Τεύχος 580 by Dyo Deka S.A.

Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ, ΣΕΦ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΝΙΕΡΗΣ, ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ FUSION ASIATIQUE KOYZINA

ολα για την αθηνα! free press δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

01112018

Το βιβλίο αρχίζει μ’ εμένα στον διάδρομο του σχολείου, όπου δύο τύποι με βασανίζουν. Είμαι 10 ή 11 χρονών και με λένε «πούστη», κι αυτή η προσβολή, αυτή η λέξη, γίνεται «εγώ», από τη βία γεννήθηκα. Η βία ήταν το πρώτο πτυχίο μου, κατά κάποιον τρόπο. Και γι’ αυτούς τους ανθρώπους γράφω, που γεννήθηκαν μέσα στη βία, που τους αποκαλούν «πούστηδες», «αράπηδες», «Εβραίους», γράφω για γυναίκες, για φτωχούς. Ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφω δεν θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους για κάτι τέτοιο. Δεν θα το μάθαιναν κιόλας ‒κι αυτό είναι ένα παράδοξο‒, γιατί η λογοτεχνία δεν διαβάζεται πάντα από τους ανθρώπους που θέλεις. Σκεφτόμουν ότι γράφω για να υπερασπιστώ κάποιον σαν τη μητέρα μου, να πολεμήσω γι’ αυτήν, αλλά η μητέρα μου ποτέ δεν θα διαβάσει το βιβλίο, γιατί δεν πήγε στο σχολείο, δεν σπούδασε, δεν είχε την ευκαιρία να μάθει να διαβάζει, γιατί δεν είχε χρόνο. Έπρεπε να αγωνιστεί για να επιβιώσει. Δούλευε από μικρή, μετά έκανε οικογένεια. Ήταν πάντα κουρασμένη. Ξεχνάμε ότι το διάβασμα απαιτεί ειδική εξάσκηση, θέλει εκπαίδευση και χρόνο, και ο χρόνος δεν είναι προσόν της εργατικής τάξης. Γράφω για τους ανθρώπους που δεν πρόκειται να με διαβάσουν. Αυτό σκέφτηκα κι ευχόμουν η μάνα μου να πάρει το βιβλίο, ακόμα κι αν δεν το διαβάσει. O ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ENTOYAΡ ΛΟΥΙ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗ LIFO, σελ. 20

2 lifo – 1.11.18

Η ΠΕΊΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΉΣ, Ο ΣΕΙΣΜΌΣ ΤΗΣ ΖΑΚΎΝΘΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΎΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΆΚΗΣ

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

feedback579

α π ό τ η lif o t ea m

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

☛ Αθηναίος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ο συγγραφέας και πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης Σταύρος Ζουμπουλάκης, που μίλησε στον Γιάννη Πανταζόπουλο για τη ζωή και την πορεία του. Ο Μαύρος Γάτος σχολιάζει: « Ένα από τα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας. Αν δεν κάνω λάθος, σε αυτόν οφείλουμε τον όρο “ουδετερόθρησκος” για την απόδοση των γαλλικών όρων “laïcité” και “laïque”, που υποδηλώνουν τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Επίσης, μου είχε κάνει εντύπωση μια φράση του, η οποία έχει περίπου ως εξής: “Είμαι βαθιά πιστός, αλλά προτιμώ να βιώνω την πίστη μου σε ένα δυτικού τύπου ουδετερόθρησκο κράτος παρά σε ένα βυζαντινού τύπου θρησκευτικό κράτος”». ☛ «Οι πιο δύσκολες κουβέντες είναι αυτές που θα κάναμε με τον 18χρονο εαυτό μας» έγραφε ο Ανδρέας Λουκάκος στη στήλη του «Sweet Nothing». O/H northern light επισημαίνει: «Το να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε δεν σημαίνει απλώς και μόνο να μην προδώσουμε τον ιδεαλισμό που μπορεί να κουβαλούσαμε στην εφηβεία, να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια επειδή δεν γίναμε σκληροί, αναίσθητοι, δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Μπορεί να μην έχεις κάνει τίποτε απ’ όλα αυτά και πάλι να νιώθεις ότι γι’ αλλού ξεκίνησες και αλλού κατέληξες, γιατί, για παράδειγμα, δεν πέτυχες όσα νόμιζες ότι θα πετύχεις, γιατί η αφέλεια της εφηβείας σε κάνει να πιστεύεις ότι τα προβλήματα που σε απασχόλησαν ως έφηβο θα εξαφανιστούν με κάποιο, μαγικό ίσως τρόπο στην ενήλικη ζωή σου. Σ’ αυτό που συμφωνώ, πάντως, είναι ο τίτλος του άρθρου». ☛ Στη «Φωνή Λαού» του προηγούμενου τεύχους ο εκπαιδευτικός του 56ου Γυμνασίου Αθήνας Τάσος Καραμπίνης μίλησε στον Δημήτρη Κυριαζή, κάνοντας μια μικρή αναδρομή στην ιστορία ενός ξεχωριστού κτιρίου της πόλης, της πολυκατοικίας της λεωφόρου Κηφισίας όπου υπογράφηκε η παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, μια και το σχολείο στο οποίο διδάσκει έχει ασχοληθεί με αυτό το κτίριο, στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής δράσης. Ο/Η GameofDrones γράφει: «Πόσο συγκινητικό! Όχι τόσο η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του κτιρίου όσο το ότι βλέπω εδώ, στη LiFO, το παλιό μου σχολείο, το 56ο Γυμνάσιο, που παραμένει εξαιρετικό! Δεν ξέρω γιατί δεν πήρε ποτέ επίσημα τον τίτλο του “πρότυπου” σχολείου (εκτός κι αν τον έχει και δεν το γνωρίζω), αλλά από τα χρόνια μου ακόμα (1995-1998)

κυριαρχούσαν το ήθος και η ικανότητα των διδασκόντων μέσα σε μια όμορφη ατμόσφαιρα συνεργασίας με παιδιά και γονείς. Ήταν επίσης μπροστά από την εποχή του, δίνοντας τη δέουσα σημασία στα καλλιτεχνικά μαθήματα και την Πληροφορική. Ο ίδιος κ. Καραμπίνης είχε φτιάξει ένα εξαιρετικό τμήμα Πληροφορικής εκείνα τα χρόνια, όταν το PC δεν ήταν ακόμα κάτι στάνταρ για το ελληνικό νοικοκυριό. Κι όμως, στο 56 όλα τα παιδιά έρχονταν σε επαφή με τον υπολογιστή και μάθαιναν τη βασική λειτουργία των Windows, μέχρι και τον “νηπιακό” προγραμματισμό με logo! Ήμουν απίστευτα τυχερή που βρέθηκα σε αυτό το σχολείο, πραγματικά κάθε καθηγητής είχε αγάπη και όρεξη για τη δουλειά του. Και απ’ ό,τι βλέπω από το άρθρο, αυτή η όμορφη παράδοση ευτυχώς συνεχίζεται! Να είστε καλά, κ. Καραμπίνη και διδακτικό προσωπικό του 56ου Γυμνασίου, και να συνεχίσετε το έργο σας με επιτυχία». ☛ Το μεγάλο αφιέρωμα του LIFO.gr στην Κατοχή, με αφορμή τη φετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, περιλάμβανε το άρθρο του M. Hulot με τίτλο «Τι έτρωγαν οι Έλληνες στην Κατοχή;». Ο Γράφων συμπληρώνει: «Δύο σχόλια για να ξέρουμε γιατί τόση πείνα στην Αθήνα και όχι αλλού στην κατεχόμενη Ευρώπη. Οι Γερμανοί επέταξαν την παραγωγή. Κατάσχεσαν τα πάντα. Τα οδικά δίκτυα ήταν χειρότερα από τα σημερινά. Δεν ήταν εύκολο, και να υπήρχε κάτι κρυμμένο σε τρόφιμα, να φτάσει από την επαρχία στην Αθήνα. Τέλος, οι Άγγλοι είχαν κάνει εμπάργκο τροφίμων σε μια απόπειρα η πείνα να ξεσηκώσει τον ντόπιο πληθυσμό κατά των ναζί. Άρα, ήταν διπλή η πείνα. Επιβεβλημένη και από τους Γερμανούς και από τους Άγγλους». ☛ Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έτυχε να βρίσκεται στη Ζάκυνθο τη νύχτα του σεισμού της προηγούμενης εβδομάδας και περιέγραψε την εμπειρία του στο LIFO.gr. O Ηλίας Τουμασάτος βρισκόταν επίσης εκεί: «Τον ένιωσα κι εγώ ένα κλικ πιο βόρεια (Αργοστόλι). Όντως, ήταν αλλιώτικος από άλλες φορές. Εμείς είχαμε, βέβαια, τους σεισμούς του 2014 που μας χόρευαν επί μήνες. Ετούτος όμως είχε το κατιτίς του. Κράτησε και πολύ. Αλλά βαστάνε τα νησιά μας (μέχρι τώρα τουλάχιστον)... Με συγκινήσατε γιατί και στους δύο μεγάλους σεισμούς του ’14 έτυχε να είμαι στο πατρικό μου, με τη μάνα μου, που είχε κι εκείνη μέσα της το τραύμα του 1953. Οπότε... ταυτίστηκα!».

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

1.11.18 – lifo

aπ ο τ ον σ ταθη τ σαγκ αρ ουσιανο

Editorial

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορική διεύθυνση εντυπησ εκδοσησ Δήμητρα Πασομένου εμπορική διεύθυνση ψηφιακησ εκδοσησ Πηνελόπη Μουλά διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αrt director Χρήστος Τζοβάρας υπεύθυνη social media Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– ε μπο ρικο τμημα διευθυντής ελευθερησ αγορασ Κώστας Μαντάς (kmantas@lifo.gr)

Τα Γύφτικα στη Ζάκυνθο, η γειτονιά μου.

digital advertising director Χριστίνα Γιαννοπούλου

ΠΏΣ ΈΖΗΣΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΌ ΣΤΗ ΖΆΚΥΝΘΟ Ήμουν κι εγώ εκεί (γαμώ την ατυχία μου). Τη νύχτα του σεισμού είχα πάει στη Ζάκυνθο να δω τη μάνα μου. Πλησιάζει τα 80, είναι μόνη. Δεν πρέπει να είχε περάσει πολλή ώρα αφότου έκλεισα το φως, θα ήταν 1, που ένα δυνατό κούνημα με τράνταξε. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ήταν 5,1 Ρίχτερ. Κανείς δεν έδωσε σημασία. Είμαστε μαθημένοι όλοι στο νησί. Αμέτρητοι σεισμοί. Και η μνήμη του ’53 – μεγάλωσα με αφηγήσεις θαμμένων σε ερείπια, πυρκαγιά, χάσματα, αντίσκηνα. Και μετά, ήρθε ο κύριος. Πάντα με τον σεισμό περιμένεις να δεις. Θα εξελιχθεί ή θα ξεθυμάνει; Είναι ποντίκι που βρυχάται ή θα μας καταπιεί; Στην αρχή υπήρχε ένα τράνταγμα – ως εδώ καλά. Μετά το κρεβάτι άρχισε να πηγαίνει σαν βάρκα – το πράγμα σοβάρεψε. Τέλος, άρχισε ο χαλασμός. Κάτι ανεξέλεγκτο, αναντίστοιχο με όσους σεισμούς θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, ξεθεμελιωτικό – που επιτάθηκε από τη διακοπή του ηλεκτρικού, ένα εκκωφαντικό τρίξιμο που έβγαινε δεν ξέρω από τι (σαν ξύλα που σπάνε) και γυαλικά που πέφτανε και σπάγανε στο σκοτάδι. Σηκώθηκα αλαφιασμένος να πάω στο δωμάτιο της μάνας μου. Να την προστατεύσω, χωρίς να ξέρω πώς. Είχε σηκωθεί αλαλιασμένη και φώναζε «Ω! Παιδάκι μου!». Προσπάθησα να την αγκαλιάσω, αλλά ένα νέο, βίαιο κούνημα με έριξε στον τοίχο. Έχω ζήσει πολλούς σεισμούς και είμαι πάντα ψύχραιμος. Στον σεισμό του ’81 στην Αθήνα ήμουν μέσα στον κινηματογράφο Studio (Το τελευταίο δείπνο του Γκουτιέρες Αλέα) και ήμουν αυτός (αργότερα απόρησα με τον εαυτό μου) που, όταν σηκώθηκε το πλήθος αλλόφρον να τρέχει κλοτσοπατιναδόν στην έξοδο, τους φώναζα «μην τρέχετε, μη φοβάστε, θα περάσει»(!). Στον σεισμό του ’99 ο Πολιτάκης επιτήδεια και σβέλτα πήγε να χωθεί κάτω από το γραφείο μου, ενώ εγώ τον παρακολουθούσα ειρωνικά, υπεράνω. Ποτέ δεν ένιωσα το αίσθημα το προχθεσινό: ότι αυτό είναι, τετέλεσται, ιδού, ανοίγει σαν κραμπί το ταβάνι και αποχαιρετάμε τα εγκόσμια. Φοβήθηκα πολύ – σκορσάρισα, όπως λέμε στο νησί μου.

4 lifo – 1.11.18

Με το φως του κινητού ντυθήκαμε όπως-όπως. Πηδώντας πάνω απ’ τα γυαλιά βγήκα στο μπαλκόνι αρχικά. Στο απόλυτο σκοτάδι και κάτω από το δυνατό φως του γεμάτου φεγγαριού (σαν πανσέληνος), άνθρωποι έβγαιναν δίχως φωνές, με τον ύπνο ακόμη πάνω τους, έμπαιναν βουβά στ’ αμάξια τους και έφευγαν. Κατεβήκαμε στον δρόμο. Μιλήσαμε με γείτονες. Είδα δυο που είχα να συναντήσω χρόνια. Έντρομοι και συγκρατημένοι. Έλεγε ο καθένας τι έπαθε. Τι έσπασε. Τι, άραγε, πρόκειται να γίνει. Μπήκα στο κινητό να δω πληροφορίες, νομίζοντας ότι ο σεισμός έγινε 5 λεπτά πριν, ενώ είχαν περάσει 40. Από τον τρόμο, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ανεβήκαμε πάλι, ανάψαμε κεριά και κάτσαμε στην κουζίνα, μετρώντας αλλεπάλληλους μετασεισμούς. Κοιμηθήκαμε με τα ρούχα και τα παπούτσια, εξαντλημένοι. Ίσως η νύχτα, ίσως το γεγονός ότι το επίκεντρο ήταν εκεί, επέτειναν τη φρίκη του σεισμού αυτού. Ήταν, πάντως, ο χειρότερος που έχω ζήσει. Την άλλη μέρα, στο σπίτι δεν βρήκα ούτε μία ρωγμή. Ούτε τα διπλανά είχαν. Τα παλιά παθήματα έχουν μάθει τους Ζακυνθινούς να κάνουν τα κτίρια τούρμπο. Όλο μπετόν. Στο λιμάνι, ένα χάσμα βαθύ. Όλοι στο πλοίο περιέγραφαν σκηνές. «Κουνήθηκες, τζόγια μου;» το γύρισαν τελικά στην πλάκα. Θα περάσει, πέρασε κι αυτό…

yπεύθυνoi διαφήμισης direct market Γιώργος Λυκουργιώτης (likourgiotis@lifo.gr), Ισιδώρα Γενούζου (isidora@lifo.gr), Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου (ktriantafyllou@lifo.gr) senior digital campaign manager Ελένη Γκοβάτσου digital campaign manager Γιάννης Παπαϊωάννου yποδοχή διαφήμισης & συντονισμός Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Αγγελική Βαξάλη, Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Καβατζικλής, Ευθύμης Κάλφας, Άκης Κατσούδας, Άγγελος Κλειτσίκας, Μερόπη Κοκκίνη, Κατερίνα Κοντίνη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Δημήτρης Κυριαζής, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρέας Λουκάκος, Τάσος Μελεμενίδης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκη Μηταρέα, Πάνος Μιχαήλ, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Μαρίνα Πετρίδου, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Ειρήνη Σαρλή-Θεοφυλακτοπούλου, Νικόλας Σεβαστάκης, Βασιλική Σιούτη, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f., Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant Art Director Rinétta Koskinidou διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

www.facebook.com/stathis.tsagar

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

1.11.18 – lifo

TalkoftheTown EUROKINISI

1–7 NOEMBΡIOY 2018

ΠΡΟΦΥΛΆΚΙΣΗ ΓΙΆΝΝΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΊΟΥ

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΤΖΕΝΤΑ

απ ο τh βα σι λ ι κ η σι ου τη

Πολιτικό7ήμερο

Όλες οι πολιτικές εξελίξεις την εβδομάδα που πέρασε.

6 lifo – 1.11.18

Μια βασική και σταθερή επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα είναι να έχει πάντα εκείνος την πρωτοβουλία και να καθορίζει την ατζέντα. Αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα στο πολιτικό παιχνίδι και η αλήθεια είναι ότι τα πάει πολύ καλά σε αυτό. Ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά σε κανέναν άλλον τομέα, είναι πολύ σημαντικό –για την πολιτική σου επιβίωση– να μπορείς εύκολα να αλλάζεις την ατζέντα, πηγαίνοντάς τη στα θέματα που βολεύουν, μακριά από την ενοχλητική επικαιρότητα. Έτσι και τώρα, που οι πολίτες διαπιστώνουν ότι, παρά την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια, η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας βαθαίνει. Από το 2015 μέχρι σήμερα, στα χρόνια της κυβέρνησης Τσίπρα, έχουν γίνει περίπου 4.850.000 κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς, πολλές εκ των οποίων αφορούν επιδόματα φτωχών πολιτών, ακόμα και αναπήρων και ασθενών. Πώς να αντιμετωπίσει αυτή την πραγματικότητα, όταν δεν έχει κανένα σχέδιο και καμία λύση και όταν ο ίδιος το 2015 δήλωνε: «Η μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε μια αρένα κατασχέσεων δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ούτε από την ελληνική κυβέρνηση ούτε από την Ευρώπη, που ασπάζεται τις αρχές της αλληλεγγύης». Αλλαγή ατζέντας, λοιπόν, για να ξεχαστεί η πραγματικότητα. — Το ένα θέμα που φέρνει η κυβέρνηση είναι η πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος, για το οποίο δέχεται ήδη κριτική, ότι για λόγους κομματικής σκοπιμότητας το παρουσιάζει λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, ενώ είχε άπλετο χρόνο, τέσσερα ολόκληρα χρόνια, για να συζητηθεί ουσιαστικά. Με ενδιαφέρον αναμένεται η πρόταση της κυβέρνησης για τον περιβόητο νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, καθώς, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε δριμεία κριτική, αλλά από τότε που βρέθηκε στην κυβέρνηση δεν δείχνει να επείγεται ούτε και να το θέτει στις προτεραιότητές του. Αξίζει να σημειωθεί ότι και σε προηγούμενες αναθεωρήσεις οι τότε κυβερνώντες διαβεβαίωναν ότι θα τον άλλαζαν και θα τον βελτίωναν, αλλά αυτό που τελικά νομοθετούσαν ήταν η διατήρηση του ακαταδίωκτου, με αλλαγές που δεν πείραζαν την ουσία. Το Μαξίμου ελπίζει –και θα το επιδιώξει το επόμενο διάστημα– η δημόσια συζήτηση που θα κυριαρχεί να αφορά το πώς θα εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το θέμα του διαχωρισμού ή μη της Εκκλησίας από το κράτος – που θεωρεί προνομιακό ζήτημα, καθώς με τη ρητορική θα προσπαθεί να ψαρεύει στα νερά της κεντροαριστεράς και στην πράξη θα προσπαθεί να συνδιαλλαγεί με την Εκκλησία, κατά τη συνήθη πρακτική του Αλέξη Τσίπρα.

— Το άλλο θέμα, που προσπαθούν να κρατήσουν στην επικαιρότητα με κάθε τρόπο, είναι η υπόθεση του Γιάννου Παπαντωνίου μέσα από την πρόσφατη προφυλάκισή του για την πολύ παλιά και γνωστή υπόθεση (σ.σ. η προφυλάκιση δεν είναι ποινή, ως γνωστόν, αφού ο Γ. Παπαντωνίου δεν έχει ακόμα δικαστεί), ελπίζοντας σε πολιτικά οφέλη, καθώς η Novartis για την ώρα δεν έχει αποδώσει τους καρπούς που ήθελαν. Για την πολιτική αξιοποίηση της υπόθεσης του Γιάννου Παπαντωνίου, ωστόσο, υπήρξε αρκετός προβληματισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι αυτός δεν εκφράστηκε δημόσια. Αρκετά στελέχη θεώρησαν εσφαλμένη την κίνηση, από τη στιγμή που έχουν αποφασίσει την πολιτική τους μετατόπιση στην κεντροαριστερά –την εκσυγχρονιστική, στην οποία ανήκε ο Γιάννος Παπαντωνίου, αλλά και τη λαϊκιστική, στην οποία ανήκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος– και ήδη έχουν «στρατολογήσει» στην κυβέρνηση Τσίπρα αρκετούς από τους συνεργάτες τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες και παραβλέπουν είναι να δημιουργηθεί πλαίσιο το οποίο να μην επιτρέπει την κατάχρηση του δημόσιου χρήματος ή τον παράνομο πλουτισμό των πολιτικών σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Και για το θέμα αυτό δεν έχει γίνει τίποτα, όπως ομολογούν και κάποια δυσαρεστημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, κατηγορίες, ακόμα και καταγγελίες, έχουν υπάρξει για τους περισσότερους υπουργούς Άμυνας της Μεταπολίτευσης. Ποιος θυμάται, άραγε, τον κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο στο debate των πολιτικών αρχηγών το 2015, που είπε στον επίσης πρώην υπουργό Άμυνας Βαγγέλη Μεϊμαράκη ότι είναι υπόδικος; «Ο Καρατζαφέρης σας έλεγε μπροστάντζα, ότι τα αρπάξατε δηλαδή για τα υποβρύχια» του είχε πει, αλλά η υπόθεση αυτή έκτοτε (και παρά τα πρωτοσέλιδα κυριακάτικης εφημερίδας) εξαφανίστηκε από τη δημοσιότητα. Αν δεν υπάρξει θεσμικό πλαίσιο προστασίας, λογοδοσίας, ελέγχου αλλά και τιμωρίας, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να παράγει Γιάννους και Άκηδες, αλλά και άλλους, των οποίων οι υποθέσεις δεν είδαν το φως της δημοσιότητας και δεν ασχολήθηκε η Δικαιοσύνη μαζί τους. Κάθε φορά μια επόμενη κυβέρνηση θα μπορεί να αποφασίζει αν θα αξιοποιεί ή όχι τις υποθέσεις αυτές, ανάλογα με το πολιτικό κλίμα και τις όποιες συναλλαγές. Το θέμα δεν είναι, λοιπόν, να ρίχνουμε πού και πού έναν στο Κολοσσαίο για να συνεχίζουν οι υπόλοιποι ανενόχλητοι. Το θέμα είναι να σταματήσει η χώρα να είναι μπανανία.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες και παραβλέπουν είναι να δημιουργηθεί πλαίσιο το οποίο να μην επιτρέπει την κατάχρηση του δημόσιου χρήματος ή τον παράνομο πλουτισμό των πολιτικών σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Και για το θέμα αυτό δεν έχει γίνει τίποτα.

Και φέτος όλοι γινόμαστε μία ομάδα και παίζουμε για την ανακαίνιση των παιδιατρικών νοσοκομείων

ν σε πλησιάσει στον δρόμο ο Σάκης Ρουβάς και ζητήσει το τηλέφωνό σου, μην του δώσεις τον αριθμό… Δώσε τη συσκευή σου για να σου δείξει πόσο εύκολο είναι να κατεβάσεις την εφαρμογή «Ομάδα Προσφοράς ΟΠΑΠ» και να συμβάλεις στην ανακαίνιση των παιδιατρικών νοσοκομείων «Η Αγία Σοφία» και «Παναγιώτης και Αγλαΐα Κυριακού»

Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ο ΟΠΑΠ συνεχίζει το σημαντικό έργο ανακαίνισης των παιδιατρικών νοσοκομείων. Στην πρωτοβουλία αυτή συμβάλλει η «Ομάδα Προσφοράς ΟΠΑΠ», στην οποία μπήκε φέτος και ο Σάκης Ρουβάς. Ο δημοφιλής τραγουδιστής, που είναι ένα από τα πλέον δραστήρια μέλη της εφαρμογής, βρέθηκε στα παιδιατρικά νοσοκομεία για να δει από κοντά τα έργα που υλοποιεί ο ΟΠΑΠ αλλά και για να δείξει στους followers του πόση δύναμη έχει η «Ομάδα Προσφοράς».

Η «Ομάδας Προσφοράς ΟΠΑΠ» είναι το όχημα μέσα από το οποίο μπορούμε όλοι να γίνουμε συμμέτοχοι στα έργα ανακαίνισης και να συμβάλουμε με τον πιο απλό και διασκεδαστικό τρόπο σε μια σειρά σημαντικών εργασιών που μπορούν να κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα των παιδιών που νοσηλεύονται στα «Η Αγία Σοφία» και «Παναγιώτης και Αγλαΐα Κυριακού». Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη στο Google Play και στο App Store και και για να γίνεις μέλος της αρκούν μόλις τρία απλά βήματα: ➜ Κατεβάζεις δωρεάν την εφαρμογή. ➜ Παίζεις στις διασκεδαστικές δοκιμασίες που ξεκλειδώνουν κάθε εβδομάδα. ➜ Ο ΟΠΑΠ προσφέρει για εσένα. Κάνεις download το app δωρεάν, συμμετέχεις σε διασκεδαστικές δοκιμασίες και μοιράζεις παιδικά χαμόγελα. Τόσο απλά, όσο χρειάζεται για να πεις «Ομάδα Προσφοράς ΟΠΑΠ». Συνολικά έως σήμερα ο ΟΠΑΠ έχει παραδώσει 22 έργα ανακαίνισης, μεταξύ των οποίων 15 νοσηλευτικές μονάδες συνολικής έκτασης 9.230 τ.μ. και δυναμικής 321 κλινών, που καλύπτουν το 50% και των δύο παιδιατρικών νοσοκομείων. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Χάρη στα έργα ανακαίνισης, τα δύο μεγαλύτερα παιδιατρικά νοσοκομεία της χώρας έχουν αλλάξει πρόσωπο και παρέχουν πλέον ένα ευχάριστο περιβάλλον νοσηλείας στους μικρούς ασθενείς. Φέτος είναι η πέμπτη χρονιά που μια εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα και tablet δίνει τη δυνατότητα σε όλους μας να συμβάλουμε στο έργο ανακαίνισης των παιδιατρικών νοσοκομείων «Η Αγία Σοφία» και «Παναγιώτης & Αγλαΐα Κυριακού», που υλοποιεί ο ΟΠΑΠ. Η «Ομάδας Προσφοράς ΟΠΑΠ» είναι ο πιο διασκεδαστικός τρόπος να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε, αφού όσο εμείς συγκεντρώνουμε πόντους από τις δοκιμασίες ο ΟΠΑΠ τους μετατρέπει σε οικονομική ενίσχυση. Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο σημαντικό για τα παιδιά που νοσηλεύονται και τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό, αν δεις στον δρόμο τον Σάκη Ρουβά, δώσε το κινητό σου και ακολούθησέ τον στην «Ομάδα Προσφοράς ΟΠΑΠ». Εξάλλου, «για τα παιδιά είμαστε όλοι στην ίδια ομάδα»!

1.11.18 – lifo

TalkoftheTown

ΣΣΣΣ, ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΎΘΕΡΟΙ ΚΟΙΜΟΎΝΤΑΙ Ο δρεπανηφόρος ισοπεδωτικός αντιλαϊκισμός των φιλελευθέρων έκοψε τα τελευταία νήματα που τους κρατούσαν σε επαφή με ό,τι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

απ ό το ν kωστ ή π απ α ϊ ωά ν ν ου

GuestEditor

«...Τ

εμάχια σαπρών ξύλων από ξεχώματα, ήτοι ανακομιδάς ανθρωπίνων σκελετών, λείψανα από χρυσές γόβες ή χρυσοκέντητα υποκάμισα νεαρών γυναικών, συνταφέντα ποτέ μαζί των, βόστρυχοι από κόμας ξανθάς, και άλλα του θανάτου λάφυρα». Παπαδιαμάντης, Το μοιρολόγι της φώκιας Παγωμένος άνεμος φυσάει στο κοιμητήρι των φιλελευθέρων. Από τους «νουνεχείς» δεξιούς και τους κοσμοπολίτες συντηρητικούς μέχρι τις εκσυγχρονιστικές παρυφές της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας δεν ακούγεται τίποτα. Υπό κανονικές συνθήκες, ο χώρος στοχάζεται, παράγει ιδέες, προωθεί τομές. Σήμερα τον τόνο δίνουν οι θιασώτες του ταλιμπανικού νεοφιλελευθερισμού. Στα social media (και κάποια παραδοσιακά) ακούγονται μόνο κάτι «φιλελεύθερα» attention whores. Κατάντησε ο χώρος αυτός μόνο συνεκτικό ιστό να έχει τον λυσσαλέο αντισυριζαϊσμό. Αλλά τι να το κάνεις; Σε αυτόν είναι καλύτερος ο Άδωνις Γεωργιάδης. Δεν ήταν ποτέ πλειοψηφικές οι φιλελεύθερες ιδέες στη χώρα. Του Έλληνος ο τράχηλος Διαφωτισμό δεν υπομένει. Είχαν καταφέρει όμως, μαζί με την ανανεωτική αριστερά, να θέσουν καίρια ζητήματα ελευθεριών και δημοκρατίας. Απέναντί τους είχαν αυταρχικές εξουσίες και καταπιεστικές πλειοψηφίες. Υπήρξε, λοιπόν, ο πολιτικός φιλελευθερισμός σημαντικό ρεύμα ανθρώπινης χειραφέτησης, βασικός επίγονος του Διαφωτισμού μαζί με τον σοσιαλισμό. Ο φιλελεύθερος και ο δημοκράτης σοσιαλιστής δεν θυσιάζει τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας στο όνομα μιας τάχα εθνικής ενότητας ή του υπέρτερου συμφέροντος. Και κάτι ακόμα: ο γνήσιος πολιτικός φιλελευθερισμός δεν απολυτοποιεί την οικονομική ελευθερία, οφείλει να μην ανέχεται την κυριαρχία της οικονομίας επί του πολιτικού. Αυτά στη θεωρία. Γιατί η πράξη αποδεικνύεται θλιβερή. Πού ήταν η φιλελεύθερη ΝΔ στις πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες διεύρυνσης των δικαιωμάτων (Σύμφωνο Συμβίωσης, νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, ίση μεταχείριση και καταπολέμηση των διακρίσεων, νομοθεσία κατά του ρατσιστικού εγκλήματος, ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών); Στα θέματα που ανήκουν στον πυρήνα της φιλελεύθερης σκέψης οι φιλελεύθεροι κόπηκαν. Ηχηρές απουσίες, εύγλωττες σιωπές, ελάχιστες θαρραλέες φωνές. Μαζί τους σιγοσφύριζαν αδιάφορα (ή με τρόπο απουσίαζαν) και κάποιοι τάχα κεντροαριστεροί. Πού είναι οι φιλελεύθεροι στις σχέσεις κράτους-Εκκλησίας; Τίποτα μετά τις ταυτότητες και το νικηφόρο bras de fer του Σημίτη με τον εθνολαϊκιστή Χριστόδουλο. Εκτός αν βαφτίζουμε τομές τα αυτονόητα (τζαμί στην Αθήνα, αποτέφρωση νεκρών), κολλημένα κι αυτά για χρόνια. Η κυβερνώσα αριστερά επικρίνεται για λιποψυχία απέναντι στην Εκκλησία. Απολύτως δικαιολογημένα. Ωστόσο, είναι η ΝΔ και το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ που τζογάρουν στον «ιερό θυμό» των ρασοφόρων. Και εάν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ασκούν (αυτο)κριτική, ποιοι επιδεικνύουν αντίστοιχο θάρρος στη ΝΔ και στην κεντροαριστερά; Δεν ακούγεται κιχ! Ο δε «φιλελεύθερος» κύριος Μητσοτάκης μιλάει για εξωγήινους που ωθούν τους νέους σε αλλαγή φύλου (sic) και διαβεβαιώνει τον Αρχιεπίσκοπο ότι δεν χρειάζεται συνταγματική αλλαγή στις σχέσεις κράτους-Εκκλησίας. Κάποιος να του θυμίσει τις καταδίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας.

αι ύστερα ήρθε το Μακεδονικό. Συντρίμμια και θρύψαλα. Παροιμιώδη όσα λένε οι «φιλελεύθεροι» της ΝΔ για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θεωρίες συνωμοσίας και εθνικός απομονωτισμός. Ο φιλελευθερισμός τους παρελαύνει αγκαλιά με ενώσεις εφέδρων, ρωσολάγνους τηλεπωλητές, φιλόδοξους απόστρατους και γραφικούς με περικεφαλαίες. Μαζί και η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ.: περιδινείται στις βαλκανικές παθογένειες του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ και μιλάει περί «ξεπουλήματος της Μακεδονίας». Μόνο φύλλο συκής τους ο φαιδρός και επικίνδυνος Καμμένος. Όταν, όμως, μόνο ένας Καμμένος δικαιολογεί την ύπαρξή σου, έχεις πεθάνει και δεν το ξέρεις. Και αν είναι σημαντική η διαφοροποίηση του Ποταμιού στα θέματα που αναφέρθηκαν, ωστόσο η βύθισή του στο τέλμα του «ακραίου κέντρου» και η γενικότερη αυτοϋπονόμευση της ηγεσίας του απομειώνουν κάθε θετική του δράση. Ο φιλελεύθερος χώρος υπέκυψε στη σαγήνη της αγοράς και εγκατέλειψε κάθε πρόθεση πολιτικής ρύθμισης της οικονομίας. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν υπό το βάρος της συγκυβέρνησης με τους συντηρητικούς, η φιλελεύθερη δεξιά λυγίζει από την άνοδο του εθνολαϊκισμού. Στα καθ’ ημάς, ο φιλελεύθερος χώρος μετατράπηκε σε «ακραίο κέντρο» ή πολιορκείται από τη σκληρή εθνικιστική δεξιά. Μερικές φωτεινές ατομικές εξαιρέσεις δεν κατάφεραν να ακουστούν και να δώσουν άλλο στίγμα. Κυριάρχησε η ακραία επιλεκτικότητα: ορθή κριτική στον αρμόδιο υπουργό για το αίσχος της ΕΡΤ, αλλά ούτε λέξη για τον ποινικά ελεγχόμενο εφοπλιστή που ελέγχει τα μισά ΜΜΕ. Όποιος διαφωνεί, στιγματίζεται ως λαϊκιστής, όρος που στο φιλελεύθερο λεξιλόγιο ισοδυναμεί με τον εθνοπροδότη στο μετεμφυλιακό. Ο δρεπανηφόρος ισοπεδωτικός αντιλαϊκισμός των φιλελευθέρων έκοψε τα τελευταία νήματα που τους κρατούσαν σε επαφή με ό,τι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

8 lifo – 1.11.18

Δεν ήταν ποτέ πλειοψηφικές οι φιλελεύθερες ιδέες στη χώρα. Του Έλληνος ο τράχηλος Διαφωτισμό δεν υπομένει. Είχαν καταφέρει όμως, μαζί με την ανανεωτική αριστερά, να θέσουν καίρια ζητήματα ελευθεριών και δημοκρατίας. Απέναντί τους είχαν αυταρχικές εξουσίες και καταπιεστικές πλειοψηφίες. Υπήρξε, λοιπόν, ο πολιτικός φιλελευθερισμός σημαντικό ρεύμα ανθρώπινης χειραφέτησης, βασικός επίγονος του Διαφωτισμού μαζί με τον σοσιαλισμό.

