toutestinmag issue #1 by Marie Superbia

Online Art Feedback Machine http://toutestin.com/ Issue #1

Abstractum ένα μείγμα αισθήσεων και ερεθισμάτων του κόσμου γύρω μας, της πραγματικότητας που δεν υπάρχει

Ήλπιζε μαλάκα. Ήλπιζε. Εγώ την Ελπίδα τη γράφω ελπΉδα. Γιατί είναι πηχτή και σε πηδάει όσο περιμένεις. Έναν φανταστικό προορισμό. όχι για έναν φανταστικό προορισμό. Τι σχέση έχει η φαντασία με την πραγματικότητα; Ελπίζεις να γίνεις γιατρός. Να ζήσεις ως τα βαθιά γεράματα χωρίς οδύνη. Ελπίζεις να γοητεύσεις τον τάδε. Να περάσεις ένα όμορφο Σαββατόβραδο. Όλα πραγματικά και άκομψα.. κι εσύ βουλιάζεις μέσα τους.. μα μην ελπίζεις.. δεν είναι Σάββατο.. Απόψε και κανένα απόψε δεν είναι Σάββατο.. Εγώ έχω αργία.. Διανυκτερεύω κάτω από παχιές κουβέρτες Κι ονειρεύομαι κολπικά υγρά να μ’ απεγκλωβίσουν απ’ τις καταστάσεις των πραγμάτων που με βυθίζουν, με βυθίζουν, με Βυθίζουν. Δεν ελπίζω. Ελπήζω. Δεν Ελπήζω. Προχωράω. Χωρίς καμιά συνειδητή βούληση. Έχω μονάχα μια ακατέργαστη επιθυμία. Και δεν τη γνωρίζω. Έξω είναι ένα ατέλειωτο Σάββατο. Μα εγώ τις απέλυσα τις μέρες. Και τα γραπτά μου καν’ τα ότι θες. Κανένα γαμήσι δε γεννάει τίποτα πια. Είμαστε εγκλωβισμένοι.

Artorama Painting is easy when you don’t know how, but very difficult when you do – Edgar Degas

Βρισκόμαστε στο 2013. Η τεχνολογία εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, τόσο που κάθε μέρα βρισκόμαστε σε θέση να υποδεχόμαστε και νέα επιτεύγματα, συσκευές και εφαρμογές που έρχονται για να διευκολύνουν ακόμα περισσότερο τη ζωή μας. Και ενώ πολλοί αναρωτιούνται για το πώς θα είναι η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη μας σε μερικές δεκαετίες ίσως και χιλιετίες, ο Κινέζος καλλιτέχνης Chen Zhen δημιούργησε το 2000 μια εγκατάσταση με άρωμα από Πομπηία. Πρόκειται για ένα δωμάτιο γεμάτο από καθημερινά αντικείμενα, καλυμμένα από λάσπη ώστε να δίνουν την αίσθηση μιας ανακάλυψης που έρχεται από το μακρινό παρελθόν δημιουργώντας μια ‘’αρχαιολογία του μέλλοντος’’. PURIFICATION ROOM, 2000

Books «ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι που σπάει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας» Φ.Καφκα

