Τεύχος 715 by Dyo Deka S.A.

ΤΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΌΛΑ ΤΑ ΠΡΌΤΖΕΚΤ ΠΟΥ ΑΛΛΆΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

ολα για την αθηνα! δωρεαν οδηγοσ τησ πολησ. κυκλοφορει καθε πεμπτη

free press 17.2.2022

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ

Β Α Σ Ι Λ Η

ΓΑ Λ Α Ξ Ι Α

715

Κ Ε Κ ΑΤΟΥ

2 lifo – 17.2.22

9 ΣΤΗΛΕΣ

index715

βασιλική σιουτη

πολιτικο επταημερο γιάννησ πανταζόπουλοσ

talking points

δημήτρης πολιτάκησ

shortcut

βιβιαν στεργιου

no filter

νικολασ σεβαστακησ

ασκησεισ αναπνοησ

H ΑΝΤΟΥΑΝΈΤΤΑ ΑΓΓΕΛΊΔΗ ΕΙΝΑΙ H ΑΘΗΝΑΙA ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορικη διευθυνση Ρένα Κροκίδα διευθυντής lifo.gr Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αrt director Βανέσσα Φερλέ, Μαργαρίτα Καμαριώτη αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας –––––– ε μ π ο ρ ι κ ο τμ ημ α creative director Χρήστος Τζοβάρας direct sales director Κώστας Μαντάς senior advertising manager Ξένια Στασινοπούλου

ΘΕΜΑ

Ο ΝΕΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ

advertising manager Άννα Λαπαρδάγια advertising executive Δημήτρης Βουκελάτος (dvoukelatos@lifo.gr) advertising coordinator Κατερίνα Κουρμούζη (kkourmouzi@lifo.gr) direct sales Γιώργος Λυκουργιώτης, Κωνσταντίνα Τριανταφύλλου

στο εξωφύλλο: Η πρωταγωνίστρια του «Milky Way», Κορίννα Ντουλλάαρτ. φωτό: Δημήτρης Παρθίμος

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΚΑΤΟΥ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ «ΖΈΤΑ, ΦΛΩΡΈΤΤΑ, ΝΊΚΗ»

senior digital campaign manager Αντώνης Ζωγράφος digital campaign manager Γιώργος Γιαννή –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Άγγελος Παπαστεργίου social media Χριστίνα Γαλανοπούλου (Head), Ηλέκτρα Χατζηκάλφα, Μίνα Καλογερά σ υ ν τα ξ η συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Βασίλης Βαμβακάς, Γιάννης Βασιλείου, Ευτύχης Βαρδουλάκης, Αρετή Γεωργιλή, Ματίνα Καλτάκη, Γιάννης Δημητρέλλος, Μερόπη Κοκκίνη, Ματούλα Κουστένη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκος Μπακουνάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Αργυρώ Μποζώνη, Γιάννης Πανταζόπουλος, Κωστής Παπαϊωάννου, Σταυρούλα Παπασπύρου, Μαρία Παππά, Ζωή Παρασίδη, Χρήστος Παρίδης, Δημήτρης Πολιτάκης, Αφροδίτη Σακκά, Νικόλας Σεβαστάκης, Φώτης Σεργουλόπουλος, Βασιλική Σιούτη, Βίβιαν Στεργίου, Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ελένη Τζαννάτου, Δέσποινα Τριβόλη, Κορίνα Φαρμακόρη, Γιώργος Ψωμιάδης newsroom Πάνος Σάκκας (Αρχισυνταξία), Φιλιώ Ράγκου, Κατερίνα Αγριμανάκη, Ρούλα Βλασσοπούλου, Kλεοπάτρα Γιαρίμογλου, Σόφη Ζιώγου –––––– φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F., Αναστασία Βουτυροπούλου, Γιώργος Αδάμος ατελιέ αssistant art director Μπιάνκα Σαμαρά

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ

διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μυρτώ Αθανασοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης, Άκης Ιωάννου, Έφη Ηλιοπούλου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου

–––––– κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε 17.2.22 – lifo

Feedback

Από τον Νεκτάριο στον Παΐσιο: «Βίοι Αγίων» διά πάσαν νόσον στις οθόνες μας

ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Τόσο ο κινηματογραφικός «Άγιος Νεκτάριος» όσο και ο τηλεοπτικός «Άγιος Παΐσιος», που μόλις ξεκίνησε, διακρίνονται από επίπλαστη πνευματικότητα, στείρο ευσεβισμό, παλιομοδίτικη ηθικολογία, στομφώδη διδακτισμό, αιδήμονα νοσταλγία για τα «παλιά, καλά» θεοκρατικά, πατριαρχικά και εθνοφυλετικά πρότυπα.

Νέο επεισόδιο στο σίριαλ Φουρθιώτη ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ

Στο Παλαιό Φάληρο ένας Μυκονιάτης βγάζει κρεμμυδόπιτα και πλαστό από τα κάρβουνα ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

Κάθε μέρα ο Νικόλας Αντωνόπουλος μπαίνει στο μαγαζί γύρω στις τέσσερις και μισή το ξημέρωμα και αφού ανάψει τα κάρβουνα και ετοιμάσει τη χόβολη, αρχίζει να ψήνει τα ταψιά του – το μαγαζί είναι έτοιμο και ανοίγει τις καθημερινές στις οκτώ. Στη βιτρίνα και στο όνομά του συναντιούνται η Μύκονος, τα Τρίκαλα και τα Γιάννενα, συνταγές παραδοσιακές που ξέρουν να κάνουν στα νοικοκυριά. Για κάθε πίτα θα βγάλει από τα στοιβαγμένα στον πάγκο του πανιά είκοσι τέσσερα φύλλα, θα βάλει δώδεκα κάτω και δώδεκα πάνω από τη γέμιση – τα έξι από αυτά τα περνάει από την πλάκα πριν μπουν στο ταψί. Φτιάχνει την κρεμμυδόπιτα με τυροβολιά από το νησί και άνηθο.

4 lifo – 17.2.22

pageviews

LiFO.gr

ΓΕΥΣΗ

podcasts που αξίζει να ακούσετε

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

ti δ ι α β α σ α με αυ τη την εβ δομ α δ α σ το

Το σίριαλ Φουρθιώτη εδώ και αρκετούς μήνες, εκτός από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, απασχολεί και την πολιτική επικαιρότητα, στην αρχή με την αστυνομική φρουρά που του είχε διατεθεί από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και τις καταγγελίες για απόπειρα εξαπάτησης των υπηρεσιών του υπουργείου Εργασίας και στη συνέχεια με την αποκάλυψη των γραπτών μηνυμάτων και των φιλοφρονήσεων που είχε ανταλλάξει με υπουργούς της κυβέρνησης. Ο Μ. Φουρθιώτης, που έγινε γνωστός ως μάνατζερ πρώην μοντέλου –η οποία είχε χαρακτηριστεί το 2010 στην ελληνική Βουλή από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ως «εθνική πορνοστάρ που φοροδιαφεύγει»– και τα τελευταία χρόνια ήταν παρουσιαστής σε εκπομπές της trash TV και εξέδιδε ένα ρυπαρό έντυπο, είχε καταφέρει να συνομιλεί με υπουργούς της κυβέρνησης και κανένας ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς και γιατί.

ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Ο τηλεοπτικός «Άγιος Παΐσιος» (Mega) που υποδύεται ο Προκόπης Αγαθοκλέους σε σκηνοθεσία Στάμου Τσάμη είναι η δεύτερη μέσα σε έξι μόλις μήνες μεγάλη παραγωγή θρησκευτικού περιεχομένου που απευθύνεται στο ευρύ κοινό – είχε προηγηθεί ο κινηματογραφικός Άνθρωπος του Θεού (aka Άγιος Νεκτάριος) της Γέλενα Πόποβιτς με πρωταγωνιστή τον «νεοχριστιανό» Άρη Σερβετάλη και, παρότι διαφορετικά πρότζεκτ, μοιράζονται πολλά κοινά. Και οι δύο παραγωγές είναι ακριβές, φιλόδοξες, με σπουδαία ονόματα στο καστ τους, αμφότερες αφορούν πρόσωπα που αγιοποιήθηκαν στους νεότερους χρόνους (ο Νεκτάριος το 1961, ο Παΐσιος το 2015), και οι δύο έχουν αγιορείτες σπόνσορες (και μάλιστα από μοναστήρι που είχε προ ετών εμπλακεί σε διαβόητο οικονομικό σκάνδαλο), και οι δύο έχουν αναφορές σε «χαμένες πατρίδες», αμφότερες δε «σάρωσαν». Τα 250.000 εισιτήρια άγγιξε ο Νεκτάριος τις τρεις πρώτες βδομάδες προβολής του, 33% τηλεθέαση έφτασε η πρεμιέρα του Παΐσιου στη μικρή οθόνη, τα δε σχετικά hashtags έγιναν «πρώτη μούρη» στο Twitter και τα άλλα κοινωνικά δίκτυα. Και μπορεί αμφότεροι οι «βίοι αγίων» να ενέπνευσαν πολλά σατιρικά σχόλια και memes, οι διθύραμβοι που ακούγονται και γράφονται όμως, είτε διακριτικά ενθουσιώδεις είτε εξυμνώντας τις «ελληνορθόδοξες παραγωγές που προωθούν τις αξίες της οικογένειας, των προγόνων και της πίστης στον Θεό κόντρα στο ηθικό ψυχορράγημα που προωθούν οι ψευτοπροοδευτικοί αντίχριστοι μηδενιστές» –μία μόνο ενδεικτική αναφορά–, είναι, καταπώς φαίνεται, πολύ περισσότεροι. Είναι βέβαια γνωστό ότι σε χαοτικούς, ταραγμένους και ανασφαλείς καιρούς πολλοί άνθρωποι αναζητούν στηρίγματα στη θρησκεία, στη μεταφυσική γενικότερα και σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, η αναβίωση του οποίου προβάλλει ως αντίβαρο στα πάθη και τις προκλήσεις της νεωτερικότητας. Εξίσου γνωστό, όμως, είναι τι άτομα και τι κοινωνίες διαμορφώνουν παρωχημένες, μισαλλόδοξες, «μπετόν αρμέ» αντιλήψεις. Το πρόβλημα δεν είναι το θρησκευτικό περιεχόμενο, η θρησκεία και η παράδοση μπορούν να προσφέρουν πλούσιο δραματουργικό υλικό. Το πρόβλημα ξεκινά όταν, αντί να το επεξεργαστεί κανείς κριτικά και βιωματικά, τοποθετώντας το σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, πράγμα που έκαναν δημιουργοί όπως ο Ροσελίνι, ο Παζολίνι, ο Μελ Γκίμπσον ακόμα, ή έστω να εμβαθύνει στο υπερβατικό, όπως ο θρήσκος Τζεφιρέλι, το χρησιμοποιεί για να εκμαιεύσει εύκολες συγκινήσεις και να εναγκαλιστεί το πιο συντηρητικό, το πιο σκοταδιστικό, το πιο αλαφροΐσκιωτο κομμάτι της κοινωνίας. Ναι, είναι ανόμοια τα μεγέθη, παρόμοιες όμως οι προθέσεις. Στο κλίμα αυτό μοιάζει φυσιολογικό σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού το ότι η εικόνα της Παναγίας που «δακρύζει» σε εκκλησία του Βύρωνα –μία ακόμα στη μακρά σειρά των «ευσυγκίνητων» αγιογραφιών– παρουσιάζεται ακόμα και από mainstream μέσα ως σοβαρή είδηση, ότι μέχρι και ειδικοί αναζητήθηκαν για να εξηγήσουν το υποτιθέμενο θαύμα.

ΘΕΑΤΡΟ Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Τέρμα τα σκοτάδια, καμία κακομεταχείριση» Ο αγαπητός ηθοποιός μιλά για τη νέα θεατρική του συνεργασία με τον Σωτήρη Τσαφούλια στις «Αινιγματικές Παραλλαγές», τις αλλαγές που έφεραν η πανδημία και το #MeToo και την αγάπη του για τη μαγειρική. ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΜΠΟΖΩΝΗ

«Μόνο η αγάπη και η ανθρωπιά υπάρχουν και αυτό είναι αποφασισμένο, τέρμα τα σκοτάδια, καμία κακομεταχείριση, κανένας αρνητισμός, μακριά». Αυτό είναι το μότο του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και ο τρόπος που θέλει να ζει, να δουλεύει και να συζητά με τους γύρω του, να επικοινωνεί με φαντασία και ενσυναίσθηση. Στα είκοσι χρόνια που δουλεύει έχει υποδυθεί εντελώς διαφορετικούς ρόλους και έχει πολλά έργα και ρόλους που αγαπά, όπως ο Βασιλιάς Λιρ, που περιμένει να έρθει η ηλικία για να τον συναντήσει. Οι φίλοι του τον λένε «χαμαιλέοντα».

Ακολουθήστε τα podcasts της LiFO στην Apple, στο Spotify ή στην Google.

Στο μυαλό του Έλληνα οδηγού ΝΕΟ PODCAST: «ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ» ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΙΤΣΙΝΗ

Ένα αξέχαστο road trip στη Βόρεια Μακεδονία ΝΕΟ PODCAST: «ΤΑΞΙΔΙΑ» ΤΟΥ M. HULOT

Η Χριστίνα πειραματίζεται με γυναίκες ενώ είναι σε straight σχέση «SEX DIARIES UNCENSORED» ΤΟΥ ΑΛΕΞ ΜΑΝΟΥ

H σκληρή αλήθεια για τον Δημήτρη Λιγνάδη «ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ

Σταμάτης Κριμιζής: «Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν έφυγα από την Ελλάδα» «ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ» ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

17.2.22 – lifo

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

ειρήνη βουρλούμη σημειώσεις φροντίδας

iLoveAthens

23/2-19/3, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης

6 lifo – 17.2.22

Η περίπτωση της Βουρλούμη αποτελεί μοναδικό παράδειγμα δημιουργού που καταπιάστηκε με πολλαπλά μέσα και τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης: ηθοποιός, σκηνογράφος, γλύπτρια, ζωγράφος. Με ένα μεγάλο κομμάτι του έργου της να παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό, η έκθεση «Σημειώσεις φροντίδας» που επιμελήθηκε η Ηλιάνα Φωκιανάκη λίγους μήνες μετά τον θάνατο της εικαστικού επιχειρεί να εστιάσει στη συνολική διαδρομή της πολιτιστικής παραγωγής της και περιλαμβάνει μια σειρά έργων που δεν έχει παρουσιαστεί ως τώρα. Γλυπτά, μικροαντικείμενα, κομμάτια από τα εκατοντάδες μπλοκ σημειώσεων και σχεδίου της παρουσιάζονται μαζί με ζωγραφικά της έργα αλλά και στιγμιότυπα από τη ζωή της. Παράλληλα επιχειρεί να περιγράψει ίσως την πρώτη ιστορική στιγμή οικονομικής χειραφέτησης των Ελληνίδων γυναικών εικαστικών, οι οποίες κατάφεραν να βιοπορίζονται μέσα από το έργο τους. State of Concept Athens, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης, Τούσα Μπότσαρη 19, Κουκάκι, www. stateofconcept.org Διάρκεια: 23/2-19/3. Μέρες & ώρες λειτουργίας: Τετ.-Παρ. 16:30-20:30 & Σάβ. 12:00-17:00

17.2.22 – lifo

Έρευνα Focus Bari Iούνιος - Δεκέμβριος 2021

No1 Πανελλαδικά Η LiFO πρώτη μεταξύ όλων των εβδομαδιαίων εντύπων

LiFO (Πέμ.)

646,8

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (Σάβ.)

594,4

ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ (Σάβ.)

504,2

ATHENS VOICE (Πέμ.)

456,5

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ (Σάβ.)

407,1

More! H LiFO τέταρτη μεταξύ όλων των εντύπων (κυριακάτικων και εβδομαδιαίων) στην Αττική

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

391,1

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

384,2

ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

288,7

LiFO

287,9

REAL NEWS

271,5

ΜΕ ΑΎΞΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΆΣ ΑΠΌ ΤΟ ΣΎΝΟΛΟ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΑΠΌΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΊΑ ΣΤΑ ΝΕΑΝΙΚΆ ΚΟΙΝΆ - ΑΝΔΡΙΚΆ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ.* * Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της νέας Focus-Bari, η LiFO κατέγραψε περαιτέρω αύξηση της διαφοράς από το σύνολο του ανταγωνισμού και διατηρεί την απόλυτη κυριαρχία στα νεανικά κοινά - ανδρικά και γυναικεία.

8 lifo – 17.2.22

talkofthetown 17—23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2022 Νο 715

• Είμαστε όλοι σαν τη γιαγιά μου κάποτε μπροστά στην τηλεόραση • Το ταμπού της νεανικής ασθένειας • Λιλιπούπολη ή για την ενήλικη παιδικότητα της δημοκρατίας

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

Ο πληθωρισμός πολιορκεί την κυβέρνηση Η οικονομία κυρίως και η τουρκική αμφισβήτηση της κυριαρχίας σε νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η οποία κλιμακώνεται, απασχολούν πρωτίστως την κυβέρνηση, αλλά δεν παύει να μετράει καθημερινά και την πολιτική της ισχύ σε ένα τοπίο που αλλάζει.

απ ό τ h βασιλ ι κη σιου τ η

Η δυναμική που έχει αναπτυχθεί υπέρ του ΚΙΝ.ΑΛ. και αποτυπώνεται πλέον σε κάθε δημοσκόπηση, ενώ αρχικά ήταν καλοδεχούμενη από τους ενοίκους του Μαξίμου, διότι θα μείωνε τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια προβληματίζει. Αφενός επειδή το ΚΙΝ.ΑΛ. προσελκύει και (δυσαρεστημένους κεντρώους) ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, αφετέρου επειδή διαπιστώνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας. που έχει κυβερνήσει και κουβαλάει τη φθορά της περιόδου 2015-19. είναι πιο βολικός αντίπαλος από τον Νίκο Ανδρουλάκη. που δεν έχει κυβερνήσει και μπορεί να πλασάρεται ως το «νέο». Αυτή την περίοδο διαπιστώνεται ταυτόχρονη φθορά κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση φθείρεται εξαιτίας της αδυναμίας της να ανταποκριθεί σε αρκετές από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις αλλά και να διαχειριστεί με επιτυχία τις τελευταίες κρίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φθείρεται επειδή εξακολουθεί να προσφέρει το ίδιο πολιτικό προϊόν που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές του 2019 και εξαιτίας της αδυναμίας του να ανανεωθεί και να ανταποκριθεί στις σημερινές ανάγκες, οι οποίες δεν εκφράζονται απλώς από έναν καταγγελτικό λόγο, ο οποίος συχνά είναι και ακραίος, ή ακόμα και χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, και περιορίζεται σε κατηγορίες περί άχρηστων, απατεώνων κ.λπ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρατηρεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ότι η διαφορά της Νέας Δημοκρατίας από το δεύτερο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει μεγάλη και αυτό σε έναν βαθμό τον ικανοποιεί, αλλά δεν μπορεί παρά να ανησυχεί από την υποχώρηση της δύναμής του εάν δεν καταφέρει να την ανατρέψει. Η οικονομία, που ήταν το δυνατό του χαρτί, βλέπει να γίνεται η πρώτη αιτία δυσαρέσκειας των πολιτών μετά την αύξηση των τιμών στην ενέργεια και στα είδη πρώτης ανάγκης. Η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός, που εκτινάχθηκε στο 6,2%, σε συνδυασμό με τις προειδοποιήσεις για τα ελλείμματα και την αύξηση του κόστους δανεισμού, μαζί με άλλες αδυναμίες, έχουν ναρκοθετήσει τα σχέδια για το επενδυτικό και αναπτυξιακό άλμα που προσδοκούσαν. Η γραμμή που έχει δοθεί στο Μαξίμου (το οποίο διαπιστώνει τώρα ότι πολλά από τα χρήματα που μοιράστηκαν στα lockdowns δόθηκαν οριζόντια και με χαλαρά κριτήρια, χωρίς ελέγχους) είναι η αυστηρή παρακολούθηση των δημοσιονομικών μεγεθών, ενώ το οικονομικό επιτελείο θα υποχρεωθεί να προβεί σύντομα σε αναθεώρηση του φετινού προϋπολογισμού, δίνοντας προτεραιότητα στο μέγεθος του πληθωρισμού, αφού τον Ιανουάριο έφτασε στο ρεκόρ του 6,2% και ο προϋπολογισμός του 2022 καταρτίστηκε με πρόγνωση για 0,8%. Τον περσινό Ιανουάριο ο πληθωρισμός ήταν στο -1,3%, οπότε η εκτόξευσή του στο 6,2% –και μάλιστα μετά από πολλά χρόνια αρνητικού πληθωρισμού– φέρνει τρόμο. Και κανείς δεν γνωρίζει αν θα σταματήσει εδώ ή θα συνεχίσει την ανοδική πορεία. Το 17.2.22 – lifo

TALKING POINTS

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

2022, πάντως, είναι η τελευταία χρονιά «χαλάρωσης» των κανόνων, κατά την οποία οι χώρες της ευρωζώνης επιτρέπεται να παραγάγουν ελλείμματα για να στηρίξουν την οικονομία δεδομένων των επιπτώσεων της πανδημίας. Η δημοσιονομική χαλάρωση αυξάνει το χρέος και για την Ελλάδα, κι αυτό ειδικά προκαλεί τρόμο. Στο οικονομικό επιτελείο λένε ότι ο Ιανουάριος, λόγω της έξαρσης της πανδημίας και της κακοκαιρίας που σημειώθηκε για αρκετές μέρες, δεν απέδωσε οικονομικά τα αναμενόμενα, γι’ αυτό ελπίζουν τώρα, με την άρση των μέτρων της πανδημίας που δρομολογείται, σε αύξηση των εσόδων από την οικονομική δραστηριότητα. Όσο για τον υψηλό πληθωρισμό, υποστηρίζουν ότι αυτός οφείλεται στη μεγάλη ζήτηση που σημειώθηκε μετά την άρση των lockdowns, στην οποία δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί η προσφορά. Την κατάσταση επιβάρυνε η αύξηση της τιμής της ενέργειας και των μεταφορών, καθώς και οι αυξήσεις στις τιμές των πρώτων υλών. Το οικονομικό επιτελείο, σε μια αισιόδοξη εκτίμηση, αναμένει σύντομα η προσφορά και η ζήτηση να ισορροπήσουν και να αποκλιμακώσουν τον πληθωρισμό.

talkofthetown

α πό τh βα σι λι κη σ ιου τη

10 lifo – 17.2.22

στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, που διαπιστώνει ότι δεν θα μπορέσει να κερδίσει τις εκλογές αν δεν αυξήσει τις δυνάμεις του, που βλέπει να υποχωρούν, παρά τη φθορά της κυβέρνησης, είναι η Νέα Δημοκρατία να μην αποκτήσει αυτοδυναμία και να μην καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση. Γι’ αυτό και προσπαθεί να πιέζει διαρκώς το ΚΙΝ.ΑΛ., κατηγορώντας το ότι κρατάει «ίσες αποστάσεις από τη δεξιά», νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα το υποχρεώσει να συνεργαστεί μαζί του. Ο πραγματικός τρόμος όμως είναι το ενδεχόμενο το ΚΙΝ.ΑΛ. να φτάσει να τον απειλεί για τη δεύτερη θέση, εάν η δυναμική που έχει αποκτήσει δεν χαμηλώσει ταχύτητα. Το ΚΙΝ.ΑΛ. έχει διπλασιάσει τα δημοσκοπικά ποσοστά του μέσα σε μόλις δύο μήνες και φαίνεται πως υποδέχεται δυσαρεστημένους και από την κυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στο ΚΙΝ.ΑΛ. θεωρούν αναμενόμενες τις επιθέσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που έγιναν υπολογίσιμος παίκτης, αλλά το ενδεχόμενο συμμετοχής στην επόμενη κυβέρνηση με οποιονδήποτε εταίρο δεν φαίνεται να αποτελεί επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο δικός του στόχος, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, είναι οι μεθεπόμενες εκλογές και η «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση» για την οποία μιλά. Ο πρόεδρος του ΚΙΝ. ΑΛ. δεν βιάζεται να κυβερνήσει και θεωρεί ότι πρώτα πρέπει να φτιάξει το κόμμα του και να το μετατρέψει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ έχουν ξεκινήσει να εργάζονται και για την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης προγραμματικής πρότασης. Σε λίγες μέρες αναμένεται να ανακοινώσουν την ψηφιακή πλατφόρμα του νέου κόμματος, την οποία θα παρουσιάσει ο Γιώργος Καραμανώλης, από τους πρωτεργάτες της «Διαύγειας» και του open.gov, ένα πρόσωπο με βαρύ βιογραφικό και διεθνή εμπειρία, το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό του κόμματος. Συνεργάτες του Νίκου Ανδρουλάκη αναφέρουν ότι το πρόγραμμά τους θα είναι «σε κάθε περίπτωση ρεαλιστικό, χωρίς να στερείται κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά και χωρίς να αγνοεί τις καμπάνες που χτύπησε πρόσφατα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας για τη δημοσιονομική χαλάρωση», ζητώντας «να επανέλθει η χώρα στην προ πανδημίας υγιή δημοσιονομική θέση, ώστε να μην ακυρωθούν οι θυσίες της δημοσιονομικής προσαρμογής που συντελέστηκαν την προηγούμενη δεκαετία». Ίσως γι’ αυτό ο κ. Ανδρουλάκης τονίζει διαρκώς και στις δημόσιες δηλώσεις του ότι «δεν πρέπει να γίνουν τα λάθη του παρελθόντος». Ο κ. Στουρνάρας, παρά την πολιτική του καταγωγή (ΠΑΣΟΚ), είναι γνωστό ότι έχει την εμπιστοσύνη των δύο τελευταίων προέδρων και πρωθυπουργών (νυν και πρώην) της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τρέφει και τα φιλικότερα αισθήματα γι’ αυτόν, μάλλον το αντίθετο. Εδώ και αρκετά χρόνια η κατάσταση μεταξύ τους είναι συγκρουσιακή. Η ασυνήθιστη κίνηση που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες και έκανε έξαλλα πάρα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο κ. Στουρνάρας προσέλαβε τον σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα και πρώην υφυπουργό του Γιώργο Χουλιαράκη ως σύμβουλό του. Κι ενώ ο Γ. Στουρνάρας είναι πολύ ικανοποιημένος από τη «μεταγραφή» του και λέει τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν, στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι το θεωρούν «πολιτική προδοσία», ξεχνώντας όμως ότι δεν είναι ο μόνος από το κόμμα τους που έχει αγαστή συνεργασία μαζί του. Εκτός από την οικονομία, ούτε τα ελληνοτουρκικά επιτρέπουν οποιαδήποτε χαλάρωση στην κυβέρνηση, καθώς η Τουρκία συντηρεί και κλιμακώνει την αντιπαράθεση με την Ελλάδα, την ώρα που επιχειρεί να βελτιώσει τις διμερείς σχέσεις της με όλες τις άλλες χώρες με τις οποίες διατηρούσε ανοιχτά μέτωπα. Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου για άλλη μία φορά αυτές τις μέρες επέμεινε στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου, συνδέοντάς τη με το καθεστώς της στρατιωτικοποίησής τους και δηλώνοντας ότι η Άγκυρα θα ξεκινήσει διεθνή εκστρατεία. Το λιγότερο που σημαίνει αυτό είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση το επόμενο διάστημα θα πρέπει να ξοδέψει μεγάλο διπλωματικό κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει ακόμα έναν παράλογο ισχυρισμό του τουρκικού καθεστώτος.

ΣΩΤΉΡΗΣ ΝΤΑΛΗΣ «Ουκρανία – Ρωσία: Ο φόβος του πολέμου στην Ευρώπη» α π ό τ ο ν γ ι ά ν ν η π α ν τα ζ ό π ουλο

Μιλά στη LiFO ο αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Διεθνούς Πολιτικής και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Σωτήρης Ντάλης.

Στο ΚΙΝ. ΑΛ. θεωρούν αναμενόμενες τις επιθέσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που έγιναν υπολογίσιμος παίκτης, αλλά το ενδεχόμενο συμμετοχής στην επόμενη κυβέρνηση με οποιονδήποτε εταίρο δεν φαίνεται να αποτελεί επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη.

Τι θα σημάνει ένας πόλεμος Ρωσίας - Ουκρανίας; Όλο αυτό το διάστημα οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τον Πούτιν, αποκαλύπτοντας τις επόμενες κινήσεις του. Γνωρίζοντας πως η Ρωσία έχει εξελιχθεί σε ειδικό διαχειριστή αυτού που ονομάζεται σήμερα «υβριδικός πόλεμος», ακολουθούν μια διαφορετική τακτική σε σύγκριση με την κρίση του 2014 που οδήγησε στην προσάρτηση της Κριμαίας και στην αυτονόμηση μεγάλου τμήματος της επαρχίας Ντονμπάς. Αποκαλύπτοντας τις επόμενες κινήσεις της Ρωσίας, προσπαθούν να τη νικήσουν χρησιμοποιώντας τα δικά της όπλα. Προς το παρόν, μάλλον έχουν αποτρέψει μια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη για την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα. Ποιος θα είναι ο αντίκτυπος για την Ευρώπη; Η Ευρώπη γνωρίζει πολύ καλά τι θα σήμαινε μια σύγκρουση στα σύνορά της. Μπορεί σε επίπεδο Βρυξελλών να μην κατάφερε να δείξει έναν συγκροτημένο χαρακτήρα στη διαχείριση της κρίσης. Όμως τόσο ο Πρόεδρος Μακρόν (η Γαλλία ασκεί την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) όσο και ο καγκελάριος Σολτς έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο μέχρι σήμερα κι αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί. Εξάλλου, όσο περισσότερη διπλωματική δραστηριότητα καταγράφεται, τόσο λιγότερες πιθανότητες υπάρχουν να οδηγηθούμε σε σύγκρουση γιατί ο Πούτιν βλέπει ότι τον λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Όσον αφορά την ίδια την Ευρώπη, πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτονομία στη λήψη αποφάσεων και περισσότερες δυνατότητες υπεράσπισης των στρατηγικών συμφερόντων της. Είναι προς το συμφέρον της ευρω-ατλαντικής κοινότητας η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι πιο αυτόνομη και πιο ικανή, με δικές της στρατιωτικές δυνατότητες που να μην επικαλύπτουν το ΝΑΤΟ. Ποια πρέπει να είναι η θέση της Ελλάδας; Η Ελλάδα μετέχει στην ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία στον σκληρό πυρήνα της ολοκλήρωσης που είναι η ζώνη του ευρώ και όλες οι κινήσεις της συνδέονται, ευτυχώς, με αυτήν τη στρατηγική επιλογή της. Πέρα από τη συμμετοχή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, πρόσφατα ανανέωσε τη Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ, δίνοντας επιπλέον δυνατότητες στις ΗΠΑ να επενδύσουν σε Αλεξανδρούπολη και Σούδα. Οι ιδιαίτερης σημασίας «διευκολύνσεις» έχουν αναβαθμίσει γεωστρατηγικά τη χώρα γιατί συνδέεται περισσότερο με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη ΝΑ Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή αλλά και στη Βόρεια Αφρική. Επίσης, η σημαντική αμυντική και στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία ενισχύει περαιτέρω τον ρόλο της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και την αναδεικνύει σε μελλοντικό πρωταγωνιστή της στρατηγικής αυτονομίας της Ευρώπης. Επομένως είναι «υποχρεωμένη» να κινηθεί σε αυτό το πλαίσιο. Οι κινήσεις Πούτιν καταδεικνύουν ότι επιθυμεί μια αναβίωση της Σοβιετικής Ένωσης; Ένας κορυφαίος θεωρητικός των Διεθνών Σχέσεων, ο Κένεθ Γουόλτς (19242013), σε πολλές μελέτες του υποστήριζε πως το πρώτο επίπεδο αναζήτησης των αιτιών των διεθνών συγκρούσεων είναι η ανθρώπινη φύση. Έτσι και εδώ, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από τον Πούτιν. Πάντως, τέτοιο σενάριο δεν είναι εφικτό, γιατί οι περισσότερες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είναι σήμερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Θα μας ζητήσει ο Πούτιν να τις διώξουμε από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ;

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

17.2.22 – lifo

Παναγιώτης Βορριάς

Βασιλική Λεγάκη

Ένα κάλεσμα τρεισήμισι μηνών, εκατοντάδες καλλιτέχνες, 32 έργα, 5 βραβευμένοι καλλιτέχνες οδήγησαν σε μια μεγάλη εικαστική έκθεση σε έναν βιομηχανικό χώρο με ιδιαίτερη βαρύτητα που αντλεί έμπνευση από την πλούσια πολιτιστική και τεχνολογική κληρονομιά της ΔΕΗ.

12 lifo – 17.2.22

ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΤΗΣ ΕΡΓΟΣΤΆΣΙ ΞΑΝΑΓΡΆΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ

ΔΕΗ εδώ και δεκαετίες έχει υπάρξει η βασική πηγή ενέργειας κυριολεκτικά σε κάθε έκφανση της δραστηριότητάς μας. Πέρα από το προφανές όμως, η ΔΕΗ εδώ και χρόνια έχει διοχετεύσει ένα μέρος της «δημιουργικής» της ενέργειας στον καλλιτεχνικό κόσμο, ανοίγοντας έτσι μια συνομιλία που μένει πάντα με άνω τελεία. Ο διάλογος αυτός μετρά χρόνια, μια και από την αρχή της δράσης της η ΔΕΗ στράφηκε πολλές φορές σε δημιουργικούς ανθρώπους, εικαστικούς, φωτογράφους, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές αλλά και σκηνοθέτες, ώστε να αναλάβουν το κομμάτι της εξωστρέφειας των στόχων της. Τον τελευταίο έναν χρόνο θέλησε να πάει αυτήν

τη σχέση ένα βήμα πιο πέρα, ενισχύοντας συγχρόνως τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας. Διοργάνωσε έτσι τον πρώτο καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην ιστορία της, στον οποίο «η ΔΕΗ συνάντησε την τέχνη». Η εταιρεία μέσα στο 2021 έκανε ένα ανοιχτό κάλεσμα σε καλλιτέχνες απ’ όλο το φάσμα των τεχνών (από τη ζωγραφική μέχρι τη φωτογραφία και από το βίντεο μέχρι τη street art αλλά και τις πολυμεσικές τέχνες) και τους προσκάλεσε να δημιουργήσουν έργα που αντλούν έμπνευση από την πλούσια ιστορία και κληρονομιά της ΔΕΗ, στην οποία χωρούν από την ίδια την πρώτη ύλη της εταιρείας, όπως τα μηχανήματα και οι χώροι της, μέχρι επικοινωνιακά στοιχεία, όπως το σήμα και οι διαφημίσεις της, και φυσικά η άυλη βαρύτητα της φιλοσοφίας και της σημασίας της για όλους τους Έλληνες. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Στους τρεισήμισι μήνες που διήρκεσε το κάλε-

σμα εκατοντάδες καλλιτέχνες κατέθεσαν τα έργα τους, αφήνοντας στην εξειδικευμένη κριτική επιτροπή το «δύσκολο» επόμενο στάδιο, στο οποίο ξεχώρισαν 32 έργα, τα οποία και απαρτίζουν τη μεγάλη έκθεση «Η ΔΕΗ συναντάει την τέχνη» που επιμελείται η ιστορικός τέχνης Κατερίνα Κοσκινά. Η έκθεση, που άνοιξε τις πόρτες της στις 9 Φεβρουαρίου και θα «τρέχει» μέχρι τις 27 του ίδιου μήνα, φιλοξενείται σε έναν χώρο που έχει το δικό του ειδικό βάρος. Πρόκειται για το ιστορικό εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Νέο Φάληρο, έναν χώρο που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1903 ως ο πρώτος ατμοηλεκτρικός σταθμός που ηλεκτροδότησε την Αθήνα και τον Πειραιά και συνέχισε να το κάνει μέχρι το 1972, με το κτίριο πλέον να έχει κηρυχθεί διατηρητέο. Όμως μέσα από αυτή την έκθεση ο χώρος επανανοηματοδοτείται και το βιομηχανικό τοπίο γίνεται το «σπίτι» που παίρνει τελικά ενέργεια

Έφη Σπύρου

Δημήτρης Τράγκας

Aπόστολος Μητρόπουλος

ΙΟ ΣΤΟ ΝΈΟ ΦΆΛΗΡΟ, Η ΔΕΗ ΗΣ ΣΧΈΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΈΧΝΗ από την ίδια την τέχνη. Περιηγούμενος κάποιος στον χώρο, θα δει έργα τοποθετημένα όχι μόνο σε τοίχους και βιτρίνες αλλά και στα περάσματα στον προαύλιο χώρο, πάνω από την είσοδο των αιθουσών και ανάμεσα στα στιβαρά μηχανήματα του πάλαι ποτέ εργοστασίου, όλα τους με κάποιο τρόπο «ηλεκτρισμένα». Ανάμεσα στα 32 εκτιθέμενα έργα, καθένα από τα οποία έκανε την ιδέα του ηλεκτρισμού κτήμα του με τον δικό του τρόπο, 5 ήταν αυτά που ξεχώρισαν και έλαβαν βραβεία συνολικής αξίας 20.000 ευρώ, τα οποία και ανακοινώθηκαν στα εγκαίνια της έκθεσης. Το πρώτο βραβείο δόθηκε στο έργο/ηχητική εγκατάσταση «Περιστροφές» της Βασιλικής Λεγάκη, το οποίο μέσα από 14 ηχεία που είναι τοποθετημένα στον χώρο δημιουργεί μια ηχητική συνθήκη που δίνει και παίρνει από τον χώρο, επηρεασμένη από τα συστήματα στροβίλων που παράγουν ηλεκτρισμό. Το δεύ-

τερο βραβείο απέσπασε ο Παναγιώτης Βορριάς με το έργο «Μην πατήσεις τη γραμμή», μια νέον εγκατάσταση ανάμεσα στα γρασίδια και τις πλάκες πεζοδρομίου του εξωτερικού χώρου του εργοστασίου. Στόχος του καλλιτέχνη είναι να μιλήσει για τις βραδινές περιδιαβάσεις, προσδίδοντας μια χροιά ψυχεδελική με φόντο τον αστικό δημόσιο χώρο. Με τη «Μουσική ενός φλεγόμενου αστέρα» η Έφη Σπύρου παρουσίασε ένα μεγάλο υφαντό από ανακλαστικές ταινίες και μαύρο ύφασμα, δημιουργώντας ένα έργο-στοχασμό πάνω στις έννοιες του φωτός, της συνεχούς κίνησης και της ενέργειας που αγγίζει ακόμα και τη φιλοσοφική διάσταση, κερδίζοντας έτσι το τρίτο βραβείο του διαγωνισμού. Με την ιδέα ότι το ρούχο είναι «ο πρώτος οίκος του σώματος» ο Απόστολος Μητρόπουλος και τέταρτος βραβευμένος καλλιτέχνης δημιούργη-

σε το έργο «Expressing Electricity», αποτελούμενο από ένα πουκάμισο με το σήμα της ΔΕΗ και φως. Θέλησε με αυτόν τον τρόπο να προβάλει το ρούχο ως σύμβολο αλλά και εργαλείο δημιουργικότητας που έφερε σε λειτουργία το φως το οποίο το φωτίζει. Όσο για το πέμπτο βραβείο, αυτό το απέσπασε ο Δημήτρης Τράγκας για τον «Αστερισμό του κεραυνού». Ένα έργο για τη δημιουργία του οποίου ο δημιουργός του στράφηκε στον γαλαξία και το ουρανογραφικό σύστημα αναφοράς για να ενώσει τα σημεία που «δείχνουν» στον γήινο παρατηρητή τον αστερισμό του Κεραυνού. Έναν αστερισμό στον οποίο «βλέπουμε» το σήμα της ΔΕΗ.

«Η ΔΕΗ συναντά την τέχνη» Διάρκεια έκθεσης: Έως 27/2 Ώρες λειτουργίας: Δευτ.-Παρ. 16:00-20:00, Σάβ.-Κυρ. 12:00-20:00 Διεύθυνση: ΑΗΣ ΦΑΛΗΡΟΥ, Σολωμού 1 & Δημητρίου Φαληρέως, Νέο Φάληρο

art.dei.gr

17.2.22 – lifo

από τον δη μή τρη πολι τάκη

talkofthetown

Τα τηλεοπτικά περιοδικά στα περίπτερα δεν αναφέρονται στα εξώφυλλά τους σε ηθοποιούς αλλά σε τηλεοπτικούς χαρακτήρες με τα μικρά τους ονόματα, μαζί με διάφορα «σπόιλερ» για την πλοκή των σειρών όπου εμφανίζονται.

14 lifo – 17.2.22

SHORTCUT

NO FILTER

Είμαστε όλοι σαν τη γιαγιά μου κάποτε μπροστά στην τηλεόραση

Το ταμπού της νεανικής ασθένειας

Όσο για το γραφικό, μοναχικό, «γεροστριμμένο» άτομο που διαρκώς μεμψιμοιρούσε, δυστροπούσε, εξοργιζόταν και προέβαινε σε πάσης φύσεως καταγγελίες, γράφοντας επιστολές διαμαρτυρίας ή τηλεφωνώντας εν εξάλλω στις «εκπομπές ακροατών», για τους περισσότερους από μας είναι άλλη μια μέρα στο Facebook.

Όλοι διαρκώς ψάχνουν ένα αστείο, ανάλαφρο και προφανώς ψεύτικο πλαίσιο για να στριμώξουν τα υπαρξιακά τους.

