Wanneer ik er de tijd maar eens voor had………. Ik schiep de wereld in slechts zes dagen. Licht en donker, water en land, zon, maan en sterren, dier en plant, en zelfs de mensheid nog even erbij. Ik zag dat het goed was, en nam een dagje vrij. ’t Was een paradijsje! En vanaf mijn wolkje genoot ik van wat ik had geschapen. Ik zag lam en leeuw naast elkaar onschuldig slapen. En man en vrouw, onbevlekt en rein, zoals een paradijsje hoort te zijn. Maar na een tijdje begon toen het gedonder. Met die slang en die appel, en dat vijgenblad. Zodat ik opeens geen tijd meer had Om nog te genieten op mijn wolkje. Ik joeg ze weg en sloot de poort. “Baar uw kinderen in smarten!” riep ik, “Als je mij maar niet meer stoort!” Zij vertrokken in schaamte. En vanaf mijn wolkje Keek ik vol zorgen op de aarde neer. De leeuw die het lam ving en verscheurde, daarna zijn eigen leven verbeurde aan de mens, keer op keer. Vaak nam ik de tijd om in te grijpen. Te straffen, te troosten, te helpen, Liet water stromen of juist wijken, Liet mensen de goede kant op kijken, Of sloeg ze met blindheid, als dat moest. Heb zelfs een keer bijna alles weer verwoest. Ik zit niet veel meer op mijn wolkje. Vlieg alleen nog maar heen en weer. Verricht mijn wondertjes keer op keer. Een vrouw uit het water, een kind uit een brand. Of bedoeïen uit brandend zand. Maar ik ben maar één god, en ik heb maar twee handen. Ik kan maar één wondertje tegelijk.
Terwijl ik één kind van de hongersdood red Sterven er tien in water, zand of slijk. Zes dagen slechts om de wereld te scheppen En daarna zelfs een dagje vrij. En nu volbreng ik wondertjes op zondag Maak er soms zelfs stiekem een uurtje bij. Wanneer ik er de tijd maar eens voor had om al die kinderen te redden, om niet te hoeven kiezen wie sterft of leeft. Om overal te zijn waar de mensheid beeft. Wanneer ik er de tijd maar eens voor had Om iedereen voor het goede te winnen. Of………… Zou ik dan beter overnieuw beginnen?