Ανάμεσα στα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου ήταν και το «Κάτω από το ηφαίστειο» του Malcolm Lowry. Περίεργο βιβλίο. Ένας σαραντάρης, Τζόφρεϋ Φέρμιν, πρώην πρόξενος του Μεξικού που τον έχει παρατήσει η γυναίκα του, βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση μέθης και νιώθει μέσα του βαθιά την ανάσα του Ηφαιστείου και του Πολέμου σε ένα σύμπαν που είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Η πλοκή λαμβάνει όλη χώρα σε μια και μοναδική μέρα, τη γιορτή των Νεκρών. Αυτή τη μέρα επιλέγει η γυναίκα του Υβόν να ξαναγυρίσει κοντά του, να δει αν μπορούν να είναι πάλι μαζί. Εκεί βρίσκεται και ο αδελφός του Πρόξενου, ο Χιού, ένας γοητευτικός τυχοδιώκτης, αλλά και ο παιδικός του φίλος κ. Λαρυέλ, το τρίτο πρόσωπο που προκάλεσε τον χωρισμό με την γυναίκα του. Η πορεία και των τριών προσώπων του Προξένου Τζόφρεϋ Φέρμιν, της γυναίκας του Υβόν και του αδερφού του Χίου που τον ακολουθούν σε μια ξέφρενη εκδρομή κάτω από το Ποποκατεπέλτ, είναι τελικά τόσο ανθρώπινη και φιλοσοφική που καταντά σπαρακτική. Πέρα από το θέμα του αλκοολισμού που ο Λόουρι το ξέρει εκ των έσω και δίνει εδώ μια φρικιαστική μαρτυρία, οι τρεις άνθρωποι αυτοί συμβολίζουν με τραγικό τρόπο την ανησυχία του κάθε ατόμου για τον εαυτό τους, τον κόσμο που τους περιβάλει, την ματαιότητα όλων όσων απαρτίζουν τα βάσανα του καθενός. Είναι ένα βύθισμα, στην αρχή αργό κι έπειτα ολοένα πιο γρήγορο σε μια άβυσσο δίχως τέλος. Ή τέλος πάντων στο μοναδικό τέλος που μπορεί να έχει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε σαν “μια μεθυσμένη Θεία Κωμωδία”. Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο πολύ “πυκνό”, ιδιοφυές, περίεργο και μοναδικό. Διαβάζοντας -και ξαναδιαβάζοντας- το “Κάτω από το ηφαίστειο” γίνεσαι φανατικός “πιστός” ή φανατικός αρνητής του Μ. Λόουρυ: μια μέση άποψη, πάντως, αποκλείεται. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αστάρτη σε μετάφραση Μαρίνας Λώμη και σχόλια Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή.

City Camper Ψάχνοντας το κίνητρο που θα σε κάνει να σηκωθείς απ’το κρεβάτι-καναπέ-ντιβάνι-πολυθρόνα-πάτωμα.

Αγκαλιά στον χειμώνα. Καλώς σε βρήκαμε.

Cantina Social (Λεωκορίου 8, Ψυρρή) | https://www.facebook.com/cantinasocial Κρυμμένο και όμορφο. Ειδικά το βράδυ. Είναι μια εσωτερική αυλή ανάμεσα σε κτίρια. Δεν θα ένιωθα παράξενα αν έβγαινε κάποιος στο μπαλκόνι του και έβαζε τα πόδια του πάνω στα κάγκελα ή άπλωνε τα φρεσκοπλυμένα του ρούχα. Ό,τι κρυμμένο έχει λίγη γοητεία παραπάνω. Έτσι και αυτό. Τραπεζάκια έξω, χώρος εξίσου όμορφος και μέσα. Υπάρχει και προτζέκτορας εξαιτίας του οποίου μπορείς να χρησιμοποιείς τα μάτια σου για να κοιτάζεις και προς αυτόν και προς εκείνα που προβάλλει. Προσωπικά, θα προτιμούσα να κοιτάζουμε αυτούς που βρίσκονται μαζί μας .Μπορείς να πιεις το ποτό σου με 6 ευρώ. Πήγαινε. Θα το εκτιμήσεις. Ωστόσο: Κάποιοι έχουν αμφιβολίες σχετικά με το σέρβις. Μια γλυκιά αυλή ανάμεσα στο γκρι. Μια ευχάριστη έκπληξη.

Βοτανοπωλείο (Δωριέων 35, Άνω Πετράλωνα) | https://www.facebook.com/pages/Βοτανοπωλείο/603570316331145 Στην πολύ όμορφη πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα. Η οποία, βέβαια, απαρτίζεται από εν δυνάμει στέκια για πολύ κόσμο. Το βοτανοπωλείο το έχουμε εκτιμήσει με τη γνωστή παρέα. Και το κρασί και την μπύρα και την ποικιλία. Και πάλι μια αυλή. Έξω αυτή τη φορά. Πολλά τραπεζάκια που γεμίζουν γρήγορα. Η πλατεία μπροστά. Είναι μια επιλογή καθιερωμένη πλέον. Το κλίμα της "γειτονιάς" μέσα στην πόλη παραμένει ακόμα στα Πετράλωνα και μόλις φτάσεις αυτό γίνεται κατανοητό. Δεν είναι απρόσωπο. Και μου αρέσει πολύ. Στον εσωτερικό χώρο του Βοτανοπωλείου υπάρχουν καναπέδες, μεγάλος πάγκος για την μεγάλη παρέα και τα σχετικά. Απομένει να το γνωρίσουμε εκ νέου το φθινόπωρο σε αυτή του την εκδοχή. Μπορείς να πιεις με 3,4,5, ευρώ. Και να φας επίσης. Επίσης παρατηρούνται κάποια παραπονάκια για το σέρβις, αλλά τα παραβλέπω από επιλογή. Και για την Καντίνα και για το Βοτανοπωλείο. Τόσο μου αρέσουν.

