Τεύχος 751

Athens

τους νιώθω οικογένεια, θα τους πω πράγματα, θα μου πουν πράγματα που δεν θα πω στους δικούς μου». Ταυτίστηκε καθόλου με τον κεντρικό χαρακτήρα της Στρέλλας; «Αν και κλισέ, θα πω ότι μου άρεσε ως χαρακτήρας, αλλά δεν ταυτίστηκα. Βρήκα πολλά κοινά, ότι ζωγράφιζε, ότι ζούσε ανεξάρτητα, η ταινία είχε γυριστεί στο σπίτι του φίλου μου του Δημήτρη, όπου δούλευα. Έκτοτε την έχω δει πέντε φορές. Δεν θυμόμουν πολλά από την πρώτη φορά, μόνο κάπως αχνά. Τώρα που την ξαναείδα άρχισα να θυμάμαι πιο καθαρά και να βλέπω πια και τα μηνύματα. Η ιστορία δεν είναι αληθινή, αλλιώς για μένα το αιμομικτικό κομμάτι είναι πάρα πολύ σοκαριστικό γιατί το ήξερε, το επιδίωξε. Το κυνήγησε, άφησε να συμβεί, είναι κάτι εκτός της ιδιοσυγκρασίας μου. Αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει δικαιολογία, είναι ότι δεν τον έζησε ποτέ ως πατέρα». Καθώς πρόκειται για ένα αντεστραμμένο οιδιπόδειο, της θέτω το εξής ερώτημα: ο Οιδίποδας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη μοίρα του, εμείς μπορούμε να ξεφύγουμε από τη δική μας; «Δεν ξέρω αν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω στο τώρα, αποδέχομαι το παρελθόν και δεν γνωρίζω το μέλλον. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει γιατί εμείς το προκαλούμε. Αυτό πιστεύω, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ότι ευθυνόμαστε εμείς για ό,τι συμβαίνει στη ζωή

«Στρέλλα» Όπερα δωματίου του Μιχάλη Παρασκάκη. Λιμπρέτο: Αλεξάνδρα Κ*, βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας των Πάνου Κούτρα και Παναγιώτη Ευαγγελίδη, Μουσική διεύθυνση: Κωνσταντίνος Τερζάκης, Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής, Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη, Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Χορογραφία: Φένια Αποστόλου, Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος, Μουσική προετοιμασία μονωδών: Φρίξος Μόρτζος, Μαρία Νεοφυτίδου, Ερμηνεύουν: Λέττα Κάππα (Στρέλλα), Αναστασία Κότσαλη (Κάλλας), Διονύσης Τσαντίνης (Γιώργος), Ιωάννα Ζαμ-πέτρου (Μαίρη), Νίκος Σπανάτης (Άλεξ), Βικτωρία ΤσιτουρίδουΜάγια (Βίλμα), Γιάννης Φίλιας (Αντώνης, Γιούρι), Νίκος Μαραζιώτης (Νίκος, Αστυνομικός), Νίνα Νάη (Ντραγκ περφόρμερ), Γιώργος Ρούπας (Κουλουκούσης).

2020:

Black Duck Gallery, Χρήστου Λαδά 9α, Δευτ.-Σάβ. 13:00-21:00 & Κυρ. 18:00-21:00, εί

Κάρολ Όουτς, σε

Αντώνη Αντωνίου. Από 8/12, Θεατρική Σκηνή, Νάξου 84, πλατεία Κολιάτσου, Τετ. 19:30, Πέμ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00, είσοδος: 10-15 ευρώ

από

δουλειά

6-9

στη Γερ

μανία και επιστρέφει στην πατρίδα του, ένα χωριό στην Τρανσυλβανία. Επιθυμεί να έχει περισσότερη συμμετοχή στην ανατροφή του γιου του, που για αρκετό καιρό είχε αναλάβει αποκλειστικά η μητέρα του, ώστε το παιδί να ξεπεράσει τις φοβίες που το ταλαιπωρούν. Επιπλέον ανησυχεί για τον ηλικιωμένο πατέρα του και ταυτόχρονα ανυπομονεί να δει την πρώην ερωμένη του. Τίτλος της ταινίας αλλά και ακρωνύμιο που μπορεί να παραπέμπει ηχητικά στη Ρουμανία, το RMN , που έκανε πρεμιέρα στο Επίσημο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών του 2022, κανονικά σημαίνει μαγνητική τομογραφία και αυτό ακριβώς (ξανα)κάνει ο Κρίστιαν Μουνγκίου σε μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν

οι μόνοι ξένοι σε μια πόλη γεμάτη κεραίες που εκπέμπουν τις φωνές των «εξαφανισμένων» κατοίκων της που έχουν χαθεί ξαφνικά και αδικαιολόγητα. Σε έναν παραθαλάσσιο μη-τόπο, κάπου ανάμεσα στο αντίο και στο πουθενά, όπως έλεγε και ένας παλιός κινηματογραφικός φίλος, ένας άντρας, ο Άρης, πηγαίνει για να συναντήσει τον δήμαρχο και να αναλάβει

πληγωμένες καρδιές που περιμέ-

επιστροφή τους, η οποία δεν έρχεται ποτέ. Κατά τις ώρες εκείνες οι φωνές τoύς επισκέπτονται μέσα από κεραίες και καταγράφονται σε κασέτες, που όσοι (ξ)έμειναν ακούν ξανά και ξανά. Σε αυτό το μέρος ο Άρης θα γνωρίσει την Άννα και θα ερωτευτούν. Μετά τη συν-σκηνοθεσία της Πόλης και της Πόλης , ο Χρήστος Πασσαλής συνεχίζει τη σκηνοθετική του διαδρομή σόλο με μια ερωτική ιστορία που φλερτάρει με την επιστημονική φαντασία και ασπάζεται το weird ιδίωμα – έχουμε και εδώ τις συνήθεις ερμηνείες «πρώτης ανάγνωσης» και το μοτίβο της αναπαράστασης. Το ρεπεράζ σε βιομηχανικές περιοχές δίνει την αίσθηση μιας παρηκμασμένης ετεροτοπίας, ενώ στιγμιότυπα όπως τα λογύδρια του δημάρχου έχουν μια σχεδόν τσιωλική (εκ του Σταύρου Τσιώλη) ανεκδοτολογική χροιά, χωρίς να διαταράσσουν τον τόνο, που κινείται κάπου μεταξύ ρομαντζάδας και μελαγχολίας. Υπάρχουν ιδέες, υπάρχει και μια κυριολεκτική εξήγηση για όσα συμβαίνουν, που

Θέατρο

INFO «ΚΩΛΌΚΑΙΡΌΣ»

Σκηνοθεσίαδραματουργική

επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης

Κείμενο: Αντώνης

Τσιοτσιόπουλος

Μουσική: Κώστας

Νικολόπουλος

Σκηνικά- κοστούμια: Νατάσσα

Παπαστεργίου

Σχεδιασμός

φωτισμών: Βασίλης

Κλωτσοτήρας Σχεδιασμός

ήχων: Ανδρέας Μιχόπουλος

Παίζουν: Στάθης

Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική

Διαλυνά, Στέλιος

Δημόπουλος, Αντώνης

Τσιοτσιόπουλος Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, 210 3636144 Δευτ.-Τρ. 21:00

πολιτισμικά

απο-

πολι

εκείνου του ξεχασμένου πλέον μανιφέστου, εμπνέει κι αυτό με τη σειρά του, είκοσι χρόνια μετά, πολλούς επίδοξους μιμητές που επιχειρούν με

τη σειρά τους μια καταβύθιση στον ανταριασμένο ψυχισμό των λούμπεν αντι-ηρώων και της στραπατσαρισμένης ζωής τους. «Προτιμώ τον ρεαλιστικό λόγο», δήλωνε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, συγγραφέας του Κωλόκαιρου, «γιατί έχει να κάνει με ανθρώπους υπαρκτούς και με τα αδιέξοδά τους. Τον γείτονα, τη μάνα μας, τον φίλο μας, τον υπάλληλο στην τράπεζα ή στο σούπερ-μάρκετ, τον ντελιβερά. Έχει να κάνει με ανθρώπους δίπλα μας και με τις δύσκολες σχέσεις που συνάπτουν. Οπότε δεν είναι αυτοσκοπός η βία, ή η σκληρότητα, ή το να κάνεις τον θεατή να αισθανθεί δυσάρεστα με ένα ρεαλιστικό κείμενο... Τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι και αυτές τις σχέσεις δημιουργούν».

