Τεύχος 579

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

25102018

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

55

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΦΕΤΟΣ

2 lifo – 25.10.18

☛ Η στήλη της LiFO «Οι πληγές της Αθήνας» αναφέρθηκε στο προηγούμενο τεύχος στην απαράδεκτη κατάσταση με τη βρομιά στην ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου. Ο Anonymous Guest σχολίασε: «Πρώτα θα αποκτήσουν υπόγειους κάδους όλες οι ελληνικές πόλεις και μετά το κέντρο της πρωτεύουσας των Ελλήνων, που είναι και το τουριστικότερο σημείο. Είμαι Ηπειρώτης και οι υπόγειοι κάδοι έχουν αρχίσει να αυξάνονται παντού. Στα Ιωάννινα έχουν βάλει στα κεντρικά σημεία και έπεται συνέχεια. Στην Άρτα εγκρίθηκε χρηματοδότηση. Στην Ηγουμενίτσα, επίσης, ξεκινάνε σύντομα. Ως και σε κωμοπόλεις ενδιαφέρονται. Ο Δήμος Αθηναίων τι περιμένει, δεν ξέρω! Οι κάδοι στα κεντρικά σημεία, όσο και να πλυθούν, θα βρομίζουν αμέσως διότι ο κόσμος είναι απίστευτα πολύς και η επιχειρηματική δραστηριότητα εντονότατη. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως όλα αυτά αντιμετωπίζονται με υδροφόρες του δήμου και πιεστικά μηχανήματα νερού (κάδοι, τοιχάκια, πεζοδρόμια, πλακόστρωτα). Συχνά, στην τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται μεράκι για τα απλά πράγματα. Μερικοί δήμαρχοι επιδιώκουν συνεχώς εμβληματικά έργα και παραμελούν τα μικρά πράγματα. Μάλιστα, η λέξη συντήρηση φαίνεται να ’ναι άγνωστη όταν μιλάμε για μη κεντρικά μέρη. Σαν να ζουν δημότες β’ κατηγορίας εκεί. Παράδειγμα, το Ψυχικό. Δίπλα, η Μεσογείων. Διοικητικά πιάνει και τον Δήμο Αθηναίων. Κοντά στη γέφυρα του Καλατράβα. Σε έναν απ’ τους τόσους παράδρομους/ γειτονιές μένουν θείοι μου. Τους ρώτησα από πότε έχουν να αλλάξουν ή να πλυθούν τα –στενά αναγκαστικά– πεζοδρόμια της (μικρής) οδού τους ή οι κάδοι. Απάντηση: “Απ’ όταν φτιάχτηκαν, πριν από 30+ χρόνια, δεν ασχολήθηκε κανείς. Δεν είναι τόσο βρόμικα, όμως, γιατί οι περισσότεροι ρίχνουμε και κάνα νερό με απορρυπαντικό μπροστά απ’ τα κτίριά μας. Ακριβώς πενήντα μέτρα παρακάτω, όμως, στη λεωφόρο, αλλάζουν πλάκες κάθε 10ετία, καθαρίζουν κ.λπ.”. Πόση αντίθεση, ε;». ☛ Ο Ανδρέας Λουκάκος έγραψε για το «Αέναο κυνήγι της ευτυχίας» στη στήλη του «Sweet Nothing». O panagope αναφέρει: «Ωραίο το άρθρο σας, κ. Λουκάκο. Μετά από 45 χρόνια σε αυτό τον πλανήτη, πιστεύω ότι η ευτυχία δεν μπορεί να υπάρξει σε έναν κόσμο ανταγωνισμού, κέρδους, πιεστικού ωραρίου, αέναης κατανάλωσης. Έχετε δει τα ζώα στους ζωολογικούς κήπους; Ακόμα και στους καλύτερους από αυτούς (π.χ. στη Βιέννη) τα ζώα έχουν χάσει το πάθος τους, είναι θλιμμένα, γιατί έχουν στερηθεί την ελευθερία τους. Το ίδιο ζώο χωρίς έτοιμο φαγητό, αλλά ελεύθερο, να δείτε τι ενέργεια και ζωή που έχει! Μέσα σε έναν κόσμο υποχρεώσεων, μισθωτής εργασίας, παραδόσεων, “υποχρεωτικής παιδείας”, συνεχών υποχρεώσεων για τα παιδιά, περιμένουμε από το “μαντρωμένο” ανθρώπινο γένος να νιώθει ευτυχισμένο. Εμείς και τα παιδιά μας, διαβάζοντας βιβλία αυτοβοήθειας ίσως; Πάντως, από τα χιλιάδες πράγματα που έχω διαβάσει και δει, μόνο έναν παραδέχτηκα ότι κατέχει την υπέρτατη γνώση, τον Jiddu Krishnamurti. Όλα τα άλλα είναι για να σκοτώνουμε την ώρα μας. Ίσως και ο Σωκράτης να ήταν στο ίδιο επίπεδο». ☛ Πολυσχολιασμένο και το άρθρο του guest editor Κωστή Παπαϊωάννου για «το μεγαλύτερο πολιτικό πρότζεκτ της Διεθνούς της ακροδεξιάς». Ο Γράφων αντιτείνει τα εξής: «Δεν διαφωνώ με το πνεύμα αλλά με τη μονομέρεια. Ο Λούλα ήταν ευλογία και τούτος εδώ είναι ο σατανάς; Ο Τσάβες και ο Μαδούρο, ευλογία; Τα ID politics, ευλογία; Ο παντός είδους και επί παντός επιστητού ακτιβιστικός δικαιωματισμός, ευλογία; Όλα αγιασμένα για χρόνια και μες στη νημεμία φυτρώνουν οι ακροδεξιοί; Λες και η Χ.Α. δεν είναι ένα συνειδητό δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ (α) προς άγραν αντιπάλου και άρα συσπείρωσης και (β) για να κόβει ψηφαλάκια από τα δεξιά της ΝΔ. Λες και δεν συμβαίνει παντού στον κόσμο το ίδιο. Λες και ο Τραμπ δεν βγήκε από την αηδία του κόσμου για τη Χίλαρι, την ιέρεια των ID politics και, παράλληλα, τη διοργανώτρια της σφαγής στη Συρία. Όταν έχεις ανοίξει τον δρόμο για τον τσαμπουκά συνήθως τον βλέπουν κι άλλοι και γίνεται λεωφόρος. Και άντε μετά να το μαζέψεις». Ο Μαύρος Γάτος, από την άλλη, αντιδρά: «Το γεγονός ότι τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση τον βολεύουν οι ακροδεξιές εκτροπές της ΝΔ και η Χρυσή Αυγή έτσι ώστε να συγκρατεί τους πολλαπλώς απογοητευμένους ψηφοφόρους του δεν μας επιτρέπει να δηλώνουμε ξεκάρφωτα ότι η Χ.Α. είναι “συνειδητό δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ”. Ακροδεξιό δυναμικό ανέκαθεν υπήρχε στη χώρα (ελεγχόμενο και ενσωματωμένο κατά κύριο λόγο στη ΝΔ, λόγω της κουτάλας της εξουσίας), Χ.Α. υπήρχε –και χτυπούσε– ακόμα και όταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε ο μικρός, χλιαρός και άτολμος Συνασπισμός. Απλώς, με την πολύπλευρη κρίση αυτονομήθηκε και γιγαντώθηκε…».

α π ό τ η lif o t ea m

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

feedback578

Η ΒΡΟΜΙΆ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΆΚΙ, ΤΟ ΚΥΝΉΓΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΊΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΉΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΆΣ

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

25.10.18 – lifo

3

4 lifo – 25.10.18

25.10.18 – lifo

5

aπ ο τ ον σ ταθη τ σαγκ αρ ουσιανο

Editorial κέρκυρα 1912, φωτ.: fred boissonas

ΣΤ' ΑΜΠΈΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΎΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΆΚΗ

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

Μόλις διάβασα το ολιγοσέλιδο (89 σελίδες) βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη και δεν ξέρω τι να το κάνω ούτε πού να το κατατάξω. Είναι ένα αυτοβιογραφικό γραπτό; (και ναι και όχι). Είναι ένα ποιητικό δοκίμιο; (παρακινδυνευμένος όρος). Το μόνο που ξέρω είναι ότι με συγκίνησε βαθιά γιατί εκφράζει απλά στις τελευταίες σελίδες κάτι που απασχολεί όλους όσοι ζούμε την ένταση της σημερινής ζωής, αλλά όταν πέφτουμε να κοιμηθούμε, στον ύπνο μας αναφαίνεται μια άλλη ζωή, η παιδική μας, απ’ την οποία τίποτα δεν επέζησε, και είναι τόσο πρωτόγονη και απομακρυσμένη πια, που μας αφήνει απορημένους το ξημέρωμα: «Εγώ που έζησα όλα αυτά τα εξαφανισμένα, ησιόδεια πράγματα, πώς ζω έτσι σήμερα, σαν να ’ναι κάτι φυσικό; Είμαι ο ίδιος, ο ΕΝΑΣ άνθρωπος; Ή ζω μια περίληψη του κόσμου;» Πρώτη φορά βλέπω να εκφράζει κάποιος αυτό το αίσθημα της ανοιχτής βεντάλιας, έστω ακροθιγώς. Κι αυτό δίνει στην αφήγηση έναν τόνο ευεργετικής ψυχρότητας... Κάθε παιδική ανάμνηση που περιγράφεται είναι σαν να περιγράφεται για να πείσει ο συγγραφέας τον εαυτό του ότι πράγματι την έζησε. Και βλέποντάς τη γραμμένη να την αφήσει να ξεραθεί (κομμένο σύκο) πάνω στο μέταλλο του μοντέρνου κόσμου. Εξαίρετο βιβλίο, ταπεινό και αυστηρό. Γραμμένο με την πειθαρχία καλόγερου που αντιγράφει τη ζωή ενός άλλου, πιο ευτυχισμένου ανθρώπου. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης είναι αυτή την εβδομάδα ο φιλοξενούμενός μας στη σειρά της LiFO «Οι Αθηναίοι». Το τεύχος κυκλοφορεί αύριο βράδυ. — Σ.Τσ.

ΤΟ ΑΠOΣΠΑΣΜΑ Οι άνθρωποι της ηλικίας μου (γεννήθηκα το 1953), όσοι ειδικότερα γεννηθήκαμε σε κάποιο ελληνικό χωριό, έχουμε ένα τεράστιο πολιτιστικό πλεονέκτημα: γνωρίσαμε, όπως έλεγε ένας μακαρίτης πια Κύπριος φίλος, έναν χρόνο μεγαλύτερός μου, την ιστορία της ανθρωπότητας από το ησιόδειο άροτρο μέχρι το ταξίδι στο φεγγάρι. Κυριολεκτικά. Οι άνθρωποι στη Συκιά όργωναν, έσπερναν, θέριζαν, αλώνιζαν, όπως διαβάζουμε στο Έργα και Ημέραι του Ησιόδου. Αυτός ο κόσμος έχει περάσει ανεπίστροφα, καταποντίστηκε για πάντα. Δεν βρίσκω τίποτε πιο βαρετό από το να ακούς ή να διαβάζεις για τα παιδικά χρόνια κάποιου, πρέπει πράγματι να τον αγαπάς πολύ για να το αντέξεις. Δεν είχα καμιά διάθεση να διηγηθώ εδώ τα δικά μου παιδικά χρόνια, παρά τόσο μόνο όσο χρειαζόταν για να αποτυπωθεί το χνάρι αυτού του αιωνόβιου, χτεσινού μα και οριστικά καταποντισμένου κόσμου. Στα παιδιά μου είναι ακατανόητος. Αλλά και στα παιδιά που ζουν στο χωριό, τα περισσότερα απ’ όσα γράφω εδώ είναι, όπως έχω διαπιστώσει, άγνωστα. Ούτε τους τα διηγείται κανείς ούτε κι εκείνα έχουν όρεξη να τα ακούσουν και να τα μάθουν. Εμένα αυτός ο κόσμος με συγκινεί βαθιά, όχι γιατί είναι ο κόσμος της παιδικής μου ηλικίας –δεν ήταν άλλωστε αποκλειστικά–, αλλά γιατί είναι ο κόσμος των αγα-

6 lifo – 25.10.18

www.lifo.gr

πημένων μου ανθρώπων, των ανθρώπων που με αγάπησαν και τους αγάπησα πολύ. Τον σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση, αλλά δεν τον νοσταλγώ. Τι να νοσταλγήσεις; Τη φτώχεια, την υψηλή παιδική θνησιμότητα, την εντελώς απροστάτευτη απέναντι στην παραμικρή αρρώστια ζωή; Τη φυσική και ψυχική βία εις βάρος των μικρών παιδιών και των γυναικών; Το κουτσομπολιό, την κακολογία και τον ασφυκτικό έλεγχο της ιδιωτικής –τρόπος του λέγειν– ζωής; Τη δεισιδαιμονία και τον αναλφαβητισμό; Οι γυναίκες του χωριού, όταν ήθελαν να πάνε από τη μία ρούγα στην άλλη, δεν περνούσαν μέσα απ’ την αγορά, δεν τη διασχίζανε, αλλά έκαναν κύκλο και την παρακάμπτανε. Ήταν τόπος απαγορευμένος γι’ αυτές. Η ενδυματολογία τους από μια ηλικία και πέρα, μέσα στα μαύρα, με τα τσεμπέρια και τις γάζες –έτσι λέγονταν οι λεπτοί, αγανοί κεφαλόδεσμοι–, δεν διέφερε και πολύ από των μουσουλμάνων γυναικών. Αυτό τον κόσμο τον νοσταλγεί μόνο όποιος δεν τον έχει γνωρίσει. Υπάρχει συγκίνηση χωρίς νοσταλγία, ίσως μάλιστα να είναι έτσι πιο αδρή. Δεν με διαμόρφωσαν τα γράμματα και οι τέχνες, ό,τι είμαι το χρωστάω σε όσα έζησα, κυρίως σε όσα έζησα με την αδερφή μου. Τα εννιά καλοκαίρια στ’ αμπέλια έπαιξαν και αυτά σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, όπως αναγνώρισα πολύ αργότερα. Εκείνο που τους χρωστάω κυρίως είναι ότι εκεί έχει τη ρίζα της μια ηθική επιλογή, που κάποτε πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά, ότι θα είμαι πάντα με τη μεριά των φτωχών και των αδικημένων. Γνώρισα στη ζωή μου και συνδέθηκα φιλικά και με πλούσιους ανθρώπους. Ευγενείς, καλλιεργημένοι, με παιδεία και ενδιαφέροντα, ευαίσθητοι, ενίοτε και φιλάνθρωποι. Όσο στενά κι αν συνδέθηκα, υπήρχε πάντα κάτι, με μια-δυο εξαιρέσεις, που εμπόδιζε την πλήρη ψυχική επικοινωνία. Ήμουν με τους άλλους, ακόμη και όταν ήταν αφόρητοι. Οι μια-δυο εξαιρέσεις αφορούν ανθρώπους που άλλα χαρίσματά τους μείωναν κατά πολύ την αμαρτία του πλούτου. Το χρήμα δεν είναι ποτέ μόνο το χρήμα, είναι ένας τρόπος θεώρησης του κόσμου και της ζωής, που χωρίζει τους ανθρώπους με πολύ ισχυρότερο τρόπο απ’ ό,τι άλλες διαφορές. Στα ζευγάρια, για παράδειγμα, οι κάθε λογής διαφορές –εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές, φυλετικές, πολιτιστικές– μπορούν να γεφυρωθούν, όχι εύκολα αλλά πάντως μπορούν. Η ταξική διαφορά δεν γεφυρώνεται ποτέ! Νομίζουν συχνά τα ζευγάρια, κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλο, και κυρίως ο καθένας τον εαυτό του, ότι η ταξική διαφορά δεν τους χωρίζει, ότι η αγάπη τους κατάφερε να ξεπεράσει τη δύναμη του χρήματος. Δεν γνωρίζω καμία παρόμοια περίπτωση και είμαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει. Επιπλέον, θεωρώ μεγάλη παράλειψη που στις εισόδους των ναών της Εκκλησίας των του Χριστού πενήτων δεν υπάρχει επιγραφή που να ορίζει από ποιο εισοδηματικό όριο και πάνω απαγορεύεται να διαβείς το κατώφλι τους. Προσωπικά, δεν γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια τη φτώχεια. Γνώρισα τη μικροαστική στέρηση, το μέτρημα των πραγμάτων για να βγει ο μήνας και να μείνει και κάτι για αποταμίευση, όχι όμως τη φτώχεια. Δόξα τω Θεώ. Τούτη η κατάσταση της στέρησης πάντως στάθηκε κι αυτή πολύτιμη για τη ζωή μου αργότερα: μου έδωσε ένα αίσθημα περηφάνιας και υπεροχής για όσα –ελάχιστα– κατάφερα μόνος μου απέναντι σε διάφορους βουτυρόκωλους, που τα βρήκαν όλα στρωμένα. Σταύρος Ζουμπουλάκης, Στ’ αμπέλια, σελ. 82-86, εκδ. Πόλις, 2018

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση εντυπησ εκδοσησ Δήμητρα Πασομένου εμπορική διεύθυνση ψηφιακησ εκδοσησ Πηνελόπη Μουλά διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αrt director Χρήστος Τζοβάρας υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– ε μπο ρικο τμημα διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr) digital advertising director Χριστίνα Γιαννοπούλου yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr) senior digital campaign manager Ελένη Γκοβάτσου digital campaign manager Γιάννης Παπαϊωάννου yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Δημήτρης Κυριαζής, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f., Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

www.facebook.com/stathis.tsagar

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

25.10.18 – lifo

7

TalkoftheTown 25-31 ΟΚΤΩΒΡΙΟY 2018

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε.

απ ο τh βα σι λ ι κ η σι ου τη

Πολιτικό7ήμερο

ΖΟΡΑΝ ΖΑΕΦ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

8 lifo – 25.10.18

Μυστικά και ψέματα κυριάρχησαν για άλλη μια φορά στο πολιτικό σκηνικό, αυτήν τη φορά για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τη διένεξη Κοτζιά-Καμμένου με τις καταγγελίες για τη διαχείριση των απόρρητων δαπανών και την παραίτηση Κοτζιά, που ήταν τα γεγονότα της επικαιρότητας αυτή την εβδομάδα. Μετά από αφόρητες πιέσεις που ασκήθηκαν στο πολιτικό προσωπικό της ΠΓΔΜ όπως φάνηκε, ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ κατάφερε να βρει τους 80 βουλευτές που χρειαζόταν για να εγκριθεί από τη Βουλή της χώρας του η αλλαγή του Συντάγματος και της ονομασίας, καταπώς ορίζει η Συμφωνία των Πρεσπών. Όλα αυτά μέσω φημών και καταγγελιών για χειραγώγηση, χρηματισμό και εκβιασμούς που έπληξαν την ευάλωτη δημοκρατία της χώρας και απαξίωσαν περαιτέρω το ήδη απαξιωμένο πολιτικό σύστημα των Σκοπίων. Η πρόσφατη αποχή των πολιτών από το δημοψήφισμα, άλλωστε, δεν ήταν παρά ένα μήνυμα πολιτικής απονομιμοποίησης λόγω της απογοήτευσης που υπάρχει στον κόσμο για το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τα κόμματα. Ο Πάνος Καμμένος ευχόταν να μην τα καταφέρει ο Ζάεφ να βρει τους απαιτούμενους βουλευτές, γιατί τώρα, όταν ολοκληρώσουν τα Σκόπια τη διαδικασία, η Συμφωνία των Πρεσπών θα έρθει προς κύρωση και στην ελληνική Βουλή. Και ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων είχε δεσμευτεί ότι δεν θα επιτρέψει να εγκριθεί από την Ελλάδα. Πώς γίνεται αυτό; Μόνο αν οι βουλευτές του αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση κι έτσι ο Τσίπρας αναγκαστεί να πάει σε εκλογές πριν ολοκληρώσουν τη διαδικασία στα Σκόπια και πριν προλάβει να έρθει η Συμφωνία στην Ελλάδα. Σύμφωνα με όσα λέει η κυβέρνηση, αλλά και το ρεπορτάζ, φαίνεται ότι έχουν βρεθεί 151 πρόθυμοι βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της Συμφωνίας, ακόμα και αν ο Καμμένος δώσει γραμμή για καταψήφισή της. Βέβαια, δεν είναι σίγουρο ότι μια τέτοια γραμμή θα την ακολουθούσαν όλοι οι βουλευτές του Καμμένου, καθώς ήδη η Κουντουρά και ο Παπαχριστόπουλος έχουν ξεχάσει τα πατριωτικά που έλεγαν προεκλογικά στην εκλογική τους πελατεία και φέρονται έτοιμοι να σπάσουν την κομματική ντιρεκτίβα, αν χρειαστεί. Δεν στοιχηματίζει κανείς, ωστόσο, ότι η υπουργός Τουρισμού και ο βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. δεν βρίσκονται σε συνεννόηση με τον αρχηγό του κόμματος για την κομματική τους «ανταρσία». Το βέβαιο είναι ότι Τσίπρας και Καμμένος βρίσκονται σε απόλυτη σύμπνοια και συνεννόηση. Σύμφωνα με έγκυρες κυβερνητικές πηγές, στο γεύμα που είχαν στη Λέσχη Αξιωματικών πριν από λίγες μέρες συμφώνησαν για όλα και χάραξαν έναν «οδικό χάρτη» για το επόμενο διάστημα. Ο Τσίπρας, λένε οι πληροφορίες, έχει ζητήσει από τον Ζόραν Ζάεφ η Συμφωνία να έρθει στην Ελλάδα όσο πιο αργά γίνεται κι αυτό σημαίνει ότι θα έρθει μάλλον κάπου στον Μάρτιο. Χρειάζεται, λοιπόν, πολιτικό χρόνο μέχρι τότε, περίπου ένα εξάμηνο. Αν ο Καμμένος είχε σκοπό να πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του (ότι θα έκανε τα πάντα για να εμποδίσει την κύρωση της Συμφωνίας από την ελληνική Βουλή), τότε δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να αποσύρει τη στήριξή του από την κυβέρνηση και να τη ρίξει τώρα. Δεν φαίνεται όμως να επιθυμεί την ακύρωση της Συμφωνίας περισσότερο από την παραμονή του στην εξουσία. Έτσι, δεν δίστασε να αποδεχτεί την πρόταση του Τσίπρα να μην κάνει τίποτα μέχρι τον Μάρτιο που αναμένεται, πλην απροόπτου, να έρθει η Συμφωνία στην ελληνική

Βουλή. Τότε ο Αλέξης Τσίπρας θα την περάσει με άλλους βουλευτές, που και οι ίδιοι στην κυβέρνηση λένε ότι τους έχουν βρει, και στη συνέχεια θα προκηρύξει εκλογές. Αυτό είναι το σχέδιο στο οποίο έχουν καταλήξει για την ώρα και με βάση αυτό προχωράνε. Τον Μάρτιο, λοιπόν, όταν η Συμφωνία θα ψηφίζεται, ο Καμμένος θα πει ότι δεν μπορεί να το ανεχτεί και θα αποσύρει την εμπιστοσύνη του, υποστηρίζοντας ότι έπραξε το «πατριωτικό του καθήκον» και έμεινε πιστός στο προεκλογικό του πρόγραμμα, ελπίζοντας με αυτή την κίνηση να πειστούν οι ψηφοφόροι του να επιστρέψουν, ώστε να σωθεί στις εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Μακεδονικό είναι πιθανό να εξαφανίσει πολιτικά το κόμμα του Καμμένου και να έχει σημαντικό πολιτικό κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Κυβερνητικό στέλεχος υποστήριζε πρόσφατα ότι ο Νίκος Κοτζιάς είχε «παραπληροφορήσει» τον Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το θέμα αυτό, καθώς τον είχε πείσει ότι η ανάδειξη του ονοματολογικού θα διασπούσε τη Νέα Δημοκρατία και θα είχε τεράστιο πολιτικό όφελος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα το Μαξίμου ελπίζει να κερδίσει ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς, του πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», καθώς και μέρος των φιλελεύθερων της ΝΔ.

— Ο Αλέξης Τσίπρας είναι γνωστό ότι δεν θέλει να συρθεί ηττημένος στις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου, μετά από μια αποδοκιμασία σε ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές. Ειδικά αν υπάρξει πανωλεθρία στην Περιφέρεια Αττικής, η ζημιά θα είναι μεγάλη. Γι’ αυτό και σκέφτεται να τις προκηρύξει τον Μάιο. Σε αυτή την περίπτωση ο Καμμένος δεν θα του έκανε καμία ζημιά με το να φύγει τον Μάρτιο. Αντιθέτως, αυτό το σενάριο βολεύει τις σκοπιμότητες και των δύο πολιτικών αρχηγών. Δεν είναι λίγα, ωστόσο, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αυτές τις μέρες τού εισηγούνται να συνεχίσει κανονικά μέχρι τον Οκτώβριο και να μη χαθεί ούτε μία μέρα στην εξουσία απ’ όσες έχουν απομείνει. Το επιχείρημα είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα, με τα σημερινά δεδομένα, θα την απολέσουν όταν θα γίνουν οι εκλογές, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα επανέλθουν, οπότε, όπως είπε και ο Κώστας Δουζίνας, «δεν υπάρχει λόγος τα πρόβατα να ζητάνε να έρθει πιο νωρίς το Πάσχα». Όσο για την απώλεια της δεδηλωμένης, σε περίπτωση που φύγουν οι ΑΝ.ΕΛ. στην προσπάθειά τους να διασωθούν, αντιπροτείνουν να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση με άλλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, υποστηρίζοντας ότι δεν θα είναι δύσκολο να βρεθούν πρόθυμοι και γι’ αυτό. Ήδη στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε ανεπίσημες συζητήσεις μιλούν για τους Παπακώστα, Δανέλη, Θεοδωράκη, Θεοχάρη κ.ά., μια ετερόκλητη ομάδα πολιτικών που ελπίζουν να τους ενώσει η προοπτική της συμμετοχής στην εξουσία. Πόσο βάσιμο μπορεί να είναι ένα τέτοιο σενάριο και αν θα κερδίσει έδαφος θα φανεί στο επόμενο διάστημα.

— Η αποχώρηση Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών άφησε πολλά θέματα ανοιχτά αλλά και πληγές, όπως όσα καταγγέλθηκαν μετά την αποχώρησή του για τη διαχείριση των απόρρητων δαπανών (εκατομμύρια που κανείς δεν ξέρει πού πάνε, πλην του εκάστοτε υπουργού που τα διαθέτει όπου και όπως θέλει). Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και ο πρόεδρος της Βουλής ισχυρίστηκαν ότι τα κονδύλια αυτά τα ελέγχει η Βουλή, αλλά αυτό δεν ισχύει. Στη Βουλή γίνεται μια εντελώς γενική και επιφανειακή ενημέρωση από στενό συνεργάτη του υπουργού, ο οποίος δεν προσκομίζει ούτε παραστατικά ούτε κανένα άλλο στοιχείο. Την αποχώρηση Κοτζιά συνόδευσαν επίσης σοβαρές καταγγελίες ακόμα και πρώην συνεργατών και φίλων του, οι οποίοι υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, ότι «εντός του υπουργείου Εξωτερικών επί 3,5 χρόνια επικρατούσε κλίμα στρατοπέδου, με απειλές, σηκωμένο δάχτυλο, μανία καταδιώξεως, κυνήγι μαγισσών και νεποτισμός, που προκαλούσαν τον φόβο των διπλωματών, αλλά όχι τον σεβασμό τους».

Όσο για την απώλεια της δεδηλωμένης, σε περίπτωση που φύγουν οι ΑΝ.ΕΛ. στην προσπάθειά τους να διασωθούν, αντιπροτείνουν να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση με άλλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, υποστηρίζοντας ότι δεν θα είναι δύσκολο να βρεθούν πρόθυμοι και γι’ αυτό.

25.10.18 – lifo

9

TalkoftheTown

Η ΡΗΤΟΡΙΚΉ ΤΗΣ (ΑΠ)ΑΝΘΡΩΠΙΆΣ

απ ό το ν βασί λ η βαμβα κά

GuestEditor

Γ

10 lifo – 25.10.18

ίνεται αυτοί που επιδεικνύουν ευαισθησία και καλές διαθέσεις απέναντι στους αδύναμους να είναι απάνθρωποι; Γίνεται αυτοί που ξιφουλκούν επί χρόνια υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών να καταπίνουν σιωπηροί τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα των σύγχρονων χρόνων απέναντί τους; Γίνεται, δίπλα στη ρητορική του μίσους που γεννά και εκφράζει τον ρατσισμό, να υπάρχει μια ρητορική της αγάπης για το ξένο και το διαφορετικό που να ενισχύει, άθελά της πιθανότατα, τον ίδιο αυτόν ακριβώς ρατσισμό; Κι όμως, γίνεται! Όλες οι πληροφορίες και εικόνες που έχουν έρθει με μεγάλη καθυστέρηση στο φως της δημοσιότητας για τον προσφυγικό καταυλισμό στη Μόρια της Λέσβου δείχνουν ότι στην Ελλάδα του 2018 έχει συντελεστεί η πιο αναίσχυντη μεταχείριση μεταναστευτικών πληθυσμών που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς για μια ευρωπαϊκή χώρα τον 21ο αιώνα. Ζωώδεις συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες υπεράριθμους μετανάστες, άθλιες συνθήκες σίτισης και υγιεινής, ανεξέλεγκτη βία, βιασμοί ακόμα και μικρών παιδιών, συνθέτουν μια πραγματική κόλαση. Μια κόλαση που η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε με κάθε τρόπο να κρύψει, απαγορεύοντας στους Έλληνες δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους (συναντώντας ελάχιστες αντιδράσεις γι’ αυτό). Ευτυχώς, κυρίως μέσα από ξένα ειδησεογραφικά δίκτυα, έχουμε μάθει την αλήθεια και ξέρουμε πια καλά όχι μόνο ότι δεν δικαιούμαστε οποιοδήποτε «νόμπελ» ανθρωπισμού (μια ακόμη εθνικιστική μεγαλομανία που μας θέλει ανώτερους των άλλων ευρωπαϊκών λαών σε ευαισθησία) αλλά και ότι το στίγμα της βαναυσότητας και της (ύποπτης) ανικανότητας θα μας βαραίνει για πολύ. Οι κρατικές ευθύνες στη (μη) διαχείριση αυτού του τεράστιου προβλήματος είναι κραυγαλέες και δεν αποτελούν το θέμα αυτού του κειμένου. Η Δικαιοσύνη προφανώς και έχει να κάνει πολύ σοβαρή δουλειά, διερευνώντας τον κακό τρόπο διαχείρισης των πολλών χρημάτων που έχουμε λάβει ως χώρα για την προσφυγική κρίση. Αυτό όμως που χρήζει μεγαλύτερης προσοχής είναι ο τρόπος με τον οποίο η ρητορική «ανθρωπιάς» και «αγάπης» απέναντι στους μετανάστες και στους πρόσφυγες που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται μια λογική φετιχοποίησης και εκμετάλλευσής τους. Μέχρι τώρα, μεγάλο κομμάτι της προσοχής έχει στρέψει στον δημόσιο και επιστημονικό λόγο ο κλασικός στιγματισμός των μεταναστών ως «λαθραίων», ως εγκληματιών, ως δυνάμει επικίνδυνων φορέων ασθενειών και βίαιων συμπεριφορών. Πολλές από τις σημερινές φοβικές αντιδράσεις απέναντι στους ξένους πληθυσμούς (σε σχολεία και άλλους δημόσιους χώρους) εδράζονται σε αυτήν τη λογική δαιμονοποίησης του άλλου. Το κύμα ακροδεξιού λαϊκισμού στην Ευρώπη από κει ενδυναμώνεται.

Α

ντίθετα, ελάχιστα έχει απασχολήσει εκείνη η ρητορική που ανάγει τους μετανάστες σε ιδανική κοινωνική ταυτότητα. Εκείνες οι εκφράσεις –πολιτικές, δημοσιογραφικές, καλλιτεχνικές– που καλλιεργούν στερεότυπα ωραιοποίησης της μεταναστευτικής συνθήκης και θεωρούν τους μετανάστες/πρόσφυγες τη νέα κοινωνική τάξη, η οποία, υποκαθιστώντας, τρόπον τινά, το προλεταριάτο, φέρει ανατρεπτικές ιδιότητες εξαιτίας της εξαθλίωσής της, της δομικής ανισότητας που προδίδει. Είναι, άλλωστε, η ρητορική ανθρωπισμού που ηγεμονεύει στα κυριότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης από το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης και ύστερα και όχι αυτή που ακολουθεί τον αποτροπιασμό απέναντι στον μεταναστευτικό πληθυσμό (όπως έγινε με τους μετανάστες στη δεκαετία του ’90). Ηγεμονική ρητορική στην Ελλάδα για το μεταναστευτικό είναι αυτή που μιλάει για «προσφυγόπουλα» (μια παραλλαγή των «πριγκιπόπουλων»;), αλλά κάνει τα στραβά μάτια στον πολύπλευρο βιασμό τους. Είναι αυτή που αδιαφορεί για την αδράνεια του κρατικού μηχανισμού, αλλά νομιμοποιεί άκριτα οποιοδήποτε οικονομικό όφελος προκύπτει από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (ακόμη και αν αυτές οδηγούν τους μετανάστες στην εξορία σε πολυτελή ξενοδοχεία, σε απομακρυσμένες βουνοκορφές). Είναι αυτή η ρητορική που επικαλείται το τέλος των συνόρων ως ένδειξη ενός νέου κόσμου, λιγότερο κακού, που έκανε «αλληλέγγυες συλλογικότητες» (ελληνικές και ευρωπαϊκές) να οδηγήσουν μετανάστες στη «μεγάλη φυγή» την εποχή της Ειδομένης με βίαιες και δραματικές συνέπειες. Είναι αυτή η βελούδινη ρητορική απανθρωπιάς που δεν θέλει σχεδόν κανείς να αναδείξει. Είναι καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά για όλους αυτούς που εργαλειοποιούν τη μετανάστευση στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Αυτούς που στο όνομα είτε γενικών δικαιωμάτων, είτε ανέξοδων οραμάτων, είτε ωφελιμιστικών επιδιώξεων ανάγουν τη μετανάστευση σε φυσικό φαινόμενο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, σε κοινωνική συνθήκη ριζοσπαστική, σε βολικό καιροσκοπισμό. Δίπλα στον άθλιο αστυνομικό που βρίζει και βιαιοπραγεί εναντίον της ηλικιωμένης μετανάστριας (όπως είδαμε στο πρόσφατο ιταλικό ρεπορτάζ για τη Μόρια), υπάρχει ένα αντίθετο, αλλά συμπληρωματικό σύνολο από «ευαίσθητους» πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες και διανοούμενους που μας λένε ότι πρέπει να εξοικειωθούμε με τα δεινά των μεταναστών, να συνηθίσουμε τους νέους εξωτικούς πλάνητες των πόλεών μας, τα ήθη και την ανομία που φέρουν, γιατί έτσι θα συνειδητοποιήσουμε τη διαρθρωτική ανηθικότητα του (καπιταλιστικού ή ιμπεριαλιστικού) συστήματος. Αυτό το μέτωπο της εικονικής ευαισθησίας, παρέα και όχι σε αντιδιαστολή με κάθε παραδοσιακό ρατσιστή, συνθέτει το τέλειο έγκλημα, φτιάχνει την ιδανική συνθήκη αποδοχής του ολοκληρωτισμού με αγγελικό πρόσωπο. Η απόλυτη σημερινή δυστοπία στην Ελλάδα για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες δεν έχει διαμορφωθεί μόνο με τις ανοιχτά ρατσιστικές εκδηλώσεις απέναντί τους, όπως συμβαίνει στην Πολωνία και στην Ουγγαρία. Έχει σφυρηλατηθεί επίσης απ’ όλους όσοι ευαγγελίζονται το τέλος των ορίων, των συνόρων και της βιοεξουσίας που έχουν θεσμοθετηθεί ακριβώς για να μπορούν τα έθνη-κράτη να προστατεύσουν και να διαχειριστούν πληθυσμούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Αυτό που χρήζει μεγαλύτερης προσοχής είναι ο τρόπος με τον οποίο η ρητορική «ανθρωπιάς» και «αγάπης» απέναντι στους μετανάστες και στους πρόσφυγες που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται μια λογική φετιχοποίησης και εκμετάλλευσής τους.

ΒΆΛΕ ΓΕΎΣΗ ΣΤΗ ΖΩΉ ΣΟΥ

Με μια βόλτα στο κοντινότερο κατάστημα Lidl θα βρεις αγνά γαλακτοκομικά που θα δώσουν τη γεύση που αναζητάς στην καθημερινότητά σου.

Κ

άθε πρωί, σε κάθε σπίτι με μικρά ή και μεγάλα παιδιά η μέρα ξεκινάει με ένα γευστικό και ισορροπημένο πρωινό. Άλλωστε όλοι συμφωνούν ότι το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Και τι είναι πιο θρεπτικό και δυναμωτικό από ένα ποτήρι φρέσκο γάλα; Γεμάτο γεύση και όλα τα απαραίτητα στοιχεία, είναι ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει η μέρα σου καλά. Βέβαια, δεν είναι μόνο το γάλα αλλά γενικά τα γαλακτοκομικά που αποτελούν βασικό στοιχείο της διατροφής μας, και καλά κάνουν! Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα που να δίνει περισσότερη γεύση και να μεταμορφώνει και το πιο απλό πιάτο από το αγαπημένο τυρί. Και τίποτα πιο δροσερό και γευστικό από ένα γιαουρτάκι. Ειδικά σε περιόδους όπως η τωρινή, μετά τις παρασπονδίες του καλοκαιριού, που τα τσιμπήσαμε τα κιλάκια μας, το γιαούρτι είναι ο καλύτερος σύμμαχός μας για να τα χάσουμε. Το θέμα, όμως, δεν είναι να βάλεις απλώς τα γαλακτοκομικά στο τραπέζι σου αλλά μέσα σε όλα τα προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά να βρεις το καλύτερο, τόσο γευστικά όσο και ποιοτικά. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζεις άλλο, γιατί τα Lidl μάς λύνουν τα χέρια! Όλα τα προϊόντα έρχονται από Έλληνες παραγωγούς που συνδυάζουν την πα-

ραδοσιακή παραγωγή με τις εξελιγμένες μεθόδους συλλογής αγνού γάλακτος και δημιουργίας γαλακτοκομικών. Οι παραγωγοί που επιλέγονται από τα Lidl διαθέτουν καθετοποιημένες μονάδες παραγωγής για να εξασφαλίζουν την ποιότητα των προϊόντων τους, αντικαθιστούν τη σόγια στις ζωοτροφές με φυτικά συστατικά καλύτερης ποιότητας, επενδύουν στον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων για να διατηρούνται οι καλές συνθήκες σταβλισμού, παράγουν τόσο γάλα όσο χρειάζεται για να καλύπτεται η ζήτηση και, παράλληλα, να διατηρείται η υψηλή ποιότητα κάθε προϊόντος που παράγεται και, φυσικά, εξασφαλίζουν τις ιδανικές συνθήκες κατά την παστερίωση, ώστε να διατηρούνται όλα τα θρεπτικά συστατικά των γαλακτοκομικών. Βεβαίως, η φροντίδα για να φτάσει στο τραπέζι μας ό,τι καλύτερο δεν σταματά εκεί! Στα Lidl όλα τα προϊόντα που φτάνουν στο κατάστημα, εκτός από τακτικούς ελέγχους σε κάθε στάδιο παραγωγής τους, τοποθετούνται στα ψυγεία και συντηρούνται άψογα μέχρι τη στιγμή που θα φτάσουν σ’ εμάς. Έτσι είμαστε σίγουροι ότι βάζουμε στο τραπέζι μας ό,τι πιο ποιοτικό και γευστικό υπάρχει!

Μάθε περισσότερα εδώ: www.lidl-hellas.gr 25.10.18 – lifo

11

ΦωνήΛαού TalkoftheTown

ΤΑ ΜΑΎΡΑ ΚΑΘΕΣΤΏΤΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΝΆΚΤΗΣΗ (που δεν αρκεί)

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σ εβα σ τά κη

ΔεύτερεςΣκέψεις

Π

12 lifo – 25.10.18

ριν από κάποια χρόνια το θέαμα των ξεσηκωμών σε πολλές αραβικές χώρες γεννούσε την ελπίδα για μια δύσκολη, αλλά εφικτή, εν τέλει, μετάβαση από τις τυραννίες σε κάποιας μορφής συνταγματική κυβέρνηση και από τα καθεστώτα της βίας και της αυθαιρεσίας σε πολιτείες σχετικής ελευθερίας και καλύτερης ζωής. Ύστερα, οι ελπίδες διαψεύστηκαν (σε μεγάλο βαθμό) και ειδικά σε χώρες όπως η Λιβύη, όπου η εξέγερση έδωσε τη θέση της στην αναρχία των φυλάρχων και στη διάχυτη βία. Στην Αίγυπτο, πάλι, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα καθεστώς σταθερότητας, αλλά με τα ίδια και μάλλον πιο αυταρχικά χαρακτηριστικά από εκείνα της εποχής του Μουμπάρακ. Κάνω τώρα αυτές τις πικρές σκέψεις με αφορμή τον ηθικό αποτροπιασμό και το σοκ που γέννησε η υπόθεση Κασόγκι στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη. Συνειδητοποιούμε, ολότελα αηδιασμένοι, ότι ένα από τα χειρότερα καθεστώτα του κόσμου συνεχίζει να εξαγοράζει φίλους και συμμάχους, κατορθώνοντας εδώ και δεκαετίες να λανσάρει τον εαυτό του ως αξιόπιστο εταίρο και διαμεσολαβητή της Δύσης σε μια περιοχή γεμάτη από ρήγματα και θερμές εστίες. Τώρα, βέβαια, με το φριχτό τέλος του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι κυριάρχησε το σάστισμα και πολλά λόγια καταδίκης. Κάποια συνέδρια και επιχειρηματικά meetings αναβλήθηκαν, ενώ μέχρι και ο Τραμπ έφτασε να πει τη γνωστή του φράση «that’ s a bad thing». Τίποτα, ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν δείχνει ότι αλλάζει ουσιαστικά κάποια σελίδα σε σχέση με τους δεσμούς με το συγκεκριμένο καθεστώς. Μπορεί κάποιοι αξιωματούχοι ή άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας να χαθούν στα πυκνά σκοτάδια, με τα οποία εξάλλου ρυθμίζουν τα «προβλήματά» τους εκεί. Φαίνεται όμως αμφίβολο ακόμα και το πέρασμα από τον βάναυσο απολυταρχισμό σε κάποια πιο φωτισμένη και ανεκτική εκδοχή του. «Το θέμα είναι τα πετρέλαια και τα όπλα» λένε και γράφουν πολλοί αυτές τις μέρες. Ο πλούτος των πριγκίπων και των άλλων ισχυρών προσώπων στις μοναρχίες του Κόλπου εξηγεί, συνήθως, τη χλομή ή ανύπαρκτη αντίδραση των δυτικών κυβερνήσεων. Νομίζω ότι αυτή είναι πια η μισή αλήθεια. Ισχύει ως εξήγηση, αλλά δεν φωτίζει όλους τους λόγους για την αμηχανία και τους φόβους που προκαλεί ένα τέτοιο καθεστώς στους υπόλοιπους, ακόμα και στους μακρινούς γεωγραφικά.

