Τεύχος 631

9.1.2020

ΘΕΑΤΡΟ

free press

ολα για την αθηνα! δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ κυκλοφορει καθε πεμπτη

PR E V I

ΚΑ Ι Τ Σ ΕΙΚΑ

ΒΙΒΛΙΟ

έρχονται

ΜΑ Ε ΣΙΝ

E W

υ πο

N T E R

καλύτερα τα

W I

ΜΟ ΥΣ ΙΚΗ

Free Press media brand 2019 Βάσει στοιχείων Bari-Focus

ΒΙΒΛΙΑ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ

ΜΑΛΒΙΝΑΣ ΚΑΡΑΛΗ

NEA EKΔΟΣΗ ΕΠΑΥΞΗΜΕΝΗ ΜΕ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΚΕΊΜΕΝΑ

ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ & ΣΤO www.lifoshop.gr

4 lifo – 9.1.20

☛ Με αφορμή τις φετινές Χρυσές Σφαίρες, που αποτέλεσαν το πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό event της χρονιάς, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος έγραψε για όλες εκείνες τις στιγμές που ξεχώρισαν και συζητήθηκαν στη λαμπερή βραδιά. Ο χρήστης βασιλης βασιλειαδης σχολίασε: «Ως θαυμαστής του Ρίκι Τζερβέις (οικοδεσπότη της βραδιάς) από τις προηγούμενες τέσσερις απονομές, περίμενα πώς και πώς την ομιλία του, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα. Ήταν αρκετά σοβαρός και όχι τόσο αστείος όσο τις προηγούμενες χρονιές. Δεν καυτηρίασε το #MeToo, πράγμα που σημαίνει ότι αυτολογοκρίθηκε. Άρα, comedians vs Ρίκι Τζερβέις σημειώσατε διπλό... Το μόνο αστείο που μου θύμισε τον παλιό, καλό Ρίκι, δηλαδή τον θεό των απονομών βραβείων, ήταν το σημείο με το diversity και το in memoriam. Ευφυές αστείο! Αυτό πρέπει να πόνεσε πραγματικά τους καθωσπρεπιστές και πιθανόν γι’ αυτό “θάφτηκε” από τα ΜΜΕ. Άσχετο, αλλά μόνο εμένα μου φάνηκε ότι ο Φίνιξ, την ώρα της ομιλίας του, έπαθε κρίση πανικού ή κάτι παρόμοιο;» ☛ «Μήπως να μιλήσουμε για ειρήνη ή είναι κι αυτό “μειοδοσία”;» ήταν το ερώτημα που έθεσε στο κείμενό του ο Δημήτρης Χριστόπουλος. Ο προβληματισμός που διατρέχει αυτό το κείμενο αφορά το γεγονός ότι πλέον δεν ακούγεται ο λόγος υπέρ της ειρήνης. Αντιθέτως, η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από ένα δυσοίωνο σύνδρομο: αυτό της δημιουργίας γεωπολιτικών αξόνων στο όνομα μιας λογικής αμοιβαία αυτοεκπληρούμενων προφητειών του κακού. Ο smooth_criminal διαφώνησε υποστηρίζοντας: «Όσοι επιχειρηματολογούν αγαπησιάρικα στο στυλ “εντάξει, κάπου και η Ελλάδα έχει άδικο” και καμαρώνουν, κατά κάποιον τρόπο, ότι είναι η φωνή της λογικής και της ειρήνης, σε αντίθεση μ’ εμάς, τους πολεμοχαρείς, που διψάμε για πόλεμο και αίμα, φαίνεται να αντιμετωπίζουν την επιθετική πολιτική της Τουρκίας και τον νεο-οθωμανισμό του Ερντογάν σαν να είναι καβγάς ανάμεσα σε δυο ξαδέρφια για το ποιος θα κληρονομήσει το διαμερισματάκι της γεροντοκόρης θείας στο Παγκράτι: “Ας κάνει ένα βήμα πίσω ο ένας κι ένα βήμα πίσω ο άλλος, για να τα βρούμε”. Τα εθνικά θέματα δεν αντιμετωπίζονται έτσι. Πρώτιστη μέριμνα των σύγχρονων κρατών είναι η διατήρηση της εδαφικής τους ακεραιότητας. Επιπλέον, πίσω από τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας κρύβονται μεγάλες ευαισθησίες. Έχει σκεφτεί κανείς πώς θα νιώσουν οι κάτοικοι των Οινουσών ή/και της Χίου όταν ακούσουν ότι θα διαπραγματευτούμε για το αν θα παραμείνουν στην ελληνική κυριότητα; Τη Χίο δεν την αναφέρω τυχαία, καθώς στο παρελθόν ο “σουλτάνος” την είχε αμφισβητήσει με το ευφάνταστο επιχείρημα της ύπαρξης τζαμιού στο νησί». ☛ Λίγες ώρες πριν από τον ερχομό της νέας χρονιάς, ο Στέφανος Ξενάκης μοιράστηκε με τους αναγνώστες της LiFO μια προσωπική του ιστορία για την καλύτερη Πρωτοχρονιά του ever. Η ιστορία αυτή, που συνέβη πριν από 20 χρόνια, είχε πρωταγωνιστή έναν τύπο που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο και ζητούσε υπομονετικά βοήθεια. Αν και αρχικά ο συντάκτης προσπάθησε κάπως να τον αποφύγει, τελικά έκανε αναστροφή στο πρώτο φανάρι, αν και απαγορευόταν, και γύρισε πίσω για να τον συναντήσει. Ο λόγος που τον κινητοποίησε τόσο άμεσα ήταν η ήρεμη, ευγενική και αξιοπρεπής στάση του. Πολλοί ήταν οι αναγνώστες που έκαναν αναδρομή στο παρελθόν, ανατρέχοντας με τη σειρά τους σε αξέχαστες στιγμές από τις μέρες των γιορτών. Ο χρήστης βλαχάκι (το) αφηγήθηκε τα εξής: «Θυμάμαι κι εγώ μια παραμονή Πρωτοχρονιάς να περιμένουμε το φανάρι να ανάψει στην Κηφισίας-Παλαιολόγου. Εκεί ήταν ένας κύριος από τη Νότια Ασία, που είτε πουλούσε λουλούδια και έπλενε τζάμια είτε ήταν απλώς επαίτης, δεν θυμάμαι. Τότε άνοιξε η πόρτα από προπορευόμενο αμάξι και βγήκε πυρ και μανία ένας πολύ βαρβάτος Έλληνας, μεσήλικας, που τον έπιασε απ’ τον γιακά και λίγο έλειψε να τον χτυπήσει τον άνθρωπο. Φαίνεται πως ξεκίνησε για το ρεβεγιόν του με νευράκια». Μια παρόμοια ιστορία είχε να αφηγηθεί και ο Γράφων, ο οποίος μοιράστηκε τα ακόλουθα: «Παραμονή Χριστουγέννων, πριν από 5-6 χρόνια, 8:15 το πρωί. Η κρίση ήταν στα ντουζένια της και στον δρόμο υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα. Από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας βγάζω αριστερό φλας για να στρίψω στη Σπ. Τρικούπη. Στο φανάρι ένας Πακιστανός έπλενε τζάμια. Πλησιάζει το προπορευόμενο όχημα, ένα Daewoo Matiz πράσινο. Ο οδηγός του πετάγεται έξω με πτυσσόμενο κλομπ. Τον κυνηγάει, μέχρι που ανάβει πράσινο και ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο. Μας πιάνει πάλι το φανάρι στην πλατεία. Αυτήν τη φορά βγαίνω εγώ. Πιάνω το Μatiz και το κουνάω ολόκληρο. Η κυρία του κυρίου σταματάει να λιμάρει τα νύχια της απορημένη. Τα “γαλλικά” μου είναι σε αντίθεση με το πνεύμα της ημέρας. Άναψε πράσινο. Έφυγε. Του έμεινε η γνώση ότι η μαλακία δεν είναι υποχρεωτικό να μένει αναπάντητη».

α π ό τ η lif o t ea m

Οι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα.

POSTS ΓΡAΜΜΑΤΑ E-MAILS

feedback630

ΟΙ ΧΡΥΣΈΣ ΣΦΑΊΡΕΣ, Η ΕΙΡΉΝΗ ΩΣ «ΜΕΙΟΔΟΣΊΑ» ΚΑΙ Η ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΆ EVER

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

free press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας. Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

9.1.20 – lifo

5

Index #631

www.lifo.gr

ΣΤΗΛΕΣ Προσδοκίες και φόβοι για το 2020 στην Ελλάδα και τον κόσμο από τh βασιλικη σιουτη

Κάθε φορά που χτυπάει το κινητό, υποθέτω ότι κάτι φριχτό συνέβη από τον δημήτρη πολιτάκη

9 12

Έχεις να μου «κολλήσεις» να πάω γυναικολόγο;

12

Mια διαφήμιση για τη δύσκολη αγάπη

13

από τη βιβιαν στεργιου

από τον βασιλη βαμβακα

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ commercial director Πηνελόπη Μουλά διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αrt director Χρήστος Τζοβάρας –––––– ε μπο ρικο τμημα advertising director Γιώτα Αθανασοπούλου

PRE VIE W

R E T WIN

digital advertising director Χριστίνα Γιαννοπούλου direct sales director Κώστας Μαντάς chief creative officer Λευτέρης Κεφαλάς direct sales Γιώργος Λυκουργιώτης, Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου senior digital campaign manager Ελένη Γκοβάτσου digital campaign manager Αγγελική Λάζου

ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ

client service coordinator Ξένια Στασινοπούλου (xenia@lifo.gr) –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Άγγελος Παπαστεργίου, Σπύρος Γκατζούνας –––––– συν ταξη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας

Η Κ Ι Σ Υ Ο Μ

ΕΚ Ν ΔΟΕΕ ΣΕΣ ΙΣ

ΘΕΑ ΠΡΕ ΤΡΙ ΜΙΕ ΚΕΣ ΡΕΣ

συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα (Θέατρο), Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Σινεμά), Τάσος Μελεμενίδης (Σινεμά), Γιάννης Κωνσταντινίδης (Εικαστικά), Τίνα Μανδηλαρά (Βιβλίο), Νίκη Μηταρέα (Γεύση), Μερόπη Κοκκίνη, Αναστασία Γαλάνη, Δημήτρης Κυριαζής, Γλυκερία Μπασδέκη, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γεωργία Παπαστάμου, Μαρία Παππά, Χρήστος Παρίδης, Δημήτρης Πολιτάκης, Φιλιώ Ράγκου, Πάνος Σάκκας, Νικόλας Σεβαστάκης, Κορίνα Φαρμακόρη, Λένα Φουτσιτζή –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie f., Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant art director Βανέσσα Φερλέ

ΕΙΚΑ ΣΤΙΚ Α

διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μπέτυ Σπανοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Άλκηστις Γκούμα, Βασίλης Κοτρωνάκης διανομή Άκης Ιωάννου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου ––––––

17 6 lifo – 9.1.20

κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε

9.1.20 – lifo

7

No 1 DATA

Πρώτη στην κατηγορία των free press με τριπλάσια διαφορά από το επόμενο Το μοναδικό free press που συμπεριλαμβάνεται στα 15 πιο επιδραστικά ενημερωτικά media της Ελλάδας, σύμφωνα με τη διεθνή μέτρηση του Reuters

Το Νο 1 media brand μεταξύ όλων των free press 5.863.200 unique visitors 45.800.542 page views To lifo.gr συνεχίζει τον καλπασμό του με διπλάσια επισκεψιμότητα από τους ανταγωνιστές του Η official page της LiFO είναι η πιο ισχυρή και μοιρασμένη σελίδα των ελληνικών media με 750.000 likes

Στην κορυφή, αλλά με ποιότητα

ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ διαβάζει LiFO

5.863.200 UNIQUE VISITORS ΣΤΟΙΧΕΙΑ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019

ΠΟΙΟΤΗΤΑ. ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ. ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ 8 lifo – 9.1.20

talk of the town

Προσδοκίες και φόβοι για το 2020 στην Ελλάδα και τον κόσμο Πρώτη χρονιά χωρίς κρίση;

απ ό τh βασιλ ικη σιουτη

9-15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 T. 631 βασι λ ι κη σι ου τ η — δημ ητ ρ η σ π ολι τα κ η σ — β ι β ι α ν σ τ ε ρ γ ι ου — βασί λ ησ βαμ βακασ

• Τι φέρνει η νέα χρονιά • H φοβία για την ξαφνική κλήση • Το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση • Μια αλλιώτικη διαφήμιση

Μετά από πολύ καιρό, μια νέα χρονιά ξεκινά με προσδοκίες. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκλήρωσε το μνημονιακό πρόγραμμα, όσο και η ΝΔ, που επέστρεψε στην εξουσία αυτοδύναμη, καλλιέργησαν την περασμένη χρονιά (η οποία ήταν χρονιά εκλογών) ένα κλίμα «επιστροφής στην κανονικότητα», στο οποίο, βέβαια, καθένας μπορεί να δίνει όποια ερμηνεία θέλει. Όλοι όμως επιθυμούν διακαώς να αφήσουν πίσω τους την περίοδο της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 2010, τη δική μας Great Depression, τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και ένταση οικονομική κρίση που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Ο μεγαλύτερος στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να πετύχει την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη που χρειάζεται η χώρα για να βγει από το τέλμα στο οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται, καθώς οι απώλειες της πολυετούς κρίσης δεν έχουν αναπληρωθεί. Ο πρωθυπουργός ασχολείται προσωπικά με την επίτευξη του στόχου 9.1.20 – lifo

9

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

αυτού, καθώς πρόκειται για το πολιτικό του στοίχημα. Το επιτελείο του Μαξίμου εξαρχής στηρίζει πολλά στην οικονομία και εκτιμά ότι η ανόρθωσή της θα συμπαρασύρει σε ανοδική πορεία όλα τα υπόλοιπα. Το ένα ζήτημα, όμως, είναι αν θα τα καταφέρει και το άλλο πώς σκοπεύει να το πετύχει. Για την ώρα, υπάρχει μια θετική ψυχολογία, η οποία αποτελεί πλεονέκτημα, αλλά θα καεί γρήγορα αν δεν βρει ανταπόκριση στην πραγματικότητα. Και μπορεί διάφοροι τομείς να δημιουργούν μια αισιοδοξία, όπως το κόστος του δανεισμού, που υποχωρεί, και οι τιμές των ακινήτων, που ανεβαίνουν, ωστόσο η Ελλάδα είναι πολύ πίσω, καθώς δεν έχει κερδίσει το χαμένο έδαφος της δεκαετίας που πέρασε. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική και οι επενδύσεις δεν είναι όσες χρειάζονται για να συνέλθει. Οι μισθοί δεν έχουν καμία σχέση με τον μέσο όρο των μισθών των χωρών της Ευρωζώνης, οι γεννήσεις μειώνονται, οι θάνατοι αυξάνονται, το brain drain δεν μεταστρέφεται παρά τις πανηγυρικές εξαγγελίες.

Ο

ι πολιτικοί, όμως, συγκρίνουν την κατάσταση με τον πάτο που έπιασε η χώρα στο αποκορύφωμα της κρίσης και εμφανίζονται ικανοποιημένοι. Κατά τ’ άλλα, η συζήτηση για το χρέος (που παραμένει τεράστιο) ξεχάστηκε και οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν ποτέ. Ως τέτοιες βαφτίστηκαν διάφορες περικοπές που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα για να αρχίσει η ουσιαστική ανάπτυξη δεν έγιναν ποτέ. Ούτε στη δημόσια διοίκηση, ούτε στη Δικαιοσύνη, ούτε στην παιδεία. Οι τρεις αυτοί βασικοί τομείς της χώρας, των οποίων η μεταρρύθμιση ήταν απόλυτη προτεραιότητα, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά επιδεινώθηκαν. Όσο για την ψηφιακή επανάσταση, αυτή ως τώρα περιορίζεται στη ρητορική διαφόρων φόρουμ και συνεδρίων. Το βασικό χαρακτηριστικό της δεκαετίας που αποχαιρετήσαμε στο τέλος αυτής της χρονιάς είναι ότι η χώρα φτώχυνε κατά 25% και οι νέοι και τα καλύτερα μυαλά εγκατέλειψαν τη χώρα. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα λιγότερο από την ανάκτηση των απωλειών, καθώς και το να φτάσει η χώρα εκεί που θα ήταν αν δεν είχε πέσει. Θα είναι αυτή η χρονιά το έτος της μεγάλης ανατροπής που θα σηματοδοτήσει μια αλματώδη άνοδο, όπως επιθυμεί η κυβέρνηση; Θα δείξει. Για την ώρα, όμως, οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια, δεν έχουν δημιουργηθεί, αφού κανένας δεν έχει δουλέψει γι’ αυτό και δεν έχει παρουσιάσει κάποιο αξιόπιστο σχέδιο. Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, ούτε άφησε κάποιο έργο φεύγοντας ούτε έχει κάποια εναλλακτική πρόταση να παρουσιάσει μετά τη σχεδόν πενταετή κυβερνητική της εμπειρία. Στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και πέντε μήνες, που έχουν απολέσει την εξουσία, διεξάγεται μάχη μηχανισμών και ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τα εσωκομματικά τους, κυρίως με το αν μετά το συνέδριο θα επικρατήσουν οι κομματικοί ή οι πασοκογενείς, καθώς και με το ποια ομάδα θα είναι η πιο ισχυρή, για να ελέγχει τον Αλέξη Τσίπρα (του οποίου η ηγεμονία δεν αμφισβητείται, η διαμάχη αφορά το ποιος μηχανισμός θα τον ελέγχει). Όταν, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια δεν πραγματοποιήθηκε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση και το πολιτικό σύστημα

10 lifo – 9.1.20

Ο πρωθυπουργός παραμένει κι αυτός αρκετά δημοφιλής. Οι οξυδερκείς πολιτικοί, όμως, ιστορικά είχαν πάντα κατά νου, όποτε έβλεπαν τον λαό να τους ζητωκραυγάζει, ότι με την ίδια ευκολία λίγο καιρό μετά θα μπορούσε να ζητάει το κεφάλι τους. Η Ιστορία καταγράφει θετικά τους πολιτικούς που αφήνουν έργο, όχι όσους κερδίζουν τις εντυπώσεις για λίγο και στην πορεία απογοητεύουν τον λαό.

επανήλθε στην κατάσταση που ήταν προ κρίσης, χωρίς να έχει διδαχτεί από αυτήν, πώς θα βγει από τον βάλτο η χώρα, πώς θα επιτευχθεί η επιθυμητή ανάπτυξη και πώς θα έρθει η επενδυτική καταιγίδα που όλοι προσδοκούν; Η πτώχευση, απ’ ό,τι αποδείχτηκε, δεν ήταν παράγοντας ικανός να προσελκύσει επενδύσεις, παρά τον αντίθετο ισχυρισμό κάποιων. Και, τελικά, η κρίση δεν ήταν ευκαιρία για τη χώρα – ούτε αυτός ο ισχυρισμός δικαιώθηκε. Οι προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί θα δικαιώσουν τη σημερινή κυβέρνηση αν μπορέσει να φέρει σύντομα κάποιο αποτέλεσμα. Διαφορετικά, στην πολιτική το θετικό κλίμα μπορεί να μεταστραφεί πολύ γρήγορα. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι αμέτρητα. Οι δημοσκοπήσεις για την ώρα εξακολουθούν να είναι θετικές για το Μαξίμου (αν και οι καμπάνες χτυπούν για το προσφυγικό-μεταναστευτικό). Ο πρωθυπουργός παραμένει κι αυτός αρκετά δημοφιλής. Οι οξυδερκείς πολιτικοί, όμως, ιστορικά είχαν πάντα κατά νου, όποτε έβλεπαν τον λαό να τους ζητωκραυγάζει, ότι με την ίδια ευκολία λίγο καιρό μετά θα μπορούσε να ζητάει το κεφάλι τους. Η Ιστορία καταγράφει θετικά τους πολιτικούς που αφήνουν έργο, όχι όσους κερδίζουν τις εντυπώσεις για λίγο και στην πορεία απογοητεύουν τον λαό. τρατηγικό σχέδιο για τη χώρα ως τώρα δεν υπάρχει. Ο βαθιά προβληματικός τομέας της δημόσιας διοίκησης και αυτός της Δικαιοσύνης παραμένουν ως είχαν. Το μόνο στο οποίο η κυβέρνηση θα παρουσιάσει εύκολα «έργο» είναι στις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς ο Μητσοτάκης δεν αντιμετωπίζει τις αντιδράσεις που αντιμετώπιζε ο Τσίπρας. Είναι αυτό όμως κάποιο κατόρθωμα; Η συγκυρία στην εξωτερική πολιτική δεν είναι θετική. Η Τουρκία κορυφώνει τις απειλές της, η Ε.Ε. δεν επιθυμεί να της απαντήσει όπως αρμόζει, γιατί προτάσσει τα οικονομικά συμφέροντα (κυρίως της Γερμανίας), και η ελληνική κυβέρνηση την αντιμετωπίζει αμήχανα έως και φοβικά. Το μπούλινγκ του Ερντογάν, εν πολλοίς, περνάει. Η μεγαλύτερη ελληνική ανησυχία είναι μην παραβιάσει τις ελληνικές περιοχές, αν προχωρήσει σε έρευνες, όπως απειλεί. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει πει ότι μέχρι το 2023, που θα γιορτάσουν τα 100 χρόνια του τουρκικού κράτους, η χώρα τους θα είναι μεγαλύτερη. Σύμφωνα με τους αναλυτές, πάντως, παρότι διεκδικεί τους υδρογονάνθρακες της περιοχής, η Τουρκία δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μόνη της και οι διεθνείς εταιρείες δεν θα συνεργάζονταν σε μια τόσο παράνομη ενέργεια, ειδικά χωρίς πράσινο φως. Διεθνώς εκφράζονται ξανά φόβοι για νέα κρίση, η Βρετανία θα αποχωρήσει από την Ε.Ε. άμεσα, αλλά οι διαπραγματεύσεις για τη νέα σχέση θα συνεχιστούν για πολύ ακόμη. Αυτήν τη χρονιά την κοινή γνώμη θα συνεχίσει να απασχολεί το θέμα της κλιματικής αλλαγής και των τεχνολογικών εξελίξεων (από τις οποίες η Ελλάδα είναι απούσα). Τουλάχιστον υπάρχει ανακωχή στον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας, αλλά πάνω που όλοι πήραν μια βαθιά ανάσα απ’ αυτό, ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε τις προκλήσεις εναντίον του Ιράν και για την ώρα κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν.

9.1.20 – lifo

11

SHORTCUT

GUEST EDITOR

Κάθε φορά που χτυπάει το κινητό, υποθέτω ότι κάτι φριχτό συνέβη

Έχεις να μου «κολλήσεις» να πάω γυναικολόγο; Σεβασμός στο δικαίωμα στην άμβλωση.

«Τι φρέσκια κόλαση είναι τούτη πάλι;», που αναφωνούσε και η Ντόροθι Πάρκερ όποτε χτυπούσε άξαφνα το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας.

Μ

Τ

α π ό τον δ η μήτρη πολ ι τά κη

12 lifo – 9.1.20

ον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω αλλάξει πέντε-έξι φορές τον ήχο κλήσης του κινητού, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακούγεται λιγότερο ως συναγερμός ή ως επείγουσα αναγγελία κρίσιμου και δυσοίωνου περιστατικού. Πώς δεν παθαίνουν αλλεπάλληλα εγκεφαλικά τα άτομα που έχουν ως ringtone ρεφρέν κραυγαλέου καψουροσουξέ που σκάει ξαφνικά, χωρίς εισαγωγή και σε φουλ ένταση, μέσα στην ησυχία; Ζήτημα ιδιοσυγκρασίας και σκληραγώγησης, μάλλον. Δυστυχώς, δεν μπορώ να βάλω κάποια διακριτική μποσανόβα ή κάτι αντιστοίχως υποτονικό και ανέμελο, διότι οι κλήσεις πρέπει να ακούγονται ανά πάσα στιγμή. Από τότε που η μάνα μου βρίσκεται σε φάση σχεδόν μόνιμης ανάγκης, οφείλω να βρίσκομαι διαρκώς σε εγρήγορση, σε περίπτωση που συμβεί κάτι έκτακτο. Κι έχει συμβεί πολλές φορές αυτό το διάστημα και συνήθως το επεισόδιο ξεκινά με μια κλήση στο κινητό, συχνά μέσα στη βαθιά νύχτα. Ένας αιώνας περνά από τη στιγμή που ακούς την κλήση μέχρι την επόμενη, που τσεκάρεις να δεις ποιος είναι. Ακόμα κι αν τελικά ήταν ψεύτικος ο συναγερμός, η ανακούφιση είναι λυτρωτική αλλά η τρομάρα και το άγχος μένουν και αθροίζονται και σε τρώνε σαν το σαράκι. Η παλιά ανέμελη σχέση με τη συσκευή, που αποτελεί πλέον αναπόσπαστη προέκταση της ύπαρξής μας, έχει σαλπάρει προ πολλού. Όπως έχουν τελειώσει και οι παλιές μαγκιές του τύπου «βγαίνω, αλλά δεν το παίρνω μαζί, άσε μην το χάσω κιόλας, αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι, θα το δω αργότερα». Κάποτε, όχι και τόσο πολύ παλιότερα, ήξερες ότι αν χτυπούσε το κινητό αργά τη νύχτα, κατά κανόνα επρόκειτο για κάποιον μεθυσμένο φίλο που αναζητούσε συντροφιά ή για κάποια συναισθηματική τραγωδία που εκ των υστέρων δεν ήταν κάτι σοβαρότερο από τρικυμία σε σφηνάκι. Τώρα πια, όμως, κάθε φορά που χτυπάει το κινητό, υποθέτω αυτομάτως ότι κάτι φριχτό συνέβη. Φριχτό πράγμα να φτάσεις να μισείς και να απεχθάνεσαι το πιο οικείο και απαραίτητο εργαλείο της καθημερινής ζωής, που βρίσκεται πάντα κάπου εκεί κοντά, άμεσα προσβάσιμο και δυνάμει απειλητικό. Και όταν χτυπά, η αντανακλαστική αντίδραση είναι ένα τρομαγμένο ξάφνιασμα. «Τι φρέσκια κόλαση είναι τούτη πάλι;», που αναφωνούσε και η Ντόροθι Πάρκερ όποτε χτυπούσε άξαφνα το τηλέφωνο ή το κουδούνι της πόρτας. Τηλεφωνοφοβία ή τηλεφοβία (telephobia), όπως έχει επικρατήσει, είναι ο κλινικός όρος. Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα βρισκόμουν κάποτε να πάσχω από μια vintage ασθένεια/κοινωνική φοβία, η οποία όμως «θερίζει» πολύ περισσότερο στις μέρες μας απ’ ό,τι την εποχή που πρωτοδιαγνώστηκε, στα μέσα του περασμένου αιώνα… «Κανείς δεν καλεί κανέναν πια στο κινητό για καλό» έλεγε επί σκηνής ο κωμικός Αζίζ Ανσάρι το 2015. «Αν πάρεις κάποιον τηλέφωνο, η αντίδραση είναι συνήθως η εξής: “Τι θες και με αγχώνεις; Έχεις πάρει φωτιά; Αν όχι, στείλε μου μήνυμα!”». Εξού και η γενιά των millennials, και πολύ περισσότερο οι ακόμα νεότεροι, έχουν βαπτιστεί Generation Mute («Η μουγγή γενιά»). Αυτά όμως αποτελούν lifestyle γενικεύσεις. Όταν οι περιστάσεις ζορίσουν, τότε σημαίνει η ώρα της επείγουσας κλήσης. Σκηνή στο νοσοκομείο προχθές: μια γυναίκα ολοκληρώνει την κλήση της και σωριάζεται σε ένα κάθισμα, κοιτάζοντας σαν χαμένη το κινητό της. Δίπλα της την παρηγορεί μία από αυτές τις γυναίκες που φροντίζουν τους γέρους και ανήμπορους γονείς μας, αφού εμείς είτε δεν προλαβαίνουμε να αφοσιωθούμε είτε τα έχουμε παίξει, διότι, όσο κι αν είναι μοιραία και αναμενόμενη αυτή η εξέλιξη, κανένα manual ζωής δεν μπορεί να σε προετοιμάσει. Της λέει, λοιπόν (μπορείτε, αν θέλετε, να φανταστείτε μια προφορά βαλκανικής/ανατολικοευρωπαϊκής χώρας), για το συγγενικό της πρόσωπο που νοσεί βαριά, σωματικά ή/και νοητικά: «Εκείνη δεν καταλαβαίνει, δεν έχει συναίσθηση, εσείς κι εγώ το ζούμε τώρα».

