Τεύχος 770

βασιλική σιουτη

επταημερο

τριβολη footnotes γιάννησ παντελάκησ

www.lifo.gr

εκδοτης

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

chief executive officer Μιχάλης Μιχαήλ commercial director/chief operating officer Θανάσης Χαραμής

σύμβουλος σχεδιασμού Γιάννης Καρλόπουλος

διευθυντησ συνταξης Αλέξανδρος Διακοσάββας

διευθυντής mikropragmata.lifo.gr

Άρης Δημοκίδης

διευθυντής εντυπης εκδοσης Τάσος Μπρεκουλάκης

διευθυνση newsroom και social media Χριστίνα Γαλανοπούλου

υπευθυνη πολιτικου ρεπορταζ

advertising director Ξένια Στασινοπούλου

direct sales director Κώστας Μαντάς

senior advertising manager Άννα Λαπαρδάγια

direct sales

Γιώργος Λυκουργιώτης, Ευθύμης Παχής

advertising manager Δημήτρης Βουκελάτος (dvoukelatos@lifo.gr)

advertising coordinator Κατερίνα Κουρμούζη (kkourmouzi@lifo.gr)

head of creative Βασίλης Καψάσκης

branded content manager Χρήστος Κάβουρας

digital campaign manager Γιώργος Γιαννή

junior advertising executive Χριστίνα Καλλή

ψηφιακή ανάπτυξη/προγραμματισμός lifo.gr

Άγγελος Παπαστεργίου

συνταξη

Θοδωρής Αντωνόπουλος, Λουίζα Αρκουμανέα, Γιάννης Βασιλείου, Ματίνα Καλτάκη, Ματούλα Κουστένη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Δημήτρης Λαμπράκης, Τίνα Μανδηλαρά, Νίκος Μπακουνάκης, Γλυκερία Μπασδέκη, Αργυρώ Μποζώνη, Γιάννης Πανταζόπουλος, Σταυρούλα Παπασπύρου, Μαρία Παππά, Ζωή Παρασίδη, Χρήστος Παρίδης, Δημήτρης Πολιτάκης, Νικόλας Σεβαστάκης, Φώτης Σεργουλόπουλος, Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Δέσποινα Τριβόλη, Κορίνα Φαρμακόρη, Γιώργος Ψωμιάδης newsroom αρχισυνταξια

Ρούλα Βλασσοπούλου, Φιλιώ Ράγκου, Σόφη Ζιώγου συντακτικη ομαδα Σωτήρης Βαλάρης, Κυριάκος Κουζούμης, Δημήτρης Μακκός, Ευτυχία Μιλέτση, Μάνος Χατζηγιάννης social media

Ιωάννα Ζέρβα, Γιάννης Δημητρέλλος

ατελιε

αrt director

Βανέσσα Φερλέ, Μαργαρίτα Καμαριώτη αssistant art director Μπιάνκα Σαμαρά

φωτογράφοι

Σπύρος Στάβερης, Πάρις Ταβιτιάν, Freddie F., Γιώργος Αδάμος,

Γιώργος Ξανθινάκης, Νίκος Κατσαρός

διαμόρφωση ψηφιακής εκδοσης

Νινέττα Γιακιντζή, Μαρούσα Θωμά, Ελπισία Σπαθάρη επιμελεια κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Μυρτώ Αθανασοπούλου

λογιστηριο

οικονομική διεύθυνση

Δημήτρης Τασιόπουλος

λογιστήριο

Βασίλης Κοτρωνάκης, Άκης Ιωάννου, Έφη Ηλιοπούλου γραμματεία

Βιβίκα Ανδριανάτου

κωδικος εντυπου 7639

παρακαλουμε ανακυκλωστε

i Love Athens

talk of the town

και πώς ήταν μάλλον ένα απροσδόκητο επικοινωνιακό δώρο στη Νέα Δημοκρατία, η οποία έσπευσε να το αξιοποιήσει. Η συζήτηση αυτή, με τους όρους που διεξάγεται και στη συγκεκριμένη συγκυρία, χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και είναι μια πολύ βολική ατζέντα για να μη συζητηθούν άλλα θέματα, για τα οποία θα έπρεπε να απολογείται. Το θέμα της ρήξης με την Ευρωζώνη και τα σχέδια παράλληλου νομίσματος, ωστόσο, δεν τα έφερε η Νέα Δημοκρατία στην προεκλογική συζήτηση αλλά ο Γ. Βαρουφάκης.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό το κόμμα του ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τα ΜΜΕ ελάχιστα ασχολούνταν μαζί του. Ο πρόεδρος του ΜέΡΑ25, όμως, γνωρίζει καλά την τέχνη της πρόκλησης

της προσοχής των ΜΜΕ και με κριτήρια μάρκετινγκ η επικοινωνιακή του τακτική και επιτυχημένη

ήταν και απέδωσε. Ο στόχος του ήταν να προσελκύσει τη λεγόμενη αριστερή αντισυστημική ψήφο.

Κάποιοι από αυτούς τους ψηφοφόρους βρίσκονται «εγκλωβισμένοι», όπως θεωρεί, στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι τον εγκατέλειψαν μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα

Στην Deloitte πρωταγωνιστές

είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι

Eδώ η ανάπτυξη

Ένα συμπεριληπτικό και υποστηρικτικό εργασιακό

περιβάλλον που σέβεται τον καθέναν ξεχωριστά

και δίνει σε όλους τον χώρο να είναι ο εαυτός τους,

να ακούγονται και να αναγνωρίζονται. Αυτός είναι ο ένας

από τους πρωταρχικούς στόχους της Deloitte, και τον πε-

τυχαίνει αφού για 2η συνεχή χρονιά βρίσκεται στη λίστα «10 Best Workplaces™ Hellas 2023» του Great Place to Work®

Hellas, ενώ μέσα στον Απρίλιο του 2023 διακρίθηκε και στη λίστα των Best Workplaces™ for Women Hellas 2023!

Τι την κάνει όμως να ξεχωρίζει; ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Η κουλτούρα της Deloitte βασίζεται στη φροντίδα για ισορροπία μεταξύ εργασιακής και προσωπικής ζωής και στις ίσες ευκαιρίες προς όλους. Αυτός ο συνδυασμός βοηθά τους εργαζομένους της να νιώθουν ο εαυτός τους και να αναπτύσσονται ως άνθρωποι και ως επαγγελματίες, εξελίσσοντας τα ταλέντα και τη δημιουργικότητά τους.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Deloitte φιλοδοξεί να θέτει τα πρότυπα για τον σεβασμό, τη διαφορετικότητα, την παροχή ίσων ευκαιριών και τη συμπερίληψη και να προσφέρει διαρκώς τη δυνατότητα σε όλους να εξελίσσονται στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Μέσα από τη δημιουργία εσωτερικών κοινοτήτων, προγραμμάτων καθοδήγησης και επαγγελματικής εξέλιξης, φροντίζει να ενδυναμώνει διαρκώς τους ανθρώπους με κάθε τρόπο.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΘΕΤΙΚΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΟΣ

Σκοπός της Deloitte είναι να δημιουργεί θετικό αποτύπωμα

για τους εργαζομένους της, τους πελάτες της και την κοινωνία και προσπαθεί καθημερινά να τον επιτύχει μέσω της δέσμευσής της να προωθεί τη βιωσιμότητα, την ισότητα

και την εμπιστοσύνη. Υποστηρίζει την παροχή ευκαιριών για ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην απασχόληση

για όλους, ενώ παράλληλα υιοθετεί βιώσιμες πρακτικές και συμμετέχει σε πρωτοβουλίες για την προώθηση της βιωσιμότητας.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Επενδύει στη συνεχή εκπαίδευση και ανάπτυξη των επαγγελματιών της. Αξιοποιεί τη βραβευμένη πλατφόρμα προγραμμάτων της, η οποία υιοθετεί μια διαδραστική προσέγγιση βασισμένη στη μηχανική μάθηση (machine learning) και βοηθάει τους εργαζομένους της να εξατομικεύουν την εκπαίδευσή τους, να μαθαίνουν, να αναπτύσσονται και να ξεχωρίζουν καθώς χτίζουν την καριέρα τους.

ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ Η Deloitte παρέχει κορυφαίες συμβουλευτικές υπηρεσίες στις σημαντικότερες εταιρείες του κόσμου. Η τεχνολογία και η καινοτομία βρίσκονται στην καρδιά των υπηρεσιών της ώστε να μπορεί να βοηθάει τους πελάτες της να αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην εποχή του ψηφιακού μετασχηματισμού. ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ Στην Deloitte προσφέρεται μια σειρά από ευκαιρίες εργασίας σε περισσότερους από 20 διαφορετικούς κλάδους σε ρόλους και σε projects που συμβαδίζουν με διαφορετικές δεξιότητες και ενδιαφέροντα.

ΕΣΤΙΑΣΗ ΣΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ Γνωρίζοντας καλά ότι η αλλαγή ξεκινά μέσα από τον ίδιο τον οργανισμό, η Deloitte σχεδίασε το WorldClimate, μια παγκόσμια στρατηγική για την προώθηση υπεύθυνων κλιματικών επιλογών εντός της εταιρείας αλλά και πέρα από αυτή.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ Η Deloitte φροντίζει να υποστηρίζει τους ανθρώπους της ώστε να αντεπεξέρχονται σε όποια πρόκληση, με αυξημένες άδειες διακοπών, φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων, αλλά και με τη γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης 24/7 για τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΥΕΞΙΑΣ Η φροντίδα των ανθρώπων της είναι προτεραιότητα. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Deloitte υποστηρίζει τις ανάγκες κάθε επαγγελματία της με εξειδικευμένες παροχές που κάνουν ευκολότερη τη ζωή του.

ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

Στην Deloitte η υποστήριξη της οικονομικής ευημερίας των εργαζομένων είναι δέσμευση. Δίνονται ανταγωνιστικά πακέτα αποδοχών και σημαντικές παροχές, ενώ προσφέρεται και η ευκαιρία εξοικονόμησης στις καθημερινές αγορές.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ περισσότεροι λόγοι που κάνουν την Deloitte να ξεχωρίζει ως ένα από τα 10 Best Workplaces στην Ελλάδα. Ο σημαντικότερος όμως όλων είναι ότι η Deloitte είναι ένα περιβάλλον ανοιχτό για όλους και ένας οργανισμός που συνειδητά επιλέγει να αναπτύσσεται μέσα από την ευημερία και την εξέλιξη των ανθρώπων του!

συμβαδίζει με την ευημερία των ανθρώπων.

ME KENΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΤΗΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ 2.200 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

ΚΑΙ 76 ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΞΕΚΙΝΑ.

Γράφουν οι Αργυρώ Μποζώνη

Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Νίκος Ευσταθίου

Robert Henke

Sebastien Roux

Οι παραστάσεις που έρχονται από το εξωτερικό στην Πειραιώς 260, μια παράσταση από την Κύπρο και μία ακόμα στο Ηρώδειο φιλοδοξούν να κερδίσουν το κοινό και να το φέρουν σε επαφή με ρεύματα, τάσεις και ιδέες από όλο τον πλανήτη.

Από την Αργυρώ Μποζώνη

ΞΕ ΝΕΣ ΠΑ

ΣΤΗΝ

260 ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΡΏΔΕΙΟ

ΡΑΣΤΑ ΣΕΙΣ

The Wij. Φωτό: Fabian Hammerl Η λίμνη (L’Étang). Φωτό: Estelle Hanania

Ο κήπος των ηδονών Ωδείο Ηρώδου

Αττικού 4/8, 21:00

Der Wij / Βίι

Πειραιώς 260 (Δ)

7-8/6, 21:00

Το θεατρικό έργο (La obra)

Πειραιώς 260 (Η)

14/6 έως 15/6, 21:00

Οι γυναίκες

επιστρέφουν

Πειραιώς 260 (Ε)

15-16/6, 21:00

Λυγμός (Καημός) [Das Weinen (Das Wähnen)]

Πειραιώς 260 (Η)

19-20/6, 21:00

Τυφλός δρομέας

Πειραιώς 260 (Ε)

20-21/6, 21:00

Στις 4 Αυγούστου, ο Γάλλος σκηνοθέτης και εικαστικός Φιλίπ Κεν, του οποίου το έργο κινείται μεταξύ

ουτοπίας και δυστοπίας, μελαγχολίας και πίστης στην ανθρώπινη φαντασία, παρουσιάζει στη σκηνή του

Ηρωδείου μια παράσταση με τίτλο The garden of delights / Ο κήπος των ηδονών, εμπνευσμένη από τον

πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Το κεντρικό κομμάτι του έργου του Μπος, «ένα μέρος γεμάτο με τον μεθυ-

στικό αέρα της τέλειας ελευθερίας», μέσω της πολυπλοκότητας των συμβολισμών του, δίνει την αφορμή

στον σκηνοθέτη να δημιουργήσει ένα αλληγορικό υπερθέαμα μακαριότητας και λαγνείας, αινιγματικό και

γκροτέσκο, που θυμίζει λούνα παρκ και ανταποκρίνεται στις ανησυχίες της εποχής μας.

Ο ακτιβιστής σε θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας σκηνοθέτης Κιρίλ Σερεμπρένικοφ ήρθε σε ρήξη

με το ρωσικό καθεστώς, κι αυτό οδήγησε στο κλείσιμο του Κέντρου Γκόγκολ, το οποίο διηύθυνε – πλέον ζει

αυτοεξόριστος στη Γερμανία. Στις 7 και 8 Ioυνίου, μαζί με ένα από τα πιο διάσημα θέατρα της Ευρώπης, το Thalia του Αμβούργου, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζει στην Πειραιώς 260 το Βίι, μια παράσταση βασισμένη σε μια νουβέλα τρόμου του Νικολάι Γκόγκολ. Έχοντας επεξεργαστεί χιλιάδες

αναφορές, ντοκιμαντέρ και βίντεο για τον πόλεμο από την Μπούτσα, τη Μαριούπολη και το Ιρπίν, εμφανίζει

το τρομακτικό πλάσμα Βίι ως τον πόλεμο που κλέβει από τους ανθρώπους την ταυτότητα και το μέλλον τους.

«Θύτες και θύματα του πολέμου» παρουσιάζει ο Αργεντινός σκηνοθέτης Μαριάνο Πενσότι που

εστιάζει στη σχέση ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, φαντασίας και πραγματικότητας, αντλώντας συχνά από

τη δική του ζωή ή αυτή των συνεργατών του, για να φτιάξει την παράσταση La obra, που έρχεται στις

14 και 15 Ioυνίου στην Πειραιώς 260. Πρόκειται για την «πραγματική ιστορία» του Σίμον Φρανκ, ενός

Πολωνοεβραίου και τελευταίου επιζώντα του Ολοκαυτώματος, ο οποίος μετακομίζει σε ένα χωριό της

Οι εξομολογήσεις

Πειραιώς 260 (Δ)

23-26/6, 21:00

Η λίμνη (L’Étang) Πειραιώς 260 (Δ)

19-20/7, 21:00

Αργεντινής τη δεκαετία του 1960 και χτίζει τεράστια θεατρικά σκηνικά που αναπαριστούν τη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε αλλά και το στρατό-

πεδο συγκέντρωσης στο οποίο δολοφονήθηκαν οι γονείς του. Η αποκάλυψη που σχετίζεται με την ταυτότητά του κλονίζει κάθε βεβαιότητα

και εδραιωμένη άποψη του θεατή.

Το 1975, 30.000 γυναίκες βαδίζουν σιωπηλά προς την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Το 1987 και το 1989 χιλιάδες γυναίκες περνούν την

«πράσινη γραμμή» και έρχονται αντιμέτωπες με τον κατοχικό στρατό. Το 1988 εκατό γυναίκες της Κύπρου καταλαμβάνουν την Ακρόπολη της Αθήνας ως πράξη διαμαρτυρίας. Η Μαγδαλένα Ζήρα από την Κύπρο σκηνοθετεί την παράσταση Οι γυναίκες επιστρέφουν, που θα παρουσιαστεί στις 15 και 16 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, για να μας υπενθυμίσει μια ιστορία ηρωισμού, οράματος, ελπίδας και συνεργασίας, ένα επικό κατόρθωμα, ένα κίνημα που σβήστηκε από τη συλλογική μας μνήμη, υποβαθμίστηκε και ξεχάστηκε. Βασισμένο σε αυθεντικές μαρτυρίες, το

έργο μάς καλεί να εστιάσουμε στο διαχρονικό θέμα της διαγραφής της γυναικείας εμπειρίας από την Ιστορία και την απουσία της γυναικείας

οπτικής από τον δημόσιο βίο.

Ο αγαπητός στο ελληνικό κοινό Ελβετός σκηνοθέτης Κρίστοφ Μαρτάλερ φέρνει στις 19 και 20 Ιουνίου, στην Πειραιώς 260, μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα του εικαστικού Ντίτερ Ροτ με τίτλο Λυγμός (Καημός) [Das Weinen (Das Wähnen)] και μεταφέρει τον στοχασμό του για την παροδικότητα των πραγμάτων στον χώρο ενός αποστειρωμένου φαρμακείου. Μουσική, ειρωνεία, διαστολή του σκηνικού χρόνου και πέντε γυναίκες υπάλληλοι που, αδιαφορώντας για τον μοναδικό πελάτη που διαμαρτύρεται για την πάθησή του, διαβάζουν τις παρενέργειες ενός φαρμάκου κι εμείς καταλαβαίνουμε ότι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή κατακλύζεται από παρενέργειες από τις οποίες μοιάζει αδύνατον να απαλλαγούμε.

Στις 20 και 21 Ioυνίου, στην Πειραιώς 260, ο Ιρανός σκηνοθέτης και συγγραφέας Αμίρ Ρεζά Κουεστανί, με την παράσταση Τυφλός δρομέας / Blind runner μάς μεταφέρει μια εικόνα της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας. Ένα ζευγάρι σχεδιάζει να φύγει από το Ιράν για την Αγγλία. Όταν η γυναίκα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ως πολιτική κρατούμενη, κάθε βράδυ βρίσκονται, από τη δική του πλευρά ο καθένας, στο τείχος της φυλακής και συνομιλούν. Προπόνηση για μια καλύτερη ζωή, για τη διαφυγή, ξέπνοοι διάλογοι, εσωτερικοί μονόλογοι και κλασική περσική ποίηση δημιουργούν το φόντο της ευαισθητοποίησής μας σε σχέση με το προσφυγικό και την καταπίεση των γυναικών μέσα από μια έντονα συμβολική γλώσσα.

Ο Βρετανός συγγραφέας και σκηνοθέτης Αλεξάντερ Ζέλντιν παρουσιάζει στην Πειραιώς 260, από τις 23 ως τις 26 Ιουνίου, τη δημιουργία του Οι εξομολογήσεις / The confessions, στην οποία σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας πλήρους ζωής, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, που βασίζεται στη ζωή της μητέρας του. Ξεκινά από τη γέννησή της στην Αυστραλία, παιδί μιας οικογένειας της εργατικής τάξης, και τη νέα αρχή που κάνει ως διαζευγμένη γυναίκα στο Λονδίνο. Μέσα από τον χαρακτήρα της και την προσωπική της αφήγηση ο σκηνοθέτης φέρνει σε πρώτο πλάνο ιστορίες προσωπικής και συλλογικής χειραφέτησης για να μιλήσει για τις κοινωνικές αλλαγές του δεύτερου μισού του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.

