Τεύχος 569

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

05072018

H ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΝΗ ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ ΑΘΗΝΑΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΌΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΌΣ PAUL CHAN ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ «ODYSSSEUS AND THE BATHERS»

ΣΤΟ

Χ Α ΡΤΙ

Τ1ΥΟ ο Ν ΙΑΔΊΚ Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΣΤΟ

Δ

www.lifo.gr Στοιχεία s Google Analytic

4 lifo – 5.7.18

☛ Με αφορμή την αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος διερωτήθηκε τι πρέπει να διδαχτούμε απ’ όλη αυτή την περιπέτεια. Ο/η Ramon Ramone σχολίασε, μεταξύ άλλων: «Κέρδος για την κοινωνία είναι το ότι το “σύστημα”, έστω με καθυστέρηση, έστω και αν πλειστάκις εμφανίζεται ομολογουμένως βαθιά, βαθύτατα διεφθαρμένο, αυταρχικό και ανάλγητο, εν προκειμένω, παρά τα προσκόμματα και τις προκαταλήψεις, λειτούργησε όπως έπρεπε και οι άνθρωποι αυτοί αθωώθηκαν, εφόσον δεν βρέθηκαν επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος τους – είτε επειδή δεν έπραξαν κάτι αξιόποινο είτε επειδή αυτό δεν απεδείχθη. Όπως πολύ σωστά λέτε κι εσείς, αυτό που τη διαχωρίζει από τον νόμο της ζούγκλας και αποτελεί θεμέλιο λίθο της αστικής δικαιοσύνης είναι το τεκμήριο της αθωότητας. Της αστικής δικαιοσύνης. Που διέπεται από νόμους, έστω κι αν κάποιοι από αυτούς χρήζουν βελτίωσης, επανεξέτασης, αναθεώρησης, ακόμα και κατάργησης, αν χρειαστεί, προκειμένου να υπηρετούν ακριβώς αυτήν την (αστική) δικαιοσύνη. Η ύπαρξη της οποίας προϋποθέτει τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, όσο και αν ο προσδιορισμός είναι απεχθής σε πολλούς που, όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση, ξαφνικά θυμούνται, εκτιμούν και χρησιμοποιούν προς όφελός τους τα προτερήματα αυτού ακριβώς του προσδιορισμού, κάποιοι μάλιστα διατρανώνοντας την πρόθεσή τους να καταργήσουν ολοσχερώς είτε μόνο τον προσδιορισμό είτε και το ουσιαστικό που ακολουθεί [...]». Ο Μαύρος Γάτος ανέφερε με τη σειρά του: «Θοδωρή, για να μην είναι ανησυχητικό το αύριο, καθένας από εμάς πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Εσείς οι δημοσιογράφοι (και πιστεύω ότι είστε πολλοί που δεν εντάσσεστε στην κατηγορία “αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”) να επαγρυπνείτε και να αποκαλύπτετε τις παραβάσεις και τις εκτροπές της εξουσίας και εμείς να κινητοποιούμαστε για προλαμβάνουμε ή να μειώνουμε τις προσβολές της ελευθερίας και της προσωπικότητας που υφίστανται αθώοι. Αν, μάλιστα, καταστεί κάποτε δυνατόν να κάνει πραγματικά τη δουλειά της και η συντριπτική πλειονότητα των αστυνομικών και των δικαστών, σεβόμενοι πραγματικά και εφαρμόζοντας τους νόμους, τότε θα κατορθώσουμε να ζήσουμε σε μια πολύ καλύτερη κοινωνία (ανέκαθεν μου άρεσε να ονειρεύομαι)».

α π ό τ η lif o t ea m

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

feedback568

Η ΑΘΏΩΣΗ ΤΗΣ ΗΡΙΆΝΝΑΣ, Η ΑΠΏΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΉΣΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΊΔΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Ο πρόωρος θάνατος του Χρήστου Γραμματίδη, ενός καλού φίλου και αγαπητού συνεργάτη, μας λύπησε πολύ. Ο διευθυντής της LiFO Μιχάλης Μιχαήλ επιμελήθηκε ένα μικρό αφιέρωμα σ’ έναν άνθρωπο που ήξερε τα πάντα. Ο/η Vlix έγραψε: «Μιχάλη, ν’ αγιάσει το χέρι σου. Καταρχάς, να σου πω ότι τα ίδια συναισθήματα είχα κι εγώ για τον Χρήστο και την απαράμιλλη ευρυμάθειά του αλλά και τον καλό του τρόπο, το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του. Ένας πραγματικά “ωραίος άνθρωπος”! Ανατρέχω κι εγώ στα παλιά του κείμενα και ευγνωμονώ το ημερολόγιο καταστρώματος του FB που μας δίνει την ευκαιρία για μια μικρή γεύση αθανασίας». «Ο Χρήστος ήταν παράδειγμα στη ζωή και, δυστυχώς, στον θάνατο. Δεν αντέχω να ανατρέξω στο προφίλ του ή να διαβάσω όσα ανεβάσατε εδώ, είναι ακόμα πολύ νωπός ο πόνος. Το κείμενο εξέφρασε όσα ακριβώς είχα στο μυαλό μου για τον Χρήστο. Πρόσφατα τον είχα φέρει ως παράδειγμα, νομίζω σε κάποιο σχόλιο εδώ στη LiFO, για το είδος του ανθρώπου που θα ήθελα να είμαι. Για την άνεσή του να αναλύει δύσκολα πολιτικά και νομικά θέματα και την επόμενη στιγμή να μεταπηδά στο λαϊκό τραγούδι. Για την άνεσή του να είναι τόσο αστείος, αλλά παράλληλα τόσο σοβαρός. Μεγάλη απώλεια για τη γενιά μας» έγραψε ο/η φούστα κλαρωτή. ☛ Ορμώμενος από την είδηση πως επετράπη η οδήγηση στις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία, ο Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε ένα κομμάτι περί ελευθερίας. Ο Γράφων σχολίασε σχετικά: «Θυμάμαι ήταν 2008 όταν η φίλη μου η Salwa από τη Σαουδική Αραβία μού έλεγε με περηφάνια ότι όπου να ’ναι οι γυναίκες στη χώρα της θα αποκτούσαν το δικαίωμα να οδηγούν. Εγώ, βέβαια, έμεινα άναυδος, διότι απλούστατα θεωρούσα δεδομένα κάποια πράγματα. Η Salwa είναι μια υπέροχη γυναίκα που θέλει να είναι μουσουλμάνα και να φοράει μαντίλα. Είναι μαθηματικός και ακαδημαϊκός. Παρ’ όλα αυτά, έφτασε 38 για να της επιτραπεί να χαρεί ένα από τα βασικότερα αγαθά του καπιταλισμού, το αυτοκίνητο. Αν αυτό είναι νίκη του φεμινισμού, είμαι φεμινιστής. Αν είναι νίκη του καπιταλισμού, είμαι καπιταλιστής. Αν είναι του ανθρωπισμού, είμαι ανθρωπιστής. Ας είναι δροσερό το αεράκι που θα φυσάει τη Salwa όσο θα οδηγεί στους φαρδείς και με φοίνικες δρόμους του πανεπιστημίου της. Η αυτονομία του δυτικού ανθρώπου ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε το αυτοκίνητο ή το αυτοκίνητο εμπέδωσε την αυτονομία του δυτικού ανθρώπου; Ποτέ δεν θα μάθουμε σίγουρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης το να καταφέρνει να ξεπερνάει δέκα λύπες με μια χαρά. Έτσι συνεχίζει και ζει ο άνθρωπος, με μικρές νίκες και παραδοχές ευτυχίας».

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

5.7.18 – lifo

5

aπ ο τ ον σ ταθη τ σαγκ αρ ουσιανο

Editorial

1

ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΝΤΆΔΑ Μιλούν για κρίνα κι έχουν τον νου τους στα βυζιά.

Γ

φωτογραφία εξωφύλλου

Paul Chan Towel (Desert), 2017 Ακρυλικό σε καμβά, μεικτή τεχνική 116.8 x 80 x 8.9 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της Greene Naftali, New York

6 lifo – 5.7.18

ια χρόνια εχθρευόμουν τις καντάδες. Ή μάλλον τους κανταδόρους. Βασικά, τον πατέρα μου μόλις έπιανε το τραγούδι. Ήταν σημάδι ότι αρχίζει πόλεμος. Μόλις ηχούσαν οι ομοβροντίες της κιθάρας, άκουγα ήδη τα Stuka να πλησιάζουν να μας βομβαρδίσουν. Ήθελα να αντεπιτεθώ, αλλά επειδή δεν είχα στράτευμα, μισόκλεινα τα μάτια και προσπερνούσα την ταβέρνα, ξεπουπουλιασμένος. Ποτέ δεν παρεσύρθην από τα αηδόνια, την αγράμπελη, τον αφρό της θάλασσας, το φονικό μαντολίνο. Ανήκα σε ένα βασίλειο κατακτημένο: τη μάνα μου. Κατασκόπευα τις ταβέρνες εξ ονόματός της. Ήταν όμορφος πολύ. Και τραγούδαγε με περιπάθεια. Αλλά το γεγονός ότι ήμουν κατάσκοπος κι αυτός ο εχθρός με έκανε να ανθίσταμαι στη ζεστή φωνή του, το καλόκαρδο γέλιο του καθώς ύψωνε το ποτήρι φωνάζοντας «Εβίβα», το αρχοντορεμπέτικο χυμαδιό του. Με ειρωνευόταν όταν μ’ έβλεπε – ήξερε την αποστολή μου.

– «Περίπολο;» Σιχαινόμουν, επίσης, όλους τους φίλους του. Με το κόντρα ξύρισμα και τα λεπτά σαν μια γραμμή από μαρκαδόρο μουστακάκια, αφράτους σε κουστούμια ξέχειλα ή ξερακιανούς με μάτια θολά από το κρασί – απλώς ανεύθυνοι. Εχθρευόμουν τις καντάδες. Αν και δεν θα μ’ έλεγες παιδί της άλγεβρας, διέκρινα από τότε την ανοικονόμητη μελούρα του βενετσιάνικου cantare, που περιχύνει τα πάντα σαν εκσπερμάτωση και δεν αφήνει τίποτα καθαρό, τίποτα ειλικρινές: ούτε στις λέξεις ούτε στις πράξεις. Στις καντάδες όλα είναι στο περίπου, ο ήρωας ίσως κατεβαίνει απ’ το βουνό, ίσως και ανεβαίνει· μπορεί να είναι δείλι μπορεί και χαραυγή· ενδέχεται να ετοιμάζεται να κρεμαστεί, μπορεί και να χέστηκε. Είναι όλοι σαν να τραγουδάνε ό,τι να ’ναι, λόγια της πλώρης που δεν τ’ ακούνε ούτε οι ίδιοι – αρκεί να κορδωθούν σαν κοκόρια και να εκφυσήσουν: σημασία έχει το κικιρίκου, όχι το χάραμα. Κι οι λέξεις, τίγκα στα υποκοριστικά, την ηδυγλωσσία και τις μεταφορές – κεντάνε ήδη τη νοθευμένη δαντέλα της αθηναϊκής καντσονέτας, το χουντικό κουκλόσπιτο της Κλειώς Δενάρδου. Δεν ήταν μόνο από δικό μου στράβωμα η εχθρότητα προς το είδος και τ’ αποσπόρια του. Όταν ρωτάς «πού να ’ναι ο ίσκιος σου, θεέ;», επόμενο είναι κάποιος, αργά ή γρήγορα, να σου απαντήσει: «Σκύψε, ευλογημένη, να σ’ τον δείξω»! Γάμησαν κι άλλοι πριν από σένα, bro. Κουράζεις. Μιλάς για κρίνα κι έχεις τον νου σου στα βυζιά. Συλλήβδην το είδος χαρακτηριζόταν από μια καλλικέλαδη υποκρισία που με απωθούσε επειδή γνώριζα προσωπικώς και τους κανταδόρους.

Ο Κέκος, που στην κορώνα τού «Λαλούν τ’ αηδόνια» γύριζε τα μάτι του ανάποδα κι έβλεπες το ασπράδι, βασικά ήταν φονιάς και κλέφτης. Και είχε κάνει και φυλακή. Αυτοί, λοιπόν, ήταν οι άντρες οι ντρέτοι, που ο λόγος τους είναι συμβόλαιο; Αυτοί οι άβουλοι μπαζοφονιάδες, οι βιτελόνι, οι Καζανόβες της πλάκας, που χτυπάνε τις γυναίκες τους, που άλλα λένε κι άλλα κάνουν – αυτοί είναι το άλας της φυσικής επιλογής, το καμάρι της κοινωνίας; Γέλια πολλά. Δεν ξέρω αν στη Γαληνοτάτη Ενετική Δημοκρατία (που μας κληροδότησε αυτό το στυλ) ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά αμφιβάλλω. Το ίδιο σκουλήκι τρώει κάθε αφράτη κόρη. Το ίδιο δούλεμα πέφτει παντού όπου για μια κιθαρίτσα ξαγρυπνάνε τα κορίτσια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λιμπρετίστας του «Ντον Τζιοβάνι», ο Λορέντζο ντα Πόντε, ήταν Ενετός. Δεν υπάρχει άλλο έργο να καταδεικνύει με τέτοια εντομολογική ακρίβεια την έκφυλη ευγένεια, τον πωρωμένο κυνισμό του κανταδόρου. Όσο πιο γλυκιά η άρια με το μαντολίνo (Deh, vieni alla finestra, o mio tesoro) τόσο πιο υπολογιστικό το καμάκι στον ροδόκηπο. Είχα την τύχη να δω αυτό το αριστούργημα ανεβασμένο από τον Χάνεκε στην Όπερα της Βαστίλης, τοποθετημένο σε μια σύγχρονη πολυεθνική εταιρεία, ως ένα θέατρο σεξισμού και βίας εκ μέρους του λευκού, πλούσιου αφεντικού – 10 χρόνια πριν από τον Γουάινστιν και το #metoo. Ο μέγας σκηνοθέτης είχε αναδείξει, μεταξύ άλλων, όλη την παθολογία του ρομαντισμού. Είχε καταδείξει και κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον: ότι τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν. Ούτε οι άνθρωποι αυτό που δηλώνουν. «There will be time, there will be time/ To prepare a face to meet the faces that you meet». Προσωπικά, δεν περίμενα τον Χάνεκε ούτε τον Λορέντζο ντα Πόντε να μου το πουν. Ήξερα από μικρός ότι ο εχθρός είναι ύπουλος. Δεν μάσαγα από τις τριωδίες, τα βγαλμένα λαρύγγια, το γιασεμί στο πέτο τους. Κι ας ήταν δίμετροι, ωραίοι, ξηγημένα παιδιά, υποτίθεται. Υπήρχε μια άτιμη ανακολουθία στα μάτια μου: αυτοί τραγουδούσαν με μπριγιαντίνη στις ταβέρνες, ενώ στο σπίτι κάποιοι έκλαιγαν. Χωρίς κερί. Πεινασμένοι. Γινόταν χρήση χημικών όπλων. Το αμπρί μας έμπαζε νερό! Είχαμε διαρκείς οχλήσεις απ’ την Κομαντατούρ! Η κιθάρα μου να σπάσει κι οι χορδές της να σχιστούν / και τα χέρια που την παίζουν σαν κεριά να μαραθούν. Έπρεπε να πω το δικό μου τραγούδι, για να δω τη γλύκα. Και το είπα, μεγαλώνοντας. Μια ολοκληρωμένη αντι-καντάδα: «Αυγή», ρεμπέτικα, «Δεκαπενθήμερος Πολίτης», αμπέχονα, Μεταπολίτευση, Αριστερά, οτοστόπ, Εξάρχεια. Όλο το πακέτο – ενάντια στην καντάδα. Έπρεπε να διαπιστώσω, ιδίοις όμμασι, πόσο δύσκολο είναι να μην υποκρίνεσαι. Να λες την αλήθεια. Να μιλάς καθαρά. Να εννοείς αυτά που λες!

2

ΕΣΈΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΞΈΡΩ ΤΌΣΟ ΛΊΓΟ Παζλ στον αέρα. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια χάος. Όμως εσύ.

T

Απέναντι στο ροκοκό του κανταδόρου ανακάλυπτα την ντελαμαγκέν παντομίμα του λαϊκού λεβέντη – ενίοτε γελοιωδέστερη. Στις καντάδες ξεφύσαγαν κοκόρια, εδώ αγκομαχούσαν μαχαλόμαγκες. Σκάγια πολλά, φόνος κανένας. Λεονταρισμοί. Αριστεροχαρούμενοι. Ηθικό πλεονέκτημα – κι από πίσω να περνάνε τρένα. Οπότε έπαψα να ’μαι ταμπελάκιας – την ώρα ακριβώς που αυτό έγινε το σπορ των social media. Τώρα όλοι βιάζονται να τοποθετήσουν κάποιον κάπου – γιατί πειθήνια έχουν δεχτεί να απομειωθούν σε μια μονάδα του μάρκετινγκ. Δεν είναι άνθρωποι, είναι target groups. Όποιος επαμφοτερίζει (είναι δηλαδή rich and strange) συφιλιάζει το σύστημα. Αλλά, τελικά (υπό την προϋπόθεση ότι δεν είσαι διαφημιστής), τι σημασία έχει τι φοράει, τι κατέχει ή τι ισχυρίζεται ένας άνθρωπος; Τι σπούδασε, τι τραγουδάει, από πού έρχεται, τι καπνό φουμάρει. Τι σημασία έχει αν τον παίρνει ή αν τον δίνει. Αν είναι ρεμπέτης ή μοντ. Τι σημασία έχει τι μεταδίδουν γι’ αυτόν τα ραδιόφωνα, αν επικηρύχθηκε απ’ τον σερίφη ή τη μάνα σου. Σημασία έχει το άθροισμα των πράξεών του. Η αγάπη που δίνει, αν ξέρει να φιλάει καλά. Το βλέμμα του. Η αύρα του κορμιού του. Όσα δεν λέγονται. Όσα δεν ξέρεις. Να τος στην ταβέρνα του Σκούνα. Λέει το «Μια μαγεμένη ανατριχίλα». Με το καρέ σακάκι του, την ελιά στο μάγουλο, τη ναπολιτάνικη φινέτσα, που τόσο σου θυμίζει τη μελαγχολία του Totὸ στο Malafemmena. Μόλις αγγίζει τις χορδές. Τραγουδάει σχεδόν ψιθυριστά. Όλοι σωπαίνουν και τον κοιτάνε μαγεμένοι. Τον κοιτάς κι εσύ. Δεν τον ξέρεις. Δεν σε ξέρει. Κρίμα.

ο 1966, ριπές χαράς άρχισαν να πέφτουν στο κεφάλι μας, σαν μπόρες. Πήραμε ηλεκτρικό ψυγείο, πολυέλαιο (ένα κρυστάλλινο «φυλλόδεντρο» που από μέσα του φύτρωναν σαν καυλοί τέσσερα ποντερά λαμπιόνια), ένα σαλόνι με δόσεις που ήταν πάντα κλειστό και άνοιγε μόνο όταν κάποιος μας έκανε επίσκεψη. Αν με ρώταγες ποια είναι η πιο χαρούμενη στιγμή της παιδικής μου ηλικίας, θα σου έλεγα τότε, εκείνο το πάρτι που το σπίτι μας έγινε θερινό. Όμως αυτή η φωτογραφία με κάνει να κωλώνω. Ένα βράδυ, γιορτή του πατέρα μου, Ιανουάριος, ήρθε ο μεγάλος μου ξάδερφος που έπαιζε σαξόφωνο με τους φίλους του. Έφεραν κιθάρα, ντραμς, πλάκωσε όλη η γειτονιά, καλεσμένοι κι ακάλεστοι. Για να χωρέσουν στα λίγα τετραγωνικά ξεστήσαμε τα κρεβάτια, βγάλαμε τα έπιπλα στον χωματόδρομο. Η μάνα μου χόρευε με μια λευκή καμέλια καρφιτσωμένη στο αμάνικο βαθυπράσινο μαροκέν της. Οι γυναίκες πέταξαν τα παπούτσια τους για να κάνουν επιμελέστερα τις φιγούρες του τουίστ – βασικά, πέρα-δώθε σαν ψαρόβαρκες. Ήμουν σε έκσταση. Υπήρχαν πάστες στο ψυγείο, γέλια, ανοιχτά παράθυρα και η υπόσχεση μιας απροσδιόριστης ευτυχίας (#fail). Βασικά, μου άρεσε πώς φλέρταραν οι μεγάλοι. Λίγο αδιάντροπα, έξω στην υγρασία, με θεωρούσαν αθώο παιδάκι αγνοώντας με, αλλά εγώ έβλεπα τα χέρια τους να γραπώνουν, το τρέμουλο στη φλέβα του λαιμού, πώς ήθελαν να εξαφανιστούν ο ένας μέσα στον άλλο, έκανα ότι πέφτω τυχαία πάνω στα γεννητικά τους όργανα – γέλαγαν, έκαναν «ωχ!», σαν να ’ταν η πρόσκρουση αγνή, από ένα τόσο αθώο παιδάκι με ξανθές μπούκλες, που ήταν όμως ένας πλήρης, ολοκληρωμένος Κυανοπώγων και κανείς δεν το ήξερε, μόνον εγώ, στη σπηλιά της διαστροφής μου. Κυρίως μου άρεσε που το σπίτι επιτέλους γινόταν ρημαδιό. Με είχε φάει, μια ζωή, η τόση τάξη, η τόση έγνοια να κλίνουν με τη σωστή γωνία τα πλαστικά τριαντάφυλλα στο ανθογυάλι, ώστε αυτή ήταν η πρώτη, απελευθερωτική «αλητεία» μου. Θα ακολουθούσαν πολλές. Ποτέ όμως καμιά δεν θα τερμάτιζε. Πάντα μια ουράνια θείτσα (με μουστάκι) θα μου πάταγε το φρένο. Θα μου έλεγε, άιντε, τέλειωνε, αφού είσαι καλό παιδί, όλοι το ξέρουν, οι φλώροι δεν έχουν ριζικό, ούτε το Τζέλλα Δέλτα φουγάρα, οι φλώροι είναι τα ορφανά των μπίτνικ, νόθα του Έκνομου, νομίζουν ότι με ζοριλίκια εκτείνουν τα όρια της εμπειρίας, αλλά στην ουσία παίζουν έναν κακομαθημένο ρόλο (άλματα δεν γίνονται με δίχτυ ασφαλείας) – και συχνά στουκάρουν, από μια στραβή, έτσι όπως είναι απρόσεκτοι και χαϊδεμένοι. Άιντε, κουκλάκι μου, φάε την πάστα σου κι άκου τους δίσκους σου της Βίκυ Λέανδρος. Γεννήθηκες φτωχός, σεναριακά μιλώντας. Αυτή η έκσταση θα έμενε ανεξίτηλη και λόγω μουσικής. Πρώτη φορά άκουγα σαξόφωνο. Λίγο μοντ φάση, συγκροτήματα με κουστούμια, «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο», «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά». Ο ήχος του ήταν σαν φύσημα στο αυτί από μια λέαινα του σοφτ πορνό (τη Ρίτα Μπενσουσάν, κατά προτίμηση), λαγνεία γενετικά τροποποιημένη που την τρως και σε τρώει, βελούδο διάστικτο με κρυσταλλικά βακτήρια – Διαμάντια στο γυμνό σου σώμα. Εξέφρασε το προτηγανισμένο πάθος εκείνης της δεκαετίας και της επόμενης, δεν είναι τυχαίο που εξαφανίστηκε μαζί με τις καμπάνες και τη βαζελίνη στον φακό. Ναι, ήμουν χαρούμενος. Αλλά αυτή η φωτογραφία (που την είδα τυχαία σε ένα weekend στο νησί, ανάμεσα σε άλλες που μου προκάλεσαν αυτά εδώ τα μονόχορδα άρθρα) μου δείχνει άλλα. Είναι από εκείνο το πάρτι. Είμαι το παιδί πάνω αριστερά, μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν φαίνομαι εκστατικός, όπως νόμιζα. Ούτε χαρούμενος. Αντιθέτως, όλοι γελάνε, πλην εμού. Έχω μια έκφραση μεταξύ φόβου και αηδίας. Ίσως επειδή δεν έχουν έρθει ακόμη τα σαξόφωνα, δεν έχει ανάψει το κέφι. Ίσως επειδή, τελικά, οι αναμνήσεις μας είναι μια κατασκευή. Τις κόβουμε και τις ράβουμε όπως αντέχουμε και μας βολεύει. Άνθρωποι που με ξέρουν καμιά φορά με διορθώνουν: «Δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως το έγραψες». Έχουν δίκιο – και δεν έχουν. Για εμάς τους μεγάλους ο χρόνος είναι μια κουρελού απλωμένη στο κενό – κεντάς τα ράκη της περίπου όπως κάτσει. Ρώτησες κάτι το 1966 και η απάντηση ήρθε το 2011. Έχεις δικαίωμα να τα συγχρονίσεις. Αν είσαι μάγκας, μάλιστα, απ’ τον συγχρονισμό αυτόν βγάζεις μουσική. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να ανασυνδυάσεις εσύ τα επεισόδια. Είναι από μόνα τους ζωγραφισμένα το ένα πάνω απ’ το άλλο (φάση παλίμψηστον)· κάτω από μια χειρονομία φέγγει το παλιό της αίτιο. Τα ανακατεύεις από καιρού εις καιρόν για να καταλάβεις τι πράμα ήσουν. Τι ρόλο (ή ρολάκι) έπαιξες. Παζλ στον αέρα. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια χάος. Όμως εσύ.

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση Δήμητρα Πασομένου (dpaso@lifo.gr) διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αrt director Χρήστος Τζοβάρας –––––– ε μπο ρικο τμημα διεύθυνση διαφημισησ lifo.gr Βίκυ Καλαντζή (vkalantzi@lifo.gr) διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr) senior advertising manager Βάλλη Παπαϊωάννου (vpapaioannou@lifo.gr) digital advertising coordinator Ελένη Γκοβάτσου (eleni@lifo.gr) yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr) yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας, Βασίλης Καψάσκης συντακτικη ομαδα Κυριάκος Αθανασιάδης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Μαρία Κοφού, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Εύη Μαλλιαρού,Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρία Πετειναράκη, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Γιώργος Σπύρου, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή, Ελένη Ψυχούλη, aNameToCome υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f. Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβή Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε 5.7.18 – lifo

7

TalkoftheTown 5-11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018

ΤΙ ΘΑ ΉΘΕΛΕ Ο ΣΤΑΎΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΆΚΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΗ ΤΣΊΠΡΑ

απ ο τh βα σι λ ι κ η σι ου τη

Πολιτικό7ήμερο

Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε.

