Spotkanie II, 23 listopada 2017 SZTUKA ZAANGAŻOWANIA MIEJSKI OŚRODEK SOCJOTERAPII NR.8 W RADOŚCI
Obserwacje Dzieci czekały na drugie spotkanie. Przywitały się z nieudawanym entuzjazmem. Tym razem czuły się znacznie swobodniej, zwłaszcza podczas działań na zewnątrz. Niestety ich czas utrzymania uwagi jest dość krótki, dlatego dynamiczne zmiany aktywności służą skupieniu. Z tego też powodu spotkania nie mogą być zbyt długie, ale skondensowane i przejrzyste w formie i treści, za to regularne (cotygodniowe), utrzymujące stały kontakt na czas trwania projektu. W trakcie pracy, oprócz realizacji zadań twórczych, młodzież podejmowała się zadań organizacyjnych, zgodne ze swoimi predyspozycjami, jak robienie zdjęć dokumentalnych, rozstawianie statywu, czuwanie nad logistyką wydarzenia. Ważne było wdrożenie każdego w szczegóły organizacji, aby zbudować grupową odpowiedzialność.
NASZE MIEJSCA TWORZĄ NASZE MIEJSCE!
Tego dnia pogoda nadspodziewanie nam dopisała. W promieniach słońca, owiewani delikatnym wiatrem, wyszliśmy w zieloną przestrzeń zewnętrzną, otaczającą budynek ośrodka. Zanim zaczęliśmy działać, obejrzeliśmy zdjęcia satelitarne okolicy, co uzmysłowiło nam nasze geograficzne położenie. Potem przeszliśmy do kreacji, poprzedzonej sensorycznymi ćwiczeniami, aby mocniej poczuć miejsce przez zapach, dotyk, wrażenia dźwiękowe i wzrokowe.
Atrybuty drugiego spotkania -‐ prostokątne ramy -‐ wyznaczyły każdemu pole widzenia, rozróżnione na dwa sposoby: introwertyczny i ekstrawertyczny. Pierwsze ujęcie miało pokazać, co widzą inni, gdy na mnie patrzą. Drugie wskazywało kierunek patrzenia widza, a jednocześnie kierowało pole widzenia obserwatora tak, aby mógł zobaczyć, co mieszkańcy oglądają tutaj na co dzień. Grupa rozbiegła się po terenie w poszukiwaniu najlepszych ujęć i osobistych kadrów. Chodziło o zobaczenie znanej i może nudnej już przestrzeni na nowo. Działania zakończyliśmy wspólną kompozycją w terenie złożoną z ram i sylwetek uczestników – „wpisaliśmy się” w oswajaną twórczymi działaniami przestrzeń otwartą, w odróżnieniu do zamkniętych ujęć wewnątrz budynku. Skonkretyzowaliśmy zasady kompozycji otwartej i zamkniętej, co posłuży do dalszych rozważań o formie otwartej naszych przyszłych performatywnych dzieł. Udało nam się logicznie przejść z przestrzeni zamkniętej wnętrz budynku do otwartej przestrzeni przyległego terenu. W następstwie poszukamy punktów stycznych między tymi dwoma bytami. Tworzenie mapy mentalnej to plan na kolejne spotkanie, przygotowujące do rozszerzania naszego postrzegania przestrzeni o kolejną topograficzną płaszczyznę czyli przestrzeń miejską. Małgorzata Minchberg
JULIA BYWA NAD WODĄ
DAGMARA PATRZY NA DRZEWA
KUBA GRA NA BOISKU
MAKS LUBI PLAC ZABAW
WIKTOR LUBI PRZYRODĘ
ŁUKASZ JEST SILNY
KACPER POSZUKUJE
DAWID ZNA SIĘ NA SAMOCHODACH
ALEK CHCIAŁBY WYJŚĆ POZA TEREN