China

SKILAND VOOR DE TOEKOMST?

Mensen skiën in China. Wist u dat? Zelfs een beslagen man als Gill Waegeneers, door de wol geverfd skiprofessional van vele oorlogen, keek ervan op. Toen men hem vroeg om er enkele presentaties te verzorgen, gaf hij zijn ogen ter plaatse goed de kost. Hij kwam terug met een stel boeiende impressies uit... een skiland van de toekomst?

“ V ia contacten die ik had van mijn tijd in Aspen (zie kader), vernam ik dat men mensen zocht om in skigebieden in China presentaties te gaan geven, bijvoorbeeld over bultenskiën. Van een interessante reis ben ik nooit vies; het ging om een invalbeurt van korte duur, dus dat kon ik wel inpassen, en geïntrigeerd was ik alleszins.”

MET BUSLADINGEN

Op uitnodiging van een evenementenbureau gaf het rondreizende gezelschap van skileraars presentaties op Snow Days in enkele Chinese skigebieden. Het ging om de gebieden Nanshan, een klein gebiedje op zo’n 60-70 kilometer van Beijing, en Altay, helemaal afgelegen in het noorden van China, in het grensgebied met Rusland, Mongolië en Kazakstan. Het zijn twee heel uiteenlopende ervaringen geworden.

“In Nanshan zie je een vorm van wintertoerisme die we bij ons niet kennen. Bus ladingen vol Chinezen die iets te besteden hebben en die een vrijetijdsactiviteit zoeken, worden uit Beijing naar Nanshan vervoerd om kennis te maken met de skisport,” vertelt Gill. “Het is bandwerk. Alles is voorzien: skikleding, boots, ski’s... Per tien deelnemers is er een skileraar, en hop... beginnen maar! Na enkele uren terug de bus op allemaal, en retour naar Beijing.”

ZONDER SNEEUW

Verblijfsinfrastructuur en horecamogelijkheden zijn er in Nanshan nauwelijks, want een paar dagen blijven doet haast niemand. Wat straffer is: sneeuw is er ook niet! “Neen, daar keken we wel van op,” herinnert Gill zich. “Het hele gebied is opgespoten met kunstsneeuw. Buiten de pistes ligt er trouwens geen sneeuw: de omgeving is groen. Een beetje surreëel allemaal, maar het werkt, het zit goed in elkaar en het gaat verbazend goed vooruit.”

Grote delen van Nanshan zijn voor beginners. Rollende tapijtliften (‘magic carpets’) brengen de skiërs ter plaatse. “Steilte is er nauwelijks,” geeft Gill aan, “carven op snelheid blijft dus beperkt, en een off-piste ‘tree run’ omvat twee bochten en je bent al beneden... Vanaf de eerste kennismaking met Beijing had ik wel al door dat alles in China anders is dan wij gewoon zijn, maar hier viel mijn mond toch echt van open,” zegt de nochtans door ervaring gelouterde Gill.

Wie is Gill Waegeneers?

Van in zijn prille jeugd is Gill al gebeten door de skimicrobe. Na zijn studies lichamelijke opvoeding was lesgeven logisch, en... één plus één werd als vanzelfsprekend twee. Hij behaalde in Frankrijk een beroepsdiploma waarmee hij overal in de wereld skiles kon geven, en hij was vertrokken. Vijftien jaar lang (1993-2008) werkte hij als professional (fulltime) of als semiprof (alleen in de winters) in de Verenigde Staten (tien jaar) en de Alpen (vijf jaar). Hij was onder meer enkele jaren directeur van een skischool in de VS. Momenteel is hij als freelancer actief. Hij geeft opleidingen op verschillende niveaus en is ondervoorzitter van de BFSI (Belgian Federation of Snowsport Instructors). De skipassie is altijd gebleven.

“Skitoerisme naar Chinese skigebieden zal zeker nog niet voor morgen zijn.”

