Τεύχος 748

Παχής advertising manager Δημήτρης Βουκελάτος (dvoukelatos@lifo.gr) advertising coordinator Κατερίνα Κουρμούζη (kkourmouzi@lifo.gr) head of creative Βασίλης Καψάσκης digital campaign manager Γιώργος Γιαννή commercial creative director Λευτέρης Κεφαλάς ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr Άγγελος Παπαστεργίου συνταξη συντακτικη ομαδα Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Γιάννης Βασιλείου, Ευτύχης Βαρδουλάκης, Μίνα Καλογερά, Ματίνα Καλτάκη, Ματούλα Κουστένη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Γιάννης Κωνσταντινίδης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκος Μπακουνάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Αργυρώ Μποζώνη, Γιάννης Πανταζόπουλος, Στεφανία Παπαδημητρίου,

και τη γλώσσα του Οικονομίδη σε μια παράσταση που είναι γροθιά στο στομάχι και την κουβαλάς μαζί σου για καιρό. Η δημιουργική ομάδα του Σπιρτόκουτου: The Musical δούλεψε σκληρά για δύο χρόνια με έμπνευση και κέφι και έφτιαξε ένα έργο που σημαδεύει το παρόν με τον ίδιο τρόπο που σημάδεψε τις αρχές των ’00s η ταινία. Απευθύνεται σε όλους, αλλά και σε ένα κοινό που δεν θα πήγαινε ποτέ στο θέατρο να δει μιούζικαλ, διαθέτοντας ένα συγκλονιστικό καστ και μουσικούς που μετατρέπουν τη σκηνή σε ρινγκ όπου τα πάντα είναι συναρπαστικά, σκληρά, άγρια αλλά και τόσο ρεαλιστικά, υπενθυμίζοντάς σου ποιος είναι ο αληθινός κόσμος. Η γλώσσα της ταινίας του 2002 έγινε σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης γενιάς, οι ατάκες απέκτησαν συνθηματική δυναμική με τα χρόνια και το αποτέλεσμα ήταν το Σπιρτόκουτο να γίνει το πρώτο

Γιάννης Οικονομίδης,

- Στίχοι: Γιάννης Νιάρρος

Γιώτα Καλλιμάνη

Γιάννης Οικονομίδης Καλλιτεχνική επιμέλεια για τη Στέγη: Αφροδίτη Παναγιωτάκου Ενορχήστρωση & μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος Σκηνικό: Εύα Γουλάκου Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος Ηχοληψία: Γιάννης Λαμπρόπουλος

Mανώλης Μανουσάκης

Μαργαρίτα Παπαδημητρίου

μουσικής δραματουργίας: Γιώργος Κουτλής & Βασίλης Μαγουλιώτης Διανομή: Γιάννης Αναστασάκης (Δημήτρης), Αγορίτσα Οικονόμου (Μαρία), Μάριος Σαραντίδης (Γιώργος), Αποστόλης Ψυχράμης (Βαγγέλης), Γιώργος Κατσής (Λουκάς), Νάνσυ Σιδέρη (Κική), Δάφνη Δαυίδ (Μαργαρίτα), Ελένη Μπούκλη (Άντζελα), Βασίλης Δημακόπουλος, Δανάη Μουτσοπούλου, Ελένη Μπούκλη, Θεοδοσία Σαββάκη (Γείτονες) Μουσικοί: Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), Δημήτρης Κλωνής (ντραμς), Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πλήκτρα), Γιώργος Μπουλντής (μπάσο), Σπύρος Nίκας (κλαρίνο, σαξόφωνο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο), Kώστας Σαπούνης (τρομπέτα), Δημήτρης Στασινός (κιθάρα) Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Ισαβέλλα Κασιμάτη Βοηθός ενορχηστρωτή: Γιώργος Καρούμπαλος Βοηθός σχεδιαστή ήχου: Κώστας Στυλιανού Βοηθός ηχολήπτη: Βασίλης Αλεξόπουλος Βοηθός μουσικής

θέμα, η ίδια ιστορία, οι ίδιοι χαρακτήρες. Το ερώτημα είναι κατά πόσο πάλιωσε, κουράστηκε, ξεπεράστηκε ή αν ακόμα η ζωή μας είναι Σπιρτόκουτο. Ζούμε Σπιρτό κουτο ακόμα; Η απάντηση είναι προφανής, είναι τα ίδια σήμερα και ενδεχομένως και χειρότερα. Η βία έχει εκδηλωθεί πλέον με πάρα πολλές μορφές, ξεδιάντροπα πια, στα ίσα μέσα στα σπίτια, μέσα στα διαμερίσματα. ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ : Τα σπίτια είναι τα ίδια, απλώς νομίζω ότι το 2002 το μεγαλόπιασμα ήταν πολύ ταιριαστό με τους Ολυμπιακούς που έρχονταν, τώρα είναι πιο δειλό. Δηλαδή, ναι μεν λες «ok, έχει περάσει η κρίση», αλλά τώρα έρχεται ενεργειακή κρίση. Τώρα αυτά τα ξανοίγματα που ονειρεύονται οι ήρωες δεν θα έπαιζαν τόσο εύκολα. Γ.Ο.: Σωστό, υπήρχε αυτό το στοιχείο τότε, αλλά τα άλλα layers δεν αλλάζουν. Υπήρχε η ξιπασιά, υπήρχε το «πιάσαμε την καλή», λεφτά, το millenium, το Χρη ματιστήριο, οι Ολυμπιακοί, ήταν ένα πανηγύρι περίεργο, είχαν τρελαθεί όλοι, αλλά αυτό που κάνει το Σπιρτόκουτο να ισχύει πραγματικά είναι ότι είναι ένα έργο χαρα κτήρων, κι αυτό βγαίνει και στο μιούζικαλ τώρα. Πέρα από τον καμβά, είναι ένα έργο χαρακτήρων. Α.Π.: Μήπως να απαντήσουν τα παιδιά που γεννιούνταν τότε; ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΑΡΡΟΣ: Όλον αυτόν τον κοινωνιολογικό χαρακτήρα νομίζω πως ο Αλέξανδρος κι εγώ κάπως τον αντιλαμβανόμαστε μεν, αλλά είναι δευτερεύον στοιχείο. Γιατί το Σπιρτόκουτο ξεφεύγει από την ηθογραφία, την καλώς εννοούμενη, που είναι η Ελλάδα του τότε, με το ΠΑΣΟΚ, την πισίνα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ.λπ., και ο λόγος που λειτουργεί και τώρα, όπως λειτουργεί κάθε ωραία ιστορία, είναι επειδή είναι πιο βαθύ, πιο αρχετυπικό, έχει να κάνει με την εξουσία. Αντικατοπτρίζει την Ελλάδα που είχε τα μεγάλα όνειρα, όπως ο Δημήτρης: από την καφετέρια να φτάσει στο πιάνο μπαρ που σερβίρει και πίτσα και είναι και λίγο με μακαρονάδες και είναι και λίγο σουβλακερί. Ωστόσο, το πρώτο θέμα του έργου, που θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε χώρα και σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, είναι η εξουσία και η αγάπη και το μίσος σε μια οικογενειακή δομή. Κάπως ξενερώνω όταν ακούω κόσμο να λέει «α, είναι μια ελληνική ταινία», δεν είναι αυτό το βασικό της χαρακτηριστικό κατά τη γνώμη μου. Είναι μια ταινία πολεμική, ένα έργο που θα μπορούσε να το εκτιμήσει οποιοσδήποτε οποιασδήποτε εθνικότητας, δεν είναι ηθογραφία πια. Βέβαια εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στον Κορυδαλλό, τα υλικά μάς είναι γνωστά. Α.Π.: Όταν βλέπουμε ταινίες του Kεν Λόουτς και μας αγγίζουν, δεν μας αγγίζουν επει δή μπορούμε να ταυτιστούμε με τη βρετανική κοινωνία αλλά με τους χαρακτήρες του. Γ.Ο.: Ακριβώς, έχει δραματουργία που μας πιάνει, έχει ανθρώπινες σχέσεις. Γ.Ν.: Είναι και η φόρμα του Σπιρτόκουτου… Εγώ γουστάρω τα απλά έργα, μου αρέσει πάρα πολύ τα μεγέθη να είναι μικρά, οπότε, μόλις πάμε στο μαμά - μπαμπάς - θείος - κόρη - γιος, εκεί αρχίζουμε να μιλάμε για κάτι που θα αγγίξει το κοινό, γιατί όλοι με κάποιον τρόπο έχουμε περάσει από αυτό το σύμπλεγμα, είτε με καλές εμπειρίες είτε με κακές. Και μετά είναι κι αυτό που λέγαμε με τον Αλέξανδρο (σ.σ. Λιβιτσάνο) ότι είναι αλλιώς όταν βλέπεις την ταινία με φίλους κι αλλιώς όταν τη βλέπεις μόνος σου. Όταν την είδα για πρώτη φορά ήμουν γύρω στα είκοσι και ήμασταν όλοι «χαχαχα, απίστευτο, τι αστείοι, γραφικοί χαρακτήρες, πώς έχει πιάσει την ελληνική κοινωνία κ.λπ.», αλλά, αν τη δεις μόνος σου, ανατριχιάζεις, είναι αδύνατο να μη δεις εκεί μέσα στοιχεία του πατέρα σου, της μάνας σου, του εαυτού σου.

οποίος, για να είναι μάτσο, πρέπει να κάνει κάτι μεγαλύτερο, να φέρει λεφτά, να το παίξει άντρας στους γύρω του, τελικά έρχεται η γυναίκα και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Νομίζεις ότι αυτή ζει μια απλή ζωή, γιατί είναι καταπιεσμένη,

όμως, αυτή η μία γυναίκα και κάνει τη διαφορά. Και η Αγορίτσα, που παίζει τη Μαρία, είναι μια αδιανόητη ηθοποιός. Γ.Ν.: Ναι, είναι εκρηκτική σ’ αυτό. Βέβαια και ο ρόλος της Μαρίας εί ναι εκρηκτικά γραμμένος, γιατί έχει τον Δημήτρη απέναντί της που είναι οργισμένος, μπαϊλντισμένος, απ’ το πρωί έχει νεύρα με κάτι, κι αυτό το εξωτερικεύει.

μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα; Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που είπε ο Αλέξανδρος, να πάρουμε τη φόρμα του μιούζικαλ, που είναι αμερικανική, το καπέλο ας πούμε, και να το δέσουμε με το υπόλοιπο ρουχαλάκι. Δεν αρκεί να το φορέσεις απλά. — Γιάννης Νιάρρος

μιούζικαλ είναι η παράσταση;

: Έχω δηλώσει εκ μέρους της Στέγης ότι σιχαίνομαι τα μιούζικαλ, με κάτι ελάχι στες εξαιρέσεις, εξού και είπαμε ότι θα κάνουμε ένα μιούζικαλ για όσους σιχαίνονται τα μιούζικαλ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ: Εγώ δεν τα σιχαίνομαι τα μιούζικαλ. Το West Side Story έχει γραφτεί από έναν μεγάλο συμφωνιστή, μεγάλο μαέστρο, και δεν είναι απλώς ένα μιούζικαλ, είναι ένα μπαρτοκικής υποστάσεως έργο, ξεκίνησε σαν συμφωνική σουίτα... Το θέμα δεν είναι τι γίνεται με το West Side Story, το θέμα είναι τι γίνεται με τα ελληνικά μιούζικαλ, την ντόπια εκδοχή του είδους. Γ.Ν.: Είναι όπως με το Στέλλα, κοιμήσου, που μέχρι να το δω έλεγα ότι σιχαί νομαι τον ρεαλισμό στο θέατρο, γιατί συνήθως ασχολούμαστε με έργα του Μάμετ και του Τσέχοφ, όπου εγώ πρέπει να πω ατάκες του στυλ «καλημέρα Tριγκόριν, τι κάνεις;». Αν πω «καλημέρα, Γιώργο» και το έργο βασίζεται σε ελληνικούς χαρακτήρες, αμέσως και εγώ και ο συνάδελφός μου και ο θεατής θα νιώσουμε πιο κοντά σε μια ρεαλιστική κατάσταση. Αντίστοιχα, η παράσταση Σπιρτόκουτο δεν είναι ένα μιούζικαλ σαν τα άλλα, που ναι μεν μας αρέσουν, αλλά είναι guilty pleasure. Δεν θα έφερνα, δηλαδή, το Mama Mia στην Ελλάδα, γιατί πώς μπορείς να το κάνεις αυτό, δεν έχει ελληνική ιστορία, δεν είναι ελληνικό. Εδώ, το ότι η ερωτική εξομολόγηση είναι του Δημήτρη προς τη Μαρία και του Βαγγέλη και της Λίντας, είναι πολύ συγκινητικό για μένα. Από μικρός, όταν τελείωσα τη σχολή, έλεγα ότι θα γούσταρα πάρα πολύ να κάνω ένα μιούζικαλ αλλά είναι σιχαμερό, πώς μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα; Είναι λίγο όπως όταν παίρνουμε τη stand up comedy ως φόρμα από την Αμερική και τη φέρνουμε εδώ και κάπως δεν λειτουργεί. Θα μπορούσε, γιατί είμαστε γελοίοι ως λαός στην παρέα, και στο ανέκδοτο είμαστε πολύ έμπειροι, αλλά είναι μια ξένη λογική, γι’ αυτό και στην Ελλάδα δεν λειτουργεί. Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που είπε ο Αλέξανδρος, να πάρουμε τη φόρμα του μιούζικαλ, που είναι αμερικανική, το καπέλο ας πούμε, και να το δέσουμε με το υπόλοιπο ρουχαλάκι. Δεν αρκεί να το φορέσεις απλά. Α.Π.: Με τον Γιάννη (σ.σ. Οικονομίδη), αυτό που ήταν από την αρχή ξεκάθαρο ήταν τι μουσική δεν θα έχει το έργο. Γ.Ο.: Εγώ δεν είμαι στη μουσική φάση, η Αφροδίτη είναι, αλλά μυρίστηκα τη δυνατότητα που έχει αυτό το έργο επειδή έχει χαρακτήρες, δράμα, συγκίνηση, έρωτα και βγαίνει πολύ έντονα το ερωτικό στοιχείο στο μιούζικαλ. Παλιά με ρώταγαν τι είναι το Σπιρτόκουτο, απαντούσα πως είναι μια ερωτική ιστορία και κοκάλωναν. Νόμιζαν ότι τους κάνω πλάκα, αλλά εγώ το πιστεύω, ότι όλο το drive, το κίνητρό τους, δεν είναι το φάγωμα αλλά ο έρωτας. Γιατί και ο έρωτας εξουσιαστικός είναι. Α.Π.: Οι βασικές ερωτικές ιστορίες ποιες είναι; Γ.Ο.: Τον Μήτσο και τη Μαρία αυτό τους βασανίζει, τους ταλαιπωρεί, η απουσία έρωτα. Α.Π.: Τους κρατάει όμως και η ανάμνηση, το ότι αυτοί οι δύο κάποτε σίγουρα ερωτεύ τηκαν πολύ. Τέτοιου είδους μίσος δεν βγαίνει αν δεν έχεις περάσει μεγάλο έρωτα. Γ.Ο.: Πολλές φορές οδηγείσαι στη βία για να σε προσέξει ο άλλος. Νιώθω ότι όλο αυτό το ξέσπασμα που κάνει ο Δημήτρης είναι για να του ρίξει ένα βλέμμα η Μαρία, να του δώσει προσοχή. Και φτάνει στην ακραία καφρίλα και μετά γίνεται ό,τι γίνεται.

γαμηθεί, ας μην έρθει». Είναι 2020, μαύρη καραντίνα, χάλια όλα, με απαγόρευση κυ κλοφορίας και εμφανίζεται ο Νιάρρος

16.11.22 – ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ:

MUSICAL

ντουέτα, άριες, ένα τετραπλό-πενταπλό όπου βγαίνουν οι ηθοποιοί και γίνεται ένας πόλεμος. Έτσι προέκυψαν τα διαφορετικά είδη... Όταν ξεκίνησα να πω γιατί έχει διαφορετικά είδη, σκέφτηκα ότι θα ’θελα, όντας ο ίδιος ηθοποιός, ο ηθοποιός που θα παίξει αυτό το πράγμα να μπορεί να το κάνει καλά. Α.Π.: Οπότε, στην πραγματικότητα, δεν τραγουδάει, απλώς μιλάει μουσικά. Γ.Ν.: Ακριβώς. Α.Π.: Αυτό είναι πολύ tricky. Δηλαδή, ενώ λέμε πόσο δύσκολο είναι κάποιος στο θέατρο να μιλάει σαν να είναι σε ταινία, να μην απευθύνεται στο κοινό του σαν να είναι στην Επίδαυρο τη δεκαετία του ’50, εδώ θέλατε και να τραγουδάει κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξαιρουμένης ίσως της θείας, η οποία τραγουδάει οπερατικά, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της, οπότε για εκείνη είναι φυσικό. Γι’ αυτό μιλάμε για ελληνικό μιούζικαλ. Ενώ έχετε και Τζον Κολτρέιν, και Ζομπίμ, οι παρτιτούρες γράφουν «σε tempo “Μωρό μου, καλησπέρα”». Α.Λ.: Τέμπο «Μωρό μου, καλησπέρα» γιατί πιστεύω ότι είναι η μαμά της ελληνικής σκυλομπα λάντας. Ξεκινάει κάπως έτσι και πάει πολύ φυσικά. Γ.Ν.: Και όλο αυτό εν τέλει έχει γράψει στο σύνολο. Μπορεί να απορείς πώς αυτός ο αχταρμάς από είδη μπορεί να έχει μια ροή, αλλά, όπως είπα προηγουμέ νως, αν αντιληφθούμε την ημέρα μας με διαφορετικά μουσικά είδη, θα δούμε ότι, πέρα από την κοινωνική διάσταση, υπάρχει και η μουσική. Αυτός που λέει ότι εμένα μου αρέσει η κλασική μουσική θα ακούσει και το μπουζούκι του το πρωί, και το βράδυ θα ακούσει και ένα τραπ και θα πει αυτό έχει πλάκα. Γ.Ν.: Πόσες φορές λες «το πρωί που ήμουν χαρούμενος άκουγα Bee Gees στο κεφάλι μου, ενώ περπατούσα στον δρόμο, το απόγευμα όμως, που ήθελα να το παίξω πολύ άντρας, άκουγα AC/DC, και το βράδυ που θέλω να το παίξω ρομαντικός κάτι πιο romantic». Γ.Ο.: Άρα μιλάμε για ένα ακραία μεταμοντέρνο μιούζικαλ τελικά. Α.Π.: Οικονομίδη, δεν το περίμενα αυτό από σένα, ακραία μεταμοντέρνο, μετα-... Γ.Ο.: Γιατί ούτε σύγχρονο είναι, ούτε μοντέρνο, το έχετε πάει αλλού. Και λέω ακραίο, γιατί ακόμα και του μεταμοντέρνου έχει περάσει η μπογιά του. Α.Π.: Ξέρεις τι νομίζω ότι είναι; Απενοχοποιημένο. Γιατί, τι θα μου πεις, ότι δεν ξέρω από μουσική επειδή την ώρα που βγαίνει και λέει ο άλλος «δεν είναι δικό μου το παιδί» έχω το καρασκυλάδικο; Εγώ δεν ξέρω μουσική; Πάρε κι έναν Ζομπίμ. Εγώ δεν ξέρω μουσική; Πάρε κι έναν Χρήστου. Δεν έγινε με τέτοια πρόθεση, αλλά αυτό ισχύει, γι’ αυτό είστε κι εσείς εδώ. Γ.Ν.: Βέβαια, το εγχείρημα είναι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, είναι η ίδια αίσθηση με το Στέλλα, κοιμήσου, που λες... είσαι στον γκρεμό. Κι εμείς τώρα πη δήξαμε. Και ή θα μας αγκαλιάσει κάποιος και θα προσγειωθούμε στα μαλακά ή θα σκάσουμε στο πάτωμα. Α.Π.: Έχουμε πηδήξει ήδη. Γ.Ο.: Ρε φίλε, τι αξίζει η ζωή αν δεν υπάρχει ρίσκο; Θα μπορούσες να το χαρακτηρί σεις και μεταμοντέρνο, γιατί όντως αυτό που κάνανε είναι ακραία καφρίλα. Έχω να πω, όμως, ότι είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε να κάνουμε με πολύ σοβαρούς ανθρώπους, το λέω και το υπογράφω. Πέρα από κάποιο χαβαλέ που γίνεται, όσο φτιαχνόταν το έργο, εδώ και δύο χρόνια, συνειδητοποίησα ότι αυτά τα δυο παιδιά ξέρουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν. Γι’ αυτό έκανα πίσω, γιατί είδα ότι έχουν πολύ συγκεκριμένη άποψη, στόχο, είναι θαρραλέοι. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα. Α.Π.: Θέλω οπωσδήποτε να σταθούμε σε αυτό που λες, πως κρατήθηκες και έμεινες πίσω. Το λέω και το τονίζω, μόνο ο Οικονομίδης από τους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες έρχεται και μας λέει «παιδιά, έχω δει έναν κινηματογραφιστή πάρα πολύ καλό, να τον δείτε». Δηλαδή συστήνεις άλλους κινηματογραφιστές, που στο κάτω-κάτω, εφόσον έρχεσαι στη Στέγη κι εμείς είμαστε συμπαραγωγοί στις δικές σου ταινίες, δεν σε συμφέρει πρακτικά να πεις «δείτε κι αυτόν είναι καλός», απ’ το ίδιο budget θα χρηματοδοτηθείτε. Γ.Ο.: Δεν είμαστε ούτε δυσκοίλιοι, ούτε μίζεροι, ούτε φοβόμαστε. Ο καθένας αυτό που είναι το αποδεικνύει μέσα από το έργο του. Α.Λ.: Συναντηθήκαμε στη Λεμεσό το καλοκαίρι, όπου με πήγε για κούρεμα και μου κάνανε και μια γραμμή στο μούσι και ήμουν σαν μαφιόζος. Ήπιαμε τις μπίρες μας και μου έκανε εντύπωση που δεν μου ζήτησε να βάλω κάτι να ακούσουμε. Είχε ακούσει τον Μάρτιο τα πρώτα κομμάτια κι εμείς είχαμε μια συστολή... Α.Π.: Τι συστολή, φοβόσασταν. Γ.Ν.: Φοβόμασταν γιατί είναι ιερό το έργο για μας. Δεν φοβόμασταν τον Γιάννη προσωπικά, αλλά μας προκαλεί δέος το να προσπαθούμε να γράψουμε μουσική για ένα έργο που είναι τόσο ψηλά. Α.Π.: Εσύ, Γιάννη, από τη στιγμή που το ανέθεσες στον Νιάρρο, αποφάσισες ότι δεν θα ανακατευτείς; Γ.Ο.: Κοίτα, επιχείρησα στην αρχή να εμπλακώ, αλλά έφαγα τάπα, δικαιολογημένη και πολύ

16.11.22 – ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ: THE MUSICAL

μπινελίκι, προστυχιά.