1.11.18 – lifo

ΦωνήΛαού TalkoftheTown

ΤΟ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ H στολή παραλλαγής του εθνικισμού κρύβει τα αληθινά προβλήματα και τις προτεραιότητες του καιρού.

α π ό τ ο ν ν ι κ όλ α σ εβα σ τά κη

ΔεύτερεςΣκέψεις

10 lifo – 1.11.18

αραφράζοντας την παροιμιώδη αφέλεια του Κοέλιο (που κάποτε, σε καιρούς ανόδου, είχε βρει το κοινό του στη μεσαία τάξη της χώρας μας), όλα σήμερα φαίνεται να συνωμοτούν για να φτιαχτεί ένας χώρος «αντισυστημικού» εθνικισμού. Άνθρωποι που αγαπούν τις στολές, λατρεύουν τις ειδικές δυνάμεις, μισούν οτιδήποτε εξασθενεί τον ανδρισμό και την εκδοχή ελληνικού φρονήματος που αυτοί εκθειάζουν. Δεν είναι όλοι τους ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, ούτε έχουν, κατ’ ανάγκην, καθαρή πολιτική προτίμηση σε υπαρκτά κομματίδια ή κινήσεις του λεγόμενου πατριωτικού χώρου. Παρ’ όλα αυτά, είναι γύρω μας και τους συναντάμε σε συγκεντρώσεις γονέων στο σχολείο, σε συνελεύσεις στην πολυκατοικία, σε μαγαζιά και χώρους συνάντησης. Και, φυσικά, στα κοινωνικά μέσα και στον σχολιασμό των διαδικτυακών σελίδων – μόνο που νομίζω πως έχει γίνει υπερβολικός λόγος για την «ακροδεξιά στα κοινωνικά μέσα», σαν να πρόκειται για κάτι που παράγεται και αναπαράγεται μόνο στο πληκτρολόγιο και στο σύνδρομο παντοδυναμίας των νέων ψηφιακών κοινών. Τώρα, με αφορμή τον θάνατο του νεαρού ομογενή από πυρά των Αλβανών αστυνομικών, η συζήτηση επιστρέφει στα του «πατριωτικού χώρου». Μιλάμε για συναισθήματα, δοξασίες και συνθήματα που φτιάχνουν ένα συνεχές, μια καύσιμη πρώτη ύλη. Το κυριότερο είναι όμως ότι ασκούν πίεση στον κορμό της ελληνικής κεντροδεξιάς, ιδίως στη βάση της, αλλά όχι μόνο εκεί. Βλέπει κανείς ένα ενοχικό σύνδρομο στην «καθωσπρέπει» δεξιά απέναντι στους ελληνόψυχους, όπως συχνά ονομάζονται αυτοί οι οπαδοί της ρήξης: της ρήξης με τους Αλβανούς (τώρα), με τους Τούρκους (πάντα), με τους Εβραίους (συχνά) και γενικά με όσους δεν συμφωνούν με τις ιδέες τους. Ας πούμε καθαρά ότι το θέμα δεν είναι καθόλου ανώδυνο. Κι αυτό γιατί ζούμε σε καιρούς όπου το περιθώριο μπορεί να επηρεάζει την κεντρική πολιτική σκηνή και τις ιδέες που κυκλοφορούν ευρύτερα. Οι γραφικές και ιδιοσυγκρασιακές περιπτώσεις πολλαπλασιάζονται, οι στολές παραλλαγής εμφανίζονται σε περισσότερα προφίλ, το μίσος κυκλοφορεί και χτίζει τα δικά του καθημερινά επεισόδια σύγκρουσης. Όπως είπε και ο Τζο Μπάιντεν, σχολιάζοντας τον «πατριώτη» σταυροφόρο που έστελνε τα δέματα-βόμβες σε προσωπικότητες της αντι-Τραμπ Αμερικής, «words matter». Οι λέξεις έχουν σημασία και βαρύτητα. Γι’ αυτό και απέναντι στον μιλιταριστικό εθνικιστικό γαλαξία, όσες ιδεαλιστικές και γαλανόλευκες αναφορές κι αν κάνει εδώ, η στάση δεν μπορεί να είναι ο ευφημισμός. Ούτε φυσικά η έμμεση κολακεία του «υπερβολικού» φρονήματος. Οι δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που είδαν στο τραγικό γεγονός με τον ομογενή τη σύγκρουση μιας ιδιαίτερης εθνικής ευαισθησίας με τον αλβανικό κατασταλτικό μηχανισμό είναι μια μορφή κολακείας που στεγάζει έναν επικίνδυνο σχετικισμό: γιατί ο θερμοκέφαλος εθνικισμός και το σχέδιο διαμελισμού χωρών δεν είναι αθώο ατομικό φρόνημα. Ούτε όταν προέρχεται από υπερπατριώτες Αλβανούς ούτε όταν εκπέμπεται από Έλληνες, ομογενείς ή όχι.

χώρος που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια κινείται. Δεν έχει πια διακριτά σύνορα ούτε περιορίζεται σε εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές περιπτώσεις. Προσελκύει πολιτευτές, ανθρώπους σε αναζήτηση πολιτικής καριέρας, υποψιασμένους μιμητές της alt right ατζέντας. Ένα μείγμα ιδεών που αρχίζει από το Κράτος ως Σωματείο και φτάνει μέχρι μοντέλα λαϊκών πολιτοφυλακών, περνώντας από πιο παραδοσιακά ελληνορθόδοξα και αντιδυτικά στερεότυπα, εμπνέει τους ακτιβιστές και τους αυτοσχέδιους προπαγανδιστές του. Και εδώ και καιρό βλέπουμε ότι δυσκολεύει την ελληνική κεντροδεξιά να απαλλαγεί από τους δικούς της λαϊκιστικούς πειρασμούς. Ο συγκεκριμένος χώρος, παρά την πανσπερμία των φιλοδοξιών και των σχεδίων που τον διασχίζουν, έχει κάποια κοινά γνωρίσματα: πρώτα απ’ όλα, αντιπαθεί και περιφρονεί τη φιλελεύθερη δημοκρατία, ενώ αισθάνεται έλξη για μοντέλα «πλατωνικά», ολιγαρχίες των σοφών ανδρείων ή μονοπρόσωπες χαρισματικές ηγεσίες. Είναι, επίσης, ένας χώρος όπου τόσο η εξωτερική όσο και η εσωτερική πολιτική κρίνεται από κάθετα «ναι» και «όχι», από υποθετικά ανδρείες κινήσεις θάρρους ή εξευτελιστικές/προδοτικές σχέσεις υποταγής. Τέλος, είναι ένας χώρος όπου ανακατεύονται όλα τα μπαχαρικά και ο ιδεολογικός αχταρμάς της εποχής: ιδέες της Νέας Εποχής και παλαιοημερολογίτικα σήματα, στρατηγικές αναλύσεις και αντισημιτικά πρωτόκολλα, η γελοία ελληνική οικογενειολατρία και το μίσος για τους εκσυγχρονιστές που παρουσιάζονται σταθερά ως πράκτορες διεθνών οργανισμών. Αυτά είναι σκληρά χαρακτηριστικά που τα συναντάμε σε πολλές γωνιές του αστερισμού των «ελληνόψυχων». Γι’ αυτόν το λόγο, ανεξάρτητα από τις εκλογικές και πολιτικές βλέψεις κάποιων, δεν έχει νόημα η τύφλωση απέναντί τους. Ούτε μπορεί να δικαιολογηθούν κάποιες στάσεις που υποτιμούν τέτοια φαινόμενα επειδή θεωρούν πως το βασικό μέτωπο είναι με τον αριστερό λαϊκισμό ή την κυβέρνηση. Τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον/α να βλέπει τους διαφορετικούς κινδύνους χωρίς να τους κάνει ένα πράγμα αλλά και χωρίς να καταπίνει τον έναν για να μη χάσει από τα μάτια του τον άλλον. Υπάρχει στην Ελλάδα εθνικιστικός τυχοδιωκτισμός και κακοχωνεμένος «τραμπισμός». Δεν φτιάχτηκε χτες, αλλά σήμερα έχει μαζί του μια διεθνή τάση και τους θυμούς οι οποίοι σωρεύτηκαν και την τελευταία τετραετία των κυβερνήσεων Τσίπρα-Καμμένου. Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ή φλερτ με τις «ευαισθησίες» τέτοιου τύπου είναι απλώς μια συνέχιση της δημαγωγικής πολιτικής με άλλο προσωπείο. Μια παγίδευση της χώρας σε μια στολή παραλλαγής που κρύβει τα αληθινά της προβλήματα και τις προτεραιότητες του καιρού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΧΙΝΗΣ Ένα νέο application σε ξεναγεί μοναδικά στη γειτονιά της Ομόνοιας μέσα από τα μάτια κατοίκων και επισκεπτών. α π ό τ ο ν δ η μ ή τ ρ η κ υρ ι α ζ ή

Τι είναι τo New Heroes Village App για την Ομόνοια; Μια δωρεάν εφαρμογή ξενάγησης στην Ομόνοια μέσα από σκίτσα και διηγήσεις ανθρώπων της πλατείας, διαφορετικών ηλικιών και προέλευσης, που συλλέξαμε κατά τη διάρκεια του προγράμματος δράσεων «UrbanDig_Omonia». Πέντε χαρακτήρες, ένας πρόσφυγας φαρμακοποιός, μια ιδιοκτήτρια καφενείου, ένας φύλακας, μια πελάτισσα στην αγορά της Ομόνοιας και ένα μικρό αγόρι από τη Συρία, «ξεναγούν» τον χρήστη στην αθέατη πλευρά της πλατείας, στα αγγλικά και στα ελληνικά. Φτιάχτηκε από την ολλανδική Company New Heroes, την ομάδα όχι παίζουμε/UrbanDig Project και τους συμμετέχοντες ενός εργαστηρίου σκίτσων που οργανώσαμε με θέμα την Ομόνοια (Ασημίνα Κορδατζή, Άννα Λιόλου, Βίκτωρ Μαλίστας, Μαρίνα Μερσιάδου, Χριστίνα Μητσέλου). Επιμελητές της εφαρμογής ήταν οι Bas Van Rijnsoever και Κατερίνα Πρωτονοταρίου. Το ελληνικό σκέλος της συνεργασίας πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Η ιδέα των Company New Heroes για μια «online πλατφόρμα που θα μπορεί να αφηγείται ιστορίες της πόλης οδηγώντας σε offline εμπειρίες» υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ομόνοια, ενώ έκτοτε έχει επαναληφθεί και σε άλλες γειτονιές της Ευρώπης. Τι περιλαμβάνει η ενασχόλησή σας με την Ομόνοια; Τόσο με την εφαρμογή όσο και με τη δράση των «Τροβαδούρων» (Χρίστος Θεοδώρου, Χρήστος Κανελλόπουλος, Βικτωρία Ταγκούλη, Μυρσίνη Αντωνίου κι εγώ), η λίγη ώρα τυχαίας γνωριμίας έφτιαξε κάτι πολύ όμορφο. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να σου δώσει ο δημόσιος χώρος, αν το θελήσεις. Ειδικά η Ομόνοια, ο χώρος της πλατείας, ενδείκνυται για συναντήσεις και εργαστήρια όταν έχει καλό καιρό. Γιατί όχι; Το πρόσφατο συμβάν με τον Ζακ Κωστόπουλο αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη για συν-λειτουργία στον δημόσιο χώρο προς άρση του φόβου και της αποξένωσης. Αναδεικνύει την ανάγκη ενίσχυσης και όχι συρρίκνωσης της πρόσβασης και της σχέσης μας με τον δημόσιο χώρο και την πλατεία Ομονοίας συγκεκριμένα. Ποια είναι τα σύγχρονα χαρακτηριστικά της γειτονιάς; «Γειτονιά» η Ομόνοια… Ίσως έτσι την αντιλαμβάνονται αυτοί που ζουν ουσιαστικά εκεί, δουλεύοντας μέρα-νύχτα στα μαγαζιά της ή σε γραφεία. Ίσως έτσι την αντιλαμβάνονται κι αυτοί που περνούν πολύ χρόνο στην πλατεία της, που το 2016 και το 2017 ήταν πολύ περισσότεροι, αλλά συνεχώς μειώνονται. Τώρα που την αναφέρετε ως «γειτονιά», συνειδητοποιώ ότι, χωρίς να το περιμένω, έζησα αυτήν τη διετία στιγμές έντονης «γειτονιάς» στην Ομόνοια. www.urbandigproject.org

1.11.18 – lifo

TalkoftheTown

ΤΙ ΑΠΈΓΙΝΕ Ο ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ ΠΟΥ ΉΜΟΥΝ;

Η ΚΑΛΟΣΎΝΗ ΤΩΝ ΞΈΝΩΝ Όσα δίνεις, τόσα παίρνεις.

απ ό το ν ανδ ρέ α λου κ άκ ο

SweetNothing 12 lifo – 1.11.18

Μια που είπαμε για ταξί, να πω ότι είμαι ένας άνθρωπος που οδηγεί πολύ ακόμα και για αποστάσεις που περπατιούνται σχετικά εύκολα και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό στις επερχόμενες γενιές, καθώς συμβάλλω με τον τρόπο μου στην καταστροφή του πλανήτη Γη – χίλια συγγνώμη, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Οπότε, και για να μην ξεφύγω πάλι με την πολυλογία, παίρνω ταξί σπάνια. Αλλά, όποτε μπαίνω σε ταξί, πάντα προσπαθώ να είμαι κάπως συμπαθητικός, πάντα ρωτάω πώς πήγε μέχρι τώρα η βάρδια και 9 στις 10 φορές η κουβέντα γίνεται σε πολύ συμπαθητικό πλαίσιο. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται για να συμβεί αυτό είναι μια ευγενική πρώτη κουβέντα. Κάπως έτσι, ένα βράδυ, καθώς γυρνούσαμε με έναν φίλο σπίτια μας με ταξί μετά από ποτά, καταλήξαμε να πίνουμε μερικά τελευταία παρέα με τον ταξιτζή που είχε μεγάλα ντέρτια γιατί είχε χωρίσει και ήθελε να μας πει τον πόνο του, πόνο που δεν προλαβαίναμε να αναλύσουμε όσο έπρεπε μέχρι να φτάσουμε σπίτια μας, οπότε κάναμε μια ενδιάμεση στάση σε μπαρ της γειτονιάς. Στη ζωή αυτή δίνεις και παίρνεις. Πολλές από τις πολύ ωραίες στιγμές προέκυψαν λόγω μιας αυθόρμητης κουβέντας. Σε ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη γνωρίσαμε δύο παιδιά τυχαία σ’ ένα μπαρ. Μας άκουσαν που μιλούσαμε κάποια άλλη γλώσσα, μας ρωτήσαν τι και πώς, τους είπαμε, μας είπαν, και την άλλη μέρα πήγαμε όλοι παρέα να δούμε το Μπαρτσελόνα-Λεβερκούζεν για τους ομίλους του «Τσάμπιον λινκ», όπως το λένε μερικοί Έλληνες ποδοσφαιριστές, κάτι που συνέβη χάρη στην καλοσύνη των παιδιών αυτών που είχαμε γνωρίσει μόλις το προηγούμενο βράδυ. Ίσως αυτό το άρθρο να μη λέει τίποτα, να είναι μια ασήμαντη αναφορά μιας λεπτομέρειας που μερικές φορές μπορεί να μας φτιάχνει το κέφι. Όμως τα περισσότερα πράγματα που ζούμε σε μια μέρα είναι ασήμαντα. Και πολλές φορές αυτά μας διαμορφώνουν τη διάθεση. Λένε πως η καλοσύνη είναι υποτιμημένη ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Προσωπικά, τη θεωρώ πολύ σημαντικότερη από την ευφυΐα, προτιμώ τους πραγματικά καλούς ανθρώπους από τους πολύ έξυπνους, αν και, πολλές φορές, όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Είναι δεδομένο ότι η καθημερινότητα είναι δύσκολη και μερικές φορές χρειάζεται προσπάθεια για να γίνει λίγο ευκολότερη. Μπορεί κάποιες φορές, χωρίς να το καταλάβαμε, να φτιάξαμε εμείς την ημέρα κάποιου άγνωστου ανθρώπου με μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ ή μια ανθρώπινη κουβέντα μέσα σε ένα ταξί. Και μπορεί μετά αυτός ο άνθρωπος να μετέφερε αυτό που του δώσαμε σε άλλους ανθρώπους. Όσο δύσκολο κι αν είναι το να είναι κάποιος ήρωας την εποχή που ζούμε, μπορεί κάποιες, έστω λίγες, φορές να κάνει καλό σε έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη από λίγη, ελάχιστη καλοσύνη. Η ζωή απαρτίζεται από πολλές, άπειρες μικρές στιγμές. Πόσο ωραίο θα ήταν κάποιες από αυτές να τις έχει ομορφύνει η καλοσύνη των ξένων;

Δύσκολο να συγκεντρωθείς στο τέλος της ημέρας σ’ ένα βιβλίο, όταν το μυαλό έχει γίνει πολτός ημιτελών αφηγήσεων και σπαραγμάτων αδιάκοπης ψηφιακής «ενημέρωσης».

α π ό τ ον δ ημήτ ρ η π ολιτά κη

ShortCut

Από τα πράγματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση είναι κάποιες μικρές στιγμές με ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα ή καθόλου, στιγμές στις οποίες όμως εκδηλώνεται αυθόρμητα η καλοσύνη τους. Οι στιγμές αυτές μπορεί να είναι πραγματικά σύντομες και φαινομενικά ασήμαντες. Σε μια συνδιαλλαγή με τον περιπτερά, η πολύ απλή κουβέντα όταν πληρώνεις και σου δίνει τα ρέστα, η οποία όμως μπορεί να ενέχει ένα πολύ γενναίο δείγμα της καλοσύνης αυτού του ανθρώπου. Μια παραχώρηση προτεραιότητας σε μια διασταύρωση, η οποία συνοδεύεται από ένα χαμόγελο και απαντάται με ένα νεύμα που σημαίνει «ευχαριστώ» (πόσο εκνευριστικό, από την άλλη, να παραχωρείς προτεραιότητα και να φεύγει ο άλλος κύριος, χωρίς να πει τίποτα…). Τέτοιες μικρές στιγμές μπορούν να προκύψουν παντού. Στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ, στην ταβέρνα, ακόμα και σε κάποια από τις δαιμονοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες, για να είμαστε δίκαιοι, όλοι μας, νομίζω, έχουμε εξυπηρετηθεί κάποιες φορές από ανθρώπους που σκίστηκαν για να διεκπεραιώσουν κάποιο αίτημά μας. Μερικές φορές αρκεί κάποια τέτοια στιγμή για να φτιάξει το κέφι μας, για να πάει καλά η υπόλοιπη μέρα, καθώς, ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, το οποίο, αν του φερθείς καλά, φέρεται κι εκείνο καλά και όταν φέρεσαι καλά σου φέρονται μετά και οι υπόλοιποι καλά, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο καλοσύνης, το οποίο στο τέλος μπορεί να είναι ευεργετικό για έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Από την άλλη, μια πράξη απρόσμενης κακίας μπορεί να μας χαλάσει την ημέρα και τα κέφια, όχι μόνο τα δικά μας αλλά και μερικών ανθρώπων που θα βρούμε στον δρόμο μας και θα τους μεταφέρουμε συνειδητά ή ασυνείδητα αυτό το αποκαρδιωτικό συναίσθημα που νιώσαμε όταν άναψε το πράσινο φανάρι και λόγω μιας καθυστέρησης περίπου 5 δευτερολέπτων να ξεκινήσουμε, ίσως επειδή δεν νιώσαμε πολύ «Σουμάχερ» στην εκκίνηση στην τοποθεσία «Σίλβερστοουν», ακούσαμε μια κραυγή από το ανοιχτό παράθυρο του ταξιτζή που βρισκόταν στο νούμερο δύο της εκκίνησης, απαρτιζόμενη από λόγια που δεν μπορώ να αναφέρω εδώ, γιατί πολλές φορές διαβάζουν τα άρθρα τα παιδιά μου και κάπου έχει παραγίνει το κακό με τις κακές λέξεις.

Αν έχει χαθεί κάτι στην εποχή της ψηφιακής ανάγνωσης, είναι αυτή η διαδικασία σαγηνευτικής, απόκοσμης σχεδόν μεταφοράς σ’ έναν άλλο κόσμο, από τον οποίο δεν μπορούσες (ούτε ήθελες) να φύγεις, αλλάζοντας με τον κέρσορα «πίστα» στην οθόνη.

Είναι από τις συνηθισμένες κουβέντες των καιρών, ειδικά σε παρέες κάποιας ηλικίας με μνήμες από την «προ-ψηφιακή» ανάγνωση… «Διάβασες κανένα καλό βιβλίο, τελευταία;» - «Κάτι ξεκίνησα, αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ εύκολα και το έχω αφήσει»… Δύσκολα τα πράγματα για το «παραδοσιακό» διάβασμα στην εποχή μας. Τα βιβλία σχηματίζουν δύσβατη οροσειρά στο κομοδίνο και περιμένουν να σε ξυπνήσει από τον λήθαργο το κινητό ή το τάμπλετ, όταν σου πέφτει στο κεφάλι καθώς γλαρώνεις «σκανάροντας» και «σκρολάροντας», μπας και συνέλθεις και τα πιάσεις κι αυτά κάποια στιγμή. Θα πρέπει να περιμένουν κι άλλο. Προηγούνται κάτι άρθρα 5.000 λέξεων που έχω μαρκάρει στον υπολογιστή για να διαβάσω «επειγόντως» (του Αγίου Ποτέ, συνήθως). Δεν υπήρξα ποτέ αυτό το πλάσμα που κάποιοι αποκαλούν «βιβλιοφάγος», ούτε καν «βιβλιόφιλος», προσδιορισμοί που μου φαίνονται μάλλον απωθητικοί και μου φέρνουν στο μυαλό συμπτώματα ακατάσχετης βουλιμίας και νοσηρού φετιχισμού (αυτοί που θωπεύουν και μυρίζουν τα βιβλία, τι φάση;). Για να μην πούμε για τις ανησυχητικές τάσεις λουδιτισμού αλλά και στεγνού οπαδισμού που κρύβει μια τέτοια ορολογία. Αγαπούσα (και αγαπώ) όμως κι εγώ με τον τρόπο μου τα «γράμματα» και εκτιμώ αφάνταστα τη δύναμη της έντυπης αφήγησης που σε τοποθετεί «εντός» των χαρακτήρων, αντίθετα με την οπτικοακουστική/κινηματογραφική αφήγηση που σε στήνει στον παθολογικό ρόλο του παρατηρητή - ωτακουστή - ματάκια. Ζορίζομαι όμως κι εγώ μετά από τόση διέγερση στην οθόνη όλη μέρα να ξεφύγω από αυτό τον κόσμο αέναων συνειρμών και αντιπερισπασμών και να βρω καταφύγιο στις σελίδες ενός βιβλίου που, αν δεν με «πιάσει» με τη μία, το παρατάω στην άκρη λες και φταίει αυτό και όχι το μυαλό μου που έχει γίνει πολτός ημιτελών αφηγήσεων και σπαραγμάτων αδιάκοπης «ενημέρωσης». Αν έχει χαθεί κάτι στην εποχή της ψηφιακής ανάγνωσης, είναι αυτή η διαδικασία σαγηνευτικής, απόκοσμης σχεδόν μεταφοράς σ’ έναν άλλο κόσμο, από τον οποίο δεν μπορούσες (ούτε ήθελες) να φύγεις, αλλάζοντας με τον κέρσορα «πίστα» στην οθόνη. Ώρες-ώρες με πιάνει μια ήπια απόγνωση όταν θέλω να αφομοιωθώ από τον κόσμο ενός βιβλίου που έχω επιλέξει και αγοράσει –και συνεπώς είναι εξ ορισμού πολύτιμο–, αλλά το μυαλό μου βόσκει αλλού, περιμένοντας ανυπόμονα άλλη μια δόση έντονων, αλλά αποσπασματικών και φευγαλέων παραστάσεων λόγου και εικόνας. Τέτοιες στιγμές είναι σαν να βιώνεις κάτι σαν κρίση ταυτότητας, καθώς αναρωτιέσαι «τι απέγινε ο αναγνώστης που ήμουν κάποτε;». Έχει διαφοροποιηθεί σαφώς ο τρόπος που διαβάζουμε, όπως καταδεικνύουν και τα πορίσματα της γνωστικής νευροεπιστήμης, και, φυσικά, επιστροφή από τις οθόνες δεν υπάρχει (εκτός του ενδεχομένου μιας Αποκάλυψης που θα μας στείλει πίσω στις σπηλιές), αλλά δεν είναι ανάγκη να τα βάψουμε και μαύρα ούτε να πάρουμε τα βουνά, όσο ελκυστικό κι αν μοιάζει το δεύτερο στην εποχή μας. Είναι ανάγκη, όμως, πού και πού να ξαναφρεσκάρουμε τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου, ο οποίος, παρά την κακοποίηση που του ασκούμε καθημερινώς, διαθέτει ευτυχώς την απαιτούμενη «νευροπλαστικότητα», την ικανότητα δηλαδή να διαμορφώνει αναλόγως τα κυκλώματα του μυαλού ώστε να ανταποκρίνονται ακόμα και σε πολύ απαιτητικές αναθέσεις. Όπως η συγκέντρωση στο διάβασμα ενός βιβλίου με αρχή, μέση και τέλος. Να αφοσιωθούμε δηλαδή, περιστασιακά έστω, σ’ αυτό που λέγεται «βαθιά ανάγνωση» χωρίς αντιπερισπασμούς, είτε πρόκειται για Προυστ είτε για «Μίκυ Μάους». Να ξεφύγουμε δηλαδή από την ανάγνωση τύπου «ακρίδας», όπως αποκαλείται η διαδικασία αποσπασματικής εντρύφησης στα ψηφιακά μέσα. Θέλει όμως εξάσκηση, δουλειά, διαχείριση και πνευματική (και ψυχική) ηρεμία αυτή η μετάβαση από τον έναν τρόπο ανάγνωσης (αντίληψης, ουσιαστικά) στον άλλον. Τίποτα εύκολο στα γεράματα. Έλεος δηλαδή…

απ ό το ν π αρ ι τα βι τι αν

Montage

αθηνα, 2018

Αράζοντας στον Αρειο Πάγο 1.11.18 – lifo

ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣΑΘΗΝΑΣ

TalkoftheTown

Όλα όσα μας ενοχλούν και πρέπει να αλλάξουν στην Αθήνα. από th lifo team

EUROKINISSI // ΠΑΝΑΓΟΠΟΎΛΟΥ ΓΕΩΡΓΊΑ

Πάνω από 600 κλειδιά βρέθηκαν στην κατοχή ληστών που συνελήφθησαν τον περασμένο Ιούλιο. Φωτό: Eurokinissi

UrbanLife

α π ό τ ο ν γ ιά ν ν η π αν τα ζό π ουλο

Τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., οι περιοχές-άβατο και οι ανησυχίες

14 lifo – 1.11.18

Επιθέσεις σε λεωφορεία, ανατινάξεις ΑΤΜ, κλοπές στον δρόμο με λεία κινητά και μικροποσά, αύξηση της παραβατικότητας και έλλειψη αστυνόμευσης έχουν ενισχύσει το αίσθημα της ανασφάλειας σε πολλές περιοχές της Αθήνας. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο, λαθρομετανάστευση, ναρκωτικά, παράνομο εμπόριο, εγκληματικές πράξεις, κοινωνική περιθωριοποίηση και διαβίωση στα όρια της εξαθλίωσης εντείνουν τις ανησυχίες και τους φόβους των πολιτών. Πλέον, οι μορφές παραβατικότητας έχουν μετατοπιστεί σε «εύκολους» στόχους χαμηλού ρίσκου, εξού και καταγράφεται αύξηση των μικροκλοπών σε διαμερίσματα, μίνι-μάρκετ, περίπτερα και πρατήρια υγρών καυσίμων – μέχρι και περαστικοί τυχαίνει να πέσουν θύματα αυτή της μορφής εγκληματικότητας. Ενδεικτική είναι η επίθεση που πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησε μια ομάδα 7-8 κουκουλοφόρων: εισέβαλαν με το αυτοκίνητό τους σε κοσμηματοπωλείο, διαλύοντας την πρόσοψή του, και άρπαξαν κοσμήματα και ρολόγια μεγάλης αξίας. Στη συνέχεια, μπήκαν σε γειτονικό μίνι-μάρκετ, απειλώντας με μαχαίρι τον υπάλληλο έκλεψαν ορισμένο χρηματικό ποσό και διέφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας όσον αφορά τη μικροεγκληματικότητα του δρόμου, από τα 692 περιστατικά που είχαν καταγραφεί το 2014 φτάσαμε στα 2.000 πέρσι. Το πρώτο εξάμηνο του 2018 οι κλοπές-διαρρήξεις συνολικά στην Αττική ξεπερνούν τις 22.000, ενώ το αντίστοιχο διάστημα του 2017 ήταν 21.283. Σημαντική αύξηση παρατηρείται στις κλοπές αυτοκινήτων (από 5.749 αυξήθηκαν σε 6.488), ενώ οι μικροκλοπές στον δημόσιο χώρο έφτασαν από 2.898 τις 2.961. Επιπρόσθετα, οι αρπαγές τσαντών από 140 αυξήθηκαν σε 153, τα κρούσματα στα πρακτορεία ΟΠΑΠ από 32 αυξήθηκαν σε 42 και στα ΜΜΜ από 1.373 σε 1.603. Οι ληστείες σε πρατήρια υγρών καυσίμων από 46 έφτασαν τις 54, ενώ στα ίδια ποσοστά κινήθηκαν οι επιθέσεις σε καταστήματα και οικίες. Για την πρόληψη αυτών των περιστατικών και την προστασία των κατοίκων στις γειτονιές της Αθήνας έχει δημιουργηθεί ο θεσμός του Αστυνομικού της Γειτονιάς που εφαρμόζεται ήδη σε δεκατρία αστυνομικά τμήματα του Νομού Αττικής (Καλλιθέας, Πατησίων, Παγκρατίου, Βύρωνα, Αγίων Αναργύρων, Χαλανδρίου, Αγ. Παρασκευής, Νίκαιας, Δημοτικού Θεάτρου και Μοσχάτου, Α’ Περιστερίου, Α’ Αχαρνών, Α’ Γλυφάδας).

Πάντως, σε πρόσφατη έρευνα της ερευνητικής ομάδας GEOCHOROS του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 69% των πολιτών δήλωσε ότι ανησυχεί μήπως πέσει θύμα διάρρηξης, κλοπής, ληστείας, επίθεσης στον δρόμο. Τα υψηλότερα ποσοστά κατοίκων που φοβούνται μήπως δεχτούν επίθεση στον δρόμο καταγράφονται στους δήμους Αθηναίων, Καλλιθέας, Περιστερίου, Ιλίου και Πετρούπολης. Επίσης, όσον αφορά τον Δήμο Αθηναίων, το αίσθημα του φόβου διαχέεται σχεδόν σε όλες τις περιοχές. Συγκεκριμένα, περισσότερο εκδήλωσαν τις ανησυχίες τους οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, του κέντρου των Αθηνών, της Ακαδημίας Πλάτωνος, των Πετραλώνων, του Γκύζη, της Κυψέλης και του Λυκαβηττού. Ήδη περιοχές όπως ο Λόφος του Φιλοπάππου, η Ακρόπολη, το Πεδίον του Άρεως, η Πατησίων και η κάτω πλευρά της πλατείας Ομονοίας, ειδικά κατά τις νυχτερινές ώρες, θεωρούνται «άβατο». Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, στο Πεδίον του Άρεως πραγματοποιήθηκε έλεγχος σε 471 άτομα, εκ των οποίων προσήχθησαν τα 432 και συνελήφθησαν τα τέσσερα – δύο για ναρκωτικά, ένας για παράβαση του νόμου περί αλλοδαπών και ένας για διάφορα άλλα αδικήματα. Στο κέντρο της Αθήνας ελέγχθηκαν 987 άτομα, προσήχθησαν 860 και συνελήφθησαν 49 άτομα, τέσσερα για κλοπές-διαρρήξεις, δύο για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, είκοσι επτά για παρεμπόριο, πέντε για καταδικαστικές αποφάσεις, πέντε για παράβαση του νόμου περί αλλοδαπών, δύο για λαθρεμπόριο και τέσσερις για διάφορα άλλα αδικήματα. Στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης έγιναν 461 έλεγχοι, 30 προσαγωγές και, τελικά, 20 συλλήψεις. Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση του Εμπορικού Συλλόγου της Αθήνας, στην οποία ο πρόεδρός του κ. Σταύρος Καφούνης τόνισε «τη σημασία που έχει η εμπέδωση κλίματος ασφάλειας στην καθημερινότητα όχι μόνο του επιχειρηματικού κόσμου αλλά και κάθε Αθηναίου πολίτη και τον αντίκτυπό της στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία. Η ασφάλεια αποτελεί ουσιαστική παράμετρο της ποιότητας ζωής, της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης και της οικονομικής ανάπτυξης μιας πόλης. Γι’ αυτό, η ανάγκη προστασίας και θωράκισης των κατοίκων, αλλά και των τουριστών, της Αθήνας είναι προφανής, όσο και επιτακτική, και η κάλυψή της απαιτεί στοχευμένες δράσεις απ’ όλους τους αρμόδιους φορείς.

χιστοι Αθηναίοι χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια; Ο λόγος είναι απλός, αν το καλοσκεφτείς. Τα πεζοδρόμια είναι τόσο «κρυμμένα» από τα αυτοκίνητα, τα τραπεζοκαθίσματα και τα σκουπίδια, που σχεδόν τα έχουν ξεχάσει. Και γι’ αυτό περπατούν εκεί όπου όλα φαίνονται. Στον δρόμο δηλαδή, με κίνδυνο της ζωής τους.

EUROKINISSI // ΜΠΌΛΑΡΗ ΤΑΤΙΆΝΑ

ΠΟΣΗ «ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ Η ΑΘΗΝΑ

πεζοδρόμια. Έχετε προσέξει πως ελά-

πλατεία βαρβακείου. Αφόρητη είναι η

κατάσταση που επικρατεί στην πλατεία Βαρβακείου στο κέντρο της Αθήνας. Η έντονη δυσωδία και οι βρόμικοι χώροι της δεν σου επιτρέπουν πολλές φορές να περάσεις δίπλα της, ιδιαίτερα το βράδυ, την ίδια ώρα που η γύρω περιοχή αρχίζει να αναπτύσσει σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα και νυχτερινή ζωή.

πλημμυρισμένη είσοδος ηλεκτρικού.

Άνω Πετράλωνα - είσοδος ηλεκτρικού σταθμού 1. Αν βρέχει (απλώς), μετά από λίγη ώρα χρειάζεσαι γαλότσες για να διασχίσεις τη Θεσσαλονίκης. Αν βρέχει (καταρρακτωδώς), ας είναι καλά ο Παναγιώτης που έχει το ψιλικατζίδικο δίπλα και τοποθετεί παλέτες για να ’χει κάπου να πατήσει ο κόσμος και να μη βουτηχτεί μέχρι τα γόνατα στο νερό. Στα ακραία καιρικά φαινόμενα απλώς δεν στέκεσαι. Σε παρασύρει το νερό. Κανονικά. Μου συνέβη πέρυσι. Είναι μια κακοτεχνία που υπάρχει χρόνια, την ξέρουν όλοι, έχει πάρει αμάξια το ρέμα, σχεδόν την έχουμε αποδεχτεί.

