβολά βούτυρο και στην καρδιά του γεμίζεται με παγωτό βανίλια Μαγαδασκάρης (€8,50). Η οινική λίστα προσφέρει πολύ καλές επιλογές από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα, ενώ αρκετές προτάσεις κρασιών σερβίρονται σε ποτήρι. Η κουζίνα τα μεσημέρια προσφέρει και μια σειρά από μαγειρευτά φαγητά που θυμίζουν το φαγητό της μαμάς. ☛ De Sxara, Αγ. Τρύφωνος 15, Κηφισιά, 210 8080647

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Επαγγελματικά ζητήματα που σας απασχολούν και που ενδεχομένως να σας προκαλούν απογοήτευση αρχίζουν να τακτοποιούνται από την Τετάρτη, που δέχεστε τη θετική επιρροή του τριγώνου Άρη, Ερμή και Αφροδίτης και θα δείτε σημαντικές αλλαγές στον τομέα της καριέρας. Ένα ταξίδι που σκοπεύετε να κάνετε σας προβληματίζει λόγω των εξόδων, θα μπορέσετε όμως να το πραγματοποιήσετε, αρκεί να το προγραμματίσετε εγκαίρως. Τα οικονομικά σας ενισχύονται μέσω της εργασίας και μπορείτε να επενδύσετε στη δουλειά σας, ο τομέας όμως της κοινωνικής σας ζωής πάσχει και είναι καιρός να ασχοληθείτε περισσότερο με τις επαφές και την ψυχαγωγία, τώρα ειδικά που είστε πιο ήρεμοι. Η συσσωρευμένη σας ενέργεια σε θέματα σταδιοδρομίας δεν σας αφήνει ούτε στιγμή να χαλαρώσετε και να ασχοληθείτε με τα ερωτικά σας, μια καινούργια γνωριμία όμως θα αλλάξει τις προτεραιότητές σας και θα ανακτήσετε τον ερωτισμό σας. Σχέση/γάμος είναι σε αρμονία.

μαντικές επαφές και να ασχοληθείτε με επενδύσεις και θέματα καριέρας μέχρι το Σαββατοκύριακο, που θα είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες. Τα οικονομικά σας βελτιώνονται και έχετε τη δυνατότητα να ξεκινήσετε ένα νέο εγχείρημα, όμως μπορεί να σας πιάσουν ανασφάλειες και τελικά να αναβάλετε την εφαρμογή των σχεδίων σας. Τις τελευταίες ημέρες του μήνα θα αντιμετωπίσετε διάφορες προκλήσεις και θα χρειαστεί να ζητήσετε τη συμβολή ατόμων του περιβάλλοντός σας. Νομικά ζητήματα που σας ταλαιπωρούν θα επιλυθούν μεν, αλλά θα αυξήσουν τα έξοδά σας, ωστόσο θα φύγει ένα μεγάλο φορτίο από πάνω σας. Στον οικογενειακό τομέα, ευχάριστες αλλαγές που έχουν να κάνουν με θέματα σπουδών των παιδιών θα σας δώσουν μεγάλη χαρά και είναι πολύ πιθανό να κάνετε ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό. Νέοι έρωτες και όμορφες εμπειρίες για τους ελεύθερους.

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

StarFax

κάποιες δοκιμασίες που έχουν να κάνουν με την εφαρμογή των σχεδίων σας και το πρόβλημά σας είναι κυρίως οικονομικό. Παρά το γεγονός ότι είστε σε συνεχή δράση και γίνονται κάποια σημαντικά βήματα, υπάρχουν κολλήματα που καθιστούν δύσκολη την επίτευξη των στόχων σας, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και αδύνατη. Είναι πολύ σημαντικό να κάνετε τον προγραμματισμό σας αποφεύγοντας περιττά έξοδα, τις δύο τελευταίες μέρες του μήνα όμως αλλάζει σημαντικά η κατάσταση και θα πάρετε μεγάλη ώθηση. Μια καινούργια συνεργασία που προκύπτει θα σας δώσει την ευκαιρία να βάλετε σε τάξη θέματα Δημοσίου και να ανασυντάξετε τις δυνάμεις σας, ενώ λήγουν σχέσεις που σας έχουν απογοητεύσει. Ο γάμος σας είναι σε αρμονία, οι κοινωνική σας ζωή είναι έντονη και γεμάτη εκπλήξεις για τους ελεύθερους και γενικά είναι μια καλή στιγμή για να δείτε πιο σοβαρά το ενδεχόμενο μιας μόνιμης σχέσης.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Οι Λέοντες ολοκληρώνετε