μπορούσε;

τον Νιάρρο και του είπα «θέλεις να το κάνεις;», θα μπορούσε να μου απαντήσει «αυτό δεν γίνεται, φίλε, ξέχνα το, δεν υπάρχει, λες μαλακίες». Θα μπορούσε να το πάρει κάποιος άλλος και να αποτύχει. Γιατί δεν είναι όλα ακριβώς στο κεφάλι μας, σημασία έχει και το πώς έχει στηθεί η κοινωνία, πώς έχει μπετοναριστεί το σωστό και το λάθος, το πρέπει και το δεν πρέπει, γιατί η ελληνική γλώσσα είναι η γλώσσα των ποιητών κι όποιος πάει εκεί πάνω να παίξει μπάλα θα τον κυνηγήσουμε

ακούνε τα ελληνικά αλλιώς, του δρόμου. Και λένε «α, όχι, αυτό δεν θέλουμε να το δούμε στο σινεμά, στο θέατρο», πόσο μάλλον να το ακούσουν να τραγουδιέται. Α.Π.: Δεν μιλάνε έτσι οι άνθρωποι. Γ.Ο.: Ειδικά οι Έλληνες, ποτέ. Το πιο σημαντικό ήταν να παρθεί αυτή η απόφαση, ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Από κει και πέρα είναι θέμα ταλέντου. Α.Λ.: Κάποια στιγμή είπα κάτι και στους δύο Γιάννηδες, ότι είμαστε ένας λαός με πλούσια γλώσσα, με ποίηση, με φιλοσοφία αλλά και με

ταινίες, πριν από είκοσι πέντε και τριάντα χρόνια, οι Αμερικανοί μιλούσαν τη γλώσσα του πεζοδρομίου. Εμείς έχουμε αργήσει σε αυτό. Γ.Ο.. Είμαστε εκατό χρόνια πίσω, το βλέπεις στην τηλεόρασή μας. Α.Π.: Μόνο στην επιθεώρηση έπεφτε το βρισίδι, για να γελάει ο κόσμος. Γ.Ν.: Το αυτί μας δεν είναι έτοιμο για τέτοιους στίχους. Α.Π.: Από τα καλύτερα παιχνίδια που μπορεί να παίξει ένας άνθρωπος, που θυμάμαι ότι το παίζαμε όταν ήμασταν στην Αγγλία, είναι το να κάνεις ταυτόχρονη διερμηνεία στα τραγούδια που είναι γραμμένα στην αγγλική γλώσσα. Νομίζεις ότι έχει πει κάτι τρομερό π.χ. η Μπρίτνεϊ Σπίαρς αλλά ουσιαστικά λέει «η μοναξιά μου με σκοτώνει», το «Like a prayer» της Μαντόνα ακούγεται γελοίο στα ελληνικά, «η ζωή είναι μυστήριο, όταν ακούω το όνομά σου είναι σαν μικρή προσευχή», αλλά είσαι εντάξει, αν το λέει όμως ο Ζαγοραίος στην «Προσευχή», «έφαγα τη γη να

ΜΑΡΙΟΣ ΣΑΡΑΝΤΙΔΗΣ (στον ρόλο του Γιώργου, αδελφού της Μαρίας) Άποψή μου να πούμε! Σπιρτόκουτο ίσον ο χώρος που «προστατεύει» τα μέσα ανάφλεξης. Ανάφλεξη ίσον κινητήριος δύναμη. Άρα, Σπιρτόκουτο είναι ο χώρος που σε οδηγεί στην ανάφλεξή σου. Ενίοτε έχει αρνητικό πρόσιμο. Οk! Εγώ με θάρρος κρατάω αμιγώς το θετικό. Εγώ ως «σπίρτο», και πες και spirto (πνεύμα στα ιταλικά), δίνω μεγάλη σημασία στο κουτί που με προστατεύει. Η ιστορία μου με τις πληγές μου, την γκέι μου ταυτότητα, την καταπιεσμένη μου αρρενωπότητα που βρίσκω με την παράσταση, οι κραυγές μου και οι χαρές μου, οι επιτυχίες μου, οι σχέσεις μου και πόσα ακόμα, όλα αυτά είναι το Σπιρτόκουτο που μου επιτρέπει να υπάρχω ως Μάριος και το φυλάω καλά. Πολύ καλά, όπως λέει και η Μαρία, η αδελφή μου στο έργο. Αυτό το σπιρτόκουτο μες στο Σπιρτόκουτο σε μιούζικαλ

θα είναι η καλλιτεχνική μου καύλα.

ένα στο άλλο, σαν να είναι δεμένα επειδή έτσι πρέπει. Ε, ας το φτιάξουμε το μπουρδέλο, πια. Μπορούμε.

ΣΟΦΙΑ ΕΥΚΛΕΙΔΟΥ (τσέλο) Eπιθετικότητα, τοξικότητα, θάνατος του ονείρου και της ελπίδας. Υπάρχουν πολλοί Κορυδαλλοί και Σπιρτόκουτα, έτοιμα να αναφλεγούν. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΛΩΝΗΣ (ντραμς) Το διπλανό διαμέρισμα.

Μέχρι τότε ήμουν μετρ στα καράβια, στα κρουαζιερόπλοια. Έχω γεννηθεί εδώ, στον Κορυδαλλό, από γονείς μικρασιατικής καταγωγής, και από δεκατεσσάρων χρονών είμαι στα καράβια. Ξεκίνησα να πλένω τουαλέτες, αλλά μετά έβγαλα τέσσερις σχολές και έφυγα για την Ελβετία. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα εκεί, αλλά το έβαλα πείσμα να γυρίσω με δίπλωμα και τα κατάφερα. Κάποια στιγμή, όταν γύρισα, έπιασα δουλειά στη Μεγάλη Βρετανία ως μετρ, αλλά άντεξα μόνο δεκαπέντε μέρες. Σηκώθηκα κι έφυγα γιατί μου άρεσε η θάλασ σα. Έγινα καθηγητής σε πλοία εμπορικής ναυτιλίας, εκπαίδευα τους καμαρότους και για είκοσι πέντε χρόνια ήμουν στην Καραϊβική, στα μεγαλύτερα καράβια, ως μετρ. Όλη μου η ζωή είναι ένα ταξίδι. Τον χώρο όπου έγινε το μαγαζί τον είχα πάρει στην αρχή για αποθήκη, για τα πράγματα που έφερνα από τα ταξίδια, και στη συνέχεια ταίριαξαν μεταξύ τους και έφτιαξα ένα piano restaurant σαν αυτό που έτρωγα στο Πουέρτο Ρίκο, ένα εστιατόριο με πιάνο που μου άρεσε πολύ. Το έκανα ολόιδιο. Από το μαγαζί μου πέρασαν όλοι οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του ’80. Ο Πουλόπουλος ερχόταν μέρα παρά μέρα γιατί του άρεσε να βλέπει τον χώρο, έλεγε ότι τον ξεκούραζε. Επί Παπαθεμελή μου χτύπαγαν την πόρτα για να μπουν να θαυμάσουν το μαγαζί μου. Πιανίστα είχα τον Λίνο Κόκοτο, πέρασε από δω και ο πιανίστας του Χατζιδάκι, ο Παντελής Θαλασσινός ξεκίνησε από εδώ με μια κιθάρα, πέρασαν διάφοροι τραγουδιστές. Ερχόντουσαν όλοι για το περιβάλλον και για το φαγητό. Την εποχή που το άνοιξα δεν υπήρχε άλλο τέτοιο μαγαζί με φαγη τά, έφτιαχνα μαγειρευτά φλαμπέ, έβαζα φωτιά στα πιάτα μπροστά τους και τα θαυμάζανε, δεν τα είχαν ξαναδεί – εγώ τα είχα μάθει στην Ελβετία. Έκανα εξάσκηση στο καλύτερο ξενοδοχείο της Ελβετίας, το Fairmont, το 1970. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, σχεδόν όλη μου τη ζωή ήμουν σε ένα πλοίο. Ήμουν τέσσερα χρόνια στο «Βασίλισσα Άννα Μαρία», μετά στο «Μήδεια», τη δεκαετία του ’60 με τον «Κολοκοτρώνη» κουβάλαγα τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία και με το «Αυστραλίς» τους Έλληνες που πήγαιναν στην Αυστραλία, κοπέλες που πήγαιναν να παντρευτούν είτε στην Αμερική είτε στην Αυστραλία με φωτογραφίες… Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μου. Ο κόσμος το θαύμασε πολύ το μαγαζί μου και με έφτιαξε, αλλά εγώ έριξα τα μυαλά μου σε άλλη επιχείρηση. Αγόρασα κότερα να νοικιάζω στη μαρίνα Αλίμου. Τη δουλειά της εστίασης, όμως, την αγαπάω πάρα πολύ, αγαπάω τη μαγειρική, και τώρα ανοίγω ένα delivery. Και ο κόσμος με ξέρει, περνάει από δω και μου λέει «θυμάμαι που ήμουν δεκαέξι χρονών όταν ήρθα για πρώτη φορά και τώρα είμαι εξήντα». «Omiros» λένε το piano restaurant, «Όμηρος» και το ντελιβεράδικο, «Όμηρος» είναι και τα κότερά μου – «Όμηρος 1», «Όμηρος 2» και «Όμηρος 3». Θαυμάζω το όνομά μου επειδή είχα έναν μπάρμπα που τον σκότωσαν στην Κατοχή οι Γερμανοί και από αυτόν με βάφτισαν. Έχω πολλούς φίλους στη ζωή μου, πολλούς γνωστούς, δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν και το βράδυ κοιμάμαι με ήσυχο το κεφάλι μου. Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι με τον εαυτό μου, γιατί δουλεύω πολύ, ποτέ δεν ησυχάζω. Τα πλοία μου είναι καταμαράν, μεγάλα, φέτος τα πήγαμε πολύ καλά. Όταν ξεκίνησα με τα κότερα δεν ήξερα πώς δουλεύουν, για δεκαπέντε χρόνια ήμουν στον Αγούδημο αρχικαμαρότος και αργότερα διευθυντής στα πληρώ ματα. Κάποια στιγμή, που ήμασταν στη Ρόδο, βγήκα να κάνω τζόκινγκ και περνώντας απ’ το καρνάγιο είδα ένα μικρό σκάφος, σαν γκαρσονιέρα. Το αγόρασα και στη συνέχεια γνώρισα κόσμο που με προέτρεψε να αγοράσω κάτι μεγαλύτερο. Ε, από το μεγαλύτερο έφτασα να είμαι από το 1992 με κότερα. Έχω αλλάξει καμιά δεκαριά. Το μαγαζί τα τελευταία δέκα χρόνια το είχα κλειστό και όπως το άφησα έτσι είναι, δεν θέλω να το χαλάσω, ούτε να το δώσω σε κανέναν. Όποιος το κληρονομήσει ας το κάνει ό,τι θέλει. Το Omiros είναι η αγάπη μου, είναι οι αναμνήσεις μου, θυμάμαι την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Κόλια, την Αλιμπέρτη –την πεθερά του Πάριου– να έρχονται στο μαγαζί, τον Χατζηχρήστο, τον Διονυσίου. Έχει περάσει πολύς κόσμος από τον Κορυδαλλό. Όταν έφτιαχνα το μαγαζί ερχόταν ο κόσμος, έβλεπε τις καμάρες και ρωτούσε «τι θα το κάνεις, μοναστήρι;», κι όταν το τελείωσα τρελάθηκαν, τους άρεσε πάρα πολύ. Ήταν σαν κι αυτές που είχα δει στο Πουέρτο Ρίκο. Με καθήλωσε κι εμένα για χρόνια το μαγαζί, έκανα και την εξάσκησή μου στη μαγειρική. Μου άρεσε πάρα πολύ να μαγειρεύω, πάντα έπαιρνα τον πιο μεγάλο βαθμό στη σχολή στη μαγειρική, αλλά τώρα δεν μαγειρεύω, γιατί μεγάλωσα. Κάποτε το έκανα, το μαγαζί είχε πολύ φαγητό και ποτό μαζί με τραγούδι και γλέντι».