8 lifo – 5.7.18

Ρευστότητα χαρακτηρίζει και πάλι το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας αυτή την περίοδο, όπως εκείνη που είχε εμφανιστεί μαζί με τις πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις ή, ακριβέστερα, όταν αυτές άρχιζαν να καταρρέουν εξαιτίας της πολιτικής και των χειρισμών τους. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και πολλές διαφορές. Οι μεγάλες απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, υπήρξαν κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησής του, όταν έφερε το δικό του μνημόνιο και περισσότεροι από 30 βουλευτές αρνήθηκαν να το ψηφίσουν. Αυτοί όμως αντικαταστάθηκαν στις δεύτερες εκλογές –οι οποίες έγιναν με λίστα– με άλλους, «υπάκουους», στους οποίους ο Τσίπρας ξεκαθάρισε εξαρχής ότι θεωρεί διορισμένους και απαιτεί την απόλυτη συμμόρφωσή τους. Τους ζητήθηκε, μάλιστα, να συμφωνήσουν από πριν ότι όποιος τυχόν διαφωνήσει θα παραδώσει και την έδρα. Αυτή η προληπτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα, παρότι αντίκειται στο Σύνταγμα και δεν είναι δημοκρατική (καθώς ο βουλευτής πρέπει να πράττει με βάση τις αρχές και τη συνείδησή του), του εξασφάλισε μια πειθήνια κοινοβουλευτική ομάδα, από την οποία δεν κινδύνευσε ούτε στιγμή. Μόνη απώλεια ήταν ο Στάθης Παναγούλης, ίσως επειδή ήταν ο μόνος (λόγω και της ιστορίας και του βάρους του ονόματός του) που δεν ένιωθε ευεργετημένος από τον Αλέξη Τσίπρα. Οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ –άγνωστοι στην πλειοψηφία τους για τον πολύ κόσμο– εξελέγησαν χάρη στη δυναμική και στην κεκτημένη ταχύτητα του κόμματος στις εκλογές και το ήξεραν από την αρχή. Όπως γνωρίζουν και τώρα ότι εκτός του δεν έχουν κανένα πολιτικό μέλλον. Η σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει, άλλωστε, προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος, η Σοφία Σακοράφα και άλλοι πολλοί, που θεωρούσαν ότι περισσότερα πράγματα έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ παρά πήραν. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα βουλευτή, του οποίου η σύντροφος είναι και αυτή διορισμένη από την κυβέρνηση σε δημόσια θέση, ο οποίος παραδεχόταν πριν από λίγο καιρό ότι εάν δεν ήταν βουλευτής (ελέω Τσίπρα), σήμερα θα έπαιρνε μια σύνταξη των χιλίων ευρώ. Και θα ζούσε όπως πολλοί συμπολίτες του, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Κάπως έτσι είναι και οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αυτής της περιόδου. Αναγνωρίζουν στον Αλέξη Τσίπρα όσα τους έδωσε και νιώθουν ευεργετημένοι. Γι’ αυτό και ψηφίζουν αναντίρρητα ό,τι φέρνει στη Βουλή, όσο και αν για πολλούς αυτά είναι κόντρα σε όσα υποστήριζαν για χρόνια. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αρραγής και όλα δείχνουν ότι έτσι θα παραμείνει μέχρι τέλους, εκτός αν συμβεί κάτι απρόοπτο. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όμως, είναι ότι επειδή ο λαός δεν του έδωσε αυτοδυναμία, χρειάστηκε να συμμαχήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και να στηρίξει πάνω τους την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα περί πατριωτισμού αποδείχθηκαν σημαία ευκαιρίας για τους ΑΝ.ΕΛ., αφού ξεχάστηκαν γρήγορα όταν μοιράστηκαν τα υπουργεία και τα κυβερνητικά αξιώματα. Σε κάθε περίπτωση, ο οπορτουνισμός της ηγεσίας τους αποδείχτηκε ισχυρότερος από τον «πατριωτισμό» τους. Αυτό δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό από πολλά στελέχη της όποιας βάσης τους και το κόμμα μετά το Μακεδονικό φυλλορροεί, ασκώντας πίεση και στα στελέχη του να πράξουν αναλόγως. Είναι γνωστό ότι κάποια στελέχη των ΑΝ.ΕΛ. κοιτάζουν προς τη ΝΔ, ενώ κάποιοι βουλευτές είναι σε στενή σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και σε προχωρημένες συζητήσεις μαζί του (Ξένια Κουντουρά και Θανάσης

Παπαχριστόπουλος). Παρόμοια εικόνα διάλυσης παρουσιάζει και το Ποτάμι, το οποίο δέχεται κριτική ότι και για τη δική του ηγεσία ο «αντιλαϊκισμός» και ο «αντικρατισμός», που ήταν οι σημαίες του, ήταν επίσης σημαίες ευκαιρίας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, παρότι το αρνείται δημοσίως, είναι επιβεβαιωμένο ότι έχει και εξακολουθεί να διατηρεί διαύλους με το Μέγαρο Μαξίμου και τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ είναι γνωστό ότι μετά τις εκλογές περίμενε ότι θα ήταν εκείνος ο εκλεκτός του πρωθυπουργού για κυβερνητικός εταίρος και όχι ο Πάνος Καμμένος. Παρά τις αρνήσεις που έχει δεχτεί στο παρελθόν ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά και τις έντονες επικοινωνιακές επιθέσεις από την Κουμουνδούρου και το Μαξίμου, δεν πτοείται και περιμένει να του δοθεί η ευκαιρία. Γνωρίζει ότι το κόμμα του εξάντλησε το όποιο πολιτικό κεφάλαιο είχε και δεν έχει πλέον μέλλον. Έτσι, αναζητεί πολιτικό χώρο επιβίωσης και, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το ιδανικό για εκείνον θα ήταν να στηριχτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ως δήμαρχος Αθηναίων. Η ιδέα αυτή δεν ενθουσιάζει όμως τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θέλει να αξιοποιήσει τον Θεοδωράκη, αλλά όχι να του δώσει το χρίσμα για τον δήμο της Αθήνας, καθώς δεν έχει πειστεί ότι μια τέτοια επιλογή δεν θα του προκαλέσει σοβαρές απώλειες. Και αυτός επιδιώκει –και είναι θεμιτό– πολιτικά κέρδη από αυτές τις τακτικές κινήσεις. Με παρόμοιο τρόπο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παίζει πολιτικά παιχνίδια και ξεδιπλώνει την τακτική της, χρησιμοποιώντας πρόσωπα από το Κίνημα Αλλαγής με τα οποία θεωρεί ότι μπορεί να προκαλέσει πλήγματα στους πολιτικούς της αντιπάλους. Ο Αλέξης Τσίπρας –ξεμπερδεύοντας σιγά-σιγά και σε λίγο οριστικά με το «αριστεροχώρι», όπως είχε αποκαλέσει τον χώρο της αριστεράς– επιθυμεί να ηγηθεί της κεντροαριστεράς, για να μπορέσει να είναι αυτός ο επικεφαλής του δεύτερου πόλου απέναντι στο κόμμα της δεξιάς. Για να το πετύχει αυτό, εκτιμά ότι χρειάζεται κι άλλες δυνάμεις – ό,τι μπορεί να μαζέψει δηλαδή από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΟΤΑΜΙ. Για τον λόγο αυτό τον εξυπηρετεί η διάλυσή τους. Ταυτόχρονα, αποτελεί στρατηγικό στόχο του Τσίπρα να μην πετύχει αυτοδυναμία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος που πριμοδοτεί κάθε ασήμαντο στέλεχος που φεύγει από τη Νέα Δημοκρατία, από τον Ευάγγελο Αντώναρο μέχρι τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Πρόκειται για πρόσωπα που ποτέ δεν είχαν την παραμικρή κομματική ισχύ, παρ’ όλα αυτά επικοινωνιακά δημιουργούν ένα κλίμα και βοηθούν το Μαξίμου να παρουσιάσει για τη ΝΔ την εικόνα που θέλει. Άλλωστε για το πρωθυπουργικό επιτελείο η επικοινωνία είναι πιο σημαντική από την πολιτική. Αυτά εντός των συνόρων. Εκτός, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να είναι ο «ντάρλινγκ» της Μέρκελ, κάνοντας ό,τι μπορεί για να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει από τη διαχείριση του προσφυγικού. Για τον λόγο αυτό δέχτηκε με μεγάλη προθυμία θα δημιουργηθούν στην Ελλάδα νέα στρατόπεδα προσφύγων, όπου η Γερμανία θα στέλνει όσους δεν θέλει ή δεν χρειάζεται. Υποτίθεται ότι, όπως και στις προηγούμενες συμφωνίες, θα υπάρχουν υποχρεώσεις και οφέλη. Τα οφέλη είναι βασικά οικονομικά και αφορούν μια περίεργη και ετερόκλητη «αγορά» που βγάζει κέρδος από το προσφυγικό και βρίσκεται κοντά στην κυβέρνηση. Το κείμενο της κοινής απόφασης των Ευρωπαίων ηγετών για το προσφυγικό, πάντως, αποτελεί άλλο ένα κείμενο «δημιουργικής ασάφειας», η οποία –και από πείρα– γνωρίζουμε ότι λειτουργεί πάντα υπέρ του ισχυρού, δηλαδή της Γερμανίας.

Aποτελεί στρατηγικό στόχο του Τσίπρα να μην πετύχει αυτοδυναμία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος που πριμοδοτεί κάθε ασήμαντο στέλεχος που φεύγει από τη Νέα Δημοκρατία, από τον Ευάγγελο Αντώναρο μέχρι τον Φαήλο Κρανιδιώτη.

5.7.18 – lifo

9

Ο ΦΌΒΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΎ

TalkoftheTown

α π ό τ ο ν ανδρέ α λουκά κο

SweetNothing

Μ

ια μέρα πίναμε ποτά με φίλους και ένας από την παρέα Ένα βράδυ κοιμόντουσαν όλοι στο σπίτι, η πρώην έρχεται και μου λέει «Αντρέα, θέλω να σου πω». Πάμε γυναίκα μου και τα παιδιά. Ο ένας ενάμισι, ο άλλος πιο κει και αρχίζει να μου λέει ότι δεν είναι καθόλου τριάμισι. Η ζωή στο σπίτι δεν ήταν όπως τη φαντακαλά στον γάμο του τον τελευταίο καιρό και ότι δεν ζόμουν. Ο γάμος μου, αντίθετα με αυτό που είχα ξέρει τι να κάνει, καθώς ο γιος του είναι πολύ μικρός και του φαίνε- πιστέψει ότι θα συνέβαινε, δεν με είχε κάνει ευτυχιται αδιανόητο να χωρίσει. Του είπα να βάλουμε άλλη μια μπίρα πριν σμένο. Αντιθέτως, σταδιακά μου δημιουργούσε ένα αρχίσουμε την κουβέντα, γιατί μπορεί να πάρει ώρα. Όταν άρχισε κενό και μια αίσθηση εγκλωβισμού που δεν ήξερα να μου μιλάει, κατάλαβα ότι ήταν πράγματι σε απόγνωση. Σήμε- πώς να αντιμετωπίσω. Προφανώς, δεν χρειάζεται να ρα, δύο χρόνια μετά, ο φίλος αυτός είναι χωρισμένος και περίπου αναφέρω λεπτομέρειες, αλλά αρκετοί θα καταλάβετε εκατό φορές καλύτερα από εκείνο το βράδυ. τι εννοώ. Ήξερα ότι ήθελα να χωρίσω, αλλά δεν ήξερα Σημείωση: Το άρθρο αυτό δεν είναι διαφήμιση του χωρισμού, τον τρόπο, ένιωθα έναν τεράστιο φόβο για την επόμενη ούτε χορηγία δικηγορικού γραφείου που ασχολείται με τα διαμέρα και αυτό ενίσχυε την αίσθηση του εγκλωβισμού. ζύγια. Είναι απλώς η δική μου εμπειρία από τον φόβο του χωΠροσπάθειες για την καλυτέρευση των πραγμάτων είρισμού στο σήμερα. χαν γίνει, αλλά είχαν πέσει κι αυτές στο κενό. Εκείνο το Όταν ξεκινάς μια κοινή ζωή με έναν άλλο άνθρωπο, συνειβράδυ, λοιπόν, άρχισα να μιλάω με την αδερφή μου και δητά ή ασυνείδητα δημιουργείς ένα σωρό προσδοκίες. Στον πρώτη φορά παραδέχτηκα σε κάποιον ότι ήθελα να χωρίεαυτό σου, στο έτερό σου ήμισυ και πολλές φορές στους σω, αλλά ότι ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο δεν είχα, ας κοντινούς σου συγγενείς, καθώς η αγία ελληνική οικογένεια πούμε, πού να μείνω, αν συνέβαινε αυτό. Της είπα ότι δεν είναι, καλώς ή κακώς, μέρος της ίδιας της ταυτότητάς μας. έτρωγα καλά, δεν κοιμόμουν καλά, δεν ήμουν γενικά καλά. Προσδοκίες τού «για πάντα», για κοινά γηρατειά, ότι θα Η αδερφή μου, με την ηρεμία που μπορεί να σου δώσει τραγουδάει ο ένας στον άλλο το «When I’m sixty-four» των ένας άνθρωπος που σε ξέρει πολύ καλά, μου είπε ότι είχε Beatles και ότι θα είστε πράγματι 64 χρονών, προσδοκίες καταλάβει ότι δεν ήμουν καλά και ότι σε πρώτη φάση, αν για μια ευτυχισμένη οικογένεια, με παιδιά που θα τα δείήθελα, μπορούσα να μείνω σπίτι της, μέχρι να τακτοποιητε μαζί να περνάνε όλα τα στάδια από τη βρεφική ηλικία θώ. Την άλλη μέρα είπα στην πρώην γυναίκα μου ότι ήθελα μέχρι την ενηλικίωση και ακόμα παραπέρα, που λέει και να χωρίσουμε και κάπου εκεί ξεκίνησε το επόμενο κεφάλαιο ο Buzz Lightyear. της ζωής μου. Εμείς, η γενιά της οποίας οι γονείς σπάνια χώριζαν, μεγαλώσαμε με το άγχος του χωρισμού. Θυμάμαι, στην ήμερα, εξίμισι χρόνια και διάφορες αναταράξεις μετά, τάξη είχαμε μόνο δύο συμμαθητές που οι γονείς τους η καταστροφή που φοβόμουνα δεν ήρθε ποτέ. Κάήταν χωρισμένοι και αυτό θεωρούνταν κάτι κακό και ποιες στιγμές παλέψαμε και οι δύο για να μην έρθει προβληματικό. Οι γονείς μου, όταν ήμουν 17, χωρίη καταστροφή, κάνοντας ο καθένας με τη σειρά του δύσκολες υποχωρήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε καλά σανε, ασχέτως του αν μετά από κάποια χρόνια δεν έβρισκαν νόημα στο να είναι χώρια και τα ξαναέφτιαως χωρισμένοι, πολύ καλύτερα από παντρεμένοι. Δεν τσακωνόξαν. Μια μέρα γύρισα αργά σπίτι και ο πατέρας μου μαστε, συνεννοούμαστε μια χαρά όσον αφορά τα παιδιά κι έτσι, ήταν στον καναπέ και μου είπε «έλα να μιλήσουμε σταδιακά, καταφέραμε να επανεκτιμήσουμε ο ένας τον άλλο, σε σαν άντρες». Σκέφτηκα ότι θα έχω κάνει κάποια χομια βάση διαφορετική και σε ρόλους που δεν είχαμε ξαναπαίξει. ντράδα την οποία ανακάλυψε, αλλά τελικά ήθελε Και τα παιδιά; Τα παιδιά μάθανε να ζούνε με δύο χωρισμένους να μου ανακοινώσει τον χωρισμό τους, πράγμα που γονείς. Όσο καιρό πήρε σ’ εμάς να προσαρμοστούμε στη νέα μας μου φάνηκε τρομερά φυσιολογικό, αφού τσακωζωή, άλλο τόσο πήρε και σε αυτά. Όταν ανακοινώσαμε στον μεγάλο νόντουσαν συχνά. Οι φίλοι μου, ειδικά αυτοί που μας γιο τι έχει συμβεί και του είπαμε, λίγο σαν να του διαβάζουμε γνώριζαν τους γονείς μου, σοκαρίστηκαν. Δεν το παραμύθι, ότι τώρα θα έχει δύο σπίτια και πολλή-πολλή αγάπη, αυξέραμε καλά αυτό το κεφάλαιο και σε κάποιους τός με γουρλωμένα μάτια μάς ρώτησε αν θα έχει τα ίδια παιχνίδια φαινόταν τρομακτικό. Δεν ήταν όμως. και στα δύο σπίτια ή διαφορετικά. Αφού του εξηγήσαμε πολύ προσεκτικά μερικά θέματα, μας ρώτησε αν μπορούσε να πάει να παίξει πάρχουν ζευγάρια που τα προβλήματά κι έφυγε σαν να είχε μόλις ακούσει μια κάπως περίεργη ιστορία. Με τους μπορούν να τα λύνουν. Υπάρχουν τον καιρό έμαθε να ζει με αυτό και όσο και αν ενίοτε τον στενοχωρεί, είναι γενικά ένα χαρούμενο παιδί. ζευγάρια που τα προβλήματά τους τούς πνίγουν. Όταν κάνεις παιδιά, Ο μικρός του αδερφός δεν έχει μνήμες της κοινής μας ζωής. Μια μέο χωρισμός δεν είναι μια εύκολη λύση, είναι ρα περπατούσαμε στον δρόμο, κάνα χρόνο μετά τον χωρισμό, γυρνάει η τελευταία και η πιο δύσκολη. Όμως πολμε το πιο αθώο ύφος στον κόσμο και με ρωτάει: «Μπαμπά, με τη μαμά λές φορές είναι λύση, ίσως και η μοναδική. είστε αδέρφια;». Καθίσαμε, μιλήσαμε, προσπάθησα να του εξηγήσω, Τα ζευγάρια που κατάφεραν και έλυσαν τα όπως κάθε φορά που θέλανε να μάθουνε κάτι για τον χωρισμό, και ο προβλήματά τους και είναι καλά μαζί είναι αδερφός του φώναζε από δίπλα «όχι, ρε Διονύση, παντρεμένοι ήτανε, αξιοθαύμαστα. Τα ζευγάρια που χωρίσανε παντρεμένοι». Κανείς δεν ξέρει πού θα τον βγάλει ο δρόμος που κάθε φορά επιλέγει. και συνέχισαν να είναι εκεί και οι δύο για τα παιδιά τους, επίσης. Η ζωή είναι πολύ Και σε κάθε στροφή καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση. Αυτή είναι απρόβλεπτη για να μην μπορούμε να δώη ζωή μας, το αποτέλεσμα των αποφάσεών μας. Καμία μεγάλη απόφαση σουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να την δεν έρχεται χωρίς κόστος. Με αυτές θα ζήσουμε εξάλλου, αυτές θα κααλλάξουμε, ακόμα και αν πολλές φορές θορίσουν το πώς θα ζήσουμε, αυτές και οι αγώνες που θα κάνουμε για να τις στηρίξουμε. οι αποφάσεις μας επηρεάζουν κι άλλους.

Σ

Υ

10 lifo – 5.7.18

Υπάρχουν ζευγάρια που τα προβλήματά τους μπορούν να τα λύνουν. Υπάρχουν ζευγάρια που τα προβλήματά τους τούς πνίγουν. Όταν κάνεις παιδιά, ο χωρισμός δεν είναι μια εύκολη λύση, είναι η τελευταία και η πιο δύσκολη. Όμως πολλές φορές είναι λύση, ίσως και η μοναδική.

5.7.18 – lifo

11

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σεβαστάκ η

ΔεύτερεςΣκέψεις

Όταν η κίνηση ιδεών παίρνει τη μορφή «προσωπικής υπόθεσης».

Καθώς γιορτάζει με πανηγυρικές προβολές τα 60 χρόνια ύπαρξής του, το αριστούργημα του Χίτσκοκ έχει βρεθεί άσχημα μπλεγμένο στα τρέχοντα χειραφετητικά politics.

Η ελληνική πιάτσα είναι μικρή. Παραπέμπει σε μια μεγάλη οικογένεια παρά στην απρόσωπη, καπιταλιστική μεγαλούπολη που τόσες αρνητικές αντιδράσεις ξεσηκώνει από παλιά στους διανοούμενους και στους καλλιτέχνες. Το κακό με τις μικρές πιάτσες είναι ότι η κίνηση των ιδεών και η αντίκρουση απόψεων παίρνει έναν χαρακτήρα «προσωπικής επίθεσης». Οι άνθρωποι μπερδεύουν την κριτική που τους ασκείται με προσωπικούς λογαριασμούς ή ψυχολογικά απωθημένα. Καθένας σπεύδει να αναγνωρίσει τον εαυτό του πίσω από μια φράση που υποτίθεται ότι τον φωτογραφίζει. Η μικρή πιάτσα παράγει αγανακτισμένες παρέες ή στρατόπεδα που επιτηρούν την περίμετρό τους μήπως και κάποιος πάρει στραβή θέση. Γι’ αυτό και πολλές κουβέντες περί κοινότητας στην Ελλάδα μοιάζουν εξαιρετικά αφηρημένες. Αναζητούν μια κοινότητα που σέβεται την ατομική διαφωνία ή μια κοινότητα που τάχα προστατεύει, χωρίς να επιβάλλει ήθη συμμόρφωσης. Μεγάλες λυρικές λέξεις παραγνωρίζουν έτσι τη σκληρή πραγματικότητα, ότι οι κοινότητες ή μάλλον οι παρέες λειτουργούν ως τα πιο παραφουσκωμένα Εγώ, τα πιο εγωιστικά άτομα: δεν ανέχονται παρασπονδίες, δεν συγχωρούν αποστασίες ούτε τυχόν ανοίγματα σε άλλες, «αντίπαλες» παρέες. Φυσικά, η ελληνική πιάτσα έχει και τις αρετές της. Μαθαίνεις πολλά για τον διπλανό σου, για τον συνάδελφο, για τον «ανταγωνιστή», έστω για λόγους αδιακρισίας. Εφόσον οι ιδέες και η συζήτηση για τις ιδέες δεν ενδιαφέρουν και τόσο, τα πρόσωπα και τα χούγια τους περνούν σε πρώτο πλάνο: έτσι αποκτά ένταση το παιχνίδι της επικοινωνίας, γιατί συχνά ενώνεται εις σάρκα μία με το πανάρχαιο και ακμαίο άθλημα του κουτσομπολιού. Η θερμή κοινωνικότητα, ακόμα και αν έχει τραυματιστεί από την ψηφιακή πολυδιάσπαση, είναι ακόμα σε ισχύ. Νομίζω όμως πως το τελικό άθροισμα είναι αρνητικό, όταν, αντί να μιλάμε για διαφωνίες σε συλλογισμούς και επιχειρήματα, φαίνεται πως αντιδικούμε με κάποιους που δεν συμπαθούμε ή ότι κολακεύουμε αυτούς που μας αρέσουν και μας συμφέρει η κολακεία τους. Με μια κουβέντα, βολευόμαστε να τα φέρνουμε όλα στο μέτρο των προσωπικών μας αισθημάτων. Συνηθίσαμε έτσι να αυτολογοκρινόμαστε για να μην πληγώσουμε κάποιον, για να μη χαλάσουμε την τάξη των πραγμάτων. Γύρω μας αναδύεται μια κοινωνία έτοιμη για βρισιές ή για εγκωμιαστικές πόζες. Τα στρατόπεδα δεν είναι πια οι μεγάλες παρατάξεις αλλά σχηματισμοί μάχης πιο ευέλικτοι και, παρ’ όλα αυτά, εξίσου ευάλωτοι στον αυταρχισμό. Το θέμα, φυσικά, δεν είναι να αρνηθεί κανείς τις «παρέες» που προβάλλουν προτιμήσεις και κοινά γούστα. Πιο ενδιαφέρον και δύσκολο είναι να συντηρήσει κανείς απόσταση από τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που ασκούν και οι καλύτερες οικογένειες. Καμιά φορά βλέπει κανείς πως αντιδρούν κάποιοι όταν, ας πούμε, ένας από τον «προοδευτικό χώρο» ψελλίσει κάτι συντηρητικό, παλιομοδίτικο ή εθνοκεντρικό. Τον αντιμετωπίζουν σαν να κάνει έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν ακούγεται αυτό που λέει παρά μόνο αποφασίζεται με συνοπτικές διαδικασίες η ενοχή του και οι ύποπτοι λόγοι για την παρέκκλισή του. Το ίδιο όμως έχει συμβεί αυτό τον καιρό και με όσους φιλελεύθερους-συντηρητικούς είπαν κάτι πιο θετικό για τη Συμφωνία των Πρεσπών ή μάλλον για την επίλυση του Μακεδονικού. Και αυτοί χρεώθηκαν ύποπτη λοξοδρόμηση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν διαθέτουν σκέψη και κρίση ατομική. Οι άνθρωποι καλούνται συστηματικά να γίνουν αρεστοί εις βάρος των όσων πιστεύουν πραγματικά. Οι αριστεροί πρέπει, ας πούμε, να μην τραυματίζουν την πεφιλημένη Κόρη «Αριστερά», οι δεξιοί να μη βάζουν εμπόδια στον δρόμο του κόμματός τους για την εξουσία, οι κεντρώοι να προσποιηθούν πως συμμερίζονται τους μακεδονομάχους (μήπως ξανατραβήξουν πίσω λαϊκό κόσμο). Και έχουμε φτάσει στο σημείο ακόμα και κάθε αναρχικός να οφείλει θαυμασμό στον Ρουβίκωνα και στον κοινότοπο λαϊκισμό με εσάνς αναρχίας. Από τη μια, όλα σχεδόν εμφανίζονται ως προσωπικές διαμάχες ή παρεΐστικα σχίσματα. Η μικρή πιάτσα ζητάει τον λόγο αν κάτι απ’ όσα λες δεν συντονίζεται με τις καθημερινές, επίσημες γνωματεύσεις της. Μέσα στην κρίση, αυτή η αυτοαναφορική μιζέρια των «κοινοτήτων» έγινε περισσότερο έντονη και αδιάλλακτη. Και, αν σταθούμε με ψυχραιμία στο φαινόμενο, πρέπει να πούμε πως κανένας κοινωνικοπολιτικός χώρος δεν έμεινε αλώβητος. Αντιθέτως, επειδή η κρίση γιγάντωσε το αίσθημα ανασφάλειας των ατόμων –ακόμα και των πιο ισχυρών ή λιγότερο ευάλωτων–, η αναζήτηση της επιδοκιμασίας της «παρέας» έγινε εντονότερη. Ο φόβος της απόταξης και της διαγραφής μεγεθύνθηκε στο φως της διάλυσης των βεβαιοτήτων για το αύριο. Η ρευστοποίηση πολλών από τις σταθερές του βίου έφεραν ένα κύμα πρωτόγονων δογματισμών και έναν μεταμοντέρνο, «άτυπο» σταλινισμό. Ελάχιστοι μπορεί να πουν ότι έχουν μείνει ανέπαφοι από αυτό το κύμα ανασφαλούς αναδίπλωσης στους μικρο-εμφυλίους της εποχής. Γι’ αυτό χρειάζεται μαθητεία στην ανεξαρτησία γνώμης και απομυθοποίηση της «μικρής πιάτσας». Είναι μια αλήθεια ανάμεσα στις άλλες, όχι ο νόμος που θα καθορίσει τι σκεφτόμαστε και τι πρέπει να λέμε προς τα έξω.

Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το Vertigo (Δεσμώτης του Ιλίγγου), την πιο κλασική από τις κλασικές ταινίες του Χίτσκοκ, έργο που πάντα δέσποζε στις πρώτες θέσεις σ’ αυτές τις λίστες/μαυσωλεία πρεστίζ κανονικοποίησης με τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, μαζί με τον Πολίτη Κέιν, το Tokyo Story του Όζου, τους Νονούς (τον δεύτερο βασικά), κάτι από Φελίνι, κάτι από Αντονιόνι, Κουροσάβα, Μπουνιουέλ, Κιούμπρικ και ούτω καθεξής. Στo πλαίσιo των επίσημων εορτασμών, η ταινία θα προβληθεί πανηγυρικά και στην Αθήνα αμέσως μετά την πρεμιέρα της στο 71ο Φεστιβάλ Καννών σε μια ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια στην ανακαινισμένη ταράτσα του κινηματογράφου «Άνεσις» την ερχόμενη Δευτέρα. Αν και δεν είναι η αγαπημένη μου, ούτε καν από τις ταινίες του σκηνοθέτη της (τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί στο διαταραγμένο ενδεχομένως μυαλό μου με τη διαχρονική –και ασπρόμαυρη– εκλεκτική αρρώστια του Ψυχώ, που, εκτός των άλλων, αποτελεί και την πιο ιδιοφυή απόδοση ξένου τίτλου ταινίας στα ελληνικά – αυτό το ωμέγα, ουάου!), ανυπομονώ να την ξαναδώ όχι μόνο ως κορυφαίο κινηματογραφικό επίτευγμα, αισθητικά και τεχνικά, αλλά μήπως και βγάλω καμιά άκρη από την παροιμιακά περίεργη και ιδιοσυγκρασιακή πλοκή του. Εν αναμονή της προβολής, όμως, και με αφορμή την επέτειο διαβάζω ότι έχει γίνει ο κακός χαμός στα διάφορα μέσα σχετικά με την τρέχουσα υπόσταση της ταινίας στην εποχή του #metoo και του Γουάινστιν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποιοι καλούν όχι μόνο σε μποϊκοτάρισμα (έλα, Χριστέ και Παναγία) αλλά σε οριστική έξωση της ταινίας στη λήθη, λόγω των βαριά παθολογικών ζητημάτων του Χίτσκοκ με τις πρωταγωνίστριές του αλλά και με το «αρπακτικό», αντρικό, φαλλοκρατικό βλέμμα της ταινίας, όπως αυτό καταγράφεται από την εμμονή του πρωταγωνιστή Τζέιμς Στιούαρτ με την Κιμ Νόβακ που τον «γέλασε», αλλά, όχι, ήταν δύο διαφορετικές γυναίκες και τελικά πυρ, γυνή και θάλασσα και τρέχα-γύρευε σε μια εξωφρενική πλοκή που ποτέ δεν είχε νόημα να την παρακολουθείς ασθμαίνων, παρά μόνο ως μεταφορά για κάτι άλλο, βαθύ και, ναι, ενδεχομένως περί σύνθετης παθολογίας του θεατή, όχι όμως μόνο του άντρα. Σ’ αυτό το πανηγύρι αντικρουόμενων απόψεων που καταλήγει στο (λάθος νομίζω) ερώτημα σχετικά με το τι κρατάμε, τι απωθούμε και τι στέλνουμε για πάντα στο πυρ το εξώτερο από την αμαρτωλή, πατριαρχική ιστορία του σινεμά (και της καλλιτεχνικής/δημιουργικής έκφρασης γενικώς), μπλέχτηκε και ο διάσημος κριτικός και συγγραφέας του σινεμά David Thomson, ο οποίος, σε πρόσφατο κείμενό του, ενώ αναγνώρισε τη βαθιά επίδραση του έργου σε πλήθος άλλων αριστουργημάτων, από την Ωραία της Ημέρας και το Blow Up μέχρι το Μπλε Βελούδο και τη Δασκάλα του Πιάνου, θεώρησε σωστό να καταθέσει και τις σοβαρές αναστολές του: «… Οφείλουμε να έχουμε καθαρό βλέμμα σχετικά με το Vertigo και με αυτό που μας υποδηλώνει η δύναμη και η επίδρασή του. Δεν είναι ότι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν δόλιος, φαντασιόπληκτος, ηδονοβλεψίας, αρπακτικός θηρευτής. Δεν είναι ότι όσοι Χάρβεϊ Γουάινστιν και να αποκαλυφθούν ποτέ δεν θα απονεμηθεί η δικαιοσύνη που αρμόζει στα τόσα θύματα αδικίας, εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Δεν είναι καν το ότι οι άντρες εφηύραν και κυριάρχησαν στον μηχανισμό παραγωγής και ελέγχου του σινεμά, τόσο ως τέχνης όσο και ως επιχείρησης: ότι αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών, σκηνοθετών και τεχνικών του μέσου στο πέρασμα του χρόνου, ενώ στο κοινό αποτελούσαν τη μειοψηφία. Μήπως, τελικά, αυτό είναι που μας λέει το Vertigo, πέρα από την ιστορία του αντρικού ελέγχου; Ότι δηλαδή υπάρχει κάτι στο σινεμά που ενισχύει τη θέση του αρπακτικού στο σκοτάδι καθώς παρακολουθεί απαγορευμένα αντικείμενα του πόθου; Κάτι απειλητικά αντρικό που τοποθετεί μια ηθοποιό στη θέση της σε ένα όμορφα φωτισμένο και προβοκατόρικα φορτισμένο ερωτικά κοντινό πλάνο, έτσι ώστε να ξεκινήσουμε τη ραψωδία περί της σαγήνης που μας προκαλεί;…» Αυτά από έναν άντρα που έγραψε πριν από μερικά χρόνια ολόκληρη μονογραφία περί της «ανομολόγητης» ερωτικής εμμονής του με τη Νικόλ Κίντμαν και διαβάζοντάς την ήταν σαν να προσπαθείς να διασχίσεις ρυάκι από τρεχούμενα σάλια πορνόγερου. Νομίζω πιο χρήσιμο είναι να μείνουμε στις μεγαλειώδεις αντιφάσεις της ταινίας, όπως τις είχε αποδεχτεί η επίσης επιφανής θεωρητικός του σινεμά Molly Haskell, γράφοντας για την ταινία το μακρινό 1971, προσκαλώντας μας να εστιάσουμε στο ερώτημα που θέτει το Vertigo περί ψευδαίσθησης και πραγματικότητας: «… ένα ερώτημα που θα βρίσκεται μαζί μας όσο υπάρχει ακόμα η οποιαδήποτε έννοια δυαδικότητας – ήλιος και φεγγάρι, σώμα και μυαλό, άντρας και γυναίκα. Αυτό ακριβώς το παράδοξο, που προκαλεί βαριά ζάλη όταν επιχειρεί κάποιος να το αναλογιστεί, αποτελεί την ουσία πολλών μεγάλων έργων τέχνης και αναδεικνύεται στην πιο οριστική έκφρασή του στην ταινία του Χίτσκοκ. Είναι αυτό που κάνει τόσο “ιλιγγιώδη” την εμπειρία παρακολούθησης του φιλμ, μια κυκλοθυμική κάθοδο σε μια δίνη από αντικρουόμενες αποκρίσεις, μια τρελή πτήση σ’ ένα διανοητικό πεδίο όπου προσπαθείς να πιαστείς από κάποια θεμελιώδη δίπολα, όπως θετικό και αρνητικό, υγιές και άρρωστο, και συγχρόνως συνειδητοποιείς πόσο άκυρες είναι τέτοιες ταμπέλες έξω από ένα “νορμάλ” πλαίσιο αναφορών…».

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

ShortCut

TalkoftheTown

12 lifo – 5.7.18

«ΊΛΙΓΓΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΟΥ #METOO

ΕΛΛΗΝΙΚΈΣ ΠΙΆΤΣΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑ ΓΝΏΜΗΣ

Κάποιοι καλούν όχι μόνο σε μποϊκοτάρισμα (έλα, Χριστέ και Παναγία) αλλά σε οριστική έξωση της ταινίας στη λήθη, λόγω των βαριά παθολογικών ζητημάτων του Χίτσκοκ με τις πρωταγωνίστριές του αλλά και με το «αρπακτικό», αντρικό, φαλλοκρατικό βλέμμα της ταινίας.

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφi a: π αρι σ ταβ ι τ ι αν

Ο Νίκος Λάρδας έχει πάθος με το ποδόσφαιρο. «Αυτήν τη στιγμή είμαι σε μια ομάδα της Α’ Εθνικής, τον Πανιώνιο» μας λέει, αλλά δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό. Ο λόγος που έχουμε συναντηθεί είναι για να σχολιάσουμε το άλλο μεγάλο του πάθος, τη μουσική. Εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα κυκλοφόρησε ως Grandbois έναν από τους καλύτερους δίσκους που βγήκαν φέτος από ελληνικό στούντιο, το «Deep in my heart», ένα ποπ άλμπουμ εντελώς σύγχρονο, με όλους τους ήχους που αγαπάει: trap και rap, μπλουζ, τζαζ και μπόσα νόβα. Το «Deep in my heart» είναι ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ, έντονα συναισθηματικό, τόσο όμορφα δομημένο που σε ξαφνιάζει. Ένα άλμπουμ όπως τα καλά ποπ άλλων εποχών, που είχαν ποικιλία, κομμάτια που άντεχαν στον χρόνο και μπορούσαν να βγάλουν ένα σωρό επιτυχίες. Ο Grandbois ξεκίνησε να παίζει μουσική αμέσως μετά το σχολείο σε διάφορα μαγαζιά και έγινε βασικός DJ σε κλαμπ βραδιές με rap, trap and grime, όπως το Athens Ghetto και τα Not Sober Parties. Με την παραγωγή ασχολήθηκε επειδή τα λόγια ενός φίλου του μουσικού τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει και η δημιουργία. «Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ» λέει. «Μια μέρα που ήμασταν στο ασανσέρ την πολυκατοικίας του τον ρωτάω “για ποιον λόγο, αφού είσαι γνωστό όνομα στη μουσική, δεν κάνεις DJ set, ώστε να βγάζεις αρκετά χρήματα και να μη χρειάζεσαι τα live που είναι μία στο τόσο;”. Γύρισε και μου είπε ότι “το πιο ωραίο δεν είναι να αναπαράγεις μουσική αλλά να την παράγεις. Γιατί όλο αυτό βγαίνει από μέσα σου, είναι έκφραση του εσωτερικού σου κόσμου. Πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε με λέξεις τα λέμε με μουσική”. Αυτός με παρακίνησε να κάνω την παραγωγή μουσικής». Υπήρξε και ένα άλλο γεγονός που του άλλαξε την αντίληψη που είχε για τη μουσική. «Κάποτε, όταν έμενα ακόμα με τους δικούς μου, γύρισα στις τρεις η ώρα το βράδυ στο σπίτι, έπεσα για ύπνο και κατά τις 4 ξύπνησα από έναν ήχο πιάνου. Τον ακολούθησα μέχρι το σαλόνι και είδα τον πατέρα μου να παίζει φορώντας έναν σκούφο σαν του Άγιου Βασίλη. Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου είχε τρελαθεί με τη μουσική, είχε ξεκινήσει να δίνει για πτυχία – ο άνθρωπος είναι μαθηματικός και πήρε αρμονία, αντίστιξη και φούγκα μέσα σε δύο χρόνια! Είχε κολλήσει με αυτήν τη συγχορδία, δεν του έβγαινε και σηκώθηκε στον ύπνο του για να τη βγάλει, γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Είδα αυτή την τρέλα και το πάθος που είχε και, σε συνδυασμό με αυτό που μου είχε πει και ο φίλος μου, ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να πέσω με τα μούτρα στη σύνθεση και στην παραγωγή. Γιατί είμαι άνθρωπος που παθιάζεται γενικότερα στη ζωή του με πολλά». Το «Deep in my heart» είναι ένα άλμπουμ που το δούλευε τρία χρόνια και ο λόγος που το έφτιαξε είναι πολύ ιδιαίτερος και προσωπικός. «Το έγραψα για έναν πολύ καλό μου φίλο που έχασα σε τροχαίο ατύχημα» εξηγεί. «Όλο το άλμπουμ είναι γι’ αυτόν. Είναι ένας φόρος τιμής γι’ αυτό το παιδί που περάσαμε τόσο πολλά μαζί και περιέχει όλα όσα ήθελα να του πω και δεν πρόλαβα. Γιατί πολλές φορές θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι θα είναι κοντά μας, έτσι πολλά πράγματα που αισθανόμαστε δεν τα εκφράζουμε, τα αφήνουμε όλα για την επόμενη μέρα και χανόμαστε μέσα στη ρουτίνα μας. Αλλά η επόμενη μέρα μπορεί να μην έρθει ποτέ. Είναι πολύ καλό να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή, ειδικά όταν αυτό που αισθάνεσαι μέσα σου είναι αγάπη. Κάθε κομμάτι στο άλμπουμ αντιπροσωπεύει και μια στιγμή, το πώς αισθανόμουν συναισθηματικά την περίοδο που το έγραφα. Υπάρχουν πέντε φάσεις που περνάς όταν χάνεις έναν άνθρωπο δικό σου, από το πένθος μέχρι τη συνειδητοποίηση της απώλειας. Καθεμία φάση απ’ αυτές υπάρχει μέσα στο άλμπουμ μου, ό,τι αισθανόμουν το εξέφρασα με τη μουσική. Η μουσική είναι για να αφυπνίζει μυαλά, “για να γκρεμίζει τοίχους” όπως λένε και οι ΒήταΠεις. Είναι για να σου περνάει ένα κοινωνικό ή πολιτικό μήνυμα, να σε αφήνει μετά το κομμάτι να σκεφτείς “τι ήθελε να περάσει με αυτό;”, να σου δώσει μια πληροφορία και να την επεξεργαστείς ή για να σε ταξιδέψει σε μέρη όπου δεν έχεις πάει. Nα τα συνδέσεις με κατα-

60

στάσεις και να σου φέρει μνήμες. Οι πιο πολλοί παραγωγοί μουσικής και οι τραγουδιστές δεν προσπαθούν πλέον να περάσουν κάποιο μήνυμα, να σου δώσουν τροφή για σκέψη. Παλιότερα η μουσική υπήρχε γι’ αυτό τον λόγο, πλέον αυτό το πράγμα δεν υπάρχει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Οι περισσότεροι γράφουν μουσική για διασκέδαση, γιατί αυτή είναι που θα σε κάνει πιο viral ή θα σου δώσει μεγαλύτερη αναγνώριση ή θα σου αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη. Γιατί αν γράψεις ένα άλμπουμ που δεν είναι για διασκέδαση δεν θα παιχτεί τόσο πολύ στα κλαμπ, δεν θα κλείσεις πολλά live. Χαίρομαι που έκανα ένα άλμπουμ που περιέχει ένα μεγάλο φάσμα ήχων. Η μουσική που έγραψα είναι για να κάθεσαι σπίτι σου και να την ακούς, το μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον, εμένα αυτό με ενδιέφερε. Γιατί όταν κάθεσαι σπίτι σου και ακούς μουσική, η μουσική μιλάει στην καρδιά σου και σου μένει. Τα ακούσματά μου είναι τζαζ και μπλουζ, γιατί αυτά άκουγαν οι γονείς μου στο σπίτι. Από τα ερεθίσματα που είχα σκέφτηκα ότι αν μπορέσεις να αναμείξεις τη ραπ μουσική με την τζαζ θα βγει ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα – και το «Someone» και το «Shadow Games» έχουν κανονική τζαζ μπάντα. Τα παιδιά που παίζουν είναι session-ίστες στους Onirama, ο Βαγγέλης Βασιλόπουλος είναι εκπληκτικός τρομπονίστας και ο Κώστας Σαπουνής φοβερός τρομπετίστας. Τα παιδιά με βοήθησαν πάρα πολύ σε όλο αυτό το κομμάτι. Και είμαι περήφανος για όλες τις φωνές, τον Kareem Kalokoh των ATH KIDS, τον Gio Melody, τον Tenzo Black και τον Steve. Και η Ελπίδα Ρώτα, που ασχολείται κυρίως με τη φωτογραφία, αλλά στον δίσκο μου τραγουδάει, είναι από τα πιο καλλιτεχνικά άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όλοι τους φέρουν την έννοια του καλλιτέχνη μέσα τους, γιατί ο καλλιτέχνης δεν εξειδικεύεται μόνο σε ένα κομμάτι. Τέχνη είναι πολλά πράγματα μαζί, είναι η μουσική, η ζωγραφική, η φωτογραφία, το θέατρο, όλα αυτά με τα οποία μπορείς να εκφράσεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Έχει πολλή πόλη ο δίσκος μέσα. Πολύ περπάτημα. Έχει συγκεκριμένα σημεία της Πλάκας, του Θησείου. Περνάγαμε με αυτό το παιδί πάρα πολλές ώρες καθισμένοι σε έναν τοίχο απ’ όπου βλέπεις την Ακρόπολη και όλη την Αθήνα πιάτο. Πλέον τώρα έχουν βάλει ένα συρματόπλεγμα για να μην κάθονται, το έβαλαν για μας, γιατί πηγαίναμε κάθε μέρα εκεί. Καθόμασταν εκεί και βλέπαμε την πόλη, συζητάγαμε πώς θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας, κάναμε όνειρα, ταξιδεύαμε. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που φεύγουν δεν φεύγουν απ’ τη ζωή μας πραγματικά, πάντα υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο στην καρδιά μας όπου μένουν για πάντα. Και αυτός είναι ένας λόγος σημαντικός που μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις ένα σωρό πράγματα. Τα τελευταία χρόνια τα άλμπουμ είναι flat, επειδή γράφονται άμεσα. Για το “Deep in my heart” πήρα μια δομή από το “Money for Nothing” των Dire Straits, το οποίο έχει το σκαμπανέβασμα που μου άρεσε ως στυλ. Είμαι πολύ τρελαμένος με τους Dire Straits, είναι ένα άλμπουμ που το άκουγα με τον πατέρα μου πιτσιρικάς μέσα στο αυτοκίνητο όταν πηγαίναμε εκδρομές. Eίναι από τα λίγα άλμπουμ που όλα τα κομμάτια του είναι ένα κι ένα. Kι αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ, δεν έβαλα ούτε ένα κομμάτι για να γεμίσω το άλμπουμ. Γι’ αυτό το δούλευα τρία χρόνια. Πλέον οι βιομηχανίες ξέρουν τι ζητάει το κοινό, άρα θα σου φτιάξουν δέκα τραγούδια ίδια μέσα σε μία εβδομάδα. Όμως το άλμπουμ που βγαίνει σε μία εβδομάδα δεν είναι επηρεασμένο από διαφορετικές φάσεις της ζωής του καλλιτέχνη, άρα είναι όλο flat. Τώρα οι εταιρείες δεν δίνουν και τόση σημασία στο άλμπουμ, γιατί ξέρουν ότι θα βγάλει ένα-δύο hits και μετά έφυγε. Δεν είναι όπως παλιά, που άκουγες έναν δίσκο για μήνες και χρόνια. Άλμπουμ που βγήκαν πρόσφατα και θεωρώ καλά ήταν του Jay-Z και του Kendrick Lamar. Είμαι τρελαμένος και με το “4.44”, είναι εξαιρετικό άλμπουμ. Το ίδιο και η κινησιολογία που βγάζουν οι χορευτές. Επειδή η κοπέλα μου είναι χορεύτρια, μου έχει μάθει πολλά πράγματα. Μέσα από την κίνηση και τον τρόπο που χορεύουν στο βιντεοκλίπ περνάνε ένα σωρό μηνύματα, ακόμα και με την αλυσίδα που ο χορευτής φοράει στον λαιμό και περνάει στη χορεύτρια, ενώ εμείς βλέπουμε απλώς δύο ανθρώπους να χορεύουν...».

με τον

GRANDBOIS Ο δημιουργός του «Deep in my heart» έφτιαξε ένα υπέροχο, σημερινό άλμπουμ για την απώλεια. Το άλμπουμ «Deep in my heart» κυκλοφορεί από το label των Black Athina.

5.7.18 – lifo

13

TalkoftheTown

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα.

©ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΛΕΜΟΝΗΣ

από th lifo team

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

UrbanLife

α π ό τ ο ν γ ιά ν ν η π αν τα ζό π ουλο

Η Αγγλικανική Εκκλησία, ο καθολικός Ναός του Αγίου Διονυσίου και ο Ρώσικος Ναός.

14 lifo – 5.7.18

Η δημόσια έκφραση του θρησκευτικoύ αισθήματος παραμένει ακόμη και σήμερα συστατικό στοιχείο της αστικής γεωγραφίας. Πόλεις όπως η Αθήνα διατηρούν λατρευτικά μνημεία, τα οποία, παρά την επικράτηση του ορθόδοξου στοιχείου, συμβάλλουν στην αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών θρησκευτικών στοιχείων στον αστικό ιστό. Παράλληλα, η παρουσία της θρησκείας στον δημόσιο χώρο έχει αποκτήσει και τουριστικά χαρακτηριστικά, αφού πλέον όλοι οι οδηγοί πόλης συμπεριλαμβάνουν ιστορικούς ναούς στις ξεναγήσεις. Τρεις από τις εκκλησίες που εμπεριέχονται στον τουριστικό χάρτη της πρωτεύουσας βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Ο καθολικός Ναός του Αγίου Διονυσίου, η Αγγλικανική Εκκλησία και ο Ρώσικος Ναός είναι τρεις λατρευτικοί χώροι που αποτελούν εμβληματικά τοπόσημα του ιστορικού κέντρου. Σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας και συγκεκριμένα στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου βρίσκεται ο καθολικός ναός του Αγίου Διονυσίου, με μακρά και περιπετειώδη ιστορία. Το σχέδιο του ναού εκπόνησε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Leo von Klenze και το εκτέλεσε ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου. Ο ναός είναι αναγεννησιακού ρυθμού, μεγαλοπρεπής τρίκλιτη βασιλική με πρότυπο τον Ναό του Αγίου Βονιφατίου στο Μόναχο. Αν και μη ολοκληρωμένος, ο ναός λειτούργησε για πρώτη φορά το 1865, ενώ οι τρεις εξωτερικές πόρτες κατασκευάστηκαν από τον αρχιτέκτονα Klenze με ατόφιο σίδηρο στη Λυών της Γαλλίας το 1864. Ο εσωτερικός διάκοσμος του μεγαλοπρεπούς ναού είναι άκρως εντυπωσιακός. Διακοσμείται με θαυμάσιες τοιχογραφίες, ενώ στις ωραιότερες περιλαμβάνεται η τοιχογραφία του ημιθολίου της θριαμβευτικής αψίδας, που παριστάνει την «Αποθέωση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη» και είναι έργο του Ιταλού ζωγράφου από τη Ρώμη Γουλιέλμου Μπιλαντσιόνι (Bilancioni). Αποτελεί έδρα του καθολικού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, μαθητή του Αποστόλου Παύλου και πρώτο επίσκοπο των Αθηνών. Δεξιά και αριστερά του ιερού υπάρχουν δύο μαρμάρινοι άμβωνες, δωρεά του αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ όταν επισκέφτηκε την Αθήνα το 1869. Οι 14 ανάγλυφες εικόνες που απεικονίζουν το θείο δράμα φιλοτεχνήθηκαν στη Μασσαλία και τοποθετήθηκαν στον ναό πριν από το 1920. Επίσης, στο εσωτερικό του ναού διακρίνονται οι μαρμάρινες πλάκες που οδηγούν στο υπόγειο, όπου διατηρούνταν έως το 1900 οστεοφυλάκιο, γι’ αυτό είναι υπερυψωμένος σε σχέση με το διπλανό κτίριο του Οφθαλμιατρείου. Στο τέρμα της οδού Φιλελλήνων, στον αριθμό 27, στη συμβολή της με τη λεωφόρο Αμαλίας, συναντάμε τον νεογοτθικό αγγλικανικό Ναό του Αγίου Παύλου. Ένας εντυπωσιακός ναός που οικοδομήθηκε την περίοδο 1838-1843 προκειμένου να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες της

αθηναϊκής παροικίας των διαμαρτυρομένων και, κατά κύριο λόγο, των αγγλικανών. Στην ανέγερσή του συνέβαλε οικονομικά η βρετανική κυβέρνηση και ο τότε Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα Έντμουντ Λάιονς (1790-1858), αλλά και οι Βρετανοί και Αμερικανοί διαμαρτυρόμενοι που είχαν εγκατασταθεί τότε στην Αθήνα. Μάλιστα, για την κατασκευή του είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός και το σχέδιο που εγκρίθηκε ήταν του Έλληνα αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Σταμάτη Κλεάνθη (1802-1862), ενώ η εκτέλεσή του ανατέθηκε στον Δανό αρχιτέκτονα Χανς Κρίστιαν Χάνσεν (1803-1883). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο συγκεκριμένος ναός είναι κατασκευασμένος από ημιλαξευτό μάρμαρο του Υμηττού και τα κορνιζώματα κατασκευάστηκαν από πωρόλιθο του Ισθμού της Κορίνθου. Επίσης, στην οδό Φιλελλήνων συναντάμε τον Ρωσικό Ναό Αθηνών ή Ρωσική Εκκλησία, όπως είναι διαδεδομένος ανάμεσα στους Ρώσους, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα και εξυπηρετεί τη ρωσική παροικία. Χάρη σε αρχαιολογικές έρευνες ανακαλύφθηκε ότι στο σημείο αυτό στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ιερό αφιερωμένο στον Λύκειο Απόλλωνα και ότι επί Ρωμαιοκρατίας, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός, λειτουργούσε εκεί ρωμαϊκό λουτρό, το λεγόμενο «βαλανείον». Αργότερα, την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χτίστηκε μια μικρή χριστιανική εκκλησία εκεί και τον 11ο αιώνα ένα γυναικείο μοναστήρι. Ένα από τα κτίρια αυτά αποτελούσε το καθολικό του μοναστηριού και σήμερα στεγάζει τη Ρωσική Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ο ναός υπέστη μεγάλες ζημιές, όταν κανονιοβολήθηκε από την έγκλειστη στην Ακρόπολη τουρκική δύναμη. Στη συνέχεια, αφού ο ναός δεν κατεδαφίστηκε, πραγματοποιήθηκε το 1850 η αναστήλωσή του, που ολοκληρώθηκε το 1855. Η αγιογράφησή του έγινε από τον καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας Λουδοβίκο Θείρσιο. Κατά τη διάρκεια της αναστήλωσης, πέντε μέτρα κάτω από το δάπεδο του ναού εντοπίστηκε δεξαμενή υδραγωγείου, εξού και οι κατακόμβες. Έξω από τον ναό στέκει επιβλητικά και το βυζαντινό καμπαναριό, γύρω από το οποίο υπάρχει κουφική ζωφόρος. Η καμπάνα του ναού, από τις μεγαλύτερες στα Βαλκάνια, ζυγίζει οκτώ τόνους. Εκτός από τον μεγάλων διαστάσεων τρούλο που καλύπτει ολόκληρο τον κυρίως ναό, αξιοπρόσεκτη είναι και η εικόνα του Αγίου Νικολάου που αποτελεί τάμα της Βασίλισσας Όλγας. Επίσης, στην αριστερή πλευρά του ναού υπάρχουν τα επιβλητικά άμφια του 19ου αιώνα που κατασκευάστηκαν στη Ρωσία και αποτελούν τσαρικά δώρα. Επιπλέον, στο υπόγειο της εκκλησίας έχουν μεταφερθεί και τοποθετηθεί τα οστά του κοιμητηρίου, ενώ στη δεξιά πλευρά του ναού ανακαλύφθηκαν το 1852 απομεινάρια αρχαίων εγγράφων, τα οποία, λόγω των φθορών που έχουν υποστεί, δεν έχουν αναγνωσθεί πλήρως.