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Θέματα ακίνητης περιουσίας που θα σας απασχολήσουν θα προκαλέσουν αύξηση των εξόδων σας, όμως θα έχετε την ευχέρεια να τα τακτοποιήσετε. Στον επαγγελματικό τομέα οι εξελίξεις είναι αρκετά ευοίωνες και πολλοί από εσάς θα αποφασίσετε να αποτινάξετε από πάνω σας περιττά βάρη, ώστε να προχωρήσετε σε μια καινούργια συνεργασία, και δεν αποκλείεται να ταξιδέψετε στο εξωτερικό για εμπορικούς σκοπούς, κάτι που θα διευρύνει ακόμα περισσότερο τους ορίζοντές σας. Οι νέοι που είστε προβληματισμένοι σχετικά με θέματα σπουδών ενδεχομένως να αποφασίσετε αλλαγή κατεύθυνσης για οικονομικούς λόγους, κάτι που θα σας βγει σε καλό. Η ερωτική σας ζωή παρουσιάζει αστάθεια και δεν είστε σε θέση να κάνετε σχέδια για το μέλλον, κάτι που σας κρατά σε θέση άμυνας, καθώς δεν αφήνετε ελεύθερο τον εαυτό σας να απολαύσει τις στιγμές. Εσείς που είστε σε σχέση, δώστε έμφαση στο ερωτικό κομμάτι.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Θα δυσκολευτεί-

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Για εσάς είναι μια πολύ

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Οι Δίδυμοι περνάτε

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Μέχρι την Τρίτη,

έναν κύκλο στα επαγγελματικά σας και περνάτε σε μια νέα φάση με περισσότερες προοπτικές αλλά και περισσότερη κούραση, θα δείτε όμως τους κόπους σας να ανταμείβονται. Τα ταλέντα και οι δεξιότητές σας θα εκτιμηθούν και θα έχετε άμεση ανταπόκριση όσοι ασχοληθείτε με την προώθησή τους. Από την Τρίτη και μετά ενισχύονται οι σχέσεις με τους συνεργάτες σας και διευκολύνονται ακόμα περισσότερο οι προσπάθειές σας, ενώ είναι και μια πολύ καλή στιγμή για θέματα σπουδών και νομικές υποθέσεις. Ιδιαίτερη προσοχή σε θέματα υγείας, που μπορεί να μην τους δίνετε την πρέπουσα σημασία, και σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχολογία σας. Το τελευταίο διάστημα έχετε επιδοθεί στο κυνήγι των ευκαιριών, με αποτέλεσμα να μένει πίσω η κοινωνική σας ζωή. Την Τετάρτη, που η Σελήνη στο ζώδιό σας σχηματίζει ένα όμορφο τρίγωνο με Άρη και Ουρανό, ευνοείται πολύ η απόκτηση ενός παιδιού.

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Προτιμήστε να κάνετε ση-

καλή εποχή όσον αφορά τα οικονομικά σας και, εκτός από την αύξηση των εσόδων μέσω της εργασίας σας, προκύπτουν νέες προτάσεις για συνεργασίες που θα σας απασχολήσουν έντονα. Οι γεννημένοι το πρώτο δεκαήμερο έχετε ένα οικογενειακό ή περιουσιακό θέμα που σας απασχολεί και ξοδεύετε αρκετά χρήματα για να το τακτοποιήσετε, ενώ οι υπόλοιποι είστε επικεντρωμένοι σε θέματα καριέρας και οι μετακινήσεις σας το επόμενο διάστημα θα είναι πολλές. Μια ευχάριστη ανατροπή τις τελευταίες μέρες του μήνα σχετικά με τα οικονομικά σας (μπορεί να λάβετε αρκετά χρήματα μέσω μιας κληρονομιάς ή πώλησης ενός ακινήτου) θα ενισχύσει σημαντικά το εισόδημά σας και θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Η αρμονία στις σχέσεις σας επανέρχεται και είστε πιο ήσυχοι όσον αφορά την προσωπική σας ζωή, οι ελεύθεροι όμως έχετε την τάση να απαξιώνετε όσους σας πλησιάζουν.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Οι πιέσεις που δέχεστε είναι πολλές και υπάρχει μια κατάσταση που σας προκαλεί ιδιαίτερο άγχος. Ενδεχομένως να αφορά μια συνεργασία που δεν εξελίσσεται ομαλά και να πρέπει να δώσετε ένα τέλος. Από την Τρίτη κι έπειτα θα δείτε να αλλάζει η κατάσταση στον τομέα των συνεργασιών, όμως μην υπερεκτιμάτε τις δυνάμεις σας αναλαμβάνοντας περισσότερες ευθύνες απ’ όσες μπορείτε να αντέξετε. Επειδή είναι μια εποχή με πολλές αλλαγές, δεν θα λείψουν τα νεύρα και καλό θα είναι να αποφύγετε τις κόντρες με άτομα εξουσίας. Επιστρατεύστε τις επικοινωνιακές σας δεξιότητες και κυρίως την ψυχραιμία σας. Στον ερωτικό τομέα τα γεγονότα εναλλάσσονται και είστε σε σύγχυση. Το κόλλημα σας με πρόσωπο από το παρελθόν βγάζει όλους τους υποψήφιους συντρόφους εκτός συναγωνισμού και δεν μπορείτε να προχωρήσετε σε μια σχέση που θα σας δώσει την ολοκλήρωση που αναζητάτε. Κοιτάξτε μπροστά.