Ε

νας δεύτερος και δυνητικά σοβαρότερος λόγος είναι η ανησυχία για την αστάθεια και τη ρευστότητα των συνόρων και των κάθε είδους κρατικών και κοινωνικών δομών. Ας πούμε ότι είναι άλλο πράγμα να εξασθενεί ή να ανατρέπεται ένα απολυταρχικό καθεστώς σε εποχή ισχυρών συνόρων και σταθερών διεθνών συμμαχιών και άλλο η σημερινή συγκυρία με τη γενική αναστάτωση και το σκορποχώρι. Η συριακή αιμορραγία και η μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη από την Κεντρική Αμερική έως την υποσαχάρια Αφρική πανικοβάλλουν ουσιαστικά όλες τις κυβερνήσεις και τις θεσμικές δομές στη Δύση και όχι μόνο. Αν, λοιπόν, η πρώτη αντίδραση είναι μια συναισθηματική συμπαράσταση στα θύματα των ωμών καθεστώτων και οι ευχές για το τέλος αυτών των συστημάτων-ζόμπι, υπάρχουν και πολλές άλλες σκέψεις, λιγότερο γενναιόδωρες και περισσότερο θορυβημένες. Μην ξεχνάμε πως για μια μεγάλη παράδοση πολιτικής σκέψης, η οποία πάει πολύ πίσω στον Αριστοτέλη και περιλαμβάνει την αφρόκρεμα και των Διαφωτιστών, το κακό είναι πάντοτε δίδυμο. Όχι μόνο ο δεσποτισμός αλλά και η «αναρχία», η άτακτη, δηλαδή, διάλυση των δομών εξουσίας, όταν ο δεσποτισμός γίνεται πλέον αδύνατος ή υποχωρεί ο φόβος που τον συνοδεύει. Αν οι άρχοντες του Ριάντ και των άλλων αυταρχικών χωρών είναι αποτρόπαιοι τύποι που συνδυάζουν τα μυκονιάτικα όργιά τους, το επιδεικτικό μοίρασμα ελβετικών ρολογιών και τους αποκεφαλισμούς, πολλοί είναι αυτοί που φοβούνται τις συνέπειες που μπορεί να έχει η ελευθερία και η διάδοσή της εκεί όπου τώρα κυριαρχούν η σιωπή και η λογοκρισία. Αυτός μάλιστα ο φόβος δεν είναι αβάσιμος, γιατί ο κόσμος μας μοιάζει απροετοίμαστος για αλλαγές μεγάλης κλίμακας και κρίσεις που θα έχουν, όπως φαίνεται, μεγάλο χρονικό βάθος και γεωγραφικό εκτόπισμα. Η ίδια η Δύση είναι βραχυκυκλωμένη και σαστισμένη απέναντι στην κλιματική αλλαγή, τα μεταναστευτικά κύματα, μέχρι και απέναντι στα πλήθη των global τουριστών που πάνε να «κυριεύσουν» το κέντρο πολλών ευρωπαϊκών πόλεων. Η πτώση των απολυταρχιών θα ήταν άλλη μια βαθιά ανατροπή στον χάρτη που δύσκολα θα μπορούσαν να τη χειριστούν αξιοπρεπώς οι ευάλωτες γραφειοκρατίες μας που δυσκολεύονται να συντονιστούν και σε πολύ πιο εύκολα θέματα. Το συμπέρασμα από αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις είναι ότι, για άλλη μια φορά, η αγανάκτηση του κοινού δεν αρκεί. Το σοκ από το ακραίο (τώρα από τη δολοφονία Κασόγκι, αύριο από κάτι άλλο) είναι μια αναγκαία πρώτη ύλη για να μην αντέχουμε άλλο καταστάσεις απροκάλυπτης βαρβαρότητας. Όσο όμως χώρες και λαοί γλιστρούν σε απομονωτικές και εθνικιστικές λογικές παντού, όσο περισσότερο η Ευρώπη θα γυρίζει πίσω στους κοντόφθαλμους κρατικούς εγωισμούς και στα γνώριμα παζάρια του ενός και του άλλου με καθεστώτα σαν του Ριάντ, κανένα βήμα δεν θα έχει συνέχεια. Ούτε καν η συγκίνηση γι’ αυτό τον άνθρωπο που τον μακέλεψαν με τον ειδεχθέστερο τρόπο. Και τούτη η αφύπνιση, όπως άλλα αμέτρητα, λουλούδια στα μνήματα των θυμάτων, θα είναι ανίσχυρη. Η ηθική χωρίς τη δυνατότητα της πολιτικής πίεσης και της θεσμικής απομόνωσης των φασιστών, παλιών και νέων, είναι περισσότερο ένας τρόπος να σώζουμε την ψυχή μας. Ή ένας τρόπος να μην απολιθωνόμαστε. Και γι’ αυτό δεν αρκεί.

ΤAΣΟΣ ΚΑΡΑΜΠIΝΗΣ Μικρή αναδρομή στην ιστορία μιας ιδιαίτερης πολυκατοικίας στην Κηφισίας 4, όπου υπογράφηκε η παράδοση Αθήνας και Πειραιά στους Γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με το συγκεκριμένο κτίριο; Το κτίριο βρίσκεται στην περιοχή όπου είναι και το σχολείο μας. Ασχοληθήκαμε με αυτό στο πλαίσιο διαφόρων προγραμμάτων και δράσεων περιβαλλοντικών ομάδων του 56ου Γυμνασίου Αθήνας, καθώς και της συντακτικής και φωτογραφικής ομάδας του εργαστηρίου Πληροφορικής του σχολείου μας. Στόχος μας, μεταξύ άλλων, είναι η ανάδειξη της ιστορίας της περιοχής μας, η σύνδεση μνημείων και κτιρίων της πόλης των Αθηνών με την ιστορία της και η συνεισφορά των μελών του σχολείου σε αυτήν. Στην πορεία των χρόνων αρκετοί μαθητές και εκπαιδευτικοί έλαβαν μέρος στην προσπάθεια. Φέτος, η ομάδα μας αποτελείται από 25 μαθητές και 3 εκπαιδευτικούς, τη Θάλεια Μπουσιοπούλου, τη Σοφία Μαναγλιώτου κι εμένα. Ποια αρχιτεκτονικά στοιχεία το καθιστούν ξεχωριστό; Το κτίριο-πολυκατοικία της λεωφόρου Κηφισίας 4 ξεκίνησε να χτίζεται το 1936. Την εποχή εκείνη επικρατούσαν οι αρχές του μοντέρνου κινήματος στην αρχιτεκτονική. Στο κτίριο αυτό διακρίνουμε τις λιτές όψεις, τα μεγάλα ανοίγματα, τον κλειστό εξώστη (έρκερ), τα εξωτερικά επιχρίσματα με την τεχνική του αρτιφισιέλ, χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής που χρησιμοποιεί το οπλισμένο σκυρόδεμα. Να σημειώσουμε ότι οι γνώσεις μας αυτές είναι αποτέλεσμα της πολυετούς συνεργασίας που έχουμε με τη Monumenta σε επίπεδο προγραμμάτων που υλοποιούμε στο σχολείο αλλά και σε επίπεδο καταγραφών που κάνουμε στο πεδίο. Βασικός μας συνεργάτης από τη Monumenta είναι η κ. Ειρήνη Γρατσία. Την καταγραφή του κτιρίου την πραγματοποιήσαμε σε συνεργασία μαζί της το 2015. Δώστε μας συνοπτικά την ιστορία του. Το κτίριο, στην αρχική του φάση, περιλάμβανε το υπόγειο, όπου είχε διαμορφωθεί πολεμικό καταφύγιο, το ισόγειο, στο οποίο λειτουργούσε το καφενείο «Παρθενών», και τον πρώτο όροφο. Σύμφωνα με όσα μας είπε ο κ. Γλεντζάκης (τουλάχιστον, όσα θυμόταν ο ίδιος αλλά και η μητέρα του), η ανέγερση του κτιρίου έγινε σε φάσεις. Την περίοδο 1936-1937 ανεγέρθηκαν το ισόγειο και το καταφύγιο, το 1937-1938 ο πρώτος όροφος, το 1938-1939 ο δεύτερος, το 19391940 ο τρίτος (πίσω τμήμα) και το 1955 το μπροστινό τμήμα του τρίτου ορόφου.

25.10.18 – lifo

13

TalkoftheTown

Η ΖΩΉ ΜΟΥ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΤΟΝ «ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΆΦΟ» ΚΑΙ ΤΗΝ «ΚΆΘΟΔΟ»

ΟΙ ΠΙΟ ΔΎΣΚΟΛΕΣ ΚΟΥΒΈΝΤΕΣ

α π ό τ ο ν α νδρ έ α λου κάκ ο

SweetNothing

είναι αυτές που θα κάναμε αν είχαμε απέναντί μας τον 18χρονο εαυτό μας.

14 lifo – 25.10.18

Και αν δεν κάνεις εκπτώσεις; Αν μείνεις ακέραιος; Αν παραμείνεις αυτό που ήθελες να είσαι όταν ήσουν 18 χρονών κι έλεγες ότι όσο δύσκολο κι αν είναι, θα τα κάνεις όλα σωστά; Θα είσαι καλά; Αν προσπαθείς να είσαι καλός, σωστός, δίκαιος ακόμα και αν αυτό σου δημιουργεί προβλήματα, ακόμα και αν αυτό σε κάνει να χάνεις χρήματα, δουλειές, σχέσεις, αν τα κάνεις αυτά και η ανταμοιβή πολλές φορές δεν είναι αυτή που περίμενες αλλά κάτι πολύ πιο σκληρό, θα συνεχίσεις; Αν ναι, τότε έχεις καταφέρει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Γιατί αν στο υποθετικό σενάριο που λέγαμε στην αρχή του άρθρου είχες μπροστά σου τον 18χρονο εαυτό σου, θα τον κοιτούσες στα μάτια και θα του έλεγες ότι μπορεί να μη ζεις πολύ παρά επιβιώνεις, αλλά, τουλάχιστον, το κάνεις με έναν τρόπο που σε βοηθάει να κοιμάσαι καλά τα βράδια. Και ξέρω πολλούς ανθρώπους που κοιμούνται καλά τα βράδια. Με κόστος. Μεγάλο πολλές φορές. Με χρέη, με χωρισμούς που πονέσανε, με μοναξιά, με παραιτήσεις από καλές δουλειές και αρνήσεις να εμπλακούν σε άλλες δουλειές που ήξεραν ότι ψυχικά δεν θα τις αντέξουν. Υπάρχουν άνθρωποι που παραιτούνται, που χωρίζουν, που φεύγουν, που κρατάνε τον εαυτό τους εκεί που τον είχαν οραματιστεί όταν ήταν άφθαρτος ακόμα ή, τουλάχιστον, προσπαθούν και, όταν ξεφεύγουν από αυτό, έστω για λίγο, πονάνε πολύ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, έχουν φάει πολλά σκατά, αλλά ακόμα μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον 18χρονο εαυτό τους. Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα, το να ξαπλώνεις το βράδυ και να σκέφτεσαι πως ό,τι κι αν έγινε, έκανες το καλύτερο που μπορούσες για να μην προδώσεις εκείνο σου τον εαυτό.

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

ShortCut

Όταν πηγαίναμε Γ’ Λυκείου, μια μέρα κάποιος πήγε κι έγραψε με μαρκαδόρο σε έναν τοίχο στην αυλή του σχολείου μια πρόταση από αυτές που σε τέτοιες περίεργες ηλικίες σε σημαδεύουν: «Να ζήσουμε, όχι να επιβιώσουμε». Ήταν σαν μια αγχωτική συμβουλή που τη βλέπαμε κάθε μέρα, σαν μια ευχή και κατάρα, μην περάσουνε τα χρόνια και παρασυρθούμε από την καθημερινότητα, μην ξεχάσουμε να ζούμε στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε. Τις τελευταίες μέρες του σχολείου αυτή η πρόταση ήταν αυτό που ευχόμασταν μεταξύ μας διάφοροι συμμαθητές, όταν αποχωριζόμασταν για το καλοκαίρι και μπορεί και για το υπόλοιπο της ζωής μας. Το καλοκαίρι έκλεισα τα σαράντα και παρότι ούτε η ζωή μου ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν αλλάξαμε ιδιαίτερα από τη μια στιγμή στην άλλη με το πέρασμα σε αυτή την καινούρια ηλικιακή δεκαετία, πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα με έβλεπε ο 18χρονος εαυτός μου, αν θα καταλάβαινε ή αν θα ενέκρινε τις επιλογές μου, την πορεία που πήρε η ζωή μου, το πού έχω φτάσει σήμερα και κυρίως το πώς έφτασα εδώ που έφτασα. Οι έφηβοι είναι καλύτεροι από εμάς. Ακούγεται κάπως απλοϊκό αυτό ως σκέψη, αλλά το πιστεύω. Οι έφηβοι συνήθως έχουν μέσα τους ένα μεγάλο μέρος από την παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα έχουν συνείδηση του κόσμου στον οποίο ζούνε, σε αντίθεση με τα παιδιά, που ζούνε μέχρι κάποια ηλικία σε ένα ωραιοποιημένο παραμύθι, χωρίς πολλούς κακούς ή, τέλος πάντων, με όσους αποφασίζουν οι γονείς τους να τους αποκαλύψουν ότι υπάρχουν. Πάνω απ’ όλα, όμως, οι έφηβοι έχουν ένα πράγμα το οποίο κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής δοκιμάζεται όσο τίποτε άλλο: ρομαντισμό. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς συνέχεια ότι η ενήλικη ζωή δοκιμάζει πολλά από τα καλά στοιχεία του εαυτού σου. Όλες οι απογοητεύσεις είναι σαν να σε καλούν να γίνεις ένας χειρότερος άνθρωπος. Ξεκινάς αυτό το ταξίδι με πολύ καλές προθέσεις και, κυρίως, με πολλά όνειρα. Να γίνεις καλός άνθρωπος, καλός στη δουλειά σου, να κάνεις κάτι που αγαπάς, να συνεισφέρεις με κάποιον τρόπο στο κοινωνικό σύνολο, να κάνεις ίσως κάποια στιγμή οικογένεια και να είσαι καλός και σ’ αυτό, να αφήσεις το αποτύπωμά σου με έναν τρόπο για τον οποίο, όταν κάνεις τον απολογισμό της ζωής σου, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πριν πεθάνεις, να πεις «δεν ήμουνα τέλειος, αλλά, τουλάχιστον έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Και έρχονται ξαφνικά οι μπόρες, έρχονται πράγματα για τα οποία δεν ήσουν προετοιμασμένος, γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν σε προετοιμάζει για τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Έρχονται φρικτά αφεντικά, άσχημες συνθήκες εργασίας, κακοπληρωμένα μεροκάματα, σχέσεις που καταρρέουν ή τραυματίζουν, φιλίες που χαλάνε και απογοητεύουν, στιγμές που δοκιμάζεται η ηθική σου. Και, ξαφνικά, ενώ πίστευες ότι είσαι ακέραιος και ότι δεν θα κάνεις εκπτώσεις, αρχίζεις να κάνεις. Κάνεις πιο πολλές απ’ όσες θες και απ’ όσες ήθελες να κάνεις. Και κάθε φορά σε πονάει λιγότερο, κάθε φορά σού φαίνεται και πιο φυσιολογικό. Αποδέχεσαι μια δουλειά που δεν σου αρέσει καθόλου επειδή έχει καλά λεφτά, αποδέχεσαι έναν μαλάκα για αφεντικό που φέρεται απαίσια γιατί η δουλειά αυτή πληρώνει, δεν είσαι εκεί όταν πρέπει για έναν φίλο σου που σε έχει ανάγκη, κλείνεσαι και ασχολείσαι με τον εαυτό σου περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, κερατώνεις, εξαπατάς, κλέβεις. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Και κάθε φορά πονάει λιγότερο.

Δύο εντελώς διαφορετικές τηλεοπτικές σειρές του αποθανόντος Γιώργου Μιχαηλίδη που είδα σε πολύ τρυφερή ηλικία και στοιχειώνουν ακόμα τη μνήμη.

Οι επιλογές ήταν απολύτως συγκεκριμένες και όσο περίεργες, εκκεντρικές ή αβάσταχτα ανιαρές κι αν έμοιαζαν, αυτές ήταν και θα τις έβλεπες από τη στιγμή που εξέλιπαν άλλοι αντιπερισπασμοί της οθόνης τότε και η ψυχαγωγία υποβαλλόταν εξ άνωθεν

. Ασφαλώς και το αποτύπωμα του αποθανόντος Γιώργου Μιχαηλίδη ήταν πολύ πιο βαθύ στο θέατρο αλλά και στα «γράμματα» γενικώς παρά στην τηλεόραση. Και ο ίδιος, άλλωστε, είχε παραδεχτεί ότι συχνά αναλάμβανε τηλεοπτικές δουλειές για να χρηματοδοτεί τις πραγματικές του ανησυχίες. Κάποια έργα του, όμως, στο δαιμονοποιημένο «χαζοκούτι» προκάλεσαν κάποτε έντονες αναταράξεις, ενώ δύο τουλάχιστον μου έχουν καρφωθεί στη μνήμη, όπως συμβαίνει με έντονες παραστάσεις –είτε πραγματικές είτε μυθοπλαστικές, το παιδικό μυαλό δεν τις διαχωρίζει πάντα αποτελεσματικά– που συναντά κάποιος σε πολύ τρυφερή ηλικία. Δύσκολο έως αδύνατο να συλλάβουν οι νεότεροι θεατές που δεν θυμούνται το μονοπώλιο της «δημόσιας» τηλεόρασης (ειδικά, δε, στις μέρες μας, που οι μόνες παραγωγές που συζητιούνται είναι κάτι ριάλιτι / δολώματα κατινιάς, τρολιάς και ατέλειωτων memes) πώς ακριβώς ήταν η συμβίωση με τη συσκευή στο κέντρο της οικογενειακής εστίας, όταν υπήρχαν μόνο τα δύο κρατικά κανάλια. Οι επιλογές ήταν απολύτως συγκεκριμένες και όσο περίεργες, εκκεντρικές ή αβάσταχτα ανιαρές κι αν έμοιαζαν, αυτές ήταν και θα τις έβλεπες από τη στιγμή που εξέλιπαν άλλοι αντιπερισπασμοί της οθόνης τότε και η ψυχαγωγία υποβαλλόταν εξ άνωθεν. Πριν από τον ερχομό-οδοστρωτήρα της «Αλλαγής», η κλασική δημοφιλής δραματική ελληνική σειρά στην τηλεόραση ήταν κατά κανόνα «εποχής», μεταφορά στη μικρή οθόνη κλασικών (αν και όχι απαραίτητα πολυδιαβασμένων) βιβλίων του Ξενόπουλου, του Παπαδιαμάντη, του Καραγάτση αλλά και νεότερων «ακαδημαϊκών» συγγραφέων. Ως παιδάκια, μας φαινόντουσαν απείρως πιο συναρπαστικές οι ξένες σειρές, «παιδικές» και «ενήλικες» αδιακρίτως, αλλά θέλοντας και μη έβλεπες και τις ελληνικές μαζί με τους γονείς και τον παππού και τη γιαγιά, συνήθως πριν ή κατά τη διάρκεια της τελετουργίας του δείπνου. Πέμπτη Δημοτικού πήγαινα όταν εμφανίστηκε στη μικρή οθόνη ο «Συμβολαιογράφος» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη από τη νουβέλα του Αλέξανδρου Ραγκαβή που γράφτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και διαδραματιζόταν στην Κεφαλονιά, παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης. Η σειρά υπήρξε θριαμβευτικά δημοφιλής –«άδειαζαν οι δρόμοι» όταν παιζόταν, κι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου τότε– και μου είχε κάνει έντονη εντύπωση η βαριά, ερμητική, «γοτθική» σχεδόν ατμόσφαιρα που περιέφερε, αλλά αυτές τις εντυπώσεις τις κρατούσα για τον εαυτό μου. Στα διαλείμματα στο σχολείο κυρίως κάναμε πλάκα με τα «εξωτικά» ονόματα των κεντρικών χαρακτήρων –ο ζεν πρεμιέ Ροδίνης, ο κόμης (κόντες;) Ναννέτος, ο συμβολαιογράφος σιορ Τάπας, ο Μενεγάκος, ειδικά όπως τον ενσάρκωνε με σαρδόνιο «καφκικό» οίστρο ο Στάθης Ψάλτης– που ακόμα κι αν προερχόσουν, όπως εγώ, από Κεφαλλονίτικο, κατά το ήμισυ, σπίτι ηχούσαν εξόχως (και κωμικά) επτανησιακά. Τρία χρόνια περίπου αργότερα, στα 1983, πήγαινα ήδη γυμνάσιο, η παιδική μακαριότητα και ανεμελιά είχαν υποδουλωθεί από τις άρτι αφιχθείσες τότε ορμονικές αγωνίες της εφηβείας, ενώ το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη στην εξουσία και επιχειρούσε, μεταξύ άλλων, να αλλάξει και το ύφος, αλλά κυρίως τη θεματολογία των «prime time» τηλεοπτικών παραγωγών. Σ’ αυτήν τη διαδικασία ριζικού «make over» βρέθηκε να συμμετέχει και ο Γιώργος Μιχαηλίδης (ο «Κίτρινος Φάκελος» του οποίου έμεινε για πάντα θαμμένος στο χρονοντούλαπο της ΕΡΤ, όπως και άλλες αναθέσεις της προηγούμενης «δεξιάς» διοίκησης) καταρχάς με τα «Λαυρεωτικά» και ακολούθως με την περιβόητη (τότε) «Κάθοδο», με την οποία έγινε ο κακός χαμός, δικαίως και αδίκως. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είχα δει ξαφνικά τότε μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θεατές την ώρα του δείπνου την Πέγκυ Σταθακοπούλου πρεζάκι, όχι μόνο να ψάχνει φλέβα να χτυπήσει ένεση αλλά να τη βρίσκει τελικά και η κάμερα να παραμένει σχεδόν ως την τελευταία στιγμή στο τρύπημα. «Γουάου! Rock & Roll!» αναφώνησα (από μέσα μου). Μαζί της πρωταγωνιστούσε ο Ζαχαρίας Ρόχας ως φρίκος άγγελος-εξολοθρευτής μεταξύ Ρεμπώ (είχε περίοπτη την εικόνα του στο άθλιο υπόγειο-τεκέ όπου διέμενε) και Τσαρλς Μπρόνσον, να μιλάει μόνος του, εκφράζοντας διαρκώς τον στόχο του, που ήταν να βγάλει από τη μέση τον –στερεοτυπικά ομοφυλόφιλο, με γούνες, βαριά ντεκόρ και όλο το κλισέ σετάκι– κυνικό τοκογλύφο/πρεζέμπορα. Μετά από λίγες εβδομάδες άγριας κατακραυγής εκ μέρους του κοινού, η σειρά τελικά εξορίστηκε στη μεταμεσονύκτια ζώνη και ολοκληρώθηκε εσπευσμένα στο όγδοο επεισόδιο. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ πιο κοντά σε ελληνικές «exploitation» κινηματογραφικές παραγωγές ηθικοπλαστικής αντίληψης της εποχής με θέμα τον «κατήφορο» της νεολαίας παρά σε κάποια διεισδυτική ματιά στον χώρο του περιθωρίου. Ήταν όμως αξέχαστη εμπειρία να είσαι δεκατριών και να παρακολουθείς περιδεής ακραίες εικόνες νεανικής παρακμής και αυτοκαταστροφής που μόνο ως γοητευτικές φήμες είχες ακούσει, μαζί με όλη την υπόλοιπη χώρα.

α π ό τ ο ν π αρι ταβ ι τ ι α ν

Montage

πολωνια, 2016

Αποχαιρετισμός στον σταθμό του Βρότσλαβ.

25.10.18 – lifo

15

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

TalkoftheTown

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. από th lifo team

Κοραή 4

ΠΈΝΤΕ ΣΗΜΕΊΑ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ ΠΟΥ ΘΥΜΊΖΟΥΝ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΉΣ ΚΑΤΟΧΉΣ Οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι δωσίλογοι και οι εκτελέσεις στους δρόμους της πρωτεύουσας.

UrbanLife

α π ό τ ο ν γ ιά ν ν η π αν τα ζό π ουλο

Η γερμανική κατοχή άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της στην πόλη με την πείνα, τη βία, την τρομοκρατία και τη σκληρότητά της. Ενδεικτικά, στον λιμό του χειμώνα 1941-42 καθημερινά πέθαιναν περίπου 700 άτομα και μεταφέρονταν στο Νεκροτομείο Αθηνών, το οποίο βρισκόταν στην οδό Μασσαλίας. Εικόνες που στοίχειωσαν τη συλλογική μνήμη, χώροι που βάφτηκαν με αίμα και μέρη που στιγματίστηκαν για πάντα. Με αφορμή την εθνική επέτειο του «Όχι», ανατρέχουμε στην Αθήνα του πολέμου και της κατοχικής πραγματικότητας.

Μέγαρο City Link Παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε προς χρήση το μεγαλύτερο κτίριο της Αθήνας, το Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Στη διάρκεια της Κατοχής το εμβληματικό κτίριο είχε επιταχθεί προκειμένου να στεγάσει τη στρατιωτική διοίκηση των Γερμανών. Στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε από τότε το ιστορικό καφέ Zonar’s. Μάλιστα, τα πρώτα εγκαίνια του Zonar’ s πραγματοποιήθηκαν τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 από τον Κάρολο Ζωναρά που είχε επιστρέψει στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, έχοντας ανοίξει μια επιτυχημένη σοκολατοβιομηχανία. Παρά το γεγονός ότι η ημέρα της έναρξης λειτουργίας του Zonar’s συνέπεσε με τον τορπιλισμό της «Έλλης», η πορεία του διαγράφηκε λαμπρή και αποτέλεσε στέκι της κοσμικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής Αθήνας ακόμη και κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την περίοδο οι κατακτητές είχαν δημιουργήσει επί της οδού Αμερικής μια εναέρια πεζογέφυρα για να περνούν στο γειτονικό κτίριο της Γερμανικής Λέσχης, αποφεύγοντας με αυτό τον τρόπο ανεπιθύμητες συναντήσεις. Κοραή 4 Στο συγκεκριμένο σημείο έξω από τη στάση μετρό «Πανεπιστήμιο» βρισκόταν το Γερμανικό Φρουραρχείο, άλλοτε κρατητήρια των ναζί, γνωστά ως Κομαντατούρ. Στα υπόγεια του κτιρίου ήταν τα κρατητήρια, ενώ στους ορόφους τα ανακριτικά γραφεία και οι υπηρεσίες του Φρουραρχείου. Εκεί καθορίζονταν θέματα καθημερινότητας, για παράδειγμα οι ώρες ελεύθερης κυκλοφορίας στους δρόμους. Γενικά, ήταν ένα σημείο μπροστά από το οποίο σπάνια διέρχονταν περαστικοί την περίοδο της Κατοχής. Στην κορυφή του κυμάτιζε ο αγκυλωτός σταυρός και τα υπόγεια αντιαεροπορικά καταφύγια μετατράπηκαν σε φυλακές. Στο ιστορικό του κτιρίου, που ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική, αναφέρεται ότι «στα δύο υπόγεια (έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης) οι μηχανικοί Ε. Κριεζής και Α. Μεταξάς είχαν κατασκευάσει τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά καταφύγια, με μεταλλικές πόρτες (γερμανικής προέλευσης) που έκλειναν αεροστεγώς, και η επικοινωνία μεταξύ των δύο ορόφων εξασφαλιζόταν με εσωτερικό κλιμακοστάσιο, γεγονός που διευκόλυνε τον κατακτητή. Στους χώρους αυτούς κρατήθηκαν πολλοί Έλληνες

16 lifo – 25.10.18

πατριώτες αλλά και κάποιοι Γερμανοί και Ιταλοί αντιφασίστες, ενώ από κει “πέρασαν” πολλοί Έλληνες πολίτες κάθε ηλικίας, μέχρι και παιδιά 14 ετών, για ασήμαντα παραπτώματα. Σε όλη την έκταση των τοίχων του δευτέρου και σε περιορισμένο τμήμα του πρώτου υπογείου οι κρατούμενοι έγραφαν ή χάραζαν με όποιο αιχμηρό αντικείμενο είχαν στη διάθεσή τους μηνύματα, ονόματα, χρονολογίες και σχέδια (ανθρώπινες φιγούρες, καράβια, τραμ, αυτοκίνητα κ.λπ.), κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές ανεξίτηλη την ιστορική μνήμη. Οι Γερμανοί έβαφαν επανειλημμένα τους τοίχους, οι οποίοι κάθε φορά ξαναγέμιζαν με μηνύματα». Τραγική ειρωνεία, πάντως, είναι ότι μετά την απελευθέρωση της χώρας στο ίδιο κτίριο στεγάστηκαν τα κεντρικά γραφεία της αντιστασιακής οργάνωσης του ΕΑΜ.

Οδός Μέρλιν 6 Λίγο μετά την αρχή της οδού Κανάρη στο Κολωνάκι, στη δεξιά πλευρά, βρίσκεται η οδός Μέρλιν. Εκεί, μπροστά από το σημερινό Hondos Center, υπήρχε το κτίριο της Γκεστάπο. Πλέον, όμως, μια πόρτα έχει απομείνει να θυμίζει τις «μαύρες» σελίδες της Ιστορίας, όπως και πόσοι ελεύθεροι άνθρωποι χάθηκαν μέσα στον χώρο αυτό, καθώς κι ένα μνημείο στο οποίο αναγράφεται η φράση «Εδώ ήταν το κολαστήριο της Γκεστάπο 1941-1944». Το γλυπτό του Θανάση Απάρτη συμβολίζει την αντίσταση των Ελλήνων πολεμιστών. Να θυμίσουμε ότι εκεί οδηγούνταν οι συλληφθέντες από τα δολοφονικά τάγματα των SS, όπου και γίνονταν η ανάκριση και τα βασανιστήρια, πριν οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι ή στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για εκτέλεση. Όπως διαβάζουμε στα ιστορικά αρχεία στην Κομαντατούρ, σημειώθηκαν και επιτόπου εκτελέσεις, που υπολογίζονται γύρω στις 300, ενώ ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες που βασανίστηκαν εκεί ήταν και ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Μάρκος Βαμβακάρης. Σκοπευτήριο Καισαριανής Ένας εμβληματικός τόπος που έχει ταυτιστεί με τις θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Πρόκειται για ένα ιστορικό σημείο το οποίο επέλεξαν οι Γερμανοί ως χώρο εκτέλεσης πολλών αγωνιστών κατά τα έτη 1942-1944. Τραγικό αποκορύφωμα αποτέλεσε η μαζική εκτέλεση 200 ατόμων την Πρωτομαγιά του 1944 ως αντίποινα για την εκτέλεση του Γερμανού στρατηγού Φραντς Κρεχ στην περιοχή των Μολάων. Πανεπιστημίου 64 Σε ένα κομβικό σημείο της πρωτεύουσας, λίγο πριν από την οδό Πατησίων, υπήρχε το κέντρο διασκέδασης «Μαυροκέφαλος». Ήταν το μεγαλύτερο καζίνο της κατοχικής Αθήνας με δώδεκα τραπέζια ρουλέτας και τρία σεμέν ντε φερ. Παράλληλα, αποτέλεσε σημείο συνάντησης μαυραγοριτών, απασχολούσε περισσότερα από 100 άτομα, ενώ τα κέρδη κάθε βραδιάς ξεπερνούσαν τις 100 χρυσές λίρες, ένα υψηλό χρηματικό ποσό για την εποχή.

1

ακαθαρσίες σκύλων Πολύ σπάνια βλέπεις

ανθρώπους με γάντια και σακουλάκι για να μαζεύουν τις ακαθαρσίες των σκύλων τους, όταν τους βγάζουν βόλτα για την ανάγκη τους. Και, φυσικά, είναι πολλοί αυτοί που δεν κάνουν τον κόπο να τις μαζέψουν. Μετά τις 8 το βράδυ πολλοί πεζόδρομοι γεμίζουν με ακαθαρσίες που σε περιμένουν να τις πατήσεις και να τις μεταφέρεις στο σπίτι (και όχι, αν τις πατήσεις δεν είναι τύχη).

2

το Γκάζι Πόσο κρίμα που μία από τις

πιο ωραίες γειτονιές της Αθήνας έχει εξελιχθεί σε μέρος απ’ όπου πολύς κόσμος αποφεύγει συνειδητά ακόμα και να περάσει αν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος. Η ευρύτερη περιοχή του Κεραμεικού έχει περάσει απ’ όλα τα στάδια της «πιάτσας»: από σταθερή επιλογή εξόδου με μερικά από τα πιο αγαπημένα στέκια της προηγούμενης δεκαετίας, μετά την άφιξη του μετρό στην πλατεία εξελίχθηκε σε μαζικό διασκεδαστήριο, για να γνωρίσει την παρακμή και τη στασιμότητα εδώ και χρόνια με μαγαζιά λαϊκής απήχησης που αλλοίωσαν τον βιομηχανικό χαρακτήρα της. Κι όμως, αν βρεθείς εκεί πρωινές ή μεσημεριανές ώρες, ακόμα και κάποια Δευτερότριτα βράδυ που δεν έχει κίνηση, θα νιώσεις ότι υπάρχουν ακόμη ψήγματα αυθεντικότητας.

3

πεζόδρομος Αινιάνος Ο μικρός πεζό-

δρομος που «κόβει» την 3ης Σεπτεμβρίου και την Πατησίων βρίσκεται απέναντι από το Πεδίον του Άρεως. Αυτό το στενό σού «κόβει» και την ανάσα, αν τύχει να το περπατήσεις. Σύριγγες, σκουπίδια εκτός κάδων και απελπισμένες φιγούρες διερχόμενων τοξικοεξαρτημένων θα συναντήσεις εκεί όπου, κατά τ’ άλλα, υπάρχει παλμός και ζωή – αφού στα μισά του υπάρχει ένα καφέ-μπαρ, στέκι της περιοχής. Έτσι δημιουργείται και η απορία: πόσο απαθής μπορείς να στέκεσαι, όχι ως περαστικός αλλά ως θαμώνας στο συγκεκριμένο μαγαζί;

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

120 με τους

ABOVE THE HOOD Το πιο δημοφιλές ραπ γκρουπ του νέου κύματος στη ραπ φέρνει στην Αθήνα τον ήχο της Βόρειας Ελλάδας.

Η ιστορία των Above the Hood είναι εντυπωσιακή. Αυτά που έχουν κατορθώσει στα δύο χρόνια που υπάρχουν ως ομάδα και η εξέλιξή τους σε ένα από τα πιο δημοφιλή σχήματα στην Ελλάδα σήμερα σίγουρα δεν είναι κάτι τυχαίο. Καθένας τους έχει τη δική του ιστορία με τη ραπ, που ξεκινάει από την εφηβική ηλικία, κι έχει δουλέψει σκληρά για τη σημερινή του επιτυχία. Οι Long3, Spine και Pepe Frantik από τη Λάρισα, οι Hawk και Sapranov απ’ την Κατερίνη, ο Smuggler απ’ την Κοζάνη, ο Βαγδάτης από Εύβοια και ο Oxizer από τη Λειβαδιά είναι από τις λίγες περιπτώσεις σε αυτήν τη μουσική σκηνή (όχι μόνο εδώ, παγκοσμίως) που τόσο δυνατές προσωπικότητες μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα συγκρότημα. Είναι ελάχιστα τα γκρουπ στη σημερινή ραπ. «Ο όρος συγκρότημα-ομάδα, πόσο μάλλον οικογένεια, δεν

υφίσταται εύκολα πλέον, είτε από θέμα εγωισμού είτε, κυρίως, διότι η πίτα είναι μικρή και η μοιρασιά δεν αρέσει σε όλους» λέει ο Smuggler. «Αν η ελληνική μουσική βιομηχανία ήταν μεγαλύτερη και οι επιχειρηματίες ενδιαφέρονταν περισσότερο, ενδεχομένως να υπήρχαν περισσότερα συγκροτήματα ενεργά». «Eίναι απολύτως λογικό αυτό που συμβαίνει» λέει ο Hawk. «Μέχρι τα ’90s δεν υπήρχε τόσο μεγάλη αναγνώριση αυτού του είδους παγκοσμίως, οπότε όλοι ήταν μαζί και προσπαθούσαν για έναν κοινό σκοπό. Από τη στιγμή που ο σκοπός έχει επιτευχθεί, καθένας κυνηγάει αυτό που πιστεύει ότι αξίζει στον εαυτό του, τόσο καλλιτεχνικά όσο και οικονομικά». Οι Above the Hood κυκλοφόρησαν μόλις το πρώτο άλμπουμ τους ως ομάδα με τίτλο «Όραμα 9918» και ετοιμάζονται να το παρουσιάσουν σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, σε μια περιοδεία που ξεκινάει από την Αθήνα, το Gagarin, την

κει μ εν ο : m . hu l o t , φωτ ο γ ραφι εσ: βασί λ ης μ π αραχ άνος 25.10.18 – lifo

17

120

με τους ABOVE THE HOOD

TalkoftheTown

Το αστείο με αυτή την κατάσταση του hate, βέβαια, είναι ότι ο πρώτος που χρησιμοποίησε ένα εφέ που μοιάζει κατά κάποιον τρόπον με autotune, το Vocoder, ήταν ο Africa Bambaataa, ένας από τους πρώτους δημιουργούς ραπ μουσικής. Η ραπ, ως μουσικό είδος, είναι παιδί της disco, οπότε μάλλον όλη αυτή η συζήτηση περί αλλοίωσης του «αληθινού» ραπ είναι εξαρχής fail.

18 lifo – 25.10.18

Παρασκευή το βράδυ. Από τον χαμό που προκάλεσε στο YouTube το «Εδώ είναι Ελλάδα» του Hawk με τους Sapranov και Pepe Frantic μέχρι το νέο άλμπουμ με την πληθώρα των ήχων και τις ρίμες όλων, έχουν αποκτήσει την εμπειρία που χρειάζεται για να απευθύνονται στο πολύ μεγάλο κοινό. «Οι Above ξεκίνησαν από την Κατερίνη» λέει ο Hawk, ένα από τα δύο ιδρυτικά μέλη της ομάδας. «Ο βασικότερος λόγος ήταν ότι θέλαμε να κάνουμε την αισθητική μας γνωστή στον κόσμο, να δείξουμε ότι υπάρχει και αυτή η πτυχή του χιπ-χοπ και ότι μέσα από τη συνεργασία μπορείς να καταφέρεις κάτι που στην αρχή σού φαίνεται ακατόρθωτο. Μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασα Μουσική Τεχνολογία, και ταυτόχρονα, στον ελεύθερο χρόνο μου, δούλευα και μίξαρα τις πρώτες μου δουλειές (τα “Εδώ είναι Ελλάδα”, “ Ένα βράδυ στη Σαλόνικα” και το υπόλοιπο mixtape). Η ομάδα μεγάλωσε σχεδόν καρμικά, αφού το ένα έφερε το άλλο...». Από τότε που γνωρίστηκαν και άρχισαν να συνεργάζονται, έχουν αλλάξει οι μουσικές τους προτιμήσεις και, φυσικά, ο ήχος τους. «H μουσική είναι ζωντανός οργανισμός, εξελίσσεται, μαζί της εξελίσσονται και τα γούστα στο τι θέλεις να ακούς ή να γράφεις» συνεχίζει ο Hawk. Το νέο κύμα της ραπ είναι αναμφίβολα το πιο δημοφιλές μουσικό είδος αυτήν τη στιγμή (και) στην Ελλάδα, με αρκετές ωστόσο αντιδράσεις από τους οπαδούς του old school ήχου. Παρ’ όλα αυτά, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής μουσικής που οι εκπρόσωποι του νέου ήχου συμβαδίζουν με τις εξελίξεις στο είδος παγκοσμίως και δεν ακολουθούν απλώς ως φτωχοί συγγενείς. «Προκαλεί αντιδράσεις ακριβώς επειδή είναι καινούργιο κύμα» λέει ο Hawk. «Το κακό, βέβαια, είναι όταν η αντίδραση γίνεται διπολισμός. Θεωρώ εντελώς ανούσιο κάποιος να ταχθεί φανατικά σε μία πλευρά, αλλά δυστυχώς είναι στη φύση του ανθρώπου να πολώνεται. Όσο για την κριτική, τη βίωσαν και τα γκρουπ των ’80s και των ’90s, όταν κι εκείνοι ήταν κάτι καινούργιο και διαφορετικό σε σχέση με τα πρότυπα της τότε μουσικής βιομηχανίας. Προσωπικά, θυμάμαι πολύ κόσμο στην Ελλάδα να κοροϊδεύει τη μουσική, το ντύσιμο, το lifestyle των ’90s ράπερ». «Πάντα ο κόσμος αντιδρά όταν κάτι καινούριο έρχεται και αλλάζει τα δεδομένα που είχε στη ζωή του μέχρι τη συγκεκριμένη στιγμή» προσθέτει ο Pepe Frantic. «Το αστείο με αυτή την κατάσταση του hate, βέβαια, είναι ότι ο πρώτος που χρησιμοποίησε ένα εφέ που μοιάζει κατά κάποιον τρόπον με autotune, το Vocoder, ήταν ο Africa Bambaataa, ένας από τους πρώτους δημιουργούς ραπ μουσικής. Η ραπ, ως μουσικό είδος, είναι παιδί της disco, οπότε μάλλον όλη αυτή η συζήτηση περί αλλοίωσης του “αληθινού” ραπ είναι εξαρχής fail. Είναι λίγο οξύμωρο το ότι όλο το κίνημα της ραπ είναι κατά του ρατσισμού και της διάκρισης, αλλά, παράλληλα, αν δεν είσαι σαν αυτούς, αμέσως θεωρείσαι “μη rapper” ή ό,τι άλλο βρίσκουν να πουν. Πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν και να αποδεχτούν την ελευθερία έκφρασης του καθενός. Από πότε έγιναν όλοι rap κριτικοί, after all; Το ότι κάτι δεν αρέσει σ’ εσένα δεν το κάνει κακό, ούτε χαλάει τη μουσική σου. Δεν σου επιβάλλει κανείς τι να ακούσεις, στην τελική». «Οι περισσότεροι θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο χάνεται η “street-ίλα” της υπόθεσης, αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής μας, γιατί πολλά τραπ κομμάτια μπορεί να παίξουν στο club κι έτσι θεωρούν ότι γίνονται mainstream» λέει ο Βαγδάτης. «Για μένα, είτε γράφεις μουσική για το club είτε για το YouTube, είσαι το ίδιο mainstream, από τη στιγμή που απευθύνεσαι στο ευρύ κοινό. Πολλά συγκροτήματα βαφτίζουν μια κακή δουλειά όσον αφορά την ηχογράφηση και τη μίξη “street-ίλα” και “underground”. Για να χρησιμοποιήσεις το autotune με σωστό τρόπο και να σου βγά-

λει ένα καλό αποτέλεσμα χρειάζεσαι έναν καλό engineer, άρα και κάποιο budget. Επίσης, για κάποιους μπορεί να είναι απλώς θέμα αισθητικής. Οι πιο παλιοί θεωρώ ότι είναι συναισθηματικά δεμένοι με το χιπ-χοπ των ’90s, γι’ αυτό δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν την εξέλιξή του. Επίσης, σε άλλους ταιριάζει το autotune και σε άλλους όχι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι απλώς ένα εφέ για τη φωνή, όπως ο compressor, το reverb και το delay». «Πολλά κομμάτια έχουν γίνει πλέον πολύ πιο εύκολα», συνεχίζει ο Smuggler, «είτε μιλάμε για στίχο είτε για μελωδίες. Αλλά, για να μην κοροϊδευόμαστε, όλο το game παγκοσμίως επηρεάζεται από την Αμερική. Ό,τι γίνεται εκεί έρχεται κι εδώ, με κάποιο delay. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν οπτικές και οπτικές. Δηλαδή, ο Kendrick Lamar ανήκει στο new wave καλλιτεχνών με επιρροές τζαζ και σόουλ από τη ραπ των ’90s. Αν είσαι old school ακροατής και δεν το αναγνωρίζεις αυτό, είναι σαν να μην μπορείς να διακρίνεις πώς από έναν κορμό μπορούν να βγουν πολλά κλαδιά». Το ότι υπάρχουν αντιδράσεις για τον νέο ήχο δεν σημαίνει ότι οι Above the Hood δεν έχουν καθολική αποδοχή. «Από τη στιγμή που κυκλοφορώ κάτι δημόσια, κάνω μουσική για όλους» λέει ο Hawk. «Σίγουρα με κολακεύει περισσότερο το να με ακούν άνθρωποι που εκτιμώ, αλλά, πάνω απ’ όλα, κάνω τη μουσική που εγώ θα ήθελα ν’ ακούω. Είναι σίγουρα ευθύνη να σε ακούν και μικρά παιδιά, αλλά, αν σε περιορίζει αυτή η σκέψη, θα καταλήξεις να γράφεις παιδικά τραγουδάκια. Το θέμα είναι να εκφράζεσαι πάντα μέσα από την τέχνη, χωρίς περιορισμούς. Στην τελική, δεν είμαστε και τίποτα γκάνγκστερ!». Γιατί το κρατικό ραδιόφωνο και οι μεγάλοι σταθμοί δεν έχουν καθόλου ελληνική ραπ στο πρόγραμμά τους; Γιατί να αγνοεί κάποιος το πιο δημοφιλές είδος στους νέους ανθρώπους; «Γιατί κυριαρχεί γεροντοκρατία σε όλα τα media της Ελλάδας και ένας χαζός πουριτανισμός που ελπίζω κάποια στιγμή να φύγει» λέει ο Hawk. «Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, εκπροσωπούμε και εκφράζουμε πολύ νέο κόσμο και αυτός ο κόσμος μεγαλώνει μαζί μας. Είναι μόνο θέμα χρόνου». «Επιτυχία για τον καθέναν είναι κάτι διαφορετικό. Για μένα, είναι απλώς να είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή που κάνεις. Επιτυχία είναι να ξυπνάς κάθε πρωί με το συναίσθημα που είχες στο δημοτικό, όταν ξυπνούσες από μόνος σου στις 6 το πρωί για να δεις “Dragon Ball”» λέει ο Hawk. «Επιτυχία είναι να βλέπεις γεμάτο ένα μαγαζί με ανθρώπους που σε νιώθουν και φωνάζουν τους στίχους σου σαν να τους έγραψαν οι ίδιοι» εξηγεί ο Pepe Frantic. «Επιτυχία είναι να βγει η ελληνική μουσική και έξω απ’ τη χώρα και η κουλτούρα να πάει ένα βήμα παραπέρα. Η ιδανική συνέχεια για μας θα ήταν να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και μας ενώνει και ο κόσμος να συνεχίσει να μας νιώθει και να μας στηρίζει. Και να μπορούμε να ζούμε από τη μουσική άνετα, φυσικά». «Τι να περιμένουμε στο live στην Αθήνα;». «Να δείτε “Όραμα” με super performance, ενέργεια, vibes, mosh pits, τρελούς με πυρσούς και πολύ ιδρώτα» λέει ο Pepe Frantic. Για τον Smuggler θα είναι μια εμφάνιση με «ενέργεια, συναίσθημα, ροή στο πρόγραμμα και επαγγελματισμό». Ανυπομονώντας να τους δω όλους μαζί ζωντανά στη σκηνή, ακούω το ρεφρέν από ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου: «Γυρνάνε σα λύκοι τα βράδια, λύκοι τα βράδια,/ Αγέλη, τα φράγκα μυρίζουν, βρομάνε σα σάρκα,/ Γυρνάνε σα λύκοι τα βράδια, λύκοι τα βράδια/ Η λεία σου εκτεθειμένη, τα μάτια μου μαύρα...».

