Τεύχος 728

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ! ΔΩΡΕΑΝ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ

FREE PRESS 19.5.2022

Νο

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ Πηγή: Focus Bari 2021

728

2 lifo – 19.5.22

8 ΣΤΗΛΕΣ

index728

βασιλική σιουτη

πολιτικο επταημερο γιάννησ πανταζόπουλοσ

talking points δεσποινα τριβολη

footnotes

βιβιαν στεργιου

no filter

δημήτρης πολιτάκησ

shortcut

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΒOΥΛΗΣ 22, 105 63 ΑΘΗΝΑ T 210 3254 290 F 210 3249 785 info@lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος γενικός διευθυντής Μιχάλης Μιχαήλ εμπορικη διευθυνση Ρένα Κροκίδα media project director Θανάσης Χαραμής διευθυντής mikropragmata.lifo.gr Άρης Δημοκίδης διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος αρχισυνταξία Αλέξανδρος Διακοσάββας αρχισυνταξία podcasts Μερόπη Κοκκίνη διευθυντρια ampa.lifo.gr Χριστίνα Γαλανοπούλου –––––– ε μ π ο ρ ι κ ο τμ ημ α advertising director Ξένια Στασινοπούλου direct sales director Κώστας Μαντάς senior advertising manager Άννα Λαπαρδάγια direct sales Γιώργος Λυκουργιώτης, Ευθύμης Παχής advertising manager Δημήτρης Βουκελάτος (dvoukelatos@lifo.gr)

1/6–20/8

στο εξωφύλλο : Οπτική επικοινωνία AEF 2022, G Design Studio & Γιάννης Βαρελάς

21

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ: ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΠΛΗΘΩΡΑ ΕΓΧΩΡΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

advertising coordinator Κατερίνα Κουρμούζη (kkourmouzi@lifo.gr) senior digital campaign manager Αντώνης Ζωγράφος digital campaign manager Γιώργος Γιαννή commercial creative director Λευτέρης Κεφαλάς –––––– ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Άγγελος Παπαστεργίου –––––– σ υ ν τα ξη συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Γιάννης Βασιλείου, Ευτύχης Βαρδουλάκης, Ματίνα Καλτάκη, Ματούλα Κουστένη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκος Μπακουνάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Αργυρώ Μποζώνη, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Μαρία Παππά, Ζωή Παρασίδη, Χρήστος Παρίδης, Δημήτρης Πολιτάκης, Αφροδίτη Σακκά, Νικόλας Σεβαστάκης, Φώτης Σεργουλόπουλος, Βασιλική Σιούτη, Βίβιαν Στεργίου, Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Δέσποινα Τριβόλη, Κορίνα Φαρμακόρη, Γιώργος Ψωμιάδης –––––– αrt director Βανέσσα Φερλέ, Μαργαρίτα Καμαριώτη ατελιέ αssistant art director Μπιάνκα Σαμαρά φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F., Γιώργος Αδάμος διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά διόρθωση κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μυρτώ Αθανασοπούλου –––––– λογιστηριο οικονομική διεύθυνση Δημήτρης Τασιόπουλος

15 42 ΛΕΠΤΑ ΜΕ ΤΗ LITO

45

λογιστήριο Βασίλης Κοτρωνάκης, Άκης Ιωάννου, Έφη Ηλιοπούλου γραμματεία Βιβίκα Ανδριανάτου –––––– κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε

ανακυκλωστε 19.5.22 – lifo

3

Feedback

5

ΙΔΕΕΣ

ΖΟΎΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΗΣ ΜΕΓΆΛΗΣ ΑΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑΣ;

ΓΕΥ ΣΗ

Γκρανόλα: Ένα διατροφικό trend από τον 19ο αιώνα

Εννέα διακεκριμένες προσωπικότητες απ’ όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής απαντούν και καταθέτουν τη δική τους εμπειρία.

podcasts που αξίζει να ακούσετε

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΧΟ Ρ Ο Σ

Σάσα Ντάριο: «Με αγάπησαν. Αυτό δεν είναι τύχη;» ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΡΙΔΗ

Είχα να τη δω από τα χρόνια του «Να η ευκαιρία», της εκπομπής ταλέντων με τη Ροζίτα Σώκου, τον Γρηγόρη Γρηγορίου, τον Γιώργο Κατσαρό και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Έχουν περάσει δεκαετίες! Με υποδέχτηκε στο ρετιρέ της στου Γκύζη με ένα αστραφτερό χαμόγελο. Ο υπέροχος και φωτεινός διάκοσμος παραπέμπει στα ’60s και τα ‘70s. Χρώματα, έπιπλα αντίκες, αναρίθμητες ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους από την τριαντάχρονη πορεία της ως πρώτης χορεύτριας στην Εθνική Λυρική Σκηνή. «Παραμύθια» του Χόφμαν, «Βαφτιστικός», «Κάρμεν», «Σπίτι των τριών κοριτσιών», πολλά ακόμα, αλλά και από ταινίες, καλλιτεχνικά πορτρέτα της εποχής, μία γυμνή που μου τη δείχνει με συστολή.

4 lifo – 19.5.22

Ήδη έχουμε βιώσει τις συνέπειες της δεκαετούς οικονομικής και κλιματικής κρίσης, ύστερα της πανδημίας και του εγκλεισμού, τον φόβο των μολυσματικών ασθενειών, την κοινωνική αποστασιοποίηση, τις δυσβάστακτες οικονομικές επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης, τον πόλεμο στην Ουκρανία, ακόμη και τη διαστρεβλωμένη αναπαράσταση της εγκληματικότητας στα ΜΜΕ. Επομένως, ζούμε στην εποχή των τεράτων, κατά τον Γκράμσι, ή της μεγάλης αβεβαιότητας; Είμαστε παρόντες στην κανονικότητα της κρίσης ή στην κρίση της κανονικότητας; Εννέα διακεκριμένες προσωπικότητες απ’ όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής καταθέτουν τις δικές τους σκέψεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.

pageviews

Κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει: «Με μια μάσκα ο άνθρωπος απελευθερώνεται. Γίνεται ο εαυτός του. Γκρεμίζονται οι αναστολές του». Κάπως έτσι συνέβη και με τον κορωνοϊό, αφού μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε όλος ο κόσμος μας. Συχνά αναρωτιόμαστε: «Άραγε, σε τι εποχή ζούμε;» Κι αυτό επειδή γινόμαστε συνεχώς θεατές αλλεπάλληλων κρίσεων, τεκτονικών αλλαγών και ραγδαίων μετατοπίσεων. Στον διασυνδεδεμένο κόσμο μας η ζωή συνεχίζεται, αλλά κινούμενη μ’ έναν διαφορετικό ρυθμό. Η παρατεταμένη ρευστότητα των καιρών και η κατάρρευση των βεβαιοτήτων μάς έχει κατευθύνει σε αχαρτογράφητα νερά καθώς και σε μια περίοδο έντονης διακινδύνευσης.

Ακολουθήστε τα podcasts της LiFO στην Apple, στο Spotify ή στην Google.

1

«Θεραπείες» μεταστροφής: Δύο προσωπικές εμπειρίες «Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ

2

Tο (ενήλικο) πάθος του M. Hulot για τα Playmobil «Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΚΗ ΜΑΛΑΦΕΚΑ & M. HULOT

ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΕΞ: Ένα ξενύχτι με ακρόαση του νέου του άλμπουμ και πολλή κουβέντα Στο «Μετρό», το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του, ο σημαντικός Σαλονικιός ράπερ λέει τις αλήθειες του με ντριλ και τραπ και προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. ΤΟΥ M. HULOT

ti δ ι α β α σ α με αυ τη την εβ δομ α δ α σ το

Μπορεί ο βρασμένος χυλός από αλεσμένο δίκοκκο σιτάρι ζέας και νερό που κατανάλωναν οι αρχαίοι Έλληνες να θεωρείται συχνά ο πρόγονος του σημερινού γρήγορου πρωινού, όμως η ιδέα της δημιουργίας κρύων δημητριακών για πρωινό υιοθετήθηκε τον 19ο αιώνα. Το 1863, ο χορτοφάγος Dr. James Caleb Jackson άρχισε να πειραματίζεται με κρύα δημητριακά για να ενισχύσει τις θεραπείες που προσέφερε στο κέντρο εναλλακτικών θεραπειών με νερό που διατηρούσε, πιστεύοντας ότι οι περισσότερες ασθένειες έχουν ως αφετηρία την κακή πέψη. Έψησε λοιπόν αλεύρι ολικής άλεσης τύπου γκράχαμ σε μορφή εύθρυπτων κέικ, τα οποία στη συνέχεια θρυμμάτισε και έψησε ξανά. Τα δημητριακά αυτά τρώγονταν μόνο αν μουλιάζονταν σε γάλα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα βάφτισε «granula», πιθανότατα από το «granum», τη λατινική λέξη για το σιτάρι.

LiFO.gr

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

3

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο podcast της ζωής του «ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΜΠΟΖΩΝΗ

4

«Ποτέ δεν υπήρξα ποιητής και ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρξα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θεωρώ ότι έχω παιδευτεί αρκετά σε πνευματικό επίπεδο ώστε να παράγω ποίηση, τουλάχιστον όπως την έχω στο μυαλό μου» γράφει ο ΛΕΞ στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου ΛΕΞ, Ένα Αστέρι από τσιμέντο που κυκλοφόρησε πέρσι. Είχαν προηγηθεί το «Varane» στα Sessions του Dof Twogee και το «Όχι Σήμερα» σε παραγωγή του Ortiz, τα μοναδικά κομμάτια που κυκλοφόρησε σε διάστημα δύο χρόνων. «Αυτό που κάνω επ’ ουδενί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί υψηλή τέχνη και το πιο πιθανό είναι ότι δεν φιλοδοξεί κιόλας να είναι. Είμαι ένας ράπερ στην Ελλάδα. Αυτό». Για ένα μεγάλο μέρος του ενήλικου κοινού, ο ΛΕΞ είναι ο ράπερ που «ξελασπώνει» το είδος που εκπροσωπεί στην Ελλάδα, ο ράπερ που (δηλώνουν ότι) ακούνε όσοι δεν ακούνε ραπ, το αντίπαλο δέος στην ελαφρότητα της τραπ που εξαπλώθηκε σαν ασθένεια και «μόλυνε» την πιτσιρικαρία. Η απατηλή ζωή του ελληνικού rap game, με τις κόντρες, τα beef, τους μάτσο σκίστες από τη μία και τα sensual fuckboys από την άλλη, αλλά και τους wanna be «νονούς» με τα όπλα και τις κουκούλες, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα αποστροφής στο κοινό που παρακολουθεί όλο αυτό που συμβαίνει από απόσταση – και δικαιολογημένα σε μεγάλο βαθμό. Για αυτό το κοινό ο ΛΕΞ είναι ο καλλιτέχνης που σώζει τη φήμη του ελληνικού ραπ. Να ξεκαθαρίσω ότι αυτό το σχόλιο δεν αφορά τον ίδιο τον ΛΕΞ, ο οποίος συμπεριλάμβανε όλα αυτά τα «κατάπτυστα» και τα «χυδαία» στο πρόγραμμά του στο μαγαζί που έπαιζε στην Αθήνα. Κανείς δεν τον ρώτησε αν θέλει να εκπροσωπεί την «ποιότητα», αν θέλει να τον θεωρούν «σωτήρα του ελληνικού ραπ», την «αντίπερα όχθη» σε όλα τα χιτ – το 90% των οποίων είναι φτιαγμένα από νεαρά άτομα μέχρι 25 χρονών.

Είναι το «Heartstopper» η σειρά που περίμεναν όλοι οι ΛΟΑΤΚΙ+ έφηβοι; «THE REVIEW» ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ & ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ

5

«Είμαι άστεγος λόγω κλιματικής αλλαγής, δεν ζητάω χρήματα, ζητάω δράση για το κλίμα» ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΚΟΚΟΡΗ

19.5.22 – lifo

5

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

γιάννης βαρελάς «marlows' dreams»

6 lifo – 19.5.22

Η γκαλερί The Breeeder παρουσιάζει την έκθεση του Γιάννη Βαρελά «Marlows' Dreams». Ο τίτλος αποτελεί μια αναφορά στο βιβλίο του Joseph Conrad Heart of Darkness. Ο Βαρελάς δημιουργεί ένα καινούριο σώμα δουλειάς, όπου χρησιμοποιεί υλικά και τεχνικές όπως το μέταλλο και την υφαντουργία και επαναφέρει γνώριμες για τη δουλειά του πρακτικές, όπως το σχέδιο. Ο Γιάννης Βαρελάς εξετάζει τις έννοιες του αντικατοπτρισμού, της ψυχικής αντανάκλασης και του ψυχολογικού τοπίου. Τα έργα στο σύνολό τους είναι μια προσπάθεια διερεύνησης της ανθρώπινης εσωτερικής τοπογραφίας, αλλά και της διάστασης της ενόρασης. Στην έκθεση παρουσιάζονται μπρούτζινα γλυπτά, έργα σε χαρτί και χειροποίητα χαλιά τα οποία επαναπροσδιορίζουν την υπόσταση της φιγούρας στο έργο του Βαρελά, μέσω της υλικότητας και της μεταφοράς της στον φυσικό χώρο. Τα έργα σε χαρτί αποτυπώνουν ιδιόμορφα μυστικά τοπία που αποτελούνται από μια εξωτική χλωρίδα μέσα από την οποία αναδύονται αιωρούμενοι διάφοροι χαρακτήρες. Πιο συγκεκριμένα, τα σχέδια αυτά είναι μια απόπειρα σύνδεσης του πραγματικού και του εσωτερικού κόσμου.

The Breeder, Ιάσoνος 45, www.thebreedersystem.com, 26/5-9/6, Τρ.-Παρ. 11:00-19:00, Σάβ. 11:00-17:00

jannis varelas x art rug projects by soutzoglou, hopscotch (detail), 2022, hand knotted carpet, courtesy the breeder athens

iLoveAthens

26/5-9/6, The Breeder

19.5.22 – lifo

7

talkofthetown

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

Ταξίδι στις ΗΠΑ: Τι έδωσε και τι προσδοκά ο Κυριάκος Μητσοτάκης Να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τα οφέλη από τον αντίκτυπο της επίσκεψης στις ΗΠΑ επιχειρεί η ελληνική κυβέρνηση.

19—25 MAΪΟΥ 2022 Νο 728 • Η ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ • Ριάλιτι, το όπιο του λαού • Τι έμαθα φροντίζοντας ένα αδέσποτο κυνηγόσκυλο; • Το λυκόφως του χρόνου: Ο Ιάπωνας υπολοχαγός που έμαθε ότι ο πόλεμος τέλειωσε 30 χρόνια μετά 8 lifo – 19.5.22

απ ό τ h βασι λ ι κη σιου τ η

Ως ιστορικό γεγονός παρουσίασε την ομιλία του πρωθυπουργού στην κοινή συνεδρίαση Βουλής και Γερουσίας στο αμερικανικό Κογκρέσο η κυβέρνηση, τονίζοντας ότι είναι ο πρώτος Έλληνας ηγέτης που του δίνεται το προνόμιο αυτό και ελπίζοντας στην πολιτική κεφαλαιοποίησή του στο εσωτερικό της χώρας. Το θερμό χειροκρότημα που κέρδισε ήταν αναμφίβολα μια σημαντική προσωπική του επιτυχία και είναι γεγονός ότι άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η πολύ προσεγμένη ομιλία, που γράφτηκε από κάποιον που γνωρίζει καλά το κοινό στο οποίο αυτή θα απευθυνόταν, αλλά και όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης απέδειξαν τη μεγάλη προετοιμασία που είχε προηγηθεί και τη δουλειά που γινόταν στο Μέγαρο Μαξίμου εδώ και πολύ καιρό. Άλλωστε αυτό ήταν το μεγάλο γεγονός στο οποίο είχαν επενδύσει. Οι αναφορές στις δημοκρατικές αξίες, στην ελευθερία, στο κράτος δικαίου, στα δικαιώματα των γυναικών, στην κλιματική αλλαγή και στην αμερικανική και ελληνική ιστορία ήταν βέβαιο ότι θα έβρισκαν ανταπόκριση στους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές, όπως και η απόλυτη ευθυγράμμιση του Έλληνα πρωθυπουργού με τις ΗΠΑ στο θέμα της Ρωσίας και το ενεργειακό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε αρκετά σημεία της ομιλίας του και στα εθνικά θέματα, φροντίζοντας να αναδείξει τα προβλήματα με την Τουρκία, παρότι στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης προεξοφλούσαν ότι δεν θα το έκανε. Υποστήριξε ότι καμία αναθεωρητική συμπεριφορά δεν πρέπει να γίνει ανεκτή από δημοκρατικά κράτη, όπως δεν θα γίνουν ανεκτές από την Ελλάδα ούτε οι παραβιάσεις της κυριαρχίας της και οι υπερπτήσεις πάνω από τα κατοικημένα νησιά, οι οποίες ζήτησε να σταματήσουν άμεσα. Έμμεση, αλλά σαφή αναφορά έκανε και στα F-16 που προσπαθεί να πάρει η Τουρκία, προειδοποιώντας τους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές για τον κίνδυνο πρόκλησης αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στην

19.5.22 – lifo

9

TALKING POINTS

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ

τουρκική κατοχή στην Κύπρο, όταν, απευθυνόμενος στα μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου, τους είπε «να μην ξεχάσετε μια ανοιχτή πληγή που προκαλεί ατέλειωτο πόνο στον ελληνισμό εδώ και σαράντα οκτώ χρόνια». Δεν παρέλειψε, ωστόσο, να επισημάνει και πόσο αφοσιωμένη σύμμαχος των ΗΠΑ είναι η Ελλάδα, ενημερώνοντας για την πρόσφατη κύρωση της νέας συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που, «ενώ προηγουμένως ανανεωνόταν ετησίως με πράξη του Κοινοβουλίου, πλέον θα έχει πενταετή διάρκεια, μετά την οποία θα ανανεώνεται αυτόματα». Αναφέρθηκε και στη βάση της Σούδας (που είπε πως γνωρίζει ότι πολλοί από αυτούς την έχουν επισκεφθεί) ως τη μεγαλύτερη ναυτική βάση στην ανατολική Μεσόγειο, καθώς και στη νέα βάση της Αλεξανδρούπολης και στον ρόλο που θα παίξει το λιμάνι της στην εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου στην απεξάρτηση των Βαλκανίων από το ρωσικό φυσικό αέριο.

talkofthetown

α πό τh βα σι λι κη σ ιου τη

10 lifo – 19.5.22

Ι

διαίτερη σημασία είχε και η αναφορά του στη διασύνδεση των ελληνικών δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, όπως και η αποσιώπηση του αγωγού EastMed – δηλαδή ταυτίστηκε (στην ομιλία του τουλάχιστον) με την αμερικανική γραμμή, όπως αυτή είχε εκφραστεί με το αμερικανικό non paper που είχε διαρρεύσει στην αρχή της χρονιάς. Στην πραγματικότητα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εδώ και πολύ καιρό αποφεύγει να αναφερθεί στο θέμα του EastMed και να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την εξέλιξη του συγκεκριμένου πρότζεκτ, στο οποίο είχε επενδύσει πολλά η Ελλάδα αλλά και το Ισραήλ και η Κύπρος, ενώ αυτό στηρίζεται και χρηματοδοτείται από την Ε.Ε. Ο αγωγός EastMed παραμένει για την ώρα ένα άλυτο μυστήριο, όπως και το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, και πολλές απαντήσεις ακόμα δεν έχουν δοθεί. Ο πρωθυπουργός, πάντως, παρουσίασε αναλυτικά στους Αμερικανούς τα επεκτατικά και αντίθετα προς το Διεθνές Δίκαιο σχέδια του Ερντογάν για τη «Γαλάζια Πατρίδα» με τους χάρτες και όλες τις σχετικές προκλήσεις, τις οποίες εξήγησε λεπτομερώς. Δεν είναι γνωστό τι συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες και μάλλον δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ, αν και τότε λέγονται τα πιο σημαντικά. Όλα αυτά που συνέβησαν στις ΗΠΑ εξόργισαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τον Ερντογάν, με τα ελεγχόμενα τουρκικά μέσα να χαρακτηρίζουν τα μέλη του Κογκρέσου ως «κλακαδόρους του Μητσοτάκη» που χειροκροτούσαν όρθιοι την «προκλητική» του ομιλία. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετώπισε μάλλον αμήχανα την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, υποβαθμίζοντας τη σημασία της. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να πάρουν πόντους και στο εσωτερικό επικοινωνιακό παιχνίδι. Η κυβερνητική θριαμβολογία, όμως, για την εμφάνιση του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο θα υποχωρήσει σύντομα υπό την πίεση της καθημερινότητας και των πολύ δύσκολων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία αυτή την περίοδο. Μέχρι τότε οι πολίτες που θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές θα έχουν ξεχάσει την υποδοχή του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, ενώ οι τιμές των καυσίμων, της ενέργειας και των βασικών αγαθών θα επηρεάσουν πολύ πιο καθοριστικά την επιλογή τους. Εκείνο που σφράγισε με την παρουσία του ο πρωθυπουργός στις ΗΠΑ, πάντως, και αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για την κυβέρνηση Μπάιντεν αυτήν τη στιγμή είναι ο ρόλος της Ελλάδας στη μεταφορά του αμερικανικού αερίου στα Βαλκάνια και στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω της Αλεξανδρούπολης, η οποία αποκτά κομβικό ρόλο για τις ΗΠΑ με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία, προκειμένου να προχωρήσει η απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και να αποδυναμωθεί η Ρωσία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να πείσει, χωρίς να δυσκολευτεί, ότι εκείνος είναι ο αφοσιωμένος σύμμαχος που μοιράζεται κοινές αξίες και συμβάλλει στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ και της Δύσης, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα, σε αντίθεση με την Τουρκία, την οποία δεν ανέφερε ονομαστικά στην ομιλία, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι την εννοούσε.

O βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χάρης Καστανίδης με σχόλιό του υποστήριξε ότι «δεν χρειάζεται ούτε να υποτιμάμε ούτε να υπερτιμάμε την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Θα κριθεί από τα αποτελέσματά της, που το κοντινό μέλλον θα δείξει», ενώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησαν τον πρωθυπουργό ότι εμφανίζεται στις ΗΠΑ ως δεδομένος, χωρίς να εξασφαλίζει το παραμικρό αντάλλαγμα υπέρ της χώρας για την αφοσίωση που προσφέρει, κάτι που, όπως λένε, δεν κάνει ο Ερντογάν. Η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως «φτηνή αντιπολίτευση» την κριτική αυτή, όπως και τη σύγκριση με τον Ερντογάν, που εκβιάζει, ενώ εμφανίζεται σίγουρη για την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης και τον ρόλο που μπορεί να έχει αυτή στην αποτροπή επιθετικών ενεργειών της Τουρκίας, κάτι που είναι και από τα βασικά ζητούμενα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

ΧΑΡAΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡIΟΥ «Η ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ» α π ό τ ο ν γ ι ά ν ν η π α ν τα ζ ό π ουλο

Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετώπισε μάλλον αμήχανα την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, υποβαθμίζοντας τη σημασία της. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να πάρουν πόντους και στο εσωτερικό επικοινωνιακό παιχνίδι.

Μιλά στη LiFO ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου. Τι θα σημάνει η ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ; Η Φινλανδία και η Σουηδία είναι πλούσιες χώρες με σημαντικές ένοπλες δυνάμεις. Σε αντίθεση με πρόσφατα νέα μέλη του ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια, θα προσφέρουν κάτι σημαντικό στη συνολική στρατιωτική ισχύ της Ατλαντικής Συμμαχίας. Άλλωστε ήδη συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ. Η είσοδός τους σε αυτό σημαίνει επίσης μεγαλύτερη ευθυγράμμιση μεταξύ της Ε.Ε., στην οποία ανήκουν ήδη, και του ΝΑΤΟ ως του κύριου οργανισμού ασφάλειας στην Ευρώπη. Τελικά, είναι μια κίνηση που μπορεί να αλλάξει τη γεωπολιτική κατάσταση της Ευρώπης; Αλλάζει τη γεωπολιτική της Ευρώπης με την έννοια ότι η προσπάθεια κατάκτησης ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους από ισχυρότερη γειτονική δύναμη έχει προκαλέσει έντονη ανασφάλεια. Η ταχύτητα με την οποία η Φινλανδία και η Σουηδία εγκαταλείπουν πολλές δεκαετίες ουδετερότητας -στην περίπτωση της Σουηδίας αιώνες ουδετερότηταςδείχνει πόσο έχουν ανησυχήσει από τον ρωσικό στρατιωτικό επεκτατισμό. Αλλάζει ο κόσμος μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία; Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θυμίζει πρακτικές του δέκατου ένατου αιώνα ή της δεκαετίας του 1930, όταν ο στρατιωτικός επεκτατισμός ήταν σύνηθες φαινόμενο. Μεταπολεμικά δεν είχαμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Η κατάκτηση του Κουβέιτ από το Ιράκ είναι η μεγάλη πρόσφατη εξαίρεση. Οι πόλεμοι στην εποχή μας είναι κυρίως εμφύλιοι και όχι κατακτητικοί. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ επίσης δεν είχαν κατακτητικό σκοπό – η τελευταία στρατιωτική επέκταση των ΗΠΑ με σκοπό την προσάρτηση εδαφών ήταν με τον πόλεμο ενάντια στο Μεξικό το 1846-1848. Η διαφαινόμενη αποτυχία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, πάντως, ενδέχεται να ανακόψει τυχόν ρεύματα προς στρατιωτικούς επεκτατισμούς. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι σαν η γερμανική εισβολή στην Πολωνία το 1939 να είχε οδηγήσει τους Γερμανούς σε αιματηρό φιάσκο. Τι σηματοδοτεί το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ειδικά σε μια περίοδο που κυριαρχεί η τουρκική προκλητικότητα; Το ταξίδι του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, η εξαιρετικά θερμή υποδοχή του από την αμερικανική ηγεσία και η άριστη ομιλία του στο Κογκρέσο δείχνουν ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ είναι μάλλον οι καλύτερες που υπήρξαν ποτέ. Έχει σημασία να προβούμε σε συμφωνίες με τις ΗΠΑ που να «κλειδώνουν» το σημερινό καλό διμερές κλίμα για το μέλλον, όταν οι συγκυρίες θα είναι ενδεχομένως λιγότερο καλές. Αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως άλλωστε έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα (σε κάποια αντίθεση με τη σημερινή ρητορική στάση του ΣΥΡΙΖΑ). Μέσα από μια πληθώρα προκλήσεων, μπορεί η Ε.Ε. να γίνει μια παγκόσμια δύναμη; Το ζητούμενο είναι η Ευρώπη να αποκτήσει τόση στρατιωτική ισχύ ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται γεωπολιτικά ζητήματα στην περιφέρειά της χωρίς την έντονη παρουσία των ΗΠΑ, που λόγω της ανόδου της κινεζικής ισχύος θα επικεντρώνονται στο μέλλον περισσότερο στην περιοχή Ινδικού - Ειρηνικού.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

19.5.22 – lifo

11

12 lifo – 19.5.22

19.5.22 – lifo

13

FOOTNOTES

NO FILTER

Ριάλιτι, το όπιο του λαού

Τι έμαθα φροντίζοντας ένα αδέσποτο κυνηγόσκυλο;

Αναλύοντας το επιδραστικότερο τηλεοπτικό προϊόν των τελευταίων είκοσι χρόνων.

α π ό τη δ ε σποι να τρ ι β ολη

talkofthetown

Στην ελληνική ριάλιτι τηλεόραση αυτό είναι κάτι σαν αξίωμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να υποφέρει ακούγοντας τα ελληνικά των περισσότερων διαγωνιζομένων («Είμαι η Μαρία και είμαι είκοσι τρία χρονών») αλλά κυρίως με τη συχνά απίθανη καφρίλα τους.

14 lifo – 19.5.22

Μ

ία από τις πολλές κακές συνήθειες που μου άφησε δώρο η πανδημία ήταν η κατάδυση στον κόσμο της trash τηλεόρασης. Δεν προσποιούμαι πως ανακάλυψα τώρα τις χαρές της, ούτε καν ότι καταναλώνω σκουπίδια «ειρωνικά». Μεγάλωσα μπροστά σε μια τηλεόραση που έπαιζε σε επανάληψη ταινίες του Ψάλτη, «Ερωτοδικείο» και τα «Παιδιά της Νύχτας» με τον Κώστα Μυλωνά, και ενηλικιώθηκα με την Τζο Τόγκου, την ανυπέρβλητη σταρ του πρόωρα κομμένου «Real housewives of Athens». Στην πανδημία χειροτέρεψα. Δεν μιλάω για απλά πράγματα π.χ. το «MasterChef», αλλά για μια μανία για ξένα ριάλιτι που αμφιβάλλω αν ενδιαφέρουν οποιονδήποτε άλλον, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Δεν σταμάτησα σε μπεστ-σέλερς τύπου «Love is Blind» (έχω δει και τις δύο σεζόν και τη βραζιλιάνικη βερσιόν) ή στις πέντε σεζόν του «Selling Sunset». Την ώρα που μαγείρευα, ή έτρωγα, ή τάιζα τον γιο μου έβλεπα υπνωτισμένη σειρές-διαγωνισμούς για τον καλύτερο make up artist και τον καλύτερο μαθητευόμενο διακοσμητή εσωτερικών χώρων. Το αποκορύφωμα ήταν ένα αυστραλιανό ριάλιτι με ιδιοκτήτες Airbnb που έπρεπε να κερδίσουν σε έναν διαγωνισμό για το ποιος έχει το καλύτερο ενοικιαζόμενο κατάλυμα. Κέρδισαν μια μάνα και μια κόρη που είχαν προλάβει να τσακωθούν με ένα ηλικιωμένο γκέι ζευγάρι. Στο μυαλό μου ήταν κάτι σαν ένοχη απόλαυση όλο αυτό. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι το ζητούμενο ίσως να μην ήταν η ηδονοβλεψία ή ακόμη και το δράμα («Ώρες-ώρες είναι σαν την τραγική ειρωνεία στην αρχαία ελληνική τραγωδία», είπα σε μια παλιά μου συμμαθήτρια για μια σκηνή από το «Real housewives of Beverly Hills. Εσύ, ο θεατής, γνωρίζεις από πριν, αλλά αυτές όχι», πρόσθεσα και μετά κακάρισα δυνατά) αλλά η γλυκιά αποχαύνωση που μου προκαλούσαν. Η παραδοχή πως δεν πέρασα την πανδημία διαβάζοντας Προυστ και κάνοντας ρετροσπεκτίβα στις ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν αλλά βλέποντας «Selling Sunset» και τρώγοντας ντορίτος με τυρί στον φούρνο ήταν αστεία και θλιβερή ταυτόχρονα. Κατά βάθος, όμως, ήξερα ότι αυτό που κάνω δεν είναι και τόσο αθώο. Τα ριάλιτι, το επιδραστικότερο τηλεοπτικό προϊόν των τελευταίων είκοσι χρόνων, είναι πλέον κάτι σαν το νέο όπιο του λαού, μια ασταμάτητη μηχανή κατανάλωσης, μια εξύψωση του τίποτα. Οι μεγαλύτεροι ριάλιτι σταρ παγκοσμίως αυτά τα είκοσι χρόνια είναι οι αδελφές Καρντάσιαν και ο Ντόναλντ Τραμπ – αυτό από μόνο του μάλλον τα λέει όλα. Στο βιβλίο της με τίτλο Τrue story: What reality TV says about us η καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Danielle Lindemann λέει το προφανές: πρέπει να πάρουμε τα ριάλιτι προγράμματα σοβαρά γιατί αντικατοπτρίζουν την κοινωνική πραγματικότητα, τον τρόπο λειτουργίας των οικογενειών και των θεσμών, αλλά κυρίως κοινωνικές κατασκευές – τις κοινωνικές τάξεις, τη σεξουαλικότητα, το φύλο. «Στα ριάλιτι ανακαλύπτουμε πως είμαστε πολύ πιο συντηρητικοί απ’ όσο νομίζουμε», ισχυρίζεται η Lindemann. Στην ελληνική ριάλιτι τηλεόραση αυτό είναι κάτι σαν αξίωμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να υποφέρει ακούγοντας τα ελληνικά των περισσότερων διαγωνιζομένων («Είμαι η Μαρία και είμαι είκοσι τρία χρονών») αλλά κυρίως με τη συχνά απίθανη καφρίλα τους. Αξέχαστος μου έχει μείνει ο παίκτης του «Big Brother» που έλεγε ότι «θέλει να αδειάζει το πακέτο γιατί αλλιώς έχει βιασμό» ή το απίστευτο bullying που έφαγε η Μάγκι Ταμπακάκη στο «ΜasterChef» όταν έφυγε λόγω του παιδιού της από τους «άντρακλες» συμπαίκτες της που μιλούσαν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο στην κάμερα («Kαι τότε σκέφτηκα: “Όπα, Δημητράκη, εδώ αρχίζουν τα δύσκολα”»). Κυρίως, βέβαια, τα ριάλιτι φαίνονται και από τον νικητή τους, αυτόν που επιβραβεύουμε με 200.000 followers και ένα αμάξι ή λεφτά που θα εξανεμιστούν σε έξι μήνες. Εννιά στις δέκα φορές ο νικητής ενός ελληνικού ριάλιτι είναι κάποιος που φιλάει συνέχεια το σταυρουδάκι που έχει στον λαιμό, λέει ότι θέλει να «ξηγηθεί παντελονάτα», κλαίει για τη μάνα του («Κυρα-Θοδώραααααααααα, αν μ’ ακούς, είμαι καλά, ρε συυυυυυ») και λέει πως αντλεί δύναμη από την Παναγία.

Γιατί περνώντας χρόνο με σκύλους, αλλάζει ο τρόπος που «ακούς» και «νιώθεις» την πόλη. απ ό τ η β ι β ι αν στ εργ ι ου

Όσο τυχαίο και μικρό κι αν είναι να σωθεί το χ ζώο, ενώ υποφέρουν τόσα άλλα, ή να φυτευτούν δυο δέντρα, ενώ ο πλανήτης καίγεται, δεν είναι λίγο. Είναι κι αυτό διατήρηση της ζωής και έχει νόημα.

1

Ότι υπάρχουν «τρελοί/-ές» που ασχολούνται νύχτα μέρα με την προστασία των ζώων. Έψαχνα στο ίντερνετ να βοηθήσω κάποιο ζωάκι την περίοδο του δεύτερου lockdown για καθαρά εγωιστικούς λόγους, για να νιώσω καλύτερα. Τα περισσότερα πουλιά τα φοβάμαι, έτσι αποφάσισα ότι μάλλον δεν κάνω για το καθάρισμα φτερών ή το κυνήγι κυνηγών. Μπήκα λίγο στα σκοτεινά νερά της προστασίας των ζώων που τρώγονται, αλλά η αηδία μου καταντούσε αντιπαραγωγική. Αποφάσισα να πάω σε κάτι οικείο, τους σκύλους. Σκέφτηκα: θα ’ναι μια-δυο οργανώσεις, ένας-δυο «περίεργοι» που ξοδεύουν τη μέρα τους ψάχνοντας αδεσποτάκια. Κι όμως, ήταν πολλοί. Και αυτό για κάποιον λόγο με συγκίνησε, η ιδέα ότι τόσοι άνθρωποι μπαίνουν στον κόπο να σώσουν και τελικά να φροντίσουν ένα καταταλαιπωρημένο πλάσμα που άλλοι το ’χουν πετάξει. Ότι βρίσκουν στα σκουπίδια, στα χαντάκια, στην επαρχία, δεμένα με μια κοντή αλυσίδα ή ετοιμοθάνατα, σκυλιά που κανείς άλλος δεν τα θέλει, τα ανασταίνουν και τους βρίσκουν σπίτι. Και ότι αφήνονται σ’ αυτήν τους τη θετική παρόρμηση συνήθως με μόνη ανταμοιβή την αγάπη των σκύλων.

2

Ότι είμαστε απαίσιο είδος. Βλέποντας τον τρόμο στα μάτια μερικών κυνηγόσκυλων, μπορούσες να υποθέσεις την ιστορία τους. Μπορούσες να βρεις ίχνη της διαδρομής τους στον κόσμο των ανθρώπων, παρατηρώντας τις πρησμένες κοιλιές τους, τα εξογκώματα, την καμένη γούνα, τα κόκαλα που πετάγονται απ’ τα πλευρά κι αυτό το βλέμμα του στυλ «τι έφταιξα;». Συχνά αναρωτιόμουν τι μπορεί να κάνει κάποιον να χτυπήσει τόσο πολύ έναν σκύλο και γιατί; Άραγε, αυτός δεν κακοποιεί και ανθρώπους, σταματάει στους σκύλους; Φυσικά, εδώ μπαίνει το επιχείρημα ότι πολλοί/-ές από εμάς συμβάλλουμε καθημερινά στην κακοποίηση και στην εξουδετέρωση ζώων με τις καταναλωτικές μας συνήθειες και ότι απλώς έχουμε αναθέσει σε άλλους να σφάζουν, να τεμαχίζουν και να συσκευάζουν για λογαριασμό μας τα σώματα των ζώων, ώστε να διατηρούμε μια συλλογική ψευδαίσθηση εντελώς αναγκαία για τη διατήρηση της ζήτησης για κρέας και τελικά την ίδια τη βιομηχανία κρέατος. Το επιχείρημα έχει βάση, αλλά νομίζω είναι προβληματικό να εξισώνει κανείς τη χρηματοδότηση ενός συστήματος εκμετάλλευσης μέσω της καταναλωτικής επιλογής με την ίδια την ενέργεια της κακοποίησης, δηλαδή με το να κλοτσάς εσύ, προσωπικά, εκείνη την ώρα ένα συγκεκριμένο σκυλί ή να πυροβολείς εσύ, προσωπικά, εκείνη την ώρα ένα συγκεκριμένο πουλάκι.

3

Η πόλη δεν έχει χώρο για τα άλλα ζώα, μόνο για μας. Περνώντας χρόνο με σκύλους, αλλάζει ο τρόπος που «ακούς» και «νιώθεις» την πόλη. Βλέπεις την άμεση επίδραση των ενεργειών μας. Απ’ τις εξατμίσεις και τα πυροτεχνήματα που φέρνουν τρόμο σε σκύλους, γάτες και πτηνά μέχρι την υποβάθμιση του αέρα και την επικίνδυνη ζέστη, έως, τελικά, τη φρίκη της φωτιάς που, όταν δεν σκοτώνει ανθρώπους, είναι η άμεση συνολική καταστροφή του περιβάλλοντος κάποιων ζώων (πουλιών, ελαφιών, κ.λπ.).

4 Η Βίβιαν Στεργίου είναι συγγραφέας και νομικός.

Θέλουμε έλεγχο. Νιώθω ότι απλός κόσμος (δηλαδή εγωιστές σαν εμένα, όχι τίποτα άγιοι που ξημεροβραδιάζονται χαϊδεύοντας πρόβατα) ασχολείται όλο και περισσότερο με το να προσθέτει ζώα και φυτά στον περίγυρό του, γιατί όλο αυτό κάνει πολύ συγκεκριμένο το πρόβλημα «τι κάνεις εσύ για το περιβάλλον;» και σου δίνει μια αίσθηση ελέγχου πάνω σε κάτι που δεν ελέγχεις και πολύ, την περιβαλλοντική καταστροφή. Θέλω να πω, μπορείς (και μάλλον πρέπει) να αγωνιάς όλη μέρα για τα τερατώδη που συνδέονται με τις εξορύξεις πετρελαίου, να αναλαμβάνεις δράση για τον Αμαζόνιο και όλα αυτά, αλλά μια μικρή κίνηση που επιδρά αμέσως και θετικά στο περιβάλλον σου και την ψυχολογία σου, όπως το να ταΐζεις τις γάτες της γειτονιάς ή να φυτέψεις πέντε ρίζες στο μπαλκόνι, προσθέτει λίγη αισιοδοξία στη μάχη. Όσο τυχαίο και μικρό κι αν είναι να σωθεί το χ ζώο, ενώ υποφέρουν τόσα άλλα, ή να φυτευτούν δυο δέντρα, ενώ ο πλανήτης καίγεται, δεν είναι λίγο. Είναι κι αυτό διατήρηση της ζωής και έχει νόημα. Έτσι νιώθω όταν βλέπω σκύλους-μαχητές να κουνάνε ουρά και να κυλιούνται στα γρασίδια.

42' με τη

Lito

σ υ ν εν τευ ξη: ζωη π αρασιδη φ ω τo: fre ddie f.

Η σχεδιάστρια της οποίας το όνομα στο εξωτερικό σημαίνει «σύγχρονο ελληνικό κόσμημα» δεν είχε φανταστεί πως τα μάτια θα γίνουν η υπογραφή της, ώσπου τη γοήτευσαν αυτά που ζωγραφίζει στο χέρι ένας Ρώσος αγιογράφος. Μέχρι τώρα τα έχει δουλέψει με περίπου εβδομήντα διαφορετικούς τρόπους σε κοσμήματα-πολύτιμα φυλαχτά.