που αρχίζουν οι συνθήκες να γίνονται πιο ευνοϊκές όσον αφορά τα οικονομικά σας, θα πρέπει να κρατήσετε αμυντική στάση, αποφεύγοντας τα ρίσκα και τις επενδύσεις. Την Τετάρτη δέχεστε τη θετική επιρροή του τριγώνου Άρη, Ερμή και Αφροδίτης και είναι μια σημαντική στιγμή τόσο για τα οικονομικά σας όσο και για θέματα καριέρας. Οι εξελίξεις θα σας δικαιώσουν απέναντι σε όσους αμφισβητούσαν τα σχέδιά σας και θα ανακτήσετε την αυτοπεποίθησή σας. Αν αναζητάτε θέση εργασίας είναι ιδανική εποχή να στείλετε βιογραφικά ή να δώσετε συνέντευξη, ενώ ένα ζήτημα υγείας που σας απασχολεί θα έχει αίσιο τέλος. Ο Ουρανός, διανύοντας τον τομέα της υγείας και της εργασίας, φέρνει ευχάριστες ανατροπές. Με τα ερωτικά σας είναι πιο συγκεχυμένες οι καταστάσεις και ειδικά εσείς που είστε προσφάτως χωρισμένοι πρέπει να είστε πολύ προσεχτικοί όσον αφορά τις επιλογές σας, ώστε να μην πληγωθείτε.

τε λίγο με θέματα σπουδών αυτές τις μέρες, αλλά, αν επιμείνετε, θα καταφέρετε να ξεπεράσετε τις ανασφάλειες που σας προκαλούν στασιμότητα. Πολλές οι μετακινήσεις σας, που θα έχουν να κάνουν και με ένα νομικό ζήτημα, προκύπτουν όμως και κάποιες δυνατές συνεργασίες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην επαγγελματική σας ανέλιξη. Την Τετάρτη, Άρης, Ερμής και Αφροδίτη σε δυσαρμονικές όψεις θα προκαλέσουν τεταμένη ατμόσφαιρα, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη λήξη μιας συνεργασίας ή ακόμα και μιας σχέσης που δεν εξελίσσεται ομαλά. Στον ερωτικό τομέα μια καινούργια παρουσία θα προσελκύσει το ενδιαφέρον σας, αλλά θα σας προβληματίσει η διαφορά ηλικίας. Ιδιαίτερη προσοχή, καθώς υπάρχει κίνδυνος ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Εσείς που είστε σε σχέση εξοικονομήστε χρόνο για την προσωπική σας ζωή, ώστε να αναπληρώσετε πιθανά κενά. Βελτιώστε την κοινωνική σας ζωή και φροντίστε να διασκεδάζετε με το ταίρι σας.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Οι ιδέες σας είναι πολλές και είστε σε συνεχή σκέψη και εγρήγορση, όμως υπάρχουν οικονομικά θέματα που σας αναγκάζουν να ρίξετε τους ρυθμούς σας και μένουν προσωρινά στο πίσω μέρος του μυαλού τα σχέδιά σας. Πολλές οι αλλαγές που προβλέπονται στον οικογενειακό τομέα. Ενδεχομένως να κάνετε μια μετακόμιση και να πάτε σε έναν νέο χώρο που θα σας βολεύει περισσότερο ή να υποδεχθείτε ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Ωστόσο δεν λείπουν και οι εντάσεις με συγγενικά σας πρόσωπα, με αποτέλεσμα να σκέφτεστε σοβαρά να αποστασιοποιηθείτε για κάποιο χρονικό διάστημα. Οι νέοι είστε λίγο πεσμένοι αυτή την εποχή και δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε με ευκολία σε θέματα σπουδών, πράγμα που σημαίνει πως χρειάζεστε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις σας. Στον ερωτικό τομέα, παρόλο που οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, βγαίνουν στην επιφάνεια ανασφάλειες και εκεί θα πρέπει να δουλέψετε περισσότερο με τον εαυτό σας.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Επικοινωνιακά προβλή-