Events Που να κάνεις attend και γιατί.

ETHNOGRAPHIC FILM FEST. ATHENS Tο πρώτο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2010. Τα φεστιβαλικά του βήματα, όμως, ξεκίνησαν το 2008 ως ενότητα προβολών του καταξιωμένου Φεστιβάλ «Πλατφόρμα Βίντεο» με στόχο να συστήσει στο κοινό φοιτητικές εθνογραφικές ταινίες και ανοίξει έτσι έναν διάλογο γύρω από την θέση και προοπτική του φιλμικού αυτού «είδους» αλλά και του κλάδου της Ανθρωπολογίας και του χώρου που ονομάζουμε Οπτική Ανθρωπολογία.

Τοποθεσία: EXILE ROOM (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι) Ημερομηνία: 29,30 Νοέμβρη/ 1 Δεκέμβρη 2013

Facebook event: https://www.facebook.com/events/1384130025166914/

OPEN CREATIVE COMMONS. ATHENS Tα Creative Commons Ελλάδας σε συνεργασία με την πλατφόρμα Frown και με την υποστήριξη της ΕΕΛ/ΛΑΚ διοργανώνουν ένα διήμερο Φεστιβάλ στις 7 και 8 Δεκεμβρίου στη Frown. To #Open, Creative Commons in Greece απευθύνεται τόσο στο κοινό όσο και στους ίδιους τους δημιουργούς με εργαστήρια, συζητήσεις και performances Ελλήνων δημιουργών, των οποίων η παραγωγή βασίζεται στη χρήση Ανοιχτού Λογισμικού, Ανοιχτών Αδειών, Ανοιχτού Hardware και ανήκουν στο Κίνημα του Ανοιχτού Κώδικα.

Τοποθεσία: FROWN TAILS (Αγ. Ελεούσης 14 & Πρωτογένους, Μοναστηράκι) Ημερομηνία: 7 & 8 Δεκέμβρη 2013 Είσοδος Ελεύθερη Facebook event: https://www.facebook.com/events/592911154098133/

Fashion Mόδα είναι η δική μου και η δική σου στιλιστική έκφραση. Είναι τρόπος έκφρασης. Είναι τέχνη