ες στις γιορτές ξέσπασε μια συζήτηση για το δικαίωμα στην άμβλωση. Είμαι υπέρ των αμβλώσεων, δεν κρύβομαι. Οι γυναίκες πρέπει να είναι ελεύθερες να καταστρώσουν το σχέδιο της ζωής τους και, αν αυτό δεν περιλαμβάνει μωράκια, πρέπει να μπορούν να μην τα αποκτούν. Κάποιοι δεν τις θέλουν τις αμβλώσεις. Και δεν μου κάνει εντύπωση, έχουν τους λόγους τους. Το σέβομαι πλήρως (δεν γίνεται αλλιώς). Όσοι και όσες, όμως, αγωνιούν για τα δικαιώματα των γυναικών δεν πρέπει να εξαντλούν τις δυνάμεις τους απαντώντας απλώς στους αντιπάλους των αμβλώσεων και λέγοντας το μεγάλο «ναι», για να ξεμπερδέψουν. Νομίζω, το νοιάξιμο για τις ζωές των γυναικών πρέπει να κινείται σε άλλους άξονες, που ξεπερνούν κατά πολύ την απλή έκφραση «αηδίας» για το «απαράδεκτο», τάχα, της αντίπαλης θέσης. Να μιλήσουμε για την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας; Να δούμε λίγο αν οι γυναίκες στην Ελλάδα τώρα, όπου ισχύει νομοθετικά το επιτρεπτό της άμβλωσης, μπορούν πράγματι να ασκήσουν το δικαίωμά τους; Ας κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε αν οι γυναίκες έχουν όντως πρόσβαση σε γυναικολογικές υπηρεσίες. Αυτά είναι εκτός κουβέντας, γιατί, ποιος να τα θέσει; Η συντριπτικά ανδροκρατούμενη Βουλή; Ή όσοι βλέπουν τα νοσοκομεία ως θεσούλες για το βόλεμα υπέργηρων πολιτευτών που απέτυχαν; Το καλοκαίρι καθόμουν στο Μεταξουργείο με μια παρέα ασκούμενων δικηγόρων. Η ασφάλιση των δικηγόρων είναι λίγο άθλια, όπως όλων των ανθρώπων, και μια κοπέλα, με μισθό πείνας, παραπονιόταν ότι δεν έχει λεφτά να κάνει τεστ ΠΑΠ. Κατέληξε ότι θα ζητήσει απ’ τη μαμά της να της «κολλήσει» για έναν πλήρη γυναικολογικό έλεγχο που κοστίζει περίπου 50-70 ευρώ σε ένα αξιοπρεπές ιδιωτικό ιατρείο στην Αθήνα. Διαλέγω επίτηδες το παράδειγμα μιας κοπέλας που κάνει μια δουλειά με ένα σχετικό κύρος. Δεν θέλω ο κόσμος να φαντάζεται ότι αυτές που δεν έχουν για τεστ ΠΑΠ είναι μετανάστριες, άνεργες και γυναίκες που καθαρίζουν σκάλες για να μεγαλώσουν το παιδί τους. Αν και θα έπρεπε αυτές οι γυναίκες να μας απασχολούν περισσότερο, γιατί, ειδικά αυτές, μάλλον δεν θα έχουν κάποιον στον περίγυρο που να μπορεί να τους «κολλήσει» ένα εξηντάευρο. Θέλω να δείξω πόσο καθολικό είναι το πρόβλημα, ότι μπορεί να πιάνει και άτομα που δεν φαντάζεσαι καν. Εκπλήσσομαι που δεν μιλάμε για το πόσες γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στις ετήσιες προληπτικές εξετάσεις. Δεν είναι πολυτέλεια, σώζει ζωές. Δεν είναι πολυτέλεια τα νέα κορίτσια να έχουν την «άνεση» να συζητήσουν για το σεξ με έναν/μια γυναικολόγο που εμπιστεύονται, αντί να λύνουν τις απορίες τους απ’ το Ίντερνετ. Δεν είναι πολυτέλεια οι μαστογραφίες, αλλά πολλές γυναίκες στα 50 και στα 60 τους δεν έχουν να τις πληρώσουν και δεν τις κάνουν. Η κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων είναι φρικώδης και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι η χώρα άνθησε επειδή άνοιξαν στο κέντρο χίπστερ καφέ και μερικά καλά ξενοδοχεία. Ο καθρέφτης μας είναι τα δημόσια σχολεία και τα δημόσια νοσοκομεία και η κατάσταση εκεί δεν είναι καλή. Δεν τα γράφω αυτά γιατί δεν εκτιμώ τους ανθρώπους που εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Ξέρω πολύ καλά το υψηλό τους επίπεδο. Είναι ήρωες και ηρωίδες και όλοι όσοι έχουν βρεθεί στην ανάγκη τους το ξέρουν αυτό. Ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι γιατί θεωρώ αναγκαία μια μετατόπιση της συζήτησης. Θέλω ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για την ουσιαστική πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, για τα κόστη μιας επέμβασης γυναικολογικού τύπου, για την περίθαλψη όσων κάνουν αμβλώσεις ή προληπτικές εγχειρήσεις, για την κόλαση της έλλειψης φροντίδας ακόμα και σε ζητήματα ζωής ή θανάτου. Νοσοκομεία και ιατρεία καταρρέουν και ασθενείς πληρώνουν μόνες τους πανάκριβα φάρμακα συνέχεια. Αυτές τις υπό κατάρρευση παροχές χρειάζονται οι γυναίκες που θέλουν να απαλλαγούν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή «απλώς» να εξεταστούν. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα των γυναικών στην Ελλάδα τώρα, όχι οι θεωρητικές κουβέντες για τα μωρά που δεν γεννιούνται. Αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο. Το σπάσιμο των ταμπού. Όποτε αναπαράγουμε συλλογικά τις ιδέες ότι το στήθος και το γυναικολογικό μας σύστημα είναι «ιερά» και «όσια» δήθεν, αναπαράγουμε μια κουλτούρα που κάνει τις γυναίκες να νιώθουν ότι το στήθος δεν είναι σαν το χέρι τους και ότι πρέπει να φυλάγονται, να μην το δείχνουν και να ντρέπονται αν είναι μεγάλο, άρρωστο, κομμένο, φανερό, άνισο, στραβό, υπέροχο, «προκλητικό». Πολλές ντρέπονται ακόμα και στη γιατρό να το δείξουν. Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες που νοσούν από γυναικολογικούς καρκίνους, από τις οποίες η κοινωνία μας απαιτεί να κρύβουν τα κεφάλια τους, αν δεν έχουν μαλλιά, και να μη βγαίνουν έξω και μας χαλάνε τη διάθεση, ενώ πίνουμε τον καφέ μας, εμείς οι, προσωρινά μόνο και εντελώς τυχαία, υγιείς. Υποχρεούμαστε ν’ αλλάξουμε τη συζήτηση και να πούμε για τα θέματα που μας καίνε. Για το πώς θα πληρώνονται οι γυναικολογικές επεμβάσεις και οι προληπτικές εξετάσεις των γυναικών. Για το πώς θα νιώθουμε άνετα στο σώμα μας. Για το πώς δεν θα παριστάνουμε τις άτρωτες. Αυτά μας νοιάζουν. Και δεν μιλάμε γι’ αυτά.

Θέλω ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για την ουσιαστική πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, για τα κόστη μιας επέμβασης γυναικολογικού τύπου, για την περίθαλψη όσων κάνουν αμβλώσεις ή προληπτικές εγχειρήσεις, για την κόλαση της έλλειψης φροντίδας ακόμα και σε ζητήματα ζωής ή θανάτου.

aπ ό τ η β ι β ι αν στ εργ ι ου

GUEST EDITOR

Μια διαφήμιση για τη δύσκολη αγάπη Φέτος η αναζήτηση των κοινών αναφορών και τρόπων γιορτής και χαράς ήταν πιο έντονη.

Φ

Ο Βασίλης Βαμβακάς είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας και Επικοινωνίας στο ΑΠΘ.

α πο τον βα σ ί λη βα μβακα

έτος τα Χριστούγεννα η αναζήτηση κοινών αναφορών, κοινών συναισθημάτων, κοινών τρόπων γιορτής και χαράς ήταν πιο έντονη από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, ο εορταστικός στολισμός της πόλης, που υπήρξε πιο πλούσιος από ποτέ, προκάλεσε αντιπαραθέσεις όχι τόσο επί της αισθητικής και γενναιόδωρης παρουσίας του όσο για το εάν πράγματι αναφέρεται στις παιδικές μας αναμνήσεις, στα συνηθισμένα, κιτς αλλά αγαπημένα σύμβολα των χριστουγεννιάτικων γιορτών. Τα έλατα που καίγονταν στο πρόσφατο αντισυστημικό παρελθόν έπρεπε να δώσουν, με κάποιον τρόπο, στο κατώφλι του 2020, τη θέση τους στα πιο συμβατικά και συμβιωτικά αντικείμενα της χριστουγεννιάτικης φαντασίωσης. Οτιδήποτε ξέφευγε από την ξεχασμένη πεπατημένη, οτιδήποτε σηματοδοτούσε μια πρωτοποριακή ή ανοίκεια επιλογή, τύγχανε της μαζικής αποδοκιμασίας. Πολύ ενδιαφέρον είχε το ότι μέσα σε αυτήν τη γενικευμένη τάση μια διαφήμιση της εταιρείας Jumbo κέντρισε τα πιο πολλά θετικά σχόλια στον χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται για τη χριστουγεννιάτικη διαφήμισή της, που επέλεξε το μελοδραματικό ύφος, σε αντιδιαστολή με τη διαφημιστική στρατηγική της ίδιας εταιρείας που είχε ταυτιστεί επί μακρόν με ένα πολύ ιδιόμορφο και χαρακτηριστικό χιούμορ. Οι διαφημίσεις των Jumbo εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία προκαλούν το ενδιαφέρον λόγω της ανατρεπτικής τους διάθεσης και της σαρκαστικής τους ταύτισης με τα πιο «λαϊκά» γούστα, με τις πιο «φτηνές» αισθητικές επιλογές, με τα πιο αμφιλεγόμενα ή ξεπεσμένα πρόσωπα της ελληνικής σόου μπιζ (Στανίση, Άντζελα Δημητρίου, Γαϊτάνος, Ψωμιάδης κ.ά.). Δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς λόγω αυτής της αμφίσημης αποθέωσης της ελληνικής λαϊκής underdog κουλτούρας οι διαφημίσεις της Jumbo δεν προκαλούσαν μόνο γέλιο αλλά και πολλές αρνητικές αντιδράσεις. Με εντυπωσιακό τρόπο, η φετινή επιλογή διαφημιστικού σποτ αλλάζει πλήρως το επικοινωνιακό παράδειγμα που είχε στήσει εδώ και χρόνια η εταιρεία γύρω από το όνομά της. Η εικόνα ενός Έλληνα ναυτικού-πατέρα, ο οποίος δεν μπορεί να περάσει τις γιορτές με την οικογένειά του και υπόσχεται στον μικρό του γιο από τον ασύρματο εξωτικά παιχνίδια (με βάση τη γνωστή σακούλα Jumbo και τη μελωδία τραγουδιού του Σταύρου Ξαρχάκου), προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στο κυνικό και συνήθως επιθετικό ελληνικό Διαδίκτυο. Τα δάκρυα της πατρικής φιγούρας που απεικονίζει η διαφήμιση έγιναν ίσως το πιο συγκινησιακά φορτισμένο στιγμιότυπο της ελληνικής δημόσιας σφαίρας, την ώρα που άφηνε την πιο δύσκολη και πολωμένη δεκαετία της σύγχρονης ιστορίας της. Με αισθητική που με περίεργο τρόπο ένωνε τα κινηματογραφικά μελοδράματα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, τα μελοποιημένα από τον Θάνο Μικρούτσικο (που χάσαμε μέσα στις γιορτές) τραγούδια του Καββαδία και χολιγουντιανές ταινίες θαλάσσιας περιπέτειας, η συγκεκριμένη διαφήμιση δημιούργησε αυτό που κάθε μελόδραμα ξέρει να κάνει καλά, μια φαντασιακή κοινότητα συναισθημάτων και εμπειριών. Είναι γνωστό ότι οι εικόνες, και ειδικά οι διαφημιστικές, δεν λειτουργούν ποτέ απολύτως κυριολεκτικά. Συνήθως παράγουν μεταφορές και μετωνυμίες που μας οδηγούν σε σύμβολα και αξίες που έχουμε βαθιά κρυμμένα μέσα μας. Ο Ρολάν Μπαρτ, στις διάσημες μελέτες του γύρω από τον διαφημιστικό κώδικα, έλεγε ότι οι διαφημίσεις μάς συνδέουν άρρητα με τον κόσμο των κοινών ιδεών και αντιλήψεων, είναι αυτές που παράγουν τις σύγχρονες μυθολογίες μας, τα σύγχρονα παραμύθια που απαλύνουν και εξουδετερώνουν τα εξουσιαστικά στοιχεία που αυτές οι προβολές συχνά ενθέτουν στην καθημερινότητά μας. Έτσι και το σποτάκι της Jumbo κατάφερε φέτος να παραγάγει ένα νέο παραμύθι για τη σύγχρονη Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχουν ναυτικοί –ή άλλα επαγγέλματα– που είναι αναγκασμένοι να περνούν τις ημέρες των γιορτών μακριά από τους αγαπημένους τους, αλλά γιατί στην Ελλάδα του 2020 έχουμε όλο και περισσότερο αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά μας, προσπαθώντας να βρουν σε άλλα μέρη και άλλες θάλασσες τη δυνατότητα να ζήσουν και να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Γιατί η Ελλάδα του 2020 έχει γίνει έδαφος υποδοχής ανθρώπων που ξενιτεύονται από τους τόπους τους για να βρουν στην Ευρώπη μια καλύτερη ζωή. Ίσως γιατί ποτέ στο παρελθόν η Ελλάδα δεν ήταν ταυτόχρονα μια κοινωνία μαζικής μετανάστευσης απ’ έξω και προς τα έξω. Εάν η απόσταση και η απόσπαση των αγαπημένων προσώπων υπήρξε η μία βασική συνδήλωση της χριστουγεννιάτικης διαφήμισης της Jumbo, η άλλη είχε να κάνει σαφώς με την έλλειψη της πατρικής φιγούρας. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη διαφήμιση που ακολουθεί τη μελοδραματική αναπαράσταση για να σημειώσει το πατρικό κενό ή το οικογενειακό χάσμα. Το ίδιο έχουν κάνει στο πρόσφατο παρελθόν με περίπου αντίστοιχα θετικό αποτέλεσμα (στο επίπεδο των διαδικτυακών αντιδράσεων) οι διαφημίσεις της Alpha ή του Παυλίδη. Οι διαφημίσεις διαισθάνονται, μάλλον σωστά, μια παράξενη νοσταλγία για την παραδοσιακή πατρική φιγούρα, γι’ αυτόν τον συμβολικό πυλώνα της οικογένεια, αλλά και της κοινωνίας, που θέτει, με ψυχαναλυτικούς όρους, τον Νόμο, τους κανόνες, τα όρια, τα μεγάλα πρότυπα, την τόσο υποτιμημένη και στιγματισμένη αξία της (αυτο)πειθαρχίας. Η μητριαρχική μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, αυτή που γεμίζει συνήθως τα παιδιά της με υπερπροστατευτική φροντίδα, αναπολεί και αναζητά μια άλλη αγάπη, λιγότερο εκδηλωτική και δεδομένη, την αγάπη που εμπεριέχει συχνά και ρεαλιστική σκληρότητα, την αγάπη που έχει ουσιαστικά αποδομηθεί μέσα στην κυριαρχία του «χαλαρά» και της εικονικής ευαισθησίας. Με άλλα λόγια, η διαφήμιση της Jumbo είχε μεγάλη επιτυχία τις ημέρες των Χριστουγέννων όχι μόνο γιατί μας θύμισε τη συναισθηματική και αισθητική συμβατικότητα αυτών των ημερών αλλά και γιατί μας μίλησε για τόπους και ανθρώπους που είναι μακριά μας, αλλά μέσα μας. Γιατί μας έδειξε τις δύσκολες αγάπες που μας λείπουν.

9.1.20 – lifo

13

14 lifo – 9.1.20

Το 1974 o σχοινοβάτης Φιλίπ Πετί διασχίζει την απόσταση μεταξύ των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης οκτώ φορές μέσα σε 45 λεπτά, ισορροπώντας σε ένα σχοινί, 413 μέτρα πάνω από τα βλέμματα των περαστικών. Στην ελληνική πολιτική σκηνή προσγειώνεται ο Κωνσταντίνος Καραμαλής κι έπειτα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το 1979 η τέφρα της Μαρίας Κάλλας σκορπίζεται στα ελληνικά νερά σε μια πομπώδη τελετή, αλλά, καθώς κανείς δεν προσέχει προς τα πού φυσά ο άνεμος, οι στάχτες πέφτουν πάνω στους επισήμους, που στη συνέχεια «φτύνουν» από τα στόματά τους την κορυφαία σοπράνο. Ο Βέρνερ Χέρτσοκ ξεκινά το προσκυνηματικό του ταξίδι από το Μόναχο στο Παρίσι με τα πόδια, προκειμένου να ξορκίσει τον θάνατο της Λότε Άισνερ. Το 1985 ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τιμονιέρης της Σοβιετικής Ένωσης, εμφανίζεται στην τηλεόραση να περπατά στον ήλιο. Πρώτη φορά Σοβιετικός ηγέτης χωρίς γκρι καιρό, γκρι σύννεφα, χωρίς να χιονίζει στην Κόκκινη Πλατεία. Το 1988 ο μεγαλογιατρός Μαγκντί Γιακούμπ χειρουργεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακούγοντας το «Σ’ αγαπώ, τίποτ’ άλλο δεν έχω να πω, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο...». Τα πρωτοσέλιδα επιμένουν: Ξεμπερδέψαμε οριστικά με τον Μητσοτάκη. Ο Λεωνίδας Κύρκος παίζει τη φυσαρμόνικά του. Η Μελίνα Μερκούρη επιδίδεται σε ένα «ερωτικό» στιγμιότυπο πλάι στην Αφροδίτη της Μήλου. Το 1996 η ελληνική τηλεόραση μεταδίδει για πρώτη φορά ολόκληρη την κηδεία του πρώτου μεταπολιτευτικού ηγέτη που έφυγε από τη ζωή και η Ελλάδα ακούει τη φράση: « Έμαθες τα νέα, πατέρα;». Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ετοιμάζεται για ένα αδυσώπητο παιχνίδι με τη μνήμη: την προσωπική του, του θεάτρου, στο οποίο μεγαλούργησε με το παρελθόν του, τη συλλογική μας με την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης επιστρέφει στην έδρα του, το Θησείον, κρατώντας στα χέρια του το χρονικό μιας εποχής, της Μεταπολίτευσης. Για άλλη μια φορά δοκιμάζει την παράλληλη δημιουργία ενός ολοκαίνουριου θεατρικού κειμένου και μιας παράστασης, ζητώντας από το κοινό να γίνει συμμέτοχος σε μια μοναδική θεατρική εμπειρία. Έπειτα από μήνες δουλειάς, συλλογής κειμένων, συνεντεύξεων με δεκάδες πρόσωπα κι έχοντας ως μονάδα μέτρησης της Ιστορίας την καθημερινότητα και τη συλλογική εμπειρία, το έργο κάνει πρεμιέρα τέλος Ιανουαρίου. Τίτλος του, Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Τζιανγκ - Σιν - Μπι - Σιν - ΦΑΝΤΆΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΜΟΥ ΔΙΚΉ ΣΟΥ. Ένα τραπέζι γεμάτο ποτήρια από ένα πρώην γλέντι. Δύο πάγκοι. Στίχοι του Έλιοτ, μικρά θαύματα του Νίτσε και αποσπάσματα του Βάλτερ Μπένγιαμιν που ίπτανται. Προβολές από κινητά. Θραύσματα εθνικής μνήμης. Ένας ατελείωτος χορός. Προπόσεις αλλεπάλληλες. Και μερικές γεύσεις. Και πολλή μουσική. Πρωτότυπες συνθέσεις του Larry Gus, τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, άσματα από την Άντζελα Δημητρίου. Φωτογραφίες, φωνές γνώριμες και παντελώς άγνωστες. Στερεότυπα που κατέρρευσαν κι άλλα που εμμονικά φυλάσσουμε. Πρόσωπα που μας έσπρωξαν στη Μεταπολίτευση, «που βοήθησαν το δειλινό να έρθει». Και φαντάσματα, πολλά στον χώρο του Θησείου, επαναφέρουν τις θεατρικές δόξες του χθες, θυμίζουν στιγμές και μαγεία, αναζητούν επίμονα δικαίωση, επιμένουν να λύσουν τις εκκρεμότητες με το παρελθόν.

46

με τον

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην έδρα του, το θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, με μια παράσταση-χρονικό μιας εποχής, της Μεταπολίτευσης. κε ιμ εν ο : μ ατ ουλ α κου στ εν η, φωτ ο γ ραφι εσ: π αρι ς ταβ ι τ ι α ν 9.1.20 – lifo

15

Στη μέση, τα σώματα των έξι ηθοποιών (Χάρης Φραγκούλης, Adrian Frieling, Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου) γίνονται το τοπίο της Ιστορίας, διηγούνται ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος και παραδίνουν στο κοινό μια περφόρμανς σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. «Πάντα με ενδιαφέρει η Ιστορία ως ένα βιούμενο σύστημα, ως ένα τρένο στο οποίο είμαστε μέσα, ενώ εκείνο κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Ταυτόχρονα και απεγνωσμένα, προσπαθούμε να αισθανθούμε, αλλά και να ονομάσουμε, το αίσθημα μες στην ταχύτητα... Βάζοντας, λοιπόν, τα πάντα μέσα σ’ αυτό το μεγάλο δωμάτιο είναι σαν να κοιτάμε κάτι το οποίο μας περιέχει. Μια μπουτίκ στιγμών της Ιστορίας».

— Πώς έγιναν θεατρικό έργο αυτές οι ετερόκλητες στιγμές; Η εκκίνηση δόθηκε μέσα από ένα ερωτηματολόγιο που διαρθρώθηκε και το οποίο στη συνέχεια θέσαμε σε ανθρώπους διαφόρων ηλικιών που είχαν ζήσει τη Μεταπολίτευση, άρα είχαν μια σχετική αντίληψη του τι συνέβαινε. Με αυτόν τον τρόπο θέλαμε να δούμε αν οι απαντήσεις μπορούν να συλλάβουν, να αιχμαλωτίσουν αυτά που μας απασχολούν. Οι απαντήσεις τους, μαζί με εκατοντάδες άλλα κείμενα, μνήμες των ηθοποιών, μικρά αποσπάσματα ζωής και Ιστορίας, συγκροτούν το έργο μας. Δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για εμάς, ούτε για τη Μεταπολίτευση. Εμείς δανείζουμε το σώμα, τον εαυτό μας και τη φωνή μας για να μιλήσουν όσοι δεν είναι πια εδώ. Εκείνοι λείπουν κι εμείς, οι ευτυχισμένοι της ζωής, γινόμαστε η εμπειρία ενός άλλου. Άλλωστε, αυτό κάνει το θέατρο, εκπροσωπεί απόντες.

— Ήταν επιτακτική η επιστροφή στην ιστορική σας έδρα; Παρότι είχα αρκετές τιμητικές προτάσεις για να παρουσιάσω το νέο έργο σε διάφορους χώρους, μέσα μου ήξερα πως αυτή η παράσταση δεν μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού. Εν μέρει, έχει να κάνει με τη δική μου μνήμη. Από την άλλη, αυτό το θέατρο είναι μια περίεργη κιβωτός δημοσίου αισθήματος που διαμορφώθηκε μέσα από κάποιες συγκεκριμένες παραστάσεις. Δεν ήταν εύκολο. Κάποια βράδια με ξυπνούσε το φάντασμα του Εθνικού Ύμνου, άλλα η ανάμνηση του Άμλετ ή τα κείμενα που εδώ μέσα μετουσιώθηκαν σε παράσταση...

— Αν εξαιρέσουμε τον Adrian Frieling, οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι νέοι, γεννήθηκαν στη Μεταπολίτευση. Όντως, κάνεις δεν υπήρχε πριν. Είναι όλοι με έναν τρόπο γεννήματα αυτής της περιόδου. Ήθελα να δουλέψω με την αθωότητα και την ταραχή όσων δεν έζησαν αυτό το μεταίχμιο, αλλά βίωσαν την αλλαγή. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις πώς οι άνθρωποι διαμορφώνουν άποψη για κάτι που άλλοι τούς διηγήθηκαν. Πώς ζουν την Ιστορία ανάλογα με την προσωπική τους ανάγκη. Αυτό το συγκρουσιακό επίπεδο του τι συγκρατεί ο καθένας από τη ζωή που περνά μπροστά του με ενδιέφερε πολύ. Δεν έχω λόγια για τους έξι αυτούς ηθοποιούς που διάλεξα και με διαλέξανε. Αναλογίζομαι καμιά φορά αν θα καταφέρω να σταθώ στο ύψος της δοτικότητας, της παρουσίας και της αξίας τους. Δεν ήθελα καλούς ερμηνευτές ρόλων αλλά πρόσωπα που θα μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο και αίσθημα, ενώ, την ίδια στιγμή, βρίσκονται εν καμίνω. Δεν αντέχει ο καθένας το βάδισμα στο άγνωστο.

— Κι εμείς, το κοινό, πώς θα φεύγουμε από το Θησείον στο τέλος του μηνός; Συνεπαρμένοι από την εμπειρία μιας διαδρομής. Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για το αποτέλεσμα. Αν η παράσταση είναι σωστή, δεν θα καταλάβουμε τι ήταν τελικά ή τι είναι η Μεταπολίτευση. Θα πάρουμε, όμως, ένα αίσθημα και μια λοξή επισκόπηση της πληγής που ζούμε. Μοιραία, η παράσταση είναι πολιτική, αλλά δεν είναι μια στρατευμένη δουλειά, με την έννοια ότι, ακολουθώντας την, θα καταλάβεις ποια είναι η Ιστορία και τι πρέπει να κάνεις ως πολιτικό ον. Μεταπολίτευση: ένας μεγάλος χώρος στον οποίο αποδίδουμε τα πάντα.

— Για την ακρίβεια, για όλα φταίει η Μεταπολίτευση. Ας έρθουμε, λοιπόν, σε αυτή την κρίσιμη φράση. Αυτή η διατύπωση με πειράζει, μου γρατζουνάει την ψυχή, γιατί έχει μια ευκολία. Ελπίζω στην παράσταση να περνάει η αντίρρησή μου στη στοχοποίηση της Μεταπολίτευσης. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει τη Μεταπολίτευση είναι εύκολο να αποδίδουν τα πάντα σε αυτήν. Ενώ εμείς, που αντικειμενικά έχουμε μερίδιο συμμετοχής, πασχίζουμε να αποτινάξουμε κάθε κόκκο ευθύνης από πάνω μας. Ήθελα να αντιδράσω σε αυτήν τη γενίκευση χωρίς να πάρω θέση για το τι φταίει. Τα γεγονότα δεν έχουν ηθική, απλώς συμβαίνουν. Το θέμα δεν

Ήθελα να δουλέψω με την αθωότητα και την ταραχή όσων δεν έζησαν αυτό το μεταίχμιο, αλλά βίωσαν την αλλαγή. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις πώς οι άνθρωποι διαμορφώνουν άποψη για κάτι που άλλοι τούς διηγήθηκαν. Πώς ζουν την Ιστορία ανάλογα με την προσωπική τους ανάγκη. Αυτό το συγκρουσιακό επίπεδο του τι συγκρατεί ο καθένας από τη ζωή που περνά μπροστά του με ενδιέφερε πολύ.

16 lifo – 9.1.20

είναι μόνο πώς κινείται η Ιστορία αλλά κυρίως πώς τη διαχειρίζεσαι και την εισπράττεις προσωπικά και συλλογικά. Σαφέστατα υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, όπως υπάρχουν και ατομικές. Αλλά επειδή η Ιστορία είναι ένα τρενάκι που μας περιέχει και συνεχίζει να κινείται, δεν θα ησυχάσει η ψυχή μας αν δεν κοιτάξουμε λίγο παρακάτω, τον επόμενο προορισμό, την επόμενη στάση. Δεν μπορούμε να τριγυρνάμε ως λαός γύρω από ένα ταλαιπωρημένο φάντασμα και να μαστιγωνόμαστε γύρω από μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο σαν αθεράπευτες drama queens.

— Είναι δείγμα ωριμότητας μιας κοινωνίας ο τρόπος που ξεπερνά καταστάσεις; Φυσικά. Όπως είναι δείγμα ανωριμότητας ο τρόπος, ο βαθμός και ο ρυθμός που ενθουσιαζόμαστε και μετά βουτάμε στο κενό σαν να πέφτουμε από το Ζάλογγο. Το Ζάλογγο είναι ένα συλλογικό εθνικό τραύμα. Δεν πήδηξαν μόνο οι Σουλιώτισσες. Πέφτουμε όλοι από κει διαρκώς.

— Ποιο άλλο «εθνικό» μας χαρακτηριστικό αναδεικνύεται στην παράσταση; Η αδυναμία στη σύνθεση. Μπορεί η διαλεκτική να γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά πλέον το μόνο παιχνίδι που παίζουμε είναι αυτό της θέσηςαντίθεσης. Πουθενά δεν βλέπω τη σύνθεση. Κάπου πρέπει επιτέλους να συνδεθούμε.