που πήρε στην Αλάσκα, έναν ταριχευμένο αλιγάτορα, ένα γεράκι, πράγματα από το Μεξικό και την Αργεντινή, το Μαϊάμι και την Ευρώπη. «Έχω κάνει τρεις φορές τον γύρο της Γης ολόκληρο. Τα μεγάλα καράβια πάνε σε όλο τον κόσμο, κι εγώ έκανα κρουαζιέρες στα μεγάλα καράβια» λέει. «Και είχα πολλές επιτυχίες στη ζωή μου». «Εννοείτε ερωτικές;». «Ναι, σαν νέος που ήμουν με ερωτευτήκανε πολλές γυναίκες, τις ερωτεύτηκα κι εγώ, ωραίες γυναίκες. Αγόρασα τον έρωτα, τα έκανα σχεδόν όλα, ήταν μια ωραία εμπειρία, ένα γλέντι. Όταν έλεγες ότι είσαι Έλληνας δεν ήταν ανάγκη να παρακαλέσεις.

τα πιο

έχει γράψει σαράντα

που του είχαν προτείνει.

@searchingforthe perfectsouvlaki είναι πολύ πι

και οι απαιτήσεις μας ακόμα και για τα πιο καθημερινά πράγματα αλλάζουν, «δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι κάποτε θα με ενδιέφερε το στρώμα μου να είναι μαλακό και όχι σκληρό ή ότι θα σκέφτομαι πως πρέπει να πάρω ποιοτικά παπούτσια για να μη με πονάνε τα πόδια μου. Το ίδιο σκέφτομαι και με το φαγητό: γιατί να φάω το πρώτο πρόχειρο φαγητό που θα βρω μπροστά μου και γιατί να μην ψάξω να βρω ένα true σουβλατζίδικο που το δουλεύει ακόμα μια γιαγιά κι ένας παππούς ή το κρατάει ένα παιδί όπως του το άφησαν; Ένας από τους λόγους που ξεκίνησα το πρότζεκτ είναι ότι φοβάμαι πως η εποχή αυτών των σουβλατζίδικων τελειώνει. Μερικοί με βρίσκουν υπερβολικό, αλλά πιστεύω ότι αυτή η δεκαετία είναι η τελευταία που θα βρίσκουμε να φάμε καλό χειροποίητο σουβλάκι». Λέμε για το σουβλάκι στο Κοχύλι πως ήταν πολύ ισορροπημένο και για το σουβλάκι της Αγανάκτησης πως ήταν λίγο πιο φαντεζί. Πάντως, και τα δυο μπιφτέκια αφήνουν αυτό το «αποτύπωμα, την υπογραφή» που εκείνος ψάχνει προκειμένου να προτείνει ένα σουβλα τζίδικο, αυτήν τη γεύση που σου μένει αρκετές ώρες μετά. Αυτό που βρίσκει ιδιαίτερα γοητευτικό σε σουβλατζίδικα σαν αυτά είναι ότι πρόκειται για επιχειρήσεις που οι περισσότεροι παλιοί ξεκίνησαν για να επιβιώσουν, αλλά κάποιοι την αγάπησαν τη δουλειά στην πορεία, έγιναν αυθεντίες στο είδος και απέκτησαν πιστούς. «Το σουβλάκι δεν είναι υψηλή γαστρονομία, αλλά ακόμα και όσοι ξέρουν απ’ αυτά, μάγειρες που μπλέκουν πολλά πράγματα μαζί και βγάζουν κάτι φανταστικό, ακόμα κι αυτοί θα

Έλευση του ευρώ: 1η Ιανουαρίου έχουμε την έλευση του ευρώ, το οποίο αντικαθιστά το εθνικό νόμισμα, τη δραχμή.

Εξάρθρωση 17Ν: Στις 29 Ιουνίου 2002 η βόμβα που σκάει στα χέρια του Σάββα Ξηρού οδηγεί στην εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

2003

Δίκη 17Ν: Η χρονιά της δίκης για τα μέλη της 17 Νοέμβρη, η οποία κράτησε σχεδόν εννέα μήνες. Το δικαστήριο καταδίκασε δεκαπέντε και αθώωσε τέσσερις απ’ όσους είχαν συλληφθεί. Το δυστύχημα των Τεμπών: Στις 13 Απριλίου συμβαίνει το δυστύχημα των Τεμπών κατά το οποίο σκοτώθηκαν είκοσι ένας μαθητές που επέστρεφαν στο Μακροχώρι της Ημαθίας μετά από εκδρομή, όταν το λεωφορείο που τους μετέφερε συγκρούστηκε με νταλίκα στην Εθνική Οδό ΑθηνώνΘεσσαλονίκης.

2004

2006

Υποκλοπές: Αποκαλύπτεται το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών σε βάρος του Κώστα Καραμανλή και μελών της κυβέρνησής του.

Αγωγός ΜπουργκάςΑλεξανδρούπολη: Ελλάδα, Ρωσία, Βουλγαρία συμφώνησαν την κατασκευή του αγωγού ΜπουργκάςΑλεξανδρούπολη.

Η εξαφάνιση του μικρού Άλεξ: Στις 3 Φεβρουαρίου η Ελλάδα συγκλονίζεται από την υπόθεση της εξαφάνισης του 11χρονου Άλεξ Μεσχισβίλι που φέρεται να δολοφονήθηκε από συνομηλίκους του. Απόδραση Παλαιοκώστα με ελικόπτερο: Στις 4 Ιουνίου γίνεται η κινηματογραφική απόδραση των Βασίλη Παλαιοκώστα και Αλκέτ Ριζάι από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο που τους παραλαμβάνει από το προαύλιο των φυλακών. Ισλαμικό τέμενος: Η Βουλή ψηφίζει τον νόμο για την ίδρυση του ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα.

2007

Η πρώτη

επιτήρηση: Η χρονιά της δημοσιονομικής απογραφής της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, με την οποία αναθεωρεί τον τρόπο υπολογισμού των αμυντικών δαπανών. Η Ελλάδα δέχεται τα πρώτα πλήγματα στην αξιοπιστία της και η Ε.Ε. τη θέτει σε επιτήρηση, δίνοντάς της προθεσμία δύο ετών για τη μείωση του ελλείμματος. Ολυμπιακοί Αγώνες: Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Το κόστος φτάνει στα 8,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Ευρωπαϊκό Κύπελλο: Στις 4 Ιουλίου, η Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου παίρνει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο στην Πορτογαλία. 2005

Δεύτερη θητεία Καραμανλή: Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή κερδίζει μια νέα θητεία με ποσοστό 41,8% και πλειοψηφία 152 εδρών. Το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει 38,1%, το ΚΚΕ στο 8,15%, ο ΣΥΡΙΖΑ 5,04% και για πρώτη φορά μπαίνει στη Βουλή ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη με 3,79%. Παραίτηση Αλαβάνου: Ο Αλέκος Αλαβάνος ξαφνιάζει τους πάντες, ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την ηγεσία του Συνασπισμού, παρότι είχε καταφέρει να βάλει το κόμμα σε τροχιά ανόδου, ξεκινώντας τις διεργασίες για τη διαδοχή και προτείνοντας τον Αλέξη Τσίπρα. Δέσμευση για μηδενικό έλλειμμα: Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αναλαμβάνουν τη δέσμευση να μηδενίσουν το έλλειμμα των προϋπολογισμών τους μέχρι το 2010. Οι «ασύμμετρες» πυρκαγιές: Σχεδόν όλο το καλοκαίρι του 2007 η Ελλάδα καιγόταν από άκρη σ’ άκρη. Οι δασικές πυρκαγιές που ξέσπασαν εκείνο το καλοκαίρι είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 84 άνθρωποι, να καούν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 60.000 ζώα. Τα περισσότερα ανθρώπινα θύματα τα είχε η Ηλεία, όπου κάηκαν 49 άνθρωποι. Η οικολογική καταστροφή ήταν τεράστια, ενώ οι ζημιές υπολογίζονται σε πάνω από 3,5 δισεκατομμύρια. Η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή μιλούσε για «ασύμμετρες απειλές» και επίθεση από «αόρατο εχθρό».