Οι Above the Hood παρουσιάζουν το άλμπουμ «Όραμα 9918» την Παρασκευή 26/10 στο Gagarin 205, λεωφ. Λιοσίων 205. Η είσοδος είναι €10. Guest θα είναι ο Saske. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.

Food and all things nice in Greece

Shop here

www.tavernamag.com 25.10.18 – lifo

19

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

απο τον γιαννη πανταζοπουλο. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

q Ο πατέρας μου ήταν ιερέας, ενώ η μητέρα μου –κόρη ιερέα– η οικοδέσποινα του σπιτιού. Αυτή η γυναίκα ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μ’ έναν ευγενικό χαρακτήρα, χωρίς κανένα χωριάτικο στοιχείο να διακρίνεται πάνω της. Μάλιστα, όταν ήρθαμε στην Αθήνα, τη θυμάμαι ως τον πιο αντισυμβατικό και μοντέρνο άνθρωπο που γνώρισα στη ζωή μου. Βέβαια, ο πρώτος καιρός ήταν ζόρικος και έκλαιγε συνεχώς. Εκτός του ξεριζώματος και του αποχωρισμού, η γειτονιά στην πρωτεύουσα δεν δέχτηκε θετικά την οικογένεια του παπά, η οποία είχε και δικό της σπίτι. Η ίδια, όμως, δεν γύρισε ποτέ ξανά στο χωριό. Δεν το ήθελε και δεν το αγαπούσε. Δεν άντεχε αυτή την τραχύτητα, την καταλαλιά και το κουτσομπολιό. Πιστεύω ότι ένας ακόμη λόγος που δεν γύρισε ποτέ ήταν η επιληψία της αδερφής μου, γιατί σκεφτόταν πώς θα αντιμετώπιζε τις χοντρές, απότομες και σκληρές ερωτήσεις. Ένα πρόβλημα υγείας τότε έπρεπε να παραμείνει κρυφό και να μη μοιράζεται με άλλους. Από τον πατέρα μου μού έχει αποτυπωθεί πολύ έντονα στο μυαλό το γεγονός ότι δεν τον βρήκε καμία μέρα ο ήλιος στο κρεβάτι. Ως παιδί δεν τον είχα προλάβει ποτέ στο σπίτι, παρά μόνο την Κυριακή του Πάσχα. Παράξενο συναίσθημα. Ο πατέρας μου ήταν μια στέρεη προσωπικότητα, καλλιφωνότατος και νοικοκύρης. Τον ευγνωμονώ διότι δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μας. Με οδήγησε να πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σ’ ένα καθεστώς υγιούς αδιαφορίας. Ήταν γιος ενός χαρτοπαίχτη που υποθήκευσε όλη την περιουσία του κι έφυγε για την Αμερική. Λάτρευε τα γράμματα και του είχε μείνει καημός ότι δεν σπούδασε. Η μόνη μορφή προκοπής που ενέκρινε ήταν διά της γνώσεως. Κι ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο μετακομίσαμε στην Αθήνα.

q Παρότι μου άρεσε πολύ το ατελείωτο παιχνίδι στη γειτονιά, ήμουν πάντοτε καλός μαθητής στο σχολείο. Όλα άλλαξαν στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, οπότε, για ανεξήγητους λόγους, κλείστηκα στο σπίτι και διάβαζα ανελλιπώς. Η «μελαγχολία της επιστροφής στο σπίτι» από την αλάνα ήταν πλέον παρελθόν και τα βιβλία είχαν γίνει ο κόσμος μου. Η επαφή μου με τη λογοτεχνία ήταν μια δική μου ανακάλυψη. Επειδή ήμασταν παιδιά της δικτατορίας, όταν ήταν να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις επέλεξα συνειδητά τη Νομική, παρόλο που δεν με ενδιέφερε. Δεν ήθελα για κανέναν λόγο να έχω τη μοίρα των φοβισμένων καθηγητών με τους χουντικούς λόγους που περιφρονούσα.

q Αργότερα αποφάσισα να φύγω για σπουδές Φιλοσοφίας στο Παρίσι. Μια περίοδος μελέτης και βουλιμικού διαβάσματος, χωρίς υψηλές βλέψεις – εκεί έμαθα να κρίνω, να σταθμίζω και να αξιολογώ. Όμως η περίοδος εκείνη ολοκληρώθηκε αιφνιδίως το 1980, όταν πέθανε ο πατέρας μου. Ήμουν ήδη παντρεμένος και η γυναίκα μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Γεννήθηκαν κατόπιν άλλα τρία. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα δίδαξα για δεκαπέντε χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Δεν βαρέθηκα ποτέ τη διδασκαλία. Σήμερα κυριαρχεί ένας κούφιος προοδευτισμός. Υπερασπίζομαι πάντοτε τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά παρατηρώ μερικές συμπεριφορές που υπονομεύουν τη λειτουργία του σχολείου. Ένας φιλονεϊσμός του τύπου «να αφουγκραστούμε τα παιδιά, να διδαχτούμε απ’ αυτά» κι όλες αυτές οι αστειότητες. Μία από τις πιο γνωστές κατηγορίες εναντίον της εκπαίδευσης είναι η παπαγαλία. Πρόκειται για ένα θέμα που μπορεί να λυθεί σε λίγα λεπτά και το οποίο επιβλήθηκε από το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων με την περιορισμένη ύλη. Έτσι, παπαγαλίζουν ακόμη και την τελεία.

q Είμαστε θεατές αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων που το εκπαιδευτικό σύστημα δεν προλαβαίνει να αφομοιώσει. Το σχολείο είναι θεσμός μετάδοσης της γνώσης, δεν είναι θεσμός καινοτομίας. Η καινοτομία ανήκει στους μαθητές, αφού αποφοιτήσουν από αυτό. Η κεντρική μορφή του σχολείου είναι ο δάσκαλος, που αναλαμβάνει την ευθύνη να διδάξει τον μαθητή και η σχέση μαζί του είναι εξ ορισμού ασύμμετρη. Στο σχολείο, όπου ο μαθητής πηγαίνει θέλοντας και μη και όπου δεν έχει κανένα περιθώριο ουσιαστικής επιλογής, σε αυτόν ακριβώς τον χώρο του ετεροκαθορισμού, διαμορφώνεται το ελεύθερο άτομο, η αυτόνομη ατομικότητα. Χωρίς να απαξιώνω –τουναντίον– την τριτοβάθμια εκπαίδευση, πιστεύω ότι, μοιραία, οι νέοι πρέπει να πασχίσουν μόνοι τους και να σηκώσουν πάνω τους το βάρος της εκπαίδευσής τους.

q Το 1998 ήρθε η πρόταση να αναλάβω διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία», του ιστορικού και μακροβιότερου λογοτεχνικού περιοδικού, στο οποίο εργάστηκα έως το 2012. Ήταν ένα διάστημα μεγάλου κόπου. Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν στη ζωή των περιοδικών. Σήμερα, την εποχή του Διαδικτύου, είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος τον κόσμο εκείνον. Χώροι συζήτησης, ανάδειξης νέων συγγραφέων και αντιπαράθεσης ιδεών. Γνωρίζαμε ότι απευθυνόμαστε στους λίγους, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δεν είναι οι μεγάλοι αριθμοί που έχουν σημασία. Η «Στροφή» του Σεφέρη, όταν πρωτοεκδόθηκε, τυπώθηκε σε διακόσια αντίτυπα. Πέρα από τις προσωπικές διαδρομές, η εξοικείωση με την καλή συνήθεια του διαβάσματος κερδίζεται όταν στο σπίτι συναντάς εικόνες ανάγνωσης, όταν αντίστοιχα στο σχολείο γίνεται η μύηση του παιδιού, δίνοντας τα κατάλληλα ερεθίσματα, αλλά κι όταν το πανεπιστήμιο διαθέτει μια εξαιρετική βιβλιοθήκη. Οι δημόσιες αλλά και οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες στη χώρα μας είναι παροιμιώδους ένδειας. Η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι η τελευταία που πρέπει κάποιος να επισκεφθεί.

q Από το 2008 είμαι πρόεδρος του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος «Άρτος Ζωής» όπου γίνονται σεμινάρια, συνέδρια, εκδόσεις, ενώ διδάσκονται δωρεάν αρχαία εβραϊκά, συριακά και αρμένικα. Το 2013 ανέλαβα τη θέση του προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης κατά την κρίσιμη φάση της μεταστέγασής της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η μεγάλη πρόκληση είναι οι νέοι άνθρωποι, τους οποίους βλέπουμε να έρχονται στα ανοιχτά αναγνωστήρια έχοντας τα δικά τους βιβλία, συνήθως μαθητές και φοιτητές που διαβάζουν για τις επικείμενες εξετάσεις, να μπουν στα αναγνωστήρια των συλλογών της Βιβλιοθήκης. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους πολιτιστικό λαϊκισμό. Ο άνθρωπος που έρχεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη πρέπει να γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο έρχεται. Δεν μπαίνω, δηλαδή, για να χαζέψω. Δεν είναι ελιτισμός αυτό. Μία από τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας είναι η προχειρότητα. Η έλλειψη σοβαρότητας, προετοιμασίας και μελέτης, αξιολόγησης. Κατά το λαϊκό: ένα ατελείωτο «άρπα κόλλα».

20 lifo – 25.10.18

ΣΤΑΎΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΆΚΗΣ

ετών ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, στα Κουπόνια, μαζί με τα στρωσίδια και τις κότες μας. Το πέρασμα του Ισθμού ήταν η πρώτη επαφή με τα θαύματα του κόσμου. Όποιες εμπειρίες θυμάμαι από το χωριό είναι μόνο καλοκαιρινές. Τα παιδικά μου χρόνια στη Λακωνία ήταν μέσα σ’ ένα καλύβι, χωρίς θέα, και γύρω μόνο ελιές και συκιές. Σκαρφάλωνα στα δέντρα, μάζευα τα αυγά, φρόντιζα τα ζώα και κυνήγαγα τα πουλιά με τα δόκανα. Πότε δεν ένιωσα το αίσθημα της πλήξης κι αυτό οφείλεται στην αγάπη εκείνων των ανθρώπων. Γνώρισα τη μικροαστική στέρηση ή το μέτρημα των πραγμάτων, ποτέ τη φτώχεια. Τα καλοκαίρια αυτά ήταν για μένα μια παρατεταμένη χαρά. Αυτός ο κόσμος με συγκινεί βαθιά, όχι γιατί είναι ο κόσμος της παιδικής μου ηλικίας –δεν ήταν άλλωστε αποκλειστικά– αλλά γιατί είναι ο κόσμος των αγαπημένων μου ανθρώπων, των ανθρώπων που με αγάπησαν και τους αγάπησα πολύ. Τον σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση, όμως δεν τον νοσταλγώ.

ΠΡΌΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΦΟΡΕΥΤΙΚΟΎ ΣΥΜΒΟΥΛΊΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΉΣ ΒΙΒΛΙΟΘΉΚΗΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΥΚΙΆ ΛΑΚΩΝΊΑΣ. ΖΕΙ ΣΤΑ ΙΛΊΣΙΑ.

q Γεννήθηκα το 1953 στη Συκιά Λακωνίας, έναν ακίνητο κόσμο χωρίς διεξόδους και διαφυγές. Στην ηλικία των έξι

25.10.18 – lifo

21

q Η λογοτεχνία είναι η ανακάλυψη του εαυτού σου μέσα από τις ζωές των άλλων.

Ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπογνωσίας. Ξεδιαλύνεις λίγο το αίνιγμα της ζωής σου, φωτίζεις το μυστήριό της και διευρύνεις τα όρια της δικής σου κατανόησης του κόσμου και των ανθρώπων. Δεν σημαίνει ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος αλλά είναι ένας τρόπος να αντιληφθείς τι γίνεται μέσα σου. Το πιο σημαντικό είναι ότι σου προσφέρει αυτήν τη γνώση ακινδύνως. Μπορείς, επί παραδείγματι, να γνωρίσεις τον κόσμο των εξαρτήσεων και ό,τι αυτός συνεπάγεται, να ταυτιστείς με τους πάσχοντες, αποκτώντας την εμπειρία χωρίς καν να συμμετέχεις. Μια ερωτική αποτυχία, άλλο παράδειγμα, μπορεί να σε συνθλίψει. Αν έχεις ζήσει τον κίνδυνο ή τις συνέπειές της μέσα από τη λογοτεχνία μαθαίνεις κάτι πολύ σημαντικό πριν το βιώσεις. Κάθε μέρα διαβάζω μερικές σελίδες από τη Βίβλο. Μου αρέσει επίσης να επιστρέφω και σε παλιά αγαπημένα και ανεξάντλητα αναγνώσματα.

q Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία για σκλάβους. Είναι η θρησκεία των πενήτων, των φτωχών, των κατατρεγμένων, των αδύναμων, ευάλωτων και ελλειμματικών ανθρώπων. Σήμερα επικρατεί η πεπλανημένη άποψη ότι η πίστη είναι ένα καταφύγιο που σε προφυλάσσει από τον πόνο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πίστη είναι ταυτόχρονα παρηγοριά και αγωνία. Ποιος μπορεί να νιώσει τι σημαίνει η σιωπή του Θεού, εκτός από τον πιστό; Ένα πάρα πολύ οδυνηρό συναίσθημα. Για μένα προσωπικά, η πίστη αποτελεί ένα στοιχείο συγκροτητικό, άρα εξ ορισμού κάτι που δεν μπορείς να απαρνηθείς. Ο πιστός μετέχει σ’ έναν κόσμο χειρονομιών, τελετουργίας, στον οποίο πρώτα πράττει και μετά κατανοεί.

q Στον Παπαδιαμάντη διαβάζουμε έναν συγκεκριμένο τύπο χριστιανισμού, τον χριστιανισμό της μικρής, αγροτικής κοινότητας που έχει ενσωματώσει όλα τα παγανιστικά στοιχεία. Εκεί δεν συναντάται κανένα ερώτημα, κανένας διχασμός, ηθικό δίλημμα ή μεταφυσική αγωνία. Σήμερα επικρατεί ένας ταυτοτικός χριστιανισμός. Στην Ευρώπη, γενικά, ο πιστός νιώθει μοναξιά. Για παράδειγμα, ένας φοιτητής στο πανεπιστήμιο που πιστεύει δεν έχει συνομιλητή και δεν τολμά να το πει σε κανέναν. Θεωρώ ότι επηρέασε καταλυτικά την κοινωνία μας ο αρνητικός ρόλος της Εκκλησίας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Μεταπολιτευτικά, παρατηρήθηκε μαζική έξοδος νέων ανθρώπων από την Εκκλησία, που ήταν ο μόνος θεσμός στον οποίο δεν πραγματοποιήθηκε αποχουντοποίηση. Δεν στάθηκε ποτέ αυτοκριτικά απέναντι στον εαυτό της.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

ΣΤΑΎΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΆΚΗΣ

q Η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη με πολλά όμορφα σημεία. Αν τη δεις από ψηλά, σου δίνει την εντύπωση ότι κατοικήθηκε την περίοδο του Περικλή και μετά ξανά τη δεκαετία του ’60. Μια πόλη χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς δέντρα, αλλά με ισχυρές γωνιές λόγω της μακραίωνης ιστορίας της. Η Βαρβάκειος και τα πέριξ αυτής είναι ένα υπέροχο μέρος με αδιάκοπη συνέχεια. Ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ο ωραιότερος δρόμος της Ευρώπης.

Σήμερα επικρατεί η πεπλανημένη άποψη ότι η πίστη είναι ένα καταφύγιο που σε προφυλάσσει από τον πόνο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πίστη είναι ταυτόχρονα παρηγοριά και αγωνία. Ποιος μπορεί να νιώσει τι σημαίνει η σιωπή του Θεού, εκτός από τον πιστό; Ένα πάρα πολύ οδυνηρό συναίσθημα.

q Κάποιες λέξεις είναι δύσκολο να τις προφέρεις, όπως η ψυχή ή η αγάπη. Για να μιλήσεις σήμερα για την αγάπη πρέπει να ξεπεράσεις μια μορφή αυτολογοκρισίας. Μέσω αυτής επιδεικνύεις προσοχή προς τον άλλον, χωρίς να προβάλλεις πάνω του τα δικά σου θέλω. Η αγάπη φτάνει σε ακρότατα σημεία, όπως εκείνη για τους εχθρούς. Ας λάβουμε τη συνειδητή απόφαση πως αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό στους άλλους, τουλάχιστον ας μην τους βλάψουμε. Όμως υπάρχει και η αγάπη για τον εαυτό μας, όχι ως φιλαυτία. Πολλές φορές είμαστε δοσμένοι στους άλλους και μόνον όταν πλησιάσουμε στο τέλος ανακαλύπτουμε την αγάπη για τον εαυτό μας, όπως συμβαίνει στο υπέροχο βιβλίο του George Bernanos Το ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημέριου. Είμαστε αδύναμα πλάσματα που μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς εγωισμό.

q Μου λείπουν πολλά πράγματα. Θα ήθελα πολύ να ζούσε ο πατέρας μου για να διαβάσει το Στ’ Αμπέλια. Επίσης, μου λείπει η αδερφή μου, η Γιούλα. Ό,τι έγινα το οφείλω σ’ αυτήν. Εκείνη μου έμαθε την αγάπη. Να πορεύεσαι μες στη χαρά παρά τις ανημποριές και τα βάσανα. Η αρρώστια της και η σχέση μου μαζί της καθόρισαν τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Η αρρώστια σε φέρνει σε επαφή με το νόημα της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους ή της ευδαιμονίας. Δεν ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν στη μεταφυσική του πόνου και στην εξαγνιστική λειτουργία του. Όποιος δεν έχει πονέσει γίνεται μοιραία ένας ρηχός και λίγο έως πολύ ανόητος άνθρωπος. Όμως όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος άνθρωπος, που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και μνησίκακος. Αυτά τα εγκώμια του πόνου τα κάνουν άνθρωποι που μάλλον δεν έχουν πονέσει όσο λένε. Η αρρώστια, η δική σου και των άλλων, σε οδηγεί να εκτιμάς την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής και ταυτόχρονα να σχετικοποιείς, χωρίς να μηδενίζεις, τη σημασία άλλων, που θεωρούνται σημαντικά. Το βιβλίο που έγραψα για κείνη δεν το διάβασα ποτέ ξανά, ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας και το έκανα για να αποκαταστήσω μια μεταφυσική αδικία. Κυρίως επειδή ήθελα να διασώσω το όνομά της. Σήμερα, πάντως, αυτό που μου λείπει περισσότερο απ’ όλα είναι η φωνή της να με καλεί και να λέει το όνομά μου. Προσεύχομαι να την ξανακούσω στα όνειρά μου.

q Κάθε ζωή έχει έλλειμμα. Η καλύτερη ευχή είναι «και του χρόνου», όλα τ’ άλλα είναι μαξιμαλισμός. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μια αποτυχία. Κανείς δεν μπορεί να κάνει όλα όσα θα ήθελε, επιθυμούσε, ποθούσε ή έλπιζε. Αν όμως καταφέρεις έστω ένα μικρό ποσοστό να το πραγματοποιήσεις, τότε γεννιέται μέσα σου ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι, τουλάχιστον, η ζωή σου δεν πήγε στα χαμένα. Πιστεύω ότι πολλά απ’ όσα ήθελα τα έζησα. Αυτό που θα ήθελα τώρα είναι να πεθάνω ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

q Η διάρκεια δεν αποτελεί κριτήριο για την ποιότητα μιας σχέσης. Η ελευθερία, ο σεβασμός και η ευγένεια είναι τα συστατικά μιας επιτυχημένης παράλληλης πορείας. Ο έρωτας κρατά ελάχιστα, σημασία έχει τι τον διαδέχεται. Κάποιες φορές μπορεί να τον διαδεχθεί η αδιαφορία, η απέχθεια ή το μίσος. Άλλες, μπορεί η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη ή η εκτίμηση. Εκεί, στη διαδοχή, λοιπόν, βρίσκεται όλη η ουσία.

q Έχω μετανιώσει για πολλά δευτερεύοντα ζητήματα της ζωής μου, αλλά όχι για τις ουσιώδεις επιλογές μου. Για μένα, πάνω απ’ όλα, αυτό που έχει ουσιαστική σημασία είναι η συγχώρεση. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν, αλλά και αυτή δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν προηγηθεί η αίτηση συγγνώμης. Προτιμώ τη χαρά από την ευτυχία. Μια πηγή ευδαιμονίας για όλους είναι η καλή υγεία. Για μένα, η χαρά ταυτίζεται με την καλοσύνη. Η ζωή με έχει διδάξει ότι δεν πρέπει να είσαι άκαμπτος, απόλυτος και αμετακίνητος στις κρίσεις σου. Αυτό που χρειάζεται είναι η μετριοπάθεια. Η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο να προχωρά, με όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Η ζωή έχει δύναμη, καμιά φορά αδυσώπητη δύναμη. Το νερό, όταν θέλει να περάσει, τρυπάει το μάρμαρο. Δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε και να πράξουμε αν δεν πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν καλύτεροι.

22 lifo – 25.10.18

ΙNFO

Το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη Στ’ Αμπέλια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο Θέατρο Βασιλάκου. Φωτό: Σταύρος Χαμπάκης.

Ο Νίκος Κουρής (αριστερά) και ο Ορφέας Αυγουστίδης στην Κωμωδία των παρεξηγήσεων του Ουίλλιαμ

ΘΕΑΤΡΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

παραστάσεις που θα ξεχωρίσουν φέτος

ΘΕΑΤΡΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

25.10.18 – lifo

23

Πρεμιέρα: 10/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 19:00, Πέμ.-Σάβ. 20:30 Για το χρονικό διάστημα από 18/11 έως 2/12 οι ημέρες και ώρες παραστάσεων τροποποιούνται ως εξής: Τετ. 17:30, Πέμ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 17:30 (δεν θα πραγματοποιηθεί παράσταση στις 18/11) Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα, 210 5288170-171, 210 7234567

Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε Συμμετέχουν: Μιχάλης Αρτεμησιάδης, Γιάννης Αρτεμησιάδης Μουσικός επί σκηνής: Λιλή Νταλανίκα Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού Διασκευή, προσαρμογή, ενορχήστρωση : Νίκος Κυπουργός Σχεδιασμός ήχου - ενορχήστρωση: Στάθης Σκουρόπουλος Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Κίνηση χορογραφίες: Βάλια Παπαχρήστου Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Βαρδάκα Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Εύα ΟικονόμουΒαμβακά Βοηθός σκηνογράφου: Μαρίνα Κωνιού Βοηθός ενδυματολόγου: Μάριος Παναγιώτου

24 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Mια παράσταση βασισμένη σε ένα θέμα του Λουίτζι Πιραντέλo και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε

πατροκλος σκαφιδας

Το Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε, το έργο του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Λουίτζι Πιραντέλο, ανεβαίνει φέτος στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πρόκειται για ένα έργο-σταθμό στην ιστορία του θεάτρου, το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Το έργο φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Μαυρίκιου, ενώ ντύνεται με την εμβληματική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Η υπόθεση ξεκινά με έναν θίασο που προσπαθεί να διασκευάσει σε θεατρικό έργο το διήγημα του ίδιου του Λουίτζι Πιραντέλο Αντίο Λεονόρα! Οι σκηνοθετικές εντολές, όμως, δημιουργούν ασάφεια στους ηθοποιούς, οι οποίοι στο μεταξύ ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ρόλους τους, ώστε διώχνουν τον σκηνοθέτη, θέλοντας να ζήσουν τις ζωές των χαρακτήρων που υποδύονται! Το έργο αποτυπώνει τη δύναμη που ασκεί το δημιούργημα στον ίδιο του τον δημιουργό και την εκρηκτική σχέση μεταξύ τους και αποτελεί μέρος της τριλογίας του συγγραφέα η οποία, με τον τρόπο του «θεάτρου μέσα στο θέατρο», μιλάει για το πλέον αγαπημένο του θέμα: τη σύγχυση της φαντασίας με την πραγματικότητα.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

mετάφραση - διασκευή - σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος διανομή: Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μαρία Βαρδάκα, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιάννης Βογιατζής, Δημήτρης Κακαβούλας, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Μπένος, Ράνια Οικονομίδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Στέφανος Παπατρέχας, Γιούλικα Σκαφιδά, Νεκτάριος Φαρμάκης, Λυδία Φωτοπούλου

25.10.18 – lifo

25

τασσος βρεττος

ΘΈΑΤΡΟ ΜΙΚΡΌ ΧΟΡΝ

Master Class

Μεγάλο στοίχημα της φετινής θεατρικής σεζόν η μεταμόρφωση της Μαρίας Ναυπλιώτου σε Μαρία Κάλλας υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, και στις πρώτες φωτογραφίες η πιστότητα και η ακρίβεια είναι εντυπωσιακές. Το θεατρικό του Αμερικανού Terrence McNally αντλεί υλικό από το σεμινάριο που παρέδωσε η Κάλλας στην επιφανή σχολή καλών τεχνών Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και έπειτα από διεθνή και εγχώρια ανεβάσματα με ονόματα όπως η Φέι Ντάναγουεϊ, η Φανί Αρντάν και η Κάτια Δανδουλάκη, η Ναυπλιώτου αναλαμβάνει φέτος αυτό το βαρύ φορτίο.

26 lifo – 25.10.18

μετάφραση: Στρατής Πασχάλης σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ερμηνεύει η Μαρία Ναπλιώτου

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Θέατρο Μικρό Χορν Αμερικής 10, 211 8005141 Από 7/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 19:00, Πέμ., Παρ.

21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00

25.10.18 – lifo

27

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας μετάφραση: Αντώνης Γαλέος σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς διανομη: Μπέτυ Αρβανίτη, Χάρης Φραγκούλης, Ελίνα Ρίζου, Έκτορας Λιάτσος

Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη, 210 8838727 Από 2/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 20:00, Πέμ., Παρ., Σάβ. 21:00

γκελυ καλαμπακα

Ο Δημήτρης Καραντζάς επιστρέφει φέτος στην ξένη κλασική δραματουργία μετά τη διπλή του ενασχόληση με ελληνικά κείμενα την περσινή σεζόν (Με δύναμη από την Κηφισιά και Ρομπ). Ο Γυάλινος Κόσμος μιας αμερικανικής οικογένειας που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δυστυχία της να τρέφει ελπίδες και να κάνει όνειρα: η μάνα, ο γιος, η κόρη κι ένας επισκέπτης. Ο νεαρός σκηνοθέτης επιστρατεύει την Μπέτυ Αρβανίτη και τον Χάρη Φραγκούλη για να αναμετρηθούν με τις μνήμες τους στο πασίγνωστο, σπαρακτικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς.

ΘΈΑΤΡΟ ΟΔΟΎ ΚΕΦΑΛΛΗΝΊΑΣ

Γυάλινος Κόσμος

28 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

ΑΠΌ ΜΗΧΑΝΉΣ ΘΈΑΤΡΟ

ΑΠΌ ΜΗΧΑΝΉΣ ΘΈΑΤΡΟ Ακαδημίας 13, Μεταξουργείο, 210 5232097

Προσωπική Συμφωνία

Πέντε παραστάσεις που αξίζει να δεις

Κάτω Σκηνή Μετάφραση: Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς. Διανομή: Νικήτας Τσακίρογλου, Χρήστος Βαλαβανίδης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Παναγιώτης Γουρζουλίδης, Κώστας Κουτρούλης, Δημήτρης Μπούρας Πρεμιέρα: 7/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ. 18:00, Πέμ.-Παρ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 18:00

Ο Κήπος Κάτω Σκηνή Κείμενο: Bruce Gooch Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς Διανομή: Στέλιος Μάινας, Κάτια Σπερελάκη Παγκόσμια πρεμιέρα: 22/10/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη, 21:00

Η Διαθήκη της Μαρίας Πάνω Σκηνή Μετάφραση: Κατερίνα Βαλαβανίδη. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Καρανικόλας Ερμηνεύει η Ασπασία Κράλλη Πρεμιέρα: 8/12/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή, 18:00

Προσωπική Συμφωνία του Roland Harwood. Πρωταγωνιστές όλων των γενεών συμπράττουν στο βραβευμένο έργο Προσωπική Συμφωνία (Taking Sides) του Roland Harwood σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Στη ναζιστική Γερμανία, ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ θεωρείται ο σημαντικότερος διευθυντής ορχήστρας, γι’ αυτό και χαίρει της εύνοιας του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο κατεχόμενο Βερολίνο ο Φουρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανάκριση από τους Αμερικανούς. Στην Προσωπική Συμφωνία η δράση εκτυλίσσεται σε ένα τοπίο με ερείπια. Εκτός, όμως, από τα ορατά ερείπια του πολέμου και των βομβαρδισμών, υπάρχουν κι εκείνα τα βαθιά ριζωμένα στις ψυχές των ανθρώπων, αποτέλεσμα ενός άλλου «πολέμου», εσωτερικού, υπαρξιακού.

Εθνικός Ελληνορώσων Κάτω Σκηνή Κείμενο: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος Σκηνοθεσία - δραματουργία: Γιώργος Παλούμπης Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Ζαχαρίας Διανομή: Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος Πρεμιέρα: 26/9/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ. 18:00, Σάβ. 18:00, Κυρ. 21:30. Από τις 7/11: Τετ. 21:30, Σάβ.

18:00, Κυρ. 21:30

Ο Κήπος. Ο Κήπος του διακεκριμένου Καναδού ηθοποιού και συγγραφέα Bruce Gooch θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Από Μηχανής Θέατρο. Βρισκόμαστε στα ’70s. Οι κοινωνικές σταθερές βρίσκονται υπό αμφισβήτηση. Η γέννηση μιας καινούργιας εποχής με το δικό της νοσταλγικό σάουντρακ θα παρασύρει τους ήρωες έξω απ’ τα συνηθισμένα. Με φόντο τη μουσική της δεκαετίας του ’70 οι ήρωες θα συναντηθούν, σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη. Μια παράσταση-ωδή στη δεκαετία και στην εκπλήρωση του ονείρου που γέννησε αυτή η εποχή. Η διαθήκη της Μαρίας του Colm Toibin. Το Από Μηχανής Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πολυαναμενόμενο έργο του Colm Toibin Η Διαθήκη της Μαρίας (The Testament of Mary), σε μετάφραση Κατερίνας Βαλαβανίδη και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Ερμηνεύει η Ασπασία Κράλλη. Η Μαρία, εξόριστη στην Έφεσο, γερασμένη, καταπονημένη και σε συνεχή κίνδυνο, αφηγείται με τον δικό της τρόπο τη ζωή της και τη ζωή του γιου της. Στο πρόσωπο του Χριστού βλέπει μόνο το παιδί της που σκοτώθηκε με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Ο μονόλογος του Colm Toibin θα μπορούσε να έχει και ως τίτλο «Το κατά Μαρία Ευαγγέλιον», μια και ποτέ δεν ακούστηκε ο λόγος της, η δική της μαρτυρία.

Λα Πουπέ Πάνω Σκηνή Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης Σκηνοθεσία: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου Φωτισμός - διεύθυνση φωτογραφίας - video: Νίκος Βούλγαρης Ενδυματολόγος: Μιράντα Θεοδωρίδου Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου Μοντάζ: Θοδωρής Καπετανάκης Ερμηνεύει η Θεοδώρα Τζήμου Πρεμιέρα: 12/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη, 18:30

Εθνικός Ελληνορώσων. Μετά τη μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία της προηγούμενης σεζόν, το έργο Εθνικός Ελληνορώσων του Αντώνη Τσιοτσιόπουλou σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη επιστρέφει στο Από Μηχανής Θέατρο. Είναι μια κωμωδία για τα παιδιά μιας γειτονιάς που λένε ότι μεγάλωσαν. Ένα έργο για ξεχειλωμένες φανέλες, ξεφούσκωτες μπάλες και εγκλήματα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, εξ αμελείας και μη. Λα Πουπέ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Γιατί να μην μπορεί η Ρίκα να επισκεφθεί την κυρία Νέλλη; Τι γράφει το γράμμα της; Τι κρύβει στα σκοτάδια του διαμερίσματος-οχυρού της; Πόσα σοκολατάκια επιτρέπονται; Γιατί οι οδηγοί είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου; Τι πιο ωραίο από χυμό βύσσινο στο χάρτινο; Φορέματα για κούκλες ή για κοριτσάκια; Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση, το εμβληματικό έργο Λα Πουπέ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη επιστρέφει και παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

29

ΕΘΝΙΚΟ ΘΈΑΤΡΟ

Πιστός στο σερί αναπάντεχων επιλογών, ο Άρης Μπινιάρης επιλέγει το ηθογραφικό έργο του Δημήτρη Ψαθά και η σκηνή του Εθνικού μεταφέρεται στα ’60s. Η αιώνια πάλη του συντηρητισμού με το προοδευτικό πνεύμα δεν είναι φυσικά άγνωστη στις μέρες μας, γι’ αυτό και η χιουμοριστική προσέγγιση του συγγραφέα σε ζητήματα σοβαρά μέσω της χαρακτηριστικής θεατρικής φόρμας που έχει εισαγάγει ο σκηνοθέτης υπόσχεται να μιλήσει με αμεσότητα στο σύγχρονο κοινό.

30 lifo – 25.10.18

διασκευή: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γάλλος, Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου, Ηρώ Μπέζου, Γιώργος Παπαγεωργίου, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Λυδία Τζανουδάκη, Έλενα Τοπαλίδου, Αινείας Τσαμάτης

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

πατροκλοσ σκαφιδασ

Ξύπνα Βασίλη Εθνικό Θέατρο – Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

Αγίου Κωνσταντίνου 2224, 210 5288170-171, 210 7234567 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 18:00, Πέμ., Παρ., Σάβ. 21:00

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

31

ΜΙΚΡΉ ΣΚΗΝΉ ΤΟΥ ΘΕΆΤΡΟΥ ΑΡΓΏ

Πιερ Πάολο Παζολίνι Ποιητής ή ζωγράφος; Κινηματογραφιστής ή διανοούμενος; Συγγραφέας ή ομοφυλόφιλος; Δάσκαλος ή άγιος; Θεός και δαίμονας, μια αλογόμυγα σαν τον Σωκράτη που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της Ιταλίας, της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου εν γένει. Ένα 17χρονο αγόρι, ο Πίνο Πελόζι, η κυβέρνηση, η μαφία, το παρακράτος, οι φασίστες, όλοι αναπόσπαστα κομμάτια στο πάζλ του μυστηριώδους εγκλήματος που ακόμα απασχολεί, αφού ποτέ δεν εξιχνιάστηκε. Ο επιθεωρητής κοιτάζει το άψυχο σώμα του Παζολίνι. Η παράσταση ξεκινά. Για μία ώρα ο θεατής θα βρεθεί στην Όστια, στο σημείο όπου βρέθηκε άγρια δολοφονημένος ο μέγας Παζολίνι, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής του. Θραύσματα και αναμνήσεις: οι έρωτες, οι ταινίες, τα γραπτά του, η μητέρα και ο πατέρας του, οι δίκες του. Στην παράσταση παρελαύνουν οι σημαντικότερες στιγμές του δημιουργού, οι εχθροί του, οι φίλοι του: η Κάλλας, η Μπέτι, η Μάνγκανο, η Σουσάνα (η μητέρα του…), ο Νινέτο, ο Σβεν, όλοι τους καλεσμένοι και ταυτόχρονα παγωμένοι, αναρωτιούνται ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο. Ένας ύμνος, μια ωδή σε έναν βαθιά μαρξιστή και ταυτόχρονα άνθρωπο. Μια ευαίσθητη, τρυφερή αλλά και μια πικρή ιστορία ενός παιδιού που έγραφε ποιήματα για αγόρια που παίζουν ποδόσφαιρο και κλείνουν σε σπιρτόκουτα τζιτζίκια.

Θέατρο Μικρό Αργώ Ελευσινίων 15, Αθήνα, 210 5201684 Πρεμιέρα: 15/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμ.-Παρ. 21:00

δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία: Αγγελική Καρυστινού ερμηνεύει o Ένκε Φεζολλάρι παραγωγή: Όψεις Πολιτισμού

32 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

ΘΈΑΤΡΟ ΘΗΣΕΊΟΝ, ΈΝΑ ΘΈΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΈΧΝΕΣ

Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν Η καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία (Νικορέστης Χανιωτάκης & Γεράσιμος Σκαφίδας) παρουσιάζει στο Θησείον, Ένα θέατρο για τις τέχνες το αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν (Der gute mensch von Sezuan), ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας σε μετάφρασησκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και πρωτότυπη μουσική Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Πρόκειται για ένα έργο τρυφερό, αστείο όσο και σκληρό, ρομαντικό όσο και ρεαλιστικό. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους και παραμένουν διαρκώς στη σκηνή, συνθέτοντας έναν βουβό θίασο που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα της εκάστοτε σκηνής. Στο κέντρο του έργου βρίσκεται ένα ηθικό πρόβλημα: μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων;

Θησείον, Ένα θέατρο για τις τέχνες

μετάφραση - σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου διανομη: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κώστας Κάππας, Γεράσιμος Σκαφίδας, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μπέτυ Αποστόλου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Βαλέρια Δημητριάδου και η Λήδα Πρωτοψάλτη

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, 210 3255444 Πρεμιέρα: 2/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τέτ.

19:00, Πέμ. 21:15, Παρ. 21:15, Σάβ.

19:00, Κυρ. 19:00 Επιπλέον παραστάσεις: 25/12, 19:00, 1/1/19, 19:00

ΘΈΑΤΡΟ OLVIO

Μη σκοτώνεις τη μαμά

Θέατρο Olvio Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίου 7, Βοτανικός, 210 3414118 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.

18:30, Σάβ.-Κυρ.