1

ένας πεζόδρομος υπό εγκατάλειψη Ο

πεζόδρομος Μαρίκας Κοτοπούλη στην Ομόνοια θα μπορούσε να είναι ένα γραφικό απάγκιο, εντούτοις είναι διαρκώς βρόμικος, με εγκαταλειμμένα παρτέρια, σκουπίδια παντού και μια μόνιμη δυσοσμία – είναι τόσο δύσκολο να φροντιστεί κάπως καλύτερα, ως η «βιτρίνα» της κεντρικότερης πλατείας της πόλης; Ξενοδοχεία, καταστήματα, καφέ και εστιατόρια που βρίσκονται εκεί αδικούνται επίσης.

2

μια αιωρούμενη σκαλωσιά Η σκαλωσιά

στο νούμερο 8 της οδού Ευριπίδου δείχνει σαν να θέλει να φτάσει στο πεζοδρόμιο για να πατήσει και να στηριχτεί εκεί, αλλά δεν τα καταφέρνει ποτέ. Μένει, λοιπόν, να αιωρείται. Ενδεχομένως να μην υφίσταται πραγματικός κίνδυνος κατάρρευσης, αλλά ποιος μπορεί να το πιστέψει ή να ποντάρει σ’ αυτό;

3

το αυτοσχέδιο πάρκινγκ της χαριλάου τρικούπη Τα αυτοκίνητα που παρκά-

ρουν στα δύο πεζοδρόμια της Χαριλάου Τρικούπη καταλαμβάνοντάς τα συνήθως σε όλο τους το πλάτος, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν επί του οδοστρώματος.

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

α π ό τ ο ν σ π υ ρο σταβ ερ η

Αλμανάκ

βραζιλια, 1989

Πλύσιμο πιάτων σε μια λίμνη κοντά στο Σαλβαντόρ ντε Μπαΐα 5.7.18 – lifo

15

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Ο

τίτλος της έκθεσης του Paul Chan είναι «Odyssseus and the Βathers» («Ο Οδυσσέας και οι λουόμενοι» θα ήταν η απλή και ήπια απόδοσή του στα ελληνικά, χωρίς υπαινιγμούς για το ποιοι είναι οι λουόμενοι). Την επιμελήθηκε ο Bρετανός Sam Thorne που είναι ο διευθυντής του μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Νότιγχαμ (Nottingham Contemporary). Πρόκειται για μια παραγωγή του oργανισμού ΝΕΟΝ και εγκαινιάζεται την Πέμπτη 5 Ιουλίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Οι φήμες διέδιδαν εξαρχής ότι θα είναι μια «πολυδιάστατη» έκθεση. Από τις πρώτες εντυπώσεις όμως προκύπτει ότι είναι κάτι παραπάνω: είναι μια έκθεση «πολυμήχανη και πολύτροπη» που γοητεύει τον θεατή κι εκείνος ανταποκρίνεται μπαίνοντας ήρεμα και απαλά στο σύμπαν της, με πρόθεση να το εξερευνήσει. Ο Chan είναι γνώριμος στο αθηναϊκό κοινό χάρη στην έκθεσή του πριν από 3 χρόνια στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ αλλά και λόγω της συμμετοχής του με ένα πολύ σημαντικό έργο του στην έκθεση «Η υπέρβαση της Άβυσσος» που διοργάνωσε ο οργανισμός ΝΕΟΝ το 2015 στο Ρέθυμνο. Η έκθεση αυτή στη συνέχεια ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.

— Κάποιος που θυμάται καλά εκείνο το έργο σας ίσως να μην μπορέσει να το συνδέσει με την τωρινή δουλειά σας. Θα συμφωνούσατε με αυτή την παρατήρηση; Ναι. Το έργο εκείνο έχει τίτλο «My birds» («Τα πουλιά μου») και είναι του 2006. Μου αρέσει και το αγαπώ, όμως οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους κι εγώ. Νιώθω πλέον ότι δεν μπορώ να κάνω έργα που θα παίζονται σε οθόνη – εννοώ κάθε είδους οθόνη, επειδή μας πνίγουν πια οι οθόνες. Και το λέω εγώ αυτό, που έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου φτιάχνοντας τέτοια έργα, επειδή μου άρεσε και μου αρέσει ό,τι περιέχει κίνηση – την οποία εγώ αντιλαμβάνομαι ως χορογραφία. Η πρόκληση για μένα, λοιπόν, ήταν το πώς θα κάνω έργα με κινούμενη εικόνα, χωρίς να χρειάζεται να προβάλλονται σε οθόνη. Μου πήρε τέσσερα χρόνια μέχρι να το βρω. Αυτά τα αναφέρω για να φανεί ότι υπάρχει ένα θεμελιώδες στοιχείο για τον συσχετισμό των τωρινών έργων μου με τα παλιότερα και αυτό είναι η κίνηση. Για μένα όλη η σημασία περιέχεται στην κίνηση, όσο κι αν οι μορφές μεταβάλλονται στη δουλειά μου, επειδή η κίνηση κάνει κάτι να αποκτά ζωή.

Sam Thorne: Εγώ θα συμπλήρωνα ότι στα έργα του Paul η κίνηση είναι ο μίτος που μας οδηγεί στα θέματα που τον απασχολούν. Αυτά έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο αλλά και με το να φέρει τον κόσμο ενώπιον ενός συγκείμενου ή περισσότερων συγκείμενων που είναι νέα και απροσδόκητα. Ο συσχετισμός, λοιπόν, της παλιότερης με την τωρινή δουλειά του θα συνοψιζόταν στη φράση «νέες φόρμες - ίδιες σκέψεις και ίδια πιστεύω».

— Πιστεύετε ότι στα έργα σας εστιάζετε στη σκιά του θανάτου όπως αυτή διακρίνεται ξαφνικά και φευγαλέα μέσα στην καθημερινότητα; Ακούγεται σωστό και έξυπνο αυτό που λέτε, αλλά μη μου ζητάτε να σας το επιβεβαιώσω. Για μένα η εξήγηση είναι πιο απλή: χρειάζομαι γυαλιά για να βλέπω καλά, αλλά δεν τα φορώ ποτέ. Εσάς, που είστε τώρα κοντά μου, σας βλέπω καλά, δεν μπορώ όμως να διακρίνω κάποιον σε απόσταση δέκα μέτρων. Αυτό το πρόβλημα (που το είχα πάντα επειδή από μικρός είχα αρχίσει να μη φορώ τα γυαλιά μου) με έχει κάνει να ξεχωρίζω τους ανθρώπους από τον τρόπο

16 lifo – 5.7.18

paul chan Towel (Desert), 2017 Ακρυλικό σε καμβά, μεικτή τεχνική 116.8 x 80 x 8.9 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της Greene Naftali, New York

Η ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ

PAUL CHAN

paul chan Towel (Sitters), 2018 Ακρυλικό σε καμβά, μεικτή τεχνική 116.8 x 80 x 8.9 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της Greene Naftali, New York

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΌΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΌΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗ LIFO ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ «ODYSSSEUS AND THE BATHERS» ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΣΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΕΟΝ. ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΊΔΗ

που κινείται η θολή σιλουέτα τους γύρω μου. Δεν μου είναι αναγκαίο να βλέπω το πρόσωπο κάποιου για να τον αναγνωρίσω, μου αρκεί η κίνησή του, αυτή είναι για μένα η υπογραφή του. Στα γλυπτά μου, λοιπόν, η κίνηση είναι αυτή που καθορίζει τι ακριβώς είναι και πού θέλουν να οδηγήσουν το συναίσθημα και τη σκέψη.

Sam Thorne: Δεν λείπουν, βέβαια, και οι αναφορές στην Ιστορία της Τέχνης. Για μένα τα γλυπτά σε αυτήν την έκθεση, που κινούνται καθώς γεμίζουν με τον αέρα, είναι αναφορές στους Μαύρους Πίνακες του Φρανθίσκο Γκόγια.

— Βλέπουμε, όμως, και έργα που μας παραπέμπουν διαμιάς σε ζοφερές και γνώριμες εικόνες από τα δελτία ειδήσεων. Όπως είναι τα παπούτσια έτσι ακατάστατα, πεταμένα σαν να τα έχει ξεβράσει η θάλασσα. Είναι δύσκολο, βλέποντάς τα, να μη σκεφτεί κάποιος την προσφυγική τραγωδία. Ο τίτλος της έκθεσης περιέχει την έννοια «λουόμενοι» και το θέμα αυτό έχει τεράστια παράδοση στην Ιστορία της Τέχνης. Η εικόνα που υπερισχύει όμως σήμερα όταν σκεφτόμαστε «λουόμενους» είναι σαφώς πιο σκοτεινή. Δεν νομίζω, βέβαια, ότι δίνω κάποια λύση με τα έργα μου ούτε ότι υποβάλλω την ιδέα πως θα μπορούσε να υπάρξει κάποια εύκολη λύση στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα. Όμως η τέχνη οφείλει να παρέχει έναν χώρο όπου ο θεατής θα μπορέσει να αναστοχαστεί πάνω στις πραγματικότητες που τον κυκλώνουν και είναι κυρίως αντιφατικές και τον ταράζουν. Ο χώρος αυτός είναι απαραίτητος, επειδή οι αντιφάσεις γίνονται τρομακτικές όταν απαιτούν από εμάς απαντήσεις που δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε. Το να μην αποκρινόμαστε σε τέτοια ζητήματα δεν τα απομακρύνει από μας. Αντιθέτως, μοιάζουν να γίνονται όλο και πιο απαιτητικά. Ο χώρος εδώ, λοιπόν, επιτρέπει τον αναστοχασμό, αφαιρώντας την αίσθηση κινδύνου από αυτές τις αντιφάσεις.

— Αν ο νους κάποιου είναι διαρκώς κατειλημμένος από το παρελθόν του, πώς θα μπορέσει να προχωρήσει μπροστά; Η ερώτηση αυτή είναι από εκείνες που θα περιέγραφα ως ερωτήσεις-σκιάχτρα. Κι αυτό επειδή μέσα στην ίδια την ερώτηση περιέχεται η βεβαιότητα ότι το παρελθόν είναι κάτι που σίγουρα βρίσκεται πίσω μας στον χρόνο, όπως και επειδή η ερώτηση υποβάλλει αυτήν τη βεβαιότητα στην απάντηση που περιμένει. Όμως το παρελθόν δεν είναι παρελθόν. Είναι κάτι που φέρουμε μέσα μας και αναδύεται στην επιφάνειά μας όποτε το χρειαζόμαστε. Επιπλέον, δεν πιστεύω ότι υπάρχει μέλλον, αν δεν ζει το παρόν με το παρελθόν που έχουμε μέσα μας. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό κάθε φορά που ξεκινά η περιπέτεια της ζωής, η οποία σχετίζεται με την επιθυμία και την επιδίωξη της επιστροφής σε αυτό που θεωρούμε σπίτι. Με την επιστροφή που στην πορεία της συναντιέσαι με το καλό και το κακό.

— Αυτό που λέτε ακούγεται πολύ ομηρικό! Σήμερα όμως ο κόσμος δεν μοιάζει έτοιμος να διεκδικήσει και το καλό και το κακό που είναι η αλήθεια της ζωής. Θέλει να του συμβαίνουν μόνο καλά πράγματα. Ως προς αυτό, τι να σας πω; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κατακρίνω τους ανθρώπους επειδή επιθυμούν μόνο το καλό για τον εαυτό τους. Το άσχημο όμως είναι να επιδιώκεις το καλό για τον εαυτό σου και επειδή το κάνεις, να προκαλείς ταυτόχρονα κακό σε άλλους.

ΙNFO Paul Chan – «Odysseus and the Bathers» Διοργάνωση: Οργανισμός ΝΕΟΝ. Επιμέλεια έκθεσης: Sam Thorne. Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4, 210 7228321-3). 5/7-14/10. Εγκαίνια: 5/7, 19:00. Ώρες λειτουργίας: Δευ., Τετ., Παρ., Σάβ. 10:00-17:00, Πέμ. 10:00-20:00, Κυρ. 11:00-17:00, Τρ. κλειστά 5.7.18 – lifo

17

ΒΙΒΛΙΟ

Πάρτι στο μπαρ «Άστρα», 1970 (Φωτό: Μπάμπης Πασάογλου)

18 lifo –

5.7.18

MYKONOS

MUSE

Χορός το ηλιοβασίλεμα στο Alemagou bar, στην παραλία της Φτελιάς. (Φωτό: Fernanto Areas). Κάτω: Δήλος, οίκος της Κλεοπάτρας. (Φωτό: Lizy Manola)

H LIZY MANOLA ΚΑΤΈΓΡΑΨΕ ΣΕ ΈΝΑ ΒΙΒΛΊΟ ΤΩΝ ΕΚΔΌΣΕΩΝ ASSOULINE ΤΗ ΜΎΚΟΝΟ ΜΙΑΣ ΟΛΌΚΛΗΡΗΣ ΕΠΟΧΉΣ. ΑΠΌ ΤΟΝ M. HULOT

www.assouline.com

Η

Lizy Manola είναι κοσμοπολίτισσα, με αγάπη για τους ανθρώπους και αυτό φαίνεται στα βιβλία της. Ταξιδεύει σε απόμακρα μέρη, τα φωτογραφίζει και εδώ και χρόνια κυκλοφορεί εξαιρετικής αισθητικής λευκώματα από τον πολυτελή οίκο Assouline. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη και δουλειές της έχουν φιλοξενηθεί σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Το πιο πρόσφατο λεύκωμά της (μέτα τo Certain Realities και το Ethiopian Highlands) είναι το Mykonos Muse, η καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής στο πιο διάσημο ελληνικό νησί, έτσι όπως την έζησε τα σαράντα χρόνια που πηγαίνει εκεί. «Μου ανέθεσαν να κάνω αυτό το βιβλίο λόγω της προσωπικής μου σχέσης με αυτό τον τόπο» λέει. Δηλώνει παθιασμένη με τη Μύκονο, το νησί που πηγαίνει από 18 χρονών, και το βιβλίο τής έδωσε την ευκαιρία να δει πολλά καινούργια πράγματα. «Περπάτησα σε στενά όπου δεν είχα ξαναπερπατήσει, γνώρισα Μυκονιάτες που ακολουθούν τις παραδόσεις τους –με τους οποίους δεν είχα ποτέ επαφή–, γνώρισα ανθρώπους που παίζουν λαούτο, τσαμπούνα. Η διαδρομή ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και μεγάλη έκπληξη για μένα, παρόλο που πάω εκεί δεκαετίες τώρα. Γι’ αυτό προσπάθησα να δείξω τη Μύκονο της δικής μου γενιάς, τη Μύκονο που έχω ζήσει από τα τέλη του ’70 και μετά. Στο νησί πήγα για πρώτη φορά το 1978, ήταν η πρώτη φορά που με άφησαν οι γονείς μου

να ταξιδέψω μόνη. Πήγαμε με το βαπόρι, 8-10 ώρες, φτάσαμε τα μεσάνυχτα και δεν μπορούσαμε να κατέβουμε γιατί τότε αποβιβαζόμασταν σε λάντζες, και είχε τόσο κύμα και τόσο αέρα που η λάντζα δεν μπορούσε να πλησιάσει. Έτσι, μείναμε μέσα στο πλοίο. Δεν μας ένοιαζε, ήμασταν όλη η παρέα μαζί, πολύ νέοι τότε. Στις 5 το πρωί ήρθαν οι λάντζες και μας πήραν και αυτή την εικόνα την έχω ακόμα στο μυαλό μου. Η Μύκονος στα τέλη του ’70 ήταν υπέροχη, ένας παράδεισος. Σήμερα τίποτα δεν είναι ίδιο. Στις φωτογραφίες που πρότεινα (δεν είναι μόνο δικές μου, το 50% είναι άλλων φωτογράφων) δεν ωραιοποιώ το νησί, είναι μια αναδρομή στις μνήμες της γενιάς μου και ο τρόπος που τη βλέπουμε εμείς. Ήταν ωραίες εποχές αυτές που ζήσαμε. Στη Μύκονο ήταν όλα πιο χίπικα τότε, πιο κανονικά. Αυτό που βλέπουν οι ξένοι σήμερα είναι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε εμείς. Παρόλο τον τουρισμό, οι Μυκονιάτες διατηρούν τα ήθη και τα έθιμά τους, τις κρατάνε τις παραδόσεις τους. Μπορεί να μην είναι γνωστά στους τουρίστες που έρχονται για δύο μέρες και τρεις, αλλά τα πανηγύρια τους είναι ιδιαίτερα ξακουστά. Και είναι ανοιχτά σε όλους, μπορεί να πάει οποιοσδήποτε. Τη Μύκονο την έκαναν οι Μυκονιάτες. Από την έρευνά μου και απ’ όλους τους ανθρώπους που μίλησα, αυτό είναι το συμπέρασμά μου. Ενώ είναι ένα νησί που έχει υπέροχη κυβιστική αρχιτεκτονική, μοναδικές θάλασσες, οι άνθρωποί της ήταν αυτοί που την ανέδειξαν, γιατί ήταν πιο προχωρημένοι απ’ όλους. Πιο

ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια όμως. Μου έλεγε ο Ζάχος Χατζηφωτίου σε μία από τις κουβέντες μας ότι αυτοί ήταν πάντα λωλοί, αλλά αξιοπρεπείς. Πέρναγαν τα κορίτσια με καυτά σορτς το ’65 και τα έβλεπε η γιαγιάκα –τότε έβλεπες ακόμα τις γιαγιάδες με τα μαντιλάκια τους να κάθονται στις πεζούλες, τώρα έχουν φύγει όλες– και τα καμάρωναν. Δεν έβριζαν, να πουν πώς είναι αυτή, πώς είναι η άλλη, τους χαμογέλαγαν και τους έλεγαν “είσαι κούκλα”. Δεν τις πείραζε, ήθελαν να περνάνε καλά οι τουρίστες. Σήμερα το νησί έχει αλλάξει αλλά κι εμείς αλλάξαμε, εξελισσόμαστε. Οι οικογένειες πήγαιναν στην Ψαρρού και στο Αγράρι, εμείς που υποτίθεται ότι ήμασταν λίγο πιο προχώ οικογένεια πηγαίναμε και στην Ελιά, πηγαίναμε και στον Σώστη. Στην Ελιά όμως, στη δεξιά της μεριά, ήταν μόνο γυμνιστές. Τα παιδιά δεν το έβλεπαν ως κάτι περίεργο, δεν τους έκανε καμία εντύπωση. Σήμερα, αν πάει εκεί ένα παιδάκι, θα του ’ρθει ζαλάδα. Με τόσους περιορισμούς παντού, έχει γίνει πολύ πιο συντηρητικός ο κόσμος. Και ο τρόπος που διασκεδάζουν οι άνθρωποι σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που διασκεδάζαμε εμείς. Παρόλη την ελευθερία, η γενιά μας είχε κι έναν ρομαντισμό, καθόμασταν στις παραλίες, στον Σώστη, μέχρι να δύσει ο ήλιος και ονειρευόμασταν. Ένα πράγμα που έχει αλλάξει είναι ότι εμείς γινόμασταν μια παρέα με όλους. Ξένοι, Έλληνες, ντόπιοι, όλοι γινόμασταν ένα, κάποια στιγμή το πρωί μπορεί να χόρευες με επωνύμους, ανθρώπους που τίμησαν το νησί και το τιμούν ακόμα. Αλλά ήταν η γενιά μας έτσι, αυτό δεν το ζει η σύγχρονη γενιά».

5.7.18 – lifo

19

q Έχω καλή μνήμη και θυμάμαι καθαρά τα πάντα από την παιδική και εφηβική μου ηλικία.

Ήταν ονειρεμένα τα παιδικά μου χρόνια, υπήρχε όλη αυτή η αθωότητα της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Κομοτηνή, Θράκη, πίσω από το βουνό, λίγο μακριά από το κέντρο, αρκετά μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Τότε οι αποστάσεις ήταν τεράστιες, γιατί δεν είχε δημιουργηθεί η Εγνατία, ήταν ένα εξάωρο ταξίδι. Πηγαίναμε όμως αρκετά συχνά: περισσότερο επισκεπτόμασταν την Καβάλα, την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη.

q Η εφηβεία ήταν λίγο δύσκολη. Ήμουν από εκείνους τους εσωστρεφείς εφήβους, κάπως ρομαντική. Αγαπούσα πολύ τις θετικές επιστήμες, ήμουν αποφασισμένη να γίνω ερευνήτρια του σύμπαντος ή γεωλόγος, κάτι τέτοιο. Ήμουν από τις άριστες μαθήτριες, πρωτοδεσμίτισσα, είκοσι αγόρια στη δέσμη και δύο κορίτσια. Μεγάλωσα στον κόσμο της καφρίλας. Πέρασα σε παραϊατρική σχολή που, αν την τελείωνα, θα μπορούσα να δώσω κατατακτήριες στην Ιατρική.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

απο τον αλέξανδρο διακοσάββα. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

q Έτσι έφυγα στα 18 για τη Θεσσαλονίκη. Το πανεπιστήμιο είχε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που κάτι μου έκανε. Μου έλεγαν όλοι να δώσω εξετάσεις στη δραματική. Είχα κάποιες αμφιβολίες, γιατί ήμουν ένα εύσωμο κορίτσι και ήθελαν τις ψηλές και ευθυτενείς. Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω. Στον δεύτερο κύκλο ήταν παρών και ο Βασίλης Παπαβασιλείου, διευθυντής τότε του ΚΘΒΕ. Έμαθα εκ των υστέρων ότι η επιτροπή ήταν έτοιμη να με κόψει επειδή ήμουν παχουλούλα και ο Παπαβασιλείου χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και είπε «όχι, δεν μπορείτε, όταν μπαίνουν καρποί στο θέατρο, να μην τους αφήνετε να ανθίσουν». Στη σχολή οι καθηγητές μού έλεγαν να αδυνατίσω. Τελειώνοντας έχασα κάποια κιλά κι ένιωσα καλύτερα. Δεν έλαβα ποτέ αρνητικά σχόλια, ούτε λαμβάνω, ίσα-ίσα το αγάπησα πολύ αυτό το σώμα που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα και είχα ευκαιρίες για μεγάλη γκάμα ρόλων. Ευτυχώς που δεν με έκανε ο Θεός ενζενί ή αστραφτερά όμορφη, νομίζω ότι δεν θα είχα τη ζωή που έχω τώρα και, κυρίως, αυτή την καλλιτεχνική υπόσταση που με ευχαριστεί πολύ. Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που ονειρεύονται ρόλους αλλά κείμενα, ωραία κείμενα, συνεργασίες και «τρικλοποδιές» στην υποκριτική μου.

q Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής ήταν στο ΚΘΒΕ. Δούλεψα με τον Ρήγα, τον Μαστοράκη, τον Χατζάκη, έγιναν πολύ καλές γνωριμίες και συνέχισα να δουλεύω μαζί τους και στην Αθήνα. Ήταν δύσκολα τα πράγματα στο Κρατικό, εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο ένα θέατρο –τώρα έχουν αρχίσει να λειτουργούν μικρότερες σκηνές– και αν δεν είχες δουλειά εκεί, δεν είχες δουλειά γενικώς, έπρεπε να μεταναστεύσεις. Είχε αρχίσει ήδη να με κουράζει η Θεσσαλονίκη – έχει πολλές ομορφιές, αλλά είναι βίαιη πόλη, έχει παλαιόθεν πολλά σκοτεινά σημεία. Τώρα που κάναμε τον Αρίστο ταξιδέψαμε στο παρελθόν, στη δεκαετία του ’50 και του ’60 που ανθούσε το παρακράτος. Αυτά τα φαινόμενα κάπως συντηρούνται ακόμα σε αυτή την πόλη και τα είδαμε ξανά, πρόσφατα. Ζουν και τώρα τα καταλαβαίνουμε ακόμα περισσότερο, είναι πιο φωναχτά, τότε ήταν πιο ύπουλα.

q Μετακόμισα μόνιμα στην Αθήνα το 2003, λίγο πριν από την Ολυμπιάδα, 28 χρονών. Δούλευα στο Εθνικό, το πρώτο μου σπίτι ήταν στο Θησείο, τότε που όλα ήταν πανέμορφα, πεντακάθαρα και με το ολυμπιακό όνειρο νόμιζες ότι από δω και πέρα η ζωή θα είναι υπέροχη και πολύ ευρωπαϊκή. Γίνονταν πράγματα συνέχεια, οι συνομήλικοι έξω, να κάνουν ακροβατικά, να τραγουδάνε, να είναι χαρούμενοι, υπήρχε άνθηση στην πόλη, ελευθερία ιδεών, ομορφιά, το έβλεπες.

q Φέτος κάνουμε με τον Θεοδωρόπουλο τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη. Άντρες, γυναίκες, όλοι συλλεκτικά κομμάτια! Είναι μια ωραία φάρσα που κάνει ο Αριστοφάνης στον Ευριπίδη. Έχω πάθει πλάκα με τα κορίτσια του Χορού, κανονικό φεστιβάλ ομορφιάς και ταλέντου. Οι περισσότερες παίζουν μουσικά όργανα, ακορντεόν, κιθάρες, λαούτα, πνευστά, από όμποε και κλαρινέτο μέχρι γκάιντα, τραγουδούν εξαιρετικά. Λες, δεν μπορεί, είναι τόσο όμορφη, ψηλή, ταλαντούχα, παίζει τόσα όργανα, ε, θ’ ανοίξει το στόμα της και κάτι δεν θα πάει σωστά. Κι εκεί μένεις άφωνος.

q Εδώ και δέκα χρόνια μένω στα Πετράλωνα. Τρελαίνομαι για το ιστορικό κέντρο, όχι όμως για το Κολωνάκι. Με πνίγει, μου φαίνεται κλειστοφοβικό, σαν να μη βλέπω πολύ τον ήλιο. Λόγω της επαρχίας, θέλω να βλέπω ορίζοντα. Εδώ, αν νιώσω μια δυσφορία, στα δέκα λεπτά είμαι πάνω στον λόφο και βλέπω όλη την Αθήνα. Στην αρχή, όταν αισθανόμουν μοναξιά, γιατί δεν είχα γνωστούς, έβγαινα από το Θησείο, έκανα βόλτα σε όλο το τετράγωνο και άνοιγε η ψυχή μου. Ευτυχώς, μας σώζει κάπως ο τουρισμός, γιατί ακόμα και τα Πετράλωνα είναι σε παρακμή. Κυκλοφορώ στα πεζοδρόμια και ντρέπομαι. Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στο κέντρο, όλα παρατημένα, αλλά και οι ίδιοι οι δημότες σε μια θλίψη, δεν νοιάζονται τι γίνεται πέρα από την πόρτα του διαμερίσματος και της αυλής τους. Ανά τρία μέτρα βρίσκεις περιττώματα ζώων, δεν βλέπω κανέναν να βγάζει βόλτα τον σκύλο του με σακουλάκι. Δέκα χρόνια πριν, ο Δήμος Αθηναίων είχε βάλει σε κάθε κολονίτσα ένα σταντ με σακουλάκια. Εξαφανίστηκαν όλα. Γι’ αυτό τότε υπήρχε εκείνος ο μεγάλος ενθουσιασμός, ότι πάμε να εκπολιτιστούμε, ένας καλός δυτικός αέρας μάς ενέπνεε.

q Με εξοργίζει η αγένεια. Χρησιμοποιώ τον ηλεκτρικό, το μετρό, οι άνθρωποι μπουκάρουν στις πόρτες, λες και δεν υπάρχει κανένας εκτός από την αφεντομουτσουνάρα τους. Με ενοχλεί που δεν λέμε «σας παρακαλώ, μπορώ να περάσω», απλώς σκουντάμε με δύναμη και φόρα. Πετάνε τα σκουπίδια στους δρόμους, λες «συγγνώμη, σας έπεσε αυτό», «ε, δεν πειράζει, σκουπίδι είναι». Πειράζει και θα σε πειράζει σε λίγο πάρα πολύ! Έξαλλη γίνομαι.

q Δεν αισθάνομαι ότι στο θέατρο κάνω ψυχοθεραπεία, το σιχαίνομαι όταν το ακούω, αυτό το «γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, λύνω τα προβλήματά μου». Ίσως να ισχύει για τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, όχι για τους επαγγελματίες. Οι επαγγελματίες εκφράζουν, οι ερασιτέχνες εκφράζονται. Όμως μέσω της τέχνης αυτής πιστεύω ότι γινόμαστε ερευνητές της ανθρώπινης ύπαρξης. Θες, δεν θες, διαβάζεις, μορφώνεσαι, μελετάς σε βάθος, θα ακούσεις μια μουσική για να σε εμπνεύσει, θα δεις έναν πίνακα, θα πας στους κλασικούς.

q Θα παντρευτώ αρκετά σύντομα. Ποια είναι η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας; Ένα μπάνιο στη θάλασσα με τις δυο μικρές ανιψιές μου, τον καλό μου, με γεμιστά και καρπούζι και μια ωραία μουσική.