2008Θάνατος Χριστόδουλου: Στις 28 Ιανουαρίου πεθαίνει ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Στις 7 Φεβρουαρίου εκλέγεται αρχιεπίσκοπος Αθηνών ο μητροπολίτης Θηβών Ιερώνυμος. Καραμανλής και Πούτιν στη Μόσχα για τον South Stream: Στις 29 Απριλίου υπογράφεται στη Μόσχα ενεργειακή συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου 900 χιλιομέτρων South Stream από τους Καραμανλή και Πούτιν. Σκάνδαλο Siemens: Έρευνα της εισαγγελίας του Μονάχου για τη Siemens αποκαλύπτει τον ρόλο του Χριστοφοράκου και τις δωροδοκίες που διέπραξε η εταιρεία και στην Ελλάδα. Στις 28 Ιουνίου, ο Θ. Τσουκάτος καταθέτει στον εισαγγελέα για το 1 εκατ. μάρκα που έλαβε από τη Siemens για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ. Η έρευνα της εισαγγελίας για τις συμβάσεις του ΟΤΕ με τη Siemens και το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων C4I καταλήγει σε άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος κατά παντός υπευθύνου. Σκάνδαλο Βατοπεδίου: Αποκαλύπτεται ότι η Μονή Βατοπεδίου αντάλλασσε εκτάσεις χαμηλής αξίας με ακίνητα υψηλής αξίας με εμπλοκή πολιτικών προσώπων. Στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής καταλογίζονται πολιτικές ευθύνες σε υπουργούς. Δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου: Στις 6 Δεκεμβρίου ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας σκοτώνει στα Εξάρχεια με μια σφαίρα στην καρδιά τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και ξεσπά μια μεγάλη εξέγερση νέων.

2009

Καταστροφικές πυρκαγιές: Τον Αύγουστο ξεσπάνε καταστροφικές πυρκαγιές και καίγονται εκατοντάδες στρέμματα δάσους στη βορειοανατολική Αττική. Εκλογική ήττα Καραμανλή: Τον Σεπτέμβριο ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ανακοινώνει την προκήρυξη πρόωρων εκλογών με αιτιολογία την κακή κατάσταση της οικονομίας. Στις εκλογές του Οκτωβρίου το ΠΑΣΟΚ κερδίζει με διαφορά 10 μονάδων από τη ΝΔ. «Λεφτά υπάρχουν»: Στις 10 Σεπτεμβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου λέει την περίφημη ατάκα «λεφτά υπάρχουν» σε μια προεκλογική ομιλία του στην Κοζάνη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. «Ρωτούν συνέχεια πού θα βρείτε τα λεφτά. Λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσεις» είπε και η φράση αυτή

πέρασε στην Ιστορία.

«Καλό κουράγιο»: Στις 2 Μαρτίου ο Όλι Ρεν εύχεται «καλό κουράγιο» στους Έλληνες. Ανακοινώνονται μέτρα όπως η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα για τους εργαζομένους στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ και περικοπή των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων κατά 15%. Το διάγγελμα στο Καστελόριζο: Στις 23 Απριλίου του 2010 ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, με διάγγελμα από το Καστελόριζο, ανακοινώνει την έναρξη των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής με περικοπές δημόσιων δαπανών, μείωση των αποδοχών, αύξηση φορολογίας και ζητά την ενεργοποίηση μηχανισμού στήριξης από την Ε.Ε. Η αρχή των μνημονίων: Κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του Μαΐου δίνεται η τελική έγκριση στον μηχανισμό στήριξης προς την Ελλάδα, η οποία θα λάβει το ποσό των 110 δισ. ευρώ από Ε.Ε και ΔΝΤ. Το δάνειο συνοδεύεται από τους σκληρούς όρους του μνημονίου για τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τις αμοιβές των δημόσιων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, ενώ προβλέπεται και η κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης, αύξηση του ορίου απολύσεων και μείωση της αποζημίωσης, τριετές πάγωμα μισθών, μείωση συντάξεων και ένταξη πολλών προϊόντων με χαμηλούς συντελεστές ΦΠΑ στον υψηλότερο.

2011 Οι Αγανακτισμένοι: Στις 25 Μαΐου εμφανίζονται οι Αγανακτισμένοι στην πλατεία Συντάγματος. Ακολουθούν πολλές διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Στις 5 Ιουνίου μια τεράστια και πρωτοφανής συγκέντρωση έξω από τη Βουλή εναντίον της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων σηματοδοτεί την έναρξη μεγάλων πολιτικών αλλαγών. Ματαίωση παρέλασης στη Θεσσαλονίκη: Ματαιώνεται η στρατιωτική παρέλαση για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη λόγω των διαδηλώσεων πολιτών που διαμαρτύρονται ενάντια στην πολιτική ηγεσία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας αποχωρεί εν μέσω αποδοκιμασιών.

2012Οι πρώτες εκλογές μετά το μνημόνιο: Η κυβέρνηση Παπαδήμου τελειώνει τη θητεία της στις 17 Μαΐου 2012 και παραδίδει στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου, που οδήγησε τη χώρα σε εθνικές εκλογές. Πρόκειται για τις πρώτες εκλογές μετά το μνημόνιο. Η ΝΔ ήρθε πρώτη, αλλά με το ιστορικό χαμηλό ποσοστό του 18,85%. Το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμα μεγαλύτερη πτώση, αφού οι ψηφοφόροι του το εγκαταλείπουν μαζικά και συγκρατεί μόλις το 13,18%. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά την πορεία προς την κορυφή, καταγράφοντας 16,78%. Στις εκλογές αυτές εμφανίζεται και το κόμμα του Καμμένου, παίρνοντας 10,62 %. Οι δεύτερες εκλογές του 2012: Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης οδηγεί σε επαναληπτικές εκλογές τον Ιούνιο. Η ΝΔ λαμβάνει 29,66% και ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται πρωθυπουργός με τη στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου (ΠΑΣΟΚ) και του Φώτη Κουβέλη (ΔΗΜ.ΑΡ.).

2013

Το κλείσιμο της ΕΡΤ: Στις 11 Ιουνίου 2013, με απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά, κλείνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση και το προσωπικό της ΕΡΤ απολύεται. Λίγο μετά θα ξεκινήσει η κατάληψη του κτιρίου της ΕΡΤ η οποία θα λήξει αρκετούς μήνες μετά, στις 7 Νοεμβρίου. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά, ο οποίος αργότερα ομολόγησε ότι τον χτύπησε με μαχαίρι. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν αυτή που οδήγησε στην πάταξη της εγκληματικής νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.

2014

Τραγωδία με 12 νεκρούς στο Φαρμακονήσι: Δώδεκα μετανάστες, ανάμεσά τους παιδιά, πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι. Η τραγωδία τους συγκινεί και κάνει τον γύρο του κόσμου. Οι απολυμένες καθαρίστριες του ΥΠ.ΟΙΚ.: Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών διαμαρτύρονται στην είσοδο του υπουργείου, διεκδικώντας την επαναπρόσληψή τους. Άνδρες των ΜΑΤ τις απωθούν με βία και γίνονται σύμβολο αγώνα των εργαζομένων που έπληξαν οι πολιτικές των μνημονίων. Ψηφίζεται το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο: Στις 9 Σεπτεμβρίου ψηφίζεται το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που δέχεται τις αντιδράσεις κάποιων μητροπολιτών και άλλων.

πείτε.

πόλεις, όπως είναι

Στην

Νέα Υόρκη π.χ. Μικρός ερχόμουν με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη. Κατέβαζα το παράθυρο, με χτυπούσε ο αέρας και τραγουδούσα «Αθήνα, Αθήνα, χαρά της γης και της αυγής». Ήταν κάτι μεγάλο, αλλά γρήγορα μίκρυνε. Τα βασικά της Αθήνας νομίζω ότι τα ξέρω. Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχουν κάποιες γωνιές της που θα πω «α, εκεί δεν έχω πάει». Γι’ αυτό και τη νιώθω ως ένα μεγάλο

Ο φασισμός

σήμερα είναι κάτι παραπάνω από συντηρητικός λαϊκισμός. Έχει μίσος μέσα του. Δεν έχει ανοχή για τον άλλον.