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Θέματα ακίνητης

ματα θα δοκιμάσουν σχέσεις και συνεργασίες, είναι όμως και θέμα δικής σας διαχείρισης, οπότε μην τα αφήνετε όλα στην τύχη. Η ασυνεννοησία με τους συνεργάτες σας δεν είναι κάτι πρωτοφανές, εσείς όμως, επειδή αυτή την εποχή έχετε πολλά στο μυαλό σας, ενδεχομένως να γίνετε σε κάποιες φάσεις υπερβολικοί. Πολλά τα έξοδα που έχουν να κάνουν με το Δημόσιο και δεν αποκλείεται να στραφείτε στη λύση του δανεισμού. Προτιμήστε τουλάχιστον να είναι μέσω οικείων προσώπων, αποφεύγοντας τις τράπεζες. Την Τετάρτη είναι μια πολύ καλή στιγμή για τα επαγγελματικά σας καθώς δέχεστε τη θετική επιρροή του τριγώνου Άρη, Αφροδίτης και Ερμή, οπότε πρέπει να αξιοποιήσετε τη μέρα για αναζήτηση νέων συνεργασιών. Προτάσεις που προκύπτουν μελετήστε τες διεξοδικά. Οι νέοι ενδεχομένως να κοντραριστείτε άσχημα με τους γονείς αν προσπαθήσουν να ελέγξουν τις σχέσεις και τις κινήσεις σας, κάτι που θα φέρει αλλαγές στον οικογενειακό τομέα.

περιουσίας θα είναι το βασικό σας μέλημα το προσεχές διάστημα και αν δεν κάνετε εγκαίρως τον προγραμματισμό σας, κινδυνεύετε να βρεθείτε σε αδιέξοδο. Οι γεννημένοι το πρώτο και δεύτερο δεκαήμερο δεν είστε ικανοποιημένοι από μια συνεργασία και αναζητάτε άμεσες λύσεις προκειμένου να μη μείνετε μετέωροι, ενώ οι υπόλοιποι αποφασίζετε να αναβάλετε μια σημαντική επένδυση. Την Τετάρτη, μια θετική είδηση από φιλικό σας πρόσωπο που θα αφορά μια συνεργασία ή ένα ερωτικό θέμα θα αναπτερώσει το ηθικό σας και θα δείτε μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας τη ζωή. Ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με τη βελτίωση της εμφάνισης και της υγείας σας. Μια αποτοξίνωση θα συμβάλει στην αύξηση της ενέργειάς σας και αν συνδυάσετε τις νέες διατροφικές σας συνήθειες με την άσκηση θα έχετε και ψυχικά οφέλη. Είναι σημαντικό να αισθάνεστε όμορφα με τον εαυτό σας και αυτό είναι κάτι που θα ενισχύσει την ερωτική σας ζωή.

Sudoku No 543 9

8 9

5 3

7

3 4

7

2

1

2

3

6 4

5 7 4 6 1

5

9 2

9

Η λύση του προηγούμενου 9 3 2 5 6 8

4 7 6 9 1 2

8 1 5 3 7 4

5 8 1 2 9 6

6 9 7 1 4 3

2 4 3 8 5 7

1 2 4 7 8 9

7 5 8 6 3 1

3 6 9 4 2 5

1 8 2 3 5 9 6 4 7 4 3 6 7 2 1 5 9 8 7 5 9 4 8 6 3 2 1

22.2.18 – lifo

53

22—28.02.2012

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

54 lifo – 22.2.18

Περιμένω με ενθουσιασμό την καθημερινή εκπομπή της Sugahspank! στη LifO TV γύρω στη μιάμιση το μεσημέρι.