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο loveathens@lifo.gr

120 με τον

THEODORE Ο Θοδωρής Πολυχρονόπουλος αφηγείται την επώδυνη ιστορία της δημιουργίας της τρίτης δισκογραφικής δουλειάς του «Inner Dynamics».

Όπως μου εξηγεί, είναι ένα άλμπουμ που σχεδόν τον κατέστρεψε, τον έκανε να χάσει για λίγο την πίστη του στη μουσική και στον εαυτό του. Όταν, όμως, συνειδητοποίησε τους λόγους για τους οποίους όλα φάνταζαν τόσο αδιέξοδα, άρχισε, σχεδόν αυτόματα, να γράφει τραγούδια, ηχογραφώντας σε χρόνο ρεκόρ τον δίσκο μαζί με την μπάντα του. «Στις δύο προηγούμενες δουλειές μου είχα βρει ένα θέμα και είχα μπει στο στούντιο να γράψω μουσική βασισμένος σε αυτό. Κάθε φορά που ολοκληρωνόταν η προσπάθεια, συνειδητοποιούσα πού βρισκόμουν ψυχικά και αναγνώριζα πού βρισκόμουν σε κάθε κομμάτι. Αυτήν τη φορά λειτούργησε αντίστροφα: δεν επέλεξα εγώ το θέμα, το θέμα επέλεξε εμένα». Για να κατανοήσει, όμως, κανείς καλύτερα τις «βαθύτερες δυναμικές» που γέννησαν τη νέα δουλειά του Theodore θα πρέπει να κοιτάξει στον εσωτερικό κόσμο του νεαρού μουσικού. «Πάντα ένιωθα τον εαυτό μου χωρισμένο σε δύο βασικές πλευρές. Όταν ήμουν μικρός, στο σχολείο, μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες χωρίς να κάνω τίποτα και να ταξιδεύω

με το μυαλό μου. Έτσι πέρασα όλη την παιδική και εφηβική μου ηλικία, αλλά όταν τελείωσα το σχολείο και κατάλαβα πως αυτό που θέλω να κάνω απαιτεί συγκέντρωση, προσπάθησα να βρω τον τρόπο να εστιάζω σε συγκεκριμένους στόχους, ώστε να μπορώ να μοιράζομαι τη μουσική μου και να μην πεθαίνει στο κεφάλι μου. Αυτή η συνειδητοποιημένη προσπάθεια έφτασε στην κορύφωσή της πριν από ενάμιση χρόνο, όταν είχα τελειώσει το προηγούμενό μου άλμπουμ, είχα στήσει τη live μπάντα, είχα φτιάξει την εταιρεία και η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από την επίτευξη των στόχων που είχα θέσει». Όταν ο Theodore ένιωσε την ανάγκη να γράψει και πάλι μουσική, έκανε το λάθος να διαχωρίσει αυτές τις δύο πτυχές της ψυχοσύνθεσής του, πράγμα που, όπως παραδέχεται, τον οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη για τον ίδιο δημιουργική εμπλοκή. «Δεν αισθανόμουν αυτό το γνώριμο βάρος στο στήθος, την ανάταση της δημιουργίας, το οργασμικό αυτό φαινόμενο που συμβαίνει όταν γράφω καινούργια μουσική» μου εξηγεί χαρακτηριστικά. Πήγε πρώτα στο εξοχικό του στη Χαλκίδα και αργότερα κλείστηκε στο θέατρο «Απόλλων» της Ερμούπολης,

κε ιμ εν ο : άγ γ ελοσ κλ ει τ σί κ ασ, φωτ ο γ ραφι εσ: π αρι ς ταβ ι τ ι α ν 1.11.18 – lifo

120

με τον THEODORE

TalkoftheTown

αλλά η πολυπόθητη έμπνευση δεν ήρθε. Τελικά, δεν του έμεινε άλλη

κοινό μπορείς για να σε αγκαλιάσει αληθινά». Την ίδια στιγμή, όμως,

επιλογή από το να πιέσει τον εαυτό του, βρίσκοντας 43 μέρες ανάμεσα

τον ενδιαφέρει πολύ η απήχηση που έχει στο ελληνικό κοινό, χωρίς να

στις περιοδείες, με στόχο να κυκλοφορήσει οπωσδήποτε έναν νέο δίσκο

γνωρίζει αν και κατά πόσο συμβαίνει κάτι τέτοιο.

στις 2 Νοεμβρίου του 2018.

Η θέση του support σχήματος στην Ελλάδα είναι υποβαθμισμένη και γι’ αυτό ευθύνονται όλοι. Πρώτον, οι δημοσιογράφοι που έχουν προσκλήσεις για να καλύψουν μια συναυλία έρχονται μετά το support, σχηματίζοντας άποψη γι’ αυτό απ’ όσα τους είπαν κάποιοι άλλοι που ήταν εκεί.

ως μουσικού. Έχω κόσμο που θέλει να με ακούει; Τι κοινό έχω; Πόσο

κατέληξαν στην επιλογή ενός στούντιο στο Αμβούργο, αλλά λίγο πριν

πιστό είναι; Πόσοι θα έρθουν στα live μου; Δεν έχω απαντήσεις σε αυτά

φύγουν για τη Γερμανία δεν είχε σχεδόν καμία νέα συνθετική ιδέα στις

τα ερωτήματα. Αυτό που ξέρω είναι πως ζω στην Αθήνα, την αγαπάω,

αποσκευές του. Κάποια στιγμή, όμως, εκείνη την περίοδο ο Theodore

θέλω να φτιάξω και να πετύχω πράγματα εδώ πέρα και θα συνεχίσω να

συνειδητοποίησε πως η λύση βρισκόταν στην αποδοχή των διαφορετι-

παλεύω με όλη μου τη δύναμη για όλα αυτά που ονειρεύομαι να κάνω

κών πτυχών του εαυτού του και στην αρμονική τους συνύπαρξη, ακόμη

στη μουσική».

κι αν αυτό θα οδηγούσε στο χάος. «Κατάφερα να κατανοήσω τη σχέση

Ο Θοδωρής έχει δώσει πολλές μάχες για να φτάσει σε αυτό το σημείο

μεταξύ του συνειδητού και του υποσυνείδητου, της τάξης και του χάους

κι έχει ανοίξει πολλές συναυλίες μεγαλύτερων ονομάτων, οπότε με εν-

που πάντα υπήρχαν μέσα μου με κάποιον τρόπο. Τα δέκα τραγούδια

διαφέρει πολύ η άποψή του για τη θέση των support σχημάτων στην

αφορούν ακριβώς αυτό τον προβληματισμό: δεν υπάρχει μία αλήθεια

Ελλάδα, με αφορμή το πολυσυζητημένο περιστατικό στο Gagarin, με

για τα πράγματα, πόσο μάλλον για τον εαυτό μας. Μπορούμε να είμαστε

πρωταγωνιστές τους δικούς μας Head On και τους God Is An Astronaut.

πολλά μαζί ταυτόχρονα και τη στιγμή που θα πιστέψουμε σε αυτά θα

Η ιστορία έχει ως εξής: οι δεύτεροι φαίνεται να απείλησαν τους πρώτους

μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα».

γιατί ισχυρίστηκαν πως δεν πρόσεξαν τον ακριβό τους εξοπλισμό.

Το προσωπικό τίμημα για τον Theodore ήταν μεγάλο, αλλά όταν

«Η θέση του support σχήματος στην Ελλάδα είναι υποβαθμισμένη και

μπήκε στο στούντιο μαζί με την μπάντα του, όλα κύλησαν ρολόι και

γι’ αυτό ευθύνονται όλοι. Πρώτον, οι δημοσιογράφοι που έχουν προσκλή-

ο κορμός του άλμπουμ ήταν έτοιμος μέσα σε μία εβδομάδα. Τόσο η

σεις για να καλύψουν μια συναυλία έρχονται μετά το support, σχηματί-

συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια των ηχο-

ζοντας άποψη γι’ αυτό απ’ όσα τους είπαν κάποιοι άλλοι που ήταν εκεί.

γραφήσεων όσο και η εσωτερική μάχη του Theodore, που προηγήθηκε, βρήκαν τον δρόμο τους στον ήχο του «Inner Dynamics», ενός άλμπουμ που αποτελεί την πιο φιλόδοξη κατάθεση του δημιουργού μέχρι στιγμής. Συνδυάζει τα γνώριμα στοιχεία της κινηματογραφικής μουσικής με μια

Δεύτερον, το κοινό αποφασίζει να πει τα νέα της εβδομάδας ακριβώς τη στιγμή του support. Αυτό είναι τραγικό. Κάθε μεριά οφείλει να δείξει σεβασμό σε μια μπάντα που για να βρεθεί εκεί και να βγάλει ένα καλό αποτέλεσμα έχει λιώσει στις πρόβες, έχει ρίξει πολύ χρήμα και χρόνο και περιμένει πώς και πώς αυτό το μισάωρο. Φυσικά,

post-rock φιλοσοφία, γεννώντας μια

κάθε καλλιτέχνης έχει την ευθύνη να

συλλογή δέκα κομματιών που λει-

πείσει το κοινό να τον ακούσει προ-

τουργούν κυρίως ως σύνολο, αλλά

σεκτικότερα. Επειδή κάποιο όνομα

μπορούν να σταθούν επάξια και

παίζει support δεν σημαίνει ότι

αυτόνομα. «Νομίζω πως είναι ο πιο

πρέπει να το έχουν όλοι φτυμένο,

αληθινός μου δίσκος, σαν να άνοι-

από την παραγωγή μέχρι το κοινό

ξε κάποιος το κεφάλι μου και τον

και τους δημοσιογράφους. Βέβαια,

έβγαλε κατευθείαν από κει μέσα»

αυτά συμβαίνουν και στο εξωτερικό.

δηλώνει με ενθουσιασμό ο Theodore.

Στο φεστιβάλ Eurosonic, για παρά-

Φυσικά, ο Αθηναίος καλλιτέχνης δεν

δειγμα, ήμασταν έτοιμοι να παίξουμε

είναι πρωτάρης στον χώρο της μουσι-

και ο ηχολήπτης δεν είχε συνδέσει καν

κής δημιουργίας. Μπορεί αυτή να είναι

το πιάνο με την κονσόλα του.

μόλις η τρίτη προσωπική του δουλειά, αλλά

Όσον αφορά το περιστατικό με τους God

τα τελευταία πέντε χρόνια συμμετέχει σε πολλά παράλληλα πρότζεκτ. Γράφει μουσική για το θέατρο, περιοδεύει ασταμάτητα σε όλο τον κόσμο (από το Βερολίνο μέχρι το SXSW) και «τρέχει» την ομάδα United We Fly, μέσω της οποίας έχει κερδίσει τη δημιουργική

Is An Astronaut, σε καμία περίπτωση δεν βγαίνεις στη σκηνή έχοντας επιθετική στάση απέναντι στον καλλιτέχνη που ανοίγεις ή στον οποιονδήποτε. Χρειάζεται να δείχνουν σεβασμό και οι δύο πλευρές και όποιος παρεκκλίνει από αυτό είναι λάθος».

του αυτονομία και φιλοδοξεί να ενώσει μουσικούς, φτιάχνοντας μια σκη-

Φτάνοντας προς το τέλος της συζήτησης, παραδέχτηκε πως εξακο-

νή που θα βρει τον δρόμο της τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.

λουθεί να πιστεύει ότι στο live κρύβεται όλη η αλήθεια της μουσικής

Παράλληλα, το όνομά του είναι συνδεδεμένο με μια σειρά από Έλληνες

(«είναι η μόνη στιγμή που καταφέρνω να παγώσω τον χρόνο και να μη

μουσικούς που προσπαθούν σκληρά να ταξιδέψουν τη μουσική τους

σκέφτομαι»), ότι είναι πλήρως συμφιλιωμένος με την ψηφιακή μουσική

έξω από τα στενά όρια της δικής μας πραγματικότητας. «Χαίρομαι όταν

πραγματικότητα, αν και από τότε που έφτιαξε το πικάπ του ακούει πε-

συναντάω ανοιχτόμυαλους ανθρώπους που θεωρούν ότι η μουσική τους

ρισσότερη μουσική, και ότι νιώθει πραγματικά ελεύθερος τη στιγμή που

αξίζει να υπάρχει σε όλο τον κόσμο, ακόμη κι αν δεν βρίσκουν πάντα

ο ενοχλητικός θόρυβος στο κεφάλι του σταματάει να υπάρχει.

τον τρόπο να τα καταφέρουν, και δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν γι’

Αυτός ο θόρυβος έφτασε τον Θοδωρή πολύ κοντά στο να χάσει την

αυτόν το σκοπό. Υπάρχουν τέτοια άτομα εκεί έξω και ο σεβασμός μου

πίστη του στη μουσική, αλλά, εν τέλει, τη διατήρησε: συνεχίζει να γρά-

προς αυτά είναι απεριόριστος, ανεξάρτητα από το αν μου αρέσει ή όχι η

φει δίσκους με αρχή, μέση και τέλος, να περιοδεύει και να «τρέχει» την

μουσική που προσπαθούν να φτιάξουν.

ανεξάρτητη δισκογραφική του. Είναι ένας από τους αθεράπευτα ρομαντι-

Γίνονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση και υπάρχουν πα-

16 lifo – 1.11.18

«Δεν έχω ιδέα ποια είναι η θέση μου αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα

Μαζί με τον παραγωγό και μόνιμο συνεργάτη του Βαγγέλη Μόσχο

κούς που ακόμη πιστεύουν ότι η μουσική μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή;

ραδείγματα. Η Stella βγαίνει έξω και παίζει σοβαρά, ο Τίμος (Leon Of

«Αν έχεις κλάψει ακούγοντας μουσική, μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.

Athens) κάνει το ίδιο, υπάρχει η stoner σκηνή που έχει φάει πολύ ξύλο

Η μουσική μπορεί να είναι σπουδαία, μόνο αν γίνει αντιληπτή ως τέτοια.

για να φτάσει εκεί όπου βρίσκεται σήμερα και δεν είμαι βέβαιος πως

Εγώ το έχω νιώσει, π.χ. ξέρω ότι αν ακούσω το ζεϊμπέκικο του Σαββό-

αντιλαμβανόμαστε πόσο σπουδαίο είναι αυτό που έχουν πετύχει. Όλοι

πουλου θα πονέσω, ξέρω πως έχω κλάψει σε συναυλία των Sigur Ros,

αυτοί κυνηγούν τα όνειρά τους. Από την άλλη μεριά, μένουν πίσω αυ-

ξέρω ότι όταν άκουσα πρώτη φορά φιλαρμονική

τοί που κλείνονται στον μικρόκοσμό τους. Η μουσική δεν είναι για τις

ορχήστρα να παίζει σύνθεσή μου ένιωσα δέος.

παρέες μας, για τους φίλους μας – αν έχεις πολλούς, νομίζεις ξαφνικά

Η μουσική είναι ένα ιερό μέσο επικοινωνίας και

πως είσαι θεός. Το θέμα είναι να μη στηρίζεσαι στον κοινωνικό σου κύ-

στην ύψιστη μορφή της μπορεί να κάνει τη Γη

κλο, που είναι ευμετάβλητος, αλλά να απευθύνεσαι σε όσο μεγαλύτερο

να γυρίζει ανάποδα. Το πιστεύω!»

Ο Theodore, μαζί με την μπάντα του, θα παρουσιάσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά «Inner Dynamics» την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου στο Fuzz Live Club με είσοδο 1015 ευρώ.

1.11.18 – lifo

CITY VIBES

ΙNFO Το έργο της Saeborg «Compilation» (2018) και το βίντεο της περφόρμανς «Pigpen» (2016) φιλοξενούνται στο κτίριο της Μπενακείου Βιβλιοθήκης.

18 lifo – 1.11.18

Σφαγείο από λάτεξ Η SAEBORG, Η ΓΙΑΠΩΝΕΖΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΣ ME ΤΟ ΠΙΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΦΕΤΙΝΗΣ ΜΠΙΕΝΑΛΕ, ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΤΕΞ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ. ΑΠΌ ΤΗ MΑΡΊΑ ΠΑΠΠΆ

έλεις να κάνεις το Ρigpen experience;» με ρωτάει η Saeko, ενθουσιασμένη και χαμογελαστή σαν να παίζουμε κάποιο διαδραστικό παιχνίδι. Βγάζουμε τα παπούτσια μας και με παίρνει από το χέρι για να μπούμε στο εσωτερικό της κοιλιάς της τεράστιας λαστιχένιας γουρούνας που εκθέτει στη φετινή Μπιέναλε. Την προηγούμενη μέρα, στην αρχή της περφόρμανς υπήρχε μια προσομοίωση γέννας, με τα γουρουνάκια να ξεπετάγονται από τη μήτρα αυτού του γιγαντιαίου ροζ πλάσματος που το βυζαίνουν νεογέννητα χοιρίδια. Η γουρούνα γεννάει μεταλλαγμένα λάτεξ γουρουνάκια με υπερμεγέθη γυναικεία στήθη που χορεύουν techno, πριν βγει μια γυναικεία φιγούρα playmobil –αγρότισσα με ξανθές κοτσίδες– και τα σφάξει με μπαλτά. Στο τέλος, αφού πετάξει τα κομμάτια τους από εδώ και από κει, επιδίδεται σε ένα αισθησιακό στριπτίζ και η περφόρμανς τελειώνει με το playmobil ξαπλωμένο και γυμνό ανάμεσα στα κατακρεουργημένα γουρούνια. Όλο το σκηνικό, όλοι οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι με λάτεξ. Ακόμα και η μορφή της βίας είναι λάτεξ στο σύμπαν της Saeborg. Υπάρχει χιούμορ και τρόμος στη δουλειά της, μελαγχολία και αλληγορία. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Saeborg ανήκει στη Saeko Ooi. Είναι ένας συνδυασμός του κανονικού της ονόματος και της λέξης cyborg, που δείχνει την αγάπη της για την επιστημονική φαντασία, τους ανθρώπους-μηχανές, τα kaiju, σειρές όπως το «Rick and Morty» και το «Adventure Time» και τις νοσηρές ταινίες. Ζει και δημιουργεί στο Τόκιο, σε ένα δωμάτιο τόσο μικρό που η συμπαθής μεταφράστρια, και φίλη της, μου το τονίζει συνέχεια. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που βγάζουν νόημα στο άγχος της να τα εξηγήσει καλά. Γράφει το δελτίο Τύπου για το «Pigpen». «Είναι μια παράξενη περφόρμανς μελοδραματικών διαστάσεων ή μήπως μια αλληγορία που φτιάχτηκε για να μυήσει τα παιδιά στην αυστηρή χορτοφαγία; Τα χαριτωμένα αυτά χοιρίδια είναι για να τα αγκαλιάσουμε και να τα χαϊδέψουμε ή μήπως διογκωμένες σεξουαλικές φαντασιώσεις που προορίζονται για ένα παιχνίδι ρόλων; Στο “Pigpen” της Saeborg οι άνθρωποι παραμερίζουν και στο προσκήνιο έρχονται τα παϊδάκια». Η Saeborg, όμως, δεν ενδιαφέρεται

να περάσει κάποιο πολιτικό μήνυμα. Αφήνει το “Pipgen” ανοιχτό σε ερμηνείες. Αντίθετα, θεωρεί ότι η τέχνη της είναι μια προσωπική υπόθεση. Γι’ αυτήν είναι περισσότερο μια μορφή έκφρασης και εξερεύνησης. «Από την αρχή ήταν όλα φτιαγμένα από λάτεξ και τα έραβα σαν κουστούμια για να τα φοράω εγώ. Τα έφτιαχνα στο μικρό διαμέρισμά μου. Όλα ήταν στα μέτρα μου» λέει – ευτυχώς, έχω έναν γνωστό που ξέρει γιαπωνέζικα. «Από πολύ παλιά προσπαθώ να καταλάβω αν είναι αστείο το σώμα μου, να κατανοήσω τα φύλα, τη γυναικεία και γενικά την ανθρώπινη μορφή. Επιλέγω να τα ξεπεράσω και να τα φτιάξω διαφορετικά. Στην Ιαπωνία υπάρχουν στερεότυπα για τα φύλα και αυτό θέλω να το ανατρέψω. Φοράω ρούχα φτιαγμένα από τεχνητά υλικά, προορισμένα για φύλα τεχνητά κατασκευασμένα. Φτιάχνω πράγματα που μου αρέσουν ως παιχνίδια και αξεσουάρ. Πρόκειται για καινούργια σώματα, από υλικά που μου αρέσουν και σύμφωνα με τον τρόπο που σκέφτομαι. Αυτό τον καιρό είναι το μόνο που θέλω να κάνω. Όλα τα κοστούμια μου είναι ζώα της φάρμας, γουρούνια, πρόβατα, όσα η κοινωνία μας χρησιμοποιεί για το μαλλί, το κρέας και τα αυγά τους. Από τη στιγμή που γεννιούνται έχουμε αποφασίσει ότι αυτός είναι ο ρόλος τους. Αυτήν τη λογική που υπάρχει στην κοινωνία η γυναίκα πρέπει να την αντιστρέψει, γι’ αυτόν το λόγο κάνει στριπτίζ. Πέρα, όμως, από τα φύλα και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, σκοπός μου είναι να κάνω κάτι που να ξεπερνάει τους ανθρώπους». — Πώς αντιδρούν οι θεατές στα έργα σου; Τα βρίσκουν προκλητικά; Καθένας έχει διαφορετική άποψη. Όταν μου λένε τι βλέπουν, αισθάνομαι ότι προβάλλουν τον εαυτό τους πάνω τους. Μου λένε διάφορα για το μέγεθός τους, μου ότι αφορούν τον βιγκανισμό, τα φύλα, τα φετίχ, αλλά εγώ έχω διαφορετική οπτική. Για παράδειγμα, δεν είχα τους βίγκαν στο μυαλό μου όταν έφτιαχνα τις στολές. Άλλοι επικαλούνται τις υποκουλτούρες της Ιαπωνίας και τη θεατρικότητα. Εγώ κάθομαι στο μικρό μου διαμέρισμα και φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Ό,τι δημιουργώ είναι πολύ βαθιά συνδεδεμένο με τον τρόπο που σκέφτομαι. Τα ζώα της φάρμας είναι μια εικόνα του εαυτού μου, ο θεατή όμως μπορεί κάλλιστα να βλέπει κάτι διαμετρικά αντίθετο.

1.11.18 – lifo

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΈΝΑΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΎΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΊΣ ΤΗΣ ΝΈΑΣ ΓΕΝΙΆΣ, Ο 28ΧΡΟΝΟΣ ΕΝΤΟΥΆΡ ΛΟΥΊ, ΣΕ ΜΊΑ ΑΠΌΚΛΕΙΣΤΙΚΉ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΏΝΕΙΣ ΣΕ ΈΝΑ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝ ΑΠΌΛΥΤΗΣ ΦΤΏΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΜΌΝΩΣΗΣ. ΑΠΌ ΤΟΝ M. HULOT

ο πρώτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ, που είναι και η αφορμή γι’ αυτήν τη συνέντευξη, ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ μεταφρασμένο σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες, είναι συγκλονιστικό. Δικαιολογημένα διαβάστηκε πολύ, συζητήθηκε ακόμα περισσότερο και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις τα τελευταία τρία χρόνια: έχει μια έντονα αυτοβιογραφική αφήγηση τόσο φορτισμένη και βίαιη, ώστε εύκολα μπορείς να την αμφισβητήσεις. Στο Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ περιγράφει με ωμό τρόπο πώς είναι να μεγαλώνεις στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ως γκέι και σε συνθήκες εκφοβισμού –σχεδόν από κάθε πλευρά, σχολείο και σπίτι– σε μια πάμφτωχη οικογένεια της εργατικής τάξης σε ένα χωριό της βόρειας Γαλλίας, όπου η ανεργία και η αμορφωσιά εξαθλιώνουν τους ανθρώπους και τους οδηγούν στην άκρα δεξιά (οι αγράμματοι γονείς του ψηφίζουν το Εθνικό Μέτωπο). Ο κόσμος του, το χωριό, το σχολείο, η οικογένεια, είναι ένας κόσμος βίας και αποκλεισμού που ο Εντύ βιώνει ακόμα πιο τραυματικά επειδή είναι διαφορετικός. Η περιγραφή της κατάστασης που βίωσε στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια θεωρήθηκε τόσο εξωφρενική από τον πρώτο εκδότη που πήρε το βιβλίο στα χέρια του στο Παρίσι, που αρνήθηκε να το εκδώσει επειδή «κανείς δεν θα πίστευε ότι υπάρχουν άνθρωποι στη Γαλλία που είναι τόσο φτωχοί». Ο Εντύ Μπελγκέλ, που μεγάλωσε σε ένα σπίτι χωρίς βιβλία και πρώτη φορά διάβασε λογοτεχνία στα 17 του, κατάφερε να σπουδάσει Κοινωνικές Επιστήμες και Φιλοσοφία στην École Normale και με το πρώτο βιβλίο του κατόρθωσε να δώσει φωνή στην εργατική τάξη και να αναγεννήσει το είδος της αυτοβιογραφίας, τοποθετώντας τη σε μια νέα εποχή με έναν τρόπο που έλειπε από τη λογοτεχνία, με ειλικρίνεια και ρεαλισμό τόσο άγριο και ωμό, που σε κάνουν να αισθανθείς άβολα. Το Εντύ Μπελγκέλ είναι το όνομα με το οποίο γεννήθηκε το 1992, σήμερα το έχει αλλάξει επίσημα σε Εντουάρ Λουί. «Για πρώτη φορά άρχισα να γράφω στα 18» λέει. «Μετακόμισα στο Παρίσι για να σπουδάσω Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία κι εκεί άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπος με τη λογοτεχνία, το σινεμά, την κουλτούρα γενικότερα. Βέβαια, πουθενά, ούτε σε βιβλίο ούτε σε ταινία, δεν βρήκα τους ανθρώπους της παιδικής μου ηλικίας, π.χ. τη μάνα μου, την αδερφή μου, τον πατέρα μου. Δεν έβλεπα αυτού του είδους τη φτώχεια, αυτό τον αποκλεισμό που ήταν διάχυτος στη γενέτειρά μου και παντού αλλού, στην Ελλάδα, στο Τέξας, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Μαλαισία, όπου κι αν πας, σε κάθε σημείο του κόσμου. Άρχισα να γράφω εξαιτίας αυτής της έλλειψης, επειδή η λογοτεχνία απέκλειε αν-

θρώπους όπως αυτοί με τους οποίους έζησα μικρός. Ξεκίνησα, λοιπόν, να γράφω για όλα αυτά που δεν έβρισκα στα βιβλία. Οι συγγραφείς που διάβαζα τότε με ώθησαν να γράψω κόντρα στη λογοτεχνία, σαν να έπαιρνα ένα είδος εκδίκησης επειδή έβλεπα ότι περιφρονούσε αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την πραγματικότητα κι αυτήν τη φτώχεια. Γράφω για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει, γιατί ο κόσμος όπου ζούμε τους κάνει διαφορετικούς. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μεγάλη πλειονότητα γύρω μας, δεν είναι μειονότητα. Το βιβλίο αρχίζει μ’ εμένα στον διάδρομο του σχολείου, όπου δύο τύποι με βασανίζουν. Είμαι 10 ή 11 χρονών και με λένε “πούστη”, κι αυτή η προσβολή, αυτή η λέξη γίνεται “εγώ”, από τη βία γεννήθηκα. Η βία ήταν το πρώτο πτυχίο μου, κατά κάποιον τρόπο. Και γι’ αυτούς τους ανθρώπους γράφω, που γεννήθηκαν μέσα στη βία, που τους αποκαλούν “πούστηδες”, “αράπηδες”, “Εβραίους”, γράφω για γυναίκες, για φτωχούς. Ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφω δεν θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους για κάτι τέτοιο. Δεν θα το μάθαιναν κιόλας –κι αυτό είναι ένα παράδοξο–, γιατί η λογοτεχνία δεν διαβάζεται πάντα από τους ανθρώπους που θέλεις. Σκεφτόμουν ότι γράφω για να υπερασπιστώ κάποιον σαν τη μητέρα μου, να πολεμήσω γι’ αυτήν, αλλά η μητέρα μου ποτέ δεν θα διαβάσει το βιβλίο, γιατί δεν πήγε στο σχολείο, δεν σπούδασε, δεν είχε την ευκαιρία να μάθει να διαβάζει, γιατί δεν είχε χρόνο. Έπρεπε να αγωνιστεί για να επιβιώσει. Δούλευε από μικρή, μετά έκανε οικογένεια. Ήταν πάντα κουρασμένη. Ξεχνάμε ότι το διάβασμα απαιτεί ειδική εξάσκηση, θέλει εκπαίδευση και χρόνο, και ο χρόνος δεν είναι προσόν της εργατικής τάξης. Γράφω για τους ανθρώπους που δεν πρόκειται να με διαβάσουν. Αυτό σκέφτηκα κι ευχόμουν η μάνα μου να πάρει το βιβλίο, ακόμα κι αν δεν το διαβάσει». «Γιατί κατά τη γνώμη σου κερδίζει έδαφος συνεχώς η ακροδεξιά; Γιατί ψήφισαν τόσο πολλοί άνθρωποι τη Μαρίν Λεπέν, τον Τραμπ, τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα;». «Επειδή υποτίθεται ότι μιλάνε για τους φτωχούς. Η εργατική τάξη είναι ένα δύσκολο πρόβλημα, επειδή οι πιο πολλοί που ανήκουν σε αυτήν δεν εργάζονται, όπως ο αδερφός μου και η αδερφή μου. Το γαλλικό κράτος μειώνει συνεχώς τον προϋπολογισμό για την κοινωνική πρόνοια, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα και παντού αλλού. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι η πολιτεία δεν δίνει λεφτά σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν νοιάζεται γι’ αυτούς. Όταν υπάρχει ανεργία, δημιουργούνται ένα σωρό προβλήματα. Δεν είμαι εμμονικός με τη δουλειά, δεν νομίζω ότι η δουλειά έχει ιδιαίτερη αξία, αλλά οι άνθρωποι από την αριστερά που υποτίθεται ότι έπρεπε να ενδιαφέρονταν και να υπερασπίζονται την εργατική

τάξη, σταμάτησαν να μιλάνε εντελώς γι’ αυτήν. Την πρόδωσαν ξανά και ξανά. Υποσχέθηκαν να τους αλλάξουν τη ζωή και όταν ήρθαν στην εξουσία έγιναν μέρος του συστήματος, των ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για την εργατική τάξη. Έτσι, όταν οι άνθρωποι, όπως ο πατέρας και η μάνα μου, που ανήκουν στην εργατική τάξη, ψηφίζουν την ακροδεξιά, το κάνουν επειδή υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, μιλάει γι’ αυτούς. Πρόκειται για μια απεγνωσμένη προσπάθεια να υπάρξουν στη φωνή και στα μάτια κάποιου άλλου. Κάποιος κινηματογραφιστής μού είπε ότι θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το Εθνικό Μέτωπο και μου ζήτησε να συνεργαστώ. Συμφώνησα, με τον όρο να το ονομάσουμε “η ιστορία του σοσιαλιστικού κόμματος”, παρόλο που θα είναι μια ταινία για το Εθνικό Μέτωπο. Θα επικεντρωθεί μόνο στην αριστερά που περιφρόνησε εντελώς τους φτωχούς και δημιούργησε έναν μεγάλο θυμό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είχαμε ποτέ δυνατή αριστερά που να μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όταν είσαι στην εξουσία, το πιο εύκολο πράγμα είναι να ξεχάσεις τους φτωχούς και τους αδύναμους. Φτάνοντας στο Παρίσι και συναναστρεφόμενος την μπουρζουαζία, μου ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσω τους ανθρώπους από τους οποίους προέρχομαι, όπως κάνουν και οι πιο πολλοί αριστεροί όταν έλθουν στην εξουσία, όπως έγινε στην Eλλάδα. Βγήκαν τάζοντας στους φτωχούς ότι, μόλις έρθουν στην εξουσία εκείνοι, θα γίνουν ένα “εργαλείο” και μετά τους αγνόησαν. Οι αριστεροί είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό που συμβαίνει, αυτούς κατηγορώ. Δεν μπορώ να κατηγορώ πια τον πατέρα μου που ψηφίζει το Εθνικό Μέτωπο. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να ασχοληθώ με την κοινωνία στη λογοτεχνία. Η ακροδεξιά είναι στην εξουσία στο Βέλγιο, στη Νορβηγία, στη Σουηδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία – κάτι ασύλληπτο. Κερδίζουν όλο και πιο πολλές θέσεις στο Κοινοβούλιο κάθε χρόνο στην Αυστρία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία. Ο κόσμος είναι σε μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Ξέρω ότι η λογοτεχνία δεν πρόκειται να την αλλάξει, μόνο όλοι οι άνθρωποι ενωμένοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ωστόσο, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη βλέπουμε μόνο ψήγματα της πραγματικότητας αλλά όλη την αλήθεια. Οι άνθρωποι λένε ότι η ακροδεξιά κερδίζει στη χώρα μου, ότι κερδίζει έδαφος στη γειτονιά μου, ότι η κυβέρνησή μου φέρεται βίαια στους αδύναμους, κι αυτή είναι μια παγκόσμια κατάσταση. Υπάρχουν ακροδεξιοί στους δρόμους που δέρνουν και σκοτώνουν μετανάστες στη Γερμανία, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τους γκέι, στέλνουν τους μετανάστες στη Μεσόγειο να πεθάνουν. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ζούμε σε μια πολύ βίαιη και επικίνδυνη εποχή. Αυτό προσπαθώ να δείξω με τα βιβλία μου».

Γράφω για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν μέσα στη βία 20 lifo – 1.11.18

Η βία ήταν το πρώτο πτυχίο μου, κατά κάποιον τρόπο. Και γι’ αυτούς τους ανθρώπους γράφω, που γεννήθηκαν μέσα στη βία, που τους αποκαλούν «πούστηδες», «αράπηδες», «Εβραίους», γράφω για γυναίκες, για φτωχούς. Ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφω δεν θα έδιναν τη συγκατάθεσή τους για κάτι τέτοιο. Δεν θα το μάθαιναν κιόλας.

INFO Το πρώτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.