q Η σχέση του Έλληνα με το σώμα του είναι προβληματική. Και εκεί βγαίνει ο μικροαστισμός. Δεν έχω κάνει δίαιτες, μου φαίνονται χαζά αυτά. Αν μου ζητηθεί για έναν ρόλο, θα το κάνω. Ο μικροαστισμός για μένα έχει συντήρηση, έχει φόβο, έχει «κρατάω τα κεκτημένα μου». Γίνεσαι πολύ εξαρτημένος από τη γνώμη των άλλων. Όνειρα μέχρι ενός σημείου, έξοδα μέχρι ενός σημείου, επαφές ειλικρινείς με ανθρώπους που νομίζεις ότι διεξάγονται μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, αλλά που τελικά σε περιορίζει. Και παλεύω να μη γίνω έτσι. Στο Σπιρτόκουτο βλέπουμε τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι κουβαλάνε πολλή δυστυχία, γιατί νομίζουν ότι αυτό είναι η ζωή. Ο συγκεκριμένος ρόλος που παίζω εγώ νομίζει ότι η λύση στα προβλήματά του είναι αυτό το καινούργιο μαγαζί που σκέφτεται να κάνει, το εστιατόριο. Το οποίο, αν κάτσει λίγο παραπάνω και το σκεφτεί, θα πει «δεν χρειάζεται να το κάνω, είναι μεγάλο ρίσκο και δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί να το κάνω; Μια χαρά είμαι». q Μένω σε ένα διαμέρισμα τρίτου ορόφου. Έχει και τέταρτο όροφο η πολυκατοικία. Απέναντί μου έχω έναν θερινό κινηματογράφο. Ακούω τους διπλανούς και τους από πάνω. Βγαίνουμε και ακούμε τις φασαρίες στον δρόμο. Είμαστε από τους λίγους που μες στη νύχτα μπορεί να βγούμε στο μπαλκόνι να δούμε τι έγινε. Κάποιος μπορεί να φωνάζει και μου λέει η γυναίκα μου «κάτι σαν "βοήθεια" ακούστηκε, τι να συνέβη;». Συ νήθως είναι κάποιοι που μαλώνουν, έτσι αστεία, όπως κάνουν οι Έλληνες, όχι κάτι σπουδαίο. Ή μια παρέα που περνούσε γελώντας κι εμείς ανησυχήσαμε ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει. Μάλλον αυτού του είδους η έκφραση μάς δημιουργεί φόβο. Για να φωνάζει ο άλλος σημαίνει ότι έχει ανάγκη, ενώ θα μπορούσε απλώς να γλεντάει. q Πρέπει να αλλάξει ο κόσμος. Δεν γίνεται. Κάτι πρέπει να κάνουμε προς τα εκεί. Ελπίζω να το κάνουν τα εγγόνια μας. Νομίζω ότι είναι η ανθρώπινη φύση, δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να ελπίζεις ότι θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για όλους ή, έστω, για τη συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό δεν θα γίνει ως παραχώ ρηση από κανέναν, μόνο με αγώνα θα γίνει. Ποιος είναι αυτός ο αγώνας; Αυτός που κάνεις με την τέχνη σου, με τη δουλειά σου. Ένας πολύ καλός μάγειρας, ας πούμε, προσφέρει χαρά σε αυτόν που θα πάει να φάει στο μαγαζί του. Ένας ευγενικός υπάλληλος που θα σε καθοδηγήσει σε ένα μαγαζί και που χωρίς τη βοήθειά του δεν θα ήξερες πού θα βρισκόσουν. q Την προσπάθεια μέσα από τη δουλειά σου να γίνεις ο ίδιος καλύτερος άνθρωπος και να βοηθήσεις και τον κόσμο να αλλάξει και να γίνει καλύτερος την αισθάνομαι σαν υποχρέωση ύπαρξης. Διαβάζω βιβλία, ας πούμε. Γιατί διαβάζω βιβλία; Για να βρω κι άλλους ανθρώπους που σκέφτηκαν αλλιώς τα πράγματα. q Πέρασα από την Πάτρα πολύ λίγο, έκανα μια σκηνοθεσία εκεί με το Δημοτικό Θέατρο πριν από χρόνια. Και λέω ότι αν ήμουν εγώ σε αυτή την πόλη, θα ήμουν συχνά σε πλοίο για ταξίδια. Ρώτησα κάποιον αφελώς «έχεις πάει Ιταλία;». Όχι. «Ε, ρε γαμώτο, και είναι το πλοίο εκεί μπροστά σου!». Να έχεις αυτήν τη δυνατότητα να βγεις, να κάνεις ταξίδια σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, ακριβώς μπροστά σου. q Σίγουρα οι πόλεις, οι χώρες, οι ζωές που έχουν τραύματα είναι πιο ενδιαφέρουσες. Γιατί έχουν ξεπεράσει ένα μεταίχμιο και έχουν φτάσει σε ένα σκαλοπάτι και μετά «Προσοχή, γκρεμός». Και σ’ εμάς, στην τέχνη, μας κινητοποιεί κάθε φορά. Δηλαδή οι ραγδαίες αλλαγές των πραγμάτων, όχι μόνο ο θάνατος. Μπορεί να είναι κάτι πολύ μεγάλο. Ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη κάναμε μια παράσταση –ίσως είμαστε το μοναδικό Κρατικό Θέατρο σε όλη την Ευρώπη– για τα 100 χρόνια της Ρωσικής Επανάστασης. Φώναξα τον Τσέζαρις Γκραουζίνις. Ήταν να κάνουμε τις Τρεις Αδελφές του Τσέχοφ –που τις κάναμε μετά–, αλλά του ζήτησα να κάνει πρώτα τη «Ρωσική Επανάσταση» γι’ αυτό που πίστεψε ο κόσμος, ότι μπορούν να αλλάξουν όλα. Και έκανε μια υπέροχη παράσταση ο Τσέζαρις, πολύ συγκινητική. Χαίρομαι πολύ που θα παίξει και στο Έγκλημα και Τιμωρία στη Στέγη. q Ο φασισμός σήμερα είναι κάτι παραπάνω από συντηρητικός λαϊκισμός. Έχει μίσος μέσα του. Δεν έχει ανοχή για τον άλλον. Δεν υπάρχει η έννοια του σεβασμού στην προσωπικότητα του άλλου, καθόλου. Αυτό είναι φοβερό. Σχετίζεται και με τα φυλετικά χαρακτηριστικά ακόμα. Πέρα από τον ρατσισμό, σχετίζεται και με την αντίθεση στον ελεύθερο σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων, με το δικαίωμα στην άμβλωση κ.λπ. Νομίζω ότι ο φόβος τα δημιουργεί όλα αυτά. Κάποιοι που έχουν εξουσία σπέρνουν τον φόβο στον κόσμο. Οπότε, εύκολα ο άλλος φοβάται μη χάσει έστω και τη δουλειά που κακοπληρώνεται,

με μια Κινέζα, τη Λι. Έφυγε, πήγε στην Κίνα τώρα η Λι. Η Χαρά είχε πάει επίσης στην Κολονία με ένα Εράσμους και είχε κάνει φίλη μια Τσετσένα, μια δεν ξέρω και-γω-τι, από χώρες τρελές. Μας παίρνει τηλέφωνο κάθε βράδυ. Αν δεν πάρει μια μέρα, ανησυχούμε.

Κωβό, Γιάννη Δημητρίου και Αλέξανδρο Παπαπετρόπουλο, με τους οποίους επικοινωνήσαμε για να μας μεταφέρουν –με αλφαβητική σειρά– τις εξαιρετικά ενδι αφέρουσες εμπειρίες τους. ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ο 35χρονος Γιάννης Δημητρίου έχει γεννηθεί στην Αθήνα, σπούδασε Φυσική στο ΕΚΠΑ και Μηχανολογία Μηχανοκίνητων Αθλημάτων στη σχολή Αεροναυτικής του βρετανικού πανεπιστη μίου του Cranfield και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αεροδυναμιστές

και τις περιηγήσεις. Η γλώσσα ήταν ασυζητητί το μεγαλύ τερο πρόβλημα αρχικά, καθώς έφτασα στο Μόναχο χωρίς να μιλάω λέξη γερμανικά. Η ενσωμάτωση στην πορεία ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Ρατσισμός και εμπάθειες δεν έχουν χώρο σε ένα επαγγελματικό περι βάλλον όπως αυτό της BMW. — Πόσο έχεις αλλάξει μετά από είκοσι χρόνια και ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας σου; Κατάλαβα ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τα μηχανοκίνητα αθλήματα, βρήκα χαρά στο Τμήμα των Αυτοκινήτων Παραγωγής, όπου το περιεχόμενο της δουλειάς μου είναι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Η επιτυχία

εμπειρία, και στη χώρα μας και στο εξωτερικό. — Πώς ξεκίνησες να σχεδιάζεις αυτοκίνητα; Από σύμπτωση. Με πήρε ένας οικογενειακός φίλος όταν ήμουν δεκαπέντε ετών να δω το Ράλλυ Ακρόπολις και ένιωσα κεραυνοβόλο έρωτα. Από τότε άρχισα να σχεδιάζω συνεχώς αυτοκίνητα και πήρα την οριστική απόφαση στο δεύτερο έτος των σπουδών μου στο Πάντειο. Μετά τον στρατό πήγα στην Αγγλία για σπουδές στο σχέ διο, στην πορεία πήρα υποτροφία από τη Mazda και κατέληξα στην Toyota, όπου νίκησα στον εσωτερικό διαγωνισμό για τον σχεδιασμό του Yaris πρώτης γενιάς. Μέχρι σήμερα έχω σχεδιάσει δέκα μοντέλα μαζικής παραγωγής και υπολογίζω ότι αυτήν τη στιγμή πρέπει να κυκλοφορούν σε όλον τον κόσμο πάνω από δέκα εκατομμύρια αυτοκίνητα με δικό μου ντιζάιν. — Ποιες διαφορές βλέπεις σε εργασιακό επίπεδο μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού; Βασικά, στο εξωτερικό έρχεται ο επενδυτής με ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ και σου ζητά προτάσεις για την υλοποίησή του. Εδώ έρχεται με τα χρήματα και σου ζητά να βρεις εσύ ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ για να τα επενδύσει κερδοφόρα. Αυτό είναι πραγματικά πολύ πιο ενδιαφέρον, αφού λαμβάνεις μέρος σε όλη τη διαδικασία ανάπτυξης. — Γιατί επέστρεψες στην Ελλάδα; Πιστεύω ότι στη χώρα μας υπάρχουν οι προϋποθέσεις να φτιάξουμε δικά μας αυτοκίνητα με προδιαγραφές που αντανακλούν το επίπεδο της δικής μας βιομηχανικής παράδοσης, για καλή εμπορική πορεία στο εξωτερικό και αυτό αποτελεί για μένα μεγάλο κίνητρο. — Υπάρχουν σήμερα σχεδιαστικές σχολές; Όχι πλέον σε εθνικό επίπεδο, δηλαδή γερμανική,

έχει πτυχίο Μηχανολόγου και Αεροναυπηγού από το Πανεπιστήμιο Πατρών, είναι κάτοχος μετα πτυχιακού ΜΒΑ από το HEC του Παρισιού και από το 2005 ξεκίνησε τη διεθνή καριέρα του από την Toyota Ευρώπης, ενώ το 2019 εντά χθηκε στην Kia Ευρώπης με έδρα τη Φρανκφούρτη. Φέτος ανέλαβε διευθυντής Προϊόντων της κορεάτικης μάρκας με αρμοδιότητες την ανάπτυξη και υλοποίηση της προϊοντικής στρατηγικής της Kia στην Ευρώπη. — Πώς προέκυψε η επαγγελματική σταδιοδρομία σου στο εξωτε ρικό; Με ενδιέφερε πολύ ο χώρος της αυτοκίνησης και ως εκ τούτου η σταδιοδρομία στο εξωτερικό ήταν ένα φυσικό επακόλουθο. Η πρώτη μου επαφή με τη βιομηχανία του αυτοκινήτου προέκυψε μέσω μιας πρακτικής εξάσκησης –μετά το πέρας των σπουδών μου στην Ελλάδα–στην έδρα της Toyota Ευρώπης, στις Βρυξέλλες. — Πώς ανέπτυξες χημεία με ασιατικές εταιρείες που έχουν διαφο ρετική νοοτροπία από την ελληνική; Οι διαπολιτισμικές διαφορές μεταξύ των χωρών της Ασίας είναι αρκετά έντονες. Για παράδειγμα, στην κουλτούρα των ιαπωνικών εταιρειών είναι πολύ έντονο το στοι χείο της συναινετικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων («nemawashi»), ενώ αντίθετα οι κορεατικές εταιρείες εστιάζουν περισσότερο στην ταχύτητα λήψης και εκτέλεσης των αποφάσεων («pali-pali»). Θεωρώ πως οι Έλληνες διαθέτουμε ευελιξία σκέψης που μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε αρκετά εύκολα σε ποικίλες συνθήκες και διαφο ρετικά περιβάλλοντα

ενός καινούργιου επιβατικού ή επαγγελματικού αυτοκινήτου Opel. H γκάμα της Opel καλύπτει όλες τις ανάγκες των ιδιωτών και των επαγγελματιών, ενώ διακρίνεται για τον σύγχρονο και καινοτόμο χα ρακτήρα της, περιλαμβάνοντας πληθώρα εξηλεκτρισμένων υβριδι κών και αμιγώς ηλεκτρικών μοντέλων αλλά και οχημάτων βενζίνης και πετρελαίου. Όλα τα Opel νέας γενιάς ξεχωρίζουν, επίσης, για το πρωτοποριακό ντιζάιν, τα υψηλά στάνταρ ασφαλείας και άνεσης, τις κορυφαίες προδιαγραφές