20 lifo – 5.7.18

ΕΛΈΝΗ ΟΥΖΟΥΝΊΔΟΥ

Τότε δεν υπήρχαν νταντάδες, οι γιαγιάδες ήταν μεγάλης ηλικίας κι έτσι, μην έχοντας να μας αφήσουν κάπου, μας έπαιρναν μαζί τους, εμένα και τον αδερφό μου. Γνώριζα πομακάκια, μουσουλμανάκια, κάναμε φυσικά παρέα, οι γονείς μου είχαν σχέσεις με μουσουλμάνους συναδέλφους, ανταλλάσσαμε επισκέψεις. Η ύπαρξη διαφορετικής θρησκείας ήταν για εμάς μια φυσική κατάσταση. Ούτως ή άλλως, είναι πολυπολιτισμική η Κομοτηνή, έχει Εβραίους, Αρμένιους, Μουσουλμάνους, Βούλγαρους, Ρώσους, απ’ όλα. Γεννήθηκα μέσα σε έναν κόσμο εξ ορισμού πολύχρωμο, πολύ νωρίς κατάλαβα ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια θρησκεία, το ίδιο χρώμα, και αυτό για μένα είναι η κανονικότητα. Από κει και πέρα ξεκινούν όλα τα υπόλοιπα, τα υπαρξιακά ερωτήματα.

ΗΘΟΠΟΙΌΣ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΉ, «Σ’ ΈΝΑΝ ΚΌΣΜΟ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΎ ΠΟΛΎΧΡΩΜΟ», ΖΕΙ ΣΤΑ ΠΕΤΡΆΛΩΝΑ.

q Και οι δυο γονείς μου είναι δάσκαλοι, συνταξιούχοι τώρα, και στα νιάτα τους διορίζονταν στα μειονοτικά σχολεία.

ΙNFO

Η Ελένη Ουζουνίδου παίζει στις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που περιοδεύουν σε όλη την Ελλάδα και θα παρουσιαστούν στις 27 & 28/7 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Μαζί της οι Μάκης Παπαδημητρίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Νάντια Κοντογεώργη, Άνδρη Θεοδότου, Μαρία Κατσανδρή και Γιώργος Παπαγεωργίου. Την επόμενη σεζόν επιστρέφει στον Αρίστο, παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη Ο γύρος του θανάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, στο Θέατρο Νέου Κόσμου, μαζί με τους Μιχάλη Οικονόμου και Γιώργο Χριστοδούλου.

5.7.18 – lifo

21

22 lifo – 5.7.18

569 H

Α Ρ Ο Γ Α

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Αναμνήσεις από την Αθήνα Εάν η ανάμνηση της Αθήνας ήταν ένα αντικείμενο, ποιο θα ήταν αυτό; Τι είναι το σουβενίρ και πώς συνδέεται με την τέχνη; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν περισσότεροι από πενήντα καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση «Souvenirs d’ Athènes» που θα εγκαινιαστεί στην Alibi Gallery – πρόκειται για την πρώην Sarri 12 στη γειτονιά του Ψυρρή. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητα της πόλης, κάτι που συμβαδίζει με την αίσθηση της ανανέωσης και της αναζωογόνησης που υπάρχει στην πρωτεύουσα την τελευταία διετία. Στην έκθεση θα παρουσιαστεί το έργο τόσο αναδυόμενων όσο και καθιερωμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι δημιούργησαν έργα ειδικά για την έκθεση, χρησιμοποιώντας πολλά και διαφορετικά μέσα: καμβά, καρτ ποστάλ, πηλό, ξύλο, αγιογραφίες, ακόμα και τροφές, όπως το προσούτο.

Εγκαίνια: 5/7, 19:00, Alibi Gallery 5.7.18 – lifo

©sofia gaafar

ΤheGOODLIFO

τησ δασ α εβδομ

23

ò

NAL O S R E P ER SHOPP

Top Shop Χειροποίητα, κομψά και απίστευτα ελαφριά γυαλιά ηλίου με φακούς σε ροζ τόνο.

Sotris.gr

4 tips για να διαρκέσει το μαύρισμά σας Το φθινόπωρο αργεί ακόμη, αλλά υπάρχει τρόπος να διατηρήσετε την ηλιοκαμένη επιδερμίδα σας μέχρι τότε.

ΚΑΛΉ ΕΝΥΔΆΤΩΣΗ

ñ

Nikben Swimwear Ανδρικό μαγιό με παιχνιδιάρικα μοτίβα και εντελώς ποπ στυλ. theprojectgarments.com

ó

Sun of a beach Η πετσέτα «Καρχαρίας» είναι φτιαγμένη από εξαιρετικής ποιότητας αιγυπτιακό βαμβάκι, ενώ το 10% της αξίας της πηγαίνει στη WWF Ελλάδας. sunofabeach.com

Κοινώς, πολλά καρότα και πολλές ντομάτες προστίθενται στο καθημερινό διατροφολόγιό μας άμεσα, γιατί έχει επιστημονικά αποδειχτεί ότι η βήτα-καροτίνη και το λυκοπένιο σχετίζονται με την παραγωγή μελανίνης και την προστασία των κυττάρων. Πρόκειται για τροφές που συμβάλλουν τόσο στο ασφαλές μαύρισμα όσο και στη διατήρησή του για αρκετό καιρό. Το ίδιο χρήσιμες γι’ αυτόν το σκοπό είναι οι γλυκοπατάτες, τα βερίκοκα και το μάνγκo.

Emma Swimwear

ΤheGOODLIFO

Από τη limited συλλογή του Ισπανού σχεδιαστή σε συνεργασία με τον αγγλικό οίκο Temperley London. simple-caracters.gr

î

24 lifo – 5.7.18

ñ

Origins Scrub προσώπου με άρωμα που συνδυάζει γκρέιπφρουτ, λεμόνι και μέντα. sephora.gr

Pedro Garcia

ΑΝΤΗΛΙΑΚΌ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ Οι περισσότεροι ξεχνάμε το αντηλιακό στην τσάντα θαλάσσης με το επιστρέψουμε από τις διακοπές. Ωστόσο, το αντηλιακό δεν μας προστατεύει μόνο από τις βλαβερές υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου αλλά βοηθά και στη διατήρηση του μαυρίσματος. Συν τοις άλλοις, προστατεύει και από το αντιαισθητικό ξεφλούδισμα που εμφανίζεται μέρες μετά το πρώτο κάψιμο από τις ακτίνες του ήλιου ως συνέπεια της αφυδάτωσης της επιδερμίδας. Βάζουμε, λοιπόν, αντηλιακό για όσο καιρό διαρκεί το μαύρισμα.

ΚΑΡΌΤΟ ΚΑΙ ΛΥΚΟΠΈΝΙΟ ΒΟΗΘΟΎΝ ΠΟΛΎ

ò

Τσαντάκι για την παραλία αλλά και για τις βόλτες στο νησί. emmaswimwear.com

Σύμφωνα με τους ειδικούς, όταν ο οργανισμός μας είναι κατάλληλα ενυδατωμένος, παρατείνεται η διάρκεια ζωής των κυττάρων της επιδερμίδας και κατ’ επέκταση το μαύρισμά μας. Το ίδιο συμβαίνει και με την καλή εξωτερική ενυδάτωση με κρέμες και προϊόντα που προτείνονται για μετά τον ήλιο και εξασφαλίζουν την πολύτιμη υγρασία στο δέρμα.

ΌΧΙ ΣΤΟ ΒΑΡΎ MAKE UP ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΈΜΕΣ ΜΕ ΧΡΏΜΑ Αυτό ισχύει κυρίως για τον γυναικείο πληθυσμό που, αν επιθυμεί να διατηρήσει το βαθύ χρώμα στην επιδερμίδα του, καλό θα ήταν –και για να αποφύγει αραιώσεις και λεκέδες– να μη χρησιμοποιεί κρέμες σώματος και προσώπου με πρόσθετο χρώμα. Ας προτιμήσει κρέμες με αντηλιακό δείκτη προστασίας που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά και χωρίς τον κίνδυνο κάποιου παράξενου αποτελέσματος (όπως το να δείχνει κάποιος μαυρισμένος τόπους-τόπους ή... λερωμένος). Με στοιχεία από MenSHealth.com, Elle.com Πηγή: www.lifo.gr

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ

kειμενο αννα κοκκορη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

ΙΖΑΜΠΈΛΑ, ΡΟΚ & ΣΚΆΙΛΑΡ

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Τρεις backpackers στην Καπνικαρέα

Από πού κατάγεστε; Η Ιζαμπέλα από την Ιταλία, ο Ροκ από τη Σλοβενία και ο Σκάιλαρ από την Αμερική. Γιατί επιλέγετε το backpack στα ταξίδια σας; Ροκ: Είναι πιο πρακτικό, γιατί δεν πιάνει πολύ χώρο, αλλά κυρίως είναι θέμα στρατηγικής. Είναι σαν χειραποσκευή, δεν μετράνε τις διαστάσεις ακόμα και του πιο μεγάλου ή υπερβολικά γεμάτου backpack και σπάνια σε ελέγχουν κατά την επιβίβαση στο αεροπλάνο. Έτσι γλιτώνεις τα παραπάνω λεφτά και τον επιπλέον χρόνο. Ιζαμπέλα: Χωράει ένα σωρό πράγματα, το παίρνεις σχεδόν πάντα μαζί σου στο αεροπλάνο και το κουβαλάς σχετικά εύκολα στην πλάτη. Θα ήταν αδύνατο να κουβαλήσω τόσο βάρος σε μια βαλίτσα ή έναν σάκο. Τι κουβαλάτε συνήθως στο backpack; Σκάιλαρ: Ρούχα και sleeping bag. Κάποιο άνετο παντελόνι, T-shirts, εσώρουχα, τζάκετ, κάλτσες, φωτογραφική μηχανή, βιβλίο και λάπτοπ. Δεν παίρνουμε πολλά πράγματα μαζί μας π.χ. αντηλιακά, ομπρέλα, φαγητό, χάπια, κρέμες, γιατί ό,τι χρειαστούμε μπορούμε να το προμηθευτούμε στη χώρα όπου πάμε. Εξαρτάται, βέβαια, και πού πηγαίνεις. Εμείς, που ταξιδέψαμε για Ελλάδα, πήραμε μαζί μας πιο καλοκαιρινά ρούχα και μαγιό. Ροκ: Όλα, εκτός από αυτά που που απαγορεύονται μέσα στην καμπίνα. Πόσες τσέπες έχει το backpack σας; Ιζαμπέλα: Δεν τις έχω μετρήσει, αλλά είναι πολλές. Χωράει πάρα πολλά πράγματα, είναι η αλήθεια. Σκάιλαρ: Έχει γύρω στις 10 τσέπες, σίγουρα. Ταξιδεύω γενικά πολύ από χώρα σε χώρα και ήθελα ένα μεγάλο, ανθεκτικό backpack, που να χωράει πολλά πράγματα και να είναι βολικό. Ροκ: Εμένα σχεδόν καμία, είναι σχετικά μικρό. Δεν κουβαλάω πολλά πράγματα μαζί μου. Πώς σας φαίνεται η Αθήνα και η ζωή εδώ; Ιζαμπέλα: Είναι πραγματικά πολύ ωραία. Έχει, βέβαια, αρκετή ζέστη. Εγώ μόλις έφτασα στην Αθήνα, έρχομαι κατευθείαν από τη Σκύρο. Δοκίμασα σαγανάκι για πρώτη φορά και τρελάθηκα. Σκάιλαρ: Λατρεύω το σουβλάκι της περιοχής. Τρώω κάθε μέρα. Ροκ: Ο κόσμος είναι πολύ φιλικός.

Ευχαριστούμε το Small Funny World Hostel (Καλαμιώτου 25) για τη φιλοξενία.

5.7.18 – lifo

25

KET H MARA RC RESE

Τα νέα γυαλιά ηλίου της Benetton

Τα adidas Originals αποκαλύπτουν το ARKYN Τα adidas Originals υποδέχονται το Arkyn, ένα ολοκαίνουριο γυναικείο sneaker που εγκαινιάζει μια νέα γενιά δημιουργικότητας, σχεδιασμένο να το φοράς όπως εσύ θέλεις. Με το βλέμμα τόσο στο χθες όσο και στο αύριο, το πρωτοποριακό design του Arkyn αντλεί έμπνευση από το iconic vintage style της adidas. Παιχνιδιάρικο, απροσδόκητο και κομψό, το Arkyn αψηφά τις κατηγορίες και ταιριάζει παντού. Το παπούτσι διαθέτει ένα καθαρό επάνω μέρος, με τις χαρακτηριστικές τρεις ρίγες του brand να κάνουν διακριτικά την εμφάνισή τους. Η εντυπωσιακή neoprene σόλα και τα ανατρεπτικά minimal κορδόνια ορίζουν το αισθητικό statement, ενώ η ενδιάμεση σόλα Boost αποτελεί το τεχνολογικό highlight του νέου sneaker.

Εμπνευσμένα από τo σχήμα των γυαλιών της δεκαετίας του ’50, αλλά με τεχνολογία αιχμής και λαμπερά χρώματα, τα γυαλιά ηλίου με την υπογραφή της United Colors της Benetton είναι συλλεκτικά αξεσουάρ που μαγνητίζουν τα βλέμματα. Εμπνευσμένα από τα στρογγυλά ρετρό γυαλιά που φορούσε ο Τζον Λένον, τη γοητεία των ’70s ή τα μεγάλα, τολμηρά γυαλιά που φορούσε ο Kερτ Κομπέιν, τα γυαλιά ηλίου της Benetton διατίθενται σε έξι διαφορετικά σχέδια και σε εκπληκτική ποικιλία χρωμάτων. Είναι κατασκευασμένα από TR90, ένα πολυμερές πλαστικό από ίνες νάιλον και άνθρακα, το οποίο είναι ελαφρύ, εύκαμπτο και ανθεκτικό στους κραδασμούς.

Νέα καταστήματα Kayak

ΤheGOODLIFO

Φέτος το καλοκαίρι η εταιρεία παγωτών Κayak απλώνει τη μαγεία της στα ελληνικά νησιά! Η αρχή έγινε με έναν μίνιμαλ χώρο υψηλής αισθητικής στην Κέα, συνεχίστηκε με το οpening σε ένα παραδοσιακό κτίριο στο γραφικό Φισκάρδο της Κεφαλονιάς και έπεται συνέχεια. Είτε βρίσκεστε σε καλοκαιρινές διακοπές είτε σε μια γρήγορη απόδραση από την πόλη στη γνωστή περατζάδα, χαρίστε στον εαυτό σας μια γλυκιά επιβράβευση με παγωτό φτιαγμένο με αληθινά φρούτα, πραγματική σοκολάτα, ελληνικό φρέσκο γάλα και φρέσκια κρέμα γάλακτος. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τη νέα γεύση Tζιώτικο με τοπικό παστέλι, που έχει δημιουργηθεί ειδικά για το νησί. Στο Φισκάρδο θα βρείτε υπέροχες γεύσεις παγωτών, δροσερά σορμπέ, μεγάλη ποικιλία γλυκών και μια ξεχωριστή χαριτωμένη βιτρίνα Κid’s Corner με λαχταριστές γεύσεις για μικρά και μεγάλα παιδιά.

Serkova Crystal Pure: Νέα, premium βότκα από την Άμβυξ Με μια μοναδική και διαφορετική εκδήλωση λανσαρίστηκε στο διεθνώς αναγνωρισμένο και βραβευμένο μπαρ Clumsies στο κέντρο της Αθήνας η νέα βότκα Serkova Crystal Pure. Είναι μια premium vodka δεκαπλής απόσταξης, με εξαιρετικά απαλή και βελούδινη γεύση και κρυστάλλινη υφή. Η άψογη σύνθεσή της, που ενθουσίασε τους καλεσμένους, είναι 100% από σιτάρι και για τη δημιουργία της επιλέχθηκε, όπως πάντα, η καλύτερη πρώτη ύλη που αποτελεί αναμφισβήτητα τον πιο σημαντικό παράγοντα για την υψηλή ποιότητά της.

H Converse Greece δημιούργησε την πρώτη ταινία σε κάθετη μορφή Η Converse Greece, που εκπροσωπείται από τον Όμιλο FF Group, παρουσίασε την πρώτη ταινία σε κάθετη μορφή σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στην αυθεντικότητα και στις αντισυμβατικές επιλογές. Πρωταγωνιστές και καλεσμένοι παρακολούθησαν την παγκόσμια πρώτη προβολή της ταινίας #RatedOneStar, που «έχει βαθμολογηθεί με ένα αστέρι και απέρριψε ακόμα και η Converse», και είδαν από κοντά τις νέες συλλογές του One Star sneaker που έχει αφήσει τη δική του σφραγίδα στη street κουλτούρα. Την ταινία παρακολούθησαν περισσότεροι από 200 φίλοι της Converse, fashion crowd, urban influencers και style icons από τον χώρο των media, της μόδας, της μουσικής και των τεχνών.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

28

ΣΙΝΕΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

ΜΟΥΣΙΚΗ

Οι ταινίες της εβδομάδας.

Κριτική για την Ηλέκτρα του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου.

σελιδα

30

σελιδα

33

σελιδα

32

ΣΙΝΕΜΑ Η σωτηρία της ψυχής

Οι ινδουιστές ταξιδεύουν στα νερά του Γάγγη και στην ιερή πόλη Βαρανάσι για να αναπαυθούν εν ειρήνη κυριολεκτικά και το Hotel Salvation μετατρέπει την εμπειρία αυτή σε ένα γλυκόπικρο φιλμ για όσα κερδίζουμε και χάνουμε με την παρουσία μας εδώ και κυρίως για το πώς ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όσους παραμένουν εν ζωή. Όντως, η ταινία που περιγράφει το τελευταίο ταξίδι πατέρα και γιου, αν και εκκινεί από τις πράξεις του πρώτου, είναι κυρίως αφιερωμένη στον δεύτερο, στο μεγάλο άλμα που θα κάνει για πρώτη φορά στη ζωή του, ξεπερνώντας ανίκητους ως τότε γήινους εφιάλτες. ä Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη στη σελ. 30

ΒΙΒΛΙΟ Τα Σονέτα του Σαίξπηρ Ο μεταφραστής Ερρίκος Σοφράς αποδίδει με μεγάλη μαεστρία 24 σαιξπηρικά σονέτα σε μια νέα έκδοση από τους Αντίποδες. Από την Τίνα Μανδηλαρά

σελιδα

34

5.7.18 – lifo

27

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

Άννα-Μαρία Λιόγα, Δανάη Βλαχάκη, Δάφνη Παπαδοπούλου Οι αρχιτέκτονες και νικήτριες του διαγωνισμού Cook8 φαντάστηκαν το εστιατόριο του μέλλοντος.

EVENTS

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

THE FACE

Top

©magdalena hueckel

8

Πείτε μου λίγα λόγια για το έργο «Sea, sex & sun». Είναι ένας χώρος εστίασης συνδεδεμένος με το ελληνικό καλοκαίρι και υπόσχεται μια ξεχωριστή εμπειρία. Βασικά στοιχεία του χώρου αυτού είναι η άμμος, το θαλασσινό φαγητό και το έντονο φως, τα οποία αντιστοιχούν στη θάλασσα, τον έρωτα και τον ήλιο. Η άμμος αποτελεί τον χώρο κατανάλωσης του φαγητού χωρητικότητας οκτώ ατόμων. Οι συνδαιτυμόνες, αφού επιλέξουν το γεύμα τους, ορίζουν τον προσωπικό τους χώρο στην άμμο, την οποία καλούνται να οικειοποιηθούν ελεύθερα. Το δωμάτιο φωτίζεται τεχνητά από έναν τοίχο που φέρει φωτεινές πηγές με λευκό φως, οι οποίες αντικαθιστούν την αίσθηση του ήλιου.

1. ΘΕΑΤΡΟ

3. ΜΟΥΣΙΚΗ

We Are Leaving

Gyftopoulou Street Fest

Ο τολμηρός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόφσκι έρχεται με την καινούργια του παραγωγή στην Αθήνα. Στο We are leaving ο κορυφαίος Πολωνός καλλιτέχνης διασκευάζει ξανά έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς, τον Ισραηλινό Χανόχ Λεβίν, και το έργο του The Suitcase Packers (Αυτοί που φτιάχνουν τις βαλίτσες τους), εστιάζοντας σε όλους εκείνους που έχουν να επιλέξουν μεταξύ δύο πραγμάτων: είτε να αφεθούν στη μοίρα τους και να πεθάνουν είτε να φτιάξουν τις βαλίτσες τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο μακριά με άγνωστο προορισμό. ä 8-10/7, Πειραιώς 260, Χώρος Η, 21:00, εισ.: 15-25 ευρώ

Το Gyftopoulou Street Fest επιστρέφει για 5η συνεχόμενη χρονιά στον πεζόδρομο της Γρ. Γυφτοπούλου. Οι φετινοί συμμετέχοντες είναι οι Nightstalker, Bazooka, Junkheart, Speedblow και Seasons A.C. Μέρος των εσόδων του φεστιβάλ θα διατεθεί στη φιλοζωική οργάνωση «Φίλοι Ζώων Χαλανδρίου». ä 8/7, πεζόδρομος Γυφτοπούλου, Χαλάνδρι, 17:30, είσοδος ελεύθερη

4. ΘΕΑΤΡΟ Βάκχαι

2. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Paul Chan, Odysseus and the Bathers

STOEP TH S PR ES LIVE Richie Kotzen Ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του, ο Richie Kotzen, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Με είκοσι προσωπικά άλμπουμ στο ενεργητικό του και σχεδόν τριάντα χρόνια καριέρας, ο Kotzen θα παρουσιάσει παλιά του κομμάτια και υλικό από το νέο του άλμπουμ «Salting Earth».

6/7, Κύτταρο, Ηπείρου 48 & Αχαρνών, 20:00, εισ.: 25-30 ευρώ

5-11

ΙΟΥΛ.

28 lifo –

5.7.18

Τα κινούμενα έργα γλυπτικής του Αμερικανού καλλιτέχνη Paul Chan παρουσιάζει ο οργανισμός Neon στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Κάθε έργο αποτελείται από ένα υφασμάτινο «σώμα» σχεδιασμένο από τον Chan και προσαρμοσμένο σε τροποποιημένους ανεμιστήρες, οι οποίοι δημιουργούν διαφορετικές μορφές κίνησης. Την πολυδιάστατη έκθεση έχει επιμεληθεί ο Sam Thorne, διευθυντής του Nottingham Contemporary. ä 5/7-14/10, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Νεοφύτου Δούκα 4, Κολωνάκι, Δευτ.-Τετ.-Παρ.-Σάβ. 10:00-17:00, Πέμ. 10:0020:00, Κυρ. 11:00-17:00, είσοδος ελεύθερη

Το σπάνιο έργο του Ιάννη Ξενάκη παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη με τη μορφή παράστασης στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για δύο μόνο παραστάσεις. Οι υψηλών μουσικών και φωνητικών απαιτήσεων Βάκχαι ανέβηκαν μόνο μία φορά, το 1993, στο Λονδίνο και δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ. Τη μουσική διεύθυνση έχει αναλάβει ο Νίκος Βασιλείου, ενώ η σκηνοθεσία είναι του Γιάννου Περλέγκα. ä 1112/7, Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, 20:30, εισ.: 8-15 ευρώ

Ποια ήταν η έμπνευση για το έργο; Μία από τις αρχικές μας προθέσεις ήταν να δημιουργήσουμε έναν χώρο που να σχετίζεται με την Ελλάδα και καταλήξαμε σε έναν επαναπροσδιορισμό των τουριστικών στερεοτύπων του ελληνικού καλοκαιριού. Σκοπός μας ήταν να σχεδιάσουμε έναν χώρο φαγητού συνδεδεμένο με τα κλισέ του τουρισμού αναψυχής, απόλαυσης και απελευθέρωσης, τις αναστολές των κοινωνικών ηθών και συμβάσεων. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο που θα ερχόταν σε ρήξη με τον χώρο και τον χρόνο της πόλης, μια εκδοχή εφήμερης αποτοξίνωσης από την καθημερινότητα. Ποια είναι τα αγαπημένα σας σημεία το καλοκαίρι στην Αθήνα; Άννα-Μαρία: Ο Λόφος των Μουσών και η απογευματινή βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Το βράδυ προτιμώ τα μαγαζάκια σε ταράτσες, τα Πετράλωνα και τα θερινά σινεμά του κέντρου και του Χαλανδρίου. Δανάη: Προσωπικά αγαπώ τη θάλασσα, συνεπώς το καλοκαίρι πιστεύω ότι ανήκει στα νότια προάστια, εκεί όπου μπορείς να την έχεις στο οπτικό σου πεδίο κάνοντας σχεδόν οτιδήποτε. Δάφνη: Για μένα το καλοκαίρι στην Αθήνα βρίσκεται στις μικρές κρυμμένες «οάσεις» στο κέντρο της πόλης, όπως οι καταπράσινοι κήποι και οι ταράτσες με θέα. Αγαπημένα σημεία είναι τα θερινά σινεμά, τα ανοιχτά θέατρα. Φυσικά, οι νυχτερινές βόλτες στο κέντρο είναι επίσης αγαπημένες. Η έκθεση «Cook8: Ο νέος τόπος εστίασης» παρουσιάζεται έως τις 29/7 στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Γκάζι) κάθε Πέμπτη & Κυριακή 10:00-18:00 και Παρασκευή & Σάββατο 10:00-22:00. Εισιτήριο: 4-8 ευρώ.