ΈΝΑ ΜΈΡΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΊΟΥ της Λητώς Καρακωστάνογλου στην οδό Καρόρη είναι open space. Εκεί είναι και το δικό της γραφείο, χωρισμένο από τα υπόλοιπα με μια βιτρίνα που κρύβει μέσα τους δικούς της θησαυρούς, πέτρες και διάφορα κουτιά. Μου δείχνει κάποιες ξύλινες χάντρες που βρίσκονται εκεί. Αν και δεν το θυμόταν μέχρι να τις ξαναβρεί, αυτές οι χάντρες ήταν η πρώτη της επαφή με το κόσμημα. «Τις έφερε η μητέρα μου επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Αυστρία, δεν πρέπει να ήμουν ούτε δέκα χρονών τότε. Τις έκανα κοσμήματα και φώναξα τους γείτονες για να τους τα πουλήσω». Στην ηλικία που όλοι λίγο-πολύ καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιον επαγγελματικό δρόμο θα πάρουμε, ακόμα και αν μετά τον μετανιώσουμε και οδηγηθούμε σε άλλον, εκείνη δεν είχε στο μυαλό της τον σχεδιασμό κοσμημάτων. « Ήθελα να γίνω φωτογράφος. Στο Κολλέγιο Αθηνών

19.5.22 – lifo

15

42 λεπτά με τη Lito

talkofthetown

Lito (flagship store) Ηροδότου 25 Κολωνάκι, 2107295177, litofinejewelry.com

16 lifo – 19.5.22

είχα για δάσκαλο τον Πλάτωνα Ριβέλλη, είχα φτιάξει και έναν θάλαμο σπίτι και τύπωνα φωτογραφίες. Αλλά οι γονείς μου δεν ήταν θετικοί και εγώ τότε δεν είχα τη δύναμη να αντισταθώ όπως έκανα αργότερα». Πήγε στο Deree για διοίκηση επιχειρήσεων, έπειτα έφυγε για μεταπτυχιακό, και βρέθηκε στο Emerson της Βοστώνης για να δει αν θα της ταίριαζε η διαφήμιση. Πριν φτιάξει τις βαλίτσες της για Αμερική επισκεπτόταν ένα από τα παλαιότερα κοσμηματοπωλεία και χρυσοχοεία της Αθήνας, Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής γωνία. «Τα πολύ γυαλιστερά και με μπριγιάν κοσμήματα που κυκλοφορούσαν τότε δεν ήταν για μένα. Ψώνιζα λοιπόν από την Αλεξάνδρα (σ.σ. Βερυκοκάκη), εκεί έβρισκα πολύ ιδιαίτερα κομμάτια. Στη Βοστώνη πια, ένα Σαββατοκύριακο αγόρασα με τη συγκάτοικό μου σύρμα, ημιπολύτιμες πέτρες και αρχίσαμε να φτιάχνουμε κοσμήματα, για πλάκα. Τότε συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν κάτι δημιουργικό στην καθημερινότητά μου». Επιστρέφοντας, εργάστηκε στον χώρο περιποίησης σκύλων που διατηρούσε η μητέρα της στο Κολωνάκι, ενώ τα απογεύματα είχε τον δικό της πάγκο στο στούντιο της γλύπτριας αδερφής της στην Αγία Παρασκευή. Μέχρι που μετά από λίγο, το 1999, πήρε το ημιυπόγειο κατάστημα όπου βρίσκει κανείς τα κοσμήματά της μέχρι σήμερα, στην οδό Ηροδότου, στον αριθμό 25. Η ταμπέλα που έβαλε αρχικά έγραφε «open studio», την έχει κρατήσει, στέκεται ακουμπισμένη απέναντί μας. «Αυτό σήμαινε ότι έφερνα υλικά από το εξωτερικό, έμπαιναν οι πελάτες και σχεδίαζα κάτι γι’ αυτούς. Ήταν μεγάλο το ρίσκο που πήρα τότε, χωρίς να το καταλαβαίνω, δεν είχε κανένας σχέση με το κόσμημα στην οικογένεια, αλλά ήμουν σίγουρη ότι αυτό θέλω». Τα κατάφερε. Οι σχεδιαστές με ανεξάρτητα brand ήταν ακόμα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι επιλογές της εποχής ήταν ή κάποιος μεγάλος οίκος ή ένα συνοικιακό κοσμηματοπωλείο που αγοράζει χονδρική. Άρχισε να δίνει κομμάτια της στο ΔΕΣΤΕ και στην γκαλερί Ιλεάνα Τούντα. Ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο μαγαζί ήταν στυλίστας, όταν ακόμα ό,τι έλεγαν και έδειχναν τα περιοδικά ήταν σχεδόν θέσφατο. «Άρχισα να σχεδιάσω ό,τι μου ζητούσαν για τις φωτογραφίσεις, τα χρησιμοποιούσαν για τρεις ώρες, τα επέστρεφαν, τα πουλούσα και πάνω σε αυτά σχεδίαζα άλλα one-off κοσμήματα. Εμπορευόμουν μόνο δικά μου κοσμήματα χωρίς να έχω καμία προϋπηρεσία, απ’ ό,τι υλικό μπορείς να φανταστείς, θυμάμαι να παίρνω μια κωνική πέτρα και αντί να τη χρησιμοποιήσω από την “κανονική” της πλευρά, τη γυρνούσα ανάποδα, της έκανα μια τρύπα και ετοίμαζα ένα δαχτυλίδι. Δεν είχα αναφορές αλλά είχα ελευθερία, αυτή με οδηγεί στη ζωή μέχρι σήμερα, δίνοντάς μου έμπνευση, ενέργεια, οξυγόνο. Παράλληλα όμως δούλευα ώρες λιανικής, που σημαίνει ότι έπρεπε να μάθω τη δουλειά ενώ ταυτόχρονα έψαχνα τεχνίτες, εργαστήρια και υλικά». Εργάστηκε έτσι για πέντε χρόνια, μέχρι που το 2004 αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. «Είδα ένα όνειρο, πως ταξίδευα ενώ ένιωθα ότι δημιουργικά θα ζοριζόμουν σύντομα. Ήθελα να ανοίξω το μυαλό μου, να δω καινούργια πράγματα». Έκλεισε το στούντιο και μετακόμισε στο Παρίσι. « Ήμουν τριάντα τριών χρονών και θυμάμαι πολλές πελάτισσες να μου λένε “και εγώ σκεφτόμουν να φύγω, αλλά γνώρισα τον άντρα μου”, άκουγα πολλές τέτοιες ιστορίες, οι οποίες με γέμισαν με μεγαλύτερη σιγουριά ότι καλά έκανα που αποφάσισα να φύγω». Εκεί έκανε μαθήματα σχεδίου γυμνού μοντέλου στην Καλών Τεχνών, μαθήματα γλυπτικής και αραβικής καλλιγραφίας, επισκεπτόταν γκαλερί και μουσεία, πήγε σε σχολή αργυροχρυσοχόων, βρέθηκε με stage στις ομάδες που σχεδιάζουν και κατασκευάζουν τα κοσμήματα για τα ντεφιλέ των Kenzo και Jean Paul Gaultier. «Ακούγονται ωραία στο βιογραφικό, αλλά εκείνο που μετράει για μένα δεν είναι τόσο αν ένα κόσμημά μου μπήκε εκεί. Ήθελα κυρίως να δω πώς είναι να δουλεύει κανείς σε έναν μεγάλο οίκο μόδας και αυτό που κατάλαβα είναι ότι τελικά δεν θέλω να είμαι σε έναν τέτοιο, αν έχεις μάθει να κάνεις τα πράγματα όπως εσύ τα θέλεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να σχεδιάζεις για κάποιον άλλον. Ήταν όμως πολύ ωραία, χρήσιμη εμπειρία, η οποία με βοήθησε να πω ότι είμαι ευλογημένη που μπορώ να κάνω τα δικά μου κοσμήματα, όπως εγώ τα θέλω». «Πέρασαν δύο χρόνια μέσα στα οποία έμαθα πάρα πολλά, ρουφούσα σαν σφουγγάρι γνώσεις και ερεθίσματα – αυτά χρειαζόμουν, και ξεκούραση. Από τότε δεν κατάφερα να ξανακάνω ένα τέτοιο διάλειμμα, που

πιστεύω πως είναι απαραίτητο για έναν δημιουργικό άνθρωπο. Αφού γέμισα με εικόνες, γύρισα και άνοιξα ξανά τον χώρο στην Ηροδότου». Σχεδιασμένο από την αδερφή της Νικομάχη Καρακωστάνογλου, το κατάστημά της έχει από το 2007 το μότο «Cabinet of Curiosities». Εκεί άρχισε να συγκεντρώνει σπάνια υλικά, (ημι)πολύτιμες πέτρες και vintage κοσμήματα από τα ταξίδια της στο Λονδίνο, την Τζαϊπούρ, στις πόλεις της Αριζόνα. Εμπνευσμένη από την ομορφιά του παγωνιού, η πρώτη της συλλογή ερμηνεύει τα φανταχτερά φτερά του σε σμάλτα, με art nouveau και art deco προσέγγιση. Το 2009, η Béatrice Saint-Laurent ετοιμαζόταν να ανοίξει την γκαλερί BSL στη συνοικία του Μαρέ. Όταν είδε έναν αληθινό, βαλσαμωμένο σκαραβαίο από τη Μαδαγασκάρη που η Λητώ Καρακωστάνογλου είχε δέσει σε ένα κολιέ με μια χρυσή καρδιά, της ζήτησε να βασιστεί σε αυτό της το σχέδιο και να κάνουν μια έκθεση. Για τα έντομα –σύμβολα αναγέννησης και αντικείμενο λατρείας της αρχαίας Αιγύπτου– έφτιαξε κλουβιά και κελύφη πολλών καρατίων, και κάποια τα έντυσε με μικρά διαμάντια. «Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να μιμηθούμε τη φύση, μπορούμε να την αιχμαλωτίσουμε έχοντας ένα κομμάτι της συνέχεια πάνω μας», μου λέει. Το άνοιγμα της γκαλερί έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και το όνομα Lito βγήκε δυναμικά στην αγορά του εξωτερικού. Στο άκουσμα της λέξης Lito, οι περισσότερες γυναίκες θα σκεφτούν «μάτια». Η συλλογή με την οποία ταυτίστηκε απόλυτα το όνομά της άρχισε να χτίζεται πριν από δέκα χρόνια, το χαρακτηριστικό πλέον μάτι της είναι ζωγραφισμένο στο χέρι από τον Μιχαήλ, έναν Ρώσο αγιογράφο που εργάζεται σε ένα μικρό χωριό έξω από τη Μόσχα. Το μάτι αυτό είναι επισμαλτωμένο, δεμένο σε χρυσό και στολισμένο με πολύτιμους λίθους. «Δεν μου άρεσαν τα μάτια σαν σύμβολο, δεν μου πέρασαν ποτέ από το μυαλό, μέχρι που ένας συνεργάτης μού έδειξε αυτό το συγκεκριμένο το οποίο μίλησε μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να δουλέψω πάνω σε αυτό. Πρόκειται για ένα φυλαχτό με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί πολύς κόσμος, παρατηρώ ότι δένονται μαζί του. Και όπως εκείνες που τα φοράνε ακούω να πιστεύουν ότι όταν σπάσει ή όταν χαθεί ένα μάτι σημαίνει κάτι, έτσι και για μένα τα κοσμήματα, οι πέτρες και το κάθε χρώμα έχουν τους συμβολισμούς τους». Ξεκινώντας με το κλασικό, «προστατευτικό» μπλε που χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στη μεσογειακή κουλτούρα, εμφανίζεται στη δυτική Ασία και στην εβραϊκή λογοτεχνία, η Λητώ Καρακωστάνογλου έχει προσεγγίσει το μάτι με περίπου εβδομήντα διαφορετικούς τρόπους. Έχει εμπνευστεί από μέρη που έχει επισκεφθεί, από τη Ρωσία και το Μεξικό, σε ένα συναντιούνται τα κύματα του Λος Άντζελες με τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, υπάρχουν μάτια Studio 54 και Apollo 13. Έχει συνεργαστεί με τη Λιβανέζα σχεδιάστρια Racil Chalhoub σε ένα μάτι-καρδιά, το έχει τοποθετήσει σε πολυτελή πιάτα και άλλα ντεκόρ αντικείμενα του Elad Yifrach για το L’ Objet. Τα κοσμήματά της ταξιδεύουν σε Αμερική, Βραζιλία, Αυστραλία, Ιαπωνία, Ντουμπάι, Λίβανο, Ελβετία. Και στο Παρίσι, φυσικά. Αναμφίβολα, το όνομα Lito στο εξωτερικό σημαίνει «σύγχρονο ελληνικό κόσμημα». Μπαίνοντας στη σελίδα της δεν θα δείτε να ανακοινώνεται κάθε τόσο και μια νέα συλλογή, συνήθως ανανεώνει τις ήδη υπάρχουσες όταν έχει κάτι καινούργιο να πει, όπως εξηγεί. «Δεν ασχολούμαι με τη μόδα, δεν με αφορά καθόλου, γιατί απλά δεν είναι από αυτήν τα ερεθίσματά μου, τα ταξίδια και η επαφή με τη φύση με εμπνέουν. Έτσι κι αλλιώς το κόσμημά μου δεν είναι για όλους και θεωρώ ότι απευθύνεται σε γυναίκες που επίσης δεν τις αφορά η μόδα παρά προσαρμόζουν κομμάτια της στο δικό τους στυλ. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτό το κοινό, οι τάσεις που ανανεώνονται και αλλάζουν δεν μπορούν να με αγχώσουν». Τώρα ανοίγεται και σε ένα άλλο κοινό. Βασισμένη στις μέχρι τώρα συλλογές της, ετοίμασε μία σε κλίμακα ταιριαστή στο αντρικό σώμα. Έχουν χαρακτηρίσει τα κοσμήματα της «εθιστικά». «Πιστεύω ότι αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν είναι η ειλικρίνεια με την οποία σχεδιάζονται, η προσέγγισή μου είναι τόσο εσωτερική, εγώ πρώτα χρειάζομαι τον σχεδιασμό τους γιατί με αυτόν εκφράζομαι. Τα σχεδιάζω μόνη μου, δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να το κάνει αυτό, γεγονός που δίνει στο brand έναν πολύ ξεκάθαρο χαρακτήρα».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

«Δεν ασχολούμαι με τη μόδα, δεν με αφορά καθόλου, γιατί απλά δεν είναι από αυτήν τα ερεθίσματά μου, τα ταξίδια και η επαφή με τη φύση με εμπνέουν. Έτσι κι αλλιώς το κόσμημά μου δεν είναι για όλους και θεωρώ ότι απευθύνεται σε γυναίκες που επίσης δεν τις αφορά η μόδα παρά προσαρμόζουν κομμάτια της στο δικό τους στυλ.

SHORTCUT

Το λυκόφως του χρόνου: Ο Ιάπωνας υπολοχαγός που έμαθε ότι ο πόλεμος τέλειωσε 30 χρόνια μετά

α π ό τον δ η μή τρη πολ ι τάκη

Μια πρόσφατη ταινία και η νουβέλα που έγραψε στην καραντίνα ο Βέρνερ Χέρτσογκ και κυκλοφορεί αυτές τις μέρες φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την ιστορία του Χιρόο Ονόντα που έμεινε για τρεις δεκαετίες μόνος στη ζούγκλα πολεμώντας σκιές, χωρίς να ξέρει ότι ο πόλεμος είχε λήξει.

Α

πό όλες τις ιστορίες, τους μύθους και τις παραβολές του εικοστού αιώνα, λίγες μπορούν να συναγωνιστούν το δέος, την έκπληξη και την απορία που μας προκαλούσαν οι περιπτώσεις εκείνες των Ιαπώνων στρατιωτών που παρέμειναν «μάχιμοι» στις ζούγκλες των προκεχωρημένων κτήσεων της Αυτοκρατορίας για χρόνια ή και για δεκαετίες ολόκληρες μετά τη συνθηκολόγηση, αγνοώντας (ή αδυνατώντας να συλλάβουν) ότι ο πόλεμος είχε λήξει οριστικά και προ πολλού. Ο μόνος εύκολος τρόπος για να καταπιούμε κάτι τόσο αλλόκοτα κωμικοτραγικό, που ξεπερνούσε κάθε ακραίο όριο αυθυποβολής, αφοσίωσης ή πατριωτικού οίστρου, ήταν να καταφύγουμε στον εξωτισμό και στον φυλετισμό: οι κώδικες των Σαμουράι, οι Ιάπωνες που πεθαίνουν για τον Αυτοκράτορα, οι Ιάπωνες που γίνονται καμικάζι, οι Ιάπωνες που κάνουν χαρακίρι και όλη αυτή η απόκοσμη τελετουργική παράνοια. Ο πιο γνωστός ίσως από αυτούς τους στρατιώτες που έμειναν ξεχασμένοι στις ζούγκλες να πολεμάνε φαντάσματα και σκιές ήταν ο Χιρόο Ονόντα, ένας νεαρός υπολοχαγός που έμεινε να φυλάει το νησί Λουμπάνγκ στις Φιλιππίνες για τριάντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, πιστός στις οδηγίες που είχε λάβει το 1944 από τους ανωτέρους του: να μην εγκαταλείψει ποτέ το πόστο του μέχρι νεωτέρας και επίσης να μην αυτοκτονήσει αν βρεθεί αντιμέτωπος με εισβολή του εχθρού, αλλά να παραδοθεί και να δώσει παραπλανητικά στοιχεία σχετικά με τις θέσεις του ιαπωνικού στρατού. Σύντομα, οι εβδομάδες έγιναν μήνες, οι μήνες χρόνια και τα χρόνια δεκαετίες – μέχρι που σταδιακά ο χρόνος ο ίδιος έμοιαζε να λιώνει και μετά να γίνεται ατμός.

Ο Ονόντα περίμενε υπομονετικά, τελετουργικά, στην αρχή μαζί με κάποιους δύσπιστους φαντάρους, στο μεγαλύτερο διάστημα όμως ολομόναχος, αλλά οι Αμερικανοί δεν ήρθαν ποτέ. Ωστόσο η πίστη του δεν κλονίστηκε. Πίστευε ότι τα φυλλάδια που έπεφταν από τον ουρανό και έκαναν λόγο για παράδοση ήταν προπαγάνδα του εχθρού, και πολλά χρόνια μετά, παρακολουθώντας στον ουρανό τα αμερικανικά αεροσκάφη που κατευθύνονταν στο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, και παρότι δεν είχε καμιά επαφή με τον κόσμο και τις γεωπολιτικές εξελίξεις, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ινδία έχει απελευθερωθεί από τους Βρετανούς, η Σιβηρία έχει αποσχιστεί από τη Σοβιετική Ένωση και μαζί με άλλες δυνάμεις έχουν συμμαχήσει με την Ιαπωνία εναντίον των Αμερικανών. Όταν τελικά τον ανακάλυψε ένας συμπατριώτης του περιηγητής το 1974, ο Ονόντα αρνήθηκε να τον πιστέψει ή να τον ακολουθήσει, απαιτώντας να έρθει να τον απαλλάξει από τον πόστο του κάποιος ανώτερος αξιωματικός, όπως και έγινε. Ο Χιρόο Ονόντα προσαρμόστηκε τελικά στην πραγματικότητα, έγινε διασημότητα στην πατρίδα του, έγραψε μια πολύ επιτυχημένη αυτοβιογραφία, παραθέριζε για καιρό κάθε χρόνο στη Βραζιλία και πέθανε σε ηλικία 91 ετών το 2014. Τον τελευταίο χρόνο όμως έχει επανέλθει στην επικαιρότητα η ιστορία του, πρώτα με την περσινή (τρίωρη αλλά ενδεχομένως αξίζει τον κόπο) ταινία μυθοπλασίας Ονόντα: 10.000 νύχτες στη ζούγκλα που είχε κάνει πρεμιέρα στις Κάννες, και τώρα με την πρώτη νουβέλα του (πολυγραφότατου κατά τα λοιπά) μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη (συγγραφέα, αφηγητή, γκουρού της «εκστατικής αλήθειας» που δεν έχει απαραίτητα σχέση με τα πραγματικά γεγονότα) Βέρνερ Χέρτσογκ. Ο φοβερός Βαυαρός, που τον ερχόμενο Σεπτέμβρη κλείνει τα 80, κατάφερε μέσα στην καραντίνα να ολοκληρώσει δύο νέα ντοκιμαντέρ και συγχρόνως να γράψει και δύο βιβλία, ένα εκ των οποίων κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με τίτλο The Twilight World (Ο κόσμος του λυκόφωτος), όπου κεντρικός (μοναδικός) χαρακτήρας είναι ο Ονόντα, τον οποίο είχε γνωρίσει ο σκηνοθέτης το 1997 που είχε βρεθεί στο Τόκιο για τη σκηνοθεσία μιας όπερας. «Ποιον από όλους τους Ιάπωνες θα ήθελες να συναντήσεις;» τον είχαν ρωτήσει τότε. «Τον Χιρόο Ονόντα», είχε απαντήσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Έπρεπε όμως να μεσολαβήσει μια εικοσιπενταετία (πέντε μόλις χρόνια λιγότερα από όσα είχε μείνει ο Ονόντα στο νησί) για να κάτσει να γράψει αυτό το βιβλίο με πρωταγωνιστή έναν εξόχως «χερτσογκικό» ήρωα. «Μετά από όλα τα εκατομμύρια βήματα που είχε κάνει στη ζούγκλα, ο υπολοχαγός συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε –δεν θα μπορούσε να υπάρχει– η έννοια του παρόντος», γράφει στο βιβλίο ο Χέρτσογκ. «Κάθε βήμα που έκανε ήταν το παρελθόν και κάθε επόμενο βήμα μέσα στις λάσπες ήταν το μέλλον… Ο πόλεμος του Ονόντα δεν έχει σημασία για το σύμπαν, για την ιστορία, για την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος του Ονόντα έχει διαμορφωθεί από την ένωση ενός ονείρου και ενός φαντασιακού τίποτα. Παρόλο όμως που ο πόλεμος του Ονόντα γεννιέται από το τίποτα, παραμένει ένα συντριπτικό γεγονός που ανήκει στην αιωνιότητα».

Ο Ονόντα περίμενε υπομονετικά, τελετουργικά, στην αρχή μαζί με κάποιους δύσπιστους φαντάρους, στο μεγαλύτερο διάστημα όμως ολομόναχος, αλλά οι Αμερικανοί δεν ήρθαν ποτέ. Ωστόσο η πίστη του δεν κλονίστηκε.

19.5.22 – lifo

17

Netcompany-Intrasoft Ο HR Director της εταιρείας Πέτρος Κολώνιας μας μιλάει για τις ευκαιρίες εργασίας και εξέλιξης στη Netcompany-Intrasoft, και τη σημασία της ισότητας και της συμπερίληψης με αφορμή την International HR day.

Η

Netcompany-Intrasoft είναι μία από τις κορυφαίες εταιρείες στον τομέα των υπηρεσιών Τεχνολογίας, Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών και ιδρύθηκε το 1996. Με έδρα το Λουξεμβούργο και παρουσία μέσω υποκαταστημάτων σε 13 χώρες –ανάμεσά τους και η Ελλάδα– παρέχει ολοκληρωμένες λύσεις, προϊόντα και υπηρεσίες Πληροφορικής υψηλής ποιότητας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στους θεσμικούς φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για μια εταιρεία που απασχολεί περισσότερα από 2.800 στελέχη υψηλής εξειδίκευσης, τα οποία εκπροσωπούν 50 διαφορετικές εθνικότητες και κατέχουν περισσότερες από 30 γλώσσες. Φυσικά, είναι η πιο ενδεικτική περίπτωση για να μιλήσουμε για σημαντικά ζητήματα που αφορούν την ισότητα, τη συμπερίληψη και τις ευκαιρίες εκπαίδευσης και εξέλιξης στον κλάδο της Πληροφορικής με αφορμή την International HR Day στις 20 Μαΐου. Και ο κ. Πέτρος Κολώνιας, Human Resources Director στη Netcompany-Intrasoft, ο καταλληλότερος γι’ αυτήν τη συζήτηση.

18 lifo – 19.5.22

Είναι ένας άνθρωπος που εκπροσωπεί τη νέα γενιά και όσα αυτή μπορεί να πετύχει στη σύγχρονη αγορά εργασίας. Εργάζεται περισσότερα από 5 χρόνια στην εταιρεία και μέσα από τη συνεχή εξέλιξή του ανέλαβε πριν από δύο μήνες τη θέση του HR Director. Μια θέση κομβικής σημασίας που του δίνει τη δυνατότητα να διανύσει έναν δρόμο γεμάτο προκλήσεις, με οδηγό την ευθύνη και την ικανοποίηση που συνοδεύουν τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Ο Πέτρος Κολώνιας μας μιλά για όλα όσα σημαίνει αυτή η θέση στη Netcompany-Intrasoft, τιμώντας την International HR Day. — Πρόσφατα αναλάβατε τη θέση του HR Director στη NetcompanyIntrasoft. Ποιο είναι το όραμά σας; Έχω την τιμή και τη χαρά να είμαι HR Director στη μεγαλύτερη εταιρεία Πληροφορικής στην Ελλάδα και μία από τις σημαντικότερες στην Ευρώπη. Αυτήν τη στιγμή η εταιρεία μας, η οποία τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ταχύτατα, έχει 2.800 εργαζομένους που εκπροσωπούν 50 εθνικότητες και 30 διαφορετικές γλώσσες. Αυτό το μοναδικό κράμα πολυπολιτισμικότητας και διαφορετικότητας αποτελούσε πάντα το σημείο αναφοράς

μας. Οι άνθρωποί μας δηλαδή είναι βασικός άξονας της φιλοσοφίας μας, είναι αυτό που μας διαφοροποιεί και μας κάνει μοναδικούς και αποτελεί έναν πολύ σημαντικό παράγοντα της επιτυχίας μας. Τα τελευταία χρόνια, που οι ανάγκες έχουν αναδιαμορφωθεί, ενώ ταυτόχρονα το πλαίσιο της αγοράς της Τεχνολογίας διαρκώς εξελίσσεται, το όραμά μου καθώς και το προσωπικό μου στοίχημα, αν θέλετε, είναι να παραμείνουμε πρωτοπόροι σε αυτό που γνωρίζουμε να κάνουμε πολύ καλά, δηλαδή να διασφαλίζουμε ένα περιβάλλον εργασίας όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να συνδέσουν τον προσωπικό τους στόχο και σκοπό εργασίας με εκείνον της εταιρείας, ενώ ταυτόχρονα θα εξελίσσονται, απολαμβάνοντας την καθημερινότητά τους μέσα στον οργανισμό μας.

— Μπορεί η εταιρεία σας να προσελκύσει νέους ανθρώπους που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, προκειμένου να μην αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό; Η συνεισφορά της εταιρείας στο brain regain και ως ανάχωμα στο braindrain στον τομέα της Τεχνολογίας είναι πολύ σημαντική τα τελευταία χρόνια. Η παρουσία μας σε μεγάλα έργα με τεράστιο θετικό αντίκτυπο σε εκατομμύρια πολίτες στην Ευρώπη, στην Αφρική και στον κόσμο είναι ένας από τους παράγοντες που μας έχει κάνει ελκυστικούς ως εργοδότη τόσο σε επαγγελματίες του εξωτερικού όσο και σε Έλληνες που είχαν φύγει στο εξωτερικό και επαναπατρίζονται. Η κουλτούρα συμπερίληψης, well-being και σεβασμού στο work-life balance, τα ανταγωνιστικά μισθολογικά πακέτα, το υβριδικό μοντέλο εργασίας (on-site και remote), οι πολλαπλές δυνατότητες εξέλιξης και το γεγονός ότι παρέχουμε θέσεις εργασίας για όλους λειτουργούν επίσης προς αυτή την κατεύθυνση. Θα ήθελα να σταθώ εδώ πιο αναλυτικά στις 3 μεγάλες κατηγορίες θέσεων εργασίας, ανάλογα με το σε ποιον απευθυνόμαστε: Α) Φοιτητές: Προγράμματα πρακτικής άσκησης (internship) για φοιτητές πανεπιστημίου, όπου μπορεί κάποιος/-α να αποκτήσει εργασιακή εμπειρία δίπλα σε κορυφαίους επαγγελματίες του χώρου. Β) Early Careers: Απόφοιτοι ή άτομα στα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα, με 2-3 χρόνια εργασιακή εμπειρία, που έχουν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν στις κορυφαίες τεχνολογίες και μεθοδολογίες. Γ) Experienced Professionals: Άτομα με σημαντική εργασιακή εμπειρία που θέλουν να αξιοποιήσουν την εμπειρία τους και να εργαστούν πάνω σε έργα παγκόσμιας εμβέλειας. Τέλος, η νέα εποχή της εταιρείας που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2021, με την εξαγορά της από τη Netcompany, τη μεγαλύτερη εταιρεία Πληροφορικής της Δανίας και μία από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, μας οδήγησε σε μια νέα τροχιά ανάπτυξης. Έτσι, πριν από λίγο καιρό ανακοινώσαμε 320 νέες θέσεις εργασίας, από τις οποίες οι 270 βρίσκονται στην Ελλάδα και οι υπόλοιπες 50 στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο. Οι θέσεις έχουν αναρτηθεί ήδη στο εταιρικό μας website και στη σελίδα μας στο LinkedIn και αφορούν πληθώρα ειδικοτήτων όπως software engineers, συμβούλους Πληροφορικής, μηχανικούς συστημάτων/λειτουργίας, project managers, business analysts, communications professionals κ.ά.

— Πώς εκπροσωπείται το γυναικείο φύλο σε μια εταιρεία υπηρεσιών τεχνολογίας; Πιστεύετε ότι γενικά αυτός ο τομέας εξακολουθεί να είναι ανδροκρατούμενος; Είναι γεγονός πως παλιότερα ο κλάδος της Πληροφορικής ήταν περισσότερο ελκυστικός σε άνδρες υποψηφίους ήδη από το

στάδιο της επιλογής σχολών στο μηχανογραφικό δελτίο. Με χαρά παρατηρούμε πως αυτό έχει αλλάξει σημαντικά λόγω κοινωνικών αναπροσαρμογών, αλλαγής κουλτούρας και αντιλήψεων αλλά και γιατί ο ίδιος ο κλάδος έχει εξελιχθεί. Στη Netcompany-Intrasoft το 34% του ανθρώπινου δυναμικού αποτελείται από γυναίκες, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από το 20% του ευρωπαϊκού μέσου όρου του κλάδου, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (High Technology Sectors). Οι γυναίκες εργαζόμενες στην εταιρεία καλύπτουν πληθώρα θέσεων, όπως software developers, testers, business analysts, project managers, product owners, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό αυτών έχει διευθυντικές θέσεις. Ταυτόχρονα, υποστηρίζουμε ενεργά δράσεις που αφορούν το gender equality, ενώ, μέσω ενεργής συμμετοχής γυναικών συναδέλφων μας με ομιλίες σε events και workshops, ενημερώνουμε με στόχο να αυξήσουμε περαιτέρω το ποσοστό των γυναικών στον χώρο της Πληροφορικής.

— Ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης στην Netcompany-Intrasoft; Μιλήστε μας για τις ευκαιρίες εκπαίδευσης στην εταιρεία σας. Η έννοια της εκπαίδευσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εργασιακή κουλτούρα και το αξιακό μας σύστημα. Συνεχώς επενδύουμε σε καινοτόμες στρατηγικές μάθησης που βρίσκονται στην αιχμή της τεχνολογίας, ώστε οι άνθρωποί μας να χτίζουν δεξιότητες που θα τους προετοιμάσουν για μελλοντικές τεχνολογικές προκλήσεις. Από την πρώτη κιόλας μέρα στην εταιρεία, κάθε εργαζόμενη/-ος γνωρίζει το κομμάτι της εκπαίδευσης μέσω ενός διαδραστικού onboarding training και έχει άμεση δωρεάν πρόσβαση στα 5.000+ online courses της πλατφόρμας Udemy for Business. Τα τελευταία χρόνια ο agile at scale μετασχηματισμός της εταιρείας οδήγησε στη δημιουργία εσωτερικών ακαδημιών, έτσι οι εργαζόμενοι μπορούν να συμμετέχουν στην Ακαδημία Ανάπτυξης Ηγετικών Δεξιοτήτων (We Lead), στην Τεχνική Ακαδημία (Weknow Ηow) και στην Agile Ακαδημία (Agile Academy). Έμπρακτη απόδειξη των σημαντικών αποτελεσμάτων των εσωτερικών ακαδημιών αποτελούν οι δείκτες της έρευνας δέσμευσης εργαζομένων 2021, που αφορούν την ανάπτυξη και την εξέλιξη των ανθρώπων, οι οποίοι αυξήθηκαν κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, ξεπερνώντας έτσι τα αποτελέσματα των εταιρειών του κλάδου Τεχνολογίας.

— Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζετε καθημερινά ως HR Director; Όπως προανέφερα, από τον Νοέμβριο του 2021 είμαστε σε μια νέα τροχιά ανάπτυξης που έχει δημιουργήσει πάνω από 300 νέες θέσεις εργασίας. Παράλληλα, η γενικότερη ραγδαία άνθηση στον τομέα της Πληροφορικής έχει δημιουργήσει το λεγόμενο «war for talent» στον χώρο, οπότε είναι πολύ σημαντικό το πώς θα κερδηθεί αυτό το στοίχημα. Μία ακόμα σημαντική πρόκληση για όλη την ομάδα του HR αποτελεί και η διατήρηση της εργασιακής μας κουλτούρας, αυτής που μέχρι σήμερα μας έχει καταστήσει εργοδότη επιλογής, αλλά και ο συνεχής εμπλουτισμός της. Είμαι βέβαιος και ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον, καθώς όλη μας η ομάδα δουλεύει προς τη σωστή κατεύθυνση, έχοντας ως απόλυτη προτεραιότητα τους ίδιους τους ανθρώπους της εταιρείας και την εξέλιξή τους επαγγελματικά και προσωπικά.

Το όραμά μου είναι να διασφαλίζουμε ένα περιβάλλον εργασίας όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να συνδέσουν τον προσωπικό τους στόχο με εκείνον της εταιρείας, ενώ ταυτόχρονα θα εξελίσσονται, απολαμβάνοντας την καθημερινότητά τους μέσα στον οργανισμό μας.

19.5.22 – lifo

19

20 lifo – 19.5.22

1/6–20/8 2022

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΠΛΗΘΩΡΑ ΕΓΧΩΡΙΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ, ΕΝΩ ΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ΘΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ, ΡΟΚ ΚΑΙ ΤΖΑΖ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ.

19.5.22 – lifo

21

Έλληνες χορογράφοι στην Πειραιώς 260

Από την Αργυρώ Μποζώνη

ΕΡΜΊΡΑ ΓΚΌΡΟ © AGGELOS BARAI

22 lifo – 19.5.22

καταξιωμένη Ερμίρα Γκόρο, μια χορογράφος γνώριμη του φεστιβάλ, επιστρέφει με την παράσταση THIRST από τις 3 έως τις 5 Ιουνίου στην Πειραιώς 260. Το νέο της έργο είναι μια παράσταση-εμπειρία πάνω στην πανάρχαια και πάντα πολύτιμη σύλληψη της τελετουργίας. «Σε μια εποχή κατά την οποία τα τελετουργικά έχουν εξατομικευτεί και αποσπαστεί από τον ιστό της κοινότητας, πώς ανιχνεύουμε τη σωματική μνήμη που ενυπάρχει σε κάθε αυθεντική τελετουργία και τι ακριβώς επιβιώνει;», γράφει ο δραματουργός της παράστασης Αναστάσιος Κουκουτάς. Με όχημα μια ομάδα έξι χορευτών και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Σταύρου Γασπαράτου, το έργο εξερευνά τον τρόπο που η σύγχρονη τέχνη μπορεί να συμμετάσχει στην αναζήτηση ή, καλύτερα, στην επινόηση «νέων» τελετών, αναγκαίων για την επιβίωσή μας. Απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, η Γκόρο, με υποτροφίες από το Ίδρυμα Κούλα Πράτσικα και το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκε με διεθνείς ομάδες χορού και δημιούργησε τα πρώτα της χορογραφικά έργα. Σήμερα είναι μία από τις πιο δραστήριες χορογράφους. Στις 25 και 26 Ιουνίου η Πατρίσια Απέργη παρουσιάζει στο Φεστιβάλ ένα νέο έργο πάνω στη θεματική της ουτοπίας. Στο Newtopia, που δημιούργησε σε συνεργασία με την αυστριακή ομάδα BODHI PROJECΤ, οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με μια απρόσμενη χώρα που φαντάζεται ξανά τις συντριβές και τις ήττες μας ως θριάμβους. Φωτίζοντας το χιούμορ που κρύβεται ακόμα και στις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής, η παράσταση μετατρέπει την αποδοχή της πραγματικότητας σε καύσιμο για τη δημιουργία μιας ουτοπίας, όπου κυριαρχούν η δικαιοσύνη, η ισορροπία και η ομορφιά. Ένας απροσδόκητος σκηνικός τόπος αναδύεται μέσα από την ομάδα των χορευτών της BODHI PROJECΤ, που ξεχωρίζουν για τη θεατρικότητα και την έντονη σκηνική παρουσία τους. Ένας τόπος όπου μπορούμε να ανακαλύψουμε νέους τρόπους αντίστασης, να φανταστούμε την ανεξαρτησία μας, να αντέξουμε την αποτυχία μας και να σταθούμε πάλι όρθιοι. Η συγκεκριμένη ομάδα θεωρείται μία από τις κορυφαίες στην Ευρώπη για νέους επαγγελματίες χορευτές. Εστιάζει στην πρωτοπορία, σε νέες χορογραφικές «φωνές» στη διεθνή σκηνή του σύγχρονου χορού και στην καλλιτεχνική και τεχνική αρτιότητα του σύνθετου κινησιολογικού ρεπερτορίου των χορευτών της. Στις 8 και 9 Ιουλίου η Κατερίνα Ανδρέου παρουσιάζει το Mourn Baby Mourn, χρησιμοποιώντας την έννοια του θρήνου για να σχολιάσει την ψυχική κατάσταση ενός ολόκληρου πληθυσμού. Τι απομένει σήμερα απ’ όσα οραματίστηκαν και υποσχέθηκαν οι δεκαετίες του ’60 και του ’70; Τι κάνουμε με τη μελαγχολία και το αδιέξοδο μιας απογοήτευσης που έρχεται από την ακύρωση του μέλλοντος που υποσχέθηκαν; Έχοντας διακριθεί με το ευρωπαϊκό Prix Jardin d’Europe 2016, μετά την παράσταση A kind of fierce, μια διεθνή συμπαραγωγή του Φεστιβάλ, και με σημαντική πορεία στην ευρωπαϊκή σκηνή του χορού, η Ελληνίδα Κατερίνα Ανδρέου ταράζει και πάλι τα νερά με μια γαλλοελβετική, πολλά υποσχόμενη παραγωγή που απορροφά τους κραδασμούς του παρόντος. Με όχημα την ιδέα του θρήνου, η δημιουργός εξερευνά τη δική της, αυθεντικά γυναικεία και πολιτική φωνή σε ένα χορογραφικό σόλο που ζητά να ξορκίσει την κατάθλιψη μιας εποχής ολόκληρης. Από τις 15 έως τις 18 Ιουνίου η Ιωάννα Πορτόλου παρουσιάζει το Amazing, τη νέα της δημιουργία, ανοίγοντας το κρίσιμο θέμα του ορίου μεταξύ του «καλύτερου» και του «χειρότερου» της ανθρώπινης φύσης. Τι συμβαίνει όταν αλλάζει ριζικά το γνώριμο κοινωνικό περιβάλλον μας; Πώς μας επηρεάζει μια βίαιη αλλαγή που ανατρέπει ό,τι μας όριζε μέχρι τώρα; Με την ομάδα χορού Griffόn, η Ιωάννα Πορτόλου, που γνωρίζουμε από τις πρόσφατες παραστάσεις της στη Μικρή Επίδαυρο (KAOS, 2018) και στην Πειραιώς 260 (Πορνό, 2017), επανέρχεται μετά από ένα διάστημα συλλογικής δραματουργικής έρευνας με το Amazing που έχει σχεδιαστεί ως χορογραφικό ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο είδος που, όσο κι αν εξελίσσεται, παραμένει βίαιο και αδηφάγο. Παρόλη την περιρρέουσα ανθρωποφαγία, όμως, πρέπει να υπάρχει και κάτι amazing/υπέροχο στον άνθρωπο, που η ομάδα το αναζητά στην περιοχή της υπέρβασης, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. Από τις 14 έως τις 16 Ιουλίου, στο πλαίσιο του κύκλου «Layers οf Street» που είναι αφιερωμένος στη χιπ-χοπ και street χορευτική κουλτούρα, ο διεθνώς καταξιωμένος Έλληνας χορογράφος Αντώνης Φωνιαδάκης έρχεται στο Φεστιβάλ για να συναντήσει οκτώ από τους καλύτερους ερμηνευτές της ελληνικής χιπ-χοπ σκηνής και να δημιουργήσουν μια απρόσμενη παράσταση, την ΑΞΟΝΕΣ / AXES. Όπως λέει ο ίδιος: «Tο street dance είναι πλέον μια παγκόσμια σύγχρονη τέχνη που δεν απέχει, κατά τη γνώμη μου, από τον κλασικό χορό, αφού και τα δύο απαιτούν μια τεχνική που ξεπερνάει τα όρια του σώματος, και τα δύο υπερβαίνουν το συναίσθημα μέσω της εξώθησης της φόρμας σε κάτι εξωπραγματικό, σχεδόν μεταφυσικό. Ο χορός είναι διέξοδος, μας διδάσκει το χιπ-χοπ, είναι μια επανάσταση εκτός σχολών, ένα μέσο έκφρασης έξω από κάθε μίμηση της φύσης, μια σχεδόν πολιτική κιναισθητική κατασκευή που δεν γνωρίζει φύλα, ένα περιβάλλον πλήρους αποδοχής, ένας αγωγός αισθητικών πληροφοριών και μια μετάγγιση προκλήσεων και προσκλήσεων από τον κόσμο του περιθωρίου, εκεί όπου γεννήθηκε το είδος αυτό».

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΑΝΔΡΈΟΥ © JACOB GARET

ΙΣΧΥΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΟΡΟ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ.

BODHI PROJECT – ΠΑΤΡΊΣΙΑ ΑΠΈΡΓΗ NEWTOPIA Πειραιώς 260 (Δ) 25/6-26/6, 21:00

ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΑΝΔΡΈΟΥ MOURN BABY MOURN Πειραιώς 260 (Ε) 8/7-9/7, 21:00

ΑΝΤΏΝΗΣ ΦΩΝΙΑΔΆΚΗΣ ΑΞΟΝΕΣ / AXES Πειραιώς 260 (Δ) 14/7-16/7, 21:00

BODHI-PROJECT_PATRICIAAPERGI_2022 © BERNHARD MUELLER

ΙΩΆΝΝΑ ΠΟΡΤΌΛΟΥ AMAZING Πειραιώς 260 (Ε) 15/6-16/6, 20:00, 17/6-18/6, 21:00

ΑΝΤΏΝΗΣ ΦΩΝΙΑΔΆΚΗΣ

ΙΩΆΝΝΑ ΠΟΡΤΌΛΟΥ / AMAZING

ΕΡΜΊΡΑ ΓΚΌΡΟ THIRST Πειραιώς 260 (Ε) 3/6-5/6, 21:00

19.5.22 – lifo

23

Διεθνείς παραστάσεις χορού

BEAVER DAM COMPANY - EDOUARD HUE - ALL I NEED © DAVID KRETONIC

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΙ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟ.

24 lifo – 19.5.22

Από την Αργυρώ Μποζώνη

BEAVER DAM COMPANY – EDOUARD HUE ALL I NEED Πειραιώς 260 (Η) 1/6-2/6, 21:00

MARTIN ZIMMERMANN DANSE ΜACABRE Πειραιώς 260 (Η) 21/6-22/6, 21:00

Αν αξίζει να μάθετε μια πληροφορία για τη Lia Rodrigues που παρουσιάζει τη δουλειά Furia / Μανία στις 20 και 21 Ιουλίου είναι ότι η γυναίκα αυτή, που ξεκίνησε από την εμβληματική για τον σύγχρονο χορό ομάδα της Μαγκί Μαρέν, ζει εδώ και χρόνια στη Βραζιλία και έχει ιδρύσει μέσα στη μεγαλύτερη φαβέλα, το Μαρέ του Ρίο ντε Τζανέιρο, μια σχολή χορού για νέους χορευτές. Τα «μαχητικά» της έργα κινούνται στα όρια ανάμεσα σε περφόρμανς, πλαστικές τέχνες και χορό σε μια σκηνική γλώσσα που φέρει τον δυναμισμό και την επείγουσα εκφορά ενός αληθινού μανιφέστου. Η μεταλλασσόμενη χορευτική κολεκτίβα της επινοεί και ταξιδεύει σε κόσμους που χαρακτηρίζονται από εκθαμβωτικές εικόνες. Η Rodrigues, η σημαντικότερη χορογράφος της Βραζιλίας, με τη δημιουργία της παίρνει θέση ενάντια στον ρατσισμό και στον κοινωνικό διαχωρισμό. Η παραγωγή αυτή είναι βαθιά επηρεασμένη από τις ακραίες συνθήκες του περιβάλλοντος στο οποίο δημιουργήθηκε. Πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας μαζί με ένα εκρηκτικό σύνολο εννέα ατόμων. Το έργο μετατρέπει το θέατρο σε έναν εύθραυστο ουτοπικό κόσμο στον οποίο οι χορευτές αρχικά είναι μια άγρια συμμορία, στη συνέχεια ένας αυτόνομος οργανισμός ή μια ομάδα από διαφορετικά και αξιόλογα άτομα. Τα σώματά τους χτυπούν και ουρλιάζουν, αρπάζονται, αγκαλιάζονται και προσκολλώνται το ένα στο άλλο. Ακολουθώντας το «ευαίσθητο ραντάρ» τους, σύμφωνα με τα λόγια της Βραζιλιάνας συγγραφέως Κλαρίσε Λισπέκτορ, η ομάδα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της σάρκας της και μετατρέπει τη σκηνή σε ένα σύμπαν γεμάτο εικόνες που διαρρηγνύουν το πέπλο της οικείας πραγματικότητας.

Στις 21 και 22 Ιουνίου ο Martin Zimmermann επανέρχεται στην Πειραιώς 260 με τους ερμηνευτές του στο ξεκαρδιστικό Danse Μacabre, τη νέα του παράσταση, που αψηφά, για μια ακόμα φορά, τις ταξινομήσεις. Το πολυεπίπεδο έργο του των τελευταίων είκοσι ετών εξερευνά την έννοια του κωμικού, του θανάτου και της υπαρξιακής επιβίωσης και αυτήν τη φορά μάς συστήνει τρεις κωμικοτραγικούς, εύθραυστους χαρακτήρες που έχουν βγει από την κοινωνική νόρμα και βρίσκονται να αγωνιούν στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. Το σκηνικό παραπέμπει σε παρατημένο σκουπιδότοπο όπου πετιέται ό,τι δεν μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί. Σε αυτό το εγκαταλελειμμένο από τον Θεό μέρος εγκαθίσταται το απίθανο τρίο για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Αψηφώντας τις σοβαρές αναποδιές και τις δυσκολίες, συνεχίζουν να σηκώνονται, να συσπειρώνονται και να βρίσκουν ασυνήθιστες λύσεις. Μια άλλη παράξενη φιγούρα πλανάται πάνω από αυτή την εύθραυστη κοινότητα της μοίρας, ο θάνατος, που σαν άτακτος μαριονετίστας παρεμβαίνει στη σκηνική δράση, αλλά παραμένει αόρατος για τους χαρακτήρες, έτσι ώστε να μην μπορούν ποτέ να είναι σίγουροι αν οι ταραχές και οι προκλήσεις με τις οποίες έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι προέρχονται από το εξωτερικό ή αν αποτελούν μέρος της δικής τους ιστορίας και του εσωτερικού τους κόσμου. Η μόνη σωτηρία από το αναπόδραστο ή και καταστροφικό τέλος είναι το χιούμορ τους. Ο Zimmermann ερμηνεύει το κωμικοτραγικό με μια δαιμονισμένη δύναμη. Είναι ριζοσπαστικό, αιχμηρό, προσηλωμένο στην κακία αλλά και σκανδαλώδες, ακριβές και αινιγματικό.