— Η σύνδεση θέλει συμφιλίωση; Όχι απαραίτητα. Η δημοκρατία δεν είναι συμφιλίωση, είναι αποδοχή, είναι αναγνώριση της ήττας και παράδοση του χώρου στον επόμενο. Γι’ αυτό και δεν είναι αυτονόητη. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε. Έχει, όμως, σημασία να συνυπάρξουμε, να συμβιώσουμε, να μην παλιμπαιδίζουμε και να μη θέτουμε σε κίνδυνο τη δημοκρατία. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν μπορούμε να χαρούμε

τη δημοκρατία μέσα μας. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη Ιστορία, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε σε αυτόν τον τομέα. Χάνεται οποιαδήποτε συναισθηματική ψυχραιμία και τορπιλίζεται το συλλογικό αίσθημα. Αν δεν μπορείς να δεις στον άλλον ούτε ένα θετικό στοιχείο, έχεις βαθύ πρόβλημα. Ακόμα και το μίσος πρέπει να μπορούμε να το κάνουμε κάτι για να μπορέσει ο εποικοδομητικός μετασχηματισμός του να γίνει προωθητική δύναμη. Αυτή είναι που θα σπρώξει το τρένο στην επόμενη φάση και θα μαλακώσει λίγο τα χαρακτηριστικά μας, χωρίς κανείς να έχει εγκαταλείψει τις θέσεις του.

— Οι «Κομμώτριες» πώς μπαίνουν στην παράσταση; Τα κομμωτήρια είναι ένας δημόσιος χώρος απ’ όπου περνάει όλη η δευτεροκλασάτη ιστορία της ελληνικής πολιτικής. Σε αυτούς τους χώρους δίνονται μοναδικές ερμηνείες, με τρόπο αληθινό και εξαιρετικά γοητευτικό. Τα κομμωτήρια είναι δημόσιοι χώροι. Γνωρίζατε ότι στην κοινοβουλευτική αργκό οι βουλευτές που δεν παίρνουν συχνά τον λόγο στη Βουλή κι απλώς καταλαμβάνουν τα έδρανα αποκαλούνται «κομμώτριες»; — Επιμένετε να ανάγετε τη θεατρική εμπειρία σε ανάμνηση; Έχει τόση σημασία η μνήμη για σας; Δεν υπάρχει συνείδηση χωρίς μνήμη, άρα και χωρίς ανάμνηση. Απλώς δεν θέλω να μπερδεύουμε την ανάμνηση με τη νοσταλγία. Δεν είμαι υπέρ τού να επισημαίνουμε πόσο ωραία ήταν χθες. Καμιά λαγνεία για το παρελθόν. Το παρελθόν δεν μπορεί να υποκαταστήσει το παρόν. Η ζωή και το σώμα είναι πάντα στο παρόν. Αλλά δεν μπορούμε να αρνούμαστε τη μνήμη, γιατί είναι κομμάτι της διαδικασίας. Είναι ωραίο να σου προσφέρω μια γεύση, θυμίζοντάς σου κάτι που είχαμε φάει κάποτε μαζί, γιατί έτσι θα θυμηθείς και τον ήλιο που έτυχε τότε να φέγγει!

— Και η απώλεια μνήμης δεν είναι το ίδιο σημαντική; Είναι ανθρώπινος μηχανισμός να προσπαθούμε ενστικτωδώς, σχεδόν αταβιστικά, να λειαίνουμε τις αιχμές των πραγμάτων. Αρκεί να μην ξεχνάμε το όμορφο.

46

με τον ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ

«Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ Τζιανγκ - Σιν - Μπι - Σιν ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΣΟΥ» Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός - Theseum Ensemble Μουσική: Larry Gus Σκηνικά-Κοστούμια: Έφη Μπίρμπα Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης. Adrian Frieling θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή Από 24/1 Τετ.-Σάβ. 20:30, Κυρ. 19:30

W ΠΡΑΓΜΑΤΑI που αξίζε

βάσ ετ ε κ α ι ν α

TIGER LILLIES

ακ ο ύ σ ε

PR E V I E

τ

ε τ ο ήν

ες

W

υ ς μ

πρ

ιν

έρθ

ει ή

ΜΟ ΥΣ ΙΚΗ

δια

Α Μ Ε Ν Ι Σ

ίτ να

ΒΙΒΛΙΟ

δε

ε,

™™

N T E R

ι να

ά νο ι ξ η

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

ΘΕΑΤΡΟ

WINTER PREVIEW ΑΠΟ ΤΗ LIFO TEAM 9.1.20 – lifo

17

WINTER Ο ΑΠΌΣΤΡΑΤΟΣ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ πολύ καλή ελληνική ταινία Στα φεστιβάλ του εξωΣΙΝΕΜΑ

τερικού η ελληνική μυθοπλασία παραμένει περιζήτητη, πρόκειται όμως για μυθοπλασία φεστιβαλικής αισθητικής, από την οποία έχουμε πλεόνασμα. Το μεγάλο μας έλλειμμα εντοπίζεται στο καλό αφηγηματικό σινεμά, για το οποίο οι ταλαντούχοι μας σκηνοθέτες μοιάζουν να αδιαφορούν – πολύ κακώς, όπως αποδεικνύει εμφατικά και το παράδειγμα του Άγγελου Φραντζή με την Ευτυχία. Ο Απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή, με ήρωα έναν πωλητή μηχανών espresso που επιστρέφει στο σπίτι του αξιωματικού παππού του, μαθαίνει την ιστορία του και ανακαλύπτει μυστικά βαρύνουσας συναισθηματικής σημασίας, έρχεται να βάλει το (υπολογίσιμο) λιθαράκι του για να κλείσει σιγά-σιγά αυτή η μεγάλη τρύπα στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή. Δίχως ίχνος υπερβολής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να το είδε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο και να μην έχει μια καλή κουβέντα να πει γι’ αυτό. Είναι μία από τις ταινίες που θέλουμε να δούμε όχι για να στηρίξουμε το εγχώριο αφηγηματικό σινεμά, αλλά επειδή στηρίζουμε το καλό αφηγηματικό σινεμά. (Από 20/2)

Α Μ Ε Ν ΣΙ

Õ ΜΙΚΡΈΣ ΚΥΡΊΕΣ: Θαυμαστή, όπως λένε, μεταφορά λογοτεχνίας στην οθόνη! ΣΙΝΕΜΑ

Οι περιπέτειες των τεσσάρων αδερφών Μαρτς, όπως τις εμπνεύστηκε η πένα της Λουίζα Μέι Άλκοτ, έχουν γνωρίσει άπειρες μεταφορές σε κινηματογράφο και τηλεόραση, με εκείνη της Γκίλιαν Άρμστρονγκ του ’94 να έχει αγαπηθεί ιδιαιτέρως από το κοινό και να εμφανίζεται συχνά σε λίστες με ενδεικτικές (και ενδεδειγμένες) χριστουγεννιάτικες προβολές. Η νέα μεταφορά του βιβλίου διά χειρός Γκρέτα Γκέργουιγκ συγκεντρώνει διαλεχτό καστ που περιλαμβάνει από Έμα Γουάτσον και Τιμοτέ Σαλαμέ έως Μέριλ Στριπ και Λόρα Ντερν και γνωρίζει ήδη επιτυχία στα αμερικανικά ταμεία και θερμή υποδοχή από την κριτική. Η τελευταία χαιρετίζει την κατά Γκέργουιγκ διασκευή της ιστορίας που εκσυγχρονίζει κάποιες πτυχές της ιστορίας, ώστε να είναι περισσότερο ταιριαστές στη μετά metoo εποχή – μια κίνηση που αναμένεται να μην αρέσει ιδιαίτερα σε μερίδα βιβλιόφιλων και οπαδών προηγούμενων, πιο παραδοσιακών κινηματογραφικών μεταφορών. Σε κάθε περίπτωση, οι φαν του costume drama, της ταινίας εποχής που λέμε κι εμείς, έχουν κάτι να περιμένουν στις αίθουσες φέτος τον χειμώνα. (Από 6/2)

W I N T E R Η ΝΟΜΠΕΛΊΣΤΡΙΑ ΤΟΚΆΡΤΣΟΥΚ συστήνεται στο ελληνικό κοινό Σαν ΒΙΒΛΙΟ

JOJO RABBIT: Η Σκάρλετ Γιοχάνσον στο Γ΄ Ράιχ O Τάικα Γουαϊτίτι, αυτός ο ΣΙΝΕΜΑ

περίεργος Νεοζηλανδός που επιχείρησε να φέρει λίγη από την παλαβομάρα των Monty Python στο σύμπαν της Marvel με το Thor: Ragnarok, επιστρέφει με το πιο φιλόδοξο προσωπικό του εγχείρημα, μια κινηματογραφική φαντασία, όπου πιτσιρικάς της Νεολαίας του Χίτλερ ανακαλύπτει πως η μητέρα του κρύβει μια εβραιοπούλα στη σοφίτα του σπιτιού της και έρχεται σε σύγκρουση με τα πιστεύω του. Συνοδοιπόρος του σε αυτή την κρίση συνείδησης ο φανταστικός του φίλος, ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοπροσώπως! Οι κριτικές κάνουν λόγο για crowdpleaser από εκείνα που, δυστυχώς, βρίσκουμε πια με το σταγονόμετρο – το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση. Οι πολέμιοι του φιλμ θεωρούν ότι ο ναζισμός και οι φρικτές του συνέπειες είναι πολύ σοβαρά θέματα για να κάνεις πλάκα μαζί τους, μια ένσταση, βέβαια, την οποία δεν ακούσαμε για ταινίες όπως το Inglourious Basterds. (Από 23/1)

18 lifo – 9.1.20

PR E V I E

να βλέπει κάτω από το δέρμα τη φόδρα της ύπαρξης, όπως θα έλεγε η ίδια, και να βάζει σε λέξεις τη μαγεία, η Όλγκα Τοκάρτσουκ, η Πολωνή κάτοχος του βραβείου Νόμπελ 2018. Μια μεταφυσική συγγραφέας που γνωρίζει καλά τα ποιητικά και συμβολικά υλικά της πατρίδας της, αλλά έλκεται από το θραυσματικό και το αποσπασματικό της «ρευστότητας, της μετακίνησης και της παραπλάνησης». Πρόκειται για το τρίπτυχο που ορίζει το πιο σημαντικό ίσως μυθιστόρημά της μετά τα αριστουργηματικά Βιβλία του Ιακώβ, με τον τίτλο Πλάνητες (αρχικός τίτλος Πτήσεις), που εκτείνεται από τον 17ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας και αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Αλεξάνδρας Δ. Ιωαννίδου, η οποία είχε αποδώσει στα ελληνικά και το άκρως απαιτητικό Αρχέγονο και άλλοι καιροί. Χάρη στους βραβευμένους με το Booker 2018 Πλάνητες η Τοκάρτσουκ έγινε ευρέως γνωστή στον αγγλόφωνο κόσμο, που ανακάλυψε εκ νέου στο πρόσωπό της τη δύναμη της κεντροευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ποτισμένης με το ασυνείδητο, την Ιστορία και το τραύμα. Πλάνητες της Όλγκα Τοκάρτσουκ (μτφρ. Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου), Καστανιώτης

PREVIEW

W I N T Ο ΝΑΜΠΌΚΟΦ E ΑΝΑΛΎΕΙ ΤΟΥΣ μεγάλους R Ρώσους λογοτέχνες ΒΙΒΛΙΟ

Õ

PR E V I E

Αν ένας συγγραφέας ήξερε και έβλεπε τα άδυτα της ρωσικής ψυχής και μπορούσε να τα εντοπίσει όχι μόνο στο πλαίσιο της κλασικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα αλλά και στο παγκόσμιο περιβάλλον, αυτός ήταν ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, ο οποίος εδώ αναλύει τους ομότεχνούς του, αποδεικνύοντας ότι, εκτός από εξαίρετος μυθιστοριογράφος, υπήρξε και σπουδαίος κριτικός λογοτεχνίας – και δάσκαλος. Άγνωστες στο ευρύ κοινό, οι πανεπιστημιακές διαλέξεις του και τα κριτικά του κείμενα καταδεικνύουν την υψηλή ευφυΐα, τη βαθιά γνώση και τη σπιρτάδα του κοσμοπολίτη λογοτέχνη. Ωστόσο, δεν είναι η μόνη έκδοση που περιμένουμε από τον Ναμπόκοφ και τον Πατάκη, καθώς αναμένεται και η κυκλοφορία του Άντα ή Πάθος σε μετάφραση Μυρτώς Αναγνωστάκη, που διαβάζεται ως ιστορία αγάπης ή ως ειρωνική σάτιρα. Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, Για τη ρωσική λογοτεχνία: Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, Τουργκένιεφ, Γκόγκολ, Γκόρκι, μτφρ. Ανδρέας Παππάς, Πατάκης

W ΒΙΒΛΙΟ Ο ΦΆΡΟΣ: ΑΣΠΡΌΜΑΥΡΟΣ ΤΡΌΜΟΣ και σπουδαίες ερμηνείες Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Έγκερς του Witch μάς μεταφέρει ΣΙΝΕΜΑ

στα τέλη του 19ου αιώνα για να αφηγηθεί ένα ατμοσφαιρικό χρονικό εγκλεισμού, παράνοιας και αρσενικού ανταγωνισμού με σκηνικό ένα απομονωμένο νησί και ήρωες δύο άξεστους φαροφύλακες που καλούνται να συμβιώσουν. Αδιαμφισβήτητη η ικανότητα του Έγκερς να συλλαμβάνει εποχή και γλωσσικό ιδίωμα –το βροντοφωνάζει με αυταρέσκεια μέσα στο φιλμ, άλλωστε–, ακραίος πλην γαργαλιστικός φορμαλισμός, ασπρόμαυρο format, κάδρο 1.19:1, ηχητικός σχεδιασμός καμωμένος από το υλικό που φτιάχνονται οι εφιάλτες, φιλοσοφικές και μυθολογικές αναφορές, σινεφιλία και δυο γενναίες ερμηνείες από τους Γουίλεμ Νταφόε και Ρόμπερτ Πάτινσον, με τον τελευταίο να εξελίσσεται τελευταία σε υπολογίσιμο καρατερίστα. Αν και το φινάλε, όπως και στο ντεμπούτο του Έγκερς, μένει ανοιχτό σε συντηρητικές αναγνώσεις, πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα γοητευτικό φιλμικό αξιοπερίεργο, από εκείνα που δικαιολογούν (και αποζημιώνουν) την επίσκεψη στην αίθουσα. (Από 30/1)

9.1.20 – lifo

19

ΙΚΗ Σ Υ Ο Μ ΣΙΝΕΜΑ

Η WINONA ΤΟΥ The Boy

ανδρεας σιμοπουλος

Η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy), η Winona, είναι μια υποβλητικά μυστηριώδης και βαθιά συγκινητική ταινία, όμορφη, με πρωταγωνίστριες τέσσερα κορίτσια που συναντιούνται μια καλοκαιρινή μέρα σε μια παραλία της Άνδρου για να παίξουν, να τραγουδήσουν, να κλάψουν και να γελάσουν, να περάσουν ανέμελες στιγμές και να λύσουν απορίες, μιλώντας για μουσική και σινεμά και ζώντας κάτι σαν παρατεταμένο τέλος εποχής με ιστορίες της φαντασίας τους που χρησιμοποιούν για να αποδράσουν από την πραγματικότητα. Η Ηρώ-Ελένη Μπέζου, η Δάφνη Πατακιά, η Ανθή Ευστρατιάδου και η Σοφία Κόκκαλη φέρνουν τη φρεσκάδα τους μπροστά από τον φακό, προσωποποιώντας μια σειρά από όνειρα της νιότης και οδηγώντας προσεκτικά τους θεατές σε μια κρυφή και αποκαλυπτική στιγμή.

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ

ΒΉΤΑ και το εσωτερικό σύμπαν του Ρίτσου

CIVIL DISOBEDIENCE: ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Residente o visitante

Õ

Ομαδική έκθεση που μετατράπηκε με τα χρόνια σε φεστιβάλ για τις queer τέχνες, το «Civil Disobedience» επιστρέφει για 8η φορά στον χώρο του «Ρομάντσο» από τις 9 ως τις 12 Ιανουαρίου. Visual artists, χορογράφοι, σκηνοθέτες και περφόρμερ ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο τη φετινή θεματική του φεστιβάλ, που κινείται ανάμεσα σε έννοιες όπως σύνορα, έθνος, τουρισμός, μετανάστευση και πρόσφυγας. Με στόχο την απελευθερωμένη queer έκφραση, το «Civil Disobedience» παρουσιάζει μια έκθεση που δεν περιορίζεται σε στατικά αντικείμενα αλλά περιλαμβάνει ποίηση, χορευτική περφόρμανς, video art και προβολές. Μεταξύ άλλων, επανέρχεται η βραδιά «Drag Queens διαβάζουν ομοερωτική ποίηση 4» με παρουσιάστρια την Άννα Γούλα (θα τη συνοδεύσουν οι drag queens Melita Scabeau, Aphrodite HGW, Λάλα Κωλοπή και ο drag king Νικόλαος δε Γκρέητ), ο Yavuz Kurtulmus, διευθυντής του Transition International Queer Minorities Film Festival, συστήνει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες για queer πρόσφυγες και ο Δημήτρης Παγώνης παρουσιάζει τη χορευτική παράσταση Becoming Ithaca. Ρομάντσο, 9-12/1, Αναξαγόρα 3-5

ΒΙΒΛΙΟ

Πολ Όστερ

N T E R

ΝΈΑ ΑΠΌ ΤΟΝ αγαπημένο

Δύο μυθιστορήματα που διαβάζονται σαν ένα, καθώς αλληλοσυμπληρώνονται και επικοινωνούν με εσωτερικούς και υπόγειους αρμούς. Πρόκειται για το Μέρα-Νύχτα: Ταξίδια στο σκριπτόριο & Άνθρωπος στο σκοτάδι του Πολ Όστερ που αναμένεται να κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση Μαρίας Ξυλούρη, στην οποία οφείλουμε και τη μετάφραση του επικού 4321. Το γνωστό μοτίβο του απομονωμένου δωματίου και της μνήμης επανέρχεται δυναμικά στα πιο μεταφυσικά ίσως από τα έργα του Πολ Όστερ, καθώς ο γνωστός από προηγούμενα μυθιστορήματά του κύριος Μπλανκ δίνει μάχες όχι μόνο με τη λευκή σελίδα αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα παλιό χειρόγραφο που βρίσκει πάνω στο γραφείο του ξεδιπλώνει την ιστορία ενός άλλου έγκλειστου σε έναν αδιευκρίνιστο κόσμο, προτάσσοντας ζητήματα εσωτερικής αναζήτησης και ταυτότητας. Οι πιο καφκικές και συνάμα πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του Όστερ εντοπίζονται στα δύο αυτά τα μυθιστορήματα και φέρνουν τον αναγνώστη σε επαφή με τον πραγματικό, δηλαδή τον φαντασιακό και φιλοσοφικό κόσμο του Αμερικανού συγγραφέα. Μέρα-Νύχτα: Ταξίδια στο σκριπτόριο & Άνθρωπος στο σκοτάδι του Πολ Όστερ (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη), Μεταίχμιο

ΕΙΚΑΣ ΤΙΚ

Α

20 lifo – 9.1.20

W I

Ο Κωνσταντίνος Βήτα συνθέτει μουσική πάνω στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και παρουσιάζει ένα ηλεκτρονικό ταξίδι στο εσωτερικό σύμπαν του ποιητή. Η παράσταση αποτελεί μια μεγάλη ζωντανή εγκατάσταση με πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα και βίντεο του Νίκου Πατρελάκη που έχουν γυριστεί σε διάφορες τοποθεσίες της Πελοποννήσου, από το τραχύ αλλά και μελαγχολικό περιβάλλον της Μονεμβασιάς μέχρι την απέραντη θέα στο Αιγαίο από τον Κάβο Μαλιά. Στη ροή της οπτικοακουστικής εμπειρίας που έχουν ετοιμάσει παρουσιάζεται ένας κύκλος είκοσι ποιημάτων απ’ όλο το φάσμα του έργου του μεγάλου ποιητή σε μια ατμοσφαιρική δίνη από ambient ηχοτοπία, πιάνο και επεξεργασμένες φωνές που έρχονται μέσα από τις σελίδες των ποιημάτων του. Τα ποιήματα απαγγέλλουν ο Κωνσταντίνος Βήτα και η Όλια Λαζαρίδου. Ο κόσμος είναι ένας, Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, 30, 31/1 & 1-2/2

PR E V I E

WINTER

Ο ΤΡΊΤΟΣ ΊΨΕΝ του Χουβαρδά ΘΕΑΤΡΟ

Μετά τη Λούλου στο Ίδρυμα Κακογιάννη, ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει στον Ίψεν για τρίτη φορά. Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν στο Υποσκήνιο Β’ της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, χώρο που ο σκηνοθέτης θεωρεί ιδανικό για το συγκεκριμένο έργο. Νίκος Χατζόπουλος, Ρένη Πιττακή, Λυδία Φωτοπούλου, Θεοδώρα Τζήμου, Σοφία Κόκκαλη, Ιερώνυμος Καλετσάνος και Κωνσταντίνος Πλεμμένος συνθέτουν έναν δυνατό θίασο που καλείται να ζωντανέψει το απαιτητικό έργο του Ίψεν. Στη συνταρακτική ποιητική δυστοπία που χτίζει ο μεγάλος Νορβηγός τα μέλη της παλιάς γενιάς δίνουν αδυσώπητες μάχες ζωής και θανάτου για την κατίσχυση πάνω στο νέο αίμα. Ερωτικό μελόδραμα, έργο τρόμου, αναρχικός ρεαλισμός, μαύρη κωμωδία, ειρωνικό γκροτέσκο: με άλλα λόγια, η πολυδιάστατη χρωματική παλέτα του ονειρικού κόσμου που συνθέτει ο Ίψεν. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Υποσκήνιο Β’ Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη, Φουαγέ Αλεξάνδρα Τριάντη & Μουσική Βιβλιοθήκη, πρεμιέρα 9/2

O ΚΛΙΝΤ ΊΣΤΓΟΥΝΤ ΕΠΙΣΤΡΈΦΕΙ με την Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ O Ρίτσαρντ Τζούελ του τίτλου είναι ένας φύλακας ασφαΣΙΝΕΜΑ

θεατρο

MΑΚΜΠΈΘ. Δεν χρει-

άζονται άλλες περιγραφές Με την αύρα του πολύ επιτυχημένου Οιδίποδα που είδαμε το καλοκαίρι αλλά και με νέα καθήκοντα και έγνοιες, ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο νέος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, βουτάει στα βαθιά και ανεβάζει το «καταραμέ νο » α ρ ι σ τ ο ύ ργ η μ α τ ο υ Σ α ί ξ π η ρ στην κεντρική σκηνή του Εθνικού. Γραμμένο σε μια περίοδο πολιτικής και ηθικής κρίσης, αποτυπώνει τη μεγάλη τραγωδία του ανθρώπου να διακρίνει το καλό από το κακό, την επιθυμία από τον φόβο, το φως από το σκοτάδι. Το κυνήγι της εξουσίας, η ανασφάλεια και ο φόβος μήπως αυτή χαθεί οδηγούν στα μεγαλύτερα εγκλήματα. Ο Μακμπέθ είναι στρατηγός στον στρατό του Σκωτσέζου βασιλιά Ντάνκαν. Επιστρέφει νικητής και διψασμένος για εξουσία. Υποκινείται από τη σύζυγό του αλλά και από το πεπρωμένο του. Τρεις μάγισσες του έχουν δώσει το στίγμα της μοίρας του: είναι γραφτό να γίνει β α σ ι λ ι ά ς . Η δίχως όριο φιλοδοξία του τον οδηγεί στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Ο ένας φόνος οδηγεί στον επόμενο. Η πτώση θα είναι το ίδιο ηχηρή. Τον ρόλο του Μακμπέθ κρατάει ο Δημήτρης Λιγνάδης, ενώ η Μαρία Κίτσου θα υποδυθεί τη σατανική(;) λαίδη Μακμπέθ. Στον θίασο βρίσκουμε τη Ρ άν ι α Ο ι κ ονο μ ί δ ο υ , την Ε λ ι σ ά β ετ Κωνσ τ αν τ ιν ί δ ο υ και πολλούς ακόμα. Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Κτίριο Τσίλερ, Κεντρική Σκηνή, πρεμιέρα 7/2

PREVIEW

ΘΕΑΤΡΟ

PR ΚΌΜΗΣ ΜΟΝΤΕE ΧΡΊΣΤΟΣ ΟΣΤΗ ΣΕΙΡΆ Orbis V Literae I E ΒΙΒΛΙΟ

W

Το κλασικό αριστούργημα του Αλέξανδρου Δουμά στην πλήρη του εκδοχή θα προσθέσει άλλο ένα πολύτιμο λιθαράκι στη σειρά της Orbis Literae των εκδόσεων. Δεν είναι τυχαία το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα που εξακολουθεί να στοιχειώνει τις παιδικές μνήμες αλλά και να βασανίζει την ενήλικη συνείδηση με τα αμείλικτα ερωτήματα που θέτει για τη δικαιοσύνη, την πολιτική και τη φιλία. Ποιος δεν ξέρει την ιστορία του περίφημου Μοντεχρίστου, ο οποίος καταφέρνει να μετατρέψει τον έγκλειστο βίο του στις απομακρυσμένες φυλακές σε μάθημα ζωής και να κατακτήσει τελικά την ελευθερία του όχι μόνο για να ξανακερδίσει τη ζωή αλλά και για να πάρει εκδίκηση από εκείνους που τον αδίκησαν; Ένα βιβλίο που μπλέκει αρμονικά τη δύναμη των περιγραφών –χαρακτηριστικό του 19ου αιώνα– με την ουτοπική θεωρία και τη δράση, αποκαλύπτοντας την αφηγηματική ευφυΐα του συγγραφέα. Ο Μοντεχρίστος έχει χαρακτηριστεί ως η πρώτη απεικόνιση του υπερανθρώπου στη λογοτεχνία και ο πρώτος αληθινός υπερ-ήρωας. Alexandre Dumas, Ο Κόμης Μοντεχρίστος, μτφρ. Ωρίων Αρκομάνης, Gutenberg/Orbis Literae

Õ

λείας που την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ατλάντα (1996) εντόπισε σακίδιο με εκρηκτικά ασφαλείας και ξεκίνησε διαδικασία εκκένωσης, σώζοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Στη συνέχεια, όμως, εξαιτίας ενός άρθρου τοπικής εφημερίδας κρίθηκε ύποπτος γι’ αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα και κατέστη, εν μια νυκτί, από ήρωας αποδιοπομπαίος τράγος για την αμερικανική κοινωνία. Σε αυτή την εξοργιστική αληθινή ιστορία ο αγαπημένος (και) του ελληνικού κοινού Κλιντ Ίστγουντ θα βρει υλικό για να εξερευνήσει εκ νέου τα αγαπημένα του μοτίβα, αυτά του ηρωισμού και του μύθου, της αλήθειας και της μεταξύ τους απόστασης. Θα βρει, επίσης, ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, ηθοποιού που έκλεψε την παράσταση στο Ι, Τοnya του Κρεγκ Γκιλέσπι. Οι κριτικές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι θετικές, οι όποιες αρνητικές στέκονται σε μια «κίτρινη» αστειότητα που ουδεμία σχέση έχει με το έργο καθαυτό. Από τις ταινίες της χρονιάς. (Από 16/1)

N T E R

alex kat

Õ

W I

ΒΙΒΛΙΟ Η ΑΝΝΈΖΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΎΛΟΥ στον πλανήτη Μπέκετ Με την ανακοίνωση ΘΕΑΤΡΟ

της παραγωγής, πολλοί σκεφτήκαμε πως η Αννέζα Παπαδοπούλου είναι μια «ιδανική» Γουίνι στις Ευτυχισμένες Μέρες του Μπέκετ, που σκηνοθετεί ο Σάββας Στρούμπος. Η ηρωίδα του Μπέκετ, που, «παγιδευμένη» σε έναν λόφο, πολεμά την απόγνωση με την αισιοδοξία της για τη ζωή, είναι σαφέστατα ένας από τους σημαντικότερους γυναικείους ρόλους στο θεατρικό ρεπερτόριο. Η σπάνια Αννέζα Παπαδοπούλου είναι μια «δίκαιη», κατά τη γνώμη μας, προσθήκη στις Ελληνίδες ηθοποιούς που έχουν υποδυθεί τη Γουίνι και το έργο σίγουρα μία από τις πιο αναμενόμενες θεατρικές στιγμές της σεζόν. Ο Σάββας Στρούμπος φέρνει στη σκηνή τη νεαρή ηθοποιό Έλλη Ιγγλίζ, που θα ερμηνεύσει τον Γουίλι και θα παίζει ζωντανά μουσική. Θέατρο Άττις, πρεμιέρα στα μέσα Φεβρουαρίου

9.1.20 – lifo

21

ΟΙ ΡΈΠΠΑΣ-ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΊΟΥ στο Εθνικό Βρίσκαμε πάντα πολλές αρετές στη θεατρο

«σκοτεινή» πλευρά του ιδιοφυούς θεατρικού διδύμου που συνεχίζει να δημιουργεί για πολλά χρόνια. Το Ο ξ υ γόνο , ειδικά, παραμένει μια σπαρακτική και σοκαριστική ταινία, η οποία ανέδειξε για πρώτη φορά πολλά θέματα της ελληνικής κοινωνίας που αναπαράχθηκαν στη συνέχεια σε πολλά άλλα έργα, ενώ οι πρωταγωνιστές του έργου (που είχαμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους) έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας. Η επιστροφή των Ρέππα-Παπαθανασίου στο Εθνικό είναι μια απευθείας ανάθεση που συμπληρώνεται με τη μουσική του Νίκου Κυπουργού και τους στίχους της Αφροδίτης Μάνου. Στο έργο Φ ε γ γά ρ ι απ ό χα ρτ ί το σκηνικό είναι ένα νεοκλασικό στο Παγκράτι και ήρωας ένας νέος τη δεκαετία του ’60, που αφηγείται έναν χρόνο από τη ζωή του. Θέατρο Ρεξ, Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη», πρεμιέρα 22/2

Ο ΜΌΜΠΙ ΝΤΙΚ ΓΊΝΕΤΑΙ μουσικοθεατρική παράσταση Το αριστούργημα ΘΕΑΤΡΟ

Πρόκειται για ένα έργο για όλη την οικογένεια, αφού η πολυεπίπεδη ιστορία του το κάνει ταυτόχρονα μια παιδική περιπέτεια που κόβει την ανάσα και ένα βαθύ φιλοσοφικό κείμενο. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα ζωντανεύει το μιούζικαλ του Δημήτρη Παπαδημητρίου στην κεντρικότερη και μεγαλύτερη θεατρική σκηνή της πόλης με τα παραμυθένια σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη, τις χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη, τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδήρη και τους μοναδικούς φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου που συνοδεύονται από τα εντυπωσιακά και καινοφανή στο ελληνικό θέατρο ολογράμματα και 3d animation του Candy Shop VFX (Βαγγέλης Κουλουκύθας), που ξεπερνούν τα μέχρι τώρα γνωστά θεατρικά στερεότυπα. Η παραγωγή είναι μια συνεργασία του Onassis Culture και της εταιρείας Ελληνικά Θέατρα. Θέατρο Παλλάς, πρεμιέρα 28/2

W I

N T ΘΕΑΤΡΟ E R

ΜΟΥΣΙΚΗ

Gagarin205

NIGHTSTALKER στο

Για δύο βραδιές οι Nightstalker θα κάνουν κατάληψη και θα ανεβάσουν τα γκάζια στο Gagarin205 για να παρουσιάσουν επίσημα το νέο τους άλμπουμ που έχει τίτλο «Great Hallucinations» και κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2019. Η συνταγή έχει ψυχεδέλεια, rock’n’roll, σκληρά riffs και όλα τα στοιχεία που κάνουν κάθε συναυλία του γκρουπ αξέχαστη. Μαζί τους οι Big Nose Attack (17/1) και οι Coyote’s Arrow (18/1). Προσοχή, οι ημερομηνίες της συναυλίας έχουν αλλάξει. Τα εισιτήρια των πρώτων ημερομηνιών ισχύουν κανονικά για τις νέες.