απ ό τ η β ι β ι αν στ εργ ι ου

υμάμαι τη γιαγιά μου να παθαίνει σύγχυση και στιγμιαίο μπλακάουτ βλέποντας ηθοποιό που είχε συνδέσει απολύτως με κάποιο σίριαλ να εμφανίζεται παράλληλα σε άλλο ξαφνικά, με διαφορετικό όνομα και διαφορετικό ρόλο. Συνέβαιναν και χειρότερα, τότε που η τηλεόραση λειτουργούσε ως οικογενειακή εστία, κυριολεκτικά σχεδόν. Η γιαγιά μιας συμμαθήτριάς μου στο δημοτικό είχε κοντέψει να μείνει στον τόπο, βέβαιη ότι βλέπει φαντάσματα, όταν είδε μια ηθοποιό αγαπημένης της σειράς, που ο χαρακτήρας της είχε βρει τραγικό τέλος, να εμφανίζεται σώα και αβλαβής μετά από καιρό σε κάποια άλλη τηλεοπτική μυθοπλασία. Ακόμα πιο σοβαρά φαινόταν ίσως να παίρνει αυτά που έβλεπε και άκουγε στην τηλεόραση ο παππούς ενός άλλου φίλου, ώστε δεν του αρκούσε να απευθύνεται συνέχεια στο γυαλί, έξαλλος με όσα συνέβαιναν στην άψυχη συσκευή, αλλά καθόταν και έγραφε επιστολές διαμαρτυρίας προς την ΕΡΤ όχι μόνο για να καταγγείλει γενικώς τα αίσχη της τηλεόρασης αλλά ακόμα και για να διαμαρτυρηθεί για την πλοκή ή το ύφος συγκεκριμένων ελληνικών σίριαλ ή για την αμφίβολη ηθική υπόσταση κάποιων χαρακτήρων. Γελάγαμε τότε με την ευπιστία, την αφέλεια και τον ιδρυματισμό ηλικιωμένων ανθρώπων, τώρα όμως είναι σαν να είμαστε όλοι σ’ αυτήν τη θέση. Τα τηλεοπτικά περιοδικά στα περίπτερα δεν αναφέρονται στα εξώφυλλά τους σε ηθοποιούς αλλά σε τηλεοπτικούς χαρακτήρες με τα μικρά τους ονόματα, μαζί με διάφορα «σπόιλερ» για την πλοκή των σειρών όπου εμφανίζονται. Ε, καλά, θα πει κανείς, αυτά απευθύνονται κυρίως στις αντίστοιχες «γιαγιάδες» του σήμερα. Ακόμα όμως κι εμείς οι υπόλοιποι, που δηλώνουμε με χαρακτηριστική cringe έπαρση ότι δεν βλέπουμε ελληνική τηλεόραση, κάπως έτσι –με όρους αφοσίωσης και δεισιδαιμονίας– αντιμετωπίζουμε τους χαρακτήρες των αγαπημένων μας σειρών, σαν να είναι πραγματικοί. Το ίδιο κάνουν εξάλλου ακόμα και τα πιο έγκριτα μέσα. Εκείνη η παλιά τυπική επισήμανση που μοιάζει να έχει καταργηθεί ίσως είναι πιο αναγκαία από ποτέ: «Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα». Όσο για το γραφικό, μοναχικό, «γεροστριμμένο» άτομο που μεμψιμοιρούσε, δυστροπούσε, εξοργιζόταν και προέβαινε σε πάσης φύσεως καταγγελίες, γράφοντας επιστολές διαμαρτυρίας ή τηλεφωνώντας εν εξάλλω στις ραδιοφωνικές «εκπομπές ακροατών» για να ακουστεί η φωνή του, για τους περισσότερους από μας είναι άλλη μια μέρα στο Facebook. Κι αν δεν το κάνουμε ίσως οι περισσότεροι τακτικά, σίγουρα το κάνει ένας μέσος κοινός παρονομαστής που ποστάρει και σχολιάζει σε καθημερινή βάση επί παντός επιστητού και αποτελεί τον ιδανικό χρήστη-πελάτη-στυλοβάτη αυτών των μέσων. Τι λόγο ύπαρξης έχουν πια σ’ αυτήν τη ζωή οι παλαιοί εκκεντρικοί, δύστροποι και μονήρεις επιστολογράφοι των εφημερίδων που έπρεπε να ταχυδρομήσουν το γράμμα και να περιμένουν υπομονετικά να δημοσιευτεί η άποψή τους, από τη στιγμή που μπορείς πλέον να πάρεις άμεση ικανοποίηση πατώντας απλώς ένα πλήκτρο;

Το να σκεφτόμαστε πως μόνο οι υπέργηροι, ή όσοι δεν προσέχουν, ή οι «εξαιρέσεις» (βλ. καλλιτέχνες) παθαίνουν πράγματα, έχει μια παρηγορητική διάσταση σε μεταφυσικό επίπεδο και είναι πολύ βολικό σε πολιτικό επίπεδο.

Η Βίβιαν Στεργίου είναι συγγραφέας και νομικός.

ερικά βράδια βλέπω ισπανικές σαχλοσειρές στο Νέτφλιξ. Κοιλιακοί, μπράτσα, τέλεια χαμόγελα, ποτά σε φοβερά διαμερίσματα και, απροσδόκητα πλην εντελώς φυσικά, κάποιος ή κάποια που από κάτι πάσχει, χωρίς αυτό να γίνεται το κεντρικό θέμα. Η οροθετική/πανέμορφη τύπισσα στα πρώτα επεισόδια του «Elite» και (spoiler!) ο καρκινοπαθής κούκλος στη συνέχεια, ο γλυκούλης αδελφός μίας από τις πρωταγωνίστριες στο «Valeria», που μετακινείται με καροτσάκι, μεθάει με τη συγκάτοικο της αδελφής του και, τελικά, κάνει σεξ είναι περιπτώσεις συμπαθητικών χαρακτήρων που ζουν τη νεότητά τους με μία επιπλέον, σημαντική, δυσκολία. Πολλοί θα σκεφτούν: «Έβαλαν κι αυτόν τον συμπαθητικό στο καροτσάκι, γιατί τώρα να, βλέπεις... politically correct». Και ίσως όντως οι σειρές που βασικός τους στόχος είναι να τις δει όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων για όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες να μην έχουν τα πιο αγαθά κίνητρα όταν περιλαμβάνουν έναν σέξι καρκινοπαθή στο σενάριο. Ε, και; Αν η συμπερίληψη στις σειρές είναι όπως κάθε άλλη επιφανειακή συμπερίληψη εντός του οικονομικού συστήματος στο οποίο ζούμε, ένας τρόπος δηλαδή να αναγνωρίζει μεγαλύτερος αριθμός καταναλωτών τον εαυτό του στο προϊόν που καλείται να καταναλώσει, είναι τόσο κακό αυτό; Η κάζουαλ απεικόνιση μιας ασθένειας θίγει την αρρωστημένη συνήθεια να βλέπει κανείς τους άλλους σαν την αρρώστια τους, όπως στο Μαγικό Βουνό, που επειδή είναι όλοι πολύ άρρωστοι για πάρα πολλές σελίδες σταδιακά εστιάζεις στο τι φοράνε, τι επιθυμούν, τι συζητούν και τι αλλαγές συντελούνται μέσα τους ως μέρος της αρρώστιας αλλά και άλλων πραγμάτων. Στη ζωή εκτός κλασικής λογοτεχνίας, όμως, συχνά αρρωσταίνει κανείς και συρρικνώνεται η ιδέα μας γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα να εστιάζουμε υπερβολικά στην ασθένεια ή να βλέπουμε το άλλο πρόσωπο κυρίως μέσα απ’ αυτό το πρίσμα. Γι’ αυτό με ενοχλούν όλες οι βιογραφίες/ κουτσομπολίστικες αγιογραφίες καλλιτεχνών που εστιάζουν πάρα πολύ στην ψυχική τους ασθένεια, τροφοδοτώντας τα αντίστοιχα κλισέ. Γι’ αυτό μου άρεσε που σε μια άλλη σειρά, το «Borgen», όταν η πρωθυπουργός έπρεπε ν’ ακολουθήσει θεραπείες, οι δημιουργοί δεν παρέλειψαν να δείξουν ότι ταυτόχρονα η ζωή, με όλες τις πιέσεις της, συνεχιζόταν στο σπίτι και στο κόμμα της ασθενούς, η οποία, προφανώς, παρέμενε μητέρα, πολιτικός και υποψήφια στις εκλογές. Το να σκεφτόμαστε πως μόνο οι υπέργηροι, ή όσοι δεν προσέχουν, ή οι «εξαιρέσεις» (βλ. καλλιτέχνες) παθαίνουν πράγματα, έχει μια παρηγορητική διάσταση σε μεταφυσικό επίπεδο και είναι πολύ βολικό σε πολιτικό επίπεδο. Το ανέμελο κλισέ του νέου, υγιούς party animal που η μόνη σωματική του ενόχληση είναι τα χανγκόβερ δεν συμβιβάζεται, όμως, με τις έρευνες που μελετούν την κακή ψυχική υγεία πολλών νέων τώρα ή τα καινούργια εργατικά ατυχήματα που αποδεδειγμένα προκαλεί η μονότονη, μοναχική, πολύωρη και επισφαλής εργασία online και offline. Όμως, όσο μένει στη σκιά η αξία της πρόσβασης στην υγεία, μπορούν να μένουν στη σκιά και οι απαιτήσεις για μισθούς και επιβραβεύσεις σ’ αυτούς που την παρέχουν. Είναι πολλαπλά βολική η ιδέα ότι η ανάγκη για φροντίδα είναι κατ’ εξαίρεση. Μικρότερη κι εγώ είχα αντιδράσει απαίσια και ανεύθυνα σε εξομολογήσεις φίλων που είχαν κάποιου είδους σοβαρή αρρώστια. Δεν είχα το πλαίσιο που θα με βοηθούσε να αντιδράσω. Δεν ήξερα τι υποτίθεται πως έπρεπε να πεις σε κάποιον που αρρωσταίνει σοβαρά, αλλά δεν είναι ο παππούς σου. Ταυτόχρονα, προφανώς δεν μπορούσα να το μεταβολίσω – φοβόμουν. Αλλά δεν έφταιγα μόνο εγώ. Η τηλεόραση, σημαντικό στοιχείο διαμόρφωσης των παιδιών στα ’00s, κι αργότερα ο mainstream δημόσιος διάλογος δεν αναφέρονταν συχνά σε τέτοια πράγματα. Ή το έκαναν μελοδραματικά, με ρεπορτάζ που τόνιζαν την ιδιαιτερότητα της ατυχούς περίπτωσης, ή ασχολούνταν μόνο με σπάνιες περιπτώσεις που γίνονταν θέαμα. Αυτό σκεφτόμουν, στα είκοσι εννιά μου πια, καθώς εμφανίστηκε στη σαχλοσειρά που με νανουρίζει γαλήνια ο όμορφος καρκινοπαθής με αέρα μοντέλου σε βιντεοκλίπ της δεκαετίας του ’90. Κι ότι θα ήθελα να την είχα δει μικρότερη. Κι ότι όλοι διαρκώς ψάχνουν ένα αστείο, ανάλαφρο και προφανώς ψεύτικο πλαίσιο για να στριμώξουν τα υπαρξιακά τους.

17.2.22 – lifo

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

Λιλιπούπολη ή για την ενήλικη παιδικότητα της δημοκρατίας

Το ανώριμο και το αφελές ως αντίδοτο στους κατεψυγμένους παιδισμούς της ποπ κουλτούρας.

talkofthetown

α π ό τον ν ικόλα σ εβα σ τά κη

16 lifo – 17.2.22

ι άνθρωποι και οι γενιές που δεν είχαν την τύχη να γευτούν την πληκτική ειρήνη των δημοκρατικών καιρών έπρεπε να κρύβουν την «παιδικότητά τους». Οι νέοι της Κατοχής και των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων περνούσαν από το κοντό πανταλόνι στο σακάκι και στο κουστούμι. Η παράταση της εφηβείας και η εξερεύνηση των δυνατοτήτων που προσφέρει η περιορισμένη ευθύνη (με άλλα λόγια, η μοντέρνα ελευθερία του ανέμελου ατόμου) ήταν προνόμιο ενός μικρού αριθμού. Οι πολλοί φαίνονται στα φωτογραφικά κάδρα πρόωρα μεγαλωμένοι, σφηνωμένοι σε μια επισημότητα, με τις στολές ή τα πολιτικά τους ρούχα τεκμήρια ένταξής τους στον κόσμο των ευθυνών. Συχνά είχαν να «κοιτάξουν» μιαν αδελφή ή μια μάνα και μετά να κάνουν και το «δικό τους κομμάτι». Τα παιδικά χρόνια άρχισαν να αποκτούν διάσταση κυρίως στις οικογένειες της μεσαίας τάξης. Εκεί που από τη δεκαετία του ’50 και μετά ο κόσμος της φαντασίας των παιδιών διευρύνεται και αφομοιώνει καινούργιους ήρωες. Τα κόμικς, το ραδιόφωνο, τα πάρτι και όλες οι μορφές κοινωνικότητας των νέων δημιουργούν ένα πεδίο πειραματισμού και ελαφρότητας που δεν μπορούσε να εκφραστεί παλαιότερα, ακόμα και αν υπήρχε. Η φιλολογούσα ή αγροτο-χειρωνακτική νιότη του ’40, τα παιδιά που διάβαζαν τους ποιητές ή έμπαιναν στο μεροκάματο στα 12 ή στα 14, έδωσαν τη θέση τους σε πιο «κανονικούς» νέους. Όσο περισσότερο εξασφαλίζονται διαστήματα μιας σχετικής κοινωνικής ειρήνης, η νεότητα αυτονομείται από το ενήλικο σύμπαν της υποχρέωσης. Και αυτή είναι μια ιστορία που εξελίσσεται σε όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες και ιδίως (όχι όμως αποκλειστικά) στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες. Στην Ελλάδα, η ανακάλυψη μιας ενήλικης παιδικότητας, μιας παιδικότητας που συνεχίζεται και στην ώριμη ηλικία του ατόμου, περνάει μέσα από διακριτά σύμβολα. Και εδώ η σχέση με εκπομπές όπως το «Εδώ Λιλιπούπολη» είναι χαρακτηριστική. Οι ιδιοφυείς στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή και οι παράξενοι ήρωες της Λιλιπούπολης συνομιλούν περισσότερο με την ενήλικη παιδικότητα παρά με αυτήν καθαυτή την παιδική ηλικία. Φαντάζομαι όμως πως κάποιος γεννημένος το 1920, αν στα πενήντα πέντε του (το 1975 που βγήκε η εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα) άκουγε κάποιο από αυτά τα τραγούδια, μάλλον θα σήκωνε τους ώμους του, λέγοντας «σάχλες». Θα έβρισκε σε όλα αυτά κάτι ανώριμο και αφελέστατο. Αυτοί οι παλιοί της Κατοχής μπορούσαν να διεκδικούν τα σκίτσα και τα κείμενα του Μποστ ή τα ευθυμογραφήματα των μετρ του είδους που ελάφραιναν το κλίμα: αυτά όμως, παρότι είχαν μια σατιρική και ανορθόδοξη γραφή, δεν μετέφεραν τον κόσμο των παιδικών ονείρων στο σύμπαν των μεγάλων. Η πραγματική αλλαγή προς την ενήλικη παιδικότητα θα επιταχυνθεί μόνο με το σπάσιμο του κύκλου της πολιτικής καταπίεσης και της κρατικής λογοκρισίας. Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης διασχίζεται εξαρχής από δύο αντιφατικές κινήσεις. Η μία κίνηση θέλει τους νέους να φορούν τα μεγαλίστικα ρούχα των ηρωικών γενιών, να ποζάρουν κάτω από τα φισεκλίκια των ανταρτών, να παρακολουθούν προσηλωμένοι καλλιτεχνικές δημιουργίες τριών και πέντε ωρών και στη συνέχεια ανάλυση-συζήτηση σημειολογική. Η δεύτερη κίνηση παίζει, αντιθέτως, με το μοτίβο μιας επίμονης και τρελαμένης εφηβείας που διεκδικεί την

αποκοπή της από τα βάρη του παρελθόντος. Στον πολιτισμό της νέας δημοκρατικής Ελλάδας το «Εδώ Λιλιπούπολη» μοιάζει να κατέχει μια ενδιάμεση θέση. Έχει μεν πολιτικούς συμβολισμούς και κοινωνική κριτική, αλλά με φιγούρες και σχήματα λόγου που παραπέμπουν σε κόσμους της παιδικής φαντασίας. Τα ζώα, τα φυτά, τα χρώματα, γίνονται αυτόνομοι συντελεστές συγκίνησης. Η ενήλικη παιδικότητα μετά από χρόνια θα τροφοδοτήσει φαινόμενα τόσο διαφορετικά όσο μια αληθινή λατρεία του ζώου συντροφιάς ή το binge-watching με τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια. Όπως έχουν αναλύσει εδώ και χρόνια οι άνθρωποι που μελετούν τις πολιτισμικές αλλαγές, η εισβολή των γκάτζετ, η τηλεόραση και περισσότερο ακόμα τα social media επιβεβαιώνουν την τεράστια δύναμη του νεανικού ύφους στον σύγχρονο πολιτισμό. Επιστρέφω όμως πάλι στην ταπεινή αφορμή του κειμένου: στη «Λιλιπούπολη» και στον κόσμο που έστησε η στιχουργική φαντασία της Μαριανίνας Κριεζή. Διάβασα αυτές τις μέρες μια απορία, γιατί, ας πούμε, δεν έγινε εξίσου λόγος και για τις άλλες στιχουργικές δημιουργίες της Κριεζή, για παράδειγμα για το πασίγνωστο τραγούδι του Στράτου Διονυσίου σε μουσική Τάκη Μουσαφίρη «Ένα λεπτό περιπτερά». Νομίζω όμως πως ο Στράτος Διονυσίου είναι μία από τις φωνές της παλαιάς, αρσενικής ματιάς στα πράγματα. Η «Λιλιπούπολη» ήχησε στο αυτοκίνητο της οικογενειακής εκδρομής ή στα υπνοδωμάτια μιας χώρας που γινόταν πιο δημοκρατική και άφηνε να αναδυθούν περισσότερα γυναικεία χνάρια. Η γυναίκα, το παιδί, ο έφηβος, δηλώνουν εμφατικά την παρουσία τους μέσα από ποπ σουρεαλισμούς, έναν συνειρμικά πιο ελεύθερο στίχο και νέους κώδικες τρυφερότητας. Η εξουσία της σαγήνης δεν μονοπωλείται πλέον από τον καημό του μεγάλου αρσενικού που δεν άντεχε την εγκατάλειψη και την προδοσία του. Η σαγήνη πέρασε σε έναν σπασμένο και ονειρικό λυρισμό που δεν είχε το μεγάλο λαϊκό ακροατήριο, αλλά έδειχνε προς το μέλλον, προς τις ευαισθησίες που θα φανούν τα τελευταία χρόνια. Η ενήλικη παιδικότητα είναι προφανώς μια ιστορία με δύο όψεις ή με δύο κόψεις. Η μία στάθηκε απελευθερωτική, λυτρωτική και ανακουφιστική. Η άλλη όμως μπορεί να ήταν και ένας μηχανισμός αποποίησης ευθυνών και μια εκδοχή καθήλωσης στο εφηβικό δωμάτιο. Μπλέκεται επίσης με διάφορα σημαντικά πράγματα που την υπερβαίνουν, όπως τα εργασιακά πρότυπα, η επέκταση του χρόνου φοίτησης των νέων, το προσδόκιμο ζωής, που αυξήθηκε αλλάζοντας και τα ηλικιακά όρια της νεότητας και του γήρατος. Όμως, όποια και αν είναι τα διαπιστευτήριά της, η ίδια η ειρηνική δημοκρατική καθημερινότητα αναζήτησε μαγικές μεταμορφώσεις και αλλόκοτους ήρωες. Κατά κάποιον τρόπο, οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί περισσότερες δόσεις ελαφρότητας και το δικαίωμα να τις εκφράζουν ελεύθερα. Για το καλό και το κακό. Και ίσως ποτέ άλλοτε δεν τραγούδησαν τόσα κοινά τραγούδια οι μάνες με τις έφηβες κόρες και δεν απόλαυσαν τις ίδιες ταινίες οι πατέρες και οι γιοι. Η ενήλικη παιδικότητα τίναξε στον αέρα το παλιότερο χάσμα γενεών που έκοβε στα δύο τις οικογένειες. Γι’ αυτό και εμβληματικά της αποτυπώματα, όπως η «Λιλιπούπολη», θα έχουν πάντα μια θέση στην καρδιά μας, ακόμα και αν μας έχουν κουράσει οι κατεψυγμένοι παιδισμοί της ποπ κουλτούρας.

Όπως έχουν αναλύσει εδώ και χρόνια οι άνθρωποι που μελετούν τις πολιτισμικές αλλαγές, η εισβολή των γκάτζετ, η τηλεόραση και περισσότερο ακόμα τα social media επιβεβαιώνουν την τεράστια δύναμη του νεανικού ύφους στον σύγχρονο πολιτισμό.

47 με τον

Μάκη Παπασημακόπουλο συνε ντε υξη: ζωη π αρασιδη φωτογ ραφιε σ: π αρις ταβιτιαν

Podcaster, εξερευνητής cult κινηματογραφικών διαμαντιών από τα ’70s μέχρι τα ’90s, μουσικός, ο άνθρωπος με τα χίλια κωμικά πρόσωπα. Πρόκειται για έναν πολυτεχνίτη, που όμως δεν δηλώνει τίποτα.

τυχαία, τη μέρα που συναντηθήκαμε το YouTube είχε γενέθλια, γινόταν 17 ετών. Πρόκειται για τη σοσιαλμιντιακή πλατφόρμα μέσα από την οποία «γνώρισα» τον Μάκη Παπασημακόπουλο. Δώσαμε ραντεβού νωρίς το πρωί στην άδεια ακόμη Πανεπιστημίου, είχε μπροστά του μια γεμάτη μέρα. Αυτό που κατάλαβα από μια πρώτη μας επικοινωνία είναι πως πρόκειται για κάποιον που καταπιάνεται με πολλά, αλλά δεν θέλει να δηλώνει τίποτα συγκεκριμένο. Σε μια συμμετοχή του στη σειρά ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη και της Μαρίνας Δανέζη, δίπλα στο όνομά του αντί για ιδιότητα είχαν γράψει «σωσίας Μάικ Λαμάρ». «Δεν είναι κάποιου είδους μαγκιά, απλώς κάνω τόσα πράγματα πλέον, που ούτε κι εγώ ξέρω πώς να με προσδιορίσω. Ψιλοcreative είμαι, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό στην Ελλάδα».

17.2.22 – lifo

47 λεπτά με τον Μάκη Παπασημακόπουλο

talkofthetown

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τα βίντεο του Μάκη Παπασημακόπουλου στην πλατφόρμα του Netwix.gr και στο ΥοuΤube κανάλι Abnanas_GR. Μπορείτε να ακούσετε το «Εξωφρενικά σημαντικό πόντκαστ» μέσω του gazzetta.gr, και το «Film Pit» στη σελίδα του thefilmpit.com, στo Spotify και στα Apple Podcasts. To ντεμπούτο άλμπουμ των Modern Ruin κυκλοφορεί από τη Höga Nord Rekords.

18 lifo – 17.2.22

Γεννήθηκε στο Reading της Αγγλίας και μεγάλωσε στον Άγιο Ελευθέριο, όπου μένει μέχρι σήμερα. «Η μάνα μου ήταν ανερχόμενη σταρ του βρετανικού θεάτρου, συμμετείχε και σε μια πολύ δημοφιλή παιδική εκπομπή των ’70s, το “Crackerjack!”. Κάποια στιγμή, κι ενώ έχανε ρόλους στα μιούζικαλ, ένιωσε την ανάγκη να αλλάξει σκηνικό. Εκείνη την περίοδο τα σόου σε κρουαζιερόπλοια ήταν μια διέξοδος που έφερνε καλό εισόδημα, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε διακοπές. Εκεί γνώρισε τον πατέρα μου, που ήταν πρώτος μηχανικός σε ένα κρουαζιερόπλοιο μιας μεγάλης ελληνικής εταιρείας. Έκαναν την αδελφή μου, μετά από δύο χρόνια έκαναν κι εμένα. Γυρίσαμε στον Άγιο Ελευθέριο και σε κάποια φάση, όταν ακόμα ήταν παχιές οι μύγες, ο πατέρας μου αποφάσισε να κάνει το δικό του βήμα και να πάρει ένα μικρό καράβι». «Που ήταν αταξίδευτο» θα συμπληρώσει, κάτι που θα συμβεί κι άλλες φορές στην κουβέντα – κολλάει τα αστεία του στο τέλος των φράσεών του, πιο χαμηλόφωνα ή πιο γρήγορα από την κανονική ροή του λόγου του. Στην πρώτη του δουλειά βρέθηκε να κάνει ποιοτικό ελέγχο συστημάτων ISO, «κοίταζα ντοσιέ-τόμους, κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου “μαλάκα, τι κάνεις;”». Έφυγε για το Βερολίνο, εκεί εργάστηκε ως DJ, έψαχνε και μια πρωινή δουλειά, έκανε συνέντευξη σε εταιρεία με video games, «θυμάμαι να με ρωτάνε ποια είναι η σχέση μου με αυτά κι εγώ να απαντάω “παίζω”. Απέτυχα παταγωδώς σε άλλη μια πόλη-νεκροταφείο εργασίας και επέστρεψα». Βρέθηκε στο ραδιόφωνο με τον Κώστα Βαϊμάκη του «Fight Club», όταν του πρότεινε να γίνουν ντουέτο, μαζί ήταν οι Good Ol’ Boys. Από κει και μετά άρχισαν να ρολάρουν τα πράγματα γι’ αυτόν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν του είχε περάσει από το μυαλό να κάνει κωμικά βίντεο. Το άλλο δίδυμο του ΣΚΑΪ, οι Βουλαρίνος - Νικολάου, τον άκουσε να μιμείται τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο επαναλαμβάνοντας το χαρακτηριστικό «αλλά» του sportscaster, και τον έβαζαν να κάνει σπικάζ σε άσχετα βίντεο, π.χ. καθώς στην οθόνη να περνούσαν εικόνες καλλιστείων. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να του προτείνουν να βρεθεί μπροστά από την κάμερα. Στα πρώτα του σκετς στο τηλεοπτικό «Ό,τι να ’ναι» εμφανίζεται ως Έλληνας ομογενής από την Αστόρια με στολή Κου Κλουξ Κλαν που υποστηρίζει την εκλογή Τραμπ και ως διορισμένος σε hot-spot που παίζει βατραχάκια σε καφετέρια της Νέας Σμύρνης. Εκεί θα προκύψει η ατάκα «είκοσι χρόνια σταυροπόδι, έχει χτυπήσει μηνίσκο» που σε κάποιον άρεσε τόσο, ώστε να την απομονώσει και να την ανεβάσει ως ξεχωριστό βίντεο – μιλάμε για τριάντα δευτερόλεπτα. Έχοντας εισαγάγει τον ρόλο του Στέφανου σε διάφορες εκδοχές, τον μεταφέρει στο Netwix. Τραβάει μερικές κόκκινες γραμμές στο τι και ποιους επιλέγει να σατιρίσει. «Δεν ασχολούμαι με ανθρώπους και ομάδες που πετροβολούνται στην Ελλάδα. Ό,τι έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός δεν θέλω να το ακουμπάω γιατί δεν το θεωρώ αστείο, δεν ήταν ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που έχουν φτάσει εδώ από κάποια άλλη χώρα και παλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Δεν θα κάνω οποιοδήποτε punching down». «Αυτό που μου αρέσει να κάνω και μου φαίνεται και το πιο εύκολο είναι να ασχολούμαι με τα κουσούρια του Έλληνα, γιατί έχω και πολλά παράπονα από αυτόν». Ένας από τους πιο δημοφιλής του χαρακτήρες, ο παλαίμαχος Στέφανος Χατζηστεφάνογλου, δημιουργήθηκε για να εκφράσει όλα αυτά που τον ενοχλούν. Τον σχολιασμό επί παντός επιστητού παρά την ημιμάθεια, τον υποβιβασμό των γυναικών, το να δηλώνει κάποιος αριστερών πεποιθήσεων, ενώ λειτουργεί με συντηρητικά αντανακλαστικά, το ότι μπορεί κανείς να δηλώνει χριστιανός ορθόδοξος και ταυτόχρονα να νιώθει ότι κρατάει από τους αρχαίους Έλληνες. «Με ενοχλεί το “εγώ ξέρω”, η ανάγνωση της Ιστορίας όπως μας βολεύει και η επιλεκτική μνήμη». «Δεν έχω καταφέρει να αντιληφθώ τι γκελάρει στον κόσμο. Είμαι αρκετά απομονωμένος για να το πιάσω». Οι αγαπημένοι του χαρακτήρες είναι αυτοί που δεν απογειώθηκαν στα νούμερα, όπως ο Στέφανος Λεβένταγας, ο υποτιθέμενος θρύλος της ελληνικής ’80s electro και ιδρυτής των Ρομπότνικ, που βρίσκει λάθος ένας μουσικός να ακούει μουσική. Είναι πράγματι ένα από τα καλύτερά του, αν δεν το έχετε δει, αναζητήστε το μόλις τελείωσει αυτό το κείμενο. Προτείνω να δείτε και τον πρόεδρο του Σωματείου Αγιοβασίληδων, τον λογιστή του μεγαλύτερου εγκληματικού κυκλώματος καλάντων της χώρας, τον gangsta του ελληνικού χιπ-χοπ MC

Imiorofos, βίντεο που δεν σάρωσαν, όπως άλλα. Προσθέτω και την ειδικό του cheerleading. Δεν βγάζει χιούμορ με τα προφανή, ο τρόπος του έχει κάτι το ευφυές. Οι φανατικοί του απολαμβάνουν το πώς προσαρμόζει και αλλάζει τη φωνή του κάθε φορά για έναν χαρακτήρα. Παράλληλα, χτυπάει διπλοβάρδια ως podcaster και όχι σε μια μόνο εκπομπή. Μία από τις εκπομπές του είναι το «Film Pit», «είναι ίσως το πρότζεκτ που με ευχαριστεί περισσότερο απ’ όλα, στα υπόλοιπα νιώθω κάπως πιο άβολα. Βασικά, πάντα νιώθω άβολα». Εκεί, μαζί με τον Στέλιο Καρακάση και τον Αχιλλέα Χαρμπίλα παρακολουθούν και σχολιάζουν cult διαμάντια από τα ’70s μέχρι τα ’90s, αρνούνται να φτάσουν μέχρι τα ’00s, πιστεύουν πως από κει κι έπειτα οι ταινίες κυνηγούν το cult status επιτηδευμένα. Γελούσε και γελάει με τον Harvey Birdman, τους Squidbillies, το «South Park», τον Bill Burr, τον Patton Oswalt, τη Maria Bamford, την Ali Wong, πιστεύει ότι πρέπει να χτίσουμε άγαλμα στον Doug Stanhope. Όσο για την εγχώρια σκηνή, αναφέρει τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο και τον Μιχάλη Μαθιουδάκη, τον Θωμά Ζάμπρα, αλλά και τον Χάρρυ Κλυνν και τον Τζίμη Πανούση την εποχή του Δουρείου Ήχου ως διαχρονικές αξίες. Στέκεται στη Δήμητρα Νικητέα. «Κάνει κωμωδία που ενημερώνεται από το τραύμα. Είναι πολύ λίγοι οι Έλληνες κωμικοί που το τολμούν, γι’ αυτό με αφήνει αδιάφορο ένα μεγάλο μέρος της εδώ σκηνής που αστειεύεται με τις σχέσεις και τα αφεντικά, αλλά δεν επιχειρεί ποτέ το κάτι παραπάνω. Η Δήμητρα το κάνει, το βρίσκω πολύ θαρραλέο από μέρους της, είναι εξαιρετική». Θα έβγαινε ποτέ ο ίδιος πάνω στη σκηνή; «Όχι, δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Δεν έχω κάποια κάψα να ακούω το γέλιο των άλλων. Ούτε καν το δικό μου. Λατρεύω το stand-up, αλλά ως θεατής, αυστηρά». Η συνταγή για τα βίντεό του είναι δέκα γραμμάρια μιας βασικής ιδέας και άλλα ενενήντα αυτοσχεδιασμού. «Δεν μπορώ να σου πω, λοιπόν, ότι τα βλέπω όλα και λέω “καλό ήταν αυτό”». Αναρωτιέμαι αν έχει μετανιώσει για κάποιο βίντεο. «Κάποια στιγμή με προβλημάτισε το ακροδεξιό κοινό, το ότι είναι τόσο ηλίθιο που μπορεί να νομίζει ότι ο χαρακτήρας του Χατζηστεφάνογλου είναι δικός του, ότι μέσω αυτού εκφράζω τις πραγματικές μου απόψεις. Μετά όμως σκέφτομαι ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να κόψω έναν χαρακτήρα επειδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν. Δεν έχω μετανιώσει για βίντεο, σίγουρα όμως έχω πει ότι θα μπορούσα να το κάνω πολύ καλύτερα». Τον ρωτάω δύο φορές, λέει πως δεν έχει μπει στον πειρασμό να διαβάσει τα σχόλια που γίνονται κάτω από αυτά. «Όταν με πλησιάσει κάποιος, είτε για να μου πει κάτι καλό ή είτε κάτι κακό, η αντίδρασή μου είναι το ίδιο αμήχανη, μου προκαλεί ακραίο άγχος η κοινωνική έκθεση. Επίσης, δεν θα μου αποφέρουν περισσότερα χρήματα τα σχόλια. Και βρίσκω υποκριτικό να διαβάζω μόνο τα καλά σχόλια και να λέω ότι τα κακά δεν με απασχολούν. Οπότε τα αφήνω και τα δύο στην άκρη». Μέσα σε όλα τα παραπάνω ψάχνει χρόνο για να ταξιδέψει μέχρι το Βερολίνο και να ηχογραφήσει τον δεύτερο δίσκο των Modern Ruin που έχει δημιουργήσει με τον Νίκο Ράπτη, απ’ όταν διαλύθηκαν οι Rattler Proxy. Ο Μάκης Παπασημακόπουλος είναι μουσικός, στιχουργός και τραγουδιστής. Ο ήχος του είναι ηλεκτρονικός, dark wave. Στο «Εξωφρενικά σημαντικό πόντκαστ» του gazzetta.gr τον απασχολούν κυρίως θέματα της επικαιρότητας και λιγότερο τα νέα του ποδοσφαίρου, παρά τη φύση του site που φιλοξενεί την εκπομπή. «Δεν ασχολούμαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχει κάτι να μου πει, ούτε η ομάδα μου με απασχολεί πλέον. Η ΑΕΚ είναι ένα κομμάτι του ψηφιδωτού του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν αξίζει να το αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα. Θεωρώ ότι είναι ένα άθλημα που αφορά όλο και λιγότερο κόσμο, κυρίως κάφρους, ανήκει στους παράγοντες που ορίζουν ομάδες, έχοντας παράλληλα ύποπτες δραστηριότητες». Τι τον γοητεύει σε όλα αυτά που κάνει ταυτόχρονα; «Κυρίως η δυνατότητα που μου δίνουν να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και να τρώω». Περπατάμε προς Ομόνοια, ενώ σχολιάζουμε διάφορα κινηματογραφικά, όπως το αν τα λέει τελικά η Lady Gaga ως ηθοποιός, αν ο Guy Ritchie μας φαίνεται υπερεκτιμημένος ή όχι. Τον αφήνουμε έξω από τον κινηματογράφο Ιντεάλ, έχει να παρακολουθήσει τις ταινίες της εβδομάδας για να τις σχολιάσει σε εκπομπή του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

«Δεν ασχολούμαι με ανθρώπους και ομάδες που πετροβολούνται στην Ελλάδα. Ό,τι έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός δεν θέλω να το ακουμπάω γιατί δεν το θεωρώ αστείο, δεν ήταν ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που έχουν φτάσει εδώ από κάποια άλλη χώρα και παλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Δεν θα κάνω οποιοδήποτε punching down».

Τhe Upfront Initiative OΡΑΤΌΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΆΞΗ 17. 03. 2022 ΣΤΈΓΗ ΙΔΡΎΜΑΤΟΣ ΩΝΆΣΗ

Το πρώτο συνέδριο της πρωτοβουλίας για την ισότητα, τη συμπερίληψη, την ποικιλομορφία και την ορατότητα στον εργασιακό χώρο.

Μια συμπαραγωγή της LiFO και της Tsomokos Πληροφορίες, ομιλητές και κρατήσεις θέσεων στο www.upfront.gr

#VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY#INCLUSION #VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY #VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY#INCLUSION #VISIBILITY IVERSITY#INCLUSION#VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY#INCLUSION #VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY #VISIBILITY#EQUALITY

#VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY#INCLUSION #VISIBILITY#EQUALITY#DIVERSITY#INCLUSION #VISIBILITY#EQUALITY#D

Together for Equality:

17.2.22 – lifo

Η LIFO ΕΠΙΣΚΈΦΘΗΚΕ ΤΑ ΓΥΡΊΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΈΑΣ, ΠΟΛΥΑΝΑΜΕΝΌΜΕΝΗΣ ΜΊΝΙ ΣΕΙΡΆΣ «MILKY WAY» ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΥΜΈΝΟΥ ΣΚΗΝΟΘΈΤΗ, ΠΟΥ ΦΙΛΟΔΟΞΕΊ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΈΣΕΙ ΤΟΜΉ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΧΏΡΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΆ ΔΕΔΟΜΈΝΑ, ΚΑΙ ΜΊΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΈΣ.

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΛΈΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΆΒΒΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ: ΠΆΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΆΝ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤ

20 lifo – 17.2.22

Η ΚΕΚΑΤΟΥ

Από αριστερά: Ευαγγελία Καμάρα, Στυλιάνα Ιωάννου, Κορίννα Ντουλλάαρτ, Αφροδίτη Καποκάκη, Ναταλία Σουίφτ

ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ

17.2.22 – lifo

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

λέποντας το ονειρεμένο καστ της νέας μίνι σειράς του Βασίλη Κεκάτου που ανακοινώθηκε πριν από λίγες μέρες, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς: «Μα κανένας δεν του είπε όχι;». Έχοντας μαζέψει μερικούς από τους καλύτερους της γενιάς 30-40, κάποια πολύ δυνατά ονόματα μεγαλύτερων ηλικιών και μια χούφτα φρέσκα, υπερταλαντούχα πρωτοεμφανιζόμενα πλάσματα, κάνοντας κάστινγκ ουσιαστικά σε τρεις γενιές και επιλέγοντας εντελώς ετερόκλητους μεταξύ τους ηθοποιούς, μας άφησε να διερωτόμαστε «πού κολλάει η Σοφία Κόκκαλη και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης με τον Νίκο Καραθάνο και την Ελένη Φουρέιρα». Και γιατί να του αρνηθεί κανείς; Αυτήν τη στιγμή ο Βασίλης είναι το πιο hot νέο όνομα του εγχώριου τουλάχιστον κινηματογραφικού δυναμικού και άπαντες περιμένουν (με ανυπομονησία ή στη γωνία, κατά περίπτωση και ανάλογα με την προαίρεση) το πρώτο του μεγάλο βήμα, τρία χρόνια μετά τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την Απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς και τις εξίσου υπέροχες μικρού μήκους του που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. «Τη σειρά αυτήν τη βλέπω ως έναν τόπο συνάντησης πραγμάτων και ανθρώπων. Με εν-

Η νεαρή πρωταγωνίστρια της σειράς, Κορίννα Ντουλλάαρτ. ΦΩΤΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΡΘΙΜΟΣ

22 lifo – 17.2.22

«Είμαι βέβαιος ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι έτοιμο γι’ αυτό που θα δει. Αυτό κάποιες στιγμές με τρομάζει, άλλες με εξιτάρει ή με απογοητεύει, αλλά σίγουρα θεωρώ ότι ο κόσμος αλλάζει με ταχείς ρυθμούς».

διαφέρει πολύ το συναπάντημα του arthouse με το mainstream, δομικά, σεναριακά, κινηματογραφικά, και ακόμα περισσότερο το συναπάντημα εντελώς “άκαυτων” ανθρώπων, με έως και μηδενική πείρα, με το βαρύ πυροβολικό του ελληνικού σινεμά, της τηλεόρασης και του θεάτρου. Ως τώρα μπορώ να πω ότι όλο αυτό λειτουργεί απίστευτα. Έχουν γεννηθεί ωραίες χημείες, οι πιο παλιοί είναι φοβερά γενναιόδωροι με τους νέους, οι πιο νέοι είναι φοβερά καυλωμένοι για εμπειρίες, οπότε δίνονται ολοκληρωτικά. Η αλήθεια είναι πως δεν συναντήσαμε πολλά όχι. Δεν ξέρω, κάποιο challenge βρίσκουν μάλλον οι πιο μεγάλοι σε αυτό που κάνουμε, ότι είναι πιο τολμηρό ίσως, μπορεί να ήρθαν από περιέργεια» θα μου πει ο ίδιος γελώντας αργότερα. «Αισθάνομαι, όμως, τυχερός που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου σημαντικοί ηθοποιοί, σε όποια γενιά κι αν ανήκουν. Με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου και τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν και είναι καλοί μου φίλοι. Με άλλους ηθοποιούς, ωστόσο, όπως η Γιούλικα Σκαφιδά, ο Ακύλλας Καραζήσης και η Θέμις Μπαζάκα, συνεργάζομαι πρώτη φορά και χαίρομαι που συναντηθήκαμε για να δημιουργήσουμε μαζί κάτι όμορφο».