Ο κύκλος των ξένων παραστάσεων ολοκληρώνεται στην Πειραιώς 260 στις 19 και 20 Ioυλίου με το έργο της σκηνοθέτιδας και χορογράφου

Ζιζέλ Βιεν, L’Étang / Η λίμνη, του Ρόμπερτ Βάλζερ, το οποίο καταπιάνεται με το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα που φωτίζει την παιδική κακοποίηση, την αιμομιξία και το οικογενειακό τραύμα που μας μεταφέρεται μέσα από τις δυο πρωταγωνίστριες που ανακαλούν καταπιεσμένες ορμές και συναισθήματα μέσα σε ένα τοπίο αμφιβολιών όπου δεν ανοίγει καμία χαραμάδα συμφιλίωσης.

Pierrot © RMN-Grand Palais (Μusée du Louvre) - Franck Raux

H Πειραιώς 260 παίρνει φωτιά με όλες τις εκφάνσεις του σύγχρονου χορού, από χιπ-χοπ και street dance μέχρι πειραματικές χορογραφίες

με έντονο ρυθμό και corps de ballet, που τονίζει τη δύναμη της διαφορετικότητας.

Από την Αργυρώ Μποζώνη

ΣΥ

Γ ΧΡΟ ΝΟΣ ΧO ΡΟΣ

Οι ονειροπόλοι Πειραιώς 260 (Β)

7-9/6, 21:00

Hip hop battle

Πειραιώς 260 (Πλατεία)

The Dancing Public Πειραιώς 260 (Β)

17-18/6, 21:00

LOVETRAIN2020 Πειραιώς 260 (Η) 22-23/6, 21:00

Η απόλαυση της αναπαράστασης Πειραιώς 260 (Β)

24-26/6, 21:00

Ισιδώρα Ντάνκαν Πειραιώς 260 (Η)

9-10/7, 21:00

κάθε απόπειρα θα καταλήγει σε κομματιασμένα κορμιά και τσακισμένα κόκαλα Πειραιώς 260 (Δ) 14-15/7, 21:00

Με πηγή έμπνευσης το θεατρικό έργο Die Schwärmer

του Ρόμπερτ Μούζιλ, που μιλά για τη δυνατότητα συνύ-

παρξης λογικής και ονείρου, η ομάδα «Εν δυνάμει»,

που ενθουσίασε το κοινό με την παράσταση Ερωτευμένα

άλογα το 2019, επανέρχεται στην Πειραιώς 260 στις 7-9

Ιουνίου με το έργο Ονειροπόλοι. Σε συνεργασία με τον

διεθνώς αναγνωρισμένο Βιεννέζο χορογράφο Μίκαελ

Κλίεν και μια ομάδα από περίπου πενήντα ανθρώπους

με φαινομενικά μεικτές ικανότητες, που κινούνται στον

χώρο, διαγράφοντας τις δικές τους προσωπικές πορείες,

θα παρουσιάσει ένα έργο κοινωνικής χορογραφίας, ένα χορογραφικό τοπίο-εμπειρία. Στη συνθήκη που δημι -

ουργείται οι θεατές του έργου γίνονται δρώντα πρόσωπα

ακολουθώντας μια βαθιά και σύνθετη συλλογική λογική.

Για τρίτη χρονιά δίνει το «παρών» στην Πειραιώς

260 η χιπ-χοπ και street χορευτική σκηνή της Ελλάδας

με νέες εκρηκτικές χορευτικές αναμετρήσεις σε δύο δι-

αδοχικές βραδιές, στις 17 και 18 Ioυνίου, σε επιμέλεια

του χορευτή και χορογράφου Ηλία Χατζηγεωργίου. Οι

αναγνωρισμένοι/-ες και ανερχόμενοι/-ες χορευτές και

χορεύτριες θα διαγωνιστούν σε δύο κατηγορίες («1vs1

Hip Hop Battle» και «2vs2 All Styles Battle») για να διεκδικήσουν τον τίτλο του/της νικητή/νικήτριας του

3ου Athens Epidaurus Festival Urban Dance Contest.

Η διοργάνωση θα κορυφωθεί με ένα πάρτι στο οποίο τη

μουσική θα επιλέξει ο DJ Amaze Me.

Στις 17 και 18 Ιουνίου η Δανή χορεύτρια και χορογράφος Μέτε Ίνγκβαρτσεν παρουσιάζει το Dancing

Public, αντλώντας έμπνευση από ιστορικά φαινόμενα

«χορευτικής μανίας» και επιτρέποντας στον έντονο ρυθ-

μό να την παρασύρει σε έναν εκρηκτικό, μεταδοτικό χορό

γεμάτο από δυναμικούς στίχους που συνήθως διατρέχουν

τέτοιες αφηγήσεις. Κινούμενη ανάμεσα στους θεατές, τους εμπλέκει σε μια καθολική εμπειρία ρυθμού, δημιουργώντας κάτι ανάμεσα σε πάρτι και συναυλία.

Στις 22 και 23 Ιουνίου, στην Πειραιώς 260, ο Ισραηλινός χορογράφος Εμανουέλ Γκατ μας προσκαλεί σε μια γιορτή ζωτικότητας και ευφορίας. Στο «LOVETRAIN2020», όπως αποκαλεί το έργο του, αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο φαντάζεται την ουτοπία, ως ανέφικτο, ιδεώδη μη τόπο, όπου η συμβίωση χωρίς συγκρούσεις δεν αποτελεί ιδέα αλλά πραγματώνεται στον τρόπο που δημιουργείται η χορογραφία. Η

σωματική οικειότητα που προκύπτει από τη μακροχρόνια συνεργασία με τους χορευτές της ομάδας του εξερευνά την ανθρώπινη αλληλεπίδραση

και εμπειρία, όπως συμβαίνει σε παρόντα χρόνο και στον πραγματικό κόσμο, με τις επιτυχίες των Tears for Fears να αντηχούν την ουτοπική

ατμόσφαιρα των ’80s.

Η χορογράφος Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου, στο νέο έργο της Η απόλαυση της αναπαράστασης που θα παρουσιαστεί από τις 24 - 26

Ioυνίου στην Πειραιώς 260 πραγματεύεται το υπαρξιακό ζήτημα του χρόνου και της φθοράς. Οι τρεις ερμηνεύτριες του έργου, μόνες ή συμπλέκοντας τα σώματά τους, αφήνουν να εμφανιστούν ενώπιον του κοινού εικόνες άλλοτε οικείες και άλλοτε αλλόκοτες, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που ξυπνούν αναμνήσεις και προσωπικές εμπειρίες. Με άξονα την κατά Μιχαήλ Μπαχτίν έννοια της «ανολοκλήρωσης» που διαπερνάει το γκροτέσκο και τη ζωγραφική του Τεοντόρ Ζερικό, η χορογράφος αντιμετωπίζει το ανεξίτηλο αποτύπωμα του χρόνου στο σώμα με λεπτές αποχρώσεις μεταξύ κωμικού και τραγικού που φανερώνουν κρυμμένα τραύματα τα οποία συνδέονται με το πέρασμα του χρόνου.

Εκατόν είκοσι χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψη της Ισιδώρα Ντάνκαν στην Ελλάδα, ο εμβληματικός χορογράφος Ζερόμ Μπελ παρουσιάζει

στην Πειραιώς 260, στις 9 και 10 Ιουλίου, τη νέα δημιουργία του «Ισιδώρα Ντάνκαν», συνεχίζοντας τη σειρά πορτρέτων χορευτών που ξεκίνησε το 2004. Αυτήν τη φορά εστιάζει στη μορφή της οραματίστριας χορογράφου, ερευνώντας την κληρονομιά και τους μύθους που τη συνοδεύουν, και δημιουργεί το πορτρέτο μιας χορεύτριας που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, βασισμένος στην αυτοβιογραφία της. Ο Μπελ ανεβαίνει ο ίδιος στη σκηνή μαζί με μία από τις σημαντικότερες μαθήτριες των Isadorables και ανακαλύπτει, κάτω από τη ρομαντική φιγούρα της Ντάνκαν, τη «μητέρα» του μοντέρνου και του σύγχρονου χορού που είχε σημαντικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Οι παραστάσεις χορού στην Πειραιώς 260 ολοκληρώνονται στις 14 και 15 Ioυλίου με τη χορογραφία «κάθε απόπειρα θα καταλήγει σε κομματιασμένα κορμιά και τσακισμένα κόκαλα» του πρωτοπόρου Βέλγου χορογράφου και περφόρμερ Γιαν Μάρτενς. Εδώ συνεργάζεται

με τη βερολινέζικη ομάδα Dance On για να παρουσιάσει με 17 χορευτές από 18 έως 71 ετών ένα σωματικά και ηλικιακά ετερογενές corps de ballet, την εκδοχή του για τη δύναμη της διαφορετικότητας αλλά και τη συμβίωση ξεχωριστών ατομικοτήτων, φωτίζοντας την ξεχωριστή χορευτική «υπογραφή» του καθενός, εντός ενός συνόλου με κοινή σωματική και επιτελεστική ενέργεια. Η χορογραφία δένεται με κομμάτια

διαμαρτυρίας από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα και ο Μάρτενς βρίσκει την ευκαιρία να παρατηρήσει ότι η γλώσσα στη δική μας εποχή της «μετα-αλήθειας» λειτουργεί κυρίως «ως ιδεολογικό εργαλείο» κι εμείς οφείλουμε συνεχώς να προασπιζόμαστε απέναντι στις αντιδραστικές

φωνές τη δυνατότητα να είμαστε διαφορετικοί μαζί.

Ισιδώρα Ντάνκαν

Οι

Πειραιώς 260 συνδυάζουν το κλασικό με το ασυνήθιστο, σε παραστάσεις που

περιλαμβάνουν πολυαναμενόμενες επαναλήψεις, τραγωδία, όπερα και ποιητικές αλληγορίες.

Από την Αργυρώ Μποζώνη

ΝΕΣ ΣΚΗ

Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του προγράμματος του 2022

στην Πειραιώς 260, που έγινε sold out μέσα σε λίγες ώρες, Ο σκύλος, η νύχτα

και το μαχαίρι, βασισμένη στο έργο του Μάριους φον Μάγενμπουργκ και σε

σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, επαναλαμβάνεται και αυτό το καλοκαίρι από τις

7 ως τις 10 Ιουνίου. Μια ζεστή νύχτα του Αυγούστου, μετά από ένα γεύμα, ο Μ.

βρίσκεται χαμένος σε έναν άγνωστο, αδιέξοδο τόπο. Ο χρόνος έχει σταματήσει, η

ερημιά επικρατεί, η δυσφορία του ήρωα στη δυστοπική έρημη πόλη κορυφώνεται

με τις απρόσμενες συναντήσεις που τον οδηγούν στην ανακάλυψη της απύθμενης

μοναξιάς, της βίας και του αίματος, ενώ είναι ακόμα ζωντανός και περικυκλω-

μένος από τον εφιάλτη ενός απύθμενα παράλογου κόσμου. Μέχρι να ξημερώσει

ο Μ. θα έχει μαχαιρωθεί, θα έχει μαχαιρώσει, θα έχει γνωρίσει ανθρώπους που

θέλουν να τον φάνε, θα έχει δει τον χρόνο να στέκεται ακίνητος και μόνο στο

τέλος, για πρώτη φορά, θα νιώσει πως δεν φοβάται.

Το Σχέδιο Μάρσαλ, το πρόγραμμα ανασυγκρότησης και αναμόρφωσης

κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, που χαρακτήρισε

την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξετάζει η Νατάσα Τριανταφύλλη στην παράστασή της Σχέδιο Μάρσαλ – Α path of perspectives που θα δούμε 7-10 Ιουνίου στην Πειραιώς 260. Με αφετηρία το ημερολόγιο του απεσταλμένου των ΗΠΑ Πολ Πόρτερ, η παράσταση φέρνει στο προσκήνιο την εποχή εκείνη

Ζωή Χατζηαντωνίου. Φωτό: Αλεξ Κατ

μέσα από τους διαλόγους και τις συναντήσεις του με Έλληνες εργάτες και αγρότες, αξιωματούχους, πεινασμένους των πόλεων, παιδιά και δεκάδες άλλα υπαρκτά πρόσωπα.

Μια χώρα βυθισμένη στην «απόγνωση, την απογοήτευση και την ανυπαρξία πίστης στο μέλλον» και το άναρχο ελληνικό πνεύμα συνυπάρχουν με το αμερικανικό ιδεώδες άλλοτε με σωτήριο και δραματικό τρόπο, άλλοτε με κωμικό και γκροτέσκο. Κείμενο, εικαστικός

χώρος, φως και μουσική συνομιλούν με ιστορικές φάσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας

πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ, ερευνώντας τις προοπτικές, τις επιτυχίες και τις διαψεύσεις του, όπως αυτές μας επηρεάζουν μέχρι σήμερα. Η νέα παράσταση του Στάθη Λιβαθινού με τίτλο Καζανόβα / Δον Ζουάν, Η ερωτική περιπλάνηση που ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 από τις 14 ως τις 18 Ιουνίου συντίθεται πάνω στον ποιητικό παραλληλισμό του λόρδου Μπάιρον με τη Μαρίνα Τσβετάγεβα· με διαφορά ενός αιώνα αμφότεροι εμπνεύστηκαν από τον Δον Ζουάν, ο Μπάιρον από τη μυθική πλευρά του και η Τσβετάγεβα από την ιστορική. Οι φωνές των

δύο μεγάλων ποιητών συναντιούνται και φωτίζονται από την ερωτική περιπλάνηση και

τον διαρκή απολογισμό του χρόνου που περνά και χάνεται αλλά και από την αίσθηση

της εξορίας, την άλλη όψη της περιπλάνησης. Ο Μπάιρον άρχισε να γράφει τον Δον

Ζουάν αυτοεξόριστος

Έλληνες σκηνοθέτες, νέοι και καθιερωμένοι, στο πλούσιο πρόγραμμα της

Ο σκύλος, η νύχτα και

EΛΛΗ ΝΟΘΕ ΤΕΣ

το μαχαίρι

Πειραιώς 260 (Η)

7-10/6, 21:00

Σχέδιο Μάρσαλ – Α path of perspectives

Πειραιώς 260 (Ε) 7- 10/6, 21:00

Καζανόβα / Δον Ζουάν, H ερωτική περιπλάνηση

Πειραιώς 260 (Δ)

14-16/6, 21:00 & 1718/6, 20:00

Η πτώση του Οίκου

των Κοινών / The fall of the House of Commons

Πειραιώς 260 (Η)

29-30/6, 21:00

Θυέστης Πειραιώς 260 (Δ) 10-11/7, 21:00

του Φοίνικα, λίγο πριν φύγει αυτοεξόριστη για το Βερολίνο. Και τα δύο αυτά μοναδικά, κλασικά έργα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά σε έμμετρο ομοιοκατάληκτο στίχο και μας υπόσχονται ένα σκηνικό έργο υψηλής δημιουργικής πνοής.

Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι. Φωτό: Christos Symeonidis

Μια σύγχρονη όπερα για το «ραγισμένο οικοσύστημα των μεταμοντέρνων πόλεων» παρουσιάζουν οι Μιχάλης Παπαπέτρου και Αλέξανδρος Ευκλείδης στις 29 και 30 Ιουνίου στην Πειραιώς 260. Η Πτώση του Οίκου των Κοινών του Αλέκου Λούντζη και του Ορέστη Παπαϊωάννου συνομιλεί με το αρχετυπικό διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε Η πτώση του οίκου των Άσερ, όπου οίκος και ένοικοι συγχωνεύονται σ’ ένα κλειστό κύκλωμα. Το έργο ιχνογραφεί τους ήχους που παράγει η ζωή εντός και εκτός των τειχών του πιο κοινού σύγχρονου διαμερίσματος. Η μουσική σύνθεση αντλεί από ευρεία γκάμα ειδών, εστιάζοντας στις νέες υβριδικές κατευθύνσεις της φωνητικής μουσικής του 21ου αιώνα, θυμίζοντας όλο και περισσότερο αντανάκλαση σε σβηστή οθόνη υψηλής ευκρίνειας. Το εσωτερικό των σύγχρονων διαμερισμάτων φιλοξενεί μια μυστήρια συνύπαρξη ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης. Όλα τα αγαθά παραδίδονται κατ’ οίκον, οι σχέσεις πλέκονται και ξεσπούν εντός, οι φαντασιώσεις ακούγονται σαν ringtones. Μια τραγωδία που δεν έχει παρασταθεί ποτέ στην ελληνική σκηνή φέρνει στην Πειραιώς 260, στις 10 και 11 Ιουλίου, ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου, προσεγγίζοντας το έργο σαν ένα ορατόριο τρόμου, με δομικά στοιχεία την πρωτότυπη ηλεκτρονική μουσική και τον ηχητικό σχεδιασμό της παράστασης. Πρόκειται για τον Θυέστη του Σενέκα, ένα από τα πιο σκοτεινά έργα εκδίκησης και άμετρου πάθους, με εικονοποιία εφάμιλλη αυτής των ταινιών τρόμου, πρόδρομο των δραμάτων εκδίκησης της ελισαβετιανής και ιακωβινικής δραματουργίας. Ο Σενέκας σκιαγραφεί έναν κόσμο πτώσης και αποσύνθεσης, πραγματεύεται τον μύθο των Πελοπιδών, δραματοποιώντας τα αποκαλούμενα «θυέστεια δείπνα», την τρομακτική πράξη εκδίκησης του Ατρέα να σκοτώσει, να μαγειρέψει και να σερβίρει σε δείπνο στον αδελφό του τα ίδια του τα παιδιά, ενώ η πόλη βυθίζεται στο σκοτάδι, η πολιτεία καταρρέει και ο βασιλιάς δεν είναι πια ο άριστος των πολιτών αλλά ένα μεγάλο θηρίο που βρυχάται πάνω από τα θύματά του.

Σχέδιο Μάρσαλ – Α path of perspectives. Φωτό: Andreas Simopoulos

GR APE

14 ελληνικές παραστάσεις θεάτρου και χορού φιλοδοξούν να

ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Οι ελληνικές παραστάσεις που θα δουν

οι ξένοι curators στην πλατφόρμα

που εγκαινιάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Από την Αργυρώ Μποζώνη

Με έμπνευση από τον Διόνυσο, θεό του θεάτρου και

της αμπέλου, έναν καρπό συνδεδεμένο με το κρασί και τη

μέθεξη με τον κόσμο της τέχνης και των ιδεών, το grape, ακρωνύμιο του Greek Agora of Performance, είναι η συστηματική πλατφόρμα επικοινωνίας που εγκαινιάζεται για πρώτη

φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Αθηνών για να συστήσει τους Έλληνες καλλιτέχνες σε εκπροσώπους διεθνών φεστιβάλ και καλλιτεχνικούς διευθυντές πολιτιστικών φορέων του εξωτερικού – η αποστολή Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό αποτελεί μία από τις βασικές επιδιώξεις του Φεστιβάλ. Σε δύο πενθήμερα ελληνικής δημιουργίας (30 Ιουνίου - 8 Ιουλίου και 17 - 22 Ιουλίου) θα παρουσιαστούν δεκατέσσερις παραγωγές, σχεδιασμένες με ευελιξία ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν, που θα κάνουν πρεμιέρα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, έχουν στο επίκεντρό τους σύγχρονες δραματουργικές αναζητήσεις και θεματολογία που απασχολεί το διεθνές καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Το κοινό θα ψηφίσει και το έργο που θα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους θα αποσπάσει το χρηματικό βραβείο που χορηγεί η Mastercard.