MARTIN ZIMMERMANN DANSE MACABRE © BASIL STUECHELI

Η Πορτογαλίδα Marlene Monteiro Freitas, μία από τις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες στον χώρο της περφόρμανς και του χορού, βραβευμένη με τον Αργυρό Λέοντα για τον Χορό στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2018, επιστρέφει στην Πειραιώς 260 για να δημιουργήσει έναν ακόμα πλούσιο και ποιητικό κόσμο σε μια αυστηρά δομημένη και με χειρουργική λεπτομέρεια παράσταση. Με τίτλο Mal - Embriaguez divina (Κακό - Θεϊκή μέθη), στις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου η Freitas θα επιχειρήσει, μέσα από μια «χορωδία ερμηνευτών» που βρίσκονται πάνω σε μια εξέδρα, να εξερευνήσει τις εκφάνσεις του κακού. Οι ερμηνευτές, όντες υπό την επήρεια στοιχειωμένης έμπνευσης, δηλητηριωδών γεγονότων και εντυπώσεων, κάνουν πολλαπλές αναφορές στην αμφισημία του κακού. Ο Ζορζ Μπατάιγ τοποθετεί το κακό και την τέχνη πολύ κοντά. Ακόμα περισσότερο: η τέχνη είναι πάντα το κακό, η αντίθετη δύναμη σε μια λογική που κρατά τα πάντα υπό έλεγχο. Η άβυσσος του κακού εμφανίζεται ως προϋπόθεση της τέχνης. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο το κακό εμφανίζεται σε πολλές ιστορίες ως η δύναμη που καθορίζει τη δράση, με το θέατρο να είναι επανειλημμένα ο τόπος όπου αυτό αποκαλύπτεται. Ο πορτογαλικός τίτλος έχει κι άλλες σημασίες, καθώς το πορτογαλικό «mal» δεν μεταφράζεται με έναν και μόνο τρόπο. Μπορεί να σημαίνει ανησυχία, θλίψη, βασανισμό, έλλειψη κάποιου πράγματος, τρόμο ή, απλώς, κακό. Η προσθήκη «Embriaguez divina» σηματοδοτεί το κακό ως μια κατάσταση θεϊκής αυταπάτης και το αντιπαραβάλλει με τη διαφυγή της απεριόριστης έκστασης.

LIA RODRIGUES FÚRIA / ΜΑΝΊΑ Πειραιώς 260 (Δ) 20/7-21/7, 21:00

MARLENE MONTEIRO FREITAS - MAL

ρεμιέρα στον Kύκλο Χορού του φετινού Φεστιβάλ κάνει στις 1-2 Ιουνίου, στον Χώρο Η της Πειραιώς 260, το έργο All I need του Edouard Hue, ο οποίος χορογραφεί την Beaver Dam Company, τη γαλλο-ελβετική ομάδα σύγχρονου χορού που ίδρυσε και διευθύνει ο ίδιος. Μέσα από το έργο του υποστηρίζει μια μοναδική και γενναιόδωρη προσέγγιση του χορού μέσα από μια ευαίσθητη, δεξιοτεχνική σωματικότητα. Η φράση «All I need» κάθε άλλο παρά καινούργια είναι, ωστόσο αποκτά το πλήρες νόημά της στο πλαίσιο της πρόσφατης επικαιρότητας, όπου κυριαρχεί η κερδοφορία, τα εξτρεμιστικά και εθνικιστικά κόμματα κερδίζουν έδαφος και ο ανταγωνισμός για την απόκτηση της εξουσίας είναι έντονος. Είναι δυνατό να αλλάξει η πορεία των πραγμάτων πριν από το ανεπανόρθωτο σχίσμα της κοινότητας; Αυτό είναι το ερώτημα που διαπερνά τη χορογραφία του Edouard Hue. Βυθίζοντας τους εννέα χορευτές και χορεύτριές του σε μια δομή που θυμίζει τη στρατηγική «πήγαινε όπου η κατάκτηση της επικράτειας έχει νόημα μόνο με την εξεύρεση ενός συμβιβασμού ισορροπίας με τον αντίπαλο», επινοεί ένα σύνθετο και συναρπαστικό μπαλέτο, με σώματα στα πρόθυρα της θραύσης να ξεχειλίζουν από τη μεθυσμένη ενέργεια της δύναμης, να δονούνται από ανυπομονησία, να κοχλάζουν από θυμό, με την πυκνότητα του χώρου να ηλεκτρίζεται και την κίνηση να αγγίζει τα όρια της έκρηξης. Θα βρουν αυτοί οι πρωταγωνιστές διέξοδο; Θα δώσει το χάος τη θέση του σε μια ανάπαυλα για την ανοικοδόμηση της αρμονίας;

MARLENE MONTEIRO FREITAS MAL EMBRIAGUEZ DIVINA / ΤΟ ΚΑΚΌ - ΘΕΪΚΉ ΜΈΘΗ Πειραιώς 260 (Δ) 30/6-1/7, 21:00

19.5.22 – lifo

25

Ο Johan Simons ανοίγει τα φετινά Επιδαύρια

Από τη Ματίνα Καλτάκη

SCHAUSPIELHAUS BOCHUM – JOHAN SIMONS ΆΛΚΗΣΤΗ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΊΔΗ Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 1/7-2/7, 21:00

Johan Simons από παλιά, από την εποχή του Theatergroep Hollandia, που ίδρυσε μαζί με τον μουσικό Πάουλ Κουκ το 1985, και του ΖΤ Ηollandia, μετά στο NTGent, στο Münchner Kammerspiele, στην Τριενάλε της Ρουρ, τώρα στο Schauspielhaus Bochum, πάντα, αντιμετώπιζε με πολιτική σκέψη και στάση το θεατρικό γεγονός. Επιμένει να επανέρχεται στις θεμελιώδεις ιδέες του Διαφωτισμού και στα βασικά αιτήματα της Γαλλικής Επανάστασης (Eλευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη) και να καταγγέλλει όλα αυτά που υπονομεύουν το κοινωνικό συμβόλαιο στη διαφορετική, παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα της εποχής μας. Και πιστεύει βαθιά στη δύναμη που έχουν οι καλλιτέχνες να επικοινωνούν με το μεγάλο κοινό, όπως δεν μπορεί καμία άλλη επαγγελματική κατηγορία. Γι’ αυτό και ανέκαθεν επιδίωκε οι παραστάσεις του να είναι «φιλικές» σε ανθρώπους που δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν στο θέατρο, επιλέγοντας μάλιστα σπουδαία έργα: από το 2018 μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει την Πενθεσίλεια του Κλάιστ, το Ένα πάρτι για τον Μακχίθ / Μια pub καντάτα για ζητιάνους, ανθρακωρύχους και μεθυσμένους (πάνω στην Όπερα της Πεντάρας), τον Ιβάνοφ του Τσέχοφ, τους Αριθμημένους του Ελίας Κανέτι, τα Στοιχειώδη Σωματίδια, την Υποταγή και την Πλατφόρμα του Μισέλ Ουελμπέκ, το Κοσμόπολις του Ντελίλο, Οιδίποδα Τύραννο, Άμλετ, Βασιλιά Λιρ, Mακμπέθ.

26 lifo – 19.5.22

JOHAN SIMMONS © JÖRG BRÜGGEMANN - OSTKREUZ

© FATIH KURCEREN

Ο ΟΛΛΑΝΔΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ.

Απροσδόκητες συνδέσεις και συνθέσεις επί σκηνής χαρακτηρίζουν τις παραστάσεις του Ολλανδού σκηνοθέτη, συχνά στην κατεύθυνση του γερμανικού μεταμοντερνιστικού ύφους της εικοσαετίας 1990-2010. Στην Αθήνα, στο Ηρώδειο, έχουμε δει τις Βάκχες του ZT Hollandia (2002) και το Καζιμίρ και Καρολίνα του Χόρβατ (2009). Αυτό το καλοκαίρι, στις 1 και 2 Ιουλίου, καταφθάνει στην Επίδαυρο από το Bochum (είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Schauspielhaus του Bochum από το 2018) με την ευριπίδεια Άλκηστη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Johan Simons ασχολείται με τον μύθο της Άλκηστης. Το 2016, όντας καλλιτεχνικός διευθυντής της Τριενάλε της Ρουρ, σκηνοθέτησε την όπερα του Γκλουκ, Αlceste (1767), με τη B’ Rock Orchestra υπό τη διεύθυνση του ειδικού στη μουσική του δέκατου όγδοου αιώνα Ρενέ Ζακόμπ και με τη χορωδία της ΜusicAeterna του δικού μας Θόδωρου Κουρεντζή. Η Μπριζίτ Κρίνστενσεν ερμήνευσε την Άλκηστη και ο Τόμας Γουόλκερ τον Άδμητο. Οι κριτικές για εκείνη την παράσταση ήταν πολύ θετικές τόσο για τις μουσικές/τραγουδιστικές ερμηνείες όσο και για τον τρόπο που ο σκηνοθέτης υπηρέτησε τη μουσική, επιτρέποντας, μέσα από τον αρχαίο μύθο, να τεθούν μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης. Η μουσική της Άλκηστης του Γκλουκ γίνεται βασικό στοιχείο και στην παράσταση της τραγωδίας του Ευριπίδη που ετοιμάζει ο Simons για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Μάλιστα, αντί Χορού θα έχει στο κέντρο της ορχήστρας τέσσερις λυρικούς τραγουδιστές και ένα εκκλησιαστικό όργανο. «Χρειαζόμαστε απαλότητα, που δεν είναι το ίδιο με τη νωθρότητα. Και ενσυναίσθηση. Να νοιαζόμαστε τους άλλους. Να μπαίνουμε στη θέση τους, να προσπαθούμε να νιώθουμε πώς νιώθουν», έχει πει. Γι’ αυτό και είμαι περίεργη να δω πώς θα χειριστεί την ευριπίδεια τραγικωμωδία, στην οποία, ως γνωστόν, πρωταγωνιστεί ο Άδμητος – που δεν θέλει να πεθάνει και δέχεται να πεθάνει στη θέση του η γυναίκα του. Εκείνη, πάλι, η Άλκηστη, δέχεται να πεθάνει επειδή η αγάπη για τον άνδρα της είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Κι όσο για τον γέρο πατέρα του, αυτός αρνείται να θυσιάσει την πολύτιμη, λίγη ζωή που του απομένει για να ζήσει ο γιος του. Οι άνθρωποι εδώ τολμούν να αποφασίσουν για τη ζωή τους πέρα από στερεοτυπικούς ρόλους και αναμενόμενες συμπεριφορές. Κι αυτά που διακυβεύονται είναι τόσο σοβαρά και ανατρέπουν τις συνήθεις βεβαιότητες τόσο ύπουλα (μέσω λογικών επιχειρημάτων!), που δικαιώνουν απολύτως τον Simons όταν επιστρέφει σε έργα που έχει ξανακάνει στο παρελθόν ή όταν η πρώτη συμβουλή που δίνει στους νέους καλλιτέχνες του θεάτρου είναι: «Βρείτε θέματα που να έχουν σημασία».

Σε ποιο σύμπαν μπορεί να συναντηθούν ο Πρόσπερο, ο ήρωαςμάγος του τελευταίου έργου του Σαίξπηρ, με τον Όρσον Ουέλς και την τελευταία του, ανολοκλήρωτη ταινία Η άλλη πλευρά του ανέμου; Σε ένα νησί, σαν την εξορία του Πρόσπερο ίσως ή, ακόμα καλύτερα, σε ένα παλιό μεγάλο στούντιο του Χόλιγουντ, με όλα τα πρόσωπα του έργου να είναι αναγνωρίσιμες θρυλικές μορφές χολιγουντιανών ταινιών που το στοιχειώνουν και το ζωντανεύουν. Αυτό το θεατρικό σύμπαν που οραματίστηκε ο Γιάννης Χουβαρδάς για την παράσταση με τίτλο Η άλλη πλευρά της καταιγίδας και υπότιτλο Μια φανταστική συνάντηση του Όρσον Ουέλς με τον κόσμο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ πραγματώνει ένα παλιό του όνειρο, συνδέοντας φαντασμαγορικά τον κόσμο του θεάτρου, μέσα στον οποίο ζει και δημιουργεί, με τον κόσμο του παλιού λαμπερού Χόλιγουντ, των ασπρόμαυρων ταινιών και της γοητείας που ασκούν στον σκηνοθέτη, μέσω ενός λαμπερού συνόλου ηθοποιών που περιλαμβάνει όλες τις γενιές του ελληνικού θεάτρου. Ο Πρόσπερο, ο μάγος που προκαλεί την τρικυμία, την παραίσθηση, αυτός που έχει τεράστια δύναμη η οποία ελέγχει στοιχεία της φύσης και ξωτικά, όπως τον Άριελ, το αγαθό αυτό πνεύμα, συναντιέται με τη θηριώδη προσωπικότητα του Ουέλς. «Δεν είναι συνηθισμένος εγωιστής· ο εγωκεντρισμός του άγγιζε το τερατώδες· το ωκεάνειο συναίσθημα που τον διακατείχε δικαιολογούσε υποψίες για παράνοια· σε κάθε του συναναστροφή αποκτούσε κομπάρσους, με αποτέλεσμα να νιώθει “αηδιασμένος από τη μοναξιά της μεγαλειότητάς του”», έγραψε ο Κωστής Παπαγιώργης για τον Ουέλς στη LiFO, καταλήγοντας: «Πέθανε μόνος, χωρίς καν νοσοκόμα, δακτυλογραφώντας ένα πλάνο γυρισμάτων για την επόμενη μέρα. Αυτός που χλεύαζε το ακροατήριό του με τη φράση “πώς γίνεται να είστε τόσοι λίγοι και εγώ τόσοι πολλοί;” αναγνώρισε τελικά στον μέγα εαυτό του το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή. Πέθανε, θα λέγαμε, σε απόσταση από τον εαυτό του». Αντίθετα, ο Πρόσπερο, στο τέλος, αποκηρύσσει την υψηλή του τέχνη, όπως και ο δημιουργός του, ο Σαίξπηρ, δήλωσε την απόσυρσή του από τη θεατρική συγγραφή με αυτό το κύκνειο άσμα. Ύλη και πνεύμα συναντιούνται για να αναμετρηθούν μέσα από υλικά, όνειρα και τη μαγεία τους, σχέσεις, κινήσεις και προσδοκίες. Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά της καταιγίδας.

Pre-show talks and Antigonism

Από την Αργυρώ Μποζώνη

«Η ΆΛΛΗ ΠΛΕΥΡΆ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΊΔΑΣ» ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΌΡΣΟΝ ΟΥΈΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΤΟΥ ΟΥΊΛΛΙΑΜ ΣΑΊΞΠΗΡ Πειραιώς 260 (Δ), 1/67/6, 21:00 Σύλληψη - Κείμενο Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς Παίζουν: Γιάννης Βογιατζής, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, Ελένη Μπούκλη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Αντώνης Μυριαγκός, Δημήτρης Παπανικολάου, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Πιατάς, Άλκηστις Πουλοπούλου, Χάρης Φραγκούλης, Αχιλλέας Χαρίτος

Η ΆΛΛΗ ΠΛΕΥΡΆ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΊΔΑΣ © GIORGOS SAKELLARIOUKONSTANTINOS SFYRIDIS

Η νέα παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά

ΤΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ; ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΤΕ;

Δεν υπάρχει πιο κατάλληλη συνεργασία από αυτήν του Φεστιβάλ με το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών που ετοιμάζονται να στήσουν και φέτος μια πολύτιμη γέφυρα μεταξύ της θεωρίας και της πράξης, των θεαμάτων και του κοινού στην οδό Πειραιώς 260. Μισή ώρα πριν από την έναρξη της εκάστοτε παράστασης νέοι θεατρολόγοι και ειδικοί στον χορό αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν στον κόσμο της σύγχρονης σκηνικής δημιουργίας με οδηγό έναν χάρτη που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον μας. Για περισσότερο από έναν μήνα, από τις 7 Ιουνίου έως τις 12 Ιουλίου, μία από τις πολυσυζητημένες και δημοφιλείς ηρωίδες της αρχαίας τραγωδίας, που δεν έχει πάψει να γοητεύει τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, η Αντιγόνη του Σοφοκλή, πρωταγωνιστεί σε έναν κύκλο διαλέξεων και συζητήσεων που χωρίζεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες: Φύλο και Αντίσταση, Ερμηνείες και Ερμηνεύτριες, Νόμος και Δίκαιο, Ποιήσεις και Μεταποιήσεις. Η επιμέλεια είναι του Διονύση Καψάλη. Η ηρωίδα που με την κάθοδό της στον Άδη καθαγιάζει τον κύκλο της ζωής, η διάδοχος του Προμηθέα στην επικράτεια της ανθρώπινης ελευθερίας, που αρθρώνει τον δικό της λόγο απέναντι στον κυρίαρχο ανδρικό, είναι αυτή που μέσω της τραγωδίας ορθώνει το ανάστημά της και αναδιαπραγματεύεται μαζί μας τη νεωτερικότητα στο πλαίσιο των πιο κρίσιμων αξιών της δικής της και της δικής μας εποχής, τον νόμο και την ηθική συνείδηση, την πόλη και τον ξένο, τους θεσμούς και την παραβατικότητα, τον έρωτα και τον θάνατο, την αλληλεγγύη προς τους ζωντανούς και τον σεβασμό των νεκρών. Η Αντιγόνη, μέσα από τις πολλές μορφές της, κατοικεί τις ζωές μας, μάρτυρας αδιάψευστος μιας βαθιάς ανησυχίας για την ανθρώπινη κατάσταση.

Ο Ulrich Rasche ανεβάζει «Αγαμέμνονα» στην Επίδαυρο

ULRICH RASCHE © TOBIAS KRUSE

ANTIGONISMS / ΣΕΙΡΆ ΣΥΖΗΤΉΣΕΩΝ Eπιμέλεια: Διονύσης Καψάλης Πειραιώς 260 (Β) ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΦΎΛΟ: 7/6, 18:00 ΕΡΜΗΝΕΊΕΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΎΤΡΙΕΣ: 22/6, 18:00 ΝΌΜΟΣ ΚΑΙ ΔΊΚΑΙΟ: 30/6, 18:00 ΠΟΙΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΙΉΣΕΙΣ: 12/7, 18:00

πό τους πιο συναρπαστικούς σύγχρονους Γερμανούς σκηνοθέτες, ο Ulrich Rasche διακρίνεται για τo ιδιότυπο, καταιγιστικό, χορωδιακό θεατρικό ιδίωμά του. H αυστηρή συναρμογή του λόγου με την κίνηση και τον ρυθμό συνθέτει μια χορογραφία υψηλής ακρίβειας και σθένους που εκτελείται από τους ακούραστους ηθοποιούς του επάνω σε μηχανοκίνητες περιστρεφόμενες σκηνές, με ζωντανή μουσική υπόκρουση. Έχοντας σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και Συγκριτική Λογοτεχνία, ο Rasche τράβηξε την προσοχή του θεατρικού κόσμου το 2004, όταν ανέβασε στο Palast der Republik στο Βερολίνο το χορωδιακό Singing! Immateriel Arbeiten (Τραγουδώντας! Άυλα Έργα), στο οποίο σώμα, μουσική και γλώσσα εναρμονίστηκαν σε τόσο έντονο βαθμό, ώστε αναδύθηκε μια συναρπαστική ροή, παρόμοια με την αφηγηματική τεχνική του «ρεύματος της συνείδησης» στη λογοτεχνία. Σταδιακά ανέπτυξε αυτή την τεχνική και την τελειοποίησε σε ένα μοναδικό στυλ σκηνοθεσίας που θεωρείται από τα πιο συναρπαστικά και υποσχόμενα στο θέατρο σήμερα. Ο Θάνατος του Δαντόν, που ανέβασε το 2015 στο Schauspiel Frankfurt, εξυμνήθηκε ως ένα «συγκλονιστικό ορατόριο για την επανάσταση». Το 2017, το περιβάλλον που δημιούργησε για τους Ληστές του Σίλερ στο Μόναχο ψηφίστηκε ως «η σκηνογραφία της χρονιάς» από τους κριτικούς του περιοδικού «Theater Ηeute». Στην παράσταση, ο Rasche τοποθετεί τους ηθοποιούς του σε τεράστιους κυλιόμενους διαδρόμους που περιστρέφονται, υψώνονται προς τον ουρανό και γέρνουν προς την άβυσσο. «Όλοι περπατούν σαν σκλάβοι στις γαλέρες, υπό τους αρχαϊκούς ήχους κρουστών. Σε αυτή την οπερατική, ζοφερή βραδιά, οι επαναστατικές φαντασιώσεις και η κριτική της εξουσίας που πυροδοτούν τους πρωταγωνιστές του Σίλερ συμπυκνώνονται σε ένα αποκαλυπτικό μνημείο», έγραψε η κριτική επιτροπή.

Από τη Λουίζα Αρκουμανέα

RESIDENZTHEATER – ULRICH RASCHE ΑΓΑΜΈΜΝΩΝ ΤΟΥ ΑΙΣΧΎΛΟΥ Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 22/7-23/7, 21:00

Υπάρχουν, βέβαια, και φωνές δυσαρέσκειας. Οι Βάκχες που ανέβασε το 2019 συνάντησαν αμφισβήτηση: «Ακόμα και ο πιο υπομονετικός κριτικός σύντομα δεν θα έχει τίποτα καινούργιο να πει για τον Ulrich Rasche, εφόσον ο Γερμανός σκηνοθέτης κάνει πάντα το ίδιο πράγμα. Η αμφιλεγόμενη ιδέα με τους περιστρεφόμενους δίσκους και τους ατελείωτους κυλιόμενους διαδρόμους, επάνω στους οποίους οι ηθοποιοί κομματιάζουν τη γλώσσα –και το νόημα–, ενώ εκτελούν ένα αδιάκοπο περπάτημα, έχει πλέον κυριολεκτικά εξαντληθεί», ήταν η άποψη που εξέφρασε ο κριτικός θεάτρου Bernd Noack. Άλλοι πάλι τον κατατάσσουν στους καλλιτέχνες που έχουν κατακτήσει έναν ριζοσπαστικό τρόπο έκφρασης – με γνωρίσματα της δουλειάς του τη μνημειακότητα, τη χορικότητα, τον ρυθμικό καταιγισμό και το σκοτάδι. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι ο Rasche δύναται να οδηγήσει τον θεατή σε ένα είδος έκστασης, όπως αυτό που βιώνει –σε ιδανικές συνθήκες– ένας πιστός που συμμετέχει σε μια νυχτερινή λειτουργία μέσα σε έναν ναό. Το 4.48 Ψύχωση της Σάρα Κέιν, που παρουσίασε το 2020 στο Deutsches Theater Berlin, χαρακτηρίστηκε «μια υποδειγματική παράσταση ενός κλασικού μετα-δραματικού έργου». Όσον αφορά το αρχαίο δράμα, εκτός από τις Βάκχες, ο Rasche έχει ανεβάσει τους Πέρσες του Αισχύλου, το 2018 σε μια τετράωρη παράσταση στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, που τιμήθηκε με το βραβείο Nestroy ως η καλύτερη παράσταση γερμανόφωνης χώρας.

19.5.22 – lifo

27

Η CΗRISTIANΕ JATAHY ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. η Bραζιλιάνα Christiane Jatahy την πρωτογνωρίσαμε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τον Δεκέμβριο του 2018 με την παράσταση Ithaca - Our Odyssey. Είχε κάνει πρεμιέρα λίγους μήνες πριν στο Ateliers Berthier, τη δεύτερη σκηνή του παρισινού Odéon, και, παρά την αναφορά της στην Οδύσσεια, δεν είχε σχέση με το ομηρικό έπος. Ήταν μια ελεύθερη, ποιητικών διαστάσεων προσπάθεια διαχείρισης του δράματος των προσφύγων/μεταναστών σε μια περίοδο αυξημένης ευαισθητοποίησης του ευρωπαϊκού κοινού. Όπως γνωρίζουμε καλά και από άλλους άξιους δημιουργούς προερχόμενους από την αμερικανική ήπειρο, η Ευρώπη είναι αυτή που καταξιώνει τη δουλειά τους και απογειώνει την καριέρα τους. Έχοντας σταθερή ανάγκη από καινούργια πρόσωπα, ικανά να τονώσουν το ενδιαφέρον ενός κοινού κουρασμένου από την πληθώρα καλλιτεχνικών events, η ευρωπαϊκή θεατρική αγορά έχει αναπτύξει αντανακλαστικά ώστε, όταν κάποιος νέος καλλιτέχνης ξεχωρίσει και συζητηθεί, να βρίσκει πεδίο ανοιχτό στα μεγάλα θέατρα και φεστιβάλ. Αυτό συνέβη με την πενηντατετράχρονη σήμερα Christiane Jatahy από το Ρίο ντε Τζανέιρο. Μια ταινία της για τα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας, που γυρίστηκε με τρεις χειροκίνητες κάμερες σε ένα διαμέρισμα στη διάρκεια δώδεκα συνεχόμενων ωρών, ήταν η αρχή (A falta que nos move, 2010). Το 2011 σκηνοθέτησε με επιτυχία τη δική της εκδοχή της Δεσποινίδας Τζούλιας του Στρίντμπεργκ, στην οποία χρησιμοποίησε live video και προκινηματογραφημένες σκηνές. Αν και είχε προηγηθεί η παράσταση της Κέιτι Μίτσελ, με την αριστοτεχνική χρήση του live-video το φθινόπωρο του 2010 στη Σαουμπίνε, η Jatahy δεν κατηγορήθηκε για δανεισμό της ιδέας. Αντιθέτως προσκλήθηκε στο Λονδίνο, στο πλαίσιο της Ολυμπιάδας του 2012, όπου και παρουσίασε το In the comfort of your home (Στην άνεση του σπιτιού σας), ένα πρότζεκτ για τη γνωριμία και την επικοινωνία με τον Ξένο δίπλα μας: σπίτια Βρετανών και μεταναστών μετατράπηκαν για λίγο σε χώρο περφόρμανς. Ο δρόμος των ευρωπαϊκών θεάτρων/φεστιβάλ, ιδίως στη Γαλλία και στη Γερμανία, ήταν πλέον ανοιχτός. Πρώτα απ’ όλα γιατί αξιοποιεί το γεγονός ότι η σχέση θεάτρου και κινηματογράφου, πραγματικότητας και μυθοπλασίας, ηθοποιού και ήρωα βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος του ευρωπαϊκού θεάτρου εδώ και αρκετά χρόνια. Επιπλέον, γιατί τα θέματα στα οποία έχει εστιάσει αφορούν έννοιες που μας απασχολούν έντονα: τι μπορεί να σημαίνει πατρίδα, σπίτι, εξορία, ξένος. Έτσι, παρουσίασε το δεύτερο μέρος του Ιthaca - Our Odyssey I στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2019 (The Lingering Now - Our Odyssey II) και, παραμένοντας στο ίδιο θεματικό πεδίο, επανήλθε στην Αβινιόν πέρσι με το Βetween dusk and dawn, που θα δούμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών (με τον τίτλο Dusk). Εδώ, η Christiane Jatahy πατάει πάνω στην ταινία Dogville του Λορς φον Τρίερ για να εξετάσει τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων, τους μηχανισμούς κυριαρχίας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης σε μια κοινότητα, που συχνά εκκινούν από ιδανικά αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας. Η κεντρική ηρωίδα, αναζητώντας έναν πιο δίκαιο και ελεύθερο τρόπο ζωής, βρίσκει καταφύγιο σε μια ομάδα καλλιτεχνών του θεάτρου που πειραματίζεται με το σενάριο της ταινίας Dogville. Στην παράστασή της Christiane Jatahy, αν και η σκηνή ανήκει στο σύνολο, η κάμερα

Από τη Ματίνα Καλτάκη

CHRISTIANE JATAHY DUSK / ΛΥΚΌΦΩΣ ΒΑΣΙΣΜΈΝΟ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΊΑ DOGVILLE ΤΟΥ ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΊΕΡ Πειραιώς 260 (Η) 27/6-28/6, 20:00

CHRISTIANE JATAHY © ESTELLE VALENTE

Dusk αντί Dogville

DUSK © MAGALI DOUGADOS

στρέφεται στο άτομο, εστιάζει στο βλέμμα και στα συναισθήματα που εκφράζονται μέσω της έκφρασης του προσώπου, δίνει χώρο στη λεπτομέρεια που χάνει το γυμνό μάτι. Με τη συμβολή του live-video αλλά και συμπληρωματικών προ-κινηματογραφημένων σκηνών, ενδυναμώνεται η ευγλωττία της φυσικής, σωματικής παρουσίας των ερμηνευτών. Το τι θα συμβεί, αν τελικά οι καλλιτέχνες μπορούν να υποδεχτούν και να δεχτούν την Ξένη χωρίς δεύτερες, ιδιοτελείς σκέψεις, προτείνοντας έναν διαφορετικό, αληθινά αλληλέγγυο, τρόπο ύπαρξης μένει να το διαπιστώσουμε. Ας ευχηθούμε η διαχείριση του θέματος να μην είναι επιφανειακή και οι διάλογοι υποτυπώδεις, να λείπουν οι κλισέ καταγγελίες της πατριαρχίας και της ανδρικής βίας και η απεύθυνση στο κοινό να μην είναι ψεύτικη, όπως ήταν στο Ιthaca - Our Odyssey I. Και για έναν επιπλέον λόγο: όταν αναφέρεσαι σε έργα τέχνης άλλων, εκ των πραγμάτων δέχεσαι τα οφέλη που εμμέσως σου προσφέρουν, αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση. Και η σύγκριση μπορεί να είναι σκληρή όταν το έργο αναφοράς είναι το Dogville του Τρίερ, μια καταπληκτική, πραγματικά πρωτοποριακή ταινία.

28 lifo – 19.5.22

Aδελφοσύνη μεταξύ Solaris και Interstellar

Από τη Ματίνα Καλτάκη

FRATERNITE © CHRISTOPHE RAYNAUD DE LAGE

Η CAROLINE GUIELA NGUYEN ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ.

CAROLINE GUIELA NGUYEN FRATERNITÉ, CONTE FANTASTIQUE / ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ, ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ Πειραιώς 260 (Δ) 6/7-7/7, 20:00

κτός από το Dusk της Christiane Jatahy, και η Αδελφοσύνη της Caroline Guiela Nguyen έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αβινιόν 2021. Λίγα χρόνια πριν, το 2017, η Γαλλοβιετναμέζα σκηνοθέτις είχε κερδίσει τις εντυπώσεις του δύσκολου κοινού της Αβινιόν με τη μελοδραματική Σαϊγκόν που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2019. Εκείνη η παράσταση (σαφώς επηρεασμένη από τις «εβραϊκές» παραστάσεις του Βαρλικόφσκι στο στήσιμο και την αισθητική) στρεφόταν στο παρελθόν, θίγοντας με ευαισθησία ζητήματα μετα-αποικιακού ενδιαφέροντος. Μέσα από συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων αποκάλυπτε το πλέγμα αλληλεξαρτήσεων, στρεβλώσεων και πολώσεων που προκάλεσε η αποικιοκρατία σε χώρες όπως το Βιετνάμ – και πώς αυτές, μέσω των εξόριστων/ μεταναστών, από τις αποικίες μεταφέρθηκαν στο «σώμα» της αποικιοκρατικής χώρας.

Μετά την πανδημία, ωστόσο, κάτι άλλαξε, κάτι που μας καλεί να στραφούμε στο απειλητικό κοινό μέλλον, αφήνοντας στην άκρη εμπόδια του παρελθόντος. Τα νέα δεδομένα έθεσαν σε λειτουργία μια διαδικασία επανεξέτασης της κουλτούρας του ατομικισμού υπέρ ενός ευρύτερου συλλογικού/κοινοτικού οράματος κατανόησης, αποδοχής και αρμονικής συμβίωσης. Το θέατρο, ως δέκτης αυξημένης ευαισθησίας και διορατικότητας, ανταποκρίθηκε αμέσως στην ανάγκη – η Αδελφοσύνη (ή μήπως «Αδελφότητα»;) της Caroline Guiela Nguyen το αποδεικνύει. Ηθοποιοί διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας (από το Μαρόκο, το Βιετνάμ ή το Μαντράς) και αρκετοί ερασιτέχνες (λ.χ. ένας ράπερ από τη Μασσαλία και ένας αστροφυσικός της ΝΑSA), που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, συνθέτουν τον φανταστικό, μελλοντικό κόσμο της ιστορίας της. Πολλά χρόνια μετά, κάτι τρομερό έχει συμβεί, έκλειψη ή κατακλυσμός, και ένα μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού εξαφανίζεται. Οι εναπομείναντες, άνθρωποι που υποφέρουν από βαθύ πένθος, καταφεύγουν σε Κέντρα Φροντίδας και Παρηγοριάς. Προσπαθούν μέσω της τεχνολογίας να προσεγγίσουν τους αγνοούμενους, αλλά η θλίψη τους μολύνει το σύμπαν, επιβραδύνοντας την κίνηση της Γης και των πλανητών. Για να αποτρέψουν τα χειρότερα, πρέπει να θυσιάσουν τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις τους. Τα πρόσωπα της Αδελφοσύνης συνεχίζουν να ζουν αφηγούμενα τις ιστορίες τους, αλλά με ποια δοσολογία, με ποια ισορροπία μνήμης και λήθης η «θεραπεία» είναι εφικτή; Και σε μια τέτοια προοπτική επιστημονικής φαντασίας, που πλέον μοιάζει οικεία, τι μπορεί να σημαίνει «Ιστορία», και μήπως η αξία του παρελθόντος, της καταγωγής, της κληρονομιάς στους νεότερους, ζητήματα για τα οποία ακόμα ερίζουμε, δεν θα έχουν πια καμία σημασία; Η Caroline Guiela Nguyen αποπειράται μια νέα αξιολόγηση του παρόντος μέσα από στοιχεία του μέλλοντος που είναι ήδη εδώ, έχοντας ως οδηγό, όπως έχει πει, τ’ αστέρια, που, παρότι λάμπουν στον ουρανό μας, έχουν εξαφανιστεί ήδη από τον συμπαντικό χωρόχρονο. Ωστόσο, πέρα από τα ερωτήματα που θέτει εμμέσως η παράσταση, αυτό που πάλι κυριαρχεί είναι η δύναμη των ιστοριών των ανθρώπων ως διαφορετικών κεφαλαίων της ίδιας, σχεδόν μυθολογικής Ιστορίας που επαναλαμβάνεται αενάως μέχρι το τέλος του κόσμου να λειαίνει τις αντιθέσεις και να επουλώνει τα τραύματα. Μένει να αποδειχτεί αν τελικά αυτή η Αδελφοσύνη, που επιλέγει για τίτλο της παράστασής της, μπορεί να υπάρξει ή αν είχε δίκιο ο αιρετικός Έγκον Φρίντελ που στην Πολιτιστική ιστορία των νεότερων χρόνων (1928-31) έγραφε ότι από τις τρεις ιδέες του συνθήματος της Γαλλικής Επανάστασης, οι δύο είναι αντίθετες μεταξύ τους (όταν υπάρχει ελευθερία δεν υπάρχει ισότητα και όταν υπάρχει ισότητα δεν υπάρχει ελευθερία) και η τρίτη, η αδελφοσύνη, είναι λέξη κενή νοήματος. Κι αν τελικά μόνο με την αδελφοσύνη μπορούν οι άνθρωποι να ονειρεύονται και να κατορθώσουν ένα κάποιο βιωτό μέλλον.

19.5.22 – lifo

29

Πολυαναμενόμενα live στο Ηρώδειο

Από τη Μαρία Παππά

Godspeed You! Black Emperor 15/7, 21:00

Jeff Mills

Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 12/7, 21:00 Ένας από τους ζωντανούς θρύλους του Detroit techno, o Jeff Mills, θα παρουσιάσει για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το πρότζεκτ του «Tomorrow comes the harvest», μια ιδέα που ξεκίνησε το 2016, όταν ο σπουδαίος Νιγηριανός ντράμερ και μουσικός διευθυντής του γκρουπ του Fela Kuti, Tony Allen, προσέγγισε τον Mills με σκοπό να συνεργαστούν. Κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ομώνυμο πολυρυθμικό άλμπουμ το 2018, το οποίο πάντρευε το afrobeat με την ηλεκτρονική μουσική, πριν ο Allen φύγει ξαφνικά από τη ζωή δύο χρόνια μετά. Ο Mills, όμως, δεν ήθελε να αφήσει το πρότζεκτ, κυρίως για να τιμήσει τη μνήμη του σπουδαίου Νιγηριανού δημιουργού. Από τότε, κάθε φορά που το συγκεκριμένο σχήμα ενεργοποιείται, ο Mills συνεργάζεται με διαφορετικούς μουσικούς που παίζουν διαφορετικά όργανα. Η μόνη σταθερή παρουσία από την αρχική σύνθεση είναι ο Γάλλος κιμπορντίστας με καταγωγή από τη Γουιάνα της Νότιας Αμερικής Jean Phi-Dary, στενός συνεργάτης του Allen. Στο Ηρώδειο το γκρουπ θα εμφανιστεί με δύο νέες παρουσίες στο δυναμικό του, την μπασίστρια και συνεργάτιδα της Beyonce, Divinity Roxx, και τη βραβευμένη φλαουτίστρια Rasheeda Ali, κόρη του Μοhamed Ali, οι οποίες θα πάρουν τη θέση του Γαλλοϊνδoύ δεξιοτέχνη της τάμπλα Prabhu Edouard, που είχε παίξει μαζί τους στην online συναυλία που έγινε το 2021 στη Δήλο.

JEFF MILLS

Ένα από τα εμβληματικότερα συγκροτήματα του post-rock έρχεται τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του επίσκεψη στην Αθήνα για να εμφανιστεί στην αρχαία σκηνή του Ηρωδείου σε μία από τις πολυαναμενόμενες συναυλίες του καλοκαιριού. Οι GY!BE φημίζονται για τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που δημιουργούν σε κάθε εμφάνισή τους, μια συνθήκη που τους ακολουθεί από τα πρώτα τους βήματα μέχρι σήμερα. Από το Μόντρεαλ του Καναδά, οι Efrim Menuck (κιθάρα), Mike Moya (κιθάρα) και Mauro Pezzente (μπάσο) σχημάτισαν τους Godspeed You! Black Emperor το 1994. Πήραν το όνομά τους από ένα ασπρόμαυρο γιαπωνέζικο ντοκιμαντέρ του 1976 που σκηνοθέτησε ο Mitsuo Yanagimachi και αφορούσε μια συμμορία μοτοσικλετιστών. Από την αρχή η πόρτα ήταν ανοιχτή σε όποιον μουσικό από την τοπική σκηνή της πόλης ήθελε να παίξει μαζί τους, με αποτέλεσμα να θεωρούνται περισσότερο κολεκτίβα παρά γκρουπ, και συχνά δημιουργούνταν εντάσεις ανάμεσα στα μέλη. Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ τους «F#A#∞» το 1997 το line-up οριστικοποιήθηκε στα εννιά μέλη. Έβγαλαν δυο ακόμη επίσημα άλμπουμ μέχρι το 2002, το αριστουργηματικό «Lift your skinny fists like antennas to heaven» και το «Yanqui U.X.O.», και περιόδευαν ασταμάτητα σε όλο τον κόσμο. Συχνά οι πολιτικές τους καταβολές τούς έβαζαν σε μπελάδες, π.χ. το 2003, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής περιοδείας τους, συνελήφθησαν όταν υπάλληλος ενός βενζινάδικου νόμισε ότι είχε να κάνει με τρομοκράτες. Την ίδια περίοδο αποφάσισαν να παγώσουν επ’ αόριστον ό,τι αφορούσε το γκρουπ με σκοπό να αφιερωθεί ο καθένας τους σε διαφορετικά πρότζεκτ. Επτά χρόνια μετά επανασυνδέθηκαν και από τότε έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ, διατηρώντας στο ακέραιο όλα τα στοιχεία που τους έκαναν μοναδικούς.

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΡΟΚ ΙΕΡEΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΖΑΖ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ.

Max Richter 29/6, 21:00

Δύο από τις πιο πολιτικές δουλειές του θα παρουσιάσει ο Max Richter στο πλαίσιο της συναυλίας του στο Ηρώδειο. Είναι η πρώτη φορά που θα εμφανιστεί εκεί, οπότε η επιλογή των έργων δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Το αριστουργηματικό «Blue Notebooks» δημιουργήθηκε ως αντίδραση στον πόλεμο του Ιράκ αλλά και από σκέψεις με αφορμή την ταραγμένη παιδική του ηλικία και το «Infra» αφορά τις βομβιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο το 2005. Το «Blue Notebooks» κυκλοφόρησε επίσημα το 2004 και θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα κλασικής μουσικής του εικοστού πρώτου αιώνα, αναδεικνύοντας τον Richter έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες της σύγχρονης κλασικής και ambient μουσικής. Ο Βρετανός συνθέτης και πιανίστας συνεργάστηκε με την επίσης Βρετανή και βραβευμένη ηθοποιό Τίλντα Σουίντον δημιουργώντας μια σειρά από μινιμαλιστικές συνθέσεις που ακροβατούν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, με τη Σουίντον να απαγγέλλει συγκλονιστικά αποσπάσματα από το Blue Octavo Notebooks του Κάφκα και από το έργο του Πολωνού ποιητή Τσέσλαφ Μίλος. Το «Infra» αποτελεί μια εξελιγμένη μορφή του εικοσιπεντάλεπτου score που συνέθεσε για το ομότιτλο μπαλέτο του χορογράφου Γουέιν ΜακΓκρέγκορ και του εικαστικού Τζούλιαν Όπι, που ανέβηκε στη Royal Opera House. Στις δεκατρείς συνθέσεις αυτού του άλμπουμ, που το «Pitchfork» χαρακτήρισε ως «οδυνηρά υπέροχο», εμπνέεται από την ποίηση του Τ.Σ. Έλιοτ και οι επιρροές που έχει δεχτεί από τον Σούμπερτ είναι εμφανείς.

Diana Krall

30 lifo – 19.5.22

LAURIE ANDERSON © EBRU YILDIZR

MAX RICHTER

Παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η πολυβραβευμένη Αμερικανίδα τζαζ συνθέτρια και ερμηνεύτρια Diana Krall είχε κατακτήσει το Ηρώδειο με δυο αξέχαστες εμφανίσεις το 2006 και το 2013. Την πρώτη φορά μάλιστα ήταν έγκυος στους δίδυμους γιους της, πατέρας των οποίων είναι ο διάσημος Βρετανός τραγουδοποιός Elvis Costello. Μέχρι τότε είχε καταφέρει να ξεχωρίσει στην αμερικανική τζαζ σκηνή, ερμηνεύοντας κλασικά κομμάτια αλλά και διασκευές καλλιτεχνών όπως ο Tom Waits και η Joni Mitchell. O γάμος της με τον Costello και η συνεργασία μαζί του της έδωσε την αυτοπεποίθηση που είχε ανάγκη για να συνθέσει και να γράψει τους στίχους του «The girl in the other room», του πρώτου άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2004 και περιείχε δικό της υλικό. Από τότε είδε την καριέρα της να απογειώνεται εμπορικά και καλλιτεχνικά, με το «Billboard» να την αποκαλεί τη δεύτερη πιο σημαντική τζαζ μουσικό της προηγούμενης δεκαετίας. Επομένως, μια μεγάλη κυρία της σύγχρονης τζαζ έρχεται στη χώρα μας για μια εμφάνιση στο «αγαπημένο» της Ηρώδειο, αυτήν τη φορά για καλό σκοπό, καθώς είναι προσκεκλημένη του σωματείου Aurora, μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης για την καταπολέμηση της λευχαιμίας και άλλων αιματολογικών νόσων.

DIANA KRALL

30/6, 21:00

PATTI SMITH

Η ιέρεια του πανκ, η αιώνια ρομαντική της νεοϋορκέζικης σκηνής, πνευματική επίγονος του Ρεμπό, του Γκίνσμπεργκ, της γενιάς των μπιτ και του garage έρχεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού για μια μοναδική συναυλία, όπου παντρεύει τη μουσική και την ποίησή της με τον δικό της απαράμιλλο τρόπο. Οι αναφορές της εισήγαγαν τους Αμερικανούς εφήβους στη γαλλική ποίηση του δέκατου ένατου αιώνα, ενώ η τολμηρή γλώσσα της αψήφησε την εποχή της ντίσκο. Η Smith είναι περισσότερο γνωστή για το τραγούδι της «Because the night», το οποίο έγραψε μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν και γνώρισε παγκόσμια επιτυχία. Από το «Horses» (1975) μέχρι το «Banga» (2012) άλλαξε πολλές φορές στυλ και κατέγραψε την αμερικανική πραγματικότητα με τον δικό της, μοναδικό τρόπο. Το 2005 η Patti Smith ονομάστηκε τιμητικά Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού και το 2007 πήρε τη θέση της στο Rock and Roll Hall of Fame. Έχοντας διακριθεί για το λογοτεχνικό της έργο (National Book Award για τα απομνημονεύματά της με τίτλο Πάτι και Ρόμπερτ), η πολυσχιδής μουσικός, συγγραφέας, εικαστικός και ακτιβίστρια θα μας εμπνεύσει, θα μας συγκινήσει και θα ξυπνήσει πάλι την πίστη στη δύναμή μας να αλλάξουμε τον κόσμο: «People have the power!».