1.11.18 – lifo

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Δύο Έλληνες φωτογράφοι καταγράφουν τα έθιμα και τα πανηγύρια της ελληνικής επαρχίας

Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΤΑΤΆΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΧΆΛΗΣ ΠΑΠΠΆΣ ΕΚΘΈΤΟΥΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΊΟ ΜΠΕΝΆΚΗ ΈΝΑ ΜΈΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΆΛΟΥ ΥΛΙΚΟΎ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΏΣΕΙ ΑΠΌ ΤΑ ΤΑΞΊΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ

μιχάλης παππάς Πάνω: Πειραιάς, 2016 Κάτω: Εύβοια, 2015

22 lifo – 1.11.18

Α γιώργος τατάκης Πάνω: Απείρανθος, Νάξος, 2018 Κάτω: Όλυμπος, Κάρπαθος, 2016

ΙNFO Γιώργος Τατάκης - Μιχάλης Παππάς: « Ήθος - Εικόνες από μιαν άλλη Ελλάδα» Μουσείο Μπενάκη Ελληνικός Πολιτισμός (Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας) Εγκαίνια: 6/11, 20:00 Διάρκεια έκθεσης: 7/11/201813/1/2019. Ώρες λειτουργίας: Τετ., Παρ. 10:00-18:00, Πέμ., Σάβ. 10:00-00:00, Κυρ. 10:00-16:00 Εισ.: €5-7

πό το Τετράλοφο Κοζάνης μέχρι τις Καστανιές του Έβρου, στα σύνορα με την Τουρκία, και από τις Πρέσπες και το Μεσολόγγι μέχρι τον Όλυμπο της Καρπάθου, ο Γιώργος Τατάκης και ο Μιχάλης Παππάς ταξιδεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια, απαθανατίζοντας φωτογραφικά τα έθιμα και τις παραδόσεις που εδώ και αιώνες χαρακτηρίζουν τον τόπο μας. «Μπορούμε να σου πούμε πιο εύκολα πού δεν έχουμε πάει παρά πού έχουμε βρεθεί. Έχουμε ένα μεγάλο κενό στην Πελοπόννησο, μια τρύπα στην Ήπειρο –Θεσπρωτία, Κόνιτσα, Άρτα–, στη Θράκη, όπου δεν έχουμε εντρυφήσει, και σε κάποια νησιά» θα μου πουν, όταν τους ζητώ να χαρτογραφήσουν τις διαδρομές τους. «Στην αρχή ψάχναμε στο Ίντερνετ τι μπορούσαμε να βρούμε από έθιμα. Στις θρησκευτικές γιορτές συνήθως κάτι συμβαίνει. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από βίντεο και εικόνες αν υπάρχει νόημα φωτογραφικό. Τώρα πια μας ενημερώνει και ο κόσμος. Εμπειρικά, πλέον, μπορούμε να αποφασίσουμε αν αξίζει να παρακολουθήσουμε ένα έθιμο για να βγουν οι εικόνες έτσι όπως τις θέλουμε εμείς» περιγράφουν οι νεαροί φωτογράφοι για τη μέθοδο που ακολουθούν στις εξερευνήσεις τους. «Αν είναι κεντραρισμένη κάπου η προσοχή σου, τα προσέχεις όλα. Ακόμα και απλές πληροφορίες, χωρίς εικόνες, βοηθάνε. Αν διαβάσεις ότι θα περάσει η λιτανεία μέσα από τα χωράφια ή ότι θα έχουν μαγειρέματα σε καζάνια, παραδοσιακές στολές και χορούς, ξέρεις ότι κάπου ντύνονται, προετοιμάζονται. Έχει τύχει, βέβαια, να πάμε στην άλλη άκρη της Ελλάδας και τελικά να μη μας αρέσει. Να έχει πεθάνει κάποιος, να μη γίνει το πανηγύρι…». Η συνήθης τακτική τους είναι να φτάνουν λίγο πριν ξεκινήσει το έθιμο, ώστε να έχουν τουλάχιστον μία μέρα κενή για να γνωρίσουν τον κόσμο, αφού συνήθως δεν έχουν γνωστούς, να ψάξουν αυτόν που έχει αναλάβει τη διοργάνωση, να μάθουν οι ντόπιοι γιατί βρίσκονται εκεί. «Δεν γίνεται να πάμε την ώρα της κορύφωσης και να μη μας ξέρει κανένας. Αν σταθείς μπροστά σε κάποιον για να τον φωτογραφίσεις, αναγκαστικά θα έχεις μια επαφή μαζί του» εξηγεί ο Γιώργος και ο Μιχάλης συμπληρώνει: «Είναι κλειστές αυτές οι κοινωνίες και πρέπει να σεβόμαστε τα πάντα. Σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και η γλώσσα του σώματος, το ντύσιμό μας, το αν θα κινηθούμε γρήγορα ή αργά, το πώς θα μιλήσουμε, όλα μετράνε. Δεν επιτρέπονται ούτε ειρωνείες ούτε μαγκιές, στην ουσία είμαστε φιλοξενούμενοι στο σπίτι τους. Θέλει τον τρόπο του, δεν είναι εύκολο». Μια άλλη τακτική είναι να ξεκινήσουν από το παραδοσιακό καφενείο του χωριού. «Αφήνεις πάνω την κάμερα, να φανεί λίγο, σε βλέπουν ξένο κι αρχίζουν να σου μιλάνε, ειδικά αν είναι απομακρυσμένα τα χωριά». Οι φωτογραφίες αυτές τυπώνονται και πωλούνται υπογεγραμμένες από τους φωτογράφους, οι οποίοι είναι πολύ εκλεκτικοί στον τρόπο που παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη θα περιλαμβάνει 20 ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Γιώργου και 20 έγχρωμες του Μιχάλη, από διάφορα σημεία της Ελλάδας. Μέσα από τις εικόνες τους προκύπτει επί της ουσίας μια πρώτης τάξεως λαογραφική και ηθογραφική μελέτη της ελληνικής επαρχίας, όμως το κίνητρό τους δεν είναι αυτό. «Σκοπός μας είναι πάντα η φωτογραφία. Τα έθιμα είναι η αφορμή, επειδή μας αρέσει αυτό το περιβάλλον. Δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ. Είναι μαγικό που η εικόνα σε κάνει να ενδιαφέρεσαι για το έθιμο».

1.11.18 – lifo

q Η καταγωγή των γονιών μου είναι από τη Φολέγανδρο και από τη Νάξο, εγώ είμαι παιδί της Αθήνας. Έχω μεγαλώσει στο Χαλάνδρι, αλλά όλα τα χρόνια ήμουνα city boy, περισσότερο κατέβαινα στο κέντρο. Αργότερα δούλεψα στο κέντρο για χρόνια, οπότε μου αρέσει πολύ. Όταν ήρθε η κρίση, άρχισα να αισθάνομαι μια θλίψη και επειδή με τη θλίψη δεν έχω καλή σχέση, έφυγα. Πήγα στη Μύκονο. Τα τρία πρώτα χρόνια ήμουν μεταξύ Λονδίνου και Μυκόνου και μετά εγκαταστάθηκα στη Μύκονο. Τους χειμώνες, όμως, ταξίδευα και ταξιδεύω πολύ.

q Προέρχομαι από μια οικογένεια που είχε πολύ φαΐ στο σπίτι. Η γιαγιά μου ήταν επαγγελματίας μαγείρισσα, η μαμά μου μαγείρισσα, ο μπαμπάς μου ξενοδοχοϋπάλληλος, το φαγητό στο σπίτι μας είχε την έννοια του πάρτι. Τρώγαμε και τρώμε ακόμα καλά, το κάνουμε μερακλίδικα. Έχω μεγαλώσει με καλό φαγητό, καλή αστική κουζίνα. Η ελληνική αστική κουζίνα δεν είναι η ελληνική παραδοσιακή κουζίνα, γιατί εμπεριέχει και πιάτα όπως οι αγκινάρες αλά πολίτα, ο μουσακάς, οι κρέπες με σπανάκι στον φούρνο, τα μακαρόνια ογκρατέν, έχει κρέμα γάλακτος. Η ελληνική αστική κουζίνα είναι η κουζίνα του σπιτιού του ’70, αυτή που έφτιαχναν μέχρι τώρα και μετά από λίγο θα έχει και σούσι. Αργεί ακόμα, αλλά σε μια δεκαπενταετία θα το δούμε κι αυτό.

απο τον m. hulot. φωτογραφιεσ: παρις ταβιτιαν.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

q Μεγάλωσα με ένα μαγειρευτό, που πάντα όμως είχε μια δηθενιά. Δεν ήταν ο κόκορας του χωριού με τις μακαρούνες, δεν ήταν αυτή η αισθητική μας γύρω από το φαγητό, κάτι ρουστίκ, παραδοσιακό. Ήταν πιο πολύ ψάρι, «αθηναϊκή», μια καλή σφυρίδα με λαχανικά, μαγιονέζα και ματάκια από κάππαρη – έτσι τα έκανε η γιαγιά. Ωστόσο, η αγαπημένη μου γεύση είναι τυρί, σταφύλι και κουλούρα το καλοκαίρι πάνω στο καΐκι, οι φακές, για τις οποίες πεθαίνω, σούπα με φρυγανιές, φέτα, ρέγκα και ελιές. Τα φασολάκια της γιαγιάς στην κατσαρόλα με αρακά και αγκινάρες. Η γιαγιά μου έπαιρνε νεράντζια από τον δρόμο και έφτιαχνε γλυκό – πέντε μέρες το σπίτι μύριζε γλυκό νεράντζι. Δεν έχω μια κατεξοχήν αγαπημένη γεύση.

q Από παιδάκι με θυμάμαι σε ένα εστιατόριο να κάνω κάτι: είτε ο πατέρας μου θα με έβαζε πάνω σε ένα καφάσι σε ένα μπαρ να σερβίρω, είτε θα ήμουν σερβιτόρος-βοηθός σε ταβέρνα, είτε θα καθάριζα πατάτες στη γωνιά μιας κουζίνας. Πάντα με θυμάμαι να εμπλέκομαι σε ένα πλαίσιο εστιατορικό, έτσι μεγάλωσα. Θυμάμαι, όταν κοιμούνταν οι γονείς μας τα μεσημέρια, να φτιάχνουμε με την αδερφή μου κέικ για να φάμε με τον καφέ μετά όλοι μαζί. Αυτή η νοοτροπία ξεκίνησε στο δημοτικό, το να φτιάχνω πράγματα, αλλά αυτό που με ωθούσε ήταν η ανάγκη μου για το φαγητό, όχι για τη μαγειρική. Ο λιχούδης, ο κοιλιόδουλος, αυτός ο τύπος είμαι. Οι συμμαθητές μου μάζευαν λεφτά να πάνε στο γήπεδο κι εγώ μάζευα για να πάω στο Λονδίνο να φάω, δεκαέξι χρονών, η διαστροφή μου είχε ξεκινήσει από τότε.

q Πάσχω από «γαστρονομική κατάθλιψη», δεν ικανοποιούμαι πλέον με τίποτα, παρόλο που τρώω τα πάντα, δεν σνομπάρω. Θα φάω το τελειωμένο «βρόμικο» από επαγγελματική διαστροφή, τρώω πολλή σαβούρα. Μπορεί να φάω στην Μπανγκόκ αποξηραμένο ποντίκι και καλαμάρι στον ήλιο, αλλά με την ίδια ευκολία θα φάω και σ’ ένα τριάστερο εστιατόριο στο Παρίσι, αντιλαμβανόμενος αυτό που γίνεται.

q Ήμουν πάντα εμμονικός με το φαγητό, κι έχω καταλάβει ότι έχω κι άλλη μία «πάθηση»: ζηλέυω όποιον τρώει γύρω μου. Μπορεί να μην πεινάω, αλλά αν δω κάποιον να τρώει με λαχτάρα, θα επικεντρώσω στον λόγο που του αρέσει αυτό το πράγμα, οπότε θα ερευνήσω τι είναι αυτό που του αρέσει. Ζηλεύω οτιδήποτε τρώγεται γύρω μου και τώρα έχω καταντήσει «κονσεπτάς», αυτοπροσδιορίζομαι έτσι, «θεματοποιός». Η κύρια δουλειά μου τώρα είναι να παίρνω ένα πράγμα, να το μελετώ και να το αναπαράγω, να δημιουργώ καινούργια πρότζεκτ. Αυτό είναι το αγαπημένο μου πράγμα. Αλλάζω κουζίνες και πεδία, είμαι άρρωστος με αυτό. Και στο εστιατόριο της οδού Νίκης η κουζίνα είναι fusion asiatique, έχω βάλει αυτό τον υπότιτλο. Το fusion για μένα είναι μια φυσική κατάσταση. Υπάρχει ένα είδος fusion που κάνουμε στην Ελλάδα, όπου ο κάθε μαγειράκος, για να εντυπωσιάσει, αρχίζει να αερολογεί και να κάνει παπαριές. Τι αγαπάω πιο πολύ στην ελληνική κουζίνα; Εκεί είμαι win on και αυτήν έχω κάνει πιο πολύ. Ποιο είναι το χόμπι μου; Η ασιατική κουζίνα. Κάνω fusion από αυτές τις δύο όπως προκύπτει, δεν το πιέζω. Βάζω σε μια χωριάτικη τσίλι και αβοκάντο, έτσι το αντιλαμβάνομαι, ή βάζω ένα steam rice πάνω από τη χωριάτικη, με σουσάμι, και είναι εξαιρετικό πιάτο. Το fusion δεν το σχεδιάζεις και λες «θα σε εντυπωσιάσω τώρα, οπότε κάνω μια fusion κουζίνα και σας γαμάω όλους». Είναι μια φυσική ανάγκη για να εξελίξεις μια κατάσταση και να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο. Εγώ είμαι εγκλωβισμένος στη δημιουργικότητά μου και είναι μεγάλη στενοχώρια να είσαι τόσο δημιουργικός.

q Δεν υπάρχει θεωρητικό υπόβαθρο στη σκέψη, στη δημιουργία. Εμένα μου αρέσει να δημιουργώ και να έχω και ένα θεωρητικό υπόβαθρο σε αυτό που κάνω. Σαν να μου λείπουν κομμάτια σε ένα παζλ, ουσιαστικά τελειοποιώ μια συνταγή που νιώθω ότι της λείπουν κάποια στοιχεία που θα την κάνουν πιο σέξι. Γι’ αυτό στην Ελλάδα, ακόμα και το fusion κακοποιείται ως έννοια. Δεν χρειάζεται να «ασιοποιείς» τα πάντα επειδή είναι μόδα το ασιατικό. Μη νιώθεις κατώτερος αν δεν κάνεις ό,τι οι άλλοι. Έχουμε ένα κόμπλεξ, και είχαμε πάντα, με τα παραδοσιακά. Ανήκω στους δημιουργούς της νέας ελληνικής κουζίνας. Θυμάμαι ότι όταν έβαλα στη σάλα λαχανοντολμάδες, τη στιγμή που οι άλλοι έκαναν γαλλική nouvelle cuisine και τους θεωρούσαν πολύ nouvelle, όλοι με έκραζαν. Ένιωθα μόνος μου που έκανα τέτοια πράγματα. Μετά έγινε το «μπραφ» με την ελληνική κουζίνα και τώρα πας σε ένα μαγαζί να φας μια χωριάτικη κι έχει fuse-άρει τόσο πολύ, που δεν τη βρίσκεις. Υπάρχει χωριάτικη σε ποτήρι σαμπάνιας με αφρό φέτας και σκόνη ελιάς. Ο Έλληνας σνομπάρει κάτι στην αρχή, όταν κάποιος άλλος δημιουργεί τάση, αλλά όταν δει ότι όλοι το χρησιμοποιούν πέφτει πάνω του και το πνίγει. Ό,τι γίνεται μόδα, το γελοιοποιούν.

q Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είμαστε στο concept της κρεατοφαγίας. Βρε, αντάρτες όλοι, η Ελλάδα δεν είχε μοσχάρι, τρία μοσχάρια υπήρχαν όλα κι όλα, ξαφνικά τώρα έχουν μάθει όλοι μάγκνουμ μπριζόλες και τόμαχοκ και κάτι γομάρια με ωρίμανση δύο και τριών μηνών. Αυτή είναι μια παρά φύση ιστορία. Έχει μπουχτίσει ο Έλληνας κοπές ωριμασμένου κρέατος

24 lifo – 1.11.18

ΣΕΦ. ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ ΚΑΙ ΖΕΙ ΣΤΟ ΧΑΛΆΝΔΡΙ.

ταξιδεύει, να υπάρχει ένας νόμος που να τον αναγκάζει να το κάνει, να του λέει «για έναν μήνα πρέπει να φύγεις, βλαχοέλληνα, απ’ το Παγκράτι σου, απ’ τη Λαμία σου, και να πας να δεις καινούργια πράγματα». Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες ταξιδεύουν. Θεωρώ ότι όπου και να πας και με ό,τι δεις, ό,τι μάθεις, γίνεσαι πιο έξυπνος άνθρωπος. Το φαγητό είναι μια δυνατή αφορμή για να το κάνεις. Και νομίζω ότι το 80%-90% των τουριστών σήμερα κάνει γαστρονομικό τουρισμό, σε ένα ταξίδι το φαγητό είναι το πιο βασικό. Ο Γερμανός που έρχεται στην Αθήνα κάνει βόλτα στην Πλάκα και τρώει, πλέον το μουσείο έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το πού θα φάει ή θα πιει καφέ. Τον ενδιαφέρει να ανακαλύψει το σούπερ μυστικό που δεν ξέρει άλλος, να πιάσει το ψαγμένο, όλα περιστρέφονται γύρω από το φαγητό. Αυτό είναι και καλό και κακό.

ΓΙΏΡΓΟΣ ΒΕΝΙΈΡΗΣ

q Έχω μια μανία με τα ταξίδια, νιώθω ότι το ταξίδι είναι μια υποχρέωση, ότι θα πρέπει ο κόσμος να υποχρεώνεται να

1.11.18 – lifo

και κρεατάδικα. Χαλαρώστε λίγο, αρνί τρώγαμε και γουρούνι. Πλέον συναντάμε και κάτι άλλο που έχει πολύ ενδιαφέρον, ότι το κρέας είναι πιο φτηνό από τα λαχανικά. Κι ο κόσμος δεν καταλαβάινει πόσο βιομηχανοποιημένο είδος είναι το κρέας. Αν η παραγωγή κρέατος έπεφτε στο μισό, μπορεί να σωνόταν ο πλανήτης. Ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματά του αυτήν τη στιγμή είναι η τροφή που παράγεται για τα ζώα που ταΐζει. Δεν είμαι vegan, αλλά ποτέ το κρέας δεν ήταν τόσο στην κουλτούρα μας. Παλιότερα έτρωγαν σπάνια, το πολύ-πολύ να έσφαζαν καμιά κότα. Οι Έλληνες είμαστε εύκολοι στο να υιοθετούμε πράγματα τα οποία είναι ενός άλλου πολιτισμού. Ένα τελευταίο παράδειγμα, με το οποίο γελάω, είναι η ονομασία που δίνουμε στους τυφώνες. Γιατί πρέπει να είναι ο «Ορέστης» αυτός που έβρεξε χθες; Είμαστε συνεχώς σε ένα πεδίο πειραματισμών, το ίδιο συμβαίνει και στο κρέας.

q Δεν έχω ιδέα από ασιατική κουζίνα, αλλά είμαι από τους λίγους στην Ελλάδα που ξέρουν γι’ αυτήν. Η αγάπη μου αυτή έχει προκύψει από τα ταξίδια, είμαι πολύ φυσιολάτρης, γουστάρω βουνά, ζούγκλες, θάλασσες, ζώα. Μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες που έχω ως άνθρωπος είναι να προλάβω να δω τα είδη που εξαφανίζονται. Θεωρώ τη μεγαλύτερη ματαιότητα να γεννηθεί ένα παιδάκι που δεν θα μπορέσει δει μια αλεπού στο δάσος σε φυσική μορφή. Αυτά είναι τα άγχη μου, ότι έχουμε έναν πλανήτη, εγώ έχω δει το ένα τρίτο του και υπάρχει περίπτωση ένα παιδάκι να μη δει ποτέ τίποτα. Ζητάς από τα παιδιά να ζωγραφίσουν ένα κοτόπουλο και ζωγραφίζουν ένα chicken nugget. Ξεκίνησα να κάνω ακτιβιστικό τουρισμό, jungle trekking, scuba diving, και παράλληλα να φωτογραφίζω τις δραστηριότητές μου αυτές. Με την ασιατική κουζίνα ασχολήθηκα γιατί την έφαγα πολλές φορές και μου άρεσε. Δεν γίνεται να κάνεις ασιατική κουζίνα χωρίς να έχεις πάει στην Ασία, βλέποντας μόνο τα βίντεο στο YouTube.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

ΓΙΏΡΓΟΣ ΒΕΝΙΈΡΗΣ

q Η ασιατική κουζίνα μού πάει για πολλούς λόγους: επειδή έχει ωμοφαγία, σύντομα μαγειρέματα, μυρωδικά, πρώτες ύλες που μου αρέσουν. Κάνω focus στην Ταϊλάνδη, αλλά όλο αυτό το South East Asian έχει πολύ ενδιαφέρον. Την κουζίνα της Ταϊλάνδης τη θεωρώ ίσως την πιο υγιεινιστική κουζίνα που παίζει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο, γιατί τα τρία βασικά υλικά της είναι τρία φάρμακα, κατά τη γνώμη μου: το τζίντζερ, το τσίλι και το σκόρδο. Και τα τρία μαζί, σε συνδυασμό, είναι φάρμακο. Οι άνθρωποι εκεί το φαγητό δεν το αντιλαμβάνονται μόνο ως ευχαρίστηση, ανιχνεύουν και την υγιεινιστική του πλευρά, και αυτό είναι το δύσκολο. Εμείς εδώ ακόμα δεν το καταλαβαίνουμε και τόσο, οι παλιότεροι Έλληνες το καταλάβαιναν. Έτρωγαν όσπρια, λαχανικά, χόρτα, εμείς τώρα έχουμε χάσει την μπάλα. Ο μέσος σύγχρονος Έλληνας έχει στη διατροφή του 80% αλεύρι, το υπόλοιπο 10% είναι ζάχαρη και το άλλο 10% γαλακτοκομικά. Αρχίζουμε να χάνουμε τον προσανατολισμό μας, γιατί μπορεί το φαγητό να είναι τέχνη και δημιουργία, αλλά ο κύριος ρόλος του είναι αυτός του «φαρμάκου». Είναι η μπαταρία σου. Ασχολούμαστε όλοι με τη δημιουργία ως συνδυασμό πραγμάτων, ενώ την ουσία δεν έχουμε καμία ενοχή που τρώμε μαλακίες. Στην Ασία συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν γύρω μου χοντροί άνθρωποι, είναι όλοι μαζεμένοι, αθλητικοί, και λέω «κάτι παίζει εδώ πέρα».

Η τάση στην Αμερική τώρα είναι ότι δεν γίνεται μενού χωρίς να λέει από ποια συγκεκριμένη φάρμα είναι το κάθε υλικό. Θέλω να ξέρω από πού παίρνεις τι για να φάω, να έχει ταυτότητα η πρώτη ύλη που διαλέγω. Αυτή είναι η τάση των πραγμάτων τώρα και έτσι διαχωρίζεται το καλό από το κακό, ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο πλούσιος τρώει καλό κοτόπουλο και ο φτωχός τρώει άτριχο. Πεθαίνει.

q Κάποια στιγμή είχα γίνει εμμονικός και άρχισα να ασχολούμαι με τα farm restaurants. Στη Μύκονο έχω στήσει δύο φορές farm restaurant, με την έννοια ότι έστηνα φάρμες κι επιχειρούσα να καλύψω πολλά από τα υλικά μου καλλιεργώντας τα ο ίδιος, ελέγχοντας την πρώτη ύλη. Αυτό είναι η νέα τάση πραγμάτων. Το γαστρονομικό ενδιαφέρον για μένα είναι καθαρά στην ανεύρεση και στη διαλογή, όχι στο αποτέλεσμα. Εκεί είναι η γαστρονομία. Υψηλή γαστρονομία είναι μια καλή ντομάτα που έχει ωριμάσει σε σωστές συνθήκες. Προσπάθησα να το παίξω αγρότης, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Δεν θέλει μαγκιές, θέλει «κάτσε και σκάψε», και δεν μιλάμε για ένα μποστανάκι. Σε επίπεδο εστιατορίου τίποτα δεν είναι εύκολο. Η τάση στην Αμερική τώρα είναι ότι δεν γίνεται μενού χωρίς να λέει από ποια συγκεκριμένη φάρμα είναι το κάθε υλικό. Θέλω να ξέρω από πού παίρνεις τι για να φάω, να έχει ταυτότητα η πρώτη ύλη που διαλέγω. Αυτή είναι η τάση των πραγμάτων τώρα και έτσι διαχωρίζεται το καλό από το κακό, ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο πλούσιος τρώει καλό κοτόπουλο και ο φτωχός τρώει άτριχο. Πεθαίνει. Ο διαχωρισμός είναι η πρώτη ύλη και δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη μαγειρική από την πρώτη ύλη.

q Ήταν πολύ δύσκολο πρότζεκτ η Φάρμα. Δύο απόπειρες έχω κάνει, και οι δύο μού βγήκαν, αλλά ήταν κάτι εξουθενωτικό. Στην τελευταία μου δουλειά είχα αποφασίσει να κάνω το 77 miles diet, δηλαδή ήμουν στη Μύκονο, σε ένα μαγαζί, και είπα ότι θα μαγειρεύω με υλικά που έρχονται μόνο από απόσταση 77 μιλίων από εκεί όπου βρισκόμουν. Ήταν ο τυχερός μου αριθμός, αλλά όρισα και την περίμετρο από την οποία ήθελα να έρχονται τα υλικά. Ένα από τα όνειρά μου –που το κάνω ήδη– ήταν να δημιουργήσω το «συνταγολόγιο των πειρατών», μια πειρατική κουζίνα, θέτοντας το ερώτημα «τι έτρωγαν οι πειρατές;». Οι πειρατές έτρωγαν αυτά που κούρσευαν, αυτά που έβρισκαν στα νησιά, οπότε δημιούργησαν μια κουζίνα εντελώς δική τους, fusion, αλλά αμιγώς ελληνική και καθαρά aegean. Το Αιγαίο είναι από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο και ερευνώ τη γαστρονομική του διάσταση, οπότε στο πλαίσιο αυτής της ιστορίας ξεκινήσαμε να κάνουμε τη Φάρμα. Όρισα την περίμετρο στην οποία ήθελα να κινούμαι και τα υλικά ήταν όλα από κει. Ζάχαρη δεν είχα, οπότε έβαζα στον φούρνο πεπόνια κι έπαιρνα τα ζάχαρα από το πεπόνι ή από το μέλι. Κάποιοι μπορεί να το θεωρούν ακραίο, γιατί πρακτικά είναι αδύνατο να γίνει, θέλει ένα know how και μια έρευνα, κάτι που είναι δεκάδες φορές πιο σκληρό από το να «τρέχω» την κουζίνα ενός πεντάστερου εστιατορίου.

q Το street food είναι μόνο στον δρόμο, ο πωλητής στον δρόμο που πουλάει κάστανα, καλαμπόκι, κουλούρι, φαλάφελ, σουβλάκι, χωρίς να κάθεσαι, δεν έχει καρέκλα. Street food σε μαγαζί δεν είναι street food. Με αυτήν τη λογική άρχισα να πουλάω τα bao buns στο Χαλάνδρι, «grab and go» – τα έφερα στην Ελλάδα το 2012 από τα ταξίδια μου. Αυτό τον κατακλυσμό των bao buns που γίνεται στην Αθήνα δεν τον καταλαβαίνω. Επειδή με είχε εκνευρίσει όλο αυτό, άνοιξα μια καντίνα και κατέβασα όλα τα buns στα 3-3,50 ευρώ, γιατί ήθελα να ξεχάσουν το fine dining baο bun. Το bao bun είναι ένα προϊόν που είναι αμιγώς street food. Έκανα ένα μαγαζάκι «μπανάδικο» κι έβαλα τον κωδικό στη θέση του. Δεν γίνεται να πουλάς το bao bun μέσα στο μαγαζί 8 ευρώ. Ποιος ο λόγος; Street food μέσα σε μαγαζί είναι γελοιότητα, αυτοαναίρεση. Αυτό που λατρεύω είναι τα μαγαζιά-μονοκαλλιέργεια, αυτά που κάνουν μόνο cookies, μόνο bao bun, μόνο καλαμάκι σουβλάκι.

q Τώρα με τα social media μπορεί να γράψει κριτικές ο καθένας. Εμένα μου έχουν γράψει αρνητική κριτική για την καντίνα μόνο και μόνο επειδή περίμεναν για ώρα στην ουρά. Παίρνεις ένα bun με 2,50 ευρώ, αν δεν σου αρέσει, πέτα το και μην ξαναπάς στο μαγαζί, τι κάθεσαι και ασχολείσαι; Αυτοπροσδιορίζομαι ως unknown celebrity chef. Είμαι ο μοναδικός που δεν έχει δεχτεί να κάνει τηλεόραση. Και με ενοχλεί η τσόντα στο φαγητό. Τα περιοδικά με συνταγές, όλες λάθος και copy paste. Είναι αστείο. Και είναι το πιο εύκολο.

26 lifo – 1.11.18

ΙNFO

Mr Pug’s Canteen, Κατσουλιέρη 6, Χαλάνδρι, Mr Pug, σε εκδοχή «Cuisine Fusion Asiatique», Νίκης 33 & Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα

580

LIVING

Η φύση στο καθιστικό σου Η τρέλα με τα φυτά ξεκίνησε από το Pinterest, έγινε το πιο δημοφιλές tag στο Instagram (το tag «succulents» έχει 6 εκατομμύρια followers και η λέξη «monstera» 510.000) και ξαφνικά αναγεννήθηκε το ενδιαφέρον για όλα τα φυτά που υπήρχαν στα σπίτια των μαμάδων και των γιαγιάδων και δεν τους έδινε κανείς σημασία. Μονστέρες, φίκοι και αλοκάσιες μεταφέρθηκαν από τις βεράντες όπου μαράζωναν στα καθιστικά και έγιναν τόσο trendy που αιφνιδίασαν τα φυτώρια που εδώ και χρόνια δεν ασχολούνταν μαζί τους. Μετά από ένα μικρό σοκ, η αγορά γέμισε από τα (δυσεύρετα) φυτά που είναι δημοφιλή στο Instagram και αυτήν τη στιγμή είναι μια παγκόσμια τάση. Πιλέες, πεπερόμιες, καλαθέες, αράλιες, ένα σωρό φυτά με εντυπωσιακό φύλλωμα (και σπάνια ανθοφορία), μπήκαν στα ελληνικά σπίτια και αυτήν τη στιγμή το ανθοπωλείο είναι τόσο hot όσο ήταν πριν από κάνα-δυο χρόνια τα νέα μπακάλικα. Όλα σχεδόν τα φυτά είναι τροπικά, που σημαίνει ότι θέλουν υγρασία, συχνό ψέκασμα με νερό (ιδανικά απεσταγμένο ή βροχής), απαραίτητα υγρή λίπανση κάθε 15 μέρες (γιατί είναι η μόνη τροφή τους) και προσεκτικό πότισμα, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Τον χειμώνα, που είναι σε «συντήρηση», θέλουν λιγότερο νερό και πιο αραιή λίπανση. Και κανένα δεν αντέχει σε κρύο περιβάλλον.

Α Ρ Ο Γ Α

ΤheGOODLIFO

ΦΩΤΟ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

τησ δασ α εβδομ

Καλαθέα Ορνάτα

Τα φυτά μπορείς να

(Calathea ornata)

Kopria Store

€20

Ερεσού 30, Εξάρχεια

Θέλει φως, αλλά όχι άμεση έκθεση στον ήλιο γιατί ξεθωριάζει το χρώμα των φύλλων. Της αρέσει η υγρασία, το συχνό ψέκασμα (για να μη γίνουν καφέ οι άκρες των φύλλων) και το συχνό πότισμα με απεσταγμένο νερό ή νερό της βροχής.

τα βρεις στα:

www.facebook. com/kopriastore/, kopriastore@gmail. com Φυτώριο Νησιώτης Μεσογείων 301, Κ. Χαλάνδρι 210 6778701 Ίσσαρης φυτά Άγ. Σαράντα 68 & Τατοΐου, Ν. Ερυθραία, 210 6202225

Πεπερόμια (Peperomia)

€10 Εύκολο. Συχνό πότισμα, συχνό ψέκασμα, της αρέσει η πολλή υγρασία. Πρέπει να μένει μακριά από έντονο φως, ζει άνετα και στο φως της λάμπας γραφείου.

Μονστέρα (Monstera deliciosa)

€30 Εύκολο. Θέλει πολύ φως, αλλά ζει και σε σκιερά μέρη. Χρειάζεται πότισμα μία φορά την εβδομάδα, χώμα που στραγγίζει καλά και συχνό ψέκασμα στα φύλλα. Επίσης, συχνή λίπανση.

ΤheGOODLIFO

28 lifo – 1.11.18

Αλοκασία πόλυ (Alocasia poly)

€15 Αραιό πότισμα (κάθε 20 μέρες, κατά προτίμηση με νερό απεσταγμένο ή βρόχινο) γιατί σαπίζουν τα φύλλα, σε φωτεινό μέρος, αλλά όχι άμεση έκθεση στον ήλιο. Ποτέ ψέκασμα στα φύλλα.

Φίκος λυράτα (Ficus lyrate)

€20 Εύκολο. Για να μεγαλώσει θέλει πολύ και άμεσο φως, μπροστά σε παράθυρο, στη σκιά σταματάει η ανάπτυξη. Πότισμα συχνό, συχνό ψέκασμα στα φύλλα και συχνή λίπανση με υγρό λίπασμα.

Καλαθέα insignis (Calathea sp.)

€25 Σε ημισκιερή θέση, δεν θέλει άμεση έκθεση στον ήλιο γιατί ξεθωριάζει το χρώμα των φύλλων, πότισμα συχνό (όταν αρχίσει να στεγνώνει λίγο το χώμα), συχνό ψέκασμα.

Πιλέα (Pilea)

€18 Θέλει αρκετό φως, αλλά να είναι μακριά από τις ακτίνες του ήλιου (στον ήλιο τα φύλλα γίνονται ανοιχτό πράσινο), πότισμα όταν το χώμα αρχίσει να στεγνώνει και πολλή υγρασία (συχνό ψέκασμα).

Αλοκάσια (Alocasia sp.)

€30 Εύκολο. Χρειάζεται πολλή υγρασία, συχνό πότισμα, ψέκασμα στα φύλλα και ημισκιερό χώρο. Η άμεση έκθεση στον ήλιο καίει τα φύλλα. Ιδανικά σε μεγάλη γλάστρα, για να αναπτυχθούν οι ρίζες και να κάνει τεράστια φύλλα.

Μονστέρα ομπλίκουα μίνι (Μοnstera obliqua mini)

€12 Εύκολο. Ζει και σε φως και σε σκιά, αλλά όχι σε άμεση επαφή με το φως του ήλιου. Της αρέσει η υγρασία, το συχνό ψέκασμα, αλλά θέλει χώμα που στραγγίζει καλά και πότισμα όταν το χώμα αρχίσει να στεγνώνει.

Αράλια (Aralia)

€14 Εύκολο. Θέλει πολύ φως, δεν αντέχει τις ακτίνες του ήλιου, χρειάζεται συχνό πότισμα, αλλά χώμα που στραγγίζει καλά. Μπορεί να ζήσει και στο μπαλκόνι τους καλοκαιρινούς μήνες, στη σκιά.

Καφεόδεντρο (Coffea)

€12,5 Θέλει πολύ φως, αλλά όχι άμεση έκθεση στον ήλιο, του αρέσει η υγρασία, το συχνό ψέκασμα και το συχνό πότισμα, το ζεστό περιβάλλον.

Διφεμπάνχια (Dieffenbachia)

€30 Αναπτύσσεται σε φωτεινά έως ημισκιερά μέρη (όχι άμεση έκθεση στον ήλιο), σε ζεστό και υγρό περιβάλλον. Δεν αντέχει στις ακτίνες του ήλιου, τα ρεύματα και τις μεταβολές της θερμοκρασίας. Συχνό πότισμα στην ανθοφορία και ψέσκασμα στα φύλλα. 1.11.18 – lifo

Δήμητρα Κανή

[ιδιοκτήτρια και handmade knitwear designer της αφράτης μαλλού]

Zara

Converse

Λούτρινο clutch τσαντάκι σε γήινα χρώματα. Zara.com.gr

Μαύρο T-shirt με στάμπα. Converse.gr

NAL PERSPOPER SHO

Stutterheim Κλασικές και χειροποίητες γαλότσες από φυσικό λάστιχο. stutterheim.com

Πώς προτείνετε να ξεκινήσει να πλέκει ένας αρχάριος; Καλό θα είναι να αναζητήσει βοήθεια μέσα από οργανωμένα σεμινάρια πλεξίματος. Όταν ξεκινάει, δεν αντιλαμβάνεται ακόμα τις τεχνικές και τον λόγο της εφαρμογής τους. Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσει ποια τεχνική/πόντο κάνει κάθε φορά. Το πρώτο πρότζεκτ του θα πρέπει να είναι το κασκόλ, γιατί απαιτεί τις βασικές τεχνικές. Ποια είναι τα απαραίτητα αξεσουάρ; Για αρχή, ένα ζευγάρι βελόνες μεσαίο προς μεγάλο μεγέθος, συγκεκριμένα από 5,00 mm και πάνω, αντίστοιχο σε πάχος μαλλί και βελόνα ραφής για μαλλί. Τι είδους νήματα/μαλλιά μπορεί να βρει κανείς στο κατάστημά σας; Βασική μας μέριμνα είναι η άριστη ποιότητα του νήματος. Κάθε νήμα μπαίνει στο κατάστημα κατόπιν προσεκτικής επιλογής. Θα πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια. Ενδεικτικά, αυτά είναι το ποσοστό περιεκτικότητας φυσικών υλών ή η κατηγορία της ίνας, ο τρόπος και ο τόπος παραγωγής του. Στο κατάστημα υπάρχουν νήματα προπαντός φυσικά, σε ποιότητες όπως alpaca, merino Παταγονίας, cashmere, mulberry και tussah silk, γαλλικό λινό, ελληνικό οργανικό βαμβάκι, καθώς και περουβιανό. Ποια είναι τα πιο περίεργα/σπάνια; Το μετάξι από άγρια πεταλούδα σε tweed υφή. Έχει απίστευτα χρώματα! Επίσης, ένα σπάνιο νήμα που διαθέτουμε είναι από το San Lorenzo και είναι φτιαγμένο από ντόπιες φυλές προβάτων merino. Είναι εντελώς φυσικό, χωρίς καμία βαφή. Μυρίζει προβατάκι και, προσωπικά, το λατρεύω.