Από τις 30 Ιουνίου έως τις 8 Ιουλίου ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί στην Πειραιώς 260 το έργο Το ρόδο είναι

ρόδο της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη. Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου από τη Σκάλα Συκαμιάς και με οδηγό

το βιβλίο

παράσταση

μας προσκαλεί να αμφισβητήσουμε κάθε κοινωνικό αυτοματισμό που οδηγεί στην εξόντωση του διαφορετικού, ενώ υμνεί τη συγχώρεση και

την αιώνια καλοσύνη.

Από την 1η έως τις 3 Ιουλίου η χορογράφος Ανδρονίκη Μαραθάκη και οι Cloudsdonthaveshape παρουσιάζουν το έργο «επώδυνα εύκολο», έναν χορό για τον πόνο. Οι ερμηνευτές «αφηγούνται» στο μικρόφωνο μάντρας, λέξεις, οδηγίες για τη διαχείριση του πόνου, γελούν, κλαίνε, αναπνέουν και όλα ηχογραφούνται, αναπαράγονται και μεταβάλλονται σταδιακά σε ηχητικές συχνότητες, εστιάζοντας στην αίσθηση

του πόνου τον οποίο βιώνει το σώμα που ζει, οργανώνεται και αυτορρυθμίζεται μέσα από τη μνήμη εμπειριών απ’ όταν αυτό ήταν «ολόκληρο»

Φωτό: Alex Kat

Λυγμός (Καημός) [Das Weinen (Das Wähnen)]. Φωτό: Gina Folly

Ιππόλυτος 7-8/7, 21:00

Σφήκες 14-15/7, 21:00

Μήδεια

Η αυλαία των φετινών

Επιδαυρίων ανοίγει στις 7 και

8 Ιουλίου με το Εθνικό Θέα -

τρο και το έργο από το οποίο

ξεκίνησε το 1954 η αναβίω -

ση του αρχαίου δράματος. Η

καλλιτεχνική διευθύντρια του

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Kατερίνα Ευαγγελάτου δια-

σκευάζει και σκηνοθετεί τον

Ιππόλυτο του Ευριπίδη σε με-

τάφραση του Κώστα Τοπούζη

και τους κεντρικούς ρόλους ερ-

μηνεύουν οι Κόρα Καρβούνη, Δημήτρης Παπανικολάου, Μα-

ρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσορτέκης και Ορέ -

στης Χαλκιάς. Μια παράσταση

που θα προσεγγίσει το έργο του

Ευριπίδη σαν έναν σύγχρονο

εφιάλτη μέσα σε ένα ποιητικό

σκηνικό, ενώ επί σκηνής θα

βρίσκεται αδιάλειπτα ένας θία-

σος είκοσι τεσσάρων ηθοποιών

και τεσσάρων μουσικών.

Αμέσως μετά, στις 14 και

15 Ιουλίου, ακολουθεί η δεύτε-

ρη καλοκαιρινή παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε συμπαραγωγή με το ΚΘΒΕ, οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση του Στέλιου Χρονόπουλου, δραματουργική επεξεργασία, διασκευή και σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου και μουσική Νίκου Κυπουργού. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Νίκος Καραθάνος, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Θοδωρής Σκυφτούλης και η ίδια η Κιτσοπούλου.

Στις 21 και 22 Ιουλίου ο καινοτόμος σκηνοθέτης και ιστορικός διευθυντής της βερολινέζικης Φόλκσμπινε, που σφράγισε από τη δεκαετία

του 1990 το γερμανικό στυλ, Φρανκ Κάστορφ, παίρνει τη σκυτάλη από τις προηγούμενες αναθέσεις αρχαίων έργων σε διεθνείς

και κορυφαίους σκηνοθέτες (Τόμας Όστερμαϊερ το 2021, Γιόχαν Σίμονς και Ούλριχ Ράσε το 2022) και σκηνοθετεί σε παγκόσμια

πρεμιέρα τη δική του Μήδεια. Ο Γερμανός σκηνοθέτης, παντρεύοντας τον αναρχικό τρόπο παιξίματος, τον αυτοσχεδιασμό και την

υποκριτική ελευθερία με τη σύνθεση κειμένων με ιστορικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αναφορές, θα παρουσιάσει μια τολμηρή και αντισυμβατική σκηνοθετική πρόταση με τους Στεφανία Γουλιώτη, Σοφία Κόκκαλη, Μαρία Ναυπλιώτου, Αγγελική Παπούλια, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Αινεία Τσαμάτη, Νικόλα Χανακούλα, Νίκο Ψαρρά.

Στις 28 και 29 Ιουλίου η Έφη Μπίρμπα θα παρουσιάσει μια διασκευή των Βατράχων του Αριστοφάνη, τα Βατράχια, «μια κωμωδία με DNA τραγωδίας», όπως τη χαρακτηρίζει. Η μετάφραση είναι του Κωνσταντίνου Μπλάθρα, ο οποίος συνυπογράφει

με τον Άρη Σερβετάλη και την Έφη Μπίρμπα και τη διασκευή, ενώ η τελευταία έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, και τα κοστούμια (σε συνεργασία με τη Βασιλεία Ροζάνα). Παίζουν οι Μιχάλης Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Έκτορας Λιάτσος, Μαίρη Μηνά, Νάνσυ Μπούκλη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Αργύρης Ξάφης, Κυριάκος Σαλής, Μιχάλης Σαράντης και ο Άρης Σερβετάλης. Μια συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Στις 4 και 5 Αυγούστου ο Γιώργος Σκεύας σκηνοθετεί τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή σε μετάφρα-

ση Χρύσας Προκοπάκη και Θάνου Τσακνάκη. Ερμηνεύουν οι Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Δημήτρης Καταλειφός, Μάξιμος

Μουμούρης, Αγγελική Παπαθεμελή, Χρήστος Σαπουντζής, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης. Επίσης σε συμπαραγωγή

με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Στις 11 και 12 Αυγούστου η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί την Εκάβη του Ευριπίδη, μια παράσταση που ανοίγει έναν τολμηρό

διάλογο με το σήμερα. Σε νέα μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου και με έναν θίασο αποτελούμενο από τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Μαρίνα Καλογήρου, Ελένη Κοκκίδου, Θανάση Κουρλαμπά, Ερρίκο Μηλιάρη, Ηλεάνα Μπάλλα, Άκη Σακελλαρίου και Αλέκο Συσσοβίτη.

Στις 18 και 19 Αυγούστου το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει μια «ανατρεπτική ανάγνωση» των Τρωάδων

του Ευριπίδη σε μετάφραση του Θεόδωρου Στεφανόπουλου, σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη και μουσική σύνθεση του Στέφανου Κορκολή, που θα ερμηνεύεται επί σκηνής. Ερμηνεύουν οι Μαρία Διακοπαναγιώτου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ρούλα Πατεράκη, Δημήτρης Πιατάς, Μαρίζα Τσάρη.

Τέλος, στις 25 και 26 Αυγούστου ο Σίμος Κακάλας σκηνοθετεί τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Μια παράσταση ιδωμένη ως τελετουργικό εξαγνισμού, όπου μια ομάδα με μάσκες γερόντων, ο Χορός, συστρέφεται, θρηνεί και αγωνιά. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Μπλάνα, τη μουσική ερμηνεύει επί σκηνής ο Φώτης Σιώτας και η διανομή αποτελείται από τους Γιώργο Αμούτζα, Χρήστο Μαλάκη, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνο Μωραΐτη, Γιάννη Νταλιάνη, Γιάννη Στάνκογλου, Σίμο Κακάλα κ.ά.

Ταυτόχρονα με τις παραστάσεις, από τις 7 Ιουλίου μέχρι τις 26 Αυγούστου, με αφορμή την παράσταση του Κάστορφ και την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, διοργανώνεται στον εκθεσιακό χώρο της Επιδαύρου, που θα επαναλειτουργήσει μετά από είκοσι δύο χρόνια, μια περιοδική έκθεση αφιερωμένη στη Μήδεια. Μια αναδρομή σε όλες τις παραστάσεις του έργου του Ευριπίδη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου από το 1956, οπότε ανέβηκε η Μήδεια του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία του Μινωτή με την Κατίνα Παξινού στον ομώνυμο ρόλο, μέχρι τις πρόσφατες εκδοχές της. Η έκθεση θα περιλαμβάνει μοναδικής αξίας τεκμήρια από την αρχειακή συλλογή του Φεστιβάλ και των υπολοίπων πολιτιστικών οργανισμών και θιάσων που

έχουν ανεβάσει Μήδεια στην Επίδαυρο.

ΜΙ

Το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου παίρνει ζωή το φετινό καλοκαίρι με Ψαραντώνη, Κραουνάκη, «Φιλοκτήτη» και «Επτά επί Θήβας», σε συνολικά επτά εκδηλώσεις που συνδυάζουν το θέατρο με τη μουσική και το σινεμά.

Από τον Χρήστο Παρίδη

ΕΠΙΔΑΥ

Ψαραντώνης 8/7, 21:30

Συμπτώματα από την

έλλειψη βάρους 14-15/7, 21:30

Θήβα: A Global Civil War 21-22/7, 21:30

Φιλοκτήτης 28-29/7, 21:30

Γίνεται δέντρο το πουλί; 4-5/8, 21:30 Σταμάτης Κραουνάκης 12/8, 21:30

Στις 8 Ιουλίου ο 85άχρονος Ψαραντώνης, αυτή η μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη που εδώ και εξήντα χρόνια πλουτίζει με την απαράμιλλη αυτοσχεδιαστική του δεξιοτεχνία στην κρητική λύρα τη μουσική του τόπου του, της Κρήτης, αλλά και τη μεσογειακή και την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά γενικότερα, ανοίγει τον κύκλο των παραστάσεων

της Μικρής Επιδαύρου με μια συναυλία. Το σχήμα αποτελείται, εκτός από τον ίδιο, που θα τραγουδήσει και θα παίξει

λύρα και μαντολίνο, από τον Γιώργη Ξυλούρη (λαούτο), τον Λάμπη Ξυλούρη (ούτι, φωνή), τη Νίκη Ξυλούρη (μπεντίρ

και στάμνα). Επίσης, συμμετέχουν η Maria-Christina Harper στην ηλεκτρική άρπα και εφέ και ο Γιώργος Κούτρας με

12χορδη κιθάρα και ηλεκτρική κιθάρα.

Οι φετινές αναθέσεις για τη συγγραφή έργων στο πλαίσιο του κύκλου «Contemporary Ancients» ξεκινάει στις 14

και 15 Ιουλίου με το έργο του Γιάννη Σκαραγκά Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους, που είναι εμπνευσμένο από

τις Ευμενίδες του Αισχύλου και το σκηνοθετεί η Έμιλυ Λουίζου. Μια βίαιη ψυχολογική ιστορία καλά κρυμμένων μυστικών

Προβολή ταινίας: Φαίδρα 19/8, 00:00 Ψαραντώνης.

και ανατροπών που θα μας μεταφέρει σ’ ένα καθαρτήριο, όπου οι ήρωες προσέρχονται για να εξαγνιστούν. Παρότι ο Άρειος Πάγος αθώωσε τον Ορέστη, στην παράσταση η δίκη φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα, κεκλεισμένων των θυρών. Παίζουν οι Μελαχρινός Βελέντζας, Σύρμω Κεκέ, Νεφέλη Κουρή, Χριστίνα Μαξούρη, Ελένη Μπούκλη, Αιμιλιανός Σταματάκης.

Στις 21 και 22 Ιουλίου ο Παντελής Φλατσούτσης παρουσιάζει το έργο Θήβα: A Global Civil War, εμπνευσμένο από τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου. Με όχημα το θέατρο-ντοκουμέντο και εστιάζοντας στο φαινόμενο του εμφυλίου, φέρνει στη σκηνή αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον εμφύλιο στις χώρες τους στο πρόσφατο παρελθόν. Τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιοί από τη Βοσνία, την Ελλάδα, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και τον Λίβανο μετατρέπονται σε αφηγητές-διαμεσολαβητές μεταξύ τοπικού και παγκόσμιου, συγκαιρινού και αιώνιου, σε μια παράσταση μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, θεάτρου και κινηματογράφου, που συνομιλεί με τον αδελφοκτόνο πόλεμο της αρχαίας τραγωδίας. Η σύνθεση του κειμένου είναι του σκηνοθέτη της παράστασης Παντελή Φλατσούτση και της ομάδας. Παίζουν οι Vedrana Bozinovic, Racha Baroud, Albertine Itela και Γιώργος Κριθάρας. Επί σκηνής θα βρίσκονται δύο μουσικοί. Στις 28 και 29 Ιουλίου ο Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος σκηνοθετεί το έργο Φιλοκτήτης του Χρήστου Οικονόμου, εμπνευσμένο από τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Στη σύγχρονη αυτή εκδοχή το ηγετικό στέλεχος μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης, έπειτα από μια αποτυχημένη επίθεση με ρουκέτα που είχε ως συνέπεια να τραυματιστεί θανάσιμα μια νεαρή γυναίκα, εγκαταλείπει την οργάνωση και βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Οι ενοχές για το θανάσιμο σφάλμα του τον σημαδεύουν σωματικά και ψυχικά με αποτέλεσμα να έχει γεράσει πρόωρα, ενώ υποφέρει και από μια ανοιχτή πληγή στο πόδι· στις παραισθήσεις του βλέπει το φάντασμα της νεκρής γυναίκας. Χρόνια αργότερα, δύο νεότερα μέλη της οργάνωσης, η Καμία και ο Πυρ, αναλαμβάνουν να ταξιδέψουν στο νησί, να βρουν τον Φιλοκτήτη και να τον πείσουν να επιστρέψει στην ενεργό δράση. Παίζουν οι Γιώργος Κατσής, Λευτέρης Πολυχρόνης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.

Στις 4 και 5 Αυγούστου ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το έργο του Χρήστου Χωμενίδη Γίνεται δέντρο το πουλί;, εμπνευσμένο από τον Ίωνα του Ευριπίδη. Από τη μια οι Δελφοί ως ουτοπία, ανάμνηση μιας μυθικής εποχής, κοντά στο χιονοδρομικό και τις ταβέρνες της Αράχωβας, και από την άλλη η Αθήνα με τη φαυλότητα και την πολιτική της διαφθορά. Ανάμεσά τους ένα παιδί έκθετο, ένα ζευγάρι άτεκνο, μια τυχαία συνάντηση – όλα θα μπορούσαν να διορθωθούν.

Ο Τάκης Τζαμαργιάς εμπνέεται από το «ειρωνικό δράμα», όπως το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας του, και δημιουργεί μια παράσταση με διάθεση βαλκανική και ευφορική, με φαντεζί τραπέζια πάνω στα αναθήματα των Δελφών και άφθονη σαμπάνια. Παίζουν οι Γεράσιμος Γεννατάς, Eυγενία Δημητροπούλου, Λένα Δροσάκη, Στέλιος Ιακωβίδης, Γωγώ Μπρέμπου, Δημήτρης Φουρλής. Στις 12 Αυγούστου ο ιδιοσυγκρασιακός Σταμάτης Κρα-

ουνάκης παρουσιάζει μια βραδιά με δικά του ερωτικά τραγούδια και τίτλο «Έρως ανίκατε μάχαν». Ο ερωτικός Κραουνάκης με την τρυφερή, σπαρακτική και αγαπητική πλευρά του θα μας πάει μια μεγάλη βόλτα με τραγούδια που μέσα στις δεκαετίες, όπως λέει ο ίδιος, «κάνανε παρέα στις συντροφιές των Ελλήνων, στις μοναξιές, στις συνάξεις, στις ιδιωτεύσεις, από τα πολύ πολύ γνωστά μέχρι κάποια που άντεξαν στη σκιά για ν’ αποκαλυφθούν σ’ αυτό το θέατρο των συνελεύσεων και των θυσιών». Special Guest η Λυδία Φωτοπούλου. Στις 19 Αυγούστου το Φεστιβάλ κλείνει με μια προβολή της Φαίδρας του Ζιλ Ντασέν, σε συνεργασία με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του Ιππόλυτου του Ευριπίδη σε σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, με τη Μελίνα Μερκούρη στον ομώνυμο ρόλο και συμπρωταγωνιστές της τους Άντονι Πέρκινς και Ραφ Βαλόνε. Έτσι, το Φεστιβάλ ξεκινάει με τον Ιππόλυτο στη Μεγάλη Επίδαυρο και κλείνει με μια κινηματογραφική εκδοχή του στη Μικρή.

Φωτό: Panagiotis Margaronis

The Wij. Φωτό: Fabian Hammerl

Daglara. Φωτό: Georges Jacotey

Ο ΠΕΡΑ & ΚΛ ΑΣΙ ΚΗ ΜΟΥ

Μεγάλοι μαέστροι, ορχήστρες με έργα σπουδαίων συνθετών, «Μαντάμα Μπατερφλάι», «Ναμπούκο» και αφιέρωμα στην Κάλλας, drag ορατόριο και βιολονίστριες-σταρ.

Από τη Μαρία Παππά

Herbie Hancock

Ωδείο Ηρώδου

Αττικού 11/7, 21:00

Gregory Porter Ωδείο Ηρώδου

Αττικού 24/6, 21:00

Anouar Brahem Quartet

Ωδείο Ηρώδου Αττικού 5/7, 21:00

Μelody Gardot Ωδείο Ηρώδου Αττικού 12/7, 21:00

ΚΥ ΚΛΟΣ ΤΖ ΑΖ

Παραδοσιακή και σύγχρονη τζαζ σε

μια γιορτή ήχων με θρύλους και νέα ονόματα από ολόκληρο τον κόσμο.

Από τη Μαρία Παππά

José James Ωδείο Ηρώδου Αττικού 8/7, 21:00

Τζαζ στην Πλατεία Πειραιώς 260 7-20/7, 23:00

7-9/6: Adedeji Adetayo Sextet

3-5/6: Spyros

Panagiotopoulos

Quintet (BFAM)

9-11/7: Terry’s Quartet

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το περασμένο καλοκαίρι, επιστρέφει το Τζαζ στην Πλατεία, ένα μίνι φεστιβάλ που εγκαινιάστηκε πέρσι και έχει γίνει ήδη θεσμός. Οι live τζαζ βραδιές στο προαύλιο ανάμεσα στους Χώρους Α, Β, Ε και Η της Πειραιώς 260 μάζεψαν ένα πολυπληθές κοινό κάθε ηλικίας και αγκαλιάστηκαν με ιδιαίτερη θέρμη, δημιουργώντας ένα κλίμα ενθουσιασμού. Πέντε ξεχωριστά τζαζ σχήματα υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του διακεκριμένου σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα θα στήνουν μετά το τέλος των παραστάσεων μια γιορτή τζαζ με ελεύθερη είσοδο για όλες και για όλους, η οποία θα συνοδεύσει το πρόγραμμα της

Πειραιώς 260 σε όλη του τη διάρκεια, από αρχές Ιουνίου έως τις 20 Ιουλίου. Πρόκειται για

το Adedeji Adetayo Sextet του Νιγηριανού τραγουδιστή, κιθαρίστα και συνθέτη Adedeji

Adetayo με afrobeat και afro soul ρυθμούς· το Spyros Panagiotopoulos Quintet (BFAM)

του ντράμερ Σπύρου Παναγιωτόπουλου, που θα παρουσιάσει το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Happy Hour»· το νέο πρότζεκτ της ερμηνεύτριας Τέρης Βακιρτζόγλου με τίτλο Terry’s

Quartet· το Apostolos Leventopoulos Τrio, που μαζί με τον Βασίλη Ξενόπουλο μας προ-

σκαλεί σε απρόσμενες παραδοσιακές και μοντέρνες τζαζ προσεγγίσεις· τέλος, οι Crazy People Music, δηλαδή οι μουσικοί

Αντώνης Ανδρέου, Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, Δημήτρης Τσάκας, Adedeji Adetayo, Κωστής Χριστοδούλου, Δημήτρης

Σεβδαλής και Γιώργος Γεωργιάδης, κλείνουν το πρόγραμμα της Πειραιώς 260 με ένα μεγάλο πάρτι.