Gagarin205, 17-18/1

22 lifo – 9.1.20

PR E V I E

WINTER

ΑΓΆΠΗ (ή ΦΑΝΤΆΣΜΑΤΑ ΕΝΌΣ ΜΗ ΤΌΠΟΥ) - Εκδοχή #2 ΘΕΑΤΡΟ

Η περασμένη χρονιά ανέδειξε το Μπάγκειον σε έναν από τους βασικούς χώρους εναλλακτικής έκφρασης της Αθήνας. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις ξεκίνησε τον δεύτερο κύκλο της αρχές Δεκεμβρίου και θα συνεχιστεί όλο τον Ιανουάριο. Η Αγάπη (ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια διαδραστική, work in progress παράσταση και εικαστική έκθεση που αναπτύσσεται στον χώρο του Μπάγκειου. Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια «θραυσματική πόλη αγάπης», ένα έργο και συγχρόνως μια πλατφόρμα πειραματισμού που θα εξελίσσεται και θα αναδιατάσσεται με τον χρόνο, συνδέοντας τον ενδιάμεσο, εφήμερο και πωρώδη χαρακτήρα της πλατείας Ομονοίας με ένα άχρονο σύμπαν αισθημάτων. Ιδέα - Σύνθεση - Σκηνοθεσία - Επιμέλεια: Ελένη Καλαρά. Σύμβουλος δραματουργικής σύνθεσης: Μάριος Χατζηπροκοπίου. Σύμβουλος επιμέλειας έκθεσης: Θεόφιλος Τραμπούλης. Σκηνική επιμέλεια χώρου, κοστούμια: Kenny MacLellan. Σχεδιασμός ήχου: Ελένη Καβούκη. Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Δελημιχάλη. Σχεδιασμός φωτισμού: Χάρης Δάλλας Ηθοποιοί-χορευτές/περφόρμερ: Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Ελένη Καλαρά, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνη Εικαστικοί: Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου

Õ

του Μέλβιλ δεν παύει να συγκλονίζει τους αναγνώστες ανά τον κόσμο. Το ταξίδι του ήρωα στα βάθη του κόσμου για να βρει και να σκοτώσει τη Λευκή Φάλαινα είναι ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και ένα μάθημα ζωής. Ο Μέλβιλ έγραψε ένα από τα μεγάλα και παντοτινά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και το πέμπτο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο παγκοσμίως. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου συνεργάζεται με τον Γιάννη Κακλέα και φέρνει στο σανίδι τον Μόμπι Ντικ με μια πλειάδα σημαντικών ηθοποιών, ερμηνευτών και μουσικών. Ο μυθικός Μόμπι Ντικ μετατράπηκε σε μοντέρνο μιούζικαλ από τον Έλληνα συνθέτη, που έκανε τη διασκευή, έγραψε το λιμπρέτο, τους στίχους και, φυσικά, συνέθεσε τη μουσική.

W I N T E R

Επιστρέφοντας σε έντυπα των τελευταίων εννέα χρόνων, ο Μάριος Σπηλιόπουλος επεμβαίνει με κολάζ, σχέδιο, διαγραφές, επισυνάψεις, αλλαγές τίτλων και παραμορφώσεις στην επικαιρότητα της περιόδου 2010-2019, όπως αυτή καταγράφηκε μέσα από εφημερίδες, περιοδικά, διαφημιστικά φυλλάδια κ.ά. Με 114 έργα, ο καλλιτέχνης σχολιάζει το εφήμερο των εφημερίδων και αναστοχάζεται πάνω σε όσα μας απασχόλησαν την περασμένη δεκαετία. Αλλάζοντας τη μορφή και το περιεχόμενο της τυπωμένης σελίδας, σε μια προσπάθεια να εκφράσει την προσωπική του θέση απέναντι στα γεγονότα, δημιουργεί μια δική του αφήγηση της πρόσφατης Ιστορίας. «Dazibao» στα κινέζικα σημαίνει κυριολεκτικά «χειροποίητη αφίσα με μεγάλους χαρακτήρες» και σε ελεύθερη απόδοση «χειροποίητη εφημερίδα τοίχου». Στην αυτοκρατορική Κίνα υπήρχε η παράδοση της ανάρτησης dazibao από τους πολίτες είτε για να διαμαρτυρηθούν για πράξεις ή παραλείψεις της διοίκησης είτε για να θέσουν σε δημόσιο διάλογο πολιτικά ή ηθικά ζητήματα. Αυτή η παράδοση αναβίωσε κατά την «πολιτιστική επανάσταση» της Κίνας και χρησιμοποιήθηκε από τους ερυθροφρουρούς ως εργαλείο επίθεσης εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του Mάο Τσετούνγκ. Ο Μάριος Σπηλιόπουλος κρεμάει τα δικά του dazibao στους τοίχους της γκαλερί, προσκαλώντας τον θεατή-αναγνώστη να συμμετάσχει σε μια νέα ανάγνωση των γεγονότων. 24/1-29/2, Εικαστικός Κύκλος ΔΛ, Ακαδημίας 6, Κολωνάκι, Τετ., Σάβ. 11:00-16:00, Τρ., Πέμ., Παρ.

11:00-20:00, είσοδος ελεύθερη

Õ

PREVIEW

PR E V I E

ΜΆΡΙΟΣ ΣΠΗΛΙΌΠΟΥΛΟΣ, Dazibao - Handmade Newspapers ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

W TO HOTEL ÉTERNITÉ του Γιάννη Καλαβριανού Ένα ξενοδοχείο που δεν είναι ΘΕΑΤΡΟ

ακριβώς ξενοδοχείο. Όσοι εργάζονται εκεί δεν επιτρέπουν στον χρόνο να φθείρει τα δωμάτια, τα αντικείμενα. Σε αυτό το χρονικό λίμπο οι «πελάτες» καλούνται να αξιολογήσουν τη ζωή τους, που περνά ή δεν περνά. Αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες και το έξυπνο βίντεο αυτού του νέου έργου, ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός έφτιαξε ένα πολύχρωμο, σχεδόν τέλειο και άφθαρτο σύμπαν, που θυμίζει σκηνικό του Γουές Άντερσον, για να φιλοξενήσει σε αυτό έναν εξαίρετο θίασο και ένα άκρως ενδιαφέρον εγχείρημα. Λέει ο ίδιος: «Κανείς δεν καταφέρνει να κρατήσει τον παράδεισό του για πάντα – ίσως ο παράδεισος μόνο έτσι να φτιάχνεται, από υπερβολικά συμπυκνωμένο χρόνο. Δεν πειράζει. Άλλωστε, η τελειότητα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν φαντασία». Κτίριο Τσίλερ, Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», πρεμιέρα 18/1

ΕΙΚΑΣ ΤΙΚ

Α

9.1.20 – lifo

23

WINTER

θεατρο

Η ΕΛΈΝΗ ΕΥΘΥΜΊΟΥ ΚΑI η

Σιμπίλε Μπεργκ

karol jarek

Ένα από τα πιο ταλαντούχα νέα πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου συναντά μία από τις πιο επαναστατικές φωνές του ευρωπαϊκού θεάτρου. Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο το έργο ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα της Σιμπίλε Μπεργκ. Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, πρόκειται για «έναν πολυφωνικό μονόλογο για τις γυναίκες και το “τίποτα” του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου». Οκτώ ηθοποιοί, 8 γυναικείοι ρόλοι αναμετριούνται με όλα τα ζητήματα και τα αδιέξοδα της σύγχρονης γυναικείας ύπαρξης. Εγκλωβισμένες στην αυτοεικόνα τους, θεωρούν τη διαρκή κατανάλωση μονόδρομο, μιλάνε με δυσπιστία για τον ρόλο της οικογένειας, αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχει πραγματικός έρωτας και, παρότι περιφρονούν την αγορά, ζούνε πουλώντας δικά τους φάρμακα στο Διαδίκτυο. Νιώθοντας παγιδευμένες σε έναν κόσμο που προωθεί μονάχα πλασματικές ανάγκες και ψεύτικες επιλογές, έχουν χάσει κάθε κίνητρο και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν. Θέατρο Ρεξ - Σκηνή «Κατίνα Παξινού», πρεμιέρα 24/1

24 lifo – 9.1.20

W I N T E R PR E V I E

W I PREVIEW

ΘΕΑΤ

ΡΟ

N T E R PR E V I E W

9.1.20 – lifo

25

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΒΌΤΣΕΚ ΣΕ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΉ στη Λυρική Ένα από τα αρι-

στουργήματα του λυρικού θεάτρου του 20ού αιώνα, ο Βότσεκ του Άλμπαν Μπεργκ, θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Γάλλου σκηνοθέτη Ολιβιέ Πι, μουσική διεύθυνση του διακεκριμένου αρχιμουσικού Βασίλη Χριστόπουλου, με τον διεθνώς αναγνωρισμένο βαρύτονο της ΕΛΣ Τάση Χριστογιαννόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Βότσεκ, που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ, είναι μία από τις πρώτες εκτενείς όπερες του 20ού αιώνα, γραμμένη σε ατονικό ιδίωμα με χρήση τραγουδιστής ομιλίας – Sprechgesang. Είναι ένα έργο που θεωρείται ότι άλλαξε τα δεδομένα στην όπερα, καθώς ασχολήθηκε με ένα θέμα που μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί στη σκηνή ενός λυρικού θεάτρου, παρουσιάζοντάς το μέσα από μια αισθητική που σέβεται την ωμότητα του κειμένου, αναδεικνύοντας παράλληλα την ψυχολογική του διάσταση. Όταν ο στρατιώτης Βότσεκ συνειδητοποιεί ότι η γυναίκα του, Μαρί, η μόνη σταθερή αναφορά στη ζωή του, έχει εραστή, τη σκοτώνει. Αναζητώντας το φονικό μαχαίρι που ο ίδιος πέταξε στη λίμνη, πνίγεται. Η καθημερινή ζωή των στρατιωτών και έννοιες όπως η στρατοκρατία, η σκληρότητα, η κοινωνική εκμετάλλευση και ο περιστασιακός σαδισμός παρουσιάζονται στον Βότσεκ χωρίς καμία ωραιοποίηση. Βότσεκ, Άλμπαν Μπεργκ, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, 19, 23, 26, 31/1 & 2/2

ΜΟΥΣΙΚΗ

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΉ ΨΥΧΕΔΈΛΕΙΑ ΤΩΝ Villagers of Ioannina ξανά στην Αθήνα Το πρόσφατο άλμπουμ τους «Age of Aquarius» έχει εκπλήξει και εντυπωσιάσει ακόμα και τον πιο ιδιότροπο ακροατή, καταφέρνοντας να χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένα από τα ποιοτικότερα άλμπουμ στην ιστορία της εγχώριας ρoκ μουσικής! Με την ψυχεδέλεια να έχει πάρει τα ηνία, με αγγλόφωνο πλέον στίχο και προσθήκη πληκτροφόρων (πλην των παραδοσιακών πνευστών που δεν σταματούν κι εδώ να δείχνουν τον δρόμο), οι VIC έχουν γίνει ένα από τα πιο σημαντικά γκρουπ της ελληνικής μουσικής. Η προσθήκη τους στο ρόστερ της παγκοσμίου κλάσης rock/metal δισκογραφικής εταιρείας Napalm Records έρχεται απλώς να επισφραγίσει τα παραπάνω και να ανοίξει έναν νέο κύκλο για την μπάντα από τα Ιωάννινα, με τον στόχο της παγκόσμιας καταξίωσης πλέον να φαντάζει κάτι παραπάνω από εφικτός. Στην Αθήνα επιστρέφουν μετά το θριαμβευτικό live τους, με το ίδιο οπτικοακουστικό show, κουβαλώντας στις αποσκευές τους όλα εκείνα τα συστατικά που τους καταξίωσαν στις συνειδήσεις των φαν τους. Κλειστό Φαλήρου - Tae Kwon Do, 15/2

26 lifo – 9.1.20

LEON OF ATHENS στο six d.o.g.s Κλείνοντας τον κύκλο μιας μουσικής

χρονιάς γεμάτης εμπειρίες (περιοδείες, βραβεύσεις και lives στο εξωτερικό), ο Leon of Athens ολοκληρώνει την ευρωπαϊκή του περιοδεία στην Αθήνα με δύο συναυλίες στις 17 και 24 Ιανουαρίου στο six d.o.g.s. Λίγο μετά την επίσημη κυκλοφορία του πρώτου του ελληνόφωνου σινγκλ «Άνεμος», σε συνεργασία με την Katerine Duska, παρουσιάζει ζωντανά στο κοινό μια επιλογή από τη δισκογραφία του, αγαπημένες του διασκευές αλλά και φρέσκα, ακυκλοφόρητα κομμάτια από το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ που αναμένεται μέσα στο 2020. Στη σκηνή θα ανέβουν και guest-έκπληξη. Opening από τους post punk-synth pop Αθηναίους St. Guilt. Six d.o.g.s, 17 & 24/1

W I N T E R PR E V I E

WINTER

Η Κ Ι Σ ΜΟΥ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ του Εισβολέα

Ολική επαναφορά του Εισβολέα την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου στο Gagarin 205 σε ένα εκρηκτικό live με φουλ μπάντα, φουλ ενέργεια και καλεσμένους-έκπληξη στην παρουσίαση του νέου του δίσκου «Λιάκος vs Εισβολέας» και, φυσικά, αναδρομή στη δισκογραφία του. Από τους βασικότερους εκπροσώπους της ελληνικής χιπ-χοπ, έφερε στη σκηνή τις απαραίτητες αμερικανικές επιρροές, εναρμονίζοντάς τες με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Και επειδή, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, η μουσική είναι μία και δεν έχει όρια, το 2010 ο Είσβο μας σύστησε τον Λιάκο. Ρεμπέτικο και χιπ-χοπ ανταμώνουν και μέσα από απροσδόκητες συνεργασίες ο Εισβολέας φέρνει το μπουζούκι και τον μπαγλαμά στη σύγχρονη μουσική, εισάγοντάς μας στο δικό του ραπ-μπέτικο. Εισβολέας full band - Live παρουσίαση δί-

Õ

σκου, Gagarin 205, 31/1

W I N T E R PR E V I E W

ΜΟΥΣΙΚΗ

H LARA FABIAN ΚΛΕΊΝΕΙ ΤΑ 50 με μια συναυλία στην Ελλάδα Η προηγούμενη συναυλία της στην Ελλάδα, που ήταν προγραμματισμένη για τον Δεκέμβριο, ακυρώθηκε. Η Lara Fabian, όμως, δεν ξέχασε το ραντεβού της με το ελληνικό κοινό. Λίγες μέρες αφότου θα έχει κλείσει και επίσημα τα 50 της χρόνια, η μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού θα παρουσιάσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες της στον ίδιο χώρο, σε νέα ημερομηνία. Οι μοναδικές μελωδίες τραγουδιών όπως τα «Je t’aime», «Adagio», «La différence», «I will love again», «Je suis malade», «Humana» θα γεμίσουν το ΟΑΚΑ, ενώ παράλληλα θα ερμηνεύσει ολόκληρο το νέο της άλμπουμ με τίτλο «Papillon». Τα εισιτήρια της πρώτης ημερομηνίας ισχύουν κανονικά. 50 World Tour, Lara Fabian, Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ «Νίκος Γκάλης» (ΟΑΚΑ), 1/2

DEATH DISCO MINIFEST 2K20 στο Gagarin205 Το MiniFest του Death Disco ΜΟΥΣΙΚΗ

εμφανίστηκε για πρώτη φορά πέρσι την ίδια περίοδο και τείνει να γίνει θεσμός. Για μια βραδιά το φεστιβάλ του αγαπημένου «σκοτεινού» μαγαζιού στου Ψυρρή μεταφέρεται σε μεγαλύτερο χώρο. Φέτος παρουσιάζει την post punk εκδοχή του με εκλεκτούς καλεσμένους το ιστορικό βρετανικό γκρουπ από τα ’80s, Τhe Chameleons, μαζί με τους γνωστούς στο ελληνικό κοινό Soviet Soviet, ενώ μοιράζονται τη σκηνή με τους Γερμανούς Holygram και τους δικούς μας Data Fragments. H πιο μεγάλη έκπληξη, όμως, είναι οι Λευκή Συμφωνία, που θα ερμηνεύσουν ολόκληρους τους «Μυστικούς Κήπους», ένα από τα πιο θρυλικά ελληνικά άλμπουμ της δεκαετίας του ’80. Gagarin205, 8/2

ΜΟΥΣΙΚΗ

10TH ATHENS VIDEO DANCE PROJECT στην ΑΣΚΤ Το Athens Video

PREVIEW

Dance Project ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια με σκοπό να δημιουργήσει γέφυρες μεταξύ του κινηματογράφου, του χορού και του video-dance. Πραγματοποιείται κάθε χρόνο σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών και για τρεις ημέρες φιλοξενεί Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες που εκθέτουν τη δουλειά τους και οργανώνουν workshops. Η φετινή επετειακή του έκδοση είναι αφιερωμένη σε όσους το στήριξαν αυτά τα χρόνια. Όπως κάθε χρόνο, έμφαση δίνεται στη δράση Promenade, στο πλαίσιο της οποίας 15-20 ερμηνευτές πειραματίζονται πάνω στις ιδέες τους, ενώ οι θεατές μπορούν να συμμετάσχουν διαδραστικά, κάνοντας περίπατο ανάμεσά τους και παρατηρώντας τις δράσεις τους για όσο χρόνο το επιθυμούν. Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, 24-26/1

9.1.20 – lifo

27

WINTER PR

ΜΟΥΣΙΚΗ

FASTLOVE, ΈΝΑ ΜΙΟΎΖΙΚΑΛ για τον George Michael Το Fastlove δανείζεται τον τίτλο από το διάσημο κομμάτι του George Michael και υμνεί τη ζωή και το έργο του Βρετανού μουσικού που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 2016, σε ηλικία 53 ετών. Η παράσταση έρχεται κατευθείαν από το West End του Λονδίνου και είναι το απόλυτο μουσικό αφιέρωμα στον μοναδικό σούπερ σταρ που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Πρωταγωνιστεί ο Andrew Browning, που θα ερμηνεύσει όλα τα χιτ από την προσωπική καριέρα του George Michael αλλά και των Wham! Fastlove, Κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο Γαλατσίου (Βεΐκου), 10/1

ΜΟΥΣΙΚΗ

HANIA RANI στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πιανίστριες της γενιάς της, η Hania Rani, κυκλοφόρησε πέρσι το ντεμπούτο άλμπουμ της «Esja» και κατάφερε να γοητεύσει κοινό και κριτικούς, που άρχισαν να διακρίνουν σε αυτήν ένα σπάνιο ταλέντο στη σύνθεση. Γεννήθηκε στην Πολωνία το 1990 και η αγάπη της για το πιάνο την έκανε να ασχοληθεί με την κλασική μουσική, προτού την κερδίσουν η τζαζ και η σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Σε αυτές βρήκε τα απαραίτητα εφόδια για να δημιουργήσει το δικό της, συναρπαστικό στυλ. Έχει γράψει μουσική για μικρά και μεγάλα σύνολα, για σόλο όργανα, ενδιαφέρουσες συνθέσεις, έχει συνεργαστεί με μουσικούς όπως οι Christian Löffler, Dobrawa Czocher και Hior Chronik και πέρσι κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με το πολωνικό γκρουπ Τeskno. Είναι η πρώτη φορά που έρχεται στην Ελλάδα. Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός, 14/1

ΜΟΥΣΙΚΗ

KAWRS στο Ρομάντσο

Η νεοσύστατη ομάδα Kawrs διοργανώνει την πρώτη της βραδιά στο Ρομάντσο και προσκαλεί τον TSVI, έναν από τους πρωταγωνιστές της underground σκηνής του Λονδίνου και συνιδρυτή της δισκογραφικής εταιρείας Nervous Horizon. Τη βραδιά πλαισιώνουν μερικά από τα πιο χορευτικά ονόματα της αθηναϊκής σκηνής, όπως ο FlökosH, που αφήνει για λίγο το Βερολίνο για να επιστρέψει στην Αθήνα, οι Noff Weezy και NatCase και, τέλος, οι residents και συνιδρυτές της πολυδιάστατης ομάδας, Neda και Simos Ares. Ρομάντσο, 11/1

ΜΟΥΣΙΚΗ

ROTTING CHRIST ΜΑΖΊ ΜΕ MOONSPELL στο Piraeus 117 Οι Rotting Christ συναντούν τους Πορτογάλους Μοοnspell σε ένα μοναδικό double bill, όπου θα παίξουν ολόκληρες τις πρώιμες δουλειές τους. Οι Rotting Christ θα παίξουν αποσπάσματα από τους 3 πρώτους δίσκους τους («Thy Mighty Contract», «Non Serviam», «Triarchy of the lost lovers») όπως και κάποια ντέμο, ενώ οι Moonspell θα τιμήσουν το αθηναϊκό κοινό με κομμάτια από τα «Irreligious» και «Wolfheart». Piraeus 117, 26/1

28 lifo – 9.1.20

W I N T E R PR E V I E

ΙΚΗ Σ Υ Ο Μ

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΙΔΈΕΣ ΣΕ ΚΊΝΗΣΗ στο Movement 1920-2020 Ένα ιδιόμορφο φεστιβάλ παρουσιάζει η Στέγη τον Φεβρουάριο, που αφορά τη μετακίνηση πληθυσμών στη Μεσόγειο και αλλού από την εποχή του Μεσοπολέμου μέχρι τις μέρες μας. Το Movement 1920-2020 μας καλεί να φανταστούμε τη δυνατότητα ενός ανοιχτού κόσμου πέρα από σύνορα και φυλετικούς διαχωρισμούς, μέσα από μια σειρά διαλέξεων, συναυλιών, προβολών φιλμ και διαδικτυακού υλικού. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 21-23/2

W I

REVIEW

ΘΕΑΤΡΟ

N T E R

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΤΑ ΑΙΜΑΤΗΡΆ ΧΡΌΝΙΑ ΤΗΣ Αποικιοκρατίας του Κονγκό στη Στέγη «Χορεύουμε για να θυμόμαστε;» αναρωτιέται ο γνώριμος στο αθηναϊκό κοινό από το έργο του Le Cargo Κονγκολέζος χορογράφος Φοστέν Λινιεκουλά και βάζει επί σκηνής έναν αφηγητή (τον βραβευμένο συγγραφέα και κινηματογραφιστή Ερίκ Βιγιάρ), μια τραγουδίστρια και έναν χορογράφο για να αφηγηθούν, ο καθένας με την τέχνη του, ιστορίες από τα χρόνια της αποικιοκρατίας στο Κονγκό. Για τον Λινιεκουλά το σώμα γίνεται εκφραστής μιας διαφορετικής αλήθειας, μετατρέπεται σε ένα ζωντανό αρχείο μνήμης που καταγράφει τη δική του πτυχή της Ιστορίας, ακόμα και αν δεν συμβαδίζει με τις επίσημες αφηγήσεις για τα γεγονότα. Congo, Φοστέν Λινιεκουλά, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 12-14/2

PR ΟΙ ΑΚΟΥΑΡΈΛΕΣ του E Paolo Colombo V I E ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Ο ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΑΡΑΝΤΖΆΣ και ο Τσέχοφ ΘΕΑΤΡΟ

Μια οικογένεια παραμένει καθηλωμένη στη ρωσική επαρχία μετά τον θάνατο του στρατιωτικού πατέρα. Από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται οι τρεις αδελφές λαχταρούν να ζήσουν νέα πράγματα ή, έστω, παλιά μεγαλεία και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην επιστροφή στη μεγάλη πόλη, τη Μόσχα. Ο Δημήτρης Καραντζάς επιθυμεί να αναμετρηθεί με άλλον έναν ογκόλιθο του παγκόσμιου θεάτρου και συνθέτει έναν αξιοθαύμαστο θίασο πρωταγωνιστών (Καραμπέτη, Χειλάκης, Κεχαγιόγλου, Μαξίμου, Αυγουστίδης κ.ά.), προκαλώντας το ενδιαφέρον του κοινού. Στο δελτίο Τύπου ανιχνεύουμε κάποιες πρώτες πληροφορίες για το ανέβασμα: «Οι εμβληματικές ηρωίδες του Τσέχοφ, μεγάλες πια, ξαναβουτάνε σε ένα τοπίο μνήμης, σε μια ειδική στιγμή που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, τη στιγμή που υποσχόταν ελπίδα και αλλαγή. Ένας οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούν αιώνια οι αναμνήσεις τους και ξεγλιστράνε όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξανάρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με τον χρόνο και το πέρασμά του και σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη». Θέατρο Βεάκη, πρεμιέρα 17/1

Πρόκειται για τη δεύτερη ατομική του έκθεση στην γκαλερί Bernier/ Eliades και είναι αξιοσημείωτο ότι γίνεται 40 χρόνια μετά την πρώτη. Ο Colombo, που είναι κάτοικος Αθηνών κατά την τελευταία δωδεκαετία, είναι παγκοσμίως γνωστός για την ανάδειξη σε καλλιτεχνικό γεγονός πρώτης τάξεως της Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Κωνσταντινούπολης, της οποίας υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής. Στην τωρινή του έκθεση παρουσιάζει μια σειρά από μεγάλες ακουαρέλες, βασισμένες σε ποιήματα από το βιβλίο του που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το 2014, καθώς και σε πρόσφατα ποιήματά του που πρόκειται να δημοσιευτούν. Οι πίνακές του θυμίζουν συχνά μεγάλες επιφάνειες από ύφασμα που μιμούνται την παραμόρφωση και την ύφανση του υλικού και αποδίδονται από αμέτρητες γραμμές ακουαρέλας, πάνω στις οποίες αναδύονται κείμενα που θυμίζουν κεντήματα πάνω σε γάζα ή οργάντζα. Γκαλερί Bernier/Eliades, από 16/1

W

Α

ΙΚ Τ Σ Α ΕΙΚ

9.1.20 – lifo

29

Õ

W I ΣΗ από τουςΕΞΗΜΈΡΩΔημοσθένη ΘΕΑΤΡΟ

Ο MICHAEL ASHKIN ΣΤΑ ΕΓΚΑΊΝΙΑ ΤΟΥ νέου εκθεσιακού χώρου kaktos project ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

PR E W V II E N T W E R PR E V I E

30 lifo – 9.1.20

Ο ιστορικός και συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος, στην πρώτη του συνεργασία με τη Στέγη, γράφει την Εξημέρωση (2019), μια παραβολή για το πώς ο ανθρώπινος λόγος εξημερώνει και υποτάσσει την πραγματικότητα. Η Γεωργία Μαυραγάνη σκηνοθετεί ένα έργο που ταλαντεύεται ανάμεσα στη μνήμη του παρελθόντος και στη μαρτυρία του παρόντος. Μύθοι και ιστορικά γεγονότα μπλέκονται –η ομηρική Οδύσσεια, η Αινειάδα του Βιργιλίου, ο Αισχύλος, ο Ηρόδοτος, ο λόγος της νεκρής Σίβυλλας προς τον Όντιν αλλά και μαρτυρίες σύγχρονων προσφύγων–, επισημαίνοντας τη διάθεσή μας να μεταχειριζόμαστε το πένθος ως υλικό καλλιτεχνικής δημιουργίας και αντικείμενο αισθητικής τέρψης. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, πρεμιέρα 16/1

Õ

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Michael Ashkin γεννήθηκε το 1955 στη Morristown του New Jersey και είναι γιος του Νομπελίστα φυσικού Arthur Ashkin. Ασχολείται με τα «περιθωριοποιημένα» και εγκαταλειμμένα, έρημα περιβάλλοντα, τα οποία απεικονίζει μέσω γλυπτών, γλυπτικών εγκαταστάσεων, βίντεο και φωτογραφιών, και είναι κοσμήτορας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Στην αθηναϊκή έκθεσή του θα δείξει περί τις 700 ασπρόμαυρες φωτογραφίες αστικών τοπίων υπό ανακατασκευή λόγω εξευγενισμού περιοχών ή τοπίων υπό εγκατάλειψη λόγω διακοπής των εργασιών ανάπτυξης. Τον απασχολεί, δηλαδή, το θέμα της «ερημοποίησης» ενός πολεοδομικού περιβάλλοντος ή του «παγώματός» του σε μια φάση του που το καθιστά ανοίκειο και σε μόνιμη εκκρεμότητα. kaktos project, Χέυδεν 38, από 8/2

N T E R

Παπαμάρκο και Γεωργία Μαυραγάνη

ΘΕΑΤΡΟ

WINTER

W I ΕΛΈΝΗ ΧΡΙΣΤΟN ΔΟΎΛΟΥ - «Ambivalent T Spaces - Anarchic Identities» E R ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

PREVIEW

Õ

PR E V I E

Ας πούμε ότι στα ελληνικά ο τίτλος θα ήταν «Αμφιλεγόμενοι χώροι - Αναρχικές ταυτότητες» και ότι θα συμπεριλαμβάνει υφασμάτινα γλυπτά φτιαγμένα με μεικτή τεχνική (π.χ. κοινή ραπτική μαζί με τεχνική καπιτονέ και άλλα ανάλογα είδη). Τα έργα αυτά έχουν αναφορές στο σώμα, στη σεξουαλικότητα και στο γυναικείο φύλο ως μια διανοητική, φαντασιακή και κοινωνική κατασκευή σε διαρκή εξέλιξη. Συγχρόνως, σκοπεύουν να αποδώσουν μια διευρυμένη αντίληψη της θηλυκότητας, η οποία τοποθετείται εκεί όπου είναι αδιάφορη για το ανδρικό βλέμμα. Επιπλέον, τα γλυπτά αυτά εκφράζουν την απόλαυση ως διφορούμενη έννοια μεταξύ ευχαρίστησης και κάποιου άλλου αισθήματος που δεν είναι καθαρή ευχαρίστηση. Εκφράζουν, επίσης, επιθυμίες ταμπού που βρίσκονται εκτός των ορίων της ετεροκανονικής συμβατικότητας.