ΕΝΕΝΉΝΤΑ ΜΈΡΕΣ ΓΥΡΊΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΟΚΤΏ ΕΠΕΙΣΌΔΙΑ Το ραντεβού είχε καθοριστεί για το απόγευμα της Δευτέρας, κάπου στις εσχατιές του Άγιου Στέφανου, στη Ροδόπολη, σε έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο σαν ξεχασμένο γήπεδο, στο σετ της αλάνας όπου υποτίθεται ότι αράζουν τα παιδιά της επαρχιακής πόλης στην οποία τοποθετείται το «Milky Way». Το γύρισμα που θα παρακολουθούσα ήθελα να περιλαμβάνει τα πιτσιρίκια, τη νέα γενιά πρωταγωνιστών στους οποίους ο Βασίλης έχει εμπιστευθεί τον πυρήνα της ιστορίας του. Το όρντινο περιλάμβανε τρεις σκηνές, η πρώτη, σύντομη, όπου θα εκμεταλλεύονταν το φως της magic hour, κι οι άλλες δύο βραδινές, όταν θα είχε πέσει πια το σκοτάδι. Περίπλοκες και οι τρεις, όπως θα αποδεικνυόταν. Το «Milky Way» είναι η ιστορία της Μαρίας, μιας δεκαεφτάχρονης κοπέλας που ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια και συγχρόνως αγαπά πολύ την αστρονομία, «με έναν δικό της τρόπο, πηγαίο, αθώο και εφηβικό, όπως ενθουσιάζει τα παιδιά της επαρχίας το όνειρο ενός άλλου κόσμου, μακριά από τον δικό τους. Αυτός είναι ο τρόπος που ερμηνεύει τα πράγματα και η πυξίδα με την οποία λέμε κι εμείς την ιστορία μας», μου είχε περιγράψει ο Βασίλης. «Ο τίτλος προκύπτει και επειδή θα εξερευνήσουμε έναν ολόκληρο γαλαξία, που είναι η μικρή ανώνυ-

μη επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας στην οποία διαδραματίζεται το έργο. Έχει στοιχεία από διάφορες πόλεις και γι’ αυτόν τον λόγο γυρίζεται σε διάφορα σημεία». Με το που φτάνουμε στο σετ με τον Πάρι Ταβιτιάν και μας υποδέχονται ο Βασίλης και ο βοηθός του, ο επίσης σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της παραγωγής. Έπειτα από ένα Covid test, που κάνουν καθημερινά όλοι οι εμπλεκόμενοι της παραγωγής, βρίσκομαι να περιεργάζομαι το μεγάλο κοντέινερ που χρησιμεύει ως dressing και makeup room και τα καμιά δεκαριά βανάκια του crew. Είμαστε στην τριακοστή μέρα των γυρισμάτων, που ξεκίνησαν αρχές Δεκέμβρη, από τις προβλεπόμενες ενενήντα plus – δηλαδή μιλάμε για περίπου δώδεκα μέρες γυρισμάτων για καθένα από τα οκτώ επεισόδια που θα αποτελέσουν το σώμα της σειράς. Έχουν προηγηθεί σχεδόν δύο μήνες εξαντλητικών προβών, χρονικό διάστημα συνολικά τεράστιο, που δεν έχει ξαναδοθεί ποτέ στα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα – στην ουσία είναι σαν να γυρίζουν τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους. «Οι παραγωγοί μάς έχουν δείξει απόλυτη εμπιστοσύνη. Συζητούσα με τον Γιώργο Βαλσαμή, τον διευθυντή φωτογραφίας και μόνιμο συνεργάτη μου, και με τον Δημήτρη (Νάκο), και λέγαμε ότι αν θέλουμε να βγει όπως το φανταζόμαστε,

BACKSTAGE Εικόνες από την τριακοστή μέρα γυρισμάτων του «Milky Way» που πραγματοποιήθηκαν σε ένα παλιό γήπεδο στον Άγιο Στέφανο.

χρειαζόμαστε χρόνο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι δημιουργοί αναγκάζονται να φτιάξουν τη μυθοπλασία τους σε πολύ στενά πλαίσια. Οι ηθοποιοί, ακόμα και οι καταξιωμένοι, πολλώ δε μάλλον οι πρωτοεμφανιζόμενοι, δεν έχουν καν δεύτερη ή τρίτη λήψη στη διάθεσή τους για να αποδείξουν αυτό που είναι, πράγμα που για μένα είναι απάνθρωπο. Οι σειρές πρέπει να γίνονται με σεβασμό απέναντι στον ηθοποιό κι αυτό είναι κάτι που το συμμερίζεται και το crew μας. Όχι μόνο επειδή είμαστε μια παρέα παλιών και νέων φίλων που αντιμετωπίζουν με αλληλεγγύη ο ένας τη δουλειά του άλλου αλλά και γιατί μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα, τόσο για το ίδιο το έργο όσο και για το πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα». Πώς όμως αποφάσισαν οι παραγωγοί της Foss και της plays2place productions να επενδύσουν τόσο απλόχερα και γενναία στον Βασίλη και στο όραμά του, φτιάχνοντας την πρώτη σειρά στην οποία (βασικός) παραγωγός δεν είναι ο τηλεοπτικός σταθμός; Ο Στέλιος Κοτιώνης και ο Βασίλης Χρυσανθόπουλος εξηγούν: «Γενικά είμαστε του ενστίκτου. Και οι δύο πιστεύουμε ότι η ελληνική μυθοπλασία έχει τρομερές δυνατότητες και όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το ταλέντο των δημιουργών και της νέας γενιάς ούτε τη δυνατότητα που έχουμε ως χώρα. Το κατά παραγγελία

δεν είναι πάντα το τέλειο. Σκεφτόμαστε εδώ και καιρό, πριν ακόμα έρθει η ιδέα του Βασίλη, πώς μπορεί να αλλάξει αυτό. Νομίζω πως αυτό που άρεσε και στους δύο είναι ότι βρήκαμε έναν πολύ ταλαντούχο δημιουργό στο σημείο που είναι έτοιμος να κάνει κάτι μεγάλο. Από την άλλη, οι νέοι υποεκπροσωπούνται στην ελληνική τηλεόραση. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κάτι που να μιλάει για τα προβλήματά τους, το πώς ζουν, τη σύγκρουση με τον συντηρητισμό της κοινωνίας. Η πρόταση του Βασίλη είναι πολύ σοβαρή σε επίπεδο καλλιτεχνικό, το production value, η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τους ήρωες και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο είναι ένας πολύ τολμηρός συνδυασμός, τρυφερός, ρεαλιστικός αλλά και σκληρός. Θα δείτε πράγματα που δεν τα έχετε ξαναδεί, που είναι τεράστιο στοίχημα και τεράστιο ρίσκο. Για πρώτη φορά ενώνουμε τον κινηματογράφο με την τηλεόραση, έτσι όπως γίνεται στο εξωτερικό».

Η ΑΘΗΝΆ, Η ΚΆΤΕ ΚΑΙ Τ’ ΆΛΛΑ ΚΟΡΊΤΣΙΑ Λίγο πριν από το πρώτο «action» της ημέρας, κι ενώ ο Βασίλης επιβλέπει τις προετοιμασίες, από το στήσιμο των κάδρων και των φώτων μέχρι το ενδυματολογικό κομμάτι, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με τρεις από τις νεαρές ηθοποιούς

Ο δημιουργός του «Milky Way» Βασίλης Κεκάτος.

Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος υποδύεται τον Τζο. 17.2.22 – lifo

ΦΩΤΟ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΕΤΣΑΣ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

ΦΩΤΟ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΡΘΙΜΟΣ

που υποδύονται τις φίλες της Μαρίας. «Η Κάτε είναι εντελώς διαφορετική από εμένα και απ’ ό,τι έχει τύχει ως τώρα να παίξω. Είναι πολύ θρησκευόμενη, κι αυτό λέει πολλά για την επαρχία, το ότι ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι μπορεί να είναι τόσο προσκολλημένο στη θρησκεία. Κάποια στοιχεία της έπρεπε να τα κάνω δικά μου και αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά μου φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον», περιγράφει η Ναταλία Σουίφτ. «Η Σία είναι λίγο πιο κάφρος, το χιούμορ της νομίζω ότι είναι και στοιχείο δικό μου, μέσω της ειρωνείας μπορεί να σπάει τον πάγο. Δεν ξέρω αν την έχω αγαπήσει, σε άλλα στοιχεία της τη νιώθω μακριά από μένα, αλλά την κατανοώ, δεν απορρίπτω τίποτα δικό της. Είναι χτισμένος χαρακτήρας, ακόμα κι αν δεν είναι από τους πρωταγωνιστικούς, δεν χρειάζεται να φανταστώ μόνη μου πράγματα για τις επιλογές της», προσθέτει η Αφροδίτη Καποκάκη. «Η Βίρνα ασχολείται με τον στίβο, αυτή είναι η μεγάλη της αγάπη. Γενικά, είναι η πιο outsider της παρέας, αλλά είναι μέσα στη φάση. Τελευταία χρονιά στο σχολείο, θέλει να περνάει καλά. Νιώθω ευγνώμων που με διάλεξε ο Βασίλης, ενώ δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με την υποκριτική. Έχω σπουδάσει ζαχαροπλαστική και διαιτολογία, αλλά τώρα, μέσα από τη σειρά, προσπαθώ να ανακαλύψω νέα πράγματα για μένα», καταλήγει η Ευαγγελία Καμάρα. Οι δύο σκηνές που παρακολουθώ έχουν παρόμοια δομή. Στην πρώτη η Αθηνά, η καλύτερη φίλη της Μαρίας, φλερτάρει με ένα αγόρι, αλλά κάτι στον τρόπο του τη χαλάει. «Δεν θέλω, ρε», φωνάζει και φεύγει. Στην επόμενη φιλιέται με ένα άλλο αγόρι, «το οποίο προσπαθεί να την οδηγήσει στα γόνατα». Εκείνη δυσφορεί, αντιστέκεται, τελικά απομακρύνεται, αυτός τη βρίζει χυδαία. Η ένταση που βγάζει η ερμηνεία της νεαρής Στυλιάνας Ιωάννου είναι φοβερή. Το ενδεχόμενο της κακοποίησης και του σεξουαλικού εξαναγκασμού βαραίνουν την ατμόσφαιρα. Τα αγόρια πιέζονται πολύ να βγάλουν έναν μάτσο κακοποιητικό χαρακτήρα, τα takes είναι αλλεπάλληλα, φτάνουν τα δεκατρία στη δεύτερη σκηνή, μέχρι ο Βασίλης να πάρει αυτό ακριβώς που έχει στο μυαλό του. Ειδικά η βραδινή σε-

24 lifo – 17.2.22

κάνς είναι τεχνικά πολύ δύσκολη, καθώς στην αλάνα, στο background, υπάρχουν δυο αγόρια με μηχανάκια που κάνουν «οκτάρια». Για μερικά δευτερόλεπτα ωφέλιμου υλικού χρειάζεται πάνω από μία ώρα γυρίσματος. «Η Αθηνά είναι ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονών που ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια. Αυτό που τη συνδέει με τη Μαρία είναι η αγάπη τους για τον χορό. Έχει μεγαλώσει με αρκετή καταπίεση και αυστηρότητα από τους γονείς της και ο μόνος τρόπος για να αρχίσει να βρίσκει την εαυτή της είναι μέσα από τις φίλες της και τον χορό. Έχει βιώσει αρκετά κακοποιητικές συμπεριφορές από την αλληλεπίδρασή της με τα αγόρια, γι’ αυτό και είναι πολύ τραυματισμένη. Προσπαθεί να επιβιώσει και διεκδικεί αυτό που θέλει, αλλά πολλές φορές δεν ξέρει με ποιον τρόπο να το κάνει», μου λέει η Στυλιάνα στο διάλειμμα του γυρίσματος.

ΔΎΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΈΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΑΠΉΣΟΥΜΕ Έρχεται η στιγμή να μιλήσω με το νεαρό πρωταγωνιστικό δίδυμο της Κορίννας Ντουλλάαρτ και του Κωνσταντίνου Γεωργόπουλου, της Μαρίας και του Τζο δηλαδή. «Την Κορίννα την είδα στις πτυχιακές της εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης το 2019 και σκέφτηκα ότι είναι ένα παιδί με το οποίο θέλω πολύ να συνεργαστώ. Έχει μια σπάνια ειλικρίνεια στον τρόπο που παίζει», με έχει προετοιμάσει ο Βασίλης. Η ίδια ξεκινά να περιγράφει τον χαρακτήρα που υποδύεται: «Η Μαρία έχει όνειρα, όπως όλοι οι έφηβοι. Τα όνειρά της καταστρέφονται όταν μένει έγκυος. Η κοινωνία όπου ζει είναι κλειστή, κατά βάση καταπιεστική και όχι προστατευτική, και νιώθει ότι τελειώνει η ζωή της. Ακόμα και η εκπαίδευσή της θα πρέπει να διακοπεί, όπως και ο χορός, που είναι το πάθος της. Κανένα δεκαεπτάχρονο δεν θέλει να πηγαίνει σχολείο, αλλά αν έρθει η στιγμή να του πουν ότι δεν μπορεί να πάει, το πράγμα αλλάζει. Προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει κι ευτυχώς βρίσκει διέξοδο σε ένα παιδί που έχει έρθει από την Αθήνα, εκεί όπου θέλει να πάει». «Εγώ, λοιπόν, είμαι ο ξιπασμένος Αθηναίος φίλος», λέει με τη σειρά του ο Κωνσταντίνος,

«Θα ήθελα να μπορώ να χαρώ την πρώτη μου ταινία σε ένα μεγάλο ή μικρό φεστιβάλ, σε μια μεγάλη ή μικρότερη αίθουσα, σίγουρα όμως στον κινηματογράφο. Δεν θα ήθελα να αγοραστεί από κάποια πλατφόρμα και κάποιος να τη δει ιντερνετικά».

που σήμερα δεν έχει σκηνές, αλλά έχει έρθει στο σετ για να παρακολουθήσει το γύρισμα. «Διαβάζοντας το σενάριο του πρώτου επεισοδίου έπαθα σοκ γιατί ήταν πολύ καλογραμμένο, πράγμα που δεν το βλέπουμε συχνά. Ο ρόλος του Τζο μου φάνηκε πολύ challenging, και για μένα και για την ελληνική τηλεόραση. Είναι ο τύπος που τον ανάγκασαν να πάει στην επαρχία, είναι γκέι, εκρηκτικός “και σ’ όποιον αρέσω”, έχει δοκιμάσει κάποια ναρκωτικά, οπότε έχει εμπειρίες που οι περισσότεροι εκεί δεν έχουν, το παίζει και λίγο έξυπνος. Έχει φάει μπούλινγκ, αλλά δεν είναι εσωστρεφής, δεν θέλει να σπαταλήσει χρόνο σε αυτό. Είναι περισσότερο προκλητικός παρά χαμηλών τόνων. Είναι κάπως το μαύρο πρόβατο της υπόθεσης. Έχει όμως μια ωριμότητα σε σχέση με την ηλικία του. Όλο αυτό που κάνουμε μου θυμίζει “Sex Education”, “The end of the fucking world”, “Euphoria”, σειρές που βλέπω κι εγώ ως θεατής. Είναι το τώρα, κάπως ξεμπροστιάζει τη θρησκεία, την εφηβεία, τον τρόπο που οι γονείς χειρίζονται τα παιδιά τους, αγγίζει ευαίσθητες θεματικές με νεανικό και φρέσκο τρόπο. Είμαστε κοντά στην ηλικία με τον Βασίλη, στα ξεκινήματά μας, τον νιώθω σαν φίλο που μπορούμε να μιλάμε απλά, με ζεστασιά, όχι σαν έναν ογκόλιθο που πρέπει κάπως να τον προσεγγίσω και να τον αποκωδικοποιήσω. Το γεγονός ότι εγώ, που ανήκω στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και είμαι queer performer, εκτός από ηθοποιός, υποδύομαι έναν γκέι χαρακτήρα με κάνει να νιώθω ευθύνη απέναντί τους. Βέβαια, υπάρχει σενάριο, είναι μυθοπλασία, αλλά είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε αυτά τα θέματα. Είναι τόσο κλασικό να βλέπουμε ένα hot στρέιτ αγόρι να υποδύεται ένα γκέι αγόρι, ως τώρα συνέβαινε κατά βάση αυτό. Αυτοί οι ρόλοι δεν μου φαίνονται τρισδιάστατοι. Ήθελα ο Τζο να φαίνεται όχι καλός ή κακός αλλά αληθινός, να έχει περισσότερα επίπεδα, να μην είναι άλλος ένας γκέι ρόλος που έχει πλάκα, χιούμορ, είναι sassy and that’s all. Σαφώς ο Βασίλης μου έδωσε την ευκαιρία, που έγραψε έναν τέτοιο πολυεπίπεδο χαρακτήρα, αλλά νιώθω πως είναι και δική μου ευθύνη, ειδικά αν κάποιος ταυτιστεί με αυτόν». «Στις σχολές μας δεν έχουμε καθοδήγηση

M I L K Y

Still από τη σειρά. ΦΩΤΟ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΚΑΤΟΣ

για τον κινηματογράφο ή για την τηλεόραση. Κάνουμε θέατρο. Αυτά που κάνουμε εδώ είναι σαν μια νέα σχολή σε fast forward για μένα. Με τον τρόπο του, τις πρόβες και τις συζητήσεις που έχουμε κάνει, ο Βασίλης με βοηθά να διαμορφώσω τον χαρακτήρα ώστε να είναι κοντά σε μένα. Έχουμε μεγάλη ελευθερία, αν δεν μας αρέσει μια λέξη, κάτι, να το αλλάξουμε», καταλήγει η Κορίννα.

ΓΙΑΤΊ ΣΕΙΡΆ ΚΑΙ ΌΧΙ ΤΑΙΝΊΑ; Γιατί όμως ένας άνθρωπος ταγμένος στο σινεμά, που έρχεται με τη φόρα του σημαντικότερου φεστιβαλικού κινηματογραφικού βραβείου (που μόνο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει καταφέρει να αποσπάσει για τη χώρα μας), επιλέγει, αντί για τη μεγάλου μήκους που όλοι περιμένουν, να ασχοληθεί με το τηλεοπτικό φορμά; «Αγαπάω πάρα πολύ το σινεμά και τη συλλογική εμπειρία της θέασης μιας ταινίας στην κλειστή αίθουσα, και η συνθήκη της πανδημίας απομάκρυνε πολύ την ανάγκη που είχα για να κάνω μια ταινία μεγάλου μήκους άμεσα. Θα ήθελα να μπορώ να χαρώ την πρώτη μου ταινία σε ένα μεγάλο ή μικρό φεστιβάλ, σε μια μεγάλη ή μικρότερη αίθουσα, σίγουρα όμως στον κινηματογράφο. Δεν θα ήθελα να αγοραστεί από κάποια πλατφόρμα και κάποιος να τη δει ιντερνετικά. Ας τη δουν online στην πορεία, αλλά πρωτίστως θέλω να τη δουν στο σινεμά, και κυρίως να τη δω εγώ και οι άνθρωποί μου στο σινεμά. Δεδομένων αυτών των συνθηκών, όταν ο Βασίλης και ο Στέλιος μου πρότειναν να κάνω μια σειρά, σκέφτηκα ότι είναι ιδανική ευκαιρία να βγω από τη σκουριά της καραντίνας – που “σκουριά” δεν ήταν, γιατί η καραντίνα με βρήκε με το Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει, ακόμα μια μικρού μήκους, την οποία χάρηκα πολύ, κι ας είχα αποφασίσει εξαρχής ότι δεν ήθελα να πάει σε φεστιβάλ, αλλά να τη δει ελεύθερα ο κόσμος στο Ίντερνετ. Ύστερα ξεκίνησα να γράφω πολύ, να ξανακοιτάω το σενάριο της μεγάλου μήκους μου, αλλά η βασική μου δουλειά δεν είναι αυτή, παρόλο που γράφω εγώ τα σενάριά μου. Αυτό που με γοητεύει και με κάνει να νιώθω ζωντανός είναι το γύρισμα. Να σημειώσω εδώ πως και τα βασικά μέλη του crew μου δεν

έχουν κάνει ποτέ τηλεόραση – και είμαστε όλοι κοντά στα 30: ο Γιώργος Βαλσαμής και ο σκηνογράφος μου, ο Κωνσταντίνος Σκουρλέτης, που προέρχεται από το θέατρο». Με τούτα και με κείνα ο Βασίλης βρέθηκε, λοιπόν, από τις περιορισμένης έκτασης μικρές ιστορίες που έχει ως τώρα αφηγηθεί να γράφει ένα σενάριο μεγάλο, πολύ μεγάλο, 450 σελίδων, με ένα μωσαϊκό χαρακτήρων και υποπλοκών, δηλαδή πήγε στο άλλο άκρο, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο, καθώς η σειρά πήρε το πράσινο φως τον Ιούλιο και το σενάριο έπρεπε να είναι έτοιμο τον Σεπτέμβρη. «Αγαπώ τις μικρές ιστορίες. Όπως τις υπηρέτησα στις μικρού μήκους, έτσι και σε μια limited σειρά μού προσφέρεται ένα πελώριο χωράφι όπου μπορώ να σπείρω όσες ιστορίες θέλω, όχι μόνο μία κεντρική, όπως σε μια μεγάλου μήκους. Αυτό ένιωσα να με ελκύει σε αυτήν τη φόρμα. Συζήτησα το σενάριο με την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, που εκτιμώ πολύ, ασχέτως του ότι προερχόμαστε από εντελώς διαφορετικούς κινηματογραφικούς κόσμους. Έγινε η script consultant μου. Αντίστοιχα με βοήθησαν η Γλυκερία Παππά και η Νεφέλη Αθανασάκη. Είχα τρία κορίτσια με πολλή φαντασία και ταλέντο να συμβουλεύομαι, μου έδωσαν μεγάλο βάθος στο βλέμμα μου για να μπορώ να αγγίξω μια γυναικεία ιστορία. Πιστεύω στο ανδρικό, στο γυναικείο, στο queer βλέμμα, επίσης όμως πιστεύω πως αν αγαπήσεις το θέμα σου και θες να πεις όσο περισσότερη αλήθεια μπορείς, έχει ενδιαφέρον να μπαίνεις στη θέση του άλλου». Εν τω μεταξύ, πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε πως ανάμεσα στις ταινίες που προκρίθηκαν για τη φετινή χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου βρίσκονται και οι Άγριες μέρες μας, το μεγάλου μήκους πρότζεκτ του Βασίλη. «Είναι μια ταινία που απαιτεί ένα αρκετά μεγάλο μπάτζετ, σε αντίθεση με ό,τι έχω κάνει ως τώρα. Παραγωγός μου είναι η Ελένη Κοσσυφίδου και συμπαραγωγοί μας οι Γάλλοι με τους οποίους έχω κάνει τις μικρού μήκους μου. Υπάρχει πλάνο για να βρούμε χρήματα από διάφορες πηγές και το ΕΚΚ είναι μια σημαντική αρχή γι’ αυτά που χρειαζόμαστε. Δεν βιάζομαι, θέλω να την κάνω σωστά».

«Ο ΚΌΣΜΟΣ ΑΛΛΆΖΕΙ»

ΤΟ «MILKY WAY» ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΊ ΣΤΟ MEGA ΑΠΌ ΤΟΝ ΟΚΤΏΒΡΙΟ Παίζουν: Κορίννα Ντουλλάαρτ, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Γιούλικα Σκαφιδά, Ακύλλας Καραζήσης, Θέμις Μπαζάκα, Αργύρης Μπακιρτζής, Μαρία Καλλιμάνη, Σοφία Κόκκαλη, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Τόνια Σωτηροπούλου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Στυλιάνα Ιωάννου, Ναταλία Σουίφτ, Αφροδίτη Καποκάκη, Ευαγγελία Καμάρα, Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης, Ξένια Ντάνια, Σταύρος Τσουμάνης, Βίκυ Μαϊδάνογλου, Τζέο Πακίτσας, Κασσιόπη Κλέπκου, Πρόδρομος Τσινικόρης, Μαρία Μαμούρη, Αλέξανδρος Βούλγαρης Και οι: Νίκος Καραθάνος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Λαέρτης Μαλκότσης, Κίμων Κουρής, Ιβάν Σβιτάιλο, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Πολύδωρος Βογιατζής, Ελένη Φουρέιρα

Η ώρα έχει περάσει, η θερμοκρασία έχει πέσει στους τέσσερις βαθμούς και η παρέα των κοριτσιών, που είναι ντυμένα ελαφρά, ετοιμάζεται για την πιο δύσκολη σκηνή της μέρας, μετά το dinner break, με άψογο επαγγελματισμό. Οι τέσσερίς τους προβάρουν μια girly χορογραφία στην αλάνα υπό τους ήχους ενός ορίτζιναλ ποπ κομματιού που έχει γράψει για τη σειρά η Kid Moxie. Ξαφνικά εμφανίζεται η Μαρία και ακολουθεί έντονος καβγάς. Η Κορίννα Ντουλλάαρτ είναι καθηλωτική. Τα takes κι εδώ πολλαπλά, το μονοκάμερο πρέπει να τοποθετηθεί σε διαφορετικές γωνίες λήψης, «πάμε ξανά» και ξανά… Ο Βασίλης μοιάζει σχεδόν με μαέστρο ορχήστρας, με βουβό εμψυχωτή, καθώς καθοδηγεί το ξέσπασμα της Κορίννας, τους λυγμούς, τα αναφιλητά, τη σιωπή του φινάλε της σκηνής. Σχολιάζοντας τον περφεξιονισμό του, του θυμίζω γελώντας τον κινηματογραφικό μύθο που ήθελε τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ να έχει γυρίσει πάνω από εκατό φορές μια απλή σκηνή περάσματος από πόρτα του Τομ Κρουζ στο Eyes Wide Shut, λίγο προτού αποχωρήσουμε. Το ονειρικό στοιχείο και ο μαγικός ρεαλισμός είναι στοιχεία ευδιάκριτα στη μικρού μήκους φιλμογραφία του Βασίλη και, κρίνοντας από ένα πεντάλεπτο rough μονταρισμένο υλικό από τα ως τώρα γυρίσματα, που μου έκανε την τιμή να δω, τα έχει διατηρήσει αυτούσια, όπως και όσα τον απασχολούν θεματολογικά και αισθητικά. «Δεν έχω δεχτεί κανενός είδους λογοκρισία. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι δυνατός απέναντι στο υλικό μου. Ευελπιστώ ότι και το Mega, που ήταν πάντα τολμηρό κανάλι, θα θέλει να πάει ένα βήμα παραπέρα, να φτάσει στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή. Τολμηρό ήταν κάποτε ένα γκέι φιλί, τώρα είναι πολύ περισσότερα. Είμαι βέβαιος ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι έτοιμο γι’ αυτό που θα δει. Αυτό κάποιες στιγμές με τρομάζει, άλλες με εξιτάρει ή με απογοητεύει, αλλά σίγουρα θεωρώ ότι ο κόσμος αλλάζει με ταχείς ρυθμούς κι εμείς πρέπει να τρέξουμε για να τον προλάβουμε».

W A Y

17.2.22 – lifo

ΠΟΛΗ

σταθμοσ δημοτικο θεατρο Ένα γιγαντιαίο φωτιστικό σώμα θα εμπεριέχει την εικαστική αναπαράσταση του πολεοδομικού ιστού του αρχαίου και σύγχρονου Πειραιά.

Μανιάτικα

Π1 ο

οδ

πρ

ος

Piraeus Port Plaza

Αε ρ

πρ

ος

Κι

Π2

ρό μι

άτ

ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟ

Προαστιακός

ΠΗΓΉ: ΑΤΤΙΚΌ ΜΕΤΡΌ Α.Ε. ΦΩΤΟ: ΣΆΒΒΑΣ ΣΠΥΡΊΔΩΝΟΣ

Γραμμή ΗΣΑΠ – προς Φάληρο

Πειραιάς

ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Μ3

Σ.Σ. Αγ. Διονυσίου Σπίτι του Ρεμπέτικου Ε2 ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ

Νέο Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων

Μ1

Πύργος Πειραιά

Δημοτικό Θέατρο Κεντρικό λιμάνι

ΚΑΣΤΕΛΛΑ

Λιμάνι Ζέας (Πασαλιμάνι)

ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΕΙΟ

ΦΡΕΑΤΤΥΔΑ

26 lifo – 17.2.22

Ανάπλαση παραλιακού μετώπου

Ξενοδοχείο Hampton by Hilton Piraeus

Μικρολίμανο

σταθμοσ πειραια ΠΗΓΉ: ΑΤΤΙΚΌ ΜΕΤΡΌ Α.Ε. ΦΩΤΟ: ΣΆΒΒΑΣ ΣΠΥΡΊΔΩΝΟΣ

Ο ΝΕΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΌΛΑ ΤΑ ΠΡΌΤΖΕΚΤ ΠΟΥ ΑΛΛΆΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ. ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΆ ΈΡΓΑ ΟΛΟΚΛΗΡΏΝΟΝΤΑΙ, ΆΛΛΑ ΞΕΚΙΝΟΎΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ Ο ΠΕΙΡΑΙΆΣ ΝΑ ΕΞΕΛΊΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΠΌΛΗ ΜΕ ΙΔΙΑΊΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΙΚΉ ΚΑΙ ΣΕ ΈΝΑΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΌ ΠΡΟΟΡΙΣΜΌ ΠΟΛΛΑΠΛΏΝ ΣΤΆΣΕΩΝ.

ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΆΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΌΠΟΥΛΟ

Επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, αναπλάσεις, επενδυτικές δραστηριότητες, ξενοδοχειακές αφίξεις, μουσεία και αξιοποιήσεις κτιρίων αναμένεται να δώσουν μια νέα πνοή στην πόλη του Πειραιά το επόμενο χρονικό διάστημα. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας αποκτά μια νέα δυναμική και εισβάλλει για τα καλά στον νέο επενδυτικό χάρτη ως τουριστικός προορισμός, περνώντας σε μια περίοδο εξωστρέφειας και ανάπτυξης.

H LIFO ΜΠΉΚΕ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΤΩΝ ΤΡΙΏΝ ΣΤΑΘΜΏΝ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΉΣ 3 ΤΟΥ ΜΕΤΡΌ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΆ Η επέκταση της γραμμής 3 του μετρό «Αγία Μαρίνα-Πειραιάς», η οποία βρίσκεται στην τελική φάση κατασκευής, περιλαμβάνει σήραγγα μήκους 7,6 χλμ., έξι νέους σύγχρονους σταθμούς (Αγία Βαρβάρα, Κορυδαλλός, Νίκαια, Μανιάτικα, Πειραιάς και Δημοτικό Θέατρο) και επτά ενδιάμεσα φρέατα εξαερισμού. Μετά την παράδοση των τριών από τους έξι σταθμών, οι υπόλοιποι αναμένεται να δοθούν σε εμπορική λειτουργία εντός του καλοκαιριού του 2022. Όπως σημειώνει μιλώντας στη LiFO ο διευθύνων σύμβουλος της Αττικό Μετρό Νίκος Κουρέτας: «Ο Πειραιάς προβλέπεται να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους συγκοινωνιακούς κόμβους στην Ευρώπη με την παρουσία μετρό, τραμ, προαστιακού αλλά και του λιμανιού. Πρόκειται για την ολοκλήρωση της χάραξης της μεγαλύτερης γραμμής του μετρό, που είναι η γραμμή 3. Αναλογιστείτε τη σημασία των έργων αυτών, αφού πρόκειται να συνδεθεί για πρώτη φορά το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας με το αεροδρόμιο. Ο στόχος μας είναι οι σταθμοί Μανιάτικα, Πειραιάς και Δημοτικό Θέατρο να παραδοθούν στο κοινό το καλοκαίρι του 2022. Συγκεκριμένα, προβλέπεται να τεθούν σε λειτουργία ως το τέλος του φετινού Αυγούστου». Είναι χαρακτηριστικό ότι με τους τρεις αυ17.2.22 – lifo

ΠΟΛΗ

28 lifo – 17.2.22

μουσείο εναλίων αρχαιοτήτων Οι εγκαταστάσεις του μουσείου θα ξεπερνούν τα 13.000 τ.μ., τα οποία κατανεμηθούν σε εκθεσιακούς χώρους για μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις, σε χώρους για εκπαιδευτικά προγράμματα και επιστημονικές δράσεις (αμφιθέατρο, βιβλιοθήκη, πολυμέσα), εργαστήρια συντήρησης, χώρους παροχής υπηρεσιών προς τους επισκέπτες (υποδοχή, βεστιάριο, πωλητήριο, αναψυκτήριο, εστιατόριο, ιατρείο) και γραφεία διοίκησης.

1,2,3. Σύμφωνα με την πρόταση σχεδιασμού, στο εσωτερικό βρίσκουμε μικρές αίθουσες και χώρους που δεν αλλοιώνουν τον φέροντα οργανισμό του Σιλό. Στην περιοχή έξω από το Σιλό βρίσκουμε όλες τις μεγάλες αίθουσες και τα καράβια. ΠΗΓΗ : TSOLAKIS ARCHITECTS

τούς σταθμούς υπολογίζεται αύξηση της συνολικής επιβατικής κίνησης στο δίκτυο του μετρό που αγγίζει τους 132.000 πολίτες ημερησίως, μειώνοντας τόσο την κυκλοφορία των Ι.Χ. οχημάτων κατά 23.000 ημερησίως όσο και τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 120 τόνους ημερησίως. Επίσης, ο συνολικός χρόνος της διαδρομής από το λιμάνι έως το αεροδρόμιο με το μετρό θα είναι μόλις πενήντα πέντε λεπτά». Να υπενθυμίσουμε ότι ειδικά οι σταθμοί Πειραιάς και Δημοτικό Θέατρο είναι ιδιαίτερης κατασκευαστικής δυσκολίας. Επ’ αυτού τονίζει ο κ. Κουρέτας: «Αρχικά, να σας πω ότι τα θεμέλια του σταθμού στον Πειραιά βρίσκονται σε βάθος περίπου τριάντα πέντε μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, με αποτέλεσμα οι κατασκευαστικές προκλήσεις να είναι τεράστιες, αφού μιλάμε για έναν σχεδόν υποθαλάσσιο σταθμό. Προφανώς, ακολουθήθηκαν όλες οι απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να προφυλάξουμε το κτίριο-μνημείο του ΗΣΑΠ σε επίπεδο στατικότητας». Την ίδια στιγμή, ο σταθμός Δημοτικό Θέατρο, επισημαίνει ο ίδιος, «αναμένεται να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους μουσειακούς σταθμούς. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μουσειογραφική μελέτη, θα περιέχει έξι ενότητες που σκοπό θα έχουν την ανάδειξη των σπουδαίων αρχαιοτήτων του σταθμού, κάτι αντίστοιχο κάναμε και στο Σύνταγμα ή στο Μοναστηράκι. Σε αυτήν τη θεματική έκθεση θα δεσπόζει το βοτσαλω-

τό δάπεδο ενός ανδρώνα που θα αναπαριστά μια τυπική οικία του αρχαίου Πειραιά και θα εκτεθεί κάτω από γυάλινη επιφάνεια στον συγκεκριμένο σταθμό. Να υπογραμμίσουμε ότι ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία όπως και στο μετρό της Θεσσαλονίκης, δηλαδή απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαίων ευρημάτων. Παράλληλα, στο κέντρο του σταθμού θα κυριαρχεί ένα γιγαντιαίο φωτιστικό σώμα που θα εμπεριέχει την εικαστική αναπαράσταση του πολεοδομικού ιστού του αρχαίου και σύγχρονου Πειραιά. Τέλος, μην ξεχνάτε και το αρχαίο δίκτυο των δεξαμενών ύδρευσης που ανακαλύφθηκαν από τους αρχαιολόγους. Έτσι, μπορούμε να μιλάμε για έναν σταθμό-“ζωντανό μουσείο”, όπου περισσότερα από 10.000 αντικείμενα περιγράφουν διαχρονικά την ιστορία της πόλης. Επομένως, ο σταθμός, μόλις δοθεί σε λειτουργία, θα αποτελεί ουσιαστικά ένα “μουσείο” για την πόλη, που θα αναδεικνύει την ιστορία αλλά και το τουριστικό της προφίλ. Με την ολοκλήρωση του έργου στον σταθμό Πειραιά προβλέπεται να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό συγκοινωνιακό κέντρο, συνενώνοντας λειτουργικά δυο γραμμές του μετρό (1 & 3), το λιμάνι, τον προαστιακό σιδηρόδρομο και την επέκταση του τραμ προς Πειραιά (5,4 χλμ. μονής γραμμής και 12 σταθμοί), διευκολύνοντας έτσι τις μετεπιβιβάσεις ανάμεσα σε όλα τα μέσα μεταφοράς. Η σύνδεση που θα προκύψει μεταξύ του λιμανιού του Πειραιά και του αεροδρομίου 17.2.22 – lifo

ΠΟΛΗ “Ελευθέριος Βενιζέλος” μέσω της γραμμής 3 του μετρό θα έχει ιδιαίτερα αναπτυξιακά οφέλη τόσο στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά όσο και στην εθνική οικονομία γενικότερα».

ΠΏΣ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΕΊΟ ΕΝΑΛΊΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΉΤΩΝ ΣΤΟ ΛΙΜΆΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ

σταθμοσ δημοτικο θεατρο 1. Το βοτσαλωτό δάπεδο ενός ανδρώνα θα αναπαριστά μια τυπική οικία του αρχαίου Πειραιά και θα εκτεθεί κάτω από γυάλινη επιφάνεια στον συγκεκριμένο σταθμό. 2. Η εξωτερική όψη του σταθμού Δημοτικό Θέατρο. ΠΗΓΉ: ΑΤΤΙΚΌ ΜΕΤΡΌ Α.Ε. ΦΩΤΟ: ΣΆΒΒΑΣ ΣΠΥΡΊΔΩΝΟΣ

Ένα νέο εμβληματικό τοπόσημο αναμένεται να δημιουργηθεί από τη μετατροπή του βιομηχανικού κτιρίου του Σιλό στον χώρο του ΟΛΠ σε πρωτοποριακό Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων. Μάλιστα, εδώ και λίγες μέρες γνωμοδότησε θετικά και ομοφώνως το Συμβούλιο Μουσείων επί των αρχιτεκτονικών, στατικών και ηλεκτρομηχανολογικών προμελετών, της μουσειογραφικής προμελέτης και της τροποποίησης του κτιριολογικού προγράμματος του Μουσείου Εναλίων Αρχαιοτήτων στην Ηετιώνεια Ακτή του Πειραιά και έτσι οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τους θησαυρούς των ελληνικών θαλασσών και να περιηγηθούν στα πολυάριθμα και ήδη συντηρημένα ενάλια ευρήματα που παραμένουν για χρόνια στις αποθήκες της αρμόδιας εφορείας αρχαιοτήτων. Να επισημάνουμε ότι τις προμελέτες χρηματοδότησε το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και ότι το έργο χρηματοδοτείται μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης. Σε επικοινωνία που είχε η LiFO με την Tsolakis Architects και την ομάδα που έχει αναλάβει τον σχεδιασμό, μας εξήγησαν ότι η συγκεκριμένη πρόταση για τον σχεδιασμό του Μουσείου Εναλίων Αρχαιοτήτων του Σιλό στον Πειραιά επικεντρώνεται στη χωροθέτηση του μουσείου τόσο στο εσωτερικό του υπάρχοντος κτιρίου όσο και έξω από αυτό, έτσι ώστε η γεωμετρία του νέου κτιρίου να αποτελεί φυσική συνέχεια του υπάρχοντος – χωρική μεταφορά του παλιού στο μέλλον. Ειδικότερα, οι εγκαταστάσεις του μουσείου θα ξεπερνούν τα 13.000 τ.μ., τα οποία θα κατανεμηθούν σε εκθεσιακούς χώρους για μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις, σε χώρους για εκπαιδευτικά προγράμματα και επιστημονικές δράσεις (αμφιθέατρο, βιβλιοθήκη, πολυμέσα), εργαστήρια συντήρησης, χώρους παροχής υπηρεσιών προς τους επισκέπτες (υποδοχή, βεστιάριο, πωλητήριο, αναψυκτήριο, εστιατόριο, ιατρείο) και γραφεία διοίκησης. Σύμφωνα με την πρόταση σχεδιασμού, «στο εσωτερικό βρίσκουμε μικρές αίθουσες και χώρους που δεν αλλοιώνουν τον φέροντα οργανισμό του Σιλό. Στην περιοχή έξω από το Σιλό βρίσκουμε όλες τις μεγάλες αίθουσες και τα καράβια. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η ουσιαστική διατήρηση του Σιλό τόσο ως προς τη λειτουργική μνήμη όσο και ως προς το κόστος κατασκευής. Η επιμήκης ανάπτυξη του μουσείου βοηθά στην απρόσκοπτη κυκλοφορία των επισκεπτών χωρίς μηχανικά μέσα. Με αυτόν τον τρόπο οι εκθεσιακοί χώροι είναι προσβάσιμοι μέσα από ήπια κεκλιμένες ράμπες που ενισχύουν την περιπατητική εμπειρία. Επιπλέον, οι χρονοκάψουλες των καραβιών συνδέονται μεταξύ τους με γυάλινους διαδρόμους από τους οποίους έχουμε πανοραμική θέα προς το λιμάνι και τα σύγχρονα καράβια. Έτσι, το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν, διαμορφώνοντας έναν διάλογο μοναδικό για τη μουσειολογική εμπειρία. Όλα φιλοξενούνται κάτω από μια οριζόντια πλάκα που συμβολίζει το επίπεδο της θάλασσας, όπως ακριβώς και στο φυσικό περιβάλλον όπου βρέθηκαν. Τέλος, το μουσείο φτάνει μέχρι την άκρη της προβλήτας, ενισχύοντας τη θεματική του σχέση με τη θάλασσα, ενώ είναι ορατό πλέον από όλο το λιμάνι, αποτελώντας σημαντικό πόλο έλξης για τους ταξιδιώτες».