Laurie Anderson IBRAHIM MAALOUF

10/7, 21:00

Πρωτοποριακή περφόρμερ, ποιήτρια, τραγουδίστρια και μουσικός, η Laura Phillips «Laurie» Anderson παραμένει ακατάτακτη, καθώς με την πληθωρική ενέργειά της και μια απροσδόκητα ευφάνταστη μείξη λόγου και πολυμέσων επί σκηνής κινείται επιδέξια ανάμεσα στα είδη. Ζυμωμένη καλλιτεχνικά με τη νεοϋορκέζικη σκηνή της δεκαετίας του ’70 και τους αντισυμβατικούς εκφραστές της, από τον Άντι Γουόρχολ ως τον Γουίλιαμ Μπάροουζ και τον Φίλιπ Γκλας και από τον Λου Ριντ (με τον οποίο ήταν παντρεμένη από το 2008 ως τον θάνατό του) ως τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, συνδυάζει την καταγγελία με την ποίηση, το αίτημα της χειραφέτησης με το σπάσιμο κάθε κανόνα και την αναζήτηση μιας απόλυτης ελευθερίας στην τέχνη. Με όπλο τον ρυθμό και την αφήγηση και με τη χαρισματική φωνή της πάντα σε πρώτο πλάνο, αυτή η «πολυμεσική επίθεση από λούπες, κείμενα, φωνές και εικόνες», όπως την έχει περιγράψει ο Ίγκι Ποπ, συνομιλεί μοναδικά με την ψυχή μας. Αρχικά εκπαιδευμένη στο βιολί και τη γλυπτική, η Anderson δημιούργησε μια ποικιλία έργων τέχνης στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, κάνοντας ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας, της τεχνολογίας και των εικόνων. Έγινε ευρέως γνωστή εκτός του κόσμου της τέχνης το 1981, όταν το τραγούδι «O Superman» έφτασε στο Νο 2 του βρετανικού πίνακα των ποπ επιτυχιών. Επίσης, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στη συναυλιακή ταινία Home of the Brave. Η Anderson είναι πρωτοπόρος στην ηλεκτρονική μουσική και έχει εφεύρει αρκετές συσκευές που χρησιμοποίησε στις ηχογραφήσεις της και σε επιδείξεις τέχνης. Το 1977 δημιούργησε ένα βιολί με μαγνητική ταινία στο δοξάρι αντί για αλογότριχα. Το κοινό του Φεστιβάλ φέτος θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει σε μια ακόμη περφόρμανς στο Ηρώδειο, που αναμένεται να μας μείνει αξέχαστη.

Ibrahim Maalouf 28/6 στις 21:00

Με δεκαπέντε χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας στη διεθνή μουσική σκηνή και με συναυλίες σε πάνω από σαράντα χώρες, ο πολυβραβευμένος Γαλλολιβανέζος τρομπετίστας Ibrahim Maalouf αναγνωρίζεται στη Γαλλία αλλά και παγκοσμίως ως ένας από τους σημαντικότερους τρομπετίστες της γενιάς του. Ο Maalouf παντρεύει απρόσμενα τον μοναδικό ήχο του με την παράδοση, διασχίζοντας χωροχρονικά σύνορα. Το ρεπερτόριό του, στο οποίο κυριαρχούν οι ιδιαίτεροι αυτοσχεδιασμοί, διατρέχει μουσικά είδη και παραδόσεις των μουσικών του κόσμου, καθώς τζαζ ενορχηστρώσεις αφήνουν χώρο σε αραβικές κλίμακες, ραπ, αλλά και ποπ ήχους ή διασκευές, ενώ άλλοτε συνυφαίνονται με λάτιν και αφροκουβανικούς ρυθμούς. Από τους ελάχιστους οργανοπαίκτες στον κόσμο με sold out συναυλίες στο Lincoln Jazz Center της Νέας Υόρκης, το Kennedy Center της Ουάσιγκτον DC, το Bercy Accor Arena του Παρισιού και την VW Arena της Κωνσταντινούπολης, φέρνει τον ιδιαίτερο μουσικό κόσμο του και στην Αθήνα, στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού. Ο Maalouf είναι ένας σκηνικά εξωστρεφής τρομπετίστας και μοναδικός showman με απίστευτη ενέργεια που ξεσηκώνει το κοινό σε κάθε συναυλία του, με μια απαράμιλλη τεχνική που παραπέμπει στον Dizzy Gillespie, στον Arturo Sandoval και στον Lester Bowie. Γεννημένος στη Βηρυτό το 1980, έχει έδρα στο Παρίσι, δεκαπέντε άλμπουμ στο ενεργητικό του και είναι ο πιο δημοφιλής jazzman της γαλλικής μουσικής σκηνής. Έχει βραβευτεί στους μεγαλύτερους διεθνείς διαγωνισμούς κλασικής τρομπέτας σε όλο τον κόσμο. Στην Αθήνα έρχεται με το νέο του άλμπουμ και ένα ολοκαίνουριο, πολύ διαφορετικό show με πολλή rap, world και jazz μουσική, μαζί με τις κλασικές επιρροές του από τη Μέση Ανατολή.

Autechre 5/7, 21:30

Τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, οι Autechre, το θρυλικό δίδυμο της ηλεκτρονικής μουσικής που αποτελείται από τους Ρομπ Μπράουν και Σον Μπουθ, εξακολουθεί να διατηρεί μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές ακροατών και κριτικών. Πειραματικοί και ακριβοθώρητοι, εντυπωσίασαν με τη weird electronica τους όταν κυκλοφόρησαν το «Lego Feet» το 1987, πριν ακόμα υιοθετήσουν το όνομά τους, ενώ το πρώτο άλμπουμ τους, το «Incunabula», για τη Warp Records το 1993, τους χάρισε και επιτυχία, πέρα από την αναγνώριση, ως ένα από τα σημαντικότερα δίδυμα των ’90s. H πρωτοτυπία και η φρεσκάδα με την οποία «πείραξαν» τα είδη της χορευτικής μουσικής, κάνοντας κάτι δικό τους, επέδρασαν σε πλήθος μουσικών τα επόμενα χρόνια. Επηρεασμένοι αρχικά από το electro των ’80s και το χιπ-χοπ, στην πορεία πειραματίστηκαν με τα είδη και ανέπτυξαν ένα μελωδικό techno εσωστρεφές, εγκεφαλικό, αντισυμβατικό και αφαιρετικό, ορίζοντας την intelligent dance music. Τα άλμπουμ τους «Amber», «Tri Repetae», «Chiastic Slide» και «LP5» θεωρούνται από τις πιο σημαντικές ηλεκτρονικές στιγμές των ’90s. Οι Autechre συνεχίζουν, ακόμα και σήμερα, να επαναπροσδιορίζουν τη δημιουργική τους ταυτότητα, επανεφευρίσκοντάς τη διαρκώς, και μαγεύοντας το κοινό με το όραμά τους για την avantgarde electronica.

Moderat 16/7, 21:00

Μετά από έξι ολόκληρα χρόνια σιωπής οι θρυλικοί Moderat επιστρέφουν στη δισκογραφία και τις συναυλίες με το άλμπουμ «More D4ta». Όλα ξεκίνησαν το 2002, όταν οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες Aparrat και Modeselektor αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους στο απόγειο της δημιουργικότητάς τους. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις δίσκοι που καθόρισαν την ηλεκτρονική μουσική χάρη σε μια μοναδική συνταγή που περιλάμβανε «ψαγμένους» στίχους, κινηματογραφική αισθητική και επικά, χορευτικά beats. Σήμερα, οι Γερμανοί σούπερ σταρ θεωρούνται από πολλούς το κορυφαίο σχήμα της βερολινέζικης σχολής της ηλεκτρονικής μουσικής τον εικοστό πρώτο αιώνα. Σταθμός της πολυαναμενόμενης παγκόσμιας περιοδείας τους είναι και η Αθήνα, όπου θα μας συνεπάρουν με τις μεγάλες επιτυχίες τους και ένα state-of-the-art οπτικό θέαμα, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική εμπειρία.

MODERAT© BIRGIT KAULFUSS

25/6, 21:00

Από τον Μ. Ηulot

AUTECHRE

Patti Smith

19.5.22 – lifo

31

Βραδιές γεμάτες με ελληνική μουσική Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – Λουκάς Καρυτινός, Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, Το χαμόγελο της Τζοκόντας – Όρνιθες Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 18/7, 21:00

Φέτος συμπληρώνονται ογδόντα χρόνια από την ίδρυση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ), του παλαιότερου ελληνικού συμφωνικού συνόλου. Στο πλαίσιο των εορτασμών αυτής της σημαντικής επετείου η ορχήστρα αποτίει φόρο τιμής στον αείμνηστο Μάνο Χατζιδάκι, παρουσιάζοντας δύο διάσημα έργα του, το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» και τη μουσική που έγραψε για τους Όρνιθες το 1959 για το ανέβασμα της κωμωδίας του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν σε διασκευή Βασίλη Ρώτα. Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας», ένα από τα πιο γνωστά ορχηστρικά έργα του Χατζιδάκι, ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1965 με παραγωγό τον Quincy Jones. Αξίζει να σημειωθεί ότι, πέραν της ανεκτίμητης αξίας του συνθετικού έργου του, που σφράγισε ανεξίτηλα τη μεταπολεμική μουσική, ο Χατζιδάκις είχε στενούς δεσμούς με την ΚΟΑ, της οποίας διετέλεσε διευθυντής την περίοδο 1976-1982. Μ. Ηulot

Ross Daly, 40 χρόνια «Λαβύρινθος» Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 11/7, 21:00

ROSS DALY © ANGELINA DEMOSTHENOUS

Μια συναυλία προς τιμήν του κορυφαίου μουσικού, συνθέτη και δασκάλου Ross Daly που αγκαλιάζει τον κόσμο ολόκληρο από το Μουσικό Εργαστήρι Λαβύρινθος στο Χουδέτσι της Κρήτης με την ευκαιρία των σαράντα χρόνων λειτουργίας του στην Ελλάδα. Δημιουργός του όρου «σύγχρονη τροπική μουσική», συνένωσε με την ευρηματικότητά του αχανείς μουσικούς τόπους λαϊκών και κλασικών παραδόσεων από τη Δυτική Αφρική έως τη Μογγολία και συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη μιας νέας αισθητικής που έχει άξονα τη δημιουργική προσέγγιση των παραδόσεων αυτών και όχι τη στατική φολκλορική αναπαραγωγή τους. Μαζί του θα έχουμε την ευκαιρία να αφεθούμε στα μελωδικά καλέσματα πολλών και αγαπημένων Ελλήνων και ξένων μουσικών μέσα από μια αναδρομή σε συνεργασίες του από το 1982 έως σήμερα, από την Κρήτη και τον Βασίλη Σταυρακάκη, μαζί με μια ιστορική παρέα Κρητών καλλιτεχνών, έως το Μάλι με τον Μπαλακέ Σισόκο και την Περσία με τους Ντιαμσίντ και Μπιτζάν Σεμιρανί που απολαύσαμε πέρσι στη Μικρή Επίδαυρο, αλλά και μια ομάδα εξαιρετικών μουσικών, μαθητών του Λαβυρίνθου, που αποτελούν τη μαγιά για τη συνέχεια αυτού του διαχρονικού ταξιδιού έμπνευσης που δεν γνωρίζει σύνορα. Μ. Ηulot

Sonic Convergence Πειραιώς 260, 13/7, 21:00

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ © NICOLAS MASTORAS

Τέσσερις από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και μουσικούς που διαπρέπουν με το έργο τους στο εξωτερικό ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια μοναδική συναυλία στην Πειραιώς 260. Σκοπός τους είναι να μεταδώσουν τη μαγεία της μουσικής και να βρουν ηχητικές συγκλίσεις (εξού και το όνομα του σχήματος, Sonic Concergence) που θα τους επιτρέψουν να δημιουργήσουν μια νεα μουσική γλώσσα η οποία δεν γνωρίζει εύκολες κατηγοριοποιήσεις. Μέλη του γκρουπ είναι ο διεθνώς αναγνωρισμένος συνθέτης και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο Χρήστος Χατζής, ο σπουδαίος βιμπραφωνίστας Χρήστος Ραφαηλίδης, που έχει διαπρέψει στην τζαζ σκηνή της Νέας Υόρκης, όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια –έχει περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο και ως σολίστ–, ο μπασίστας, συνθέτης, παραγωγός και καθηγητής μουσικής Πέτρος Κλαμπάνης, που έχει κάνει εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη αλλά και σε όλο τον κόσμο, και ο Αντώνης Σουσάμογλου, προεξάρχων βιολιστής στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και ένας από τους πιο ενεργούς βιολιστές της γενιάς του με πλούσια καλλιτεχνική δράση και ως συνθέτης και ως ενορχηστρωτής. Μαρία Παππά

Δημήτρης Παπαδημητρίου – Έξω από το κάδρο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 16/6, 21:00

32 lifo – 19.5.22

Πολλές εκπλήξεις μάς επιφυλάσσει ο Δημήτρης Παδημητρίου με το « Έξω από το κάδρο» που θα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο Ηρώδειο. Ο κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας συνθέτης επιλέγει τραγούδια από όλο το έργο του σε ένα ξεχωριστό πρόγραμμα που ισορροπεί μεταξύ των μεγάλων του αξέχαστων επιτυχιών και πιο άγνωστων πτυχών της πολύπλευρης καριέρας του, προτείνοντας στο κοινό να τις ανακαλύψει εκ νέου. Τα τραγούδια θα ερμηνεύσουν εκλεκτοί καλεσμένοι, όπως οι Kώστας Μακεδόνας, Γιώτα Νέγκα, Βερόνικα Δαβάκη, Γιώργος Φλωράκης, Μπάμπης Βελισσάριος, Θοδωρής Βουτσικάκης, Αιμιλιανός Σταματάκης. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1959 στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας. Παρά τις σπουδές του στη Νομική Αθηνών, τον κέρδισε η μουσική. Το Πάσχα του 1980 o Μάνος Χατζιδάκις τον παρουσιάζει μεταξύ των έξι συνθετών του Τρίτου Προγράμματος στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ το 1981 με τίτλο «Τοπία», ένα progressive ροκ άλμπουμ, ενώ την ίδια περίοδο ξεκινά η μακροχρόνια σχέση του με τον κινηματογράφο. Το 1982 συνθέτει το score για την ταινία μικρού μήκους Αθέμιτος Ανταγωνισμός του Δήμου Αβδελιώδη και το 1983 τη μουσική για την ταινία Ρεβάνς του Νίκου Βεργίτση. Έχει τιμηθεί με έξι βραβεία μουσικής στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και με κρατικά βραβεία μουσικής του υπουργείου Πολιτισμού. Έργα του έχουν παιχτεί σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα μεγάλα θέατρα και τις μουσικές σκηνές της Αθήνας, στο επίσημο πρόγραμμα του Musikverein της Βιέννης (Φεστιβάλ της Άνοιξης), στη Ρώμη, στη Νέα Υόρκη και στην Ozawa Hall του Tanglewood. Μαρία Παππά

ΑΝΤΏΝΗΣ ΣΟΥΣΆΜΟΓΛΟΥ © YANNIS GUTMANN ΧΡΉΣΤΟΣ ΡΑΦΑΗΛΊΔΗΣ © PANOS STOGIOGLOU ΠΈΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΆΝΗΣ © GEORGE LIZARDOS ΧΡΉΣΤΟΣ ΧΑΤΖΉΣ © BO HUANG

Νταλάρας - Φαραντούρη Πορτοκάλογλου στο Ηρώδειο

Τρία μουσικά γεγονότα στο Ηρώδειο, τρεις βραδιές αφιερωμένες στο ελληνικό τραγούδι, θα φέρουν στο αθηναϊκό κοινό νότες χαράς, συγκίνησης και νοσταλγίας από φωνές αγαπητές, δημοφιλείς και καταξιωμένους δημιουργούς.

Από την Αργυρώ Μποζώνη

Στις 4 Ιουλίου το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και η Μαρία Φαραντούρη προσκαλούν το κοινό σε μια κατανυκτική μουσική βραδιά, αφιερωμένη στη μνήμη και στην πολύτιμη παρακαταθήκη του Μίκη Θεοδωράκη. Η «ιέρεια» του εθνικού μας μουσικοσυνθέτη συμπράττει με τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο, υπό την μπαγκέτα του διευθυντή ορχήστρας Μίλτου Λογιάδη. Έχοντας ερμηνεύσει τα σημαντικότερα έργα του σε κάθε γωνιά του κόσμου, η Φαραντούρη έχει συνδέσει άρρηκτα την καλλιτεχνική της πορεία με τον μεγάλο συνθέτη, συστήνοντας στο διεθνές κοινό το μελοποιημένο από τον ίδιο ποιητικό έργο των σημαντικότερων νεοελλήνων ποιητών. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας-φόρου τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη θα παρουσιαστούν αποσπάσματα από το υπέροχο «Canto General» σε ποίηση του Πάμπλο Νερούδα, που, τραγουδισμένο από τη Φαραντούρη και τον Πέτρο Πανδή, τους πρώτους ερμηνευτές του, στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου αγαπήθηκε από το διεθνές κοινό. Το κοινό του Ηρωδείου θα το ανακαλύψει εκ νέου στην αυθεντική του ενορχήστρωση για δεκαπενταμελές μουσικό σύνολο και δύο χορωδίες, τη Χορωδία της ΕΡΤ και τη Χορωδία Δήμου Αθηναίων. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, η ερμηνεύτρια και ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος, πάντα υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, θα ερμηνεύσουν έργα-σταθμούς που σημάδευσαν ανεξίτηλα πάνω από μισό αιώνα ελληνικής ιστορίας σε ενορχήστρωση του πιανίστα Αχιλλέα Γουάστωρ. Ακολουθεί στις 8 Ιουλίου μια «εφ’ όλης της ύλης» συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου, ο οποίος φέτος συμπληρώνει τέσσερις δεκαετίες καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η καλλιτεχνική πορεία του κορυφαίου Έλληνα τραγουδοποιού θα παρουσιαστεί μέσα από τα σημαντικότερα τραγούδια του, ξεκινώντας από την εμφάνισή του ως ιδρυτικού μέλους των Φατμέ το 1982 και φτάνοντας μέχρι τη σημερινή, δυνατή του παρουσία και προσφορά στη μουσική δημιουργία: σαράντα συναπτά έτη τραγουδοποιίας, σπουδαίες καλλιτεχνικές συνεργασίες και αξιοσημείωτη συμβολή στο πολιτιστικό έργο της χώρας μέσα από τη δισκογραφία του. Στη συναυλία θα ακουστούν τα σημαντικότερα τραγούδια της δισκογραφίας του Πορτοκάλογλου με μια σύγχρονη ενορχηστρωτική ματιά και καλεσμένους, μεταξύ άλλων, τον Διονύση Σαββόπουλο, τους Φατμέ, τη Ρένα Μόρφη, τη Βίκυ Καρατζόγλου και τον Βύρωνα Τσουράπη.

Κλασική μουσική στο Ηρώδειο Έξι βραδιές με κορυφαίους σολίστ και σπουδαίες ορχήστρες.

ΕNGLISH BAROQUE SOLOISTS - MONTEVERDI CHOIR - JOHN ELIOT GARDINER, 14/6, 21:00 ΕΘΝΙΚΉ ΣΥΜΦΩΝΙΚΉ ΟΡΧΉΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΜΙΧΆΛΗΣ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ - GUY BRAUNSTEIN, 21/6, 21:00 ΚΡΑΤΙΚΉ ΟΡΧΉΣΤΡΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ - ΖΩΉ ΤΣΌΚΑΝΟΥ - DANIEL LOZAKOVICH, ΈΡΓΑ ΑΞΙΏΤΗ, ΤΣΑΪΚΌΦΣΚΙ, ΡΊΜΣΚΙΚΌΡΣΑΚΟΦ, 24/6, 21:00 FILARMONICA DELLA SCALA - MYUNG-WHUN CHUNG, ΈΡΓΑ ΡΟΣΣΊΝΙ, ΜΠΕΤΌΒΕΝ, ΝΤΒΌΡΖΑΚ, 26/6, 21:00 ΚΡΑΤΙΚΉ ΟΡΧΉΣΤΡΑ ΑΘΗΝΏΝ - LIONEL BRINGUIER - MISCHA MAISKY, ΈΡΓΑ ΕΥΑΓΓΕΛΆΤΟΥ, ΝΤΒΌΡΖΑΚ, ΡΑΧΜΆΝΙΝΟΦ, 2/7, 21:00 ΛΕΩΝΊΔΑΣ ΚΑΒΆΚΟΣ, ΚΟΝΤΣΈΡΤΑ ΓΙΑ ΒΙΟΛΊ ΤΟΥ ΜΠΑΧ, 6/7, 21:00

ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΚΑΙ ΜΊΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΆΚΗΣ

Στις 18 Ιουνίου ο Γιώργος Νταλάρας θα συναντηθεί επί σκηνής με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, όπου, μαζί με την Ασπασία Στρατηγού και τον Κώστα Τριανταφυλλίδη, θα αποτίσουν φόρο τιμής στον Απόστολο Καλδάρα. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί με αφορμή τη συμπλήρωση ενός αιώνα από τη Μικρασιατική Καταστροφή και αντίστοιχα τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου λαϊκού συνθέτη. Θα ακουστούν τα εμβληματικά του έργα «Μικρά Ασία», σε στίχους Πυθαγόρα, και «Βυζαντινός εσπερινός», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, καθώς και τα μεγάλα λαϊκά τραγούδια του. Ο Απόστολος Καλδάρας, με τεράστιο έργο και απήχηση σε όλο τον κόσμο, ήταν ένας άνθρωπος γλυκός, γενναιόδωρος, που στήριξε με κάθε τρόπο όχι μόνο τους στιχουργούς που συνεργάστηκαν μαζί του, από την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ως τον Πυθαγόρα, αλλά και όλους τους μεγάλους ερμηνευτές. Ο Γιώργος Νταλάρας, έφηβος σχεδόν, είχε την τύχη να ερμηνεύσει τα μεγάλα κλασικά λαϊκά τραγούδια που του εμπιστεύτηκε στο ξεκίνημα της καριέρας του. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου, της σύγχρονης ορχήστρας που είναι δημιουργημένη κατ’ εικόνα της εμβληματικής Εστουδιαντίνας της Σμύρνης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ «ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ, ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ» Αφιέρωμα στον Απόστολο Καλδάρα, με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας 18/6, 21:00 ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΊΚΗ ΘΕΟΔΩΡΆΚΗ «ΜΑΡΊΑ ΦΑΡΑΝΤΟΎΡΗ - ΜΊΛΤΟΣ ΛΟΓΙΆΔΗΣ» 4/7, 21:00 ΝΊΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚΆΛΟΓΛΟΥ – 40 ΧΡΌΝΙΑ «ΕΦ’ ΌΛΗΣ ΤΗΣ ΎΛΗΣ» 8/7, 21:00

Το πρόγραμμα της κλασικής μουσικής του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου ξεκινάει με έργα των Μπαχ και των προαγγέλων του Συτς και Σάιν. Ο σερ John Eliot Gardiner, πολυβραβευμένος αρχιμουσικός, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της Χορωδίας Μοντεβέρντι και των Άγγλων Σολίστ Μπαρόκ, ο οποίος θεωρείται πρωτοπόρος στην αναβίωση της πρώιμης μουσικής και στην ιστορικά τεκμηριωμένη απόδοσή της, θα διευθύνει τη χορωδία και την ορχήστρα σε κορυφαία έργα που αντλούν την έμπνευσή τους από το βίωμα του πένθους και την καθαρτική του δύναμη. Στις 21/6, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μιχάλη Οικονόμου, θα συμμετάσχει στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Μουσικής με δύο από τα πλέον αγαπημένα και μελωδικά συμφωνικά έργα, την 8η Συμφωνία του Αντονίν Ντβόρζακ και το Κονσέρτο για βιολί του Γιοχάνες Μπραμς. Σολίστ στο βιολί ένας εξαιρετικός προσκεκλημένος, ο επί δέκα χρόνια προεξάρχων της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου Guy Braunstein. Στις 24/6 η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης (ΚΟΘ) συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με τον εξαίρετο Σουηδό βιολονίστα Daniel Lozakovich. Ο νεαρός, μόλις 20 ετών βιρτουόζος, που τοποθετείται δίπλα σε μυθικές μορφές του παρελθόντος, όπως ο Christian Ferras και ο Jascha Heifetz, θα ερμηνεύσει στο ρωμαϊκό ωδείο το αριστουργηματικό Κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι. Το πρόγραμμα ξεκινά με το Λυρικό Ιντερμέτζο του Έλληνα συνθέτη Γεώργιου Αξιώτη και ολοκληρώνεται με την ατμοσφαιρική συμφωνική σουίτα «Σεχραζάτ» του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, που είναι βασισμένη στη διάσημη συλλογή παραμυθιών Χίλιες και μία νύχτες. Την ΚΟΘ διευθύνει η καλλιτεχνική της διευθύντρια Ζωή Τσόκανου. Δύο μέρες αργότερα, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, παρουσιάζει στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου υπό τον περίφημο αρχιμουσικό MyungWhun Chung. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την εισαγωγή της όπερας του Ροσσίνι «Μια Ιταλίδα στο Αλγέρι», τη Δεύτερη συμφωνία του Μπετόβεν και την Ενάτη συμφωνία («Του νέου κόσμου») του Ντβόρζακ. Ο Ιούλιος ξεκινάει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και ένα από τα σημαντικότερα συμφωνικά έργα του επιφανούς εκπροσώπου της ελληνικής εθνικής σχολής Αντίοχου Ευαγγελάτου. Στη συνέχεια, ο θρυλικός τσελίστας Mischa Maisky ερμηνεύει το επικών διαστάσεων Κοντσέρτο του Τσέχου ρομαντικού Αντονίν Ντβόρζακ. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ο ταχύτατα ανερχόμενος Γάλλος μαέστρος Lionel Bringuier διευθύνει την επική και διαχρονικά δημοφιλή 2η Συμφωνία του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, κορωνίδα του συμφωνικού του έργου. Οι βραδιές κλασικής μουσικής στο Ηρώδειο ολοκληρώνονται με την εμφάνιση του Λεωνίδα Καβάκου. Ο κορυφαίος, παγκοσμίου φήμης Έλληνας βιολονίστας, μετά τη μαγική περσινή βραδιά στην Επίδαυρο, έρχεται στο ρωμαϊκό ωδείο για να παρουσιάσει κοντσέρτα για βιολί του Μπαχ με ένα μικρό σχήμα από έξι εκλεκτούς Έλληνες μουσικούς (δύο βιολιά, μία βιόλα, ένα τσέλο, ένα κοντραμπάσο, ένα τσέμπαλο). Μ. Ηulot 19.5.22 – lifo

33

ADD Festival

Πειραιώς 260 (Α, Β, Πλατεία), 27-28/5, 19:00 Η Πειραιώς 260 ανοίγει φέτος τις πύλες της στο κοινό με ένα εκρηκτικό προφεστιβαλικό διήμερο, φιλοξενώντας τη μεγάλη αθηναϊκή γιορτή της ηλεκτρονικής μουσικής, το ADD Festival. Μετά από δύο απανωτές ακυρώσεις λόγω πανδημίας, το εντυπωσιακό line-up του ADD 2022 περιλαμβάνει σαράντα τρεις ανερχόμενους και καταξιωμένους διεθνείς και Έλληνες καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της house, techno, freestyle, experimental και nu-jazz με ονόματα-θρύλους της electronica που έγραψαν και γράφουν την ιστορία της. Για πρώτη φορά το ADD γίνεται διήμερο, θα έχει συνολική διάρκεια τριάντα δύο ώρες (oι πόρτες ανοίγουν στις εφτά το απόγευμα και η μουσική σταματάει στις έντεκα το πρωί), μοιράζεται σε τρεις εξωτερικές και εσωτερικές σκηνές με ειδικά διαμορφωμένους περιφερειακούς χώρους (lounge areas, cocktail bars και πολυσυλλεκτικό food court υπό την επιμέλεια του six d.o.g.s) και, φυσικά, έχει τα υψηλότερα στάνταρ παραγωγής ήχου και εικόνας. Το ADD επιστρέφει ως ένα χορευτικό playground που θα σημάνει την αρχή του καλοκαιριού με εκλεκτές συμμετοχές ανά ημέρα. Την Παρασκευή 27/5 εμφανίζονται οι Ancient Methods, Apollonia, Clubkid, DEERISLND, DJ Shadow, Egyptian Lover, Floating Points, Gerd Janson, Hector Oaks, Hunee, KiNK Live, Kobosil, Madame X, Nicolas Lutz, Pangaea, Rebekah, Reign of Time, RSN, Salin, tINI, Wallis, Zoo Roo. Το Σάββατο 28/5 οι a.metz, Adiel, Anetha, Always Late, Ben Klock, Cirkle, Colin Benders Live, Edward, Francesco Del Garda, I Hate Models, Jonn, KAS:ST, Massimiliano Pagliara, Mind Against, Orbital Live, Pantha du Prince Live A/V, Petre Inspirescu, Planetary Assault Systems Live, Street Outdoors Soundsystem και Tiga, Traumer. Μ. Ηulot

ADD FESTIVAL

Reactivate Music Μια μεγάλη μουσική γιορτή που θα διαρκέσει δύο ημέρες έχει ετοιμάσει η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών για τα ενενήντα ένα χρόνια από την ίδρυσή της, ενώνοντας το παρελθόν με το μέλλον της. Το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να ακούσει ζωντανά εξήντα μουσικά έργα, τα σαράντα έξι εκ των οποίων σε πρώτη εκτέλεση, ενώ θα πάρουν μέρος πενήντα δύο καλλιτέχνες και μουσικοί και σαράντα χορωδοί της Χορωδίας Δήμου Αθηναίων. Το πρόγραμμα της Πειραιώς 260 χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Η πρώτη αφορά τον Ιάννη Ξενάκη, τα 100 χρόνια από τη γέννησή του (σε συνεργασία με το Centre Iannis Xenakis). Η δεύτερη είναι αφιερωμένη στον Γάλλο συνθέτη, οργανίστα και σημαντικό δάσκαλο Olivier Messiaen, το έργο του οποίου επηρέασε όσο κανενός άλλου την ελληνική σκηνή. Η τρίτη ενότητα περιλαμβάνει τρεις συναυλίες όπου θα παρουσιαστούν νέα έργα μελών της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών που έχουν ως στόχο τη σύνδεση της σύγχρονης δημιουργίας με τη μουσική μας παράδοση. Θα γίνουν, επίσης, συζητήσεις και προβολή του αρχείου και των εκδόσεων της Ένωσης. Μαρία Παππά

ΙΆΝΝΗΣ ΞΕΝΆΚΗΣ 100 ΧΡΌΝΙΑ ΑΠΌ ΤΗ ΓΈΝΝΗΣΉ ΤΟΥ, Πειραιώς 260 (Η), 6/6, 20:00-21:00 ΨΗΦΙΔΩΤΌ Ι - 20 ΈΡΓΑ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΔΩΜΑΤΊΟΥ ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΏΝ ΣΕ ΠΡΏΤΗ ΕΚΤΈΛΕΣΗ, Πειραιώς 260 (Η) 6/6, 21:15-22:15 ΜΈΛΙΣΜΑ: ΣΥΝΑΥΛΊΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΆ ΌΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΌ ΣΎΝΟΛΟ - 6 ΈΡΓΑ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΔΩΜΑΤΊΟΥ ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΏΝ ΣΕ ΠΡΏΤΗ ΕΚΤΈΛΕΣΗ, Πειραιώς 260 (Η), 6/6, 22:30-23:30 ΨΗΦΙΔΩΤΌ II - 20 ΈΡΓΑ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΔΩΜΑΤΊΟΥ ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΏΝ ΣΕ ΠΡΏΤΗ ΕΚΤΈΛΕΣΗ, Πειραιώς 260 (Η), 7/6, 20:00-21:00 OLIVIER MESSIAEN - 30 ΧΡΌΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΆΝΑΤΌ ΤΟΥ ΚΟΥΑΡΤΈΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ, Πειραιώς 260 (Η), 7/6, 21:15-22:15

ΙΆΝΝΗΣ ΞΕΝΆΚΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΉ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΊΟ ΔΡΆΜΑ - ΈΡΓΑ ΙΣΤΟΡΙΚΏΝ ΜΕΛΏΝ ΤΗΣ ΈΝΩΣΗΣ ΕΛΛΉΝΩΝ ΜΟΥΣΟΥΡΓΏΝ, Πειραιώς 260 (Η), 7/6, 22:30-23:30

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΤΣΆΚΑΣ © CHRONOPOULOS

Τζαζ στο Ηρώδειο και στην Πειραιώς 260

Φέτος, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου γεμίζει με τζαζ. Η αρχή γίνεται με μια μεγάλη συναυλία του Jan Garbarek Group, τoυ σχήματος του σπουδαίου Νορβηγού σαξοφωνίστα Jan Garbarek. Με μια καριέρα πενήντα χρόνων πίσω του και αξεπέραστες συνεργασίες, με σημαντικότερη αυτή με τον Αμερικανό πιανίστα Keith Jarrett, ο εβδομηνταπεντάχρονος δημιουργός δικαίως θεωρείται ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της ευρωπαϊκής τζαζ. Η μουσική του συχνά αντλεί στοιχεία από σκανδιναβικές παραδοσιακές μελωδίες. Στην Αθήνα θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο, στις 22/6, μαζί με τον μακροχρόνιο συνεργάτη του Rainer Brüninghaus στο πιάνο, τον Βραζιλιάνο μπασίστα Yuri Daniel στο μπάσο και τον Trilok Gurtu στα κρουστά. Στην Πειραιώς 260 πέντε ελληνικά τζαζ σχήματα αναλαμβάνουν να ντύσουν τις ζεστές βραδιές του Ιουλίου, κλείνοντας ιδανικά τις παραστάσεις, και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο. Τη συγκεκριμένη ενότητα, που ονομάζεται «Jazz στην Πλατεία», επιμελείται ο συνθέτης Δημήτρης Τσάκας. Συνολικά θα διαρκέσει είκοσι ημέρες και θα συμμετάσχουν τα σχήματα: Αλεξάνδρα Σιετή Quartet (30/6-1-2/7), Μάνος Θεοδοσάκης Quartet (5-7/7), Alexandros Affolter Quartet (10-11 και 13/7), Melina Paxinos Quartet (1416/7) και Δημήτρης Σεβδαλής Quartet (18-20/7). Την αυλαία στο πρόγραμμα της Πειραιώς 260 θα ρίξει ο Δημήτρης Τσάκας με το κουιντέτο του. Από τους καλύτερους σαξοφωνίστες της γενιάς του ο ίδιος, προσκαλεί την τραγουδίστρια, συνθέτρια και μουσικό κρουστών Brenda Navarrete, ένα από τα ανερχόμενα μουσικά ταλέντα της Κούβας, για μια μοναδική σύμπραξη με αέρα Καραϊβικής. Μαρία Παππά

34 lifo – 19.5.22

JAN GARBAREK GROUP, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 22/6, 21:00 JAZZ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΊΑ, Πειραιώς 260, 23:00 JAZZ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΊΑ © GIANNOPOULOS

DIMITRIS TSAKAS QUINTET, BRENDA NAVARRETE, Πειραιώς 260, 21/7, 23:00

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Ταρτούφος όπως τον γνωρίζουμε, δηλαδή ο Ταρτούφος που βλέπουμε κάθε χρόνο στο θέατρο, δεν είναι το έργο που είχε γράψει αρχικά ο Μολιέρος και που παρουσίασε με τον θίασό του στο Παρίσι σε μια θυελλώδη πρεμιέρα το 1664. Λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Εκκλησίας και της παρέμβασης του Λουδοβίκου 14ου, ο Μολιέρος αναγκάστηκε να ετοιμάσει μια ηπιότερη, λιγότερο «προσβλητική» εκδοχή, με κεντρικό ήρωα όχι πλέον, όπως ήταν αρχικά, έναν πιστό Χριστιανό που γελοιοποιεί τις αρχές του (και τη θρησκεία του) αλλά έναν επικίνδυνο απατεώνα που υποδύεται τον θεοσεβούμενο. Στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου 1622), η Comédie Française και ο διευθυντής της Éric Ruf πήραν μια τολμηρή απόφαση: ανέθεσαν στον ξακουστό Βέλγο σκηνοθέτη Ivo van Hove να παρουσιάσει το (ανακατασκευασμένο) κείμενο του 1664. Πώς όμως βρέθηκε το εν λόγω κείμενο που είχε απαγορευτεί στην εποχή του και θεωρούνταν διά παντός χαμένο; Η «ανακάλυψη» αυτή πραγματοποιήθηκε χάρη στην επιχείρηση «θεατρικής γενετικής» που έφερε εις πέρας, μετά από εξαντλητική έρευνα, ο Georges Forestier, ομότιμος καθηγητής Γαλλικής Λογοτεχνίας στη Σορβόνη, ιστορικός του θεάτρου του δέκατου έβδομου αιώνα και συγγραφέας της πρόσφατης βιογραφίας του Μολιέρου που βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία (Μεγάλο Βραβείο Βιογραφίας της Γαλλικής Ακαδημίας, 2019). Όταν ο Forestier παρουσίασε την πρότασή του στον Van Hove, ο τελευταίος συμφώνησε ενθουσιασμένος να σκηνοθετήσει τον Ταρτούφο, πράγμα που είχε επιμελώς αποφύγει στο παρελθόν, επειδή τον ενοχλούσε το τέλος του. «Η Πέμπτη Πράξη είναι αυτό που πάντοτε με εμπόδιζε να αναλάβω το έργο», εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Η ιδέα του από μηχανής Θεού που σώζει την οικογένεια Οργκόν και τιμωρεί τον Ταρτούφο δεν παρουσιάζει για μένα κανένα δραματουργικό ενδιαφέρον ∙ όλοι ξέρουν ότι η Πέμπτη Πράξη γράφτηκε από τον Μολιέρο προκειμένου να δώσει ο βασιλιάς το πράσινο φως». Στην «αρχική» εκδοχή, όμως, δεν υπάρχει Πέμπτη Πράξη (οι πράξεις είναι μόνο τρεις) ούτε και ξεκάθαρη λύση του δράματος. Ο Ταρτούφος αποπέμπεται, αλλά, ταυτόχρονα, «μας δίνεται όλο το περιθώριο να φανταστούμε τι πρόκειται να συμβεί στους Οργκόν μετά την αποχώρησή του», λέει ο Van Hove. Επιπλέον, η σύγκρουση μεταξύ του Οργκόν και του γιου του Νταμί καθίσταται πιο δριμεία. Η εντυπωσιακότερη διαφοροποίηση, όμως, φαίνεται να αφορά τη σχέση Ταρτούφου και Ελμίρας, παραμελημένης συζύγου του Οργκόν. Στην παράσταση του Van Hove το παράνομο ζευγάρι μπαίνει στο επίκεντρο. Τι κι αν η όμορφη σύζυγος βάζει αρχικά σκοπό να παγιδεύσει και να ξεσκεπάσει τον εισβολέα: στην πορεία αλλάζει γνώμη και στην Τρίτη Πράξη συνευρίσκεται μαζί του σεξουαλικά. «Για μένα, η Ελμίρα και ο Ταρτούφος ερωτεύονται», εξηγεί ο Van Hove.

Η επανένωση του διακεκριμένου Βέλγου καλλιτέχνη με τον θίασο της Comédie Française είναι μία από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις του καλοκαιριού.

Από τη Λουίζα Αρκουμανέα

COMÉDIE-FRANÇAISE – IVO VAN HOVE ΤΑΡΤΟΎΦΟΣ 'Η Ο ΥΠΟΚΡΙΤΉΣ / LE TARTUFFE OU L’HYPOCRITE ΤΟΥ ΜΟΛΙΈΡΟΥ Πειραιώς 260 (Δ) 16/6-18/6, 21:00

Τοποθετεί στην καρδιά της δράσης μια κρίσιμη, φρενήρη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και αυτών της ελευθερίας. Οι πρώτες εκπροσωπούνται από την επικεφαλής της οικογένειας, τη μαντάμ Περνέλ, μητέρα του Οργκόν, που παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διατήρηση του status quo, όπως αυτό ενσαρκώνεται διαχρονικά από την κλασική οικογένεια: ένας πατέρας, μία μητέρα και τα υπάκουα παιδιά τους. Η οικογένεια αυτή, όμως, συνειδητοποιούμε πως είναι μάλλον δυσλειτουργική. Η Ελμίρα περνάει τις μέρες της στο κρεβάτι, ο σύζυγός της απουσιάζει στην εξοχή, ο γιος νιώθει υποτιμημένος, ο κουνιάδος μιλάει με πάθος για να έναν καινούργιο κόσμο, η υπηρέτρια έχει κυριευτεί από τις νέες ιδέες: όλα προμηνύουν μια σφοδρή σύγκρουση μεταξύ του παλιού και του καινούργιου με φόντο τη θρησκεία, που ζωντανεύει στο IVO VAN HOVE πρόσωπο του Ταρτούφου.

ΜΙΣΟΣ, ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΖΗΛΙΑ «Διάλεξα συνειδητά έναν νέο και, θα λέγαμε, όμορφο ηθοποιό για τον ρόλο του Ταρτούφου (σ.σ. τον Christophe Montenez που γνωρίσαμε το 2019 ως Ορέστη στην παράσταση της Επιδαύρου)», λέει ο Van Hove. «Το έκανα επειδή ήθελα να λειτουργήσει ως μια λευκή οθόνη, όπου όλοι οι ήρωες προβάλλουν τις ανάγκες τους, όπως συμβαίνει στο Θεώρημα του Παζολίνι». Ο νεαρός πλανόδιος, τον οποίο ο Οργκόν (Denis Podalydès) μαζεύει από τους δρόμους, αποκαλύπτει το τέλειο σώμα του, όταν οι κάτοικοι του σπιτιού συγκεντρώνονται για να τον γδύσουν και να τον κάνουν μπάνιο επί σκηνής. Ο φρεσκοπλυμένος Ταρτούφος προσφέρει λίγο αργότερα ένα πειστικό θέαμα της αρετής του, καθώς αυτομαστιγώνεται μέχρι να ματώσει. Προκαλεί στους γύρω του τα πιο βίαια συναισθήματα: μίσος, επιθυμία, οργή, ζήλια, όλα ξυπνούν απότομα, μετατρέποντας την οικογενειακή φωλιά σε πεδίο μάχης. Αν η μεταμόρφωση του κεντρικού ήρωα είναι ένα πείραμα, τότε η σκηνογραφία του Jan Versweyveld επιχειρεί να αφηγηθεί την εξέλιξη του πειράματος αυτού. Ένας περίπλοκος μηχανισμός τίθεται σε λειτουργία, αλλά η ίδια η σκηνή παραμένει γυμνή, καλυμμένη από λευκό φύλλο χαρτιού – εκεί όπου θα γραφτεί η ιστορία του Ταρτούφου. Την περιβάλλει μια «αιωρούμενη» γέφυρα που «κόβεται» από μια σειρά σκάλες, ενώ δυο επιβλητικοί καθρέφτες, τοποθετημένοι δεξιά και αριστερά, αντανακλούν και πολλαπλασιάζουν τον χώρο αλλά και την αίσθηση του κενού. Η παραγωγή αυτή του Ταρτούφου που θα δούμε στην Αθήνα τον Ιούνιο έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι ανήμερα της επετείου των γενεθλίων του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου). Σηματοδοτεί την επανένωση του διακεκριμένου Βέλγου καλλιτέχνη με τον θίασο της Comédie Française, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν σε δύο εξαιρετικά επιτυχημένες περιπτώσεις, στους Καταραμένους του Βισκόντι (2016) και στο Ηλέκτρα/Ορέστης που είδαμε στην Επίδαυρο το 2019. ΥΓ.: Στο πλαίσιο του εορτασμού των 400 χρόνων από τη γέννηση του Μολιέρου, την παράσταση συνοδεύει συζήτηση με επίτιμο προσκεκλημένο τον Georges Forestier. Η εκδήλωση, που διοργανώνεται σε συνεργασία του Φεστιβάλ με το Γαλλικό Ινστιτούτο, θα πραγματοποιηθεί στο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου την Τρίτη 14 Ιουνίου στις 19:00.

ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΧΗ Ο Ταρτούφος είναι ένας ζητιάνος που ζει από ελεημοσύνες. Για έναν ανεξήγητο λόγο ο Οργκόν τον καλεί σπίτι του, όπως θα κάναμε με έναν άστεγο που θέλουμε να τον «υιοθετήσουμε». Όμως ο Οργκόν του προσφέρει μια θέση κεντρική στην οικογενειακή εστία, πιο κεντρική ακόμα και από τη δική του, ενώ δεν διστάζει να τον ορίσει κληρονόμο της περιουσίας του. «Ο Ταρτούφος οικειοποιείται αυτήν τη θέση για λόγους επιβίωσης», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Δεν έχει τίποτα, ενώ οι Οργκόν έχουν τα πάντα. Δεν θα μπορούσαμε εύκολα να τον χαρακτηρίσουμε εκμεταλλευτή, εφόσον το ζήτημα είναι να μην πεθάνει από την πείνα. Η θρησκευτική πίστη την οποία διακηρύσσει καταλήγει γι’ αυτόν μια αληθινή υπόθεση, όπως θα γίνει και με τα συναισθήματά του για την Ελμίρα». Ο Van Hove βλέπει το έργο περισσότερο ως κοινωνικό δράμα και λιγότερο ως κωμωδία (γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια και την γκρίνια των «New York Times»).

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ © TAR RICHELIEU 19.5.22 – lifo

35

Το νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου στην Πειραιώς 260

Ελεάνα Τσίχλη

Ένα μυθιστόρημα του Αργεντινού συγγραφέα Ρομπέρτο Αρλτ που γράφτηκε πριν από περίπου εκατό χρόνια γίνεται από την Ελεάνα Τσίχλη μια επίκαιρη παράσταση που μιλάει για τους «τρελούς» του σήμερα.

36 lifo – 19.5.22

ο 1929 έγινε το οικονομικό κραχ, ακριβώς πριν από αυτό είχε γράψει ο Ρομπέρτο Αρλτ το μυθιστόρημα Οι 7 τρελοί – δεν το γνώριζα. Με την παράσταση επιχειρούμε να συστήσουμε στο αθηναϊκό κοινό ένα κείμενο που δεν είναι γνωστό αλλά για μένα είναι τρομερά σύγχρονο. Μετά από αρκετά έργα που έχω αναλάβει από ανάθεση, ήθελα να κάνω κάτι που ανακάλυψα η ίδια και με εμπνέει. Σε επαφή με το βιβλίο με έφερε η Έφη Γιαννοπούλου που υπογράφει τη μετάφρασή του. Όταν το διάβασα είπα ότι μια τέτοια ιστορία θα ήθελα να πω σήμερα. Διαθέτει κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα και προτείνει μια φόρμα που με ενδιαφέρει. Ήθελα να ασχοληθώ ξανά με το μυθιστόρημα γιατί θεωρώ πως από μόνο του ως είδος κάνει το αποτέλεσμα της παράστασης πιο πολιτικό. Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου υπάρχει η ερώτηση «τι κάνουμε με τη ζωή μας». Αυτό χτύπησε μέσα μου και προχωρώντας είδα ότι ο Αρλτ δίνει πολλές απαντήσεις. Δημιουργεί τη συνθήκη των μεγαλουπόλεων, καθώς για πρώτη φορά το Μπουένος Άιρες μετατρέπεται σε μεγαλούπουλη, οι άνθρωποι χάνουν την ταυτότητά τους, τον προορισμό τους. Από κει και πέρα, ο άνθρωπος μικραίνει μπροστά στους ουρανοξύστες και το υπαρξιακό του ζήτημα μεγαλώνει. Στο επίκεντρο ένας ήρωας, μαζί με άλλους μιας αντίστοιχης συνομοταξίας που μπορεί να διαβαστούν από κάποιους ως «τρελοί» επειδή ψάχνουν έναν τρόπο να καρπωθούν κάτι από τη ζωή που ζούνε. Εκεί έρχεται το επίκαιρο και το πολιτικό της γενιάς μου. Είμαστε μια γενιά που ακούμε για μέρες ευημερίας, βλέπουμε φωτογραφίες με μεγάλα τραπέζια από τα παλιά, ξεκινάμε με αυτή την προϋπόθεση, και καθώς συνειδητοποιούμε ότι δεν εκπληρώνεται, τρέχουμε, δουλεύοντας άπειρες ώρες, χάνοντας τον προσωπικό μας χρόνο και τη χαρά μας, προσπαθώντας να γίνουμε καλύτεροι σε όλα. Οι «τρελοί» σήμερα είμαστε όλοι εμείς που κινούμαστε, αγχωνόμαστε, κλαίμε, απογοητευόμαστε, σκεφτόμαστε πατέντες που δεν υπήρχαν για να βρούμε την «τρύπα» στην αγορά, επινοούμε πράγματα που δεν συμβαίνουν σαν παυσίπονα στην ύπαρξή μας. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ στην Πειραιώς και είμαι συγκινημένη γιατί έχουν προηγηθεί οκτώ-εννιά χρόνια που δούλευα εδώ στην ταξιθεσία κάθε καλοκαίρι. Την έχω ζήσει από άλλη πλευρά, την έχω αγαπήσει, έχω μάθει θέατρο εδώ. Η μέρα που τελείωσα τη δραματική σχολή ήταν η πρώτη μου μέρα δουλειάς στην Πειραιώς 260.

ΟΙ 7 ΤΡΕΛΟΊ Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Αρλτ Σκηνοθεσία: Ελεάνα Τσίχλη Παίζουν: Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιώργος Κριθάρας, Γιώργος Σύρμας, Φιντέλ Ταλαμπούκας

Πειραιώς 260 (Ε) 24/6-26/6, 21:00

ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ.

Γιώργος Κουτλής

Με τη φόρα της μεγάλης του χειμερινής επιτυχίας με τους «Παίκτες» και ενώ έχει μόλις ανακοινωθεί ότι θα αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου την ερχόμενη σεζόν, ο Γιώργος Κουτλής επέλεξε ένα έργο της Σάουμπινε για την πρώτη του σκηνοθεσία στην Πειραιώς 260.

Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα Φωτογραφίες: Πάρις Ταβιτιάν

υτό το έργο το έχει γράψει ένας από τους βασικούς δραματουργούς του Όστερμαϊερ και της Σάουμπινε. Γράφτηκε το 2008, ανέβηκε κατευθείαν στη Γερμανία και μετά παίχτηκε στην Αγγλία και σε άλλες χώρες. Μου αρέσει πολύ αυτός ο συγγραφέας. Κάπως, διαβάζοντάς τον, έπεσα πάνω στο Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι και είπα «δεν είναι δυνατόν». Κάθε σελίδα επιφύλασσε κάτι νέο σε επίπεδο δραματουργίας, φόρμας, ιδεών. Κάποιος πέφτει σε ένα πολύ σκοτεινό και παράλογο σύμπαν, με ανθρώπους που θέλουν να τον φάνε, που σκοτώνονται και ξαναζωντανεύουν. Βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο. Δεν θυμάται από πού ήρθε και πού πάει. Το μόνο που θυμάται είναι ότι ήταν Αύγουστος, νύχτα, με ζέστη, και έτρωγε μύδια με κάτι φίλους του. Είναι καθαρά καφκικό όλο το σκηνικό. Όπως στη Δίκη υπάρχει ο Κ (από τον Κάφκα), αυτός είναι ο Μ, από τον Μάγενμπουργκ. Σαν να ήρθε από μια κανονικότητα σε ένα σύμπαν όπου διαπιστώνουμε στην πορεία ότι έχει συντελεστεί κάποια κλιματική καταστροφή: δεν υπάρχει φαγητό και τρώνε ο ένας τον άλλο. Στο διάστημα της καραντίνας βλέπαμε πράγματα στην τηλεόραση, και δυστυχώς τα βλέπουμε ακόμα, π.χ. στη Σαγκάη, που ξεπερνάνε κάθε εφιάλτη. Μάλλον το 2008, που γράφτηκε, το έργο αναφερόταν περισσότερο στον παραλογισμό σχετικά με τις τρομοκρατικές επιθέσεις που συνέβαιναν τότε στην Ευρώπη, και τον κανιβαλίζει με τέτοιο χιούμορ και υπερβολή που νιώθεις ότι λυτρώνεσαι. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα δυστοπικό λαβ στόρι. Είναι η πρώτη φορά που κάνω ένα ρομαντικό έργο, αλλά αυτό το ρομαντικό στοιχείο προκύπτει αφού περάσει διά πυρός και σιδήρου. Ο τρόπος του Μάγενμπουργκ είναι πολύ σύγχρονος και εμπεριέχει από σπλάτερ μέχρι «South Park» και video games, είναι αρκετά κοντά στο χιούμορ μου και σε αυτά που μου αρέσει να κάνω στη σκηνή. Μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα και στη μουσική που ακούω και στο φαγητό που τρώω. Επομένως και στην τέχνη μου θέλω να κάνω διαφορετικές επιλογές. Αυτό εδώ θα είναι κάτι πολύ πιο εικαστικό σε σχέση με τους Παίκτες. Το Φεστιβάλ σού δίνει τη δυνατότητα να εκτονωθείς μέσα σε τέσσερις μέρες με υλικά που στα ιδιωτικά θέατρα μπορεί να μην έχεις. Θα έχει πολύ fun, πολύ χώμα, πολύ αίμα, σαν ρόλερ κόστερ με φωτεινό, ρομαντικό φινάλε.

Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος Με την τοποθέτηση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή σε ένα σύγχρονο δυστοπικό πλαίσιο επιλέγει να μιλήσει για το τώρα ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος, ένας δημιουργός που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας.

Ο ΣΚΥΛΟΣ, Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥΣ ΦΟΝ ΜΑΓΕΝΜΠΟΥΡΓΚ

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής Παίζουν: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Θάνος Λέκκας, Βασίλης Μαγουλιώτης

Πειραιώς 260 (Η) 18/7-21/7, 21:00

ύτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν. Χρησιμοποιούμε ένα κλασικό έργο και φτιάχνουμε έναν κόσμο που φαίνεται να προέρχεται από το μέλλον για να μιλήσουμε για το τώρα. Κι εγώ τη σιχαινόμουν στο σχολείο την Αντιγόνη, μέχρι που άρχισα να ψάχνω τρόπους να τη δω διαφορετικά. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αρχαία θεατρικά κείμενα για να μιλήσεις για το τώρα. Και ο Σοφοκλής χρησιμοποίησε μια παλιά ιστορία και την ανέπτυξε με έναν δικό του τρόπο. Στην ουσία κι αυτός διασκευή έκανε πάνω σε έναν παλιό μύθο για να μιλήσει για κάτι που συνέβαινε εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Και για τον Σαίξπηρ συνέχεια βγαίνουν νέα στοιχεία, ότι τα έργα του ήταν κλεμμένα από άλλες ιστορίες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί το θέμα είναι τι έκανε εκείνη τη στιγμή για την εποχή του με το υλικό που είχε και πώς το ξαναέγραψε. Οπότε κι εμείς δεν πειράζουμε το κείμενο, το χρησιμοποιούμε ολόκληρο στη μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου, αλλά προσπαθούμε να το «σκάψουμε». Προσπαθούμε, λοιπόν, να μεταφράσουμε θεατρικά τι σήμαινε δημόσιος λόγος τότε, προσαρμόζουμε αυτή την έννοια για να την καταλάβουμε ξανά. Τι είναι και τι δεν είναι στον αέρα, τι φαίνεται και τι δεν φαίνεται, τι είναι εικονικό και τι πραγματικό σε μια κυβέρνηση του Κρέοντα. Ο ίδιος επιλέγει να φτιάξει μια κυβέρνηση που συμπυκνώνει όλες τις εξουσίες, μαζί με τα ΜΜΕ, με απόλυτη διαφάνεια, κι έτσι επιβάλλει έναν νέο τρόπο διακυβέρνησης που είναι συγκεντρωτικός και ελεγχόμενος. Με αυτή την τακτική υπάρχει τόση πληροφόρηση που τίποτα δεν κρατάει πολλή ώρα, έρχεται κάτι καινούργιο, ξεχνάμε, πάμε παρακάτω. Όλα γίνονται σχετικά, όλα είναι ψέματα, όλοι διεφθαρμένοι, όλοι το ίδιο, οπότε αποπροσανατολιζόμαστε και αδρανούμε.

ΑΝΤΙΓΌΝΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΉ

Σκηνοθεσία Δραματουργική επιμέλεια: Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος Παίζουν: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Ελένη Καραγιώργη, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Φοίβος Παπακώστας, Βίκυ Κυριακουλάκου, Λάμπρος Γραμματικός Χορός: Δανάη Λουκάκη, Γιώργος Μπινιάρης, Ντέμπορα Οντόγκ, Βασίλης Καλφάκης, Ντίνος Γκελαμέρης, Νέγρος του Μοριά, Ζωή Δρακοπούλου

Πειραιώς 260 (Η) 5/7-7/7, 21:00

19.5.22 – lifo

37

Το νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου στην Πειραιώς 260

Γιούλα Μπούνταλη

Μια αληθινή ιστορία γυναικείας χειραφέτησης και πρώιμου αυθόρμητου φεμινισμού από την ελληνική επαρχία εμπνέει τη Γιούλα Μπούνταλη να γράψει ένα δικό της έργο για τη δεύτερη σκηνοθεσία της στην Πειραιώς 260.

38 lifo – 19.5.22

ο έργο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές του ’60 στο Μεσολόγγι – άντλησα υλικό από σχετική έρευνα που είχε γίνει. Συνδέομαι με την περιοχή γιατί από κει κατάγεται η μητέρα μου και εκεί περνούσα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Έχω παίξει και στην ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, της οποίας συνυπέγραφα και το σενάριο. Κάτι με τραβάει στη λίμνη και τον βούρκο του Μεσολογγίου. Μου βγαίνει μια ψυχική κατάσταση πολύ αληθινή που έχει να κάνει με το νερό, τις αντανακλάσεις και τη στασιμότητα. Έχει φως και βρομιά ταυτόχρονα, ο ουρανός καθρεφτίζεται σε αυτά τα ήσυχα νερά, υπάρχει όλη η ομορφιά και η χάρη του κόσμου, και την ίδια στιγμή υπάρχει η λάσπη, το χώμα, που μπορεί να σε βουλιάξει. Η Άνοιξη είναι μια ιστορία αυθόρμητης νεανικής αντίδρασης σε ένα τεχνητό κοινωνικό κατεστημένο. Το πώς μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα αγόρια στην κοινωνία μας είναι ένα πράγμα φορετό. Παρότι διαδραματίζεται σε μια περίοδο που η υπακοή, η υποταγή στις νόρμες θεωρείται δεδομένη για τους μαθητές, ειδικά για τις μαθήτριες, αυτές, χωρίς να είναι δηλωμένες επαναστάτριες, αντιδρούν με την ορμή που τους δίνει η αγάπη για τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία και για ένα μέλλον που δεν έχει να κάνει με τα φύλα αλλά με τα φυσικά τους ταλέντα, ενώ τις παρακινούν να ακολουθήσουν τα παραδοσιακά γυναικεία επαγγέλματα: κοπτική-ραπτική, οικιακή οικονομία δηλαδή, γραμματέας, νοσοκόμα, και βέβαια τον ρόλο της συζύγου και της μάνας. Αυτό το στερεότυπο υπάρχει ακόμα: παρότι από τα πανεπιστήμια αποφοιτούν σχεδόν τόσοι άνδρες όσες και γυναίκες, στον χώρο εργασίας δεν έχουμε αντίστοιχη ποσόστωση. Το στερεότυπο αυτό προέρχεται από διάφορες δεισιδαιμονίες που έλεγαν ότι η γυναίκα δεν μπορεί να ασχοληθεί με αυτές τις επιστήμες.

ΆΝΟΙΞΗ

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Γιούλα Μπούνταλη Παίζουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Έλη Δρίβα, Βασίλης Καραμπούλας, Εριέττα Κέλλη, Χριστίνα Κυπραίου, Κώστας Μπερικόπουλος, Μαριάννα Μποζαντζόγλου, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Ζωή Σιγαλού

Πειραιώς 260 (Ε) 2/7-4/7, 21:00

Γιώτα Αργυροπούλου Ένας Νεανικός Σεισμός έρχεται στην Πειραιώς, με 14 έφηβους ερμηνευτές να μιλούν θεατρικά για τα ζητήματα που τους απασχολούν, υπό την καθοδήγηση της Γιώτας Αργυροπούλου και της ομάδας blindspot.

άναμε ένα οpen call για εφήβους με το Φεστιβάλ Αθηνών και ξαφνικά έγινε χαμός, είχαμε πολλές συμμετοχές. Κάναμε για δυο μέρες δημιουργικά εργαστήρια, γιατί δεν ήθελα να κάνω ακροάσεις – είναι λίγο άγριες γι’ αυτή την ηλικία. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πόσους προβληματισμούς έχουν οι νέοι σήμερα, πώς αισθάνονται. Μέσα από την έρευνά μου και έχοντας δουλέψει ήδη με εφήβους, με ενδιέφερε πολύ το άλλο προφίλ αυτής της γενιάς, αυτό της πολιτικής συμμετοχής. Με εξέπληξε θετικά το ότι είδα ό,τι περίμενα. Πολλά παιδιά με ευαισθησία, άποψη για το τι συμβαίνει σήμερα, για θέματα πολιτικά, κοινωνικά, οικολογικά. Πράγματα που εμείς, ως ενήλικες, συχνά τα προσπερνάμε. Αυτά τα παιδιά έχουν πραγματική αγωνία για το τι θα γίνει μετά, γιατί ο κόσμος που παραλαμβάνουν είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτόν που παραλάβαμε εμείς. Μπορεί να είναι παιδιά, να κάνουν πλάκες, να έχουν κόλλημα με τα social media –που βέβαια τα χρησιμοποιούν με τρόπους που εμείς δεν φανταζόμαστε–, όμως το θέμα της επιβίωσης δεν το ξεχνάνε. Είναι χαρούμενα αλλά και προβληματισμένα. Πυρκαγιές, θάνατοι νέων, δολοφονίες, το θέμα του Αλέξανδρου, του Ζακ (που δεν ονομάζονται στην παράστασή μας, αλλά θέλαμε να τα θέσουμε ως πλαίσιο, ως αφετηρία), το θέμα της ρευστότητας του φύλου, αυτά είναι μέρος της ζωής τους, δεν είναι μόδες. Τα παιδιά αυτά είναι πιο ελεύθερα, παρόλο που το πλαίσιο γύρω τους είναι απειλητικό. Λένε ιστορίες για το θέμα της ασφάλειας στην πόλη, δεν νιώθουν ασφαλή στην Αθήνα. Καταλήξαμε λοιπόν σε δεκατέσσερις ερμηνευτές με μεγάλη δυσκολία. Το Youthquake από μόνο του, πέρα από το ότι είναι ηχηρή λέξη, σημαίνει πολλά. Τέθηκε επίσημα ως λέξη το 2017, βλέποντας ότι οι νέοι θέλουν να αλλάζουν τα πράγματα. Το υλικό της παράστασης είναι ενδεικτικό του τρόπου που δουλέψαμε, ένας συνδυασμός κειμένων δικών τους και δικών μου. Τους ακούω. Δεν έχει συμβιβαστεί κανείς, ούτε εγώ, καλλιτεχνικά, ούτε τα παιδιά. Καλούμαι να φτιάξω έναν κόσμο που ανταποκρίνεται σε αυτό που είναι τα παιδιά αλλά και να με ικανοποιεί αισθητικά, να αρέσει και σε εκείνα και σ’ εμένα. Να μπορούν να τον παρακολουθήσουν και έφηβοι και ενήλικες. Δεν ωραιοποιούμε καταστάσεις.

YOUTHQUAKE BLINDSPOT THEATRE GROUP

Σύλληψη / δημιουργία – Σκηνοθεσία: Γιώτα Αργυροπούλου

Πειραιώς 260 (Ε) 19/7-21/7, 19:30

19.5.22 – lifo

39

Καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο

Στο φετινό πρόγραμμα της Μικρής Επιδαύρου θα δούμε μουσικές παραστάσεις και έργα-αναθέσεις σύγχρονων συγγραφέων ειδικά γραμμένα για το πρόγραμμα που εγκαινιάστηκε πέρσι με τίτλο «Κύκλος Contemporary Ancients».

ι εκδηλώσεις ξεκινάνε στις 2 Ιουλίου με το μουσικό σχήμα ΤΑΚΙΜ που αποτελείται από πέντε σημαντικούς δεξιοτέχνες της ελληνικής δημοτικής παράδοσης, τους Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο), Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Κώστα Μερετάκη (παραδοσιακά και λαϊκά κρουστά) και Γιάννη Πλαγιανάκο (κοντραμπάσο). Η παράστασή τους, που έχει τίτλο «Περιπλανώμενο» και θα πραγματοποιηθεί με τη σύμπραξη της Ελένης Βιτάλη, του Κώστα Τριανταφυλλίδη και της Σοφίας Παπάζογλου και του μουσικού Ηλία Μαντικού στο κανονάκι, είναι μια περιπλάνηση στις μουσικές της Ελλάδας. Μια διαδρομή από τον διονυσιασμό των πανηγυριών μέχρι τις πιο «κλειστές», παρεΐστικες γιορτές, με δύο ξεχωριστές στάσεις στη μουσική του Πόντου, σε αυτήν που καλλιεργήθηκε στα παράλια της Μικρασίας αλλά και στα τραγούδια που γέννησε ο διωγμός. Στις 9 Ιουλίου, ο Νίκος Κυπουργός θα παρουσιάσει μια ατμοσφαιρική βραδιά με τα «Κυπο-Θεατρικά» του, αφιερωμένη στο πολύπλευρο έργο του για το θέατρο, που εκτείνεται από το αρχαίο δράμα ως το μιούζικαλ. Εκλεκτοί προσκεκλημένοι θα ερμηνεύσουν αγαπημένα αλλά και άγνωστα τραγούδια του, όπως ο Γιάννης Διονυσίου, ο Χρήστος Θηβαίος, η Μαρία Κατριβέση, ο Δημήτρης Πακσόγλου και η Μαρίνα Σάττι με τις Ερασμία Μαρκίδη και Έλενα Παπαδημητρίου. Το θεατρικό πρόγραμμα ξεκινάει στις 15 και 16 Ιουλίου με το έργο της Κάλλιας Παπαδάκη «Ρίζες από βαμβάκι». Εμπνευσμένο από τον Αίαντα του Σοφοκλή, είναι τοποθετημένο στο καλοκαίρι του 1978 σ’ ένα χωριό του Έβρου. Ο Αίαντας, μετά από χρόνια σπουδών Φιλολογίας, επιστρέφει στη γενέτειρά του, πιστεύοντας ότι θα αναλάβει τα στρέμματα γης που του αναλογούν, αλλά βρίσκεται προ εκπλήξεως όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του έχει ορίσει μοναδικό του κληρονόμο τον μικρό του αδελφό Οδυσσέα που έμεινε κοντά του, έκανε οικογένεια και δούλεψε τη γη. Θολωμένος από θυμό, βάζει φωτιά στο πατρικό του για να τους κάψει όλους στον ύπνο τους, αλλά ο άνεμος αλλάζει ρότα και τα σχέδιά του καταρρέουν. Εν τέλει αυτοκτονεί και τότε ξεσπάει ένας οικογενειακός εμφύλιος σε σχέση με την ταφή του σώματός του. Η σκηνοθεσία είναι της Έφης Θεοδώρου, η μουσική των Jan Van Angelopoulos και Φώτη Σιώτα. Παίζουν οι: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Βαγγέλης Αμπατζής, Γιώργος Βαλαής, Μαρία Κεχαγιόγλου, Δημήτρης Μοθωναίος και Χάρης Τζωρτζάκης.

TAKIM ΠΕΡΙΠΛΑΝΏΜΕΝΟ Ειδική συμμετοχή: Ελένη Βιτάλη / Τραγουδούν οι Σοφία Παπάζογλου και Κώστας Τριανταφυλλίδης 2/7, 21:30 ΝΊΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΌΣ ΤΑ ΚΥΠΟ-ΘΕΑΤΡΙΚΆ 9/7, 21:30 ΈΦΗ ΘΕΟΔΏΡΟΥ ΡΊΖΕΣ ΑΠΌ ΒΑΜΒΆΚΙ ΤΗΣ ΚΆΛΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΆΚΗ / ΕΜΠΝΕΥΣΜΈΝΟ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΊΑΝΤΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΉ 15/7-16/7, 21:30 ΒΑΣΊΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΊΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΝΆΝΔΡΟΥ 22/7-23/7, 21:30 ΕΥΡΙΠΊΔΗΣ ΛΑΣΚΑΡΊΔΗΣ – OSMOSIS ΤΟΥΡΝΕ 29/7-30/7, 21:30 ΣΎΛΛΑΣ ΤΖΟΥΜΈΡΚΑΣ ΦΆΚΕΛΟΣ ΒΆΝΚΑΟΥ ΤΟΥ ΗΛΊΑ ΜΑΓΚΛΊΝΗ / ΕΜΠΝΕΥΣΜΈΝΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΚΗΣΤΗ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΊΔΗ 5/8-6/8, 21:30

Στις 22 και 23 Ιουλίου ακολουθούν οι «Επιτρέποντες», μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Μενάνδρου, σε απόδοση, διασκευή και σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μια μουσική κωμωδία η οποία, με όχημα το χιούμορ, ανοίγει τη συζήτηση για τον έρωτα και τις σχέσεις των δύο φύλων στην εποχή μας, καθώς η έννοια της συναίνεσης εκ μέρους της γυναίκας αμφισβητείται, ενώ η αντρική επιβολή θεωρείται δεδομένη. Σε μια νυχτερινή γιορτή αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη ένας άντρας και μια γυναίκα ενώνονται ερωτικά. Η ηρωίδα της ιστορίας αναζητά ισότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, όπως ακριβώς και οι σύγχρονες γυναίκες, την ώρα που τα πάντα τείνουν να γίνονται κρυφά και μυστικά, δημιουργώντας παρεξηγήσεις και μπερδέματα που μοιάζουν κωμικά ή τραγικά, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς. Μέσα από τα παιχνίδια της τύχης, των ανθρώπων και των θεών, οι δυο ήρωες τελικά παντρεύονται και «τέλος καλό, όλα καλά». Ένα τέλος που καθαγιάζει ό,τι έχει προηγηθεί, φωτίζει με αμφίσημο τρόπο τα πρόσωπα και τις πράξεις τους και αποτελεί το κεντρικό ζήτημα της παράστασης. Παίζουν οι: Δάφνη Δαυίδ, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Μάριος Σαραντίδης, Λυδία Τζανουδάκη, Ιώβη Φραγκάτου. Η μουσική είναι του Νίκου Κυπουργού. Στις 29 και 30 Ιουλίου ο Ευριπίδης Λασκαρίδης και η OSMOSIS θα πραγματοποιήσουν την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της «ΤΟΥΡΝΕ», της παράστασης που αναβλήθηκε πέρσι λόγω των πυρκαγιών. Ο περφόρμερ-δημιουργός, κάπου ανάμεσα σε χορό, θέατρο και εικαστικές τέχνες, εξερευνά πτυχές της περιπέτειας και της τέχνης του θεάτρου παράλληλα με τη σύγχρονη ελληνική ταυτότητα. Ένα βλέμμα πάνω στις αλλοπρόσαλλες ιστορίες που λέμε για μας και την αρχαιότητα μέσα σε ένα αμφιθέατρο αφιερωμένο στον Διόνυσο, αλλά ταυτόχρονα και μια ανασκαφή στην προσωπική μυθολογία του Ευριπίδη Λασκαρίδη, ο οποίος ανασύρει μνήμες, εικόνες και συναισθήματα από την κουλτούρα των θερινών θεατρικών περιοδειών (τουρνέ). Ερμηνεύουν ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, ο Ευθύμιος Μοσχόπουλος και η Έλενα Τοπαλίδου.

Τέλος, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα εκδοθεί το νέο έργο του Χρήστου Χωμενίδη με τίτλο «Γίνεται δέντρο το πουλί;». Είναι βασισμένο στον Ίωνα, τη «λιγότερο τραγική» από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, ένα έργο που διαλαμβάνει ανάλαφρα, μα καίρια, θεμελιώδη και διαχρονικά ζητήματα όπως οι ρίζες κάθε ανθρώπου και η σχέση του με τους γονείς του, βιωμένη ή φαντασιακή, η εξουσία και η ανάγκη της να προεκτείνεται στο μέλλον, ο γάμος ως φρίκη και ως φωλιά, ο έρωτας που φθίνει και ο πόθος που αναπάντεχα ανθεί.

Από τον Χρήστο Παρίδη

40 lifo – 19.5.22

Το πρωτοποριακό εγχείρημα της απευθείας ανάθεσης πρωτότυπων θεατρικών κειμένων με αφετηρία αρχαία έργα σε Έλληνες συγγραφείς σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία την προηγούμενη χρονιά. Φέτος οι συγγραφείς προέρχονται από τον χώρο της πεζογραφίας. Να σημειώσουμε ότι στο ρεπερτόριο του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου θα παρουσιαστούν τα πρωτότυπα έργα Αίας και Άλκηστη σε νέες σκηνοθετικές προσεγγίσεις από τον Αργύρη Ξάφη (Εθνικό Θέατρο) και τον Johan Simons (Schauspielhaus Bochum) αντίστοιχα.

TOURNE © ELINA GIOUNANLI

Στις 5 και 6 Αυγούστου ο κινηματογραφικός κυρίως σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας σκηνοθετεί το έργο του Ηλία Μαγκλίνη «Φάκελος Βάνκαου», εμπνευσμένο από την Άλκηστη του Ευριπίδη. Πρόκειται για την περίπτωση Βάνκαου (Wahncau), όπου μια γυναίκα βρέθηκε νεκρή σε όρθια στάση, δηλαδή όχι με τη συνήθη μεταθανάτια μυϊκή παράλυση, η οποία εν προκειμένω αντικαταστάθηκε από μια σπάνια ακαριαία πτωματική ακαμψία. Καθώς έχουμε συνηθίσει τους νεκρούς οριζοντιωμένους, παραιτημένους από κάθε δικαίωμα και παρουσία, αυτή η γυναίκα μοιάζει να μας απειλεί ή να μας υπόσχεται το θαύμα. Όπως η αρχαία ηρωίδα που «έχει και δεν έχει ξανάρθει, είναι και δεν είναι η Άλκηστη. Μπορείς και ζωντανή και πεθαμένη να την πεις». Μια έκλειψη ηλίου θα ρίξει το αλλόκοτο φως της σε μια ήσυχη γη στο μέλλον, στα πρόσωπα των ανθρώπων και στα ερείπια των ναών. Παίζουν οι: Βασίλης Κανάκης, Στέφανος Μουαγκιέ, Νίκη Παπανδρέου, Άννα Τσακουρίδου, Μαρία Φιλίνη κ.ά.

ΡΙΓΟΛΕΤΤΟΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΗΛΙΑΚΟΣ © DIONYSIS PAPALEXATOS

ΡΙΖΕΣ ΑΠΟ ΒΑΜΒΑΚΙ © ΓΚΈΛΥ ΚΑΛΑΜΠΆΚΑ

ΦΑΚΕΛΟΣ WANCAU ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ - ΣΥΛΛΑΣ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ © ELINA GIOUNANLI

ΕΦΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ © ΓΚΈΛΥ ΚΑΛΑΜΠΆΚΑ

ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ © PATROKLOS SKAFIDAS

Από τον Χρήστο Παρίδη

ΤΟΣΚΑ © VASSILIS MAKRIS

Ριγολέττος και Τόσκα: Οι δύο όπερες της Λυρικής που ανοίγουν και κλείνουν το Ηρώδειο

ιούμορ, σαρκασμό, βία, ωμότητα και σκοτεινιά υπόσχεται η Κατερίνα Ευαγγελάτου στην πρώτη της σκηνοθεσία όπερας στο Ηρώδειο με το έργο Ριγολέττος του Τζουζέπε Βέρντι, με το οποίο η Εθνική Λυρική Σκηνή ανοίγει, ως είθισται, το πρόγραμμα παραστάσεων του Φεστιβάλ Αθηνών στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού – η παράστασή του έχει αναβληθεί δύο φορές λόγω κορωνοϊού. Πρόκειται για μία από τις δημοφιλέστερες διεθνώς όπερες σε μουσική του εθνικού συνθέτη της Ιταλίας, που έκανε πρεμιέρα το 1851 στη Βενετία και είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του Βικτόρ Ουγκό Ο βασιλιάς διασκεδάζει. Το λιμπρέτο υπογράφει ο Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε. Η ιστορία του εξελίσσεται στη Μάντοβα, όπου ο ερωτύλος δούκας της με την έκλυτη ζωή βάζει στόχο τη νεαρή Τζίλντα, κόρη του καμπούρη αυλικού γελωτοποιού Ριγολέττου. Έτσι, της παρουσιάζεται ως ένας φτωχός σπουδαστής κι εκείνη τον ερωτεύεται. Μετά από πολλά παρατράγουδα η νεαρή γυναίκα υποκύπτει στην πολιορκία του, «χάνει την τιμή της» και ο πατέρας της αποφασίζει να εκδικηθεί. Αναθέτει σε έναν πληρωμένο δολοφόνο να σκοτώσει τον δούκα, αλλά η Τζίλντα ακούει τα σχέδια και αποφασίζει να θυσιαστεί για χάρη του εραστή της, παίρνοντας τη θέση του. Η Ευαγγελάτου, θέλοντας να φωτίσει όχι μόνο την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων αλλά και τη σκοτεινιά της εποχής, τοποθετεί τη δράση στη δεκαετία του 1980, περίοδο μεγάλης κοινωνικής και οικονομικής κατάπτωσης στην Ιταλία. Επίσης, θα αποπειραθεί, μέσα από τη γυναικεία της ματιά, να υπογραμμίσει τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι γυναίκες τον δέκατο ένατο αιώνα, όταν γράφτηκε το έργο, αλλά και την επικαιρότητα. Όπως λέει και η ίδια: «Η διαφθορά, τα εγκλήματα και οι βιασμοί είναι το πραγματικό πρόσωπο μιας κοινωνίας θρησκόληπτης, συντηρητικής και προληπτικής». Στο φόντο το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, ένα πλουσιόσπιτο ενταγμένο απόλυτα στο αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο σαν να ήταν πάντα μέρος του, «ένα φθαρμένο από τον χρόνο αρχοντικό της ιταλικής επαρχίας, που κρύβει μέσα του την ωμότητα και τη σκοτεινιά των ηρώων του έργου», συμπληρώνει η σκηνοθέτις. Διευθύνει ο αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Λουκάς Καρυτινός, ενώ η διανομή είναι αμιγώς ελληνική με ονόματα διεθνούς ακτινοβολίας όπως ο Δημήτρης Τηλιακός στον ομώνυμο ρόλο, η Χριστίνα Πουλίτση, ο Δημήτρης Πακσόγλου, ο Πέτρος Μαγουλάς και η Μαίρη-Έλεν Νέζη. Εμπνευσμένη από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Γάλλου Βικτοριέν Σαρντού, η δημοφιλέστατη όπερα Τόσκα του Τζάκομο Πουτσίνι με λιμπρέτο των Τζουζέπε Τζακόζα και Λουίτζι Ίλικα έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Ρώμη τον Γενάρη του 1900 με πρωταγωνίστρια την ελληνικής καταγωγής Ρουμάνα υψίφωνο Χαρίκλεια Νταρκλέ. Μετά από μια μακρά και πετυχημένη πορεία ανά την υφήλιο ανέβηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή εν μέσω γερμανικής κατοχής στις 27 Αυγούστου 1942, με τη δεκαεννιάχρονη Μαρία Καλογεροπούλου (Κάλλας) στον κεντρικό ρόλο. Η Τόσκα είναι ακόμα μία τραγική φιγούρα της λυρικής τέχνης που δεν παύει να συγκινεί το κοινό της όπερας παγκοσμίως περισσότερο από έναν αιώνα. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την παθολογική ζήλια που τρέφει η Τόσκα για τον εραστή της, τον ζωγράφο και δημοκράτη Μάριο Καβαραντόσι, ο οποίος συλλαμβάνεται εξαιτίας των πολιτικών φρονημάτων του από τον αρχηγό της αστυνομίας βαρόνο Σκάρπια. Ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι θα τον ελευθερώσει αν η Τόσκα δεχτεί να συνευρεθεί ερωτικά μαζί του. Εκείνη υποκύπτει στον εκβιασμό, αλλά όταν ο βαρόνος την πλησιάζει, τον σκοτώνει. Ο Καβαραντόσι τελικά εκτελείται και εκείνη αυτοκτονεί, πέφτοντας από τις επάλξεις του φρουρίου των φυλακών, αντί να παραδοθεί στην αστυνομία. Η Εθνική Λυρική Σκηνή κλείνει το πρόγραμμα του Ηρωδείου με μια αναβίωση παλιότερης παράστασης, συγκεκριμένα ΕΘΝΙΚΉ ΛΥΡΙΚΉ του 2012, της Τόσκα, απολύτως συνεπή στο ΣΚΗΝΉ – ΛΟΥΚΆΣ πνεύμα του συνθέτη, με εντυπωσιακά σκηνικά ΚΑΡΥΤΙΝΌΣ – ΚΑΤΕΡΊΝΑ και κοστούμια και την υπογραφή του διάσημου ΕΥΑΓΓΕΛΆΤΟΥ ΡΙΓΟΛΈΤΤΟΣ ΤΟΥ Αργεντινού σκηνοθέτη Hugo de Ana. ΔιευθύΤΖΟΥΖΈΠΕ ΒΈΡΝΤΙ νει ο διακεκριμένος αρχιμουσικός Philippe Ωδείο Ηρώδου Αττικού Auguin και ερμηνεύουν σε διπλή διανομή οι 2, 5, 8 & 11/6, 21:00 Kristine Opolais / Τσέλια Κοστέα (Φλόρια Τόσκα), Ramόn Vargas / Giorgio Berrugi (Μάριο ΕΘΝΙΚΉ ΛΥΡΙΚΉ ΣΚΗΝΉ Καβαραντόσι), Δημήτρης Πλατανιάς / Τάσης – PHILIPPE AUGUIN – HUGO DE ANA Χριστογιαννόπουλος (Σκάρπια).

ΤΌΣΚΑ ΤΟΥ ΤΖΆΚΟΜΟ ΠΟΥΤΣΊΝΙ Ωδείο Ηρώδου Αττικού 28/7-31/7, 21:00

19.5.22 – lifo

41

ΑΝΤΙΓΟΝΗ

ΜΗΔΕΙΑ

ΑΊΑΣ © KAROL JAREK

νας Ολλανδός, ένας Γερμανός, ένας Λιθουανός και πέντε Έλληνες σκηνοθέτες ετοιμάζονται να κατέβουν με τις παραστάσεις τους στο αργολικό θέατρο τα οκτώ Παρασκευοσάββατα του Ιουλίου και του Αυγούστου, επιχειρώντας να κερδίσουν το στοίχημα της μαζικής προσέλευσης του κοινού έπειτα από δύο μουδιασμένα καλοκαίρια. Οι προτάσεις τους παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, είναι αρκετά ετερόκλητες από άποψη φόρμας και διανομών και υπόσχονται πολυσυλλεκτικά Επιδαύρια με επτά τραγωδίες και μια κωμωδία – όχι από τον Αριστοφάνη αλλά από τον Μποστ. Οι δύο σταρ του κεντροευρωπαϊκού θεάτρου, ο Johan Simons, που ανοίγει το φετινό πρόγραμμα με την Άλκηστη του Ευριπίδη, και ο Ulrich Rasche, που ανεβάζει τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, σηματοδοτούν έναν Ιούλιο με δύο παγκόσμιες πρεμιέρες μεγάλων διεθνών συμπαραγωγών του Φεστιβάλ με τo Schauspielhaus Bochum και τo Residenztheater αντίστοιχα (περισσότερες πληροφορίες στα άρθρα του αφιερώματος που υπογράφουν η Ματίνα Καλτάκη και η Λουίζα Αρκουμανέα). Ο Γιάννης Καλαβριανός και ο Αργύρης Ξάφης είναι οι σκηνοθέτες που έχουν αναλάβει τις φετινές καλοκαιρινές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, κάνοντας δύο πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές στη διανομή των κεντρικών τους ρόλων. Η αρχή γίνεται στις 8/7 με τη Μήδεια του Μποστ, που προτείνεται ως η εναλλακτική φετινή επιλογή σύγχρονης κωμωδίας. Γραμμένη το 1993 σε δεκαπεντασύλλαβο, αυτή η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της όχι από ερωτική ζήλια αλλά από απογοήτευση για τις κακές μαθησιακές επιδόσεις και τον άσωτο βίο τους. Τον κεντρικό ρόλο στην παράσταση θα έχει η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, μια ηθοποιός με ανεξάντλητες κωμικές ικανότητες. Η συνέχεια έρχεται το τελευταίο weekend του Ιουλίου με τον Αίαντα του Σοφοκλή που σηματοδοτεί την πρώτη σκηνοθεσία του Αργύρη Ξάφη στην Επίδαυρο. Τον πολεμιστή Αίαντα θα υποδυθεί ο Στάθης Σταμουλακάτος, ένας ηθοποιός που έχουμε συνδέσει με το έργο του Γιάννη Οικονομίδη και ανυπομονούμε να τον δούμε σε αρχαία τραγωδία. Η 15η Ιουλίου θα σηματοδοτήσει τη μεγάλη επιστροφή της Ρένης Πιττακή στην Επίδαυρο. Η μεγάλη θεατρική μας ηθοποιός θα ηγηθεί ενός εξαιρετικού θιάσου στους Πέρσες του Αισχύλου υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καραντζά και με τη συμμετοχή μιας πλειάδας εθελοντών από την περιοχή της Αργολίδας και της Ελευσίνας, όπου θα παρουσιαστεί η παράσταση δύο εβδομάδες αργότερα. Το έργο φιλοδοξεί να θέσει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνιστά «κοινωνία» και τι ισότιμη συμπερίληψη των πολιτών, τι σημαίνει η επίμονη προσκόλληση στην εξουσία και τι η ανάγκη της πίστης σ’ έναν οδηγό. Ο Αύγουστος φιλοδοξεί να φέρει μαζικά το κοινό στην Επίδαυρο με δύο τραγωδίες των οποίων τους κεντρικούς ρόλους κρατάνε ιδιαίτερα δημοφιλείς από πρόσφατες τηλεοπτικές επιτυχίες ηθοποιοί. Η αρχή γίνεται με την επιστροφή του Cezaris Grauzinis στο μεγάλο αργολικό θέατρο, ο οποίος σκηνοθετεί ίσως την πιο γνωστή στο ευρύ κοινό τραγωδία, την Αντιγόνη του Σοφοκλή, που φέτος έχει την τιμητική της στο Φεστιβάλ, μέσω του κύκλου Antigonisms. Η Έλλη Τρίγγου και η Δανάη Μιχαλάκη, που υποδύονται τις αδελφές στις «Άγριες Μέλισσες», θα υποδυθούν και εδώ αντίστοιχα την Αντιγόνη και την Ισμήνη, με τον Βασίλη Μπισμπίκη να κρατά τον ρόλο του Κρέοντα. Τα φετινά Επιδαύρια θα κλείσουν με μια άλλη, ιδιαίτερα δημοφιλή τραγωδία, την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, με τον Θέμη Μουμουλίδη να σκηνοθετεί τη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, πρωταγωνίστρια του τηλεοπτικού «Σασμού», στον ομώνυμο ρόλο. Την παράσταση αυτή ντύνει με πρωτότυπη μουσική ο Σταύρος Γασπαράτος, που εμπνέεται από τη μορφή της Ιφιγένειας. Στο ενδιάμεσο θα δούμε και τη «χρωστούμενη» από πέρσι Ελένη του Ευριπίδη, την παράσταση του Βασίλη Παπαβασιλείου και του ΚΘΒΕ που ακυρώθηκε από το περσινό πρόγραμμα επειδή συνέπεσε με τις καταστροφικές πυρκαγιές. Η Ελένη είναι ένα έργο που σχεδόν καταχρηστικά ταξινομείται ως «τραγωδία», καθώς διακρίνεται για τα κωμικά στοιχεία του, και σε αυτό το ανέβασμα η Έμιλυ Κολιανδρή φαντάζει ιδανική στον ρόλο της παρεξηγημένης ηρωίδας.

42 lifo – 19.5.22

Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

Επτά τραγωδίες και μια κωμωδία, δύο διεθνείς και έξι εγχώριες παραγωγές και ένα πλήθος ετερόκλητων ηθοποιών θα βρεθούν στα φετινά Επιδαύρια, που στοχεύουν στη μαζική επιστροφή του κοινού.