5. ΜΟΥΣΙΚΗ Rockwave Festival 2018: Day 1

DANCE Xyn Cabal/ DJ Problems Το ελληνικό label ηλεκτρονικής μουσικής Hypermedium παρουσιάζει τον Xyn Cabal σε μια βραδιά μαζί με τον DJ Problems στο Latraac.

6/7, Latraac, Λεωνίδου 63-65, 21:00, είσοδος ελεύθερη

Blend: John Digweed & Sam Paganini O Βρετανός John Digweed, με mega hits όπως το «Heaven Scent» και το «For what you dream of» στο ενεργητικό του, μοιράζεται τα decks με τον Ιταλό μαέστρο Sam Paganini. Μαζί τους οι G.Pal Adrianos Papadeas & Steph.

Οι Βρετανοί Arctic Monkeys, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού, θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στη χώρα μας σε πλήρη σύνθεση την εναρκτήρια μέρα του Rockwave Festival. Μαζί τους θα είναι οι ανερχόμενοι neo-pop Alt-J, ο Miles Kane που έχει χαρακτηριστεί από το «Mojo» «ένας από τους πιο επιδραστικούς συνθέτες της Μ. Βρετανίας», oι Get Well Soon, το πρότζεκτ του Γερμανού συνθέτη και πολυμουσικού Konstantin Gropper, και οι Έλληνες Coretheband. ä 6/7, Terra Vibe, 37o χλμ. εθν. οδού Αθηνών-Λαμίας, Μαλακάσα, εισ.: 75-100 ευρώ

6. ΠΑΡΤΙ Autarkic H ταράτσα του Ρομάντσο φιλοξενεί τη σύμπραξη δύο εκ των πιο δραστήριων mobile parties της πόλης, του Needless και του Κορμοράνου, με καλεσμένο τον ανερχόμενο Ισραηλινό DJ και παραγωγό Autarkic. O Autarkic είναι ο Nadav Spiegel από το Tελ Αβίβ. Φημίζεται για τις εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις του και τα πολύ καλά λυρικά club tracks που δημιουργεί με εργαλεία του, πέρα από synths, samplers και drum machines, την ίδια του τη φωνή. Μαζί του οι resident DJs του Κορμοράνου Body Double και Blue Lagoon και ο resident του Needless, Chevy. ä 7/7, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 19:00, εισ.: 6 ευρώ

7. ΘΕΑΤΡΟ Company

ΘΕΑΤΡΟ Ρίζες

6/7, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, 21:00, εισ.: 1315 ευρώ

Danceteria: Ady Toledano/ ClubKid/ Roi Poingi Το Danceteria, μετρώντας ήδη 6 σεζόν στους χώρους του six d.o.g.s, βγαίνει ξανά «εκτός των τειχών» για ένα καλοκαιρινό session στο Spinster. Μαζί του φέρνει ως καλεσμένο τον Ady Toledano (Aaja Recs) από το Βερολίνο. Το lineup συμπληρώνουν ο ClubKid και ο Roi Poingi.

6/7, Spinster, Ικτίνου 3, Ομόνοια, 22:00, είσοδος ελεύθερη

Paul Van Dyk Ο Γερμανός superstar της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής και βραβευμένος με Grammy Paul Van Dyk έρχεται στο Bolivar Beach Bar. 7/7, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, 21:00, εισ.: 8-12 ευρώ

Έξι βραβεία Tony, συμπεριλαμβανομένων των βραβείων καλύτερου έργου, καλύτερης μουσικής, καλύτερου λιμπρέτου και καλύτερων στίχων, έχει αποσπάσει το μιούζικαλ Η Παρέα του σημαντικού μουσικού δημιουργού Stephen Sondheim. Κεντρικό πρόσωπο του έργου ένας εργένης που αρνείται επίμονα να αφοσιωθεί σε μία σύντροφο ή να προχωρήσει σε γάμο. Με αφορμή τα γενέθλιά του, η παρέα του, που αποτελείται από πέντε ζευγάρια σε ευτυχισμένες (φαινομενικά τουλάχιστον) σχέσεις ή γάμους, αποφασίζει να του κάνει ένα πάρτι-έκπληξη. Ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου και οι μουσικοί της Καμεράτας - Oρχήστρας των Φίλων της Μουσικής βάζουν τη σφραγίδα τους στην παράσταση. ä 8-9/7, Ηρώδειο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, 21:00, εισ.: από 15 ευρώ

Η Ελίζα Σόρογκα, νικήτρια του περσινού βραβείου σύγχρονης τέχνης στον 11ο παγκόσμιο διαγωνισμό Arte Laguna Prize, παρουσιάζει μια παράσταση-ύμνο στην εσωτερική γυναικεία δύναμη μέσα από ένα ιδιαίτερο κράμα παραδοσιακών και αβανγκάρντ στοιχείων.

7-9/7, Πειραιώς 260, Ταύρος, 7 & 8/7: 21:00, 9/7: 18:00 & 21:00, εισ.: 1017 ευρώ

8. ΜΟΥΣΙΚΗ Primer Music Festival Το νέο dance φεστιβάλ της Αθήνας κάνει πρεμιέρα με συναρπαστικό line-up. Tο Primer Music Festival κάνει επίσημη πρώτη την Τετάρτη 11 Ιουλίου στο Γήπεδο Tae Kwon Do Φαλήρου με μερικά από τα πιο καυτά ονόματα της παγκόσμιας dance σκηνής. Headliners της διοργάνωσης θα είναι o περιζήτητος νεαρός ράπερ Lil Pump, ο superstar της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής και υποψήφιος για βραβείο Grammy Steve Aoki, ο πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό Don Diablo, o Αμερικανός παραγωγός και DJ Jauz, το νέο φαινόμενο της dubstep και της EDM, και ο DJ και παραγωγός Tujamo. ä 11/7, Κλειστό Γήπεδο Φαλήρου (Tae Kwon Do), Δέλτα Φαλήρου, 17:00, εισ.: 35-100 ευρώ 5.7.18 – lifo

29

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

Ο Πρόεδρος

p

Κακό

Ο ANT MAN ΚΑΙ Η ΣΦΗΚA Ant man and the Wasp Σκηνοθεσία: Πέιτον Ριντ Πρωταγωνιστούν: Πολ Ραντ, Εβαντζελάιν Λίλι, Μισέλ Φάιφερ

La Cordillera

Μετά το τέλος του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος», ο Scott Lang έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του ως σούπερήρωα αλλά και ως

Σκηνοθεσία: Σαντιάγκο Μίτρε Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Έλενα Ανάγια

πατέρα.

Ο Πέιτον Ριντ αναλαμβάνει ξανά τον Άνθρωπο Μυρμήγκι και ο Πολ Ραντ, διασταύρωση πρόθυμου σωτήρα με ευαίσθητο γκαφατζή, συρρικνώνεται και μεγεθύνεται, αν χρειαστεί, για να βοηθήσει τον επιστήμονα Χανκ (Μάικλ Ντάγκλας) και την κόρη του Χόουπ (Λίλι) να βρει τη μητέρα της που είναι χαμένη εδώ και δεκαετίες στον κβαντικό χώρο, στα αόρατα υπο-άτομα δηλαδή. Χωρίς παρεμβάσεις Εκδικητών και δανεικές ενέσεις από το υπόλοιπο σύμπαν της Μάρβελ, η σειρά Αnt man δείχνει να βρίσκει πατήματα σε μια κλασική φόρμουλα εναλλαγής διασκέδασης με ήπιο σασπένς, περιπέτειας με καταδιώξεις και ξύλο κατάλληλο για ανηλίκους, και σε μερικές ευχάριστες επινοήσεις για τη συγκεκριμένη παρέα ηρώων που, φυσικά, ψάχνουν τις σωστές αξίες, λίγο έρωτα και φουλ οικογένεια.

VILLAGE RENTI ΘΕΡΙΝΟ,1,4,7,10,13 - VILLAGE MALL 4,5,7,8,14 - VILLAGE PAGRATI 4,5 - VILLAGE FALIRO 6,7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2,4 ODEON MAROUSI 2 - ODEON ESCAPE 1,2,3,6 ODEON STARCITY 1,6,7 - ΑΕΛΛΩ 1,3 - ΑΙΓΛΗ 2 ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΒΑΡΚΙΖΑ 2 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2 - ΑΣΤΕΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΣΤΡΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - COOL TYMVOS ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΣΣΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΚΗΠΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΣΕΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ

30 lifo – 5.7.18

δέχεται, μεταβαίνει στο ορεινό σημείο όπου ζυμώνεται η επικείμενη συμφωνία (σε μια χιονισμένη οροσειρά, cordillera στα ισπανικά, εξού και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας), αλλά σύντομα παθαίνει νευρικό κλονισμό, αρνείται να μιλήσει και ένας ψυχίατρος ξεκλειδώνει αναμνήσεις από ένα παρελθόν που σοκάρει τον πατέρα. Η κόρη του φέρεται να ανακαλεί περιστατικά που δεν έχουν συμβεί πολύ πριν γεννηθεί, και κατά κάποιον τρόπο εκθέτουν καταστάσεις δυσάρεστες, επιβαρυντικές ως και τραγικές. Την ίδια στιγμή, μια υπολογίσιμη δημοσιογράφος τού παίρνει μια συνέντευξη, όπως και από τους ομολόγους του, και οι απαντήσεις του αντανακλούν τον απόηχο της προεκλογικής του συλλογιστικής – του σοφά οικοδομημένου πορτρέτου ενός ευθυτενούς άνδρα που μιλάει με γερούς συμβολισμούς και συγκινητικές απλουστεύσεις, καλά κρυμμένες κάτω από έναν μανδύα ανθρωπιάς και τιμιότητας. Το δράμα εκτυλίσσεται στο βλέμμα αναμονής και στρατηγικής του Μπλάνκο, στο πώς θα ζυγιάσει την προσωπική έκπληξη με την οικογενειακή αστάθεια αλλά και την πολιτική ευθύνη σε μια σειρά αποφάσεων που θα κρίνουν, ίσως, τη θέση του στην Ιστορία. Με συμβούλους, σωματοφύλακες και βοηθούς να τον περιτριγυρίζουν, θα έχει μια συνάντηση-κλειδί με έναν Αμερικανό αξιωματούχο άνευ χαρτοφυλακίου, εντεταλμένο να διαπραγματευτεί πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του, εκτός συνόδου κορυφής, και εκεί συγκλίνουν οι υποψίες πως ο άνδρας με τον διπλό ρόλο του πατέρα και του Προέδρου έχει μια ελαστική συνείδηση που του επιτρέπει να ελιχθεί με κινήσεις αιλουροειδούς ανάμεσα στον κυνισμό της συναλλαγής και την πατριωτική ματαιοδοξία. Την ευρύτερη έννοια της πολιτικής θέλει να πραγματευτεί ο Μίτρε και το πετυχαίνει μέσα από το ώριμο πορτρέτο του Ρικάρντο Νταρίν, ο οποίος αιφνιδιάζει συνεχώς τους φίλους και τους αντιπάλους του με οικονομία λόγου και κινήσεων σε ένα εκφραστικό και σεναριακό σκάκι. Έχει την ικανότητα να μετατρέψει το χυδαίο απόσταγμα της ρεαλιστικής εφαρμογής της πολιτικής σε ένα μοναχικό δράμα, καταδεικνύοντας πως πίσω από έναν συμβιβαστικό ηγέτη μακράς διάρκειας κρύβεται νομοτελειακά ένας αδίστακτος αριβίστας. ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΥΝΤΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΙΑΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΔΑΦΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΛΑΟΥΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΟΜΑ ΘΕΡΙΝΟ - COOL TYMVOS 3 ΘΕΡΙΝΟ - ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΙΑΜΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΟΙΒΟΣ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Όταν ο Πρόεδρος της Αργεντινής (φανταστικό πρόσωπο, αλλά με τον Ρικάρντο Νταρίν βλοσυρό και νεφελώδη στον κεντρικό ρόλο, αυτόματα προμηνύονται πολλά ερωτήματα και δύσκολες απαντήσεις) ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε μια κρίσιμη σύνοδο κορυφής, σε μια συζήτηση για οικονομική συμμαχία των χωρών της Νότιας Αμερικής για την προάσπιση των συμφερόντων τους για πρώτη φορά με τη δημιουργία ενός λατινογενούς ΟΠΕΚ, το ενδιαφέρον στρέφεται στο πολιτικό παρασκήνιο και εύλογα ένα ανάλογο θρίλερ καλείται να το υποστηρίξει. Όντως, οι μηχανισμοί της διαπλοκής και της ίντριγκας ενεργοποιούνται από το σενάριο του σκηνοθέτη Σαντιάγκο Μίτρε και του Μαριάνο Λινάς, αλλά ο Μίτρε, δημιουργός του Student και της Paulina, ταινιών με επίκεντρο διαφορετικές εκφάνσεις της πολιτικής πάλης, φιλοδοξεί να κάνει κάτι πολύ πιο σύνθετο, χωρίς να απομακρύνεται εντελώς από τον στόχο του. Στο σχετικά πρόσφατο The childhood of a leader του Μπρέιντι Κόρμπετ ο τερατώδης μονάρχης «συνελήφθη» πνευματικά στους κόλπους μιας αυταρχικής οικογένειας αριστοκρατών, αμέσως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Πρόεδρος βαδίζει σε αντίθετους δρόμους, όχι μόνο γιατί δεν υιοθετεί την αφαιρετική προσέγγιση του Κόρμπετ αλλά διότι παραλαμβάνει τον ηγέτη in media res, ψημένο σε μια βρόμικη αρένα και ταμπουρωμένο σε μια φροντισμένη κάψουλα απάθειας, και κυρίως τον φιλοτεχνεί ως έναν συνηθισμένο, λαϊκό εργάτη, λευκό, όπως το επώνυμό του (Ερνάν Μπλάνκο), μειλίχιο και γοητευτικό, με έναν «κεντροαριστερούλη», ισορροπιστικό τρόπο που δείχνει να έχει ενώσει αντίρροπες δυνάμεις και να έχει αποκτήσει την εξουσία ως outsider, αόρατος σχεδόν, αλλά θριαμβευτής στην κρίσιμη στιγμή, πραγματικός μασέρ της αλήθειας. Εκτός από την πρόκληση μιας καλής συμφωνίας με τους υπόλοιπους ηγέτες και της προσεκτικής συμπεριφοράς απέναντι στον κυριότερο αντίπαλό του σε μέγεθος και γόητρο, τον δεσποτικό, ακαταμάχητο στη ρητορεία και στη θεωρία, αλαζονικό Πρόεδρο της Βραζιλίας, ο Μπλάνκο έχει να αντιμετωπίσει έναν κλυδωνισμό στην οικογένειά του: η κόρη του, μητέρα δύο παιδιών, έχει χωρίσει άσχημα από τον σύζυγό της και ένα σκάνδαλο στον Τύπο ελλοχεύει, απειλώντας να αποσπάσει την προσοχή από τη σύνοδο στη Χιλή. Ο Μπλάνκο ζητά, ή μάλλον επιτάσσει ευγενικά, τη μετάκληση της κόρης του στη Χιλή, για να την έχει κοντά του και να την προστατέψει από τους δημοσιογράφους και τον κακό εαυτό της. Εκείνη

Κινηματογράφος

Ο Πρόεδρος της Αργεντινής συμμετέχει σε ένα συνέδριο μαζί με άλλους ηγέτες και από κει θα προσπαθήσει να λύσει ένα προσωπικό του θέμα που επηρεάζει τη δική του αλλά και τη δημόσια ζωή.

Η ΣΩΤΗΡΊΑ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ Mukti Bhawan Σκηνοθεσία: Σουμπασίς Μπουτιανί Πρωταγωνιστούν: Aντίλ Χουσαΐν, Λαλίτ Μπελ, Τζιταντζαλί Κουλκαρνί Ένας ηλικιωμένος αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει το σπίτι του και να ταξιδέψει μαζί με τον γιο του στο μυθικό Βαρανάσι, προκειμένου να αφήσει στην ιερή αυτή πόλη την τελευταία του πνοή.

Στα χρόνια που η Δύση μετέτρεψε το έθιμο των Ινδών για «αποχώρηση» από τα εγκόσμια σε μια feelgood ρομαντζάδα στο Best Exotic Marigold Hotel, υπάρχει μια πραγματικά μυστικιστική και υπερβατική εμπειρία μέσα στη χώρα. Οι ινδουιστές ταξιδεύουν στα νερά του Γάγγη και στην ιερή πόλη του Βαρανάσι για να αναπαυθούν εν ειρήνη κυριολεκτικά και η Σωτηρία της ψυχής μετατρέπει την εμπειρία αυτή σε ένα γλυκόπικρο φιλμ για όσα κερδίζουμε και χάνουμε με την παρουσία μας εδώ και κυρίως για το πώς ένα τέτοιο ταξίδι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όσους θα παραμένουν εν ζωή. Όντως, η ταινία που περιγράφει το τελευταίο ταξίδι πατέρα και γιου, αν και εκκινεί από τις πράξεις του πρώτου, είναι κυρίως αφιερωμένη στον δεύτερο, στο μεγάλο άλμα που θα κάνει για πρώτη φορά στη ζωή του, ξεπερνώντας ανίκητους ως τότε γήινους εφιάλτες. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη ΑΕΛΛΩ 2 - ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΟΑΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΘΕΡΙΝΟ

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ The Mercy Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φερθ, Ρέιτσελ Βάις Η αληθινή ιστορία του Ντόναλντ Κρόουχερστ, ενός ερασιτέχνη ιστιοπλόου που το 1968 προσπάθησε να κάνει τον περίπλου της Γης.

«Οι άνθρωποι δεν αποφασίζουν να είναι ξεχωριστοί αλλά να πετύχουν ξεχωριστά κατορθώματα» είχε πει ο κατακτητής του Έβερεστ, Έντμουντ Χίλαρι, κι έτσι ξεκινά η βιογραφική δραματική περιπέτεια Η μέρα της επιστροφής μου, βασισμένη στο παράλογο τόλμημα του ερασιτέχνη ιστιοπλόου Ντόναλντ Κρόουχερστ να επιχειρήσει τον περίπλου της Γης σε έναν διεθνή αγώνα σκαφών στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Ο Τζέιμς Μαρς, με υπολογίσιμη θητεία στο είδος της τεκμηρίωσης, που πήρε Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ Man on Wire και υπέγραψε τη Θεωρία των Πάντων με θέμα τη ζωή του Στίβεν Χόκινγκ, δεν εξαπολύει άλλη μια επίθεση δόξας και ονείρων αλλά, σε τυπικό, ευπρόσδεκτο βρετανικό πνεύμα, εντοπίζει τους σπόρους της απονενοημένης ενέργειας του όψιμου θαλασσοπόρου σε μια φιλότιμη, έντιμη και πρωτότυπη απόπειρα εύρεσης πόρων για την πενταμελή του οικογένεια. Στη συνέχεια, δομεί την ταινία στον διάλογο του μοναχικού ταξιδευτή με τη γυναίκα και τα τρία παιδιά που άφησε πίσω, ανακαλώντας στιγμές από το παρελθόν που καθορίζουν τους χαρακτήρες, και υπαγορεύουν τους μονολόγους του, μεσοπέλαγα, με την ελπίδα κάποια στιγμή να τους ξαναδεί, την ίδια στιγμή που παίζεται ένα θέατρο εντυπώσεων και κουτσομπολιού

από πλευράς του εθνικού Τύπου με αφορμή το θράσος και το κουράγιο μιας τέτοιας πράξης. Ο ρυθμός δεν ευνοεί την ταινία, ο Κόλιν Φερθ είναι ιδανικός λόγω της εγγενούς εγκράτειας στην υποκριτική του, ενώ η Ρέιτσελ Βάις παίζει τη στωική σύζυγο. ΑΕΛΛΩ 2 - ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΙΠ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΡΙΝΟ

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ C’ est la vie Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νακάς, Ερίκ Τολεντανό Πρωταγωνιστούν: Ζιλ Λελούς, Ζαν Πολ Ρουβ, Ζαν Πιερ Μπακρί Ένας άνδρας που ασχολείται με την τροφοδοσία εδώ και 30 χρόνια έχει αναλάβει έναν πανέμορφο γάμο που μετατρέπεται σε χάος.

Μετά τους Άθικτους, το σκηνοθετικό δίδυμο των Τολεντανό-Νακάς επιστρέφει με μια γραμμένη με σκέψη, εκτελεσμένη με ρυθμό, αλλά ελλιπή σε χιουμοριστική συνέπεια κωμωδία καταστάσεων και χαρακτήρων, όπου ο υπεύθυνος μιας εταιρείας σχεδιασμού και τροφοδοσίας μεγάλων events επιβλέπει τις προετοιμασίες μιας γαμήλιας τελετής σε ένα κάστρο του 18ου αιώνα και τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, κανείς δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις και τους κανόνες, έτσι ένα χαρμόσυνο, υποτίθεται, γεγονός οδηγείται μαθηματικά στην καταστροφή. Ο πεπειραμένος σε ρόλους βαθιά δυσανεκτικού, μονίμως προβληματισμένου και συχνά προβληματικού Ζαν Πιερ Μπακρί κρατάει τα

ηνία ενός μεγάλου καστ, όπου ξεχωρίζει ο αβανταδόρικος, ανένταχτος και ατάλαντος τραγουδιστής του Ζιλ Λελούς, αλλά, παρά την ορατή υπόσχεση του γενικού χάους στον ορίζοντα, τα αστεία έρχονται δύσκολα και αραιά σπαρμένα, εκτός από τη σεκάνς του κάπως υπερβολικού, αλλά ανενδοίαστα φαρσικού, τραγελαφικού δείπνου.

ODEON GLYFADA 3 ΘΕΡΙΝΟ - ODEON MAROUSI 1 ODEON ESCAPE 2,8 ΘΕΡΙΝΟ - ODEON STARCITY 3 - ΑΕΛΛΩ 1 ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΟΙΞΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,3 ΘΕΡΙΝΟ - ΕΛΛΗΝΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΤΕΜΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΙΚΟ ΘΕΡΙΝΟ - ΟΡΦΕΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΓΕΡΑΚΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΣΣΥ ΘΕΡΙΝΟ - CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΟΙΒΟΣ

μία, που προσπαθεί να κρατήσει το μυστήριο μέσα από μια σειρά αλλεπάλληλων twists, την ίδια ώρα που εμπεριέχει ψήγματα κοινωνικής κριτικής πεταμένα μέσα στην αφήγηση, χωρίς να τα χρησιμοποιεί ουσιαστικά. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 9,16 - VILLAGE MALL 12,13 - VILLAGE PAGRATI 1 - VILLAGE FALIRO 2,9 - ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟ,4 - ΑΙΓΛΗ 3 ΘΕΡΙΝΟ - ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΕΙΟΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΚΑΔΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΛΕΡΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΙΓΛΗ ΘΕΡΙΝΟ ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΕΛ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΘΕΡΙΝΟ

Η ΑΠΑΓΩΓΉ Kidnap Σκηνοθεσία: Μαρ Ταργκάρονα Πρωταγωνιστούν: Μπιάνκα Πορτίγιο, Αντόνιο Ντεσέντ, Βισέντε Ρομέρο Μια δικηγόρος βλέπει τη ζωή της να μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν ο γιος της Βίκτορ εξαφανίζεται από το σχολείο, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω του.

Συνέπεια των δημοφιλών, εντός και εκτός συνόρων της χώρας, ισπανικών θρίλερ, η πρόχειρα γραμμένη και εκτελεσμένη Απαγωγή προσπαθεί να κερδίσει όσα μπορεί από την άνοδο του είδους παρά να προσφέρει κάτι σε αυτό. Ξεκινώντας με μια περίεργη εξαφάνιση ενός κωφού παιδιού, το φιλμ της Μαρ Ταργκάρονα, που έχει θητεύσει ως παραγωγός σε πολύ σπουδαιότερα πράγματα, μοιάζει με μια άρρυθμη συρραφή διαφορετικών ταινιών σε

BE ON THE LIST Διαφημιστείτε στη LifO 210 32 54 290

5.7.18 – lifo

31

LIVE

Στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Θέατρο Βράχων Πώς μια τέλεια καλοκαιρινή βραδιά μετατράπηκε σε ένα νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο.

απο τη lifo team

Μουσική

Ο

32 lifo – 5.7.18

καταξιωμένος τραγουδοποιός βρέθηκε στην Αθήνα στο πλαίσιο της «Σχολικής Εκδρομής», της περιοδείας που πραγματοποιεί σε όλη την Ελλάδα με την υποστήριξη της Lidl, και μας γύρισε για λίγο πίσω στα παιδικά μας χρόνια. Αν πλησιάζεις ή έχεις «πατήσει» τα 30, πάει να πει ότι δεν έζησες το «έπος» του ’87, τότε που στεφθήκαμε πρωταθλητές και πιστεύαμε πως θα ’ρθουν «άλλες εποχές», όπως υποσχόταν ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Φατμέ.

Tαυτόχρονα σημαίνει ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’00, όταν ήσουν στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο, αποκλείεται να μην είχες βρεθεί σε σχολικό πάρτι ακούγοντας το «Αχ, θάλασσά μου, σκοτεινή» στο repeat. Το τραγούδι που γράφτηκε για την ταινία Μπραζιλέρο του Σωτήρη Γκορίτσα και αφηγούνταν την ιστορία ενός ανθρώπου που τα είχε όλα αλλά δεν το γνώριζε μέχρι που τα έχασε, έκανε πάταγο και εντυπώθηκε στη συλλογική μνήμη. Ποιος δεν μπορεί, άραγε, να το σιγοτραγουδήσει; Έτσι κάπως είναι και οι συναυλίες του Νίκου Πορτοκάλογλου. Ένα νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο. Μια επιστροφή στα νεανικά μας χρόνια, στα πρώτα σκιρτήματα, στην εποχή

που πιστεύαμε ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Την Πέμπτη το βράδυ ο καιρός ήταν ιδανικός για συναυλία. Ένα ελαφρύ αεράκι που ερχόταν από κάπου μακριά έδιωχνε τη ζέστη κι έφερνε το καλοκαίρι ακόμα πιο κοντά. Το Θέατρο Βράχων είχε πολύ κόσμο και η τοποθεσία, μαζί με το φεγγάρι, δημιουργούσε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, σχεδόν θεατρική. Όλοι είχαν έρθει για να δουν από κοντά μία από τις τελευταίες στάσεις της «Σχολικής Εκδρόμης», της επιτυχημένης περιοδείας που ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο ο Νίκος Πορτοκάλογλου με την εξαιρετική μπάντα του, οι «Ευγενείς Αλήτες», για να γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά του. Μια περιοδεία που κατάφερε να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα χάρη στην υποστήριξη της Lidl Eλλάς. Με το που βγήκε στη σκηνή ο Νίκος Πορτοκάλογλου η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε αμέσως. Στα πρώτα τραγούδια μαζί με τις παιδικές χορωδίες (σ.σ. άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος αυτού του μουσικού οδοιπορικού, η αναζήτηση της νέας γενιάς μουσικών) οι θεατές άρχισαν να βγάζουν τα κινητά τους και να απαθατίζουν τις στιγμές. Γονείς με παιδιά στην αγκαλιά αλλά και

πολλοί πιτσιρικάδες είχαν μαζευτεί μπροστά από τη σκηνή. Η εξέδρα από πίσω ήταν κατάμεστη. Ο Πορτοκάλογλου ξεκίνησε με τραγούδια από τον νέο του δίσκο «Εισιτήριο» και συνέχισε εναλλάσσοντας στο πρόγραμμα παλιά και νεότερα κομμάτια, όλα τους παιγμένα με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο από τους ταλαντούχους μουσικούς της μπάντας του – μέχρι και γκάιντα είχαν στη σκηνή. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν που o Μάρκος Κούμαρης των Locomondo τραγούδησε το «Είμαστε πια πρωταθλητές», αφιερώνοντάς το στον προπονητή της Εθνικής Ομάδας του Eurobasket ’87, Κώστα Πολίτη, που πέθανε πριν από λίγες ημέρες. Η συναυλία συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε όπως άρχισε. Με φίλους και παιδιά στη σκηνή αλλά και πολύ τραγούδι. Φεύγοντας από μια συναυλία που νομίζω ότι όλοι όσοι ήμασταν εκεί θα θυμόμαστε για καιρό, έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά εκείνους τους στίχους που είχα ακούσει πριν από λίγο και μέσα τους μοιάζει να κρύβουν όλο το νόημα του κόσμου: «Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά, είναι του δρόμου η χαρά».