Τζαζ, όμως, έχει και το Ηρώδειο, με καλεσμένους σπουδαία ονόματα με μεγάλη ιστορία στο είδος, όπως ο κορυφαίος Herbie Hancock, ένας από τους ζωντανούς θρύλους της τζαζ που ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 11 ετών και σήμερα, στα 83 του χρόνια, συνεχίζει να μαγεύει τους ακροατές με τις μαγικές και αθάνατες συνθέσεις του.

Ο Anouar Brahem και το κουαρτέτο του επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος δύο χρόνια μετά την καταπληκτική εμφάνισή του στην Αθήνα. Ο κορυφαίος δεξιοτέχνης στο ούτι από την Τυνησία συνδέει μοναδικά τη μουσική παράδοση της Ανατολής με τη Δύση και τον

ήχο της τζαζ, δημιουργώντας αξέχαστες παραστάσεις.

Για πρώτη φορά έρχεται στην Ελλάδα ο «τζαζ τραγουδιστής της χιπ χοπ γενιάς», όπως τον αποκαλούν, ο José James, για μια συναυλία

που θα αποτίσει φόρο τιμής στην Billie Holiday, τον Bill Withers και την Erykah Badu.

Η μοναδική φωνή του Gregory Porter θα ακουστεί επίσης για πρώτη φορά στο Ηρώδειο. Ο Αμερικανός βαρύτονος έχει καταφέρει να

συστήσει τη σύγχρονη τζαζ σε χιλιάδες κόσμο παγκοσμίως και δεν είναι τυχαίο που τον θεωρούν ως άξιο απόγονο του Nat King Cole.

Μία ακόμη βελούδινη φωνή, αυτή της εκκεντρικής Μelody Gardot, θα ανέβει στη σκηνή του ρωμαϊκού θεάτρου. Με εμφάνιση σταρ

από τη δεκαετία του ’40, η Αμερικανίδα ντίβα βάζει σοβαρό στοίχημα ότι θα κερδίσει το κοινό του Φεστιβάλ με την αισθαντική ερμηνεία της.

17-19/7: Apostolos

Leventopoulos

Trio feat. Vasilis Xenopoulos

20/7: Crazy People Music

SU B SET

21-25/6, 21:00

21/6: Saber Rider/

Vinyl -terror & -horror στο Αμφιθέατρο και Trigger Happy στη

Ένα φεστιβάλ νέας μουσικής στο Ωδείο Αθηνών.

Από τη Μαρία Παππά

Ένα φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ, το Subset είναι ένα πολυήμερο και πολυπρισματικό πρότζεκτ που στόχο έχει να παρουσιάσει όλες τις νέες τάσεις που επικρατούν την τελευταία δεκαετία στον χώρο της παγκόσμιας σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής. Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί στους ολοκαίνουργιους χώρους του Ωδείου Αθήνών και θα διαρκέσει πέντε ημέρες, περιλαμβάνοντας συναυλίες, περφόρμανς αλλά και club night. To Subset, του οποίου την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Σπύρος Γασπαράτος, έχει αναθέσει σε δύο σύγχρονα ελληνικά ensemble, τους ΤΕΤΤΤΙΞ και τους Triger Happy, να δημιουργήσουν δύο καινούργια έργα-εγκαταστάσεις ειδικά για τη νέα σκηνή του Ωδείου Αθηνών. Οι Trigger Happy

από την Κέρκυρα θα παρουσιάσουν το υβριδικό «In medias res», ένα έργο που αντλεί έμπνευση από μια συλλογή αναλογικών και ψηφιακών μέσων ηχογράφησης, αναπαραγωγής και μετάδοσης ήχου (ραδιόφωνα, μπομπινόφωνα, κασετόφωνα, CD-player, πικάπ, mp3-player και σκληρούς δίσκους). Εδώ επαναχρησιμοποιούνται και η λειτουργία τους είναι διαφορετική από την αρχική, σκοπός της είναι η εξερεύνηση κάθε μουσικού ύφους και των ηχητικών δυνατοτήτων των αντικειμένων. Οι ΤΕΤΤΤΙΞ παρουσιάζουν την παράσταση cheVron fold, μια immersive εμπειρία που συνδυάζει σύγχρονη μουσική και φωτισμό και την επιμελείται η Ελένη Χούμου. Το κοινό θα εισχωρήσει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σκηνικό στο σχήμα V και θα δέχεται ερεθίσματα από ήχο και φως, ενώ οι μουσικοί θα αλλάζουν διαρκώς θέση στον χώρο. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δύο έργα που παίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και τρία ελληνικά έργα-αναθέσεις του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου από τους Rebecca Saunders, Jo

Kondo, Μιχάλη Παρασκάκη, Νίκο Ιωακείμ και Ελένη Ράλλη. Εκτός από αυτά, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει σε μεμονωμένες εμφανίσεις

τους Ergon Ensemble, Vinyl -terror & -horror, MMMΔ & Alem και να γνωρίσει τη δουλειά ανερχόμενων μουσικών της διεθνούς πειραματικής

σκηνής, όπως η δική μας Saber Rider και οι Robert Henke, Kali Malone, Hekla και Sébastien Roux – ορισμένοι έρχονται

για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Χρειάζεται, επίσης, να τονιστεί η διαδραστικότητα του πρότζεκτ με τα εργαστήρια που θα δι-

οργανωθούν σε συνεργασία με το Goethe-Institut Athen, στα οποία οι ίδιοι οι καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν τη μεθοδολογία

που ακολουθούν για τη δημιουργία της μουσικής τους. Τέλος, υπάρχει και μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στην κλαμπ και χορευτική σκηνή με προσκεκλημένους την Electric Indigo και τον Aroent

24/6: ΤΕΤΤΤΙΞ και

Ελένη Χούμου στη

Νέα Σκηνή και

Robert Henke στο

Αμφιθέατρο και Club

Night στο Φουαγιέ

Τεχνών

25/6: ΤΕΤΤΤΙΞ και Ελένη Χούμου στη Νέα Σκηνή και Ergon Ensemble στο Αμφιθέατρο

Kali Malone

Anouar Brahem Quartet

Robert Henke

MEΓΑ ΛΕΣ ΣΥΝ

ΛΙΕΣ

Το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου φέτος φέρνει στο Ηρώδειο γνωστούς και καταξιωμένους

Έλληνες και ξένους μουσικούς και συγκροτήματα

που καλύπτoυν όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής.

Από τη

Παππά

Σταύρος Ξαρχάκος έχει ετοιμάσει ένα ξεχωριστό πρόγραμμα, αντλώντας υλικό από την αρχή της πορείας του, το 1960, μέχρι

και σήμερα. Η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιάννης Κότσιρας και η Ηρώ Σαΐα ερμηνεύουν τις νέες του συνθέσεις πάνω σε σπουδαία

κείμενα Ελλήνων ποιητών αλλά και κάποια από τα πιο γνωστά και πολυαγαπημένα τραγούδια του.

Σε ένα μουσικό ταξίδι στην αμερικανική παράδοση μάς προσκαλεί η Έλλη Πασπαλά, η οποία με αυτό τον τρόπο επιστρέφει στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Νέα Υόρκη. Το Ηρώδειο θα γεμίσει με μουσική του Κόουλ Πόρτερ, του Τζορτζ Γκέρσουιν και του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, της Τζόνι Μίτσελ, του Λέοναρντ Κόεν, του Πολ Σάιμον και του Πρινς, καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Θα τη συνοδεύει μια δωδεκαμελής ορχήστρα με επικεφαλής τον σαξοφωνίστα Ντέιβιντ Λιντς και ειδικούς καλεσμένους τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο, τον Πέτρο Κλαμπάνη

στο κοντραμπάσο και τον Γιάννη Αγγελόπουλο στα τύμπανα. Μαζί της θα είναι και ο Vassilikos.

Τρία χρόνια μετά το υποβλητικό «Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων» με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη το 2020, ο Γιάννης

Αγγελάκας ξανανεβαίνει στη σκηνή του Ηρωδείου. Αυτή τη φορά θα παίξει τα δικά του τραγούδια, κάνοντας μια αναδρομή

στη μουσική που έχει γράψει για ταινίες, αλλά δεν θα είναι όπως τα έχουμε συνηθίσει. Ο Αγγελάκας, γνωστός για τους πειραματισμούς του και

τη διάθεσή του για μουσικές περιπέτειες, έχει προσαρμόσει τις συνθέσεις του έτσι ώστε να ταιριάζουν περισσότερο στην ιδιαίτερη συνθήκη που δημιουργεί ο χώρος, υποσχόμενος μια συναυλία-έκπληξη. Μαζί του το τελευταίο του σχήμα 100°C, μια ομάδα εγχόρδων, και το πολυφωνικό σχήμα Διώνη.

Ένας θρύλος επισκέπτεται την Αθήνα, ο John Cale των Velvet Underground, ενός από τα πιο επιδραστικά αβανγκάρντ σχήματα της

δεκαετίας του ’60. Θα παρουσιάσει το νέο του άλμπουμ «Mercy» αλλά και παλιότερο υλικό του σε μια παράσταση σχεδιασμένη ειδικά για το

Ηρώδειο με καθηλωτικές προβολές αλλά και ενορχηστρώσεις που δεν έχουν επιχειρηθεί ξανά.

Για πρώτη φορά θα παίξουν στο Ηρώδειο και οι Waterboys, μία από τις αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού.

Σχηματίστηκαν στο Εδιμβούργο το 1983 από τον Μάικ Σκοτ και δύο χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το «The whole of the moon», ένα διαχρονικό τραγούδι που συγκινεί τον κόσμο μέχρι και σήμερα.

Ο Βερολινέζος πιανίστας, συνθέτης και παραγωγός Nils Frahm ενώνει ιδανικά την κλασική με την ηλεκτρονική

μουσική και θα γεμίσει το ρωμαϊκό θέατρο με ambient ατμοσφαιρικούς ήχους.

Οι Ισλανδοί post-rockers Sigur Rόs έρχονται για να χαρίσουν στο ελληνικό κοινό ένα ακόμη μυσταγωγικό και υπνω-

τιστικό σόου κάτω από τα αστέρια.

Οι James θα γιορτάσουν τα σαράντα χρόνια της μουσικής τους πορείας στο Ηρώδειο, στη χώρα που τους έχει αποθεώσει, με ένα ειδικό σόου όπου μια συμφωνική ορχήστρα 22 ατόμων και μια χορωδία γκόσπελ θα βρίσκεται μαζί τους επί σκηνής.

Ο πολυβραβευμένος κινηματογραφικός Ελληνογάλλος συνθέτης Alexandre Desplat θα παρουσιάσει μερικές από τις

πιο αξέχαστες συνθέσεις του που έχει φτιάξει για ταινίες όπως το Ξενοδοχείο Grand Budapest, η Μορφή του Νερού, η Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου κ.ά. Θα τον συνοδεύσει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Η τεχνολογία θα έχει την τιμητική της στη συναυλία των Kraftwerk. Το Ηρώδειο υποδέχεται το ιστορικό γερμανικό

συγκρότημα που αποτέλεσε ένα από τα ριζοσπαστικά σχήματα ηλεκτρονικής μουσικής από την αρχή της καριέρας τους το 1970, στο Ντίσελντορφ, με ένα ξεχωριστό οπτικοακουστικό σόου που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για τον χώρο. Στον αντίποδα, ένας από τους πρωτοπόρους και κύριους εκφραστές της Tropicalia, ο Gilberto Gil, θα γεμίσει τον λόφο της Ακρόπολης με γήινους ξεσηκωτικούς ήχους. Η τροπικάλια ήταν το μουσικό κίνημα που καθόρισε τη μουσική της Βραζιλίας, παντρεύοντας την μπόσα νόβα με το ροκ εν ρολ, και τη ρέγκε με τις αφρικανικές ρίζες της. Θα είναι μία από τις τελευταίες συναυλίες του σημαντικού αυτού οραματιστή μουσικού που αποχαιρετά το κοινό στο πλαίσιο της Aquele Abraço Tour για τα εξήντα χρόνια του στη μουσική.

Κατερίνα, κρατώ στα χέρια μου ένα πρόγραμμα ευρύ και πραγματικά πολυθεματικό. Σε μια χρονιά που ολοένα και περισσότερος κόσμος, ιδιαίτερα οι νέοι, μοιάζει να ενδιαφέρεται για το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες, πού ακριβώς απευθύνεται το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και τι έχει να πει στο νεότερο κοινό; Από τον Σεπτέμβριο του 2019 που πιάσαμε δουλειά, έχουμε κάνει μια μεγάλη προσπάθεια. Φυσικά, τα δύο πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να αποδώσει τους καρπούς που θα θέλαμε, γιατί πέσαμε πάνω στην πανδημία, αλλά νομίζω πως τα δύο τελευταία χρόνια φαίνεται καθαρά η πρόοδος, καθώς έχουμε ρεκόρ εισιτηρίων πενταετίας. Αυτό δεν θα γινόταν αν δεν είχαμε ανοίξει τη βεντάλια μας στα διαφορετικά

είδη κοινού.

Όσον αφορά τη νεότερη γενιά, προσπαθούμε να την προσελκύσουμε με διαφορετικούς τρόπους. Ίσως ο πιο εμφανής και ουσιαστικός

είναι η διεύρυνση του είδους των παραγωγών και των αισθητικών

γλωσσών που προτείνουμε στους θεατές μας. Έχουμε, επίσης, μια στόχευση να φέρουμε στην Ελλάδα καλλιτέχνες από το εξωτερικό που είτε έρχονται για πρώτη φορά είτε έχουν κάτι φρέσκο να δείξουν. Η τρίτη κατεύθυνση που βοηθάει στη διεύρυνση του κοινού είναι πως δουλεύουμε με κύκλους ειδικής στόχευσης. Ο κύκλος «Layers of Street», για παράδειγμα, εμπνέεται από τη street κουλτούρα και τον χιπ χοπ χορό, ο κύκλος τζαζ απευθύνεται στους λάτρεις της τζαζ. Υπάρχουν και οι διαλέξεις –όχι οι συζητήσεις που γίνονται με τους καλλιτέχνες μετά τις παραστάσεις–, όπου προσκαλούμε ειδικούς, όχι μόνο καλλιτέχνες αλλά και επιστήμονες από ένα ευρύ φάσμα, για να συζητήσουν. Το κοινό δείχνει και γι’ αυτές μεγάλο ενδιαφέρον. Επίσης, έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε αναπάντεχη χρήση των χώρων, φέρνοντας εικαστικές εγκαταστάσεις στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου ή στο Ηρώδειο, ή το ρεσιτάλ του Λεωνίδα Καβάκου στο Αρχαίο Θέατρο. Προσφέρουμε ταυτόχρονα εργαστήρια στις νεότερες γενιές, όπως το «Ancient Future Duets», ένα εργαστήρι χορού για εφήβους, εμπνευσμένο από το αρχαίο δράμα, ή η Πάροδος, ένα διακαλλιτεχνικό ερευνητικό πρόγραμμα για τη δραματουργία. Φέρνουν κοντά τη νεότερη γενιά, που δεν έχει ακόμα επαγγελματική σχέση με το θέατρο, αλλά και τη νέα γενιά επαγγελματιών που μόλις βγήκαν από τη σχολή και ψάχνουν μια μετεκπαίδευση που να έχει κάτι το ξεχωριστό. Εμείς τους προσφέρουμε residency στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, κι αυτό είναι κάτι μοναδικό. Παράλληλα, υπάρχουν και εργαστήρια που απευθύνονται στο ευρύ κοινό, όπως οι «Μορφές», όπου η μόδα συναντά το αρχαίο δράμα – έχουν μεγάλη απήχηση και τα δύο προηγούμενα χρόνια έγιναν από τον Χρήστο Κωσταρέλλο και την Ιωάννα Κουρμπέλα.

Φέτος έχουμε και κάτι ακόμα, το Subset Festival. Πρόκειται για ένα καινούργιο φεστιβάλ ηλεκτρονικής και σύγχρονης μουσικής που θα κάνουμε στο Ωδείο Αθηνών σε επιμέλεια του Σταύρου Γασπαράτου, με σημαντικούς καλεσμένους από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ελπίζουμε πως θα δημιουργήσει αίσθηση και θα ανοίξει το Φεστιβάλ σε ένα άλλο κομμάτι κοινού.

Όλα αυτά, παράλληλα με το πρόγραμμά μας, δείχνουν πώς θέλουμε να κινηθούμε. Είναι προσπάθειες που θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες ανανεωτικής προσέγγισης στη σκηνοθεσία του αρχαίου δράματος, που ξεκινούν από το Μικρό Θέατρο με τις αναθέσεις έργων που κάνουμε σε συγγραφείς –π.χ. ο κύκλος «Contemporary Ancients», που έχει αφήσει και μεγάλο εκδοτικό αποτύπωμα– και φτάνουν μέχρι το Μεγάλο Θέατρο της Επιδαύρου, όπου θελήσαμε να φέρουμε σκηνοθέτες με έντονα προσωπική ματιά και ανανεωτική προσέγγιση του είδους.

— Μιλώντας για την ανανεωτική προσπάθεια και τον χρόνο

που απαιτείται για να αποφέρει καρπούς, ομολογουμένως στη

δική σου πρώτη θητεία έτυχαν και διάφορες προκλήσεις που από

τη φύση τους ανέτρεψαν πολλούς σχεδιασμούς. Ποιος είναι τελι-

κά ο απολογισμός σου γι’ αυτή την τριετία της πανδημίας; Ποιες

απολογισμό

πρώτης τριετίας της θητείας της, απαντά στην κακόβουλη κριτική και αποκαλύπτει τι θα δούμε στον «Ιππόλυτο»

ΚΑΤΕ ΡΙΝ Α ΕΥ ΑΓΓ ΕΛ ΑΤ ΟΥ

που ετοιμάζει για την Επίδαυρο. AΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΦΩΤΟ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

ΘΕΑΤΡΟ Rohtko στη Στέγη

Στα όρια θεάτρου, σινεμά και video art, ο κορυφαίος

Πολωνός σκηνοθέτης Λούκας Τβαρκόφσκι παρουσιάζει στη

Στέγη την παράσταση Rohtko, μια κατάδυση στον κόσμο

του διάσημου Αμερικανού εξπρεσιονιστή ζωγράφου. Η

Νέα Υόρκη και ο βαθιά στοχαστικός, σχεδόν ανεξερεύνητος κόσμος του μεγάλου εκφραστή του αφηρημένου εξπρεσιονισμού συνδέονται μέσα σε αναπάντεχους χώρους, σε ένα κινέζικο εστιατόριο, σε μια γκαλερί σαν λευκό κύβο, σε ένα υπνοδωμάτιο, με μια ιστορία πλαστογραφίας, το σκάνδαλο της πώλησης ενός πλαστού Ρόθκο, αξίας εκατομμυρίων, από την γκαλερί Νόντλερ. Είναι η αφορμή για να μιλήσει ο σκηνοθέτης για τον μυστηριώδη, λαμπερό και άλλο τόσο βρόμικο κόσμο της τέχνης, μια μικρογραφία κάθε κοινωνίας που περιφέρεται σε ακριβά σαλόνια, θαυμάζοντας

τα αριστουργήματα της παγκόσμιας διάνοιας.