Mοιράζεται, λέει, λίγο απ’ το χάος που λέγεται «ζωή της», είναι αυθόρμητη, ετοιμόλογη και αληθινή. Ψέκασέ μας, Γεωργία!

Ένα ευρώ ακριβότερο θα είναι στο εξής το περιοδικό δρόμου «σχεδία» μετά την επιβολή ΕΦΚΑ στις αποδείξεις επαγγελματικής δαπάνης. Δεδομένης και της υψηλής ποιότητας του περιοδικού, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να εξακολουθήσουμε να το αγοράζουμε παρά την ανατίμηση, αφού αυτή πρόκειται να εξασφαλίσει στους πωλητές, που προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφαλιστικό χρόνο.

Να ένας συνδυασμός που ακούγεται ύποπτος και κατάλληλος μόνο για το Instagram ή για να πουλήσεις μούρη σε brunch με μιμόζες, παρ’ όλα αυτά λειτουργεί: πορτοκάλια και γκρέιπφρουτ σε φέτες με χοντρό αλάτι, ελαιόλαδο και μαύρη σοκολάτα. Ελάχιστο λάδι, μην το πνίξεις το εσπεριδοειδές, δεν στοχεύουμε σε ντοματοσαλάτα. Τώρα, αν όντως παίζει κάποιο brunch με μιμόμες, βάλε και μερικά σαγκουίνια και οργάνωσε τις φέτες των φρούτων ανά χρώμα. (Κάποιος την είδε Μάρθα Στιούαρτ το τριήμερο. Φάε τη λαγάνα σου, κοπέλα μου!).

Έρχεται το «Fahrenheit 451» στο HBO και πάω στοίχημα ότι όλοι σε λίγο θα αρχίσουν να ουρλιάζουν ότι θυσίασαν ένα αριστούργημα στον βωμό της πολιτικής ορθότητας και κάτι τέτοιες μπούρδες. Ο Michael B. Jordan που κάνει τον πυροσβέστη σε αυτήν τη βερσιόν είναι σούπερ επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Ξεχώριζε με διαφορά από το υπόλοιπο καστ του Black Panther. Δηλώνω φαν από τώρα.

Χάρη στην ανακάλυψη ότι έχω χοληστερίνη αναγκάστηκα να τρώω όλα όσα απέφευγα σε όλη μου τη ζωή (και έκοψα όλα τα θεσπέσια junk που έτρωγα μέχρι τότε). Με αφορμή τα σαρακοστιανά φαγητά ευχαριστώ την τύχη μου που για λόγους υγείας αρχικά έμαθα να τρώω και τις πιο αντιεμπορικές γεύσεις. Είναι χίλιες φορές πιο περίπλοκες και απολαυστικές.

Μερόπη Κοκκίνη

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Μαρία Παππά

Άρης Δημοκίδης

M.Hulot

Χρήστος Παρίδης

Το περσινό 1ο βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ Καννών, το Ένας ακέραιος άνθρωπος του Μοχάμαντ Ρασούλοφ από το Ιράν, είναι μια ταινία που πέρασε μάλλον απαρατήρητη στην Ελλάδα μέσα στον βομβαρδισμό των ταινιών που διεκδικούν τα Όσκαρ. Η ασφυκτική κατάσταση που δημιουργούν η δολιοφθορά, η διαπλοκή και το σάπιο σύστημα που σε διαλύουν ως άτομο, δημιουργώντας άμυνες οι οποίες μπορεί να είναι ακόμα πιο καταστροφικές, θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά. Το πλαίσιο δεν είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά, φεύγοντας, συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο κτήνος.