αναπλαση 3. Το έργο Piraeus Port Plaza, που αποτελείται συνολικά από επτά κτίρια και ένα κτίριο πάρκινγκ, σηματοδότησε το πρότυπο αναγέννησης για την ευρύτερη περιοχή του Αγίου Διονυσίου. 2

30 lifo – 17.2.22

ΞΕΝΟΔΟΧΕΊΟ HAMPTON BY HILTON PIRAEUS ΜΙΚΡΟΛΊΜΑΝΟ Το Hampton by Hilton Piraeus Μικρολίμανο, ξενοδοχείο 83 δωματίων κοντά στη μαρίνα του Μικρολίμανου με εκπληκτική θέα στο λιμάνι, θα βρίσκεται στη Λεωφόρο Παπαναστασίου 105. Θα διαθέτει τέσσερις αίθουσες συσκέψεων συνολικής επιφάνειας 120 τετραγωνικών μέτρων και μια αξιοζήλευτη εξωτερική πισίνα με εκπληκτική θέα στον Πειραιά και την αθηναϊκή Ριβιέρα. Κατόπιν νέας ιδιωτικής επένδυσης ύψους 5,5 εκατομμυρίων ευρώ, ένα από τα πλέον παραδοσιακά ξενοδοχεία του Πειραιά, το Μιστράλ, θα ανακαινιστεί πλήρως και από την άνοιξη του 2024 θα λειτουργεί ως Hampton by Hilton Piraeus Μικρολίμανο. Η πόλη του Πειραιά, όπως τόνισε ο δήμαρχος Γιάννης Μώραλης, επιλέχθηκε από μια διεθνή κορυφαία εταιρεία όπως είναι η Hilton σε συνεργασία με τον όμιλο SCD LTD, προκειμένου να ανοίξει ένα σύγχρονο, πολυτελές αστικό ξενοδοχείο σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του Πειραιά, την Καστέλλα. Σημαντική παράμετρο αποτελεί το ότι το άνοιγμα του Hampton by Hilton Piraeus Μικρολίμανο θα συμβάλει στον σχεδιασμό για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης και την αξιοποίηση του τουρισμού της κρουαζιέρας.

ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΡΕΜΠΈΤΙΚΟΥ – Ο ΙΣΤΟΡΙΚΌΣ ΣΤΑΘΜΌΣ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥ ΔΙΟΝΥΣΊΟΥ Ο ιστορικός σταθμός του Αγίου Διονυσίου αναγεννιέται και «ξαναζωντανεύει», καθώς, μετά από ενέργειες της δημοτικής αρχής και την επιβεβαίωση από πλευράς ΓΑΙΑΟΣΕ ότι συνεχίζεται η σύμβαση μίσθωσης του σταθμού με τον δήμο, θα δημιουργηθεί στο διατηρητέο κτίριο του ΟΣΕ το Σπίτι του Ρεμπέτικου. Η θετική αυτή εξέλιξη επιτρέπει στον δήμο Πειραιά να προχωρήσει το επόμενο διάστημα στην κατάρτιση των αναγκαίων μελετών έτσι ώστε να ξεκινήσει το σημαντικό αυτό έργο. « Ένας ακόμη ιστορικός χώρος στον Πειραιά επιχειρείται να αξιοποιηθεί και να πάρει ζωή, γεγονός που με γεμίζει ικανοποίηση. Όραμά μας από την αρχή της θητείας μας ήταν να δημιουργήσουμε στον εμβληματικό σταθμό του Αγίου Διονυσίου το Σπίτι του Ρεμπέτικου, σε μια περιοχή όπου δημιουργήθηκε και μεγαλούργησε το πειραιώτικο ρεμπέτικο», δήλωσε ο δήμαρχος Πειραιά κ. Γιάννης Μώραλης, ενώ, όπως ανακοίνωσε, «βρίσκονται σε εξέλιξη οι συζητήσεις προκειμένου να υλοποιηθεί μια μεγάλη ανάπλαση στις ανενεργές γραμμές, με ποδηλατόδρομο, περιπατητικές διαδρομές και χώρους πρασίνου, αναβαθμίζοντας πλήρως την περιοχή». Το Σπίτι του Ρεμπέτικου θα είναι ένα σημαντικό κέντρο πολιτισμού και εκθέσεων, ενώ παράλληλα ο χώρος που περιβάλλει τον σταθμό προβλέπεται να αξιοποιηθεί για πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε για πολλοστή φορά η συζήτηση για πιθανή αξιοποίηση και ανάπλαση της ανενεργής σιδηροδρομικής γραμμής που οδηγεί στον σταθμό του Αγίου Διονυσίου ως γραμμής περιπάτου και ποδηλατοδρόμου. Εάν αυτό επιτευχθεί, ο Σταθμός της Ξενιτιάς που βρίσκεται λίγα μέτρα από τη Γέφυρα του Ρεμπέτη, η οποία ενώνει τον Πειραιά με τη Δραπετσώνα, θα ξαναζωντανέψει και θα γίνει ένα πολιτιστικό εργαστήρι αναβίωσης της ρεμπέτικης ιστορίας του Πειραιά.

ΑΝΆΠΛΑΣΗ ΜΙΚΡΟΛΊΜΑΝΟΥ Το έργο της ανάπλασης του παραλιακού μετώπου του Μικρολίμανου βρίσκεται στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης, αφού το μεγαλύτερο μέ-

της Dimand για πρώτη φορά σε μια μεγάλη αστική ανάπλαση, σαν αυτές που χρόνια βλέπαμε και ζηλεύαμε στο Λονδίνο (Docklands), στο Αμβούργο (Hafencity) και στη Βαρκελώνη (Poblenou)». Στη συνέχεια, ο κ. Ανδριόπουλος συμπληρώνει: «Συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος με έναν μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα τρόπο έγινε ο δήμος Πειραιά και ιδιαίτερα ο δήμαρχος Γιάννης Μώραλης, ο οποίος πίστεψε επίσης στην αλλαγή. Το αποτέλεσμα ήταν η αστική ανάπλαση του Αγίου Διονυσίου που, εκτός από τη μεταμόρφωση των κτιρίων, βελτίωσε τον δημόσιο χώρο και κατ’ επέκταση την ποιότητα ζωής. Το επιτυχημένο εγχείρημα μας οδήγησε στη δεύτερη φάση της ανάπλασης, που περιλαμβάνει τρία οικιστικά έργα, την αξιοποίηση του ακινήτου Δασκαλάκη, την αστική ανάπλαση της περιοχής με την απόκτηση του ακινήτου δίπλα στο Καραϊσκάκη, που ενώνει μια σειρά ακινήτων από την οδό Πειραιώς μέχρι το ΣΕΦ και την εκκίνηση της αθηναϊκής Ριβιέρας. Το τελευταίο έργο συμπληρώνει το τρίπτυχο των αστικών αναπλάσεων στην πόλη: Άγιος Διονύσιος, Πύργος Πειραιά, Πειραιώς - ΣΕΦ. Ειδικότερα η τρίτη και τελευταία ανάπλαση που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην αρχή της θα συνενώσει δύο μεγάλους αθλητικούς πόλους, το γήπεδο Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ και μια σειρά άλλων ακινήτων όπου προγραμματίζονται μεγάλες επενδύσεις από την οδό Πειραιώς (ΧΡΩΠΕΙ) μέχρι την παραλία». Το έργο αναμένεται να ολοκληρωθεί στο τέλος του 2023.

ρος των εργασιών έχει δοθεί ήδη προς χρήση. Με τη συγκεκριμένη ανάπλαση αναβαθμίζεται πλήρως η περιοχή και αλλάζει προς το καλύτερο η λειτουργία μίας από τις πιο όμορφες περιοχές όχι μόνο του Πειραιά αλλά και όλης της Αττικής. Ειδικότερα, ενεργοποιείται το παράκτιο μέτωπο της πόλης που εξελίσσεται σε έναν δυναμικό πόλο αλλά και σε διεθνή τουριστικό προορισμό. Ο ελεύθερος χώρος περιπάτου για τους επισκέπτες στο θαλάσσιο μέτωπο είναι πλέον πραγματικότητα μετά την κατεδάφιση των είκοσι οκτώ αυθαίρετων κατασκευών (πέργκολες των καταστημάτων) σε όλο το μήκος του και τη μετακίνηση των τραπεζοκαθισμάτων σε νέο οριοθετημένο σημείο των κοινόχρηστων χώρων, σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας τριάμισι μέτρων. Τέλος, έχει γίνει αντικατάσταση όλων των φωτιστικών σωμάτων με νέας τεχνολογίας, εφαρμόζεται νέο σύστημα διαχείρισης των απορριμμάτων και έχει αναβαθμιστεί το αποχετευτικό δίκτυο όπως και το δίκτυο ομβρίων.

ΟΙ ΠΡΆΣΙΝΕΣ ΠΡΩΤΙΈΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΆ ΠΎΡΓΟΣ ΠΕΙΡΑΙΆ – O ΠΡΏΤΟΣ ΠΡΆΣΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΞΎΣΤΗΣ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ Η DIMAND S.A., σε κοινοπραξία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) και την PRODEA Investments, έχουν αναλάβει την ανάπτυξη και την αξιοποίηση του Πύργου του Πειραιά, ενώ η ΤΕΡΝΑ πραγματοποιεί την πρώτη φάση των εργασιών της ανακατασκευής του. Αναμφίβολα αποτελεί την πιο εμβληματική ανάπτυξη ακινήτου κατά μήκος της αθηναϊκής Ριβιέρας. Το φιλόδοξο αυτό έργο έχει ενσωματώσει όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές, εισάγοντας ένα μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής, στο οποίο κυριαρχούν οι περιβαλλοντικές πρακτικές και οι πράσινες καινοτομίες. Ήδη η όψη καθαιρέθηκε και έχει προχωρήσει η διαδικασία διαλογής των υλικών με σκοπό την ανακύκλωσή τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι περίπου 200 τόνοι γυαλιού μεταφέρθηκαν σε εργοστάσιο παραγωγής υαλοπινάκων προκειμένου να αποτελέσουν πρώτη ύλη νέου προϊόντος. Κατά τη διαδικασία επενδύθηκαν πολύ περισσότεροι πόροι για την ορθή αποξήλωση και περισυλλογή του γυαλιού απ’ ό,τι θα χρειαζόταν για τη συμβατική μέθοδο που ακολουθείται στις κατασκευές. Το σύνηθες είναι το γυαλί να καταλήγει στα αδρανή υλικά, γεγονός που δεν αξιοποιεί σε καμία περίπτωση τη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησής του. Επομένως, πρόκειται για μια επένδυση που συμβάλλει ουσιαστικά στη μείωση όσο το δυνατό περισσότερο του περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Στο πλαίσιο αυτό, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ανάπτυξης ακινήτων Dimand Δημήτρης Ανδριόπουλος δήλωσε στη LiFO: «Το 2015 “ανακαλύψαμε” τον Πειραιά. Με αφορμή τις παλιές εγκαταστάσεις της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτος αντιληφθήκαμε για πρώτη φορά τις δυνατότητες ανάπτυξης που είχε η πόλη και παρέμεναν αναξιοποίητες για πάνω από σαράντα χρόνια. Είδαμε γειτονιές του Πειραιά, μιας πόλης με ιπποδάμεια πολεοδομία που σπανίζει στη χώρα μας, μεγάλα παλιά βιομηχανικά κουφάρια, τον Πύργο Πειραιά (τον “κοιμισμένο γίγαντα” που στέκεται εκεί σαράντα πέντε χρόνια) και ένα λιμάνι που έπαιρνε τη θέση που του αξίζει στον ευρωπαϊκό χάρτη απ’ όλες τις απόψεις. Ο συνδυασμός αυτός, μαζί με την υλοποίηση μεγάλων έργων υποδομής, όπως το τραμ και η επέκταση της μπλε γραμμής του μετρό (έργα που ήταν υπό εξέλιξη), μας έδωσε το ερέθισμα να φτιάξουμε ένα δεκαετές στρατηγικό πλάνο επενδύσεων για την πόλη. Το όραμα δεν ήταν η δημιουργία ενός ακόμα κτιρίου, ήταν η είσοδος

PIRAEUS PORT PLAZA – Η ΑΝΆΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥ ΔΙΟΝΥΣΊΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΏΝΕΤΑΙ

ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Με τους τρεις αυτούς σταθμούς υπολογίζεται αύξηση της συνολικής επιβατικής κίνησης στο δίκτυο του μετρό που αγγίζει τους 132.000 πολίτες ημερησίως, μειώνοντας τόσο την κυκλοφορία των Ι.Χ. οχημάτων κατά 23.000 ημερησίως όσο και τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 120 τόνους ημερησίως. Επίσης, ο συνολικός χρόνος της διαδρομής από το λιμάνι έως το αεροδρόμιο με το μετρό θα είναι μόλις πενήντα πέντε λεπτά.

H ανακατασκευή και η αλλαγή χρήσης των πρώην εγκαταστάσεων της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτος αποτελεί ένα ενδιαφέρον παράδειγμα βιομηχανικών εγκαταστάσεων που μετατράπηκαν σε σύγχρονο και βιώσιμο χώρο εργασίας. Το έργο Piraeus Port Plaza, που αποτελείται συνολικά από επτά κτίρια και ένα κτίριο πάρκινγκ, σηματοδότησε το πρότυπο αναγέννησης για την ευρύτερη περιοχή του Αγίου Διονυσίου. Η ανάπλαση πλησιάζει προς την ολοκλήρωση με φυτεύσεις, ποδηλατοδρόμους και διαπλάτυνση των πεζοδρομίων. Το «πράσινο» συγκρότημα μέχρι σήμερα έχει λάβει συνολικά επτά πιστοποιήσεις, καθώς συμμορφώνεται πλήρως με τις αρχές της βιωσιμότητας. Για πρώτη φορά χώρος στάθμευσης στην Ελλάδα πιστοποιείται ως το πρώτο «πράσινο» πιστοποιημένο πάρκινγκ στην Ελλάδα.

17.2.22 – lifo

αμοκ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ΖΈΤΑ, ΦΛΩΡΈΤΤΑ, ΝΊΚΗ 32 lifo – 17.2.22

απουσιεσ

οι δρομοι τησ αγαπησ ειναι νυχτερινοι

ΈΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΌ ΠΕΝΘΉΜΕΡΟ ΠΡΟΒΟΛΏΝ ΣΤΗ ΣΤΈΓΗ ΑΝΟΊΓΕΙ ΤΗ ΣΥΖΉΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΏΣ ΣΤΕΡΕΌΤΥΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΌΝΤΟΣ ΚΑΙ ΖΗΤΉΜΑΤΑ ΌΠΩΣ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΊΑ, Η ΜΗΤΡΙΑΡΧΊΑ ΚΑΙ ΤΟ CANCEL CULTURE ΠΈΡΑΣΑΝ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΤΑΙΝΊΕΣ ΜΙΑΣ ΟΛΌΚΛΗΡΗΣ ΕΠΟΧΉΣ.

ΑΠΌ ΤΟΝ ΧΡΉΣΤΟ ΠΑΡΊΔΗ

ίναι η δεύτερη χρονιά που η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου συνεργάζεται με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στο πλαίσιο της κοινής δράσης «Σινεμά, Ανοιχτό». Φέτος παρουσιάζουν το πενθήμερο αφιέρωμα «Ζέτα, Φλωρέττα, Νίκη». Ο τίτλος παραπέμπει στα ονόματα των τριών ηθοποιών, της Ζέτας Αποστόλου, της Φλωρέττας Ζάννα και της Νίκης Τριανταφυλλίδη, πρωταγωνιστριών της ταινίας Αμόκ του 1963 σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου. Ο λόγος που οι τρεις επιμελητές του αφιερώματος, Ελίνα Ψύκου, Σύλλας Τζουμέρκας και Γιώργος Τσούργιαννης, τις επέλεξαν να συνθέτουν τον τίτλο του αφιερώματος είναι γιατί με αφορμή τους ρόλους τους στη συγκεκριμένη ταινία δέχτηκαν για μεγάλο διάστημα απίστευτα επικριτικά και μειωτικά σχόλια και βολές εις βάρος της αξιοπρέπειάς τους, αυτό που σήμερα ονομάζουμε slut shaming. Ο τίτλος, λοιπόν, αποτελεί μια ελάχιστη πράξη δημόσιας επανόρθωσης και αναγνώρισης του πόσο άδικη υπήρξε η δημόσια διαπόμπευσή τους. Οι συνεπιμελητές, βέβαια, δεν θα μπορούσαν να έχουν κάνει κι αλλιώς, καθώς το αφιέρωμα επικεντρώνεται σε μια θεματική που σήμερα μας απασχολεί κοινωνικά περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο μετά από μια σειρά περιστατικών που προκάλεσαν την οργή όλων των ευαισθητοποιημένων ανθρώπων τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Δεν είναι τυχαίο το ότι λέξεις και φράσεις όπως πατριαρχία, μητριαρχία, #ΜeΤoo, 50/50, cancel culture κ.ά. αποτελούν τη βασική ορολογία της δημόσιας συζήτησης που έχει ανοίξει γύρω από τα αίτια μιας σειράς εγκλημάτων και σοβαρών αγκυλώσεων που συναντά κανείς στην ελληνική κοινωνία, και όχι μόνο. Το αφιέρωμα «Ζέτα, Φλωρέττα, Νίκη», εν προκειμένω, αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο και

κεντρικό του θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίον τα στερεότυπα του παρελθόντος πέρασαν μέσα από τις ταινίες μιας ολόκληρης εποχής, καθώς και το τελικό τους αποτύπωμα. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει δεκατέσσερις εμβληματικές ταινίες που καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο από τις αρχές του ’60 μέχρι το 2009, χρονιά ίδρυσης της Ακαδημίας, οι οποίες συνδιαλέγονται με τις θεματικές του φύλου, αποτυπώνοντας εκδοχές της βίας που στηλιτεύτηκαν αφού ήρθαν στο φως μέσα από το κίνημα #MeToo. Αυτές οι ταινίες προβάλλουν μορφές πατριαρχίας αλλά και μητριαρχίας, κάποιες αλλόκοτες κι άλλες επώδυνες και άγριες, ακόμα και αστείες σε κάποιες περιπτώσεις, που είτε σχετίζονται με το cancel culture είτε είναι αποκαλυπτικές σχετικά με το ζήτημα του 50/50, δηλαδή της αντιμετώπισης του φαινομένου της υποεκπροσώπησης των γυναικών στον κινηματογράφο, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον διάλογο με το χθες πάνω σε αυτά τα κρίσιμα και επίκαιρα ζητήματα της εποχής μας. Πώς κατέγραψε και αποτύπωσε ο ελληνικός κινηματογράφος, εμπορικός και πειραματικός, την παθογένεια, πώς πραγματεύτηκε όρους και έννοιες που προκαλούν αλλαγές στη σύγχρονη εποχή, επαναπροσδιορίζοντας χρόνια παγιωμένες αντιλήψεις; Προφήτεψε όλα όσα αλλάζουν, αν και εφόσον πράγματι αλλάζουν; Οι προβολές ξεκινάνε με την ποιητική ταινία Τόπος (1985) της πρωτοποριακής κινηματογραφίστριας Αντουανέττας Αγγελίδη. Η ίδια έχει χαρακτηρίσει το τόσο πρωτότυπο πόνημά της «κινηματογραφημένο όνειρο». Η Κλαίρη Μιτσοτάκη, περιγράφοντας την ταινία για λογαριασμό του περιοδικού «Το τέταρτο», έγραψε: «Η γέννηση και ο θάνατος ορίζουν την έναρξη. Τα περιστατικά απ’ όλους τους χρόνους συνωστίζονται, συγκρούονται. Όλοι και όλα συρρέουν. Σ’ έναν κόσμο που κατοικείται από γυναικείες μορφές – μορφές που είναι όλες η πρισματική ανάπτυξη μίας και μόνης

γυναίκας μέσα στις πολλαπλές ταυτότητές της και τους ρόλους που έχουν μοιραστεί σ’ αυτό το παραμύθι». Κοντολογίς, πρόκειται για τα πολλαπλά πρόσωπα μιας γυναίκας λίγο πριν από τον θάνατό της, μια παραβολή για τον χρόνο. Η ταινία επίσης έχει έντονη εικαστικότητα και όταν προβλήθηκε εντυπωσίασε τόσο λόγω της αισθητικής όσο και λόγω της θεματικής της. Η Παραγγελιά (1980) του Παύλου Τάσιου είναι εμπνευσμένη από την περίπτωση του Νίκου Κοεμτζή που, απαντώντας σε προσβολή που δέχτηκε ένα βράδυ σε νυχτερινό κέντρο της Κυψέλης, οδηγήθηκε στην άγρια δολοφονία τριών αντρών και τον τραυματισμό άλλων επτά. Για την ιστορία, δεν έγινε σεβαστή η παραγγελιά που έδωσε στην ορχήστρα, όταν κάποιος ανέβηκε μαζί του στην πίστα, ενώ χόρευε το τραγούδι που είχε ζητήσει. Ίσως είναι η κατεξοχήν ταινία που μιλάει για τους ακλόνητους άγραφους νόμους μιας κοινωνίας όπου η πατριαρχία είναι βαθιά ριζωμένη και έρχεται αντιμέτωπη με τον ανεξέλεγκτο εκμοντερνισμό της κοινωνίας των πόλεων τη δεκαετία του ’70. Ο σκηνοθέτης ουσιαστικά παρουσιάζει τη δολοφονία-έγκλημα τιμής ως μια μορφή αντίστασης ενός συναισθηματικά λαβωμένου άντρα κατά της εξουσίας (τα δύο θύματα ήταν αστυνομικοί), ενώ τα σπαραχτικά ποιήματα της Κατερίνας Γώγου συμπληρώνουν ως ιντερλούδια το ζοφερό σκηνικό του άγριου περιστατικού με φόντο καπνούς, αλκοόλ και βαριά λαϊκά. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Όλια Λαζαρίδου και ο Αντώνης Αντωνίου στον ρόλο του Κοεμτζή. Η αριστουργηματική Τιμή της Αγάπης (1984) της Τώνιας Μαρκετάκη είναι μια ταινία που συνδυάζει την εξαιρετική αναβίωση της εποχής με ένα εκπληκτικό σενάριο, βασισμένο στη νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη Η τιμή και το χρήμα. Μια ταινία για τη βία που ασκείται σε μια νέα γυναίκα από την οικογένεια και την κοινωνία της Κέρκυρας των αρχών του ει17.2.22 – lifo

ΦΕΣΤΙΒΑΛ σπιρτοκουτο

παραεξουσίας και την αιμομικτική του σχέση. Μια «βρόμικη» ταινία η οποία εντυπωσιάζει με την αρτιότητα, την ωμότητα και τον αποκαλυπτικό ρεαλισμό της. Η ερμηνεία του Τίτου Βανδή στον πρωταγωνιστικό ρόλο του πατέρα-αφέντη είναι εκπληκτική. Η ελληνική μικροαστική οικογένεια στα κάγκελα στο Σπιρτόκουτο (2003) του Γιάννη Οικονομίδη, που φωτίζει την απόλυτη παθογένεια του φαινομένου, ακυρώνοντας την παλιού τύπου πατριαρχία και αντικαθιστώντας τη με νέες ηθικές παραμέτρους. Η ταινία που την τελευταία εικοσαετία επέδρασε καθοριστικά τόσο στον ελληνικό κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, συνεισφέροντας στο ύφος και τις θεματικές επιλογές.

34 lifo – 17.2.22

Δεν είναι τυχαίο το ότι λέξεις και φράσεις όπως πατριαρχία, μητριαρχία, #ΜeΤoo, 50/50, cancel culture κ.ά. αποτελούν τη βασική ορολογία της δημόσιας συζήτησης που έχει ανοίξει γύρω από τα αίτια μιας σειράς εγκλημάτων και σοβαρών αγκυλώσεων που συναντά κανείς στην ελληνική κοινωνία, και όχι μόνο.

ευδοκια

INFO «Ζέτα, Φλωρέττα, Νίκη» Επιμέλεια δράσης: Σύλλας Τζουμέρκας, Γιώργος Τσούργιαννης, Ελίνα Ψύκου Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Μικρή Σκηνή 23-27/2 Αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών στο onassis.org και το lifo.gr

κοστού αιώνα, καθώς το χρήμα καθορίζει τη σχέση της με τον άντρα που αγαπάει. Οι δυο τους ζουν μαζί πριν από τον γάμο, που έτσι κι αλλιώς η μάνα του άνδρα δεν εγκρίνει, ενώ η σύγκρουση των τάξεων και τα οικονομικά αδιέξοδα μετατρέπουν τη γυναίκα σε αντικείμενο διαπραγματεύσεων και εκμετάλλευσης με όρους αγοροπωλησίας. Τελικά λοιδορείται για την ελευθερία των επιλογών της. Έρωτας, θάνατος και μαύρο χιούμορ στο βραβευμένο Singapore Sling (1990), την απόλυτη ταινία-σκάνδαλο του Νίκου Νικολαΐδη που τάραξε τα νερά του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο ωστόσο τη βράβευσε, εξοργίζοντας τους πάντες, ακόμα και προοδευτικούς κριτικούς της εποχής. Και πώς θα ήταν δυνατό να μη συμβεί αυτό με μια ταινία σεξουαλικών φαντασιώσεων, αιμομικτικών σχέσεων και σκατολογικών επιδόσεων σε ένα εφιαλτικό, σκοτεινό και περίκλειστο περιβάλλον; Η ιστορία ενός άνδρα με το όνομα Singapore Sling που αναζητά ένα κορίτσι το οποίο μάλλον έχει πεθάνει, οπότε πιθανότατα είναι ερωτευμένος με ένα πτώμα. Το ότι επιμένει να την ψάχνει τον φέρνει αντιμέτωπο με μια σειρά εκπλήξεων. Αδιαμφισβήτητα η πιο εμβληματική ταινία σχετικά με την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είναι η ταινία του Δημήτρη Σταύρακα Μπέττυ (1979). Το πορτρέτο μιας νέας τρανς γυναίκας, ένα εν μέρει δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, το πρώτο που γυρίστηκε στην Ελλάδα, παρουσιάζει τη διαδρομή ενός ανθρώπου που εξωθείται στη φυγή από την πατρική εστία μιας αγροτικής κοινωνίας για να βρεθεί στον αφιλόξενο κόσμο της μεγάλης πόλης και από κει στο άγριο σύμπαν της σεξεργασίας της νύχτας. Η ταινία βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μπέττυς Βακαλίδου που κυκλοφόρησε παράλληλα με την προβολή της και ταρακούνησε τη βαθιά υποκριτική ελληνική κοινωνία. Η πασίγνωστη και απολαυστική μουσική κωμωδία Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια (1965) του Ντίνου Δημόπουλου, βασισμένη στο θεατρικό έργο των Τσιφόρου-Βασιλειάδη Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς, εμπνευσμένη από το σαιξπηρικό Ημέρωμα της στρίγκλας. Μέσα από το σουρεαλιστικό χιούμορ και την αξεπέραστη ερμηνεία της σπουδαίας πρωταγωνίστριας του θεάτρου Μαίρης Αρώνη στον ρόλο της Πάστα-Φλώρας ανατρέπονται απρόσμενα όλα τα στερεότυπα του ’60, προαναγγέλλοντας τις αλλαγές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες. Τι να πεις για την Ευδοκία (1971) του Αλέξη Δαμιανού, την ταινία-θρύλο που στοίχειωσε μια ολόκληρη γενιά σινεφίλ και καθόρισε υφολογικά μια γενιά κινηματογραφιστών; Η ιστορία μιας γυναίκας ελεύθερων για την εποχή ηθών, που ζει έναν παθιασμένο έρωτα με έφεδρο αξιωματικό του ελληνικού στρατού. Οι δυο τους αποφασίζουν να παντρευτούν, προκαλώντας δυνατούς τριγμούς στα θεμέλια της ηθικής της εποχής. Λούμπεν εξουσία και έννομη τάξη συγκρούονται μαζί τους και με τον έτσι κι αλλιώς εκρηκτικό και εύθραυστο έρωτά τους, καταλήγοντας σε τραγωδία. Στην ιδιαίτερα τολμηρή ταινία Προσοχή, κίνδυνος! (1983) του Γιώργου Σταμπουλόπουλου αποκαλύπτεται το σοκαριστικό πορτρέτο μιας «περιθωριακής» Ελλάδας. Μια κοινωνία που κρύβει σχεδόν συνωμοτικά τις εγκληματικές δραστηριότητες ενός λούμπεν δερβέναγα της

ι Απουσίες (1987) του Γιώργου Κατακουζηνού διαδραματίζονται παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στο περιβάλλον μιας μεγαλοαστικής οικογένειας που είναι υπό διάλυση. Ένας πατέρας κρατά τις τρεις κόρες του και το νόθο αγόρι της μεγάλης έγκλειστους στο εξοχικό σπίτι, αλλά μετά τον θάνατό του εκείνη, φορτωμένη ενοχές και ένα έντονο συναίσθημα αυτοτιμωρίας, γίνεται υποκατάστατό του, επιβάλλοντας στις αδελφές της τη συνέχιση της προηγούμενης συνθήκης. Ασυνήθιστα υψηλή ένταση στην απεικόνιση του φύλου και των ρόλων μέσα σε μια μεγαλοαστική οικογένεια. Παρομοίως και στην ταινία Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (1981) της Φρίντας Λιάππα, μιας σκηνοθέτιδας που λίγα χρόνια αργότερα βίωσε την απόλυτη ακύρωση λόγω μιας παρανόησης μέσα από τον κιτρινισμό των τηλεοπτικών παραθύρων: δυο αδελφές αντιμέτωπες με τα πάθη και τη μοναξιά τους, απομονωμένες στη μεγάλη, αχανή πόλη, χωρίς κοινωνική ζωή, γίνονται πιόνια ενός αρρωστημένου έρωτα, όταν επιστρέφει από το εξωτερικό ο αγαπημένος τους εξάδελφος, προκαλώντας ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η Διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ (2000) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη είναι η ταινία που βάζει τα θεμέλια γι’ αυτό που ο διεθνής Τύπος ονόμασε Greek Weird Cinema. Μια ανορθόδοξη ταξιδιώτισσα/εθνογράφος/ πράκτορας περιπλανιέται ανά τον κόσμο σε μεγάλες και μικρότερες ιστορικές πόλεις, καταγράφοντας τις εμπειρίες της με μάτια-φακούς. Σαν μια αλληγορία του ίδιου του κινηματογράφου, κάθε σταθμός αποτελεί διαφορετικό είδος σινεμά, από ταινία δρόμου και μπουρλέσκ μέχρι φιλμ νουάρ και μελόδραμα. Ένα μοναδικό κριτικό σχόλιο πάνω στην παγκοσμιοποίηση και τις μητροπόλεις της νέας χιλιετίας σε μια αβανγκάρντ ταινία που αποτίνει φόρο τιμής στα εκατό χρόνια κινηματογράφου. Μια ταινία μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που σήμερα ανήκει στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το Αμόκ (1963) του Ντίνου Δημόπουλου, ενός από τους πιο πετυχημένους σκηνοθέτες

της «χρυσής εποχής» του εμπορικού κινηματογράφου, είναι μια ταινία που ξεχώρισε και καταγράφηκε στη μνήμη πολλών ως χαρακτηριστικό δείγμα σκληρού ρεαλισμού. Γυρισμένη αμέσως μετά το θρυλικό Ταξίδι (την καλύτερη ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, που αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη εισπρακτική της αποτυχία), έχει θέμα της μια ομάδα γυναικών που έχουν αποδράσει από αναμορφωτήριο και φτάνουν σε ένα νησί όπου μια συμμορία ανδρών με αρχηγό έναν πρώην ναζί ψάχνουν έναν θησαυρό. Τρόμος, σεξουαλική βία, άγριοι ήρωες και άγριες ηρωίδες κάτω από τον καυτό ήλιο. Ο Μελισσοκόμος (1986) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, πέρα από το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο και την ποιητική διάσταση, προβάλλει και τη δεκαετία του ’80 η οποία συνδιαλέγεται δυναμικά με το σήμερα, δημιουργώντας μια δυναμική ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες. Αρκετές από τις ταινίες θα προλογίσουν οι ίδιοι οι δημιουργοί αλλά και κινηματογραφιστές, κριτικοί κινηματογράφου και δημοσιογράφοι. Ζητήσαμε από έναν από τους επιμελητές του αφιερώματος, τον σκηνοθέτη Σύλλα Τζουμέρκα, να μας μιλήσει για τις επιλογές του αφιερώματος. «Ξεκινήσαμε με ταινίες που αγαπούσαμε και θέλαμε να επαναφέρουμε στη συζήτηση και οι οποίες συνδέονται με αυτές τις θεματικές. Σκεφτήκαμε ότι μπορούσαν να ανοίξουν διάλογο με το σήμερα και το σύγχρονο κοινό. Το προσωπικό μου ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην ταινία Αμόκ του Δημόπουλου, μια ταινία που αγαπάω πάρα πολύ και η οποία παραμένει σκανδαλώδης για πάρα πολλούς λόγους. Μάλιστα, έδωσε και τον τίτλο του αφιερώματος, που βγήκε από τα ονόματα των πρωταγωνιστριών, οι οποίες στην εποχή τους χρεώθηκαν αυτό που λέμε slut shaming. Μια έντονη, αταξινόμητη ταινία μέσα στο ελληνικό σινεμά εκείνης της περιόδου, που γι’ αυτόν τον λόγο έχει πολύ ενδιαφέρον να την ανακαλύψουμε ξανά με μια καινούργια οπτική, μια ταινία πρόσφορη για συζήτηση και απόλαυση. Ενδιαφέρον παρουσιάζει οπωσδήποτε και ο Μελισσοκόμος. Αν τον δει κανείς με σύγχρονο βλέμμα και αφήσει έξω το ιστορικό-πολιτικό κομμάτι του, που ήταν το επίκεντρο της κριτικής μέχρι σήμερα, ανακαλύπτει τη σύγχρονη δυναμική της σχέσης μεταξύ της Νάντιας Μουρούζη και του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Στο επίκεντρό της έμπαινε πάντα ο ανδρικός χαρακτήρας, ενώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον να τη δει κανείς με επίκεντρο τον γυναικείο, ο οποίος είναι και η κινητήρια δύναμη της ταινίας. Η πτώση ενός ανδρικού προσώπου μέσα από μια νεότητα. Αν τον δει κανείς με σύγχρονο βλέμμα, μιλάει για ένα είδος φθοράς, ηλικιακής και φύλου. Η δεκαετία του ’80 είναι απίστευτα κρίσιμη σε σχέση με τα φύλα και την πατριαρχία με έναν πάρα πολύ λοξό τρόπο. Η Φρίντα Λιάππα είναι καραμπινάτη περίπτωση cancel culture και αυτοί από τους οποίους το υπέστη είναι μια επίσης φρικτή υπόθεση. Όλη η πορεία της καταστράφηκε από μια βάρβαρη επίθεση της συμφοράς. Γενικότερα, μέσα από αυτό το αφιέρωμα είναι σαν να εγκαινιάζουμε εκ νέου έναν διάλογο μεταξύ του παρελθόντος και του σήμερα στο πλαίσιο του σινεμά. Ένας διάλογος άλλοτε ενοχλητικός, άλλοτε εξοργιστικός, άλλοτε απλώς απολαυστικός, μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε με καινούργιο μάτι κινηματογραφικές ταινίες. Υπάρχουν εμπρηστικές στιγμές μέσα στο αφιέρωμα, αλλά υπάρχει και το Μια τρελλή τρελλή οικογένεια, που από μια αντίστροφη άποψη είναι η αποθέωση, διά του παραλόγου, της κατάργησης της πατριαρχίας. Η ταινία είναι τρομερά προοδευτική στο χιούμορ και τους διαλόγους της, πελαγοδρομώντας μεταξύ της επιβίωσης στερεοτύπων και της απόλυτης κατάργησής τους».

ΤΑ

ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ Τα ηχητικά ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη και του site Mικροπράγματα.

ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ H νέα σειρά podcast της LiFO που δίνει βήμα σε επιφανείς προσωπικότητες της επιστημονικής κοινότητας.

P O D C A S T S

Τ Η Σ

L i F O

ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ

SEX DIARIES UNCENSORED

Εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα από τον 19ο αι. μέχρι σήμερα.

Τα γεγονότα, οι άνθρωποι και οι συνήθειες που διαμόρφωσαν την Αθήνα.

Ημερολόγια του σεξ, χωρίς λογοκρισία. Με τον Άλεξ Μάνος

LIFO POLITICS

ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

PULP FICTION

Ρεπορτάζ και συζητήσεις πάνω σε θέματα πολιτικής και κοινωνίας.

H βιβλιοφιλική κοινότητα της LiFO τώρα και σε podcasts.

Το εβδομαδιαίο podcast του κινηματογραφικού κριτικού της LiFO, Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.

ΑΝΝΑ Κ.

THE REVIEW

Η ΠΕΙΝΑ

ΜΕΡΕΣ

Η Άννα Κόκορη συζητάει με αγόρια και κορίτσια της ηλικίας της για ό,τι κάτσει.

Οι συντάκτες της LiFO σχολιάζουν τις νέες ταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές, τα βιβλία, τις θεατρικές παραστάσεις, τις εικαστικές εκθέσεις και πολλά άλλα.

Η Ελένη Ψυχούλη καταγράφει το δικό της ταξίδι στις γεύσεις των Ελλήνων.

Τα Ημερολόγια του μεγαλου Έλληνα ποιητή σε μορφή podcast.

Podcasts Ο ΕΠΌΜΕΝΟΣ ΚΌΣΜΟΣ 17.2.22 – lifo

στην Καισαριανή, το 1950. Λίγους μήνες αργότερα μετακομίσαμε στο σπίτι της μητέρας του πατέρα μου, της Αντουανέττας, στην Αγίου Φανουρίου, στο Παγκράτι, όπου μείναμε μέχρι τα τρία μου χρόνια. Η μητέρα μου Μίλια, ο πατέρας μου Ορέστης και τα αδέλφια του Απόλλων, Σωκράτης και Ίρις, που ζούσαμε μαζί, ήταν όλοι μηχανικοί του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, οι νεότεροι ακόμα φοιτητές. Ήταν αυτονόητο πως οτιδήποτε κι αν ήθελες να γίνεις στη ζωή σου, έπρεπε να ξέρεις μαθηματικά. Μία από τις πρώτες μνήμες της ζωής μου, πρέπει να ήμουν δύο-δυόμισι χρονών, είναι η απόλαυση και η ησυχία που αισθανόμουν όταν με ανέβαζε ο θείος Απόλλων πάνω στη βιβλιοθήκη, απ’ όπου έβλεπα τα σχεδιαστήρια σε κάτοψη, τα κεφάλια που κουνιόντουσαν ελαφρά και τα χέρια που σχεδίαζαν.

q Ήταν κοινό μυστικό στην οικογένεια ότι τα προβλήματα που δεν έβρισκαν τη λύση τους το βράδυ, λύνονταν κατά τη διάρκεια του ύπνου – αυτό συνέβαινε και σ’ εμένα αργότερα. Και όχι μόνο οι μηχανικοί. Η γιαγιά Αντουανέττα παιδευόταν να φτιάξει ένα φουστάνι για την Ίριδα από ένα μικρό κομμάτι ύφασμα και είδε στον ύπνο της πώς έπρεπε να το κόψει για να της βγει. Ήταν μιγάδα η γιαγιά Αντουανέττα, μισή Μαλγκάς - μισή Γαλλίδα, και γέννησε τέσσερα από τα πέντε παιδιά της στη μητρίδα της τη Μαδαγασκάρη. Δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ. Ο άνδρας της σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα στα Δεκεμβριανά.

q Μου άρεσε να τριγυρνώ σ’ εκείνο το σπίτι. Το θυμάμαι πολύ καλά, παρότι φύγαμε στα τρία μου. Η μαμά μου με άφηνε το πρωί στη γιαγιά για να πάει στη δουλειά της στο Χημείο του Κράτους. Σε κανέναν δεν φαινόταν παράξενο που ζωγράφιζα συνέχεια, ακόμα και στον καμπινέ. Άλειφα με οδοντόπαστα το πάτωμα και ζωγράφιζα με το δάχτυλό μου την επιφάνεια.

q Όταν γύρισε ο πατέρας μου από το Παρίσι, τον ακολουθήσαμε στα διάφορα μέρη όπου δούλευε ως τεχνικός διευθυντής εργοστασίων, πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Πάτρα. Κάθε Κυριακή πρωί με έπαιρνε μαζί του στα εργοστάσια, όπου δούλευε μόνος του. Τριγύριζα στους έρημους χώρους που φάνταζαν μαγικοί και μύριζα τη μυρωδιά της εργασίας. Με ανέβαζε και στην ψηλή καρέκλα να ζωγραφίζω σε σχεδιαστήριο.

q Αργότερα, στην ταινία μου Τόπος, συνειδητά ενσωμάτωσα ίχνη οίκου σε εργοστασιακούς χώρους. Κυρίως από το Γκάζι, που το 1984 είχε μόλις σταματήσει να λειτουργεί, αλλά και από ένα εγκαταλελειμμένο εργοστασίου κόλλας. Οι εργοστασιακοί χώροι στον Τόπο δεν ήταν απλώς τοποθεσίες γυρίσματος αλλά ταυτίζονται με την ίδια την υποκειμενικότητα του σώματος της γυναίκας που γεννά και πεθαίνει. Το σώμα της ίδιας της ταινίας είναι αυτό που θρηνεί, πενθεί και απαντά στα ερωτήματα των μορφών που το διασχίζουν. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1995, στην ταινία μου Οι ώρες - Μια τετράγωνη ταινία χρησιμοποίησα τους βιομηχανικούς χώρους στο Λαύριο.

q Το περιστατικό που χάραξε τη ζωή μου με ακραίο τρόπο συνέβη στα δέκα μου χρόνια στην Πάτρα. Με οδήγησε στην αφωνία. Όλος ο κόσμος έμεινε απ’ έξω, εκτός από τη ζωγραφική. Σε αυτή μου τη σχέση με τη ζωγραφική στηρίχτηκε ο πατέρας μου, που σκαρφίστηκε ένα πρωτόγονο storyboard για να μου ζωγραφίζει άγαρμπα, εικόνα-εικόνα, τα μαθήματα του σχολείου που είχα σταματήσει να καταλαβαίνω. Τότε άρχισα να τους σκιτσάρω όλους στα γρήγορα. Ο πατέρας μου ενίσχυσε τη ζωγραφική μου ικανότητα και έτσι τελείωσε το δημοτικό με την ακατανόητη υφαίρεση και ήρθε το γυμνάσιο με την υπέροχη άλγεβρα, που επιτέλους καταλάβαινα. Η ανακούφιση της άλγεβρας με ελευθέρωσε και έδωσε και το μήνυμα στους γονείς μου ότι δεν ήμουν βλάκας. Από κει και πέρα με άφηναν ήσυχη να ζωγραφίζω στο δωμάτιό μου με τις ώρες, αφού είχα γίνει άριστη μαθήτρια.