21:15

Η καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία (Γεράσιμος Σκαφίδας) παρουσιάζει την παράσταση Μη σκοτώνεις τη μαμά της Σαρλότ Κίτλι. Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας - κόρης. Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία για την εξέλιξη του ανθρώπου σχέση όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της. μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ διανομη: Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Ελίνα Γιαννάκη

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

33

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Μικρή Σκηνή & Εκθεσιακός Χώρος) 26-30/10

yi-chun wu

www.sgt.gr

34 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

ΣΤΕΓΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΩΝΑΣΗ

Body Politics: Όταν το σώμα ασκεί πολιτική Η τέχνη συναντά την πολιτική και τον ακτιβισμό στη νέα πρόταση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Έξι δημιουργοί από διάφορα σημεία του πλανήτη παρουσιάζουν στη Μικρή Σκηνή και στον Εκθεσιακό Χώρο ισάριθμες σόλο περφόρμανς με το ανθρώπινο σώμα στο επίκεντρο. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η θέση της γυναίκας, η εξουσία, το σεξ, οι έμφυλες ταυτότητες, είναι μερικά από τα ζητήματα που αγγίζουν με τόλμη οι χορογράφοι, όπως εξηγούν μέσα από δικά τους λόγια: «Στη δουλειά μου συλλαμβάνω κάθε νέα δημιουργία ως συνέχεια των προηγουμένων. Σε αυτή την περφόρμανς προσπαθώ να κάνω ορατά τα στάδια από τα οποία περνά το σώμα όταν αναζητά χαλάρωση. Σώματα αναγκάζονται να μένουν όρθια, καθώς τους έχει ανατεθεί ένας “κοινωνικός ρόλος”. Σε αυτές τις αντιφατικές καταστάσεις, το σώμα αυτοσυντηρείται: κάποιες φορές γίνεται ένα με το περιβάλλον του και άλλες αποσυνδέεται από αυτό». Danya Hammoud (Λίβανος), To rest on a slope, 29-30/10, 22:00, Μικρή Σκηνή «Για τις ανάγκες αυτής της δουλειάς επισκεπτόμουν συχνά ένα μπαρ που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου και ονομάζεται “Άδωνις”. Αυτό το είδος χορού, το macho dancing, το εξασκούν νεαροί άνδρες και απευθύνονται τόσο σε ανδρικό όσο και σε γυναικείο κοινό. Είναι μια γλώσσα αποπλάνησης που έχει οικονομικό κίνητρο και χρησιμοποιεί κινήσεις αρρενωπότητας, αποδεικνύοντας την αντικειμενοποίηση του ανδρικού σώματος, αλλά λειτουργώντας και ως ένδειξη ευαισθησίας και τρωτότητας». Eisa Jocson (Φιλιππίνες), Macho Dancer, 26-27/10, 20:30, Εκθεσιακός Χώρος «Πρέπει να κάνω αυτό που κάνω, ανεξάρτητα από τα βλέμματα που λαμβάνω. Σιγουρεύομαι πρώτα ότι αυτά δεν με προσβάλλουν. Πρέπει να τους δώσω χρόνο να διαχειριστούν το γεγονός ότι υπάρχει ένα γυμνό σώμα στο δωμάτιο. Η δύναμη έρχεται στην πορεία. Μπορείς να το κάνεις στην πρόβα, αλλά είναι πολύ διαφορετικό σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους». Mallika Taneja (Ινδία), Be Careful, 26-27/10, 19:30, Μικρή Σκηνή

giannina ottiker

«Οι καλλιτέχνες της δικής μου γενιάς θέλουν να παλέψουν με ζητήματα που οι παλιότερες γενιές δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Εξερευνώ τα μέρη όπου έχουμε υποχρεωθεί να βρισκόμαστε σε αντιδιαστολή με εκείνα τα απαγορευμένα σημεία όπου μπορεί να επιλέγαμε να περιπλανηθούμε: μέρη φτιαγμένα από ελεύθερη έκφραση, υποταγή, αποκάλυψη. Αν τα διαβούμε, τι θα απογίνουμε; Η δουλειά μου είναι ένα κάλεσμα για δράση». Nadia Beaugré (Ακτή Ελεφαντοστού), Quartiers Libres, 29-30/10, 20:30, Εκθεσιακός Χώρος «Πέρσι η Νότια Αφρική γιόρτασε 20 χρόνια “ελευθερίας” και όσο κι αν προσπαθώ να απομακρυνθώ από τις ρίζες μου και να είμαι πολίτης του κόσμου, με τραβάει πίσω η προσπάθεια κατανόησης του πολιτεύματός μας. Το Σύνταγμα μιλά για ισότητα, όμως εγώ έχω ερωτήματα για την ομοφοβία και τους “σωφρονιστικούς βιασμούς” που είναι μέρος της κουλτούρας μας στο μεγαλύτερο κομμάτι της Αφρικής. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πραγματικά ελεύθερος στη Νότια Αφρική; Ελεύθερος από τις αγκυλώσεις του συντηρητισμού και της κοντόφθαλμης “αφρικανικής ταυτότητας”;» Robyn Orlin (Νότια Αφρική), And so you see…, 29-30/10, 19:30, Μικρή Σκηνή «Στα φαρσί, τη γλώσσα με την οποία ξεκίνησα να κατανοώ τον κόσμο γύρω μου, δεν υπάρχουν γένη. Το ίδιο συμβαίνει με τα αντικείμενα και τις ιδέες, δεν έχουν φύλο. Στα φαρσί, η λέξη για το γένος είναι η “ ‫( ”جنسیت‬jenssiat) που σημαίνει “υλικό”. Όταν χρησιμοποιείται για αντικείμενα, αναφέρεται σε αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένα. Όταν χρησιμοποιείται για ανθρώπους, αναφέρεται στο φύλο τους. Οπότε, στη γλώσσα μου, το “γένος” του τραπεζιού είναι το ξύλο. Και το δικό μου γένος είναι το δέρμα, η σάρκα, τα κόκαλα, οι μύες, το αίμα, οι φλέβες, τα μαλλιά, τα κύτταρα…» Soroub Darabi (Ιράν), FARCI.E, 26-27/10, 22:00, Μικρή Σκηνή

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

35

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΠΠΑ

Δείπνο ηλιθίων Θέατρο Κάππα Κυψέλης 2, Κυψέλη, 210 7707227 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ. 19:00 (λαϊκή απογευματινή), Πέμ.

21:00, Παρ. 21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00, Κυρ. 18:00 & 21:00

Η sold out παράσταση των δύο τελευταίων ετών που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, το Δείπνο Ηλιθίων, ανεβαίνει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο Θέατρο Κάππα. Ο Πιερ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), πλούσιος μεγαλοεκδότης στο Παρίσι, οργανώνει κάθε εβδομάδα με τους πλούσιους φίλους του ένα… ιδιότυπο δείπνο: καθένας βρίσκει έναν «ηλίθιο», τον καλεί στο δείπνο και αυτός που έχει φέρει τον πιο τέλειο «ηλίθιο» στέφεται νικητής! Ο Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος), ένας αθώος άνθρωπος, είναι ο πολλά υποσχόμενος «ηλίθιος» του Πιερ γι’ αυτή την εβδομάδα. Τον καλεί στον σπίτι του για να γνωριστούν και εν συνεχεία να πάνε στο δείπνο. Μια σειρά από ανατροπές, όμως, διαλύει τα πάντα, ο Πιερ αποδομείται και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι τελικά ο ηλίθιος. σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου δίανομη: Σπύρος Παπαδόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Βασίλης Ρίσβας, Άννα Μενενάκου, Χρήστος Σπανός, Ξανθή Γεωργίου και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος

ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ

ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ

Ρένα Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Λεωφ. Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210 4143 310 Πρεμιέρα: 10/12/18 Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη

36 lifo – 25.10.18

Βόυτσεκ

Στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά ανεβαίνει από τις 10 Δεκεμβρίου του 2018 η Ρένα του Κορτώ, σε θεατρική διασκευή του Στέλιου Χατζηαδαμίδη. Μια ομάδα ρεπόρτερσυγγραφέων γνωρίζει τη Ρένα τη Σμυρνιά στο Athens Pride Parade. Η Ρενα τους καλεί σπίτι της και με τον δικό της τρόπο ξετυλίγει το νήμα της περιπετειώδους ζωής της. Μέσα από τη σπαρταριστή αφήγησή της αποφασίζει να τους μοιράσει ρόλους κι έτσι οι νέοι αρχίζουν να «υποδύονται» τους μεγάλους έρωτες της ζωής της. Η Ρένα, στο κλαρί από τα γεννοφάσκια της, μας ταξιδεύει σε εικόνες, μουσικές και τραγούδια της Ελλάδας του 20ού αιώνα.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Λεωφ. Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210 4143 310 Πρεμιέρα: 22/2/19 Μια συμπαραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με τη εταιρεία ΛΥΚΟΦΩΣ

θεατρική διασκευή: Στέλιος Χατζηαδαμίδης σκηνοθεσία: Νικαίτη Κουντούρη δίανομη: Υρώ Μανέ, Άγης Εμμανουήλ, Κωνσταντίνος Φάμης, Μιχάλης Αβρατόγλου Μαζί τους στη σκηνή ο συνθέτης και μουσικός Παναγιώτης Τσεβάς

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, μετά τη μεγάλη επιτυχία του Φάουστ (2015-2016), επιστρέφει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθετώντας το αριστούργημα του Γκέοργκ Μπύχνερ, Βόυτσεκ, με έναν δυναμικό θίασο 10 ηθοποιών. Στον ομώνυμο ρόλο ο Γιώργος Γάλλος. Ο Βόυτσεκ είναι ένα έργο-φαινόμενο. Γράφτηκε το 1836/7 από έναν Γερμανό συγγραφέα 23 ετών, ο οποίος πέθανε πριν προλάβει να το ολοκληρώσει. Και όμως το ποιητικό αυτό αριστούργημα επηρέασε σχεδόν ολόκληρη τη μετέπειτα δραματουργία, από τους εξπρεσιονιστές και τον Μπρεχτ μέχρι τον Μπέκετ, και από τον Γκόρκι μέχρι τον Κολτές και τη Σάρα Κέιν. μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος νέα δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Έλενα Μαυρίδου, Χάρης Χαραλάμπους, Σωτήρης Τσακομίδης, Λευτέρης Πολυχρόνης, Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης κ.ά.

ΔΗΜΟΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΆ

Θείος Βάνιας

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάζει τη θεατρική περίοδο 2018-2019 με το αριστούργημα του Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ Θείος Βάνιας, σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, ο οποίος ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο. Για πολλά χρόνια ο Βάνιας και η ανιψιά του Σόνια ζουν ήρεμα και αρμονικά στην επαρχία, συντηρώντας τα κτήματα και την περιουσία της οικογένειας. Όταν όμως ένα καλοκαίρι ο πατέρας της Σόνιας έρχεται από την πρωτεύουσα μαζί με τη νέα του γυναίκα, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι κρυφές αντιπαλότητες της οικογένειας έρχονται στην επιφάνεια και καταστρέφουν κάθε ηρεμία. Η κρίση της μέσης ηλικίας, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, τα οικονομικά συμφέροντα, οι ενδοοικογενειακοί ανταγωνισμοί, οδηγούν σε μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας. Είναι ο θυμός που δημιουργείται στον κάθε άνθρωπο απ’ τη στιγμή που άλλο ήθελε να γίνει κι άλλο έγινε. Μια ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία του Τσέχοφ, όπου η ψευδαίσθηση και η απόγνωση ανταγωνίζονται το χιούμορ και την ελπίδα.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Λεωφόρος Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210 4143 310 Πρεμιέρα: 22/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.Παρ. 20:30, Σάβ.

18:00 & 21:00, Κυρ.

19:00

mετάφραση - σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης δίανομη: Γιώργος Κιμούλης, Τάσος Νούσιας, Στέλλα Καζάζη, Γιώργος Ψυχογιός, Μάγδα Λέκκα, Χαρά Μάτα Γιαννάτος, Μαίρη Νάνου, Κώστας Κοράκης

ΘΈΑΤΡΟ ΕΠΊ ΚΟΛΩΝΏ

ΘΈΑΤΡΟ ΕΠΊ ΚΟΛΩΝΏ

Η λάμψης μιας ασήμαντης νύχτας Θέατρο Επί Κολωνώ Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός, 210 5138067

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Μέχρι 26/10: Πέμ.-Σάβ. 21:15, Κυρ. 18:00 Από 27/10: Πέμ.-Παρ.

21:15, Σάβ. 18:00, Κυρ.

21:15

Άγριος Σπόρος Θέατρο Επί Κολωνώ

Η Λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας (The Night Alive) του Κόνορ Μακφέρσον, το έργο που τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2014 των Κριτικών της Νέας Υόρκης, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ! Η παράσταση της Ομάδας Νάμα που κέρδισε το κοινό και την κριτική επιστρέφει για έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου σε άμεση μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου και στην καταλυτική, διεισδυτική και τρυφερή σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, 210 5138067 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτ. & Τετ. 18:15, Σάβ. 21:15, Κυρ.

18:00

mετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη παραγωγή: Ομάδα Νάμα διανομη: Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου, Νικόλας Μπράβος

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά η πετυχημένη παράσταση της Ομάδας Νάμα Άγριος Σπόρος σε κείμενο του Γιάννη Τσίρου και σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ. Τον ρόλο του Σταύρου επωμίζονται ο Τάκης Σπυριδάκης και ο Στάθης Σταμουλακάτος, σε εναλλασσόμενη, μη καθορισμένη εκ των προτέρων διανομή. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είχε ξαναμοιραστεί τον ρόλο με τον Τάκη Σπυριδάκη τη χειμερινή περίοδο 2016-2017, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. παραγωγή: Ομάδα Νάμα κείμενο: Γιάννης Τσίρος σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη διανομή: Τάκης Σπυριδάκης / Στάθης Σταμουλακάτος, Χριστίνα Μαριάνου, Ηλίας Βαλάσης

25.10.18 – lifo

37

Τη νέα εποχή του ιστορικού θεάτρου της Αθήνας στην Ευμολπιδών 45 στον Κεραμεικό θα χαράξουν από κοινού, με μια δημιουργική σύμπραξη, η Ομάδα Νάμα (Γιώργος Χατζηνικολάου, Ελένη Σκότη, Επί Κολωνώ) και η εταιρεία παραγωγής Λυκόφως ΑΜΚΕ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου. Τη διεύθυνση και την ευθύνη του θεατρικού προγράμματος επωμίζονται ο Γιώργος Χατζηνικολάου και ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος.

ΣΎΓΧΡΟΝΟ ΘΈΑΤΡΟ

Με λένε Έμμα & Το δείπνο

Το δείπνο. Το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ. Τον Νοέμβριο, στο ανανεωμένο Σύγχρονο Θέατρο.

Σύγχρονο Θέατρο Ευμολπιδών 45, Αθήνα, 210 3464380

μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη σκηνοθεσία & δραματουργική επεξεργασία: Λίλλυ Μελεμέ δίανομη: Στέλιος Μάινας, Κατερίνα Λέχου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Γιώργος Κοτανίδης

Το δείπνο Πρεμιέρα: 16/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Από 16/11 έως 2/12: Τετ.

18:15, Πέμ. 21:00, Παρ. 21:00, Σάβ.

19:00 & 21:15, Κυρ.

20:00 Από 5/12: Τετ.

18:15, Παρ. 21:00, Σάβ. 21:15, Κυρ.

21:00

Με λένε Έμμα. Με το έργο του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν Με λένε Έμμα σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση και σκηνοθεσία Ελένης Σκότη η Ομάδα Νάμα του Επί Κολωνώ εγκαινιάζει μια νέα περίοδο με μόνιμη πλέον παρουσία και στο Σύγχρονο Θέατρο, τη διεύθυνση του οποίου αναλαμβάνει από κοινού με την εταιρεία Λυκόφως. σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη διανομη: Μαίρη Μηνά, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη

Με λένε Έμμα Πρεμιέρα: 5/12/18

Από τον Νοέμβριο στο Σύγχρονο Θέατρο επιστρέφει και η Κυρά της Ρω σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και ερμηνεία Φωτεινής Μπαξεβάνη. Παράλληλα, η ομάδα ANIMA παρουσιάζει το Γαμήλιο Εμβατήριο για 18 μόνο παραστάσεις σε μια πρωτότυπη σκηνοθεσία.

Booze Cooperativa Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα, 211 4053733

Αντιγόνη, μία ύβρις

ΠΟΛΥΧΏΡΟΣ BOOZE COOPERATIVA

Δύο ξεχωριστές παραστάσεις Αντιγόνη, μία ύβρις. Η Ομάδα7 παρουσιάζει την παράσταση Αντιγόνη, μία ύβρις. Ένα ταξίδι που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Πώς θα δρούσαν οι ήρωες της Αντιγόνης αν έρχονταν στο σήμερα και έβλεπαν ειδήσεις; Τι θα μας έλεγαν και τι θα θέλαμε εμείς να μάθουμε απ’ αυτούς; σκηνοθεσία: Βίκυ Μαστρογιάννη μετάφραση - διασκευή: Βίκυ ΜαστρογιάννηΟμάδα7 ηθοποιοί: Μαίρη Λούση, Βίκυ Μαστρογιάννη, Δανάη Σπηλιώτη χορός: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Δάφνη Αηδόνη, Μυρσίνη Γεωργάκη, Ευδοκία Δεληπέτρου, Γιώργος Ζαφειρίου, Αλκιβιάδης Ζούπας, Σοφία Λιάκου, Βίκυ Μαστρογιάννη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάνος Παπαδάς, Βασιλική Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιάννης Τζέμης, Μάριος Τσάγκαρης, Ραφαήλ-Ανάργυρος Τσάντες

38 lifo – 25.10.18

Πρεμιέρα: 4/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κυρ. 20:00, Δευτ.

21:00

Performance Copéλes Παραστάσεις: 20, 27-28 /10/18 Ώρα έναρξης: 21:00

Performance Copéλes. Η Performance Copéλes είναι μια κινητική και δραματουργική προσέγγιση στο έργο του Αυστριακού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Egon Schiele. Η παράσταση ρίχνει το βλέμμα της αφενός στις γυναίκες που στάθηκαν απέναντί του για να δημιουργήσει ελεύθερα την τέχνη του, αφετέρου στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ζωγράφου και μοντέλου. χορογραφία: Σοφία Νικολέττα χορεύουν: Μαρία Μάργαρη, Ισιδώρα Πρίμπα, Μαρίνα Τσαπέκου

ΝΈΟ ΘΈΑΤΡΟ ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΒΑΣΙΛΆΚΟΥ

Η κωμωδία των παρεξηγήσεων Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου Προφήτη Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός, 211 0132002-5 Πρεμιέρα: 9/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.-Παρ. 21:00

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρσι στην Επίδαυρο με την Άλκηστη του Ευριπίδη, καθώς και φέτος με την όπερα Ζ στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η Κατερίνα Ευαγγελάτου επανέρχεται, σκηνοθετώντας για πρώτη φορά έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων, νεανικό έργο του μεγάλου ποιητή, ξεκινά όταν δύο ζευγάρια πανομοιότυπων διδύμων που είχαν χωριστεί στη γέννα βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη, χωρίς να το γνωρίζουν. Μέσα σε αυτή την αλλόκοτη συνθήκη εκτυλίσσεται μια ιλιγγιώδης φάρσα, στην οποία κυριαρχούν η πλάνη και οι αλλεπάλληλες παρεξηγήσεις, καθώς τα πρόσωπα διασταυρώνονται. σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου διανομη: Νίκος Κουρής, Ορφέας Αυγουστίδης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Αμαλία Νίνου, Ερρίκος Μηλιάρης, Νίκος Πυροκάκος, Γιώργος Νούσης, Βαλάντης Φράγκος, Στέλιος Παυλόπουλος, Ελίζα Σκολίδη, Πάνος Ζυγούρος, Μαριάμ Ρουχάτζε

25.10.18 – lifo

39

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καταπιάνεται με τον ογκόλιθο του Αντόν Τσέχοφ και σκηνοθετεί έναν από τους πιο δυναμικούς και ενδιαφέροντες θιάσους που θα δούμε φέτος. Το χθες που συγκρούεται με το σήμερα και βρίσκει τον άνθρωπο πάντα απροετοίμαστο μπροστά στις αλλαγές και στις επιταγές της κάθε εποχής είναι ο κεντρικός άξονας του έργου που παρουσιάστηκε στη Μόσχα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή θεατρικά της παγκόσμιας δραματουργίας.

μετάφραση: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου απόδοση: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης διανομη: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος, Γεωργιάννα Νταλάρα

Θέατρο Χορν Αμερικής 10, 210 3612500 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 20:00, Πέμ., Παρ. 21:00, Σάβ.

18:00 & 21:00

ΘΈΑΤΡΟ ΧΟΡΝ

ελινα γιουνανλη

Βυσσινόκηπος

40 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

μαριλη ζαρκου

ΘΈΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

REM / Κήπος

Θέατρο Σφενδόνη Μακρή 4, Μακρυγιάννη – Ακρόπολη, 215 5158968

Μετά την αίσθηση που προκάλεσε στην εκπνοή της περσινής σεζόν η πρωτότυπη παράσταση της Άννας Κοκκίνου επιστρέφει στη Σφενδόνη. Τέσσερις ηθοποιοί οδηγούν τον θεατή μέσα από μια ρωγμή στον χρόνο στον μαγικό χώρο μιας σκηνικής συγχρονίας. Παρόλο που πρόκειται για θέατρο, η παράσταση είναι σαν ένα μουσικό κομμάτι όπου πρωταγωνιστούν οι ήχοι, ενώ πλέκονται κείμενα, μεταξύ άλλων, των Ομήρου, Κλάιστ, Έλιοτ, Προυστ, Βιζυηνού και Καβάφη και κινηματογραφικά θραύσματα των Βιγκό, Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν, Αντονιόνι, Μπρεσόν και Ζβιάγκιντσεφ. σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου διανομη: Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Σαμπρίνα Μπροντέσκου, Αλκίνοος Δωρής, Άννα Κοκκίνου

Από 3/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάβ.

18:30, Κυρ. 21:00

25.10.18 – lifo

41

ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΑΝΑ

Τζάσμιν

Η Ελένη Ράντου συναντά την Τζάσμιν του Γούντι Άλεν και εξασφαλίζει τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής του οσκαρικού αριστουργήματος που ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη από την 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Μια κωμικοτραγική ιστορία έρωτα στα χρόνια του χρηματιστηρίου, μια σπουδαία ψυχολογική καταγραφή της ανθρώπινης πτώσης, όταν ο πλούτος και η λάμψη κυριαρχούν αλλά και όταν εξατμίζονται. Όταν οι αλλαγές είναι καταιγιστικές, ποιος θα καταφέρει πραγματικά να αλλάξει; Οκτώ χαρακτήρες που αλληλοσπαράζονται στη δίνη των ματαιωμένων ονείρων για μια καλύτερη ζωή σε θεατρική διασκευή Ελένης Ράντου και Βαγγέλη Χατζηνικολάου, σκηνοθετημένη από τον Σταμάτη Φασουλή, με έναν θίασο σπουδαίων ηθοποιών. σενάριο: Γούντι Αλεν θεατρική απόδοση: Ελένη Ράντου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής διανομη: Ελένη Ράντου, Μάξιμος Μουμούρης, Παντελής Δεντάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Ορέστης Καρύδας και Δημήτρης Καπετανάκος

Θέατρο Φούρνος Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων, 210 6460748 Πρεμιέρα: 9/11/18 Κάθε Παρασκευή, στις 20:30

42 lifo – 25.10.18

Θέατρο Διάνα Ιπποκράτους 7, Αθήνα, 210 3626596 Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη Βοηθός σκηνογράφου: Δήμητρα Χίου Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου Βοηθός ενδυματολόγου: Κρυσταλλία Λιονάκη Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης Πρεμιέρα: 1/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.

19:30, Πέμ. 20:00, Παρ. 21:00, Σάβ.: 21:00, Κυρ. 19:00 Εισιτήρια: Από 12 ευρώ

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΎΡΝΟΣ

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΎΡΝΟΣ

Καταδύσεις

Ο Φιάκας

Ο τίτλος Καταδύσεις αναφέρεται στο σύγχρονο ελληνικό έργο Heimgehen (2012, του Άρη Ρήσα) που πραγματεύεται την προσπάθεια ενός δημιουργού να αντιπαρατεθεί με τη θέα μιας λευκής σελίδας και να γράψει το κύκνειο άσμα του. Πώς θα μπορούσε το έργο ενός ξενόγλωσσου, καθιερωμένου συγγραφέα να αποκαλυφθεί και να αφομοιωθεί καλύτερα μέσω της αντιπαράθεσής του με ένα άλλο σύγχρονο, γραμμένο στην τρέχουσα γλώσσα του νεοέλληνα αποδέκτη του; Η δραματουργία σκοπεύει, με τον συνδυασμό αυτό, να διευρύνει την αντίληψή μας για το ερμητικά κλειστό, αινιγματικό κείμενο του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα Σ. Μπέκετ.

Θέατρο Φούρνος Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων, 210 6460748

σκηνοθεσία: Νύσος Βασιλόπουλος δραματουργία-μετάφραση: Νίκος Φλέσσας πρωτότυπη μουσική: Βύρων Κατρίτσης ερμηνευει ο Βαγγέλης Στρατηγάκος

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.

20:00 & Πέμ. 21:00

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων τον Μάιο, ο Φιάκας επιστρέφει και πάλι στη σκηνή του θεάτρου «Φούρνος». Πρόκειται για μια σπαρταριστή ελληνική κωμωδία ηθών, γραμμένη σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γλώσσα, όπου το ιδίωμα της Κωνσταντινούπολης μπλέκεται με τη λόγια γλώσσα του 19ου αιώνα. Το έργο, με επιρροές από τις μεγάλες κωμωδίες του Μολιέρου και του Γκόγκολ, σατιρίζει με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο τις υπερβολές της κωνσταντινουπολίτικης κοινωνίας της εποχής, με πολλές ανατροπές και σκηνικές εκπλήξεις που έχουν σαφείς αναφορές στο σήμερα. Η παράσταση κρατάει το άρωμα της εποχής κατά την οποία γράφτηκε, αποδίδοντάς το με μια φρέσκια και παιχνιδιάρικη διάθεση, είναι δε πλημμυρισμένη από τραγούδια και μοτίβα της κωνσταντινουπολίτικης παράδοσης. σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία - μουσική επιμέλεια: Βασίλης Νικολαΐδης σκηνικά - κοστούμια: Γιάννη Μετζικώφ διανομη: Γιάννης Τσούτσιας, Σπύρος Βαρβαγιάννης, Δανάη Μιχοπούλου, Ευγενία Μαραγκού, Δημήτρης Πάσσος

Θέατρο Κιβωτός Πειραιώς 115, Γκάζι, 210 3427426 Προπώληση: www.viva. gr/tickets/theater/ theatro-kivotos/isymmoria-ton-pente/ Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.

19:00, Πέμ. 21:00, Παρ.

21:00, Σάβ. 18:00 & 21.00, Κυρ. 19:00

Τον Οκτώβριο παρουσιάζεται στο Θέατρο Κιβωτός για πρώτη φορά στην Ελλάδα η απίθανη κωμωδία Η συμμορία των πέντε (The Ladykillers) του Graham Linehan σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ένας εκλεκτός θίασος ηθοποιών που έχουν ξεχωρίσει τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση για τις κωμικές τους ικανότητες. Η υπόθεση αφορά τον Μάρκους και τη συμμορία του, οι οποίοι, παριστάνοντας τους χορευτές, νοικιάζουν τη σοφίτα του ετοιμόρροπου σπιτιού μιας γλυκιάς, αλλά αμέμπτου ηθικής γριούλας που ζει με μοναδική παρέα τον παπαγάλο της. Ο Μάρκους έχει σχεδιάσει την τέλεια ληστεία μιας χρηματαποστολής και στο σχέδιο μπλέκεται, χωρίς τη θέλησή της, και η σπιτονοικοκυρά. Έτσι, το «τέλειο» σχέδιο παίρνει μια απρόβλεπτη και ξεκαρδιστική τροπή.

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης Συνεργάτης σκηνοθέτης: Φρόσω Λύτρα Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Μουσική: Μιχ. Νιβολιανίτης - Αλέξ. Χρηστάρας Κινησιολογία: Αγγελική Τρομπούκη Βοηθός σκηνοθέτη: Νούρμαλα Ηστύ Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου Σχεδιασμός κομμώσεων: Θωμάς Γαλαζούλας Σχεδιασμός μακιγιάζ: Falei Chykolga

ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΟΣ

Η Συμμορία των πέντε

σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος διανομη (αλφαβητικά): Κώστας Αποστολάκης, Στέλιος Ιακωβίδης, Στέλιος Μποστατζόγλου, Αγορίτσα Οικονόμου, Στέλιος Πέτσος, Θανάσης Τσαλταμπάσης, ΚώσταςΦλωκατούλας

STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΆΛΗ

Nordost ΜΠΆΓΚΕΙΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΕΊΟ

Ηedda Gabler Ξενοδοχείο Μπάγκειον Πλατεία Ομονοίας 19, Αθήνα Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:30 (μέχρι τις 11/11) Κρατήσεις θέσεων: 6938 500457 (17:0020:00)

Τη Hedda Gabler του Χένρικ Ίψεν, κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα του κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού, παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά η Άντζελα Μπρούσκου και το Θέατρο Δωματίου στο ιστορικό ξενοδοχείο «Μπάγκειον». Το ξενοδοχείο-σύμβολο στο κέντρο της Αθήνας, έργο του Ερνέστου Τσίλερ, χτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα, την ίδια περίοδο κατά την οποία ο Ίψεν γράφει τη Hedda Gabler, γίνεται ο τόπος εξέλιξης του δράματος της ηρωίδας που καταρρέει σε ένα περιβάλλον μεγαλοαστικής παρακμής.

Studio Μαυρομιχάλη Μαυρομιχάλη 134, 210 6453330, Αθήνα Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή, 21:00

Ο θεατρικός οργανισμός «Νέος Λόγος» γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του Studio Μαυρομιχάλη με το έργο Nordost του Τόρστεν Μπουχστάινερ, σε σκηνοθεσία Στέλλας Κρούσκα. Το έργο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ήταν 23 Οκτωβρίου 2002 όταν 42 Τσετσένοι εισέβαλαν στο θέατρο Ντουμπρόβκα στη Μόσχα, διέκοψαν την παράσταση του μιούζικαλ και κράτησαν ομήρους 850 άτομα. Το αίτημά τους ήταν να αποχωρήσουν τα ρωσικά στρατεύματα από την Τσετσενία. Η ομηρία κράτησε 57 ώρες και στοίχισε τη ζωή σε 170 ανθρώπους. Στην παράσταση 9 γυναίκες με όχημα το έργο του Μπουχστάινερ και αληθινές μαρτυρίες από ανθρώπους που έζησαν από μέσα τα γεγονότα μάς δίνουν το ιστορικό της τραγωδίας. μετάφραση : Γιώργος Δεπάστας δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία σκηνογραφική επιμέλεια : Στέλλα Κρούσκα διανομη: Κατερίνα Αγγελίτσα, Μαριέλα Δουμπού, Αλεξάνδρα Καραναστάση, Ιωάννα Κεραυνού, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Μαρία Μπενάκη, Σοφία Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά, Αναστασία Φλεμοτόμου

σκηνοθεσία - εικαστική άποψη: Άντζελα Μπρούσκου μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας διανομη: Παρθενόπη Μπουζούρη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Νικόλας Παπαγιάννης, Ειρήνη Αϊβαλιώτου και η Άντζελα Μπρούσκου παραγωγή: Ευάγγελος Κώνστας - Constantly Productions

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

43

ΘΈΑΤΡΟ ΑΠΟΘΗΚΗ

Κουζίνα

Ο Γιώργος Νανούρης διασκευάζει στο σήμερα και σκηνοθετεί το έργο του Arnold Wesker που γράφτηκε πριν από 60 χρόνια, αλλά παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο. Μια κουζίνα εστιατορίου είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας και τα προβλήματα της καθημερινότητας, τα διλήμματα, οι χαρές και οι λύπες, οι προστριβές και οι συγκρούσεις, ο έρωτας και το πάθος είναι στοιχεία σύμφυτα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Έντεκα πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί συμπράττουν επί σκηνής, τραγουδούν, χορεύουν, υποδύονται, ζουν. μετάφραση-προσαρμογή-σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης διανομη: Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

44 lifo – 25.10.18

Θέατρο Αποθήκη Σαρρή 40, Ψυρρή, 210 3253153, 211 1000365 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ.

20:00, Πέμ., Παρ. 21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

νικοσ πανταζαρασ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

45

ΘΈΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΌΣ

ΘΈΑΤΡΟ ΆΒΑΤΟΝ

Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα

Ο Α.Π. στο σπίτι μας

Θέατρο Σταθμός Η παράσταση των διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου χαρακτηρίστηκε μία από τις καλύτερες της προηγούμενης θεατρικής σεζόν. Φέτος επαναλαμβάνεται με τον Θύμιο Κούκιο, στον ρόλο του Καραφλομπέκατσου αυτή τη φορά. σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος διανομη: Θύμιος Κούκιος, Ελένη Στεργίου

Βίκτωρος Ουγκώ 55 (μετρό Μεταξουργείο, έξοδος Δεληγιάννη) 210 5230267 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα &Τρίτη 21:15

Θέατρο Άβατον Ευπατριδών 3, Κεραμεικός 210 3412689 Πρεμιέρα: 22/10/18 Παραστάσεις: Δευτέρα &Τρίτη, 21:00

Για δεύτερη συνεχή χρονιά η θεατρική παράσταση που ανατρέπει τον κλασικό Παπαδιαμάντη συνεχίζεται, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο Άβατον. Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση πέντε διηγημάτων του Αλ. Παπαδιαμάντη σε σύλληψησκηνοθεσία Ιωάννας Μπακαλάκου. Μια παράσταση που φωτίζει το χιούμορ, την ειρωνεία, τον σαρκασμό και την οξύτατη κριτική που ασκεί ο σπουδαίος συγγραφέας στα κοινωνικά φαινόμενα της εποχής του, τα οποία εξακολουθούν να υφίστανται σήμερα, με μια διαφορετική και σε πολλές περιπτώσεις συγκαλυμμένη μορφή. σύλληψη - σύνθεση κειμένων - σκηνοθεσία: Ιωάννα Μπακαλάκου διανομη: Λόλα Γιαννοπούλου, Τερέζα Κρητικού, Ιωάννα Μπακαλάκου, Δων Χριστοδούλου

Θέατρο Πορεία Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69 πλατεία Βικτωρίας 210 8210991, 210 8210082

ΘΈΑΤΡΟ ΠΟΡΕΊΑ

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: 15/10-6/11, Δευτ.Τρ. 20:30

Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους

Το θέατρο Πορεία συνεργάζεται ξανά με τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου και την ομάδα Zero Gravity και ανεβάζουν το Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους (1943) του Ευγένιου Ο’Νιλ, σε συνεργασία με την εταιρεία θεάτρου Ακτίς - Μοντέρνοι Καιροί. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα (βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας και τέσσερα Πούλιτζερ) που παρουσιάζεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια, σε καινούργια μετάφραση και με διαφορετική ματιά.

ΘΈΑΤΡΟ ΠΟΡΕΊΑ Θέατρο Πορεία Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69 πλατεία Βικτωρίας 210 8210991, 210 8210082 Πρεμιέρα: 28/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ., Κυρ. 19:00, Πέμ.Παρ. 20:00, Σάβ.

16:00 & 20:30

μετάφραση: Θοδωρής Τσαπακίδης, Ισμήνη Φραγκιουδάκη σκηνοθεσία: Μαριλίτα Λαμπροπούλου διανομη: Ιωάννα Παππά, Γιάννης Νταλιάνης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ιωάννης Κοτίδης, Ντίνος Γκελαμέρης

46 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Γιούγκερμαν Το μυθιστόρημα που θεωρείται το πλέον εντελές και συναρπαστικό του συγγραφέα Μ. Καραγάτση ανεβαίνει στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Πορεία, μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη συνεργασία του με τον Στρατή Πασχάλη στην παράστασησταθμό Η μεγάλη χίμαιρα, του ανέθεσε τη διασκευή του Γιούγκερμαν. διασκευή: Στρατής Πασχάλης σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου διανομη: Γιάννης Στάνκογλου, Χρήστος Μαλάκης, Ζέτα Μακρυπούλια, Θάλεια Σταματέλου, Γιάννης Καπελέρης, Πολύδωρος Βογιατζής, Δημήτρης Πετρόπουλος, Γιάννης Νταλιάνης, Δανάη Σαριδάκη, Καίτη Μανωλιδάκη, Δημήτρης Μπίτος, Νίκος Καλαμός, Λήδα Μανιατάκου, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Μπίλιω Μαρνέλη, Κορίνα Κόκκαλη, Ανδρέας Νάτσιος, Ελένη Χαλαστάνη

ΠΕΙΡΑΙΏΣ 260

Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου Η παράσταση που χαιρετίστηκε από κοινό και κριτικούς ως μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του Φεστιβάλ Αθηνών, πριν από τη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστιβάλ Vie στην Ιταλία, επιστρέφει στην Πειραιώς 260 για 15 παραστάσεις από 28/11 έως 16/12. Ένας περφόρμερ αποχωρισμένος από τον κόσμο χρησιμοποιεί το σώμα του ως υλικό και πεδίο για πείραμα, μέχρι την οριστική διάλυση του Εαυτού και την εξάντληση των λέξεων, σε έναν χώρο στον οποίο προσπαθεί, διαρκώς και μάταια, να κατοικήσει: έναν μητόπο. Μέσα στο εκμαγείο του εσωτερικού ενός διώροφου κτίσματος ο περφόρμερ κινηματογραφεί, σαν άλλος Κραπ, τον εαυτό του και τον χώρο. Οι θεατές προσκαλούνται σε μια λαθραία και απατηλή θέαση, αφού σύντομα ανακαλύπτουν ότι και αυτοί μοιράζονται τη συνθήκη του: είναι και οι ίδιοι έγκλειστοι στον δικό τους προθάλαμο – σε μια μάταιη αναμονή. Διατρέχοντας το πεζογραφικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, ο Δημήτρης Κουρτάκης δημιουργεί μια παράσταση πολυμέσων με τον Άρη Σερβετάλη και ένα διεθνές επιτελείο σημαντικών συνεργατών.

Πειραιώς 260 Άγιος Ιωάννης Ρέντης Βίντεο: Jérémie Bernaert Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός Φωτισμοί: Scott Bolman Καλλιτεχνική συνεργασία: Έφη Μπίρμπα Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Τριανταφύλλη Βοηθός σκηνογράφου: Βάσια Λύρη Πρεμιέρα: 28/11/18 Διάρκεια παραστάσεων: 28/11-16/12 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ.Κυρ. 21:00

σύλληψη - σκηνοθεσία - σκηνικά: Δημήτρης Κουρτάκης δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Κουρτάκης, Ελένη Παπάζογλου, Αναστασία Τζέλλου ερμηνευει ο Άρης Σερβετάλης

ΘΈΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΌΣ

ΘΈΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΌΣ

Θέατρο Σταθμός Βίκτωρος Ουγκώ 55 (στάση μετρό Μεταξουργείο, έξοδος Δεληγιάννη) 210 5230267 Οι ακριβείς ημερομηνίες θα ανακοινωθούν από το site του θεάτρου: stathmostheatro.gr.

Ο ήχος του όπλου

Ο ουρανός και… Το παντελόνι του

Θέατρο Σταθμός Βίκτωρος Ουγκώ 55 (στάση μετρό Μεταξουργείο, έξοδος Δεληγιάννη), 210 5230267

Ο «πατέρας» και η «μάνα» του νεοελληνικού θεάτρου, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η Λούλα Αναγνωστάκη, ενώνουν για πρώτη φορά τη φωνή τους σε ενιαία παράσταση με θέμα τη μοναξιά και την ήττα. σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης διανομη: Νένα Μεντή, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Πρεμιέρα: 9/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμ.Παρ. 21:00 & Σάβ.Κυρ. 19:00

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Τιμώντας τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη, το Θέατρο Σταθμός, έναν χρόνο μετά τον θάνατό της, ανεβάζει το θεατρικό της έργο Ο ήχος του όπλου. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί την παράσταση με ένα εξαιρετικό καστ, τριάντα χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης διανομη (αλφαβητικά): Σταύρος Μερμήγκης, Αγησίλαος Μικελάτος, Κώστας Νικούλι, Τζένη Σκαρλάτου, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Βασιλική Τρουφάκου

25.10.18 – lifo

47

ΘΈΑΤΡΟ ΆΛΦΑ. ΙΔΈΑ

Τέσσερις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσεις Θέατρο Άλφα. Ιδέα

Από την Αντιγόνη στη Μήδεια. Μετά τα συνεχόμενα sold-out της προηγούμενης θεατρικής σεζόν 20172018 η παράσταση Από την Αντιγόνη στη Μήδεια του Κώστα Γάκη επιστρέφει για λίγες μόνο παραστάσεις στη σκηνή του Άλφα.Ιδέα.

28ης Οκτωβρίου37, Αθήνα, 210 5238742

Από την Αντιγόνη στη Μήδεια

kείμενο: Κώστας Γάκης σκηνοθεσία - μουσική - video art: Κώστας Γάκης live τραγούδι: Ίρις Κανδρή live μουσική: Στέλλα Ζιοπούλου συνεργασία στη σκηνοθεσία: Ανθή Φουντά διανομη: Κώστας Γάκης, Μαρία Παπαφωτίου

Πρεμιέρα: 9/11/18 Kάθε Παρασκευή στις 21:00

ALARMS Πρεμιέρα: 10/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάβ.

21:15, Κυρ. 19:00

ALARMS. Το θέατρο Άλφα.Ιδέα παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το αριστούργημα του Μάικλ Φρέιν Alarms, σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπιμπή. Ένα ήσυχο απόγευμα, ένα φιλικό σπίτι μετατρέπεται σε πεδίο μάχης όπου κυριαρχούν οι ήχοι και οι «κραυγές» των συσκευών και gadgets που περιβάλλουν την καθημερινότητά μας. Δύο πανομοιότυπα δωμάτια ξενοδοχείου μια κανονική μέρα γίνονται ο τόπος του εγκλήματος, όπου δύο σχεδόν πανομοιότυπα ζευγάρια κάνουν έναν σε βάθος παράλληλο απολογισμό της σχέσης και της μοναξιάς τους.

Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη, 21:15

Παιδική Σκηνή Άλφα. Ιδέα Το κορίτσι που επιμένει

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μπιμπής σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης διανομη: Κωνσταντίνος Μπιμπής, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Νεφέλη Κουρή, Γιώργος Βουρδαμής (Μαυρογένης)

Πρεμιέρα: 7/10/18 Κάθε Κυριακή στις 11:00

Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια. Η παράσταση Οι κάτω απ’ τ’αστέρια μετά τα συνεχόμενα sold out στη σκηνή του Άλφα.Ιδέα συνεχίζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη την επιτυχημένη πορεία της. Γιατί ο πρώτος έρωτας θα υπάρχει για πάντα. Μια ιστορία αγάπης, έρωτα και ενηλικίωσης που είναι η ιστορία όλων μας. κείμενο: Τηλέμαχος Τσαρδάκας διανομη: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής σκηνοθεσία: Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής συνεργασία στη σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα Το κορίτσι που επιμένει. Το θέατρο Άλφα.Ιδέα, μετά την Τελευταία μαύρη γάτα του Ευγένιου Τριβιζά και τον Ματία τον Πρώτο της Άλκης Ζέη, παρουσιάζει την παράσταση μουσικού θεάτρου για μικρούς και μεγάλους Το κορίτσι που επιμένει, ένα πρωτότυπο παραμύθι σε κείμενα, στίχους και σκηνοθεσία του Τηλέμαχου Τσαρδάκα και μουσική σύνθεση του Διονύση Μπάστα. κείμενο - στίχοι - σκηνοθεσία: Τηλέμαχος Τσαρδάκας μουσική σύνθεση: Διονύσης Μπάστας ερμηνεύουν και τραγουδούν: Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Πάολα Καλλιγά, Βασίλης Ασημακόπουλος, Αντώνης Αντωνιάδης

ΘΕΑΤΡΟ BROADWAY

Η Νεράιδα και το Παληκάρι

GAZI THEATER

Μαριχουάνα Stop! Η Βroadway Show Productions, έπειτα από τη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της παράστασης Γοργόνες και Μάγκες, παρουσιάζει, 47 χρόνια μετά, το αξεπέραστο μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ Μαριχουάνα Stop!, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, σε μια μεγαλειώδη υπερπαραγωγή με 30μελή θίασο και ζωντανή ορχήστρα, σηματοδοτώντας την επιστροφή στο θέατρο του θρυλικού ερμηνευτή Τόλη Βοσκόπουλου!

