Pewnego wiosennego dnia kiedy dziadek Cezary pracował w owczarni, ze zdumieniem stwierdził, że z łąki nie wróciła najbardziej wesoła i swawolna owieczka, którą cała rodzina nazywała Wełnianką ze względu na jej wyjątkowo puszyste futerko.
W całej zagrodzie panował smutek i obawa, że Wełnianka odeszła za daleko od stada, a dookoła gospodarstwa ciemny las. Może porwały ją wilki- pobekiwała mama owca.
Może tylko zabłądziła - beczał młodszy braciszek. Tata Tryk nerwowo stukał kopytem. Owcza rodzina wcisneła się w kąt owczarni i beczeniu różnych możliwości nie było końca.
Dawaliśmy jej najlepsze sianko z ekologicznej łąki, zdrowe marchewki, pyszny owies, a teraz przepadła... Płakała babcia Stasia. Sam ją szczepiłem, czyściłem kopytka żeby nie kulała a tu taka strata kręcił z niezadowoleniem głową i podkręcał wąsa zafrasowany dziadek Cezary.
Wtem na podwórku pojawił się wnuczek Arek z swoim ulubionym pieskiem Karmelem. Gospodarz, który do tej pory nie miał pomysłu co robić, krzykną...! - Wiem... idziemy na poszukiwanie Wełnianki.
Energicznie ruszyli na poszukiwania w kierunku lasu. Pies Karmel z nosem przy ziemi coraz bardziej przyspieszał i poszczekiwał no szybciej, szybciej, coś wyczułem. Bardzo daleko od zagrody w gąszczu popłakiwało małe jagnię; gdzie ta moja soczysta łąka, gdzie moje łóżeczko z pachnącego sianka...
Owieczka chciała brykać przed siebie, ale nie mogła; ostre pnącza oplotły jej raciczki, kolce wbijały się w wełnę. Straciła siły, płakała... be...be...be... Nagle przybiegł do niej Karmel. Piesek głośno szczekał, podskakiwał, merdał ogonem i spoglądał w kierunku nadbiegających ludzi. Dobry piesek... Znalazłeś Wełniankę... Arek głaskał zadowolonego z siebie Karmelka.
W zagrodzie zapanowała radość, wszyscy domownicy postanowili opowiedzieć tą historię wam kochane dzieci. Morał z tej bajeczki taki, że od zagrody nie mogą odchodzić daleko zwierzaki i dzieciaki.