RockNrolla – Περιγράφοντας το T-shirt ένος τέτοιου. Το πρόβλημα ξεκινά κάθε φορά που προσεγγίζω το θέμα “ας ψωνίσω κι ένα t-shirt για τον αδερφό”. Αδερφός καθόλου χίπστερ, τρέντυ, κάγκουρας, λαϊκός, του γάλακτος, τούμπανο, γκέυ, μετροσέξουαλ, ζεν πρεμιέ… Θα μου πεις “ο αδερφός σου δεν έχει προσωπικότητα”; Έχει. Αυτή του RockNrolla. Μη συσχετίζεις τη γνωστή ταινία του Guy Ritchie. RockNrolla ονομάζω κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του και ψωνίζει τα ρούχα του από το διαδίκτυο, δεν πάει ποτέ για ψώνια και του ψωνίζει μια αδερφή ή ακόμα κι αν πάει, θα πρέπει να είναι τρομερή ανάγκη. Αληθινό rock spirit που δεν προσπαθεί να φαίνεται χύμα, γιατί έτσι ακριβώς είναι η ίδια του η ζωή. Ξέρεις…αυτοί οι τύποι που ζουν παρέα με τη μηχανή τους και ζωγραφίζουν με μελάνι τις στιγμές στο κορμί τους. Όχι δεν το εγκωμιάζω, αλλά έχει κι αυτή η φάση τη χάρη του. Όσο και να φαίνεται μακρινό, θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι RockNrollas βρίσκονται πολλοί εκεί έξω και σίγουρα θα ‘χεις συναντήσει πολλούς. Τι έχω αποκομίσει από τις αποτυχημένες προσπάθειες μου να ντύσω έναν τέτοιον; Δεν τους αρέσουν οι καινοτομίες! Φοράνε μαύρο, μπλε σκούρο και αν θέλουν κάτι πιο φωτεινό, αυτό είναι το γκρι. Η λαιμόκοψη είναι η κλασσική oldschool που προφανώς δε φαίνεται ούτε μία τρίχα από το στέρνο τους. Προσοχή στη στάμπα -αν το τολμήσεις- προτιμούν αυτές των μουσικών συγκροτημάτων που ακούν ή το πολύ πολύ να δεις κανένα “VANS” με χρώμα. Μη σε ξεγελάσει καμία ψευτο- grunge στάμπα και σκεφτείς ότι θα του αρέσει, γιατί αν εσύ ακόμα δεν μπορείς να διακρίνεις το στιλιζαρισμένο grunge, αυτός το σιχαίνεται πιο πολύ κι από mojitos στην Παραλιακή. Πολλοί από αυτούς βέβαια δεν χρειάζονται καν t-shirt, μιας και έχουν ζωγραφίσει ένα στο δέρμα τους (πολύ συμπαθητικά παιδιά- να τα λέμε κι αυτά). Οπότε έχουμε και λέμε, το πιο μινιμαλιστικό σχέδιο σε συνδυασμό με το πιο σκούρο χρώμα, είναι το τέλειο t-shirt γι αυτούς. Σου παραθέτω μερικές φωτό για να να σε κατατοπίσω καλύτερα.

Lifestalker Πολλές φορές αναρωτήθηκες γιατί να σου τα φέρνει έτσι η ρημάδα η ζωή..