ΗΛΈΚΤΡΑ

Μια «Ηλέκτρα» φτιαγμένη από κλισέ «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο.

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

Ο

ρφανή από τον λατρεμένο πατέρα της, περιφρονημένη από την αδίστακτη μητέρα της, στερημένη από τον εξόριστο αδελφό της, η Ηλέκτρα του Ευριπίδη έχει υποστεί, όπως ανακαλύπτουμε στην αρχή του έργου, έναν ακόμα οδυνηρό υποβιβασμό: η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος την πάντρεψαν μ’ έναν γεωργό. Αποκομμένη από την κληρονομιά της και τα βασιλικά δώματα, η ηρωίδα βρίσκεται τώρα καταδικασμένη σε μια ζωή φτώχειας και χειρωνακτικής εργασίας, σε ένα καλύβι απομακρυσμένο απ’ την κοινότητα του Άργους. Αυτός ο «θανάσιμος γάμος» συνιστά πολλαπλά ταπεινωτικό πλήγμα για την άτυχη πριγκιποπούλα. Δεν είναι μόνο πως όλοι γνωρίζουν την ντροπή της και την οικτίρουν. Είναι και ότι ο καλοκάγαθος γεωργός, σεβόμενος την αριστοκρατική της καταγωγή, την αφήνει ανέγγιχτη: έτσι, ως παντρεμένη παρθένα και άτεκνη σύζυγος ταυτόχρονα – συνδυασμός ανήκουστος για τα δεδομένα της εποχής–, η Ηλέκτρα μετατρέπεται σε κοινωνικό «τέρας». Μέσα απ’ αυτή την καινοτόμο παραλλαγή του μύθου που επινοεί ο Ευριπίδης, η σωματική, συναισθηματική και πνευματική απομόνωση της ηρωίδας αγγίζει νέα, εντυπωσιακά ύψη*: «ἄγαμος ἄτεκνος ἄπολις ἄφιλος»,

όπως ήταν και η αδελφή της Ιφιγένεια πριν απ’ αυτήν, η Ηλέκτρα περιφέρεται καθημερινά σε μια υπαρξιακή άβυσσο. Γδέρνει το πρόσωπό της, αναζητά διέξοδο σε σκέψεις ζοφερές, σε σχέδια δολοφονικά και όνειρα αιματοβαμμένα. Οι θρήνοι της τρυπάνε τον αέρα, σκίζουν τη γη και φτάνουν ως τον Άδη. Την ίδια στιγμή, μια ομάδα από εύθυμες χωριατοπούλες χτυπούν την πόρτα και την καλούν στη γιορτή προς τιμήν της Ήρας, προστάτιδας του γάμου και της γέννας. Η μακάβρια ειρωνεία του Ευριπίδη γίνεται όλο και πιο σαρωτική. Καταρχάς, το σεξουαλικά νηστικό ζεύγος-παρωδία Ηλέκτρας και Γεωργού αντιπαρατίθεται στο λαμπερό ζεύγος φονιάδων εραστών που συνουσιάζονται ανεξέλεγκτα στο βασιλικό κρεβάτι του πόθου. Στη συνέχεια, το εορταστικό πνεύμα του Χορού αποδεικνύεται μια ψευδαίσθηση. Σιγά-σιγά, οι παραμορφωμένες τελετές πολλαπλασιάζονται με τον πιο θεαματικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι τα πάντα σ’ αυτή την κοινωνία έχουν μολυνθεί από τον ιό της εκδίκησης. Ο Αίγισθος θυσιάζεται σαν ταύρος στον τάφο του Αγαμέμνονα. Εν τω μεταξύ, η χρυσοστόλιστη Κλυταιμνήστρα ταξιδεύει προς τη φτωχική αγροικία για να γνωρίσει το ανύπαρκτο εγγόνι της. Το αντεστραμμένο τελετουργικό που έχει ετοιμάσει η Ηλέκτρα –πόσο

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ Ηλέκτρα Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ Μετάφραση: Κ.Χ. ΜΥΡΗΣ Επεξεργασία κειμένου: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ Σκηνικό - Κοστούμια: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ Μουσική: ΘΥΜΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Παίζουν: Στον ρόλο της Ηλέκτρας η ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ. ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ ΖΑΡΑΦΙΔΟΥ, ΔΑΝΑΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑΔΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΞΑΡΧΕΑΣ

καιρό περίμενε αυτήν τη στιγμή– δεν αφορά την υποτιθέμενη γέννηση του παιδιού της αλλά τον φόνο της μητέρας της. Η ηρωίδα, μάλιστα –άλλη μια πρωτοτυπία του Ευριπίδη–, συμμετέχει ενεργά στη μητροκτονία. Η θυσία προς τιμήν της Ήρας δεν είναι τελικά παρά ένα στυγερό έγκλημα και ο επινίκιος ύμνος του Χορού έρχεται για να επισφραγίσει μια αφύσικη, φοβερή πράξη. Το τίμημα της «νίκης» του Ορέστη και της Ηλέκτρας θα αποδειχτεί πολύ ακριβό. Τα δύο αδέλφια θα αποχωριστούν εκ νέου, λίγο μετά την επανασύνδεσή τους. Το μέλλον δεν διαγράφεται ιδιαίτερα φωτεινό και η σωτηρία κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη. Η κοσμική ισορροπία που διαταράχθηκε κάποτε από τις ανίερες πράξεις του Θυέστη, πατέρα του Αίγισθου, δεν αποκαθίσταται. Μένουν όλοι μετέωροι και προπαντός η Ηλέκτρα, η οποία «θα συμμεριστεί τη μοίρα του Ορέστη, αλλά χωρίς να έχει καμία ελπίδα πως κάποια νομική και θρησκευτική διαδικασία θα την απαλλάξει κάποτε από την ενοχή. Η επίκληρος κόρη “έδωσε ζωή” στον οίκο του πατέρα της, αλλά κανείς δε θα έρθει να τη βοηθήσει»**. Αυτή η τραγωδία της στέρησης, των μιασμένων παθών και των διαστρεβλωμένων σκοπών μετατράπηκε σε μια κούφια παράσταση στα χέρια του Θέμη Μουμουλίδη – μια ξερή, επιφανειακή ανάγνωση, μια διεκπεραιωτική αναπαράσταση της ιστορίας, με τις αρθρώσεις της να τρίζουν σε κάθε στροφή του κεφαλιού, σε κάθε κίνηση των άκρων. Οι ηθοποιοί εισέρχονται κι εξέρχονται λες και υπηρετούν αυτόνομα επεισόδια που δεν συνενώνονται σε ένα όλον. Μελοδραματικές κορόνες, ενοχλητικά επιτηδευμένοι τονισμοί, ξεχειλωμένα, τυποποιημένα αισθήματα, γλυκερές μελωδίες και δήθεν ανταριασμένα τρεξίματα συνθέτουν το τοπίο της δυστυχίας μας. Δεν υπάρχει καμία θεατρική πειστικότητα σε όσα βλέπουμε και ακούμε. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν «σχήματα», καμώνονται την ιδιότητα του ρόλου τους, χωρίς ποτέ να βρίσκουν τη δική τους αλήθεια σ’ αυτό που κάνουν, μετατρέποντας την τραγωδία σε μια παρωχημένη, απλοϊκή ηθογραφία. Μιλούν και είναι ο λόγος τους σαν φορεμένο κοστούμι δανεικό που δεν το προσάρμοσαν ποτέ στο σώμα τους. Σε κακοτράχαλα μονοπάτια παρέσυρε ο σκηνοθέτης και την πρωταγωνίστριά του, οδηγώντας τη σε μια παλιομοδίτικη, στομφώδη εκφορά του λόγου, τόσο αντίθετη με τις ευαισθησίες της. Η Ηλέκτρα της Λένας Παπαληγούρα σφίγγει τα χεράκια της σε γροθιές, τινάζει το στέρνο της, υπερτονίζει και υπερβάλλει, μένει δέσμια ενός μιμητικού «ωιμέ» που όχι μόνο δεν μας αγγίζει αλλά μας αφήνει «εκτός». Μια Ηλέκτρα δισδιάστατη, φτιαγμένη από «τραγικά» κλισέ. Ο Νίκος Κουρής ως Ορέστης κατάφερε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του και να αποφύγει τον βούρκο του συναισθηματισμού και της επιπολαιότητας πάνω στον οποίο στήθηκε το όλο εγχείρημα. Αν μη τι άλλο, κράτησε ένα σύγχρονο μέτρο στον λόγο του. Κι αυτό είναι μάλλον το μόνο θετικό που μπορεί να πει κανείς για τούτη την παράσταση. *Βλέπε σχετικά το άρθρο της Froma I. Zeitlin «The Argive Festival of Hera and Euripides’ Electra» (1970) **Έλενα Πατρικίου, «Ψευδοσύζυγος, ψευδομητέρα, αυθεντική παρθένος: Η Ηλέκτρα στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη» (2000) 5.7.18 – lifo

33

ΠΟΙΗΣΗ

Δύο εκδόσεις ποίησης που αξίζει να διαβάσετε Εκδοτικό γεγονός συνιστά τόσο η κυκλοφορία της σπουδαιότερης ποιητικής συλλογής στη μεταπολεμική Ευρώπη από τον Πάουλ Τσέλαν σε άρτια έκδοση από την Κίχλη όσο και η εξαιρετική μετάφραση των Σονέτων του Σαίξπηρ από τους Αντίποδες.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

ΟΥIΛΛΙΑΜ ΣΑIΞΠΗΡ ΣΟΝEΤΑ

34 lifo – 5.7.18

Μτφρ.: Ερρίκος Σοφράς Αντίποδες Δύσκολο να μιλήσει κανείς για τα Σονέτα του Σαίξπηρ, αυτά τα μικρά διαμάντια που στολίζουν το ανεξάντλητο μέγεθος του έργου του, χωρίς να ανοίξει το τεράστιο θέμα της αποστολής, της καταγωγής και κυρίως της απεύθυνσής τους: πού ακριβώς απευθύνονταν τα δεκατετράστιχα ποιήματα, τα οποία δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1609 σε μια, κατά πολλούς, κλεψίτυπη έκδοση; Ποιος ακριβώς είναι ο άγνωστος W.H. στον οποίο αφιερώνεται η πρώτη έκδοση; Σε ποιον βαθμό διαφοροποιούνται από τα ελισαβετιανής επιρροής σονέτα, ευρέως διαδεδομένα την εποχή εκείνη, και κατά πόσο αποκαλύπτουν πετραρχικές επιρροές; Για πρώτη φορά ο Ερρίκος Σοφράς, ο οποίος μας έχει χαρίσει πρώτου μεγέθους μεταφράσεις της Ντίκινσον και του Ώντεν, τολμάει με την ξεχωριστή έκδοση Σονέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ από τις εκδόσεις Αντίποδες να δώσει με τη μετάφρασή του σαφείς απαντήσεις τόσο αναφορικά με την περίτεχνη και πιο παιγνιώδη τεχνική των Σονέτων όσο και για

τα άγνωστα πρόσωπα στα οποία απευθύνονταν. «Σε μέρα θερινή πώς να σε βάλω πλάι; Είσαι πιο απαλός εσύ, πιο ωραία πλασμένος / Αγέρι τινάζει τα μπουμπούκια του Μάη, Το καλοκαίρι είναι χρόνος μετρημένος» γράφει ο μεταφραστής στην ιδιαίτερης τόλμης και ενάργειας απόδοση του περίφημου Σονέτου 18, αποκαλύπτοντας την ανδρική ταυτότητα αυτού στον οποίο απευθύνεται στην πλειονότητα των Σονέτων –εκτός από αυτά που γράφονται για την επίσης άγνωστη Μαύρη Κυρία–, καθώς, όπως τονίζει στο σημείωμά του, «στην πρώτη έκδοση, τα πρώτα εκατόν είκοσι έξι απευθύνονταν φανερά σ’ έναν ευγενή Ωραίο Νέο (“Fair Youth”) με ανδρόγυνη ομορφιά», κάτι με το οποίο προφανώς συμφωνεί και η Λένια Ζαφειροπούλου, δίνοντας πολλαπλές ερμηνείες για τις ανδρικές σχέσεις της εποχής εκείνης (ωστόσο στη δική της, πρόσφατη μετάφραση από τον Gutenberg δεν προσδιορίζεται το γένος). Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η σοδομία τιμωρούνταν με ποινή θανάτου και οι περισσότεροι μελετητές του Σαίξπηρ αδυνατούσαν να ενστερνιστούν όχι μόνο τις ομοφυλοφιλικές υποδηλώσεις – χαρακτηριστικό είναι το Σονέτο 20– αλλά και το πιο ελευθεριακό και παιγνιώδες ύφος των Σονέτων σε σχέση με τα υψηλής δραματικής

τέχνης υπόλοιπα έργα του. Απόδειξη πως ελάχιστοι από αυτούς, όπως ο Πόουπ ή ο Στάινερ, αποδέχτηκαν όλες τις ετερόκλητες όψεις του σαιξπηρικού λόγου, ειδικά τις αθυρόστομες ή ακόμα και βλάσφημες αποκλίσεις των Σονέτων. Στα Σονέτα ο χλευαστικός, τολμηρός, σχεδόν αντικομφορμιστής Σαίξπηρ, εκτός από τον ευειδή νέο, επιβάλλει μια άλλη κυρία, μαύρη και σκοτεινή, η οποία, ακόμα και ως προβληματικό αντικείμενο ερωτικού πόθου, πόρρω απέχει από τα ρομαντικά, εραλδικά σύμβολα της εποχής, της ξανθής, αμόλυντης κόρης. Επιπλέον, με το σαρωτικό του μένος κατακρημνίζει όλες τις ηρωικές εξάρσεις και προκαταλήψεις, τις κοινοτοπίες και το ανέμπνευστο ύφος των ομοτέχνων του, βλέπε Σονέτο 66. Αν, λοιπόν, πετυχαίνει κάτι σπάνιο η στακάτη, ζωντανή και απογυμνωμένη από περιττά φτιασίδια μετάφραση του Σοφρά, θαρρώ πως είναι η αποτύπωση της εναντίωσης στο ρομαντικό κλέος με το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένος ο Σαίξπηρ και το οποίο απουσιάζει, σε αντίθεση με ό,τι νομίζεται, εντυπωσιακά από τα Σονέτα. Γράφει ο μεταφραστής στο κατατοπιστικό του σημείωμα: «Οι εμπειρίες του έρωτα και της φιλίας, όπως παρουσιάζονται στα Σονέτα, είναι αποκαρδιωτικές: απογοήτευση και χωρισμοί, αποξένωση και αυτοκατάκριση. Ο τελικός θρίαμβος του θανάτου, μα και του χρόνου που φεύγει σαν άμμος μέσα απ’ τα δάχτυλα, είναι πολύ αισθητός. Μόνο σ’ ένα υπερβατικό, ιδεαλιστικό επίπεδο, και με την πίστη στη διάρκεια της ποίησης, προβάλλεται μια καταφατική στάση που αντιζυγίζει την απελπισία του ποιητή. Οι θύελλες του πάθους στα ποιήματα είναι απούσες. Αντί γι’ αυτές παρατηρείται μια εκλεπτυσμένη ανάλυση του αισθήματος, ταιριαστή με τις τεχνικές της ρητορικής και τον φιλοσοφικό στοχασμό». Προφανώς έχει δίκιο: αρκεί να μελετήσει κανείς πιο προσεκτικά το περίφημο Σονέτο 18 για να δει πως απευθύνεται όχι μόνο στη μούσα αλλά και στην περήφανη δημιουργό της, την ίδια του την τέχνη: «Αιώνιο θα είναι το δικό σου καλοκαίρι, θα σου ανήκει πάντοτε η ομορφιά σου, Μες στη σκιά του ο Θάνατος δε θα σε φέρει, Σ’ αιώνιες γραμμές φέγγει η συνέχειά σου. Όσο οι άνθρωποι ζουν, το μάτι όσο αντικρίζει, Θα ζει το ποίημα αυτό, ζωή να σου χαρίζει». Απέναντι στην κενότητα ο Σαίξπηρ προτάσσει τη δημιουργία και στον θάνατο τον μοναδικό τρόπο για να διεκδικήσει την αθανασία: την υψηλή ποιητική πράξη.

PAUL CELAN ΚΑΜΠΉ ΠΝΟΗΣ Mτφρ. Μιχάλης Καρδαμίτσης Κίχλη Το αιχμηρό τσεκούρι που φανταζόταν ο Κάφκα ότι θα κόψει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας το ύψωσε αναμφίβολα ο Πάουλ Τσέλαν ή Τσελάν, όπως ήθελε ο ίδιος να προφέρεται. Κυριολεκτικά. Στο μεγάλο ερώτημα που έχει καρφωθεί στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής τέχνης για το πώς γράφεται η ποίηση και πώς συνεχίζεται η τέχνη μετά το Ολοκαύτωμα, ο επιβιώσας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ρουμανικής καταγωγής ποιητής απαντά όχι μόνο με στίχους αλλά με τα ίδια του τα σωθικά: την ψυχή του, που πασχίζει να υπάρξει, το σώμα, που κάποια στιγμή θα αποσυρθεί στα βάθη του Σηκουάνα (όπου βούτηξε βάζοντας τέρμα στη ζωή του). Είναι αυτός που με τα ποιήματά του υψώνει

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου τη φωνή του κυριολεκτικά σαν καμπή πνοής μέσα στη σιωπή του θανάτου και της δίνει δύναμη και ρυθμό, τη βάζει να μιλήσει για το χιόνι και τον παγωμένο αέρα που φυσάει πάνω από τους μαζικούς τάφους και την ευρωπαϊκή ήπειρο. Το είχε εκφράσει πολύ καίρια ο Στάινερ στα Αξόδευτα Πάθη, κάνοντας λόγο για την απόλυτη τραγωδία (μτφρ. Κατερίνα Σχινά): «Μόνο ο ποιητής, ο Πάουλ Τσέλαν, είχε βρει αντάξια έκφραση για το “κανείς” όπου ήταν ο θεός την εποχή των θαλάμων αερίων”. Αν ο Άμλετ είναι ο μόνος στην ιστορία των γραμμάτων που συνομίλησε ισότιμα με την τρέλα και ο Βόιτσεκ ο ήρωας που αγωνιζόταν να ακούσει τη σιωπή από τα βράχια, ο Τσέλαν, όντας ταυτόχρονα πρωταγωνιστής και ποιητής, είναι αυτός που αφουγκράστηκε όσα λέγονται σε περιβάλλοντα δίχως νόημα: “Μια φούχτα κόκκοι υπνωτικοί/ ανεμίζουν από το στόμα/ που την αλήθεια τραύλισε/ προς τα έξω, στις στιχομυθίες/ του χιονιού”». Τα πιο σπουδαία, μάλιστα, από τα ποιήματά του, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Στάινερ και τον Ντεριντά, τα οποία ευτύχησαν να περιληφθούν σε μια έκδοση-κόσμημα από τις εκδόσεις Κίχλη με τον τίτλο Καμπή Πνοής (Atemwende) αντιστοιχούν στην πιο σημαντική ίσως συλλογή της μεταπολεμικής περιόδου στην Ευρώπη (τα ποιήματα γράφτηκαν από τον Σεπτέμβριο του 1963 έως το 1965). Χωρίς εισαγωγή ή επίμετρο και δίχως διάθεση αποσαφήνισης, όπως ακριβώς προστάζει μια συλλογή στην οποία χωράει μονάχα η σιωπή, με μια αδρή, λεπτή γραμματοσειρά σε ένα απαλό γκρίζο εξώφυλλο, με το ιδανικό ποιοτικό χαρτί και τα χαρακτικά της συζύγου του Τσέλαν, Ζιζέλ Τσέλαν-Λεστράνζ, στο τέλος, η έκδοση της Κίχλης είναι τουλάχιστον αξιέπαινη. Αυτή όμως που χρήζει πολλών συγχαρητηρίων είναι η ακριβέστατη μετάφραση του Μιχάλη Καρδαμίτση, η οποία διατηρεί αυτούσιο το ύφος του ποιητή, ενώ μεταφέρει με ακρίβεια τα υβριδικά σχήματα, τους νεολογισμούς, επίθετα αντίστοιχης σύμπνοιας με εκείνα του Τσέλαν (Durchbohrte - διατρυπημένος, Augen-losen - ομματο-στερή), αναδεικνύοντας το συγκοπτόμενο σαν ανάσα ύφος (Εφευρημένα / βλέμματα, ορατικές / ουλές, στο διαστημόπλοιο χαραγμένες / επαιτούν για στόματα / γήινα). Μέσα και έξω από τον πλανήτη, ακροβολισμένος στο πουθενά, ο Τσέλαν γίνεται μαζί προφήτης και μάρτυρας, ονοματοδότης και θηρευτής. Βιώνοντας τη δική του οδύσσεια στον κόσμο του σκότους με τις χαίνουσες πληγές παντού, και ειδικά στο σώμα του νοήματος, ο ποιητής τολμάει να ακούσει το τραγούδι των σειρήνων αφού έχει επισκεφθεί προ πολλού το βασίλειο των νεκρών: «Με κατάρτια τραγουδισμένα προς τη γη / αρμενίζουν τα ουράνια ναυάγια./ Αυτό το τραγούδι του ξύλου / δαγκώνεις γερά να κρατηθείς με τα δόντια / Είσαι ο γέρος στο τραγούδι / επισείοντας». Παρότι ξέρει πως η ελπίδα έχει πια χαθεί, τολμάει να φτιάξει τη δική του κοσμογονία την ώρα που όλα έχουν αποτραβηχτεί στη μήτρα του τίποτα και δεν στέκει τίποτε όρθιο, ούτε καν το ίδιο το νόημα: « Ήλιοι από νήμα / πάνω απ’ τη φαιόμαυρη ερημοσύνη. Στο ύψος / δέντρου, μια σκέψη / αρπάζει τον τόνο του φωτός: υπάρχουν / ακόμη τραγούδια να ειπωθούν εκείθε απ’/ τους ανθρώπους». Όταν η πραγματικότητα εξαλείφεται με βίαιο τρόπο, όταν γνωρίζεις πως είσαι μαζί ο δημιουργός και ο τελευταίος επιζών –ο ίδιος είχε χάσει τους γονείς του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης–, αρκεί να χτίσεις με το μοναδικό όπλο που σου έχει απομείνει, τη γλώσσα. «Τα πλούτη σου / γλώσσα / χαμένη, φαρμακωμένη / Όταν την τελευταία ανασκολοπίσουν σκιά / με τη φωτιά θα ελευθερώσεις το χέρι του όρκου». Σπουδαία έκδοση, πραγματικά, που δεν πρέπει να λείπει από κανέναν.

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

μαρίνα τσβετάγιεβα Ο δικός μου Πούσκιν Μτφρ.: Φώτος Λαμπρινός Εκδόσεις Ίκαρος Σελ.: 88 Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα έγραψε το κείμενο προς το τέλος του 1936 με αρχές του 1937 στα περίχωρα του Παρισιού, όπου ζούσε. Η ίδια λέει πως αποκαλύπτει τον Πούσκιν της παιδικής της ηλικίας, που τον διάβαζε κρυφά, «με το κεφάλι μέσα στην ντουλάπα», εκεί όπου φυλαγόταν μια ανθολογία με έργα του συγγραφέα.

λεονάρδο παδούρα Η διαφάνεια του χρόνου Μτφρ.: Κώστας Αθανασίου Εκδόσεις Καστανιώτη Σελ.: 576 Ο Μάριο Κόντε καταδύεται στον υπόκοσμο μιας Αβάνας που καταρρέει, πέφτει πάνω σε ύποπτους και πτώματα, ενώ έρχεται σε επαφή με το απίστευτο κύκλωμα των εμπόρων και των συλλεκτών έργων τέχνης. Στο νέο, εκπληκτικό του μυθιστόρημα ο Λεονάρδο Παδούρα αφηγείται μια επική ιστορία που ξεκινάει από τις Σταυροφορίες και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

γουιλιαμ μποϋλ Gravesend Μτφρ.: Άλκηστις Τριμπέρη Εκδόσεις Πόλις Σελ.: 336 Το Γκρέιβσεντ είναι μια φτωχική γειτονιά του Μπρούκλιν, με κατοίκους ιταλικής και ρωσικής καταγωγής. Πριν από δεκαέξι χρόνια ένας νεαρός, ο Ντάνκαν, σκοτώθηκε από μια ομοφοβική συμμορία. Σήμερα ο αρχηγός της συμμορίας αποφυλακίζεται. Και ο Κόνγουεϊ, ο αδελφός του θύματος, τον περιμένει για να πάρει την εκδίκησή του. Ένα βαθιά ανθρώπινο νουάρ μυθιστόρημα.

5.7.18 – lifo

35

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Θετικό θα είναι

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Στον επαγγελματικό και

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Μια πολύ δημι-

το επόμενο διάστημα για την καριέρα και τα οικονομικά σας, καθώς προβλέπονται σημαντικές εξελίξεις που θα σας δώσουν την ευκαιρία να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας, ενώ θα είστε ιδιαίτερα δημοφιλείς. Επειδή είναι μια εποχή που είστε αφοσιωμένοι στη δουλειά σας, μην παραμελείτε την ερωτική σας ζωή, ειδικά τώρα που θα είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες. Από την Τρίτη και μέχρι τις 7/8 που θα είναι η Αφροδίτη στην Παρθένο θα κάνετε πολλές μετακινήσεις και επαφές που θα σας ωφελήσουν ποικιλοτρόπως, οι μαθησιακές σας ικανότητες θα είναι ανεπτυγμένες, ενώ θα είστε ιδιαίτερα ευχάριστοι στο περιβάλλον σας και θα κάνετε καινούργιες γνωριμίες, οπότε είναι πολύ πιθανό να γνωρίσετε και τον έρωτα της ζωής σας. Την ίδια μέρα γυρίζει ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία και θα έχετε την τύχη με το μέρος σας όσον αφορά τα ερωτικά σας και θέματα παιδιών.