Αν είναι μεγάλη χαρά να παρακολουθείς υπέροχες παραστάσεις, φαντάσου να βλέπεις κάτι που ακόμα βρίσκεται σε περίοδο προβών και εξελίσσεται θαυμάσια, σε εποχές, μάλιστα, κατά τις οποίες κυριαρχούν το μεράκι και το πάθος και ουδόλως το κέρδος και η προβολή. Έτσι ένιωσα παρακολουθώντας πρόβες δύο διαφορετικών ομάδων στο «Μαύρο Κουτί» του Ιδρύματος Κακογιάννη, του Baby του Christopher Durang σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Κουμίδου και του Pessoa, μιας ποιητικο-εικαστικής περφόρμανς που επεξεργάζεται ο Θανάσης Ακοκκαλίδης. Μάζεψαν γύρω τους εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους που, χωρίς να περιμένουν σπουδαίες απολαβές, αγωνίζονται καθημερινά να πετύχουν ένα καλό αποτέλεσμα και να χαρούν τη συμμετοχή τους σε ενδιαφέροντα εγχειρήματα. Φαντάζομαι ότι το ίδιο γίνεται αυτήν τη στιγμή σε όλα τα θέατρα της Αθήνας, όπου τα χρήματα είναι ελάχιστα, αλλά οι παραστάσεις συχνά απολαυστικές. Έτσι έγινε και η κρίση έφερε την ειλικρινή δημιουργικότητα και την εκτόξευση των τεχνών!

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Διαβάζω ότι μέχρι το 1986 ολόκληρη η αποθηκευμένη ανθρώπινη γνώση ήταν περίπου 2,62 exabytes, τα 2,6 σε αναλογική μορφή (βιβλία/ δίσκοι/κασέτες) και τα 0,02 σε ψηφιακή. Το 2007, και χάρη στην «έκρηξη» του Internet, το νούμερο άγγιξε τα 299 exabytes (19 σε αναλογική μορφή και 280 σε ψηφιακή), ενώ πέρσι φτάσαμε τα 2,5 exabytes ανά λεπτό, μια αύξηση 11.500%... Λαμπρές προοπτικές για ιστορικούς, κοινωνιολόγους και λοιπούς ερευνητές του μέλλοντος, αν βέβαια καταφέρουν να φιλτράρουν τις πραγματικά σημαντικές πληροφορίες μέσα στον ωκεανό από spams, emoticons, selfies, πατούσες, ζωάκια, ατέλειωτη online φλυαρία και ό,τι άλλο «φύεται» στην ήδη αχανή, ελέω και κοινωνικών δικτύων, ψηφιακή μας χωματερή!

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε υπέρ των εκθέσεων μορφολογίας γάτας/ σκύλου. Στη συνέχεια, ας υποθέσουμε ότι είμαστε γονείς και παίρνουμε το σπλάχνο μας σε μια τέτοια διοργάνωση. Σταματάμε να υποθέτουμε και αντιμετωπίζουμε μερικά σοβαρά ερωτήματα: έχουμε ενημερώσει κάπως το παιδί μας για το πώς πρέπει να φερθεί σ’ αυτόν το χώρο; Έχουμε κάνει σαφές ότι δεν είναι επιτρεπτό να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή των μικρών ζώων τρομάζοντάς τα, χτυπώντας τα χέρια του ή κουνώντας πράγματα έξω από το κλουβί; Ειλικρινά, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο θα ήθελα πολύ να τα ρωτήσω όλα αυτά στους γονείς που έφεραν τα βλαστάρια τους στην Έκθεση Μορφολογίας Γάτας. Το απέφυγα λόγω εκνευρισμού στην 4η ή 5η γάτα που εντόπισα με σηκωμένο από την τρομάρα τρίχωμα να προσπαθεί να κρυφτεί. Σίγουρα θα είχαν κι αυτοί τους λόγους τους που δεν απέτρεψαν τα παιδιά τους από το να φέρονται σαν αφηνιασμένα. Κουρασμένοι θα δηλώσουν, ξέρω. Και αδιάφοροι, ας προσθέσουμε, χωρίς να υποθέσουμε.

Μια σπουδαία είδηση ήταν η ψηφιοποίηση του προσωπικού φωτογραφικού αρχείου της Βιρτζίνια Γουλφ από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Διατίθεται πλέον ελεύθερο διαδικτυακά, προς θαυμασμό. Η Γουλφ φωτογράφιζε με υπομανιακή όρεξη και τεράστια ευαισθησία. Επιπλέον, προστάτευε επιμελώς τις φωτογραφίες της σε άλμπουμ. Σ’ αυτές εικονίζονται μυθικές φιγούρες που συναναστρεφόταν, όπως οι E.M. Forster, John Maynard Keynes ή W.B. Yeats. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πιο φευγάτες και φευγαλέες περσόνες του κύκλου της, σαν τον συγγραφέα Lytton Stratchey. Αλλά πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το γκαζόν, κουρεμένο στην εντέλεια χωρίς μηχανικά μέσα, οι ξύλινες σεζλόνγκ και τα λοιπά ασήμαντα στοιχεία φόντου, που όμως όριζαν το περιβάλλον, το τόσο επικούρεια ευδαιμονικό και ταυτόχρονα ασκητικό, χάρη στο οποίο κατακτιόταν τότε η απαραίτητη αταραξία για να δημιουργείς. Ένα φόντο που λείπει πια, χωρίς να διατίθεται ικανό υποκατάστατό του.