The Breeder, 13/2-28/3

W

ΚΑ Ι Τ Σ ΕΙΚΑ

Η ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ στη Δύση (1821-1896) Η σεναριογράφος, ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

σκηνοθέτις και παραγωγός Μαρία Ηλιού επανέρχεται με ένα νέο ιστορικό ντοκιμαντέρ και μια φωτογραφική έκθεση με τίτλο Η Αθήνα από την Ανατολή στη Δύση, 1821-1896. Σε αυτό το πρότζεκτ, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Άγγελου Δεληβορριά, παρουσιάζεται η ιστορία της Αθήνας τον 19ο αιώνα με οπτικό υλικό από αρχεία της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Αμερικής, του Καναδά και της Αυστραλίας, αλλά και με ήχους και μουσική της εποχής εκείνης. Η έκθεση ξεκινά από την οθωμανική περίοδο, αναφέρεται στα χρόνια του Όθωνα αλλά και στην περίοδο της βασιλείας του Γεωργίου Α’. Πρόκειται για μια ξεχωριστή ιστορική αφήγηση για την Αθήνα, που συνδυάζει σπάνιο αρχειακό υλικό, εικόνες και γκραβούρες. 11/2-26/4, Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού, Κουμπάρη 1

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΜΙΑ ΠΑΜΠ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥ να είσαι άντρας στο Enter Achilles Ένα από τα πιο θρυλικά έργα του εξαιρετικού χορογράφου και σκηνοθέτη Λόιντ Νιούσον φιλοξενεί η Στέγη τον Φεβρουάριο, στην πιο φρέσκια του εκδοχή. Το ανατρεπτικό και πάντοτε επίκαιρο Enter Achilles, μια παραγωγή-ορόσημο για το σωματικό θέατρο, πρωτοπαρουσιάστηκε το 1995 από τη θεατρική ομάδα DV8 Physical Theatre και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και περιόδευσε σε όλη την Ευρώπη. Αυτήν τη φορά ο θρυλικός Αυστραλός χορογράφος συνεργάζεται με την παγκοσμίου φήμης ομάδα χορού Rambert & Sadler’s Wells. Για τις ανάγκες του έργου, η Κεντρική Σκηνή της Στέγης θα μετατραπεί σε μια τυπική βρετανική παμπ, όπου ένα απόγευμα οκτώ άνδρες πίνουν, ακούνε μουσική και παρεκτρέπονται με κωμικοτραγικά ή βίαια αποτελέσματα. Η παράσταση είναι κατάλληλη για ηλικίες άνω των 15 ετών. Enter Achilles, Λόιντ Νιούσον, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 19-25/2

9.1.20 – lifo

31

WINTER PREVIEW ΒΙΒΛΙΟ

Α Μ Ε ΣΙΝ ΜΟ ΥΣ ΙΚΗ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

ΘΕΑΤΡΟ

W I N T E R PR E V I E

30 ΧΡΌΝΙΑ Tiger Lillies Ένα από τα πιο αγαπημένα σχήματα του ελληνικού κοινού, οι Tiger Lillies, γιορτάζουν τα 30 τους χρόνια με μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα. Η καλτ μουσική ομάδα του Martyn Jacques δημιουργήθηκε το 1989 στη Βρετανία και από τότε φέρουν επάξια τον χαρακτηρισμό «οι νονοί του αβανγκάρντ καμπαρέ». Θα παρουσιάσουν αποσπάσματα απ’ όλη την καριέρα τους αλλά και τη νέα δουλειά τους, που είναι εμπνευσμένη από τα ρεμπέτικα. 30th Anniversary Tour, Tiger Lillies, Fuzz Live Music Club, 25/1

32 lifo – 9.1.20

The good LiFO

MΟΔΑ

Το εμβληματικό τέρας με τα τρία μάτια του Keith Haring σε μάλλινο πουλόβερ Η γαλλική εταιρεία Études δημιουργεί μια σειρά ρούχων και αξεσουάρ, χρησιμοποιώντας σύμβολα από το έργο του καλλιτέχνη που ανέδειξε τη street art σε υψηλή τέχνη. Το είδαμε σε μια βόλτα που κάναμε στο Dangerous Minds της οδού Κολοκοτρώνη και το ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα. Με παχιά πλέξη, φαρδύ, βαρύ, ζεστό, κατακόκκινο και με το σχέδιο του Haring να μας κλείνει το μάτι με τις χαρακτηριστικές, αδρές γραμμές του. Είναι γνωστό ότι ο Keith Haring σχεδίαζε μανιωδώς. Αρχικά, ξεκίνησε ζωγραφίζοντας με κιμωλία στους μαυροπίνακες που προορίζονταν για διαφημιστικό χώρο στο μετρό της Νέας Υόρκης, δημιουργώντας πρωτότυπα σχέδια που έγιναν τα σύμβολα μιας ολόκληρης γενιάς. Σκοπός του ήταν να κάνει την τέχνη προσιτή σε όλους, ενώ τα έργα αυτά του επέτρεψαν την αλληλεπίδραση με ένα διαφορετικό ακροατήριο. Από σχέδια της στιγμής μέχρι murals και πίνακες, ο Haring ζωγράφιζε αμφισβητώντας την καθιερωμένη έννοια της τέχνης. Το γαλλικό brand Études λάνσαρε για το Φθινόπωρο/ Χειμώνα 2019-20 μια ολόκληρη σειρά βασισμένη στα σχέδιά του, η οποία αποπνέει όλη τη ζωντάνια, τον ενθουσιασμό, τη χαρά και τα λαμπερά χρώματα που αγαπούσε και ο ίδιος ο θρυλικός καλλιτέχνης.

Dangerousminds.com 9.1.20 – lifo

33

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖHΣΩ ΧΩΡIΣ...

The good LiFO

î

Studio Roof Χάρτινος αστακός που μπορεί να διακοσμήσει το τραπέζι ή απλώς το σπίτι σας. afutureperfect.gr

Λένα Δροσάκη H ηθοποιός Λένα Δροσάκη μάς λέει ποια είναι εκείνα τα αντικείμενα ή καταναλωτικά προϊόντα χωρίς τα οποία δεν μπορεί να ζήσει.

ñ

Sessun Ολόμαλλο πουλόβερ από τη γαλλική εταιρεία Sessun.

Matchboxathens. com

ñ

Ψηφιακό ρολόι από την καλιφορνέζικη Nixon. nixon.com

4. Την περιποίηση προσώπου και σώματος από τον @nmetaxotos. Η δουλειά μου είναι κουραστική. Έτσι, επιλέγω να προσφέρω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να με ξεκουράζω με αυτόν τον τρόπο. Και, φυσικά, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη περιποίηση από αυτήν του @nmetaxotos.

United Colors of Benetton Τσάντα με κρόσσια και φερμουάρ.

5. Τα κοσμήματα της @joceanjewelry. Είναι σχεδιασμένα για κάθε ώρα της μέρας και με βοηθούν να νιώθω περιποιημένη, ενώ είμαι ντυμένη casual.

6. Τις δημιουργίες των σχεδιαστών MI-RO. Οι δημιουργίες που σχεδιάζουν με έχουν κάνει να νιώσω υπέροχη και λαμπερή, γιατί ως γυναίκα θέλω να αισθάνομαι ξεχωριστή.

ö

6

Mizuno

2

Το θρυλικό μοντέλο της εταιρείας, Wave Creation, σχεδιασμένο με πλεκτό άνω μέρος και ιδιαίτερο design.

3

mzn.gr 4

ñ

Adidas Running παπούτσι από τη συλλογή της αεροδιαστημικού επιπέδου τεχνολογίας Ultraboost 20. www.adidas.gr

kειμενο hλιασ ζωγραφοσ

Personal

Shopper

Benetton.com

lifo – 9.1.20 34 lifo – 9.1.20

2. Την κρέμα σώματος από την Tommy G Cosmetics. Είτε καλοκαίρι είναι είτε χειμώνας, αγαπώ και απολαμβάνω τη στιγμή μετά το μπάνιο που βάζω κρέμα σώματος. Πρόκειται για εκείνα τα λίγα λεπτά που μου αρέσει να παρατηρώ πώς το δέρμα απορροφά την κρέμα και μαλακώνει. Ίσως ακούγεται αστείο, αλλά είναι σαν ένας μικρός διαλογισμός για μένα, ενώ συγχρόνως περιποιούμαι το δέρμα μου.

3. Τις βιταμίνες της Eviol. Έχω πολύ ευαίσθητο οργανισμό και με την καθημερινότητα που έχω μου είναι αναγκαίες – μαζί με σωστή διατροφή βέβαια. Τις έχω πάντα στην τσάντα μου και έχει πλάκα, γιατί, αν ψάξεις όλες τις τσάντες που χρησιμοποιώ, θα βρεις και από μία καρτέλα.

ô

Nixon

1. Τον καφέ από το Coffee Republic. Είμαι λάτρης του καφέ. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως αν δεν πιω καφέ δεν μπορώ να ξυπνήσω, μα λατρεύω όλη τη διαδικασία του καφέ, ό,τι ώρα και να είναι, πρωί ή απόγευμα. Θα τολμούσα ακόμα να πω ότι και κάποια βράδια αναζητώ τον καφέ.

1

5

EXEIΣ ΓΟΥΣΤΟ Κλέλια Άνδραλη Σχεδιάστρια μόδας.

Κλέλια, γιατί ξεκίνησες να φτιάχνεις ρούχα; Ξεκίνησα να σπουδάζω σχέδιο μόδας στη Γλασκώβη, στο Glasgow School of Art, χωρίς να έχω ιδιαίτερη πίστη στην ικανότητά μου να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι. Βασικά, μου φαινόταν βουνό και όχι μονοπάτι. Αποφοιτώντας από κει, έγινα colour και digital print expert, αλλά ο ανταγωνισμός στο Λονδίνο ήταν πολύ μεγάλος. Έτσι προσπάθησα να δημιουργήσω τη θέση εργασίας που δεν μπορούσα να βρω όπως την ήθελα! Ουσιαστικά, η απόρριψη με βοήθησε. Γιατί αγαπάς τόσο πολύ τα έντονα χρώματα και τα prints; Δεν αγαπάω απλώς τα χρώματα, το brand το ίδιο είναι χρώματα και prints. Αυτό που έχει νόημα για μένα ως σχεδιάστρια είναι η δημιουργία νέων σχεδίων, η αναζήτηση και η έρευνα σε καλλιτεχνικά κινήματα. Δεν μου αρκεί να φτιάξω μια συλλογή, αν δεν έχει να πει μια ιστορία. Στη σχολή, το πιο σημαντικό μάθημα που διδάχτηκα είναι ότι κάθε brand πρέπει να έχει τη δική του ταυτότητα και ότι πρέπει να προσπαθείς να δώσεις στο αγοραστικό κοινό κάτι καινούργιο, που δεν θα βρει στον διπλανό σχεδιαστή. Αυτό γίνεται μόνο μέσα από μια προσωπική σχεδιαστική διαδικασία και, φυσικά, τις τεχνικές. Στα ρούχα σου βλέπω πολλά πρωτότυπα prints που σχεδιάζεις εσύ η ίδια. Η ψηφιακή εκτύπωση στα υφάσματα είναι ένας τρόπος έκφρασης για σένα; Ο τρόπος έκφρασής μου είναι η ζωγραφική και ο σχεδιασμός. Η ψηφιακή εκτύπωση είναι το μέσο με το οποίο μπορώ να μεταφέρω τη δουλειά μου στον κόσμο. Στη δική μου περίπτωση είναι σχεδόν μονόδρομος η ψηφιακή εκτύπωση. Μου δίνει αμέτρητες επιλογές σε υφάσματα και νιώθω ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αφού μπορώ να δημιουργήσω πραγματικά αυτό ακριβώς που θέλω για την εκάστοτε συλλογή. Τι θα δούμε στην τελευταία σου συλλογή; Ονομάζεται «Animalizer» και είναι μια ωδή στο animal print. Με αναφορές στους πρώτους ανθρώπους που χρησιμοποίησαν και αντέγραψαν τη φύση, σκοπό τη δημιουργία του leopard print και αρκετές χρωματικές και σχηματικές παραλλαγές, η συλλογή αναφέρεται, όπως πάντα, στη σύγχρονη δυναμική γυναίκα που ξεκινάει τη μέρα της πολύ πρωί και την τελειώνει το βράδυ. Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Ένα καφτάνι της συλλογής «Animalizer», που είναι για όλες τις ώρες. Είναι μάξι, από βισκόζη και γενικά με βολεύει, μου δίνει ευχέρεια κινήσεων! Κοστίζει 270 ευρώ. Από πάνω φοράω το αγαπημένο μου denim jacket, το οποίο αγόρασα πριν από περίπου 5 χρόνια από ένα vintage μαγαζί στο Μπράιτον. Αν θυμάμαι καλά, κόστισε 30-40 ευρώ.

www.kleliaandrali.co.uk, www.instagram. com/kleliaandrali

kειμενο μεροπη κοκκινη

φωτογραφια παρισ ταβιτιαν

Πού πηγαίνεις τώρα; Σήμερα έχω ραντεβού με τη μοδίστρα μου κι έπειτα θα συναντήσω τη συνεργάτιδά μου για να συζητήσουμε τον προγραμματισμό του μήνα. Ως φύσει καλλιτεχνικός άνθρωπος, είμαι τρομερά χαοτική και αφηρημένη. Δυστυχώς, είμαι και αρνητική στο να ασχοληθώ με το business κομμάτι του brand μου, πράγμα που πολλές φορές έχει αποδειχτεί καταστροφικό.

9.1.20 – lifo

35

The good LiFO

Η Swatch παρουσιάζει το Big Bold Jelly Νέος χρόνος, νέα εποχή. Η Big Bold, η νέα κατηγορία προϊόντων της Swatch, με ρολόγια που κάνουν μια ισχυρή δήλωση στυλ με την εντυπωσιακή κάσα διαμέτρου Ø47mm, έχει κατακτήσει ήδη τους καρπούς των πληθωρικών προσωπικοτήτων ανά τον κόσμο. Έχοντας παρουσιάσει ήδη μοντέλα με 3D prints στο καντράν και στο λουράκι ή καλυμμένα εξ ολοκλήρου με camo μοτίβο, η νέα εκδοχή του Big Bold έρχεται με μια εντελώς απρόσμενη εμφάνιση. Το Big Bold Jelly χαρακτηρίζεται από μια απολύτως διαφανή φιλοσοφία σχεδιασμού, επιτρέποντάς μας, κυριολεκτικά, να δούμε μέσα του. Ημιδιαφανή λουράκια κρατούν την τελείως διάφανη κάσα από την οποία διαφαίνεται ο τεχνολογικός του πυρήνας. Χρωματιστοί δείκτες σε έντονο μπλε, κόκκινο και κίτρινο αναβαθμίζουν την απόλυτη απλότητα σε τελειότητα. Μια νέα εποχή μόλις ξεκίνησε – μείνετε συντονισμένοι για όσα θα ακολουθήσουν μέσα στο 2020.

Αυθεντικά ΠΟΠ και ΠΓΕ προϊόντα από τη Νάξο, τη Σάμο και την Εμίλια Ρομάνα Μετά τη συνέντευξη Τύπου στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του εστιατορίου «Στου Κορρέ», οι καλεσμένοι γνώρισαν τον πλούτο των Οίνων ΠΟΠ/ΠΓΕ από την Εμίλια Ρομάνα, ο σεφ Μάρκος Πολυχρονίδης ετοίμασε μοναδικά και εξαιρετικά πιάτα με βάση τη γραβιέρα Νάξου ΠΟΠ, ενώ ο σομελιέ Άρης Σκλαβενίτης μύησε τους καλεσμένους στα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των διάσημων σε όλο τον κόσμο Οίνων ΠΟΠ Σάμου. Οι άνθρωποι πίσω από τα προϊόντα, εκπρόσωποι των συνεταιρισμών της ΕΑΣ Νάξου και του ΕΟΣ Σάμου, ήταν παρόντες και μίλησαν για την ιστορία και τη σημασία των εμβληματικών προϊόντων στην κοινωνία των νησιών και όλοι μαζί απόλαυσαν με τον αυθεντικό μεσογειακό τρόπο τη βραδιά. Η συνέντευξη Τύπου, καθώς και η εκδήλωση που ακολούθησε, πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος Mediterranean Cheese and Wines που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτό συμμετέχουν η ΕΑΣ Νάξου, ο ΕΟΣ Σάμου, η Enoteca από την περιφέρεια Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας και υλοποιείται από την Οικονομοτεχνική ΕΠΕ.

Ader Error x Eastpak: Μια μοναδική συνεργασία για μια μοναδική συλλογή Από τη στιγμή που ιδρύθηκε, το 2014, από μια ανώνυμη creative ομάδα στη Νότια Κορέα, η Ader Error εξελίχθηκε σε ένα ισχυρό και επιδραστικό brand στη high-end streetwear μόδα. Με μια γοητεία που στηρίζεται στο περίεργο και στο ατελές, η κορεάτικη κολεκτίβα σχεδιάζει συλλογές unisex με σκοπό την προώθηση της τέχνης και της κουλτούρας. Η Eastpak και η Ader Error συνεργάζονται για πρώτη φορά, δημιουργώντας μια function-first συλλογή με street-ready μοντέλα. Σχεδιασμένο με το μινιμαλιστικό στυλ του brand από τη Σεούλ, το κλασικό σακίδιο Padded Pak’r της Eastpak επαναπροσδιορίζεται, ενώ δημιουργούνται το νέο πολυλειτουργικό σακίδιο Ader Sling και το Ader Crossbody. Αυτή η συλλογή των τριών μοντέλων είναι κατασκευασμένη από ανθεκτικό νάιλον και κάθε στυλ προσφέρεται στο μαύρο Ader black χρώμα με κοινή λογοτύπηση.

Market

Στόχος για τη νέα χρονιά: Να βρούμε χρόνο για τους αγαπημένους μας… πάνω από ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ!

36 lifo – 9.1.20

Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και η καθημερινότητα περιορίζουν τον χρόνο που περνάμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Πολλές φορές η πρόταση «να πιούμε έναν καφέ» μένει μια υπόσχεση που δεν υλοποιείται. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να βρίσκουμε χρόνο να συναντάμε τους φίλους μας, να μοιραζόμαστε μαζί τους τα νέα μας και να καλλιεργούμε ουσιαστικές σχέσεις μαζί τους. Αποχαιρετώντας τη χρονιά που φεύγει, ας θέσουμε ποιοτικούς στόχους γι’ αυτήν που έρχεται, όπως το να δημιουργήσουμε χώρο για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, βάζοντας ως προτεραιότητα το να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους, κάνοντας πράγματα που μας ευχαριστούν, π.χ. μια ωραία συζήτηση απολαμβάνοντας ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ. Άλλωστε, πάνω από ένα φλιτζάνι αρωματικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος χτίζονται καθημερινά σχέσεις… από καλό χαρμάνι!

Η LIDL EΛΛΑΣ αποσύρει πρώτη και οριστικά τα πλαστικά μίας χρήσης Η Lidl Ελλάς είναι η πρώτη επιχείρηση οργανωμένου λιανεμπορίου τροφίμων στην Ελλάδα που απέσυρε οριστικά από τα καταστήματά της στις 31/12/19 τα πλαστικά μίας χρήσης, όπως καλαµάκια, ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπίρουνα και μπατονέτες. Μέχρι το 2025 δεσμεύεται για περαιτέρω μείωση του πλαστικού κατά 20% και τη χρήση 100% ανακυκλώσιμων υλικών στις συσκευασίες προϊόντων ιδιωτικής ετικέτας. Τα μέτρα αυτά αποτελούν μέρος του REset Plastic, της διεθνούς στρατηγικής του ομίλου Schwarz για το πλαστικό, στην οποία συμμετέχει και η Lidl Ελλάς.

O όμιλος Schwarz, στον οποίο ανήκουν οι αλυσίδες λιανικής Lidl και Kaufland και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιχειρήσεις σε διεθνές επίπεδο, αναγνωρίζει και αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για το περιβάλλον. Με την πρωτοβουλία REset Plastic, έχει αναπτύξει μια ολιστική, διεθνή στρατηγική που περιλαμβάνει πέντε τομείς δράσης: την αποφυγή, τον (επανα)σχεδιασμό, την ανακύκλωση, την απομάκρυνση και την έρευνα. Έτσι, μειώνεται η χρήση του πλαστικού και κλείνει ο κύκλος στο πλαίσιο της κυκλικής οικονομίας.

φωτό: aira dill

week ΧΟΡΟΣ

ΣΙΝΕΜΑ 1917 Βρετανία, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Δύο νεαροί στρατιώτες αναλαμβάνουν να περάσουν στα εδάφη του αντιπάλου και να παραδώσουν ένα μήνυμα που θα σταματήσει μια θανάσιμη επίθεση εναντίον εκατοντάδων στρατιωτών. από τον θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

40

38

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα

42

ΘΕΑΤΡΟ Η Λουίζα Αρκουμανέα γράφει για τον «Άμλετ» που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου

44

ΓΕΥΣΗ Το Ciboulette και το Migada Cocina

Πρακτική Εγκυκλοπαίδεια, Αποκλίσεις Στο νέο χορογραφικό έργο της που ανεβαίνει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης η Λενιώ Κακλέα ανιχνεύει το σύγχρονο κοινωνικό τοπίο της Ευρώπης μέσα από τις καθημερινές σωματικές δραστηριότητες των κατοίκων της. Η αφετηρία της έρευνάς της τοποθετείται το 2016, όταν η ίδια, πλαισιωμένη από συγγραφείς και αναλυτές, πραγματοποίησε 600 συνεντεύξεις, συλλέγοντας αφηγήσεις γύρω από τις συνήθειες, τις τελετουργίες και τα συναλλακτικά ήθη των συμμετεχόντων. ä 10-12/1, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, λεωφ. Συγγρού 107-109, 21:00 (παράσταση) & 20:00 & 22:00 (έκθεση), εισ.: 7-15 ευρώ

topevents

talk

7

week

9-15 ι ανου αρ ιου 20 20

απο τη γεωργια παπασταμου

Amalia & The Architects Μια σύντομη κουβέντα με την Amalia που άνοιξε τις συναυλίες της Courtney Barnett και της Anna Calvi στην Αθήνα.

STOEP TH S PR ES 1 ΜΟΥΣΙΚΗ Hania Rani Kλασικά εκπαιδευμένη πιανίστρια, μουσικός και συνθέτρια, η Hania Rani έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο ιστορικό κτίριο του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Η Πολωνή καλλιτέχνις πειραματίζεται με διάφορους ήχους και στυλ, ενσωματώνοντας στοιχεία και επιρροές από καλλιτέχνες όπως οι Max Richter, Esbjorn Svensson, Miles Davis, Nils Frahm, Murcof και μπάντες όπως οι Portico Quartet, Radiohead, μέχρι και οι Beatles. 14/1, Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός», πλ. Αγίου Γεωργίου, Καρύτση 8, Αθήνα, 210 3221917, 21:00, εισ.: 18-26 ευρώ

2 ΧΟΡΟΣ Πρακτική Εγκυκλοπαίδεια, Αποκλίσεις

Στο νέο χορογραφικό έργο της που ανεβαίνει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης η Λενιώ Κακλέα ανιχνεύει το σύγχρονο κοινωνικό τοπίο της Ευρώπης μέσα από τις καθημερινές σωματικές δραστηριότητες των κατοίκων της. Η αφετηρία της έρευνάς της τοποθετείται το 2016, όταν η ίδια, πλαισιωμένη από συγγραφείς και αναλυτές, πραγματοποίησε 600 συνεντεύξεις, συλλέγοντας αφηγήσεις γύρω από τις συνήθειες, τις τελετουργίες και τα συναλλακτικά ήθη των συμμετεχόντων. 10-12/1, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, λεωφ. Συγγρού 107-109, 21:00 (παράσταση) & 20:00 & 22:00 (έκθεση), εισ.: 7-15 ευρώ

38 lifo – 9.1.20

3 ΜΟΥΣΙΚΗ Dury Dava

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Στο Ατελιέ Τριάντα έξι φωτογραφίες του Μάνου Σπανού και έργα ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής 18 σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών παρουσιάζονται στην γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, σε επιμέλεια της κριτικού τέχνης Ήρας Παπαποστόλου και του ίδιου του φωτογράφου.

Η ψυχεδέλεια των ’60s, το krautrock των ’70s, στοιχεία από τις ελληνοτουρκικές μουσικές παραδόσεις και μια πανκ νοοτροπία συνθέτουν το ύφος των Dury Dava, το ομώνυμο ντεμπούτο των οποίων διατίθεται σε βινύλιο και ψηφιακή μορφή από την Inner Ear. Στη συναυλία της Παρασκευής μαζί τους θα είναι οι Soft Skull. 10/1, Bios. Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 21:00, εισ.: 6 ευρώ

4 ΜΟΥΣΙΚΗ Endless Daze III: Daphne And The Fuzz / Οδυσσέας Τζιρίτας / aprovoli Τρία από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της εναλλακτικής σκηνής της Αθήνας παίζουν στη σκηνή του 6 d.o.g.s. Οι Daphne And The Fuzz είναι το dream pop πρότζεκτ της Daphne Lz που άνοιξε τη συναυλία της Lana Del Rey στο Rockwave. Κυκλοφόρησαν το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους το 2016 και το δεύτερο, «2ΑΜ», το 2018 από την Inner Ear Records. Ο Οδυσσέας Τζιρίτας κυκλοφόρησε το πρόσφατο ντεμπούτο άλμπουμ του «Βutterflies» τον Φεβρουάριο του 2019, ενώ ο aprovoli (Γιώργος) είναι μουσικός παραγωγός από την Αθήνα με επιρ-

14/1-1/2, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Mασσαλίας 22, Κολωνάκι, Δευτ.Παρ. 12:00-21:00, Σάβ.