I can’t escape myself… Σου έχει συμβεί ποτέ να θέλεις να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό; Να προσπαθείς να αποδράσεις από τα δεσμά της δικής σου σάρκας; Προπαθείς να απαγκυστρωθείς από την αγχόνη της ζωής..Μάταια..Εκείνη ολοένα τυλίγεται γύρω από τον λαιμό σου, σε αιχμαλωτίζει! Νιώθεις το οξυγόνο σου να καταναλίσκεται με γοργούς ρυθμούς, ακούς την καρδιά σου να πάλεται, τα μηνίγγια σου σφυροκοπούν και οι σκέψεις σου σε πνίγουν. Θέλεις καθαρό αέρα. Να τον ρουφήξεις μέχρι το μεδούλι! Ένα κομμάτι ουρανό να μπορέσεις να χαθείς. Κάπου να στυλωθεί το βλέμμα σου και να ταξιδέψει ο νους σου! Ένα σύννεφο να πάρει μακριά τα βάρη σου. Να νιώσεις το ίδιο ανάλαφρος με εκείνο το αιθέριο λευκό βαμβάκι! Αναζητάς την έξοδο στους λαβυρίνθους του μυαλού σου. Παντού όμως αδιέξοδο..Μα τότε πως βρέθηκες εκεί; Μπροστά σου υψώνονται τείχη απόρθητα μα εσύ λοξοδρομείς. Τα προσπερνάς μα πάλι εκεί καταλήγεις. Η πορεία σου μοιάζει με κύκλο…Τέλος κι αρχή βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Εκεί που νιώθεις λοιπόν, ότι τα έχεις όλα ή και τίποτα! Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, εκείνου που λέγεται ζωή! Ποιος άραγε θα παίξει το ρόλο του μίτου της Αριάδνης; Ποια ανάμνησή σου θα γίνει η πηγή στην όασή σου; Δεν έχεις αποκούμπι και στηρίζεις το κεφάλι με τα δυο σου χέρια. Αναστενάζεις και ξεφυσάς. Η επανάληψη σε κουράζει. Τα βλέφαρά σου βαραίνουν. Τυλίγεσαι σε εμβρυική στάση. Σε αυτή που αναμφισβήτητα έχεις νιώσει πιο ασφαλής μέχρι τώρα. Δεν ξέρεις γιατί, όμως γαληνεύεις. Νιώθεις αόρατα χέρια να σε σκεπάζουν με θέρμη. Ωραία δεν είναι να νιώθεις περισσότερα από όσο είσαι ικανός να πεις; Να σκεφτείς; Μεγαλώνοντας χάνεις την ιδιότητά σου αυτή. Λες και με την πάροδο του χρόνου το μυαλό μεγαλώνει και συρρικνώνεται η καρδιά… Έτσι όπως είσαι όμως κουρνιασμένος στη γωνιά σου ξαφνικά αναρωτιέσαι…Από ποιόν θέλεις να ξεφύγεις; Ποιόν θέλεις τελικά να ψάξεις να βρεις;… Πόσο μακριά είσαι διατεθειμένος να πας για να βρεις τον εαυτό σου; Πόσο βαθιά μπορείς να ψάξεις μέσα σου; Τόσο κοντά και τόσο μακριά λοιπόν…Μπροστά σου και δεν το βλέπεις! Κοντά σου μα δεν το αγγίζεις! Μέσα σου μα δεν το νιώθεις! Καθώς πλανιέσαι στα ερωτηματικά σου, έχεις ήδη διασχίσει τόσα μονοπάτια κι ας μην το ξέρεις. Ξεκλείδωσες τόσα παλιά ξεχασμένα σεντούκια κι ο θησαυρός τους σε περιμένει καρτερικά. Μνήμες κι αισθήσεις που είχαν ξεριζωθεί βρήκαν και πάλι πρόσφορο έδαφος. Χρώματα & εικόνες σε τυφλώνουν. Τα μάτια σου πλημμυρίζουν και γίνονται δυο καταρράκτες…Τα νερά τους όμως δεν καταφέρνουν να σε ξεθωριάσουν, όσο κι αν πυκνώνουν! Αντίθετα σε αναζωογονούν! Σε λυτρώνουν! Σκουπίζεις το πρόσωπό σου με την ανάποδη πλευρά του χεριού σου κι ανασηκώνεσαι. Τα μάτια σου κόκκινα, μα λάμπουν! Το βλέμμα σου εκτοξεύει σπίθες! Στέκεσαι στο παράθυρο αποφασιστικά. Εγωιστικά, ρουφάς όσο περισσότερο αέρα χωρούν οι πνεύμονες σου. Νιώθεις τη δροσιά αυτή να κυλάει στις φλέβες σου. Βάλσαμο! Η καρδιά σου χτυπά ξανά δυνατά. Αυτή τη φορά από ελπίδα για τον χαμένο σου εαυτό. Από αυτόν που μέσα σε μερικά λεπτά κατάφερες να αποδράσεις, να αιωρηθείς για λίγο κι ύστερα πάλι να κατακτήσεις! Όχι να εγκλωβιστείς…Αυτό το «χαμένο ρούχο» που φόρεσες…με προσοχή μην σκίσεις ξανά τη «φόδρα»… Tην ψυχή σου…!

Movies Ένα ταξίδι αισθήσεων στην τέχνη που δεν στερεύει ποτέ από την μετάδοση πληροφοριών και συναισθημάτων.

Animation ή Εμψύχωση Το animation στα ελληνικά αποδίδεται με την λέξη εμψύχωση (τι ωραία λέξη) ή κινούμενη εικόνα. Χάθηκα λοιπόν στα άδυτα μονοπάτια του YouTube για να ψαχουλέψω animationakia μικρού μήκους και ιδού τι βρήκα:

Paperman Ασπρόμαυρη, σιωπηλή, αστεία και γοητευτικά ρομαντική δικαίως έκανε την διαφορά και κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. http://www.youtube.com/watch?v=2C76DPZzpS4

Awesome Octopus Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς έχετε κάνει το πρώτο μπάνιο σας, γιατί στην Ελλάδα πλέον το καλοκαίρι μπαίνει official από τον Μάιο και έχετε γευτεί ουζάκι με χταποδάκι. Δείτε σε αυτό το μικρό βίντεο την ξεκαρδιστική προσπάθεια ενός ζευγαριού χταποδιών να μην φτάσει στο πιάτο μας με φόντο ένα ελληνικό νησί (το βίντεο είναι δημιουργία Γάλλων και όχι Ελλήνων όπως θα περίμενε κανείς). http://www.youtube.com/watch?v=BolgBSXjxeE