Gazi Theater Ιερά Οδός 7-13, Γκάζι, 213 0185040 Πρεμιέρα: 4/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κυρ.

18:00 και 20:45

48 lifo – 25.10.18

kείμενο: Γιάννης Δαλιανίδης mουσική: Μίμης Πλέσσας στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος διασκευή - σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης Τα τραγούδια της ταινίας ερμηνεύει ζωντανά στη σκηνή ο ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ διανομη: Ντορέττα Παπαδημητρίου, Γιώργος Βάλαρης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Μαρία Ανδρούτσου, Βίκυ Κουλιανού, Άρης Μακρής, Μαριέλλα Σαββίδου, Βαλέρια Κουρούπη φιλική συμμετοχή: Φωτεινή Ντεμίρη, Πέτρος Ξεκούκης Στον ρόλο της Πολίν η Μαρία Ιωαννίδου

Θέατρο Broadway Αγ. Μελετίου 61 & Πατησίων, 210 8654787, 211 0125784 Πρεμιέρα: 27/11/18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετ. 19:00, Πέμ.

20:00, Παρ.

21:00, Σάβ.

17:30 & 20:30, Κυρ. 15:30

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Η Βroadway Show Productions παρουσιάζει, 50 χρόνια μετά, την ανεπανάληπτη αισθηματική κωμωδία της Φίνος Φιλμ Η νεράιδα και το παληκάρι για πρώτη φορά στο θέατρο, σε διασκευή - σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, με τους Μαρία Κορινθίου, Παναγιώτη Πετράκη, τον κύριο του θεάτρου μας Γιώργο Κωνσταντίνου στον ρόλο του πατέρα Φουρτουνάκη και τη μοναδική Χρυσούλα Διαβάτη στον ρόλο της μητέρας Φουρτουνάκη, σε μια υπερπαραγωγή με 30μελή θίασο, τον κρητικό χορευτικό σύλλογο του Αντώνη Βασσάλου και τον δημοφιλή Κρητικό λυράρη Νίκο Ζωιδάκη με την ορχήστρα του να ερμηνεύει ζωντανά στη σκηνή μαντινάδες, παραδοσιακές κρητικές αλλά και νέες μελωδίες με την υπογραφή του. κείμενο: Λάκης Μιχαηλίδης διασκευή - σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης μουσική: Νίκος Ζωιδάκης και παραδοσιακή κρητική μουσική Στον ρόλο του πατέρα Φουρτουνάκη ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στον ρόλο της μητέρας Φουρτουνάκη η Χρυσούλα Διαβάτη διανομη: Μαρία Κορινθίου (Κατερινιώ), Παναγιώτης Πετράκης (Μανούσος), Σταύρος Νικολαΐδης (ενωμοτάρχης), Σπύρος Μεριανός (ιερέας), Ευτυχία Φαναριώτη (Λενιώ), Ανδρέας Κωνσταντινίδης (Μανολιός) και στον ρόλο του πατέρα Βροντάκη ο Κοσμάς Ζαχάρωφ φιλική συμμετοχή: Πέτρος Ξεκούκης (Σκανταλάκης) συμμετεχουν: Κων/νος Φρίγγας, Χρήστος Ιντζεόγλου (χωροφύλακας), Άρης Δελαγραμμάτικας (Μαθιός)

25.10.18 – lifo

49

ΘΈΑΤΡΟ ΤΈΧΝΗΣ ΚΑΡΌΛΟΥ ΚΟΥΝ - ΥΠΌΓΕΙΟ

Εroica

Το λογοτεχνικό έργο του Κοσμά Πολίτη εκδόθηκε το 1937 και μίλησε με μοναδικό εκείνη την εποχή τρόπο για τους προβληματισμούς και τα όνειρα της εφηβείας. Ογδόντα χρόνια μετά, ανεβαίνει για πρώτη φορά στο σανίδι, στοχεύοντας στη σημερινή γενιά. Μια ομάδα νέων ηθοποιών θα βρεθεί στη φανταστική πόλη του συγγραφέα και θα αναζητήσει το νόημα της ζωής μέσα από μια σειρά απροσδόκητων εμπειριών, σε μια πολύχρωμη ροκ γιορτή ενηλικίωσης και αποχαιρετισμού στην αιώνια νεανική ανεμελιά. σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου διανομη (αλφαβητικά): Θέμης Θεοχάρογλου, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Ελεάνα Καυκαλά, Νικόλας Μίχας, Ευθαλία Παπακώστα, Πάρης Σκαρτσολιάς, Αλέξανδρος Σκουρλέτης, Θάνος Τσακαλίδης

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - Υπόγειο

no logo

Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706 Από 29/10 /18 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη 21:15

50 lifo – 25.10.18

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

51

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ

Frozen

EL CONVENTO DEL ARTE

Το στέκι σας για όλες τις εκφάνσεις της Τέχνης….με Γεύση El convento del arte Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο, 210 5200602 elconvento.gr FΒ: El Convento Del Arte

Αν είσαι από εκείνους που αγαπάνε την τέχνη, τότε το El convento del arte ή, αλλιώς, το «μοναστήρι της τέχνης» είναι για σένα. Έχοντας αγκαλιάσει τη διεθνή τάση που συνδυάζει το θέαμα με το καλό φαγητό και σε έναν από τους πιο ατμοσφαιρικούς χώρους της πόλης, όπου η γνωστή ηθοποιός Πέμη Ζούνη έχει βάλει τις διακοσμητικές της πινελιές, θα απολαύσεις μουσική, θέατρο, εικαστικά δρώμενα, πάρτι, εκπλήξεις, guests, δείπνα μυστηρίου και πολλά πολλά άλλα. Παράλληλα, όμως, με την ψυχαγωγία σε περιμένει και μια πλούσια λίστα κρασιών του ελληνικού αμπελώνα αλλά και των πιο σημαντικών διεθνώς, ενώ ο Μιχάλης Ντουνέτας, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σεφ με περγαμηνές στη μοντέρνα ελληνική κουζίνα, έχει επιμεληθεί ένα μενού με εκλεκτές γεύσεις της μεσογειακής κουζίνας που θα σε μαγέψουν.

Από Μηχανής Θέατρο Ακαδήμου 13, 210 5232097 www.amtheater.gr Σκηνικά-Κοστούμια: Έρση Δρίνη Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κυριακού Μουσική επιμέλεια: Σωτήρης Χατζάκης Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρ. 21:00, Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00

Το Frozen της Bryony Lavery παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, με τον ίδιο, την Έφη Μουρίκη και τη Δέσποινα Κούρτη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που αποτελείται από τρία πορτρέτα: ενός σίριαλ κίλερ, μιας δικαστικής ψυχιάτρου και μιας μητέρας που η κόρη της είναι ένα από τα θύματα του δολοφόνου. Υπάρχει οίκτος για έναν κατά συρροή δολοφόνο παιδιών; Μπορεί μια μάνα να συγχωρέσει τον δολοφόνο του παιδιού της; Μπορεί μια ψυχίατρος να μας οδηγήσει μέσα από επιστημονικά μονοπάτια στην κατανόηση της παθολογίας ενός κατά συρροή δολοφόνου; Το Frozen είναι ένα έργο εξαιρετικής δύναμης που θα μας κάνει να ξανασκεφτούμε τι αξία δίνουμε στη ζωή. μετάφραση: Αννίτα Δεκαβάλλα σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης διανομη: Σωτήρης Χατζάκης, Έφη Μουρίκη, Δέσποινα Κούρτη

VAULT THEATRE PLUS

F*cking Men Β’ Σκηνή Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη, 211 4117878 Πρεμιέρα: 17/2/19 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κυρ.

18:00, Δευτ.-Τρ.

21:00

Β΄ ΣΚΗΝΉ ΤΟΥ ΘΕΆΤΡΟΥ ΟΔΟΎ ΚΕΦΑΛΛΗΝΊΑΣ

Φαλακρή τραγουδίστρια

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το καυστικό, προκλητικό και γεμάτο χιούμορ Fucking Men του Joe di Pietro. Μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Λονδίνο, το Σικάγο και την Αυστραλία, το Fucking Μen θα κατακτήσει και την Αθήνα! Ένα ερωτικό γαϊτανάκι, ένα θεατρικό ρομάντζο που μιλάει για το συναίσθημα ως δύναμη που υπερβαίνει τα φύλα, μια κωμωδία καταστάσεων που θα συναρπάσει και θα συζητηθεί.

Vault Theatre Plus Μελενίκου 26, Βοτανικός, 213 0356472 Πρεμιέρα: 3/11/18 Μέρες & ώρες παραστάσεων: Παρ.Σάβ. 21:00, Κυρ. 18:15

52 lifo – 25.10.18

H B’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Kart Productions, συνεχίζει για τρίτη χρονιά τη δυναμική της πορεία. Η Μαρία Ξανθοπουλίδου σκηνοθετεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, τη Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο. Το έργο διαδραματίζεται σε ένα τυπικό αγγλικό σαλόνι, ενός τυπικού αγγλικού ζευγαριού, του κυρίου και της κυρίας Σμιθ. Είναι ένα τυπικό αγγλικό απόγευμα, όταν ξαφνικά εισβάλλουν στο σαλόνι τους το φιλικό τους ζευγάρι Μάρτινς, που μαζί με την υπηρέτρια του σπιτιού και έναν πυροσβέστη φροντίζουν για τη διατάραξη της αγγλικής ηρεμίας τους.

διασκευή-σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος μουσική: Μιχάλης - Παντελής Καλογεράκης διανομη: Περικλής Ασημακόπουλος, Άρης Βέβης, Ορφέας Γεωργίου, Γιώργος Κυριακόπουλος, Βασίλης Λιάκος, Νίκος Μέλλος, Γιώργης Παρταλίδης, Θαλής Πολίτης, Νίκος Σαμουρίδης, Βλάσσης Χρυσικόπουλος

σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου διανομη: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Φαίη Ξυλά, Ευγενία Αποστόλου, Σωκράτης Πατσίκας, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Σοφιάννα Θεοφάνους

Η παράσταση είναι αυστηρά ακατάλληλη κάτω των 18.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

25.10.18 – lifo

53

ΊΔΡΥΜΑ ΜΙΧΆΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΆΝΝΗΣ

Η Αργοναυτική Εκστρατεία Θέατρο Κιβωτός Πειραιώς 115, 210 3417000 Πρεμιέρα: 4/11/18 Παραστάσεις για το κοινό: Κυρ. 11:15 & 15:00 Σχολικές παραστάσεις: Καθημερινά 10:00

ΘΈΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΌΣ

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Το βαλς με τα παραμύθια

Πειραιώς 206, Ταύρος 210 3418550 210 3418579 Πρεμιέρα: 11/11/18

Με πολύχρωμα κοστούμια, σε παραμυθένια σκηνικά, που υπογράφει όπως πάντα η Χριστίνα Κουλουμπή, οι ηθοποιοί θα μας μεταφέρουν σε ονειρεμένες παραμυθοχώρες με γεμάτους διδάγματα διαλόγους, σε κίνηση, χορογραφίες και φωτισμούς του Πέτρου Γάλλια, με μουσικές που έχει προσαρμόσει ο Αντώνης Δελαπόρτας στους στίχους του Ανδρέα Κουλουμπή, υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Κάρμεν Ρουγγέρη, σε μια παράσταση που θα μαγέψει μικρούς και μεγάλους. κείμενο - σκηνοθεσία: Κάρμεν Ρουγγέρη παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Άντα Αθανασοπούλου, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Αντώνης Παπαδάκης, Νικόλας Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Τσαρέκας

Κάθε Κυριακή για το κοινό στις 11:30 & 15:30 Καθημερινά στις 10:00 για σχολεία και συλλόγους κατόπιν συνεννόησης.

Τα πρωτότυπα εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά με την υπογραφή της Χριστίνας Κουλουμπή, οι εμπνευσμένες χορογραφίες και οι φωτισμοί από τον Πέτρο Γάλλια, η μουσική και τα τραγούδια του Πόντου που επέλεξε για να ντύσει την παράσταση ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγου σε στίχους του Ανδρέα Κουλουμπή και διασκευή Αντώνη Δελαπόρτα θα μαγέψουν τους μικρούς θεατές αλλά και όλη την οικογένεια, με μια παράσταση μελετημένη και τεκμηριωμένη βάσει της υπέροχης ελληνικής μυθολογίας μας, σε κείμενο της Κάρμεν Ρουγγέρη. κείμενο: Κάρμεν Ρουγγέρη σκηνοθεσία: Κάρμεν Ρουγγέρη - Χριστίνα Κουλουμπή παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Κατερίνα Γεωργάκη, Αγάπη Διαγγελάκη, Ρωμανός Κατανάς, Χριστίνα Κουλουμπή, Μανώλης Κλωνάρης, Έλενα Μιχαλάκη, Γιώργος Μπανταδάκης, Ευάγγελος Σαλευρής, Σωτήρης Σουριανός, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Πολύκαρπος Φιλιππίδης

ΘΕΑΤΡΟ ΚΝΩΣΌΣ

Ο κήπος με τις 11 γάτες

MASK Θέατρο Κνωσός Κνωσού 11 & Πατησίων 195, πλατεία Αμερικής,Αθήνα, 210 8677070, www. theatroknossos.gr Πρεμιέρα: 4/11 /18 Παραστάσεις: Κυριακή, 11:15 Καθημερινά παραστάσεις για σχολεία.

54 lifo – 25.10.18

Το εκπληκτικό παραμύθι του Ιταλού συγγραφέα και ψυχολόγου Λουτσιάνο Μοράτι αφηγείται τις περιπέτειες 11 σκανταλιάρηδων γάτων. Μέσα από τα μάτια του Χιονάτου και του Μουσούδη, τις σκανταλιές της Βούλας και της Λευκής και τις σοφές συμβουλές του γερο-Νώε οι μικροί θεατές θα παρακολουθήσουν την πορεία τους από την παιδική ηλικία ως την ωριμότητα. σκηνοθεσία: Μιχάλης Κόκκινος θεατρική διασκευή: Γιάννης Κόκκινος διανομη: Βασιλεία Πούπαλου (Χιονάτος), Βασίλης Μαστρογιάννης - Γιώργος Παπανδρέου (Μουσούδης), Ασμή Ανδριανοπούλου (Λευκή), Μαρία Ταλό (Βούλα), Μαριέττα Βασιλάκη (Σιάμ), Μιχάλης Κόκκινος (Νώε)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΘΕΑΤΡΟ

Μέγας Ανατολικός Mask Καλαμιώτου 18 & Κολοκοτρώνη 55, πλατεία Αγ. Ειρήνης, 6987454777 Πρεμιέρα: 6/2/19 Κάθε Τετάρτη στις 21:00

Τι σχέση έχει ένας θύτης ναυτικός, μια μαθήτρια και η παιδαγωγός της με μια χορεύτρια και μια εναέρια ακροβάτισσα; Πώς συνδέονται ένας Ρώσος κι ένας Άγγλος κοσμοπολίτης με δύο τραγουδίστριες; Και όλοι αυτοί πώς σχετίζονται με ένα υπερωκεάνιο; Αν το όνομά του είναι «Μέγας Ανατολικός», η σχέση είναι απόλυτη! σκηνοθεσία: Γιάννης Δρίτσας συγγραφέας: Ανδρέας Εμπειρίκος διανομη: Joanna Dousso, Αμαλία Κλημοπούλου, Ελίνα Μαντζαβίνου, Εβελίνα Γράφη

579 H

Α Ρ Ο Γ Α

ΤheGOODLIFO

τησ δασ α εβδομ

DESIGN

Οι υπέροχες αφίσες μιας άλλης εποχής Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζει μία έκθεση αφιερωμένη στις αφίσες από τις 426 εκθέσεις που έχει οργανώσει. Οι αφίσες που παρουσιάζονται αντανακλούν την ιστορία της γκαλερί και των σημαντικών εκθέσεων που πραγματοποίησε τα 52 χρόνια συνεχούς λειτουργίας της· από τα πρώτα χρόνια, τη δεκαετία του 1960, με τη συμμετοχή του Αλέξανδρου Ιόλα, μέχρι και τις πιο σύγχρονες συνεργασίες με διεθνείς γκαλερί όπως οι Denise René, Leo Castelli, Beyeler, Gemini G.E.L., Marian Goodman κ.ά. Περιλαμβάνονται σημαντικά δείγματα αφισών από εκθέσεις που φιλοξενήθηκαν στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη στην Αθήνα, καθώς και στις γκαλερί του Αλέξανδρου Ιόλα. Ανάμεσά τους βρίσκουμε δείγματα από τη «Les Nouveaux Réalistes» σε επιμέλεια του Pierre Restany, την τελευταία έκθεση του Andy Warhol με το «Μυστικό Δείπνο» το 1987, τις εκθέσεις σπουδαίων καλλιτεχνών όπως οι Giorgio de Chirico, Max Ernst, Man Ray, Lucio Fontana, Matta, Chryssa, Γ. Τσαρούχης, Γ. Μόραλης, Ν. Νικολάου, Ν. Κεσσανλής κ.ά. Οι αφίσες αυτές σχεδιάστηκαν με την επιμέλεια της Γκαλερί Ζουμπουλάκη και του Αλέξανδρου Ιόλα σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες και τους τυπογράφους Graphic Olimpia στο Μιλάνο και του Βασίλη Κατούφα στην Αθήνα, μεταξύ άλλων.

Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20 www.zoumboulakis.gr 1-24 Νοεμβρίου 2018 Δημιουργικό για την αφίσα της έκθεσης με κοσμήματα της Παλόμα Πικάσο.

Avon

NAL O S R E P ER SHOPP

Στέλλα Κόρδη

Το νέο κραγιόν Avon True Luminous Velvet προσφέρει γεμάτη εμφάνιση και super άνετη αίσθηση. www.avoncosmetics.gr

Γιατί να έχω προσωπικό γυμναστή;

î ï

Origins Μάσκα προσώπου με ροζ άργιλο που βοηθά στον βαθύ καθαρισμό, ενώ παράλληλα αφήνει το δέρμα πολύ απαλό.

Sephora.gr

ó

Oysho Παντοφλάκια με σατινένιο πον-πον.

ñ

oysho.com/gr

Apivita Με πολυφαινόλες από αμπέλια Σαντορίνης, μειώνει τις ρυτίδες και προσφέρει σύσφιξη και lifting.

Apivita.gr

New Cult Unisex σακίδιο The Pack Society, με αδιάβροχη προστασία, ευρύχωρο και πρακτικό. www.newcult.gr

Ποιος είναι ο πιο σημαντικός λόγος για να επιλέξω να κάνω προσωπική εκγύμναση; Το μεγαλύτερο ποσοστό των ασκουμένων συνήθως καταλήγει σε αυτή την απόφαση, θέλοντας να συνδυάσουν τον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουν με μια αποτελεσματική εκγύμναση από κάποιον που μπορούν να εμπιστευτούν ότι θα διαμορφώσει ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα βάσει των αναγκών τους, δίνοντάς τους ταυτόχρονα και το κίνητρο να είναι παρόντες σε κάθε προγραμματισμένη προπόνηση. Ένας εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι ότι μέσω της προσωπικής του επίβλεψης μπορεί ο ασκούμενος να αισθάνεται ασφαλής ως προς τη σωστή εκτέλεση των ασκήσεων και την αποφυγή τυχόν τραυματισμών. Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω βρει τον σωστό προσωπικό γυμναστή; Σωστός γυμναστής είναι αυτός που αναγνωρίζει, αφουγκράζεται και κατανοεί όλα τα παραπάνω, δίνοντάς μας ένα επιπλέον κίνητρο για να αισθανόμαστε υγιείς και λειτουργικοί στην καθημερινότητά μας.

õ

Περίγραψέ μου ένα συνηθισμένο πρόγραμμα προσωπικής εκγύμνασης. Στην ερώτηση αυτή θα πρέπει να απαντήσω με ερώτηση: ποιον ασκούμενο γυμνάζω; Τον μέσο ασκούμενο που θέλει να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του, τη φυσική του κατάσταση και την καρδιοαναπνευστική του λειτουργία; Κάποιον που ταλαιπωρείται από χρόνιο πόνο ή τραυματισμό; Κάποιον που χρειάζεται αποκατάσταση από ένα χειρουργείο ή ένα άτομο τρίτης ηλικίας που ήρθε σ’ εμένα κατόπιν ιατρικής σύστασης; Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις είναι οι συνήθεις που αντιμετωπίζει ένας προσωπικός γυμναστής και το πρόγραμμα διαμορφώνεται βάσει των ιδιαιτεροτήτων του προφίλ καθενός. Σε πόσο καιρό αρχίζουν να γίνονται αισθητά τα αποτελέσματα της συστηματικής γυμναστικής με προσωπικό γυμναστή; Αν η συχνότητα είναι στις τρεις φορές την εβδομάδα και εφόσον το άτομο δεν προέρχεται από κάποιον σοβαρό τραυματισμό ή δεν αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό θέμα υγείας, είναι συνεπές στις προπονήσεις και ακολουθεί ένα σωστό διατροφικό πλάνο, τα αποτελέσματα γίνονται εμφανή από τον πρώτο κιόλας μήνα και δεν αφορούν μόνο την εμφάνιση αλλά και την ευεξία, τη βελτίωση της διάθεσής του, μέχρι και την καλύτερη ποιότητα ύπνου.

ñ

Ted Baker Στυλάτη τσάντα σε απαλό ροζ για σικ αποδράσεις του Σαββατοκύριακου. atticadps.gr

Miista

ΤheGOODLIFO

Τα παπούτσια της Miista σχεδιάζονται στο Λονδίνο και κατασκευάζονται στην Ισπανία.

Miista.com

Πόσο περίπου κοστίζει η προσωπική εκγύμναση; Σίγουρα πολύ λιγότερο από τα χρήματα που θα χρειαστεί να ξοδέψει κάποιος μελλοντικά για τυχόν θέματα που θα αντιμετωπίσει με την υγεία του. Ενδεικτικά οι τιμές κυμαίνονται από 10 έως και 25 ευρώ περίπου και διαμορφώνονται ανάλογα με τη συχνότητας και το είδος της εκάστοτε προπόνησης.

î

Στέλλα Κόρδη, Advance professional fitness instructor, 6972 953004, Instagram:stell_krd

ñ

Gant Αεράτο πουκάμισο με σχέδια.

Notos.com

56 lifo – 25.10.18

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Εξηγήστε μου ποια ακριβώς είναι η δουλειά σας. Θεωρώ τον εαυτό μου έμπορο, με ήθος όμως. Δεν παραπλανώ, δεν εξαπατώ. Φτιάχνω ρούχα γιατί μου αρέσουν οι πρώτες ύλες, τα πολυτελή υφάσματα που είναι φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από φυσικές ίνες, τα οποία και εισάγω από το εξωτερικό. Δουλεύω μόνο με αυτά. Προτείνω, αλλά πάντα λαμβάνω υπόψη μου πού απευθύνομαι.

ΝΤΈΠΗ ΤΑΧΊΝΗ, DEPI ARTIGAUD Έμπορος

Πού βρίσκετε τα ρούχα που έχετε στο De toute façon; Καταρχάς, έχουμε τη δική μας σειρά, την «De toute façon Athens», που τη φτιάχνουμε εξ ολοκλήρου στην Αθήνα, σε ατελιέ παλαιάς κοπής, με τεχνίτες που έχουν μεγαλώσει μέσα στη δουλειά. Είναι μεγάλη τύχη που βρέθηκα κοντά τους, γιατί είναι ειδικότητες που δυστυχώς τείνουν να εκλείψουν. Οι υπόλοιπες εταιρείες που υπάρχουν στο μαγαζί είναι προμηθευτές μας χρόνια τώρα. Υπάρχει μια συμβατότητα με τη δική μας σειρά, γιατί συμμεριζόμαστε μια παρόμοια αντίληψη εικόνας και καλαισθησίας. Ποιο κομμάτι έχετε αγαπήσει τελευταία; Περνάω μια φάση με μεταλιζέ κάλτσες! Τις φοράω αδιαλείπτως, απορώ πώς δεν τις έβαλα σήμερα! Ποια είναι η έμπνευσή σας αυτή την περίοδο; Τα σαλούν, η Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα. Πώς θα χαρακτηρίζατε το προσωπικό σας στυλ; Νομίζω πως είναι μια μείξη δεκαετιών, του ’30, του ’50 και της σημερινής, ένας συνδιασμός διαφορετικών στυλιστικών σχολών. Μου αρέσουν τα χρώματα, τα σχέδια, όλα μαζί και ανακατεμένα, τίποτα μονόχρωμο. Φοράω τα πάντα, εκτός από μαύρα. Ποια είναι τα ωραία της ζωής; Μου αρέσει να καλώ φίλους στο σπίτι, να τρώμε και να πίνουμε όλοι μαζί. Το σπίτι μου είναι πάντα ανοιχτό, όπως και το μαγαζί. Οι περισσότεροι φίλοι μου, εξάλλου, είναι από το μαγαζί, γνωριστήκαμε εκεί και διανύουμε μαζί μια πορεία ζωής. Τι φοράτε σήμερα και πόσο κοστίζει; Μία φούστα (€180) και ένα πουκάμισο (€140) De toute façon, μία ζακέτα Just In Case (€210) και παπούτσια Chie Mihara (€270).

To κατάστημα De toute façon βρίσκεται στην οδό Σκουφά 48 στο Κολωνάκι, www. detoutefaconathens.com

25.10.18 – lifo

57

KET H MARA RC RESE

TΟ ΝΈΟ ΤΟΥ ΆΡΩΜΑ FRESH WORLD ΤΟΥ ΟΊΚΟΥ DESIGUAL

Κωτσόβολος στο The Mall Athens: Μια μοναδική εμπειρία για όλες τις αισθήσεις! Στο πλήρως ανακαινισμένο κατάστημα Κωτσόβολος στο εμπορικό κέντρο The Mall Athens μας περιμένουν πρωτοποριακά προϊόντα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και καινοτομίες. Μοναδικές εκπλήξεις με δώρα και προσφορές που δεν έχουν ξαναγίνει βρίσκονται σε ένα μόνο κατάστημα! Πέντε και μία αισθήσεις βρίσκουν τον «χώρο» τους και μοιράζουν μοναδικές στιγμές. Ιδιαίτεροι ήχοι εξασκούν την ακοή μέσα από τα καινοτόμα ακουστικά, ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας δοκιμάζει την όραση στις 4Κ τηλεοράσεις και ξεχωριστές μυρωδιές προκαλούν την όσφρηση μέσα από τα πλυντήρια. Παράλληλα, η αφή προκαλείται να δημιουργήσει ένα μοναδικό ομοίωμα του χρήστη, ενώ μοναδικές γεύσεις από τους πρωτοποριακούς φούρνους καλούν σε ένα ταξίδι γευσιγνωσίας. Η διαίσθηση γίνεται «μάντης»… σε ένα παιχνίδι σκουπίσματος με τη βοήθεια των ηλεκτρικών σκουπών sticks! Στο νέο κατάστημα Κωτσόβολος φιλοξενείται το 1ο Apple Shop στην Ελλάδα. Ο χώρος του «Thanks to Tech» φιλοξενεί προϊόντα τεχνολογίας και τα προϊόντα Huawei έχουν ιδιαίτερη παρουσία. Το gaming βρίσκει τη δική του θέση και δημιουργείται ένας ξεχωριστός χώρος πολλαπλών θέσεων παιχνιδιού για όσους θέλουν να ανακαλύψουν τα νέα trends, τη μεγάλη γκάμα PC & laptop gaming και να δοκιμάσουν όλες τις τελευταίες κονσόλες και παιχνίδια.

Το νέο άρωμα Desigual «Fresh World» είναι γεμάτο ενέργεια, χαρούμενο και απόλυτα αναζωογονητικό! Ένα άρωμα για κάθε κορίτσι που είναι φιλικό, ανοιχτό σε νέες προκλήσεις και γεμάτο πρωτότυπες και διασκεδαστικές ιδέες! Γεμάτο όρεξη για ζωή και διάθεση για νέες περιπέτειες. Ένα κορίτσι που ξέρει να απολαμβάνει κάθε στιγμή, αγαπά το διαφορετικό και θέλει να συμμετέχει σε οτιδήποτε καινούργιο και ξεχωριστό συμβαίνει στην πόλη! Οι αποχρώσεις της συσκευασίας του αρώματος δημιουργούν έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο χρωματικό συνδυασμό! Το bubblegum ροζ συνδυάζεται αρμονικά με το γαλαζοπράσινο, όπως το yin με το yang των ψυχρών και θερμών αποχρώσεων της αισιοδοξίας. Όλα είναι θετικά και αισιόδοξα. Το ροζ και το γαλαζοπράσινο ενώνονται, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερα χαρούμενο και φωτεινό συνδυασμό γεμάτο φρεσκάδα και ενέργεια.

Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ: Νέα εκπαιδευτικά προγράμματα Ξεκινούν τα δωρεάν εκπαιδευτικά προγράμματα 2018-2019 του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ για σχολικές ομάδες, οικογένειες αλλά και για μεμονωμένους επισκέπτες. Στις νέες δράσεις του μουσείου έχουν αξιοποιηθεί digital εργαλεία και σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, ώστε οι επισκέπτες να απολαμβάνουν μια ολοκληρωμένη και διαδραστική εμπειρία. Οι φετινές μουσειοπαιδαγωγικές δράσεις περιλαμβάνουν εικαστικά και τεχνολογικά εργαστήρια, θεατρικά παιχνίδια, θεατρικές παραστάσεις, ενημερώσεις για την ασφάλεια στο Διαδίκτυο, εργαστήρια ρομποτικής, παιχνίδια μυστηρίου και διαδραστικές ξεναγήσεις. Όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα σχεδιάζονται με την υποστήριξη μουσειοπαιδαγωγού και εξειδικευμένου προσωπικού και παρέχονται δωρεάν για το κοινό, ενώ οι κρατήσεις πραγματοποιούνται αποκλειστικά online στην ιστοσελίδα του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ. Την επομένη της ολοκλήρωσης κάθε εκπαιδευτικού προγράμματος ανοίγουν οι online κρατήσεις για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του επόμενου μήνα. Κάθε χρόνο, πάνω από 13.000 επισκέπτες συμμετέχουν στις δράσεις του μουσείου.

ΤheGOODLIFO

Kαφέδες Master Origin της Nespresso

58 lifo – 25.10.18

Κάθε ποικιλία της σειράς «Master Origin» κρύβει μέσα της κι ένα ταξίδι ανακάλυψης. Οι ειδικοί της Nespresso γύρισαν όλο τον κόσμο με στόχο να ανακαλύψουν τις καλύτερες περιοχές όπου καλλιεργείται καφές, από τα βουνά της Σουμάτρας ως τα υψίπεδα της Νικαράγουας. Σε κάθε περιοχή, η Nespresso συνεργάστηκε με τοπικούς παραγωγούς, εξετάζοντας καινοτόμες και απαιτητικές πρακτικές επεξεργασίας και συγκομιδής με στόχο τη δημιουργία νέων, ξεχωριστών αρωμάτων και γεύσεων καφέ. Ο Karsten Ranitzsch, επικεφαλής του τμήματος καφέ της Nespresso, αναφέρει: «Οι μέθοδοι επεξεργασίας διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στο τελικό προφίλ του καφέ και μέσα από τη σειρά “Master Origin” θέλαμε να δούμε πώς μπορούμε να συνδυάσουμε παραδοσιακές με καινούργιες τεχνικές για να δημιουργήσουμε πέντε μοναδικούς καφέδες». Η Nespresso, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καφέ, παρουσίασε τη σειρά σε μια μοναδική εκδήλωση.

Τα SOPHIA Enjoy Thinking Live ανοίγουν και στο Κολωνάκι Οι συλλογές με μοναδικά είδη διακόσμησης και design της SOPHIA Enjoy Thinking αποκαλύπτονται στο σύνολό τους στο SOPHIA Enjoy Thinking Live, ένα διαφορετικό κατάστημα στην οδό Πινδάρου 15, στο Κολωνάκι. Ένας χώρος όπου η τέχνη φλερτάρει με το design, η δύναμη της κλασικής αισθητικής συναντά τον μοντερνισμό και ο πλούτος του παρελθόντος της Ελλάδας δένει αρμονικά με το digital πνεύμα του 21ου αιώνα. Είκοσι πέντε μουσεία στον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Λούβρο και το Picasso στο Παρίσι, το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο και το Getty στο Λος Άντζελες εκθέτουν στα shops τους και πωλούν τα ελληνικά αντικείμενα. Τα SOPHIA Enjoy Thinking βρίσκονται... «έτσι απλά» σε πάνω από 400 κορυφαία πολυκαταστήματα σαν το Printemps, τις Galleries Lafayette στο Παρίσι, το Neiman Marcus στη Νέα Υόρκη, σε περισσότερες από 40 χώρες από τη Σιγκαπούρη ως την Ισλανδία και από την Αυστραλία έως την Ταιβάν, ενώ η Κίνα τα ερωτεύτηκε και πρωταγωνιστεί στην απόκτησή τους.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

60

ΒΙΒΛΙΟ

ΘΕΑΤΡΟ

STARFAX

Προδημοσίευση από το βιβλίο του Γ. Μαυρογορδάτου Τα γράμματα στην Πάολα - Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α’.

Η Λουίζα Αρκουμανέα γράφει για την παράσταση Οι Δούλες.

Τι λένε οι νέες αστρολογικές προβλέψεις.

σελιδα

σελιδα

70

σελιδα

77

66

ΜΟΥΣΙΚΗ Blaze Το γαλλικό ντουέτο που φτιάχνει τα πιο σπαρακτικά βίντεο μιλάει στη LiFΟ για το πρώτο άλμπουμ του. Από τη Μαρία Παππά

σελιδα

76 ΣΙΝΕΜΑ Ψυχρός Πόλεμος

Ο Πάβελ Παβλικόφσκι επιστρέφει στο ασπρόμαυρο φορμάτ που χρησιμοποίησε στην Ίντα και φτιάχνει ακόμα ένα εξαιρετικό έργο, αισθητικά συγγενές με το προηγούμενο, αλλά δραματικά αυτόνομο, που προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες και βάζει αυτόματα υποψηφιότητα για βραβείο. Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Οι πολιτικές συνθήκες, τα ελαττώματά τους αλλά και μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες τούς χωρίζουν και τους ενώνουν σε έναν έρωτα διαχρονικά αδύνατο. ä Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στη σελ. 62

25.10.18 – lifo

59

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

TopEvents

8

1. ΘΕΑΤΡΟ Ο Βυσσινόκηπος Ένας αποχαιρετισμός σε μια εποχή που τελειώνει και δίνει τη θέση της σε μια καινούργια είναι το έργο του Τσέχοφ που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Οι άνθρωποι αρνούνται ν’ αποδεχτούν την αλλαγή, ζούνε με τις μνήμες του παρελθόντος, κλείνοντας τα μάτια στο μέλλον που έρχεται ταχύτατα καταπάνω τους, ενώ η γελοιότητα και η μελαγχολία συνυπάρχουν. Από 24/10, Θέατρο «Δημήτρης Χορν», Αμερικής 10. Παραστάσεις: Τετ. 20:00, Πέμ.-Παρ.

21:00, Σάβ. 18:00, 21:00, Κυρ. 20:00, εισ.: από 16 ευρώ

3. ΜΟΥΣΙΚΗ Leonard Bernstein: Αn anniversary

OKΤ.

60 lifo – 25.10.18

STOEP TH S PR ES PARTY Twin Peaks Halloween Party

Έξι χορογραφικά σόλο καλλιτεχνών από διάφορες γωνιές του πλανήτη, όλες εκτός του δυτικού κόσμου, παρουσιάζονται από τις 26 έως τις 30 Οκτωβρίου σε διάφορους χώρους της Στέγης. Αυτό που συνδέει μεταξύ τους τα έργα είναι η ένταση με την οποία οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το σώμα προκειμένου να μιλήσουν για όσα το κοινωνικό σύνολο αρνείται ακόμα να αντιμετωπίσει. 26-30/10, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Μικρή Σκηνή & Εκθεσιακός Χώρος -1, λεωφ. Συγγρού 107-109, εισ.: 5-7 ευρώ

25-31

4. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Αφιέρωμα στη Σίλεια Δασκοπούλου, 1936-2006

Body Politics

Το πιανιστικό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν τα έχει όλα: τζαζ και μπλουζ, μέντορες και μαθητές, μινιατούρες και παραλλαγές, κομμάτια για αίθουσες συναυλιών αλλά και για το Μπρόντγουεϊ. Θα ταιριάξουν οι μινιατούρες του Μπέρνσταϊν (Anniversaries) με του Μπετόβεν (Bagatelles) και τα μπλουζ του Κόπλαντ με του Μπέρνσταϊν (στις παραλλαγές Touches). 31/10, Μέγαρο

Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την τελευταία της αναδρομική έκθεση, η γκαλερί CAN εστιάζει στο έργο της τολμηρής Ελληνίδας ζωγράφου που φιλοτέχνησε περισσότερα από 100 γυναικεία πορτρέτα και, σε συνδυασμό με την Μπιενάλε της Αθήνας ΑΝΤΙ, στην οποία εκτίθενται 18 ακόμη πίνακές της, στοχεύει στην επανεκτίμηση του έργου της. Στην έκθεση συμμετέχουν επίσης η Βαρβάρα Λιακουνάκου και η Augusta Atla van Fogh από τη Δανία. Έως 1/12, CAN, Christina Androulidaki Gallery, Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι. Τρ.-Παρ. 12:00-15:00 & 17:00-20:00, Σάβ. 12:00-16:00 και κατόπιν ραντεβού. Είσοδος ελεύθερη

5. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ MaRiK, Kill fears Γιατί φοβόμαστε; Γιατί υποφέρουμε μερικές φορές από κρίσεις πανικού; Αν η ανησυχία δεν μας βοηθά, γιατί συνεχίζουμε να ανησυχούμε; Το Killfears είναι μια μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση που καλεί τους επισκέπτες να συμμετάσχουν ενεργά και να συμπλη-

Χριστίνα Ανδρουλιδάκη Μια σύντομη συζήτηση με την επιμελήτρια της νέας μεγάλης αναδρομικής έκθεσηςαφιερώματος στη ζωγράφο Σίλεια Δασκοπούλου.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την έκθεση; Από την πρώτη στιγμή που είδα το έργο της Σίλειας ήταν σαν κάτι να με στοίχειωσε. Ποια ήταν αυτή η ζωγράφος; Και γιατί δεν την ήξερα; Γιατί δεν είχε τύχει να την ακούσω ποτέ ως τότε; Έτσι προέκυψε η έκθεση που κάναμε στην γκαλερί τον Νοέμβριο του 2017 και είχε τον τίτλο «I used to be funny but now I am dead». H αναδρομική έκθεση-αφιέρωμα που διοργανώνεται τώρα ευελπιστεί να φωτίσει το έργο της όπως ποτέ ως τώρα. Η συνεργασία με την Μπιενάλε της Αθήνας, η οποία θα εκθέσει παράλληλα με το δικό μας αφιέρωμα 18 έργα της Σίλειας από το 1971 ως το 1988, είναι μια πολύ σημαντική σύμπραξη που δίνει την ευκαιρία στο κοινό να δει ένα μεγάλο δείγμα της δουλειάς της, που για πολλούς παραμένει άγνωστη.

Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Χίλτον, 20:30, εισ.: 7-15 ευρώ

2. ΦΕΣΤΙΒΑΛ

THE FACE

Ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ; Το Ρομάντσο γυρνάει πίσω στο έτος 1989 και μεταμορφώνεται για μια νύχτα στον παράξενο κόσμο του «Twin Peaks».

31/10, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 22:00, είσοδος ελεύθερη

Ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν τα έργα της να ξεχωρίζουν; H Σίλεια γνώριζε καλά κάτι το οποίο έγινε σύνθημα του φεμινιστικού κινήματος, ότι δηλαδή «το προσωπικό είναι πολιτικό», και ζωγράφιζε με πάθος ακριβώς αυτό, όπως μίλαγε και για τα γυναικεία ζητήματα σε συνεντεύξεις της και μέσα από τα έργα της. Όχι μέσα από την ασφάλεια μιας ομάδας ή το μανιφέστο κάποιου κινήματος αλλά μέσα από τη μοναχικότητα του εργαστηρίου της. Θέματα όπως η ισότητα των φύλων, με την επακόλουθη ισότητα σε μισθό και ίσα προνόμια στον εργασιακό χώρο, η ενδοοικογενειακή βία, το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και άλλα πολλά εκφράζονται ήδη από πολύ νωρίς σε έργα της. Μίλησέ μου για το δικό σου αγαπημένο γυναικείο πορτρέτο από την έκθεση. Eίναι ένα πορτρέτο από το 1988, το οποίο δείχνει μια γυμνόστηθη γυναίκα με τα χέρια ψηλά, που μας κοιτάει και γελάει. Μου αρέσει πολύ γιατί είναι ένα από τα σπάνια έργα όπου η γυναίκα δείχνει χαρούμενη και μοιάζει κάπως να μας κοροϊδεύει. Πιστεύω πως αποτυπώνει καλά την αίσθηση του χιούμορ της Σίλειας αλλά και το γεγονός ότι ολόκληρη η δουλειά της ήταν συγχρόνως ένα ψυχογράφημα αλλά και μια γιορτή της γυναικείας δύναμης και της γυναικείας φύσης με έναν πολύ σύγχρονο, σχεδόν μεταμοντέρνο τρόπο, ακριβώς γιατί όλα όσα υποστήριζε υπήρξαν από τότε πολύ προωθημένα για την εποχή της.

«Αφιέρωμα στη Σίλεια Δασκοπούλου, 19362006»

ρώσουν τα «κενά». Η ιδέα είναι να εμπνευστεί το κοινό και να συμμετάσχει, ζωγραφίζοντας με μαρκαδόρους σε τεράστια λευκά χαρτιά τους φόβους του, με διάθεση χιούμορ και αυτοσαρκασμού. 26/10, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, 18:30, είσοδος ελεύθερη

6. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙ - 6η Μπιενάλε της Αθήνας 2018

DANCE

Το Open Fintech Day της Εθνικής Τράπεζας

Modular Expansion: Alexander Kowalski Η Modular Expansion υποδέχεται τον παγκοσμίου φήμης Βερολινέζο Alexander Kowalski, γνωστό από τις κυκλοφορίες του στη Mord και στην Kanzleramt και τις συνεργασίες του με τον Dave Gahan των Depeche Mode και πολλούς άλλους. 26/10, Wave, Ηρακλειδών 61, Αθήνα, 24:00, εισ.: 8 ευρώ

9 Years Cannibal Radio: Dasha Rush To 6 d.o.g.s φιλοξενεί τα ένατα γενέθλια του Cannibal Radio και μαζί την Dasha Rush με δυνατές κυκλοφορίες σε labels όπως τα Sonic Groove και Raster Noton.