Ελευσίνα, 2022. Βρέχει καταρρακτωδώς. Η άφιξη του Σοφοκλή σκάει σαν βόμβα στο «Διυλιστήριο». Πέντε χρόνια εξαφανισμένος και κανένας δεν ήξερε πού βρισκόταν «το αφεντικό» του νυχτερινού μαγαζιού, μονάχα φήμες κυκλοφορούσαν ότι τον είδαν εδώ κι εκεί, σ’ ένα γηροκομείο στη Χαλκιδική ή στη Γλυφάδα, να κάνει μπάνιο με γκόμενες. Άφαντος. Και τώρα, τώρα που μια μεσήλικη κυρία με στενή

δεν μπορεί να την αναγνωρίσει, όσο εξονυχιστικά κι αν εξετάζουν το πρόσωπό της. «Ρε συ Στέλιο, τι κοιτάς; Ο Σοφοκλής είμαι, ο αδελφός του Μίμη», λέει η μαυροφορεμένη κυρία. Άλαλα τα χείλη των ασεβών. «Πού ήσουνα τόσα χρόνια, ρε μαλάκα; Τι μασκαριλίκια είναι αυτά; Είσαι τέτοιος; Τραβέλι; Δεν μας κάνεις πλάκα...;» και κάπως έτσι συνεχίζεται ο διάλογος, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ενόσω οι παρευρισκόμενοι πασχίζουν να βρουν τις λέξεις

αναλωθεί στη διαλεύκανση του εγκλήματος που συνέβη πριν από τριάντα χρόνια, στιγματίζοντας τις ζωές των εμπλεκομένων. Τα ερωτήματα ατελείωτα: ποιος έβαλε φωτιά στο υφασματάδικο της οικογένειας; Τι έκαναν εκείνο το μοιραίο βράδυ ο Σοφοκλής και ο Νίκος στην ταράτσα της χρεωκοπημένης βιοτεχνίας; Γιατί ο πρώτος άφησε τον δεύτερο να καεί ζωντανός; Γιατί επέτρεψε να διαδοθεί ψευδώς ότι ο Νίκος ήταν πρεζάκι και πυρπόλησε το μαγαζί μέσα στην ντάγκλα του; Γιατί ο Σοφοκλής, λίγο καιρό μετά, παντρεύτηκε την αδελφή του καμένου φίλου του; Γιατί ο πατέρας της οικογένειας επέλεξε τον μικρό γιο, αδελφό του Σοφοκλή, να φέρει εις πέρας τον εμπρησμό; Γιατί ο μικρός δεν ειδοποίησε τον μεγάλο, παρόλο που γνώριζε ότι ο δεύτερος σύχναζε στην ταράτσα με τον κολλητό του καπνίζοντας χασίσια; Γιατί ο έμπιστος Στέλιος κράτησε το στόμα του κλειστό; Γιατί άφησε τον επιζώντα να νομίζει τόσα χρόνια ότι μπορεί και να ήταν ο υπαίτιος της καταστροφής; Τι συνέβη, όταν τελικά, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ο Μίμης εξομολογήθηκε την αλήθεια στον Σοφοκλή κ.ο.κ.

Η ζωή των «λαϊκών ανθρώπων» ως λούνα παρκ του τρόμου με πολύχρωμα τρενάκια να τρέχουν αναβοσβήνοντας προς δεκάδες κατευθύνσεις: το πρώτο έχει μέσα φυλομετάβαση, το δεύτερο εμπρησμούς, το τρίτο κοριτσάκια με καρκίνο («Πάει η Αννούλα, Σοφοκλή! Πέθανε! Στα κόκαλα τη βρήκε!»), το τέταρτο «μάτσο» πατεράδες, και όλα μαζί προορισμό

Παγκράτι, εκεί όπου ο Σοφοκλής

βενζίνη στο χέρι.