Vincent Φτιαγμένο από τα χεράκια του Tim Barton το 1982, ναι καλά είδατε το 1982, έχουμε την δυνατότητα να πάρουμε μια ιδέα για τα animation μιας άλλης εποχής. Ένα βιντεάκι με λυρική αφήγηση και με το γνωστό «σκοτεινό» ύφος του Tim Barton. http://www.youtube.com/watch?v=fxQcBKUPm8o

Greek Bands Without music, life would be a mistake. Friedrich Nietzsche

Made By Grey Πίσω από το όνομα madebygrey βρίσκεται ο Αντώνης Χατζημιχάλης, ο οποίος ευθύνεται για όλα: σύνθεση, ενορχήστρωση, παραγωγή. Είναι ένα καθαρά D.Y.I. πρότζεκτ, το οποίο υπάρχει και κυκλοφορεί δίσκους μέσα από δωρεές και φιλικές συμμετοχές, με το μικρότερο δυνατό budget (περισσότερα ίνφο στο κορυφαίο site). Ο εν λόγω δίσκος είναι η πρώτη του κυκλοφορία, και μάλιστα πολλά υποσχόμενη. Τα πάντα σε αυτό το EP είναι post rock. Από τον τίτλο με το ευρηματικό νόημα και τους τίτλους των κομματιών, μέχρι την ίδια τη μουσική. Εν προκειμένω, αυτά δεν είναι καθόλου αποθαρρυντικά, καθώς η δύναμη των συνθέσεων δεν επιτρέπει στο νου να υποδείξει ως επιτηδευμένες αυτές τις επιλογές. Πραγματικά, τα κομμάτια είναι πάρα πολύ όμορφα. Το EP ακούγεται μονορούφι. Κάθε κομμάτι τηρεί έναν εξαιρετικό ρυθμό, όπου οι αλλαγές από τα γρήγορα/δυνατά μέρη στα αργά/γαλήνια, κι αντίστροφα, γίνεται ανεπαίσθητα. Προσωπική αδυναμία είναι τα σημεία όπου κορυφώνεται το χτίσιμο του λεγόμενου «wall of sound» με ένα noise χαμό, για να ακολουθήσει το υπέροχο γκρέμισμα για την έξοδο του κομματιού. Η συνθετική δομή των κομματιών δεν ξεφεύγει από την κλασσική των post rock συγκροτημάτων. Αλλά τι μας νοιάζει; Οι συνθέσεις στηρίζονται στην επικοινωνία δύο ζευγαριών: κιθάρεςέγχορδα και τύμπανα-μπάσο, νομίζοντας σε στιγμές πως ακούς δύο διαφορετικά κομμάτια σε ένα. Και όντως, η προσεκτική ακρόαση των κομματιών επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό. Αξιοσημείωτη και η παρουσία των πνευστών στα κομμάτια. Στη συγκεκριμένη κυκλοφορία, θα ήταν άδικη η μεμονωμένη αναφορά σε κάποιο κομμάτι. Αυτό γιατί και τα τέσσερα είναι στο ίδιο –υψηλό- επίπεδο και γιατί όπως είπα προηγουμένως, ακούγονται καλύτερα όλα μαζί. Η πρώτη κυκλοφορία του Αντώνη Χατζημιχάλη ως madebygrey θέτει τον πήχη πολύ ψηλά. Πρόκειται για ένα πανέμορφο EP, το οποίο μπορεί κυμαίνεται στα πλαίσια του post rock, αλλά σίγουρα μπορεί να εκτιμηθεί και να πωρώσει λαό που δεν ανήκει σε αυτό είδος. Είναι άλλη μια κορυφαία προσθήκη στην ελληνική post rock σκηνή, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μια ανοδική πορεία τόσο ποιοτικά όσο και σε σχέση με τον αριθμό συγκροτημάτων που συμμετέχουν σε αυτήν. Ο δίσκος δε χωρά περισσότερη ανάλυση. Ακούστε τον και κάτι έχει να πει στον καθένα. Περιμένω το πρώτο δίσκο. Links: Official Website Facebook Soundcloud Bandcamp YouTube

Psychoholic The pendulum of the mind oscillates between sense and nonsense, not between right and wrong.