ματος, πάντα με ένα «αλμυρό» τίμημα κτήσης, αφού πρόκειται για μια περίπλοκη και ακριβή τεχνολογία. Δυνάμει πελάτες των επαναφορ τιζόμενων plug-in υβριδικών μοντέλων είναι όσοι καλύπτονται στην καθημερινότητά τους με ηλεκτρικές αυτονομίες μερικών δεκάδων χιλιομέτρων, αλλά ταξιδεύουν σχετικά συχνά εκτός πόλης, όπου οι δυνατότητες φόρτισης, ιδίως στη χώρα μας, παραμένουν ακόμη πε ριορισμένες. Για να έχει, πάντως, σημαντικό όφελος ο κάτοχος ενός τέτοιου οχήματος, θα πρέπει να αξιοποιεί στο έπακρο τον ηλεκτροκι νητήρα

Ford Kuga PHEV συγκαταλέγεται η μεγάλη γκάμα εκδόσεων, με ιδιαίτερη αναφορά στην ST-Line X Black Package, που συνδυάζει μαύρες ζάντες 20 ιντσών ελαφρού κράματος με μια σειρά στυλάτων εξωτερικών λεπτομερειών ίδιου χρώματος και παραπέμπει σε τετράτροχο κομψοτέχνημα. To Κuga Plug-in Hybrid προσφέρει, φυσικά, ως γνήσιο τέκνο της Ford απαράμιλλη αίσθηση οδήγησης και δεν πτοείται από τις κακοτεχνίες του οδοστρώματος χάρη στην αυξημένη απόστασή του από το έδαφος. Η Ford έκανε ακόμη δελεαστικότερη την απόκτηση ενός και νούργιου Kuga PHEV με ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό επιτόκιο της τάξης του 2,99% (πλέον εισφοράς 0,6%) και προσφέρει 3 χρόνια δωρεάν συντήρηση και 5 χρόνια ή 100.000 χιλιόμετρα εγγύηση κα λής λειτουργίας Ford Protect, για να αποφύγει

Ο θρυλικός πράκτορας 007 συμπληρώνει φέτος 60 χρόνια δράσης στη μεγάλη οθόνη και εμείς θυμόμαστε πέντε αυτοκίνητα που έλαμψαν ως συμπρωταγω νιστές στις ταινίες του.

Lotus Esprit, «Η κατάσκοπος που με αγάπησε» (1977) Το πανέμορφο βρετανικό μοντέλο δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας χάρη στην ικανότητά του να καταδύεται σαν υποβρύχιο. Έτσι μας χάρισε μία από τις εντυπωσιακότερες κινη ματογραφικές αποδράσεις με πρωταγωνιστή τον Ρότζερ Μουρ που εμφανίζεται να αναδύεται από τη θάλασσα, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα τους λουόμενους. Η Lotus Esprit συμμετείχε και στη μεθε πόμενη ταινία του Τζέιμς Μποντ με τίτλο Για τα μάτια σου μόνο, όπου όμως πέρασε μάλλον απαρατήρητη.

Τ

ον ρόλο του Τζέιμς Μποντ έχουν υποδυθεί κατά καιρούς, με με γαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία, οι ηθοποιοί Σον Κόνερι, Τζορτζ Λάζενμπι, Ρότζερ Μουρ, Τίμοθι Ντάλτον, Πιρς Μπρόσναν και, από το 2006, ο Ντάνιελ Κρεγκ. Αναπόσπαστος σύντροφός τους σε κάθε ταινία υπήρξε, εκτός από το κλασικό Vodka Martini Dry, τουλάχιστον ένα υπη

Ford Mustang Mach 1, «Τα διαμάντια είναι παντοτινά» (1971) Ο Τζέιμς Μποντ συνηθίζει να χρησιμοποιεί εγχώρια μοντέλα

ώστε συμμετείχε σε άλλες οκτώ ταινίες του Τζέιμς Μποντ και «υπο χρέωσε» την Aston Martin να το κατασκευ άσει σε έναν ελάχιστο αριθμό 25 κομματιών, που έγιναν ανάρπαστα από συλλέκτες.

διαφορά που φέρνουν οι ηλεκτροκινη τήρες δεν εντοπίζεται τόσο στην απόδοση όσο στο γεγονός ότι αυτή είναι διαθέσιμη άμεσα και χωρίς καμία υστέρηση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το ηλε κτρικό Fiat 500 των 86 kW (118 ίπποι) επιταχύνει από στάση στα 50 χλμ. σε μόλις 3 δευτερόλεπτα, αφήνοντας πίσω του στο φανάρι κάθε συμβατικό αυτοκίνητο. Για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, η μετατροπή από kW σε ίππους γίνεται με τον απλό πολλαπλασιασμό των kW επί 1,36. kWh: Εδώ μιλάμε για τη χωρητικότητα της μπαταρίας που αποτελεί το «ενεργειακό ρεζερβουάρ» των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Αντί για λίτρα, οι kWh δείχνουν πόση ενέργεια μπορεί να αποθηκεύσει το όχημα και κατ’ επέκταση, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, πόση αυτονομία

χρόνου, την εφαρμογή σύγχρονων τεχνολογιών σε κλασικά

την επανεμφάνιση καινούργιων μικροσκοπικών μοντέλων στο προσκήνιο και τη διασταύρωση κλασικών σχεδιαστικών στοιχείων σε πρωτότυπα σχήματα. Δείτε τέσσερα τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα νέων τάσεων. Διακοπές με αυτοκινούμενο

Retrofit σε κλασικά αυτοκίνητα Η μετατροπή βετεράνων των τεσσάρων τροχών σε ηλεκτροκίνητα έχει γίνει πολύ trendy και αποτρέπει την κατάληξη κλα σικών μοντέλων υψηλής εμπορικής και συναισθηματικής αξίας στην αδυσώπητη πρέσα. Η μόδα του Retrofit στα αυτοκίνη τα πάντως δεν είναι φτηνή, ιδιαίτερα αν ο ενδιαφερόμενος πελάτης ακολουθήσει τον δρόμο των εργοστασιακών μετατροπών, οπότε το μέσο κόστος κυμαίνεται μεταξύ 15.000 και 20.000 ευρώ. Υπάρχουν, πάντως, και προσιτότερες λύσεις με ηλεκτρικά μοτέρ και παρελκόμενα ανταλλακτικά ανεξάρτη των κατασκευαστών.

o νέο Citroën C5 Aircross τάραξε από την πρώτη στιγμή του λανσαρίσματός του τα νερά στην κατη γορία των οικογενειακών SUV, ανεβάζοντας σε δυ σθεώρητα ύψη για τους ανταγωνιστές του τον πήχη της άνεσης, της ευελιξίας και της πρακτικότητας σε συνδυασμό με ένα ελκυστικό ντιζάιν, μια μεγάλη γκάμα εκδόσεων και άκρως ανταγωνιστικές τιμές. Το μοντέλο νέας γενιάς κατέφτασε στην Ελλάδα με ακόμη υψηλότερες φιλοδοξίες, αφού η Citroën κατάφερε κάτι ιδι αίτερα δύσκολο και ενδεικτικό της τελειομανίας της, δηλαδή να το αναβαθμίσει σε όλα τα επίπεδα. Αυτό γίνεται εύκολα ορατό χάρη στις σχεδιαστικές παρεμβάσεις που κάνουν το γαλλικό SUV να δείχνει

υποψήφιος αγοραστής έχει στη διάθεσή του πάμπολλες επιλογές, ανάλογα με τις επιθυμίες του, τις ανάγκες του και φυσικά τις οικονο μικές δυνατότητές του, καθώς το νέο Citroën C5 Aircross διατίθεται με οικονομικούς κινητήρες βενζίνης 1,2 λίτρων και πετρελαίου 1,5 λίτρων με ισχύ 130 ίππους που πληρούν τις αυστηρές αντιρρυπαντι κές προδιαγραφές Euro 6 και συνδυάζονται με μηχανικά ή αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων. Υπάρχει επίσης και επαναφορτιζόμενη Plug-in υβριδική έκδοση με στάνταρ αυτόματο σασμάν οκτώ σχέσεων, 225 ίππους μέγιστη απόδοση και εξαιρετικά χαμηλό κόστος χρήσης, αφού μπορεί να διανύσει έως 55 χιλιόμετρα μόνο με τον ηλεκτροκινητήρα, καλύπτοντας έτσι αθόρυβα και με μηδενικούς ρύπους τις καθημερι νές μετακινήσεις της μεγάλης πλειονότητας των οδηγών. Κορυφαία άνεση και ασφάλεια

Football Festival» στο Ρομάντσο

Football Festival»

τη βραδιά θα κλείσουν οι Endlec & Jerm. 20/11, Ωδείο Αθηνών Νέα Σκηνή, Ρηγίλλης & Βασιλέως Γεωργίου Β’ 17-19, 16:00, είσοδος: 20 ευρώ

στο άθλημα. 18-20/11, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, είσοδος: 5 ευρώ

23:30, είσοδος: 30-40 ευρώ

τα με σάνυχτα ακολουθεί μια house & deep house βραδιά μέχρι το ξημέρωμα. 19/11, six d.o.g.s, Αβραμιώτου 6-8, 20:30, είσοδος: 8 ευρώ (προπώληση), 10 ευρώ (ταμείο)

Keshishian

Selena Gomez, ο φακός ακολουθεί στενά για έξι χρόνια τη νεαρή ποπ σταρ, όπως έκανε αριστοτεχνικά το 1991 για το In bed with Madonna, truth or dare, ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί ποτέ. Η Gomez, όμως, είναι διαφορετική περίπτωση από τη βασίλισσα της ποπ, πολύ πιο ιδιαίτερη. Ευάλωτη και με σοβαρά προβλήματα υγείας, η 30χρονη σταρ απομακρύνεται πολύ από τον δυναμισμό της δευτέρης, αν και τα δύο φιλμ πραγματεύονται τις ανθρώπινες σχέσεις στον κυκλώνα της μαζικής υπερπροβολής. Η Gomez για χρόνια βρισκόταν κάτω από τη σκιά του Justin Bieber. Και για χρόνια μπορεί να μην την ήξερες για τα τραγούδια της, μπορεί να μην είχες ακούσει ούτε ένα, αλλά γνώριζες και την παραμικρή λεπτομέρεια της πολύκρο της on and off ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων σχέσης τους. Ο Bieber δεν ήταν καθοριστικός για την πορεία της. Ήταν περισσότερο ένα αχρείαστο κεφάλαιο στη ζωή μιας ταλαιπω ρημένης κοπέλας που πάλευε καθημερινά με αρρώστιες, σωματικές και ψυχικές. Η Gomez έχει κάνει ήδη μια μεταμόσχευση