ΠΕΡΣΕΣ © ΓΚΕΛΥ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ

Αρχαίο δράμα και Μποστ στην Επίδαυρο

Τρεις ξένες παραστάσεις με σύγχρονες θεματικές στην Πειραιώς 260

ΕΘΝΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΜΉΔΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΣΤ

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Γλάστρας, Θανάσης Δήμου, Άνδρη Θεοδότου, Στέλιος Ιακωβίδης, Θανάσης Ισιδώρου, Σύρμω Κεκέ, Φανή Παναγιωτίδου, Γιώργος Σαββίδης, Σταύρος Σβήγκος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη

8/7-9/7, 21:00

15/7-16/7, 21:00

ΕΘΝΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΑΊΑΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΉ

Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης Παίζουν (αλφαβητικά): Δημήτρης Ήμελλος, Δέσποινα Κούρτη, Τάσος Μικέλης, Γιάννης Νταλιάνης, Εύη Σαουλίδου, Στάθης Σταμουλακάτος, Χρίστος Στυλιανού, Νίκος Χατζόπουλος 29/7-30/7, 21:00

ΑΝΤΙΓΌΝΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΉ

Σκηνοθεσία: Cezaris Graužinis Παίζουν: Έλλη Τρίγγου, Βασίλης Μπισμπίκης, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Δανάη Μιχαλάκη, Χρήστος Σαπουντζής, Κώστας Κορωναίος, Στρατής Χατζησταματίου, Μαρίνα Αργυρίδου

5/8-6/8, 21:00

BURT TURRIDO © JESSICA SCHÄFER

ΠΈΡΣΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΎΛΟΥ

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς Παίζουν Ρένη Πιττακή, Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Μιχάλης Οικονόμου, Γιάννης Κλίνης, Αλεξία Καλτσίκη, Γιώργος Πούλιος, Θεοδώρα Τζήμου, Αινείας Τσαμάτης, Ηλίας Μουλάς, Μάνος Πετράκης, Τάσος Καραχάλιος, Βασίλης Παναγιωτόπουλος κ.ά.

Το ξένο ρεπερτόριο κατέχει και φέτος περίοπτη θέση στο πρόγραμμα της Πειραιώς 260 με διεθνείς δημιουργούς που το Φεστιβάλ Αθηνών έχει συστήσει ήδη ή τους καλεί για πρώτη φορά να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Κοινό τους χαρακτηριστικό το «τώρα» και η σύγχρονη οπτική της πραγματικότητας. Το ανατρεπτικό δίδυμο των Nature Theater of Oklahoma (Kelly Copper και Pavol Liška) επανέρχεται στην Αθήνα τέσσερα χρόνια μετά το Κυνήγι της ευτυχίας με μια διεθνή συμπαραγωγή κορυφαίων οργανισμών, στην οποία συμμετέχει το Φεστιβάλ. Η νέα τους παράσταση, η Burt Turrido, είναι μια country όπερα χορταστικής διάρκειας που αποδομεί ξεκαρδιστικά τη σύγχρονη ποπ αμερικανική κουλτούρα. Ο θίασος La Re-Sentida, που ενθουσίασε πέρσι με την εκρηκτική ενέργεια των έφηβων κοριτσιών από τη Χιλή, επιστρέφει με την Όαση ατιμωρησίας, φιλοδοξώντας να κινητοποιήσει μια κοινωνική έκρηξη. Ο σκηνοθέτης Μάρκο Λαγέρα αντλεί έμπνευση από την πρόσφατη κοινωνική εξέγερση στη Χιλή και στήνει ένα έργο πάνω στη διαλεκτική της βίας που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας τους. Τέλος, θα γνωρίσουμε τον Γάλλο Philippe Quesne, γνωστό για τις υβριδικές-εικαστικές παραστάσεις του, ο οποίος στο Farm Fatale στήνει μια μετα-αποκαλυπτική και αφοπλιστικά αστεία συνθήκη στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον: πέντε σκιάχτρα που έχουν μείνει χωρίς δουλειά λόγω της κλιματικής αλλαγής αποφασίζουν να συγκροτήσουν μια νέα κοινότητα.

Από τον Αλέξανδρο Διακοσάββα

NATURE THEATER OF OKLAHOMA BURT TURRIDO: AN OPERA / ΜΠΕΡΤ ΤΟΥΡΊΝΤΟ: ΜΙΑ ΌΠΕΡΑ Πειραιώς 260 (Η) 15/6-16/6, 21:00 TEATRO LA RESENTIDA - MARCO LAYERA OASIS DE LA IMPUNIDAD / ΌΑΣΗ ΑΤΙΜΩΡΗΣΊΑΣ Πειραιώς 260 (Δ) 22/6-23/6, 21:00 PHILIPPE QUESNE FARM FATALE Πειραιώς 260 (Η) 10/7-11/7, 21:00

Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου Παίζουν: Έμιλυ Κολιανδρή, Θέμης Πάνου, Αγορίτσα Οικονόμου, Γιώργος Καύκας, Έφη Σταμούλη, Δημήτρης Κολοβός, Άγγελος Μπούρας, Δημήτρης Μορφακίδης, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Νικόλας Μαραγκόπουλος, Ορέστης Παλιαδέλης

12/8-13/8, 21:00

ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΊΔΙ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΊΔΗ

Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης Παίζουν: Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Παντελής Δεντάκης, Ιωάννα Παππά, Άκης Σακελλαρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου

ΌΑΣΗ ΑΤΙΜΩΡΗΣΊΑΣ

ΚΡΑΤΙΚΌ ΘΈΑΤΡΟ ΒΟΡΕΊΟΥ ΕΛΛΆΔΟΣ ΕΛΈΝΗ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΊΔΗ

FARM FATALE © MARTIN ARGYROGLO

19/8-20/8, 21:00

19.5.22 – lifo

43

1/6–20/8 2022

Η προπώληση εισιτηρίων για τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου έχει ξεκινήσει ηλεκτρονικά στο aefestival.gr, μέσω viva.gr και στα κεντρικά εκδοτήρια Πανεπιστημίου 39, εντός της στοάς Πεσμαζόγλου, Δευτ.-Παρ. 10:00-18:00, Σάβ. 10:00-15:00.

Χαρίζονται!

Αυτά τα αξιαγάπητα γατάκια της Πειραιώς 260 αναζητούν φιλόξενη στέγη. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

44 lifo – 19.5.22

728

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Το Athens Jazz επιστρέφει στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων!

«Women in Jazz» είναι το θέμα του φεστιβάλ που εγκαινιάζει φέτος το συναυλιακό καλοκαίρι και τα ονόματα που καλεί σε αυτήν τη γιορτή της μουσικής και της ισότητας είναι κάποια από τα πιο σημαντικά της παγκόσμιας σκηνής. Ανάμεσά τους η Χριστίνα Ψύχα, η Claire Parsons, γνωστή από το πολυεθνικό πρότζεκτ της «In Geometry»· η σαξοφωνίστρια και συνθέτρια Maria Faust από την Εσθονία, μαζί με το free jazz σχήμα της Jazz Catastrophe· η Yazz Ahmed, εξαιρετική τρομπετίστρια, συνθέτρια και παραγωγός, μία από τις σημαντικότερες μουσικούς της σύγχρονης τζαζ σκηνής διεθνώς· η Simona Molinari, με πλούσια προϊστορία καλλιτεχνικών πρότζεκτ και συνεργασίες με θρυλικά ονόματα· η Αλέξια Βασιλείου από την Κύπρο, η οποία έχει αφιερωθεί στην πραγματική της αγάπη, την τζαζ, και στην αυτοσχεδιαστική μουσική, με πολλές και πολύ μεγάλες συνεργασίες, όπως αυτή με τον Chick Corea· οι 3:rma από τη Σλοβενία, ένα ιδιαίτερο ντουέτο που συνδυάζει την ποιητική folk τραγουδοποιία με τη σύγχρονη κοινωνική ενσυναίσθηση· οι Ida Nielsen & The Funkbots από τη Δανία με το εκρηκτικό funk και τα cool vibes μαζί με τα σόουλ συναισθήματα της μουσικής τους. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις πολύ σημαντικές συμμετοχές που θα απολαύσουμε στο φετινό μοναδικό Athens Jazz.

Athens Jazz, 23-29/5, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Γκάζι, 213 0109300, 213 0109325

46

THE WEEK Όσα ξεκινάνε αυτή την εβδομάδα

48

ΣΙΝΕΜΑ Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

50

ΜΟΥΣΙΚΗ Nick Mason

52

ΒΙΒΛΙΟ «Κόκκινη Ρόζα» της Κέιτ Έβανς

54

ΒΙΒΛΙΟ

bara zmekova by petr zmek

Ένας ανοίκειος έρωτας στη Θεσσαλονίκη

56

ΒΙΒΛΙΟ Τα δοκίμια του Τζορτζ Όργουελ

19.5.22 – lifo

45

EKΔΗΛΩΣΕΙΣ

the week

4 ΧΟΡΟΣ Tρίπτυχο χορού «3 Rooms» στην Εθνική Λυρική Σκηνή Η καλλιτεχνική περίοδος 2021/22 για το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ολοκληρώνεται με το τρίπτυχο 3 Rooms. Με τη συγκεκριμένη παραγωγή παρουσιάζονται τρεις χορογραφίες σύγχρονου χορού από τον διευθυντή του Μπαλέτου Κωνσταντίνο Ρήγο, τον κορυφαίο Τσέχο χορογράφο Γίρζι Κίλιαν και τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ισραηλινό χορογράφο Οχάντ Ναχαρίν. Η τρίπτυχη χορογραφική παραγωγή θα περιλαμβάνει τη νέα χορογραφία του Κ. Ρήγου, To ισοκράτημα ενός παιδιού, σε μουσική του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ Γιώργου Κουμεντάκη, τη χορογραφία του Γίρζι Κίλιαν Petite mort, σε μουσική του Μότσαρτ, και τη χορογραφία Minus 16 από τον Οχάντ Ναχαρίν, με μουσικές από τον Ντιν Μάρτιν, το μάμπο, την techno έως και την παραδοσιακή ισραηλινή μουσική.

18-22/5, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, Εθνική Λυρική Σκηνή, είσοδος: 10-70 ευρώ

5 ΜΟΥΣΙΚΗ Η Μαρία Παπαγεωργίου στα Πανοραμικά Σκαλιά του ΚΠΙΣΝ STOEP TH S PR ES

ΣΙΝΕΜΑ 1 9 - 25 m aϊου 20 22

1 ΜΟΥΣΙΚΗ «Piano in the Shower» των NODA & THE PAPPAS live στο Ρομάντσο Ο Αθηναίος Noda Pappa και η νέα του πενταμελής μπάντα θα παρουσιάσουν στο πρώτο καλοκαιρινό event στην ταράτσα στο Ρομάντσο τα catchy ποπ κομμάτια του «Piano in the Shower». Ο νέος δίσκος του καλλιτέχνη, σε παραγωγή του Σέργιου Βουδρή, έχει επιρροές από Beach Boys, ’70s glam, ’80s κιθαριστική pop και soft rock και είναι «ιδιαιτέρως στενάχωρος και προσωπικός», όπως αναφέρει ο ίδιος. Το event θα ανοίξει ο Αμερικανός πολυοργανίστας Jae Tyler, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά το μεταμοντέρνο party pop-glam υβρίδιό του.

ξεχωρίσει και να εδραιωθεί στην εγχώρια χιπ-χοπ σκηνή, κερδίζοντας το κοινό του με την ενέργεια και τον στίχο του. Το live θα ανοίξουν οι Razza di Piazza και o NEKA, ενώ στα decks θα είναι ο DJ Grandbois.

Special guest εμφανίσεις επίσης από Rack, Άσαρκο, 12ο Πίθηκο, Bloody Hawk, Dani Gambino, Ricta και Start.

20/5, ΟΑΚΑ, είσοδος: 12-25 ευρώ

3 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ «Brice Marden και Ελληνική Αρχαιότητα» από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

20/5, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, είσοδος: 8-10 ευρώ

2 ΜΟΥΣΙΚΗ IMMUNE - Παρουσίαση δίσκου «Prometheus» στο ΟΑΚΑ

απο τισ naσια κανδηλωρουρεντζεποπουλου & μαρκελλα μιχαηλ

46 lifo – 19.5.22

Ο IMMUNE έρχεται για μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία την Παρασκευή 20 Μαΐου, παρουσιάζοντας τον πρώτο του δίσκο «Prometheus» στο ΟΑΚΑ. Έγινε γρήγορα «χρυσός», καθώς ο εκπρόσωπος του αθηναϊκού ραπ ήχου από το 2020 κατάφερε να

«Κλέφτης ή η Πραγματικότητα» της Αντουανέττας Αγγελίδη Στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος «Αντιγόνες: Σώματα της αντίστασης στον σύγχρονο κόσμο» [ANTISOMATA] θα προβληθεί η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας Κλέφτης ή η Πραγματικότητα (2001) της Αντουανέττας Αγγελίδη. Μετά την προβολή, η σκηνοθέτις μαζί με τη συν-σεναριογράφο της ταινίας Ρέα Βαλντέν, θα συνομιλήσουν με δύο μέλη του ερευνητικού προγράμματος, την Αθηνά Αθανασίου και την Άλκηστη Ευθυμίου, πάνω σε θέματα που αφορούν τη μνήμη, τη θνητότητα, την τελετουργία αλλά και τον ίδιο τον μύθο της Αντιγόνης.

Αυτή την Κυριακή τα Music Escapades του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος υποδέχονται τη Μαρία Παπαγεωργίου για μια ζωντανή συναυλία στα Πανοραμικά Σκαλιά. Η τραγουδοποιός θα ερμηνεύσει δικά της κομμάτια, καινούργιες κυκλοφορίες νέων καλλιτεχνών, αλλά και σημαντικά έργα από την έντεχνη και την παραδοσιακή μουσική.

22/05, Πανοραμικά Σκαλιά, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, είσοδος ελεύθερη

6 ΜΟΥΣΙΚΗ Η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών στο Μουσείο Μπενάκη

20/5, Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48

Το Μέγαρο Σταθάτου θα φιλοξενήσει από τις 20/5 μέχρι τις 29/8 την έκθεση με τίτλο «Brice Marden και Ελληνική Αρχαιότητα». Στην έκθεση που διοργανώνεται από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε συνεργασία με τον επιμελητή και εικαστικό Δημήτριο Αντωνίτση, ο Αμερικανός καλλιτέχνης Brice Marden συνδιαλέγεται με επιλεγμένες αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του μουσείου πάνω σε θέματα μεταφυσικής της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς.

20/5-29/8, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Βασιλίσσης Σοφίας & Ηροδότου 1, είσοδος: 8 ευρώ

Κλείνει ο κύκλος των συμφωνικών συναυλιών στο Μουσείο Μπενάκη με την τέταρτη και τελευταία συναυλία της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών υπό τη μουσική διεύθυνση του διεθνούς φήμης μαέστρου Μιχάλη Οικονόμου. Στο πρόγραμμα της συναυλίας θα παρουσιαστούν έργα όπως το Λικέρ του Ντον Τζοβάνι του Τάσου Ρωσόπουλου, Κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα και Συμφωνία αρ.

41 του Μότσαρτ. Στην τελευταία αυτή παράσταση αναλαμβάνει χρέη σολίστ ο Κωνσταντίνος Δεστούνης στο πιάνο.

22/5, Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138, είσοδος: 10-15 ευρώ

Margarita MAYnia: Τα TGI Fridays™ γιορτάζουν κι εμείς δεν μπορούμε να λείπουμε Ολόκληρο τον Μάιο δοκιμάζουμε τις signature Margaritas των TGI Fridays™.

Aπό τη Λίνα Iντζεγιάννη

Τ

ίποτα δεν κλείνει καλύτερα την ημέρα στο γραφείο από ένα παγωμένο, εξωτικό κοκτέιλ –ειδικά τώρα που επιτέλους καλοκαίριασε– κι εμείς αποφασίσαμε να το πιούμε στα TGI Fridays™. Η απόφαση δεν ήταν τυχαία γιατί όταν αναζητάς τα καλύτερα κοκτέιλ σε έναν καταπράσινο, δροσερό κήπο, τότε ξέρεις πού πρέπει να πας για να ζήσεις μια πραγματική εμπειρία γεύσεων. Εξάλλου, η κουζίνα των TGI Fridays™ είναι πάντα στην κορυφή της λίστας με τα αγαπημένα μας και τώρα απλώς προστέθηκε και η drinking πλευρά τους. Αυτή η πλευρά γιορτάζεται με τη Margarita MAYnia, αφού μέχρι το τέλος Μαΐου σε όλα τα Fridays™ κάθε Margarita κοστίζει μόνο €5. Ε, εμείς δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε από μια τέτοια φιέστα! Κι επειδή δεν μπορούσαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στις φοβερές και τρομερές Μargaritas που μας ετοίμαζε η bartender του TGI Fridays™, αποφασίσαμε να πιάσουμε θέση στο μπαρ για να τις δοκιμάσουμε όλες! Κι όχι μόνο να τις δοκιμάσουμε, αλλά και να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία, το σερβίρισμα και φυσικά να τις φωτογραφίσαμε, κάνοντας Ιnsta story #MargaritaMaynia.

Fridays™ Classic Margarita, Fridays™ Mango Mar-

garita αλλά και η Spicy Pineapple Margarita ήταν οι πρώτες επιλογές μας, για να συνεχίσουμε με τη The Best Fridays™ Margarita, που σε κάνει να νιώθεις πως κάθε μέρα είναι Παρασκευή, και να κλείσουμε με την τολμηρή Pink Chili Margarita. Όλες με Εl Jimador Reposado και τις φανταστικές signature συνταγές των TGI Fridays™. Για να συνοδεύσουμε τα κοκτέιλ που παραγγέλναμε back to back φυσικά επιλέξαμε πιάτα από την Tex-Mex κουζίνα που λατρεύουμε στα TGI Fridays™! Mexican bowls, πεντανόστιμα burritos και λατρεμένα fajitas που ετοίμασαν για εμάς και απογείωσαν την εμπειρία μας. Αυτή την εμπειρία μπορείς –και πρέπει– να την απολαύσεις κι εσύ! Πιάσε μπαρ ή τραπεζάκι έξω στον εξωτικό κήπο της Κηφισιάς ή στη μοναδική θέα της Μαρίνας Φλοίσβου. Αν έχεις urban διάθεση, το κατάστημα TGI Fridays™ του Συντάγματος στο στενό της Καπνικαρέας αποτελεί το μοναδικό σημείο συνάντησης για τους λάτρεις του κέντρου. Το Margarita MAYnia ήρθε και μας δίνει αφορμές για All day, All May Long στιγμές, με απόλυτο food pairing τις λαχταριστές Tex-Mex γεύσεις. Μια γιορτή που διαρκεί μέχρι το τέλος Μαΐου με κάθε Margarita μόνο €5. Αυτή είναι η Margarita MAYnia, που ήρθε και φέτος στα TGI Fridays™ και σίγουρα θα γίνει θεσμός.

TGI Fridays Greece

tgifridaysgr

TGI Fridays Greece

19.5.22 – lifo

47

Σινεμά

απο toν θοδωρη κουτσογιαννοπουλο

Μαγνητικά Πεδία Ο Γιώργος Γούσης σκηνοθετεί ένα πολυατμοσφαιρικό road movie που εντυπωσίασε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. ΣΥΝΟΨΗ: Μετά την τυχαία συνάντησή τους σε ένα νησί, μια γυναίκα και ένας άνδρας αποφασίζουν να περιπλανηθούν μαζί για να βρουν πού θα θάψουν ένα μεταλλικό κουτί.

Ε

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο Κακό

48 lifo – 19.5.22

ίχαμε καιρό να δούμε μια ρομαντική κωμωδία που οι δύο έννοιες που τη συνιστούν να εκλαμβάνονται κυριολεκτικά, και ουσιαστικά. Αν λοιπόν ο ρομαντισμός είναι η πρόκληση του συναισθήματος έναντι της μονόπλευρης κυριαρχίας της λογικής, η Έλενα γίνεται ο κύριος εκφραστής της στα Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση. Δραπετεύει από την εστία. Οδηγεί χωρίς εμφανή σκοπό. Αλλάζει πορεία, σε μια απόφαση της στιγμής. Μπαίνει σε ένα φέρι για ένα νησί. Συναντά τον Αντώνη. Μαζί του μοιράζεται το ασφυκτικό της πρόβλημα. Το αυτοκίνητό του μένει. Εκείνη τον βοηθά. Όχι μόνο γιατί δεν έχει μέσον αλλά και γιατί κουβαλά ένα μεταλλικό κουτί με τις στάχτες ενός αγαπημένου του προσώπου. Και διότι δεν ξέρει τι να το κάνει, πού να το θάψει κι αν τελικά θα του το επιτρέψουν. Σε ελεύθερη μορφή, δίνοντας την εντύπωση ενός συνεχούς αυτοσχεδιασμού όσο διαρκεί η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, μετά το βραβευμένο, «οικογενειακό» του ντοκιμαντέρ Χειροπαλαιστής, ο Γούσης στηρίζει την πλοκή στους δυο ηθοποιούς του, αποτυπώνοντας τους αληθινούς τους χαρακτήρες σε ένα εσωτερικής δύναμης και χειροποίητης γοητείας road movie, με τα όρια του βιώματος και της φαντασίας υπέροχα μπλεγμένα – σίγουρα ένα από τα πλέον απροσδόκητα και αξιέπαινα σενάρια των τελευταίων ετών. Η κορυφαία μπαλαρίνα του μοντέρνου χορού Έλενα Τοπαλίδου είναι συναρπαστική όχι επειδή καταφέρνει μια δεξιοτεχνική ερμηνεία σύμφωνα με τα κλασικά στάνταρ αλλά και επειδή οδηγεί την ταινία χωρίς να μας προετοιμάζει για τις στροφές που θα επιχειρήσει, σαν να μην είναι κι εκείνη σίγουρη για την επόμενη κίνηση. Σιωπά και μιλά με ισόποση σημασία, αδράχνοντας τις στιγμές και διασκευάζοντας τις σκέψεις της σε δραματικές βινιέτες. Είναι ούτως ή άλλως μια θεαματική γυναίκα, και εδώ υποδύεται μια εκδοχή του εαυτού της που μας κάνει να αναρωτιόμαστε και να συμπάσχουμε μαζί της. Ο Αντώνης Τσιο-

τσιόπουλος, ένας θεατρικός ηθοποιός που έχει κάνει έντονη την παρουσία του τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό κινηματογράφο, αντιδρά με αυθεντική ανθρωπιά: αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο του ενδιάμεσου άνδρα, αυτού που δέχεται με στωικότητα τα δικά του προβλήματα, ακούει με συμπόνια το βάρος της συνοδοιπόρου του και προχωρά την πλοκή με το κουτί, τον προφανή συμβολισμό του και τα ιλαρά θέματα που ανακύπτουν από την ηθική και πρακτική «απόθεσή» του. Επιπλέον, ο Γούσης αξιοποιεί το νησί, την Κεφαλονιά εν προκειμένω, ως έναν χώρο επιστροφής και περιπέτειας. Γίνεται καταφύγιο για δυο ανθρώπους που δεν τον γνωρίζουν, αλλά εκεί αισθάνονται καλύτερα, μαζί, σε προοδευτική έλξη με απρόοπτα και λύτρωση, ανταμωμένοι από μια δύναμη που αγνοούν, αλλά δεν φοβούνται, το μαγνητικό πεδίο του τόπου. Το ενδιαφέρον αίσθημα που αναδίδει η lo-fi ταινία είναι ένα γλυκό δε-μεμέλει σε πείσμα μιας βαριάς σκιάς που η Έλενα και ο Αντώνης έχουν αφήσει πίσω τους, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί μετά τους τίτλους. ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ–ΑΝΟΙΞΙΣ ΘΕΡΙΝΟ–ΡΙΒΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ– ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΡΙΝΟ–ΦΛΕΡΥ ΘΕΡΙΝΟ–ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΘΕΡΙΝΟ

Λούις Γουέιν: Ένας ξεχωριστός κόσμος THE ELECTRICAL LIFE OF LOUIS WAIN

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Γουίλ Σαρπ

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Κλερ

Φόι ΣΥΝΟΨΗ: Η ξεχωριστή και αληθινή ιστορία του εκκε-

ντρικού Βρετανού καλλιτέχνη Λούις Γουέιν, του οποίου οι παιχνιδιάρικες και συχνά ψυχεδελικές εικόνες βοήθησαν στο να αλλάξει παντοτινά η άποψη του κοινού για τις γάτες. Ο Λούις Γουέιν εξανθρώπισε τις γάτες στις ζωγραφιές και τα σχέδιά του. Πίστευε στον ηλεκτρισμό σαν άλλο Θεό, αγάπησε βαθιά την Έμι-

INFO MAGNETIC FIELDS ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ:

Γιώργος Γούσης ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:

Έλενα Τοπαλίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος

λι, το λημέρι στην αντάρα που τον βασάνιζε. Και σταδιακά δαιμονίστηκε από την ψυχική νόσο που τον εκτόπισε από κάθε έννοια ρεαλισμού – όχι πως την είχε ανάγκη ούτως ή άλλως… Το πορτρέτο ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη στη βικτοριανή εποχή έχει απόλυτη ανάγκη τις υπηρεσίες ενός Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και ο προικισμένος Βρετανός ανταποκρίνεται τόσο εφευρετικά και συγκινητικά, που τολμώ να πω πως αυτή είναι η καλύτερη ερμηνεία γενικά στην καριέρα του και ειδικά φέτος, που έφτασε πολύ κοντά στο Όσκαρ με τον σκληροτράχηλο Φιλ Μπέρμπανκ από την Εξουσία του Σκύλου. Ο Γουέιν είναι ένας υδράργυρος με κενά και εμμονές, αλαφροΐσκιωτος και απρόβλεπτος, ένας άνθρωπος με δύσκολη ανατροφή, πολύ στοχευμένη κλίση και μια σειρά από συναισθηματικές ατυχίες που ευτυχώς διοχέτευσε σε κάτι μοναδικό, ελαφρύ, χαριτωμένο, αν και μπαρόκ και ιδιόμορφο, σαν την Κόλαση του Δάντη με τρελές γάτες σε επεισόδια! Ο Κάμπερμπατς, που ως συνήθως δεν προσπαθεί καθόλου να χαϊδέψει τις ευκολίες του ή να γίνει με το ζόρι συμπαθής, είναι ολόκληρη η ταινία, με την Κλερ Φόι άγκυρα σε μια τρικυμία εν κρανίω που ορίζεται από ποικιλία λήψεων και πειστική κατάδυση σε ένα μυαλό αλλιώτικο και παιδεμένο με κυμαινόμενα επίπεδα ενέργειας και εκρήξεις δημιουργικότητας. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης Γουίλ Σαρπ, με διαγνωσμένη διπολική διαταραχή τύπου 2, κατανοεί πολύ καλά τον Γουέιν και βρίσκει συνεχώς λύσεις, μέχρι να καταλήξει στα σχέδια που τον έκαναν διάσημο. ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΕΙΟΥ ΘΕΡΙΝΟ–ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ–ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΘΕΡΙΝΟ

Το Κοστούμι THE OUTFIT

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Γκρέιαμ Μουρ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Μαρκ Ράιλανς, Ζόι Ντόιτς, Σάιμον

Ράσελ Μπιλ ΣΥΝΟΨΗ: Ένας έμπειρος ράφτης πρέπει να φανεί πιο

έξυπνος από μια επικίνδυνη ομάδα μαφιόζων, προκειμένου να επιβιώσει σε μια μοιραία νύχτα. Με το καθησυχαστικό, διφορούμενο ύφος του ο Λέοναρντ Μπέρλινγκ (Μαρκ Ράιλανς) εξηγεί ποια απειλή τον έκανε να εγκαταλείψει το Λονδίνο κατά τη διάρκεια του πολέμου. «Μήπως οι ναζί;» ρωτάει ένας γκάνγκστερ στο Σικάγο, ο ιρλανδικής καταγωγής Ρόι Μπόιλ, που είναι και ο πρώτος του σημαντικός πελάτης. «Κάτι πολύ χειρότερο, τα blue jeans!» Ο Ράιλανς διορθώνει όσους τον αποκαλούν ράφτη. Είναι κόφτης, τελειοποίησε την τέχνη, αν και τη θεωρεί περισσότερο τεχνική, μαθητεύοντας στους καλύτερους στη μικρή λονδρέζικη ευθεία του εμβληματικού δρόμου Saville Row. Για τους μυημένους σκέτο Row, μία από τις πολλές καίριες λέξεις στο Κοστούμι με διπλή σημασία, καθώς παραπέμπει στο death row, το εκτελεστικό απόσπασμα που περιμένει τους κακοποιούς που μπαινοβγαίνουν στο γουστόζικο ραφείο με την άνεση που θα είχαν στην ευρύχωρη ντουλάπα του σπιτιού τους. Ακόμη και ο τίτλος είναι διττός: εκτός από ρούχο, outfit ονομαζόταν και η οργάνωση του διαβόητου Αλ Καπόνε, που μετά τον θάνατό του εξελίχθηκε σε δίκτυο παρανομίας από

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ τη μία ακτή των ΗΠΑ ως την άλλη, περνώντας φυσικά από την «πατρίδα» του εγκλήματος. Αν δεν μας έλεγαν πως βρισκόμαστε στο Σικάγο, δεν θα το καταλαβαίναμε με ακρίβεια, έτσι που στέκει απόμερο και άχρονο, σαν αγγλικό μπιζού, χιονισμένο στην τυπική για την πόλη βαρυχειμωνιά του 1956, στην άκρη της πόλης το σκηνικό μιας κρίσιμης αντιπαράθεσης μεταξύ του γιου του capo και δεύτερου τη τάξει Ρίτσι και του καλύτερού του φίλου Φράνσις, που είναι και πρωτοπαλίκαρο του αφεντικού, ένας σκληρός και θαρραλέος μάγκας με αγγελικό πρόσωπο – σε αντίθεση με τον πιο κακομαθημένο, πονηρό και βιαστικό διάδοχο. Ο Μπέρλινγκ, ή σκέτο Εγγλέζος για τους καλοντυμένους νεαρούς, επιλέγει να τους παρακολουθεί υπομονετικά όταν τον εξαναγκάζουν να κρύψει βρόμικο χρήμα στο κατάστημά του, αλλά τα πράγματα περιπλέκονται, με την πιστή και ονειροπόλα βοηθό του να είναι παρούσα και τον πατέρα να έρχεται για να ξεκαθαρίσει μια κατάσταση που αποκτά ενδιαφέρουσα τροπή όπως την έχει σκεφτεί, γράψει και για πρώτη φορά σκηνοθετήσει ο Γκρέιαμ Μουρ, βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος για το Παιχνίδι της Μίμησης. Το Κοστούμι (που έχει spoilers, αλλά όχι στη μνημειώδη διάσταση ενός Κάιζερ Σόζε) αντλεί την ανάπτυξη της πλοκής από τους χαρακτήρες του, ο λόγος παραμένει κοφτός και μη γκανγκστερικός και η σκιά των Ντέιβιντ Μάμετ και Τομ Στόπαρντ τρεμοπαίζει σε ένα έξυπνο, κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι που ξεφεύγει έντεχνα από το θεατρικό πλαίσιο με σφιχτές εναλλαγές κοντινών πλάνων και σωστά υπολογισμένη πυροδότηση των ανατροπών. Με λίγα λόγια, ο Μουρ ξέρει τι κάνει, πώς να χρησιμοποιήσει το είδος στην ευρεία του έννοια για να διανθίσει το πορτρέτο ενός μυστηριώδους, λακωνικού επαγγελματία. Το Κοστούμι, που έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου και έχει εξαιρετικούς συντελεστές, από τον Αλεξάντρ Ντεσπλά και τη διακριτική σύνθεση υπογράμμισης μέχρι τον άγνωστο στο πλατύ κοινό Σάιμον Ράσελ Μπιλ, που δείχνει πόσο σπουδαίος είναι στα λίγα λεπτά που εμφανίζεται, διαθέτει μια χαμηλόφωνη γοητεία που αναδεικνύει την απροσδόκητη σκληρότητα του πυρήνα του.

VILLAGE RENTI 9–VILLAGE MALL 3,8,10,11–VILLAGE PAGRATI 3–VILLAGE AG.DIMITRIOS 3–ODEON ESCAPE 6–ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟ 2–ΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΑΘΗΝΑΙΟΝ 1–ΑΙΓΛΗ 2, 3 ΘΕΡΙΝΟ–ΛΑΟΥΡΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΝΑΝΑ 2–ΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ–ΧΛΟΗ ΘΕΡΙΝΟ

Νίτραμ NITRAM

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Τζάστιν Κερζέλ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Τζούντι

Ντέιβις, Άντονι Λα Πάλια ΣΥΝΟΨΗ: Ο Νίτραμ ζει με τoυς γονείς του σε ένα προ-

άστιο της Αυστραλίας. Απομονωμένος και απογοητευμένος, θα βρει απρόσμενα μια στενή φίλη στο πρόσωπο της Έλεν. Όταν όμως η φιλία τους τερματίζεται με τραγικό τρόπο, η μοναξιά και ο θυμός του μεγαλώνουν και ξεκινάει μια αργή κατηφόρα που θα οδηγήσει στην καταστροφή.

Aν αναρωτιέστε τι σημαίνει ο τίτλος Nitram, μάθετε ότι πρόκειται για αναγραμματισμό.

Martin είναι το μικρό όνομα ενός νεαρού που το 1996 υπήρξε υπεύθυνος για το μεγαλύτερο περιστατικό μαζικής

δολοφονίας στην Αυστραλία. Είναι, ίσως, ένας τρόπος του Κερζέλ να μας πει ότι θα προσεγγίσει την ιστορία αντίστροφα. Αντί το έργο του να εξετάσει το σοκαριστικό περιστατικό και όσα ακολούθησαν, θα γυρίσει πίσω στον χρόνο, ώστε να δούμε πώς φτάσαμε μέχρι εκεί. Η βία, οι συνιστώσες της και τα αίτιά της είναι μια σταθερή θεματική της φιλμογραφίας του Κερζέλ, ο οποίος βρίσκει τους δολοφόνους (κινηματογραφικά) γοητευτικές περιπτώσεις. Στο Snowtown είχαμε serial killers, ο σαιξπηρικός Mακμπέθ σκοτώνει από φιλοδοξία, για τον Νεντ Κέλι και τη συμμορία του τα ξέρετε, και η μόνη μέχρι στιγμής απόπειρά του στο σινεμά της υπερπαραγωγής ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του Assassin’s Creed. Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι το Nitram, ως κατασκευή, είναι μια πολύ καλή ταινία. Θαυμάζεις έναν σκηνοθέτη που βρίσκεται σε πλήρη έλεγχο του υλικού του και γεννά ένταση μέσα από τη διαστολή της σιωπής, τη σύνθεση του κάδρου και το πρόσωπο του πρωταγωνιστή Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, ο οποίος (ευτυχώς) υποδύεται τον ήρωα με τον λιγότερο προφανή τρόπο που θα μπορούσες να σκεφτείς, αν έχεις παρακολουθήσει την καριέρα του. Το δύσκολο είναι να παραβλέψεις ότι πρόκειται για μια ταινία που συχνά σου ζητά να συμπονέσεις τον υπεύθυνο για μια ενέργεια, της οποίας τη φρικαλεότητα καμία γλώσσα δεν μπορεί να αναδείξει στις πραγματικές της διαστάσεις. Στόχος του Κερζέλ, όμως, δεν είναι να σχηματίσει μια απολογία και να δώσει συγχωροχάρτι στον θύτη, αναδεικνύοντάς τον σε παρεξηγημένη προσωπικότητα. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε να κάνουμε με ένα κινηματογραφικό έμεσμα, στο οποίο δεν θα άξιζε να αφιερωθούν πάνω από δύο αράδες. Εκείνο που τον νοιάζει είναι να κοιτάξει γύρω από τον ήρωα, να εντοπίσει όσα εξηγούν και οδηγούν σε ένα ακραίο περιστατικό σαν αυτό. Κι εδώ είναι που αρχίζουν οι συγκρίσεις με τη βασική ταινία σχετικά με ανάλογες μαζικές δολοφονίες, τον Ελέφαντα του Γκας Βαν Σαντ. Στον Ελέφαντα, που είναι εμπνευσμένος από τη σφαγή στο γυμνάσιο Κόλουμπαϊν των ΗΠΑ, ο Καναδός δημιουργός παρατηρεί από απόσταση (όχι από κοντά, όπως ο Κερζέλ) τους δύο χαρακτήρες πριν από την επίθεση. Ώσπου να φτάσουμε εκεί, παρατίθενται είτε ευθέως είτε στο background, όλες οι πιθανές εξηγήσεις των media για την επίθεση, από τα βίαια video games ως το bullying, ενώ ταυτόχρονα αποδομούνται. Για παράδειγμα, πριν αρχίσει να εξολοθρεύει τους συμμαθητές του, ο δολοφόνος παίζει το «Für Elise» και τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» στο πιάνο του και όχι το «Hammer smashed face» των Cannibal Corpse στην ηλεκτρική του κιθάρα. Ο Κερζέλ, από την άλλη, ισχυρίζεται πως έχει όλες τις απαντήσεις. Παραβλέποντας τον δογματισμό (αν όχι την έπαρση) λόγω καλών προθέσεων, έχει ενδιαφέρον ποιες είναι αυτές οι απαντήσεις και πού υπάρχουν μέσα στο έργο. Για τον Κερζέλ, λοιπόν, ο ένας λόγος της σφαγής είναι η αμέλεια, που συνοψίζεται κάπως επεξηγηματικά από τον παρουσιαστή μιας είδησης μαζικής δολοφονίας που παρακολουθεί ο Nitram στην τηλεόραση, αλλά και έξοχα και εντελώς κινηματογραφικά στο τελευταίο πλάνο, όπου ο υπαίτιος, στο πρόσωπο του οποίου συμβολίζεται (και) το γενικότερο σύστημα πρόνοιας, ανθρώπινο και κρατικό, έχει γυρισμένη την πλάτη του στην τηλεόραση που απεικονίζει τις δολοφονίες.

Aπό τον Γιάννη Βασιλείου ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΡΙΝΟ–ΛΑΟΥΡΑ ΘΕΡΙΝΟ– ΛΙΛΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ–ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΘΕΡΙΝΟ

Ο πατέρας μου η Αθήνα, της Μάνιας Παπαδημητρίου Μια μουσική συνεύρεση μάς καλεί στην αυλή του θεάτρου Χυτήριο.

Π Θέατρο Χυτήριο (Αυλή), Ιερά Οδός 44, Αθήνα, 210 3412313 Ημέρες & ώρες παραστάσεων: από 20/5, Πέμ.-Παρ. 21:00 κρατήσεις & μέσω viva.gr

αλιοί κανταδόροι, πλούσιοι και φτωχοί, έμποροι και διανοούμενοι, εργαζόμενοι και φοιτητές μαζεύονταν κάποτε για να πιουν το κρασί τους και να τραγουδήσουν με κιθάρες κι ένα μπουζουκάκι όλα τους τα ντέρτια. Τη λαογραφία τούτης της πλευράς της Αθήνας εξερευνούν έξι νέοι και παλιότεροι ηθοποιοί και μουσικοί μέσα από τα μάτια του πατέρα, έτσι όπως τα αφηγήθηκε στην κόρη Μάνια Παπαδημητρίου. H σκηνοθέτις της παράστασης εξομολογείται: «Νιώθοντας μέσα μου βαθιά / πως έπειτα από τα τελευταία γεγονότα/ με κορωνοϊούς και τα λοιπά / στην πόλη μου τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα / και όπως ήτανε παλιά / αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω/ με αφορμή τα 200 χρόνια μετά την επανάσταση / για την ίδια την πόλη των Αθηνών / και τα περίχωρά της / συνδεδεμένα με τη μορφή του πατέρα / που έζησε εδώ 91 ολόκληρα χρόνια (1912-2003) / και μ’ έμαθε να τ’ αγαπώ κι εμένα / που γεννήθηκα στην Αθήνα το 1963 / Αθήνα, κόρη τ’ ουρανού/ Ελλάδα, μάνα γλυκιά της μαγεμένης συνεστίασης /με τα καφενεία, τις ταβέρνες και τα καπηλειά / εσύ πατρίδα της παρέας και της νοστιμιάς! / Η Ελλάδα ήξερε από μικρό να σε μαθαίνει / όλα του κόσμου τα φαρμάκια /με στίχο και με μουσική να τα ξεχνάς». Το νέο και το παλιό σιγοτραγουδούν παρέα… Έντεχνο, αλλά και οπερέτα και παλιό ελαφρύ λαϊκό της δεκαετίας του ’60 και τόσα άλλα. Πόσο μας έχει λείψει, όλους αυτούς τους μήνες, αυτή η συνεύρεση τα βράδια! Κείμενο - Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου Πιάνο: Μαρίνα Χρονοπούλου Κιθάρα: Τάσος Αντωνίου Μπουζούκι: Θοδωρής Ζέης Παίζουν & τραγουδούν: Μάνια Παπαδημητρίου, Τάσος Αντωνίου, Αθηνά Xατζηαθανασίου

19.5.22 – lifo

49

ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Μουσική

Λ

ακωνικός, αλλά ιδιαίτερα ευγενικός στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Nick Mason δεν φαίνεται να συμπαθεί ιδιαίτερα τις συνεντεύξεις. Μιλάει σπανίως και συνήθως δεν λέει πολλά, ίσως επειδή η προσοχή ήταν πάντα στραμμένη στα δυο πιο διάσημα μέλη των Pink Floyd, τον Roger Waters και τον David Gilmour. Ή, απλώς, επειδή έχει μεγαλώσει. Αφορμή γι’ αυτήν τη συνέντευξη είναι το νέο του πρότζεκτ που θα φέρει για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Gazi Live, το Σάββατο 4 Ιουνίου, το «Nick Mason’s Saucerful of Secrets». Το συγκεκριμένο σχήμα ξεκίνησε το 2018 και αποτελείται από τον κιθαρίστα Lee Harris, τον μπασίστα και συνεργάτη των Pink Floyd, Guy Pratt, τον Dom Βeken των Orb και τον Gary Kemp των Spandau Ballet στα φωνητικά. Πολύ σημαντικά ονόματα της ποπ ιστορίας, τα οποία μαζεύτηκαν για να παίξουν τα πρώιμα, ψυχεδελικά κομμάτια των Pink Floyd. Μετά από παύση δύο χρόνων, λόγω της πανδημίας, ξεκινούν ξανά τις περιοδείες. Δύο πράγματα τον οδήγησαν στην απόφαση να φτιάξει το συγκεκριμένο σχήμα. «Το πρώτο

ήταν το ότι συνειδητοποίησα πως ήταν σχεδόν αδύνατο για τους Pink Floyd να βγουν ξανά σε περιοδεία», λέει, «και το δεύτερο ότι μου αρέσει ακόμα να παίζω μουσική. Ο Lee Harris μου πρότεινε να κάνουμε κάτι, αντί να καθόμαστε, και σκεφτήκαμε μαζί ότι θα είχε πλάκα να παίξουμε τα πρώτα τραγούδια των Floyd, πριν από το “Dark side of the moon”, επειδή βρίσκονται σε λιγότερο γνωστά άλμπουμ. Έτσι δεν χρειαζόταν να είμαστε πιστοί στο ορίτζιναλ υλικό, μπορούσαμε να εξερευνήσουμε τη μουσική, όχι απλώς να την παίξουμε». Πώς αποφάσισε να συνεργαστεί με τους συγκεκριμένους μουσικούς; « Ήταν κάτι που δεν το αποφάσισα εγώ, εκείνοι αποφάσισαν να γίνουν μέλη του γκρουπ. Ήταν άνθρωποι που γνώριζα ήδη, έτσι δεν κάναμε οντισιόν. Ενθουσιάστηκαν με το πρότζεκτ, ιδιαίτερα ο Guy, που δουλεύαμε μαζί πολύ καιρό. Θεώρησε ότι ήταν καλή ιδέα κι αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να το βάλω μπρος». Το πρότζεκ, πάντως, δεν κάνει tribute στον Syd Barrett. O Mason είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd και δεν έχει σταματήσει να είναι μέλος τους από το 1965, παρά τις φι-

INFO Οι Nick Mason’s Saurceful of Secrets θα εμφανιστούν το Σάββατο 4 Ιουνίου στο Gazi Live.

Nick Mason: «Οι Pink Floyd είναι ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας» 20 χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψη των Pink Floyd στην Ελλάδα, ο Nick Mason έρχεται με τα πρώτα κομμάτια τους για μία από τις πιο αναμενόμενες βραδιές του καλοκαιριού.