ξεπηδούν σαν κουνέλια από το

του ταχυδακτυλουργού και πριν προλάβουν καλά καλά να ανασάνουν, στοιβάζονται προχείρως, τσουρουφλίζονται στα κάρβουνα του εντυπωσιασμού και σερβίρονται προς άμεση κατανάλωση, γαρνιρισμένα με έξυπνες «ατάκες» και καυτερά «μπινελίκια». Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζεται η υπόθεση της φυλομετάβασης. Δεν είναι απλώς ότι χρησιμοποιείται ως πιασάρικο εύρημα, ως ένα framing device που «ανοίγει» θεαματικά και «κλείνει» γλυκερά το έργο, χωρίς καθόλου να αναπτύσσεται στο κυρίως μέρος του. Είναι και το ότι ένας αρρενωπός ηθοποιός, ο Στάθης Σταμουλακάτος, παρουσιάζεται αλά Tόνι Κέρτις στο Μερικοί το προτιμούν καυτό ή ως φιγούρα αποκριάτικη με κραγιόν και μια χαζή περούκα, και υπονομεύει κι αυτό ακόμη περισσότερο οποιαδήποτε αξιόλογη σκηνική και ψυχική διερεύνηση του ζητήματος, κάνοντας

Τα θέματα ξεπηδούν σαν κουνέλια από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού και πριν προλάβουν καλά καλά να ανασάνουν, στοιβάζονται προχείρως, τσουρουφλίζονται στα κάρβουνα του εντυπωσιασμού.

τον θεατή να αναρωτηθεί κατά πόσο το συγγραφικό και σκηνοθετικό εγχείρημα επενδύει τελικά σε ένα παιχνίδι «μόδας» και όχι ουσίας. Και τον Νίκο απ’ τη φωτιά ποιος θα τον βγάλει; Δράμα ηχηρό χωρίς αντήχηση, ρεαλισμός κατ’ επίφαση, κεκαλυμμένη κωμωδία που καταλήγει αθέλητα στην αυτο-παρωδία και ένα μελοδραματικό φινάλε που αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνο ότι οι απλοί άνθρωποι της Ελευσίνας είναι τελικά πιο ανοιχτόμυαλοι από τους δήθεν ψαγμένους Αθηναίους αλλά και ότι σαν την αγκαλιά της οικογένειας δεν υπάρχει άλλη. Έτσι, οι φωνές, τα σπρωξίματα και η φασαριόζικη εκτόνωση των απωθημένων δίνουν τελικά τη θέση τους σε μια αγαπησιάρικη, μελωμένη επανασύνδεση με την ηχογραφημένη, προθανάτια ερωτική εξομολόγηση του αδικοχαμένου Νίκου να μας συντροφεύει «ρομαντικά» στα μεγάφωνα. Οι ηθoποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες, αλλά δυστυχώς αδυνατούν να παραγάγουν κάτι περισσότερο από αβαθείς ερμηνείες. Οι καλοσυνάτοι αυτοί ήρωες χαρίζουν γέλιο και γεννούν συμπάθεια, στηρίζοντας αδιατάραχτα τον κλοιό της ψυχαγωγικής ασφάλειας και αφέλειας που νανουρίζει τον θεατή, στέλνοντάς τον σπίτι του εφησυχασμένο. Τίποτα δεν γκρεμίζεται, τίποτα δεν φλέγεται, υπάρχει πάντα μια στοργική φωλιά για κάθε τρανς άτομο, κι εμείς δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούμε άλλο για τον «κωλόκαιρο»: ορίστε, βγήκε ήδη το ουράνιο τόξο...

και το Μητροπολιτικόν στο Σύνταγμα (Βουλής 39, 210 3240654) που ξεφουρνίζει όλο τον χρόνο μελομακάρονα σαν το Rita’s Cookies στην Κοκκινιά (Δομοκού 40Α, 210 4912323), το οποίο ετοιμάζει κουραμπιέδες όλο τον χρόνο από γαλλικό βούτυρο, μόνο που δεν τους ρίχνει ζάχαρη άχνη, όταν οι μέρες δεν είναι γιορτινές. Είναι και η Στάνη στην Ομόνοια (Μαρίκας Κοτοπούλη 10, 210 5233637), που τους κάνει με πρόβειο βούτυρο, η Μέλισσα του Περιστερίου, που χρησιμοποιεί βιολογικό αλεύρι (Εθνάρχου Μακαρίου 43, 210 5711055), το Desiré του Κολωνακίου (Δημοκρίτου 6, 210 3632333), το Pastry Family (Ριζάρη 19, 210 7210987) στο Παγκράτι, που κάνει τα μελομακάρονα μικροσκοπικά με μέλι από τα Κύθηρα. Βέβαια, τα κλασικά αθηναϊκά μελομακάρονα-μπουκίτσες στα οποία εγώ ορκίζομαι είναι αυτά του φούρνου Λυκαβηττός. Τραγάνα, με σωστό, μετρημένο μέλωμα, καταναλώνονται σαν πατατάκια. ΣΤΑ ΠΙΟ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΑ, ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΛΑΣΙΚΑ Ανάμεσα στους μάστορες και στις μαστόρισσες που γνώρισαν επιτυχία με τις χριστουγεννιάτικες προτάσεις τους περνώντας πια στη σφαίρα του κλασικού είναι η Ρένα Οροκλού του Choc Ο’Rock στον Χολαργό (Βουτσινά 105, 211 0122512), που κάνει τους χαρακτηριστικούς κουραμπιέδες με τον κουρκουμά, ζυμωμένους με φρέσκο βούτυρο γάλακτος και μπαχαρικά, είναι σίγουρα και το ζαχαροπλαστείο Φύσις (λεωφ. Μεσογείων 450, Αγ. Παρασκευή, 210 6090740 / λεωφ. Κηφισίας 98, Μαρούσι, 211 406926) που κάνει παραδοσιακά μελομακάρονα και κουραμπιέδες με τα καλύτερα υλικά –τα βγάζει και gluten free–, έχει κορμούς με και χωρίς ζάχαρη, πολύ νόστιμες βασιλόπιτες σε διάφορες εκδοχές, και vegan.