10:30-14:30, είσοδος ελεύθερη

Ξεκίνησες ως Amalia, μετά ήρθαν και οι Architects. Πες μου λίγα πράγματα για σένα. Μόλις τελείωσα το σχολείο, αποφάσισα ότι ήθελα να μοιραστώ τα κομμάτια που είχα γράψει. Πήγα στο αυτοσχέδιο στούντιο ενός συμμαθητή μου και έφτιαξα το πρώτο μου ντέμο. Λίγους μήνες μετά μπήκα για πρώτη φορά σε στούντιο και ηχογράφησα το «Thieving Star» και το «Ophelia» με το Νίκο Αγγλούπα. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να φτιάξω μια μπάντα ώστε να υπάρχει αυτή η ιδιαίτερη επικοινωνία και σχέση και εκτός στούντιο. Γνώρισα τον Βασίλη (κιθάρα) και την Αναστασία (μπάσο) απ’ την Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Ξεκινήσαμε παίζοντας ακουστικά σε μικρά μπαρ και σταδιακά κάναμε openings με full band σε διάφορα ονόματα. Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική; Πρακτικά, όταν αποφάσισα να μάθω κιθάρα, γύρω στα 11, ξεκίνησα βλέποντας μαθήματα ακουστικής στο YouTube. Μετά πέρασα στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης, οπότε σταδιακά «παράγινε το κακό». Δεν έκανες εύκολα μαθήματα κιθάρας στο Mουσικό, καθώς ζητάγανε πολλά παιδιά και έκαναν κυρίως αυτοί που είχαν κάνει ήδη μαθήματα κλασικής. Έτσι, είχα το κλαρινέτο ως όργανο επιλογής στο σχολείο και ξεκίνησα κλασική κιθάρα σε ωδείο. Τότε περίπου ήταν που άρχισα να γράφω στίχους και να τους μελοποιώ. Τι ετοιμάζετε αυτή την εποχή; Το πρώτο μας σινγκλ με τίτλο «Murder and Create» θα κυκλοφορήσει, μαζί με το βίντεο, στις 31 Ιανουαρίου από το δίκτυο της The Hubsters. Θα ακολουθήσουν κι άλλα σινγκλ στη διάρκεια της χρονιάς, και φυσικά live. Εκτός από τη σκηνή, πού θα έλεγες ότι είναι το φυσικό σου περιβάλλον; Θα έλεγα, στη σχολή μου (Θεωρία και Ιστορία της Τέχνης). Όταν παρουσιάζω μια εργασία που μου αρέσει, νιώθω εν μέρει όπως και στα live. Ποιο ήταν το πρώτο σου celebrity crush; Μάλλον η Κέιτ Μπλάνσετ. Η πιο έντονη εμπειρία σου από live; Έχω πολλές αγαπημένες στιγμές από live, αλλά η πιο έντονη εμπειρία για μένα ήταν το live των Nick Cave and The Bad Seeds τον Νοέμβριο του 2017. Συγκεκριμένα, όταν o Cave ερμήνευσε το «Higgs Boson Blues». Ένιωσα συγκίνηση και μια σύνδεση. Δεν μου συμβαίνει εύκολα. Για κάποια δευτερόλεπτα υπήρξε μια μυστήρια ενότητα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Info: Στις 14/1, στις 20:00, οι Amalia & The Architects εμφανίζονται στο Χοροστάσιον (Σκουλενίου 2, 1ος όροφος, πλατεία Κλαυθμώνος) μαζί με τον Οδυσσέα Τζιρίτα (εισ.: 3 ευρώ).

ροές που κυμαίνονται από τη ροκ και την τζαζ μέχρι το χιπ-χοπ και τη house. 9/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 20:30, εισ.: 6 ευρώ

5 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Edward Jarvis, Worn. Kissed.

DANCE Kawrs: Tsvi

ΜΟΥΣΙΚΗ

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κύκλος Μάλερ IX Η ΚΟΑ συνεχίζει το φιλόδοξο εγχείρημα της παρουσίασης όλων των συμφωνιών του Μάλερ και υπό την μπαγκέτα του Σλοβένου Ούρος Λάγιοβιτς ερμηνεύει τη Συμφωνία αρ. 3 του συνθέτη.

10/1, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Χίλτον, 20:30, εισ.: 5-35 ευρώ

Dimitris Tsakas Quartet, Αφιέρωμα στον Τσάρλι Πάρκερ Ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Τσάκας και το κουαρτέτο του ερμηνεύουν συνθέσεις του πρωτοπόρου της τζαζ, Τσάρλι Πάρκερ. Στη συναυλία του στο Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή, εκτός από τις συνθέσεις του θρυλικού μουσικού, το κουαρτέτο θα παρουσιάσει και κομμάτια από τις προσωπικές κυκλοφορίες των μελών του.

10/1, Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, Ερατοσθένους 13, Παγκράτι, 20:30, εισ.: 16-20 ευρώ

Ο πολυχώρος Underflow φιλοξενεί την πρώτη ατομική έκθεση του Σουηδού καλλιτέχνη Edward Jarvis στην Ελλάδα. Γνωστός στον χώρο των εικαστικών και της μουσικής, ο Jarvis έχει εκθέσει σε μουσεία και γκαλερί στη Σουηδία και αλλού, ενώ έχει συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα της τζαζ. Στην Αθήνα μάς συστήνεται με τα ζωγραφικά του έργα σε ξύλο, παρουσιάζοντας έναν ιδιαίτερο κόσμο με αναφορές σε τραγούδια, μύθους και λαϊκές παραδόσεις και πρωταγωνιστές ανθρώπους, ζώα και έντομα σε σουρεαλιστικές σκηνές. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων ο Mats Gustafsson θα συνοδεύσει μουσικά την έκθεση. 9/1-26/3, Underflow, Καλλιρρόης 39, Δευτ.-Παρ. 11:00-21:00, Σάβ. 11:00-16:00, είσοδος ελεύθερη

6 ΘΕΑΤΡΟ Γάμος Η μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας βιάζεται. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τη δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική «λύση» δίνεται με τον γάμο του θύματος με τον βιαστή του. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, με θητεία στο νεοελληνικό έργο, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, σκηνοθετεί το έργο του Μάριου Ποντίκα σαράντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης. 13/1-31/3, Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκό 55, πλ. Καραϊσκάκη, Δευτ.-Τρ. 21:00, εισ.: 5-14 ευρώ

7 ΟΠΕΡΑ Λεπορέλλα

Η ομάδα Kawrs, στο πρώτο της event στο Ρομάντσο, φέρνει τον underground rave παραγωγό, DJ και συνιδρυτή της Nervous Horizon. Θα τον συνοδεύουν οι FlökosH, Noff Weezy & NatCase, Neda & Simos Ares.

11/1, Bios.Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, 24:00, εισ.: 5 ευρώ

Vault 88: Answer Code Request Tο Stellar υποδέχεται τον resident του Berghain, Answer Code Request. Οι live εμφανίσεις του αλλά και τα DJ sets του συνδυάζουν breaks, beats και bass. Η βραδιά ολοκληρώνεται με τοv BMSK, τον Andreas Sarmanis και τον Cirkle σε ένα b2b DJ set με τον a.metz.

10/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 24:00, εισ.: από 8 ευρώ

United We Dance Οι United We Dance βραδιές αναδεικνύουν τη local house σκηνή της Αθήνας. Αυτήν τη φορά τα decks αναλαμβάνουν οι Pan, Always Late, Lex και Tolis Q. 11/1, 6 d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, 24:00, εισ.: 5 ευρώ

2 χρόνια Cosmonauts: Bjarki & Nene H. Η Cosmonauts Athens κλείνει δύο χρόνια από την ίδρυσή της και προσκαλεί τον Bjarki και τη Nene H. στο Temple. Μαζί τους ο Mr.M και οι Saniter & Theremin.

Στη Βιέννη των αρχών του 20ού αιώνα, στο αρχοντικό ενός βαρόνου, μια φιλάργυρη υπηρέτρια ζει τον ανεκπλήρωτο έρωτα για το αφεντικό της, εξυπηρετώντας τις ανήθικες επιθυμίες του και κρυφακούγοντας πίσω απ’ τον τοίχο. Η Λεπορέλλα είναι η νέα όπερα του Γιώργου Κουρουπού και ένα ψυχογράφημα των σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και ανθρώπων που δεν αγαπήθηκαν. 11, 12, 17, 18, 25 & 26/1, Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής - ΚΠΙΣΝ, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, 20:30 (Κυριακή: 19:00), εισ.: 10-20 ευρώ

11/1, Temple Athens, Ιάκχου 17, 24:00, εισ.: 8-12 ευρώ

9.1.20 – lifo

39

σινεμά

H ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ένα ψηλό κορίτσι Beanpole Σκηνοθεσία: Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ Πρωταγωνιστούν: Βικτόρια Μιροσνιτσένκο, Βασιλίσα Περελίγκινα

1917

Δύο νεαρές γυναίκες προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στο Λένινγκραντ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες Πρωταγωνιστούν: Τζορτζ Μακέι, Ντιν Τσαρλς Τσάπμαν

week

Ε

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο p

Κακό

α πο τον θ οδ ω ρ η κο υτ σογ ιαν νοπου λο

40 lifo – 9.1.20

φοδιασμένος με τις ιστορίες από τον παππού του, Άλφρεντ, και οπλισμένος με αυτοπεποίθηση μετά το απνευστί 8λεπτο POV άνοιγμα της αμέσως προηγούμενης ταινίας του, Spectre, ο Σαμ Μέντες επιχείρησε την αποτύπωση της οδύσσειας δύο νεαρών Βρετανών στρατιωτών στο πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, χωρίς να προδώσει την πολύτιμη οικογενειακή κληρονομιά που παρέλαβε, ούτε και το μεγάλο εμπόδιο της τεχνικής σπαζοκεφαλιάς που έθεσε στον εαυτό του. Το 1917 είναι το μεγαλύτερο προσωπικό και καλλιτεχνικό στοίχημα στην καριέρα του βραβευμένου με Όσκαρ για το American Beauty σκηνοθέτη, που ενδεχομένως να προέρχεται από την αμφιβολία της παραπάνω από το προσδοκώμενο ασχολίας του με την «υπόθεση James Bond». Το δίωρο πολεμικό δράμα ξεκινά με την κινητοποίηση δύο στρατιωτών των Συμμάχων, που ξαποσταίνουν σε έναν αγρό στη Γαλλία, σε μια μικρή ανάπαυλά τους από τη μάχη, και τελειώνει στο ίδιο μοτίβο, κάτω από ένα δέντρο, αν και σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, και αφού έχει προηγηθεί ένα ανελέητο, εξαντλητικό κυνηγητό στη no man’s land, στους στρατώνες που έχουν εγκαταλείψει οι αντίπαλοι και σε ένα κατεστραμμένο από τους βομβαρδισμούς χωριό, στη φιλότιμη προσπάθειά τους να παραδώσουν ένα επείγον μήνυμα του στρατηγού τους για άμεση παύση του πυρός. Ο Μέντες επέλεξε άφθαρτα πρόσωπα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, έτσι ώστε ο θεατής να αναπτύξει φρέσκια σχέση μαζί τους και, ακόμα πιο πονηρά, να μην έχει ιδέα αν θα ζήσουν ή θα σκοτωθούν. Ο Τζορτζ Μακέι και ο Ντιν Τσαρλς Τσάπμαν πείθουν απόλυτα ως άβγαλτα παιδαρέλια που εκτελούν την εντολή μ’ εκείνη την πατριωτική αφέλεια που ανήκει σε άλλην εποχή. Σε μια φάση που ξοδεύονται δισεκατομμύρια για σύγχρονους κινηματογραφικούς θεούς που καταφεύγουν σε διαπλανητικές δυνάμεις για να εξολοθρεύσουν απειλές, η κουβέντα των δυο τους για τον ηρωισμό (απλή, αγορίστικη, μια πεζή παρένθεση σε ένα μέγεθος που δεν γίνεται να κατανοήσουν) μοιάζει με ανάγλυφο σχόλιο, χωρίς ίχνος ειρωνείας, για τις υπεράνθρωπες εικόνες που θα διαδεχτούν τις περιπέτειες του επόμενου αιώνα. Ο ένας από τους δύο θα γίνει κανονικό κλοτσοσκούφι σε ένα ερημωμένο τοπίο γεμάτο πτώματα, αρουραίους και παγίδες,

αποπνικτική ανάμνηση μιας κάποτε εύφορης και κατοικημένης γης. Η έμπνευση του Μέντες να υλοποιήσει την ιδέα του σε μια συνεχόμενη λήψη αποδίδει στα χέρια ενός από τους κορυφαίους μάγους του φωτός: ο Βρετανός Ρότζερ Ντίκινς ήδη ράβει το σμόκιν για το δεύτερο, μετά το Blade Runner, Όσκαρ του, για την αβίαστη ψευδαίσθηση ενός απέραντου μονοπλάνου που αλλάζει οπτικές γωνίες και έντεχνα διακόπτεται, δίνοντας την αίσθηση της αγωνιώδους συνέχειας, αν και στην ουσία (και με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας) δεν είναι αδιάκοπο και ενιαίο. Η λήψη σπάει χωρίς να φαίνεται και βασικά χωρίζεται θεματικά σε δύο μέρη, όταν ο ένας από τους δύο στρατιώτες συνέρχεται από τα γερμανικά πυρά και μετά από λίγα λεπτά βρίσκεται σε μια εφιαλτικά φωτισμένη νεκρόπολη, σαν να ξυπνά στον εφιάλτη μετά τα πρώτα χιλιόμετρα που διένυσε στο φως της μέρας. Το τεχνητό ζήτημα, το artifice στο οποίο εμμένει ο Μέντες, και απογειώνεται, εκτός από τη ρευστή κάμερα του Ντίκινς, με την αρωγή του σκηνογράφου Ντένις Γκάσνερ και του μουσικού σκορ που παραμονεύει και κορυφώνεται καίρια από τον Τόμας Νιούμαν, από τη μια υπενθυμίζει τη σκηνοθετική γραμμή που οραματίστηκε και διατήρησε ασκαρδαμυκτί, και, τις στιγμές που η τεχνική φαίνεται να υπερτερεί της ουσίας, παρεμβαίνει με την πείρα του, εμβολιάζοντας τη διαδρομή με δράση και συναίσθημα, τόσο, όσο να μη μετατρέψει την ελεγειακή μοναχικότητα των δύο ψυχών, που περιπλανώνται σε αχαρτογράφητα εδάφη, σε αναλώσιμες μονάδες έτοιμες για άδικη θυσία – ξοφλημένους πριν καν ξεμυτίσουν από τα χαρακώματα, όπως τους θεωρούσαν οι συμπολεμιστές τους, όταν έμαθαν για πού το ’βαλαν. Το 1917 δεν κομίζει νέες απόψεις για τη σημασία του μιλιταρισμού, τις λεπτομέρειες μιας σύρραξης ή το ειδικό βάρος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σε σύγκριση με τους άλλους. Πραγματεύεται με προσήλωση και μαεστρία το προσωπικό καθήκον, όπως επιβιώνει από τη σύγχυση και το χάος ο τελευταίος όρθιος από τη μάχη.

VILLAGE RENTI 4,11,14-VILLAGE MALL 4,5,7,14-VILLAGE PAGRATI 2,5-VILLAGE FALIRO 5,6,8-VILLAGE AG.DIMITRIOS 2-ODEON GLYFADA 1-ODEON MAROUSI 1,3-ODEON ESCAPE 1,5-ODEON OPERA 1-ΑΒΑΝΑ-ΑΕΛΛΩ CINEMAX 1,4-CINERAMA-WEST CITY 2-ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1-ΝΑΝΑ CINEMAX 4,5-ΝΙΡΒΑΝΑ CINEMAX 1-ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2-ΑΛΙΚΗ -ΑΡΤΕΜΙΣΣΙΝΕΑΚ

Στην καρδιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύο νεαροί Βρετανοί στρατιώτες αναλαμβάνουν να περάσουν στα εδάφη του αντιπάλου και να παραδώσουν ένα μήνυμα που θα σταματήσει μια θανάσιμη επίθεση σε εκατοντάδες στρατιώτες.

Δυο νέες γυναίκες επιβιώνουν από τον πόλεμο στο Λένινγκραντ, αναπτύσσοντας έναν στενό, αρχαιοελληνικών προεκτάσεων δεσμό που εντείνεται ακόμα περισσότερο μετά από ένα τραγικό συμβάν. Η μία, η Ίγια, πανύψηλη, ξανθιά, εξού και το παρατσούκλι «στύλος» που της έχουν κολλήσει, συχνά παγώνει κυριολεκτικά, μένοντας απόκοσμα άναυδη, και ξορκίζει το μετατραυματικό της σοκ από την πρώτη γραμμή του πυρός εργαζόμενη ως νοσοκόμα, με το να περιποιείται τραυματίες. Η άλλη, η Μάσα, είναι η καλύτερή της φίλη, και βρίσκει δουλειά στο νοσοκομείο. Η Ίγια αντλεί ανακούφιση από την ανατροφή ενός μωρού που δεν είναι δικό της, αλλά της Μάσα, δείχνοντας παράλληλα αδυναμία σε έναν τετραπληγικό νοσηλευόμενο. Το Ένα ψηλό κορίτσι, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το «Tall Girl» του Netflix, αντιπαραθέτει τη βαθιά οδύνη της σκληρής καθημερινότητας μετά από ένα τεράστιο γεγονός στο φάντασμα ενός πολέμου που έχει ποτίσει τους survivors με τη φρίκη του. Το να στήσεις έναν διάλογο ανάμεσα στο εσωτερικό και στο αόρατο, με απτές και γλαφυρές ανθρώπινες παρουσίες, και μάλιστα με μια τόσο καθαρή και αποκαλυπτική ματιά στον γυναικείο ψυχισμό, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε σύμπτωση. Ο Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ, πνευματικός κληρονόμος και μαθητής των Αλεξάντερ Σοκούροφ και Αλεξέι Γκέρμαν, βραβεύτηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών για την υπαινικτική σκηνοθεσία και την εικαστική του δύναμη. ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1-ΔΑΝΑΟΣ 1-ΔΙΑΝΑ -ΕΛΛΗ

Corpus Christi Σκηνοθεσία: Γιαν Κομάσα Πρωταγωνιστούν: Μπάρτος Μπιελένια, Ελίζα Ρισεμπέλ Ένας 20χρονος βιώνει πνευματική μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο αναμορφωτήριο και θέλει να γίνει ιερέας, αλλά αυτό είναι αδύνατο εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Όταν τον στέλνουν να εργαστεί στο ξυλουργείο μιας κωμόπολης, προσποιείται τον ιερέα και καταλήγει να αναλάβει καθήκοντα στην τοπική ενορία.

Ο πρωταγωνιστής στην ταινία Corpus Christi του Γιαν Κομάσα είναι ανήσυχος και νευρικός, κυνηγημένος από το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο και μια μόνιμη τάση για φυγή. Έχει τη δυνατότητα για μια δεύτερη ευκαιρία έξω από το αναμορφωτήριο και ο πατήρ Τόμας, που τον επιτηρεί, τον νουθετεί με ρεαλισμό και ντρομπροσύνη, λέγοντάς του πως το χειρωνακτικό πόστο σε ένα απομακρυσμένο εργοστάσιο στην πολωνική επαρχία είναι το εισιτήριό του. Με την παραβατικότητα να κυλά στις φλέβες του, βλέπει, με το που φτάνει στο χω-

ριό, πως θα έχει μπελάδες και από συγκυρία αποφασίζει να παραστήσει τον αντικαταστάτη του ιερέα της ενορίας, έχοντας μάλιστα κλέψει ένα κολάρο ως αξεσουάρ. Και όχι μόνο δεν είναι αχρείαστο αλλά, πείθοντας χωρίς ιδιαίτερο κόπο το ποίμνιο, ακόμα και τη νεαρή κόρη της σιωπηλής βοηθού του ιερέα, πέφτει με τα μούτρα στο κήρυγμα, επιστρατεύοντας τις διδαχές που είχε τσακώσει ακροθιγώς από το αναμορφωτήριο, κείμενα που ξεσηκώνει στα γρήγορα από το κινητό του και, κυρίως, αυτό που αισθάνεται βαθιά μέσα του, ανανεώνοντας με τον λόγο του το ενδιαφέρον μιας συντετριμμένης μικρής κοινότητας. Ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα είχε στοιχίσει τη ζωή σε νέα παιδιά μερικά χρόνια πριν, ξεκληρίζοντας το χωριό και βυθίζοντας συγγενείς και φίλους σε ένα πένθος που επιτείνεται από τη διάχυτη θεοφοβία. Ξύπνιος και ευαίσθητος, ο Ντάνιελ δεν αργεί να καταλάβει πως οι αναγκαστικά καθολικοί, σβησμένοι από την πίκρα και την αδικία συμπολίτες του είναι βουτηγμένοι στην υποκρισία αλλά και στο απωθημένο μίσος για τον άνθρωπο που θεωρούν υπεύθυνο για τον αδόκητο χαμό των νέων παιδιών. Και ως άλλος Δανιήλ θα ριχτεί στον λάκκο των λεόντων με μοναδικό όπλο τις εγκάρδιες, μεταδοτικές προσευχές του, χωρίς πλάνο, αλλά με σκοπό να πετύχει, επιτέλους, κάτι στη ζωή του, επινοώντας απροσδόκητες κινήσεις στη διαδρομή. Γίνεται το Σώμα του Χριστού σε μια αυταπάτη αφύπνισης, μια αυθυποβολή που εκτελείται με εύστοχο αυτοσχεδιασμό στον καλοπροαίρετο δράστη αλλά και στα πρόθυμα θύματά του. Ρέκτης και δέκτης, αποκαλυπτικής έντασης και διεισδυτικού βλέμματος που καίει και ταυτόχρονα παγώνει την κάμερα, ο Ντάνιελ του Μπάρτος Μπιελένια είναι ο μπαλαντέρ μιας έξοχης δραματικής μελέτης του Πολωνού σκηνοθέτη στα μπερδεμένα όρια που χωρίζουν το καλό από το κακό στη σύγχρονη κοινωνία, εφαρμοσμένης στη συνθήκη μιας οπισθοδρομικής, σχεδόν σκοταδιστικής κατάστασης που παραπέμπει σε περασμένες εποχές. ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2-ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2-ΙΝΤΕΑΛ-ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 2-ΛΑΙΣ 1

Η ομορφιά της ύπαρξης About Endlessness Σκηνοθεσία: Ρόι Άντερσον Πρωταγωνιστούν: Λέσλι Λάιχτβαϊς Μπερνάρντι, Άνια Νόβα Ένας στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη ζωή, σε όλη της την ομορφιά και τη σκληρότητα, το μεγαλείο της αλλά και τα κλισέ της.

Άτυπη ολοκλήρωση της τριλογίας που ξεκίνησε με τα Τραγούδια και κορυφώθηκε με το Περιστέρι, η Ομορφιά της ύπαρξης, που βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, συνεχίζει την ιλαροτραγική πομπή των μεστών σκετς του Σουηδού Ρόι Άντερσον, μια σειρά από λυπημένες μπαλάντες με πρωταγωνιστές κινηματογραφημένους σε μεσαίο πλάνο, μέσα σε τεχνητό, ελεγχόμενο περιβάλλον που προσομοιώνει στέκια της καθημερινότητας και διασταυρώσεις του τυχαίου με το μοιραίο. Ωστόσο, από το αποστειρωμένο αλλόκοτο του μοναδικού σκηνικού και του έμψυχου δυναμικού που επιμελείται ο Άντερσον, η καρδιά αναβρύζει αναπάντεχα μέσα από τη δυσθυμία: η παραίτηση δεν είναι τελεσίδικη και ο κυνισμός ποτέ δεν αναιρεί την ελπίδα για ζωή. ΑΣΤΥ-ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

Ουπς! Ο Νώε έφυγε Ooops! Noah is gone… Σκηνοθεσία: Τόμπι Γκένκελ, Σον ΜακΚόρμακ Φωνές: Θάνος Λέκκας, Νίκη Γρανά, Κατερίνα Γκίργκις Δύο περίεργα ζωάκια μαθαίνουν πως δεν μπορούν να μπουν στην Κιβωτό του Νώε και όταν τελικά το καταφέρνουν, οι δρόμοι τους χωρίζονται τυχαία και ξεκινούν έναν αγώνα επιβίωσης.

Ζωάκια με επινοημένα ονόματα ετοιμάζονται για τη συντέλεια του κόσμου και μαθαίνουν τα κακά μαντάτα πως δεν βρίσκονται στη λίστα αυτών που θα μπουν στην κιβωτό για να ξαναρχίσουν τον κόσμο από την αρχή, σε μια παραλλαγή της βιβλικής ιστορίας του Νώε, που θεωρητικά ξαναδιαβάζεται προς όφελος των ξεχασμένων και των αδύναμων. Φθηνή ευρωπαϊκή συμπαραγωγή που έρχεται με καθυστέρηση εδώ (είναι του 2015), με ποιότητα σχεδίων που δύσκολα αντέχεται σε μεγάλη οθόνη και ένα σενάριο που, μετά την αρχική του ιδέα, στερεύει. Η ιστορία, που χωρίζεται σε δύο ξεχωριστά γκρουπ ηρώων, δίνοντας έμφαση σε αυτούς που έμειναν πίσω και ρίχνοντας κάποια μακρινά βλέμματα στο Finding Nemo, με το οποίο όμως είναι αδύνατο να συγκριθεί, φτάνει αγκομαχώντας στο φινάλε. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 2,11-VILLAGE MALL 3-VILLAGE FALIRO 3,6-VILLAGE AG.DIMITRIOS 3-ΑΕΛΛΩ CINEMAX 3-ΑΝΟΙΞΗ 2-ΑΤΛΑΝΤΙΣ 1-ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1-WEST CITY 3-ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 1-ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2-ΝΑΝΑ CINEMAX 4-ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2-ΤΟWN 2-ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2-ΟΝΕΙΡΟ-ΖΕΑ-ΣΙΝΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Η Κατάρα The Grudge Σκηνοθεσία: Νίκολας Πέσκι Πρωταγωνιστούν: Άντρια Ράιζμπορο, Ντεμιάν Μπισίρ, Τζον Τσο, Τζάκι Γουίβερ Ένα φάντασμα που βρίσκει καταφύγιο σε ένα καταραμένο σπίτι βάζει σε μια τρομακτική αλυσίδα θανάτου όποιον προσπαθήσει να μπει μέσα, να κατοικήσει και να αναζητήσει την προέλευση του Κακού.