Nyx H μόδα του ombre πάει στα μάγουλα με το Ombre Blush της Nyx. nyxcosmetics.com

Ποιο είναι το πιο ακριβό; Είναι από μοχέρ και μετάξι. Παράγεται και βάφεται στο χέρι στο Κέιπ Τάουν. Τι ζητάνε συνήθως οι πελάτες; Τα bestsellers μας είναι το οργανικό μαλλί, το μαλλί merino και από alpaca. Οι πελάτες αναζητούν το ποιοτικό νήμα, αυτό που θα δώσει ξεχωριστό αποτέλεσμα στο πλεκτό, ακόμα και εάν το φτιάξουν με την πιο απλή πλέξη.

Tissot Το κομψό Tissot Heritage 2018 παραπέμπει στα ρολόγια καρπού που απάρτιζαν τη συλλογή της Tissot το 1943. tissotwatches.com

Τι σας λένε συνήθως ότι θέλουν να πλέξουν; Πουλόβερ! Είναι το βασικό ζητούμενο.

Lexon Design To Lexon Tykho Booster είναι ένα ντιζαϊνάτο ηχείο με bluetooth και τέλειο ήχο. Idconceptstores.com

ΤheGOODLIFO

Frezyderm Μάσκα καθαρισμού για λιπαρό και με τάση ακμής δέρμα. Frezyderm.com

Η Αφράτη Μαλλού βρίσκεται στην οδό Χαβρίου 1 & Κολοκοτρώνη, στο Σύνταγμα, afratimallou.gr

Puma 30 lifo – 1.11.18

Ποιες είναι οι τελευταίες τάσεις στο πλέξιμο; Το πλέξιμο ακολουθεί κατά κάποιον τρόπο τις τάσεις των έτοιμων πλεκτών. Ως προς τον σχεδιασμό, τα τελευταία χρόνια είναι έντονη μια πιο φαρδιά γραμμή, με drop shoulder. Επίσης είναι έντονο το στοιχείο του μεγάλου σε ύψος λάστιχου και η πλέξη με texture ή η brioche. Επίσης, είναι σημαντικό ότι τον τελευταίο καιρό ο κόσμος δίνει σημασία στην ποιότητα της ύλης. Αναζητά το φυσικό, αγνό υλικό και όχι το ακρυλικό. Πλέκοντας με ποιοτικό νήμα, δίνει προστιθέμενη αξία στο πλεκτό, στη δημιουργία του οποίου αφιέρωσε ώρες.

Tα Hybrid της Puma προσφέρουν απόλυτη απορρόφηση κραδασμών και επιστροφή ενέργειας για ακόμα μεγαλύτερες και ταχύτερες διαδρομές. puma.com

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ

Πες μου λίγα πράγματα για σένα. Εργάζομαι ως στυλίστας, καθηγητής γαλλικών, ενίοτε παίζω μουσική με stage όνομα DJ Floba και στον ελεύθερο χρόνο μου μαθαίνω να χορεύω vogue με το House of Kareola. Μου αρέσουν τα μαλλιά σου. Οι μπούκλες σου είναι φυσικές; Οι μπούκλες όχι, το χρώμα όμως ναι. Όταν ανοίγεις την ντουλάπα σου, τι βλέπεις; Το χάος, η ντουλάπα μου δεν κλείνει καν. Πώς θα χαρακτήριζες το στυλ σου; Αν ο Philip Glass συνεργαζόταν με τη Ναταλία Γερμανού σε ένα ντουέτο Καλομοίρας και Annie Lenox θα ήταν το τέλειο μουσικό χαλί για κάθε μου εμφάνιση. Έχεις πέσει θύμα της μόδας; Θα ήθελα πολύ να μην είχα πέσει θύμα της, αλλά όλοι κάνουμε λάθη. Πώς σου αρέσει να ντύνεσαι συνήθως; Σίγουρα δεν εξαρτάται από την περίσταση. Τι έχεις δει σε βιτρίνα τελευταία και το έχεις λιμπιστεί; Μια φούξια γούνα μέχρι τον αστράγαλο.

ΦΊΛΙΠΠΟΣ ΜΊΣΣΑΣ Στυλίστας

Τι φοράς όταν κοιμάσαι; Ένα σάβανο. Πιστεύεις ότι οι Αθηναίοι έχουν στυλ; Το στυλ είναι προσωπικότητα, η Αθήνα μωσαϊκό και οι εικόνες πάμπολλες, σίγουρα έχουν λοιπόν. Ποιανού το στυλ θαυμάζεις; Κάθε ανθρώπου που τολμάει να φοράει την αλήθεια του. Υπάρχει κάποιος Έλληνας σχεδιαστής/ρια που ξεχωρίζεις; Θαυμάζω πάρα πολύ τον Απόστολο Μητρόπουλο, γιατί έχει εκκεντρική άποψη και χιούμορ. Τι φοράς σήμερα; Δύο νέους αγαπημένους σχεδιαστές. Το ζιβάγκο είναι Σπύρος Ελευθερίου και το πουκάμισο, Δημήτρης Κορμάς, το brand λέγεται mimisis. Τα συνδύασα με ένα vintage τζιν –η αγαπημένη μου αγορά των τελευταίων ημερών– και με τα χιλιοπατημένα σνίκερ μου, γιατί όλη την ημέρα γυρνάω στο κέντρο.

@philippe_g_missas

1.11.18 – lifo

απο τoν δημητρη γρατσο

CAR

4 αυτοκίνητα που θα ήθελαν όλοι

Πέντε «κακές» συνήθειες εν ώρα οδήγησης!

Ιδανικά για πόλη και όχι μόνο. Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει φέρει σε απόγνωση τους λάτρεις του αυτοκινήτου, καθώς η απόκτηση του οχήματος των ονείρων τους έχει καταστεί σχεδόν απίθανη, όμως δεν έχουν σταματήσει να ονειρεύονται… Το δικαίωμα στο όνειρο προφανώς εντείνουν όσα αυτοκίνητα μιλούν κατευθείαν στην καρδιά του υποψήφιου οδηγού, ανεξαρτήτως τιμής και συνολικής εικόνας, με μοναδικό –και υποκειμενικό– κριτήριο το πόσο ελκυστική και εντυπωσιακή είναι η σχεδίασή τους. Επίσημα δεν υφίσταται κατηγορία trendy αυτοκινήτου, ανεπίσημα όμως όλοι γνωρίζουν ότι το lifestyle και η λεγόμενη «μόδα» έχουν παρεισφρήσει στον συγκεκριμένο κλάδο. Το ξεχωριστό στυλ που πολλές φορές πρεσβεύουν τα εν λόγω αυτοκίνητα είναι αρκετό για την αγορά τους απ’ όσους θέλουν να διαφοροποιηθούν από το σύνολο, αποτελώντας γι’ αυτούς κάτι σαν τρόπο ζωής. Αν και στο άκουσμα της λέξης «trendy» κάποιοι θα δυσανασχε-

τήσουν, τα αυτοκίνητα που συμβολίζουν το σύγχρονο lifestyle δεν είναι απαραιτήτως ακριβά, ενώ παράλληλα προσφέρουν ευχαρίστηση τόσο στον ιδιοκτήτη τους όσο και σε όσους τα θαυμάζουν στον δρόμο. Ποιος θέτει όμως τα όρια και τα κριτήρια για την ένταξη στη συγκεκριμένη κατηγορία; Κατά κύριο λόγο, όλα περιστρέφονται γύρω από την εμφάνιση του αυτοκινήτου, καθώς, όσο πιο διαφορετικό είναι αισθητικά τόσο πιο εύκολα κατατάσσεται στα μοδάτα οχήματα. Σε πιο εξειδικευμένες περιπτώσεις, αρκεί απλώς η αναβίωση παλιότερων μοντέλων για να χαρακτηριστεί η σύγχρονη εκδοχή τους trendy, ενώ σε άλλες βασικό χαρακτηριστικό αποτελούν οι έντονοι χρωματικοί συνδυασμοί του αμαξώματος. Εμείς, κατόπιν πολύωρου εσωτερικού δημοψηφίσματος, επιλέξαμε 4 από τα πιο trendy αυτοκίνητα της ελληνικής αγοράς και σας τα παρουσιάζουμε.

Η οδήγηση είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μας, είτε για να μεταβούμε στην εργασία μας είτε για αναψυχή. Παράλληλα, η μη συγκέντρωση των οδηγών αποτελεί μία από τις βασικότερες πηγές κινδύνου όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για όσους βρεθούν αντιμέτωποι με την «αφηρημάδα» τους. Πιο συγκεκριμένα, η έλλειψη προσοχής ή η διάσπασή της από εξωγενείς παράγοντες επηρεάζει αρνητικά τόσο τη συμπεριφορά όσο και τα αντανακλαστικά του οδηγού, με αποτέλεσμα να θεωρείται, δικαιολογημένα, υπεύθυνη για το 35% των τροχαίων δυστυχημάτων.

Fiat 500

MINI Cooper

Opel ADAM

Alfa Romeo Giulietta

To 500αράκι είναι ένα από τα πλέον διαχρονικά μοντέλα όχι μόνο της Fiat αλλά και της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας και δικαιωματικά αποτελεί τη ναυαρχίδα των lifestyle αυτοκινήτων. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1936 με την ονομασία «Topolinο», ενώ το 1955 έκανε την εμφάνισή του το Fiat 600, το οποίο διέγραψε εξαιρετική πορεία στις αγορές της Ιταλίας, της Ισπανίας, καθώς και της Αργεντινής, για να παραχωρήσει τελικά τη θέση του, ύστερα από δύο χρόνια, στο Fiat 500 Nuovo. Η ιταλική εταιρεία, όμως, με τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το λανσάρισμα του Nuovo (2007), αποφάσισε να «αναβιώσει» το διαχρονικό μοντέλο της, το οποίο απέκτησε τελικά δημοφιλία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η σχεδίαση της σύγχρονης μορφής του Fiat 500 χτύπησε τις ευαίσθητες χορδές των απανταχού φίλων της φίρμας και σε συνδυασμό με την ευρεία γκάμα κινητήρων και εκδόσεων στα οποία είναι διαθέσιμο έγινε γρήγορα παγκόσμιο best-seller.

Το γνωστό και μη εξαιρετέο MINI αποτελεί ένα μοντέλο πραγματικό «θρύλο», χωρίς ίχνος υπερβολής, το οποίο εμφανίστηκε στο διεθνές στερέωμα το 1959. Από την πρώτη στιγμή το λιλιπούτειο αυτοκίνητο γνώρισε στιγμές δόξας και τεράστια απήχηση σε παγκόσμιο επίπεδο, χάρη στην εξαιρετικά πρακτική σχεδίασή του από τον σερ Άλεκ Ισσιγόνη, ο οποίος κατάφερε να τη συνδυάσει με μια άκρως ελκυστική εικόνα. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν προορισμένο να πετύχει και, παρά τις πολύ συμπαγείς εξωτερικές του διαστάσεις, το MINI διακρίθηκε για την κορυφαία εξοικονόμηση χώρου και την ακαταμάχητη εμφάνισή του. Χρονιά-ορόσημο αποτελεί το 1996, οπότε παρουσιάστηκε η τελευταία επανέκδοση του συγκεκριμένου μοντέλου, ενώ από το 2001 τα ηνία της εταιρείας αναλαμβάνει η BMW και το νέο MINI παίρνει σάρκα και οστά. Η πιο πρόσφατη γενιά του νέου MINI διατηρεί τον διαχρονικό χαρακτήρα του μοντέλου του Ισσιγόνη. Δεν λείπουν, όμως, και οι σύγχρονες πινελιές πρακτικότητας, καθώς το MINI πλέον δεν είναι και τόσο… μίνι, ενώ εμφανίζεται ακόμα πιο νεανικό στην σχεδίαση του, διατηρώντας τα κεκτημένα του ως ενός από τα πιο trendy αυτοκίνητα της αγοράς.

Μετά από χρόνια κυριαρχίας του Fiat 500 στην άτυπη κατηγορία των lifestyle αυτοκινήτων βρέθηκε το αντίπαλον δέος, το οποίο ακούει στο όνομα Opel ADAM. Για την ακρίβεια, φάνηκε εξαρχής ότι ήρθε για να παίξει μπάλα επιπέδου Champions League με σαφή στόχευση στο νεανικό κοινό, ιδιαίτερο στυλ, πολλούς και έντονους χρωματικούς συνδυασμούς, καθώς και άπειρες δυνατότητες εξατομίκευσης. Παράλληλα, με άκρως ανταγωνιστική τιμή, ικανοποιητικούς χώρους και αρκετά σπορτίφ χαρακτήρα, αποτέλεσε ένα πλήρες πακέτο που δεν βασίστηκε μόνο στην εμφάνιση αλλά και στην ουσία. Όλα τα παραπάνω συνέθεσαν μια αρκετά θελκτική εικόνα, η οποία μεταφράστηκε σε σημαντική πορεία ανά την υφήλιο από τις αρχές του 2013, οπότε λανσαρίστηκε για πρώτη φορά, μέχρι και σήμερα, που φαίνεται να οδεύει προς τη δύση της καριέρας του.

Αναμφίβολα, η Alfa Romeo έχει παράδοση στο να παρουσιάζει μοντέλα που στοχεύουν πρώτα στην καρδιά και μετά στη λογική. Κοινώς, δημιουργεί αυτοκίνητα που δεν χρειάζονται την Ούμα Θέρμαν για να τα διαφημίσει, καθώς είναι αδύνατο να περάσουν απαρατήρητα. H αναβίωση ενός ιστορικού μοντέλου για την ιταλική εταιρεία ήταν επιτυχής, με την Giulietta όχι απλώς να επανακάμπτει αλλά και να αντικαθιστά επάξια την ιδιαίτερα δημοφιλή 147. Το ιταλικό μοντέλο πέτυχε τον αρχικό του στόχο και σαγήνευσε το κοινό του, τιμώντας το θρυλικό αυτοκίνητο που ενσάρκωσε το όνειρο της Alfa τη δεκαετία του 1950. Στην Guilietta συνδυάζονται η κομψότητα και η κοσμοπολίτικη άποψη της αυτοκίνησης. Το αμάξωμα είναι γεμάτο καμπύλες, φουσκώματα και νευρώσεις, ενώ δεν λείπουν και τα αισθητικά τρικ που προσθέτουν πινελιές διαφοροποίησης, όπως οι κρυμμένες πίσω χειρολαβές. Κι όμως, η Guilietta δεν διαθέτει μόνο εμφάνιση αλλά τη συνδυάζει με πρακτικότητα, η οποία ολοκληρώνει την ακαταμάχητη εικόνα του μοντέλου της Alfa Romeo.

Aκολουθούν πέντε από τις λεγόμενες «κακές» συνήθειες, στις οποίες υποκύπτουν οι οδηγοί με μεγάλη συχνότητα, με αποτέλεσμα η προσοχή τους να αποσπάται εν ώρα οδήγησης:

Η οδήγηση σε συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης, η οποία, σύμφωνα με έρευνες, δεκαπλασιάζει την πιθανότητα ατυχήματος.

Προφανώς, η χρήση του κινητού τηλεφώνου και η υπερβολική απασχόληση με το GPS υπερδιπλασιάζουν τον κίνδυνο τροχαίου, κάτι το οποίο είναι γνωστό, ωστόσο ελάχιστοι συμμορφώνονται.

Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας, που επίσης επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τα αντανακλαστικά του οδηγού, είναι η κούραση, οπότε είτε οδηγούμε ξεκούραστοι είτε, αν νιώσουμε κούραση ή αδιαθεσία, ακινητοποιούμε το όχημα, μέχρι να είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε.

Ακόμα μία επικίνδυνη συνήθεια είναι αυτή πολλών οδηγών να κρατούν το τιμόνι και ταυτόχρονα να τρώνε ή να πίνουν καφέ.

Τέλος, το κάπνισμα αποτελεί ακόμη έναν παράγοντα που επηρεάζει αρνητικά την αυτοσυγκέντρωσή μας κατά την οδήγηση και, πέρα από τη δική μας υγεία, αυτή των συνανθρώπων μας.

TOP 32 lifo – 1.11.18

από την αλεξία σβώλου

HEALTH

Ο ειδικός συμβουλεύει: ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΌΜΑΣΤΕ ΑΡΚΕΤΆ Όταν νιώθουμε άσχημα, είναι σημαντικό να δώσουμε στον οργανισμό μας χρόνο για να αναρρώσει. Είναι λάθος να βιαστούμε να επιστρέψουμε στην εργασία μας, γιατί έτσι καθυστερούμε την αναρρωτική διαδικασία και παράλληλα κινδυνεύουμε να μεταδώσουμε τον ιό σε άλλους.

ΝΑ ΜΈΝΟΥΜΕ ΕΝΥΔΑΤΩΜΈΝΟΙ Όταν έχουμε πυρετό, χρειαζόμαστε επιπλέον υγρά για να αποφύγουμε την αφυδάτωση. Το άφθονο πόσιμο νερό είναι σημαντικό για την αντικατάσταση των υγρών που χάνουμε με την εφίδρωση και τη ρινική καταρροή. Επίσης, βοηθούν τα αφεψήματα βοτάνων (χαμομήλι, τσάι του βουνού, τίλιο).

Οδηγός υγείας για έναν χειμώνα χωρίς ιώσεις Η γρίπη δεν είναι ένα «βαρύ κρυολόγημα» και μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα επικίνδυνη για ανθρώπους με εξασθενημένο ανοσοποιητικό, όπως είναι όσοι πάσχουν από χρόνια νοσήματα και όσοι έχουν πολλά παραπανίσια κιλά.

ΤheGOODLIFO

ουλειά, σχολείο, εργασίες, σπορ, τεστ, πρότζεκτ, ραντεβού, πάρτι, βόλτες, εκδρομές. Τέλος δεν έχουν οι επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Η μόνη προϋπόθεση για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα είναι να μην αρρωστήσουμε, επιστρατεύοντας όλα τα διαθέσιμα «όπλα»: από την επαρκή ξεκούραση, τη σωστή διατροφή και τη συστηματική ενυδάτωση του οργανισμού μέχρι τα προληπτικά εμβόλια, ώστε το ανοσοποιητικό σύστημα να δουλεύει σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Με τον καιρό να θυμίζει «σκωτσέζικο ντους», οι ιώσεις μοιραία ήρθαν νωρίτερα φέτος και ολοένα πληθαίνουν οι απουσίες στο γραφείο από γριπιασμένους συναδέλφους. Ίδια εικόνα στα σχολεία και στα φροντιστήρια: άδεια θρανία και απουσίες μαθητών που κρεβατώθηκαν με κρυολόγημα, γαστρεντερίτιδα, βρογχίτιδα, γρίπη ή άτυπη πνευμονία. Ιώσεις και λοιμώξεις κάνουν πάρτι και είμαστε οι τιμητικοί καλεσμένοι. Οι «προσκλήσεις» μοιράζονται σε όλους αδιακρίτως και ο μόνος τρόπος να μην κολλήσουμε είναι να θωρακίσουμε εγκαίρως τον οργανισμό μας με τον προληπτικό εμβολιασμό που μας προστατεύει από 30 διαφορετικά λοιμώδη νοσήματα. Τα εμβόλια αποτελούν το μεγαλύτερο επίτευγμα στην ιστορία της Ιατρικής και χάρη σε αυτά σώζονται ετησίως περισσότερα από τρία εκατομμύρια ζωές, ενώ αποφεύγονται 750.000 σοβαρές αναπηρίες, κυρίως σε παιδιά. Οι ειδικοί υπενθυμίζουν πως ο εμβολιασμός αποτελεί ταυτόχρονα και μια πράξη ευθύνης απέναντι στους «άλλους», δηλαδή για όλους εκείνους (νεογέννητα, ηλικιωμένοι, ανοσοκατεσταλμένα άτομα) που δεν μπορούν να εμβολιαστούν. «Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να εμβολιάζεται το 90% του πληθυσμού, κάτι που στην πατρίδα μας δεν γίνεται λόγω της ανάπτυξης του λεγόμενου “αντιεμβολιαστικού λόμπι” τα τελευταία χρόνια. Η ελλιπής ενημέρωση, τα αμφιλεγόμενα δημοσιεύματα στα media και η επιφυλακτικότητα του κόσμου απέναντι στα εμβόλια δημιούργησε έναν σκεπτικισμό που οδήγησε στη μείωση της εμβολιαστικής κάλυψης, με συνέπεια να δημιουργηθούν ρωγμές στο τείχος της ανοσίας της κοινότητας» επισημαίνει ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, Γιώργος Πατούλης. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στην περσινή επιδημική έξαρση της ιλαράς κι ελπίζουμε να μην επαναληφθούν φέτος. Ας γίνει το πάθημα μάθημα για όλους. ΓΡΊΠΗ ΚΑΙ ΚΡΥΟΛΌΓΗΜΑ, ΟΙ ΜΕΓΆΛΟΙ ΜΠΕΛΆΔΕΣ Οι «απρόσκλητοι επισκέπτες» της εποχής αφορούν πρωτίστως τις ιογενείς λοιµώξεις του αναπνευστικού συστήματος, με το κοινό κρυολόγημα να είναι πιο συχνό και εξαιρετικά μεταδοτικό. Όπως εξηγεί ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας & Εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, Στάθης Σκληρός, το κρυολόγημα συχνά συγχέεται με τη γρίπη, αλλά είναι πιο ήπιο και προκαλείται από διαφορετικούς ιούς. Εκδηλώνεται κυρίως με βήχα, φτάρνισμα, τσούξιμο στον λαιμό, μπούκωμα και δέκατα και για να περάσει δεν χρειάζεται φάρμακα, εκτός από κάποια αναλγητικά για τον πυρετό. Η γρίπη, από την άλλη μεριά, δεν είναι απλώς ένα βαρύ κρυολόγημα και μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή, ειδικά για τους πολύ μικρούς, τους ηλικιωμένους, τους παχύσαρκους και όσους πάσχουν από υποκείμενα χρόνια νοσήματα. Οι βασικές διαφορές με το κρυολόγημα περιλαμβάνουν την αιφνίδια έναρξη των συμπτωμάτων, την έντονη εξάντληση, τον υψηλό πυρετό, τη δυσφορία στο στήθος και τον επίμονο πονοκέφαλο. Παρότι δεν υπάρχει θεραπεία για το κοινό κρυολόγημα και τη γρίπη (πέρα από τα αναλγητικά, τα αποχρεμπτικά και τα ρινικά σπρέι που χορηγούνται για την ανακούφιση των συμπτωμάτων), υπάρχουν αρκετά πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε για να αναρρώσουμε πιο γρήγορα.

ΝΑ ΤΡΕΦΌΜΑΣΤΕ ΥΓΙΕΙΝΆ Είναι απολύτως φυσιολογικό να χάσουμε την όρεξή μας όταν έχουμε κρυολόγημα ή γρίπη. Χωρίς πίεση, μόλις επιστρέψει, ακολουθούμε μια ισορροπημένη διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε ωφέλιμα λιπαρά και φυτικές ίνες που βοηθούν τον οργανισμό μας να λειτουργεί σωστά.

ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΊΡΝΟΥΜΕ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΆ Επειδή οι ασθένειες αυτές προκαλούνται από ιούς, τα αντιβιοτικά δεν είναι αποτελεσματικά. Ωστόσο, η κατάχρηση των αντιβιοτικών αποτελεί συνηθισμένο λάθος στην πατρίδα μας, που αφενός αποδυναμώνει τον οργανισμό και αφετέρου οδηγεί στη δημιουργία ανθεκτικών μικροβίων.

ΝΑ ΠΡΟΛΑΜΒΆΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΤΆΔΟΣΗ ΤΩΝ ΙΏΣΕΩΝ Το «κλειδί» για την πρόληψη των ιώσεων είναι ένα υγιές και ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τις βακτηριακές και ιογενείς λοιμώξεις και να προφυλασσόμαστε από τις βλαβερές συνέπειες της ρύπανσης του περιβάλλοντος. Η ισορροπημένη διατροφή, η αποχή από το κάπνισμα, η συστηματική άσκηση, ο επαρκής ύπνος και, γενικά, ο υγιεινός τρόπος ζωής μπορούν να συντελέσουν στην ενίσχυση της καλής λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος. Για αποφυγή των ιώσεων συνιστάται επίσης συχνό πλύσιμο των χεριών και σχολαστικός καθαρισμός των επιφανειών και των αντικειμένων με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή. Τα μέτρα αυτά συνήθως αρκούν. Αν όμως αρρωστήσουμε και τα συμπτώματα επιδεινωθούν, τότε είναι απαραίτητο να επισκεφτούμε τον γιατρό μας.

1.11.18 – lifo

KET H MARA RC RESE

SUPERSTORE ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΤΑ ΧΑΝΙΆ

Τα είδη διακόσμησης και design της SOPHIA Enjoy Thinking ήρθαν στην Αθήνα Συλλογές με μοναδικά είδη διακόσμησης και design, αντικείμενα μόδας και lifestyle, γραφική ύλη καθώς επίσης και προϊόντα καθημερινής χρήσης τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή της SOPHIA Enjoy Thinking αποκαλύπτονται επιτέλους στο σύνολό τους στο SOPHIA Enjoy Thinking Live, ένα διαφορετικό κατάστημα στην οδό Πινδάρου 15 στο Κολωνάκι. Πρόκειται για το πρώτο flagship store της εταιρείας, για έναν χώρο όπου η τέχνη φλερτάρει με το design, η δύναμη της κλασικής αισθητικής συναντά τον μοντερνισμό και ο πλούτος του παρελθόντος της Ελλάδας δένει αρμονικά με το digital πνεύμα του 21ου αιώνα. Παράλληλα, στη Ζώνη του Διαλόγου, στο πατάρι του καταστήματος του SOPHIA Enjoy Thinking Live, δημιουργήθηκε το Thinking Club, μέσω του οποίου όσοι αγαπούν τη σκέψη και υποστηρίζουν το design και τη δημιουργικότητα ενθαρρύνονται να έρθουν και να γνωρίσουν από κοντά νέες τάσεις και ιδέες.

Το νέο κατάστημα ΠΛΑΙΣΙΟ συνολικής έκτασης 1.400 τ.μ. στα Χανιά (Μάρκου Μπότσαρη 1) συμπληρώνει τους τρεις πρώτους μήνες της επιτυχημένης λειτουργίας του σε ένα πολύ κομβικό σημείο της πόλης, στη θέση όπου μέχρι πρότινος στεγαζόταν ο ιστορικός κινηματογράφος «Απόλλων». Το συγκεκριμένο κατάστημα αφενός εκφράζει το όραμα της εταιρείας, που προχωρά με αποφασιστικά βήματα προς το μέλλον με στόχο να βάλει το shopping σε νέο ΠΛΑΙΣΙΟ, και αφετέρου την πρόθεσή της να επενδύσει και έξω από τα στενά όρια της Αττικής, επεκτείνοντας την εφαρμογή του πλάνου της και στην περιφέρεια. Στον χώρο του νέου superstore διαμορφώνονται 6 πρωτοποριακά Experience Points, καθένα από τα οποία έχει να προσφέρει στο κοινό κάτι ξεχωριστό. Από την επιλογή τηλεόρασης μέσω του Home Experience, τις πτήσεις… κινηματογραφικών διαστάσεων του Drone Cage και το ασταμάτητο in-store gaming στο Gaming Zone μέχρι τα ατελείωτα κλικ στο Photo Shooting Spot, τα ξεχωριστά ακούσματα του Sound Corner και το real-time service με τη συνοδεία καφέ στο ειδικά διαμορφωμένο The Lab.

Με επιτυχία υλοποιήθηκε η πρωτοβουλία της Mastercard για την ενδυνάμωση των γυναικών

Οι adidas Women εντυπωσίασαν στο φετινό Ladies Run Η adidas, η κορυφαία εταιρεία αθλητικών ειδών, και οι adidas Women συμμετείχαν και φέτος στον αγώνα δρόμου που είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση, το Ladies Run. Για 6η συνεχόμενη χρονιά η adidas έντυσε όλες τις Ladies του αγώνα με το επίσημο running Τ-shirt που σχεδιάστηκε για τη διοργάνωση από την εταιρεία, προσφέροντας την άνεση και την υποστήριξη που χρειάζονταν σε κάθε σημείο της διαδρομής. Οι adidas Women ξεχώρισαν όχι μόνο για το στυλ τους αλλά και για τις επιδόσεις τους, κυριαρχώντας στο βάθρο του Ladies Run γι’ ακόμα μία χρονιά. Εκτός, όμως, από τις αθλητικές επιδόσεις τους, οι adidas Women νοιάζονται για την προστασία του περιβάλλοντος και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός παγκόσμιου community που τρέχει για έναν ανώτερο σκοπό. Για τον λόγο αυτό, η adidas είχε διαμορφώσει ένα ειδικό booth, αφιερωμένο στην παγκόσμια πρωτοβουλία της Parley for the Oceans για την προστασία των ωκεανών από το πλαστικό.

H APIVITA μεγάλος χορηγός του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για την APIVITA να είναι ο πρώτος χορηγός μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για την καλλιτεχνική περίοδο 2018/2019, στηρίζοντας έμπρακτα έναν από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς στη χώρα μας που από το 1939 λειτουργεί ως ενεργός πυρήνας πολιτισμού μέσα από το πολύπλευρο καλλιτεχνικό της έργο. Η νέα αυτή χρονιά, όμως, αποτελεί σημείο αναφοράς και για την ιστορία της APIVITA, καθώς το 2019 θα γιορτάσει τα 40 χρόνια από την ίδρυσή της και εγκαινιάζει τον εορτασμό με αυτή την ιδιαίτερα σημαντική καλλιτεχνική συνέργεια. Η αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του DNA της APIVITA και έναν από τους πυλώνες της φιλοσοφίας της, την οποία εξέφρασε από τα πρώτα της βήματα μέσα από ποικίλες συνεργασίες με τον καλλιτεχνικό κόσμο.

ΤheGOODLIFO

H Mastercard και το Women On Top ένωσαν τις δυνάμεις τους το Σάββατο 20/10 στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας για τη γυναικεία ενδυνάμωση με τίτλο «Leave A Legacy». Εστιάζοντας στην επαγγελματική και προσωπική εξέλιξη των νεών γυναικών, η εκδήλωση είχε ως στόχο την προώθηση της συζήτησης για την ενσωμάτωση και τη συνεργασία σε ένα δυναμικό εργασιακό περιβάλλον. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, καταξιωμένες γυναίκες από την Ελλάδα και το εξωτερικό μοιράστηκαν με το κοινό επαγγελματικές και προσωπικές ιστορίες από τη μέχρι τώρα πορεία τους. Οι πρωτοβουλίες της Mastercard, ωστόσο, δεν σταματούν εδώ. Mέσα από το «Leave A Legacy» αλλά και μετά από αυτό, οι νέες γυναίκες πτυχιούχοι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ένα επαγγελματικό ξεκίνημα, διεκδικώντας 2 θέσεις έμμισθης πρακτικής άσκησης στη Mastercard. Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να κάνουν τις αιτήσεις τους ως και τις 9/11, ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο: www.eventora.gr/mastercard.

Χάρισε κι εσύ χαμόγελα στα παιδιά που το έχουν ανάγκη Από 29 Οκτωβρίου και μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, με κάθε αγορά μιας συσκευασίας Favorina με λούτρινο ζωάκι και σοκολατάκια αξίας 6,99 ευρώ τα Lidl προσφέρουν 2 ευρώ στον οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Με το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα αναβαθμιστεί το Κέντρο Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας του οργανισμού στον Νομό Αττικής που λειτουργεί με την ευγενική χορηγία της Lidl Ελλάς. Από το 2015 τα Lidl διέθεσαν στο Χαμόγελο του Παιδιού ακίνητο της εταιρείας, προχωρώντας αρχικά σε μια σειρά κατασκευαστικών εργασιών. Σε μηνιαία βάση τα Lidl καλύπτουν όλα τα λειτουργικά έξοδα του Κέντρου Στήριξης, τα οποία ανέρχονται περίπου σε 4.000 ευρώ, ενώ η επένδυση αυτή έχει ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 450.000 ευρώ.

Nobacco: Η πρώτη στην Ευρώπη με όλες τις εναλλακτικές στο παραδοσιακό κάπνισμα Την είσοδο της Nobacco στην αγορά προϊόντων θερμαινόμενου καπνού σηματοδοτεί η επέκταση της συνεργασίας της ελληνικής εταιρείας με την British American Tobacco για την αποκλειστική διάθεση στην Ελλάδα του glo™. Αυτό αποτελεί την αιχμή της καινοτομίας στα προϊόντα θερμαινόμενου καπνού, ανήκει στα προϊόντα δυνητικά μειωμένου κινδύνου και θερμαίνει τις ειδικά σχεδιασμένες ράβδους καπνού (NEO™ Sticks) στους 240°C, προσφέροντας πλούσια αυθεντική γεύση. Το αερόλυμα που σχηματίζεται από τη θέρμανση περιέχει 90-95% λιγότερες τοξικές ουσίες σε σύγκριση με τον καπνό του παραδοσιακού τσιγάρου. Στις καινοτομίες του glo™ περιλαμβάνονται η ευχρηστία, αφού αποτελείται από μία και μόνο συσκευή της οποίας η διαχείρισή γίνεται με ένα κουμπί, η δυνατότητα πολλών επαναλαμβανόμενων χρήσεων χωρίς διάστημα αναμονής και οι ειδικά σχεδιασμένες θερμαινόμενες ράβδοι καπνού (NEO™ Sticks) που προσφέρουν μια αυθεντική καπνιστική εμπειρία.