26/10, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 24:00, εισ.: 10 ευρώ

Mad Club for a night

Η εκδήλωση έγινε την Τρίτη 16 Οκτωβρίου σε συνεργασία με την Crowdpolicy.

Η

Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο ΑΝΤΙ φιλοξενείται σε ένα σύμπλεγμα τεσσάρων ιδιαίτερων κτιρίων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Η μεγάλης κλίμακας διεθνής έκθεση με τη συμμετοχή περίπου 100 καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα εγκατασταθεί στην περιοχή γύρω από την Παλαιά Βουλή, στο Σύνταγμα. 26/10-9/12, ΤΣΜΕΔΕ, Κολοκοτρώνη 4, TTT, Σταδίου 15, Esperia Palace, Σταδίου 22 & Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, Ανθίμου Γαζή 2. Δευτ.-Παρ. 14:00-22:00, Σάβ.-Κυρ. 12:00-22:00, εισ.: 10 ευρώ

7. ΘΕΑΤΡΟ Σκλαβί Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το θρυλικό Σκλαβί της Ξένιας Καλογεροπούλου επιστρέφει στο θέατρο Πόρτα σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου. Πρόκειται για ένα ολοκαινούριο ξανα-διάβασμα του έργου, που ωστόσο κρατά ανοιχτό τον διάλογο με την πρωτότυπη παράσταση. 28/10-21/04, Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59. Παραστάσεις: Κυρ. 11:00 & 15:00, εισ.: 8-10 ευρώ

8. ΠΑΡΤΙ 9 years six d.o.g.s w/ Andy Butler

ΜΟΥΣΙΚΗ Γιώργης Χριστοδούλου, Storytelling

Εθνική Τράπεζα και η Crowdpolicy διοργάνωσαν το Open Fintech Day την Τρίτη 16 Οκτωβρίου και ώρα 18:00 στην Πειραιώς 74, στο Μοσχάτο. Η εκδήλωση απευθυνόταν σε στελέχη επιχειρήσεων, φορείς του χρηματοπιστωτικού τομέα και κάθε ενδιαφερόμενο που θέλει να είναι πάντα ενήμερος για τις νέες τεχνολογικές τάσεις στο fintech και στην καινοτομία στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά και για τα επόμενα βήματα της Εθνικής Τράπεζας στην ενίσχυση της νεοφυούς επιχειρηματικότητας στο fintech. Η ατζέντα της εκδήλωσης περιλάμβανε: î Fintech και επιχειρηματικότητα: Τεχνολογίες και Startups! î Περιγραφή του επόμενου κύκλου του προγράμματος επιχειρηματικής επιτάχυνσης #befinnovative 3.0 που διοργανώνει η Εθνική Τράπεζα με την Crowdpolicy. î Προτεινόμενες ιδέες και θεματικές περιοχές για το Crowdhackathon #fintech 3.0, το οποίο θα αποτελέσει ένα bootcamp για το πρόγραμμα#befinnovative 3.0, αναδεικνύοντας καινοτόμα επιχειρηματικά μοντέλα. Το πρόγραμμα επιχειρηματικής επιτάχυνσης «Βe Finnovative» αφορά οποιονδήποτε θέλει να αναπτύξει την ιδέα ή τη μεθοδολογία του ώστε να δημιουργήσει ένα βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο με την προοπτική να επιτύχει τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή αγορά.

Πληροφορίες και δήλωση συμμετοχής εδώ: http://befinnovative.com/el/open-fintech-day-2018

Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Γιώργης Χριστοδούλου, σε ρόλο σύγχρονου παραμυθά, ερμηνεύει μοναδικά τραγούδια από την εποχή του Μεσοπολέμου και αφηγείται την ιστορία που κρύβεται πίσω τους. 28/10, ΚΠΙΣΝ, Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, Ευριπίδου & Δοϊράνης, 21:00, είσοδος ελεύθερη

Το θρυλικό Mad Club επιστρέφει για μία μόνο βραδιά στο υπόγειο του Ρομάντσου. Στα decks οι DJ Pascal Xristos Milios. 27/10, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 23:30, είσοδος ελεύθερη

Deep Phase: Manuel De La Mare Ο βραβευμένος από το «Beatport» Ιταλός DJ και παραγωγός έρχεται στην Αθήνα για ένα τρίωρο set στις παρυφές της tech house και techno.

27/10, Steam Athens, Ευρυμέδοντος 3, Αθήνα, 24:00, εισ.: 10 ευρώ

To six d.o.g.s έχει γενέθλια και τα γιορτάζει με ένα μεγάλο πάρτι και καλεσμένo τον Andy Butler από τους Hercules & Love Affair. Ο Butler δημιούργησε το πρότζεκτ επειδή η φίλη του Anohni –τότε Antony Hegarty από τους Antony and the Johnsons– επέμενε να τραγουδήσει το «Blind» και να συνεργαστεί μαζί του. Το κομμάτι κυκλοφόρησε από την DFA και έγινε τεράστια επιτυχία το 2008. Από τότε έχει βγάλει 4 άλμπουμ, με τελευταίο το περσινό «Omnion». 27/10, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 23:00, εισ.: 7 ευρώ

25.10.18 – lifo

61

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

p

Κακό

Cold War

Η ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΕΡΟΝ ΠΟΣΤ The miseducation of Cameron Post Σκηνοθεσία: Ντεζιρέ Ακαβάν Πρωταγωνιστούν: Κλόι Γκρέις Μόρετζ, Σάσα Λέιν Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μια νεαρή οδηγείται σε ένα κέντρο «θεραπείας» γκέι εφήβων όταν ο φίλος της την πιάνει να ερωτοτροπεί με ένα κορίτσι κατά τη διάρ-

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι Πρωταγωνιστούν: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ

Το φορμάτ που χρησιμοποίησε στην Ίντα ο Πάβελ Παβλικόφσκι, το ασπρόμαυρο ένα επί ένα, φυλακίζει τους αθεράπευτα και αδιέξοδα ρομαντικούς εραστές στον Ψυχρό Πόλεμο, ένα ακόμα εξαιρετικό έργο, αισθητικά συγγενές με το προηγούμενο, αλλά δραματικά αυτόνομο, που προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες και βάζει αυτόματα υποψηφιότητα για βραβείο. Τοποθετημένος στην «κατεχόμενη» από τους Σοβιετικούς μεταπολεμική Πολωνία, ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκινά το 1949, όταν ο συνθέτης και πιανίστας Βίκτορ, μαζί με την κυνική συνεργάτιδά του, κάνει ακροάσεις σε νέους και νέες για να δημιουργήσουν έναν θίασο με παραδοσιακά τραγούδια και χορούς. Μέσα από αυτή την κρατική ανάθεση ο Βίκτορ ξεχωρίζει αμέσως τη Ζούλα, μια όμορφη τραγουδίστρια με καλή φωνή, φλογερό ταμπεραμέντο, κοφτερή γλώσσα και σκοτεινό παρελθόν. «Με μια μαχαιριά υπενθύμισα στον πατέρα μου ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εμένα και τη μητέρα μου, μην ανησυχείτε όμως, δεν τον σκότωσα» λέει, χωρίς να κομπιάζει, όταν ο Βίκτορ τη ρωτά για τις εκκρεμότητές της με τον νόμο. Το ειδύλλιο αργεί, αλλά η επιθυμία βράζει από την πρώτη ματιά. Οι συνθήκες γίνονται δυσχερείς, γιατί ο Βίκτορ εκμεταλλεύεται την επιτυχία της μουσικοχορευτικής ομάδας και αποφασίζει να αυτομολήσει στη Δύση αμέσως μετά από μια παράσταση στο Βερολίνο. Δεν έχει τίποτε άλλο να υποσχεθεί στη Ζούλα παρά την αγάπη του, μια διαβεβαίωση ισόβιας δέσμευσης που ωστόσο δεν την πείθει – ή δεν καλύπτεται η γυναικεία προοπτική της αυτοσυντήρησης. Ο Βίκτορ εργάζεται στο Παρίσι, εξαργυρώνοντας τις κλασικές σπουδές του στην τζαζ, παίζοντας σε ένα κλαμπ και κάνοντας παρέα με τον χιπ μουσικό μικρόκοσμο της δεκαετίας του ’50. Ώσπου η Ζούλα, που φάνηκε να τον πρόδωσε με την απροθυμία της να ακολουθήσει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, εμφανίζεται ξαφνικά και ανανεώνει έναν όρκο που δεν έδωσαν ποτέ ή δεν

62 lifo – 25.10.18

πρόλαβαν να σφραγίσουν. Δεν είναι καθόλου παράταιρος ο συγκεκριμένος τίτλος σε αυτή την καθαρόαιμη ιστορία αιώνιας αγάπης και συναισθηματικής ταλαιπωρίας. Οι πολλές γεωγραφικές μετατοπίσεις της ταινίας από την αγροτική Πολωνία στο αστικό Παρίσι (η μπουρζουάδικη νοοτροπία του οποίου ξενίζει και αποδιοργανώνει τη Ζούλα, ακόμα κι όταν της δίνεται η ευκαιρία να ηχογραφήσει την ντελικάτη φωνή της σε βινύλιο και να αποκτήσει την καριέρα που ποτέ δεν θα είχε στην πατρίδα της), στη Γιουγκοσλαβία και πίσω στη Γαλλία και στην Πολωνία δένονται ανεξίτηλα από μια καρδιά που κρατιέται ζωντανή, ακόμα κι αν οι περιστάσεις συνεχώς την απειλούν με οριστική ματαίωση. Ο Πολωνός σκηνοθέτης δεν σπέρνει πράκτορες και συνωμοσίες, κυνηγητά και κρυψώνες σε φυσική μορφή αναμενόμενου κατασκοπικού θρίλερ. Αντ’ αυτού, διαβρώνει τους χαρακτήρες, ειδικά τη ραγισμένη Ζούλα (καταπληκτική η γήινα μοιραία Τζοάνα Κούλιγκ), με μια τεράστια εσωτερική απογοήτευση. Όπως η αυτολογοκρισία πολλές φορές είναι χειρότερη (και πιο επώδυνη) από τη διατεταγμένη απαγόρευση κινήσεων, έτσι και το ζευγάρι βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο προσωπικής ανελευθερίας, κρίνοντας αυτόματα μάταιο το μέλλον μακριά από τις ρίζες του, τις οποίες ο Παβλικόφσκι στρατηγικά τοποθέτησε στην αρχή της ταινίας, με τη δημοτική μουσική να παραμορφώνεται από τη σταλινική προπαγάνδα και την κατηγοριοποίησή της σε ένα διεθνιστικό πανηγυράκι γραφειοκρατικών προδιαγραφών. Απροκάλυπτα μελαγχολικός, ελλειπτικά μονταρισμένος και αιθέριος στα 88 λεπτά της διάρκειάς του, ο μεταξένιος Ψυχρός Πόλεμος βγάζει συνεχώς στην επιφάνεια τον τραχύ πυρήνα του, μιλώντας για τα σύνορα του έρωτα σε μια νοσηρή ιστορική περίοδο. ΑΙΓΛΗ 1 - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1 - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,2 - CINERAMA - WEST CITY 3,4 - ΙΝΤΕΑΛ - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΝΙΡΒΑΝΑ 1,2 - ΟΣΚΑΡ - ΣΙΝΕΑΚ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Οι πολιτικές συνθήκες, τα ελαττώματά τους αλλά και μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες τούς χωρίζουν και τους ενώνουν σε έναν έρωτα διαχρονικά αδύνατο.

Κινηματογράφος

κεια ενός σχολικού χορού.

Η ιρανικής καταγωγής Αμερικανή σκηνοθέτις Ντεζιρέ Ακαβάν δεν χρειάζεται να μεταφέρει αυτολεξεί τα βιώματά της στην οθόνη: μεταφράζοντας τις θεματικές ανησυχίες της σε ένα σινεμά που τοποθετείται ανάμεσα στο μοντέρνο queer και στο ήπιο δράμα, πετυχαίνει σωστή ευαισθησία και καλύτερη προσβασιμότητα σε περισσότερους αποδέκτες. Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ, μιας νέας κοπέλας που ο συνοδός της στον χορό αποφοίτησης τσακώνει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να φιλιέται παθιασμένα με μια φίλη της, δεν είναι μόνο μια έξυπνη καταγγελία για τα κέντρα θεραπείας «σεξουαλικής διαστροφής», που με οδηγό τη Βίβλο φιλοδοξούν να αλλαξοπιστήσουν τη γενετήσια επιθυμία εφήβων, αλλά μια προσεκτική ανίχνευση των κινδύνων της συστηματικής απεξάρτησης από εθισμούς (η Ακαβάν είναι bisexual και είχε παλιότερα περάσει έξι μήνες σε rehab για πρόβλημα με το βάρος της). Περνώντας από την καταπίεση της συμμορφωμένης Κάμερον και των συνοδοιπόρων της στον μειλίχιο ευνουχισμό που προσπαθούν να επιβάλουν οι μετανοημένοι εκπαιδευτές τους, η Ακαβάν δεν «θριλεροποιεί» την ιδρυματοποίηση των εθελοντών/μαθητών αλλά επικεντρώνεται στα πρόσωπα και την ευάλωτη ψυχολογία τους και στη διάθεσή τους να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει η επίσημη διδασκαλία, και παράλληλα να ακολουθήσουν τη δική τους φωνή, υπεκφεύγοντας από τους υποκριτές – όταν δεν σχεδιάζουν να δραπετεύσουν. ΑΝΔΟΡΑ - ΑΝΟΙΞΗ 1 - ΑΣΤΟΡ - ΙΛΙΟΝ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2

BLINDSPOTTING Σκηνοθεσία: Κάρλος Λόπεζ Εστράδα Πρωταγωνιστούν: Ντέιβιντ Ντιγκς, Ραφαέλ Κασάλ, Τζανίνα Γκαβανκάρ Ένας άνδρας προσπαθεί να περάσει τις τελευταίες ημέρες της αστυνομικής του επιτήρησης όσο πιο ήσυχα γίνεται, μέχρι που μια συνάντηση με τον παιδικό του φίλο και μια επίσκεψη στην παλιά του γειτονιά τού φέρνουν μπελάδες.

Αναπάντεχα σίγουρο και γεμάτο αυτοπεποίθηση για πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ ενός σκηνοθέτη, το Blindspotting καταφέρνει να φτάσει μέχρι την ουσία των προβληματισμών του και να μη μείνει στο καλαίσθητο μοντάζ και τις κωμικές στιγμές που χαρίζει. Αντιθέτως, τα προσαρμόζει για να αναδείξει τον εφιάλτη που ζει ο πρωταγωνιστής του (δυνατή η παρουσία του Ντέιβιντ Ντιγκς), που τις τρεις τελευταίες μέρες της επιτήρησής του θα έρθει αντιμέτωπος με φοβίες και αντιλήψεις που εν-

στερνίστηκε με το ζόρι όταν μεγάλωνε παρά με ατυχή περιστατικά που τον παρουσιάζουν ως θύμα. Η πολύχρονη παρέα με έναν λευκό, μια μόνιμη αίσθηση ενοχής σε κάθε βήμα της ζωής του, αλλά κυρίως μια δίψα για αλλαγή, η οποία συνδέεται με τις αλλαγές που συμβαίνουν στον τόπο του, το Όκλαντ, σχηματίζουν έναν πολυεπίπεδο συγγραφικά χαρακτήρα που φοβάται περισσότερο απ’ όλα την έκρηξή του και προτιμά να χάνεται στο απλανές βλέμμα που παίρνει όταν νιώθει τον φόβο – ένα βλέμμα που θυμίζει κάπως το αντίστοιχο του Ντέιβιντ Καλούια στο Get Out. Η επίκληση στις συμπτώσεις κάνει πιο αδύναμη την όλη προσπάθεια, όμως δεν χαλά την τελική εικόνα μιας αξιοπρόσεκτης ανακάλυψης. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 17 - ODEON OPERA 1 - ODEON STARCITY 2

οι ιδέες του στη νεότερη γενιά. Απαντώντας ερωτήσεις με ιστορίες που μοιάζουν με παροιμίες, προκαλώντας τον σκηνοθέτη να του εξηγήσει για ποιον λόγο κάνει ντοκιμαντέρ για τον ίδιο και ανατρέχοντας στις σημαντικότερες στιγμές της πολυτάραχης ζωής του, ο Γλέζος βγάζει διαφορετικές και αντικρουόμενες εικόνες, όντας παράλληλα μαχητικός, γραφικός, ξεροκέφαλος, τρυφερός και συγκινητικός, σε μια προσπάθεια να αποδείξει πως δεν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που κατέβασε τη ναζιστική σημαία ούτε ως εκπρόσωπος ενός συγκεκριμένου κόμματος αλλά ως μια ενσάρκωση της καθημερινής πάλης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Χατζηπατέρας κρατά μια πολύ διακριτική παρουσία με ελάχιστες παρεμβάσεις στο υλικό του, γνωρίζοντας καλά πως ο λόγος του ήρωά του είναι δυνατότερος από κάθε τρικ του μοντάζ.

τον υπόκοσμο στο πετσί τους και γρήγορα βγάζουν όλα τα αρνητικά του χαρακτήρα τους, προκαλώντας κάθε άλλο παρά τη συμπάθεια. Η ληστεία, η διαχείρισή της και ο δρόμος προς την τιμωρία έχουν εδώ μια κοενική λογική, σύμφωνα με την οποία η απληστία και η βλακεία θριαμβεύουν έναντι οποιασδήποτε λογικής. Ο Τζέιμς Μαρς (Η Θεωρία των Πάντων) δεν φαίνεται να τους λυπάται καθόλου, αντιθέτως αντιλαμβάνεται την τύχη που έχει να διαχειρίζεται αυτούς τους ηθοποιούς και τους αφήνει να παίξουν ελεύθερα, ίσως και λίγο ανορθόδοξα, ως το τέλος, όπου τους αποχαιρετά με ένα γλυκό homage στη λαμπρή καριέρα τους, ξεφεύγοντας από την αφήγηση της αληθινής ιστορίας που έχει στα χέρια του. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 18 - VILLAGE MALL 12 - VILLAGE FALIRO 2 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON ESCAPE 7 ODEON STARCITY 4 - ΑΒΑΝΑ - ΑΕΛΛΩ 2,4 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 2 - ΕΜΠΑΣΣΥ - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη

MANDY

ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΝΑΝΑ 2 - ΤΡΙΑΝΟΝ

Σκηνοθεσία: Πάνος Κοσμάτος Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Κέιτζ, Άντρεα Ράιζμπορο, Λάινους Ρόουτς Ο Ρεντ και η Μάντι ζουν ευτυχισμένοι σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος, όταν μια συμμορία απόκοσμων μηχανόβιων τους επιτίθεται με μανία. Μετά την επίθεση, ό,τι έχει απομείνει στον Ρεντ είναι η δίψα για εκδίκηση και η οργή αυτού που έχει μόλις χάσει τα πάντα.

Ο γιος του Αιγυπτιώτη Ελληνο-ιταλού σκηνοθέτη Τζορτζ Παν Κοσμάτου, ο Πάνος Κοσμάτος, κινείται σε πολύ πιο προσωπικό, ιδιοσυγκρασιακό εικαστικό φάσμα και το Mandy, μια ακραία περιπέτεια εκδίκησης, ψυχεδελικά συνυφασμένη με το σύμπαν των κόμικ και της φαντασίας, είναι σαν Mad Max σε μεθαμφεταμίνη. Ο Νίκολας Κέιτζ οπλίζεται με κουράγιο και φονικά εργαλεία για να κυνηγήσει μια συμμορία αγρίως ναρκωμένων Jesus freaks που σκότωσαν την αγαπημένη γυναίκα του και διέλυσαν τη ζωή του και στην πορεία έρχεται αντιμέτωπος με τερατώδη πλάσματα και διεστραμμένα όντα σε μια άνιση μάχη που συχνότερα ταιριάζει στον υπερρεαλισμό παρά στην πραγματικότητα – τοποθετημένη στη βαθιά Αμερική, εκτός σαφούς χρονικού πλαισίου, σε μια διαδρομή που ξεκινάει από τη Χαμένη Λεωφόρο του Λιντς και καταλήγει σε ένα κολαστήριο παρόμοιο με του Sorcerer του Φρίντκιν. Αυτό που διαχωρίζει το Mandy, που προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Sundance, από ένα ακόμη b movie του είδους δεν είναι η δράση που βασίζεται στην τελειωμένη βία αλλά η ξεχωριστή, εξαιρετικά επιμελημένη εικονογραφία του. ΔΑΝΑΟΣ 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 3 - ΖΕΑ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΣ ΠΑΡΤΙΖΆΝΟΣ Σκηνοθεσία: Ανδρέας Χατζηπατέρας Ο Μανώλης Γλέζος αποκαλύπτει τη φλογερή προσωπικότητά του, την ίδια ώρα που η αφήγηση της ιστορίας μάς δίνει το πορτρέτο της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας.

One man show του αγέραστου Μανώλη Γλέζου που γυρνάει σε εκδηλώσεις μνήμης και σχολεία, προσπαθώντας να μεταδώσει μια πολύ απλή σκέψη, πως καμία τιμή προς το πρόσωπό του και καμία αφήγηση των περιπετειών του δεν έχει νόημα αν δεν μεταλαμπαδευτούν

ΤΑΞΙΔΕΎΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΊΚH Dance Fight Love Die Σκηνοθεσία: Αστέρης Κούτουλας Από ένα ακατέργαστο οπτικό υλικό των περίπου 600 ωρών που γύρισε σε διάστημα 30 ετών, ο Αστέρης Κούτουλας συμπυκνώνει μέσα σε μιάμιση ώρα στιγμές που παρουσιάζουν την αυθεντική εικόνα του «πνευματικού αναρχικού» Μίκη Θεοδωράκη.

«Η κάμερα γέρνει πάντα προς τα πάνω, είσαι πολύ ψηλός» λέει κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης στον Μίκη Θεοδωράκη, ξεστομίζοντας τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι μια μόνιμη ένδειξη σεβασμού, η ανάγκη να αποτυπώσει έτσι μια φιγούρα θεϊκή για τον ίδιο μέσα από ένα πλούσιο αρχειακό υλικό, δείγμα της μακρόχρονης συνεργασίας των δύο ανδρών. Το ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κούτουλα απαριθμεί χωρίς χρονολογική σειρά περιστατικά από τις περιοδείες του Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο και τις παρουσιάζει με παράλληλες αναγνώσεις του έργου του, παιγμένες από νέους καλλιτέχνες, σαν ένα ταξίδι στο μυαλό του, όπου ο χωροχρόνος δεν έχει και τόση σημασία. Το αποτέλεσμα έχει μικρό αφηγηματικό ενδιαφέρον, καθώς το συναίσθημα υπερτερεί και ως οδηγός της ταινίας την κάνει ένα ιδανικό δώρο του δημιουργού προς τον ήρωά του, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ταύτιση του κοινού. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη ΟΝΕΙΡΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ 2

ΕΝΤΙΜΌΤΑΤΟΙ ΚΛΈΦΤΕΣ King of Thieves Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Κέιν, Τσάρλι Κοξ, Ρέι Γουίνστον, Τομ Κάρτνεϊ Ένας ηλικιωμένος, διάσημος κλέφτης στα νιάτα του, συγκροτεί μια συμμορία από αλλοπρόσαλλους εγκληματίες με σκοπό να διαπράξουν μια πρωτοφανή ληστεία.

Ξεκινώντας με έναν ανοιχτά κωμικό τόνο που θυμίζει το περσινό Going in style, εκεί όπου οι πρωταγωνιστές κλέβουν για να εκδικηθούν την κλοπή της σύνταξής τους (πάλι με τον Κέιν πρωταγωνιστή), η συνάντηση αυτή των ηλικιωμένων αστέρων του βρετανικού σινεμά αλλάζει γρήγορα ρότα. Σε αντίθεση με τους αθώους συνταξιούχους, οι ήρωες εδώ έχουν

Ο ΓΚΡΙΝΙΆΡΗΣ Here comes the grump Σκηνοθεσία: Αντρέ Κουτουριέ Aκούγονται οι: Γιάννης Υφαντής, Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Στεφανία Φιλιάδη Αυτά που έχει συγκρατήσει ο νεαρός Τέρι από τα παραμύθια της γιαγιάς του είναι ιστορίες σε βασίλεια μπαλονιών, με δράκους-αστυνομικούς και χαρωπούς μάγους. Μόνο που, τελικά, όλα αυτά υπάρχουν και στην πραγματικότητα.

Tην εποχή που πολλά στούντιο πλέον απ’ όλο τον κόσμο μπορούν να προσφέρουν υψηλής ποιότητας animation, ο Γκρινιάρης μοιάζει με παραφωνία χάρη στα πολλά ανέκφραστα πρόσωπα των ηρώων και τις φτωχές ιδέες των δημιουργών για την κατασκευή του μαγικού κόσμου. Αυστηρά φτιαγμένο για παιδιά, με την έννοια της αγάπης ως λύσης των πάντων να δεσπόζει, αλλά και με αναχρονιστικές πριγκιπικές ιδέες, αφού η ταινία βασίζεται σε μια μικρή σειρά του NBC που προβλήθηκε πριν από πενήντα χρόνια, φτάνει στις οθόνες μας χάρη στη διαρκή ανάγκη για νέα κινούμενα σχέδια που δημιουργεί το ντόπιο κοινό, έτοιμο να τα στηρίξει έστω και αν δεν είναι ακριβώς πρώτης διαλογής, αλλά υπό κανονικές συνθήκες θα γέμιζαν slots θεματικών καναλιών στην τηλεόραση.

VILLAGE RENTI 2,4,7,16,19 - VILLAGE MALL 5,8,9 VILLAGE PAGRATI 4,5 - VILLAGE FALIRO 2,7 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON MAROUSI 3 - ODEON ESCAPE 5,7 - ODEON STARCITY 7,8 - ΑΕΛΛΩ 3 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΟΙΞΗ 1 CINERAMA - WEST CITY 2 - ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 1,4 - ΟΣΚΑΡ - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - TOWN CINEMAS 1,2 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ - ΣΙΝΕΑΚ

Η ΝΎΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΆΣΚΕΣ Halloween Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν Πρωταγωνιστούν: Τζέιμι Λι Κέρτις, Βιρτζίνια Γκάρντνερ, Τζούντι Γκριρ Η Λόρι Στροντ αναμετριέται με τον Μάικλ Μάγιερς, τον μασκοφόρο που δεν μπόρεσε να τη σκοτώσει τη βραδιά του Halloween πριν από 40 χρόνια και από τότε τη στοιχειώνει.

Μια αμήχανη συνεύρεση των τάσεων της εποχής με το στίγμα που έχει αφήσει στην πoπ κουλτούρα ο Μάικλ Μάγιερς, το καινούριο Halloween μετρά ήδη σημαντικά κέρδη στις ΗΠΑ χάρη κυρίως στο δυνατό του μάρκετινγκ και την άμεση σχέση του με το

φιλμ του 1978, που ως μέγεθος εξακολουθεί να μετρά. Γυρισμένο τη χρυσή εποχή που μετέτρεψε το αμερικανικό slasher από περιθωριακό είδος σε θέαμα για μεγάλο κοινό, το Halloween φτάνει σήμερα, 40 χρόνια αργότερα, να διαγράφει όλα τα σίκουελ που έγιναν ως τώρα, επισφραγίζοντας τον ρόλο τους ως αναγκαίου κακού, και επιχειρεί μια φιλόδοξη σύνδεση, κοτσάροντας και το όνομα του Κάρπεντερ σε έναν ρόλο θεωρητικά πιο δημιουργικό από αυτόν της επιστασίας. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, μετατοπίζει αρχικά το κέντρο βάρους στο θύμα, τη Λόρι Στροντ της Τζέιμι Λι Κέρτις, που μπορεί να μην πέθανε τη μαύρη βραδιά της πρώτης ταινίας αλλά έζησε μια ζωή γεμάτη προβλήματα υπό τον φόβο ότι ο δολοφόνος θα ξαναχτυπήσει. Η κόρη και η εγγονή της είναι ένα δείγμα των προβληματικών σχέσεων που δημιούργησε, μέχρι που ξεκινά η δράση, κατά τη διάρκεια της οποίας οι τρεις γυναίκες, ως μια παραλλαγή του #MeToo, θα αντιμετωπίσουν ενωμένες τον κοινό τους εφιάλτη. Ενώ, λοιπόν, ο Μάικλ Μάγιερς, εκτός από νεκρούς, άφησε πίσω του πληγωμένες ψυχές, κινηματογραφείται ως αυθεντικός σταρ, διαπράττοντας σκληρούς, αλλά σεμιναριακούς φόνους, και οδηγεί την ταινία σε διάσπαση προτεραιοτήτων. Στην πορεία επινοείται μια σειρά από γελοία twists (με αυτό του ψυχιάτρου του Μάγιερς να αποτελεί το ναδίρ του φιλμ) μέχρι την τελική αναμέτρηση. Γνωρίζοντας τη δύναμη του αυθεντικού, ο Γκριν το αναπλάθει στον φακό του αρκετές φορές, όμως αυτό που αποδεικνύει με την ταινία του είναι πως η εποχή μας χρειάζεται ήρωες και boogeymen εμπνευσμένους από το παρόν αντί των ανεξάντλητων επαναλήψεων. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 7,14,20 - VILLAGE MALL 2,4,7,9,10,11 - VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 7 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 2,5 - ODEON ESCAPE 4,5 - ODEON STARCITY 3,5,6 - ΑΕΛΛΩ 1,2,3 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΙΓΛΗ 2 - ΑΝΟΙΞΗ 2 - WEST CITY 4 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 1,2,4 - TOWN CINEMAS 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΜΑΡΙΑ ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ ΖΕΑ

HUNTER KILLER Σκηνοθεσία: Ντόνοβαν Μαρς Πρωταγωνιστούν: Τζέραλντ Μπάτλερ, Γκάρι Όλντμαν Ο κυβερνήτης ενός αμερικανικού υποβρυχίου αποστέλλεται σε ρωσικά ύδατα για να σώσει τον εκλεγμένο Ρώσο Πρόεδρο εν μέσω ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Το είδος των ταινιών που εξελίσσονται στον κλειστοφοβικό χώρο ενός υποβρυχίου δεν περνά τις μεγαλύτερες δόξες του, με το Hunter Killer να μην αποτελεί το φιλμ που πιθανόν θα μπορούσε να το ανανεώσει. Με φόντο μια γενική σύρραξη μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας που προέρχεται, φυσικά, από την πλευρά των Ρώσων (από τους Αμερικανούς αυτά γίνονται μόνο σε κωμωδίες σαν το Dr Strangelove) και παράλληλη δράση σε ξηρά, θάλασσα και βυθό, το φιλμ παίρνει σκόρπιες ιδέες από την ψυχροπολεμική περίοδο, αναδεικνύει τον αμερικανικό ιδεαλισμό, καταφεύγει στο μιλιταριστικό μακελειό όταν δεν έχει άλλες ιδέες, έχει έναν Γκάρι Όλντμαν να εμφανίζεται για λίγο και να στριγγλίζει χωρίς λόγο, αλλά κι έναν αναπάντεχα ήρεμο Τζέραλντ Μπάτλερ στον καλύτερο ρόλο του τα τελευταία χρόνια. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE MALL 3,5,13,14 - VILLAGE PAGRATI 4 VILLAGE FALIRO 6,9 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1 - VILLAGE RENTI 4,11 - WEST CITY 2,3 - ODEON MAROUSI 2,3 - ODEON ESCAPE 1 - ODEON STARCITY 1,10 - ΑΕΛΛΩ 4 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 3,6 TOWN CINEMAS 1,2 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2

25.10.18 – lifo

63

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ο Μαρσέλ Προυστ και η τεράστια σημασία του Ανακτημένου Χρόνου Η ολοκλήρωση της μετάφρασης του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» με τον έβδομο και τελευταίο τόμο, τον Ανακτημένο Χρόνο, από τον Παναγιώτη Πούλο και η κυκλοφορία του από τις εκδόσεις της Εστίας συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός και μας θυμίζει πώς και γιατί ο Προυστ παραμένει αξεπέραστος.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

O

64 lifo – 25.10.18

ταν ο Προυστ έγραφε τη λέξη ΤΕΛΟΣ σε ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας δεν μπορούσε να φανταστεί τις σεισμικές δονήσεις που θα επέφερε σε έναν κόσμο φτιαγμένο για επιβλητικούς ήρωες και ρεαλιστικά γεγονότα. Παρ’ όλα αυτά, τόλμησε να διεκδικήσει με ένταση το δικαίωμα του λογοτέχνη να εισχωρεί σαν κατάσκοπος στις άκρες του ψυχισμού και να σαρώνει ή, μάλλον, να σβαρνίζει καλοφτιαγμένες πορσελάνες, βεβαιότητες και όμορφες στιγμές, θρυμματίζοντας τις παλιότερες συνθέσεις. Στο εξής, η μυθοπλασία θα μπορούσε δικαιωματικά να κάνει ό,τι της άρεσε, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στις καταστροφικές εμμονές αντί για τις μεγάλες ιδέες και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες αντί για τους κατεξοχήν ήρωες αλλά και θέτοντας εξαρχής τους δικούς της, αδιαμφισβήτητους οντολογικούς κανόνες. Αν σε κάτι διαφέρει, λοιπόν, ο Ανακτημένος Χρόνος, δηλαδή ο τόμος που ολοκληρώνει το αριστούργημα του Προυστ Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, από τα προηγούμενα μυθιστορήματα είναι ότι θεσπίζει, ίσως για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια, τις διαφορετικές όψεις της λογοτεχνικής έκφρασης που μέχρι τότε ήταν ρεαλιστική, ρομαντική ή στρατευμένη, ορίζοντας τα παιχνίδια της μνήμης και του χρόνου και κάνοντας τον συγγραφέα να αντιληφθεί πως μονάχα αυτός μπορεί να αναλαμβάνει αυτό τον «αόρατο», όπως τον αποκαλεί, «προορισμό». Γνωρίζοντας πως εκείνη τη στιγμή δεν είναι απλώς ο συγγραφέας ενός ακόμα βιβλίου αλλά του απόλυτου αναγνώσματος που αντιστρέφει τους όρους της αφήγησης, ο κορυφαίος Γαλλοεβραίος συγγραφέας, νιώθοντας ταυτόχρονα στις φλέβες του να ρέει το πικρό δηλητήριο του Μποντλέρ και τη νόησή του να παρασύρεται από τα φιλοσοφικά κελεύσματα του Μπεργκσόν, αναλάμβανε τη βαριά αποστολή-vocation να φέρει στο φως τις λεπτές, ιριδίζουσες αποχρώσεις της ζωής

ΚΑΥΤΟ ΜΕΛΑΝΙ

από τη μαρια δρουκοπουλου

3 βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν

σαν ένας αλλόκοτος νέος επιστήμονας και απόλυτος καλλιτέχνης: « Έτσι, λοιπόν, είχα φτάσει στο συμπέρασμα πως δεν είμαστε διόλου ελεύθεροι απέναντι στο έργο τέχνης, πως δεν το φτιάχνουμε σύμφωνα με τη θέλησή μας, αλλά πως, επειδή υπάρχει πριν από εμάς, οφείλουμε, αφού είναι συγχρόνως αναγκαίο και κρυμμένο, να το ανακαλύψουμε, όπως θα κάναμε και με έναν νόμο της φύσης. Και εντούτοις η ανακάλυψη την οποία η τέχνη θα μας υποχρέωνε να κάνουμε μήπως δεν ήταν τάχα, κατά βάθος, ό,τι θα όφειλε να είναι για μας το πιο πολύτιμο, ό,τι δεν μας είναι συνήθως προσιτό, η αληθινή ζωή μας, η πραγματικότητα όπως την έχουμε αισθανθεί, και η οποία διαφέρει τόσο πολύ από εκείνο που πιστεύουμε, έτσι που νιώθουμε τόση ευτυχία όταν η τύχη μάς προσφέρει την αληθινή ανάμνηση;». Όλα αυτά δεν τα γράφει τυχαία στον Ανακτημένο Χρόνο, καθώς συνοψίζει, ενώνοντας όλα τα σπαράγματα και τα πρόσωπα υπό το πρίσμα του χρόνου που περνά και του θανάτου που βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά, ανακεφαλαιώνοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο όλα τα προηγούμενα κεφάλαια της ζωής του: Από τη μεριά του Σουάν, Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών, Η μεριά του Γκερμάντ, Σόδομα και Γόμορρα, Η φυλακισμένη και, φυσικά, ο Ανακτημένος Χρόνος που, επιτέλους, μεταφράζεται και εκδίδεται στα ελληνικά με απόλυτα προυστικούς όρους από τον Παναγιώτη Πούλο και τις εκδόσεις της Εστίας – ένα έργο που μπορεί εύλογα να αποκαλείται μνημειώδες. Η ακροβασία του ύφους, που, όπως τονίζει εν προκειμένω ο Προυστ, «δεν είναι ζήτημα τεχνικής αλλά θέασης», ο καλοδουλεμένος ρυθμός, οι ανοιχτές και οι μεγάλες, ενίοτε, σε διάρκεια προτάσεις, το παιχνίδισμα ανάμεσα στο λόγιο αλλά και στο προφορικό (με παροιμίες και λαϊκές εκφράσεις), μεταφέρουν με απόλυτη ενάργεια τον κόσμο του Ανακτημένου Χρόνου στα ελληνικά. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Παύλο Ζάννα, τον φυλακισμένο από τη χούντα διανοητή που για να μην τρελαθεί, ακολουθώντας κατά γράμμα τις συμβουλές του Γιώργου Σεφέρη, ανέλαβε να αποδώσει το τεράστιο αυτό έργο στα ελληνικά, μεταφράζοντας τελικά τους τεσσερισήμισι από τους επτά τόμους, ο Πούλος κατάφερε όχι μόνο να επεξεργαστεί τις προηγούμενες μεταφράσεις αλλά και να συνεχίσει τη δύσκολη εργασία, βάζοντας την τελική και οριστική σφραγίδα. Η λεπταισθησία, δηλαδή ο απόλυτος κανόνας που επαναλαμβάνεται διαρκώς στο βιβλίο, μαζί με την εσωτερική ανάγκη να ανακτηθεί η μνήμη, ωθούν τον μεταφραστή να συνομιλήσει αλλά και να ασπαστεί την αγωνία του συγγραφέα. Μιλάμε για πραγματική συνάντηση και όχι για θεωρητικολογία, καθώς ο Προυστ επέμενε πως «η αληθινή τέχνη επιτελείται στη σιωπή». Στόχος του συγγραφέα ήταν, άλλωστε, να ξαναμιλήσει από το εσωτερικό της αφήγησης, αναμοχλεύοντας το αρχικό βίωμα που πρέπει πάντα να στοχεύει σε κάτι καθολικό και απαράμιλλο, ικανό να τιθασεύσει ή να ξεσηκώσει τα πάθη όλων των ανθρώπων. Εξού και ότι ο «στρατευμένος» χαρακτήρας του έργου δεν εξαντλούνταν

στα κοινωνικά σημεία των καιρών, αφού ο Προυστ αδιαφορούσε για τις δήθεν υψιπετείς διακηρύξεις μιας εποχής στιγματισμένης από την υπόθεση Ντρέιφους και τις αντιμαχόμενες με σφοδρότητα ιδέες στο ατελείωτο πεδίο του fin de siècle. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η αποστολή και η ουσιαστική στόχευση που πρέπει να διέπει κάθε μεγάλο έργο τέχνης και κάθε υψηλή διάνοια που έχει ερωτευτεί την καθημερινή μοίρα. Με τη μανία του φυσιοδίφη, λοιπόν, που τόσο λάτρεψε και αντέγραψε ο Ναμπόκοφ, και την εμπύρετη κατάσταση του μανιακού, ο οποίος ένιωθε να ανακαλύπτει μια νέα θρησκεία –εξού και οι πολλαπλές αναφορές στον Στίβενσον–, ο Προυστ επέμενε στο απειροελάχιστο που θα ξεσήκωνε κύματα αληθινής έκφρασης και πάθους, θα ανασκάλευε όλες τις όψεις τις ανθρώπινης κατάστασης: ζήλια και παράφορο έρωτα, διαστροφή, απόλυτη παρουσία και εξαφάνιση του αγαπημένου προσώπου, ελιτισμό και αγοραία τάση, αισθητισμό και χαμέρπεια, ειρωνεία και ελιτισμό,

Ανακαλώντας, επομένως, ό,τι ο ίδιος προκρίνει ως σημαντικό, ξέρει να κρατάει, ακόμα και από τα πιο απρόβλεπτα πρόσωπα, τα πιο αδιανόητα στοιχεία που μπορούν να βελτιώσουν τον ίδιο, την αφήγηση και τη λογοτεχνία και αυτά οριοθετεί ως την πραγματικότητα την ίδια.