από τον m. hulot

50 lifo – 19.5.22

λονικίες και τις κακοτυχίες. «Νομίζω ότι πάντα περνούσα καλά με το γκρουπ» εξηγεί. «O κόσμος ίσως πιστεύει ότι ήταν δύσκολα τότε, αλλά ήταν ωραίες εκείνες οι πρώτες ημέρες γιατί όλοι είχαμε τους ίδιους στόχους. Νομίζω ότι όλες οι περίοδοι των Floyd ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Για να πω την αλήθεια, απόλαυσα κάθε στιγμή. Επίσης, δεν νομίζω ότι μου λείπει κάποια συγκεκριμένα, είναι όλες πολύ διαφορετικές. Ίσως αναπολώ τη συντροφικότητα που υπήρχε προτού τα σόου γίνουν μεγάλα και από τις μικρότερες συναυλίες μου λείπουν πράγματα όπως το catering», λέει γελώντας. «Και τα ταξίδια είναι πλέον ευκολότερη υπόθεση». Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Mason έχει ακόμη καλές σχέσεις με τον Waters, παρά την αποχώρησή του από γκρουπ το 1985 και τις δικαστικές διαμάχες που είχαν για τα δικαιώματα των τραγουδιών. Η τελευταία του δουλειά με τους Pink Floyd ήταν πρόσφατα, στο κομμάτι «Hey, Hey, Rise-Up!» που κυκλοφόρησαν για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είχαν να γράψουν κάτι καινούργιο πάνω από είκοσι οκτώ χρόνια. « Ήταν μια ιδέα του David Gilmour, επειδή ο γιος του είναι παντρεμένος με μια Ουκρανή», λέει. « Ήταν κάτι προσωπικό για εκείνον. Είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Όλη η Ευρώπη έχει τρομάξει με αυτό που συμβαίνει. Είναι φρικτή η εισβολή σε μια χώρα, όπως και η απώλεια των ανθρώπων. Είναι δύσκολο να μη σοκαριστείς επειδή συμβαίνει δίπλα στο σπίτι σου και όχι μακριά, σε χώρες της Μέσης Ανατολής». Στην Αθήνα έχει να παίξει πάνω από είκοσι χρόνια. Στα εβδομήντα οκτώ του σκέφτεται καθόλου την κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του με τους Floyd; «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ακόμη κι αν οι νεότερες γενιές ανακαλύπτουν τώρα τους Pink Floyd και τους αρέσουν ή μας θεωρούν ένα περίεργο είδος στα χιλιάδες χρόνια μουσικής ιστορίας, δεν νομίζω ότι με απασχολεί ιδιαίτερα. Μου αρέσει περισσότερο η ιδέα τού να έχω ένα κοινό και να παίζω ζωντανά». Όσον αφορά τη μουσική σήμερα, είναι αισιόδοξος και απαισιόδοξος ταυτόχρονα. «Νομίζω ότι η μουσική έχει παραμείνει η ίδια. Υπάρχουν ακόμα καλοί μουσικοί και συνθέτες. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που διανέμεται. Είναι πολύ πιο δύσκολο να βιοποριστείς από τη μουσική απ’ ό,τι πριν από σαράντα-πενήντα χρόνια. Οι δισκογραφικές δεν μπορούν να σε στηρίξουν όπως παλιά ή να σου δώσουν τις ίδιες ευκαιρίες. Πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου μέχρι ένα σημείο, για να δείξουν ενδιαφέρον και να σε βοηθήσουν. Βλέπω τις νεότερες μπάντες και αισθάνομαι ότι όλα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτές, δεν υπάρχει τρόπος να τις βοηθήσει κανείς». Και ενώ ακούει αρκετά καινούργια πράγματα, δεν τα ακούει προσεκτικά, όπως διευκρινίζει. Όταν θέλει να ακούσει μουσική για την προσωπική του ευχαρίστηση, επιστρέφει στους μουσικούς με τους οποίους μεγάλωσε και έπαιξε μαζί τους, όπως ο Jimi Hendrix, οι Cream, οι Who. Για να κλείσουμε τον ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι απ’ όλη τη δισκογραφία των Floyd. Είναι η μόνη ερώτηση που δεν πολυσκέφτεται. «Θα διάλεγα το “Comfortably Numb”. Πέρα από μια υπέροχη σύνθεση, είναι αρκετά ευχάριστο να το παίζεις στα ντραμς. Ξεκινάει κάπως αργά και σταθερά και μετά το κιθαριστικό σόλο έχεις τη σπάνια ευκαιρία να παίζεις διαφορετικά ντραμς κάθε φορά».

Το Athens Jazz επιστρέφει στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων! Το μουσικό φεστιβάλ όλης της Αθήνας φέτος είναι αφιερωμένο στις γυναίκες της jazz μουσικής σκηνής και υποδέχεται τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου.

Η

Αθήνα γίνεται jazz κι αυτό είναι το καλύτερο νέο του καλοκαιριού. Και πολύ περισσότερο αυτού του καλοκαιριού που έρχεται, μετά από δύο χρόνια πανδημίας, να κουβαλήσει στις πλάτες του την ευθύνη της επιστροφής σε μια ανάλαφρη καθημερινότητα, γεμάτη μουσικές και αφορμές για συναντήσεις. Το Athens Jazz επιστρέφει και υπόσχεται να μας χαρίσει το χαμόγελο του αυτοσχεδιασμού, της ελευθερίας, της αυθόρμητης έκφρασης, της ποικιλομορφίας, της διαφορετικότητας της jazz μουσικής. Από τις 23 έως τις 29 Μαΐου ο μακροβιότερος μουσικός θεσμός της πόλης έρχεται στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων αλλά και σε ολόκληρη την πόλη. Μάλιστα φέτος εξελίσσεται και μιλά στις καρδιές όλων μας, αφού αναδεικνύει το ζήτημα της γυναικείας εκπροσώπησης στη μουσική και στην jazz ειδικότερα.

«Women in Jazz» είναι το θέμα του φεστιβάλ που εγκαινιάζει φέτος το συναυλιακό καλοκαίρι και τα ονόματα που καλεί σε αυτήν τη γιορτή της μουσικής και της ισότητας είναι κάποια από τα πιο σημαντικά της παγκόσμιας σκηνής. Όπως λέει ο Αντώνης Ζουγανέλης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Athens Jazz: «To αφιέρωμα στις γυναίκες της jazz είναι κάτι που θέλαμε να κάνουμε από το 2020, αλλά ο Covid-19 και η ακύρωση του φεστιβάλ δεν μας το επέτρεψε. Οι αφορμές ήταν πολλές. Συζητώ-

ντας με πολλούς ξένους συναδέλφους στις συναντήσεις του Eυρωπαϊκού Δικτύου της Jazz, ανακαλύψαμε πως παρότι οι γυναίκες έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στην εξέλιξη της ιστορίας της jazz, η αναγνώριση και η εκπροσώπησή τους ως συνθετριών, band leaders και ερμηνευτριών είναι πολύ χαμηλή διεθνώς. Αποφασίσαμε, ο καθένας από τη θέση που διατηρεί, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανατρέψουμε το ποσοστό αυτό και να προσπαθήσουμε να προωθήσουμε την ισορροπία των φύλων στη μουσική. Εμείς ξεκινήσαμε την προσπάθειά μας, αφιερώνοντας τη φετινή διοργάνωση στις γυναίκες της jazz». Το Athens Jazz ξεκινά με την ελληνική εκπροσώπηση και τις τρεις νικήτριες του φετινού διαγωνισμού Τάνια Γιαννούλη, Lia Hide και Χριστίνα Ψύχα. Ακόμη θα εμφανιστούν η αγγλικής καταγωγής Claire Parsons από το Λουξεμβούργο, γνωστή από το πολυεθνικό πρότζεκτ της «In Geometry»· η πολυπράγμων σαξοφωνίστρια και συνθέτρια Maria Faust από την Εσθονία, μαζί με το free jazz σχήμα της Jazz Catastrophe· η Βρετανή με καταγωγή από το Μπαχρέιν Yazz Ahmed, εξαιρετική τρομπετίστρια, συνθέτρια και παραγωγός, μία από τις σημαντικότερες μουσικούς της σύγχρονης τζαζ σκηνής διεθνώς· η διάσημη Ιταλίδα τραγουδίστρια Simona Molinari, με πλούσια προϊστορία καλλιτεχνικών πρότζεκτ και συνεργασίες με θρυλικά ονόματα· η αγαπημένη μας Αλέξια Βασιλείου από την Κύπρο, η οποία έχει αφιερωθεί στην πραγματική της αγάπη, την jazz, και την αυτοσχεδιαστική μουσική, με πολλές και πολύ μεγάλες συνεργασίες, όπως αυτή με τον Chick Corea· οι 3:rma από τη Σλοβενία, ένα ιδιαίτερο ντουέτο που συνδυάζει την ποιητική folk τραγουδοποιία με τη σύγχρονη κοινωνική ενσυναίσθηση· οι Ida Nielsen & The Funkbots από τη Δανία –η Nielsen υπήρξε η δεξιοτέχνις μπασίστρια του Prince– με το εκρηκτικό funk και τα cool vibes μαζί με τα σόουλ συναισθήματα της μουσικής τους. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις πολύ σημαντικές συμμετοχές που θα απολαύσουμε στο φετινό μοναδικό Athens Jazz.

INFO Athens Jazz | 23-29/5 Παράλληλες δράσεις | 20-29/5 Περισσότερα: athensjazz.gr, Facebook: @athensjazz, Instagram: @athensjazz Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Γκάζι, 213 0109300 athens-technopolis.gr, Facebook: @ technopoliscityofathens, Instagram: @technopolis_athens

Το φεστιβάλ θα ανοίξει με ένα τριήμερο open-air προβολών στο Πάρκο Ελευθερίας, σε συνεργασία με το IN-EDIT International Music Documentary Film Festival. Τρία μουσικά ντοκιμαντέρ που διηγούνται τις συγκλονιστικές ιστορίες τριών γυναικών που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία της μουσικής, της Billie Holiday, της Patti Smith αλλά και της Λίλας, μέλους των Slave to Sirens, της πρώτης all-female thrash metal μπάντας στη Μέση Ανατολή(!). Φυσικά, δεν θα λείπουν ούτε φέτος οι βασικοί «συνοδοιπόροι» του Athens Jazz που θα δώσουν το δικό τους δημιουργικό «παρών» στην Τεχνόπολη, η έκθεση φωτογραφίας της ομάδας METApolis με τίτλο «#13 m.e.t.a.p.o.l.i.s» και η νομαδική αγορά του Meet Market. Ταυτόχρονα, στην αίθουσα των Νέων Φούρνων τρεις παθιασμένοι με τη μουσική και τις παραστατικές τέχνες φωτογράφοι, ο Θράσος Ειρήνης, ο Σπύρος Βαγγελάκης και ο Κώστας Μπρουμάς, παρουσιάζουν το σχετικό με τις γυναίκες μέρος της δουλειάς τους στην έκθεση φωτογραφίας «Women in Jazz». Με στόχο να αναδείξει το ζήτημα της γυναικείας εκπροσώπησης στη μουσική και στην jazz ειδικότερα, το Athens Jazz διοργανώνει την Παρασκευή 27 Μαΐου στο INNOVATHENS, ημερίδα με θέμα Women in Jazz, όπου σπουδαίοι μουσικοί από όλο τον κόσμο θα μοιραστούν τις δικές τους ιστορίες. Την ίδια μέρα, η μία και μοναδική Lucy Woodward (US), με συνεργασίες από Pink Martini έως Rod Stewart και Barbra Streisand, παραδίδει ένα διασκεδαστικό και γεμάτο έμπνευση vocal masterclass! Και επειδή μουσική γιορτή χωρίς πάρτι δεν γίνεται, το Gazarte υποδέχεται το Club Program του φεστιβάλ που περιλαμβάνει μοναδικά live shows και DJ sets! Ανάμεσα στις εξαιρετικές μουσικές στιγμές η εμφάνιση της ταλαντούχας καλλιτέχνιδας (ιαπωνικής καταγωγής με έδρα την Κοπεγχάγη) Makiko Hirabayashi μαζί με το τρίο της, στο οποίο μάλιστα παίζει και η δεξιοτέχνις στα κρουστά Marilyn Mazur, γνωστή από τη συμμετοχή της στο Miles Davis Group. Το Athens Jazz της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων γίνεται και φέτος το φεστιβάλ όλης της Αθήνας. Μια μουσική γιορτή που θα μας θυμίσει την αξία της έκφρασης μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και την αυθεντική ελευθερία που τόσο έχουμε ανάγκη. Όπως αναφέρει στη δήλωσή του ο Κωνσταντίνος Δέδες, πρόεδρος Τεχνόπολης: « Ήρθε η ώρα για το Athens Jazz μας, το πρώτο openair μουσικό φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού. Η 21η διοργάνωσή του είναι ιδιαίτερα συμβολική και συναισθηματικά φορτισμένη για εμάς καθώς σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα, την εξέλιξη και το «άνοιγμά» του στην πόλη! Καλούμε όλες και όλους να απολαύσουν 10 μέρες γεμάτες μουσική και δωρεάν παράλληλες δράσεις εντός και εκτός Τεχνόπολης, να ζήσουν μια γεμάτη φεστιβαλική εμπειρία που τόσο μας έχει λείψει!».

Μουσική

ΦΕΣΤΙΒΑ Λ

από τη λίνα ιντζεγιάννη

19.5.22 – lifo

51

Βιβλίο

«Κόκκινη Ρόζα» της Κέιτ Έβανς Η Κέιτ Έβανς εικονογραφεί τη ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, περιγράφοντας με πρωτότυπο και παραστατικό τρόπο τον βίο και την πολιτεία μιας πραγματικής επαναστάτριας.

Σ

απο την τινα μανδηλαρα

52 lifo – 19.5.22

ε μια εποχή που περιβαλλόμαστε από εικόνες, θα περίμενε κανείς οι πιο συνειδητοποιημένοι αναγνώστες να μην επιλέγουν εύκολα τα εικονογραφημένα μυθιστορήματα, δηλαδή τα graphic novels, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ειδικά στην Ελλάδα, το είδος την τελευταία δεκαετία δείχνει να έχει πραγματοποιήσει τεράστια άλματα, αποκαλύπτοντας μια σειρά από εξαίσιους δημιουργούς, συγγραφείς με ευφάνταστες ιδέες και καλλιτέχνες με μεράκι, φαντασία και γνώση. Αν στο εξωτερικό η μετάβαση από το κόμικ, που στόχο είχε την ανάδειξη των σούπερ ηρώων και των περιπετειών τους, στο graphic novel έγινε με τα άκρως πολιτικοποιημένα και σκοτεινά Maus, V for Vendetta, Palestine και Περσέπολις, στην Ελλάδα η καταξίωσή τους στη συνείδηση των πιο απαιτητικών αναγνωστών σημειώθηκε σχεδόν από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους κάπου στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000, με τον πλέον ευφάνταστο τρόπο. Η αρχή έγινε με το πολυσυζητημένο Logicomix ( Ίκαρος) του Απόστολου Δοξιάδη και του Χρίστου Παπαδημητρίου, το οποίο απέσπασε πολλά βραβεία, και ακολούθησαν οι εικονογραφημένοι Δραπέτες της Σκακιέρας (Καλέντη) του Ευγένιου

Τριβιζά, το πρώτο βιβλίο που χαρακτηρίστηκε ως graphic novel. Ήδη, όμως, το έδαφος ήταν ιδιαίτερα πρόσφορο λόγω των μεταφράσεων των πιο αναγνωρισμένων ξένων graphic novels από τις εκδόσεις ΚΨΜ, τις οποίες ακολούθησαν οι εξαιρετικές μεταφορές των κλασικών Ελλήνων συγγραφέων από το δίδυμο Θανάση Πέτρου Δημήτρη Βανέλλη, από το Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά (Τόπος) έως τον πρόσφατο αριστουργηματικό τους Χαλεπά (Πατάκη) – ο Θανάσης Πέτρου έχει μεταφράσει και μια σειρά από εξαιρετικά graphic novels, όπως το Ρεμπέτικο, που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις της Ελευθεροτυπίας. Αίσθηση είχε προκαλέσει επίσης ο Ερωτόκριτος των Γιώργου Γούση, Δημοσθένη Παπαμάρκου και Γιάννη Ράγκου από τον εκδοτικό οίκο Polaris που ειδικεύεται στα κόμικς, με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο να έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα και τα Γυμνά Οστά σε συνεργασία με τον Kanellos Cob. Αξιοσημείωτο είναι και το ΓραΓρου των Τάσου Ζαφειριάδη, Γιάννη Παλαβού και Θανάση Πέτρου ( Ίκαρος), ενώ αξεπέραστη είναι η ματιά του Soloup στο εξαίσια εικονογραφημένο Αϊβαλί του Ηλία Βενέζη (Κέδρος). Και επειδή η λίστα είναι μεγάλη, να συμπλη-

κέϊτ έβανς Κόκκινη Ρόζα Μτφρ.: Σώτη Τριανταφύλλου Εκδόσεις Πατάκη Σελ.: 234

ρώσουμε απλώς πως ελάχιστα graphic novels έχουν καταθέσει τόσο εμβριθή φιλοσοφική αλλά και γοητευτικά λοξή ματιά όσο το φαντασιο-υπαρξιακό A=-A, ένα αριστουργηματικό εικονιστόρημα του Δημήτρη Αναστασίου που ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη όσον αφορά το είδος και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Καλειδοσκόπιο. Πολύ σημαντική είναι επίσης η συμβολή των graphic novels στην αναθεώρηση της βιογραφίας ως είδους, καθώς καταφέρνουν να καθιστούν ακόμα πιο παραστατική τη μυθιστορία του εκάστοτε προσώπου, προσθέτοντας ειδικές, παραστατικές πινελιές. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα είναι ο Πρώτος Άνθρωπος, μια εικονογραφημένη βιογραφία του Αλμπέρ Καμί από τον Ζακ Φεραντέζ (Πατάκη), ο οποίος συλλαμβάνει αλλιώς τη σχέση βίου και προσώπου, ή η πρόσφατη ελληνική έκδοση για τη ζωή του Ελευθερίου Βενιζέλου από τη Μάρω Βασιλειάδου (Διόπτρα). Αντιπροσωπευτικό δείγμα της αναβάπτισης των ιστορικών προσωπικοτήτων μέσα από την εικονογραφημένη βιογραφία είναι και η περίπτωση της Κόκκινης Ρόζας της Κέιτ Έβανς, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου. Μια επαναστατημένη Ρόζα με φλόγες στα μαλλιά, σαν θείο φωτοστέφανο, στο εξώφυλλο, μια αισθαντική γυναίκα με επαναστατικές βλέψεις και μια ζωή εξίσου έντονα προσανατολισμένη στον έρωτα, στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό είναι το προφίλ που στήνει με φροντίδα και τρυφερότητα η Καναδή καλλιτέχνις και ακτιβίστρια Κέιτ Έβανς, η οποία αναλαμβάνει να μεταφέρει τη ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σε εικόνες. Ξεκινώντας από την ατίθαση Εβραία που γεννήθηκε στο ρωσοκρατούμενο πολωνικό Ζάμος και έμαθε από νωρίς να μετατρέπει τα μειονεκτήματα

GRAPHIC NOVEL

του βίου σε ορμή και δημιουργία, η Έβανς απεικονίζει με τρόπο παραστατικό τα κεντρικά γνωρίσματα μιας γυναίκας που ήξερε να ξεπερνά όλα τα εμπόδια. Το ασθενικό πόδι, η μικροσκοπική διάπλαση και η σχετικά άκομψη εμφάνιση της μικρής Ρόζας τη βοήθησαν να αποποιηθεί από νωρίς μια γυναικεία ταυτότητά που την ήθελε αποκλεισμένη από τον δημόσιο χώρο και φυλακισμένη στο σπίτι. Πολύ σύντομα η φωνή της αυτονομήθηκε, καθώς η εβραϊκή της οικογένεια της έδωσε πρόσβαση στη μόρφωση, ενώ η ίδια φρόντισε να απαρνηθεί τα γυναικεία της όπλα, π.χ. τα όμορφα μαλλιά της, κόβοντάς τα σε νεαρή ηλικία αγορίστικα, πετώντας μακριά τους κορσέδες και δηλώνοντας, για μία ακόμα φορά, την απόφασή της να κινηθεί έξω και πέρα από τις κοινωνικές νόρμες. Για να σπουδάσει μετέβη στην Ελβετία, το μόνο μέρος που επέτρεπε στις γυναίκες να αποκτήσουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Διεκδικούσε με πάθος μέχρι τέλους την ανάγκη της να λειτουργεί μόνη και ανεξάρτητη, ακόμα και όταν υποχρεώθηκε να κάνει έναν τυπικό γάμο με τον Γκούσταβ Λίμπεκ για να αποκτήσει γερμανική υπηκοότητα και να εγκατασταθεί στο Βερολίνο, ώστε να εργαστεί στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Αντιτάχθηκε από νωρίς στις εθνικιστικές ιδέες και στις αποσχιστικές τάσεις που επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη, αμφισβητώντας ακόμα και τους Πολωνούς ή Ρώσους σοσιαλιστές που προασπίζονταν την πολωνική ανεξαρτησία. Ως υπέρμαχος του διεθνισμού, η Λούξεμπουργκ εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να ασπαστεί τις λενινιστικές ιδέες περί εθνικής αυτοδιάθεσης ή τις κομματικές νόρμες. Ίδρυσε μάλιστα μαζί με τον εραστή της Λέο Γιόγκιχες –το σεξ διαδραματίζει κεντρικό

ρόλο στην εικονογραφημένη βιογραφία της Έβανς, όσο παράδοξη και αν φαίνεται σε κάποιους η παραστατική απεικόνισή του– το Πολωνικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, επιμένοντας στην ανάγκη για ριζική αναδιάρθρωση και όχι εύκολες ρεφορμιστικές λύσεις. Δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τις απόλυτες ιδέες του Λένιν και την ανάγκη του για προσκόλληση σε ένα κόμμα και στις ντιρεκτίβες του: για εκείνη, άλλωστε, τα μέσα παραγωγής για τα οποία μιλούσε ο Μαρξ δεν προέρχονταν από μια μονοσήμαντη ανάγνωση της άμεσης επίδρασης που ασκούν οι δυνάμεις παραγωγής αλλά ήταν αντιπροσωπευτικά του τρόπου που οι άνθρωποι δρούσαν, έφτιαχναν κοινωνίες και κοινότητες και ερωτεύονταν. Η επαναστατική τάση της Ρόζας, όπως πολύ σωστά φαίνεται να την αντιλαμβάνεται η Έβανς, πήγαζε από αυτήν ακριβώς τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων, την ελευθερία των ιδεών και την αυτοδιάθεση του σώματος. Ως εκ τούτου, τα πουλιά που φαίνεται να παρατηρεί διαρκώς η Ρόζα Λούξεμπουργκ στα εικονογραφημένα ενσταντανέ της βιογραφίας, τόσο από το ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού της όσο και από το κελί της φυλακής, της δείχνουν τον δρόμο πριν από τους νόμους του κόμματος: « Ήμασταν σαν μια οικογένεια σπουργιτιών, η μαμά δεν έτρωγε καλά, δεν φρόντιζε τον εαυτό της, μας τάιζε όπως η μάνα τα πουλάκια. Ήταν σαν απαραβίαστος νόμος της φύσης. Η μητέρα υπήρχε για να μας ταΐζει. Κυρίως για να φροντίζει τον αρχηγό της οικογένειας» στοχάζεται μια κρίσιμη στιγμή αυτοσυνειδησίας, την οποία διαδέχονται οι αγώνες της για διεκδίκηση του δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες. Λίγο αργότερα, θα διαφωνήσει κάθετα με τις ρεφορμιστικές ιδέες του Έντουαρντ Μπερνστάιν, ο οποίος επέμενε στον κοινοβουλευτικό δρόμο των σταδιακών μεταρρυθμίσεων, ενώ η Λούξεμπουργκ πρέσβευε μέχρι τέλους την αναγκαιότητα των ριζικών, επαναστατικών αλλαγών, αντιλαμβανόμενη ότι η εύθραυστη γερμανική κοινωνία δεν αλλάζει με ρεφορμιστικές λύσεις. Ακόμα και ο επιστημονικός της τρόπος, όμως, καθώς γνώριζε άψογα τις θετικές επιστήμες, είχε κάτι από την ποίηση του Μαρξ. «Η κοινότητα ήταν ένα σύνολο κατακερματισμένο» έλεγε, αφού οι ανάγκες δεν καλύπτονταν και ο κοινωνικός πλούτος δεν είχε καταφέρει ποτέ να κατανεμηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες, κάτι που έκανε «κάθε άτομο να επιπλέει σαν σωματίδιο σκόνης στον αέρα, πασχίζοντας να τα βγάλει πέρα». Οι θεωρίες της ειδικά όσον αφορά τη χρηματοπιστωτική αγορά και τους πολέμους, όπως τις αποκαλύπτει η Έβανς, έχουν επαληθευθεί πολλαπλά μέχρι σήμερα, αν και η ίδια στη βιογραφία αυτοσυστήνεται ως ένα ανεξάρτητο και εύθραυστο κορίτσι που λάτρευε τα ζώα, συνομιλούσε με τα πουλιά και δεν έπαυε να εφιστά την προσοχή στις μικρές, απτές λεπτομέρειες των πραγμάτων, αναφωνώντας: «Προσέξτε πόσο βαρύ είναι το άρωμα της ανθισμένης φλαμουριάς, προσέξτε τη λάμψη και τη δόξα της μέρας... μια μέρα που δεν θα ξαναρθεί ποτέ. Μια μέρα δώρο, σαν τριαντάφυλλο που περιμένει να το μαζέψεις και να το μυρίσεις». Σαν να προφήτευε τον θάνατό της που δεν της επέτρεψε να ανθήσει όπως ακριβώς θα ήθελε. Tη νύχτα της 15ης Ιανουαρίου του 1919 το χτυπημένο σώμα της 48χρονης Ρόζας Λούξεμπουργκ θα ριχνόταν από ψηλά, από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν, στα παγωμένα νερά του ποταμού: μία από τις πιο αποτρόπαιες πολιτικές δολοφονίες και η απώλεια μιας πραγματικής επαναστάτριας.

1ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Cabaret To Red Jasper Cabaret Theatre μας καλεί να ανακαλύψουμε τον κόσμο του καμπαρέ.

Τ Red Jasper Cabaret Theatre, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη, 210 8822551, Facebook: Red Jasper Cabaret Theatre, Instagram: redjaspertheatre

ο Red Jasper Cabaret Theatre, η εναλλακτική θεατρική σκηνή της Κυψέλης που άνοιξε πριν από δύο χρόνια, διοργανώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα φεστιβάλ με θέμα τη σύγχρονη καλλιτεχνική καμπαρέ σκηνή. Η Χριστίνα Χατζηνικολάου, διοργανώτρια και ιδιοκτήτρια του Red Jasper Cabaret Theatre, μας μιλά για το 1ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ που θα πραγματοποιηθεί 16-29 Μαΐου. «Το 1ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Καλλιτεχνικού Καμπαρέ είναι γεγονός και καλεί τον κόσμο σε μια γιορτή που περιλαμβάνει 8 παραστάσεις απ’ όλα τα είδη των παραστατικών τεχνών, οι οποίες επιλέχθηκαν ανάμεσα στις καλλιτεχνικές προτάσεις που κατατέθηκαν. Μουσικοθεατρικές παραστάσεις, περφόρμανς με κλοουνερί και ζογκλερικά, stand up acts, live music shows θα κατακλύσουν την καμπαρέ σκηνή της Κυψέλης για δύο εβδομάδες! Το φεστιβάλ έχει και διαγωνιστικό τμήμα και οι παραστάσεις που θα επιλεγούν από την κριτική επιτροπή του θεάτρου θα συμμετέχουν στο ρεπερτόριο του Red Jasper τη νέα σεζόν. Εκτός από τις 8 παραστάσεις, το πρόγραμμα περιλαμβάνει και παράλληλες εκδηλώσεις. Η γυναικεία μπάντα Someone Who Isn’t me (a.k.a SWIM) θα ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή του Red Jasper, το SNAP Queer Comedy Club οργανώνει Karaoke Party και η εκδήλωση λήξης του φεστιβάλ περιλαμβάνει 2 live music performances, γαλλικό καμπαρέ από τον William Levy και πρωτότυπο cabaret πιανιστικό act από τον Kristof. Στόχος του φεστιβάλ είναι να δοθεί το βήμα στους καλλιτέχνες και στις ομάδες που ασχολούνται με το σύγχρονο καλλιτεχνικό καμπαρέ ώστε να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να γίνει μια σημαντική αρχή για να αναπτυχθεί στην Ελλάδα αυτό το καλλιτεχνικό είδος. Το Red Jasper Cabaret Theatre επιδιώκει το φεστιβάλ να γίνει θεσμός και χρόνο με τον χρόνο να επεκτείνεται, προκειμένου να αγγίξει όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο».

19.5.22 – lifo

53

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Βιβλίο

Ή

ταν ένας απαγορευμένος έρωτας. Αυτή, Εβραία της Θεσσαλονίκης. Αυτός, χριστιανός της Αθήνας. Ερωτεύτηκαν. Την απήγαγε εκούσια. Παντρεύτηκαν. Αυτή ήταν η Aline Fernandez Diaz, κόρη του Dino Fernandez Diaz (1867-1943), ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες της Θεσσαλονίκης, στην κορυφή της εβραϊκής κοινότητας, μαζί με τους Αλλατίνι, τους Μοδιάνο, τους Μορπούργκο και τους Μισραχί. Ο πατέρας της Aline ήταν από τους ιδρυτές της ζυθοποιίας Όλυμπος στην περιοχή του Μπεχτσινάρ, ενός μεγάλου υφαντουργείου στην ίδια περιοχή, και από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου Βιομηχάνων Μακεδονίας. Ήταν επίσης φιλάνθρωπος, με μεγάλη κοινωνική προσφορά προς τα μέλη της κοινότητάς του. Από το 1912, το σπίτι της οικογένειας ήταν μια εκλεκτικιστικής αρχιτεκτονικής έπαυλη, η Casa Bianca, που καθώς σώζεται σήμερα, στη Βασιλίσσης Όλγας, αποτελεί τεκμήριο της κοινωνικής ζωής και του πλούτου του ανώτερου στρώματος της εβραϊκής κοινότητας. Αυτό το σπίτι αναστατώθηκε το 1914 με τον ανοίκειο έρωτα, λόγω θρησκεύματος, της Aline για έναν νέο αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού. Ο Σπύρος Αλιμπέρτης (1886-1964) ήταν μαθηματικός, αστρονόμος αλλά και κριτικός της λογοτεχνίας. Κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο και υπηρέτησε ως υπασπιστής του συνταγματάρχη του Πυροβολικού Κλεομένη Κλεομένους, διοικητή της 7ης Μεραρχίας, που ήταν θείος του, αδελφός της μητέρας του. Ο Σπύρος Αλιμπέρτης ήταν ένας από τους άνδρες της Μεραρχίας Κλεομένους, στην οποία είχε δοθεί διαταγή να προελάσει στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν από την τελική συμφωνία παράδοσης της πόλης από τους Οθωμανούς στους Έλληνες. Ο πατέρας του Σπύρου, Ιωάννης, ήταν απ’ αυτούς τους πολυμήχανους Έλληνες της διασποράς, με δράση στην Κωνσταντινούπολη και στη Ρουμανία. Το 1893 χρεοκόπησε ως έμπορος τροφίμων στη Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Η μητέρα του Σπύρου, Σωτηρία Αλιμπέρτη, ήταν παιδαγωγός, από τις πρωτοπόρες του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος

του Αθηναϊκού Γυναικείου Συλλόγου Εργάνη Αθηνά. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ο Σπύρος Αλιμπέρτης παρέμεινε στην πόλη επί έναν χρόνο, υπηρετώντας στο Φρουραρχείο Θεσσαλονίκης. Είναι ο χρόνος που γνωρίζει την Aline. Λέγεται ότι η γνωριμία τους έγινε μέσα στο τραμ, στο βαγόνι που προοριζόταν για τις κυρίες και τους αξιωματικούς. «Κάποια στιγμή η Aline αισθάνεται ξαφνική αδιαθεσία και ο ιπποτικός Αλιμπέρτης της προσφέρει βοήθεια». Η Aline είναι στο τραμ με την αδελφή της Nina. Ο Αλιμπέρτης τις συνοδεύει στο σπίτι τους, στην Casa Bianca, και «έκτοτε προστίθεται στον κατάλογο των επίσημων προσκεκλημένων της οικογένειας. Έτσι πλέκεται το ειδύλλιο». Το ειδύλλιο αυτό και η απαγωγή, που αποτελούν ένα γεγονός μικροϊστορίας, το οποίο μας βοηθάει όμως να καταλάβουμε τη μεγάλη ιστορία της μετάβασης της Θεσσαλονίκης και των κοινοτήτων της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο εθνικό κράτος, ανασυστήνεται από τη Μαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου, καθηγήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, στο βιβλίο της Το χρονικό μιας εκούσιας απαγωγής. Το απροσδόκητο στοιχείο σε αυτό το βιβλίο είναι η πηγή στην οποία στηρίζεται η συγγραφέας για να παρουσιάσει το γεγονός. Πρόκειται για την αλληλογραφία του Σπύρου Αλιμπέρτη με τον Δημήτρη Πικιώνη, δεκαεφτά επιστολές που έστειλε ο Αλιμπέρτης στον Πικιώνη στο διάστημα μεταξύ Σεπτεμβρίου 1913 και Νοεμβρίου 1916. Την εποχή αυτή ο Δημήτρης Πικιώνης δεν είναι ακόμη ο γνωστός αρχιτέκτονας που γνωρίζουμε αργότερα. Είναι περίπου είκοσι πέντε ετών, έχει ολοκληρώσει σπουδές στην Αθήνα, το Μόναχο και το Παρίσι και υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία από το 1912 έως το 1918, δηλαδή κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο. Αποστρατεύτηκε ως λοχαγός του Μηχανικού. Η φιλία του με τον Σπύρο Αλιμπέρτη δημιουργήθηκε στα χρόνια της στρατιωτικής τους θητείας. Οι επιστολές του Αλιμπέρτη στον Πικιώνη αποτελούν μέρος του αρχείου του αρχιτέκτονα και δημοσιεύονται εδώ ολόκληρες για πρώτη φορά, ως τεκμήριο μιας «πολιτισμικής

Το χρονικό μιας εκούσιας απαγωγής Επιμέλεια: Μαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου Εκδόσεις University Studio Press Σελ.:180

Ένας ανοίκειος έρωτας στη Θεσσαλονίκη Η απαγωγή μιας Eβραίας από έναν χριστιανό το 1914, όπως παρουσιάζεται σε μια σειρά επιστολών που αποτελούν μέρος του αρχείου του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη.

απο toν niko μπακουνακη

54 lifo – 19.5.22

σύγκρουσης» στον ιδιωτικό χώρο του έρωτα. Το πλάνο της απαγωγής της Aline από τον Αλιμπέρτη παρουσιάζεται σε τέσσερις επιστολές που είναι αχρονολόγητες. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι γράφονται στις αρχές του 1914, αφού η απαγωγή γνωστοποιείται και περνάει στον Τύπο της εποχής ως είδηση στις 8 Μαρτίου 1914. Σύμφωνα με τις επιστολές, το σχέδιο καταστρώνεται από κοινού, από τον Αλιμπέρτη και την Aline. Στο σχέδιο εμπλέκονται και κάποιοι φίλοι ως διάμεσοι. Η Aline κάποια στιγμή δείχνει να φοβάται και να διστάζει. Ο Αλιμπέρτης γράφει σχετικά στον Πικιώνη: «Της λέω να είναι ήσυχη και να μην έχει φόβο κανένα – κάποιος εκεί διαδίδει πως θα με σκοτώσει όταν ξαναπάω. Δεν μου γράφουν ποιος είναι – μα και δε με μέλει να μάθω». Η απαγωγή, τελικά, έγινε, και πέτυχε, μία από τις πρώτες μέρες του Μαρτίου 1914. Η Aline βγήκε πρωί από την Casa Bianca, λέγοντας στους δικούς της όταν θα επισκεπτόταν κάποια φιλική οικογένεια. Κατευθύνθηκε όμως προς την πλατεία Ελευθερίας, όπου την περίμενε ο Αλιμπέρτης. Το ζευγάρι έτρεξε γρήγορα στο λιμάνι και ανέβηκε στο πλοίο «Ερεσσός» που αναχωρούσε εκείνη τη στιγμή για τη Χαλκίδα. «Η φυγή από τη θάλασσα έκανε πιο δύσκολο τον εντοπισμό και τη σύλληψη του ζεύγους. Το σχέδιο, τελικώς, πέτυχε και ακολούθησε ο γάμος στην Αθήνα, αφού η Aline έγινε χριστιανή». Στην αλληλογραφία σώζεται και η αγγελία γνωστοποίησης του γάμου τους στα γαλλικά, γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα πολλά από τα τεκμήρια που χρησιμοποιούνται σε αυτό το βιβλίο. «Spiros Alibertis, Aline FernandezDiaz, Mariés, Athènes, le 13/26 Avril 1914, Observatoire National». Η αναφορά στο Αστεροσκοπείο Αθηνών (Οbservatoire National) δείχνει ότι ο Αλιμπέρτης εργαζόταν εκεί ως επιμελητής μετά την αποστράτευσή του και οπωσδήποτε έως το 1915. Μέσα στη χρονιά αυτή επιστρέφει στον Στρατό. Μάλιστα τον Σεπτέμβριο του 1915, σε επιστολή του προς τον Πικιώνη, δίνει ιδιότητα και διεύθυνση «υπολοχαγός Πυροβολικού, Γ’ Σώμα Στρατού». Το ζευγάρι στο μεταξύ έχει γίνει δεκτό και ο γάμος αποδεκτός από την οικογένεια της Aline. Στην ίδια επιστολή προς τον Πικιώνη ο Αλιμπέρτης γράφει «μένουμε στο σπίτι έξω στους γονείς». Σε κείμενό του, γραμμένο στα γαλλικά το φθινόπωρο του 1914, ο Αλιμπέρτης παρουσιάζει την ιστορία της απαγωγής σαν διήγημα, με ήρωες έναν μαρκήσιο και μια μικρή Τσιγγάνα. Ο μαρκήσιος απάγει την Τσιγγάνα με τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου. Την ανεβάζει σε μια άμαξα και φεύγουν. «Λένε ότι ο έρωτας της μικρής Τσιγγάνας και ο τρόπος της ν’ αγαπά ήταν το μυστικό και η μεγάλη ευτυχία του μαρκησίου». Ο Αλιμπέρτης πέθανε το 1964, αφήνοντας απαρηγόρητη την Aline, όπως φαίνεται από τα γράμματά της προς τον Δημήτρη Πικιώνη και τη σύζυγό του Αλεξάνδρα, που δημοσιεύονται επίσης στο βιβλίο της Μαρίας Πλαστήρα-Βαλκάνου. Η Aline, όπως και η αδελφή της Νina, που είχε παντρευτεί Γάλλο, ήταν τα μόνα μέλη της οικογένειας Fernandez-Diaz που επέζησαν του Ολοκαυτώματος. Ο πατέρας Dino, ο αδελφός της Pierre, η γυναίκα του αδελφού της Liliane και τα τρία παιδιά τους Jean, Robert και Blanchette δολοφονήθηκαν από τους ναζί σε μια κωμόπολη κοντά στη λίμνη Ματζιόρε της Βόρειας Ιταλίας, όπου πίστευαν ότι θα βρουν καταφύγιο. Η τύχη της οικογένειας είναι κι αυτή μέρος της μικροϊστορίας του ειδυλλίου της Aline και του Σπύρου, ψηφίδες, όπως είπαμε, της μεγάλης ιστορίας.

φωτό: νικολέτα σαββάκη

«Πλέον έχει έρθει η ώρα να δώσουμε στα θύματα φωνή» Ο Βαγγέλης Γιαννίσης επιστρέφει στη μυθοπλασία, μιλώντας με σύγχρονο τρόπο για τη σεξουαλική κακοποίηση.

— Δεν είναι πολύ συνηθισμένο το έγκλημα που βρίσκεται στο επίκεντρο ενός αστυνομικού μυθιστορήματος να είναι ο βιασμός και ο φόνος να μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Πώς φτάσατε σε αυτή την επιλογή; Ακριβώς αυτό ήταν το σκεπτικό μου: όταν κάποιος ακούει «αστυνομικό μυθιστόρημα», σκέφτεται μια αφήγηση που έχει ως αφετηρία ή, τουλάχιστον, στην καρδιά της έναν φόνο. Και οι συγγραφείς εγκλωβιζόμαστε σε αυτό το μοτίβο. Όπως εγκλωβιζόμαστε και από το όνομα του είδους – crime fiction, λογοτεχνία του εγκλήματος. Επικεντρωνόμαστε στο έγκλημα, στο κυνήγι του δολοφόνου, και βλέπουμε το θύμα περισσότερο ως αντικείμενο, που είτε προσπαθούμε να ταυτιστούμε μαζί του είτε μας προκαλεί αντιπάθεια (αν δεν είναι τόσο «αθώο» ή «τέλειο»). Θεωρώ πως, ως δημιουργοί, ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε από το τριπάκι τού να βρούμε ένα ευφάνταστο έγκλημα, να σκεφτούμε δυο-τρεις ανατροπές, να δημιουργήσουμε έναν αντιήρωα ντετέκτιβ. Το θύμα μιας ανθρωποκτονίας δεν έχει φωνή επειδή είναι νεκρό, το θύμα ενός βιασμού όμως έχει. Στην πρώτη περίπτωση ο θάνατος έχει στερήσει στο θύμα τη φωνή του, στη δεύτερη το στίγμα, το τραύμα. Πλέον έχει έρθει η ώρα να δώσουμε στα θύματα φωνή.

— Η πλοκή της υπόθεσης αρχίζει να εκτυλίσσεται όταν ένα θύμα, η Λινέα Μολίνς, κάνει καταγγελία,

δηλαδή αναλαμβάνει δράση για να αντιμετωπίσει το τρομερό που της συνέβη. Εσείς πού δίνετε το προβάδισμα όταν γράφετε; Στο τυχαίο/μοιραίο ή στην ενεργή συμμετοχή και εμπλοκή του εκάστοτε ήρωα σε ό,τι αφορά τη ζωή του; Η ζωή περιέχει και τα δύο· υπάρχει και το συγκυριακό αλλά και η συνειδητή δράση. Πώς μπορώ να γράψω κάτι ρεαλιστικό ή, έστω, αληθοφανές, εάν το μυθιστόρημά μου παρουσιάζει μια «μαγική εικόνα»; Όταν γράφω, προσπαθώ να φανταστώ και πώς θα δρούσε/αντιδρούσε κάποιος ήρωας σε μια περίπτωση αλλά και τι απρόοπτα θα μπορούσαν να συμβούν.

— Μέσα από τον τρόπο που προβάλλετε το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης θίγετε και το ζήτημα της γυναικείας ενδυνάμωσης, που πλέον έχει εξελιχθεί σε κίνημα. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί η λογοτεχνία να στηρίξει και να ενισχύσει τη θέση της γυναίκας σήμερα; Θα ακουστώ πολύ κυνικός, αλλά είμαι της άποψης πως το μόνο που μπορεί να ενισχύσει τη θέση της γυναίκας (ή και οποιασδήποτε καταπιεσμένης, μη προνομιούχας ομάδας) είναι οι ίσες ευκαιρίες, η οικονομική ανεξαρτησία και η μισθολογική ισότητα. Όλα τα άλλα είναι εκθέσεις για τη Γ’ Λυκείου, να είχαμε να λέγαμε. Είναι το γνωστό πασπαρτού που λέμε για όλα τα προβλήματα: τα πάντα λύνονται με σωστή παιδεία και με καλλιέργεια της ανάγνωσης. Καλώς ή κακώς, τα κράτη, οι

επιχειρήσεις, οι θεσμοί μάς βλέπουν ως αριθμούς και κινητά πορτοφόλια και σε αυτή την αναλογία τα πορτοφόλια των γυναικών είναι πιο λεπτά. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ισότητα δίχως οικονομική ισότητα. Αυτήν τη στιγμή στις ΗΠΑ αμφισβητείται η σωματική αυτοδιάθεση των γυναικών. Όχι το 1960, σήμερα, που υπάρχει ισχυρή γυναικεία παρουσία στη λογοτεχνία, που υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλομορφία στη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία βοηθά στην ορατότητα ενός προβλήματος. Αυτό πράγματι συμβαίνει.

— Πώς σκεφτήκατε να ονομάσετε το βιβλίο σας από το Ίνκουμπους, ένα μάλλον παγανιστικό σύμβολο, δεδομένου ότι η υπόθεσή του είναι σύγχρονη και ρεαλιστική; Το Ίνκουμπους, παρόλο που είναι ένα φανταστικό πλάσμα, πηγάζει από υπαρκτούς φόβους. Τα σύμβολα δεν δημιουργούνται σε κενό αέρος. Και το γεγονός πως εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα μαρτυρά τον διαχρονικό του χαρακτήρα τους. Το Ίνκουμπους είναι ένας δαίμονας που βιάζει γυναίκες που κοιμούνται. Ο δράστης της ιστορίας κάνει το ίδιο.