Σε αυτή την πόλη όλοι κάτι ψάχνουν και όλοι κάτι ζητούν. Άλλοι το κρύβουν δεξιοτεχνικά και άλλοι αφήνονται δέσμιοι του πάθους τους. Έλκονται σαν μαγνήτης από την νύχτα. Βάθης. Ομόνοια, Μεταξουργείο, Συγγρού, Κεραμεικός, Ομόνοια, Κολωνός, Βικτώρια, Λιοσίων. Διαδρομές κρυφές, ψιθυρίζουν έναν αργό ρυθμό. Όλα τα ορίζει η συναλλαγή. Ένα διαρκές πάρε – δώσε. Σωματικό, υλικό και συναισθηματικό ή και όλα μαζί. ΩΡΑ 00.30 Το αυτοκίνητο σταματάει. Από το πολυτελή όχημα βγαίνει ένα ζευγάρι. Κατευθύνονται προς το κλαμπ ανταλλαγής συντρόφων. Τα λεγόμενα swingers club στο εξωτερικό. Θα περάσουν μαζί την είσοδο αλλά όχι και την έξοδο. ΩΡΑ 1.00 Τα τζάνκια στην Ομόνοια καλώς ορίζουν το νέο αίμα. Αύριο θέλουν να αλλάξουν στέκι και ζωή, να συχνάζουν ίσως αλλού. Υπάρχει ζωή μέσα στο θολό βλέμμα, αλλά πάλι, μόνο εδώ, έχει φθηνά ναρκωτικά. ΩΡΑ 2.00 Έξω από τον Κεραμεικό, ένα σπίτι με ροζ γράμματα φωτίζει. Μια ξανθιά κοπέλα ημίγυμνη βγαίνει φευγαλέα στην πόρτα, σαν όραμα. Κοιτάει χωρίς να κεντράρει. Η βιοτεχνία που της τάξανε έγινε πορνεία. Λίγο πιο κάτω το Γκάζι χωρίζεται στα δύο, στην gay και στην straight πλευρά. Κατά ένα περίεργο λόγο όμως το ποτό της ανταλλαγής είναι κοινό. Ίδια μουσική, ίδια βλέμματα. Όταν όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα, η λαγνεία γίνεται συνήθεια. ΩΡΑ 3.00 Από γνωστό ξενοδοχείο της Αθήνας βγαίνει ένα call-girl. Για να βγάλει χρήματα πουλάει την συντροφιά της σε άντρες. Μόνιμη σχέση δεν έχει. Αυτή η δουλεία δεν χωράει έρωτες. Του γελάει. Προκλητικά ψεύτικα. ΩΡΑ 4.00 Ένα άλλο αμάξι διασχίζει τη Συγγρού. Γεμάτο από άντρες. Τα στριπ –μαγαζιά περιμένουν. Στη σκηνή βγαίνει μια μάνα. Η κόρη κοιμάται σπίτι. Φώτα, πλαστή ηδονή και βότκα. Για να πάρεις χορό πρέπει να πληρώσεις. Όλα έχουν μια τιμή εδώ. ΩΡΑ 5.00 Συγγρού –Παραλιακή. Στον δρόμο θα συναντήσεις δυο πιάτσες. Ψηλά τακούνια και κόκκινο κραγιόν και στις δύο. Άγραφοι Νόμοι. 50 -70 ευρώ. Κάποιες ξεχωρίζουν. Ξέρουν να πουλούν τον εαυτό τους καλά. ΩΡΑ 6.00 Ξημερώνει. Το μοντέλο που πουλούσε ναρκωτικά ανυποψίαστα στο κλαμπ θα πάει σπίτι. Μαζί με σένα. Από αύριο θα πας για δουλειά. Η Αθήνα θα ναι πάντα εκεί, ένα παραμύθι που δαγκώνει, χωρίς τέλος.

Tapes If you don't think drugs have done good things for us, then take all of your records, tapes and CD's and burn them.