ΤheWeek

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα. σελιδα

ΘΕΑΤΡΟ

ΒΙΒΛΙΟ

ΓΕΥΣΗ

Κριτική για την παράσταση Ζορζ Νταντέν, ο άναυδος σύζυγος

Η νέα μετάφραση του βιβλίου Εκατό Χρόνια Μοναξιά

Νέα εστιατόρια, νέες γεύσεις

σελιδα

ΜΟΥΣΙΚΗ Electric Pressure: Anetha

Resident των διάσημων Blocaus πάρτι του Παρισιού, η Γαλλίδα DJ και παραγωγός έχει κάνει αίσθηση τα τελευταία χρόνια παίζοντας σε μέρη όπως το Concrete (Παρίσι), το Faust (Σεούλ), το Reaktor (Άμστερνταμ) και το Berghain (Βερολίνο). Ο ήχος της, με επιρροές από το new wave, χαρακτηρίζεται από μελαγχολικές μελωδίες και έντονο ρυθμό, ενώ τα sets της συχνά περιλαμβάνουν ’90s old school κομμάτια. Μαζί της την Παρασκευή στο 6 d.o.g.s θα είναι ο Jerm (Analogue) και ο Echo Flex (Electric Pressure). ä 2/11, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 24:00, εισ.: 8 ευρώ

ΣΙΝΕΜΑ Bohemian Rhapsody Η ζωή του Φρέντι Mέρκιουρι γίνεται ταινία. Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο σελιδα

1.11.18 – lifo

Ιωάννης Μαλέκος, TokyoKyotoTokyo Οι περαστικοί από την Ginza, την Asakusa και την Akihabara μέσα στην αφόρητη ζέστη του Ιουλίου, ένα ταξίδι με την ταχεία shinkansen από το Τόκιο για το Κιότο με τους ναούς και τους προσκυνητές τους, η κομψότητα αλλά και η ψυχρότητα της Ιαπωνίας μέσα από μια σειρά έργων του Κύπριου φωτογράφου Ιωάννη Μαλέκου. ä 1-30/11, Χώρος Τέχνης -Ισμός, Ευπατριδών 17 & Τριπτολέμου, Σάβ. & Κυρ. 18:00- 22:00, είσοδος ελεύθερη

ΦΕΣΤΙΒΑΛ Πιάνο & Τζαζ

3. ΜΟΥΣΙΚΗ

NOEM. 36 lifo – 1.11.18

STOEP TH S PR ES

Η όπερα του ζητιάνου

Γράφτηκε πριν από 300 χρόνια από τον Γερμανό συνθέτη Johann-Christoph Pepusch και τον Άγγλο θεατρικό συγγραφέα και ποιητή John Gay και θεωρείται η πρώτη μουσική κωμωδία. Κλεφτρόνια, ζητιάνοι, πόρνες και νταβατζήδες του Λονδίνου είναι οι πρωταγωνιστές σε αυτό το προκλητικό παραμύθι του 1728 που, εμπλουτισμένο με χορογραφίες και προσαρμοσμένο στο σήμερα, παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής. ä 1-2/11, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 20:00, εισ.: 11-60 ευρώ

01-07

4. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

2. ΘΕΑΤΡΟ

How To Dress Well / Jay Glass Dubs O Τom Krell ή, αλλιώς, How To Dress Well, γνωστός για το χαρακτηριστικό του φαλτσέτο, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Live κιθάρες, πιάνο, ποπ και r&b στοιχεία, ατελείωτοι ηλεκτρονικοί ήχοι και εννοιολογι-

Στιγμιότυπα της καλλιτεχνικής ζωής της Αθήνας και της Επιδαύρου καταγράφονται στα έργα της γνωστής σκιτσογράφου Έλλης Σολομωνίδου Μπαλάνου που παρουσιάζει η γκαλερί Σκουφά. Συνοδεύοντας για χρόνια τις στήλες των κριτικών θεάτρου και χορού, τα περισσότερα σκίτσα έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες «Καθημερινή» και «Μεσημβρινή», αλλά και στο περιοδικό «Εικόνες». ä 1-20/11, γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Κολωνάκι. Δευτ. 11:00-15:30, Τρ. & Πέμ. 10:00-15:30 & 17:30-21:00, Τετ. 10:00-15:30, Παρ. 10:00-15:30 & 17:30-20:00, Σάβ. 10:3015:30, είσοδος ελεύθερη

5. ΜΟΥΣΙΚΗ Zbigniew Preisner Ο συνθέτης των ταινιών του Κριστόφ Κισλόφσκι Η διπλή ζωή της Βερόνικα, Δεκάλογος, της Τριλογίας των Χρωμάτων (Μπλε, Κόκκινη και Λευκή Ταινία) κ.ά. έρχεται στην Αθήνα. Συμμετέχουν οι: Lisa Gerrard, Μαρία Φαραντούρη, Edyta Krzemien, Konrad Mastylo, Zbigniew Paleta, η Νέα Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και η Μεικτή Χορωδία «Νίκος Αστρινίδης». ä 3-4/11, Mέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Χίλτον, 20:30, εισ.: 28-80 ευρώ

Η σκηνοθέτις παρουσιάζει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή την «Eroica» του Κοσμά Πολίτη και εξηγεί γιατί το εφηβικό best-seller του 1937 τράβηξε τώρα την προσοχή της.

Θυμάσαι τη πρώτη φορά που διάβασες την Eroica; Τι εντύπωση σου είχε κάνει τότε; Όταν το διάβασα πρώτη φορά, ήμουν 16 χρονών, είχα την ηλικία των ηρώων του βιβλίου. Ήταν η εποχή που ο έρωτας έκανε την εμφάνισή του στη ζωή μας, η εποχή κατά την οποία σκοπός ήταν «να κάνεις κάτι από εαυτού σου, δίχως επιταγή, δίχως σκοπό και όφελος, έτσι, να πας ενάντια στη ζωή με μια δική σου τάξη πραγμάτων, παιχνιδίζοντας για να διασκεδάζουν και οι άλλοι», όπως λέει και ο Κοσμάς Πολίτης.

κές συνθέσεις είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής του. Μαζί του στην Death Disco θα είναι και ο Jay Glass Dubs (Δημήτρης Παπαδάτος) με την πειραματική του dub που έχει ξεχωρίσει. ä 2/11, Death Disco, Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου, Ψυρρή, 21:00, εισ.: 14-20 ευρώ

Έλλη Σολομωνίδου Μπαλάνου, Θέατρο, Μουσική, Χορός

Γιολάντα Μαρκοπούλου

ΦΩΤΟ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

απο τη γεωργια παπασταμου

SmallTalk

TopEvents

1. ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

THE FACE

Το Φεστιβάλ Πιάνου επανέρχεται στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ με ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει πέντε ρεσιτάλ διακεκριμένων σολίστ και δύο μεγάλες συναυλίες αφιερωμένες στον κορυφαίο συνθέτη της τζαζ Τζορτζ Γκέρσουιν. 6, 7, 13, 20, 21, 24 & 25/11, Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, 20:30, εισ.: 8-15 ευρώ

Γιατί αποφάσισες να μεταφέρεις στη σκηνή αυτήν τη χρονική στιγμή; Βλέποντας την αγωνία των νέων σήμερα για το πώς θα είναι η ζωή τους, την ορμή τους να πιστέψουν σε κάτι που να έχει ουσία και βάθος, ένιωσα την ανάγκη να ανασύρω ένα έργο που θέτει αυτά τα ερωτήματα. Πώς ερμηνεύουν οι έφηβοι τον ηρωισμό σήμερα; Ποια είναι τα δικά τους ιδανικά; «Η ζωή μας πρέπει να έχει μια δικαίωση και η δικαίωσή της είναι να πιστεύουμε στα όνειρα…» Διακρίνεις ομοιότητες μεταξύ της εποχής που κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα και της τωρινής; Οι αναζητήσεις των ηρώων μας δεν έχουν εποχή. Ερωτεύονται με πάθος, βιώνουν την απώλεια, επιδιώκουν την επικοινωνία και συχνά φλερτάρουν με τη μοναξιά. Οι χαρακτήρες της Eroica ξεχύνονται στο πεδίο της μάχης και παίζουν το παιχνίδι με τους δικούς τους κανόνες, διεκδικούν τη διαφορετικότητά τους, όπως και οι νέοι σήμερα. Πιστεύεις ότι οι σημερινοί έφηβοι θα ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο έργο; Η σύγχρονη διασκευή που έχουμε τολμήσει αλλά και ο ροκ ρυθμός της παράστασης θα θέλαμε να αγγίξουν το σύγχρονο κοινό, το εφηβικό και όχι μόνο. Στο βιβλίο είναι διάχυτη η ειρωνική διάθεση του συγγραφέα, που έρχεται σε αντίθεση με τον ιδεαλισμό της ιστορίας. Είναι σημαντικό στοιχείο αυτό για σένα; Προσπάθησες να το μεταφέρεις στην παράσταση; Το ειρωνικό στοιχείο, που αναδεικνύεται με πολύ γοητευτικό τρόπο στη γραφή του Πολίτη, είναι σίγουρα βασικό συστατικό της παράστασης. Είναι πολλές οι στιγμές που οι πρωταγωνιστές μας, μετά από μια «ηρωική πράξη», μένουν «μ’ αδειανά τα χέρια», όπως άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή. Τα παιδιά ενηλικιώνονται πιο γρήγορα σήμερα; Ίσως με διαφορετικό τρόπο, αλλά η ιδιοσυγκρασία και οι επιθυμίες τους παραμένουν ίδιες διαχρονικά. Έως 1/1/19, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο), Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Δευτ. & Τρ. 21:15, εισ.: 8-15 ευρώ

6 ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Thinking Things, Γιώργος Απέργης

DANCE Romantso <3 Kormoranos: Baba Stiltz Ο 25χρονος Σουηδός Baba Stiltz έχει ήδη στο ενεργητικό του 19 singles EPs και ένα άλμπουμ, ενώ στη μουσική του χρησιμοποιεί από deep house μέχρι R&B στοιχεία. 2/11, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 23:30, εισ.: 7 ευρώ

Electric Pressure: Anetha Ο ήχος της Anetha ξεκινάει από το new wave και ακροβατεί ανάμεσα σε acid μπασογραμμές, υπνωτικές επαναλαμβανόμενες μελωδίες και έντονο ρυθμό. Μαζί της οι δικοί μας Jerm (Analogue) και Echo Flex (Electric Pressure). 2/11, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 24:00, εισ.: 8 ευρώ

Το Thinking Things του Γιώργου Απέργη έρχεται από το Centre Pompidou για μία μόνο βραδιά στη Στέγη. Κλείνοντας την παρουσίαση της άτυπης τριλογίας του στη Στέγη, που ξεκίνησε με το Machinations (2000) και συνεχίστηκε με το Luna Park (2011), περνώντας μέσα από το διαρκώς εξελισσόμενο Tourbillons που είδαμε πέρσι, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα «ρομποτικό τοτέμ» που συνθέτουν δύο φωνές, μία χορεύτρια και ένας δεξιοτέχνης των κρουστών και εξερευνά την αλληλεπίδραση ανθρώπων και μηχανών. ä 3/11, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, λεωφ. Συγγρού 107-109, 20:30, εισ.: 5-12 ευρώ

7. ΘΕΑΤΡΟ Master Class Βασισμένο στο περίφημο σεμινάριο που παρέδωσε η Μαρία Κάλλας στη Μουσική Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’70, το έργο του συγγραφέα Tέρενς Μακνάλι ανεβαίνει στο νέο «Μικρό Χορν». Τον ρόλο της Μαρίας Κάλλας αναλαμβάνει η Μαρία Ναυπλιώτου υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ενώ το κείμενο μεταφράστηκε από τον Στρατή Πασχάλη. ä 7/11-23/12, Μικρό Χορν, Αμερικής 10, Τετ. & Κυρ. 19:00, Πέμ.-Παρ. 21:00, Σάβ. 18:00 & 21:00, εισ.: 14-22 ευρώ

ΘΕΑΤΡΟ Περιμένοντας τον Γκοντό Ο Σάββας Στρούμπος, μαζί με την Ομάδα Σημείο Μηδέν, μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου παραστάσεων επιχειρεί ξανά στο Θέατρο Άττις μια διαφορετική προσέγγιση στο κλασικό έργο του κορυφαίου Ιρλανδού συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ. 1/11-21/04, Άττις, Λεωνίδου 7, Πέμ.-Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:00, εισ.: 1012 ευρώ

1.11.18 – lifo

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο

Suspiria

Η ιστορία ενός βίαιου έρωτα.

Σε πολλά σημεία του το σκληρά ρομαντικό και μακρύ στο ξετύλιγμά του έπος του Ζία Ζανγκέ Οι στάχτες μιας αγάπης βρίσκει τον ρυθμό μιας περιπέτειας εκδίκησης, καθώς η γυναίκα που πήγε φυλακή για χάρη του μικρο-γκάνγκστερ που αγάπησε (θαυμάσια η μούσα και σύζυγος του Ζανγκέ, Τάο Ζάο) και αντιμετώπισε την εχθρότητά του, αφού εξέτισε την ποινή της, στήνει το δικό της μαγαζί με παράνομο τζόγο. Ο Κινέζος σκηνοθέτης υιοθετεί την πάγια κριτική στάση του, απέναντι στη βίαιη κοινωνική μεταστροφή της χώρας του, καταγράφοντας τις συνέπειες που έχει ο καπιταλισμός και η αλλοτρίωση στους ανθρώπους. Λιγότερο τολμηρή, άρα και ακροβατική στο σχήμα της, αλλά εξίσου φιλόδοξη με το προηγούμενο φιλμ του, το Mountains may depart, η ταινία που διαγωνίστηκε στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών καλύπτει ολόκληρο τον 21ο αιώνα, τοποθετώντας την προδομένη ηρωίδα, θύμα ενός ζόρικου, αλλά θρασύδειλου νταή που δεν είχε τα μούτρα να την αντικρίσει και την απέκλεισε σαν να ήταν σκυλί, στην πολύπαθη περιφέρεια της Κίνας της αστυφιλίας, κάνοντας συχνά κοντράστ της μοναχικής της διαδρομής σε τεράστιες κλίμακες, επικεντρώνοντας δε στην ικανότητά της να επιβιώνει με έναν μπασταρδεμένο συνδυασμό τεχνασμάτων: από τη μια επιβάλλεται ως κληρονόμος της ντόπιας κουλτούρας των συμμοριών, από την άλλη δεν παραλείπει να εφαρμόζει τα δανεικά δυτικά τρικ ως άλλο κορίτσι του γκάνγκστερ σε αμερικανικό νουάρ.

Απέραντο σκοτάδι στροβιλίζεται στο κέντρο μιας διεθνούς φήμης σχολής χορού. Κάποιοι θα υποκύψουν στον εφιάλτη. Άλλοι, επιτέλους, θα ξυπνήσουν.

38 lifo – 1.11.18

VILLAGE RENTI 17 - VILLAGE MALL 1 - VILLAGE PAGRATI 3 - VILLAGE FALIRO 3 - ΑΕΛΛΩ 1 - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2 - WEST CITY 2 - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΝΙΡΒΑΝΑ 2 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2 - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 2

ΑΣΤΥ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

απο τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Κινηματογράφος

της εποχής, «tremate, tremate, le streghe son tornate», που σημαίνει «τρέμετε, τρέμετε, οι μάγισσες επέστρεψαν», με ενέργεια, κλιμάκωση και συνεχείς αναφορές στην Τέχνη και στην ψυχανάλυση. Αποδομώντας τη λακανική θεώρηση της γυναίκας ως παράγωγου του άνδρα, ο Ιταλός συσχετίζει τον τρόμο με τη δύναμη σε ένα ακραία ανταγωνιστικό γυναικείο σύμπαν και τοποθετεί τον φεμινισμό στο είδος της φρίκης. Οι μάγισσες είναι μια υπερβολή, χρηστική και θεαματική, και ο ερχομός του νέου αίματος απαιτεί θυσίες και σφαγιαστική τελετουργία διαδοχής από τη μια μητέρα (ουσιαστικά, τριχοτομημένη) στην επόμενη, την πιο δυνατή και ταιριαστή για την εποχή. Η Σούζαν, όπως όλα τα σωστά «στοιχειά», δεν έχει επίγνωση του ρόλου ή της λειτουργίας της (θυμάστε τον Τζόνι Ντεπ στην Ένατη Πύλη;) και οδηγείται στην Ακαδημία Μάρκους γιατί έχει οράματα και ένστικτο από μικρό κορίτσι, όταν εναντιωνόταν στη δική της Μητέρα. Αποδεικνύεται ανατρεπτική, τουλάχιστον όσο ανατρεπτική μπορεί να γίνει η Ντακότα Τζόνσον με τον μόνιμα αμβλύ νατουραλισμό της, και η Μπλαν βλέπει στο πρόσωπό της τη λύτρωση, αλλά και το μαρτύριο. Εδώ η Τίλντα Σουίντον κάνει θαύματα με το βλέμμα και τις δωρικές, αυστηρές κινήσεις της, υπονοώντας συνεχώς τα μελλούμενα με τόσο ανάγλυφες εκφράσεις, που ο σκηνοθέτης της ερωτεύεται εκ νέου το πρόσωπό της με κοντινά πλάνα. Η διονυσιακή αιματοχυσία δεν είναι η κατακλείδα της ταινίας: μια σκηνή εξιλέωσης που ακολουθεί διαφωτίζει εν μέρει και περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, αλλά τουλάχιστον καταλήγει σε ένα ξέφωτο, αντί να περιορίσει και να πνίξει την ταινία στο οργιαστικό λουτρό αίματος, που κυμαίνεται από το γκροτέσκ στο κωμικό. Το Suspiria του Γκουαντανίνο προσκαλεί για αναγνώσεις και αναλύσεις και προσφέρει μια βραδυφλεγή αναζήτηση της έννοιας και της σημασίας της ψευδαίσθησης ως ψέματος που πλασάρεται με τη μορφή της αλήθειας, σε διαφορετικά επίπεδα. Τα παρακλάδια της ταινίας, δηλαδή οι εμβόλιμες υποπλοκές από τον εξωτερικό κόσμο, δεν ενώνονται καθαρά και δυνατά μεταξύ τους. Ωστόσο, η ιστορία των μαγισσών από μόνη της συνθέτει ένα συναρπαστικό παζλ, ζωώδες και εγκεφαλικό ταυτόχρονα. Σαν εκκωφαντικός αναστεναγμός που υπογραμμίζεται από την ενταγμένη στο πνεύμα μουσική του Τομ Γιορκ των Radiohead, πλήρως αντιστικτική στο παλιό σκορ των Goblin, οι οποίοι έδωσαν έτοιμη μουσική στον Αρτζέντο στο πρωτότυπο. Και μπορεί ο Ιταλός σκηνοθέτης να ανακατεύει είδη, ιδέες και ιστορίες, φέρνοντάς τες πολύ μπροστά, αντί να τις υφάνει οργανικά, αλλά είναι από τους λίγους που τολμούν, όπως φάνηκε και στο Bigger Splash, να ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί το πυκνό τους σενάριο με τη γλαφυρή σκηνοθεσία, διατηρώντας συνοχή στην ατμόσφαιρα.

Σκηνοθεσία: Ζία Ζανγκέ Πρωταγωνιστούν: Τάο Ζάο, Φαν Λιάο

Κακό

Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο Πρωταγωνιστούν: Τίλντα Σουίντον, Ντακότα Τζόνσον

Στην ερώτηση αν άξιζε ο κόπος να ξαναγυριστεί η cult επίθεση στις αισθήσεις που επιχείρησε με κινηματογραφική αυθάδεια και μπαρόκ οίστρο ο Ντάριο Αρτζέντο το 1977, η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλή. Tο Suspiria του 2018 είναι από εκείνες τις ταινίες που χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθούν αλλά και να γίνουν κατανοητές. Τοποθετώντας τη δράση και πάλι στο 1977, στο διχασμένο Βερολίνο, χωρίς ωστόσο την παραμυθένια έντονη χρωματική παλέτα του Αρτζέντο, σκάβει στην ψυχαναλυτική σημασία της άφιξης της νεαρής Σούζαν Μπάνιον, από τα κατάβαθα μιας κοινότητας Άμις, στην Ακαδημία Χορού Μάρκος. Παρακάμπτοντας υπεκφυγές και περιττά μυστήρια, μαθαίνουμε από την αρχή πως η σχολή είναι βιτρίνα για ένα άντρο μαγισσών, με τη Μάρκος να προεδρεύει εν τη απουσία της και τη Μαντάμ Μπλαν να ηγείται ως δασκάλα με εκτόπισμα και αυστηρότητα. Η Μπλαν εντυπωσιάζεται από τα προσόντα, το ένστικτο και τη θέληση της Σούζαν και δράττεται της ευκαιρίας να τη χρησιμοποιήσει σε ρόλο πρίμας, αφού η προηγούμενη έπαθε νευρικό κλονισμό και ανακοίνωσε δραματικά την παραίτησή της και μια άλλη κοπέλα, η Πατρίσια Χινγκλ, μοιάζει να τα έχει χαμένα, όπως εκμυστηρεύεται στον ψυχίατρο Τζόζεφ Κλέμπερερ, και βλέπει παντού απειλητικές Μητέρες Μάγισσες, πολύ κακό και σίγουρο θάνατο στη σχολή που την έχει τρελάνει. Μέσα στον σκοτεινό γυναικωνίτη με φόντο το ακόμη πιο μουντό Βερολίνο, ο Γκουαντανίνο δεν αποφεύγει το παρελθόν που δεν απασχόλησε καθόλου τον Αρτζέντο. Ο Κλέμπερερ γεφυρώνει το ταραγμένο παρόν της τρομοκρατίας των ομάδων της Μπάαντερ-Μάινχοφ, που θεριεύει έξω από τα παράθυρα της ακαδημίας, με τη βαριά ναζιστική σκιά της πόλης (το original είχε φόντο το Φράιμπουργκ). Έχει χάσει τον έρωτα της ζωής του, την Άνκε, το 1943, και μέσα στο μυαλό του ζει με την ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσει κάποια στιγμή, σαν από θαύμα. Οι πολιτικοί παραλληλισμοί δεν ενσωματώνονται οργανικά στο φιλμ, όσο κι αν ο Κλέμπερερ (να το πούμε, γιατί είναι κοινό μυστικό: η Τίλντα Σουίντον τον υποδύεται, κάτω από βαρύ μακιγιάζ και το εξωφρενικό ψευδώνυμο Λουτς Έμπερσντορφ) διεισδύει στον χώρο από επαγγελματικό ενδιαφέρον και προσωπική ανησυχία. Εκτός από αυτόν δεν υπάρχει δείγμα άνδρα στο Suspiria. Οι αστυνομικοί που πιέζονται, γιατί έχουν και πιο σοβαρές δουλειές τη δεδομένη στιγμή, να εντοπίσουν τις εξαφανισμένες χορεύτριες είναι άχρηστοι, αποσβολωμένοι, για πλάκα μαγεμένοι, και εν τέλει ρεζίληδες στα χέρια των μαγισσών που περιεργάζονται τα γεννητικά τους όργανα με τα φονικά τους αγκίστρια και γελάνε δυνατά με την ανημπόρια των «οργάνων» της τάξης. Το Suspiria είναι μια εκτεταμένη, βαθύτερη, τολμηρότερη και, παρά τη συμπαγή εικαστικότητά της, αρκετά πειραματική εκδοχή του πρωτότυπου: ο Γκουαντανίνο ενορχηστρώνει μια μικρή πόλη γυναικών, βασιζόμενος στο φεμινιστικό σύνθημα εκείνης

ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ Ash is the purest white

BOHEMIAN RHAPSODY Σκηνοθεσία: Μπράιαν Σίνγκερ Πρωταγωνιστούν: Ρέμι Μάλεκ, Λούσι Μπόιντον Η ραγδαία άνοδος των Queen, η φυγή του Φρέντι Μέρκιουρι για σόλο καριέρα, η διάγνωσή του με AIDS, η επανένωση και η ιστορική συναυλία το 1985.

Η βιογραφική μεταμόρφωση του ινδικής καταγωγής Ζανζιβαριανού Φαρούκ Μπουλσάρα στον Φρέντι Μέρκιουρι που έλαμψε με τις υψηλές φωνητικές επιδόσεις και τις αξέχαστες εκκεντρικότητες ως frontman του ροκ συγκροτήματος Queen αγκομαχάει να κρατήσει σταθερό το νήμα που συνδέει την προσωπική ζωή ενός αυτόκλητου θρύλου του ρoκ και τη μουσική που δημιούργησε με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, από τη σύστασή της, τη δεκαετία του ’70, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του από AIDS το 1991. Ακριβέστερα, το Bohemian Rhapsody, βαφτισμένο από το 6λεπτο συμπίλημα οπερατικών στοιχείων, μεγαλοπιασμένων στοιχείων, μπαλάντας και βαβουριάρικης ροκ, ξεκινάει και τελειώνει με την πιο δυναμική παράσταση των Queen, στο Live Aid, με φουλ τον ήχο και το κοινό στα κάγκελα, σε μία από τις καλύτερες περφόρμανς που έχει δώσει ροκ συγκρότημα. Η δημόσια εικόνα του Μέρκιουρι δεν έκρυβε τη σεξουαλικότητά του, αν και ο ίδιος δεν θεωρούσε απαραίτητο να απαντάει στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αφήνοντας τους

φαν να καταλάβουν το αυτονόητο. Θεωρητικά, αυτή η διγλωσσία θα μπορούσε να αποτελεί από μόνη της ικανό υλικό για τη δραματουργική εξερεύνηση ενός ανθρώπου που προερχόταν από συντηρητική οικογένεια, αγάπησε εγκάρδια μια γυναίκα και διατήρησε πολυετή δεσμό μαζί της και από ένα σημείο κι έπειτα περιπλανήθηκε σε μια διαδρομή που μπορούμε μόνο να υποθέσουμε – και που οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης Μπράιαν Σίνγκερ μετέφρασαν σε ατελείωτα πάρτι καταπολέμησης της μοναξιάς, εξαρτήσεις από ουσίες, προσκόλληση σε έναν δόλιο σύμβουλο και μια κινηματογραφική συνάντηση με έναν άνδρα που δεν είχε καμία σχέση με το σύμπαν και τα κλισέ της υπερβολής. Ο Σίνγκερ απολύθηκε πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα γυρίσματα, και φυσικά το μοντάζ, και ο Ντέξτερ Φλέτσερ (Eddie and the Eagle), που ανέλαβε να ολοκληρώσει, παρέδωσε μια ασταθή, επίπεδη σπέκουλα της ταραχώδους και δημιουργικής περιόδου του Μέρκιουρι που κυλάει γρήγορα, αλλά δεν γίνεται εύκολα πιστευτή. Σανίδα σωτηρίας, και μοναδική πηγή απόλαυσης, είναι ο Ρέμι Μάλεκ, ο Αμερικανο-αιγύπτιος πρωταγωνιστής του Mr Robot. Με τα στρογγυλά του μάτια και το μικρό του δέμας αντικειμενικά δεν μοιάζει με τον Βρετανό τραγουδιστή, μάλιστα μιλάει πιο βραχνά και πιο αργά από εκείνον, και ευτυχώς δεν τραγουδάει ο ίδιος – πώς θα μπορούσε άλλωστε, υιοθετώντας την προσέγγιση της Μαριόν Κοτιγιάρ ως Εντίθ Πιάφ. Φορώντας μια ψεύτικη, πεταχτή οδοντοστοιχία, που στην αρχή αποσπά το βλέμμα, αλλά στη συνέχεια γίνεται ένας ενδιαφέρων διάλογος του ηθοποιού με ένα ελάττωμα που το τονίζει με θράσος και φυσικότητα, ο Μάλεκ απογειώνεται στην εκτέλεση των διάσημων ύμνων του συγκροτήματος και συγκινεί στις χαμηλόφωνες στιγμές της ταινίας. Δαγκώνει και αιχμαλωτίζει ταυτόχρονα, ξεπερνώντας τη μίμηση, όπως αρμόζει στις σπουδαίες ερμηνείες αλλά και στις παγίδες των τετριμμένων διαλόγων και της γενικότερης αμηχανίας μιας ταινίας που

μπερδεύει τις ροκ ακρότητες ενός προικισμένου τραγουδιστή με τη δραματοποιημένη μεταφορά της ζωής του. VILLAGE RENTI 4,14,20 - VILLAGE MALL 3,4,5,7 VILLAGE PAGRATI 5 - VILLAGE FALIRO 1,5,7,9 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 2,5 - ODEON GLYFADA 1 - ODEON MAROUSI 2 - ODEON ESCAPE 3,5 - ODEON STARCITY 1,6,10 - ΑΕΛΛΩ 4 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1 - WEST CITY 1 - ΕΜΠΑΣΣΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1,2 - ΝΑΝΑ 4,5 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1,2 - ΑΘΗΝΑ

PETERLOO Σκηνοθεσία: Μάικ Λι Πρωταγωνιστούν: Ρόρι Κινίαρ, Μαξίν Πικ Το χρονικό της σφαγής του 1819 στο Σεντ Πίτερς Φιλντς του Μάντσεστερ, όταν η ειρηνική διαδήλωση διαλύθηκε με αιματηρό τρόπο.

Τέσσερα χρόνια μετά το Βατερλό, η σφαγή στο Μάντσεστερ υπήρξε μια μεγάλη ήττα για τη δημοκρατία, καθώς η πολιτική και στρατιωτική καθεστηκυία τάξη της Αγγλίας κατέπνιξε τη μαζική, οργανωμένη διαδήλωση εργατών, αφού πρώτα προσπάθησε να διακρίνει και να παρακολουθήσεις τους υποτιθέμενους αγκιτάτορες, να διαβρώσει την οργάνωση και να διαλύσει τις προθέσεις ανατροπής, πριν φτάσουν στη σφαγή του Αυγούστου του 1819. Στην πιο ογκώδη ταινία της καριέρας του, ο 75χρονος Μάικ Λι κάνει μια ευγενή εξαίρεση στην εργογραφία του, με στροφή στο σινεμά του Κεν Λόουτς, αθροίζοντας πρόσωπα και γεγονότα σε ένα μελόδραμα ιστορικού ενδιαφέροντος, με πολλή φλυαρία ανάμεσα στις σκηνές μάχης της έναρξης και του φινάλε. Δυστυχώς, το βάρος του εγχειρήματος δεν αντισταθμίζεται από την έξαρση και την έξαψη που αξιώνει το θέμα. ODEON GLYFADA 2 - ODEON MAROUSI 1 - ODEON OPERA 1 - ΑΒΑΝΑ - ΑΕΛΛΩ 3 - ΓΑΛΑΞΙΑΣ 2 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2

Ο ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ The nutcracker and the four realms Σκηνοθεσία: Λάσε Χάλστρομ, Τζο Τζόνστον Πρωταγωνιστούν: Μακένζι Φόι, Κίρα Νάιτλι Όταν η Κλάρα βρίσκεται σε έναν παράξενο και μυστήριο παράλληλο κόσμο, πρέπει να αντιμετωπίσει την τυραννική Κόκκινη Μητέρα για να ξαναφέρει την αρμονία στον κόσμο.

Παρά τις πινελιές από τη Φαντασία και την απαραίτητη κλασική μουσική του Τσαϊκόφσκι, η μεταφορά του Καρυοθραύστη δεν καινοτομεί ούτε αποσταθεροποιεί με τρέλα την αγαπημένη χριστουγεννιάτικη φαντασία. Πολύχρωμη σαν κομφετί και βαριά σε ψηφιακά σκηνικά, η ταινία που συν-σκηνοθέτησαν ο Λάσε Χάλστρομ και ο Τζο Τζόνστον ταξιδεύει την ανήσυχη νεαρή Κλάρα στον παραμυθένιο, επικίνδυνο κόσμο που έπλασε η μάνα που πρόσφατα έχασε, παραμονή των γιορτών, προσπαθώντας να βρει το κλειδί ενός αλληγορικού γρίφου και πολεμώντας μολυβένιους στρατιώτες και πλάσματα του δάσους και ενός μεγαλοπρεπούς κάστρου, καθ’ οδόν προς το Τέταρτο Βασίλειο. Το μπαλέτο, όπως το γνωρίζουμε από τη χορογραφία του Πετιπά, μοιάζει εμβόλιμο στις ζαχαρωτές περιπέτειες, τα διδάγματα, όπως αναμένεται, τονίζονται συχνά και το θέαμα είναι ικανοποιητικό, χωρίς εκπλήξεις, φορτωμένο, αλλά γυμνό από ένταση, με πρωταγωνίστρια τη Μακένζι Φόι και στηρίγματα την Έλεν Μίρεν και τη σαφώς πιο ζωηρή Κίρα Νάιτλι. VILLAGE RENTI 1,2,7,8,9,10,12,13,14,15 - VILLAGE MALL 2,7,8,9,10,14 - VILLAGE PAGRATI 2,4,5 - VILLAGE FALIRO 1,2,4,5,6,7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,2,3,4 - ODEON MAROUSI 3 - ODEON ESCAPE 4,6 - ODEON STARCITY 3,7 - ΑΕΛΛΩ 1,4 - ΑΙΓΛΗ 2,4 - ΑΝΟΙΞΗ 1 - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,2 - WEST CITY 1,3 - ΔΑΝΑΟΣ 1,2 - ΚΗΦΙΣΙΑ 1 - ΚΗΦΙΣΙΑ CLASS - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 ΝΑΝΑ 1,2 - TOWN CINEMAS 1,3 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1,2 - ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ - ΟΝΕΙΡΟ - ΖΕΑ

Η ΚΑΤΗΓΟΡΟΎΜΕΝΗ Acusada Σκηνοθεσία: Γκονζάλο Τομπάλ Πρωταγωνιστούν: Μ. Εσπόζιτο, Λ. Σμπαράλια Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία της κολλητής της, μια φοιτήτρια εξακολουθεί να είναι η μόνη κατηγορούμενη για τον φόνο. Γι' αυτό ετοιμάζει την υπεράσπισή της.

Οι ισπανόφωνες ταινίες μυστηρίου κερδίζουν συνεχώς έδαφος και στη χώρα μας, καταφέρνοντας να πείσουν ένα μεγάλο μέρος του κοινού παρά τις απιθανότητες των περισσότερων σεναρίων που στηρίζουν το σύγχρονο αυτό είδος, από το οποίο η Κατηγορούμενη παίρνει αποστάσεις από την αρχή και τις διατηρεί ως το τέλος. Παρότι η υπόθεση βασίζεται σε μια δολοφονία που είναι δύσκολο να διαλευκανθεί, ο σκηνοθέτης αποβάλλει το στοιχείο της έρευνας και στέκεται αποκλειστικά στο πρόσωπο και τις αντιδράσεις της κατηγορούμενης. Τα ασταμάτητα κοντινά στην πρωταγωνίστρια και το παιχνίδι με το μαλλί της, η ανάγκη της για επαφή και η κατατονική αντίδρασή της σε όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της δίκης μαρτυρούν μια προσέγγιση καταγγελτική των media που καλύπτουν το γεγονός, αλλά και της μεγαλοαστικής οικογένειάς της που φαίνεται να χτίστηκε σε ανίσχυρα θεμέλια. Ενώ όμως ο στόχος του σκηνοθέτη είναι έξυπνος, η δομή της αφήγησης παραμένει ανερμάτιστη και από ένα σημείο κι έπειτα συμβιβαστική, πετώντας ψήγματα μυστηρίου πάνω στην κριτική του και ποντάροντας πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε στις ασάφειες της υπόθεσης. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 6,13 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΙΓΛΗ 4 - ΑΝΟΙΞΗ 2 ΚΗΦΙΣΙΑ 2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 3,6 - TOWN CINEMAS 1,2 - ΤΡΙΑΝΟΝ - ΖΕΑ

1.11.18 – lifo

ΖΟΡΖ ΝΤΑΝΤΈΝ, Ο ΆΝΑΥΔΟΣ ΣΎΖΥΓΟΣ

Jouez bouzouki! «Ζορζ Νταντέν, ο άναυδος σύζυγος» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου).