ήταν είκοσι τριών χρονών το 2015. Η αδελφή του, που είναι ατζέντισσα, μόλις είχε αναλάβει τη σταρ. Κατά τη διάρκεια ενός δεί πνου, η Gomez τον ρώτησε αν ενδιαφέρεται να γυρίσει ένα βίντεο για την επερχόμενη πε ριοδεία της. Ήταν τεράστια φαν της δουλειάς του, είχε δει το In bed with Madonna επτά φορές. Αρκετά προβληματισμένος στην αρχή, αρ νήθηκε να το κάνει. «Δεν νομίζω ότι θα μου δώσεις την ίδια πρόσβαση που μου έδωσε η Madonna. Είναι μια διεισδυτική διαδικασία. Κινηματογραφώ τα πάντα. Αισθάνομαι άσχημα

σαν χαμένη, κλαίγοντας και

κάνει είναι χάλια. Μετά από πενήντα πέντε εμφανίσεις, όμως, η περιοδεία ακυρώ θηκε με την αιτιολογία ότι υπέφερε από κρίσεις πανικού και κατάθλιψη. Οι φήμες οργίαζαν ότι είχε πρόβλημα με καταχρήσεις. Έναν χρόνο με τά, το 2017, έκανε μεταμόσχευση νεφρού. Η ψυχική της υγεία ήταν ακόμη πιο εύθραστη. Το 2018 εισήχθη εκτάκτως σε ψυχιατρική κλινική. Η μητέρα της έμαθε τα νέα από τον κουτσο μπολίστικο ιστότοπο TMZ. Ο Keshishian, που διατηρούσε επικοινω νία μαζί της, τη συνάντησε όταν βγήκε από το νοσοκομείο. Του ζήτησε να γυρίσει ένα μικρό φιλμ με θέμα το ταξίδι που θα έκανε στην Κένυα για να γνωρίσει κορίτσια που φοι τούσαν σε φιλανθρωπικά σχολεία. Είναι από τις ανθρώπινες στιγμές της ταινίας, όπως και όταν επισκέπτεται τους παλιούς της γείτονες και τις παλιές της συμμαθήτριες και θυμάται τα παιδικά της χρόνια. Η Selena Gomez γεννήθηκε το 1992 στο Τέξας, παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Ο πα τέρας της είναι Μεξικανός δεύτερης γενιάς και η μητέρα της έχει ιταλική καταγωγή. Πήρε το όνομά της από τη θρυλική Tejano τραγουδί στρια Selena Quintanilla που δολοφονήθηκε το 1995 σε νεαρή ηλικία. Η μητέρα της ήταν δεκαέξι χρονών όταν έμεινε έγκυος και έκανε τρεις δουλειές για να τη μεγαλώσει. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν πέντε χρονών. Έχει πέντε αδέλφια από τους δεύτερους γάμους των γονιών της. Δουλεύει από επτά χρονών. Η πρώτη τηλεοπτική της εμφάνιση ήταν στο παιδικό πρόγραμμα «Barney & Friends». Δεν πήγε σε κανονικό σχολείο κατά τη διάρκεια της εφηβείας της και πήρε το απολυτήριό της με κατ’ οίκον εκπαίδευση. Έχει κυκλοφορήσει τρία σόλο άλμπουμ, με τελευταίο το «Rare» του 2020. Η πιο δυνατή στιγμή του ντοκιμαντέρ και ο βασικός λόγος που ο Keshishian το γύρισε είναι μια σκηνή στο αεροπλάνο, όπου η Gomez συζητάει με τους συνεργάτες της αν θα πρέπει να ανακοινώσει δημόσια ότι πάσχει από διπο λική διαταραχή, κάτι που μπορεί να είναι επι ζήμιο για την καριέρα της. «Είσαι είκοσι επτά. Έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου για να μιλήσεις δημοσίως γι’ αυτό το πράγμα. Τώρα θα σε στιγματίσει», φαίνεται να της λέει εκείνη

στιγμή μια συνεργάτιδά της. Η ίδια, όμως, επιμένει ότι αν δεν θέλουν να δουλέψουν σκη νοθέτες μαζί της εξαιτίας της ασθένειάς της, αυτός είναι ένας βασικός λόγος να μη θέλει

why»

τύρεται οργισμένος σε έναν μάλλον μεξικανι κής καταγωγής τελωνειακό υπάλληλο που δεν αναγνωρίζει τυπικά το Λος Άντζελες ως μόνιμo τόπο κατοικίας του Σιλβέριο, της συζύγου και των δυο παιδιών του είναι μία από τις αρκετές εξαιρετικές κινηματογραφικές συνθέσεις ενός σκηνοθέτη που κανείς δεν αμφισβητεί τη ασύ γκριτη ικανότητά του να μπολιάζει με δύναμη δεξιοτεχνικές σεκάνς με ή χωρίς τον Εμάνιουελ «Τσίβο» Λουμπέτσκι στη διεύθυνση φωτογρα φίας – εδώ έχει συμπαραστάτη τον Ντάριους Κάντι που κάνει τρομερή και πολλή δουλειά, αν και η ευαισθησία στη χρωματική παλέτα δεν είναι η ίδια. Αντίστοιχα, η σκηνή με τους αγνοούμενους που σωριάζονται ξαφνικά στο έδαφος στην Πόλη του Μεξικού, η διπλή δια δρομή στο μετρό του Λος Άντζελες με τα ψα ράκια στη σακούλα, o μακρύς αποχαιρετισμός στην οικογένεια με τα φανάρια που σβήνουν σε έναν διακεκομμένο ορίζοντα ή η συνάντηση του μικρομέγαλου Σιλβέριο με τον νεκρό πατέ ρα του είναι μια σειρά από best of μιας ολόκλη ρης ζωής, περισσότερο στο διαθλασμένο ύφος

το παρελθόν του με έναν τρόπο που ταιριάζει στην πληθωρική καλλιτεχνική του ψυχοσύνθεση σε ένα τρίωρο έπος που κυμαί νεται από την ιδιοφυΐα ως την εξάντληση, με εμπνεύσεις και επαναλήψεις, μεγαλοπρέπεια και προσποίηση. Δεν είναι κάτι άλλο από τη δήλωσή του πως, παρά τις μπλεγμένες αλή θειες και τη δραματοποιημένη αφήγηση

εκφράσει την κρίση μέσης ηλικίας που προ φανώς διανύει εδώ και αρκετό καιρό, το σι νε-limbo που σκηνοθέτησε για λογαριασμό του Netflix δεν είναι τόσο σημαντικό, για εμάς τουλάχιστον, διότι για εκείνον προφανώς και είναι, όσο το επόμενο βήμα του. Συνολικά, η επιστροφή του Αλεχάνδρο Ινιάριτου μετά την Επιστροφή είναι ένα εξουθενωτικό παλίμψηστο Ιστορίας, νοσταλγίας, αυτοκριτικής, τύψεων και προσωπικών βιωμάτων. Οι πολέμιοι του υπερτονισμένου, υπερφίαλου μαξιμαλισμού του (όσοι διερωτώνται μήπως του έχουν αποδο θεί παραπάνω τιμές απ’ όσες αξίζει) θα βρουν εύκολο πάτημα για θυμηδία.

της Αυστρίας παραχωρεί το δικαίωμα στην κουρα σμένη από το πρωτό κολλο και τη φαυλότητα Ελισάβετ να ενηλικι ωθεί μέσα στη μοναξιά της, μια πολυτελή και εκκεντρική φυλακή για την πρώτη rock star γαλαζοαίματη. Η πιο φημισμένη (μαζί με την Αικατερίνη βεβαίως, αλλά εντελώς διαφορετι κή περίπτωση) αυτοκράτειρα κάνει το ουσια στικό της ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη, αφή νοντας πολύ πίσω τις καρτποσταλικές αγιογραφίες της Ρόμι Σνάιντερ σε μια βιογρα φία εποχής για

στη θέση μιας γυναίκας που όλοι κοιτάζουν σαν είδωλο όσον αφορά τον τρόπο που ερμηνεύει την ελεύθερη ζωή

με σαιξπηρικά σου σούμια. Όλοι θα δοκιμάσουν το Μενού, για διαφορετικούς λόγους: o εν λόγω foodie γιατί έχει τον Σλόβικ θεό του και θέλει να του απο σπάσει την προσοχή με τις ψαγμένες παρατη ρήσεις του, τρεις χρηματιστές για να λένε ότι πήγαν στο μοδάτο it φαγάδικο, ένας ξοφλημέ νος ηθοποιός για να τον δουν και να σώσει τη σχέση με τη θυμωμένη ερωμένη του, μια δια βόητη ρεστοκριτικός (υπέροχη η Τζάνετ Μα κτίρ) με τον δουλοπρεπή αρχισυντάκτη της και

ένα γερασμένο ζευγάρι που βαριέται τη ζωή του, γιατί πολύ απλά έχουν 1.250 δολάρια ο καθένας να ξοδέψουν και δεν είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμάσουν τα πολύπλοκα πιάτα που κυμαίνονται από στρείδι με αφρούς και ψωμί χωρίς ψωμί μέχρι τις εκπλήξεις που με τατρέπουν αυτή την κωμωδία θρίλερ σε μια στυλιζαρισμένη σάτιρα που μοιάζει με το Game του Ντέιβιντ Φίντσερ, αλλά εξελίσσεται σε γα ϊτανάκι τρόμου ενάντια στην κουλτούρα της γαστριμαργίας ως θεατρικής σκηνής τοξικών ταξικών αντιθέσεων. Ο Άνταμ Μακέι ως παρα γωγός και οι δημιουργοί του «Succession» προσπερνούν τη διάχυτη πλάκα στη γοργή

Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Είμαι η Μάρα Χαμακιώτη και σπουδάζω στην ΑΣ ΚΤ γλυπτική. Μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αυτόν τον καιρό εργάζομαι σε ένα μπαρ στο Κουκάκι τα βράδια, ενώ τα πρωινά είμαι δασκάλα ζω γραφικής σε μικρά διαβολάκια που τους αρέσει η ζωγραφική. Παράλληλα με όλα αυτά έχω και ένα account (@small_bags_ big_butts) με handmade τσαντάκια, στο οποίο εκτονώνω τα ανεκπλήρωτα ένστι κτα που με διακατέχουν. Πώς διαλέγεις τα ρούχα σου; Μπορώ να ομολογήσω πως υπάρχουν μέρες που το να ντυθώ όπως με εκφράζει φαντάζει πανεύκολο και γρήγορο, καθώς όλα μου τα ρούχα είναι διαλεγμένα ένα-ένα από μένα, για μένα. Είναι όμως και κάποιες άλ λες μέρες που μου έρχεται να τα πετάξω όλα από το μπαλκόνι. Σε μία από τις καλές μέρες, λοιπόν, ανοίγω την ντουλάπα μου και συνήθως έχω ένα σίγουρο item που έχω σκεφτεί από πριν ότι θέλω να φορέ σω (π.χ. μια τσάντα, μια φούστα κ.λπ.). Κοιτώντας την ντουλάπα μου, λοιπόν, και μέσα στο χάος που επικρατεί συνήθως, εστιάζω στο πιο φανταχτερό χρώμα που θα μου γυαλίσει, φοράω ένα αντίστοιχο παντελόνι ή καλσόν, κάνω τα κοτσιδάκια μου, πετάω δυο κολιέ