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή, 25-28/5

Συνέντευξη του σκηνοθέτη στη Ματίνα Καλτάκη στη σελ. 48

44 THE WEEK

Όσα ξεκινάνε αυτή την εβδομάδα

46 ΣΙΝΕΜΑ Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

50 ΦΕΣΤΙΒ Α Λ Ο Καβάφης ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη

56

ΒΙΒΛΙΟ Οι ιστορίες του «Μπιντέ»

58 ΒΙΒΛΙΟ Ηλίας Παπαγιαννόπουλος: «Οι στεναγμοί του αθηναϊκού υποκειμένου στεγάζονται πάντα σε έναν πατρικό οίκο»

the week

και με τον τρόπο χρήσης τους. Το υλικό της έκθεσης περιλαμβάνει ένα σύνολο εργαλείων ποιμενικής ξυλογλυπτικής και εργαλεία τα οποία έχουν παραχθεί σε ελληνικές φυλακές από τα τέλη

του 19ου αιώνα έως περίπου το 1950, και αντίστοιχα αντικείμενα από τον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. 17/5-3/9, Μουσείο Ελληνικού Πολιτισμού, Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας, Σάβ. 10:00-18:00, Πέμ. 10:00-00:00, Κυρ. 10:00-16:00, είσοδος: 9-12 ευρώ

6 ΣΥΖΗΤΗΣΗ

«Προσφυγικό, Ελλάδα, data και παρακολουθήσεις» στο Current

Μια έρευνα των Forensic Architecture/ Forensis για τα «drift-backs» στο Αιγαίο. Από τις αρχές του 2020, πρόσφυγες και μετανάστριες που διασχίζουν το Αιγαίο με κατεύθυνση την Ελλάδα καταγγέλλουν πως συλλαμβάνονται και εγκαταλείπονται μεσοπέλαγα σε σχεδίες χωρίς μηχανές. Μια συζήτηση με τους Στέφανο Λεβίδη, Σταύρο Μαλιχούδη και Ελίζα Τριανταφύλλου.

16/5, Current Athens, Τούσα Μπότσαρη 19, 18:30, ελεύθερη είσοδος

1 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ «MOTHERhood» στο T.A.F./ the art foundation

Το MOTHERhood αποτελείται από μια εικαστική

έκθεση πλαισιωμένη από μια σύνθεση δράσεων

και δρώμενων γύρω από την ιδέα και την

πράξη της σύγχρονης μητρότητας. Η αληθινή

καθημερινότητα, η μετατόπιση της εικόνας και

οι αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις

μητέρες κοινωνικά, προσωπικά και επαγγελματικά, ό,τι επιλογή κι αν κάνουν.

11/5-4/6, T.A.F. / the art foundation, Νορμανού 5, Τετ.-Κυρ. 12:00-20:00

2 ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ADD Festival 2023

Δύο μέρες γεμάτες χορό, τρεις διαφορετικές σκηνές, 61 καλλιτέχνες, ένα τεράστιο πάρτι 32 ωρών. Το μεγαλύτερο πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής έρχεται στην Αθήνα.

12-13/5, Βιομηχανική Ζώνη Ρέντη, 19:00, είσοδος: 59-89 ευρώ (μονοήμερο), 109-164 ευρώ (διήμερο)

3 ΠΑΡΤΙ

Eurovision All Time Party στο Arch Club

Ένα θεματικό πάρτι σε ρυθμούς Eurovision με όλα

τα αγαπημένα κομμάτια που έχουν ακουστεί στον

θεσμό: Σάκης, Ρουσλάνα, Ζίμπεν-Ζίμπεν και πολλά

άλλα.

12/5, Arch Club, Ελασιδών 6, 23:00, είσοδος: 5

ευρώ

4 ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Athens Tattoo Convention στο Tae

Kwon Do

Τετρακόσιοι tattoo artists από Ελλάδα και εξωτερικό διαγωνίζονται και προβάλλουν την τέχνη

τους με live tattooing και tattoo contests, ενώ οι παράλληλες δράσεις περιλαμβάνουν DJ sets, live bands, food & drinks, art exhibitions, graffiti show, bike και skate show, kids playground, body painting, show acrobatics και fire performances από την Τόνια Μπανίλα.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Comicdom CON Athens 2023 στην Τεχνόπολη

Το 17ο διεθνές φεστιβάλ comics επιστρέφει στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων με τιμώμενη χώρα την Ιταλία και πλούσιο πρόγραμμα που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, εκθέσεις, προβολές, μπαζάρ και, φυσικά, 170 δημιουργούς κόμικς και εικονογράφους.

12-14/5, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, είσοδος ελεύθερη

7 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Ένα ζωγραφικό-γλυπτικό περιβάλλον όπου έργα ζωγραφικής με ποικίλα μέσα έρχονται σε συνομιλία με ένα μεγάλο κοπάδι πήλινων ζώων. Με τον συμβολικό τίτλο «Πίσω στα χωράφια», ο Γιάννης Καστρίτσης κάνει ένα σχόλιο πάνω στην απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον και την αποξένωσή του από τη βιωματική πρόσληψη της φύσης.

12-14/5, Γήπεδο Tae Kwon Do, Φάληρο, Παρ. 14:00-23:00, Σάβ. 11:00-00:00, Κυρ. 11:0022:00, είσοδος: 12 ευρώ (ημερήσιο), 24 ευρώ (τριήμερο)

12/5-10/6, Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9α, Τρ., Πέμ., Παρ. 12:00-20:00, Τετ. 12:00-18:00, Σάβ. 12:00-15:00

8 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

«The Eleventh House» της Chioma Ebinama στην γκαλερί The Breeder

Ο τίτλος αναφέρεται στον ενδέκατο οίκο της αστρολογίας που αντιπροσωπεύει τον οίκο της συλλογικότητας, της κοινότητας και της ανθρώπινης υπόστασης, το «σπίτι» του οραματιστή. Έτσι, η έκθεση συνιστά ένα όραμα για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει το μέλλον.

11/5-3/6, The Breeder, Ιάσονος 45, Τρ.-Παρ. 11:00-19:00 & Σάβ. 11:00-17:00

«Πίσω στα χωράφια» του Γιάννη Καστρίτση στην αίθουσα τέχνης Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου

EKΔΗΛΩΣΕΙΣ

Οι Dub Pistols

9 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Αναδρομική έκθεση του χαράκτη

Νίκου Δεσεκόπουλου στην

Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων

Ο Νίκος Δεσεκόπουλος, ένας γνήσιος «εργάτης» της

τέχνης του, χάραξε τη δική του καλλιτεχνική πορεία

κυρίως μέσα από τη μάχη του καλεμιού με το υλικό

του. Στο χαρακτικό του έργο η ακρίβεια του σχεδίου

και η αποφασιστική χειρονομία της χάραξης με το

παιχνίδι του αυτοσχεδιασμού είναι το ζητούμενο.

the week

Ο

μετά από τέσσερα

Ένα live μουσικό χαρμάνι γεμάτο

ηχητικές εκρήξεις έρχεται στο Arch.

To Roof Stage του Gazarte θα φιλοξενήσει την

Παρασκευή 12 Μαΐου

11/5-18/6, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, Κτίριο Α: Γερμανικού & Μυλλέρου, πλ. Αυδή, Μεταξουργείο, Τρ.-Σάβ. 19:00 -11:00 , Κυρ. 16:00-10:00

10 ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

«Paper» στο Contemporary Space Athens

Η έκθεση «Paper» παρουσιάζει τη δουλειά 73 Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών με πάνω από 100 έργα

τέχνης. Μια έκθεση αφιερωμένη στο χαρτί ως υλικό

δημιουργίας και έμπνευσης των καλλιτεχνών.

12/5-4/6, The European Centre / Contemporary Space Athens, Μητροπόλεως 74, Τετ.-Κυρ., 12:00-19:00

11 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Έκθεση φωτογραφίας του Βαγγέλη Γκίνη στο Πολιτιστικό Κέντρο Λ.

Κανελλόπουλος

Ένα οδοιπορικό με τη ματιά του φωτογράφου

Βαγγέλη Γκίνη σε επιμέλεια του Βαγγέλη Τάτση, μια οπτικοακουστική έρευνα μέσα από την οποία

ο καλλιτέχνης μελετά τον κόσμο της εργασίας με

επίκεντρο την εργατική τάξη στην Ελλάδα. 11/5-18/6, Πολιτιστικό Κέντρο Λ. Κανελλόπου-

λος, Ίωνος Δραγούμη 37, Ελευσίνα, Τετ.-Παρ. 18:00-22:00, Σάβ. & Κυρ. 11:00-14:00 & 18:0022:00

The Boy & Mazoha

μεγάλο πάρτι της άνοιξης! Μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια –πάρα πολύς καιρός για όσους αγαπάμε τους «dub πιστολάδες»– θα νιώσουμε ξανά την ενέργεια ενός από τα πιο γνωστά punk & ska acts του πλανήτη. Το Σάββατο 20 Μαΐου μάς περιμένει στο Arch ένα εκρηκτικό και καθηλωτικό live φτιαγμένο από το μοναδικό μουσικό μείγμα των Dub Pistols, γεμάτο από reggae, ska, punk, hip-hop, breaks, beats και drum ‘n’ bass. Ένα υπερθέαμα γεμάτο dub σεισμικές δονήσεις, εκρηκτικά χάλκινα, επικά ντραμς και μπάσα. Στις αποσκευές τους φέρνουν το ολόφρεσκο νέο άλμπουμ τους με τίτλο «Frontline» (2023) που αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι οι Dub Pistols είναι πραγματικοί δάσκαλοι της τέχνης τους. Το άλμπουμ αποπνέει μια υπέροχη καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα κινείται ανάμεσα σε κλασικούς ρυθμούς raga με το «That’s no lie», πιο σκοτεινά κομμάτια που κρύβουν μια αισθητική «Ghost Town», όπως το single «Moving On» και νοσταλγικά κομμάτια από τις ηδονιστικές μέρες των Dub Pistols, όπως το «Soundboy Killa». Το καταπληκτικό set list περιλαμβάνει και τη διασκευή τους στο θεμελιώδες «Blue Monday» των New Order που κυκλοφόρησε το 2021, συμπληρώνοντας ένα εκρηκτικό live act που αποδεικνύει ότι αποτελούν μία από τις καλύτερες μπάντες αυτού του είδους!

Το κλίμα θα προετοιμάσουν οι Babo Koro, μπλέκοντας ιδανικά την παραδοσιακή μουσική του τόπου μας, τα βαλκανικά ποικίλματα και τις πολυφωνίες με την αίσθηση του swing, την τσιγγάνικη περιπλάνηση και τη λαϊκή απλότητα και θα μας παρασύρουν σε ένα εκρηκτικό ταξίδι γεμάτο χορευτική διάθεση και μουσικές

εναλλαγές που ακροβατούν μεταξύ γλεντιού και συναυλίας. Μετά την απογειωτι -

κή εμφάνιση των Dub Pistols θα ακολουθήσει after party με τον καλύτερο Jungle

Dj παγκοσμίως, Aries, και τους Fleck, Bass Delight, SGT. Rookie και MC Yinka για

να απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται αυτήν τη βραδιά.

Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00

ARCH Club - Live Stage: Ελασιδών 6, Γκάζι

Διοργάνωση: Enter Events & TMR Entertainment

Προπώληση Εισιτηρίων http://Viva.gr

Good Job Nicky στο Gazarte

χρόνια ξανά

στην Αθήνα

Σινεμά

ΣΥΝΟΨΗ: Ο Ρένφιλντ προμηθεύει με θηράματα τον

κύριό του, τον κόμη Δράκουλα, και του προσφέρει

ό,τι ζητήσει, ανεξάρτητα από το πόσο ευτελές είναι.

Τώρα, μετά από αιώνες σκλαβιάς, είναι έτοιμος να

δει αν υπάρχει ζωή έξω από τη σκιά του Άρχοντα του

Σκότους.

Γ

ια να παραθέσουμε τους Ρόζενκραντζ

και Γκίλντενστερν, κομπάρσους του

Άμλετ, που απομόνωσε και αποθέωσε

ο Τομ Στόπαρντ, το τέχνασμα είναι

παλιό: από την αυξανόμενη τάση της ανα-

σκαφής του βιογραφικού πασίγνωστων κα-

κών παρά τω πρωταγωνιστή, όπως ο Τζόκερ

και η Κρουέλα, ή περιφερειακών χαρακτήρων

στη σκιά του ογκώδους αφεντικού τους, δεν

ξεφεύγει ούτε ο Ρένφιλντ, το background

του οποίου δεν είχε απασχολήσει κανέναν,

ακόμη κι όταν ο θρυλικός Τομ Γουέιτς προ-

μήθευε με φρέσκα πτώματα τον Δράκουλα

του Γκάρι Όλντμαν. Δύσκολοι καιροί για αι-

μοδιψείς κόμητες: μεταφερμένο στο σήμε-

ρα, το γνωστό στόρι παίρνει μια διαφορετι -

κή τροπή όταν ο αιώνιος βοηθός μπλέκει με

συμμορία ναρκεμπόρων, που θέλει διακαώς

να εξολοθρεύσει η Ρεμπέκα/Ακουαφίνα, μια

αστυνομικός βαθιά τραυματισμένη από τη

δολοφονία του πατέρα τους από τους «Λύ-

κους», τον Τέντγουραρντ Λόμπο, τη μητέρα

του Μπελαφραντσέσκα και τα άπειρα τσιρά-

κια τους. Σε ένα σύντομο εισαγωγικό μοντάζ,

ο Ρένφιλντ εξιστορεί τη διαδρομή αιώνων,

ξεκινώντας με μια σκηνή από την πρωτότυπη

ταινία του 1931, όπου στη γνωστή σκάλα της

έπαυλης στην Τρανσυλβανία ο ασπρόμαυρος

Νίκολας Κέιτζ έχει αντικαταστήσει ψηφιακά

τον Μπέλα Λουγκόζι, υποδέχεται τον δικηγό-

ρο επί των ακινήτων Ρένφιλντ και ουσιαστικά

εξαγοράζει την αδιάφορη ζωή του με τη σι-

σύφεια, κολασμένη αθανασία. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και για πρώτη φορά ο αφέντης

περνά σε δεύτερη μοίρα, αφήνοντας στον υποτακτικό του χώρο και χρόνο να δει τι θα

κάνει με το επαναλαμβανόμενο, άχαρο μέλ-

λον του. Μετά την εγγραφή του σε μια ομάδα

αυτοβοήθειας και την καλύτερη γνωριμία του

με τη Ρεμπέκα, αφού πρώτα εξολοθρεύουν

αεροπλανικά μέλη της σπείρας σε ένα μπαρ, διακρίνει για πρώτη φορά το πρόβλημα που μέχρι τότε παρέμενε αδιάγνωστο και άγνωστο στο ιατρικό γλωσσάρι του 20ού αιώνα.

Η συνεξάρτηση με τον Δράκουλα είναι ένας

εθισμός που αντιμετωπίζει με την ενοικίαση

ενός διαμερίσματος βουτηγμένου στο χρώμα, την ανανέωση της σκονισμένης γκαρνταρό-

μπας του και, επιτέλους, με ένα χαμόγελο

στα βρόμικα από τα έντομα που συνηθίζει να

καταναλώνει για να ανακτά τις απαραίτητες

υπερδυνάμεις χείλη του. Ο Βλαντ δεν έχει

ιδέα και όταν συνέρχεται από ένα στραπά-

τσο (πιάστηκε εξαπίνης σε έναν ιερό κύκλο

και αποσυντέθηκε μερικώς), σοκάρεται από

το θράσος του συνήθως ευγνώμονα, πάντα

άβουλου familiar του.

Το «αξίζω, αξίζω» πάει σύννεφο στις

συνεδρίες και το πνεύμα του απροσδόκητου

εχθρού ενός πονηρού και αδάμαστου

τέρατος που είχε μάθει να αποφεύγει

σταυρούς και σκόρδα και να κάνει σλάλομ

σε θρησκευόμενους διώκτες πλέον έχει

να αντιμετωπίσει την τρέχουσα, μετάnew age ψυχολογία. Ο σκηνοθέτης Κρις

Μακέι και ο σεναριογράφος Ράιαν Ρίντλεϊ

δουλεύουν ψιλό γαζί την αφέλεια της

αυτοσχέδιας ομαδικής ψυχανάλυσης, αν

και αυτό

Ακουαφίνα, Νίκολας Κέιτζ

σινεμά. Εύλογα, το Ρένφιλντ είναι κωμωδία διανθισμένη με πολύ σπλάτερ, βασισμένο στην πολλαπλή σημασία του αίματος – ο Δράκουλας το χρειάζεται για να επιβιώσει, ωστόσο το δικό του μπορεί να επουλώσει θανάσιμες πληγές και να αναστήσει νεκρούς σε μια μεταφυσική συνθήκη που τηρείται για να σωθούν χαρακτήρες. Η μαγνητική του σαγήνη λειτουργεί περιστασιακά γιατί τις περισσότερες φορές ο Νίκολας Κέιτζ εμφανίζει το εξαγριωμένο του προφίλ. Όταν όμως κλείνει το στόμα για να μη φαίνεται η τυραννοσαυρική του οδοντοστοιχία, παίζει με τις λέξεις και μια αδιευκρίνιστη προφορά Βρετανού από τον αμερικανικό Νότο για να εκμαυλίσει με κουρασμένη γοητεία – φέρνει λίγο και σε Νικ Κέιβ, πάντα φροντίζοντας ο ίδιος την κόμη του. Εδώ και χρόνια ο Αμερικανός δεν έχει τίποτε να αποδείξει και εξαπολύει επιθέσεις στους ρόλους που αναλαμβάνει, αλλά η υποκριτική του διαπερνά το camp με συγκινητικές κορόνες, είναι συχνά έμμετρη και ποιητική, σαν να προτιμά να απαγγέλλει αντί να μιλάει, αντίθετα με τον Ράσελ Κρόου, που περισσότερο υπονομεύει αντί να υπηρετεί – Δίας Πανελλήνιος στον Θορ , αν τον θυμάστε σε μία από τις πρόσφατες πλάκες του. Ο Νίκολας Χουλτ έχει αποφοιτήσει με άριστα από την ανώτατη σχολή των ντροπαλών, αμήχανων Άγγλων που ίδρυσε και τελειοποίησε ο Χιου Γκραντ. Ο Ρένφιλντ του κουβαλά το αστείο concept μέχρι ενός σημείου και μετά την έξυπνη αρχή γίνεται έρμαιο μιας πλοκής που φαντάζει μηχανική και επαφίεται στα ξεσπάσματα δράσης. Διατηρώντας πάντα ευχάριστο κλίμα και καλό συγχρονισμό στα gags, ο Μακέι δεν αστοχεί τόσο στην τεχνική ισορροπία της πλάκας με τη φρίκη (αν και η ζυγαριά κλίνει προς την παράδοξη κομεντί, ειδικά με την αγέλαστη stand up ιδιοσυγκρασία της Ακουαφίνα) όσο στην πρωτότυπη βαριά υπόσχεση πως ο κόσμος αξίζει ολόκληρη μεγάλου μήκους με τον Ρένφιλντ στην ούγια αντί για τον άρχοντα του σκότους αυτοπροσώπως για μια ακόμη φορά – όχι ιδιαίτερα.