οικονομικό τομέα οι εξελίξεις είναι θετικές, στον τομέα της οικογένειας όμως υπάρχουν κάποια σύννεφα που απαιτούν προσεχτική διαχείριση ώστε να αποφύγετε τις συγχύσεις και τα δράματα. Θέματα καριέρας και οι επιλογές σας γενικότερα μπορεί να σας φέρουν αντιμέτωπους με την αρνητική στάση ορισμένων μελών της οικογένειας και εκεί θα χρειαστεί έξυπνη αντιμετώπιση των καταστάσεων. Την Τρίτη αφήνει η Αφροδίτη το ζώδιό σας και μέχρι τις 7/8 που θα παραμείνει στην Παρθένο θα σας δοθούν αρκετές ευκαιρίες για να αυξήσετε το εισόδημά σας μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της ομορφιάς ή της ψυχαγωγίας, ενώ μπορεί να γνωρίσετε τον έρωτα της ζωής σας κατά τη διάρκεια μιας οικονομικής συναλλαγής. Την ίδια μέρα γυρίζει ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία και καθώς θα διανύει τον τομέα της οικογένειας θα ευνοηθούν οι σχέσεις σας και θα είναι ιδανική εποχή για γάμο και απόκτηση ενός παιδιού.

ουργική φάση ξεκινάει για εσάς που μπορεί να είχαν πέσει λίγο οι ρυθμοί σας το προηγούμενο διάστημα και είστε γεμάτοι ενθουσιασμό. Ένα νέο εγχείρημα που μπαίνει σε εφαρμογή με αργά, αλλά σταθερά βήματα μπορεί να μην αποφέρει άμεσα κέρδη, σίγουρα όμως θα έρθουν την κατάλληλη στιγμή και είναι καλό που είστε προνοητικοί και δεν επαναπαύεστε. Την Τρίτη η Αφροδίτη περνάει στην Παρθένο και καθώς θα διανύει μέχρι τις 7/8 τον τομέα της καριέρας και της φήμης θα είστε πολύ κοινωνικοί και μέσα από τις επαφές και τις γνωριμίες που θα κάνετε θα σας στηρίξουν σημαντικά άτομα και θα διευκολυνθείτε αρκετά όσον αφορά την επίτευξη ενός στόχου σας. Την ίδια μέρα γυρίζει και ο κυβερνήτης σας Δίας σε ορθόδρομη πορεία και θα έχετε πλέον περισσότερες ψυχικές αντοχές, ενώ θα είστε πιο αισιόδοξοι και δεν θα πτοείστε από τις διάφορες προκλήσεις.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Ο δυναμισμός

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4]

και η αυτοπεποίθησή σας θα σας κάνουν να ξεχωρίσετε στο εργασιακό σας περιβάλλον, όμως θα πρέπει να φυλάτε τα νώτα σας γιατί θα δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό κλίμα που θα απαιτεί σιγή ιχθύος όσον αφορά τα σχέδιά σας, κυρίως των γεννημένων το 1ο δεκαήμερο. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα ευχάριστο διάστημα και προβλέπονται κάποιες καινούργιες συνεργασίες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη βελτίωση των οικονομικών σας, δεν θα πρέπει όμως να βιάζεστε αν πρόκειται να πάρετε σημαντικές αποφάσεις σχετικά με την αλλαγή επαγγελματικής κατεύθυνσης. Από την Τρίτη που περνά η Αφροδίτη στο ζώδιό σας και μέχρι τις 7/8 θα ασχοληθείτε περισσότερο με τη βελτίωση της εμφάνισής σας, η διάθεσή σας θα είναι πιο ευχάριστη, θα είστε δημιουργικοί και η γοητεία σας θα είναι στα ύψη, οπότε θα μπορέσετε να βελτιώσετε και την ερωτική σας ζωή. Προσέξτε τις υπερβολές με την κατανάλωση γλυκών.

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Για εσάς προβλέπονται

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Τώρα που έχετε την

πολλές επαφές και ταξίδια που θα σας δώσουν την ευκαιρία να παρουσιάσετε τη δουλειά σας σε ένα ευρύτερο κοινό και μπορεί να ξεκινήσετε μια συνεργασία με το εξωτερικό που θα αυξήσει τα κέρδη και τη φήμη σας. Τώρα θα μπορείτε να ασχοληθείτε περισσότερο με τη σχέση σας και με τα παιδιά και θα έχετε περισσότερη διάθεση για φλερτ και νέες γνωριμίες οι ελεύθεροι, ειδικά από την Τρίτη και μετά που περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 θα διανύει τον τομέα του έρωτα και της δημιουργικότητας. Η διάθεσή σας για απολαύσεις και ανέσεις θα είναι αυξημένη και θα μπορέσετε να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες σας, θα κάνετε όμως και πολλά έξοδα, οπότε έχετε λίγο τον νου σας ώστε να μην ξεφύγετε. Την Τετάρτη επίσης γυρίζει ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία και θα ευνοήσει σχέσεις και συνεργασίες.

ευχέρεια να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας θα πρέπει να ασχοληθείτε περισσότερο με τις προσωπικές σας ανάγκες, μια και τα οικονομικά σας το επιτρέπουν. Αυτή την εποχή τα έξοδά σας είναι αυξημένα και έχουν να κάνουν κυρίως με τις πολυτέλειες και τις ανέσεις που έρχονται σε πρώτο πλάνο. Όμως και η ερωτική σας ζωή είναι σε άνθηση κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που σας ωθεί στο ανεξέλεγκτο ξόδεμα χρημάτων που θα πρέπει να κοιτάξετε εγκαίρως. Την Τρίτη περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και καθώς θα διανύει μέχρι τις 7/8 τον τομέα που αφορά την ψυχολογία σας θα είστε μεν πιο γλυκείς και τρυφεροί με το περιβάλλον σας, ταυτόχρονα όμως θα είστε και πολύ ευαίσθητοι και μπορεί να σας πληγώνουν πολύ πιο εύκολα οι άλλοι με τη συμπεριφορά τους, οπότε θα πρέπει να κρατάτε άμυνες.

είναι ευχάριστες, καθώς, εκτός από τη βελτίωση των οικονομικών σας, προβλέπονται και κάποιες θετικές εξελίξεις στον τομέα της καριέρας και θα είναι ιδανική ευκαιρία για να ρίξετε λίγο τους ρυθμούς σας ώστε να ασχοληθείτε με την προσωπική σας ζωή και κυρίως για να αναπληρώσετε τις δυνάμεις σας. Έντονη κοινωνική ζωή, εκδρομές και σύντομα ταξίδια θα σας φέρουν σε επαφή με ενδιαφέροντα άτομα και θα δημιουργηθούν νέες φιλίες, ενώ προβλέπονται και νέοι έρωτες για τους ελεύθερους. Την Τρίτη η Αφροδίτη περνά στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 που θα διανύει τον τομέα της οικογένειας θα έχετε την ευχέρεια για να περάσετε ποιοτικό χρόνο με τα αγαπημένα σας πρόσωπα, ενώ την ίδια μέρα γυρίζει ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία και θα φέρει τύχη στα επαγγελματικά σας, αλλά θα αυξήσει και την όρεξή σας, οπότε θα πρέπει να αποφύγετε τις υπερβολές.

36 lifo – 5.7.18

StarFax

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Οι επόμενες μέρες θα

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου είναι αρκετά ενθαρρυντικό όσον αφορά τα επαγγελματικά και τις φιλοδοξίες σας και καλό θα είναι τώρα που έχετε τις συνθήκες με το μέρος σας να τακτοποιήσετε σημαντικά θέματα που μπορεί να συναντούσαν εμπόδια το προηγούμενο διάστημα. Κάποιες αλλαγές στον επαγγελματικό τομέα θα διαπιστώσετε πως είναι προς όφελός σας, καθώς θα βλέπετε τα οικονομικά σας να βελτιώνονται, προσέξτε όμως γιατί είστε αρκετά σπάταλοι και μπορεί να ξεφύγετε, ειδικά εσείς που ζείτε έναν καινούργιο έρωτα. Την Τρίτη η Αφροδίτη περνά στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 που θα διανύει τον τομέα της εργασίας και της υγείας θα είναι ένα διάστημα που θα δουλέψετε εντατικά και θα ξεχωρίσετε για τα προσόντα σας, κάτι που θα σας κάνει περιζήτητους στη δουλειά σας. Την ίδια μέρα γυρίζει ο Δίας ορθόδρομος και θα ευνοηθούν πολύ ο έρωτας και τα οικονομικά σας.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Μέχρι την Κυριακή προβλέπονται πολλά έξοδα που θα αφορούν το σπίτι και την οικογένεια, ενώ από τη Δευτέρα και μετά μετατοπίζεται το βάρος της προσοχής σας στις σχέσεις και στις συνεργασίες σας και προβλέπεται αύξηση των εξόδων σας, αν ετοιμάζετε τη δική σας επιχείριση ή ακόμα και τον γάμο σας. Την Τρίτη περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 θα είναι ένα διάστημα έντονης κοινωνικής ζωής, με πολλές μετακινήσεις για επαγγελματικούς σκοπούς και για λόγους αναψυχής και θα έχετε την ευκαιρία να αναθερμάνετε τη σχέση σας ή να πειραματιστείτε με νέα πρόσωπα οι ελεύθεροι. Πολλοί καινούργιοι φίλοι, καλλιεργημένοι και με πολλές ανησυχίες, θα φέρουν έναν αέρα ανανέωσης και μπορεί να γνωρίσετε τον μεγάλο έρωτα μέσα από τις παρέες σας. Την ίδια μέρα γυρίζει ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία στο ζώδιό σας και η τύχη θα είναι με το μέρος σας.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Το 1ο δεκαήμερο του Ιουλίου είναι αρκετά αποδοτικό και επειδή θα έχετε την ευχέρεια να ασχοληθείτε και με την προσωπική σας ζωή, θα είναι ένα διάστημα γεμάτο εμπειρίες και ευχάριστες εξελίξεις για τα ερωτικά σας. Ιδανική εποχή για να κάνετε τις διακοπές σας ή για να οργανώσετε ένα ταξίδι, εσείς ειδικά που είχατε ρίξει όλο το βάρος της προσοχής στους στόχους σας και εκ των πραγμάτων έχετε συσσωρεύσει αρκετή κούραση. Την Τρίτη περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 θα κάνετε πολλά ταξίδια, θα διευρύνετε τους ορίζοντές σας και θα βελτιώσετε τις γνώσεις σας, ενώ θα απολαμβάνετε τις εξερευνήσεις και τις καινούργιες γνωριμίες με άτομα που θα σας προκαλέσουν ιδιαίτερη εντύπωση με την κουλτούρα και τις ιδέες τους. Όσον αφορά τα ερωτικά σας, μπορεί να συναντήσετε τον έρωτα της ζωής σας κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού ή ενός κύκλου σπουδών.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Έχετε επικεντρωθεί στην καριέρα και τις φιλοδοξίες σας, με αποτέλεσμα να μένει πίσω η προσωπική σας ζωή, τώρα όμως μπορείτε να αφιερώσετε περισσότερο χρόνο στον συγκεκριμένο τομέα, έτσι ώστε να απολαμβάνετε και τους καρπούς των κόπων σας για να παίρνετε ώθηση και να συνεχίζετε τις προσπάθειές σας με περισσότερη ενέργεια. Από την Τρίτη που περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 που θα διανύει τον τομέα χρήμα/έρωτας, εκτός του ότι προβλέπεται αύξηση του εισοδήματός σας μέσω του/της συντρόφου, μιας κληρονομιάς ή μιας επένδυσης, θα επικεντρωθείτε στο ερωτικό παιχνίδι και θα δοκιμάσετε την τύχη σας μέχρι να βρείτε το κατάλληλο άτομο που θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες σας. Επειδή θα είναι ένα διάστημα που δεν θα λείψουν οι παρασκηνιακές καταστάσεις, καλό είναι να προσέχετε σε ποιους εμπιστεύεστε τα μυστικά σας γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνετε βούκινο. Σχέση/γάμος χρήζει ανανέωσης.

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Οι πρώτες μέρες του Ιουλίου σάς βρίσκουν αισιόδοξους και ανυπόμονους για τις διακοπές σας, όμως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι πολλές και θα πρέπει να αρκείστε σε μικρής διάρκειας εξορμήσεις. Είναι μια πολύ καλή εποχή για εσάς που ασχολείστε με την ψυχαγωγία, τις δημόσιες σχέσεις και τον τουρισμό και θα πολλαπλασιαστούν τα κέρδη σας, αν συνεχίσετε να εργάζεστε με εντατικούς ρυθμούς. Την Τρίτη περνά η Αφροδίτη στην Παρθένο και μέχρι τις 7/8 θα ευνοηθούν οι συνεργασίες και οι σχέσεις σας, οπότε θα είναι ιδανική ευκαιρία να δώσετε έμφαση στην προσωπική σας ζωή, να ξεκινήσετε μια νέα συνεργασία ή να επισημοποιήσετε τη σχέση σας εσείς που είστε κατασταλαγμένοι. Την ίδια μέρα γυρίζει και ο Δίας σε ορθόδρομη πορεία και μέχρι τις 8/11 θα σας δοθούν πολλές ευκαιρίες για επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη.

Sudoku No 561 3 9

8 6

2 9 5

1 9 6 4

1

6 7

4 6 5 7

9 5 2 4

8

Η λύση του προηγούμενου 4 7 5 2 6 9

8 3 6 4 1 5

1 2 9 3 8 7

9 4 8 5 3 1

5 1 7 6 9 2

2 6 3 7 4 8

3 8 1 9 7 6

6 5 4 1 2 3

7 9 2 8 5 4

1 7 6 2 4 9 5 8 3 3 2 5 7 8 1 4 9 6 8 9 4 6 3 5 2 7 1

5.7.18 – lifo

37

05—11.07.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

38 lifo – 5.7.18

Ο Ρέντσο Πιάνο παρουσιάζει στον Αλέξη Τσίπρα τα σχέδιά του για τα ελληνικά νοσοκομεία που σχεδίασε, τα οποία θα πληρώσει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Αναρωτιέμαι πώς αισθάνεται ένας πρωθυπουργός που δεν μπορεί να κάνει το βασικό: να εγγυηθεί την υγεία των πολιτών της χώρας του. Αναρωτιέμαι πώς είναι να περιμένει από τους χορηγούς να χτίσουν νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, να δώσουν υποτροφίες, να φέρουν εις πέρας, με λίγα λόγια, το έργο που θα έπρεπε να έχει κάνει αυτός. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι πλούσιοι σε αυτήν τη χώρα.

Ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των Πανελλαδικών στα σχολεία, για πρώτη φορά με κωδικούς αντί για τα ονόματα των μαθητών. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να προστατευτούν τα παιδιά από την αδυσώπητη ματιά του κοινωνικού περίγυρου που αρέσκεται, πολύ περισσότερο από τις επιτυχίες, να ασχολείται με τις «αποτυχίες» των άλλων. Στις μικρές κοινωνίες, ειδικά, η κατάσταση ήταν αφόρητη.

Μιχάλης Μιχαήλ

Κορίνα Φαρμακόρη

Τα 32 εκατομμύρια τουρίστες έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους, απ’ ό,τι φαίνεται, στα νησιά. Όλοι οι γνωστοί που την έχουν κάνει ήδη για τις «εξωτικές» τους παραλίες λένε ότι γίνεται πανικός, ενώ ακούω από ξένους επισκέπτες ότι θα πάνε σε απίθανες τοποθεσίες που δεν θα φανταζόσουν ότι θα διάλεγε κάποιος. Γνώρισα κι έναν Γάλλο μεθυσμένο curator που μου έκανε τη χειρότερη εντύπωση. Προσπαθούσε να με πείσει ότι πρέπει να χαίρομαι που η Αθήνα θα γίνει κάτι σαν τις Βρυξέλλες. Όχι Βερολίνο, όπως είχαμε συνηθίσει τόσο καιρό, αλλά Βρυξέλλες. Τζίζους! Θα ήθελα να ουρλιάξω στα μούτρα του εκείνη την ώρα σαν την Poly, «Oh, bondage up yours», και να αποχωρήσω θριαμβευτικά μέσα στη νύχτα!

Συνελήφθη σε διαδήλωση εναντίον του Τραμπ η Σούζαν Σαράντον. Αυτή που δήλωνε ότι ως ριζοσπαστικά αριστερή προτιμούσε τον Τραμπ απ’ τη Χίλαρι και επέμενε ότι θα ήταν λιγότερο επικίνδυνος απ’ αυτήν στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που μετά έλεγε πως δεν θα ψηφίσει Χίλαρι γιατί είναι έξυπνη και δεν ψηφίζει με το αιδοίο της... Τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Τουλάχιστον μοιάζει να αναγνωρίζει τα λάθη της...

Μαρία Παππά

Άρης Δημοκίδης

Στο Performance Shop της Λίας Χαράκη εκτυλίσσονται καθημερινά μικρά καλλιτεχνικά θαύματα. Μέχρι τις 15 Ιουλίου, σε ένα παλιό κτίριο της Μιλτιάδου, στο πλαίσιο του Ανοίγματος στην Πόλη του Φεστιβάλ Αθηνών, ένα ζουμερό πρόγραμμα με εναλλασσόμενες και άκρως πρωτοποριακές περφόρμανς, πολλές εκ των οποίων απευθύνονται μόνο σε έναν θεατή και απαιτούν την ενεργή συμμετοχή του. Έκανα, μεταξύ άλλων, τα υπέροχα «Skin» και «Booth» και τα προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ξέρεις ότι έχεις κάνει τη λάθος ερώτηση, όταν η απάντηση είναι: «Παιδί είναι! Εσείς δεν έχετε παιδί; Σιγά πια, τι έκανε;!». Για την ιστορία, η ερώτηση ήταν: «Συγγνώμη, μπορείτε να το κρατήσετε μακριά από τον σκύλο; Τον πονάει». Ο σκύλος ανήκε σε φίλη, που καθόταν ήσυχος δίπλα της σε καφέ του κέντρου, δεμένος με το λουρί του, υποφέροντας στωικά τις κλοτσίτσες και τα πατήματα στην ουρά από το παιδάκι της παραδιπλανής καθήμενης. Σε άλλα νέα, μπήκε καλοκαίρι. Στην Αθήνα. Των Αθηναίων του 2018.

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Νικόλας Σεβαστάκης

Η προθυμία, η άνεση και η ευκολία με την οποία τα μικρά παιδιά κάνουν καινούργιους φίλους, δίχως να δίνουν την παραμικρή σημασία σε θρησκείες, φυλές, φύλα ή εθνικότητες, είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο αφύσικος, λαθεμένος και εγγενώς αντιανθρώπινος είναι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και οι εξ αυτών προερχόμενες διακρίσεις. Αυτά σκεπτόμουν αντικρίζοντας κάποιες όμορφες, ενθαρρυντικές εικόνες στο φετινό 21o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Γουδί και που στις ηλικίες αυτές είναι ο κανόνας, όπου Γης.

Τη θυρίδα διαφυγής από τη ζοφερή ειδησεογραφία πρόσφεραν δύο Ολλανδοί επιστήμονες που δημιούργησαν προτομή του Ιούλιου Καίσαρα, για τον οποίο, παρά τα τόσα γνωστά, δεν υπήρχε ακριβής ανασύνθεση των χαρακτηριστικών του προσώπου του. Έτσι, μάθαμε ότι ο πιο ονομαστός Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε μικρά μάτια, μύτη και στόμα σφηνωμένα στο κέντρο του προσώπου, κάτι που του προσέδιδε έκφραση καχύποπτου εφοριακού εν δράσει. Ωστόσο, το εντυπωσιακότερο ήταν το τεράστιο μέγεθος του κρανίου του – μια παραμόρφωση που πιθανολογείται ότι συνδεόταν με δύσκολο τοκετό (χωρίς καισαρική, παρά τη δοξασία ότι η τομή αυτή «εφευρέθηκε» για κείνον). Αν τα γνώριζε αυτά ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο εικονογράφος του «Αστερίξ», ίσως έφτιαχνε τον Ιούλιο Καίσαρα τόσο κεφάλα όσο και υπερόπτη, που είναι gourmet συνδυασμός σε κάθε ιστορική περίοδο.

Καλά: Το προνόμιο της παλιάς και της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη, ιδίως τις μέρες με κάποια δροσιά. Όσο κλειστή κι αν είναι μια πόλη, αυτή η τεράστια περατζάδα λειτουργεί σαν παράθυρο. Το «Άλογο» και η «Ροϊδούλα», δύο από τις ιστορίες που βρήκα στο εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Κανελλόπουλου Ο θάνατος του Αστρίτη και άλλες ιστορίες (εκδόσεις Κίχλη). Ο Κανελλόπουλος, στόφα ποιητικής προέλευσης, καταφέρνει να μιλήσει για τα παλιά ήθη και τους χαμένους επαρχιακούς κόσμους με τρόπο δελεαστικό και για τον αναγνώστη του 2018. Κακά: Η ερημιά των κτιρίων του πανεπιστημίου μετά το τέλος άλλης μιας εξεταστικής. Κυκλοφορούμε σαν φαντάσματα οι υπάλληλοι, κάποιοι καθηγητές, οι φύλακες και οι φοιτητές που ετοιμάζουν κάποια διπλωματική ή διατριβή και περνούν ώρες στις βιβλιοθήκες.

Βαγγέλης Λιακόγκονας

Χρήστος Παρίδης

Άγγελος Κλειτσίκας

Όταν συμβαίνει κάτι στη μία μετά τα μεσάνυχτα Σάββατο προς Κυριακή στα Μεσόγεια (Δήμος Σαρωνικού), ποια είναι η ετοιμότητα των αρμόδιων Αρχών; Νεαρός άνδρας που δεν έχει τις αισθήσεις του κείτεται στο πεζοδρόμιο, ακουμπώντας σε πεζούλι εισόδου πολυκατοικίας. Άγνωστο αν είναι νεκρός, χτυπημένος ή τοξικοεξαρτημένος. Το πρώτο τηλεφώνημα έγινε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Δεν υπήρχε περιπολικό να σπεύσει. Ακολούθησε κλήση στην Άμεση Δράση. Λόγω πολλών κλήσεων θα ερχόντουσαν με μεγάλη καθυστέρηση, είπαν. Τρίτο τηλεφώνημα στο Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ). Θα ερχόντουσαν με μεγάλη καθυστέρηση, είπαν (κι αυτοί). Τελικά, ήρθε 35 λεπτά μετά η Άμεση Δράση. Για να περιμένει το ΕΚΑΒ, περιπολώντας. Καλό (ή κακό) καλοκαίρι;

Παρακολουθώντας έναν ξεχαρβαλωμένο Αριστοφάνη όπου περίσσευε η χοντροκοπιά, η φτήνια, οι στριγκλιές και οι αυθαιρεσίες, αλλά και η εθνικιστική ρητορική, έφερα στον νου μου άλλα ανεβάσματα έργων του, διαφορετικής αντίληψης, πιο προσεγμένης και λιγότερο αυθαίρετης, και αναρωτήθηκα ποιο ύφος προσεγγίζει ουσιαστικότερα το πνεύμα του σπουδαίου κωμωδιογράφου της αρχαιότητας: το πιο λαϊκίστικο και άμεσο ή το πιο ακαδημαϊκό και εστέτ; Εφόσον στην εποχή του Αριστοφάνη η πλειονότητα των θεατών ήταν άξεστοι, έτρωγαν και φώναζαν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων και απευθυνόντουσαν στους υποκριτές, γιατί να είμαστε σήμερα περισσότερο κόσμιοι και συνεπείς στα κείμενα που στοχεύουν να περάσουν ένα μήνυμα; Εν τέλει, πόσο ορθότερες είναι οι μεταμοντέρνες παραστάσεις αυτών των έργων από τις τηλεοπτικοεπιθεωρησιακές που μιλάνε στην ψυχή του μέσου Έλληνα;

Μία από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις όταν ταξιδεύω με πλοίο για τα ελληνικά νησιά είναι η παρατήρηση των ανθρώπων τριγύρω μου. Αυτό που συμβαίνει μέσα σε ένα πλοίο είναι φοβερό αν το σκεφτείτε, σχεδόν θεατρικό: μια ομάδα ανθρώπων, με αρκετά ετερόκλητα χαρακτηριστικά συνήθως, καλείται να περάσει αρκετές ώρες μαζί πάνω σε ένα σκάφος που διασχίζει το πέλαγος. Στην προχθεσινή μου επιστροφή από τη Σίφνο είδα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τουριστών να κοιμάται αγκαλιασμένο, παιδιά να ζωγραφίζουν τα βιβλία τους με μαρκαδόρους, έναν ομογενή να φλερτάρει μια κοπέλα από τη Σέριφο, έναν κύριο να παραπονιέται για την έλλειψη Wi-Fi και μια κατάξανθη γυναίκα να κλείνει τα μάτια της μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και να χάνεται στις σκέψεις της. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες πίσω από κάθε άνθρωπο και σε μια τέτοια ιδιαίτερη συνθήκη μοιάζουν όλες να μπερδεύονται μεταξύ τους.

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Ύδρα έμεινα χωρίς κινητό για 24 ώρες. Στο νησί του Αργοσαρωνικού δεν υπάρχουν οι γνωστές εταιρείες τηλεπικοινωνιών, παρά μόνο ένα μικρό μαγαζί για τα εντελώς απαραίτητα. Αυτή η ιστορία με έκανε να σκεφτώ πώς είναι η ζωή χωρίς κινητό αλλά και με τι τρόπο μπορείς να επικοινωνήσεις όταν είναι ανενεργό. Επίσης, με περίμενε άλλη μια έκπληξη όταν επέστρεψα και έβαλα την κάρτα στην παλιά μου συσκευή: γύρισα τρία χρόνια πίσω. Στα μηνύματα, τις κλήσεις, τις φωτογραφίες που είναι αποθηκευμένες στη συσκευή. Έτσι, όλη αυτή η εμπειρία με έμαθε ότι το κινητό τηλέφωνο, εκτός από ένας φορητός εθισμός, είναι και ένας πολύτιμος αποθηκευτικός χώρος αναμνήσεων. Γιάννης Πανταζόπουλος

Πάνος Μιχαήλ Διάβαζα στην παραλία το Σαββατοκύριακο τον τόμο με τα ποιήματα του Κώστα Ταχτσή και συνέκρινα τις γιρλάντες των μιλένιαλ τριγύρω μου που άκουγαν Cardi Β, ινσταγκραμάρανε με μανία και σκεφτόμουνα τι θα έλεγε ο Ταχτσής για τα θριαμβικά(;) μεσήμερια τους-μας, τα φωταγωγημένα σωματά τους, το τραυματισμένο από τη χρεοκοπία μέλλον τους που όσο διαρκεί ο ήλιος τουλάχιστον αναδύεται, καθώς βουτάγανε και ξαναβουτάγανε στη θάλασσα που έπνιξε τους προγόνους και ίσως πνίξει κι αυτούς. Ήξερε από πνιγμούς κι από καταιγίδες κι από έξαλλους ήλιους ο Ταχτσής. Θα χαμογέλαγε –τρυφερά– και θα τους αφιέρωνε ένα ποίημα μάλλον. Για έναν Ιούνιο σαν φθινόπωρο που μας γέμισε ανυπομονησία για τον ξανθό ερωμένο Ιούλιο σαν λάβα εξ ουρανού.

5.7.18 – lifo

39