Σκηνοθέτις. Γεννήθηκε στην Καισαριανή, ζει στο Παγκράτι.

ΑΝΤΟΥΑΝΈΤΤΑ ΑΓΓΕΛΊΔΗ

q «Γενέθλια γη δεν είναι ο τόπος που γεννηθήκαμε», έλεγα στην ταινία μου Τόπος το 1985. Γεννήθηκα στην Αθήνα,

q Η ζωγραφική μου πέρασε διάφορες φάσεις: από την προσπάθεια της απόλυτης μίμησης και των μικρότερων λεπτομερειών των σάπιων φύλλων και ιστών αράχνης, στο γυμνό σώμα της μητέρας μου, στα συνεχή αυτο-πορτρέτα από το τζάμι της βιβλιοθήκης του δωματίου μου και στις χαράξεις φευγαλέων εικόνων από το Ουγκέτσου Μονογκατάρι του Μιζογκούτσι.

q Ο πόλος της βιβλιοφαγίας και της λογοτεχνίας στο σπίτι ήταν η μητέρα μου, με την αγάπη της για τη ρωσική λογοτεχνία. Τη θυμάμαι, τα απογεύματα, να μεταφράζει από τα ρωσικά, που ήταν σαν μητρική της γλώσσα, αφού γεννήθηκε στο Βατούμ της Μαύρης Θάλασσας και κράτησε για πάντα μέσα της την αγάπη αυτής της γλώσσας. Μετέφρασε αρχικά διηγήματα του Άντον Τσέχοφ και αργότερα τους πρωτοπόρους ποιητές Άννα Αχμάτοβα, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Όσιπ Μαντελστάμ και άλλους. Φανατική αναγνώστρια της «Επιθεώρησης Τέχνης» και ποιήτρια με το ψευδώνυμο «Μίλια Ροζίδη», με τραύμα άφησε πίσω της την εποχή της Αντίστασης. Στην Κατοχή τύπωνε στον κρυμμένο πολύγραφο, στην πλατεία Πλαστήρα στο Παγκράτι, το περιοδικό «Νέα Γενιά» της ΕΠΟΝ. Αντάλλασσαν με τον Φιλίνη τσάντες με υλικά. Για εκείνον έγραψε τον «Άγγελο με το ποδήλατο». Ήταν κομμουνίστρια και φεμινίστρια. Γεννήθηκα μέσα στον φεμινισμό και τη ρωσική πρωτοπορία. Και έτσι μεγάλωσα.

ΟΙAΘΗΝΑΊΟΙ

q Δεν πήγα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Έκρυψα τη ζωγραφική μου, το πολύτιμο μυστικό μου. Αισθανόμουν πως δεν θα

36 lifo – 17.2.22

μπορούσαν να με καταλάβουν. Είχα διανύσει μια πορεία που, από την προσπάθεια να ζωγραφίσω ό,τι βλέπω, είχα φτάσει στην απόλυτη αφαίρεση της χειρονομίας-γραφής. Η ζωγραφική αυτή θα ξαναβγεί στην επιφάνεια τώρα, για πρώτη φορά μετά από πενήντα πέντε χρόνια, στο ντοκιμαντέρ που φτιάχνουμε με την κόρη μου Ρέα Βαλντέν. Τα περισσότερα έργα δεν τα είχε δει ούτε εκείνη πριν από το γύρισμα.

q Η επιλογή της Αρχιτεκτονικής ήταν ένα «έστω». Ευτυχώς, εκεί συνάντησα τον Νίκο Εγγονόπουλο και συνεννοηθήκαμε. Κάθε πρωί μιλούσαμε στο καμαράκι του, δίπλα στην αίθουσα όπου ζωγραφίζαμε μοντέλο. Για τον Ντε Κίρικο και τον Mαξ Eρνστ και τη σχέση των μοναχών με τη ζωγραφική, την προετοιμασία τους, κάτι που μου ταίριαζε. Αλλά εκείνη την εποχή η Χούντα είχε διώξει πολλούς καθηγητές αριστερών φρονημάτων. Ήμουν στην πολιτική ως τον λαιμό, στον ακτιβισμό και στη θεωρία. Διάβαζα Μαρξ και «έβλεπα» τη συσσωρευμένη υπεραξία να πάλλεται στα κτίρια. Στο μυαλό μου ερμήνευα την πολιτική οικονομία εικαστικά. Ήταν βέβαια και η ανακάλυψη του έρωτα. Με έντονη, επίσης, μορφή.

q Ήμουν στο Κ.Σ. του «Ρήγα Φεραίου», μόλις είχα τελειώσει την Αρχιτεκτονική, το καλοκαίρι του 1973, όταν έπιασαν τον γραμματέα, τον Σταύρο Τσακυράκη. Μου μήνυσαν και έφυγα δίχως δεύτερη σκέψη, δεν είχα χρόνο ούτε μπαγκάζια να ετοιμάσω. Πρόλαβα να φύγω νόμιμα, μου είχε βγάλει διαβατήριο ο θείος μου ο Σωκράτης. Ήμουν στο αεροπλάνο, όταν η αστυνομία μπήκε στο σπίτι των γονιών μου στο Παγκράτι, σε αυτό που μένω τώρα. Αναποδογύρισαν τα στρώματα και αδειάσανε τις βιβλιοθήκες. Ευτυχώς, δεν κατάλαβαν τους ρωσικούς τίτλους των βιβλίων της μάνας μου. Έφτασα στο Παρίσι στις 6 Αυγούστου του 1973.

q Εκεί άρχισα μια μανιώδη «διαμονή» στα μουσεία, καθώς και να μπαινοβγαίνω στις αίθουσες διδασκαλίας της Vincennes, «ανασαίνοντας» σημειολογία, ψυχανάλυση, φεμινισμό. Και έρωτα. Και γενικές συνελεύσεις και πορείες. Εντάχθηκα στον φεμινισμό του δεύτερου κύματος, της «διαφοράς», του «το προσωπικό είναι πολιτικό», της Hélène Cixous, της Luce Irigaray, της Julia Kristeva. Το Παρίσι με έβαλε μπροστά στο «τώρα είναι η ώρα». Σε αντίθεση με το «έστω» που είχα πει όταν διάλεξα την Αρχιτεκτονική αντί για την Καλών Τεχνών. Αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στην IDHEC

απο τον m.hulot φωτογραφιeσ: παρισ ταβιτιαν

συντροφοι Για μένα το πολιτικό ήταν αξεδιάλυτα συνδεδεμένο με το μορφικό. Μου ήταν αδιανόητο να διαχωρίσω το θέμα από τη μορφή. Πολλοί από τους συντρόφους μου, όμως, μη αναγνωρίζοντας τη μορφή, δεν μπόρεσαν να δουν καν το θέμα.

17.2.22 – lifo

q H IDHEC ήταν σε φάση ολικής ανασυγκρότησης μετά τον σίφουνα του Μάη του ’68 που σάρωσε τη συμβατική δομή που είχε στο παρελθόν. Στόχος ήταν η σύνθεση. «Την Ιστορία, την τεχνική, τα γαλλικά, μάθετέ τα μόνοι σας. Εμείς θέλουμε συνθέτες», μας έλεγαν οι καθηγητές. Η Αρχιτεκτονική με βοήθησε στην IDHEC σε αυτό ακριβώς, στη σύνθεση. Μόλις μπαίναμε, μας έδιναν κατευθείαν κόπιες ταινιών να μελετήσουμε πάνω στη μουβιόλα. Σ’ εμένα έδωσαν τον Φάουστ του Μουρνάου. Για την καθοριστική σημασία που έπαιξε αυτή η ταινία στη ζωή μου και πώς έγινε αυτό μιλώ στο ντοκιμαντέρ που γυρίζουμε και μοντάρουμε αυτήν τη στιγμή με τη Ρέα.

q Τους δάσκαλούς μου στο Παρίσι τους ευγνωμονώ και τους μνημονεύω επειδή μου έδειξαν στο να εμπιστεύομαι και να καλλιεργώ το προσωπικό μου βλέμμα. Είναι ο Noël Burch, που έβαλε στη γαλλική κινηματογραφική θεωρία την έννοια της «ανοικείωσης» των Ρώσων φορμαλιστών, ο Jean Thibaudeau, της συντακτικής επιτροπής του «Tel Quel» και ειδικός στον Francis Ponge, ο Christian Metz, ο εισηγητής της σημειωτικής και της ψυχανάλυσης του κινηματογράφου, ο Thierry Kuntzel, που εφάρμοσε τον μηχανισμό του ονείρου στην ταινία και όχι στον θεατή, μια προσέγγιση που ακολουθήσαμε και εγώ με τη Ρέα αργότερα. Περιέβαλλαν με εμπιστοσύνη και ενδυνάμωσαν τις εμμονές μου. Ο Thibaudeau ιδιαίτερα ενθουσιάστηκε με τις σκέψεις μου για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου του 1977, το Idées Fixes / Dies Irae, τόνισε τη σημασία της ιδιομορφίας μου να φτιάχνω παρτιτούρες αντί για συμβατικά σενάρια και δημοσίευσε την παρτιτούρα της πρώτης εκείνης ταινίας στο «Cahiers critiques de la littérature». Ο Burch, πάλι, παρουσίασε την ταινία στο Beaubourg. Ήταν μια γενναία ταινία που τολμούσε να μιλήσει για αντιφάσεις και για το πώς η πατριαρχία διεισδύει και στην πρωτοπορία. Όταν έφτασε στο Αντι-Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, το 1977, διαγωνίστηκε με το όνομα «Παραλλαγές στο ίδιο θέμα», για να γίνει κάπως πιο αποδεκτή.

q Η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν τραυματική, δεν υπήρξε η δυνατότητα αναγνώρισης της πολιτικής διάστασης του έργου μου, παρότι η εποχή ήταν πολιτικοποιημένη στο έπακρο. Για μένα το πολιτικό ήταν αξεδιάλυτα συνδεδεμένο με το μορφικό. Μου ήταν αδιανόητο να διαχωρίσω το θέμα από τη μορφή. Πολλοί από τους συντρόφους μου, όμως, μη αναγνωρίζοντας τη μορφή, δεν μπόρεσαν να δουν καν το θέμα. Έτσι του δόθηκαν οι τίτλοι του «κρυπτικού» και του «ερμητικού», που με ακολουθούν από τότε. Άλλωστε, οι αιτιάσεις του ερμητισμού και του ελιτισμού συνόδευαν συνήθως και τις απορρίψεις των προτάσεών μου από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Κάθε πραγματοποιημένη ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας πολύχρονης περιπέτειας απορρίψεων. Η τελευταία πρόταση ταινίας που μου απέρριψαν ήταν το 2009, η Μήδεια / Κόρη, το σενάριο της οποίας ετοιμάζαμε με τη Ρέα από το 2001. Ήταν η ιστορία μιας ξένης που σκότωναν ως μάγισσα και υπαίτιο μιας επιδημίας. Ήταν, βέβαια, πολύ πριν από την πρόσφατη προσφυγική τραγωδία και την πανδημία του Covid-19. Χρησιμοποιούσαμε τη θεματολογία ως παραβολή, όχι κυριολεκτικά. Θέλαμε να μιλήσουμε «για τον Μεσαίωνα σήμερα», έτσι γράφαμε. Δεν έχουμε εγκαταλείψει το πρότζεκτ, θα το προσπαθήσουμε ξανά, μετά το ντοκιμαντέρ. Όμως η πραγματικότητα μας ξεπέρασε. Πρέπει να πούμε τα πράγματα αλλιώς.

ΙNFO

Η ταινία της Αντουανέττας Αγγελίδη «Τόπος» (1985) θα προβληθεί στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση την Τετάρτη 23/2 στις 18:30, ανοίγοντας το κινηματογραφικό αφιέρωμα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου «Ζέτα, Φλορέττα, Νίκη - Σινεμά Ανοιχτό», με θεματικές τη μητριαρχία, την πατριαρχία, το #ΜeΤoo, το 50/50, την cancel culture και το ελληνικό σινεμά. Η νέα μεγάλου μήκους ταινία της «Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας», που συν-σκηνοθετεί με την κόρη της Ρέα Βαλντέν, είναι στο στάδιο του post production.

q Όχι, σίγουρα δεν ήταν προφανή αυτά που έκανα όταν γύρισα στην Ελλάδα. Ακόμα κι όταν φωτογράφισα γυμνή μια έγκυο συντρόφισσα να κάνει δουλειές του σπιτιού για το Φεστιβάλ του Θούριου, πρέπει να ήταν το 1978 ή 1979. Λογοκρίθηκε ως έργο ελιτίστικο. Μια γυμνή έγκυος που έκανε δουλειές του σπιτιού ήταν κατανοητή μόνο από λίγους! Πού είστε χαμένες ρωσικές πρωτοπορίες...

q Υπάρχει και η άλλη πλευρά, ευτυχώς. Την ίδια εποχή ο Χρήστος Βακαλόπουλος έγραψε για το Idées Fixes / Dies Irae «οι μέρες οργής να γίνουν έμμονες ιδέες», η ταινία βραβεύτηκε στο Αντι-Φεστιβάλ και η παρτιτούρα της δημοσιεύτηκε στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» μαζί με μια μεγάλη συζήτηση με τη Φρίντα Λιάππα, τον Βακαλόπουλο και τον Μισέλ Δημόπουλο. Μάλιστα, όταν έγινε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ο Παύλος Ζάννας, έκανε άνοιγμα στις νέες φωνές. Του χρωστάμε πολλά η νεότερη γενιά του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Κι έτσι, το 1984 χρηματοδοτήθηκε το σενάριο για τον Τόπο που δουλεύαμε με την πολύ καλή φίλη και συνεργάτιδα Κλαίρη Μιτσοτάκη στο Παρίσι.

q Για τον ήχο της ταινίας ο Γιώργος Απέργης μου πρότεινε τη Martine Viard που είχε αυτοσχεδιάσει στο έργο του «Récitations» και μου έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε τις παρτιτούρες του. Η Viard έφτιαξε με τη φωνή της όλους τους ήχους του Τόπου. Μια δεύτερη φωνή, αυτή της Αννίτας Σαντοριναίου, μιλάει μέσα από τα σώματα όλων των γυναικών, σε διαφορετικές τονικότητες. Τέλος, η Μάγια Λυμπεροπούλου εκφέρει στα ιταλικά, στην αρχή της ταινίας, στίχους από το πρώτο κάντο της Κόλασης του Δάντη. Οι εικόνες του Τόπου έρχονται από ίχνη πινάκων του Ντε Κίρικο, του Uccello, του Cranach, του Carpaccio, μαζί με μνήμες, και φαντασία, και χρόνο που ανοιγοκλείνει. Τα σώματα κινούνται απότομα με πρότυπο φίδια, πουλιά, αρπακτικά αλλά και τα τανίσματα των κοριτσιών του Balthus. Τα δέρματά τους είναι ζωγραφισμένα από τον Αχιλλέα Χαρίτο και ολόκληρη ομάδα βοηθών, ενώ τα ρούχα τα έφτιαξε στο Παρίσι η Λιλή Κεντάκα. Όλες τις κατασκευές μέσα στους εργοστασιακούς χώρους, καθώς και το μοτίβο του «Κολυμβητή» του Ντε Κίρικο στο δάπεδο, σχεδίασε ο Κώστας Αγγελιδάκης.

q Αυτόν τον καιρό φτιάχνουμε ένα ντοκιμαντέρ με τη Ρέα, εξ ολοκλήρου μέσα στο σπίτι μας, στο

Έκανα μεταμοσχεύσεις και στα δυο μου μάτια και ξαναείδα. Η νέα μου όραση ήταν η αποκάλυψη. Το πόσο σημαντικά και υπέροχα είναι και τα μικρότερα πράγματα. Και ότι δεν υπάρχει πραγματικά επανάληψη.

Παγκράτι, σε αυτό το ίδιο διαμέρισμα στη Φρύνης όπου έζησαν οι γονείς μου από τη δεκαετία του ’60 ως τον θάνατό τους και όπου έχουμε βγάλει οι δυο μας την πρόσφατη καραντίνα. Η ιδέα ξεκίνησε από μια αποκάλυψη. Για κάποια χρόνια τυφλωνόμουν σταδιακά λόγω της ασθένειας Fuchs, που είναι κληρονομική και δυστυχώς την έχει και η κόρη μου σε πρώιμο στάδιο. Έκανα μεταμοσχεύσεις και στα δυο μου μάτια και ξαναείδα. Η νέα μου όραση ήταν η αποκάλυψη. Το πόσο σημαντικά και υπέροχα είναι και τα μικρότερα πράγματα. Και ότι δεν υπάρχει πραγματικά επανάληψη. Μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Έχω ζήσει πολλά χρόνια σε αυτό το σπίτι και δεν το γνωρίζω καθόλου, ποτέ δεν είναι ίδιος ο δρόμος όταν βγαίνω έξω κάθε μέρα για μια βόλτα στο τετράγωνο, δεν υπάρχει ρουτίνα, πόσο ζωντανός είναι ο κόσμος! Και η ευγνωμοσύνη: για τους γιατρούς και την επιστήμη, για τους νεκρούς δότες, για τις φίλες και τους φίλους που μου στάθηκαν. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ συνδυάζει κομμάτια από τους τίτλους των μεγάλου μήκους ταινιών μου: Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας.

q Άρχισα να διδάσκω στο πανεπιστήμιο μετά την ταινία Κλέφτης ή η πραγματικότητα του 2001, την οποία γράψαμε με τη Ρέα μετά τον θάνατο της μητέρας μου, όταν ήμουν πενήντα ενός χρονών. Άρχισα να τυφλώνομαι λίγο πριν σταματήσω να διδάσκω. Η μέθοδός μου στη διδασκαλία βασίζεται στον τρόπο που φτιάχνω ταινίες. Θεωρώ ότι ο «μηχανισμός του ονείρου» ως συνθετικός μηχανισμός, δηλαδή ο τρόπος που λειτουργεί το ασυνείδητο όλων μας, μαζί με τον πειραματισμό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από διαφορετικούς δημιουργούς με εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα κάθε φορά. Να οργανώσει, δηλαδή, το προσωπικό βλέμμα. Πιστεύω ότι η νέα γενιά έχει πολύ ταλέντο που δεν πρέπει να καταστραφεί και να εμποδιστεί. Η νέα γενιά έχει έμπνευση. Στηρίξτε τη.

38 lifo – 17.2.22

ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ Αντουανέττα Αγγελίδη

(Institut des Hautes Études Cinématographiques). Αποφάσισα να κάνω σινεμά, και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο, εικαστικό σινεμά, όπως το είχα ονειρευτεί ήδη, λίγα χρόνια πριν, σε ένα από τα σημαδιακά όνειρα που έχουν καθορίσει τη ζωή μου, το «όνειρο του Mαγκρίτ», έναν πίνακα με ελάχιστη κίνηση μέσα του, που πυροδότησε την εμμονή μου με το timing.

715

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

1Ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών: «Πού πας, βρε Καραγκιόζη;» Το θέατρο σκιών και η εξέχουσα μορφή της, ο Καραγκιόζης, γνώρισε μεγάλη δημοφιλία στη χώρα μας. Μπορεί όμως αυτή η φιγούρα να παραμείνει επίκαιρη και να μιλήσει στον Έλληνα του σήμερα; Αυτή την απάντηση θα προσπαθήσει να δώσει ο κοινωνικός και πολιτιστικός οργανισμός KROMA μέσα από το 1Ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών «Πού πας, βρε Καραγκιόζη;», μια τριήμερη συνάντηση στο Ρομάντσο με εικαστικές, παραστατικές και εκπαιδευτικές δράσεις και συνομιλίες που θέλουν να ερευνήσουν την ιστορία, τις καταβολές και τις προεκτάσεις της παράδοσης του θεάτρου σκιών. 18-20/2, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, είσοδος ελεύθερη με προκράτηση θέσης

THE WEEK Όσα ξεκινάνε αυτή την εβδομάδα

ΣΙΝΕΜΑ Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

ΘΕΑΤΡΟ Μπέττυ Αρβανίτη: Για να λειτουργήσει ο άνθρωπος καλά, πρέπει να δίνει και να παίρνει

ΘΕΑΤΡΟ «Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα

BIΒΛΙΟ Η περιπλάνηση του Πάτρικ Λη Φέρμορ στα μοναστήρια

ΜΟΥΣΙΚΗ Οι Glass Animals είναι το μεγαλύτερο βρετανικό γκρουπ στον κόσμο αυτήν τη στιγμή

17.2.22 – lifo

17- 23 φεβρου αρ ιου 2 0 22

the week

του Νίκου Καζαντζάκη: «Έχεις πινέλα και χρώματα. Ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα». Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, λοιπόν, ο καλλιτέχνης «κρυφοκοίταξε» στα άλλα σπίτια κι έτσι το σχήμα του οίκου πρωταγωνιστεί ως αρχετυπική εικόνα σε όλα τα έργα του. Το σπίτι γίνεται αεικίνητο, οι φιγούρες παραμορφώνονται, θυμίζοντας κουκλοθέατρο, αλλά αυτό που φτιάχνει τελικά ο Πέρρος είναι ένα σύμπαν στο οποίο κάθε θεατής θα βρει κάτι αναγνωρίσιμο. 17/2-12/3, γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Αθήνα, είσοδος ελεύθερη

5 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Takis, «Télésculpture» & «Μαγνητικό Aνάγλυφο»

STOEP TH S PR ES

ΘΕΑΤΡΟ «Λευκές Νύχτες» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη

απο tην ελενη τζαννατου

1 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ «Open-ended» Τη γοητεία του ατελούς επιδιώκει να αναδείξει η νέα ομαδική έκθεση που φιλοξενεί η γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην οποία συμμετέχουν είκοσι καλλιτέχνες σε επιμέλεια Γεωργίας Λιάπη. Τα έργα που συγκεντρώνονται έχουν δημιουργηθεί με ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και υλικών, μένοντας πάντα πιστά στην καλλιτεχνική αρχή του non-finito. Έτσι, η καλλιτεχνική διαδικασία ως «open-ended» διαδικασία εξιτάρει τη φαντασία και καλεί τον θεατή να ολοκληρώσει εννοιολογικά το εκάστοτε έργο.

3 ΜΟΥΣΙΚΗ Νατάσσα Μποφίλιου Μια παράσταση των Θέμη Καραμουρατίδη & Γεράσιμου Ευαγγελάτου

Έως 3/4, γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα, είσοδος ελεύθερη

2 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ 1Ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών: «Πού πας, βρε Καραγκιόζη;» Το θέατρο σκιών και η εξέχουσα μορφή της, ο Καραγκιόζης, γνώρισε μεγάλη δημοφιλία στη χώρα μας. Μπορεί όμως αυτή η φιγούρα να παραμείνει επίκαιρη και να μιλήσει στον Έλληνα του σήμερα; Αυτή την απάντηση θα προσπαθήσει να δώσει ο κοινωνικός και πολιτιστικός οργανισμός KROMA μέσα από το 1Ο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών «Πού πας, βρε Καραγκιόζη;», μια τριήμερη συνάντηση στο Ρομάντσο με εικαστικές, παραστατικές και εκπαιδευτικές δράσεις και συνομιλίες που θέλουν να ερευνήσουν την ιστορία, τις καταβολές και τις προεκτάσεις της παράδοσης του θεάτρου σκιών. 18-20/2, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, είσοδος ελεύθερη με προκράτηση θέσης

40 lifo – 17.2.22

Μετά από δύο χρόνια αποχής από τις ζωντανές εμφανίσεις, η Νατάσσα Μποφίλιου, έχοντας πάντα στο πλάι της τους δημιουργούς και στενούς της συνεργάτες Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμο Ευαγγελάτο, δίνει ραντεβού κάθε Σάββατο στην ανανεωμένη σκηνή του VOX, από την οποία θα παρουσιάσει τόσο την τελευταία της δισκογραφική δουλειά «Η εποχή του θερισμού» όσο και κομμάτια από την υπόλοιπη σταδιοδρομία της. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Άγγελος Τριανταφύλλου. 19/2-26/3, VOX, Ιερά Οδός 16, Αθήνα, είσοδος 30-15 ευρώ

4 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Βασίλης Πέρρος - «Εν οίκω» Για τα νέα του έργα που θα παρουσιαστούν στην ατομική του έκθεση στην γκαλερί Σκουφά ο Βασίλης Πέρρος εμπνεύστηκε από ένα τσιτάτο

Παίρνοντας το όνομά της από τις λευκές νύχτες που μπορεί να δει κανείς στα εξωτερικά όρια του αρκτικού κύκλου, η εν λόγω νουβέλα του σπουδαίου Φιόντορ Ντοστογιέφσκι πραγματεύεται τα ζητήματα της φιλίας και της αγάπης με φόντο την Αγία Πετρούπολη. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης διασκευάζει το έργο για το θέατρο, ακολουθώντας την περιπλάνηση του Ονειροπόλου (που παίζει ο ίδιος), ενός μεσοαστού δημόσιου υπαλλήλου, που συναντά τη νεαρή ορφανή Νάστιγα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη) και μαζί περνούν με ιδιαίτερη εγγύτητα τέσσερις νύχτες, κάτι που θα αφήσει να ξεδιπλωθεί ο ψυχικός κόσμος, τα όνειρα αλλά και οι ψευδαισθήσεις των ηρώων. 19/2-31/3, Θέατρο Άνεσις - Μικρή Σκηνή, λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα

Στο πλαίσιο των εορτασμών για τα πέντε χρόνια του ΚΠΙΣΝ οι επισκέπτες του θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα του πολύ σημαντικού για την εικαστική σκηνή γλύπτη Takis. Από τη μια τα «Télésculptures», που αποτελούν κάποια από τα πρώτα έργα στα οποία ο καλλιτέχνης εισήγαγε το στοιχείο του μαγνητισμού στην τέχνη του, ανοίγοντας έτσι νέους ορίζοντες στη γλυπτική, και από την άλλη το «Μαγνητικό Ανάγλυφο», ένα δυσδιάστατο ξύλινο ταμπλό που βλέπουμε να αποκτά μια τρίτη διάσταση, ενώ παράλληλα μεταλλικά γεωμετρικά αντικείμενα αιωρούνται στον χώρο. 19-28/2, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, Καλλιθέα, είσοδος ελεύθερη

6 ΘΕΑΤΡΟ «Αντιγόνη» του Ζαν Ανουίγ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

Ένα πολύ σημαντικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας αλλά και ένα από τα πιο δυνατά κείμενα που έχουν γραφτεί για την εξουσία παίρνει στα χέρια της η Μαρία Πρωτόπαππα για να το παρουσιάσει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Το μυθικό πρόσωπο της Αντιγόνης συγκρούεται με την εξουσία. Αξίζει όμως αυτή η αντιπαράθεση τη θυσία της ζωής της; Έχει τελικά ο Κρέοντας έστω και κάποια ελαφρυντικά; Με τους Χρήστο Στέργιογλου, Γιάννη Τσορτέκη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Δημήτρη Μαμιό, Δημήτρη Μαργαρίτη, Ηλέκτρα Μπαρούτα και τη Μαρία Πρωτόπαππα. 18/2-20/3, Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, είσοδος 18-7 ευρώ

7 ΕΚΘΕΣΗ «MONUMENTA: Ιχνηλατώντας την ανθρώπινη παρουσία και ζωή» Μπορεί το ΚΠΙΣΝ να μετρά αισίως πέντε χρόνια ζωής, όμως ο χώρος όπου φιλοξενείται το Κέντρο κρύβει μια μακρά ιστορία που εκτείνεται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στη νέα αυτή έκθεση

ΜΟΥΣΙΚΗ Jazz Chronicles: Γιώργος Κοντραφούρης Baby Trio Ένα από τα σημαντικά ονόματα της σύγχρονης ελληνικής τζαζ, ο Γιώργος Κοντραφούρης, θα συμμετάσχει μαζί με δύο πρώην μέλη του Baby Trio του στους εορτασμούς για τα πέντε χρόνια του ΚΠΙΣΝ με μια συναυλία στον Φάρο. Μια εμφάνιση που αποτελεί ένα άτυπο διπλό reunion, τόσο του Κοντραφούρη με τα μέλη του Baby Trio του όσο και του μουσικού με το ίδιο το ΚΠΙΣΝ. 21/2, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, Καλλιθέα, είσοδος 5-10 ευρώ

που παρουσιάζεται στο ισόγειο του Δανειστικού Τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλές από αυτές τις ιστορίες που κρύβει ο χώρος αλλά και το πώς μετασχηματίστηκε από Νεκρόπολη στην αρχαιότητα σε έλος κατά τη βυζαντινή και οθωμανική περίοδο και κατά τη νεότερη ιστορία σε ιππόδρομο, μέχρι να γίνει αυτό που είναι σήμερα. 19-23/2, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 364, Καλλιθέα, είσοδος ελεύθερη

8 ΜΟΥΣΙΚΗ Stages A/Live: Saske

the week

EKΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΠΑΡΤΙ

Γεννημένος στην Καβάλα, μεγαλωμένος στο Mαϊάμι και με έδρα πλέον την Αθήνα, ο Saske μάζεψε τα βιώματά του για να γίνει μία από τις πιο δυναμικές φωνές της σύγχρονης χιπ-χοπ πραγματικότητας. Ως καλεσμένος του επόμενου Stages A/Live, ο Saske ταξίδεψε μέχρι τις Σέρρες για να μπει στο Κατάστημα Κράτησης στη Νιγρίτα και να πιάσει το μικρόφωνο, σε μια διαδικτυακή εμφάνιση που για άλλη μια φορά έχει επιμεληθεί ο Χρήστος Σαρρής. 20/2, διαδικτυακά μέσα από το Onassis Channel στο YouTube, χωρίς αντίτιμο

VCA3000 Η SOCIETY 3000 ξεκινάει τη σειρά πάρτι VCA3000, μπαίνοντας για πρώτη φορά στο Temple, σε μια δυνατή βραδιά που θα φτάσει μέχρι πρωίας. Στο line up οι AgainstMe, Icarus in love, Kobzev, Monodroids (Fro + Rlct) και Reaktiv.

Βρίσκονται σε όλη την Ελλάδα και σε διαβεβαιώνουν ότι «εδώ μιλάς!».

18/2, Temple Athens, Ιάκχου 17, Αθήνα, είσοδος 7 ευρώ

«Εκκλησιάζουσες»: Μια νέα παράσταση που καλύπτει την απόσταση μεταξύ του Αριστοφάνη και του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Κουντουριώτου 108, Πειραιάς, 210 4113313, www.soeasy.gr

Ανεβαίνει από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων».

ην παράσταση Εκκλησιάζουσες / Μια Κωμωδία ανεβάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ως τις 6 Μαρτίου στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων». Πρόκειται για το αριστοφανικό χορόδραμα Ιάκωβος Καμπανέλλης που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του θεατρικού συγγραφέα. Η παράσταση βασίζεται στην ομώνυμη κωμωδία του Αριστοφάνη, στη μετάφραση Κώστα Ταχτσή. Το έργο έχει διανθιστεί με τραγούδια και κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη και του σκηνοθέτη της Λουκά Θάνου. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ και στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, λέει: «Το Έτος Καμπανέλλη και η πιθανότητα ενός αριστοφανικού καρναβαλιού με οδήγησαν στις “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη και στη “Μια Κωμωδία” του Καμπανέλλη, κρατώντας το “Λυρικό Χορόδραμα” σαν ραχοκοκαλιά της δραματουργίας. Δημιούργησα έτσι, δίχως καν να το καταλάβω, ένα λιμπρέτο. Δεν έμενε παρά να συνθέσω τη μουσική και έτσι ένα θεατρικό έργο γεννήθηκε ξαφνικά».

So easy, Κέντρα Ξένων Γλωσσών ι όμως, η εκμάθηση ξένων γλωσσών μπορεί να είναι πολύ εύκολη. Τα εκπαιδευτήρια So easy εδώ και 28 χρόνια υπηρετούν με αφοσίωση το όραμα που τα χαρακτηρίζει: όλοι μπορούν να μάθουν οποιαδήποτε ξένη γλώσσα επιθυμούν σωστά, εύκολα, αβίαστα και για πάντα. Με εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών σε 9 διαφορετικές γλώσσες προσφέρουν μια εκπαιδευτική εμπειρία στους μαθητές τους, ξεκινώντας από παιδιά 4 ετών, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν τμήματα για εφήβους και ενήλικες, καλύπτοντας τις απαιτήσεις επαγγελματιών σε 147 διαφορετικούς κλάδους. Η διδασκαλία στα ολιγομελή τμήματα είναι επικεντρωμένη στον κάθε μαθητή ξεχωριστά και μέσα από αποκλειστικές συνεργασίες με φορείς όπως η National G eographic Learning, τα So Easy αναπτύσσουν εκπαιδευτικά εργαλεία που προσαρμόζονται στις διαφορετικές ηλικίες και ανάγκες των εκπαιδευόμενων. Η αποκλειστική μέθοδος So Easy® Real Life Reflection βασίζεται στις αρχές της βιωματικής και θεματικής μάθησης, ώστε η εκμάθηση της ξένης γλώσσας να συνδέεται με την καθημερινότητα, άρα να γίνεται πιο εύκολη η αφομοίωσή της. Στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα So easy είναι αφενός οι σπουδαστές να χρησιμοποιούν όλες τις δεξιότητές τους, από τη μνήμη μέχρι τη δημιουργικότητα, και αφετέρου να λειτουργούν ως μέλη μιας ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας με ενεργό ρόλο, αλληλεπιδρώντας μεταξύ τους και με τους καθηγητές τους. Πέρα από το μάθημα, οι εκπαιδευόμενοι καλούνται να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους για τη δημιουργία εργασιών σε εξειδικευμένες πλατφόρμες LMS αλλά και να οργανώσουν τις δικές τους εργασίες. Η μέθοδος των So Easy έχει αποσπάσει συνεχείς διακρίσεις για την καινοτομία της στο πλαίσιο της μεγαλύτερης διοργάνωσης βραβεύσεων στην εκπαίδευση, τα Εducation Leaders Awards. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως η μέθοδος αυτή επιβραβεύεται καθημερινά από τους μαθητές και τους γονείς τους, οι οποίοι δηλώνουν ότι μέσα από αυτή την εμπειρία γνώσης δεν έμαθαν απλώς την ξένη γλώσσα που ήθελαν αλλά την έβαλαν στην καθημερινότητά τους, κατακτώντας την ουσία της.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022 εως 6 Μαρτίου https://www. youtube.com/ watch?v=TRZ6Eds_ Tzs

17.2.22 – lifo

Σινεμά

απο toν θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Η Μέθοδος των Γουίλιαμς Ο Γουίλ Σμιθ θριαμβεύει στο βιογραφικό δράμα για τον «βασιλιά» Γουίλιαμς, πατέρα και προπονητή των πρωταθλητριών στο τένις κοριτσιών του. O Ρίτσαρντ Γουίλιαμς θέλει να κάνει ό,τι είναι δυνατό ώστε οι δύο κόρες του, Βίνους και Σερίνα, να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην ιστορία του τένις. Μέσα από τις προπονήσεις τους στα γήπεδα του Κόμπτον σφυρηλατεί τη θέλησή τους και καλλιεργεί το ταλέντο τους. ΣΥΝΟΨΗ:

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο Κακό

42 lifo – 17.2.22

Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είχε ένα σαφές και απαρέγκλιτο πλάνο για τις κόρες του: η Βίνους θα γινόταν η πρώτη μαύρη πρωταθλήτρια σε ένα από τα μεγάλα τουρνουά τένις, κατά προτίμηση στο Γουίμπλεντον, και η μικρότερη και λίγο παραπονεμένη Σερίνα θα εξελισσόταν στην κορυφαία όλων των εποχών στο άθλημα. Όντως το είχε πει, κι έτσι έγινε. Το είχε βάλει σκοπό της ζωής του, θυσίασε τον χρόνο του και κοπίασε, τριγυρνούσε δεξιά κι αριστερά σαν πλασιέ για να διαφημίζει τις μοναδικές ικανότητες δυο μικρών κοριτσιών που κανείς δεν φαινόταν πρόθυμος να αναλάβει ως χορηγός σε μια ακριβή και μακρά διαδικασία. Ποιος μπορεί πλέον να βγάλει τρελό έναν άνδρα που κάποτε όλοι κορόιδευαν για τις μεθόδους, τον τρόπο που μιλούσε, το σύστημα που σκαρφίστηκε, πουλούσε και συμπεριλάμβανε πάντα και τον εαυτό του στην εξίσωση, τα ξεσπάσματα και τα καμώματά του, τις προκλητικές δηλώσεις και την ακόμη πιο προβοκατόρικη στάση του απέναντι στους ισχυρούς των ιδιωτικών κλαμπ και των κλειστών, λευκών ενώσεων; Αιχμή του δόρατος ήταν πάντα οι χαρισματικές κόρες του (δύο από τα πολλά παιδιά του), αλλά το πραγματικό του όπλο ανέκαθεν υπήρξε το πείσμα του, χαλυβδωμένο από δεκαετίες υποβάθμισης και απαξίωσης. Με παραγωγούς και εγγυήτριες της αυθεντικότητας της βιωματικής ιστορίας τις διάσημες αδελφές Γουίλιαμς αυτοπροσώπως, η Μέθοδος των Γουίλιαμς, που εξέπληξε αποσπώντας 6 υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, ανάμεσά τους και γι’ αυτά της καλύτερης ταινίας, του σεναρίου και του τραγουδιού «Be Alive» από την Μπιγιόνσε, δεν

διστάζει να απεικονίσει τις λιγότερο συμπαθητικές πλευρές του «βασιλιά» Ρίτσαρντ, του αφέντη του σπιτιού του και προσηλωμένου προπονητή των κοριτσιών, που τις σκληραγώγησε και τις τιμώρησε όποτε χρειάστηκε για να αποκτήσουν τσαγανό, πειθαρχία και την απαραίτητη αίσθηση του μαραθωνίου που εμπεριέχει το συγκεκριμένο σπορ πάνω στο παιχνίδι και στη διάρκεια μιας καριέρας. Η ταινία, που συνδυάζει τα αβανταδόρικα είδη της βιογραφίας και του sports movie, μας καλεί να ξεπεράσουμε τη φυσική μεταμόρφωση του Γουίλ Σμιθ και να θυμηθούμε πως πίσω από την πολυλογάδικη, εξωπραγματική μιντιακή του περσόνα κρύβεται ένας ενδιαφέρων δραματικός ηθοποιός, όποτε έχει, σπανίως, αναλάβει ρόλους με αποχρώσεις και απαιτήσεις (Ali, Concussion, Six degrees of separation, αυτά…). Εδώ πέφτει και σηκώνεται συνέχεια, στροβιλίζεται σε ένα λούνα παρκ του τρόμου, πλάθοντας έναν χαρακτήρα που κι ίδιος δεν γνωρίζει αν αυτά που λέει με τόση πειθώ στέκουν στην αληθινή ζωή – ώρες ώρες δείχνει να διστάζει με το θράσος, αλλά σχεδόν ποτέ δεν οπισθοχωρεί. Πιάνει τις γραφικές πινελιές του, τον εξωφρενικό του δημόσιο λόγο και κυρίως τις στιγμές που αναλογίζεται πως μπορεί να πληγώσει, ή να το έχει ήδη κάνει αλλά το έχει προσπεράσει για χάρη του μεγαλόπνοου και πολύπλοκου σχεδίου του, ειδικά στη σκηνή που η καρτερική σύζυγός του τον ξεμπροστιάζει στην κουζίνα – καθηλωτική η υποψήφια για Όσκαρ Ονζανί Έλις, σε κάτι παρόμοιο με αυτό που είχε κάνει η Βαϊόλα Ντέιβις στην Αμφιβολία και κυρίως στο Fences, απέναντι στον Ντενζέλ Ουάσινγκτον. Ο οσιομάρτυρας και σκληρό καρύδι Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είναι ο σταρ της παράστασης που αργότερα έκλεψαν δικαιωματικά οι κόρες του στο origin story του Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν, που έχει την πρωτοτυπία ότι βασίζεται σε έναν άλλο χαρακτήρα, τον κυριολεκτικό και πνευματικό δημιουργό τους και όχι στις ίδιες, καθώς και

INFO KING RICHARD ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟYΝ:

Γουίλ Σμιθ, Ονζανί Έλις

η αδυναμία της άμβλυνσης της τραχύτητας που υπονοεί αυτός ο survivor του βίαιου Κόμπτον, όπως αντίστοιχα είχε κάνει ο Τζον Λι Χάνκοκ στο Blind Side, σε άλλη μια αμερικανική παραβολή ενός ακόμη αουτσάιντερ που ξεπερνά τα ταξικά, ρατσιστικά και οικονομικά εμπόδια και αναδεικνύεται βγάζοντας γλώσσα στο αθλητικό κατεστημένο. Στον πιο φαντασμαγορικό ρόλο της χρονιάς, ο Γουίλ Σμιθ βρίσκεται προ των πυλών του πρώτου του Όσκαρ, γιατί τα έχει όλα: το look και τη στάση, πόνο ζυμωμένο με αυθάδεια, το δίκιο με το μέρος του και αδικίες που δεν παραδέχτηκε, τις ατέλειες και την ενέργεια, τον θρίαμβο παρά τις προσωπικές αναποδιές, αλλά και την περσινή ήττα του Τσάντγουικ Μπόζμαν. VILLAGE RENTI 19 - VILLAGE MALL 6 - VILLAGE PAGRATI 3 - ODEON OPERA 2 - ΑΕΛΛΩ 3 - ΑΙΓΛΗ 4 - WEST CITY 3 - ΙΝΤΕΑΛ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 2 - ΝΑΝΑ 6 - ΝΙΡΒΑΝΑ 1 - ΣΠΟΡΤΙΓΚ 2 TOWN CINEMAS 3 - ΣΙΝΕΑΚ

Ένας οργισμένος άνδρας εκδικείται WRATH OF MAN

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Γκάι Ρίτσι Τζέισον Στέιθαμ, Σκοτ Ίστ-

Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν :

γουντ Ο Η είναι ένας κρύος και μυστηριώδης χαρακτήρας που πιάνει δουλειά σε μια εταιρεία φορτηγών μεταφοράς χρημάτων, υπεύθυνη για τη μεταφορά εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων στο Λος Άντζελες κάθε εβδομάδα. ΣΥΝΟΨΗ:

Remake της γαλλικής Χρηματαποστολής από το 2004 με τον Αλμπέρ Ντιποντέλ και τον Ζαν Ντιζαρντέν, η badass περιπέτεια κυκλικής πλοκής σε τέσσερα κεφάλαια, φτιαγμένη σαν όπερα εκδίκησης από τον πάντα φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο Γκάι Ρίτσι, έναν σκηνοθέτη που στις καλές του ψυχαγωγεί και στα φάλτσα του, όπως εδώ, κάνει την τρίχα τριχιά, πάσχει από υπερεμπλουτισμένο, αλλά ψιλό σενάριο, και μια μονοκόμ-

ματη εμφάνιση (η λέξη «ερμηνεία» ακούγεται σαν φιλοφρόνηση) του Τζέισον Στέιθαμ. Υποδύεται τον Πάτρικ Χιλ, έναν ασυγκίνητο άνδρα που πιάνει δουλειά στη φημισμένη Fortico που εκτελεί χρηματοποστολές, αν και μοιάζει περισσότερο με εταιρεία διακίνησης παράνομου πλούτου με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι υπάλληλοι στα «κελιά» πριν ξεκινήσουν να γεμίζουν και να ξεφορτώνουν τα φορτηγά, και με τον οπλισμό, την ασφάλεια και τη μιλιταριστική εκπαίδευση που απαιτείται. Κανείς από τους σεκιουριτάδες δεν τον συμπαθεί, αλλά ο H κερδίζει τον σεβασμό, σε σημείο που κάποιοι πιστεύουν πως είναι δαίμονας, μετά από ένα θρυλικά ευθύβολο ξεπάστρεμα στην πρώτη ληστεία που τυχαίνει στο δρομολόγιό του. Είναι φανερό πως ο άνθρωπος ξέρει να πυροβολεί ασκαρδαμυκτί και να σκοτώνει ασυγχώρητα και όταν αποκαλύπτεται πως στην υπηρεσία υπάρχει ένας καταδότης που στήνει από μέσα δουλειές, το παρελθόν του έρχεται στο φως και η μεγάλη σύγκρουση αποκτά νόημα. Η μηχανική της δράσης στο Ένας οργισμένος άνδρας εκδικείται, που μοιάζει με ακριβή παραγγελιά, δεν είναι ευκαταφρόνητη, αλλά ο Στέιθαμ, που τελικά ίσως να είναι καλύτερος κωμικός παρά action man, χαλάει το θρίλερ, που έχει υπόσταση και ουσία μόνο όταν διαφαίνεται αίσθημα πίσω από τα κίνητρα. Παίζει και ο Σκοτ Ίστγουντ, γιος του original, απέναντι στον « Ίστγουντ» του Βρετανού πρωταγωνιστή, αλλά και ο Τζος Χάρτνετ, πάλαι ποτέ βαρύθυμος ζεν πρεμιέ, όπως τον θυμόμαστε από το Pearl Harbor, το Lucky Number Slevin και τις Αυτόχειρες Παρθένους, σε έναν ρόλο που δεν του προσφέρει ούτε ατάκες ούτε λύτρωση – ποιος ξέρει αν θα επανέλθει ζωτικά με το επικείμενο Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν. VILLAGE RENTI 15,20 - VILLAGE MALL 3,5 - VILLAGE PAGRATI 1 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 2,5 - ODEON ESCAPE 4 - EDEON OPERA 1 - ΑΕΛΛΩ 2 - ΑΝΔΟΡΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 2 - WEST CITY 3 - NANA 5 - ΝΙΡΒΑΝΑ 2 - TOWN CINEMAS 4 ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 2

Φύλακας Αδερφός BROTHER’S KEEPER

Φερίτ Καραχάν Σάμετ Γιλντίζ, Μαχίρ Ιπέκ, Μελίχ Σελτζούκ

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν :

Κατά τη διάρκεια μιας πολύ έντονης μέρας σε ένα απομονωμένο οικοτροφείο, ένας πιτσιρικάς προσπαθεί να σώσει τον άρρωστο φίλο του, έχοντας να αντιμετωπίσει τη σκληρή γραφειοκρατία του διοικητικού συστήματος. ΣΥΝΟΨΗ:

Στα βάθη της Ανατολίας, ο κουρδικής καταγωγής Γιουσούφ νοιάζεται για τον μικρό συμμαθητή και φίλο του τον Μέμο, ένα παιδί που δεν αντέχει τις κακουχίες στο οικοτροφείο. Οι κακές συνθήκες, το ασύλληπτο κρύο και η μοχθηρή συμπεριφορά των δασκάλων πρωταγωνιστούν σε ένα δράμα γεμάτο από τα προσωπικά βιώματα του σκηνοθέτη Φερίτ Καραχάν, ο οποίος υποστηρίζει πως ελάχιστες λεπτομέρειες έχουν αλλάξει από τότε που κι εκείνος πήγαινε σε παρόμοιο σχολείο, τη δεκαετία του ’90. Οι καταστάσεις περιπλέκονται όταν ο Μέμο νιώθει αδύναμος κάποια μέρα και κανείς δεν δίνει σημασία, εκτός από τον Γιουσούφ, ο

οποίος τον μεταφέρει σε ένα ιατρείο χωρίς εξοπλισμό. Τρομοκρατημένο καταφθάνει το προσωπικό, όπως και ο νευρικός διευθυντής που έχει στείλει το πούλμαν να του πάρει τυρί από το χωριό, ο Μέμο χάνει τις αισθήσεις του, και καθώς γλιστρά σε κώμα, όλοι περιμένουν ένα νοσοκομειακό που δεν έρχεται, αφού τα αυτοκίνητα έχουν κολλήσει στο πυκνό χιόνι, κάνοντας τηλεφωνήματα από σημεία χωρίς σήμα, σε χώρους επικίνδυνους για τη σωματική υγεία, με πόρτες που μπάζουν παγωνιά και παράθυρα που καταρρέουν. Ο Φύλακας Αδερφός ξεκινά με ρεαλιστικό νταρντενισμό και με πρωτόγνωρα ειλικρινή γλώσσα για το συχνά αποστασιοποιημένο τουρκικό σινεμά συνεχίζει στοχευμένα ξεδιπλώνοντας την ευθυνοφοβία και τη διαφθορά σε ένα σύστημα βεβαρυμένο και απρόθυμο να αλλάξει δομικά, με μια πλοκή που ξεσκεπάζει συγκάλυψη και εγκληματικές παραλείψεις. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2021 και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και σεναρίου στην Αττάλεια. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ EUROPA - ΑΝΔΟΡΑ - ΑΣΤΟΡ - ΑΤΛΑΝΤΙΣ 2 ΔΙΑΝΑ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ 1,2

Τα μυστικά της αδερφής μου SOUAD

Αϊτέν Αμίν Μπασάντ Αχμέντ, Μπασμάλα Ελγκαγιές, Χάγκαρ Μαχμούντ ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

Η Σουάντ, μια δεκαεννιάχρονη γυναίκα, ζει διπλή ζωή. Ενώ παραμένει συντηρητική και τηρεί τις παραδόσεις όταν βρίσκεται μπροστά στην οικογένειά της, μέσω της περσόνας της στα social media βγαίνει ψηφιακά ραντεβού με πολλούς άντρες στα κρυφά. ΣΥΝΟΨΗ:

Η Αϊτέν Αμίν προέρχεται από τον χώρο του ντοκιμαντέρ, έχοντας καταγράψει τις αναταραχές και τις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Αιγυπτιακής Επανάστασης του 2011, και η δεύτερη μυθοπλαστική της απόπειρα μετά το Villa 69 διαπνέεται από νεορεαλιστική ματιά. Η Σουάντ (του τίτλου) μένει σε ένα χωριό βόρεια του Καΐρου, μαζί με την οικογένειά της, ζορισμένη ανάμεσα στις προσωπικές της επιθυμίες και τον επικρατούντα συντηρητισμό. Ο χαρακτήρας της αποκαλύπτεται ολοφάνερα στις εισαγωγικές σκηνές, όπου επινοεί δύο αντικρουόμενες ιστορίες από τη ζωή της για τυχαίες συνεπιβάτισσές της στο λεωφορείο. Καμία δεν είναι αληθινή, αλλά είναι δυο πιθανές πτυχές της εικόνας που θέλει να προβάλλει στους ξένους, έναν παραλλαγμένο εαυτό που ζει στα social media και έχει σχεδόν επινοημένο δεσμό με έναν άνδρα που ζει στην Αλεξάνδρεια, μεγαλύτερο από εκείνην στην ηλικία και σαφώς λιγότερο ενδιαφερόμενο για την τηλε-σχέση τους. Όταν συμβεί κάτι αναπάντεχο, η μικρή της αδερφή, η Ραμπάμπ, κάποια στιγμή που ομολογεί θλιμμένη πως δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Σουάντ γιατί μοιάζει με τον πατέρα τους, θα πρέπει να αναλάβει τη θέση του οδηγού μιας ταινίας με αιχμηρό κοινωνικό σχόλιο μέσα από κινηματογραφικές καταστάσεις, ανάγλυφες αντι-

θέσεις και ευπρόσδεκτη αυτοσυγκράτηση στην κρίση της για νέες γυναίκες που ασφυκτιούν κάτω από την πλασματική ελευθερία τους και την υπαρκτή καταπίεση. ΔΑΝΑΟΣ 2 - ΔΙΑΝΑ - STUDIO NEW STAR

Uncharted Ρούμπεν Φλάισερ Τομ Χόλαντ, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Αντόνιο Μπαντέρας ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Σινεμά

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

Π Ρ Ω ΤΑ Γ Ω Ν Ι Σ Τ ΟΥ Ν :

ΣΥΝΟΨΗ: Ο ερασιτέχνης κλέφτης Νέιθαν Ντρέικ στρατολογείται από τον έμπειρο κυνηγό θησαυρών Bίκτορ Σάλιβαν για την εύρεση του χαμένου θησαυρού του Μαγγελάνου. Αυτό που ξεκινά ως μια απλή ληστεία για το δίδυμο μετατρέπεται σε περιπέτεια με αντίπαλο τον χρόνο και τον αδίστακτο Μονκάντα, που θεωρεί εαυτόν νόμιμο κληρονόμο του θαλασσοπόρου.

Βασισμένο στο ομώνυμο video game, το Uncharted ακολουθεί τις περιπέτειες του ερασιτέχνη κλέφτη Νέιθαν Ντρέικ και του πεπειραμένου κυνηγού θησαυρών Βίκτορ Σάλιβαν στην προσπάθειά τους να βρουν λεία αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, την οποία διεκδικεί και ο Μονκάντα (Αντόνιο Μπαντέρας), μοχθηρός γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από τη Βαρκελώνη, που πιστεύει πως δυο αρχαίοι χρυσοί σταυροί-κλειδιά τού ανήκουν δικαιωματικά. Αυτό το προκαθορισμένο και καλά σχεδιασμένο ταξίδι στη στεριά, τους αιθέρες και τις θάλασσες δεν είναι τόσο αχαρτογράφητο όσο πιστεύει, βάζει ψηλά τον πήχη, αφού επιχειρεί να συνδυάσει προηγμένη κινηματογραφική τεχνολογία και το παλιομοδίτικο σπιλμπεργκικό πνεύμα, αλλά τελικά προσγειώνεται άτσαλα εξαιτίας της υπερκωδικοποιημένης διαδοχής των εικόνων, του λιανού και εντελώς αναμενόμενου διαλόγου εξυπνάδων και παλικαρισμού, και της απρόσωπης συνολικής όψης του. Ο Τομ Χόλαντ παίζει τον Τζάκι Τσαν, τον άνθρωπο που εφηύρε το παρκούρ πριν καν το πάρουν χαμπάρι όλοι οι υπόλοιποι. Τρέχει ασταμάτητα, πηδά σε τοίχους και από ύψη, κρεμιέται και παλεύει με ό,τι βρεθεί μπροστά του και πρώτη του έννοια είναι να ξεφύγει από τον κίνδυνο με όλους τους τρόπους, χωρίς ποτέ να φαίνεται πως προκαλεί τη φασαρία – η εισπρακτική πορεία της ταινίας θα δείξει αν ο νεαρός Βρετανός ηθοποιός είναι ικανός να κουβαλήσει μεγάλη παραγωγή χωρίς τη στολή του Spidey. Αντίθετα, ο Μαρκ Γουόλμπεργκ υποδύεται τον «λίγα και καλά» φυγόπονο συμφεροντολόγο, το ελαφρώς αμοραλιστικό, αλλά κατά βάθος καλόκαρδο alter ego του νεαρού Ιντιάνα του Χόλαντ. Μαζί μοιάζουν συχνά ξεταιριασμένοι, σαν να προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους καθώς εξελίσσεται η δράση, που συχνά διακόπτεται από τη συμπληρωματική παρουσία δυο ηρωίδων και τον σύντομο καταλύτη όπως τον ερμηνεύει ο Μπαντέρας στον ελάχιστο χρόνο που του προσφέρεται. VILLAGE RENTI 5,8,12 - VILLAGE MALL 2,10,14 - VILLAGE PAGRATI 4 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 2,3,5 - ODEON ESCAPE 1,3,4 - ΑΕΛΛΩ 2 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1 - ΑΙΓΛΗ 4 ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1 - WEST CITY 1,2 - ΚΙΝΗΜΑΤΟΘΕΑΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 1 - ΝΑΝΑ 4 - TOWN CINEMAS 2 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1 - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΟΝΕΙΡΟ

17.2.22 – lifo

Θέατρο

απο την αργυρω μποζωνη φωτογραφιεσ: παρισ ταβιτιαν

Μπέττυ Αρβανίτη: Για να λειτουργήσει ο άνθρωπος καλά, πρέπει να δίνει και να παίρνει Στη νέα θεατρική σεζόν, η μεγάλη ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’Νιλ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Τι την κρατάει ακόμα στη σκηνή; Τι της έχει αφήσει αυτή η σπουδαία διαδρομή; Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνει; Λόγια μεστά και ειλικρινή από μία από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. 44 lifo – 17.2.22

το Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας επικρατεί μια ασυνήθιστη ησυχία. Η Μπέττυ Αρβανίτη κάθεται σε μια άκρη της άδειας σκηνής και παρατηρεί το σκηνικό που έχει φτιαχτεί λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης του έργου του Ευγένιου Ο’Νιλ Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα. «Πολύ ζόρικο έργο είναι αυτό», μου λέει σαν να σκέφτεται μεγαλοφώνως. «Γιατί είναι ένα έργο που δεν λέει μισό ψέμα. Πηγαίνει πολύ εις βάθος, υπάρχει τόση αλήθεια σε μερικές στιγμές και φωτίζει τόσο πολύ τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, τα ψέματα που αντέχουμε ή δεν αντέχουμε, δεν υπάρχει στοιχείο ανθρώπινο που να μην είναι κρυμμένο κάπου εκεί». Ανεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά που οδηγούν προς το καμαρίνι της, ένα δεύτερο σπίτι της που την έχει καθορίσει καλλιτεχνικά. — Πόσα χρόνια κάνεις την ίδια διαδρομή προς τα καμαρίνια; Τριάντα πέντε, από το 1987, όσα κλείνει το θέατρο. Το Κεφαλληνίας είναι σαν ένας νέος, ώριμος άνθρωπος πια. Έτσι το σκέφτομαι μέσα από τις στιγμές, τις συναντήσεις, αλλά όλα αυτά είναι κίνητρο για το τώρα, για το παραπέρα, το βασικό μας θέμα. Το θέατρο δεν γίνεται να είναι παρελθόν. — Όταν σκέφτεσαι τη διαδρομή, νιώθεις ικανοποίηση; Με ικανοποιεί ότι ρισκάραμε πολλά πράγματα, τολμήσαμε και δεν σκεφτήκαμε ποτέ τι μπορεί να αρέσει στο κοινό. Δεν μας καθόρισε αυτό, γιατί δεν μας καθόρισε και το ταμείο – μας ενδιαφέρει φυσικά, αλλά δεν ζούμε από αυτό. Ήταν το κοινό όνειρο που είχαμε με τον Βασίλη (Πουλαντζά) και αυτό που μας έβαλε σε αυτή την περιπέτεια. Ήταν η ανησυχία μας να ψάξουμε αυτό που λέμε «θέατρο» με όσο το δυνατό περισσότερους τρόπους, δημιουργήθηκε μια συνθήκη και μια συγκυρία διαρκούς ανησυχίας, θέλαμε να είμαστε με τους καλύτερους, με αυτούς θέλαμε να δουλεύουμε. Γι’ αυτό και είναι ένα από τα λίγα θέατρα που επιβίωσαν αφότου σταμάτησαν οι επιχορηγήσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και το μόνο σε αυτή την κατηγορία. — Μπορείς να μου πεις τι σήμαιναν οι επιχορηγήσεις, επειδή μιλάμε συχνά γι’ αυτή την εποχή κυρίως; Δεν σήμαιναν μόνο τα χρήματα, αυτό να το ξεκαθαρίσουμε. Ένα θέατρο σαν το δικό μας θέλει να εκπαιδεύει το κοινό και όσο υπήρχαν οι επιχορηγήσεις, έγιναν και έργα που δεν θα γινόντουσαν χωρίς βοήθεια. Εμείς, εδώ, δεν έχουμε κάνει εκπτώσεις ποτέ. Η καλή παράσταση, το καλό θέατρο εκπαιδεύει ένα κοινό γιατί ανεβάζει τον πήχη. Γιατί λέμε και ξαναλέμε ότι η έλλειψη του Λευτέρη Βογιατζή είναι τεράστια; Επειδή ο Λευτέρης δεν ήταν μόνο η δουλειά που έκανε, δεν ήταν μόνο οι παραστάσεις, αλλά εκπαίδευε ένα κοινό ώστε να γίνει πιο ανοιχτό, πιο ανεκτικό στο καινούργιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το θέατρο και το κοινό βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη εποχή, δεν μπορείς να μιλάς άλλη γλώσσα εκτός από αυτή που γίνεται αντιληπτή στην εποχή σου, δεν είναι κάτι νεκρό. Εκτός από παράσταση είναι και διάλογος, αυτό με ενδιαφέρει, αυτός ο διάλογος με τους νέους σκηνοθέτες και τους νεότερους συναδέλφους μου. Αυτός ο διάλογος ταρακουνάει τα πράγματα, η πρόταση που κάνεις για να μη βαριόμαστε ούτε εμείς ούτε το κοινό. Το «εδώ και τώρα». — Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε μια παράσταση δηλαδή; Ο ρόλος ή το έργο; Με ενδιαφέρει πρώτα απ’ όλα να δουλεύω με τον αφρό. Με

ενδιαφέρει πιο πολύ η διανομή και όλοι οι συντελεστές παρά ο ρόλος. Δεν με ενδιαφέρει ο ρόλος «έτσι», μου είναι αδιάφορος. Θέλω να υπάρχει διαρκής ανταλλαγή και εμπιστοσύνη – πώς θα γίνει αυτό με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή καταλαβαίνουν άλλα πράγματα; Δεν γίνεται να μην έχεις μια κοινή γλώσσα και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που με απασχολεί. Ζήτησέ μου να παίξω έναν ρόλο και αμέσως θα σε ρωτήσω με ποιους και εδώ δεν πρόκειται να κάνω σκόντο. Ας είναι και ένας ρόλος που ονειρεύομαι, δεν θα τον αναλάμβανα ποτέ με κάποιον με τον οποίο δεν έχω σχέση, δεν γίνεται να δουλέψω αλλιώς. Ο ηθοποιός παίζει με τον εαυτό του, με τις εμπειρίες του, με τη σκέψη του, το κορμί του, τις αισθήσεις του. Αυτά διαθέτουμε και δεν έχουν να κάνουν με μνήμες, μη μνήμες, με σκέψεις, με γνώσεις. Αν όλα αυτά τα θέσεις στην υπηρεσία αυτού του πράγματος που λέμε θέατρο και έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να τα αισθανθεί, να τα χειριστεί, να τα ανταλλάξει, ποιον ρόλο να ονειρεύεσαι να παίξεις; — Πόσο ρισκάρεις όταν κάνεις μια επιλογή, όταν παίζεις έναν ρόλο; Χωρίς ρίσκο, χωρίς να ανοίξεις ένα καινούργιο παράθυρο να δεις τι έχει από πίσω δεν μπορείς να πας μπροστά, μόνο να χάσεις. Είναι βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής λειτουργίας. Προσωπικά, έχω υπάρξει στη ζωή με άγνοια κινδύνου, δεν φοβάμαι, ίσως είναι μια έλλειψή μου, δεν ξέρω το «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Δεν είναι γενναιότητα ούτε μαγκιά. Ο φόβος σε σώζει από διάφορα, αυτήν τη μικρή άγνοια κινδύνου την είχε και ο πατέρας μου και μάλλον την έχω κληρονομήσει. Νομίζω πως έχω δείξει ότι την έχω και στη δουλειά, μπαίνω εύκολα στο ριψοκίνδυνο κομμάτι. Δεν έχω μετανιώσει πολύ, αλλά έχω κάνει πράγματα, ακόμα και σωματικά, που τα έχω πληρώσει, το πόδι μου, το χέρι μου. Δεν μπορώ και να πολυπροσέχω, νομίζω ότι φταίει η εμπιστοσύνη που έχω ακόμα στο σώμα μου. Έχω υπάρξει αθλήτρια, έχω ακόμα ευκολία. — Είναι πρωταθλητισμός να αναμετριέσαι διαρκώς με μεγάλους ρόλους; Αυτοί με ενδιαφέρουν και μου δημιουργούν περιέργειες και με προκαλούν να τους ανοίξω και να τους ψάξω, αυτό το ενδιαφέρον έχει και η συγκεκριμένη δουλειά, έτσι δεν είναι; Είμαι τυχερή, σχεδόν ποτέ δεν έκανα κάτι που δεν ήθελα. Δεν άντεχα. Δεν άντεχα να είμαι σε σχέσεις που δεν γούσταρα, δεν άντεχα να κάνω συμβιβασμούς διάφορους – όχι ότι δεν έχω κάνει, αλλά κατά βάση έκανα αυτό που ήθελα. Πραγματικά κάνω κάτι που αγαπάω και θέλω και με τον τρόπο που θέλω. Αλλά πάντα υπάρχει το καλύτερο. — Μιλώντας για ρόλους, πώς είναι να κάνεις μια γυναίκα με την οποία δεν έχεις καμία σχέση, όπως η μάνα στο «Μακρύ ταξίδι», μια γυναίκα μορφινομανή, σχεδόν κατεστραμμένη; Είναι πολύ καλύτερα, γιατί κάποιες στιγμές η Μπέττυ δεν υπάρχει πουθενά. Ας πούμε, σε αυτόν τον ρόλο έχω να αναμετρηθώ με την οριακή κατάσταση ενός ανθρώπου εθισμένου – ειδικά η στέρηση της μορφίνης έχει και μια αποτύπωση σωματική. Εγώ δεν έχω τέτοιες εμπειρίες, δεν ξέρω καθόλου την εξάρτηση, οπότε πρέπει να το δουλέψω με τον σκηνοθέτη μου, να ανακαλύψω τον τρόπο. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο και σκληρό κομμάτι της δουλειάς, το διάστημα των προβών όταν έχεις ψιλομυριστεί κάτι και προσπαθείς να το κατακτήσεις. Όταν έχεις απαιτήσεις, αυτό είναι δύσκολο, αλλά πάντα η δυσκολία είναι

Ο Μίνως Βολανάκης ήταν αυτός που μου άλλαξε τη ζωή. Είχαμε μια βαθύτατη σχέση και εξωλεκτικά. Κοιταζόμασταν και ήξερε τι ήθελα. Μιλάμε τώρα για τον άνθρωπο-βουνό.

ταυτισμένη με το ενδιαφέρον, με τη λαχτάρα της κατάκτησης. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Στη Φόνισσα ήταν ίσως η πρώτη φορά που με ξάφνιασε ο εαυτός μου. Έλεγα «από πού θα το πιάσω αυτό το πράγμα;», είμαι αστή, δεν έχω χωριό, δεν ήξερα ούτε τι σημαίνει καυκαλήθρες, έγιναν της μόδας στα εστιατόρια και τα μάθαμε. Οδηγήθηκα σε μια ποιητική διαδικασία μέσω του λόγου, της γλώσσας του Παπαδιαμάντη και όχι μέσω εμπειριών. Σε αυτό το έργο βρέθηκαν κάτι περίεργες ρίζες μου και κατάλαβα πως το να ξαφνιαστείς από εσένα τον ίδιο είναι το πιο δυνατό και αυτό κυνηγάω, τα όρια. — Τα όρια ποιος σου τα μαθαίνει; Αυτά μου τα έμαθε η ζωή. Αλλά μου τα έμαθε και ο Μίνως Βολανάκης, γιατί ήταν αυτός που μου άλλαξε τη ζωή. Είχαμε μια βαθύτατη σχέση και εξωλεκτικά. Κοιταζόμασταν και ήξερε τι ήθελα. Μιλάμε τώρα για τον άνθρωπο-βουνό. Έλεγε κάτι πολύ ωραίο, μιλώντας για την υποκριτική: «Ο χαρακτήρας είναι κάτι που χαράσσεται, είναι το βουνό, εμάς δεν μας ενδιαφέρει αυτό, εμάς μας ενδιαφέρει η λάβα». Έλεγε ότι όλος ο κόσμος πάει να κάνει τη δουλειά του, ο ηθοποιός πάει για να πάθει στη δουλειά του. Έλεγε άπειρα πράγματα και μέσα από τη δική του γενναιοδωρία τα έδινε παντού, γιατί όλος αυτές οι τεράστιες γνώσεις ήταν προς χρήση, δεν ήταν για εφέ, τις χρησιμοποιούσε στην καθημερινότητα. Αυτό το πράγμα είναι μια πολύ σπουδαία εμπειρία συν τοις άλλοις. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο πιο ελεύθερο, βαθιά ελεύθερο. Έλεγε: «Αυτό το κομμάτι είναι η ζωή μου και θα την κάνω όπως θέλω, με ό,τι θέλω και με όποιον τρόπο θέλω». Ακούω, ας πούμε, ότι είχε ασυνέπειες μέσα στην ελευθερία του. Ναι, υπήρχαν κι αυτές, δεν μπορούσες να τον πιέσεις αλλά ούτε και ο ίδιος πίεζε ποτέ. Έλεγε «θέλω να θέλεις αυτό που θέλω», δηλαδή ήθελε να σε γοητεύσει. Και γι’ αυτό ήταν μάγος και γι’ αυτό σου άνοιγε πόρτες και ανακάλυπτες πράγματα δικά σου, μοναδικά. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή κι αυτός μαζί μας, είχε βρει μια οικογένεια εδώ, γιατί τα πράγματα δεν είναι μονόπλευρα. Αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, πόσο θα κάνεις ό,τι σου αρέσει ή πόσο θα αντέξεις κάτι; Δεν

Θέατρο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

17.2.22 – lifo

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Θέατρο

INFO Ευγένιου Ο’Νιλ «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» Απόδοση: Νίκος Γκάτσος Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς Σκηνικό: Ελένη Μανωλοπούλου Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη Μουσική: Γιώργος Πούλιος Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γκιζώτης Πρωταγωνιστούν: Mπέττυ Αρβανίτη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Αινείας Τσαμάτης, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ελίνα Ρίζου Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Kεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 2108838727

46 lifo – 17.2.22

γίνεται, για να λειτουργήσει ο άνθρωπος καλά, πρέπει να δίνει και να παίρνει. — Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείς κάτι από το παρελθόν; Χρησιμοποιώ το υλικό της εμπειρίας, είναι γραμμένο και θα ’ρθει και ερήμην μου, αλλά από κει και πέρα, όχι, δεν νοσταλγώ. Τίποτα δεν νοσταλγώ. Δεν πιστεύω ότι αυτή η καταφυγή δημιουργεί το υλικό για το «μπροστά». Η νοσταλγία δεν μπορεί να είναι πρότυπο, δεν εμπεριέχει φαντασία και ενάργεια πνευματική, ούτε ενέργεια και αλήθεια, και νομίζω ότι γενικώς το παρελθόν είναι κάτι βαρετό, εκτός αν σκέφτεσαι κάποιους ανθρώπους πέρα από τις ιστορίες. Επίσης, εγώ δεν έχω πολύ χρόνο γι’ αυτή την αναδρομή, είμαι στο εδώ και τώρα, μεταξύ μας, δεν έχω καταλάβει τι είναι ο χρόνος. Από κει και πέρα, το ότι μιλάμε αυτήν τη στιγμή, αυτή είναι η ζωή. Δεν έχει καμία σχέση ούτε με το πριν ούτε με το μετά, από κάπου ερχόμαστε φυσικά, αλλά η συνειδητότητα αυτού του πράγματος δεν υπάρχει και γι’ αυτό είναι ωραίο, γιατί γεννάει καινούργια. Είναι τραγικά θλιβερό και βαρετό να σέρνεις βαλίτσες και ο ρόλος που κάνω τώρα είναι ακριβώς αυτό που δεν κάνω στη ζωή μου. Αυτή η γυναίκα είναι συνεχώς στο παρελθόν. Γι’ αυτό είναι και ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι σήμερα. — Μπέττυ, έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις; Και τι να κάνω; Να βαριέμαι; Αλλά έχω να σου πω πάνω σε αυτό. Δεν είμαι καμιά τρελή να μην έχω σκεφτεί ότι αυτό θα συμβεί. Αλλά σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που ακόμα έχω τις φυσικές μου δυνάμεις, μπορώ να μαθαίνω εύκολα, να κάνω «τούμπες», συνεχίζω. — Ο χρόνος τι σημασία είχε για σένα τον καιρό της καραντίνας; Οι σκέψεις που κάνω εκ των υστέρων είναι ότι δεν φανταζόμαστε ποτέ πώς είναι δυνατόν να δημιουργηθεί η κοινή εμπειρία. Αν εμβαθύνεις, καταλαβαίνεις όχι μόνο την κοινή μας μοίρα άλλα και πόσο απογοητευτικό είναι ότι δεν υπάρχει η συναίσθησή της. «Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί συνεχώς να χάνει κάποιος, πρέπει και να κερδίζει». Η πρώτη καραντίνα, όταν δεν ξέραμε ότι θα

μείνουμε για καιρό μέσα και ότι στη συνέχεια θα υπήρχε μεγάλη ματαίωση, ειδικά για εμάς, που η δουλειά μας έκλεισε εντελώς, πρέπει να εξομολογηθώ ότι μου άρεσε. Εγώ δεν μαγειρεύω, ας πούμε, και άρχισα να το κάνω και μου άρεσε, ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αναγκαζόσουν να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ. Ξαναείχα χρόνο να ζωγραφίσω, κάτι που είχα παρατήσει, και ξανάπιασα καβαλέτα, πινέλα, τα πάντα. Έχω μεγάλη ευκολία στο σχέδιο, έχω έμφυτο ταλέντο και θα μπορούσα να έχω πάει στην Καλών Τεχνών, αλλά εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ζωγράφος γιατί είναι μια μοναχική δουλειά, ενώ εγώ έχω μεγάλη ανάγκη την ανταλλαγή. — Πιστεύεις ότι αυτό το διάστημα άλλαξε κάπως τους ανθρώπους στη δουλειά σου ή συνεχίζουν με τον ίδιο, εγωκεντρικό, θα έλεγα, τρόπο; Θα μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο. Δεν είμαι εκτός ζωής, είμαι ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος και αυτό που συμβαίνει έξω με στενοχωρεί και με απελπίζει και γεννά όλα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σκεπτόμενος. Δεν είμαι μέσα σε μια γυάλα και όλα αυτά δεν κατατίθενται με τον ίδιο τρόπο στη δουλειά που κάνουμε. Το επάγγελμα είναι και λίγο αυτιστικό, επειδή το υλικό μας είμαστε εμείς και θέλουμε να το προστατεύουμε λιγάκι παραπάνω, και το σώμα και το μέσα μας. Εκεί μπορεί κάποιες φορές να μοιάζουμε πιο εγωκεντρικοί, αλλά όχι για ευτελή λόγο. Τους σιχαίνομαι τους εγωκεντρικούς, με αηδιάζει το «εγώ είμαι εγώ, ευζωνάκι γοργό». Σε έναν βαθμό είμαστε εγωκεντρικοί, ναι, αλλά για να προστατεύσουμε αυτόν τον άνθρωπο που παίζει με το νευρικό του σύστημα, νομίζω, και πληγώνεται το ίδιο με όλους τους άλλους. — Αν σε ρωτήσω σε τι πιστεύεις μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τι θα μου απαντήσεις; Εγώ πιστεύω πολύ στη γενναιοδωρία, ένας άνθρωπος τσιγκούνης με βάζει σε πολλές υποψίες. Είναι η μεγαλύτερη αρετή, ειδικά στη δική μας δουλειά, το να μπορείς να ανοίγεις προς τον άλλο, να μη φοβάσαι να αποτύχεις, γιατί

Η νοσταλγία δεν μπορεί να είναι πρότυπο, δεν εμπεριέχει φαντασία και ενάργεια πνευματική, ούτε ενέργεια και αλήθεια, και νομίζω ότι γενικώς το παρελθόν είναι κάτι βαρετό, εκτός αν σκέφτεσαι κάποιους ανθρώπους πέρα από τις ιστορίες.

το να κυνηγάς μόνο την επιτυχία είναι και λιγάκι ύποπτο, δεν σε νοιάζει το αντικείμενό σου καθαυτό, σε νοιάζει μόνο να κερδίσεις μέσω του αντικειμένου. Αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι, μου φαίνεται σχεδόν βέβηλο. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείς την τέχνη γι’ αυτό, μου είναι απεχθής αυτή η συμπεριφορά, δεν μπορώ να σχετίζομαι με τέτοιους ανθρώπους. Για μένα είναι πολύ πιο φιλόδοξο να σε ενδιαφέρει σε μια παράσταση να κατακτήσεις κάτι πολύ υψηλό παρά η αναγνώριση, δεν μου αρέσουν αυτές οι λέξεις. Είναι πολύ πιο απογειωτικό και σημαντικό να υπάρχει και να νιώθεις κάτι που σε συνδέει με τους άλλους, με το κοινό την ώρα που παίζεις, σαν έρωτας, μια στιγμή αλήθειας. — Έχεις σκεφτεί αυτά που συνέβησαν στο θέατρο; Έχω σκεφτεί πολύ και γι’ αυτά που έχουν συμβεί στο θέατρο και δεν ξεχνάμε τίποτα. Όλα όσα συνέβησαν θα αποτρέψουν κάποιους από το να αμολάνε μια βρισιά ή να υψώνουν τη φωνή, που κάποτε ήταν σχεδόν επιβεβλημένη συμπεριφορά. Πιστεύω ότι αυτή η δουλειά δεν μπορεί να γίνει με το «σεις και με το σας», αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Όταν θες να ξεπεράσεις τα όριά σου και υπάρχει στην καθημερινότητά σου ένα κυνήγι τέτοιο, μερικές φορές μπορεί και να τα χάσεις. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να κακοποιείς συστηματικά κάποιον… τρελαίνομαι και μόνο που το σκέφτομαι. Όλες αυτές οι συμπεριφορές συνδέονται με την εξουσία. Το κακό είναι ότι πολλές από αυτές δημιουργήσαν κάποια πρότυπα, ότι το βασανιστήριο ταυτίζεται με την καλλιτεχνική λειτουργία και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η ευγένεια του Βολανάκη από πού ερχόταν; Από τεράστιο ταλέντο και γνώση, για να δώσω, έτσι πρόχειρα, μια διάψευση αυτού του μύθου. — Υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει; Η αλήθεια είναι πως ούτε για να μετανιώσω έχω πολύ καιρό. Αν υπάρχει κάτι, είναι για τον ρόλο μου ως μητέρας. Υπάρχουν κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να έχω πάρει πιο σοβαρά αυτή την υπόθεση, αλλά έχω και δικαιολογία, το νεαρόν της ηλικίας. Τα σκέφτομαι γιατί έχω έναν εγγονό και είμαι ερωτευμένη μαζί του. Εγώ μεγάλωσα μαζί με τον γιο μου, εκεί κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Όταν είσαι πολύ νέος, το παιδί σου είναι και λίγο σαν κούκλα, σαν παιχνίδι, ενώ τώρα μπορώ να καταλάβω αυτό το βαθύ συναίσθημα του να βλέπεις τη ζωή να γεννιέται και στη συνέχεια τον τρόπο που το παιδί την ανακαλύπτει, την πλησιάζει και προσπαθεί να την καταλάβει, κι αυτό είναι κάτι μαγικό. Δεν τα παρατηρείς αυτά όταν είσαι νέος. — Εκτός από το θέατρο, που είναι η ζωή σου, τον εγγονό σου, που είναι ο έρωτάς σου, πες μου μια άλλη σχέση σου που θεωρείς «ακραία». Τη σχέση μου με τη θάλασσα, αυτή είναι μια σχέση μου ακραία. Είναι το μοναδικό σημείο του κόσμου όπου δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Τη λατρεύω, τρελαίνομαι, μπαίνω σε τριπ, ξεχνιέμαι, κολυμπάω ώρες χωρίς σταματημό. Πάντα βρίσκω ένα βραχάκι απόμερο και μου φτάνει. Έχω χαθεί μέσα στη θάλασσα και κυριολεκτικά. Μια φορά ο Βασίλης τηλεφώνησε στο λιμενικό, με χάσανε. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε για πολλά χρόνια ένα φουσκωτό και ανακαλύπταμε αλλιώς τους τόπους. Δεν το έχουμε πια, αλλά πρέπει να προσαρμοστούμε. Σκέφτομαι τη θάλασσα, τα νησιά και τον Αύγουστο στην Αθήνα, τις βόλτες, τις ταράτσες και τα σινεμά. Και εύχομαι να τα ζήσουμε.

φωτο: andreas simopoulos

«Χαλεπάς»: Η σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα Κριτική για την παράσταση «Χαλεπάς» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη και λιμπρέτο The Boy.