MERRY VEGANMAS

Κωνσταντίνος Βογιατζής γεννήθηκε στον Πειραιά. Ξεκίνησε να σπουδάζει Φυσική, ακολουθώντας την κατεύθυνση της Μετεωρολογίας, ωστόσο δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως η πραγματική του κλίση ήταν το σχέδιο. Πίσω στο 2007, όταν ίδρυε το Yatzer, οραματιζόταν έναν ιστότοπο αφιερωμένο στο design – τελικά, δημιούργησε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό που ξεκίνησε από προσωπικό μπλογκ μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους διαδικτυακούς προορισμούς στον κόσμο, σύμφωνα με τους «Financial Times». Και ο ίδιος βρέθηκε το 2011 ανάμεσα στις 100 πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον κόσμο του design, σύμφωνα με το «Architectural Digest». Την περίοδο του lockdown γεννήθηκε μία ακόμη ιδέα του που «παντρεύει» το marketing με το design, το δημιουργικό studio Yatzerlab. Τώρα, μόνο για τρεις ημέρες, ξεκινώντας από τις 8 Δεκεμβρίου, αυτό μετατρέπεται σε ένα pop-up store διαφορετικό από τα άλλα. Παρουσιάζει τη συλλογή Verdant Edition και εμείς βρεθήκαμε εκεί μία ημέρα πριν ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό. H Verdant Edition δίνει φυσική υπόσταση στον digital κόσμο του Yatzer. Αποτελείται από δέκα συλλεκτικά αντικείμενα, τόσο custom εκδοχές υπαρχόντων προϊόντων όσο και προσεκτικά σχεδιασμένων αποκλειστικά για το πρότζεκτ. Ακολουθεί πολύ συγκεκριμένη χρωματική παλέτα πράσινου και μαύρου, συνδυάζοντας την ταυτότητα του Yatzerlab με την ακατανίκητη τάση της φύσης να ανθίζει – έστω και με λίγη βοήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που με κάθε αγορά μας θα φυτεύεται ένα δέντρο σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό περιβαλλοντικό οργανισμό we4all. Μπαίνοντας στον χώρο, η ατμόσφαιρα αλλάζει. Από τη στιγμή που η πόρτα της οδού Τυδέως 3 στο Παγκράτι κλείνει, μοιάζει λες και η έντονη καθημερινότητα είναι κάπου μακριά, ενώ το μόνο που μετράει είναι το τώρα. Η μουσική σε ηρεμεί αυτόματα, ενώ, όσο περπατάς, η διάχυτη μυρωδιά της φύσης σε κάνει να αισθάνεσαι σαν σε παραμύθι. Πράσινα και μαύρα μακαρόν, γευστικό κρασί και ο ιδανικός χαμηλός φωτισμός συνθέτουν μια μοναδική εμπειρία. Τα συλλεκτικά αντικείμενα της Verdant Edition μας περίμεναν για να τα ανακαλύψουμε. Ο σελιδοδείκτης Mark My Words που σχεδίασε η Αναστασία Καίσαρη, το φούτερ