— Η προσωπική ζωή του επιθεωρητή Άντερς παίρνει μια αναπάντεχη τροπή. Τι σημαίνει αυτό για την εξέλιξη του ήρωα; Χωρίζω τα βιβλία της σειράς του Άντερς σε θεματικές τριλογίες, οπότε με την ολοκλήρωση της δεύτερης σχεδίαζα και την ολοκλήρωση ενός κύκλου. Επίπονη και αναπάντεχη ολοκλήρωση, η οποία προετοιμάζει τον επόμενο κύκλο και το reboot, κατά κάποιον τρόπο, της σειράς. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε το 2024.

— Ένας Έλληνας γράφει αστυνομικές ιστορίες που συμβαίνουν στη Σουηδία με ήρωα έναν Ελληνοσουηδό επιθεωρητή. Ποιες είναι οι ελληνικές και ποιες οι σουηδικές επιρροές στο έργο σας; Για να πω την αλήθεια, δεν ορίζω τις επιρροές μου χωρικά. Ζούμε σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η οποία οδηγεί σε μια παγκοσμιοποιημένη λογοτεχνία. Για εμένα δεν υπάρχει ελληνική, ή σουηδική, ή αμερικανική, ή βρετανική αστυνομική λογοτεχνία. Ο χρονικός διαχωρισμός, από την άλλη, θεωρώ πως είναι πιο δόκιμος: οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από έργα των τελευταίων δέκα με δεκαπέντε χρόνων. Ως δημιουργός έχω περισσότερα κοινά με κάποιον άλλο σύγχρονο δημιουργό παρά με κάποιον που άρχισε να γράφει, για παράδειγμα, πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια.

— Για τις ανάγκες του προηγούμενου non-fiction βιβλίου σας, της «Λεωφόρου Αλεξάνδρας 173», περάσατε χρόνο στη ΓΑΔΑ, μιλώντας με αστυνομικούς και βλέποντας πώς λειτουργούν εκ των έσω. Πώς έχει μεταφερθεί αυτή η εμπειρία στο «Ίνκουμπους»; Με βοήθησε περισσότερο στο κομμάτι της ενσυναίσθησης, θα έλεγα. Με βοήθησε στο να κάνω περισσότερο focus στο θύμα. Επιπλέον, κάποιες ιστορίες και εμπειρίες από τον χρόνο που πέρασα στον ενδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ έχουν μεταφερθεί με διακριτικό τρόπο στις σελίδες του « Ίνκουμπους». Αυτές τις κρατάω, για συναισθηματικούς λόγους, δικές μου.

Βιβλίο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

INFO Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα

19.5.22 – lifo

55

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Βιβλίο

Τα δοκίμια του Τζορτζ Όργουελ Μια εξαιρετική ανθολογία από το πλούσιο δοκιμιογραφικό έργο του Όργουελ κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες. Η LiFO δημοσιεύει ένα απόσπασμα.

Δ

εν είναι τυχαίο ότι τα κείμενα του Τζορτζ Όργουελ θεωρούνται προφητικά, επίκαιρα και διαχρονικά. Ο ίδιος έχει γράψει κλασικά, εμβληματικά μυθιστορήματα, δημοσιογραφικά κείμενα αλλά και δοκίμια που διαβάζονται σαν να γράφτηκαν σήμερα. Μια επιλογή κειμένων από αυτό το πλούσιο συγγραφικό έργο του κυκλοφορεί στις 26/5 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τα κείμενα που συγκεντρώνονται στην έκδοση αφορούν σκέψεις, ιδέες και απόψεις του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα για σημαντικά θέματα που απασχολούσαν την εποχή του και αφορούσαν ζητήματα πολιτικής και λογοτεχνίας. Το επίμετρο και την ανθολόγηση των δοκιμίων έχει κάνει ο πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και συγγραφέας Σταύρος Ζουμπουλάκης. Μιλώντας στη LiFO επισημαίνει: «Ο Όργουελ δεν έγραψε απλώς βιβλία, όπως παιδιόθεν επιθυμούσε – αυτό δεν είναι και δύσκολο, όλοι γράφουν. Ο Όργουελ δημιούργησε έργο, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό: είδε τη ζωή και τον κόσμο με τον δικό του, προσωπικό τρόπο και μίλησε για τη ζωή και τον κόσμο με τη δική του φωνή, δική του και κανενός άλλου. Η φωνή του προσδιορίστηκε από την τρομερή εποχή στην οποία έζησε, περισσότερο ίσως απ’ όσο πολλών άλλων, μα δεν απορροφήθηκε από αυτήν, δεν χάθηκε μέσα στον γενικό θόρυβο, γι’ αυτό και τα κείμενά του δεν έγιναν απλά τεκμήρια για τους ιστορικούς αλλά πολλές δεκαετίες μετά το γράψιμό τους αφορούν καθέναν που προσπαθεί να βρει τη θέση του μέσα στον κόσμο». Και καταλήγει: «Ο Όργουελ είναι ένας από τους μεγαλύτερους δοκιμιογράφους της αγγλικής γλώσσας του εικοστού αιώνα. Μπορεί να κέρδισε την παγκόσμια δόξα και υστεροφημία με δύο μυθιστορήματά του, τη Φάρμα των ζώων (1945) και το 1984 (1949), αλλά κανένα μυθοπλαστικό έργο του δεν μπορεί να παραβγεί με τα δοκίμιά του. Η παρούσα συναγωγή δοκιμίων του Όργουελ στη γλώσσα μας δεν είναι βεβαίως η πρώτη που κυκλοφορεί, είναι όμως η ευρύτερη».

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ:

«Κάποιες σκέψεις για τον κοινό φρύνο» (1946)

επιμέλεια: γιάννης πανταζόπουλος

56 lifo – 19.5.22

Όσο για την άνοιξη, ούτε καν οι στενοί και βρόμικοι δρόμοι γύρω από την Τράπεζα της Αγγλίας δεν είναι ικανοί να την αποκλείσουν. Διαχέεται παντού, σαν εκείνα τα καινούργια δηλητηριώδη αέρια που περνάνε απ’ όλα τα

φίλτρα. Η άνοιξη αναφέρεται συνήθως σαν «θαύμα» και τα τελευταία πεντέξι χρόνια αυτό το ξεφτισμένο σχήμα λόγου έχει πάρει νέα πνοή. Ύστερα από τους χειμώνες που έπρεπε να υπομείνουμε προσφάτως, η άνοιξη φαίνεται πράγματι θαυματουργή, επειδή έχει γίνει σταδιακά όλο και δυσκολότερο να πιστέψουμε ότι πρόκειται πραγματικά να έρθει. Κάθε Φεβρουάριο, από το 1940 κι έπειτα, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι αυτός ο χειμώνας θα κρατήσει για πάντα. Αλλά η Περσεφόνη, όπως οι φρύνοι, πάντοτε επιστρέφει από τους νεκρούς περίπου την ίδια εποχή. Ξαφνικά, προς το τέλος του Μαρτίου, συμβαίνει το θαύμα και η βρομερή παραγκούπολη στην οποία κατοικώ μεταμορφώνεται. Κάτω στην πλατεία, τα μαυρισμένα λιγούστρα έχουν πάρει ένα ανοιχτό πράσινο, τα φύλλα πληθαίνουν στις καστανιές, οι νάρκισσοι έχουν ξεπροβάλει, οι βιολέτες μπουμπουκιάζουν, το χιτώνιο του αστυφύλακα παίρνει μια ευχάριστη απόχρωση του μπλε, ο ψαράς υποδέχεται τους πελάτες του με χαμόγελο κι ακόμα και τα σπουργίτια έχουν άλλο χρώμα, έχοντας νιώσει το βάλσαμο του αέρα και βρίσκοντας το θάρρος να κάνουν ένα μπάνιο, το πρώτο τους από τον Σεπτέμβρη. Είναι περίεργο να αντλούμε ευχαρίστηση από την άνοιξη και τις άλλες εποχικές μεταβολές; Για να το θέσουμε πιο συγκεκριμένα, είναι πολιτικά αξιοκατάκριτο, τη στιγμή που όλοι στενάζουμε ή τουλάχιστον θα έπρεπε να στενάζουμε, κάτω από τον ζυγό του καπιταλιστικού συστήματος, να επισημαίνουμε ότι η ζωή συχνά αξίζει περισσότερο τον κόπο χάρις στο κελάηδημα ενός κοτσυφιού, λόγω μιας κίτρινης φτελιάς του Οκτώβρη ή κάποιου άλλου φυσικού φαινομένου που δεν κοστίζει χρήματα και δεν έχει αυτό που οι συντάκτες των αριστερών εφημερίδων αποκαλούν ταξική σκοπιά; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί άνθρωποι απαντούν καταφατικά. Γνωρίζω εκ πείρας ότι μια ευνοϊκή αναφορά στη «Φύση» σε ένα από τα άρθρα μου είναι πιθανό να μου εξασφαλίσει αρκετές υβριστικές επιστολές και, παρότι η λέξη-κλειδί σ’ αυτές τις επιστολές είναι συνήθως ο «συναισθηματισμός», φαίνεται να περιέχουν δύο διαφορετικές ιδέες μπλεγμένες μεταξύ τους. Η πρώτη είναι ότι κάθε απόλαυση της πραγματικής διαδικασίας της ζωής ενθαρρύνει ένα είδος πολιτικού εφησυχασμού. Οι άνθρωποι, έτσι προχωράει αυτή η σκέψη, οφείλουν να είναι ανικανοποίητοι και δουλειά μας είναι να πολλαπλασιάζουμε τις επιθυμίες μας και όχι απλώς να αυξάνουμε την απόλαυση που

τζορτζ οργουελ

Ό,τι μου κάνει κέφι Μτφρ.: Οδυσσέας Πάππος Ανθολόγηση/ Επίμετρο: Σταύρος Ζουμπουλάκης Εκδόσεις Μεταίχμιο Σελ.: 592

αντλούμε από τα πράγματα που ήδη έχουμε. Η άλλη ιδέα είναι ότι ζούμε στην εποχή των μηχανών και το να μη σου αρέσει η μηχανή, ή ακόμα και το να θες να περιορίσεις την κυριαρχία της, είναι αναχρονιστικό, αντιδραστικό και γελοίο. Αυτό ενισχύεται συχνά από τη δήλωση ότι η αγάπη για τη Φύση είναι ελάττωμα των αστικοποιημένων ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά είναι η Φύση. Εκείνοι που πραγματικά πρέπει να ασχοληθούν με το χώμα λέγεται ότι δεν αγαπάνε το χώμα και δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τα πουλιά ή τα λουλούδια πέρα από αυστηρά ωφελιμιστική σκοπιά. Για να αγαπάει κανείς την εξοχή πρέπει να ζει στην πόλη κι απλώς να την περιδιαβαίνει μερικά Σαββατοκύριακα κατά τους θερμότερους μήνες του έτους. Η τελευταία ιδέα είναι ολοφάνερα λανθασμένη. Η μεσαιωνική λογοτεχνία, για παράδειγμα, συμπεριλαμβανομένης και της λαϊκής μπαλάντας, βρίθει από έναν σχεδόν γεωργιανό ενθουσιασμό για τη φύση και η τέχνη των γεωργικών λαών, όπως οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες, περιστρέφεται πάντοτε γύρω από τα δέντρα, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα ποτάμια, τα βουνά. Η πρώτη ιδέα μού φαίνεται πως είναι λάθος με έναν πιο υπόγειο τρόπο. Αναμφίβολα, οφείλουμε να είμαστε δυσαρεστημένοι, δεν πρέπει απλώς να βρίσκουμε τρόπους για να αξιοποιούμε όσο καλύτερα μπορούμε μία άσχημη δουλειά, ωστόσο εάν σκοτώσουμε όλη την απόλαυση της πραγματικής ζωής, τι είδους μέλλον προετοιμάζουμε, άραγε, για τους εαυτούς μας; Εάν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να απολαύσει την επιστροφή της άνοιξης, γιατί να είναι ευτυχισμένος σε μια ουτοπία απαλλαγμένη από την υπερβολική εργασία; Τι θα κάνει με τον ελεύθερο χρόνο που θα του εξασφαλίσουν οι μηχανές; Πάντοτε υποπτευόμουν ότι εάν ποτέ λυθούν πραγματικά όλα τα οικονομικά και πολιτικά μας προβλήματα, η ζωή μας θα γίνει απλούστερη και όχι περιπλοκότερη και ότι το είδος της ευχαρίστησης που παίρνει κανείς όταν βρίσκει το πρώτο τριαντάφυλλο θα γίνει σημαντικότερο από το είδος της ευχαρίστησης που παίρνει κανείς όταν τρώει ένα παγωτό υπό τους ήχους ενός τζουκ μποξ. Πιστεύω ότι διατηρώντας κανείς την παιδική του αγάπη για τα δέντρα, τα ψάρια, τις πεταλούδες και –για να επιστρέψω στο θέμα μου– τους φρύνους, κάνει πιο εφικτό ένα ειρηνικό και όμορφο μέλλον και ότι κηρύσσοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού πέρα από το ατσάλι και το τσιμέντο, αυτό που κάνει είναι απλώς να διασφαλίζει λίγο περισσότερο ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν πού αλλού να αποθέσουν την πλεονάζουσα ενέργειά τους παρά στο μίσος και στη λατρεία των ηγετών. Όπως και να ’χει, η άνοιξη είναι εδώ, ακόμα και στο Ν1 του Λονδίνου, και δεν μπορούν να σε εμποδίσουν να την απολαύσεις. Αυτή είναι μια ευχάριστη σκέψη. Πόσες φορές έχω σταθεί να δω τους φρύνους να ζευγαρώνουν ή ένα ζευγάρι λαγών να στήνει έναν αγώνα μποξ πλάι στα άγουρα καλαμπόκια και σκέφτηκα όλα εκείνα τα σημαντικά άτομα που θα με εμπόδιζαν να τα απολαύσω, εάν μπορούσαν. Ευτυχώς, όμως, δεν μπορούν. Όσο δεν είσαι άρρωστος, πεινασμένος, τρομαγμένος ή παγιδευμένος σε κάποια φυλακή ή σε κάποιο θέρετρο, η άνοιξη παραμένει άνοιξη. Οι ατομικές βόμβες στοιβάζονται στα εργοστάσια, οι αστυφύλακες παρελαύνουν στις πόλεις, τα ψέματα ξεχύνονται σαν ποτάμια από κείνους που κατέχουν το βήμα, αλλά η Γη ακόμα κινείται γύρω από τον Ήλιο και ούτε οι δικτάτορες ούτε οι γραφειοκράτες, όσο βαθιά κι αν αντιπαθούν αυτήν τη διαδικασία, μπορούν να την αποτρέψουν.

19.5.22 – lifo

57

MARKET RESEARCH

PERSONAL SHOPPER î

Nuxe

ñ

Ξηρό λάδι Huile Prodigieuse Or.

Puma

Στα καταστήματα καλλυντικών

Mini τσάντα Sense. eu.puma.com

î

Paraphernalia Κερί Earl Of East Onsen Ceramic. www.paraphernalia.gr

ö

Prada Δερμάτινα σανδάλια. www.kalogirou.com

ò

Fjällräven Backpack Kanken Rainbow. Σε επιλεγμένα καταστήματα

ñ

MAC Lipglass Excellent Erica από τη συλλογή MAC x Stranger Things. www.maccosmetics.gr

î

Tommy Hilfiger Φόρεμα πουκαμίσα. gr.tommy.com

ò

Estée Lauder Άρωμα Beautiful Magnolia Intense. Στα καταστήματα καλλυντικών

58 lifo – 19.5.22

Μια νέα εμπειρία παρουσίασης από την IFI Architectural Lighting Design Με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο παρουσιάστηκε στην Ελλάδα το εντυπωσιακό Range Rover 5ης γενιάς. Η εμπειρία που έζησαν όσοι βρέθηκαν στην αποκάλυψη του αυτοκινήτου-συμβόλου, του νέου Range Rover, ήταν ξεχωριστή. Με τη συμβολή της IFI Architectural Lighting Design οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να «ζήσουν» το νέο Range Rover σαν να βρίσκονται στον δρόμο, μέρα-νύχτα, υπό οιαδήποτε συνθήκη. Οι ειδικοί της IFI, μετά από εντατική μελέτη, τοποθέτησαν γύρω από το νέο Range Rover ειδικά και υπερσύγχρονα συστήματα φωτισμού. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Όσοι βρέθηκαν στη θέση του οδηγού ένιωσαν μέσα σε μόλις ένα λεπτό πως βρίσκονταν σε διαφορετικές ζώνες ώρας (πρωί, ηλιοβασίλεμα, βράδυ με έναστρο ουρανό) και παράλληλα σε διαφορετικές οδηγικές καταστάσεις (πέρασμα μέσα από τούνελ, κίνηση με χαμηλή και υψηλή ταχύτητα). Το event είχε στο επίκεντρο το νέο Range Rover.

Mε τη βοήθεια της τεχνολογίας και του σωστού σχεδιασμού φωτισμού η IFI Architectural Lighting Design έφερε στο προσκήνιο και τον ίδιο τον οδηγό, τον κάτοχο του αυτοκινήτου, και το πώς ο ίδιος αισθάνεται μέσα σε αυτό. «Το φως έχει την ικανότητα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αρχιτεκτονική και τον χώρο γενικότερα. Στόχος μας μέσα από αυτό το event ήταν να διευκολύνουμε αυτόν που αγαπά τα Range Rover να τα ζήσει σε κάθε συνθήκη και να του προσφέρουμε μια μοναδική εμπειρία», τόνισε ο κ. Γιώργος Αναγνωστάκης, creative director της IFI Architectural Lighting Design. Η IFI παρέχει καινοτόμες λύσεις φωτισμού που εξυπηρετούν τις ιδιαίτερες απαιτήσεις κάθε έργου, ενώ παράλληλα σέβονται ιδιαίτερα τον προϋπολογισμό, την αειφορία και την αρχιτεκτονική σύλληψη. H IFI ξεκίνησε πριν από τριάντα τρία χρόνια ως το πρώτο στούντιο μελέτης φωτισμού στην Ελλάδα με στόχο να δώσει μια μοναδικότητα σε ιδιαίτερα σύνθετα έργα φωτισμού. «Η μελέτη φωτισμού αποτελεί για εμάς στην IFI ένα αναπόσπαστο τμήμα του αρχιτεκτονικού οράματος», επισημαίνει ο κ. Αναγνωστάκης. Σήμερα, η IFI έχει εξελιχθεί σε μια εταιρεία μελέτης φωτισμού με διεθνώς αναγνωρισμένο και υψηλό κύρος. Διαθέτει ένα εντυπωσιακό και ευρύ portfolio έργων διαφορετικής κλίμακας (ξενοδοχεία και εστιατόρια πολυτελείας, χώρους καταστημάτων, αρχιτεκτονική τοπίου και μοναδικές κατοικίες κ.ά.) τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

ΈΧΕΙΣ ΓΟΎΣΤΟ

Mortasia Στυλίστρια / Σχεδιάστρια

Mortasia, τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τη μόδα; Η μαμά μου. Μία από τις πιο παλιές αναμνήσεις μου είναι να τη βλέπω να σχεδιάζει ρούχα. Styling ξεκίνησα τυχαία πριν από τρία χρόνια, όταν μια μέρα πρότεινα στην εταιρεία παραγωγής να αναλάβω εγώ το κλιπ του Sportex. Ήξερα ότι αυτή ήταν μια καλή αρχή για να μπω στον χώρο της μόδας. Μετά από αυτό άφησα την αρχιτεκτονική και λίγο αργότερα άρχισα να δουλεύω full-time ως στυλίστρια.

Πάνω σε τι πρότζεκτ δουλεύεις αυτή την περίοδο; Βιντεοκλίπ, φωτογραφίσεις, διαφημιστικά. Μέσα στη χρόνια θέλω να ελπίζω ότι θα βγάλω τα πρώτα μου designs! Πριν από έναν μήνα ξεκίνησα να δημιουργώ πειραματικά μουσική με το Nephew Dizz, οπότε ίσως δείτε κάποιο κομμάτι μας στο SoundCloud. Τέλος, αν όλα πάνε βάσει προγράμματος, τον Οκτώβριο θα βγει το μεγαλύτερο πρότζεκτ που έχω δουλέψει ως στυλίστρια για τη ραπ σκηνή. Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Σήμερα φοράω ένα λευκό chocker (€9), λευκό κορσέ (€70), λευκή φούστα (€10) και λευκά Converse, τα οποία είναι δώρο από την ίδια την εταιρεία! Πού πηγαίνεις τώρα; Πηγαίνω σε φωτογράφιση για διαφημιστικό ενός τσαγιού! @mortasiaaa Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

από τηn αφροδιτη σακκα

φωτο: παρισ ταβιτιαν

Πώς θα χαρακτήριζες την αισθητική σου; Οι λέξεις που τη χαρακτηρίζουν είναι futuristic, punk, goth, edgy, feminine και σίγουρα alien, fairy inspired.

19.5.22 – lifo

59

starfax

ΤΑΥΡΟΣ [21.4/20.5] Με την είσοδο του Ήλιου στους Διδύμους στις 21/5 ξεκινά μια περίοδος κατά την οποία θα σας απασχολήσουν τα οικονομικά και μέχρι τις 21/6 θα μπορέσετε να αυξήσετε το εισόδημά σας. Οι διαπραγματεύσεις σας θα έχουν επιτυχία, αρκεί να είστε ευέλικτοι και ενημερωμένοι σχετικά με τις τάσεις των αγορών. Στις 23/5 ο ανάδρομος Ερμής επιστρέφει στο ζώδιό σας και μέχρι τις 4/6 θα επικρατεί κάποια σύγχυση στο μυαλό σας, οπότε καλό θα είναι να αποφύγετε νέα ξεκινήματα που μπορεί να αφορούν τα επαγγελματικά σας ή την προσωπική σας ζωή. Μπορεί αργότερα να μετανιώσετε για τις αποφάσεις σας ή να μη μείνετε ικανοποιημένοι με τις εξελίξεις. Με την είσοδο του Άρη στον Κριό στις 25/5 θα έχετε μια τάση να δουλέψετε παρασκηνιακά, θα επικεντρωθείτε στους στόχους σας, τηρώντας σιγή ιχθύος. ΔΙΔΥΜΟΣ [21.5/21.6] Η εποχή των γενεθλίων σας ξεκινά στις 21/5 με την είσοδο του Ήλιου στο ζώδιό σας και εκτός του ότι θα είστε λαμπεροί και γεμάτοι θετική ενέργεια, θα είναι ιδανική εποχή για να επαναπροσδιορίσετε τις προτεραιότητές σας και να θέσετε νέους στόχους. Κάποιοι μπορεί να θέλετε να αλλάξετε επαγγελματική κατεύθυνση, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να αποφασίσετε να επισημοποιήσετε τη σχέση σας και να δημιουργήσετε οικογένεια. Στις 23/5 ο κυβερνήτη σας Ερμής, που είναι ανάδρομος, επιστρέφει στον Ταύρο και μέχρι τις 4/6 θα είστε πιο μυστικοπαθείς, διανύοντας ένα διάστημα εσωτερικής αναζήτησης. Ενδεχομένως να βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε σε θέματα που σας απασχολούν. Από τις 25/5, που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό, νέες ιδέες θα σας δίνουν κίνητρο για να κοινωνικοποιηθείτε περισσότερο και θα κάνετε έξυπνες συμμαχίες.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ [22.6/22.7] Εποχή έντονης εσωστρέφειας ξεκινάει για εσάς από τις 21/5 που εισέρχεται ο Ήλιος στους Διδύμους και μέχρι τις 21/6 θα είναι ιδανική εποχή για να ανασυνταχθείτε και να σκεφτείτε τι είναι αυτό που λείπει από τη ζωή σας. Θα πρέπει να αποκτήσετε περισσότερη πνευματικότητα και να αναζητήσετε την ευτυχία σε κάτι που θα είναι πέραν των υλικών απολαύσεων και των επαγγελματικών επιτυχιών. Στις 23/5 ο ανάδρομος Ερμής επιστρέφει στον Ταύρο και μέχρι τις 4/6 θα γίνει μια επανασύνδεση με κάποιο άτομο από το παρελθόν με το οποίο μπορεί να είχατε κοινό σκοπό ή φιλική σχέση. Επίσης, θα μπορέσετε να ολοκληρώσετε μια ιδέα που είχε μείνει ημιτελής λόγω οικονομικής αδυναμίας. Από τις 25/5, που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό, η αυτοπεποίθησή σας θα είναι στα ύψη και θα έχετε επιτυχίες στην καριέρα σας.

ΛΕΩΝ [23.7/23.8] Νέες ιδέες κατακλύζουν

από τη μα ρ ιβ ίκυ καλλέ ρ γ η (s tar f ax@ li f o. g r )

60 lifo – 19.5.22

τη σκέψη σας αυτή την εποχή και ειδικά από τις 21/5, που ο κυβερνήτης σας Ήλιος εισέρχεται στους Διδύμους, θα έχετε πολλή ενέργεια και αισιοδοξία, κάτι που θα σας ωθήσει στο κυνήγι ευκαιριών με αποφασιστικότητα. Αναζητήστε άτομα για να ενώσετε τις δυνάμεις σας όσοι ξεκινάτε ένα νέο εγχείρημα και δώστε έμφαση στην κοινωνική σας ζωή. Πολλοί από εσάς θα κάνετε μια καινούργια γνωριμία που θα εξελιχθεί σε ερωτικό ειδύλλιο. Από τις 23/5, που ο ανάδρομος Ερμής επιστρέφει στον Ταύρο, επανέρχονται στο προσκήνιο θέματα καριέρας, αλλά θα πρέπει να αποφύγετε νέα ξεκινήματα και αλλαγή επαγγελματικής κατεύθυνσης, καθώς θα επικρατεί ασάφεια. Ιδιαίτερη προσοχή σε όσους σας τάζουν πολλά και αόριστα. Ο τομέας της πνευματικής σας ανάπτυξης ενεργοποιείται με την είσοδο του Άρη στον Κριό και από τις 25/5 θα έχετε αυξημένη διάθεση για περιπέτεια και θα ταξιδεύετε συχνά.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ [24.8/22.9] Διανύετε μια

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ [22.12/19.1] Με την είσοδο

φάση όπου σας απασχολούν η καριέρα και οι μελλοντικοί σας στόχοι. Είναι επίσης ιδανική εποχή για να βάλετε σε εφαρμογή ένα εγχείρημα που είναι στα σκαριά, καθώς στις 21/5 εισέρχεται ο Ήλιος στους Διδύμους και φωτίζει τον συγκεκριμένο τομέα. Αξιοποιήστε την ενέργειά σας που θα είναι σε υψηλά επίπεδα και μη διστάσετε να δοκιμάσετε την τύχη σας σε μια νέα επαγγελματική κατεύθυνση. Επίσης, εκσυγχρονίστε την επιχείρησή σας ώστε να μην υστερείτε σε σχέση με τους ανταγωνιστές σας. Με την επιστροφή του ανάδρομου Ερμή στον Ταύρο μπορεί να ανακινηθεί ένα νομικό ή διαδικαστικό σας ζήτημα, ή μπορεί να προκύψουν καθυστερήσεις σε ταξίδια. Ακατάλληλη εποχή για λήψη αποφάσεων σχετικά με σπουδές και τη σταδιοδρομία σας. Στις 25/5 εισέρχεται ο Άρης στον Κριό και καλό θα είναι να ασχοληθείτε με τις οφειλές σας. Αν σκοπεύετε να ζητήσετε χρηματοδότηση κάντε το μέχρι τις 5/7.

του Ήλιου στους Διδύμους στις 21/5 ξεκινάει μια εποχή κατά την οποία θα είστε γεμάτοι θετική ενέργεια και αισιοδοξία και θα μπορέσετε να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό στη δουλειά σας. Πολλές εκκρεμότητες θα διευθετηθούν και θα έχετε περισσότερο χρόνο για να ασχοληθείτε με μια νέα εργασία που θα σας ανατεθεί. Ξεκινήστε διατροφή και άσκηση τώρα που έχει φτιάξει ο καιρός και μπορείτε να απολαύσετε τη θάλασσα. Με την επιστροφή του ανάδρομου Ερμή στον Ταύρο από τις 23/5 και μέχρι τις 4/6 θα πρέπει να αποφύγετε τα ρίσκα και τις επενδύσεις, καθώς ο κίνδυνος απωλειών θα είναι αυξημένος. Επίσης, μπορεί να παρεξηγήστε συχνά με το ταίρι σας, ενώ θα είναι πεσμένη η δημιουργική σας διάθεση. Η ενέργειά σας θα διοχετευτεί στο σπίτι από τις 25/5 που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ [20.1/19.2] Η δημιουργική σας διάθεση θα σας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια από τις 21/5 που εισέρχεται ο Ήλιος στους Διδύμους και όσοι προωθήσετε τα έργα σας θα κερδίσετε το ενδιαφέρον του κοινού. Μέχρι τις 21/6 η αυξημένη σας ενέργεια θα πρέπει να διοχετευτεί στην ερωτική σας ζωή. Οι γονείς θα έχετε περισσότερο χρόνο να ασχοληθείτε με τα παιδιά και θα περνάτε ποιοτικές στιγμές μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων. Με την επιστροφή του ανάδρομου Ερμή στον Ταύρο στις 23/5 θα ανακινηθεί ένα οικογενειακό σας ζήτημα ή μπορεί να επικρατεί ασυνεννοησία στην οικογένεια. Μέχρι τις 4/6 καλό θα είναι να αποφύγετε τις αγοραπωλησίες ακινήτων και τις υπογραφές συμβολαίων. Από τις 25/5, που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό, θα προωθήσετε με επιτυχία τις υπηρεσίες σας.

ΖΥΓΟΣ [23.9/22.10] Ο τομέας της πνευματικής σας ανάπτυξης ενεργοποιείται με την είσοδο του Ήλιου στους Διδύμους και από τις 21/5 μέχρι τις 21/6 θα είναι ιδανική εποχή για να ασχοληθείτε με τις σπουδές, να κάνετε ταξίδια για επαγγελματικούς σκοπούς και να διευθετήσετε διαδικαστικά θέματα που σας απασχολούν. Η αισιοδοξία σας θα είναι στα ύψη και δεν θα πτοείστε από πιθανές προκλήσεις. Ορισμένοι από εσάς θα βρείτε τον έρωτα αν κάνετε ένα ταξίδι. Από τις 23/5, που επιστρέφει ο ανάδρομος Ερμής στον Ταύρο, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με κληρονομικά ζητήματα και οφειλές ή μπορεί να σας επιστραφούν κάποια χρήματα. Ένας έρωτας από το παρελθόν θα προσπαθήσει την επανασύνδεση, αλλά μέχρι τις 4/6 δεν θα πρέπει να πάρετε αποφάσεις που θα ορίσουν τη ζωή σας. Στις 25/5 εισέρχεται ο Άρης στον Κριό και μέχρι τις 5/7 θα είναι μια καλή εποχή για αναζήτηση νέων συνεργατών, διαπραγματεύσεις και συμφωνίες.

ΙΧΘΥΣ [20.2/20.3] Ο τομέας της οικιακής σας ζωής φωτίζεται με την είσοδο του Ήλιου στους Διδύμους στις 21/5 και μέχρι τις 21/6 θα είναι ιδανική εποχή για να κάνετε μια ανακαίνιση, να μετακομίσετε ή να αγοράσετε το δικό σας σπίτι. Η φροντίδα των αγαπημένων σας προσώπων θα αποτελεί προτεραιότητα, ωστόσο θα πρέπει να αφιερώνετε χρόνο και στον εαυτό σας. Από τις 23/5, που επιστρέφει ο ανάδρομος Ερμής στον Ταύρο, η επικοινωνία δεν θα είναι ό,τι καλύτερο, καθώς μπορεί να δημιουργούνται παρεξηγήσεις με οικείους, να υπάρχουν καθυστερήσεις στις μετακινήσεις σας ή να μπλοκάρουν οι εμπορικές σας συναλλαγές. Μέχρι τις 4/6 προσπαθήστε να παραμένετε ψύχραιμοι. Στις 25/5 εισέρχεται ο Άρης στον Κριό και θα ευνοήσει τις οικονομικές διαπραγματεύσεις, τις επενδύσεις και τις σημαντικές αγορές.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ [23.10/22.11] Κοινοί πόροι, δάνεια, κληρονομικά ζητήματα έρχονται στην επιφάνεια με την είσοδο του Ήλιου στους Διδύμους στις 21/5 και μέχρι τις 21/6 θα είναι μια καλή εποχή για να τακτοποιήσετε εκκρεμότητες. Αναζητήστε πόρους μέσω μιας χρηματοδότησης, επανεξετάστε τον προϋπολογισμό σας και προσέξτε τη διαχείριση χρημάτων τρίτων ατόμων. Οι οικονομικοί σύμβουλοι θα έχετε αυξημένες ευθύνες. Σε ό,τι αφορά τα ερωτικά σας, οι ελεύθεροι θα πρέπει να προσέξετε, καθώς είναι η εποχή που λάμπετε. Στις 23/5 επιστρέφει ο ανάδρομος Ερμής στον Ταύρο και μπορεί να προκύψουν καθυστερήσεις στην επισφράγιση μιας συμφωνίας ή να μην εξελιχθούν τα πράγματα όπως περιμένατε. Αποφύγετε τις υπογραφές συμβολαίων ή, αν δεν μπορείτε, προσέξτε τα ψιλά γράμματα. Από τις 25/5, που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό, όσοι αναζητάτε μια θέση εργασίας θα προκαλέσετε θετικές εντυπώσεις.

ΚΡΙΟΣ [21.3/20.4] Μια πιο επικοινωνιακή

ΤΟΞΟΤΗΣ [23.11/21.12] Αρμονία στις σχέσεις με άτομα που είναι σημαντικά για εσάς φέρνει ο Ήλιος με την είσοδό του στους Διδύμους στις 21/5 και θα μπορέσετε να βελτιώσετε σχέσεις με συνεργάτες, ενώ θα έρθετε πιο κοντά με το ταίρι σας. Κάποια άτομα σε ισχυρές θέσεις θα εκτιμήσουν τις δεξιότητές σας και θα σας προτείνουν να συνεργαστείτε. Επιστρατεύστε τον δυναμισμό σας και θα πετύχετε μια καλή συμφωνία. Στις 23/5 επιστρέφει ο ανάδρομος Ερμής στον Ταύρο και μπορεί να επικρατεί ασυνεννοησία στον τομέα της εργασίας, να μπλοκάρουν ζητήματα που θα έχουν να κάνουν με την καθημερινή σας ρουτίνα ή μπορεί να ασχοληθείτε ξανά με ένα παλιό σας επάγγελμα. Πάντως, αν ξεκινήσετε διατροφή και άσκηση τώρα, δύσκολα θα πειθαρχήσετε. Από τις 25/5, που εισέρχεται ο Άρης στον Κριό, θα προσελκύετε το ενδιαφέρον αν φλερτάρετε.

Sudoku No 728 2

1

3 7

7 2

7 6 4 5 1 6

4 9 3 6 7

5

1

4 1

4 7

8

3

1

Η λύση του προηγούμενου 9 7 4 6 5 2 8 3 1

2 3 1 9 8 7 6 5 4

5 6 8 3 4 1 2 9 7

4 5 7 2 6 9 3 1 8

1 2 6 8 3 5 4 7 9

8 9 3 1 7 4 5 2 6

7 4 9 5 2 8 1 6 3

6 1 5 4 9 3 7 8 2

3 8 2 7 1 6 9 4 5

εποχή ξεκινάει για εσάς από τις 21/5, που εισέρχεται ο Ήλιος στους Διδύμους, και μέχρι τις 21/6 θα κάνετε πολλές επαφές για να προωθήσετε τις δεξιότητες ή τις υπηρεσίες σας, οι μετακινήσεις σας θα είναι συχνές και θα έχετε έντονη διάθεση για να διευρύνετε τις γνώσεις σας. Στις 23/5 ο ανάδρομος Ερμής επιστρέφει στον Tαύρο και μέχρι τις 4/6 θα σας απασχολήσουν τα οικονομικά σας θέματα. Ενδεχομένως να υπάρξουν καθυστερήσεις στις αποδοχές σας ή να σας επιστραφούν κάποια χρήματα. Ωστόσο, όσο θα διαρκεί η ανάδρομη πορεία του, πρέπει να είστε πολύ προσεχτικοί στις συναλλαγές σας. Στις 25/5 ο κυβερνήτης σας ο Άρης εισέρχεται στο ζώδιό σας, γεμίζoντάς σας θάρρος και αυτοπεποίθηση. Πλέον θα μπορείτε να κυνηγάτε τα όνειρά σας με περισσότερη σιγουριά και θα αφήσετε κάθε περιττό φορτίο.

19.5.22 – lifo

61

Στα Public με τη δύναμη της τεχνολογίας αλλάζουμε τον κόσμο

Τ

Από τον Τίμο Κουρεμένο

α Public στηρίζουν την Ψηφιακή Μέριμνα ΙΙ και παράλληλα ενισχύουν τις επιλογές μάθησης και ψυχαγωγίας των τοπικών κοινωνιών, δημιουργώντας ψηφιακές βιβλιοθήκες σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας! Η Ψηφιακή Μέριμνα έρχεται και πάλι στο προσκήνιο και αυτήν τη φορά αφορά τους εκπαιδευτικούς και όχι μόνο! Στην εποχή της τηλεκπαίδευσης και του digital transformation η ανάγκη για έναν αξιόπιστο υπολογιστή είναι πλέον μεγάλη. Έτσι, λοιπόν, πριν από μερικούς μήνες είδαμε χιλιάδες μαθητές να επιλέγουν τον ιδανικό «συμμαθητή» τους, που μπορεί να ήταν κάποιο tablet ή κάποιο laptop, και πλέον ήρθε η σειρά για τους καθηγητές. Με την Ψηφιακή Μέριμνα ΙΙ περισσότεροι από 200.000 εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ειδικής αγωγής το σχολικό έτος 20212022 (μόνιμοι και αναπληρωτές) αλλά και άτομα με εξαρτώμενα μέλη που επλήγησαν από τις πυρκαγιές του Ιουλίου-Αυγούστου 2021 δικαιούνται voucher 200 ευρώ για αγορά τεχνολογικού εξοπλισμού. Τα Public, ακολουθώντας όλα τις τελευταίες εξελίξεις, έχουν δημιουργήσει μια ειδική σελίδα (https://www.public.gr/cat/landing/ psifiaki-merimna), μέσα από την οποία ο επισκέπτης μπορεί να μάθει όλα όσα χρειάζεται το πρόγραμμα, τους δικαιούχους, αλλά και να κάνει εγγραφή στη σχετική λίστα ώστε να ενημερωθεί άμεσα μόλις ανοίξει το πρόγραμμα. Επίσης, γιορτάζοντας τη δύναμη που προσφέρει η τεχνολογία, τα Public υποστηρίζουν την προσπάθεια δημιουργίας ψηφιακών βιβλιοθηκών σε επιλεγμένα σημεία της Ελλάδας, δωρίζοντας τεχνολογικό εξοπλισμό σε έξι βιβλιοθήκες απομακρυσμένων περιοχών της χώρας.

ΤΙ ΚΑΛΎΠΤΕΙ ΌΜΩΣ Η ΨΗΦΙΑΚΉ ΜΈΡΙΜΝΑ ΙΙ;

Το πρόγραμμα Ψηφιακή Μέριμνα καλύπτει tablets, φορητούς υπολογιστές (notebooks, chromebooks) αλλά και συσκευές 2-σε-1, καθώς και σταθερούς υπολογιστές, συμπεριλαμβανομένων desktops και all-inones. Επίσης, μην ξεχνάτε ότι ένας δικαιούχος έχει την επιλογή να αγοράσει και περιφερειακά, όπως οθόνη, ποντίκι, πληκτρολόγιο, κάμερα, ακουστικά κ.λπ., σε συνδυασμό με κάποιο μηχάνημα που θα επιλέξει. Βρείτε τα καλύτερα περιφερειακά και gadgets με έκπτωση έως και 50%, αλλά και άλλες αποκλειστικές προσφορές μόνο στα Public.

ΕΊΣΤΕ ΔΙΚΑΙΟΎΧΟΣ! ΤΙ ΘΑ ΕΠΙΛΈΞΕΤΕ;

Αν είστε δικαιούχος και δεν ξέρετε τι να επιλέξετε λόγω της μεγάλης γκάμας προϊόντων που σας προσφέρουν τα Public, μην αγχώνεστε, είμαστε εδώ για να σας δώσουμε μερικά tips που μπορεί να σας βοηθήσουν.

ΘΈΛΕΤΕ TABLET;

Αυτό που ζητάμε από ένα tablet είναι να μπορεί να μας κάνει τη δουλειά, χωρίς να αργεί. Εδώ, λοιπόν, κοιτάμε κυρίως τη RAM, οπότε, όσο περισσότερη μνήμη έχει, τόσο περισσότερα μπορείτε να κάνετε παράλληλα (multitasking). Εκτός όμως από ταχύτητα θέλουμε και αποθηκευτικό χώρο για να αποθηκεύουμε τα αρχεία μας χωρίς πρόβλημα και άγχος μήπως δεν χωρέσουν. Επομένως, όσο περισσότερα τα GB, τόσο το καλύτερο.

ΘΈΛΕΤΕ LAPTOP;

Αν τώρα το tablet σάς φαίνεται πολύ μικρό και θέλετε κάτι να έχετε μαζί σας για να μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας από παντού, η ιδανική λύση είναι ένα laptop. Εδώ οι επιλογές είναι πάρα πολλές και πάλι το πρώτο πράγμα που κοιτάμε είναι να βρούμε εκείνο το μηχάνημα που θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις εργασίες της καθημερινότητάς μας. Η μνήμη RAM και ο αποθηκευτικός χώρος παίζουν και εδώ σημαντικό ρόλο, όμως υπάρχουν ακόμα μερικοί παράγοντες, όπως το μέγεθος της οθόνης, ο επεξεργαστής που χρησιμοποιεί, η αυτονομία της μπαταρίας και, αν υπάρχει, κάποια επιπλέον κάρτα γραφικών. Συνήθως τα mid-range μηχανήματα που κυκλοφορούν καλύπτουν πλήρως τις καθημερινές ανάγκες, οπότε μηχανήματα με intel επεξεργαστή, 8GB RAM, 512GB διαθέσιμο αποθηκευτικό χώρο και ενσωματωμένη κάρτα γραφικών θα κάνουν τη δουλειά σας άνετα! Ακόμα ένα πράγμα που θα πρέπει να κοιτάξετε είναι η συνδεσιμότητα που προσφέρει το laptop. Με απλά λόγια, τι διαθέσιμες θύρες έχει και κατά πόσο σας καλύπτουν. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλά μοντέλα που θυσιάζουν τις θύρες στον βωμό του design. * Η Δράση Ψηφιακή Μέριμνα ΙΙ υλοποιείται από τα υπουργεία Παιδείας, Οικονομικών, Ανάπτυξης, Εργασίας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης στο πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας Ελλάδα 2.0. Με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης NextGenerationEU.

ΘΈΛΕΤΕ DESKTOP;

Αν, τώρα, είστε από εκείνους που θέλουν να έχουν έναν υπολογιστή στο σπίτι, ένας desktop υπολογιστής είναι αυτό που θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Δεν θα μπορείτε να δουλεύετε από παντού, όμως θα μπορείτε να αναβαθμίζετε το σύστημά του υπολογιστή και να φτιάξετε το ιδανικό setup που θα καλύπτει τις ανάγκες σας. Όπως είναι λογικό, τα desktops προσφέρουν περισσότερες δυνατότητες συνδέσεων και αναβαθμίσεων, αλλά από την άλλη καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο και έχουν περισσότερα καλώδια από τις παραπάνω επιλογές. Ό,τι και να επιλέξετε, να ξέρετε ότι τα Public έχουν μεγάλη ποικιλία σε όλα τα τελευταία μοντέλα laptop, tablet και desktop. Επίσης, προσφέρουν 2 χρόνια εγγύηση με κάθε αγορά καθώς και εγκατεστημένο antivirus, γιατί μην ξεχνάμε ότι η ασφάλεια είναι πάντα σημαντική. Αν είστε δικαιούχος, μπορείτε να εξαργυρώσετε στα Public το κουπόνι των €200 και να επιλέξετε μέσα από μια μοναδική ποικιλία από κορυφαία laptops, desktops και tablets, αυτό που σας ταιριάζει περισσότερο, φυσικά στην καλύτερη τιμή!

64 lifo – 19.5.22