Eric van Dijk (66

Voor Eric van Dijk (66) uit Beuningen wordt het steeds lastiger zijn vrouw Ina Stolp (73) alleen thuis te laten. “Stel dat er iets gebeurt en ze niet meer weet hoe het mobieltje werkt…?”

Ina heeft Alzheimer p

soms staat ze voor de magnetron en weet ze niet meer hoe ze die moet bedienen. In een gesprek kan ze regelmatig niet op een woord komen. De energieke en strijdlustige vrouw die Ina Stolp was, begint te veranderen. Op weg naar dit interview verwijt ze haar man Eric van Dijk dat hij het achter haar rug om heeft geregeld. Het bleek wel in haar agenda te staan...

Ina was een pittig klein meisje, een driftkikker op zijn tijd. Ze groeide op in Amsterdam, deed de hbs en werkte jaren als arbeidsanaliste voor Ahold. Ina: ,,De eerste vrouw die dit werk ging doen in Nederland! Dat we voor Erics werk naar Beuningen verhuisden, was geen probleem. Eric had vaak nachtdiensten bij Holland Casino en ik reisde het hele land door. We werkten beiden onregelmatig en maakten lange dagen. Na een conflict op het werk ben ik ermee gestopt. Ik bracht vervolgens post rond en bezorgde vrijwillig warme maaltijden voor Stichting Perspectief. Daar werd ik gevraagd om mensen met Alzheimer te begeleiden.”

Ina hoorde in die tijd van verschillende oud-collega’s dat zij Alzheimer hadden gekregen en vond dat opvallend. Omdat zowel Eric als Ina wat vergeetachtig werden, vroegen ze vorig jaar een test aan. Ina wilde vooral weten of ze aanleg had voor dementie. Na twee uitgebreide onderzoeken in het ziekenhuis bleek Eric gezond, maar Ina dementie, type Alzheimer, te hebben. Dat was een grote schok. De arts noemde als oorzaak ‘pure pech’, Ina heeft het idee dat het zware werk en fysieke trauma’s uit haar jeugd mogelijk een rol hebben gespeeld. ,,Wij leven heel gezond, maar ik ben als kind bijna verdronken, kreeg regelmatig klappen van mijn zus en mijn knieën zijn een keer bevroren geweest.”

Sinds begin dit jaar leert het stel om te gaan met Ina’s aandoening. Het vergt veel geduld van Eric: ,,Het gaat elke dag anders, ik moet goed opletten en proberen niet boos te worden. Zelf ben ik nog heel actief in de politiek, voor de kerk en met mijn computerbedrijfje. Dat moet ik gaan beperken. Als ik ergens heenga, is het belangrijk dat Ina weet wanneer ik thuiskom, anders raakt ze in paniek.” Ze merken dat de simpele dagelijkse dingen het eerst verdwijnen en dat herinneringen van vroeger zich steeds meer opdringen. “Dat is niet altijd leuk, want ik heb heftige dingen meegemaakt”, vertelt Ina. Omdat ze graag wil blijven bewegen, ging ze onlangs op vakantie het pad op en neer lopen. Verder durfde ze niet, bang om de weg terug niet meer te kunnen vinden. ,,Ik genoot wel enorm van de ontluikende natuur. Alsof ik dat nu heel erg nodig heb.” Met de huisarts, de predikant en met elkaar, praten ze de laatste tijd veel over euthanasie. Voor later, want het mag nog wel even duren. ,,Maar als ik mijn naasten niet meer herken, is dat voor mij wel de grens. Het is een gemene kloteziekte, ik ben teleurgesteld in mezelf en verdrietig. Ik wilde het eerst stil houden, maar merk dat het fijn is om het te kunnen delen. We krijgen veel hulp en begrip.”

Eric probeert het te nemen zoals het komt en niet bang te zijn voor de toekomst. ¶

Het is een gemene kloteziekte, ik ben teleurgesteld in mezelf en verdrietig’ Ina Stolp