VILLAGE RENTI 12,18 - VILLAGE MALL 9,11 - VILLAGE PAGRATI 3 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 3,4 - OPTIONS ILION 7 - ΑΕΛΛΩ CINEMAX 4 - ΝΑΝΑ CINEMAX 6 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2 - ΑΙΓΛΗ 1 - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1 - ΒΑΡΚΙΖΑ 1,3 ΘΕΡΙΝΗΣΠΟΡΤΙΓΚ 2 - TOWN CINEMAS 3 - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 1,2ΣΙΝΕΑΚ

Επιστροφή στη Σεούλ

RETOUR À SEOUL

ΣΚΗΝΟΘΕΣIΑ: Ντέιβ Τσου ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Τζι-Μιν Παρκ, Γκούκα Χαν, Κουανγκ-ροκ Ο

ΣΥΝΟΨΗ: Η Φρέντι, μια νεαρή Γαλλίδα ασιατικής καταγωγής, ταξιδεύει κρυφά από τη μητέρα της στη Νότια Κορέα για να συναντήσει τους βιολογικούς γονείς της. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι πως, βάσει της νομοθεσίας, πρέπει να δώσουν και οι δύο τη συγκατάθεσή τους γι’ αυτήν τη συνάντηση, αλλιώς το ταξίδι της δεν έχει νόημα.

Ο Γαλλο-καμποτζιανός σκηνοθέτης Ντέιβ Τσου

Ρόθκο και τον νεαρό βοηθό του. Διαδραματί-

ζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν

ο ζωγράφος ήταν στην καλύτερη δημιουρ-

γική φάση του και συμφώνησε, έναντι πο-

λύ υψηλής αμοιβής, να ετοιμάσει μια σειρά

ζωγραφικών έργων μεγάλων διαστάσεων για

να κοσμήσουν το εσωτερικό του εστιατορίου

«Four Seasons» στο κτίριο Seagram της Νέ-

ας Υόρκης. Ως γνωστόν, ο Ρόθκο έσπασε το

συμβόλαιο και επέστρεψε την προκαταβολή.

Γι’ αυτόν η ζωγραφική είχε μεταφυσικές, μυ-

στικιστικές ιδιότητες, δεν μπορούσε να δεχθεί

τον υποβιβασμό της σε ντεκόρ. Το Red έκανε

πρεμιέρα στο Donmar Warehouse το 2009

και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το

2018 σε σκηνοθεσία Μάικλ Γκράντατζ.

Τα υλικά που συγκέντρωσαν ο Tβαρκό -

φκσι και οι ηθοποιοί τους κατά

τη διάρκεια της έρευνας για τη

διαμόρφωση του σεναρίου θα

μπορούσαν να αξιοποιηθούν

σε μια παράσταση ή ταινία τεκ-

μηρίωσης. Αλλά όχι, ήθελε τη

συναισθηματική διάσταση που

δίνει στα τεκμήρια η μυθοπλα-

σία. «Σκέφτηκα ότι ο σκηνικός

τόπος πρέπει να είναι ένα εστι-

ατόριο, που είναι κάτι σαν no

man’s land, όπως ένα αεροδρό-

μιο, ένας χώρος που μπορεί να

υποδεχθεί τους πάντες. Μάλιστα

ήθελα να είναι ένα κινέζικο εστι-

ατόριο, που δεν διαφέρει και πο-

λύ είτε βρίσκεται στη Νέα Υόρκη

είτε στην Πολωνία. Ένα κινέζικο

εστιατόριο μοιάζει με αντίγραφο

του εαυτού του», μου λέει.

Όλα δένουν αρμονικά σ’ αυτή

την πολυεπίπεδη σύνθεση που

εντυπωσιάζει με την άρτια σκη-

νική της γλώσσα. Τα επεισόδια

ανθρώπων του μεροκάματου

και εργαζομένων στο εστιατόριο

εναλλάσσονται με σκηνές από τη

ζωή του Ρόθκο και με διαλόγους

ανθρώπων που στήνουν την κα-

ριέρα τους πάνω στο έργο των

καλλιτεχνών (γκαλερίστες και

επιμελητές εκθέσεων, εμπόρους

και πλαστογράφους), που μιλούν

για τέχνη, που πουλάνε και αγο-

ράζουν πίνακες σε εξωφρενικά

τις κάμερες που τους ακολουθούν και τους παρακολουθούν, εξαρχής και διαρκώς παρούσες. Δουλεύουμε συστηματικά την εικόνα, το να “μιλούν” οι ηθοποιοί και μέσα από την εικόνα, χτίζοντας σύνθετες στρατηγικές οπτικής επικοινωνίας μέσω του βίντεο. Προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο της σχέσης σκηνής και βίντεο, ποιος είναι μπροστά

και ποιος πίσω από την κάμερα, τι βλέπουμε κάθε φορά στη σκηνή και τι στις οθόνες, πώς συμπληρώνει αφηγηματικά ο ένας τρόπος τον άλλον», μου λέει.

Ειδικά στο Rohtko, που μοιάζει περισσότερο με φιλμ που ζωντανεύει παρά με θεατρικό

έργο, απαιτήθηκε ιδιαίτερος κόπος για να

μπορέσουν οι ηθοποιοί να παίζουν σαν να μη βρίσκονται διαρκώς γύρω τους τέσσερις

εικονολήπτες, για να μη χαθεί η φυσικότητα της κίνησης στον σκηνικό χώρο και της ερμηνείας τους. Ό,τι τραβούν οι κάμερες

Ο Ρόθκο είναι

η ιδανική

περίπτωση

ζωγράφου για

να αντιμετω-

πίσει κάποιος

το ζήτημα

της αυθεντι-

κότητας στην

τέχνη – πώς

ανάμεσα σε

δύο ίδια έργα

μόνο το ένα

αξίζει ως

γνήσιο.

υψηλές τιμές. Παλιά ζητήματα που αφορούν

την αξιολόγηση και την κοστολόγηση του

έργου τέχνης εξετάζονται εκ νέου καθώς σή-

μερα τα έργα ψηφιακής τέχνης έχουν αλλάξει

κάθετα τα δεδομένα των αγοραπωλησιών, της

εξασφάλισης της αυθεντικότητας και της ιδι-

οκτησίας τους.

Για τον Τβαρκόφσκι η παράσταση στήνεται

εκ του μηδενός κατά το διάστημα της προ-

ετοιμασίας. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα

να έχω αρκετό χρόνο για τις πρόβες. Πρέπει

να δημιουργήσω έναν κοινό μικρόκοσμο, ένα

οικείο περιβάλλον και μια κοινή γλώσσα επι-

κοινωνίας για τη δημιουργική ομάδα και τους

ηθοποιούς, για να μπορέσουμε να προχωρή-

σουμε. Δεν έρχομαι ποτέ στην πρώτη πρόβα

με το έργο έτοιμο, όλα τα στοιχεία της πα-

ράστασης προκύπτουν κατά τη διάρκεια της

δημιουργικής διαδικασίας με τη συμμετοχή

όλης της ομάδας. Η αρχή μπορεί να είναι δύ-

σκολη, καθώς απαιτεί πίστη και εμπιστοσύνη

και από τις δύο πλευρές. Μετά από πολύωρες

συζητήσεις, προχωράμε σε ασκήσεις κίνησης

και αυτοσχεδιασμούς και μέσω εργαστηρίων

οι ηθοποιοί δουλεύουν την ερμηνεία τους με

προβάλλεται στις οθόνες στο επάνω μέρος της σκηνής, κατά κύριο λόγο κοντινά πλάνα που εστιάζουν στην έκφραση των προσώπων.

Την ίδια στιγμή τα σκηνικά διαρκώς μετακινούνται προκειμένου να παρακολουθούν

τα άλματα στον χρόνο και τις διαφορετικές ομάδες ηρώων, σε μια σκηνογραφική «χορογραφία» που προς το τέλος της παράστασης οδηγείται σε ένα εκπληκτικό, πρωτοφανές κρεσέντο.

Ο Λούκας Τβαρκόφσκι πιστεύει ότι στο θέατρο μπορεί να συμβούν τα πάντα, ακόμα και το αντίστροφο του συνηθισμένου, η διανοητική εμπλοκή του θεατή να είναι αυτή που προκαλεί τη συναισθηματική.

«H σκηνική τέχνη απευθύνεται στις αισθήσεις μας όπως καμία άλλη – επιπλέον με απασχολεί έντονα και το ζήτημα του χρόνου, που είναι στοιχείο κατεξοχήν συνδεδεμένο με τον κινηματογράφο, γι’ αυτό επιδιώκω στις παραστάσεις μου έναν συνδυασμό θεατρικής και κινηματογραφικής συνέργειας, η οποία

σαφώς προσφέρει πολύ περισσότερες δυνατότητες απ’ ό,τι καθεμία από τις δύο τέχνες μόνη της. Με τη συμβολή της μουσικής και των ηθοποιών που βρίσκονται ζωντανοί επί σκηνής η σύνθεση που προκύπτει προχωρεί πιο πέρα από τον κινηματόγραφο. Και με τη χρήση των καμερών, του ακαριαίου μοντάζ, των close-up, της κινηματογραφικής γλώσσας, η σύνθεση πάει πιο πέρα τις δυνατότητες του θεάτρου.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δικαιολογείται πραγματικά η χρήση της κάμερας γιατί διαπιστώνω ότι η χρήση βίντεο στις περισσότερες παραστάσεις δεν είναι αναγκαία στην αφήγηση. Αυτό που προσπαθώ είναι να χρησιμοποιώ το βίντεο μόνο εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ειπωθεί αυτό που θέλω να πω».

Δημιουργώντας σύνθετες πραγματικότητες

επί σκηνής, μετατοπίζει διαρκώς την προσο-

χή των θεατών από το ένα πεδίο/στοιχείο στο

άλλο και παρά τη μεγάλη

Είναι σχεδόν ανακουφιστικό –και σίγου-

ρα τρομερά προνομιακό– το να επι-

σκέπτεσαι τη Νέα Υόρκη για κάποιο

συγκεκριμένο λόγο και με πρόγραμμα

που σε μεγάλο βαθμό έχει προαποφασιστεί

για σένα. Οι αντιφάσεις και οι επιλογές που

παρέχει αυτή η πόλη είναι τόσο πολλές και

τόσο αγχωτικά πιεστική η ανάγκη να τα προ-

λάβεις όλα μέσα σε εικοσιτετράωρα που ποτέ

δεν αρκούν, που όταν γνωρίζεις a priori για

ποιον λόγο έχεις βρεθεί εκεί, χαλαρώνεις, κά-

νεις πιο εύκολα τα «γεμίσματα» στον χρόνο

σου και απολαμβάνεις περισσότερο τις δια-

φορετικές όψεις της.

Έτσι, τουλάχιστον, ένιωσα εγώ κατά τη

διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ως

μέλος της δημοσιογραφικής αποστολής που

διοργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση με αφορμή το

Φεστιβάλ Καβάφη που σάρωσε τη Νέα Υόρκη

για δέκα μέρες. Η διοργάνωση προετοιμαζό-

ταν για πάνω από δύο χρόνια σε μια πόλη

όπου τα logistics για το στήσιμο ενός τέτοιου

γιγαντιαίου εγχειρήματος είναι δύσκολα, με

πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους

δράσεις να συγκλίνουν σε ένα στοιχείο: στο

μεγαλείο και τη διαχρονικότητα του έργου

του Κ.Π. Καβάφη.

Το ανεπίσημο αθηναϊκό kick-off του φεστι-

βάλ έγινε λίγες μέρες προτού προσγειωθούμε

στο Nιούαρκ, όταν ο πρόεδρος του Ιδρύματος

ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη

Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου, και η διευθύντρια Πολιτισμού Αφροδίτη Παναγιωτάκου

καλωσόρισαν εμάς, τους επτά δημοσιογράφους της αποστολής, στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη που φιλοξενεί το αρχείο Καβάφη. Αφού ξεναγηθήκαμε στο εντυπωσιακό νεοκλασικό

της λεωφόρου Αμαλίας, παρουσία της εκτελεστικής διευθύντριας και διευθύντριας Παιδείας του Ιδρύματος Ωνάση, Έφης Τσιότσιου, η συντονίστρια Επικοινωνίας & Δράσεων Αρχείου Καβάφη, Μαριάννα Χριστοφή, μας μίλησε για το αρχείο που πέρασε στη διαχείριση του ιδρύματος το 2012, εξασφαλίζοντας έτσι την παραμονή του στην Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο του κατακερματισμού

του. Έκτοτε ξεκίνησε το τιτάνιο έργο της ψη-

φιοποίησής του, με αποτέλεσμα να είναι πλέον διαθέσιμο στο σύνολό του στο διαδίκτυο, προσβάσιμο σε μελετητές και αναγνώστες

από όλο τον κόσμο.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει όμως ένα φεστι-

βάλ στη Νέα Υόρκη αφιερωμένο στον Καβά-

φη, που μάλιστα ξεκινούσε συμβολικά στις

29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης και θα-

νάτου του ποιητή; Κορυφαίοι διανοητές απ’

όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να επιδοθούν

σε συμπόσια, αναγνώσεις και αναλύσεις, αν

η προσέγγιση

ιδέα ήταν να δοθεί χρόνος και χώρος σε σύγχρονους καλλιτέχνες διαφορετικών καταβολών να εμπνευστούν και να παρουσιάσουν σε διαφορετικά σημεία της Νέας Υόρκης νέα έργα που να συνομιλούν με την ποίηση και τη ζωή του Καβάφη. Μουσική, street art, περφόρμανς, σινεμά, video art, ψηφιακές εγκαταστάσεις και βέβαια ποίηση, παλιά και νέα, κατάφεραν να μπουν κάτω από την ομπρέλα αυτής της ιδέας σε ένα αναπάντεχο ταίριασμα με το σήμερα και όσα αντιπροσωπεύει η πόλη και η καλλιτεχνική της σκηνή – μια ιδέα που, σημειωτέον, θα ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολα υλοποιήσιμη χωρίς να έχει προηγηθεί η ψηφιοποίηση και η δωρεάν διαδικτυακή διάθεση του αρχείου.

Δυο ανάσες μόλις από την Times Square, στην καρδιά του Midtown, στην Πέμπτη Λεωφόρο, ανάμεσα στους 51 και 52 δρόμους, ο Olympic Tower που δημιούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης στα ’70s στεγάζει

το νεοϋορκέζικο παράρτημα του Ιδρύματος Ωνάση καθώς και το νεοσύστατο ONX, τον accelerator καινοτομίας που εγκαινιάστηκε το 2020, ένα hub όπου εξελίσσεται πραγματικά το μέλλον της (ψηφιακής) τέχνης και όπου έγινε η πρώτη στάση στην περιήγησή μας στις δράσεις του φεστιβάλ. Μπορεί

τέχνη, ακριβώς επειδή καλείσαι, εκτός από

το να νιώσεις, να καταλάβεις όχι μόνο τι είναι

αυτό που βλέπεις αλλά και πώς προκύπτει

και σε τι εξυπηρετεί. Όμως, ειλικρινά, η επί-

σκεψή μου στο ONX μου επιβεβαίωσε πως

το μέλλον της ψηφιακής τέχνης προβλέπεται

συναρπαστικό, με τρόπους που δεν μπορού-

με καν να συλλάβουμε.

Τα δύο έργα που είδαμε στο υπόγειο του

πύργου, στους χώρους του ONX, και εντάσ-

σονται στο φεστιβάλ ήταν η βιντεο-εγκατά-

σταση «Ekphrasis» των Mark da Costa και

Matthew Niederhauser, που χρησιμοποίησε

εργαλεία machine learning και αποτελέσμα-

τα από μηχανές αναζήτησης για να κατα -

σκευάσει κινούμενες εικόνες με βάση μερικά

από τα πιο γνωστά ποιήματα του Καβάφη, όπως η «Ιθάκη» και το «Απολείπειν ο θεός

Αντώνιον»· αυτό ήταν το πρώτο «χτύπημα»

σχετικό με την «αισθητική της μηχανής» και τον τρόπο που ο αλγόριθμος αντιλαμβάνεται

–περισσότερο ή λιγότερο κυριολεκτικά, συχνά ως μια συλλογική φαντασίωση του μέσου

όρου, ανάλογα με τα εργαλεία που θα του δώ-

σεις– την ποίηση, τον ρυθμό, τις εικόνες, τα

νοήματα. Παραδίπλα, το έξυπνο διαδραστικό

παιχνίδι «Walls» του Ali Santana προσωπικά

με ενθουσίασε. Μέσα από μια διαδικασία που

θύμιζε το επιτραπέζιο Twister και συνδύαζε ήχο και video projection, ο συμπαθής εικα-

στικός από το Μπρούκλιν νοηματοδότησε

με έναν δικό του τρόπο τα «Tείχη», ξεκι-

νώντας από την προσωπική ελευθερία και

την ανάγκη για έκφραση και καταλήγοντας

στην απομόνωση εν καιρώ πανδημίας, στο σαρωτικό gentrification που συντελείται

αυτήν τη στιγμή στη γενέτειρά του αλλά και

στο συμπέρασμα πως τα τείχη σπάνε μόνο με συνεργασία. Έχοντας παραδεχτεί ότι δεν

γνώριζε από πριν τον Αλεξανδρινό ποιητή, σε

ερώτησή μου για τις πρώτες σκέψεις του όταν

γκούγκλαρε για το έργο του, μου έκανε μια

σύνδεση με τον ράπερ Elucid, η φωνή του

οποίου ακούγεται στην εγκατάσταση – εντυ-

πωσιακή αρχή και πρώτη μεγάλη απόδειξη

για τη διαχρονικότητα και τις αναπάντεχες ατραπούς στις οποίες μπορούν να οδηγήσουν σήμερα οι στίχοι του Καβάφη.

Το ίδιο βράδυ, εν μέσω συνεχούς βροχόπτωσης, περάσαμε απέναντι, στο Μπρούκλιν, και βρεθήκαμε στο National Sawdust του Γουίλιαμσμπεργκ, μια ανεξάρτητη κοιτίδα πολιτισμού που εστιάζει στις σύγχρονες μουσικές και ηχητικές αναζητήσεις και αναδείχθηκε πολύτιμος αρωγός του φεστιβάλ, καθώς curator του ήταν η συνιδρύτριά του και συνθέτρια Paola Prestini. Εκεί είδαμε κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες δράσεις του φεστιβάλ, αρχής γενομένης από την αξέχαστη «Constantinopoliad» της Sister

Sylvester, μιας περφόρμερ και new media

artist που μας επιφύλαξε μια πραγματικά

καινοτόμα προσέγγιση στο καβαφικό έργο.