μαρσελ προυστ

Ο ανακτημένος χρόνος Μτφρ.: Παναγιώτης Πούλος Εκδόσεις Εστία Σελ.: 404

λαγνεία, σεξουαλικότητα και ομοφυλοφιλία. Ίσως να είναι ο πρώτος λογοτέχνης που μίλησε τόσο ανοιχτά για τον έρωτα ανάμεσα σε πρόσωπα του ίδιου φύλου, αναζητώντας ταυτόχρονα, ως ομοφυλόφιλος ο ίδιος, τις αντίθετες και αντιφατικές όψεις του ερωτικού πάθους, περνώντας από τον ιδανικό έρωτα (στον Ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών και τις Διακοπές στο Κομπραί) στην αιχμαλωσία που αναπόφευκτα προκαλεί (Η Φυλακισμένη). Υπάρχει, ωστόσο, μια γραμμή που συνδέει τις διαφορετικές εκφάνσεις των αισθημάτων και τα ποικίλα πρόσωπα του έργου, που δεν είναι άλλη από την ίδια την πραγματικότητα, αυτό τον «αφηρημένο συσχετισμό ανάμεσα σε αυτές τις αισθήσεις και σ’ αυτές τις αναμνήσεις που μας περιβάλλουν συγχρόνως – συσχετισμός που καταργείται στην περίπτωση μιας απλής κινηματογραφικής θέασης, η οποία, όσο διατείνεται ότι εστιάζει στο αληθές, τόσο απομακρύνεται απ’ αυτό, συσχετισμός μοναδικός, τον οποίο ο συγγραφέας οφείλει να επανακτήσει για να αφομοιώσει αμετάλλακτα στη φράση του τα διαφορετικά συστατικά». Ανακαλώντας, επομένως, ό,τι ο ίδιος προκρίνει ως σημαντικό, ξέρει να κρατάει, ακόμα και από τα πιο απρόβλεπτα πρόσωπα, τα πιο αδιανόητα στοιχεία που μπορούν να βελτιώσουν τον ίδιο, την αφήγηση και τη λογοτεχνία και αυτά οριοθετεί ως την πραγματικότητα την ίδια: αν η Αλμπερτίν μεταρσιώνει όλες τις εκφάνσεις του έρωτα και η γιαγιά του αφηγητή την ηθικοπλαστική δυνατότητα που μπορεί να έχει από μόνη της η τέχνη, ο βαρόνος Ντε Σαρλίς μπορεί με τον κυνισμό του να διαλύσει τις ιδεαλιστικές αυταπάτες, ενώ η κοκότα Οντέντ, μέσα στην αβελτηρία της, να φανερώσει τις απαράμιλλες αρετές της σαγήνης. Αντίστοιχα, πάλι, ο Ρομπέρ ντε Σεν Λου δύναται να δείξει πόσο ανώφελο είναι να σπαταλάς τα ταλέντα σου μέσα στη χαμέρπεια και ο Βιντέιγ να αποκαλύψει πόση ένταση ενδέχεται να κρύβει η σύντομη, σαν μια μουσική μελωδία, αρχή της ευτυχίας. Όλα μετράνε, ανάλογα με τη δυνατότητα ανάδειξής τους σε κάτι πιο μεγαλόπνοο και ισχυρό. Γι’ αυτό και η άσπλαχνη σάτιρα που διαπνέεται από τις ώρες που ο Προυστ σύχναζε στα ολόφωτα και γεμάτα αριστοκρατικό κόσμο σπίτια της Φομπούρ Σεντ Ονορέ μπορεί να αντισταθμίζεται ιδανικά από την περίτεχνη σκέψη που επεξεργαζόταν σε βάθος στο καλυμμένο με φελλό –για να μην τον αποσπά ο παραμικρός θόρυβος– δωμάτιό του στη λεωφόρο Οσμάν, όπου συνέγραφε με μανία το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο. Οι μεγάλοι μελετητές, οι οποίοι εντόπισαν τις αντιθέσεις που διαπέρασαν το σπουδαίο αυτό έργο, ανταποκρίθηκαν στη σαγήνη του και την αντιπαρέθεσαν στην εκλεπτυσμένη και στην επενδυμένη με ευγενική ωμότητα στοχαστικότητα που έκανε τον Προυστ να είναι από τους κορυφαίους στην ιστορία των γραμμάτων. Ακόμα, θαρρεί κανείς πως ψάχνουμε κάποιον όμοιό του ή, έστω, κάποιον που θα δικαιούται να αποκαλείται, κατά το ελάχιστο, «προυστικός».

iωάννα καρυστιάνη Xίλιες Ανάσες Εκδόσεις Καστανιώτη Σελ.: 336 Η πολυβραβευμένη Ιωάννα Καρυστιάνη, τρία χρόνια μετά το «Φαράγγι», επανέρχεται με το καθηλωτικό μυθιστόρημα «Χίλιες Ανάσες»: μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, ένα βιβλίο που κρατά την αγωνία του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του λέξη.

δέσποινα παπαστάθη Κική Δημουλά: «Αχθοφόρος Μελαγχολίας» Εκδόσεις Gutenberg Σελ.: 442 Στη μελέτη της αυτή για τη Δημουλά και το έργο της η Δέσποινα Παπαστάθη αναλύει τα μοτίβα, τα συναισθήματα, τον τρόπο που αποδομούνται οι μύθοι και τον ενδιαφέροντα διάλογο της ποιήτριας με άλλες μορφές τέχνης, αναδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο «υπερβαίνει τα όρια της ιστορικής αλήθειας, χαράζοντας ποιητικές οδούς συνειδητοποίησης του εφήμερου, μετατρέποντας την ποίηση σε λογοτεχνική πράξη αυτοσυνείδησης».

θάνος βερέμης Οι επεμβάσεις του στρατού στην ελληνική πολιτική 1916-1936 Εκδόσεις Αλεξάνδρεια Σελ.: 304 Ο συγγραφέας διερευνά τις σχέσεις στρατού και πολιτικής στην Ελλάδα με αφορμή το φαινόμενο των στρατιωτικών επεμβάσεων στη νεότερη ελληνική ιστορία, ξεκινώντας από τη διαπίστωση πως μέχρι και τη χούντα του 1967 τα πραξικοπήματα δεν αποσκοπούσαν στην παράδοση της κυβέρνησης στον στρατό, παρά αναζητούσαν την αντικατάσταση μιας πολιτικής παράταξης με μια άλλη.

25.10.18 – lifo

65

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Τα γράμματα στην Πάολα - Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α’

Βιβλίο

επιμέλεια: γιάννης πανταζόπουλος

Λίγο πριν από την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου δημοσιεύουμε τρία πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα.

66 lifo – 25.10.18

Μ

ετά το 1915: Ο Εθνικός Διχασμός και το Μετά το 1922: Η παράταση του Διχασμού, ο ιστορικός και τ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο που συμπληρώνει τα προηγούμενα δύο, με τίτλο Τα γράμματα στην Πάολα - Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α’, του οποίου αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η LiFO. Πρόκειται για ερωτικές επιστολές που περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες γενικότερης σημασίας, πέρα από τα ερωτόλογα, τις αναπολήσεις, τις φαντασιώσεις ή άλλες γαργαλιστικές ιδιωτικές λεπτομέρειες. Όπως σημειώνει ο κορυφαίος ιστορικός: «Τα γράμματα αυτά μας λένε πολλά για την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου από το ίδιο του το χέρι. Καμία άλλη πηγή δεν έχει τέτοια αμεσότητα ούτε τόση αξιοπιστία. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι περιορισμένος και εστιασμένος:

να αναδείξει κρίσιμα στοιχεία της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου, όπως προκύπτουν από τα δικά του γράμματα. Ίσως έτσι φανεί και η αναντιστοιχία μεταξύ του πραγματικού προσώπου και του ειδώλου που λάτρεψε η μισή Ελλάδα». Μέσω των επιστολών αυτών ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Βασιλέα, αναδεικνύοντας μια διαφορετική πτυχή εκείνης της κρίσιμης για την Ελλάδα ιστορικής περιόδου.

ΕΝΝΈΑ ΜΈΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΝΈΑ ΧΡΌΝΙΑ Ο Κωνσταντίνος, όταν ήταν ακόμη Διάδοχος, γνώρισε την Πάολα τον Ιούνιο του 1912 στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», σε δείπνο Γαλλίδας κόμισσας. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ταξίδεψε στο γαλλικό κοσμικό θέρετρο Ντωβίλ για να

Το βιβλίο του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου Τα γράμματα στην Πάολα - Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α’ θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη την 1η Νοεμβρίου.

συναντήσει την Πάολα και πέρασε δυόμισι μέρες μαζί της, πριν πάει στην Αγγλία, στο θέρετρο Eastbourne, να βρει τη σύζυγό του Σοφία και τις κόρες τους. Από εκεί έγραψε το πρώτο γράμμα του στην Πάολα, στα γαλλικά. Ύστερα πέρασε μία μέρα μαζί της στο Παρίσι, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, καθώς ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει αντιβασιλέας όσο θα έλειπε ο πατέρας του Γεώργιος Α’ στο εξωτερικό, όπως συνήθιζε κάθε καλοκαίρι. Τον Σεπτέμβριο του 1912 ήρθε κι έμεινε η Πάολα μαζί του εννέα μέρες στο Τατόι, όπου ήταν μόνος, καθώς απουσίαζε το σύνολο της βασιλικής οικογένειας. […] Αμέσως μετά ξεσπούν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι. Θα ξαναϊδωθούν μόλις τον Ιούλιο του 1913 στη Θεσσαλονίκη. Ύστερα ο Κωνσταντίνος την επισκέπτεται φευγαλέα στο σπίτι της στο Παρίσι στις 19 ή 20 Σεπτεμβρίου 1913. Δεν επρόκειτο να την ξαναδεί παρά μόνο μία φορά το 1922, ύστερα από εννέα ολόκληρα χρόνια και λίγο πριν από τον θάνατό του. […] Τους πρώτους τρεις μήνες της γνωριμίας τους, ο Κωνσταντίνος της είχε γράψει 23 γράμματα, 11 πριν και 12 μετά την επίσκεψή της στο Τατόι. Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων συνέχισε να της γράφει μακροσκελή γράμματα (21 συνολικά). Με ανάλογη συχνότητα φαίνεται ότι του έγραφε και εκείνη. Για παράδειγμα, την παραμονή ακριβώς της έναρξης του πολέμου ο Κων-

σταντίνος έλαβε στη Λάρισα όχι μόνο δύο γράμματά της, αλλά και τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει η ίδια στο Τατόι. Ύστερα όμως από την τελευταία τους συνάντηση στο Παρίσι, τον Σεπτέμβριο του 1913, δεν υπάρχουν γράμματα επί δύο χρόνια. […] Μόνο μερικά τηλεγραφήματα. […] Από τη σοβαρή αρρώστια του Κωνσταντίνου τον Μάιο του 1915 κινδύνεψε και η ζωή του. Τηλεγράφησε τότε στην Πάολα ο Αλέξανδρος για να την ενημερώσει. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μπόρεσε να της γράψει μόλις στις 18 Οκτωβρίου 1915. Μέχρι να φύγει από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1917, της έγραψε άλλες επτά φορές και εκείνη ανάλογο αριθμό. Περισσότερα ήσαν τα τηλεγραφήματα. Όταν πλέον βρέθηκε στη Ζυρίχη τον Αύγουστο του 1917, ο Κωνσταντίνος της ζήτησε να έρθει από το Μιλάνο να τον συναντήσει. Εκείνη όμως απάντησε ότι δεν την άφηναν οι ιταλικές αρχές. Ακολούθησαν τρία και πλέον χρόνια χωρίς, όπως φαίνεται, να συναντηθούν ούτε να επικοινωνήσουν, μολονότι δεν υπήρχαν πλέον τα εμπόδια που είχε ορθώσει πριν ο πόλεμος. Μόλις τον Ιούνιο του 1921 της ξαναέγραψε ο Κωνσταντίνος από τη Σμύρνη, όταν έλαβε και γράμμα και τηλεγράφημά της. (Εκείνη δηλαδή είχε πάρει την πρωτοβουλία να του ξαναγράψει.) Της έγραψε ξανά δύο φορές από τη Μικρά Ασία και άλλες τρεις από την Αθήνα, μέχρι και τον Μάιο του 1922. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το στρατιωτικό κίνημα Πλαστήρα-Γονατά και τη δική του παραίτηση, ο Κωνσταντίνος εγκαταστάθηκε με τους δικούς του στο Παλέρμο. Από εκεί ταξίδεψε στη Βόρεια Ιταλία για να επισκεφθεί την Πάολα στο πατρικό της, στο Sarmato, κοντά στην Piacenza («Πλακεντία»). Είχαν να ιδωθούν εννέα ολόκληρα χρόνια, από το 1913. Ύστερα της έγραψε περνώντας από τη Φλωρεντία και μετά την επιστροφή του στο Παλέρμο άλλες τρεις φορές. Το τελευταίο γράμμα του, όπου της έλεγε ότι σχεδίαζε να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στη Φλωρεντία για να μπορεί να την επισκέπτεται τακτικά, η Πάολα το έλαβε μετά τον θάνατό του στις 11 Ιανουαρίου 1923 (ν.η.).

ΣΤΕΡΕΌΤΥΠΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΉΨΕΙΣ Ο απλοϊκός τρόπος σκέψης του Κωνσταντίνου φαίνεται και όποτε αναπαράγει, ως τυπικός Έλληνας εθνικιστής, τα στερεότυπα των συμπατριωτών του για τους «κληρονομικούς εχθρούς» Τούρκους και Βουλγάρους. […] Σε σύγκριση με το μίσος για τους «κληρονομικούς εχθρούς», οι τάσεις αντισημιτισμού που ανιχνεύονται στα γράμματα του Κωνσταντίνου φαίνονται ήπιες και αρκετά συμβατικές. […] Δεν ισχύει το ίδιο για τον εκρηκτικό ρατσισμό του Κωνσταντίνου. Έχει αφορμή και στόχο τους Σενεγαλέζους, τα αφρικανικά αποικιακά στρατεύματα που χρησιμοποίησαν οι Γάλλοι και ως στρατό κατοχής στην Ελλάδα το 1915-17. Γράφει λοιπόν στις 10-1-1917: «Εδώ και τρεις μέρες έχουμε κάμποσους Σενεγαλέζους νέγρους εδώ, άλλη μια ευγενική φροντίδα εκ μέρους της Αντάντ. Όταν βγαίνουν έξω, όλα τα χαμίνια του δρόμου τους παίρνουν στο κατόπι. Θα μπορούσαν να τους είχαν στείλει σε κάποιο ζωολογικό κήπο. Αυτοί οι ατυχείς νέγροι υποφέρουν φοβερά από το κρύο και τα πρόσωπά τους γίνονται γκριζοπράσινα. Φαίνεται ότι νιώθουν σαν να βρίσκονται στον Βόρειο Πόλο. Τι κάνει η Εταιρεία για

την Πρόληψη της Σκληρότητας στα Ζώα (Society for the Prevention of Cruelty to Animals);».1 Εδώ δεν αναπαράγει απλώς τις αντιδράσεις του λαού του, που βίωσε την κατοχή από μη ευρωπαϊκά στρατεύματα ως ακόμη πιο αβάσταχτη προσβολή και ύβρη. Για να επιχειρεί να διασκεδάσει την Πάολα με τέτοιο χιούμορ, προφανώς απηχεί ρατσιστικές αντιλήψεις διάχυτες σε ευρωπαϊκούς αριστοκρατικούς κύκλους και μάλιστα σε γερμανικούς.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Πέρα από τις προβλέψεις που έκανε ως χαρτορίχτρα το 1912-13, επηρέασαν καθόλου οι πολιτικές απόψεις της Πάολας τον Κωνσταντίνο; Μόνο από τις αρχές του 1916 φαίνεται καθαρά ότι του έκανε υποδείξεις, χωρίς όμως και να προκύπτει ποιες ακριβώς ήσαν αυτές. Υπήρχε ο φόβος της λογοκρισίας, που επέβαλε αυτολογοκρισία και υπαινικτικές μόνο νύξεις. Της γράφει για παράδειγμα στις 9-2-1916: «Αυτό που μου γράφεις για τις πολιτικές μας σχέσεις είναι πολύ σωστό, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να τεθεί σε εφαρμογή αμέσως…» […] Μόνο στο τέλος γίνεται πια φανερό ότι η Πάολα τον είχε συμβουλέψει να «συντρίψει» χωρίς ενδοιασμούς τον Βενιζέλο! Της γράφει στις 3-11-1922, μετά την εκτέλεση των Έξι, που τον συγκλόνισε: «Θα έχεις διαβάσει στις εφημερίδες αυτό που συνέβη στην Αθήνα! Να κατηγορήσουν για προδοσία αυτούς τους δυστυχείς υπουργούς επειδή ο πόλεμος πήγε άσχημα, αφού είχαν κάνει ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για την Πατρίδα τους… Πόσο μάλλον που δεν είναι μία στρατιωτική ήττα, αλλά μία πολιτική ήττα, αποτέλεσμα της αντεθνικής προπαγάνδας που έγινε από Βενιζέλο & Σία. Είχες δίκιο, πριν μερικά χρόνια, όταν μου έγραφες “Αν συναντήσεις οχιά, πρέπει να συντρίψεις την κεφαλή και όχι την ουρά”. Υπήρξα υπερβολικά επιεικής, υπερβολικά πολιτισμένος και τίμιος μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ξέρω τι σκέφτεσαι σχετικά μ’ αυτό, αλλά μην κατηγορείς τον λαό μου. Δεν είναι υπεύθυνος για τα εγκλήματα αυτών των δολοφόνων».2 Δεν ήταν λοιπόν η Μικρασιατική Καταστροφή στρατιωτική ήττα, έστω κι αν ο πόλεμος «πήγε άσχημα» (a mal tourné). Ήταν «πολιτική ήττα»(;) που προκάλεσε ο Βενιζέλος με τους δικούς του. Μαζί του ο Κωνσταντίνος έπρεπε να είχε υπάρξει λιγότερο «επιεικής, πολιτισμένος και τίμιος». Αυτά μόνο τα γελοία συμπεράσματα είναι σε θέση να βγάλει από την εθνική τραγωδία ένας άρρωστος, απλοϊκός και εγωκεντρικός άνθρωπος, που από κακή τύχη, δική του και των ομοεθνών του, έγινε βασιλέας τους.

1. Όπως φαίνεται, το γράμμα αυτό λείπει από το αρχείο. Υπάρχει όμως στην αγγλική έκδοση των επιστολών (σσ. 179-180), καθώς και στην ιταλική (σ. 181), από τις οποίες μεταφράζω. […]

2. Το κομμάτι αυτό λείπει από το αρχείο, αλλά υπάρχει και στις τρεις ξενόγλωσσες εκδόσεις των επιστολών: αγγλική (σ. 204), ιταλική (σ. 200) και γαλλική (σ. 35), από την οποία μεταφράζω.

25.10.18 – lifo

67

ΕΚΘΕΣΗ

Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας ανοίγει τις πύλες της και μας περιμένει Είναι μια μεγάλης κλίμακας διεθνής έκθεση με τον τίτλο ΑΝΤΙ και είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να τη νιώθουμε σαν ένα τεράστιο σερφάρισμα του μυαλού σε εικόνες.

απο ton γιάννη κωνσταντινίδη

Εικαστικά

Υ

68 lifo – 25.10.18

πάρχει ένα πολύ ασφαλές εμπειρικό κριτήριο για να προβλέψεις σωστά αν μια μεγάλη εικαστική έκθεση θα καταφέρει να μεταδώσει θετική ενέργεια στους επισκέπτες της, αλλά είναι τόσο «μπακαλίστικο», που καλύτερα να το κρατά κανείς για πάντα στο μυαλό του. Όμως τώρα –και επειδή είναι τόσο ασφαλές αυτό το κριτήριο– θα γίνει μια εξαίρεση κι ας μείνει, ει δυνατόν, εντελώς μεταξύ μας. Πρόκειται για την ψυχολογία των επιμελητών της έκθεσης όταν προσέρχονται στη συνέντευξη Τύπου. Προφανώς και είναι εντελώς υποκειμενική η εκτίμηση, αλλά αν οι επιμελητές καταφθάνουν σαν τα αρκουδάκια στη γνωστή διαφήμιση που τους τελειώνει ξαφνικά η μπαταρία και μετά καπούτ, τότε και η ροή ενέργειας της έκθεσης προς τους επισκέπτες θα σκοντάφτει σε πλήθος ανακοπών. Αν όμως οι επιμελητές στέκονται εκεί σαν «αναμμένοι γλόμποι», τότε μπορείς να ελπίζεις για το καλύτερο. Κι αυτό ευτυχώς ήταν το πλαίσιο κατά τη συνάντησή τους με τη LiFO. Η Stefanie Hessler, ο Poka-Yio και ο Κωστής Σταφυλάκης υπήρξαν «φωτεινότατοι» από ενθουσιασμό για το πρότζεκτ τους και ίσως κατά στιγμές να έδειχναν και λίγο «σκανταλιάρηδες», ενόσω περιέγραφαν όσα έχουν ετοιμάσει. Συνολικά είναι τέσσερις οι χώροι που καταλαμβάνει η έκθεση και καλύπτουν περί τα

Wong Ping, An Emo Nose, 2015, μονοκάναλο βίντεο κινουμένων σχεδίων 4’ 23’’. Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και της γκαλερί Edouard Malingue Gallery.

7.000 τετραγωνικά μέτρα, ενώ φιλοξενούν γύρω στους 100 καλλιτέχνες, εκ των οποίων οι 25 είναι Έλληνες. Θα παρουσιαστούν 25 παραγωγές νέων εικαστικών πρότζεκτ, δηλαδή έργων που δημιουργήθηκαν ειδικά για την Μπιενάλε. Κατά τα άλλα, από τις 600 στο σύνολο διαπιστεύσεις ελευθέρας εισόδου που έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα από την Μπιενάλε, τα 2/3 αφορούν ανθρώπους που έρχονται από το εξωτερικό και είναι κυρίως δημοσιογράφοι και επαγγελματίες της Τέχνης (διευθυντές μουσείων, γκαλερίστες, επιμελητές κ.λπ.). Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον για την έκθεση. Ο κύριος εκθεσιακός χώρος είναι το κτίριο ΤΤΤ στην οδό Σταδίου 15, που διαθέτει ισόγειο και πέντε ορόφους. Το κτίριο συνιστά σύμβολο του περάσματος από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Η επιμελητική πρόθεση εδώ είναι κάθε όροφος να παράγει διαφορετική αίσθηση. Η πρόταση είναι ο επισκέπτης να ανεβαίνει στους ορόφους. Αυτό θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει τον μίτο μιας αφήγησης. Αν πάρει το ασανσέρ για να ανέβει στον πέμπτο και μετά να κατεβαίνει τους ορόφους, θα πρέπει να προετοιμαστεί ώστε να ανακαλύψει αυτή την αφήγηση με ανάποδη σειρά. Η Μπιενάλε απλώνεται επίσης στο πρώην ξενοδοχείο Esperia Palace (Σταδίου 22,

σχεδόν απέναντι από το κτίριο ΤΤΤ) και στο πρώην κτίριο του ΤΣΜΕΔΕ (Κολοκοτρώνη 4), ιδιοκτησίας ΕΦΚΑ. Από το παλιό ξενοδοχείο Esperia Palace χρησιμοποιούνται το ισόγειο και ο πρώτος όροφος. Το ισόγειο του κτιρίου του ΤΣΜΕΔΕ στη γωνία Κολοκοτρώνη και Ανθίμου Γαζή θα χρησιμοποιηθεί ως χώρος διαφόρων εκδηλώσεων (συναυλίες, περφόρμανς κ.λπ.) και θα έχει «billboards» ορατά από τον διερχόμενο κόσμο, στα οποία θα προβάλλονται φωτογραφίες καλλιτεχνών. Ο τέταρτος και τελευταίος εγκαταλειμμένος χώρος του κέντρου της πόλης που αξιοποιεί η Μπιενάλε είναι η Μπενάκειος Βιβλιοθήκη (Ανθίμου Γαζή 2), ιδιοκτησίας της Βουλής των Ελλήνων. Η έκθεση ΑΝΤΙ εγκαινιάζεται για το κοινό με ένα πλούσιο τριήμερο πρόγραμμα εναρκτήριων εκδηλώσεων στις 26/10 και θα διαρκέσει μέχρι τις 9/12. Είναι δύσκολο να την περιγράψει κάποιος με λίγα λόγια. Αξίζει, όμως, να σημειωθούν τα ακόλουθα γνωρίσματά της: Η πολιτική διάσταση των έργων πάρα πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, αποκαλύπτεται μέσα από ένα υποδόριο χιούμορ. Περιλαμβάνει πολλά έργα που καλούν το κοινό να συμμετάσχει. Η μίμηση και προσομοίωση καθημερινών καταστάσεων και χώ-

ρων (όπως είναι, ας πούμε, ένα εστιατόριο ή ένα μπαρ), οι οποίοι όμως εδώ «ξανασερβίρονται» με παραλλαγές και σε μια διαφορετική εκδοχή τους, μετατοπίζει τον θεατή από τη θέση του σχετικά με τη σημασία που θα τους απέδιδε. Το στοιχείο της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά μαζί του εμφανίζεται και κάτι πιο σκοτεινό, που κι αυτό γίνεται ελκυστικό. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η «επανακάλυψη» του ανθρώπινου σώματος στη μεταψηφιακή εποχή. Είναι κύριος επιμελητικός στόχος της έκθεσης να νιώσει ο θεατής τις συνέπειές του, τα προϊόντα του, τις ψυχικές απολήξεις του και γενικότερα να αναστοχαστεί πάνω σ’ αυτό. Επίσης, να το εκτιμήσει και να το αποτιμήσει ως ένα εικαστικό μέσο, τόσο το ίδιο το σώμα (με σάρκα και οστά) όσο και την ψηφιακή του υπόσταση – την εικόνα του. Στο ίδιο πλαίσιο τίθεται και το ζήτημα των βιοτεχνολογικών επεμβάσεων με στόχο την «πρόοδο» του ανθρώπινου σώματος προς την κατάκτηση μιας ανώτερης φύσης, ενός υπεράνθρωπου είδους, που θα είναι άτρωτο από ασθένειες και τον θάνατο. Κατ’ επέκταση, τίθεται και κάθε ζήτημα αμφισβήτησης της ανθρώπινης ουσίας. Το σαδομαζοχιστικό στοιχείο, τα όρια και τα σύνορα του γένους, ο φεμινισμός, ο υποκειμενικός αυτοπροσδιορισμός του φύλου, το μέλλον ως μια εποχή όπου δεν θα είναι αναγκαστική η εγγραφή του ατόμου στη δια-

φορά των φύλων, είναι θέματα που η έκθεση προσεγγίζει σε διάφορα επίπεδα και από ποικίλες αποστάσεις και γωνίες παρατήρησης. Μεταξύ των έργων που στηρίζονται στη διάδραση με το κοινό υπάρχουν πολλά που είναι «χώροι εστίασης και διασκέδασης». Παραδείγματα αποτελούν το μπαρ του Jakub Jansa, όπου θα σερβίρονται σκευάσματα από σελινόριζα, και το έργο των Ιρλανδών The domestic Godless που μαγειρεύουν για τον κόσμο. Θα αυτοσχεδιάσουν κυρίως με υλικά που θα βρουν στην Αθήνα. Ωστόσο, και αυτό αποτελεί κλου του έργου τους, θα αξιοποιήσουν επίσης ένα γεματούτσικο φορτίο από ιρλανδικά σαλιγκάρια που έφεραν μαζί τους μέσα σε βαλίτσες. Σημαντική θέση στο «μενού» του ΑΝΤΙ έχουν οι περφόρμανς. Ένα από τα πιο δυνατά έργα σ’ αυτή την κατηγορία θα είναι η βιντεοσκοπημένη περφόρμανς της Marianna Simnett, κατά την οποία εκείνη έκανε μία ένεση μπότοξ στον λάρυγγά της. Στόχος της ήταν να αλλάξει τη φωνή της, πιο συγκεκριμένα να την «κατεβάσει», προσπαθώντας να μετατοπίσει το διαχωριστικό φάσμα μεταξύ ανδρικής και γυναικείας χροιάς, κατ’ επέκταση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού γένους. Το αποτέλεσμα όμως ήταν τραγικό (με κάθε έννοια του όρου), δεδομένου ότι η Simnett έχασε έκτοτε εντελώς τη φωνή της. Η Raja’a Khalid από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο πλαίσιο της φεμινιστικού χαρακτήρα εικαστικής δράσης της, αρωματίζει

1. Saeborg , Pigpen, 2016, εγκατάσταση από λάτεξ. Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδος.

2. Sascha Jean & TheBoundCollective, περφόρμανς στο Βερολίνο.

3. Danielle Dean, Trainers, 2014, εγκατάσταση HD βίντεο.

4. Agnieska Polska, New Sun, 2017, βίντεο κινουμένων σχεδίων υψηλής ανάλυσης. Ευγενική προσφορά της καλλιτέχνιδος και της Zak Branicka Galerie, Βερολίνο.

1

2

4

3

τη σημαία του Ολυμπιακού με αποσμητικό σπρέι της φίρμας ΑΧΕ. Ενώ ο Ευριπίδης Λασκαρίδης θα δημιουργήσει μια περσόνα της οποίας τα μυαλά τα έχουν φουσκώσει η σύγχρονη τέχνη και η μανία να την αφομοιώσει, οπότε θα προσπαθεί απεγνωσμένα να τα βγάλει πέρα με αυτή την κατάσταση. Ενδιαφέρον αναμένεται να παρουσιάσει και η ομάδα Bound Collective που προέρχεται από τη σαδομαζοχιστική γκέι σκηνή και το έργο της σχετίζεται με την πρακτική της μουμιοποίησης. Δηλαδή, με το «δέσιμο» του σώματος με γάζες (όπως τύλιγαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τις μούμιες τους) με στόχο τη σεξουαλική «αξιοποίησή» του. Από την περφόρμανς που θα παρουσιάσουν θα λείπει το αμιγώς ερωτικό στοιχείο. Θα είναι κυρίως μια αναπαραγωγή γλυπτών από ανθρώπους που θα δεθούν κατ’ αυτό τον τρόπο ενώπιον κοινού σε δημόσιο χώρο. Γενικότερα, ένα μεγάλο μέρος του εκτιθέμενου καλλιτεχνικού υλικού θα μπορούσε να προκαλέσει το κοινό αίσθημα κι αυτό έγινε ήδη αισθητό από το γεγονός ότι το τηλεοπτικό διαφημιστικό τρέιλερ της Μπιενάλε μάλλον θα προβάλλεται τις πολύ βραδινές ώρες. Έτσι, στην ερώτηση αν η Μπιενάλε θα είναι «μια έκθεση για όλη την οικογένεια», ο PokaYio απαντά: «Εξαρτάται από την οικογένεια. Η Adams Family, για παράδειγμα, θα περνούσε καταπληκτικά».

25.10.18 – lifo

69

ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ

Άψυχες δούλες Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις ανεβάζει το έργο του Ζαν Ζενέ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

Π

70 lifo – 25.10.18

άντοτε θα ξεσκονίζουν έπιπλα που δεν τους ανήκουν. Πάντοτε θα πλένουν τα άπλυτα μιας άλλης γυναίκας. Επιμελώς θα την ντύνουν και θα τη γδύνουν, θα εισπνέουν το άρωμά της, θα μεθούν με την αύρα της σεξουαλικότητάς της, οι ίδιες όμως δεν επιτρέπεται ποτέ να εκθέσουν ούτε το σώμα, ούτε τη σεξουαλικότητά τους, ούτε τα μυστικά τους στα μάτια της. Μονάχα μια εσάνς αποφοράς, λίγδας και τηγανίλας αναδίδεται από το αφυδατωμένο δέρμα τους και ποτίζει τις ποδιές, τα βλέμματα και την ασφυκτική καμαρούλα όπου κοιμούνται στριμωγμένες τα βράδια. Αν και κατοικούν σε ένα σπίτι του οποίου γνωρίζουν την κάθε γωνιά, δεν παύουν να αισθάνονται μονίμως ξένες. Περιτριγυρισμένες από χλιδή, αλλά πάμφτωχες. Ορατές, αλλά απαρατήρητες. Απαραίτητες, αλλά αναλώσιμες. Οποιαδήποτε άλλη θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση τους: καμία διαφορά δεν θα έκανε. Εγκλωβισμένες στο πολυτελές «καθαρτήριό» τους, οι δύο αδελφές, η Σολάνζ και η Κλερ, δοκιμάζουν βελούδινα φορέματα, ψηλαφούν η μία την άλλη, στήνουν έναν δικό τους κόσμο, αντεστραμμένο είδωλο του πραγματικού, παρωδία και παραμόρφωσή του. Στερημένες από ταυτότητα, κλέβουν την πλησιέστερη διαθέσιμη, αυτή που τροφοδοτεί καθημερινά το μίσος και τον έρωτά τους. Υποδύονται την Κυρία τους αλλά και η μία την

άλλη. Δεν έχει σημασία ποια ερμηνεύει ποιον ρόλο: η Κλερ ως«Κυρία» δεν είναι απαραίτητα καλύτερη από τη Σολάνζ ως «Κυρία», ούτε η Κλερ ως «Σολάνζ» καλύτερη από τη Σολάνζ ως «Κλερ». Σημασία έχει να διατηρείται ενεργό το φανταστικό αυτό σύμπαν, όπου διαταραγμένες δούλες μιμούνται την Κυρία τους, φοράνε τις γούνες της, ταπεινώνουν το υπηρετικό προσωπικό, δηλαδή τον εαυτό τους, του χαρίζουν αποφόρια, μαλώνουν για τον γαλατά και φαντασιώνονται τον απόντα Κύριο. Τελικός στόχος, η εξολόθρευση της Κυρίας. Μια τελετουργία που επαναλαμβάνεται αέναα, αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνεται, ποτέ δεν φτάνει στην κορύφωσή της. Με αυτό τον τρόπο μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Σε αυτή την «Αίθουσα με τα κάτοπτρα», όπως την αποκαλεί ο Έσλιν, συναντά τις δούλες ο θεατής, ο οποίος σταδιακά καταλαβαίνει ότι αυτό που βλέπει δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η «Κυρία» δεν είναι Κυρία και η «Σολάνζ» δεν είναι η Σολάνζ. Ποια απ’ όλες συνιστά το αντικείμενο του φθόνου; Ποια θέλει να εξοντώσει ποια; Και σε ποια εκδοχή της, την αληθινή ή τη φανταστική; Μάταια αναζητά κανείς τ’ αληθινά πρόσωπα των ηρωίδων, αφού βγαίνουν διαρκώς η μία μέσα από την άλλη σαν μπάμπουσκες. «Καθαρά τεχνητά δημιουργήματα, έχουν μια αντεστραμμένη συνείδηση και δεν είναι ποτέ ο εαυτός τους» γράφει ο Σαρτρ.

ΖΑΝ ΖΕΝΕ Οι Δούλες Θέατρο Νέου Κόσμου Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 210 9212900 Τετ., Πέμ., Σάβ. 21:15, Κυρ.

19:00, εισ.: €10-17 www.nkt.gr Μετάφραση: Έλσα Ανδριανού Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις Σκηνικά-Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν Μουσική επιμέλεια: Μαρτύνας Μπιαλομπζέσκις Επιμέλεια κίνησης: Έντυ Λάμε Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος Βοηθός σκηνοθέτη: Συγκλητική Βλαχάκη Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης

Οι δούλες επιλέγουν τη θεατρικοποίηση των επιθυμιών και των απωθημένων τους. Είναι επουσιώδες το αν παίζουν «καλά», το σημαντικό είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι τού φαίνεσθαι στηρίζεται η ζωή τους, η διαρκώς αυτοαναιρούμενη ύπαρξή τους. Κι αυτό το καθιστά συναρπαστικό: ότι δεν ξέρουμε πότε βρισκόμαστε στο επίπεδο του «πραγματικού» και πότε στο επίπεδο της «μυθοπλασίας». Οι ηθοποιοί που παίζουν την Κλερ ή τη Σολάνζ καλούνται να μεταπηδούν αβίαστα από το ένα στο άλλο επίπεδο, να υποδύονται έναν ήρωα που μπαινοβγαίνει στον εαυτό του. Όταν οι τρεις γυναικείοι ρόλοι ερμηνεύονται από άνδρες ηθοποιούς –ο Ζενέ προτιμούσε εφήβους–, η αίσθηση της αντι-ρεαλιστικής θεατρικότητας συνήθως αυξάνεται. Η ταύτιση αποφεύγεται. Το φύλο γίνεται μια θεατρική κατασκευή, η θηλυκότητα, μια σύμβαση με αβέβαιους όρους, μια ακόμη φαινομενικότητα. Στην περίπτωση της παράστασης που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στόχος του σκηνοθέτη ήταν, όπως φαίνεται, το επιτηδευμένα «κακό» θέατρο: μια παρακμιακή εκδοχή του έργου, όπου κανένας δεν ερμηνεύει τίποτα, τα ιδανικά έχουν χαθεί, η έννοια του ρόλου έχει εξατμιστεί, ο θάνατος του θεάτρου έχει επέλθει (όπως σημειώνεται στο πρόγραμμα) και μονάχα γκροτέσκες φιγούρες παραμένουν στη σκηνή να χαριεντίζονται ανοήτως. Αν η παραπάνω περιγραφή ακούγεται ερεθιστική στη θεωρία, αποδεικνύεται αμήχανη και θλιβερή, άκρως απογοητευτική στην πράξη. Το «κακό» παίξιμο –η προσπάθεια του ηθοποιού να μιμηθεί την άτεχνη εκδοχή του επαγγέλματός του προς χάριν κωμικού ή άλλου υπονομευτικού αποτελέσματος– δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται άποψη, τεχνική και προπαντός στυλ. Τίποτε από αυτά δεν επιδεικνύουν οι ηθοποιοί της παράστασης. Δεν συνιστά άποψη η απουσία προσπάθειας ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί τεχνική η ακατέργαστη, χοντροκομμένη και χωρίς καμία φαντασία υιοθέτηση ξεπερασμένων μοντέλων παρωδίας. Σύμφωνα με τη συνθήκη της παράστασης, οι ηθοποιοί κινούνται κανονικά, χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία της ερμηνείας, όποτε βρίσκονται στο επίπεδο του πραγματικού και καμώνονται τις γυναίκες, όποτε μεταβαίνουν στο επίπεδο της μυθοπλασίας, όταν δηλαδή υποδύονται κάποιο άλλο πρόσωπο. Το «κάνω τη γυναίκα» εν έτει 2018, όμως, δεν μπορεί να αποδίδεται με την παρωχημένη αισθητική του θηλυπρεπούς ομοφυλόφιλου των επιθεωρήσεων του συρμού. Είτε ως κραυγαλέα ευκολία είτε ως προσβλητική αφέλεια, η επιλογή αυτή κανένα ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει για τον σημερινό θεατή του έργου. Την παγίδα αποφεύγει ο Δημήτρης Ήμελλος, ο μόνος από την τριάδα των ηθοποιών (Αργύρης Ξάφης και Κώστας Μπερικόπουλος) που τηρεί μια πιο ουδέτερη στάση, χωρίς κουνήματα και νάζι στη φωνή. Δίνει την εντύπωση όμως ότι δεν νοιάζεται καθόλου για όσα διαδραματίζονται στη σκηνή, ότι η ψυχή του απουσιάζει. Συνεπώς, μας αφήνει κι αυτός αδιάφορους. Μια ανούσια παρωδία, με τα πλέον αναμενόμενα σκηνικά και κοστούμια, μια κούφια παράσταση, η οποία αρέσκεται σε βαρύγδουπες δηλώσεις για τον «θάνατο του θεάτρου», αλλά επί της ουσίας αρνείται κάθε ρίσκο και επαναπαύεται στην ανακύκλωση των πλέον ξεφτισμένων στερεοτύπων του παρελθόντος.

Θ 7Ε META Α Τ Ρ Ο ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ

25.10.18 – lifo

71

M8

Βρήκαμε πού μπορούμε να «χαθούμε» μέσα στο Κολωνάκι! Σε πολλές γωνιές μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών υπάρχουν σημεία όπου μπορείς να χαθείς, να αποδράσεις από τον συνεχή θόρυβο ενός αστικού κέντρου. Αυτό το σημείο ανακαλύψαμε και στην καρδιά του Κολωνακίου. Στον πεζόδρομο της Μηλιώνη, στο σημείο που τέμνει την πολύβουη πρωτεύουσα και οι περαστικοί χάνονται στις σκέψεις τους, συναντάς το M8. Περνώντας το κατώφλι του, νομίζεις ότι περνάς σε μια άλλη διάσταση χώρου και χρόνου. Ένα παράθυρο που σου δίνει την ευκαιρία να αποδράσεις από την καθημερινότητα της πόλης, τουλάχιστον για όσο εσύ επιλέξεις. Εκεί θα ξεκινήσεις την ημέρα σου με ένα πλούσιο πρωινό, θα απολαύσεις ένα από τα πιο νόστιμα brunches της πόλης, θα κάνεις το lunch break σου από τη δουλειά ή θα δώσεις τα επαγγελμα-

τικά σου ραντεβού για να συνδυάσεις την εργασία με τη χαρά. Το M8 έχει όλα αυτά που θα μπορούσες να ζητάς: αισθητική και γούστο σε έναν μοντέρνο και μίνιμαλ χώρο με εξαιρετικά πιάτα υψηλού επιπέδου, από άριστης ποιότητας πρώτες ύλες. Η κουζίνα του Μ8 φημίζεται για τις γευστικές της προτάσεις και για τις εκπλήξεις που συχνά-πυκνά σκαρφίζεται ο σεφ του. Όταν βρίσκουμε όλα τα παραπάνω μέσα στην ημέρα, τότε το Μ8 το βράδυ δεν χρειάζεται εισαγωγές και ιδιαίτερες συστάσεις. Μετά από μια παράσταση σε κάποιο από τα θέατρα του κέντρου μπορείς να κάνεις την… αποτίμηση της βραδιάς σε ένα after theater δείπνο, το οποίο φυσικά θα συνοδεύσεις με τα δροσερά και εξαιρετικά signature cocktails που προτείνουν οι bartenders του.

ΜΕΡΗ ΓΙΑ

META

ΜΑΎΡΟΣ ΓΆΤΟΣ

Μηλιώνη 8, Αθήνα, 210 3643388, FB: M8.Kolonaki, Ιnstagram: @m8kolonaki

Ο Μαύρος Γάτος κλείνει τα 8 του χρόνια και το γιορτάζει το Σάββατο 27 Οκτωβρίου. Ο Μαύρος Γάτος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μαγαζιά των Εξαρχείων. Τα πρωινά μάς περιμένει με αρωματικό καφέ για να πάει καλά η μέρα και το βράδυ γίνεται ιδανικός προορισμός για ποτό, ειδικά για όσους βρίσκονται ήδη προς τα κει, έχοντας παρακολουθήσει κάποια παράσταση σε ένα από τα πολλά θέατρα της περιοχής. Στο ζεστό του περιβάλλον, με κυρίαρχο στοιχείο το ξύλο και τις διακοσμητικές αναφορές σε εκπροσώπους της τζαζ και μπλουζ μουσικής σκηνής, θα απολαύσεις «μαύρες» μουσικές, ως επί το πλείστον, ροκ επιλογές αλλά και ακούσματα ’80s-’90s.

Extra Tip: Το Σάββατο 27 Οκτωβρίου ο Μαύρος Γάτος κλείνει τα 8 του χρόνια και το γιορτάζει με ένα σούπερ πάρτι με μουσική, χορό και κοκτέιλ μέχρι το πρωί!

Κωλέττη 40-42 & Μπόταση, Εξάρχεια, 210 3800518, FΒ: Μαύρος Γάτος Bar

72 lifo – 25.10.18

PROSOPA

ΤΟ

Ξεχωριστές γεύσεις σε ένα από τα πιο όμορφα restaurant-bars του Ρουφ. Τοποθετημένο σε μία από τις πλέον urban μεριές της πόλης, κάτω από τις γραμμές του Ρουφ, γεμάτο επιρροές απ’ την καλλιτεχνική δραστηριότητα και το βιομηχανικό περιβάλλον της περιοχής και με πλούσια ιστορία που μετράει 20 χρόνια, το Prosopa μας περιμένει καθημερινά με υπέροχα πιάτα από τη μεσογειακή και διεθνή κουζίνα στην πιο μοντέρνα και δημιουργική εκδοχή τους. Ο χώρος του ξεχωρίζει για τη minimal αισθητική και την casual ατμόσφαιρά του, που, σε συνδυασμό με το πραγματικά εξυπηρετικότατο και ευγενέστατο service του, είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τις νοστιμότατες δημιουργίες που βγαίνουν από την κουζίνα του. Εκεί θα δοκιμάσεις πιάτα από διάφορα μέρη του κόσμου, όλα φτιαγμένα με προσοχή και από άριστης

Θ Ε Α Τ Ρ Ο

ποιότητας πρώτες ύλες. Στον κατάλογό του θα βρεις πλήθος επιλογών τόσο σε κρέας όσο και σε ψάρι, καθώς και μια πλούσια λίστα κρασιών για να επιλέξεις το κρασί που θα συνοδεύσει το γεύμα σου. Στα μεγάλα συν του Prosopa και οι χαμηλές του τιμές, που, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ποιότητα των πιάτων του, το κάνουν μια top value for money επιλογή για έξοδο.