απο τη λουίζα αρκουμανέα

Θέατρο

40 lifo – 1.11.18

ν τα κατάφερνε, τότε θα άνοιγαν όλες οι πόρτες. Αν τα κατάφερνε, θα κέρδιζε αστραπιαία τον σεβασμό των εκλεκτών της αυλής. Αν τα κατάφερνε, δεν θα ήταν πια χωριάτης. Για τον σκοπό αυτόν δεν φείδεται χρημάτων. Έχει μεγάλη περιουσία άλλωστε. Καταβάλλει το απαραίτητο αντίτιμο και παντρεύεται τη νεαρή Ανζελίκ ντε Σοτενβίλ. Η ευγενική καταγωγή της, πολύτιμο αφροδισιακό για τον διψασμένο αναρριχητή της κοινωνικής πυραμίδας. Τώρα πια ο Ζορζ Νταντέν αποχαιρετά την αγροτική ζωή και όλες τις χωριατοπούλες που τον γλυκοκοίταζαν κι ετοιμάζεται να εκτοξευτεί σ’ ένα μέλλον χρυσαφένιας ευδαιμονίας και ατέρμονου στροβιλισμού στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας – στο πλευρό της ακριβοαποκτηθείσας συζύγου του. Η άχαρη πιρουέτα του, όμως, μένει μετέωρη. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως υπολόγιζε. Ο κύριος και η κυρία Ντε Σοτενβίλ αρνούνται στον γαμπρό τους αυτό που περισσότερο απ’ όλα λαχταρά: την αποδοχή τους. Όχι μόνο δεν τον αγαπούν, όχι μόνο δεν τον σέβονται, αλλά, αντιθέτως, τον προσβάλλουν σε κάθε ευκαιρία. Όταν ο Νταντέν κάνει το λάθος να την αποκαλέσει «πεθερά μου», η κυρία Ντε Σοτενβίλ τον επιπλήττει σφόδρα: «Τι να είπω; Μα, είμεθα ίσα κι όμοια; Μάθετε, παρακαλώ, ότι δεν μπορείτε να αποκαλείτε τοιουτοτρόπως ένα πρόσωπο της ιδικής μου τάξεως». Όσο κι αν στερούνται πραγματικής (δηλαδή οικονομικής) ισχύος, οι Σοτενβίλ επιβάλλονται στον Νταντέν, εγκαλώντας τον στην τάξη (του). Το παιχνίδι των τύπων και των επίσημων προσφωνήσεων –πάνω στο οποίο στηρίζεται η επίδειξη και η διατήρηση της εξουσίας τους– είναι άγνωστο στον πλούσιο χωριάτη, που πασχίζει ματαίως να κατακτήσει υψηλότερο στάτους, σκαρφαλώνοντας άγαρμπα στο πλάι τους. Όσο πιο πολύ τον ταπεινώνουν, τόσο περισσότερο το πάθος του για αναγνώριση φουντώνει.* Σ’ αυτόν το λυσσαλέο αγώνα, ακόμα και η προδοσία της συζύγου γίνεται όπλο εναντίον των γονιών της: αν ο Νταντέν μπορέσει να ξεσκεπάσει την ατιμία της, τότε θα επιφέρει στους Σοτενβίλ το μοιραίο χτύπημα. Αποδεικνύοντας την ανηθικότητα της θυγατέρας τους, θα σαρώσει την αριστοκρατική αλαζονεία τους. Το διακύβευμα, όμως, είναι δυσβάσταχτο για τις δυνάμεις του. Από τη μια αγανακτεί με την άπιστη

φύση της Ανζελίκ, από την άλλη καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να την καταστήσει γνωστή και να δικαιωθεί: «Τι ωραία, τι καλά! Αχ, πόσο χαίρομαι που έχετε ξεπορτίσει νυχτιάτικα» λέει στην τρίτη πράξη, όταν συλλαμβάνει την Ανζελίκ να επιστρέφει από τις περιπέτειές της. Η χαρά του δεν κρύβεται:«Δεν το περιμένατε, έτσι; Τώρα θα θριαμβεύσω εγώ!». Ποτέ δεν έρχεται όμως η στιγμή του θριάμβου. Κάθε φορά οι ένοχοι ξεγλιστρούν με πονηριά κι εκείνος γελοιοποιείται. Κάθε φορά ο απατημένος βγαίνει και δαρμένος. Σ’ αυτό το έργο κανένας δεν αγαπάει κανέναν. Οι γονείς μοσχοπουλούν τη θυγατέρα σαν ένα κομμάτι κρέας, η θυγατέρα επαναστατεί για τον άδικο γάμο ερωτοτροπώντας με άλλους άνδρες και διακηρύσσοντας το δικαίωμά της στην απιστία, ενώ ο σύζυγος την αντιμετωπίζει ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Τα αισθήματά της του είναι αδιάφορα: το μόνο που θέλει, να τον αναγνωρίσει ως αφέντη της. Ο κυνισμός και η υπεροψία των Σοτενβίλ, η δουλοπρέπεια και οι στρεβλές φιλοδοξίες του Νταντέν, η εκδικητική σκληρότητα της Ανζελίκ, συνθέτουν έναν κόσμο τρομακτικό μέσα στη γελοιότητά του. Ετούτη η φαινομενικά αθώα φάρσα που καταπιάνεται με το πλέον κλασικό κωμικό θέμα του απατημένου και ζηλιάρη συζύγου αποδεικνύεται πολύ πιο σκοτεινή απ’ όσο οι αρχικές προδιαγραφές μάς προετοιμάζουν. Ο Μολιέρος παίρνει στα χέρια του το είδος και το εκτοξεύει σε νέα ύψη: φαντάζεται μια κοινωνική και προσωπική κόλαση, όπου η κωμωδία εντείνει την οξύτητα των τραγικών αποχρώσεων και, ακόμα χειρότερα, η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ. Αψηφώντας τους κανόνες της κωμωδίας, το τέλος μένει ανοιχτό, με τον Νταντέν καταδικασμένο να βιώνει ξανά και ξανά το ίδιο μαρτύριο, τον εντοπισμό της άπιστης και τον δημόσιο εξευτελισμό του. Σαν ποντικός που τρέχει πάνω στον μικρό τροχό του κλουβιού του, βρίσκεται μονίμως σε κίνηση, χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Όποια πόρτα κι αν ανοίξει, η σύζυγος και ο εραστής της του κάνουν γκριμάτσες. Όσες φορές κι αν αναζητήσει το δίκιο του ενώπιον των γονιών της, θα ανταμείβεται με χλεύη. Ανίκανος ν’ αγαπήσει, ανίκανος να δει τους ανθρώπους πέρα από την εικόνα τους και τα σημάδια της τάξης τους, μένει αιώνιος υπερασπιστής του status quo, της κούφιας ιεραρχίας. Ένας υποτελής που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αφέντες, και αντίστροφα.

ΜΟΛΙEΡΟΣ Ζορζ Νταντέν, ο άναυδος σύζυγος Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη Βοηθός σκηνοθετη: Κατερίνα Γεωργουδάκη Σκηνικά-Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη Μουσική: Νέστωρ Κοψιδάς Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου Παίζουν: Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Νέστωρ Κοψιδάς, Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Μαγγίνας, Βασίλης Μαυρογεωργίου

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ Φρυνίχου 14, Πλάκα, 210 3222464 & 210 3236732 Διάρκεια παραστάσεων: Έως 9/12 Πέμ.-Κυρ. 21:15 Τιμές εισιτηρίων: Πέμ.-Παρ. €15, €10 (μειωμένο), €8 (ανέργων), Σάβ. €18- 12 (μειωμένο/ανέργων), Κυρ. €16-12 (μειωμένο/ ανέργων)

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Τέχνης αρκέστηκε σε μια περισσότερο εύπεπτη ερμηνεία του κειμένου. Σύμφωνα με την προσέγγιση αυτή, ο Νταντέν είναι ένας συμπαθέστατος, αξιοπρεπέστατος, αδικημένος άνδρας που πέφτει θύμα όχι μόνο των ξιπασμένων πεθερικών του αλλά προπαντός του διεφθαρμένου Κλιτάντρ,του αδίστακτου εραστή της Ανζελίκ. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ως Νταντέν όχι μόνο διακρίνεται για τους κομψούς τρόπους του αλλά εγείρει την αμέριστη συμπόνοια μας κάθε φορά που στέκεται θλιμμένος να παρακολουθεί τα έκτροπα της συζύγου του, με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα και μια έκφραση πληγωμένου ελαφιού στο πρόσωπό του. Εκπέμπει, δηλαδή, όλη την ευγένεια που στερείται ο κατ’ όνομα ευγενής, ο ερωτικός αντίπαλός του: ο Κώστας Κουτσολέλος ως Κλιτάντρ είναι ένας άξεστος σαδιστής που γραπώνει τα γεννητικά του όργανα του ενώ μοστράρει την κοιλιά του, φοράει τη χρυσή καδένα στον λαιμό, έχει ένα τσιγάρο κολλημένο στο στόμα και το σεξ μονίμως στο μυαλό του. Αυτή η αφελής απλούστευση –ο «καλός» χωριάτης και ο «κακός» αριστοκράτης– αναιρεί την ουσία του κειμένου, ότι δηλαδή όλοι οι βασικοί ήρωες, είτε έχουν λεφτά είτε τίτλους, αποδεικνύονται εξίσου υποκριτές, παίζουν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι. Ο Νταντέν, που αντιμετωπίζει τους Σοτενβίλ ως θεούς κι αγοράζει την κόρη τους για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, δεν είναι αγνότερος από τον Κλιτάντρ ή τους Σοτενβίλ, που τον κλοτσάνε δεξιά κι αριστερά σαν σκουπίδι. Είναι όλοι τους εξίσου υπεύθυνοι γι’ αυτή την ισορροπία του τρόμου που διαιωνίζει την ανισότητα και τις διακρίσεις, το δίπολο αφέντες-δούλοι, ανδρείκελα που επιμένουν να ορίζουν τον εαυτό τους μόνο σε σχέση με την τάξη τους. Ο λάγνος και ακόρεστος αριστοκράτης που κλέβει το κορίτσι από τον αγαθιάρη επαρχιώτη συνεπώς δεν συνιστά μια δυναμική ερμηνεία των κοινωνικών σχέσεων που παρουσιάζει ο Μολιέρος στο έργο του αλλά μάλλον μια μελό και επιφανειακή ανάγνωση αυτού του εξαιρετικού κειμένου. Ολόκληρο το concept πάνω στο οποίο στήθηκε η παράσταση φανερώνει αδυναμία επεξεργασίας των πραγμάτων. Εκτός του ότι είναι χιλιοειδωμένο, εκτός του ότι δεν χρησιμοποιείται για να προκαλέσει ενδιαφέροντες χωροταξικούς ή δραματουργικούς συσχετισμούς, το εορταστικό τραπέζι με τους ήρωες-καλεσμένους σε πάρτι δίνει επιπλέον εδώ την εντύπωση μιας λύσης ανάγκης: μερικές καρέκλες κυλικείου και υφάσματα ριγμένα τσάτρα-πάτρα σαν κουρτίνες εποχής δεν συνιστούν, δυστυχώς, άποψη για ένα «φτωχό» αλλά μόνο για ένα «πρόχειρο» θέατρο. Ακόμη και με το χαμηλότερο budget μπορεί κανείς να βρει προτιμότερες λύσεις. Λίγο «jouez bouzouki», λίγο «ντα νταντιρλά νταντά», ευχάριστα μουσικά διαλείμματα με παλιά αγαπημένα γαλλικά τραγούδια και τους ηθοποιούς να επιδεικνύουν τις χορευτικές τους ικανότητες, όλα στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να αποφύγουμε το «κανονικό» στήσιμο και να γίνουμε «μοντέρνοι» – έστω κι αν δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε πειστικά, έστω κι αν δεν το αισθανόμαστε αληθινά. Τόσο η υπερβολική εκφραστικότητα (στις γκριμάτσες, στη φωνή, στις κινήσεις) του Νέστορα Κοψιδά στον ρόλο του κυρίου Ντε Σοτενβίλ όσο και ο ελεγχόμενος οίστρος της Σύρμως Κεκέ ως κυρίας Ντε Σοτενβίλ/Υπηρέτριας δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την εύκολη και αναμενόμενη σάτιρα. Η Κατερίνα Λυπηρίδου ως Ανζελίκ αποπνέει μια δυναμική αύρα, η οποία όμως δεν μετεξελίσσεται σε ολοκληρωμένο πορτρέτο της ηρωίδας, συνεπώς μένουμε μετέωροι. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου κερδίζει τις εντυπώσεις και μας προσφέρει στιγμές συγκίνησης, αλλά, δυστυχώς, ακολουθώντας τη σκηνοθετική γραμμή, οδηγεί τον Νταντέν σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση. * Βλέπε το βιβλίο «Men and Masks: A study of Molière» του Lionel Gossman

LIVE

How To Dress Well: Κατευθείαν από την αμερικανική κόλαση Ο μουσικός από το Κολοράντο που μισεί τον όρο «hipster R&B» μιλάει (βαριεστημένα) για το νέο του άλμπουμ και το live του στην Αθήνα.

απο tη μαρια παππα

Μουσική

Tom Krell γεννήθηκε στο Κολοράντο. Το 2009 πήρε το πτυχίο του στη Φιλοσοφία, πριν ξεκινήσει τις μουσικές του περιπέτειες. Υιοθέτησε το ψευδώνυμο How To Dress Well και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τα πρώτα του EP σε ένα μπλογκ που είχε φτιάξει. Το 2010 το ντεμπούτο άλμπουμ του «Love Remains» ενθουσίασε τους κριτικούς, που τον χαρακτήρισαν φέρελπι και τον συνέκριναν με ονόματα όπως αυτά του Frank Ocean και του The Weeknd. Ποτέ δεν έφτασε, βέβαια, στα μεγέθη των δύο Αφροαμερικανών συναδέλφων του. Κατά κάποιον τρόπο, δημιούργησε τον όρο alt R&B ή hipster R&B, που δεν είναι και τόσο κολακευτικός. Κι ενώ στην αρχή δήλωνε ότι δεν είχε πρόβλημα, αν και τον έβρισκε «κάπως», μετά άλλαξε τελείως και είπε ότι εκείνη την εποχή αισθανόταν πως τον εκμεταλλεύονταν και ότι το 99% των κυκλοφοριών που χαρακτηρίζονταν έτσι ήταν «σκουπίδια». Έτσι εξηγείται μάλλον το ότι στο τέταρτο άλμπουμ του, το «Care», το γύρισε στην ποπ και συνεργάστηκε με τον Jack Antonoff, τον πρώην της Lena Dunham, που κάνει καριέρα ως μουσικός παραγωγός. Το «Care» βγήκε το 2016. Πέρασαν δύο χρόνια για το επόμενο, το «Anteroom», που αποτελεί την πιο σκοτεινή δουλειά του: πρόκειται για μουσική που έγραψε μέσα στη μιζέρια, μετά την εκλογή του Tραμπ. Είναι πιο πειραματικό σε σχέση με τα προηγούμενα και σε αυτό οι επιρροές του είναι οι Prurient, Coil και Burial. Τα κομμάτια του δίσκου, όμως, παραμένουν

ποπ και άμεσα, σχεδόν χορευτικά, ακόμα κι αν έχει εξελίξει τον ήχο του, προσθέτοντας παραπάνω ηχοστρώματα. «Τι σημαίνει όμως να κάνεις blue eyed soul (λευκή δηλαδή) σήμερα;» αναρωτιούνται στο «Pitchfork». Σίγουρα ο Krell είναι από τους καλύτερους εκπροσώπους της εποχής και το «Anteroom» μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που βαθμολογούν τελικά με τον αξιοπρεπή βαθμό 7.3, καταλήγοντας ότι είναι «στα καλύτερά του όταν ρισκάρει να πάει σε περιοχές όπου οι άλλοι δεν τολμούν». Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία θα τον δούμε στην Αθήνα σε λίγες μέρες στην Death Disco, στο πλαίσιο των pre-events του Plisskën Festival. Δεν έχει ξαναβρεθεί στην Ελλάδα και αισθάνεται χαρούμενος που θα πραγματοποιήσει κάτι που ήθελε να κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Μου σχολιάζει τη σκηνή του χιπ-χοπ, λέει πως από προκλητική και cool έχει καταντήσει τόσο mainstream, που είναι βαρετή πια. Ακόμα του αρέσει η Mariah Carey, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει μυστικιστική ποίηση και ακούει techno. Πλέον είναι κάτοικος του Λος Άντζελες. Προσωπικά, θα προτιμούσα να απαντούσε πιο διεξοδικά στις ερωτήσεις μου παρά μονολεκτικά, σαν να βαριέται τη ζωή του. Αυτήν τη στιγμή κάνει περιοδεία σε όλη την Ευρώπη με ένα βαν και τον πετυχαίνω στη διαδρομή από το Βερολίνο στην Κοπεγχάγη. Σπουδάζει ακόμη, όπως μου αναφέρει. «Κάνω ένα διδακτορικό στη Φιλοσοφία, συγκεκριμένα πάνω στον μηδενισμό. Ελπίζω να το ολοκληρώσω φέτος».

i Θα εμφανιστεί στην Death Disco στις 2 Νοεμβρίου, με είσοδο 14-20 ευρώ.

— Πόσο σε έχουν επηρεάσει οι σπουδές σου ως άνθρωπο; Είναι πολύ δύσκολο να μη γίνεις μηδενιστής και κυνικός. Πρέπει να αντιστέκεσαι με όλο σου το είναι. Του ζητάω να μου σχολιάσει το νέο του άλμπουμ. «Προσεγγίζω τη μουσική με αγάπη και προσοχή. Για μένα, αποτελεί ένα βαθύ φάσμα επούλωσης. Αισθάνομαι πολύ τυχερός και περήφανος για το πέμπτο μου άλμπουμ. Κάθε άλμπουμ που έχω κάνει είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αυτό είναι βαθιά αποσπασματικό και έντονο, αλλά ταυτόχρονα “αγγελικό”. Όπως συμβαίνει και με τα “αδέρφια” του, έχει χαρακτηριστικά που το συνδέουν με στοιχεία άλλων δίσκων, ταυτόχρονα όμως έχει τη δική του ψυχή. Τα κομμάτια είναι απειλητικά και ταυτόχρονα τρυφερά, γεμάτα θυμό και ηρεμία. Πιστεύω ότι είναι ένας πειραματικός, ηλεκτρονικός δίσκος με τραγούδια ουσίας και παρηγορητικές ιστορίες. Οι εκλογές του 2016 με επηρέασαν πάρα πολύ όταν το έγραφα. Η “αμερικανική κόλαση” είναι στο υπόβαθρο αυτού του άλμπουμ, ο νεοφιλελεύθερος αποδεκατισμός της ανθρώπινης κοινωνίας – τα έχετε ζήσει κι εσείς στην Ελλάδα αυτά. Είναι απαίσιο το να ζεις στην Αμερική αυτήν τη στιγμή». — Ελπίζεις ότι θα αλλάξει η κατάσταση κάποια στιγμή στο μέλλον; Η ελπίδα μπορεί να είναι κάτι συντηρητικό, το ίδιο και η απελπισία. Για μένα, το μέλλον κρύβει περισσότερη τέχνη, περισσότερη κόλαση, περισσότερο πόνο, περισσότερη αγάπη. Και, προπαντός, περισσότερη ζωή. 1.11.18 – lifo

ΚΛΑΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Εκατό Χρόνια Μοναξιά, πενήντα χρόνια μετά Το εμβληματικό έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από τις εκδόσεις Ψυχογιός που πήραν τα δικαιώματα του νομπελίστα συγγραφέα και είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι αξεπέραστοι τίτλοι. Το σίγουρο είναι ότι ο μαγικός κόσμος του Μάρκες εξακολουθεί να μας στοιχειώνει.

από την τίνα μανδηλαρά

Βιβλίο

42 lifo – 1.11.18

ναμφίβολα, κάποιους από εμάς οι κίτρινες πεταλούδες τούς ακολουθούν ακόμα, σαν εκείνες που δεν άφηναν τους αιώνιους εραστές Μέμε και Μαουρίσιο από τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά ή εκείνες που είχαν αφεθεί ελεύθερες την ημέρα της κηδείας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Όχι τυχαία, η αθωότητα της κίτρινης πεταλούδας –το αγαπημένο χρώμα του Γκάμπο– φαίνεται να πετάει ακόμα πάνω από το βιβλίο που στιγμάτισε τα άγουρα χρόνια της εφηβείας και διαμόρφωσε ώριμες λογοτεχνικές συνειδήσεις: μισό αιώνα μετά, τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά κυκλοφορούν σε νέα μετάφραση από τη Μαρία Παλαιολόγου και τις εκδόσεις Ψυχογιός, προκαλώντας τα ίδια αισθήματα, όπως και τότε. Οι αναλύσεις για το τι ήταν αυτό που έφτιαξε το αλησμόνητο Μακόντο, το απομακρυσμένο ουτοπικό χωριό που πρωταγωνιστεί στα Εκατό Χρόνια, αλλά και τα αμέτρητα πρόσωπα που το σημάδεψαν, θα μπορούσαν να είναι πολλές, αλλά ελάχιστη σημασία έχουν μπροστά στους εκατομμύρια αναγνώστες που εξακολουθούν να εκπλήσσονται από τη μυθική σάγκα. Άλλοι θεώρησαν πως τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά ήταν το βιβλίο που διαμόρφωσε το ρεύμα που έμεινε γνωστό ως μαγικός ρεαλισμός, άλλοι βρήκαν αναλογίες ανάμεσα στο Μακόντο και τη Γιοκναπατάουφα του Φώκνερ, άλλοι, όπως ο δύσκολος και απαιτητικός Χάρολντ Μπλουμ, θεώρησαν ότι είναι ένα βιβλίο που «ξεχειλίζει από ζωή». Το σίγουρο είναι ότι μαζί με τις πεταλούδες του Μακόντο, τα ανεξάρτητα κινήματα και τα «παιδιά των λουλουδιών» που ανθούσαν στον υπόλοιπο κόσμο γεννήθηκε το βιβλίο που θα αναμείγνυε ιδανικά τον αέρα της ελευθερίας

με τη δύναμη της φαντασίας και της παράδοσης που χαρακτηρίζει τη Λατινική Αμερική. Η απάντηση στο Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα (GAN) ερχόταν το 1967 από έναν Κολομβιανό, ο οπoίος είχε απόλυτη επίγνωση του ότι το εγχείρημά του θα άξιζε τον κόπο: δεν ένιωθε χωρίς λόγο να συνωθούνται στο υψηλό ταμπεραμέντο του οι Χίλιες και μία νύχτες και κεφάλαια παρμένα, θαρρείς, από τον Θουκυδίδη. Κάπως έτσι, ανάμεσα σε ιστορίες για αδελφικούς, ακόμα και αιμομικτικούς έρωτες, φαντάσματα, μεγάλους πατριωτικούς πολέμους και μια αχαλίνωτη σεξουαλικότητα που ταίριαζε απόλυτα με τα νοτισμένα από την υγρασία τοπία της Καραϊβικής, γεννήθηκε το απόλυτο μυθιστόρημα της λατινοαμερικανικής παράδοσης. Ο αστικός μύθος λέει –και ο ίδιος ο Μάρκες, ως μοναδικός παραμυθάς, τον επιβεβαίωνε– ότι τα χρήματα που είχε μαζί με τη γυναίκα του Μερσέδες, όταν χρειάστηκε να το ταχυδρομήσουν στον εκδότη, δεν έφτασαν κι έτσι το έστειλαν με δόσεις – δεν είχαν καν τα 82 πέσος που απαιτούσε ο υπάλληλος. Μάλιστα, για την κυκλοφορία του θα έβαζαν ενέχυρο όσα από τα αντικείμενα είχαν απομείνει στο σπίτι, αφού, για να επιβιώσουν, είχαν αναγκαστεί να ξεπουλήσουν ολόκληρο το βιος τους. Ο ίδιος ο νομπελίστας, που πρόλαβε να γνωρίσει τη δόξα, είχε πει ότι η συγγραφή του βιβλίου ήταν μια περίοδος τεράστιων στερήσεων που του άφησε 120.000 πέσος σε χρέη και 30.000 τσιγάρα, μια διόλου τυχαία λεπτομέρεια από έναν συγγραφέα που γέμισε κάθε σελίδα από τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά με αναρίθμητους συμβολικούς αριθμούς, οι οποίοι ειρωνεύονταν ακόμα και το ίδιο το

γκαμπριέλ γκαρσία μάρκες Εκατό Χρόνια Μοναξιά

Μτφρ.: Μαρία Παλαιολόγου Εκδόσεις Ψυχογιός Σελίδες: 496

εύρος των κατακτήσεων. Ποια σημασία, όμως, μπορεί να έχουν οι αριθμοί σε ένα μυθιστόρημα όπου δεν ξέρεις καν τι είναι αλήθεια ή ψέμα, ζωή και θάνατος; Φαντάσματα περιδιαβάζουν ανενόχλητα στο σπίτι στο Μακόντο, τεράστια μυρμήγκια το κυκλώνουν, ξαδέλφια ερωτεύονται και παντρεύονται, πόλεμοι τρελαίνουν επικούς στρατιώτες και ατιθάσευτοι Τσιγγάνοι διεκδικούν τα πρωτεία στις τεχνολογικές εφευρέσεις! Αν, όμως, υπήρξε κάποιος ουσιαστικός αλχημιστής, εκτός από τον πρωταγωνιστή Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, ο οποίος μαχόταν να βρει την πεμπτουσία και την απόλυτη ανακάλυψη, και τον ιδανικό συνομιλητή του, τον Τσιγγάνο και επίσης αλχημιστή Μελκιάδες, ήταν ο ίδιος ο Μάρκες: ένας μοναδικός προμηθεϊκός εφευρέτης της αφήγησης, δημιουργός του κόσμου και της εξιστόρησης, ένας ιδανικός πρωτάνθρωπος, του οποίου η φαντασία, σαν εκείνη του Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, «πήγαινε πάντα πιο μακριά από την επινοητικότητα της φύσης και ακόμα πιο πέρα από το θαύμα και τη μαγεία». Το ίδιο συνέβαινε με όλους σχεδόν τους απογόνους της καταραμένης αλλά και απόλυτα χαρισματικής οικογένειας των Μπουενδία, με πρώτους τον πάτερ-φαμίλια Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία και τη στωική και στο τέλος τυφλή γυναίκα του Ούρσουλα, η οποία έφερε στη ζωή τους δύο εμβληματικούς ήρωες του βιβλίου: τον εντυπωσιακό δυνατό γίγαντα, προικισμένο με απερίγραπτα προσόντα Χοσέ Αρκάδιο που το σκάει από το Μακόντο για άλλους τόπους, κυνηγώντας ανέφικτους έρωτες με Τσιγγάνες, και τον διαισθητικό, εσωστρεφή συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία, οδηγό της αντίστασης και χαρισματικό προφήτη. Υπάρχουν κι άλλες φιγούρες που διαρθρώνουν την αισχύλεια μοίρα των Μπουενδία, που φέρει εντός της το μυστικό της αιμομιξίας από τους μακρινούς προγόνους, που κάνει τη μητέρα Ούρσουλα να φοβάται ότι κάποιο από τα παιδιά της θα γεννηθεί με γουρουνοουρά. Εκτός από τους δύο γιους υπάρχει και μία κόρη, η παράξενη και εσωστρεφής Αμαράντα, η οποία πεθαίνει παρθένα με ένα σάβανο που φτιάχνει η ίδια, μαζεύοντας διαρκώς γράμματα από τους κατοίκους του χωριού για τους νεκρούς του Κάτω Κόσμου, τα οποία φροντίζει να προστατεύσει σφραγίζοντάς τα με πίσσα για να αντέξουν το νωπό χώμα του τάφου της. Αδελφή της, αλλά υιοθετημένη, είναι η Ρεμπέκα, η οποία καταφθάνει στο χωριό, άγνωστο από πού, φτάνοντας να ζει, χτυπημένη από την ερωτική απογοήτευση, μέσα στη θλίψη, τρώγοντας χώμα και ασβέστη από τους τοίχους και «φορώντας ένα καπέλο με μικροσκοπικά ψεύτικα λουλούδια και παπούτσια στο χρώμα του παλαιωμένου ασημιού». Οι γυναίκες μοιάζουν να είναι σχεδόν όλες σχεδόν καταραμένες, χτυπημένες είτε από έρωτα είτε από τη μοίρα, όπως άλλωστε και οι δεκαεπτά γιοι του στρατηγού Αουρελιάνο Μπουενδία που πεθαίνουν όλοι σε μια μέρα. Η κατάρα της οικογένειας, όμως, φτάνει κάποτε να ταυτίζεται με την ευλογία, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στην περίπτωση της ωραίας Ρεμέδιος, η οποία αφήνει τη μυρωδιά της πάνω στο δέρμα των ανδρών, οδηγώντας τους στον θάνατο και κάνοντας ακόμα και τον πιο εμμονικό θαυμαστή της να τσακίζεται από τα κεραμίδια – μόνο που από το κρανίο του φτάνει να βγαίνει όχι αίμα αλλά «κεχριμπαρένιο λάδι που μυρίζει μύρο, απόδειξη ότι εκείνη τον πλησίασε». Οι άνθρωποι εδώ είναι από αλλού φερμένοι, μιλούν γλώσσες παράξενες ή ξένες, ινδικά ή ισπανικά, ερωτεύονται μέχρι θανάτου και ονειρεύονται έναν άλλον κόσμο, αφού μόνο αυτοί μπορούν να γεννιούνται με τα μάτια

ανοιχτά και να διαθέτουν τη διαίσθηση παράξενων μάγων. Όπως ο ίδιος ο Αουρελιάνο Μπουενδία, ο εμβληματικός πολέμαρχος που επιβίωσε από 17 απόπειρες δολοφονίας, 73 ενέδρες και μια δηλητηρίαση με τόσο μεγάλη δόση στρυχνίνης, ικανή να σκοτώσει ένα άλογο. Είναι αυτός που γέννησε τους δεκαεπτά γιους όχι από γυναίκες αριστοκρατικής καταγωγής αλλά από αισθησιακές πόρνες, που πολέμησε σαν γνήσιος φιλελεύθερος απέναντι στους συντηρητικούς, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καθαρίσει το Μακόντο από τους διάφορους εχθρούς. Κάποια στιγμή, γνωρίζοντας πως δεν έχει άλλη επιλογή, παρέδωσε τα όπλα και από τότε έμεινε κλεισμένος στην ανείπωτη μοναξιά του, φτιάχνοντας το υπόλοιπο της ζωής του στο ερημικό εργαστήρι του ψαράκια, τα οποία «αντάλλασσε με χρυσά νομίσματα και ύστερα μετέτρεπε τα χρυσά νομίσματα σε ψαράκια και σε δουλειά να βρισκόμαστε, οπότε, όσο περισσότερο πουλούσε τόσο περισσότερο έπρεπε να εργάζεται, για να ικανοποιήσει έναν εξοργιστικό φαύλο κύκλο». Η στιγμή του τέλους του είναι σίγουρα από τις εμβληματικότερες στην ιστορία της λογοτεχνίας: «Αντί να πάει στην καστανιά, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία πήγε κι εκείνος στην αυλόπορτα κι ανακατεύτηκε

με τους περίεργους που παρακολουθούσαν την παρέλαση. Είδε μια γυναίκα ντυμένη στα χρυσά στον σβέρκο ενός ελέφαντα. Είδε μια θλιμμένη δρομάδα. Είδε μια αρκούδα ντυμένη Ολλανδέζα να κρατάει τον ρυθμό της μουσικής, χτυπώντας μια κουτάλα σε μια κατσαρόλα. Είδε τους παλιάτσους να κάνουν πιρουέτες στην ουρά της παρέλασης κι ύστερα ξανάδε το πρόσωπο της άθλιας μοναξιάς του, όταν είχαν περάσει όλοι και δεν απέμεινε παρά το φωτεινό τίποτα στον δρόμο, ο γεμάτος φτερομέρμηγκα αέρας και μερικοί περίεργοι να κοιτάζουν στον γκρεμό της αβεβαιότητας. Τότε πήγε στην καστανιά, με τη σκέψη στο τσίρκο, και ενώ κατούραγε, προσπάθησε να συνεχίσει να σκέφτεται το τσίρκο, αλλά δεν βρήκε πουθενά τη θύμησή του. Έχωσε το κεφάλι στους ώμους του σαν κλωσόπουλο κι έμεινε ακίνητος, με το μέτωπο στιγματισμένο στον κορμό της καστανιάς. Η οικογένεια δεν το πήρε χαμπάρι ως την επόμενη μέρα, στις έντεκα το πρωί, όταν η Σάντα Σοφία ντε λα Πιεδάδ πήγε να πετάξει τα σκουπίδια στην πίσω αυλή και της τράβηξαν την προσοχή οι γαλόπυγες που κατέβαιναν». Τόσο απλά και μαγικά, όπως ακριβώς ορίζει ο αξεπέραστος κόσμος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Άλλοι βρήκαν αναλογίες ανάμεσα στο Μακόντο και τη Γιοκναπατάουφα του Φώκνερ, άλλοι, όπως ο απαιτητικός Χάρολντ Μπλουμ, θεώρησαν ότι είναι ένα βιβλίο που «ξεχειλίζει από ζωή».

1.11.18 – lifo

TASTE OF THE WEEK

Μεξικάνικη κουζίνα και γκουρμέ ψαροφαγία ☛ Άδολο ☛ Mamacita

contours international des vins biologiques

aπο τη νικη μηταρεα

Βγεςέξωεπιτέλους

Σημαντική διάκριση –αργυρό μετάλλιο– πήρε το ροζέ κρασί Το Ροδί του Νησιού στο Παρίσι, στον διαγωνισμό Contours International des Vins Biologiques. Ο Γιώργος Μωραΐτης, οινολόγος και οινοπαραγωγός, επέλεξε από τα βιολογικά σταφύλια των αμπελώνων του στη Νάουσα της Πάρου το κυκλαδίτικο Μαυροτράγανο και την ευγενική Μαλαγουζιά 20% για να δημιουργήσει το Ροδί του Νησιού. Το απαλό του χρώμα ταιριάζει με τη βελούδινη γεύση του. Είναι «ευαίσθητο», ροδί. Στη μύτη αποκαλύπτει ευχάριστα αρώματα φρέσκων φρούτων (ροδάκινο, βύσσινο, νότες γκρέιπφρουτ και κίτρο) αλλά και διακριτικά αρώματα βοτάνων όπως τσάι και αρμπαρόριζα. Στόμα γεμάτο, ισορροπημένο και δροσερό, με βελούδινη υφή και επίγευση μακράς διάρκειας, με αρκετή ένταση.