λα τα στοιχεία του δράματος βρίσκονται στη βιογραφία του. Διαβάζεις και πονάς γι’ αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο, για το μεγαλειώδες ταλέντο του που στριμώχτηκε σε λίγα ολοκληρωμένα γλυπτά – και στα άλλα, τα μισοφτιαγμένα, που φέρουν όλη την ένταση της μορφής που δεν μπόρεσε να ελευθερωθεί εντελώς από την ύλη. Για τον Γιαννούλη Χαλεπά ο λόγος, για τον μεγάλο γλύπτη, τον δημιουργό της Κοιμωμένης, του Σατύρου που παίζει με τον Έρωτα, της Φιλοστοργίας, της Μήδειας, του Οιδίποδα και της Αντιγόνης. Αλλά και κείνης της μικρής πήλινης μορφής, του μόνου «πλάσματος» που σώθηκε από τον 14ετή εγκλεισμό του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας (1882-1904), ίσως το δικό του Άγνωστο Αριστούργημα, αυτό που εμπερικλείει αφανές όλο το πάθος μιας ζωής, μιας δημιουργικής δύναμης που εμποδίστηκε. «Κάθε πέτρα κρύβει μέσα της μια εικόνα», λέει κάποια στιγμή ο Σίμος Κακάλας στην παράσταση Χαλεπάς της Αργυρώς Χιώτη και δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να νιώσεις την τραγωδία του γλύπτη που «έβλεπε» στα κομμάτια μάρμαρο, στο χώμα που μπορούσε να γίνει πηλός, αλλά ακόμη και στις γραμμές της φύσης ή στα σχήματα των νεφών (εκείνα τα έρημα χρόνια που γύρναγε τα βουνά και τα λαγκάδια της Τήνου) μορφές, συμπλέγματα και συνθέσεις που δεν θα αποκτούσαν ποτέ υλική υπόσταση. Οι εκκρεμείς δυνατότητες τρελαίνουν. Και οι μεγάλες αντιθέσεις/αντιφάσεις, επίσης. Η σκληρή ύλη και το λεπταίσθητο όραμα, ο έρωτας και η απόρριψή του, ο «φόνος» από αγάπη, η μάνα που στερεί από το άρρωστο παιδί της τη γιατρειά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. «Ακούτε τη μάνα μου; Ο θυμός ανατινάζει την καρδιά της. Το φέρσιμό της είναι σκληρό και στυγερή η φύση της», λέει κάποια στιγμή ο Χαλεπάς της παράστασης, αλλά για την τρέλα του ανυπέρβλητου γλύπτη δεν ευθύνεται μόνο η μάνα του, ο αλύτρωτος έρωτάς του για τη Μαριγώ, η μικροψυχία όσων έπνιξαν στη σιωπή και στην αδιαφορία τον νεαρό δημιουργό της Κοιμωμένης. Ίσως πιο επικίνδυνη για τον ευαίσθητο ψυχισμό του να ήταν η εσωτερική απαίτηση του ίδιου να πετύχει το τέλειο δημιούργημα, αυτή η κόλαση χωρίς τέλος και λύτρωση. «Μαριγώ, ίσως είχες δίκιο τελικά,

δεν έπρεπε να ονειρευτώ το άγαλμα που θα έσωζε τον κόσμο», λέει και πάλι ο Χαλεπάς της παράστασης. Ερμηνείες θα πείτε, εικασίες και υποθέσεις. Γι’ αυτό και σοφά η Αργυρώ Χιώτη συνέλαβε τη σκηνική πράξη σαν ονειρόδραμα, σαν ένα βύθισμα σε μια ευαισθησία που έχει τη δύναμη να συν-κινεί κι ας μην είναι οικεία. «Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης» είναι μια φράση που επανέρχεται κατά τη διάρκεια της παράστασης κι είναι σημαντικό το στίγμα που δίνει: για τον Χαλεπά τον γλύπτη ας μιλήσουν άλλοι. Οι καλλιτέχνες της παράστασης μιλούν για «τον άνθρωπό τους», οι θεατές καλούνται να αναγνωρίσουν «τον άνθρωπό τους», και όλοι μαζί να βεβαιώσουν αυτό που σημειώνει κάπου ο Νίτσε στο Ίδε ο άνθρωπος: προϋπόθεση της καλλιτεχνικής πράξης είναι η πίστη πως υπάρχουν εκείνοι που είναι ικανοί και άξιοι του ίδιου πάθους, στους οποίους αξίζει κανείς να μεταβιβάσει, μέσα από το έργο τέχνης, τους πιο πολύτιμους, ενδόμυχους θησαυρούς του. Πως υπάρχουν οι Άξιοι να διακρίνουν στην άμορφη πέτρα το γλυπτό που κάνει την ψυχή να δραπετεύει στα ουράνια και τον γλύπτη που μπορούσε, αλλά δεν μπόρεσε να το πλάσει, να βυθίζεται στην άβυσσο της παράνοιας. Η βασική ιδέα στη δομή της παράστασης είναι ο διπλός Χαλεπάς – το διπλό είναι ίδιον και της μανιοκατάθλιψης και της σχιζοφρένειας. Ο Σίμος Κάκαλας, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία του, εσωτερική και βαθιά συγκινημένη και συγκινητική, με τη ρόμπα του μαρμαρογλύπτη υποδύεται τον «ορατό» Χαλεπά, που διαρκώς αναμετριέται με το άλλο μισό του, το αόρατο στους άλλους. Αυτόν, τον εαυτό που φέρει το ανεπούλωτο τραύμα, ανέλαβε ο Αντώνης Μυριαγκός. Το δίδυμο νομίζω ότι δεν μπόρεσε να δέσει. Ίσως γιατί ο Μυριαγκός, που ανδρώθηκε ως ερμηνευτής στο φορμαλιστικό θέατρο του Θόδωρου Τερζόπουλου, δεν γνωρίζει την ψυχολογική προσέγγιση ενός ρόλου. Παραείναι συμπαγής –και κοιτάζει πολύ προς την πλατεία– για να λειτουργήσει καλά ως προς το επί σκηνής διπλό του και ως προς την ιδέα του άρρωστου, βασανισμένου καλλιτέχνη. Μου έλειψε και κάτι ακόμα: παρότι υπάρχει στην παράσταση το «Τραγούδι της Μητέρας», η μάνα του Γιαννούλη, έτσι όπως παίρνει κα-

INFO Χαλεπάς Λιμπρέτο: The Boy Σύλληψη σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη Μουσική σύνθεση - ηχητικός σχεδιασμός: Jan Van Angelopoulos Σκηνικό κοστούμια: Έφη Μπίρμπα Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας Σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Αντώνης Μυριαγκός, Γιώργος Νικόπουλος, Δημήτρης Σωτηρίου, Αργυρώ Χιώτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Κεντρική Σκηνή Έως 27/2 Τετ.-Κυρ. 20:30

τά στιγμές υπόσταση μέσα από το σώμα του Χορού, δεν έχει παρουσία στην εξέλιξη της περφόρμανς ανάλογη της σημασίας που είχε η πραγματική γυναίκα στη ζωή του Χαλεπά. Κατά τ’ άλλα, μετά και την πολύ ενδιαφέρουσα Θεία Κωμωδία του Δάντη (Στέγη, 2017), με τον Χαλεπά η Αργυρώ Χιώτη εδραιώνει την ξεχωριστή θέση της ανάμεσα στους σκηνοθέτες της γενιάς της. Δικαιώνοντας την ελευθερία που παρέχει το μετα-δραματικό θέατρο, επιμένοντας στην αξία της χορικότητας και στον πλούτο που έφεραν στις παραστατικές τέχνες το χοροθέατρο και οι σκηνικές πράξεις κίνησης και σωματικής ερμηνείας, καταφέρνει να παρουσιάσει μια εξαιρετική παράσταση συνεργασίας. Ιδανικό για τη σκηνική σύνθεση το ποιητικό λιμπρέτο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, συνδιαλέγεται με τους στίχους της αρχαίας τραγωδίας (η Μήδεια, αυτή η αδιανόητη μητέρα, είχε στοιχειώσει τη σκέψη του Χαλεπά) και κάποιες στιγμές τη μιμείται – όταν, για παράδειγμα, όλοι μαζί οι ηθοποιοί σαν Χορός λένε: «Ο άνθρωπός μας ο Γιαννούλης, ολόκληρος μέσα στον όλεθρο βουλιάζει, βλάσφημο το μυαλό του». Όντας ο ίδιος μουσικός (The Boy), μαζί με τον Γιαν Βαν Αγγελόπουλο, που συνέθεσε τη μουσική και το ηχητικό περιβάλλον, δημιούργησαν την καλά δομημένη παρτιτούρα που χρειάζονταν οι περφόρμερ για να δέσουν με τη φωνή, το σώμα, την κίνηση, παίζοντας πιάνο, σαν μονάδες ή σαν Χορός, την ονειρική δράση. Ειδικά για τη μουσική, και για τη λειτουργία του τραγουδιού στην παράσταση, οι επιρροές από τον Φίλιπ Γκλας και τον Δημήτρη Καμαρωτό είναι σαφείς και καλοδεχούμενες – δεν πρόκειται για μίμηση αλλά για γόνιμη συνέχεια. Ο σκηνικός χώρος, διαμορφωμένος από την Έφη Μπίρμπα (σε συνεργασία με τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα), εντείνει την ποιητική/δραματική αξία της πρότασης: κυπαρίσσια περιβάλλουν τη σκηνή, όπως περιβάλλουν τους τάφους στα κοιμητήρια, φύλακες-άγγελοι όσων αναπαύτηκαν από το πάθος της ύπαρξης. Στη γωνία, το πιάνο, που παίζουν άλλοτε η εξαιρετική Χαρά Κότσαλη (κάθε ερμηνεία της εκπλήσσει ευχάριστα) κι άλλοτε η ίδια η σκηνοθέτις. Στο κέντρο μια επιφάνεια από ύφασμα συνδέει τον ουρανό με τη γη – μου θύμισε την κλίμακα του Ιακώβ, που όσο κοντά φέρνει τον Θεό άλλο τόσο τον απομακρύνει. Πάνω στο πανί ο Χαλεπάς σχεδιάζει με κάρβουνο και στη συνέχεια καταστρέφει μορφές που δεν μπόρεσε να πλάσει. Ένα «γλυπτό» από λαμαρίνα, που κρέμεται από ψηλά, και το ξύλινο μηχάνημα που (με την περιστροφή υφάσματος) προκαλεί τον ήχο του ανέμου που λυσσομανά, θυμίζοντας τις αρχαίες μηχανές παραγωγής ήχων αλλά και τις νεότερες, που εξασφάλιζαν ρεαλιστική ψευδαίσθηση στο ραδιοφωνικό θέατρο, διαμορφώνουν τον ου-τόπο του ονειροδράματος. Και κάπου εδώ η κριτική δηλώνει την αδυναμία της να μιλήσει και να αξιολογήσει πειστικά τον Χαλεπά – και κάθε παράσταση με τέτοια ποιητικά χαρακτηριστικά. Καθένας κρίνει βάσει των δικών του ευαισθησιών και ερμηνευτικών δυνατοτήτων. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Χαλεπάς συγκίνησε αληθινά τους καλλιτέχνες της παράστασης (εκτός από τους προαναφερθέντες και ο Γιώργος Νικόπουλος, ο Δημήτρης Σωτηρίου, η Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη) κι αυτή η ενέργεια, πολύτιμη γιατί αφορά εξίσου την αναλυτική διαδικασία, τη συναισθηματική εμπλοκή αλλά και την καλλιτεχνική, εκφραστική δυνατότητα, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους ανοιχτούς, καλοπροαίρετους θεατές.

Θέατρο

ΚΡΙΤΙΚΗ

απο τη ματίνα καλτάκη

17.2.22 – lifo

Βιβλίο

απο την τινα μανδηλαρα

Η περιπλάνηση του Πάτρικ Λη Φέρμορ στα μοναστήρια Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ αφουγκράζεται τη σιωπή των μοναστηριών από τη Βόρεια Γαλλία έως την Καππαδοκία και γράφει μια σειρά από υποβλητικά κείμενα που εκδίδονται για πρώτη φορά στα ελληνικά με τον τίτλο «Καιρός του σιγάν».

έσα στην τύρβη των ημερών, την ακατανίκητη ροή των πληροφοριών, που σχεδόν αποκλείει τον στοχασμό, βιβλία όπως ο Καιρός του σιγάν μοιάζουν, λόγω του τίτλου τους και μόνο, με ζωντανή παραδοξότητα. Κι όμως, το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε όμορφη μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου με κείμενα του Πάτρικ Λη Φέρμορ από τις περιηγήσεις του στα πιο μακρινά σημεία αναφοράς του μοναχισμού, ενώνοντας τον νεοπλατωνικό μυστικισμό της Ανατολής με τον σκοτεινό ρομαντισμό της Δύσης, φαντάζει αν όχι σύγχρονο και επίκαιρο, σχεδόν επιβεβλημένο. Σαν να διώχνει μακριά όλες τις παράξενες περιττές πληροφορίες του έξω κόσμου, της θύραθεν κοσμοαντίληψης, όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Φέρμορ, για να ξαναφέρει στο προσκήνιο τα παράξενα όνειρα της ενδοσκόπησης, την επιβεβλημένη δύναμη της σιωπής και τα νοερά

48 lifo – 17.2.22

ταξίδια που ενώνουν τους κοσμικούς και τους αγίους και κάνουν τον άνθρωπο να αναρωτιέται τι είναι αυτό που τον φέρνει διαρκώς σε επαφή με το θείο. Έτσι και ο Φέρμορ, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο και σε αντίθεση με τους πιστούς που αναζητούν στα μοναστήρια τη σωτηρία της ψυχής, επισκέπτεται τις πλέον κλειστές μοναστικές κοινότητες των βενεδικτίνων μοναχών στη βόρεια Γαλλία αλλά και των ορθόδοξων μοναχών στην Καππαδοκία για να δει τι είναι αυτό που θέτει τα όρια μεταξύ της απόλυτης απομόνωσης και της εξωφρενικής πίστης. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από κείμενα μοναδικής ομορφιάς που σκοπό έχουν να επαναφέρουν τους πρώτους κανόνες της μυστικής κάθαρσης, τα ρομαντικά φανταστικά ταξίδια του Σατωβριάνδου ή του Γέιτς προς την άγνωστη γη του υπερβατικού, την ατμόσφαιρα των ιερών χώρων που θυμίζουν σκοτεινά ισπανικά ατελιέ του δέκατου έβδομου αιώνα, την αποκάλυψη ενός υπερβατικού

πάτρικ λη φέρμορ

Καιρός του σιγάν Μτφρ.: Μιχάλης Μακρόπουλος Εκδόσεις Μεταίχμιο Σελ.: 136

κόσμου που αναγκάζει κάθε γκιαούρη, όπως αποκαλεί ο ίδιος τον άπιστο εαυτό του, να σιωπά. Εν τέλει ορίζουν μια νέα πραγματικότητα που κυλάει μεν αργά και οδυνηρά, αλλά φέρνει στο φως τη μία και μοναδική αλήθεια, αυτήν της απόλυτης θεϊκής ελευθερίας και επανεφεύρεσης του εαυτού. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ενώ ο Φέρμορ ξεκινάει την περιπλάνησή του στον άγνωστο κόσμο των μοναστηριών, έχοντας στον νου δύο ρήσεις, μία από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, που ανακαλεί τον βίο των μοναστηριών από τον Εκκλησιαστή, απ’ όπου εμπνέεται τον τίτλο-κεντρικό σημείο αναφοράς του, και μία από τον Πασκάλ, που λέει ότι «όλες οι δυστυχίες των ανθρώπων πηγάζουν από ένα πράγμα μόνο, ότι δεν ξέρουν πώς να μείνουν ήσυχοι σ’ ένα δωμάτιο». Ωστόσο η επιτακτική ανάγκη για επαφή με τον εσώτερο εαυτό εν προκειμένω δεν έχει να κάνει με κάποια διαλογική μορφή new age ευτυχίας αλλά με την απόλυτη εκδοχή της μυστηριακής ταύτισης του εσωτερικού κόσμου με το αισθητικό πάθος που αντιλαμβάνονταν στην πλέον ανόθευτη και υπερβατική του έκφραση μονάχα οι μοναχοί. Στη γραμμή του αισθητισμού που χάραξε ο ήρωας του αγαπημένου συγγραφέα, ο Ζορίς-Καρλ Ουισμάν, στο Ανάστροφα (ένα αριστουργηματικό κείμενο που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Στερέωμα σε μετάφραση Ρίτας Κολαΐτη και περιγράφει μια αντίστοιχη περιπλάνηση ενός άθεου στα ίδια

O Φέρμορ επισκέπτεται τις κλειστές πλέον μοναστικές κοινότητες για να δει τι είναι αυτό που θέτει τα όρια μεταξύ της απόλυτης απομόνωσης και της εξωφρενικής πίστης.

ΔΊΚΤΥΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΊΩΝ ΜΈΣΗΣ ΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗΣ

να ελαφρύνουν το φορτίο της ανθρωπότητας». Και το πιστεύει: με το αιχμηρό βλέμμα του ρομαντικού που θέλγεται από τους πνευματικούς αγώνες της αναίτιας επιδίωξης της ιερότητας, αναζητά σχεδόν εμμονικά τι είναι αυτό που έκανε τον Άγιο Βενέδικτο κάπου στα μέσα του έκτου αιώνα να επιδιώξει αρχικά τη μοναξιά μιας σπηλιάς στα φαράγγια της Σαμπίνα και κατόπιν να οργανώσει τις πρώτες κοινότητες Βενεδικτίνων, οι οποίοι επιζητούσαν οικεία βουλήσει την πενία, την αγνότητα και την υπακοή, διαμορφώνοντας τον μοναστικό κανόνα που εξακολουθεί να έχει ισχύ στο πέρας των αιώνων μέχρι σήμερα. «Οι αξίες τους έχουν παραμείνει σταθερές, ενώ αυτές του κόσμου έχουν περάσει μέσα από καλειδοσκοπικές αλλαγές» γράφει ο Φέρμορ με τον γνήσιο θαυμασμό του ανθρώπου που προασπίζεται την αυθεντικότητά τους και δίνει μυστική διάσταση στην ιστορία του αβαείου του Σεν Βαντρίλ που επιβλήθηκε ως το σημείο αναφοράς των Σταυροφόρων, άντεξε στο πέρας των αιώνων και ανέδειξε εμβληματικούς αβάδες όπως ο αντιναζιστής Ντομ Βάλσερ. Το αβαείο διατήρησε, επίσης, την αρχή της σιωπής ως κέντρο της λειτουργίας του και έγινε συνώνυμο του γρηγοριανού μέλους, το οποίο χαιρόταν ο Φέρμορ, θαυμάζοντας «τις μαύρες γρηγοριανές τετράγωνες νότες, με τις ουρές τους να είναι όμοιες με ενός κομήτη», όπως και όλα τα τελετουργικά που συνέβαιναν στο εσωτερικό της μονής. Ακόμα πιο αυστηρά, σε σημείο εξόντωσης, ήταν τα δεδομένα στο μοναστήρι Γκραντ Τραπ, την πηγή του Τάγματος Κιστερκιανών

ΑΡEIΜΑΝΙΟ

μέρη), ο Φέρμορ είναι ένας άπιστος μύστης που διαμένει για καιρό στα μοναστήρια για να ανακαλύψει τη μαγική επίδραση της σιωπής και του υπερβατικού αλλά και τη μυσταγωγική ιεροτελεστία της θείας λειτουργίας σε σχέση με τη διαρκή υπαρξιακή αγωνία των ανθρώπων. Αυτοί είναι άλλωστε που μετουσιώνονται σε αγαθούς ακολούθους ενός άλλου κόσμου και σε ιδανικούς καλλιτέχνες του πιο κεντρικού συμβολισμού, που είναι τα θεία μυστήρια. Σε αντίθεση, δηλαδή, με άλλους θεωρητικούς και συγγραφείς που απλώς προσπερνούν τους μοναχούς της πιο ακραίας έκφρασης των Βενεδικτίνων, που είναι οι Κιστερκιανοί-Τραπιστές, και φτάνοντας ως τους πλέον φανατικούς, ο Φέρμορ εμμένει στο συμβολικό κλέος της θρησκευτικής τους έκφρασης. «Μια Μονή Κιστερκιανών είναι ένα εργαστήριο μεσολάβησης και μια πικρή έρημος εξιλέωσης για τα βουνά αμαρτίας που έχουν συσσωρευτεί μετά την Πτώση» γράφει προς άμεση υπεράσπισή τους. «Η σταδιοδρομία ενός τραπιστή είναι μια παρατεταμένη μίμηση της Ερημιάς, των Παθών, της Αγωνίας στον Κήπο, της Οδού του Μαρτυρίου και της τελικής θυσίας στον Γολγοθά. Με τον αμείλικτο ασκητισμό, τον μοναστηριακό εγκλεισμό, τον ύπνο πάνω στο άχυρο και το ξύπνημα στο σκοτάδι ύστερα από λίγες ώρες ύπνου, την αποχή, τη νηστεία, την ταπείνωση, το κιλίκιο, το φραγγέλωμα, την έκθεση στις ακραίες συνθήκες της ζέστης και του κρύου, και τον αδιάσπαστο κύκλο της περισυλλογής, της προσευχής και της εξουθενωτικής χειρωνακτικής εργασίας, επιζητούν, επωμιζόμενοι τις αμαρτίες των άλλων,

της Αυστηρής Τήρησης του Κανόνα. Ωστόσο οι εξαντλητικοί κανόνες και η πεισιθάνατη μελαγχολία, που έδειχνε να διαπερνά τους μοναχούς, γοητεύουν αντί να εξοντώνουν τον Φέρμορ, ο οποίος μαθαίνει να αναγνωρίζει τη θνητή του ασημαντότητα και να αντιλαμβάνεται πόσο ηλίθιο είναι σε αυτόν τον συνωστισμό της κοινής πορείας προς το μηδέν ή τη λύτρωση, να σκέφτεται τον κοσμικό βίο, τον οποίο φτάνει τελικά να λησμονεί, ακόμα και να απεχθάνεται. Όσο για τους θανατερούς συμβολισμούς που συναντά στους τοίχους του Γκραντ Τραπ και την απόλυτη αφοσίωση των μοναχών, του φέρνουν στον νου τους πρώτους χριστιανούς, στους οποίους επιστρέφει σε κάθε αναφορά και εσωτερική ανάγκη. Με αυτούς, επίσης, ταυτίζει τα απομακρυσμένα μοναστήρια στους βράχους της Καππαδοκίας, τα οποία θεωρεί ότι βρίσκονται πιο κοντά στους ασκητικούς εξτρεμιστές του Λεβάντε, στους τρελαμένους στυλίτες που κάθονταν στα κιονόκρανα ερειπωμένων ναών, περνώντας τη ζωή τους με προσευχή και περισυλλογή, παρά στους φανατικούς μοναχούς του σήμερα που ξεχνούν την ενάρετη αρχή της ιερότητας. Αυτή είναι, τελικά, για τον Φέρμορ το αιτούμενο, καθώς καταφεύγει στα μοναστήρια ως μέγας μυστικιστής και άπιστος αμαρτωλός για να βρει «το αργό ξόρκι της θεραπευτικής σιωπής με τη σωρευτική του δράση» και έναν ολοκάθαρο αέρα, αποκαθαρμένο από τις τετριμμένες διαμεσολαβήσεις της καθημερινότητας, σε έναν κόσμο που μοιάζει, όπως παραδέχεται στο τέλος του βιβλίου, «γυρισμένος το μέσα έξω».

Bιβλίο

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Διδασκαλία με πάθος σε έναν χώρο-πρότυπο με έδρα τον Πειραιά. Αν με ρωτούσαν τι είναι αυτό που λείπει περισσότερο από την εκπαιδευτική διαδικασία, θα απαντούσα το πάθος. Ή, μάλλον, οι εκπαιδευτικοί που μπορούν να εμπνεύσουν και να μεταφέρουν το δικό τους πάθος σε κάθε μαθητή τους. Από την πρώτη στιγμή η Ελευθερία Μωραΐτου σου μεταδίδει την αγάπη της για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, που σε αυτή την περίπτωση δεν διστάζεις να το χαρακτηρίσεις ως λειτούργημα. Aυτή η αγάπη γίνεται βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το Αρειμάνιο Φροντιστήριο που ξεκίνησε στον Πειραιά και πλέον βρίσκεται σε άλλα 9 σημεία στην Αθήνα. Φιλόλογος-εκθεσιολόγος η ίδια, μαζί με τον μαθηματικό Θοδωρή Τζόγια δημιούργησαν πριν από 33 χρόνια έναν χώρο ιδιωτικής διδασκαλίας που μέχρι σήμερα παραμένει πρότυπο σε ό,τι αφορά τις μεθόδους διδασκαλίας, το επίπεδο σπουδών, την εξειδίκευση των καθηγητών αλλά και τον τρόπο προσέγγισης και υποστήριξης των μαθητών. Μέσα από ολιγομελή και ομοιογενή τμήματα διακεκριμένοι καθηγητές ασχολούνται εξατομικευμένα με κάθε εκπαιδευόμενο, ενσαρκώνοντας πρωτίστως τον ρόλο

του μέντορα και καθοδηγητή, όπως δηλαδή θα έπρεπε να συμβαίνει, ώστε να ωθούν κάθε μαθητή στην αριστεία. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το ποσοστό του 97,5% επιτυχίας στις Πανελλαδικές αλλά και η πρωτιά για 8η συνεχόμενη χρονιά στην εισαγωγή σε πρότυπα σχολεία και σε αριστεύσαντες σε υποτροφίες ιδιωτικών σχολείων. Ο σχεδιασμός της ακαδημαϊκής ομάδας του ΑΡΕΙΜΑΝΙΟ® παίζει καθοριστικό ρόλο, ενώ τα προγράμματα σπουδών συνδυάζουν την παραδοσιακή διδασκαλία με σύγχρονες πρωτοποριακές μεθόδους. Ξεκινώντας από την Α’ Δημοτικού, το ΑΡΕΙΜΑΝΙΟ® βρίσκεται δίπλα στους μαθητές του μέχρι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους και με χαρά υποδέχεται στη συνέχεια και τα παιδιά τους. Το μοναδικό φροντιστήριο που έχει διακριθεί με το βραβείο Βέλτιστης Μαθησιακής Εμπειρίας 2021 στο πλαίσιο των Education Leaders Awards ανάμεσα σε περισσότερους από 210 ιδιωτικούς και δημόσιους εκπαιδευτικούς φορείς αλλάζει τα δεδομένα στη φροντιστηριακή εκπαίδευση, ξαναφέρνοντας στη διδασκαλία την ουσιαστική της υπόσταση.

Κουντουριώτου 108, Πειραιάς, 210 422 4354, www.areimanio.gr

17.2.22 – lifo

INDIE POP

Μουσική

Οι Glass Animals είναι το μεγαλύτερο βρετανικό γκρουπ στον κόσμο αυτήν τη στιγμή Τίμια indie pop που ξεπερνά κάθε προσδοκία και κάνει διεθνή επιτυχία. από τη μαρια παππα

50 lifo – 17.2.22

εντύπωση που σου δίνουν οι Glass Animals, αν δεν γνωρίζεις τη μουσική τους, είναι ότι πρόκειται για ένα ακόμη αδιάφορο indie rock σχήμα, από αυτά που συναντάς κατά κόρον στη Βρετανία. Το τελευταίο διάστημα, όμως, έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Και για πρώτη φορά εδώ και καιρό βλέπουμε ένα ανάλογο ροκ συγκρότημα να κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Στα τέλη Ιανουαρίου το κουαρτέτο από την Οξφόρδη κατάφερε να γίνει το πρώτο βρετανικό γκρουπ που ανέβηκε στην κορυφή τoυ Spotify στην κατηγορία Global Songs, με 4,26 εκατομμύρια plays την ημέρα, με το κομμάτι τους «Heat Waves». Τον προηγούμενο χρόνο, το ίδιο κομμάτι ήταν στην τέταρτη θέση των κομματιών με τα περισσότερα streams στην Αμερική, ενώ στην Αυστραλία ήταν στην πρώτη θέση. Έχει παιχτεί για πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο φορές παγκοσμίως. Και όχι μόνο αυτό, μπήκε στο τοπ 10 του Billboard και κατέκτησε την κορυφή των αυστραλέζικων τσαρτ. Στο Billboard έσπασε και το ρεκόρ για το πιο παλιό τραγούδι που ανέβηκε στο τοπ 5 στην ιστορία του. «Παλιό» επειδή κυκλοφόρησε ουσιαστικά τον Ιούνιο του 2020 κι όμως κατάφερε αργά και σταθερά να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα χιτ της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Δεν είναι σπάνιο για ένα σχετικά άγνωστο γκρουπ χωρίς προηγούμενες επιτυχίες να καταφέρει κάτι τέτοιο. Στο παρελθόν υπάρχουν άπειρα τέτοια παραδείγματα. Το ιδιαίτερο στην περίπτωση των Glass Animals είναι η χρονική περίοδος που συμβαίνει αυτό. Σε μια εποχή που δεν είναι της μόδας οι κιθαριστικές μπάντες και στα τσαρτ κυριαρχούν οι σόλο

καλλιτέχνες, οι Glass Animals κατάφεραν να ξεχωρίσουν. Ακόμη και το είδος μουσικής που παίζουν έρχεται σε αντίθεση με ό,τι πουλάει τελευταία, που είναι περισσότερο ηλεκτρονική μουσική, ποπ ή ραπ. Οι Glass Animals αυτοχαρακτηρίζονται ως indie rock σχήμα. Αυτό που έχουν καταφέρει, επομένως, άνετα χαρακτηρίζεται από περίεργο έως εντυπωσιακό. Το «Heat Waves», πέρα από τους αριθμούς, είναι καλή ποπ. Ο frontman του γκρουπ, Dave Bayley, τραγουδάει ένα αρκετά πιασάρικο μελαγχολικό ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό. Έγραψε το κομμάτι το 2019 σε ένα στούντιο στο Λονδίνο. Νόμιζε ότι ήταν μόνος του μέσα στην αίθουσα, αλλά μόλις τελείωσε το session του γύρισε το κεφάλι και αντίκρισε έντρομος τον Johnny Depp. O ηθοποιός φάνηκε τόσο αδιάφορος και αγενής, που ο Bayley προβληματίστηκε. Αισθάνθηκε αρκετά περίεργα μετά το σύντομο τετ-α-τετ, ώστε πίστεψε ότι κάτι τρέχει με το τραγούδι. Ένιωσε άβολα, έτσι δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να το κυκλοφορήσει με το γκρουπ ή να το δώσει να το ερμηνεύσει κάποιος άλλος καλλιτέχνης. Δεν έφταιγε όμως ο Depp αποκλειστικά γι’ αυτήν του την ανασφάλεια. Το τραγούδι ήταν εντελώς προσωπικό, οι στίχοι του αρχικά μιλούσαν για έναν φίλο που έχασε και πάντοτε όταν το ερμηνεύει, τον πιάνουν τα κλάματα. Στην πορεία αποφάσισε να αλλάξει τους στίχους ώστε να μοιάζει ότι αναφέρεται σε μια ερωτική σχέση. Παρ’ όλα αυτά, αρκετός κόσμος στο TikTok το χρησιμοποιεί σαν σάουντρακ αποχαιρετισμού για κοντινά του πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή. Επιπλέον, για ένα διάστημα όλα τους πήγαιναν στραβά, με μια σειρά από κακοτυχίες.

INFO https://www. instagram.com/ glassanimals

Ο ντράμερ του γκρουπ, Joe Seaward, έπαθε ένα σοβαρό αυτοκινητικό ατύχημα. Τον χτύπησε ένα φορτηγό καθώς έκανε ποδήλατο, με αποτέλεσμα να χτυπήσει βαριά στο κεφάλι και για καιρό δεν ήταν ξεκάθαρο αν θα μπορούσε να περπατήσει ή να μιλήσει ξανά. Μόλις κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, το «Dreamland», ξέσπασε η πανδημία. Ακόμη και οι μάνατζέρ τους πίστευαν ότι το νέο τους άλμπουμ θα πάει άπατο. Όχι και πολύ ελπιδοφόρα αυτά για ένα σχετικά καινούργιο συγκρότημα. Οι Glass Animals σχηματίστηκαν το 2010 στην Οξφόρδη από τέσσερις παιδικούς φίλους. Έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ μέχρι σήμερα, τα «Zaba» (2014), «How to be a human being» (2016) και «Dreamland» (2020). Τo τρίτο τους άλμπουμ θεωρείται και ο πιο αυτοβιογραφικός τους δίσκος. Ο Dave Bayley έχει γράψει και έχει κάνει παραγωγή και στα τρία. Παρά την γκαντεμιά, το συγκρότημα δεν το έβαλε κάτω. Και παρά τα φαινόμενα, η επιτυχία του «Heat Waves» δεν ήταν και τόσο τυχαία τελικά. Βασίστηκε κυρίως στην αφοσίωση της μπάντας και σε μια σειρά από μεθοδευμένες κινήσεις της δισκογραφικής τους (Polydor), οι οποίες είχαν ανταπόκριση. Έδωσαν, π.χ., τη δυνατότητα στους fans να δημιουργήσουν τα δικά τους remixes για το κομμάτι, ενώ άρχισε να ακούγεται από ένα ευρύτερο κοινό μέσα από βιντεοπαιχνίδια όπως το Fifa 21 και το Minecraft. Ο Bayley υποσχέθηκε μέχρι και ότι θα κάνει το πρώτο του τατουάζ στον πισινό του αν το τραγούδι πάει στο νούμερο 1 στην Αυστραλία και τελικά το έκανε. Όσον αφορά την Αμερική, βοήθησε αρκετά η περιοδεία που είχαν κάνει εκεί. «Ανησυχούσα τόσο πολύ», δήλωσε ο Bayley στην «Guardian» για όσα τους συνέβησαν πριν από την επιτυχία. «Αμέσως αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε χώρος στον κόσμο για τη νέα μουσική. Όλοι άκουγαν παλιά μουσική και έβρισκαν ανακούφιση στο παρελθόν. Ήμουν στα πατώματα για δύο εβδομάδες, είχα σκάσει». Όπως όλα δείχνουν, δεν χρειάζεται να ανησυχεί πια για το μέλλον του γκρουπ. Η καινούργια και κυρίως η καλή μουσική βρίσκει πάντα τον δρόμο της.

715

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ. από τη λινα ιντζεγιαννη φωτο: γιωργοσ αδαμοσ

PERSONAL SHOPPER LOOKBOOK 17.2.22 – lifo

Πειραιάς 52 lifo – 17.2.22

Δουράμπεης

A ΦΙ Ε ΡΩ ΜΑ

Το καλύτερο ψάρι της Αθήνας.

Είναι με διαφορά ένα από τα πιο γνωστά εστιατόρια της Ελλάδας για ψάρι. Με παράδοση δεκαετιών, το εστιατόριο Δουράμπεης παραμένει ένας βασικός λόγος για να κατέβεις στον Πειραιά. Οι φανατικοί «οπαδοί» του ορκίζονται όχι μόνο στη φρέσκια πρώτη ύλη του αλλά και στη μοναδική τεχνική με την οποία επεξεργάζονται και μαγειρεύουν τα υλικά τους. Ψάρια και θαλασσινά που καταφθάνουν καθημερινά από τις τέσσερις γωνιές της Ελλάδας ψήνονται στην εντέλεια στη μυθική θράκα της κουζίνας του Δουράμπεη, ενώ δεν λείπουν τα «ωμά» από τον κατάλογο και, φυσικά, ένα από τα πιο ανάλαφρα «τηγάνια» που έχουμε δοκιμάσει. Ο κατάλογος είναι εποχικός και το ευγενέστατο και ακριβές σέρβις είναι φτιαγμένο ιδανικά για να επιλέξετε αυτό ακριβώς που αγαπάτε από τα «ψυγεία»-βιτρίνες του. Μπορεί ο Δουράμπεης να ειδικεύεται στο ψάρι, όμως τίποτε απ’ όλα όσα θα παραγγείλλετε από τον κατάλογο δεν πάει πίσω. Μην παραλείψετε τη μυθική σαλάτα του, που αποτελεί σήμα κατατεθέν, τα άγρια χόρτα του, που αλλάζουν με την εποχή, και πολλούς ακόμα μεζέδες. Η λίστα κρασιών ανανεώνεται συνεχώς και περιλαμβάνει τις ιδανικές ελληνικές και ξένες ετικέτες για να συνοδεύσετε άψογα την ψαροφαγία σας. Τι θα δοκιμάσετε; Μοναδικής ποιότητας όστρακα, μύδια αχνιστά, old school ταραμοσαλάτα που θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές, τη διάσημη τηγανητή καραβιδό-

ψιχα, ουρές πεσκανδρίτσας με σκορδαλιά από παντζάρι και, φυσικά, το ψάρι ημέρας ψημένο ακριβώς όπως πρέπει. Αφήνουμε πάντα χώρο για τα σπιτικά γλυκά του Δουράμπεη, που είναι το τέλειο φινάλε σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης.

Ακτή Δηλαβέρη 29, Καστέλλα, 210 4122092

Beluga

PARTY RESTOBAR

Π Ε Ι Ρ Α Ι Α Σ

Στην Τρούμπα για μια αξέχαστη εμπειρία γεύσης και διασκέδασης. Το Beluga είναι από εκείνα τα μέρη που όταν τα επισκεφθείς για πρώτη φορά, δεν τα ξεχνάς εύκολα. Με έναν σχεδιασμό που αποκαλύπτει κάτω από το γυάλινο δάπεδό του τα αρχαία τείχη του Πειραιά, αυτό το all-day spot έχει δημιουργηθεί με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια για να το απολαμβάνεις όποια στιγμή της ημέρας ή της νύχτας κι αν περάσεις την πόρτα του. Ιδανικό στέκι για πρωινό καφέ –αυτό το εσπρεσάκι που σε προετοιμάζει κατάλληλα ακόμα και για μια δύσκολη μέρα–, το Beluga σε τραβά ακόμα περισσότερο κοντά του κάθε φορά που θέλεις μια ελαφριά πρόταση για lunch break – οι εργαζόμενοι στα γύρω γραφεία της περιοχής μοιράζονται αυτό το κοινό μυστικό. Εκτός από τα πιάτα που έχουν καθιερωθεί, όπως η εκπληκτική ταλιάτα και το ζουμερό μπέργκερ με μπιφτέκι black angus, καθημερινά εναλλάσσονται διαφορετικές προτάσεις βασισμένες στα ολόφρεσκα υλικά της εποχής. Το ψάρι κατέχει τη θέση που αξίζει στην ντελικάτη γεύση του –must try το steak τόνου–, ενώ οι λάτρεις του sushi θα ενθουσιαστούν με την εκδοχή

που θα απολαύσουν στο Beluga. Εξάλλου, σε λίγο καιρό ο νέος ανανεωμένος κατάλογος θα φέρει καινούργιες προτάσεις με ανοιξιάτικα χρώματα και αρώματα από εκλεκτά υλικά. Τα events στο Beluga δημιουργούν το καθένα και μια διαφορετική ατμόσφαιρα και σε προσκαλούν να τα ανακαλύψεις. Κάθε Πέμπτη, το «Celeb Νights» με την gossip διάθεση δημιουργεί μοναδικά vibes, με επώνυμους καλεσμένους να δίνουν το «παρών». Τις Κυριακές το «Σπικ Γκρικ» με ελληνικές μουσικές ξεκινά από τις 7 το απόγευμα. Και, φυσικά, κάθε Παρασκευή και Σάββατο η uplifting διάθεση διαδέχεται το βραδινό γεύμα και σε οδηγεί στην μπάρα για κάποιο από τα signature cocktails ή και mocktails, αν προτιμάς, που συνεχώς ανανεώνονται (η νέα λίστα αναμένεται σύντομα). Και επειδή οι ιδέες για νέες special nights γεννιούνται αυθόρμητα, μην αφήνεις από τα μάτια σου τις σελίδες στα social, όπου ανακοινώνεται συνεχώς και κάτι καινούργιο. Δεν θέλεις να χάσεις καμία από τις ξεχωριστές στιγμές σε έναν χώρο που αλλάζει την ιστορική συνοικία της Τρούμπας.

2ας Μεραρχίας 8-10, Πειραιάς, 210 4116505, Facebook: beluga, Instagram: beluga_art, beluga_foodblog 17.2.22 – lifo

ITAMESHI CUISINE

Amaya

Μια νέα πρόταση γαστρονομίας που γράφει τη δική της ιστορία. Η γεύση αφηγείται ιστορίες. Αρκεί να μπορείς να αντιληφθείς –ή να ψάξεις– τι κρύβεται πίσω από κάθε γαστρονομία, από πού προήλθε και τι έχει να προσφέρει. Ο Κώστας Σκάρλας, που το όνομά του έχει συνδεθεί με τα περίφημα Alpino, αναζητώντας το επόμενο βήμα έφερε στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Μικρολίμανο, την κουζίνα itameshi που παντρεύει την ασιατική με την ιταλική γαστρονομία. Το Amaya Itameshi Cuisine αφηγείται με τις γεύσεις του ένα γαστριμαργικό αμάλγαμα που ξεκίνησε από τους Ιταλούς μετανάστες στην Ιαπωνία και ήδη κατακτά τα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο. Ο γνωστός σεφ Χρύσανθος Μανωλόπουλος ανέλαβε –και το πέτυχε εξαιρετικά– να μεταφέρει στον κατάλογο του Amaya μια σειρά από προτάσεις όπου οι δυο πιο αγαπημένες κουζίνες της ελληνικής αναζήτησης αλληλεπιδρούν με τον πιο αρμονικό τρόπο. Το fettuccine με ταρτάρ τόνου και pesto shiso και η μαύρη καρμπονάρα από φρέσκο λινγκουίνι με μελάνι σουπιάς, καπνιστή πανσέτα και miso είναι από τις must

επιλογές για να γνωρίσεις τις λεπτές ισορροπίες πάνω στις οποίες κινείται η itameshi. Γιατί εδώ κάθε γραμμάριο από μια ασιατική ρίζα μπορεί να κάνει τη διαφορά και αυτό σημαίνει πως η τεχνική απαιτεί απόλυτη προσοχή. Στο Amaya αυτή η προσοχή δεν αφορά μόνο τις γεύσεις, που είναι πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο, αλλά και τα κοκτέιλ που επιμελείται ο βραβευμένος mixologist Teo Σπυρόπουλος, δημιουργώντας μια λίστα που ταιριάζει απόλυτα στη φιλοσοφία itameshi. Αλλά ακόμα και ο χώρος που σχεδίασε η βιετναμέζικης καταγωγής Toom Tran ισορροπεί μεταξύ της πληθωρικότητας της Ιταλίας και του αφαιρετικού χαρακτήρα της Ιαπωνίας. Εκτός από την εντυπωσιακή αίθουσα, θα σε ενθουσιάσει και ο μεγάλος κήπος που θερμαίνεται τον χειμώνα ώστε να μπορείς να τον απολαύσεις ακόμα και τώρα, μεσημέρι ή βράδυ. Το πάρκινγκ, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, διευκολύνει ακόμα περισσότερο την επίσκεψη στο Amaya, όπου θα ζήσεις μια εμπειρία γεύσης που αφηγείται τη δική της ιστορία.

Πειραιάς 54 lifo – 17.2.22

WINE & NUTS

A ΦΙ Ε ΡΩ ΜΑ

Eighteenscreen

Ακτή Δηλαβέρη 1, Πειραιάς, 210 4100127-8, Facebook: Amaya Itameshi Cuisine, Instragram: amaya_itameshi_cuisine

Αυθεντική ατμόσφαιρα κάβας για οινόφιλους και όχι μόνο. Η έννοια της κάβας επαναπροσδιορίζεται τα τελευταία χρόνια και το Eighteenscreen Wine & Nuts καταθέτει τη δική του πρόταση με έναν χώρο που οδηγεί τα βήματά σου στον Πειραιά. Με περισσότερες από 1.000 ετικέτες σε κρασί, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις αυτό που αναζητάς, όσο ψαγμένος κι αν είσαι πάνω στο θέμα «οίνος». Το πιο πιθανό είναι ότι θα ξεχαστείς χαζεύοντας τις ετικέτες από τον ελληνικό και τον διεθνή αμπελώνα, ενώ θα νιώσεις την ακαταμάχητη επιθυμία να δοκιμάσεις όσο περισσότερες μπορείς. Άλλωστε, στο Eighteenscreen Wine & Nuts θα βρεις από τις πιο mainstream επιλογές μέχρι προτάσεις για συλλέκτες ή φανατικούς οινόφιλους. Εξαιρετική και η σειρά των ετικετών σκληρού αλκοόλ, με premium προτάσεις σε ουίσκι, ρούμι, τεκίλα, βότκα και ό,τι άλλο μπορεί να επιθυμή-

σεις. Οι μπίρες που φιγουράρουν στα ράφια είναι μια εκλεκτή επιλογή από ελληνικές και ξένες ζυθοποιίες, ενώ τα αποστάγματα έχουν τη δική τους θέση, με τις μονοποικιλιακές ετικέτες να ξεχωρίζουν ανάμεσα στις προτάσεις. Οι φρεσκοψημένοι ξηροί καρποί σε μαγεύουν με το άρωμά τους από την πρώτη στιγμή και η delicatessen γωνιά –που κάθε άλλο παρά γωνιά είναι– έχει να επιδείξει τους δικούς της θησαυρούς από την ελληνική παράδοση αλλά και τις παραδόσεις διαφορετικών χωρών. Μην παραλείψεις να δοκιμάσεις τα αποξηραμένα φρούτα –τέλειο συνοδευτικό για το κρασί σου– αλλά και τα ιδιαίτερα γλυκά κεράσματα. Σε έναν minimal χώρο σχεδιασμένο με μεράκι και πολλή γνώση θα βρεις όλα όσα έχει να σου προσφέρει μια σύγχρονη κάβα, όπου η υψηλή ποιότητα είναι αδιαπραγμάτευτη αξία.

