24 maart 2016 39ste Jaargang • nr. 24
‘Al snel komen de frustraties boven’ Pagina 11
Onze man in Brussel: ‘Ik wil dabei sein en de werkelijkheid aanraken’
De aarde warmt op, en de toendra het snelst. Gevolg: meer broeikasgassen
Oekraïense studenten over het referendum: ja of nee? ‘De weg is lang’
Pagina 3
Pagina 7
Pagina 9
Modderfokking lekker
De opmars van obstacle runs, Leidse studente mag naar EK en WK
Brigitte Sukèl: ‘Er zitten vaak sadistische elementen in, maar uiteindelijk is het een overwinning op jezelf.’ Foto Duncan de Fey
Obstacle runs - waarbij deelnemers rennen, door modder waden en over hoge hindernissen moeten klimmen - zijn mateloos populair. Mare volgde de Leidse studente Brigitte Sukèl, die binnenkort mag meedoen aan het EK en WK. 'Je leert je breekpunten kennen.' DOOR PETRA MEIJER ‘‘Ik haat hardlopen’, zegt Brigitte Sukèl (22), een kwartier voor de start van de Strong Viking Obstacle Run in het Gelderse Wijchen. De studente Nederlands staat op het punt om een parcours van negentien kilometer af te leggen, vol hindernissen en heel veel modder. ‘Bij de obstakels kan je gelukkig weer op adem komen.’ Naast haar hijst een jongen zich in een smerige wetsuit. ‘Ik neem niet
eens de moeite om hem te wassen, hij wordt toch wel weer vies.’ Obstacle runs zijn in korte tijd razend populair geworden. Ook dit weekend start elke twintig minuten een groep van vierhonderd mensen. In totaal gaan 8.500 mensen van start. Mooie meisjes in sexy vikingjurkjes verzorgen de warming-up, er zijn dj’s die de meute opzwepen en voor elk startschot schreeuwen de deelnemers heel hard: ‘Oorah!’ Sukèl staat in het officiële wedstrijdvak, met daarin alle fanatieke deelnemers die strijden om een plek op het WK. ‘Wedstrijdlopers krijgen een bandje om. Bij elke hindernis mag je drie pogingen doen. Lukt het niet, dan wordt je bandje doorgeknipt. Ik ben al gekwalificeerd voor het EK en het WK, dus ik probeer gewoon een goede tijd neer te zetten. Het is nog wel even afwachten of ik ook echt naar het WK ga: het
is in Canada, dus prijzig.’ Omdat obstacle running nog zo’n jonge sport is, zijn sponsoren lastig te vinden. ‘Er is elk weekend wel een wedstrijd waar ik aan mee kan doen, maar dat is gewoon te duur.’ Ze betaalt zo’n zeventig euro om een paar uur af te zien. In die tijd wordt ze wel aangemoedigd door haar vader en oma Elly (69), haar grootste fan. Sukèl: ‘Andersom ook hoor. Mijn oma loopt marathons over de hele wereld. In september doen we samen de halve marathon in Disneyland Parijs. Ze loopt harder dan ik, heel gênant. Maar zij doet dan weer geen obstakels.’ Het startschot klinkt en de eerste lopers komen aanstormen. Ze moeten in een touw naar boven klimmen voor ze verder mogen. Ook Sukèl klautert als een aapje omhoog, waarbij ze het touw tussen haar voe-
ten klemt. Anderen gebruiken alleen hun armen, terwijl hun benen in de lucht bungelen. ‘Dat kost veel te veel kracht’, zegt oma Elly afkeurend. Terwijl Brigitte naar het bos rent waar de eerste modderpoelen wachten, wijst haar oma op een later obstakel van prikkeldraad, waar haar kleindochter straks onderdoor moet tijgeren. ‘Prikkeldraad valt nog mee. Soms staan de draden onder stroom en worden ze ook nog nat gemaakt. Dan staan sommigen echt te huilen.’ Terwijl Sukèl met een gigantische hamer op een boomstam ramt, beginnen de snelste heren aan het onderdeel ‘Storm the Castle’. Dat is een hoge halfpipe waar ze met spekgladde modderschoenen tegenop moeten rennen. De meesten halen het door een grote sprong te maken, en zich vervolgens aan de rand op te trekken. Een enkeling klapt echter
Volgende week geen Mare
Prof en columnist stopt ermee
‘Klusnullen waren wel geoorloofd’
Nieuwe naam voor studentenpartij
Volgende week verschijnt er geen Mare. Nummer 25 zal uitkomen op 7 april. Mededelingen voor dat nummer moeten uiterlijk 5 april ter redactie zijn.
Hoogleraar Marc van Oostendorp voelt zich gepiepeld door de universiteit en vertrekt - jammer genoeg ook als columnist van Mare. Lees zijn afscheidsstuk.
Tijdens hun ontgroening moesten eerstjaars Minervanen klusjes doen bij Ard van der Steur, toen nog docent. Van de universiteit mag het, ondanks de gedragscode.
SGL verandert haar naam in Ondernemende Studenten Leiden. Bovendien stappen sommige leden van de concurrent BeP over naar de nieuwe partij.
Pagina 2
Pagina 4
Pagina 5
frontaal tegen de baan. Ondertussen wordt de halfpipe steeds gladder. Als de eerste dames arriveren, blijkt het onmogelijk om nog boven te komen. Ook Sukèl kan de rand nét niet vastgrijpen en glijdt weer naar beneden. ‘Als je deze haalt gaan we naar Canada!’, roept haar vader nog in een poging haar te motiveren. Maar als ze voor de derde keer misgrijpt, zijn de officials meedogenloos. Haar bandje wordt doorgeknipt. ‘Balen, maar ik ga er gewoon een gezellige race van maken’, zegt de studente, terwijl ze andere afvallers een knuffel geeft. Een tengere jongen met wie ze bevriend is, moet de race echter al verlaten. ‘Als ik verder ga, raak ik zeker onderkoeld.’ Een goede beslissing, want verderop plonzen de deelnemers kopje onder in het ijskoude water waar ze onder balken moeten duiken. Sukèl krijgt het moeilijk en begint te hyperventileren. Even later wordt het onderdeel om veiligheidsredenen gesloten. Terwijl bij de hulpposten het een na het andere slachtoffer in zilverkleurig folie wordt afgevoerd, warmt Sukèl haar handen er even aan de vuurkorven. Dankzij het water is ze wel een stuk schoner dan de deelnemers aan de 7 kilometer, die van hun wenkbrauwen tot hun tenen onder de modder zitten. ‘Die geur gaat er nooit meer uit’, zegt ze. ‘Ik ben na een race wel eens geweigerd in een bus omdat ik naar modder stonk.’ De finish is bijna in zicht. Na een smerige moddersloot is er het laatste obstakel, waar ze het meest nerveus voor was. Eerst moet ze tegen een schuine muur op springen, onder een net door klauteren en aan ijzeren spijlen slingeren. Dan wordt het technisch. De deelnemers verplaatsen zich eerst hangend aan ringen die ze over uitstekende stokken moeten schuiven, en daarna aan houten pinnen die ze één voor één in een plank met gaten moeten steken. Sukèl heeft als een van de weinigen geen enkele moeite om aan één arm te hangen. ‘Uiteindelijk was ik de enige vrouw die de laatste hindernis haalde’, zegt ze achteraf. ‘Toen baalde ik natuurlijk helemaal van die halfpipe. Maar geen van de vrouwen is met bandje gefinisht, dat zegt wel iets.’ > Verder lezen op pagina 6
Bandirah Pagina 12