Aris Geldis

Σχεδιαστής και δημιουργός κοσμημάτων

Πες μας λίγα πράγματα για σένα.Αθηναίος του εξωτερικού, αντικομφορμιστής και ανεξάρτητος. Με τι ασχολείσαι; Με τον σχεδιασμό, τη δημιουργία και τη διανομή του επώνυμου brand μου Aris Geldis. Πώς διαλέγεις τα ρούχα σου; Με μόνο κριτήριο το προσωπικό μου στυλ. Τα ρούχα σου σε περιορίζουν ή σε απελευθερώνουν; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν είναι η επιλογή των ρούχων που με προσδιορίζει αλλά το αντίθετο. Η επιλογή είναι απλό αποτέλεσμα του ποιος είμαι.

Αυτό που φοράς τώρα σε τι mood σε βάζει; Σε mood για περίπατο με τον σκύλο μου και για μπίρες με φίλους στη συνέχεια. Αν μπορούσες να αλλάξεις τη δική σου ντουλάπα με κάποιου άλλου, ποιο πρόσωπο θα διάλεγες; Σε έναν ιδεατό κόσμο, τον Tom Brown. Με ποιο item είσαι συναισθηματικά δεμένος; Δεν έχω κάποιο item με το οποίο να αισθάνομαι συναισθηματικά δεμένος, είχα στο παρελθόν, αλλά όχι πλέον. Πώς διαλέγεις τις κάλτσες σου; Δεν τις διαλέγω, με διαλέγουν αυτές, μου μιλούν με το που τις βλέπω,

που είναι να τραβήξουν την προσοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων, επιλέγοντας ένα μήνυμα που ξεχωρίζει. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι το εικαστικό της καμπάνιας απευθύνεται τόσο σε άντρες όσο και σε γυναίκες, καταρρίπτοντας ακόμα έναν μύθο, ότι ο HIV αφορά συγκεκριμένες ομάδες συνανθρώπων μας. Άλλωστε, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η αντιμετώπιση του AIDS συσχετίστηκε με ορισμένες από τις πλέον εμβληματικές εκστρατείες στην ιστορία της διαφήμισης. Σήμερα η καμπάνια #zerostigma επιδιώκει να συνεχίσει αυτή την παράδοση. Μεγάλος αριθμός πολιτών ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση και προσήλθε την 1η Δεκεμβρίου στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο στην πλατεία Μοναστηρακίου για να κάνει εύκολα, γρήγορα και με απόλυτη ασφάλεια τον διαγνωστικό έλεγχο, δίνοντας μια σταγόνα αίμα στο εξειδικευμένο προσωπικό που βρισκόταν για τον σκοπό αυτό στο σημείο ελέγχου. Όπως συμβαίνει με πολλά νοσήματα, έτσι και στην περίπτωση του ΗΙV ο προληπτικός έλεγχος είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμος. Με την έγκαιρη διάγνωση

όπως οι Νικόλας Γιατρομανωλάκης, Κατερίνα Γκαγκάκη, Μανόλης Καλαμπόκας, Παύλος Χρηστίδης, Γιώργος Παπαδάκης, Ρίτσα Μπιζόγλη, Μαρία Αναστασοπούλου, Πέτρος Λαγούτης, Μαριάννα Τουμασάτου, Γιάννης Στάνκογλου, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Μαρία Κορινθίου, Ρούλα Ρέβη, Αποστόλης Τότσικας, Ηλιάνα Παπαγεωργίου κ.ά.

ΕΙΠΑΝ

εξέ -

και η PrEP είναι τα όπλα που έχουμε κατά του HIV και του στίγματος».

Σάββας Χαραλαμπίδης ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ GILEAD SCIENCES ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ: «Για εμάς στην Gilead Sciences η εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων και η συμπερίληψη αποτελούν προτεραιότητα στο πλαίσιο της βασικής μας επιδίωξης να επιφέρουμε θετικές κοινωνικές αλλαγές. Με αυτό στον πυρήνα κάθε έκφανσης της δραστηριότητάς μας επικεντρωνόμαστε στο έργο της ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας μας για ζητήματα που αφορούν τον ιό HIV, με τελικό στόχο το #ZeroStigma για την εξάλειψη του στιγματισμού και της προκατάληψης που ακόμα καλά κρατεί απέναντι στη νόσο και τους ανθρώπους που ζουν με τον ιό».