ενα κοκκινο μπλε τρακτέρ

r «Φρέσκια» και πολλά υποσχόμενη είναι η άφιξη του εστιατορίου «Άδολο» στη Νέα Κηφισιά. Ο καλόγουστος χώρος έχει γίνει πόλος έλξης όσων αναζητούν ό,τι φρέσκο βγάζει η θάλασσα. Οι λάτρεις της ψαροφαγίας έχουν εμμονή με την ποιότητα και μπορούν να κάνουν πολλά χιλιόμετρα προκειμένου να απολαύσουν καλό και φρέσκο ψάρι. Το Άδολο υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο την ψαροφαγία. Ο δημιουργικός σεφ Βασίλης Τσατσάκης έχει στήσει ένα μενού με ευφάνταστες προτάσεις που καλύπτει όλα τα γούστα. Από τσιμπολόγημα για να συνοδεύσεις το τσίπουρο ή το ούζο μέχρι ψάρια μαγειρευτά ή ψητά που συντροφεύουν το κρασί. Κομμένο αριστοτεχνικά έρχεται το καρπάτσιο τόνου που είναι μαριναρισμένο σε χυμό εσπεριδοειδών. Βελούδινη η υφή του τόνου, του οποίου η γεύση υπογραμμίζεται ισορροπημένα ΆΔΟΛΟ από το ελαιόλαδο, την απαλή κρέμα σχοινόπρασο και τα αυγά χελιδονόψαρου (€13,40). Πιάτο υποδειγματικό, που σου μένει. Από τις αλοιφές που προτείνει το μενού η ταραμοσαλάτα, αφράτη και ξινούτσικη όσο πρέπει, γαρνιρισμένη με κρίταμο, σε βάζει σε πειρασμό (€5,80). Ο Βασίλης αναζητά προϊόντα με τοπικό χαρακτήρα και πειραματίζεται νόστιμα στην κουζίνα του. Το ανακαλύπτεις στη ροδίτικη λαδόπιτα με λαχματζούν που σερβίρει με κιμά τόνου, φρέσκους κύβους ντομάτας, κρεμμύδι, χρωματιστές πιπεριές, φύλλα ρόκας και καλαθάκι Λήμνου (€8,20) – ωραία ιδέα. Τα ελληνικά προϊόντα έχουν την τιμητική τους στο μενού και σε ταξιδεύουν σε διάφορες γωΆΔΟΛΟ

44 lifo – 1.11.18

Ο ερυθρός οίνος Μπλε Τρακτέρ της Κυρ-Γιάννη είναι ένα εκλεκτό οινικό χαρμάνι των ποικιλιών Cabernet Sauvignon 50%, Syrah 30% και Merlot 20%. Τα σταφύλια προέρχονται από επιλεγμένους αμπελώνες συνεργαζόμενων παραγωγών της Μακεδονίας. Η νέα ετικέτα είναι αφιερωμένη στους Έλληνες αμπελουργούς και κυκλοφόρησε στην αγορά αρχές του Οκτώβρη. Ένα κρασί ισορροπημένο, φρουτώδες, με γεμάτη γεύση και αρώματα μαύρων φρούτων, μπαχαρικών και βανίλιας. Μπαίνει στο καθημερινό τραπέζι και ταιριάζει με κρεατικά μαγειρεμένα με ντοματένιες σάλτσες, παστίτσιο, κατσικάκι με δεντρολίβανο, αλλά και με φασολάδα.

νιές της Ελλάδας. Ο σεφ τιμάει τις πίτες στο μενού και δημιουργεί τυροπιτάρια γαρίδας που γεμίζονται με σκοτύρι Ίου και φρέσκα μυρωδικά και σερβίρονται πάνω σε μαρμελάδα ντομάτας αρωματισμένη διακριτικά με αρμπαρόριζα (€8,80). Η κουζίνα έχει ελληνικό χαρακτήρα και αναζητώ με πάθος τα τοπικά προϊόντα» υποστηρίζει ο σεφ. Από τα κυρίως, συγκλονιστικό είναι το φιλέτο σφυρίδας που καπνίζεται σε ξύλα βαρελιού με σέρι και μπαχάρια και συνδυάζεται ιδανικά με τη διακριτική γλύκα από παντζαρόφυλλα και πουρέ από μαϊντανόριζα (€15,80) – πεντανόστιμο. Δύσκολο να αντισταθείς ΆΔΟΛΟ στη φρέσκια ζαργάνα. Την παραγγέλνεις χωρίς δεύτερη σκέψη και απολαμβάνεις τη θαλασσινή φρεσκάδα του ψαριού μαζί με κύβους κόκκινης ντομάτας. Για να συνοδεύσεις το γεύμα σου μπορείς να επιλέξεις από μια αξιόλογη λίστα κρασιών με 110 ενδιαφέρουσες ετικέτες από τον ελληνικό αμπελώνα, με 40 από αυτές να προσφέρονται σε ποτήρι. Οι ψαρομεζέδες ταιριάζουν και με κάποιο απόσταγμα από την πλούσια συλλογή με τα 80 αποστάγματα αλλά και τις προτάσεις παλαιωμένων που διαθέτει η λίστα. Η κρεμ μπριλέ με φυσική βανίλια Μαδαγασκάρης (€6,80) βάζει τη γλυκιά σφραγίδα στο δείπνο. ☛ Άδολο, Ελαιών & Εχίνου 1, Νέα Κηφισιά, 210 6205015 r Στο κέντρο της Αθήνας, και πιο συγκεκριμένα στο Σύνταγμα, η οδός Απόλλωνος και οι γύρω δρόμοι έχουν γίνει πόλος έλξης για χώρους εστίασης με έθνικ κουζίνες. Σε αυτήν τη γειτονιά ήρθε να προστεθεί η μεξικάνικη κουζίνα που υποστηρίζει το εστιατόριο Mamacita. Πίνοντας μια παγωμένη μαργαρίτα, μελετάς τις ελκυστικές προτάσεις του καταλόγου. Ένα από τα κλασικά πιάτα της μεξικάνικης κουζίνας είναι το Chilli con Carne και εδώ το απολαμβάνουμε με τραγανές τορτίγιες, γαρνιρισμένο με τσένταρ και sour cream (€6,80). Γευστικό, πληθωρικό, αλλά διακριτικά καυτερό, προσαρμοσμένο στα ελληνικά γούστα. Είναι ένα πιάτο που στην πατρίδα του το τρως καυτερό, όπως άλλωστε δηλώνει και η ονομασία του. Πάντως, εάν θέλεις να ενισχύσεις την κάψα, σου φέρνουν ψιλοκομμένη πιπεριά τσίλι και προσθέτεις στο φαγητό σου όσο αντέχεις. Δοκιμάστε οπωσδήποτε τη σαλάτα «El Zorro», όπου πράσινα σαλατικά σμίγουν με κινόα, αβοκάντο MAMACITA κομμένο σε λεπτές φέτες, ντομάτες σε κύβους, ψιλοκομμένες πράσινες πιπεριές, μαϊντανό, κόλιανδρο και σπόρους ροδιού. Το σύνολο ολοκληρώνει ωραίο dressing εσπεριδοειδών που χαρίζει γευστικές εντάσεις (€8,20). Σε ξύλινο πλατό με θήκες σερβιρίστηκαν τα τάκος που ήρθαν εντυπωσιακά στο τραπέζι. Μαλακή η τορτίγια, φτιαγμένη από αλεύρι καλαμποκιού που συνδυάζεται με λεπτοκομμένες φέτες μοσχάρι fajitas, πίκλες κρεμμυδιού, ψιλοκομμένες πιπεριές, γουακαμόλε και sour cream (€7,50) – τρώγεται ευχάριστα. Παραγγείλαμε fajitas και επιλέξαμε μοσχάρι και κοτόπουλο που ψήθηκαν στο γκριλ. Ήρθαν μέσα σε μαντεμένιο σκεύος με λεπτοκομμένες πολύχρωμες πιπεριές και κρεμμύδι ψητά και μια φέτα λάιμ, που τους ταιριάζει πολύ. Τα συνοδευτικά μπολάκια είχαν τυρί τσένταρ, δροσερό γουακαμόλε και sour cream. Ωραία ψημένα τα κρεατικά, ώστε να κρατούν τους χυμούς. Κρατήστε χώρο για το τέλος, επιβάλλεται να δοκιμάσετε τη μους σοκολάτας με τσίλι γαρνιρισμένη με σπόρους ροδιού και φύλλα δυόσμου (€5). Τα churros είναι καλοφτιαγμένα, πασπαλισμένα με ζάχαρη και συνοδεύονται με σος σοκολάτας. Η ιδέα είναι να τα βουτάς στη MAMACITA σοκολάτα και να απολαμβάνεις την προκλητική γεύση τους (€5). Στο Mamacita θα περάσεις όμορφα και σε αυτό θα συμβάλει το ευγενικό και φιλόξενο προσωπικό. ☛ Mamacita, Απόλλωνος 9Β, Σύνταγμα, 210 3210240

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Με ένταση ξεκι-

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Οι προσπάθειές

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Αυτή την εποχή εί-

νάει ο μήνας και μπορεί να προκύψουν αλλαγές στον οικογενειακό τομέα. Τηρήστε τις ισορροπίες, κάντε παραχωρήσεις και μη ρίχνετε λάδι στη φωτιά. Ακατάλληλη εποχή για αλλαγή κατοικίας, εκτός κι αν υπάρχουν σημαντικοί λόγοι. Στον επαγγελματικό τομέα μπορεί να γίνουν αποκαλύψεις που θα καταστήσουν δύσκολη τη συνέχεια μιας συνεργασίας και θα αναζητήσετε νέες κατευθύνσεις προκειμένου να μη μείνετε μετέωροι. Την Τρίτη ο Ουρανός επιστρέφει στον Κριό και μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, θα επικρατεί αστάθεια στα επαγγελματικά σας και μπορεί να αλλάξετε πολλές δουλειές μέχρι να βρείτε κάτι που θα σας αποφέρει κέρδη αντάξια των προσπαθειών σας. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη στο ζώδιό σας θα ευνοήσει προσωπικά σας θέματα και θα είναι ιδανική στιγμή για να κάνετε ένα νέο ξεκίνημα στην επαγγελματική ή στην προσωπική σας ζωή.

σας αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς με το ξεκίνημα του μήνα. Μπορεί να τρέχετε πάνω-κάτω για να αντεπεξέλθετε στις υποχρεώσεις σας, επειδή όμως ο ενθουσιασμός σας θα είναι στα ύψη, θα έχετε τον δυναμισμό και τη θέληση να κυνηγήσετε ευκαιρίες, που θα είναι ουκ ολίγες. Στον οικογενειακό τομέα θα επικρατεί αρμονία και θα είστε ευγνώμονες για την αίσια εξέλιξη της υγείας ενός αγαπημένου σας προσώπου, ενώ ταυτόχρονα θα καταφέρετε να επιλύσετε ένα οικονομικό θέμα που αφορά την περιουσία σας. Την Τρίτη επιστρέφει ο ανάδρομος Ουρανός στον Κριό και μέχρι τις 6/1/2019, που θα επανέρθει σε ορθή φορά, θα έχετε μια επαναστατική διάθεση που μπορεί να σας οδηγήσει σε συγκρούσεις με πρόσωπα εξουσίας, αλλά θα αποκτήσετε φήμη και κοινωνικό κύρος. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό θα ευνοήσει την ερωτική σας ζωή και θα φέρει νέες ευκαιρίες για όσους πάρετε ρίσκα.

στε πολύ προβληματισμένοι με τις σχέσεις σας εξαιτίας της αναξιοπιστίας ατόμων στα οποία βασιστήκατε και είστε αποφασισμένοι να απομακρυνθείτε, προκειμένου να ανακτήσετε την ψυχική σας ηρεμία. Οικονομικά θέματα σας ταλαιπωρούν, ωστόσο θα μπορέσετε να τα επιλύσετε δοκιμάζοντας την τύχη σας σε νέες κατευθύνσεις. Όσον αφορά τα μελλοντικά σας σχέδια, καλύτερα να αποφύγετε τα ρίσκα. Την Τρίτη επιστρέφει ο Ουρανός στον Κριό και μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, δεν θα είναι κατάλληλη εποχή για να κάνετε επενδύσεις, ενώ μπορεί να προκύψουν κάποια εμπόδια στην υλοποίηση ενός νέου εγχειρήματος. Ωστόσο, θα γίνουν και ευχάριστες αλλαγές στην ερωτική σας ζωή και θα μπορέσετε να δημιουργήσετε οικογένεια. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε φόβους και ανασφάλειες και θα μπορέσετε να απαλλαγείτε από ανθρώπους που σας προκαλούν αρνητικά συναισθήματα.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Ο Νοέμβριος ξεκινάει με

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Ο μήνας ξεκινάει με κάποια

έντονη δράση και πολλές επαφές που θα σας δώσουν την ευκαιρία να αυξήσετε το εισόδημά σας μέσω μιας καινούργιας συνεργασίας ή μιας παράλληλης και δημιουργικής εργασίας. Επειδή θα είστε σε συνεχή εγρήγορση, μπορεί να παραμελήσετε τη διατροφή σας και να νιώθετε εξαντλημένοι, οπότε έχετε τον νου σας και μην ξεχνάτε να τρέφεστε υγιεινά. Την Τρίτη επιστρέφει ο ανάδρομος Ουρανός στον Κριό και μέχρι τις 6/1/2019, που επανέρχεται σε ορθή φορά, θα θέλετε να ανοίξετε τα φτερά σας για να διευρύνετε τους ορίζοντές σας, ενώ θα είστε πρόθυμοι να πάρετε ρίσκα και να βγείτε από την ασφάλεια της καθημερινότητάς σας. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό θα σας δώσει την ευκαιρία να επιλύσετε περιουσιακά σας θέματα και θα είναι ιδανική στιγμή για να κάνετε μια νέα αρχή με αγαπημένα πρόσωπα με τα οποία μπορεί να είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις σας.

ένταση, κυρίως για τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο, και επειδή θα σας απασχολήσουν θέματα Δημοσίου θα είστε στην τσίτα. Ταυτόχρονα μπορεί να δημιουργηθούν ίντριγκες με ένα φιλικό σας πρόσωπο που θα σχετίζονται με ερωτικές διεκδικήσεις και ορισμένες αλλαγές στις σχέσεις σας θα είναι αναπόφευκτες. Εσείς του 2ου δεκαημέρου θα πρέπει να προσέξετε ώστε να μην υπερεκτιμήσετε μια πρόταση συνεργασίας, καθώς υπάρχει πιθανότητα να μην είναι τα πράγματα όπως φαίνονται. Την Τρίτη επιστρέφει ο Ουρανός ανάδρομος στο ζώδιό σας και μέχρι τις 6/1/2019, που επανέρχεται σε ορθή φορά, πρέπει να αποφύγετε σπασμωδικές ενέργειες που θα αφορούν την προσωπική σας ζωή. Η ανάγκη σας για ανεξαρτησία θα είναι έντονη και μπορεί να αναβάλετε την επισημοποίηση της σχέσης σας. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό πραγματοποιείται στον τομέα των χρημάτων και στον έρωτα, φέρνοντας ευχάριστες εξελίξεις.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Έπειτα από πολ-

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Ο μήνας ξεκινάει με πολύ θετικές προοπτικές όσον αφορά τα επαγγελματικά σας και αν καταφέρετε να βάλετε σε μια τάξη τις σκέψεις σας ώστε να δράσετε μεθοδικά θα μπορέσετε να τακτοποιήσετε σημαντικές οφειλές που σας ταλαιπωρούν. Οι γεννημένοι το 3ο δεκαήμερο μπορεί να απογοητευτείτε από τις επιδόσεις σας σε θέματα σπουδών, ενώ θα πρέπει να είστε προσεκτικοί στις μετακινήσεις σας και σε μικροατυχήματα λόγω απροσεξίας. Τα οικονομικά σας βελτιώνονται από το Σάββατο κι έπειτα, επειδή όμως θα έχετε μια τάση για σπατάλες, ειδικά εσείς που ζείτε έναν καινούργιο έρωτα, θα πρέπει να αποφύγετε τις υπερβολές. Την Τρίτη ο Ουρανός επιστρέφει στον Κριό και μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, μπορεί να συμβούν γεγονότα που θα σας αναγκάσουν να επανεξετάσετε τις σχέσεις με φιλικά σας πρόσωπα. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό θα ευνοήσει νέα ξεκινήματα στον επαγγελματικό τομέα.

StarFax

σκει αποφασισμένους να αποτινάξετε οτιδήποτε μπορεί να σας προκαλεί ασφυξία και δεν αποκλείεται να δώσετε τέλος σε μια συνεργασία ή ακόμη και στη σχέση σας. Οι γεννημένοι το 2ο δεκαήμερο θα κάνετε μια καινούργια γνωριμία που θα σας δώσει την εντύπωση πως έχει ερωτικές διαθέσεις, όμως μη βιαστείτε να ενθουσιαστείτε, γιατί μπορεί να πέσετε σε πλάνη. Η καθημερινότητά σας και η εργασία σας θα δεχτούν προκλήσεις τις οποίες θα αντιμετωπίσετε με επιτυχία, όμως όλη αυτή η υπερπροσπάθεια θα σας εξουθενώσει και θα πρέπει να αναπληρώνετε τις δυνάμεις σας είτε μέσω σύντομων αποδράσεων είτε μέσω δραστηριοτήτων που θα συμβάλλουν στη φυσική και ψυχική σας ευεξία. Την Τρίτη αφήνει ο Ουρανός το ζώδιό σας και επιστρέφει στον Κριό. Μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, η ψυχολογία σας θα έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και θα δοκιμαστούν οι σχέσεις σας.

α πό τη μ αρι βίκυ κα λλέρ γη (starf a x@lif o.g r)

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Ο Νοέμβριος σας βρί-

λούς μήνες στασιμότητας στον επαγγελματικό τομέα ο Νοέμβριος ξεκινά με ευχάριστες εξελίξεις και θα αρχίσουν να έρχονται κέρδη από διάφορα μέτωπα. Οι προσπάθειες που έχετε κάνει στο παρελθόν θα αρχίσουν να αποδίδουν και θα μπορέσετε να πραγματοποιήσετε τις επιθυμίες σας. Αν σκοπεύετε να ξεκινήσετε κάτι καινούργιο, σκεφτείτε τις κινήσεις σας, αποφύγετε βεβιασμένες ενέργειες και να είστε πολύ προσεκτικοί στην επιλογή συνεργατών. Η επιστροφή του ανάδρομου Ουρανού την Τρίτη στον Κριό μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο ένα οικονομικό θέμα που θα αφορά φόρους, κληρονομικά κ.λπ. και μέχρι τις 6/1/2019, που θα επανέλθει σε ορθή φορά, μπορεί να ζοριστείτε προκειμένου να τακτοποιηθούν οι οφειλές σας. Αναπάντεχα γεγονότα θα επηρεάσουν και την ερωτική σας ζωή. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη στον Σκορπιό θα ευνοήσει την επίλυση ενός προβλήματος και θα σας δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψετε για σπουδές ή επαγγελματικούς σκοπούς.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Ακολουθήστε τη διαίσθησή σας, επιστρατεύστε τις γνώσεις και την εμπειρία σας ώστε να αποφύγετε λάθη του παρελθόντος και θα καταφέρετε πολλά όσον αφορά τα επαγγελματικά σας. Ο Νοέμβριος καλωσορίζει μια νέα συνεργασία η οποία μπορεί να έχει ομαλή εξέλιξη και θα σταθεροποιηθούν τα οικονομικά σας, ωστόσο, επειδή θα έχετε πολλά έξοδα, θα πρέπει να διαχειριστείτε τους πόρους σας με σύνεση. Στην προσωπική σας ζωή μπορεί να προκύψουν προβλήματα εξαιτίας ενός ατόμου που προσπαθεί να σας επιβάλει τη γνώμη του και το μέλλον της σχέσης θα εξαρτηθεί από τους δικούς σας χειρισμούς. Η επιστροφή του ανάδρομου Ουρανού στον Κριό την Τρίτη θα επαναφέρει στη ζωή σας έναν πρώην έρωτα που θα ταράξει τις ισορροπίες της σχέσης ή του γάμου σας και θα βρεθείτε σε δίλημμα. Μέχρι τις 6/1/2019, που θα επιστρέψει σε ορθή φορά, θα πρέπει να αποφύγετε τη λήψη σημαντικών αποφάσεων.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Τα οικονομικά σας θα σας απασχολήσουν με το ξεκίνημα του μήνα και, παρόλο που προβλέπεται αύξηση του εισοδήματός σας, θα πρέπει να τακτοποιήσετε οφειλές που έχουν σχέση με εφορίες και θέματα Δημοσίου, οι οποίες θα μειώσουν τον προϋπολογισμό σας. Ακατάλληλη εποχή για σημαντικές αγορές, ενώ μπορεί να αναβάλετε ένα ταξίδι, προκειμένου να εξοικονομήσετε χρήματα. Στον οικογενειακό τομέα θα γίνουν κάποιες αλλαγές και είναι πολύ πιθανό να εγκαταλείψετε την πατρική στέγη, αν νιώσετε ασφυξία από το περιβάλλον σας. Η επιστροφή του ανάδρομου Ουρανού στον Κριό μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο περιουσιακά θέματα και θα αναζητήσετε λύσεις μέσω δανεισμού χρημάτων, κάτι που θα αυξήσει το άγχος σας. Αγοραπωλησίες ακινήτων δεν ευνοούνται μέχρι τις 6/1/2019, που θα επανέλθει ο Ουρανός σε ορθή φορά. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη στον Σκορπιό θα σημάνει την έναρξη ενός κύκλου έντονης κοινωνικής ζωής και θετικών εξελίξεων στα ερωτικά σας. ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Οι διαπροσωπικές σας σχέσεις χρήζουν προσοχής, καθώς θα επικρατεί ένταση. Ενδεχομένως να είστε κι εσείς στην τσίτα εξαιτίας των προκλήσεων που αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας, όμως πρέπει να παραμείνετε ψύχραιμοι, ώστε να αποφύγετε σπασμωδικές ενέργειες που μπορεί να επιφέρουν τη λήξη μιας συνεργασίας ή και της σχέσης σας. Η επιστροφή του Ουρανού στον Κριό θα αλλάξει τις πεποιθήσεις σας και θα αναζητήσετε νέες πρωτοποριακές ιδέες, προκειμένου να αυξήσετε το εισόδημά σας. Ωστόσο, μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, καλύτερα να αποφύγετε τα ρίσκα και τη λήψη σημαντικών αποφάσεων για θέματα σπουδών, καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μετανιώσετε για τις επιλογές σας αργότερα. Η Νέα Σελήνη της Τετάρτης στον Σκορπιό θα σας δώσει την ευκαιρία να ανακτήσετε το κύρος σας και να ικανοποιήσετε τις φιλοδοξίες σας. Θέματα καριέρας θα ευνοηθούν.

Sudoku No 571

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Θετικά ξεκινάει ο μήνας στα επαγγελματικά και μέσω της δουλειάς σας θα καταφέρετε να τακτοποιήσετε οφειλές και θέματα Δημοσίου. Οι προσπάθειές σας θα ανταμειφθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να ρίξετε τους ρυθμούς σας. Μη φορτώνετε το πρόγραμμά σας με ευθύνες τρίτων και επικεντρωθείτε στο έργο σας, ώστε να έχετε τον χρόνο να αυξήσετε τις επιδόσεις σας. Από την Τρίτη, που επιστρέφει ο Ουρανός στον Κριό, και μέχρι τις 6/1/2019, που θα είναι ανάδρομος, θα επικρατεί αστάθεια στα οικονομικά σας και θα αναζητήσετε εναλλακτικές, προκειμένου να αποφύγετε συσσώρευση των οφειλών σας. Διαχειριστείτε τους πόρους σας με φειδώ και κρατήστε άμυνες μέχρι να επανέλθει η σταθερότητα στα έσοδά σας. Την Τετάρτη η Νέα Σελήνη στον Σκορπιό θα σας δώσει την ευκαιρία να κάνετε ένα ταξίδι και να κατακτήσετε τον στόχο σας όσον αφορά τις σπουδές σας.

5 6 9 1 4 2 9

1 8

6 5 9 1

4 6 1

7 2

4 3 6

8 7 3

Η λύση του προηγούμενου 6 8 5 4 9 2

4 1 7 5 3 8

9 3 2 1 7 6

2 9 1 3 8 4

8 6 4 2 5 7

7 5 3 9 6 1

5 4 6 7 2 9

3 2 9 8 1 5

1 7 8 6 4 3

3 6 5 7 1 2 8 4 9 1 2 8 6 9 4 3 7 5 7 9 4 5 3 8 1 6 2

1.11.18 – lifo

01—07.11.2018

TheLiFOTeamPicks

aπό ό σα ζήσα μ ε την προηγ ο ύμεν η ε βδομάδ α

46 lifo – 1.11.18

Όταν διαβάζω μια κριτική, θετική ή αρνητική, θέλω πάντα να τοποθετώ τον εαυτό μου απέναντι σε αυτήν τη γνώμη. Εμένα πώς μου φάνηκε; Πόσα κατάλαβα; Τι μπορώ να κερδίσω απ’ όσα γράφει κάποιος που ξέρει, τι απορρίπτω λόγω γούστου ή και γνώσεων. Οι κριτικές είναι το οξυγόνο του πολιτισμού. Και επειδή εκλείπουν, η κατάσταση συχνά ξεφεύγει στην απόλυτη πλήξη.

Τρίχρονα παιδάκια που τα τραβολογάνε δεμένα με κορδέλες οι βρεφονηπιοκόμοι, ενώ αγχωμένες μαμάδες «παρελαύνουν» παραπλεύρως. Βαριεστημένοι έφηβοι που σέρνουν τα πόδια τους, καθώς τους απείλησαν με δυσμένεια οι καθηγητές για να παρελάσουν. Κρητικοί, Πόντιοι, ναύτες, πρόσκοποι, χορευτικές και αθλητικές ομάδες, κάθε πικραμένος παρέλασε και φέτος. Να πω και του χρόνου;

Να μια είδηση που είναι πολύ δύσκολο να τη χωνέψεις: Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της WWF, η ανθρωπότητα έχει, μόλις από το 1970, οδηγήσει σε εξαφάνιση το 60% των ζώων του πλανήτη (θηλαστικά, πουλιά, ψάρια και ερπετά). Για να καταλάβουμε κάπως τα μεγέθη, αν η καταστροφή αυτή αφορούσε τον ανθρώπινο πληθυσμό, θα σήμαινε ότι όλη η Βόρεια Αμερική, η Νότια Αμερική, η Αφρική, η Ευρώπη, η Κίνα και η Ωκεανία θα είχαν αδειάσει από ανθρώπους. Αυτή είναι η κλίμακα.

Μιχάλης Μιχαήλ

Κορίνα Φαρμακόρη

Γεωργία Παπαστάμου

Γιάννης Παπαϊωάννου

Χρήστος Παρίδης

Άγγελος Κλειτσίκας

H Google βάζει την Τεχνητή Νοημοσύνη της να ακούσει 15 χρόνια ηχογραφήσεων με τραγούδια των φαλαινών για να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία του νέου προγράμματος «ΑΙ for Social Good». Με το νέο αυτό πρόγραμμα ο τεχνολογικός γίγαντας σκοπεύει να βρει λύσεις όχι μόνο σε περιβαλλοντικές αλλά και σε ανθρωπιστικές προκλήσεις, ανοίγοντας την αγκαλιά του σε μια ακαδημαϊκή κοινότητα που πρέπει άμεσα να βρει λύσεις για τη διατήρηση της άγριας ζωής.

Μάζευε λεφτά έναν ολόκληρο χρόνο για να κάνει ένα ταξίδι που καταρχάς έμοιαζε πέρα από τις δυνάμεις του. Να πάει στην Αίγυπτο να βρει την Αντινούπολη, την πόλη που έχτισε ο Αδριανός στη μνήμη του Αντίνοου. Μια τοποθεσία μεταξύ Καΐρου και Λούξορ, όπου έχουν μείνει μερικές πέτρες και κανένας δεν επισκέπτεται. Κοντά στην πόλη Μένια, όπου μαίνεται πόλεμος φατριών. Ταξίδεψε μέχρι εκεί, με συνοδεία ντόπιου ξεναγού. Αναστάτωσε την αστυνομία μέχρι να του παραχωρήσουν ειδική άδεια. Τα κατάφερε. Επέστρεψε Σάββατο βράδυ στην Αθήνα ευτυχισμένος. «Θα τα πούμε αύριο, δεν νιώθω τα πόδια μου» είπε. Μάταια τον έψαχνα την επομένη. Μια ανεύθυνη οδηγός τού διέλυσε τα πόδια και το μηχανάκι του. Χρειάστηκε χειρουργείο. Θα ταλαιπωρηθεί πολύ. Αλλά έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.

Θα ήθελα πολύ να γράψω αυτή την εβδομάδα πόσο υπερτιμημένο βρήκα το Cold War ή το πόσο λάτρεψα τη μουσική του Tομ Γιορκ για το remake του Suspiria, αλλά συνέβη κάτι που επισκιάζει οτιδήποτε άλλο. Ένα όμορφο απόγευμα σαν όλα τα άλλα επέστρεψα σπίτι και στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου βρήκα να περπατάει ένας όχι και τόσο μικροσκοπικός σκορπιός. Ομολογώ, φρίκαρα, πάγωσα, ζήτησα ενισχύσεις για να τον εξολοθρεύσω και μετά έμεινα αρκετή ώρα με την απορία πώς αυτό το δηλητηριώδες αρθρόποδο βρέθηκε σε μια πολυκατοικία των δυτικών προαστίων. Μετά θυμήθηκα πως είχα βρεθεί στη φύση τις προηγούμενες μέρες και άρχισα να κάνω άνω κάτω το σπίτι, μήπως ήρθε πακέτο με άλλους περίεργους συνταξιδιώτες. Ακόμη ψάχνω. Μη σας τύχει!

Έπαρση, σκέτη και ατάλαντη. Από το «Next Top Model» μέχρι τα έδρανα της Βουλής και από τον συνάδελφο της διπλανής πόρτας μέχρι τον τύπο στο σκαμπό στο μπαρ, είναι το σήμα κατατεθέν μας, η βιοθεωρία μας, ο τρόπος για να πάμε μπροστά (νομίζουμε). Ένα σύμπλεγμα μανίας καταδίωξης και παραληρηματικού μεγαλείου (μα, πώς τα καταφέρνουμε…). «Γιατί αυτοί και όχι εμείς;» σου λένε με θράσος, απολύτως πεπεισμένοι ότι τα κάνουν όλα σωστά. Παλιά θύμωνα, τώρα τους θαυμάζω όλους αυτούς. Γιατί δεν ντρέπονται να διεκδικήσουν, ακόμη κι αν γίνουν ρεζίλι. Δεν πειράζει που τους λείπουν τα βασικά (γνώσεις, εμπειρία, τρόποι). Έχουν άγνοια κινδύνου κι αυτό κάποτε είναι σπουδαίο. Και κάνει και τηλεθέαση.

Έχουμε το δικό μας ελληνικό #metoo στην ελληνική τηλεόραση (όχι για σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή επιθέσεις αλλά για bullying), όμως θυμίζει περισσότερο φαρσοκωμωδία. Για καθέναν που αποκαλύπτει ότι υπέστη bullying βρίσκονται δύο που λένε «αυτός μας έκανε μεγαλύτερο bullying» και ακολουθεί νέος γύρος καταγγελιών. Γυναίκες καταγγέλλουν μισογύνηδες που τις έστειλαν στο νοσοκομείο με νευρικό κλονισμό, άντρες που λίγο έως πολύ αποκαλούν «χοντρές» κάποιες παρουσιάστριες, άνθρωποι που υπερασπίζονται άλλους, αλλά έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και οι ίδιοι. Παντού υπάρχει βρομιά. Τώρα ήρθε η ώρα της ελληνικής TV να μας την τρίψει στη μούρη.

Από πότε πετάνε έξω από τους αρχαιολογικούς χώρους σε μέρα με ελεύθερη είσοδο άτομα που είναι ντυμένα κάπως περίεργα και καλούν κιόλας την αστυνομία; Κι αυτό με αφορμή μια άκακη περφόρμανς της Μπιενάλε. Οι εξαιρετικές και αρκετά προκλητικές περφόρμανς που έγιναν το τελευταίο Σαββατοκύριακο στο ιστορικό κέντρο ήταν από τα καλύτερα πολιτιστικά events που είχαμε την τύχη να ζήσουμε στην Αθήνα εδώ και καιρό.

Άρης Δημοκίδης

Μαρία Παππά

Αλέξανδρος Διακοσάββας

Γιάννης Κωνσταντινίδης

Νικόλας Σεβαστάκης

Σάββατο βράδυ, σε ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας, «The Schenkens 3»: ένα πάρτι με το πιο diverse crowd που έχω δει εδώ και καιρό. Club kids ντυμένα με τα πιο εξτράβαγκαντ looks και ημίγυμνες εμφανίσεις μπλεγμένες ανάμεσα σε καλλιτέχνες από το εξωτερικό που έχουν έρθει στην πόλη για την Μπιενάλε και «απλούς», ακομπλεξάριστους ανθρώπους που φόρεσαν τα καθημερινά τους ρούχα, όλοι μαζί να χορεύουν και να διασκεδάζουν σε ένα event-ωδή στην club κουλτούρα που δεν διαφημίστηκε καθόλου, διαδόθηκε μόνο από στόμα σε στόμα και μέσω των social media την τελευταία στιγμή και, παρ’ όλα αυτά, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η Αθήνα όπως θα έπρεπε να είναι.

Στατιστικά μιλώντας, κάθε μήνα τουλάχιστον ένας Αμερικανός σκορπά την τέφρα αγαπημένου προσώπου του σε κάποια από τις Ντίσνεϊλαντ. Οι «πενθούντες στον κόσμο του Ντίσνεϊ» εισάγουν λαθραία την τέφρα μέσα σε συσκευασίες φαρμάκων ή ειδών μακιγιάζ. Όποτε ακούγεται «Κωδικός ΗΕΡΑ» από τα γουόκιτόκι των φυλάκων, που είναι εμπνευσμένος από τα ομώνυμα φίλτρα για ηλεκτρικές σκούπες, σημαίνει ότι τα συνεργεία καθαρισμού καλούνται επειγόντως για αναρρόφηση τέφρας νεκρού. Η αποκάλυψη, προ ημερών, αυτού του «μεγάλου μυστικού» φανέρωσε ταυτόχρονα την αβυσσαλέα υποτίμηση, στις μέρες μας, της μεταφυσικής διάστασης του ζητήματος. Η επαγγελία μιας αιώνιας ανάπαυσης σε τόπο χλοερό δεν μπορεί πια να ταυτιστεί παρά με το γκαζόν του πλαστικού κάστρου της Σταχτοπούτας σε ένα λούνα παρκ. Μια ακόμα πεμπτουσία χάθηκε σε κήπους επίγειων ηδονών.

Οι μέρες της εβδομάδας κύλησαν με γράψιμο, διάβασμα, «Babylon Berlin» και βόλτες στο κέντρο της πόλης. Τα πανεπιστημιακά καθήκοντα εννοούνται. Οι αεροπορικές επιδείξεις πάνω από τα κεφάλια μας τη μέρα της παρέλασης ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, πράγμα που έκανε πολλούς οld school αριστερούς να μελαγχολήσουν. Από την άλλη, η επίμονη καλοκαιρία έχει οδηγήσει τους ανθρώπους που αγαπούν το χειμερινό ντύσιμο σε αμηχανία και αδιόρατη λύπη: βγαίνουν με τα μοντγκόμερι στον ήλιο, αλλά αυτός δεν έχει δόντια κι αυτοί του κρατάνε μούτρα. Διαβάζοντας τον Marcel Gauchet (Η άνοδος της Δημοκρατίας), καταλαβαίνω το παιχνίδι των ιδεών μιας ολόκληρης εποχής.

Χριστίνα Γαλανοπούλου

Την περασμένη εβδομάδα σκόρπισε συγκίνηση η τυφλή μαθήτρια της Β’ Δημοτικού που συμμετείχε στη μαθητική παρέλαση στις Ράχες Στυλίδας με τη βοήθεια δύο συμμαθητριών της. Η μικρή μαθήτρια καταχειροκροτήθηκε απ’ όσους παρακολουθούσαν την παρέλαση. Όλοι τη θαύμασαν για τη δύναμη και το θάρρος της. Ένα κορίτσι που έδωσε ένα υπέροχο μάθημα ζωής. Ακόμα κι αν η ζωή σου αλλάξει διά παντός, λοιπόν, μπορείς να προχωράς. Και σε μια εποχή κατά την οποία κυριαρχούν οι ατελείωτες εικόνες, αυτή η μαθήτρια από τη Στυλίδα απέδειξε ότι τα χρώματα του χαρακτήρα μας είναι πολύ πιο έντονα. Γιάννης Πανταζόπουλος

Άκης Κατσούδας «Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς εσένα όχι» τραγούδαγε ο Πάνος Κιάμος το Σάββατο το βράδυ σε γνωστό νυχτερινό μαγαζί της παραλιακής. Έλα, όμως, που όλα τα τραπέζια του πάνω διαζώματος ήταν άδεια. Σάββατο βράδυ και οι Έλληνες δεν πάνε στα μπουζούκια. Χαλάσαμε; Μπορεί και όχι.

1.11.18 – lifo