Στον εντυπωσιακό συναυλιακό χώρο του

κτιρίου ο φωτισμός ήταν υποβλητικός, εί -

χαν στηθεί τραπεζάκια με τέσσερις θέσεις

το καθένα και πάνω τους βρίσκονταν κάποια

αινιγματικά βιβλία που αρχίσαμε να περιερ-

γαζόμαστε με περιέργεια. Αυτό που ακολούθησε δύσκολα περιγράφεται ή κατατάσσεται, καθώς ήταν μία ώρα που περιλάμβανε μουσική, ηχητικό σχεδιασμό, περφόρμανς, ανά-

γνωση, σκίτσο, βιντεο-προβολή και τραγούδι

– ο ορισμός της mixed media καλλιτεχνικής

προσέγγισης. Με την καθοδήγηση της Sister Sylvester και της Αιγύπτιας μουσικού Nadah

El Shazly ξεφυλλίζαμε ανά ζευγάρια το εντυπωσιακό βιβλίο που περιλάμβανε έξι ενότητες

από τη ζωή του Καβάφη, από τα ημερολόγια

της εφηβείας ως την ωριμότητά του, ένα λαβυρινθώδες θαύμα χειροποίητης βιβλιοδεσίας

Φεστιβάλ

Η

αναφορά

της Robin

Coste Lewis στους μαύρους queer φίλους της, που στο Σαν Φρανσίσκο

των ’80s αποδεκατίζονταν από

το AIDS, αλλά τα ποιήματα του Καβάφη, που συνήθως βρίσκο-

νταν «στα πάνω ράφια της ντουλάπας τους», τους έδιναν ελπίδα, ήταν η πιο συγκινητική στιγμή του συμποσίου.

γεμάτο κρυφά μηνύματα, σύγχρονα σχόλια

που εκτείνονταν μέχρι τη δολοφονία του Ζακ

Κωστόπουλου, αναδιπλούμενες σελίδες και

εντυπωσιακά σκίτσα από την queer εικονο-

γράφο efrîn nowar. Η αφήγηση συνοδευόταν

από εικαστικές λεπτομέρειες που προβάλλο-

νταν σε video walls, ντυνόταν με μουσική

σύγχρονη της Αιγύπτου των αρχών του προ-

ηγούμενου αιώνα και ολοκληρώθηκε με ένα

ανατριχιαστικό live από την El Shazly. Μια

ώρα απόκοσμου, συνωμοτικού, λοξού, queer καλλιτεχνικού οργασμού.

Είχαν προηγηθεί, λίγη ώρα νωρίτερα, το καλωσόρισμα της Αφροδίτης Παναγιω -

τάκου, της Paola Prestini και της Karen Brooks Hopkins, εκτελεστικής παραγωγού

του φεστιβάλ και senior advisor του Onassis Foundation USA, καθώς και τα επίσημα αποκαλυπτήρια του εντυπωσιακού, πολύχρωμου, ανοιχτού σε αναγνώσεις mural «Lit» που

φιλοτέχνησαν οι Nick Cave και Bob Faust

στην πρόσοψη του κτιρίου, χρησιμοποιώντας

ως οδηγό τους τον στίχο «Later, in a more perfect society, someone else made just like me is certain to appear and act freely» («Κα-

τόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία — / κανέ-

νας άλλος καμωμένος σαν εμένα / βέβαια θα

φανεί κι ελεύθερα θα κάμει», από το ποίημα «Κρυμμένα»). Η ανάθεση αυτή ταίριαξε με τα

τούβλα του κτιρίου, σε μια περιοχή της Νέας

Υόρκης όπου μέχρι πριν από μερικά χρόνια

οργίαζαν καλλιτεχνικές κολεκτίβες, μικρές

γκαλερί και χώροι σύγχρονης τέχνης, αλλά

πλέον βιώνει ένα ραγδαίο gentrification και, όπως υποστηρίζουν παλιοί και νέοι κάτοικοι

και επισκέπτες, χάνει σταδιακά τον αβαν-

γκάρντ χαρακτήρα της.

Στον ίδιο χώρο, του National Sawdust, ξαναβρεθήκαμε την τελευταία βραδιά της αποστολής γι’ αυτό που έμελλε να αποδειχθεί άλλο ένα αδιαφιλονίκητο highlight του φεστιβάλ: η πολυβραβευμένη ποιήτρια Robin Coste Lewis, η πρώτη Αφροαμερικανίδα της

οποίας το ντεμπούτο Voyage of the sable Venus and other poems τιμήθηκε με το National Book Award of Poetry, στίχος της οποίας έδωσε τον τίτλο του φεστιβάλ («Archive of Desire» - Αρχείο του Πόθου), είχε ετοιμάσει μια δική της, πανούργα προσέγγιση, απαγγέλλοντας

σε τέσσερα μέρη ένα νέο, δικό της έργο που περιλάμβανε καβαφικούς στίχους, απεύθυνση στον ποιητή, σελίδες που εμπνέονταν από

τη ζωή και τα ημερολόγιά του και ένα άλλο

κομμάτι που αντλούσε υλικό από άλλους ποι-

ητές. Η προσεκτική παρακολούθηση του ειρ-

μού της περφόρμανς της και οι συνακόλουθες

υποδηλώσεις μπορεί να ήταν ομολογουμένως

hard task, αλλά η ίδια η περσόνα της, η αι-

η μουσική που έπαιζαν live ο Vijay Iyer (πιάνο) και ο Jeffrey Zeigler (τσέλο), δύο σολίστ που, όπως αντιληφθήκαμε, δεν διέθεταν συγκεκριμένη παρτιτούρα αλλά κινήθηκαν μεταξύ μιας αρχικής κατευθυντήριας γραμμής και ενός αυτοσχεδιασμού που υπαγορευόταν

από τα γκάζια και τα ξεσπάσματα της φωνής της Lewis και τη γενικότερη ατμόσφαιρα, έδωσαν ένα μαγικό αποτέλεσμα.

Η εισήγηση της Lewis ήταν, κατά τη γνώμη μου, η κορυφαία στιγμή του συμποσίου

«Days of 2023» που είχε προηγηθεί σε χώρο του Columbia, σε διοργάνωση του καθηγητή του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου Στάθη Γουργουρή και της καθηγήτριας του Princeton, Karen Emmerich. Η αναφορά της Lewis στους μαύρους queer φίλους της, που στο Σαν Φρανσίσκο των ’80s αποδεκατίζονταν από το AIDS, αλλά τα ποιήματα του Καβάφη, που συνήθως βρίσκονταν «στα πάνω ράφια της ντουλάπας τους», τους έδιναν ελπίδα, ήταν η πιο συγκινητική στιγμή του συμποσίου που περιλάμβανε ενότητες σχετικές με την ιστορικοπολιτική διάσταση της καβαφικής ποίησης, τις μεταφραστικές απόπειρες και, βέβαια, την κατηγορία των ερωτικών ποιημάτων του.

Οι ριζοσπαστικές queer προσεγγίσεις νέων δημιουργών στον Καβάφη ήταν σίγουρα ένας κεντρικός πυρήνας και το πιο ενδιαφέρον, για μένα, κομμάτι του φεστιβάλ, γι’ αυτό και θα επανέλθω σε αυτό με ξεχωριστό άρθρο. Ήταν

κάτι που αντιλήφθηκα ήδη από τη δεύτερη μέρα, κατά τη διάρκεια του Cavafy Marathon

στη St. Mark’s Church στο Ιστ Βίλατζ, όπου νεαροί, ως επί το πλείστον, εκπρόσωποι ενός μεγάλου φάσματος της σύγχρονης queer

καλλιτεχνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης έμπλεξαν στίχους καβαφικούς με δικούς τους ή παρουσίασαν μουσικές εμπνευσμένες από τον Αλεξανδρινό ποιητή. Με περισσότερο και λιγότερο ενδιαφέρουσες προτάσεις, κάποιες λυρικές και κάποιες vulgar, ο τρίωρος μαραθώνιος συγκαταλέγεται

δόθηκε στο Miller Theater του Columbia.

Μεγαλειώδης ήταν, ωστόσο, και η βραδιά

«Waiting for the Barbarians» στην παρα -

κείμενη στον Olympic Tower, St. Thomas Church της Πέμπτης Λεωφόρου, που περι-

λάμβανε δύο από τα βαριά πυροβολικά του

φεστιβάλ: ο Rufus Wainwright, άμεσος και

εκφραστικός όπως πάντα, ερμήνευσε το νέο

του κομμάτι «Chandelier», ανοίγοντας τη συ-

ναυλία, ενώ η Laurie Anderson επιβεβαίωσε

τον θρύλο που συνοδεύει το όνομά της με

μια ηλεκτρονική σύνθεση και spoken απόδο-

ση του «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» και

της «Ιθάκης» με τη ζεστή φωνή της – πού να

φανταζόμασταν ότι οι πιο γνωστοί στίχοι του

Καβάφη θα μπορούσαν, στην αγγλική τους

μετάφραση, να αποτελέσουν ιδανικό υλικό

για μπάσο και synths. Στο μεταξύ, ο Πέτρος

Κλαμπάνης είχε επίσης μια αξιομνημόνευτη

παρουσία, μαζί με τη Helga Davis, καθώς

ερμήνευσαν σε παράλληλη ελληνική και αγ-

γλική βερσιόν στίχους από το «Επέστρεφε»

και τους «Βαρβάρους», μαζί με το πρωτότυπο

έργο τους «Cavafy Ghost» για άρπα, κοντρα-

μπάσο και τις φωνές της Brooklyn Youth Chorus.

Οι «Βάρβαροι» ήταν μάλλον το πιο δημοφι-

λές ποίημα όλης της διοργάνωσης, αυτό που

επιλέχθηκε από πολλούς δημιουργούς, το πιο

ανοιχτό σε αναγνώσεις, το πιο πρόσφορο για

έμπνευση. Για μένα, η κορυφαία του προσέγ-

γιση έγινε στο ομώνυμο βίντεο όπου ένας εκπληκτικός Taylor Mac, αυτός ο αεικίνητος, queer πολυκαλλιτέχνης, απλώς το απήγγειλε

μπροστά σε ένα δικάμερο, καθιστός, με το πρόσωπό του και τη φωνή του να παίρνουν χίλιες διαφορετικές εκφράσεις μέσα σε λίγα λεπτά, ξεδιπλώνοντας τις drag καταβολές

του. Αυτό το «… solution», ως κατακλείδα, ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου.

Το ταινιάκι αυτό, σε σκηνοθεσία της Elena Park, ήταν κομμάτι του «Visual Cavafy», ενός συνόλου έξι ταινιών μικρού μήκους που

έκαναν πρεμιέρα στο screening room του New Museum, όπου βρεθήκαμε λίγες ώρες

προτού πάρουμε την πτήση της επιστροφής.

Το πρότζεκτ αυτό συμπεριλάμβανε και μια

μάλλον αδιάφορη αφαιρετική οπτική δημι-

ουργία, με τη φωνή της Τζούλιαν Μουρ να

απαγγέλλει τις αγγλικές μεταφράσεις των

«Μακριά» και «Θάλασσα του πρωιού», μια

καίρια ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση στα

«Τείχη» από τον Χρήστο Σαρρή, εστιασμένη

στους τροφίμους του καταστήματος κράτη-

σης της Νιγρίτας Σερρών, και, τέλος, τη νέα

δημιουργία της βραβευμένης εικαστικού και

σκηνοθέτιδας Εύης Καλογηροπούλου με τίτ-

λο Alexandria. Αυτή η τελευταία μας εμπειρία

έκλεισε με τον ιδανικότερο δυνατό τρόπο μια

εβδομάδα γεμάτη ιδέες και ερεθίσματα, ταξι-

δεύοντάς μας στη σημερινή μεγαλούπολη της

Αιγύπτου, στην κοσμοπολίτικη promenade

όπου περπατούσε ο ποιητής, με τη διακριτή

πλέον προσέγγιση της Καλογηροπούλου στο

αστικό τοπίο και το φολκλόρ στοιχείο. Με

τη φωνή του Νέγρου του Μοριά να ραπάρει πάνω στο «Πρώτο Σκαλί» και της Λένας Κι-

τσοπούλου να απαγγέλλει το «Επέστρεφε», με street dance, λαϊκά αγόρια, χρώματα και κάδρα που φέρνουν στο μυαλό Γουές Άντερσον, με μια αποπνικτικά ζεστή σέπια που απέδωσε

μοναδικά τις αγκυλώσεις της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας σε λίγα μόλις λεπτά, η Alexandria είναι μια εξαιρετική ταινία μικρού μήκους από μια καλλιτέχνιδα που εξελίσσεται διαρκώς.

Φεστιβάλ

INFO

Το Αρχείο Καβάφη έχει ψηφιοποιηθεί και είναι ελεύθερα διαθέσιμο στο https://cavafy. onassis.org/.

Το Ίδρυμα Ωνάση θα ενεργοποιήσει το φθινόπωρο του 2023 νέους χώρους προβολής του έργου του ποιητή στην Αθήνα και στην Αλεξάνδρεια, που θα «συνομιλούν», καθώς θα αλληλοτροφοδοτούνται με περιεχόμενο και δράσεις: Στην οδό Φρυνίχου 16 θα στεγαστεί το αρχείο και η βιβλιοθήκη του, καθώς και η συλλογή με προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και έργα τέχνης. Στην Αλεξάνδρεια το ίδρυμα ανακαινίζει την οικία Καβάφη.

Ηεπανασύνδεση του ανθρώπου με

το περιβάλλον αποτελεί μία από τις

μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής

μας και είναι τόσο σημαντική όσο η

αξία της ίδιας της ζωής –όχι απλώς της επι-

βίωσης–, αφού μέσα από την επαφή με τη

φύση μπορείς πραγματικά να αποκτήσεις

επαφή με τον εαυτό σου. Μέσα σε αυτή την

καθημερινή αναζήτηση το πρότζεκτ «Eden»

της Joyce DiDonato είναι ίσως εκείνο το φι-

λικό χτύπημα στην πλάτη που σε αφυπνίζει

ώστε να δεις την αλήθεια της σχέσης φύσης

και ανθρώπου.

Η Αμερικανίδα μεσόφωνος, η οποία έχει

βραβευτεί τρεις φορές με Grammy, κάνει

στάση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο

πλαίσιο της διεθνούς περιοδείας της για την

παρουσίαση της δικής της «Εδέμ» που ταξι-

δεύει από το 2022 έως το 2024 σε 45 πόλεις

και 5 ηπείρους και παρουσιάζεται για πρώτη

φορά στην Ελλάδα.

Ένα συναισθηματικό ταξίδι που μιλά στην

καρδιά των ανθρώπων, καλώντας τους να

επανασυνδεθούν με τη φύση. Μια μουσική

περιπλάνηση τεσσάρων αιώνων σε ονειρικές

συνθέσεις των Francesco Cavalli, Aaron

Copland, Christoph Willibald Gluck, Georg

Friedrich Haendel, Charles Ives, Gustav

Mahler και άλλων σημαντικών ονομάτων.

Ανάμεσα στις ονειρικές μουσικές που θα

ακούσουμε περιλαμβάνεται και το τραγού -

δι «Τhe first morning of the world» («Το

πρώτο πρωινό του κόσμου») που γράφτηκε

κατόπιν παραγγελίας από τη βραβευμένη με

Όσκαρ Rachel Portman και πρωτοπαρουσι-

άστηκε στο πλαίσιο του « Εden » , αλλά και

το κομμάτι «Seeds of Hope» («Σπόροι ελπί-

δας»), που αποτελεί τον ύμνο της «Εδέμ».

Ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε μέσα από

τη συλλογική προσπάθεια των παιδιών της

Χορωδίας Καντέρμπερι του Ηνωμένου Βασι-

λείου, τα οποία συμμετείχαν σε εργαστήριο

περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης που διοργανώθηκε με αφορμή το «Εden».

Αυτήν ακριβώς την ευαισθητοποίηση θέλει να πετύχει η Joyce DiDonato, παρουσιάζο-

ντας μια ολιστική μουσική εμπειρία που ξε-

περνά τα όρια του συναυλιακού χώρου. Μας

μεταφέρει σε μια όαση γεμάτη τραγούδια και

σπόρους ρεαλιστικά και κυριολεκτικά, καθώς

πραγματικοί σπόροι που μπορούν να φυτευ-

τούν θα διανέμονται στο κοινό, εκτός της

συναυλιακής αίθουσας. Με αυτόν τον τρόπο

μας προτρέπει να αναλάβουμε ενεργό δράση

για το περιβάλλον σε δρόμους, κήπους και

οπουδήποτε μπορεί να ακουστεί η φωνή μας.

H Joyce DiDonato είναι αναμφισβήτητα

μια superstar, και όχι μόνο χάρη στην εξαι-

ρετική φωνή της. Έχει το χάρισμα να μιλά

στους ανθρώπους με έναν τρόπο μοναδικό, να τους εμπνέει και να τους παρακινεί. Μέ-

σα από τη δημιουργικότητά της, η οποία δεν

σταματά ποτέ, καταφέρνει να αφουγκράζε-

ται τον παλμό της κοινωνίας και να αφήνει

το δικό της στίγμα μέσα από κάθε πρότζεκτ

της (η «Εden» έρχεται μετά το βραβευμένo

«Σε πόλεμο και ειρήνη: αρμονία μέσα από τη

μουσική» που παρακολούθησαν πάνω από

τρία εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως). Όπως

είχε πει η ίδια, «τα επόμενα τέσσερα χρόνια

θα στρέψω όλη μου την προσοχή στο "Eden"

γιατί είμαι σίγουρη ότι θα έχει σημαντικό

αντίκτυπο σε όσους το παρακολουθήσουν.

Ελπίζω ότι θα συμμετέχετε μαζί μου σε αυτή

την επίκαιρη πρόκληση και ότι, ναι, θα βοη-

θήσουμε να αλλάξει ο κόσμος».

Η Joyce DiDonato και η «Εδέμ» της πλαι-

σιώνονται από την Ορχήστρα Il Pomo d’Oro που διευθύνει ο Maxim Emelyanychev, ο οποίος ερμηνεύει επίσης τα μέρη για τσέμπαλο. Σε ρόλο ηθοποιού θα απολαύσουμε

τον χορευτή και χορογράφο Manuel Palazzo.

Μαζί τους, η Νεανική Χορωδία του El Sistema Greece υπό τη μουσική διδασκαλία

της Βάγιας Παπαγιαννοπούλου. Τη σκηνοθε-

σία υπογράφει η Marie Lambert-Le Bihan, και τους φωτισμούς ο John Torres.

Την Τρίτη 30 Μαΐου, στις 20:30, η Αί -

θουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου

Μουσικής Αθηνών μετατρέπεται σε μια όα-

ση όπου φύση και άνθρωπος επικοινωνούν, συνδέονται, συνυπάρχουν. Το πρότζεκτ, που εντάσσεται στον κύκλο «Μεγάλοι Ερμηνευτές του ΜΜΑ», παρουσιάζεται με ελληνικούς υπέρτιτλους και πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία της Mytilineos Energy and Metals.