ERG DROGE KOUDE

Je kunt het grappig vinden, maar de keerzijde van de medaille is dat op deze manier wel heel veel mensen de kans krijgen om de skisport te leren kennen. “Ondanks het feit dat de sneeuw kunstmatig is, valt de kwaliteit zeer goed mee,” getuigt Gill. “In Nanshan is het erg droog en koud (–15°C), waardoor de sneeuw goed blijft. Je kunt het skigebied zien als een kruising tussen een eerder beperkt skigebiedje en een flink uit de kluiten gewassen kunstpiste.”

Dan was Altay een heel andere ervaring. Nanshan is sneeuwzeker, omdat men de sneeuw zelf aanmaakt, terwijl Altay, duizend kilometer landinwaarts van Beijing, een écht sneeuwgebied is. Na twee vluchten komt het reizende gezelschap aan op een tarmac waar één vliegtuig staat. “Echt the middle of nowhere,” zegt Gill, “maar er ligt wel natuursneeuw! Koud en droog was het er evenzeer. Het gebied is wel veel groter, met meer hoogtemeters en meer pistes.”

Kinderschoenen

Uit alles blijft dat de skisport in China nog echt in de beginfase zit. “De kennis ontbreekt nog om snel vooruit te gaan,” zegt Gill Waegeneers. Toch is het aantal skigebieden van 9 in 1996 exponentieel gestegen naar maar liefst 646 in 2016, en er zouden toch al zo’n vijftien miljoen skiërs zijn in China (elk jaar +20%). “Je merkt overal dat China fors investeert. In 2022 zullen de Olympische Winterspelen trouwens in China plaatsvinden.” De opleiding van skileraars is nog volop zoekende. “China probeert knowhow uit de Alpijnse regio’s aan te trekken en in samenspraak met de SNMSF (Syndicat National des Moniteurs du Ski Français) stuurt Club Med ESF-leraars naar daar, maar de weg is nog lang. Skitoerisme naar China is nog een stap verder; dat zal zeker niet voor morgen zijn. Op de Chinese bussen zag ik nergens westerlingen, in je eentje het hotel uit kon niet, en in het toch wel bijzonder afgelegen industriestadje Altay had je constant politie en security om je heen.” Gill verwacht niet dat het skitoerisme vanuit Europa de volgende jaren een boost krijgt. “Wel van de Chinezen, dat staat nu al vast (zie Nanshan); vanuit Azië en de rest van de wereld blijft een vraag. Misschien hebben de Olympische Winterspelen van 2022 een positieve invloed. De winterspelen van Beijing zullen aan de wereld laten zien in hoeverre Beijing en China een wintersportland is (geworden). Eén ding moet ik wel zeggen,” zo besluit Gill: “ik heb in China overal superlekker gegeten!”

“Aan alles is te zien dat de Chinezen nog niet veel benul hebben van de skisport.”

Bultenpistes zoals het dus niet hoort...

SKIOORD IN AANBOUW

Hier geen busladingen toeristen. “De mensen die je hier ziet, zijn echt afgekomen op de faam van het gebied, dat een toeristische trekpleister is. Skiën is nog niet superpopulair, maar in de zomer is het erg mooi in de bergen.” Ook in Altay is alles (kledij, materiaal) huurbaar. Een lift is in aanbouw. Het principe van een weekje skivakantie schijnt men in Altay, net als in Nanshan, nochtans niet te kennen.

Aan de aanleg van de bultenpiste kan Gill meteen zien dat de Chinezen nog niet veel benul hebben van de skisport. “Het ontbreekt hen aan informatie. Ze halen wel Oostenrijkers en Fransen naar daar, maar het heeft tijd nodig. De bultenpiste was onbeskibaar en je kon er geen bochten maken. Het leek wel of ze de nacht ervoor met de schop snel-snel was aangelegd. Het zou me nog niet verbazen dat ze daar inderdaad de hele nacht mee bezig zijn geweest...”