Στις αρχές του 21ου αιώνα η Κατάρα ταξίδεψε μαζί με τον σκηνοθέτη της Τακάσι Σιμίζου από την Ιαπωνία στις ΗΠΑ για ένα ριμέικ ορμώμενο από τη μόδα που έφερε το Ring ως εναλλακτική του τρόμου της Άπω Ανατολής, τον οποίο γνώριζε τότε το mainstream δυτικό κοινό. Μαζί της είχε φυσικά και την κατάρα των αναμενόμενων σίκουελ, που πάντα συνοδεύουν τέτοιες παραγωγές, και τώρα φέρνει τη νέα κατάρα που λέγεται reboot και ξανασυστήνεται στο κοινό άνευ λόγου. Χωρίς να υπάρχει κάποια αντίστοιχη τάση που θα προσέδιδε κάποιο ενδιαφέρον, η νέα Κατάρα μοιάζει με απομεινάρι άλλων εποχών, παρά την παρουσία δύο σοβαρών πρωταγωνιστών (οι Ράιζμπορο και Μπισίρ υποδύονται χαρακτήρες που παλεύουν με την απώλεια) και ενός υποσχόμενου σκηνοθέτη, του Νίκολας Πέσκι, που στις δύο προηγούμενες δουλειές του έδειχνε να απολαμβάνει μεγαλύτερη ελευθερία. Εδώ, αντιθέτως, το franchise αυτοπροστατεύεται, με κάποιες κομβικές σκηνές του παρελθόντος να αναπλάθονται, αντί μιας διαφορετικής και σοβαρότερης σεναριακής ανάπτυξης. * Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη VILLAGE RENTI 12,16-VILLAGE MALL 3-VILLAGE PAGRATI 2-VILLAGE FALIRO 2-VILLAGE AG.DIMITRIOS 4-WEST CITY 3-ΝΑΝΑ CINEMAX 2-TOWN CINEMAS 4

9.1.20 – lifo

41

θέατρο week

ΆΜΛΕΤ

Π

οτέ δεν θα γνωρίσουμε ολοκληρωτικά τον Άμλετ. «Αυτό που έχω εγώ μέσα μου σπαράζει / δεν ντύνεται τον πόνο και δεν “μοιάζει”» λέει στη μητέρα του, όταν το βασιλικό ζεύγος προσπαθεί ματαίως να τον πείσει ότι ο παρατεταμένος θρήνος για τον νεκρό πατέρα του φαντάζει άσκοπος. Ένας ωκεανός θλίψης μουσκεύει την ψυχή του, την ίδια στιγμή όμως προκαλεί κύματα γέλιου με τις κωμικές αντιδράσεις και τα εξωφρενικά, σκωπτικά σχόλιά του. Το μυαλό του κινείται με ταχύτητα φωτός: ξέρει τι σκέφτονται οι άλλοι και τι σχεδιάζουν εναντίον του, προτού καν η συνωμοσία τους εξυφανθεί.Οι μονόλογοί του, δραματικές και ποιητικές κατασκευές απαράμιλλης οξύνοιας, ευαισθησίας και ομορφιάς, κάνουν τον χρόνο να σταματά. Δεν υπάρχει θέμα υψηλό και δύσκολο που να μην ανθίζει στα λιβάδια του νου του. Διαθέτει το πάθος της νεότητας και τη σοφία της βαθιάς ωριμότητας. Υπερισχύει εκκωφαντικά όλων των συνομιλητών του. Ανήσυχος, ακούραστος, ψηλαφεί αδιάκοπα το κέλυφος της αλήθειας. Κι όταν το σπάει, ανοίγουν οι ουρανοί, όμως εκείνος πάλι στέκεται ανικανοποίητος και διστακτικός. Μονάχα η ανάμνηση του πατέρα του τού ζεσταίνει την καρδιά και ο άδικος χαμός του οπλίζει το θυμικό του. Απομονωμένος, ασυντρόφευτος, δεν δύναται να επικοινωνήσει αληθινά παρά με ένα φάντασμα. Αυτή η άλλη διάσταση, «η ανεξερεύνητη χώρα», είναι το πραγματικό σπίτι του, εφόσον πουθενά δεν νιώθει ευπρόσδεκτος, ούτε στο παλάτι ούτε στη Δανία ολόκληρη. Επιχειρεί ξανά και ξανά το ακατόρθωτο: να συνομιλεί μαζί μας λες και συνομιλεί με τον εαυτό του. Δυναμώνει την ένταση, μοιράζεται κάθε φόβο, κάθε αγωνία, κάθε δισταγμό που τον κρατούν αιχμάλωτο στο παρατεταμένο μαρτύριο της περισυλλογής του. Κι όμως: όσο πιο πολύ φανερώνεται, τόσο περισσότερο νιώθουμε να μας ξεφεύγει. Παίζει εξίσου αριστοτεχνικά όλους τους ρόλους. Κανένας δεν εξέφρασε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συνείδησης με τόση περίτεχνη θεατρικότητα. Είναι ο οργισμένος γιος, ο εκδικητής του πατέρα, ο τιμωρός της μητέρας, ο μελαγχολικός πρίγκιπας, ο μηδενιστής φιλόσοφος, ο γελωτοποιός των ένοχων συνειδήσεων, ο ηθοποιός που υποδύεται τον τρελό, ο σκηνοθέτης που στήνει θανάσιμες παγίδες, ο μέγας φαρσέρ, ο αρνητής της αγάπης. Είναι αυτός που καλείται

να διορθώσει τον ξεχαρβαλωμένο κόσμο, να κολλήσει τα σπασμένα κομμάτια, να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά το βάρος αυτού του καθήκοντος τον οδηγεί σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Συχνά γίνεται ψυχρός, χειριστικός, ολέθριος. Ας μην ξεχνάμε ότι προκαλεί οκτώ θανάτους μέσα στο έργο (συμπεριλαμβανομένου και του δικού του). Φτάνοντας στην Πέμπτη Πράξη, μετά το θαλάσσιο ταξίδι του, έχει γεράσει μία δεκαετία, όπως σημειώνει ο Χάρολντ Μπλουμ.* Έχει απολέσει τη μελαγχολική αλλά και την κωμική φύση του. Δεν παίζει πια κανέναν ρόλο. Ολοκληρώνει την αποστολή του και αποχωρεί, παρακαλώντας τον μοναδικό του φίλο, τον Οράτιο, να πει την ιστορία του και να τον δικαιώσει. Κάποιος να τιμήσει και να δώσει νόημα στον θάνατό του. Εμείς. Η αναμέτρηση με τον ρόλο του Άμλετ, εκτός από όνειρο ζωής, συνιστά προφανώς και γιγάντιο άγχος για έναν ηθοποιό. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι δαιμόνιος, πανέξυπνος, ένας από τους ικανότερους ηθοποιούς που διαθέτουμε. Η πρώτη εντύπωση τον θέλει cool και δήθεν ανέμελο, με μαύρα γυαλιά και μαλλί καρέ αρτιστίκ, καθισμένο λοξά, έτσι ώστε να μη βλέπει το βασιλικό ζεύγος που του προκαλεί ναυτία. Σύντομα αποκαλύπτεται ότι μόνο ανέμελος δεν είναι και ότι το πένθος βράζει στα σωθικά του. Η συνάντηση με το Φάντασμα θα πυροδοτήσει την αγανάκτησή του: o ηθοποιός «βουτά» στο πάτωμα, ξηλώνει πυρετωδώς τις σανίδες, καθώς επαναλαμβάνει εμμονικά την πατρική προτροπή που έσκισε σαν κεραυνός τη ζωή του στα δύο: «Να με θυμάσαι!». Από κει κι έπειτα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Η κωμικότητα του Παπασπηλιόπουλου αναδύεται ακανθώδης και επικίνδυνη· εγκυμονεί το κακό, την άφιξη του οποίου αναμένουμε δίχως καμία αμφιβολία, αν και ακόμα δεν ξέρουμε ποια ακριβώς μορφή θα πάρει. Ο σαρκασμός του απέναντι στη Γερτρούδη, όταν τη ρωτά εισερχόμενος στα δώματά της «μητέρα, τι συμβαίνει;», είναι ποτισμένος στη χολή. Και ο διάλογος με τον Κλαύδιο για το σκουλήκι, το ψάρι και τον βασιλιά επιδεικνύει εκ νέου την πνευματική υπεροχή του ήρωα. Ναι, αναμφίβολα, εισπράττουμε την ευφυΐα, το βίαιο ταμπεραμέντο, τον ιστό της παράνοιας που τυλίγεται γύρω από τα νεύρα του και τον ωθεί σε πράξεις απρόσμενης σκληρότητας. Απουσιάζει, όμως, κάτι πολύ σημαντικό από το μείγμα αυτής της ερμηνείας: η εσωτερίκευση της αγωνίας, η αίσθηση μιας ευγενικής ψυχής που μεταλλάσσεται

υπό το άχθος αφόρητης πίεσης και αδικίας. Αυτό που ο Μπλουμ αποκαλεί «η ποιότητα και η χάρη της θλίψης του» αλλά κι αυτό που επισημαίνει η Οφηλία, όταν αναφωνεί, συντετριμμένη: «Αυτό το υπέροχο μυαλό – πώς ρήμαξε!».

Oυίλιαμ Σαίξπηρ ΑΜΛΕΤ Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς ΔραματουργίαΣκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου Σκηνικό: Θάλεια Μέλισσα Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Κίνηση: Πατρίσια Απέργη Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος Πρωταγωνιστούν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άμλετ), Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος), Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος), Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Μιχάλης Μιχαλακίδης (Οράτιος), Γιώργος Ζυγούρης (Λαέρτης), Γιάννης Κότσιφας (Ηθοποιός, Νεκροθάφτης), Κλέαρχος Παπαγεωργίου (Ρόζενκραντζ), Βασίλης Μπούτσικος (Γκίλντενστερν). Στον ρόλο του Φαντάσματος εμφανίζεται σε βίντεο ο Γιάννης Φέρτης. ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟΥ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 (& Αδριανού 111), Πλάκα, 211 2131301

α πο τη λου ιζα ιζ α αρ κο υ μ αν ε α

42 lifo – 9.1.20

«Άμλετ» by the book στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.

φωτό: baσια αναγνωστοπουλου

Το φάντασμα του πατρός

Α

υτό εμείς δεν καταφέρνουμε να το αισθανθούμε, ακόμη κι όταν ο ηθοποιός στέκεται μπροστά μας και ερμηνεύει τον πιο διάσημο μονόλογο του έργου –«Να ζει κανείς ή να μη ζει»– με δάκρυα στα μάτια. Ο θυμός και η πίκρα υπερισχύουν ως τελική εντύπωση. Δυσκολευόμαστε να τον αγαπήσουμε τον Άμλετ ετούτον: το σκοτάδι έχει φωλιάσει από την αρχή μέσα του· δεν βλέπουμε τη μάχη μιας βασανισμένης συνείδησης αλλά τη σαρωτική κάθοδο ενός αποφασισμένου εκδικητή. Η μοναδική στιγμή που προκαλεί τη συγκίνησή μας είναι όταν στέκεται μισοχωμένος στον τάφο της Οφηλίας και ξεσπά μανιασμένα εναντίον του Λαέρτη, αφήνοντας τις τύψεις του για την αυτοκτονία της κοπέλας να ξεχυθούν σαν βέλη στη σκηνή. Η απουσία συναισθήματος συνιστά το πιο σοβαρό ίσως μειονέκτημα της παράστασης, η οποία τελικά δεν καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή σε βαθύτερο επίπεδο, παρότι αισθανόμαστε τη σκηνοθέτιδα να συνομιλεί με το φάντασμα του πατρός της και τον δικό του Άμλετ, που παρουσιάστηκε στο ίδιο θέατρο το 1991 – μια παράσταση η οποία, όπως σημειώνει η σκηνοθέτις στο πρόγραμμα, τη σημάδεψε ανεξίτηλα ως παιδί. Τα ξύλινα σανίδια της σκηνής, η νεκροκεφαλή που χρησιμοποιείται στη σκηνή του νεκροταφείου, το έντυπο πρόγραμμα του ’91 που ξεθάβεται από το χώμα, προέρχονται, όπως μαθαίνουμε, από εκείνη την εποχή και ήταν –τα δύο πρώτα τουλάχιστον– επιλογές του τότε σκηνογράφου Γιώργου Πάτσα. Επιπροσθέτως, βλέποντας σε ένα μαγνητοσκοπημένο στιγμιότυπο τη μητέρα της, Λήδα Τασοπούλου, να υποκλίνεται στο κοινό, δεν μπορούμε να μην αισθανθούμε το νήμα της μνήμης και της απώλειας να φτάνει ως εμάς. Οι φορτισμένες εικόνες του παρελθόντος, η «διπλή» συμμετοχή του Γιάννη Φέρτη, στο «τότε» (ως Άμλετ) και στο «τώρα» (ως Φάντασμα του Βασιλιά), εκπέμπουν μια θερμότητα που δεν αρκεί για να δώσει πνοή στο σύνολο. Το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης εκτυλίσσεται by the book, σε μια κανονικότητα προβλέψιμη, που ελάχιστα μας συναρπάζει. Η τεράστια, άδεια σκηνή, παρά τη γοητεία της, καταπίνει τους ηθοποιούς, που μοιάζουν «μικροί» μέσα στην αχανή αγκαλιά της. Η λιτότητα είναι δύσκολη υπόθεση κι εδώ δίνει περισσότερο την αίσθηση της έλλειψης παρά της υπαινικτικότητας και της άποψης. Ενίοτε δημιουργούνται ορισμένες ατμοσφαιρικές στιγμές, με τα ξηλωμένα σανίδια να αποκαλύπτουν τα έγκατα του θεάτρου, την «ομίχλη» να τυλίγει τις ανθρώπινες φιγούρες και τις μικρές εστίες φωτός να τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι – ένα εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο που κρύβει κόκαλα και σώματα, με τη μουσική να προσδίδει σύγχρονο νεύρο και ρυθμό, πότε εντείνοντας το κλίμα μυστηρίου, πότε εγείροντας αναταραχή και πότε παραπέμποντας σε κλαμπ. Οι ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους, θα έλεγα όμως πως το αποτέλεσμα διαγράφεται άνισο, με τους περισσότερο έμπειρους να στέκονται στέρεα στα πόδια τους (ξεχωρίζει η μεστή Άννα Μάσχα-Γερτρούδη και ο «κλόουν» Δημήτρης Παπανικολάου-Πολώνιος) και τους νεότερους να στερούνται αυτοπεποίθησης ή/και εκτοπίσματος. Η συμπαθέστατη Αμαλία Νίνου αγαπάει πολύ την Οφηλία της και παλεύει ειλικρινά. Για ποιον λόγο, όμως, καλείται να ερμηνεύσει την περίφημη σκηνή της τρέλας χωρίς εσώρουχο, αποσπώντας μοιραία την προσοχή μας από το σπαρακτικό παραλήρημά της; * Harold Bloom, «The Invention of the Human»

πρώτο πειραματικό θέατρο νέων το 1995 στον Κεραμεικό, το θέατρο Παραμυθίας, παρατηρήθηκε ραγδαία άνθηση του καλλιτεχνικού ρεύματος στην ευρύτερη περιοχή. Κατά την άποψή σας, πού οφείλεται αυτό; Ποτέ ο Έλληνας δεν ήταν υποβαθμισμένος. Πάντοτε ήταν φιλοθεάμων, ερευνητικός και περίεργος, με αυξημένη κριτική θέαση. Δεύτερον, το πολιτιστικό επίπεδο που παρέχουν χώροι όπως το θέατρο Παραμυθίας δεν υπήρχε παλιότερα στην περιοχή. Επίσης, εδώ ισχύει το φαινόμενο του ντόμινο, έτσι πολλοί θεατράνθρωποι παρεισέφρησαν στην περιοχή.

— Συστηματικά συνεργάζεστε με πολύ νεαρούς ηθοποιούς. Γιατί τους προτιμάτε, ενώ πολλοί συνάδελφοί σας συνεργάζονται στις παραστάσεις με πιο έμπειρους ηθοποιούς; Οι νέοι άνθρωποι, κυρίως οι καλλιτέχνες, είναι σήμερα εξαιρετικά καλλιεργημένοι και ταλαντούχοι. Αδιαμφισβήτητα πλάθονται πιο εύκολα και αυτό εξυπηρετεί τα θεατρικά μου έργα, που είναι γεμάτα ανατροπές και με σουρεαλιστική ματιά – ο σουρεαλισμός βρίσκεται μέσα στους περισσότερους ήρωές μου και στη φιλοσοφία μου. Εκτός των άλλων, το θέατρο Παραμυθίας το ίδρυσα κυρίως για να δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες.

— Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Είμαι από τους ανθρώπους που δεν κάνουν μελλοντικά σχέδια. Προτιμώ να μου δείχνει τον δρόμο η έμπνευσή μου, που ειλικρινά δεν καθορίζει τίποτα…

Parrot, στο θέατρο Παραμυθίας

θέατρο

ADVERTORIAL

week

Με πρωταγωνιστή έναν παπαγάλο, η Αλμπέρτα Τσοπανάκη παρουσιάζει μια σάτιρα για το ανθρώπινο σκέπτεσθαι και πράττειν.

Τ

ο έργο Parrot είναι μια σειρά από αλληγορίες που διαδραματίζονται σε ένα τσίρκο. Με πρωταγωνιστή έναν παπαγάλο που γίνεται φερέφωνο του ανθρώπου, αυτή η μουσική-θεατρική παράσταση μεταφέρει με μαύρο χιούμορ, ανατροπές και χολιγουντιανό σασπένς τις επαναλαμβανόμενες συνήθειες της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνοντας πως «πορευόμαστε ανά τους αιώνες με πεπραγμένα μιας εικονικής πραγματικότητας ατυχώς τετελεσμένα». Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη, η οποία υπογράφει το θεατρικό έργο Parrot, τη σκηνοθεσία, καθώς και τους στίχους των τραγουδιών που ερμηνεύονται ζωντανά, μας μιλά γι’ αυτήν τη μαύρη κωμωδία αλλά και για τη δική της θεατρική φιλοσοφία.

— Τι ακριβώς είναι το νέο θεατρικό έργο Parrot; Ένα αλληγορικό έργο με γρήγορη πλοκή, το οποίο υποδεικνύει τις εντελώς εσφαλμένες κοινωνικές δομές και, εν πάση περιπτώσει, αντιτίθεται ευθέως στην καταρχάς θεωρούμενη ορθά δομημένη κοινωνική δομή! Βέβαια, αυτό εκφράζει μόνο την άποψη της συγγραφέως. Σαφώς γιατί δεν επιθυμώ, ούτε είμαι διατεθειμένη να έλθω σε αντιπαράθεση με άπαντα τα κοινωνιολογικά, φιλοσοφικά, ιστορικά και επιστημονικά ρεύματα που αλληλοσυγκρούονται ανά τους αιώνες.

— Θα λέγατε πως ένας θεατής μπορεί να καταλάβει ή και να συμμετάσχει στο έργο; Ναι, αβίαστα! Καθότι πρόκειται για μια διαδραστική σειρά φαντασιώσεων και ενόρασης

από την πλευρά του θεατή, αφού μόνο έτσι μπορεί να αντιληφθεί όσα αλληγορικά υπονοεί το ανθρωποποιημένο πτηνό παπαγάλος-Parrot, το οποίο όμως σε τίποτα δεν υπολείπεται της ανθρώπινης οντότητας! Αντιθέτως, είναι ένας πολύ γρήγορος μετρονόμος που προβληματίζει για όσα έχει διαπράξει ήδη ο λεγόμενος «homo sapiens».

— Το έργο σας αντιτίθεται στο στάτους κβο της κοινωνίας μας; Όχι ακριβώς! Δεν είναι αναρχικό το έργο καταρχάς. Απλώς, ένα πουλί όπως ο παπαγάλος, που από τη φύση του είναι υπερκινητικό και επαναλαμβάνει όσα ακούει, ανάγεται σε λογικό ον και αρνείται να «παπαγαλίσει» όσα οι άνθρωποι του εκπέμπουν. Εδώ ακριβώς αποκτά κρίση και εμπειρία και εκσφενδονίζει αναφανδόν τα κακώς κείμενα της κανιβαλιστικής επί χιλιετίες ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και ξενίζει η όλη θέση και στάση του Parrot, που αποτελεί ανιχνευτικό πτηνό (οι κουρσάροι το έστελναν από το πλοίο για να ανιχνεύσει τοπία, την ύπαρξη ανθρώπων και άγνωστες περιοχές). Το πουλί αυτό δικαιολογείται να έχει γενικές απόψεις επί παντός επιστητού και κυρίως αλλόκοτου. Αλίμονο εάν οι ανατρεπτικές θέσεις και επισημάνσεις και τα βέτο που προβάλλει ο Parrot για όσα αίσχη έχουν καταδυναστεύσει τον πλανήτη από καταβολής κόσμου συνιστούν την ανατρεπτική σκέψη ενός παπαγάλου…

— Μας έχετε συνηθίσει σε πρωτοποριακά έργα. Γνωρίζουμε ότι, αφότου ιδρύσατε το

Parrot Κείμενο - Σκηνοθεσία Στίχοι:

Αλμπέρτα Τσοπανάκη Μουσική σύνθεση:

Πρόδρομος Μακρίδης, Γιάννης Μακρίδης Σκηνικά-Κουστούμια:

Μάγδα Καλορίτη Σχεδιασμός φωτισμού:

Γιώργος Ματθαίου Ερμηνεύουν:

Αλμπέρτα Τσοπανάκη, Γιώργος Λιάκος, Μάριος-Νέλσονας Ψαρόπουλος, Στέφανος Μαστρογιαννόπουλος ΘΈΑΤΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΊΑΣ Παραμυθίας 27 & Μυκάλης, Κεραμεικός Παραστάσεις: Κυρ., 20:00 Τηλέφωνα κρατήσεων: 211 2144593, 6974 646343

9.1.20 – lifo

43

βγες έξω

ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ

Migada Cocina

Ο

week

Ένα μπιστρό στο Κολωνάκι Στο Ciboulette.

Π

α πό τη ν ίκη μηταρ έ α

44 lifo – 9.1.20

ολλές φορές πιστεύουμε ότι το γκουρμέ φαγητό είναι το περίπλοκο ή το ακριβό, εκείνο που σερβίρεται μόνο στις πολυτελείς σάλες εστιατορίων με βαρύγδουπους καταλόγους. Οι δοξασίες αυτές υποχωρούν, όμως, απέναντι στη ανεπιτήδευτη γνώση και τις καλές προθέσεις. Αυτό συμβαίνει στο ολοκαίνουριο Ciboulette (=σχοινόπρασο) Bistro στο Κολωνάκι, που σερβίρει φαγητό νόστιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ, και προέκυψε από τη συνεργασία του σεφ Γιώργου Ηλιού και του Γιάννη Σαμαρά. Βέρος Πειραιώτης, ο πρώτος, με σπουδές μαγειρικής στο Παρίσι, έκανε το ντεμπούτο του στην Αθήνα με το εστιατόριό του Polly Maggoo. «Το πρώτο μου μαγαζί, το Polly Maggoo, διέγραψε έναν κύκλο που έκλεισε και τώρα, στο Ciboulette, μπορείς να CIBOULETTE γευτείς μεσογειακές γεύσεις και πιάτα με γαλλικές αναφορές και τεχνικές» λέει ο Γιώργος και προσθέτει ότι «υπάρχουν πιάτα ημέρας με έμπνευση από την εποχή, όπως ριζότο με κρέμα μπρόκολου και γκοργκοντζόλα, αλλά και μια σειρά από ταρτίνες, σάντουιτς και σαλάτες που σερβίρονται από το πρωί. Τα κοκτέιλ και ο καφές που μπορείς να απολαύσεις είναι από το διπλανό μας Μάι Τάι». Τη διακόσμηση του χώρου, που είναι cozy με αέρα παριζιάνικο, ανέλαβε η αρχιτέκτων Παναγιώτα Καμπέρου. Για την κρύα νύχτα η βελουτέ σελινόριζας με τρούφα (€9) είναι σαν «μποναμάς». Πραγματικά βελούδινη γεύση, ισορροπημένη, χωρίς η τρούφα να σκεπάζει το άρωμα της σελινόριζας. Λάτρεψα τους κεφτέδες ζυμωμένους με βιολογικά ρεβίθια, κουρκουμά και μουστάρδα με βότανα, θυμάρι και βρόμη που θρονιάζονται πάνω σε γιαούρτι με καπνιστή πάπρικα και σόγια σος (€9). Καλοφτιαγμένη και με ωραία υφή είναι η κρέμα πατάτας, ενισχυμένη με κάππαρη, μαϊντανό και λεμόνι, που δένει γευστικά με μπουκιές από καπνιστό χέλι Μεσολογγίου (€12). Εξίσου καλή και η τερίνα ψητής μελιτζάνας και κολοκυθιού με φιλέτα ντομάτας, κρέCIBOULETTE μα ανθότυρου και πέστο δυόσμου (€9). Ένα ρυθμικό και επίμονο χτύπημα από την κουζίνα προκαλεί απορίες. Ο Γιώργος Ηλιού εξηγεί: «Έχεις παραγγείλει καρπάτσιο; Τώρα ετοιμάζεται. Χτυπάμε την κόντρα μοσχαρίσια με τον παραδοσιακό τρόπο, με μαγειρικό σφυρί. Έτσι, γεύεσαι το κρέας με περισσότερο σώμα». Πράγματι, στο τραπέζι προσγειώνεται το μοσχαρίσιο καρπάτσιο που συνοδεύεται με σος με κάππαρη, αγγουράκι τουρσί, σχοινόπρασο και εσαλότ (€17). Πλούσια γεύση κρέατος, στο οποίο η σος προσθέτει γευστικούς πόντους. Λεπταίσθητη κουζίνα που εκφράζει τον σεβασμό στην πρώτη ύλη. Οι γαρίδες ψήνονται διακριτικά στη σχάρα, συνοδεύονται με κρεμολάτα δενδρολίβανου και πατούν πάνω σε φινόκιο καραμελωμένο και μπισκ καβουριού (€12). Οι έξι προτάσεις από τα κυρίως περιλαμβάνουν από λαβράκι φιλέτο με χόρτα τσιγαριαστά και σος ψαριού με λεμονοθύμαρο, οσομπούκο από μοσχάρι με παπαρδέλες με βούτυρο θυμαριού και νιώτικο κεφαλοτύρι έως λινγκουίνι με guanciale και πεκορίνο Ρομάνο. Θα γλυκαθείς με την εξαιρετική μους λευκής σοκολάτας πάνω σε κραμπλ με χουρμάδες και σος βατόμουρου. Οι εραστές της σοκολάτας θα αποζημιωθούν με μαύρη σοκολάτα, mousseline πραλίνας και κραμπλ σοκολάτας (€8).

Ciboulette, Πλουτάρχου 16-18, Κολωνάκι, 210 5241120 CIBOULETTE

Νίκος Τσαμπουνάρης, που έχει καταγράψει μια πορεία 25 χρόνων στην εστίαση με το Altamira, έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα του και σεφ Άννα Λαγούτη, εδώ και έναν χρόνο έχει ξεκινήσει ένα καινούργιο εστιατόριο, το Migada Cocina, στο κέντρο της Αθήνας. Χρειάζονται γνώσεις και επιμονή για να προσεγγίσεις διάφορες εθνικές κουζίνες με αξιοπιστία και το Migada τα καταφέρνει πολύ καλά. Εδώ ο Νίκος και οι συνεργάτες του έχουν δουλέψει την ιδέα της συγκέντρωσης γεύσεων και αρωμάτων από περιοχές που άγγιξαν οι μεγάλες εξερευνήσεις ανά τον κόσμο. Γεύσεις που έχουν να κάνουν με περιοχές όπως η Αφρική, η Ινδία, η Πολυνησία, η Κίνα, οι «δρόμοι των μπαχαρικών» από την Μπουχάρα ως την Κωνσταντινούπολη, η Καραϊβική, η Βραζιλία, η Αργεντινή, το Μεξικό, οι Φιλιππίνες. «Η Μιγάδα Κουζίνα είναι τα χρώματα και τα αρώματα, οι γεύσεις που εκφράζουν τη δημιουργική σύνθεση των διαφορετικών πολιτισμών και επιστρέφουν στη Γηραιά Ήπειρο, αναζητώντας εξερεύνηση και αποδοχή, μια πρόσκληση για ένα μαγευτικό ταξίδι γευσιγνωσίας» λέει ο Νίκος. Στην κουζίνα του Migada Cocina μαγειρεύουν η Άννα Λαγούτη και ο Σαμσουντίν Ριχάν και το μενού, ήδη από την ανάγνωσή του, σε βάζει στη διαδικασία του γευστικού ταξιδιού. Διαλέγεις και τα πιάτα διαδέχονται το ένα το άλλο στο τραπέζι, αλλάζοντας χώρες, ηπείρους και πολιτισμούς. Η ταμπουλέ με μαϊντανό, δυόσμο, ολόκληρα ρεβίθια, ντοματίνια, αγγούρι, φρέσκο κρεμμυδάκι και κινόα (€6) είναι μια ολόδροση και αρωματική σαλάτα από την Cordillera των Άνδεων. Επίσης, προσφέρεται Σαλάτα των Κήπων Βαβυλώνας από την περιοχή της Μεσοποταμίας με λόλα πράσινη, λόλα rosso, άσπρο και κόκκινο λάχανο, σέλερι καρότο και ντρέσινγκ από χυμό γλυκού ροδιού και ελαιόλαδου που στολίζεται γευστικά με τριμμένο φιστίκι και παρμεζάνα (€6,50). Samozas, πιτάκια γεμιστά με ποικιλία λαχανικών που συνοδεύονται με τσάτνεϊ από ντομάτα και καραμελωμένο τζίντζερ (€4,50), μια γευστική έκρηξη από την Ινδία. Κοτόπουλο ταντούρι, μαριναρισμένο σε γιαούρτι και μυρωδικά tandoori masala με πιπεριές, κρεμμυδάκι, κόκκινα φασόλια και σταρένιες τορτίγιες (€7). Sichou Noodles με τρία τυριά (ροκφόρ, γκούντα, έμενταλ), κρέμα τζίντζερ, άνηθο, τριμμένα φιστίκια και λευκό κρασί (€7) – κινέζικες νούγιες από μετάξι που δικαιώνουν πέρα για πέρα την ονομασία τους και το ανακάτεμα των πολιτισμών που πρεσβεύουν. El burrito sonriente από το Μεξικό με μοσχάρι, μαλακή σταρένια τορτίγια με ρύζι, πουρέ από κόκκινα φασόλια, κίτρινο τυρί και ντομάτα (€6). Από τη Γη του Πυρός, ταλιάτα μοσχάρι με σος από δαμάσκηνα και goji berries, πουρέ από αρακά και πατάτες (€12). Στα γλυκά θα βρεις τερίνα σοκολάτας με τρεις διαφορετικές σοκολάτες και φιστίκι Αιγίνης (€4), αλλά και τσίζκεικ με φραγκοστάφυλο (4). Θα συνοδεύσεις το φαγητό σου με κλασικό κοκτέιλ Μαργαρίτα με λεμόνι αλλά και με ωραιότατη Μαργαρίτα με χυμό μάνγκο, ρόδι και πορτοκάλι. Στο Migada μπορείς να καθίσεις στη σάλα με την εξωτική διακόσμηση και να απολαύσεις το φαγητό σου, αλλά υπάρχει και η δυνατότητα του street food στο πάσο με τα ψηλά σκαμπό. Mπορείς να πάρεις και να φας στο χέρι ή σε πακέτο, επιλέγοντας απ’ όσα υπάρχουν στον κατάλογο, αλλά με πολύ πιο street food-χαμηλότερες τιμές. Οι δημιουργίες του Migada προσφέρονται και για after απολαύσεις, αφού παραμένει ανοιχτό έως τις 4 το πρωί και τα Σαββατοκύριακα ακόμη περισσότερο.