Extra tip: Αν θέλεις να επισκεφτείς το Prosopa με το αυτοκίνητο, θα χαρείς να μάθεις ότι διαθέτει ένα πολύ άνετο πάρκινγκ. Αν, πάλι, δεν έχεις αμάξι, τότε να σε ενημερώσουμε ότι το Prosopa είναι πολύ εύκολα προσβάσιμο με το μετρό (στάση «Κεραμεικός»), τον προαστιακό (στάση «Ρουφ») και το λεωφορείο (Πειραιώς & Πέτρου Ράλλη).

Κωνσταντινουπόλεως 4 & Μεγάλου Βασιλείου 52, Κεραμεικός, 210 3413433, www.prosopa.gr, FB: prosoparesto 25.10.18 – lifo

73

SAORSA ATHENS

Από σκηνικό σε σκηνικό... Το σκηνικό εσκεμμένα ανεπιτήδευτο απλώς και μόνο γιατί η θεατρικότητά του είναι αυθύπαρκτη, φυσική, απλή και αληθινή. Το Saorsa Athens δεν παριστάνει αλλά αναπαριστά το σκηνικό μπροστά στο οποίο εξελίχθηκε η θεατρική ιστορία της μεταπολεμικής Αθήνας, αφού, εκτός του ότι βρίσκεται σε μια περιοχή που ήδη από τον Μεσοπόλεμο ξεκίνησε μια σχέση ζωής με την Έκτη Τέχνη, ταυτόχρονα αποτελεί από μόνο του μια καλλιτεχνική οντότητα. Η ιστορία του Saorsa είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θέατρο, η μεταξύ τους σχέση καρμική, καθώς το όνειρο της δημιουργίας του γεννήθηκε μέσα στον χείμαρρο των συναισθημάτων που προκάλεσε μια θεατρική παράσταση. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2013, όταν η θεατρική ομάδα Vice Versa ανέβασε το αυτοβιογραφικό That’s Life, μια παράσταση γεμάτη βιώματα, μνήμες

και συναισθήματα που συνεπήρε όλους όσοι βρεθήκαμε εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες στην εσωτερική αυλή των εγκαταλελειμμένων κτιρίων της οδού Γιατράκου. Πέρασαν 4 χρόνια και το «όνειρο θερινής νυκτός» έγινε πραγματικότητα. Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της Γιατράκου 2 μετατράπηκαν στο αγαπημένο πλέον για πολλούς Saorsa που, όπως ήταν αναμενόμενο, εξελίχθηκε στο «μυστικό» στέκι όχι μόνο πολλών θεατρόφιλων αλλά και αρκετών ηθοποιών που συχνά θα πετύχεις εκεί πριν από την πρόβα ή μετά το τέλος της παράστασης για την απαραίτητη αποφόρτιση. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πόση θεατρική ατμόσφαιρα αποπνέει αυτό το διώροφο κτίριο, ειδικά όταν τα φώτα της πλατείας σβήσουν και φωτιστεί το σκηνικό…

ΜΕΡΗ ΓΙΑ

META

MASK

Γιατράκου 2, Αθήνα, 210 5235960 FΒ: Saorsa Athens, Instagram: @saorsa, Site: saorsa.gr

Ελληνική και μεσογειακή κουζίνα σε ένα από τα πιο παραμυθένια restaurant-bars της πόλης. Σε έναν χώρο βγαλμένο από παραμύθι, εκεί όπου κάποτε ήταν μία από τις εξοχικές κατοικίες του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας, στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, σε περιμένει το Mask. Ιδανικός προορισμός για όλες τις ώρες της ημέρας, θα πας εκεί το πρωί για καφέ και πεντανόστιμο brunch, το μεσημέρι για εξαιρετικά ελληνικά και μεσογειακά πιάτα και το βράδυ, έχοντας παρακολουθήσει κάποια παράσταση σε ένα από τα

θέατρα του κέντρου, ο δρόμος θα σε οδηγήσει μόνος του στο Mask για να πιεις εξαιρετικά κοκτέιλ και να δώσεις τον τέλειο επίλογο στην νυχτερινή σου έξοδο.

Extra Tip: Στο Mask συχνά-πυκνά διοργανώνονται διάφορες καλλιτεχνικές παραστάσεις. Συντονίσου στη σελίδα του στο Facebook και ενημερώσου για όλες τις παραστάσεις!

Kαλαμιώτου 16-18, πλατεία Αγίας Ειρήνης, 210 3314676, 6987 454777 maskathens.com, FB: maskathens

74 lifo – 25.10.18

TALL’S TOY

Ένα από τα πιο παλιά και αγαπημένα στέκια της Καρύτση. Εδώ και πολλά χρόνια στην οδό Καρύτση ζει και αναπνέει ένα από τα πιο αγαπημένα μαγαζιά της πόλης, το Tall’s Toy. Φαντάσου ένα σκηνικό με urban αισθητική, ζεστή ατμόσφαιρα, υπέροχες μουσικές σε indie, alternative και new wave ήχους κι εσένα να απολαμβάνεις το πότο σου σερβιρισμένο όπως θα έπρεπε. Βλέπεις, το Tall’s Toy είναι αφιερωμένο στο fine serve κι έτσι τα πάντα, από το ποτήρι όπου θα σερβιριστεί το κάθε ποτό μέχρι τον πάγο που θα επιλεγεί, είναι προσεγμένα ως και την τελευταία λεπτομέρεια. Ανοιχτό από τις 14:00 για καφέ, ζεστές σοκολάτες και θεραπευτικά βότανα, θα σου κρατήσει συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ. Εκεί θα συναντήσεις νέο κόσμο που συχνά, μετά τις παραστάσεις των κεντρικών θεάτρων –άλλωστε και το λογοπαίγνιο του ονόματός του παραπέμπει

σε κάτι καλλιτεχνικό–, θα περάσει μια βόλτα για να απολαύσει τα premium single malt ουίσκι του ή κάποιο από τα signature cocktails του. Ένα υπέροχο Tiki Tall με blend ρούμι, φρέσκα φρούτα και homemade spiced syrup, το πληθωρικό και χειμωνιάτικο Hot Toddy με spirit (επιλογή από ουίσκι, ρούμι ή μπράντι) και το πολυαγαπημένο G ‘n’ C με τζιν, αγγούρι, lime και μαύρο πιπέρι είναι ενδεικτικά κάποιες από τις επιλογές. Στο Tall’s Toy ο κατάλογος των κοκτέιλ ανανεώνεται συχνά ώστε να συμβαδίζει με τα φρούτα κάθε εποχής. Αν δεν έχεις γνωρίσει ακόμα το Tall’s Toy, πέρνα μια βόλτα από κει και θα γίνει το νέο αγαπημένο σου στέκι.

Extra Tip: Συντονίσου στο Facebook του Tall’s Toy και ενημερώσου για όλα τα events που συχνά διοργανώνονται εκεί.

ΤΟ

BOOZE ΣΤΟ Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.

Καρύτση 10, Αθήνα, 213 0448864, FΒ: Tall’s Toy

Ένα ιστορικό στέκι που συνδυάζει θέατρο και μπαρ στην ίδια στέγη! Τα τελευταία τριάντα χρόνια στην καρδιά της Αθήνας υπάρχει ένας χώρος που συνδυάζει θέατρο και μπαρ κάτω από την ίδια στέγη. Ο λόγος, φυσικά, για το ιστορικό Booze. Στην πειραματική του σκηνή των 50 θέσεων θα απολαύσεις φρέσκες παραστάσεις χορού και περφόρμανς μέγιστης διάρκειας 45 λεπτών. Το Booze/K.O.T.E.Σ. διαθέτει και δύο εντευκτήρια για να επιλέξεις πού θα πιεις το ποτό σου. Το πρώτο στο ισόγειο λειτουργεί καθημερινά από τις 9 το πρωί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες με innovative πρωτοποριακές μουσικές από δύο διαφορετικούς DJs που εναλλάσσονται ανά ημέρα. Από την άλλη μεριά, το εντευκτήριο του πρώτου ορόφου με τους αναπαυτικούς καναπέδες και με πιο lounge διάθεση είναι ανοιχτό για το κοινό πριν και μετά το πέρας των παραστάσεων και αποτελεί meeting point

των θεατών, και όχι μόνο, με τους συντελεστές των παραστάσεων. Φέτος, ο χώρος εμπλουτίστηκε με το pocketheater.gr, έναν συνασπισμό νέων που αποτελείται από ανερχόμενους ηθοποιούς και χορευτές. Κάθε εγγεγραμμένο μέλος έχει το δικαίωμα, σε συνεργασία με την ομάδα του Booze, να χρησιμοποιεί τη σκηνή της Κολοκοτρώνη και να προβάλλει το έργο του στο κοινό. Στο pocket theater δεν πληρώνεις ενοίκιο, έχεις βοήθεια στην προώθηση του έργου σου και ένα φιλόξενο θεατράκι για να παρουσιάσεις και να αναδείξεις τη δουλειά σου.

Θ Ε Α Τ Ρ Ο

Extra Tip: Συντονίσου στη σελίδα του Booze Cooperativa και ενημερώσου για όλες τις λεπτομέρειες που θα ανακοινωθούν πολύ σύντομα.

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα, 211 4053733 boozecooperativa.com, FΒ: Booze Cooperativa 25.10.18 – lifo

75

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ

Μερικοί το λένε τρέλα, οι Blaze το ονομάζουν αγάπη Το γαλλικό ντουέτο που φτιάχνει τα πιο σπαρακτικά βίντεο που μπορείς να πετύχεις στο YouTube μιλάει λακωνικά στη LiFΟ για το πρώτο άλμπουμ του.

απο τη μαρια παππα

Μουσική

Τ

76 lifo – 25.10.18

ο πρώτο βίντεο των Blaze, το «Virile», ξεκινάει με τους στίχους του Nat King Cole «You call it madness, but I call it love» και παρουσιάζει το απόλυτο bromance: σε ένα μικρό στούντιο στο Παρίσι δυο κολλητοί περνούν ανέμελες ώρες, καπνίζουν, φτιάχνουν μουσική, χορεύουν, ζουν καθημερινές ανθρώπινες στιγμές. Είναι φίλοι ή εραστές, δεν έχει και πολλή σημασία. Η αγάπη στα βίντεο των Blaze είναι μια έντονη, αλλά ακαθόριστη κατάσταση, δοσμένη με τόσο σπαρακτικό τρόπο, που σε αφοπλίζει. Αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο στο επόμενο βίντεο, για το κομμάτι «Territory», όπου ένας νεαρός Αλγερινός γυρνάει στο πατρικό του και η συγκίνηση φτάνει στο αποκορύφωμα όταν συναντάει τους δικούς του σε ένα εκπληκτικό μικρού μήκους φιλμ, στιγμές του οποίου θυμίζουν το Από την άκρη της πόλης του Γιάνναρη. Στο νέο τους βίντεο με τίτλο «Queens» μιλούν για τη γυναικεία φιλία μέσα από μια τσιγγάνικη κηδεία.

Αυτό το σπάνιο και γοητευτικό βλέμμα στις εθνικές μειονότητες, γεμάτο συναισθηματική φόρτιση αλλά και ανθρωπιά, δεν το συναντάς συχνά σε μουσικά βίντεο, ούτε καν σε ταινίες. Γι’ αυτό οι Blaze είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις που έχουν βγει από τη Γαλλία. Καμιά φορά η μουσική τους δεν μπορεί να λειτουργήσει ανεξάρτητα από τις δυνατές εικόνες τους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Τα δύο ξαδέρφια, ο Guillaume και ο Jonathan Alric, που σκάνε στα γέλια όταν αναφέρεσαι στη συγγένειά τους, άρχισαν να φτιάχνουν μαζί μουσική όταν o Jonathan χρειάστηκε να επενδύσει μουσικά τη μικρού μήκους ταινία που ετοίμαζε για τη σχολή του. Ζήτησε από τον Guillaume, που ασχολούνταν με το dub, να τον βοηθήσει και κάπως έτσι ξεκίνησαν. Υιοθέτησαν το ψευδώνυμο Blaze, που στη γαλλική αργκό σημαίνει «όνομα», και αμέσως ξεχώρισαν για την εξαιρετική τους αισθητική. Η μουσική δεν είναι η βασική τους ασχολία αλλά κάτι που προέκυψε, ενώ, μέχρι

i Το άλμπουμ των Blaze κυκλοφορεί από την Animal 63/ Sony UK/RCA.

τώρα, δεν λειτουργούσε αυτόνομα, χωρίς την εικόνα, τουλάχιστον δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους. Παρ’ όλα αυτά, στις αρχές της χρονιάς έβγαλαν ένα EP και πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους με τίτλο «Dancehall». Το ονόμασαν έτσι χάρη στην αγάπη τους για την dub. Τα δύο ταλαντιούχα ξαδέρφια, γενικώς, δεν λένε πολλά λόγια. Λακωνικοί και λιγομίλητοι (σπάνια δίνουν συνεντεύξεις, προτιμούν να τους κρίνουν καθαρά μέσα από τη δουλειά τους), δεν ενδιαφέρονται να προβληθούν από τα media ως πρόσωπα, τους αρκεί να παίζονται τα βίντεό τους. Στη συνομιλία μας αυτό το ξεκαθάρισαν από την αρχή. «Ξεκινήσαμε να κάνουμε μουσική πριν από πέντε χρόνια» λέει ο Jonathan. «Δεν ήταν συνειδητή απόφαση ούτε η μουσική ούτε το να φτιάχνουμε τα βίντεο μόνοι μας. Ήταν κάτι φυσικό, σαν μια ανάγκη. Όταν είμαστε στη διαδικασία σύνθεσης της μουσικής, έρχονται απευθείας κάποιες εικόνες στο μυαλό μας και το αντίστροφο. Μας εμπνέουν σχεδόν τα πάντα που είναι σε μορφή ποίησης. Εξαρτάται από τον τρόπο που βλέπεις όσα σε περιτριγυρίζουν. Έχουμε πάρα πολλές επιρροές, από την κλασική μουσική μέχρι το electro, τη salsa και την dub. Στο “Dancehall” θέλαμε να εξερευνήσουμε νέα συναισθήματα και να πούμε μια μεγαλύτερη ιστορία. Συγκεκριμένα, θέλαμε να ασχοληθούμε με την κοινότητα των Ρομά εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεν είχαμε το κατάλληλο κομμάτι ή την κατάλληλη ιδέα. Όταν κάναμε το “Queens”, όμως, βρήκαμε το ιδανικό κομμάτι για να αφηγηθούμε αυτό το στόρι. Δεν μας αρέσει ο όρος “concept”. Πιστεύουμε ότι για να το πραγματοποιήσεις πρέπει να σκεφτείς με αρκετούς κανόνες. Αυτό που κάνουμε γίνεται με φυσικό τρόπο. Μιλάμε για τους νέους επειδή είμαστε νέοι, μιλάμε για bromance επειδή είμαστε φίλοι κ.λπ. Μας εμπνέουν σκηνοθέτες όπως ο Αμπντελατίφ Κεσίς, ο Αλεχάντρο Ινιάριτου ή η Άντρεα Άρνολντ. Ειδικά το “American Honey” της Άντρεα Άρνολντ, που είναι τόσο ποιητικό. Δεν μας ενδιαφέρει πώς θα εκλάβει ο κόσμος τα βίντεο, δεν έχει καθόλου σημασία. Δεν θέλουμε να περάσουμε κάποιο μήνυμα, επιλέγουμε να είμαστε διακριτικοί στον τρόπο που αφηγούμαστε κι αυτό το κάνουμε εσκεμμένα. Νομίζω ότι όταν φτιάχνεις μουσική έχεις έναν διαφορετικό τρόπο να βλέπεις τα πράγματα». Το «Dancehall» είναι ένας δίσκος χωρίς εξάρσεις, με απλά μουσικά θέματα, που στηρίζονται σε ηλεκτρονικές μπασογραμμές και πιάνο, που φαίνονται αρκετά ξεπερασμένα, με ήχο που έχει χιλιοακουστεί και δύσκολα θα βρει κοινό το 2018 (γι’ αυτό και σχεδόν όλες οι κριτικές είναι κακές). Τα βαριά, περίεργα φωνητικά τους είναι πειραγμένα για να δώσουν αυτή την απόκοσμη χροιά στη μουσική τους. Το «Pitchfork» το αποδίδει στο ότι το τραγούδι δεν φαίνεται να είναι το φόρτε τους, ενώ οι αγγλικοί στίχοι τους ακούγονται κάπως αδύναμοι και αποσπασματικοί. Όλοι οι αρθρογράφοι όμως αποθεώνουν τα visuals και όχι τον παγερό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη μουσική τους. Και εκεί βρίσκεται το μυστικό της απήχησής τους. Έχουν παίξει ήδη σε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου. «Θα θέλατε να σκηνοθετήσετε μια μεγάλου μήκους ταινία; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;» τους ρωτάω. «Προσπαθούμε να ζούμε στο σήμερα. Επομένως, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τα μελλοντικά μας σχέδια. Φυσικά, έχουμε πολλή έμπνευση και εν καιρώ θα δούμε πώς θα κινηθούμε».

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Η προσωπική

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Οικογένεια, περιου-

σας ζωή περνάει πολλές διακυμάνσεις, ωστόσο σας απασχολούν περισσότερο οι στόχοι και οι συνεργασίες σας και δεν έχετε τη δυνατότητα να ασχοληθείτε με την οικογένεια και το σπίτι. Οι συνεχείς αλλαγές στα σχέδιά σας οφείλονται κυρίως στον υπέρμετρο ενθουσιασμό που θολώνει την κρίση σας, με αποτέλεσμα να κάνετε λανθασμένες εκτιμήσεις που μπορεί να αφορούν την επιλογή συνεργατών ή τις δυνατότητές σας. Την Τετάρτη, που η Αφροδίτη αφήνει το ζώδιό σας και επιστρέφει στον Ζυγό, θα αναθεωρήσετε τις προτεραιότητές σας, ενώ την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη και μέχρι τη 1/12 οι περισσότερες επαφές σας θα έχουν να κάνουν με τα οικονομικά. Στα ερωτικά κάποιες θετικές εξελίξεις θα σας κάνουν να δείτε με πιο καλή διάθεση το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας, όμως μη βιάζεστε να πάρετε αποφάσεις που θα είναι αμετάκλητες. Η εποχή δεν ενδείκνυται για δεσμεύσεις.

σιακά θέματα και συνεργασίες θα απορροφήσουν την περισσότερη ενέργειά σας, ενώ προβλέπονται και κάποιες σημαντικές εξελίξεις που θα αφορούν τα οικονομικά σας. Γραφειοκρατικές διαδικασίες που καθυστερούσαν την είσπραξη χρημάτων θα δρομολογηθούν, έτσι θα μπορέσετε να τακτοποιήσετε προσωπικές ανάγκες και να στηρίξετε τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με την ερωτική σας ζωή και με τα παιδιά οι γονείς, καθώς θα επικρατεί αρμονία στις σχέσεις σας, ενώ η τύχη θα είναι με το μέρος σας, αν αναζητήσετε τον έρωτα. Δίας και Ερμής σε σύνοδο και Αφροδίτη - Ήλιος επίσης σε σύνοδο αυξάνουν τη γοητεία σας και τη διάθεσή σας για απολαύσεις, οπότε είναι πολύ πιθανό να κάνετε μια γνωριμία που θα εξελιχθεί ερωτικά. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα έχετε την ευκαιρία να βελτιώσετε τις σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Περίοδος σημαντικών εξε-

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Οι επόμενες ημέρες θα είναι σημαντικές όσον αφορά τις εξελίξεις σχετικά με μια συνεργασία, δεν θα είναι όμως κατάλληλη εποχή για λήψη αποφάσεων. Κάποιες εξελίξεις στα οικονομικά σας θα προκαλέσουν συγκρούσεις με συνεργάτες ή πρόσωπα εξουσίας που δεν αποκλείεται να σας οδηγήσουν –τους γεννημένους το 3ο 10ήμερο– στην επίλυση των διαφορών σας μέσω της νομικής οδού. Την Κυριακή πραγματοποιούνται δύο σύνοδοι στον τομέα των χρημάτων και, καθώς θα έχετε την τύχη με το μέρος σας, παίξτε κάποιο τυχερό παιχνίδι. Ο Δίας και η Αφροδίτη, σε σύνοδο με Ερμή και Ήλιο, φέρνουν εύνοια στα οικονομικά και την ερωτική σας ζωή, που σημαίνει πως υπάρχουν πάρα πολλές πιθανότητες να ξεκινήσει μια πολλά υποσχόμενη ερωτική σχέση. Την Τετάρτη η Αφροδίτη επιστρέφει στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα επανεξετάσετε τις σχέσεις και τις συνεργασίες σας.

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Δουλειά και θέματα υγείας θα ευνοηθούν τις επόμενες ημέρες και θα ξεκολλήσετε επιτέλους εσείς που διανύετε μια φάση στασιμότητας κι έχετε χάσει τη σειρά σας όσον αφορά τις οφειλές σας. Τα οικονομικά σας είναι σε καλό δρόμο εξαιτίας των αρμονικών όψεων Ήλιου, Αφροδίτης και Κρόνου και κάτι θετικό θα προκύψει από κει που δεν το περιμένετε. Ωστόσο, επειδή δεν θα λείπει το στρες από την καθημερινότητά σας, θα πρέπει να το καταπολεμήσετε μέσω της άσκησης, του διαλογισμού και οποιουδήποτε άλλου πράγματος σας βοηθά να αποσπάτε τη σκέψη σας από θέματα που σας αγχώνουν. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα σας απασχολήσουν οι σχέσεις με τα παιδιά, ενώ μπορεί να αλλάξετε γνώμη όσον αφορά έναν καινούργιο έρωτα. Επίσης, την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη και μέχρι τη 1/12 προβλέπονται σημαντικές εξελίξεις στα εργασιακά.

StarFax

θέλετε να κάνετε ορισμένες αλλαγές στη ζωή σας και όλο αυτό σας προκαλεί μια επαναστατική διάθεση που είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί, δηλαδή, να σας δίνει ώθηση να διεκδικήσετε αυτά που θέλετε, ενδεχομένως όμως να αντιδράτε παρορμητικά, με αποτέλεσμα να δημιουργείτε αρνητικές εντυπώσεις σε συνεργάτες, εργοδότες κ.λπ. Οι γεννημένοι το 1ο δεκαήμερο έχετε την τύχη με το μέρος σας, οπότε είναι ιδανική εποχή για να κάνετε συζητήσεις για νέες συνεργασίες και μπορείτε να αυξήσετε το εισόδημά σας, αν δεν έχετε εξωπραγματικές απαιτήσεις. Η Κυριακή θα είναι μια θετική μέρα για τον τομέα σχέσης/γάμου και μπορείτε να επισημοποιήσετε τη σχέση σας ή να κάνετε πρόταση γάμου στο ταίρι σας. Την Τετάρτη επιστρέφει ο κυβερνήτης σας Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα σας απασχολήσουν εργασιακές σχέσεις και θέματα υγείας.

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Διανύετε μια φάση που

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Πολλές οι επαφές που θα γίνουν τις επόμενες μέρες και θα σας δοθεί η ευκαιρία να προωθήσετε τις υπηρεσίες σας με τον απαραίτητο δυναμισμό. Η ανάγκη σας να επιλύσετε οικονομικά θέματα που σας απασχολούν σας κάνει να ξεπερνάτε τυχόν ανασφάλειες και θα αξιοποιήσετε τις γνωριμίες σας, προκειμένου να βρείτε εναλλακτικές πηγές εσόδων που θα ενισχύσουν το εισόδημά σας. Η φυσική σας κατάσταση θα είναι μέσα στις προτεραιότητές σας και θα είναι μια καλή στιγμή για να κόψετε βλαβερές συνήθειες. Ξεκινήστε διατροφή και άσκηση και θα δείτε σημαντική βελτίωση στις αντοχές και κυρίως στην ψυχολογία σας. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό, οπότε θα επανεξετάσετε τις σχέσεις με φιλικά σας πρόσωπα μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη. Την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στο ζώδιό σας, που σημαίνει πως θα είστε πολύ δημοφιλείς, ενώ οι ιδέες σας θα έχουν θετική ανταπόκριση. ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Αρκετά ευχάριστη

λίξεων σε θέματα που αφορούν την περιουσία και τη δουλειά σας και θα καταφέρετε να τακτοποιήσετε μια οφειλή που σας προκαλεί άγχος, ενώ η προσοχή σας θα είναι στραμμένη στους γονείς και κυρίως στη μητέρα. Δίας και Ερμής σε σύνοδο αλλά και Ήλιος Αφροδίτη επίσης σε σύνοδο διανύουν τον τομέα της οικογένειας, φέρνοντας ευχάριστες εξελίξεις σε θέματα υγείας που ταλαιπωρούν ένα αγαπημένο σας πρόσωπο, οπότε θα ανακτήσετε την αισιοδοξία σας και θα είστε πιο ήρεμοι. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11, που θα είναι ανάδρομη, θα έχετε τη δυνατότητα να βελτιώσετε τις σχέσεις με τα αδέλφια και οικεία σας πρόσωπα. Την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη, που σημαίνει πως ξεκινάει ένας δημιουργικός κύκλος για εσάς, θα κάνετε καινούργιες γνωριμίες οι ελεύθεροι, ενώ μπορεί να έχετε μια θετική είδηση που θα αφορά τα παιδιά.

θα είναι η εβδομάδα, καθώς σας δίνεται η ευκαιρία να ταξιδέψετε και να συνδυάσετε δουλειά με διασκέδαση, οπότε εκμεταλλευτείτε τις μέρες για να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα. Συλλογική δουλειά και προώθηση των στόχων σας ευνοούνται, ενώ μπορεί να έχετε και μια καλή πρόταση για συνεργασία με το εξωτερικό. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη μπορεί να ασχοληθείτε ξανά με ένα εγχείρημα που είχε μείνει στη μέση εξαιτίας γραφειοκρατικών ή οικονομικών εμποδίων και θα μπορέσετε να το δρομολογήσετε, που σημαίνει πως ξεκινά μια φάση έντονης δραστηριότητας και κούρασης, οπότε θα πρέπει να προσέχετε ώστε να μην το παρακάνετε. Την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη και μέχρι τη 1/12, που θα παραμείνει εκεί, θα έχετε πολλές καινούργιες ιδέες, η φαντασία σας θα καλπάζει, ωστόσο θα πρέπει να προσέχετε την αφηρημάδα σας.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Το προσεχές δι-

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Θέματα καριέρας

άστημα θα κάνετε πολλές επαφές, οι μετακινήσεις σας θα είναι συχνές και θα ευνοηθεί η προώθηση των υπηρεσιών σας, οπότε εκεί θα πρέπει να στρέψετε την προσοχή σας. Η ενέργεια και ο δυναμισμός σας θα είναι σε υψηλά επίπεδα λόγω του Άρη στον Υδροχόο και θα καταφέρετε να πιάσετε τους στόχους σας όσον αφορά τα επαγγελματικά σας, όμως η συνεχής εγρήγορση και το άγχος μπορεί να σας καταβάλλουν, οπότε θα είναι επιτακτική η ανάγκη να ρίξετε τους ρυθμούς σας. Ιδανική εποχή για να αναμορφώσετε τον χώρο σας ή να κάνετε μια μετακόμιση. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στον Ζυγό και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα επανεξετάσετε τον τρόπο διαχείρισης των πόρων σας και θα κρατήσετε άμυνες. Την ίδια μέρα εισέρχεται ο κυβερνήτης σας Ερμής στον Τοξότη και θα έχετε την ευχέρεια να ρυθμίσετε μια σημαντική οφειλή σας.

αρχίζουν να δρομολογούνται και είστε σε συνεχή εγρήγορση, οπότε, όσο περισσότερο προσπαθείτε να κατακτήσετε τους στόχους σας, η επιτυχία θα είναι σχεδόν σίγουρη. Ωστόσο πρέπει να υπολογίζετε πάντα τον αστάθμητο παράγοντα, ώστε να είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε πιθανές προκλήσεις. Αν, για παράδειγμα, ξεκινάτε τη δική σας επιχείρηση, μπορεί να προκύψουν έξοδα που δεν είχατε υπολογίσει και τελικά να βγείτε εκτός προγράμματος. Την Τετάρτη η επιστροφή της Αφροδίτης στον Ζυγό θα ευνοήσει θέματα σπουδών και τα ταξίδια και θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να περάσετε κάποια μαθήματα που σας είχαν δυσκολέψει στο παρελθόν. Την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη και μέχρι τη 1/12, που θα παραμείνει εκεί, θα είναι ένα διάστημα έντονης κοινωνικής ζωής, πολλών επαφών με φίλους και νέων γνωριμιών που θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον σας. Ιδιαίτερη προσοχή σε θέματα υγείας.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Μπορείτε να κατακτήσετε τους στόχους σας και να αυξήσετε τα κέρδη σας, αρκεί να είστε προσηλωμένοι στον στόχο σας, να αποφεύγετε τις επιπολαιότητες, αν ξεκινάτε ένα καινούργιο εγχείρημα, και να εξετάζετε προσεκτικά τα ψιλά γράμματα των συμβολαίων. Η βελτίωση των οικονομικών σας θα σας δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να υλοποιήσετε τα σχέδιά σας και είναι πολύ πιθανό να αποφασίσετε να παντρευτείτε ή να δημιουργήσετε οικογένεια. Οι γεννημένοι το 3ο δεκαήμερο που δέχεστε την επιρροή του Άρη θα ζήσετε στιγμές πάθους με ένα νέο πρόσωπο που μπαίνει στη ζωή σας και θα ανακτήσετε τη χαμένη σας αυτοπεποίθηση. Την Τετάρτη επιστρέφει η Αφροδίτη στο ζώδιό σας και μέχρι τις 15/11 που θα είναι ανάδρομη θα ασχοληθείτε πολύ με προσωπικά σας θέματα και την εμφάνισή σας, ωστόσο θα πρέπει να αποφύγετε τις υπερβολικές αλλαγές πάνω σας, καθώς είναι πολύ πιθανό να μη μείνετε ικανοποιημένοι από τις επεμβάσεις που θα κάνετε.

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Αυτή την εποχή είστε σε συνεχή εγρήγορση προκειμένου να υλοποιήσετε ένα νέο εγχείρημα και είστε αρκετά αγχωμένοι, είναι όμως δημιουργικό το στρες και δεν πτοείστε. Ωστόσο είναι σημαντικό να μην υπερβαίνετε τα όρια των αντοχών σας. Αν αναζητάτε μια θέση εργασίας, είναι ιδανική εποχή για να εντείνετε τις προσπάθειές σας, αρκεί να μην απογοητεύεστε. Δοκιμάστε την τύχη σας σε νέες κατευθύνσεις και μπορεί να ασχοληθείτε με κάτι καινούργιο που θα ανοίξει νέους δρόμους για εσάς. Γενικά, η τύχη είναι με το μέρος σας όσον αφορά τους στόχους σας λόγω του Δία που φέρνει εύνοια στις υποθέσεις σας. Την Τετάρτη η Αφροδίτη επιστρέφει στον Ζυγό και θα σας δοθεί η ευκαιρία να επανεξετάσετε και να επιλύσετε οικονομικά θέματα, ενώ την ίδια μέρα εισέρχεται ο Ερμής στον Τοξότη και μέχρι τη 1/12 θα ευνοηθούν θέματα καριέρας και επαφές με πρόσωπα εξουσίας.

Sudoku No 570 2 8 5

5 4 7

5 1 3 6

1 9 5 9 5

1

6 8 6 4

1

7 9

4

8

Η λύση του προηγούμενου 3 1 8 6 7 2

4 2 7 5 3 9

5 9 6 1 8 4

2 8 5 9 6 7

6 7 3 4 5 1

1 4 9 8 2 3

9 6 2 7 4 8

7 5 1 3 9 6

8 3 4 2 1 5

5 8 7 1 2 6 3 4 9 9 6 3 4 8 5 1 2 7 4 1 2 3 9 7 5 8 6

25.10.18 – lifo

77

25—31.10.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

!

78 lifo – 25.10.18

Δύο μεσήλικοι (και βάλε) γείτονες καταστηματάρχες έχουν βγει στο πεζοδρόμιο και κουβεντιάζουν. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι βρίσκεις στο Ίντερνετ! Δεν θα το πιστεύεις» πιάνω να λέει ο ένας με συνωμοτικό ύφος. Να κλείσω τ’ αυτιά μου, να περπατήσω πιο γρήγορα; Πώς θα γλιτώσω αυτήν τη πορνοσυζήτηση; «Μα, κάτι δέντρα! Κάτι δάση! Να μπεις να δεις οπωσδήποτε» συνεχίζει βάζοντας τα δυο του χέρια στο στέρνο σχεδόν συγκινημένος, ενώ συνεχίζω κι εγώ ρίχνοντας μια διακριτική μούτζα στον εαυτό μου.

Σπούδασα σε ένα ασφαλέστατο πανεπιστήμιο, όπου οι φοιτητές ήταν δέκα φορές πιο συνειδητοποιημένοι, πολιτικοποιημένοι και πολιτισμένοι απ' όσα βλέπουμε στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από τον κόσμο του πανεπιστημίου. Οι Έλληνες δυστυχώς το στερούνται κι αυτό. Κρίμα!

Ζητούνται οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες οι οποίες αφενός θα εξολοθρεύσουν τα κουνούπια που έχουν αποθρασυνθεί εντελώς, αφετέρου θα καταψύξουν τους ανθρώπους, καθώς η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης ετοιμάζεται να κατακτήσει το Διάστημα.

Μιχάλης Μιχαήλ

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Βαγγέλης Λιακόγκονας

Χρήστος Παρίδης

Άγγελος Κλειτσίκας

Trash tv: Στο ένα κανάλι ξεμπροστιάζονται για το ποια επέλεξε το ακριβότερο (και πιο φανταχτερό) παπούτσι και γιατί «είναι όλο λάθος» στον συνδυασμό του με το ταγέρ. Στο άλλο κανάλι κορίτσια κλαίνε γιατί φοβούνται, λέει, την υποβρύχια φωτογράφιση αλλά και το πώς θα επιλέξουν να τις κουρέψουν. Κατόπιν, σαφώς ξεμπροστιάζονται. Και στις δύο περιπτώσεις, όταν λέμε «ξεμπροστιάζονται», εννοούμε με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και τις ευλογίες κριτών, «βουτηγμένων» στη σοβαροφάνεια. Αυτή είναι η ελληνική τηλεόραση το 2018. Πραγματικά, πρόκειται για πολύ κακή τηλεόραση.

Όλοι έμοιαζαν ικανοποιημένοι, για μια ακόμα φορά, με την ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Επιδαύρου για το καλοκαίρι του ’19. Και είναι όντως ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα. Η μεγάλη έκπληξη αναμφισβήτητα είναι οι παραστάσεις του Μπομπ Γουίλσον και της Κομεντί Φρανσέζ με σκηνοθέτη τον Ίβο βαν Χόβε. Μακάρι να αρχίσουν να έρχονται ακόμα περισσότερες παραστάσεις αρχαίου δράματος από το εξωτερικό. Να τους γίνονται προτάσεις από εμάς. Αλλά το μεγάλο ζητούμενο, νομίζω, είναι να αρχίσουν να δοκιμάζονται, έστω στη Μικρή Επίδαυρο, νέα ονόματα Ελλήνων καλλιτεχνών. Πώς είναι δυνατόν να επανέρχονται οι ίδιοι και οι ίδιοι σκηνοθέτες – όχι απαραίτητα όλοι τους αποτελεσματικοί! Όπως και οι ίδιοι, αναμενόμενοι ερμηνευτές. Υπάρχουν δεκάδες που αγωνίζονται εκεί έξω. Δεν ενδιαφέρονται για τη μεγάλη μας κληρονομιά;

Οι τελευταίες μέρες μοιάζουν με φρενήρη διαδοχή στιγμών, εικόνων και σκέψεων, οπότε θα αποτυπώσω μερικές από αυτές εδώ: το νέο άλμπουμ της Adrianne Lenker με τίτλο «abysskiss», η «taverna» του Μιχάλη, η σειρά του Netflix «Maniac», η γαλήνη των μοναχικών σκέψεων, το δάκρυ μιας γυναίκας που έχει χάσει το παιδί της, η διαπεραστική μελαγχολία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, τα «what if» των διαφορετικών αποφάσεων που συσσωρεύονται επικίνδυνα και δεν μπορεί να τα τακτοποιήσει ούτε η φυσική ροή της καθημερινότητας.

Μια λέξη: εξαιρετικός. Για τον Βασίλη Παπαβασιλείου ως υπέργηρο, παράξενο και απολύτως σοφό Αλέξη Μινωτή που υπαγορεύει τη διαθήκη του σε έναν συμβολαιογράφο που σταδιακά εισέρχεται σε κατάσταση επιφοίτησης (Γ. Περλέγκας) δεν υπάρχει άλλη λέξη. Το Relax…

Mynotis είναι από τις δουλειές που δεν πολυδιαφημίστηκαν, αλλά αξίζουν την προσοχή του θεατή. Για το πικρό χιούμορ, τη σκληρή πένα και την ευφυή ερμηνεία του Παπαβασιλείου. Αν κάπως σε σκοτίζουν οι άνθρωποι, οι διαδρομές και τα ανόητα παιχνίδια επικράτησης, ο «δύστροπος» Μινωτής έχει μια διαφωτιστική απάντηση. (Και τι ωραία που μεγαλώνει ερμηνευτικά ο Περλέγκας. Kudos γι’ αυτό το ωραίο που συμβαίνει στο «Κάρολος Κουν»).

Έχω καινούργιο παιχνίδι να παίζω στο σάιτ ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ: Κάθε Δευτέρα φτιάχνω μια playlist με την αγαπημένη μου νέα μουσική της εβδομάδας και μοιράζομαι τα (μάλλον ετερόκλητα) ακούσματά μου με όποιον θέλει να τα ακούσει. Η λίστα (φτιαγμένη στο Spotify) λέγεται ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ PLAYLIST: Τα αγαπημένα μας καινούργια τραγούδια, θα ανανεώνεται κάθε εβδομάδα και όποιος θέλει την κάνει follow.

Επιτέλους, βγαίνει ένα ντοκιμαντέρ που εξερευνά τις κατηγορίες ενάντια στον R. Kelly. Για να δούμε τώρα αν θα κουνηθεί κανείς για να πάρει η υπόθεση τον δρόμο της Δικαιοσύνης.

Άρης Δημοκίδης

Μαρία Παππά

Θοδωρής Αντωνόπουλος

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Νικόλας Σεβαστάκης

Δύσκολα πια αφιερώνω στο διάβασμα τον χρόνο που θα ήθελα και θα όφειλα, όμως βιβλία όπως ο Αγώνας να είναι κανείς άνθρωπος / Έγκλημα, εγκληματολογία και αναρχισμός των Λ. Τιφτ - Ν. Σάλιβαν και το Στην κόλαση των ομαδικών βιασμών της Σαμίρα Μπελίλ που ολοκλήρωσα πρόσφατα «ρουφιούνται» σαν νερό, εξασκώντας ταυτόχρονα κρίση και συνείδηση. Αμφότερα από τις εκδόσεις Opportuna (2018), μεταφρασμένα από έναν ιδιαίτερο άνθρωπο, διανοητή και κοινωνικό αγωνιστή, τον Φίλιππα Κυρίτση.

Η δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι είναι από τα γεγονότα που κόβουν την ανάσα «καλύτερα» και από την πιο οργιάζουσα χολιγουντιανή φαντασία που θα τα αξιοποιούσε σε ταινίες τρόμου. Γιατί διαθέτει πρωτόγονη βαρβαρότητα αρχαίου ηγεμόνα, ο οποίος ξεπαστρεύει εχθρούς και εξιλεώνεται θανατώνοντας πιστούς υπηρέτες και αδαείς εκτελεστές διαταγών. Κι έτσι, η κτηνωδία επισκιάζει δευτερεύοντα ερωτήματα. Όπως π.χ. το πώς οι Τούρκοι βρέθηκαν με ηχητικό ντοκουμέντο της δολοφονίας. Είναι λογικό να υποθέσει κάποιος υποκλοπές κ.λπ. Και επεκτείνοντας τον συλλογισμό, να θεωρήσει ότι ίσως εκεί παρακολουθούνται όλα τα προξενεία. Αυτό πάλι θα σήμαινε ότι επισκεπτόμενος κάποιος προξενείο της χώρας του στην Τουρκία και μιλώντας δήθεν στον βρόντο, θα μπορούσε να τους τα έχει πει ένα χεράκι για τις κυβερνητικές πρακτικές τους γενικότερα.

Με το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκη Γιάννενα, άσχημες πόλεις σαν τα Γρεβενά και γύρω τους η ομορφιά του βουνού μια μέρα με ομίχλη: ε, αυτό δεν είναι ακριβώς κοντράστο ούτε παράφωνη συγκατοίκηση αλλά μια κανονική ελληνική κακοτυχία: να φτιάχνουμε πράγματα που μας χαλάνε αντί να ομορφαίνουμε τα υπάρχοντα. Λύπη γιατί πολλοί άνθρωποι που νοιάζονται για το πού πάει η Ευρώπη και η χώρα σε αυτή είναι εξήντα χρονών. Σαν να ακούω την κακία των μιλένιαλ πως αυτοί που τα έλυσαν όλα μπορεί να κάνουν πολιτική – αλλά αυτή η δικαιολογία της αδιαφορίας πρέπει κάποτε να σταματήσει./ Το θάρρος κάποιων ανθρώπων του πανεπιστημίου (του Αριστοτελείου συγκεκριμένα) να ονοματίζουν τα προβλήματα και να αρνούνται τις γενικολογίες.

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στο Χάνι της Ρέρεσης, το οποίο βρίσκεται στην ορεινή Δωρίδα και είναι ένα από τα τελευταία εναπομείναντα στην Ελλάδα. Η κυρία Νίτσα κρατά το χάνι ανοιχτό όλο τον χρόνο, όλη την ημέρα. Μια ταβέρνα που λειτουργεί από το 1940 και σε ταξιδεύει σε ένα άλλο σύμπαν με βαλσαμωμένα ζώα και πουλιά, καναπέδες στολισμένους με φλοκάτες και ασύγκριτα μαγειρευτά ή ψητά κατευθείαν από το τζάκι. Εντυπωσιάστηκα, όμως, όταν η κυρία Νίτσα μας ρώτησε αν μπορούσε να ανοίξει την τηλεόραση. «Ξέρετε, όταν είναι ανοιχτή, νιώθω ότι είμαστε περισσότεροι». Μια άλλη Ελλάδα που στέκεται όρθια κι ας έχει ξεχαστεί. Γιάννης Πανταζόπουλος

Άκης Κατσούδας «Το δίκτυο δεν είναι διαθέσιμο» γράφει και σκάει σαν βόμβα η ειδοποίηση στο λάπτοπ. Πρέπει να περάσω ένα ολόκληρο απόγευμα Κυριακής, μετά από πάρα πολύ καιρό, στο σπίτι χωρίς Ίντερνετ. Λες από μέσα σου «δεν γίνεται, ένα Σαββατοκύριακο μένεις μέσα, να δεις καμιά σειρά σαν άνθρωπος, και συμβαίνει αυτό». Σειρές παρακολουθώ, τελικά. Μόνο που είναι της παλιάς καλής ελληνικής τηλεόρασης. Επιστροφή στο 2006. Ναι, βλέπω σε επανάληψη το «50-50».

25.10.18 – lifo

79