Μ’ αγγίζεις και μοιάζει ο χρόνος να μένει κοντά μας, αβίαστος. Οι γραμμές στα χέρια μας δεν υπολογίζουν το μέλλον, μονάχα το παρόν. Το χέρι σου κρατάει το δικό μου. Και έτσι οι μέρες περνάνε ανώδυνα. Με κρατάς σφιχτά και ξέρω πως αφήνεις να κατοικώ στο σώμα σου και εσύ στο δικό μου Το λεξιλόγιο της επιδερμίδας μου, σου ανήκει. Κοιτάμε, ποθούμε και κατακτούμε σώματα Οι πόροι τους μας ανήκουν και έτσι ζητάμε στους πόρους να δοθούμε. Κι ύστερα με αγκαλιάζεις. Πάλι και πάλι. Και με σπρώχνεις - να πηγαίνω Κι άλλοτε με κρατάς – να μη φεύγω. Και έτσι, τα ακροδάχτυλα περίσσεψαν για να μας γιατρεύουν. Ψιτ, εσύ… άκου τη κασέτα μας εδώ >> http://kaseta.co/play/dBlBDQr

Tributes After silence, that which comes nearest to expressing the inexpressible is music.

Οι No Omega θα στοιχειώσουν τον ύπνο σας. Κατ’ αρχάς ας τοποθετηθούμε στον χώρο και το χρόνο. Βρισκόμαστε στο 2013 και τη χιονισμένη Σουηδία. Μία χώρα που ουκ ολίγες φορές μας έχει απασχολήσει σ’ ότι αφορά το μουσικό της χώρο. Έπεσαν πρώτη φορά στ’ αυτιά μου πριν έναν χρόνο και κάτι, όταν είχαν ανακοινωθεί στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία, μερικές στάσεις στα μέρη μας που τελικά ακυρώθηκαν για λόγους οι οποίοι που μου διαφεύγουν. Εξαιρετικά παιγμένο, μελωδικό hardcore punk, με τα σύνηθες στοιχεία που του δίνουν οι βόρειοι Ευρωπαίοι του είδους. Στο ύφος των εκπληκτικών More Than Life, Heart In Hand, Last Witness κ.τ.λ. εμπλουτίζοντας το όμως με Sludge Metal στοιχεία όπου πρέπει. Ένα ενδιαφέρον σχήμα που θα είχα κατά νου. Μετά έβγαλαν το SHAME. Απ’ το πρώτο ακόρντο έως και το τελευταίο ουρλιαχτό απόγνωσης/μίσους του τραγουδιστή τους, αυτό το άλμπουμ είναι αλάνθαστο. Το soundtrack της καταστροφής της γης ή των τελευταίων λεπτών ενός αυτόχειρα, εκτέλεσε με τον καλύτερο τρόπο το κουαρτέτο από την Σουηδία αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για τυχόν διορθώσεις. Ανατριχιαστικός στιχουργικός ρεαλισμός, ευφάνταστες ρυθμικές εναλλαγές κι ένας δίσκος που κομματιάζει τον ακροατή απ’ το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παρά την μικρή διάρκεια του άλμπουμ, καθώς ελάχιστα κομμάτια ξεπερνούν τα 3 λεπτά, το Shame καταφέρνει να εισχωρήσει στο πετσί του καθενός. Αυτή η κυκλοφορία ακούγεται σαν ένα ενιαίο έργο χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει περισσότερο και λιγότερο έντονες στιγμές όπως είναι το αριστουργηματικό φινάλε του Woodlands Pt 1. Αλλά δεν θα ήθελα να μπω στο σημείο επιλογής αγαπημένων στιγμών. Το Shame είναι ένα κακό όνειρο. Δύσκολα μπορεί κανείς να επιλέξει το τρομακτικότερο σημείο ενός εφιάλτη, παρά μόνο να αναφέρει το σημείο κορύφωσης του. Διανύουν την δημιουργικότερη περίοδο τους έχοντας δέσει εκπληκτικά παρ’ όλο το μικρό διάστημα που παίζουν μαζί. Βρίσκονται στην Γαλλική δισκογραφική Throatruiner, τον τελευταίο καιρό, πλάι σε μεγάλα ονόματα της σκοτεινής Ευρωπαϊκής hardcore σκηνής. Δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στις πολύ συχνές εμφανίσεις τους επί σκηνής κι ευελπιστούμε να τους δούμε σύντομα στα μέρη μας. Μέχρι τότε, θα σας στοιχειώνουν τα όνειρα. Καληνύχτα.