Migada Cocina, Πραξιτέλους 6, Αθήνα, 210 3316488

Η Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο, καθώς είναι σε αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα στο ζώδιό σας, θα επηρεάσει κυρίως τους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Σ’ εσάς ενεργοποιείται ο άξονας διαπροσωπικές σχέσεις - προσωπικές ανάγκες και υποδεικνύει πως πρέπει να υπάρξει ισορροπία μεταξύ του χρόνου που αφιερώνετε στον εαυτό σας και στις σχέσεις σας. Ενδεχομένως να είστε απορροφημένοι από τα σχέδιά σας και να μην αντεπεξέρχεστε στις ανάγκες μιας συνεργασίας ή του γάμου σας. Τώρα κλείνει ένας κύκλος διάρκειας έξι μηνών και θα επανεξετάσετε τις συνθήκες της ζωής σας με περισσότερη προσοχή, κάτι που μπορεί να σας ωθήσει σε ριζικές αλλαγές. Την Κυριακή κορυφώνεται η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στο ζώδιό σας και κάποια σημαντικά γεγονότα που θα έχουν παγκόσμια επιρροή θα πρέπει να τα λάβετε υπόψη προτού πάρετε οποιοδήποτε ρίσκο.

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Η Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο πραγματοποιείται στον άξονα επικοινωνία - πνευματική ανάπτυξη και, καθώς δίνει έμφαση σε τομείς όπου υπάρχουν ελλείψεις, μπορεί να προκαλέσει εντάσεις στους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Ταυτόχρονα, η αντίθεση της Σελήνης με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα ενεργοποιεί σχέσεις με οικείους και νομικές υποθέσεις, οπότε, αν υπάρχουν συμφέροντα και διαφωνίες, θα επέλθει ρήξη στις σχέσεις σας. Τώρα κλείνει ένας κύκλος που ξεκίνησε τον Ιούλιο και μπορεί να αφορά τις σπουδές ή ένα ταξίδι. Την Κυριακή η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω πραγματοποιείται στον τομέα της ηγεσίας και κάποια γεγονότα θα σας επηρεάσουν. Ορισμένοι από εσάς μπορεί να αναβάλετε ένα ταξίδι στο εξωτερικό για θέματα σπουδών ή για επαγγελματικούς σκοπούς ή να αλλάξετε πεποιθήσεις και να κοντραριστείτε με το περιβάλλον σας.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2]

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6]

Κάτι ολοκληρώνεται στον επαγγελματικό τομέα με την Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο και αφήνει χώρο για νέες ευκαιρίες. Έπειτα από πολλούς μήνες προσπαθειών και σε κάποιες περιπτώσεις απογοητεύσεων ήρθε η στιγμή να κάνετε τον απολογισμό σας, να αφήσετε πίσω τακτικές και μεθόδους που δεν σας εξυπηρετούν και να αλλάξετε νοοτροπία. Επίσης, θα πρέπει να ασχοληθείτε με τη φυσική σας κατάσταση και να κάνετε ιατρικές εξετάσεις. Η συγκεκριμένη Έκλειψη είναι σε αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα και θα επηρεάσει πολύ έντονα την ψυχολογία σας. Μπορεί να σας πιάσει απογοήτευση με τα αποτελέσματα των προσπαθειών σας ή ανησυχία για το μέλλον. Την Κυριακή η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω ενδεχομένως να αποκαλύψει αλήθειες που θα σας αναγκάσουν να επανεξετάσετε μια μυστική ερωτική σχέση, στην οποία δεν αποκλείεται να δώσετε ένα τέλος.

Με την Έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή στον Καρκίνο ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος διάρκειας έξι μηνών που αφορά τις οικονομικές σας υποθέσεις, πραγματοποιείται στον τομέα των χρημάτων και θα επηρεάσει τους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Η συγκεκριμένη Έκλειψη σας υπενθυμίζει πως πρέπει να υπάρξει ισορροπία μεταξύ των εξόδων για απόκτηση περισσότερων αγαθών και της τακτοποίησης οφειλών, ενώ μπορεί να επηρεάσει σχέσεις με άτομα με τα οποία έχετε κοινούς λογαριασμούς. Ταυτόχρονα, λόγω της αντίθεσης της Σελήνης με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα, υπάρχει μια δυστοκία στον τομέα των κοινών πόρων και θα σας απασχολήσουν πολύ έντονα φόροι και οφειλές προς το Δημόσιο. Την Κυριακή κορυφώνεται η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω, που σημαίνει πως πρέπει να έχετε διορατικότητα και να αποφύγετε παρορμητικές ενέργειες λόγω ενθουσιασμού.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Η πρώτη Έκλειψη της χρονιάς είναι σεληνιακή, πραγματοποιείται στον Καρκίνο και θα επηρεάσει τους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Οι μελλοντικοί σας στόχοι και οι σχέσεις με φιλικά πρόσωπα ενεργοποιούνται και κάποιες προκλήσεις θα σας βάλουν σε διαδικασία αναθεώρησης. Η αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα μπορεί να φέρει κάποια απογοήτευση που θα αφορά μια ερωτική σχέση ή μια επένδυση που δεν θα εξελιχθεί σύμφωνα με τις προσδοκίες σας. Γενικά, είναι μια εποχή κατά την οποία καλείστε να κάνετε ένα ξεσκαρτάρισμα, ώστε να απαλλαγείτε από περιττά φορτία που έχουν αντίκτυπο στον ψυχισμό και την εξέλιξή σας. Την Κυριακή η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα προμηνύει σημαντικά γεγονότα που θα πρέπει να λάβετε υπόψη αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε μια νέα επιχειρηματική προσπάθεια και να πάρετε ρίσκα.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10]

Έπειτα από ένα διάστημα έξι μηνών ολοκληρώνεται ένας κύκλος που αφορά τις φιλοδοξίες σας και ήρθε η στιγμή να εξετάσετε πιθανά λάθη. Η Έκλειψη Σελήνης την Παρασκευή στον Καρκίνο πραγματοποιείται στον τομέα της καριέρας και, καθώς είναι σε αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα, φέρνει σε κόντρα την επιθυμία σας για υλοποίηση ενός σχεδίου με τις ανάγκες της οικογένειας. Ενδεχομένως να πρέπει να αφήσετε να περάσει κάποιος χρόνος μέχρι να σταθεροποιηθεί η ροή των εσόδων σας προτού μπείτε στη διαδικασία μιας καινούργιας προσπάθειας. Από τη σύνοδο Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω επηρεάζεστε οι γεννημένοι το 3ο δεκαήμερο και κάποιες αλλαγές στον τομέα του σπιτιού θα σας προκαλέσουν έξτρα άγχος. Ορισμένοι μπορεί να μετακομίσετε ή να ασχοληθείτε με την αγοραπωλησία ενός ακινήτου.

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Με την Έκλειψη Σελήνης

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Την Παρασκευή η

την Παρασκευή στον Καρκίνο ολοκληρώνει την πορεία του κάτι που ξεκίνησε τον Ιούλιο. Μπορεί να είναι ένα επενδυτικό πρόγραμμα, μια ερωτική σχέση ή μια καλλιτεχνική δημιουργία. Αν, για παράδειγμα, δεν είστε ικανοποιημένοι με τη σχέση σας, δεν θα διστάσετε να δώσετε ένα τέλος. Σίγουρα η διαδικασία δεν θα είναι ευχάριστη, είναι όμως ο μόνος τρόπος για να απαγκιστρωθείτε από καταστάσεις που σας στεναχωρούν και να αναζητήσετε μια ζεστή αγκαλιά. Η αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα σας δείχνει πως πρέπει να εξισορροπήσετε τον χρόνο μεταξύ της κοινωνικής και της προσωπικής σας ζωής, καθώς έχετε μια τάση να μην υπολογίζετε τις δικές σας ανάγκες. Με τη σύνοδο Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω την Κυριακή κάποιες αποκαλύψεις θα δοκιμάσουν σχέσεις με φίλους ή με άτομα με τα οποία έχετε κοινές ιδέες ή έναν κοινό σκοπό, και η ρήξη θα είναι αναπόφευκτη.

Έκλειψη Σελήνης στο ζώδιό σας πραγματοποιείται στον άξονα εγώ - εμείς και, καθώς είναι σε αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα, οι εσωτερικές συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες. Η ανάγκη σας να ικανοποιήσετε προσωπικές σας επιθυμίες μπορεί να σας ωθήσει στη διεκδίκηση της ελευθερίας, κάτι που θα δοκιμάσει μια σχέση ή μια συνεργασία. Οι αποφάσεις που θα πάρετε θα επηρεάσουν για πολλούς μήνες τη μελλοντική σας πορεία και θα πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψη ότι ενδεχομένως να χρειαστεί να πορευτείτε μόνοι από δω και στο εξής, σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο. Την Κυριακή κορυφώνεται η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω και θα σας επιβάλει να απαλλαγείτε από τοξικές σχέσεις και συναισθήματα που αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξή σας, ενώ σας δίνει την ευκαιρία να χτίσετε κάτι καινούργιο.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Μια νέα εποχή ξεκινάει για εσάς, αρκεί να κλείσετε εκκρεμότητες που μπορούν να φρενάρουν τα σχέδιά σας. Την Παρασκευή η Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο πραγματοποιείται στον τομέα του πνεύματος και σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου που ξεκίνησε τον Ιούλιο και που μπορεί να αφορά μια νομική υπόθεση ή τη διαμονή σας στο εξωτερικό. Η αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα προκαλεί αστάθεια σε εμπορικές υποθέσεις, ενώ μπορεί να δοκιμαστούν σχέσεις με οικείους εξαιτίας οικονομικών διαφορών. Ιδιαίτερη προσοχή αυτές τις μέρες στις μετακινήσεις σας, η ένταση και η ανυπομονησία σάς κάνουν απρόσεχτους. Την Κυριακή η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω θα επηρεάσει κυρίως τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο και αφορά την επικοινωνία. Κάποια γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας δεν πρέπει να τα περάσετε στο ντούκου, καθώς θα επηρεάσουν την εξέλιξη των εμπορικών σας υποθέσεων. Προσέξτε, για μην έχετε απώλειες!

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Την Παρασκευή η Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο τονίζει τομείς της ζωής σας στους οποίους υπάρχει πολλή ένταση και στη δική σας περίπτωση είναι ο άξονας οικογένεια - καριέρα, ενώ θα επηρεάσει τους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Ταυτόχρονα, η αντίθεση της Σελήνης με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις και δράματα στις σχέσεις. Είναι μια εποχή που δεν συγχωρούνται εσφαλμένες αποφάσεις και ενέργειες, καθώς οι συνθήκες είναι ασταθείς, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να αποφύγετε νέα ξεκινήματα, πρέπει να δώσετε έμφαση στην οικογένεια και να απαλλαγείτε από συναισθηματικές αποσκευές των προηγούμενων έξι μηνών. Την Κυριακή κορυφώνεται η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω, η οποία θα προκαλέσει ανατροπές σε παγκόσμιο επίπεδο και, καθώς πραγματοποιείται στον τομέα των φιλοδοξιών, υποδεικνύει πως θα χρειαστεί να δουλέψετε πειθαρχημένα, δίχως να χάνετε το κουράγιο σας.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Η ψυχολογία και η υγεία

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Η Έκλειψη Σελήνης

σας ενεργοποιούνται με την Έκλειψη Σελήνης στον Καρκίνο, που επηρεάζει κυρίως τους γεννημένους το 2ο και 3ο δεκαήμερο. Η αντίθεσή της με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα στον τομέα της εργασίας βγάζει στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη κούραση των τελευταίων έξι μηνών και σας παρακινεί να ασχοληθείτε με τη φυσική σας κατάσταση. Κάντε ένα τσεκάπ για να ξέρετε πού βρίσκεστε, αλλάξτε διατροφικές συνήθειες, αθληθείτε και κόψτε οτιδήποτε βλαβερό για τον οργανισμό σας. Πολύ σημαντικό είναι επίσης να αφήσετε πίσω καταστάσεις που έχουν ρίξει το ηθικό σας, να ανεβάσετε την ψυχολογία σας και να ανακτήσετε τις ισορροπίες σας, μακριά απ’ όσα και όσους σάς απογοήτευσαν το προηγούμενο διάστημα. Την Κυριακή, που κορυφώνεται η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα, θα σας επηρεάσουν έμμεσα κάποια παγκόσμια γεγονότα και θα πρέπει να αποφύγετε ριψοκίνδυνες ενέργειες που θα αφορούν τα επαγγελματικά σας.

στον Καρκίνο την Παρασκευή αφορά κοινούς πόρους, φόρους και περιουσιακά θέματα και φέρνει σε κόντρα την ανάγκη σας για οικονομική ασφάλεια και απόκτηση αγαθών. Είναι η εποχή που πρέπει να δώσετε έμφαση σε εκκρεμότητες που έχουν σχέση με το Δημόσιο και το άγχος είναι αναπόφευκτο. Η αντίθεση με Ερμή, Δήμητρα, Κρόνο και Πλούτωνα δημιουργεί έντονα συναισθήματα και μπορεί να σας πιάσει ανησυχία, ακόμα και απληστία, στην προσπάθειά σας να αυξήσετε τα κέρδη σας. Τώρα κλείνει ένας κύκλος διάρκειας έξι μηνών που μπορεί να έχει σχέση με μια πηγή εσόδων που δεν αποδίδει πλέον καρπούς και αναγκαστικά θα πρέπει να αναζητήσετε την τύχη σας σε νέες κατευθύνσεις. Την Κυριακή η σύνοδος Κρόνου - Πλούτωνα στον Αιγόκερω θα επηρεάσει τους γεννημένους το 3ο δεκαήμερο και, καθώς πραγματοποιείται στον τομέα των χρημάτων, πρέπει να είστε πολύ προσεχτικοί όσον αφορά ακριβές αγορές ή επενδύσεις.

Sudoku No 618 4

1

6

8 7

9 4 3 2

1

7 8

2 6

4

3 9

6 6 7

8

1 6

4 1 6

3

2

Η λύση του προηγούμενου 7 1 3 6 8 5

5 9 6 3 2 4

4 2 8 1 7 9

3 6 5 4 1 8

2 7 4 9 5 3

9 8 1 2 6 7

1 5 9 8 4 6

8 4 7 5 3 2

6 3 2 7 9 1

2 1 6 7 8 4 3 9 5 9 8 5 2 6 3 7 1 4 4 7 3 9 1 5 2 6 8

starfax

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1]

week

α πό τη μα ριβίκυ κα λλέργ η (sta rfa x@ lifo .gr)

9.1.20 – lifo

45

α΄ πρόσωπο week

Θοδωρής Αντωνόπουλος: «Ο Κασέμ Σουλεϊμανί εδώ και καιρό βασανίζει τον λαό και συγχαίρουμε τους επιζήσαντες των εγκλημάτων του στη Μέση Ανατολή, ιδίως στη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη. Και ενώ είμαστε ευτυχείς για τον θάνατο αυτού του εγκληματία πολέμου, δηλώνουμε την έντονη αντίθεσή μας στο ενδεχόμενο ενός πολέμου μεταξύ της κρατικής τρομοκρατίας των ΗΠΑ και της κρατικής τρομοκρατίας του Ιράν… Ελπίζουμε ότι όλοι αυτοί οι θρησκευτικοί τρομοκράτες θα αφανιστούν σύντομα και ότι αυτές οι δολοφονικές κυβερνήσεις θα καταστραφούν, έτσι ώστε ο λαός της Μέσης Ανατολής να ζήσει πάλι με ειρήνη και ευημερία». Απόσπασμα από την πιο ακριβοδίκαιη ίσως τοποθέτηση που διάβασα για ένα από τα πιο «καυτά» διεθνή ζητήματα των τελευταίων ημερών και ανήκει στην «Αναρχική Εποχή», μια συλλογικότητα Ιρανών και Αφγανών αντιεξουσιαστών.

Γεωργία Παπαστάμου: Το όνομα του Σκοτ Μόρισον το άκουσα πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια, από μια παρέα Αυστραλών, συνοδευόμενο από βρισιές. Τότε συζητούσαμε για το Great Barrier Reef, τον μεγαλύτερο κοραλλιογενή ύφαλο στον κόσμο, που έχανε τα χρώματά του και έπαιρνε ένα ζοφερό λευκό χρώμα, δηλαδή πέθαινε, λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας από τις εξορύξεις και τη χρήση άνθρακα. Υπουργός της αυστραλιανής κυβέρνησης τότε, εξέφραζε αντιπεριβαλλοντικές θέσεις και δήλωνε ότι θα σταματούσε τους «εγωιστές και καλοπερασάκηδες» που μποϊκοτάρουν τις εξορύξεις. Τώρα είναι πρωθυπουργός, η Αυστραλία ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς άνθρακα και φυσικού αερίου στον πλανήτη, ενώ οι καπνοί από τις φωτιές περνάνε τον Ειρηνικό και φτάνουν μέχρι τη Χιλή και την Αργεντινή.

Γιάννης Πανταζόπουλος: Κατά τη διάρκεια των γιορτών βρέθηκα σε πολλά χωριά της όμορφης Ευρυτανίας. Στο ταξίδι αυτό διαπίστωσα πόσο πολύ έχει εγκαταλειφθεί η επαρχία κι έχει αφεθεί στην τύχη της. Ερειπωμένες κατοικίες, εγκαταλελειμμένο οδικό δίκτυο, φτώχεια, ελάχιστοι κάτοικοι, κυρίως ηλικιωμένοι, και, φυσικά, ο μόνοι συνεκτικοί δεσμοί παραμένουν η εκκλησία και το καφενείο. Όταν συζητούσες με τους κατοίκους αυτών των περιοχών σού μιλούσαν για τα προβλήματά τους, για το ότι οι πολιτικοί έρχονται μία φορά την τετραετία, καθώς και για την έλλειψη θέσεων εργασίας. Αναμφίβολα, η ζωή στην επαρχία έχει γίνει πολύ δύσκολη πλέον. Μοναξιά, ερημοποίηση και μια ξεχασμένη Ελλάδα που την ανακαλύπτουμε μόνο σε ένα τυχαίο πέρασμα των διακοπών προς αναζήτηση ηρεμίας.

Χρήστος Παρίδης: Ψάχνοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία στα αμέτρητα βιβλιοπωλεία με second hand βιβλία που ξεπετάχτηκαν με την κρίση σε ολόκληρο το κέντρο, ανακαλύπτεις τίτλους που είτε είχες διαγράψει από τη μνήμη σου είτε δεν γνώριζες καν την ύπαρξή τους. Σου αποκαλύπτονται σε όλο τους το μεγαλείο η αμορφωσιά, η τσαπατσουλιά, η κακογουστιά, η απατεωνιά και ο σουρεαλισμός που έδινε κι έπαιρνε και εκφραζόταν πολιτικά καταρχάς, αλλά πρωτίστως καλλιτεχνικά. Και λες, τέτοια σπατάλη χαρτιού, τόσα δέντρα κομμένα, για να εξυπηρετηθεί η υπερμεγέθης ματαιοδοξία και η ασυναρτησία μιας εκτροχιασμένης και αλόγιστης εποχής.

μικρές εξομολογήσεισ από τους συντάκτες της lifo

46 lifo – 9.1.20

Νικόλας Σεβαστάκης: Tα βιβλία του Άγγλου Πάτρικ Χάμιλτον Σκλάβοι της μοναξιάς και Πλατεία Χανγκόβερ και τα δύο από τις εκδόσεις Στερέωμα, στη ζωντανή μετάφραση της Κατερίνας Σχινά. Ελεγεία της πικρής ζωής και των μεθυσμένων συναντήσεων, με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο φόντο και τη Βρετανία των λονδρέζικων παμπ και των επαρχιακών πανσιόν όπου κάποιος, πάντα, υποφέρει από τη σκληρότητα των άλλων και τις δικές του αδέξιες ή αποτυχημένες επιλογές. Διάβασα τις γιορτές τα δύο μυθιστορήματα και μου φάνηκε πως, παρότι καθόλου χριστουγεννιάτικα στον μύθο τους, μπορούν μια χαρά να πάρουν τη σκυτάλη από τον Ντίκενς και τον δικό του λογοτεχνικό ανθρωπισμό. Στον παράλληλο χρόνο της μουσικής, η ανακάλυψη αυτών των ημερών, χάρη στις ειδοποιήσεις του Βandcamp στην οθόνη του κινητού. Η φωνή της Amber Webber και όλο το άλμπουμ «Spectre» του ντουέτου των Καναδών Lightning Dust. Κοίτασμα συγκινητικό που πάει πίσω στην Γκρέις Σλικ και στη Στίβι Νικς, ό,τι καλύτερο, δηλαδή, για να ξεκινήσει κι αυτή η χρονιά, ακόμα και όταν πατάς τα πενήντα έξι.

ρώτα την απο τη λενα φουτσιτζη

Αγαπητή «Α,μπα»: Είναι δυνατόν να χωρίσουμε από το τηλέφωνο; Θεωρώ πολύ άδικο, γι’ αυτό που είχαμε, να το τελειώσουμε απ’ το τηλέφωνο. Χώρισα πριν από κάνα μήνα μετά από ενάμιση χρόνο σχέση από απόσταση. Δεν πήγαινε άλλο, είχαμε συνειδητοποιήσει ότι θέλουμε διαφορετικά πράγματα, δεν υπήρχε καμία προοπτική να είμαστε στο ίδιο μέρος κι έτσι αυτή η λύση ήταν μονόδρομος. Πάνω σ’ έναν τσακωμό μού είπε να χωρίσουμε, κάτι που εγώ σκεφτόμουν μήνες τώρα, αλλά μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να του το πω, όσο κι αν μερικές φορές το ήθελα όσο τίποτε άλλο. Δέχτηκα τον χωρισμό σχεδόν χωρίς καμία αντίσταση. Έχει περάσει ένας μήνας από τότε, μιλάμε αραιά και πού, και όταν πάει να γίνει νύξη για συνάντηση εκείνος κάνει πίσω. Θεωρεί ότι αν βρεθούμε θα καταλήξουμε στο κρεβάτι και ο χωρισμός θα είναι ακόμα δυσκολότερος. Απ’ τη μια το καταλαβαίνω και συμφωνώ, απ’ την άλλη, είναι δυνατόν να χωρίσουμε απ’ το τηλέφωνο; Εκνευρίζομαι πάρα πολύ. Δεν θέλω να τα ξαναβρώ μαζί του, αλλά δεν θέλω να μην τον ξαναδώ ποτέ και να τελειώσει έτσι. Είμαι παράλογη; -Εκνευρισμένη απαντηση α,μπα

Είσαι-δεν είσαι, αυτός δεν θέλει να χωρίσετε ξανά, από κοντά, οπότε, τι συζητάμε; Παρεμπιπτόντως, μάλλον είσαι. Αφού έχετε σχέση από απόσταση, μάλλον από το τηλέφωνο θα χωρίζατε. Έχω ακούσει για ιστορία ζευγαριού από απόσταση που η λεγάμενη έκανε μεγάλο ταξίδι για να του πει να χωρίσουν από κοντά κι αυτός κατέληξε να τριγυρνάει στους δρόμους νυχτιάτικα σαν φάντασμα να βρει ξενοδοχείο, και ρωτούσε απεγνωσμένα «καλά, δεν μπορούσε να μου το πει από το τηλέφωνο;» Γενικώς, αν σε χωρίζουν, ψάχνεις να βρεις κάτι άλλο να θυμώσεις, για να μην παραδεχτείς ότι σε έτσουξε, ακόμη κι αν το ήθελες. Το ήθελες, αλλά αυτός το ήθελε ακόμα περισσότερο. Δεν πειράζει. Θα σου περάσει.

Αγαπητή «Α,μπα»: Είπα ένα σωρό ψέματα για να την αποφύγω. Το μεταπτυχιακό έχει τελειώσει κι έχω κάποιους μήνες να τη δω. Τη γνώρισα στο μεταπτυχιακό, ξεκινήσαμε να γινόμαστε φίλες, αλλά δεν την άντεξα για πολύ. Με κούραζε ο δύσκολος χαρακτήρας, η αγένεια και η κυκλοθυμία της. Έκανα πολλή υπομονή, μέχρι που αγανάκτησα κι άρχισα τη μια δικαιολογία μετά την άλλη, μέχρι που το κατάλαβε και απομακρύνθηκε από μόνη της. Νιώθω τύψεις, όμως, βρε Λένα! Από την άλλη, τι να έκανα; Σε περίπτωση που την ξανασυναντήσω, μια και κινούμαστε στους ίδιους χώρους, τι θα πρέπει να κάνω; δεν είμαι ψεύτρα-κι όμως έγινα! απαντηση α,μπα

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μάθεις να ζεις με τις τύψεις σου. Για να τις έχεις, σημαίνει ότι ίσως θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο. Ή όχι; Τότε, γιατί έχεις τύψεις; Αν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο, παρ’ όλα αυτά έχεις τύψεις, πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτές. Αν την ξανασυναντήσεις, θα κάνεις ό,τι θα έκανες αν συναντούσες τυχαία κάποια που ήξερες από το μεταπτυχιακό. Πάντως, δεν προκύπτει από κάπου ότι αυτή φέρει βαρέως το γεγονός ότι ξέκοψες μαζί της.

Αγαπητή «Α,μπα»: Είμαι χοντρή από πάντα. Όταν, λοιπόν, μου λένε «έχεις τόσο ωραίο πρόσωπο, γιατί δεν χάνεις μερικά κιλά;», απαντάω «κι εσύ έχεις πολύ ωραίο σώμα, γιατί δεν κάνεις μια πλαστική στο πρόσωπο;». Όλη μου τη ζωή θυμάμαι να έχω προβλήματα λόγω κιλών, χωρίς να είναι ποτέ ένα «πραγματικό» πρόβλημα. Ήταν πρόβλημα για τους γονείς μου, για τους συμμαθητές μου, τις φίλες μου, τους δασκάλους, ακόμα και για τους οικογενειακούς φίλους και τους αγνώστους στον δρόμο. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα για έναν υγιή άνθρωπο με ύψος 1.70 και βάρος 85 κιλά. Η απάντηση που δίνω σε τέτοιου είδους σχόλια είναι η παρακάτω και ζητώ τη γνώμη σας για το αν είναι δυσανάλογη. Στην ερώτηση «έχεις τόσο ωραίο πρόσωπο, γιατί δεν χάνεις μερικά κιλά;», αντιπροτείνω «κι εσύ έχεις πολύ ωραίο σώμα, γιατί δεν κάνεις μια πλαστική στο πρόσωπο;». Όταν ένας άνθρωπος με ρυτίδες μού λέει ότι καλό θα ήταν να αδυνατίσω, του απαντώ ότι είμαι υγιής έτσι κι εκείνος επιμένει ότι θα είμαι πιο εμφανίσιμη, λέω «γιατί δεν κάνεις μπότοξ;». Σε άντρα χωρίς μαλλιά έχω προτείνει να κάνει εμφύτευση, γιατί αντίστοιχα κι αυτός πρέπει να προσπαθήσει να γίνει «καλύτερος», όπως προτρέπει εμένα. Σε γυναίκα με μικρό στήθος έδωσα τη συμβουλή να βάλει στήθος, για να ταιριάζει με τα πρότυπα – φράση που μου είχε πει η ίδια ως επιχείρημα για να αδυνατίσω. Δεν θυμάμαι άλλο παράδειγμα. Α, κι έχω πει σε κάποιον να βάζει πάτους στα παπούτσια του για να ταιριάζει στον μέσο όρο ύψους του άντρα, γιατί μου υπέδειξε ότι καλό θα ήταν να αδυνατίσω για να είμαι κοντά στο μέσο βάρος της γυναίκας. Όλα αυτά είναι περιστατικά που έχουν συμβεί σε βάθος 20 ετών και είναι πάγια στρατηγική μου. Σχεδόν κανείς από αυτούς δεν μου ξαναμίλησε. Θεωρείς ότι είμαι υπερβολικά επιθετική, ειδικά σε χαρακτηριστικά που είναι εκ γενετής, όπως το ύψος; απαντηση α,μπα

Σε λατρεύω. (Και τα κιλά μπορεί να είναι εκ γενετής). στειλτε τισ δικεσ σας ερωτησεις και διαβαστε περισσοτερεσ απαντησεισ στο ampa.lifo.gr

9.1.20 – lifo

47