Απεριόριστο σεβασμό σε όσους έχουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τη διάθεση και τον απαραίτητο αυτοσαρκασμό για να μπουν στο πνεύμα του καρναβαλιού, δημιουργώντας οι ίδιοι πρωτότυπες στολές. Εγώ δεν τα καταφέρνω, δεν το ’χω καθόλου. Αλέξανδρος Διακοσάββας

Νικόλας Σεβαστάκης Καλά: Το Aus dem nichts (Μαζί ή Τίποτα) του Φατίχ Ακίν με την εκπληκτική Νταϊάνα Κρούγκερ. Πώς μια σύγχρονη πολιτική ταινία μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από σινεμά μηνύματος. Τα σχέδια και η ζωγραφική του Τάσου Μαντζαβίνου για τη Γυναίκα της Ζάκυθος, στο ΜΙΕΤ της Θεσσαλονίκης. Κάποιες, δυστυχώς ελάχιστες, ευφάνταστες καρναβαλικές μεταμφιέσεις. Κακά: Η έμπνευση που δεν συνοδεύεται από εργατικότητα. Οι «στιγμές» που δεν γίνονται κάτι παραπάνω από νόστιμα πραγματάκια. Οι δικαιολογίες των υπέρμαχων της οπλοκατοχής για να παραμείνουν στην Αμερική τα πράγματα ως έχουν. Τάχα υπέρ της ελευθερίας, στην πραγματικότητα υπέρ της ασυδοσίας. Ο πικρός θάνατος του μοναχικού ηλικιωμένου. Η ερημιά στο τέλος.

Τις τελευταίες ημέρες η μουσική μου εφηβεία έχει επιστρέψει για τα καλά. Οι Franz Ferdinand και οι MGMT έβγαλαν καλούς, νέους δίσκους μετά από πέντε χρόνια απουσίας. Εντάξει, μπορεί να μην είναι αριστουργήματα, αλλά έχει ενδιαφέρον να αναμετριέσαι με τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία που νιώθεις ακούγοντας και μόνο αυτές τις οικείες φωνές και μελωδίες. Μέσα στον καταιγισμό νέων ονομάτων και κυκλοφοριών, είναι ανακουφιστικό να συναντάς παλιά σου φιλαράκια και να σκέφτεσαι τι έχει αλλάξει στη ζωή σου, τι χάθηκε και τι κερδήθηκε στην πορεία. Ακόμη και αν τα συμπεράσματα είναι αποθαρρυντικά, το ταξίδι του απολογισμού έχει τη γλύκα του. Άγγελος Κλειτσίκας

Γιάννης Πανταζόπουλος Δευτέρα βράδυ κι έχω πάει να ακούσω στον Σταυρό του Νότου την Τάνια Τσανακλίδου. Το πρόγραμμα ξεκίνησε ακριβώς στις 21:30. Αμέσως τα κινητά τηλέφωνα σηκώθηκαν ψηλά για να αποτυπώσουν στιγμές από την εμφάνιση της μεγάλης καλλιτέχνιδας. Η ίδια, από την πρώτη στιγμή, δηλώνει την αντιπάθειά της για τα κινητά και λέει ευγενικά στους παρευρισκόμενους πως «όταν τραγουδώ θέλω να ακούγεται η ανάσα μου, αλλιώς θα σας τραγουδούσα από το Skype». Δυστυχώς, εκείνη την ημέρα το πλήθος είχε ανάγκη να μιλά, να γελά και να συζητά διαρκώς. Παρακολουθούσα εμβρόντητος πώς μερικοί άνθρωποι, αντί να αφήσουν για δύο ώρες την καθημερινότητά τους εκτός, φρόντισαν να την μεταφέρουν στους υπόλοιπους. Αν αυτό είναι το κοινό της Δευτέρας, τρέμω για εκείνο του Σαββάτου!

22.2.18 – lifo

55