Τζαβέλλα 90, Πειραιάς, 210 4120631, www. eighteenscreen.gr, Facebook: EighteenScreen Coffee Roasters, Instagram: eighteenscreencoffeeroasters

Jackaroo

Π Ε Ι Ρ Α Ι Α Σ

Σε φέρνει στο Πασαλιμάνι για ραντεβού με τη γεύση.

Το σάντουιτς είναι ανάμεσα σε εκείνα τα φαγητά που θα δοκιμάσεις εκατοντάδες φορές στη ζωή σου. Κι όμως, κάποια στιγμή η κατηγορία μηδενίζει και το μέτρημα αρχίζει ξανά σαν να είναι η πρώτη φορά. Αυτή είναι η στιγμή που δοκίμασες τα σάντουιτς στο Jackaroo. Το στέκι στο Πασαλιμάνι φέρνει την αμερικανική μαγειρική παράδοση με όλη της την πληθωρικότητα και με την υπογραφή του Μιχάλη Μαντζουράνη. Στο Jackaroo τα ολόφρεσκα κρέατα και οι εκλεκτές πρώτες ύλες συνδυάζονται σε επικές μερίδες που θα σε μαγέψουν από την πρώτη ματιά και θα σε κερδίσουν για πάντα από την πρώτη μπουκιά. Και παρότι ακολουθούν πολλές ακόμα μπουκιές – είπαμε ότι πρόκειται για σαντουιτσάρες–, όλες είναι εξόχως απολαυστικές και εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ… Δοκίμασε το Burgerwich με 3 χειροποίητα μπιφτέκια από 100% μοσχαρίσιο κιμά, τριπλό καπνιστό μπέικον, τριπλό τσένταρ, ντομάτα, καραμελωμένο κρεμμύδι, πίκλες και mac-mac sauce και θα καταλάβεις τι εννοώ. Το ίδιο απολαυστικά και χορταστικά είναι τα μπέργκερ που προσφέρονται σε διαφορετικές εκδοχές με έμπνευση από την αμερικανική παράδοση και το μοναδικό ψωμάκι μπριός που δημιουργείται με τη μυστική συνταγή αλλά και τεχνική του Jackaroo. Στα must try το Triple Cheese με 3 χειροποίητα μπιφτέκια από 100% μοσχαρίσιο κιμά, τριπλό τσένταρ, κρεμμύδι, πίκλες, κέτσαπ και μουστάρδα, αλλά και το spicy Buffalaki σε αφράτο σουσαμένιο ψωμί

με στήθος από φρέσκο κοτόπουλο που μαρινάρεται με τη μυστική συνταγή Jackaroo, buffalo hot sauce, ντομάτα, iceberg, blue μαγιονέζα και aioli sauce. Εκείνο όμως που μπορεί να σε κάνει να τρέξεις στον Πειραιά, ακόμα κι αν είσαι στην άλλη άκρη της Αθήνας, είναι το ολόφρεσκο κοτόπουλο που τηγανίζεται επί τόπου, αφού πρώτα έχει δεχτεί την ειδική περιποίηση της κουζίνας του Jackaroo, και σε κερδίζει με την αυθεντική του γεύση. Θα το απολαύσεις σε μια σειρά από συνταγές όπως το Querico, με χειροποίητο ψωμάκι μπριός, 2 τεμάχια τηγανητό κοτόπουλο, διπλό τσένταρ, jalapenos, guacamole, doritos και chipotle mayo. Για πιο straight νοστιμιά, το Fried chicken fingers με 4 τεμάχια από φρέσκο στήθος κοτόπουλο, μαριναρισμένα για 24 ώρες και παναρισμένα με τη μυστική συνταγή, είναι iσως το καλύτερο κοτόπουλο που έχετε γευτεί ποτέ! Μια γνωριμία από εκείνες που οδηγούν σε μόνιμες σχέσεις και σε φέρνουν κάθε τόσο στο Πασαλιμάνι, ανυπομονώντας για το ραντεβού σου με τη νοστιμιά.

Σωτήρος Διός 45, Πειραιάς, 210 410 0015, Facebook: jackaroosandwiches, Instagram: jackaroo_sandwiches 17.2.22 – lifo

MICRO ROASTERY

Eighteenscreen

Το στέκι των coffee lovers βρίσκεται στον Πειραιά.

Αν είσαι πραγματικός coffee lover, δεν υπάρχει περίπτωση να περνάς από Πειραιά και να μην κάνεις στάση στο Eighteenscreen. Είναι η μυρωδιά του καφέ που θα σε παρασύρει στον χώρο του Micro Roastery, το οποίο έχει δημιουργήσει ο Q Grader Γιάννης Γκιουρτζιάν, και έπειτα οι ιδιαίτερες ποικιλίες και τα χαρμάνια που θα σε κάνουν να επιστρέφεις ξανά και ξανά για να δοκιμάζεις συνεχώς και κάτι καινούργιο. Εξάλλου, αν γνωρίσεις την κατηγορία specialty coffee, δύσκολα θα μπορέσεις να την αποχωριστείς, και το Eighteenscreen αυτή την κατηγορία την ξέρει πολύ καλά. Με το βλέμμα στραμμένο σε επιλεγμένες καλλιέργειες απ’ όλον τον κόσμο, το Eighteenscreen μεταφέρει στην οδό Τζαβέλλα, στον Πειραιά, μια σειρά από επιλογές σε single origin και single estate καφέδες που κάνουν τη διαφορά χάρη στο άρωμα και τα γευστικά χαρακτηριστικά τους. Κι έπειτα είναι το αριστοτεχνικό καβούρδισμα

που αναδεικνύει το ξεχωριστό προφίλ των κόκκων που έρχονται από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Το ταξίδι του καφέ ξεκινά από φάρμες σε μακρινά εδάφη και καταλήγει σε αεροστεγώς κλεισμένα σακουλάκια που μπορείς να προμηθευτείς για να απολαύσεις στο σπίτι έναν πραγματικά ιδιαίτερο καφέ, εκείνον που ταιριάζει απόλυτα στη δική σου γευστική αναζήτηση. Εκτός από τον retail χαρακτήρα, η χονδρική πώληση παραμένει βασικό αντικείμενο, αφού οι ποικιλίες του Eighteenscreen είναι οι αγαπημένες των πιο ενημερωμένων baristi. Ο χώρος, που πρόσφατα ανακαινίστηκε πλήρως, είναι ένα στέκι για τους λάτρεις του καφέ και σε υποδέχεται για να σου σερβίρει το ρόφημα που θα επιλέξεις, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία απόλαυσης που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αυθεντικότητας: τόπο καταγωγής, σωστό ψήσιμο και την τέχνη του barista να απογειώνει τη γεύση.

Πειραιάς

A ΦΙ Ε ΡΩ ΜΑ

56 lifo – 17.2.22

ΟΚΙΟ

Eighteenscreen Micro Roastery, Τζαβέλλα 88, Πειραιάς, 210 4120631, www. eighteenscreen.gr, Facebook: EighteenScreen Coffee Roasters, Instagram: eighteenscreencoffeeroasters

Μια all-day συνήθεια που κάνει καλό στην καθημερινότητα. Το OKIO είναι το στέκι που τα έχει όλα. Είναι ζεστό και φιλόξενο. Είναι all-day σταθερή αξία για ό,τι επιθυμείς. Φιλοξενεί τις χαλαρές και τις πιο up στιγμές σου. Φροντίζει να μη βαριέσαι ποτέ και κυρίως βρίσκεται σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Αθήνας, στην προβλήτα της μαρίνας Ζέας. Ο πρώτος καφές της ημέρας είναι ένα ξεχωριστό espresso blend που σε ξυπνά ευχάριστα, και συνοδεύεται με ένα από τα πιο λαχταριστα brunch. Η συνέχεια έχει γεύσεις για lunch break με προτάσεις pasta, μπέργκερ αλλά και bao buns που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις. Άλλωστε, το μενού σε συνοδεύει μέχρι το βράδυ στη βόλτα, που θέλεις οπωσδήποτε μια μπιρίτσα ή κρασάκι για να τα συνδυάσεις με ένα νόστιμο πιάτο και θέα τη θάλασσα. Έπειτα έρχεται η drinking πλευρά του OKIO με τα καταπληκτικά κοκτέιλ, για να σε ενθουσιάσει ακόμα περισσότερο. Καταπληκτικές signature μείξεις με tiki χαρακτήρα δημιουργούν μια tropical ατμόσφαιρα που ολοκληρώνεται από τις μουσικές. Κι εδώ το OKIO βάζει και πάλι τη δική του υπογραφή. Soul, funky, jazzy, rock και ethnic ήχοι σε προκαλούν να λικνιστείς, ακόμα κι αν κάθεσαι, ενώ κάποια από τα πιο σημαντικά ονόματα της ανερχόμενης εγχώριας σκηνής παρελαύνουν για να δημιουργήσουν μοναδικές βραδιές. Περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες και μπάντες έχουν βρεθεί στο OKIO και τα events που διαδέχονται το ένα το άλλο ανακοινώνονται

στη σελίδα του Facebook, γι’ αυτό φρόντισε να παρακολουθείς τι έρχεται. Εξάλλου, το ΟΚΙΟ είναι λίγο σαν μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται αν την ξεκινήσεις. Μόνο που αυτή η συνήθεια μόνο καλό μπορεί να κάνει μέσα στην καθημερινότητά σου.

Μαρίνα Ζέας, Πειραιάς, 21 0 428 4006, Facebook: OkioMusiCafe, Instagram: okio-musicafe

Π Ε Ι Ρ Α Ι Α Σ

Ταξιδεύοντας

φωτό: καταστημα κερατσινι

Η ψαροφαγία γίνεται καθημερινή συνήθεια σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει ελληνικό καλοκαίρι. Τα αμέσως πιο φρέσκα κολυμπάνε στη θάλασσα. Αν σου ακούγεται υπερβολικό, ξανασκέψου το. Γιατί στο Ταξιδεύοντας αυτό το εκπληκτικό μότο αποκαλύπτει τι να περιμένεις από τη γευστική εμπειρία που θα σου προσφέρει. Φρέσκα ψάρια και θαλασσινά καταφθάνουν καθημερινά από τα λατρεμένα ελληνικά νησιά των Κυκλάδων όπως η Πάρος, η Τήνος, η Άνδρος και η Νάξος αλλά και από άλλα σημεία της χώρας, γνωστά για τον θαλάσσιο πλούτο τους. Η κουζίνα, αυθεντικά θαλασσινή, τιμά την παράδοση του τόπου μας με προτάσεις που αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα των πρώτων υλών και, φυσικά, τη νοστιμιά τους στην πιο απλή, αλλά ουσιαστική μορφή της. Τα πιάτα είναι μια απόλαυση που σε μεταφέρει σε νησιώτικο σκηνικό, όπως άλλωστε όλη η ατμόσφαιρα στο Ταξιδεύοντας, που έχει κάτι από τη χαλάρωση στο νησί των καλοκαιρινών σου διακοπών. Εδώ θα γευτείς ένα από τα πιο καλοψημένα ψάρια που έχεις δοκιμάσει, επιλέγοντας ανάμεσα σε όσα έχει πιάσει η ψαριά, αλλά εξαιρετικά είναι και το σεβίτσε ή το καρπάτσιο, που δημιουργούνται με αριστοτεχνικό τρόπο. Τα όστρακα είναι μια

αποκάλυψη που δεν πρέπει να παραλείψεις. Στα must try το κουσκούς με σουπιά στο μελάνι της και η γιουβετσάδα θαλασσινών. Άλλωστε, στο Ταξιδεύοντας κάθε ψάρι ή θαλασσινό έχει τη δική του θέση. Από τα πιο premium μέχρι τα πιο ταπεινά, ό,τι κι αν διαλέξεις θα το απολαύσεις όπως ακριβώς του αξίζει. Γιατί η ψαροφαγία εδώ απευθύνεται σε όλους και γίνεται μέρος της καθημερινής διατροφής. Τη δική τους περίοπτη θέση καταλαμβάνουν και οι μεζέδες –από σαρδέλα ψητή μέχρι καραβιδόψιχα, όλες οι συνταγές είναι μία και μία– που συνοδεύονται από ουζάκι ή τσίπουρο σε μεσημεριανή ή βραδινή βόλτα. Στο Ταξιδεύοντας θα βρεις περισσότερες από 90 ετικέτες αποσταγμάτων από διάφορα μέρη της χώρας για να αφεθείς σε αυτήν τη μοναδική απόλαυση που μυρίζει Ελλάδα. Με δύο σημεία σε Κερατσίνι, απ’ όπου ξεκίνησε, και Νέα Ερυθραία, το Ταξιδεύοντας είναι ένα σκηνικό που μυρίζει θάλασσα και θυμίζει μέσα από τις γεύσεις του ότι τελικά ζούμε σε μία από τις πιο όμορφες χώρες, με μικρούς γαστρονομικούς θησαυρούς που μπορούμε όλοι να απολαμβάνουμε.

φωτό: καταστημα νέα ερυθραία

Πλάτωνος 72 Κερατσίνι, 210 432 4368 / Ευαγγελιστρίας 36, Νέα Ερυθραία, 210 6201572, www.taxidevontas.com, Facebook: Ε/Γ Ταξιδεύοντας, Instagram: taxidevontas_ 17.2.22 – lifo

COCINA Y BARRA SUDAMERICANA

Che

FRESH PASTA

Luigi's 58 lifo – 17.2.22

Το Che Cocina y Barra Sudamericana παραμένει η καθημερινή απόδραση που θα σε μεταφέρει στους δρόμους της Λατινικής Αμερικής, εκεί όπου οι μυρωδιές της Cocina Sudamericana θα σε παρασύρουν σε γευστικές περιπλανήσεις. Πολύχρωμο, πληθωρικό και φιλόξενο, το Che έχει να σου προτείνει την κατάλληλη γεύση για κάθε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας. Με τον executive chef Σίμο Τριανταφύλλου να βρίσκεται πλέον στην επιμέλεια του μενού, τα πιάτα γίνονται ακόμα πιο αντιπροσωπευτικά της γαστρονομίας που έρχεται από τη Λατινική Αμερική, με αυθεντικές συνταγές –must try τα empanadas που θα βρεις στη νέα κάρτα– αλλά και επιλογές με tropical twist που θα σε εντυπωσιάσουν. Οι signature μείξεις του bar με βάση το ρούμι, την τεκίλα αλλά και τα ελληνικά αποστάγματα γίνονται ένας καλός λόγος για να μείνεις μέχρι αργά στα τραπεζάκια του Che, ξεχνώντας τι έχεις να κάνεις το επόμενο πρωί.

Καραΐσκου 151, Πειραιάς, 210 4296660, Facebook: CHE Cocina y Barra Sudamericana, Instagram: che_piraeus

Τα φρέσκα ζυμαρικά γίνονται αγαπημένη γευστική συνήθεια. Ό,τι κι αν φαντάζεσαι ακούγοντας πόσο διαφορετική είναι η γεύση της pasta με φρέσκα ζυμαρικά, δεν έχει καμία σχέση με την απολαυστική πραγματικότητα που σε περιμένει, και μάλιστα στην πρώτη κιόλας μπουκιά. Το Luigi’s είναι το ιταλικό στέκι που παρασκευάζει καθημερινά ολόφρεσκα ζυμαρικά, και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου. Το πιο σημαντικό είναι, όμως, ότι τα φέρνει στην καθημερινότητά σου στην πιο ποιοτική εκδοχή τους. Το street spot που βρίσκεται στον Πειραιά επιλέγει τα πιο αγνά, εκλεκτά υλικά από την Ιταλία αλλά και από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και τα συνδυάζει σε μοναδικές συνταγές που απολαμβάνεις σε take-away ή με delivery στον χώρο σου. Η καρμπονάρα, αυτή η κλασική εκπρόσωπος της ιταλικής γαστρονομίας, θα σε κάνει να ξεχάσεις όσα ήξερες μέχρι σήμερα, ενώ η Truffle e Fungi θα γίνει αγαπημένη συνήθεια. Εξάλλου, το Luigi’s από μόνο του είναι μια νέα συνήθεια που θα σε κάνει να περνάς από το νούμερο 117 της Καραΐσκου ξανά και ξανά!

Καραΐσκου 117, Πειραιάς, 210 3000556, Facebook: Luigi’s Fresh Pasta, Instagram: luigisfreshpasta, luigis.gr

Smash burger project

Πειραιάς

A ΦΙ Ε ΡΩ ΜΑ

Γεύσεις και κοκτέιλ που δείχνουν προς τη Λατινική Αμερική.

Ένα μυστικό γεύσης που εξαπλώνεται mouth to mouth. Κρυμμένο σαν ένα πολύτιμο μυστικό, το Smash burger project είναι το speakeasy spot που φέρνει στον Πειραιά μια νέα πεντανόστιμη πρόταση street food. Γιατί μπορεί να έχεις φάει αμέτρητα μπέργκερ μέχρι σήμερα, αλλά οι επιλογές που θα βρεις εδώ αλλάζουν τα δεδομένα της κατηγορίας «φαγητό στο χέρι». Στα must try το Buttermilk Chicken με ψητό ή τηγανητό κοτόπουλο, μαριναρισμένο σε buttermilk, γι’ αυτό εξόχως τρυφερό, με τη συνοδεία αβοκάντο, spicy mayo, κρεμμυδιού και πίκλας, που το απογειώνει. Αλλά και το signature Smash Burger με δύο Smash μοσχαρίσια μπιφτέκια, διπλό τυρί τσένταρ, μπέικον και Smash sauce γίνεται το αγαπημένο των burger lovers αλλά και όσων εκτιμούν την ποιότητα των υλικών, που μπορείς να αντιληφθείς από την πρώτη δοκιμή. Γευστικό σημείο συνάντησης, το Smash burger project προσφέρει τη δική του φρέσκια οπτική στην αμερικανική κουζίνα και κατακτά την αναζήτηση της γεύσης στην πιο προσιτή μορφή της. Γι’ αυτό,

αν δεις παρέες μαζεμένες στην πλατεία του Πειραιά και δεν είσαι σίγουρος τι συμβαίνει, απλώς σταμάτα και ακολούθησέ τους στην απόλαυση!

Καραΐσκου 117, Πειραιάς, Smash burgers, 210 3000535, smashburgers.gr, Facebook: Smash Burgers, Instagram: lovesmashburger

Ιστιοπλοϊκός

Π Ε Ι Ρ Α Ι Α Σ

Γεύσεις για όλη την ημέρα σε ένα σημείο που μοιάζει βγαλμένο από ταινία. Η θάλασσα συνδέεται με το DNA των ανθρώπων αυτού του τόπου. Με την κουλτούρα και τις παραδόσεις μας, με την ίδια την προσωπικότητά του λαού μας. Το ίδιο σημαντική είναι και η γαστρονομία μας. Στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο αυτά τα δύο στοιχεία συναντιούνται σε έναν χώρο μοναδικής αισθητικής. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, την άκρως φωτεινή και φιλική, όπου ο σύγχρονος σχεδιασμός συνδυάζεται με την αξία της ελληνικής φιλοξενίας, θα ζήσεις καθημερινές στιγμές απόλαυσης και χαλάρωσης, ενώ εδώ μπορείς να πραγματοποιήσεις μοναδικές κοινωνικές ή εταιρικές εκδηλώσεις με θέα τη θάλασσα. Από τον πρωινό καφέ μέχρι τη βραδινή βόλτα, το δημιούργημα της Momentum Group (Akanthus, Opus, New Habits, Νalu, Feedέl, Balzac) σε υποδέχεται με ένα all-day μενού που επιμελείται ο executive chef Νίκος Κοντομάρκος. Με τη φιλοσοφία του comfort food να αναδεικνύεται σε κάθε επιλογή, τα εκλεκτά πιάτα του καταλόγου σε καλούν να ανακα-

λύψεις επιρροές από διαφορετικές μαγειρικές παραδόσεις. Εξαιρετικά τα spring rolls παστίτσιο με φύλλα wonton, λαζάνια, ουρά μόσχου μπρεζέ και μπεσαμέλ, αλλά και οι τραγανές κροκέτες arancini από ριζότο μανιταριών. Τα bao buns και τα dumplings, η μοναδική κατηγορία pasta, τα risotti και οι πίτσες, με τη συνοδεία μίας από τις φανταστικές σαλάτες του Ιστιοπλοϊκού, δημιουργούν μια sharing εμπειρία, ενώ στα κυρίως πιάτα φιγουράρουν επιλογές σε κρέας και ψάρι για να διαλέξεις αυτό που επιθυμείς, αν και το πιο πιθανό είναι τα επιθυμήσεις όλα. Την drinking πλευρά του Ιστιοπλοϊκού αναλαμβάνει ο Πέτρος Νερομηλιώτης σε ρόλο bar consultant, προσφέροντας μια λίστα από signature cocktails που συνοδεύουν κάθε στιγμή σου. Κυρίως εκείνη τη μοναδική, ανεπανάληπτη στιγμή της δύσης του ήλιου που κάνει αυτό το σημείο της Αττικής να μοιάζει σαν σκηνικό από ταινία με πρωταγωνιστή την ελληνική γαστρονομία.

Ακτή Κουμουνδούρου, Πειραιάς, 210 41 34 084, Facebook: Istioploikos, Instagram: istioploikoscafe 17.2.22 – lifo

MARKET RESEARCH

PERSONAL SHOPPER ï

Realme

Ακουστικά Earbuds Q2 Blue.

Apple

Σε επιλεγμένα καταστήματα

Watch Series 7 www.kotsovolos.gr

H Vans, στο πλαίσιο της υποστήριξης της δημιουργικής έκφρασης, παρουσιάζει το This is a Vans Art Project H Vans παρουσιάζει σε ένα πρωτότυπο πρότζεκτ μια σειρά από δημιουργικά workshops και αντίστοιχες εκθέσεις για το κοινό στην Alibi Gallery, σε μία από τις πιο «ανήσυχες» καλλιτεχνικά γειτονιές της Αθήνας, στου Ψυρρή. Το αγαπημένο action sports brand και έντονος υποστηρικτής της δημιουργικής και προσωπικής έκφρασης με αυτό το πρότζεκτ στηρίζει και ενεργοποιεί τις καλλιτεχνικές κοινότητες της πόλης και τους/τις εκπροσώπους αυτών για έναν δημιουργικό μήνα στην περιοχή του Ψυρρή, σημείο συνάντησης για το καλλιτεχνικό κοινό της πόλης. Το This is a Vans Art Project περιλαμβάνει διαφορετικά workshops που θα καλύψουν τις παρακάτω θεματικές: φωτογραφία, κεραμική, τατουάζ και street art. Παράλληλα, ο χώρος της γκαλερί θα είναι ανοιχτός για το κοινό, τους art lovers, τους Vans lovers και όλους όσοι νιώθουν δημιουργικοί. Το project και οι εκθέσεις με εκθέματα απ’ όλα τα workshops θα διαρκέσουν για έναν ολόκληρο μήνα.

Polaroid Φωτογραφική μηχανή Polaroid Now. www.public.gr

Samsung Smartphone Galaxy S22+. shop.samsung.com

Τα νέα Samsung Galaxy S22 και S22+ προσφέρουν ξεχωριστές εμπειρίες κάμερας, ημέρα και νύχτα

Logitech Ποντίκι Daydream POP Bluetooth. Σε επιλεγμένα καταστήματα

LEGO Star Wars αυτοκρατορική άκατος. www.psichogios.gr

60 lifo – 17.2.22

Harman Kardon Φορητό ηχείο Bluetooth Citation 200. www.plaisio.gr

Η Samsung Electronics Co., Ltd. παρουσίασε τα Samsung Galaxy S22 και S22+, δύο συσκευές-ναυαρχίδες που προσφέρουν ενισχυμένες δυνατότητες δημιουργικότητας και έκφρασης. Τα Samsung Galaxy S22 και S22+ διαθέτουν δυναμικές κάμερες με προηγμένη, έξυπνη επεξεργασία εικόνας για να κάνουν κάθε στιγμή επική. Με τολμηρό σχεδιασμό και βιώσιμο design, τα νέα Samsung Galaxy S22 και S22+ διαθέτουν υψηλή αισθητική και περιβαλλοντική ευαισθησία. «Οι κάμερες των smartphones μας έχουν μεταμορφώσει τον τρόπο που δημιουργούμε, μοιραζόμαστε και επικοινωνούμε. Μέσω φωτογραφιών και βίντεο εκφραζόμαστε και συνδεόμαστε με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν», δήλωσε ο TM Roh, πρόεδρος και επικεφαλής του MX (Mobile eXperience) της Samsung Electronics. «Γι’ αυτό σχεδιάσαμε τις νέες συσκευές της σειράς S με πρωτοποριακές δυνατότητες κάμερας που λειτουργούν μέρα και νύχτα, με την καλύτερη απόδοση για κινητές συσκευές που έχουμε δημιουργήσει έως σήμερα».

ΈΧΕΙΣ ΓΟΎΣΤΟ

Ελισάβετ Καρατσώκη Fashion Stylist

Ελισάβετ, πώς αποφάσισες να μπεις στον κόσμο της μόδας; Τελειώνοντας το σχολείο και βρισκόμενη σε μια επαρχιακή πόλη, δεν ήμουν σίγουρη τι ήθελα να ακολουθήσω. Έτσι άρχισα να φοιτώ στη σχολή των Ναυτιλιακών Σπουδών του ΠΑ.ΠΕΙ., όμως ένιωθα πως δεν μου ήταν αρκετό. Πάντα ήξερα ότι μου αρέσει το ρούχο ως κατασκευή, αίσθηση και εικόνα, επομένως αποφάσισα να σπουδάσω σχέδιο μόδας. Λίγο αργότερα άρχισα να αντιλαμβάνομαι πώς λειτουργεί το styling, που σιγά σιγά έγινε και η βασική μου εργασία.

Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Καπέλο Burberry (€180) από the DoubleF, T-shirt Courreges (€35, second hand) από Vestiaire Collective, τζάκετ και παντελόνι Christiana Hajiapa, δώρο της σχεδιάστριας – τα θετικά του επαγγέλματος. Μπότες Nina Mounah (€300, με έκπτωση), τσάντα Coperni, bf’s gift. Πού πηγαίνεις τώρα; Σπίτι μου, να βάλω κάτι πιο άνετο και να απαντήσω σε emails. @elizabeth_karatsoki Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

από τηn αφροδιτη σακκα

φωτο: παρισ ταβιτιαν

Πάνω σε τι πρόζεκτ δουλεύεις αυτή την περίοδο; Σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, πρότζεκτ για digital πλατφόρμες του εξωτερικού και brand campaigns. Παράλληλα, βρίσκω τον χρόνο να ασχοληθώ και με δικά μου editorials, όπου μπορώ να αφεθώ τελείως ελεύθερη.

17.2.22 – lifo

ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Η εποχή των Ιχθύων

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Με την είσοδο του

μπαίνουν στο στόχαστρο της προσοχής σας από τις 18/2 που εισέρχεται ο Ήλιος στους Ιχθύς και κάποιες διαπραγματεύσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα θα αποδώσουν μέσω της αύξησης του εισοδήματός σας. Εξαιρετική εποχή για να κάνετε μια σημαντική αγορά ή μια επένδυση, αρκεί να είστε σίγουροι για τις επιλογές σας. Μη βιαστείτε, αν έχετε κάποια αμφιβολία. Επίσης, βάλτε μια τάξη στον προϋπολογισμό σας. Την ίδια μέρα, το εξάγωνο Δία - Ουρανού θα ευνοήσει τις αγοραπωλησίες ακινήτων και την εύρεση επαγγελματικής στέγης. Στις 23/2 μυστικές διαπραγματεύσεις με πρόσωπα κύρους θα έχουν αίσια αποτελέσματα, ικανοποιώντας τις φιλοδοξίες σας. Η φήμη και η καριέρα σας θα απογειωθούν και συνεπώς θα αυξηθεί και το εισόδημά σας. Αρκετοί από εσάς θα επιβραβευθείτε μέσω μιας καλύτερης θέσης εργασίας, καθώς οι ηγετικές σας ικανότητες θα εκτιμηθούν δεόντως.

στοχεύει στην επιτυχία, καθώς στις 18/2 εισέρχεται ο Ήλιος στον τομέα της καριέρας και της φήμης. Ένα νέο εγχείρημα θα απορροφήσει την προσοχή σας και τις επόμενες εβδομάδες μπορείτε να πετύχετε πολλά, αρκεί να αποφύγετε τους περισπασμούς. Επειδή έχετε μια τάση να ασχολείστε με πολλά θέματα ταυτόχρονα, βάλτε σε προτεραιότητα ό,τι πιο σημαντικό και επικεντρωθείτε σε αυτό. Εξαιρετική εποχή για επαφές με σημαντικά πρόσωπα και για διαφήμιση των προϊόντων ή των υπηρεσιών σας. Την ίδια μέρα, το εξάγωνο Δία Ουρανού δίνει ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση, ευνοώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ιδιαίτερη προσοχή σε περιττά μικροέξοδα που δεν είχατε υπολογίσει. Στις 23/2 το εξάγωνο Σελήνης Πλούτωνα θα επιδράσει θετικά στην ερωτική σας ζωή και μπορεί να ξεκινήσει ένα ειδύλλιο με άτομο από τον χώρο της εργασίας.

Ήλιου στους Ιχθύς στις 18/2 φωτίζεται ο τομέας της εργασίας και της υγείας, οπότε τις επόμενες εβδομάδες καλό θα είναι να στρέψετε την προσοχή στο κυνήγι ευκαιριών. Στείλτε βιογραφικά προς πάσα κατεύθυνση όσοι αναζητάτε μια θέση εργασίας και μην περιορίζεστε σε ένα συγκεκριμένο φάσμα. Μπορεί να βρείτε μια καλή ευκαιρία σε έναν καινούργιο τομέα και θα καταφέρετε να ανελιχθείτε, αν βελτιώσετε τις δεξιότητές σας. Οι επιχειρηματίες τακτοποιήστε διάφορες εκκρεμότητες και εκσυγχρονίστε την επιχείρησή σας. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας μπορεί να είναι έντονοι, οπότε θα πρέπει να αποβάλλετε το στρες μέσω της άσκησης, ενισχύοντας έτσι τη διάθεσή σας και ξεκαθαρίζοντας τη σκέψη σας. Στις 23/2 η Σελήνη σε εξάγωνο με τον Πλούτωνα θα ευνοήσει τις αγοραπωλησίες ακινήτων. Προσέξτε τα ψιλά γράμματα προτού υπογράψετε ένα συμβόλαιο.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Ένα διάστημα πολ-

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Με έντονη τη

λών μετακινήσεων και απόκτησης νέων εμπειριών ξεκινάει για εσάς με την είσοδο του Ήλιου στους Ιχθύς στις 18/2 και η αισιοδοξία σας θα είναι στα ύψη. Οι στόχοι σας θα αποτελέσουν προτεραιότητα, ενώ αρκετοί από εσάς θα ταξιδέψετε, συνδυάζοντας την εργασία με την ψυχαγωγία. Παράλληλα, θα διευρύνετε το δίκτυο των συνεργατών σας. Ιδανική εποχή για να ολοκληρώσετε έναν κύκλο μαθημάτων ή για να ξεκινήσετε κάποια σεμινάρια προκειμένου να διευρύνετε τις γνώσεις σας. Στις 18/2 πραγματοποιείται και το εξάγωνο Δία - Ουρανού και θα είναι κατάλληλη στιγμή για να υπογράψετε ένα συμβόλαιο με μακρινούς συνεργάτες. Οι καινοτόμες υπηρεσίες σας θα έχουν θετική ανταπόκριση και θα σας οδηγήσουν στην επιτυχία. Στις 23/2 το εξάγωνο Σελήνης - Πλούτωνα θα ευνοήσει το ξεκίνημα μιας ερωτικής σχέσης και μπορεί να σας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη.

διάθεση για απολαύσεις και ψυχαγωγία σας βρίσκει η εποχή των Ιχθύων που ξεκινά επίσημα στις 18/2 με την είσοδο του Ήλιου στον τομέα της δημιουργικότητας και του ρομαντισμού. Η διορατικότητά σας θα είναι αυξημένη και μπορείτε, μέσω επενδύσεων, να αυξήσετε τα κέρδη σας. Επίσης, μπορείτε να ξεκινήσετε ένα νέο έργο που θα έχει ανταπόκριση στο κοινό. Η ανάγκη σας για ψυχαγωγία θα είναι στα ύψη, αλλά θα πρέπει να αποφύγετε τις υπερβολές με τη σπατάλη των χρημάτων σας. Νέοι έρωτες βρίσκονται καθ’ οδόν και θα βρείτε και πάλι τους ρυθμούς σας, όσοι αναζητάτε έναν ερωτικό σύντροφο. Οι γονείς θα έχετε περισσότερη ενέργεια και θα περνάτε περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Το εξάγωνο Δία - Ουρανού φέρνει ευχάριστες αλλαγές στην προσωπική σας ζωή.

starfax

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Τα οικονομικά σας

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Η εποχή των γενεθλίων σας ξεκινά από τις 18/2, με την είσοδο του Ήλιου στο ζώδιό σας, και τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες θα πρέπει να στρέψετε την προσοχή στους στόχους σας και στις προσωπικές σας επιθυμίες. Επαναπροσδιορίστε τις προτεραιότητές σας, οραματιστείτε πώς θα θέλατε να είναι το μέλλον σας σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο και κυνηγήστε τα όνειρά σας. Αν δεν είστε ικανοποιημένοι με τη ζωή σας, εντοπίστε τι είναι αυτό που σας προκαλεί δυσαρέσκεια και προσπαθήστε να το βελτιώσετε. Αν η δουλειά σας σάς προκαλεί συναισθηματική φόρτιση, αναζητήστε μια νέα απασχόληση. Επίσης, για να νιώθετε περισσότερη σιγουριά για τον εαυτό σας, ασχοληθείτε με τη βελτίωση της εμφάνισής σας, ξεκινώντας διατροφή και άσκηση. Δοκιμάστε ένα νέο look στα μαλλιά και αγοράστε ρούχα και αξεσουάρ. Προσέξτε να μη βγείτε εκτός προϋπολογισμού.

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Η εποχή των Ιχθύων ξεκινά στις 18/2 με τη μηνιαία επίσκεψη του Ήλιου στον τομέα της ιδιωτικής σας ζωής. Κάντε ένα διάλειμμα από τον κοινωνική σας ζωή και αφιερώστε χρόνο στην ανάπαυλα πριν ξεκινήσει επίσημα η άνοιξη και η εποχή των γενεθλίων σας. Ιδανική εποχή για να κλείσετε κάποιες εκκρεμότητες στη δουλειά ή στην προσωπική σας ζωή. Έτσι, θα σας δοθεί η δυνατότητα να ανανεωθείτε για μερικές εβδομάδες και να κυνηγήσετε δριμύτεροι τα όνειρά σας. Την ίδια μέρα, θα έχετε κάποια θετικά νέα που θα έχουν σχέση με τα οικονομικά σας, καθώς πραγματοποιείται το εξάγωνο Δία - Ουρανού και, εκτός του ότι θα καλύψετε κάποιες οφειλές, θα ικανοποιήσετε και προσωπικές σας ανάγκες. Αποκαλύψεις και έναν νέο έρωτα με σημαντικό πρόσωπο φέρνει το εξάγωνο Σελήνης - Πλούτωνα στις 23/2.

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Με την είσοδο

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Οικονομικές υποθέσεις

του Ήλιου στους Ιχθύς στις 18/2 ξεκινάει μια περίοδος τεσσάρων εβδομάδων κατά την οποία θα ασχοληθείτε με το σπίτι και τις επιχειρηματικές σας δραστηριότητες. Έπειτα από έναν μήνα πολλών μετακινήσεων και κοινωνικών επαφών ήρθε η εποχή να δώσετε έμφαση στις ανάγκες των αγαπημένων σας προσώπων και θα γίνετε πιο σπιτόγατοι. Ασχοληθείτε με την ανανέωση του χώρου σας και αν έχετε ξεμείνει από ιδέες, ανατρέξτε στο διαδίκτυο. Πετάξτε ή χαρίστε ό,τι σας είναι άχρηστο, ώστε να μη συσσωρεύεται ενέργεια σε διάφορες γωνιές του σπιτιού. Την ίδια μέρα, με το εξάγωνο Δία - Ουρανού μπορεί να σας περιμένει μια ευχάριστη είδηση σχετικά με τα επαγγελματικά σας και θα βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας. Στις 23/2 το εξάγωνο Σελήνης - Πλούτωνα δίνει ευκαιρίες για αύξηση του εισοδήματός σας.

και η ερωτική σας ζωή θα σας απασχολήσουν από τις 18/2 με την είσοδο του κυβερνήτης σας του Ήλιου στους Ιχθύς και θα είστε σε συνεχή εγρήγορση. Ενδεχομένως να βρείτε μια νέα πηγή εσόδων ή μπορεί να γίνει δεκτό το αίτημά σας για ένα δάνειο. Σε ό,τι αφορά τον ερωτικό τομέα, μπορεί να έχετε απογοητευτεί όσοι δεν έχετε βρει το ιδανικό ταίρι, μην ξεχνάτε όμως ότι η πανδημία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για γνωριμίες. Τώρα που σας δίνεται η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθείτε, πάρτε πιο ζεστά το θέμα της αναζήτησης ερωτικού συντρόφου, φροντίζοντας τον εαυτό σας, ώστε να ανακτήσετε την αυτοπεποίθησή σας. Την ίδια μέρα, το εξάγωνο Δία - Ουρανού θα φέρει νέες ευκαιρίες για επαγγελματική πρόοδο και συνεπώς για αύξηση του εισοδήματός σας. Οι εξελίξεις στην καριέρα σας θα είναι πέραν των προσδοκιών σας.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Ο τομέας της

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Με την είσοδο του ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Η εποχή των

από τη μα ρ ιβ ίκυ καλλέ ρ γ η (s tar f ax@ li f o. g r )

62 lifo – 17.2.22

Ήλιου στους Ιχθύς στις 18/2 ενεργοποιείται ο τομέας της ομαδικής δραστηριότητας. Επιλέξτε με προσοχή τα άτομα με τα οποία θα δουλέψετε για έναν κοινό σκοπό, καθώς η συνεργασία με μια ομάδα μπορεί να οδηγήσει ένα από τα εγχειρήματά σας στην επιτυχία. Αναθέστε αρμοδιότητες σε έμπειρα πρόσωπα και προωθήστε τις ιδέες σας σε οργανισμούς που μπορούν να σας χρηματοδοτήσουν. Ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με την κοινωνική σας ζωή και παρόλο που η πανδημία φαίνεται ατελείωτη, μπορείτε να διατηρήσετε επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Την ίδια μέρα το εξάγωνο Δία - Ουρανού θα φέρει νέες ευκαιρίες για συνεργασίες που θα πρέπει να μελετήσετε με προσοχή. Ένα σύντομο ταξίδι στις 23/2, οπότε πραγματοποιείται το εξάγωνο Σελήνης - Πλούτωνα, θα σας προσφέρει νέες εμπειρίες και στιγμές χαλάρωσης.

Ιχθύων ξεκινά στις 18/2 με την είσοδο του Ήλιου στον τομέα των διαπροσωπικών σας σχέσεων και οι επαφές με συνεργάτες και οικείους θα είναι συχνές και εποικοδομητικές. Ενδεχομένως να προκύψουν νέες προτάσεις που θα είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά σας ή μπορεί να ασχοληθείτε με ένα νέο αντικείμενο και να αναπτύξετε νέες δεξιότητες. Διαπραγματεύσεις και συμφωνίες θα έχουν αίσια αποτελέσματα, αρκεί να είστε προσεχτικοί στις επιλογές σας, αποφεύγοντας τις βιαστικές αποφάσεις. Αν σκοπεύετε να κάνετε ένα επαγγελματικό ταξίδι, στις 18/2 το εξάγωνο Δία - Ουρανού θα έχει ευνοϊκή επίδραση και μπορεί να ξεκινήσετε μια νέα επιχειρηματική δραστηριότητα με συνεργάτες από το εξωτερικό. Στις 23/2 το εξάγωνο Σελήνης - Πλούτωνα φέρνει θετικά νέα στον τομέα της οικιακής ή της επαγγελματικής σας ζωής. Τώρα που θα είστε πιο ευδιάθετοι, φροντίστε τη φυσική σας κατάσταση, υιοθετώντας νέες συνήθειες.

Sudoku No 715 7

8 1

5 4

7 9 7 6

8 2 6

2 8

1 7

9 3

Η λύση του προηγούμενου 6 1 9 5 7 8

2 7 4 3 6 1

5 3 8 2 9 4

1 2 3 8 4 7

8 9 7 6 5 2

7 6 5 1 3 9

7 4 2 9 1 3

9 8 6 4 2 5

3 5 1 7 8 6

4 9 1 6 3 8 5 7 2 3 8 7 5 4 2 6 1 9 2 5 6 9 1 7 8 3 4

επικοινωνίας φωτίζεται με την έναρξη της εποχής των Ιχθύων στις 18/2 και έπειτα από έναν μήνα ενασχόλησης με το σπίτι και την οικογένεια, θα είναι κατάλληλη εποχή για να γίνετε πιο επικοινωνιακοί με το περιβάλλον σας. Ασχοληθείτε με την προώθηση των προϊόντων ή των υπηρεσιών σας, μοιραστείτε τις ιδέες σας σε άτομα που θα στηρίξουν την εφαρμογή τους και βελτιώστε τις σχέσεις με οικείους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε κάποιο σεμινάριο για να διευρύνετε τις γνώσεις σας, κάντε το τώρα που οι μαθησιακές σας δεξιότητες θα είναι ανεπτυγμένες και η διάθεσή σας για μάθηση αυξημένη. Την ίδια μέρα, το εξάγωνο Δία - Ουρανού θα έχει θετική επίδραση στην ερωτική σας ζωή και θα είναι ιδανική μέρα για φλερτ. Επιστρατεύστε την ευγένεια και τη γοητεία σας και θα κερδίσετε τις εντυπώσεις. Οι δεσμευμένοι μπορεί να ανακαλύψετε πως θα γίνετε γονείς.

17.2.22 – lifo