Η DiDonato το 2022 ένωσε τις δυνάμεις της με την UNESCO ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης στο 50ό έτος του Συνεδρίου Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με αυτόν τον τρόπο μοιράζεται το όραμά της για την ευαισθητοποίηση σε σχέση με την κλιματική αλλαγή

H Joyce

με έναν τρόπο μοναδικό, να τους εμπνέει και να τους παρακινεί.

στην εποχή μετά την κρίση της πανδημίας Covid-19.

Άλλωστε, στην καρδιά της «Eden» βρίσκεται μια δέ-

σμευση σε επίπεδο εκπαίδευσης και παρακίνησης

που μπορεί να αλλάξει τη στάση απέναντι στον πλα-

νήτη και τελικά να συμβάλει στην αλλαγή.

Η επιδραστική καλλιτέχνιδα είναι επίσης πρέ -

σβειρα του ITAC (International Teaching Artists Collaborative) και συνεργάζεται μαζί του, δη -

μιουργώντας και παρουσιάζοντας εκπαιδευτικά

προγράμματα βασισμένα στη μουσική που απευ-

θύνονται σε παιδικές χορωδίες και σχολεία σε όλο

τον κόσμο. Μαζί με τον συνιδρυτή του ITAC, Eric

Booth, πραγματοποιεί ένα τεράστιο έργο, στο πλαί-

σιο του οποίου καθηγητές με ειδίκευση στις τέχνες, σε κάθε κοινότητα όπου κάνει στάση η περιοδεία

Eden, διοργανώνουν workshops ώστε να δώσουν

στα παιδιά τη δυνατότητα να βρεθούν στη σκηνή

με την Joyce. Ήδη έχουν πραγματοποιηθεί τέσσερα

πιλοτικά εργαστήρια για παιδιά 3-13 ετών σε σχολεία

του Ηνωμένου Βασιλείου με στόχο την εξερεύνηση

της φύσης, τη φύτευση σπόρων και τη δημιουργία

τραγουδιών με θέμα την κλιματική αλλαγή. Όπως

έχει δηλώσει μια από τις δασκάλες που συμμετεί-

χαν στο πρόγραμμα: «Ο τρόπος που συνδυάζεται

η μουσική με τη φύση είναι αποκαλυπτικός! Είναι

απίστευτη η μετάλλαξη των παιδιών μέσα από αυτήν

τη σύνδεση!».

INFO

EDEN

30 ΜΑΐΟΥ JOYCE DIDONATO

Il Pomo d’Oro Μουσική διεύθυνση, τσέμπαλο: Maxim Emelyanychev Χορωδία Νέων του El Sistema Greece Μουσική διδασκαλία: Βάγια Παπαγιαννοπούλου

Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει. Περισσότερες πληροφορίες www.megaron.gr

DiDonato έχει το χάρισμα να μιλά στους ανθρώπους

Swatch X JeanMichel Basquiat

Οι εμβληματικοί πίνακες

Όσοι έχουμε μεγαλώσει μετρώντας τον χρόνο με ένα Swatch, ξέρουμε πώς είναι να φοράς περήφανα το

νέο σχέδιο που μόλις απέκτησες. Άλλωστε, αυτό το όνομα είναι συνδεδεμένο με τη θετική πρόκληση και τη χαρά

της ζωής, αποτυπώνοντας με έναν μοναδικό τρόπο το πνεύμα

κάθε εποχής.

Πιστή στην επαναστατική της φύση, η Swatch, μέσα από

τη Swatch Art Journey 2023, εκφράζει την αγάπη της για τους

πρωτοπόρους καλλιτέχνες. Αυτόν τον Μάιο παρουσιάζει την πέμπτη συνεργασία της συλλογής, αυτήν τη φορά με τον Jean-Michel Basquiat, τιμώντας τον εμβληματικό Νεοϋορκέζο καλλιτέχνη που τόλμησε να σπάσει τα όρια της συμβατικής τέχνης και να συμβάλει στην αποδοχή της κουλτούρας της street art. Οι προκλητικές συνθέσεις και το ατρόμητο πνεύμα του Basquiat αποτυπώνονται σε τρία συλλεκτικά ρολόγια και ένα special set γεμάτα με δυνατές εικόνες και κώδικες κάθε είδους. Το Hollywood Africans, εμπνευσμένο από το πρωτότυπο

έργο τέχνης του 1983 με θέμα τα διάφορα στερεότυπα για τους Αφροαμερικανούς στη βιομηχανία του θεάματος και στην αμερικανική κοινωνία γενικότερα, απεικονίζει τις τρεις

φιγούρες του πίνακα, δηλαδή τον καλλιτέχνη με τον ράπερ Rammellzee και τον ζωγράφο Toxic. To Ishtar, που έχει πάρει

το όνομά του από τη θεά της γονιμότητας και του πολέμου στη Μεσοποταμία, περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία του έργου τέχνης (1983), συνδυάζοντας ιστορικές αναφορές στην εξουσία με απεικονίσεις προσώπων, συνδυάζοντας τη γραφή και τα ρωμαϊκά αριθμητικά. Το Untitled με το περίφημο στέμμα-υπογραφή του καλλιτέχνη με τις τρεις κορυφές σε έντονες μαύρες γραμμές αναφέρεται στο πρωτότυπο έργο του 1982.

Οι συλλέκτες –και είναι πολλοί– μπορούν να αποκτήσουν το ρολόι που θέλουν σε ειδική συσκευασία special set Swatch x Jean-Michel Basquiat Triptych με έξτρα λεπτομέρειες πάνω σε κάθε ρολόι καθώς και δύο θυλάκια ρολογιού.

Η Swatch συνδέει την τέχνη του Basquiat με τη σύγχρονη παγκόσμια κουλτούρα του σκέιτμπορντ και του BMX μέσα από μια ξεχωριστή φωτογράφιση. Οι αθλητές της Swatch Proteam, ο επαγγελματίας skateboarder και παγκόσμιος πρωταθλητής Andy Anderson και ο εννέα φορές παγκόσμιος πρωταθλητής του BMX Matthias Dandois βγαίνουν στους δρόμους φορώντας ρολόγια της συλλογής και μας εμπνέουν να ζήσουμε αυτήν τη μοναδική εμπειρία μέσα από τη Swatch x Jean-Michel Basquiat.

www.swatch.com, Facebook: Swatch, Instagram: swatch

του

διάσημου καλλιτέχνη στον καρπό του χεριού σου.

Άννα Σωτρίνη

«Η επιτυχία ενός βιβλίου

πρέπει να είναι προσωπική και όχι οικονομική»

HΆννα Σωτρίνη γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι συγγραφέας με αρκετούς τίτλους βιβλίων στο ενεργητικό της, κυρίως στον χώρο της ποίησης. Επίσης, είναι θεατρική σκηνο-

θέτις και καθηγήτρια υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού στη Δραματική Σχολή Βεάκη. Αυτή την περίοδο τη συναντάμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στην Πειραιώς, κάθε Δευ-

τέρα και Τρίτη στις 21: 30 μέχρι και τις 23 Μαΐου, αφού έχει σκηνοθετήσει την παράσταση Η

απολογία του βασιλιά Λεοπόλδου του Β’

Παράλληλα, κυκλοφορεί η νέα της ποιητική συλλογή Ερωτήματα σε χώρο κενό από τις εκδόσεις Ατρειδών Κύκλος.

— Τι απ’ όλα είναι η Άννα Σωτρίνη, καθηγήτρια, συγγραφέας ή σκηνοθέτις; «Αναγεννησιακός άνθρωπος», δηλαδή ντεμοντέ! Ζούμε στον αιώνα της ειδίκευσης, που όλα μοιάζουν να στερούνται… περιέργειας. Τελείωσα ένα εξαιρετικό σχολείο, το λαογραφικό της Αγγελικής Χατζημιχάλη (δυστυχώς πλέον έχει κλείσει, και δεν το θεωρώ τυχαίο). Εκεί έμαθα, παράλληλα με τα μαθήματα του σχολείου, να υφαίνω σε πέντε διαφορετικά είδη αργαλειών, είκοσι πέντε παραδοσιακές βελονιές κεντήματος, να κατασκευάζω κούκλες και σκηνικά κουκλοθέατρου, να κάνω διασκευές παραδοσιακών παραμυθιών, να χορεύω και να τραγουδάω από κυπριακά μέχρι ποντιακά, και, τέλος, μεταλλοπλαστική, να φτιάχνω μόνη μου από τα καλέμια μου μέχρι να σκαλίζω αντικείμενα σε ασήμι και χαλκό, χωμένη μέσα στην πίσσα και το βιτριόλι. Νομίζω από εκεί ξεκινούν όλα, όταν το σχολείο σού δίνει ερεθίσματα για να ψάχνεις διαρκώς σε διάφορους και διαφορετικούς δημιουργικούς κόσμους, να ασκείς τη φαντασία και τις δεξιότητές σου, όταν ο στόχος του, μέσα σε όλα τα άλλα, είναι να αποκτήσεις ως μαθητής καλλιέργεια και παιδεία, ξεφεύγοντας από τη στείρα εκπαίδευση, τότε οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε σαφώς πιο ολοκληρωμένοι. Τελικά, νομίζω ότι είμαι το «παιδί» του σχολείου μου, δηλαδή πολλά και διαφορετικά πράγματα μαζί. — Υπάρχει συνταγή επιτυχίας, τόσο σε ένα βιβλίο όσο και σε ένα θεατρικό έργο; Εξαρτάται από το πώς την εννοούμε, οικονομική ή η καλλιτεχνική; Αυτές οι δύο μορφές επιτυχίας σπάνια συμπορεύονται. Για μένα επιτυχία είναι στο τέλος μιας κοπιαστικής διαδρομής να πω ότι αυτό

ήθελα τελικά να κάνω, και να είμαι ικανοποιημένη. Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου, σχεδόν υποχονδριακά τελειομανής και ταυτόχρονα ένας στρατός ατάκτων.

— Πώς νομίζετε ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί η φιλαναγνωσία στα σχολεία; Με αλλαγή του τρό-

τρόπο διδασκαλίας, τους φιλόλογους και κυρίως τους υπεύθυνους για τις κατευθύνσεις της διδασκαλίας – και το εννοώ σοβαρά. Δεν είναι τα πάντα γραμματική. Στην ποίηση, για παράδειγμα, ελάχιστη σχέση έχουν οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις ή το τι θέλει να πει ο ποιητής με το καθαυτό δημιούργημα. Ο ποιητής μπορεί να λέει ό,τι θέλει, το ζήτημα είναι πώς εισπράττει τις λέξεις του κάθε μαθητής-αναγνώστης. Κάθε μορφή τέχνης είναι υποκειμενική στην πρόσληψή της και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Με τον τρόπο όμως που γίνεται η διδασκαλία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα παιδιά βαριούνται. Δεν θα γίνουν όλοι ποιητές και συγγραφείς αλλά μπορούν να γίνουν οι περισσότεροι από αυτούς καλοί αναγνώστες. Και αυτό θα έπρεπε να είναι το στοίχημα του δασκάλου. Και με το μάθημα του θεάτρου στη μέση εκπαίδευση το ίδιο συνέβη. Δεν είναι μάθημα για να γεμίσουμε το χώρο με ηθοποιούς –έχουμε ήδη αρκετούς– αλλά για να δημιουργήσουμε καλλιεργημένους θεατές. Έστω και ένα παιδί να κερδίσει ο δάσκαλος στην αίθουσα, ανεβαίνει το επίπεδο των πολιτών που διαθέτουν παιδεία και καλλιέργεια, κι αυτό είναι κέρδος για κάθε χώρα. — Φέτος σκηνοθετείτε την παράσταση «Η απολογία του βασιλιά Λεοπόλδου Β’». Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Είναι έργο πολιτικό, ιστορικό, αλλά ταυτόχρονα σπαραχτικά σαρδόνιο. Ο «υπαίτιος» είναι ο συγγραφέας του, ο Mark Twain, και ο Θεοδόσης Πελεγρίνης που έκανε μια σχεδόν αόρατη δραματουργική επεξεργασία στο κείμενο. Πώς μπορείς όμως να αντιμετωπίσεις την απόλυτη κτηνωδία, την α-συναισθησία, την απληστία, τη σκληρότητα, την κατάχρηση εξουσίας, τη φιλαργυρία, τη ματαιοδοξία, την αμετροέπεια, την παράνοια, το απόλυτο κακό; Όλα αυτά, ναι, ήταν ο Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου για τους ανυποψίαστους κατοίκους του Κονγκό, που σε μία εικοσαετία και κάτι, μεταξύ 1884 και 1908, αποδεκάτισε το 1/3 του πληθυσμού με αγριότητες, σφαγές, ακρωτηριασμούς, πείνα, κανιβαλισμούς, προς χάριν του ελεφαντόδοντου και κυρίως της ανερχόμενης αγοράς στη Δύση του καουτσούκ, καταπατώντας το σύνταγμα που του έδωσαν, μαζί με τη χώρα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ως προσωπική του περιουσία. Απίστευτα πράγματα από ανθρώπους προς ανθρώπους, άγνωστα στο ευρύ κοινό, παρουσιάζει το έργο του Twain που για πρώτη φορά ανεβαίνει στη χώρα μας. Με έναν Λεοπόλδο –στον ρόλο ο Θεοδόσης Πελεγρίνης– να αυτογελοιοποιείται, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και αυτή να είναι η καλύτερη εκδίκηση προς πάσα κατάχρηση εξουσίας: η χλεύη. — Έχετε ελεύθερο χρόνο; Και αν ναι, πώς τον περνάτε; Έτσι όπως τα έχω καταφέρει, έχω ελάχιστο χρόνο. Όταν βρίσκω την ευκαιρία, απλώς κοιμάμαι. Αλήθεια λέω!

PERSONAL SHOPPER

ö

μετάξι Eris.

Σε επιλεγμένα καταστήματα και στο loveandalicia.com

Missoni

Γυαλιά ηλίου.

MARKET RESEARCH

Apple Watch Series 3.

και στο www.kotsovolos.gr

ò Swatch

Ρολόι για τη Γιορτή της Μητέρας. Σε επιλεγμένα καταστήματα και στο www.swatch.com/ el-gr/

To ελληνικό brand LOVE + ALICIA λανσάρει την καλοκαιρινή συλλογή ECHO BEACH SS23

Το ελληνικό brand LOVE + ALICIA απευθύνεται σε κάθε γυναίκα που εκφράζει τη θηλυκότητα και την αυθεντικότητά της μέσα από το στυλ, υιοθετώντας ανεπιτήδευτα, αυθεντικά και άνετα looks.

ö Guess

Cargo παντελόνι.

Αυτήν τη σεζόν, λοιπόν, το lifestyle brand φέρνει την αίσθηση του καλοκαιριού με τη συλλογή ECHO BEACH SS23 και μας προτρέπει να ταξιδέψουμε σε έναν απόλυτα καλοκαιρινό και ξέγνοιαστο προορισμό με πρωταγωνιστές τη θάλασσα, τον ήλιο και τα έντονα χρώματα. Το όνομα της συλλογής αντλεί έμπνευση από το αγαπημένο τραγούδι «Echo Beach» των Martha and the Muffins, προσκαλώντας κάθε γυναίκα να δημιουργήσει το δικό της σάουντρακ του φετινού καλοκαιριού και να αφεθεί στα χρώματα, στους ήχους και στην ξέγνοιαστη και χαλαρή διάθεση των καλοκαιρινών ημερών.

Η νέα ολοκληρωμένη συλλογή παρουσιάζει μοναδικά χειροποίητα σχέδια σε υφάσματα από 100% φυσικό βαμβάκι, tencel, ecovero, viscose και 100% λινό. Έντονα και ζωηρά patterns πρωταγωνιστούν σε όλα τα κομμάτια της συλλογής που περιλαμβάνει tops, co-ord sets, παντελόνια, φορέματα και φούστες σε χαλαρές και απλές γραμμές, ενώ κάθε κομμάτι έχει σχεδιαστεί με έμφαση στη λεπτομέρεια. Ανακαλύψτε μοναδικά «water snake», «fish check», «lollipop», «virgo woman», «dolphin», «Matt’s world», «Cycladic ship» prints και ακόμα περισσότερα εντυπωσιακά patterns που αποτυπώνονται στις δημιουργίες της σειράς ECHO BEACH SS23 και θα σας συντροφεύσουν τους καλοκαιρινούς μήνες.

Από oversized πουκάμισα σε έντονα prints μέχρι κομψά σατέν και ημιδιάφανα φορέματα, η συλλογή ECHO BEACH SS23 έρχεται να αναβαθμίσει το all-day look σας. Η νέα unisex σειρά της συλλογής έρχεται να αναδείξει κάθε παιχνιδιάρικο και άνετο look: boyfriend πουκάμισα με έντονα handmade prints και oversized T-shirts αποτελούν την ιδανική επιλογή για casual wear εμφανίσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η συλλογή ολοκληρώνεται με μια σειρά από must-have αξεσουάρ καλοκαιριού, όπως καπέλα, μαντίλια και beach bags που θα απογειώσουν το look σας.

Με τη βιωσιμότητα να αποτελεί βασική προτεραιότητα του brand, για την παραγωγή όλων των συλλογών LOVE + ALICIA έχουν ακολουθηθεί πρακτικές που συμβάλλουν σε ένα καλύτερο και αειφόρο

μπαλαρίνες Bueno 22WU7700.

επιλεγμένα

και στο www.tsakalian.gr

Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Mεγά-

στην Κατερίνη και ζω στην Αθήνα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Είμαι παι-

της φύσης αλλά και της πόλης. Μέσα από τις αντιθέσεις που με χαρακτηρίζουν

καταφέρνω να βρίσκω την ισορροπία και

την καλλιτεχνική μου φωνή, την οποία

εκφράζω στον χώρο των social media

και της διαφήμισης.

Με τι ασχολείσαι; Διαχειρίζομαι TikTok

και Instagram accounts διάφορων ελλη-

νικών brands, για τα οποία και δημιουργώ content. Ταυτόχρονα κάνω μεταπτυχια-

κό στον κλάδο της διαφήμισης. Επίσης, στο προσωπικό μου Instagram μπορείς να βρεις τα καθημερινά μου looks και creative projects.

Πώς διαλέγεις τα ρούχα σου; Τα κριτήρια ποικίλλουν. Άλλες μέρες με εμπνέει

ο καιρός και άλλες ένα τραγούδι ή μια

ταινία. Σε κάθε περίπτωση προσπαθώ να διατηρώ το χρώμα ως σταθερή πληροφορία σε κάθε outfit. Το θεωρώ σημαντικό energy booster για εμένα αλλά και τους γύρω μου.

Τα ρούχα σου σε περιορίζουν ή σε απελευθερώνουν; Τα ρούχα μπορεί να

είναι μορφή απελευθέρωσης και θετι-

κών δονήσεων. Μπορείς να πεις πολλές ιστορίες μέσα από αυτά, και προσωπικά αυτό επιλέγω.

Τι έχεις στο τσαντάκι σου; Μια compact μηχανή, τα airpods μου, το κινητό και τα

κλειδιά μου.

Τι φοράς και πόσο κοστίζει; Φόρεμα

Rien by Penny Vomva (€225), vintage

δερμάτινο (€6), vintage τσάντα μαμάς, παπούτσια Salomon (€75).

Ιnstagram: vintaggeo

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο lifo.gr.

ΈΧΈΙΣ ΓΟΎΣΤΟ

Social Media Manager & Content Creator

Γεωργία Κατσίμπουρα