Κάθε έκφανση της σωματικής δραστηριότητας του ανθρώπου βασίζεται στην ανάγκη αντίληψης του χώρου, η επαφή με τον οποίο γίνεται μέσω τον αισθήσεων. Αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής είναι η διέγερση των συναισθημάτων. Έτσι, γίνεται προσπάθεια μελέτης της αλληλεπίδρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων με τον παραγόμενο αρχιτεκτονικό χώρο. Η έρευνα αφορά την αλληλεπίδραση του φωτός, ως στοιχείο του αρχιτεκτονικού χώρου, με το συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου. Αναπόσπαστο κομμάτι του αρχιτεκτονικού χώρου είναι το φως το οποίο δημιουργεί τις εικόνες που ο άνθρωπος βλέπει, πλάθει τους όγκους που ο αρχιτέκτονας σχεδιάζει. Επομένως έχει την ικανότητα μεταβολής και αναδιαμόρφωσης του ψυχικού κόσμου του ανθρώπου. Χρησιμοποιείται ως εργαλείο μελέτης το παράδειγμα του ιερού χώρου, συγκεκριμένα δύο εκκλησιαστικοί χώροι του Πορτογάλου αρχιτέκτονα Alvaro Siza: η Santa Maria και το παρεκκλήσι του Santo Ovidio.
Μετά την προσωπική μου επαφή με τα δύο αρχιτεκτονικά παραδείγματα και την σύγκριση τους, γίνεται κατανοητό πως μία μι
